Φύλλο Νο 284

20 Φλεβάρη 2013

Κυκλοφορεί

κάθε δεύτερη Τετάρτη

1,5 ευρώ

6045

Ο Γκράμσι και ο ΣΥΡΙΖΑ

6

Ίσα δικαιώματα για τους μετανάστες

15

Οι ευθύνες της Αριστεράς για την ήττα στην Ιταλία του ‘70

11

Διαδηλώσεις στην Τυνησία: Η αραβική άνοιξη συνεχίζεται

13

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Διεθνή συνάντηση της ριζοσπα-στικής και αντικαπιταλιστικής Αρι-στεράς διοργανώνει στην Αθήνα, στις 1, 2 και 3 Μάρτη η ιστοσελίδα rproject.gr που εκφράζει και συ-σπειρώνει πολιτικές δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς εντός του ΣΥΡΙΖΑ.

Στις συνθήκες της βαθιάς διε-θνούς καπιταλιστικής κρίσης, και ιδιαίτερα της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, η Ελλάδα αποτελεί το

πειραματόζωο των νεοφιλελεύθερων συ-νταγών σκληρής λιτότητας και ταυτόχρο-να τον «αδύναμο κρίκο» της ευρωπαϊκής κρίσης οικονομικά, κοινωνικά, αλλά και πολιτικά.

Απέναντι στην τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά, που συνεργάζεται με την τρόικα (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ), επιβάλλοντας πρωτοφανή μέτρα λιτότητας στην κοινωνική πλειο-ψηφία, προβάλει ως εναλλακτική λύση η ριζοσπαστική Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, με πο-λιτικές αιχμές την ανατροπή του μνημονί-

ου και της τρόικας και την «κυβέρνηση της Αριστεράς».

Στελέχη της ευρωπαϊκής και διεθνούς αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και των κινημάτων θα συναντηθούν και θα συζη-τήσουν στην Αθήνα μαζί με στελέχη της ελληνικής ριζοσπαστικής και αντικαπιτα-λιστικής Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ, στις κρίσιμες αυτές ιστορικές συνθήκες, με σκοπό την ανταλλαγή απόψεων, εμπειρι-ών, αλλά και το συντονισμό της δράσης και των πολιτικών επιλογών.

σελ. 8, 9

3ήμερη συνάντηση της Ευρωπαϊκής Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στην Αθήνα

Αγώνας διαρκείας για να φύγουν

Αγώνας διαρκείας για να φύγουν

Η κυβέρνηση Σαμαρά οργανώνει αντιδραστική στροφή σε όλα τα

μέτωπα: από την οικονομία –όπου οι μισθοί και οι συντάξεις πείνας είναι ξανά υπό απειλή– μέχρι τα

δημοκρατικά δικαιώματα –όπου μετά τις επιστρατεύσεις των

απεργών, φτάνουμε στις ανοιχτές απειλές κατά της Αριστεράς.

Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να φύγει. Ολοφάνερα πλέον αυτό είναι καθήκον των αγώνων από τα κάτω,

αφού στη Βουλή «δεν ιδρώνει το αφτί» των Βενιζέλου και Κουβέλη,

ακόμη και όταν η ΝΔ εμπεδώνει τις ακροδεξιές «αξίες» με τις ψήφους

της τρικομματικής συμμαχίας.

Μετά την 20ή Φλεβάρη χρειάζεται απεργιακό μπαράζ.

Η δύναμη αυτή, μαζί με τους αγρότες και τη νεολαία, μπορεί να

βυθίσει το Σαμαρά στο αδιέξοδο και να ανοίξει το δρόμο για την

αναγκαία ανατροπή.

2 • πολιτική ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ20 Φλεβάρη 2013

Του Πέτρου Τσάγκαρη

Η επίσκεψη Ολάντ (που απλώς ήρθε για να πουλήσει φρεγάτες)

και η προσπάθεια επικοινωνια-κού χειρισμού της από την κυ-βέρνηση δεν μπόρεσε να απο-κρύψει την αλήθεια. Ότι, δηλ., οι «εξωτερικές επιτυχίες» του Σαμαρά, τα άλογα δηλ. πάνω στα οποία πόνταρε το μνημο-νιακό μπλοκ για αντιστροφή της οικονομικής και πολιτικής πορείας, ήταν ψωριάρικα. Όσο κι αν επιστρατεύτηκαν και πάλι ψέματα και φαντασιώσεις, το εξωτερικό περιβάλλον γίνεται διαρκώς σκληρότερο για την κυβέρνηση.

ΎφεσηΟ πρώτος λόγος γι’ αυτό είναι η ύφεση που δείχνει και πάλι τα δόντια της σε ολόκληρη την ευρωζώνη. Τα στοιχεία του τε-λευταίου τριμήνου του 2012 εί-ναι αποκαλυπτικά για μια σειρά χώρες: το γερμανικό ΑΕΠ συρ-ρικνώθηκε κατά 0,6% σε σχέση με το γ’ τρίμηνο. Στη Γαλλία, τη δεύτερη μεγαλύτερη οικο-νομία της ευρωζώνης, το ΑΕΠ συρρικνώθηκε κατά 0,3% τόσο έναντι του προηγούμενου τρι-μήνου όσο και έναντι του αντί-στοιχου διαστήματος του 2011. Στην Ιταλία η ύφεση ήταν 0,9% σε σχέση με το γ’ τρίμηνο και 2,7% σε σχέση με την αντίστοι-χη περσινή περίοδο. Πρόκειται για το έκτο συνεχές τρίμηνο που καταγράφεται ύφεση και για τα πιο αρνητικά οικονομικά στοιχεία της τελευταίας εικο-σαετίας στη γειτονική χώρα. Στην Πορτογαλία η μείωση του ΑΕΠ έφτασε στο 3,8% στο δ’ τρίμηνο και στο 3,2% συνολικά για το έτος. Σύμφωνα με πολλά μεγάλα πορτογαλικά ΜΜΕ, στο δ’ τρίμηνο του 2012 η οικονομία συρρικνώθηκε με τον ταχύτερο ρυθμό της δεκαετίας. Πρωτα-θλήτρια της ύφεσης, φυσικά, η Ελλάδα καθώς η συρρίκνωση του ΑΕΠ το τελευταίο τρίμηνο ήταν της τάξης του 6%, ενώ η συνολική συρρίκνωση για το 2012 έφτασε στο 6,5%, φέρνο-ντας την παραγωγή στα επίπε-δα του 2001!

Είναι σαφές ότι σε ένα τέ-τοιο περιβάλλον, όπου όλοι βουλιάζουν, είναι μηδενικές οι πιθανότητες να ανακάμψει μια οικονομία, όπως η ελληνική που καταποντίζεται με τους ταχύτερους ρυθμούς. Ήδη, σύμφωνα με τις καινούργιες εκτιμήσεις, το 2013 όχι μόνον δεν θα υπάρξει ανάκαμψη

–όπως φαντασιώνονται από κοινού Σαμαράς και Στουρνά-ρας– αλλά θα υπάρξει επιπλέ-ον ύφεση της τάξης του 5,5%.

ΔιενέξειςΣτα προβλήματα που θέτει η ίδια η οικονομία έρχονται να προστεθούν και τα παράγωγά τους: οι ανταγωνισμοί και οι δι-ενέξεις των παγκόσμιων καπι-ταλιστών και των εκπροσώπων του επανέρχονται έπειτα από ένα διάλειμμα μερικών εβδο-μάδων. Το ΔΝΤ, π.χ., επανήλθε στις διαφωνίες του σχετικά με το ελληνικό πρόγραμμα με τη γνωστή δήλωση περί λάθους στον πολλαπλασιαστή. Ο αρ-μόδιος επίτροπος της ΕΕ Όλι Ρεν έσπευσε να διαχωρίσει τη θέση της Κομισιόν, επιμένο-ντας ότι «το μείγμα του ελλη-νικού προγράμματος δημοσιο-νομικής σταθεροποίησης είναι σωστό και δεν έχει γίνει κανένα λάθος». Ο νέος πρόεδρος του Eurogroup, Γ. Ντέισελμπλουμ, το έπαιξε «δεν είδα, δεν άκου-σα», καθώς δήλωσε πως έγινε μια «ακαδημαϊκή συζήτηση» για το θέμα. Στην πραγματικό-τητα και οι δύο «άδειασαν» τον Στουρνάρα που είχε ζητήσει από τον Ό. Ρεν να δημοσιοποι-ήσει επίσημα τη θέση της η Κομισιόν. Παρά τον ελληνικό στρουθοκαμηλισμό ωστόσο οι διενέξεις μεταξύ ΔΝΤ και ΕΕ είναι υπαρκτές, και κάνουν ακόμη πιο δύσκολο το διεθνές περιβάλλον για την κυβέρνηση Σαμαρά.

ΕΣΠΑΗ τρίτη δυσκολία που έχει μπροστά της η κυβέρνηση, όσον αφορά το εξωτερικό μέ-τωπο, είναι καθαρά χρηματι-κή. Τα «παπαγαλάκια» άρχισαν και πάλι να πανηγυρίζουν γιατί στη Σύνοδο Κορυφής της 8/2 ο Σαμαράς «εξασφάλισε» 14,3 δισ. ευρώ από τον κοινοτικό προϋπολογισμό της επόμενης

επταετίας (2014-2020), δηλ. 6 δισ… λιγότερα από όσα είχε πάρει την προηγούμενη επτα-ετία (2007-2013), οπότε είχαν εγκριθεί πάνω από 20,4 δισ. Η κυβέρνηση, ωστόσο, επέμενε να επαίρεται, καθώς ισχυρί-ζεται ότι πήρε 16,3 δισ. (όπως τα «βγάζει» αυτή) ή ακόμη και για 18,3 δισ. (περιλαμβάνοντας ένα έξτρα ποσό 2 δισ. το οποίο υποτίθεται ότι θα δοθεί το 2016 –αλλά αυτό είναι εξαιρετικά αμφίβολο). Κυρίως όμως επαί-ρεται γιατί ο προϋπολογισμός ήταν, μας λέει, έτσι κι αλλιώς περικομμένος. Όμως η συνολι-κή μείωση του κοινοτικού προ-ϋπολογισμού ήταν της τάξης του 3,5% (από 995 δισ. στα 960 δισ.), τη στιγμή που -ακόμη κι αν δεχθούμε ως βάση τα 18,3 δισ.- η ελληνική μείωση ήταν της τάξης του 10%!

Το μήνυμα από τη Σύνοδο είναι διπλό: Πρώτον, λεφτά δεν υπάρχουν, δηλ. επεκτα-τική πολιτική τύπου ΗΠΑ και Ιαπωνίας αποκλείεται –η Ευ-ρώπη μειώνει ακόμη και αυ-τόν τον πενιχρό προϋπολογι-σμό της (ισούται με το 1% του ΑΕΠ των χωρών της, είναι δηλ. 18 φορές μικρότερος από τον προϋπολογισμό των ΗΠΑ). Δεύτερον, σε «προβληματι-κές» χώρες όπως η Ελλάδα η περικοπή είναι ακόμη μεγα-λύτερη από ό,τι προβλέπεται γενικά. Άρα το μέλλον είναι εξαιρετικά σκοτεινό για τον ελληνικό καπιταλισμό και μό-νον με ιδιαίτερη υποκριτική δεινότητα μπορεί να συγκαλύ-ψει κανείς την αμείλικτη αυτή κατάσταση.

Ειδικά αν μιλάμε για τα λε-φτά του ΕΣΠΑ δεν μπορεί κα-νείς να μιλά για επιτυχίες έτσι κι αλλιώς, καθώς τα κονδύλια αυτά δεν μπορούσαν να απορ-ροφηθούν στις καλές εποχές. Θα μπορέσουν τώρα; Θυμί-ζουμε ότι για να εισπραχθεί από την Ελλάδα κονδύλι ΕΣΠΑ

πρέπει να υπάρξει ισόποση επένδυση από ιδιώτες, πράγμα εντελώς απομακρυσμένο από την πραγματικότητα. Οι εργα-ζόμενοι και οι άνεργοι πάντως δεν θα ωφεληθούν σε τίποτε.

ΔέσμευσηΑκόμη χειρότερα, όπως απο-κάλυψε ο Γ. Δαράτος στην «Αυγή», στη ίδια Σύνοδο Κο-ρυφής αποφασίστηκε (παρά-γραφοι 80 και 81 του κειμένου των συμπερασμάτων που η κυβέρνηση έχει αποκρύψει) να παραχωρηθεί απεριόριστη εξουσία στη Κομισιόν να κόβει από τα κονδύλια του κοινοτι-κού προϋπολογισμού «μέρος ή σύνολο» των πληρωμών της προς την Ελλάδα εάν διαπι-στωθεί ότι η τελευταία δεν τη-ρεί όλα όσα έχει συμφωνήσει με την τρόικα στο πλαίσιο των μνημονίων μαζί της –κάτι που είναι σχεδόν μαθηματικά βέ-βαιο ότι θα γίνει, αν κρίνουμε από το πρόσφατο παρελθόν. Όπως σημειώνει ο δημοσι-ογράφος, η απόφαση αυτή της Επιτροπής για περικοπές «θεωρείται ως αυτομάτως εγκριθείσα» από το Συμβούλιο των Υπουργών της Ένωσης αν μέσα σε έναν μήνα αυτό δεν αποφασίσει, με ειδική, όμως, πλειοψηφία (που επιτυγχάνε-ται πολύ δύσκολα) την απόρ-ριψη της απόφασης της Κομι-σιόν.

Συνεπώς οι ευρωπαϊκές επιτυχίες είναι απλώς ανύ-παρκτες και ένα στοιχειωδώς αντικειμενικό σύστημα ενη-μέρωσης θα είχε ξεμπροστιά-σει τον γυμνό βασιλιά Σαμαρά. Ο τελευταίος, ακριβώς επειδή στερείται επιτυχιών –ακόμη κα με τα δικά του μέτρα–, θα αναγκαστεί να κάνει όλο και πιο άθλιες συμφωνίες προκει-μένου να παραμείνει διασω-ληνωμένη η κυβέρνησή του με τους ευρωπαϊκούς πόρους που όλο και στερεύουν.

óôá óýíôïìá...Ο Μπάρακ Ομπάμα, παρουσιάζοντας τις αρ-

χές της πολιτικής του στη δεύτερη προεδρική θητεία, στο Λόγο προς το Έθνος εξήγγειλε μια Διατλαντική Εμπορική Συμφωνία ΗΠΑ-ΕΕ, ένα «οικονομικό ΝΑΤΟ», όπως έσπευσαν να το ονο-μάσουν στην Ευρώπη. Σύμφωνα με το «Σπίγκελ», ο Ομπάμα θέλει «να αγκαλιάσει την Ευρώπη, ώστε να αντιμετωπίσει την Κίνα». Η πρόταση (για την ώρα) συναντά σφοδρές αντιδράσεις των Ρεπουμπλικάνων, όπως (επίσης για την ώρα) και την ενθουσιώδη υποδοχή από τις ευρωηγεσίες. Παράδειγμα των κολοσσιαίων καθεστωτικών αλ-λαγών που εγκυμονεί η κρίση…

N N N

Οι ΗΠΑ, η Βρετανία και η Ελλάδα είναι, πλέ-ον, οι μοναδικοί «πελάτες» στη διεθνή αγορά όπλων. Παρεμπιπτόντως, ο πρόεδρος Ολάντ στο ταξίδι του στην Αθήνα φέρεται να προξενεύει 6 γαλλικές φρεγάτες τύπου Fremm. Πρόκειται για υπερμεγέθη πλοία, ικανά να «σηκώσουν» όπλα μεγάλου βεληνεκούς. Οι φίλοι της μονομερούς ανακήρυξης των ΑΟΖ –ακόμα και μέσα στην Αρι-στερά– ας δώσουν κάποια προσοχή στις δηλώ-σεις του υφυπουργού Άμυνας Μ. Κωσταράκου ότι οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις χρειάζονται εξοπλισμούς, που θα μπορούν να υποστηρίξουν «επιχειρήσεις» σε μεγάλες αποστάσεις…

N N N

Τελικά, ο Μέργος και ο Όλι Ρεν είπαν την αλή-θεια. Το μνημόνιο προβλέπει, από την 1/1/2014, «αναθεώρηση» του υπολογισμού των κατώτερων μισθών. Που σημαίνει μείωσή τους, π.χ. με την κατάργηση των τριετιών, που έχει ήδη προαπο-φασιστεί, αλλά όχι μόνο…

N N N

Για να δούμε τι άλλο θα χρειαστεί να «χωνέψει» ο Φ. Κουβέλης δίπλα σε ότι έχει ήδη καταπιεί (π.χ. νόμος για την ιθαγένεια, απολύσεις στο δημόσιο, ξεπούλημα ΟΠΑΠ-ΕΥΑΘ-λιμανιών κλπ). Ο Σαμα-ράς κυβερνά ως επικεφαλής μονοκομματικής κυ-βέρνησης της Δεξιάς.

N N N

Σημαντική η συνέντευξη του Μ. Βορίδη στο «Βήμα». Επωμιζόμενος και τους Χρ. Λαζαρίδη και Φ. Κρανιδιώτη, προαναγγέλλει «υπέρβαση των παραδοσιακών πολιτικών σχηματισμών, κα-θώς η νέα μεταπολίτευση θα θέλει να σηματοδο-τηθεί πολιτικά». Αυτό, λέει, θα γίνει πάνω σε «κα-θαρές» επιλογές: Φιλελευθερισμός ενάντια στον κρατισμό, ευρωπαϊστές ενάντια σε αντιευρωπα-ϊστές, αυστηρή αντιεγκληματική πολιτική ενά-ντια στις επιεικείς προσεγγίσεις, αλλά και μια νέα ιδεολογική ηγεμονία, ενάντια στις «ψευδοαξίες της γενιάς του Πολυτεχνείου που ενταφιάστη-καν». Πρόκειται για έναν «σταλινισμό» της αγο-ράς, για μια αντίληψη δικτατορικής υποστήριξης των βιομηχάνων και των τραπεζιτών. Που, κατά τα άλλα, κατηγορεί τον… Τσίπρα ως «δέσμιο του σταλινισμού»!

N N N

Καταγράφουμε ό,τι ξέρουμε, μέχρι στιγμής: ΡΙΚΣΣΥ, Δυναμική Ελλάδα, Κοινωνικός Σύνδε-σμος, Π80, Πολιτεία, Πρωτοβουλία Β… Τι είναι αυτά; Τα κομμάτια και θρύψαλα του ΠΑΣΟΚ που, αν συνεννοηθούν με τον Β. Βενιζέλο και τον Φ. Κουβέλη, μπορεί, λέει, να φτάσουν σε μια πρωτοβουλία «ανασύνθεσης της κεντροαριστε-ράς», κάτι σαν μια ελληνική «Ελιά». Μας ενθου-σιάζουν, κυρίως γιατί προκαλούν πονοκεφάλους στον Γ. Πρετεντέρη και στους υπόλοιπους του επιτελείου του ΔΟΛ, τουλάχιστον σε αυτούς που δεν έχουν, ακόμα, προσχωρήσει στον Σαμαρά…

N N N

Ποιοι «βαρώνοι» έχουν ακόμα λεφτά διαθέσι-μα για στήριξη πολιτικών σχεδίων; Απ’ ό,τι φαίνε-ται, μέχρι στιγμής μόνο ο Μαρινάκης και ο Με-λισσανίδης. Μπλε, βαθύ μπλε, σχεδόν μαύρο…

Αρνητικό το ευρωπαϊκό οικονομικό περιβάλλον

Οι ψεύτικες «εξωτερικές επιτυχίες» του Σαμαρά

πολιτική • 3ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ20 Φλεβάρη 2013 η άποψή μας

Η πραγματικά συντρι-πτική αποτυχία της τρικομματικής μνημο-

νιακής κυβέρνησης σε όλα τα οικονομικά μέτωπα (με εξαίρε-ση αυτό της αιματηρής περικο-πής της ζωής των ανθρώπων), την αναγκάζει να προχωρήσει σε όλο και σκληρότερα ταξικά μέτρα.

Ο Βρούτσης και ο Σαμαράς εκτόξευσαν απειλές κατά του βασικού εργαλείου που έχει η εργατική τάξη στον καπιταλι-σμό για να διεκδικεί τα δικαι-ώματά της, δηλ. της απεργίας. Όπως δήλωσε ο Σαμαράς στη «Realnews»: «Κάθε μέρα έχου-με απεργίες, καταλήψεις δρό-μων ή δημοσίων γραφείων, μπλοκάρει το κέντρο της πόλης, ή οι εθνικοί δρόμοι, και παρα-λύουν τα πάντα. Τότε κανένα πρόγραμμα δεν μπορεί να βγει. Μερικοί αυτό επιδιώκουν αλλά δεν θα τους αφήσουμε».

Έτσι, με τερτίπια που είχε αποπειραθεί να χρησιμοποιήσει και το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ’80 (άρθρο 4), η μνημονιακή κυβέρνηση επιθυμεί να καταρ-γήσει ουσιαστικά το δικαίωμα στην απεργία. Το επιχείρημα είναι γνωστό: πρέπει, λένε, η πρόταση για απεργία να πάρει το 51% όλων των εργαζομένων για να είναι νόμιμη. Ωραία φάρ-σα: για μία απεργία χρειάζεται το 51% και δεν αρκεί η απόφαση του σωματείου, ενώ για να εκλέ-γονται κυβερνήσεις που επιβάλ-λουν θανατηφόρα μνημόνια για το 99% του λαού, αρκεί το 35% των ψηφοφόρων δηλ. αρκεί να συμφωνεί το 12% του συνόλου του λαού.

Μισθοί και φόροιΣτις απειλές κατά του δικαιώ-ματος στην απεργία ήρθε να προστεθεί και η περαιτέρω απειλή για τον κατώτατο μι-σθό. Ο πολυθεσίτης Γ. Μέρ-γος -μεταξύ άλλων και γενικός γραμματέας του υπ. Οικονομι-κών- δήλωσε πως ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα, αυτός των 580 ευρώ (και 511 για τους νέ-ους) είναι ακόμη πολύ υψηλός για να γίνουν επενδύσεις! Το γιατί γίνονται επενδύσεις στη Σουηδία που έχει τριπλάσιους μισθούς από τους ελληνικούς και το γιατί δεν γίνονται στη Βουλγαρία που έχει υποτριπλά-σιους από τους ελληνικούς, δεν είναι κάτι που αισθάνεται ότι χρειάζεται να εξηγήσει αυτός ο

κύριος που είναι και καθηγητής (στη Βουλγαρία όπου ο μισθός είναι γύρω στα 150 ευρώ, οι άμεσες ξένες επενδύσεις μειώ-θηκαν κατά 40% το 2011 έναντι του 2010, ενώ στον κλάδο των ακινήτων η επενδυτική ύφεση έφτασε στο 60% στο πρώτο εν-νιάμηνο του 2012).

Από την άλλη, η κατάρρευ-ση των φορολογικών εσόδων, όπως διαφάνηκε από τα στοι-χεία του Γενάρη, ανάγκασε την κυβέρνηση να «καταπιεί» την δεκεμβριανή αισιοδοξία του «πήραμε τη δόση» και να μετα-τραπεί σε λυσσασμένο ζώο που του πήρανε το φαΐ από το πιάτο. Γιατί με τι άλλο μοιάζει η εντολή του γενικού γραμματέα φορο-λογικών εσόδων για κατάσχεση μισθών, συντάξεων, καταθέσε-ων, ενοικίων και κάθε άλλου ει-σοδήματος 2,5 εκατ. οφειλετών (δηλ. των μισών νοικοκυριών της χώρας). Όπως σωστά παρα-τηρεί ο Η. Ιωακείμογλου, αυτή η κυβέρνηση δεν θέλει απλώς να κατασχέσει τους σημερινούς μισθούς των εργαζομένων. Θέ-λει να κατασχέσει και τους προ-ηγούμενους (που τυχόν έχουν αποκρυσταλλωθεί σε ακίνητα ή καταθέσεις), καθώς και τους επόμενους, αφού η ατέλειωτη υπερφορολόγηση σήμερα θα κατατρώγει και τις μελλοντικές αποδοχές της εργατικής τάξης.

ΑυταρχισμόςΦυσικά, η εφαρμογή τέτοιων τερατωδών σχεδίων απαιτεί αντιδραστική στροφή σε όλα τα επίπεδα: αυταρχισμό, κατα-στολή, λογοκρισία, περαιτέρω «αγκάλιασμα» των παρακρατι-κών ναζιστικών εφεδρειών του συστήματος.

Έτσι, μετά την επιστράτευση απεργών, γίναμε μάρτυρες της

πρωτοφανούς μετά τη δεκαετία του 1950 εκούσιας φυσικής βίας εκ μέρους των επίσημων δυνά-μεων της αστυνομίας ενάντια σε βουλευτές της Αριστεράς και μάλιστα σε ειρηνική εκδήλωση (βλ. ξυλοδαρμό των βουλευτών Μπάρκα και Διαμαντόπουλου στη συγκέντρωση των νέων του ΣΥΡΙΖΑ έξω από ένα -από τα- γραφεία του Μέργου). Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και η σύλληψη στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ στη Χαλκιδική, με την κατηγο-ρία της ηθικής αυτουργίας σε επίθεση ενάντια στη διαβόητη εταιρία χρυσού (αν εφαρμοζό-ταν, ακόμη και με τον πιο ήπιο τρόπο, η ίδια λογική και για τα ρατσιστικά εγκλήματα, σήμερα θα ήταν στη φυλακή ολόκληρη η κοινοβουλευτική ομάδα και όλα τα μεγαλοστελέχη της Χρυ-σής Αυγής).

Παράλληλα επιχειρείται φί-μωμα των ελάχιστων φωνών που έχει η Αριστερά: Παρά την εμετική στήριξη που έχει η τρο-ϊκανή κυβέρνηση από τα μεγά-λα ΜΜΕ, ο Σαμαράς θέλει δικό του επικοινωνιακό μπαϊράκι σε γραπτό και ηλεκτρονικό Τύπο. Η «Αυγή» αποκάλυψε αυτό το σχέ-διο Σαμαρά γράφοντας τόσο για το ρόλο της εφημερίδας «Πα-ραπολιτικά» όσο και για το ρόλο του εφοπλιστή Μαρινάκη για τον οποίο όλη η «αγορά» του Τύ-που βοά ότι είναι ο πραγματικός ιδιοκτήτης της εν λόγω εφη-μερίδας. Ο Μαρινάκης έστειλε εξώδικο στην εφημερίδα ότι δεν έχει σχέση με τα «Παραπο-λιτικά», ενώ ο αχυράνθρωπος εκδότης της τελευταίας προχώ-ρησε σε αγωγή ύψους 300.000 ευρώ κατά της «Αυγής» ισχυρι-ζόμενος ότι δεν έχει καμία σχέ-ση με τη Νέα Δημοκρατία και για να το αποδείξει αυτό χρησι-

μοποιεί ως δικηγόρο του τον… Βορίδη. Ηλιθιότητα και πρόκλη-ση σε ένα πακέτο άραγε;

Τέλος, αντιδραστική στρο-φή έκανε η κυβέρνηση και στο ζήτημα της παραχώρησης ιθαγένειας σε μετανάστες, κα-ταργώντας το νόμο Ραγκούση –προκειμένου εμφανώς να προ-σεταιριστεί ακόμη περισσότερο τους ψηφοφόρους αλλά και την ηγεσία των ναζιστών, με τους οποίους έτσι κι αλλιώς συνεργά-ζεται ατύπως.

