Αυτή είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που άλλαξε το πρόσωπου του πλανήτη μας, βελτιώνοντας τις συνθήκες ζωής δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Είναι η ιστορία ενός σύγχρονου Προμηθέα, που έκλεψε το μυστικό του φωτός από τη Φύση και το χάρισε στην ανθρωπότητα. Ενός οραματιστή κι ανθρωπιστή επιστήμονα, που εξερεύνησε νέα και άγνωστα πεδία γνώσης, ήρθε σε ρήξη με το κατεστημένο της εποχής του και τόλμησε ν’ αγγίξει τα άστρα.

Η ζωή του ξεκίνησε τα μεσάνυχτα της 9ης Ιουλίου του 1856 σ’ ένα μικρό χωριό της Λίκα, μια περιοχή που ανήκει σήμερα στην Κροατία. Την εποχή εκείνη όμως τόσο η Λίκα, όσο και η Σλαβονία, μαζί με τη Βοϊβοντίνα και το Βανάτο, αποτελούσαν τμήματα της λεγόμενης Vojna Krajina, δηλαδή της παραμεθόριας στρατιωτικής περιοχής της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, που ήταν αυτόνομη και κατοικούνταν κυρίως από Σέρβους πρόσφυγες από διάφορες περιοχές της κατεχόμενης από τους Οθωμανούς Σερβίας. Η σέρβικη Κράινα ήταν τότε μια ζωντανή και παλλόμενη ασπίδα, που προστάτευε την Αψβουργική Αυτοκρατορία από τις οθωμανικές επιδρομές και, κατ’ επέκταση, την Ευρώπη από την εξάπλωση του Ισλάμ. Το όνομα του χωριού ήταν Σμίλιαν και το όνομα του νεογέννητου αγοριού ήταν Νίκολα Τέσλα. Γεννήθηκε ως Σέρβος υπήκοος της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, της πιο πολυεθνικής αυτοκρατορίας που γνώρισε ποτέ η Ευρώπη.

 

Η επίδραση του νεκρού αδερφού

Την ίδια χρονιά που γεννήθηκε ο Τέσλα γεννήθηκαν και ο Σίγκμουντ Φρόιντ, ο Όσκαρ Ουάιλντ και ο Μπέρναρντ Σο. Την ίδια χρονιά οι Burton και Speke ανακάλυψαν τις πηγές του Νείλου και τελείωσε ο Κριμαϊκός Πόλεμος. Ελάχιστα όμως από αυτά τα γεγονότα έφτασαν στ’ αυτιά του πατέρα του Τέσλα, του Μιλούτιν, που ήταν ο Σέρβος ορθόδοξος ιερέας του χωριού ή της μητέρας του Τζούκα Μάντιτς,  που ήταν μια αγράμματη, αλλά ταλαντούχα αγρότισσα, προικισμένη το χάρισμα να μαθαίνει εύκολα ξένες γλώσσες.

Η οικογένεια Τέσλα είχε πέντε παιδιά και από τον πρώτο χρόνο της ζωής του ο Νίκολα ζούσε κάτω από τη σκιά του μεγαλύτερου αδελφού Ντάνε (Dane). Ο Ντάνε, επτά χρόνια μεγαλύτερος από τον Τέσλα, ήταν προικισμένος μ’ ένα μεγάλο χάρισμα: τη μεγαλοφυΐα. Σκοτώθηκε όμως το 1863 πέφτοντας από ένα άλογο. Ήταν ένα αραβικό άτι με ευφυΐα σχεδόν ανθρώπινη. Τον προηγούμενο χειμώνα είχε ρίξει κάτω τον πατέρα Μιλούτιν, όταν μέσα στο δάσος τους επιτέθηκε μια αγέλη λύκων. Ο Μιλούτιν βρέθηκε λιπόθυμος στο έδαφος και το άλογο έτρεξε στο σπίτι κι επέστρεψε φέρνοντας βοήθεια. Έτσι ο Μιλούτιν σώθηκε. Όχι όμως και ο Ντάνε, που πέφτοντας από το ατίθασο άλογο τραυματίστηκε θανάσιμα. Η οικογένεια Τέσλα ποτέ της δεν συνήλθε από τον ξαφνικό χαμό του Ντάνε: «Ο πρόωρος θάνατος του Ντάνε άφησε τους γονείς μου απαρηγόρητους… Η ανάμνηση των δικών του κατορθωμάτων έκανε κάθε προσπάθεια μου να φαίνεται αδιάφορη και εκτός συναγωνισμού. Οτιδήποτε και να κατάφερναν είχε κάποια αξία μόνον όταν έκανε τους γονείς μου να αισθάνονται την απώλεια του Ντάνε λιγότερο έντονη. Έτσι, μεγάλωσα με λίγη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου» (Νίκολα Τέσλα, My Inventions).

