„Po czynach ich - poznasz ich” Jezus Chrystus

http://www.youtube.com/watch?v=_lpYKVoNW3c

NACIŚNIJ LEWY KLAWISZ CTRL oraz KLIKNIJ POWYŻEJ LINK..WEJDZIESZ NA 10 MINUTOWY FILM

LUDOBOJSTWO W CHORWACJI A PRYMAS CHORWACJI ALOJZIJE

S T E P I N A C

USTASZE-KSIADZ FRANCISZKANIN-FILOPOWICZ-RAZ JAKO KSIĄDZ-I RAZ JAKO KOMENDANT OBOZU JOSENOVAC

USTASZE-PILA NA SZYJI

USTASZE-SIEKIERA NA SZYJI

Proszę o UCZCIWA WYPOWIEDZ na temat " Roli KOSCIOLA w LUDOBOJSTWIE akcji katolickiej USTASCHI(USTASZE) w Chorwacji.

Za wiedzą i zgodą Watykanu, jego legata - Josipa Ramiry Marconego oraz arcybiskupa Zagrzebia - Stepinaca, będącego od roku 1942 duszpasterzem armii ustaszów, rozpoczęło się przymusowe nawracanie na katolicyzm prawosławnej ludności serbskiej.

W bluźnierczy i haniebny sposób akcję tę nazwano „dziełem bożym”.

Od roku 1941 Ante Pavelić i Pius XII regularnie składali sobie ,świadectwa uprzejmości. Urzędnicy brytyjskiego ministerstwa spraw zagranicznych, obserwujący coraz częstsze kontakty przedstawicieli Zagrzebia i Rzymu i oburzeni tym, iż papież, jako najwyższy biskup katolicki, przestawał z osławionym terrorystą i mordercą - nazywali go „największym tchórzem naszego czasu”.

W maju 1943 roku Ante Pavelić poprosił o kolejną audiencję i dowiedział się, że „Ojciec święty” nie ma nic przeciwko temu, może go jednak przyjąć nie jako szefa państwa aby uniknąć dalszych napięć z zachodnimi aliantami lecz jako osobę prywatną.

Papież Pacelli ponownie zapewnił faszystowskiego mordercę o swej osobistej przychylności.

Według szacunków zawartych w aktach amerykańskich służb specjalnych w owym czasie już 150 tysięcy prawosławnych Serbów padło ofiarą chorwackiego terroru. Ante Pavelić pozostawał także w ścisłych kontaktach z faszystowskimi przywódcami niemieckimi.� Podczas pewnego spotkania w Berlinie przechwalał się całkowitym rozwiązaniem kwestii żydowskiej w swym kraju.

O tym, jakich bestialstw dopuszczali się jego oprawcy, przekonał się pewien włoski reporter wojenny, któremu Ante Pavelić wręczył wielką miskę wypełnioną, czymś przypominającym ostrygi. Na pytanie Włocha, chorwacki führer odpowiedział, że jest to prezent jego wiernych ustaszów: 40 funtów serbskich oczu.

Centralny organ ustaszów „Hrvatski Narod” podał dnia 5 września 1943 roku, że Pius XII przyjął na specjalnej audiencji 110 chorwackich policjantów przebywających na szkoleniu we Włoszech. Na pożegnanie każde z nich otrzymał od papieża, jakiś upominek oraz błogosławieństwo.

I gdy w roku 1945 faszyści chorwaccy złożyli wizytę w Rzymie, Pacelli (papież) zapewnił ich, że użyje całego swego autorytetu, by zapobiec uwięzieniu Ante Pavelića, którego uważa� za dobrego człowieka i dobrego katolika. Pewnym jest także, że Andrija Artuković, minister� spraw wewnętrznych Pavelića, wypowiedział takie oto zdanie: „Kierowałem się zasadami moralnymi Kościoła katolickiego”.

Profesor Vladimir Dedijer - jugosłowiański historyk (zm. 1990 r.) przytacza dane, a potwierdzają też je i inne źródła, z których wynika, iż zorganizowane bandy Ante Pavelića zamordowały, co najmniej!!!

2

750 tysięcy Serbów, 60 tysięcy Żydów oraz 26 tysięcy Cyganów. To razem 836 tysięcy zidentyfikowanych i policzonych trupów reżimu ustasze. Materiał dowodowy obejmuje zeznania naocznych świadków, pamiętniki i blisko dziewięć tysięcy zdjęć dokumentacji.

Bombami zabijali ustasze i ich duchowni pomocnicy między innymi dzieci, które najpierw, jeszcze żywe, wrzucano do masowych grobów. Potem na to wrzucano ich zabitych rodziców, którzy oglądali egzekucję swoich dzieci i zasypywano. Karabinów i broni maszynowej używali do masowych egzekucji, przeprowadzanych z wyszukanym okrucieństwem. Strzelali w nogi, potem w brzuchy, wreszcie w piersi.

Innym narzędziem mordu były noże rzeźnickie, którymi przecinano szyje niewinnych ofiar, odmawiających przyjęcia katolicyzmu. Toporami najczęściej mnisi i żołnierze ćwiartowali Cyganów (Romów). Rozcinali Cyganom głowy, brzuchy i klatki piersiowe. Posługiwali się także, starając się nie wzbudzać wiele hałasu i rozgłosu, siekierami ciesielskimi, używając ich do rozłupywania głów, łamania kręgosłupów i rozcinania arterii. Podczas masowych mordów używali ponadto drewnianych młotków, tak, że uderzane nimi wielokrotnie bezbronne ofiary padały martwe. Tak zwane „ciche egzekucje” bandy morderców reżimu chorwackiego wykonywały ze szczególną lubością.

Do zabijania dzieci i kobiet stosowały one także żelazne pręty, specjalnie w tym celu produkowany w jednej z fabryk. Bito na oślep w głowy i tułowia, a także tymi prętami gwałcono kobiety rozpruwając łona i brzuchy po ich normalnym wielokrotnym zgwałceniu przez ustaszów. Ludzi chorych i starych zabijano kilkoma uderzeniami żelaznych młotków. A wszystko za to, że były prawosławne, żydowskie lub cygańskie, za to, że nie chciały przymusowo się ochrzcić i przejść na katolicyzm rezygnując ze swej dobroczynnej wiary.

Pewien katolik, franciszkanin o nazwisku Filipović, zwany „szatanem”, ze szczególną pasją uśmiercał dzieci i chorych, posługując się motyką.

Jedna z najstraszliwszych metod mordowania, służącą, przedłużaniu męki ofiar, polegała na deptaniu ofiar i skakaniu im po brzuchach aż do zmiażdżenia wątroby i śledziony. Także� skórzanymi batami fanatyczni i spragnieni krwi słudzy świętego Kościoła katolickiego chłostali na śmierć niewierne dzieci, kobiety i mężczyzn. Powieszenie było aktem łaski. Te zbrodnicze bandy piekły i paliły ludzi żywcem jak za czasów inkwizycji, przybijały ich do drzwi, wyłupywały oczy, rozcinały piersi, wyrywały języki.

Vladimir Dedijer, który w czasie wojny wyzwoleńczej, prowadzonej przeciw wojskom okupacyjnym, przebywał w kwaterze armii partyzanckiej dowodzonej przez Józefa Broz Tito, do swej książki o Jasenovacu dołączył rejestr zawierający nazwiska 5 arcybiskupów, 17 biskupów, 8 kardynałów, 119 księży katolickich i 22 franciszkanów. Na liście znajdują się także profesorowie teologii, katecheci, kanonicy, opaci i prałaci. Sześć stron zajmuje spis rzymskokatolickich zbrodniarzy, odznaczonych orderami za swe „zasługi dla państwa ustaszów”.

Życzliwość Stolicy Apostolskiej wobec ludobójców trwała nawet po II wojnie światowej. Jeden z nielicznych, którzy stanęli przed sądem, arcybiskup Zagrzebia, Stepinac, został skazany, jak informuje wydawca Jasenovaca, na szesnaście lat ciężkich robót.

Watykan zaprotestował przeciwko temu, i to ze skutkiem, gdyż już po pięciu latach Stepinac znalazł się na wolności, a nawet otrzymał godność kardynała. Żaden z

3

uczestniczących w morderstwach „duchownych duszpasterzy” nie został przez Rzym! Pociągnięty do odpowiedzialności ani ekskomunikowany. Ani frater Filipović, jeden z komendantów obozu koncentracyjnego w Jasenovacu, ani przyjaciel Pavelića - niejaki Draganović, teolog chorwacki.

O zakresie wpływów Kościoła rzymskiego może dać wyobrażenie fakt, iż owo ludobójstwo właściwie aż do dnia dzisiejszego, do początków XXI wieku mogło pozostać pokryte milczeniem.

Po zakończeniu II wojny światowej tenże sam Draganović, którego ochraniał pewien duchowny, pracujący w sekretariacie Piusa XII, zorganizował watykańską komisję pomocy uchodźcom - Commissione Pontificia d'Assistenza. Nie tylko masa chorwackich morderców, tropionych przez aliantów, ale także zbrodniarze wojenni z faszystowskich Niemiec mogli, korzystając z usług tej organizacji, rozpłynąć się bez śladu. Jedną z dobrze zorganizowanych tras ucieczki, nazwanych przez Aaronsa i Loftusa „ratlines”, czyli „szczurzymi liniami”, zbiegł także sam Ante Pavelić, uchodząc słusznej sprawiedliwości. Sieć przerzutu ludzi zaczynała się w Austrii i przez Triest oraz Wenecję prowadziła do rzymskiego klasztoru San Girolamo przy via Tomacelli 132.

Tam znajdowała się centrala rozdzielcza, skąd Draganović i ów sekretarz papieża Pacellego kierowali całą akcją. Dziesiątki tysięcy ludzi, jak zapewniają Aarons i Loftus, powołują się na dobrze zorientowanych świadków, skorzystało z pomocy Watykanu i� uciekło do Ameryki Południowej, Północnej i Australii.

Amerykańskie i angielskie służby specjalne bez większych rezultatów czy raczej bez zaangażowania tropiły Ante Pavelića. Udało im się jednak ustalić, co następuje: w styczniu 1946 roku opuścił on, prawdopodobnie w przebraniu zakonnika, klasztor w Klagenfurcie. Po przebyciu Austrii znalazł schronienie w rzymskim kolegium przy via Giacomo Belli.

W maju 1946 roku - o czym wiadomo z poufnych źródeł przebywał po części na eksterytorialnym terenie Watykanu, po części w rezydencji Castel Gandolfo, gdzie wielekroć spotykał się z papieskim sekretarzem. Opuścił teren państwa watykańskiego korzystając z samochodu jednego z urzędników watykańskich, opatrzonego numerami korpusu dyplomatycznego, co chroniło go przed oczyma służb specjalnych. Gdy jednak sekretariat stanu otrzymał informacje z Londynu, Paryża i Waszyngtonu o bliskim aresztowaniu Ante Pavelića, do sprawy włączył się ponownie papieski sekretarz, uniemożliwiając planowaną akcję.

Dnia 13 września 1947 roku, Pavelić pod nazwiskiem Pablo Aranyos opuścił Włochy, a 6 listopada przybył statkiem do Buenos Aires w Argentynie. Po jego śmierci, która nastąpiła w Madrycie w roku 1959, ręce spleciono mu - według zeznań naocznych świadków - różańcem otrzymanym przezeń od Papieża Piusa XII tj. Pacellego podczas pierwszej audiencji w Watykanie.

Umierającemu zbrodniarzowi błogosławieństwo przesłał następca Pacellego(Piusa XII), kolejny papież - Giuseppe Roncalli.

JAKA BYLA POSTAWA PAPIEZA JANA PAWLA II WOBEC prymasa ALOJZIJE'A STEPINACA..??

4

FAKTY NIE KŁAMIĄ, KATOLICKI OBÓZ KONCENTRACYJNY W JASENOVACU (Chorwacja)

Duchowni katoliccy mordowali ludzi własnymi rękami. Według historyków, aż 953 duchownych katolickich brało czynny udział w rzeziach! Katoliccy księża i mnisi przewodzili wielu bandom ustaszowskich morderców, a franciszkański zakonnik Miroslaw Filipowić został komendantem obozu zagłady w Jasenovacu - bałkańskim Oświęcimiu'. Do prześladowań kler katolicki nawoływał Chorwatów z ambon. Minister oświaty Budak jawnie głosił: Część Serbów wybijemy, część wygnamy, a resztę, która musi przyjąć religię katolicką, włączymy do narodu chorwackiego... Wszystkie nasze poczynania wynikają z wierności wobec religii i Kościoła katolickiego.

Wymordowali w niewielkiej Chorwacji około 600 tys. Serbów, 60 tys. Żydów i 27 tys. Cyganów. Zburzyli lub ograbili setki cerkwi i klasztorów, w wielu z nich urządzili sale tortur, używając najbardziej wymyślnych narzędzi. Nie oszczędzili

nikogo: kobiet, dzieci ani starców. Furia morderców była tak wściekła, że zdarzało się, iż nawet Niemcy rozbrajali oddziały ustaszów, a przerażeni Włosi ratowali w swojej strefie cywilów, nawet Żydów.

5

Kalendarium Zbrodni Ustasze

1934 - w Marsylii, wspólnie z Wewnętrzną Macedońską Organizacją

Rewolucyjną, dokonali zamachu na króla Jugosławii Aleksandra I.

Śmierć ponieśli – król i minister spraw zagranicznych Francji, J.L.

Barthou.

1941 - w czasie najazdu Niemiec i ich sojuszników na Jugosławię, Ante

Pavelić proklamował powstanie Niezależnego Państwa Chorwackiego

(Nezavisna Država Hrvatska). Liczyło ono ok. 6,3 mln ludności i miało

powierzchnię 92,5 tysięcy km². W państwie tym, poza Chorwacją,

znalazły się Bośnia i Hercegowina oraz Srem (Syrmia).

1941 – 1945 – w okresie II wojny światowej współpracowali z III Rzeszą i

Włochami. Wprowadzili rasistowskie legislacje na wzór ustaw

norymberskich, uznając niektóre mniejszości narodowe jak Serbów,

Żydów i Cyganów, za niższe rasowo od Chorwatów, mających wywodzić

się rzekomo od germańskich Gotów. Ustasze stosowali wobec tych

trzech narodowości politykę eksterminacji, wskutek której zginęło ponad

600 tysięcy prawosławnych Serbów, 60 tysięcy Żydów i 26 tysięcy

Cyganów. Tylko w jednym obozie (Jasenovac) zamordowano około 120

tysięcy ludzi. Okrucieństwo Ustaszów przerażało nawet hitlerowskich

Niemców, którzy - zdarzało się - rozbrajali chorwackie oddziały. Czasami

też Włosi (sojusznicy) na swoim terytorium pomagali nawet Żydom, aby

ci nie wpadli w ręce Ustaszów.

Dnia 28 kwietnia 1941 roku ustaszowski oddział napadł na kilka

prawosławnych wiosek w rejonie Bjelovaru, uprowadzając 250 osób.

Ofiary musiały wykopać sobie grób, po czym zostały skrępowane

6

drutem i spalone żywcem. Tego samego dnia przywódca chorwackiego

kleru, arcybiskup Zagrzebia Stepinac wydaje list pasterski, w którym

pisze: „Któż mógłby nam czynić zarzut z tego, że jako duszpasterze

podzielamy radość i entuzjazm narodu, wyrażając głęboką

wdzięczność Bożemu majestatowi. Mimo że aktualne wydarzenia,

tak wielkiej wagi, są bardzo zawikłane, łatwo jednak dostrzec w tym

dziele rękę Boga. Ab domino factum est istud et est mirabile in

oculis nostris. (Przez Pana się to stało, I to jest cudowne w oczach

naszych; psalm 117, 23.). Dlatego usłuchacie naszego apelu i tak

przyczynicie się do zachowania i rozwoju niepodległej Chorwacji.

Znamy tych ludzi, którzy dziś mają w swoich rękach los narodu

chorwackiego, i jesteśmy niezbicie przekonani, iż Kościół będzie

mógł w odrodzonym państwie chorwackim całkiem swobodnie

głosić słuszne pryncypia prawdy i wiecznej sprawiedliwości (…)”.

Kilka dni później już w maju 1941 roku w Ostacu wyłapano 331

prawosławnych Serbów. Znów musieli kopać grób dla siebie.

Następnie katoliccy ustasze zarąbali wszystkich siekierami i wrzucili

do dołów. Popa Branko Dobrosavljevicia i jego syna zostawiono na

koniec: rąbiąc dziecko na kawałki kazali ojcu odmawiać modlitwę za

zmarłych. Po tym poddali go straszliwym torturom, wydarli włosy z

głowy i brody, wyłupili oczy i obdarli żywcem ze skóry. W Mliniąte,

okręgu Glamoč, były członek parlamentu Luka Avramović został po

rzymsku ukrzyżowany żywcem wraz z synem.

W Banja Luce „podkuto jak konia” 81-letniego prawosławnego biskupa

Platova i zmuszono by chodził z podkowami, aż stracił przytomność.

Później wykłuto mu oczy, przypalono piersi, obcięto nos, uszy, by

wreszcie dobić. Tak wygląda katolickie państwo narodowe, czyste

rasowo i wynaniowo, w wydaniu skrajnej, faszystowskiej prawicy

katolickiej, której nie należy mylić z katolikami normalnymi, tymi co

ponoć nawet miłują wrogów swoich.

7

Dnia 14 maja 1941 roku w Glinie kilkaset prawosławnych Serbów

zapędzono do cerkwi. Do tego kościoła prawosławnego wpadli

ustasze z siekierami i nożami. Ci, którzy nie okazali zaświadczeń o

przejściu na katolicyzm, a miały je dwie osoby zostali w kościele

zarżnięci. „Krwawa łaźnia trwała od godziny 10 wieczorem do 4 rano i

przez osiem następnych dni. Rzeźnicy musieli zmieniać mundury, tak

były przesiąknięte krwią. Znajdowano później wbite na pal

prawosławne dzieci z członkami powykręcanymi od bólu”. Inicjatorami

tego byli minister sprawiedliwości dr Mirko Puk i przeor katolickiego

klasztoru franciszkańskiego w Čuntić, Hermenegildo, a właściwie

Častimir Hermann.

Po tej masakrze, 18 maja 1941 roku, Ante Pavelić został uroczyście

przyjęty przez papieża Piusa XII, który w czasie tej audiencji udzielił mu

błogosławieństwa dla dalszego ludobójstwa, czyli budowy państwa

narodowo-katolickiego. Tym samym Watykan wyraził poparcie dla

nowego chorwackiego państwa faszystowskiego. Warto w tym miejscu

wspomnieć, iż Ante Pavelić był wcześniej skazany zaocznie przez sąd

państwowy na karę śmierci za morderstwa, m.in. za zamach na króla

Aleksandra, jednak nie przeszkadzało to papieżowi, jednak, kiedy w roku

1938 przybył do Rzymu oficjalnie polski szef MSZ, Józef Beck, papież

odmówił mu audiencji, ponieważ miał nieuregulowane kościelnie sprawy

małżeńskie.

1943 - Zwierzchnik starokatolickiego kościoła katolickiego w Chorwacji

Ks. Anton Donković zmarł zakatowany w 1943 roku w jednym z

ustaszowskich obozów koncentracyjnych. Zlikwidowano łącznie trzy

małe parafie starokatolików w Chorwacji.

8

1945 - w maju komunistyczne oddziały partyzanckie Josipa Broz Tito

położyły kres istnieniu faszystowskiego Niezależnego Państwa

Chorwackiego. Faszystowscy Ustasze byli odwetowo represjonowani po

1945 roku w Jugosławii, zginęło około 50 tysięcy ich zwolenników,

głównie wykonawców ludobójczych rzezi. Pokazuje to jak mała ilość

osób posiadających władzę potrafi dokonywać ludobójczych rzezi na

dużą skalę.

Faszystowscy Ustasze w lipcu 1956 roku odtworzyli swoją organizację

na emigracji pod nazwą Chorwacki Ruch Wyzwoleńczy, w oparciu o

diasporę argentyńską, amerykańską, austriacką, niemiecką.

W latach 60-tych i 70-tych ustasze dokonali kilkunastu zamachów na

dyplomatów jugosłowiańskich - w tym m.in. w marcu 1971 roku w

Sztokholmie zamordowali ambasadora Jugosławii.

26 stycznia 1972 - w samolocie jugosłowiańskich linii lotniczych JAT

wybucha bomba, zabijając 27 z 28 osób na pokładzie. Ocalała jakimś

cudem tylko jedna osoba - 22-letnia stewardessa Vesna Vulović, która

przeżyła upadek z 10.160 m.

Lata 90-te XX wieku - powstanie organizacji odwołujących się do

faszystowskiego ruchu Ustaszy, co było związane z rozpadem, a

następnie wojną domową w Jugosławii. Jeszcze przed wybuchem wojny

wzywali do krwawej rozprawy z ludnością serbską.

9

1991-1995 wojna domowa w Bośni i Hercegowinie, obozy

koncentracyjne i mordy to w dużej mierze dzieło odrodzonych ustaszy.

Powtórka z historii. 

To, co wyczyniali ustasze była to ślepa furia i szaleństwo. Fotografie tych

zbrodni pokazują zdjęcia kobiet z odciętymi piersiami, wyłupione oczy,

których sam Ante Pavelić był kolekcjonerem, odcięte genitalia, dzieci

wbijane na pal, setki narzędzi zbrodni: noży, toporów, haków na mięso, itd.

Włosi sfotografowali ustasza, który miał na szyi „naszyjnik" z ludzkich

języków i oczu. Dnia 17 lutego 1942 roku szef Sicherheitspolizei i służb

specjalnych, donosi Reichsführerowi SS: "Liczbę prawosławnych, których

Chorwaci wymordowali i przy użyciu najbardziej sadystycznych metod

zamęczyli na śmierć, trzeba oszacować mniej więcej na 300 tysięcy ludzi.

Należy przy tym zauważyć, że Kościół katolicki, ze względu na środki,

jakie stosuje przy nawracaniu, i na swój przymus nawracania, forsował w

ostatnich czasach potworności popełniane przez ustaszów, posługując się

nimi również w swoich akcjach nawracania. Faktem jest, że mieszkający w

Chorwacji Serbowie, którzy przyznali się do Kościoła katolickiego, mogą

nadal żyć nienagabywani. Widać z tego, że napięcie chorwacko-serbskie

polega w istotnej mierze na walce, jaką Kościół katolicki prowadzi przeciw

Kościołowi prawosławnemu".

10

OSTRZEŻENIE: Artykuł zawiera trochę relacji z makabrycznych rzezi ludobójczych, które dla niektórych osób mogą być wstrząsające jak scenki z horroru! Jeśli nie uczyli cię w szkole, że faszyzm był zbrodniczy możesz przeżyć lekki lub ciężki szok. Wszystko zależy od stopnia twojej wrażliwości, także religijnej. Odradzam czytanie osobom, które mają tak zwane uraźliwe uczucia religijne, bo mowa tu także o zbrodniach popełnionych w imię wiary religijnej, tyle, że wiary moim zdaniem wypaczonej i bardzo źle pojętej...

FASZYZM - Zbrodnicza Ideologia

Foto: Faszystowski Krzyż Matki w Niemczech 1933

Faszyzm, z włoskiego fascio – wiązka, związek, to skrajny kierunek polityczny powstały po I wojnie światowej, jako generalnie opozycyjny wobec działalności socjalistów i komunistów. Głoszący hasła skrajnie nacjonalistyczne, antydemokratyczne i antyliberalne, zmierzający do stworzenia państwa totalitarnego i monopartyjnego oraz często monoreligijnego. Skupiał w swoich szeregach nie tylko tzw. warstwy średnie jak średnia burżuazja miejska i wiejska, drobnomieszczaństwo, drobni kupcy, byli wojskowi, ale także najbardziej zacofane grupy klasy robotniczej zwłaszcza w Niemczech. Faszyzm powstał na podstawie ogólnego kryzysu kapitalizmu, kiedy wzrost fali rewolucyjnej zagroził bezpośrednio panowaniu burżuazji, wśród której zarysowała się tendencja do przejścia od form ustrojowych demokracji parlamentarnej do jawnej dyktatury terrorystycznej. Faszyzm przybierał specyficzne formy, wynikające ze społeczno-gospodarczej i wyznaniowej struktury danego kraju. We Włoszech związany głównie z kapitałem finansowym, w Niemczech z przedstawicielami przemysłu ciężkiego, w Hiszpanii ze sferami feudalno-obszarniczymi.

