Φύλλο Νο 294

6 μ 17 Ιούλη 2013

Κυκλοφορεί

κάθε δεύτερη Τετάρτη

1,5 ευρώ

6045

Αθώωση ρατσιστή δολοφόνου στις ΗΠΑ

14Η αιγυπτιακή επανάσταση μπροστά σε νέες προκλήσεις

8-9

Τα Ιουλιανά του 1965

11

Μαντέλα: «Ο μακρύς δρόμος για την ελευθερία»

13

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Οι μαζικές απολύσεις στους Δήμους, στα σχολεία, στα νοσοκομεία, είναι ανοιχτός ταξικός πόλεμος

ΣΥΡΙΖΑ: Ώρα μάχης, ώρα ανατροπής, ώρα Αριστεράς

Να απολύσουμετην κυβέρνηση

Η αντιπαράθεση της κυβέρ-νησης Σαμαρά με το κίνημα υπεράσπισης των εργαζομένων στο Δημόσιο και των δημόσιων κοινωνικών υπηρεσιών, βάζει το εργατικό κίνημα και την Αρι-στερά μπροστά σε κρίσιμα κα-θήκοντα.

Η Αριστερά οφείλει να αντι-μετωπίσει πολιτικά την επίθε-ση των Σαμαρά-Βενιζέλου και της τρόικας. Να μετατρέψει τη συνδικαλιστική αντίσταση σε ανοιχτό πολιτικό αγώνα, με στόχο την άμεση ανατροπή της

κυβέρνησης. Να δώσει όλες τις δυνάμεις της για το χτίσιμο ενός τέτοιου κινήματος από τα κάτω, που θα σταματήσει το κύμα των αντιδραστικών αντι-μεταρρυθμίσεων.

Ειδικό βάρος πέφτει στον ΣΥ-ΡΙΖΑ, που πρέπει να κάνει πράξη το σύνθημα που ανέδειξε η κοι-νοβουλευτική ομάδα της ριζο-σπαστικής Αριστεράς: «Απολύ-στε, τώρα, την κυβέρνηση». Και αυτό, ανάμεσα στα κινηματικά και πολιτικά καθήκοντα του ΣΥΡΙΖΑ, περιλαμβάνει τη δέ-

σμευση ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα αποκαταστήσει αμέσως τις αγριότητες που σή-μερα προκαλεί το κυβερνητικό-μνημονιακό στρατόπεδο.

Όμως ειδικά καθήκοντα έχει και το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η ανατροπή μιας επίθεσης, στην κλίμακα που σήμερα επιχειρεί η κυβέρνηση και η τρόικα, προϋ-ποθέτει –χωρίς καθυστερήσεις και δισταγμούς– τη συγκρότη-ση του μετώπου αγώνα όλων των δυνάμεων που αναφέρο-νται στο εργατικό κίνημα.

Η άγρια ταξική επίθεση της κυβέρνησης Σαμαρά ενάντια στους εργαζόμενους και τη νεολαία συνεχίζεται με ακόμη

μεγαλύτερη ένταση. Μπροστά στη βαθιά κρίση του συστήματος, τα μέτρα που προωθεί η συγκυβέρνηση

ΝΔ-ΠΑΣΟΚ για την υπεράσπιση εργοδοτών και δανειστών, δεν έχουν τέλος. Απολύσεις δεκάδων χιλιάδων σε δημόσιο

και ιδιωτικό τομέα. Πραγματική διάλυση ασφαλιστικών ταμείων, σχολείων, νοσοκομείων, δήμων. Συντριβή

εργασιακών δικαιωμάτων, νέες μειώσεις μισθών, συντάξεων και συνέχιση της φοροληστείας .

Την ίδια ώρα όμως, ένα νέο κύμα εργατικών-λαϊκών αγώνων, με μπροστάρηδες τους εργαζομένους στους ΟΤΑ

και τους εκπαιδευτικούς, παίρνοντας τη σκυτάλη από το κίνημα της ΕΡΤ, απειλεί να τινάξει τα σχέδια των ακροδεξιών

κυβερνητικών επιτελείων στον αέρα και να μπλοκάρει τη μνημονιακή μηχανή, που απαιτεί όλο και περισσότερες

θυσίες για τα λαϊκά στρώματα.Κάθε αναμονή απειλεί ανοιχτά τις ζωές μας. Μοναδική λύση είναι να απολύσουμε την κυβέρνηση και να τελειώνουμε με

τις πολιτικές της ακραίας λιτότητας και του αυταρχισμού.

2 • πολιτική ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ17 Ιούλη 2013

óôá óýíôïìá... Ξανά στους δρόμους, για να διώξουμε την κυβέρνηση

Καμία απόλυση – Κανένα λουκέτο σε δημόσια υπηρεσία

Της Κατερίνας Γιαννούλια

Η πυγμή της πρώην τρι-κομματικής στην πε-ρίπτωση της ΕΡΤ την

οδήγησε στο να χάσει ένα μέλος της. Και τώρα, συνεχίζοντας την επίθεση σε άλλους χώρους του δημοσίου, μας δίνει την ευκαιρία να την τραυματίσουμε θανάσι-μα.

Η δυναμική παρέμβαση του κινήματος, μέσα κι έξω από την ΕΡΤ, εμφάνισε ξανά το βασικό παράγοντα που μπορεί να φρε-νάρει τις αντι-μεταρρυθμίσεις και τη διάλυση κάθε πτυχής του κοινωνικού κράτους: τον κόσμο της δουλειάς, που με τις αντι-στάσεις του μπορεί να τσακίσει τη μηχανή των ανθρωποθυσιών στο δημόσιο τομέα.

Η αναμέτρηση παίρνει άγριες διαστάσεις. Οι «φιοριτούρες» της εφεδρείας, διαθεσιμότητας, κινητικότητας, αξιολόγησης κλπ, τελείωσαν και η ώρα των στυ-γνών απολύσεων χιλιάδων εργα-ζομένων έχει φτάσει. Τα ονόματα των υπό απόλυση εκπαιδευτικών δημοσιεύτηκαν μάλιστα, πριν την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου.

ΕπίθεσηΜε επικεφαλής τους εκπροσώ-πους του αχαλίνωτου νεοφι-λελευθερισμού, Κυριάκο Μη-τσοτάκη και Άδωνι Γεωργιάδη, επιχειρείται το ακαριαίο τσάκισμα του δημοσίου και των κοινωνικών υπηρεσιών. Ολόκληροι κλάδοι καταργούνται (π.χ. σχολικοί φύ-λακες, δημοτική αστυνομία) και η τοπική αυτοδιοίκηση «στραγ-γαλίζεται». Έπονται οι καθαρί-στριες των δημόσιων σχολείων.

Στα δημόσια επαγγελματικά και τεχνικά Λύκεια διαγράφο-νται ειδικότητες και μαθητές παραχωρούνται στους ιδιώτες σχολάρχες των ΙΕΚ. Για ένα μετα-βατικό διάστημα, οι απολυμένοι καθηγητές θα επαναπροσλαμ-βάνονται ως ωρομίσθιοι ή θα μεταταγούν σε βρεφονηπιακούς σταθμούς.

Οι ειδικότητες ιταλικής και ισπανικής φιλολογίας στα δημό-σια (συγχωνευμένα) σχολεία κα-ταργούνται.

Το διάστημα της «διαθεσιμότη-τας» περιορίζεται στους 8 μήνες, τα υπηρεσιακά συμβούλια αντι-καθίστανται από τριμελή συμ-βούλια παντελώς ελεγχόμενα από τη συγκυβέρνηση, οι οργανικές θέσεις καταργούνται κατευθείαν, οι σχέσεις εργασίας αλλάζουν με μια απλή Κοινή Υπουργική Από-φαση, οι προϋπολογισμοί δήμων, περιφερειών, φορέων, υπουργεί-ων δεν αφήνουν περιθώρια ούτε στοιχειώδους λειτουργίας.

Καμιά δημόσια υπηρεσία και κυρίως οι βασικές ανάγκες κάθε

ανθρώπου της εργασίας δεν μπορούν να καλυφθούν. Όλα τα δημόσια αγαθά χαρίζονται στους ιδιώτες και το συρρικνωμένο δη-μόσιο, που θα απομείνει, θα με-τατραπεί οριστικά σε «φέουδο» της συμμορίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Το ρουσφέτι για μια θέση, όχι μόνι-μη, των 500 ευρώ, θα βασιλεύει.

Όποιος νόμιζε ότι οι προσλη-φθέντες με «προσόντα» και μέσω ΑΣΕΠ θα τη γλίτωναν, έρχεται η στιγμή που θα καταλάβει ότι ο μόνος σίγουρος δρόμος για να μην απολυθεί είναι εκείνος του αγώνα. Επειδή η «αξιολόγηση» ανθρώπων δεν θα μπορούσε να επιφέρει απολύσεις, επειδή οι δήθεν επίορκοι δεν είναι όσοι διαδίδουν οι προπαγανδιστές των ΜΜΕ, ξεκίνησε ο μύθος του ΑΣΕΠ με τον οποίο έγιναν οι προσλήψεις (με διαγωνισμό ή χωρίς).

Το σύνθημα «δεν θα σταματή-σουν, αν δεν τους σταματήσου-με» είναι μεγάλη αλήθεια. Το νέο «μίνι μνημόνιο» περιλαμβάνει όλων των τύπων τις επιθέσεις στους εργαζόμενους: φορολη-στεία, νέες και πιο βάρβαρες πα-ρεμβάσεις στον κατώτατο μισθό, διάλυση σχολείων, νοσοκομείων και ασφαλιστικών ταμείων, διευ-κολύνσεις στις απολύσεις συμ-βασιούχων κ.ά.

Ο ακροδεξιός Άδωνις θέλει να ρημάξει τα δημόσια νοσοκομεία και τον ΕΟΠΥΥ και να μετατρέψει τα νοσοκομεία σε κέντρα πρωτο-βάθμιας φροντίδας, ενώ προσα-νατολίζεται να αναθέσει σε ιδιώ-τες τον έλεγχο των επεμβάσεων και της αγωγής που λαμβάνουν οι ασθενείς σε αυτά.

ΑντιστάσειςΠρόκειται για μια κυβέρνηση ακραίου ταξικού πολέμου. Αν πετύχουμε μια νίκη, τα πράγμα-τα θα αρχίσουν να δουλεύουν υπέρ μας. Οι εμπειρίες από τις σκληρές, πολλές κι επίμονες μά-χες που έχουμε δώσει, τα ενωτι-κά βήματα που έχουμε κάνει στο δρόμο, άσχετα από τη βούληση των ηγεσιών των συνδικάτων, οι «πρόβες» συντονισμού σωμα-

τείων και δικτύων εργατικής αλ-ληλεγγύης στις γειτονιές, μπο-ρούν να επιφέρουν ένα χτύπημα «αντιστροφής» της κατάστασης. Ο υιός Μητσοτάκης μένει… άυ-πνος, όχι από τύψεις, αλλά από φόβο μήπως τα καταφέρουμε.

ΣυλλαλητήριαΤο καλοκαίρι δεν θα είναι ήρεμο. Στο διήμερο των απεργιακών κι-νητοποιήσεων στις 16-17/7, κο-ρυφώθηκαν οι αντιδράσεις για τα νέα σφαγιαστικά μέτρα στο όνομα της «δόσης». Χιλιάδες κόσμου στην Αθήνα, τη Θεσ-σαλονίκη, την Πάτρα και αλλού συμμετείχαν σε μαζικά συλλαλη-τήρια κατά των απολύσεων και των υπόλοιπων αντεργατικών δι-ατάξεων του πολυνομοσχεδίου.

Εργαζόμενοι στην τοπική αυ-τοδιοίκηση, καθηγητές, υγειο-νομικοί, τραπεζικοί υπάλληλοι, εργαζόμενοι της ΕΡΤ και του ιδι-ωτικού τομέα, βρέθηκαν έξω από το κοινοβούλιο πρωί και απόγευ-μα. Μαζί τους διαδήλωσαν και όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΜΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ).

Μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ εμφανί-στηκαν την ημέρα της απεργίας (16/7) στο προαύλιο της βουλής, κρατώντας ένα μεγάλο πανό στο οποίο έγραφαν: «Να απολύσου-με την κυβέρνηση – Όχι στις απολύσεις στον ιδιωτικό και δη-μόσιο τομέα». Έπειτα κατέβηκαν στην Αμαλίας και ενώθηκαν με τους συγκεντρωμένους.

Οι καταλήψεις των ΕΛΜΕ, οι προσπάθειες συντονισμού στην Υγεία, με συμμετοχή επιτροπών κατοίκων, πρωτοβάθμιων συλ-λόγων δασκάλων, καθηγητών και πολλών άλλων συλλογικο-τήτων, ενάντια στα κλεισίματα κλινικών ή ολόκληρων νοσο-κομείων (π.χ. Ασκληπιείο, Γ.Ν. Πατησίων), οι μαζικές πορείες δημοτικών υπαλλήλων, όχι μόνο στο κέντρο της Αθήνας, αλλά και σε περιφέρειες (π.χ. στα Νότια προάστια), αποτυπώνουν το μο-ναδικό δρόμο για να αποτρέψου-με τη μνημονιακή λαίλαπα.

Οι πορείες, ενώ σκόπευαν να τις απαγορεύσουν σταδιακά, επανήλθαν μέσα στο καλοκαίρι. Η Αθήνα, αλλά και πολλές άλλες πόλεις, βρίσκονται σε μια διαρκή κινητοποίηση διαμαρτυρίας. Οι κόρνες των δημοτικών περιπο-λικών, οι πορτοκαλί σημαίες της ΟΛΜΕ, τα πούλμαν της ΕΛΒΟ, οι απολυμένοι του Κατσέλη συνα-ντιούνται και ξαναβλέπουμε μια αγαπημένη και ελπιδοφόρα ει-κόνα της πλατείας Συντάγματος.

Τα συντονιστικά «χρησιμοποι-ούνται» ξανά, προσπαθώντας να ξεπεράσουν στην πράξη την αδράνεια των ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ. Τόσος κόσμος σε πρωινές-μεσημεριανές και βραδινές διαδηλώσεις, συναυ-λίες, περικυκλώσεις, πίεσε ασφυ-κτικά τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, που επιτέλους κάλεσαν ξανά σε Γενική Απεργία και συλλαλητήρια.

ΑνατροπήΗ συνέχεια και η κλιμάκωση των αγώνων, που ξανάρχισαν, είναι υποχρεωτική. Οι χιλιάδες απολύ-σεις, η επερχόμενη κατάρρευση σχολείων και νοσοκομείων, δεν χωράει αναμονές. Σε μια τέτοια διαδικασία, σημαντικότατη προ-ϋπόθεση είναι η αποφασιστική οργάνωση αυτών των αγώνων από την Αριστερά, με στόχο την ανατροπή όλων αυτών των μέ-τρων και της ίδιας της κυβέρνη-σης που ισοπεδώνει τις ζωές μας.

Δεν πρόκειται να φύγουν, αν δεν τους διώξουμε. Αν δεν γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ο πολιτικός εκφραστής της εργατικής-λαϊκής μαχητικό-τητας που ξαναεμφανίζεται στο προσκήνιο.

Η εξάπλωση των κινητοποιή-σεων σε κάθε εργατικό χώρο, σε κάθε γειτονιά, αν τη συντονίσου-με και τη στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις –ως αναγκαίο τμήμα του πολιτικού αγώνα για την ανα-τροπή της πιο επιθετικής (αλλά και αδύναμης ταυτόχρονα) κυ-βέρνησης του κεφαλαίου τις τε-λευταίες δεκαετίες– είναι ικανή να μας δώσει το καλύτερο καλοκαίρι. Όχι στις παραλίες, αλλά στους δρόμους, στις καταλήψεις, στα πεζοδρόμια και τις πλατείες.

Σε τι κόσμο αλήθεια ζούμε; Στην Ισπα-νία, ο Ραχόι, ο πρωθυπουργός της άγριας λιτότητας, πιάστηκε κυριολεκτικά με τη γίδα στην πλάτη. Ενώ στην Ιταλία, του αθά-νατου αρχαίου πνεύματος, ο αντιπρόεδρος της Γερουσίας αποκάλεσε «ουρακοτάγκο» τη (μαύρη) υπουργό μετανάστευσης…

N N N

Παρεμπιπτόντως, εκπροσώπους αυτού του σάπιου κόσμου θα συναντήσει προσε-χώς ο Σαμαράς, για να εξασφαλίσει, λέει, στήριξη. Τον Σόιμπλε στις 18/7 στην Αθήνα, τον Ομπάμα στις 8/8 στην Ουάσινγκτον…

N N N

Και ξαφνικά το Ταχυδρομικό Ταμιευτή-ριο, που ελεγχόταν από το Ταμείο Χρημα-τοπιστωτικής Σταθερότητας, πέρασε στα χέρια της Eurobank, που επίσης ελέγχεται από το ΤΧΣ, με στόχο αυτή να πουληθεί ευκολότερα το φθινόπωρο. Η διάσωση, η «ενδυνάμωση» και –τελικά– η επιστροφή της Eurobank στους ιδιώτες, αποτελεί το κορυφαίο έργο των «μαστόρων» της ανα-κεφαλαίωσης των τραπεζών. Καθόλου τυχαία, το υπουργείο Οικονομικών πέρα-σε νύχτα στη βουλή τροπολογία που δια-σφαλίζει το «ακαταδίωκτο» των στελεχών του ΤΧΣ. Που κατά τα άλλα, ασφαλώς, θα συνεχίζουν να ορκίζονται στο όνομα της «ελευθερίας» των αγορών…

N N N

Τέτοιες ιστορίες ερμηνεύουν το Πόρι-σμα της οικονομικής έκθεσης της Attac Αυστρίας σχετικά με την κατάληξη των πόρων των προγραμμάτων «βοήθειας» προς την Ελλάδα. Εξ αυτών το 77% κατέ-ληξε στις τράπεζες, ενώ το υπόλοιπο 23% κατέληξε σε εξοπλισμούς και τόκους προς τους δανειστές. Τόσο καλά…

N N N

Σε περίοπτη θέση στην «Αυγή» (σε αναδημοσίευση από την «Εφημερίδα των Συντακτών») διαβάσαμε τη νέα ανάλυση του Σωτ. Βαλντέν για την κεντροαριστερά. Που προτείνει στη ΔΗΜΑΡ ως στρατηγικό στόχο «μια (κεντρο)αριστερή εναλλακτική κυβερνητική λύση σε αυτή της σαμαρικής Δεξιάς και των συμμάχων της». Και υπο-γραμμίζει, με νόημα, ότι «μια τέτοια λύση δεν είναι νοητή, χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ»…

N N N

Ειδήσεις κρύβουν (;) τα αποτελέσματα των εκλογών για την ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, στο «Ενιαίο Ψηφοδέλτιο» της προεδρικής πλει-οψηφίας. Κατ’ αρχήν τηρήθηκαν οι υποσχέ-σεις προς την ΚΟΕ (20 θέσεις). Στα 35 πρώτα ονόματα (με 1ο τον Γ. Δραγασάκη και 35ο των Χρ. Παπαδόπουλο) διακρίναμε 6 της ΑΝΑΣΑ, ενώ ακολουθούν άλλοι 12 σ., προ-σεγγίζοντας το «υπεσχημένο» 19. Αντίθετα, το ΕΚΜ βγαίνει κυριολεκτικά «δαρμένο», αφού εκλέγει μόνο 3 (αντί της υπόσχεσης για 11) και με τον Αλ. Μητρόπουλο χαμηλά, με 11% των ψήφων. Το ωραίο είναι ότι πολλοί από αυτούς τους σ. υποστήριξαν ευθαρσώς στο συνέδριο ότι δια του «Ενιαίου» ο ΣΥΡΙΖΑ θα ξεπερνούσε τους «μηχανισμούς»…

N N N

Αντιγράφουμε από το άρθρο του Στ. Ελληνιάδη στο «Δρόμο» της 13/7: «Ποιος σκέφτηκε να αποπροσανατολίσει όλο το συνέδριο και όλη την κοινωνία από τα καυ-τά, άμεσα και πιεστικά ζητήματα; Ποιος σκέφτηκε ότι μπορεί χωρίς συντροφική προσυνεννόηση και προσυμφωνία να δια-λύσει τις συνιστώσες ή μονομερώς να τις μεταλλάξει; Ποιος θεώρησε αμελητέους τους «Γλέζους» και τους «Θεωνάδες» που υπάρχουν στην Αριστερά; Από τους θιασώ-τες της «διάλυσης», η επίκληση της πλειο-ψηφίας για την επιβολή στις μειοψηφίες της θέσης τους, δεν τιμά την Αριστερά». Προσυπογράφουμε…

πολιτική • 3ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ17 Ιούλη 2013 η άποψή μας

Τ ην ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν είχε ακόμη τελειώσει

η ψηφοφορία στη Βουλή για το πολυνομοσχέδιο που προ-βλέπει, μεταξύ άλλων, μαζικές απολύσεις στους δήμους και το Δημόσιο και νέα φοροληστεία σε βάρος των φτωχών. Ακόμη κι αν καταψηφίζονταν κάποια από τα άρθρα, οι βουλευτές της δι-κομματικής ακροδεξιάς συγκυ-βέρνησης τελικά αναμενόταν να στηρίξουν στο σύνολό του το νέο ανθρωποφάγο τέρας του μνημονίου.

Η φορολόγηση των επιδομά-των ανεργίας και η αύξηση της παρακράτησης φόρου από τους μισθωτούς, είναι μόνον το «ορε-κτικό» του πολυνομοσχεδίου, που θα έρθει να προστεθεί στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Ακολουθούν οι απολύ-σεις: 2.200 σχολικοί φύλακες, 3.500 υπάλληλοι της δημοτικής αστυνομίας, 2.500 εκπαιδευτι-κοί της τεχνικής εκπαίδευσης. Επίσης σε καθεστώς κινητικό-τητας εισάγονται 2.500 εργα-ζόμενοι στο χώρο της υγείας. Οι «βελτιώσεις» της τελευταίας στιγμής στο νομοσχέδιο προ-κάλεσαν το γέλιο ακόμη και των κυβερνητικών βουλευτών: δεν απολύονται, μας είπαν, όσοι σχολικοί φύλακες και δημοτικοί αστυνομικοί έχουν μεταπτυχι-ακό ή διδακτορικό! Ξέχασαν να εξαιρέσουν και τους κατόχους Νόμπελ…

Η καταστροφή του δικαιώ-ματος των νέων για μόρφωση και ειδίκευση είναι εξάλλου ΗΔΗ γεγονός: σύμφωνα με τη Eurostat, μόνον μέσα στο 2012, 70.000 φοιτητές άφησαν τις σχολές τους στην Ελλάδα! Σύμ-φωνα με οργανώσεις προστασί-ας των παιδιών και τον Έλληνα Συνήγορο, πάνω από 100.000 παιδιά δουλεύουν, ασφαλώς παράνομα, στην Ελλάδα του «success story».

Άλλο ένα μέτρο που προβλέ-πεται είναι ο καθορισμός του κατώτατου μισθού με υπουρ-γική απόφαση από το 2017. Οι νεοφιλελεύθεροι δεν εμπιστεύ-ονται ούτε την ελεύθερη αγορά και επιστρατεύουν διοικητικές αποφάσεις για να ρίξουν περαι-τέρω τους μισθούς.

ΛαβωμένηΔεν πρέπει να ξεχνάμε ωστό-σο ότι η κυβέρνηση παραμένει λαβωμένη μετά τη μάχη της ΕΡΤ. Έχασε ένα από τα κεφάλια της, το οποίο, παρότι ήταν το μικρότερο, ήταν ταυτόχρονα αυτό που εξασφάλιζε ένα προ-σωπείο «οικουμενικότητας» και κυρίως αυτό που απέκρυπτε την προφανή αλήθεια: ότι κυ-βερνούν τα δύο κόμματα του

δικομματισμού και μάλιστα εν πολλοίς με το ίδιο προσωπικό που κυβερνούσαν και τα προ-ηγούμενα χρόνια. Ο Σαμαράς, που λίγα 24ωρα πριν από τις εκλογές του Ιούνη του 2012 δι-ακήρυττε ότι δεν θα συμμετεί-χε ποτέ σε κυβέρνηση που θα είχε έστω και τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ, τώρα έχει αναγκαστεί να κάνει τον Βενιζέλο αντιπρό-εδρο και υπουργό Εξωτερικών. Ο ακροδεξιός τηλεπωλητής του ΛΑΟΣ Α. Γεωργιάδης, ο οποίος επίσης έσκιζε τα ιμάτιά του ότι δεν θα προσχωρήσει ποτέ στη ΝΔ, τώρα είναι υπουργός της. Αυτή η καταγέλαστη ανακολου-θία με τον εαυτό τους οφείλεται στο γεγονός ότι οι εντολοδόχοι του μνημονίου στηρίζονται σε μια κοινωνική μειοψηφία που όλο και συρρικνώνεται (η «πε-ριποίηση» του Βενιζέλου στην πρόσφατη επίσκεψή του στην Κρήτη είναι μια σαφής ένδειξη γι’ αυτό). Άρα είναι αναγκασμέ-νοι να συνασπίζονται. Από αυτή την ανάγκη προκύπτει και η προστασία που παρέχει ο Σαμα-ράς και οι βουλευτές του προς τον Βενιζέλο μπροστά στο με-γαλύτερο σκάνδαλο διαφθοράς στην εποχή του μνημονίου, τη λίστα Λαγκάρντ. Δείτε: Ο Παπα-κωνσταντίνου παραπέμπεται. Ο Διώτης και ο Καπελέρης διώκο-νται. Και σαν να είναι γύρω γύρω Δευτέρα και στη μέση Κυριακή -κατά το γνωστό ανέκδοτο- ο Βενιζέλος μένει στο απυρόβλη-το, παρότι έκρυβε επί 15 μήνες τη λίστα και παρότι προστάτεψε φορολογικά τους φίλους του που βρίσκονταν στη λίστα, πα-ρότι δηλ. βαρύνεται με τις ίδιες πράξεις και παραλείψεις για τις οποίες διώκονται οι άλλοι τρεις.

ΑπομόνωσηΌμως οι εφεδρείες του συστή-ματος, εκτός από τους ναζί της Χρυσής Αυγής, έχουν πια εξα-ντληθεί. Είναι χαρακτηριστι-κό ότι, μετά την απώλεια της ΔΗΜΑΡ, έχουν αρχίσει οι γκρί-νιες και στο εσωτερικό της ΝΔ ενόψει του πολυνομοσχεδίου: Πολύδωρας, Κακλαμάνης, Λυ-κουρέντζος, αλλά κυρίως η Ντ.

Μπακογιάννη κάνουν ανοιχτή κριτική, σε λαϊκές απογευμα-τινές παραστάσεις ασφαλώς. Αντίστοιχες αντιδράσεις υπάρ-χουν και από βουλευτές του ΠΑΣΟΚ.

Όπως το θέτει ο κύριος αρ-θρογράφος του συστημικού «Βήματος», «τα κόμματα εξου-σίας έχασαν τα αβγά και τα πασχάλια και έναν χρόνο τώρα μια κολοβή συμμαχική κυβέρ-νηση παλεύει με εξωτερικούς θεούς και εσωτερικούς δαίμο-νες προκειμένου να ξαναβρεί κάποιο δρόμο εξόδου από τη μακρόχρονη κρίση». Αν ξεπερά-σει κανείς την αναγόρευση της τρόικας σε θεό και τη δαιμονο-ποίηση της λαϊκής αντίστασης, η κατάσταση είναι όντως κάπως έτσι. Είναι χαρακτηριστικό της απαξίωσης της κυβέρνησης ακόμη και από τους πιο θερ-μούς υποστηρικτές της, ότι ο ίδιος αρθρογράφος διαμαρτύ-ρεται: «Η τρόικα έχει διαπράξει μεθοδολογικά και λάθη πολιτι-κής στην ελληνική περίπτωση. Δογματισμός και υπεροψία δεν της πρέπουν. Μόνο που θέλει απέναντι πρόσωπα που να ορ-θώνονται και όχι να αποδέχονται τη νύχτα ότι ο ήλιος λάμπει».

