1

Podstawy prawa Unii Europejskiej Administracja zaoczna 1. st., 2. Rok, r.a. 2017/18 Dr Anna Czaplińska

ŹRÓDŁA I STANOWIENIE PRAWA UE

1. System źródeł prawa UE

1.1. Prawo pierwotne

Pochodzi od państw członkowskich, moc wiążąca opiera się na ich wspólnej zgodzie,

tylko przez nie może być zmienione.

Określa cele, strukturę i zasady funkcjonowania Unii ma charakter konstytucyjny,

stanowi podstawę prawną istnienia i funkcjonowania UE.

Może określać prawa i obowiązki jednostek (skutek bezpośredni)

Hierarchicznie wyższe od prawa pochodnego (wtórnego):

- normy prawa pierwotnego określają kompetencje do stanowienia aktów prawa

wtórnego

- akty prawa wtórnego muszą być zgodne z prawem pierwotnym (możliwość

kontroli przez ETS).

Prymat (pierwszeństwo) w stosunku do prawa krajowego.

ETS dokonuje wykładni prawa pierwotnego (wyłączna kompetencja ETS), ale nie

może kontrolować jego legalności.

1.1.1. Traktaty

Umowy międzynarodowe zawarte przez państwa członkowskie tworzące Wspólnoty

Europejskie i Unię Europejską, określające ich strukturę i zasady funkcjonowania oraz

dotyczące przyjęcia nowych członków.

Integralną część traktatów stanowią też protokoły i aneksy; akt końcowy i deklaracje

dołączane do traktatów, a niewiążące prawnie, mają znaczenie dla interpretacji traktatów.

Możliwy skutek bezpośredni postanowień traktatów, zarówno wertykalny, jak i

horyzontalny.

a) Traktaty założycielskie

- T paryski 1951 r. – Europejska Wspólnota Węgla i Stali (zaw. na 50 lat,

wygasł w 2001 r., dorobek EWWiS i jej zadania przejęła WE)

- T rzymskie i Konwencja dotycząca pewnych instytucji wspólnych dla

2

Wspólnot Europejskich 1957 r. – Europejska Wspólnota Gospodarcza,

Europejska Wspólnota Energii Atomowej (EURATOM)

- T z Maastricht 1992 r. – Unia Europejska, EWG Wspólnota Europejska

b) Traktaty zmieniające (reformujące)

- T o fuzji instytucji 1965 r.

- Jednolity Akt Europejski (JAE) 1986 r.

- T z Maastricht 1992 r.

- T amsterdamski 1997 r.

- T nicejski 2001 r.

- T lizboński 2007 r. TUE, TFUE

c) Traktaty akcesyjne (przyjęcie nowych członków) – art. 49 TUE

TL po raz pierwszy reguluje procedurę wystąpienia P-CZ z UE – art. 50 TUE:

zawarcie umowy o wystąpieniu między UE a występującym P-CZ – czy to prawo

pierwotne?

d) Od TL Karta Praw Podstawowych UE? - art. 6 TUE: ma taką samą moc prawną

jak Traktaty

Stanowienie prawa pierwotnego: procedury zmiany traktatów – zwykłą i

uproszczone - reguluje art. 48 TUE; w ramach każdej z tych procedur do zmiany

potrzeba zgody wszystkich państw członkowskich.

Artykuł 48

(dawny artykuł 48 TUE)

1. Traktaty mogą być zmieniane zgodnie ze zwykłą procedurą zmiany. Mogą być też

zmieniane zgodnie z uproszczonymi procedurami zmiany.

Zwykła procedura zmiany

2. Rząd każdego Państwa Członkowskiego, Parlament Europejski lub Komisja mogą

przedkładać Radzie propozycje zmiany Traktatów. Propozycje te mogą mieć na celu, między

innymi, rozszerzenie lub ograniczenie kompetencji przyznanych Unii w Traktatach. Propozycje

te są przekazywane przez Radę Radzie Europejskiej oraz notyfikowane parlamentom

narodowym.

3. Jeżeli Rada Europejska, po konsultacji z Parlamentem Europejskim i Komisją, podejmie

zwykłą większością decyzję, w której opowie się za rozpatrzeniem proponowanych zmian,

przewodniczący Rady Europejskiej zwołuje konwent złożony z przedstawicieli

parlamentów narodowych, szefów państw lub rządów Państw

Członkowskich, Parlamentu Europejskiego i Komisji. W przypadku zmian

instytucjonalnych w dziedzinie pieniężnej konsultowany jest również Europejski Bank

Centralny. Konwent rozpatruje propozycje zmian i przyjmuje, w drodze

konsensusu, zalecenie dla Konferencji przedstawicieli rządów Państw

3

Członkowskich przewidzianej w ustępie 4.

Rada Europejska może zwykłą większością, po uzyskaniu zgody Parlamentu

Europejskiego, podjąć decyzję o nie zwoływaniu konwentu, jeżeli zakres

proponowanych zmian nie uzasadnia jego zwołania. W takim przypadku Rada Europejska

określa mandat Konferencji przedstawicieli rządów Państw Członkowskich.

4. Konferencję przedstawicieli rządów Państw Członkowskich zwołuje przewodniczący Rady

w celu uchwalenia za wspólnym porozumieniem zmian, jakie mają zostać dokonane w

Traktatach.

Zmiany wchodzą w życie po ich ratyfikowaniu przez wszystkie

Państwa Członkowskie, zgodnie z ich odpowiednimi wymogami

konstytucyjnymi.

5. Jeżeli po upływie dwóch lat od podpisania traktatu zmieniającego Traktaty, został on

ratyfikowany przez cztery piąte Państw Członkowskich i gdy jedno lub więcej Państw

Członkowskich napotkało trudności w postępowaniu ratyfikacyjnym, sprawę kieruje się do Rady

Europejskiej.

Uproszczone procedury zmiany (procedury kładki)

6. Rząd każdego Państwa Członkowskiego, Parlament Europejski lub Komisja mogą

przedkładać Radzie Europejskiej propozycje dotyczące zmiany wszystkich lub części

postanowień części trzeciej Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, dotyczących

wewnętrznych polityk i działań Unii.

Rada Europejska może przyjąć decyzję zmieniającą wszystkie lub część

postanowień części trzeciej Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Rada Europejska

stanowi jednomyślnie po konsultacji z Parlamentem Europejskim i Komisją

oraz z Europejskim Bankiem Centralnym w przypadkach zmian instytucjonalnych w dziedzinie

pieniężnej. Decyzja ta wchodzi w życie dopiero po jej zatwierdzeniu przez

Państwa Członkowskie, zgodnie z ich odpowiednimi wymogami

konstytucyjnymi.

Decyzja, o której mowa w akapicie drugim, nie może zwiększyć kompetencji

przyznanych Unii w Traktatach.

7. Jeżeli Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej lub tytuł V niniejszego Traktatu

przewiduje, że Rada stanowi jednomyślnie w danej dziedzinie lub w danym przypadku, Rada

Europejska może przyjąć decyzję upoważniającą Radę do stanowienia

większością kwalifikowaną w tej dziedzinie lub w tym przypadku. Niniejszego akapitu

nie stosuje się do decyzji mających wpływ na kwestie wojskowe lub obronne.

Jeżeli Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej przewiduje, że akty

ustawodawcze przyjmowane są przez Radę zgodnie ze specjalną procedurą

ustawodawczą, Rada Europejska może przyjąć decyzję zezwalającą na przyjęcie

takich aktów zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą.

Wszelkie inicjatywy podejmowane przez Radę Europejską na podstawie akapitu

pierwszego lub drugiego są przekazywane parlamentom narodowym. W przypadku

4

gdy parlament narodowy notyfikuje swój sprzeciw w terminie sześciu

miesięcy od takiego przekazania, decyzja, o której mowa w akapicie pierwszym lub drugim,

nie zostaje przyjęta. W przypadku braku sprzeciwu Rada Europejska może przyjąć taką

decyzję.

