İngilizce Hikayeler, İngilizce Kısa Hikayeler, Basit İngilizce Hikayeleringilizce hikaye kitabı İngilizce Hikayeler, İngilizce Kısa Hikayeler, Basit İngilizce Hikayeler, ingilizce hikaye kitapları, ingilizce türkçe hikaye, ingilizce hikaye özetleri, ingilizce hikaye özeti, ingilizce hikaye, ingilizce kısa hikaye

İngilizce Hikayeler ve Türkçeleri, Çevirileri, Tercümesiyle BirlikteMay11

İngilizce Hikayeler ve Türkçeleri, Çevirileri, Tercümesiyle Birlikte

1Best Looking Girl in Town

Thyra Samter Winslow

From the time she was thirteen Rilla Mabry had been ashamed of her appearance. It was then that she started growing taller than the other girls. She was also awkward as well as tall and she was too thin.

By the time she was twenty she was fully convinced that her appearance was really something terrible . All of the other girls seemed little and cute and attractive. No matter what Rilla wore it seemed wrong. She was much too tall to wear tailored clothes. And thin dresses hung around her loosely.

All of the girls and boys in the group liked Rilla. She was a fine girl – if you could forget the way she looked. Even her hair was wrong-rather stringy- but she had a pleasant and attractive face.

In spite of her looks Rilla had a boy friend. He was Patrick Redding and his father kept a grocery store. Pat wasn’t any great price –but then you couldn’t expect Rilla, with her looks to do any better. People feel that Rilla ought to be satisfied. Pat was a nice looking boy, and he shouldn’t be considered unimportant.

Rilla didn’t consider Pat unimportant. She was grateful to him for being nice to her. She was as pleasant and as friendly as she could be. As a matter of fact she liked Patrick a lot. He was fun to be with. She would have been perfectly satisfied except for the fact that she was in love with Shane Tennant. All of which did her little good – for Shane was the price of the town. Shane’s father was a banker – and rich.

His mother was the social leader of the town. Shane was well much taller than Rilla- and handsome besides.

Pat went into the grocery business with her father. Shane went into the bank. That’s the way sons do in small towns unless they have definite ideals about law or one of the other professions. Rilla didn’t do anything. Her parents have just enough money so she didn’t have to work. She went to parties with Patrick- and admired for Shane from a distance. The towns people felt that she would marry with Pat, that he’d take over his father’s grocery store, and that they’d settle down.

That might have happened if it hadn’t been for Leslie Durant. Leslie Durant was – and still is-a well known magazine illustrator. And he came to Morrisville to visit an aunt. And he was taken an anywhere to all of the parties , of course. He was the social lion of the season. He stayed in town only for few days – but that was long enough for a lot to happen.

He saw Rilla Mabry. Rilla was standing near the door and she was looking at Shane Tennant. She never knew her face

Object 1

how much showed what she was thinking about. No one else noticed- but Durant being knew, understood the situation. He saw Rilla standing not quite straight because she didn’t feel quite as tall that way, in a badly fitted dress and her hair not quite smooth- and he saw Shane, perfectly dressed, self confident, good looking. And then Pat came to ask Rilla for the dance.

On the second day of his visit Durant made his remarkable statement. He told anyone who would listen

to him that Rilla Mabry was by far the best looking girl in town. One of the best looking girl he’d ever seen.

Rilla never had a compliment about her looks before. She had always been shy, self conscious, and often unhappy about her appearance. And now the first authority in beauty who had ever been in town claimed that she was the price.

When Durant, himself told her what he thought of her she was filled with confusion. She managed finally to thank him. And later, very shyly , she went up to him.

“I do wish that you would tell me how can look better,“ she said.

“That’s not really my particular kind of work, “ he told her, “ but may be if we get together …..”

They got together the next morning. Durant came to Rilla’s house. And with Rilla’s mother acting as helper, they did things to Rilla and to Rilla’s clothes. Durant made her stand up straight . and he rearranged her hair. And he told her what was wrong with the clothes she wore.

That night there was a dance for Durant- his last evening in town. And, as he had thought when he started things, Rilla was, for the first time in her life, the center of attention. Toward the end of the evening Durant had the satisfaction of seeing Shane Tennant dancing very attentively with Rilla, Shane Tenant whom Rilla had looked at with longing eyes – and who had paid any attention to her.

Durant went back to his home and his work in New York and forgot about the whole thing. Years passed. And then, just the other day, this happened:

Durant was lunching alone at a restaurant when an attractive, tall woman, past her first youth, came up to him.

“ You don’t remember me ?” she said.

Durant didn’t remember her.

“ I am Rilla tenant – I was Rilla Mabry when you knew me. You came to my home town and – and rather made my life over. Remember now ?”

“Of course I do “ said Durant. “ I remember very well. It was my one attempt at changing the destiny of another person. “

“You did a wonderful job.“ said Rilla. There was a strange note in her voice which he didn’t understand.

“You married the boy you were in love with. I see. His name was Tannent wasn’t it ?”

“Why, yes” said Rilla. “ But how did you remember the name ? And how did you know I was in love with him?”

“I am good at remembering names. And I saw you looking at him. Simplicity itself! And to think that I was the cause!

“Yes you were” said Rilla.“ It was very funny when you look back on it. There I was going with Patrick Redding, and in love with Shane, and terribly unhappy and awkward. And you came down and said I was a beauty- so automatically I became a beauty. And the boys all wanted to go out with me. And I married Shane.”

“Wonderful “ said Durant. And he smiled happily. “ How are you getting along , now ? “

“That is the difficult part. “ said Rilla. “ You shouldn’t have asked. “

“Shane and I got married. And it didn’t get along very well though I was awfully happy in the beginning. The Tennant lost all of their money in a bank failure- and my family had its money in the Tennant bank by that time, so our money went, too. Then Shane fell in love with a chorus girl. I got a divorce of course. I’ve been teaching in a girls’ school for the past three years. “

“ That’s too bad!” said Durant. “ But maybe that was better than marrying that other boy whom you didn’t love.”

“ May be,” said Rilla. “You can never tell. Love goes … Patrick Redding took his father’s grocery store and married the cutest girl in town. They have three children and are very happy. And, oh , yes he became quite ambitious and started a chain of grocery store. Now he is the richest and most important man in town”

Türkçesi

Kasabadaki En Güzel KızThyra Samter Winslow

On üç yaşından beri Rilla Mabry görünüşünden utanıyordu. Bu yaştan sonra diğer kızlardan daha uzun olmaya başladı. Aynı zamanda beceriksiz, çok ince ve oldukça uzundu.

Yirmi yaşına geldiğinde görünüşünün korkunç olduğuna tamamen ikna olmuştu. Diğer kızların hepsi kısa, sevimli ve çekiciydi. Rilla ne giyse, kötü görünüyordu. Çok uzun olduğundan hazır elbiseler tam anlamıyla üzerinde asılı şekilde duruyordu.

Gruptaki bütün kızlar ve erkekler Rilla’yı seviyordu. İyi bir kızdı,eğer görünüşüne kulak asmazsanız. Çok ince olduğu için saçı bile kötü görünüyordu, fakat çok hoş ve çekici bir yüzü vardı.

Görünüşüne rağmen Rilla’nın bir erkek arkadaşı vardı. O Patrick Redding’ti ve babasının bir bakkalı vardı. Pat fazla etmezdi, fakat bakışlarıyla Rilla’dan da fazla birşey bekleyemezdiniz. İnsanlar Rilla’nın tatmin olması gerektiğini düşünürlerdi. Pat iyi görünüşlü bir çocuktu ve önemsiz olduğu düşünülmemeliydi.

Rilla Pat’in önemsiz olduğunu düşünmüyordu. Kendisine iyi davrandığı için o da ona karşı saygılıydı. Elinden geldiğince ona hoş ve arkadaşça davranıyordu. Aslında Pat’i çok seviyordu. Onunla birlikte olmak eğlenceliydi. Shane Tannent’a aşık olmasaydı çok memnun olabilirdi. Bunun faydası yoktu zira Shane kasabanın gözdesiydi. Shane’in babası bankacıydı ve zengindi.

Annesi kasabanın sosyal lideriydi. Buna ilaveten Shane Rilla’dan daha uzun ve üstelik yakışıklıydı da.

Pat babasıyla beraber bakkal işine girdi. Shane bankaya girdi. Eğer Hukuk veya diğer meslekler hakkında idealleri yoksa erkek çocukların kasabada baş vurduğu yol buydu. Rilla birşey yapmadı. Onun anne ve babasının yeterince parası vardı ve o çalışmak zorunda değildi. Patrick’le beraber partilere gitti ve Shane’e uzaktan hayranlık duydu. Kasaba halkı onun Pat ile evleneceğini, babasının bakkalını devralacağını ve kasabaya yerleşeceklerini zannediyordu.

Eğer Leslie Durant olmasaydı bu beklentiler gerçekleşebilirdi. Leslie Durant geçmişte ve halen tanınmış birgazete ressamıydı. Halasını ziyaret için Morisville’ye geldi ve tabiki partilerin olduğu her yere ***ürüldü. Sezonun en sosyal insanıydı. Kasabada yalnızca bir kaç gün kalmasına rağmen bu süre birçok şeyin gerçekleşmesi için yeterliydi

Rilla Mabry’i gördü. Rilla kapının yanında duruyor ve Shane Tennant’a bakıyordu. Ne düşündüğünü yüzünün ne kadar gösterdiğini hiçbir zaman bilmiyordu. Daha önce hiçkimse bunu farketmemişti, ama yeni olduğu için Durant durumu anlamıştı. Üzerinde kötü duran bir elbise ve düzgün olmayan saçlarıyla uzun görünmemek için eğik duran Rilla’yı gördü. Sonra Shane’igördü, mükemmel giyinmiş, kendine güvenir ve yakışıklı. Ve sonra Pat Rilla’ya dans teklif etmek için yanına geldi.

Ziyaretinin ikinci gününde Durant dikkat çekici sözlerini söyledi. Onu dinleyen herkese Rilla’nın kasabada

gördüğü en güzel kız olduğunu söyledi. Hayatında gördüğü en güzel kızlardan biri diye söyledi.

Rilla daha önce bakışları hakkında hiç iltifat almamıştı. Her zaman utangaç, kendi halinde ve genellikle görünüşünden mutsuzdu. Ve şimdi güzellik konusunda ilk otorite olan ve kasabaya ilk defa gelen birisi onun kasabanın gözdesi olduğunu söylüyordu.

Durant onun hakkında ne düşündüğünü anlattığında kafası karıştı. Sonunda teşekkür etmeyi başarabildi. Ve daha sonra utangaç bir şekilde ona gitti.

“Bana nasıl daha güzel görünebileceğimi anlatabileceğinizi umuyorum” dedi.

“Bu gerçekten benim uzmanlık alanım değil” dedi ona “ Fakat belki beraber olabilirsek…”

Ertesi sabah buluştular.

Durant Rilla’ın evine geldi. Rilla’nın annesinin yardımı ile Rilla ve elbiseleri üzerinde düzeltmeler yaptılar. Durant ona dik durmasını gösterdi. Ve saçlarını tekrar düzenledi. Ve giydiği elbiselerde neyin hatalı olduğunu anlattı.

