جنگ علیه پسران: چگونه فمینیسم بداندیش دارد زندگیمردان جوان مان را خراب می کند

The War Against BOYS: How Misguided Feminism Is Harming Our Young Men (2000)

نویسنده: کریستینا هاف سومرز)Christina Hoff Sommers(

تلخیص و ترجمه

«، جلد2003منتشر شده در کتاب »فمینیسم در آمریکا تا سال اول، تهیه و تنظیم دبیرخانه همایش سراسری زنان، مسائل

، دانشگاه1383 اردیبهشت 28-27فرهنگی، و جهانی سازی، تهران

رونویسی، ویراستاری، و انتشار آنالین:

درباره نویسنده کتاب

خانم کریستینا هاف سومرز، اندیشمند و مولEف کتEاب جنEEگ علیEEه پسران، عضو موسسEه آمEریکن انEترپرایز در واشEنگتن اسEت. وی دارای مدرک دکترای فلسفه از دانشگاه برانEEدیس و اسEEتاد سEEابق فلسفه در دانشگاه کالرک می باشد. کتاب »چه کسی فمینیسEEم را دزدید؟« اثر دیگر این نویسنده است. وی متاهEEل و دارای دو پسEEر

بوده و در ایالت مریلند زندگی می کند.

4 مقدمه

: پسران جایگاه اول 8 فصلدختران بودن شکننده‌ 8 افسانه

آمریکایی 10 تراژدی

کجاست؟ پسران 12 جایگاه

هستند سقوط حال در 14 پسران

مدرسه‌ای 14 مشغولیت

دانشگاهی تحصیلات در پسران و دختران میان 15 فاصله

هستند؟ موفق‌تر آزمون در پسران 16 چرا

جدید پژوهشی 18 یافته‌های

ناهمساز نکات 20 دیگر

آمریکا غفلت انگلستان، 23 نگرانی

پسران وضعیت 25 حقیقت

چیست؟ بعدی 27 برنامه

: کشور پسران برای مجدد آموزش دوم 28 فصلمدرسه 29 تروریست‌های

جنسیتی عدالت رهبران 29 افکار

است؟ مخاطره در چیز 32 چه

وحشت‌زده 33 مدارس

دارند؟ احساسی چه 33 پسران

مردان خشونت درباره 34 حقیقتی

می‌کنند بدرفتاری که 35 پسرانی

: عروسک ها و پسران سوم 37 فصلزودهنگام 37 مداخلات

کرده‌‌‌اند انتخاب اشتباه به برابری هواداران که 39 راهی

ممنوعه های 40 پژوهش

زن‌ستیز 41 فیلسوفان

نیست همسانی معنی به 42 مساوات

! ممنوع پریدن و 43 دویدن

: مظلوم دختر افسانه و گیلیگان کارول چهارم 44 فصل

: گیلیگان جزیره پنجم 48 فصل» مردسالار » اجتماعی نظم یک در 49 مردانگی

: دهیم نجات را مردان ششم 51 فصلاوفلیاها و هملت‌ها از ملت 53 یک

» درمانگری » 54 فرهنگ

: پسران تحصیلی عقب ماندگی علل هفتم 56 فصلانگلستان در 56 پسران

: پسران اخالقی زندگی هشتم 59 فصلارزش‌ها از دور به 60 کودکان

اصلاح‌طلبان 61 اشتباه

تغییرات 62 نسیم

: صلح و جنگ نهم 63 فصلبزرگ 63 بازآموزی

مقدمه برای پسر بودن دوران بدی در آمریکEEا وجEEود دارد. بEEا آغEEاز هEEزاره جدید، پEیروزی تیم فوتبEEال زنEان، نمEاد روحیEEه دخEتران آمریکEEایی تلقی می شود. رویداد مشخصی که در ارتباط بEEا پسEEران می تEEوان

به یاد آورد، تیراندازی در دبیرستان کلمباین کلرادو است. فصلنامه تحقیقاتی کنگEEره در این زمینEEه می نویسEEد: »کشEEتاری که توسEط دو پسEEربچه در لیتلتEون کلEرادو صEEورت گEEرفت ملت را وادار کرد کEEه بEEار دیگEEر نگEEاهی بEEه مEEاهیت پسEEر بEEودن در آمریکEEا

بیاندازند«. ویلیام پوالک، مدیر بخش مردان بیمارسEEتان مک لین و نویسEEنده کتاب پرفروش »پسEEران واقعی: پسEEران خEEود را از افسEEانه پسEEر بEودن برهEEانیم« بEEه مخاطبEEان خEEود در سرتاسEر کشEEور می گویEد: »پسEEران لیتلتEEون نمEEونه ای از واقعیت بEEزرگی هسEEتند کEEه همEEه

پسران را شامل می شود«. در دبیرستان کلمباین لیتلتون، صدها پسر حضEEور دارنEEد. بعضEEی از آنها در جریEEان تیرانEEدازی، قهرمانی هEEای زیEEادی از خEEود نشEEان

سEEاله، خEEود را سEEپر بالی دخEEتری کEEه سEEخت15دادنEEد. سEEت هوی 15ترسیده بود قرار داد تا گلوله ها به او نخورند. دانیEEل روبEEاروی

ساله، جان خود را به خطر انداخت تا در را باز نگه دارد تEEا دیگEEرانبتوانند فرار کنند.

اینکه دو قاتل ترسناک را نماینEEده »مEاهیت پسEEر بEEودن« بEدانیمبسیار نادرست و اهانت آشکار به همه پسران است.

نسبت دادن اینگونه رفتارهای بیمارگونه بEEه میلیون هEEا پسEEربچه سالم، این روزها مد شده است. ما این حقیقت ساده را فراموش کEEرده ایم و آن هم این اسEEت کEEه حس رقEEابت، جسEEارت، و قEEدرت مردان سالم و با نجابت، سبب ساز اصلی خیر و نیکی در دنیاسEEت. البته جای انکار نیست که تمایالت پرخاشEEگرانه پسEEران را بایEEد بEEه شیوه ای سازنده، مهار و هدایت کرد. پسران به انضEEباط، احEEترام، و هدایت اخالقی نیاز دارند. آنان به محبت و تفاهم همراه با صEEبر

و همدلی نیز نیاز دارند. باید گفت کEEه بEدنامی پسEEران، تصEادفی نیسEEت و یEک شEب هم بوجود نیامده است. نهضت فمینیسم سال هاسEEت بEEه این موضEEوع که پسران از نظامی تحصیلی بهره مندند که طرفدار آنان اسEEت و در مورد دختران تبعیض قائل می شود، اعتراض دارد. بEEرای مثEEال، »انجمن زنEEان دانشEEگاهی آمریکEEا« اعالم می کنEEد کEEه »دانشEEگاه ها حقوق دختران را پایمال می کننEEد«. این انجمن بEEه این مسEEاله کEEه معلمان به پسران، نحوه یادگیری آنها، نیازها، و آینده شان در همهمقاطع تحصیلی بیش از دخEEتران توجEEه می کننEEد، معEEترض اسEEت. در مجموعه ای از کتاب ها و جزوات طرفEEدار دخEEتران، پژوهشEEی اسEEت کEEه در آن پسEEران را نEEور چشEEمی کالس هEEا معEEرفی کEEرده ،

کسانی که آزادند تEEا در حیEEاط مدرسEEه بEEه خشEEونت و آزار جنسEEیدختران بپردازند.

این پژوهش جهت حمEEایت از ادعاهEEایی مبEEنی بEEر اینکEEه مEEردان دارای امتیازهای ویEEژه هسEEتند و یEEا مجEEرم می باشEEند، تهیEEه شEEده است و در نشریات تخصصی تقریبا هیچ بخشی از آن منتشر نشده است. برخی اطالعات آن نیز بEEه طEEرز اسEEرارآمیزی مفقEEود شEEده است. با این همه، این تصویر کاذب همچنEEان بEه قEEوت خEEود بEEاقی مانده و به حکم انجEEام وظیفEEه، در مEEدارس، سیسEEتم آموزشEEی، و کارگاه هEEای آمEوزش »برابEری جنسEEیتی« سEر درآورده و بEه طEرز

فزاینده ای به خود کودکان منتقل می شود. بررسی واقعیت ها نشان می دهد کEEه پسEEران )و نEEه دخEEتران( در بخش فاصEEله جنسEEیتی در نظEEام آموزشEEی قEEرار دارنEEد. پسEEران معموال در خواندن و نوشEEتن، یEEک سEEال و نیم از دخEEتران عقب تEEر هستند، کمتر به مدرسه پایبندند، و احتمال ورودشان بEEه دانشEEگاه

ثبت نام کننEEدگان تمEEام وقت1997کمتر از دختران اسEEت. در سEEال درصد دختر بودند.55 درصد پسر و 45دانشگاه ها شامل

وزارت آموزش آمریکا پیش بینی می کند که تعداد ثبت نام کنندگان پسر در دانشگاه ها همچنان کمتر شود ولی هیچ یEEک از این وقEEایع تاثیری بر دیدگاه رسمی در مEEورد »شکسEEت مEEدارس در برقEEراری عدالت بین پسEEران و دخEEتران« نگذاشEEته اسEEت و هنEEوز هم دائمEEا جهت ارتقای سطح تحصEEیلی دخEEتران برنEEامه ریزی می شEEود و نEEه

پسران. دایEEان راویچ، عضEEو موسسEEه بروکینگEEز و معEEاون سEEابق وزیEEر آموزش، صراحتا این بی عدالتی را توصیف کرده است: »چه موقEEع

70 یEEا 60عادالنه خواهد بود؟ آیا وقتی عدالت برقرار می شود که درصد ثبت نام شدگان دانشEEگاه ها را دخEEتران تشEEکیل دهنEEد؟ شEEاید

موقعی عادالنه باشد که اصال مردی به دانشگاه نرود«. در اواسEEط دهEEه نEEود، داسEEتان جدیEEد و مخEEربی دربEEاره پسEEران ساخته شد مبنی بر اینکه پسران اصوال موجودات ناراحتی هسEEتند و این داستان بEEا بEEاور غلEEط پایمEEال شEEدن حقEEوق دخEEتران در هم آمیخت. اینکه فرهنگ ما چگونه پسEEران را »اسEEیر مEEردانگی« خEEود می کند ناگهان تبدیل به موضوع روز شد. روشنفکران برجسEEته ای که در محافل آموزشی از نفوذ فراوانی برخوردار بودند به جنبش بالنده »مردان را نجات دهیEد« اعتبEار و قEدرت بخشEیدند. امEروزه همایش ها، کارگاه ها، و نهادهایی به »پسEEران در حEEال دگرگEEونی« اختصاص یافته اند )همایش هایی که می کوشد مEEردانگی پسEEران را

از آنان سلب نماید(. کارول گیلیگان، استاد مطالعات جنسیتی دانشکده علوم تربیEEتی دانشEEگاه هEEاروارد، از مشEEکل »مEEردانگی پسEEران... در یEEک نظم

اجتماعی مردساالرانه« می نویسد.

بارنی براور، مدیر پروژه پسEران در دانشEEگاه تEافتز، در نشEریه اجوکیشن ویک می گوید: »ما الگوی قEEدیمی مEEردانگی را از شEEکل

انداخته ایم ولی الگوی جدیدی را هم نساخته ایم«. کارگاه را5 پروژه پسران در دانشگاه تافتز، 2000در بهار سال

با عنوان »دوباره سازی پسر بودن« ارائه کرد. طراحان این برنامهقول جلسات هیجان انگیز و پرشوری را دادند و گفتند: »خواهیم

خندید و خEEواهیم گریسEEت، بحث می کEEنیم و بEEه توافEEق می رسEEیم. بهEEترین بخش هEEای فرهنEEگ پسEEران و مEEردان را اصEEالح و تاییEEد می کEEنیم و در عین حEEال متوجEEه می شEEویم کEEه چگونEEه بخش هEEای

هولناک این فرهنگ را تغییر دهیم«. البته پرسش های فراوانی مطرح است. منتقدان مردانگی بEEرای پEEروژه بازسEEازی دانش آمEEوزان پسEEر چEEه مEEدارک معتEEبری ارائEEه می کنند؟ آنها چقدر پسران را درک می کنند و دوست شEEان دارنEEد؟

چه کسی به آنها ماموریت داده که این کار را بکنند؟ پسران آمریکایی با مسائلی حقیقی مواجه هستند مسEEایلی کEEه نمی توان آنها را با ایجاد شکل های جدیEEدی از مEEردانگی حEEل کEEرد. برای حل این مسائل، ضEEرورتی نEEدارد کEEه پسEEران را از مEEردانگی خود نجات دهیم. به عبارت دیگEEر، بسEEیاری از پسEEران مEEا از لحEEاظ اجتماعی و تحصیلی در حال ضعیف شدن هستند. شEEکاف تحصEEیلی فزاینده، آینده میلیون ها پسر آمریکایی را تهدید می کنEEد. مEEا نبایEEد چشم به »متخصصان جنسیت« بدوزیم تا راهنمایی مان کننEEد بلکEEه باید به کشورهای دیگری که روی مسائل پسران متمرکز شده اند و

به نحو سازنده ای آنها را حل می کنند، توجه نماییم. پسران انگلسEEتان و اسEEترالیا ماننEEد پسEEران آمریکEEایی بEEه طEEرز بارزی از نظر آموزش، به خصEEوص خوانEEدن و نوشEEتن، از دخEEتران عقب هستند. اغلب نمرات مردودی متعلق بEEه آنهاسEEت و احتمEEال فرارشEEان از مدرسEEه بیشEEتر اسEEت. تفEEاوت عمEEده این اسEEت کEEه مربیان آموزشی و سیاستمداران انگلستان در مواجهEEه بEEا مشEEکل

سال از آمریکایی ها جلوتر هستند. دولت10عدم موفقیت مردان، انگلسEEتان یEEک برنامEEه بسEEیار موفEEق »بازگشEEت بEEه مبEEانی« را بEEا عنوان »ساعت سوادآموزی« در مدارس ابتEEدایی آنجEEا اجEEرا کEEرده است. هدف مشخص این برنامه، کمک به پسران اسEEت تEEا بتواننEEد عقب افتادگی خود را از دختران جبران کنند. انگلیسEEی ها همچEEنین در حال آزمایش کالس های کامال پسرانه در مدارس دولتی مختلEEط هسEEتند. آنهEEا می خواهنEEد دوبEEاره »کلیشEEه های جنسEEیتی« را در مطالب آموزشی خود دخEEالت دهنEEد. آنهEEا دریافته انEEد کEEه پسEEران، داستان های حEEادثه ای را کEEه قهرمانEEان آنهEEا مEEرد هسEEتند، دوسEEت دارند و می خوانند. شعر جنگ هم مجددا خوانده می شود و رقEEابت کالسی نیز برقرار شده است. وضعیت اسفبار دانش آمEEوزان پسEEر

موضEEوع مهمی بEود. اسEتل1997در انگلستان در انتخابEEات سEال مEEوریس، عضEEو پارلمEEانی حEEزب کEEارگر کEEه اکنEEون وزیEEر آمEEوزش انگلستان است، می گوید: »اگر فکری به حال مساله ای که پسEEران

و مردان جوان مEEا بEEا آن روبEEرو هسEEتند، نکEEنیم، جEEای هیچ امیEEدی نیست«. در آمریکا قرار است چEEه کسEEی فکEEری بEEه حEEال وضEEعیت پسران بکند؟ هیچ کس! هیچ سازمان ملی ای نیست که مردم را از کمبودهEEای آموزشEEی پسEEران آگEEاه کنEEد و هیچ یEEک از گروه هEEای قدرتمند سیاسی برای کمک به پسران به کنگره راه پیدا نمی کنEEد. وضعیت آمریکا در این زمینه، بحث برانگEEیز اسEEت و سرنوشEEت این

کشور توسط طرفداران دختران رقم می خورد. در جنگ علیه پسران مثل تمEEام جنگ هEEا آنچEEه قربEEانی می شEEود، حقیقت است. در آمریکا حقیقت در رابطه با پسEEران، هم تحریEEف شده و هم دفن گردیده است. پسران بEه شEEدت بEه توجEEه مEEا نیEEاز

دارند حاال هم دیر شده است اما نه خیلی زیاد.

: جایگاه پسرانفصل اولافسانه شکننده بودن دختران

کارول گیلیگان به دنیا اعالم کرد که »دختر نوجوان1990در سال آمریکایی در بحران قرار دارد«. به گفته او: »هنگامی که رودخانEEه زندگی یک دختر به سوی دریای فرهنگ غربی جریان پیEEدا می کنEEد او در خطر غرق شEEدن یEEا ناپدیEEد شEEدن قEEرار می گEEیرد«. گیلیگEEان نتوانست برای این هشدار تکان دهنده خود، راه حلی ارائه دهEEد امEEا متحدان قدرتمندی پیدا کرد. بزودی افسانه شکننده بEEودن دخEEتران نوجوان و وضعیت آنها به صEورت موضEوعی ملی درآمEد. گیلیگEEان برای دختران آمریکایی حکم یک قدیس را پیدا کرد زیرا بEEه عنEEوان یک مقام مسئول علمی و دانشگاهی، آشکارتر از هEEر کس دیگEEری اعالم کEEرده بEEود کEEه دخEEتران آمریکEEایی از نظEEر روانی، »تهی« از نظEEر اجتمEEاعی، »سEEاکت« و از نظEEر تحصEEیلی، »عقب افتEEاده«

هستند. نویسEEندگان و محققEEان و هنرمنEEدان بی شEEماری بEEا الهEEام از گیلیگEEان، آثEEار مفصEEلی را دربEEاره وضEEعیت دخEEتر آمریکEEایی خلEEق کردند. آنها تا جایی که توانستند با ذکر جزئیاتی از مشکالتی که بر سر راه دختران وجود دارد، سعی کردند توجه و در عین حال ترحم همگEEان را بEEه موضEEوع زنEEان جلب کننEEد. مEEری پEEایفر در کتEEاب »اوفلیای دوبEEاره زنEEده شEEده« کEEه از همEEه کتاب هEEایی کEEه دربEEاره بحران دختران نوشته شده، موفق تر بوده است با شEEور و التهEEاب عجیEEبی می گویEEد: »در سEEال های اول نوجEEوانی وضEEعیت دردنEEاکی فراروی دختران نوجوان قرار می گEEیرد درسEEت مثEEل هواپیماهEEا و کشتی هایی که در مثلث برمودا ناپدیEEد می شEEوند، "خEEود" دخEEتران

نیز در هم می شکند و می سوزد و از بین می رود«. توصEEیف وضEEعیت دخEEتران آمریکEEایی بEEه عنEEوان موجEEوداتی »ساکت«، »شکنجه شده«، »بی صدا«، و »از میEEان رفتEEه« حقیقتEEا ناامیدکننده است ولی جالب است که برای اثبEEات این موضEEوعات، مدارک چندانی وجود ندارد. اگر وضعیت دخEEتران آمریکEEایی تEEا این درجه کEEه گیلیگEEان و طرفEEداران او توصEEیف می کردنEEد، وخیم بEEود جEEEای بسEEEی شEEEگفتی اسEEEت کEEEه چطEEEور هیچ یEEEک از نهادهEEEای روان شناسی و روان کاوی، توجهی به آن نکرده بودند در حالی کEEه حقیقتEEا اینگونEEه نیسEEت و محققEEان علEEوم اجتمEEاعی نسEEبت بEEه

وضعیت دختران دیدگاه خوش بینانه تری دارند. دکتر آن پترسن، استاد سابق دانشگاه مینه سEEوتا و نEEایب رئیس فعلی بنیاد کلوگ، نتیجEEه تحقیقEEات روان کEEاوان و محققEEان علEEوم اجتماعی را در مورد دختران به این شکل جمع بندی می کند: »اکثر نوجوان ها اعم از پسر و دخEEتر، دوره رشEEد را بEEدون اختالل عمEEده روانی یا عاطفی سپری می کنند و از هویت فردی خEEود، احسEEاس مثبتی دارند و سعی می کنند با همساالن خود ارتباط سازگارانه ای

داشته باشEEند و در عین حEEال، رابطEEه خEEود را بEEا خانواده های شEEانحفظ کنند«.

دانیل آفر، اسEEتاد روان کEEاوی دانشEEگاه نEEورث وسEEترن، در تاییEEد سخنان پترسن به مجموعه ای از تحقیقات جدیEEد اشEEاره می کنEEد و

می گوید: »اکثر نوجوان ها طبیعی و سازگار هستند«. همزمEEان بEEا اظهEEارات گیلیگEEان دربEEاره بحEEران دخEEتران، بخش

300بهداشت و خدمات انسانی دانشEEگاه میشEEیگان در تحقیقی از دختر و پسر دبیرستانی کEEه بEEه روش علمی گEEزینش شEEده بودنEEد،

86پرسید که آیا روی هم رفته زندگی خEEوبی دارنEEد یEEا نEEه؟ حEEدود درصد پسران پاسخ دادند که وضع شان خوب یا88درصد دختران و

خیلی خوب است. بEEا این حسEEاب، دخEEترانی کEEه مEEورد نظرسEEنجی قرار گرفته بودند اگر واقعا وضعیتی را داشEEتند کEEه گیلیگEEان ادعEEا می کرد، دست کم خودشان خبر نداشتند. مری پایفر، روان شEEناس بالینی، معتقد است که جامعه آمریکا »دختران را مسموم می کند« و »فرهنگ آن برای دختران مخرب است«. او برای این حرفش چه مEEEدرکی دارد؟ او در کتEEEاب اوفلیEEEای دوبEEEاره زنEEEده شEEEده بEEEه خوانندگانش اطالع می دهد که کلینیک او پر از دخEEترانی اسEEت کEEه »سعی کرده اند خودکشی کنند« و آمارهEEایی را ارائEEه می دهEEد کEEه نشانه بدتر شدن وضعیت دختران آمریکایی اسEEت. وی بEEه نقEEل از مرکز کنترل بیماری ها در آتالنتا می نویسEEد: »مEEیزان خودکشEEی در

EE،75 1988 و 1979 سEEاله در فاصEEله سEEال های 14میEEان کودکEEان درصد افزایش داشته است«.

اما ارقامی که پEEایفر ارائEEه می دهEEد، گمراه کننEEده هسEEتند. آمEEار ارائه شده توسط این مرکز در مورد خودکشی، بیشEEتر بEEه پسEEران ارتباط پیدا می کند تا دخEEتران. بEEه این تEEرتیب کEEه درصEEد افEEزایش

سEEاله در فاصEEله سEEال های14 تEEا 10خودکشEEی در میEEان پسEEران درصEEد بEEوده27 درصEEد و در میEEان دخEEتران، EE،71 1988 تEEا 1979

مEEورد و درEE،48 1979است. در واقEEع در میEEان دخEEتران در سEEال مEEورد خودکشEEی وجEEود داشEEته اسEEت. در مEEوردEE،61 1998سEEال

مEEورد افEEزایش پیEEدا کEEرده176 مEEورد بEEه 103پسران این رقم از 9اسEEت. این ارقEEام، دردنEEاک هسEEتند ولی بEEا توجEEه بEEه جمعیت

13 سEEال، مشEEکل بتEEوان افEEزایش رقم 14 تا 10میلیونی دختران خودکشی را به تخریب فرهنگ دختران تعبیر کرد.

بEEر خالف داسEEتانی کEEه گیلیگEEان و پEEیروانش نقEEل می کننEEد در ، دخEEتران در زمینه هEEای مختلفی رشEEد1990سال های اوایل دهEEه

کردند. آنها از نظر تحصیلی در دوره ابتدایی و متوسطه از پسران پیش افتادند، تقاضای آنها برای ورود به دانشگاه بیشتر از پسران بود، در کالس های دانشکده ها فعالیت بیشتری از خود نشان دادند، بEEه تیم هEEای ورزشEEی بیشEEتری پیوسEEتند، و در مجمEEوع از آزادی و

فرصت هایی بیش از همه زنان در طول تاریخ بشری بهره بردند.تراژدی آمریکایی

اندیشEEه های گیلیگEEان روی افکEEار گروه هEEای هEEوادار زنEEان کEEه بEEه تازگی به این نتیجه رسEEیده بودنEEد کEEه جامعEEه مEEا نسEEبت بEEه زنEEان همEEدلی نEEدارد، تEEاثیر فEEراوانی گذاشEEت. بEEه طEEور طEEبیعی این سازمان ها و گروه ها، پذیرای اخبار خوشایند درباره دختران بودند. مخصوصا احساسات انجمن آمریکایی زنان دانشگاهی کEEه از نظEEر سیاسEEی بEEانفوذ و از نظEEر اجتمEEاعی معتEEبر بEEود، جEEریحه دار شEEد. ماموران این انجمن از یافته های گیلیگان مضطرب و آشفته بودند و می خواسEEEتند در این مEEEورد چیزهEEEای بیشEEEتری بداننEEEد. آنهEEEا نظرسنجی دقیقی را بEرای مطالعEه وضEEعیت دخEتران دبیرسEتانی

آمریکا و ارزیابی کاهش اعتماد به نفس در آنها انجام دادند. انجمن نامبرده، نتایج نگران کننده نظرسنجی خود1991در سال

را بدین شEEرح اعالم کEEرد: »اغلب دخEEتران در حEEالی دوره بلEEوغ را پشEEت سEEر می گذارنEEد کEEه از اعتمEEاد بEEه نفس ضEEعیف برخEEوردار هستند«. آن بریEEانت کEEه در آن هنگEEام مEEدیر اجEEرایی انجمن زنEEان دانشگاهی و کارشناس روابط عمومی بود، مبارزه ای رسEEانه ای را سازماندهی کرد تا خبر ناامید کننده »تراژدی آمریکEEایی ناشEناخته« رابه اطالع همگان برساند. در روزنامه ها و مجالت سراسر کشEEور، اخبEEار ناامیدکننEEده ای مبEEنی بEEر اینکEEه تبعیض هEEای جنسEEیتی علیEEه دختران سبب از بین رفتن اعتماد بEEه نفس آنهEEا می شEEود، منتشEEر می شد. سوزان شوستر، مدیر وقت انجمن، به روزنامEEه نیویEEورک تایمز گفت که چرا انجمن انجام چنین تحقیقی را بر عهده گرفتEEه است. او اظهار داشEEت: »مEEا می خواسEEتیم اعتقEEاد خEEود مبEEنی بEEر اینکه حق دخEEتران در کالس درس تضEEییع می شEEود را بEEا اطالعEEات

واقعی همراه کنیم«. هنگEEامی کEEه نتEEایج تحقیقEEات انجمن دربEEاره اعتمEEاد بEEه نفس دختران بEه صEEورت تیEEتر اصEلی نشEEریات درآمEد، مجلEEه نEه چنEEدان

اطالعEEاتی را در1922معروفی به نام سEEاینس نیEEوز کEEه از سEEال زمینEEه پیشEEرفت های فEEنی و علمی در اختیEEار نشEEریات عالقمنEEد می گذارد، تردیدهایی را از سEEوی روان شناسEEان پیشEEرو در زمینEEه امور نوجوانان درباره اعتبار نظرسEEنجی مEEذکور منتشEEر کEEرد. امEEا تردیدهای این کارشناسان در صدها داستان خبری که در رابطه بEEا

پژوهش انجمن زنان دانشگاهی ابداع شده بود، انعکاسی نیافت. انجمن زنEEان دانشEEگاهی بالفاصEEله دومین تحقیEEق خEEود را تحت عنEEEوان: »چگونEEه مEEEدارس حEEق دانش آمEEوزان دخEEEتر را پایمEEال می کنند«، آغاز کرد. این تحقیق جدید که توسط »مرکEEز تحقیقEEات

منتشEEر شEEد، ارتبEEاط1992زنان کالج ولسEEلی« انجEEام و در سEEال مستقیمی را بEEه وضEEعیت درجEEه دومی دخEEتران مEEدارس کشEEور و کمبود اعتماد بEEه نفس آنEEان نشEEان می داد. بEEه این تEEرتیب بحEEران روانی دختران که توسط کارول گیلیگان مطرح شEEده بEEود بEEه یEEک موضEEوع اضEEطراری حقEEوق مEEدنی تبEEدیل شEEد یعEEنی کEEه دخEEتران، قربانیEEان تبعیض هEEای جنسEEیتی گسEEترده در مEEدارس کشEEور مEEا

هسEEتند. انجمن زنEEان دانشEEگاهی اعالم کEEرد: »معنEEای ضEEمنی اینگزارش کامال مشخص است، سیستم آموزشی باید تغییر کند«.