Ενώ λοιπόν είναι αποδυναμω-μένη κοινωνικά, κοινοβουλευ-τικά και πολιτικά, η κυβέρνηση έχει πολλαπλασιάσει τους αντι-πάλους της. Δεν έχει απέναντί της μόνο την ΕΡΤ, οι εργαζό-μενοι της οποίας την αμφισβη-τούν εμπράκτως λειτουργώντας κανονικά απέναντι σε μια κωμι-κοτραγική «Δημόσια Τηλεόρα-ση». Τώρα θα έχει απέναντί της και πολλούς κλειστούς δήμους (παρότι οι περισσότεροι δή-μαρχοι έχουν εκλεγεί με τα δύο κόμματα εξουσίας). Έχει ήδη απέναντί της τους δημοτικούς αστυνομικούς που δεν τσιμπά-νε στο παραμύθι της «κινητικό-τητας», παρά τις «γενναίες» προ-τάσεις Δένδια για ένταξή τους στην αστυνομία. Θα ξαναέχει απέναντί της τους εκπαιδευτι-κούς με τους οποίους νόμισε ότι «καθάρισε» τον Μάιο. Εν ολί-γοις το καλοκαίρι δεν αποδεί-χθηκε εύκολη περίοδος για μέ-

τρα όπως ήλπιζε η κυβέρνηση. Οι μεγάλες διαδηλώσεις στις 15, 16 και 17 Ιούλη είναι μια σαφής ένδειξη.

ΟικονομίαΚαι δεν είναι μόνο το κοινωνι-κό μέτωπο. Στην οικονομία τα πράγματα είναι εξίσου τραγικά. Πρώτα η τρόικα διέψευσε το κλίμα ευφορίας που καλλιερ-γούσε η κυβέρνηση αναφέρο-ντας πως «οι προοπτικές πα-ραμένουν αβέβαιες» κι ότι «η εφαρμογή του προγράμματος καθυστερεί». Στη συνέχεια, στις 8/7, ήρθε η νέα σφαλιάρα από το ECOFIN που αποφάσισε να δώσει τμηματικά την πολυανα-μενόμενη δόση των 8,1 δισ.: τον Ιούλιο θα δοθούν μόλις 4 δισ. ευρώ, ενώ μέχρι τον Οκτώβριο θα έχουν δοθεί το πολύ 6,8 δισ. ευρώ συνολικά. Αυτές οι εξελί-ξεις ήρθαν να προστεθούν στις αρνητικές δηλώσεις κορυφαίων Ευρωπαίων αξιωματούχων ανα-φορικά με το ενδεχόμενο ενός νέου κουρέματος του χρέους.

Το εσωτερικό οικονομικό μέ-τωπο είναι ακόμη χειρότερο. Οι ιδιωτικοποιήσεις φαίνεται να αποτυχαίνουν παταγωδώς. Οι τράπεζες κατάπιαν όλα τα λεφτά από το ταμείο στήριξης και από τις αυξήσεις κεφαλαίου και δεν δίνουν δράμι για… επεν-δύσεις.

Όσον αφορά τα δημοσιονομι-κά, το ίδιο το υπ. Οικονομικών, λέει πως υστέρηση των εσόδων έφθασε τα 1,6 δισ. ευρώ στο α’ εξάμηνο. Αν συνυπολογίσουμε τις επιστροφές φόρων, τότε η αστοχία ανέρχεται σε 2,2 δισ. ευρώ. Το πραγματικό κενό γι-γαντώνεται αν λάβουμε υπόψη μας ότι οι πρωτογενείς δαπάνες κι οι δαπάνες του Προγράμ-ματος Δημοσίων Επενδύσεων υπολείπονται των στόχων κατά 2 δισ. και 1 δισ. ευρώ αντίστοι-χα. «Η υστέρηση των δημοσίων εσόδων θα καλυφθεί στο δεύ-τερο εξάμηνο, όπως και πέρσι, από την εκκαθάριση των φορο-λογικών δηλώσεων και την πλη-ρωμή των φόρων στα ακίνητα», λένε, αλλά ούτε οι ίδιοι δεν τα πιστεύουν: Μέχρι τα μέσα Ιου-

λίου, είχαν κάνει δήλωση λιγό-τεροι από το 30% των φορολο-γούμενων, επισφραγίζοντας το γεγονός ότι η διαρκέστερη και πιο επιτυχημένη απεργία του λαού είναι η φορολογική απερ-γία. Έτσι ούτε το παραμύθι του πλεονάσματος θα υλοποιηθεί ποτέ.

Την ίδια στιγμή η ανεργία αυξάνεται: 28% σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, πάνω από 30% στην πραγματικότητα. Ακόμη κι αν δεν τους ενδιαφέρει η ανεργία, τους ενδιαφέρει το ΑΕΠ. Στο μέτωπο αυτό το 2013 η ύφε-ση θα ξεπεράσει το 5%, ενώ ο «Economist», προβλέπει ύφε-ση 2% και για το 2014! Το πλοίο δεν πάει απλώς πάνω στο παγό-βουνο στο τέλος του έτους: με-ταφέρει και πυρηνικές βόμβες στα αμπάρια του. Αυτός ήταν εξάλλου ο λόγος της «απόδρα-σης» του Κουβέλη από την κυ-βέρνηση.

ΒαρβαρότηταΤο γεγονός ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει δεν σημαίνει ότι η κυβέρνηση θα αλλάξει στο τέλος ρότα. Αντίθετα, θα συ-νεχίσει με ακόμη πιο βάρβαρα μέτρα εκτελώντας τις εντολές της τρόικας και εξυπηρετώντας τα πολύ στενά συμφέροντα της ελληνικής ολιγαρχίας. Ήδη ετοι-μάζεται για 4.500 απολύσεις τον Σεπτέμβριο.

Η ανατροπή αυτής της κυ-βέρνησης είναι μια αναντίρρητη αναγκαιότητα από τη σκοπιά των συμφερόντων της πλειονό-τητας του πληθυσμού. Όμως όλο και περισσότερο θα εγείρο-νται ερωτήματα για το «μετά». Σειρά επιχειρήσεων κλείνουν: Τρόφιμα, έπιπλα, χημική βιομη-χανία, λιανικό εμπόριο. Επίσης άλλοι καπιταλιστές μεταφέρουν την έδρα τους στο εξωτερικό κάνοντας πολύ πιο εύκολη την προοπτική και της δικής τους συνολικής εξόδου από τη χώρα.

Η αστική τάξη και οι εκπρό-σωποί της στην Ελλάδα φαίνε-ται όλο και περισσότερο ότι δεν μπορούν να κυβερνήσουν, ότι δεν μπορούν να οργανώσουν την παραγωγή, ακόμη και στο πλαίσιο των δικών τους συμ-φερόντων. Το μόνο που κάνουν είναι να καταστρέφουν σαν λυσσασμένο αγρίμι τις παρα-γωγικές δυνάμεις: εργοστάσια, υπηρεσίες, εργατική δύναμη. Η εναλλακτική λύση, όχι μόνον σε επίπεδο κυβέρνησης, αλλά σε επίπεδο οικονομίας και κοινωνί-ας, αρχίζει να γίνεται εξαιρετικά επείγουσα. Τις μεγάλες ρήξεις που είναι αναγκαίες για να γί-νει πράξη αυτή η εναλλακτική λύση, πρέπει να τις κατανοεί πλέον απόλυτα η Αριστερά. Αλ-λιώς, χαιρετίσματα…

Με απολύσεις διαλύουν υγεία, παιδεία, δήμους, αλλά είναι αδύναμοι

Τρεκλίζουν, μπορούμε να τους ρίξουμε

4 • εργατικά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ17 Ιούλη 2013

Του Στέλιου Φιλίππου, μέλους ΔΣ Συλλόγου Εργαζομένων,

Δήμου Ζωγράφου

Π αρόλο που η κυβέρνηση έμεινε με δύο κόμματα να την στηρίζουν, δείχνει

πιο επικίνδυνη, καθώς προσπαθεί με ενέργειες κανονικών καμικάζι να «τελειώνει» με ό,τι μπορεί να θεωρηθεί δημόσιο αγαθό.

Ο Κυρ. Μητσοτάκης ξεκίνησε το έργο του με την κατάργηση του αυτοδιοίκητου της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και με την από-λυση, με μία πράξη νομοθετικού περιεχομένου, περίπου 7.000 σχολικών φυλάκων και δημοτι-κών αστυνομικών, καταργώντας μέσα σε μια νύχτα τις υπηρεσίες στις οποίες εργάζονται.

Δεν είναι καθόλου τυχαίοι οι στόχοι που επέλεξαν να χτυπή-σουν, αλλά ούτε και η χρονική στιγμή. Οι σχολικοί φύλακες έχει εγκριθεί να προσληφθούν απ’ το ΑΣΕΠ και μάλιστα δύο φορές. Επίσης τα σχολεία έχουν κλείσει από τα μέσα Ιουνίου, άρα είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να τους πετάξουν στο δρόμο, χωρίς να το πάρει είδηση κανείς.

Τι κι αν όλοι οι Σύλλογοι Γονέων ζητούν να προσληφθούν περρι-σότεροι φύλακες; Έτσι κι αλλιώς «δεν θα χαθεί η Ελλάδα χωρίς σχολικούς φύλακες», όπως δήλω-σε ο Κυρ. Μητσοτάκης.

Οι δημοτικοί αστυνόμοι είναι συνδυασμένοι, στη συνείδηση του κόσμου, με πρόστιμα, φο-ρομπηχτικούς μηχανισμούς και κυνήγι μεταναστών και αυτό τους κάνει να φαίνονται αντιπαθείς και άρα ένας εύκολος στόχος. Απ’ την άλλη όμως να μην ξεχνάμε ότι είναι εργαζόμενοι που έχουν

προσληφθεί με μόνιμη σχέση ερ-γασίας και έχουν δώσει γραπτές εξετάσεις στο ΑΣΕΠ, για να προ-σληφθούν.

Αυτά σημαίνουν ότι οι πύλες της κολάσεως έχουν ανοίξει για όλους ανεξαιρέτως και όσα λέγο-νται από την κυβέρνηση, ότι θα απολύσει μόνο όσους έχουν προ-σληφθεί εκτός ΑΣΕΠ, είναι για να εφησυχάζουν οι υπόλοιποι, μέχρι να έρθει η σειρά τους.

Ένα άλλο κομμάτι εργαζομένων στους Οργανισμούς Τοπικής Αυ-τοδιοίκησης (ΟΤΑ) που χτυπιέται αυτή τη στιγμή, είναι όσοι συμβα-σιούχοι εργάζονται με προσωρινή δικαστική εντολή. «Αυτοί ήδη θε-ωρούνται απολυμένοι.Θα έχουμε τελειώσει μέχρι τα τέλη Νοεμβρί-ου», δήλωσε ο Κυρ. Μητσοτάκης σε συνάντηση που είχε με την Πα-νελλήνια Ομοσπονδία των Εργα-ζομένων στους ΟΤΑ (ΠΟΕ-ΟΤΑ).

ΥπηρεσίεςΑυτοί που θεωρεί απολυμένους ο υπουργός, εργάζονται σε υπηρε-σίες όπως καθαριότητα, πράσινο και κοιμητήρια στους περρισότε-ρους δήμους. Υπηρεσίες που ήδη υπολειτουργούν λόγω της ελλεί-ψης προσωπικού. Η απαξίωσή τους συμφέρει μόνο τα τσακάλια του καπιταλισμού, όπως ο Μπό-μπολας, ο Αλαφούζος κ.ά., που θα έρθουν σαν σωτήρες για να αγοράσουν τις υπηρεσίες-φιλέτα για ένα κομμάτι ψωμί, όπως και τόσα άλλα που έχουν αρπάξει.

Η διαχείριση των στερεών αποβλήτων είναι το άλλο μεγάλο πρόβλημα των δήμων. Οι μεγα-λοεργολάβοι έχουν μυριστεί ότι υπάρχει πολύ χρήμα στη «μπίζνα» των σκουπιδιών και θέλουν να βάλουν χέρι σ’αυτό. Με απαρχαι-

ωμένες μεθόδους που τις αγορά-σαν από το εξωτερικό «κοψοχρο-νιά», επειδή έχουν εγκαταλειφθεί εδώ και δεκαετίες λόγω υψηλού κόστους λειτουργίας, το οποίο θα μετακυλίεται βεβαίως στους δημότες με τριπλασιασμό ή τε-τραπλασιασμό των δημοτικών τελών.

Δεν πρέπει να τρέφουμε καμία αυταπάτη ότι η ιδιωτικοποίηση θα αναβαθμίσει τις παρεχόμε-νες υπηρεσίες. Τα παραδείγμα-τα απ’το εξωτερικό δείχνουν το εντελώς αντίθετο. Στην Ιταλία τον έλεγχο τον έχει η μαφία και εκτός των υπηρεσιών έχουν υποβαθμί-σει ολόκληρες περιοχές, μετατρε-πωντάς τες σε σκουπιδότοπους. Κι εδώ το ίδιο μοντέλο θέλουν να ακολουθήσουν, αφού η μέθοδος fast track τους απαλλάσει από κάθε περιορισμό.

Η Κερατέα παλιότερα και τωρα η Ιερισσός ειναι παραδείγματα αυτού του μοντέλου, αλλά και για το πώς μπορούμε να τους σταμα-τήσουμε επίσης.

Μπροστά σε όλα αυτά η πλει-οψηφία της ΠΟΕ-ΟΤΑ είναι κα-τώτερη των περιστάσεων, καθώς αναλώνει τις δυνάμεις του κό-σμου σε ακτιβισμούς χωρίς απο-τελέσματα ουσιαστικά και σε μια «συγκρουσιακή γυμναστική» που πάντα έχει συγκεκριμένα όρια. Όσες φορές έχει κληθεί μέχρι τώρα να απαντήσει σε δύσκο-λα ερωτήματα όπως αυτό της επιστράτευσης, οπισθοχώρησε άρον-άρον.

Όταν δέχεσαι τέτοια ολομέτω-πη επίθεση απο τον εχθρό, είναι ολέθριο να γνωρίζει ότι τα όρια των αγώνων σου απεναντί του είναι αυτά που σου θέτει αυτός. Επίσης δεν μπορείς να τον πολε-

μάς με τις παλιές συνηθισμένες συνδικαλιστικές μεθόδους, γιατί αυτό σε κάνει τρομερά προβλέ-ψιμο.

Όσο για την ΑΔΕΔΥ συνεχίζει να λάμπει δια της θορυβώδους απουσίας της. Η αλλαγή προέ-δρου δεν επέφερε καμμία ου-σιαστική αλλαγή. Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές το εργατικό κίνημα δεν αρκεί να διατηρεί ένα αγωνιστικό προφίλ, αλλά να αγω-νίζεται και να αντιδρά ενάντια στη καταβαράθρωση της ζωής μας.

ΣυντονισμόςΜια πρωτοβουλία προς αυτή την κατεύθυνση ήταν να καλέσει η ΠΟΕ-ΟΤΑ ομοσπονδίες και σω-ματεία του δημόσιου και ιδιωτι-κού τομέα σε σύσκεψη για συ-ντονισμό δράσεων ενάντια στα μέτρα. Θα ήταν ένα καλό πρώτο βήμα για το ξεπέρασμα των γρα-φειοκρατικών ηγεσιών των τριτο-βάθμιων συνομοσπονδιών, αλλά δυστυχώς οργανώθηκε πρόχει-ρα και δεν εκτιμήθηκε σωστά η σημασία του, με αποτέλεσμα να έχουμε ένα μάζεμα συνδικαλιστι-κών στελεχών που διαπίστωσαν, διαφώνησαν και ευχήθηκαν, χω-ρίς ουσιαστική συνέχεια.

Ένα ακόμη θέμα είναι η στάση που τηρούν οι δήμαρχοι απέναντι στα γεγονότα. Δεν υπάρχει κα-μία αμφιβολία ότι η συντριπτική πλειοψηφία της ΚΕΔΕ (Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδας) αποτε-λείται από δημάρχους που εχουν εκλεγεί με τη βοήθεια κομματι-κών μηχανισμών –πολλοί έχουν αναδειχτεί απ’ αυτούς– των δύο κομμάτων της συγκυβέρνησης. Τι μας κάνει να πιστεύουμε λοιπον ότι οι δήμαρχοι θα πάνε κόντρα σε αυτούς που τους ανέδειξαν;

Κι ας μην ξεχνάμε ότι οι δήμαρ-χοι είναι οι άμεσοι εργοδότες μας και δεν υπάρχει πουθενά καταγε-γραμμένο να έχει καταφέρει οτι-δήποτε το εργατικό κίνημα χέρι-χέρι με τους εργοδότες. Γι’αυτό θέλει μεγάλη προσοχή απο τους συνδικαλιστές ως προς την στά-ση τους απέναντι στις διοικήσεις, ώστε να μην καλλιεργούνται αυ-ταπάτες στους εργαζόμενους. Μόνο στα χέρια μας βρίσκονται οι λύσεις.

Τέλος στα σωματεία μας πρέ-πει να απομονώσουμε τη Χρυσή Αυγή, που προσπαθεί να αποκτή-σει έρεισμα στους δημοτικούς αστυνόμους του Δήμου Αθηναί-ων. Πρέπει να απομονωθούν από όλους τους εργαζόμενους, γιατί έχουν αποδείξει επανειλημμένα ότι είναι απέναντί τους και τους χρησιμοποιούν μόνο για ψηφο-θηρικούς λόγους.

Για να αντιπαλέψουμε την υπο-βάθμιση των δημοτικών υπηρε-σιών μέσω των απολύσεων και την προσφορά τους στις ορέξεις των καπιτα-ληστών μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά και τις αντεργατικές πολιτικές που εφαρ-μόζουν, πρέπει να συγκροτήσου-με άμεσα –με πρωτοβουλία των πρωτοβάθμιων σωματείων ερ-γαζομένων των δήμων– τοπικές επιτροπές αγώνα που να περιλαμ-βάνουν εργαζόμενους ιδιωτικού και δημοσίου τομέα, άνεργους, φοιτητές, μαθητές.

Όλοι μαζί να κάνουμε τα δη-μαρχεία κέντρα αγώνα και λήψε-ως αποφάσεων για όλη την κοι-νωνία. Με στόχο να προκυρηχθεί άμεσα γενική πολιτική απεργία διαρκείας, με ορίζοντα την ανα-τρόπη της κυβέρνησης και των μνημονιακών πολιτικών.

Επιτροπές αγώνα για να μην περάσει η διάλυση των ΟΤΑ

Απεργία διαρκείας ενάντια στις απολύσεις

Το αυτοδιαχειριζόμενο εγχείρημα της ΕΡΤ εφιάλτης της κυβέρνησης

Της Αλέξανδρας Χριστακάκη (πρώην συμβασιούχου ΕΡΤ)

Είναι παγκόσμια πρωτοτυπία. Επί 35 ημέρες ο «τηλεοπτικός» και «ρα-διοφωνικός» αέρας της ΕΡΤ παρα-μένει ζωντανός και αυτοδιαχειριζό-μενος από τους εργαζόμενους στην ΕΡΤ. Εκπέμπει πρόγραμμα που δεν αποφασίζεται από τη διευθυντική πυραμίδα, που δεν καθορίζεται από τις υποδείξεις του Μαξίμου, που δεν υποκλίνεται σε κομματικές υποδείξεις.

Εκεί τηρούνται κανόνες δημοσιο-γραφικής δεοντολογίας, τα προ-βλήματα, οι αγωνίες των εργαζο-μένων, των συνδικάτων και των συλλογικοτήτων αποτυπώνονται στη θεματολογία των δελτίων ει-δήσεων, αναλύονται εκτενώς στις ενημερωτικές εκπομπές.

Τέρμα η μονοτονία των πολιτικών συζητήσεων, με τους συνήθεις προσκεκλημένους και την καθο-

ρισμένη από άλλους ατζέντα. Το «συντονιστικό των δημοσιογρά-φων», οι μεμονωμένοι παραγωγοί, οι ρεπόρτερ, συζητούν και αποφα-σίζουν, χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς προβληματισμούς για το τι αποτελεί είδηση.

Δεν υπάρχουν λίστες με ανεπιθύ-μητους. Ακόμη και ο Σαμαράς, που αποφάσισε το Θάνατο της ΕΡΤ, προβάλλεται από τις δημόσιες συ-χνότητες

Τέρμα η αυτοαναφορά. Άνοιγμα στην κοινωνία. Το πείραμα πέτυχε. Το αποδεικνύει το πάθος των ερ-γαζομένων που συμμετέχουν στο εναλλακτικό εγχείρημα. Το απο-δεικνύουν τα νούμερα της VPRC σύμφωνα με τα οποία περίπου 1.700.000 πολίτες παρακολουθούν το πρόγραμμα της ΕΡΤ, είτε αναλο-γικά, είτε ιντερνετικά.

Το αποδεικνύει η εθελοντική προ-σφορά κινηματογραφιστών, σκη-

νοθετών, πολιτών για παραγωγή δημοσιογραφικού έργου. Για δη-μιουργία και αντιδελτίου, όπου θα καταγράφονται αυτά που δεν δεί-χνουν τα «δελτία των 8» των ιδιωτι-κών καναλιών.

Το αποδεικνύει και το πλαίσιο των αποφάσεων της Γενικής Συνέλευ-σης των εργαζομένων, που καλούν τον αρμόδιο Υφυπουργό για τη Δημόσια Ραδιοτηλεόραση να εγκα-ταλείψει αυτή τη γελοιότητα και παρωδία του προγράμματος της «ΔΤ» και να βγάλει στον αέρα το πρόγραμμα που εκπέμπει η «ΕΡΤ».

Πρόκειται για εικόνες συγκλονιστι-κές που εκτυλίσσονται στον προ-αύλιο χώρο του Ραδιομεγάρου και στον αέρα της ΕΡΤ: Εργάτες της αρτοβιομηχανίας «Κατσέλης» κα-ταφθάνουν με λεωφορεία στη Με-σογείων και κάθονται μπροστά από την εξέδρα των Μουσικών Συνόλων της ΕΡΤ, που τους αφιερώνουν τη μουσική βραδιά. Στο μικρόφωνο ο

μαέστρος της ΕΡΤ, σικάτος με το γκρίζο του κουστούμι και δίπλα, με τα τατουάζ, ο Πρόεδρος του σωμα-τείου, να δηλώνουν μαζί από μικρο-φώνου: «Όχι στα λουκέτα - Ναι στο δικαίωμα στην εργασία».

Είναι εικόνες από ένα μέλλον όπου όλοι μαζί, χωρίς επάρσεις και δια-χωρισμούς, θα κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου, για να οικοδομή-σουμε μια άλλη κοινωνία.

Εξίσου συγκλονιστική είναι και η εικόνα όπου στο ίδιο τραπέζι του τηλεοπτικού αέρα κάθονται και συ-ζητούν ο φιλόσοφος Ευτύχης Μπι-τσάκης και οι απλήρωτοι εργάτες της ΑΓΕΤ Ηρακλής…

Οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ δεν είναι κομουνιστές, όπως ισχυρίζεται ο Θεόδωρος Πάγκαλος. Οι δημοσι-ογράφοι της ΕΡΤ δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ. Είναι κομμάτι της ελληνικής κοινω-νίας. Είναι μικρογραφία της ελλη-νικής κοινωνίας, με τις αντιφάσεις,

τις αγκυλώσεις, τις ομηρίες, τις φο-βίες . Όμως μέσα από τη σύγκρου-ση, μετά από το σοκ, ένα κομμάτι απελευθερώνεται, διαπαιδαγωγεί-ται, ακούει, μαθαίνει… Και παράγει, ως ανάγκη και όχι ως ιδεολόγημα, το αυτοδιαχειριζόμενο εγχείρημα.

Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, στο τριή-μερο των απεργιακών κινητοποι-ήσεων ενάντια στην ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, έστησαν το δικό τους στούντιο στο Σύνταγμα, παρα-κολουθώντας λεπτό προς λεπτό τις εξελίξεις εντός και εκτός κοινοβου-λίου.

Προετοιμάζονται επίσης για ένα τριήμερο δράσης από κοινού με τον Σύλλογο Φυλακισθέντων και Εξο-ρισθέντων, με αφορμή την επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας. Εργαζόμενοι στην ΕΡΤ θα βρεθούν στις πρώην φυλακές του ΕΑΤ-ΕΣΑ και οι αντιστασιακοί στο Ραδιομέ-γαρο. Γιατί το «μαύρο» στην ΕΡΤ είναι θέμα Δημοκρατίας.

εργατικά • 5ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ17 Ιούλη 2013

Του Θοδωρή Πατσατζή

Δ εν φτάνει που κλείσανε τα νοσοκομεία του ΙΚΑ, δεν φτάνει που οδηγούν σε

αργό θάνατο κι άλλα νοσοκομεία με τη μετακίνηση προσωπικού και τα οργανογράμματα, δεν φτάνει που πληρώνουμε πανάκριβα ακόμη και απλές εξετάσεις, που θα μπορούσαν να γίνονται στα εργαστήρια του ΙΚΑ τα οποία δεν λειτουργούν, τώρα θα αποφασίζουν ιδιώτες ελεγκτές «λο-γιστές» για το αν θα ζήσουμε ή θα πεθάνουμε λόγω κόστους.

Η νοσηλεία και οι εξετάσεις των ασφαλισμένων του ΕΟΠΥΥ στις δη-μόσιες μονάδες υγείας, σύμφωνα με τροπολογία που κατέθεσε τη Δευ-τέρα 15 Ιούλη ο φασίστας υπουργός Υγείας Α. Γεωργιάδης, θα γίνεται με βάση προκαθορισμένη μηνιαία δαπά-νη και όχι με βάση την επιστημονική κρίση των γιατρών. Θα δίνεται «σε ιδι-ωτικούς ελεγκτικούς φορείς ο έλεγ-χος της ορθής τιμολόγησης και του αναγκαίου της γενομένης κλινικής και ιατρικής πρακτικής, η τήρηση των δι-εθνών λογιστικών κανόνων και ο έλεγ-χος των παραστατικών και αναγκαίων δικαιολογητικών, καθώς και η εκκα-θάριση των λογαριασμών μεταξύ του ΕΟΠΥΥ και των συμβεβλημένων με αυτόν παρόχων υπηρεσιών υγείας. Το σύνολο των δαπανών για την υλοποί-ηση των ανωτέρω βαρύνει τους παρό-χους υπηρεσιών υγείας».

Με την τροπολογία για τους ελε-γκτές, η διαδικασία της εκκαθάρισης των λογαριασμών του ΕΟΠΥΥ αναφέ-ρεται σε όλους τους παρόχους της υγείας. Δηλαδή ακόμη και στα δημό-σια νοσοκομεία τα οποία, με έμμεσο τρόπο, μετατρέπονται σε ιδιωτικά. Αν δηλαδή ο γιατρός σε μια Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, για να σώσει έναν ασθενή, ακολουθήσει θεραπεία η οποία ξεπερνάει την προβλεπόμε-νη μηνιαία δαπάνη, το νοσοκομείο είναι υποχρεωμένο να επιστρέψει στο ταμείο αυτά τα χρήματα. Ως γνω-στόν όμως, τα νοσοκομεία δεν έχουν λεφτά ούτε για γάντια, οπότε το κό-στος θα μετακυλίεται στους χρήστες των υπηρεσιών δημόσιας υγείας.