Poza Niemcami i Włochami faszyzm jako zorganizowana formacja pojawił się w 1933 w Hiszpanii (Falanga), gdzie po zwycięstwie rebeliantów wojskowych pod dowództwem generała F. Franco, doszedł do władzy. Partie i ruchy faszyzujące pojawiły się w tym czasie

11

także i w innych krajach Europy: w Rumunii (Żelazna Gwardia), na Węgrzech (Złamane Strzały), we Francji (Croix de Feu), w Belgii (reksiści), w Wielkiej Brytanii (Czarne Koszule), w Polsce (Obóz Narodowo-Radykalny), w Chorwacji (Ustasze). Grupy katolicko-totalitarne określa się często jako klerykofaszyzm lub katofaszyzm (np. Front Ojczyźniany w Austrii, 1934–1938), pokrewne mu cechy wykazywał reżim A. Salazara w Portugalii od 1932 roku. Ruchy faszystowskie były stosunkowo silne także w Ameryce Łacińskiej, np. w Argentynie, Pragwaju czy Chile.

Ideologia faszyzmu nie stanowiła jednolitego systemu światopoglądowego, lecz była połączeniem różnych, czasem lekko wykluczających się elementów czerpanych z filozofii irracjonalistycznych XIX wieku, nacjonalistycznych doktryn solidaryzmu społecznego i antydemokratycznych teorii socjologicznych, które miały teoretycznie uzasadniać idee etnocentryzmu, elitaryzmu i rasizmu. Łącząc te elementy ideologowie faszyści tworzyli całkowicie nierealny pogląd na świat, oparty na micie "misji dziejowej", wyższości własnego narodu nad wrogiem, sprawcą wszelkiego zła społecznego. Wróg ten w każdym kraju jawił się inaczej, dla faszyzmu włoskiego był to "zgniły liberalizm", dla faszyzmu niemieckiego "twór żydowski" (zarówno komunizm, jak i "międzynarodowa plutokracja"), dla faszyzmu chorwackiego byli to głównie "bracia odłączeni", czyli wyznawcy prawosławia. Owa misja dziejowa własnego narodu miała uzasadniać pełną instytucjonalizację życia społecznego i całkowite podporządkowanie jednostki interesowi państwa, mit wroga stanowił uzasadnienie ciągłego terroru państwowego.

W tych warunkach uzasadniony stawał się faszystowski kodeks moralny, głoszący zasadę bezwzględnej wierności i posłuszeństwa wodzowi, którego wola wyznaczała granice obowiązujących norm etycznych. Na tym fundamencie niszczenia urojonego "wroga" rozwijały się idee państwa totalitarnego, prowadzące do utożsamiania narodu z państwem, państwa z rządem, rządu z jego szefem, a szefa z wodzem faszystowskim. Metodę oddziaływania propagandowo- ideologicznego faszyzmu stanowiła demagogia społeczna w najszerszym rozumieniu, podsycając rozczarowanie rządami demokratyczno-

12

parlamentarnymi, niezadowolenie mas ukierunkowano zwykle na antysemityzm i antykomunizm, odwracając je od prawdziwych przyczyn nędzy i pauperyzacji społeczeństwa. Faszyści dochodzili do władzy różnymi drogami, zależnie od warunków wewnętrznych poszczególnych krajów, albo siłą (Hiszpania, Włochy), albo na drodze legalnego ustanowienia dyktatury (Niemcy). Partie faszystowskie zdobywały silne wpływy jeszcze przed zdobyciem władzy. Z chwilą jej przejęcia podporządkowywały sobie aparat państwowy, a ich bojówki tworzyły trzon nowych organów terroru i ucisku. Ustanowienie dyktatury faszystowskiej w miejsce systemu wielopartyjnego wprowadzało system monopartyjny, władza wykonawcza i ustawodawcza przechodziła w ręce wodza partii, którego gabinet stawał się jedynym ośrodkiem dyspozycyjnym. Wszystkie stanowiska obsadzano faszystami, a organa władzy państwowej podporządkowywano odpowiednim ogniwom aparatu partyjnego, poddając jego kontroli.

ANTE PAVELIĆ - Faszystowski Wódz

Ante Pavelić (ur. 14 lipca 1889, zm. 28 grudnia 1959) – chorwacki polityk faszystowski, przywódca ustaszy, z wykształcenia prawnik. Współorganizator zamachu (1934), w którym zginęli król Jugosławii Aleksander I i minister spraw zagranicznych Francji L. Barthou. Szef (poglavnik) Niepodległego Państwa Chorwackiego (1941-1945), odpowiedzialny za ludobójstwo na Serbach, Żydach i Cyganach. Po wojnie uciekł za granicę. Ante Pavelić urodził się w Bradinie, małej wsi w pobliżu miasta Hadžići w Bośni i Hercegowinie (wówczas w Austro-Węgrzech). Studiował prawo w Zagrzebiu i w tym mieście wstąpił do nacjonalistycznej Chorwackiej Partii Prawa. W 1920 roku został członkiem rady miejskiej Zagrzebia. W latach 1927-1929 był posłem do Skupsztiny (federalnego parlamentu). Sprzeciwiał się dominacji Serbów w Królestwie SHS od 1929 w Jugosławii, choć potrafił negocjować nawet ze swoimi wrogami politycznymi z Partii Radykalnej.

13

W roku 1929, po zawieszeniu konstytucji przez Aleksandra I Karadziordziewicia, Pavelić uciekł do Włoch, gdzie założył faszystowską organizację ustaszów. Opowiadał się za niepodległą, katolicką Chorwacją. Jego kadrowa organizacja była odpowiedzialna za kilkanaście zamachów bombowych w jugosłowiańskich pociągach oraz wybuch nieudanego powstania w Velebicie. Paveliciowi pomogło wsparcie logistyczne wrogów Jugosławii – Włoch, Węgier i Bułgarii oraz najstarszej organizacji terrorystycznej w Europie – Wewnętrznej Macedońskiej Organizacji Rewolucyjnej WMRO. W 1934 roku współorganizował wraz z macedońską WMRO zamach w Marsylii, w którym zginęli król Jugosławii Aleksander I i minister spraw zagranicznych Francji Louis Barthou. Pavelić otrzymał za to dwa zaoczne wyroki śmierci, we Francji i w Jugosławii. Ante Pavelić kierował aktami ludobójstwa na terenie Chorwacji pod hasłami przyłączania "braci odłączonych" czyli wyznawców prawosławia do jedynej prawdziwej, katolickiej wiary. Odpowiada też za etniczno-wyznaniowe czystki na Żydach i Cyganach (Romach), a także innych mniej licznych ówczesnych mniejszościach wyznaniowych.

Niepodległe Państwo Chorwackie

Kiedy 6 kwietnia 1941 roku państwa Osi najechały na Jugosławię, Ante Pavelić przebywał na emigracji we Włoszech. Jeszcze przed kapitulacją Jugosławii chorwaccy ustasze utworzyli 10 kwietnia Niepodległe Państwo Chorwackie (NDH), zależne od faszystowskich Niemiec i Włoch. Przywódcą nowego państwa został Ante Pavelić, który 15 kwietnia przybył do Zagrzebia, a dwa dni później mianował swój pierwszy gabinet. Dnia 25 kwietnia 1941 roku osobistym dekretem zakazał wszelkich publikacji używaną przez Serbów cyrylicą. Polityka Ante Pavelicia zyskała poparcie katolickiego duchowieństwa – prymas Chorwacji, arcybiskup Alojzije Stepinac oświadczył, że w przemianach w kraju dostrzega "rękę Boga". Dnia 18 maja 1941 poglavnik został przyjęty na audiencji w Watykanie przez papieża Piusa XII, który udzielił mu błogosławieństwa.

W dniu 6 czerwca 1941 roku Ante Pavelić spotkał się z Adolfem Hitlerem, z którym omawiał możliwość wysiedlenia większości Serbów z Chorwacji i zastąpienia ich Chorwatami i Słoweńcami, mieszkającymi na terenach okupowanych przez III Rzeszę. Do końca wojny Ante Pavelić realizował swój program wyrugowania z NDH mniejszości zarówno narodowych, jak i religijnych i stosował wobec nich politykę ludobójstwa. Jest odpowiedzialny za zbrodnie wojenne, głównie za masowe mordy na prawosławnych Serbach, Żydach i Cyganach. Z jego rozkazu zamordowano kilkaset tysięcy osób, często stosując takie metody, jak wyłupywanie oczu, odcinanie kończyn, wyrywanie z ciała jelit i innych organów. Podcinano gardła specjalnymi nożami, rozbijano głowy młotkami i prętami. Wiele osób spalono żywcem. Opisanymi brytalnymi metodami faszystowscy ustasze mordowali dzieci na oczach rodziców, a dopiero po oprawieniu dzieci mordowali rodziców.

Ucieczka i Pomoc Kościoła W maju 1945 roku Pavelić uciekł z NDH. Skutecznie ukrywał się, dzięki pomocy kleru chorwackiego (Krunoslav Draganović) oraz administracji watykańskiej. Najpierw schronił się

14

w austriackich klasztorach w Bad Ischl i w Sankt Gilgen, a następnie w przebraniu zakonnika dotarł do Włoch. W maju 1946 roku amerykański kontrwywiad (CIC) wykrył, że były poglavnik mieszka "w pobliżu Rzymu, w budynku pod jurysdykcją Watykanu". Ante Pavelić bywał również w Castel Gandolfo, gdzie mieści się letnia rezydencja papieża. Zmieniał miejsca pobytu, np. mieszkał na Via Giacomo Venezian w budynku będącym własnością Kościoła katolickiego, gdzie dzielił pokój ze słynnym bułgarskim terrorystą Iwanem Michajłowem, z którym w 1934 roku wspólnie organizował zamach na króla Jugosławii. Gdy wyjeżdżał z domu, korzystał z samochodu z watykańską rejestracją. Według CIC, Ante Pavelić często spotykał się z watykańskim podsekretarzem stanu Giovannim Montinim, późniejszym papieżem Pawłem VI.

Jesienią 1947 roku poglavnik Ante Pavelić uciekł z Europy, w czym pomagły mu fałszywe dokumenty, otrzymane od watykańskiego biskupa Aloisa Hudala. Biskup Alois Hudal otwarcie przyznawał, że pomógł wielu nazistowskim zbrodniarzom, którzy, jego zdaniem, "często byli całkowicie niewinni". W swoich dziennikach pisał: "dzięki fałszywym dokumentom wielu z nich uratowałem. Mogli się wymknąć prześladowcom i uciec do szczęśliwszych krajów". - Alois C. Hudal, Römische Tagebücher. Lebensbeichte eines alten Bischofs, Leopold Stocker 1976, s. 21, cytowane w: Daniel J. Goldhagen, Niedokończony rozrachunek, Wydawnictwo Sic! 2005, s. 185. Pod przybranym nazwiskiem jako Pablo Aranyos na pokładzie włoskiego statku dotarł do faszystowskiej Argentyny. W Buenos Aires w lipcu 1956 roku założył skrajnie antykomunistyczny, skrajnie prawicowy i antyjugosłowiański Chorwacki Ruch Wyzwoleńczy. W Argentynie mieszkał nie niepokojony do czasu, gdy w kwietniu 1957 roku został postrzelony w Buenos Aires przez nieznanego sprawcę. Zamach ten przypisuje się jugosłowiańskim służbom bezpieczeństwa UDBA. Zagrożony ekstradycją do Jugosławii, przeniósł się do Madrytu, gdzie zmarł, opatrzony błogosławieństwem papieża Jana XXIII.

USTASZE - Religijni Rzeźnicy

Ustasze to potoczne określenie członków chorwackiej skrajnie nacjonalistyczno i proniemieckiej organizacji terrorystycznej Ustaša (serb.-chorw. Ustaše – powstańcy, buntownicy). Organizację założył 7 stycznia 1929 we Włoszech Ante Pavelić, zbiegły z Królestwa SHS po objęciu władzy przez króla Aleksandra I. Celem ustaszy była niepodległość Chorwacji, wyodrębnionej ze zdominowanej przez Serbów Jugosławii, ale także stworzenie państwa narodowo-katolickiego. Działając z terytoriów Włoch, Węgier i Austrii przeprowadzili wiele katolickich akcji terrorystycznych. Represjonowani po 1945 w Jugosławii, odtworzyli swoją organizację na emigracji. W latach 60-tych i 70-tych XX wieku dokonali kilku zamachów na dyplomatów jugosłowiańskich, m.in. w marcu 1971 w Sztokholmie zamordowali ambasadora Jugosławii. Ustasze pojęcie z serbsko-chorwackiego ustaše — “powstańcy”, “buntownicy”, to potoczna nazwa członków chorwackiej narodowo-katolickiej tajnej organizacji Ustaša - Hrvatski Oslobodilački Pokret, utworzonej we Włoszech 7 stycznia 1929 przez Ante Pavelicia, mającej na celu secesję Chorwacji ze zdominowanej przez Serbów Jugosławii. Ustasze przeprowadzali liczne akcje terrorystyczne, m.in. w 1934 dokonali zabójstwa króla Jugosławii Aleksandra I w Marsylii. W okresie II wojny światowej współpracowali z nazistowską III Rzeszą i faszystowskimi Włochami. W roku 1941 Ante Pavelić proklamował powstanie Niezależnego Państwa Chorwackiego. Ustasze brali czynny udział w eksterminacji mniejszości narodowych, religijnych i komunistów.

15

Za wiedzą i zgodą Watykanu, jego legata - Josipa Ramiry Marconego oraz arcybiskupa Zagrzebia - Stepinaca, będącego od roku 1942 duszpasterzem armii ustaszów, rozpoczęło się przymusowe nawracanie na katolicyzm prawosławnej ludności serbskiej. W bluźnierczy i haniebny sposób akcję tę nazwano „dziełem bożym”. Od roku 1941 Ante Pavelić i Pius XII regularnie składali sobie świadectwa uprzejmości. Urzędnicy brytyjskiego ministerstwa spraw zagranicznych, obserwujący coraz częstsze kontakty przedstawicieli Zagrzebia i Rzymu i oburzeni tym, iż papież, jako najwyższy biskup katolicki, przestawał z osławionym terrorystą i mordercą - nazywali go „największym tchórzem naszego czasu”.

W maju 1943 roku Ante Pavelić poprosił o kolejną audiencję i dowiedział się, że „ojciec święty” nie ma nic przeciwko temu, może go jednak przyjąć nie jako szefa państwa aby uniknąć dalszych napięć z zachodnimi aliantami lecz jako osobę prywatną. Papież Pacelli ponownie zapewnił faszystowskiego mordercę o swej osobistej przychylności. Według szacunków zawartych w aktach amerykańskich służb specjalnych w owym czasie już 150 tysięcy prawosławnych Serbów padło ofiarą chorwackiego terroru. Ante Pavelić pozostawał także w ścisłych kontaktach z faszystowskimi przywódcami niemieckimi. Podczas pewnego spotkania w Berlinie przechwalał się całkowitym rozwiązaniem kwestii żydowskiej w swym kraju. O tym, jakich bestialstw dopuszczali się jego oprawcy, przekonał się pewien włoski reporter wojenny, któremu Ante Pavelić wręczył wielką miskę wypełnioną czymś przypominającym ostrygi. Na pytanie Włocha chorwacki führer odpowiedział, że jest to prezent jego wiernych ustaszów: 40 funtów serbskich oczu.

Centralny organ ustaszów — „Hrvatski Narod” — podał dnia 5 września 1943 roku, że Pius XII przyjął na specjalnej audiencji 110 chorwackich policjantów przebywających na szkoleniu we Włoszech. Na pożegnanie każdy z nich otrzymał od papieża jakiś upominek oraz błogosławieństwo. I gdy w roku 1945 faszyści chorwaccy złożyli wizytę w Rzymie, Pacelli (papież) zapewnił ich, że użyje całego swego autorytetu, by zapobiec uwięzieniu Ante Pavelića, którego „uważa za dobrego człowieka i dobrego katolika”. Pewnym jest także, że Andrija Artuković, minister spraw wewnętrznych Pavelića, wypowiedział takie oto zdanie: „Kierowałem się zasadami moralnymi Kościoła katolickiego”. Profesor Vladimir Dedijer - jugosłowiański historyk (zm. 1990 r.) przytacza dane, a potwierdzają też je i inne źródła, z których wynika, iż zorganizowane bandy Ante Pavelića zamordowały co najmniej 750 tysięcy Serbów, 60 tysięcy Żydów oraz 26 tysięcy Cyganów. To razem 836 tysięcy zidentyfikowanych i policzonych trupów reżimu ustaszy. Materiał dowodowy obejmuje zeznania naocznych świadków, pamiętniki i blisko dziewięć tysięcy zdjęć dokumentacji.

Bombami zabijali ustasze i ich duchowni pomocnicy między innymi dzieci, które najpierw, jeszcze żywe, wrzucano do masowych grobów. Potem na to wrzucano ich zabitych rodziców, którzy oglądali egzekucję swoich dzieci i zasypywano. Karabinów i broni maszynowej używali do masowych egzekucji, przeprowadzanych z wyszukanym okrucieństwem. Strzelali w nogi, potem w brzuchy, wreszcie w piersi. Innym narzędziem mordu były noże rzeźnickie, którymi przecinano szyje niewinnych ofiar, odmawiających przyjęcia katolicyzmu. Toporami najczęściej mnisi i żołnierze

16

ćwiartowali Cyganów (Romów). Rozcinali Cyganom głowy, brzuchy i klatki piersiowe. Posługiwali się także, starając się nie wzbudzać wiele hałasu i rozgłosu, siekierami ciesielskimi, używając ich do rozłupywania głów, łamania kręgosłupów i rozcinania arterii. Podczas masowych mordów używali ponadto drewnianych młotków, tak że uderzane nimi wielokrotnie bezbronne ofiary padały martwe. Tak zwane „ciche egzekucje” bandy morderców reżimu chorwackiego wykonywały ze szczególną lubością. Do zabijania dzieci i kobiet stosowały one także żelazne pręty, specjalnie w tym celu produkowane w jednej z fabryk. Bito na oślep w głowy i tułowia, a także tymi prętami gwałcono kobiety ropruwając łona i brzuchy po ich normalnym wielokrotnym zgwałceniu przez ustaszów. Ludzi chorych i starych zabijano kilkoma uderzeniami żelaznych młotków. A wszystko za to, że były prawosławne, żydowskie lub cygańskie, za to, że nie chciały przymusowo się ochrzcić i przejść na katolicyzm rezygnując ze swej dobroczynnej wiary.

Pewien katolik, franciszkanin o nazwisku Filipović, zwany „szatanem”, ze szczególną pasją uśmiercał dzieci i chorych, posługując się motyką. Jedna z najstraszliwszych metod mordowania, służąca przedłużaniu męki ofiar, polegała na deptaniu ofiar i skakaniu im po brzuchach aż do zmiażdżenia wątroby i śledziony. Także skórzanymi batami fanatyczni i spragnieni krwi słudzy „świętego” Kościoła katolickiego chłostali na śmierć „niewierne” dzieci, kobiety i mężczyzn. Powieszenie było aktem łaski. Te zbrodnicze bandy piekły i paliły ludzi żywcem jak za czasów inkwizycji, przybijały ich do drzwi, wyłupywały oczy, rozcinały piersi, wyrywały języki.

Vladimir Dedijer, który w czasie wojny wyzwoleńczej, prowadzonej przeciw wojskom okupacyjnym, przebywał w kwaterze armii partyzanckiej dowodzonej przez Józefa Broz Tito, do swej książki o Jasenovacu dołączył rejestr zawierający nazwiska 5 arcybiskupów, 17 biskupów, 8 kardynałów, 119 księży katolickich i 22 franciszkanów. Na liście znajdują się także profesorowie teologii, katecheci, kanonicy, opaci i prałaci. Sześć stron zajmuje spis rzymskokatolickich zbrodniarzy, odznaczonych orderami za swe „zasługi dla państwa ustaszów”.

Życzliwość Stolicy Apostolskiej wobec ludobójców trwała nawet po II wojnie światowej. Jeden z nielicznych, którzy stanęli przed sądem, arcybiskup Zagrzebia, Stepinac, został skazany, jak informuje wydawca Jasenovaca, na szesnaście lat ciężkich robót. Watykan zaprotestował przeciwko temu, i to ze skutkiem, gdyż już po pięciu latach Stepinac znalazł się na wolności, a nawet otrzymał godność kardynała. Żaden z uczestniczących w morderstwach „duchownych duszpasterzy” nie został przez Rzym pociągnięty do odpowiedzialności ani ekskomunikowany. Ani frater Filipović, jeden z komendantów obozu koncentracyjnego w Jasenovacu, ani przyjaciel Pavelića - niejaki Draganović, teolog chorwacki. O zakresie wpływów Kościoła rzymskiego może dać wyobrażenie fakt, iż owo ludobójstwo właściwie aż do dnia dzisiejszego, do poczatków XXI wieku mogło pozostać pokryte milczeniem.

Po zakończeniu II wojny światowej tenże sam Draganović, którego ochraniał pewien duchowny, pracujący w sekretariacie Piusa XII, zorganizował watykańską komisję pomocy uchodźcom - Commissione Pontificia d'Assistenza. Nie tylko masa chorwackich morderców, tropionych przez aliantów, ale także zbrodniarze wojenni z faszystowskich Niemiec mogli,

17

korzystając z usług tej organizacji, rozpłynąć się bez śladu. Jedną z dobrze zorganizowanych tras ucieczki, nazwanych przez Aaronsa i Loftusa „ratlines”, czyli „szczurzymi liniami”, zbiegł także sam Ante Pavelić, uchodząc słusznej sprawiedliwości. Sieć przerzutu ludzi zaczynała się w Austrii i przez Triest oraz Wenecję prowadziła do rzymskiego klasztoru San Girolamo przy via Tomacelli 132. Tam znajdowała się centrala rozdzielcza, skąd Draganović i ów sekretarz papieża Pacellego kierowali całą akcją. Dziesiątki tysięcy ludzi, jak zapewniają Aarons i Loftus, powołując się na dobrze zorientowanych świadków, skorzystało z pomocy Watykanu i uciekło do Ameryki Południowej, Północnej i Australii.

Amerykańskie i angielskie służby specjalne bez większych rezultatów czy raczej bez zaangażowania tropiły Ante Pavelića. Udało im się jednak ustalić, co następuje: w styczniu 1946 roku opuścił on, prawdopodobnie w przebraniu zakonnika, klasztor w Klagenfurcie. Po przebyciu Austrii znalazł schronienie w rzymskim kolegium przy via Giacomo Belli. W maju 1946 roku - o czym wiadomo z poufnych źródeł przebywał po części na eksterytorialnym terenie Watykanu, po części w rezydencji Castel Gandolfo, gdzie wielekroć spotykał się z papieskim sekretarzem. Opuścił teren państwa watykańskiego korzystając z samochodu jednego z urzędników watykańskich, opatrzonego numerami korpusu dyplomatycznego, co chroniło go przed oczyma służb specjalnych. Gdy jednak sekretariat stanu otrzymał informacje z Londynu, Paryża i Waszyngtonu o bliskim aresztowaniu Ante Pavelića, do sprawy włączył się ponownie papieski sekretarz, uniemożliwiając planowaną akcję. Dnia 13 września 1947 roku Pavelić pod nazwiskiem Pablo Aranyos opuścił Włochy, a 6 listopada przybył statkiem do Buenos Aires w Argentynie. Po jego śmierci, która nastąpiła w Madrycie w roku 1959, ręce spleciono mu - według zeznań naocznych świadków - różańcem otrzymanym przezeń od Pacellego podczas pierwszej audiencji w Watykanie. Umierającemu zbrodniarzowi błogosławieństwo przesłał następca Pacellego, kolejny papież - Giuseppe Roncalli.

TRUPY pomordowanych przez ustaszy nad rzeką Sava...

18

Kalendarium Zbrodni Ustasze

• 1934 - w Marsylii, wspólnie z Wewnętrzną Macedońską Organizacją Rewolucyjną, dokonali zamachu na króla Jugosławii Aleksandra I. Śmierć ponieśli – król i minister spraw zagranicznych Francji, J.L. Barthou.