O gece Durrant için dans vardı.Kasabadaki son gecesiydi. Ve Durant düşündüklerini yapmaya başlarken Rilla hayatında ilk defa ilgi odağıydı. Gecenin sonlarına doğru Durant, Rilla’nın özlemle baktığı ve ona dikkat bile etmeyen Shane Tannent’ın Rilla ile nazikçe dans edişini görmenin mutluluğunu yaşıyordu.

Durant Newyork’a evine ve işine geri döndü ve herşeyi unuttu. Yıllar geçti. Ve evvelsigün bu gerçekleşti:

Durant bir restoranda tek başına öğle yemeği yerken uzun boylu, çekici ve orta yaşlı bir hanım ona doğru gelip durdu. “Beni hatırlamıyorsun değil mi?”dedi. Durant onu hatırlamamıştı.

“Ben rilla Tannent. Siz beni tanıdığınız zaman ben Rilla Mabry idim. Sen benim kasabama geldin ve hayatımı değiştirdin. Şimdi hatırladın mı? “

“Elbette hatırladım.” dedi Durant. “Çok iyi hatırlıyorum .Bu başka birinin hayatını değiştirmek için gösterdiğim bir

çabaydı.”

“Çok iyi bir iş yaptın”dedi Rilla. Sesinde onun hiç anlamadığı bir ton vardı.

“Anladım, aşık olduğun çocukla evlendin. Adı Tennant’tı değil mi? “

“ Evet “ dedi Rilla “Fakat onun adını nasıl hatırlıyorsunuz? Ve benim ona aşık olduğumu nasıl anladınız?

“İsimleri hatırlamakta çok iyiyimdir. Ve seni ona bakarken gördüm. Çok kolaydı. Benim sebep olduğumu niye düşündün?

“Evet sendin “ dedi Rilla. “ Tekrar ana dönüp baktığında çok komikti. Ben orada Pat Redding ile çıkıyordum ama Shane Tennant’a aşıktım ve çok mutsuzdum. Sonra sen geldin ve bana güzelsin dedin ve ben güzel oldum. Ve bütün erkekler benimle çıkmak istedi. Ve ben Shane ile evlendim.

“Çok güzel “dedi Durant ve mutlu şekilde gülümsedi. “Ya şimdi ne yapıyorsun?”

“Bu zor tarafı “ dedi Rilla. “Sormamalıydın.

“Shane ve ben evlendik fakat fazla uzun sürmedi, ilk zamanlar çok mutluydum. Bir bankanın batması ile Tennantlar bütün paralarını kaybettiler. Ve benim ailemde o zamanlar parasını Tennant Bankası’nda saklıyordu, ve bizim paramızda uçtu. Sonra Shane bir koro kızına aşık oldu. Boşandım, elbette. Son üç yıldır kızlar okulunda öğretmenlik yapıyorum.

“Bu çok kötü” dedi Durant. “Fakat belkide bu sevmediğin diğer çocukla evlenmekten daha iyidir.”

“ Belki” dedi Rilla. “Hiç bir zaman anlatamassın. Aşk geçici… Patrick Redding babasının bakkalını aldı ve kasabanın en şirin kızıyla evlendi. Üç çocukları var ve çok mutlular. Çok hırslandı ve bir bakkallar zincirine sahip oldu. Şimdi kasabanın en zengin ve saygın adamı. ”

İngilizce Hikayeler ve Türkçeleri, Çevirileri, Tercümesiyle Birlikte

2SWALLOW AND SPARROWSwallow and sparrow became close friends. They started walking around in together. Other swallows said nothing at the beginning about this circumstance. However, the things changed when the swallow started bringing the sparrow to its nest. Nest of the swallow was under the eaves of an empty wooden house and there were many nests of swallow next to it. Going there from and thereto made swallows disturbed.

Swallows held a meeting and they appointed a spokesman. This spokesman told about this circumstance with it in a suitable time and said it not to bring this sparrow to its nest.

Although the swallow showed some obstinacy, it finally was obliged to obey by this requirement.

One night the sparrow suddenly wakened while it was sleeping. Tree on which it built up its nest among its branches was swinging. It flied away and had a look-see round the environment. Thereupon, it recognised that it was an earthquake.

Its close friend, the swallow, came to its mind. It arrived at its nest and it weakened its close friend. It said the swallow to weaken other swallows and the wooden house may be fallen onto the ground. The swallow fulfilled what it said. Once the last swallow flied away there, the wooden house was fallen onto the ground. Later, swallows set up new nests under eaves of another house and they did make no rejection for the sparrow to go from and to the nest of the swallow for the reason that they were owed their life to it.

KIRLANGIÇ İLE SERÇEKırlangıç ile serçe dost olmuşlar. Birlikte gezip dolaşmaya başlamışlar. Diğer kırlangıçlar önceleri bu duruma ses çıkarmamışlar. Fakat kırlangıç serçeyi yuvasına getirmeye başlayınca işler değişmiş. Kırlangıcın yuvası ahşap, boş bir evin saçak altındaymış ve burada pek çok kırlangıç yuvası varmış. Serçenin gelip gitmesi, kırlangıçları rahatsız etmiş.

Kırlangıçlar toplanıp bir sözcü seçmişler. Sözcü uygun bir zamanda kırlangıca konuyu açmış ve serçeyi yuvasına

getirmemesini söylemiş.

Kırlangıç biraz direttiyse de sonunda genel isteğe boyun eğmek zorunda kalmış. Bir gece serçe yuvasında uyurken aniden uyanmış. Dalları arasına yuva kurduğu ağaç sallanıyormuş. Uçup çevreyi şöyle bir kolaçan etmiş. O zaman bunun bir yer sarsıntısı olduğunu anlamış.

Aklına dostu kırlangıç gelmiş. Kırlangıcın yuvasına gitmiş, onu uyandırmış. Kırlangıca diğer kırlangıçları uyandırmasını, ahşap evin sarsıntıdan yıkılabileceğini söylemiş. Kırlangıç söyleneni yapmış. Son kırlangıç da kaçınca ahşap ev yıkılmış. Daha sonra kırlangıçlar başka bir evin saçak altına yeni yuvalar yapmışlar ve yaşamlarını borçlu oldukları dost serçenin kırlangıcın yuvasına gelip gitmesine karşı çıkmamışlar.

İngilizce Hikayeler ve Türkçeleri, Çevirileri, Tercümesiyle Birlikte

3POOR AHMETAhmet’s mother and father were poor. They were living in a small house with only one room. Since his father’s lungs were ill, he compulsorily retired. Ahmet finished primary school in difficulty by selling pretzel out of school time. Later by the help of his neighbour he started to work in a restaurant to do the washing up. Ahmet had taken the first step to realize his dreams. He had met the wonderful meals which he formerly used to see behind the restaurant windows. Now he had full three courses a day. He had kept Uncle Veli, who was cooking in the restaurant, observing. He would learn cooking from him and he would be a cook himself, too but Ahmet would work not in somebody else’s restaurant but in his own one.

Ahmet opened a restaurant in the city centre after he had done his military service. Because his meals were very delicious, the restaurant was full of customers. He was earning well. Sometimes poor people used to come to the restaurant and eat free meal.

The waiters working in the restaurant and the customers couldn’t find any sense of Ahmet’s going and leaving two plates of meals to an empty table during lunch times. How would they know that they were Ahmet’s present to his mother and father, whom the poverty had finished years ago? They also wouldn’t be able to hear that while putting the plates on the table Ahmet was murmuring “you aren’t going stay hungry any more from now on mummy and daddy. Have your meals and get yourself very full.”

FAKİR AHMETAnnesi, babası fakirdi Ahmet’in. Tek göz odalı bir gecekonduda oturuyorlardı. Babasının ciğerleri hasta olduğundan zorunlu emekliye ayrılmıştı. Ahmet okul olmadığı zamanlar simit satarak zorlukla ilkokulu bitirdi. Daha sonra komşusunun yardımıyla bir lokantaya bulaşıkçı olarak girdi. Ahmet hayalini gerçekleştirmek için ilk adımını atmıştı. Eskiden lokantaların camları arkasında gördüğü o güzelim yemeklere kavuşmuştu. Artık günde üç öğün karnı doyuyordu. Lokantada yemek pişiren Veli dayıyı göz hapsine almıştı. Ondan yemek yapmayı öğrenecek ve kendi de bir aşçı olacaktı ama Ahmet başkasının lokantasında değil kendi lokantasında görevini yerine getirecekti.

Ahmet askerden geldikten sonra şehrin mevki yerinde lokanta açtı. Yaptığı yemekler çok lezzetli olduğu için lokanta müşterilerle dolup taşıyordu. Kazancı yerindeydi. Ara sıra muhtaç insanlar lokantaya gelirdi ve bedava yemek yerlerdi.

Lokantada çalışan garsonlar ve müşteriler Ahmet’in öğle vakitleri boş bir masaya giderek masanın üstüne iki tabak yemek bırakmasına bir anlam veremezlerdi. Onlar ne bileceklerdi yıllar önce sefaletin bitirdiği anne ve babasına Ahmet’in armağanını. Hem onlar duyamazlardı ki, tabakları masanın üstüne bırakırken Ahmet’in “ Bundan sonra aç kalmayacaksınız anneciğim ve babacığım. Alın yemeklerinizi karnınızı bir güzel doyurun “ diye mırıldandığını.

İngilizce Hikayeler ve Türkçeleri, Çevirileri, Tercümesiyle Birlikte

4RABBITThere was a rabbit imagining itself like a lion. One day this rabbit convened all rabbits in the vicinity on a high hill and said them that it would frighten wolf, jackal, fox in the case they would pass through the rough path in the downstairs. Rabbits listened to it with no movement.

Ten minutes later, a wolf was passing through this path and it was suddenly surprised to see a rabbit shouting and

running toward itself, and this circumstance caused it to frighten, and it urgently run away and disappeared there.

TAVŞANTavşanın biri kendini aslan zannedermiş. Bir gün bu tavşan civardaki tavşanları yüksekçe bir tepeye toplayıp aşağıdaki patika yoldan kurt, çakal, tilki geçmesi halinde korkutup kaçıracağını söylemiş. Tavşanlar, onu sakin şekilde dinlemişler.

On dakika sonra bir kurt geçiyormuş ki, bir de ne görsün, bağırıp çağırarak üstüne doludizgin gelen tavşanı görünce ürkmüş ve son sürat oradan kaçmış.

5FOXThere was a fox hanging wings on it and stealing hens from poultry-houses upper sides of which were uncovered. Once poultry-house owner recognised this circumstance, they covered upper-sides of them.

A fox never likes being hungry and remaining with no remedy. It learnt soil digging work from one mole and started entering into poultry-houses through underground. Poultry-house owners thought that mole was stealing the hens and always hoped to catch a mole.

TİLKİTilkinin biri kanat takıp üstü açık kümeslerden tavuk çalarmış. Kümes sahipleri durumu fark edince kümeslerin üstünü kapatmışlar.

Tilki açlığı ve çaresizliği hiç sevmezmiş. Bir köstebekten toprak kazma işini öğrenip, yeraltından kümeslere girmeye başlamış. Kümes sahipleri tavukları çalanın köstebek olduğunu sanıp, hep bir köstebek yakalamayı ummuşlar.

6JACKALOne of the jackals found a rifle while it was walking in the jungle. It recognised there

were two cartridge in the rifle, and it immediately started robberies. Animals in

the jungle, properties of which were stolen and were under threat convened and

they arrived before lion.