Ο Νίκολα μεγάλωσε με την επιθυμία να ξεπεράσει τη μεγαλοφυΐα του νεκρού αδελφού του. Κάτω από αυτό το αβάσταχτο βάρος ο Νίκολα έγινε ένα πολύ ευαίσθητο παιδί. Ένα άλλο παιδί ιερέα, ο Βίνσεντ Βαν Γκονγκ, μεγάλωσε κι αυτός στη σκιά ενός νεκρού αδελφού, που είχε το ίδιο μ’ αυτόν όνομα και προοριζόταν για «μεγάλα πράγματα». Ο νεκρός αδελφός έγινε έμμονη ιδέα στη ζωή του Βαν Γκονγκ, επηρεάζοντας το καλλιτεχνικό του έργο.

Αλλά και ο Σαλβαντόρ Νταλί είχε έναν νεκρό αδελφό με το ίδιο όνομα, που πέθανε πριν ο Νταλί γεννηθεί: «Εκείνος είχε την αλάνθαστη μορφή μιας μεγαλοφυΐας... Εγώ, από την άλλη, ήμουν λιγότερο μεγαλοφυής αλλά απεικόνιζα τα πάντα...». Ο Νταλί πίστευε πως, αφού βαπτίσθηκε με το όνομα του νεκρού του αδελφού, έγινε ο «σωτήρας» της σύγχρονης ζωγραφικής.

Τέλος και ο γνωστός συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας Φίλιπ Κ. Ντικ (1928-1982) είχε μια δίδυμη αδερφή, που πέθανε λίγο μετά τη γέννησή της. Ο Ντικ είχε σε όλη του τη ζωή ενοχές σχετικά με τον ξαφνικό θάνατο της αδελφής του, πράγμα που τον οδήγησε σε μια άκρως δημιουργική, αλλά ταυτόχρονα ταραχώδη και αυτοκαταστροφική ζωή. Αναρωτιότανε συχνά για το τι θα γινόταν στην περίπτωση που εκείνος πέθαινε στη θέση της αδερφής του και αυτή η σκέψη τον οδήγησε σε εμμονές σχετικά με τη μη πραγματική φύση της πραγματικότητας.

 

Κτίζοντας έναν ισχυρό χαρακτήρα

Ο Νίκολα ήταν ένα λεπτό και φιλάσθενο αγόρι, πράγμα που ανησύχησε πολύ τους γονείς του. Η μεγαλύτερη αγάπη του ήταν η Φύση και αρέσκονταν να περιδιαβαίνει με τις ώρες στην ύπαιθρο και να φαντάζεται τρόπους άντλησης ενέργειας από τον άνεμο ή από την ακατάπαυστη κίνηση των ποταμών. Από παιδί ακόμη ο Τέσλα έβλεπε εφιάλτες –ειδικά μετά το θάνατο του Ντάνε– και οράματα, ενώ είχε ακόμη και εξωσωματικές εμπειρίες, κατά τη διάρκεια των οποίων επισκεπτόταν άγνωστους τόπους και πόλεις, συναντούσε ανθρώπους και γινόταν φίλος τους…