ΣκαντζόχοιροςΌλα αυτά δεν σημαίνουν ότι η κυβέρνηση Σαμαρά μοιάζει με τίγρη που βγάζει νύχια. Αν συ-νέβαινε κάτι τέτοιο, κανένας κλάδος δεν θα τολμούσε να προχωρήσει σε κινητοποιήσεις μετά τις επιστρατεύσεις σε μετρό και λιμάνια. Αντίθετα, η κυβέρνηση πιο πολύ μοιάζει με σκαντζόχοιρο που βγάζει αγκάθια επειδή βρίσκεται σε θέση άμυνας. Και αυτό συμ-βαίνει επειδή η πίεση επάνω της αυξάνεται, εξαιτίας τριών κυρίως παραγόντων:

Πρώτον, οι φανερές κινη-τοποιήσεις. Η προκήρυξη της γενικής απεργίας στις 20 Φλε-βάρη δίνει τη δυνατότητα στο εργατικό κίνημα να ξαναπιάσει μαζικά το νήμα των πανελλαδι-κών κινητοποιήσεων, που είχαν υποχωρήσει μετά τον Οκτώβρη του 2012. Την ίδια στιγμή κινη-τοποιούνται –για πρώτη φορά έπειτα από πάρα πολύ καιρό– οι αγρότες, με αιτήματα ατό-φια αντιμνημονιακά. Στις αρχές Φλεβάρη βρέθηκαν ουσιαστικά σε απεργία διαρκείας οι δημο-σιογράφοι των δημόσιων ΜΜΕ (γεγονός που βεβαίως αποσιω-πήθηκε με συνειδητή πειθαρ-χία από τα ιδιωτικά ΜΜΕ). Στις Σκουριές οι κάτοικοι επιμένουν επίσης στον πολύχρονο αγώνα τους όσο κι αν τους αγνοούν επιδεικτικά τα ΜΜΕ.

Δεύτερον, είναι η υπόκωφη οργή, η οργή χωρίς φωνή. Πα-ρότι δεν έχει εκραγεί, όλοι γνω-ρίζουν ότι το κοινωνικό ηφαί-στειο συσσωρεύει ενέργεια: ανεργία (1,5 εκατ. άνεργοι, δηλ. 1,1 εκατ. περισσότεροι από ό,τι ήταν το 2007, με προοπτική μά-λιστα να φτάσουν τα 2,3 εκατ. μέσα στο 2013 σύμφωνα με τη ΓΣΕΕ) φτώχεια (4 εκατ. κάτω από το όριο), υγεία, ασφάλιση, παιδεία –όπου και να κοιτάξει κανείς βλέπει εύφλεκτο κοινω-

νικό υλικό να συσσωρεύεται σε μεγάλες –πρωτοφανείς ιστορι-κά– ποσότητες.

ΔιαφωνίεςΤρίτο πρόβλημα που έχει ο Σα-μαράς είναι οι εσωτερικές δυ-σκολίες, δηλ. η απειλή στη συ-νοχή της κυβέρνησης εξαιτίας των διαρκών διαφωνιών. Είναι προφανής η διαφωνία ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ σε πιθανό νόμο για ουσιαστική απαγόρευση των απεργιών. Όμως ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ δεν είναι οι «αριστε-ροί» της συγκυβέρνησης. Ο Στουρνάρας δήλωσε στα μέσα του μήνα ότι «δεν συζητάμε για απολύσεις στο Δημόσιο αυτή τη στιγμή», εννοώντας ότι θα το… συζητήσουμε μια άλλη στιγμή. Η δήλωση δεν ενόχλησε καθόλου τους πασο-κοδημαρίτες, ωστόσο ενόχλη-σε λαϊκούς δεξιούς της ΝΔ, οι οποίοι τα έχουν βάλει εδώ και καιρό με τον υπουργό Οικονο-μικών. Σε δηλώσεις του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ο Νικήτας Κακλαμάνης ζήτη-σε ήδη, εμμέσως πλην σαφώς, την παραίτηση Στουρνάρα. Το ίδιο και με την περίπτωση της πρότασης Μέργου περί περαι-τέρω μείωσης του κατώτατου μισθού. Ο Κυριάκος Μητσοτά-κης χαρακτήρισε «εκτός λογι-κής και εφικτού» τη λήψη νέων μέτρων και η Μαριέτα Γιαννά-κου μίλησε για «μεγάλο πολιτι-κό λάθος». Αν ακόμη κι αυτοί δεν στηρίζουν νέα μέτρα, τότε θα χρειαστεί περαιτέρω αντιδη-μοκρατική και αντισυνταγματι-κή εκτροπή προκειμένου να περάσει ο Σαμαράς νέο πακέτο, αφού αυτό δεν θα ψηφιζόταν μέσα στη Βουλή.

Κοντολογίς με τούτα και με κεί-να ξεφούσκωσε άδοξα η κυβερ-νητική φούσκα της αισιοδοξίας που υπήρχε τον Δεκέμβρη. Η κυ-βέρνηση είναι και πάλι κοινωνικά απομονωμένη και προσπαθεί με βία και, πιθανώς, με ανασχημα-τισμό να κερδίσει χρόνο. Εκείνο που χρειάζεται από την πλευρά μας είναι να οργανώσουμε ένα γερό και ενιαίο τράνταγμα από την πλευρά του κινήματος. Αν πάρει μια τέτοια ενιαία και δι-αρκή πολιτική πρωτοβουλία η Αριστερά –χωρίς να περιμένει μοιρολατρικά ότι το μνημόνιο θα αντιστραφεί εξαιτίας των διαφω-νιών του ΔΝΤ με την ΕΚΤ– τότε, μπορεί πραγματικά η μισητή αυτή κυβέρνηση να πέσει.

Αντιδραστική στροφή σε όλα τα μέτωπα - Νέα μέτρα επί χάρτου

Η κυβέρνηση συσσωρεύει το υλικό της ανατροπής της

4 • εργατικά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ20 Φλεβάρη 2013

Του Θοδωρή Πατσατζή

Σ τις 23 του Φλεβάρη πραγ-ματοποιείται σύσκεψη για την πανελλαδική συγκρό-

τηση του τμήματος εργατικής πο-λιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτή τη σύ-σκεψη χρειάζεται οπωσδήποτε να συζητηθεί ένα κρίσιμο ερώτημα. Πώς μπορεί να απαντήσει το ερ-γατικό κίνημα στην πολιτική της έντασης που προσπαθεί να επι-βάλλει η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, με προφανή στόχο να εμποδίσει την αντίσταση στην πολιτική της. Την αντίσταση στην πολιτική του μνημονίου, στην πο-λιτική της εργασιακής ζούγκλας που έχει επιβάλει.

Τον τελευταίο μήνα η κυβέρνη-ση προσπάθησε να εκμεταλλευτεί τη δήθεν επιτυχία εκταμίευσης της δανειακής δόσης και να πείσει τους εργαζόμενους ότι οι καλύτερες μέ-ρες της ευφορίας και της ανάπτυ-ξης έρχονται... Τα πράγματα όμως δεν της πήγαν όπως ήθελε.

Τα σκληρά μέτρα, που συνο-δεύουν τα μνημόνια και τις δα-νειακές συμβάσεις, πρέπει να πραγματοποιηθούν. Και στην καθημερινή ζωή ο κόσμος και ιδιαίτερα οι εργαζόμενοι κατα-λαβαίνουν πολύ εύκολα ότι πίσω από τα φούμαρα περί ανάπτυξης εφαρμόζονται οι καταργήσεις των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, οι απολύσεις, το τσε-κούρι στους μισθούς, οι καθυ-στερήσεις στη μισθοδοσία, τα απανωτά χαράτσια.

Αυτή η πραγματικότητα ήταν που έβγαλε ξανά στο δρόμο τους εργαζόμενους στο μετρό και τις συγκοινωνίες, τους ναυτεργάτες, τους γιατρούς και τους εργα-ζόμενους στα νοσοκομεία, στα ναυπηγεία, στα δημόσια ΜΜΕ, τους αγρότες. Και η κυβέρνηση, τρέμοντας στην ιδέα οι αγώνες να πάρουν τη μορφή πολιτικής κινητοποίησης σε βάρος της, όπως έγινε με τις δύο προηγού-μενες μνημονιακές κυβερνήσεις και την πτώση τους, αποφάσισε

να ακολουθήσει και απέναντι στα συνδικάτα την πολιτική της έντα-σης και της σιδερένιας πυγμής.

Πολιτική καταστολήςΟι επιστρατεύσεις των απεργών του Μετρό και των ναυτεργατών, η επίθεση στους συνδικαλιστές του ΚΚΕ στο υπουργείο Εργασίας, τα χημικά στους αγρότες, η εισβο-λή αστυνομικών στη συνέλευση του Συντονισμού Πρωτοβάθμει-ων Σωματείων, αποδεικνύουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι η κυβέρνηση Σαμαρά έχει θέσει σε άμεση προτεραιότητα την ποινι-κοποίηση και την καταστολή των εργατικών αντιστάσεων.

Ταυτόχρονα με αυτά τα χτυπή-ματα, τα παπαγαλάκια της κυβέρ-νησης στα μεγάλα ΜΜΕ άρχισαν να μιλάνε ακόμη και για κατάργη-ση του δικαιώματος στην απεργία και το εργοδοτικό δικαίωμα στην αντ-απεργία (λοκ-άουτ) κ.ά.

Η κυβέρνηση, η τρόικα, ο ΣΕΒ και τα άλλα εργοδοτικά κοράκια ξέρουν ότι η εργατική τάξη δεν θα σταματήσει τον αγώνα. Ξέρουν ότι όσο επιτίθενται αυτοί, οι εργαζό-μενοι θα αγανακτούν και θα δια-μαρτύρονται. Τρέμουν τη δύναμη των εργαζομένων, γιατί αυτοί είναι οι λίγοι και οι εργαζόμενοι είναι οι πολλοί. Όλοι οι αγώνες και οι απερ-γίες που ξέσπασαν από τα τέλη Γενάρη, αλλά και νωρίτερα με το κύμα απεργιών σε υπουργεία και Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκη-σης και μετά στο Ταχυδρομικό Τα-μιευτήριο, δείχνουν ότι το κίνημα παρότι, μετά την ψήφιση του τρί-του μνημονίου, δεν έχει κατορθώ-σει να πετύχει νίκες, δεν έχει όμως σταματήσει να μάχεται.

Με αυτά τα δεδομένα έχει να πορευτεί το κίνημα και μετά την απεργία στις 20 Φλεβάρη. Τα πε-ριθώρια για να αντιστρέψει την κατάσταση και να νικήσει υπάρ-χουν. Ο κόσμος της εργασίας ξέ-ρει πρώτα από όλα ότι δεν θέλει να υποταχθεί στα μνημόνια, τη συγκυβέρνηση και την τρόικα. Ξέρει επίσης ότι δεν πρόκειται να

νικήσει, όσο οι γενικές απεργίες κηρύσσονται ανά δίμηνο ή τρίμη-νο για την τιμή των όπλων.

Εμπειρία και δράσειςΤο εργατικό κίνημα χρειάζεται να διδαχθεί από την εμπειρία των αγώνων του προηγούμενου δια-στήματος. Οι εργαζόμενοι περι-μένουν λογικά να οργανώσουν τις μάχες και να συντονίσουν τους αγώνες, που ξεσπάνε ανά κλάδο, οι δύο εργατικές συνομοσπονδίες, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Όμως οι ηγεσίες τους φροντίζουν να επιβεβαιώ-νουν καθημερινά ότι έχουν επιλέ-ξει να στηρίξουν την κυβέρνηση. Έτσι το μπαλάκι της ευθύνης πέ-φτει στην Αριστερά και στη μεγά-λη δεξαμενή ενός κόσμου που, ψάχνοντας τον τρόπο να αντιδρά-σει, παίρνει τις μάχες πάνω του.

Δεν είναι τυχαίο ότι παρά τις ιδιαιτερότητες κάθε χώρου, όπου υπήρξαν προσπάθειες να στηθούν ΣΥΡΙΖΑ σε χώρους δου-λειάς, αυτό έγινε με τη συμμετο-χή και αυτού του κόσμου. Όπως δεν είναι τυχαίο ότι κάπως έτσι έχουν εκφραστεί σε πολλές περι-πτώσεις οι εργαζόμενοι και εκλο-γικά στα σωματεία, στηρίζοντας τις δυνάμεις της Αριστεράς και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ.

Στη συγκρότηση του τμήματος εργατικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει άμεση ανάγκη να απο-φασιστούν πρωτοβουλίες για ένα πλατύ συντονισμό ομοσπονδιών και πρωτοβάθμιων σωματείων,

μαζί με αγωνιστές συνδικαλιστές που φεύγουν από την ΠΑΣΚΕ, μαζί με παρατάξεις της ΑΝΤΑΡ-ΣΥΑ και της υπόλοιπης Αριστεράς. Ένα συντονισμό που θα επιμένει στην κοινή δράση με το ΠΑΜΕ, αλλά θα κοντράρει τον απομωνο-τισμό που η ηγεσία του επιβάλλει στους αγωνιστές του.

Χρειαζόμαστε ένα συντονιστι-κό κέντρο αγώνα που θα σπάσει τη γραφειοκρατία του «διαλό-γου» που εδώ και πολλά χρόνια οι συνδικαλιστές της σοσιαλδη-μοκρατίας προσπάθησαν να επι-βάλλουν στο εργατικό κίνημα και που σαν μέθοδος αποδεικνύεται αδιέξοδη και αναποτελεσματική αυτή την περίοδο. Ένας συντο-νισμός που θα προβάλλει την ταξική αλληλεγγύη ως μια από τις βασικές μεθόδους για να απα-ντήσουμε στη σύσσωμη προ-σπάθεια της εξουσίας να τσακί-σει τις αντιστάσεις.

Τα «όπλα» μιας τέτοιας προ-σπάθειας δεν μπορεί να είναι άλλα από αυτά που θα επιτρέ-ψουν στο κίνημα να ενώσει τις διεκδικήσεις και τους αγώνες του με τις ανάγκες του λαού. Ξε-κινώντας από τον ΣΥΡΙΖΑ οι το-πικές του οργανώσεις έχουν να παίξουν κυρίαρχο ρόλο σε αυτή την κατεύθυνση. Η υπεράσπιση των κοινωνικών υπηρεσιών που ιδιωτικοποιούνται, η υπεράσπιση του δικαιώματος στην υγεία, που με τη διάλυση των δημόσιων νο-σοκομείων αμφισβητείται.

Η υπεράσπιση του δικαιώμα-τος στο ρεύμα και το νερό που θα τα πληρώνουμε χρυσάφι. Σε όλα αυτά χρειάζεται να δώσουμε από κοινού τη μάχη, τόσο οι εργαζό-μενοι σε αυτούς τους χώρους, όσο και οι οργανώσεις γειτονιάς. Δημιουργώντας επιτροπές αγώνα που θα επιμένουν στην πλατιά κοινή δράση και διεκδίκηση για όλα τα παραπάνω.

Το παράδειγμα δράσης για την απεργία στις 20 Φλεβάρη, όπου σε πολλές γειτονιές οι οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ βγήκαν στους δρό-

μους και τους εργασιακούς χώ-ρους, πρωτοστατώντας στην προ-παγάνδιση της απεργίας, πρέπει να διατηρηθεί ως κόρη οφθαλμού. Όπως και η πολιτική κάλυψη που δόθηκε σε αυτή την απεργία έστω και μέσω των κειμένων που καλού-σαν τον κόσμο να παλέψει για την ανατροπή της κυβέρνησης, για να διώξει τρόικα και μνημόνια, για να επανακρατικοποιήσει τις ιδιωτικο-ποιημένες ΔΕΚΟ, για να φέρει στον έλεγχο του δημοσίου τις τράπεζες, για να επιβάλει με τους αγώνες του την κυβέρνηση της Αριστεράς, που μπορεί να εφαρμόσει ένα τέ-τοιο πρόγραμμα.

ΣυσχετισμοίΕνόψει του συνεδρίου της ΓΣΕΕ, που θα γίνει το Μάρτη, είναι ο κα-λύτερος τρόπος να δείξει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι αυτό που τον νοιάζει δεν είναι οι καρέκλες της συνομοσπονδίας, αλλά η πραγματική αλλαγή συ-σχετισμών στο κίνημα, που μπο-ρεί να φέρει την Αριστερά σε ρόλο πρωτοκαθεδρίας στα συνδικάτα. Άλλωστε με τους υπάρχοντες συ-σχετισμούς, ούτε σε αυτό το συ-νέδριο μπορεί να επέλθει αλλαγή στην ηγεσία της ΓΣΕΕ.

Η μάχη θα κριθεί στους δρό-μους, όχι μόνο από τη δυναμική και τη μαζικότητα των αγώνων, αλλά και από τα αιτήματα που θα βάζουν οι εργαζόμενοι και από το αν η Αριστερά θα τα μετουσι-ώνει σε κομάτι του προγράμμα-τός της, ως μέρος του προγράμ-ματος μιας κυβέρνησης που θα υπερασπίζεται τα ταξικά συμφέ-ροντα των εργαζομένων, φορο-λογώντας τους πλούσιους.

Αυτή τη μέρα δεν θέλουν να ζήσουν ποτέ οι έχοντες την πολι-τική και την οικονομική εξουσία. Γι’ αυτό προσπαθούν να μας τρο-μοκρατήσουν. Βρισκόμαστε σε μια εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο, που θα κρίνει τους ταξικούς συ-σχετισμούς δεκαετιών. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να παλέψουμε για να γίνουν οι εφι-άλτες τους πραγματικότητα.

Οι οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ βγήκαν στους δρόμους και τους εργασιακούς χώρους, πρωτο-στατώντας στην προπαγάνδιση της απεργίας στις 20 Φλεβάρη

Το εργατικό κίνημα μπροστά στα καθήκοντα της περιόδου

εργατικά • 5ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ20 Φλεβάρη 2013

Της Κατερίνας Παρδάλη, δημοσιογράφου

Η κατάσταση των εργαζομέ-νων στα ΜΜΕ ακολουθεί –αν δεν προηγείται– την

απελπιστική κατάσταση όλων των υπόλοιπων εργαζόμενων. Κατάστα-ση που μας έφεραν οι μνημονιακές κυβερνήσεις, οι τρόικες εσωτερικού και εξωτερικού, το ΔΝΤ κλπ.

Οι μειώσεις των μισθών συνεχί-ζονται με τη δήθεν «δίκαιη» ένταξη των εργαζομένων στα δημόσια ΜΜΕ στο ενιαίο μισθολόγιο ή την Κοινή Υπουργική Απόφαση. Πάνω στο 35% μείωση που είχαμε μέσο όρο μέχρι σήμερα, από 1/1/2013 θα υπάρχει νέα μείωση 20-25% και έπεται συνέχεια… Το αίτημα των σωματείων μας εδώ και δύο χρόνια για Συλλογικές Συμ-βάσεις Εργασίας το έγραψαν εργοδό-τες και κυβέρνηση στα παλιά τους τα παπούτσια.

Την ώρα που η ανεργία φτάνει στο 35%, οι απολύσεις συνεχίζονται ακά-θεκτες. Τελευταίο μαζικό κρούσμα ήταν η απόλυση 74 συνάδελφων/σών «συμβασιούχων» της ΕΡΤ (και για 3η φορά η εκπομπή «Πρωινή Ενη-μέρωση» που έχει τεράστια ακροα-ματικότητα). Και, εννοείται, συνεχί-ζονται τα χτυπήματα σε ΣΚΑΙ, ΔΟΛ, Μπόμπολα κλπ.

Οι εργαζόμενοι στα δημόσια και δημοτικά ΜΜΕ κάναμε 8 μέρες απεργία για υπογραφή ΣΣΕ, ενάντια στο ενιαίο μισθολόγιο (που φέρνει κι άλλες μειώσεις στους κουτσουρε-μένους μισθούς μας) και για να μην απολυθούν οι συμβασιούχοι της ΕΡΤ.

Ο «συνάδελφος» Σίμος Κεδίκογλου όχι μόνο δεν ασχολήθηκε με τα δίκαια αιτήματά μας, αλλά έφτασε τώρα να μας εγκαλεί για τη συμμετοχή μας στην Πανεργατική Απεργία, λέγοντας ότι το κάνουμε επίτηδες για να μην καλύψουμε την επίσκεψη Ολάν στην Ελλάδα. Έχει χιούμορ ο κονφερασιέ! Ο κόσμος καίγεται, οι απολυμένοι χαμηλόμισθοι και εξαιρετικοί συνά-δελφοι της ΕΡΤ είναι στον αέρα, τα δημόσια ΜΜΕ αλώνονται από τη ΝΔ, οι προσλαμβανόμενοι «σύμβουλοι» της ΕΡΤ πληρώνονται παχυλά και ο

«Σίμος», το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ... χτενίζονται. Για το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗ-ΜΑΡ η συναίνεση στην άλωση της δημόσιας ενημέρωσης από τη ΝΔ είναι μάλλον με ανταλλάγματα τους διορισμούς κάποιων «δικών» τους ανθρώπων.

Γι’ αυτό, δικαιολογημένα, όλα τα σωματεία των εργαζομένων και η ΠΟΕΣΥ καλούν σε συμμετοχή στην πανεργατική Γενική Απεργία, με απεργία στα ΜΜΕ στις 19/2, παρά τις «καταγγελίες» του Κεδίκογλου.

Κάτω τα χέρια από την εφημερίδα «Αυγή» και τη συναδέλφισσα

Αγγέλα Νταρζάνου

Αγωγή εναντίον της εφημερίδας «Αυγή», κατά της συναδέλφου

Αγγέλας Νταρζάνου και του διευ-θυντή της εφημερίδας Νίκου Φίλη έκανε ο εκδότης της εφημερίδας

«Παραπολιτικά» Γιάννης Κουρτάκης, διεκδικώντας αποζημίωση ύψους 300.000 ευρώ και την προσωπική κράτηση ενός έτους για τους δύο δημοσιογράφους. Πληρεξούσιος

δικηγόρος της «ανεξάρτητης» –όπως διατείνεται– εφημερίδας ορίστηκε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας Μάκης Βορίδης!

Αιτία; Οι αποκαλύψεις της εφη-μερίδας «Αυγή» για τις διασυνδέ-σεις του Κουρτάκη με το Μέγαρο

Μαξίμου.

Τέτοιο θράσος δεν έχει ξαναγίνει. Και δεν θα περάσει το χτύπημα σε

μια ιστορική εφημερίδα της Αριστε-ράς –και εμμέσως στον ΣΥΡΙΖΑ και

τους συναδέλφους.

Εισβολή αστυνομικών

Η πολιτική πυγμής ενάντια σε σωματεία και αγωνιστές της Αρι-στεράς συνεχίζεται με αμείωτη ένταση από την κυβέρνηση, που πιστεύει ότι μπορεί να τρομοκρα-τήσει το κίνημα και κυρίως τους εργαζόμενους, ώστε να μειω-θούν στο ελάχιστο οι αντιστάσεις στη βάρβαρη αντεργατική πολι-τική των μνημονίων. Τελευταία καταγεγραμμένη προσπάθεια, μετά από τη βίαιη επίθεση στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, είναι η εισβολή αστυνομικών στα γρα-φεία του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών κατά τη διάρκεια συνέ-λευσης του Συντονισμού Πρω-τοβάθμιων Σωματείων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, με θέμα την οργάνωση της Γενικής Απερ-γίας, την Τετάρτη 20 Φλεβάρη. Είχαν εντολή να διερευνήσουν αν υπήρχαν ζητήματα «τάξης και ασφάλειας». Η κυβέρνηση έχει στην ατζέντα της την κατάργηση συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών και το εργατικό κίνημα χρειάζεται να απαντήσει μαζικά και οργανωμένα με μαχη-τικούς αγώνες για να σταματήσει τη μνημονιακή πολιτική της.

Οργανογράμματα απολύσεωνΤην Πέμπτη 14 Φλεβάρη, το υπουργικό συμβούλιο δήλωσε ότι είναι ερωτευμένο με τα νέα οργανογράμματα των υπουρ-γείων Εργασίας, Δικαιοσύνης, Αγροτικής Ανάπτυξης και Μα-

κεδονίας-Θράκης. Ο λόγος του μεγάλου αυτού έρωτα είναι ότι με τα νέα οργανογράμματα πε-ρίπου 3.500 υπάλληλοι αυτών των υπουργείων κρίνονται ως πλεονάζον προσωπικό και ανα-μένεται να έχουν την τύχη των 2.000 εργαζομένων Ιδιωτικού Δικαίου αορίστου χρόνου, που από τα τέλη του 2012 έχουν τε-θεί σε διαθεσιμότητα. Δηλαδή οι «πλεονάζοντες» θα απολυ-θούν, αφού ελάχιστες θα είναι οι θέσεις στις οποίες θα απορ-ροφηθούν οι 6.000 και πλέον εργαζόμενοι (έχουν κριθεί και άλλοι 500 ως πλεονάζον προ-σωπικό στα υπουργεία Διοικη-τικής Μεταρρύθμισης και Πε-ριβάλλοντος) που θα τεθούν σε διαθεσιμότητα.

MetropolisΣυγκέντρωση διαμαρτυρίας, έξω από το χώρο όπου πραγματοποι-είται ο ελληνικός τελικός για τη Eurovision, πραγματοποίησαν τη Δευτέρα 18/2 οι εργαζόμενοι στα καταστήματα Metropolis, θεω-ρώντας πρόκληση να δαπανώ-νται τεράστια ποσά για φιέστες, όταν στους ίδιους οφείλονται δεδουλευμένα πολλών μηνών και στους περισσότερους από αυτούς δεν έχουν δοθεί ούτε οι αποζημιώσεις.

