Ronald Staats* Utrecht, 20 augustus 1958 † Nieuwegein, 12 juli 2011

Muziek bij binnenkomst:

De speeltuin – Marco Borsato Time in a bottle – Jim Croce Graceland – Paul Simon Angie – The Rolling Stones Dust in the wind – Kansas Tears in Heaven – Eric Clapton If you leave me now – Chicago

Welkom door Birgitte

Muziek: ‘And I love you so’ – Don McLeanTijdens de muziek steekt Esther kaarsen aan

Toespraak door Paul

Ik had eerlijk gezegd gehoopt dat we deze bijeenkomst nog vele jaren hadden kunnen uitstellen, maar helaas is dat ons niet gegund. De teksten van de viering van vandaag zullen aan het einde in de vorm van een boekje aan jullie uitgereikt worden en daarnaast zullen deze op de weblog beschikbaar komen.

Helaas hebben wij veel te vroeg afscheid moeten nemen. Precies twee en een halve week geleden ging ik met papa naar de huisarts. Zij dacht aan een galblaasontsteking; daarvoor moesten we toch echt even naar het ziekenhuis. Om zekerheid te krijgen werd een echo gemaakt. Die echo toonde plekjes op zijn lever, die afweken, maar daar hoefde hij niet het ergste van te denken. Helaas bleek het wel het ergste. Het feit dat we geconfronteerd werden met zo’n verschrikkelijke diagnose was een klap voor ons als gezin. Een klap voor mij. Mijn sterke papa was ineens ongelofelijk ziek. Maar hij wilde voor ons vechten, voor ons positief blijven. Gelukkig mocht hij het weekend en maandagavond naar huis. Hij had maandagavond het gevoel dat we hem ‘ontvoerden’. De verpleegster was het er niet mee eens, maar de arts had gezegd dat hij het maar gewoon moest doen. Na een ongelofelijke 12 dagen, waarin je in een roes verkeert en verkeerde, ben je ineens je vader kwijt.

Voor mij was mijn vader de man waar je altijd terecht kon met al je vragen. Hij was altijd bereid te helpen met het zoeken van oplossingen en haalde er plezier uit om zijn kinderen en leerlingen te helpen. Mijn vader was daarnaast iemand die alles voor anderen over had. Hij wilde je altijd ophalen, helpen met je fiets repareren, hij heeft zelfs bij de huisarts nog geprobeerd of hij met pijnstilling een dagje later naar het ziekenhuis mocht. Dan kon hij nog bij de examenuitreiking zijn.

Bijna heel zijn leven doneerde hij bloed. Toen hij zich na zijn diagnose realiseerde dat hij kort geleden nog bloed had gegeven, heeft hij zelf de bloedbank gebeld om hen te informeren. Na de eerste ingreep hebben we nog zitten grappen dat hij nog ‘zoveel bloed tegoed had’. Uiteindelijk heeft hij op het einde van zijn leven nog erg veel bloed gekregen. Hoewel hij zelf geen bloed meer mocht geven, heeft hij in het ziekenhuis nog gezegd dat hij blij was dat Maarten en ik bloed bleven doneren. Om die reden liggen er folders van de bloedbank bij de condoleancetafel.

In deze afscheidsdienst willen we herinneringen aan Ronald vieren met teksten en muziek. Hoe onbelangrijk Ronald de rouwkaart ook zou vinden; er is thuis uitgebreid aandacht aan besteed.Sommigen van u zullen zich afvragen wat het eerste zinnetje op de kaart betekent. Het was een grapje wat hij altijd maakte toen we klein waren. Ik heb het hem vaak horen zeggen: “Buiten is het koud en papa die is…”. Als kinderen reageerden we dan op rijm: “stout”. Hij vond het zo mooi als we dan begonnen te beseffen wat we eigenlijk zeiden en een soort welles-nietes discussie kregen over of hij wel of niet stout was. Dat waren van die kleine grapjes waar hij ongelofelijk van kon genieten. Toen wij uiteindelijk verzonnen “Buiten loopt een dief en papa die is … lief!” zei hij altijd: “Maar buiten loopt geen dief…”.