Από την πρώιμη παιδική του ηλικία ο Νίκολα επέδειξε μια ιδιοφυΐα και μια εφευρετικότητα, που τον έκανε να ξεχωρίζει. Σε ηλικία μόλις τεσσάρων ετών οραματίστηκε τρόπους άντλησης ενέργειας από έναν μικρό καταρράκτη, που βρίσκονταν κοντά στο σπίτι του. Σχεδίασε έναν τροχό που γύριζε γύρω από έναν άξονα, που ήταν δεμένος σε μια διχαλωτή βέργα. Με πολύ χαρά ο μικρός Νίκολα έβλεπε τον τροχό να γυρίζει ασταμάτητα από τη δύναμη του νερού. Μπορούσε να τον παρατηρεί για ώρες, κάνοντας σχέδια για τη δημιουργία ενός μεγαλύτερου τροχού. Λίγα χρόνια αργότερα, όταν είδε για πρώτη φορά μια φωτογραφία από τους καταρράκτες του Νιαγάρα, είπε στον πατέρα του: «Μια μέρα θα ήθελα να τους τιθασεύσω». Και κάποια μέρα, αρκετά χρόνια αργότερα, η επιθυμία του έγινε όντως πραγματικότητα…

Ο Τέσλα ήταν ένα πολύ αδύναμο αγόρι, με εύθραυστη υγεία. Από μικρός ήταν ένας άπληστος αναγνώστης, που καταβρόχθιζε σχεδόν κάθε βιβλίο που έπεφτε στα χέρια του. Τα ενδιαφέροντα του δεν περιορίζονταν μόνο στην επιστήμη. Διάβαζε ιστορία, φιλοσοφία, λογοτεχνία και μέχρι να τελειώσει τη μέση εκπαίδευση του, το 1873, ήξερε να διαβάζει, εκτός από τη μητρική του γλώσσα, στα γερμανικά, στα γαλλικά και στα αγγλικά. Κάτω από την επίδραση του πατέρα του ο Τέσλα έγραφε ποίηση, αλλά ουδέποτε τα ποιήματα του είδαν το φως της δημοσιότητας.

Στη διάρκεια της εφηβικής του ηλικίας ο Τέσλα άρχισε να σφυρηλατεί έναν δυνατό χαρακτήρα, να ελέγχει τα συναισθήματα και τα πάθη του και να αποφεύγει τις στενές μορφές ανθρώπινης επαφής.  Σταδιακά άρχισε να οικοδομεί ένα καθαρό πνεύμα, με διανοητική διαύγεια, με πλούτο γνώσεων, με ηθικές αρχές καθώς και με αυξημένες ικανότητες διαίσθησης.

Πήγαινε στο λύκειο του Κάρλοβατς (τότε ονομάζονταν στα γερμανικά Carlstadt) όταν είδε για πρώτη φορά μια επίδειξη ηλεκτρισμού. Ο Τέσλα έμεινε έκθαμπος μπροστά σ’ αυτό το εκπληκτικό φαινόμενο. Εκείνη τη στιγμή αποφάσισε να αφιερώσει τη ζωή του στη μελέτη της φυσικής του ηλεκτρισμού και να ανακαλύψει όλα τα μυστικά του. Και κράτησε την υπόσχεση του. Ενθουσιάστηκε τόσο πολύ με τη νέα επιστήμη του ηλεκτρισμού, ώστε αποφάσισε να μάθει αγγλικά για να μπορεί να διαβάζει τα γραπτά του πρωτοπόρου Αμερικανού εφευρέτη Τόμας Άλβα Έντισον!

Παρά τις αρχικές αντιρρήσεις του πατέρα του, που τον ήθελε να γίνει ιερέας ή στρατιωτικός, ο Τέσλα γράφτηκε στο Πολυτεχνικό Ινστιτούτο του Γκρατς της Αυστρίας κι έγινε αμέσως ένας αφοσιωμένος σπουδαστής. Σύντομα όμως η χαρτοπαιξία έγινε το αγαπημένο του παιχνίδι. Ο Τέσλα δεν άργησε να μεταμορφωθεί σε μανιακό χαρτοπαίκτη. Υπήρχαν περιπτώσεις που έπαιζε συνεχώς από την Παρασκευή το βράδυ μέχρι τη Δευτέρα το πρωί! Ο Τέσλα έπαιζε μόνο και μόνο για διασκέδαση και δεν τον ένοιαζε αν κέρδιζε ή έχανε. Η φωτογραφική του

μνήμη ήταν αρκετή για να του υπενθυμίζει πόσα ακριβώς έχανε, ώστε να σταματά. Μια φορά όμως, που η μνήμη του τον πρόδωσε, έχασε όλα του τα χρήματα, μαζί μ’ εκείνα της υποτροφίας του. Αλλά αυτό απέβη σε καλό. Από τότε ο Τέσλα σταμάτησε τη χαρτοπαιξία και επέστρεψε σε μια ζωή αυτοπειθαρχίας.

