właściwiewładysław - nazwa.pl
TRANSCRIPT
Właściwie Władysław Jan Stefczyk, przed II wojną światową Jan Sterling.
Urodził się 14 listopada w Warszawie, w rodzinie żydowskiej i był najmłodszy
spośród pięciorga rodzeństwa. Uczył się w gimnazjum realno-filozoficznym im.
Michała Kreczmara w Warszawie. Studiował anglistykę na Uniwersytecie
Warszawskim, ale przerwał naukę, aby pomóc ojcu w prowadzeniu drukarni.
W czasie II wojny światowej przebywał w Warszawie, zdecydował się nie iść
do getta, był żołnierzem organizacji PLAN (Polska Ludowa Akcja
Niepodległościowa). Od końca 1944 do kwietnia 1959 pracował jako
zastępca dyrektora programowego do spraw artystycznych Polskiego Radia
w Lublinie. W latach 40. i 50. XX wieku był autorem audycji radiowych
„Odpowiedzi z różnych szuflad”. W latach 1949–1954 znalazł
zatrudnienie jako redaktor naczelny, a później prezes Spółdzielni
Wydawniczej „Czytelnik” . W latach 1954–1974 pracował jako publicysta
„Życia Warszawy” . W latach 1956–1970 był członkiem komitetu
redakcyjnego „Pism” Tadeusza Boya-Żeleńskiego. Był także korespondentem
PAP (Polska Agencja Prasowa) w Waszyngtonie (1958–1960).
Spółdzielnia Wydawnicza „Czytelnik”Siedziba Polskiego RadiaSiedziba PAPU
• Baśka. Sztuka w 3 aktach (Czytelnik 1954)
• Warszawska niedziela (Czytelnik 1965)
• Słownik wyrazów obcych i zwrotów (1967 – 2007)
• Kot w worku, czyli Z dziejów pojęć i rzeczy (1975, 1977)
• Słownik mitów i tradycji kultury (1985 – 2006)
• Słownik symboli (1990 – 2006)
• Słownik wydarzeń, pojęć i legend XX wieku (1999, 2000, 2002 2006)
• 125 baśni do opowiadania dzieciom (2004)
Zasługi
Wyróżnienia i nagrody:
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski - 1954
• Laureat Nagrody kulturalnej „Solidarności” - 1985
• Laureat Nagrody Warszawskiej Premiery Literackiej - Książka Roku - 1985
• Laureat Nagrody Nike Warszawska; za Słownik mitów i tradycji kultury - 1986
• Laureat Nagrody Międzynarodowego Kuratorium Książki Dziecięcej IBBY - 1988
• Laureat włoskiej nagrody European Prize „Pier Paolo Vergerio”;
za Opowieści o rzeczach powszednich - 1988
• Laureat Nagrody Edytorskiej Polskiego PEN Clubu - za całokształt twórczości -1991
• Laureat Nagrody Ikara - 1996
Członkostwo:
• Członek Polskiej Partii Robotniczej - 1946 – 1948
• Członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej -1948 – 1981
• Należał do Związku Literatów Polskich - 1949 – 1983
• Członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich - 1989 – 2007
Urodzony 23 maja 1947 roku w Ciechanowie. Jest topolski językoznawca i gramatyk normatywny, profesor naukhumanistycznych, specjalista w zakresie języka mediów, reklami polityki. Jeden z popularnych autorytetów normatywnychw dziedzinie języka polskiego. Jerzy Bralczyk doktoryzował sięw 1973, habilitował w 1986, a tytuł profesorski uzyskał w 2000roku. Od 1999 wykłada na Uniwersytecie SWPS w Warszawieoraz w Instytucie Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego.Jest członkiem Rady Języka Polskiego od 1996, czyli od początkujej istnienia, a od 2003 zasiada w jej prezydium (od 2007 jakowiceprzewodniczący). Jest także członkiem Polskiego TowarzystwaJęzykoznawczego, Komitetu Językoznawstwa PAN, Rady Etykii Ładu Informacyjnego.
Uniwersytet SWPS w Warszawie Brama Główna Uniwersytetu Warszawskiego Pałac Staszica, siedziba Rady Języka
Polskiego
• Język na sprzedaż, (Warszawa 1996)
• Leksykon zdań polskich, (Warszawa 2004)
• Mój język prywatny, (Warszawa 2004)
• 444 zdania polskie, (Warszawa 2007)
• Nowe słowa, (Warszawa 2007)
• O języku propagandy i polityki, (Warszawa 2007)
• Porzekadła na każdy dzień, (Warszawa 2008)
• 500 zdań polskich, (Warszawa 2015)
• 1000 słów, (Warszawa 2017)
• Zwierzyniec, (Warszawa 2019)
• Profesor Bralczyk odznaczony został Złotym Krzyżem
Zasługi (1988r.) i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia
Polski (1998r.).
