กา้วสูศ่ตวรรษกบังานเขยีน

ผลงานนกัเรียนระดบัชัน้มธัยมศกึษา

โรงเรียนมธัยมประชานิเวศน ์สํานกังานเขตจตจุกัร กรุงเทพมหานคร

45

ถายรูปหลังจากการอบรมการเขียนวรรณกรรมสําหรับนักเรียนและครู

คํานําบรรณาธิการ

ผลงานนักเรียนที่ไดรวบรวมครั้งนี้มาจากการเขารวมโครงการอบรม

การเขียนวรรณกรรมสําหรับนักเรียนและครู ซึ่งไดรับความสนับสนุนและ

ความอนุเคราะหจากคณะวิทยากรสมาคมนักเขียนแหงประเทศไทยทุกทาน

โดยเฉพาะอยางยิ่งนายกสมาคมนักเขียนแหงประเทศไทยคือคุณชมัยภร แสงกระจาง

ไดเห็นความสําคัญเกี่ยวกับการเรียนรูของนักเรียนที่สามารถถายทอดออกมาเปน

ตัวอักษร ซึ่งเปนสวนหนึ่งของมาตรฐานการเรียนรูของนักเรียน ที่เกิดจากการเรียนรู

ในทักษะทั้ง 5 ทักษะของกลุมสาระภาษาไทย เพื่อเปนการแสดงความสามารถของ

นักเรียนอยางเต็มศักยภาพ และขอขอบคุณคณะผูบริหาร คณะครูโรงเรียน และ

คณะวิทยากรจากสมาคมนักเขียนแหงประเทศไทย ที่ใหความรวมมือและสนับสนนุ

ในครั้งนี้ หวังเปนอยางยิ่งวาจะมีผลงานที่ไดรับการพัฒนาของนักเรียนในครั้ง

ตอไป นางสาวรําไพ อริยะมั่ง

ครูชํานาญการ

สารบัญ

หนา

การสูญเสียที่ยิง่ใหญ 1

หวงมากเกนิไป 2

ไมใชเรื่องตลก 4

วันสุดทาย 5

เฉากวย 6

ใจราว 8

ใจสลาย 9

ตนรายปลายด ี 10

สิ่งที่คิดไมถึง 11

สายฝนแสนรัก 12

ยิ่งคิดยิ่งแคน 14

สอบตกยกกลุม 16

ทําไมถึงไปชอบเขา 18 ความเจ็บที่เจอ 19 ความลับคุณยาย 21 ชั่วโมงซ้ําใจ 25 ความรักที่มีตา 27

44

คณะวิทยากรใหคําชี้แนะใหกับนักเขียนรุนเยาว

43

นายกสมาคมนักเขียนแหงประเทศ คือ คุณชมัยภร แสงกระจาย

และคณะวิทยากร

สารบัญ (ตอ)

หนา

ความเจ็บ 28

การสูญเสีย 30 หัวใจที่ไมจาํ 31 หลอกตัวเอง 32

การจากไป 34

ใจหาย 35

วาวุน 37

ใจฉันเปนเธอ 38

กวาจะเรียนได 39

สิ่งที่ตองการ 40

1 การสูญเสียที่ยิ่งใหญ

ซาฮารา หัวใจของฉันหลนวูบในทันทีเมื่อไดยินคุณแมพูดวา “คุณยายเสียแลวนะ” ฉันตกใจมากเมื่อไดยินอยางนั้น ตอนแรกก็คิด

วาคงฟงผิด เพราะคนที่ฉันรักและเคารพมากที่สุดในชีวิตคนหนึ่ง เขา

คนนั้นจากฉันและทุก ๆ คนไปแลว เขาคนนั้นจะไมมีวันไดตื่นขึ้นมาคุยกับฉันอีก เขาคนนั้นคง

ไมมีวันไดเจอหนาฉันและทุก ๆ คนตอไป และเขาคนนั้นก็คงจะไมมี

วันไดมีความทุกขอีกตอไป ฉันคิดวาคุณยายคงไปสบายแลว น้ําใสใสเริ่มไหลออกมาจาก

ดวงตาของฉัน มันเปนการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ ตลอดเวลาที่ผานมา ทุกสิ่งทุกอยางที่ฉันทํารวมกับคุณยาย สิ่งเหลานั้นคงเปนไปแค ความทรงจําตลอดไป คงไมมีอะไรมาทดแทนคุณยายผูเปนที่รัก ของฉันได

ตอจากนี้คงไมมีอีกแลว คนที่ทําใหฉันมีเสียงหัวเราะ ผูที่ทําให

ฉันยิ้ม ผูที่เคยเปนทุกสิ่งทุกอยางใหฉัน คงไมมีอีกแลวผูที่เคยให ออมกอดที่แสนอบอุน อยากบอกคุณยายวา “ฉันรักคุณยายมาก ไมวาคุณยายจะอยูที่ไหน”

42

รายชื่อผูเขียน (ตอ)

15. เด็กหญิงปยะณัฐ ใจรักษ ชั้น ม.2/6

16. เด็กหญิงมาริษา รัญศร ี ชั้น ม.2/6

17. เด็กหญิงภัทรียา ศรีวิลัย ชั้น ม.2/6

18. เด็กหญิงสฤนัฏ นอยสงา ชั้น ม.2/6

19. เด็กหญิงณัฐมน พลนิสัย ชั้น ม.2/6

20. เด็กหญิงยุวดี ดีสม ชั้น ม.2/6

21. เด็กหญิงชลิตา บุญรัตน ชั้น ม.2/7

22. นางสาวปณัชชญา วิศาลทรง ชั้น ม.3/1

23. นางสาวมัชฌพร แกวนาน ชั้น ม.3/7

24. นางสาวลดารัตน ธรรมภักดีวิมล ชั้น ม.3/9

25. นายศิรวิทย ทําทอง ชั้น ม.5/3

26. นางสาวสุพิชฌาย แจมจรรยา ชั้น ม.5/4

41

รายชื่อผูเขียน

1. เด็กหญิงนิรชา หุนสายทอง ชั้น ม.1/1

2. เด็กหญิงรัตนมน พฤทธิ์ปญญ ชั้น ม.1/1

3. เด็กหญิงดวงนภา ปกโคทานัง ชั้น ม.1/7

4. เด็กหญิงรุงนภา แดงสาย ชั้น ม.1/7

5. เด็กหญิงจงลักษณ รักด ี ชั้น ม.1/7

6. เด็กหญิงรัชฎาภรณ แสงเกาะ ชั้น ม.1/7

7. เด็กหญิงธันยาพร เอี่ยมศรี ชั้น ม.1/7

8. เด็กหญิงชุติมา ศิริบาล ชั้น ม.1/7

9. เด็กหญิงวรรชมล สุขเสนา ชั้น ม.1/7

10. เด็กหญิงวรรชมล สุขเสนา ชั้น ม.1/7

11. เด็กหญิงชนิกานต ภิญโญภาสกลุ ชั้น ม.1/7

12. เด็กหญิงณิชกุล ตาปนานนท ชั้น ม.1/8

13. เด็กชายพลเอก เปาอินทร ชั้น ม.1/8

14. เด็กหญิงซาฮารา มะดากะกุล ชั้น ม.1/8

2 หวงมากเกนิไป

กายทองทํา หัวใจของฉันหลนวูบลงทันที เมื่อไดยินคุณแมพูดวา “ไปเปนครูเถอะ”