نشریه اجوکیشن ویEEک گEEزارش داد کEEه انجمن زنEEان دانشEEگاهی دالر و بEEرای تبلیEEغ دربEEاره آن100،000آمریکا برای تحقیEEق دوم،

دالر خEEرج کEEرده اسEEت. تحقیEEق چگونEEه مEEدارس حEEق150،000 دانش آموزان دختر را پایمال می کننEEد بEEا سEEر و صEEدا و جنجEEال بEEه رسانه های گروهی غیر منتقد و همفکر انجمن داده شد. تبلیغEEات،

گزارش خبری و سیلی از1400بسیار موفقیت آمیز بود و بیش از بحث های تلویزیونی درباره تراژدی هولنEEاکی کEEه بEEر سEEر دخEEتران

کشور می آمد، تهیه شد. نمونه ای از1992مقاله سوزان چیرا در نیویورک تایمز در سال

پوشش رسانه ای در سراسEEر کشEEور بEEود. عنEEوان مقالEEه این بEEود: »تبعیض علیEEه دخEEتران در مEEدارس و آسEEیب های دائمی آن«. این نمایشنامه احتماال توسEEط بخش تبلیغEEات انجمن زنEEان دانشEEگاهی نوشته شده بود. بعدا تمام مقالEEه نیویEEورک تEEایمز توسEEط انجمن، تکثEEیر و بEEه عنEEوان بخشEEی از درخواسEEت افEEزایش بودجEEه انجمن منتشر شد. چیرا در آن زمان به هیچ یک از پرسEEش ها و انتقEEاداتی که در مورد مقاله او مطرح بود، پاسخ نداد. پس از مدتی هنگEEامی که از او درباره میزان اعتمادش به صحت و سقم اطالعات منEEدرج در مقاله اش سوال کردم به من پاسخ داد که هنگام نوشتن مقالEEه کامال به محتوای گزارش های انجمن اعتماد کرده و شخصا فرصتی

برای تعیین صحت و سقم آنها نداشته است. شEEش سEEال بعEEد از انتشEEار این تحقیEEق، نیویEEورک تEEایمز بEEرای نخسEEتین بEEار اعتبEEار این گEEزارش را مEEورد تردیEEد قEEرار داد. در آن هنگام البته خساراتی کEEه این گEEزارش بEEه دخEEتران و پسEEران وارد کرده بود، قابل جبران نبود. این بار خبرنگEEار این نشEEریه بEا دایEEان راویچ مصاحبه کرد. وی به خبرنگEEار چEEنین گفت: »گEEزارش انجمن زنان به طور کلی نادرست است. مسEاله عجیب اینجاسEت کEEه این گزارش زمانی منتشر شد که دختران در تمام زمینه ها بیش از هEEر زمان دیگEEری گEEوی سEبقت را از پسEEران ربEوده بودنEد. شEEاید اگEEر

سال جلوتر این قضیه را سر هم می کرد، پذیرفتنی بود20انجمن ولی در آن زمانی که این تحقیق منتشر شد مثEEل این بEEود کEEه یEEک مجلس عروسEEی را تشEEییع جنEEازه بنEEامیم... همEEه این برنامه هEEای خاص برای دختران در نظر گرفته شده بود و هیچ کس توجهی بEEه

پسران نمی کرد«. یکی از نکات اشEتباره گEEزارش انجمن زنEان دانشEگاهی، فاصEله دانش آمEEوزان دخEEتر و پسEEر در مشEEارکت جهت پاسEEخگویی بEEه سوال های آموزگاران بود. این انجمن به پژوهشی که توسط مEEیرا و دیوید سادکر صورت گرفته بود، اشاره می کEEرد. در این پEEژوهش

برابEEر8چنین آمده است: »در دوره ابتEEدایی و راهنمEEایی، پسEEران دختران به سوال های آموزگاران پاسEEخ می دهنEEد و آموزگEEاران هم کEEامال بEEه حEEرف پسEEران توجEEه می کننEEد ولی مEEوقعی کEEه دخEEتران

می خواهند پاسخ دهند به آنان گفتEEه می شEEود کEEه اگEEر می خواهنEEد صحبت کنند باید دست شان را باال ببرنEEد«. هنگEEامی کEEه گزارشEEگر نشریه یو.اس.نیوز تصمیم گرفت برخی اطالعEEات گEEزارش انجمن زنان دانشگاهی را بازبینی کند و از دیوید سادکر خواسEEت کEEه یEEک نسخه از تحقیقش را بEEه او بدهEEد، سEEادکر گفت کEEه تحقیEEق را بEEه انجمن تحقیقات آموزشی آمریکEEا داده و از آن نسEEخه ای نEEدارد. او

کEEه در گEEزارش8 بEEه 1به خبرنگEEار گفت کEEه احتمEEال دارد نسEEبت آورده است، دقیق نباشد. این نشریه آنگاه به تحقیق مستقلی کEEه توسط گیل جونز، استادیار دانشگاه کارولینای شمالی، انجام شده بود، اشاره می کند. در این تحقیق تعداد پسرانی که به سEEوال های

برابر دختران ذکEEر شEEده اسEEت. آمEEار2آموزگاران پاسخ می دهند، دقیق نسبت پسران به دخEEتران در این موضEEوع هEEر چEEه کEEه باشEEد پیشEEرفت تحصEEیلی خاصEEی را نشEEان نمی دهEEد زیEEرا نکتEEه مهم در موفقیت تحصیلی شEEاگردان، توجEEه و دقت آنهاسEEت. پسEEران، کم توجه تر و کم دقت تر هستند و شاید همین مساله مشEEخص می کنEEد که چرا آموزگاران برای جEEواب دادن بEEه آنهEEا حوصEEله بیشEEتری بEEه

خرج می دهند. بEEه رغم تبعیض علیEEه پسEEران و اشEEتباهات واقعی در این بEEاره، مبارزه برای متقاعد کردن افکار عمومی در این زمینه که دخEEتران از نظر تحصیلی و شخصی مورد ظلم هسEEتند بEEا مEEوفقیت زیEEادی

همراه شد. وضEEعیت نارسEEای نسEEبت داده شEEده بEEه دخEEتران1994در سEEال

آمریکایی، کنگره آمریکا را بر آن داشت که قانون برابری جنسیتی در قوانین آموزشی را به تصویب برسEEاند. بEEه این تEEرتیب دخEEتران همانند سایر اقلیت های مورد تبعیض قرار گرفته، تحت عنوان یEEک »جمعیت مورد غفلت واقع شده« طبقه بنEEدی گردیدنEEد. میلیون هEEا دالر کمک بالعوض برای رسEEیدگی بEEه وضEEعیت اسEEفبار دخEEتران و آمEEوختن چگEEونگی مقابلEEه بEEا تعصEEباتی کEEه علیEEه آنهEEا صEEورت

اعضEEای هیEEات1995می گEEرفت، اختصEEاص پیEEدا کEEرد. در سEEال اعزامی آمریکا به چهارمین همایش جهEEانی سEEازمان ملEEل دربEEاره زنEEEان در پکن، کاسEEEتی های آموزشEEEی و روان شEEEناختی دخEEEتران آمریکایی را بEEه عنEEوان یEEک موضEEوع مEEبرم حقEEوق بشEEری مطEEرح

کردند.

جایگاه پسران کجاست؟ در تراژدی دختران مورد ستم واقع شده آمریکایی، جایگاه پسEEران در کجا قرار دارد؟ وقتی پسران، هم به عنوان افرادی که مشمول امتیازهای ناعادالنه شEEده اند و هم بEه عنEEوان مEوانعی بEر سEر راه عدالت جنسیتی برای دخEEتران محسEEوب می شEEوند؛ آنگEEاه آنEEان بEEه طور گریزناپذیری آزرده خاطر می گردند. در اینجEEا اسEEتدالل قابEEل درکی وجود دارد: هEEر چEEه تصEEویر دخEEتران، محروم تEEر ارائEEه شEEود لزوم کاستن از امتیازها و اهمیت پسران بیشتر احساس می شود.

این دیEEدگاه در مEEدارس رواج داده می شEEود و چEEه بسEEا معلمEEان احسEEاس کننEEد کEEه دخEEتران بEEه توجEEه بیشEEتری نیEEاز دارنEEد. دکEEتر پاتریشیا اورایلی، استاد آمEEوزش برابEEری جنسEEیتی و مEEدیر مرکEEز برابری جنسیتی دانشگاه سین سEEیناتی، می گویEEد: »کEEامال آشEEکار است که در جامعه مEEا و در اغلب نقEاط جهEEان، پسEEران جنس اول

هستند«. شاید این قضیه »آشکار« باشد ولی حقیقت نEEدارد. اگEEر دیEEدگاه طرفداران دختران را نادیده بگیریم و با دقت به وضعیت پسران و دخEEتران در این کشEEور نظEEری بیانEEدازیم، متوجEEه می شEEویم این پسEEران هسEEتند کEEه از نظEEر علمی دارای وضEEعیت نگران کننEEده ای می باشEEند. اطالعEEاتی کEEه از سEEوی وزارت آمEEوزش و بسEEیاری از پژوهش های اخEEیر دانشEEگاهی بEEه دسEEت آمEEده نشEEان می دهEEد کEEه دختران نه تنها خجالتی و تضعیف روحیه شده نیستند بلکه پسEEران را نیز تحت الشعاع خود قرار داده اند. آنان نمرات بهتری می گیرند، برای تحصیالت باالتر اشتیاق بیشتری دارند، برنامه آموزشی را بEEا دقت بیشتری دنبال می کننEEد، و در آزمEEون تعEEیین رتبEEه پیشEEرفته، مشارکت بیشتری دارند. این آزمون پرزحمت به شEEاگردان سEEاعی

امکان گذراندن دروس کالج را در دبیرستان می دهد. تعEEداد دخEEتران و پسEEران شEEرکت کننده در این1984در سEEال

برنامEEه آموزشEEی مسEEاوی بEEود ولی بEEر اسEEاس آمارهEEای وزات تعEEداد دخEEتران1996 تEEا 1984آموزش آمریکا »در فاصله سالهای

شرکت کننده در این آزمون نرخ رشد سEریع تری یEافت... در سEال دختر وجود داشت«.144 پسر، 117 در برابر 1996

بEEر اسEEاس آمارهEEای ارائEEه شEEده از سEEوی مرکEEز ملی آمارهEEای آموزشی، تعداد دخترانی که دوره های سطح باالی ریاضی و علEEوم

ثبت نام می کنند اندکی بیش از پسران است. بEEر اسEEاس این واقعیت هEEا، نشEEان دادن دخEEتران آمریکEEایی بEEه عنوان افرادی کEEه وضEEعیت نگران کننEEده ای دارنEEد و از نظEEر علمی دچار نارسایی هستند، خالف واقع است. دختران که ادعا می شEEود خجالتی هستند و اعتماد به نفس ندارند این روزها در فرمانروایی بEEر قلمEEرو دانش آمEEوزی، شEEرکت در انجمن هEEای افتخEEاری، تهیEEه روزنامه های مEEدارس، و حEEتی در باشEEگاه های گفتمEEان، از پسEEران فعال تر هستند. پسران فقط در زمینه ورزش از دخEEتران جلوترنEEد و گروه های زنان با شدت تمام تصمیم گرفته اند این فاصEEله را هم

پر کنند. درست در هنگامی که انجمن زنان دانشگاهی آمریکا برای کشف خEEود مبEEنی بEEر اینکEEه دخEEتران در مEEدارس در درجEEه دوم اهمیت هستند، مشغول بEEه تبلیEEغ بEEود، وزارت آمEEوزش نتEEایج یEEک تحقیEEق

جامع را به چاپ رسانید که خالف این موضوع را نشان می داد: دختران بیش از پسEEران کتEEاب می خواننEEد، در آزمون هEEای هنری و موسEEیقی از پسEEران بهEEتر کEEار می کننEEد، بیش از پسران در خارج از کشور تحصیل می نماینEEد، و بیشEEتر بEEه

سپاه صلح می پیوندند. بر عکس، پسEEران بیش از دخEEتران از مEEدارس اخEEراج می شEEوند و بیشEEتر از دخEEتران تEEرک

برابر بیش از دخEEتران احتمEEال3تحصیل می کنند. پسران برابر بیش4دارد که در کالس های جبرانی ثبت نام کنند و

از دخEEتران در معEEرض اختالالتی چEEون کاسEEتی توجEEه و بیش فعالی قرار دارند. پسEEران بیشEEتر از دخEEتران درگEEیر جرائم، الکل، و مEEواد مخEEدر می شEEوند. دخEEتران بیشEEتر از پسران اقدام به خودکشی می کنند ولی اغلب این پسران هسEEتند کEEه واقعEEا خودشEEان را می کشEEند. مثال در سEEال

سEEاله،24 تEEا 5 مEEیزان خودکشEEی در میEEان افEEراد 1997 مورد پسر3792 مورد آن دختر و 701 مورد بود که 4493بودند.

پسران در حال سقوط هستند برخی مربیان آموزشی آهسته بEEه شEEما می گوینEEد کEEه این پسEEران هستند که در سمت آسیب پذیر فاصEEله جنسEEیتی قEEرار دارنEEد و نEEه

با رئیس هیات آموزشی آتالنتا در جورجیEEا1997دختران. در سال صحبت می کردم از او پرسیدم: »در مEEدارس آتالنتEEا وضEEع دخEEتران بهEEتر اسEEت یEEا پسEEران؟« و او بEEدون ذره ای تردیEEد پاسEEخ داد: »دخEEتران« پرسEEیدم: »در کEEدام زمینه هEEا؟« پاسEEخ داد: »در هEEر

زمینه ای که بخواهی«. مEEEدیر دبیرسEEEتانی در پنسEEEیلوانیا دربEEEاره وضEEEعیت پسEEEران دبیرستانی می گوید: »دانش آموزانی که در فهرست تEEرک تحصEEیل کرده هEEEا، تعلیقی هEEEا، مردودی هEEEا، و سEEEایر شاخصEEEه های منفی

شکست تحصیلی قرار دارند، عمدتا پسران هستند«. سEEه سEEال قبEEل در دبیرسEEتان اسEEکارس دیEEل نیویEEورک، یEEک دانش آموز پسر مطلبی را به مسئولین مدرسه ارائEEه کEEرد و در آن خاطرنشEEان سEEاخت کEEه دخEEتران این دبیرسEEتان از پسEEران جلEEوتر هستند. دیوید گرین، معلم علوم اجتماعی، تصEEور می کEEرد کEEه این دانش آموز اشتباه کEرده اسEت. او بEا کمEک یکی از همکEارانش بEه تحلیل نمرات و پیشرفت های تحصیلی پسران و دختران پرداخت و در کمال تعجب به این نتیجه رسید که حق با آن دانش آمEEوز اسEEت. جEEالب اینجاسEEت کEEه دخEEتران این دبیرسEEتان غEEیر از زمینه هEEای درسی، برابر گزارش دبیر ورزش، در زمینه های ورزشEEی هم بیش

سEEال منتهی بEEه10از پسران موفق بوده اند. برای مثال در ظرف 1997 EE،12هEEور بEEطح کشEEتن از دانش آموزان این دبیرستان در س

تن دخEEتر9 تن از آنهEEا پسEEر و 3مقام قهرمانی رسیده بودنEEد کEEه بهبودند. دیگر مدارس همه مانند نیز دیل اسکارس دبیرستان

شدت تحت تاثیر جو »بحران دخEEتران« قEEرار داشEEته اسEEت. پس از سال ها کEه همEواره از وضEعیت نگران کننEده دخEتران سEخن گفتEه می شEEEEود، هیچ کس این موضEEEEوع را کEEEEه وضEEEEعیت پسEEEEران،

نگران کننده تر از دختران است، بEEاور نمی کنEEد؛ حEEتی معلمEEانی کEEهاین وضع را در کال س های درس به چشم خود می بینند!

مشغولیت مدرسه ای در فصEEلنامه پژوهشEEی کنگEEره، مقEEاله ای دربEEاره1999در سEEال

موفقیت های تحصEEیلی پسEEران و دخEEتران چEEاپ شEEد کEEه در آن بEEه تجربه مشترکی از والدین اشاره شده بود: »دختران دوست دارنEEد بEEا صEEرف وقت بیشEEتر بEEرای انجEEام تحقیقEEات، گEEرفتن واحEEدهای درسی بیشتر، و هر چه تمEEیزتر نوشEEتن تکEEالیف مدرسEEه، معلمEEان خود را راضی نگEEه دارنEEد. پسEEران تکالیف شEEان را بEEا عجلEEه انجEEام می دهند و از خانه بیرون می رونEEد تEEا بEEازی کننEEد و از اینکEEه معلم درباره کارهای سرهم بندی شده آنها چه نظری داشته باشد، نگران

نمی شوند«. اگر بخواهیم این مساله را با زبEEان فEEنی کارشناسEEان آموزشEEی بیان کنیم باید بگوییم که دختران از نظر تحصیلی، »مشغول ترند«. مشغولیت درسی معیار مهمی برای تعیین مEEوفقیت دانش آمEوزان است. وزارت آموزش ایاالت متحده آمریکا میزان تعهد دانش آمEEوز

را با معیارهای زیر می سنجد:امEEرف انجEEدار وقت صEEه مقEEب چEEر شEEوز هEEدانش آم

تکالیفش می کند؟ه کالس درسEEEادگی قبلی بEEEا آمEEEوزان بEEEا دانش آمEEEآی

می آینEEEEEEEEEد و آمEEEEEEEEEاده یEEEEEEEEادگیری هسEEEEEEEEEتند؟ )آیا کتEEاب و قلم می آورنEEد؟ آیEEا تکEEالیف خEEود را انجEEام

داده اند؟( این موضEEوع کEEه پسEEران نسEEبت بEEه مدرسEEه کمEEتر از دخEEتران احساس تعهد می کنند به طور کامال مستند توسط وزارت آمEEوزش

اعالم شEEده اسEEت. درصEEد پسEEرانی کEEه1990 و 1980در دهه های »معموال« یا »اغلب« بدون کتاب و قلم و بEدون انجEام تکEEالیف بEه مدرسEEه می آینEEد، بیشEEتر از دخEEتران اسEEت. بررسEEی کالس هEEای چهEEارم، هشEEتم، و دوازدهم نشEEان می دهEEد کEEه دخEEتران بیشEEتر از پسران تکالیف مدرسEEه خEEود را انجEEام می دهنEEد. در کالس دوازده،

برابEEر دخEEتران 4پسEEرانی کEEه تکالیف شEEان را انجEEام نمی دهنEEد، می باشند. در اینجا با فاصله جنسیتی نگران کننده ای روبرو هستیم و پسEEران واقعEEا از دخEEتران عقب ترنEEد. این فاصEEله بایEEد مربیEEان آموزشEEی، والEEدین، مسEEئولین مدرسEEه، و قEEانون گزاران را نگEEران کنEEد. مشEEغولیت درسEEی احتمEEاال مهمEEترین عامEEل در مEEوفقیت تحصیلی است ولی ضعف پسEEران در این موضEEوع در سEEمینارها و کارگاه های برابری جنسیتی در سراسر کشور مورد بررسEEی قEEرار نمی گEEیرد. در عEEوض، مEEاجرای دروغین فاصEEله میEEان دخEEتران و پسران در مورد اعتمEEاد بEEه نفس همچنEEان بEEه عنEEوان یEEک نگEEرانی

گسترده مطرح است.

فاصله میان دختران و پسران در تحصیالت دانشگاهی EE،8 1996وزارت آمEEوزش آمریکEEا گEEزارش می دهEEد کEEه در سEEال

هزار دختر در کالج ثبت نام کردند در حالی که تعEEداد400میلیون و هEEزار نفEEر بEEوده اسEEت. در700 میلیEEون و 6پسران ثبت نام شده،

این گزارش آمده است که دختران از این موقعیت به خEEوبی جهت دهه آینده استفاده کرده اند. بر اساس پیش بینی این وزارتخانEEه تEEا

هزار900 میلیون و 6 هزار دختر و 200 میلیون و E،9 2007سال پسر در دانشگاه ها ثبت نام خواهند کرد.

طرفEEداران دخEEتران اسEEتدالل های نوظهEEور و یک طEEرفه ای را مطرح می کنند مبنی بEEر اینکEEه ثبت نEEام تعEEداد بیشEEتری از دخEEتران نسبت به پسران نباید به عنوان مزیتی برای زنEEان تلقی شEود. بEه عقیده مقاله نویس فمینیست، باربارا ارنریش: »یکی از دالیلی که پسران کمتر به کالج می رونEد شEEاید این باشEEد کEEه آنهEEا می تواننEEد بدون تحصیالت دانشگاهی کار پیدا کنند چEEون در نEEیروی کEEار غEEیر حرفه ای که نیازی به تحصیالت دانشگاهی ندارد هنوز هم بEEر زنEEان

برتری دارند«. ساله ای که در حال18 یا 17ارنریش معتقد است که شاید پسر

فارغ التحصیل شدن از دبیرستان است و هیچ برنامه ای برای رفتن به کالج ندارد، حال و روز بهتری نسبت بEEه دخEEتری کEEه در کنEEار او نشسته و همه فکر و ذکرش رفتن به دانشگاه است، داشته باشد. این مساله ممکن است در مورد تعداد اندکی از پسران دانش آمEEوز دبیرستانی درست باشد ولی برای اکثریت قریب به اتفاق پسران، تحصیالت دانشگاهی امکان ورود آنها را به طبقEEه متوسEEط جامعEEه

فراهم می کند. ارزش اقتصادی تحصیالت دانشگاهی در سEEالیان اخEEیر بEEه طEEرز قابEEل مالحظه ای افEEزایش پیEEدا کEEرده اسEEت. مEEاروین کاسEEترز، اقتصEEاددان موسسEEه اقتصEEادی آمریکEEا، این رونEد را از نظEEر کمی اینگونه تعریEEف کEEرده اسEEت: »درآمEEد متوسEEط یEEک فارغ التحصEEیل

درصEEEد بEEEاالتر از درآمEEEد یEEEکEEE،25 1978دانشEEEگاه در سEEEال برابEEر2 این اختالف 1995فارغ التحصیل دبیرستان بEEود. در سEEال

شد و درآمد متوسط یک فارغ التحصیل دانشEEگاه نسEEبت بEEه درآمEEد درصد بیشتر شد«.50یک فارغ التحصیل دبیرستان،

الزم بود که به این عقب ماندگی پسEEران توجEEه جEEدی شEEود زیEEرا این فاصله دانشگاهی میEEان دخEEتران و پسEEران، رونEEدی خطرنEEاک بود. ولی درست در همین زمان که دختران به طرز نگران کننده ای در حال پیشی گرفتن از پسران بودند، فعاالن جنسEEیتی در وزارت آموزش، انجمن زنان دانشگاهی، و مرکز ولسEEلی تصEEمیم گرفتنEEد موضوع »دختران زیر فشار تبعیض« را مطEEرح کننEEد. در سEEال های بعد نیز فاصله جنسیتی در ورود به دانشگاه بیشتر شEEد امEEا افکEEار عمEEومی و دولت آمریکEEا همچنEEان متمرکEEز بEEر موضEEوع »دخEEتران

محروم« بود.

چرا پسران در آزمون موفق تر هستند؟ طرفداران دختران نمی توانند این واقعیت را انکار کنند که نمرات دختران، بهتر، مشغولیت درسی شان، بیشتر، و حتی تعدادشان در دوره هEEای آمEEوزش عEEالی، افEEزون از پسEEران اسEEت. بنEEابراین بEEه تفاوت هEEEEای روان شEEEEناختی و اجتمEEEEاعی یعEEEEنی تفEEEEاوت در مشارکت های عمومی و تفاوت در اعتماد به نفس اشاره می کنند. امEEا همانگونEEه کEEه تEEا بEEه حEEال دیEEده ایم اینEEان تEEاب تحلیل هEEای موشEEکافانه را ندارنEEد. گEEروه معتقEEد بEEه بحEEران دخEEتران، بحث جالب تری را هم مطرح می کنند کEEه مبتEEنی بEEر اطالعEEات صEEحیحی است: پسران در آزمون های مهم، مخصوصEEا آزمون هEEای دشEEواری چون آزمون ارزشEEیابی اسEEتعداد تحصEEیلی و آزمون هEEای دانشEEکده حقEEوق، دانشEEکده پزشEEکی، و آزمون هEEای ورودی نمEEرات بهEEتری

می گیرند. برای نشریه اجوکیشن ویک مقاله ای نوشتم و در1996در سال

آن مواردی را که دختران از پسران پیشEEی گرفته انEEد، ذکEEر کEEردم. دیوید سادکر با استناد به آمارهای مربوط به آزمون هEEای فEEوق کEEه نشEEان می دهEEد پسEEران، مEEوفق تر از دخEEتران بوده انEEد در پاسEEخ انتقEEادآمیزی نوشEEت: »اگEEر آنطEEور کEEه کریسEEتینا هEEاف سEEومرز می نویسEEEد، دخEEEتران در مدرسEEEه مEEEوفق تر هسEEEتند پس چEEEرا در آزمون هEEای ذکEEر شEEده موفقیEEتی ندارنEEد؟«. بلEEه، پسEEران در این آزمون هEEا واقعEEا از دخEEتران بهEEتر هسEEتند. در آزمEEون ارزشEEیابی

امتیEEاز و در35 پسEEران در ریاضEEی 1998استعداد تحصEEیلی سEEال امتیاز جلوتر از دختران بودند. آیا حق بEEا سEEادکر اسEEت7انگلیسی

که نمرات باالتر پسران را نشانه موقعیت ممتاز آنان می داند؟ پاسخ منفی است. با نگاهی دقیق به وضعیت دانش آموزانی کEEه در امتحان ارزشیابی استعداد تحصEEیلی و سEEایر آزمون هEEا شEEرکت کرده اند، متوجه می شویم که نمEEرات پEEایین دخEEتران، ارتبEEاطی بEEه تعصEEب یEEا بی عEEدالتی علیEEه آنEEان نEEدارد. در واقEEع این نمEEرات، نشان دهنده موفقیت کمتر دختران هم نیست. قبل از همه باید بEEه این نکته توجه کنیم که درصد بیشتری از دختران نسبت به پسEEران

درصEEد54در آزمون ارزشیابی استعداد تحصیلی شرکت می کننEEد ) درصد پسر(. وانگهی، بنابر نوشته نشریه هیات46دختر نسبت به

علمی این آزمEEون، تعEEداد دخEEترانی کEEه از گروه هEEای »در معEEرض خطر« در این آزمون شرکت می کنند نسبت بEEه پسEEران در معEEرض خطر که در آن شرکت می کنند، بیشتر است. بویژه دخترانی که به خانواده هEEای کم درآمEEد تعلEEق دارنEEد و یEEا پEEدر و مادرشEEان فاقEEد تحصیالت دبیرستانی و یا دانشگاهی هستند، بیشتر از پسرانی کEEه شEEرایط مشEEابهی دارنEEد در آزمEEون ارزشEEیابی اسEEتعداد تحصEEیلی شEEرکت می کننEEد. بEEه نوشEEته همین نشEEریه: »این مشخصEEه ها بEEا نمرات کمEEتر از متوسEEط در آزمEEون ارزشEEیابی اسEEتعداد تحصEEیلی

مرتبط هستند«.