Muziek: ‘Vincent’ – Don McLean

‘Over het goede in je kan ik spreken’ door Carla

‘Over het goede in je kan ik spreken, maar niet over het kwade. Want wat is het kwade anders dan het goede dat door dorst en honger wordt gekweld’. Dit is een citaat van Kahlil Gibran, dat we in onze huwelijksmis als thema hebben gebruikt en wat typerend is voor Ronald.

Toen ik Ronald vroeg wat ik zou moeten zeggen als ik afscheid van hem zou nemen zei hij: “dat is makkelijk, je hoeft alleen maar te zeggen dat je van me houdt”. Dat was voor hem genoeg.Ik vind het echter fijn om iets te vertellen over de manier waarop Ronald in het leven stond en wat dat voor ons betekend heeft.Ronald was onvoorwaardelijk loyaal aan mij en de kinderen. Hij was een warm mens met mededogen voor anderen zonder aanziens des persoons. Ronald probeerde zich altijd te verplaatsen in het perspectief van de ander: hij kon bedenken wat iemand leuk zou vinden en probeerde de motieven van de ander te achterhalen. Met dit laatste dreef hij me soms tot wanhoop als ik hoopte te horen dat ik gelijk had en de ander stom deed. In plaats daarvan kreeg ik een verhandeling waarom die ander dat waarschijnlijk had gedaan. In de loop der jaren heb ik ontdekt wat een kracht er schuil gaat achter deze wijze van in het leven staan.

We zijn ruim 35 jaar samen geweest en 25 jaar getrouwd. Ronald had eigenschappen die ik minder leuk vond zoals rommel maken, veel snoepen en rustig temidden van de grootste bende gitaar gaan spelen. Als jong meisje dacht ik nog dat ik die karaktertrekken wel kon veranderen. Mooi om te ervaren is dat deze eigenschappen mij na 35 jaar juist kunnen vertederen: zo is Ronald!

Ronald leefde vanuit de overtuiging dat dingen zijn zoals ze zijn, dat je mee moet gaan met de stroom en het geen zin heeft te proberen tegen de stroom in te roeien. Dit heeft hij vaak tegen me gezegd als ik weer eens zo nodig de bedding van de rivier moest verleggen. Je moet accepteren wat nu eenmaal onomkeerbaar is en daar het beste van maken. Deze instelling heeft ons geholpen te kunnen genieten van de momenten die we samen nog hebben gehad na die verpletterende diagnose op 1 juli.

In zijn trouwbelofte heeft Ronald de volgende woorden gezegd: ‘Het leven is lang, moet door zoveel historie heen. We weten niet wat we mee zullen maken. Ik hoop zo dat we van elkaar blijven houden en dat onze band sterker en sterker wordt.’ Uit de grond van mijn hart kan ik zeggen dat dit gelukt is, zelfs over de dood heen. Ronald, ik hou van je.

Muziek: ‘Liefde van later’ – Herman van Veen

Gedicht door Maarten

Lieve papa,

Er zijn geen woorden voor jouw ziekteZo’n diagnose dat geloof je nietIk streel je wang, ik zie je ogenBen bevangen door verdrietEr was nog zoveel te doen, zoveel te gevenJe was nog niet klaar in dit levenToch ben ik dankbaar voor een eindedat voor ons erg snel kwamOmdat het niet alleen je levenmaar ook je lijden overnam

Ik weet dat ik verder moet'Papa heeft ervoor gestreden'Maar het gevoel van zekerheidHet lijkt zo lang geleden

Je gaf me je liefde, toewijding en trouw

wat heb ik genoten van alle jaren met jouIk weet dat die jou ook goed hebben gedaanMaar ik zal je zo missen bij het verdergaanDe lege plek, het doet zo'n pijnmaar in gedachten zal je altijd bij me zijn.

Heel bijzonder, heel gewoonGewoon een heel bijzondere man...