• 1941 - w czasie najazdu Niemiec i ich sojuszników na Jugosławię, Ante Pavelić proklamował powstanie Niezależnego Państwa Chorwackiego (Nezavisna Država Hrvatska). Liczyło ono ok. 6,3 mln ludności i miało powierzchnię 92,5 tysięcy km². W państwie tym, poza Chorwacją, znalazły się Bośnia i Hercegowina oraz Srem (Syrmia).

• 1941 – 1945 – w okresie II wojny światowej współpracowali z III Rzeszą i Włochami. Wprowadzili rasistowskie legislacje na wzór ustaw norymberskich, uznając niektóre mniejszości narodowe jak Serbów, Żydów i Cyganów, za niższe rasowo od Chorwatów, mających wywodzić się rzekomo od germańskich Gotów. Ustasze stosowali wobec tych trzech narodowości politykę eksterminacji, wskutek której zginęło ponad 600 tysięcy prawosławnych Serbów, 60 tysięcy Żydów i 26 tysięcy Cyganów. Tylko w jednym obozie (Jasenovac) zamordowano około 120 tysięcy ludzi. Okrucieństwo Ustaszów przerażało nawet hitlerowskich Niemców, którzy - zdarzało się - rozbrajali chorwackie oddziały. Czasami też Włosi (sojusznicy) na swoim terytorium pomagali nawet Żydom, aby ci nie wpadli w ręce Ustaszów.

• Dnia 28 kwietnia 1941 roku ustaszowski oddział napadł na kilka prawosławnych wiosek w rejonie Bjelovaru, uprowadzając 250 osób. Ofiary musiały wykopać sobie grób, po czym zostały skrępowane drutem i spalone żywcem. Tego samego dnia przywódca chorwackiego kleru, arcybiskup Zagrzebia Stepinac wydaje list pasterski, w którym pisze: „Któż mógłby nam czynić zarzut z tego, że jako duszpasterze podzielamy radość i entuzjazm narodu, wyrażając głęboką wdzięczność Bożemu majestatowi. Mimo że aktualne wydarzenia, tak wielkiej wagi, są bardzo zawikłane, łatwo jednak dostrzec w tym dziele rękę Boga. Ab domino factum est istud et est mirabile in oculis nostris. (Przez Pana się to stało, I to jest cudowne w oczach naszych; psalm 117, 23.). Dlatego usłuchacie naszego apelu i tak przyczynicie się do zachowania i rozwoju niepodległej Chorwacji. Znamy tych ludzi, którzy dziś mają w swoich rękach los narodu chorwackiego, i jesteśmy niezbicie przekonani, iż Kościół będzie mógł w odrodzonym państwie chorwackim całkiem swobodnie głosić słuszne pryncypia prawdy i wiecznej sprawiedliwości (…)”.

• Kilka dni później już w maju 1941 roku w Ostacu wyłapano 331 prawosławnych Serbów. Znów musieli kopać grób dla siebie. Następnie katoliccy ustasze zarąbali wszystkich siekierami i wrzucili do dołów. Popa Branko Dobrosavljevicia i jego syna zostawiono na koniec: rąbiąc dziecko na kawałki kazali ojcu odmawiać modlitwę za zmarłych. Po tym poddali go straszliwym torturom, wydarli włosy z głowy i brody, wyłupili oczy i obdarli żywcem ze skóry. W Mliniąte, okręgu Glamoč, były członek parlamentu Luka Avramović został po rzymsku ukrzyżowany żywcem wraz z synem.

• W Banja Luce „podkuto jak konia” 81-letniego prawosławnego biskupa Platova i zmuszono by chodził z podkowami, aż stracił przytomność. Później wykłuto mu oczy, przypalono piersi, obcięto nos, uszy, by wreszcie dobić. Tak wygląda katolickie państwo narodowe, czyste rasowo i wynaniowo, w wydaniu skrajnej, faszystowskiej prawicy katolickiej, której nie należy mylić z katolikami normalnymi, tymi co ponoć nawet miłują wrogów swoich.

• Dnia 14 maja 1941 roku w Glinie kilkaset prawosławnych Serbów zapędzono do cerkwi. Do tego kościoła prawosławnego wpadli ustasze z siekierami i nożami. Ci, którzy nie okazali zaświadczeń o przejściu na katolicyzm, a miały je dwie osoby zostali w kościele zarżnięci. „Krwawa łaźnia trwała od godziny 10 wieczorem do 4 rano i przez osiem

19

następnych dni. Rzeźnicy musieli zmieniać mundury, tak były przesiąknięte krwią. Znajdowano później wbite na pal prawosławne dzieci z członkami powykręcanymi od bólu”. Inicjatorami tego byli minister sprawiedliwości dr Mirko Puk i przeor katolickiego klasztoru franciszkańskiego w Čuntić, Hermenegildo, a właściwie Častimir Hermann.

• Po tej masakrze, 18 maja 1941 roku, Ante Pavelić został uroczyście przyjęty przez papieża Piusa XII, który w czasie tej audiencji udzielił mu błogosławieństwa dla dalszego ludobójstwa, czyli budowy państwa narodowo-katolickiego. Tym samym Watykan wyraził poparcie dla nowego chorwackiego państwa faszystowskiego. Warto w tym miejscu wspomnieć, iż Ante Pavelić był wcześniej skazany zaocznie przez sąd państwowy na karę śmierci za morderstwa, m.in. za zamach na króla Aleksandra, jednak nie przeszkadzało to papieżowi, jednak, kiedy w roku 1938 przybył do Rzymu oficjalnie polski szef MSZ, Józef Beck, papież odmówił mu audiencji, ponieważ miał nieuregulowane kościelnie sprawy małżeńskie.

• 1943 - Zwierzchnik starokatolickiego kościoła katolickiego w Chorwacji Ks. Anton Donković zmarł zakatowany w 1943 roku w jednym z ustaszowskich obozów koncentracyjnych. Zlikwidowano łącznie trzy małe parafie starokatolików w Chorwacji.

• 1945 - w maju komunistyczne oddziały partyzanckie Josipa Broz Tito położyły kres istnieniu faszystowskiego Niezależnego Państwa Chorwackiego. Faszystowscy Ustasze byli odwetowo represjonowani po 1945 roku w Jugosławii, zginęło około 50 tysięcy ich zwolenników, głównie wykonawców ludobójczych rzezi. Pokazuje to jak mała ilość osób posiadających władzę potrafi dokonywać ludobójczych rzezi na dużą skalę.

• Faszystowscy Ustasze w lipcu 1956 roku odtworzyli swoją organizację na emigracji pod nazwą Chorwacki Ruch Wyzwoleńczy, w oparciu o diasporę argentyńską, amerykańską, austriacką, niemiecką.

• W latach 60-tych i 70-tych ustasze dokonali kilkunastu zamachów na dyplomatów jugosłowiańskich - w tym m.in. w marcu 1971 roku w Sztokholmie zamordowali ambasadora Jugosławii.

• 26 stycznia 1972 - w samolocie jugosłowiańskich linii lotniczych JAT wybucha bomba, zabijając 27 z 28 osób na pokładzie. Ocalała jakimś cudem tylko jedna osoba - 22-letnia stewardessa Vesna Vulović, która przeżyła upadek z 10.160 m.

• Lata 90-te XX wieku - powstanie organizacji odwołujących się do faszystowskiego ruchu Ustaszy, co było związane z rozpadem, a następnie wojną domową w Jugosławii. Jeszcze przed wybuchem wojny wzywali do krwawej rozprawy z ludnością serbską.

• 1991-1995 wojna domowa w Bośni i Hercegowinie, obozy koncentracyjne i mordy to w dużej mierze dzieło odrodzonych ustaszy. Powtórka z historii. To, co wyczyniali ustasze była to ślepa furia i szaleństwo. Fotografie tych zbrodni pokazują zdjęcia kobiet z odciętymi piersiami, wyłupione oczy, których sam Ante Pavelić był kolekcjonerem, odcięte genitalia, dzieci wbijane na pal, setki narzędzi zbrodni: noży, toporów, haków na mięso, itd. Włosi sfotografowali ustasza, który miał na szyi „naszyjnik" z ludzkich języków i oczu. Dnia 17 lutego 1942 roku szef Sicherheitspolizei i służb specjalnych, donosi Reichsführerowi SS: "Liczbę prawosławnych, których Chorwaci wymordowali i przy użyciu najbardziej sadystycznych metod zamęczyli na śmierć, trzeba oszacować mniej więcej na 300 tysięcy ludzi. Należy przy tym zauważyć, że Kościół katolicki, ze względu na środki, jakie stosuje przy nawracaniu, i na swój przymus nawracania, forsował w ostatnich czasach potworności popełniane przez ustaszów, posługując się nimi również w swoich akcjach nawracania. Faktem jest, że mieszkający w Chorwacji Serbowie, którzy przyznali się do Kościoła katolickiego, mogą nadal żyć nienagabywani. Widać z tego, że napięcie chorwacko-

20

serbskie polega w istotnej mierze na walce, jaką Kościół katolicki prowadzi przeciw Kościołowi prawosławnemu".

Niepodległe Państwo ChorwackieNiezależne Państwo Chorwackie (Nezavisna Država Hrvatska - NDH) to państwo utworzone przez ustaszów w 1941 roku w wyniku zajęcia Królestwa Jugosławii przez siły państw faszystowskiej Osi i ich sojuszników. Dominującą religią w Chorwacji był katolicyzm, a ustasze prowadzili politykę eksterminacji ludności niekatolickiej mordując wszystkich, którzy odmawiali nawrócenia się na katolicyzm. Po klęsce Jugosławii, w kwietniu 1941 roku, zwycięskie faszystowskie Niemcy i Włochy zezwoliły przywódcy ustaszów, Ante Paveliciowi, na proklamowanie Niezależnego Państwa Chorwackiego. Już 18 maja 1941 Benito Mussolini pozbawił złudzeń chorwackich polityków, gdy narzucił traktat rzymski. Włochy miały dominować w Chorwacji, którą dodatkowo pozbawiły jeszcze części Dalmacji. Państwo to w 1941 roku liczyło około 6,3 mln ludności i zajmowało łączny obszar 92,5 tysiąca km kwadratowych. W skład nowego państwa, oprócz Chorwacji, weszły Bośnia i Hercegowina oraz Srem. W kraju nasilił się terror skierowany głównie przeciwko prawosławnym Serbom oraz Żydom i Cyganom. W trakcie masowych eksterminacji, a na terenie NDH istniały obozy koncentracyjne, w czasie II wojny światowej, na terenie NDH zginęło blisko 850 tysięcy ludzi z czego prawie 700 tysięcy było Serbami. Jakieś 350 tysięcy osób w tym 300 tysięcy prawosławnych zginęło w samych obozach koncentracyjnych. Często ta liczba jest podawana jako liczba ofiar klero-narodowego reżimu ustaszy, ale jest ona zaniżona, bo nieuwzględnia mordowanych poza obozami koncentracyjnymi (łagrami). W maju 1945 roku oddziały Josipa Broza Tity położyły kres istnieniu zbrodniczego, faszystowskiego, tzw. Niezależnego Państwa Chorwackiego.

Foto: Ustasze w dole z zamordowanymi przez siebie trupami...

Chorwacki Ruch Wyzwoleńczy

Chorwacki Ruch Wyzwoleńczy po chorwacku (kroatsku) Hrvatski Oslobodilački Pokret, HOP to chorwacka emigracyjna organizacja formalnie antykomunistyczna działająca od 1956 roku. Organizacja powstała w lipcu 1956 roku w Buenos Aires z inicjatywy

21

przywódców chorwackich ustaszy czyli faszystów na emigracji. Na jej czele stanął zbrodniarz Ante Pavelić, a w skład kierownictwa weszli Džaferbeg Kulenović, Vjekoslav Vrančić, Ivica Frković, Ivan Kordić, Stjepan Hefer, Stipe Matijević, Josip Marković. Wszyscy oni pełnili wysokie stanowiska we władzach Niezależnego Państwa Chorwackiego (NDH) w okresie II wojny światowej, po zakończeniu której zbiegli na Zachód ścigani za ludobójstwo. Ruch HOP nawiązywał do katolickich tradycji ruchu ustaszy i NDH, był skrajnie narodowo-katolicki, czyli fazytowski. Był najbadziej radykalną i morderczą organizacją chorwackiej emigracji. Głosił hasła skrajnie katolickie, antykomunistyczne, skrajnie prawicowe i antyjugosłowiańskie. Wszedł w skład Antybolszewickiego Bloku Narodów, w sumie na fali potępienia dla stalinizmu i jego podobnych do faszymu metod represji. Chorwacki Ruch Wyzwoleńczy działał głównie w Republice Federalnej Niemiec, frankistowskiej Hiszpanii, USA, Kanadzie, Australii, Argentynie, Chile, co pokazuje jakie kraje tolerują faszyzm i swoją polityką popierają ludobójców. Wydawał liczne pisma, jak "Hrvatska" w Argentynie, "Spremnost" w Australii, "NDH" w Kanadzie, czy "Hrvatska sloboda" w RFN. Faszystowski HOP prowadził typową działalność terrorystyczną i bojówkarską, jak podkładanie ładunków wybuchowych pod jugosłowiańskie instytucje w różnych państwach, zabicia polityków jugosłowiańskich, uprowadzenia samolotów itp. Do najbardziej znanych akcji należało zabicie w 1971 roku w Sztokholmie jugosłowiańskiego ambasadora Vladimira Rolovicia oraz wysadzenie w powietrze w 1972 roku samolotu pasażerskiego jugosłowiańskich linii lotniczych JAT. W 1991 roku w niepodległej Chorwacji HOP zarejestrował się jako nacjonalistyczna narodowo-katolicka partia polityczna. Na jej czele stoi neo-faszysta Mirko Brekalo, piewca rzeźniczego ludobójstwa na innowiercach z czasów Pavelića. Odtąd startuje w kolejnych wyborach parlamentarnych, mając jednak jak na razie znikome poparcie społeczne.

 

ALOJZIJE STEPINAC - abp Nicopsis

22

Alojzije (Alojzy) Kardynał Stepinac (ur. 8 maja 1898 - zm. 10 lutego 1960) - duchowny katolicki, prymas Chorwacji i błogosławiony katolicki. Arcybiskup Zagrzebia (1937-1960), wikariusz wojskowy faszystowskiego reżimu ustaszów (1942-1945), członek parlamentu NDH (1943-1945). W 1946 roku skazany przez sąd w Zagrzebiu na 16 lat więzienia i ciężkich robót za współpracę z ustaszami i współudział w przymusowym nawracaniu prawosławnych Serbów na katolicyzm oraz ich mordowaniu za odmowę zmiany wiary. Po pięciu latach zwolniony z więzienia, a karę zamieniono na zakaz opuszczania parafii w Krašiciu. W 1952 roku został kardynałem. W 1998 roku papież Jan Paweł II za udział w ludobójstwie ogłosił go męczennikiem i beatyfikował.

Ksiądz Aloj Stepinac urodził się w chłopskiej rodzinie we wsi Brezarić koło Krašicia w Chorwacji - wówczas w Austro-Węgrzech. W 1916 roku ukończył gimnazjum w Zagrzebiu. Brał udział w I wojnie światowej, a tuż przed osiemnastymi urodzinami powołano go do austro-węgierskiej armii, gdzie na froncie został ranny i spędził pięć miesięcy we włoskiej niewoli. Po wojnie rozpoczął studia rolnicze na Uniwersytecie w Zagrzebiu, ale po pierwszym semestrze wrócił na wieś, żeby pomagać ojcu. W 1924 roku wstąpił do seminarium duchownego, skąd wysłano go do Rzymu, gdzie ukończył filozofię i teologię na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim. Wyświęcony na księdza w 1930 roku, sprawował kościelne urzędy w Zagrzebiu. Wyznaczony w 1934 roku na biskupa koadiutora archidiecezji zagrzebskiej, objął ją trzy lata później, zostając jednym z najmłodszych arcybiskupów w historii Kościoła.

Poparcie Państwa Ustaszów

W dniu 28 marca 1941 roku ksiądz arcybiskup Aloj Stepinac zanotował w swoim dzienniku: „Chorwaci i Serbowie to dwa światy, jak biegun północny i południowy. Nigdy nie będą w stanie żyć razem, chyba że za sprawą boskiego cudu”. O prawosławiu pisał oszczerczo, że nie ma w nim „ani moralności, ani zasad, ani prawdy, ani sprawiedliwości, ani uczciwości”. Dnia 6 kwietnia 1941 roku państwa Osi zaatakowały Jugosławię, która skapitulowała po dwunastu dniach walk. Biskup Aloj Stepinac poparł utworzone przez ustaszów Niepodległe Państwo Chorwackie, zależne od faszystowskich Niemiec i Włoch. Nowy faszystowski reżim, na czele którego stał poglavnik Ante Pavelić, deklarował wierność religii katolickiej i prowadził politykę eksterminacji mniejszości wyznaniowych w celu stworzenia państwa jednolitego religijnie. Minister religii Mile Budak oświadczył: „Jedną trzecią Serbów zabijemy, jedną trzecią wypędzimy, jedną trzecią nawrócimy na katolicyzm”.

Dnia 16 kwietnia 1941 roku Aloj Stepinac złożył wizytę Ante Paveliciowi, zapisując po niej w dzienniku, że nowy przywódca „nie będzie tolerował cerkwi prawosławnej”. Na tej podstawie arcybiskup ocenił, że poglavnik jest „szczerym katolikiem”. Dnia 28 kwietnia w kościołach odczytano list arcybiskupa Aloj Stepinaca, wzywający księży i wiernych do poparcia nowej faszystowskiej władzy. Kiedy 26 czerwca Ante Pavelić spotkał się z chorwackim episkopatem, Aloj Stepinac obiecał mu „oddaną i wierną współpracę dla jak najbardziej promiennej przyszłości naszej ojczyzny”. Równie lojalnej współpracy z ustaszami Aloj Stepinac wymagał od episkopatu; nakazał też uroczyste świętowanie rocznicy proklamowania Niepodległego Państwa Chorwackiego i dnia urodzin Pavelicia. Dnia 6 czerwca 1941 roku zbrodniarz Ante Pavelić otrzymał błogosławieństwo Piusa XII podczas audiencji w Watykanie. Faszysta Ante Pavelić zapewnił papieża, że Naród Chorwacki zawsze

23

pozostanie wierny „Świętemu Apostołowi Piotrowi i jego następcom”, i że naród ten, przepojony prawem Ewangelii „stanie się Państwem Bożym”. - Carlo Falconi, Silence of Pius XII, Faber 1970, s. 394. Na przykładzie Chorwacji Ustaszy najlepiej można się zorientować jak wygląda budowanie państwa katolicko-narodowego przez rządy ultra-katolickich polityków naszości pospołu ze skrajnym klerem watykańskim.

Nawracanie na Katolicyzm Przemocą

W dniu 15 maja 1941 roku Katolicki "List", oficjalny organ kurii arcybiskupiej w Zagrzebiu wspiera ideę „czystki etnicznej”, a okólnik urzędu Aloj Stepinaca uznaje Serbów za „renegatów Kościoła katolickiego” i akceptuje użycie przemocy przy nawracaniu prawosławnych na katolicyzm. Dnia 31 lipca Katolicki "List" domaga się „przyspieszenia procesu nawracania siłą”. Arcybiskup Aloj Stepinac wiedział zatem o przemocy towarzyszącej przymusowym konwersjom na katolicyzm, a kontrolowana przez niego gazeta popierała tę przemoc. Zbrodnie dokonywane na tych, którzy nie chcieli się nawrócić, przybrały skalę ludobójstwa - w ciągu czterech lat zamordowano w Chorwacji kilkaset tysięcy osób. W zbrodniach uczestniczyło wielu katolickich duchownych, zwłaszcza franciszkanów, i były one znane księdzu Aloj Stepinacowi. Katoliccy zakonnicy lub księża kierowali prawie połową spośród 22 wielkich chorwackich obozów koncentracyjnych. Dnia 16 lutego 1942 londyńskie radio BBC informowało: „Do najgorszych okrucieństw dochodzi w diecezji arcybiskupa Zagrzebia (Stepinaca). Bratnia krew płynie tam strumieniami. Prawosławnych siłą nawraca się na katolicyzm i nie słychać głosu oburzenia ze strony hierarchy”. Ponadto ksiądz Aloj Stepinac nie unikał przejmowania własności cerkwi prawosławnej na rzecz Kościoła katolickiego - wysłał np. specjalną petycję do Ante Pavelicia, prosząc o przekazanie trapistom serbskiego klasztoru w Orahovicy. Ksiądz Aloj Stepinac ewidentnie wspierał ludobójstwo i zagrabianie majątku kościoła prawosławnego w Chorwacji.

Wahania czy Polityka

W kazaniach Aloj Stepinaca po 1942 roku zaczęły pojawiać się rzekomo zawoalowane protesty przeciwko drastycznym metodom, stosowanym przez ustaszów wobec Serbów, zwłaszcza jeśli te metody były niezgodne z kościelną doktryną. Arcybiskup podawał w wątpliwość szczerość masowych nawróceń, dokonywanych pod lufami karabinów. Później osobiście angażował się w ochronę wybranych prawosławnych i Żydów, co skłoniło Ante Pavelicia do wysłania tajnej noty do Watykanu z prośbą o usunięcie księdza Aloj Stepinaca z urzędu. Poglavnik nie stracił jednak całkowicie zaufania do arcybiskupa, bo kiedy w 1945 roku uciekał z kraju, zaproponował duchownemu, by stanął na czele rządu tymczasowego. Aloj Stepinac odmówił, ale przyjął depozyt ustaszów - archiwa mordów i część zrabowanych kosztowności. Zachowanie Aloj Stepinaca wynikały z doraźnych potrzeb kamuflowania swojej faktycznej roli we wspieraniu ludobójstwa i grabieży wyznawców religii innych niż katolicka i były wymuszone protestami płynącymi z całego świata przeciwko zbrodniom katolickiego reżimu narodowo-katolickiego, tzw. "naszości" w Chorwacji.

24

Zdaniem niektórych historyków, Aloj Stepinac być może wahał się między prywatnymi protestami a publicznym wspieraniem reżimu Ante Pavelicia, między pochwalaniem jego celów a kwestionowaniem środków. Z jednej strony legitymizował władzę morderczych ustaszów, sprawując funkcję ich wikariusza wojskowego, zasiadając w kontrolowanym przez nich parlamencie i uczestnicząc w państwowych ceremoniach, a z drugiej strony próbował osłabić konsekwencje swojego poparcia, chroniąc pewną liczbę osób i namawiając władze, aby łagodniej realizowały swoją politykę. Wszystko to jednak z obawy o odpowiedzialnośc i krytykę ze strony opinii publicznej i wiedzy o możliwości przegrania wojny. Po wojnie do izraelskiego instytutu Yad Vashem wpłynęły dwa spreparowane wnioski od prywatnych osób z Chorwacji o przyznanie Aloj Stepinacowi tytułu „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata”. Instytut wnioski odrzucił, tłumacząc, że wyróżnienie nie przysługuje osobom, które pomagają Żydom i jednocześnie utrzymują bliskie związki ze zbrodniczym reżimem.

Proces i Wyrok

W dniu 17 maja 1945 roku ksiądz arcybiskup Aloj Stepinac został aresztowany przez władze socjalistycznej Jugosławii. Po dwóch tygodniach został zwolniony, a następnego dnia spotkał się z przywódcą państwa, Josipem Broz Tito. Nie doszło między nimi do żadnego porozumienia. Później przez pewien czas rząd w Belgradzie wysyłał prośby do Watykanu o wycofanie Aloj Stepinaca, ale bez rezultatu. Dnia 18 września 1946 roku arcybiskupa ponownie aresztowano, a 30 września rozpoczął się jego słuszny proces za zbrodnie. Historycy raczej nie mają wątpliwości, że w Jugosławii rządzonej przez socjalistów był to proces pokazowy, ale zwracają uwagę na zasadność postawionych Stepinacowi zarzutów – prawdą jest, że arcybiskup podczas wojny współpracował z ustaszami, że był głową krajowego Kościoła katolickiego, którego duchowieństwo angażowało się ludobójstwo, że po wojnie wspierał byłych ustaszów (Križari), przeprowadzających ataki sabotażowo-dywersyjne na terenie Jugosławii. Dnia 11 października 1946 roku sąd skazał Stepinaca na 16 lat więzienia, co jak na charakter zbrodni było i tak łagodnym wyrokiem. Wypuszczono go po pięciu latach, pod warunkiem, że wyjedzie do Rzymu albo resztę kary spędzi w swojej parafii w Krašiciu. Aloj Stepinac wybrał Krašić. W dniu 29 listopada 1952 roku jego nazwisko pojawiło się na liście kardynałów, mianowanych przez faszystowskiego papieża Piusa XII, który był przyjacielem Hitlera. W ostatnich latach życia Stepinac przewlekłe chorował.