بEEه عبEEارت دیگEEر چEEون پسEEران در معEEرض خطEEر، مایEEل نیسEEتند امتحان دهند در حالی که دختران در معرض خطر تمایل به این کار دارند، میانگین نمرات دختران پایین تر از پسران می شEEود. مربیEEان آموزشی به جای آنکه به غلط، نمرات آزمEEون ارزشEEیابی اسEEتعداد تحصیلی را نشانه تبعیض علیEEه دخEEتران بداننEEد بهEEتر اسEEت نگEEران پسرانی باشند که اگر بخواهند به تحصیالت عالی ادامه دهنEEد بایEEد

در آزمون مذکور شرکت کنند در حالی که این کار را نمی کنند. اما عامل بیرونی دیگری نیز نتایج آزمEEون را تحریEEف می کنEEد بEEه گونه ای که ظاهرا نتایج به نفع پسران تمام می شود. نانسی کول، رئیس خدمات آزمون های آموزشی، اصطالح پدیEEده »گسEEترش« را در این مورد به کار می برد. تقریبا در هر آزمEEون هEوش یEا آزمEون موفقیت تحصیلی، نمرات پسران در پایان طیEEف توانEEایی و پایEEان طیف ناناتوانی، گسترده تر از دخEEتران اسEEت یعEEنی در نقطEEه اوج، تعداد پسران دارای نبوغ، بیشEEتر و در پEEایین ترین حEEد توانEایی نEیز تعداد پسران زیادتر است. به گفته دانشمند علوم سیاسEEی، جیمEEز

کیو.ویلسون: »هم مردان نابغه زیاد هستند و هم مردان کودن«. این نکته را نیز از یاد نبریم که پسEEران در فهرسEEت افEEراد تEEرک تحصیل کرده، مردودی ها، و افرادی که در یEEادگیری نEEاتوان هسEEتند در ردیف اول قرار دارند. این دانش آموزان به ندرت در آزمون های دشوار شرکت می کنند. از سوی دیگر، معدود پسرانی کEEه مدرسEEه برای شان جدی است بEEه نسEEبت تعدادشEEان، حضEEور پررنگ تEEری در آزمون های استانداردشده دارنEEد. فعEEاالنی چEEون سEEادکر کEEه بEEرای برابEEری جنسEEیتی فعEEالیت می کننEEد بایEEد از منطEEق خEEود بEEه طEEور یکسان استفاده کنند. اگر کم بودن تعداد دختران در انتهEEای بEEاالی محور مختصات توزیع توانایی، نشانه بی عدالتی نسبت به آنهاست زیاد بEودن تعEداد پسEEران در انتهEEای پEایینی این محEور را هم بایEد

نشانه بی عدالتی نسبت به پسران تلقی کرد. فرض کنید که می خواهیم توجه خود را از دو پنجم دانش آمEEوزان دبیرسEEتانی کEEه انگیزه هEEای بEEاالیی دارنEEد و بEEا انتخEEاب خEEود در آزمون های ارزشیابی استعداد تحصیلی شرکت می کنند، برداریم و به جای آن یک نمونه از دانش آمEEوزانی را کEEه واقعEEا نماینEEده همEEه بچه مدرسه ای های آمریکا هستند، انتخاب کنیم. در چنین وضEEعیتی پسران و دخEEتران را چگونEEه می تEEوان مقایسEEه کEEرد؟ برنامEEه ملی

توسEEط کنگEEره1969ارزشEEیابی پیشEEرفت تحصEEیلی کEEه در سEEال آمریکا آغاز گردید، عرضه کننده بهترین و جامع ترین معیار سEEنجش موفقیت دانش آموزان در همه سEEطوح توانEEایی اسEEت. بEEه مEEوجب

100،000 تEEا 70،000این برنامه، نمونه علمی بزرگی دربردارنEEده ایالت، آزمون های خواندن، نوشEEتن، ریاضEEیات، و44دانش آموز از

سEEال انجEEام دادنEEد )دامنEEه17 و EE،13 9علوم را در پایه های سEEنی اسEEت(. در سEEال500نمEEرات مقیاسEEی این پEEژوهش از صEEفر تEEا

امتیEEاز8 امتیEEاز بیشEEتر در ریاضEی و 5 سEاله بEا 17 پسران 1996 14بیشتر در علوم از دختران پیش افتادند. در حالی که دختران با

امتیاز بیشEEتر در نوشEEتن از پسEEران17امتیاز بیشتر در خواندن و سبقت گرفتند. در طول دو دهه گذشته، دختران در دروس ریاضی و علوم هم به پسران رسیده اند در حالی که پسEEران در خوانEEدن و نوشEEتن همچنEEان بEEه مEEیزان زیEEادی عقب تEEر از دخEEتران هسEEتند،

له ای که رو به کاهش نیست.فاص

یافته های پژوهشی جدید الری هجEEز و امی نEEاول، محققین دانشEEگاه شEEیکاگو، در شEEماره

مجله ساینس اشاره کرده اند کEEه کمبEEود نمEEره1995هفتم جوالی ریاضی دخEEتران نEEاچیز اسEEت امEEا بی اهمیت نیسEEت. این کمبودهEEا ممکن است بEEر روی تعEEداد زنEEانی کEEه در »مشEEاغل علمی و فEEنی برتEEر هسEEتند«، تEEاثیر منفی بگEEذارد. آن دو در مEEورد مهارت هEEای نوشتاری پسران می نویسEEند: »تفاوت هEEای زیEEاد میEEان دخEEتران و پسران در مورد نگارش، نگران کننده است. اطالعات نشان می دهد که پسEEران بEEه طEEور متوسEEط در انجEEام این مهEEارت پEEایه ای دچEEار ضعف نسبتا عمیقی هستند... تعداد زیاد پسرانی کEEه از نظEEر درک خواندن و نوشتن در پایین محور توزیع قرار می گیرنEد دربردارنEEده مخاطرات شغلی است. ظاهرا این احتمEEال بسEEیار زیEEاد اسEEت کEEه افرادی با چنین مهارت های سوادی پایینی در پیدا کردن شEEغل، آن هم در دنیEEایی کEEه اقتصEEاد آن بEEه طEEور فزاینEEده ای وابسEEته بEEه اطالعات است، دچار زحمت شوند بنابراین شاید الزم باشEEد بEEرای توانمندسازی پسران جهت مشارکت سازنده، دخالت هایی صEEورت

گیرد«. هجEEز و نEEاول مسEEاله مهمی را در گسEEتره ملی مطEEرح می کننEEد ولی از آنجا که کمبودهای دختران کEEانون توجEEه اسEEت این مسEEاله چیزی نیسEEت کEEه آمریکایی هEEا اطالعEEات زیEEادی دربEEاره آن داشEEته باشند و یا حتی گمان کنند که وجود دارد. اگر به اطالعات مEEدارس درباره نوجوانان و یا اطالعات اخیر درباره دانشجویان توجه کEEنیم بی تردید به این نتیجه می رسیم که دخEEتران و زنEEان جEEوان، سEEخت در حال تالش هستند در حEEالی کEEه پسEEران و مEEردان جEEوان رو بEEه

تحلیل می روند. انجمن زنEان دانشEEگاهی آمریکEEا شEاید در واکنش1995در سال

نسبت به انتقاد تعداد فزاینEEده ای از متفکEEران معEEترض، دسEEت بEEه تحقیق جدی تر و علمی تری در زمینه جنسیت و موفقیت تحصEEیلی زد. این تحقیEEق بEEا عنEEوان »تEEاثیر محیEEط مدرسEEه بEEر تفاوت هEEای جنسیتی در موفقیت و مشغولیت نوجوانان« توسEط خEانم والEری لی، استاد دانشگاه میشیگان، و همکاران او انجام گEEرفت و بEEدون هیاهو و جنجالی که معموال این انجمن در مEEورد چEEنین تحقیقEEاتی به راه می اندازد، منتشر شد. تحقیق پروفسور لی نشEEان می دهEEد کEEه گزارش هEEای قبلی مبEEنی بEEر اسEEفبار بEEودن وضEEعیت دخEEتران

وپایمال شدن حقوق آنان، به شدت اغراق آمیز بوده است.

لی و همکارانش اطالعات مربEEوط بEEه موفقیت هEEای تحصEEیلی و دانش آمEEوز دخEEتر و پسEEر کالس9،000مشEEغولیت درسEEی بیش از

هشتم را تحلیل کرده و دریافتند که تفاوت بین دختران و پسEEران، »کم تا متوسط« اسEEت. بعالوه شEEکل تفاوت هEEای جنسEEیتی دارای »رونEEدی نEEاهمگون« اسEEت. در بعضEEی حوزه هEEا بEEه دخEEتران و در بعضی دیگEEر بEEه پسEEران بیشEEتر بهEEا داده شEEده اسEEت. این تحقیEEق نشEEان داد کEEه دخEEتران از نظEEر علمی، بیشEEتر از پسEEران مشEEغول

هستند و روی هم رفته رفتار تحصیلی مثبت تری دارند. نتیجه گیری هEEای متعEEادل لی در پژوهشEEی کEEه بEEا حمEEایت مEEالی انجمن زنEEان دانشEEگاهی انجEEام شEEد بEEر مبنEEای اطالعEEات وزارت آموزش و کامال منطبEEق بEEر یافته هEEای هجEEز و نEEاول بEEود. امEEا این پژوهش بEEه طEEرز شEEگفت آوری بEEا تصEEویر نگران کننEEده ای کEEه قبال انجمن زنان دانشگاهی توانسته بEود بEEا مEEوفقیت کامEEل بEه افکEEار عمEEومی آمریکEEا و کنگEEره بقبوالنEEد، مغEEایرت داشEEت. خEEانم لی در پEEژوهش خEEود بEEه این نتیجEEه رسEEیده بEEود کEEه »بحث پEEیرامون موضEEوعاتی چEEون جنسEEیت در مEEدارس، نیازمنEEد تغیEEیر اسEEت... نابرابری می توانEEد در هEEر دو جهت عمEEل کنEEد )و همین کEEار را هم می کند(«. تا جایی که من اطالع دارم به تحقیق مسEEئوالنه والEEری

لی حتی در یک نشریه هم اشاره نشد. دالر بEEرای تبلیEEغ150،000انجمن زنEEان دانشEEگاهی آمریکEEا نEEه

تحقیEEق لی خEEرج کEEرد و نEEه دسEEت از شEEعارهای جانبدارانEEه خEEود برداشت. به عکس، دیدگاه های مخEEالف سEEبب بEEرانگیختن خشEEم و بEEدرفتاری انجمن شEEد بEEه طEEوری کEEه در نشEEریه خEEود بEEه لی و همفکران او با عنوان »تجدیدنظرطلبان طرفدار تبعیض جنسیتی« اشاره کرد و افرادی مثل من و جEEان لئEEو را دنبEEاله روی او قلمEداد نمEEوده و نوشEEت: »مEEا دربEEاره تجدیEEدنظرطلبان چیزهEEای زیEEادی شEEنیده ایم آنهEEا کسEEانی هسEEتند کEEه قتل عام هEEای تEEاریخی را هم نادیEEده می گیرنEEد و غالبEEا چنEEان حقیقت را تحریEEف می کننEEد کEEه

تاریخ، یکسره به شکلی دیگر درآید«. انجمن زنان دانشگاهی در ادامه حمله به1997در تابستان سال

روزه تحت عنEEوان »همEEایش رهEEبری«4منتقEEدان خEEود، همایشEEی نفEEر از30ترتیب داد. در این همایش، کارکنان رسانه ای انجمن به

معلمان و سایر رهبران طرفدار برابری جنسEEیتی، راهبردهEEایی را برای مقابله با تجدیدنظرطلبان در رسانه ها و دیگر مراکز، آموزش دادنEEEد. من در یکی از این جلسEEEات در دفEEEتر مرکEEEزی انجمن در واشنگتن حضور یافتم )هEر چنEد میهمEان ناخوانEده بEودم و دسEت آخر هم مودبانه از من خواستند آنجا را ترک کنم!(. خارج از سالن همایش، میزهایی چیده بودنEEد کEEه پEEر از کاردسEEتی دخEEتران »حEEق پایمEال شEEده« بEود. آموزگEEاران می توانسEEتند کاالهEEای مختلفی را خریداری کنند که روی آنها نوشته شده بود: »وقEEتی حEEق دخEEتران

پایمال شود، حق آمریکا پایمال شده است«.

دیگر نکات ناهمساز هEEواداران دخEEتران عاشEEق این هسEEتند کEEه دور هم جمEEع شEEوند و درباره قربانی شدن دختران، داستان سرایی کنند. در نوامبر سEEال

شبکه آموزش دولتی که شورایی متشEEکل از سEEازمان هایی1997 است کEEه مEEدارس دولEEتی را سرپرسEEتی می کننEEد، همایشEEی را بEEا عنوان »جنسیت، نژاد، و موفقیت های دانش آموزی« برگزار کرد و از چهره های سرشناسEEی چEEون کEEارول گیلیگEEان و کورنEEل وسEEت، استاد مطالعات آفریقEEا-آمریکEEا و فلسEEفه دین دانشEEگاه هEEاروارد، دعوت به عمل آورد. گیلیگEEان در این بEEاره سEEخن گفت کEEه چگونEEه دختران و زنان، »صدای شان به گوش کسی نمی رسد«، چگونEEه در نوجEEوانی، »خEEود را مخفی می کننEEد«، و چگونEEه در یEEک »سEEاختار مردساالرانه« که بر مدارس ما حاکم است، معلمEEان زن، »غEEایب« بEEوده و مجبEEور بEEه »سEEکوت« شEEده اند. کورنEEل وسEEت نEEیز در این موضوع صحبت کرد که وی ]به عنوان یک مرد[ مجبEEور بEEوده اسEت

بر احساسات خود در مورد »برتری مردان« غلبه کند. حتی در این گردهمEEایی کEEه توسEEط طرفEEداران دخEEتران برگEEزار شده بود، به ناگزیر کمبودهای تحصیلی پسران نیز مطEEرح گردیEEد. در نخستین روز کنفرانس، اعضای شبکه آموزشی دولتی نتایج یک

پژوهش جدید را اعالم کردند: 1306 از 1997 ماهEEEه در سEEEال 3در فاصEEEله یEEEک دوره

معلم در پایه هEEای تحصEEیلی هفتم تEEا1035دانش آمEEوز و دوازدهم پرسEEش های متعEEددی دربEEاره برابEEری جنسEEیتی پرسیده شد. در جمع بندی پاسخ ها نتایجی به دست آمد که بEEا یافته هEEای انجمن زنEEان دانشEEگاهی، سEEادکر، و مرکEEز تحقیقات زنان ولسلی همخوانی نداشت. در این پEEژوهش به طور مودبانه چEEنین آمEEده بEEود: »بEEر خالف اعتقEEاد رایج مبEEنی بEEر اینکEEه پسEEران در مEEدارس وضEEعیت بهEEتری از دختران دارنEد ظEاهرا دخEتران در برنامه هEای آینEده خEود، انتظEEارات آموزگEEاران از دانش آمEEوزان، کسEEب تجEEارب روزمره در مدرسه، و تعامل در کالس های درس، بسیار از

پسران جلوتر هستند«.برخی دیگر از نتایج این پژوهش چنین است:

هEEEتعد رفتن بEEEود را مسEEEران خEEEتران بیش از پسEEEدخ دانشگاه می دانند؛

وبEEEیالت خEEEتار تحصEEEران خواسEEEتران بیش از پسEEEدخ هستند؛

( ترانEه 31پسران بیش از دخEد19 بEEاس می کننEEاحس ) که معلمان به حرف های آنان گوش نمی دهند.

این پژوهش به کنفرانسی که سرگرم تکریم از کEEارول گیلیگEEان بود هشدار می داد که پسEEران این کشEEور بیشEEتر از دخEEتران تشEEنه توجEEه هسEEتند. بسEEیاری از شEEرکت کنندگان در این همEEایش بEEرای

اولین بار می شنیدند که اعتقاد به اینکه »دختران اعتمEEاد بEEه نفس خEEود را از دسEت داده انEEد و عملکردشEEان در مEEدارس، ضEEعیف تر از پسEEEران می باشEEEد« کEEEامال نادرسEEEت اسEEEت. نتEEEایج این گEEEزارش می توانست برای رسانه های گروهی که عEEادت کEEرده بودنEEد اخبEEار ناگواری را درباره وضعیت دختران بدهند، خEEبر بEEزرگی باشEEد ولی در جایی که موضEEوع دخEEتران مطEEرح اسEEت خEEبر خEEوب اصEEال خEEبر

نیست! نکات ناهماهنگ دیگری نیز در کنفرانس وجود داشت. در یکی از جلسEEات همEEایش، شEEرکت کننده ای کEEه مسEEئول یکی از مEEدارس برگزیده دولتی واشEEنگتن بEEود اظهEEار داشEEت بEEه قEEدری دسEEتیابی پسران به موفقیت نادر شده اسEEت کEEه وقEEتی پسEEری در مدرسEEه جEEایزه را می بEEرد و یEEا بEEه موفقیEEتی دسEEت پیEEدا می کنEEد همEEه شگفت زده می شوند. هیچ کس در همایش جEEواب این اظهEEار نظEEر

را نداد. در نشست دیگری در این همEEایش تحت عنEEوان »تجربیEEات علمی پسران و دختران چگونه از هم متمایز می گEEردد؟« نانسEEی لفEEرت، روان شEEناس کEEودک از موسسEEه تحقیقEEاتی مینیEEاپولیس، نتEEایج تحقیEEق مفصEEلی را کEEه اخEEیرا او و همکEEارانش در مEEورد بیش از

دانش آموز کالس های ششم تا دوازدهم انجام داده بودند،99،000 ارائه کرد. از کودکان درباره »دارایی هEEای مEEوثر در توسEEعه آنEEان«

دارایی بسEEیار مهم را بEEا عنEEوان40پرسش شEEده بEEود. موسسEEه، »عناصر رشد سازنده« تعیین کرده بEEود. نیمی از این دارایی هEEا از جملEEEه خEEEانواده حمایت کننEEEده و الگوهEEEای نقشEEEی بزرگسEEEاالن، دارایی هEEEای نیمEEEه درونی بEEEه حسEEEاب می آمEEEد. لفEEEرت بEEEا کمی

مEEورد از34شEEرمندگی بEEرای حضEEار توضEEیح داد کEEه دخEEتران در پسران جلوتر هستند! دختران تقریبا در تمام زمینه های مربوط به خوشEEبختی، وضEEع بسEEیار بهEEتری نسEEبت بEEه پسEEران داشEEتند. بEEا خانواده های شان احسEEاس نEEزدیکی بیشEEتری می کردنEEد، آرزوهEEا و اندیشه های بلندپروازانه تری داشتند، ارتباط شان با مدرسه قوی تر بود، و حتی در مهارت های ابراز وجEEود هم از پسEEران برتEEر بودنEEد. وی بEEه سEEخن خEEود چEEنین پایEEان داد کEEه قبال خEEودش هم تصEEور می کرده که دختران موجودات شکننده و آسیب پذیری هسEEتند ولی نتیجه این پژوهش نشان می دهEEد کEEه دخEتران »واقعEا دارایی هEEای

قدرتمندی« را در اختیار دارند. بEEا این حEEال هیچ کس حرف هEEای نانسEEی لفEEرت را بEEه اطالع برگزارکنندگان همایش نرساند و همچنان موضوع وضعیت اسفبار دخEEتران در »جامعEEه گرفتEEار نEEابرابری جنسEEیتی مEEا« در صEEدر

موضوعات همایش باقی ماند. لسEEEلی ولEEEف، رئیس مرکزمطالعEEEات زنEEEان در واشEEEنگتن، از »برنامه هEEای درسEEی سرشEEار از نکEEات پنهEEان حEEاوی تفاوت هEEای جنسیتی« در مدارس سخن گفت و تاکید کرد که »باید بEEه پسEEران یاد دهیم که برتEEر بEEودن مEEردان قابEEل قبEEول نیسEEت«. سEEخنرانان

کارگاه های آموزشی بEEر لEEزوم »توانمندسEEازی دخEEتران« و »اتخEEاذ اسEEEEتراتژی های خاصEEEEی در کالس هEEEEای درس در جهت تقEEEEویت موفقیت درسی دختران و توانمند ساختن آنان برای یافتن شEEغل« تاکید نمودند. دیوید سادکر جلسEEه ای را اداره می کEEرد کEEه در آن از »اقیانوسEEی از تبعیض هEEای جنسEEیتی کEEه همEEه جEEا را فEEرا گرفتEEه اسEEت« سEEخن می گفت. بیانیEEه رسEEمی همEEایش کEEه توسEEط ژاکی دوفازیو، رئیس وقت انجمن زنان دانشگاهی، قرائت شد حاکی از آن بود که »دختران هنوز در زمینه آموزشEEی در مEEدارس کشEEور از نEEابرابری آموزشEEی رنج می برنEEد و پژوهش هEEای پی در پی نشEEان داده است که دختران بEEر خالف پسEEران در خEEور استعدادهای شEEان

زندگی نمی کنند«.

نگرانی انگلستان، غفلت آمریکا سال است که رسانه های گروهی انگلستان بEEه خصEEوص10تقریبا

نشEEریات آن دائمEEا دربEEاره وضEEعیت تحصEEیلی نگران کننEEده پسEEران اطالع رسانی می کنند. تایمز لندن نسبت به دورنمEEای »یEEک طبقEEه محروم از مردان همواره بیکEEار و غEیر مEاهر« هشEدار داده اسEت. هرالEEد گالسEEکو می پرسEEد: »مگEEر پسEEران چEEه عیEEبی دارنEEد؟«. اکونومیست، پسران را »جنس دوم فردا« می نامد. افکار عمومی، دولت، و مسEEEئوالن آموزشEEEی در انگلسEEEتان نسEEEبت بEEEه شEEEمار روزافزون پسرانی که دچEEار کم آمEEوزی هسEEتند بEEه خEEوبی آگEEاهی

دارند و به دنبال راه هایی جهت کمک به آنان می باشند. تفEEاوت بین وضEEعیت انگلسEEتان و آمریکEEا شEEاید در سیاسEEت های دولتی، تکان دهنده تر باشد. در حالی که دولت انگلسEEتان بEEه شEEدت نگران وضعیت پسران است و آن را به صورت بحرانی ملی مطرح می کند و سعی دارد به شکل سازنده ای راه حل هEEای مفیEEدی بEEرای رفEEع این معضEEل پیEEدا کنEEد؛ کEEارگزاران دولت آمریکEEا، چشم بسEEته پشت سر طرفداران دختران حرکت کرده و سعی می کنند با ارائEEه برنامه هایی »اعتماد بEEه نفس دخEEتران« را ارتقEEا دهنEEد و بEEه آنEEان کمک کنند تEEا »صدای شEEان شEEنیده شEEود«. وزارت آمEEوزش آمریکEEا

جEEزوه، کتEEاب، و مقالEEه در مEEورد برابEEری جنسEEیتی300بیش از منتشر نموده که هیچ یک از آنها در جهت کمک رسانی بEEه پسEEرانی که در مدارس کشور از دختران عقب مانده اند، نیست در حالی که وضعیت پسران رو به وخامت گذاشته، برنامه های ویEژه حمEایت از

دختران رو به افزایش است. یکی از طرح های ابداعی که اخیرا در مورد دخEEتران ارائEEه شEEده،

دونEEا شEEاالال، وزیEEر1997طرح »قدرت دخEEتران« اسEEت! در سEEال بهداشت و خدمات انسانی آمریکا، این طرح را ارئه کرد تEEا سEEطح آگEEاهی عمEEومی را از نیازهEEای دخEEتران تضEEعیف روحیEEه شEEده آمریکایی باال ببرد. بنیاد ملی علوم همه ساله میلیون ها دالر خEEرج

کالس های جبرانی علوم و ریاضی دختران می کند حال آنکه کسEEی به فکر ایجاد کالس هEای جEبرانی خوانEدن و نوشEتن بEرای پسEران نیست. در مEEدارس، پسEEران واقعEEا از نظEEر نEEابرابری جنسEEیتی در معEEرض خطEEر هسEEتند امEEا هیچ کس بEEرای جEEبران نارسEEایی های

تحصیلی آنان بودجه ای درخواست نمی کند. در چنین فضای غیر دوستانه ای نسEEبت بEEه پسEEران، آن دسEEته از مربیان آموزشی که مایل هستند بEEه پسEEران کمEEک کننEEد بEEا موانEEع ترسناکی روبرو می گردند. در منطقه پEEرنس جEEورج مریلنEEد یعEEنی درست بیرون شهر واشنگتن، مدارس فقیری وجود دارد که عمدتا دولتی و متعلEEق بEEه سEEیاهان اسEEت. بنEEا بEEه گفتEEه یکی از اعضEEای مEEدیریت این مEEدارس، بسEEیاری از پسEEران در هEEر زمینEEه ، در هEEر شاخص تحصیلی، و در هEEر شEEاخص رشEEد اجتمEEاعی در کEEف قEEرار

دارند. برای کمک به این پسران، مسئوالن منطقه، »طرح ابتکاری نیEEل به موفقیت برای پسران سیاه پوسEEت« را سEEازماندهی کردنEEد. از

پسEEر جEEوان در کالس هEEایی40 تقریبEEا 1990اوایل سال های دهEEه روز آخر هفته در هEEر مEEاه تشEEکیل می شEEد.2شرکت می کردند که

عEEده ای از مربیEEان کEEارآزموده بEEرای تEEدریس و مشEEاوره در این کالس ها اعالم آمادگی کرده بودند. این برنامه هم بسیار موثر بEEود

بEEه1996و هم از محبEEوبیت خاصEEی برخEEوردار شEEد ولی در سEEال دستور اداره آمEEوزش حقEEوق مEEدنی آمریکEEا برنامEEه بEEه طEEور کلی تغییر ماهیت داد زیرا تبعیض آمیز تشخیص داده شده بEEود. زنی کEEه ریاست هیEEات مEEدیره مEEدارس منطقEEه پEEرنس جEEورج را بEEر عهEEده داشت با نهایت خوشحالی اعالم کEEرد: »نکتEEه اینجاسEEت کEEه مEEا بEEا اینگونه برنامه ها زمینه تبعیض علیه دخEEتران دانش آمEEوز را فEEراهم

می کردیم در حالی که دیگر نمی خواهیم چنین کنیم«. در ایاالت متحده آمریکEEا هEEر طEEرحی کEEه بEEرای ارتقEEای وضEEعیت تحصیلی و پیشرفت های اجتماعی پسران ارائه شEEود قبEل از آنکEEه

سازمان1996بتواند مطرح گردد در نطفه خفه می شود. در سال مدارس دولتی نیویورک، مدرسه ای را بEا عنEوان »مدرسEه رهEبری زنان جوان« کEEه مدرسEEه ای کEEامال دخترانEEه بEEود در هEEارلم شEEرقی تاسیس کردند. تاسیس این مدرسه موفقیت بزرگی بود و بسیاری از جمله نیویورک تایمز پیشنهاد کردند که »جزیره مشEEابهی بEEرای ارتقای وضعیت پسران« ایجاد شود. امEEا دسEEت اندرکاران آن، فکEEر ایجاد مدرسه ای پسرانه مشابه با این مدرسه دخترنEEه را رد کردنEEد زیEEرا معتقEEد بودنEEد کEEه ایجEEاد مدرسEEه دخترانEEه در واقEEع جEEبران تبعیض هایی است که دختران در روش هEEای آموزشEEی قبEEل تحمEEل کرده اند و »ایجاد مدرسه دخترانه در این سEEطح در واقEEع بیEEانیه ای درباره آموزش مترقی برای دختران است«. ظاهرا ایجEEاد مدرسEEه تمامEEا پسEEرانه بEEه مEEوازات چEEنین مدرسEEه دخEEترانه ای از ارزش و

قدرت این بیانیه می کاهد!

چنین بیانیه هایی به پسEEران هEEارلم شEEرقی چEEه می گویEEد؟ جهت اطالع خوانندگان، تعداد زنان آفریقایی تبار دارای تحصیالت عEEالی، بسیار بیشتر از مردان این نژاد است. به نوشته مجلEEه سEEیاهان در

سال گذشEEته15آموزش عالی: »دختران سیاه پوست آمریکایی در تقریبا تمامی امتیازهای آموزش عالی برای سیاهان را از آن خEEود

درصد مEEدارک63 زنان سیاه پوست، 1994کرده اند«. مثال در سال درصEEد مEEدارک کارشناسEEی ارشEEد را کEEه بEEه66کارشناسEEی و

آمریکائیان سیاه پوست داده شده از آن خود کرده اند. در کالج هایی 60که به طور تاریخی متعلق به سیاهان است، زنان سیاه پوسEEت،

درصد افتخارات تحصیلی را به خود اختصاص80درصد ورودی ها و داده اند. این عدم توازن روز به روز وخیم تر می شود.

و اواخEEر دهEEه1980واقعا معلوم نیسEEت در فاصEEله اوایEEل دهEEه چه بالیی بر سر مEEردان سیاه پوسEEت آمEEده اسEEت. شEEاید بEEد1990

نباشد بار دیگر همایشی تشEEکیل شEEود تEEا این موضEEوع را بررسEEی کند. ولی در محافل برابری جنسEEیتی طEEرح چEEنین سEEوالی عالقEEه

کسی را برنمی انگیزد اگر نگوییم اصال »نپرسیدنی« است!