ฉันไมแนใจนักวาสิ่งที่แมพูดนั้น พูดออกมาจากใจ หลังจากที่ ฉันพยายามสอบ รด. แลวไมติด เหตุผลคงมีแครางกายของฉันมันรับ ไมไหว หลงัจากหายปวยไดเพียงวันเดียว แลวฉันก็กลับมาปวยอีก คราวนี้นอกจากไขขึ้นสูง คอก็ยิ่งอักเสบ ตองหยุดเรียนบอยขึ้น

พอเร็ว ๆ นี ้แมกลับมาพูดกับฉันวา “ จะใหสอบครุศาสตรจุฬาฯ”

ฉันถึงกับอึ้งเพราะแมไมเคยพูดถึงเรื่องนี้มานานมากแลว เพราะ

แมเองก็เปนครูยอมรูวาการงานที่ทํานั้น มันเหนื่อยและยากมาก

จึงไมอยากใหฉันทํางานแบบเดียวกับแม และเหตุผลอีกอยางคือ

ถาฉันตองถูกเกณฑทหาร แมกลัววาฉันจะถูกสงไปที่ไหนที่ไมคุนเคย

คนที่บานก็ออกจะเปนหวงอยูมาก ยิ่งอยูในชวงหัวเลี้ยวหัวตออยาง

มัธยมปลาย ก็ยิ่งเปนหวง แตใจจริงแลวสําหรับฉันจะอยางไรก็ได หลาย

คนคิดวาฉันเอาตัวรอดไมเกง

แตความจริงแลว ที่ฉันมีตรงนี้ได ก็เพราะฉันไมอยูตัวคนเดียว

แมวาจะไมคอยประสบความสําเร็จในเรื่องตาง ๆ ดวยตัวเองก็ตาม

แตที่สุดแลวก็มีบางเรื่องที่ฉันทําไดดวยตนเอง

3

จนกระทั่งถึงวันนี้โดยไมตองพึ่งใคร แตการหวงในลักษณะนี้

ถาถามฉันวาดีไหม ฉันจะไมตอบ เพราะมันมีทั้งดีและไมดีอยูในตัว

มัน และอีกอยางในขณะนี้ เวลานี้ฉันขอบอกวาการใชชีวิตในแบบ

ของฉัน มันมีทั้งดีและไมดี คละเคลากันไป จึงทําใหชีวิตของฉันมี

รสชาติ มีชีวิตชีวาขึ้นมาได

40

สิ่งที่ตองการ

ศิบาล

หัวใจฉันหลนวูบลงทันทีเมื่อไดยินคุณพอพูดวา

“วันนี้ใครไมพรอม ไมใหไปซื้อของดวย”

ฉันรูวาสิ่งที่ฉันตองการตลอดคือ การไดไปซื้อของกับคุณพอ

เปนสิ่งที่ตองการของพี่ ๆ นอง ๆ

เพราะวาคุณพอไมเคยขัดใจ เมื่อลูก ๆ ตองการใหคุณพอซื้อของให

เสมอ

ซึ่งตอนนี้ฉันยังไมพรอมที่จะไปซื้อของกับคุณพอ เนื่องจากงาน

ของฉันไมเสร็จ

แตเปนสิ่งที่ฉันปรารถนาตองการซื้อของที่จําเปน และตองสงงาน

ใหครูดวย

ฉันกระวนกระวายมาก เพราะนาน ๆ คุณพอจะเอยปากใหไปซื้อ

ของที่ลูก ๆ อยากได

ฉันทําอยางไรดี ที่แน ๆ ฉันจะเสียโอกาสแบบนี้ไดอยางไร

39

กวาจะเรียนได

ภาสกุล

หัวใจฉันหลนวูบทันทีเมื่อไดยินแมพูดวา

“ตอไปนี้หามไปเที่ยวกับเพื่อน”

ฉันถูกแมหามในการกลับบานชา

ถาปนี้ไดเกรดดี ไมตกกจ็ะไดไปเที่ยวเหมือนเดิม

แตถาเกรดปนี้ออกมาไมดีก็จะตองเรียนพิเศษทุกวัน

ทําใหฉันตั้งใจเรียน

เพื่อใหไดผลการเรียนเกรดดี เหมือนทุก ๆ ป

กวาที่จะเรียนไดดีเหมือนที่แมหวังไว และเพื่อไมใหแมผิดหวัง

4 ไมใชเรื่องตลก

น้ําเปลา หัวใจของฉันหลนวูบลงทันทีเมื่อไดยิน... ฉันจําไดวาวันนั้นฉันมีความสุขมาก เพราะวา วันนั้นคุณแมฉัน

พาไปงานเลี้ยงในตอนเย็น แตเมื่อเวลาประมาณเวลา 15.00 น. ไดมีเสียง

โทรศัพทดังขึ้น นั้นเปนเบอรเพื่อนของฉันเอง เมื่อฉันรับสายเราไดคุย

กันไปเรื่อย ๆ

จนกระทั่งเพื่อนของฉันไดพูดขึ้นมาวา “อาจารยแกวตาเสียแลว

นะ” ฉันถงึกับนิ่งไปสักพัก แลวพูดวา “ไมใชเรื่องตลกนะ”

และเพื่อนฉันบอกวา “มันไมใชเรื่องตลก แตมนัคือเรื่องจริง”

ฉันถึงกับน้ําตาคลอและรองไหออกมา แลวไดวางสายจากเพื่อน

คนนั้นไป เหตุการณครั้งนี้ทําใหฉันเสียใจมาก เพราะอาจารยเปนคนที่

ฉันสนิทและชวยเหลือฉันกับเพื่อนมาตลอด มันทําใหหัวใจฉันหลนวูบลง

เมื่อไดรูวาอาจารยเสียแลว เมื่อฉันไดโทรศัพทไปบอกเพื่อน ๆ อีกหลายคน ทุกคนบอกเปน

เสียงเดียวกันวา “ไมใชเรือ่งตลกนะ” โกหกกันหรือเปลา แตอันที่จริงแลวฉันก็ไมไดโกหกจริง ๆ มันคือเรื่องจริงที่ใครๆ

ไมอยากเชื่อ

5

วันสุดทาย ไมหลากสี

ฉันจําไดวาฉันเคยมีรักแรกตอนอายุ 13 ป แตก็ไมแนใจวาใช

รักหรือเปลา แตก็ไมรูทําไมเวลาฉันเจอหนาเขาทีไร หัวใจฉันเตนแรงทุกที

จนหายใจไมออก ฉันคอยเฝามองหาเขาทุกวัน และถาวันไหนไมเห็นหนาเขา

จะรูสึกไมสบายใจ และจะตองโทรหาเขาดวยความหวงใย ฉันยังคงทําเชนนั้นเรื่อยมาเปนเวลานานกวา 2 ป โดยที่เขา