Fotopresentatie – Inleiding op de fotopresentatie door Liza

Papa was een echte Beatles fan en speelde bijna al hun liedjes op zijn gitaar. Doordat hij dit zo vaak speelde, kennen wij alle Beatle-liedjes, hoewel het ver voor onze tijd was.We willen één bepaald liedje van de Beatles laten horen, omdat dat voor ons een liedje is dat echt bij papa past. Het liedje was zelfs de ringtone van zijn telefoon. Om de juiste ringtone te krijgen zocht hij allerlei versies op; alleen muziek, met zanger, snel, langzaam, met intro, andere muziekinstrumenten en ga zo maar door.Het liedje waar ik over spreek is ‘Let it be’. Naast dat het voor ons zo typisch voor papa is, is het ook nog eens toepasselijk. Laat het zo zijn, wordt er gezongen, en dat is wat wij op dit moment proberen.Tijdens dit liedje laten we foto’s van papa zien om een beeld te geven van zijn leven. Ze vervullen ons met warmte en liefde.

Muziek: ‘Let it be’ – The Beatles

In Memoriam door Jeske en Rebecca

Jeske: Papa was een echte familieman. Hij was altijd bereid om ons ergens heen te brengen, iets voor ons te kopen, maken of regelen. Zelfs wanneer dit ten koste ging van zijn eigen bezigheden, stond hij voor ons klaar. Zo klaagde ik eens een keer over een lichtknopje in mijn nieuwe huis. Papa is vervolgens snel naar de Gamma gereden, heeft lichtknopjes gekocht en is ze er persoonlijk op komen zetten. Hij had hierbij aan een half woord genoeg.

Een paar jaar terug gaf Judith hem een magneetje met de volgende tekst: ‘Iedereen kan een vader worden, maar het is wat anders om een “papa” te zijn’. Onze vader wás een papa. Een grote reus met een heel klein hartje.

Rebecca: Papa was een herkenbare verschijning. Natuurlijk vielen zijn baard en lengte meteen op. Toen papa hoorde dat hij misschien chemokuren kreeg, vond hij het verlies van zijn haren niet zo erg, maar zijn baard was een heel ander verhaal! Met zijn overhemd, sloffen, bril en rode pen was hij niet te missen. Zijn borstzakje puilde altijd uit van allerlei rommeltjes zoals foldertjes, bonnetjes en kaartjes. In zijn broek, niet te vergeten, kon je op de achterkant een vale plek ontdekken: het plekje van zijn kam.Wij als kinderen hebben wel geprobeerd hem wat gevoel voor mode bij te brengen. Sandalen met sokken erin konden toch echt niet! Maar papa maakte zich nooit druk over wat anderen over zijn uiterlijk dachten.

Jeske: Papa had veel humor die wij als kinderen heel erg waardeerden. Als hij een grapje maakte, lachte hij er regelmatig zelf het hardst om. Vaak was zijn humor net over de grens en in de laatste week zelfs wat morbide. Zo hebben we samen gefantaseerd hoe we geld konden verdienen aan deze ellende. Bijvoorbeeld door bezoekjes aan papa te verkopen of een cliffhanger op de weblog te plaatsen en voor het vervolg vijf euro te vragen. Mama was hier wat minder van gecharmeerd.

Rebecca: Papa was een echte ritselaar en gek van kleine rommeltjes. Zolang iets gratis of goedkoop was, stond papa vooraan. Zich niet realiserend dat 10 keer één euro, ook gewoon tien euro is. Papa was al jaren lid van de postcodeloterij en sinds kort ook van de vriendenloterij. Via die laatste wist hij allerlei prijzen binnen te halen, zonder ooit zelf wat te winnen. Zo zijn we eind juni met 15 mensen gratis naar Slagharen geweest, maar denk maar niet dat het daarbij ophield. Zo liggen de bonnen voor gratis skiën, een appeltaart en bloemen nog voor ons klaar.

Jeske: Papa was de vaste basis in ons huis. Hij deed de boodschappen, hield de voorraden bij en kookte altijd. Wanneer papa een keer niet thuis at, moest dit ruim van te voren gepland worden zodat niet alles in de soep liep. Vooral de patat-zaterdagen, zelfgemaakte pudding en de stapels met oliebollen roepen warme herinneringen bij ons op. Papa was gek op zijn kopje koffie met opgeklopte melk. Daar moest alles voor wijken. Dit soms tot grote ergernis van ons. Wanneer we snel wilden vertrekken van de camping, moesten we regelmatig wachten omdat de koffiespullen nog niet ingepakt mochten worden. Een beetje verslaafd was hij wel.