حقیقت وضعیت پسران به رغم جو ضد پسری که طرفداران دختران به وجود آورده بودنEEد نگرانی درباره وضعیت پسران رو به افزایش گذاشEEت و در اواخEEر

دروغین بEEودن افسEEانه دخEEتر شEEکننده شEEروع بEEه1990سEEال های آشEEEکار شEEEدن کEEEرد. نشEEEریات آمریکEEEا نEEEیز ماننEEEد انگلسEEEتان سرمقاله هایی را درباره وضعیت نابسامان تحصیلی پسران منتشر کردنEEد. بعضEEی از عنEEاوین این مقEEاالت چEEنین اسEEت: »کالج هEEای آمریکایی می پرسند، مردان کجا رفته اند؟«، »چگونه پسران بازنده قEEدرت دخEEتران شEEدند؟«، و »دخEEتران در برنامه هEEای درسEEی از پسEEران جلEEو زدنEEد«. تحقیقEEاتی کEEه نشEEان دهنده وجEEود فاصEEله تحصیلی جدی به زیان پسران بود شروع به خودنمایی نمEEود و این

بار این مطبوعات بودند که موضوع را پیگیری کردند. ساله جهت ارتقای50انجمن هوراشیو آلگر، سازمانی با قدمت

ابتکارات فردی و رسیدن به »رویای آمریکایی«، در تحقیق سEEاالنه گEروه از دانش آمEوزانE،2 1998خود را در مورد مدارس در سEال

آمریکEEEایی را بEEEا یکEEEدیگر مقایسEEEه کEEEرده اسEEEت. گEEEروه اول، درصEEد دانش آمEEوزان18دانش آموزان »فوق العاده موفق« )تقریبا

درصEEد15آمریکا( و گروه دوم، دانش آموزان »سرخورده« )تقریبا دانش آموزان آمریکا(. دانش آموزان گروه اول، سخت کار می کنند، کالس هایی را که نیاز بEEه تالش زیEEاد دارد انتخEEاب می کننEEد، انجEEام تکالیف مدرسه برای شEEان اولEEویت نخسEEت را دارد، نمEEرات خEEوبی می گیرند، در فعالیت های فوق برنامه شرکت می کننEد، و احسEEاس می کننEEEد معلمEEEان و مEEEدیران مدرسEEEه بEEEه آنهEEEا توجEEEه دارنEEEد و حرف های شان را می شنوند. بر اساس این گEEزارش، دانش آمEEوزان

درصEEد پسEEر هسEEتند. گEEروه دوم37 درصEEد دخEEتر و 63این گEEروه،

شامل دانش آموزانی است که به آینده شان بدبین هسEEتند، نمEEرات پایینی می گیرند، با معلم های خEEود تمEEاس کمی دارنEEد، و معتقدنEEد »هیچ کس را ندارند که برای کمک گرفتن به او روی بیاورنEEد«. در

نفر، پسر هستند.10 نفر از 7این گروه، جEEودیت کالین فلEEد، روانشEEناس دانشEEگاه1998در بهEEار سEEال

آالسکا، نقEEد جEEامعی را دربEEاره تحقیEEق انجمن زنEEان دانشEEگاهی و مرکز ولسلی در مورد وضعیت دخEEتران منتشEEر کEEرد و نوشEEت کEEه این پژوهش »کEEار سیاسEEی بEEود کEEه بEEه آن لبEEاس علمی پوشEEانده بودنEEد«. نقEEد کالین فلEEد، رسEEانه های گEEروهی و مطبوعEEاتی چEEون نیویورک تEEایمز و اجوکیشEEن ویEEک را واداشEت تEEا بEEار دیگEEر بEEه آن تحقیEEق و ادعاهEEای آن دربEEاره وضEEعیت اسEEفبار دخEEتران نگEEاهی

بیاندازند. انجمن زنEEEان دانشEEEگاهی بEEEه هیچ یEEEک از اعتراضEEEات مسEEEتدل کالین فلEEد پاسEEخ قانع کننEEده ای نEEداد. در عEEوض، مگی فEEورد، مEEدیر انجمن، در ستون نامه های روزنامه نیویورک تEEایمز گالیEEه کEEرد کEEه کالین فلد »قصEEد دارد مشEEکالت فرزنEEدان مEEا را تEEا حEEد این مطلب مسخره تنزل دهد که وضع پسران بدتر است یا وضع دختران؟ این نوع بحث ها ما را به جایی نمی رساند«. شنیدن این مطلب از زبان رهبر انجمنی که تقریبا یک دهه سعی کرده اثبات کند کEEه وضEEعیت

دختران »خیلی وخیم است« قدری قابل توجه است. ژانیس واینمن، مدیر اجEEرایی انجمن، توضEEیح صEEریح تری در مEEورد غفلت مداوم از مشکالت پسEEران می دهEEد و می گویEEد: »مEEا انجمن زنان دانشگاهی آمریکا هستیم و ماموریت ما مEEراقبت از وضEEعیت تحصیلی دختران و زنان است«. این در حالی اسEEت کEEه هEEواداران دخEEتران بEEا سEEنگدلی تمEEام این عقیEEده را شEEایع کEEرده بودنEEد کEEه پسران، بهره مند از امتیازهایی هستند که دختران از آنها بی بهEEره

مانده اند. جالب است بدانید بEEا اینکEEه گیلیگEEان و انجمن زنEEان دانشEEگاهی، افسانه »دختران به سکوت واداشEEته شEEده« را بEEا مEEوفقیت ابEEداع کEEرده و شEEایع نمودنEEد امEEا خEEود دخEEتران دانش آمEEوز آن را بEEاور نداشتند. انجمن می دانست تصویری را کEEه دخEEتران از خودشEEان و معلمان شان دارند با تصEEویر رسEمی کEEه بEه اذهEان عمEومی ارائEه می شEEود بEEه طEEور کلی تفEEاوت دارد. آنEEان بEEا بررسEEی های خEEود دریافته بودند که در واقع این پسران هستند که احسEEاس می کننEEد معلمان شان آنها را به فراموشی سEEپرده اند در حEEالی کEEه دخEEتران کامال اطمینان دارند معلمان از آنها حمایت می کنند. حتما رهEEبران انجمن زنان دانشگاهی این را جزو »ماموریت« خEEود نمی دانسEEتند که این یافته ها را نیز در تحقیق خود و در میEEان بروشEEورهایی کEEه تراژدی دختران مورد بی مهEEری قEEرار گرفتEEه را منعکس می نمEEود،

بگنجانند! آیا از این بحران ساختگی چیز با ارزشی هم به دست آمد؟ البته پیشرفت های مثبت هم حاصEEل شEEد. والEEدین، معلمEEان، و مEEدیران،

اکنون توجه بیشتری را برای رفع کاستی های دختران در ریاضی و علوم و شرکت فعال تر آنها در رشته های مختلف ورزشEEی مبEEذول می دارنEEد ولی این پیشEEرفت ها بEEدون دامن زدن بEEه تعصEEبات ضEEد

پسران هم میسر می شد. پسEEر امEEروز بی آنکEEه تقصEEیری داشEEته باشEEد خEEود را در آسEEیب اجتماعی »اعمال تبعیض علیه دختران« دخیل می داند در حالی کEEه می بینEEد دخEEتر کنEEار دسEEتش کEEه این همEEه دربEEاره پایمEEال شEEدن حقوقش جار و جنجEEال بEEه راه افتEEاده اسEEت وضEEعیتی بهEEتر از او دارد. این دختر نه تنها صدایش بلندتر است بلکه احتماال یک انسان

پخته تر و متعادل تر نیز هست. دانش آموزان پسEEر آمریکEEایی از نظEEر علمی پشEEت سEEر دخEEتران قرار گرفته اند. اولین قدم برای کمک به آنها این است کEEه تعصEEبی کEEه بEEاعث تحریEEف تفاوت هEEای جنسEEی در مEEدارس شEEده را از بین ببریم. قدم بعEEدی این اسEEت کEEه تالش کEEنیم تEEا تعEEادل، عEEدالت، و اطالعات هدفمندی را در تحلیل بسEEیار ضEEروری دربEEاره مEEاهیت و علل این تفاوت ها لحاظ کنیم. تا زمانی که عملیات تفرقه افکنانEEه

یابEEد، نمی تEEوان هیچهواداران دختران بدون هیچ مEEانعی ادامEEه می قدمی برداشت.

برنامه بعدی چیست؟ نظریه پEEردازان جنسEEیت و فعEEاالنی کEEه در گذشEEته حEEرف چنEEدانی درباره پسران نمی زدند اخیرا بEEه مEEا می گوینEEد کEEه پسEEران هم بEEه توجه نیاز دارنEEد )البتEEه نEEه بEEه این خEEاطر کEEه در مEEدارس نیازهEEای علمی آنها نادیده گرفته می شود بلکه به این دلیل که پسران تحت

تاثیر »مردساالری« با آرمان های مخرب مردان آشنا می شوند(. کارشناسان جنسیت در دانشگاه های هاروارد، ولسلی، تEEافتز، و اغلب سازمان های زنان بر این بEEاور هسEEتند کEEه پسEEران و مEEردان جامعEEه مEEا همچنEEان طرفEEدار تبعیض جنسEEیتی )و بEEه همین دلیEEل بEEالقوه خطرنEEاک( بEEاقی خواهنEEد مانEEد مگEEر اینکEEه از مردسEEاالری متداول دور نگه داشته شوند. تغییر دادن مEEردان بزرگسEEال ممکن است خیلی دیر شده باشد ولی هنوز می شود پسران را نجEEات داد به شرط آنکه در دوران کودکی به آنها برسند! چنین تفکری سEEبب به وجود آمدن چالشی می شود که یEEک مEEربی برابEEری طلب بسEEیار مشتاق آن است؛ همانگونه که یکی از آنان در نشست کارشناسان برابری جنسیتی به حضار می گفت: »ما فرصEEت شEEگفت انگیزی را در اختیEEار داریم چEEون خوشEEبختانه کودکEEان بسEEیار انعطاف پEEذیر

هستند«. این اعتقEEEاد کEEEه پسEEEران بEEEه شEEکل غلطی »مEEرد می شEEEوند« الهام بخش جنبشی است برای »ساختن پسر« بEEه گEEونه ای کEEه وی دارای حس رقEEابت کمEEتر، بEEروز احساسEEات بیشEEتر، دارای حسپرورش دهندگی، و به طور خالصه هر چه بیشتر شبیه دختر باشد.

گلوریEEا اشEEتانیم هنگEEامی کEEه می گویEEد: »مEEا شEEدیدا نیازمنEEد آن هستیم که پسران را مثEل دخEتران بEزرگ کEEنیم« در واقEع خالصEEه نظرات بسیاری از کسانی را ارائه می کند که در اردوگاه »پسEEران

باید عوض شوند« قرار دارند. این دستور کار جدیEEد یEEک فEEانتزی آرمانشEEهری نیسEEت در واقEEع حرکت در جهت تغییر وضعیت پسران قبال شروع شده ولی درست به اندازه دیگر اصEEالحاتی کEEه بEEا نیت خEEوب ولی بEEا درک نادرسEEت همEEراه بEEوده اسEEت این نEEیز دارای توانمنEEدی فEEراوانی اسEEت کEEه می توانEEEد بسEEEیاری از مEEEردم -و در این مEEEورد، میلیون هEEEا پسEEEر

دانش آموز- را کامال بدبخت کند.

فصل دوم: آموزش مجدد برای پسران کشور سال پیش برنامه ای را تحت عنEEوان »دخEEتران خEEود9بنیاد زنان از

را با یک روز کاری آشنا کنیم« برای روزهای تعطیل دختران آغEEاز نمود و چون برنامه، موفقیت آمیز بEEود والEEدین اعEEتراض می کردنEEد کEEه چEEرا پسEEران در این برنامEEه حضEEور ندارنEEد. البتEEه این امEEر بEEا

مخالفت بنیاد روبرو شد. مری ویلسون، مدیر بنیاد مذکور، برنامه مشابهی1996در سال

را به کمک گروه های مرد طرفدار فمینیسم برای پسEEران طEEراحی اجEEرا شEEد. بEEه1996 اکتEEبر 20کرد. اولین برنامEEه »روز پسEEر« در

لحاظ اینکه »اکتEبر، مEاه آگEاهی از خشEEونت های خEانگی« اسEت و فعالیت های زیادی برای این ماه، برنامه ریزی می شEEود از ایEEنرو از نظر بنیاد زنEEان، این تEEاریخ، تEEاریخ مطلEEوبی بEEود. در اینجEEا بEEرخی

مفاد »روز پسر« را ذکر می کنیم:اجراییEEپسر خود را در »روز پسر« به جایی ببرید که م

روی می دهد که خشEEونت مEEردان علیEEه زنEEان را نشEEان می دهEEد. اگEEر دوسEEت داشEEتید می توانیEEد بEEرای کسEEب اطالعات بیشEEتر بEا بنیEاد جلوگEEیری از خشEEونت تمEاس

بگیرید؛ی در آنEEه کسEEد کEEرتیب دهیEEی تEEابقه ورزشEEک مسEEی

امتیازهEEا را ثبت نمی کنEEد و مسEEابقه، برنEEده و بازنEEده ندارد و پسران فقط بEEه خEEاطر شEEادی در این مسEEابقه

شرکت می کنند؛از آنجا که »روز پسر« در روز تعطیل آخر هفته برگزار

می شEEود، دقت کنیEEد کEEه پسEEرتان بEEرای هفتEEه آینEEده آمEEادگی کمEEک در کارهEEای خانEEه و رفتن بEEه مدرسEEه را داشته باشد. منظورمان از کارهای خانه، مEEرتب کEEردن لباس هEEای خEEواهران و بEEرادران و تهیEEه شEEام و نهEEار

است.

طراحان این برنامه پیشنهاد می کنند که اگر پسرتان از این همه تفریح و هیجان خسته نشد، می توانید عصر آن روز او را با خود به خرید ببرید و بعد هم از او بخواهید به مناسEEبت »روز پسEEر« شEEام

آن شب را او بپزد. این برنامه به گونه ای طراحی شده بود که پسران حتی یEEک روز هم از آن خالصی نداشته باشEEند. یکی از دوسEEتان من بEEه شEEوخی این برنامه ها را »تعطیالت در جهنم« می نامید. ای کEEاش طراحEEان این برنامه به ما می فهماندند چطور می شود در یک روز از پسری خواست که ابتدا درباره خشونت مردان علیEEه زنEEان فکEEر کنEEد بعEEد

لباس های خواهر و برادرهایش را مرتب کند و سپس شام بپزد؟ باالخره هم »روز پسر« لغو شد ولی تالش طراحEEان این برنامEEه جهت ارائه طرحی برای یک روز تعطیل بEEرای پسEEران ادامEEه دارد. این برنامه هEEا نEEEوع نگEEEرش هEEEواداران دخEEتران را هنگEEامی کEEEه می خواهند برای پسران خیراندیشی کننEEد، نشEEان می دهEEد. آشEEکار است که آنان عقیده دارند پسران باید مEEورد آمEEوزش مجEEدد قEEرار

گیرند، اما چرا؟

تروریست های مدرسه پسران را همیشه از روی محبت، »ماشین های انسانی« دانسته اند کEEه بEEر اسEEاس »اصEEل جنبش مسEEتمر« کEEار می کننEEد. طرفEEداران دختران این ماشین های انسانی را به خصوص در مقابEEل دخEEتران،

به عقیده آنان، خشونت صفتی »جنسیتی«ذاتا خطرناک می دانند. است و جنسیت آن مذکر اسEEت. خشEEونت مEEردان را ریشEEه بیشEEتر شEEرارت های اجتمEEاعی می داننEEد. بسEEیاری از فعEEاالن بنیEEاد زنEEان، انجمن زنEEان دانشEEگاهی آمریکEEا، انجمن آمEEوزش ملی، و وزارت آمEEEوزش آمریکEEEا متقاعEEEد شEEEده اند کEEEه پسEEEران بEEEه عنEEEوان انتقال دهندگان ناآگاه جنس گرایی، احتیاج به مراقبت درمانی ویژه

دارند. رهبران جنبش برابری، نظر مساعدی نسبت به پسران پرتحEEرک ندارنEEد و آشEEکارا می گوینEEد کEEه آنEEان خطاکEEاران امEEروز مEEدارس، ضاربین، متجEEاوزین جنسEEی، و قEEاتلین فEEردا هسEEتند. سEEو سEEاتل، کارشناس برابری جنسیتی در اداره آموزش مینه سEEوتا و نویسEEنده

12 تا 5همکار در نگارش راهنمای مقابله با خشونت برای کودکان سEEاله، می گویEEد: »مرتکEEبین قتل هEEای زنجEEیره ای می گوینEEد کEEه

سالگی شروع کرده...، از مجEEازات فEEرار کEEرده و10خشونت را از به آزار و اذیت ادامه داده اند«. نان اشتاین، مEEدیر مرکEEز تحقیقEEات زنان در کالج ولسلی و چهره شاخص ضد خشEEونت کEEه سEEعی دارد این نوع برنامه ها را در مواد درسی مقطع ابتدایی کشور بگنجانEد، به پسر بچه هEEایی اشEاره می کنEEد کEEه در حیEEاط مدرسEEه بEه تعقیب دختران می پردازند و دامن های آنان را باال می زنند و معتقد اسEEت که اینهEEا مEEرتکب »تروریسEEم جنسEEیتی« می شEEوند. چEEه انگEEیزه ای

بEEاعث می شEEود کEEه طرفEEداران دخEEتران این بEEذرهای سEEمی رابیافشانند؟

افکار رهبران عدالت جنسیتی کاترین هانسون، مدیر »مرکز انتشاراتی قانون برابEEری آموزشEEی زنان« است. او به عنوان مدیر این مرکز با مدارس و سازمان های اجتمEEاعی زیEEادی همکEEاری دارد تEEا برنامEEه برابEEری جنسEEیتی را در

سیاست ها، رویه ها، و متون آموزشی دخالت دهد. هانسون با خوشحالی اعالم کرد امتیاز یک1998در فوریه سال

ساله با وزارت آموزش بEEه مرکEEز آمEEوزش برابEEری5قرارداد جدید جنسEEیتی زنEEان اعطEEا شEEده اسEEت. این قEEرارداد »فرصEEت های هیجان انگیز جدیدی را به این مرکز می دهد تا تبدیل بEEه یEEک مرجEEع ملی برای عدالت جنسیتی شود«. هانسون همچEEنین از مEEاموریتی سخن گفت که وزارت آموزش به سازمان او داده بود تا گزارشEEیدر مورد وضعیت زنان و دختران در مدارس برای کنگره تهیه کند.

کاترین هانسون دیدگاهی شبیه بEEه نEEان اشEEتاین، سEEو سEEاتل، و اعضای بنیادی دارد که »روز پسر« را اختراع کردنEد. بEه چنEد آمEار هراس آور که توسEEط هانسEEون دربEEاره خشEEونت مEEردان در آمریکEEا

ارائه شده است، توجه نمایید:رگEد مEر حEا سEهمه ساله نزدیک به چهار میلیون زن ت

مورد ضرب و شتم قرار می گیرند؛خشونت مردان، علت اصلی مرگ و میر زنان است؛انEEتم آنEEرب و شEEان، ضEEیب دیدگی زنEEلی آسEEعلت اص

توسط مرد در خانه است؛ ال هایEEله سEEه1991 و 1990در فاصEEاوز بEEیزان تجEEم ،

درصد بیشتر شده است.59عنف هانسEEون معتقEEد اسEEت کEEه این »فرهنEEگ خشEEونت، ریشEEه در هنجارهای فرهنگی ما دارد کEEه مEEردان را پرخاشEEگر، قEEدرت طلب، بی عاطفEEه، و کنترل کننEEده بEEار می آورد«. او از مEEا می خواهEEد کEEه »صEEادقانه و دلسEEوزانه« نگEEاهی دوبEEاره بEEه معEEانی زن و مEEرد در جامعه خود بیاندازیم و صادقانه و دلسوزانه به جوانEان خEود کمEک کEEنیم تEEا الگوهEEای جدیEEدتر و سEEالم تری را انتخEEاب نماینEEد. یکی از الگوهای قEEدیمی و ناسEEالم مردانEEه را می تEEوان در بEEازی بیس بEEال مشاهده کEEرد. او می نویسEEد: »یکی از زمینه هEEای خشEEونتی کEEه در مEEدارس آمEEوزش داده می شEEود و مEEا آن را فرامEEوش کEEرده ایم می توانEEد فضEEایی باشEEد کEEه ورزش و قهرمEEانی را احاطEEه نمEEوده است. والدین و دوستان بازیکنان، کنار زمین بیس بEEال می نشEEینند

و رفتار خشونت آمیز و پرخاشگرانه جوان را تشویق می نمایند«. تEEاریخ، درسEEی طEEوالنی دربEEاره خطEEرات در هم آمیختن شEEور و شوق اخالقی با اطالعات نادرسEت اسEت. آیEا هانسEEون حقEایق را گفته است؟ سازمان او تحت ریاست عالیه وزارت آموزش، ساالنه

200 نشریه درباره عدالت جنسیتی در اختیار بیش از 350بیش از

همEEایش آموزشEEی قEEرار می دهEEد. »واقعیEEات« کEEاترین هانسEEون،تحریف شده ترین واقعیاتی هستند که تاکنون به آن برخورده ام.

اگر حق با هانسون بود یعنی که ساالنه تقریبا چهار میلیEEون زن در اثر ضرب و شتم و خشونت مEEردان می میرنEEد پس چEEرا مEEرگ و

نفر نیسEEت؟1،000،000میر کلی زنان در آمریکا ساالنه بیشتر از بEه قتEEل1991بنا به گزارش اف بی آی، تعداد زنانی کEEه در سEال

نفر بوده است. ولی هانسون می گوید که در هEEر3631رسیده اند، زن آمریکایی تا سر حد مرگ کتک می خورند.11،000روز

از هانسEEون پرسEEیدم کEEه این آمEار را از کجEEا بEه1999در ژوئن دسEEت آورده اسEEت و او پاسEEخ داد: »تحقیقEEات بEEه عمEEل آمEEده« پرسیدم: کدام تحقیقات؟ گفت: »وزارت دادگستری«. از او درباره سابقه تحصیالتش سEEوال کEEردم: گفت کEEه روزنامه نگEEار بEEوده امEEا خیلی کارهای دیگر نیز انجام داده از جمله اینکEEه در »دین شناسEEی

و الهیات« مطالعاتی داشته است. هانسون اشتاین و سایر طرفداران »عدالت جنسیتی« مرتبEEا بEEا ارائه آمار و ارقام واهی، جنون ضد مEEرد خEEود را نشEEان می دنEEد و »حقایق« ترسناک خود را جهت توجیه برنامه های برابری جویانه به کار می گیرند. عباراتی چون »خشونت عامل مرگ و مEEیر زنEEان در خانه« و »ضرب و شتم زنان توسط مردان« و... جهت وارد کEEردن شوک از سوی آنها به کار می رود تEEا زمینEEه را بEEرای جامعه پEEذیری

مجدد و بنیادین برای پسران فراهم نماید. برای اطالع شما می گویم که علل مرگ و میر زنان آمریکایی بEEه

(،25،000(، سEEEEرطان )37،000تEEEEرتیب: بیماری هEEEEای قلEEEEبی ) ( تن در سال بوده اسEEت.3،600( و قتل خانگی)6،000خودکشی )

بنابراین خشونت مردان نسEEبت بEEه زنEEان در انتهEEای این فهرسEEت قرار می گEEیرد. دو پEEژوهش کEEه از سEEوی دو مرکEEز صEEورت گرفتEEه

درصد صدمات وارده به زنان از سوی شوهرها1نشان می دهد که بوده اسEEت. سEEایر ارقEEامی هم کEEه هانسEEون ارائEEه می دهEEد قابEEل

4 مEEیزان تجEEاوز 1991 و 1990اعتماد نیست. در فاصله سال های درصEEد و از آن زمEEان تEEاکنون این رقم59درصد افزایش یافت نه

کمتر شده است. هانسEEون نظEEام آموزشEEی را حامEEل باورهEEای فEEرهنگی غEEالب می داند و فرهنگ غالب از دید او فEEرهنگی مردانEEه و بیمEEار اسEEت. وی معتقد است از آنجا که پیشگیری بهترین درمان است، آموزش مجدد پسران یک ضرورت اخالقی است. وی سخنان یکی از مردان طرفدار فمینیسم، هاکی مادوبوتی را نقEEل می کنEEد کEEه می گویEEد: »رهایی روح مردان از مشغولیت های ذهنی خاصEEی چEEون تسEEلط، قدرت طلبی، کنترل، و حق به جانب بودن مطلق... نیاز به تغیEEیری

دردناک، ناراحت کننده، و در بسیاری از موارد، تکان دهنده دارد«. فعاالن عدالت جنسیتی سEEخت مشEEتاق آن هسEEتند کEEه بEEا تغیEEیر دادن کامل روش بزرگ کEEردن پسEEران، در صEEف مقEEدم انجEEام این »تغییر تکان دهنده« قرار بگیرند. هانسون و سازمان او که از پEEول

مالیات دهنEEدگان آمریکEEایی بEEه وجEEود آمEEده، تالش می کننEEد تEEا کالس های درس را تبدیل به مکانی برای تغیEEیرات بنیEEادین پسEEران نمایند. آیا می توانیم به هانسون و کارشناسان جنسEEیتی او اجEEازه چنین کاری را بEEدهیم آن هم قبEEل از اینکEEه مطمئن شEEویم برنامEEه آنEEان حEEداقل کوچکEEترین مبنEEایی در واقعیت و عقEEل سEEلیم دارد؟ تمام شواهد نشان می دهد که اصالح گران پسران فاقد این هEEر دو

هستند. البته درصEد انEدکی از پسEران کEه دچEار اختالالت رفتEاری جEدی هستند در معرض خطر بزهکEEار شEEدن قEEرار دارنEEد چEEنین پسEEرانی حتما نیاز به مداخله سریع جهت بهبود وضعیت شان دارنEEد امEEا این تعداد اندک نمی تواند توجیه کننده یک ساز و کار متعصبانه جنسیتی باشد که به میلیون ها پسربچه طبیعی به چشEEم بیمEEاران خطرنEEاک

می نگرد.

چه چیز در مخاطره است؟ اگر زنان متعصبی که یک دسEEته از اطالعEEات نادرسEEت را در مEEورد مردان و پسران در جامعه منتشر می کنند دارای قدرت عمده ای در دستگاه آموزشی آمریکا نبودند آنگاه هیچ یک از این سخنان، دارای

اهمیت زیادی تلقی نمی شد. مدارس ناگزیر هستند بEEه سEEخنان هانسEEون، اشEEتاین، سEEاتل، و همکاران آنها گوش فرا دهند تEEا درگEEیر قEEوانین پیچیEEده دولEEتی در مورد برابری جنسیتی نشوند. سند نهم الحاقیEه آموزشEی مصEوب

هرگونه تبعیض جنسیتی در هر موسسEEه آموزشEEی را کEEه از1972 بودجه عمومی کشور استفاده می کند، ممنEEوع می نمایEEد. بسEEیاری از مEEدارس بEEرای اینکEEه در مEEورد رعEEایت نکEEردن قEEانون »برابEEری جنسEEEیتی« مEEEورد مواخEEEذه قEEEرار نگیرنEEEد افEEEرادی را بEEEه نEEEام

»هماهنگ کننده برابری« استخدام کرده اند! طرفداران نظریه »عدالت جنسیتی« قدرت زیادی در مدارس ما دارند ولی از آنجEEا کEEه شEEعارها و برنامه های شEEان بEEا واقعیت هEEای موجود تطابق ندارد، بسیار آسیب پذیر هستند. البته نفوذ آنEEان هEEر روز بیشEEEتر می شEEEود امEEEا بEEEاور آن آسEEEان نیسEEEت کEEEه چگونEEEه سEازمان های ضEد مEردی کEه آمEار و اطالعEات نادرسEت آنEان زیEر سEEوال رفتEEه اسEEت همچنEEان بودجه هEEای فEEدرال را بEEرای پیشEEبردبرنامه های برابری جنسیتی ضد مردانه به خود اختصاص می دهند.

با همکاری چندین گروه هوادار دختران یEEک مEEاده1998در سال درسی همراه با راهنمای آموزگاران تحت عنوان »این کار را تEEرک کنیEEد!« تEEدارک دیEEده شEEد کEEه در آن بEEه موضEEوعات ضEEد خشEEونت پرداخته شده است. مولفان آن توضیح می دهند که چرا کودکان به

سEEالگی نیEEاز دارنEEد. آنEEان5این نEEوع آموزش هEEای خEEاص از سEEن می گوینEEد: »بEEه گمEEان مEEا سEEر بEEه سEEر گذاشEEتن و آزار دادن آنهEEا مقدمه ای برای رفتارهای خشونت آمیز جنسی در سن بلوغ اسEEت. مEEا اعتقEEاد داریم کEEه ریشEEه های رفتارهEEای خشEEونت آمEEیز مEEردان

نسبت به زنEEان را بایEEد در رفتارهEEای دوران کEEودکی آنهEEا جسEEتجوکرد«.