ไมรูเลยวาฉันคิดอยางไร และแลววันที่ฉันไมอยากใหมีก็มาถึงจนได มันเปนวันที่ฉันจะ

ไดเห็นหนาเขาเปนครั้งสุดทาย ฉันจึงตัดสินใจและรวบรวมความกลา เพื่อบอกความรูสึกใน

ใจของฉัน และเมื่อฉันเจอเขา ฉันก็พูดกับเขาวา “หนูชอบพี่คะ”

แตสิ่งที่เขาตอบกลับมา มันทําใหหัวใจของฉันหลนวูบลงทันที

เมื่อไดยินเขาพูดวา “เราเปนพี่นองกันเถอะ”

ฉันจึงรูวานั้นก็คือ “รักครั้งแรก”

38

ใจฉันเปนเธอ

ปนนท

หัวใจของฉันวูบลงในทันทีเมื่อไดยินวา “เรารักกับเธอไมได”

คําพูดของเขาทําใหฉันรูสึกเจ็บ

คําพูดที่วาเราคงรักกับเธอไมไดจริง ๆ นั้น ตอนที่เธอมาบอกฉัน

หัวใจของฉัน รกัเธอจนหมดหัวใจแลว

ทําไมมาบอกตอนนี้ดวย มันทําใหเราเจ็บปวดหัวใจมาก

แตฉันก็ทําใจได เพราะฉันมีเพื่อน ๆ คอยเปนกําลังใจใหกับฉัน

เสมอมาตลอด

จึงทําใหฉันมีกําลังใจขึ้นมา

ไมวาจะทําอะไร เพื่อนก็ใหกําลังใจฉันตลอด

ฉันจะสูตอไป สู ๆ

37

วาวุน

กลางใจ

หัวใจฉันหลนวูบทันที เมื่อไดยินเสียงพูดวา “ลากอน”

จากผูหญิงที่ฉันรักมากที่สุดในชีวิต

ที่กําลังจะเดินทางไปอยูที่ไกลแสนไกล

ที่ไมสามารถเดินทางดวยรถยนตได

ที่ตองใชพาหนะขนาดใหญเทานั้น กวาจะไปถึงที่นั้นได ตอง

ใชเวลายาวนานมาก ๆ

ฉันอยากไปดวย แตก็ไปดวยไมไดเพราะฉันตองเรียนอยู

ฉันน้ําตาคลอ เพราะเสียใจเปนอยางมาก

ฉันกอดแมดวยน้ําตาที่เศราโศก แลวเดินจากดวยความอาลัย

วันที่แมที่รักของฉันกําลังจะจากไปไกล

ซึ่งไมรูวาจะไดเจอกันอีกหรือเปลา

7 ปแลวที่ไมไดเจอหนาแม นั้นเปนความผูกพันจากฉันกับแม

ถึงแมมีการสงจดหมายมาใหอานทุกคืนทุกวัน มันไมเหมือนอยู

ดวยกัน

ฉันรอวันที่แมกลับมา เมือ่พบหนาแมฉันจะกอดแมไวทั้ง

กลางวันและกลางคือ เพื่อมิใหแมจากฉันไปอีกเลย

6

เฉากวย มลญา

หัวใจของฉันหลนวูบทันทีเมื่อแมบอกวา “ไอเฉากวยหายไป”

พอและแมฉันออกตามหาจาละหวั่น ฉันไดแตเดินหารอบบานก็ไมเจอ เมื่อพอและแมกลับมาฉันก็ถามวา

“แมคะ ปาคะ เจอไอกวยมันไหม”

แมสายหนาฉันถึงปลอยโฮออกมาทันที เฉากวยเปนหมาตัวแรก

ของฉัน ฉันเลี้ยงมันมาตั้งแตเล็ก พอโตแตกเนื้อหนุม มันก็เริม่เจาชูไปทั่ว

บางทีเที่ยวแลวไมยอมกลับบาน

แตมันก็กลบัมาตอนรุงเชาเสมอ ซึ่งมันไดเปลี่ยนแปลงไปคือ

มันไมยอมกลับมาบานเปนเวลา 3 วันแลว

พวกเรา 3 คน จึงคิดวามันอาจถูกรถชนหรือหลงทางก็ได เพราะ

ชองนั้นเริ่มเขาหนาหนาวแลว

ความหนาวเหน็บเริ่มเกาะกุมจิตใจ เมื่อคิดวา มันอาจจะตายไป

ก็ได

และเวลาผานไปหลายอาทิตย พอบอกวา

“ไปเจอเฉากวยอยูกับเพื่อนของพอ”

เพื่อนของพอบอกวา “ขอไอกวยไปเลี้ยงนะ”

7

แลวพอก็ใหเฉากวยเขาไป หลังจากนั้นเพื่อนของพอก็เดิน

ทางเขาอยูกรุงเทพฯ

ตอมาเพื่อนของพอไดสงขาวกลับมาบอกที่บานวา

“ไอกวยตายแลวนะ”

หลังจากเฉากวยอยูกรุงเทพฯ นาน 3 ปแลว มันกต็าย เพราะวา

มันอายุปาเขาไป 11 ป

ทุกวันนี้ฉันยังขอใหมันไปสูสุคติเถอะ ขอใหมีความสุขนะ

เฉากวย

“ไปสบายแลวนะไอกวย ไอหมาหนาหมอ”

36

ซึ่งใจของฉันหายมากกอนที่จะรูจากปากของคุณหมอ

หลังจากนั้นฉันกลับบานไปพักผอน เพื่อวันพรุงนี้จะไดมาดูแล

พี่ชายของฉัน

เมื่อพี่ชายกลับมาอยูที่บาน ฉันไดดูแลพี่และบอกรักพี่ชายคนนี้

ตามที่ตั้งใจไวตลอด

35

ใจหาย

สุดดี

ใจฉันสลายเมื่อฉันไดยินจากคุณแมวา

“พี่ชายขับรถลมเขาโรงพยาบาล”

ความรูสึกของฉันปวดราว ตกใจมาก ซึ่งพี่ชายของฉันไมเคย

เปนอะไรมากอน

พี่ชายไดดูแลฉันตั้งแตเล็ก ๆ ทําใหฉันระลึกถึงพระคุณของ

พี่ชาย

ฉันไดถามแมวา “พี่ชายเปนอะไรมากไหม”

คุณแมตอบฉันวา “ไมเปนอะไรมาก บาดเจ็บเล็กนอย”

ฉันไดเฝารอเวลาที่รูความจริง และสวดมนตไหวพระขอให

คุมครองพี่ชายใหหายไมเปนอะไรมาก

การรอคอยเปนเวลานานที่ทําใหฉันทรมาน ฉันคิดวาพี่ชายของ

ฉันไมเปนอะไรมาก

การทําความดีใหพี่ชายฉันยังไมไดทํา ขอใหพี่ออกจาก

โรงพยาบาลฉันจะดูแลทุกสิ่งทุกอยาง

ฉันจะบอกวา “ฉันรักพี่มาก”