W celu przyjęcia decyzji, o których mowa w akapicie pierwszym lub drugim, Rada

Europejska stanowi jednomyślnie po uzyskaniu zgody Parlamentu Europejskiego,

wyrażonej przez większość członków wchodzących w jego skład.

sprawa C-370/12 Pringle: decyzja RE 2011/199 zmieniająca art. 136 ust. 3 TUE,

w celu ustanowienia podstawy dla stworzenia „mechanizmu stabilności” (traktat

EMS z 2012 r.)

1.1.2. Akty organiczne (konstytucyjne) Rady lub Rady Europejskiej

Specjalna procedura: Rada UE lub Rada Europejska przyjmuje akt (niekiedy udział PE)

a następnie zaleca jego przyjęcie P-CZ zgodnie z ich wymogami konstytucyjnymi (np.

ratyfikacja).

Akt wchodzi w życie po przyjęciu przez P-CZ.

Przyjmowane zawsze na podstawie konkretnego przepisu traktatów:

- art. 25 TFUE - akty Rady w celu uzupełnienia praw obywateli Unii

- art. 223 ust. 1 TFUE (d. art. 190 ust. 4 TWE) - decyzja Rady dotycząca

bezpośrednich wyborów do Parlamentu Europejskiego

- art. 311 TFUE (d. art. 269 TWE) - decyzja Rady o „zasobach własnych”

- art. 218 ust. 8 TFUE - decyzja Rady dotycząca związania umową o przystąpieniu

Unii do Europejskiej Konwencji Praw Człowieka

- art. 262 TFUE - decyzja Rady dotycząca przyznania właściwości Trybunałowi

Sprawiedliwości UE w odniesieniu do sporów dotyczących europejskich tytułów

prawnych w dziedzinie własności intelektualnej

- art. 42 ust. 2 TUE - decyzja Rady Europejskiej o stworzeniu wspólnej obrony

- art. 48 ust. 6 TUE - decyzja Rady Europejskiej dotycząca uproszczonej zmiany

części trzeciej TFUE.

1.1.3 Ogólne zasady prawa

Szczególne źródło prawa, złożony charakter.

Mogą być niepisane lub wyraźnie zawarte w postanowieniach traktatów, czasem może

dojść do „kodyfikacji” wcześniej niepisanej zasady.

Pewne ogólne, fundamentalne normy, na których opiera się porządek prawny.

Służą wypełnianiu luk w prawie, interpretacji innych norm prawa UE, ocenie legalności

aktów instytucji i organów UE oraz państw członkowskich wykonujących zobowiązania

unijne.

5

Źródła:

- traktaty – wywodzone przez ETS z „litery i ducha” traktatów, czasem wyraźnie

zawarte w przepisach

- porządki prawne państw członkowskich: mogą to być zasady „wspólne

porządkom prawnym” („wspólne tradycje konstytucyjne”) P-CZ, mogą też być

wywodzone z porządku konkretnego państwa

- prawo międzynarodowe.

Przykłady: zasada niedyskryminacji, zasada proporcjonalności, zasada pewności prawa

i zakaz retroakcji, ochrona uprawnionego oczekiwania, prawa podstawowe.

1.2. Prawo pochodne (wtórne)

Stanowione przez instytucje unijne na podstawie kompetencji zawartych w prawie

pierwotnym – akt musi zawsze wskazywać swoją podstawę prawną.

Prawo pierwotne określa kompetencję Unii ratione materiae oraz sposób, w jaki ma ona

być wykonana: instytucję, formę aktu, procedurę prawodawczą.

Wybór formy aktu prawnego, obowiązek uzasadnienia

Artykuł 296

(dawny artykuł 253 TWE)

Jeżeli Traktaty nie przewidują rodzaju przyjmowanego aktu, instytucje

dokonują wyboru, jakiego rodzaju akt ma w danym przypadku zostać przyjęty, w

poszanowaniu obowiązujących procedur oraz zasady proporcjonalności.

Akty prawne są uzasadniane i odnoszą się do propozycji, inicjatyw, zaleceń,

wniosków lub opinii przewidzianych w Traktatach.

Rozpatrując projekt aktu ustawodawczego, Parlament Europejski i Rada

powstrzymują się od przyjmowania aktów nieprzewidzianych przez

procedurę ustawodawczą obowiązującą w danej dziedzinie.

Kontrola legalności aktów prawa wtórnego przez ETS:

- w procedurze skargi na nieważność aktu – art. 263 TFUE (d. art. 230 TWE)

- w procedurze pytania prejudycjalnego – pytanie o ważność aktu zadawane przez

sąd krajowy – art. 267 TFUE (d. art. 234 TWE)

- Stwierdzenie niezgodności aktu prawa wtórnego z prawem pierwotnym stanowi

podstawę dla uznania tego aktu za nieważny i tym samym bezskuteczny od początku.

Trybunał może jednak uznać pewne skutki aktu, o którego nieważności orzekł, jeśli uzna

to za niezbędne (np. dla ochrony praw jednostek) – art. 264 TFUE (d. art. 231 TWE).

6

Prymat (pierwszeństwo) w stosunku do prawa krajowego

Może określać prawa i obowiązki jednostek (skutek bezpośredni)

1.2.1. Umowy międzynarodowe Unii

Przed TL:

- wyraźne kompetencje szczególne do zawarcia umów w pewnych dziedzinach

- „doktryna ERTA” sprawa 22/70 Komisja p. Radzie (ERTA, dot. Umowy

europejskiej dotyczącej pracy załóg pojazdów wykonujących międzynarodowe

przewozy drogowe): jeśli Wspólnoty mają kompetencję regulacyjną w danej

dziedzinie wewnątrz WE, to mają ją także w stosunkach zewnętrznych („równoległa

kompetencja zewnętrzna”)

15 [zważywszy] że w celu ustalenia w określonym przypadku kompetencji Wspólnoty do

zawierania umów międzynarodowych należy wziąć pod uwagę zarówno

postanowienia materialne traktatu, jak jego systematykę;

16 że kompetencja taka wynika nie tylko z wyraźnego powierzenia jej w traktacie – jak ma

to miejsce w przypadku art. 113 i 114 dla umów celnych i handlowych i art. 238 dla umów

o stowarzyszeniu – lecz może wynikać również z innych postanowień traktatu lub

z aktów wydawanych na podstawie tych postanowień przez instytucje

Wspólnoty;

17 że w szczególności, w każdym przypadku gdy w celu wdrożenia wspólnej polityki

przewidzianej w traktacie Wspólnota podjęła działania zmierzające do ustanowienia,

w jakiejkolwiek formie, wspólnych zasad, państwa członkowskie nie mają już prawa,

ani indywidualnie, ani nawet wspólnie, zaciągać wobec państw trzecich

zobowiązań naruszających te zasady;

18 bowiem w miarę ustanawiania zasad wspólnych tylko Wspólnota jest w stanie podejmować

i wykonywać w sposób skuteczny w całej sferze stosowania wspólnotowego porządku prawnego

zobowiązania wobec państw trzecich;

19 że nie można w związku z tym określać innego reżimu prawnego dla działań

podejmowanych w celu wykonania postanowień traktatu w porządku wewnętrznym Wspólnoty,

a innego dla działań w sferze stosunków zewnętrznych;”

- opinia 1/76 ws. projektu umowy ustanawiającej Europejski Fundusz

Kompensacyjny dla statków żeglugi śródlądowej

„Gdy tylko prawo Wspólnoty nadało pewne uprawnienia instytucjom

Wspólnoty, w ramach ich systemu wewnętrznego, by osiągnąć dany cel,

Wspólnota ma prawo zaciągania zobowiązań międzynarodowych

potrzebnych do osiągnięcia tego celu nawet w braku odpowiedniego

wyraźnego postanowienia. Dzieje się tak w szczególności w sytuacjach, w których

7

uprawnienia wewnętrzne zostały już wykorzystane w celu ustanowienia środków służących

osiągnięciu wspólnej polityki. Uprawnienie to nie jest jednak ograniczone do tych sytuacji.