• W 2013 roku otrzymał Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze
Gloria Artis”
• Jego hobby to zbieranie wydań Pana Tadeusza oraz
podręczników dobrego zachowania i mówienia
• Wystąpił jako gość specjalny na płycie ”100 dni do matury” -
Maty (2020 rok), w utworze ”Konkubinat”.
Polski językoznawca, urodzony w 1964 roku, profesor nauk humanistycznych, członek Komitetu
Językoznawstwa Polskiej Akademii Nauk. W 1968 roku rozpoczął naukę na Uniwersytecie Wrocławskim.
Od 1968 obecny na łamach warszawskiego dziennika ,,Słowo Polskie’’, gdzie prowadzi rubrykę Rzecz
o języku. Od maja 1989 roku do sierpnia 2016 roku był dyrektorem Instytutu Filologii Polskiej
Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1995 odebrał tytuł profesorski z rąk Lecha Wałęsy.
Od 2015 roku współtworzy cykl programów Polska z Miodkiem, w których w ciągu kilku minut wyjaśnia
pochodzenie nazw polskich miast, regionów, jezior itp.
• 1976 – Syntetyczne konstrukcje leksykalne
w języku polskim
• 1983 – Kultura języka we teorii i praktyce
• 1990 – Ojczyzna polszczyzna dla uczniów
• 1991 – Przez lata ze słowem polskim
• 1992 – O języku do kamery
• 1993 – Miodek drąży skałę
• 1996 – Jaka jesteś, polszczyzno?
• 2002 – Słownik ojczyzny polszczyzny
• 2002 – Rozmyślajcie nad mową !
• 2004 – ABC polszczyzny
• 2007 – Słowo jest w człowieku
• Mężczyzna w latach młodości marzył o zawodzie dziennikarza.
• Jan Miodek został dwukrotnie wybrany najpopularniejszym mieszkańcem Wrocławia, jest również honorowym obywatelem Tarnowskich Gór Kalet.
• W roku 2000 Jan Miodek zajął czwarte miejsce w zorganizowanym przez pismo ,,Polityka’’ plebiscycie na najwybitniejsze postaci telewizji XX wieku.
• Profesor został laureatem nagrody Zasłużony dla polszczyzny w 2014 roku. Wręczyła mu ją małżonka ówczesnego prezydenta Anna Komorowska w warszawskim Teatrze Polskim, w Międzynarodowym Dniu Języka Ojczystego.
Witold Doroszewski(ur. 1 maja 1899 w Moskwie, zm. 26 stycznia 1976
w Warszawie) – polski językoznawca, teoretyk języka,
od 1930 profesor Uniwersytetu Warszawskiego, od 1930
członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego,
od 1947 członek Polskiej Akademii Umiejętności,
następnie Polskiej Akademii Nauk; redaktor naczelny
Słownika języka polskiego (1958–1969) i Słownika
poprawnej polszczyzny (1973); popularyzator nauki
o języku polskim, w latach 1932–1976 redaktor naczelny
miesięcznika „Poradnik Językowy”; stworzył teorię języka,
w której za przedmiot językoznawstwa uważał „człowieka
mówiącego”, a nie relacje zachodzące wewnątrz języka.
Twórczość• Myśli i uwagi o języku polskim (1937)
• Rozmowy o języku (1948–1954, 4 serie)
• Kryteria poprawności językowej (1950)
• Wśród słów, wrażeń i myśli. Refleksje o języku polskim (1966)
• O kulturę słowa (1962–1979, 3 tomy; zbiór artykułów o języku polskim)
• Elementy leksykologii i semiotyki (1970)
• Jan Baudouin de Courtenay na tle swej epoki i jako prekursor nowych prądów
w językoznawstwie (1955)
Członkostwo
• Był członkiem czołowych polskich akademii i towarzystw naukowych:
• Członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (1930 członek-korespondent, 1936 członek
rzeczywisty)
• Członek Polskiej Akademii Umiejętności (1947 członek-korespondent)
• Członek Polskiej Akademii Nauk (1952 członek-korespondent, 1957 członek rzeczywisty)
• Był m.in. zastępcą przewodniczącego Komitetu Językoznawstwa PAN (w latach 1954–1966
i 1969–1974, w latach 1960–1961 pod nazwą Komitet Językoznawstwa
i Słowianoznawstwa).
• W 1925 był w gronie członków założycieli Polskiego Towarzystwa Językoznawczego
• Był prezesem Towarzystwa Kultury Języka.
Nagrody• Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Legii Honorowej (1954)
• Laureat nagrody państwowej II stopnia (1955)
• Laureat Nagrody Ministra Kultury i Sztuki I stopnia (1969)
• odebrał doktoraty honoris causa Uniwersytetu Łódzkiego (1960),
uniwersytetu w Berlinie (1960) i uniwersytetu w Pradze (1968)
Magdalena Machniewska
Zuzanna Bukowska
Iga Dogiel
Weronika Wiszniewska