เมื่อคุณหมอออกมาบอกวาไมเปนอะไรมาก ฉันมีความรูสึก

ดีใจมาก

8 ใจราว

เอกอินทร

หัวใจของฉันหลนวูบในทันทีเมื่อไดยินวา “เราจบกันแคนี”้ ฉันบอกตามตรงวา

“หัวใจฉันมันไมเคยเจ็บมากขนาดนี้” แตฉันก็ตองทน ถึงแมมันจะเจ็บมากกวานี้ไมเปนไร จบก็จบ

เลิกก็เลิกกันไป

ความรูสึกอยูอยางหนึ่งคือ การที่เรารักใครไปแลวมันเลิกไมได

ถาเลิกเราเหมือนกับตกนรกทั้งเปน

ฉันนะอยากตาย จะไดไมทุกขหรือเจ็บ

แตก็ทําไมลงเพราะชีวิตยังมีคา คนเราเกิดมาเพราะเราจะตองทําบุญ

ทําทาน ฉันถึงไมคิดสั้น

ฉันถึงไมคิดอะไร และลมืเรื่องเกา ๆ ลงเสีย จะไดไมตองเครียด

หรือเจ็บอีกตอไป

ตอมา 1 ปที่ผานมา ฉันอยูคนเดียวมีความสุขมาก และทําบุญ

ทําทานมากขึ้น ทําใหฉันมีความสุขตลอดจนกวาชีวิตจะหาไม

9

ใจสลาย

มาริษา

หัวใจของฉันหลนวูบลงทันทีเมื่อไดยินคําวา

“นองเขาโรงพยาบาล”

แมฉันโทรมาบอก ฉันตกใจมาก เพราะฉันผูกพันกับนองมา

ตั้งแตเล็กจนโต ฉันรักนองฉันมาก

ถึงนองฉันจะดื้อหรือซนแคไหนแตฉันก็รัก แมฉันก็รักนองฉัน

มากถึงกับตกใจรองหมรองไห ตอนพานองเขาโรงพยาบาล

สาเหตุที่นองฉันเขาโรงพยาบาล เพราะคิดวาเปนไขเลือดออก

แตพอคุณหมอตรวจอีกครั้งก็พบวา นองเปนเสนเลือดจาง

จะตองไปพบคุณหมอเปนประจํา เพื่อใหคุณหมอตรวจแลวรับยามา

ทานอยางตอเนื่อง

คุณหมอบอกวาสาเหตุที่นองฉันเปน เพราะวาไมคอยกิน

อาหาร แลวถูกยุงกัด พอนองไปนั่งตากลมอยูบนสะพาน ทําใหนอง

ตัวรอนเปนไขขึ้นสูง ทําใหแมตกใจมากแทบใจสลาย

34

การจากไป

สมฤดี

หัวใจฉันหลนวูบเมื่อไดยินคุณครูพูดวา “เพื่อนของฉันตกน้ํา

เสียชีวิต”

ฉันรูสึกเสียใจมาก เพื่อนคนอื่น ๆ ที่ไดทราบเรื่องนี้ก็เสียใจกันมาก

เพราะเพื่อนคนนี้มีนิสัยดีมาก ๆ เปนที่รักของพวกเราทุกคน

ถึงแมจะเปนผูชาย แตเขาก็ไมรังแกผูหญิง

สาเหตุการเสียชีวิตของเขาคือ วันนั้นโรงเรียนเลิกเรียนครึ่งวัน

มีเพื่อนคนหนึ่งไดชวนกันไปเลนน้ําที่คลองประปา เขาวายน้ําไมเปน

น้ําไหลแรงและลึกมาก เขาไมไดตั้งใจที่จะลงน้ํา แตมีเพื่อนคน

หนึ่งไดถีบเขาลงไป ทําใหเขาเสียชีวิต

มาอีกวันเจาหนาที่นักประดาน้ําไดมาชวยคนหาศพของเขา

พอแมของเขารูก็เสียใจมาก

ตอนนี้เขาไดไปสูสุขคติแลว เวลาฉันทําบุญให ฉันก็กรวดน้ําไปให

เขาดวย

33

เมื่อตอนทําบุญ ฉันมักจะรองไหไปดวย เพราะคิดถึงคุณยาย

ตลอดเวลา

คุณแมมักบอกกับฉันวาคุณยายอยูกับลูกเสมอ เมื่อลูกทํา

ความดี ความดีนี่แหละจะทําใหคุณยายมีความสุขนะลูก

ฉันจะทําความดีเพื่อใหคุณยายไดรูวา เพราะฉันรูวาคุณยายคง

อยูกับฉัน เหมือนที่คุณแมบอกกับฉันไว

10

ตนรายปลายดี

จงรัก

หัวใจของฉันหลนวูบเมื่อไดยินแมพูดวา

“จะไปทําไมตลาด ไมเหน็มีอะไรเลย”

เมื่อแมพูดแบบนี้ ฉันสงสารเพื่อนมากที่ไมมีใครไปดวย

ฉันก็เลยขอรองแมวา “แมหนูไปเปนเพื่อนเขานะ หนูสงสารเพื่อน

ที่ไมมีใครเลยไปนะ ๆ”

เมื่อฉันออนวอนแมจนใจออน

แมจึงถามฉันวา “จะไปก็ไป แตไมตองเอาเงินไป”

เพราะการไปตลาดสามารถเดินอยางเดียวไมตองใชจายเงิน

แคนี้ฉันก็ดีใจแทบแย ที่จะไดไปกับเพื่อนผูนาสงสาร ฉันมีเงินไป

ดวย 10 บาท

พอไปถึงฉันก็ไมไดซื้ออะไรกิน เพื่อนเปนคนซื้อขนมมาแบงให

ฉันกิน

ฉันไดบอกเพื่อนวา “ไมเปนไรหรอก เรามาเปนเพื่อนเธอนะ”

แคนี้ฉันก็มีความสุขแลว

11

สิ่งที่คิดไมถึง

ลูกชุบ

หัวใจของฉันหลนวูบลงทันทีเมื่อลุงบอกวา

“แมเกลียดลูกผูหญิง”

ฉันคิดในใจมันเกิดจากฉันหรือเปลา เพราะฉันเปนลูกผูหญิง

หรือไมใชตัวฉัน

เปลานะ แตก็คงไมใชหรอก ซึ่งฉันก็ไมไดคิดอะไร เพราะแมก็

ยังเปนหวงใยและดูแลฉันดี

ตอนนี้ฉันไดอยูกับพอ ซึง่พอของฉันไดดูแลฉันเปนอยางดี

มาก ดจูากการปฏิบัติของพอที่มีตอฉัน

สามารถบอกไดวาพอเปนทั้งพอและแมที่ดีใหแกฉันไดเลย

แตมันก็เปนความรูสึกลึก ๆ ในใจของฉันมาก เพราะเขาก็คือ

แมของเรา

ทานใหกําเนิดเรามาและยังดูแลฉันดีเสมอ ถึงแมแมของฉัน

ไดมาหาฉันเปนบางครั้งบางคราว

แตฉันก็รักและคิดถึงแมเสมอ

32

หลอกตัวเอง

ใจรัก

ใจฉันสลายเมื่อฉันไดยินจากคุณแมวา “คุณยายเสียแลว”