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση οι Ομοσπονδίες των εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία ΠΟΕΔΗΝ

και των γιατρών των δημόσιων νο-σοκομείων ΟΕΝΓΕ καλούν σε κοινή 24ωρη πανελλαδική απεργία την Τε-τάρτη 24 Ιούλη. Είναι ένα βήμα θετι-κό, αλλά ανεπαρκές, καθώς ακόμη μια φορά οι ηγεσίες των δύο Ομο-σπονδιών, ενώ συντονίζουν το μετα-ξύ τους βηματισμό, παραβλέπουν το γεγονός ότι γίνεται μαζική επίθεση σε όλους τους εργαζόμενους και δεν συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις τους μαζί με τους εργαζόμενους στους δήμους και με τους εκπαιδευτικούς, που επίσης απειλούνται με μετακινή-σεις προσωπικού.

Πώς θα πείσουν τους εργαζόμε-νους να κατέβουν σε κινητοποίη-ση, όταν δεν βάζουν κανένα πλαί-σιο συνέχειας και τους καλούν, μια βδομάδα μετά την ψήφιση του μίνι μνημονίου, τότε που θα έχουν πι-θανό καταλαγιάσει οι αντιδράσεις, να απεργήσουν για μια και μόνο μέρα; Και μάλιστα σε περίοδο θερι-νών αδειών, όταν πολλά τμήματα θα έχουν ούτως ή άλλως μόνο προσωπι-κό ασφαλείας, αφού η έλλειψη προ-σωπικού είναι μεγάλη.

Η Αριστερά, και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, που κατόρθωσε το προηγούμενο διάστη-μα, με τη δυναμική που είχε πολιτικά στην κοινωνία, να αποκτήσει γερές βά-σεις σε πολλούς χώρους της δημόσιας υγείας, μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις. Ήδη έχει προχω-ρήσει σε κοινές επιτροπές αγώνα εργα-ζομένων και κατοίκων σε πολλές περι-οχές που υπάρχουν νοσοκομεία.

Αυτές οι επιτροπές πρέπει να συ-νεχίσουν τη δράση τους και στη δι-άρκεια του καλοκαιριού. Με κοινές δράσεις, τοπικές κινητοποιήσεις και αποκλεισμούς δρόμων, με συμμε-τοχή στις κεντρικές κινητοποιήσεις των εργαζόμενων στα νοσοκομεία, με εκδηλώσεις, συζητήσεις και χά-πενινγκ στις γειτονιές, με μαζέματα υπογραφών ενάντια στο κλείσιμο και τις συγχωνεύσεις νοσοκομείων, ενά-ντια στις μετακινήσεις προσωπικού, ενάντια στην πλήρη ιδιωτικοποίηση της δημόσιας υγείας.

Όλοι μαζί χρειάζεται να δώσου-με τη μάχη σε κάθε χώρο, ώστε να υπάρξει συντονισμός με όλους τους κλάδους εργαζομένων που βρίσκο-νται σε κινητοποιήσεις.

Ιδιωτικοί εκπαιδευτικοίΣε απεργίες διαρκείας προσα-νατολίζονται με το άνοιγμα της σχολικής χρονιάς και οι εκπαιδευτικοί των ιδιωτικών σχολείων. Οι εκπαιδευτικοί απαντούν με αυτό τον τρόπο στην εγκύκλιο του υπουρ-γείου Παιδείας, η οποία τους μεταφέρει από το υπουργείο αυτό στο υπουργείο Εργασί-ας και μάλιστα με τα εργασι-ακά δικαιώματα που έχουν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι. Με την ίδια εγκύκλιο «μεταφέρονται» και τα ιδιωτικά σχολεία στο υπουργείο Ανάπτυξης. Τις κινητοποιήσεις αποφάσισε η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Εκ-παιδευτικών Λειτουργών Ελ-λάδας (ΟΙΕΛΕ) σε συνεδρίαση του ΔΣ.

Ανεργία στα ύψηΝέο άλμα της ανεργίας προ-βλέπει ο ΟΟΣΑ για το επόμενο δεκαοκτάμηνο στην Ελλάδα. Στην ετήσια έκθεση για την απασχόληση προβλέπει ότι από 26,8% το ποσοστό ανερ-γίας θα αυξηθεί στο 28,2% μέχρι το τέλος του 2014. Πρό-κειται για τη μεγαλύτερη αύ-ξηση σε ποσοστιαίες μονάδες μεταξύ των κρατών-μελών του οργανισμού, η οποία θα οδηγήσει την Ελλάδα στη θλι-βερή πρωτιά, που σήμερα κα-τέχει η Ισπανία (ανεργία 26,9% σήμερα και 27,8% στο τέλος του 2014). Και αυτά είναι τα επίσημα νούμερα και όχι τα πραγματικά, στα οποία δεν συνυπολογίζονται οι μη κα-ταγεγραμμένοι άνεργοι και οι ανασφάλιστοι εργαζόμενοι.

Ακόμη και ο ΟΟΣΑ ομο-λογεί ότι τα σκληρά μέτρα λιτότητας και νεοφιλελεύθε-ρων μεταρρυθμίσεων, που επιβάλλουν οι κυβερνήσεις των κρατών μελών της ΕΕ σε

συνεργασία με την τρόικα, έχουν αποτύχει. Στην Ευρω-ζώνη η ανεργία θα αυξηθεί οριακά (από 12,2% σε 12,3%, που πάντως είναι επίπεδο ρεκόρ), με αύξηση της ανερ-γίας ακόμη και στις πιο με-γάλες οικονομίες, όπως στη Γαλλία (από 10,9% σε 11,2%), την Ιταλία (από 12,2% σε 12,6%) και την Ολλανδία (από 6,6% σε 7,1%).

ASPROFOS

Οι εργαζόμενοι της εταιρείας ASPROFOS πραγματοποίη-σαν 24ωρη απεργία, τη Δευ-τέρα 15 Ιούλη, απαιτώντας την ανάκληση των απολύ-σεων 6 συναδέλφων τους. Η ASPROFOS είναι εταιρεία με-λετών, θυγατρική του ομίλου ΕΛΠΕ (Ελληνικά Πετρέλαια). Αυτοί που απολύθηκαν είναι εργαζόμενοι με «μπλοκάκι». Η εργοδοσία έχει προειδοποι-ήσει ότι θα προχωρήσει και σε περαιτέρω απολύσεις, όχι μόνο των υπολοίπων εργα-ζομένων με μπλοκάκι, αλλά και αυτών που έχουν σύμ-βαση αορίστου χρόνου. Οι απολύσεις, που αναμένεται να γίνουν και στις υπόλοιπες εταιρείες των ΕΛΠΕ, έχουν σημάνει συναγερμό στην Ομοσπονδία Πετρελαιοειδών που συνεχίζει τον αγώνα με απεργία και μετά την 24ωρη πανεργατική απεργία της Τρί-της 16 Ιούλη.

Αμυντική ΒιομηχανίαΜαζική και μαχητική πα-νελλαδική συγκέντρωση

πραγματοποίησαν οι εργαζό-μενοι στις αμυντικές βιομη-χανίες (ΕΑΣ, ΕΑΒ, ΕΛΒΟ), την Πέμπτη 11 Ιούλη, στα πλαίσια της 4ωρης στάσης εργασίας που πραγματοποίησαν η ΑΔΕ-ΔΥ και η Ομοσπονδία Εργα-ζομένων στο Μέταλλο. Πάνω από 2.000 εργαζόμενοι από την Αθήνα και τη Θεσσαλονί-κη διατράνωσαν την αντίθεσή τους στη συρρίκνωση και το κλείσιμο των αμυντικών βι-ομηχανιών. Δυστυχώς μέσα στην Αριστερά υπάρχουν απόψεις που καταλήγουν σε επικίνδυνα συμπεράσματα.

Η Πανελλαδική Συντονι-στική Επιτροπή Αγώνα Με-ταλλεργατών, που ελέγχεται από το ΚΚΕ, μιλάει για «συμ-βάσεις, παραγγελίες, χρημα-τοδότηση για την αμυντική βιομηχανία με βάση τις τε-ράστιες ανάγκες της άμυνας της χώρας μας». Δηλαδή για παραγωγή οπλικών συστημά-των που αύριο κάλλιστα μπο-ρούν να χρησιμοποιηθούν σε βάρος των Τούρκων εργατών, που πρόσφατα διαδήλωναν στην Ταξίμ. Αντίστοιχες από-ψεις κυκλοφορούν και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.

Από την άλλη πλευρά, με το γενικά σωστό αίτημα για την κατάργηση του στρατού, μπαίνει επίσης το λάθος αυτή τη στιγμή αίτημα για κλείσιμο των αμυντικών βιομηχανιών, ξεπερνώντας και στις δύο πε-ριπτώσεις το γεγονός ότι την εξουσία δεν την έχει η Αρι-στερά. Το μόνο αίτημα που ανταποκρίνεται στις ανάγκες των από κάτω αυτή τη στιγ-μή είναι να χρησιμοποιηθεί η τεχνογνωσία αυτών των βιο-μηχανιών για την κατασκευή μέσων μαζικής μεταφοράς, πυροσβεστικών κ.ά., χωρίς καμιά απόλυση εργαζομένου.

νέα από τους εργατικούς χώρους

Η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ κατέθεσε στη βουλή νομοσχέδιο με τίτλο: «Κα-νόνες Ρύθμισης της Αγοράς Προϊόντων και Παροχής Υπηρεσιών», με το οποίο θε-σμοθετείται η λειτουργία των καταστημάτων μέχρι και 52 Κυριακές το χρόνο, με από-φαση που θα παίρνετε από αντιπεριφερειάρχες ή δημάρ-χους για καταστήματα ως 250 τετραγωνικά μέτρα, ενώ όλα τα καταστήματα, ανεξάρτητα από το μέγεθός τους, θα ανοί-γουν 7 Κυριακές το χρόνο.

Η κατάργηση της Κυρια-κάτικης αργίας είναι αιτία πολέμου για τους εργαζόμε-νους στο εμπόριο, αλλά και συνολικά για τα συνδικάτα, αφού ανοίγει το δρόμο για την κατάργηση της πενθή-μερης εργασίας. Ειδικά για τους εμποροϋπάλληλους οδηγεί στην πλήρη διάλυση

των εργασιακών τους σχέσε-ων. Οι συνέπειες που θα έχει είναι: η γενίκευση του ωρο-μίσθιου, η εκτόξευση της μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας τις Κυριακές, με την ταυτόχρονη κατάργηση της προσαύξησης του 75% στο μισθό για δουλειά σε μέρα αργίας.

Η συγκυβέρνηση, προκει-μένου να μεγιστοποιήσει τα κέρδη των μεγαλοκαπιταλι-στών, ψηφίζει ένα νόμο που θα οδηγήσει σε κλείσιμο τα μικρά εμπορικά καταστήμα-τα που δεν θα αντέξουν τον ανταγωνισμό, αυξάνοντας ακόμη περισσότερο τους δείκτες της ανεργίας.

Δυστυχώς η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλά-δος, αντί να οργανώνει τη μάχη με περιοδείες σε κάθε χώρο δουλειάς, ενημερώνο-ντας τους εμποροϋπάλλη-

λους για τις συνέπειες της εφαρμογής του νόμου και για την ανάγκη να προχω-ρήσει άμεσα σε κινητοποι-ήσεις, ζητώντας τη στήριξη της ΓΣΕΕ και των κομμάτων της Αριστεράς, προχωράει σε συμμαχίες με τους εργο-δότες. Οι συμμαχίες αυτές είναι άκρως επικίνδυνες και μπορούν να οδηγήσουν σε ήττα τους εργαζόμενους.

Όποιος πιστεύει ότι κό-ντρα στις μεγάλες πολυε-θνικές, που έχουν έδρα στο εξωτερικό, οι Έλληνες «πα-τριώτες» εργοδότες νοιάζο-νται για τους εργαζομένους τους, θα το πληρώσει οι-κτρά. Τα παραδείγματα της Χαλυβουργίας, του Κατσέλη και πολλά ακόμη δείχνουν ότι οι έλληνες μεγαλοεργο-δότες είναι οι πρώτοι που κερδίζουν από το πάρτι των μνημονίων.

Όχι στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας

ΠΟΕΔΗΝ και ΟΕΝΓΕ καλούν σε 24ωρη Πανελλαδική Απεργία, την Τετάρτη 24 Ιούλη

Επιμέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

Ιδιωτικοποιείται πλήρως η Υγεία

Ιδιώτες ελεγκτές θα αποφασίζουν για τη θεραπεία μας

6 • αριστερά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ17 Ιούλη 2013

Της Αθηνάς Σκαμπά

Ο λοκληρώθηκε το 1ο Συ-νέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, την Κυριακή 14/7/2013, με

τις ψηφοφορίες για την εκλογή Προέδρου και Κεντρικής Επιτρο-πής. Με ποσοστό 74,08% ανα-δείχθηκε Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέξης Τσίπρας, ενώ η κατα-νομή των ποσοστών και εδρών ανάμεσα στα 6 ψηφοδέλτια που συμμετείχαν στις εκλογές για την ανάδειξη των 201 μελών της ΚΕ ήταν: Ενιαίο Ψηφοδέλτιο της προ-εδρικής πλειοψηφίας 135 έδρες με ποσοστό 67,61%, Αριστερή Πλατφόρμα 60 έδρες με ποσοστό 30,15%, Ανένταχτοι Εντός ΣΥΡΙΖΑ 2 έδρες με ποσοστό 1,03%, Κομου-νιστική Τάση-Πλατφόρμα 2 έδρες με ποσοστό 0,74%, Παρέμβαση Μελών 1 έδρα με ποσοστό 0,27% και Παρέμβαση για την Ενότητα καμία έδρα και ποσοστό 0,21%.

Ενισχυμένη βγήκε η «Αριστε-ρή Πλατφόρμα», σε σχέση με το ποσοστό που συγκέντρωσε στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη που πραγματοποιήθηκε μερικούς μή-νες πριν, ενώ ικανοποιημένα δη-λώνουν τα στελέχη της με ανακοί-νωσή τους για «…τη μεγάλη και ανοδική απήχηση που συναντούν οι θέσεις και οι εναλλακτικές προ-τάσεις της όχι μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σε όλη την Αριστερά και τον κόσμο της και ευρύτερα στην κοι-νωνία».οι θέσεις και οι εναλλακτι-κές προτάσεις της όχι μόνο

Το απόγευμα του Σαββάτου, 13/7/2013, πραγματοποιήθηκαν οι ψηφοφορίες για τη διακήρυξη, την πολιτική απόφαση και το καταστα-τικό του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ. Η «Αριστε-ρή Πλατφόρμα» ψήφισε ως βάση συζήτησης και τα τρία κείμενα, ενώ κατέθεσε τροπολογίες σε κάθε ένα από αυτά. Μετά την απόρριψη των τροπολογιών, ψήφισε λευκό.

Οξυμένο υπήρξε το κλίμα κατά την ψηφοφορία επί του κειμένου του καταστατικού. Η Αριστερή Πλατφόρμα διαφώνησε με την εκλογή του προέδρου από το συνέ-δριο, δηλώνοντας ότι στην Αριστε-ρά εκλέγονται συλλογικά όργανα και ότι τα πρόσωπα, όσο σημαντι-κά και αν είναι, οφείλουν να υπόκει-νται σε συλλογικό έλεγχο.

Σύγκρουση υπήρξε επίσης σχε-τικά με τη δυνατότητα των τάσε-ων να καταγράφουν τη διαφορε-τική τους άποψη με ξεχωριστή λίστα. Υιοθετήθηκε, τελικά, από το Συνέδριο η πρόταση του Α. Τσί-πρα που κατατέθηκε κατά τη δι-άρκεια της συζήτησης και ορίζει ως εκλογικό σύστημα την ενιαία λίστα και δυνατότητα όποιας τά-σης-πλατφόρμας το επιθυμεί, να καταθέσει χωριστό ψηφοδέλτιο.

Η πρόταση πόλωσε το κλίμα και οδήγησε στην κατάθεση 6 δι-αφορετικών ψηφοδελτίων, αφού υπήρξαν αρκετοί σύνεδροι που δεν θέλησαν να καταγραφούν ως

τμήμα του ψηφοδελτίου της προ-εδρικής πλειοψηφίας.

Αιφνιδιαστικά κατέθεσε η πλει-οψηφία μεταβατική διάταξη στο καταστατικό σχετικά με τις συνι-στώσες. Η διάταξη όριζε τη διακο-πή της δημόσιας δράσης των συνι-στωσών που δεν έχουν αποφασίσει να αυτοδιαλυθούν, με ασφυκτικό χρονοδιάγραμμα 2-3 μηνών.

Στη διάλυση των οργανώσεων-συνιστωσών αντέδρασαν έντονα εκπρόσωποι της ΔΕΑ, της ΚΕΔΑ, αλλά και ο Μανώλης Γλέζος. Ση-μαντικό ρόλο έπαιξαν οι παρεμβά-σεις εκπροσώπων του Αριστερού Ρεύματος, αλλά και συνέδρων της ΑΝΑΣΑ, που υπεράσπισαν την προσφορά των συντρόφων της ΔΕΑ και των υπόλοιπων συνι-στωσών, αλλά και των ιδεολογι-κών ρευμάτων που εκπροσωπούν στην υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του κινήματος.

Οι παρεμβάσεις οδήγησαν την πλειοψηφία να αποσύρει την πρό-ταση και να αποδεχθεί ότι το θέμα των συνιστωσών παραπέμπεται σε «διαβούλευση», η οποία οφείλει να ολοκληρωθεί σε «εύλογο χρόνο».

Δυσανάλογο χρόνο και χώρο στη συζήτηση ως προς τη σπου-δαιότητά του, αλλά και τις ανά-γκες της πολιτικής περιόδου, είχαν τα οργανωτικά θέματα. Αυτό ήταν αναμενόμενο, αφού αντίστοιχο χώρο είχαν καταλάβει και στον προσυνεδριακό διάλογο, στις συζητήσεις των μελών στις τοπικές οργανώσεις, αλλά και στα ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά, για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Ο Θόδωρος Αζούδης τόνισε ότι δεν πρέπει να υιοθετούμε την κριτική του αστικού Τύπου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών και των διαφορετικών απόψεων είναι αδυ-ναμία, ενώ, υποστηρίζοντας ότι ο πρόεδρος πρέπει να εκλέγεται από την ΚΕ, είπε ότι «σώμα που εκλέγει είναι το σώμα που ελέγχει».

Ο Γιάννης Θεωνάς άσκησε έντονη κριτική στην πρόθεση της ηγετικής πλειοψηφίας να δι-αλύσει της συνιστώσες-ιδεολο-γικά ρεύματα που ίδρυσαν τον ΣΥΡΙΖΑ, τόνισε ότι δεν είναι δη-μοκρατικότερες οι διαδικασίες με τα χαρτάκια και το κυνήγι της σταυροδοσίας και επισήμανε την έλλειψη απολογισμού από την απερχόμενη ΚΕ και την απουσία εισήγησης από αυτή.

Σημαντικό σημείο ήταν η πα-ρέμβαση του Μανώλη Γλέζου. Εκ μέρους των Ενεργών Πολιτών, διαφώνησε με την ύπαρξη μονο-πρόσωπων οργάνων σε ένα δη-μοκρατικό κόμμα της Αριστεράς, τόνισε ότι οι συνιστώσες υπήρξαν και είναι εγγύηση για τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι κανείς δεν μπορεί να επιβάλει την αυτοδιάλυση, γιατί κανείς δεν μπορεί να αποφασίζει για τον άλλο και υπογράμμισε ότι η διά-λυση των συνιστωσών αναιρεί την πρόταση ενότητας προς τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, αφού θα πρέπει να αυτοδιαλυθούν για να συμμετέχουν στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Δημήτρης Μπελαντής τό-νισε ότι η ενότητα στη δράση εξασφαλίζεται από την πολιτική ελευθερία, ότι εγγύηση της πο-λυτασικότητας είναι η αντιπρο-σωπευτική εκπροσώπηση κι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς ιδεολογικές τά-σεις, δεν εξασφαλίζει την απαλ-λαγή από τους μηχανισμούς και το φραξιονισμό, αντιθέτως θρέ-φει προσωποκεντρικούς μηχα-νισμούς επικράτησης ομάδων μέσα στο κόμμα, χωρίς ιδεολογι-κό υπόβαθρο.

Ο Αντώνης Νταβανέλλος, επι-σημαίνοντας τον κίνδυνο η συζή-τηση για τα οργανωτικά να οδηγή-σει σε «τραυματισμό» του ΣΥΡΙΖΑ, δήλωσε ότι, ενώ βρισκόμαστε σε πόλεμο και κανείς δεν περισσεύει, πρέπει να απορριφθούν τελεσί-γραφα όπως «έχετε μια βδομάδα να αυτοδιαλυθείτε, αλλιώς…».

Υπενθύμισε τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξε η ΔΕΑ στη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ και τη συμβολή της στην πορεία του, ενώ τέλος υπο-γράμμισε ότι η δημοκρατία στο κόμμα δεν εξασφαλίζεται με οργα-νωτικά μέτρα, αλλά χρειάζεται πο-λιτικές προϋποθέσεις. Για τη θέση της ΔΕΑ είπε ότι πολύ πριν το 2012 διεκδίκησε τον ΣΥΡΙΖΑ των μελών, αποδέχθηκε την αρχή «ένα μέλος, μία ψήφος», την κατάργηση όλων των «προνομίων» των συνιστωσών και του veto, ενώ έχει διαθέσει όλα τα μέλη της στην κοινή δουλειά του ΣΥΡΙΖΑ. Έκλεισε δηλώνοντας: «Εμείς, της ΔΕΑ, εικονική αυτοδι-άλυση δεν πρόκειται να κάνουμε».

Η ένταση για τα οργανωτικά θέματα κορυφώθηκε, όταν ο Δ. Βίτσας χαρακτήρισε ως «μαγαζά-κια» τις συνιστώσες που δεν αυ-τοδιαλύονται, χρεώνοντάς τους την κακή εξωτερική εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ και λέγοντας πως με τη στάση τους αυτή τροφοδοτούν τη «μονταζιέρα του Μουρούτη».

Στο ίδιο έντονο κλίμα και τόνο κινήθηκε και ο Α. Τσίπρας στο κλείσιμό των εργασιών του συνε-δρίου το μεσημέρι του Σαββάτου.

Η συζήτηση για τα πολιτικά θέ-ματα, απ’ όλες τις πλευρές, κινή-θηκε κυρίως γύρω από τα σημεία αντιπαράθεσης που έθεσε η «Αρι-στερή Πλατφόρμα».

Η Μαρία Μπόλαρη είπε: «Μπήκαμε στο Συνέδριο με το ερώτημα “ΣΥΡΙΖΑ των συνιστω-σών ή ΣΥΡΙΖΑ των μελών”, ενώ τα πραγματικά διλήμματα είναι: Με ποια πολιτική δράση θα ανα-τρέψουμε την κυβέρνηση; Με ποιο πολιτικό πρόγραμμα μια κυβέρνηση της Αριστεράς και με ποιες συμμαχίες θα καταφέρει να συγκροτηθεί; Με ποιο κίνημα θα δώσουμε τη μάχη;». Επισήμανε ότι χρειάζεται ξεκάθαρη τοπο-θέτηση για το χρέος, τη ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δήλωσε

ότι η ΔΕΑ δεσμεύεται στο πολιτι-κό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ και έκλει-σε, αναφερόμενη στις ιστορικές εμπειρίες και ιδιαίτερα εκείνη της Εθνικής Αντίστασης και του εμφυλίου, δηλώνοντας: «..δεν υποχωρούμε, γιατί η υποχώρηση πληρώνεται ακριβά»

Ο Δημήτρης Στρατούλης είπε ότι το συνέδριο πρέπει να στείλει μήνυμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι δι-αχειρίσιμος ούτε ενσωματώσιμος από το σύστημα. Ότι διατηρεί και ενισχύει την κινηματική φρε-σκάδα και πολιτική ορμή που τον εκτίναξε στο 27%. Ότι όχι μόνο δεν κάνει πίσω ούτε μισό βήμα από τις θέσεις του, αλλά τις κάνει ακόμα ριζοσπαστικότερες.

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, σε μια ομιλία που χειροκροτήθηκε ιδι-αίτερα από τους συνέδρους, τόνισε μεταξύ άλλων: «από το συνέδριο πρέπει να βγάλουμε συμπεράσμα-τα και να τα πούμε ευθέως στον ελληνικό λαό, χωρίς αντιφάσεις, κενά και αποσιωπήσεις... Η συζή-τηση για την ευρωζώνη ανοίγει σε όλη την Ευρώπη. Μιλάμε για δια-γραφή του χρέους. Διαγραφή που έγινε κατά 80% το 2008 στο Ιράκ. Αυτός ο δρόμος δεν είναι μαξιμα-λιστικός, δεν είναι λόγια του αέρα, είναι ο τρόπος για να περάσουμε απέναντι… Υπάρχει κανείς που δε θέλει να προχωρήσουμε στον ενι-αίο ΣΥΡΙΖΑ; Αλλά δε σημαίνει αυτό να πετάξουμε βαρίδια από το σκά-φος, είναι πρώτα απ’ όλα αυτό που έχουμε στην καρδιά μας, σημαίνει αγώνας, μέλη δραστήρια, που είναι στο Ραδιομέγαρο και στο δρόμο. Αυτά τα μέλη θέλουμε. Δεν περισ-σεύει απολύτως κανένας στον ΣΥ-ΡΙΖΑ, είμαστε ενωμένοι γερά, γιατί πιστεύουμε στη δημοκρατία και τη διαφορετικότητά μας».

Αυτό που δεν συζητήθηκε στο συνέδριο είναι ο τρόπος που ο ΣΥΡΙΖΑ θα κινηθεί στο εργατικό και γενικότερα στο λαϊκό κίνημα. Φάνηκε η έλλειψη σχεδίου στην παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ κι αυτό τονίστηκε, κυρίως, από στελέχη του συνδικαλιστικού χώρου στις τοποθετήσεις της Δέσποινας Σπα-νού, αλλά και της Λίας Φράγκου και άλλων.

Ο Πάνος Κοσμάς, που παρου-σίασε το κείμενο του Κόκκινου Δι-κτύου, τόνισε: «Δε θα λέμε απλώς ότι στηρίζουμε το κίνημα, θα πρέπει να δείξουμε ότι είμαστε ο πολιτικός ηγεμόνας».

Σε αντίθεση με την παραδοχή πάρα πολλών συνέδρων ότι η κυ-βέρνηση δεν θα πέσει σαν ώριμο φρούτο και την αναφορά στην ανάγκη ανάπτυξης ενός ανατρε-πτικού κινήματος με πολιτικά χα-ρακτηριστικά, ο απολογισμός της δράσης του ΣΥΡΙΖΑ προς αυτή την κατεύθυνση έλαμψε δια της απου-σίας του. Οι αναφορές στο κίνημα αφορούσαν την αδιάλειπτη «πα-ρουσία» των μελών του ΣΥΡΙΖΑ και όχι την παρέμβαση σ’ αυτό.