Διάλυση ΙΚΑΑπεργίες, συγκεντρώσεις και καταλήψεις υποκαταστημάτων ΕΟΠΥΥ πραγματοποίησαν μέσα στο Φλεβάρη οι εργαζόμενοι στο ΙΚΑ. Ο λόγος ήταν ότι 450 εργαζόμενοι του ΙΚΑ, που προ-σλήφθηκαν αξιοκρατικά μέσω διαγωνισμού, απολύθηκαν. Στην ουσία το ΙΚΑ διαλύεται, καθώς εκτός από τους 450 απολυμέ-νους, μέσα στο 2012 αποχώρη-

σαν ακόμη 2.000 υπάλληλοι. Βασικές υπηρεσίες εξυπηρέτη-σης των ασφαλισμένων του ορ-γανισμού, όπως τα τμήματα συ-ντάξεων (οι καθυστερήσεις στην απονομή συντάξεων φτάνουν και ξεπερνούν τους 15 μήνες), τα τμήματα εσόδων, παροχών, αναπήρων (ΚΕΠΑ), μένουν χω-ρίς προσωπικό με αποτέλεσμα ακόμα και οι επανεξετάσεις συ-νταξιούχων λόγω αναπηρίας να γίνονται με ρυθμούς χελώνας και οι δικαιούχοι να μένουν για μήνες χωρίς σύνταξη.

Euromedica

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας πραγματοποίησε ο Σύλλογος Προσωπικού Ιδιωτικών Κλινι-κών Ιατρείων και Εργαστηρίων Β. Ελλάδος, την Τετάρτη 13 Φλε-βάρη έξω από τα κεντρικά γρα-φεία του ομίλου Euromedica στη Θεσσαλονίκη. Ο όμιλος οφείλει στους εργαζόμενους δεδουλευμένα 5 μηνών, εφαρ-μόζοντας την τακτική να πλη-ρώνει ως έναντι κάποιες προκα-ταβολές. Ο όμιλος προχώρησε επίσης σε μονομερή μείωση 15% του δώρου Χριστουγέννων. Οι εργαζόμενοι απαιτούν την καταβολή των δεδουλευμένων χωρίς καμιά μείωση. Άλλωστε ο τζίρος των κλινικών του ομίλου έχει ανέβει κατά 35%. Επίσης δι-εκδικούν την υπογραφή Συλλο-γικής Σύμβασης Εργασίας χωρίς μειώσεις στους μισθούς.

νέα από τους εργατικούς χώρους

Με απόφαση της κυβέρνη-σης, το προνοιακό πρόγραμ-μα «Βοήθεια στο σπίτι» οδεύ-ει στα χέρια ιδιωτών. Ενώ τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν καταληστευθεί από κράτος, δανειστές και μεγαλοεπιχει-ρηματίες, η τρικομματική κυβέρνηση αποφάσισε να παραχωρήσει, μέσω του ΙΚΑ, 60 εκατ. ευρώ για τον πρώτο χρόνο από την 1 Απριλίου του 2013 –από το Ασφαλιστικό Κε-φάλαιο Αλληλεγγύης Γενεών (ΑΚΑΓΕ)– σε ιδιωτικές εται-ρείες και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ), οι οποίες θα αναλάβουν να παρέχουν κοινωνική φροντίδα σε ηλικι-ωμένους, ανάπηρους και άλ-λες κατηγορίες συνανθρώπων μας, που είναι ανήμποροι να βοηθήσουν τον εαυτό τους.

Πρόκειται για χοντρό σκάν-δαλο, γιατί μέχρι σήμερα κά-λυπταν το πρόγραμμα οι δήμοι που είχαν πλήρη σχεδόν εικόνα για το ποιοι πραγματικά δικαι-ούνταν βοήθεια. Συνολικά αυτή τη στιγμή οι δικαιούχοι (άνω των 65 ετών και με 67% αναπη-ρία) αγγίζουν τους 80.000. Επί-

σης η χρηματοδότηση γινόταν με πόρους της ΕΕ. Ξαφνικά η τρικομματική κυβέρνηση απο-φάσισε να πλουτίσουν κάποιοι ιδιώτες που, όπως σε κάθε «δουλειά» που παίρνουν από το κράτος, κανείς και για τίποτα δεν τους ελέγχει.

Ήδη πολλές ιδιωτικές εται-ρείες έχουν αρχίσει να προ-σεγγίζουν πολλούς από τους μέχρι και το Μάρτη 5.000 εργαζόμενους στις δημοτικές κοινωνικές δομές, τάζοντάς τους εξευτελιστικούς μισθούς, με τον εκβιασμό ότι, αν δεν δεχθούν, από τα τέλη Μάρτη θα μείνουν άνεργοι. Θέλουν στα οργανογράμματά τους να

φαίνονται υπάλληλοι με εμπει-ρία στο αντικείμενο, ώστε να κλείνουν εύκολα δουλειές και να τσεπώσουν όσο πιο πολλά μπορούν από το κράτος.

Οι εργαζόμενες/οι στο «Βο-ήθεια στο σπίτι» βρίσκονται σε κινητοποιήσεις και πραγ-ματοποίησαν 48ωρη απεργία στα μέσα του Φλεβάρη, για να υπερασπιστούν το δικαίωμά τους σε πλήρη και σταθερή ερ-γασία, αλλά και για να υπερα-σπιστούν τους ηλικιωμένους χρήστες του προγράμματος, που κυνδινεύουν να αφεθούν στο έλεος της αδυναμίας τους ή στο έλεος κάθε άσχετου που θα προσλάβουν οι ιδιώτες.

Βοήθεια στο σπίτι: Όχι στην ιδιωτικοποίηση

Επιμέλεια: Θοδωρής ΠατσατζήςΜΜΕ: Αντίσταση ή

ολική καταστροφή

6 • αριστερά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ20 Φλεβάρη 2013

Του Αντώνη Νταβανέλλου

Ε ίναι απολύτως χρήσιμο, στις σημερινές δύσκολες και σκοτεινές συνθήκες,

να αναζητά ο ΣΥΡΙΖΑ –αλλά και όλη η Αριστερά– τη σύνδεση με-ταξύ της καθημερινής πολιτικής και μεγάλων «φωτεινών» στιγμών και ιδεών του παρελθόντος του κινήματος και της παγκόσμιας Αριστεράς. Πολύ περισσότερο όταν η σύνδεση αυτή αφορά το έργο του Αντόνιο Γκράμσι, του μεγάλου μαρξιστή επαναστάτη που, στις πιο σκληρές στιγμές του κινήματος στην Ιταλία, επεξεργά-στηκε έναν πλούτο απόψεων και θέσεων σχετικά με το ερώτημα αν –και πώς– είναι εφικτή η σοσιαλι-στική επανάσταση στις χώρες της (οικονομικά και πολιτικά) «ανα-πτυγμένης» Δύσης.

Έτσι είναι απολύτως καλοδεχού-μενη η επεξεργασία που «μετα-φέρει» στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ ο συστηματικός εκδότης των έργων του Γκράμσι στην Ελλάδα, σύντρο-φος Λουκάς Αξελός, όπως και η εκ-δήλωση που έγινε για την παρουσί-αση του βιβλίου του Γκράμσι «Για την αλήθεια, ή για να το να λέμε την αλήθεια στην πολιτική», αλλά και του βιβλίου του Λ. Αξελού «Ξα-ναδιαβάζοντας τον Γκράμσι».

Για τις απόψεις που εκτέθηκαν στην εκδήλωση αυτή, σταχυο-λογούμε από τις στήλες της «Αυ-γής»:

«Ο Γκράμσι προχωρά πιο πέρα από τον Μαρξ, θέτοντας το ζήτη-μα της ηγεμονίας. Δηλαδή πώς οι δυνάμεις της κοινωνικής απελευ-θέρωσης θα συγκροτήσουν έναν ευρύ συνασπισμό, με συνεκτι-κό στοιχείο την υπεροχή τους σε πολιτικό, ιδεολογικό και ηθικό επίπεδο. Και αυτό είναι εξαιρετι-κά επίκαιρο σήμερα, όπου ανα-ζητούμε τη μορφή ενός συνα-σπισμού εξουσίας, ο οποίος θα αναμετρηθεί με το μνημό-νιο…» (Αλ. Τσίπρας).

«Το ΕΑΜ ως σημείο αναφοράς του ΣΥΡΙΖΑ για τη συγκρότηση

ενός ευρύτατου πατριωτικού μπλοκ…» (Λ. Βάσσης). Την ανά-γκη να κινηθεί η Αριστερά «πέρα από τη στρατηγική της έντασης και της πόλωσης» (Ν. Ξυδάκης). Το θέμα της δημοκρατίας ως κεντρικό, τόσο απέναντι στους κρατικούς θεσμούς, όσο και στο κόμμα (Ρ. Ρινάλντι).

ΔιαστρεβλώσειςΓια να γίνει η συζήτηση αυτή πιο χρήσιμη, για να γίνει εφικτό να βγουν πραγματικά τα απαραίτη-τα για το σήμερα συμπεράσματα από τη σκέψη του Γκράμσι, είναι –κατά τα γνώμη μου– απαραίτητο να προστατευτούμε από κάποιες κρίσιμες διαστρεβλώσεις που οι «επίγονοι» –και ειδικά το ΙΚΚ και το ρεύμα του ευρωκομουνισμού– φόρτωσαν στο έργο του Γκράμσι:

1) Ο Γκράμσι, πράγματι, επε-ξεργάζεται την πιο πολύπλοκη, αργή και βασανιστική προσπά-θεια («πόλεμος θέσεων») που χρειάζεται για να φτάσουμε στη σοσιαλιστική επανάσταση στις αναπτυγμένες κοινωνίες της Δύ-σης, σε σύγκριση με τον καλπα-σμό («πόλεμος κινήσεων») της επαναστατικής προσπάθειας στη Ρωσία, όπου οι Μπολσεβίκοι έφτασαν μέσα σε 15 χρόνια από τη συγκρότηση του κόμματός τους στην εξουσία. Όμως σε καμία πτυχή του έργου του δεν τίθεται σε αμφισβήτηση «ο σκοπός» του πολέμου θέσεων, δηλαδή η στρα-τηγική της σοσιαλιστικής επανά-στασης στις χώρες του αναπτυγ-μένου καπιταλισμού.

Για να το πούμε με τη γλώσσα εκείνης της εποχής, ο Γκράμ-σι δεν έχει καμία αμφιβολία ότι και στη Δύση πρέπει να κάνουμε «αυτό που έκαναν οι Ρώσοι», αν και εργάζεται για να αποδείξει ότι δεν μπορούμε να το κάνουμε «όπως το έκαναν οι Ρώσοι», αλλά με έναν τρόπο πρωτότυπο, λύνο-ντας οι ίδιοι κρίσιμα προβλήματα τακτικής.

Πάνω σε αυτό το σημείο εδρά-ζονται μεγάλες αναθεωρήσεις

που έγιναν μέσα στο ίδιο το κόμ-μα του Γκράμσι, το ΙΚΚ, αρχικά από τον Τολιάτι και τελικά από τον Μπερλινγκουέρ.

Ο Τολιάτι –μέχρι τότε εκπρόσω-πος της ορθοδοξίας και της στε-νότερης σχέσης με τη Μόσχα– επέβαλε στο ΙΚΚ τη «στροφή του Σαλέρνο», το 1944. Το κόμμα των παρτιζάνων δεσμευόταν στις δι-πλωματικές σκοπιμότητες της ΕΣΣΔ και της Γιάλτας («θα επιβάλ-λουμε την τάξη και την πειθαρχία στα μετόπισθεν των συμμαχικών στρατευμάτων…»). Το κόμμα των εργατών και των φτωχών αγρο-τών δεσμευόταν στην ταξική «αυτοσυγκράτηση», δηλώνοντας ότι στη μεταπολεμική Ιταλία οι προτεραιότητες θα ήταν η «δη-μοκρατική συνύπαρξη» και η «πα-ραγωγική και οικονομική ανασυ-γκρότηση της χώρας».

Σε αυτή τη βάση το ΙΚΚ συμμε-τείχε στις πρώτες μεταπολεμικές κυβερνήσεις «Εθνικής Ενότη-τας», βοηθώντας τις εσωτερικές αστικές δυνάμεις, αλλά και τους ιμπεριαλιστές-συμμάχους να επι-βάλουν την «ομαλότητα», πάνω στο επαναστατημένο «χάος» που άφησε πίσω του η κατάρρευση του φασιστικού καθεστώτος.

Όταν η Δεξιά κατόρθωσε να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις της (παρεμπιπτόντως ενσωματώ-νοντας ξανά τους φασίστες στον κρατικό μηχανισμό), τότε «εύκο-λα» κατάργησε τη συμμαχία με το ΙΚΚ και, μέσα από τις εκλογές βίας και νοθείας του 1947, το απώθησε στη θέση της περιορισμένης αντι-πολίτευσης…

Αυτή η «κατανόηση» της γκραμ-σιανής παρακαταθήκης δεν έχει, ασφαλώς, τίποτα κοινό με τις δια-κηρυγμένες αρχές και προθέσεις του ίδιου του Αντ. Γκράμσι.

Αυτό το έργο μετατόπισης του ΙΚΚ προς τα δεξιά –με πρόσχημα την «ανάγνωση» του Γκράμσι– ολοκλήρωσε ο γ.γ. του ΙΚΚ, Εν-ρίκο Μπερλινγκουέρ, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, με τη στρατηγική του «ιστορικού συμ-

βιβασμού». Η εμπειρία της Χιλής οδηγούσε, για πρώτη φορά στο έδαφος των ΚΚ, στη ρητή ρήξη με την παράδοση της Οκτωβριανής Επανάστασης, που, τάχα, «είχε πλέον εξαντλήσει την ιστορική δυναμική της» (βλ. σχετικό άρθρο στη σελ. 11 της «ΕΑ»).

Παρότι η στρατηγική του Ιστο-ρικού Συμβιβασμού ήταν σε ολο-φάνερη αντίθεση με τις θέσεις του Γκράμσι, το ΙΚΚ κατόρθωσε να πείσει μια ολόκληρη γενιά κο-μουνιστών ότι η εγκατάλειψη του σοσιαλισμού πήγαζε από τις επε-ξεργασίες του Γκράμσι.

2) Οι ιδέες του Γκράμσι για τις κοινωνικές συμμαχίες καθορίζο-νται από την προσήλωσή του στο «σκοπό». Το «ιστορικό μπλοκ», που αναζητά, δεν είναι το οποιο-δήποτε ισχυρό, που θα συγκρο-τηθεί όπως και θα οδηγήσει τη χώρα όπου. Η συγκρότηση της συμμαχίας μεταξύ των συγκε-ντρωμένων εργατών –κυρίως του Βορρά– με τους πολυπλη-θείς φτωχούς αγρότες –κυρίως του Νότου– είναι η κοινωνική συμμαχία που, κατά τον μεγάλο Σαρδηνό επαναστάτη, μπορούσε να αναλάβει το έργο της αντικαπι-ταλιστικής ανατροπής και της σο-σιαλιστικής αλλαγής στην Ιταλία.

Ευρύτητα;Έτσι, κατά τη γνώμη μου, είναι άστοχο, με βάση τις αναφορές στον Γκράμσι, να συζητάμε το ζή-τημα των κοινωνικών συμμαχιών με πρώτο κριτήριο την «ευρύτητα» (μπλοκ ευρύ, ευρύτερο, ευρύτατο κ.ο.κ.) ή κάποια ζητήματα –όσο σημαντικά– της συγκυρίας, με τη στενή και όχι την ιστορική κατανό-ηση του όρου (μπλοκ πατριωτικό, μπλοκ αντιμνημονιακό κ.ο.κ.).

Το ζήτημα που –πάντα κατά τη γνώμη μου– τίθεται, είναι το ερώτημα: Ποιες κοινωνικές δυ-νάμεις μπορούν να αναλάβουν το κολοσσιαίο έργο να σταματήσουν τη μνημονιακή καταστροφή και να οδηγήσουν τις εξελίξεις στην αντικαπιταλιστική-σοσιαλιστική

ανασυγκρότηση της κοινωνίας; Κάθε άλλη εκτίμηση (όπως π.χ. αυτές που επικεντρώνουν σε μια πλατιά αντιμνημονιακή συμμαχία με στόχο, γενικώς, την ανασυ-γκρότηση της χώρας) λογοδοτεί πολύ περισσότερο στον Τολιάτι και στον Μπερλινγκουέρ, παρά στον Γκράμσι.

3) Ανάλογα προσδιορισμένη, τα-ξικά και ιστορικά, είναι η αντίληψη του Γκράμσι για την ηγεμονία. Σε αντίθεση με τον Μακιαβέλι –που δίνει γενικές οδηγίες για το πώς κάθε φιλόδοξος μπορεί να επιχει-ρήσει να γίνει Ηγεμόνας– ο Γκάμσι αναζητά τους τρόπους για να γίνει η εργατική τάξη, το εργατικό κίνη-μα και το «κόμμα» τους, δηλαδή η Αριστερά, ηγεμονική, καθοριστι-κή δύναμη μέσα στις ευρύτερες μάζες των αγροτών, των φτωχών, των λαϊκών ανθρώπων.

Όσο και να φαίνεται προκλη-τικό, σε αυτό ακριβώς το σημείο ο Γκράμσι συνδέεται βαθύτα-τα με τον Λένιν: που έβλεπε ως απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσει το «κόμμα» να εκ-πληρώσει τους επαναστατικούς στόχους του, να λειτουργεί ως «βήμα» όλων των καταπιεσμένων, επιδιώκοντας να συνενώσει στη διεκδίκηση της σοσιαλιστικής ανατροπής όλη την ενέργεια που αναβλύζει από την καταπίεση των αγροτών, των εθνικών μειονοτή-των, των γυναικών, των θρησκευ-τικών μειονοτήτων κ.ο.κ.

Η διεκδίκηση της ηγεμονίας από την πλευρά της Αριστεράς ταυτίζεται με την απόπειρα να συνενωθούν όλα τα ρυάκια της αντίστασης στην εκμετάλλευση και στην καταπίεση, στην κοίτη του εργατικού κινήματος και στη ροή προς τη σοσιαλιστική απε-λευθέρωση.

Να ξαναδιαβάσουμε, λοιπόν, τον Γκράμσι. Μαζί με τον Λένιν, τον Τρότσκι, τη Ρόζα. Γιατί στο έργο τους θα βρούμε ιδέες απο-λύτως χρήσιμες στα κρίσιμα κα-θήκοντα που έρχονται κατά πάνω μας ολοταχώς.

Ο Γκράμσι και ο ΣΥΡΙΖΑ

Οι παρτιζάνοι απελευθερώνουν το Μιλάνο. Το μεγάλο κίνημα της ιταλικής Αντίστασης εξουδε-τερώθηκε στο όνομα της "δημοκρατικής συνύπαρξης" και της "ανασυγκρότησης της χώρας".

αριστερά • 7ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ20 Φλεβάρη 2013

Του Σπύρου Αντωνίου

Η εικόνα κατάρρευσης της δημόσι-ας υγείας, εξαιτίας της πολιτικής άγριων περικοπών που υλοποιεί

η συγκυβέρνηση στο όνομα των μνημο-νίων και του «εξορθολογισμού» των δαπα-νών, έχει σημάνει συναγερμό στον κόσμο του κινήματος και της Αριστεράς.

Καθημερινά πληθαίνουν σε όλη τη χώρα οι πρωτοβουλίες για την υπεράσπιση της δημόσιας υγείας, στις οποίες συσπειρώνο-νται εργαζόμενοι στα νοσοκομεία και στις υπόλοιπες δομές του ΕΣΥ, μαζί με επιτρο-πές αγώνα και συλλογικότητες κατοίκων, τοπικούς φορείς, δημοτικές παρατάξεις, κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς.

Υπενθυμίζουμε ότι εδώ και ένα μήνα περίπου έχει εκδοθεί και σχετική εγκύ-κλιος της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε τα μέλη του φορέα της ριζοσπαστικής Αριστεράς να πρωτοστατήσουν στη δη-μιουργία ενός μετώπου υπεράσπισης του δικαιώματος στην υγεία για όλους.

Επιτροπές ΑγώναΤα πρώτα βήματα σε αυτή την κατεύθυνση υλοποιούνται είτε με τη συμμετοχή του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ σε ομάδες εργασίας για τη δημόσια υγεία, στο πλαίσιο των δρα-στηριοτήτων των ΤΟ του ΣΥΡΙΖΑ, είτε μέσα από τη συγκρότηση πλατιών επιτροπών αγώνα ή συντονισμών, ειδικά σε περιοχές που νοσοκομεία καταργούνται ή υποβαθ-μίζονται (π.χ. ΓΝ Πατησίων, Παναγία Θεσ-σαλονίκης, Κέντρο Υγείας Πάρου).

Ταυτόχρονα, το ζήτημα της διάσωσης της δημόσιας υγείας αποτελεί ένα από τα πεδία παρέμβασης των δικτύων αλληλεγ-γύης και αντίστασης, σε συνδυασμό με τη δημιουργία κοινωνικών ιατρείων και φαρμακείων. Σε αυτό το πλαίσιο, το δίκτυο αλληλεγγύης και αντίστασης 7ου Διαμερί-σματος Αθήνας διοργανώνει ανοιχτή εκδή-λωση για την υγεία στις 26/2 και ώρα 6μμ στο Πολυδύναμο Κέντρο (Πανόρμου 59).

Την Τετάρτη 6/2 πραγματοποιήθηκε στο κεντρικό αμφιθέατρο του Αττικού

νοσοκομείου ευρεία σύσκεψη σωματεί-ων, τοπικών συλλόγων, κινήσεων, καθώς και εκπροσώπων δημοτικών παρατάξεων και πολιτικών κομμάτων για τα τεράστια προβλήματα λειτουργίας του Αττικού και τη γενική διάλυση της δημόσιας υγείας στις λαϊκές περιοχές της Δυτικής Αθήνας.

Ήδη προετοιμάζεται μια μέρα κινητοποί-ησης για τη δημόσια υγεία και τα δημόσια αγαθά στην περιοχή, στις αρχές Μαρτίου, ενώ το ανοιχτό συντονιστικού φορέων, που επεξεργάζεται το πλαίσιο και τα βασι-κά αιτήματα, προσανατολίζεται για:

* Πλατιά ενημέρωση του λαού της Δυτι-κής Αθήνας για την κατάσταση της υγείας και των νοσοκομείων στην περιοχής.

* Οργάνωση κινητοποιήσεων κάθε μορφής (εξορμήσεις, διαδηλώσεις, απεργίες) και παραστάσεις διαμαρτυρί-ας στη Β΄ ΔΥΠΕ και το υπουργείο Υγείας.

* Άμεση συγκρότηση κοινωνικών δο-μών ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για ανέργους, ανασφάλιστους και παιδιά φτω-χών οικογενειών, με αποφασιστική συμβο-λή των υγειονομικών της περιοχής.

ΕΟΠΥΥΜε τον ΕΟΠΥΥ σχεδόν χρεοκοπημένο και τους ασφαλισμένους να πληρώνουν όλο και πιο πολλά για εξετάσεις και συμμετο-χή σε θεραπείες και φάρμακα, η κυβέρ-νηση έχει βάλει στόχο να κλείσει το 90% των μονάδων του (πρώην ιατρεία ΙΚΑ). Αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα σημαίνει την κατεδάφιση της πρωτοβάθμιας περίθαλ-ψης. Ο κόσμος, για το πιο απλό πρόβλη-μα υγείας, θα αναγκάζεται να καταφύγει (όσοι έχουν ακόμα δουλειά και εισοδή-ματα) σε ιδιωτικά ιατρεία.

Οι ΤΟ ΣΥΡΙΖΑ Αγ. Αναργύρων-Καματε-ρού, Ιλίου, Πετρούπολης, αντιδρώντας στο κλείσιμο των ιατρείων του ΙΚΑ στην περιοχή τους, οργάνωσαν εξορμήσεις ενημέρωσης με προκήρυξη που καλού-σε τους ασφαλισμένους να παλέψουν για τη διασφάλιση της ομαλής λειτουρ-γίας του ΕΟΠΥΥ με κρατική χρηματοδό-τηση και πλήρη στελέχωση.

Κυβέρνηση και τρόικα κλείνουν νοσο-κομεία, καταργούν και συγχωνεύουν κλι-νικές και κρεβάτια ΜΕΘ, δεν προχωρούν στις αναγκαίες προσλήψεις προσωπικού, φέρνοντας γιατρούς και νοσηλευτές στα όριά τους, υποχρεώνουν τους εργαζόμε-νους να βάλουν το χέρι στην τσέπη για φάρμακα και νοσήλια. Είναι χαρακτηριστι-κό ότι από τα περίπου 900 ακριβά φάρμα-κα (αφορούν ασθένειες όπως ο καρκίνος και η σκλήρυνση κατά πλάκας) στη λίστα πλήρους κάλυψης θα παραμείνουν περί-που 230, ενώ για τα υπόλοιπα θα υπάρχει συμμετοχή των ασφαλισμένων.

ΑντίστασηΑδιαφορώντας για τις επιπτώσεις, καταρ-γούν κοινωνικές παροχές και παραδίδουν τα δημόσια αγαθά, όπως την Υγεία, στους επιχειρηματίες των ιατρικών και διαγνω-στικών κέντρων, των ΕΣΠΑ και της φο-ροαπαλλασσόμενης «ανάπτυξης». Ειδικά σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και ανερ-γίας, με παιδιά υποσιτισμένα, εκατοντά-δες χιλιάδες άνεργους και φτωχούς απο-κλεισμένους από την περίθαλψη, γίνεται εύκολα αντιληπτό πως αυτό που πλέον διακυβεύεται είναι ανθρώπινες ζωές.

Η μάχη για δημόσια και δωρεάν υγεία, η εξασφάλιση ότι θα υπάρχει απρόσκο-πτη πρόσβαση στην ιατρική φροντίδα, τις εξετάσεις και τα φάρμακα για όλους-ες, ανεξάρτητα από την κοινωνική και οικο-νομική τους κατάσταση, είναι επείγουσα ανάγκη. Οι μνημονιακές πολιτικές στην υγεία απειλούν ανοιχτά τις ζωές μας. Για τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, η συγκρότηση ενός μετώπου υπεράσπισης του δημό-σιου συστήματος υγείας (με μαζικές και εξωστρεφείς κινητοποιήσεις, με δράσεις αλληλεγγύης για τους υγειονομικούς που απεργούν και τους ανασφάλιστους που δεν έχουν ιατροφαρμακευτική πε-ρίθαλψη) πρέπει να είναι μόνιμο κομ-μάτι του αγώνα που δίνει ο κόσμος των αντιστάσεων και της Αριστεράς, για να ανατρέψει τη συγκυβέρνηση και τις πολι-τικές της εξαθλίωσης, του αυταρχισμού και της μείωσης του προσδόκιμου ζωής.

Του Μιχάλη Βεργίτση

Μ ε βάση τις σχετικές αποφάσεις της Π.Σ. της Κ.Ε. και της Γραμ-

ματείας του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν ήδη ξεκινήσει οι διαδικασίες για τη συγκρότηση των Νομαρχιακών Επιτροπών. Η διαδικασία έχει ήδη ολοκληρωθεί σε κάποιες περιο-χές (Α’ και Β’ Θεσσαλονίκης, Ηρά-κλειο, Φθιώτιδα , Φωκίδα κ.α.), αν και ο μεγαλύτερος αριθμός νο-μαρχιακών οργάνων αναμένεται να μπει σε αυτή τη διαδικασία το αμέσως επόμενο διάστημα.