Aczkolwiek wewnętrzne środki Wspólnoty są przyjmowane tylko gdy umowa międzynarodowa

jest zawarta i wchodzi w życie, [...] uprawnienie do związania Wspólnoty wobec państw trzecich

wynika w sposób dorozumiany z postanowień Traktatu tworzących kompetencję wewnętrzną, w

takim zakresie, w jakim udział Wspólnoty w umowie międzynarodowej jest konieczny dla

osiągnięcia jednego z celów Wspólnoty”

TL: kodyfikacja „doktryny ERTA” – art. 216 TFUE

Artykuł 216

1. Unia może zawierać umowy z jednym lub z większą liczbą państw trzecich lub organizacji

międzynarodowych, jeżeli przewidują to Traktaty, lub gdy zawarcie umowy jest

niezbędne do osiągnięcia, w ramach polityk Unii, jednego z celów, o których

mowa w Traktatach, albo gdy zawarcie umowy jest przewidziane w prawnie

wiążącym akcie Unii, albo gdy może mieć wpływ na wspólne zasady lub

zmienić ich zakres.

2. Umowy zawarte przez Unię wiążą instytucje Unii i Państwa Członkowskie.

- poza tym inne szczególne podstawy „rozsiane” w traktatach, np. art. 207 TFUE,

(d. art. 133 TWE, wspólna polityka handlowa), art. 217 TFUE (d. art. 310 TWE,

umowy stowarzyszeniowe), art. 219 TFUE (d. art. 111 ust. 1-3 i 5, umowy dotyczące

kursu wymiany euro), art. 37 TUE (d. art. 24 TUE, wspólna polityka zagraniczna i

bezpieczeństwa)

Artykuł 217

(dawny artykuł 310 TWE)

Unia może zawrzeć z jednym lub większą liczbą państw trzecich lub organizacji

międzynarodowych umowy tworzące stowarzyszenie, charakteryzujące się wzajemnością

praw i obowiązków, wspólnymi działaniami i szczególnymi procedurami.

Artykuł 37 TUE

(dawny artykuł 24 TUE)

Unia może zawierać umowy z jednym lub z większą liczbą państw lub z organizacjami

międzynarodowymi w dziedzinach objętych niniejszym rozdziałem.

Procedura zawierania – art. 218 TFUE

8

Artykuł 218

(dawny artykuł 300 TWE)

1. Bez uszczerbku dla szczególnych postanowień artykułu 207, umowy pomiędzy Unią a państwami

trzecimi lub organizacjami międzynarodowymi są negocjowane i zawierane zgodnie z następującą

procedurą.

2. Rada upoważnia do podjęcia rokowań, wydaje wytyczne negocjacyjne, upoważnia do podpisywania

i zawiera umowy.

3. Komisja lub, jeżeli przewidywana umowa dotyczy wyłącznie lub głównie wspólnej polityki

zagranicznej i bezpieczeństwa, wysoki przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki

bezpieczeństwa, przedstawia swoje zalecenia Radzie, która przyjmuje decyzję upoważniającą

do podjęcia rokowań oraz, w zależności od przedmiotu przewidywanej umowy, mianującą negocjatora lub

przewodniczącego zespołu negocjatorów Unii.

4. Rada może kierować wytyczne do negocjatora Unii oraz wyznaczyć specjalny komitet,

w konsultacji z którym należy prowadzić rokowania.

5. Rada, na wniosek negocjatora, przyjmuje decyzję upoważniającą do podpisania umowy

a, w stosownych przypadkach, do tymczasowego jej stosowania przed jej wejściem w życie.

6. Rada, na wniosek negocjatora, przyjmuje decyzję w sprawie zawarcia umowy.

Z wyjątkiem przypadków gdy umowy dotyczą wyłącznie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa,

Rada przyjmuje decyzję w sprawie zawarcia umowy:

a) po uzyskaniu zgody Parlamentu Europejskiego w następujących przypadkach:

(i) układy o stowarzyszeniu;

(ii) umowa dotycząca przystąpienia Unii do europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i

podstawowych wolności;

(iii) umowy, które tworzą specyficzne ramy instytucjonalne przez organizację procedur współpracy;

(iv) umowy mające istotne skutki budżetowe dla Unii;

(v) umowy dotyczące dziedzin, do których stosuje się zwykłą procedurę ustawodawczą lub specjalną

procedurę ustawodawczą, jeżeli wymagana jest zgoda Parlamentu Europejskiego.

Parlament Europejski i Rada mogą, w pilnych przypadkach, uzgodnić termin wyrażenia zgody.

b) po konsultacji z Parlamentem Europejskim w innych przypadkach. Parlament

Europejski wyraża swoją opinię w terminie, jaki Rada może określić stosownie do pilności sprawy. W

przypadku braku opinii w tym terminie Rada może stanowić samodzielnie.

7. Zawierając umowę, Rada może, na zasadzie odstępstwa od ustępów 5, 6 i 9, upoważnić negocjatora

do zatwierdzenia w imieniu Unii zmian w umowie, jeżeli umowa przewiduje, że zmiany te powinny być

przyjęte według procedury uproszczonej lub przez organ utworzony przez tę umowę. Rada może dołączyć

do takiego upoważnienia warunki szczegółowe.

8. Podczas całej procedury Rada stanowi większością kwalifikowaną.

Rada stanowi jednak jednomyślnie, gdy umowa dotyczy dziedziny, w której do przyjęcia aktu Unii

wymagana jest jednomyślność, jak również w przypadku układów o stowarzyszeniu oraz umów, o których

mowa w artykule 212, z państwami kandydującymi do przystąpienia. Rada stanowi również

jednomyślnie w przypadku umowy dotyczącej przystąpienia Unii do europejskiej Konwencji o ochronie

9

praw człowieka i podstawowych wolności; decyzja dotycząca zawarcia takiej umowy wchodzi w życie po

jej zatwierdzeniu przez Państwa Członkowskie, zgodnie z ich odpowiednimi wymogami konstytucyjnymi.

9. Rada, na wniosek Komisji lub wysokiego przedstawiciela Unii do spraw zagranicznych i polityki

bezpieczeństwa, przyjmuje decyzję zawieszającą stosowanie umowy i ustalającą stanowiska,

które mają być zajęte w imieniu Unii w ramach organu utworzonego przez umowę, gdy organ ten ma

przyjąć akty mające skutki prawne, z wyjątkiem aktów uzupełniających lub zmieniających ramy

instytucjonalne umowy.

10. Parlament Europejski jest natychmiast i w pełni informowany na wszystkich

etapach procedury.

11. Państwo Członkowskie, Parlament Europejski, Rada lub Komisja mogą uzyskać opinię

Trybunału Sprawiedliwości w sprawie zgodności przewidywanej umowy z

Traktatami. W przypadku negatywnej opinii Trybunału, przewidywana umowa nie może wejść w

życie, chyba że nastąpi jej zmiana lub rewizja Traktatów.

Umowy UE wiążą instytucje UE i P-CZ, ich postanowienia mogą także mieć

skutek bezpośredni – tworzyć prawa i obowiązki dla jednostek

W hierarchii źródeł prawa UE – wyżej od pozostałych aktów prawa wtórnego, które

muszą być z nimi zgodne.

Muszą być zgodne z prawem pierwotnym – kontrola ETS:

- prewencyjna – w ramach procedury z art. z art. 218 ust. 11 TFUE

- następcza – poprzez podważenie legalności decyzji o związaniu UE umową (art.

263 lub 267 TFUE).

Specjalna kategoria – umowy mieszane: kiedy nie da się rozgraniczyć kompetencji UE

i P-CZ, stronami takiej umowy z tym samym partnerem/-ami są i UE, i P-CZ (P-CZ

przyjmują taką umowę zgodnie ze swoimi wymogami konstytucyjnymi, co nie ma miejsca

w przypadku „zwykłych” umów UE) – np. Konwencja NZ o prawie morza z 10 grudnia

1982 r.

1.2.2. Akty ustawodawcze

Klasyfikacja wprowadzona TL – art. 289 TFUE:

Artykuł 289

1. Zwykła procedura ustawodawcza polega na przyjęciu rozporządzenia, dyrektywy

lub decyzji wspólnie przez Parlament Europejski i Radę na wniosek Komisji.