เปนคําพูดที่ฉันคิดวาคงมาไมถึง

ฉันไดผูกพันกับคุณยายของฉันมาก เพราะคุณยายเลี้ยงฉันมาตั้งแต

เล็กเทาเทาฝาหอย คุณยายมีพระคุณกับฉันมากมาย

ซึ่งฉันจะตอบแทนพระคุณที่ทานไดใหฉัน มีมากลนหาไมไดอีก

แลว

ฉันตั้งใจทําใหคุณยายมากที่สุด

เมื่อคุณยายเสียแลว ฉันก็จะไมทิ้งความตั้งใจไว ถึงแมจะทําได

เล็กนอยก็ตาม ฉันก็จะทํา

ทุกเชาฉันทําบุญตักบาตรอุทิศบุญกุศลใหคุณยาย

คุณยายจะสอนอยูเสมอวา “การทําความดีตองไมหวังสิ่งตอบแทน”

ฉันไดนําคําสอนของคุณยายมาใชในชีวิตประจําวัน ตอน

วันเขาพรรษาและวันอาสาฬหบูชาฉันไดชวนคุณแมทําบุญอุทิศสวนกุศล

ใหคุณยายดวย

31

หัวใจที่ไมจํา

ใจสีแดง

หัวใจของฉันหลนวูบทันทีเมื่อไดยินคําวา “คนที่ฉันปลื้มเปน

เกย”

ฉันแถบจะเปนลมลมทั้งยืน แตฉันก็ตัดใจไมไดเพราะพี่เขา

เปนคนนารักมาก ฉันกย็ังคงปลื้มเขาอยู

ถึงแมวาฉันจะเกิดมาเปนคูกับเกย ฉันก็รูสึกเจ็บ แตหัวใจของ

ฉันมันยังไมจํา มันยังคงรั้นชอบเขาอยู

จนวันหนึ่งแฟนพี่เขาชื่อ “เอ็ม” มาพูดกับฉันวา

“จิ๊บ นองชอบแฟนพี่หรือ”

ฉันไดตอบวา “หนูขอโทษคะ”

แฟนพี่เขาโตมาวา “ขอโทษแลวมันไดอะไร เธอเลิกชอบแฟน

ฉันไดแลว”

ฉันไดตอบไปบางวา “หนูจะพยายาม”

ตอมาก็มีคนที่ฉันชอบ ชือ่วา “มิก” เขาเดินมาทางฉันแลวบอก

วา “นองครับ พี่ไมไดชอบนอง”

ฉันแถบจะรองไห จึงวิ่งขึ้นหองเรียน แลวฉันก็สญัญากับ

ตัวเองวาจะไมรักเกย

12

สายฝนแสนหวาน

แอมแปร

หัวใจของผมหลนวูบลงทันทีที่เธอพูดวา “เราเลิกกันเถอะ” ทั้งที่

เธอไมเคยมีวี่แววเลยวาจะพูดคํานั้น…

รักที่เคยมี...ไดสิ้นสุดลงแลว

แปะ... แปะ... ซา...

ผมเงยหนามองหยดน้ํานับลานที่พรั่งพรูลงมาจากฟากฟาเปนสาย

ความเย็นเริ่มแผซานพรอมๆ กับเสื้อผาของผมที่เปยกปอนตั้งแตหัวจรดเทา

สายลมที่พัดผานไป ทําเอารูสึกสะทานขึ้นมาทันที

1 นาที 2 นาที... ครึ่งชั่วโมง ผมก็ยังนั่งอยูที่เดิม กับสายฝนที่

ไมมีทีทาวาจะหยุดลง สภาพผมตอนนี้คงดูไมจืดเลย... เสื้อนักเรยีนสีขาว

เปยกลูจนแทบจะกลืนไปกับลําตัว เนื้อตัวเริ่มสกปรก เพราะโคลนจาก

พื้นที่สนามหญา ทั้งที่นั่งอยูกลางสนาม แตกลับไมมีใครสนใจผมเลยสัก

คน

แนละ... ผมมันคน “ถูกทิ้ง”นี่นา

“มานั่งทําอะไรตรงนี้”

เสียงนั้นดังขึ้นพรอม ๆ กบัสายฝนเหนือรางของผมไดหายไป

ไมใชวาผูมาใหมมีอิทธิฤทธิ์แตอยางใด... คน ๆ นีก้างรมใหผมครับ

“นี่... เราถามเธออยูนะ”

13

เสียงหวาน ๆ แหลมสูงขึ้นเหมือนถูกขัดใจ รางนั้นเคลื่อนมาอยู

ขางหนาผมชา ๆ และคอยลดตัวต่ําลงจนอยูระดับเดียวกับผม

ดวงตากลมโตสีดําสนิทจองมองมาที่ผม อยางตองการคนหา

คําตอบ ริมฝปากเล็ก ๆ บาง ๆ คลี่ยิ้มออนหวานให ผมยาวดําขลับของ

เธอถูกมัดรวบไวอยางเรียบรอย และมหียดน้ําเล็ก ๆ เกาะอยู ดูแลวนา

เกลี่ยออกใหเสียเหลือเกิน

ความคิดชางตรงกับการกระทํา... ผมใชนิ้วเกลี่ยหยดน้ําเล็ก ๆ

ตรงปอยผมเธอออกทันที อีกฝายโยกตัวหลบเหมือนตกใจ แกมขาว ๆ

เริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ นารักจัง...

“เออ... เขาไปหลบฝนเถอะ เดี๋ยวจะไมสบายเอา”

รางบางกมหนางุดหลบสายตาผม แตน้ําเสียงหวาน ๆ นั้นชาง

เต็มไปดวยความหวงใย คนตรงหนาผมชางดูราวกับนางฟา เหลือเกิน

แหม... ผมนี่แกแดดใชไดเลยแฮะ “ อื้ม…”

ผมยื่นมือให... เธอทําหนา สงสัยเล็กนอยกอนจะยิ้มบาง ๆ แลว

ยื่นมือขาว ๆ ของตัวเองมาจับเอาไวแลวฉุดตัวผมขึ้นจากพื้น ผมเกาหัว

แกเขินเล็กนอยกอนจะเอยขึ้น

“เธอ...ชื่ออะไรเหรอ”

ทาทางตอนนี้...ฝนในใจของผมจะหยุดตกแลวแหละ

30

การสูญเสีย

ฟาใส

หัวใจของฉันหลนวูบเมื่อไดยินคนแถวบาน พูดวา

“เด็กที่โรงเรียนของฉันเสียชีวิต”