برنامه »این کار را ترک کنید !« شامل فعالیت های بسیاری است که درصدد است تا پسران را به گونه ای تربیت کند که دارای تحEEرک کمتر، حس رقابت کمتر، و خشونت کمتر باشند. تهیه کننEEدگان این برنامه می گویند: »ما باید هر جور که شEEده رفتارهEEای خشEEونت بار پسEEران خEEود را تعEEدیل نمEEاییم تEEا بتواننEEد در مقابEEل پیام هEEای خشEEونت آمیزی کEEه از رسEEانه های گEEروهی و جامعEEه می گیرنEEد، مقاومت کنند«. بودجEEه این برنامEEه توسEEط وزارت آمEEوزش تEEامین گردیده است. این برنامه دارای بخش های متنوع از جمله بازی های مختلEEف بEEرای رسEEیدن بEEه اهEEداف از پیش تعEEیین شEEده اسEEت. برنامه های مشابه دیگری نیز توسط سEEازمان های فعEEال در زمینEEه عدالت جنسیتی و با بودجEEه وزارت آمEEوزش در مEEدارس دولEEتی در

حال اجرا است.

مدارس وحشت زده در مدرسه ابتدایی گلیب در آرلینگتون ویرجینیا، یک1997در سال ساله به عنوان یک متجEEاوز بEEالقوه مشEEهور شEEده بEEود.9پسربچه

اتهام او این بود که در صف اغذیه فروشی مدرسه، عمدا بEEدنش را به بدن یک دختر همکالسی خEEود مالیEEده اسEEت. مسEEئولین مدرسEEه پلیس را خEEبر کردنEEد. بEEه پسEEر بEEه جEEرم کنش خشEEونت بار جنسEEی دستبند زدند و از او اثر انگشEEت گرفتنEد. وکیEل خEانواده این پسEEر می گوید: »این چیزی جز یک حرکت سیاسی نمی توانEEد باشEEد. یEEک

ساله را پیش روی بچه های دیگر بگیرند و به او دسEEتبند9پسربچه بزنند و اعالم کنند که خشونت جنسی مرتکب شده است، در حالی که او فقط قصد داشEEته از روی پیشEEخوان تریEEا بEEرای خEEود سEEیب بردارد و ابدا متوجه نبوده که بدنش به بدن همکالسی دخترش کEEه جلوتر از او در صف ایستاده بوده، خEورده اسEت. ببینیEد علیEه یEک دانش آموز سال چهارم ابتدایی چگونه جنEEگ جهEEانی سEEوم بEEه راه

انداخته اند«. البته سرانجام از این پسربچه رفع اتهام شد. بیشتر والEEدین پسEEران از تنبیهEEات سEEنگینی کEEه بEEرای خطاهEEای کوچEک بEEه پسرشEEان تحمیEل می شEEود، متحEیر می گردنEد. آنEان در پاسخ به سواالت شان فقط یک جمله می شنوند: »مدارس موظEEف هستند هرگونه "محیط خصمانه ای" علیه دختران را محEEو نماینEEد«. از منظر مدافعان دختران، بدبختی یا نEEابودی چنEEد پسEEر کEEه طبEEق قضاوت آنان، احساسات دختران را جEEریحه دار می کننEEد در مقابEEل منEEافع این کEEار قابEEل توجیEEه اسEEت. هEEر عملی کEEه نظEEام تبعیض جنسیتی را تضعیف کند ارزش پرداختن هEEر هEEزینه ای را دارد زیEEرا

این نظام، خشونت مردانه و زن ستیزی را پرورش می دهد.

پسران چه احساسی دارند؟

بیشتر دانش آموزان پسر در محیطی زیست می نماینEEد کEEه آنEEان را مورد نکوهش قرار می دهد. آنان دائما در وضعیتی قرار دارنEEد کEEه احسEEاس مقصEEر بEEودن می کننEEد زیEEرا معمEEوال آنEEان را بEEه عنEEوان طرفداران جنس گرایی، متجاوزان بEEالقوه، و مرتکEEبین بی عEEدالتی

جنسیتی می شناسند. مارتین اسپافورد، دبیر یک دبیرستان در لندن کEEه اقEEدامات ضEEد

تاییEEد می نمEEود،1980جنس گرایی و حمایت از دختران را در دهEEه اکنEEون معتقEEد اسEEت کEEه پسEEران تحت محاصEEره هسEEتند: »آنEEان احساس می کنند دائما به خاطر آن چه که هستند، مورد حمله قرار دارند. در مدارس جوی ایجاد شEEده کEEه گEEویی مEEرد بEEودن، عارضEEه خطرناکی است. پسEEران احسEEاس می کننEEد بEEه خEEاطر همEEه تEEاریخ مورد سرزنش می باشند و فرهنگ مEدارس بEه شEکلی درآمEده کEEه

همه به پسران شک دارند و از آنها می ترسند«. برخی از کارشناسان خشونت جنسیتی نسبت بEEه پیEEامی کEEه بEEه

1997پسران منتقل می شود، احساس ناراحتی می کنند. در سEEال نEEان اشEEتاین پژوهشEEی را در سEEطح ملی در مEEورد کارشناسEEان خشونت جنسیتی که برنامه هایی را به در مدارس عرضه می کننEEد، انجام داد. وی از آنان پرسید که کدامیک از موارد آموزشی که باید با آن کار کنند، کمتر از همه مورد عالقه آنان اسEEت. بنEEا بEEه گفتEEه اشEEتاین، اکEEثر شEEکایت ها این بEEود کEEه »هیچگEEاه تصEEویر مثبEEتی از مردان داده نمی شود«. با این حال او این امEEر را بEEه عنEEوان دلیلی برای تغییر این پیEEام تلقی نکEEرد بلکEEه اظهEEار داشEEت هنگEEامی کEEه پسران اعتراض می کنند، فقط نشان دهنده »نیاز بEEه مEEوادی اسEEت که مقاومت آنان را خنثی نماید«. البته بEEه نظEEر می رسEEد کEEه نEEان اشتاین توجEEه نEEدارد کEEه اعتراض کننEEدگان بEEه این اوضEEاع، مربیEEان

بوده اند و نه پسران.

حقیقتی درباره خشونت مردان مEEدافعان بحEEران دخEEتران موفEEق شEEده اند تصEEویری از مEEردان بEEه عنوان درندگان و تصEEویری از زنEEان بEEه عنEEوان قربانیEEان درمانEEده ارائه نمایند. آنان مدیران مدارس، رهبران اتحادیه های آموزگاران، و مقامات وزارت آموزش را متقاعد کرده اند تEEا از ایشEEان حمEEایت مادی و معنوی کنند. آنها توانسته اند مفEEاد درسEEی و سیاسEEت های

خود را در بسیاری از کالس های درسی کشور پیاده نمایند. تفاوت خشونت در میان پسران و دخEEتران امEEری بEEدیهی اسEEت. پسران از نظر فEEیزیکی خشEEن تر از دخEEتران هسEEتند. در سرتاسEEر دنیEEا، پسEEران بیشEEتر از دخEEتران آمEEاده نEEزاع می باشEEند. آنEEان بEEه جنگ بEEازی و داسEEتان های خشEEونت آمیز هم بیشEEتر عالقEEه دارنEEد و هنگEEامی کEEه بEEه ایشEEان حملEEه می شEEود زودتEEر و بیشEEتر فحش می دهند. متخصصین برابEEری جنسEEیتی این موجEEودات را مجEEرمین

بالقوه تلقی می کنند.

محققEEEان جرم شناسEEEی بین احسEEEاس مEEEردانگی بیمارگونEEEه و مردانگی طبیعی تفاوت قائل هستند. دسEEته اول، کسEEانی هسEEتند که میل دارند مردانگی خود را از طریق رفتارهای ضد اجتمEEاعی و خشونت و تهاجم علیه دیگران و گاهی هم زنان اثبات کنند. دسEEته دوم، مردان جوان سالمی هستند که از کمال گرایی، برنEEده شEEدن، رقابت، و انجام مسابقات قدرتی لذت می برند. آنان دوست دارنEEد مEEEردانگی خEEEود را از طریEEEق مهارت هEEEای جسEEEمی و هوشEEEی و خودانضباطی نشEEان دهنEEد و نسEEبت بEEه زنEEان، رفتEEار محترمانEEه و

بدبختانه اغلب مربیان تعلیم و تربیت پذیرفته اند کهطبیعی دارند. مردانگی را معادل خشEEونت بگیرنEEد. بEEا توجEEه بEEه این واقعیت کEEه بیشتر خشونت ها توسط مردان انجام می گیرد، همه بEEه سEEرعت و به اشتباه به این نتیجه می رسند که مردانگی علت خشونت اسEEت. بEEا این اسEEتدالل هEEر پسEEربچه کEEوچکی بEEالقوه یEEک فEEرد مهEEاجم

محسوب می شود. البته هنگامی که پسران خشونت به خرج می دهند و یا رفتارهای ضEEد اجتمEEاعی آسیب رسEEان از آنEEان سEEر می زنEEد بایEEد بEEه خEEاطر خودشان و جامعه تنبیه شوند ولی بیشEEتر پسEران، قEدرت بEدنی و

مردانگی خود را با رفتارهای ضد اجتماعی نشان نمی دهند. بسیار بعید است که این روزها کسEEی از مEEردانگی تعریEEف کنEEد. کامیل پاگلیا، فمینیست ناراضی، یکی از موارد استثنایی است. او می نویسد: »مردانگی، خشن، نEEاآرام، و انفجEEارآمیز اسEEت ولی در عین حال، سازنده ترین نیروی فرهنگی در تاریخ می باشد«. وی در جای دیگر می نویسEEد: »همین جامعEه مردسEاالر اسEت کEEه مEرا بEه عنوان یک زن، آزاد کرده است... بیایید دست از کوته فکری درباره مردان برداریم و آزادانه اذعان نماییم که دل مشغولی های آنان چه گنجینه هEEای گرانبهEEایی را وارد فرهنEEگ مEEا نمEEوده اسEEت«. وی همچنین می گوید: »هر وقت از روی یک پل عظیم عبور می کنم به خودم می گویم این کارها را مردان کرده اند. سEEازندگی شEEعر بلنEEد

مردان است«.

پسرانی که بدرفتاری می کنند با وجود این، تمجید پاگلیا از مردان ممکن است به نظر بسیاری از مEEدیران مEEدارس کEEه از برقEEراری نظم در مدرسEEه دچEEار مشEEکل هسEEEتند، بی ربEEEط باشEEEد. واقعیت این اسEEEت کEEEه بسEEEیاری از خشونت های اجتماعی دانش آموزان، واقعا جنسی هستند و بیشتر این رفتارها از پسران سر می زند. کارشناسان مسائل مربوط بEEه برابری جنسیتی ممکن است تعبیر واژگEEونه ای از مEردانگی داشEته باشند و در مورد بدفهمی واقعیت هEEا و برخEEورد غEEیر منصEEفانه بEEا پسران و مردان و قرار دادن آنان در وضعیت دشوار و بEEد، مقصEEر باشEند ولی وقEتی اظهEEار نگEEرانی می کننEد کEEه مEدارس مEا پEر از نابهنجاری های جنسی و رفتارهای زشت است، حق با آنان اسEEت. آنها دست کم برای مقابله با برخی از خشونت ها برنامه دارنEEد پس

اعتراض ما به تالش های هماهنEEگ آنEEان بEEرای مقابلEEه بEEا مشEEکالتبرای چیست؟

پاسخ ما این است که پسران واقعا بایEEد تحت آمEEوزش و تEEربیت قرار بگیرند اما مشکالت رفتاری کودکان در مدارس ارتباط زیادی بEEه زن سEEتیزی، مردسEEاالری، و یEEا تبعیض جنسEEی نEEدارد بلکEEه این رفتارها بیشتر به تمایل کودکان به قلدری و شEEیطنت برمی گEEردد. مدارس باید به کودکان، اخالق و مالحظه کاری بیاموزند. پسEEران و

دختران ما به شدت نیازمند آموزش های اخالقی هستند. آنان واقعا به محیطی اخالقی و نEEه بEEه سیاسEEت های مبتEEنی بEEر جنسیت نیاز دارند. آنها به کارگاه هایی که اولEEویت را بEEه خشEEونت جنسی می دهد و آن را مهمترین مساله اخالقی جامعه ما می داند، نیازی ندارند. به شEEنیدن آمEEار هراس انگEEیز از رفتارهEEای بEEرخی از

مردان نسبت به زنان نیز بی نیاز هستند. بیشتر مدارس مEEا پEEر از رفتارهEEای غEEیر مودبانEEه، بی حرمEEتی، و کتک کاری است اما این رفتارها غالبا غEEیر جنسEEی هسEEتند. در این رفتارها، دخEEتران نEEیز سEهم دارنEد. از هEEر دخEEتر دانش آمEEوزی کEEه سوال کنید به شما خواهد گفت که به همان انEEدازه پسEEران بEEویژه

در میان همجنسانش می تواند شرارت کند. حEEتی هنگEEامی کEEه در مEEدارس مEEا رفتEEار جنسEEی خاصEEی اتفEEاق

1993می افتد غالبا به معنی خشونت علیه زنEEان نیسEEت. در سEEال 11 تEEا 8انجمن زنEEان دانشEEگاهی تحقیقی را در میEEان شEEاگردان

ساله انجام داد کEEه نشEEان می داد دخEEتران نEEیز بEEه انEEدازه پسEEران، یکEEدیگر را هEEل می دهنEEد، می گیرنEEد، می زننEEد، و روی دیEEوار چEEیز

درصEEد76 درصد دخEEتران و 85می نویسند. با توجه به این تحقیق، پسEEEران بی آنکEEEه بخواهنEEEد، تجربه هEEEایی از رفتارهEEEای جنسEEEی ناخوشEEایند در زنEEدگی خEEود داشEEته اند. اکEEثر دانش آمEEوزان، اعم از

درصEEد( گفتEEه بودنEEد کEEه هم خودشEEان قربEEانی53پسEEر و دخEEتر ) بوده اند و هم مرتکب رفتارهای خشEEونت بار شEEده اند. نتیجEEه اینکEEه هم پسران و هم دختران، گاه قربانی و گاه مهEEاجم هسEEتند و این مدل ساده پسر مهاجم/دختر قربانی فقط دستاویزی برای فعاالن

برابری جنسیتی شده است.

پسران و عروسک ها:فصل سوم بود که در یک بحث تلویزیونی با گلوریا آللرد،1997تابستان سال

14وکیل فمینیست، شرکت کردم. آللرد وکالت یک دخEEتر نوجEEوان ساله را بر عهده داشت که علیه سازمان پیشاهنگی پسران آمریکا

سEEاله و بزرگEEتر می تواننEEد بEEه15اعالم جEEرم کEEرده بEEود. دخEEتران پیشاهنگان کاوشگر بپیوندند ولی کوچکترها چنین حقی ندارنEد. او

این مساله را تحت عنوان »آپارتاید جنسیتی« مطرح می کرد. من با ذکر نمونه ای اشاره کردم که دختران و پسران جوان تر ما به طرز بارزی با یکدیگر تفاوت دارند و تعریEEف کEEردم کEEه شEEرکت تولید اسباب بازی هسEEبرو، درصEEدد بEEود یEEک خانEEه عروسEEکی را از نظر بازاریابی و مطلوبیت برای پسران و دختران امتحان کند ولی خیلی زود مشخص شد که واکنش پسران و دختران در مقابEEل این محصول، یکسEEان نیسEEت. دخEEتران شEEروع بEEه لبEEاس پوشEEاندن بEEه عروسEEک ها، بوسEEیدن آنهEEا، و خانه بEEازی می کردنEEد در حEEالی کEEه پسEEران، اسEEباب بازی ها را از سEEقف خانEEه عروسEEکی بEEه بEEیرون می انداختند. مدیر فروش به این نتیجه رسEEید کEEه نگEEرش و رفتEEار

پسران و دختران با هم به کلی تفاوت دارد. آللرد این نتیجه گیری را به هیچ وجه قبول نداشEEت و معتقEد بEود کEEه این تفEEاوت رفتارهEEا، ذاتی نیسEEتند. وی گفت: »اگEEر اینگونEEه است که پسران اسباب بازی ها را از سقف خانه عروسEEکی بEEیرون می اندازند، درست به همین بحث می رسیم که چرا بایEEد آنEEان را از سنین پEایین تری جامعه پEذیر کEEنیم تEا شEاید بEا عروسEEک هم بEازی

نمایند«. آللرد هم پیمانان قدرتمندی دارد. جامعه پذیر کردن مجدد پسEEران در مسیر زنانگی در حال حاضر به شدت در دسEEتور کEEار آموزشEEی بسیاری از مربیان، موسسات زنان، و مقامEEات دولEEتی قEEرار دارد. در این جنگ اعالم نشده علیه پسران، دانشکده آمEEوزش هEEاروارد،

کالج ولسلی، و وزارت آموزش آمریکا فعال هستند.

مداخالت زودهنگام وزارت آموزش آمریکا به شدت سرگرم ترویج »برابEEری جنسEEیتی« در نظام آموزشی است. مرکز انتشاراتی قانون برابری آموزشEEی زنEEان، پیوسEEته جزوه هEEایی را کEEه قاطعانEEه ریشEEه های جنسEEیت را اجتمEEEاعی می دانEEEد، تEEEالیف و منتشEEEر می نمایEEEد. در یکی از این جزوه ها آمده است: »ما می دانیم که امکان تفاوت های بیولوژیEEک، روان شEEناختی، و هوشEEی میEEان دخEEتر و پسEEر در دوره کEEودکی در پایین ترین سطح وجود دارد با این همEEه مEEا در جامعEEه خEEود تمایEEل داریم کودکان را به روش هایی بار بیEEاوریم کEEه در جهت تاکیEEد بEEر

تفاوت های جنسیتی است«. در واقEEع »مEEا می دانیم« کEEه اینطEEور نیسEEت. اخEEیرا نشEEریه ساینتیفیک آمریکن تحقیقی را انجام داده و بEEه این نتیجEEه رسEEیده

که تفاوت اولویت های بازی در کودکEEان، بEEر اسEEاس هورمون هEEای آنان تعیین می شEود. دورین کیمEورا، اسEتاد روان شEناس دانشEگاه سایمون فریزر در شهر ونکوور کانادا، می نویسد: »ما از مشEEاهده انسان ها و حیوانات نر و ماده متوجه می شویم که نرها از ماده هEEا مهاجم تر هستند و به بازی های خشن بیشتر تمایل دارنEEد در حEEالی که ماد ه ها به مراقبت از دیگران بیشتر مایل اند... این تفاوت هEEا از کجا سرچشمه می گیرد؟... احتماال مهمترین عامل در ایجاد تفاوتبین موجودات نر و ماده، میزان هورمون های جنسی در آنهاست«. طرفEEداران نظریEEه برابEEری عقیEEده دارنEEد تنهEEا راه از بین بEEردن تفاوت های جنسی این است که از دوره کEEودکی حEEتی از ماه هEEای اولیه، در فرآيند کلیشه سازی جنسEEیتی پسEEران و دخEEتران مداخلEEه نماییم. آنان معتقد هسEEتند کEEه رفتارهEEای مربEEوط بEEه جنس نEEر از همان ابتدا باید مورد توجه خاص قEEرار گEEیرد. یکی از اهEEداف مهم این است که پسران را از ابتدای کودکی به بازی با عروسEEک وادار

تصویر وجود دارد10 صفحه ای، 130نمایند. در یک جزوه راهنمای که در آنها پسری یک عروسک به شکل دخEEتر را در آغEEوش گرفتEEه به آن غذا داده و آن را می بوسد. این راهنما، مربیان مهEEدکودک ها را تشویق می کند که جنبه های نگهداری و مEEراقبت از کEEودک را در پسران تقویت کنند. از نظر آنها بسیار مهم اسEEت کEEه هم دخEEتر و هم پسEEر اصEEول نگهEEداری و پEEرورش کEEودک را یEEاد بگیرنEEد و بEEه مهارت هEEEای کلی پEEEدر و مEEEادری تسEEEلط داشEEEته باشEEEند. بایEEEد عروسک هایی که به شکل پسر هستند نیز به اندازه عروسک شبیه دختر تهیه کرد و هم دختران و هم پسران تشویق به بازی بEEا آنهEEا

شوند. لیندا ککلیس و باربارا باس ول از مربیان کارگاه های انجمن زنان دانشگاهی هستند که با رفتن بEه مEEدارس کالیفرنیEEای شEEمالی بEEه والدین و معلمان آموزش می دهند که چگونه به فرزندان خود کمک کنند تا در محیطی ورای جنسEEیت بEEزرگ شEEوند. ککلیس می گویEEد: »دخEEتران وقEEتی بEEا عروسEEک بEEازی می کننEEد مEEورد تشEEویق قEEرار می گیرنEد در حEالی کEه پسEEران در اینگونEه مEوارد از جEانب پEدر و مادرشان با بی تفاوتی روبEEرو می گردنEEد«. آنهEEا عقیEEده دارنEEد کEEه چنین بازی های خEEاص جنسEEیتی موانEEع اصEEلی بEEر سEEر راه برابEEری

جنسیتی هستند. سEEاله از اینگونEEه7مشکل بتوان باور کرد که دخEEتران و پسEEران

تمرین های دیکته شده لذت ببرند.

راهی که هواداران برابری به اشتباه انتخاب کرده اند نظریه یکسان بودن زن و مEرد و اینکEEه زنEانگی و مEردانگی صEEرفا نوعی شرطی سازی اجتماعی اسEEت در میEEان مEEدارس، بخش هEEای مطالعات زنان، مطالعات جنسیتی، و نیز وزارت آموزش آمریکا از جایگاه بسیار مهمی برخوردار است. نتیجه ای که از این امر حاصل

می شود این است که آنچEEه جامعEEه بEEه عنEEوان نقش زن و مEEرد بEEه طور ناصحیح ایجاد کرده را می توان از بین بEEرد و بنEEای جدیEEدی را به صورت درست برپا کرد. به اعتقاد آنان، انسان ذاتا دو جنسEEیتی

است. فیلسوف فمینیست، ساندرا لی بEEارتکی، می گویEEد: انسEEان ها در جامعه مردساالر ما، »دو جنس گEEرا« متولEEد می شEEوند و سEEپس بEEه سبب شرایط اجتماعی است که »به شخصیت های جنسEEیتی زنانEEه و مردانه تبدیل شEEده و بEEه دو گEEروه دسEEتوردهنده و اطاعت کننEEده

تقسیم می گردند«. حEEتی فمینیسEEت هایی نظEEیر کEEارول گیلیگEEان و مکتب او، سEEارا دیک، و سایر فیلسوفان فمینیست که بEEرخی خصوصEEیات زنانEEه از جمله مراقبت، پEEرورش، و حساسEEیت اجتمEEاعی را تاییEEد می کننEEد، باور دارند که این اختالف ها از طریق تربیت اجتماعی به زن و مرد

تحمیل می شود و باید به شکل دیگری بازسازی گردد. این نظریEEه در برابEEر انتقادهEEای موشEEکافانه ای کEEه بEEر آن وارد است، تاب مقاومت ندارد. داده های تجربی و عقEEل بشEEر در طEEول قرن ها معتقد به این بوده که بسیاری از تفاوت های اساسی زن و مEEرد، سرشEEتی اسEEت و بEEه هیچ وجEEه ارتبEEاطی بEEه تاثیرپEEذیری از شرایط اجتماعی ندارد. در چند سال گذشته پیشرفت های عظیمی در زمینه شناخت سیستم عصبی، ژنتیک، ترشEEحات غEEدد داخلی، و روان شناسEEEEی تکEEEEاملی صEEEEورت گرفتEEEEه اسEEEEت کEEEEه نظریEEEEه ساختارشناسان اجتماعی را رد و بر تفاوت های جنسیتی سرشتی

تاکید می نماید. برای مثال، مردان به طور متوسط در اسEEتدالل های مربEEوط بEEه هندسه، قوی تر از زنEEان هسEEتند و بهEEتر از آنEEان می تواننEEد ارقEEام هندسی سه بعدی را در ذهن خود گEEردش دهنEEد. آنEEان همچEEنین در تست های مربEوط بEه مهارت هEEای حجمی نEیز بهEEتر از زنEان عمEل می کنند. توانایی مردان در این زمینه ها سبب می شود کEEه آنهEEا در ریاضEEیات، مهندسEEی، و معمEEاری مEEوفق تر از زنEEان باشEEند. البتEEه زنانی هم هستند کEEه در زمینه هEEای یEEاد شEEده صEEاحب توانایی هEEای

ویژه ای می باشند. در مجموع مردان در این زمینه ها جلوترند. از سوی دیگEEر، زنEEان مهارت هEEای کالمی بهEEتری دارنEEد. همیشEEه دختران زودتر از پسران زبان باز می کننEEد و ناتوانی هEEای گویشEEی

در بین مردان متداول تر است. مهارت کالمی دختران احتماال در احساسات عاطفی بیشتر آنهEEا هم نقش دارد. دانیل گولمن، نویسنده مطالب علمی در نیویEEورک تایمز، می نویسد: »از آنجا که دختران در صحبت کEEردن سEریع تر از پسران پیشرفت می کنند، بهتر و مEEاهرانه تر می تواننEEد احساسEEات خود را بیان کنند و در استفاده از کلمات و جایگزین کردن آنها بEEه جای واکنش های احساسی نظیر درگیری فیزیکی، مهارت بیشتری دارند«. هر چند گولمن، مهارت کالمی دختران را در بیان عواطEEف خود می پذیرد ولی معتقد نیست که این مهارت، آنها را مهربان تر

از پسEEران می کنEEد. بEEه اعتقEEاد او دخEEتران مهارت هEEای درونی و شخصEEی را زودتEEر از پسEEران کسEEب می کننEEد و پسEEران از لحEEاظ جسEEمی برتEEر هسEEتند و همین تفEEاوت در کسEEب مهارت هEEا، نحEEوه پرخاشگری آنان را متفEEاوت می سEEازد. بEEه اعتقEEاد او »دخEEتران در

سEEالگی خیلی بهEEتر از پسEEران می تواننEEد از نEEوعی از13حEEدود تاکتیک های ماهرانEEه پرخاشEEگری از جملEEه غیبت و نیش و کنایEEه و انتقام گیری استفاده نمایند. پسران عمومEEا فقEEط وقEEتی پرخEEاش می کننEEEد کEEEه عصEEEبانی می شEEEوند و این راهبردهEEEای مخفی را

فراموش می کنند«.

پژوهش های ممنوعه اگرچه عقل سلیم، »تفاوت« را می پذیرد اما دانشمندانی کEEه روی این موضوع مطالعه می کنند که چگونه تفاوت های زیست شEEناختی جنسی با تفاوت های مربوط به نوع انتخاب، همبستگی دارد مEEورد

حمله شدید قرار می گیرند. گلوریا اشتانیم این نوع تحقیقات را »ضد آمریکEEایی« می نامEEد و می گویEEد: »این درسEEت همEEان چEEیزی اسEEت کEEه مEEا را عقب نگEEه می دارد«. گلوریا آللرد معتقد است این تحقیقات نباید انجام گEEیرد زیرا آن را برای زندگی دختران و مادران، خطرناک و مضر می داند

و می گوید: »من در این مورد بسیار عصبانی هستم«. لورا آلن، متخصص تشریح اعصاب، درست همان کاری را می کند که اشتانیم و آللرد مخالف او هستند. او می گوید: »از هنگامی کEEه شروع به مطالعه مغز انسان کرده ام دائما تفاوت های بیشEEتری را

مEورد تفEاوت سEEاختاری بین مغEز زن و مEرد8یافته ام. تاکنون به رسیده ایم. یکی از آنها مجموعه ضخیمی از اعصEEابی اسEEت کEEه دو نیمکره مغز را به یکدیگر پیوند می دهد. این مجموعه در مغEEز زنEEان ضخیم تر است و احتماال بEرای این اسEت کEEه بین دو نیمکEEره مغEEز،

پیوند بهتری را برقرار کند«. آلن می گوید منتقدان به او هشدار داده اند کEEه این کEEار را نکنEEد.

آنها می گویند: »این کار خیلی تحریک آمیز است«. در کارگا ه های آموزش برابEEری جنسEEیتی، موسسEEات تحقیقEEاتی زنان، و وزارت آموزش گویی هیچ یک از این مدارک وجEEود نEEدارد. دیEEدگاه آنEEان همچنEEان بEEر پایEEه این اسEEت کEEه تصEEورات کلیشEEه ای جنسیتی و تفاوت اولویت ها صرفا فEEرهنگی و نEEه زیست شEEناختی

است.