Rebecca: Papa liet overal zijn stempel achter. Niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk. Zo stond op een kaartje nooit alleen zijn naam maar altijd een tekeningetje van zijn gezicht. Van de o en de a maakte hij ogen en daaronder een mond en een baard. Hiermee nam hij wel meteen veel ruimte op de kaart in.

Jeske: Papa hield erg van computeren. Wanneer je een computerprobleem had, was hij altijd bereid om even mee te kijken. Ook dvd-spelers en internetverbindingen waren hem niet vreemd. Geheel in deze stijl besloten wij vlak na de diagnose een weblog voor hem te starten. Toen hij in het ziekenhuis lag en niet meer kon schrijven, heb ik dit met veel liefde van hem overgenomen. Wij hielden nauwgezet bij hoeveel mensen de weblog lazen. Zelfs in het ziekenhuis vroeg papa nog: “en hoeveel fans heb ik nu?” Dat de weblog na zijn overlijden in de top 5 van meest bekeken weblogs heeft gestaan, zou hij zeker fantastisch gevonden hebben. Rebecca: Wanneer papa gevraagd werd hoe je zijn achternaam spelde, had hij altijd een goed antwoord klaar: “Zoals in Staatsbosbeheer, maar dan zonder bosbeheer”. Als kind hadden wij nog nooit van Staatsbosbeheer gehoord en dachten direct aan beren in een bos. Staats bosbeer, zonder bosberen? Waarom zei hij dat bosbeer er dan achteraan als het toch ZONDER was? Anderen bleken hem wél te begrijpen.

Lieve papa, wij hebben heel veel van jou geleerd.In ons zal je voortleven.We zijn heel trots op je en houden van je!

Muziek: ‘Sympathy’ – Rare Bird

gespeeld door Judith op gitaar

Toespraak door Marlon, mentorleerling Berg en Boschschool

Lieve Ronald,

Jij bent een echtgenoot, vader, schoonvader, docent, mentor, vriend en kennis. Nu jij niet meer lichamelijk naast ons kan staan ben jij nog veel meer. Jij bent moed, kracht, liefde, steun, hoop, vertrouwen en al het goede dat er uit een mens kan voortkomen.

Ik ben niet zo gelovig, maar ik geloof wel dat God heel dringend een engel nodig had. En door jouw manier van leven, heb jij jezelf waardig gesteld aan een heel machtige engel. Dat heeft iedereen gezien, dus misschien Hij ook wel.

Zoals voor velen, heb je ook mijn leven veranderd. Ik zal nooit meer hetzelfde zijn. Ze zeggen vaak: “Een aanraking van een engel verandert levens”. En ik ben je heel dankbaar dat ik dat mee heb mogen maken.

Toespraak door Job, mentorleerling Berg en Boschschool

Ronald Staats was meer dan een mentor. Naast de leer van het leven, leerde hij ons ook hoe te leven.Hij had het inzicht en de motivatie om ons te leren kennen en ons psychologisch te benaderen. Bij elke discussie gooide ik dan ook een glaasje ‘eigenwijs’ achterover.Op die manier hoop je sterker in de discussie te staan, maar ik zag al snel in dat hij dat glas liever boven mijn hoofd wou leeggooien.

We waren een uitdaging voor elkaar.Iedereen verlangde weer iets anders van hem, maar hij verlangde maar één ding van ons: een gezellige klas die wijs het leven in zou worden geblazen. Uiteindelijk overwint de wijsheid en de kracht om die taak te volbrengen. Daar moet je een sterk hart voor hebben.

Ik heb hem niet meer kunnen bedanken voor zijn bijdrage aan mijn leven. Toch wil ik laten zien dat zijn leven het leven waard is geweest.Hij kan mijn eigenwijsheid niet langer onderdrukken en daarom zal ik dat vanaf nu zelf moeten doen.

* Gooit het glas boven zijn hoofd leeg. *

Amen.

Toespraak door Gerda Jol, collega Berg en Boschschool

De familie heeft mij gevraagd een woordje te zeggen over Ronald als collega, mentor en docent.