Τα βασικά σημεία των σχετικών αποφάσεων είναι τα εξής:

1. Οι Νομαρχιακές Επιτροπές, που αναδεικνύονται, έχουν προ-σωρινό χαρακτήρα. Προσδιορίζε-ται άμεσα ότι θα υπάρξει κανονική διαδικασία εκλογής νομαρχιακών οργάνων μέχρι το τέλος του Ιού-νη. Προφανώς αυτή η διαδικασία

θα συνδεθεί με τις διεργασίες, τις απόψεις, τις τάσεις και τα κείμενα που θα κυκλοφορήσουν για το Ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.

2. Οι προσωρινές Νομαρχιακές Επιτροπές αναδεικνύονται από το σώμα των αντιπροσώπων κάθε πε-ριοχής, που είχαν εκλεγεί για την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη. Αυτό γίνεται αποδεκτό μόνο στη βάση της προσωρινότητας των νομαρχι-ακών οργάνων. Δεν θα μπορούσε να γίνει με αυτό τον τρόπο, αν μι-λούσαμε για κανονικά νομαρχιακά όργανα. Η συγκεκριμένη επιλογή γίνεται κυρίως για να αντιμετωπι-στεί άμεσα το κενό που υπάρχει, με δεδομένη την ανάγκη εξωστρέ-φειας και δραστηριοποίησης των οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Παράλ-ληλα δίνεται η δυνατότητα (εφό-σον κάτι τέτοιο επιλεγεί τοπικά) να υπάρξει διαδικασία κανονικής εκλογής των προσωρινών νομαρ-χιακών οργάνων (με τοπικές συ-

νελεύσεις, κυκλοφορία κειμένων, εσωτερική συζήτηση κλπ).

3. Το σώμα των αντιπροσώπων που συνέρχεται για να δρομολο-γήσει τις σχετικές διαδικασίες, συζητά και αποφασίζει για τη συ-γκρότηση των Νομαρχιακών Επι-τροπών και το άμεσο πρόγραμμα δράσης. Στις ως τώρα διαδικασίες που έχουν ολοκληρωθεί, το άμε-σο πρόγραμμα δράσης έχει υπο-βαθμιστεί εντελώς, μια έλλειψη που θα πρέπει οπωσδήποτε να καλυφθεί σε όλες τις επόμενες δι-αδικασίες. Χωρίς πρόγραμμα και σχέδιο δράσης, ο γραφειοκρατι-κός εκφυλισμός των οργάνων εί-ναι μια υπαρκτή απειλή.

4. Από την προσωρινή Νομαρ-χιακή Επιτροπή εκλέγεται συντο-νιστική Γραμματεία και από αυ-τήν ο Συντονιστής-στρια της Ν.Ε. Από την πλευρά μας θεωρούμε ότι θα ήταν πιο παραγωγικό (του-λάχιστον στην παρούσα φάση

που δεν έχουν προσδιοριστεί τα ακριβή καθήκοντα της συγκε-κριμένης αρμοδιότητας) να μην υπάρχει αυστηρά μονοπρόσωπη θέση συντονιστή, αλλά να γίνεται εναλλαγή μελών της Γραμματείας με διασφάλιση των όρων συλλο-γικότητας του οργάνου.

5. Η βασική κατεύθυνση της ανάδειξης των Νομαρχιακών Οργάνων είναι να εκφράζεται ο πλουραλισμός των πολιτικών από-ψεων, τάσεων και συνιστωσών που υπάρχουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Υπο-δεικνύεται λοιπόν η συναινετική έγκριση των Ν.Ε., με βάση και τις υπάρχουσες πολιτικές απόψεις που έχουν διατυπωθεί σε όλες τις πρόσφατες διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ. Στις περισσότερες των περιπτώσεων αυτό είναι εφικτό. Η αξιοποίηση του θεσμού του παρατηρητή μπορεί επίσης να βο-ηθήσει σε αυτή την κατεύθυνση. Οι δυνάμεις του Rp και της Αρι-

στερής Πλατφόρμας έχουν ούτως ή άλλως αποτυπώσει τις απόψεις τους, τις θέσεις τους για την πο-λιτική κατάσταση και τον ΣΥΡΙΖΑ (μέχρι και την πολύ πρόσφατη συ-νεδρίαση της Κ.Ε. στις 2-3/2/13). Όπου επιλεγεί μια μη συναινετική διαδικασία μπορούν να εκφρα-στούν και με ξεχωριστή εκλογική λίστα (πράγμα που δεν έχει γίνει ως τώρα, αλλά διαφαίνεται ότι θα γίνει στη Δυτική Αθήνα, χωρίς να είναι στην πρόθεση και επιλογή της Αριστερής Πλατφόρμας)

Σε κάθε περίπτωση, η χρησιμό-τητα των Νομαρχιακών Οργάνων θα κριθεί στην πράξη, στην ίδια τη ζωή. Στο αν θα μπορέσουν να συνεισφέρουν για να οργανωθεί η εξωστρέφεια, η ενεργοποίηση και η πολιτική και κινηματική δράση των τοπικών οργανώσεων και του κόσμου που εντάσσεται και προσβλέπει στον ΣΥΡΙΖΑ σαν δύναμη ανατροπής.

Να υψώσουμε ασπίδα προστασίας για τη δημόσια υγεία

Προσωρινές Νομαρχιακές Επιτροπές ΣΥΡΙΖΑ

Στη διεθνή συνάντηση του Rproject θα υπάρχει συζήτηση για τις επιπτώσεις

των μνημονίων στην Υγεία και τη δημιουργία του αναγκαίου μετώπου για την υπεράσπιση της δημόσιας υγείας.

Α ν η Ελλάδα είναι ο «αδύ-ναμος κρίκος» της Ευ-ρωζώνης, η ίδια η Ευρω-

ζώνη είναι ο «αδύναμος κρίκος» στην αλυσίδα των ιμπεριαλιστι-κών πόλων παγκόσμιας ισχύος. Πρέπει να εξετάσουμε αυτές τις δύο πραγματικότητες στη μετα-ξύ τους σχέση, για να βγάλουμε πολιτικά συμπεράσματα για τις προοπτικές της κρίσης, αλλά και για τις δυνατότητες, τις προοπτι-κές και τα καθήκοντα των κινη-μάτων και της Αριστεράς.

Η συζήτησή μας γίνεται σε μια συγκυρία που η Ευρωζώνη είναι σε ύφεση, ενώ το δημόσιο χρέος των χωρών-μελών της θα προ-σεγγίσει μεσοσταθμικά το 95% του ΑΕΠ, δημιουργώντας ένα κα-ταστροφικό μείγμα που θα βαθύ-νει την κρίση σε όλα τα επίπεδα.

Σε απάντηση στην κρίση, οι κυβερνήσεις και τα θεσμικά όρ-γανα της Ευρωζώνης προωθούν ένα σχέδιο πανευρωπαϊκής λιτό-τητας και ταυτόχρονα προσπα-θούν να ελέγξουν τον κίνδυνο ενός ανεξέλεγκτου «ντόμινο» από τραπεζική κατάρρευση ή κρατική χρεοκοπία. Για να μειώσουν τις πιθανότητες για το δεύτερο, δη-μιουργούν τους όρους για βάθε-μα της κρίσης.

Στην πλούσια συζήτηση που ήδη διεξάγεται, έχουν αναδειχτεί τα βασικά ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν:

1. Είναι η κρίση στην Ευρωζώνη προϊόν μιας λαθεμένης «αρχιτε-κτονικής»; Είναι εφικτή μια πολι-τική ενοποίηση μέσα στην κρίση ή σαν προϋπόθεση για έξοδο από αυτήν;

2. Το σχήμα «κέντρο-περιφέ-ρεια» είναι το κατάλληλο για να περιγράψουμε την πραγματικό-τητα της πανευρωπαϊκής λιτότη-τας και κρίσης, αλλά και του νέου καπιταλιστικού καταμερισμού

εργα-σίας που

δημιουργεί-ται στην Ευρω-

ζώνη και την ΕΕ;

3. Είναι το ευρώ ένα «απλό νόμισμα» και ποια είναι

η ταξική του αποστολή;

4. Μπορεί μια κυβέρνηση της Αριστεράς σε μια χώρα-μέλος να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα ανα-

τροπής της λιτότητας και ρήξης με το σύστημα, χωρίς μετωπική ρήξη με την Ευρωζώνη; Μια τέ-τοια μετωπική ρήξη είναι η προ-ϋπόθεση για την εφαρμογή ενός προγράμματος ανατροπής της λιτότητας ή το αποτέλεσμα της εφαρμογής του;

5. Στην περίπτωση της Ελλά-δας, είναι εφικτός ένας συμβι-βασμός με την τρόικα στη βάση ενός αριστερού προγράμματος ανατροπής των μνημονίων; Αν όχι, πώς πρέπει να χειριστεί η Αρι-στερά την αναπόφευκτη ρήξη;

6. Μπορεί η Ριζοσπαστική και Αντικαπιταλιστική Αριστερά στην Ευρώπη να μοιραστεί ένα κοινό σχέδιο πάλης ενάντια στην ΕΕ και την Ευρωζώνη του κεφαλαί-ου; Με ποιους στόχους, με ποιο σχέδιο, με ποιες κινηματικές και πολιτικές προϋποθέσεις;

Σας περιμένουμε λοιπόν σε μια συζήτηση όχι μόνο ενδιαφέρου-σα, αλλά και σημαντική.

Συντονιστής: Πάνος Κοσμάς (μέλος της Γραμματείας της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ).

Ομιλητές: Μισέλ Ισόν (Michel Husson, οικονομολόγος στο IRES, ινστιτούτο οικονομικών και κοινωνικών ερευνών και μέλος του επιστημονικού συμβουλίου της ATTAC, Γαλλία), Ντανιέλ Αλ-μπαρασίν (Daniel Albarracin, οι-κονομολόγος και κοινωνιολόγος, μέλος της οικονομικής επιτρο-πής της Συνομοσπονδίας των ερ-γατικών συνδικάτων Comisiones Obreras και μέλος της «Αντικαπι-ταλιστικής Αριστεράς», Ισπανία), Κώστας Λαπαβίτσας (καθηγητής στο SOAS, Πανεπιστήμιο του Λονδίνου), Φρανσουά Σαμπαντό (François Sabato, μέλος της ηγε-σίας του NPA, Γαλλία), Χρήστος Λάσκος (οικονομολόγος, καθη-γητής, μέλος της Συντονιστικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ).

Η Ριζοσπαστική και Αντικαπιταλιστική Αριστερά συζητάει στην Αθήνα

8 • αριστερά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ20 Φλεβάρη 2013

Διεθνής Συνάντηση 1-2-3 Μάρτη στο Πάντειο

«Η κρίση στην Ευρωζώνη: συμπεράσματα και

προοπτικές»

Θ α υ π ά ρ -

χουν ακόμα συζητήσεις για

την εκπαίδευση και την αποφυγή κα-

τάρρευσης της δημόσιας υγείας, καθώς και για το εργα-

τικό κίνημα και την οργάνωση των συνδικάτων από τα κάτω.

Δύο παράλληλες συζητήσεις το Σάββατο, 2 Μάρτη 2013

10.00-13.00

«Η εκπαίδευση στην εποχή της κρίσης»

Συντονιστής: Θόδωρος Αζούδης (Καθηγητής Δευτεροβάθμιας, μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ)

Ομιλητές: Τζέσε Σάρκεη (Αντιπρό-εδρος του συνδικάτου δασκάλων του Σικάγου, ΗΠΑ), Καμίλ Τζουβέ (Καθη-γήτρια Δευτεροβάθμιας, συνδικα-λίστρια της ομοσπονδίας Syndicale Unitaire, Γαλλία), Μάκης Σπαθής (Καθηγητής ΕΜΠ, Μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ).

Παρεμβάσεις: Άρης Μαρτινέλι

(Φοιτητής, μέλος του MPS - Κίνημα για το σοσιαλισμό, Ελβετία), Στάθης Κατσούλας (Συμβασιούχος εκπαι-δευτικός), Χρήστος Πιλάλης (Δά-σκαλος, Μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ), Χρήστος Σταυρακάκης (Φοιτητής ΕΜΠ), Ειρήνη Δαφέρμου (Διοικητικό προσωπικό Παντείου).

«Αγώνες για την υπεράσπιση της δημόσιας υγείας»

Συντονίστρια: Γιάννα Γαϊτάνη (Βου-λευτής, μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ).

Ομιλητές: Ραούλ Καμάργκο (Κίνη-μα ενάντια στη λιτότητα, Ισπανία),

προσκεκλημένος συνδικαλιστής από SUD solidaires (Γαλλία), Αντώνης Κα-ραβάς (Γιατρός, από 5μελή επιτροπή ΕΙΝΑΠ νοσοκομείου Ερυθρού Σταυ-ρού, μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ).

Παρεμβάσεις: Βιβή Πασχάλη (Γραμματέας σωματείου εργαζομέ-νων νοσοκομείου Ευαγγελισμού), Παναγιώτης Παπαγεωργίου (Γενικό Συμβούλιο ΠΟΕΔΗΝ), Γιάννης Καρα-μπίκας (Μέλος ΔΣ εργαζομένων νο-σοκομείου Παναγία), Αντώνης Κατρα-μαδάκης (Αντιπρόεδρος Πανελλήνιας Ομοσπονδίας ιατρικών επισκεπτών).

Και την Κυριακή, 3 Μάρτη 2013

10.30 – 13.00

«Το εργατικό κίνημα, τα συνδικάτα και η οργάνωση από τα κάτω»

Συντονίστρια: Κατερίνα Γιαννούλια (Μέλος της Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ, συνδικαλίστρια ΥΠΑΑΤ).

Ομιλητές: Τζιόρτζιο Κρεμάνσκι (Μέλος της ηγεσίας της FIOM - Ιτα-λική Ομοσπονδία Εργαζομένων στη Μεταλλουργία και ιδρυτικό μέλος της επιτροπής Debito No - Όχι στο χρέος, Ιταλία), Δέσποινα Κουτσού-μπα (Πρόεδρος συλλόγου Ελλήνων

Αρχαιολόγων, Γ.Σ. ΑΔΕΔΥ), Κριστιάν Μαγιό (Μέλος της ηγεσίας των SUD Solidaire, Γαλλία), προσκεκλημένος Συνδικαλιστής (Πορτογαλία).

Παρεμβάσεις: Λία Φράγκου (Συ-ντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματεί-ων, μέλος της Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ), Γιώτα Λαζαροπούλου (Πρόεδρος ΔΣ Συλ-λόγου Δανειζόμενου Προσωπικού Τραπεζικού Τομέα), Ψυκάκος Δικαίος (Μέλος της επιτροπής εργατικής πο-λιτικής του ΣΥΡΙΖΑ), Νάγια Νικολάου (ΔΣ ΕΚΑ, μέλος της Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ).

Η κυβέρνηση και η τρόικα επιταχύνουν τις διαδικασίες για το ολοκληρωτικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Δημόσιες εκτά-σεις και κτίρια, λιμάνια και αεροδρόμια και κυρίως οργανισμοί και επιχειρήσεις του ευ-ρύτερου δημόσιου τομέα, που διαχειρίζονται κοινωνικά αγαθά, όπως το νερό, το ρεύμα, η ενέργεια και οι συγκοινωνίες, ετοιμάζονται να χαριστούν σε κάθε λογής αετονύχηδες της αγοράς, για να βρουν άκοπα καινούργια πεδία κερδοφορίας.

Η διεθνής εμπειρία από ανάλογα γιγαντιαία προγράμματα ξεπουλήματος έχει αποδείξει ότι η μόνιμη κατάληξη τέτοιων διαδικασιών

είναι χειρότερες και ακριβότερες υπηρεσίες για τον κόσμο και χειρότερες εργασιακές σχέ-σεις για τους εργαζόμενους στις πρώην ΔΕΚΟ.

Το μπλοκάρισμα των ιδιωτικοποιήσεων και της εμπορευματοποίησης των δημόσιων αγαθών, οι εθνικοποιήσεις και η επαναφορά υπό δημόσιο έλεγχο επιχειρήσεων στρατη-γικής σημασίας, για την εξυπηρέτηση των αναγκών της κοινωνίας, αναμένεται να βρε-θούν στο επίκεντρο της συζήτησης με θέμα «Στοπ στις ιδιωτικοποιήσεις - Οι ανάγκες μας πάνω από τα κέρδη τους», που θα συντονίσει η βουλευτής Α’ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ, Μαρία Μπόλαρη.

Σε παραδείγματα ιδιωτικοποιήσεων και για τις αντιστάσεις που αναπτύχθηκαν στην Ευ-ρώπη, θα αναφερθούν ο Φρεντερίκ Μαντελίν (μέλος της ομοσπονδίας ταχυδρομικών και της ηγεσίας των Sud-Solidaires, Γαλλία), ο Μιγκέλ Ουρμπάν (Κίνημα ενάντια στη λιτότη-τα, Ισπανία) και ο Ρομπέρντο Φιρέντζε (μέλος της ηγεσίας των Milan USB, Ιταλία).

Στο ίδιο πάνελ θα βρεθούν ο Κώστας Μα-ριώγλου (μέλος ΔΣ ΕΥΑΘ), ως εκπρόσωπος του σωματείου που δίνει τη «μάχη του νε-ρού» στη Θεσσαλονίκη, και η Ελένη Πορτάλι-ου (Δημοτική Σύμβουλος Αθήνας), με εμπλο-κή στα κινήματα υπεράσπισης των δημόσιων

«Στοπ στις ιδιωτικοποιήσεις - Οι ανάγκες μας πάνω από τα κέρδη τους»

Μ έσα στο πλαίσιο της πιο βα-θιάς διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης, μέσα στο πλαίσιο της

ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, οι αντιφάσεις και τα αδιέξοδα της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής ξεπηδούν και περιορίζουν δραματικά τα περιθώρια των πολιτικών ελιγμών διαχείρισης, καθώς και των κοι-νωνικών συναινέσεων. Όλες οι δήθεν δι-αφορετικές εκδοχές διαχείρισης, που για δεκαετίες εναλλάσσονται στην εξουσία στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες με-ταξύ δεξιάς και κεντροαριστεράς, έχουν σήμερα ξεκάθαρα τον ίδιο παρονομαστή: το χτύπημα στον κόσμο της εργασίας, στα εργασιακά δικαιώματα, στους μισθούς και τις συντάξεις, στο ίδιο το δικαίωμα στη δουλειά, στο κοινωνικό κράτος, στους όρους της ζωής της κοινωνικής πλειοψη-φίας, στην ίδια τη δημοκρατία.

Στην Ελλάδα, που αποτελεί προχω-ρημένο παράδειγμα επιβολής της πιο σκληρής και αδιέξοδης λιτότητας στα πλαίσια της ευρωπαϊκής νεοφιλελεύθε-

ρης στρατηγικής για την κρίση, έχει εξε-λιχθεί αντίστοιχα και η εικόνα του πολιτι-κού σκηνικού: δεξιά και κεντροαριστερά έχουν συγχωνευτεί σ’ ένα μπλοκ εξουσί-ας με δεξιό έως ακροδεξιό πρόσημο και υλοποιούν από κοινού τις καταστροφι-κές για την κοινωνική πλειοψηφία μνη-μονιακές επιλογές.

Πριν από την κρίση η «κόκκινη γραμ-μή» της μαζικής ριζοσπαστικής, αντικα-πιταλιστικής αριστερής πολιτικής ήταν η απόρριψη στη συμμετοχή σε κυβερνή-σεις συνεργασίας με τη σοσιαλδημοκρα-τία, η απόρριψη της «κεντροαριστεράς».

Σήμερα, μέσα στη δίνη της κρίσης που αναζωπυρώνει τις κοινωνικές αντι-στάσεις και οξύνει την ταξική πάλη, ανα-δεικνύεται στην Ελλάδα μια νέα εκδοχή μαζικής ριζοσπαστικής αριστερής πολι-τικής: ο στόχος για «κυβέρνηση της Αρι-στεράς» σαν απάντηση σε όλο το μνημο-νιακό, αστικό πολιτικό μπλοκ.

Ποια πρέπει να είναι η στάση των αντι-καπιταλιστών απέναντι σ’ αυτή τη δυνατό-

τητα; Ποιοι είναι οι όροι και οι προϋποθέ-σεις για την «κυβέρνηση της Αριστεράς»; Ποιο είναι το περιεχόμενο μιας τέτοιας κυβέρνησης; Πώς ορίζεται ο μεταβατικός της χαρακτήρας; Μπορεί να γενικευτεί η «ελληνική εμπειρία» και ποιες άλλες επι-λογές υπάρχουν για τη ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική Αριστερά στην Ευρώπη και διεθνώς εντός της κρίσης;

Η συζήτηση «Πολιτικές επιλογές της Ριζοσπαστικής και Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς - κινήματα ανατροπής και ο στόχος για την “κυβέρνηση της Αριστε-ράς”», που θα διεξαχθεί το Σάββατο, 2 Μάρτη 2013 στα πλαίσια της διεθνούς συνάντησης, θα επιχειρήσει να δώσει απαντήσεις στις σύγχρονες προκλήσεις, αλλά και ευκαιρίες για τη μαζική ριζοσπα-στική και αντικαπιταλιστική Αριστερά, για τη σύγχρονη σοσιαλιστική προοπτική.

Συντονιστής: Γιώργος Σαπουνάς (Μέ-λος της γραμματείας της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ)

Ομιλητές: Παναγιώτης Λαφαζάνης (Μέλος γραμματείας της Κ.Ε., Κοινοβου-

«Πολιτικές επιλογές της Ριζοσπαστικής και Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς - Κινήματα ανατροπής και ο

στόχος για την “κυβέρνηση της Αριστεράς”»

Παρασκευή 1/3

Η Ριζοσπαστική και Αντικαπιταλιστική Αριστερά συζητάει στην Αθήνα

αριστερά • 9ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ20 Φλεβάρη 2013

Διεθνής Συνάντηση 1-2-3 Μάρτη στο Πάντειο Η διαδικασία που ονομά-

στηκε «αραβική άνοιξη», έχει συμπληρώσει δύο

χρόνια και συνεχίζεται σε όλο τον αραβόφωνο κόσμο, από την Τυνη-σία ως το Μπαχρέιν. Οι εργατικές κινητοποιήσεις και το αίτημα για «ψωμί και κοινωνική δικαιοσύνη» ακυρώνουν τους ευσεβείς πόθους των ιμπεριαλιστών (και τις αντί-στοιχες ανησυχίες μερίδας της Αρι-στεράς) ότι οι εξεγέρσεις αυτές θα έχουν την ίδια κατάληξη με εκείνες του 1989 στην Ανατολική Ευρώπη.

Η επιμονή των κινημάτων να δι-αδηλώνουν ενάντια στις ισλαμικές κυβερνήσεις σε Τυνησία και Αίγυ-πτο ακυρώνουν τις προβλέψεις για «ισλαμικό χειμώνα». Η τεράστια κοινωνική δυναμική, που απελευ-θέρωσαν οι ανατροπές των δικτα-τόρων, ούτε θα εξαφανιστεί, ούτε θα ενσωματωθεί εύκολα. Ο αραβι-κός κόσμος ζει τη δικιά του «μετα-πολίτευση», σε μια εποχή βαθιάς κρίσης του καπιταλισμού.

Αυτός ο συνδυασμός δημιουργεί εκρηκτικές συνθήκες, όσο οι αντι-φάσεις δεκαετιών, που γέννησαν την αραβική άνοιξη, μένουν άλυ-τες, η σύγκρουση θα συνεχίζεται. Ο αραβικός κόσμος έχει μπει σε μια τελείως διαφορετική ιστορική περί-οδο που δεν έχει προηγούμενο.

Σε αυτή τη διαδικασία, στα τε-λευταία δύο χρόνια το αιγυπτιακό κίνημα παίζει το ρόλο της «ατμομη-χανής». Ανέτρεψε τον Μουμπάρακ, υποχρέωσε το Στρατιωτικό Συμβού-λιο να αποτραβηχτεί στο παρασκή-νιο και δίνει μεγάλες μάχες ενάντια στην κυβέρνηση Μόρσι. Στα με-σοδιαστήματα, συγκλονίζεται από αδιάκοπους απεργιακούς αγώνες.

Είναι το πιο προχωρημένο παρά-δειγμα επανάστασης που αποκτά πολιτική και κοινωνική «διάρκεια» και αυτή η εμπειρία έχει σημασία για όλη την περιοχή, καθώς η Αίγυ-πτος είναι ιστορικά η «ναυαρχίδα» του αραβικού κόσμου.

Τις εμπειρίες του αιγυπτιακού κινήματος και τις προσπάθειες της

ριζοσπαστικής Αριστεράς να ενι-σχυθεί και να παίξει κεντρικό ρόλο στην επανάσταση θα μας μεταφέ-ρει ο Μουσταφά Άλι, μέλος των Επαναστατών Σοσιαλιστών, που έχουν βρεθεί στην πρώτη γραμμή κάθε σύγκρουσης, από την 25η Γε-νάρη του 2011 μέχρι σήμερα.

Ο αιγυπτιακής καταγωγής Άχ-μεντ Σόκι, ηγετικό στέλεχος της ISO (ΗΠΑ), παρακολουθεί στενά τις προσπάθειες του κινήματος και της Αριστεράς στην Αίγυπτο εδώ και χρόνια, ενώ έζησε από κοντά τις μέρες του ξεσηκωμού ενάντια στον Μουμπάρακ.

Ο Ζιλμπέρ Ασκάρ είναι ένας από τους πιο διακεκριμένους αγωνι-στές διανοούμενους της αραβικής Αριστεράς, αρθρογραφεί χρόνια για τις εξελίξεις στην περιοχή και μέσα στο 2013 θα κυκλοφορήσει το νέο βιβλίο του για τις αραβικές επαναστάσεις.

Ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου παρακολουθεί συστηματικά και αρθρογραφεί για τη Μέση Ανατο-λή και τις εξελίξεις, που έχει ζήσει σε μεγάλο βαθμό από κοντά, συμ-μετέχοντας σε δεκάδες αποστολές και συναντώντας από κοντά τους πρωταγωνιστές των γεγονότων στην περιοχή.

Η συζήτηση για τις αραβικές εξεγέρσεις έχει μεγάλη σημασία να μεταφερθεί στην Ευρώπη και να γίνει με σοβαρότητα. Αν και οι τοπικές ιδιαιτερότητες παίζουν σημαντικό ρόλο, οι επαναστά-σεις δεν είναι «αραβικό φαινό-μενο». Αποτελούν κομμάτι του διεθνούς κινήματος αντίστασης. Αιτία των εξεγέρσεων είναι η κα-πιταλιστική κρίση και η ταξική ανισότητα.