Σημαντική ενίσχυση της Αριστερής Πλατφόρμας

Η συζήτηση στο 1ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ

αριστερά • 7ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ17 Ιούλη 2013

Του Αντώνη Νταβανέλλου

Ο σχεδιασμός του συνε-δρίου του ΣΥΡΙΖΑ ανέ-βασε ως πιο «καυτό»

θέμα της συζήτησης τα λεγόμε-να οργανωτικά ζητήματα (διά-λυση των συνιστωσών, νόθευση ή κατάργηση του δικαιώματος ξεχωριστής λίστας για τις μειο-ψηφίες, εκλογή προέδρου από το συνέδριο). Η πρόβλεψη ήταν ότι με την επίκληση κάποιων ομιχλωδών θεωριών («ανοιχτό κόμμα») ή κάποιων δημαγωγικών υποσχέσεων (ταύτιση της άμεσης δημοκρατίας με το «κόμμα των μελών»), αυτά τα τρία ζητήματα θα «πέρναγαν» εύκολα, δίνοντας στην προεδρική πλειοψηφία τη δυνατότητα μιας άνετης εσωκομ-ματικής νίκης.

Μια πρώτη παρενέργεια αυτής της επιλογής ήταν η υποβάθμιση της πολιτικής συζήτησης πάνω στα κεντρικά στρατηγικά διλήμ-ματα που θέτει η νεοφιλελεύθε-ρη επιθετικότητα του κεφαλαίου στην παγκόσμια κρίση του κα-πιταλισμού, αλλά και η πολιτική κρίση στην Ελλάδα που αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο μιας κυ-βέρνησης της Αριστεράς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά τη μεγάλη πο-λιτική-εκλογική νίκη του Μάη-Ιούνη του 2012, έχει αναδειχθεί ο βασικός πρωταγωνιστής αυτής της συζήτησης. Αυτό του δίνει δικαιώματα (π.χ. την αντιμετώ-πιση των άλλων δυνάμεων της Αριστεράς από μια κάποια θέση υπεροχής). Δημιουργεί όμως και υποχρεώσεις: Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να παραδώσει στις εργατικές-λαϊκές δυνάμεις τις απαντήσεις, να παρουσιάσει ένα «σχέδιο» απελευθέρωσής τους από τις καταστρεπτικές συνέπειες της μνημονιακής πολιτικής και της υποταγής στην τρόικα.

Η καθυστέρηση σε αυτό το κα-θήκον ήταν, μέχρι σήμερα, κατα-νοητή. Ακούστηκε πολλές φορές ότι «πλέουμε σε αχαρτογράφητα νερά», ότι οι αντιφάσεις είναι πε-λώριες, ότι οι πολιτικές αποφά-σεις είναι εξαιρετικά δύσκολες.

Πράγματι, ο ΣΥΡΙΖΑ ταλανίζεται ανάμεσα στην πίεση να δώσει απαντήσεις μέσα στη «συνέχεια» του καπιταλισμού και του νεοφι-λελευθερισμού και στη ριζοσπα-στική τάση να δώσει απαντήσεις «ρήξης» με αυτή την άθλια πο-ρεία, έστω κι αν αυτές ενέχουν αστάθμητους παράγοντες, έστω κι αν το κοινωνικό υποκείμενο μιας τέτοιας μεγάλης αλλαγής δεν δείχνει έτοιμο για άλματα στον ουρανό. Κατά τη γνώμη μου, αυτό θα έπρεπε να είναι το κεντρι-κό ζήτημα του συνεδρίου.

Κάποιοι σύντροφοι ισχυρίζο-νται ότι προηγείται «η σωτηρία της χώρας» και –κατά συνέπεια– η αριστερή πολιτική, οι προγραμ-ματικοί στόχοι και τα μέτρα σοσι-αλιστικής κατεύθυνσης θα πρέπει να απωθηθούν στο μέλλον.

Το δίλλημα έχει απαντηθεί ιστορικά –στις μεγάλες «στιγμές» της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος– και θεωρητικά στη μαρξιστική παράδοση: Κάθε από-πειρα να τεμαχιστεί το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε, κάθε «στα-διακή» στρατηγική, οδηγεί στην αποτυχία και στην (συχνά τραγι-κή) ήττα.

Σήμερα, η απάντηση μπορεί να δοθεί και πολύ πιο πρακτικά. Οι (έλληνες) καπιταλιστές οργάνω-σαν την κατρακύλα της «χώρας» στις μνημονιακές πολιτικές, απο-δέχθηκαν την υποβάθμιση της οικονομίας (που αυτοί ελέγχουν) με τη στρατηγική της «εσωτερι-κής υποτίμησης» μέσα στο ευρώ, όχι γιατί είναι «πουλημένοι», αλλά γιατί γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει –τουλάχιστον για την ώρα– καμιά άλλη συγκεκριμένη λύση που να επιτρέπει στο σύστημά τους να επιβιώσει και σε αυτούς να παρα-μείνουν στη θέση του κυρίαρχου.

Οι συνέπειες αυτής της διαπί-στωσης οφείλουν να αποτυπώνο-νται στο «σχέδιο» της Αριστεράς και στις μεγάλες απαντήσεις που οφείλει να δώσει:

α) Δεν είναι δυνατόν να σκε-φτόμαστε με τρόπους που δη-μιουργούν διαχωριστικό τείχος ανάμεσα στην αναγκαία αντιμνη-

μονιακή πολιτική και στην (εξί-σου αναγκαία) αντικαπιταλιστική, σοσιαλιστική πολιτική.

β) Κάθε πρόταση που υπόσχε-ται ότι θα οργανώσει αντιμνημονι-ακές «ανατροπές», αναζητώντας ταυτόχρονα έναν κάποιο συμ-βιβασμό με τη ντόπια κυρίαρχη τάξη, είναι πέρα για πέρα ουτοπι-κή και αβάσιμη.

Επειδή πολλοί σ. παραλληλί-ζουν τις σημερινές υποχρεώσεις του ΣΥΡΙΖΑ με την «αλλαγή» του ΠΑΣΟΚ το 1981, οφείλουμε μια υπενθύμιση. Στη δεκαετία του ’80, ο ελληνικός καπιταλισμός είχε ακόμα δυνατότητα για παρα-χωρήσεις, είχε «λίπος» να κάψει, με στόχο να πετύχει μια αργή και κοινοβουλευτική ενσωμάτωση των αιτημάτων του εργατικού ρι-ζοσπαστισμού της Μεταπολίτευ-σης.

Σήμερα τίποτα τέτοιο δεν ισχύ-ει και κατά συνέπεια η κυρίαρχη τάξη δεν διαπραγματεύεται, δεν κάνει πολιτικές «διαλόγου», αλλά πολιτικές πυγμής και επιβολής.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι καπι-ταλιστές αγνοούν την πολιτική πραγματικότητα. Η κρίση των κομμάτων της εμπιστοσύνης τους αναγκάζει σημαντικά τμή-ματά τους να επεξεργάζονται «γέφυρες» προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή είναι η βάση για το ξαναζέσταμα των σεναρίων περί κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, με τη μία ή την άλλη μορφή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει περάσει με επι-τυχία αυτή τη δοκιμασία μεταξύ Μαΐου και Ιουνίου του 2012. Ο Αλέξης Τσίπρας είχε αποκρούσει τις πιέσεις για «κεντροαριστερή» τρικομματική (ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ), παραμένοντας στο έδα-φος της διεκδίκησης μιας κυβέρ-νησης της Αριστεράς.

Όμως από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Σήμερα, κεντρι-κά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μιλούν για «κυβέρνηση με κορμό την Αρι-στερά» (αλήθεια, ποιοι θα είναι τα κλαδιά και ποιοι τα φύλλα;), ενώ άλλοι κάνουν ανοιχτά λόγο για κυ-βέρνηση Εθνικής Ενότητας, απο-κλείοντας μόνο τη σαμαρική (και

όχι την καραμανλική) Δεξιά και τη Χρυσή Αυγή.

Ασφαλώς δεν πρόκειται (μόνο) για ζήτημα πολιτικών συμμαχι-ών. Πρόκειται για τη στρατηγική, για την πολιτική, για την ταξική δέσμευση, της κυβέρνησης για την οποία συζητάμε. Μια τέτοια «λύση» θα διαψεύσει όλες τις ερ-γατικές και λαϊκές προσδοκίες, συμπεριλαμβανομένης της υπό-σχεσης για ανατροπή των μνημο-νίων και για ανατροπή της υποτα-γής στους δανειστές.

Απέναντι σε αυτά τα αδιέξοδα στέκεται το σχέδιο της Αριστερής Πλατφόρμας που στηρίζεται σε μια μεταβατική αντίληψη: Μονο-μερής ανατροπή των μνημονίων και στάση πληρωμής στους δα-νειστές, συνέχεια της ανατροπής των πολιτικών λιτότητας με κάθε αναγκαίο μέσο (συμπεριλαμβα-νομένης της εξόδου από το ευρώ και της ρήξης με την ΕΕ, αν και όταν καταστεί αναγκαίο), μέτρα σοσιαλιστικής κατεύθυνσης με αποφασιστική στήριξη στην κι-νητοποίηση του εργατικού-λαϊ-κού παράγοντα. Αυτή η πολιτική περιγράφει την κυβέρνηση της Αριστεράς με φανερό ταξικό προ-σανατολισμό και δέσμευση.

ΟργανωτικάΑυτά τα ζητήματα και οι υποχρε-ώσεις που απορρέουν από αυτά (τακτική μας μέσα στο μαζικό κίνημα, συγκρότηση των κοινωνι-κών μετώπων κλπ) επιχειρήθηκε να κρυφτούν πίσω από το νεφέ-λωμα του –τάχα– «κόμματος των μελών». Η ιστορική αίσθηση του Μ. Γλέζου (που θύμισε τις ανα-φορές του… Ν. Ζαχαριάδη στο «κόμμα των μελών») δεν εισακού-στηκε.

Παρ’ όλα αυτά, αξίζει να υπο-γραμμίσουμε ότι στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν γίνει ήδη οι βασικές οργα-νωτικές επιλογές που του επιτρέ-πουν να λειτουργήσει ως ενιαίος πολιτικός φορέας «των μελών» του: Έχει καταργηθεί το βέτο των συνιστωσών, έχουν καταρ-γηθεί τα «προνόμια» εγγύησης του πλουραλισμού, έχει θεσμο-θετηθεί η αρχή «ένα μέλος-μία

ψήφος», έχει συμφωνηθεί η δι-αδικασία λήψης αποφάσεων δια πλειοψηφίας και η εκλογή όλων των οργάνων. Αυτή η βάση έχει ακόμα δρόμο για να επιβεβαιωθεί στην πράξη και να δημιουργήσει ένα σταθερό οργανωτικό υπόβα-θρο.

Αντ’ αυτού, ο μηχανισμός της πλειοψηφίας του ΣΥΝ (που επι-βεβαίωσε στο συνέδριο ότι κάθε άλλο παρά «αυτοδιαλύθηκε»…) άλλα επιδίωξε:

α) Προσπάθησε να επιβάλει μια τελεσιγραφική διάλυση των οργανώσεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς που, ενώ τηρούν όλες τις υποχρεώσεις που αναλαμβά-νουν εντός του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουν αποφασίσει να δώσουν τέλος στην αυτοτελή και ανεξάρτητη συγκρότησή τους.

Η ΔΕΑ αντιστάθηκε σταθερά σε αυτή την πίεση. Με την πολύτιμη παρέμβαση των σ. του Αριστε-ρού Ρεύματος του ΣΥΝ, αλλά και σ. από την ΑΝΑΣΑ, το αδιέξοδο ξεπεράστηκε. Το θέμα των «συνι-στωσών» παρέμεινε ως αντικείμε-νο διαβούλευσης που, φυσιολο-γικά, οφείλει να ολοκληρωθεί σε «εύλογο χρόνο»…

β) Προσπάθησε να καταργήσει το δικαίωμα ξεχωριστής λίστας των τάσεων. Όταν αυτό φάνηκε ανέφικτο, επέλεξε τα ξεχωριστά ψηφοδέλτια, προσπαθώντας να περιορίσει τις δυνατότητες επι-κοινωνίας μεταξύ «λιστών» (δι-απήδηση), με στόχο να απομο-νώσει την Αριστερή Πλατφόρμα. Παρά την ένταση που δημιουργή-θηκε, το αποτέλεσμα αποδεικνύει ότι η απόπειρα δεν είχε επιτυχία…

γ) Απαίτησε την εκλογή προ-έδρου άμεσα από το συνέδριο, όπως και έγινε. Ο σ. Αλέξης Τσί-πρας δεν είχε αντίπαλο, με πραγ-ματικούς πολιτικούς όρους. Στην ΚΕ θα εκλεγόταν ομόφωνα, δια-τηρώντας ταυτόχρονα τον ΣΥΡΙ-ΖΑ μέσα σε μια υγιή παράδοση της Αριστεράς. Ακολουθώντας μια προβληματική παράδοση του παπανδρεϊσμού, η πλειοψηφία επέλεξε την εκλογή του από το συνέδριο, με 74,7% των ψήφων…

Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα πολιτικά του καθήκοντα

Α υτό που συνέβη στις 30 Ιούνη ήταν, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, η ιστορική έναρξη ενός νέου κύματος

της Αιγυπτιακής Επανάστασης, του μεγαλύ-τερου μετά το Γενάρη του 2011. Ο αριθμός των ανθρώπων που διαδήλωσε εκείνη τη θρυλική μέρα υπολογίζεται πάνω από 17 εκα-τομμύρια πολίτες, ένας αριθμός χωρίς προη-γούμενο στην ιστορία.

Η σημασία αυτού του γεγονότος ξεπερνά την όποια συμμετοχή καταλοίπων του παλιού καθεστώτος ή της εμφανούς υποστήριξης από το στρατό και την αστυνομία. Μαζικές διαδηλώσεις εκατομμυρίων ανθρώπων είναι εξαιρετικά σπάνια γεγονότα στην ανθρώπινη ιστορία και η επίδρασή τους στις συνειδήσεις και την αυτοπεποίθηση των ανθρώπων, στην πίστη στη δύναμή τους να αλλάξουν τη ροή της ιστορίας, ξεπερνά τα όρια των συνθημά-των που φωνάζονται και των πολιτικών εναλ-λακτικών που προωθούνται.

Ναι, η φιλελεύθερη αστική ελίτ ήθελε να χρησιμοποιήσει αυτό το μαζικό ρεύμα, για να ανατρέψει την εξουσία της ισλαμικής ελίτ, προκειμένου να καταλάβει η ίδια την εξουσία, με την αποδοχή και τη στήριξη του στρατιω-τικού κατεστημένου. Και είναι αλήθεια ότι οι φελούλ (κατάλοιπα του καθεστώτος) ήθελαν να επανέλθουν στην πολιτική σκηνή, χρησι-μοποιώντας αυτό το νέο επαναστατικό κύμα.

Αλλά υπάρχει μια ξεχωριστή λογική στις λαϊκές επαναστάσεις που δεν μπορεί να υπο-ταχθεί στις ψευδαισθήσεις ή τα σχέδια των φιλελεύθερων ή των φελούλ, ακόμα κι αν μερίδες των μαζών επηρεάζονται προσωρινά από τα συνθήματα και τις υποσχέσεις αυτών των ελίτ, ακριβώς όπως πριν λίγο καιρό επη-ρεάζονταν από τα συνθήματα και τις υποσχέ-σεις της ισλαμικής ελίτ.

Ναι, υπάρχει η επιρροή των μεγάλων ΜΜΕ και των προπαγανδιστικών εκστρατειών, τις οποίες ανέλαβαν μερίδες της άρχουσας τάξης που εναντιώνονται στη Μουσουλμανική Αδελ-φότητα και ισχυρίζονται ότι ο στρατός και η αστυνομία είναι στο πλευρό του λαού, ότι είναι θεσμοί ουδέτεροι και πατριωτικοί –ακόμα και ότι έχουν «επαναστατικό χαρακτήρα»! Αλλά αυτή η επιρροή είναι προσωρινή και επιφανει-ακή και δεν μπορεί να διαγράψει την ανάμνηση και την άμεση εμπειρία του λαού για τον αντε-παναστατικό τους χαρακτήρα και την εναντίω-

σή τους στις μάζες, είτε πρόκειται για το στρα-τό, είτε για τις δυνάμεις ασφαλείας.

Η πραγματική αιτία γι’ αυτή την προσωρι-νή επιρροή είναι η προδοσία των στόχων της Αιγυπτιακής Επανάστασης και του αίματος των μαρτύρων από τη φιλελεύθερη αντιπολί-τευση, όπως εκπροσωπείται από το Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας, προκειμένου να συντο-μεύσει το δρόμο του προς την εξουσία.

Η πραγματική αιτία είναι η απουσία μιας ενωμένης επαναστατικής πολιτικής εναλλα-κτικής, ικανής να εκθέσει το Μέτωπο και να κερδίσει τις μάζες στη βάση ενός συμπαγούς επαναστατικού προγράμματος. Ένα σχέδιο που μπορεί να ξεπεράσει και τη φιλελεύθε-ρη και την ισλαμική ελίτ και να προωθήσει το βάθεμα της Αιγυπτιακής Επανάστασης, σαρώνοντας όλους τους θεσμούς του πα-λιού καθεστώτος, συμπεριλαμβανομένων των θεσμών του στρατού και των δυνάμεων ασφαλείας, οι οποίοι είναι στην καρδιά της αντεπανάστασης.

Οι μάζες δεν εξεγέρθηκαν εκ νέου επει-δή θέλουν μια στρατιωτική εξουσία ή από αγάπη για την φελούλ-φιλελεύθερη εναλλα-κτική της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Εξεγέρθηκαν εκ νέου επειδή ο Μόρσι και η Αδελφότητα πρόδωσαν την επανάσταση. Η Αδελφότητα δεν υλοποίησε ούτε ένα από τα αιτήματα της επανάστασης για κοινωνική δικαιοσύνη, ελευθερία, αξιοπρέπεια ή δικαί-ωση των μαρτύρων της επανάστασης, είτε αυτοί έπεσαν από τα χέρια του Μουμπάρακ και του Αλ-Άντλυ, είτε από τα χέρια του Ανώ-τατου Συμβουλίου των Ενόπλων Δυνάμεων (SCAF), είτε από τα χέρια της Αδελφότητας και του Υπουργείου Εσωτερικών, στη διάρ-κεια της διακυβέρνησης της Αδελφότητας.

Στην πραγματικότητα, η διακυβέρνηση της Αδελφότητας βάθυνε τις ίδιες πολιτικές που ακολουθούσε το καθεστώς Μουμπάρακ –φτωχοποίηση και διαφθορά, λυσσασμέ-νη υπεράσπιση των μεγάλων επιχειρήσεων, στην υπηρεσία των Αμερικανικών και Σιωνι-στικών συμφερόντων.

Αντί να εκκαθαρίσει τον κρατικό μηχανισμό από τη διαφθορά και από αυτούς που λέρω-σαν τα χέρια τους με το αίμα των μαρτύρων, είτε από το υπουργείο Εσωτερικών, είτε από το στρατό, είτε από τη μυστική αστυνομία,

η Αδελφότητα συνδιαλέχθηκε μαζί τους, ελ-πίζοντας στη συμμετοχή της στην κρατική διοίκηση στο πλευρό των φελούλ και των αν-θρώπων του Μουμπάρακ.

Έτσι, η εξουσία της Αδελφότητας έγινε ου-σιαστικά μια συνέχεια σε όλα τα επίπεδα του μουμπαρακικού καθεστώτος ενάντια στο οποίο είχε εξεγερθεί ο Αιγυπτιακός λαός.

Αυτή είναι η ουσία της νέας επαναστατι-κής έκρηξης που ξεκίνησε την ιστορική 30ή Ιούνη. Η Αδελφότητα δεν κατάλαβε αυτή την ουσία κι έτσι η δημοτικότητά της εξατμίστη-κε μέσα σε μήνες.

Αυτή την ουσία δεν καταλαβαίνουν ούτε οι ηγέτες του στρατού –ούτε το πολιτικό τους κάλυμμα, που αντιπροσωπεύεται από τους φιλελεύθερους και τους φελούλ του Μετώ-που Εθνικής Σωτηρίας. Γιατί δεν τους υπο-

χρεώνει κανείς με το πιστόλι στον κρόταφο να συνεχίσουν να εφαρμόζουν τις ίδιες πολιτι-κές που ακολούθησε ο Μόρσι, το στρατιωτι-κό συμβούλιο και ο Μουμπάρακ πριν από αυ-τούς –τις ίδιες νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές, τις ίδιες στρατηγικές συμμαχίες με τις καταπιεστικές μοναρχίες του Κόλπου, την ίδια ταπεινωτική εξάρτηση από την αμερικα-νική και σιωνιστική αποικιοκρατία.

Οι κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ της αμερικα-νικής και ευρωπαϊκής αστικής τάξης επιχει-ρούν να περιγράψουν αυτό που συνέβη στην Αίγυπτο σαν να επρόκειτο μόνο για ένα στρα-τιωτικό πραξικόπημα ενάντια σε έναν δημο-κρατικά εκλεγμένο πρόεδρο, ή ένα πραξικό-πημα ενάντια στη «νομιμότητα» της τυπικής, επίσημης δημοκρατίας. Αλλά αυτό που συνέ-βη ξεπερνά κατά πολύ την τυπική, επίσημη

Μετά την ανατροπή του Μόρσι, τα επόμενα βήματα του στρατού, της αντιπολίτευσης, του κινήματος

8 • διεθνή ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ17 Ιούλη 2013

«Τέσσερις μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο»

Η αιγυπτιακή επανάσταση μπροστά σε νέες προκλήσειςΜ ετά την ανατροπή του Μόρσι, ο αι-

γυπτιακός στρατός δείχνει να έχει διδαχθεί από το πρόσφατο παρελ-

θόν. Η προηγούμενη περίοδος άμεσης, «ορα-τής» διακυβέρνησής του, τους μήνες μετά την ανατροπή του Μουμπάρακ, κατέληξε σε εξέγερση ενάντια στο στρατάρχη Τανταουΐ και το Στρατιωτικό Συμβούλιο.

Ο σημερινός επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων Αλ-Σίσι έχει κατανοήσει πως ο ασφαλέστερος τρόπος να μείνει άθικτο το «βαθύ κράτος» είναι αυτό να παραμείνει στο παρασκήνιο και έτσι να διατηρεί τη δυ-νατότητα να παρεμβαίνει σε στιγμές κρίσης ως «ουδέτερος» θεσμός. Γι’ αυτό και προω-

θήθηκε άμεσα ο σχηματισμός νέας «πολιτι-κής» κυβέρνησης.

Μετά την αποτυχία της πανίσχυρης –μέχρι πρότινος– ιδεολογικά και οργανωτικά Μου-σουλμανικής Αδελφότητας να διαχειριστεί την κατάσταση, επιδιώκουν μια κυβέρνηση που θα έχει χαρακτήρα «εθνικής ενότητας». Ο διορισμένος από το στρατό «μεταβατικός» πρόεδρος Αντλί Μανσούρ συγκρότησε μια ομάδα συμβούλων με αρκετά στελέχη να εί-ναι παλιοί μουμπαρακικοί.

Ο ηγέτης των φιλελεύθερων και εκπρό-σωπος του Μετώπου Εθνικής Σωτηρίας, Ελ Μπαραντέι, ορίστηκε αντιπρόεδρος. Ο νασερικός πρόεδρος της Συνομοσπονδίας

Ανεξάρτητων Συνδικάτων δέχτηκε κρούση να αναλάβει υπουργός Εργασίας (δυστυ-χώς δείχνει να δέχεται, αν και υπάρχουν αντιδράσεις).

Το σαλαφιστικό Αλ Νουρ κέρδισε τη δια-τήρηση κάποιων «ισλαμικών» άρθρων του Συντάγματος που είχε γράψει η Αδελφότητα, αλλά και το να μην αναλάβει την πρωθυπουρ-γία ο Μπαραντέι.

Την πρωθυπουργία ανέλαβε ο Ελ Μπε-μπλαουΐ, υπουργός της κυβέρνησης Σαράφ το 2011 (η δεύτερη κυβέρνηση που ανατρά-πηκε μετά τον Μουμπάρακ). Πρόκειται για άνθρωπο των τραπεζών και των επιχειρήσε-ων, σταθερό οπαδό την «ενίσχυσης της επι-

χειρηματικότητας».

Παράλληλα, ο στρατός έχει εξαπολύσει μια κατασταλτική εκστρατεία σε βάρος των Αδελφών Μουσουλμάνων. Πρόκειται αφε-νός για ενδοκαθεστωτικό «ξεκαθάρισμα λογαριασμών». Αλλά αφετέρου πρόκειται για την προσπάθεια των κατασταλτικών μηχανισμών να ανασυνταχθούν, να αποκα-ταστήσουν την αυτοπεποίθησή τους και να ανακτήσουν τη λαοφιλία τους, κάνοντας «εξάσκηση» πάνω στον πιο εύκολο τη δε-δομένη στιγμή στόχο, τη λαομίσητη Μου-σουλμανική Αδελφότητα.

Αλλά η ίδια η Αδελφότητα, που σήμερα καλεί σε εξέγερση ενάντια στο «πραξικόπη-

δημοκρατία με τις κάλπες της. Πρόκειται για τη «νομιμότητα» της λαϊκής επανάστασης –άμεση δημοκρατία που δημιουργεί την επα-ναστατική «νομιμότητα». Ανοίγει ορίζοντες για νέες μορφές λαϊκής εξουσίας, κατά πολύ ανώτερες από την προσωρινή δημοκρατία της κάλπης που καταλήγει σε τίποτε περισσό-τερο από τη διατήρηση της αστικής εξουσίας μέσα από τις διαφορετικές της πτέρυγες.

Η προσωρινή δημοκρατία της κάλπης εξασφαλίζει μόνο τη συνέχεια της εξουσίας του καπιταλιστικού κρατικού μηχανισμού. Εξασφαλίζει τις αυταπάτες των ανθρώπων που πιστεύουν ότι ασκούν εξουσία, επειδή διαλέγουν μια φορά σε κάποια χρόνια τον εκπρόσωπο της αστικής τάξης που θα τους κυβερνήσει και θα τους καταπιέσει –χωρίς, φυσικά, να μπορούν ούτε να αγγίξουν την

κρατική μηχανή ή τις οχυρωμένες καπιταλι-στές εταιρείες, μέσα από τη χρησιμοποίηση της κάλπης.

Αυτό που συνέβη στην Αίγυπτο είναι το αποκορύφωμα της δημοκρατίας, μια επα-νάσταση εκατομμυρίων ανθρώπων που ανέτρεψε άμεσα έναν κυβερνήτη. Όσον αφορά τον στρατιωτικό εκτοπισμό του Μόρσι, αυτό δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια δεδομένη κατάληξη, από τη στιγμή που ο στρατός κατάλαβε ότι οι μάζες είχαν ήδη λήξει το ζήτημα στους δρόμους και τις πλατείες της Αιγύπτου.

Ο Ελ-Σισί, στις 3 Ιούλη του 2013, έκανε αυτό που έκανε ο Τανταουΐ πριν από αυτόν στις 11 Φλεβάρη του 2011: υποτάχθηκε στη θέληση του εξεγερμένου πληθυσμού, όχι από κά-ποιον πατριωτισμό ή κάποια επαναστατική δι-άθεση, αλλά από το φόβο του απέναντι στην επανάσταση. Γιατί, αν δεν επενέβαινε ο Ελ-Σισί για να απομακρύνει τον Μόρσι, η επανά-σταση δεν θα σταματούσε με την ανατροπή του Μόρσι και της Αδελφότητας, αλλά ήταν –και ακόμα παραμένει– ικανή να μετεξελιχθεί σε μια πλήρη κοινωνική επανάσταση που θα μπορούσε να ανατρέψει όλο το καπιταλιστικό κράτος, συμπεριλαμβανομένων των ηγετών του στρατιωτικού κατεστημένου.