The lion was informed about the circumstance and this made it very angry and thereafter, it followed the jackal around.

The lion seeing the jackal to walk some ahead has roared. The jackal

pointed its gun at it when it saw that the lion was approaching, and immediately before opening fire, the lion frightened and started running away. Thereupon, the jackal run after the lion, too. Just then, a river appeared in front of them. Both of them swam and crossed the river.The lion run a while and then suddenly stopped running. The jackal stopped as well. The lion turned back and walked over the jackal.

The jackal realized that wet rifle did not open fire and thrown the rifle out and it crossed back the river. The lion followed the jackal.The lion chased the jackal for a long time in the jungle, and it hit a fiston it as soon as caught it. The jackal escaped with great difficulty its life from the lion. From then, no body has seen it in the surrounding.

ÇAKALÇakalın biri ormanda gezerken bir tüfek bulmuş. Bakmış tüfekte iki fişek var, hemen soygunlara başlamış. Malı çalınan, tehdit edilen orman hayvanları toplanıp aslanın huzuruna çıkmışlar. Durumu öğrenen aslan çok kızmış, çakalın peşine düşmüş.

Çakalı ilerde giderken gören aslan kükremiş. Çakal aslanın geldiğini görünce tüfeğini doğrultmuş, tam ateş edecekken aslan korkmuş, kaçmaya başlamış. Çakal da aslanı kovalamış. Derken, önlerine bir ırmak çıkmış. Ikisi de yüzerek karşıya geçmiş. Aslan biraz daha koşmuş, sonra aniden duruvermiş. Çakal da durmuş. Aslan geri dönüp çakalın üstüne yürümüş.

Çakal ıslanan tüfeğin ateş etmediğini görünce tüfeği atıp ırmaktan karşıya geçmiş. Aslan da peşinden gelmiş. Aslan

çakalı ormanda uzun süre kovalamış, yetiştiği yerde vurmuş. Çakal güçbela canını kurtarmış. Bir daha onu oralarda gören olmamış.

7THE OCTOPUSOur dear world; which is turning around silently somewhere in the universe, which is full of mysteries, secrets and a lot of unknown. The living creatures, which you have allowed to live on you, survive and take shelter for ten thousands of years, existing maybe only on you with everything of them. The idealists with their genuine talent of thought, with their power of imagination; who are possible to appear always and everywhere with their stubbornness and by leaving the normality of the life, which they have to live with pleasure, desire; and by getting a little over the normality to know an unknown, to help the solutions of problems and assimilating some kinds of efforts, searches for the benefit of that normalitists who they left behind.

Although a young octopus travelled a lot of places on the blue sea, the things he saw weren’t strange to him; he was indifferent to the things he saw as if he had seen them before and the motivating passion occurring in his thought, made him decide to reach the source, the spring of the river when he first realized it, which was flowing into the sea.

The young octopus started to move forward slowly. He could always have the chance to watch closely the trees, the grass, the flowers, the birds and the large and small living creatures by the river because he was taking pains to swim on the surface. As the days passed one after the other, the broadness of the river started to become narrow, the water started to flow a little more wildly and the slope started to increase. Since the young octopus was swimming towards the stream, he realized that he started to be some more compelled every passing day. If he didn’t suffer the difficulty and leave himself, he would be able to return to the sea. However, this was a matter that he wouldn’t be able to do. Now that he was an idealist and he had come till here for the sake of an idea, returning back could never be possible.

When the young octopus arrived at the side of the snowy mountain, which was difficult to see from faraway, a waterfall; whose water was falling from quite high, appeared. He had to cross this waterfall and go on his way, but how? A few attempts he made showed that it was impossible for now. Anyway he was tired. He had come till here without stopping, and by exerting himself to the utmost for days. He thought “I should relax for a while, gain my energy; when I believe that I can cross this waterfall, I will come and cross it and go on my way. I will take one of the paths I saw yesterday while I was coming, I will look for a place where I will be able to pass my days in peace. Let the waterfall wait for now.”

The young octopus returned back and took one of the paths. He reached a lake in the end by saying this or that way. The young octopus’ life in the lake lasted quite long. Actually time wasn’t very important for an idealist. Let the time pass. What was important was to be able to use the time skillfully. You would always improve and show progress in point of thought. You already had this idealism from birth. The conditions would force you to this whether you wanted or didn’t. When you started to support an idea, namely when you became an idealist, you would think carefully of your past and you would realize and be surprised that even how the unhappy, pessimistic, desperate days, which you don’t want to remember now, had educated you, and had made you experienced.

Several years passed and the young octopus had grown up and had become a mature octopus by the passing years. He always had good relationships with the living creatures in and around the lake; he had had quite a lot of accumulation of knowledge by adding his observations on the things they told. Everything was very well; perhaps it would be much better if the peole hadn’t pitched a camp near the lake. As soon as the octopus saw the people, he had listened to his common sense saying “be careful”, he had withdrawn to his cave at the bottom of the lake. He was passing his days in his cave; he was sometimes touring at the depth of the lake. On some days he saw a few boats on the lake but he couldn’t do anything more than watching the people’s in the boats rowing from the depth of the lake while swimming.

One day, while a boat was going near to the middle of the lake, it suddenly got dark. A heavy rain started. The wind blowing gradually harder was building big waves on the lake. The efforts of the people on the boat who were trying to escape from the storm were useless. They weren’t able to prevent their boat from capsizing and sinking. The octopus had felt the storm in advanced; he had taken the risk to be seen by the people on the boat and he had come a few metres close to the boat. He had covered two people, who were flopping about when the boat sank, with his strong arms, had come to the surface to prevent them drowning and started to swim quickly towards the shore. After leaving the unconscious people to a safe place, the octopus withdrew to his cave in the depth of the lake.

On the following ten days after this event, the octopus, who couldn’t see any boats on the surface of the lake, came to the surface because he thought that the people might have gone and he looked at the shore, where the camp was, from far away. The first thing that called his attention was the huge, iron boats. The people had also built wooden sheds near the tents, where the camp was pitched. There were lots of people on the shore. He started to swim towards the branch,

which let the superfluous water of the lake float into the river. He was planning to come out of the lake going without making the people realize. However, when he reached the exit, he realized with sadness that there were barbed wires around, which were preventing him going. He was afraid of making a mistake. He could pull the wires to pieces, throw away and go on his way. There were the possibilities of getting injured and being undersized. The waterfall on the river was already a big problem on his way. It wouldn’t be proper to be powerless after crossing the waterfall.

On the following days the surface of the lake suddenly got into action. The ships that the people made by putting together the pieces, which they brought till the lake shore by lorries, started to move constantly. The divers started dive from the ships and examine the bottom of the lake. The harpoons that were in the divers’ hands would direct to the octopus as soon as it was seen. There was a huge octopus with eight arms, each of whose length was nearly five metres, and the one who would kill this octopus would be rewarded. It was necessary to think now. This octopus, who was wanted to be killed, saved certainly two people’s lives in a stormy weather. They had seen the octopus before they fainted and they informed the others too, there was even a reward. It is necessary to consider this situation as a labyrinth without an exit.

The octopus had understood that it was impossible to live in the lake now. Although all his goodwill, the people wouldn’t let him search some more in this lake. It was also unnecessary to live more in this lake. The things he learnt were enough and more than enough. The octopus got out of his cave with rancor. He came with a terrible speed out to the water surface just opposite the ships being anchored in front of the camp. He was puffing up and up and was causing artificial waves on the lake as he was saying “you have been looking for me for days, here I ** and I’m not afraid of you”. He suddenly directed to his left. He entered the branch by pulling the barbed wires at the exit of the lake to pieces under the amazed looks of the people on the shore and he reached the river after a while. He came before the waterfall by withstanding easily to the river’s stream and he went up by holding his both arms out and by holding of the rocks there.

On the following days the octopus continued the intensive efforts to reach the source of the river. He was passing in difficulty through the gorges at the sides of the mountain where the source existed and he was moving forward step by step at the places where the depth didn’t let him swim. The rain falling on the sides of the mountains was turning into snow because of the weather’s getting gradually cold and trembling in the ice cold water under the snow was teaching him how difficult the life was in the mountains. When he started to think that it was impossible to go more forward, he found the source of the river. The source was coming out of rocks, it was coming out of a place like a cave and it was appearing on the earth.

The octopus summarized the topic: “Now that the source had been here. It comes out to the earth from that narrow place, it is fed by the rain and snow water, it goes down till the waterfall by gathering some of the little rivers’ water. After passing the waterfall, the water gathering a lot of branches from both sides gradually grows and it reaches the sea, where I was born, as a river and integrates with the sea. And the lake, where I lived for a long while, was nothing more than a drift of water, which let its superfluous water flow into the river by means of a branch.

On his way back, while coming closer to the waterfall, the octopus started to think. He wondered if the people would wait for him there. It was a fifty fifty possibility. Namely, they’d either wait or wouldn’t wait. It wouldn’t be definite. The octopus wasn’t absolutely frightened. Anyway, fear was the last think to be considered by an idealist in such a situation. There was no reason to be frightened. After the octopus evaluated the situation, considered what he would do after what might happen, he went down the waterfall. He went past the branch, which was connecting the lake to the river, by swimming bravely on the water.

The octopus reached the sea a few days later. He had set off years ago for the sake of an ideal when he was a young octopus; after years, he had turned back as a mature octopus. However, the ideal still wasn’t an ideal. An idealist should teach the others the things he learnt and should acquaint them too. As well as you couldn’t say you have enough knowledge for yourself so you wouldn’t need to learn more, you couldn’t also say you were more knowledgeable than the others; let the others not learn the things I knew. After relaxing for a while, the octopus wanted to start his attempts. He would teach the others the things he learnt and he would acquaint them too. Until there would be no other knowledge in his mind what he knew but the others didn’t…

Written by: Serdar YILDIRIM

AHTAPOTGizem dolu, sır dolu, pek çok bilinmezliklerle dolu kainatın bilmem nerelerinde sessizce dönüp durmakta olan sevgili dünyamız. Üzerinde yaşamalarına, hayat bulmalarına, barınmalarına olanak tanıdığın on binlerce yıldan beri her şeyi ile belki de sadece sende var olan canlı varlıklar. Özgün düşünme yetenekleriyle, hayal güçleriyle, inatçılıklarıyla her zaman, her yerde ortaya çıkabilen ve bir bilinmezi bilmek için, problemlerin çözümüne yardımcı olmak için şevkle, istekle; kendilerinin yaşamaları lazım gelen hayatın normalitesinden arınarak, normalitenin bir parça üstüne çıkarak ve o geride bıraktıkları normalitecilerin yararına bir takım çabalar, arayışlar içine giren idealistler.

Denizin engin maviliklerinde aylardır pek çok yeri gezip dolaşmasına karşın gördükleri ona hiç de yabancı gelmeyen, o gördüklerine daha önceden biliyormuşçasına ilgisiz ve bu denize sularını akıtan ırmağı ilk fark ettiğinde düşüncesinde

oluşan tutkunun harekete geçirdiği, ırmağın çıkışına, kaynağına ulaşmaya karar verdirttiği bir genç ahtapot.