Η αραβική Αριστερά και το αρα-βικό κίνημα έχουν συσσωρεύσει σε δύο χρόνια έναν αξεπέραστο πλού-το εμπειριών, που είναι πολύτιμος για τους αγωνιστές στην Ευρώπη, καθώς αντίστοιχου μεγέθους ιστο-ρικές ανατροπές κυοφορούνται και στο «δυτικό κόσμο».

«Η καρδιά των αραβικών εξεγέρσεων χτυπάει

στην Αίγυπτο»

Αρχαιολόγων, Γ.Σ. ΑΔΕΔΥ), Κριστιάν Μαγιό (Μέλος της ηγεσίας των SUD Solidaire, Γαλλία), προσκεκλημένος Συνδικαλιστής (Πορτογαλία).

Παρεμβάσεις: Λία Φράγκου (Συ-ντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματεί-ων, μέλος της Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ), Γιώτα Λαζαροπούλου (Πρόεδρος ΔΣ Συλ-λόγου Δανειζόμενου Προσωπικού Τραπεζικού Τομέα), Ψυκάκος Δικαίος (Μέλος της επιτροπής εργατικής πο-λιτικής του ΣΥΡΙΖΑ), Νάγια Νικολάου (ΔΣ ΕΚΑ, μέλος της Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ).

ΠληροφορίεςΟι συζητήσεις της Διεθνούς Συνάντησης της Ριζοσπαστικής και Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς θα πραγματοποιηθούν στους χώρους του Πάντειου Πανεπιστημίου, που βρίσκεται στη Λεωφόρο Συγγρού 136. Μπορείτε να φτάσετε εκεί με τα λεωφορεία 040, 106, 126, 134, 135, 136, 137, 450, 550, Α2, Β2, Ε2, Ε22, Ε90, με τα τρόλεϊ 1, 5, 22, 23 και με το Μετρό (στάση Συγγρού-Φιξ).

Όλες οι συζητήσεις θα καλυφθούν από άμεση, σύγχρονη μετάφραση μέσω του

συστήματος ALIS, που χρησιμοποιεί τη ραδιοφωνική μπάντα των FM. Θα υπάρ-χουν διαθέσιμα ραδιοφωνάκια, αλλά επίσης όσοι και όσες διαθέτουν κινητό τηλέφωνο με ραδιόφωνο, θα μπορούν να εξυπηρετηθούν.

Στο χώρο θα λειτουργεί μπαρ με ροφήμα-τα, αναψυκτικά, χυμούς και σνακ, καθώς επίσης θα λειτουργεί και εστιατόριο με πλήρη γεύματα.

Θα υπάρχει ενημερωμένο βιβλιοπωλείο με πολλούς τίτλους θεωρητικών, ιστορικών, πολιτικών και λογοτεχνικών βιβλίων από τη σκοπιά της Αριστεράς και των κινημάτων.

Για τους πολύ μικρούς μας φίλους θα υπάρχει «παιδικός σταθμός», για να περάσουν την ώρα τους παίζοντας, όταν οι γονείς θα παρακολουθούν τις συζητήσεις.

Η διοργάνωση του διεθνούς τριημέρου χρειάζεται και τη δική σας ενίσχυση. Βοηθήστε να καλυφθεί μέρος των εξόδων: κατάθεση στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος 109/618539-82 Σωτήριος Μάρταλης ή διαδικτυακά μέσω του paypal.

Περισσότερες πληροφορίες στα τηλ. 210.3306286 και 215.5600330 .

Σε παραδείγματα ιδιωτικοποιήσεων και για τις αντιστάσεις που αναπτύχθηκαν στην Ευ-ρώπη, θα αναφερθούν ο Φρεντερίκ Μαντελίν (μέλος της ομοσπονδίας ταχυδρομικών και της ηγεσίας των Sud-Solidaires, Γαλλία), ο Μιγκέλ Ουρμπάν (Κίνημα ενάντια στη λιτότη-τα, Ισπανία) και ο Ρομπέρντο Φιρέντζε (μέλος της ηγεσίας των Milan USB, Ιταλία).

Στο ίδιο πάνελ θα βρεθούν ο Κώστας Μα-ριώγλου (μέλος ΔΣ ΕΥΑΘ), ως εκπρόσωπος του σωματείου που δίνει τη «μάχη του νε-ρού» στη Θεσσαλονίκη, και η Ελένη Πορτάλι-ου (Δημοτική Σύμβουλος Αθήνας), με εμπλο-κή στα κινήματα υπεράσπισης των δημόσιων

χώρων, την ώρα που η συγκυβέρνηση έχει «βγάλει στο σφυρί» το Ελληνικό, όλη την πα-ράκτια ζώνη της Αττικής και εκατοντάδες άλ-λες εκτάσεις.

Στην κουβέντα που θα ακολουθήσει, θα αναδειχτούν οι πτυχές της απαξίωσης και του κλεισίματος δημόσιων φορέων και οργανι-σμών με παρεμβάσεις του βουλευτή Β’ Αθή-νας του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Στρατούλη (πρώην πρόεδρος των εργαζομένων του ΟΤΕ) και του Χάρη Σμυρνιώτη (πρόεδρος συνδικάτου ερ-γαζομένων ΙΓΜΕ).

Για την παράδοση των δομών της τοπικής

αυτοδιοίκησης (διαχείριση απορριμμάτων, κοινωνικές υπηρεσίες) στους ιδιώτες, τι αυτό συνεπάγεται για τους δημότες και τους αγώνες των εργαζομένων στους δήμους θα μιλήσουν ο Νίκος Αδαμόπουλος (μέλος ΕΕ ΠΟΕ-ΟΤΑ) και ο Χρήστος Καπάταης (Περιφε-ρειακός Σύμβουλος Αττικής).

Για το εργασιακό καθεστώς της ενοικίασης εργαζομένων, που επεκτείνεται σε πολλούς τομείς του δημοσίου, θα μιλήσει ο Κώστας Νικολάου (Πρόεδρος Συλλόγου Εργαζομέ-νων Εθνοντάτα). Από το Rproject θα παρέμ-βει επίσης ο Πέτρος Ψαρρέας (μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ).

«Στοπ στις ιδιωτικοποιήσεις - Οι ανάγκες μας πάνω από τα κέρδη τους»

Μ προστά στην άνοδο του φασιστικού κινδύνου σε μια σειρά χώρες της Ευρώπης και με τη ναζιστική Χρυσή Αυγή να αποτελεί το «μακρύ χέρι» του συστήματος

στην Ελλάδα, η κυβέρνηση Σαμαρά υιοθετεί όλο και πιο ακροδε-ξιά ρητορεία και καταφεύγει στον αυταρχισμό, για να στοχοποιή-σει τους εργατικούς-λαϊκούς αγώνες και την Αριστερά.

Στη συζήτηση με τίτλο «Η πάλη ενάντια στη φασιστική απει-λή σε Ελλάδα και Ευρώπη», που θα συντονίσει ο Άρης Βασιλό-πουλος (μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ), ευρωπαίοι αντιφασίστες-τριες όπως ο Ντέιβιντ Λαντάου (Μέλος της Ένωσης Ενάντια στο Φασισμό, Βρετανία), η Σαμπίνε Φρίντριτσεν (Αντιφασίστρια ακτιβίστρια από το Αμβούργο, Γερμανία) ο Σεμπαστιέν Σατιλόν (Αντιφασιστικό, αντιρατσιστικό κίνημα, συνδικαλιστής των SUD-rail, Σιδηροδρομικοί, Γαλλία) θα μεταφέρουν εικόνες και διδάγματα της αντιφασιστικής δράσης από τις χώρες τους, ενώ ο καθηγητής κοινωνιολογίας Μπίρ Αλέν (Πανεπιστήμιο της Franche-Comté, Γαλλία) και ο Αντρέας Καρίτζης (μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ και του Δ.Σ. του Ινστιτούτου Ν. Πουλαντζάς) θα προσπαθήσουν να εξηγήσουν την άνοδο της ακροδεξιάς μέσα στο περιβάλλον της κρίσης.

Για την τακτική του αντιφασιστικού κινήματος, τη Χρυσή Αυγή, τα προβλήματα των μεταναστών και την απόκρουση του ρατσισμού και του φασισμού στις γειτονιές, τους χώρους δουλειάς και τα σχολεία μας, θα τοποθετηθούν ο Θανάσης Κούρκουλας (Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό», Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών, μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ), ο Μάριος Διονέλλης (δημοσιογράφος), ο Ανρί Κασόνγκο (Ακσιόν Κογκό), ο Νίκος Αναστασιάδης (εκπαιδευτικός Δευτεροβάθμιας, αντι-φασιστικές δράσεις στην εκπαίδευση) και ο Τάκης Γιαννόπου-λος (ΑΝΤΙΝΑΖΙ ΖΟΝΕ-YRE).

«Η πάλη ενάντια στη φασιστική απειλή σε Ελλάδα και Ευρώπη»

τητα; Ποιοι είναι οι όροι και οι προϋποθέ-σεις για την «κυβέρνηση της Αριστεράς»; Ποιο είναι το περιεχόμενο μιας τέτοιας κυβέρνησης; Πώς ορίζεται ο μεταβατικός της χαρακτήρας; Μπορεί να γενικευτεί η «ελληνική εμπειρία» και ποιες άλλες επι-λογές υπάρχουν για τη ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική Αριστερά στην Ευρώπη και διεθνώς εντός της κρίσης;

Η συζήτηση «Πολιτικές επιλογές της Ριζοσπαστικής και Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς - κινήματα ανατροπής και ο στόχος για την “κυβέρνηση της Αριστε-ράς”», που θα διεξαχθεί το Σάββατο, 2 Μάρτη 2013 στα πλαίσια της διεθνούς συνάντησης, θα επιχειρήσει να δώσει απαντήσεις στις σύγχρονες προκλήσεις, αλλά και ευκαιρίες για τη μαζική ριζοσπα-στική και αντικαπιταλιστική Αριστερά, για τη σύγχρονη σοσιαλιστική προοπτική.

Συντονιστής: Γιώργος Σαπουνάς (Μέ-λος της γραμματείας της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ)

Ομιλητές: Παναγιώτης Λαφαζάνης (Μέλος γραμματείας της Κ.Ε., Κοινοβου-

λευτικός εκπρόσωπος ΣΥΡΙΖΑ), Ολιβιέ Μπεζανσενό (Μέλος της ηγεσίας του NPA-Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα, Γαλ-λία), Ζοζέ Μαρία Ατέντας (Μέλος της ηγεσίας της «Αντικαπιταλιστικής Αριστε-ράς», Ισπανία), Αντώνης Νταβανέλλος (Μέλος της γραμματείας της Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ)

Παρεμβάσεις: Τζιόρτζιο Κρεμάσκι (Μέλος της ηγεσίας της FIOM -Ιταλική Ομοσπονδία Εργαζομένων στη Μεταλ-λουργία και ιδρυτής μέλος της επιτρο-πής Debito No - Όχι στο χρέος, Ιταλία), Νίκος Γαλάνης (Μέλος πρωτοβουλίας των 1.000, Παρέμβαση), Νάσος Ηλιό-πουλος (Γραμματέας Νεολαίας ΣΥΝ), Γιάννης Αλμπάνης (Μέλος της Κ.Ε. ΣΥ-ΡΙΖΑ), Άχμετ Σόκι (Ηγετικό στέλεχος του ISO - Διεθνιστική Σοσιαλιστική Ορ-γάνωση και εκδότης του περιοδικού «International Socialist Review», ΗΠΑ), Πάνος Λάμπρου (Μέλος γραμματείας της Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ), Τσάρλς Αντρέ Ιντρί (Ηγετικό στέλεχος του MPS - Κίνημα για το σοσιαλισμό, Ελβετία).

«Πολιτικές επιλογές της Ριζοσπαστικής και Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς - Κινήματα ανατροπής και ο

στόχος για την “κυβέρνηση της Αριστεράς”»

Σάββατο 2/3 Κυριακή 3/3

10 ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ20 Φλεβάρη 2013

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρ-τητη δράση της εργατικής τάξηςΟι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινω-νία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινω-νικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμόΟ καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δρά-ση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή.

Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λει-τουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμόσε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα»Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακό-μα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απομόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργα-τικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρ-σεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών.

Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπε-λευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπίεση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπεριαλι-σμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σε-ούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού,

ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπη-λία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υπο-στηρίζουμε το σύνθημα Έλληνες και Tούρ-κοι εργάτες ενωμένοι.

Eίμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μει-ονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα μέτρα αστυνόμευσης των μεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ της εργατικής πρωτοπορίαςH εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμέ-νους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργα-νωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμή-ματα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατι-κή προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μα-ζικούς αγώνες. Eίμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά παλεύει γιαΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ»Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΕΚΔΟΤΗΣ: Γιάννης Χαριτόπουλος

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Αντώνης Νταβανέλλος

ΕΚΤΥΠΩΣΗ: ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε.

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζομενών 1-3, Τ.Κ. 10440 ΑΘΗΝΑEπικοινωνία: τηλ: 210-3306286, e-mail: sidaxi@dea.org.gr , Fax: 210-3303566

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ:• Εξάμηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ

Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδρομή σας στο λογαριασμό 109/618539-82 της Εθνικής Τράπεζας.

Επικοινωνήστε μαζί μας:

www.

dea.

org.

gr

ΑΘΗΝΑ: Εξάρχεια 6909009815 ● Γκύζη 6957500105 ● Αμπελόκηποι 6973005569 ● Πετράλωνα 6974018716 ● Νέος Κόσμος

6985749304 ● Παγκράτι 6974793603 ● Κυψέλλη-Αγ.Παντελεήμονας 6957500101 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Νέα Ιωνία 6972036692 ● Χαλάνδρι

6974972217 ● Μαρούσι 6978641672 ● Ν. Ηράκλειο 6945498732 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Άλιμος 6945754555 ● Γλυφάδα 6944548787 ● Άγ.

Δημήτριος-Μπραχάμι 6932566460 ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Περιστέρι 6977710683 ● Αγ. Ανάργυροι 6936899442 ● Ίλιον 6957500102

● Χαϊδάρι 6974701829 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ: Ζωγράφου 6937271330 ● Βύρωνας 6972318747 Λαύριο 6979925065

ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6944810156 ● Σαλαμίνα 6973376378

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ● 5ο Διαμέρισμα 6972814199 ● Τούμπα 6995270465 ● Δυτικές Συνοικίες 6979942083

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ: Καλαμάτα 6932422501 ● Πάτρα 6973235894 ● Αγρίνιο 6974473540 ● Βόλος 6979459034 ● Ρέθυμνο 6932008743 ● Ηράκλειο 6976332197 ● Ιεράπετρα 6976786326 ● Γιάννενα 6945704488 ● Βέροια 6977684341 ● Κοζάνη 6934374825 ● Λιβαδειά 6948364232

● Κομοτηνή 6907843752

Ιδρύσαμε τον ΣΥΡΙΖΑ ΥΠΑΑΤ-Φορέων-Περιφερειακών Δομών

Της Κατερίνας Γιαννούλια

Την Κυριακή 17/2, στα κεντρικά γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ(Βαλτετσίου) κάναμε ένα βήμα το οποίο σχεδιά-ζαμε καιρό: φτιάξαμε ένα νέο ΣΥΡΙ-ΖΑ στο χώρο του Υπουργείου Αγρο-τικής Ανάπτυξης και Τροφίμων (ΥΠΑΑΤ), μαζί με τους εποπτευό-μενους φορείς του (ιδιωτικού και δημοσίου δικαίου) και τις περιφε-ρειακές υπηρεσίες που σχετίζονται με τη γεωργία.

Πολλοί συνάδελφοι είχαμε ήδη συναντηθεί σε σειρά αγώνων. Δημιουργήσαμε καινούρια συν-δικαλιστική παράταξη (με ΣΥΡΙ-ΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ανένταχτους) στον ενιαίο σύλλογο εργαζομένων στο ΥΠΑΑΤ, προσπαθήσαμε να συντο-νιστούμε με τους συναδέλφους από τους εποπτευόμενους φορείς και να ξεκουνήσουμε τα σωματεία μας για κοινή δράση, βρεθήκαμε ξανά με συναδέλφους από την πε-ριφέρεια. Στις δύο προηγούμενες εκλογικές μάχες εμφανιστήκαμε ως ΣΥΡΙΖΑ και οργανώσαμε συζη-τήσεις στο χώρο μας.

Μετά από αυτά και με συνειδητή

απόφαση να μην ιδρύσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ μας πριν τη συνδιάσκεψη, για να είναι με πραγματικό περιε-χόμενο και όχι εστιασμένος στην εκλογή αντιπροσώπων, προχωρή-σαμε στην ιδρυτική συνέλευση.

Πολλοί συνάδελφοι και συνα-δέλφισσες αφιέρωσαν χρόνο και ενεργητικότητα, ήρθαμε σε επαφή με συναδέλφους που αλλιώς δεν θα συναντούσαμε, οργανώσαμε περιοδείες και συγκεντρώσεις σε διάφορα κτίρια του ΥΠΑΑΤ, στον ΟΠΕΚΕΠΕ, τον ΕΦΕΤ, με τη συμ-μετοχή στελεχών μας από τον εργατικό τομέα (Γρ. Καλομοίρης) και βουλευτών μας (Δημ. Γελα-λής), διαδώσαμε το σκεπτικό της αναγκαιότητας ενός ΣΥΡΙΖΑ στο

χώρο δουλειάς μας και συγχρόνως προπαγανδίσαμε την απεργία στις 20/2, ως παράδειγμα δράσης που χρειάζεται να οργανώσουμε και να επικεντρωθούμε.

Ανταμειφθήκαμε την Κυριακή, γιατί για πρώτη φορά στο χώρο μας βρεθήκαμε αποφασισμένοι πολι-τικά να δουλέψουμε, σπάζοντας το συντεχνιασμό. Ήμασταν γεω-τεχνικοί, μηχανικοί, οικονομικοί, διοικητικοί, από μεγάλο φάσμα εργασιακών χώρων. Από τα κεντρι-κά του ΥΠΑΑΤ, από την οικονομική υπηρεσία, τη διεύθυνση τεχνικών μελετών, τη Βιολογική Γεωργία, από τον ΟΠΕΚΕΠΕ, τον ΕΛΓΟ-ΔΗ-ΜΗΤΡΑ, τον ΕΛΓΑ, τον ΕΦΕΤ, από την Περιφέρεια Αττικής, Δυτικής και Ανατολικής Αττικής. Και έχου-με κι άλλους συναδέλφους που θα συμπορευτούν οργανωμένα και συλλογικά.

Χαιρετισμούς και ομιλίες εί-χαμε από το βουλευτή Βαγγέλη Αποστόλου, τη συντονίστρια του τμήματος Αγροτικής Πολιτικής Ειρήνη Κατσινοπούλου, το μέλος της Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ Γιώργο Νικολακάκη.

Με ταυτόχρονες εξορμήσεις σε δεκάδες εφορίες της Αττι-κής (Α’, Δ’, ΙΔ’, ΙΘ’ Αθηνών, Αγ. Αναργύρων, Βύρωνα, Γλυφά-δας, Ε’ Πειραιά, Μενιδίου, Ν. Ιωνίας, Ν. Σμύρνης, Παλλήνης, Σαλαμίνας) συνεχίστηκαν, την Πέμπτη 14/2, οι παρεμβάσεις ενάντια στα χαράτσια και τη φοροληστεία.

Όλες τις προηγούμενες ημέ-ρες, σε ακόμα περισσότερες περιοχές μέλη επιτροπών αγώ-να και συνελεύσεων κατοίκων, με ντουντούκες και προκηρύ-ξεις καλούσαν τον κόσμο να αρνηθεί να πληρώσει τα άδικα χαράτσια και να παλέψει ενά-ντια στην κυβέρνηση και τις πολιτικές που εξοντώνουν τα λαϊκά στρώματα, προς όφελος των δανειστών και των τραπε-ζιτών. Σε αρκετές περιπτώσεις επιδιώχθηκε και επικοινωνία με τους εφοριακούς υπαλλήλους, οι οποίοι φαίνεται να κατανο-ούν την ανέχεια και το υπέρο-γκο της φορολόγησης των νοι-κοκυριών.

Ενώ πολλαπλασιάζεται το ποσοστό του κόσμου που αδυ-νατεί να πληρώσει τους δυ-σβάσταχτους φόρους, καθώς η ανεργία και η φτώχεια καλ-πάζουν, η κυβέρνηση απειλεί με κατασχέσεις για ληξιπρόθε-σμες οφειλές ή στην καλύτερη περίπτωση προτείνει «διακανο-νισμούς» σε δόσεις.

Μοναδική απάντηση σε αυτή την πρόκληση είναι η συνέχιση των παρεμβάσεων και ο συντο-νισμός όλων των πρωτοβουλιών «Δεν Πληρώνω» παράλληλα με την υπεράσπιση κάθε αδύναμου απέναντι στη ΔΕΗ και την εφο-ρία. Μόνο με τη συλλογική μας δράση μπορούμε να σπάσουμε το φόβο και να δημιουργήσου-με ένα μαζικό ρεύμα πολιτικής ανυπακοής, που θα κάνει πράξη το σύνθημα «Κανείς μόνος του στην κρίση. Δεν πληρώνουμε τα χαράτσια και το χρέος τους».

Σε αυτή την κατεύθυνση οργα-νώνεται νέα συνάντηση των συλ-λογικοτήτων ενάντια στα χαρά-τσια, την ερχόμενη Κυριακή 24/2.

Μέρα κοινής δράσης ενάντια

στη φοροληστεία

ιστορία • 11ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ20 Φλεβάρη 2013

Ο «ιστορικός συμβιβασμός»

Της Κατερίνας Παρδάλη

H πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για κυβέρνηση της Αριστε-ράς τόσο προεκλογικά

όσο και μετεκλογικά, έχει προκα-λέσει συζητήσεις. Τα αποτελέσμα-τα των εκλογών της 17ης Ιούνη και η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, φούντωσαν τη συζήτηση για τη σχέση Αριστε-ράς και κοινοβουλίου, Αριστεράς και Κράτους, Αριστεράς και κινη-μάτων και –κυρίως- την τακτική και την στρατηγική της απέναντι σ’αυτά. Ο «ιστορικός συμβιβα-σμός» του μεγαλύτερου ΚΚ στην Ευρώπη, του Ιταλικού Κομμουνι-στικού Κόμματος (ΙΚΚ, PCI), έχει πολλά να μας διδάξει –δυστυχώς προς αποφυγην…

Στις 11 Σεπτέμβρη του 1973 ο «Χιλιανός δρόμος προς τον σο-σιαλισμό» με κοινοβουλευτικό και ειρηνικό τρόπο, βάφτηκε στο αίμα. Στο αίμα του προέδρου Αλιέντε και δεκάδων χιλιάδων αγωνιστών και αγωνιστριών. Σοκ στην Αριστερά , παγκόσμια.

Τα ορθόδοξα «σταλινικά» ΚΚ (ακο-λουθώντας την εκτίμηση του ΚΚ Χιλής) εξήγησαν την δραματική εξέλιξη στη Χιλή με το σκεπτικό ότι οι χιλιανοί εργατες «προχώρη-σαν πολύ μακρυά» και «εξώθη-σαν» τα αφεντικά, τους ιμπεριαλι-στές φίλους τους, και τη CIA, στη λύση του πραξικοπήματος.

Τα «ευρωκομουνιστικά» ΚΚ (στην Ιταλία, τη Γαλλία, την Ισπα-νία), σοκαρισμένα από την πτώση της «Λαϊκής Ενότητας» (σύμπρα-ξη της Αριστεράς και των Σοσια-λιστών) στη Χιλή, που την ταύτι-ζαν με τον ειρηνικό δρόμο για το σοσιαλισμό, κατέληξαν σε ένα διαφορετικό, αλλά επίσης κατα-στροφικό, συμπέρασμα: Ηταν η αποψη του γενικού γραματέα του ΙΚΚ , Ενρίκο Μπερλιγκουέρ, που έμεινε στην ιστορία σαν «Ιστορι-κός συμβιβασμός».

Ο Μπερλιγκουέρ ισχυριζόταν ότι μια ένωση της Αριστεράς δεν μπορεί να κυβερνήσει με το 51%

των ψήφων (που θεωρούσε ως μάξιμουμ μιας τέτοιας προσπά-θειας) ,αλλά ότι χρειαζόταν ευ-ρύτερη πλειοψηφία, απαρτιζόμε-νη από τα 3 βασικά ρεύματα: το κομμουνιστικό, το σοσιαλιστικό και το καθολικό (Χριστιανοδημο-κρατία, δηλ. η Δεξιά στην Ιταλία). Η συμμαχία αυτή παρουσιάστικε σαν «νέος αντιφασιστικός άξο-νας» και σαν συνταγματικό τόξο κατά της «εκτροπής».

Αυτή η στρατηγική ήταν η εξέλιξη του «κυβερνητισμού». Δηλαδή της πολιτικής της ρε-φορμιστικής Αριστεράς εκείνης της περιόδου (1960 και ‘70) που χοντρικά συνίστατο στα εξής: ο στόχος των αγώνων –πολιτι-κών, συνδικαλιστικών, κλπ- ήταν η είσοδος της Αριστεράς στην κυβέρνηση. Ο στόχος της σοσι-αλιστικής επανάστασης και της εργατικής εξουσίας έπρεπε να εγκαταλειφθεί –ως μη ορατός στόχος προς το παρόν- και να αντικατασταθεί με την συμμετο-χή της Αριστεράς στην κυβέρνη-ση –σαν υποκατάστο της πραγ-ματικής κατάληψης της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.

Κύρια υποθήκη για το στόχο της εισόδου στην κυβέρνηση και κύριο διαπραγματευτικό χαρτί απέναντι στους «εταίρους» και την αστική τάξη, γίνεται ο έλεγχος και το μπλοκάρισμα του μαζικού κινήματος. Το 12ο συ-νέδριο του ΙΚΚ (1968) είχε βάλει τις βάσεις. Σημαντικά στελέχη πρότειναν στο Συνέδριο την «επι-βράδυνση» του κινήματος και την ώθηση των μαζών στον αγώ-να για μια νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία που να συμπεριλ-μβάνει και το ΙΚΚ. Αμεσα, αυτό σήμαινε ΕΛΕΓΧΟ των αντικαπι-ταλιστικών εργατικών –και όχι μόνο- αγώνων, που φούντωναν εκείνη την περίοδο στην Ιταλια και τη στροφη σε παραδοσιακές (δηλ.ακίνδυνες τότε) μορφές συνδικαλιστικού διεκδικιτισμού.