Στρώθηκε λοιπόν στη μελέτη και στον ελεύθερο χρόνο του διάβαζε Καρτέσιο, Βολτέρο, Γκαίτε, Χέρμπερτ Σπένσερ και Σαίξπηρ, πολλά έργα του οποίου γνώριζε απ’ έξω. Αν ξεκινούσε κάτι να διαβάζει δεν υπήρχε περίπτωση να το αφήσει στη μέση: «Διακατέχομαι από μια γνήσια μανία να τελειώνω οτιδήποτε αρχίζω», έλεγε τότε ο Τέσλα, προμηνύοντας τις μεγάλες και δύσκολες αποστολές που θα ανέθετε μελλοντικά στον εαυτό του. Οι εκπληκτικές επιδόσεις του δεν άργησαν να γίνουν αντικείμενο επαίνου από τους καθηγητές του, προκαλώντας έτσι τη ζήλια των συμμαθητών του. Ο Τέσλα διάβαζε ατέλειωτες ώρες, πίνοντας πολλά φλιτζάνια μαύρο σέρβικο καφέ για να μπορεί να παραμείνει άυπνος. Μάλιστα οι καθηγητές του αναγκάστηκαν να γράψουν στον πατέρα του, Μιλούτιν, προειδοποιώντας τον ότι η υγεία του γιου του κινδύνευε να καταρρεύσει από την υπερβολική μελέτη!

 

Ηλεκτρικά προβλήματα και η εφεύρεση που νίκησε το σκοτάδι

Ένα βροχερό απόγευμα στο Πολυτεχνικό Ινστιτούτο του Γκρατς ο Τέσλα ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με ένα πρόβλημα, που θα τον βασάνιζε για έξι ολόκληρα χρόνια. Ένας ολοκαίνουργιος τύπος γεννήτριας συνεχούς ρεύματος είχε μόλις φθάσει από το Παρίσι στα εργαστήρια της σχολής και ο καθηγητής Poechl το επιδείκνυε στους σπουδαστές γεμάτος υπερηφάνεια. Ήταν μια εφεύρεση του Z. Th. Gramme, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1871 στην Έκθεση της Βιέννης. Ο καθηγητής Poechl παρουσίασε τη γεννήτρια ως το απόλυτο επίτευγμα στον τομέα της ηλεκτροτεχνικής. Όταν ο καθηγητής έθεσε σε λειτουργία τη συσκευή, εκείνη άρχισε να κάνει έντονο θόρυβο και να στέλνει γύρω της μια βροχή από μπλε σπίθες, αστράφτοντας και τρίζοντας, μέσα σ’ ένα βουητό που γινόταν όλο και πιο ανυπόφορο.

Τότε ο σπουδαστής Τέσλα ρώτησε τον καθηγητή του: «Αυτές οι σπίθες δεν υποδηλώνουν μια απώλεια ενέργειας;»

«Ναι», απάντησε ο καθηγητής του, «αλλά αυτό είναι στα πλαίσια του αποδεκτού. Δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά».

«Αλλά δεν θα μπορούσαμε να εφεύρουμε μια καλύτερη γεννήτρια;», ρώτησε ο Τέσλα.

Ο καθηγητής άρπαξε τότε την ευκαιρία να χλευάσει το νεαρό Τέσλα για την τολμηρή του ιδέα, διασκεδάζοντας ταυτόχρονα την τάξη του: «Πως θα μπορούσες να κατασκευάσεις μια γεννήτρια χωρίς τα απαραίτητα ζεύγη και χωρίς απώλειες ενέργειας;»

«Αυτό δεν το γνωρίζω», του απάντησε ο Τέσλα, «ίσως όμως με τη χρήση εναλλασσόμενου ρεύματος;»

«Ανοησίες!», τον έκοψε απότομα ο καθηγητής του, «Το εναλλασσόμενο ρεύμα είναι άχρηστο, παντελώς άχρηστο. Είναι σαν να προσπαθείς να εφεύρεις μια αεικίνητη μηχανή!»