Το στρατιωτικό κατεστημένο είναι εχθρικό προς την Αιγυπτιακή Επανάσταση. Ξεφορτώ-θηκε τον Μουμπάρακ για να σώσει τον εαυτό του από τα πυρά της επανάστασης. Ο στρα-τός τώρα ξεφορτώνεται την Αδελφότητα και τον Μόρσι, τους πρώην συμμάχους του, από φόβο για την ημέρα που ο σεισμός της επα-νάστασης θα φτάσει και σε αυτόν.

Όπως πλατιά τμήματα του πληθυσμού εί-χαν επηρεαστεί από την αυταπάτη για την ου-δετερότητα του στρατού και την υποστήριξή του στην επανάσταση, στην αρχή της διακυ-βέρνησης του Στρατιωτικού Συμβουλίου, σή-μερα επηρεάζονται από την προπαγάνδα ψε-μάτων για τον ηρωισμό και την επαναστατική αφοσίωση του Ελ-Σισί και των στρατηγών του.

Αλλά όπως οι μάζες γρήγορα ξεπέρασαν την προπαγάνδα στις μέρες της εξουσίας του Τανταουΐ, μέσα από την εμπειρία και τον αγώ-να τους, θα ξεπεράσουν και πάλι την ψευδαί-σθηση ότι «στρατός και λαός είναι ένα χέρι», τις επόμενες βδομάδες και μήνες.

Οι Αιγυπτιακές μάζες κατάφεραν να ανα-τρέψουν δύο προέδρους σε 30 μήνες. Αυτή η τεράστια δύναμη δεν φαίνεται μόνο στις δια-δηλώσεις εκατομμυρίων, αλλά και στα διαρκή κύματα απεργιών και λαϊκών κινητοποιήσεων. Γιατί η πολιτική αυτοπεποίθηση μετασχημα-τίζεται σε αυτοπεποίθηση στους κοινωνικούς και οικονομικούς αγώνες και το αντίστροφο.

Μετά το πρώτο επαναστατικό κύμα, ο στρατός πόνταρε στις οργανωτικές δυνατό-τητες και τη λαϊκή στήριξη της Αδελφότητας, για να αφομοιώσει και τελικά να ακυρώσει την επανάσταση. Αλλά αυτό το ποντάρισμα ηττήθηκε στις 30 Ιούνη. Τώρα ο στρατός πο-ντάρει στη φιλελεύθερη αντιπολίτευση για τον ίδιο στόχο. Αλλά το τεράστιο χάσμα ανά-μεσα στις προσδοκίες των επαναστατικών μαζών και αυτά που προσφέρουν οι φιλελεύ-θερες δυνάμεις όσον αφορά τις οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές εν μέσω μιας βαθιάς οικονομικής κρίσης, θα οδηγήσουν γρήγορα στην αποκάλυψη των στόχων αυτών των δυ-νάμεων και, πίσω από αυτές, των πραγματι-κών κυβερνητών της Αιγύπτου, του στρατού και των δυνάμεων ασφαλείας.

Ένας από τους κινδύνους που θα αντιμετω-πίσουμε τις ερχόμενες βδομάδες και μήνες είναι το κύμα καταστολής που κατευθύνεται ενάντια στη Μουσουλμανική Αδελφότητα και το Ισλαμικό κίνημα, θα χρησιμοποιηθεί προπαγανδιστικά από τους φιλελεύθερους και για λόγους ασφαλείας από το στρατό και την αστυνομία, για να χτυπήσουν το εργατικό κίνημα και τις λαϊκές κινητοποιήσεις, με την πρόφαση της διατήρησης της σταθερότητας σε «αυτή την κρίσιμη περίοδο». Η αποκατά-σταση της αυτοπεποίθησης του μηχανισμού ασφαλείας μέσα από το κυνήγι των ισλαμι-στών, θα μεταφραστεί αναμφίβολα σε κύμα-τα καταστολής ενάντια σε απεργίες και κατα-λήψεις, με την κάλυψη των αστικών ΜΜΕ.

Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να είμαστε σταθε-ρά ενάντια σε κάθε μορφή καταστολής που θα δεχθούν οι Ισλαμιστές, είτε με συλλήψεις, είτε με κλεισίματα καναλιών και εφημερίδων, γιατί αυτό που γίνεται σήμερα ενάντια στους Ισλαμιστές θα γίνει αύριο ενάντια στους ερ-γάτες και τους αριστερούς.

Το δίλημμα της Αιγυπτιακής Επανάστασης σήμερα είναι η πολιτική αδυναμία των επα-ναστατικών δυνάμεων που εκφράζουν το

αίτημα της συνέχειας της επανάστασης, με τα κοινωνικά αιτήματα στην καρδιά της. Γι’ αυτές τις δυνάμεις η κάλπη δεν θα αρκέσει και δεν θα δεχτούν τη συνέχεια των καπιτα-λιστικών πολιτικών φτωχοποίησης. Δεν θα εγκαταλείψουν το αίτημα για δικαίωση του αίματος των μαρτύρων της επανάστασης. Θα συνεχίσουν να επιμένουν για την ανατροπή του κράτους του Μουμπάρακ, συμπεριλαμ-βανομένων των στρατιωτικών, δικαστικών, κατασταλτικών μηχανισμών του.

Αυτοί οι μηχανισμοί εξακολουθούν να ελέγχουν τη χώρα και εξακολουθούν να προστατεύουν τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματιών και των φελούλ του Μουμπά-ρακ. Παραμένουν ένας τεράστιος βάλτος δια-φθοράς, λεηλασίας και δεσποτισμού.

Επιβάλλεται στις επαναστατικές δυνάμεις σήμερα να ενώσουν τις γραμμές τους και να τοποθετηθούν ως μια πειστική επαναστατική εναλλακτική για τις μάζες –μια εναλλακτι-κή στις φιλελεύθερες δυνάμεις που σήμερα σκαρφαλώνουν ψηλά, στηριγμένες στους ώμους του στρατού και στις δυνάμεις του πολιτικού Ισλάμ που κυριάρχησαν σε πλατιά τμήματα του πληθυσμού για δεκαετίες.

Πρέπει να δημιουργήσουμε μια πλατφόρ-μα που θα ενώνει τους οικονομικούς και κοι-νωνικούς αγώνες στις γραμμές των εργατών και των φτωχών, που θα ενώνει όλα τα κατα-πιεσμένα στρώματα της κοινωνίας. Γιατί είναι αυτοί οι άνθρωποι που έχουν συμφέρον στη συνέχεια της επανάστασης, έχουν συμφέ-ρον να ανατραπεί η καρδιά του καθεστώτος και όχι μόνο οι εκπρόσωποί του, είτε ήταν ο Μουμπάρακ, είτε ο Μόρσι στο παρελθόν, είτε ίσως θα είναι ο Ελ Μπαραντέι στο σύντο-μο μέλλον.

Οπότε ξεκινάμε από αυτή τη στιγμή προ-ετοιμασίες για την τρίτη Αιγυπτιακή Επανά-σταση που θα έρθει αναπόφευκτα, για να είμαστε έτοιμοι να οδηγήσουμε αυτή την επανάσταση ως την τελική νίκη. Γιατί οι μά-ζες απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι η επα-ναστατική τους ενέργεια είναι ανεξάντλητη, ότι η επανάστασή τους είναι πραγματικά μια διαρκής επανάσταση. Ας επιχειρήσου-με να ανέλθουμε και να σταθούμε στο ύψος αυτού του ιστορικού καθήκοντος και ας δουλέψουμε όλοι μαζί για την επιτυχία της επανάστασης.

Μετά την ανατροπή του Μόρσι, τα επόμενα βήματα του στρατού, της αντιπολίτευσης, του κινήματος

διεθνή • 9ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ17 Ιούλη 2013

«Τέσσερις μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο»

Η αιγυπτιακή επανάσταση μπροστά σε νέες προκλήσειςμα», οδήγησε τον εαυτό της στη θλιβερή κα-τάσταση να υπάρχουν ελάχιστοι πρόθυμοι να την υπερασπιστούν. Ακόμα και σήμερα επιλέγει μια αδιέξοδη τακτική «διμέτωπου αγώνα», βάζοντας τα μέλη της να συγκρού-ονται και με το στρατό, αλλά και με τους δι-αδηλωτές. Αυτό διευκολύνει το σχέδιο του στρατού να αποκαταστήσει το παλιό σύνθη-μα-αυταπάτη «ο λαός και ο στρατός είναι ένα χέρι», αλλά και το σχέδιο των φιλελεύθερων και καθεστωτικών να παρουσιάζουν ως κε-ντρική διαχωριστική γραμμή το «κοσμικοί εναντίον ισλαμιστών».

Το φάντασμα του εμφυλίου, όπως εκείνο στην Αλγερία του 1990, απέχει πολύ, καθώς η

Αδελφότητα –ακόμα και αν το επιδίωκε– δεν έχει τη δύναμη ή τη λαϊκή στήριξη να διεξάγει μια τέτοια σύγκρουση. Αλλά αυτό το «φάντα-σμα» (έχουν γίνει κάποιες ένοπλες επιθέσεις από ισλαμικές ομάδες) μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμος σύμμαχος στην προσπάθεια της στρατιωτικής ηγεσίας να αποκαταστήσει τη νομιμοποίησή της.

Παρ’ όλα αυτά, η Αιγυπτιακή Επανάστα-ση κάθε άλλο παρά τέλειωσε. Αφενός, η 30ή Ιούνη άλλαξε ριζικά το τοπίο στη χώρα. Για δεύτερη φορά μετά το Φλεβάρη και το Νοέμβρη του 2011, ο λαός γεύτηκε τη δύναμή του. Αφετέρου, η νέα κυβέρνη-ση θα έχει να αντιμετωπίσει τα ίδια οικονο-

μικά και πολιτικά αδιέξοδα που οδήγησαν στην κατάρρευση της Αδελφότητας. Και πρόκειται για μια ετερόκλητη κυβέρνηση, που είναι μακράν πιο αδύναμη από το ισχυ-ρότερο, ιστορικότερο κόμμα στη σύγχρο-νη ιστορία της Αιγύπτου.

Το «Ταμαρόντ», η ένωση ακτιβιστών που οργάνωσε την κινητοποίηση του λαού για την ανατροπή του Μόρσι, έχει ήδη προσφέ-ρει ένα άμεσο «πρόγραμμα» των επαναστα-τικών δυνάμεων, όπως αυτό περιγραφόταν στο κείμενο ενάντια στον Μόρσι, το οποίο συγκέντρωσε 22 εκατομμύρια υπογραφές. Είναι ένα πρόγραμμα που για να υλοποιηθεί θα χρειαστεί μια ριζοσπαστική καθεστωτι-

κή αλλαγή στην Αίγυπτο. Και μετά τα διαδο-χικά επαναστατικά κύματα των τελευταίων δυόμιση χρόνων, και ο πλέον δύσπιστος παρατηρητής οφείλει να παραδεχθεί τη χρονική και πολιτική «διάρκεια» της αιγυ-πτιακής επανάστασης.

Παραθέτουμε ανακοίνωση των Επαναστα-τών Σοσιαλιστών Αιγύπτου, που κυκλοφόρη-σε αμέσως μετά την ανατροπή του Μόρσι. Απαντά σε κρίσιμα ερωτήματα (Ήταν πραξικό-πημα; Ποιος ο ρόλος του στρατού; Ηγεμονεύ-ουν οι φιλελεύθεροι και οι καθεστωτικοί; Πώς θα αντιδράσει το κίνημα;), αναδεικνύοντας μέσα από τη ζωντανή εμπειρία τη δυναμική «διάρκειας» της Αιγυπτιακής Επανάστασης.

10 ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ17 Ιούλη 2013

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρ-τητη δράση της εργατικής τάξηςΟι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινω-νία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινω-νικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμόΟ καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δρά-ση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή.

Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λει-τουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμόσε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα»Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακό-μα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απομόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργα-τικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρ-σεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών.

Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπε-λευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπίεση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπεριαλι-σμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σε-ούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού,

ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπη-λία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υπο-στηρίζουμε το σύνθημα Έλληνες και Tούρ-κοι εργάτες ενωμένοι.

Eίμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μει-ονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα μέτρα αστυνόμευσης των μεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ της εργατικής πρωτοπορίαςH εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμέ-νους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργα-νωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμή-ματα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατι-κή προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μα-ζικούς αγώνες. Eίμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά παλεύει γιαΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ»Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΕΚΔΟΤΗΣ: Γιάννης Χαριτόπουλος

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Αντώνης Νταβανέλλος

ΕΚΤΥΠΩΣΗ: ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε.

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζομενών 1-3, Τ.Κ. 10440 ΑΘΗΝΑEπικοινωνία: τηλ: 210-3306286, e-mail: sidaxi@dea.org.gr , Fax: 210-3303566

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ:• Εξάμηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ

Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδρομή σας στο λογαριασμό 064/480017-65 της Εθνικής Τράπεζας.

Επικοινωνήστε μαζί μας:

www.

dea.

org.

gr

ΑΘΗΝΑ: Εξάρχεια 6909009815 ● Γκύζη 6957500105 ● Αμπελόκηποι 6973005569 ● Πετράλωνα 6974018716 ● Νέος Κόσμος

6985749304 ● Παγκράτι 6974793603 ● Κυψέλλη-Αγ.Παντελεήμονας 6957500101 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Νέα Ιωνία 6972036692 ● Χαλάνδρι

6974972217 ● Μαρούσι 6978641672 ● Ν. Ηράκλειο 6945498732 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Άλιμος 6945754555 ● Γλυφάδα 6944548787 ● Άγ.

Δημήτριος-Μπραχάμι 6932566460 ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Περιστέρι 6977710683 ● Αγ. Ανάργυροι 6936899442 ● Ίλιον 6957500102

● Χαϊδάρι 6974701829 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ: Ζωγράφου 6937271330 ● Βύρωνας 6972318747 Λαύριο 6979925065

ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6944810156 ● Σαλαμίνα 6973376378

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ● 5ο Διαμέρισμα 6972814199 ● Τούμπα 6995270465 ● Δυτικές Συνοικίες 6979942083

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ: Καλαμάτα 6932422501 ● Πάτρα 6973235894 ● Αγρίνιο 6974473540 ● Βόλος 6979459034 ● Ρέθυμνο 6932008743 ● Ηράκλειο 6976332197 ● Ιεράπετρα 6976786326 ● Γιάννενα 6945704488 ● Βέροια 6977684341 ● Κοζάνη 6934374825 ● Λιβαδειά 6948364232

● Κομοτηνή 6907843752

Του Θάνου Λυκουργιά

Υπό κατάληψη τελεί το Πνευματικό Αθλητικό Κέντρο Ευελπίδων, δίπλα στα δικαστήρια, από το απόγευμα της Πέμπτης 11/7. Ο συγκεκριμέ-νος χώρος, όπως και οι παρακείμενες μπασκέ-τες, εδώ και χρόνια αξιοποιούνταν για ψυχαγω-γικές και αθλητικές δραστηριότητες από τους κατοίκους της 6ης και 7ης Δημοτικής Κοινότη-τας Αθηναίων, όπως και από το 38ο Γυμνάσιο-Λύκειο που βρίσκεται ακριβώς δίπλα.

Όμως ο Δήμος Αθηναίων, στον οποίο εκμισθω-νόταν το κτίριο, που ανήκει στο Ταμείο Εθνικής Άμυνας(Τ.ΕΘ.Α), δεν ανανέωσε τη σύμβαση και άρα εδώ και μήνες δεν υπάρχει χρηματο-δότηση και οι εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι.

Πίσω από τις δικαιολογίες περί «αδυναμίας να καλυφθεί το κόστος», το οποίο σημειωτέον ση-κώνουν οι δημότες με δημοτικά τέλη, αλλά και με συνδρομές προς το Κέντρο, κρύβεται η γενικότε-ρη μνημονιακή πολιτική εγκατάλειψης οποιασδή-ποτε δημόσιας παροχής προς όφελος των ιδιω-τών. Επίσης το Τ.ΕΘ.Α πρόκειται να παραχωρήσει το κτίριο στο υπουργείο Δικαιοσύνης, ώστε να εγκατασταθούν εκεί υπηρεσίες του.

Τα μηχανήματα και λοιπές υποδομές του κτιρί-ου είχαν ήδη πακεταριστεί και μεαφερθεί στην είσοδο για μεταφορά και φυσικά –αν και τυπι-

κά ανεξάρτητα μεταξύ τους– μετά το κλείσιμο του Κέντρου την ίδια τύχη θα είχαν και οι μπα-σκέτες. Επιπλέον, τίποτα δεν εξασφαλίζει πως δεν θα υπάρξει στη συνέχεια και καταπάτηση του αλσυλίου, που περιβάλλει το χώρο.

Οι κάτοικοι της περιοχής όμως δεν έχουν μεί-νει με σταυρωμένα χέρια. Με πρωτοβουλία της Λαϊκής Συνέλευσης Γκύζη, μόλις πληροφορή-θηκαν τα παραπάνω και έπειτα αντιμετώπισαν την αοριστολογία του δημοτικού συμβουλίου, προχώρησαν σε κατάληψη του κτιρίου, ώστε να μη μεταφερθούν τα μηχανήματα, αλλά και να πιεστεί ο Δήμος να ανανεώσει τη σύμβαση.

Με ενημέρωση του κόσμου και μάζεμα υπο-γραφών συμπαράστασης, αλλά και με ποικίλες δραστηριότητες, όπως λαϊκό γλέντι, ζωγρα-φική για μικρά παιδιά, θεατρική παράσταση κλπ, γίνεται προσπάθεια η κατάληψη να αγκα-λιαστεί από όλη την τοπική κοινωνία. Επίσης, σύλλογοι γονέων, καθηγητές από το 38ο και άλλοι φορείς δραστηριοποιούνται ενεργά για να συνταχθούν όλοι στον αγώνα.

Θα είναι κρίσιμο για τη συνέχεια να υπάρξει ο μεγαλύτερος δυνατός συντονισμός από τοπι-κούς φορείς και συλλόγους και από τους ερ-γαζόμενους του Δήμου και όχι μόνο, ώστε να φτιαχτεί ένα πλατύ μέτωπο που να ακυρώσει τα μνημονιακά σχέδια.

Όχι στο κλείσιμο του Πνευματικού Αθλητικού

Κέντρου ΕυελπίδωνΤο φετινό Κάμπινγκ Νεολαίας, που οργανώνει η ΔΕΑ, θα γίνει στην Κεφαλονιά, στο Camping Argostoli, από τις 27 Ιούλη ως τις 4 Αυγούστου.

Το συνολικό κόστος συμμετοχής (μετακίνηση, διαμονή, εκπτωτι-κή κάρτα) είναι 115 ευρώ και για άνεργους, φοιτητές, μαθητές 95 ευρώ. Για όσους επιθυμούν να μετακινηθούν με δικό τους μέσο, το κόστος συμμετοχής είναι 70 ευρώ και για άνεργους, μαθητές, φοιτητές 55 ευρώ.

Στο φετινό κάμπινγκ θα συζη-τήσουμε για την παράδοση του Ενιαίου Μετώπου (την πολιτική της Τρίτης Διεθνούς, αλλά και τις συζητήσεις της δεκαετίας του ’30), για την ιστορική δια-δρομή της Διεθνούς Σοσιαλιστι-κής Τάσης (IST), για τον πρώτο γραμματέα του ΚΚΕ, Παντελή Πουλιόπουλο, για τη στάση της Αριστεράς απέναντι στην Ευρω-παϊκή Ένωση, για την ιστορία του βραζιλιάνικου Κόμματος Εργατών (PT) και τη μετάλλαξή του, για τη συγκρότηση και τα περιεχόμενα των Νέων ΣΥΡΙΖΑ, για την ιστορική διαδρομή των διαφορετικών ρευμά-των της Αριστεράς.

Θα είναι μια καλή ευκαιρία να γεμίσουμε μπαταρίες, να διασκεδάσουμε συλλογικά και να συζητήσουμε για ιστορικά ζητήματα, χρήσιμα για το κίνημα και την Αριστερά σήμερα.

Κάμπινγκ Νεολαίας

ιστορία • 11ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ17 Ιούλη 2013

Οι 70 μέρες που συγκλόνισαν την Ελλάδα

Τα Ιουλιανά του 1965Της Κατερίνας Παρδάλη

Η άρχουσα τάξη στην Ελ-λάδα προσπαθεί να ξορ-κίσει τη μνήμη αυτών

που πραγματικά συνέβησαν στα λεγόμενα «Ιουλιανά». Ο λόγος είναι ότι τότε το «πεζοδρόμιο» (δηλαδή, οι από κάτω) καθόρισε τις εξελίξεις.

Τα γεγονότα εκείνων των 70 ημερών παρουσιάζονται σαν μια «ανωμαλία» μέσα στο δημοκρα-τικό πολίτευμα: παρασκήνια, παζάρια, εκβιασμοί και εξαγορές που οργανώνονταν στο Παλάτι, στο Κοινοβούλιο και στα γραφεία των μεγαλοεκδοτών… Τα Ιουλι-ανά για τους περισσότερους-ες έχουν ταυτιστεί με την «αποστα-σία» του Μητσοτάκη.

Τα Ιουλιανά είναι η μεγαλύτε-ρη κοινωνική έκρηξη μετά την ΕΑΜική επανάσταση (1941-1944) και τη συντριβή της στον εμ-φύλιο πόλεμο (1945-1949). Στην πραγματικότητα ήταν ένα είδος «ελληνικού Μάη του ’68». Αποτέ-λεσαν τη βασική τομή στη μετεμ-φυλιακή ελληνική ιστορία. Στην πραγματικότητα το βασιλικό πραξικόπημα ήταν η αφορμή, η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Τα Ιουλιανά ξέσπασαν ξαφνικά, αλλά είχαν προηγηθεί διεργασίες χρόνων.

Η Αριστερά ηττήθηκε στον εμφύλιο στην Ελλάδα. Το όραμα όμως της διεκδίκησης μιας άλ-λης κοινωνίας δεν ξεριζώθηκε με την ήττα. Για παράδειγμα η ΕΔΑ (Ελληνική Δημοκρατική Αριστε-ρά), που ιδρύθηκε το 1951, έφτα-σε στις εκλογές του 1958 να πάρει το 24,4% των ψήφων.

Αυτή η νίκη της Αριστεράς σό-καρε την άρχουσα τάξη. Η Δεξιά απάντησε με καινούργιες διώξεις και νέα τρομοκρατία. Κυριαρ-χούσε ακόμα το μετεμφυλιακό κράτος και παρακράτος με τον λυσσαλέο αντικομουνισμό, το κυνήγι κάθε προοδευτικής φω-νής, τους τραμπουκισμούς, το χαφιεδισμό και το «φακέλωμα».

ΑπεργίεςΑυτή η ζοφερή για την πλειοψη-φία του λαού κατάσταση ξεσή-κωσε ένα μαζικό ριζοσπαστικό κίνημα. Έτσι στη δεκαετία του ’60 η άρχουσα τάξη γνώρισε πο-λιτική κρίση, ενώ αντίθετα το κίνημα πέρασε από την ανασύ-νταξη στην έφοδο, με αποκορύ-φωμα τα Ιουλιανά του 1965.

Την αρχή έκαναν οι οικοδόμοι, την 1η Δεκέμβρη του 1960. Είχαν κηρύξει πανελλαδική απεργία που είχε τεράστια επιτυχία. Οι οι-κοδόμοι την εποχή εκείνη έφτα-ναν τις 200.000. Στην Αθήνα, μετά από πολύωρες οδομαχίες, έτρεψαν σε φυγή τα «μηχανοκί-νητα» της Αστυνομίας. Πάνω από 150 τραυματίες και 179 συλλήψεις ήταν ο απολογισμός. Αλλά αυτό δεν έκαμψε κανέναν.

Ακολούθησαν μια σειρά από απεργίες και σκληρούς αγώνες αυτού του κλάδου και πέρα από την επιτυχία που είχαν στα αιτή-ματά τους, στην ουσία άνοιξαν το δρόμο της μάχης για πλήθος άλ-λους εργατικούς κλάδους και για τη φοιτητική νεολαία. Για πρώτη φορά στη σύγχρονη ελληνική ιστορία του εργατικού κινήματος πρωταγωνιστικό ρόλο διαδραμά-τισαν βιομηχανικοί κλάδοι: κλω-στοϋφαντουργοί, μεταλλωρύχοι, τσιμεντεργάτες…

Τέλος εποχήςΤο 1963 η «εποχή» του Καραμανλή τέλειωσε. Μετά την ήττα του στις εκλογές, έφυγε στο Παρίσι με ψεύ-τικο όνομα. Λίγους μήνες πιο πριν, παρακρατικοί τραμπούκοι είχαν δολοφονήσει στη Θεσσαλονίκη τον βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη, συνεργαζόμενο με την ΕΔΑ.

Η κηδεία του μετατράπη-κε σε μια τεράστια οργισμέ-νη διαδήλωση (συμμετείχαν 500.000 με 700.000 άτομα). Έτσι άρχισε να σπάει η καρα-μανλική τρομοκρατία.

Η Ένωση Κέντρου (ΕΚ), που ιδρύθηκε το 1961 από τον Γ. Πα-πανδρέου, είχε σκοπό να απο-τελέσει ανάχωμα ανάμεσα στο κίνημα και την Αριστερά. Προ-τείνοντας κάποια μέτρα φιλελευ-θερωποίησης, ήλπιζε ότι η κατά-σταση θα εξομαλυνόταν, η ΕΔΑ θα έπαυε να μεγαλώνει, ενώ ο κόσμος θα βολευόταν με τη «δη-μοκρατική» ΕΚ.

Ο ιδρυτής της, Γεώργιος Πα-πανδρέου, ουδέποτε έβλεπε συμμαχίες με την Αριστερά. Δεν τα κατάφερε όμως να «εξομαλύ-νει» την ταξική πάλη.

Το κίνημα από τα κάτω έκανε όλο και πιο αισθητή την παρουσία του. Οι εργαζόμενοι άρχισαν να παίρνουν στα χέρια τους τα συν-δικάτα. Οι απεργίες πλήθυναν και έβαλαν πολιτικά αιτήματα.

Στους χώρους της νεολαίας, η «Δημοκρατική Νεολαία Λαμπρά-κη» απέκτησε τεράστια επιρροή. Ιδρύθηκε μετά τη δολοφονία του Λαμπράκη και σύντομα αριθμού-σε 150.000 μέλη, ιδρύοντας «λέ-σχες» σε απίθανα μέρη, ακόμα και σε χωριά.

Η βασιλική «εκτροπή» (δηλ. ο εξαναγκασμός σε παραίτηση του πρωθυπουργού Γ.Παπαν-δρέου στις 15/7/1965) οδήγησε στα Ιουλιανά.

Τα ΙουλιανάΣε διάστημα 70 ημερών έγιναν 400 περίπου λαϊκές συγκεντρώ-σεις με συμμετοχή δεκάδων, πολλές φορές και εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, που αγνο-ούσαν το ξύλο, την τρομοκρα-τία, τις συλλήψεις, τους τραυ-ματισμούς.

Κάποιες κινητοποιήσεις είναι χαρακτηριστικές. Στις 17 Ιούλη τα συνδικάτα κάλεσαν σε απεργία και συγκέντρωση. Στα εργοστά-σια και στα γιαπιά έγινε χαμός κινητοποίησης, παρόλο που η αστυνομία δεν είχε δώσει ακόμα άδεια συγκέντρωσης.