Η συμμαχία πια –και σε πο-λιτικό επίπεδο- με τη Δεξιά και τους «προοδευτικούς» καπιταλι-στές εκτιμήθηκε από την ηγεσία του ΙΚΚ ως η μόνη πολιτική που οδηγει στην εξουσία (δηλ. την συμμετοχή στην κυβέρνηση), αφού μέχρι τότε το ΙΚΚ παρά τα μεγάλα ποσοστά του (γύρω στο 35%), παρά την μετριοπάθειά του (αναγνώριση μέχρι και της πα-ραμονής στο ΝΑΤΟ) και παρά τη διαφοροποίηση του από τη Μό-σχα, αποκλειόταν μόνιμα από την διακυβέρνηση. Η συνεργασία με τη Χριστιανοδημοκρατία (ΧΔ) ήλπιζαν να τους ανοίξει το δρόμο προς την κυβέρνηση.

Ο στόχος αυτός μπήκε σε πράξη με τις διαπραγματεύσεις αναμεσα στα 3 κόμματα για μια «Κυβέρνηση Εθνικής Αλληλεγγύ-ης» (σας θυμίζει κάτι;) και με την στήριξη της κυβέρνησης Αντρεό-τι (ΧΔ) το 1976 – με τη μέθοδο της αποχής των κομμουνιστών στη βουλή. Ακολούθησε η διαμόρφω-ση του «κοινού προγράμματος» , δηλ. ενός προγράμματος εξόδου από την κρίση που όχι μόνο δεν γι-νόταν με βάση τις ανάγκες και τα αιτήματα των πολλών, αλλά κάθε αποτυχία στους «στόχους» του θα οδηγούσε σε νεες συντηρητικό-τερες θέσεις για το ΙΚΚ …

Καυτό φθινόπωροΗ εποχή που διαμορφώνεται ο «ιστορικός συμβιβασμός» δεν είναι εποχή που έχει πέσει στο κίνημα «ακρα του τάφου σιωπή» που θα οδηγούσε σε αδιέξοδα την Αριστερά. Ακριβώς το αντί-θετο. Τόσο στην Ιταλία, όσο και σε όλη την Ευρώπη (και όχι μόνο) έπνεε ένας άνεμος εξεγερτικός.

Στην Ιταλία υπάρχει πρωτοφα-νής άνοδος των ταξικών αγώνων, που φτάνουν σε ένα νέο ποιοτικά και οργανωτικά αντικαπιταλιστι-κό επίπεδο. (εξισωτικές αυξήσεις μισθών, άγριες απεργίες, οργά-νωση από τα κάτω κλπ). Ταυτό-χρονα η Χριστιανοδημοκρατία

και οι κυβερνητικοί συνασπισμοί που βασίλευαν 20 χρόνια περ-νούν σοβαρή κρίση. Για πρώτη φορά, μετά τον αφοπλισμό και το συμβιβασμό της Ιταλικής Αρι-στεράς το 1944-47, η ανατροπή του καπιταλισμού έμπαινε ξανά στο προσκήνιο, αφού ωρίμαζαν οι συνθήκες για μια αριστερή εναλλακτική λύση –με τον κόσμο στο δρόμο, στα εργοστάσια, στα πανεπιστήμια, στις γειτονιές να είναι «επι ποδός πολέμου», και να έχει ήδη επιτύχει νίκες που ανέ-βαζαν το ηθικό του.

Σ’αυτές τις συνθήκες το ΙΚΚ διάλεξε το δρόμο του συμβιβα-σμού και της «κοινωνικής ειρή-νης». Διάλεξε την υποταγή ακό-μα και κάθε μεταρρυθμιστικού σχεδίου στην αναγκαιότητα της γρήγορης εξόδου από την κρίση. Εφτασε να ζητά από την εργατική τάξη να αποδεχθεί να φέρει το «μεγαλύτερο βάρος των θυσιών που επιβάλει ο αγώνας ενάντια στον πληθωρισμό» με τον εξής συλλογισμό: πρώτα η ανάπτυξη, η ανταγωνιστικότητα και η διέξο-δος από την κρίση και μετά οι με-ταρρυθμίσεις στο κράτος και την οικονομία. Εφτασε να διστάζει να εμπλακεί ακόμα και στα κινημα-τα κοινωνικών μεταρρυθμίσεων που αναπτύσονταν τότε (νόμοι για το διαζύγιο, τις εκτρώσεις κλπ), απο φόβο μήπως έρθει σε ρήξη και «τρομάξει» τον καθολι-κό ψηφοφόρο…

Που οδήγησε αυτή η στρατηγι-κή; Στην πτώση της δυναμης του ΚΚ, την ανικανότητά του ακόμα και να στηρίξει τις τεράστιες απερ-γίες στη ΦΙΑΤ που ηττήθηκαν, και τελικά, το 1979, στην εγκατάλειψη του ιστορικού συμβιβασμού. Να σημειωθεί, ότι παρά τις πρωτοφα-νεις αυτές υποχωρήσεις, το ΙΚΚ δεν βρέθηκε ποτέ ουτε καν στην κυβέρνηση!

ΣυμπεράσματαΤο θλιβερό απομεινάρι του «κυ-βερνητισμού», της αποτυχημέ-

νης πολιτικής των λεγόμενων «ευρωκομμουνιστικών» κομμα-των, η ΔΗΜΑΡ του Φ. Κουβέλη, έρχεται να θυμίσει σήμερα τις χειρότερες σελίδες αυτής της ρεφορμιστικής τακτικής. Μιας τακτικής που χαντάκωσε τερά-στια κινηματα –εργατικά, νεο-λαιίστικα, γυναικών κλπ- και τις κατακτήσεις τους, χτύπησε την επαναστατική Αριστερά, αφαίρε-σε δημοκρατικά δικαιώματα από το σύνολο της κοινωνίας και στο τέλος καταβαραθρώθηκε με την αυτοδιάλυση πανίσχυρων κομ-μάτων όπως τα ΚΚ στην Ιταλία ή στην Ισπανία.

Η «Αριστερά της Ευθύνης», όπως αυτοπροσδιορίζεται η ΔΗ-ΜΑΡ, ακολουθεί την παλια συ-νταγή: αναλαμβάνει την ευθύνη να ξελασπώσει –στο βαθμό που μπορεί- τον καπιταλισμό, τα μνη-μόνια και τις κυβερνήσεις τους…

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει ξεκάθαρα να διαχωρισθεί από τέτοια μονοπά-τια «ευθύνης». Να πάρουμε το μάθημα για το που οδηγούν αυ-τές οι λογικές.

Ο κόσμος που μας ψήφισε και άντεξε σε μια πρωτοφανή και ολοσχερή πίεση, δεν περιμένει από μας μια κυριλέ και «υπεύθυ-νη» αντιπολίτευση. Περιμένει την οργάνωση της αντίστασης για την ανατροπή των μνημονίων και των μέτρων λιτότητας, μέχρι την κοι-νωνική αλλαγή (για πολλούς/ες τον σοσιαλισμό), όπου οι άνθρω-ποι όχι μόνο θα είναι «πάνω από τα κέρδη», αλλά και θα συμμετέχουν και θα καθορίζουν τις ζωές τους…

Δεν είναι ότι ο Μπερλιγκουέρ μεταφράζεται λαθεμένα απο τον Κουβέλη. Είναι, ότι όλη η λογική αυτή αποδείχθηκε καταστροφι-κή. Το πρόβλημα με τον Κουβέ-λη είναι οτι το κάνει γνωρίζοντας τι σημαίνει για το κίνημα κα την Αριστερά. Ο Μπερλίγκουερ το έκανε από λάθος πολιτική εκτί-μηση και στρατηγική. Δυστυχώς το κακέκτυπο έχει μια αδυναμία στις καρέκλες...

Οι ευθύνες της Αριστεράς για την ήττα του γιγάντιου κινήματος στην Ιταλία του ‘70

12 • διεθνή ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ20 Φλεβάρη 2013

Η ιταλική Αριστερά στις εκλογές

Του Τζόρτζιο Κρεμάσκι

[…]

Α ν κάτι δεν με πείθει στο συ-νασπισμό Ινγκρόια είναι οι προτεραιότητές του και το

κύριο προγραμματικό του μήνυμα, όπως αυτό αναγγέλθηκε από τον ηγέτη του:

Η Ιταλία είναι μια χώρα που μα-στίζεται από τη διαφθορά και τις μαφίες, κάποιες δε από τις πολι-τικές της ελίτ –οι μπερλουσκονι-κοί– συνιστούν μέρος αυτού του συστήματος, ενώ κάποιες άλλες –ο Μόντι, αλλά και το ΔΚ (Δημοκρατι-κό Κόμμα)– είναι αδύναμες, αν όχι και υποτελείς ως προς αυτό. Έως τώρα, εξαιτίας αυτών των πολιτικών σχηματισμών, ουδέποτε υπήρξε ένας πραγματικός αγώνας ενάντια στις μαφίες και τη διαφθορά, με αποτέλεσμα, λόγω και της οικονο-μικής κρίσης, η χώρα να πληρώνει βαρύ τίμημα. […]

Αυτό νομίζω ότι λέει σε γενικές γραμμές ο Ινγκρόια και αναμφίβο-λα στη σκέψη του εντοπίζεται ένα από τα ακανθώδη προβλήματα της ιταλικής κρίσης: η όντως τεκ-μηριωμένη, εδώ και πολύ καιρό, βαρύτητα της διαφθοράς, της φο-ροδιαφυγής, αλλά και της εγκλημα-τικότητας στην οικονομία μας.

Ωστόσο, το παραπάνω σχόλιο δεν αρκεί για να αιτιολογήσει ένα εναλλακτικό ψηφοδέλτιο απέναντι στα κυριότερα πολιτικά στρατόπε-δα και ιδιαιτέρως του Μόντι, στην ατζέντα του οποίου, ειδικά για το θέμα αυτό, υπάρχουν θέσεις και προτάσεις συγγενείς με εκείνες του Ινγκρόια.

Το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα του σημερινού πρωθυπουργού

εστιάζει στην άποψη ότι η εξυγί-ανση της ιταλικής οικονομίας θα προκύψει από την καταστροφή του παράνομου και συντεχνιακού χαρακτήρα της. Όχι τυχαία λοιπόν εγκωμιάζει ως παράδειγμα επιχει-ρηματικότητας τον Μαρκιόνε (Στμ: ο διαβόητος μάνατζερ της ΦΙΑΤ που διαλύει τα εργατικά δικαιώματα και επιχειρεί να καταργήσει τη λει-τουργία του συνδικάτου FIOM στα εργοστάσια), ταυτίζοντάς τον με την πορεία των «μεταρρυθμίσεων». Ο νεοφιλελευθερισμός δεν παύει να είναι εγκληματικός όσον αφορά τις κοινωνικές του συνέπειες, όμως αυτό δεν εμποδίζει τους υπέρμα-χούς του να τον προτάσσουν ως αντίδοτο στο οικονομικό έγκλημα.

Βεβαίως, ο Μόντι τοποθετεί στην κορυφή της πολιτικής του ατζέντας την οικονομική λιτότητα, ακριβώς όπως αυτή ορίζεται από τις ευρω-παϊκές δεσμεύσεις δημοσιονομι-κής αυστηρότητας και σύμφωνα με τις οποίες ο ισοσκελισμένος προϋ-πολογισμός της κάθε χώρας υπαγο-ρεύεται από το σύνταγμά της. […] Αναρωτιέται κανείς, γιατί ο Ινγκρό-ια, ενώ δήλωσε από την πρώτη στιγ-μή ότι θα εναντιωθεί στον Μόντι, αποφεύγει να αμφισβητήσει εκείνο το σημείο που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής του αντιπάλου του; Γιατί είναι απούσα η κριτική του στις ευρωπαϊκές δεσμεύσεις, αλλά και στον υποτιθέμενο τίμιο δι-εθνή καπιταλισμό;

[…]

Για να αντιμετωπιστεί η παρούσα κρίση με μία εναλλακτική οπτική γωνία διαφορετική από εκείνη του Μόντι χρειάζεται να προγραμμα-τιστεί μια τεράστια δημόσια πα-ρέμβαση στην οικονομία, αλλά και να έρθουμε σε ρήξη με όλες τις

ευρωπαϊκές δεσμεύσεις. Ή θα ακο-λουθήσουμε αυτόν το δρόμο ή θα πρέπει να εμπιστευτούμε τις αγο-ρές, ελπίζοντας ότι μπορούμε να τις ελέγχουμε.

[…]

Μια πολιτική που στηρίζει το Δημόσιο και την κοινωνική ισό-τητα απαιτεί έναν ισχυρό δημο-κρατικό έλεγχο στην οικονομία. Μόνον έτσι αποκτά σημασία ο αγώνας ενάντια στις μαφίες και τη διαφθορά, αφού ο νεοφιλε-λευθερισμός δεν έπαψε ποτέ να συντηρείται από την ικανότητά του να διαφθείρει την εκάστοτε πολιτική εξουσία.

Όλο το σύστημα των δημοσί-ων επιχειρήσεων, πολύ πριν ιδιω-τικοποιηθεί, κλυδωνίστηκε από τις μίζες και το χρηματισμό των μάνατζερ και των πολιτικών που το ήλεγχαν. Ήταν τότε που άρχισε να ηγεμονεύει και στην αριστερά η ιδεολογία της αγοράς ως αντί-δοτου στη διαφθορά. Αλλά, όπως μας δίδαξε ο Μπέρτολντ Μπρεχτ, είναι περισσότερο κερδοφόρο να ιδρύεις μια τράπεζα παρά να την κλέβεις.

Στην τρέχουσα κρίση προτεραι-ότητα έχει ο αγώνας ενάντια στην ανεργία, καθώς και στην υπερεκ-μετάλλευση της εργασίας και του περιβάλλοντος. […]

Για μένα η εναλλακτική πρό-ταση απέναντι στον Μόντι θα προέλθει μέσω της ρήξης με τις νεοφιλελεύθερες ευρωπαϊκές πολιτικές και με την εγκληματική οικονομική πολιτική με την οποία η διεθνής Τρόικα διαχειρίστηκε και κατέστρεψε την Ελλάδα. Μια χώρα όπου ακόμα σήμερα θριαμ-βεύει η ανομία των αγορών. […]

Στο Rproject.gr, διαβάστε το πλήρες κείμενο του Κρεμάσκι για τη “λίστα Ινγκρόια”, όπως και άλλα άρθρα του ίδιου για τις εκλογές και την

κεντροαριστερά. Ο Τζόρτζιο Κρεμάσκι θα παρέμβει στη συζήτηση για την Αριστερά, στο διεθνές τριήμερο του Rproject.

H Ιταλία μπήκε στην τελική ευθεία για τις εκλογές στις 24-25 Φλεβάρη. Δημοσκοπικά, ο Μπερσάνι (υπο-στηριζόμενος από το Δημοκρατικό Κόμμα και το μετριοπαθές αριστερό «Σοσιαλισμός, Οικολογία και Ελευ-θερία») παρέμενε μπροστά και πι-θανότερο σενάριο είναι μια συγκυ-βέρνηση της κεντροαριστεράς με το συνδυασμό του Μόντι. Ωστόσο ο Μπερλουσκόνι σαν δεύτερος μεί-ωσε τη διαφορά, αξιοποιώντας την αντιευρωπαϊκή του ρητορική και με υποσχέσεις για επιστροφές φόρων.

Ανεξάρτητα όμως από τα τελικά απο-τελέσματα και ποιος θα εκλεγεί τελικά, ιδιαίτερη σημασία έχει η εκτίμηση που κάνουν Ιταλοί αριστεροί αγωνιστές: Οι φετινές εκλογές αποδεικνύουν το στραγγαλισμό της δημοκρατίας στην Ιταλία. Εννοούν πως όλοι οι κεντρικοί εκλογικοί σχηματισμοί έχουν το ίδιο πρόγραμμα λιτότητας που εφάρμοσε η διακομματική κυβέρνηση του Μόντι (στην οποία συμμετείχαν όλο το προη-γούμενο διάστημα).

Η προσπάθεια να ενωθεί όλη η Αρι-στερά και η ριζοσπαστική πτέρυγα του εργατικού και του ευρύτερου κοι-

νωνικού κινήματος σε ένα ψηφοδέλ-τιο «ενάντια στη λιτότητα» ναυάγησε με ευθύνη των κομματικών ηγεσιών της Αριστεράς. Η Επανίδρυση και οι Ιταλοί Κομουνιστές προτίμησαν να δημιουργήσουν το «ψηφοδέλτιο Ινγκρόια», με επικεφαλής το δικαστή Ινγκρόια, που έδωσε αγώνες κατά της μαφίας, και με βασικό πολιτικό μή-νυμα που βάζει την «κάθαρση» πάνω από τα ταξικά ζητήματα.

Η επιλογή δέχτηκε κριτική από πολ-λούς αγωνιστές που συμμετείχαν ενεργά στην προσπάθεια ανασυ-γκρότησης της Αριστεράς. Δημο-σιεύουμε παρακάτω αποσπάσματα από σχετικό άρθρο του Τζόρζιο Κρε-μάσκι, συνδικαλιστή στη FIOM και ιδρυτικό μέλος της επιτροπής «Όχι στο Χρέος». Τα όσα γράφει έχουν ιδι-αίτερη σημασία και για την Ελλάδα, καθώς αφορούν τη νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα περί «διεφθαρμένου κράτους», την πραγματική «ανομία» των καπιταλιστών, αλλά επίσης την Αριστερά και την εμφάνιση αντί-στοιχων με το ιταλικό ψηφοδέλτιο «διαταξικών», «διαχειριστικών» λο-γικών για το ξεπέρασμα της κρίσης.

Ψηφοδέλτιο Ινγκρόια: η νομιμότητα δεν αρκεί

Με φόντο τους σκληρούς εργα-τικούς αγώνες στα εργοστάσια της χώρας ενάντια στα κλεισίματα, τις απολύσεις και την καταστρατήγηση των εργατικών δικαιωμάτων, έγιναν τα συνέδρια του ΚΚ Γαλλίας και του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος.

Στο συνέδριο του ΚΚΓ κυριάρχησε η ευφορία για την πορεία εκλογικής και οργανωτικής ανάκαμψης του κόμμα-τος, το οποίο ξεπερνά την κατάρρευ-ση στην οποία το είχε οδηγήσει η επι-μονή στην κεντροαριστερή πολιτική «πληθυντικής Αριστεράς». Το 75% του κόμματος στήριξε το κείμενο «Είναι πια καιρός να ξανανάψουμε τ’ άστρα», ενώ ο Πιέρ Λοράν επανεξελέγη στη θέση του γενικού γραμματέα. Το άλλο 25% μοιράστηκε σε τρία «αντιπολιτευ-τικά» κείμενα.

Η είδηση που προκάλεσε τη μεγα-λύτερη αίσθηση ήταν το «αντίο» στο σφυροδρέπανο. Πρόκειται για τη λογική κατάληξη μιας μακράς

πορείας μετάλλαξης, την οποία πε-ριέγραψε ο Δημήτρης Μπελαντής στο άρθρο του «Ένα σφυροδρέπα-νο λιγότερο…» στο Διαδίκτυο, στο οποίο εκτιμά πως «Το ΓΚΚ δεν εγκα-τέλειψε σήμερα το σφυροδρέπανο. Η κόκκινη σημαία του είχε υποστα-λεί πολλές δεκαετίες τώρα».

Αυτό το οποίο υπογραμμίζει τη «νέα πορεία» του ΚΚΓ είναι το «διάδοχο» σύμβολο: η σημαία του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, με την αντίστοιχη επιγραφή. Αν η ευρωπαϊκή αναφορά είναι θεμιτή σαν εναντίωση στην αναβίωση του γαλλικού προ-στατευτισμού στο χώρο της Δεξιάς και της ακροδεξιά, δυστυχώς οι θέ-σεις του ΚΕΑ και ιδίως ο συγκεκριμέ-νος ευρωπαϊσμός του ΚΚΓ, όπως έχει εκφραστεί σε μια σειρά ζητήματα, «χρωματίζουν» την αναβάθμιση του ευρωπαϊκού χαρακτήρα του ΚΚΓ ως εμμονή στην ευλαβική στάση απένα-ντι στην ΕΕ. Η αναφορά του Πιερ Λο-

ράν στην «Ευρώπη των εγωισμών»(!) είναι χαρακτηριστική.

Το πιο κρίσιμο ζήτημα στο διάλογο στη γαλλική Αριστερά παραμένει αυτό που την ταλανίζει δεκαετίες τώρα: η σχέση με το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Η αυτοδυναμία του ΣΚ και οι πιέσεις από τον Μελανσόν και τις άλλες δυνάμεις στο συμμαχικό Αρι-στερό Μέτωπο απομάκρυναν τον κίνδυνο αναβίωσης της «πληθυντικής Αριστεράς» στις γραμμές του ΚΚΓ. Η προσήλωση του Ολάντ στη λιτότητα και στις απαιτήσεις των βιομηχάνων λειτουργεί αντικειμενικά σε βάρος κάθε σκέψης αναβίωσης αυτής της πολιτικής. Αλλά η ρήξη με αυτή δεν έχει γίνει συνειδητή πολιτική επιλογή. Το ΚΚΓ δηλώνει μεν αντιπολιτευόμενο στην «ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική» (όχι στην κυβέρνηση), ενώ παράλληλα τοποθετεί τον εαυτό του μέσα σε κάποια «πλειοψηφία στη Βουλή».

Αυτή η αμφισημία χαρακτηρίζει όλες τις τοποθετήσεις του Λοράν σε κρίσι-μα ζητήματα (ποια στάση στις τοπι-κές εκλογές, τι ιεραρχείται πιο ψηλά: η αμφισβήτηση της λιτότητας ή η «ενότητα ενάντια στη Δεξιά»), όπου αναπτύσσει μια τακτική που θέλει να συνδυάσει την ενίσχυση της Αριστε-ράς με μια αναμονή «αλλαγής πολιτι-κής από το Σοσιαλιστικό Κόμμα».

Τη διατήρηση των δεσμών με το Σο-σιαλιστικό Κόμμα δεν την βλέπουν μόνο κάποιοι «καχύποπτοι» στην άκρα Αριστερά. Την αναγνωρίζουν οι ίδιοι οι Σοσιαλιστές, οι οποίοι εγκαλούν το ΚΚΓ, επειδή συνεχίζει να συνεργάζεται με το Αριστερό Κόμμα του Μελανσόν, ο οποίος κατηγορείται ότι… «κάνει συ-στηματική αντιπολίτευση». Πράγματι αρκετοί σύμμαχοι του ΚΚΓ στο Μέτω-πο της Αριστεράς βάζουν ως πολιτικό στόχο μια ισχυρή Αριστερά που θα διεκδικήσει την κυβερνητική εξουσία σε ανταγωνισμό και όχι σε συνεργασία

με το ΣΚ. Η διαπάλη στο Μέτωπο της Αριστεράς για τον προσανατολισμό του παραμένει ανοιχτή.

Τις απόψεις των «αντικυβερνητικών» του Μετώπου της Αριστεράς ενισχύ-ει η ίδια η πολιτική Ολάντ, η οποία εξαφανίζει κάθε προοπτική για «σύ-γκλιση» και διαλύει αυταπάτες για μια καλή εκδοχή «πληθυντικής Αριστε-ράς». Αυτό, μαζί με την ύπαρξη μιας αντικαπιταλιστικής πτέρυγας μέσα στο Μέτωπο, υπογράμμισε η Αντικα-πιταλιστική Αριστερά (συνιστώσα του Μετώπου, προερχόμενη από μέλη του NPA) στον χαιρετισμό της στο συ-νέδριο του NPA, καλώντας το να συν-δράμει στην προσπάθεια.

Σε αυτό το τοπίο, η απόφαση του NPA να απευθυνθεί στην «αντικυβερνη-τική Αριστερά» για την οικοδόμηση μιας εναλλακτικής πολιτικής πρότα-σης στην «αριστερή λιτότητα» των Σοσιαλιστών, ίσως αποδειχθεί ένα ση-μαντικό πρώτο βήμα.