Hij was alle drie met een hoofdletter. Een echte meester: humorvol, zorgzaam, coachend, duidelijk en overtuigend onderwijzend.Een grote man met een groot hart die zich inzette om biologie, wiskunde en levenslessen aan jongeren passend te onderwijzen en met collega’s kleur te geven aan een speciale school. Ronald was heel toegankelijk voor vragen en suggesties van zowel zijn collega’s als de leerlingen.Voor zijn leerlingen was hij met eindeloos geduld, inzet en passie, altijd beschikbaar. Ook voor ouders was hij toegankelijk en makkelijk benaderbaar. De diploma-uitreiking heeft wel aangegeven hoeveel Ronald heeft betekend voor ouders en leerlingen. De leerlingen en hun ouders zijn heel dankbaar dat ze een fantastisch schooljaar hebben gedraaid. De leerlingen zijn gegroeid en klaar voor de volgende stap.In de presentatie ‘het examenpraatje’ die hij heeft gemaakt voor zijn leerlingen, die hij niet kon voordragen, wilde hij op één van de sheets aangeven dat hij ouders graag betrekt bij het leerproces van hun kinderen en open wil communiceren. Hij hoopte dat dat was gelukt en dat is hem gelukt. Ronald was heel trots op zijn top-klas en andersom was hij voor ons een top-collega en een top-meester.

Een klein stukje uit ‘de gelukkige klas’ van Theo Thijssen waarin de meester nadenkt over hoe een meester met een klas bezig is: ‘Je kunt een klas plagen, vleien, doen lachen, doen beven, een klas heeft een eigen ziel. Ach, wij schoolmeesters weten het al lang; we spreken van een klas, met een beroerde geest, een lieve klas, van een eerlijke klas…..’

En…

‘En ik was de koning en kon ze ieder op hun beurt een gelukkig ogenblik geven, alleen maar door ze te willen zien. Door ze te groeten, door ze eventjes aan hun haar te trekken of aan een oor, door hun naam te verbasteren, door allerlei nietige flauwiteitjes. Als ik maar notitie van eentje nam, was die al dankbaar.’

Dag lieve schoolmeester….

Ook namens veel collega’s die inmiddels op vakantie zijn, wil ik de familie heel veel sterkte en kracht wensen om dit verlies een plaats te kunnen geven.

Muziek: ‘If’ – Bread

Toespraak door Frans Staats, oudste broer

Ronald, jij was mijn broer of beter gezegd mijn broertje, zoals je dat altijd blijven zal. Een broertje is een knulletje waar je voor zorgt, een ventje die nog wat steun nodig heeft. Jij, Ronald had die steun al lang niet meer nodig je was zelf een bron van liefde en steun.Een steun en toeverlaat voor mij en voor vele anderen, degene die geeft en weinig terugvraagt, bij jou voelde ík me soms het broertje.

Onbegrijpelijk dat je er nu niet meer bent. Het is zo onrechtvaardig dat juist jij zo jong bent overleden. Ik wilde je nog niet kwijt nu we de laatste jaren weer dichter bij elkaar kwamen. Ik had nog zoveel met jou willen delen en dat moet ik nu missen.Als jongste broer trok jij als kind veel op met mijn twee jongste zusjes. Voor hen was jij de grote broer die hen op het schoolplein beschermde en hen hielp met huiswerk maken als dat nodig was. Ook toen hield je al erg van snoepen en bedacht een plannetje om samen met Inge een Kwatta reep te gaan kopen. Jij pakte stiekem geld uit de spaarpot en ging naar de snoepwinkel. Je deelde de reep maar op de wikkel zat een zegel die Inge wilde bewaren, want bij 10 zegels kreeg je een reep gratis. Jij zei nog tegen Inge: ”gooi nou weg anders weet mama dat we geld uit de spaarpot hebben gepakt”. Maar Inge vond dat zonde en jullie kwamen thuis met dat zegeltje, mama wist gelijk hoe de vork in de steel zat.

Ronald, je was een van de kinderen die goed kon leren en naar de universiteit ging. Je studeerde biologie en ik herinner me nog hoe je vertelde over je afstudeerproject met goudvissen die getraind werden om te reageren op gekleurd licht. Voor mij was dat een raadsel maar jij deed daar heel gewoon over.