Procedurę tę określa artykuł 294.

2. W szczególnych przypadkach przewidzianych w Traktatach przyjęcie rozporządzenia,

dyrektywy lub decyzji przez Parlament Europejski z udziałem Rady lub przez Radę

z udziałem Parlamentu Europejskiego stanowi specjalną procedurę

ustawodawczą.

10

3. Akty prawne przyjmowane w drodze procedury ustawodawczej

stanowią akty ustawodawcze. (…)

O kwalifikacji aktu jako ustawodawczego decyduje przyjęcie go w zwykłej lub specjalnej

procedurze ustawodawczej: w procedurze uczestniczą PE i Rada, inicjatywa prawodawcza

– Komisja, wyjątkowo, kiedy traktaty to przewidują P-CZ, PE, EBC, EBI, ETS.

Sprawy połączone C-643/15 i C-647/15 Słowacja i Węgry p. Radzie (mechanizm

relokacji uchodźców)

57 W pierwszej kolejności należy zbadać, czy, jak twierdzą Węgry, wykładni art. 78

ust. 3 TFUE należy dokonywać w ten sposób, że akty przyjmowane na podstawie tego

postanowienia należy kwalifikować jako „akty ustawodawcze” ze względu na to, iż przewidziany

w tym postanowieniu wymóg konsultacji z Parlamentem stanowi formę udziału tej instytucji Unii,

w rozumieniu art. 289 ust. 2 TFUE, w związku z czym akty takie powinny być przyjmowane

w ramach specjalnej procedury ustawodawczej, co w przypadku zaskarżonej decyzji nie miało

miejsca.

58 Zgodnie z art. 289 ust. 3 TFUE aktami ustawodawczymi są akty prawne przyjmowane

w drodze procedury ustawodawczej. Idąc tym tokiem myślenia, aktami nieustawodawczymi są

akty przyjmowane w ramach procedury innej niż procedura ustawodawcza.

59 Rozróżnienie na akty ustawodawcze i akty nieustawodawcze jest z całą pewnością istotne,

gdyż tylko akty ustawodawcze muszą być przyjmowane z zachowaniem pewnych wymogów,

w szczególności, wymogu udziału parlamentów krajowych zgodnie z art. 3 i 4 protokołu (nr 1)

oraz art. 6 i 7 protokołu (nr 2), a także wynikającego z art. 16 ust. 8 TUE oraz z art. 15

ust. 2 TFUE wymogu jawności posiedzeń Rady, w sytuacji gdy Rada obraduje i głosuje nad

projektem aktu ustawodawczego.

60 Z brzmienia art. 289 ust. 1 w związku z art. 294 ust. 1 TFUE wynika ponadto, że

zwykła procedura ustawodawcza polegająca na przyjęciu aktu prawa Unii wspólnie przez

Parlament i Radę na wniosek Komisji, znajduje zastosowanie tylko wówczas, gdy postanowienia

traktatu, na podstawie których przyjmowany jest dany akt, „czynią odwołanie” to tej właśnie

procedury ustawodawczej.

61 Co się tyczy specjalnej procedury ustawodawczej, która z kolei polega na przyjęciu aktu

prawa Unii albo przez Parlament z udziałem Rady albo przez Radę z udziałem Parlamentu,

art. 289 ust. 2 TFUE stanowi, że stosuje się ją „w szczególnych przypadkach przewidzianych

w traktatach”.

62 Wynika stąd, że dany akt prawny można uznać za akt ustawodawczy Unii wyłącznie

w sytuacji, gdy został on przyjęty na podstawie postanowienia traktatu, które wyraźnie czyni

odwołanie albo do zwykłej procedury ustawodawczej, albo do specjalnej procedury ustawodawczej.

63 Zastosowanie takiego podejścia systemowego stanowi gwarancję pewności prawa, która musi

przyświecać procesowi przyjmowania aktów Unii, gdyż pozwala na ustalenie w sposób pewny

11

podstaw prawnych upoważniających instytucje Unii do przyjmowania aktów ustawodawczych oraz

na odróżnienie ich od tych podstaw, które mogą służyć jako podstawa prawna do przyjmowania

wyłącznie aktów nieustawodawczych.

64 Stąd, wbrew argumentacji Węgier, sam fakt, że w postanowieniach traktatów

stanowiących podstawę prawną spornego aktu mowa jest o wymogu konsultacji z Parlamentem,

nie przesądza jeszcze, że akt ten powinien był zostać przyjęty w ramach specjalnej procedury

ustawodawczej.

65 W rozpatrywanym przypadku art. 78 ust. 3 TFUE, który przewiduje, że Rada

przyjmuje środki tymczasowe, o których mowa w tym postanowieniu, na wniosek Komisji oraz po

konsultacji z Parlamentem, w żaden sposób bezpośrednio nie odwołuje się ani do zwykłej

procedury ustawodawczej, ani do specjalnej procedury ustawodawczej. Z kolei art. 78

ust. 2 TFUE wyraźnie stanowi, że środki wymienione w jego lit. a)-h) przyjmowane są „zgodnie

ze zwykłą procedurą ustawodawczą”.

66 W świetle powyższego należy uznać, że skoro środki, które można przyjąć na podstawie

art. 78 ust. 3 TFUE, nie są one przyjmowane w ramach procedury ustawodawczej, należy

kwalifikować je jako „akty nieustawodawcze”.

Forma aktu: rozporządzenie, dyrektywa, decyzja – akty prawnie wiążące (zob. pkt

1.2.4).

Określają istotne elementy danej dziedziny (a contrario z art. 290 ust. 1 TFUE).

Wymagają uzasadnienia (art. 296 TFUE) i publikacji w Dz. Urz. UE (art. 297 ust. 1

TFUE

Podlegają kontroli parlamentów krajowych co do zgodności z zasadą pomocniczości.

1.2.3. Akty nieustawodawcze

Forma aktu: rozporządzenie, dyrektywa, decyzja – prawnie wiążące; możliwe też inne

formy

a) Akty delegowane – art. 290 TFUE

Artykuł 290

1. Akt ustawodawczy może przekazywać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów o

charakterze nieustawodawczym o zasięgu ogólnym, które uzupełniają lub

zmieniają niektóre, inne niż istotne, elementy aktu ustawodawczego.

Akty ustawodawcze wyraźnie określają cele, treść, zakres oraz czas

obowiązywania przekazanych uprawnień. Przekazanie uprawnień nie może

dotyczyć istotnych elementów danej dziedziny, ponieważ są one zastrzeżone dla

aktu ustawodawczego.

2. Warunki, którym podlega przekazanie uprawnień, są wyraźnie określone w

12

aktach ustawodawczych i mogą być następujące:

a) Parlament Europejski lub Rada może zadecydować o odwołaniu przekazanych

uprawnień;

b) akt delegowany może wejść w życie tylko wtedy, gdy Parlament Europejski lub Rada

nie wyrażą sprzeciwu w terminie przewidzianym przez akt ustawodawczy.

Do celów litery a) i b) Parlament Europejski stanowi większością głosów wchodzących w jego

skład członków, a Rada większością kwalifikowaną.

3. W nagłówku aktów delegowanych dodaje się przymiotnik „delegowane” albo

„delegowana”.

Akt delegowany: akt Komisji, ma zasięg ogólny, reguluje nieistotne elementy danej

dziedziny, uzupełnia lub zmienia niektóre, inne niż istotne postanowienia delegującego

aktu ustawodawczego, musi być zgodny z aktem delegującym (kontrola legalności przez

ETS).

Akt delegujący (ustawodawczy) określa cele, treść, zakres, czas trwania delegowanych

uprawnień oraz warunki przekazania.

Mechanizm zabezpieczający przed przekroczeniem delegowanych kompetencji.

b) Akty wykonawcze – art. 291 TFUE

Artykuł 291

1. Państwa Członkowskie przyjmują wszelkie środki prawa krajowego niezbędne do

wprowadzenia w życie prawnie wiążących aktów Unii.