Genç ahtapot ırmakta ağır ağır ilerlemeye başladı. Daima yüzeyde bulunmaya özen gösterdiği için, ırmak kenarında bulunan ağaçları, otları, çiçekleri, kuşları ve küçüklü, büyüklü canlı yaratıkları yakından incelemek olanağını buluyordu. Günler birbiri ardına geçip gittikçe, ırmağın genişliği daralmaya, sular daha bir coşkun akmaya ve meyil artmaya başladı. Genç ahtapot, akıntıya karşı yüzdüğü için, her geçen gün biraz daha fazla zorlanmaya başladığını fark etti. Hani sıkıntıya katlanamayıp kendini bırakıverse hiç yorulmadan denize geri dönebilecekti. Fakat, bu onun yapamayacağı bir işti. Mademki bir idealistti ve bir idea uğruna buralara kadar gelmişti, kesinlikle geriye dönüş söz konusu olamazdı.

Genç ahtapot çok uzaklarda zorlukla fark edilen karlı dağın yamaçlarına ulaştığında önüne oldukça yüksekten suların döküldüğü bir çağlayan çıktı. Bu çağlayanı aşıp yoluna devam etmesi gerekirdi, ama nasıl? Yaptığı bir iki deneme bu işin şimdilik olanaksız olduğunu gösterdi. Zaten yorgundu.

Günlerdir dur durak bilmeden,gücünün sınırlarını sonuna kadar zorlayarak buralara kadar gelmişti. “ Bir zaman için dinlenmeli, gücümü toplamalı, bu çağlayanı aşmayı başarabileceğime inandığım an gelip çağlayanı geçer yoluma devam ederim, diye düşündü. Dün gelirken gördüğüm kollardan birine sapar, orada günlerimi sakin geçirebileceğim bir yer ararım. Çağlayan şimdilik bekleyedursun. “

Genç ahtapot geriye dönüp, ırmağın kollarından birine girdi.Yok şurası, yok burası derken,sonunda bir göle vardı. Genç ahtapotun göldeki sakin yaşantısı oldukça uzun sürdü. Gerçekte bir idealist için zamanın fazla bir önemi yoktu. Zaman bırak geçsindi. Önemli olan geçen zamanı ustaca değerlendirebilmekti. Devamlı olarak fikir bakımından bir büyüme, bir ilerleme içinde olacaktın. Bu idealistçilik zaten sende doğuştan vardı. Sen istemesen de şartlar seni buna zorlardı. Bir ideanın peşinden gitmeye başladığın yani sen bir idealist olduğun zaman, dikkatli bir şekilde geçmişini düşünürdün ve şimdi anımsamak istemediğin o mutsuz, o karamsar, o kederli günlerinin bile seni nasıl eğitmiş olduğunu, deneyim sahibi yaptığını fark eder de şaşar kalırdın.

Aradan yıllar geçmiş,geçen yıllarla birlikte genç ahtapot büyümüş,olgun bir ahtapot olmuştu.Gölde ve gölün çevresinde yaşayan canlı varlıklarla daima iyi ilişkiler kurmuş, onların anlattıklarına kendi gözlemlediklerini de ekleyerek epey bir bilgi birikimine sahip olmuştu. Her şey çok güzeldi, belki de çok daha güzel olacaktı. Eğer göl kıyısına insanlar kamp kurmasalardı. Ahtapot insanları göl kıyısında görür görmez, içgüdüsünden gelen dikkat et sesine kulak vermiş, gölün dibindeki mağarasına çekilmişti. Günlerini mağarasında geçiriyor, ara sıra da, gölün derinliklerinde dolaşıyordu. Bazı günler göl yüzeyinde bir iki kayık görüyor, fakat kayıklardaki insanların kürek çekişlerini gölün derinliklerinde yüzerek seyretmekten başka hiçbir şey yapmıyordu.

Günlerden bir gün, bir kayık gölün ortalarına yakın bir yerde giderken ortalık kararıverdi. Şiddetli bir yağmur başladı. Gittikçe daha sert esmeye başlayan rüzgar gölde büyük dalgalar oluşturuyordu. Kayıkta bulunan insanların yaklaşan fırtınadan kaçmak için gösterdikleri çabalar boşuna oldu. Kayıklarının alabora olarak batmasını bir türlü engelleyemediler. Ahtapot yaklaşan fırtınayı önceden hissetmiş, kayıkta bulunan insanlar tarafından görülme tehlikesini göze alarak kayığın birkaç metre altına kadar sokulmuştu. Kayık battığında dev dalgalar arasında çırpınıp duran iki insanı güçlü kollarıyla sıkıca kavrayıp, onların boğulmalarına engel olmak için, yüzeye çıktı ve süratle kıyıya doğru yüzmeye başladı. Baygın durumdaki iki insanı kıyıda emin bir yere bırakan ahtapot, gölün derinliklerindeki mağarasına çekildi.

Bu olayı takiben geçen on gün içinde göl yüzeyinde hiç kayık göremeyen ahtapot insanların gitmiş olabileceklerini düşünerek yüzeye çıkıp çok uzaklardan kampın bulunduğu kıyıya doğru baktı. İlk dikkatini çeken şey, kıyıdaki kocaman demir kayıklar oldu. İnsanlar ayrıca kampın bulunduğu çadırların yanına tahtadan barakalar yapmışlardı. Çok insan vardı kıyıda. Gölün fazla sularını ırmağa akıtan kola doğru yüzmeye başladı. Kıyıdaki insanlara fark ettirmeden gölden çıkıp gitmeyi planlıyordu. Fakat çıkışa vardığında etrafta gitmesini engelleyen dikenli teller olduğunu üzülerek gördü. Bir hata yapmaktan korkuyordu. Bu dikenli telleri parçalayıp atar, yoluna devam edebilirdi. İşin içinde yaralanmak,çaptan düşmek olasılığı da vardı. Irmaktaki çağlayan zaten yolunun üstünde bir büyük engeldi. Çağlayanın karşısına çıktığında güçsüz durumda bulunmak yakışık almazdı.

Sonraki günlerde göl yüzeyi birdenbire hareketlendi. İnsanların göl kıyısına kadar kamyonlarla getirdikleri parçaları birbirine monte ederek yaptıkları gemiler vızır vızır gidip gelmeye başladı. Gemilerden dalgıçlar göle girerek, gölün dibini taramaya başladılar. Dalgıçların ellerindeki zıpkınlar görülür görülmez ahtapota yöneltilecekti. Gölde her kolunun uzunluğu beş metreyi bulan sekiz kollu dev bir ahtapot vardı ve bu ahtapotu öldüren ödüllendirilecekti. İşte burada biraz düşünmek gerekirdi. Katledilmek istenen bu ahtapot fırtınalı bir havada iki insanı mutlak bir ölümden kurtarmıştı. Onlar bayılmadan önce kendilerini kurtaranı görmüşler, ötekileri ahtapotun varlığından haberdar etmişlerdi. Ötekiler ötekilere, ötekilerde ötekilere durumu bildirmişler ve son ötekiler, ortaya bir ödül bile koymuştu. Bu durumu çıkışı olmayan bir labirent biçiminde algılamak gerekmektedir.

Ahtapot artık gölde barınmasının olanaksızlığını anlamıştı. Tüm iyi niyetine karşın insanlar onun bu gölde biraz daha fazla araştırma yapmasına izin vermeyeceklerdi. Zaten gölde bir süre daha yaşamak gereksizdi. Öğrendikleri yeter de artardı bile. Ahtapot mağarasından hınçla dışarı fırladı. Korkunç bir süratle kampın önünde demirli bulunan gemilerin tam karşısında su yüzeyine çıktı. Günlerdir arıyordunuz işte buradayım ve sizden korkmuyorum der gibi kabardıkça kabarıyor, gölde yapay dalgaların oluşmasını sağlıyordu. Aniden soluna doğru yöneldi. Kıyıdaki insanların hayret dolu

bakışları altında göl çıkışındaki dikenli telleri paramparça ederek kola girdi ve bir süre sonra ırmağa ulaştı. Irmağın akıntılarına rahatça karşı koyarak çağlayanın önüne geldi ve iki kolunu uzatarak oradaki kayalara tutunup yukarıya çıktı.

Daha sonraki günlerde ahtapot ırmağın kaynağına ulaşmak için gösterdiği yoğun çabayı devam ettirdi. Kaynağın bulunduğu karlı dağın yamaçlarında daracık boğazlardan zorlukla geçiyor, derinliğin yüzmesine olanak tanımadığı yerlerde de adım adım ilerliyordu. Yamaçlarda yağan yağmur havanın giderek soğumasıyla birlikte kara dönüşüyor, yağan kar altında buz gibi soğuk suda titremek ona dağlarda yaşamın ne derece zorlu olduğunu öğretiyordu. Ahtapot daha ileriye gitmenin mümkün olmadığını düşünmeye başladığı bir sırada ırmağın kaynağını buldu. Kaynak, kayaların arasından, mağara gibi bir yerden, yeryüzüne çıkıp doğuyordu.

Ahtapot konuyu özetle toparladı: “ Demek kaynak burasıymış. Su bu daracık yerden yeryüzüne çıkıyor, yağan kar ve yağmur sularıyla besleniyor, çevreden kimi dereciklerin sularını alarak çağlayana kadar iniyor. Çağlayan geçildikten sonra sağdan soldan pek çok kol alan su gittikçe büyüyerek bir ırmak halinde benim doğduğum denize varıyor ve denizle bütünleşiyor. Uzun bir süre içinde yaşadığım göl de fazla sularını ırmağa bir kol aracılığıyla akıtan büyükçe bir su birikintisinden başka bir şey değilmiş. “

Dönüş yolunda, çağlayana yaklaştıkça, ahtapotu bir düşüncedir aldı. Acaba insanlar onu oralarda bekleyebilirler miydi? Bu yüzde elliye yüzde elliydi.Yani bekleyebilirlerdi de beklemeyebilirlerdi de. Onun orası belli olmazdı.Ahtapot, kesinlikle korkmuyordu. Zaten böyle durumlarda bir idealist için korku en son akla getirilecek bir şeydi. Korkmak için hiçbir neden yoktu. Ahtapot, şöyle bir durum değerlendirmesi yaptıktan, ne olursa ne şekilde hareket edeceğini hesapladıktan sonra, çağlayandan aşağı indi. Suların üstünden, göğsünü gere gere yüzerek, gölün ırmakla bağlantısını sağlayan kolun yanından geçti, gitti.

Ahtapot, birkaç gün sonra denize vardı. Yıllar önce, genç bir ahtapotken, bir idea uğruna yola çıkmış; yıllar sonra, büyük, olgun bir ahtapot olarak işte geriye dönmüştü. Fakat, idea, ideal değildi henüz. Bir idealist, öğrendiklerini başkalarına da öğreterek, onları da bilgilendirmeliydi. Ben, bana yetecek kadar bilgi sahibiyim fazlasını öğrenmesem de olur diyemediğin gibi, ben herkesten çok daha fazla bilgiliyim varsın benim bildiklerimi başkaları bilmeyiversin de diyemezdin. Ahtapot, kısa bir süre dinlendikten sonra girişimlerine başlamak istiyordu. Öğrendiklerini başkalarına da öğreterek onları da bilgilendirecekti. Beyninde kendisinin bilip de başkalarının bilmediği tek bir bilgi kalmayana kadar…

Yazan: Serdar Yıldırım

8ClockworkHoward Breslin

It was a small window with narrow pieces of paper pasted across it to prevent its breaking during the heavy air raids. In the small space at the center that remained, a little man with eyeglasses was carefully setting out his display of clocks and watches. He paid no attention to many Londoners hurrying by to begin another day.