Τελικά η αστυνομία επέτρεψε να γίνει η συγκέντρωση στο γή-πεδο του Παναθηναϊκού, στη λε-ωφόρο Αλεξάνδρας και δεκάδες χιλιάδες κόσμου, με πολλές δια-δηλώσεις συνέκλιναν εκεί.

Μετά τους καθιερωμένους λό-γους, οι οργανωτές κάλεσαν το λαό να «διαλυθεί ησύχως». Δεν τους άκουσε κανείς. Δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές κατευθύν-θηκαν προς το Σύνταγμα, σπάζο-ντας την απαγόρευση.

Την Τετάρτη 21 Ιούλη, οι φοι-τητές διαδήλωσαν στα Προπύ-λαια και η αστυνομία χτύπησε βάναυσα τη συγκέντρωση. Το αποτέλεσμα ήταν 300 τραυμα-τίες και ένας νεκρός: ο Σωτήρης Πέτρουλας (αριστερός φοιτη-τής-εργαζόμενος). Το όνομά του

γίνεται θρύλος και σύμβολο της αντίστασης και στην κηδεία του κατεβαίνουν δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές.

Κορυφαία στιγμή ήταν και η πανεργατική πολιτική απεργία στις 27 Ιούλη. Όλη η Αθήνα νέ-κρωσε εκείνη τη μέρα και μια τε-ράστια λαοθάλασσα κατευθύν-θηκε προς το Σύνταγμα, παρά τις εκκλήσεις στελεχών της ΕΔΑ να «σεβαστεί» η διαδήλωση τις απα-γορεύσεις της αστυνομίας.

Όλη αυτή η κοινωνική έκρη-ξη, παρόλη την τεράστια αυ-θόρμητη δράση του κόσμου, έμεινε χωρίς οργάνωση, χωρίς ηγεσία και φυσικό ήταν κάποια στιγμή να υποχωρήσει. Πα-ρόλο που οι κυβερνήσεις των αποστατών έπεφταν η μία πίσω από την άλλη, ούτε η Ένωση Κέντρου, ούτε η ΕΔΑ έβαλαν ζή-τημα ανατροπής της βασιλείας. Οι πολιτικές ηγεσίες επιδίωκαν μόνο την επιστροφή στην «κοι-νοβουλευτική ομαλότητα».

Στα Ιουλιανά, κυριάρχησε μια ολοένα εντεινόμενη απόκλιση του ζωντανού κινήματος από την πολιτική των ηγεσιών (ΕΔΑ και ΕΚ). Η σύμπλευση και η κοινή στάση της βάσης του Κέντρου και της Αριστεράς, που τότε ήταν ολοφάνερη, ουδέποτε άρεσε στον Γ. Παπανδρέου. Αυτός φρό-ντισε να αποτραπεί με κάθε τρό-πο αυτό το ενδεχόμενο.

Η πολιτική της ΕΔΑΠώς αντέδρασε σ’ αυτό το πρωτο-φανές κίνημα η Αριστερά της επο-χής (ΕΔΑ); Επέμενε στην επιδίωξή της να κερδίσει την αναγνώριση του πολιτικού κόσμου σαν ένα «υπεύθυνο» κόμμα, σεβόμενο τα πλαίσια και τους κανόνες του επίσημου πολιτικού παιχνιδιού. Απαρνήθηκε ουσιαστικά το ρόλο της πρωτοπορίας και αγνόησε την ταξική πάλη, περιοριζόμενη στην κοινοβουλευτική δράση.

Στρατηγική της δεν ήταν ο σοσιαλισμός, αλλά η «Εθνική Δημοκρατική Αλλαγή», η οποία, για να επιτευχθεί, έπρεπε να πε-ράσει πλήθος «στάδια». Στο Α΄ Συνέδριο της ΕΔΑ η εθνική αστι-κή τάξη αναγορεύεται σύμμαχος δύναμη για την Αλλαγή.

Σαν «πρώτο βήμα» για την πραγματοποίηση αυτής της Αλ-λαγής τίθεται η απομάκρυνση της κυβέρνησης Καραμανλή από την εξουσία, με μια σειρά «ελιγ-μούς» και συμφωνίες, με στόχο την εκλογική αποτυχία της ΕΡΕ και την αντίστοιχη επιτυχία της Ένωσης Κέντρου, για την οποία απουσιάζει κάθε κριτική.

Για να μην «τρομάξει» τους υπο-τιθέμενους μελλοντικούς συμμά-χους της, η ηγεσία της ΕΔΑ έφτα-σε όχι απλώς να μείνει κατώτερη των περιστάσεων και των απαι-τήσεων αυτού του φανταστικού κινήματος, αλλά πολλές φορές προσπάθησε και να το «μαζέψει».

Αυτή η υποτίμηση του ταξικού χαρακτήρα του κινήματος, όπως και η έλλειψη εμπιστοσύνης στον εξεγερμένο κόσμο –λόγω της επιλογής για συμμαχία με τις «δυνάμεις του κέντρου…»– οδή-γησαν την ΕΔΑ να σέρνεται πίσω από την ΕΚ.

Αυτή η πολιτική ήταν καταστρο-φική για την Αριστερά, αλλά πιο πολύ ήταν καταστροφική για το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα εκείνης της περιόδου, που αντί να προχωρήσει μπροστά, τσακίζο-ντας ακόμα και κάθε περίπτωση πραξικοπήματος, βρέθηκε ακα-θοδήγητο και ανέτοιμο μπροστά στη Χούντα της 21ης Απρίλη 1967.

Σήμερα, πέρα από το γεγο-νός ότι τιμάμε όλους τους αγω-νιστές-τριες της ΕΔΑ και τους αγώνες που, σε πολύ δύσκολους καιρούς, δώσανε, πρέπει να δι-αχωριζόμαστε από αυτή την πο-λιτική. Θέλουμε στην παράδοσή μας τη μαζικότητα, τη μαχητικό-τητα, την ευρηματικότητα και το θάρρος εκείνου του κινήματος. Αλλά δεν θέλουμε την πολιτική που το οδήγησε στην ήττα.

Μπορούμε να μάθουμε από αυτή την εμπειρία και να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη, που στις μέρες μας λέγονται κεντροα-ριστερά σενάρια και «υπεύθυνη πολιτική» της Αριστεράς.

Σήμερα μας έχει γίνει φανερό ότι ο καπιταλισμός και οι μνη-μονιακές κυβερνήσεις του δεν «πέφτουν» σαν ώριμα φρούτα και δεν υποχωρούν ούτε σε βασικά αιτήματα επιβίωσης, με συγκυ-βερνήσεις τύπου «τρικοματικής» και διαταξικές συμμαχίες.

Ο δρόμος των αγώνων και του «πεζοδρομίου» για να νικήσει, δεν πρέπει αυτή τη φορά να μεί-νει χωρίς στήριξη και οργάνωση από την Αριστερά. Και ιδιαίτερα από τη «δική μας» Αριστερά, τον ΣΥΡΙΖΑ.

Από την κηδεία του Σωτήρη Πέτρουλα.

12 • διεθνή ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ17 Ιούλη 2013

Του Πάνου Πέτρου

Η εντεινόμενη διασπαστική πολιτική που επιδιώκει να μετατρέψει την εξέγερση

στη Συρία σε διαμάχη ανάμεσα σε Σιίτες και Σουνίτες αποδεικνύεται η μεγαλύτερη απειλή για τη συρι-ακή επανάσταση, αλλά και συνολι-κά για τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή. Ο κίνδυνος από αυτή την πολιτική έχει δύο όψεις, που η μία τροφοδοτεί την άλλη.

Από τη μια μεριά βρίσκεται το καθεστώς που κλιμακώνει τις δια-σπαστικές πρακτικές του, επιδιώ-κοντας να ωθήσει και τους Σουνί-τες στον ίδιο –καταστροφικό για τη λαϊκή επανάσταση– δρόμο. Κατά τη διάρκεια της προέλασής του, ο συριακός στρατός «δια-σπά» χωριά που καταλαμβάνει, με βάση τη σύνθεση του πληθυ-σμού σε Σιίτες και Σουνίτες, οργα-νώνει απογραφές πληθυσμού σε πόλεις που συνήθως τις διαδέχε-ται κύμα συλλήψεων, ή προχωρά ακόμα και σε πράξεις γενοκτονίας ενάντια σε σουνιτικά χωριά.

Πρόθυμο σύμμαχο έχει τη Χεζ-μπολά, η οποία συμμετέχει πλέον με χιλιάδες μαχητές της στον πό-λεμο, παίζοντας ίσως τον καθο-ριστικότερο ρόλο στην ανατροπή της κατάστασης υπέρ του καθε-στώτος στα πεδία της μάχης.

Από την άλλη μεριά, βρίσκονται οι μοναρχίες του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας, που ενισχύ-ουν αποκλειστικά τις σουνιτικές φονταμενταλιστικές οργανώσεις που πολεμούν τον Άσαντ. Για τους Σαούντ και τον Εμίρη του Κατάρ, η στόχευση είναι διπλή: Αν κατορ-θώσουν να μετατρέψουν τη λαϊκή επανάσταση σε φυλετικό πόλεμο σουνιτών εναντίον σιιτών, θα κα-ταφέρουν πρώτον να την εντά-ξουν στα πλαίσια του ανταγωνι-σμού τους με το Ιράν και δεύτερον

να αποτρέψουν την εξάπλωσή της στις δικές τους χώρες.

Στη Συρία δραστηριοποιούνται επίσης κι άλλες ανεξέλεγκτες δυνάμεις, όπως το Μέτωπο Αλ Νούσρα και η Αλ-Κάιντα του Ιράκ.

Η κλιμάκωση από τη «σιιτική» μεριά, δηλαδή την εξωτερική παρέμβαση της Χεζμπολά, απα-ντήθηκε με κλιμάκωση από τη σουνιτική: Ένα διεθνές συνέδριο κληρικών στην Αίγυπτο κάλεσε όλους τους σουνίτες μαχητές της τζιχάντ να πάνε στη Συρία να πο-λεμήσουν τους Σιίτες.

Αυτή η κατάσταση «πνίγει» το λαϊκό κίνημα. Στο ένοπλο σκέλος έχουν να αντιμετωπίσουν πλέον όχι μόνο το τεράστιο οπλοστάσιο του Μπάαθ, αλλά και τη Χεζμπολά. Στις απελευθερωμένες περιοχές, έχουν να αντιμετωπίσουν τις προσπά-θειες κυρίως της Αλ Κάιντα να επι-βάλει τη δική τους εξουσία. Ήδη εμφανίζονται οι πρώτες αναφορές για «εμφύλιο μέσα στον εμφύλιο»: Δυνάμεις της Αλ-Κάιντα, όπου επι-κρατούν στρατιωτικά, απαιτούν υποταγή από τους αντάρτες του FSA και σε κάποιες περιπτώσεις εκτελούν όσους αρνούνται.

Αυτά είναι τα πιο ακραία και ακόμα περιορισμένα περιστατικά.

Ωστόσο εντάσεις έχουν προκύψει και με άλλες ισλαμικές δυνάμεις. Πολλές από αυτές κέρδισαν αρ-χικά την εμπιστοσύνη των ντό-πιων λόγω της στρατιωτικής τους ικανότητας ενάντια στον Άσαντ, αλλά, καθώς επιχειρούν να επι-βάλλουν το νόμο τους, προκα-λούν αντιδράσεις. Στο ελεγχόμε-νο από τους αντάρτες τμήμα στο Χαλέπι, στην απελευθερωμένη Ράκα και σε άλλες πόλεις, γίνονται μαζικές διαδηλώσεις, με συνθή-ματα που «ταυτίζουν» τις τοπικές ισλαμικές κυβερνήσεις με το κα-θεστώς Άσαντ.

Αυτές οι λαϊκές κινητοποιήσεις είναι η μεγάλη ελπίδα της συρι-ακής επανάστασης. Το σύνθημα των Αιγύπτιων «δεν ανατρέψαμε μια κοσμική δικτατορία για να έρθει μια ισλαμική», είναι σύν-θημα και των Σύριων στις απε-λευθερωμένες περιοχές και αυτή η διάθεση είναι το μεγαλύτερο δείγμα «υγείας» του λαϊκού κινή-ματος, παρ’ όλες τις πιέσεις που του ασκούνται από εξωτερικές παρεμβάσεις, από τη φυλετική διασπαστική ταχτική, από την ίδια τη σκληρή πραγματικότητα του πολέμου.

Στο μεταξύ, στο εξωτερικό συ-νεχίζεται το «πόκερ» ενόψει της

Συνόδου της Γενεύης. Οι στρατι-ωτικές επιτυχίες του Άσαντ, μια ματιά στο χάρτη των επιχειρήσε-ων και οι πρακτικές εθνοκάθαρ-σης που ακολουθεί, αποτελούν τα πιο γερά του χαρτιά. Έχοντας το πάνω χέρι στρατιωτικά, αλλά και δημιουργώντας ντε φάκτο ένα «αλαουιστάν» στο οποίο ο έλεγχός του θα είναι ακλόνητος, επιδιώκει να επιβάλει την παρουσία του στις διαπραγματεύσεις και πιθανότατα το ρόλο του στην «επόμενη μέρα».

Οι ΗΠΑ άλλωστε δεν αποκλείουν πλέον ρητά αυτό το ενδεχόμενο. Ωστόσο, με δεδομένο ότι ο Άσαντ είναι ο «άνθρωπος της Ρωσίας», χρειάζονται και αυτοί διαπραγμα-τευτική ισχύ: Εκεί λογοδοτούν οι πρόσφατες υποσχέσεις για εξοπλι-σμό των ανταρτών, οι οποίες προς το παρόν δεν έχουν υλοποιηθεί.

Η ροή όπλων στη Συρία από τη Σαουδική Αραβία, μέσω Ιορδα-νίας, «συντονίζεται» πλέον από Αμερικανούς πράκτορες. Το τι ση-μαίνει αυτός ο «συντονισμός» πε-ριγράφεται από τα ρεπορτάζ: Οι Αμερικάνοι έσπευσαν στην Ιορ-δανία για να «παγώσουν» την ανε-ξέλεγκτη ροή και να αποκτήσουν αποφασιστικό ρόλο στο «πότε», «τι», «πόσα» και «σε ποιους».

Ενόψει των διαπραγματεύσε-ων, το ενδεχόμενο εξοπλισμού των ανταρτών αυτή τη στιγμή αξιοποιείται ως απειλή απέναντι στον Άσαντ και ως δόλωμα για να εκβιαστεί η υποταγή των ανταρ-τών στους ξένους σχεδιασμούς.

Ωστόσο, αυτή η τακτική προ-καλεί προβλήματα. Ο Συνασπι-σμός της αντιπολίτευσης ομολό-γησε κυνικά ότι δεν θα παραστεί στη Γενεύη «με αυτόν το συσχετι-σμό στο πεδίο μάχης». Ουσιαστι-κά ζητά πρώτα να πάρει όπλα για να ισορροπήσει την κατάσταση και έπειτα να γίνουν διαπραγμα-τεύσεις. Αν το αίτημα γίνει δεκτό, πιθανά η Ρωσία να το αντιμετω-πίσει ως τορπιλισμό της κοινής προσπάθειας και να αντιδράσει.

Γύρω από αυτά τα αδιέξοδα (και με πολλές άλλες «υπο-επιπλοκές», όπως ο ανταγωνισμός Κατάρ-Σα-ουδικής Αραβίας για τον έλεγχο της αντιπολίτευσης, μια ενδεχό-μενη κρίση στις σχέσεις Αδελφών Μουσουλμάνων και ΗΠΑ μετά τα γεγονότα στην Αίγυπτο κ.ά.) εξε-λίσσονται τα παζάρια και οι διε-θνείς διαπραγματεύσεις.

Μέχρι να βρεθεί άκρη, κανείς δεν δείχνει να πιέζεται να λήξει η σύγκρουση. Η Συρία μπορεί να συνεχίζει να ρημάζεται από τον εμφύλιο, ενώ οι μεγάλοι παίκτες προσπαθούν να διασφαλίσουν ότι η λήξη του πολέμου θα γίνει μόνο με ένα αποτέλεσμα που θα τους βολεύει. Και αυτή η λύση δεν θα έχει καμία σχέση με τα αιτήματα της συριακής επανάστασης.

Η μόνη ελπιδοφόρα προοπτική μπορεί να προκύψει από την επιβί-ωση και την ενίσχυση του λαϊκού κινήματος και των πιστών στην επανάσταση και τα αιτήματά της δυνάμεων που συνεχίζουν να αγω-νίζονται ηρωικά στους δρόμους της Συρίας, κόντρα σε θεούς και δαίμονες, «φίλους» και εχθρούς.

Θανάσιμη απειλή για τη συριακή επανάσταση

Σαρκοζί και Ραχόι στη δίνη σκανδάλων

Το δεξιό κυβερνών Λαϊκό Κόμμα στην Ισπανία συγκλονίζεται από αποκαλύψεις του Τύπου για την ύπαρξη ενός μυστικού, παράνο-μου, δεύτερου ταμείου του κόμ-ματος. Το Γενάρη του 2013, η «El Pais» είχε δημοσιεύσει κάποιους χειρόγραφους λογαριασμούς του πρώην ταμία του κόμματος Λουίς Μπάρθενας, προκαλώντας τους πρώτους τριγμούς. Τώρα όμως η «El Mundo» δημοσίευσε ανα-λυτικά τις αυθεντικές λογιστικές εγγραφές του παράνομου ταμεί-ου (αφού τις είχε παραδώσει στο Ανώτατο Δικαστήριο).

Στο ταμείο αυτό συγκεντρώνο-νταν «δωρεές» από ιδιωτικές εται-ρίες, από τις οποίες πληρώνονταν πολυάριθμα στελέχη του κόμμα-τος σε μηνιαία βάση. Η πιο πρό-σφατη αποκάλυψη (φωτογραφίες από μηνύματα κινητού τηλεφώ-

νου) εμπλέκει άμεσα τον πρωθυ-πουργό Μαριάνο Ραχόι, ο οποίος είχε στενή επαφή με τον Μπάρθε-νας, γνωρίζοντας το ταμείο από το οποίο πληρωνόταν και ο ίδιος.

Παράλληλα, στη Γαλλία, ο Σαρ-κοζί βρίσκεται και πάλι στο επί-κεντρο αποκαλύψεων. Μετά το «σκάνδαλο Καντάφι» και το «σκάνδαλο Μπετανκούρ», ήρθε το «σκάνδαλο Ταπί». Ο διάσημος επιχειρηματίας, υπουργός του Μιτεράν παλιότερα, υποστηρι-κτής του Σαρκοζί το 2007, βρι-σκόταν σε διαμάχη με το γαλλικό κράτος για χρόνια: Γαλλική τρά-πεζα είχε αναλάβει να πουλήσει τις μετοχές του Ταπί στην Adidas και ο Ταπί είχε κρίνει ότι η τιμή πώλησης τον «ζημίωσε».

Επί κυβερνήσεως Σαρκοζί και υπουργίας Λαγκάρντ, το ζήτημα παραπέμφθηκε σε διαιτησία, η

οποία αποφάσισε κρατική αποζη-μίωση 400 εκατ. ευρώ στον Ταπί. Σήμερα, οι δικαστικές αρχές εκτι-μούν ότι, αν οδηγιόταν η διαμάχη στα δικαστήρια, το ποσό θα ήταν αισθητά μικρότερο και έχουν ανακινήσει έρευνα για το αν η πα-ραπομπή σε διαιτησία έγινε σκό-πιμα από την κυβέρνηση Σαρκοζί.

Ο διεθνής χαρακτήρας, αλλά και η φύση των σκανδάλων είναι αποκαλυπτικά για την ενδημική διαφθορά στον καπιταλισμό. Δεν πρόκειται για μια κάποια «ελληνι-κή ιδιαιτερότητα» και κυρίως δεν πρόκειται για «δυσλειτουργία» του συστήματος. Αυτό που στην Ισπανία πήρε μια απίστευτα συ-στηματοποιημένη μορφή είναι ο «κανόνας» των στενών δεσμών μεταξύ των καπιταλιστών και του πολιτικού τους προσωπικού, που παίρνει διάφορες μορφές.

Μια πτυχή που συνήθως υποτι-μάται σε σκάνδαλα δωροδοκίας πολιτικών, είναι ότι εκτός από αυτούς που «τα παίρνουν», υπάρ-χουν και αυτοί που «τα δίνουν» και αυτοί ανήκουν στον (τάχα υγιή) «ιδιωτικό τομέα», στον εξαγια-σμένο από τους νεοφιλελεύθε-ρους «επιχειρηματικό κόσμο».

Η περίπτωση της Γαλλίας υπεν-θυμίζει μια άλλη, πιο σημαντική, πτυχή της διαπλοκής: Το χρήμα δεν κινείται μόνο προς τη μία κα-τεύθυνση, αλλά και προς την άλλη. Αυτή η διάσταση είναι πιο σημα-ντική, γιατί το χρήμα που καταλή-γει στις τσέπες των επιχειρημα-τιών προέρχεται από τα δημόσια ταμεία. Και πάλι, αυτό που έγινε με διαδικαστική ακρίβεια στην περί-πτωση του Ταπί είναι ο κανόνας της λειτουργίας του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού: φοροαπαλλαγές,

φοροασυλία, σκανδαλώδεις συμ-βάσεις του δημοσίου με τους ιδι-ώτες, συνολικά αυτό που συμπυ-κνώνεται σε «όλα για το κεφάλαιο», τη στιγμή που οι εργαζόμενοι κα-λούνται να υπομείνουν το ένα πα-κέτο λιτότητας πίσω από το άλλο, «για να βρεθούν κρατικά έσοδα».

Αυτή τη λειτουργία του συστή-ματος είχε αντιληφθεί με έναν εν-στικτώδη, «πρωτόλειο» τρόπο το κίνημα των Indignados (και αντί-στοιχα διεθνή κινήματα τέτοιου τύπου όπως το Occupy).

Η Αριστερά, απέναντι στη δια-φθορά, δεν μπορεί να βρίσκεται πιο πίσω από αυτή τη διάθεση, προκρίνοντας μια «κάθαρση» και μια «υγιή» λειτουργία του συστή-ματος. Αντίθετα, πρέπει να πατή-σει πάνω σε αυτό το πλατύ αίσθη-μα και να το «συστηματοποιήσει» σε συνειδητό αντικαπιταλισμό.

Καπιταλισμός = Διαφθορά

διεθνή • 13ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ17 Ιούλη 2013

Το κίνημα στην Τουρκία Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, και με χαμηλό-τερη ένταση, το κίνημα στην Τουρκία συνεχίζεται. Μετά τις μαζικές διαδηλώσεις και τις μεγάλες συγκρούσεις, ένα σαρωτικό κύμα συλλήψεων και η εξουθένωση των διαδηλωτών οδήγησε στην ανακατάληψη της Ταξίμ από την αστυνομία. Τη συνέχεια έδωσε ο Erdem Gündüz που μπήκε στην πλατεία και στάθηκε ακίνητος απέναντι από τις δυνάμεις καταστολής. Ο «στεκόμενος άνθρωπος» έγινε γρήγορα σύμβολο και βρήκε εκατοντάδες μιμητές.Ωστόσο, πιο σημαντικά ήταν τα όσα συνέβαιναν, ενώ οι κάμερες εστίαζαν στον Gündüz. Δεκάδες «φόρουμ» (λαϊκές συνελεύσεις) στήθηκαν στην Ισταμπούλ, αλλά και σε άλλες πόλεις, για να συζητήσουν τα επόμενα βήματα του αγώνα, χωρίς κάμερες, χωρίς τουίτερ, αλλά και χωρίς την αστυνομία. Όπως σημειώνει ο Kerem Nisancioglu σε άρθρο του στον βρετανικό «Independent»: «Η απώλεια του Πάρκου Γκέζι ήταν πλήγμα για το κίνημα, αλλά οδήγησε αναπόφευκτα στην ανάπτυξη τοπικών οργανώσεων που μπορεί να αποδειχθούν πολύ πιο δύσκολο να περιοριστούν ή να κατασταλούν από το ΑΚΡ».Το Σάββατο 13 Ιούλη, διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν και πάλι στο πάρκο Γκέζι και στη διαδήλωση κυριάρχησαν και πάλι τα αντικυβερνητικά συνθήματα και το «είναι μόνο η αρχή, ο αγώνας συνεχίζεται».

Πολιτική κρίση στην ΠορτογαλίαΗ πολιτική κρίση συγκλονίζει την Πορτογαλία. Είχαν προη-γηθεί οι απανωτές ακυρώσεις μέτρων λιτότητας του προ-ϋπολογισμού από το Συνταγματικό Δικαστήριο (μετά από προσφυγή του δεξιού Προέδρου της Δημοκρατίας). Στο φόντο της ακύρωσης των μέτρων και της αποτυχίας του κυβερνητικού προγράμματος να πιάσει τους «στόχους», παραιτήθηκε ο υπουργός Οικονομικών, αρχιτέκτονας του προγράμματος λιτότητας, και ακολούθησε ο υπουργός Εξωτερικών και στέλεχος του ακροδεξιού κυβερνητικού εταίρου του βασικού δεξιού κυβερνητικού κόμματος.Τέτοιου τύπου παραιτήσεις προκάλεσαν τριγμούς στην ίδια την κυβέρνηση. Αν και προς το παρόν επιβιώνει, η προσπάθεια να αντικαταστήσει το αποτυχημένο πακέτο λιτότητας με ένα νέο, κάνει την κυβέρνηση να εξακολουθεί να κρέμεται από μια κλωστή. Τη «σπρωξιά» μπορεί να δώ-σει το κίνημα. Η (αριστερή) CGTP και η (σοσιαλιστική) UGT οργάνωσαν την μεγαλύτερη γενική απεργία από την ψή-φιση του πακέτου διάσωσης, ενώ σε διαφορετική μέρα, εκατοντάδες διαδηλωτές εισέβαλλαν στο κοινοβούλιο, φωνάζοντας «παραιτήσου!» στα κυβερνητικά στελέχη…

Γενική απεργία στη ΒραζιλίαΣτις 11 Ιούλη, τα βραζιλιάνικα συνδικάτα πήραν τη σκυτάλη από το λαϊκό κίνημα, με γενική απεργία. Το παραδοσιακά κατακερματισμένο βραζιλιανικό εργατικό κίνημα (12 συνομοσπονδίες) κατόρθωσε να συμφω-νήσει σε μια κοινή μέρα δράσης στη βιομηχανία, τις συγκοινωνίες, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τα λιμάνια. Διάσταση απόψεων υπήρξε όσον αφορά τη στήριξη ή την καταγγελία της κυβέρνησης της Ντίλμα Ρούσεφ, αλλά τα κοινά συμφωνημένα αιτήματα (για μισθούς, συντάξεις, ακύρωση ιδιωτικοποιήσεων, ακύρωση νέου νομοσχεδίου για εργολαβίες) δείχνουν πως ακόμα και τα «φιλοκυβερνητικά» συνδικάτα έχουν σοβαρές ενστάσεις για την ακολουθούμενη πολιτική.Η Regina Lorosa, 54χρονη νοσοκόμα, περιέγραψε το υπόβαθρο των διαδηλώσεων: «Διαδήλωσα τον περασμένο μήνα ως πολίτης, και τώρα διαδηλώνω ως εργάτρια. Για μένα τα δύο είναι συμπληρωματικά. Το σημαντικό είναι να συνεχιστεί το κίνημα, να πιέζουμε, όπως το ένα κύμα χτυπά στα βράχια μετά το άλλο, να σφυροκοπάμε την κυβέρνηση μέχρι να αποκτήσει η Βραζιλία τις αλλαγές που χρειάζεται». Την ίδια διά-θεση εξέφρασε ο μηχανικός Marcelo Tredinnick: «Ο γίγαντας ξύπνησε και δεν πρόκειται να ξαναπέσει για ύπνο. Ο λαός διατρανώνει την θέλησή του».Η κυβέρνηση της Ντίλμα Ρούσεφ και του PT (Κόμμα Εργατών) κατέγραψε μια σειρά ιστορικές πρωτιές. Οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις μετά τη δικτατορία. Οι πρώτες τόσο μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις ενάντια σε «αριστε-ρή» κυβέρνηση στην ήπειρο. Οι πρώτες επιθέσεις ενάντια σε ποδοσφαιρικά γήπεδα στην ιστορία της Βραζιλίας. Και τώρα η πρώτη γενική απεργία στη Βραζιλία μετά από 22 χρόνια και μόλις τέταρτη στην ιστορία της χώρας. «Μοντέλο» η διακυβέρνηση του PT…

Του Παναγιώτη Λίλλη

Η υγεία του 96χρονου Νέλσον Μαντέλα βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση. Η πορεία της υγεί-

ας του έχει προκαλέσει διεθνή προσοχή. Παράλληλα, ανοίγει και μια διεθνής συ-ζήτηση για τη ζωή του, το έργο του, την κληρονομιά του.