Μετά από εκείνη τη στιγμή της γελοιοποίησης ο Τέσλα αποφάσισε να βρει ένα τρόπο ώστε να κάνει τις μηχανές να λειτουργούν με εναλλασσόμενο ρεύμα. Αυτή η ιδέα του έγινε εμμονή. Έτσι σχεδίαζε και ξανασχεδίαζε ηλεκτροκινητήρες στο μυαλό του. Κάθε τεχνικό σφάλμα που έκανε τον έφερνε όλο και πιο κοντά στη λύση του προβλήματος.

Συνέχισε αναζητώντας την απάντηση στο πρόβλημα, ακόμη και μετά το τέλος των σπουδών του στο Πανεπιστήμιο της Πράγας (1879-1880), όταν έπιασε δουλειά ως ηλεκτρονικός σε μια καινούργια τηλεφωνική εταιρεία στη Βουδαπέστη της Ουγγαρίας. Κατά τη διάρκεια της εργασίας του σ’ αυτή την εταιρεία ο Τέσλα εφηύρε έναν τηλεφωνικό ενισχυτή, που έγινε ο

πρόγονος του σημερινού ηχείου. Δεν ξέχασε όμως στιγμή το πρόβλημα της εφεύρεσης μιας συσκευής εναλλασσόμενου ρεύματος. Κάθε βράδυ στριφογύριζε στο δωμάτιο του και δεν μπορούσε να κοιμηθεί από τις έντονες σκέψεις. Η οθόνη του μυαλού του πυρακτώνονταν από συνεχείς σκέψεις και από τα εικονικά πειράματα, τα οποία έκανε και ξαναέκανε μέχρι να ανακαλύψει την ιδέα που θα έλυνε το πρόβλημα.

Στις αρχές του 1882 μια μικρή ασθένεια τον ανάγκασε να μείνει για μερικές μέρες εκτός εργασίας. Περπατώντας το ηλιοβασίλεμα με το φίλο και βοηθό του Anital Szigety σε ένα πάρκο της Βουδαπέστης κι απαγγέλλοντας στα γερμανικά στίχους από το Φάουστ του Γκαίτε, του ήρθε ως λάμψη μια μεγαλοφυής ιδέα, που έμελλε να οδηγήσει την ανθρωπότητα σε πλήρη εξηλεκτρισμό. «Τότε, σε μια στιγμή έμπνευσης, προφέροντας αυτές τις λέξεις, η ιδέα με κτύπησε σαν λάμψη αστραπής, και μέσα σε μια στιγμή μου αποκαλύφθηκε η αλήθεια. Με το μπαστούνι άρχισα τότε να χαράζω στην άμμο τα διαγράμματα…», έγραψε αργότερα ο Τέσλα στην αυτοβιογραφία του My Inventions. Με το μπαστούνι του ο άνθρωπος που θα «ανακάλυπτε» τον 20ο αιώνα άρχισε να σχεδιάζει πρόχειρα στο χώμα έναν κινητήρα. «Τον βλέπεις;», ρώτησε στον φίλο του, που παρακολουθούσε άφωνος, «κοίταξε με τώρα που θα τον αντιστρέψω!». Όταν τέλειωσε τα πρόχειρα σχέδια του αναφώνησε γεμάτος ικανοποίηση: «Αυτό είναι! Ένα περιστρεφόμενο μαγνητικό πεδίο! Δες πόσο ήσυχα λειτουργεί. Χωρίς σπίθες. Χωρίς θόρυβο. Λειτουργεί τέλεια!» Μ’ αυτόν τον ασυνήθιστο τρόπο ο Τέσλα συνέλαβε για πρώτη φορά την ιδέα του περιστρεφόμενου μαγνητικού πεδίου και του επαγωγικού κινητήρα, ο οποίος χρησιμοποιείται σήμερα σε κάθε ηλεκτρική συσκευή. Αρπάζοντας ένα μεγάλο μυστικό της Φύσης και χαρίζοντας το στους ανθρώπους, ο Τέσλα έγινε ένας σύγχρονος Προμηθέας που οδήγησε την ανθρωπότητα στην εποχή του ηλεκτρισμού.