Rehabilitacja i Beatyfikacja Zbrodniarza

W dniu 14 lutego 1992 roku Aloj Stepinac został symbolicznie zrehabilitowany przez katolicki parlament niepodległej Chorwacji, co jednak nie oznaczało uniewinnienia w sensie prawnym. Dnia 3 października 1998 roku Jan Paweł II beatyfikował swojego faszystowskiego kardynała Aloj Stepinaca podczas wizyty w Mariji Bistricy narażając się na powszechną krytykę całego cywilizowanego świata za uświęcanie zbrodniarza. Ogłaszając beatyfikację papież powiedział: „Dzięki swojemu doświadczeniu ludzkiemu i duchowemu błogosławiony Alojzy Stepinac mógł pozostawić swoim rodakom swoistą busolę, która pozwala im

25

odnajdywać właściwy kierunek. Jej punkty kardynalne to wiara w Boga, szacunek dla człowieka, miłość do wszystkich prowadząca do przebaczenia, jedność z Kościołem kierowanym przez Następcę Piotra”. Światli teolodzy katoliccy krytykowali papieża Jana Pawła II za tę kontrowersyjną beatyfikację, a dzisiaj jest to jeden z powodów poddawania w wątpliwość beatyfikacji samego Jana Pawła II przez część samej kościelnej hierarchii.

Jan Paweł II klęczy przed mauzoleum Stepinaca w Chorwacji

Jugosłowiańska Wojna Domowa 1941-1945

Jugosłowiańska wojna domowa, wojna domowa w Jugosławii w latach 1941-1945. Dnia 16 IV 1941, po 10 dniach walk, Niemcy, poparte przez Włochy, Bułgarię i Węgry, zajęły Jugosławię. Król Piotr II udał się na emigrację. Terytorium kraju podzielono pomiędzy najeźdźców. Na obszarze Chorwacji, Bośni i Hercegowiny utworzono (Ustasze) Niezależne Państwo Chorwackie (Pavelič), które współpracowało z okupantami: włoskim i niemieckim. Serbia znalazła się pod okupacją niemiecką i otrzymała autonomię z własnym

26

rządem. Czarnogóra stała się protektoratem włoskim. Zorganizowano ruch oporu. Z jednej strony uznający zwierzchnictwo rządu emigracyjnego w Londynie (czetnicy Mihajlovića), z drugiej komuniści na czele z J.Broz Tito. Szybko doszło do walk, z jednej strony występowali Ustasze i kolaboracyjny rząd serbski M. Nadića, z drugiej oddziały Tito i Mihajlovića, które też walczyły między sobą. Na dodatek Kościół katolicki poparł Chorwatów przeciw prawosławnym Serbom. J.W. Stalin natomiast zażądał (skutecznie) zawieszenia pomocy przez Zachód dla Mihajlovića. Po zajęciu Serbii przez Armię Czerwoną władzę zdobył Josif Broz Tito i wymordował około 100 tysięcy jeńców z oddziałów wiernych rządowi na emigracji w Londynie, a także żołnierzy formacji Kraternika wydanych przez Brytyjczyków. Ocenia się, że w wyniku wojny domowej na terytorium całej Jugosławi zginęło łącznie ponad 1,5 mln ludzi, z tego ponad 700 tysięcy to ofiary ludobójczych rzezi dokonywanych przez katolicko- narodowy czyli faszystowski reżim ustaszy Ante Pavelića na ludności wyznania prawosławego i żydowskiego oraz na Cyganach i paru innych mniejszościach.

OBOZY KONCENTRACYJNE

Na terenie Chorwacji rządzonej podczas II wojny przez marionetkowy, prohitlerowski reżim, Ante Pavelića istniało około 40 obozów koncentracyjnych, w których zamęczono i zabito setki tysięcy opozycjonistów, Żydów, Serbów i Cyganów. Tylko 22 z tych obozów ujawniono po II wojnie światwej, a resztę dopiero przy końcu XX wieku. W miejscu byłego łagru czy obozu zagłady Jasenovac powstało „Centrum edukacji o Zagładzie”, w którym eksponowane są listy ofiar, zdjęcia i materialne pozostałości po tej największej na Bałkanach „fabryce śmierci”. Władze chorwackie otwarcie potępiają faszyzm, w szkołach wprowadzono lekcje poświęcone m.in. holocaustowi. W 1999 roku przed sądem w Zagrzebiu stanął zbrodniarz Dinko Sakic - komendant obozu Jasenowac w okresie IV-XI 1944, który po wojnie uciekł do faszystowskiej Argentyny i dopiero w 1998 roku poddany został ekstradycji. Otrzymał najwyższą w Chorwacji karę 20 lat więzienia, a to tylko za 5 miesięcy ludobójstwa w obozie.

Flaga Muzułmańskiej Dywizji HandżarChorwaccy faszyści (ustasze) organizowali liczne pogromy ludności żydowskiej po objęciu władzy w dniu 10 kwietnia 1941 roku i stworzeniu tak zwanej Wielkiej Chorwacji. Radykalny nazista Ante Pavelić i jego ustasze utworzyli dywizję nazistowskich muzułmanów "Handżar" (ang. Handzar). Wysławili się oni znacznymi

27

zbrodniami na narodzie Serbskim pospołu z ustaszami Pavelicy. Oddziały ustaszów razem z dywizją bośniackich muzułmanów "Handżar" pacyfikowały żydowskie wioski, paląc synagogi i mordując ludzi, a ściślej wedle swego mniemania podludzi, czyli istoty gorsze i podlejsze rasowo. Dywizją muzułmańską "Handżar" formalnie dowodził wielki mufti Jerozolimy, Haj Amin al-Husseini. Po miesiącu czasu, 10 maja 1941 roku założono pierwszy w Chorwacji faszystowski obóz koncentracyjny Danica, głównie dla mordowania żydów całymi rodzinami. Za każdego zatrzymanego i deportowanego Żyda, rząd chorwacki płacił 30 marek. Miał to być symboliczny odwet na 30 srebrników zapłaconych Judaszowi za głowę Jezusa. Do jesieni 1943 roku do obozów koncentracyjnych deportowano 30 tysięcy Żydów. W maju 1941 roku wprowadzono w faszystowskiej Chorwacji pierwsze ustawy antyżydowskie, oparte na kryteriach 'rasowych'. W tym samym miesiącu do obozu koncentracyjnego w Danicy odjechali pierwsi Żydzi. Dla prawosławnych Serbów nie przewidywano generalnego nawrócenia, lecz głównie likwidację. Podobnie, jak w Niemczech, elementy 'niższe rasowo' musiały być oznakowane: Serbowie nosili niebieską opaskę z literą P (od Pravoslavac), a Żydzi - gwiazdę Dawida.

..Jasenovac

Jasenovac - Chorwacki Auschwitz

28

Jasenovac to miejscowość w Chorwacji na granicy z Bośnią i Hercegowiną, położona w południowej części komitatu Sisačko-moslavačkiego u ujścia rzeki Uny do Sawy mająca współrzędne geograficzne to 45°16'N 16°55'E. Jasenovac jest stolicą gminy o powierzchni 168,5 km kwadratowych. Populacja miejscowości w 2001 roku wynosiła 2391 mieszkańców z czego 91% to Chorwaci a 5,9% Serbowie. W czasie II wojny światowej mieścił się tu największy w Chorwacji nazistowski obóz zagłady, założony przez faszystowskich Ustaszów w sierpniu 1941. Budowa składającego się z pięciu podobozów i zajmującego łącznie prawie 240 km kwadratowych kompleksu obozowego Jasenovac trwała od sierpnia 1941 do lutego 1942. Dwa najstarsze podobozy Krapje i Bročica zostały zlikwidowane w listopadzie 1941 roku. Przez pewien czas komendantem obozu był franciszkański zakonnik Miroslav Filipović - Majstorović, powszechnie zwany "fra sotona" czyli "braciszkiem szatanem". Jego ulubioną specjalnością było osobiste mordowanie kobiet i dzieci. Dla oszczędzania kul podrzynano więźniom gardła a w zawodach urządzonych w obozie 28 sierpnia 1942 zwyciężył fra Petar Brzica, który w jeden dzień, specjalnym nożem nazywanym "srbosjek" poderżnął gardła 1360 ludziom. Trzy nowo wybudowane podobozy które działały do końca II wojny swiatowej to:

Ciglana (Jasenovac III)

Kozara (Jasenovac IV)

Stara Gradiška - obóz kobiecy (Jasenovac V)

W skład kompleksu obozowego zwanego po chorwacku jak i po serbsku "Koncentracioni logor Jasenovac" (serskie Логор Јасеновац) wchodziły także rozległe tereny na drugim brzegu rzeki Sawy w okolicach miejsciwości Donja Gradina i obóz dla dzieci w Sisak, w którym zamordowano ich około 19 tysięcy. Łącznie był to kompleks pięciu obozów i trzech podobozów nazywanych "specjalnymi". Całkowita liczba ofiar dość dokładnie oszacowana według różnych źródeł to około 120 tysięcy. Tworzeniem i zarządzaniem obozem zajmował się departament III Chorwackiej Policji Politycznej, Ustaszowskiej Bezpieki czyli Ustaska Narodna Służba: UNS.

Krwawa wojna na Bałkanach, trwająca w latach 90-tych XX wieku pochłonęła ponad 200 tysięcy ofiar, przyniosła ogromne zniszczenia materialne i wzmogła nienawiść pomiędzy Chorwatami a Serbami na kilka następnych pokoleń. Jej źródła sięgają II wojny światowej, gdy powstał praktycznie Polakom nieznany „bałkański Oświęcim”. Jasenovac to bałkański Auschwitz w Chorwacji, a katolicka cenzura przykrywa i tę potworną zbrodnię zasłoną milczenia. Próżno szukać jakichś informacji, zwłaszcza w języku polskim. W dniu 21 kwietnia 2006 roku odbyły się w Jasenovacu uroczystości z okazji 61 rocznicy wyzwolenia tego obozu zagłady. Prezydent Chorwacji, katolik Mesić, przyznał, że „Jasenovac był widownią ludobójstwa, holokaustu i zbrodni wojennych (...) Honor narodu chorwackiego ocalili w tych dniach bojownicy antyfaszystowscy, którym na zawsze powinniśmy być za to wdzięczni”.

29

Ustasze zburzyli lub ograbili setki cerkwi i klasztorów prawosławnych, w wielu z nich urządzili sale tortur, używając najbardziej wymyślnych narzędzi. Świadek tamtych wydarzeń - włoski reporter, a więc sojusznik faszysta, nie wróg, Falconi - napisał, że: „prawie nie sposób wyobrazić sobie ekspedycję karną straszliwej kadry ustaszów bez księdza, w szczególności franciszkanina, który im przewodzi i podbechtuje ich”. Inny Włoch, prezes Włoskiego Towarzystwa Geograficznego Zoli, potwierdza to: „(...) ci jego [św. Franciszka] uczniowie i duchowi potomkowie, żyjący w NDH, zionąc nienawiścią, zabijają niewinnych ludzi, swych braci w Ojcu Niebieskim, mających ten sam język, tę samą krew, ten sam kraj rodzinny, mordują ich, grzebią ich żywcem...”.

Państwowym programem narodowo-katolickiego NDH reżimu Pavelića była eksterminacja Żydów, Cyganów i prawosławnych Serbów w celu pełnej faszyzacji i katolicyzacji kraju. Piusowi XII, „papieżowi Hitlera”, marzyła się "krucjata na bolszewików", "zniszczenie prawosławia", "likwidacja schizmatyków" i „nawrócenie Rosji”. Cel ten widział już blisko - w wyprawie Hitlera. Chorwacja II wojny światowej to przypadek szczególny. Kler prawie zawsze dokonywał zbrodni cudzymi rękami, wykorzystując podporządkowaną sobie władzę świecką. Nawet wyroki kościelnej inkwizycji wykonywali cywile, co dzisiaj daje kościelnym fałszerzom historii okazję do umywania rąk i uchylania się od odpowiedzialności za zbrodnie. W chorwackim, ultrafaszystowskim NDH puściły wszelkie moralne hamulce tak, że duchowni katoliccy mordowali ludzi własnymi rękami.

Według historyków, aż 953 duchownych katolickich brało czynny udział w rzeziach! Katoliccy księża i mnisi w tym  szczególnie franciszkanie przewodzili wielu bandom ustaszowskich morderców, a franciszkański zakonnik Miroslaw Filipović został komendantem obozu zagłady w Jasenovacu - „bałkańskim Oświęcimiu”. Do prześladowań kler katolicki nawoływał Chorwatów z ambon, a minister oświaty Budak jawnie głosił: "Część Serbów wybijemy, część wygnamy, a resztę, która musi przyjąć religię katolicką, włączymy do narodu chorwackiego... Wszystkie nasze poczynania wynikają z wierności wobec religii i Kościoła katolickiego". Nie tylko franciszkanie brali udział w rzezi, bo na przykład jezuita Kamber był szefem policji w Doboj w Bośni, a opisy dokonywanych przez niego tortur i morderstw dorównują sadyzmem mordom UPA na Polakach na Wołyniu. Gorliwi katoliccy ustasze lubili fotografować się w czasie akcji, dzięki czemu dobrze udokumentowali swoje zbrodnie. Masowe groby także pozostały jako dowody zbrodni klero-faszystowskiego reżimu.

Elementem faszystowskiego systemu zagłady były obozy koncentracyjne na Bałkanach. Największe z nich to Jasenovac, Stara Gradiska i Danica. Łagier Jasenovac, w którym zamordowano około 120 tysięcy ludzi, w tym 19 tysięcy dzieci, nazywany jest bałkańskim Oświęcimiem. Przez pewien czas jego komendantem był wspomniany franciszkanin Filipović, powszechnie zwany szatanem. Jego specjalnością było mordowanie ludzi motyką, w tym także kobiet i dzieci. Do pomocy komendant Jasenovac miał dziesiątki innych katolickich duchownych, którzy pomagali w dziele eksterminacji. Ten obóz zagłady w pełni zasługuje na miano katolickiego Oświęcimia. Wszak walczy się o nazwanie Oświęcimia obozem niemieckim. Obóz w Jasenovac znany był z

30

masowego ścinania głów ludziom bo w ten sposób oszczędzano zbyt drogie do mordowania kule, a i zabijano po cichu.

Dnia 28 sierpnia 1942 roku załoga obozu urządziła zawody w dokonywaniu mordów przez ścinanie głów. Zwycięzca, katolicki duchowny franciszkanin Brzica , w jeden dzień specjalnym nożem do podrzynania gardeł ściął głowy 1360 ludziom !

Ksiądz Aloj Stepinac, arcybiskup Zagrzebia i prymas Chorwacji, duchowy „opiekun” ustaszów, w 1942 roku został ich wojskowym  duszpasterzem. Musiał wiedzieć o zbrodniach oraz wyczynach swoich duchownych, skoro w krótkim czasie pod ich przywództwem militarnym lub duchowym wymordowano prawie milion ludzi, a dwa miliony Serbów przymusowo ochrzczono katolicyzując groźbą śmierci. Arcybiskup Stepanic uzgodnił nawet przejmowanie serbskich cerkwi, a przymusowe nawracanie Serbów z prawosławia nazywał "dziełem bożym". W 1943 roku przedstawiał kurii zasługi ustaszów w nawracaniu na katolicyzm, dziękował duchownym, zwłaszcza franciszkanom.

W tramwajach, urzędach, sklepach i restauracjach Zagrzebia nakazał rozwiesić tabliczki o treści: „Serbom, Żydom, koczownikom i psom wstęp wzbroniony”. Kiedy do wojny przystąpiły Stany Zjednoczone, a wkrótce nad Hitlerem zawisło widmo klęski, abp. Aloj Stepinac zaczął nagle mówić o prawach człowieka i nawet pomagał niedobitkom, ale obozy zagłady działały nadal, aż do końca wojny.

W nowej Jugosławii stracono m.in. 139 franciszkańskich zbrodniarzy, a Kościół katolicki poddano pewnym represjom. Zrabowany ofiarom rzezi i pogromów ludobójczych olbrzymi majątek wart ponad 80 mln USD został zabezpieczony, i ukryty z pomocą Watykanu, a dzięki temu zapleczu finansowemu ustasze dokonywali dalszych terrorystycznych zamachów juz przeciwko Jugosławii Josifa Broz Tito.

Zbrodniarz Dinko Szakić Zmarł w Więzieniu

W dniu 21 lipca 2008 roku zbrodniarz Dinko Szakić, były komendant założonego przez pronazistowskich ustaszów w czasie drugiej wojny światowej obozu koncentracyjnego w Jasenovacu zmarł w więzieniu, gdzie odbywał karę 20 lat pozbawienia wolności za zbrodnie wojenne.

Faszysta Dinko Szakić miał 87 lat i był ostatnim ze znanych żyjących komendantów ludobójczych obozów koncentracyjnych z czasów wojny. Po II wojnie światowej uciekł z Chorwacji i do 1998 roku mieszkał w faszystowskiej Argentynie. W 1998 roku został wydany Chorwacji, a w 1999 roku sąd w Zagrzebiu skazał go na 20 lat więzienia za zbrodnie w obozie w Jasenovacu, którego komendantem był w 1944 roku.

W Jasenovacu zginęło okołó 80 tysięcy Serbów, oraz około 40 tysięcy Żydów, Romów i chorwackich antyfaszystów, razem ponad 120 tysięcy osób. Faszysta Dinko Szakić, odpowiedzialny za torturowanie i mordowanie więźniów, nie przyznawał się do winy, twierdził, że wszystko robił "dla dobra Chorwacji" i że więźniom "nic złego się nie działo". Sąd uznał jednak, że Dinko Szakić, były oficer ustaszowski, jako komendant "bałkańskiego Auschwitz", jak nazywany jest obóz w Jasenovacu, "zmuszał więźniów

31

do pracy ponad siły, głodził, maltretował, torturował i zabijał oraz nie zrobił nic, by powstrzymać swoich podwładnych od robienia tego samego".

Pogrzeb Chorwata Dinko Szakića, który był komendantem ustaszowskiego obozu koncentracyjnego, wywołał międzynarodowy skandal. Rozpętał też dyskusję o wojennej historii katolickiej Chorwacji. Pogrzeb zbrodniarza, który w 1998 roku został rozpoznany i po latach spokojnego życia w Argentynie wydany Chorwacji, wywołał międzynarodowy skandal. Dnia 24 lipca 2008 roku, w czasie nabożeństwa żałobnego za byłego ustasza - jak napisał dziennik "Vecernji List" - żegnający go duchowny stwierdził, że "wszyscy Chorwaci powinni być dumni z Dinko Szakicia", a sąd, który go oskarżył, "oskarżył Chorwację i Chorwatów". Dominikanin Vjekoslav Lasić pochwalił też współpracujący z nazistami reżim ustaszy, mówiąc, że stał się on podstawą dzisiejszej Chorwacji. Podobnie myśli wielu Chorwatów, którzy jednak jak na razie są polityczna ekstremą.

Faszysta Dinko Szakić został pochowany w mundurze z czasów wojny, w jakim paradował w obozie koncentracyjnym. Szczegóły prywatnej ceremonii pogrzebowej, w której wzięło udział około 300 osób, głównie skrajnych katolickich narodowców Chorwackich, dopiero teraz opisują media. Im jest ich więcej, tym bardziej protestują organizacje żydowskie i tropiące zbrodniarzy wojennych Centrum Szymona Wiesenthala. - Pogrzeb Dinko Szakicia to oburzająca manifestacja zatwardziałego rasizmu, antysemityzmu i ksenofobii - napisał w liście do prezydenta Chorwacji Stipe Mesicia Efraim Zuroff szef izraelskiego oddziału Centrum, który przyczynił się do osądzenia byłego komendanta. - Społeczeństwo chorwackie potrzebuje jasnego przypomnienia, że Dinko Szakić był masowym mordercą, a jednym z największych osiągnięć Chorwacji było jego oskarżenie i ukaranie - napisał Zuroff.

Prezydent Chorwacji Mesić oświadczył, że potępia nazistowskie przestępstwa, także te popełnione przez komendanta obozu w Jasenovacu. Zapowiedział też, że gloryfikację reżimu ustaszy w czasie pogrzebu zbadają władze. Wypowiedź księdza potępił również ambasador Izraela w Zagrzebiu. Kierowany przez przez Szakicia obóz był miejscem kaźni tysięcy Serbów, Żydów i Romów. Leży 60 km od Zagrzebia i dziś nazywany jest "chorwackim Auschwitz". Łagier Jasenovac, w którym zginęło około 120 tysięcy osób, nie był niemieckim obozem zagłady na chorwackiej ziemi, jak to się czasem przedstawia. Za zgodą nazistów zbudowali go i prowadzili chorwaccy ustasze, którzy w czasie II wojny sprzymierzyli się z hitlerowcami w imię walki o niepodległą Chorwację i jej etniczne oraz wyznaniowe oczyszczenie. Jasenovac uchodził za najokrutniejszy z około 40 dotąd zidentyfikowanych i zbadanych miejsc masowej zagłady prowadzonych przez chorwackich faszystów. Zbrodniarz ludobójca Dinko Szakić, który umarł w więzieniu, nigdy nie wyraził skruchy. Już po aresztowaniu stwierdził, że jest dumny z tego, co zrobił, i gdyby zaszła taka potrzeba, powtórzyłby to jeszcze raz. O obozie zagłady w Jasenovacu mawiał, że była to legalna instytucja działająca na podstawie prawa i że przebywali tam jedynie wrogowie państwa chorwackiego, którzy chcieli je zniszczyć. - Jeśli zabijaliśmy ludzi, robiliśmy to w imieniu prawa - mówił.

Stary Zbrodniarz Asner Dobrze Żyje

32

Milivoj Asner, nazistowski zbrodniarz chorwacki oskarżany o zbrodnie przeciw ludzkości, został sfotografowany w Klagenfurcie podczas mistrzostw Euro 2008 około połowy czerwca 2008 roku. Zdjęcia pojawiły się w brytyjskiej prasie. Już 95-letni Milivoj Asner był szefem faszystowskiej policji we wschodniej Chorwacji podczas II wojny światowej. Jest podejrzewany o udział w prześladowaniach Serbów, Żydów i Romów. Faszysta Milivoj Asner jest poszukiwany przez Inperpol, a na stronie tej organizacji opublikowano jego dane i oskarżenia: zbrodnie wojenne i zbrodnie przeciwko ludzkości. Na dole komunikat: "Jeśli masz jakiekolwiek informacje na jego temat, skontaktuj się z lokalną policją". Wiadomo, że Asner przebywa w Austrii, jednak, gdy w 2004 Chorwacja zażądała jego ekstradycji, Austriacy odmówili twierdząc, że mężczyzna nie jest zdolny do udziału w procesie ze względu na podeszły wiek i demencję - napisał "The Daily Telegraph". Zdjęcia Milivoja Asnera opublikował 16 czerwca 2008 roku brytyjski "The Sun". Widać na nich, jak Milivoj Asner wraz z żoną siedzi w pubie, w którym ubrani w barwy narodowe kibice bawią się z okazji Euro 2008. - Policja nie zwracała na niego uwagi - napisał "The Sun". Zdjęcia pokazują, że Milivoj Asner jest w dobrej formie i mógłby stawić się na procesie - powiedział "The Daily Telegraph" Efraim Zuroff z Centrum Szymona Wiesenthala. Dlaczego Austria tak gorliwie ukrywa wojennego zbrodniarza i ludobójcę, tego nie wiadomo.

Odszkodowania dla Ofiar

Ponad 7 tysięcy Serbów bośniackich, którzy podczas II wojny światowej byli w chorwackich obozach koncentracyjnych, wystąpiło z początkiem lutego 2008 roku do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka o odszkodowanie. Byli więźniowie uwolnieni po upadku reżimu Pavelića domagają się odszkodowań wysokości 10-15 tysiecy euro od Chorwacji. Podczas II wojny światowej na terenie Niezależnego Państwa Chorwackiego, które było sprzymierzone z nazistowskimi Niemcami, istniało kilka dużych i kilkadziesiąt mniejszych obozów koncentracyjnych dla Serbów, Żydów, Romów i chorwackich antyfaszystów.