แตตอนนั้นฉันก็ไมไดคิดอะไรมาก พอมาถึงโรงเรียนฉันก็ไดรูวา

เด็กที่เสียชีวิตชื่อ “อริยะ”

ซึ่งเขาเปนเพื่อนของฉัน ฉันเสียใจมาก และเพื่อน ๆ คนอื่นก็

เสียใจมากเหมือนกัน

บางคนถึงกับรองไหเลย เพราะเขาเปนคนดีมาก เอื้อเฟอเผื่อแผ

ชอบแบงปนใหคนอื่น

สาเหตุที่เขาตาย คือวันนั้นเขาไปเลนน้ํากับเพื่อนที่คลอง ตรงกับ

โรงเรียนเพชรรัชต

เขาไปกับเพื่อน 3 คน เขาลงไปเลนน้ํา แตแลวเขาก็ตกลงไปแลว

เขาวายน้ําไมเปน เพื่อนของเขาจึงรองใหคนชวย แตชาวบานแถวนั้นมา

ชวยไมทัน เขาจึงเสียชีวิต

พอประมาณ 1 สัปดาห คุณครูประจําชั้นมาเลาใหฟงวา เวลาครูไป

เขาหองน้ํา ครูจะไดยินเสียงเด็กรองไห

วันรุงขึ้น ครูไปทําบุญใหเพื่อนของฉัน แลวครูของฉันก็ไมไดยิน

เสียงเด็กรองอีกเลย

29

หลังจากนั้นเขากับเพื่อนสนิทไปไหนมาไหนกัน จนเพื่อน

สนิทเขาก็มาบอกวา

“เขาใหเพื่อนสนิทเลนเกมกับเขา เขาคงเบื่อเธอแลวละ”

พอรูฉันก็นิ่ง และพูดวา

“เพราะฉันรักก็จะทน ถงึรูวาเขามีคนอื่น ๆ ฉันกย็อม”

จนกระทั้งเขาควงเพื่อนสนิทมาใหเห็นกับตา ฉันเลยทนไมไหว

ก็พูดวา

“มึงรักมันมาก ใชไหม”

เขาตอบวา “ใช”

ฉันไดพูดวา “มันรักมึงไหม”

เขาตอบวา “รัก” อืม

ฉันพูดวา “เราเลิกกันเถอะ เราจะบอกอะไรใหรู มันเปนแค

เกม”

ฉันเดินถึงบาน เขาหองรองไห กินขาวไมลงถึง 3 – 4 วัน

มาวันนี้ฉันยังลืมเขาไมไดเลยยากมาก

14

ยิ่งคิดยิ่งแคน ดวงฟา

หัวใจของฉันหลนวูบเมื่อไดยินเขาพูดวา “ระวังพื้นถลมนะ” มีอยูวันหนึ่งฉันกับเพื่อน ๆ นั่งเลนกันที่มาหินออนขางสนาม

ฟุตบอล ณ ตอนนั้นฝนเพิ่งจะหยุดตก สนามยังเปยกอยู และมีพี่ ๆ อยูกลุมหนึ่ง ซึง่อยู ม.3 สวนฉันกับเพื่อนอยู ม.1

พี่เขากําลังเลนฟุตบอลอยู มีพี่คนหนึ่งชื่อ โอด ไดเตะฟุตบอลออกมา

นอกสนาม

พี่เขาบอกวา “นองครับ ๆ เก็บฟุตบอลใหพี่หนอย”

และเพื่อนของฉันซึ่งอยูขาง ๆ สนามฟุตบอล เขามีรูปรางที่อวบ

นารักดี กําลงัจะเดินออกมาเก็บให กม็ีพี่อีกคนไมรูวาชื่ออะไร พูดขึ้นวา

“นองระวังพื้นถลมนะ”

เพื่อนฉันที่กําลังจะเก็บบอลให ไดหนัมามองทันที และพูด

กลับไปวา “ไมขนาดนั้นมั่ง”

ฉันและเพื่อน ๆ คนอื่น ๆ โหกันอยางเมามัน และคนที่ตะโกนวา

ระวังพื้นถลมนะ ดีที่หนาตาดีหนอย เพื่อนฉันเลยบอกวา

“ระวังความหลอจะหลนนะ”

พี่เขาก็บอกวา “หลนอยางไร”

15

เพื่อนฉันก็ตอบวา “หลนเมื่อโดนเตะไง”

ฉันและเพื่อน คนอื่น ๆ พากันหัวเราะชอบใจในสิ่งที่เพื่อนฉัน

พูดโตตอบพี่ ๆ กลุมนั้นไป

และเพื่อนฉันก็เตะฟุตบอลไปทางอื่น พี่โอดเลยเดินไปเก็บ

เอาเอง แลวพี่ ๆ เขาก็เลนฟุตบอลกันตอ

เมื่อเวลาที่ฉันเห็นหนาพี่คนที่บอกวา “ระวังพื้นถลมนะ”

พวกฉันก็จะพูดทักทายวา

“พี่หนาไมหลอไปไหน” ซึ่งเปนการแซวเลนกับพี่เขามาตลอด

คงประมาณนั้น (ฮิฮิ) สมน้ําหนา

28

ความเจ็บ

นัสยา

หัวใจของฉันหลนวูบทันทีเมื่อไดยินคําวา “มันเปนแคเกม”

เมื่อตอน ป.6 ฉันเรียนอยูหองเดียวกับเขา เขาเปนเพื่อนขางบาน

และฉันมีเพื่อนสนิทอยูหองเดียวกัน บานเพื่อนฉันอยูหลัง สน.

และวันนั้นชั่วโมงวิทย เขาใหเพื่อนเอากระดาษมาให ในกระดาษ

เขียนวา “มีแฟนหรือยัง จีบไดหรือเปลา วันนี้ไปสงที่บานนะ”

แลวเพื่อนเขาถามอีกวา “ไดหรือเปลาเนีย”

ฉันเลยตอบวา “อืม ๆ”

เพราะวาตอนนั้นฉันกําลังเรียนอยูก็เลยตอบ “อืม ๆ”

พอเย็นเขาก็เดินไปสงฉันที่บาน ตอนแรกก็ดีหมด มาระยะหลังเขา

ก็มาบอกวา

“เพื่อนเขาใหไปทานขาวที่บานเพื่อน” ฉันก็ใหเขาไป

พอฉันจับไดเขาบอกวา “เปลา”

ฉันถามวา “เพื่อนสนิทเขาใชไหม”

เขาตอบวา “ใช ทําไม”

27

ความรักที่มตีา

ธันพร

หัวใจของฉันหลนวูบทันทีเมื่อไดยินปาพูดวา “ตาของฉัน

ปวย”