Ήταν καλοκαίρι του 1883 όταν ο Τέσλα κατασκεύασε τον πρώτο επαγωγικό κινητήρα, ο οποίος λειτουργούσε ακριβώς όπως τον είχε φανταστεί λίγα χρόνια πιο πριν. Οι φίλοι του τον ενθάρρυναν να πάει στην Αμερική, ώστε να παρουσιάσει αυτή την ιδέα στον Τόμας Έντισον, που βρισκόταν τότε στην πρωτοπορία στο χώρο της ηλεκτροτεχνικής. Έτσι, μετά από κάποιο διάστημα σκληρής εργασίας στο υποκατάστημα της Εταιρείας του Έντισον στο Παρίσι, ο Τέσλα, εφοδιασμένος με μια καλή συστατική επιστολή από τον διευθυντή της Τσαρλς Μπάτσελορ, αποφάσισε να διασχίσει τον Ατλαντικό ωκεανό και να πάει στη χώρα, όπου έλπιζε να υλοποιήσει τα ηλεκτρικά του όνειρα.

 

Ο Τέσλα και ο «Μάγος του Μένλο Πάρκ»

Το 1884 ο 28χρονος Νίκολα Τέσλα κατέφθασε με το πλοίο Saturnia στο λιμάνι της Νέας Υόρκης, έχοντας μονάχα μερικά κέρματα στην τσέπη του και στις λιτές αποσκευές του κουβαλούσε βιβλία ποίησης, ένα σημειωματάριο γεμάτο τεχνικά σχέδια καθώς και μια συστατική επιστολή προορισμένη για τον Τόμας Έντισον που τελείωνε με τα λόγια: «Γνωρίζω δύο μεγάλους ανθρώπους. Ο ένας είστε εσείς και ο άλλος είναι ο νέος άνδρας που στέκεται μπροστά σας». Αυτός ο ψηλόλιγνος μελαγχροινός Σέρβος με τα ανοικτά μπλε μάτια σκόπευε, μαζί με την συστατική επιστολή, να παρουσιάσει τα τεχνικά του σχέδια για τους επαγωγικούς κινητήρες και τις μεγαλοφυείς ιδέες που τα συνόδευαν, στον διάσημο Αμερικανό εφευρέτη, που θεωρούνταν εκείνη την εποχή ο αδιαμφισβήτητος «βασιλιάς του ηλεκτρισμού». Ο Έντισον ήταν εκείνη την εποχή το πρότυπο του εφευρέτη, ο «Ναπολέων των εφευρέσεων». Η πιο διάσημη εφεύρεσή του ήταν μια μηχανή που ονομάζονταν φωνόγραφος. Χάρη σ’ αυτή τη συσκευή ο Έντισον είχε ήδη εισχωρήσει στο «βασίλειο των αθανάτων».

Ο Έντισον είχε επίσης ανακαλύψει τον ηλεκτρικό λαμπτήρα πυρακτώσεως καθώς και διάφορες μηχανές που λειτουργούσαν με συνεχές ρεύμα (Direct Current ή DC). Όμως το σύστημα παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος του Έντισον δεν ήταν σταθερό κι έτσι οι λάμπες του εξέπεμπαν πάντα έναν αχνό, αρρωστιάρικο φωτισμό, τρεμόπαιζαν και συχνά έσβηναν. Το συνεχές ρεύμα που χρησιμοποιούσε ήταν ανεπαρκές τόσο για τον ηλεκτροφωτισμό, όσο και για την λειτουργία των κινητήρων. Υπήρχε ωστόσο και το εναλλασσόμενο ρεύμα (Alternative Current ή AC), που κινούνταν πρώτα προς τη μία και μετά προς την άλλη κατεύθυνση. Το ρεύμα αυτό όμως θεωρούνταν επικίνδυνο και άχρηστο, καθώς δεν μπορούσε

να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή έργου.  Ο Τέσλα είχε βεβαίως τελείως διαφορετική γνώμη, καθώς είχε καταφέρει πειραματικά να αξιοποιήσει το εναλλασσόμενο ρεύμα.