2. Jeżeli konieczne są jednolite warunki wykonywania prawnie wiążących

aktów Unii, akty te powierzają uprawnienia wykonawcze Komisji lub, w należycie

uzasadnionych przypadkach oraz w przypadkach określonych w artykułach 24 i 26 Traktatu o

Unii Europejskiej, Radzie.

3. Do celów ustępu 2 Parlament Europejski i Rada, stanowiąc w drodze rozporządzeń

zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą, ustanawiają z wyprzedzeniem przepisy i zasady

ogólne dotyczące trybu kontroli przez Państwa Członkowskie wykonywania uprawnień

wykonawczych przez Komisję.

4. W nagłówku aktów wykonawczych dodaje się przymiotnik „wykonawcze” albo

„wykonawcza”.

Akt wykonawczy: akt Komisji albo Rady (uzasadnione wypadki i art. 24 i 26 TUE, tj.

WPZiB)

Określa jednolite warunki wykonywania prawnie wiążących aktów UE zarówno

ustawodawczych jak i nieustawodawczych (np. aktów WPZiB).

Kontrola wykonywania kompetencji przez Komisję Rozporządzenie PE i R (UE)

13

182/2011 z 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez

państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję.

Akt wykonawczy musi być zgodny z aktem podstawowym (kontrola legalności ETS)

c) Inne akty nieustawodawcze

- Np. art. 78 ust. 3 TFUE Sprawy połączone C-643/15 i C-647/15 Słowacja i Węgry p.

Radzie (mechanizm relokacji uchodźców)

Artykuł 78

(dawny artykuł 63 punkty 1 i 2 oraz artykuł 64 ustęp 2 TWE)

1. Unia rozwija wspólną politykę w dziedzinie azylu, ochrony uzupełniającej i tymczasowej ochrony,

mającą na celu przyznanie odpowiedniego statusu każdemu obywatelowi państwa trzeciego wymagającemu

międzynarodowej ochrony oraz mającą na celu zapewnienie przestrzegania zasady non–refoulement.

Polityka ta musi być zgodna z Konwencją genewską z dnia 28 lipca 1951 roku i Protokołem z dnia 31

stycznia 1967 roku dotyczącymi statusu uchodźców, jak również z innymi odpowiednimi traktatami.

2. Do celów ustępu 1 Parlament Europejski i Rada, stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą

ustawodawczą, przyjmują środki dotyczące wspólnego europejskiego systemu azylowego obejmującego:

a) jednolity status azylu dla obywateli państw trzecich, obowiązujący w całej Unii;

b) jednolity status ochrony uzupełniającej dla obywateli państw trzecich, którzy nie uzyskawszy azylu

europejskiego, wymagają międzynarodowej ochrony;

c) wspólny system tymczasowej ochrony wysiedleńców, na wypadek masowego napływu;

d) wspólne procedury przyznawania i pozbawiania jednolitego statusu azylu lub ochrony uzupełniającej;

e) kryteria i mechanizmy ustalania Państwa Członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrywanie

wniosku o udzielenie azylu lub ochrony uzupełniającej;

f) normy dotyczące warunków przyjmowania osób ubiegających się o azyl lub o ochronę uzupełniającą;

g) partnerstwo i współpracę z państwami trzecimi w celu zarządzania przepływami osób ubiegających się

o azyl lub o ochronę uzupełniającą lub tymczasową.

3. W przypadku gdy jedno lub więcej Państw Członkowskich znajdzie się w nadzwyczajnej sytuacji

charakteryzującej się nagłym napływem obywateli państw trzecich, Rada, na wniosek Komisji, może

przyjąć środki tymczasowe na korzyść zainteresowanego Państwa lub Państw Członkowskich. Rada

stanowi po konsultacji z Parlamentem Europejskim.

- Akty WPZiB – zob. pkt 1.2.5.

1.2.4. Formy aktów prawnych

1) Akty wymienione w art. 288 TFUE (d. art. 249 TWE, d. art. 189 TEWG)

Podstawowy katalog form aktów prawnych UE.

Brak hierarchicznych zależności między poszczególnymi formami aktów, decyduje

treść, ewentualnie ustawodawczy czy nieustawodawczy charakter.

14

Obejmuje akty wiążące i niewiążące, nie ma charakteru zamkniętego

Artykuł 288

(dawny artykuł 249 TWE, jd. 189 TEWG)

W celu wykonania kompetencji Unii instytucje przyjmują rozporządzenia,

dyrektywy, decyzje, zalecenia i opinie.

Rozporządzenie ma zasięg ogólny. Wiąże w całości i jest bezpośrednio

stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

Dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana, w

odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom

krajowym swobodę wyboru formy i środków.

Decyzja wiąże w całości. Decyzja, która wskazuje adresatów, wiąże tylko

tych adresatów.

Zalecenia i opinie nie mają mocy wiążącej.

a) Rozporządzenie

Służy ujednolicaniu prawa: w P-CZ w tym samym czasie obowiązuje ta sama

regulacja prawna.

„Zasięg ogólny” – akt powszechnie obowiązujący, charakter generalny i

abstrakcyjny: wiąże wszystkich, których potencjalnie dotyczy (instytucje UE, władze

krajowe, jednostki).

„Wiąże w całości” – od chwili wejścia w życie obowiązuje we wszystkich P-CZ,

staje się częścią ich porządku prawnego:

- nie może być przez P-CZ zmieniane ani uzupełniane

- zastępuje regulację prawa krajowego, P traci kompetencje prawodawcze

odnośnie do spraw uregulowanych rozporządzeniem.

„Bezpośrednio stosowane”:

- co do zasady nie podlega transpozycji do porządku wewnętrznego za

pomocą krajowych środków prawnych; wyjątkowo transpozycja jest

dopuszczalna, gdy samo rozporządzenie wymaga środków wykonawczych w

prawie krajowym (np. Rozp. 797/85 – definicja „rolnika prowadzącego

działalność rolniczą jako główną działalność zawodową” – szczegółowe

warunki pozostawione do regulacji P-CZ, sprawa C-403/98 Azienda

Agricola Monte Arcosu Srl)

- wszystkie organy krajowe mają obowiązek bezpośredniego stosowania

rozporządzeń

- może tworzyć prawa i obowiązki dla jednostek – skutek bezpośredni.

Dla pełnej skuteczności wymaga publikacji w Dz.Urz. UE

- sprawa C-161/06 Skoma Lux – nie można stosować przeciwko spółce

15

rozporządzenia, 2454/93 opublikowanego w j. czeskim tylko w wersji

nieoficjalnej w internecie

- sprawa C-345/06 Gottfried Heinrich – nie można stosować wobec

jednostki nieopublikowanego załącznika do rozporządzenia zawierającego

szczegółową listę przedmiotów zakazanych na pokładzie samolotu.

Wchodzi w życie w dacie w nim określonej lub 20 dni od publikacji w Dzienniku

Urzędowym UE.

b) Dyrektywa

Służy harmonizacji (zbliżaniu) prawa w P-CZ.

Skierowana do państw członkowskich; jeśli do wszystkich – musi być

opublikowana w Dz.Urz. UE, jeśli nie do wszystkich – wystarczy notyfikacja P-

adresatom.

Wiąże tylko państwa (prawa i obowiązki).

Określa cel, który ma zostać osiągnięty, państwa członkowskie mają swobodę

wyboru formy i środków osiągnięcia tego celu dyrektywa wymaga transpozycji

(implementacji) do prawa krajowego:

- terminowa transpozycja to podstawowy obowiązek państwa wynikający z

istoty dyrektywy, ma charakter bezwzględny, P-Cz nie mogą się od niego

uchylić

- zakres swobody pozostawionej państwu bywa zróżnicowany, w zależności

od konkretnej dyrektywy (niektóre są bardzo szczegółowe, inne ustanawiają

tylko minimalne wymogi lub ramy regulacji krajowej)

- wszystkie organy krajowe mają obowiązek zapewnienia pełnej skuteczności

dyrektywie.