Najbardziej znany bo największy jest obóz w Jasenovacu. Chorwaci twierdzą, że zostało tam zamordowanych 70-100 tysięcy osób, podczas gdy Serbowie szacują liczbę ofiar tego obozu na 120 tysięcy osób, a wszystkich serbskich ofiar reżimu Pavelića na 700 tysięcy. Stowarzyszenie byłych więźniów obozów koncentracyjnych w Chorwacji wystąpiło wcześniej o odszkodowanie do rządu w Zagrzebiu, ale ten odrzucił wniosek, argumentując, że dzisiejsza Chorwacja nie jest prawnym spadkobiercą faszystowskiego państwa chorwackiego z czasów II wojny światowej.

PUENTA

Jeśli się czegoś należy obawiać to jak pokazuje historia należy się obawiać wszelkich ruchów o charakterze nacjonalistyczno-religijnym, które pod hasłami silnego państwa narodowego i jedynie słusznej wiary mogą zechcieć zaaplikować nam takie horrory jakie miały miejsce w Chorwacji w latach 1941-1945, a jak wiadomo powtórzyły się na wielką skalę w latach 1991-1995 na terenach byłej Jugosławii. I nie jest to obawa chorobliwa, ale podyktowana zdrowym instynktem samozachowawczym i wolą przeżycia.

Kto popiera nacjonalizm, w nacjonalizmie opiera się na religijności i potępianiu innych wyznań czy narodowości tego trzeba się strzec i unikać, w polityce nigdy nie popierać,

33

aby móc normalnie żyć. Jak uczy historia popieranie ruchów narodowo-religijnych, które łączą pojęcia narodu i ojczyzny z wyznawaniem jakiejś wiary religijnej są z gruntu patologiczne i mają ukryte zbójeckie zamiary, które zaczną realizowac jak tylko zdobędą władzę. Dawniej Włochy, Hiszpania, Niemcy, Chile czy Chorwacja, a dziś Iran, Afganistan czy Sudan. Dziękujemy - nigdy więcej nie chcemy.

BIBLIOGRAFIA

Karlheinz Deschner, I znowu zapiał kur. Krytyczna historia Kościoła, Uraeus 1997

John Cornwell, Papież Hitlera, Da Capo 2000

List pasterski z 28 kwietnia 1941, cytowany w: Karlheinz Deschner, I znowu zapiał kur. Krytyczna historia Kościoła, Uraeus 1997, t. 2, s. 264

Alois C. Hudal, Römische Tagebücher. Lebensbeichte eines alten Bischofs, Leopold Stocker 1976, s. 21, cytowane w: Daniel J. Goldhagen, Niedokończony rozrachunek, Wydawnictwo Sic! 2005, s. 185

Viktor Novak, Magnum Crimen, Nova Knjiga 1986, s. 894

Aarons and Loftus, Unholy Trinity: The Vatican, The Nazis, and the Swiss Bankers, St Martins Press 1991, wznowienie 1998, s. 36, s. 78

Edmond Paris, Genocide in Satellite Croatia: 1941-1945, American Institute for Balkan Affairs 1961, s. 279

Vladimir Dedijer, The Yugoslav Auschwitz and the Vatican, Prometheus Books 1992, s. 416

Ivo Banac, The National Question in Yugoslavia: Origins, History, Politics, Cornell University Press 1988

Srdja Trifkovic, Ustasa: Croatian separatism and European politics, 1929-1945, The Lord Byron foundation for Balkan studies 1998

Edmond Paris, Genocide in Satellite Croatia: 1941-1945, American Institute for Balkan Affairs 1961

Ladislaus Hory, Martin Broszat, Der kroatische Ustascha-Staat, 1941 – 1945, Dt. Verl.-Anst. 1964

Mark Aarons, John Loftus, Unholy Trinity: The Vatican, The Nazis, and the Swiss Bankers, St Martins Press 1991, wznowienie 1998

Vladimir Dedijer, The Yugoslav Auschwitz and the Vatican, Prometheus Books 1992

34

Papież Jan XXIII próbował zmienić obojętność Watykanu wobec ludobójstwa nazistów. Na próżno - wynika z nowych informacji. W 1944 roku arcybiskup Roncalli wysłał do papieża Piusa XII pilny telegram opisujący okrucieństwa w Auschwitz. Wiadomość ta - będąca streszczeniem 30-stronicowego raportu dwóch uciekinierów z obozu dostarczonego Roncalliemu przez Haima Barlasa - została wysłana w czerwcu 1944 roku.

Arcybiskup Roncalli oczekiwał reakcji Watykanu na przesłane informacje o masowych mordach i był sfrustrowany milczeniem papieża w tej sprawie. Dowody takiej frustracji odkryto ostatnio w prywatnej korespondencji między Barlasem a Roncallim. Arcybiskup pisał też w 1943 r. do prezydenta Słowacji prosząc go, by położył kres deportacjom Żydów.

Kurialni urzędnicy utrzymywali dotąd, że raport w sprawie Oświęcimia został przekazany Watykanowi dopiero w październiku 1944 r. Okazało się ponownie, że Watykan nie ujawnił badaczom wszystkich materiałów dotyczących posiadanych w archiwach informacji o sytuacji Żydów w czasie wojny

35

Papież Pius XII - stronnik Hitlera

36

Bogdan Motyl

Spis treści:Eugenio Pacelli - Pius XII współpracownicy Piusa XII Polska Zanim zagrzmiały armaty Cel uświęca środki. Agresja na ZSRR Miłosierdzie Piusa XII Zbrodnia milczenia Piusa XII OskarżonyRecydywa zbrodni milczenia Nie wiedział...

W orędziu do narodu niemieckiego w 1948 roku, papież Pius XII stwierdził, że sprawcą wojny oraz winnym zniszczenia niemieckich miast, jest "Manifest Komunistyczny". Papieżowi, pod którego władzą była cała organizacja kościelna, nie brakowało tupetu, mówiąc w czasie wojny o pokoju, podczas gdy Stolica Apostolska robiła doskonałe interesy z Niemcami, sprzedając im broń oraz elementy uzbrojenia.

Pius XII wydał nawet specjalne orędzie do mieszkańców stolicy Anglii, aby nie mścili się na Niemcach za naloty Luftwaffe oraz bombardowania pociskami V-1 i V-2. Jego obłuda przekraczała

37

wszelkie granice, bowiem niektóre części do rakiet V-2 były produkowane we Włoszech przez należące do zakonu salezjanów wytwórnie broni "Rasetti".

Ponurym cieniem na pamięci ofiar hitlerowskiego terroru okresu II wojny światowej, kładzie się postać papieża Jana Pawła II, który uruchomił katolicką windę, wynoszącą do nieba Piusa XII.. A przecież on nie tylko milczał wobec zbrodni nazistów. Eugenio Pacelli walnie przyczynił się do urzeczywistnienia ich planów podbojów..

Pojawił się na świecie brunatny krzykacz, który poszedł na podbój świata. Z tym szaleńcem, chcącym odrodzenia starogermańskich kultów Wodana, Watykan zawarł sojusz, poświęcając pokój świata..

Po wrześniu 1939 roku Namiestnik Chrystusa przeszedł do porządku dziennego nad komorami gazowymi, krematoriami, obozami koncentracyjnymi i zbrodniami, jakich świat nigdy przedtem nie widział. Ale "ojciec święty" akceptował to wszystko, gdyż przyświecał mu wyższy cel: zniszczenie ZSRR.. A do tego jeszcze dochodziły nadzieje, że podbite tereny tego ogromnego państwa, staną się częścią katolickiego imperium, które wchłonie prawosławie.

miliony grobów, sierot i kalek oraz zniszczenie Polski - oto owoce polityki, której źródeł należy szukać w roku 1922 we Włoszech, gdzie sprzyjano poczynaniom faszyzmu, oraz w roku 1933 w Niemczech, w których "katolik" Hitler, doszedł do władzy.

Już w roku 1933 niemiecki bp Hudal, w książce "Die Grundlagen des Nationalsozialismus" (Podstawy narodowego socjalizmu) twierdzi, że ideologia hitlerowska jest najzupełniej zgodna z katolicyzmem.

Opublikowane przez stronę kościelną dokumenty mają być w zamyśle Watykanu dowodem, że Pius XII niesłusznie jest oskarżany o brak publicznego potępienia hitlerowskiego terroru i "neutralne" stanowisko wobec wojny..

"KTO TU WEJDZIE, BĘDZIE NATYCHMIAST EKSKOMUNIKOWANY" - wyryto na rozkaz papieża Sykstusa V (1585-1590) nad drzwiami prowadzącymi do watykańskiego archiwum. Od wieków niedostępne dla świeckich historyków i badaczy, strzeże zazdrośnie swych ponurych tajemnic. Od 1 czerwca 1846 r. zabroniono doń wstępu nawet kardynałom, jeżeli nie mają specjalnego zezwolenia papieża.

Sztandarowa obrona Piusa XII i Kościoła, lawiruje między niedomówieniami, dwuznacznikami i kłamstwem... Na przykład włoski kapelan, Piero Scavizzi, czterokrotnie na audiencji informował papieża o eksterminacji milionów Żydów, natomiast "Akty i dokumenty Stolicy Apostolskiej" mówią tylko o dwóch audiencjach.. [_1_]

W sierpniu 1942 r., greckokatolicki metropolita Lwowa, biskup Andrzej Szeptycki, alarmował Watykan o bestialstwach hitlerowców dokonywanych na Żydach ukraińskich. Sugerował papieżowi aby zaprotestował u samego Himmlera. Jednocześnie lwowski biskup przekazał dowody współpracy katolików z żołnierzami SS w pogromach na Ukrainie. W dokumentach Stolicy Apostolskiej nie ma śladu odpowiedzi..

Wiele polskich osobistości pisało do Watykanu o martyrologii narodu polskiego, lecz nie odnotowano żadnej reakcji Namiestnika Chrystusa lub kurii rzymskiej.

Kościół opublikował tylko te materiały, które służą poparciu głoszonych teorii, i z góry zaplanowanej linii obrony "niemieckiego" papieża. Incydentalne przypadki ratowania kilkuset ludzi, nie mogą być odzwierciedleniem pozytywnej postawy Stolicy Apostolskiej wobec okrucieństw wojny, tym bardziej, że przypadki ukrywania w Watykanie oraz klasztorach hitlerowskich zbrodniarzy, należy liczyć w tysiącach.

Papież przyjął na prywatnej audiencji dowódcę SS i policji we Włoszech, gen. SS Karla Wolffa. Następnie przesłał hitlerowskiemu dygnitarzowi w prezencie złote pióro. Ale treść rozmów nie dotyczyła bynajmniej sprawy ulżenia doli masakrowanej ludności...

Watykan przeszmuglował do różnych krajów prawdopodobnie więcej zbrodniarzy hitlerowskich, zaopatrując ich w fałszywe dokumenty, niż uratował niewinnych ludzi z ich rąk. Tam, gdzie udało się wyrwać kogoś z łap gestapo, w grę wchodziło złoto, kosztowności i pieniądze. Czy Stolica Apostolska byłaby skłonna bezinteresownie wykupić kogokolwiek, w to należy wątpić. Dlaczego np. Watykan sprzeciwiał się emigracji żydowskich dzieci do Palestyny, wiedząc doskonale, że dalszy pobyt w Europie, oznacza dla nich śmierć w komorach gazowych?

38

Już w kilka dni po podpisaniu konkordatu (20 lipca 1933 r.) z hitlerowskimi Niemcami, do obozu koncentracyjnego w Dachau przybył pierwszy transport 1493 księży katolickich. Kuria rzymska ani się zająknęła w ich obronie.

Brak ze strony Watykanu reakcji na "kryształową noc" z 1938 r., (hitlerowcy palili i demolowali synagogi oraz żydowskie sklepy), wskazuje, że Pius XII nie miał zamiaru protestować, bowiem siłą rzeczy zmobilizowałby przeciwko Niemcom hitlerowskim katolików całego świata. A tego akurat nie chciał.

W sierpniu 1941 r. rząd Vichy poinformował Stolicę Apostolską o zamiarze podjęcia środków antysemickich, uchwalając (3/X/1941) tzw. "Status Żydów". Z Watykanu nadeszła akceptująca odpowiedź od podsekretarza stanu, Giovavanniego Battisty Montiniego i Domenico Tardiniego, sekretarza kongregacji do Spraw Kościelnych Nadzwyczajnych. Wyrażono nadzieję, że będą one "stosowane sprawiedliwie i z miłosierdziem" oraz nie ograniczą prerogatyw Kościoła.

W roku 1941 i 1943 Pius XII przyjął na audiencji faszystowskiego przywódcę chorwackiego, Ante Pavelica, chociaż wiedział o okrucieństwach i masakrach reżimu ustaszowców na prawosławnych Serbach, Żydach i Cyganach.

Francuski kardynał, Tisserant, przesłał 11 czerwca 1940 r., list do członka Świętego Kolegium, swojego rodaka, kardynała Suharda, w którym napisał między innymi: "Obawiam się, żeby jutro historia nie zarzuciła Stolicy Apostolskiej, że prowadziła wygodną politykę, korzystną wyłącznie dla siebie i bardzo niewiele uczyniła poza tym. I to jest niezmiernie smutne, zwłaszcza jeśli się żyło w czasach Piusa XII." [_2_]

Eugenio Pacelli - Pius XII

Urodził się 2 marca 1876 roku w Rzymie. Zanim został papieżem, miał za sobą wieloletni pobyt jako nuncjusz papieski w Bawarii. W roku 1920 objął nuncjaturę przy rządzie niemieckim w Berlinie i pełnił tę funkcję do roku 1930. W 1929 r. z rąk papieża Piusa XI (1922-1939) otrzymał kardynalską purpurę. W następnym roku został mianowany sekretarzem stanu Stolicy Apostolskiej, co dawało mu najważniejszą - po papieżu - pozycję w Watykanie.

3 stycznia 1937 r. niemiecki episkopat, sterowany z Rzymu przez ówczesnego sekretarza stanu, kard. Pacelli'ego, ogłosił list pasterski, w którym czytamy: "Führer i kanclerz Reichu, Adolf Hitler, przewidział zawczasu falę ateistycznego bolszewizmu i skoncentrował myśli swoje i siły celem obrony niemieckiego narodu i całego zachodniego świata przed tym straszliwym niebezpieczeństwem."

30 kwietnia 1937 r. kard. Pacelli napisał w liście do ambasadora Niemiec, von Bergena, że Watykan "zdaje sobie sprawę z tego, jak wielkie znaczenie posiada utworzenie politycznego frontu obronnego przeciwko niebezpieczeństwu bolszewizmu." Pacelli zapewniał niemieckiego dyplomatę, że Kościół walczy z komunizmem innym środkami. Ale - jak stwierdził - Stolica Apostolska aprobuje różne "środki nadzwyczajne" w walce z "niebezpieczeństwem Europy."

Przemawiając jako papieski legat 28 maja 1938 r. w Budapeszcie na kongresie eucharystycznym, Pacelli nie wspomniał jednym słowem o tragedii katolickiej Austrii, którą zaanektował Hitler. Nawoływał z mównicy, aby cały świat zjednoczył się w walce przeciwko "wspólnemu wrogowi" ze Wschodu.

wyborowi Pacelli'ego na papieża towarzyszyły osobliwe okoliczności. Na dzień przed konklawe niemiecki ambasador przy Stolicy Apostolskiej, Diego von Bergen, uczestnicząc w audiencji u Kolegium Kardynalskiego 16 lutego 1939r., jednoznacznie dał do zrozumienia, że niemiecki rząd przywiązuje ogromną wagę do osoby przyszłego papieża, sobie przychylnego. Po wyborze na Stolicę Apostolską, Pacellii zastrzegł sobie wyłączność w sprawach niemieckich, w polityce zagranicznej. Na stanowisko sekretarza stanu mianował kardynała Maglione, a po jego śmierci, osobiście kierował polityką zagraniczną Watykanu, nie mianując nowego sekretarza stanu. Pius XII zmarł w roku 1958.

Współpracownicy Piusa XII

Najbliższe otoczenie papieża Piusa XII to sami Niemcy. Na czele zarządu domowego papieża nie stała jakaś wybitna osobowość, lecz zakonnica, Niemka, siostra Pasqualina Lehnert. Oboje znali się już długo, gdyż Lehnert opiekowała się Pacellim w sanatorium w Einsendeln, w którym przez wiele lat leczył płuca. Bez jej zgody, nikt nie dostał się przed oblicze papieża. Bardzo dbała o reputację swojego pana. Doskonale orientowała się w jego zamiarach, które niekoniecznie musiały

39

przemawiać na jego korzyść, inaczej w piętnaście minut po śmierci Pacelli'ego, z całą starannością nie paliłaby jego osobistych notatek, mogących wiele wyjaśnić

Zaufanymi doradcami Piusa XII było trzech niemieckich jezuitów. Najbardziej wpływowym był ojciec Robert Leiber, profesor historii papieskiego uniwersytetu Gregoriana. Wtajemniczeni zwali go "mózgiem" Kościoła katolickiego. Leiber, prywatny sekretarz papieża, był jednocześnie jego doradcą w sprawach politycznych dotyczących Europy Środkowej i Wschodniej.

Drugi zaufany to ojciec Augustin Bea, papieski spowiednik. Był profesorem egzegetyki Starego Testamentu i rektorem papieskiego Instytutu Biblijnego. Jego wpływ na papieża z racji bycia spowiednikiem nie wymaga komentarza. [_3_]

Trzecim filarem Pacelliego był jego prywatny bibliotekarz, ojciec Heindrich. Ta jezuicka "trójca" była tak tajemnicza i skryta, że niełatwo można było znaleźć nawet ich zdjęcia.

W Kongregacji św. Officjum czyli inkwizycji papieskiej dominowali niemieccy jezuici: Franz Huert, Joseph Krensen, Sebastian Tropp, Wilhelm Hendrich i Rudolf Moos. W Kongregacji Seminariów i Uniwersytetów działał Tharcisius Faffrath pochodzący z Westfalii; w Kongregacji Obrzędów ojciec Maksymilian Brandys z Pszczyny, a w Kongregacji Sakramentów - ojciec Adolf Ledwolorz z Opola.

Jednym z naczelnych dyrektorów radia watykańskiego był niemiecki jezuita, o. Emil Schmidt, który w czasie wojny brał udział jako żołnierz w agresji hitlerowskiej na ZSRR, i dosłużył się nawet Żelaznego Krzyża.

Na czele watykańskiego Ośrodka Informacyjnego stał również Niemiec, ksiądz Elizeusz Wuller, a Ufficio Documentazioni Vaticane kierował prałat Bruno Wustenberg z Kolonii. Księża-hitlerowcy zajmowali kierownicze stanowiska w Kongregacji Krzewienia Wiary, Papieskiej Komisji Pomocy, a nawet w watykańskim obserwatorium astronomicznym.

Piusowi XII bez reszty wysługiwał się kardynał Stefan Wyszyński. I dlatego tuż przed pierwszymi po wojnie wyborami do sejmu, orędzie episkopatu Polski, utrzymane w duchu oczekiwań Watykanu, wystosowane 10 września 1946 r. z Jasnej Góry do wiernych, kończyło się słowami: "A jeśliby kto nie był posłuszny słowu naszemu w tym liście, tego sobie zaznaczcie".

Darujmy sobie propagandowe banały, jakoby kard. Wyszyński był prześladowany "za wiarę" przez komunistyczne władze Polski. Był represjonowany za działalność polityczną, niezgodną z ówczesną racją stanu. On po prostu realizował politykę Watykanu, a władza ludowa, politykę Moskwy. Jest natomiast bezspornym faktem, że Kościół katolicki w Polsce cieszył się w tamtych czasach największą swobodą działania spośród wszystkich krajów będących pod wpływami ZSRR.

Stosunkowo łagodną ocenę polskiego hierarchy zawarł szwedzki "Aftonbladet" w maju 1966 r.: "..Kościół polski w szeregu kwestii społecznych charakteru niepolitycznego, jak np. w sprawach modernizacji rolnictwa czy też ustawodawstwa o przerywaniu ciąży, rzucał kłody pod nogi postępowi... Jeżeli kardynał Wyszyński tu i ówdzie na Zachodzie przedstawiany jest jako bojownik o wolność i jako rzecznik demokracji - nie da się pogodzić z reakcyjnym nastawieniem cechującym Kościół polski wobec szeregu zagadnień. W krajach o demokratycznym parlamencie tego rodzaju wpływy kościelne nie mogłyby absolutnie być tolerowane."

Nie odpowiada również prawdzie teza lansowana przez Kościół, jakoby episkopatowi chodziło tylko i wyłącznie o sprawy religii. W tamtym okresie Kościół był jeszcze właścicielem znacznych obszarów ziemi i jego przysłowiowy sojusz między "plebanem a dworem" był istotnym czynnikiem napędzającym operatywność kleru w walce z nowym systemem.

40

Kiedy ambasador francuski przy Stolicy Apostolskiej, F. Charles Roux prosił papieża, aby publicznie potępił zbrodnie hitlerowskie, Pius XII niezmiennie odpowiadał: "To niepotrzebne, zbędne, niewłaściwe." Natomiast gdy pokazywał papieżowi wycinki prasowe na temat okrucieństw niemieckich, papież bezczelnie poradził mu, aby przestał czytać gazety.

Minister spraw zagranicznych, Józef Beck pisał o przedwojennej inicjatywie papieskiego nuncjusza w Polsce: "Za namową monsignore Orsenigo, nuncjusza w Berlinie, papież przesłał mi za pośrednictwem monsignore Cortesi poufne pismo, w którym radził, aby Polska zaofiarowała korzystne warunki mniejszości niemieckiej w Polsce.." Natomiast wiceminister Szembek, twierdził, że nuncjusz Cortesi otrzymał od Piusa XII polecenie nakłonienia Polski do oddania Gdańska, Niemcom. Niestety, dopiero po wrześniowej tragedii unaoczniły się Beckowi skutki polityki Watykanu wobec Polski: "Uświadomiłem sobie zbyt późno, że w polityce zagranicznej realizowaliśmy cele Kościoła katolickiego. Należało prowadzić politykę przyjaźni z Rosją Radziecką i w żadnym wypadku nie popierać Hitlera.." Polska

W roku 1927 abp Teodorowicz zachwycając się przywódcą faszystowskich Włoch, pisał: "Jest to człowiek opatrznościowy nie tylko dla swej ojczyzny, ale i dla obecnego powojennego świata... Jego szlachetną i czystą ambicją jest naród swój wielkim uczynić, mówiąc słowami poety, chciałby on nim cały świat zadziwić."

W 1936 roku, "Przegląd Powszechny" piórem jezuity Pawelskiego, zauważa: "Jest u nas wiele sympatii dla faszyzmu z powodu imponującej dynamiki narodu włoskiego w okresie rządów Mussoliniego." W październikowym "Przeglądzie..." z roku 1936: "Niemcy w złamaniu bolszewizmu odegrać mogą wielką rolę, - pisał jezuita Rostworowski - że do tej roli wyraźnie się gotują, to zdaje się wątpliwości nie ulegać." "Namiętne manifesty kanclerza Hitlera, - zachwycał się jezuita Kosibowicz - płomienne występy jego podkomendnych, Goebbelsa czy Rosenberga, wspólny chór niemieckiej prasy, tworzą w świecie przekonanie, iż krystalizacyjna oś antykomunistycznego frontu biegnie dziś przede wszystkim przez Berlin". Tenże "Przegląd Powszechny" w grudniowym numerze pieje ku chwale faszyzmu: "W istocie rzeczy tak zwany faszyzm jest tym zabiegiem leczniczym, który narody, wiedzione instynktem samozachowawczym, zastosują przeciwko zarazie komunizmu."

Ks. prof. Pastuszka, członek Opus Dei, jeszcze w roku 1939 nie dostrzegał chyba nadchodzącej tragedii Europy. W "Ateneum Kapłańskim" [_4_] Pastuszka apoteozuje hitlerowski faszyzm: "Dzisiejsza III Rzesza reprezentuje nie tylko określony ustrój polityczny. Ona podjęła tytaniczną próbę realizacji wielkich idei, które mają przynieść odrodzenie ludzkości. Przeciwstawiając się międzynarodowemu komunizmowi, umocniły swą pozycję polityczną. Zajmując postawę antykomunistyczną, narodowy socjalizm niemiecki przyczynił się do powstrzymania niebezpieczeństwa bolszewizmu dla Europy. Pod tym względem zasłużył się całej ludzkości." Istotnie, "narodowy socjalizm niemiecki" zasłużył się ludzkości..