فیلسوفان زن ستیز لورا آلن و دیگر همکاران او چرا از سوی منتقEEدانی کEEه تحقیقEEات آنها را »خطرناک« می دانند این همه مEEورد حمالت خصEEمانه قEEرار می گیرند؟ چرا بسیاری از نظریه پردازان اجتماعی، روان شناسان، و اساتید در برابر این همه مدرک قانع کننده که مخEالف نظEر آنEان

اسEEت، همچنEEان بEEر این موضEEوع پافشEEاری می کننEEد کEEه جنسEEیتحاصل شرایط اجتماعی است؟

پاسخ کامال آشکار است. بسیاری از آنان می ترسند کEEه از نتEEایج این تحقیقات علیه زنEEان اسEEتفاده شEEود. البتEEه این تEEرس از نظEEر تاریخی قابل درک است زیرا این یافته ها دستاویز خوبی به دسEEت مردان می دهد که طبق معمول با توسل به این تفاوت ها همچنEEان زنان را از نظEEر اجتمEاعی، حقEوقی، و سیاسEEی عقب نگEEه دارنEد. قبل از پا گرفتن نهضت زنان در قرن نوزدهم، تفکر مردسEEاالرانه حاکم چنین القا کEرده بEود کEه زنEان از نظEر طEبیعی فرودسEت و

تحت فرمان مردان می باشند. حEEتی فیلسEEوف اخالقی روشEEنفکری چEEون امانوئEEل کEEانت هم معتقد بود که زنان از جهت اخالقی فرودست تر از مردان هسEEتند. او اعتقاد داشت که زنان برای مفEEاهیمی چEEون حEEق و تکلیEEف کEEه بنیان زندگی اخالقی است، احترامی قائEEل نیسEEتند. وی می گویEEد: »زنان از شر به خاطر اینکEEه غلEEط اسEEت دوری نمی کننEEد بلکEEه بEEه خاطر زشت بودن است که آن را پس می زننEEد و اعمEEال اخالقی و پرهیزکارانEEه از نظEEر آنEEان چEEون زیباسEEت، اخالقی اسEEت. آنهEEا اعتقادی به انجام وظیفه و تعهد ندارند بEEه همین دلیEEل نسEEبت بEEه همه فرمان ها و قیودات، نابردبار هستند. آنها هEEر کEEاری را فقEEط به خاطر اینکه خشنودشان می کند، انجام می دهند... من به سختی

می توانم باور کنم زنان تاب تحمل اصول را بیاورند«. در دوران های مختلف تاریخ، پیوسته اعتقاد بر این بوده است که هوش زنان از مردان کمتر است. تصEEورات کلیشEEه ای کEEه زنEEان را تحقیر می نمود همه جا پذیرفته بود و زنان در همه جا بهEEای آن را می پرداختند. به زودی دانشمندان برجسته بسیاری بسیج شEEدند تEEا ایده فرودست بودن ادعایی زنان را به هر نحو ممکن مEEورد تاکیEEد قرار دهند. در قرن نوزدهم هنگامی که علم تشریح و فیزیولوژی، اعتبار علمی پیدا کرد؛ پل بروکEEا، اسEEتاد جEEراحی بEEالینی و یکی از پیشگامان در زمینه آناتومی مغز، به این نتیجه رسEEید کEEه »کوچEEک بودن مغز زنان، بخشی به خاطر کوچکتر بEEودن جثEEه و بخشEEی هم

به سبب فرودستی هوش آنان است«. گوستاو لوبون، روان شناس فرانسوی و معاصر بروکEEا، پEEا را از این هم فراتر نهاد و گفت: »در میان هوشمندترین نژادهEEا، تعEEداد زیادی از زنان وجEEود دارنEEد کEEه مغEEز آنهEEا از نظEEر انEEدازه بEEه مغEEز گوریل ها بیشتر شباهت دارد تا به مغز بسیار پیشرفته مردان. این فرودستی چنان روشن است که جای هیچگونه مناقشه ای را باقی

نمی گذارد«. با توجه به اینکEه در طEول تEاریخ، تفاوت هEEای طEبیعی بین زن و مرد به عنوان دستاویزی برای برتری مردان مEEورد اسEEتفاده قEEرار گرفته است در این وضعیت کامال قابل درک است کEEه چEEرا زنEEانی چون اشتانیم و آللرد این قدر با تردید به تحقیقاتی که تفاوت های این دو جنس را سرشتی و طبیعی می شمارد، واکنش شدید نشان

می دهند. با این حال، اصالح این نگرش تاریخی شEEرم آور نبایEEد بEEه قیمت ایجاد نظریه های علمی و فلسفی نادرست تر تمام شود. مEEا به علم درست و بینش روشن در مورد حقEEوق افEEراد هEEر چنEEد کEEه

این افراد ممکن است متفاوت باشند، نیاز داریم.

مساوات به معنی همسانی نیست حقوق بشر نمی تواند واقعیات مربوط به طبیعت انسانی را انکEEار کند. ما افراد بشر فارغ از تفاوت هایی که سبب تمایز ما می گEEردد همگی صاحب حقوقی هستیم. عالوه بر این، زنEEان در بسEEیاری از نقاط دنیای معاصر غرب سEEند زنEEده ای هسEEتند کEEه ثEEابت می کننEEد برابEEری سیاسEEی و اجتمEEاعی حEEتی اگEEر زن و مEEرد ذاتEEا متفEEاوت باشند، می تواند وجود داشته باشد. اما زنان عموما همان کارهایی

را بهتر انجام می دهند که طبیعت بر عهده آنان گذاشته است. آن چیزی که نیاز به تصحیح دارد مسیر طبیعی امور نیست بلکEEه باید اختالفات را اصالح نمود ولی در سخنان طرفEEداران بازسEEازی اجتماعی، تعویض و تغییر کلی روند طبیعی مطEEرح می گEEردد. اگEEر »پسر بودن« اختاللی شبیه »نزدیک بینی« بEEود بEEه راحEEتی نیEEاز بEEه اصالح آن را درک می کردیم ولی این امر یک نقص نیسEEت تEEا نیEEاز

به درمان داشته باشد. این بدان معنا نیست که هیچگاه دلیEEل مEEوجهی بEEرای مقابلEEه بEEا طبیعت جهت جامعه پذیر کردن دختران و پسران وجEEود نEEدارد. مثال مEEا می دانیم کEEه مEEردان بیشEEتر از زنEEان بEEه دنبEEال روابEEط جنسEEی تصادفی و سهل انگارانه هسEEتند. معمEEوال در سراسEEر دنیEEا مEEردان بیش از زنان به سراغ فحشا می روند. تحقیقی کEEه اخEیرا بEر روی

درصEEد مEEردان53دانشجویان سال اول انجام شده نشان می دهد، درصد زنان اقدام به رفتارهEEای جنسEEی تصEادفی می نماینEد.28و

بی قیEEدی مEEردان در امEEور جنسEEی را طEEبیعی تلقی می کEEنیم ولی تقریبا تمام جوامع به دالیEEل منطقی آن را تقEEبیح می نماینEEد و بEEه دنبال محدود کردن آن هسEEتند. بی قیEEد و بنEEدی در روابEEط جنسEEی زندگی ها را تباه می کند و هماننEEد یEEک نEEیروی تجزیه کننEEده جامعEEه عمل می نماید. گرچه بی قیدی مEEردان طEEبیعی اسEEت ولی پسEEران خود را به گEEونه ای اجتمEEاعی می کEEنیم کEEه از نظEEر روابEEط جنسEEی

احساس مسئولیت کنند. کارشناسان جنسیتی سعی دارند به ما بقبوالننEEد کEEه در صEEورت عEEدم جلوگEEیری از رشEEد تفاوت هEEای جنسEEیتی در دوران کEEودکی،

بسیاری ببار خواهد آمد.زیان های

دویدن و پریدن ممنوع! سلست فریمون، نویسEEنده اهEEل کالیفرنیEEای جنEEوبی و مEEادر چنEEد پسر، هنگامی که شEEنید یکی از پسEEرانش را در مدرسEEه بEEه خEEاطر دویدن تنبیه کرده اند، بسیار متعجب شد. این پسر یک بار دیگEEر هم به خاطر اینکه از روی نیمکتی پریEEده بEEود، تنبیEEه شEEده بEEود. مEEدیر

مدرسه به این مادر گفت: »پسر شEEما می دانEEد کEEه پریEEدن از روی نیمکت ها خالف مقرارت است و عمل او به معنEEای بی اعتنEEایی بEEه مقرارت است«. بدبختانه باید گفت شور و هیجان طEبیعی پسEEران به صورت امری غEEیر قابEEل قبEEول در بسEEیاری از مEEدارس درآمEEده

است. پسران از همان سال های کودکی عالقه زیادی بEEه بازی هEEای پEEر جنب و جوش در فضای باز دارند. آنها دوست دارند به یکEEدیگر تنEEه بزنند، دعوا کننEEد، و برنEEده و بازنEEده بEEودن برای شEEان مهم اسEEت. دختران نیز از بازی های پر سر و صدا در فضای بEEاز لEEذت می برنEEد

ولی کمتر این کار را می کنند. امEEEروزه بسEEEیاری از مربیEEEان، بازی هEEEای طEEEبیعی پسEEEران را نمی پسEEندند و بEEرخی بEEه صEEراحت آن را ممنEEوع می کننEEد. مEEدیر مدرسه ای در میسوری به نشریه واشنگتن پست می گوید: »ما هEEر چیزی را که پسEEران دوسEEت دارنEEد انجEEام دهنEEد از محیEEط اطEEراف حذف کرده ایم. آنها دل شان می خواهد بدوند، بپرنEEد، و شEEلوغ بازی

راه بیاندازند، ما ابدا به آنها این اجازه را نمی دهیم«. یکی از آموزگاران زن در بوستون، یک سEEال را صEEرف مشEEاهده کالس های درس مدارس دوره ابتدایی کرد. او گزارش می دهEEد کEه روز به روز »مادران و زنان آموزگار بیشتری اعتقاد پیEEدا می کننEEد که راه بارآوردن یک بزرگسال عاری از خشونت این است که همEEه

لوازم درگیری را از زندگی پسران حذف نمEEاییم مثEEل اسEEلحه های اسEEباب بازی، کشEEتی، زد و خEEورد ،

انفجارات، و تصادفات تخیلی«. زنگ تفریح یعنی زمانی که پسران می توانند به صEEورت قEEانونی مشغول بازی های پر سر و صدا شوند، امEEروزه تحت کنEEترل قEEرار

گرفته و ممکن است به زودی به تاریخ سپرده شود. حرکت به سمت حذف زنگ تفریح، توجه چندانی را به خEEود جلب نکرده و حتی کمتر با آن مخالفت شده است در حالی کEEه دخEEتران نسبت به زنگ تفریح عالقمند هستند و پسران به شدت به آن نیEEاز دارند. هر حرکتی برای حذف زنگ تفریح بویژه مEEوجب ضEEربه وارد

آمدن به پسران می شود.

کارول گیلیگان و افسانه دختر:فصل چهارممظلوم

از1932ایروینگ النگ مویر، برنEEده جEEایزه نوبEEل شEEیمی در سEEال پدیEEده ای بEEا نEEام »علم بیمارگونEEه« سEEخن می گویEEد. این پدیEEده هنگامی روی می دهد که پژوهشگران وجود یEEک معلEEول خیEEالی را گزارش می دهنEEد. مEEواردی وجEEود دارد کEEه در آنهEEا بEEا اینکEEه قصEEد سویی در کEEار نیسEEت، نتEEایج کEEاذبی بEEه مEEردم القEEا می شEEود و در

اغلب موارد نیز رسانه ها به این امر دامن می زنند. در رابطEEEه بEEEا علEEEوم انسEEEانی، آمEEEیزه ای از علم بیمارگونEEEه، خودفریبی، و ژورنالیسم غیر منتقد می تواند به مراتب قدرتمنEEد تر عمل کند. ماجرای کشف ادعایی کEEارول گیلیگEEان مبEEنی بEEر اینکEEه دختران نوجوان آمریکایی در بحران به سر می برند، می توانEEد یکی

از همین موارد تلقی شود. گیلیگان اولین استاد دانشگاه هاروارد در زمینه مطالعات جنسیتی است و روزنامه نگاران معموال پژوهش او را به عنEEوان یEEک کشEEف

1984بی سابقه و یک نقطEEه عطEEف بازتEEاب می دهنEEد. او درسEEال نEام1996عنوان »بانوی سال« را کسب کرد و مجله تایم درسEال

او را در فهرست بانفوذترین افEEراد آمریکEEایی قEEرار داد. در سEEال دالری هاینز را به خاطر »دگرگون کردن250،000 او جایزه 1997

پارادایم رایج در زمینه مفهوم انسان بودن« دریافت کرد. در اعتبار گیلیگان به عنوان یک شخصیت رسانه ای جEEای تردیEEدی نیست. اعتبار او در حوزه های دانشEEگاهی نEEیز بحث دیگEEری اسEEت؛ »دگرگEEون کEEردن پEEارادایم مربEEوط بEEه تعریEEف انسEEان«، قطعEEا از اهمیت تEEاریخی بEEاالیی برخEEوردار اسEEت ولی چEEنین دسEEتاوردی حداقل نیازمنEد دالیEل محکم جهت تاییEد پEارادایم جدیEد می باشEد. گیلیگان که متدولوژی خود را با داروین مقایسEEه می کنEEد در ارائEEه اطالعاتی جهت اثبات ادعاهای خود بسیار ضعیف عمEEل می نمایEEد. اغلب تحقیقات منتشر شده را حکایاتی تشکیل می دهد کEEه مبتEEنی بEEر چنEEد مصEEاحبه محEEدود می باشEEد. جEEدای از این مصEEاحبه ها، دسترسEEی بEEه اطالعEEات و آمEEار وی نEEیز نEEاممکن اسEEت کEEه همین موضوع به تردیدهای معقول در مورد صحت و قانع کننده بودن این

اطالعات دامن می زند. یافته های گیلیگان به رغم فقدان آشکار مستندات منتشر شEEده، همچنEEان بالمنEEازع بEEاقی مانEEده اسEEت. قضEEاوت های تردیEEدآمیز بسیاری از اندیشمندان درباره صEEحت تحقیقEEات گیلیگEEان در میEEان مجالت علمی گمنEEEام دفن می شEEEود و در عین حEEEال، نظریه هEEEای جسورانه وی و تحقیق کEEاربردی »خارق العEEاده ای« کEEه ظEEاهرا این نظریه ها را پشتیبانی می کنEEد بEEه طEEرز گسEEترده ای در رسEEانه های

عمومی سرشناس مورد اشاره و تکریم قرار می گیرد. کتEEاب کEEارول گیلیگEEان بEEا عنEEوان »بEEا صEEدایی1982در سEEال

متفاوت« منتشر شد. وی در این کتاب نظریه جنجال برانگیزش را

مطرح می کند مبنی بر اینکه مردان و زنان دارای روش های کEEامال متفاوتی در برخورد با معضالت اخالقی هستند. این کتاب در تیراژ

نسEEخه بEEه فEEروش رسEEید و بEEا واکنش متفEEاوت600،000بیش از فمینیست ها مواجه شد. برخی از آنEان بEه سEبب آنکEEه گیلیگEEان بEا تکیه بر این تفاوت ها تالش کرده برتری زنEEان بEEر مEEردان را اثبEEات نماید، آن را تایید کردند اما بسEEیاری از فمینیسEEت های دانشEEگاهی که در آن زمان در مرحله »زن و مرد عینا هماننEEد هم هسEEتند« بEEه سر می بردند او را بEه این علت کEEه تصEEورات کلیشEEه ای را تصEEدیق

سEEال پس از انتشEEار این کتEEاب15نموده مورد حمله قEEرار دادنEEد. هرگEEز اطالعEEاتی کEEه نظریEEه مطEEرح شEEده در کتEEاب مبتEEنی بEEر آن می باشEEد جهت بررسEEی عمEEومی، بررسEEی توسEEط خEEواص، و یEEا هرگونه بررسی دیگر در دسترس قرار نگرفتEEه اسEEت. گیلیگEEان در هیچ کجای کتابش به خواننده ارجاع مفیEEدی نمی دهEEد. از آنجEEا کEEه کتEEاب را انتشEEارات دانشEEگاه هEEاروارد منتشEEر کEEرده و از آنجEEا کEEه نویسEEنده، اسEEتاد این دانشEEگاه برجسEEته اسEEت بEEه طEEور طEEبیعی خواننEEدگان تصEEور می کننEEد کEEه او مطالعEEات نEEابی انجEEام داده و کنترل های معمEEولی و بازبینی هEEای حEEرفه ای درآن بEEه عمEEل آمEEده

است. از برندان مار، استاد بازنشسته دانشگاه هاروارد و مدیر پیشEEین گروه روان شناسی، درباره عدم دسترسی بEEه اطالعEEات و منEEابعی که گیلیگان نظریه خود را بر اساس آنها ارائه نموده سوال کEEردم. وی خندید و گفت: »فرد ممکن است نسEEبت بEEه اینکEEه منEEابع را در اختیEEار دیگEEران بگEEذارد، حسEEاس باشEEد«. تعجب آور اسEEت کEEه یEEک مجموعه اطالعات منتشر نشEEده، آزمEEایش نشEEده، و نقEEد نشEEده از چنین اهمیت تاریخی برخوردار بشود تا شایسEEتگی اهEEدا بEEه مرکEEز تحقیقاتی معتEEبری چEEون هEEاروارد را پیEEدا کنEEد. بEEدیهی اسEEت کEEه گیلیگEEان همچنEEان بEEر »محرمانEEه بEEودن« پEEژوهش خEEود پافشEEاری خواهد کرد و شواهد موجود نشان می دهد این پژوهش کEEه مبنEEای نظریEEEات متمEEEایز اوسEEEت همچنEEEان از دسEEEترس پژوهشEEEگران و

دانشگاهیان دور خواهد ماند. در طی سEEال ها، بEEرخی از اندیشEEمندان بEEه شEEیوه مغرورانEEه گیلیگEEان در ارائEEه تحقیقEEاتش خEEرده گرفته انEEد. زلال لوریEEا، اسEEتاد

در توصیف مEEاهیت مبهم مطالعEEات1986دانشگاه تافتز، در سال گیلیگان نوشت: »انسان به این نتیجه می رسد کEEه تحقیقEEاتی چنEEد در میان زنان و گاهی اوقات مردان صورت گرفته است و زنان در مورد برخی موضEEوعات »در مقیEEاس کEEوچکی نمونه گEEیری شEEده و مورد مصاحبه قرار گرفته بودند... اطالعات نسEEبتا خEEوب بررسEEی شده و تا حدودی این برداشEEت روشEEن را بEEه دسEEت داد کEEه قطعEEا می توان زنان را با صفت دلسوز و متعامل توصیف نمEEود. این یEEک طEEرح بسEEیار جEEالب اسEEت ولی نمی تEEوان آن را یEEک پایان نامEEه

تحقیقی به حساب آورد«.

فی جی. کرازبی، استاد روان شناسی کالج اسEEمیت، گیلیگEEان را به خاطر »اطالعات واهی« سرزنش می کند و می گوید: »گیلیگEEان در سرتاسر کتاب خEEود بEEه اطالعEEاتی کEEه از مطالعEEاتش بEEه دسEEت آورده اشاره می کند ولی هیچگونه جدولی ارائه نمی دهد. در واقEEع او هیچگاه کمیتی را در تحقیقش تعEEیین نمی کنEEد. خواننEEده هرگEEز

نفری که در مطالعه سEEوم بEEه144 نفر از 136اطالعاتی در مورد نفEEر در کتEEاب8آنها اشاره شده، دریافت نمی نماید زیرا فقEEط از

نقل قول شده است. حتی اگر انسEEان یEEک محقEEق تعلیم دیEEده همنباشد نسبت به این تحقیق شک می کند«.

طرفداران گیلیگان عقیده دارند کEEه انتقEEاد از او بEEه عنEEوان یEEک روان شناس کاربردی به جهت کوتاهی هEEایش، اصEEل موضEEوع را از یادها می برد. آنان می گویند که پیام اصلی او در کتEEاب بEEا صEEدایی متفاوت ربطی به اثبات این ادعا یا آن ادعا در مورد رفتEار مEردان و زنEEان نEEدارد. او در این کتEEاب می خواهEEد بEEه همEEه اعالم کنEEد کEEه تحقیقات روان شناختی در گذشته عمدتا مردمحور بوده و فقط بر اساس تجارب نیمی از افراد بشر یعنی مردان تنظیم شEEده اسEEت. گیلیگEEان بEEا وارد کEEردن دیEEدگاه های زنEEان در رونEEد سEEنتی یکی از علوم انسانی که به طور نظام مند از آنان )زنان( غفلت کرده بود،

انقالبی پدید آورد. گیلیگان مطمئنا اولین کسی نبوده که اصرار داشته اسEEت زنEEان به طور مستقیم و نه از طریق الگوی مردانه مEEورد مطالعEEه قEEرار گیرند ولی تردیدی نیست که پیام و آثار وی بیش از دیگران هم در میان دانشمندان و هم درمیEEان عمEEوم، تEEاثیر و گسEEتردگی داشEEته است. گیلیگان به دلیل طEEرح موضEEوع، شایسEEته تقEEدیر اسEEت. بEEه

( کEEه اعتقEEاد بEEه عEEدم وجEEود1980عالوه در دورانی )اواخEEر دهEEه تفاوت میان زن و مEEرد، نشEEان دهنده برجسEEتگی علمی زنEEان بEود، »فمینیسم تفاوت گرا«ی گیلیگان، امیدآفرین بEEود. او همچEEنین بEEه خاطر مقاومت در برابر موج دوجنسیتی بEEودن انسEEان ها شایسEEته تقدیر است ولی هنوز هم پرسش اصEEلی دربEEاره ادعاهEEای وی بEEه قEEوت خEEود بEEاقی اسEEت. آیEEا وی کشEEفیات معتEEبری در مEEورد شیوه هایی که زنان جهت انجام قضاوت های اخالقی برمی گزیننEEد،

انجام داده است؟ مجله نیویEEورک تEEایمز در معEEروف نمEEودن گیلیگEEان نقش مهمی داشته است. این روزنامه کار او را با داروین قابل قیEEاس دانسEEته و خود گیلیگان نیز بEEا این مقایسEEه مخEEالفتی نکEEرده اسEEت. اخEEیرا نشریه اجوکیشن ویک از من درباره آثار و ادعاهای گیلیگان سوال نمود. من گفتم: »مطمئن نیستم کاری که گیلیگان می کنEEد بتوانEEد در جایگاه علوم اجتمEEاعی قEEرار گEEیرد«. این نشEEریه سEEپس پاسEEخ گیلیگان را نسبت به نقطEه نظEرات من چEنین نقEل نمEوده اسEت: »اگر مطالعات کمی تنها نوع پژوهش واجEEد صEEالحیت باشEEد آنگEEاه چEEارلز داروین را کEEه پEEدر نظریEEه تکامEEل اسEEت نمی تEEوان یEEک

پژوهشگر نامید«.

در مجمEEوع کEEار گیلیگEEان بیش از آنکEEه عیEEنی باشEEد ایEEدئولوژیک اسEEت. نظریEEات او همEEه نشEEانه های آن را دارد کEEه بEEه عنEEوان یEEک نمونه کالسEیک از علم بیمارگونEه تلقی شEود. علمی کEEه ایروینEEگ النگ مور آن را اینگونه توصیف می کند: »علم چیزهایی کEEه آنگونEEه نیسEEت کEEه ادعEEا می شEEود« علم بی ثمEEری کEEه بEEه هیچ کجEEا منتهی

نمی گردد بلکه پیوسته به راه خود ادامه می دهد. اخیرا گیلیگان به موضوع پسران پرداخته اسEEت و این مسEEاله را نمی توان به فال نیک گEEرفت. بEEه اعتقEEاد وی، پسEEران بهره منEEدان جامعه مردساالر نیستند بلکه قربانیان آن هستند. او ادعEEا می کنEEد

سEEالگی( از3 تا 2دریافته است که پسران در سنین بسیار پایین ) احساسات خEEود رهEا شEده و بEه زور از سEایرین بEویژه زنEان جEدا می گردنEEد. او و طرفEEدارانش قEEرار اسEEت برنEEامه ای را در گسEEتره وسیع به اجرا درآورند تا از طریق روش جامعه پذیری پسران، آنان

را نجات دهند. از آنجا که گیلیگان نفوذ زیادی بر دسEEتگاه آمEEوزش آمریکEEا دارد، تردیدها در مورد رویکرد جدید او صد چنEEدان می شEEود. آیEEا پسEEران آمریکEEایی را بایEEد نجEEات داد؟ آیEEا متفکریEEنی چEEون گیلیگEEان و طرفدارانش مجهز بEEه دانش و ویEEژگی مناسEEب بEEرای نجEEات دادن

پسران هستند؟

جزیره گیلیگان:فصل پنجم کEEارول گیلیگEEان و همکEEارانش دردانشEEکده علEEوم1995در سEEال

سEEاله ای را در3آموزشEEی دانشEEگاه هEEاروارد، برنامEEه تحقیقEEاتی مورد »روانشناسی زنان، توسEEعه پسEEران، و فرهنEEگ مEEرد بEEودن« آغاز کردند. پس از یک سEEال وی اعالم کEEرد کEEه بحEEران پسEEران از

بحرانی که گریبان دختران را گرفته بود، وخیم تر است. گیلیگان ادعا می کند که یک شکل تکان دهنده از توسعه نامتقارن راکشف کرده است. بدین معنEEا کEEه دخEEتران هنگEEام ورود بEEه سEEن بلEEوغ، آسEEیب پذیر می شEEوند امEEا دوره بحEEرانی پسEEران از سEEنین

سEEالگی7 تEEا 3کودکی آغاز می شود. به نظر او پسران در فاصEEله تحت فشEEار قEEرار می گیرنEEد تEEا »سEEاختار یEEا نظم اخالقی تمEEدن مردسEEاالرانه را در خEEود جEEای دهنEEد و یEEا بEEه عبEEارت دیگEEر، ایEEده مردسEEEEاالری را در درون خEEEEود نهادینEEEEه نماینEEEEد«. این فراینEEEEد مردانه سازی از نظر گیلیگان، مخرب و آسیب رسان است. به گفته وی: »پسEEران در این سEEن نشEEانه های آسEEیبی فEEراوانی از جملEEه افسردگی، رفتارهای خEEارج از کنEEترل، اختالالت یEEادگیری، و حEEتی

آلرژی و لکنت زبان را از خود نشان می دهند«. عقاید گیلیگان درباره وضعیت بحرانی پسران به هنگام ورود بEEه مرحله کسب هویت مردانه، بر پایه نظریه های روان شناختی رشEEد زنEEEان و مEEEردان و بEEEه خصEEEوص بEEEر نظریه هEEEای نانسEEEی چEEEدرا، روان تحلیل گEEر فمینیسEEت می باشEEد. گیلیگEEان در کتEEاب بEEا صEEدایی متفاوت از نظریات وی بسیار بهره گرفته بEEود. چEEدرا نEEیز اعتقEEاد داشت که نقش های سنتی زنانه و مردانه بیش از آنکه در بیولوژی ریشه داشته باشد ریشه در نظEEام پابرجEEای »جنس/جنسEEیت« دارد کEEEه در همEEEه جوامEEEع بشEEEری وجEEEود دارد. بEEEه اعتقEEEاد او نظEEEام جنس/جنسیت روشی است که جامعه توسEEط آن رابطEEه جنسEEی و باروری را سازماندهی نموده تا فرودسEEتی زنEان را جاودانEه کنEد. این نظام بEEا تلقین این نکتEEه بEEه زنEEان کEEه نخسEEتین وظیفEEه آنEEان نگهداری از کودکان است فرصEEت را بEEه دسEEت مEEردان می دهEEد تEEا

همه عرصه های اجتماعی و اقتصادی را در دست خود بگیرد. از آنجا که عمEEدتا مEEادران هسEEتند کEEه کEEار پEEرورش را بEEر عهEEده دارند، زندگی کودکEEان بیش از پEEدران توسEEط مEEادران هEEویت پیEEدا می کند. به اعتقاد چدرا، این وابستگی و هویت یابی برای پسران و دخEEتران نتEEایج عمیقEEا متفEEاوتی را در بEEر دارد. دخEEتر بEEا »حس همسانی و پیوستگی با مادر« بار می آیEEد و از آن سEEو پسEEران یEEاد می گیرند که برای مEEرد بEEودن بایEEد بEEا کسEEی کEEه از آنهEEا نگهEEداری می کند خیلی فرق داشEEته باشEEند. »زنEان در قEEالب مEEادر، دخEEتران خEEود را بEEا توانایی هEEای مEEادر شEEدن و آرزوی مEEادر شEEدن بEEار می آورند... به عکس، همین زنان در قالب مادر، پسرانی را به بEEار می آورند که خوی پرورش دهندگی در آنان به طور نظام مند کاهش

یافته و یا سرکوب شده است«.