Dyrektywa określa 2 terminy:

- termin wejścia w życie – wskazany w samej dyrektywie lub 20 dni od daty

publikacji albo notyfikacji adresatowi

- termin implementacji – data, do której P-CZ mają przyjąć środki dla

wykonania dyrektywy, zwykle 1-4 lata od daty wejścia w życie

- w okresie implementacji P-CZ mają obowiązek powstrzymania się od

wszelkich działań mogących poważnie zagrozić realizacji celu dyrektywy.

Jeśli dyrektywa zostaje prawidłowo implementowana, stosuje się prawo krajowe

przyjęte w tym celu. Jeśli implementacja nie została przeprowadzona prawidłowo

istnieje możliwość powołania się na samą dyrektywę – możliwe różne warianty

(skutek bezpośredni, pośredni, odpowiedzialność odszkodowawcza).

c) Decyzja

Wiążący akt prawny, o charakterze konkretnym.

16

TL określa 2 rodzaje decyzji:

1. Decyzje niewskazujące adresata

- charakter konkretny, ale nie indywidualny: wywiera skutki wobec

wszystkich, których potencjalnie może dotyczyć – zasięg ogólny?

- publikacja w Dz.Urz. UE

- skutki zależą od treści, możliwy skutek bezpośredni.

2. Decyzje wskazujące adresata

- charakter indywidualny i konkretny – podobnie do krajowych decyzji

administracyjnych

- adresatem mogą być: instytucje unijne, państwa członkowskie (jedno, kilka,

wszystkie), jednostki

- wiążąca w całości w stosunku do adresata, może ustanawiać dla niego prawa

lub obowiązki, nie ma swobody co do sposobu jej wykonania

- decyzja skierowana do P-CZ - możliwe powołanie przez jednostkę

przeciwko P, nie przeciwko innej jednostce.

d) Zalecenie

Akt niewiążący, przyjmowany przez Radę, Komisję lub Europejski Bank

Centralny.

Przyjęcie może wynikać wyraźnie z przepisów traktatów (np. art. 60 TFUE – d.

art. 53 TWE).

TL po raz pierwszy reguluje kwestie proceduralne dot. przyjmowania zaleceń

– art. 292 TFUE

Artykuł 292

Rada przyjmuje zalecenia. Rada stanowi na wniosek Komisji we

wszystkich przypadkach, gdy Traktaty przewidują przyjmowanie aktów przez Radę na

wniosek Komisji. Rada stanowi jednomyślnie w dziedzinach, w których jednomyślność

wymagana jest do przyjęcia aktu Unii. Komisja, a w szczególnych przypadkach

przewidzianych w Traktatach również Europejski Bank Centralny, przyjmują

zalecenia.

Skutek zalecenia – sprawa C- 322/88 Grimaldi

[Zalecenia] nie mogą być (...) uważane za nieposiadające skutku prawnego. (…)

[S]ądy krajowe są zobowiązane do wzięcia pod uwagę zaleceń w celu

rozstrzygnięcia sporów im przedstawionych, w szczególności gdy rzucają one

światło na interpretację środków krajowych przyjętych w celu implementowania ich lub

gdy mają na celu uzupełnienie wiążących postanowień Wspólnoty.

17

e) Opinia

Akt niewiążący, wyraża stanowisko Unii lub poszczególnych instytucji w

określonej sprawie.

Mogą się z nim wiązać pewne skutki prawne – np. opinia PE w ramach

specjalnych procedur ustawodawczych.

2) Inne akty

a) Porozumienia międzyinstytucjonalne

Mogą być wyraźnie przewidziane w traktatach, służą regulacji współpracy

między instytucjami i organami UE, możliwy (wskazany?) charakter wiążący

Artykuł 295 TFUE

Parlament Europejski, Rada i Komisja konsultują się wzajemnie oraz za

wspólnym porozumieniem ustalają warunki współpracy. W tym celu mogą one, w

poszanowaniu Traktatów, zawierać porozumienia międzyinstytucjonalne,

które mogą mieć charakter wiążący.

Artykuł 17 TUE

1. Komisja (…) Podejmuje inicjatywy w zakresie rocznego i wieloletniego programowania

Unii w celu osiągnięcia porozumień międzyinstytucjonalnych.

b) Akty nienazwane (sui generis)

Wszelkie inne akty przyjmowane przez instytucje i organy UE, o różnych

nazwach: uchwały, deklaracje, wyjaśnienia, wytyczne, obwieszczenia, komunikaty,

zawiadomienia, memoranda, kodeksy postępowania, sprawozdania, plany,

programy, podręczniki (manuals), itp.

Czasem przepisy traktatów wyraźnie przewidują wydanie określonych aktów

tego rodzaju.

Skutki prawne konkretnego aktu zależą od jego treści – mogą być prawnie

wiążące, jeśli wywołują skutki wobec osób trzecich mogą podlegać kontroli

legalności przez ETS

- sprawa C-410/09 Polska Telefonia Cyfrowa sp. z o.o. p. Prezesowi UOKiK

– skutek wytycznych Komisji

Artykuł 58 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Czeskiej,

Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki

Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej,

Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w traktatach stanowiących

18

podstawę Unii Europejskiej powinien być interpretowany w ten sposób, że ów przepis nie

sprzeciwia się temu, aby krajowy organ regulacyjny mógł powoływać się na wytyczne

Komisji dotyczące analizy rynku i oceny znacznej pozycji rynkowej w zastosowaniu

wspólnotowych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej w decyzji, na mocy

której organ ten nakłada na operatora usług łączności elektronicznej określone obowiązki

regulacyjne, pomimo tego, że wytyczne te nie zostały opublikowane w Dzienniku

Urzędowym Unii Europejskiej w języku państwa członkowskiego, którego dotyczy

sprawa, nawet gdy język ten jest językiem urzędowym Unii.

1.2.5. Akty wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (wzmianka)

Akty w zakresie działań zewnętrznych Unii Tytuł V TUE, art. 21-46.

Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa:

- określana i realizowana przez Radę Europejską i Radę stanowiące jednomyślnie,

chyba że Traktaty stanowią inaczej

- wyklucza się przyjmowanie aktów ustawodawczych

- wykonuje ją Wysoki Przedstawiciel Unii oraz P-CZ

- TSUE nie ma jurysdykcji, z wyjątkiem kontroli przestrzegania art. 40 TUE i kontroli

legalności decyzji przewidujących środki wobec osób fizycznych art. 275 TFUE:

Artykuł 275 TFUE

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej nie jest właściwy w zakresie postanowień

dotyczących wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa ani w zakresie aktów przyjętych

na ich podstawie.

Trybunał jest jednak właściwy w zakresie kontroli przestrzegania artykułu 40 Traktatu o

Unii Europejskiej oraz orzekania w sprawie skarg wniesionych na warunkach

przewidzianych w artykule 263 akapit czwarty niniejszego Traktatu, dotyczących kontroli

legalności decyzji przewidujących środki ograniczające wobec osób fizycznych lub prawnych

przyjętych przez Radę na podstawie tytułu V rozdział 2 Traktatu o Unii Europejskiej.

Artykuł 40 TUE

Realizacja wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa nie narusza stosowania

procedur oraz odpowiedniego zakresu uprawnień instytucji przewidzianych w Traktatach

do wykonywania kompetencji Unii, o których mowa w artykułach 3–6 Traktatu o

funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

Realizacja polityk, o których mowa w tych artykułach, nie narusza także stosowania

procedur oraz odpowiedniego zakresu uprawnień instytucji przewidzianych w Traktatach

do wykonywania kompetencji Unii na podstawie niniejszego rozdziału.

19

Akty WPZiB:

- decyzje RE

- decyzje Rady

- umowy międzynarodowe

- instrumenty nieformalne (np. wytyczne).

Przyjęte przed 1 grudnia 2009 r. wspólne stanowiska, wspólne działania, umowy

międzynarodowe i in. nadal wiążą - art. 9 Protokołu nr 36 do TL w sprawie postanowień

przejściowych.