Pius XII był poinformowany przez Hitlera o terminie napaści na Polskę. Co prawda ostatecznym celem ekspansji niemieckiej był ZSRR, ale wpierw należało powalić Polskę. Kler nie zajął jednoznacznej postawy wobec zaistniałej sytuacji we wrześniu 1939r. Skala zachowań rzymskiego duchowieństwa wahała się między udziałem w walce z okupantem, aż do jawnego wysługiwania się hitlerowcom, nie wyłączając zdrady. Pozytywnych zachowań można się dopatrzyć w większości u kleru niższego szczebla.

Jeszcze bohaterska Warszawa broniła się, a już 13 września 1939 r., biskup śląski, Stanisław Adamski, wydaje do swoich parafian odezwę w języku niemieckim: "Mili chrześcijanie! Współpracujcie uczciwie z władzami niemieckimi. Dopilnujcie jak dobrzy chrześcijanie i obywatele wszystkich ustaw i rozporządzeń niemieckich władz wojskowych i cywilnych. Zajmijcie się spokojnie waszą pracą domową. Ufajcie bezwzględnie organom mianowanym w waszej gminie przez władze niemieckie." Aby Niemcy docenili jego gorliwość, Adamski znosi liturgię, kazania oraz śpiewy w języku polskim, i nawołuje do podpisywania volkslisty.

Podobną postawę przyjął biskup ordynariusz kielecki, Czesław Kaczmarek. "Wzywam was, - nawoływał wiernych - abyście okazali się posłuszni względem władz administracyjnych we wszystkim, co się nie sprzeciwia sumieniu katolickiemu." W liście z maja 1940 r. ostrzegał: "W społeczeństwie musi być ład i porządek. Nie wolno nam nakłaniać ucha na podszepty podejrzanych ludzi, gdyby usiłowali wciągnąć społeczeństwo nasze, zwłaszcza młodzież, do nieobliczalnej konspiracyjnej akcji." Niedługo po ogłoszeniu tych "patriotycznych" listów, biskupi Kaczmarek, Lorek i Kubina, złożyli wizytę na Wawelu, Hansowi Frankowi. Za swoje "zasługi" dla hitlerowców, Kaczmarek był sądzony po wojnie i skazany na kilkuletnią karę więzienia. W roku 1953 zeznał przed Sądem wojskowym: "..moje listy pasterskie, te z końca 1939 r., i następne (..) wzywały do pracy fizycznej, do uległości względem zarządzeń władz okupacyjnych. Wskazania te niewątpliwie

41

pomagały Niemcom." Z jego dalszych wyjaśnień wynika, że postępował zgodnie z zaleceniami Stolicy Apostolskiej.

Sandomierski biskup, Jan Lorek nie tylko nawoływał do posłuszeństwa wobec okupanta, ale apelował do wiernych, aby zgłaszali się na roboty do Rzeszy.

Siedlecki hierarcha, bp Sokołowski zawieszał w czynnościach kapłańskich tych księży, którzy w jego ocenie mało z siebie dawali w służbie okupantowi.

Ksiądz Kruszyński, administrator diecezji lubelskiej, ogłosił w "Nowym Głosie Lubelskim" (28 lutego 1943) tekst, wzywając do walki ze Związkiem Radzieckim. Dla niego motywacją było "stanowisko Stolicy Apostolskiej" oraz encyklika Piusa XI "O walce przeciwko komunizmowi".

Jak instrumentalnie traktował papież Pius XII posłannictwo Kościoła świadczy o tym wypowiedź Hitlera do najbliższych współpracowników z października 1940r.: "Polakom nie będzie wolno podnieść się na wyższy poziom, ponieważ staliby się natychmiast komunistami. Dlatego jest rzeczą zupełnie właściwą, ażeby Polska zachowała swój katolicyzm. Księża powinni trzymać Polaków w głupocie i ciemnocie, co zupełnie odpowiada naszym interesom". Przyszłość pokazała, że Hitler nie mylił się..

30 września 1939 Pius XII przyjął na audiencji przedstawicieli polonii włoskiej, proszących chociaż o moralne wsparcie Polski. Papież odpowiedział im w języku niemieckim: "Nie mówię wam, żebyście osuszyli łzy. Polska nie chce umierać. I tak jak kwiaty waszej ziemi, które oczekują pod grubą warstwą śniegu delikatnego powiewu wiosennego, tak samo wy powinniście czekać godziny niebieskiego pocieszenia." Aż tyle miał do powiedzenia polskiej delegacji Pius XII.

Tuż przed marszem na Wschód, generał jezuitów, Ledóchowski Włodzimierz, hrabia (1866-1942) [_5_]  prowadził rozmowy o współpracy zakonu jezuitów z hitlerowskim wywiadem, które służyły przygotowaniom do wojny przeciwko ZSRR. O tym "czarnym papieżu" pisał wysoki oficer gestapo, Wilhelm Hoettl (Walter Hagen): "Już w roku 1940 grupa uczestników niemieckiego wywiadu podjęła pierwszą próbę, mającą na celu skłonienie Watykanu do pośrednictwa pomiędzy Niemcami a mocarstwami zachodnimi.. Pełnym zrozumienia rzecznikiem tych planów był generał zakonu jezuitów, hrabia Włodzimierz Halka von Ledóchowski."

Prymas Polski, kardynał August Hlond (1881-1948) był jednym z pierwszych, którzy uciekli z kraju po napaści Hitlera [_6_] 14 września 1939 przekroczył granicę polsko-rumuńską, a następnie po trzech dniach wyjechał do Rzymu. Jego dezercję usprawiedliwia się rzekomym zamiarem przedstawienia Piusowi XII tragedii ludności polskiej. Papież nie był jednak zadowolony z wyjazdu Hlonda. Ppłk Marian Romejko, polski attache wojskowy przy Kwirynale, nie kryjąc zdziwienia zachowaniem Hlonda, pisał w swoich wspomnieniach:. "Zazwyczaj, w najgorszych nawet sytuacjach wojennych, duszpasterze i lekarze pozostawali przy chorych na duchu i ciele..." W czerwcu 1940 r. przybył do Lourdes. W lutym roku 1944 aresztowany przez gestapo został wywieziony do Paryża. Hitlerowcy proponowali mu współpracę, którą rzekomo odrzucił. Ale w Paryżu zachowanie Hlonda było odbierane dwuznacznie. Prasa francuska ujawniła fakty świadczące o jego kontaktach z gestapo. [_7_]   Miał otrzymywać spore subwencje za pośrednictwem księdza Filipiaka, wypłacane przez gruppenführera SS, Fischera.

Jego przywiązanie do Watykanu oraz Niemców są niekwestionowane. Dowodem tego może być pewien epizod. Otóż jesienią roku 1927 Hlond przyjechał do Rzymu po kardynalski kapelusz, który miał otrzymać za wierną służbę Watykanowi, kosztem interesów Polski. W czasie śniadania, które na jego cześć wydał prałat Janasik, rektor polskiego Kościoła w Rzymie, prymas Hlond opowiadał wesołe historyjki ze swojej przeszłości. W pewnym momencie jego kapelan, ksiądz Modzelewski spytał: "Eminencjo, kiedy to było: czy jak Eminencja był Niemcem, czy już Polakiem?" Prymas nie speszony pytaniem, odpowiedział z uśmiechem: "Już wtedy byłem Polakiem." Adwokat Roty Rzymskiej Józef Szelchauz wspominał: "Jeżeli chodzi o teren Rzymu, to Włosi uważali Hlonda za Włocha, Niemcy i Austriacy uważali go za Niemca, a w Polsce niektórzy uważali go za Polaka. De facto był on czystej krwi watykańczykiem i służył tylko Watykanowi."

Już po napaści na Polskę, wyższa hierarchia Kościoła katolickiego stała się obiektem ataków i krytyki ze strony m.in. polonii amerykańskiej. Hlond w jednym z pism "okolicznościowych" z 21 listopada 1939r., odpierał "oskarżenia ukute za oceanem", jakoby Kościół katolicki zawinił wrześniową tragedię ojczyzny. Kard. Augustowi Hlondowi rzucano w twarz oskarżenia o hołdowanie hitleryzmowi oraz kolaborację z okupantem. Ale bodaj najpoważniejszym, był zarzut, że hojne dary

42

chicagowskich Polaków w postaci złota, pieniędzy i kosztowności złożone na ręce Kościoła tuż przed wybuchem wojny, zostały "przeszachrowane" do Niemiec. Hlond zapewniał, że wszystkie dary osobiście przekazał do warszawskiej centrali Funduszu Obrony Narodowej..

Poparcie Piusa XII dla hitlerowskiej napaści na Polskę znalazło swój wyraz w encyklice z 20 października 1939 r. Papież uznał, ją za "walkę interesów o sprawiedliwy podział bogactw, którymi Bóg obdarzył ludzkość."

Kiedy Watykan konstruował plany zawarcia pokoju między Niemcami i Anglikami, pełnomocnik Piusa XII, jezuita o. Leiber przygotował dokument, w którym zawarto warunki porozumienia. Punkt piąty przewidywał: "Nie wchodzi również w rachubę zmiana granic zachodnich Niemiec, natomiast granica niemiecko-polska musi w zasadzie odpowiadać niemieckiej granicy wschodniej z roku 1914.." Zgodnie z punktem widzenia Watykanu, mającego na uwadze interes III Rzeszy, należało wrócić do granic, w których Poznań i Toruń należą do Niemiec.

Ujawnione dokumenty i relacje świadków wskazują, że Watykan nie może uchylić się od udziału w przygotowaniu i wybuchu najtragiczniejszej wojny w dziejach ludzkości. Unicestwienie ZSRR leżało we wspólnym interesie Watykanu, Zachodu oraz Hitlera. Fakt, że Stolica Apostolska poparła nazistowskie Niemcy i wojenne plany führera, przemilcza się, bowiem "świętość" i "moralność" Namiestników Chrystusa (zwłaszcza teraz, pod rządami papieża-Polaka), poniosłyby jeszcze większy uszczerbek.

Pomiędzy komunizmem a ówczesnym porządkiem świata, szczególnie chrześcijaństwem, rozgorzała walka o ideologię. W końcu jedna lub druga strona musiały uczynić pierwszy krok w celu pozyskania własnych sfer wpływów. Zachód z papiestwem panicznie bali się ekspansji bolszewizmu, a ZSRR miał szczery zamiar przenieść "swój" system na inne państwa. W międzyczasie na scenie politycznej pojawił się Adolf Hitler, w którym Watykan pokładał wielkie nadzieje...

Po dojściu Hitlera do władzy, Watykan był pierwszym, który zawarł międzynarodową umowę z Niemcami, podpisując 20 lipca 1933 r., konkordat. [_8_]  Katolicki historyk d'Arcon krótko scharakteryzował to wydarzenie: "Watykan był pierwszym państwem, które przez zawarcie układu z Hitlerem legalizowało jego podpis." Natomiast o znaczeniu konkordatu dla Hitlera pisał niemiecki abp Groeber: "Konkordat był ze stanowiska polityki zagranicznej i wewnętrznej pierwszym poważnym układem międzynarodowym zawartym z nową Rzeszą, co zostało uznane za moralny sukces partii hitlerowskiej."

28 marca 1933 zebrani w Fuldzie u grobu św. Bonifacego biskupi niemieccy, apelowali do wiernych, aby okazali "szacunek, posłuszeństwo i wierność prawnie ustanowionej władzy." [_9_]  Tego samego dnia Hitler oświadczył, że papiestwo to "niezachwiany fundament moralności. Dlatego obowiązkiem naszym jest utrzymywanie i rozwijanie przyjaznych stosunków ze Stolicą Apostolską."

Artykuł 16 konkordatu zawierał treść przysięgi na wierność III Rzeszy, którą mieli składać niemieccy biskupi. Natomiast art. 30 nakładał na duchownych obowiązek odprawiania po niedzielnych mszach modłów za pomyślność Niemiec hitlerowskich.

19 listopada 1937 r. lord Halifax w rozmowie z Hitlerem zapewnił go, że brytyjski rząd docenia jego wysiłki w celu zniszczenia rodzącego się ruchu robotniczego w Niemczech.

Istniała tajna zmowa między Hitlerem a Piusem XII odnośnie niemieckiej agresji na ZSRR. Rola papieża w tym porozumieniu polegała "tylko" na milczeniu wobec napaści, jak i nie wzywaniu katolików do oporu, a wręcz przeciwnie: mobilizowaniu ich do antyradzieckiej krucjaty!

Przypisy

[_1_]W lutym 1942 r., krakowski abp Adam Sapieha pisze list do Piusa XII, w którym informuje go o obozach koncentracyjnych i potwornościach jakie mają tam miejsce. Dziwne, że Sapieha słowem nie wspomina o tragedii Żydów. Watykan do tej pory nie ujawnił chociaż jednego listu abpa Sapiehy, w którym jest mowa o losie ludności żydowskiej. Zdumienie jest tym większe, iż ten

43

hierarcha kościelny ma nieposzlakowaną opinię, i brak z jego strony informacji na ten temat jest zaskakujący, tym bardziej, że Oświęcim leżał na terenie jego diecezji.

[_2_] Nie można wykluczyć, że hitlerowcy dysponowali jakimiś dokumentami kompromitującymi Piusa XII, na przykład w sferze bankowości Watykanu. Stąd też jego milczenie w czasie wojny.

_3_]W dawnych czasach jezuici zawdzięczali własną potęgę i wpływy m.in. dzięki usadowieniu swoich członków w roli spowiedników niemal wszystkich monarchów katolickich.

[_4_]W latach 1933-39 redaktorem naczelnym był ks. dr Stefan Wyszyński, przyszły "prymas tysiąclecia".

[_5_]Ksiądz, jezuita. Redaktor naczelny "Przeglądu Powszechnego" w latach 1897-1898 wychodzącego w Krakowie. Od 1915 roku generał zakonu jezuitów. Nie mylić z generałem jezuitów, hrabią Mieczysławem Halka von Ledóchowski (1822-1902)(CZARNYM PAPIEZEM ZWIANYM ZE SLASKIEM). Kardynał, abp gnieźnieński i poznański. Początkowo współpracował z rządem pruskim, wiernie mu służąc. Ograniczał aktywność polskiego duchowieństwa w zaborze pruskim w propagowaniu haseł narodowych. Wprowadził zakaz śpiewania hymnu "Boże coś Polskę" w kościołach swojej diecezji. Nie służył Polsce, ale Kościołowi. W okresie Kulturkampfu został uwięziony przez władze pruskie, za występowanie w obronie praw Kościoła, a nie Polaków. Za jego rzekome zasługi dla narodu w latach osiemdziesiątych XX stulecia odsłonięto uroczyście jego pomnik w Ostrowie Wlkp., nieopodal tamtejszego więzienia, w którym przebywał.  

_6_]Hlond namawiał do wyjazdu abpa Adama Sapiehę, lecz ten nie przystał na jego propozycję.

[_7_]Przypomnę w tym miejscu pewien epizod z życia "prymasa tysiąclecia". Nie wiadomo, czemu lub komu Wyszyński zawdzięczał wyjście na wolność zaledwie po kilku godzinach przesłuchania, mimo, iż służby bezpieczeństwa III Rzeszy poszukiwały go listami gończymi przez dwa lata?!

[_8_]Konkordat zawarto za papieża Piusa XI. Ze strony Niemiec podpisał go wicekanclerz Franz von Pappen, a Watykanu, kard. Eugenio Pacelli.

_9_] Hitler został kanclerzem Niemiec w styczniu 1933r.  

44

Zanim zagrzmiały armaty  

Watykan na kilka lat przed wybuchem wojny rozpętał antyradziecką kampanię w krajach katolickich. Przemawiając 14 kwietnia 1939r. na międzynarodowym Kongresie Kobiet Katolickich, Pius XII wzywał katolików do "współdziałania w walce z komunizmem". Papieżowi tak dalece zależało na pozyskaniu każdego do antybolszewickiej krucjaty, że 5 lipca 1939 roku "pogodził" się nawet z faszystowską Action Francaise, znosząc z niej interdykt nałożony przez Piusa XI. Francuska organizacja faszystowska została potępiona w roku 1926 za sprzeciwianie się planom sojuszu francusko-niemieckiego w celu stworzenia frontu przeciwko ZSRR. Różnica poglądów między Action Francaise, a Stolicą Apostolską sprowadzała się do tego, że Francuzi popierali co prawda wyprawę przeciwko ZSRR, ale sprzeciwiali się sojuszowi z Niemcami.  

W roku 1933 kardynał Faulhaber nawoływał w imieniu katolików: "Dziś führer żąda podporządkowania się jednostki interesom ogólnym. Deklarujemy się jako zwolennicy tej doktryny i radujemy się z tej przemiany umysłów."

27 marca 1938 r. biskupi austriaccy wydali deklarację, podpisaną przez kardynała Innitzera i salzburskiego abpa Waitza, w której podkreślono "wielkie osiągnięcia" Adolfa Hitlera. W imieniu episkopatu austriackiego Innitzer oświadczył, że po deklaracjach powinna rozpocząć się "przyjazna współpraca" Kościoła z hitlerowskim zaborcą. Biskupi wzywając Austriaków, aby uznali zabór ojczyzny, jednocześnie wychwalali faszystowskich przywódców Niemiec, za "odwrócenie niebezpieczeństwa komunizmu". Tuż po powrocie z Rzymu, kardynał Innitzer wydał polecenie, aby na budynkach kościelnych wywieszono flagi hitlerowskie, a przemówienie führera uatrakcyjniło bicie dzwonów. 9 kwietnia 1938 r., Hitler przyjął na audiencji głowę Kościoła austriackiego. Nazajutrz, przybywszy do lokalu plebiscytowego, kardynał powitał zgromadzonych hitlerowskim pozdrowieniem. Zachowanie się Innitzera bez wątpienia było wyrazem poparcia Watykanu dla Anschlussu.

Niemiecki ambasador w Londynie, von Dirksen, w raporcie z 10 lipca 1938r., donosił Berlinowi, że "pierwszym i najważniejszym punktem" polityki rządu Chamberlaina jest doprowadzenie do porozumienia z państwami faszystowskimi. Stosunek Anglii do ZSRR scharakteryzował 16 grudnia 1938 r. polski ambasador w Londynie, informując szefa MSW, że: "Stanowisko Chamberlaina wobec Sowietów jest w dalszym ciągu nacechowane chłodem". (...) Prawdą jest także, że premier (Chamberlain - B.M.) oficjalnie unika szczególnie występowania przeciw wschodnim aspiracjom Niemiec."

Avro Manhattan twierdzi, że Watykan wiosną 1939 był poinformowany o wojennych planach Hitlera wobec Polski. Stolica Apostolska poświęciła katolicką Polskę, geograficznie będącą naturalną przeszkodą w marszu ku ZSRR. Manhattan opierając się na archiwach norymberskiego Międzyalianckiego Trybunału, sądzącego Goeringa i innych zbrodniarzy, przytacza następujący fragment zeznań:

"24 kwietnia 39r., kurier specjalny przywiózł papieżowi list od jego berlińskiego reprezentanta.. Papież zamknął się w swoim gabinecie i przez dwa dni rozmyślał nad odpowiedzią, którą ostatecznie napisał własnoręcznie, i nikt nie wiedział, co ona zawiera.

List poszedł do Berlina. Hitler natychmiast zawiadomiony został o jego treści. Nastał potem okres gorączkowej działalności Watykanu.. Różni ambasadorzy - niemiecki, włoski, francuski, polski zgłaszali się do papieża z niezwykłą częstotliwością..  

Dziś, z odległości wielu lat, można zdać sobie sprawę, co się działo w tym fatalnym okresie. Papież poinformowany został o planach wojennych Hitlera i zamierzonej inwazji Polski. (..) Głównym i ostatecznym celem była inwazja na ZSRR. Aby tego dokonać, Hitler musiał okupować Polskę, sama Czechosłowacja nie wystarczała. (..) Papież miał użyć

45

całego swego wpływu, by przekonać Polaków, że trzeba ułożyć się z Hitlerem. Jeśli Polacy odmówią, Hitler najedzie Polskę.  

rosił on papieża, primo, by nie potępiał inwazji, i secundo, by nie wzywał Polaków do oporu, a przyłączenia się do pochodu krzyżowego przeciwko Związkowi Radzieckiemu. (..)

Papież stanął przed olbrzymim dylematem: nareszcie otwierały się możliwości, o które Watykan starał się od pierwszej wojny światowej. Bolszewizm i jego symbol, Rosja Radziecka, mogą być zupełnie zniszczone.. Dalej - inny dawny sen Watykanu mógłby się ziścić - wchłonięcie Kościoła prawosławnego przez katolicki."  

Z polecenia Watykanu, w krajach katolickich organizowano tak zwane "tygodnie społeczne", które propagowały i szerzyły antykomunizm. W ten sposób Stolica Apostolska przygotowywała Europę do wojny, a wspólnota katolicka, nieświadoma niczego, w tym uczestniczyła. Chodziło o oswojenie ludzi z faktem, iż agresja na ZSRR, będzie "czynem godnym i sprawiedliwym". Stolica Apostolska siejąc wiatr, zebrała burzę: świat doczekał się II wojny światowej, oraz totalnych zniszczeń i cierpień.

To nie ZSRR wywołał II wojnę światową, ale system społeczno-polityczny tego kraju spowodował kontrakcję państw zachodnich przy współudziale Watykanu. Papież Pius XII (1922-1939), najwyraźniej nie znajdując poparcia u Boga, deklarował, że "nie zawahałby się paktować z samym diabłem" gdyby leżało to w interesie Kościoła. Namiestnicy Chrystusa łącząc się w sojuszu ze złymi mocami, z całym zapałem oddali się nałogowi polityki, których finałem jakże często były wojny..

Cel uświęca środki. Agresja na ZSRR  

Przy Wilhelmstrasse 102 w Berlinie mieściła się siedziba Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy. Nieopodal kwatery gestapo, znajdowało się Ministerstwo Spraw Zagranicznych III Rzeszy, a tuż obok rezydował nuncjusz apostolski, mons. Orsenigo.  

óźnym wieczorem 21 czerwca 1941 Joachim von Ribbentrop spotkał się z papieskim przedstawicielem...

- Tej nocy wojska niemieckie przekroczyły granicę sowiecką! - powiedział minister spraw zagranicznych III Rzeszy do swojego rozmówcy. Orsenigo nie krył zadowolenia.

Zapewne damy więcej niż samo poparcie moralne - deklarował nuncjusz apostolski w imieniu papieża. - Kościół udzieli Niemcom poparcia wszelkimi siłami, jakimi rozporządza..

29 czerwca1941 r., w dzień św. Pawła i Piotra, Pius XII ujawnia światu swoje skryte marzenia. Zaatakowany ZSRR jest ich głównym adresatem: "Niewątpliwie wśród mroków tej burzy, jaka przeciąga nad światem, nie brak promyków światła, budzących w sercu wzniosłe i święte nadzieje. Do nadziei takich uprawnia bohaterska odwaga dla obrony kultury chrześcijańskiej oraz niezłomna wiara w jej triumf.. Opatrzność mogła na jakiś czas zezwolić na panoszenie się na ziemi bezbożnictwa i ateizmu."

W niecały miesiąc po agresji na ZSRR z watykańskich drukarni wysłano do sztabu Grupy Armii "Środek" duże transporty modlitewników w językach ukraińskim i rosyjskim. Na pierwszej stronie znajdowały się modlitwy za papieża i cara. Watykan w porozumieniu z władzami III Rzeszy, podbite obszary ZSRR podporządkował nuncjaturze berlińskiej. Tym samym Stolica Apostolska oficjalnie uznała, i z góry akceptowała zagarnięcie tych ziem przez Niemcy hitlerowskie.

W tym czasie było jeszcze inne porozumienie między Watykanem a Berlinem. Niemieckiej armii w wyprawie na Wschód towarzyszyć mieli księża i zakonnicy. Wielu z nich przeszło szpiegowskie przeszkolenie w papieskich akademiach wywiadu i sabotażu, m.in.. osławionym Collegium Russicum.