Het jezelf niet op de voorgrond zetten, maar anderen steunen en helpen en daarbij jezelf soms wegcijferen, is wat jou kenmerkte. Bijvoorbeeld toen je je oudste zus Ria hielp. Ze wilde op vakantie naar Engeland maar hun eigen auto was kapot. Je stelde jouw auto ter beschikking met de woorden “oh, wij gaan wel fietsen neem jij de auto maar”.

Ronald, als vader van een groot gezin had jij je handen vol om te zorgen dat er niemand iets te kort kwam. Samen met Carla stond jij voor je gezin, dit was voor jou de basis van je leven. De wijze waarop je dat hebt gedaan, dwong bij ons groot respect af. Daarnaast maakte je ook nog tijd voor iedereen die dat volgens jou nodig had. Ook in je werk maakte jij je sterk voor degene die hulp nodig hadden.

Ronald, voor onze moeder had je een speciaal plaatsje in je hart, je maakte veel tijd voor haar vrij. Je zorgde voor haar, daar waar dat nodig was en niets leek je hierin teveel. Zelfs op je ziekbed maakte jij je nog sterk voor haar.

Ronald, wij zullen verder moeten leven zonder jou. Ik zal nog veel aan je denken. Je betrokkenheid en warmte is voor mij een voorbeeld. Betrokkenheid en warmte die je hebt overgedragen aan je kinderen. Kinderen waarop je terecht trots kunt zijn.Toespraak door Arjan, Anne, Rozemarijn en Geart

Lieve Ronald,

Je was een geweldige schoonvader. En jij was zo duidelijk jezelf dat bij ons allemaal dezelfde woorden opkomen als we aan jou denken.

Gastvrij

Vanaf de eerste keer dat wij bij jullie thuis kwamen, voelden wij dat we welkom waren. En dan niet alleen in jouw huis, maar ook welkom bij jou. We merkten dat je het fijn vond als wij er waren. Dan was het voor jou echt compleet. Hierdoor voelden wij ons geen ‘aanhang’, maar een stuk van jouw familie. En voor jou was niets belangrijker dan familie.

Betrokken Een woord met dubbele betekenis. Enerzijds was jij altijd betrokken bij ons en was je oprecht geïnteresseerd in hoe het met ons ging. Anderzijds werden we door jou bij de familie betrokken. Uitstapjes, etentjes, vakanties, verjaardagen, overal werden wij mee naar toe genomen. Een voorbeeld daarvan is het recente dagje naar Slagharen, niet alleen het hele gezin ging mee, ook wij werden met veel liefde op sleeptouw genomen.

KeukenprinsesOoit bij een tv-interview versprak jij je: voor Carla was jij niet de prins, maar de prinses op het witte paard. Daarom ben je voor ons geen keukenprins maar keukenprinses. De keuken was jouw domein. Het was heel fijn dat wij altijd aan konden schuiven. Je was zelfs uren bezig de frituurpan allergie-proof te maken. Altijd was je bereid om net iets meer te maken of om even een bord bij te zetten. Je zei: 9, 10, 13, het maakt mij allemaal niets uit.

BehulpzaamJe was altijd bereid om iets voor ons te doen. Zelfs je eigen bezigheden schoof je desnoods onmiddellijk voor ons opzij. Het maakte niet uit wat het was of wanneer het moest, je deed het met veel liefde.

HumorVoor jou was humor een hele belangrijke manier om je te uiten. Zelfs toen je ziek was, bleef je humor aanwezig. De spanning wist jij altijd te breken met een goede grap. Geweldig vond jij het als we in jouw humor meegingen.

We zullen je ons altijd blijven herinneren als de gastvrije, betrokken, behulpzame en humorvolle keukenprinses die je was. We houden van je en zullen je enorm missen.

Muziek: ‘Yesterday’ – The Beatles

Dankwoord door Jeske en Birgitte

Bij het verlaten van de aula muziek:

Halleluja – Jeff Buckley Afscheid nemen bestaat niet – Marco Borsato Something – The Beatles Margherita – Marco Borsato She is always a woman to me – Billy Joel Girl from Ipanema – Astrud Gilberto Streets of London – Ralph McTell Blackbird – The Beatles

De belangstellenden zullen als eersteafscheid nemen en de aula verlaten.

De familie zal als laatste afscheid nemen.

Vervaart UitvaartverzorgingVeldzigt 533454 PW De Meern030 - 6661790