1.2.6. Akty przyjęte przed TL w ramach dawnego III filaru UE (wzmianka)

Protokół nr 36 do TL w sprawie postanowień przejściowych

Artykuł 9

Skutki prawne aktów instytucji, organów i jednostek organizacyjnych Unii przyjętych

na podstawie Traktatu o Unii Europejskiej przed wejściem w życie Traktatu z

Lizbony zostają utrzymane do czasu uchylenia, unieważnienia lub zmiany

tych aktów w zastosowaniu Traktatów. To samo dotyczy konwencji zawartych

między Państwami Członkowskimi na podstawie Traktatu o Unii Europejskiej.

Artykuł 10

1. Jako środek przejściowy i w odniesieniu do aktów prawnych Unii w dziedzinie

współpracy policyjnej i współpracy sądowej w sprawach karnych, które zostały przyjęte przed

wejściem w życie Traktatu z Lizbony, w dniu wejścia w życie tego Traktatu instytucje dysponują

następującymi uprawnieniami: uprawnienia przyznane Komisji na mocy artykułu 258

Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej nie mają zastosowania, a uprawnienia

przyznane Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej na mocy tytułu VI

Traktatu o Unii Europejskiej – w wersji tego Traktatu obowiązującej przed wejściem w życie

Traktatu z Lizbony – pozostają niezmienione, także w przypadku gdy zostały one

uznane zgodnie z artykułem 35 ustęp 2 wspomnianego Traktatu o Unii Europejskiej.

2. Zmiana aktu prawnego, o którym mowa w ustępie 1, pociąga za sobą stosowanie –

w odniesieniu do tego zmienionego aktu prawnego i względem Państw Członkowskich, do których

taki zmieniony akt ma zastosowanie – uprawnień instytucji wspomniane w tym ustępie zgodnie z

Traktatami.

3. W każdym przypadku środek przejściowy, o którym mowa w ustępie 1,

przestaje obowiązywać pięć lat po dacie wejścia w życie Traktatu z Lizbony.

(…)

Akty prawne dawnego III filaru

- wspólne stanowiska — ustalają sposób postępowania UE w danej sprawie,

- decyzje ramowe — środek harmonizacji prawa krajowego państw członkowskich,

- decyzje

20

- umowy międzynarodowe państw członkowskich (konwencje)

- umowy międzynarodowe UE (na podstawie d. art. 24 w zw. z d. art. 38 TUE).

1.2.7. Akty powiązane z prawem UE (wzmianka)

a) Akty przedstawicieli państw członkowskich zebranych w Radzie

Nie są prawem Unii sensu stricto, ale wchodzą do acquis communautaire.

O ich klasyfikacji i skutkach prawnych rozstrzyga prawo międzynarodowe – np. umowa

międzynarodowa zawarta w formie uproszczonej, wiążący charakter.

P-CZ decyduje o procedurze wewnętrznej właściwej dla ich przyjęcia.

Ich przyjęcie może być przewidziane w przepisach traktatów, np. art. 253 i 254 TFUE

sędziowie ETS i Sądu są mianowani za wspólnym porozumieniem przez rządy państw

członkowskich

- Decyzja przedstawicieli rządów państw członkowskich Unii Europejskiej z dnia 8 lipca

2010 r. w sprawie mianowania sędziów Sądu (2010/400/UE).

b) Umowy zawarte na podstawie d. art. 293 TWE

Wiążą P-CZ, nowe P-CZ nie jest automatycznie nimi związane.

Nie są prawem Unii sensu stricto, ale wchodzą do acquis communautaire, stanowią formę harmonizacji prawa krajowego.

Mogą wychodzić poza ramy Traktatów, ale muszą być z nim zgodne, nie mogą zmieniać istniejącego prawa Unii (sprawa 33/64 Torfwerk).

Możliwa jurysdykcja ETS na podstawie klauzul zawartych w samych umowach.

Np. Konwencja brukselska o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych z 1968 r. (zastąpiona rozporządzeniem nr 44/2001), Konwencja o wzajemnym uznawaniu spółek i osób prawnych z 1968 r., Konwencja rzymska o prawie właściwym dla zobowiązań umownych z 1980 r., Konwencja arbitrażowa o unikaniu podwójnego opodatkowania w przypadku korekty zysków powiązanych przedsiębiorstw z 1990 r.

2. Procedury stanowienia prawa pochodnego UE

2.1. Procedury ustawodawcze

21

Inicjatywa legislacyjna – zasada: Komisja, art. 17 ust. 2 TUE:

Artykuł 17

(…)

2. O ile Traktaty nie stanowią inaczej, akty ustawodawcze Unii mogą zostać przyjęte

wyłącznie na wniosek Komisji. Pozostałe akty są przyjmowane na wniosek Komisji, jeżeli

Traktaty tak stanowią.

PE i Rada mają prawo domagać się od Komisji przedłożenia propozycji aktów, które

uznają za niezbędne dla realizacji celów Unii (art. 225 i 241 TFUE).

Inicjatywa legislacyjna – wyjątki: grupa P-CZ, PE, EBC, ETS, EBI, Wysoki

Przedstawiciel UE (WPZiB), obywatele UE (???)

Artykuł 289

(…)

4. W szczególnych przypadkach przewidzianych w Traktatach akty ustawodawcze

mogą być przyjmowane z inicjatywy grupy Państw Członkowskich lub

Parlamentu Europejskiego, na zalecenie Europejskiego Banku Centralnego

lub na wniosek Trybunału Sprawiedliwości lub Europejskiego Banku

Inwestycyjnego.

Artykuł 11 TUE

4. Obywatele Unii w liczbie nie mniejszej niż milion, mający obywatelstwo

znacznej liczby Państw Członkowskich, mogą podjąć inicjatywę zwrócenia się

do Komisji Europejskiej o przedłożenie, w ramach jej uprawnień, odpowiedniego wniosku

w sprawach, w odniesieniu do których, zdaniem obywateli, stosowanie Traktatów wymaga aktu

prawnego Unii.

Procedury i warunki wymagane w celu przedstawienia takiej inicjatywy określane są

zgodnie z artykułem 24 akapit pierwszy Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

Zasady ogólne

Artykuł 293

(dawny artykuł 250 TWE)

22

1. Jeżeli na mocy Traktatów Rada stanowi na wniosek Komisji, może ona

zmienić ten wniosek wyłącznie jednomyślnie, z wyjątkiem przypadków, o których

mowa w artykule 294 ustępy 10 i 13, artykułach 310, 312, 314 oraz w artykule 315 akapit

drugi.

2. Dopóki Rada nie podjęła działań, Komisja może zmienić swój projekt

w każdej chwili w toku procedur prowadzących do przyjęcia aktu Unii.

a) Zwykła procedura ustawodawcza art. 294 TFUE

Dawna procedura współdecydowania (art. 251 TWE).

PE i Rada są współlegislatorami – ich pozycja jest równorzędna

Artykuł 294

1. W przypadku gdy w Traktatach czyni się odwołanie do zwykłej procedury ustawodawczej w celu

przyjęcia aktu, stosowana jest następująca procedura.

2. Komisja przedstawia projekt Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

Pierwsze czytanie

3. Parlament Europejski uchwala stanowisko w pierwszym czytaniu i

przekazuje je Radzie.

4. Jeżeli Rada zatwierdzi stanowisko Parlamentu Europejskiego, projektowany akt

zostaje przyjęty w brzmieniu, które odpowiada stanowisku Parlamentu Europejskiego.

5. Jeżeli Rada nie zatwierdzi stanowiska Parlamentu Europejskiego, przyjmuje

własne stanowisko w pierwszym czytaniu i przekazuje je Parlamentowi Europejskiemu.

6. Rada informuje w pełni Parlament Europejski o powodach, które doprowadziły

ją do przyjęcia jej stanowiska w pierwszym czytaniu. Komisja informuje w pełni Parlament

Europejski o swoim stanowisku.