When he finished placing his merchandise, the little man came out of the shop and stared in the window. He had placed the clocks and watches with great care – the clocks in a row at the back, and in front of them lying flat, a semicircle of watches. All the clocks had their faces neatly divided in the middle by hands that pointed to six o’clock; all the watches, thin or fat, had their hands pointing straight at three o’clock.

“Yes,” said the jeweler with a satisfied look. “Very nice.”

About an hour later a passenger got out of the bus at the corner. He was a tall man with a blonde mustache, and he wore a heavy overcoat and black hat. He was slightly lame and carried a cane. He smiled when the policeman at the corner said “Good morning” to him. The lame man’s name was Gebhardt, and the policeman’s superior officers would have been very glad to know that.

Gebhardt walked slowly, leaning heavily on his cane. The meeting with the policeman never failed to amuse him., and he smiled to himself at the stupidity of the English. Gebhardt looked into the jewelry shop window.

There was no expression on his face as he looked from the clocks that said six to the watches that said three. He had passed the shop faithfully every day for two weeks, but had never gone in. Gebhardt set his wristwatch and pushed open the door.

A salesman was talking to the jeweler at the far end of the counter, but they turned as the door shut. The jeweler walked toward Gebhardt and stared at him. “Yes?” asked the little man.

“My watch,” said Gebhardt. “It seems to have stopped. An hour or so ago.” He took off his watch and laid it on the counter.

The watch’s hands indicated nine o’clock. “I see,” said the jeweler, “Stopped.”

Gebhardt looked toward the salesman but salesman was busy examining a catalogue. The jeweler picked up the watch.

Gebhardt said: “And you might change the strap. That one is about worn up.

He leaned against the counter and waited. Once he looked into the back room where the jeweler had taken his watch. He could see the old man, bent over a desk, examining his watch. Gebhardt lit a cigarette and waited.

It was less then five minutes when the little man came back. He held out the watch with its new strap and Gebhardt put it on. “You should be careful,” said the jeweler. “That is a fine watch.”

“Yes, I know,” said Gebhardt casually. “And I’m sure it will work perfectly now.” He paid the jeweler and left the shop.

All the way back to his room Gebhardt was conscious of the strap on his wrist, but he did not look at the watch even once. After all, in his business you couldn’t be too careful.

Once inside the small room where he had lived since he first came to London, Gebhardt put aside all appearance of lameness and moved about the room with quick sureness, locking the door, pulling down the curtains. Finally, he lit the light over his desk and took of his wristwatch.

Working rapidly, he removed the straps from both ends of the watch. Then with a knife he opened the end of the straps and, finally, from one hand took out of a small piece of very thin paper. He spread the paper out on his desk and with a glass began to study the message, which was written in code.

The message was short and to the point. It read: “Trucks from King Charles Square will transport Regiment 55 tomorrow A.M. Act at once.”

“So,” said Gebhardt softly. He burned the paper in the ashtray. For a moment he sat thinking. He previously knew that a large number of trucks in King Charles Square would be used to carry soldiers from London to the coast. And somewhere along the route trucks and soldiers would be blown to pieces with explosives.

Gebhardt drew his suitcase from under the bed and opened it on the desk. From its nest of cotton he picked up one of the bombs. It was wide and flat, quite different in form from the usual, old-fashioned type of bomb. Attached with wire to the bottom of an automobile engine the bomb was deadly when the motor heated.

He decided to take with him in a small package about fourteen of the bombs. That was about all he could take care of in two hours. He had detailed information on King Charles Square. By midnight all the soldiers and mechanics were gone; at two o’clock a policeman looked in to check up. Gebhardt was very much pleased with himself. Thanks to British’s inefficiency, he would have the place to himself between twelve o’clock and two o’clock.

Thinking of the importance of time suddenly reminded him, and he put a new strap on his watch and then put the watch on his wrist then he sat very still, looking into space, mentally checking every detail of the plan.

Gebhardt smiled. Of course! Outside the jeweler shop he had set his watch back sixty-four minutes for the signal to the jeweler. He smiled again as he now moved the minute hand of his watch exactly sixty-for minutes ahead. Never forgetting these small details made him a good secret agent, and he knew it.

When the time came, Gebhardt moved carefully through the darkness of the blacked-out streets.

In the alley behind King Charles Square he stopped and looked at his watch. Twelve o’clock exactly. Gebhardt smiled. The whole thing was going like clockwork. He waited another ten minutes just to be on the safe side.

Gebhardt climbed a fence, moved carefully along a narrow space between two buildings, and came out in King Charles Square. He stood a moment, counting the black forms of the trucks.

Gebhardt moved over to the nearest truck. He set down his package, took some wire and a wire cutter from a pocket. He slid under the truck and felt along the bottom of the engine. Lying flat on his back, working in the dark, he began to wire the bomb to the exact place he wanted it.

Somebody stepped on his ankle.

Pain shot up Gebhardt’s leg, and he bit his lip, not breathing. No, he thought, there can’t be anyone here. There is never anyone at this hour. I have checked it many times. But that weight kept pressing into his ankle.

“All right, mister,” said a voice. “Come out of there.”

The wire cutter fell down from his fingers. Hands grabbed at Gebhardt’s legs, pulled. In a panic, he kicked himself loose, got up, and run wildly.

A man shouted. Someone blew a whistle. A form jumped from nowhere and knocked him to the ground. Gebhardt drove his fist into a face, twice, pulled away free, ran on. He ran into a wall, turned the wrong way. A flashlight focused on him. He turned back but too late.

“There! Get him!”

Gebhardt drew his revolver. As he ran, he heard them shout as they came closer to him.

There was the noise of rapid gunfire behind him, and something struck him in the back. No, thought Gebhardt, the plan was perfect. There was a sharp pain. He said weakly: “No.” He was dead when the soldiers reached him. He lay with his one arm stretched out in front of him, his wristwatch showing the hour

“Imagine the nerve of the guy!” said a young soldier. “He walked in here as though we didn’t even exist. That’s a nice watch he has on. But it broke when he fell.”

“It’s an hour fast,” said a second soldier. “How did that happen?”

the little jeweler was even more surprised when he read the newspaper report the next day about Gebhardt. “I can’t understand it,” he thought. “The man must have been careless. Nothing went wrong on my part. Why, I even set his watch correctly before I gave it back to him.”

Türkçesi

Saatçi

Howard Breslin

Ağır hava bombardımanında kırılmasını engellemek maksadıyla, dar kağıt parçaları yapıştırılmış, küçükçe bir vitrindi. Vitrinin ortasında kalan küçük yerde, duvar ve kol saatlerini dikkatlice yerleştiren ufak tefek, gözlüklü bir adam görünüyordu. Yeni bir güne başlama telaşı içindeki pek çok Londralı’ya fazla dikkat ettiği söylenemezdi.

Ufak boylu adam saatleri yerleştirmeyi bitirdikten sonra, dükkanın dışına çıktı ve pencereden içeriye doğru baktı. Kol ve duvar saatlerini gerçekten büyük bir özen göstererek sıralamıştı; arkada bir sıra duvar saati ve onların hemen önünde bir sıra boyunca yarım daire halinde dümdüz uzanan kol saatleri… Bütün duvar saatlerinin akrep ve yelkovanları düzgün bir şekilde saat altıyı; bütün ince ve daha kalın kol saatlerinin akrep ve yelkovanları saat üçü gösterecek şekilde ayarlanmıştı.

“Evet” dedi saatçi, hoşuna gittiğini belli edecek bir bakışla, “Çok güzel!”

Yaklaşık bir saat sonra, köşede, otobüsten bir yolcu indi. Sarı bıyıklı, kalın bir palto ve siyah bir şapka giyen, uzunca bir adamdı. Az da olsa topallıyordu ve bir bastonu vardı. Köşedeki polis kendisine “Günaydın” deyince, hafifçe gülümsedi. Topal adamın adı Gebhardt idi ve polisin amirleri bunu öğrenmekten çok mutlu olacaklardı.

Gebhardt, bastonuna yaslanarak yavaşça ilerledi. Polis ile karşılaşmak hiç bir zaman onu neşelendirmezdi. İngiliz’in aptallığına gülümsedi. Saatçi dükkanının vitrininden içeriye doğru baktı.

Bakışlarını, saat altıyı gösteren duvar saatlerinden, saat üçü gösteren kol saatlerine doğru kaydırırken yüzünde hiç bir ifade yoktu. İki haftadır her gün saat dükkanının önünden düzenli bir şekilde geçiyordu ama asla içeri girmemişti. Gebhardt saatini kurdu ve kapıdan içeri girdi.

Tezgahın en sonunda saatçi ile bir satış elemanı konuşmaktaydı. Kapının kapanma sesi ile birlikte o tarafa doğru döndüler. Saatçi Gebhardt’a doğru yürüdü ve yüzüne baktı. Ufak adam “Buyrun!” dedi.

Gebhardt, “Saatim” dedi. “Bir saat ya da daha öncesinde durmuş gibi görünüyor.” Saatini çıkararak tezgahın üstüne koydu.

Gebhardt’ın saati dokuzu gösteriyordu. “Anlıyorum, durmuş” dedi saatçi.

Gebhardt satış elemanına doğru baktı ama adam bir kataloğu incelemekle meşguldü. Saatçi saati aldı.

Gebhardt: “Kayışı da değiştirebilirsiniz. Bu artık iyice yıprandı” dedi.

Tezgaha yaslandı ve beklemeye başladı. Saatçinin saatini ***ürdüğü arka odaya doğru baktı. Yaşlı adam bir masanın üstüne doğru eğilmiş, saatini incelerken görebiliyordu. Bir sigara yaktı ve beklemeye devam etti.

Ufak adam beş dakikadan daha kısa bir sürede geri döndü. Yeni kayışıyla birlikte onarılan saati geri verdi. Gebhardt saati koluna taktı. Saatçi:

“Dikkatli olmalısın. Bu gerçekten güzel bir saat” dedi.

Gebhardt rahatça: “Evet, biliyorum. Eminim artık tıkır tıkır çalışacak” dedi. Saatçiye ücretini ödedi ve dükkandan ayrıldı.

Odasına gidinceye kadar, kolundaki yeni kayışın farkında olmasına rağmen bir kere bile saatine bakmadı. Sonuçta, onun

mesleğinde gereğinden fazla dikkatli olamazdınız.

Londra’ya ilk geldiğinden bu yana kaldığı küçük odasına girer girmez, topallamayı bıraktı. Kapıyı kilitleyerek emin ve çabuk adımlarla pencereye doğru yürüdü ve perdeleri kapattı. Çalışma masasındaki lambayı yaktı ve kol saatini çıkardı.

Süratli çalışarak, saatin kayışını iki taraftan birden çıkardı. Sonra bir bıçakla kayışların dibini kesti. Kestiği yerlerin birinden, küçük ve oldukça ince bir kağıt parçası çıktı. Kodlu bir dille yazılmış olan küçük kağıdı, masanın üstüne yaydı ve mercekle mesajı okumaya başladı.

Mesaj kısa ve özlüydü: “Kamyonlar 55 nci Alayı Kral Charles Meydanı’ndan yarın öğleden önce nakledecektir. Hemen harekete geçin.”