به اعتقاد چدرا، زنان نیز درست به اندازه مردان کمEEک می کننEEد تا نظام مردساالری تEداوم یابEد و این کEار را بEا نحEوه جامعه پEذیر ساختن پسران شان انجام می دهند. »شیوه مادری کEEردن زنEEان در محیط منزوی خانواده هسEEته ای جوامEع سEرمایه داری معاصEر« بEه پسEEران نشEان می دهEد کEه پرورش دهنEEدگی کEEار زنEان اسEت. این روش »مردان را بEEرای مشEEارکت در خEEانواده و جامعEEه مردمحEEور، برای مشارکت همراه با احساسات انEEدک در زنEEدگی خEEانوادگی، و برای مشارکت در دنیای کار و سرمایه داری آماده می سازد«. بدین تEEرتیب سEEازمان یافتگی اجتمEEاعی در مEEورد زنEEEان، ناعادالنEEه و استثمارکننده است. وی می گوید: »چEEه از نظEEر سیاسEEی و چEEه از نظEEر اجتمEEاعی، مقابلEEه بEEا این نحEEوه سEEازماندهی نقش والEEدین

ضرورت دارد... و این کار، شدنی است«. چدرا معتقد بود که مرد و زن دارای توانایی هEEای یکسEEانی بEEرای تربیت و پرورش کودک می باشEEند. در مEEردان این توانEEایی بEEه پس رانده می شEEود. علت تEEا حEEد زیEEادی بEEه شEEیوه های رایج در جوامEEع مردساالر بر می گEEردد کEEه مصEEلحت را در آن می بیننEEد تEEا پEEرورش کEEودک را بEEه دسEEت زنEEان بسEEپارند و بEEه نظEEر چEEدرا، این نظم

اجتماعی نه تنها قابل تغییر که ناگزیر از تغییر است. به این نتیجEEه1970گیلیگان با مطالعه نظریه های چدرا، در دهه

رسید کEEه نظریه هEEای او دربEEاره آسEEیبی کEEه از طریEEق فرهنEEگ بEEه کودکEEان وارد می شEEود بسEEیار درسEEت اسEEت. او این نظریه هEEا را دوباره بسEEته بندی نمEEوده و بEEا اسEEتفاده از ادبیEEات اغفال کننEEده و

استعاره آمیز خود، آنها را تقویت کرد.

مردانگی در یک »نظم اجتماعی مردساالر« مجلEEه نیویEEورک تEEایمز در دومین مصEEاحبه اش بEEا1997در سEEال

گیلیگEEان از او پرسEید: »آیEا می تEوانیم در مEورد کEEار جدیEEدتان کEEه تحقیقی درباره وضعیت پسران است، صحبت کEEنیم؟« گیلیگEEان در مورد پسری کEEه روز قبEEل مشEEاهده کEEرده بEEود، گفت: »چهEEره اش

6بسیار آرام بود و احساسات زیادی را بروز نمی داد. او در حEEدود شEEوند و"یEEک پسر"سال داشت یعنی سنی که پسران می خواهند

به همین دلیل ناگزیر هستند از مادرشان جدا شده و اجازه ندارنEEد این جدایی را یک زیان تلقی نمایند«. سپس او توضEEیح داد کEEه این وضEEعیت بایEد تغیEEیر یابEد: »مEا بایEد فEرهنگی بسEEازیم کEEه جEدایی

پسران از مادران را کار قابل تحسینی نداند«. گیلیگان امیدوار است همانطور که روزگEEاری »صEEدای دخEEتران« را به گوش جامعه رساند امروز هم »صدای پسEEران« را بEEه گEEوش آنها برساند و شرایطی را به وجود بیاورد تا پسEEران حرف شEEان را بزنند. گیلیگان می خواهد عصر جدیدی را به روی پسران بگشاید تا آنان ناچار نباشند تصورات کلیشه ای در مورد مردانگی را بپذیرنEEد؛ تصEEوراتی کEEه سEEبب می شEEود آنهEEا از پرورش دهنEEدگان خEEود جEEدا شوند. همین که پسران از زیر بار نقش های جنسیتی تحمیلی رهEEا

شوند دیگر از ضربات روحی اولیه که منجEEر بEEه این همEEه اختالالت می گردد، رنج نخواهند برد. گیلیگEEان و دیگEEر همکEEارانش در پEEروژه دانشEEگاه هEEاروارد، خEEود را پشEEگامان انقالبی می داننEEد کEEه دنیEEای مردان جوان را دگرگون خواهد کEEرد. او بEEه مجلEEه نیویEEورک تEEایمز می گوید: »ما بار دیگر به دورانی شبیه به دوره اصEEالحات ]رفEEرم[ نزدیک شده ایم دوره ای کEEه سEEاختار بنیEEادی قEEدرت در حEEال تغیEEیر است«. اگEEر برنامه هEEا و سیاسEEت هایی کEEه گیلیگEEان و همکEEارانش پیشنهاد می کنند بیش از آنکه مفید باشد، سبب تخریب شEEود چEEه؟ برخی مردان برجسته نیز همچون مریدانی سرسپرده، گیلیگEEان را در فراخوان خود برای نجات پسران همراهی می نماینEEد. در فصEEل بعدی به بررسی پژوهش ها، ادعاها، و توصیه های هیجEEان زده آنEEان بEEرای بازگردانEEدن سEEالمت روانی بEEه یEEک ملت از مEEردان جEEوان

آسیب دیده خواهیم پرداخت.

مردان را نجات دهیم:فصل ششم بیمارسEEEتان مک لین کEEEه یEEEک بیمارسEEEتان روانی-1998در ژوئن

آموزشی وابسته بEEه دانشEEکده پزشEEکی هEEاروارد اسEEت، گزارشEEی مطبوعاتی را در مEEورد نتEEایج یEEک تحقیEEق جدیEEد راجEEع بEEه پسEEران آمریکایی منتشر کرد. عنEEوان این گEEزارش چEEنین بEEود: »نوجEEوانی

زمان بحران است حتی برای پسران سالم«. در این گEEEزارش چEEEنین آمEEEده بEEEود کEEEه پژوهشEEEگران مک لین و دانشکده پزشکی هEEاروارد دریافته انEEد کEEه پسEEران طبقEEه متوسEEط اجتماعی که از نظر روانی سالم هستند و ظاهرا نیز شاد به نظEEر می رسEEEند، دچEEEار اضEEEطراب، ازخودبیگEEEانگی، تنهEEEایی، و انEEEزوا

می باشند. عنوان این تحقیق »گوش دادن به صدای پسران« و مدیر پروژه، دکتر ویلیام پوالک، مدیر همکار در بخش مردان بیمارستان مک لین و استادیار روان درمانی بالینی در دانشکده پزشکی هاروارد، بEEود. پوالک قبال در کتابش با عنوان »پسران حقیقی: پسران خود را از افسEEانه پسEEر بEEودن برهEEانیم« همین یافته هEEای هراس انگEEیز را گنجانده بود. این کتاب تا قبل از وقوع ماجرای دبیرستان کلمباین

هم تا حدودی موفق بود ولی هنگامی کEEه بEEا1999در آوریل سال وقوع این فاجعه، ناگهان ملت از خود پرسید چه بر سEEر پسEEرانش آمده است، پوالک به صورت یک مرجع قابل اعتماد درآمد. او کامال صحنه رسانه های گروهی را اشغال کرد تا در مورد نتایج تحقیقش مبEEنی بEEر اینکEEه بحEEران خاموشEEی، پسEEران آمریکEEایی را در خEEود غوطه ور کرده، سEEخن بگویEEد. وی در یEک برنامEEه زنEEده تلویزیEEونی شبکه سی ان ان با الگور، معاون رئیس جمهور کلینتون، بEEه طEEور مشترک شرکت کرد. این برنامEه بEه بررسEی خشEونت در مEدارس اختصاص داشت. پوالک با مدیران مدارس، مشEEاوران آموزشEEی، و مسئولین انجمن اولیا و مربیان نیز صEEحبت می کEEرد. وی همچEEنین

تن از مشEEاورین مEEدارس ابتEEدایی1400در همایشEEی متشEEکل از تگزاس که به دنبال شناخت بیشتری از پسEEران تحت مراقبت شEEان

بودند، نکاتی کلیدی ارائه نمود. پEEوالک بEEا دادن لقب »بEEرادران اوفلیEEا« بEEه پسEEران، آنچEEه کEEه گیلیگان و مری پایفر برای دختران کرده بودند برای پسران انجEEام

داد. اجازه دهید به بخشی از یافته های پوالک اشاره نماییم:،وندEEر می شEEوغ نزدیک تEEن بلEEه سEEه بEEپسران هر چه ک«

فشار بیشتری را برای تطابق با کلیشEEه مردانEEه خشEEن حاکم احسEEاس می کننEEد. همین احسEEاس از اعتمEEاد بEEه نفس آنEEان می کاهEEد و بEEر مEEوارد افسEEردگی در میEEان

پسران می افزاید«؛پسران از اینکه قرار است مرد شوند احساس نگرانی«

و اندوه زیادی دارند«؛

اEEند امEEر می رسEEه نظEEند بEEهرچند پسران ظاهرا خرس« بسEEEیاری از آنEEEان در درون خEEEود احسEEEاس تنهEEEایی و

ازخودبیگانگی می نمایند«. از یاد نبریم که پوالک در مورد عده خاصEEی از پسEEران آمریکEEایی که به طور جEدی دچEار اختالالت جسEمی یEا روانی هسEتند، سEخن نمی گوید. او این موارد آسیب شناسانه را به پسران طبیعی جامعه ما نیز تعمیم می دهد و می گوید: »این یافته هEEا نشEEان می دهEEد کEEه بحران پسران، جدی و مساله ای ملی است. بحEEرانی کEEه می توانEEد موج خشونت غیر قابل مهاری را به وجEEود بیEEاورد«. این اضEEطرار ملی مEEوجب فراخEEوان یEEک اصEEالحات اجتمEEاعی کالن شEEد: »دیگEEر زمان آن فراسیده است کEEه نحEEوه بEEزرگ کEEردن پسEEران مان را در

خانه، مدرسه، و اجتماع تغییر دهیم«. شنیدن اینگونه ادعاها و توصیه های احساسEEاتی از یEEک موسسEEه تحقیقاتی معتبر نظیر مک لین، امری غیر عادی است. مک لین یکی

بیمارستان روان درمانی معتبر ایEاالت متحEEده اسEEت و برنامEه3از تحقیقاتی آن بیشترین امتیEEاز را دریEEافت می کنEEد. امEEا این مEEورد،

غیر قابل قبول است. من از مرکز مک لین خواسEEتم نسEEخه ای از تحقیEEق خEEود را بEEرای

صEEفحه ای،30من بفرستد. پس از دریافت یک نسEEخه تEEایپ شEEده متوجه شدم که هیچ یک از معیارهای یک تحقیق حرفه ای را نEEدارد. پوالک در این تحقیق بEه غEیر از ارجاعEات سEتایش آمیز بEه کEEارول گیلیگان و نانسEEی چEEدرا بEEه خEEاطر »بینش عمیق «شEEان، هیچگونEEه

پانویسی جهت ارجاع به دیگر تحقیقات ندارد. حEEEتی اگEEEر از محEEEدودیت منEEEابع اطالعEEEاتی این تحقیEEEق هم چشم پوشی کنیم در هیچ کجای آن به این نتیجه نمی رسEEیم کEEه بEEا

150یEEک »بحEEران خEEاموش« در سEEطح ملی روبEEرو هسEEتیم. اکEEثر پسری که مورد پرسش قرار گرفته بودند خود را سEالم و سEرحال نشان می دادند. آنها در مصEEاحبه های خصوصEEی می گفتنEEد کEEه بEEه خانواده های شEEان نزدیEEک هسEEتند و دارای دوسEEتان صEEمیمی نEEیز می باشEEند. بیشEEتر آنEEان عقیEEده داشEEتند کEEه »بایEEد در مقابEEل کEEار مساوی، حقوق مساوی وجود داشته باشد«، »مردان باید در انجام کارهای خانه سهیم باشند« و »مردان باید احساسات خود را بEEروز

دهند«. اما پوالک مکررا به خوانندگان هشEEدار می دهEEد کEEه مبEEادا فEEریب این نتایج ظEEاهرا امیدوارکننEEده را بخورنEEد. او ادعEEا می کنEEد کEEه از طریق مصاحبه کردن با پسران و دادن تست هایی کEEه »طEEرز فکEEر ناخودآگاه« آنان را می سنجد به تصویر درست تری از پسران یعEEنی انسان هایی وانهاده، از خودبیگانه، و بدون اعتماد بEEه نفس دسEEت می یابیم. وی معتقد است که این پسران ظEEاهرا طEEبیعی و عEEادی در پشت »ماسEEک مEEردانگی« دچEEار بحEEران هسEEتند. پEEوالک تمایEEل بیشتر پسران به رابطه جنسی را در مقایسه با دختران به عنEEوان شاخصی برای عدم سالمت روانی پسEEران تلقی می کنEEد در حEEالی

کEEه این امEEر نشEEان دهنده وجEEود اختالالتی در میEEان مEEردان جEEوان امEEEEروزی در زمینEEEEه اخالقی اسEEEEت و ناشEEEEی از یEEEEک اختالل

روان شناختی نمی باشد. بEه طEEور خالصEEه بایEEد گفت کEEه پEژوهش پEEوالک حEEتی یEEک سEEند قانع کننده که حاکی از وجود یک بحران ملی در رابطEEه بEEا پسEEران باشد به دست نمی دهد. اطالعات اندک و نتEEایج جنجEEالی نEEامعقول این پژوهش مانع از آن است که به عنوان یEEک مقالEEه علمی قابEEل انتشار به حساب آید. موسسه تحقیقاتی معتبری چون مک لین چرا

باید مهر تایید بر چنین پژوهش مخدوشی بزند؟ گزارش مطبوعEEاتی مک لین از »یافته هEEا« سEEخن می گویEEد و بEEه خوانندگان این تصور را می دهد که پژوهش »گوش دادن به صEEدای پسEEران« بEEا معیارهEEای مک لین-هEEاروارد در مEEورد پژوهش هEEای مسEEئوالنه و مبتEEنی بEEر اطالعEEات مطEEابقت دارد. هنگEEامی کEEه دانشEEمندان علم پزشEEکی و روزنامه نگEEاران، گEEزارش مطبوعEEاتی مک لین را در مEEEورد یEEEک یافتEEEه پژوهشEEEی مشEEEاهده می کننEEEد، تصورشEEان این اسEEت کEEه این تحقیEEق بEEا اسEEتاندارهایی کEEه این موسسه به خاطر رعایت آنها شهرت دارد، مطEEابقت می کنEEد. اگEEر این تصEEور نادرسEEت باشEEد اداره روابEEط عمEEومی مک لین بایEEد بEEه اطالع عمEEEوم برسEEEاند که »پژوهش هEEEای مک لین« فقEEEط ارزش

مطبوعاتی دارد. 1998دانشگاه هاروارد کEEه از این وضEEع ناراضEEی بEEود در اکتEEبر

اعالم کرد که از این پس هیچ یک از اعضای هیات علمی حق نEEدارد بدون تایید صریح دانشکده، مطلبی را تحت نام آن دانشگاه منتشر کند. این وضعیت قبال برای دانشEEگاه ییEEل هم پیش آمEEده و اکنEEون هر کس مایل است از عبEEارت »پEEژوهش دانشEEگاه ییEEل« اسEEتفاده

نماید باید از مدیر صدور پروانه این دانشگاه کسب مجوز کند.

یک ملت از هملت ها و اوفلیاها کارول گیلیگان و مری پایفر، پیشگامان روندی هستند که در آن به کودکان سالم نسبت بیمEEاری و غEEیر طEEبیعی بEEودن داده می شEEود. گیلیگEEان و پEEایفر، دخEEتران را در حEEال غEEرق شEEدن، نEEابود شEEدن، سوختن و.. نشان می دهند. پوالک نیز همین رونEEد را در رابطEEه بEEا پسران دنبال می نماید. پایفر به دخEEتران لقب اوفلیEEا و پEEوالک بEEه

پسران لقب هملت می دهد. پایفر و پوالک تصویری از کودکان آمریکEEایی بEه دسEت می دهنEEد که آنان را آسیب دیده و نیازمند نجات نشEEان می دهEEد امEEا هنگEEامی که انسان گزارش های داستان مانند و فاقEEد ارزش علمی در مEEورد

که از سوی دانشکده آمEEوزش هEEاروارد و–آشوب درونی نوجوانان مرکز بیمارستانی مک لین منتشر می شود- مبالغه آمیز تلقی نمایEEد

دیگر دلیلی نمی ماند تا دختران و پسران را درگیر بحران بدانیم. انسان شگفت زده می شود که چرا این ادعاهای غیر مسEEئوالنه و بی پایه با کمEEترین انتقادهEEا در رسEEانه ها و افکEEار عمEEومی مواجEEه

می گردد. شاید یکی از علل این امEEر این باشEEد کEEه آمریکایی هEEا از پرفروش تEEرین1999اینگونEه خبرهEEا اسEتقبال می کننEEد. تEEا سEEال

کتاب ها آنهایی بودند که به ترتیب، زنان، دخEEتران، و پسEEران را در وضعیت بحEEرانی و نیازمنEEد کمEEک ترسEیم نمEEوده بودنEد. در اواخEEر

کتاب سوزان فالودی با عنوان »فریب خورده: اغفEEال1999سال مEEردان آمریکEEایی« توجEEه همگEEان را بEEه یEEک بخش عظیم دیگEEر از جمعیت که هیچ کس گمان نمی کEEرد در معEEرض خطEEر جEEدی باشEEند یعنی مردان بزرگسال جلب نمود. فالودی مدعی است که پEEرده از یک »بحران مردانگی« برداشEEته اسEEت. بحEEرانی کEEه چنEEان جEEدی و فراگیر است که وی به سختی می تواند بفهمد که چرا مردان را به

شورش وانداشته است. گرچه به نظر می رسد فEEالودی بEEدون خوانEEدن تحلیEEل پEEوالک در مورد پسEEران بEه دیEدگاه خEEود راجEع بEه مEEردان رسEیده باشEد امEEا نتیجه گیری هEEای او در مEEورد مEEردان عینEEا مشEEابه نتیجه گیری هEEای پوالک در رابطEEه بEEا پسEEران اسEEت. فEEالودی نEEیز هماننEEد گیلیگEEان، پوالک، و دیگران، خواهEEان یEEک »پEEارادیم جدیEEد« بEEرای مEEرد بEEودن

است. فالودی برای اثبEEات نظریEEه خEEود مبEEنی بEEر اینکEEه مEEردان بEEا غم فزاینده ای دست بEEه گریبEEان هسEEتند بEEه نقEEل پEEژوهش دکEEتر دارل رجیر، مدیر بخش واگیرشناسEEی در موسسEEه ملی سEEالمت روانی، می پردازد. هنگامی که از دکتر رجیر نظرش را در این زمینه جویEEا

او توسEEط1998شدم اظهار تعجب کرد که یکی از تحقیقات سال فالودی به عنوان دلیل »افزایش اضطراب، اختالالت افسردگی، و خودکشEEی« نقEEل شEEده اسEEت. او می گویEEد: »این یEEک اسEEتدالل نادرسEEت اسEEت. این مقالEEه بEEه هیچ وجEEه چEEنین چEEیزی را نشEEان نمی دهEEد«. او انگEEیزه اینگونEEه حرکEEات را فEEروش بیشEEتر کتاب هEEا

می داند. گیلیگان، پوالک، و فEEالودی، بحران نویسEEان برجسEEته ای هسEEتند. همه آنان، نابهنجاری و اضEEطراب درونی را در جمعیEEتی کEEه نمEEای بیرونی طبیعی و شادابی دارند، ریشه یابی می کنند. همه آنان این بیمارگونگی را به »فرهنگ مردانه« نسبت می دهنEEد؛ فEEرهنگی کEEه تصورات کلیشه ای و اوهامی را بEه جمEاعت درگEیر بحEران تحمیEل می نمایEEد )خEEواه زنEEان یEEا دخEEتران یEEا پسEEران و یEEا مEEردان( و این

فرهنگ به همین علت قابل سرزنش است.

فرهنگ »درمانگری« فی ولEEEدون ، نویسEEEنده و منتقEEEد جامعه شEEEناس انگلیسEEEی، واژه »درمان گرایی« را برای دکترین رایج مبEنی بEر اینکEEه تقریبEEا تمEام مشکالت شخصEEی از طریEEق گفتگEEو درمEEان می شEEود، ابEEداع کEEرده است. وی بیشتر نگران آن است که درمان گرایی به جای آنکEEه یEEک رویه آموزشی باشد تبدیل به یک پدیده عمومی شود اما در هر یک از این دو حوزه، درمان از طریق گفتگEEو کEEه روزگEEاری یEEک تکنیEEک

درمانی خصوصی بود اینک به حدی عمومی شده است که فلسEEفهزیگموند فروید خواب آن را هم نمی دید.

شEEرکت کنندگان در برنامه هEEای گفتگEEوی تلویزیEEونی در مقابEEل سیل حضاری کEEه آنEEان را تشEEویق می کننEEد، خصوصEEی ترین مEEوارد زنEEدگی خEEود را افشEEا می نماینEEد؛ جریEEان بی پایEEان یادداشEEت های اعترافات، جنبش اعتماد به نفس، کتاب ها و پرسEEش نامه هایی کEEه احساسات کEEامال درونی کودکEEان را می کاونEEد اینهEEا همگی نشEEانه

درمان گرایی وسیع و بی رویه است. اکنون اعتقاد به ارزش صراحت در سخن گفتن و اهمیت سEEهیم شEEدن در احساسEEات یکEEدیگر چنEEان بEEه صEEورت بخشEEی از فرهنEEگ عمومی درآمEده اسEEت کEEه حEEتی سEازمان معتEEبری چEEون سEEازمان پیشEEاهنگان دخEEتر آمریکEEا بEEه کسEEانی کEEه غم های شEEان را آشEEکارا

مطرح می کنند، امتیاز می دهد. جالب است که در این میEEان، بخشEEی از جامعEEه مEEا بEEه شEEدت در مقابEEل درمEEان گرایی مقEEاومت می کنEEد و آن هم پسEEران کوچEEک هستند که ابEEدا دوسEEت ندارنEEد بEEا کسEEی درددل کننEEد. هEEر درسEEی که آنان را وادار کند تا احساسات درونی خود را بروز دهنEEد، مEEورد توجEEه آنهEEا قEEرار نمی گEEیرد. من تردیEEد دارم تالش هEEایی کEEه جهت وادار کردن پسEEربچه ها بEEه ابEEراز احساسات شEEان بEEه طEEور آشEEکار صورت می گیرد بتواند به ثمر برسد. ولی من قEEدرت اصEEالح گرانی که با آزمون این امر، سبب زیان رساندن بEEه این کودکEEان خواهنEEد

شد را هم دست کم نمی گیرم. بسیاری از مربیان به سEEبب آنکEEه بEEه آنEEان آموختEEه شEEده کEEه بEEه کودکان به چشم موجوداتی بنگرند که شرایط محیط آنان را تغیEEیر شEEکل داده و نیازمنEEد »نجEEات« هسEEتند، دخEEالت در زنEEدگی روانی کودکان را برای خود قابل توجیه تلقی می کنند. چنین دخالت هایی از نظر اخالقی قابل بازخواست است. این رویه های درمEEانی غEEیر از زیEEان آور بودن شEEان بEEه نحEEوی غEEیر قابEEل قبEEول، مداخله گرانEEه هستند. مسلما بچه مدرسه ای ها حEEق دارنEEد کEEه آلت دسEEت اینگونEEه ترفندهای روان شناسانه مربیان خود نشوند. ترفندهایی که سEEعی دارند پسران را وادار کنند تEا هماننEEد دخEEتران، احساسEات خEEود را

فاش نمایند.

علل عقب ماندگی تحصیلی پسران:فصل هفتم زمEEانی نظم و تEEرتیب و انتظEEار پیشEEرفت درسEEی جEEزو بEEدیهیات آمEEوزش بEEود، چEEه کسEEی می توانEEد نیEEاز بEEه کEEار چEEالش بر انگEEیز، انتظارت باال، و نظم و انضEEباط سEEخت گیرانه در کEEار آموزشEEی را مورد تردید قرار دهد؟ در پاسخ باید گفت که متاسفانه بسEEیاری از نظریه پردازان آموزشی نسبت به این مEEوارد دچEEار تردیEEد هسEEتند. »رویاپردازی های روسویی« در شکل آموزشEEی پیشEEرفت گرا، دیEEر زمانی است که به صورت یک نEیروی پرقEدرت، مEدارس آمریکEا را

تحت نفوذ خود قرار داده است. مربیان آموزشی پیشرفت گرا افتخار خود را در این می دانند کEEه خالقیت و اعتماد به نفس کودکان را شکوفا کرده و ارتقا بخشEEند. آنها کالس های آموزگارمحور همراه با یادگیری بEر مبنEEای واقعیت،

حفظ کردن، و تمرین درسی را نفی می کنند. در کالس های »کودک محور«، آموزگار باید در پشت صحنه حضور داشته باشEEد تEEا شEEاگردان فرصEEت آن را داشEEته باشEEند بEEه عنEEوان »فراگیران مستقل« پیشرفت نمایند. تمرین و حفظ کردن دروس جایی در شیوه آموزشی متمرکز بر آزاد کEEردن »اسEEتعداد خالقانEEه کEEودک« نEEدارد. الفی کEEوهن، یکی از مEEدافعان معEEروف این روش آموزشی، معتقد است که کالس های درس تعاونی مدرن باید شبیه

یک نشست موزیکال پر ازدحام باشد. در مEEدارس آمریکEEا متEEداول1920آمEEوزش کودک محEEور از دهEEه

گردیده است. یکی از محققین آموزش دانشگاه ویرجینیا می گوید: »شیوه آموزشی مبتنی بر دانش که هم اکنون در بیشتر کشورهای پیشرفته مEEورد اسEEتفاده می باشEEد بیش از نیم قEEرن اسEEت کEEه در مدارس خود مEا کنEEار گذاشEته شEده اسEت«. آنچEه کEه در آمEوزش آمریکا متداول است کم اهمیت جلوه دادن مهارت ها، کسب دانش، نمرات رقابتی، و انضباط است. این رویه سبب ایجEEاد یEEک فاصEEله آموزشی نگران کننده شده به طوری که دانش آموزان آمریکEEایی را

در میان کشورهای پیشرفته به انتهای جدول رانده است.

پسران در انگلستان در انگلستان و استرالیا نیز پسران همانند آمریکا از نظر تحصEEیلی به طور چشمگیری عقب تر از دختران هستند. تفاوت آنها با مEEا در

10این است کEEه مربیEEان آموزشEEی و سیاسEEتمداران انگلسEEتان از سال پیش به فکر حل این مشکل افتاده اند.

شورایی از مدیران مدارس، یک دفEEتر مرکEEزی را1998در سال جهت یافتن اطالعات در مورد رویه ها و برنامه هEEای مEEوثر کالسEEی برای پسران ایجEEاد کردنEEد. این شEEورا تقریبEEا یEEک دهEEه بعEEد کتEEاب کوچکی را منتشر کرد که در آن به طEEور خالصEEه نتEEایج یافته هEEا را منعکس نموده بود. اینها فهرست محدودی از شیوه های پیشنهادی

آنان برای تاثیرگذاری بر پسران است:

آموزگارمحوری بیشتر؛محیط ساختاربندی شده؛انتظارات باال؛بررسی سختگیرانه تکالیف درسی؛موارد تنبیهی در صورت عدم انجام تکالیف؛تاکید بیشتر بر کار توام با سکوت؛آزمون های مکرر؛.کالس های غیر مختلط

تقریبEEا تمEEامی این پیشEEنهادات مغEEایر بEEا روش هEEای آموزشEEیپیشرفت گرایانه فعلی است.