Συνέδριο ΚΚ Γαλλίας: Αριστερή αντιπολίτευση ή κεντροαριστερά;

διεθνή • 13ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ20 Φλεβάρη 2013

Ο πόλεμος στο ΜάλιΗ αρχική ευφορία της γαλλικής κυβέρνησης για την ταχύτατη ανακατάληψη των πόλεων του Μάλι από τους ισλαμιστές αντάρ-τες έληξε γρήγορα. Ο Τύπος αναγνωρίζει πλέον ότι επρόκειτο για προετοιμασμένη τακτική αναδίπλωση των ισλαμιστών στα κατα-φύγιά τους στην έρημο. Αιφνιδιαστικές επιθέσεις, ναρκοπέδια και δηλωμένη αδυναμία των στρατιωτικών δυνάμεων Γαλλίας-Μάλι να ελέγξουν τις πόλεις και να εντοπίσουν τους αντάρτες στην έρημο είναι το νέο πολεμικό τοπίο. Αν ο Ολάντ ήλπιζε σε πόλεμο μερικών εβδομάδων, όλες οι περιγραφές θυμίζουν εντυ-πωσιακά το Αφγανιστάν, όπου ο πόλεμος κρατάει 12 χρόνια. Στο μεταξύ έγινε στο Παρίσι η πρώτη αντιπολεμική διαδήλωση που επιχειρεί να σπάσει την «εθνική συναίνεση» για την εισβολή…

ΑφγανιστάνΣτην ομιλία του για την «Κατάσταση της Ένωσης», ο Μπαράκ Ομπάμα ανακοίνωσε την απόσυρση 34.000 στρατιωτών από το Αφγανιστάν στις αρχές του 2014. Στο μεταξύ, μετά το θάνα-το 10 αμάχων από νατοϊκό βομβαρδισμό, ο πρόεδρος του Αφ-γανιστάν Καρζάι ανακοίνωσε διάταγμα που θα απαγορεύει στον αφγανικό στρατό, «υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, βοήθεια ξέ-νων δυνάμεων για επιχειρήσεις στα σπίτια και στα χωριά μας». Το κλίμα θυμίζει το Ιράκ πριν την αμερικανική υποχώρηση, όπου τελικά οι σχεδιασμοί «απαγκίστρωσης» της Ουάσινγκτον ανατράπηκαν και οι ΗΠΑ αποχώρησαν από τη χώρα, χωρίς να αφήσουν πίσω τους ούτε μια στρατιωτική βάση, ούτε καν μια «φιλική» κυβέρνηση. Η μεγάλη αμερικανική εκστρατεία, που ξεκίνησε το 2001, ρήμαξε για πάνω από μια δεκαετία τη Μέση Ανατολή, «στράγγιξε» τα ταμεία του αμερικανικού κράτους, για να καταλήξει σε μια παταγώδη γεωπολιτική αποτυχία…

ΥποκρισίαΔιεθνή αίσθηση προκάλεσε η ομιλία της νεαρής σοσιαλί-στριας Μπεατρίθ Ταλεγόν στο συνέδριο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, στην οποία κατακεραύνωσε τις ηγεσίες της σοσι-αλδημοκρατίας. Η αναμετάδοση της είδησης «υπονοούσε» ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα μέσα στους κόλπους της ευρω-παϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Στην πραγματικότητα η ομιλία της Ταλεγόν έγινε για τον ίδιο ακριβώς σκοπό. Πρόκειται για «παιδί του μηχανισμού» του Ισπανικού Σοσιαλιστικού Κόμ-ματος, η οποία είχε κριτικάρει μια παρόμοια ομιλία νεαρού σοσιαλιστή που καταφερόταν ενάντια σε αυτήν και τους συντρόφους της («Εσείς, τα μέλη της επιτροπής νεολαίας, μιλάτε για τους εργάτες, ενώ συναντιέστε σε ακριβά ξενοδο-χεία»). Εκείνος ο νεαρός, πιο ειλικρινής στην κριτική του, έχει αποχωρήσει από το Σοσιαλιστικό Κόμμα…

Επιστροφή των παραδόσεωνΗ ομιλία του πρωθυπουργού Πάσος Κοέλιο στο πορτογαλικό κοινοβούλιο διακόπηκε από ακτιβιστές που είχαν συγκεντρω-θεί στα θεωρία. Οι συγκεντρωμένοι δεν φώναξαν συνθήματα, αλλά τραγούδησαν το «Grandola, Vila Morena», έναν από τους ύμνους της «Επανάστασης των Γαρυφάλλων» του 1974. Ήταν ένας πανίσχυρος συμβολισμός που θύμισε ανάλογες πρόσφα-τες στιγμές του διεθνούς κινήματος, όπως η μαζική χρήση του ύμνου των ανθρακωρύχων της Αστούρια του 1934 από τους Ισπανούς διαδηλωτές το 2012 ή τη χρήση του «Solidarity Forever» (του αμερικανικού εργατικού κινήματος των αρχών του 20ού αιώνα) από τους εργαζόμενους του Ουϊσκόνσιν στην κατάληψη του Καπιτωλίου του Μάντισον. Τα τραγούδια είναι συμβολικά, μιας συνολικότερης αναζήτησης για τις ιδέες και τις μορφές πάλης. Στις μεγάλες αναμετρήσεις της εποχής της κρίσης σπάει η «απο-πολιτικοποίηση», νέοι αγωνιστές μαθαίνουν ότι «ερχόμαστε από πολύ μακριά» και τα κινήματα αντίστασης ξανα-ανακαλύπτουν τις καλύτερες παραδόσεις…

Νεοναζί μπράβοι των αφεντικώνΣύμφωνα με εκτεταμένη έρευνα του γερμανικού κανα-λιού ARD, η εταιρεία Amazon στη Γερμανία προσέλαβε το προσωπικό της εταιρείας HESS Security για να ελέγχει τους εργαζομένους της. Πολλοί εργαζόμενοι στο τμήμα συσκευασίας της Amazon είναι μετανάστες οι οποίοι ζουν σε φτηνά ξενοδοχεία. Τον έλεγχο αυτών των ξενοδοχείων έχουν αναλάβει οι άντρες της HESS, της οποίας το όνομα προέρ-χεται από τον Ρούντολφ Ες, ενώ ο άνθρωπος πίσω από την εταιρεία έχει σχέσεις με τους νεοναζιστικούς κύκλους της χώρας. Η δημοσιοποίηση του θέματος προκάλεσε θόρυβο στη Γερμανία. Μια απολύτως παραστατική μικρογραφία της σχέσης μεταξύ καπιταλιστών και νεο-ναζί…

Επίδειξη δύναμης του τυνησιακού κινήματος

Του Πάνου Πέτρου

Τ ο Δεκέμβρη του 2012, ο Ζιλ-μπέρ Ασκάρ έδωσε συνέντευξη στο περιοδικό «International

Socialist Review» για τα δύο χρόνια «αραβικής άνοιξης». Με τα μάτια όλων στραμμένα στην Αίγυπτο τα τελευταία δύο χρόνια, ο ακτιβιστής συγγραφέας εξέπληξε, καθώς αφιέρωσε πολύ χρό-νο στην Τυνησία, χαρακτηρίζοντάς την «πιο μπροστά» από τις υπόλοιπες αρα-βικές χώρες. Αναφέρθηκε εκτεταμένα στον «υποκειμενικό παράγοντα»: Μια ισχυρή πολιτική παράδοση που επιβί-ωσε στη διάρκεια της δικτατορίας και εκφράζεται από ένα πλήθος αριστερών οργανώσεων και από την UGTT, την ερ-γατική συνομοσπονδία με τα 500.000 μέλη και –κυρίως– με το πλατύ στρώμα αριστερών αγωνιστών στη βάση της και στο μεσαίο στελεχικό δυναμικό της.

Οι εξελίξεις τον δικαίωσαν άμεσα. Στις αρχές του Φλεβάρη, η εν ψυχρώ δολοφονία του Τσόκρι Μπελαΐντ, που ήταν ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς, γενικός γραμματέας του Κόμματος Ενωμένων Δημοκρατών Πατριωτών (ένωση δύο ιστορικών μαοϊκών οργα-νώσεων) και αντιπρόεδρος της αριστε-ρής συμμαχίας «Λαϊκό Μέτωπο για την Εκπλήρωση των Στόχων της Επανάστα-σης», προκάλεσε μαζικές αντικυβερ-νητικές διαδηλώσεις, αντίστοιχες της επανάστασης ενάντια στον Μπεν Άλι, που οδήγησαν σε βαθιά πολιτική κρίση στην τρικομματική κυβέρνηση (συμμε-τέχουν το ισλαμικό Ενάντα και δύο σο-σιαλδημοκρατικά κόμματα).

Αριστερά και συνδικάταΣτις διαδηλώσεις αυτές πρωταγωνίστη-σε η Αριστερά και το εργατικό κίνημα. Στην πολιτική ηγεσία των αντικυβερνη-τικών διαδηλώσεων βρέθηκε το Λαϊκό Μέτωπο (μαοϊκοί, τροτσκιστές, οπαδοί του παναραβικού μαρξισμού, ρεύματα του αραβικού εθνικισμού, οικολόγοι, ακτιβιστές κ.ά.). Την ημέρα της κηδεί-ας του Μπελαΐντ, που έγινε πολιτική διαδήλωση, η UGTT κάλεσε πανεθνική γενική απεργία (η πρώτη εδώ και δεκα-ετίες). Στους δρόμους κατέβηκαν 1-1,5 εκατομμύριο διαδηλωτές.

Το αποτέλεσμα ήταν τα κυβερνητικά κόμματα να συνεχίζουν εδώ και μέρες έναν μαραθώνιο αδιέξοδων διαπραγμα-τεύσεων για την εκτόνωση της κρίσης (κυβέρνηση τεχνοκρατών, ανασχημα-τισμός, πρόωρες εκλογές κλπ) και να σπαράσσονται από διαφωνίες, καθώς αναζητούν λύσεις.

Από το ξέσπασμα των αραβικών εξεγέρσεων μέχρι και σήμερα το αι-γυπτιακό κίνημα παίζει το ρόλο της «ατμομηχανής». Οι μεγάλες πολιτικές αναμετρήσεις, που έχουν λάβει χώρα στην Αίγυπτο τα δύο τελευταία χρό-νια (πρώτα ενάντια στον Μουμπάρακ, έπειτα ενάντια στο Στρατιωτικό Συμ-βούλιο, τώρα ενάντια στην κυβέρνηση των Αδελφών Μουσουλμάνων), έχουν αποδείξει ξανά και ξανά ότι η αιγυπτια-κή επανάσταση είναι μια ζωντανή διαδι-κασία σε εξέλιξη κι ότι η δυναμική που απελευθέρωσε ο «σεισμός» της ανατρο-πής του Μουμπάρακ δεν μπορεί ούτε να εξαφανιστεί ούτε να χειραγωγηθεί

εύκολα.

Σήμερα, η ίδια αλήθεια επιβεβαιώνε-ται και στην Τυνησία, η οποία θεωρού-νταν υπόδειγμα «ομαλής μετάβασης στην κοινοβουλευτική δημοκρατία» (για τους από πάνω) και αρνητικό παρά-δειγμα «εξέγερσης που δεν άλλαξε και τίποτα» (για την Αριστερά).

Η πολιτική κρίση στην Τυνησία στέλ-νει το μήνυμα ότι «η Αίγυπτος δεν είναι μόνη» στην προσπάθεια η επανάστα-ση να συνεχιστεί και να βαθύνει. Και η μεταδοτικότητα, που χαρακτηρίζει τις αραβικές εξεγέρσεις από την πρώτη στιγμή που ξέσπασαν, κάνει αυτό το μήνυμα πολύ πιο ισχυρό.

Μακριά από τα φώτα της δημοσιό-τητας, ο λαός του Μπαχρέιν παραμένει στους δρόμους, σε έναν συγκλονιστικό για τον ηρωισμό του αγώνα απέναντι σε μια διαρκή εδώ και δύο χρόνια αιματη-ρή καταστολή.

Πρόσφατα στην Ιορδανία ξέσπασε μια λαϊκή εξέγερση ενάντια στη φτώ-χεια, στην οποία κυριάρχησαν συνθή-ματα ενάντια στο βασιλιά Αμπντάλα. Δεν πρόκειται για ασήμαντο γεγονός. Αγωνιστής της αραβικής Αριστεράς, που γνωρίζει την παράδοση της χώρας, είπε για τα αντιμοναρχικά συνθήματα: «Φώναξαν αυτό που δεν ψιθυριζόταν καν…».

Στη Συρία, όπου με δεδομένο το διε-θνές παιχνίδι στις πλάτες της εξέγερσης το πιο κρίσιμο ζήτημα είναι τι θα δια-δεχτεί τον Άσαντ, το γεγονός ότι η επα-νάσταση στην Αίγυπτο και την Τυνησία συνεχίζεται και μετά την ανατροπή των δικτατόρων αποτελεί πολύτιμο σύμ-μαχο της ριζοσπαστικής πτέρυγας της αντιπολίτευσης.

«Χρωματιστές επαναστάσεις»;Οι προβλέψεις για ένα «αραβικό 1989» (όταν η λαϊκή κινητοποίηση περιορί-στηκε σε κάποιες αστικοδημοκρατικές ελευθερίες που συνοδεύτηκαν από την κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού) αποδείχτηκαν ευσεβείς πόθοι για τους ιμπεριαλιστές και κατάφωρη υποτίμη-ση των ιστορικών γεγονότων, που ξε-διπλώνονται, για μια «απαισιόδοξη» ή σκεπτικιστική μερίδα της Αριστεράς.

Η γρήγορη απογοήτευση για τον επερχόμενο «ισλαμικό χειμώνα» απο-δείχτηκε επίσης αστήρικτη, αν δει κα-νείς την ταχύτατη φθορά των ισλαμικών κομμάτων, όπου αυτά κλήθηκαν να κυ-βερνήσουν.

Φαινομενικά, οι αραβικές εξεγέρσεις «ανέτρεψαν τους δικτάτορες, αλλά δεν άλλαξαν τίποτα». Αυτό είναι όμως μόνο η επιφάνεια. Είναι σαν να ισχυρίζεται κανείς ότι η εξέγερση του Πολυτεχνεί-ου «ανέτρεψε τη χούντα, αλλά τελικά απλά έφερε τον Καραμανλή». Η ελλη-νική Αριστερά, που έχει την ιστορική γνώση του τι σήμαινε η μεταπολίτευση, θα έπρεπε πρώτη να κατανοεί τι περίο-δο «εγκαινίασαν» στη Μέση Ανατολή οι ανατροπές των δικτατόρων.

«Μεταπολίτευση» σε καιρούς κρίσης Ο αραβικός κόσμος ζει τη δική του «με-ταπολίτευση». Και το σημαντικότερο εί-ναι ότι τη ζει σε μια εποχή βαθιάς καπι-ταλιστικής κρίσης και συσσωρευμένων επί δεκαετίες ακραίων κοινωνικών αντι-φάσεων. Είναι μια θεμελιώδης διαφορά από το 1989, αλλά και από τις ευρωπαϊ-κές «μεταπολιτεύσεις» του ευρωπαϊκού Νότου τη δεκαετία του ’70.

Αν θέλει κανείς να αναζητήσει υπο-χρεωτικά αναλογίες, είναι πιο ακριβές να κοιτάξει το ευρωπαϊκό 1848 ή το ρωσικό 1905, όταν οι Μαρξ και Τρότσκι αντίστοιχα επεξεργάστηκαν την ιδέα της «διαρκούς επανάστασης».

Ο Ζιλμπέρ Ασκάρ περιγράφει την αραβική άνοιξη ως μια «μακροπρόθε-σμη επαναστατική διαδικασία». Αυτή η διαδικασία είναι βέβαιο πως επιφυλάσ-σει πολλά επεισόδια ακόμα. Ανάμεσα στις κορυφαίες πολιτικές συγκρούσεις, στα φαινομενικά «ήσυχα» μεσοδιαστή-ματα, καλό είναι να θυμόμαστε όσα έγραφε η Ρόζα Λούξεμπουργκ για τη Ρωσία μετά το 1905 στο βιβλίο της «Μα-ζική απεργία»:

«Όταν τα τηλεγραφήματα δεν πε-ριείχαν κανένα συνταρακτικό νέο από τη Ρωσία και όταν ο Δυτικοευρωπαίος παραμέριζε την εφημερίδα του με την απογοητευτική δήλωση “δεν συμβαίνει τίποτα στη Ρωσία”, η σπουδαία υπόγεια δουλειά της επανάστασης συνεχιζόταν ακατάπαυστα...».

Αραβική άνοιξη: Μια μακροπρόθεσμη επαναστατική διαδικασία

Στο rproject.gr μπορείτε να διαβάσετε πιο αναλυτικά για την πολιτική κατάσταση στην Τυνησία «Η επανάσταση συνεχίζεται και στην Τυνησία», αλλά και τη συνέντευξη του Ζιλμπέρ Ασκάρ «Όλη η περιοχή βράζει». Ο Ζιλμπέρ Ασκάρ θα είναι ομιλητής στο διεθνές τριήμερο του Rproject, στη συζήτηση για τις αραβικές εξεγέρσεις.

Η λαοθάλασσα που διαδήλωσε στην κηδεία του Μπελαΐντ.

14 • νεολαία ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ20 Φλεβάρη 2013

Της Κατερίνας Σεργίδου

Τ ην Πέμπτη 14 Φλεβάρη, διμοιρία των ΜΑΤ επιτέθη-κε σε αντιπροσωπεία των

νέων του ΣΥΡΙΖΑ, που είχαν συγκε-ντρωθεί για να διαμαρτυρηθούν έξω από το γραφείο του γενικού γραμματέα του υπουργείου Οικο-νομικών, Γιώργου Μέργου, για τις εξωφρενικές δηλώσεις του περί υψηλού κατώτατου μισθού.

Τα ΜΑΤ έριξαν χημικά, ξυλοκό-πησαν, κλώτσησαν και έβρισαν ακόμα και τους βουλευτές του ΣΥ-ΡΙΖΑ, μόνο και μόνο επειδή τόλμη-σαν να διαμαρτυρηθούν για κάτι το αυτονόητο. Όπως απάντησαν οι νέοι του ΣΥΡΙΖΑ στην ανακοίνω-σή τους: «Σε μια χώρα που οι νέοι και οι νέες “απολαμβάνουν” μι-σθούς 500 ευρώ και η πλειοψηφία των εργαζομένων θα αναγκάζεται να παίρνει από σήμερα που λήγει η ισχύς των συλλογικών συμβά-σεων, γεγονός που σημαίνει ότι οι μισθοί θα καθορίζονται με υπουρ-γική απόφαση από 1η Απρίλη, συ-νιστά πρόκληση ο ισχυρισμός ότι οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα είναι υπεραμειβόμενοι».

ΕπιθέσειςΗ συγκεκριμένη επίθεση είναι ένα ακόμα ξεκάθαρο μήνυμα από την πλευρά της κυβέρνη-

σης προς οποιονδήποτε τολμά να αντιστέκεται. Η χυδαία επίθε-ση στον ΣΥΡΙΖΑ, στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δείχνει πως το σύστημα είναι αποφασισμένο να τσακίσει κάθε έννοια δημοκρατίας, προκειμέ-νου να εφαρμόσει τα βάρβαρα μέτρα, ακόμα και αν χρειαστεί να φάνε και λίγο ξύλο κάποιοι βου-λευτές της Αριστεράς.

Η επίθεση στη νεολαία βέβαια δεν περιορίζεται μόνο σε επιθέ-σεις στους νέους του ΣΥΡΙΖΑ. Καθημερινά οι νέοι άνθρωποι βι-ώνουν τον εργασιακό μεσαίωνα, δουλεύουν με μισθούς πείνας για λίγες ώρες και ανασφάλιστα, όσοι βέβαια έχουν μείνει στην Ελλά-

δα και δεν έχουν μεταναστεύσει προκειμένου να επιβιώσουν.

Την ίδια στιγμή πολλοί φοι-τητές βλέπουν τα πανεπιστήμιά τους να κλείνουν με το σχέδιο Αθηνά, ή συνεχίζουν να φοιτούν σε πανεπιστήμια που διαλύονται, αφού πλέον οι δαπάνες είναι ελά-χιστες. Και βέβαια η νεολαία με-γαλώνει σε ένα περιβάλλον όπου οι νέοι θεωρούνται ένοχοι, επει-δή αμφισβητούν την υπάρχουσα πολιτική και οργίζονται σε ένα περιβάλλον όπου κινδυνεύουν να συλληφθούν και να βασανιστούν, επειδή έκαναν μια κατάληψη ή κατέβηκαν σε μια διαδήλωση.

Σε αυτό το εφιαλτικό σκηνικό που στήνεται, οι νέοι-ες του ΣΥ-

ΡΙΖΑ, αλλά και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, χρειάζεται να πάρουν πρωτοβου-λίες για να συνδεθούν σε πραγ-ματικό και όχι μόνο σε συμβολικό επίπεδο με την οργή της νεολαί-ας. Δεν αρκούν τα συμβολικά χά-πενινγκ, ούτε μόνο οι κεντρικές εμφανίσεις της νεολαίας.

ΠρωτοβουλίεςΣτα πανεπιστήμια χρειάζεται να στηθούν άμεσα επιτροπές και πρωτοβουλίες συμπαράστασης καθηγητών-φοιτητών, στους ερ-γασιακούς χώρους να φτιαχτούν σωματεία, να αναπτυχθούν αγώ-νες ενάντια στις καθημερινές απολύσεις, στις γειτονιές επι-τροπές ανέργων, στα σχολεία

αντιφασιστικές επιτροπές. Είναι επείγον οι συνελεύσεις του ΣΥ-ΡΙΖΑ να αγκαλιάσουν τη νεολαία και να την εντάξουν στις διαδικα-σίες τους.

Για να γίνουν όλα αυτά, δεν χρειάζεται να κηρυχτεί κάποια έναρξη, ούτε είναι προϋπόθε-ση να συμφωνήσουμε ακριβώς στο ποιο θα είναι το οργανωτικό μοντέλο συγκρότησης των νέων του ΣΥΡΙΖΑ. Έχουμε χάσει πολύ-τιμο χρόνο, συζητώντας για τη δομή των νέων του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να συζητάμε για το περιεχόμενο της πολιτικής μας και για το τι πρωτοβουλίες πρέπει να πάρου-με, ώστε να συνδεθούμε με τη νεολαία.

Έχοντας συμφωνήσει στα βασι-κά, δηλαδή στο ότι οι νέοι-ες του ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από τις δικές τους συνελεύσεις, συνεχίζουν να είναι μέλη και να δραστηριοποιούνται στις τοπικές συνελεύσεις του ΣΥ-ΡΙΖΑ και έχοντας αποφασίσει ότι φτιάχνουμε κοινές συνελεύσεις φοιτητών-εργαζομένων στις σχο-λές, συνεχίζουμε κάνοντας τη δουλειά που έχει το μεγαλύτερο νόημα. Να εμπνεύσουμε και να κερδίσουμε τη νεολαία στον αγώ-να για την αλλαγή της ζωής μας και για το γκρέμισμα αυτού του καταπιεστικού συστήματος.

Νέοι-ες του ΣΥΡΙΖΑ: Συγκρότηση στις μάχες

Του Γιώργου Κοκκινάρη

Μ όλις ανακοινώθηκε το σχέδιο «Αθηνά», ξέ-σπασαν αντιδράσεις

από ένα μεγάλο μέρος φοιτητών. Η κατάργηση ή βίαιη μεταφορά τμημάτων, το χτύπημα στα επαγ-γελματικά δικαιώματα, η μείωση εισακτέων έβγαλαν χιλιάδες φοι-τητές (κυρίως των ΤΕΙ) στο δρό-μο.

Οι συνελεύσεις των σχολών γίνονται σχεδόν κάθε βδομάδα και τα αμφιθέατρα γεμίζουν όσο ποτέ. Οι Γενικές Συνελεύσεις αποφάσισαν δράσεις ενάντια στο σχέδιο «Αθηνά», ενώ αρκετά τμή-ματα ΤΕΙ είναι υπό κατάληψη. Στα συλλαλητήρια στο κέντρο κάθε πόλης συμμετέχουν φοιτητές από τις σχολές που πλήττονται άμεσα και όχι μόνο.

Πραγματοποιούνται δράσεις καθημερινά, όπως άνοιγμα διο-δίων, διαμαρτυρία σε δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια, εξορμήσεις στους δρόμους για ενημέρωση του κόσμου. Κινη-τοποιήσεις ενάντια στο σχέδιο «Αθηνά» έγιναν στις πόλεις Ιερά-πετρα, Πάτρα, Καστοριά, Πύργο, Θεσσαλονίκη, όπου συμμετείχαν και πλατειά κομμάτια της κοινω-νίας, δείχνοντας ότι η επίθεση ενάντια στην Παιδεία αφορά όλο τον κόσμο.

Το νομοσχέδιο από πρώτη άπο-ψη φαίνεται ότι απαξιώνει τα ΤΕΙ και ότι μαζί τους χτυπά την ντόπια οικονομία. Οι δηλώσεις των τοπι-κών φορέων, των πρυτάνεων και των προέδρων των ΤΕΙ δείχνουν επιφανειακή αντιμετώπιση του θέματος, καθώς ισχυρίζονται ότι πλήττονται τα ακαδημαϊκά συμ-φέροντα κτλ. Και όμως το σχέδιο «Αθηνά» είναι πιο επικίνδυνο από όσο προβάλλεται (ιδιαίτερα από τα ΜΜΕ) και αυτός είναι ο λόγος που για πρώτη φορά το κίνημα ενάντια στο σχέδιο «Αθηνά» είναι αυθόρμητο, από νέους ανθρώ-πους που βιώνουν συνολικά την κρίση.

Το σχέδιο «Αθηνά» είναι το κε-ρασάκι στην τούρτα της επίθεσης της τρικομματικής κυβέρνησης ενάντια στη Δημόσια και Δωρεάν Εκπαίδευση. Αποτελεί τη συνέ-χεια των προηγούμενων προσπα-θειών από τις κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για το ξεπούλημα της παιδείας. Τα ΤΕΙ και ΑΕΙ εδώ και χρόνια αντιμετωπίζουν προβλή-ματα εξαιτίας της μειωμένης χρη-ματοδότησης και της έλλειψης διδακτικού προσωπικού.

Τα επαγγελματικά δικαιώματα εδώ και καιρό χτυπιούνται από την κυβερνητική αναγνώριση των Ιδιωτικών Κολλεγίων και των ΚΕΣ (Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών).

Το πρόβλημα με την εργασιακή αποκατάσταση απασχολεί τους φοιτητές εδώ και αρκετά χρόνια, αφού η ανεργία βαράει κόκκινο. Το άσυλο έχει καταργηθεί στην πράξη από τις επιθέσεις αστυνομι-κών και ΜΑΤ ενάντια σε κινητοποι-ήσεις φοιτητών (βλ. την τελευταία εισβολή στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο μετά από διαταγή της πρυτάνεως).

Το σχέδιο «Αθηνά» απλά αποτε-λεί την κορύφωση της επίθεσης, επιβάλλοντας νέα δεδομένα: η κυ-βέρνηση θα παρεμβαίνει όπως και όποτε θέλει στην εκπαίδευση και η Παιδεία θα είναι μόνο για λίγους, προσαρμοζόμενη στις ανάγκες των ιδιωτών και δημιουργώντας μια νε-ολαία καταδικασμένη στην ανερ-γία, χωρίς δικαίωμα σπουδών.

Μετά από δύο βδομάδες πιέ-σεων, το υπουργείο αναγκάστηκε να δηλώσει ότι θα γίνουν διορ-θώσεις στο σχέδιο «Αθηνά» και ανακοίνωσε ότι αποσύρει τις συγ-χωνεύσεις-μετακινήσεις κάποιων τμημάτων ως εξαιρέσεις. Παρ’ όλα αυτά ο Αρβανιτόπουλος επι-μένει ότι το νομοσχέδιο θα κατέ-βει με μικρές τροποποιήσεις για ψήφιση. Έτσι λοιπόν μπαίνει το ερώτημα: Πώς θα ανατρέψουμε το σχέδιο Αθηνά;

Ο μόνος τρόπος για να ανατρα-πεί το σχέδιο «Αθηνά» είναι να κα-ταρρεύσει μαζί με την τρικομμα-

τική μνημονιακή κυβέρνηση. Το φοιτητικό κίνημα, με αφορμή το ξεπούλημα της παιδείας, ενωμέ-νο με άλλες ομάδες αντίστασης θα καταφέρει να έχει διάρκεια και δράσεις που πραγματικά θα τρο-μάξουν την τρόικα εσωτερικού. Οι δράσεις των φοιτητών πρέπει να συντονίζονται με τις απεργίες των υγειονομικών, των ανέργων, των εκπαιδευτικών, με τη μάχη ενάντια στα χαράτσια κ.ά.

Ο συντονισμός των δράσεων και των καταλήψεων των φοιτη-τικών συλλόγων ΑΕΙ-ΤΕΙ, όπως άνοιγμα των ταμείων των νοσο-κομείων, κατάληψη κτιρίων στο κέντρο, συντονισμός με σωμα-τεία και συνδικάτα, είναι ενέργει-ες που στο παρελθόν ανέτρεψαν νομοσχέδια κυβερνήσεων.