Γεμάτος αγωνία και προσδοκίες λοιπόν ο Τέσλα πήγε να συναντήσει τον Έντισον, τον περίφημο «μάγο του Μένλο Παρκ» (Wizard of Menlo Park) για να του παρουσιάσει την επαναστατική του ανακάλυψή. Συναντήθηκαν στο εργαστήρι του Έντισον και ο Τέσλα περιέγραψε με προσεκτικά αγγλικά –ανακατεμένα λόγω της αγωνίας του με γαλλικές, γερμανικές και σέρβικες λέξεις– την εφεύρεση του, δείχνοντας του ταυτόχρονα και τα σχετικά σχέδια. «Αυτό είναι το κύμα του μέλλοντος! Όποιος θα το τελειοποιήσει θα κερδίσει πολλά...», είπε τελειώνοντας ο ονειροπόλος νεαρός Σέρβος μετανάστης. Ο Έντισον στήριξε την πλάτη στην πολυθρόνα, σταύρωσε τα δάκτυλα του στο στήθος κι έμεινε για λίγο σιωπηλός, χωρίς να πει τίποτε. Τελικά τίναξε το κεφάλι του και είπε σιγανά: «Ενδιαφέρον...». Μετά από λίγο όμως, αφού έκανε στο μυαλό του κάποιους συμφεροντολογικούς υπολογισμούς, φάνηκε να αλλάζει γνώμη: «Ανοησίες! Αυτό που λέτε είναι επικίνδυνο. Εμείς εδώ στην Αμερική χρησιμοποιούμε το μονοφασικό ρεύμα. Αυτό αρέσει στον κόσμο και μ’ αυτό θέλω να ασχολούμαι...». Απογοητευμένος ο Τέσλα άρχισε να μαζεύει άφωνος τα σχέδια του για να φύγει. Ο Έντισον όμως, έχοντας αντιληφθεί τις σπάνιες ικανότητες και τη μεγαλοφυΐα του νεαρού Σέρβου με τα έξυπνα μάτια, τον σταμάτησε και του πρόσφερε εργασία στο εργαστήριο του. Ήταν ο γνωστός, αμερικάνικος εκβιασμός του στυλ:  My way or highway! Ο Τέσλα, αν και γνώριζε βαθιά μέσα του πως το εναλλασσόμενο ρεύμα ήταν κατά πολύ ανώτερο των συστημάτων του Έντισον, δεν αρνήθηκε να εργαστεί για λογαριασμό του, εφόσον ήταν νεοφερμένος σε μια άγνωστη χώρα κι από κάπου έπρεπε να ξεκινήσει.

Όταν ο Νίκολα Τέσλα έφθασε στην Αμερική, σ’ αυτή την υποτιθέμενη «Γη της Επαγγελίας», ήταν γεμάτος ενθουσιασμό, όνειρα, ελπίδες και θέληση να προσφέρει τα πάντα για την πρόοδο της ανθρωπότητας. Δεν βρήκε όμως αυτό που περίμενε να δει. Η πρώτη του εντύπωση από το Νέο Κόσμο ήταν ότι επρόκειτο για ένα μέρος απολίτιστο, που βρισκόταν εκατοντάδες χρόνια πίσω από τον τρόπο ζωής των μεγάλων ευρωπαϊκών πόλεων. Ο Τέσλα σοκαρίστηκε από τον σκληρό χαρακτήρα του Νέου Κόσμου. Ο ίδιος ήταν ένα αγνό και ηθικά ακέραιο «παιδί των Βαλκανίων», με ισχυρά πνευματικά  θεμέλια, που αγνοούσε όμως τα πάντα σχετικά με «μπίζνες», μετοχές και εταιρείες. Απλά ήξερε ότι όλα αυτά ήταν ο «αμερικανικός τρόπος» για να γίνουν τα πράγματα.  Γρήγορα όμως κατάλαβε, ύστερα βέβαια από πικρές απογοητεύσεις, ότι για τους στυγνούς Αμερικανούς επιχειρηματίες ο «λόγος» δεν είχε καμιά απολύτως αξία, εκτός βέβαια αν συνοδευόταν από τα απαραίτητα συμβόλαια…

 

Ο πόλεμος των ρευμάτων

Ο Τέσλα άρχισε λοιπόν να εργάζεται για τον Έντισον και σύντομα έγινε βασικός βοηθός του, έχοντας κυριολεκτικά «κατασκηνώσει» στο εργαστήριο του. «Είχα πολλούς βοηθούς, που εργάζονταν πάρα πολύ, αλλά ο Τέσλα είχε σπάσει όλα τα ρεκόρ!», παραδέχτηκε αργότερα ο Έντισον.