«Ο αγώνας ήταν πάντα η ζωή μου». Ήταν μια δήλωση που είχε κάνει ο Ν. Μαντέλα σε ανύποπτο χρόνο και τα περιέκλεινε όλα. Γιατί η ζωή του ήταν αξεχώριστη από την πάλη ενάντια στο καθεστώς του απαρ-τχάιντ και τη στράτευσή του στο Εθνικό Αφρικανικό Κογκρέσο (ANC).

Το κράτος της Νότιας Αφρικής, αγγλική αποικία από το 1806, μεταλλάχτηκε το 1948 σε ένα ανεξάρτητο ρατσιστικό κράτος. Στο σύνταγμα του, οι πολίτες χωρίζονταν με βάση τα εξωτερικά (φυλετικά) χαρακτηριστικά τους σε τρεις κατηγορίες: Τους μαύρους, τη συντριπτική πλειοψηφία με πάνω από 70% του τότε πληθυσμού των 35 εκατομμυρίων, που δεν είχαν κανένα δικαίωμα. Τους ασιάτες και τους «έγχρωμους» γενικά, που είχαν ελά-χιστα δικαιώματα. Και τους λευκούς αποικιο-κράτες, πού ήταν μια μικρή μειοψηφία γύρω στο 15% και που είχαν μόνο προνόμια. Αυτό το σύστημα ονομάστηκε απαρτχάιντ. Στην κα-θημερινότητα αυτό μεταφραζόταν στην πιο βάρβαρη καταπίεση, ταπείνωση και στυγνή εκμετάλλευση κάθε μη λευκού ανθρώπου σ’ όλα τα επίπεδα της ζωής: δουλειά, παιδεία, υγεία, στέγη, ηλεκτρισμός, νερό κ.λπ.

ΑντίστασηΗ ιστορία της αφρικάνικης ηπείρου, όμως, δεν είναι μόνο η υποδούλωση των μαύρων πληθυσμών, αλλά και η αντίστασή τους. Και ακριβώς σ’ αυτή την πλευρά των πραγ-μάτων το όνομα του Μαντέλα κατέχει την πιο ξεχωριστή θέση.

Το 1948, ο Μαντέλα ήταν 30 χρονών με σπουδές στη νομική και συμμετοχή στη νεολαία του ANC. Από τα πρώτα χρόνια της πολιτικής του στράτευσης ήταν μαύ-ρος εθνικιστής (ο αφρικανικός εθνικισμός εκείνης της εποχής ήταν ένα ριζοσπαστικό αντιιμπεριαλιστικό μικροαστικό ρεύμα) και οπαδός της τακτικής του Γκάντι και των ει-ρηνικών θεσμικών δράσεων.

Το 1955, το ANC συγκρότησε το ενωμέ-νο δημοκρατικό μέτωπο με κομμουνιστές, λευκούς φιλελεύθερους και οργανώσεις των άλλων καταπιεσμένων φυλών, με βάση τη Χάρτα της Ελευθερίας Τα κεντρικά αιτή-ματα της Χάρτας ήταν μια πολυεθνική και πολυφυλετική Νότια Αφρική, με αναγνώρι-ση κάθε διαφορετικότητας και ίσα πολιτικά δικαιώματα. Ταυτόχρονα, αυτή η ανοιχτή δημοκρατία θα είχε υπόβαθρο την εθνι-κοποίηση όλων των βασικών κλάδων της οικονομίας και ένα κράτος κοινωνικής πρό-νοιας για όλους τους αποκλεισμένους. Το πρόγραμμα της Χάρτας αποτελούσε την κά-θετη και απόλυτη άρνηση του απαρτχάιντ.

Η ρατσιστική κυβέρνηση έθεσε αμέσως εκτός νόμου το ANC και προχώρησε σε μαζικές συλλήψεις. Η βαναυσότητα της καταστολής ώθησε τον Μαντέλα στο συ-μπέρασμα ότι το καθεστώς δεν μεταρρυθ-μίζεται και η μέθοδος του αντάρτικου ήταν μια μέθοδος αντίστασης απολύτως δικαι-ολογημένη και ηθικά αποδεκτή. Η σφαγή των διαδηλωτών που διαμαρτύρονταν για τις δημόσιες συγκοινωνίες, στο Σάρπβιλ το 1960, επιβεβαίωσε αυτήν την εκτίμηση του. Το 1964, ο Μαντέλα καταδικάστηκε σε ισόβια για συμμετοχή στην τρομοκρατική οργάνωση «Λόγχη του Έθνους». Απάντησε περήφανα «η ιστορία θα με κρίνει».

Στις φυλακές ο Ν. Μαντέλα αναδείχθη-κε σαν ο μεγάλος ηγέτης του απελευθε-ρωτικού κινήματος. Έγινε το σύμβολο της παγκόσμιας ανυπακοής, την ίδια ώρα που το ρατσιστικό καθεστώς είχε μπει στον επιθανάτιο κύκλο του. Η σφαγή εκατοντά-δων μαθητών το 1976 στο Σοβέτο έγινε η αφορμή για το ξεκίνημα μιας παρατετα-μένης αντικυβερνητικής εκστρατείας, που οδήγησε σε κατάσταση χρόνιας ακυβερ-νησίας τη Νότια Αφρική, με πολιτικές επι-πτώσεις και στις γειτονικές χώρες. Μαζικές διαδηλώσεις , αντάρτικα χτυπήματα στους μηχανισμούς του κράτους, εκτελέσεις βασανιστών αλλά και ρατσιστών ηγετών, εξεγέρσεις σε μικρές πόλεις, πολιτικές απεργίες διαρκείας, διεθνείς καμπάνιες αλληλεγγύης, εμπορικά μποϊκοτάζ κ.λπ. έφεραν σε αδιέξοδο την προνομιούχα λευ-κή μειονότητα.

Μια τελευταία προσπάθεια ελιγμού της κυβέρνησης, για αποφυλάκιση του Μαντέ-λα με αντάλλαγμα την καταδίκη εκ μέρους του της «τρομοκρατίας» έληξε άδοξα. Η απάντηση του Μαντέλα, ότι μόνο οι ελεύ-θεροι άνθρωποι διαπραγματεύονται και όχι οι σκλάβοι, έπληξε ανεπανόρθωτα το κύ-ρος του καθεστώτος.

ΣυμβιβασμόςΗ διάσπαση των ρατσιστών, μεταξύ αδι-άλλακτων και μετριοπαθών, κάτω από την πίεση ενός επιθετικού λαϊκού κινήματος, οδήγησε στην επικράτηση των τελευταί-ων. Η ρατσιστική-καπιταλιστική ολιγαρ-χία βρισκόταν μπροστά στον κίνδυνο της ανατροπής από τα κάτω. Ακριβώς τότε ο Νέλσον Μαντέλα και το ANC αποδέχτηκαν τη συνδιαλλαγή και την εκλογική λύση της κρίσης και όχι την εκμηδένιση του απαρ-τχάιντ με την εξέγερση των μαζών που ωρίμαζε γρήγορα . Ήταν ίσως το πιο κρίσι-μο σημείο στην ιστορία του ANC.

Γιατί όμως αυτός ο συμβιβασμός; Γιατί η ηγεσία του ANC έκανε αυτή τη στροφή; Ήταν η εποχή της νεοφιλελεύθερης πα-γκοσμιοποίησης και της διεθνούς ιμπερι-αλιστικής επέμβασης στο Ιράκ. Ο μαύρος εθνικισμός δεν μπορούσε να διαγνώσει ότι το πέρασμα από τον ρατσιστικό κρατισμό του απαρτχάιντ στην παγκοσμιοποιημένη ελεύθερη αγορά και τη δημοκρατία δεν αποτελούσε την εγγύηση για την Χάρτα της Ελευθερίας. Αλλά και η άλλη μεγάλη τάση του ANC, η κομμουνιστική αριστερά, είχε παραλύσει από την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και είχε λυγίσει ιδεολογικά στην πίεση του νεοφιλελευθε-ρισμού. Οι παγκόσμιοι συσχετισμοί είχαν αλλάξει και η ΕΣΣΔ δεν υπήρχε πια. Ήταν η δεκαετία της επέλασης του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του θατσερισμού.

Στις ελεύθερες εκλογές του 1994, οι πρώτες που έγιναν, η νίκη του ANC ήταν σαρωτική, ξεπερνώντας το 65%. Όμως οι προσδοκίες και ο ενθουσιασμός των απλών ανθρώπων απ’ τη μια και ο πανικός των λευ-κών ρατσιστών και των επιχειρηματιών απ’ την άλλη, είχαν ξεπεράσει κάθε όριο. Ήταν μια αγεφύρωτη πόλωση μεταξύ ελπίδας και φόβου. Η πρώτη δημοκρατική κυβέρνηση της χώρας, με πρόεδρο τον Νέλσον Μαντέ-λα, κατάφερε να ηρεμήσει τους πρώτους με μια αριστερή ρητορική υποσχέσεων και να καθησυχάσει τους δεύτερους με μια πολι-τική πρακτική που εξασφάλιζε τα οικονομι-κά τους προνόμια. Αυτή ήταν η πολική της εθνικής συμφιλίωσης, της αμνηστίας των ρατσιστικών εγκλημάτων και της ελεύθε-ρης αγοράς και όχι βεβαίως της Χάρτας της Ελευθερίας. Ένα τόσο δύσκολο και επικίν-δυνο παιχνίδι, μόνο ο Μαντέλα μπορούσε να το φέρει σε πέρας.

Ο Μαντέλα έμεινε πρόεδρος της χώρας μόνο για 5 χρόνια και δεν ξανάβαλε υποψη-φιότητα. Στα χρόνια της προεδρίας του άρ-χισαν να συγκεντρώνονται τα πρώτα βαριά σύννεφα του νέου γύρου της ταξικής πάλης. Οι επόμενοι δύο πρόεδροι του ANC, ο Μπέκι και ο Ζούμα, βύθισαν τη χώρα στη φτώχεια, την ανεργία και τη διαφθορά. Ήταν τα απο-τελέσματα της πολιτικής ανασυγκρότησης και του ανοίγματος των αγορών που πρό-τεινε το ΔΝΤ. Η πραγματική ανεργία έφτασε στο 40%, ενώ το ένα τρίτο των εργαζόμενων αμείβεται με 120 δολάρια το μήνα. Η κατά-σταση στα θέματα της κατοικίας, του πό-σιμου νερού και της στοιχειώδους υγιεινής ξεπέρασε κάθε όριο ανοχής. Η εγκληματι-κότητα, η πορνεία και το ΑΙDS θερίζουν. Η Ν. Αφρική, με βάση τις διεθνείς στατιστικές, έγινε η χώρα με τη μεγαλύτερη ανισότητα στον κόσμο! Την ίδια ώρα, μια νέα μαύρη αστική τάξη αναδεικνυόταν μέσα από εξαγο-ρές δημόσιων επιχειρήσεων και συμβολαίων με μεγάλες πολυεθνικές.

ΜετάλλαξηΑυτή η νέα ταξική πόλωση βρήκε την αντα-νάκλαση της και στο ANC. Το παλιό κόμμα των εθνικιστών, των φιλελεύθερων, των κομμουνιστών και των συνδικαλιστών, με-τατράπηκε σε μια στυγνή γραφειοκρατική μηχανή, που τρέφεται από τους πόρους της κοινωνίας και προωθεί αδίστακτα και κυνικά την νεοφιλελεύθερη ατζέντα ενά-ντια στους φτωχούς και τους εργάτες. Εκατό χρόνια μετά την ίδρυση του, το ANC σφράγισε τη μετατροπή του σε κόμμα της μαύρης ελίτ με τη σφαγή της Μαρικάνα. Ήταν πέρυσι τον Αύγουστο που η αστυνο-μία πυροβόλησε και δολοφόνησε εν ψυ-χρώ δεκάδες απεργούς μεταλλωρύχους.

Η ζωή όμως συνεχίζεται. Νέα κινήματα αντίστασης φάνηκαν στον ορίζοντα της νοτιοαφρικάνικης κοινωνίας: οι άνερ-γοι, οι άστεγοι, οι ακτήμονες αγρότες, οι φτωχοί που δεν μπορούν πληρώσουν το ρεύμα και το νερό, η καμπάνια για το AIDS, οικολογικές οργανώσεις ενάντια στις πολυεθνικές, οργανώσεις για τα δι-καιώματα των γυναικών, πρωτοβουλίες ενάντια στην αστυνομική βαρβαρότητα και τις συμμορίες, πρωτοβάθμια σωμα-τεία κλπ. Ταυτόχρονα μια νέα αριστερά, με κύρια βάση τη νεολαία που δεν έχει ζήσει την παλιά κόλαση του απαρτχάιντ αλλά ξέρει πολύ καλά τη σημερινή κό-λαση, έξω πια από το ANC, ανιχνεύει τις δυνατότητες συντονισμού και πολιτικής έκφρασης όλων αυτών των κινημάτων. Αυτή την απειλή έχει μπροστά της η διε-φθαρμένη κυβέρνηση του Ζούμα και χω-ρίς να έχει την ασπίδα του ηθικού κύρους του Νέλσον Μαντέλα...

Μαντέλα: «Ο μακρύς δρόμος για την ελευθερία»

14 • δικαιώματα ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ17 Ιούλη 2013

Του Πάνου Πέτρου

Τ ο Φλεβάρη του 2012, ο 17χρονος Τρέιβον Μάρτιν δολοφονήθηκε από τον

Τζορτζ Ζίμερμαν, εθελοντή «φύ-λακα γειτονιάς» στο Σάνφορντ της Φλόριντα, επειδή ο Τρέιβον του φάνηκε ύποπτος (δηλαδή, επειδή ήταν μαύρος και φορούσε την κουκούλα της μπλούζας του).

Τότε είχε δημιουργηθεί ένα εντυπωσιακό κίνημα διαμαρτυ-ρίας στις ΗΠΑ, με τη συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων μαύρων, αλλά και ανθρώπων κάθε χρώματος και εθνικότητας. Μαθητές λυκείων, φοιτητές ιατρικής, ακτιβιστές, μαύρες κοινότητες, αλληλέγγυοι, άλλες κοινότητες (όπως οι Ισπανό-φωνοι), ακόμα και μαύροι αστέρες του NBA απαίτησαν δικαιοσύνη.

Ρατσιστική εκστρατείαΚάτω από αυτή την πίεση, η αστυνομία υποχρεώθηκε να αλ-λάξει την αρχική της στάση και να απαγγείλει κατηγορίες στο δο-λοφόνο. Ωστόσο, το Σάββατο 12 Ιούλη του 2013, ο Ζίμερμαν απαλ-λάχθηκε από όλες τις κατηγορίες (από ένα «λευκό» ένορκο σώμα, σε μια πόλη με 30% μαύρους). Το σενάριο της υπεράσπισης, σύμφωνα με το οποίο ο Ζίμερμαν ήταν το θύμα και αμύνθηκε, ήταν γεμάτο «τρύπες», ενώ ο ίδιος ο δολοφόνος είχε ιστορικό διαρ-κούς ενόχλησης της τηλεφωνι-κής γραμμής της αστυνομίας για «ύποπτους μαύρους».

Κι όμως, αν διαβάσει κανείς το σκεπτικό της απόφασης, θα πι-στέψει ότι ο Τρέιβον ήταν αυτός που οπλοφορούσε, παρακολού-θησε τον Ζίμερμαν, τον σταμάτη-σε, τράβηξε όπλο και τελικά τον σκότωσε.

Η απαλλαγή του Ζίμερμαν ήταν η κορύφωση μιας χυδαίας, ρατσι-στικής εκστρατείας βεβήλωσης της μνήμης του 17χρονου, με τη συμμετοχή της αστυνομίας, του

δικαστικού συστήματος και των μίντια, που παρουσίαζαν τον δο-λοφόνο ως «θύμα» (του Τρέιβον) που στοχοποιείται πολιτικά από «αντιρατσιστές, αριστερούς και τη μαύρη κοινότητα». Ο ίδιος ο Ζί-μερμαν ξεδιάντροπα δήλωσε πως απαιτεί να του ζητήσει συγνώμη η μαύρη κοινότητα στις ΗΠΑ.

Η ουσία του ζητήματος δεν φα-νερώνει μόνο το ρατσισμό του δι-καστικού σώματος (ο ίδιος δικα-στής λίγο καιρό πριν πρότεινε 20 χρόνια φυλάκιση σε μαύρη που έριξε προειδοποιητική σφαίρα στο ταβάνι, για να τρομάξει τον σύζυγό της που την κακοποιού-σε, και οι ένορκοι συμφώνησαν με αυτή την καταδίκη μετά από 12 λεπτά διαβούλευσης) και της αστυνομίας (με τις διαρκείς παρε-νοχλήσεις μαύρων και μια μεγάλη λίστα δολοφονημένων μαύρων από αστυνομικούς).

Είναι και ο διάχυτος ρατσισμός που καλλιεργείται στην αμερικα-νική κοινωνία, ο οποίος έχει δαι-

μονοποιήσει σε απίστευτο βαθμό τη μαύρη νεολαία («παραβατι-κή»), αλλά και συνολικά τη μαύρη κοινότητα («τεμπέληδες, ανεύθυ-νοι»). Αυτές οι ιδέες δημιουργούν τους Ζίμερμαν, νομιμοποιούν το δικαίωμά τους να οπλοφορούν και «εκλογικεύουν» μια τόσο εξω-φρενική δικαστική απόφαση.

Δομική ανισότηταΑυτές οι ιδέες εξυπηρετούν το να κρύψουν τη δομική ανισότητα που υπάρχει στο σύστημα, ρίχνο-ντας όλες τις ευθύνες στο «άτο-μο». Οι νεαροί μαύροι φταίνε που ωθούνται στο περιθώριο, οι μαύ-ροι φταίνε που δεν βρίσκουν δου-λειά, οι μαύροι φταίνε που δεν φτάνουν στο πανεπιστήμιο κλπ. Αυτές οι ιδέες είναι οι κυρίαρχες στη χώρα με τον μαύρο πρόεδρο. Δεν πρόκειται για αντίφαση.

Ο «μύθος» του Ομπάμα είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος: Το «μαύρο αμερικάνικο όνειρο» («μόνο σ’ αυτή τη χώρα θα μπο-

ρούσα να γίνω πρόεδρος» όπως είχε δηλώσει), η υπόσχεση πως «αν δουλέψεις σκληρά, θα φτά-σεις ψηλά», που υπονοεί πως «αν δεν καταφέρεις να φτάσεις ψηλά, προφανώς φταις που δεν δούλε-ψες σκληρά». Δεν χρειάζεται καν να υπονοηθεί. Ο ίδιος ο Ομπάμα, απευθυνόμενος στους «δικούς του» ανθρώπους, δεν είχε να πει τίποτα για το ρατσισμό και τις ανι-σότητες, τους συμβούλευσε μόνο «να αναλάβουν τις ευθύνες τους».

Προφανώς οι κυρίαρχες ιδέες δεν επηρεάζουν τους πάντες. Από την ανακοίνωση της απόφασης, η οργή βράζει στις ΗΠΑ. Από τις ανατολικές ως τις δυτικές ακτές, από το βορρά ως το νότο, όλες οι πόλεις κινητοποιήθηκαν με συν-θήματα ενάντια στο ρατσισμό, την αστυνομία, το σύστημα.

Τα ΜΜΕ έσπευσαν να προει-δοποιήσουν για «ταραχές», πριν καν γίνουν οι πρώτες κινητοποι-ήσεις, ρίχνοντας –προληπτικά– το φταίξιμο στους οργισμένους

διαδηλωτές για οτιδήποτε γίνει στις διαδηλώσεις, αλλά και δημι-ουργώντας κλίμα τρόμου και κα-ταστολής.

Παρ’ όλα αυτά νεαροί μαύροι που ζουν καθημερινά στο πετσί τους τον κρατικό ρατσισμό και ηλικιωμένοι που έζησαν το Κίνη-μα για τα Πολιτικά Δικαιώματα το ’50 και το ’60, ακτιβιστές κινημά-των, οργανώσεις της Αριστεράς, αλληλέγγυοι πολίτες, μέλη άλλων κοινοτήτων, διαδήλωσαν ότι «οι ζωές των μαύρων έχουν αξία» και απαίτησαν ριζικές αλλαγές στο σύστημα, φωνάζοντας «Κάτω ο νέος Τζιμ Κρόου», καθώς έτσι ονομαζόταν η ρατσιστική νομο-θεσία του αμερικάνικου νότου.

ΔιαδηλώσειςΥπήρξαν πολλές συγκλονιστικές εικόνες, όπως η διαδήλωση των ισπανόφωνων στο Λος Άντζελες, σε μια συγκινητική επίδειξη δι-αφυλετικής αλληλεγγύης. Αλλά η εντυπωσιακότερη διαδήλωση ήταν στη Νέα Υόρκη. Οι 2.000 συγκεντρωμένοι, στη διάρκεια της πορείας τους στους δρόμους της πόλης, έγιναν 10.000, έκλει-σαν την κυκλοφορία και κατέ-κλεισαν την κεντρική, εμπορική Πλατεία Times.

Την ίδια ώρα, όλες οι «μαύρες» γειτονιές ζούσαν τις δικές τους τοπικές διαδηλώσεις. Μετά από έκκληση μαύρης διαδηλώτριας στην συγκέντρωση στην Times «Ελάτε εκεί που μας σκοτώνουν!», το πλήθος πορεύτηκε μέχρι το Χάρλεμ.

Στην Ουάσινγκτον, η ντουντού-κα ρωτούσε: «Είναι ένα γεγονός ή είναι ένα κίνημα;». Και το πλήθος απαντούσε: «Κίνημα!». Πράγματι, αυτή είναι η προοπτική. Οι σημε-ρινές διαδηλώσεις είναι συνέχεια των κινητοποιήσεων για όλα τα προηγούμενα θύματα ρατσιστι-κής βίας. Ο αγώνας στις ΗΠΑ θα συνεχιστεί, «για όλους τους Τρέι-βον Μάρτιν αυτής της χώρας».

Κίνημα ενάντια στην αθώωση του Ζίμερμαν

Της Τασίας Κύρκου

«Η απόφαση του Συμ-βουλίου Εφετών είναι μια απάντηση

σε όσους όλο αυτό το διάστημα υποστήριζαν ότι η πολιτεία είχε συμφέρον στη συνέχιση της προ-σωρινής κρατήσεως του κατηγο-ρουμένου κ. Κώστα», είπε ο νέος υπουργός Δικαιοσύνης, Χαρ.Αθα-νασίου, σχολιάζοντας την αποδο-χή του αιτήματος αποφυλάκισης του Κώστα Σακκά.

Μετά και 31 μήνες προφυλάκι-σης, χωρίς να έχει δικαστεί, ο Κώ-στας Σακκάς έκανε απεργία πείνας για 38 ημέρες. Όσο αναμενόταν η απόφαση του Συμβουλίου Εφε-

τών και ενώ οι γιατροί εξέφραζαν φόβους για πρόκληση βλαβών σε ζωτικά όργανά του, αναπτύχθηκε ένα πλατύ κίνημα αλληλεγγύης, που πολλές φορές αντιμετώπισε άγρια καταστολή. Όμως, χάρη σ’ αυτό, τελικά το Συμβούλιο Εφε-τών αποφάσισε θετικά.

Ωστόσο, μια βδομάδα μετά, ο Κώστας Σακκάς είναι ακόμη στη φυλακή, επειδή ένας από τους όρους αποφυλάκισης είναι η κα-ταβολή εγγύησης 30.000 ευρώ, όταν για τον ιδιοκτήτη των σού-περ-μάρκετ «Αρβανιτίδης», που συνελήφθη για προϊόντα «μαϊμού», ορίστηκε εγγύηση 20.000 ή για τον lifestyle Λάκη Γαβαλά και την αδελφή του μόλις 2.000 ευρώ.

Την ίδια ώρα παραμένουν ασύλ-ληπτοι οι χρυσαυγίτες που επι-τέθηκαν στον κοινωνικό χώρο «Συνεργείο», στην Ηλιούπολη, το βράδυ της Τετάρτης 10/7, αν και οι αριθμοί κυκλοφορίας των μηχα-νών, στις οποίες επέβαιναν, είναι σε γνώση της αστυνομίας από το βρά-δυ της επίθεσης.

Η μακρόχρονη απεργία πείνας του 29χρονου Σακκά, οποίος κρα-τείται για συμμετοχή στη Συνο-μωσία των Πυρήνων της Φωτιάς, κατηγορία που ο ίδιος αρνείται κα-τηγορηματικά, για μεγάλο διάστη-μα ήταν απαγορευμένο θέμα για τα «φιλοκυβερνητικά» ΜΜΕ που ασχολούνταν όμως με τα ψυχολο-γικά του Λάκη Γαβαλά και τις γα-

στρικές ενοχλήσεις του Σαμαρά.

Αλλά και όταν αναγκάστηκαν να ασχοληθούν, ως γνήσια φερέφω-να της κυβερνητικής πολιτικής και προπαγάνδας, φρόντισαν να τον «δικάσουν» και να τον κατα-δικάσουν, τονίζοντας ότι δεν πρό-κειται για έναν «απλό» κρατούμε-νο, αλλά για έναν αναρχικό (άρα τρομοκράτη) και να κατηγορούν για άλλη μια φορά τον ΣΥΡΙΖΑ και όσους υπερασπίστηκαν το δημο-κρατικό δικαίωμα για μια δίκαιη δίκη και τήρηση του ορίου προ-φυλάκισης, ότι συμμαχούν με τους τρομοκράτες.

Η κυβέρνηση του μνημονίου, της άγριας λιτότητας και ανεργίας, θέλει να επιβάλει το δόγμα «τάξις

και ασφάλεια» και στην προσπά-θειά της αυτή το δικαστικό σύστη-μα συνεπικουρεί, καταπατώντας νόμους και σύνταγμα και επιβάλ-λοντας όρους κατά το δοκούν.

Δεν πρέπει να αφήσουμε το «χαράτσι» των 30.000 ευρώ να αποτελέσει το «άλλοθι» για να παραμένει ο Κώστας Σακκάς στη φυλακή. Το κίνημα αλληλεγγύης και ο ΣΥΡΙΖΑ (που από την πρώ-τη στιγμή έδειξε την έμπρακτη συμπαράστασή του, μέσα κι έξω από τη Βουλή, στον αγώνα για την υπεράσπιση της ζωής του Σακκά) πρέπει να πουν «όχι» και στη νέα αντιδημοκρατική εκτρο-πή, απαιτώντας την άμεση απε-λευθέρωσή του.

