Życie i twórczość Władysława Reymonta

Hubert Siotor IaG

Kto to?Władysław Stanisław Reymont (ur. 25

kwietnia w Kobielach Wielkich, zm. 5

grudnia 1925 w Warszawie) – polski pisarz,

prozaik i nowelista, jeden z głównych

przedstawicieli realizmu w prozie Młodej

Polski. Niewielką część jego spuścizny

stanowią wiersze. Laureat Nagrody Nobla w

dziedzinie literatury za czterotomową

„epopeję chłopską pt. „Chłopi”

ŻyciorysReymont urodził się w rodzinie organisty. Jego

ojciec, Józef Reymont to człowiek oczytany, miał

wykształcenie muzyczne i w tuszyńskiej parafii

pełnił obowiązki organisty, a także prowadził

księgi stanu cywilnego i korespondencję

proboszcza z władzami rosyjskimi. Matka,

Antonina miała talent do opowiadania.

Wywodziła się ze szlachty krakowskiej. W latach

dojrzałych, pisarz fakt ten często podkreślał.

Rodzice chcieli, aby został organistą. Odmówił

uczęszczania do szkół, często zmieniał zawody,

miejsca zamieszkania, dużo podróżował po Polsce i

Europie. Ukończył Warszawską Szkołę

Rzemieślniczą. Uczył się zawodu krawieckiego w

Warszawie, po czym został czeladnikiem. W

okresie 1884–1888 był aktorem w wędrownych

grupach teatralnych, następnie w dzięki wpływom

ojca znalazł zatrudnienie jako niskiej rangi

funkcjonariusz Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej,

pracując m.in. w Rogowie i Lipcach. W 1890 r.

zmarła matka pisarza. Z twórczości literackiej

utrzymywał się od 1894, kiedy to przeniósł się do

Warszawy, jednak swoje pierwsze wiersze pisał już

w 1882 roku.

WYPADEK REYMONTA13 lipca 1900 r. Reymont uległ wypadkowi

kolejowemu. Trafił do szpitala ze

złamanymi żebrami. Otrzymał wysokie

odszkodowanie, 38 500 rubli, które

pomogło mu zdobyć niezależność

finansową.

Ożenił się z Aurelią Szabłowską dnia 15 Lipca

1902 w Krakowie, ślub odbył się w kościele

Karmelitów na Piasku. W tym samym roku umarł

jego brat Franciszek.

Władysław Reymont zmarł 5 grudnia 1925 r. w

Warszawie. 9 grudnia został pochowany w Alei

Zasłużonych na Powązkach, a jego serce

wmurowano w filarze kościoła pod wezwaniem św.

Krzyża w Warszawie.

Sejm Rzeczypospolitej Polskiej ogłosił rok 2000

Rokiem Reymontowskim.

„Ziemia obiecana”Jest to jedna z najwybitniejszych powieści

Reymonta, po „Chłopach” najczęściej

tłumaczona na języki obce. Materiały do

niej zaczął zbierać w 1896 r. przebywając

przez blisko rok w Łodzi. Rzeczywistym

bohaterem tego studium jest miasto

kapitalistyczne, jakim wtedy stawała się

Łódź. Porównywał ją do monstrum,

niszczącego zwykłych ludzi.

Tematem powieści jest mechanizm

„robienia pieniędzy” przez jej trzech

bohaterów, z których jeden jest Polakiem ,

drugi Niemcem , trzeci Żydem. Różnice

pochodzenia i obyczajów nie dzielą ich,

wręcz przeciwnie – przyjaciele wykorzystują

je dla skutecznego działania i wygrywania z

konkurencją. Razem zakładają fabrykę.

Łączy ich wspólny interes.

Mimo zawartej krytyki społecznej „Ziemia Obiecana” jest nie

tylko „manifestem politycznym”. Plastyczny obraz Łodzi i jej

mieszkańców jest przykładem antyurbanizmu Reymonta, jego

umiłowania przyrody. Ironiczny tytuł tej powieści stał się w Polsce

publicystycznym określeniem Łodzi, z czasem pozbawionym

negatywnego odcienia.

Powieść była dwukrotnie ekranizowana:

Ziemia obiecana (1927) w reżyserii Aleksandra Hertza,

Ziemia obiecana (1974) w reżyserii Andrzeja Wajdy.

Ziemia obiecana serial telewizyjny z 1978 zrealizowany na

podstawie filmu Andrzeja Wajdy.