ฉันมีความเศรามาก เพราะตาของฉันมีความผูกพันกับฉันมาก

ตาของฉันเปนคนที่เลี้ยงดูฉันตั้งแตเล็กจนโต หาขาว หาปลามาใหฉัน

กิน

แตตาของฉันชอบดื่มเหลา ทั้ง ๆ ที่ฉันพยายามไมใหตาดื่ม

เหลา เพราะมันทําใหตาฉันเปนโรคได

แตฉันก็ไมเคยรังเกียจตาเลยเวลาดื่มเหลา เพราะวาตาของฉัน

มีพระคุณตอฉันมากที่สุด

ในที่สุดตาของฉันก็เปนโรครายจนได เมื่อฉันรูขาวของตา

ฉันมีความรูสึกเสียใจมาก ฉันตองการใหตาของฉันหายจาก

โรค ถาตาของฉันหายปาย ฉันจะบอกตาวา

“ฉันรักคุณตาจะตอบแทนพระคุณของตา ฉันจะเปนคนดี และ

ฉันจะตั้งใจเรียนใหจบ”

สิ่งที่ฉันจะทําไดตอนนี้คือมาดูแลคุณตาอยางใกลชิด และอธิ

ฐานขอใหคุณตาหายจากโรครายนี้ ฉันขอสัญญา

16

สอบตกยกกลุม

นิรมิตรา

หัวใจของฉันหลนวูบลงจูบเทา เมื่อไดเวาคํากลาวจากสหาย

วาเพื่อนยาสอบตกกันเรียงราย ดวงหทัยสลายสลดจริง

ยอนเวลากอนสอบอันสุขสันต กลับเลนกันพาจับกลุมกุนสุงสิง

วิ่งไลจับโลดโผนอยางกับลิง และก็ทิ้งการเรียนที่สําคัญ

รูทั้งรูอยูม.ปลายเรียนก็ยาก จําตองพรากจากการเลนกะทันหัน

แตวาจิตสํานึกไมมีกัน เพื่อนและฉันลืมวัยในการเรียน

จนกระทั่งโรงเรียนประกาศวา ถึงเวลาสอบMid-termมีขอเขียน

อานหนังสือแบบฝกหัดตองพากเพียร ฉันสุดเลี่ยนเพราะวาไมได

เตรียมตัว

แบกกระเปาหนังสือถือกลับบาน อีกอาจารยสั่งงานจนลนหัว

ปนไมเสร็จติด ร ก็นากลัว ถึงทํามั่วงานไมดีมีบัญชา

พรุงนี้เชาก็จะสอบกลางภาคแลว คงไมแคลวตองกามั่วอีกละหนา

อานลวกลวกเอาไวใหทันเวลา เตรียมถูกฆายกกลุมสุดกลุมใจ

ในหองสอบทําไปก็ไมทัน โอตัวฉันไมรูทําไรได

เอาความรูในสมองนํามาใช พอถูไถใหเสร็จทุกขั้นตอน

คะแนนสอบออกมามันนาขํา ขนาดไมไดทําตามครูสอน

17

คะแนนสอบออกมามันนาขํา ขนาดไมไดทําตามครูสอนกลับ

เกินครึ่งบางวิชาเหมือนไดพร แตวากอนดีใจความเศรามา

เมื่อวิชาคณิตศาสตรหฤโหด ไมเคยโดดแตคะแนนไมดีหนา

เพราะวาเลนไมรูจักกับเวลา จึงตองพากันตกไมภูมิใจ

ความสํานึกของพวกเราจึงเริ่มตน ขยันเรียนบัดดลทําตัวใหม

เปนเด็กดีอานหนังสือมากกวาใคร สูเสนชัยดวย Final คะแนนดี

26

หลังจากฉันกลับบาน ก็ไปทบทวนเรื่องนี้ จนทําใหฉันรูสึกอยากที่

จะปรับปรุงตัวเอง

และตั้งแตนั้นมาฉันจึงตั้งใจเรียนและหมั่นฝกฝนหาความรูในวิชา

อยูตลอดเวลา

25

ชั่วโมงซ้ําใจ

ชมล

หัวใจของฉันหลนวูบทันทีเมื่อไดยินอาจารยพูดวา

“หัวหนาเฮงซวย”

ณ วินาทีนั้นหัวใจของฉันแทบสลาย เพราะไมเคยถูกคุณครูวา

ถึงขนาดนี้ทั้งที่สะสมความดีมาตลอด และไดรับหนาที่ใหเปน

ประธานมีหนาที่รับผิดชอบ

สาเหตุที่ถูกดุวาถึงขนาดนี้ก็เพราะ ตอนนั้นเปนชั่วโมง

คณิตศาสตร ซึ่งคุณครูผูสอนเปนครูที่ดุที่สุดในโรงเรียน เพื่อน ๆ ตาง

หวาดกลัว

เมื่อถึงชั่วโมงนี้ และทันใดนั้นอาจารยก็เดินเขามาพรอมสีหนา

ที่เครงเครียด ใจของฉันรูสึกไมดี

จนกระทั้งอาจารยเขามาหาฉัน และใหฉันทําโจทยคณิตศาสตร

สูตรการหาพื้นที่ ซึ่งวันที่อาจารยสอนเรื่องนี้ฉันไมไดมาโรงเรียนพอดี

เวลาผานไปหลายนาที ฉันก็ไมสามารถทําโจทยขอนั้นได

ตอนนั้นอาจารยรูสึกโมโหมาก จึงตอวาและตีฉันอยางรุนแรง

วินาทีนั้นตัวฉันรูสึกรอนวูบวาบเหมือนจะเปนลม จนกระทั่ง

เสียงออดบอกหมดชั่วโมง อาจารยก็เดินออกจากหองไป

18

ทําไมถึงไปชอบเขา

จนัทรฉาย

หัวใจฉันหลนวูบลงทันทีเมื่อไดยินเขาพูดวา “ชอบนองคนนั้น”

ตอนที่ฉันไดยินเขาพูดฉันรูสึกเสียใจมาก เพราะคนที่เขาชอบเปน

เพื่อนสนิทของฉันเอง

และฉันไดคิดวาทําไมเขาถึงไมชอบฉัน ทําไมฉันถึงไปชอบเขา ทั้ง

ๆ ที่รูอยูวาเขาชอบเพื่อนฉัน

คงเปนเพราะวาฉันกับเขาเปนเพื่อนสนิทกันมาก และฉันคงทํา

อะไรไมได นอกจากตัดสินใจจากเขา

มาถึงตอนนี้ฉันตัดใจจากเขาไดแลว

19

ความเจ็บที่เจอ

ตนกลวย

ตอนฉันเรียนชั้นมัธยม 1 เทอม 2 ฉันไดรูจักกับผูชายหนึ่งใน

“ไฮไฟว” ( ชื่อเว็บบล็อกที่นิยมมากในหมูวัยรุน )

ตอมาเมื่อรูจักกันมากขึ้น ทําใหเกิดความสนิทสนมกันและ

มีการ แลกเปลี่ยนเบอรโทรศัพทกัน เราพูดคุยกันมาจนประมาณหนึ่ง

เดือนกวา ๆ

ฉันมีความรูสึกผูกพันเขามากยิ่งขึ้น มากเกินกวาความเปน

เพื่อน

เราเลยคบกันแบบแฟน พอติดตอกันไปไดสักพัก

เขาก็เริ่มมีทาทีวาจะตีตัวออกหางจากฉันไปทุกที ๆ

ความที่ฉันนั้นรูเทาไมถึงการณและมีความคิดแบบ “เด็ก”