Drugie czytanie

7. Jeżeli w terminie trzech miesięcy od tego przekazania Parlament Europejski:

a) zatwierdzi stanowisko Rady w pierwszym czytaniu lub nie wypowie się,

dany akt uważa się za przyjęty w brzmieniu, które odpowiada stanowisku Rady;

b) odrzuci, większością głosów wchodzących w jego skład członków, stanowisko Rady w

pierwszym czytaniu, proponowany akt uważa się za nieprzyjęty;

c) zaproponuje większością głosów wchodzących w jego skład członków poprawki do

stanowiska Rady w pierwszym czytaniu, zmieniony w ten sposób tekst jest

przekazywany Radzie i Komisji, która wydaje opinię w przedmiocie tych

poprawek.

8. Jeżeli w terminie trzech miesięcy od otrzymania poprawek Parlamentu

Europejskiego Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną:

a) przyjmie wszystkie te poprawki, dany akt uważa się za przyjęty;

b) nie przyjmie wszystkich poprawek, przewodniczący Rady w porozumieniu z

23

przewodniczącym Parlamentu Europejskiego zwołuje komitet pojednawczy w terminie

sześciu tygodni.

9. Rada stanowi jednomyślnie w sprawie poprawek, które stały się

przedmiotem negatywnej opinii Komisji.

Procedura pojednawcza

10. Komitet pojednawczy, w którego skład wchodzą członkowie Rady lub ich przedstawiciele

oraz taka sama liczba członków reprezentujących Parlament Europejski, ma za zadanie

doprowadzić do porozumienia w sprawie wspólnego projektu większością

kwalifikowaną członków Rady lub ich przedstawicieli oraz większością głosów członków

reprezentujących Parlament Europejski, w terminie sześciu tygodni od jego zwołania, na

podstawie stanowisk Parlamentu Europejskiego i Rady w drugim czytaniu.

11. Komisja uczestniczy w pracach komitetu pojednawczego i podejmuje wszelkie

niezbędne inicjatywy na rzecz zbliżenia stanowisk Parlamentu Europejskiego i Rady.

12. Jeżeli w terminie sześciu tygodni od jego zwołania komitet pojednawczy nie

zatwierdzi wspólnego projektu, proponowany akt uważa się za nieprzyjęty.

Trzecie czytanie

13. Jeżeli w tym terminie komitet pojednawczy zatwierdzi wspólny projekt,

Parlament Europejski i Rada dysponują terminem sześciu tygodni od tego

zatwierdzenia na przyjęcie danego aktu zgodnie z tym projektem, przy czym Parlament

Europejski stanowi większością oddanych głosów, a Rada – większością kwalifikowaną. Jeżeli nie

uczynią tego, proponowany akt uważa się za nieprzyjęty.

14. Terminy trzech miesięcy i sześciu tygodni, o których mowa w niniejszym artykule, są

przedłużane najwyżej, odpowiednio, o miesiąc i o dwa tygodnie, z inicjatywy

Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Postanowienia szczególne

15. Jeżeli, w przypadkach przewidzianych w Traktatach, akt ustawodawczy jest poddany zwykłej

procedurze ustawodawczej z inicjatywy grupy Państw Członkowskich, na zalecenie Europejskiego Banku

Centralnego lub na wniosek Trybunału Sprawiedliwości, ustępu 2, ustępu 6 zdanie drugie oraz ustępu 9

nie stosuje się.

W takich przypadkach Parlament Europejski i Rada przekazują Komisji projekt aktu oraz

swoje stanowiska w pierwszym i drugim czytaniu. Parlament Europejski lub Rada mogą, w toku całej

procedury, zwrócić się do Komisji o opinię, którą Komisja może wydać również z własnej inicjatywy. Może

ona również, jeżeli uzna to za niezbędne, uczestniczyć w pracach komitetu pojednawczego zgodnie z

ustępem 11.

b) Specjalna procedura ustawodawcza

Akt przyjmowany przez PE z udziałem Rady lub Radę z udziałem PE (art. 289 ust. 2

24

TFUE) Możliwe różne warianty, różne zasady głosowania, różny zakres działania

uczestniczącej instytucji

- jednomyślność / QMV w Radzie

- zwykła większość w PE

- opinia PE / Rady (konsultacja)

- zgoda PE / Rady.

Pozycja instytucji nie jest równorzędna, jedna jest głównym legislatorem, druga ma rolę

pomocniczą.

Np.:

- szczególne kwestie dot. współpracy w sprawach cywilnych

Artykuł 81

(…)

3. Na zasadzie odstępstwa od ustępu 2, środki dotyczące prawa rodzinnego mające skutki

transgraniczne są ustanawiane przez Radę stanowiącą zgodnie ze specjalną procedurą

ustawodawczą. Rada stanowi jednomyślnie po konsultacji z Parlamentem Europejskim. (…)

- Status członków PE

Artykuł 223 (…) 2. Parlament Europejski, stanowiąc w drodze rozporządzeń z własnej inicjatywy zgodnie ze specjalną procedurą ustawodawczą, po zasięgnięciu opinii Komisji i za zgodą Rady, określa status i ogólne warunki pełnienia funkcji przez jego członków. Wszelkie przepisy lub warunki dotyczące opodatkowania obecnych lub byłych członków wymagają jednomyślności Rady.

2.2. Stanowienie aktów nieustawodawczych

W przypadku aktów delegowanych

- Warunki ich stanowienia określa akt delegujący,

- Mają zastosowanie także zasady procedur decyzyjnych obowiązujących w Komisji:

1) głosowanie na posiedzeniu – najbardziej kontrowersyjne sprawy, do podjęcia

decyzji potrzebna większość członków KE, kworum na posiedzeniu – min. połowa

członków KE;

2) procedura pisemna (obiegowa) – projekt przekazany na piśmie wszystkim

komisarzom, z wyznaczonym terminem do zgłoszenia zastrzeżeń lub zmian; każdy

komisarz może wnieść w wyznaczonym terminie o zawieszenie procedury pisemnej

3) upoważnienie przez Komisję poszczególnych Komisarzy do przyjmowania

określonych decyzji w imieniu Komisji

25

4) możliwość delegowania uprawnień do przyjmowania niektórych decyzji przez

dyrektorów generalnych i szefów służb KE

W przypadku aktów wykonawczych

- Ogólne ramy proceduralne reguluje Rozporządzenie PE i R (UE) 182/2011 z 16 lutego 2011

r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie

wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję – tzw. procedury komitologiczne: akty

są przyjmowane przy udziale komitetów złożonych z przedstawicieli państw

członkowskich (ekspertów w danej dziedzinie) i KE (ponad 250 komitetów)

1) procedura doradcza (niewiążąca opinia komitetu)

2) procedura sprawdzająca (opinie komitetu wiążące dla Komisji)

- będą też miały zastosowanie zasady procedur decyzyjnych obowiązujących w Komisji

albo w Radzie.

2.3. Podpisanie, publikacja i wejście w życie aktów prawa UE

Artykuł 297

1. Akty ustawodawcze przyjęte zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą są

podpisywane przez przewodniczącego Parlamentu Europejskiego i

przewodniczącego Rady.

Akty ustawodawcze przyjęte zgodnie ze specjalną procedurą ustawodawczą są

podpisywane przez przewodniczącego instytucji, która je przyjęła.

Akty ustawodawcze są publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii

Europejskiej. Wchodzą one w życie z dniem w nich określonym lub, w jego braku,

dwudziestego dnia po ich publikacji.

2. Akty o charakterze nieustawodawczym przyjęte w formie rozporządzeń,

dyrektyw oraz decyzji, w przypadku gdy te ostatnie nie wskazują adresata, są podpisywane

przez przewodniczącego instytucji, która je przyjęła.

Rozporządzenia, dyrektywy, które są skierowane do wszystkich Państw

Członkowskich, jak również decyzje, które nie wskazują adresata, są publikowane

w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Wchodzą one w życie z dniem w nich

określonym lub, w jego braku, dwudziestego dnia po ich publikacji.

Inne dyrektywy, jak również decyzje, które wskazują adresata, są notyfikowane

adresatom i stają się skuteczne wraz z tą notyfikacją.