Υπόθεση Κώστα Σακκά: Άλλα μέτρα και άλλα σταθμά

μετανάστες • 15ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ17 Ιούλη 2013

Πολύ επιτυχημένη ήταν η εκδήλωση «Ολοκαύτωμα: Ιστορία και Άρνηση» που διοργάνωσε η Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό» Θεσσαλονίκης, στο 16ο Αντιρατσιστικό Φε-στιβάλ, στο στρατόπεδο Παύλου Μελά, την Κυριακή 7/7.

Από τους ομιλητές, η ιστορικός Ρίκα Μπεν-βενίστε ανέπτυξε τη φύση της ναζιστικής ιδεολογίας που κατέληξε στο Ολοκαύτωμα, ο Γιώργος Γιαννόπουλος από το ΕΝΕΚΕΝ περι-έγραψε την περίπτωση των ελλήνων Εβραίων της Θεσσαλονίκης και ο Βασίλης Μορέλλας αναφέρθηκε στη σημασία της Άρνησης στη σημερινή κατάσταση.

Παρά τις αντίξοες καιρικές συνθήκες, το κοινό έφτασε τα 100 άτομα, ενώ η συζήτη-ση, που ακολούθησε τις τρεις εισηγήσεις, καταπιάστηκε με θέματα όπως η διαφορά αντισιωνισμού-αντισημιτισμού, η συνενοχή των ντόπιων πληθυσμών για το Ολοκαύτωμα και η αντίσταση σε αυτό. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης προβλήθηκαν φωτογραφίες από την εποχή του Ολοκαυτώματος.

N N N

To αδιαχώρητο συνέβη στο Κατράκειο στη Νίκαια, στην πρώτη εμφάνιση της κολεκτί-βας Ρε Ματζόρε, όπου συμμετέχουν μεταξύ άλλων η Ν. Μποφίλιου, ο Στ.Δρογώσης, ο Φ.Δεληβοριάς και πολλοί άλλοι καλλιτέχνες. Ήταν μια συναυλία αλληλεγγύης και αντίστα-σης στο μίσος και το ρατσισμό και τα έσοδα διατέθηκαν σε διάφορες συλλογικότητες, μεταξύ των οποίων και το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών.

N N N

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, παιδί μεταναστών από τη Νιγηρία και μεγαλωμένο στην Ελλάδα, επιλέχθηκε στον πρώτο γύρο και στο νούμερο 15 του draft του ΝΒΑ. Σε μια αυθόρμητη κίνηση χαράς, σήκωσε την ελληνική σημαία. Αμέσως ο Μιχαλολιάκος έσπευσε να πει ότι και σε ένα χιμπατζή να είχαμε δώσει τη ση-μαία, θα την είχε σηκώσει. Ο Σαμαράς μίλησε με καλά λόγια για το Γιάννη, αλλά ξέχασε να μας πει οτιδήποτε για την ανύπαρκτη ιθαγέ-νεια σε κάθε άλλο παιδί μεταναστών, που δεν επιλέγεται από το NBA.

N N N

«Ήρθα να επιθεωρήσω το στρατόπεδο, το οποίο θα δώσει απαντήσεις στο πρόβλημα των λαθρομεταναστών, που ταλαιπωρούν τον κόσμο». «Δουλειά των Μη Κυβερνητικών Ορ-γανώσεων είναι να καταγγέλλουν». «Ελπίζω ότι το 2013 θα είμαστε σε θέση να απελάσουμε 25.000 μετανάστες, για να βοηθήσουμε τον τουρισμό». Δεν είναι λόγια του Μιχαλολιάκου. Είναι του Δένδια. Τo κόμμα του λεγόμενου «συνταγματικού» τόξου εξέθρεψε και συνεχί-ζει να εκτρέφει το φασισμό.

N N N

Οι αιτούντες καθεστώς πρόσφυγα σε χώρα-μέλος της ΕΕ, που διατείνονται ότι διώκονται λόγω του ομοφυλοφιλικού προσανατολισμού τους, μπορούν να αποτελέσουν «ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα» κατά το προσφυγικό δίκαιο της ΕΕ, έκρινε η γενική εισαγγελέας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, Ε. Σάρπστον. Τους πήρε κάποια χρόνια για να αποφασίσουν το αυτονόητο...

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ

Οι Δημοτικοί Αστυνομικοί, η ΕΛ.ΑΣ. και η Χρυσή Αυγή

Έντονες αντιδράσεις έχει προκαλέσει η απόφαση του Λιμενικού Ταμείου να δώσει άδεια για το πανελλαδικό φεστιβάλ της Χρυσής Αυγής στην παραλία της Καλαμά-τας, στην επέτειο εγκαθίδρυσης της δικτα-τορίας του Μεταξά, την 4η Αυγούστου.

Ήδη η Αντιφασιστική Κίνηση της Καλα-μάτας, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και πλήθος σωμα-τείων και φορέων της περιοχής οργανώνουν αντιφασιστικές κινητοποιήσεις για να ανα-τραπεί η απόφαση του Λιμενικού Ταμείου.

Οι τέσσερις παρατάξεις της αντιπολίτευσης στο Δημοτικό Συμβούλιο, απαιτούν από το δεξιό δήμαρχο να χαρακτηρίσει τους Χρυ-σαυγίτες ανεπιθύμητους στην πόλη, κάτι που αποφεύγει συστηματικά.

Στις 12 Ιούλη, οργανώθηκε μεγάλη αντιφα-σιστική συναυλία από σωματεία του ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ. Για τις 20 Ιούλη, πλήθος σωματεί-ων και φορέων, με πρωτοβουλία της Αντιφα-σιστικής Κίνησης Καλαμάτας, καλούν σε πα-νελλαδική αντιφασιστική συγκέντρωση και

πορεία στην πόλη. Ήδη 54 φοιτητικοί σύλλο-γοι πανελλαδικά έχουν πάρει αποφάσεις ενά-ντια στο Δήμο και το Λιμενικό Ταμείο.

Ο κόσμος του κινήματος και της Αρι-στεράς έχει καθήκον να μπλοκάρει τη φα-σιστοσύναξη. Σε περίπτωση που πάρουν πίσω την άδεια από τους φασίστες, θα είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία για μια κινητο-ποίηση-πανηγύρι μιας μεγάλης αντιφασι-στικής νίκης. Ούτε στην Καλαμάτα, ούτε πουθενά!

Φασιστικό φεστιβάλ στην Καλαμάτα: No Pasaran!

Του Θανάση Κούρκουλα

Τ ο βίντεο που ανάρτησαν στο δια-δίκτυο οι Χρυσαυγίτες, δείχνει τις επευφημίες μερίδας δημοτικών

αστυνομικών προς τους Κασιδιάρη και Παναγιώταρο, όταν οι νεοναζί τους επισκέ-φτηκαν σε πρόσφατη κινητοποίησή τους.

Το βίντεο αυτό συζητήθηκε αρκετά. Δι-άφοροι «έξυπνοι» της ΝΔ –όπως η Βούλ-τεψη– δήλωσαν σοκαρισμένοι από το γεγονός, αποφάνθηκαν πως οι Δημοτικοί Αστυνομικοί είναι Χρυσαυγίτες και κατέ-ληξαν πως καλά θα κάνουν να μεταταγούν στην ΕΛ.ΑΣ., όπου θα «ελέγχονται» από την υπηρεσία.

Από την άλλη μεριά, σύντροφοι του κι-νήματος και της Αριστεράς δηλώνουν χα-ρούμενοι για τη διάλυση της Δημοτικής Αστυνομίας και εύχονται να απολυθούν όλοι οι φασίστες δολοφόνοι μεταναστών.

Το Γενικό Συμβούλιο της ΠΟΕ-ΟΤΑ πά-ντως, του οποίου το σωματείο των δημο-τικών αστυνομικών είναι μέλος, έκφρασε την «κατηγορηματική του αντίθεση στην παρουσία βουλευτών της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής σε Γενικές Συνελεύσεις, συ-γκεντρώσεις και κινητοποιήσεις των Συλλό-γων-Μελών της Ομοσπονδίας» και κάλεσε τους Συλλόγους-Μέλη της «να κρατήσουν τις πόρτες τους κλειστές στους φασίστες βουλευτές της Χρυσής Αυγής, καθώς είναι απολύτως ανεπιθύμητοι από το σύνολο του συνδικαλιστικού κινήματος».

Φασιστικοί θύλακεςΔεν είναι τυχαίο που οι Χρυσαυγίτες έγιναν δεκτοί στη συγκέντρωση των Δημοτικών Αστυνομικών στην Αθήνα, παρόλο που όσοι τους χειροκρότησαν δεν ήταν στην πλειοψηφία τους Δημοτικοί Αστυνομικοί, αλλά κουβαλητοί των νεοναζί.

Στις τελευταίες εκλογές του σωματείου των Δημοτικών Αστυνομικών της Αθήνας, η καμουφλαρισμένη φασιστική παράταξη ΔΑΔΑ πήρε δύο έδρες, που τις έκοψε από την πλειοψηφούσα ΔΑΚΕ. Επισήμως, η εν λόγω παράταξη αυτοπροσδιορίζεται «κομ-ματικά ανεξάρτητη» και δηλώνει πως δεν έχει καμία σχέση με τη Χρυσή Αυγή, αλλά με μία προσεκτικότερη ματιά στις θέσεις της, αντιλαμβάνεται κανείς ποιος είναι ο πραγμα-τικός προσανατολισμός της: Ζητά τη μετα-τροπή της Δημοτικής Αστυνομίας σε ένοπλο σώμα, την απόσχιση του σωματείου τους από την ΠΟΕ-ΟΤΑ και μια μεγάλη ελληνική σημαία κυματίζει στο κτίριο της διοίκησης στην οδό Αγίου Κωνσταντίνου.

Είναι γνωστή επίσης η ύπαρξη της χρυ-σαυγίτικης ομάδας «Κ» στους κόλπους της Δημοτικής Αστυνομίας της Αθήνας. Η φασιστο-ομάδα που, όπως όλα δείχνουν, δεν είναι άσχετη με το θάνατο του μικρο-

πωλητή Μπαμπακάρ Ντιάε στο Θησείο, καταγγέλθηκε από το Συνδικάτο ΟΤΑ Αττι-κής, καθώς, σε συνέλευση του σωματείου των δημοτικών αστυνομικών, 15 μέλη της «ομάδας Κ» τραμπούκισαν συνάδελφό τους, που καταφέρθηκε εναντίον τους:

«Είναι ομάδα που δραστηριοποιείται με τη στήριξη της Δημοτικής Αρχής του Δή-μου Αθηναίων, με ειδικά προνόμια και “ει-δίκευση” στο παραεμπόριο και σε κοινές επιχειρήσεις με την Ελληνική Αστυνομία».

Κατασταλτικός μηχανισμός ή εργαζόμενοι υπό διωγμό;Τα τελευταία χρόνια η Δημοτική Αστυ-νομία, κυρίως στην Αθήνα, μετατρέπεται σταδιακά σε κατασταλτικό μηχανισμό, με αιχμή τα κοινά πογκρόμ με την ΕΛ.ΑΣ. ενά-ντια σε μετανάστες μικροπωλητές. Παρ’ όλα αυτά η πλειονότητά της ασχολείται με πιο ήπιες δραστηριότητες, για να εξασφα-λίζει τα διάφορα χαράτσια των Δήμων: κό-βει πρόστιμα για την ελεγχόμενη στάθμευ-ση και για παραβάσεις των καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος (τραπεζοκα-θίσματα σε πλατείες κλπ).

Παρ’ όλα αυτά, η ΔΑ δεν είναι τμήμα της ΕΛ.ΑΣ., δεν οπλοφορεί, έχει δικαίωμα στην απεργία και μεγάλη μερίδα των Δημοτικών Αστυνομικών αντιδρά στη μετάταξή τους, αλλά και στις κοινές επιχειρήσεις με την ΕΛ.ΑΣ.

Η ΕΚΕΔΑ π.χ., παράταξη της μειοψηφίας στο σωματείο της Δημοτικής Αστυνομίας, καταγγέλλει τους φασιστικούς θύλακες, αντιτίθεται στην οπλοφορία των Δημοτι-κών Αστυνομικών και τάσσεται υπέρ της απεμπλοκής της από τη «δίωξη του παραε-μπορίου» και κατά της απόσχισης του σω-ματείου τους από την ΠΟΕ-ΟΤΑ, την οποία υποστηρίζουν οι ΔΑΚΕ και ΔΑΔΑ.

Εκτός της Αθήνας, σε πολλές πόλεις οι Δημοτικοί Αστυνομικοί καλύπτουν τις

τρύπες που αφήνουν οι απολύσεις των συμβασιούχων των δήμων. Βοηθάνε υπε-ρήλικους και ανήμπορους κατ’ οίκον, εξα-σφαλίζουν την ομαλή κυκλοφορία και την αποσυμφόρηση των δρόμων. Δεν έχουν κατασταλτικές αρμοδιότητες και ανάλογη συνείδηση.

Ούτε απολυμένοι ούτε μπάτσοιΟ αγώνας των εργαζομένων στη Δημοτι-κή Αστυνομία ενάντια στις απολύσεις και τις μετατάξεις χρειάζεται στήριξη και όχι καταγγελία εκ μέρους του κινήματος και της Αριστεράς. Αν περάσουν οι απολύσεις τους και οι μετατάξεις τους στην ΕΛ.ΑΣ., θα ακολουθήσουν μια σειρά άλλοι κλάδοι των δήμων, στο δρόμο των σχολικών φυλάκων.

Είμαστε αντίθετοι στη μετατροπή των Δημοτικών Αστυνομικών σε κατασταλτι-κό μηχανισμό, είτε εντός, είτε εκτός της ΕΛ.ΑΣ. Οι άνθρωποι που σήμερα υπηρε-τούν στη Δημοτική Αστυνομία, χρειάζεται να σταματήσουν να κυνηγούν μετανάστες και να κόβουν κλήσεις σε άνεργους και χα-μηλοσυνταξιούχους.

Από τη μεριά τους, οι Δημοτικοί Αστυ-νομικοί, που δεν νιώθουν κοινωνικά χρή-σιμοι ως μηχανισμός καταστολής και ρα-τσισμού, χρειάζεται να απαιτήσουν από το σωματείο τους να πετάξει έξω τους Χρυσαυγίτες «συναδέλφους» τους και να στραφούν σε κοινωνικά χρήσιμες δραστη-ριότητες.

Είμαστε υπέρ του δικαιώματος στη δου-λειά και καλούμε τους υπό απόλυση δημο-τικούς αστυνόμους να διεκδικήσουν μαζί με κάθε άλλο εργαζόμενο το εργασιακό τους δικαίωμα σε υπηρεσίες προς όφελος της κοινωνίας. Αυτή η επιλογή είναι η μόνη που μπορεί να τους εξασφαλίσει και την αλληλεγγύη της κοινωνίας.

Της Κατερίνας Αγγίσταλη, εκπαιδευτικού

Η  αντιπαιδαγωγική και απάν-θρωπη απόφαση της κυβέρ-νησης να θεσπίσει διάταξη

στο πολυνομοσχέδιο, που αφορά στην κατάργηση 52 τεχνικών ειδι-κοτήτων (συν τις ειδικότητες δι-δασκαλίας ιταλικής και ισπανικής γλώσσας), από τις συνολικά 110, στα Επαγγελματικά Λύκεια και τις Επαγγελματικές Σχολές της χώρας, οδηγεί ουσιαστικά στην κατάργηση της Δημόσιας Τεχνικής και Επαγγελ-ματικής Εκπαίδευσης της χώρας.

Οι ειδικότητες που καταργού-νται, είναι οι πιο περιζήτητες και τις περιλαμβάνει ακόμα και ο ΣΕΒ στη λίστα με 87 επαγγέλ-ματα που προβλέπεται πως θα έχουν αυξημένη ζήτηση ως το 2020 και αποτελούν εφόδιο για σχεδόν άμεση δυνατότητα των πτυχιούχων να βρουν δουλειά στην αγορά εργασίας.

Αποτελούν επίσης πόλο έλξης για μαθητές που προέρχονται από χαμηλά οικονομικά και μορφωτικά στρώματα, τα αποπαίδια της γενι-κής εκπαίδευσης, που πηγαίνουν στην ΤΕΕ προκειμένου να αποκτή-σουν έναν τίτλο σπουδών, που θα τους εξασφαλίζει, χωρίς το κόστος της παραπαιδείας, το διαβατήριο για την αγορά εργασίας.

Δώρο στα ιδιωτικά ΙΕΚΤην ώρα, βέβαια, που ο υπουργός Παιδείας καταργούσε αυτές τις ει-δικότητες από τα δημόσια σχολεία, εγκαινίαζε δύο ιδιωτικά ΙΕΚ, τα οποία παρέχουν τις ίδιες ακριβώς ειδικότητες…

Πιο συγκεκριμένα, ο τομέας Υγεί-ας, που καταργείται στα ΕΠΑΛ, συ-γκεντρώνει το 20% των μαθητών και μαθητριών της ΤΕΕ, ενώ στον τομέα εφαρμοσμένων τεχνών (γραφιστικής κλπ) φοιτά το 2,6%. Σε ό,τι αφορά τις ΕΠΑΣ, οι οκτώ ει-δικότητες που καταργούνται, συ-γκεντρώνουν 60% του μαθητικού πληθυσμού.

Όπως εκτιμούμε οι καθηγητές, η κατάργηση ειδικοτήτων θα αποψι-λώσει ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ και θα οδη-γήσει σε νέες συγχωνεύσεις και νέες απώλειες οργανικών θέσεων και άλλων ειδικοτήτων.

Επί συνόλου 80.177 ενεργών μαθη-τών-τριών των ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ οδη-γούνται εκτός εκπαίδευσης 26.721 ενεργοί μαθητές, δηλαδή ένα πο-σοστό 33%, που είναι μάλιστα αυτό που έχει τη μεγαλύτερη δυναμική,

σε διαρκή αύξηση μαθητικού πλη-θυσμού, σε επίπεδο επίδοσης μα-θητών και σε προοπτικές άμεσης επαγγελματικής αποκατάστασης.

Από το σύνολο των 26.721 παρα-κολουθούντων μαθητών-τριών των καταργουμένων Τομέων και Ειδικο-τήτων, τα 21.513 είναι κορίτσια (πο-σοστό 81%). Πρόκειται λοιπόν για ειδικότητες που έχουν την απόλυτη προτεραιότητα επιλογής του γυναι-κείου πληθυσμού. Ο αριθμός αυ-τός πολύ δύσκολα θα μμετακινηθεί σε άλλες ειδικότητες (Μηχανολο-γίας, Οχημάτων, Ηλεκτρολογίας κλπ) με αποτέλεσμα να οδηγηθεί μαθηματικά εκτός τυπικής δημό-σιας εκπαίδευσης.

Στο σύνολο των σχολείων της Τε-χνικής Εκπαίδευσης, 248 από τα 392 ΕΠΑΛ (ποσοστό 63 %) και 96 από τις 109 ΕΠΑΣ (ποσοστό 88 %) απο-δεκατίζονται και πολλά από αυτά διαλύονται.

Εκτός από τους 20.000 μαθητές που αφήνονται στην τύχη τους και γίνονται περιζήτητη λεία για τους ιδιώτες (βλ. μαθητεία-απλήρωτη ερ-γασία και επιδοτούμενα από την Ε.Ε. κουπόνια κατάρτισης για τα ιδιωτικά ΙΕΚ), 2.500 καθηγητές οδηγούνται σε διαθεσιμότητα και ουσιαστικά σε απόλυση. Θυσιάζονται εν ενεργεία καταρτισμένοι, έμπειροι και νόμιμα διορισμένοι εκπαιδευτικοί με μόνο τεχνοκρατικό κριτήριο την κάλυψη του αριθμού των απολυομένων που απαιτεί η τρόικα, για να αποπληρω-θούν τα τοκοχρεολύσια προς τους τραπεζίτες.

Είναι, ωστόσο, ενδεικτικό του τοπίου που ετοιμάζει η κυβέρνηση

στα εργασιακά ότι υπόσχεται στις ειδικότητες που καταργούνται και τίθενται σε διαθεσιμότητα πως θα ενταχθούν σε δημόσια ΙΕΚ ή ότι οι καθηγητές θα επαναπροσληφθούν ως ωρομίσθιοι. Το νέο μοντέλο ερ-γαζόμενου στο δημόσιο τομέα, λοι-πόν, είναι αυτό χωρίς μονιμότητα, δικαιώματα και αξιοπρεπή μισθό.

Εξάλλου, οι μαζικές απολύσεις στο δημόσιο δεν αφορούν κάποιο σχέδιο «εξορθολογισμού» του, αλλά ο βασικός στόχος είναι να σπάσει το ταμπού του περιορισμού των απολύσεων και να μετατραπεί το κερδοφόρο κομμάτι του δημοσί-ου σε χώρο άσκησης της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας, με συνθήκες κάτεργου για τους εργαζόμενους.

Σε απεργία με την έναρξη του σχολικού έτους καλεί το Δ.Σ. της ΟΙΕΛΕ και τους εκπαιδευτικούς των ιδιωτικών σχολείων, των οποίων οι εργασιακές σχέσεις αλλάζουν προς το χειρότερο. Οι εκπαιδευτικοί θα εμπίπτουν πλέ-ον στο εργασιακό δίκαιο των ιδι-ωτικών υπαλλήλων και η ευθύνη για τα ιδιωτικά σχολεία περνά στο υπουργείο Εμπορίου.

Πέρα από την αντισυνταγματι-κότητα μιας τέτοιας μεταβολής και την θεσμοθέτηση και με τη «βούλα» της εμπορευματοποίη-σης του αγαθού της εκπαίδευσης, ανοίγει την πόρτα για χιλιάδες απο-λύσεις. Έτσι η ΟΙΕΛΕ αποφάσισε να γίνουν την πρώτη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου έκτακτες γενικές συ-νελεύσεις των σωματείων της, με σύνθημα «κανένα ιδιωτικό σχολείο ανοιχτό τον Σεπτέμβριο».

Συγχωνεύσεις σχολείωνΤαυτόχρονα, πιστή στο δόγμα του «λιγότερου κράτους», η κυβέρ-νηση συνεχίζει τις υποβαθμίσεις, συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολικών μονάδων. Ειδικότερα, υποβιβάζονται 34 Δημοτικά και 5 Νηπιαγωγεία, συγχωνεύονται 27 Δημοτικά και 13 Νηπιαγωγεία και καταργούνται 32 Δημοτικά και 89 Νηπιαγωγεία.

Σύμφωνα με το σχέδιο υπουρ-γικής απόφασης, που διέρρευσε στη δημοσιότητα, το υπουργείο Παιδείας σχεδιάζει ακόμα συγχω-νεύσεις 30 σχολείων Δευτεροβάθ-μιας Εκπαίδευσης σε 15, καθώς και καταργήσεις άλλων 13 σχολείων στην ίδια βαθμίδα.

Τα είκοσι από τα τριάντα σχολεία, που οδεύουν προς συγχώνευση, είναι στην Αττική και τα υπόλοιπα είναι στους νομούς Θεσσαλονίκης, Καβάλας, Ξάνθης και Σερρών και σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις οι διαδικασίες προχωρούν χωρίς να ενημερωθούν οι τοπικοί δήμοι (όπως έχει υποχρέωση να κάνει το υπουργείο) ή παρακάμπτονται οι αρνητικές αποφάσεις δημοτικών συμβουλίων. Για παράδειγμα, η συγχώνευση στην 6η Δημοτική Κοινότητα (30ο και 39ο Γυμνάσιο και Λύκειο) αποφασίστηκε, χωρίς να ερωτηθεί ο δήμος Αθηναίων.

Είναι φανερό πως κυβέρνηση και τρόικα χτυπούν ανελέητα τις εργατι-κές κατακτήσεις και τις κοινωνικές δομές (παιδεία, υγεία, ασφάλιση, πρόνοια κλπ). Θέλουν την παιδεία

χρεοκοπημένη, διαλυμένη, φτηνή και ευέλικτη, που δε θα εξασφαλίζει ούτε τους στοιχειώδους όρους για την αξιοπρεπή μόρφωση των παι-διών. Θέλουν εκπαιδευτικούς υπά-κουους και με το φόβο της απόλυσης συνεχώς πάνω από το κεφάλι τους.

Αγώνες διαρκείαςΑντιδράσεις και τοπικές κινητοποιή-σεις ενάντια στις απολύσεις και την κατάργηση των ειδικοτήτων έχουν απλωθεί σε πολλές πόλεις της χώ-ρας, με ενημερωτικές εξορμήσεις, πορείες και καταλήψεις Διευθύνσε-ων, με στόχο να μην αποσταλούν στο υπουργείο Παιδείας οι καταστάσεις με τα ονόματα αυτών που βρίσκονται υπό απόλυση. Ανάλογες παραστά-σεις διαμαρτυρίας από μαθητές, γο-νείς, σωματεία και μαζικούς φορείς πραγματοποιούνται και για τις κα-ταργήσεις-συγχωνεύσεις σχολείων.

Με το δεδομένο ότι οι μαζικές απολύσεις στο χώρο της εκπαίδευ-σης μόλις ξεκίνησαν, είναι επιτακτική ανάγκη οι εκπαιδευτικοί, μαζί με τους μαθητές και τους γονείς, του δήμους και κάθε κοινωνική και πολιτική συλ-λογικότητα κατοίκων, να διαμορφώ-σουμε από τώρα τους όρους για μια δυναμική απάντηση το Σεπτέμβρη.

Να μην επιτρέψουμε τη διάλυ-ση της δημόσιας Παιδείας. Καμία απόλυση εκπαιδευτικού, κανένα σχολείο κλειστό. Με «ανοιχτές» καταλήψεις των σχολείων, κέντρα ενημέρωσης, δράσεις και συντονι-σμό με την υπόλοιπη κοινωνία και τους εργαζόμενους άλλων κλάδων που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις (ΟΤΑ, υγειονομικοί κ.ά.).

Μετά την πρόσφατη αλλαγή στην ηγεσία της ΟΛΜΕ άλλωστε, ο αποφασιστικός αγώνας μέχρι τέ-λους και η ολόπλευρη στήριξή του από τις συνδικαλιστικές και πολιτι-κές δυνάμεις της Αριστεράς δεν χω-ράνε καμία δικαιολογία αναβολής.

Οι συνάδελφοί μας, που απολύο-νται, θα πρέπει να αποτελέσουν την προμετωπίδα αυτού του κινήματος. Να τους αξιοποιήσουμε ενεργά στην απεύθυνσή μας εντός του κλάδου και όχι να παραμείνουν σαν ηττημέ-νοι στο σκοτάδι. Αν στην παρούσα συγκυρία δεν παλεύεις για την ανα-τροπή, είναι σαν να ψάχνεις μια καλή θέση στον πυθμένα του βάλτου.

Με αυτές τις προϋποθέσεις πρέπει να πιέσουμε για πολιτική απεργία διαρκείας, σε μια λογική συμπόρευσης δημόσιου και ιδιω-τικού τομέα απέναντι στην κυβέρ-νηση της απόλυτης καταστροφής, που θα τη στείλει στον αγύριστο.

www.dea.org.grΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

17 Ιούλη 2013 

Απολύσεις καθηγητών, κατάργηση σχολείων, δώρα στους ιδιώτες της εκπαίδευσης

Να σταματήσουμε τη διάλυση της Δημόσιας Παιδείας