Gebhardt, “Öyleyse…” dedi hafiçe. Kağıdı kül tablasında yaktı. Bir süre öylece oturarak düşündü. Daha önceden, bir çok kamyonun Londra’da, Kral Charles Meydanı’ndan sahile asker taşıyacağını biliyordu. Yolları üzerinde bir yerde kamyonlar ve askerler patlayıcılarla havaya uçurulacaklardı.

Yatağın altından çantasını çıkardı ve masanın üstüne açtı. Çantanın pamuk yuvalarından birinden, bir bomba aldı. Geniş ve pürüzsüz, şekil olarak eski tiplerden tamamen farklıydı. Tel ile bir arabanın motorunun altına bağlanıyor ve motorun ısınması ile patlıyordu.

Bombalardan on dört tanesini, küçük bir pakette yanına almaya karar verdi. Bu miktar iki saat içinde baş edebileceği en fazla bomba sayısıydı. Gece yarısına doğru bütün askerler ve tamirciler gitmiş, saat ikide de bir polis kontrole gelmişti. İngilizlerin verdiği bu boşluğa şükrediyordu. Gece on iki ile iki arasındaki süre ona kalıyordu.

Zamanın önemini düşünürken birden saati aklına geldi. Saate yeni bir kayış takarak, saati koluna taktı. Sonra, sakince oturdu ve gökyüzünü seyrederken, zihninde yaptığı planın son detaylarını kontrol ediyordu.

Elbette! Saat dükkanına girmeden önce saatçiye parola vermek için bir saat dört dakika geriye almıştı. Tekrar güldü ve saatin yelkovanını atmış dört dakika ileriye aldı. Bu tür küçük ayrıntıları asla unutmayışı onu iyi bir gizli ajan yapmıştı ve bunu gayet iyi biliyordu.

Gebhardt, zamanı gelince, dikkatli bir şekilde karartılmış sokakların loşluğunda ilerlemeye başladı.

Kral Charles Meydanı’nın arkasındaki dar sokakta durdu ve saatine baktı. Saat tam olarak gece on ikiyi gösteriyordu. Gülümsedi. Her şey saat gibi işliyordu. Tam olarak güvende olabilmek için on dakika daha bekledi.

Bir çitin üzerinden atladı. İki binanın arasındaki dar yoldan dikkatlice ilerleyerek, Kral Charles Meydanı’na çıktı. Kamyonların siyah silüetlerini sayarak, bir süre ayakta bekledi.

En yakın kamyona doğru ilerledi. Paketi yere koydu ve bir parça tel ve bir tel makası çıkardı. Kamyonun altına uzandı ve motorun alt tarafına dokundu. Sırt üstü düzgünce yatarak, karanlıkta, bombayı uygun şekilde tel ile irtibatlamak istediği yeri ayarlamaya çalıştı.

Birisi ayak bileğinin üzerine bastı.

Gebhardt, ayağında büyük bir acı hissetti. Nefes bile almadan, dudaklarını ısırarak bekledi. Hayır; hayır; burada hiç kimse olamaz diye düşündü. Bu saatlerde buralarda hiç kimsecikler olmazdı. Bir çok defa kontrol etmişti ama aynı ağırlık bileğinin üzerinde durmaya devam ediyordu.

“Pekala bayım” dedi bir ses; “Çık oradan dışarı.”

Tel makası elinden yere yuvarlandı. Ayaklarından tutan eller onu dışarı çekti. Panik halinde, adamı tekmeleyip kurtuldu, ayağa kalktı ve hızla koşmaya başladı.

Bir adam bağırdı. Başka birisi ıslık çaldı. Bir yerlerden bir şey atladı ve onu yere düşürecek şiddette vurdu. Gebhardt bir yüze bir, iki yumruk salladı. Kurtulur kurtulmaz, koşmaya devam etti. Karşısına bir duvar çıktı. Yanlış yolmuş. Bir fener üzerine odaklandı. Geriye döndü ama artık çok geçti.

“İşte, orada. Yakalayın!”

Gebhardt, tabancasını çıkardı. Koşarken bağıdıklarını ve çok yakınına geldiklerini farkediyordu.

Arkasında mermi sesleri vardı. Sırtından bir şey ona vurdu. “Olamaz” diye geçirdi içinden. Planı mükemmeldi. Keskin bir acı duyuyordu. Zayıf bir ses tonuyla “Hayır” dedi. Askerler geldiğinde çoktan ölmüştü. Bir kolu önde, yerde uzanmış yatıyordu. Kolundaki saat zamanı gösteriyordu.

Genç bir asker: “Adamın cesaretini tahmin etsene. Bizim burada olmayacağımızı düşünerek içeri girdi herhalde. Kolundaki saat çok güzel ama düştüğü zaman kırılmış” dedi.

Başka bir asker:

“Bu saat, bir saat kadar ileri. Bu nasıl olabilir ki?” dedi.

Küçük saatçi, ertesi gün gazeteden, Gebhardt ile ilgili haberleri okuduğu zaman çok şaşırdı:

“Anlayamıyorum” diye düşündü.

“Adam çok dikkatsiz davranmış olmalı. Ben hiç bir hata yapmadım. Evet, evet; hatta, geri vermeden önce saatini tam olarak ayarlamıştım bile…”

9DecisionRoy Hilligoss

Even after a year, Chad still called us Aunt Pat and Uncle Bill. But we thought our job had become that of mother and father – until that letter arrived from the 6th Artillery headquarters in North Africa in our mailbox in East Orange, New Jersey.

Chad had come to us as an English refugee. He was supposed to stay until they had put “Mr. Hitler in the bag,” as he expressed it, and he could go back to his adored father, Major Jollison of the Royal Artillery. In other words, he had been sent to the United States like many other English children to live with an American family for the duration of the war, after which time he planned to return home to London.

But Major Jollison had been killed while resisting a Nazi tank attack in the North African desert.

Chad had taken the news without the slightest show of emotion. Probably Pat and I alone realized the sharp pain that must have torn through his young heart when he learned that his father was dead. He was English and his people were fighting a desperate battle, so he could not let his own individual tragedy show.

England meant much to him, but when he had recovered a little from the shock he seemed resigned to living with us and becoming an American. He had had no one else but his father.

“I shall try very hard,” he told us seriously in that thin, rather sharp voice of his, “to be as you would want your own boy to be. I shall get onto your American ways as quickly as I can and try to make you quite proud of me.”

He smiled. “I shall even admire your Revolutionary patriots.”

So we could not help loving him, you see, and hoping he really wanted to stay with us forever, even after the war had ended.

He did brilliantly, and an early problem – the way the other boys at school kidded him about his English accent and manners – had disappeared. Everyone in town knew how bravely his father had died, and this gave Chad a certain romantic interest.

In fact everything had gone beautifully – till that letter came from a member of the 6th Artillery, Captain Burroughs. The 6th Artillery had been Major Jollison’s military unit.

Pat held the letter out to me one evening, the moment I came in the door. But she was too upset emotionally to wait until I read it.

“He was terribly fond of Chad’s father, Bill,” she said. “And he’d like to offer Chad a place to live – with his mother in her home just outside London.”

I looked up from letter. “He says he recognizes the danger.”

“But he’s like all Englishmen, I suppose,” Pat said. “Rain or shine, bombs or no bombs, they think that England is the only place in the world to live. And of course he thinks Chad will be company for his mother. She’s old and alone…. Oh, Bill, do you think he’ll go?”

I shook my head. “I don’t know. But I’ve been afraid he would some day.”

“But he has no relatives there. Surely he’d rather be with us….”

“It’s like you said – rain or shine. And he’s not really our boy, Pat; we just hope he would be, and he’s tried to pretend.”

She sighed. “I know, I was only hoping, not talking sense. Well…” she took my arm, “ – let’s go up to his room and tell him.”

Chad was lying on his small stomach, reading, when we entered his room. He got quickly to his feet and shook my hand – he always did that when I got home evenings. “How’d the stock market go today, Uncle Bill?” He was picking up our ways fast.

I handed him the letter.

I watched his blue eyes move quickly back and forth across the page, and when they reached the bottom they stayed there. He was thinking rapidly. Suddenly I knew he’d made his decision because his face lost all expression: a habit of his.

“Are you going dear?” Pat asked softly.

He nodded. “I must, Aunt Pat.”

“They’re raining bombs on London, son,” I said.

“I know,” he said. “That’s why I’m going.”

“I don’t understand,” I said.

“I mean…” for a moment he paused,” – well, when your country’s having its most difficult times, that’s when it needs you most.”

That sounded a bit too grown-up, too like something he had read somewhere. I looked suspiciously at him, but his eyes met mine bravely. “All right, son,” I said. “I’m sorry, but if you….”

“I’m sorry too,” he said quickly. “Really, Uncle Bill. But I must go.”

“I’d better finish getting dinner,” Pat said in a queer voice, and left us.

“And I have to wash,” Chad said steadily.

I was left, staring down at the letter from Captain Burroughs, already missing these strange youngster as if he’d been all our own from the very start.

We didn’t talk much about his going. But we might as well have discussed it constantly; it certainly was with us every moment. From that first night, on through the week following, there were few signs of cheerfulness in our house.

But the evening I came home with final details about his trip to New York, where a friend of mine would take charge and get him safely onto the boat…well, that about finished it. Chad’s quiet unrevealing face didn’t change a bit, but Pat looked at me as if I would struck her. I knew how she felt.

Late that night I woke up, frightened, sure I had heard Chad crying in the next room. But it was Pat.

“You are crying, darling?”

“Of course,” she said shakily. “Oh, Bill, it hurts to lose him.”

I held her close. “I know so well,” I said. “He’s like our own boy.”

And then so quickly, it was the day for Chad to leave us. I had stayed home to drive him to the station, but Pat wasn’t going alone. She said she simply couldn’t take it.

The three of us were standing in the doorway, just standing there with little to say. Chad was wearing the same clothes he had come to America in – he had wanted to wear them – the short coat, the small cap, the wool stockings that left his knees bear. But when we had first seen him on a dock in New York, he had been looking about him defiantly, with his chin out, trying to hide his fears; now his face was serious, his lower lip pulled slightly in.

“I’ve been happy here,” he said.

He was interrupted by the mailman, who handed a letter to Pat. She passed it on to me.

“Goodbye, Chad,” she said weakly. ”Always remember that we….”

“Wait,” I broke in. ”This letter’s from Captain Burroughs.” But my enthusiasm was short – lived. “It’s just a little consolation,” I said. “He says we won’t have to worry about Chad. Mrs. Burroughs is being removed to Australia and Chad is supposed to join her there. There won’t be any bombs anywhere.”

“That’s something,” Pat said.

But Chad was suddenly all animation. “Then I don’t have to go!”

Pat dropped to her knees and stared at him. “You don’t have to go? Didn’t you want to go?”

“Why, no,” Chad said. “But she was a very old lady and all alone in the bombings. I thought I would be able to protect her. But now that she’s been sent to Australia….”

“Why on earth didn’t you tell us how you felt? I demanded.

He seemed a little embarrassed. “I was afraid, “ he said, “that it might seem forward of me to think I could protect Mrs. Burroughs. And I knew you wouldn’t want a son who was forward.”

Pat was half-laughing, half-crying, and hugging wildly. To cover my own feelings I said with an imitation English accent, “then you’re quite happy now, old boy?”