Οι παρατάξεις της Αριστεράς (Αριστερή Ενότητα, ΠΚΣ-ΜΑΣ, ΕΑΑΚ), εκτιμώντας την πρόσφατη εμπειρία από τις Πρωτοβουλίες Αγώνα φοιτητών-καθηγητών-ερ-γαζομένων ενάντια στα Συμβούλια Διοίκησης, θα πρέπει να εργα-στούν για την οργάνωση μετώπου συνολικά ενάντια στα μνημόνια για την ανατροπή της κυβέρνησης. Οι νέοι-ες του ΣΥΡΙΖΑ συμβάλλουν με συνελεύσεις και συζητήσεις για το πώς θα συντονιστούν τα διάφορα κινήματα για την Ανατροπή Κυβέρ-νησης και Μνημονίων.

Μνημόνιο και σχέδιο «Αθηνά» θα ανατραπούν με κοινούς αγώνες φοιτητών-καθηγητών-εργαζομένων

μετανάστες • 15ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ20 Φλεβάρη 2013

ΣτΕ: Αντισυνταγματικός ο νόμος για την ιθαγένεια και την ψήφο των μεταναστών!

Η ΕΛ.ΑΣ πριν μερικές μέρες έπιασε δύο χρυσαυγίτες, οι οποίοι έφεραν μαζί τους οπλισμό. Ο ένας από τους δύο είναι αυτός που στεκόταν δίπλα στον Μιχαλολιάκο, στην προ εβδομάδων συγκέντρωση που έκανε στο κέντρο της Αθήνας για τα Ίμια. Είναι η πρώτη φορά που αποδεικνύεται και φωτο-γραφικά ότι ο Μιχαλολιάκος κουβαλάει δίπλα του υπόκοσμο.

N N N

Ένας εκπαιδευτικός, λυκειάρχης μέχρι πριν από μία εβδομάδα σε λύκειο της Ιεράπετρας, έχει ταυτοποιηθεί ως ένα από τα μέλη του τάγματος εφόδου που την Τετάρτη 13/2 επιτέθηκαν απρόκλητα σε τρεις μετανάστες από το Πακιστάν. Πρόκειται για τον Γεώργιο Πετράκη, καθηγητή Φυσικής Αγωγής και μέχρι πρότινος διευθυντή του Εσπερινού ΕΠΑΛ Ιεράπετρας. Ο ίδιος είχε καταγγελθεί και για βιασμό από μαθήτριά του. Μιλάμε για μπουμπούκι, όχι αστεία!

N N N

Σε άρθρο που δημοσίευσε τη Δευτέρα 4/2, το γερμανικό περιοδικό «Der Spiegel» υποστήριξε πως «η Χρυσή Αυγή έχει επαφές με Βαυαρούς νεοναζί». Απαντώντας στο συγκεκριμένο δημοσίευμα, η Χρυσή Αυγή έκανε λόγο για «ρεσιτάλ λασπο-λογίας και μυθευμάτων». Προτού προλάβουν να περάσουν 24 ώρες, τους κ. Ν. Μιχαλολιάκο και Η. Κασιδιάρη είχαν φροντί-σει να διαψεύσουν οι ίδιοι οι Γερμανοί νεοναζί που παρουσί-ασαν αναλυτικά τις στενότατες επαφές που διατηρούν με τη Χρυσή Αυγή, ενώ μίλησαν και για το πρόσφατο «οδοιπορικό» τους στην Ελλάδα.

N N N

Μια 28χρονη «μοιχαλίδα», σε χωριό της Εύβοιας με το υψηλό-τερο στο νησί ποσοστό της «Χρυσής Αυγής», διαπομπεύτηκε με τα εσώρουχα πάνω σε καρότσα στην πλατεία του χωριού. Ο εραστής στο νοσοκομείο , η κοπέλα με επιθυμία αυτοκτονίας, η αστυνομία… δεν το έκανε θέμα, η εφημερίδα «Ευβοϊκή Γνώμη» πουλάει ανώνυμες λεπτομέρειες μιας ιστορίας που όλοι είχαν ακούσει. Κατά τα άλλα κοροϊδεύουμε το Ιράν.

N N N

Με συμμετοχή περίπου 1.000 ατόμων ολοκληρώθηκε η διαδήλωση για τις δολοφονίες μεταναστών στη Θεσσαλο-νίκη. Συμμετείχαν με παλμό, μαζί με αντιρατσιστικές και αριστερές οργανώσεις, σύλλογοι μεταναστών από τη Σενε-γάλη και το Μπαγκλαντές. Οι διαδηλωτές επέμειναν μάλιστα και ανάγκασαν τις κλούβες των ΜΑΤ να αποσυρθούν από τη Μοναστηρίου στο ύψος του ΟΣΕ, ανοίγοντας το πέρασμα ως τη Δημοτική Αστυνομία, πλησιάζοντας έτσι σε μια περιοχή με πολλούς εργαζόμενους μετανάστες και... στα γραφεία της Χρυσής Αυγής.

N N N

Θυμάστε, φαντάζομαι, τους ΟΥΚάδες, που στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου φώναζαν «Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι ποτέ, το αίμα σου θα χύσουμε, γουρούνι Αλβανέ». Αναπληρωτής γραμ-ματέας της νεοσυσταθείσης γραμματείας «Θεσμών και Μεταρ-ρυθμίσεων» ορίστηκε, λοιπόν, ο Στυλιανός Πυλιώτης. Για όσους δεν ξέρουν, ο κ. Πυλιώτης ήταν ένας εκ των δικηγόρων που είχαν αναλάβει την υπεράσπιση των ΟΥΚάδων αυτών. Φασίστες και κυβέρνηση χέρι-χέρι για μια φορά ακόμη!

N N N

Η πλατεία ήταν γεμάτη, λέει το τραγούδι, και όντως ήταν στο Φάληρο, στην πλατεία Φλοίσβου. Το κάλεσμα στην αντιφασιστι-κή πορεία για το μαχαίρωμα μαθητή από χρυσαυγίτη ήταν για τις 12 την Κυριακή, αλλά από νωρίτερα είχε ήδη συγκεντρωθεί πολύς κόσμος. Παρά τις προκλήσεις διαφόρων φασιστοει-δών, κυρίως της όχι συμπαθούς κυρίας του 5ου ορόφου που θεώρησε καλό να ξεδιπλώσει μια σημαία της Χρυσής Αυγής από το μπαλκόνι της, λίγο πριν ξεκινήσουμε, η πορεία εξελίχθηκε ομαλά. Ήμασταν πολλοί, γύρω στους χίλιους. Αναστατώνοντας τους ήσυχους δρόμους του Παλαιού Φαλήρου, στείλαμε ένα γερό μήνυμα στα ανθρωποειδή της Χρυσής Αυγής: Η τρομοκρα-τία τους δεν θα περάσει!

N N N

Πολλές αντιφασιστικές κινητοποιήσεις έγιναν αυτές τις μέρες στη Λυών, στην πόλη Mannheim, αλλά και στη Δρέσδη, όπου 10.000 αντιφασίστες σχημάτισαν μια τεράστια ανθρώπινη αλυσίδα, εμποδίζοντας την είσοδο των νεοναζί στην πόλη τους. Ο αρχηγός των νεοναζί μάλιστα αναγκάστηκε να εκφωνήσει το λόγο του στο σιδηροδρομικό σταθμό. Πάντα τέτοια!

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ

Του Θανάση Κούρκουλα

«Τ α έθνη και οι λαοί δεν είναι οργανισμοί ασπόνδυλοι και δημι-ουργήματα εφήμερα,

αλλά παριστούν διαχρονική ενότητα με σχετικώς σταθερά ήθη και έθιμα, κοινή γλώσσα με μακρά παράδοση, στοιχεία τα οποία μεταβιβάζονται από γενεά σε γενεά», οπότε θα διαταρασσόταν από ενδεχόμενη «προσθήκη απροσδιορί-στου αριθμού προσώπων ποικίλης προ-ελεύσεως».

Δεν πρόκειται για απόσπασμα μπρο-σούρας της Χρυσής Αυγής, αλλά για το σκεπτικό της απόφασης 460/2013 του Συμβουλίου της Επικρατείας που κρίνει αντισυνταγματική την κτήση της ελληνικής ιθαγένειας από παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν ή πήγαν σχολείο στην Ελλάδα. Η ίδια απόφαση κρίνει επίσης αντισυνταγματική την ψήφο των επί μακρόν διαμενόντων με-ταναστών σε δημοτικές και περιφερεια-κές εκλογές.

Η μόνη διάταξη του νόμου 3838/2010 που επιβιώνει από τη δαμόκλειο σπάθη των «τοποτηρητών του έθνους» αφο-ρά την πολιτογράφηση των ενηλίκων μεταναστών, με τις ήδη αυστηρότατες αντικειμενικές προϋποθέσεις που ορί-ζει (άδεια αορίστου χρόνου ή δεκαετή), αλλά και τις επιπρόσθετες αποδείξεις «ελληνικότητας» (συμμετοχή σε συλλό-γους γηγενών, καλή γνώση ελληνικής γλώσσας και ιστορίας, συνέντευξη από επιτροπή κλπ).

Πρόκειται για πλήρη οπισθοδρόμηση της νομοθεσίας στο «δίκαιο του αίμα-τος», πατροπαράδοτη αξία του ελληνι-κού εθνικισμού. Επίσης αποτελεί δια-γραφή με μια μονοκοντυλιά των όποιων δειλών και ανεπαρκών στοιχείων του «δικαίου του εδάφους» που εισήγαγε για πρώτη φορά ο νόμος Ραγκούση.

Αποτελεί τέλος ταφόπλακα της πο-λιτικής συμμετοχής οποιουδήποτε «αλλοδαπού» ακόμα και σε τοπικές εκλογές, για να μην αλλοιωθεί η ετυμη-γορία του έθνους, υιοθετώντας την πιο αντιδραστική ερμηνεία του σχετικού άρθρου του Συντάγματος.

Και τώρα;Δικαίως οι νεοναζί του Μιχαλολιάκου πανηγύρισαν την απόφαση ως δική

τους νίκη, αφού η πλειοψηφία του ΣτΕ κινήθηκε σε αμιγώς εθνικιστικά μονο-πάτια, παρ’ ότι υπήρξε και μια σημα-ντική μειοψηφία δικαστών, που αμφι-σβήτησαν το σκεπτικό της απόφασης. Άμεση συνέπεια είναι το πάγωμα κάθε διαδικασίας απονομής ιθαγένειας σε παιδιά μεταναστών (εκκρεμούν περί-που 10.000 αιτήσεις), ενώ παραμένει ανοιχτό το ενδεχόμενο ακόμα και να ανακληθεί η ιθαγένεια από περίπου 6.000 παιδιά που την είχαν αποκτήσει με βάση τις διατάξεις του πρόσφατου νόμου.

Το φάσμα της παρανομίας, όταν ενη-λικιωθούν, αντιμετωπίζουν 200.000 παιδιά μεταναστών που ζουν στη χώρα –ακόμα κι αν γεννήθηκαν εδώ και δεν έχουν γνωρίσει άλλη πατρίδα– αν δεν μπορέσουν να βρουν δουλειά και να αποκτήσουν άδεια παραμονής για ερ-γασία.

Με δεδομένο το νομοθετικό κενό που δημιουργείται από την απόφαση του ΣτΕ, δύο ενδεχόμενα υπάρχουν: ή θα εισαχθεί από την κυβέρνηση Σαμα-ρά προς συζήτηση στη Βουλή νόμος με αυστηρότερες προϋποθέσεις για την κτήση της ιθαγένειας (κυκλοφόρησαν σενάρια για δυνατότητα αίτησης μόνο μετά την ενηλικίωση των παιδιών, συ-νεντεύξεις «ελληνομέτρησης» ακόμα και για παιδιά που γεννήθηκαν εδώ κλπ), ή –ακόμα χειρότερα– θα παραμεί-νουν τα πράγματα παγωμένα, χωρίς να αντικαθίστανται οι «αντισυνταγματικές» διατάξεις, με αποτέλεσμα την εκ των πραγμάτων άρνηση της ιθαγένειας σε όλα τα παιδιά των μεταναστών.

ΔιεκδίκησηΣε κάθε περίπτωση το κίνημα και η Αρι-στερά χρειάζεται να παρέμβουν δυνα-μικά και άμεσα, διεκδικώντας ιθαγένεια για κάθε παιδί που γεννιέται ή ζει στη χώρα και ψήφο για τους μετανάστες σε κάθε είδους εκλογές. Η ιθαγένεια απο-τελεί στοιχειώδες δικαίωμα κάθε παι-διού. Και μάλιστα ανεξάρτητα από το νομικό καθεστώς των γονιών του, όπως η προϋπόθεση 5ετούς νόμιμης παρα-μονής και των δύο γονιών που όριζε ο νόμος Ραγκούση.

Για μια φορά ακόμα αποδεικνύ-εται πως ο εθνικισμός έχει πολλές αντιφάσεις: Με βάση την απόφαση του ΣτΕ δεν είναι «γνήσιος ο δεσμός»

με τη χώρα ενός παιδιού μετανάστη που γεννήθηκε και πήγε σχολείο εδώ, αλλά θεωρείται αυτόματα ελλη-νική η ιθαγένεια ενός παιδιού τέταρ-της γενιάς που γεννήθηκε στις ΗΠΑ από έλληνες γονείς, αλλά δεν μιλάει ελληνικά.

Ο μετανάστης που ζει στην Ελλάδα αλλοιώνει με την ψήφο του τη βούληση του ελληνικού λαού, ενώ ο Ευρωπαίος που ζει στη χώρα δικαιούται να ψηφίζει εδώ και κάτι τέτοιο δεν συνιστά αλλοίω-ση της βούλησης αυτής.

Οι μετανάστες πληρώνουν στους δήμους, όπου κατοικούν, τα δημοτικά τέλη που πληρώνουν και οι ντόπιοι, φο-ρολογούνται έμμεσα και άμεσα, όπως και οι ντόπιοι, αλλά δεν έχουν δικαίωμα ψήφου ούτε στις δημοτικές εκλογές.

Η αυθαίρετη ταύτιση της «εθνικό-τητας» με την «ιθαγένεια» που κάνει το ΣτΕ δεν εφαρμόζεται σε καμία από τις χώρες της ΕΕ, ακόμα και σε εκείνες με τις αυστηρότερες προϋπο-θέσεις απονομής της ιθαγένειας σε μετανάστες. Στην πραγματικότητα, η εθνικιστική απόφαση του ΣτΕ δεν είναι μόνο απάνθρωπη και άδικη απέ-ναντι στους μετανάστες. Αποτελεί εκ των πραγμάτων εξάπλωση του θεσμι-κού ρατσισμού ακόμα και στις κατη-γορίες εκείνες των μεταναστών και των οικογενειών τους που ως τώρα θεωρούνταν ενταγμένοι, καθώς ζουν εδώ και πολλές δεκαετίες στη χώρα. Δίνει πόντους στις «αιματολογικές» ερμηνείες της ελληνικότητας της Χρυσής Αυγής και ερείσματα για να επεκτείνει τη δολοφονική της δράση και στα νηπιαγωγεία.

Για όλους αυτούς τους λόγους, η συγκρότηση ενός πλατιού μετώπου υπεράσπισης των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων των μετανα-στών, χωρίς ρατσιστικές προϋποθέ-σεις, είναι απόλυτα αναγκαία. Μόνο ενωμένοι ντόπιοι και μετανάστες ερ-γαζόμενοι, άνεργοι και νέοι μπορού-με να ανατρέψουμε τη μνημονιακή βαρβαρότητα της τρικομματικής κυβέρνησης, που μας χτυπάει όλους μαζί και καθέναν ξεχωριστά. Τελικά, η υπεράσπιση των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων των μετανα-στών είναι στοιχειώδης προϋπόθεση για να μπορούμε να αγωνιζόμαστε μαζί.

Των Μαρίας Παναγοπούλου καιΠέτρου Γιαννούλη

Τ ην ώρα που στην Κύπρο ο υποψήφιος του ΑΚΕΛ Σταύρος Μαλάς πάσχιζε να περάσει στο

δεύτερο γύρο και ο εκλογικός μηχανι-σμός του κόμματος δούλευε συστη-ματικά για να πετύχει τη μέγιστη δυ-νατή συσπείρωση του κόμματος, στον μακρινό Ισημερινό ο Ραφαέλ Κορέα συνέτριβε με άνεση τους συνυποψη-φίους του. Στην περίπτωση του Κορέα η σύγκρουση με τους τοκογλύφους του ΔΝΤ ήταν μονόδρομος, ενώ για την κυπριακή «κυβερνώσα Αριστερά» το μνημόνιο αντιμετωπίστηκε σαν αναγκαίο κακό, απαραίτητο για την οικονομική επιβίωση της χώρας.

ΔεξιάΤο αποτέλεσμα των εκλογών της περασμένης Κυριακής στην Κύπρο αποτυπώνει τα αδιέξοδα (ακόμα και εκλογικά) που προκύπτουν, όταν η Αριστερά επιλέγει να διαχειριστεί τον καπιταλισμό και μάλιστα σε περίοδο βαθιάς κρίσης.

Ο πρώτος γύρος των εκλογών για την κυπριακή προεδρία έληξε με ιστο-ρικά υψηλό ποσοστό υπέρ του βασικού υποψήφιου της Δεξιάς, Νίκου Αναστα-σιάδη. Ο Αναστασιάδης (ΔΗΣΥ), που υποστηρίχτηκε και από το μακαριακό ΔΗΚΟ, συγκέντρωσε το 45,46% των ψήφων και πέρασε στο δεύτερο γύρο με αντίπαλο το Σταύρο Μαλά, ο οποίος συνέλεξε το 26,91%. Σε απόσταση ανα-πνοής από τον υποψήφιο του ΑΚΕΛ και εκτός δεύτερου γύρου βρέθηκε ο «ανεξάρτητος» Γιώργος Λιλλήκας, ο οποίος υποστηρίχθηκε από την ΕΔΕΚ και κατέγραψε ποσοστό 24,93 %.

Τα συμπεράσματα από μια πρώτη ανάλυση των εκλογικών αποτελεσμά-των είναι αρνητικά για την Αριστερά. Η Δεξιά κατέγραψε ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά και στις δύο εκδοχές της. Τόσο ο Αναστασιάδης, που εκφράζει την ακραία νεοφιλελεύθερη πτέρυγα, όσο και ο εθνικιστής Λιλλήκας βγή-καν ισχυροποιημένοι από αυτή την εκλογική διαδικασία.

ΑΚΕΛΠαράλληλα, η εκλογική επιρροή του ΑΚΕΛ υποχώρησε κατά περίπου 6 ποσοστιαίες μονάδες συγκριτικά με τις προηγούμενες προεδρικές εκλο-γές, αποδεικνύοντας πως η πολιτι-κή διαχείρισης του καπιταλισμού σε συνθήκες κρίσης, που ακολούθησε η κυβέρνηση Χριστόφια, οδήγησε σε ήττες και στο πεδίο των εκλογών.

Το γεγονός ότι απέφυγε τη ρήξη με τις επιλογές του κεφαλαίου (με απο-κορύφωμα την αποδοχή του μνημο-νίου), άνοιξε το δρόμο για την πρώτη

θέση στον Αναστασιάδη, το γνησιότε-ρο εκφραστή των συμφερόντων του κεφαλαίου στην Κύπρο. Η αστική τάξη, παρά τις συνεχείς υποχωρήσεις της κυβέρνησης Χριστόφια, προτίμη-σε σαφέστατα το δικό της πολιτικό προσωπικό, το δικό της άνθρωπο.

Παράλληλα, η απουσία ουσιαστι-κής αριστερής εναλλακτικής πρότα-σης και οι υποχωρήσεις του ΑΚΕΛ στο Κυπριακό έδωσαν τη δυνατότητα στο λαϊκιστή και εθνικιστή Λιλλήκα να συ-γκεντρώσει το 1/4 των ψήφων.

Δυστυχώς, μετά τα πέντε χρόνια διακυβέρνησης του ΑΚΕΛ, το ζητού-μενο των φετινών εκλογών δεν ήταν η πρόταση επανεκλογής της Αριστε-ράς για να οργανώσει την αντίσταση και να κόψει την όρεξη των ντόπιων και ξένων αφεντικών. Δυστυχώς, στη χειρότερη οικονομική συγκυρία για τον τόπο, στην εποχή της πιο έντο-νης επίθεσης ενάντια στα δικαιώ-ματα των εργαζομένων (ντόπιων και μεταναστών) και της νεολαίας, η Αριστερά σήκωσε λευκή σημαία και παρόπλισε τον κόσμο της.

Για το ΑΚΕΛ, το ζητούμενο των εκλογών ήταν η επίτευξη μιας αξιο-πρεπούς ήττας. Το βράδυ της Κυρια-κής δεν θύμιζε σε τίποτα το κλίμα αισιοδοξίας που είχε ο κόσμος της Αριστεράς το 2008.

Πώς όμως φτάσαμε στο σημείο, πέ-ντε χρόνια μετά την πανηγυρική εκλογή του Χριστόφια, το ΑΚΕΛ να εμφανίζεται «ανακουφισμένο» με τα αποτελέσματα των εκλογών και να τα θεωρεί «ικανοποι-ητικά υπό τις περιστάσεις»;

H συνομολόγηση του μνημονίου από την κυβέρνηση Χριστόφια και η επι-χειρηματολογία που ανέπτυξε για την απουσία οποιασδήποτε εναλλακτικής προοπτικής –πλην της διαπραγμάτευ-σης για ένα ήπιο μνημόνιο– άφησε ακά-λυπτη τη βάση του ΑΚΕΛ και όλη την Αριστερά. Η επιλογή ενός μη κομματι-κού, «τεχνοκράτη» υποψήφιου, όπως είναι ο Μαλάς, στην ουσία κεφαλαιο-ποίησε τη δεξιόστροφη μετατόπιση της ηγεσίας του ΑΚΕΛ. Έτσι, η εκλογική βάση του κόμματος δεν συσπειρώθη-

κε σε μια μαχητική, αριστερή πολιτική πρόταση. Συσπειρώθηκε αμυντικά στη βάση των αντιδεξιών αντανακλαστικών και λόγω της συνείδησης του τι σημαί-νει μια ισχυρή δεξιά κυβέρνηση.

ΑποχήΑυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό και τη σημαντική αύξηση του ποσοστού της αποχής (17% από 10% στις προεδρικές εκλογές του 2008). Πολλοί αριστεροί ψηφοφόροι αναγκάστηκαν να απέχουν από τον πρώτο γύρο των εκλογών λόγω των επιλογών της ηγεσίας του ΑΚΕΛ και λόγω απουσίας άλλης, πραγματικά αριστερής, υποψηφιότητας.

Το πιο θετικό αποτέλεσμα από την εκλογική αναμέτρηση ήταν το χαμηλό ποσοστό που κατέγραψε ο υποψήφι-ος του ΕΛΑΜ, της νεοναζιστικής ορ-γάνωσης που αυτοπροσδιορίζεται ως Χρυσή Αυγή Κύπρου. Το ΕΛΑΜ πήρε το 0.88% των ψήφων, σημειώνοντας πτώση από τα ποσοστά του (1.1% στις βουλευτικές εκλογές του 2011). Αυτό

βέβαια δεν σημαίνει σε καμία περί-πτωση εφησυχασμό, αφού, αν η Δε-ξιά καταλάβει την κυβέρνηση, είναι σί-γουρο ότι θα αξιοποιήσει στο μέγιστο το ακροδεξιό της δεκανίκι.

Είναι, επίσης, ιδιαίτερα θετικό το γεγονός ότι ο διακαής πόθος του Αναστασιάδη να εκλεγεί απευθείας από τον πρώτο γύρο δεν έγινε πραγ-ματικότητα. Ο ίδιος ο Αναστασιάδης και τα στελέχη του κόμματός του, πι-στεύοντας ότι θα κυριαρχήσουν από τον πρώτο γύρο, δεν έκρυψαν τις προ-θέσεις τους. Στις δημόσιες εμφανίσεις τους αμφισβήτησαν ανοιχτά όλα τα εργασιακά δικαιώματα, ακόμα και το δικαίωμα στην απεργία.

Για να εκμεταλλευτεί όμως η κυ-πριακή Αριστερά το γεγονός ότι δεν πραγματοποιήθηκε το όνειρο του Αναστασιάδη και των ΜΜΕ, που στη-ρίζουν τον εκλεκτό της αστικής τάξης, χρειάζεται να δράσει άμεσα και προς την κατεύθυνση της ρήξης.

ΑγώνεςΗ κυπριακή Αριστερά οφείλει και μπορεί να ανασυνταχτεί για να δώσει τη μάχη στο πραγματικό πεδίο της τα-ξικής πάλης, στην οργάνωση των αγώ-νων, για να μην πληρώσουμε εμείς την κρίση των καπιταλιστών. Είναι κατανο-ητό πως πολλοί αριστεροί ψηφοφόροι στην Κύπρο δεν βλέπουν άλλη εναλλα-κτική πλην του Μαλά που στηρίζεται από το ΑΚΕΛ και θα τον ψηφίσουν στο δεύτερο γύρο των εκλογών, που διεξά-γεται την ερχόμενη Κυριακή.

Παρ’ όλα αυτά το βασικό ζήτημα της περιόδου είναι να κερδίσουν οι εργατικοί αγώνες που έχουν ήδη ξε-σπάσει, όπως ο απεργιακός αγώνας των οικοδόμων που κράτησε για πε-ρισσότερες από δύο εβδομάδες. Σε αυτή την κατεύθυνση σημαντικό ρόλο έχουν και οι δυνάμεις της κυπριακής ριζοσπαστικής Αριστεράς που συσπει-ρώνονται στην ΕΡΑΣ (Επιτροπή για μια Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση). Τώρα, περισσότερο από ποτέ, υπάρχει η ανάγκη, αλλά και η δυνατότητα για τη συγκρότηση ενός εργατικού αντιμνη-μονιακού-αντιφασιστικού μετώπου.

Η Αριστερά οφείλει να παλέψει με όλες τις δυνάμεις για την οργάνωση των αντιστάσεων απέναντι στο μνημό-νιο και όλοι μας θα κριθούμε σε αυτή τη βάση: στο να τολμήσουμε αυτό που κανένας «διαχειριστής» της κρίσης δεν τολμά. Να οργανώσουμε τη δράση μας απέναντι στην πιο βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου, ξαναφέρνοντας τις ιδέ-ες της επαναστατικής Αριστεράς στο προσκήνιο. Το ζήτημα της ανατροπής του καπιταλισμού και της σοσιαλιστι-κής προοπτικής μέσα από την καθημε-ρινή οργάνωση των αγώνων χρειάζεται να ξαναμπεί στην ημερήσια διάταξη.

www.dea.org.grΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

20 Φλεβάρη 2013 

Τώρα, περισσό-τερο από ποτέ, υπάρχει η ανά-γκη, αλλά και η δυνατότητα για τη συγκρότηση ενός εργατικού αντιμνημονια-κού-αντιφασι-στικού μετώπου

Κύπρος: Τα αποτελέσματατων εκλογών και η Αριστερά