مدارس مختلط در سراسر انگلسEEتان در حEEال آزمEEایش کالس هEEای تمامEEا پسEEرانه هسEEتند. یEEک روزنامه نگEEار در بازدیEEد از یکی از این کالس ها چنین می نویسEEد: »ردیف پسEEرانی کEEه کت و بلEEوز بEEه تن دارنEEد و تمEEام توجEEه خEEود را بEEه دسEEتورالعمل های آموزگEEار جEEوان

معطوف کرده اند. روش آموزگار، قاطعانه و الهام بخش است«. این آموزگار به این نتیجه رسیده است که در کالس هEEای پسEEرانه او روحیEEه همکEEاری تیمی وجEEود دارد. او می گویEEد: »هنگEEامی کEEه دختران در کالس باشند پسران برای اینکه نEEازک نEEارنجی بEEه نظEEر نرسEEند از اظهEEار نظEEر خEEودداری می کننEEد«. او اضEEافه می کنEEد: »دانش آمEEوزان کالس من عاشEEق فوتبEEال هسEEتند. وقEEتی کالس، مختلط نباشد من می توانم مطالب را از متن هEEایی کEEه بEEا سEEلیقه این دانش آمEEوزان هماهنEEگ اسEEت، انتخEEاب کنم«. طی یEEک سEEال، پسران این کالس توانستند تقریبا همEEه عقب مانEEدگی های خEEود را

جبران کنند. متاسفانه در آمریکا، دولت فدرال، وزارت آمEEوزش، و گروه هEEای زنان، میلیون ها دالر صرف پرداختن به یک معضEEل واهی در مEEورد دخEEتران کرده انEEد. حEEال آنکEEه مEEا بEEا معضEEل واقعی عقب افتEEادگی تحصیلی پسEEران روبEEرو هسEEتیم. ظEEاهرا هیچ کس در اینجEEا مایEEل نیست در مورد این موضوع حEEتی سEEخن بگویEEد چEEه رسEEد بEEه آنکEEه گامی عملی در جهت حEEل آن بEردارد. هنگEEامی کEEه کEامال پذیرفتEه شده که پسران از نظر روانی دچEEار افسEEردگی هسEEتند و نیازمنEEد نجات از افسانه واهی »پسر بودن« هسEEتند دیگEEر پذیرفتEEه نیسEEت که سیستم آموزشی را بEEه خEEاطر عقب مانEEدگی تحصEEیلی پسEEران مورد سوال قرار دهیم. بنابراین در حال حاضر ما در ایاالت متحده هیچ اقEEدام سEEازنده ای جهت کمEEک بEEه وضEEعیت نارسEEای تحصEEیلی

پسران انجام نمی دهیم.

زندگی اخالقی پسران:فصل هشتم پسEEرانی کEEه از نظEEر اخالقی مEEورد بی تEEوجهی قEEرار می گیرنEEد از روش هEEEای ناخوشEEEایندی بEEEرای جلب توجEEEه بEEEه خEEEود اسEEEتفاده می نمایند. همه کودکان به مقرارت، ساختار، و نظم و انضEEباط در زندگی خود نیازمند هسEEتند امEEا بEEه نظEEر می رسEEد پسEEران بیش از

دختران به این مسایل نیاز دارند. موسسEه جوزفسEن کEEه در زمنیEه اخالقیEات فعEالیت می کنEEد در

هEEزار10 اقEEدام بEEه انجEEام یEEک نظرسEEنجی در میEEان 1998سEEال 44دانش آموز دختر و پسر دبیرسEEتانی نمEEود. در این نظرسEEنجی،

درصد پسران، »موافق« یا »شدیدا موافق« بودند که در امتحانEEات ورودی دانشEEگاه دسEEت بEEه تقلب بزننEEد. در حEEالی کEEه این رقم در

درصEEد پسEEران گفتEEه32 درصEEد بEEود. همچEEنین 27مEEورد دخEEتران، بار یا بیشتر« اجناسی را از مغازه ها2بودند که در سال گذشته، »

درصد بود.21کش رفته اند. در مورد دختران، این رقم بنEEا بEEه گفتEEه انجمن روان پزشEEکی آمریکEEا، گسEEتردگی اختالالت

میالدی افزایش یافته اسEEت. نEEرخ این اختالالت80رفتاری از دهه درصEEد و در مEEورد16 درصد تEEا 6 سال بین 18در مورد مردان زیر

درصد بسته به نوع جمعیت نمونه گEEیری شEEده9 درصد تا 2زنان از و روش های پژوهشی، متفاوت است.

اینکه گرایش پسران به انجام رفتارهای ضد اجتماعی به مEEراتب بیش از دخEEتران اسEEت، موضEEوعی اسEEت کEEه در میEEان تمEEامی فرهنگ ها صدق می کند. در پژوهشی کEEه در دانشEEگاه ورمEEونت در

از مقایسEEEه گزارش هEEEای والEEEدین در مEEEورد رفتEEEار1997سEEEال کشور از قاره های مختلف انجام پذیرفت،12فرزندان شان در

مشخص شد که پسران بیشتر از دختران آمEEاده زد و خEEورد، فحشدادن، سرقت، بد اخالقی، و تهدید کردن دیگران هستند.

نرمان رایدر، استاد جمعیت شناسی دانشگاه پرینستون، از لزوم متمدن سازی هر نسل جدید بEEه خEEاطر حفEظ بقEای اجتمEEاع سEEخن می گوید. جامعه ای که در ماموریت خود در رابطه با انسEEان کEEردن و متمدن ساختن فرزندان خEEود بEا شکسEEت مواجEه شEود در مEورد

فرزندان پسر خود با شکست فاجعه آمیزتری روبرو می گردد. گرچه پسران از نظر اخالقی فرودست تر از دختران نیسEEتند امEEا یقینا از نظر فیزیکی، خشن تر، مستعدتر برای تهاجم، و بی پرواتر هستند. دقیقا به همین علت که پسEEران بEEه طEEور طEEبیعی از نظEEر فیزیکی جسورتر هستند به شدت نیازمند آموزشی قاطع و صEEریح می باشند تا محEEدودیت های رفتEEاری قEEوی بEEر آنهEEا اعمEEال نماینEEد. همان محدودیت هایی که بسیاری از مربیان پیشEEرفت گرا معتقدنEEد کEEEه مEEEا حEEEق »تحمیEEEل« آنهEEEا را بEEEه هیچ کEEEودکی نEEEداریم. این رهیافت های فEEارغ از ارزش گEEذاری اخالقی در سیسEEتم آموزشEEی، شEEانه خEEالی کEEردن والEEدین از مسEEئولیت خEEود جهت راهنمEEایی کودکان در تشخیص حق و باطل، اقEEدام دیEEوان عEEالی در افEEزایش

حقوق مدنی کودکان و کاهش قدرت آموزگاران در اعمEEال نظم و ترتیب در کالس درس، اینها همگی دست بEه دسEت هم داده انEد تEا بسEEیاری از مEEدارس مEEا را تبEEدیل بEEه منEEاطقی آزاد از قیEEد و بنEEد نماینEEد. طبEEق معمEEول، آنEEان قصEEد سEEویی نداشEEته اند؛ نیت آنهEEا حفEEEEاظت از آزادی و خودمختEEEEاری جوانEEEEان در برابEEEEر فشEEEEار اقتدارگرایانه بزرگساالن بوده است. متاسفانه این نظریه پEEردازان از نظر مفهومی دچار سردرگمی هستند و این سردرگمی بیش از

هر کس دیگری، پسران را رنج می دهد.

کودکان به دور از ارزش ها تئEEEودور سEEEایزر، رئیس وقت دانشEEEکده آمEEEوزش1997در سEEEال

هEEاروارد، و همسEEرش نانسEEی، کتEEابی را بEEا عنEEوان »آمEEوزش اخالقی« منتشر کردند. در این کتاب تمامی اصEEول اخالقی کEEه بEEه تعبیر نویسندگان کتاب، »اخالقیات قEEدیمی« می باشEEند مEEورد نقEEد قرار گرفته است. از نظر آنان، اخالق گرایان پیشرو با آن نوعی از اخالقیات موافق هستند که »بتوان لزوما آن را مورد مناقشه قرار

داد«. نویسندگان این کتاب »اخالقیات جدیEEدی« را مEEورد تمجیEEد قEEرار داده انEEد کEEه اولEEویت را بEEه خودمختEEاری و ناوابسEEتگی کودکEEان می دهد. آموزگاران هیچگاه نباید موعظEEه کننEEد و یEEا سEEعی نماینEEد فضیلتی را تلقین نمایند در عEEوض بایEEد در عمEEل نشEEان دهنده یEEک »تعهد بسیار شدید« نسبت به عدالت اجتماعی باشند. »آموزگاران

و دانش آموزان می توانند اخالقیات را از یکدیگر بیاموزند«. این کتاب در واقع دکترینی را که قبال در مدارس سراسر کشEEور

1970مEEورد عمEEل قEEرار گرفتEEه بEEود، تشEEریح می کEEرد. در دهEEه »شEEفاف سEEازی ارزش هEEا« عمEEومیت پیEEدا کEEرده بEEود. مEEدافعان شفاف سازی ارزش ها معتقدند که صحیح نیست که آموزگEEار حEEتی به طور غEEیر مسEEتقیم و بEEا ظEEرافت، دانش آمEEوزان را تEEرغیب بEEه پیروی از ارزش های خود و یا ارزش هEEای اجتمEEاعی نمایEEد. تحمیEEل ارزش ها به دانش آموز، گناه کبEEیره اسEEت در عEEوض، کEEار آموزگEEار

کمک به دانش آموزان است تا »ارزش های خود« را کشف کنند. سEEیدنی سEEایمون و هEEوارد کرشEEنبام در کتEEاب خEEود بEEا نEEام

(، نکEEات نادرسEEت1973»خوانش هEEای شفاف سEEازی ارزش هEEا« )آموزش های اخالقی سنتی را شرح می دهند.

الرنس کولEEEEبرگ، روان شEEEEناس اخالق از دانشEEEEگاه هEEEEاروراد، رهیافت دومی را با نام توسعه اخالقی-ادراکی مطرح کرد. او نEEیز اخالقیEات سEEنتی را بEه طEEرز موهEنی »سEبدهای کهنه فضEیلت ها« نامیEEد کEEه آموزگEEاران قEEدیمی سEEعی در القEEای آنهEEا بEEه کودکEEان داشEEتند. آموزگEEاران پEEیروی کولEEبرگ از هEEواداران شفاف سEEازی ارزش ها، سنتی تر بودند. آنها تالش می کردند تEEا بEEه شEEیوه کEEانت، آگاهی دانش آموزان را نسبت بEEه وظیفEEه و مسEEئولیت خEEود ارتقEEا بخشند. آنها همچنین در مخالفت خEود بEا »نسEبیت گرایی اخالقی«

نیز سنتی به حساب می آمدند. اما به هر حال در یEک چEیز بEا دیگEر پیشرفت گرایان همصEEدا بودنEEد و آن اینکEEه هEEر نEEوع القEEای اصEEول

اخالقی را از باال به پایین، ناپسند می دانستند. کلیEEEد واژه سEEEبک جدیEEEد در روش هEEEای1980در اواخEEEر دهEEEه

آموزشی دانش آموزمحور، »خودباوری« بود. توجه به درک شخصی کودک از رفاه و خوشی، اخالقیات را سرکوب می کرد. برای مثEEال در گذشEEEته ممکن بEEEود آموزگEEEاران از دانش آمEEEوزان سEEEال هفتم بخواهند تا چنین انشایی را بنویسند: »فردی کEEه من او را بیش از همه تمجید می کنم« اما در مEEواد درسEEی کودک محEEور امEEروزی، از

آنان خواسته می شود تا مقاالتی در بزرگداشت خود بنویسند. تقریبا در تمEام طEول تEاریخ بشEEر، کودکEان از طریEق شEنیدن و خواندن داستان های الهام بخش از مردان و زنان بزرگ بEا مفEاهیم

این امEEر کEEه از1990فضیلت و افتخار آشنا می شدند. اما از دهEEه نظر مربیان به عنوان یک روش هدایتی تلقی می شد جای خEEود را به رویه هEEایی داد کEEه بEEه کودکEEان چEEنین می فهمانEEد کEEه خودشEEان

بهترین راهنما برای زندگی خودشان هستند. جEEدا از حساسEEیت های فلسEEفی این موضEEوع، پیامEEدهای شEEدید رفتEEاری آن غEEیر قابEEل اجتنEEاب اسEEت. این مEEوج اخالق زدایی کEEه توسط مربیان نیوانگلند براه افتاد آثار خEEود را در همین دهه هEEا در افزایش اختالالت رفتEEاری پسEEران ظEEاهر نمEEود. بی شEEک تغیEEیرات وسیع اجتماعی که جوامEEع و خانواده هEEا را تضEEعیف نمEEوده، عامEEل بسیار مهمی در این روند بوده است. اما بخشی از سرزنش را نیز باید متوجه اساتید با حسن نیتی دانست که به تحقیر رسالت سنتی

مدارس در تهذیب اخالقی دانش آموزان پرداختند.

اشتباه اصالح طلبان آنهایی که مخالف آموزش اخالقی-هدایتی هستند غالبا این امEر را یک نوع شستشوی مغزی می نامند اما این یک اشتباه محض است. هنگامی که به کودکان می آموزید که شایسته و خویشتن دار باشند و در کنش های خود از نظر اخالقی احساس مسEEئولیت کننEEد شEEما در واقع آزادی آنها را افزایش می دهید و انسانیت آنان را توسEEعه می بخشید. دانستن اینکه چه چEEیز درسEEت اسEEت و عمEEل کEEردن به چیز درست، عالی ترین جلوه آزادی و خودمختاری فردی اسEEت. در حقیقت این یک اصل اولیه در تمام ادیان بزرگ و تمدن های عEEالی است. هنگامی که والدین و آموزگاران ناتوان از القای صفات نیک به پسران باشند نسبت به انجام وظیفه خود چه در ارتباط با خEEود

او و چه در رابطه با جامعه کوتاهی کرده اند. عقEEل سEEلیم، عEEرف، سEEنت، و حEEتی تحقیقEEات علEEوم اجتمEEاعی مدرن، همگی در تایید آموزش اخالقی-هدایتی که من آن را سEEنت ارسطویی می نامم دارای همگرایی هستند امEEا متاسEEفانه بیش از

سEEال اسEEت کEEه محافEEل آموزشEEی، پEEیروی از این معیارهEEا را30 واپسگرایی قلمداد می نماید. مدارس مEEا در سEEایه سیاسEEت جEEاری

یعنی »بگذار هر کس هر کاری که می خواهد انجام دهد« تبدیل بEEه پناهگاه شمار بسیاری از کودکانی گردیده که بدرسEEتی جامعه پEEذیر نشده اند. وانهادن کودکان به خود جهت تشخیص ارزش هEEا هماننEEد آن اسEEت کEEه آنهEEا را در یEEک آزمایشEEگاه شEEیمی کEEه پEEر از مEEواد خطرناک است رها کEEنیم و بEEه آنEEان بگEEوییم: »خب، حEEاال ترکیبEEات مورد عالقه خود را بسEEازید!«. بنEEابراین تعجEEبی نEEدارد کEEه عEEده ای

خود را و آنچه را که در اطراف شان است، منفجر نمایند. به این واقعیت ها اضافه کنیEEد اسEEلحه هایی را کEEه بEEه راحEEتی در اختیار افراد قرار می گیرد و داستان های خشEEونت آمیزی را کEEه بEEر صEEفحه تلویزیEEون و رایانEEه، خودنمEEایی می کنEEد و بEEه این تEEرتیب احتمال خشونت به طرز خارق العEEاده ای افEزایش می یابEEد. نمEEایش صحنه های خشونت از رسانه ها که در آن، مرتکبین جنایت را مEEورد تمجیEEد قEEرار داده و بیننEEده را نسEEبت بEEه رنج قربانیEEان جنEEایت، بی تفEEاوت می سEEازند؛ در محیEEط تسEEامح آمیزی کEEه امEEروزه اکEEثر مEEدارس فEEراهم می کننEEد، تEEاثیر صEEد چنEEدان زیEEان آورتری خواهEEد

داشت.

نسیم تغییرات شEEمار بسEEیاری از والEEدین، آموزگEEاران، و1990در اوایEEل دهEEه

فعاالن جمعیت ها که تا آن زمان خاموش بودند شروع به تحرکEEاتی 1992بEEه نفEEع آموزش هEEای اخالقی قEEدیمی نمودنEEد. در جEEوالی

گروهی متشEEکل از آموزگEEاران، رهEEبران جEEوان، سیاسEEتمداران، و اخالق گرایان که توسط موسسه جوزفسن سازماندهی شده بودند در یک همایش سه روز و نیمه در مورد آموزش شخصیت در شEEهر آسپن ایالت کلرادو گرد هم آمدند. در پایEEان این همEEایش، اعالمیEEه آسEEپن در مEEورد آمEEوزش شخصEEیت صEEادر گردیEEد. در این اعالمیEEه ضمن تاکیEEد بEEر اینکEEه سEEالمت جامعEEه مسEEتلزم وجEEود شEEهروندان متعهEEد و دارای شخصEEیت اخالقی واال می باشEEد لEEزوم آمEEوزش شخصیت بر مبنای ارزش های اخالقی در وهله اول توسط خانواده و سپس جوامع مذهبی، مدارس، و سEEازمان های جوانEEان، گوشEEزد

شده است. سناتور از هر دو حEEزب سیاسEEی، تعEEدادی10در جمع این گروه،

از فرمانEEداران، شEEهرداران، نماینEEدگان ایالت هEEا، و شخصEEیت هایلیبرال و محافظه کار حضور دارند.

اکنون مEEدتی اسEEت کEEه در مEEدارس کشEEور، بازگشEEت بEEه نEEوعی خEEوانش جدیEEد از آموزش هEEای اخالقی-هEEدایتی آغEEاز شEEده اسEEت. آموزگEEاران، مEEدیران، و خانواده هEEا یEEک بEEار دیگEEر می خواهنEEد بEEه دانش آمEEEوزان تفهیم کننEEEد کEEEه بایEEEد مودبانEEEه، شEEEرافتمدانه، و مهربانانه رفتار نمایند و برای پیشرفت تحصیلی بEEه سEEختی تالش

کنند.

جنگ و صلح: فصل نهم همواره جوامعی وجود داشته اند که پسEEران را بEEه دخEEتران تEEرجیح می داده اند. اما جامعه ما شاید اولین جامعه ای باشEEد کEEه عمEEدا بEEه عکس عمل می کند و اگEEر بEEه مسEEیر فعلی ادامEEه دهیم پسEEران در

واقع جنس دوم آینده خواهند بود. این چیرگی دختران مایه خشنودی کسانی است کEEه حEEتی هنEEوز هم عقیده دارند بسEEیاری از دخEEتران از حEEق خEEود محEEروم شEEده و خEEاموش مانده انEEد. پگی ارنشEEتاین یکی از این افEEراد اسEEت. بEEه عقیده او کالس درس باید زن محور باشد، دیوارهEEایش پوشEEیده از تصاویر زنان و تکریم آنان بوده و مEردان را کEEامال از صEحنه حEذف

نماید. اما تعویض موقعیت دو جنس در یEEک نظEEام ناعادالنEEه نمی توانEEد امری منطقی به شمار آید. جامعه به هیچ کس این حق را نمی دهد کEEه سیاسEEتی را دنبEEال کنEEد تEEا در آن دخEEتران از امتیازهEEای ویEEژه برخوردار باشند. هیچ کس هم )خارج از محافل فمینیسEEتی عجیب و غریب( چنین عقیده ای ندارد که پسEEران بEEه روشEEی زنانEEه مEEورد آموزش قرار گیرند. به ندرت می توان والدینی را پیEEدا کEEرد کEEه بEEا گلوریا اشتانیم، هم عقیده باشند که پسران باید مانند دخEEتران بEEار

بیایند. اگEEر سEEازمان ها و نهادهEEایی کEEه بEEا دیEEدگاه های فمینیسEEتی دست اندرکار تدوین »سیاست جنسیتی« برای مEEدارس مEEا هسEEتند به کار خود ادامه دهند، فاصله تحصیلی که هم اکنون بEEه شEEدت بEEه ضرر پسران وجود دارد تبدیل به یEEک شEEکاف عمیEEق خواهEEد شEEد و تالش های آنان جهت »بازسازی« پسران -برای عالقمند کردن آنها به عروسEEک، دوخت و دوز، و بازی هEEای غEEیر رقEEابتی- بEEه سEEرعت

ادامه خواهد یافت.

بازآموزی بزرگ اخیرا آمریکایی ها به دالیلی غیر از فاصله جنسیتی میان پسEEران و دختران، شروع به توجه عمیقی بEEه موضEEوع پسEEران کرده انEد. این اتفEEاق مبEEارکی اسEEت زیEEرا مEEردم بایEEد بداننEEد کEEه چگونEEه نظEEام آموزشی ما دائما در حال تحلیل بردن پسران هم از نظر تحصEEیلی و هم از نظر اخالقی است. مEEا در واقEEع در حEEال ورود بEEه دورانی

هستیم که می توان آن را »بازآموزی بزرگ« نامید. مEEا بسEEیاری از مسEEایل اخالقی نسEEل های گذشEEته را بEEه دور انداختیم به امید آنکه با شروع از نقطه صفر به جEEامعه ای برسEEیم که عادالنه تر و آزادتر باشد. این دوری از اخالق بEEه بEEدترین وجهی در فرزنEEدان مEEا بEEه چشEEم می خEEورد. بEEا غفلت از نقش سEEازنده آموزش اخالقی، مEEا هم خEEود و هم فرزنEEدان خEEود را بEEه مخEEاطره

انداخته ایم و اکنون لزوم یک باز آموزی بزرگ را حس می کنیم.

به نام آرمان برابری جویانه، واقعیات مسلم را در مورد مردان و زنEEان نادیEEده گEEرفته ایم و این اصEEل را پEEذیرفته ایم کEEه پسEEران و دخEEتران هماننEEد هسEEتند و تفاوت هEEایی را کEEه می بیEEنیم ناشEEی از تحمیل شرایط اجتماعی توسط یEEک فرهنEEگ مردسEEاالر جهت تحت سلطه درآوردن زنان است. ما بایEEد دوبEEاره آنچEEه را کEEه نسEEل های قبلی هرگEEز مEEورد تردیEEد قEEرار نمی دادنEEد، بیEEاموزیم. پسEEران و دخEEتران بسEEیار فراتEEر از تفاوت هEEای بیولوژیEEک ظEEاهری بEEا هم

متفاوت هستند. در جامعEEه مEEا یEEک دشEEمنی ناشEEناخته علیEEه پسEEران وجEEود دارد. زنانی که ماجراهایی نظیر »روز پسر« را طراحی می کننEEد، آنEEانی که راهنمای مقابلEه بEا خشEEونت را می نویسEEند، و دیگEEرانی کEEه در کارگاه هEEای جنسEEیتی گEEرد هم می آینEEد تEEا تصEEمیم بگیرنEEد چگونEEه »طرح جنسیتی« پسران را تغییر دهند؛ اینEEان خشEEم و ناخرسEEندی خود را نسبت به پسران در این پوشEEش ها نشEEان می دهنEEد. افEEراد دیگری هم وجود دارند که نیت بدی نسبت به پسران ندارند امEEا در عین حال آنان را سالم و تندرست نیز بEEه حسEEاب نمی آورنEEد. آنهEEا پسران را در مجموع، سEEرخورده، تنهEEا، مEEنزوی، دارای احساسEEات سEEرکوب شEEده، درگEEیر بEEا مEEردانگی، و مسEEتعد خشEEونت تلقی

می کنند. در مدارس ما، رویه هEEای درمEEانگری، جEEایگزین تعلیمEEات اخالقی گذشته شEEده اند. شEEگفت آور اسEEت همEEان کسEEانی کEEه تEEاب تحمEEل تعلیمات اخالقی گذشته را نمی آورند اکنون همان کار را تحت نEEام آزادی انجام می دهند. آنان شدیدا اعتقEاد داشEتند کEEه آموزش هEای اعتقEEادی، ارزش هEEای مEEورد نظEEر آموزگEEار را بEEه کودکEEان القEEا و تحمیEEEل می نمایEEEد در واقEEEع این »درمEEEان گرایی« کEEEه جEEEایگزین اخالقیات سابق شده، زندگی خصوصی کودک را مورد تهاجم قرار می دهد و اثرات آن بر خودمختاری کودک به مراتب عمیق تEEر از آن تعلیمات جهت دهنده اخالقی است که روزگEEاری در هEEر مدرسEEه ای

رواج داشت. همچEنین جEEای تاسEEف دارد کEEه این همEه نویسEEندگان معEروف و اصEEالح گران آموزشEEی نسEEبت بEEه پسEEران آمریکEEایی دارای نگEEرش منفی هستند. دکEEترین دروغین و تباه کننEEده ای کEEه مEEردانگی را بEEا خشونت مترادف می داند راه خود را در روند کلی جامعه باز کEEرده

است. ما در انتهای دوران خارق العاده ای از بی قید و بنEEدی اخالقی بEEه سر می بریم. دورانی کEEه صEEدها هEEزار پسEEر مEEا را دچEEار نارسEEایی عملی نموده و آنان را بدون رهنمودهای کEEافی رهEEا کEEرده اسEEت. خیEEل عظیمی از پسEEران آمریکEEایی سEEرگردان هسEEتند و بEEرای نیازهEEای خEEانوادگی و کEEار آمEEادگی ندارنEEد. بسEEیاری از آنEEان تنهEEا احسEEاس مبهمی از درسEEتی و نادرسEEتی دارنEEد. بسEEیاری از آنEEان هنوز تحت آموزش های غیر عملی و خیال پردازانه روسEEویی قEEرار

دارند یعنی به شیوه بد و نادرستی تعلیم دیده اند و به خود وانهادهشده اند تا خود »ارزش های خود را بیابند«.

ما بEEا غفلت ورزیEEدن از وظیفEEه خEEود مبEEنی بEEر انتقEEال حقEEایق اخالقی کEEه حEEق فرزنEEدان مان اسEEت و بEEا کوتاهی هEEای خEEود در راهنمایی کردن آنان که بسیار به آن نیاز دارند برای خود مشکالت جدی پدید آورده ایم. ما همچEEنین بEEه فعEEاالنی کEEه سEEعی در تقابEEل اجتماعی دارند اجازه داده ایم که نفوذ نابحق خود را بر مدارس مEEا حاکم کنند و از آنجا که خEود را مجEEاز دانسEEته ایم کEEه هEدف اصEلی آموزش را فراموش کنیم، با شمار بیش از حد آموزگاران مصممی روبرو هستیم که ارزش دانش و یادگیری را دسEEت کم می گیرنEEد و برای نقش خود به عنوان درمانگر، مصلح اجتماعی، و اعتمادسEEاز،

بهای واالیی قائل هستند. به عنوان بخشEEی از کEEار بEEازآموزی بEEزرگ، مEEا بایEEد دوبEEاره این واقعیت را که پسران و دخEEتران متفEEاوت هسEEتند و هEEر یEEک از دو جنس دارای توانمنEEEدی ها و فضEEEیلت های متفEEEاوتی می باشEEEند، بپذیریم و به آن احترام بگذاریم. ما باید به تمام بحران سEEازی هایی کEEه کودکان مEان را در معEEرض آسEیب قEرار می دهEد پایEان دهیم و هنگامی که »کارشناسان« غوغاساالر، دخEEتران مEEا را بEEه اوفلیEEای در حال غرق شدن و پسEEران مان را بEEه هملت مضEEطرب و مEEنزوی تشبیه می کنند، چندان زودباور نباشیم. هیچ یک از دو جنس )دختر و پسر( نیاز به »احیا شدن« و یا »نجEEات پیEEدا کEEردن« ندارنEEد. هیچ یک نیاز به »دوباره سازی جنسیت« ندارند. به جEEای آنکEEه کارهEEایی را که نیازی به آن نیست، انجام دهیم باید کوشEEش خEEود را صEEرف وظایف سختی کEEه هم الزم و هم امکان پEEذیر اسEEت، بنمEEاییم. جEEو اخالقی مدارس را بهبود بخشیم و شEEرایط سEEطح بEEاالیی را جهت آمEEEاده کEEEردن کودکان مEEEان بEEEرای زنEEEدگی در هEEEزاره جدیEEEد

#فراهم آوریم.