“Quite happy?”. He smiled up at me. “Uncle Bill, I feel like a million bucks!”

Chad Jollison – American schoolboy, our boy.

Türkçesi

Karar

Roy Hilligoss

Aradan bir yıl geçmesine rağmen, Chad bizi, Pat teyze ve Bill amca diye çağırıyordu. Ama biz ona, ana baba gibi davranma yönünde kendimizi sorumlu hissediyorduk. Taki, Kuzey Afrika’daki 6ncı Topçu Alayı’ndan, New Jersey’nin, Doğu Orange kasabasında bulunan evimizin posta kutusuna gelen mektubu okuyana kadar.

Chad, bizim yanımıza bir İngiliz mülteci olarak gelmişti. Onun sözüyle İngilizler’in, Hitler’in işini bitireceği ve çok sevdiği babası, Kraliyet Topçu Birliği’nden Binbaşı Jollison’un yanına geri döneceği zamana kadar kalmak üzere gelmişti. Başka bir deyişle, diğer bir çok çocuk gibi, o da Amerika’ya savaş sona erinceye kadar bir Amerikan ailesinin yanında kalması için gönderilmişti. Belli bir süre sonra da Londra’ya, memleketine geri dönmeyi planlıyordu.

Ama Binbaşı Jollison, Kuzey Afrika Çölü’nde, bir Nazi Tank taarruzuna karşı koyarken ölmüştü.

Chad babasının ölümünü öğrendiği zaman, yüzünde en küçük bir üzüntü emaresi belirmedi. Ancak Pat ve ben, babasının ölüm haberini aldığı zaman gencecik kalbini yırtarcasına batan keskin bir acı saplandığını hissettik. Ama o bir İngiliz idi ve halkı ümitsiz bir savaşın göbeğinde mücadele veriyordu. Öyleyse, kendi kişisel üzüntülerini göstermeye hakkı yoktu.

İngiltere, ona çok şey ifade ediyordu, ama şoktan kendini biraz kurtardıktan sonra, kaderine boyun eğmiş görünerek, bizimle yaşamaya ve bir Amerikan olmaya razı oldu. Babasından başka hiç kimsesi de yoktu zaten.

O ince ve nispeten keskin sesiyle, gayet ciddi bir şekilde: “Bütün gücümle kendi oğlunuzun nasıl olmasını istiyorsanız öyle bir çocuk olmaya çalışacağım. Amerikan yaşayış tarzına, gelenek ve göreneklerine, yapabildiğim kadar çabuk ayak uydurarak, benimle gurur duymanızı sağlayacağım” dedi ve

gülerek ekledi: “Hatta sizin bağımsızlık savaşı kahramanlarınıza da hayran olacağım.”

Böyle bir çocuğu sevmemek imkansızdı. Hatta onu o kadar çok seviyorduk ki, savaş sona erdikten sonra da, bizimle her zaman kalacağını umuyorduk.

Çok çabuk yaşam koşullarımıza ayak uydurdu ama kısa bir süre sonra karşılaştığımız bir problem – Okuldaki diğer çocukların, onun İngiliz aksanıyla ve tarzıyla alay etmeleri – de ortadan kalktı. Şehirdeki herkes, babasının ne kadar cesurca öldüğünü biliyordu. Bu da Chad’e bir sempati kazandırıyordu.

6ncı Topçu Alayı’ndan Yüzbaşı Burroughs tarafından gönderilen mektup bize ulaşana kadar her şey gayet güzel gidiyordu. 6 ncı Topçu Alayı, Binbaşı Jollison’un askeri birliğiydi.

Pat, bir akşam eve geldiğimde, kapıdan girer girmez, mektubu bana uzattı. O kadar üzgün ve duygu yüklüydü ki ben mektubu okuyuncaya kadar zor sabretti.

“Chad’in babasını çok severmiş, Bill ve Chad’e Londra’nın biraz dışında kendi annesinin evinde yaşamayı öneriyor” dedi.

Mektuptan kafamı kaldırdım ve: “Tehlikenin farkında olduğunu söylüyor” dedim.

Pat heyecanla: “Ama o da bütün diğer İngilizler gibi. Yağmur veya güneş; bomba olsun veya olmasın; hepsi, İngiltere’nin dünya üzerinde yaşanabilecek tek yer olduğunu düşünürler. Chad’in annesine can yoldaşlığı yapacağını söylüyor. O yaşlı ve yalnız bir kadın… Bill, sence gerçekten de gider mi?”

Kafamı salladım: “Bilmiyorum. Ama uzun zamandır bir gün gitmesinden korkuyordum” dedim.

“Ama orada hiç akrabası yok. Şüphesiz bizimle kalmayı tercih eder” dedi Pat.

“Senin de dediğin gibi yağmur veya güneş. Zaten o, bizim çocuğumuz da değil Pat. Biz sadece onun bizim oğlumuz olmasını istedik, o da öyle yapmaya çalıştı, hepsi bu” dedim.

Pat derin bir iç çekti: “Biliyorum, sadece öyle olmasını umuyorum, duygusal konuşmak amacında değilim. Yani…”

elimi tuttu ve “Haydi, odasına gidip ona söyleyelim” dedi.

Odaya girdiğimizde, Chad uzanmış kitap okuyordu. Her akşam eve geldiğimde yaptığı gibi, ayağa kalktı ve elimi sıktı. “Bugün borsa nasıl gitti?” dye sordu. Bizim yaşamımıza çabuk ayak uyduruyordu.

Mektubu ona uzattım. Mavi gözlerinin sayfanın sağına soluna süratle hareket edişini seyrettim. Sayfanın sonuna geldiğinde gözleri orada kaldı. Hızlı düşünüyordu. Birden, kararını verdiğini anladım. Çünkü, yüzündeki bütün o ifade silinmişti. Bu, onun bir alışkanlığıydı.

“Gidiyor musun, hayatım?” diye sordu Pat, hafifçe.

Onaylarcasına kafa salladı: “Gitmeliyim, Pat teyze” dedi.

“Londra’nın üstüne yağmur gibi bomba yağdırıyorlar, evlat” dedim.

“Biliyorum, zaten bu yüzden gidiyorum” dedi.

“Anlamıyorum” dedim.

“Söylemek istediğim…” bir süre durakladı ve “Yani, ülkenizin en zor zamanlarını yaşadığı an, size en fazla ihtiyaç duyduğu andır” dedi.

Bu sözler bir parça, çok daha büyük insanların söylediği sözler gibi göründü. Sanki bir yerlerden okumuştu. Şüpheli bir şekilde ona baktım ama gözlerini cesurca benimkilere dikti. “Pekala, evlat” dedim. “Üzgünüm, ama eğer…”

“ Ben de üzgünüm” dedi hemen. “Gerçekten, Bill Amca. Ama gitmek zorundayım.”

“Ben akşam yemeğini hazırlasam iyi olacak” dedi Pat garip bir ses tonuyla ve odadan ayrıldı.

“Ben de duş almalıyım” dedi Chad.

Ben, Yüzbaşı Burroughs’dan gelen mektuba bakar halde kaldım. Şimdiden bu yabancı çocuğu, sanki doğduğundan beri bizimleymiş gibi özlediğimi hissettim.

Gidişi hakkında fazla konuşmadık. Yine de sürekli bu konu hakkında tartıştık. Çünkü bu konu her an bizimle birlikteydi. Bu ilk geceden itibaren, geçen bir hafta boyunca evimizde çok az bir mutluluk havası vardı.

O akşam eve, onun New York’a gidişiyle ilgili son detaylarla geldim. New York’ta da bir arkadaşım ona göz kulak olup, güvenle gemiye binmesini sağlayacaktı. İşte o anda, evde kalan son mutluluk ışıkları da söndü.

Chad sakindi. Anlamsız yüz ifadesinde hiç değişiklik olmadı. Ama pat, sanki onu fena halde hırpalamışım gibi bakıyordu bana. Neler hissettiğini biliyordum.

Gece geç saatte, Chad’in olduğuna emin olduğum bir ağlama sesiyle irkildim. Ama ağlayan, Pat idi.

“Ağlıyor musun, hayatım?” diye sordum.

“Elbette” dedi titreyen sesiyle. “Onu kaybetmek çok acı veriyor.”

Onu kucakladım ve: “Çok iyi biliyorum” dedim. “ Sanki bizim öz oğlumuz gibi.”

Sonra kısa sürede, Chad’in bizden ayrılacağı gün geldi çattı. Ben, onu istasyona ***ürmek için evde kalmıştım ama Pat, buna kolayca katlanamayacağı için gelmeyeceğini söyledi.

Üçümüz de kapının girişinde, birbirimizle fazla konuşmadan ayakta duruyorduk. Chad, Amerika’ya ilk geldiği zaman giydiği kıyafetlerini giymişti. Kendisi, onları giymek istemişti; kısa bir palto, küçük bir şapka, dizlerine kadar gelen yün çoraplar… Onu, New York’ta limanda ilk gördüğümüzde, buraya geldiğine hiç memnun olmamış gibi bakıyordu. Çenesi dışardaydı ve korkularını gizlemeye çalışıyordu. Şimdi ise yüzünde ciddi bir ifade vardı. Alt dudağı biraz daha diğerine yakındı.

“Burada çok mutluydum” dedi.

Postacı daha fazla konuşmasına engel oldu. Pat’a bir mektup uzattı. Pat mektubu bana verdi. Chad’e dönerek:

“Güle güle, Chad. Her zaman hatırla ki biz…”

“Dur!” diye araya girdim. “Bu mektup Yüzbaşı Burroughs’dan.” Ama heyecanım uzun sürmedi: “Yalnızca teselli etmek için yazmış. Chad için endişelenmemizi istiyor. Bayan Burroughs’un Avusturalya’ya gönderildiğini ve Chad’in de ona, orada katılacağını, orada da hiç bomba olmayacağını yazıyor” dedim.

“Bu da bir şey” dedi Pat.

Ama Chad birden, büyük bir coşkuyla:

“O halde gitmeme gerek yok!” dedi.

Pat dizlerinin üzerine düştü ve ona bakakaldı:

“Gitmek zorunda değil misin? Gitmek istemiyor muydun?” diye sordu.

“Neden? Tabi ki hayır” dedi Chad. “Ama o çok yaşlı bir kadındı ve bombaların altında yalnızdı. Ben onu koruyabileceğimi düşünmüştüm. Ama madem ki şimdi o Avustralya’ya gönderildi…”

“Neden daha önce neler hissettiğini bize söylemedin?” diye çıkıştım.

Biraz utanmış görünerek: “Korktum” dedi. “Bayan Burroughs’u korumaya çalışmam bir küstahlık olarak görülür ve siz de küstah bir oğul istemezsiniz diye korktum.”

Pat yarı ağlar, yarı güler bir halde çılgınca ona sarılıyordu. Ben de duygularımı gizlemeye çalışarak, taklit İngiliz aksanıyla: “O halde şimdi gerçekten mutlusun, ihtiyar çocuk” dedim.

“Çok mutlu” gülerek yüzüme baktı ve “Bill Amca, kendimi bulutların üstünde hissediyorum” dedi.

Chad Jollison: Amerikalı öğrenci, bizim oğlumuz…

10Detour to RomanceLocated in the checkroom in Union Station as I am, I see everybody that comes up the stairs.