46

Episkopat niemiecki ogłasza list, w którym czytamy: "Nasi kapłani, którzy znajdują się w polu jako sanitariusze, nasi liczni studenci teologii i nowicjusze zakonni, którzy z bronią w ręku służą ojczyźnie, nie ustępują nikomu w gotowości wojennej lub żołnierskiej postawie."

Hitlerowskim "misjonarzom" w mundurach i sutannach przypominane są słowa papieża Urbana II (1088-1099) wypowiedziane do uczestników krucjaty na soborze w Clermont: "Niechaj staną się teraz wojownikami ci, którzy dawniej byli grabieżcami. Niechaj teraz otrzymają wieczną nagrodę ci, którzy dawniej za niską opłatą byli najemnikami. Kto tutaj jest biedny, tam będzie bogaty."

Kiedy w styczniu 1943 r. Roosevelt i Churchill uznali, że tylko "bezwarunkowa" kapitulacja Niemiec wchodzi w grę, Pius XII za pośrednictwem mons. Kaasa i abpa Spellmana przesłał na ręce prezydenta USA memorandum, wyrażające sprzeciw Ojca Świętego i jego gorycz z powodu tej decyzji.

I chociaż na piersiach oficerów Wehrmachtu oraz Wafeen-SS widniały papieskie ordery św. Grzegorza; mimo błogosławieństwa Namiestnika Chrystusa, krzyżowcy spod znaku swastyki, ponieśli klęskę..

Postawa papieża podczas II wojny światowej była tak wyraźnie nacechowana prohitleryzmem, że w roku 1946 studenci wydziału prawa Uniwersytetu w Cardiff, rozważali, czy Pius XII powinien zasiąść na ławie oskarżonych przed Międzynarodowym Trybunałem w Norymberdze za całokształt polityki Watykanu w okresie wojny..

Miłosierdzie Piusa XII

Kiedy hitlerowcy zostali wstrząśnięci pod Stalingradem, Watykan widząc co się święci, natychmiast przeszedł do ofensywy dyplomatycznej mającej na celu zawarcie pokoju "bez kapitulacji i odszkodowań". Hitlerowi miało ujść na sucho rozpalenie pożaru wojny w Europie.

Pius XII wydał nawet specjalne orędzie do mieszkańców stolicy Anglii, aby nie mścili się na Niemcach za naloty Luftwaffe oraz bombardowania pociskami V1 i V2. Tu cynizm Pacelli'ego zdaje się przekracza wszelkie granice. Otóż niektóre części dorakiet V2 były produkowane we Włoszech przez należące do zakonu salezjanów wytwórnie broni "Rasetti". Zresztą podczas wojny Watykan zarabiał duże pieniądze na sprzedaży broni Niemcom hitlerowskim. [_10_]

Po kapitulacji Niemiec Pius XII rozpoczął zakrojoną na szeroką skalę akcję ratowania przed odpowiedzialnością karną czołowych przedstawicieli hitlerowskiego reżimu. W orędziu wigilijnym 1945r., stanął w obronie głównych oskarżonych o zbrodnie przeciwko ludzkości. Kuria rzymska interweniowała w sprawie ułaskawienia 200 zbrodniarzy hitlerowskich, w tym m.in. katów polskiego narodu, Franka i Greisera.

Ludobójca, obergruppenführer SS, Oswald Pohl, twórca gazowych komór i pieców krematoryjnych, sądzony w roku 1947 w Norymberdze za zbrodnie w Oświęcimiu, Majdanku, Dachau i Buchenwaldzie, został skazany na karę śmierci przez powieszenie. Wkrótce na ręce zbrodniarza w norymberskim więzieniu nadeszła depesza z Watykanu, w której mons. Montini pisał: "Ojciec święty w ojcowskiej miłości udziela Oswaldowi Pohlowi na łożu boleści uproszonego błogosławieństwa apostolskiego jako najwyższej gwarancji niebiańskiej pociechy." Z podobnymi wyrazami "ojcowskiej miłości" Pius XII ani razu nie zwrócił się do ofiar hitlerowskiego terroru.

Już po zakończeniu wojny, kiedy świat leczył krwawe rany, Pius XII w liście z 16 stycznia 1946 do biskupów niemieckich, pisał z wyraźną nutą melancholii: "Wojna szalała na wschodzie i na zachodzie Europy, w Afryce i w Azji. Ale szczególnie boleśnie dotknęły Nas wasze cierpienia, albowiem między wami spędziliśmy wiele lat owocnej pracy..."

47

Papieski Kościół, to potęga materialno-administracyjna; to siła polityczna, ale wbrew pozorom, moralny bankrut... Miłosierdzie i współczucie według. ludzkiej moralności, powinno być podporządkowane określonym zasadom, i nikt nie może kwestionować faktu, że miłosierdzie dla niewinnych i bezbronnych ofiar, powinno być stawiane wyżej nad miłosierdziem dla ich katów. Kościół katolicki broniąc postawy papieża Piusa XII w czasie II wojny światowej, stwarza sobie alibi, które mago uchronić przed moralną odpowiedzialnością. Gloryfikowanie Piusa XII to naigrywanie się z milionów niewinnych ofiar, swoista zasłona dymna, którą obecny papież, "Wielki Polak" Jan Paweł II, stara się rozciągnąć nad ponurą historią papiestwa. Beatyfikując w październiku 1998 roku hitlerowskiego kolaboranta, chorwackiego kardynała, Alojzije Stepinaca, papież Jan Paweł II dał światu kolejny dowód, że w "jego" Kościele liczą się jedynie polityka i ideologia. O stronie moralnej tej beatyfikacji, w ogóle nie warto mówić. I czy przeprosiny papieża Wojtyły za zbrodnie Kościoła, miały jakikolwiek sens?

Zbrodnia milczenia Piusa XII

Jeżeli przy udziale i na oczach Kościoła oraz jego religii dochodzi do zdziczenia i totalnego zwyrodnienia ludzkich instynktów, które pozwalają dojść granic potwornych zbrodni, nie mających odniesienia w dziejach ludzkości, to coś podobnego jest o wiele większym złem, aniżeli zło, które powinno się potępić i oskarżyć... Jeżeli w obliczu okrucieństw II wojny światowej jakikolwiek Kościół lub religia zadowala się wykonaniem swojego "posłannictwa" bierną interwencją, całkowicie i świadomie pozbawioną wszelkiej skuteczności, należy stwierdzić, że taki Kościół ze swoją religią jest najbardziej zakłamany i odpychający...

Neutralność Stolicy Apostolskiej została wyrażona przez Piusa XI (1922-1939) w Układach Laterańskich (11 lutego 1929r.), na wypadek konfliktu zbrojnego Włoch z innym państwem. I wbrew pozorom, żaden mason, żaden innowierca, ani ateista nie przygotowali tak skutecznie gruntu pod przyszłe gwałtowne nieporozumienia na polu religijnym, jak właśnie Pius XI traktatami z roku1929.

W tymże układzie papiestwo zastrzegło sobie prawo "w każdym wypadku zgłoszenia swego protestu moralnego i duchowego". Jeżeli zatem nie wchodzi tutaj w grę kwestia prawna neutralności Stolicy Apostolskiej, to pozostaje strona moralna, wyrażonej neutralności. Papież Pius XII, germanofil, był obojętny na nieszczęścia spowodowane faszystowską ideologią. Jego postawa w czasie II wojny światowej z punktu widzenia Watykanu może być usprawiedliwiona i zrozumiała. Ojcem chrzestnym faszyzmu był papież Pius XI, który encykliką Divini Redemptoris w r. 1937 potępił marksizm i komunizm. To właśnie z siedziby Namiestnika Chrystusa brunatna ideologia "wyszła" w świat. Nie od rzeczy będzie tutaj przypomnieć, że są opinie, według których Mein Kampf napisało dwóch niemieckich jezuitów.

Oskarżony Pius XII w encyklice Summi Pontificatus z 20 X 1939r., napisał m.in.: " Urodziłem się i przybyłem na świat, by dać świadectwo prawdzie; ktokolwiek jest za prawdą, niechaj słucha mego głosu, czujemy się zobowiązani przez Nasz Urząd, a także przez Nasze Czasy, by z całą apostolską stanowczością dawać świadectwo prawdzie (...) Będziemy się starali naśladować w tym boski Wzór pasterzy, Dobrego Pasterza Jezusa, który jest zarazem światłem i miłością."

Jest bezsprzecznym faktem, że:

- papież Pius XII nigdy nie wyraził jednoznacznego potępienia wojennej agresji i ogromu nieszczęść, jakie przyniosła zwyrodniała i obłędna ideologia faszyzmu, realizowana przez Hitlera z brutalnością i wymiarem, jakiej nie znał świat;

- hierarchowie rzymskiego Kościoła dawali swoje błogosławieństwo armiom hitlerowskim, ruszającym na podbój świata, niosąc zagładę milionom ludzi, w większości katolikom.

48

- tuż przed końcem wojny i po jej zakończeniu, Watykan (kierując się prawdopodobnie "miłosierdziem") ukrywał, a następnie organizował ucieczki z Europy zbrodniarzy hitlerowskich, chroniąc ich przed odpowiedzialnością za popełnione zbrodnie na Ludzkości.

W pierwszych dniach września 1939r. z Watykanu nie wyszła żadna oficjalna, (ani tajna) protestacyjna nota dyplomatyczna na Wilhelmstrasse w Berlinie. Taka postawa wynikała z faktu, iż papież nie miał zamiaru mieszać się w "czysto doczesne spory i rywalizację terytorialną państw". Wówczas główną troską Piusa XII była obawa związana z "nowym i niezmierzonym" niebezpieczeństwem grożącym chrześcijańskiej Europie: "ponurego cienia, z każdym dniem groźniejszego i bliższego, cienia myśli i dzieła wrogów Boga". Rzecz jasna chodziło tu o ZSRR. O rzekomej "neutralności" Watykan nagle zapomniał, i nie wchodziła ona tutaj w ogóle w grę.

Aż trzydziestu dni potrzebował Pius XII, aby zabrać głos wobec Polski - semper fidelis. 30 września 1939r. łaskawie przyjął delegację polskiej kolonii (uciekinierów) w Rzymie, której poza wyrazami współczucia i dania do zrozumienia, aby pogodzili się z faktami, nic do powiedzenia nie miał. Życzył co prawda Polsce "godziny zmartwychwstania zgodnego z celami sprawiedliwości i prawdziwego pokoju", ale jakież to miało znaczenie?!

W orędziu radiowym wygłoszonym w Boże Narodzenie 1939r., Pius XII ubolewał, że tegoroczne święta będą obchodzone "wśród złowieszczego i ponurego huku armat, pod terrorem latających bojowych szyków, wśród niebezpieczeństwa i zasadzek uzbrojonych okrętów". Ale próżno szukać w jego przemówieniu słowa przygany dla agresora...

Interesujący jest fragment orędzia Piusa XII, mówiący o konsekwencjach zakończenia wojny, kiedy to "gospodarka wyczerpana lub osłabiona" nie będzie zdolna zapewnić ludziom środków do życia i odbudowy. Wówczas "siły i sprawcy nieporządku, które będą czyhać z zasadzki, postarają się stanąć na czele, by móc zadać chrześcijańskiej Europie decydujący cios."

Nie może być dziełem przypadku, że podobne obawy głosili dygnitarze hitlerowscy z führerem na czele, wskazując na zagrożenie komunizmem. Co prawda, ci ostatni wyrażając troskę o los naszego kontynentu, nie używali określenia "chrześcijańska", ale to cała różnica w poglądach na przyszłość Europy... Widząc prawdziwe niebezpieczeństwo w komunizmie, Pius XII milczał wobec nazistowskich Niemiec i ich zbrodni, bowiem realizowały one ciche i pobożne życzenia Watykanu. Zresztą na długo przed wybuchem II wojny światowej, Kościół wielokrotnie wyrażał się pochlebnie o ideologii faszystowskiej. Nawet przyszły kardynał "tysiąclecia", Stefan Wyszyński, zachwycając się nią, rozczulał się nad jej zaletami...

W roku 1950 jeden z wydawców włoskich usilnie poszukiwał autora, który napisałby książkę udowadniającą "fantastyczną tezę", (jak chcą adoratorzy papiestwa), że Pius XII w imię zniszczenia ZSRR chciał wojny i ją popierał. Ale czy to tylko "fantastyczna teza"...?!

Recydywa zbrodni milczenia

Nadszedł rok 1940. 10 kwietnia Niemcy zajęły Norwegię i Danię... Ani jednego słowa protestu rozlegającego się ze Stolicy Apostolskiej. Miesiąc później podobny los spotkał Belgię, Holandię i Luksemburg. Tym razem Watykan dał głos... Były to wyrazy solidarności oraz współczucia dla krzywd, jakie spotkały te kraje. Nawet kalwińska Holandia została zaszczycona stosowną notą z Watykanu. 22 czerwca 1941 roku Związek Radziecki stał się obiektem agresji Hitlera. Przez cały czas trwania działań wojennych Watykan nie zdobył się nawet na ogólnikowe wyrazy poparcia dla ZSRR. Wręcz przeciwnie! Błogosławieństwo boże udzielane hitlerowcom prącym na Wschód, odzwierciedlało jednoznaczny stosunek Watykanu do "bezbożnego komunizmu".

Papież Pius XII bazując na prawnej i politycznej stronie neutralności, (a co z jej "moralnym" aspektem ?!) wobec wojny, nie tylko, że nie oskarżył ani nie zaprotestował przeciwko kolejnej napaści Hitlera na poszczególny kraj, ale w ramach "kompetencji"

49

piastowanego urzędu, unikał w ogóle wypowiadania się na temat "czyjejś" odpowiedzialności za rozpętanie wojny. Aż w końcu papież odezwał się...

W sześć miesięcy po wyzwoleniu Rzymu, kiedy Paryż był już wolny, a losy wojny przesądzone, Namiestnik Chrystusa przemówił. W orędziu wygłoszonym w wigilię Bożego Narodzenia1944 r., mającym charakter niedzielnego kazania, Pius XII nie uznał za konieczne wskazać państwo-agresora, winne wojny i ludobójstwa, ale potępił wojnę jako taką. Ograniczając się do czczej frazeologii chrześcijańskiej, papież przypomniał światu, że istnieje.

8 marca 1964 r. w monachijskim kościele pod wezwaniem Świętego Michała, kard. Julius Doepfner, przemawiając ku pamięci Pacelliego, powiedział do zgromadzonych: "Retrospektywny sąd historyczny pozwala w pełni wyrazić opinię, że Pius XII powinien był zaprotestować bardziej stanowczo."

Nie wiedział...

Generalna linia obrony przyjęta przez advocatus diaboli Piusa XII sprowadza się do twierdzenia, jakoby papież nic nie wiedział o ludobójstwie i nieszczęściach podbitych narodów. Gdyby nie powaga tematu, podobne opinie mogłyby posłużyć za kanwę tragikomedii z papieżem Piusem XII w roli głównej. Oto najlepszy wywiad świata, mający swojego kompradora w każdym państwie, każdej parafii, najlepiej zorganizowany i rozgałęziony do wszelkich możliwych granic, od stuleci cieszący się najwyższą renomą, nagle, od 1 września 1939 r., stał się niezdolny do jakichkolwiek działań, a na biurku Namiestnika Chrystusa zabrakło raportów z okupowanych terenów.

Pius XII sam dostarczał dowodów, przeczących twierdzeniom jego obrońców. W bożonarodzeniowym orędziu z 1939 r. powiedział m.in.: "Musieliśmy, niestety, być świadkami szeregu czynów niezgodnych zarówno z pozytywnym prawem międzynarodowym, jak i z zasadami prawa naturalnego, i z najbardziej elementarnymi uczuciami ludzkimi. (...) okrucieństwa (popełniane przez jakąkolwiek stronę) i niedozwolone stosowanie środków zniszczenia także wobec nie biorących udziału w walce i wobec uciekających, wobec starców, kobiet i dzieci; - pogarda dla godności, wolności i życia ludzkiego, z której wywodzą się czyny wołające o pomstę do nieba..." A więc jednak coś niecoś wiedział Pius XII, i to już w roku rozpoczęcia wojny!

Także "izolacja" Watykanu, (co podnoszą obrońcy papieża) od świata zewnętrznego była bardziej iluzoryczna, aniżeli dokuczliwa. Owa "izolacja" miała podobno utrudniać dopływ informacji do Piusa XII. Jak na warunki wojenne, Watykan był praktycznie nieskrępowany w swoich działaniach. Od 1 września 1939 r. do 10 czerwca 1940, a więc w okresie, w którym Włochy nie brały jeszcze udziału w wojnie, wolność miasta Watykan była całkowita. Od 10 czerwca 1940 r. do 8 września 1943 r. istniała kontrola (m.in.) przejść do Watykanu, ale była ona tak skuteczna, że obywatele "państwa kościelnego" swobodnie mogli uprawiać kontrabandę. Od 8 września 1943 r. do 3 czerwca 1944 r., w okresie okupacji Rzymu przez Niemców, kontrola była bardziej uciążliwa, ale nie oznacza to absolutnie, że całkowicie szczelna.. Wreszcie od 4 czerwca 1944 r., czyli od dnia wyzwolenia Rzymu, Watykan nie był już niczym skrępowany.

Niektóre rządy opublikowały wiele oficjalnych dokumentów w formie książek na temat niemieckich zbrodni. Pierwsze opracowanie tego rodzaju ukazało się już jesienią roku 1939. I ktokolwiek uwierzy, że do Watykanu one nie docierały?! [_11

orespondencja Roosevelta z Piusem XII dowodzi, jak często prezydent USA wspominał o zbrodniach Niemców, popełnianych na bezbronnej ludności. 22 października 1941 r. prezydent Stanów Zjednoczonych w nocie do Sekretarza stanu Stolicy Apostolskiej informował Watykan o zagładzie Żydów na zapleczu frontu niemieckiego w Rosji. Tę masakrę amerykański rząd określił jako "przekraczającą wszystko, co było znane w najbardziej brutalnych i bestialskich epokach ludzkości."

50

Znane nam dokumenty z prywatnej korespondencji Piusa XII nie zostawiają cienia wątpliwości: papież był doskonale zorientowany w aktach ludobójstwa i ogromu nieszczęść milionów niewinnych ludzi. Ale on milczał...

W liście z 30 kwietnia 1941r. do mons. Corrado von Preysinga, Pius XII przyznaje, że wie o wszystkim: "... z każdym dniem dowiadujemy się o nieludzkich czynach, które nie mają nic wspólnego z realnymi potrzebami wojny, i które napełniają nas zdumieniem i goryczą."

Zbrodnia milczenia, jakiej dopuścił się w czasie II wojny światowej papież Pius XII, była wynikiem świadomej i dalekosiężnej polityki Watykanu wobec Niemiec hitlerowskich. Okrucieństwa hitlerowskie były po prostu ceną do zaakceptowania przez Stolicę Apostolską, jeżeli tylko w zamian za milczenie Hitler dokonałby zniszczenia bezbożnego ZSRR. A fizyczna likwidacja Żydów odpowiadała Watykanowi z powodów czysto ideologiczno-politycznych.

Szczególny moment wybrał sobie Pius XII na oficjalne potępienie marksizmu i komunizmu. Uczynił to w okresie napadu Niemiec hitlerowskich na Związek Radziecki, jakby tym wystąpieniem chciał zachęcić agresora do realizacji swoich ludobójczych planów.

Totalna eksterminacja Żydów, której dokonywali hitlerowcy, bez wątpienia była na rękę Watykanowi. Dzisiaj rzecz tylko w tym, na ile świątobliwi kardynałowie i prokościelni historycy zdołają wmówić światu, że Stolica Apostolska "nie mogła niczego zrobić w obronie Żydów"... Ale to już zupełnie osobny temat.

Nie dość miał odwagi Pius XII, (a może po prostu nie chciał ?), aby stanąć w obronie Polaków, wypędzonych z ich domów w czasie wojny. Zabrał jednak głos w sprawie Niemców, przesiedlanych z zagrabionych ziem do swojej ojczyzny, tuż po zakończeniu wojny.

Przypisy

_10_]Watykan był właścicielem zakładów materiałów wybuchowych Montecatini, a książę Giulio Pacelli, bratanek Piusa XII, rządził zakładami Sogene di Roma, które produkowały gazy trujące i bomby napalmowe .

[_11_]Już 31 października 1939 r., staraniem rządu angielskiego, ukazała się książka pt.: "Papers concerning the treatement of the Nationalsin Germany 1938-1939". Opracowano ją na podstawie dokumentów zebranych przez brytyjskich dyplomatów funkcjonujących w Niemczech. M.in. znalazły się tam informacje o obozach w Dachau i Buchenwaldzie.

51

„Po czynach ich - poznasz ich" Jezus Chrystus

120 r. - Pierwsze wzmianki o używaniu wody święconej do "wypędzania duchów" nieczystych.

156 (lub 167) r. - Po męczeńskiej śmierci biskupa Polikarpa i jedenastu wiernych z kościoła w Smyrnie (Turcja) zainicjowano praktykę czczenia zmarłych "świętych" i ich relikwii.

II w. - Święty Klemens z Aleksandrii pisał: "Każda kobieta powinna być przepełniona wstydem przez samo tylko myślenie, że jest kobietą".

II w. - Pod koniec II wieku wyznawcy chrystianizmu zaczynają głosić nauki o dziewictwie Maryi. Wcześniej nikt tego nie twierdził.

200 r. - Ustanowiono "stan duchowny" przez wprowadzenie ordynacji. Chrześcijanie zostali podzieleni na duchownych i laików - przedtem wszyscy byli na równi, jednocześnie będąc braćmi i kapłanami przed Bogiem.

312 r. - Bitwa pod mostem mulwijskim, w której Konstantyn zwyciężył i zabił Maksencjusza. Z powodu wizji sennej, którą ujrzał przed bitwą Konstanty (miał wygrać dzięki symbolowi krzyża), rok później wydał edykt zrówujący religię chrześcijańską z religiami pogańskimi. Odtąd, z roku na rok, dzięki prochrześcijańskim nastawieniom Konstantyna, pozycja chrześcijaństwa będzie się umacniać, a inne religie będą wypierane. Polityka ta w ostateczności doprowadziła do prześladowania i mordowania niechrześcijan przez fanatyków religijnych. Prześladowani stali się prześladowcami.

314 r. - Uchwalono ekskomunikę dla dezerterów. Dotąd Kościół zabraniał zabijania w obronie koniecznej.

321 r. - Cesarz Konstantyn nakazuje oficjalnie święcić niedziele zamiast dotychczasowej soboty. Dekret Konstantyna brzmi następująco: "Czcigodny dzień Słońca winien być wolny od rozpraw sądowych i od wszelkich zajęć ludności miejskiej; natomiast mieszkańcy wsi mogą w tym dniu swobodnie uprawiać rolę" (Codex Justinianus, III, 12).

325 r. - Sobór nicejski. W wyniku głosowania 250 biskupów sprowokowanego naukami Arrio, księdza heretyka z Aleksandrii, który głosił że Jezus nie jest Bogiem, tylko bóstwem niższej klasy, 248 biskupów głosowało za uznaniem, że "Syn Boga został zrodzony, a nie stworzony, współistotny Ojcu czyli, że Bóg Syn jest tak samo Bogiem, jak Bóg Ojciec i że Bóg jest jeden, ale w różnych Osobach".

360 r. - Wprowadzenie zwyczaju czczenia aniołów.

364 r. - Na synodzie w Laodycei Kościół zabronił świętowania soboty. W Kanonie XXIX tegoż Soboru widnieje następujący zapis: "Chrześcijanie nie powinni judaizować i próżnować w sobotę, ale powinni pracować w tym dniu; powinni szczególnie uczcić Dzień Pański będąc chrześcijanami, i jeśli to możliwe, nie pracować w tym dniu. Jeśli jednak będą judaizować w tym dniu zostaną odłączeni od Chrystusa" (C. J. Hefele, History of the Councils of the Church).

52

382 r. - Synod w Rzymie zwołany przez Damazego ustanawia zwierzchnictwo Kościoła rzymskiego nad pozostałymi. Uchwała głosi: "Choć kościoły katolickie rozsiane na ziemi są jedną komnatą ślubną Chrystusa, święty kościół rzymski jednak został wywyższony ponad wszystkie kościoły nie uchwałami żadnych synodów, lecz otrzymał prymat słowami Pana i Zbawiciela naszego". Dotąd nie istniał jeden, wielki Kościół katolicki, tylko wiele pomniejszych i nieraz konkurujących ze sobą.