คิดวาเขาคงไมทําแบบนี้กับฉันเปนที่แนนอน

แตมันก็เปนไปแลว ตอมาวันหนึ่ง ฉันเริ่มมีความรูสึกนอยใจ

กับการกระทําของเขาคนนั้น ฉันจึงพูดประชดเขาไปวา

“เธอคบกับคนอื่นแลวใชไหม”

เขาก็ตอบกลับมาวา “อืม”

ฉันนิ่งแลวรูสึกเศราไปทันที ความรูสึกเหมือนชาไปทั้งตัว

เราตางคนตางเงียบ

24

แลวเปดขวดยาหยิบเอาเม็ดยาสีขาว ๆ ออกมาใหคุณยายทานทันที

ทําใหอาการของคุณยายดีขึ้นอยางเห็นไดชัด

ฉันถามคุณยายวา “คุณยายเปนอะไรคะ” คุณยายยิ้ม

กอนจะตอบฉันวา “ยายไมสบายเพราะยายเปนโรคหัวใจ”

หัวใจของฉันหลนวูบทันที ที่ไดยินคําตอบของคุณยายวา

“นี่คือความลับของคุณยาย”

23

“ไมเปนไรเหรอลูกยายทําเอง”

เมื่อยายตอบแบบนั้นยิ่งทําใหฉันอยากจะชวยคุณยายมากยิ่งขึ้น

ฉันจึงขอคุณยายอีกครั้งแลวพูดวา “นะคะคุณยาย ใหหนูชวยเถอะคะ”

ยายไดหัวเราะเบา ๆ และยิ้มใหฉันโดยบอกใหฉันวา

“งั้นหนูไปปลุกกิ่ง ใหยายหนอยซิลูก”

ฉันตอบคุณยายวา “ไดคะ คุณยาย”

ฉันรีบรับคํากอนจะรีบไปปลุกพี่กิ่ง เมื่อฉันยังไปไมถึงหองพี่

กิ่งเลยดวยซ้ํา ฉันก็ไดยนิเสียงโครมครามดังมาจากหองครัวที่คุณยาย

ทํากับขาวอยู

ฉันตกใจมากและเปนหวงคุณยายจึงรีบวิ่งไปดู วาเกิดอะไรขึ้น

ทันใดนั้น ฉันก็ตองตกใจกับภาพตรงหนา ฉันเห็นคุณยายนอน

กุมหัวใจอยูที่พื้น

ฉันจึงตะโกนเรียกพี่กิ่งใหมาชวยคุณยาย พี่กิ่งวิ่งลงมาอยาง

รวดเร็ว และกลาววา “เกิดอะไรขึ้นหรือ”

พี่กิ่งไดถามฉันกอนจะเหลือบไปเห็นคุณยายนอนอยูที่พื้น

พี่กิ่งรีบอุมคุณยาย ไปที่โซฟากอนที่จะเดินไปหาอะไรบางอยางและ

พี่กิ่งก็เดินมาพรอมกับ ขวดสีขาวเล็ก ๆ ขวดหนึ่ง

20

ไมมองหนากัน เมื่อตั้งสติได ฉันจึงถามเขาไปวา

“จะจบกันแคนี้ใชไหม”

เขาจึงตอบกลับมาแบบไมลังเลวา “ใช”

และเขายังบอกอีกวา “เราจบกันแคนี้นะ”

เขาพูดแบบไมมองสบตากับฉัน และก็เดินจากไป ฉันยืนมองเขา

เดินจากไป ดวยหัวใจที่แตกสลาย ไมมีเยื่อใยตอกัน

21

ความลับของคุณยาย

ลายทอง

หัวใจของฉันหลนวูบลงทันทีเมื่อไดยินคุณแมบอกกับฉันวา

“ลูกตองไปอยู อุบลกบัคุณยายนะ”

ฉันถามดวยความงุนงง และสงสัย “ไปอยูกับคุณยายทําไมคะ

แม” คุณแมตอบวา “พอกับแมจะไมอยูหลายวันนะลูก”

แมพูดไปพลางพรอมกับเก็บเสื้อผาของฉันใสกระเปาใบใหญ

อยางเรงรีบ

ความอยากรูของฉันมากขึ้น จึงถามคุณแมไปอีกวา

“คุณพอกับคุณแมจะไปไหนหรือคะ”

แมหยุดเก็บขาวของแลวจูงมือฉันวิ่งไปที่หนาบาน และฉันก็

ตองแปลกใจ เมื่อเห็นรถยนตคันหนึ่งจอดอยู และแนนอนไมใชรถ

พอของฉันแตอยางใด

ครูหนึ่งฉันก็จําไดวาคือรถของคุณนากานต ฉันเดินเขาไปหา

นากานตและกลาวคํา “สวัสดีคะ นากานต”

นากานตกลาวพลางเปดประตูรถใหฉัน

“สวัสดีจะ กะทิ ไมเจอกันนานเลยนะ”

ฉันเขาไปนั่งอยูในรถแลวกลาว “ขอบคุณคะนากานต”

22

นากานตเดินไปหาแม และคุยอะไรกันบางอยาง

ฉันจึงหยิบหนังสือเลมโปรดขึ้นมาอานเพื่อนั่งรอ ตอมาไมนาน

คุณนาก็เดินมาที่รถแลวขับออกไปทันที

เมื่อรถวิ่งไปเรื่อย ๆ จนถึงบานคุณยาย ซึ่งคุณยายมายืนรอฉันอยูที่

หนาบาน ฉันกลาวคําสวัสดีกับคุณยายกอนเดินเขาไปในบาน

ฉันไดเห็นพี่กิ่งนั่งดูโทรทัศน อยูในหองรับแขก ฉันเอากระเปาไป

เก็บไวในหองนอน กอนที่จะลงมาอาบน้ํา ขางลาง

เมื่อฉันอาบน้ําแตงตัวทําธุระสวนตัวเสร็จเรียบรอยแลว ก็เตรียมตัว

จะขึ้นไปนอน

ขณะที่กําลังจะเดินขึ้นบันไดบานฉันไดเหลือบไปเห็นคุณยาย

กําลังทานยาอยู ดวยความที่ฉันงวงและเหนื่อยกับการนั่งรถมาทั้งวัน

ฉันเลยไมไดถามยาย

เชาวันรุงขึ้น ฉันรูสึกตัวขึ้นมาเพราะกลิ่นหอมของกับขาวมื้อเชา

ฉันรีบลุกขึ้นเดินตามกลิ่นไปจนถึงหองครัว

ฉันเห็นคุณยายกําลังทํากับขาวดวยความที่ฉันนึกสงสารคุณยาย

จึงอยากจะชวยคุณยาย ทํากับขาวตอนเชา ฉันเดินเขาไปถามคุณยายวา

“คุณยายมีอะไรพอจะใหหนูชวยทําไดมั่งคะ” ยายยิ้มกอนจะหันมา

ตอบฉันวา