Tony – who owned the magazine stand to my left-, studied the laws of probability because he liked to bet on the horse races. He claimed that he could calculate, according to his system, that if I held my job one hundred and twelve years more I would know everybody in the world by sight.

And I came to the theory that if you wait long enough in a big railroad station like Union Station you’ll see everybody that travels.

I’ve told my theory to lots of people but nobody ever did anything about it except Harry. He came in a little over three years ago and waited at the head of the stairs for the passenger from the 9:05 train.

I remember seeing Harry that first evening. He wasn’t much more than a thin, anxious kid then. He was all dressed up and I knew he was meeting his girl and that they would be married twenty minutes after she arrived. There is no use in my trying to explain how I knew all this, but after you’ve watched people waiting at the head of the stairs for eighteen years as I have done, then it is easy.

Well, the passengers came up and I had to get busy. I didn’t look toward the stairs again until nearly time for the 9:18 and I was very surprised to see that the young fellow was still there.

She didn’t come on the 9:18 either, nor on the 9:40, and when the passengers from 10:02 had all arrived and left, Harry was looking pretty desperate. Pretty soon he came close to my window so I called out and asked him what she looked like.

You would have thought that I had checked her among the packages in my checkroom from the way he came over and half crawled through my window. “ She’s small and dark,” he says, “and nineteen years old and very neat in the way she walks. She has a face,“ he says, thinking a minute “that has lots of spirit. I mean she can get mad but she never stays long. And her eyebrows come to a little point in the middle. She’s got a brown fur, but may be she isn’t wearing it.”

I couldn’t remember seeing anybody like that.

He showed me the telegram he’d received: ARRIVE THURSDAY. MEET ME AT STATION. LOVE LOVE, LOVE. -MAY. It was from Omaha, Nebraska.

“ Well, “ I finally say, “ why don’t you phone to your home? She is probably called there if she got in ahead of you. “

He gave me a seek look, “ I’ve only been town two days. We were going to meet and then drive down south where I’ve got a job promised me. She- she hasn’t any address for me. “ He touched the telegram.“ I got this general delivery.“

With that, he walked off to the head of stairs to look over the people from the 11:22.

When I came on duty the next day he was still there and came over as soon as he saw me.

“ Did she work anywhere? “ I asked.

He nodded. “ She was a typist. I telegraphed her former boss. All they say is that she left her job to get married. “

Well, that was how it began. Harry meet every train the next three or four days. Of course the railroad line made a routine checkup and the police look into the case. But nobody was any real help. I could see that they all figured that May had simply played a trick on him. But never believed that, somehow.

One day, after about two weeks, Harry and I were talking and I told him about my theory. “ If you’ll just wait long enough,” I say, “ you’ll see her coming up those stairs some day. “ He turned and looked at stairs as though he had never seen them before, while I went on explaining about Tony’s figures on the Laws of Probability. Next day when I came to work Harry was behind the counter of Tony’s magazine stand. He looked at me rather sheepishly and says, “ Well, I had to get a job somewhere, didn’t I? “

So he began to work as a clerk for Tony. We never spoke of May anymore and neither of us ever mentions my theory. But I noticed that Harry always saw every person who comes up to stairs.

Toward the end of the year Tony was killed in some argument over gambling, and Tony’s widow left Harry incomplete charge of the magazine stand. And when she got married again some time later, Harry bought the stand from her.

He borrowed money and installed a soda fountain and pretty soon he had a very nice little business.

Then came yesterday. I heard a cry and a lot of things falling. The cry was from Harry and the things falling were a lot f dolls and the other things which he had upset while he was jumping over the counter. He run across and grabbed a girl not ten feet from my window. She was small and dark and her eyebrows came to a little point in the middle.

For a while they just hung there to each other laughing and crying and saying things without meaning, “ It was the bus station I meant- “ and he’d kiss her speechless and tell her the many things he had done to find her. What apparently happened three years before was that May had come by bus, not by train, and in her telegram she meant “ bus station “, “ not “ railroad station “. She had waited at the bus station for days and had spent all her money trying to find Harry. Finally she got a job typing.

“ What? “ says Harry. “ Have you been working in town? All the time? “

She nodded.

“ Well, Heavens – didn’t you come down here to the station? “ He pointed across to his magazine stand. “ I’ve been there all the time. I owned it. I’ve watched everybody that came up the stairs –“

She began to look a little pale. Pretty soon she looked over at the stairs and said in a weak voice, “ I-I never came up the stairs before. You see, I went out of town yesterday on a short business trip – Oh Harry! “ Then she threw her arms around his neck and really began to cry.

After a minute she backed away and pointed very stiffly toward the north end of the station. “

Harry, for three years, three solid years, I’ve been right over there – working right in this very station, typing, in the office of the stationmaster.

The wonderful thing to me is how the Laws of Probability worked so hard so long until they finally got May to walk up those stairs of ours.

Türkçesi

Dolambaçlı Bir Aşk Macareası

Union İstasyonunda emanet odasında merdivenlerden yukarı çıkan herkesi görebiliyorum.

Soldaki dergi bayisine sahip olan Tony, olasılık kanunlarına çalıştı çünkü at yarışı oynamayı çok seviyordu. Yüzoniki yıl daha bu işi sürdürürsem dünyadaki herkesi simaen tanıyabileceğimi kendi sistemine göre hesaplayabileceğini iddia ediyordu.

Bende, eğer Union İstasyonu gibi büyük bir tren istasyonunda yeterince uzun beklersem seyahat eden herkesi görebileceğim teorisine ulaştım.

Teorimi birçok kişiye anlattım fakat Harry’den başka hiçkimse bu konuda birşey yapmadı. Üç yıldan az fazla bir süre önce geldi ve 9:05 treninden gelen yolcuları o merdivenlerin başında bekledi.

Harry’i o akşam ilk kez görüşümü hatırlıyorum. O zamanlar zayıf, endişeli bir çocuktan başka birşey değildi. İyi giyinmişti ve kızını beklediğini ve kız geldikten yaklaşık yirmi dakika sonra evleneceklerini biliyordum. Bütün bunları nasıl bildiğimi anlatmanın bir anlamı yok, fakat benim gibi onsekiz yıldır merdiven başında bekleyenleri seyredince bu çok kolay.

Yolcular geldi ve ben çok meşguldüm. Merdivenlere doğru saat 9:18’e kadar bakmadım ve o genç arkadaşın hala orada olduğunu görünce çok şaşırdım.

Kız 9:18 treniyle de gelmedi 9:40’ta da gelmedi. 10:02 yolcularının hepsi gelip ayrıldıklarında, Harry gerçekten umutsuz görünüyordu. Biraz sonra penceremin yanına yaklaştı ve ona kızın neye benzediğini sordum.

Gelişi ve sürünmesinden onu emanet odasında gelen bagajlardan kontrol ettiğimi düşünebilirdiniz,“ Küçük ve esmer” dedi. “Ondokuz yaşında ve etkileyici bir yürüyüşü var . Yüzü “ dedi bir dakika düşündü “ oldukça anlamlı.” Demek istediğim kızar, fakat uzun süre kızgın kalamaz ve kaşları ortada küçük bir nokta oluşturur. Kahverengi bir kürkü var fakat belkide onu giymemiştir. ”

Öyle birini gördüğümü hatırlayamadım.

Bana aldığı telgrafı gösterdi . PERŞEMBE GÜNÜ GELİYORUM. BENİ İSTASYONDA KARŞILA. SEVGİLER, SEVGİLER, SEVGİLER.,-MAY. Telgraf Omaha , Nebraska’dan geliyordu.

Sonunda “Evini neden aramıyorsun “ dedim. “Eğer senden önce gelmişse mutlaka orayı aramıştır.”

Bana aptalmışım gibi baktı “Kasabaya geleli daha iki gün oldu. Buluşup bana teklif edilen iş için güneye arabayla gidecektik. Bana hiçbir adres vermedi.” Telgrafa dokundu. “ Bunu genel postadan aldım. “

Bunu dedikten sonra merdivenlerin ucuna 11:22 trenindeki yolculara bakmaya gitti.

Bir sonraki gün mesaiye geldiğimde o hala oradaydı ve beni görür görmez yanıma geldi.

“Kız bir yerde çalıştı mı?” diye sordum.

Başını öne salladı. “Daktilocuydu. Önceki patronuna tegraf yolladım. Bütün bildikleri evlenmek için işten ayrıldığıydı. “

İşte olay olay böyle başlamıştı. Harry sonraki üç veya dört gün bütün trenleri karşıladı. Elbette demiryolları rutin kontroller yaptı ve polis olayı araştırdı. Fakat hiçkimse gerçek bir yardımda bulunamadı. Herkesin davranışının açıkça May’in ona oyun yaptığı şeklinde olduğunu görebiliyordum. Fakat nasılsa buna hiçbir zaman inanmadım.

İki hafta geciktikten sonra bir gün, Harry ile konuşuyorduk, ve ben ona teorimden bahsettim.“ Eğer yeteri kadar beklersen“ dedim, “birgün onun o merdivenlerden yukarı çıktığını göreceksin. “Ben Tony’nin olasılık konuları hakkında açıklama yaparken, o arkasına döndü ve merdivenlere daha önce onları hiç görmemiş gibi baktı .

Ertesi gün işe geldiğimde Harry, Tonny’nin dergi büfesinin tezgahının arkasındaydı. Bana sıkılgan bir şekilde baktı ve “ Bir yerde iş bulmak zorundaydım, değil mi? “ dedi.

Sonuçta tezgahtar olarak Tony için çalışmaya başladı. May hakkında daha fazla hiç konuşmadık, teorimizden hiç bahsetmedik. Fakat Harry’in gelen her kişiyi daima gözlediğini farkettim.

Senenin sonuna doğru Harry bir kumar oyunu yüzünden çıkan tartışmada öldürüldü ve Tonny’nin dul kalan eşi büfenin tüm sorumluluğunu Harry’’e bıraktı. Bir süre sonra tekrar evlendiğinde ise Harry büfeyi ondan satın aldı.

Borç alarak bir soda tezgahı kurdu ve kısa bir süre sonra küçük, güzel bir işe sahip odu.

Sonra dün geceye geldik. Bir çığlık ve bir çok şeyin yere düştüğünü duydum. Çığlık Harry’den yükseliyordu ve düşen şeyler de tezgahın üzerinde zıplarken yere düşürdüğü bir çok oyuncak ve diğer şeylerdi. Karşıya doğru koştu ve penceremden üç metreden daha yakında bulunan bir kızı elleriyle yakaladı. Kız ufak tefekti ve kaşları ortada birleşerek nokta oluşturuyordu.

Bir süre orada birbirilerine sarılmış olarak kaldılar, ağladılar, güldüler ve birbirilerine anlamsız şeyler söylediler. “kasdettiğim otobüs durağıydı“ gibi kız birkaç kelime söyledi. Harry, kızı birşey söyleden defalarca öptü ve onu bulmak için yaptığı birçok şeyi anlattı. Belliki üç yıl önce, May trenle değil otobüsle gelmişti ve telgrafında bahsettiği “otobüs durağıydı, demiryolu istasyonu değildi.“ otobüs durağında günlerce beklemiş ve bütün parasını Harry’i bulmak için harcamıştı. Sonuçta daktilocu olarak bir iş bulmuştu.

“Ne ? “ dedi Harry. “Bütün bu süre boyunca bu kasabada mı çalışıyordun ?