385 r. - Po raz pierwszy katoliccy biskupi polecili ściąć innych chrześcijan z powodów wyznaniowych. Miało to miejsce w Trewirze.

390 i 393 r. - Synody w Hipponie i Kartaginie ratyfikują kanon "Pisma Świętego".

IV w. - Pierwsza uroczystość Wszystkich Świętych Męczenników zainicjowana przez kościół w Antiochii.

IV w. - Początek okresu mordowania pogan i plądrowania ich świątyń przez chrześcijan podjudzanych przez biskupów, opatów i mnichów. W 347 r. Ojciec Kościoła Firmicus Maternus zachęca władców: "Niechaj ogień mennicy albo płomień pieca hutniczego roztopi posągi owych bożków, obróćcie wszystkie dary wotywne na swój pożytek i przejmijcie je na własność. Po zniszczeniu świątyń zostaniecie przez Boga wywyższeni".

431 r. - Sobór w Efezie przyjmuje zasadę wiary w boską naturę Jezusa i uznaje Marię za "Bożą Rodzicielkę".

449 r. - Leon I wprowadza prymat biskupa Rzymu nad innymi biskupami i tym samym staje się pierwszym papieżem w dzisiejszym rozumieniu tego słowa. Dotąd istniało wiele rozproszonych tez o prymacie, a każdy biskup większego miasta nazywany był papieżem, czyli "papa".

V w. - W połowie V wieku dzień 15 sierpnia staje się świętem M.B., a cesarz Maurycjusz ustanawia ten dzień świętem dla całego Cesarstwa.

539 r. - Ustanowiono władzę papieży oraz ofiarę mszy świętej.

VI w. - Za sprawą mnichów irlandzkich spowiedź "na ucho" rozprzestrzenia się w całej Europie. Do tego czasu spowiedź na ogół odbywano publicznie i to bardzo rzadko w ciągu całego życia.

VI w. - Na mocy cesarskiego dekretu, wszyscy poganie zostali uznani za ludzi bez majątku i praw: "iżby ograbieni z mienia, popadli w nędzę".

600 r. - Wprowadzenie "godzinki" do M.B. oraz łacinę do liturgii.

638 r. - Szósty sobór w Toledo nakazuje przymusowe ochrzczenie wszystkich Żydów zamieszkałych w Hiszpanii.

694 r. - Siedemnasty sobór toledański uznaje wszystkich Żydów za niewolników. Ich kapitały ulegają konfiskacie, zostają im też odebrane dzieci od siódmego roku życia wzwyż.

53

715 r. - Wprowadzono modlitwy do świętych.

726 r. - W Rzymie zaczęto czcić obrazy.

783 r. - Nastał zwyczaj całowania nóg papieża.

835 r. - Papież Jan XI ustanawia osobne święto ku czci Wszystkich Świętych, wyznaczając na dzień im poświęcony 1 listopada.

X w. - Odo z Cluny głosi: "Obejmować kobietę to tak, jak obejmować wór gnoju..."

993 r. - Papież Leon III zaczął kanonizować zmarłych.

1015 r. - Wprowadzono przymusowy celibat dla duchownych, aby rozwiązać problem przejmowania spadków przez ich rodziny. Dotąd duchowni mieli żony i dzieci.

1054 r. - Michał Ceruliusz, patriarcha kościoła wschodniego i Leon IX (pośrednio) obrzucili się nawzajem klątwami.

1077 r. - Papież Grzegorz VII ustanowił formalną "klątwę", czyli wyklęcie przez instytucję Kościoła (nie mylić ze zwykłą klątwą).

1095 r. - Papież Urban II krytykuje prześladowania pielgrzymów przez Turków. W efekcie rycerze Europy i prości ludzie ruszyli na Jerozolimę. Zainicjował w ten sposób pierwszą wyprawę krzyżową.

1099 r. - Masakra Muzułmanów i Żydów w Jerozolimie (w tym ok. 70 000 Saracenów). Kronikarz Rajmund d'Aguilers pisał: "Na ulicach leżały sterty głów, rąk i stóp. Jedni zginęli od strzał lub zrzucono ich z wież; inni torturowani przez kilka dni zostali w końcu żywcem spaleni. To był prawdziwy, zdumiewający wyrok Boga nakazujący, aby miejsce to wypełnione było krwią niewiernych" ("Historia Francorum qui ceperunt Jeruzalem").

XII w. - Uczony i filozof, święty Tomasz z Akwinu głosił, że zwierzęta nie mają życia po śmierci ani wrodzonych praw, oraz że "przez nieodwołalny nakaz Stwórcy ich życie i śmierć należą do nas".

1140 r. - Ułożono i przyjęto listę 7 sakramentów świętych. Do tego czasu udzielano sakramentów w sposób nieuporządkowany (np. słowiańscy księża za jeden z sakramentów uznawali postrzyżyny!).

1204 r. - Zaczęła działać Święta Inkwizycja. Słudzy Kościoła zamęczyli lub spalili żywcem setki tysięcy ludzi.

1202-1204 r. - IV krucjata zainicjowana przez Innocentego III, by wesprzeć krzyżowców w Palestynie. Na skutek polityki Henryka Dandolo, żołnierze Chrystusa zwrócili się przeciwko Bizancjum i zdobyli Konstantynopol, z zaciekłością grabiąc i wyrzynając mieszkańców. Na koniec spalili miasto. Zrabowano niesłychane ilości złota i srebra a skala przemocy przekroczyła wszelkie ówczesne normy wojenne. Na zdobytym terenie utworzono efemeryczne państewko nazwane Cesarstwem Łacińskim. Przypieczętowało to rozłam między chrześcijaństwem wschodnim a zachodnim.

54

1208 r. - Innocenty III zaoferował każdemu, kto chwyci za broń, oprócz prolongaty spłat i boskiego zbawienia, również ziemię i majątek heretyków oraz ich sprzymierzeńców. Rozpoczęła się krucjata, której celem było wymordowanie Katarów. Szacuje się, iż krucjata pochłonęła milion istnień ludzkich, nie tylko Katarów, ale dotknęła większą część populacji południowej Francji.

1229 r. - Z powodu potajemnych zebrań wiernych dla czytania Biblii i interpretowania jej w sposób godzący w nauczanie i praktykę kościelną, papież Grzegorz IX zakazał czytania "Biblii" pod sankcją kar inkwizycyjnych.

1231 r. - Nakaz papieski zalecał palenie heretyków na stosie. Pod względem technicznym pozwalało to uniknąć rozpryskiwania się krwi.

1234 r. - Papież Grzegorz IX nakłania do krucjaty przeciw chłopom ze Steding, którzy odmawiają arcybiskupowi Bremy nadmiernej daniny. Pięć tysięcy mężczyzn, kobiet i dzieci ginie z rąk krzyżowców, a zagrody owych chłopów zajmują osadnicy obdarzeni nimi przez Kościół.

1244 r. - Na soborze w Narbonne zdecydowano, aby przy skazywaniu heretyków nikogo nie oszczędzano. Ani mężów ze względu na ich żony, ani żon ze względu na męża, ani też rodziców ze względu na dzieci. "Wyrok nie powinien być łagodzony ze względu na chorobę czy podeszły wiek. Każdy wyrok powinien obejmować biczowanie".

1252 r. - W bulli "Ad extripanda" papież Innocenty IV przyrównał wszystkich chrześcijan-niekatolików do zbójców i zobowiązał władców do tego, by winnych heretyków zabijano w ciągu pięciu dni.

1263 r. - Zatwierdzono przyjmowanie komunii pod jedną postacią.

1264 r. - Ustanowiono uroczystość Bożego Ciała.

1275 r. - Pojawiły się dyskusje na temat płacenia daniny. W odpowiedzi papież ekskomunikował całe miasto - Florencję.

XIV w. - Wybucha epidemia czarnej śmierci. Kościół wyjaśniał, że winę za ten stan rzeczy ponoszą Żydzi, zachęcając przy tym do napaści na nich.

1311 r. - Papież Klemens V jako pierwszy ukoronował się potrójną koroną władcy.

1313 r. - Sobór w Zamorze ponownie zarządza zniewolenie Żydów i pod groźbą ekskomuniki żąda wykonania postanowienia przez władze świeckie. Antysemickie dekrety kościelne będą pojawiać się aż do XIX w.

1349 r. - W ponad 350 niemieckich miastach i wsiach giną niemalże wszyscy Żydzi, na ogół paleni żywcem. W ciągu jednego roku chrześcijanie wymordowali więcej Żydów niż niegdyś, w ciągu dwustu lat prześladowań, poganie wymordowali chrześcijan. To tylko jeden z wielu epizodów pogromów Żydów, gdyż podobne zdarzenia miały miejsce przez cały okres panowania chrześcijaństwa.

55

1377 r. - Robert z Genewy wynajął bandę najemników, którzy po zdobyciu Bolonii ruszyli na Cessnę. Przez trzy dni i noce, począwszy od 3 lutego 1377 roku, przy zamkniętych bramach miasta, żołnierze dokonali rzezi jego mieszkańców. W 1378 roku, Robert z Genewy został papieżem i przyjął imię Klemensa VII. W tym samym roku papieżem Urbanem VI został Bartolomeo Prignano i Kościół miał dwóch zwalczających się papieży. Klemensa VII uznano później za antypapieża.

1450-1750 r. - Okres polowania na czarownice. Straszliwymi torturami zamęczono setki tysięcy kobiet posądzanych o czary.

1484 r. - Papież Innocenty VIII oficjalnie nakazał palenie na stosach kotów domowych razem z czarownicami. Zwyczaj ten był praktykowany przez trwający setki lat okres polowań na czarownice.

1492 r. - Kolumb odkrył Amerykę. Inkwizycja szybko postępuje śladami odkrywców. Tubylców, którzy nie chcieli nawrócić się na wiarę chrześcijańską mordowano. Gdy była taka sposobność, przed zabiciem oporni Indianie byli przymusowo chrzczeni.

1493 r. - Bulla papieska uprawomocniła deklarację wojny przeciwko wszystkim narodom w Ameryce Południowej, które odmówiły przyjęcia chrześcijaństwa. W praktyce kobiety i mężczyzn szczuto psami karmionymi ludzkim mięsem i ćwiartowanymi żywcem indiańskimi niemowlętami. Wbijano ciężarne kobiety na pale, przywiązywano ofiary do luf armatnich i puszczano je z dymem. Mordowano, gwałcono, ucinano ręce, nosy, wargi, piersi. Gdy katoliccy "misjonarze" zawitali do Meksyku, żyło tam około 11 milionów Indian, a po stu latach już tylko półtora miliona. Szacuje się, że w ciągu 150 lat zabito co najmniej 30 milionów Indian.

XV i XVI w. - Na soborze Florenckim i Trydenckim wprowadzono dogmat o czyścu. Kwitnie praktyka sprzedaży odpustów od kar czyśćcowych.

1542 r. - Papież Paweł III wzmacnia pozycję Inkwizycji. Inkwizycja otrzymuje nad całym katolickim terytorium taką samą władzę, jaką wcześniej cieszyła się w Hiszpanii.

1545-1563 r. - Na Soborze Trydenckim ogłoszono, że prawdę religijną wyraża w równym stopniu Biblia, co tradycja, a jedyne i wyłączne prawo interpretacji Pisma Świętego spoczywa w rękach Kościoła. Uznano, że sakramenty są niezbędne do uzyskania zbawienia. Utworzono indeks ksiąg zakazanych, który przez 400 lat będzie krępować wolność myśli, sumienia i naukę.

56

1568 r. - Hiszpański trybunał inkwizycji wydaje nakaz śmierci na trzy miliony Niderlandczyków, którzy - jak brzmi hasło wypisane na kapeluszach "gezów" - wolą być "raczej Turkami niż papistami".

1572 r. - We Francji 24 sierpnia w masakrze znanej pod nazwą Dnia Świętego Bartłomieja zamordowano 10 000 protestantów. Papież Grzegorz XIII napisał potem do króla Francji Karola IX: "Cieszymy się razem z tobą, że z Boską pomocą uwolniłeś świat od tych podłych heretyków".

1584 r. - Papież Grzegorz XIII w bulii "In coena Domini" zrównuje protestantów na równi z piratami i zbrodniarzami.

1585-1590 r. - Krótka kadencja Sykstusa V zaowocowała zakazem wstępu do watykańskich archiwów dla świeckich uczonych. Na rozkaz papieża wyryto przed wejściem napis: "Kto tutaj wejdzie, będzie natychmiast ekskomunikowany". 1 czerwca 1846 r. zakaz ten zostanie rozszerzony nawet na kardynałów, a wstęp będzie możliwy tylko za specjalną zgodą papieża.

1600 r. - 17 lutego spalono na stosie Giordano Bruno, który głosił że wszechświat jest nieskończony i jednorodny (z czego wynikał pogląd, że ludzie nie są jedynymi inteligentnymi istotami w kosmosie). Religię uznawał za uproszczoną wersję filozofii a liturgię za wynik zabobonu. Kościół skazał go za herezję doketyzmu.

1615 r. - Trybunał inkwizycyjny zabrania głoszenia teorii heliocentrycznej.(Kopernika)

1633 r. - Trybunał inkwizycyjny skazuje 70-letniego Galileusza za to, iż głosił zasady heliocentryzmu nie potrafiąc ich udowodnić. Gdyby nie zawarta z Inkwizycją ugoda polegająca na publicznym wyrecytowaniu formuły odwołującej i przeklinającej swoje "błędy", zostałby skazany na stos. Galileusz do końca życia znajdował się pod nadzorem Inkwizycji.

1648 r. - Na fali antysemityzmu, wymordowano w Polsce ok. 200 000 Żydów.

1650 r. - W Nowej Anglii prawnie zakazano noszenia ubrań z "krótkimi rękawami, gdyż mogłyby zostać odsłonięte nagie ramiona". Chrześcijanie zaczęli uważać, że wszystko, co zwraca uwagę na świat fizyczny jest bezbożne.

57

1789 r. - Papież Grzegorz XVI gani wolność sumienia jako "szaleństwo", "zaraźliwy błąd" i wypowiada się przeciwko wolności handlu książkami.

1836 r. - Grzegorz XVI w nowym wydaniu indeksu ksiąg zakazanych uzależnia czytanie Biblii w językach narodowych od zgody Inkwizycji. Zakaz obowiązywał do 1897 r.

1846 r. - 1 czerwca wydano zakaz wstępu do watykańskiego archiwum nawet kardynałom, bez specjalnego zezwolenia papieża.

1852 r. - Wprowadzono nabożeństwo majowe do N.M.P.

1854 r. - Wprowadzono dogmat o tzw. Niepokalanym Poczęciu N.M.P.

1855 r. - Sprzeciw Kościoła wobec Konstytucji Stanów Zjednoczonych. Kościół głosił: "Wolność to bluźnierstwo, wolność to odwodzenie innych od prawdziwego Boga. Wolność to mówienie kłamstw w imię Boga". Wcześniej, do Kongresu Stanów Zjednoczonych, Kościół wniósł projekt ustawy zabraniającej wydobywania z łona ziemi ropy naftowej, którą Bóg tam umieścił, aby czarci w piekle mieli czym pod kotłami palić.

1870 r. - Wprowadzono dogmat o nieomylności papieża.

1897 r. - Papież Leon XIII dopisuje "Biblię" do "Indeksu ksiag zakazanych"!!! (ALE MAIN KAMPF-hitlera- NIGDY ZADEN PAPIEZ NIE DAL NA SPIS )

Początek XX w. - Papież Leon XIII uzasadnia karę śmierci: "Kara śmierci jest niezbędnym i skutecznym środkiem dla osiągnięcia celu Kościoła, gdy buntownicy wystąpią przeciw niemu i naruszą jedność duchową".(Pamiętaj i CIEBIE! TEZ TO DOTYCZY..JAK DOTYCZYLO USTASZE!!)

Ppoczątek XX w. - Pius X oświadczył dosłownie: "Religia żydowska była podstawą naszej religii, została jednak zastąpiona nauka Chrystusa i nie możemy uznać dalszej racji istnienia tamtej".

1910 r. - 1 września Pius X nakazał katolickim duchownym składać "Przysięgę modernistyczną", która każe wierzyć, że "Kościół (...) został bezpośrednio i wprost

58

założony przez (...) Chrystusa", oraz nakazuje potępiać "tych, którzy twierdzą, że Wiara, przez Kościół podana, może stać w sprzeczności z historią" oraz "sposób rozumienia i wykładania Pisma św., który, pomijając tradycję Kościoła, analogię Wiary i wskazówki Stolicy Apostolskiej, polega na pomysłach racjonalistycznych". Przysięga miała zapobiec "zamętowi w umysłach wiernych co do istoty dogmatów" wynikającego z postępującej edukacji społeczeństwa. Przysięgę zniesiono w 1967 r.

1917 r. - Heretycy mogą odetchnąć ulgą. Po prawie 700 latach nowy "Codex Juris Canonici" znosi tortury! Duży wpływ na decyzję miało powstanie komunizmu w Rosji, którego Kościół się przestraszył.

1939 r. - Papież Pius XII w liście do hierarchii kościelnej USA dopatruje się przyczyny "dzisiejszych nieszczęść" nie w faszyzmie, lecz m.in. w krótkich spódnicach pań. Poparcie Piusa XII dla hitlerowskiej napaści na Polskę znalazło swój wyraz w encyklice z 20 października 1939 r. Papież uznał ją za "walkę interesów o sprawiedliwy podział bogactw, którymi Bóg obdarzył ludzkość."

1941 r. - Tuż po agresji III Rzeszy na ZSRR z watykańskich drukarni wysłano do sztabu wojsk niemieckich duże transporty ukraińskich i rosyjskich modlitewników. Watykan podbite obszary ZSRR podporządkował nuncjaturze berlińskiej oficjalnie akceptując zagarnięcie tych ziem przez Hitlera.

1941 r. - Watykan akceptuje antysemickie poczynania rządu Vichy i wyraża zgodę na uchwalenie tzw. "Statutu Żydów". Wyrażono nadzieję, że nie ograniczy on prerogatyw Kościoła.

1945 r. - Pius XII w orędziu wigilijnym staje w obronie głównych oskarżonych o zbrodnie przeciwko ludzkości. Kuria rzymska interweniuje w sprawie ułaskawienia 200 zbrodniarzy hitlerowskich, w tym m.in. katów polskiego narodu, Franka i Greisera. To niewielki epizod w szeroko zakrojonej akcji ratowania hitlerowców przed odpowiedzialnością karną.

1946 r. - Studenci wydziału prawa Uniwersytetu w Cardiff, rozważają, czy Pius XII powinien zasiąść na ławie oskarżonych przed Międzynarodowym Trybunałem w Norymberdze za całokształt prohitlerowskiej polityki Watykanu w okresie 2. wojny światowej.

59

1950 r. - W petycji do Watykanu, Katolicy proszą o dogmatyzację fizycznego wniebowzięcia Maryi. W odpowiedzi Watykan uchwala dogmat o wniebowzięciu N.M.P., choć w Ewangeliach nie ma o tym słowa.

1954 r. - Pius XII poucza: "To, co nie jest zgodnie z prawdą czy z normą obyczajową nie ma prawa istnieć". Chodzi oczywiście o prawdy i moralność zgodne z nauczaniem Kościoła.

1966 r. - Watykan znosi indeks ksiąg zakazanych, bo nie spełnia już zadania i naraża Kościół na ostrą krytykę.

1975 r. - Papież Paweł VI wyjaśnia w liście do arcybiskupa Coggana, że kobieta ma zakazany wstęp do stanu duchownego, ponieważ "wykluczenie kobiet z kapłaństwa jest zgodne z zamysłem Boga wobec swego Kościoła", choć specjalnie powołana Papieska Komisja Biblijna (składająca się z wybitnych biblistów) orzekła wcześniej, że nie ma przeciwskazań. Zdanie papieża nadal jest ważniejsze od wniosków wypływających z lektury Biblii. Pawła VI poparł Jan Paweł II.

1980 r. - Beatyfikacja jezuity José de Anchieta, który twierdził: "Miecz i żelazny pręt to najlepsi kaznodzieje". Podczas beatyfikacji masowego mordercy Indian, papież Jan Paweł II nazwał go apostołem Brazylii, wzorem dla całej generacji misjonarzy i siebie samego. Nie pierwszy to przypadek wyniesienia zbrodniarza na ołtarze.

1992 r. - Papież Jan Paweł II ogłasza, że potępianie Galileusza za głoszenie heliocentrycznego poglądu, iż Ziemia krąży wokół Słońca (a nie na odwrót), było błędem. Rehabilitacja Galileusza trwała 359 lat.

1993 r. - Watykan uznaje istnienie państwa Izrael.

2000 r. - 13 marca Kościół przyznaje, że w ciągu wieków popełnił wiele grzechów w dziedzinie praw człowieka i wolności religijnej. O przebaczenie proszeni są m.in. Żydzi, kobiety i ludy tubylcze. Za przebaczeniem nie idą żadne czyny, które mogłyby naprawić lub upamiętnić wyrządzone krzywdy, ale za to wizerunek Kościoła poprawia się w oczach wiernych.

2006 r. - 2 lipca przewodniczący Papieskiej Rady do Spraw Rodziny kardynał Alfonso Lopez Trujillo mówi w wywiadzie dla dziennika "Il Tempo", że aborcja "to zbrodnia bardziej przerażająca niż wszystkie wojny światowe". Czyli, że usuwanie nieświadomych istnienia embrionów lub zapłodnionej komórki jajowej jest gorsze niż mordowanie świadomych dzieci przez żołnierzy i w obozach zagłady.

60

Cytaty:

"Kościół Rzymski nigdy nie pobłądził i po wszystkie czasy w żaden błąd nie popadnie". "Dictatus Papae" papieża Grzegorza VII (1073-1086).

"Używajmy papiestwa teraz, gdy Bóg nam go dał".

"Patrzcie, co bajka o Jezusie Chrystusie dla nas zrobiła". Papież Leon X.

"Kościół Rzymskokatolicki przelał więcej niewinnej krwi, niż jakakolwiek inna instytucja". W. E. H. Lecky. "Wszystko, co sprzyja osobistej godności człowieka, co podtrzymuje równouprawnienie obywateli, wszystko to powołał do życia, otaczał troską i zawsze chronił Kościół katolicki". Papież Leon III.

Źródło: maryja.org

Poprawki merytoryczne i rozbudowa: Redakcja "Własnowiercy"

Od redakcji: Z powodu drobnych błędów merytorycznych dostrzeżonych w oryginalnym tekście, redakcja "Własnowiercy" na bieżąco usuwa je lub poprawia. Na dzień dzisiejszy tekst skorygowano o listy czytelników i następujące źródła:

1. "Eliksir i kamień", książka Michaela Baigenta i Richarda Leigha

2. www.hoping.org.pl/pytania/pytania11.html

3. zapytaj.wiara.pl/index.php?grupa=6&cr=0&kolej=0&art=1148737527&dzi=1123365535&katg=

4. www.davinciodkodowany.pl/index.php?akcja=art_zobacz&art_id=65

5. www.davinciodkodowany.pl/index.php?akcja=art_zobacz&art_id=72

6. www.trinitarians.info/load.php?obronawiaryID=198

7. www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WE/sobory/dokumenty1soborow_02.html

8. www.trinitarians.info/load.php?obronawiaryID=197

9. pl.wikipedia.org/wiki/Wyprawy_krzyżowe

10. encyklopedia.pwn.pl/35548_1.html

11. encyklopedia.pwn.pl/77803_1.html

12. forum.chrzescijanin.pl/viewtopic.php?t=64&view=next&sid=a1b67f1584883f2cf8f539a0e7787144

13. www.grekat.stalwol.pl/prymat.html

61

14. encyklopedia.pwn.pl/19072_1.html

15. wiadomosci.onet.pl/jp2/5169,2963,1134057,text.html

16. pl.wikipedia.org/wiki/Galileusz

17. portalwiedzy.onet.pl/3412,haslo.html

18. www.mateusz.pl/wdrodze/nr366/02-wdr.htm

19. rumburak.website.pl

20. www.racjonalista.pl/kk.php/s,2753

21. wiadomosci.onet.pl/1349575,12,item.html

62

63