Εξαρχής ο Τέσλα είχε αντιληφθεί τα μειονεκτήματα των γεννητριών και των κινητήρων του Έντισον και του πρότεινε να τις κάνει πολύ πιο αποτελεσματικές. «Θαυμάσια», είπε ο Έντισον «και θα υπάρξουν και 50.000 δολάρια επιπλέον αμοιβή, αν τα καταφέρεις». Ο Τέσλα στρώθηκε αμέσως στη δουλειά, εργαζόμενος 19 ώρες το 24ωρο. Λίγες βδομάδες αργότερα όλες οι συσκευές είχαν βελτιωθεί και ο Τέσλα ζήτησε την αμοιβή που του υποσχέθηκαν. «Νεαρέ μου», του απάντησε τότε ο κυνικός Έντισον, «πολύ φοβάμαι πως δεν καταλαβαίνεις την αμερικανική αίσθηση του χιούμορ», εννοώντας φυσικά πως στην Αμερική οι συμφωνίες δεν γίνονταν με λόγια, αλλά με συμβόλαια και υπογραφές. Έτσι ο Έντισον δεν δέχτηκε να τον πληρώσει. Φανερά εκνευρισμένος ο Τέσλα παραιτήθηκε αμέσως από τη δουλειά και αποφάσισε να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο.

Το 1885 ο Τέσλα κατάφερε, με τη βοήθεια κάποιων μικροεπενδυτών, να δημιουργήσει την εταιρεία Tesla Arc Light Company. Κατάφερε να σχεδιάσει και να κατοχυρώσει 7 ευρεσιτεχνίες, χάρη στις οποίες μπόρεσε να κατασκευάσει ένα δικό του σύστημα για τον ηλεκτροφωτισμό των δρόμων. Όμως οι δουλειές δεν πήγαιναν καλά και η οικονομική κρίση του 1886 έδωσε τη χαριστική βολή σ’ αυτή τη μικρή και φιλόδοξη επιχείρηση. Έτσι ο Τέσλα βρέθηκε για ένα χρόνο να επιβιώνει σκάβοντας χαντάκια στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Δεν το έβαλε όμως κάτω και δεν σκέφτηκε στιγμή να παραιτηθεί από τα μεγαλόπνοα σχέδια του. Το 1887 ήρθε σε επαφή με τον Α. Κ. Μπράουν, διευθυντή της τηλεγραφικής εταιρείας Western Union, ο οποίος αμέσως αντιλήφθηκε ότι τα σχέδια του Τέσλα ήταν το μέλλον, η επανάσταση στο χώρο της ηλεκτροτεχνικής, και υποσχέθηκε να τον βοηθήσει βρίσκοντας του επενδυτές.

Το 1888, ο Τέσλα, έχοντας ήδη κατοχυρώσει 13 ευρεσιτεχνίες του που αφορούσαν γεννήτριες, κινητήρες, μετασχηματιστές κ.α., έδωσε μια εντυπωσιακή διάλεξη με τίτλο Το Νέο Σύστημα Κινητήρων και Μετασχηματιστών Εναλλασσόμενου Ρεύματος στο Αμερικανικό Ινστιτούτο των Ηλεκτρολόγων Μηχανολόγων. Σ’ αυτήν περιέγραψε με λεπτομέρειες το σύστημά του, ελπίζοντας πως κάποιος πλούσιος και οραματιστής άνθρωπος θα τον βοηθούσε να το κάνει πραγματικότητα. Για καλή του τύχη ο άνθρωπος αυτός βρισκόταν ανάμεσα στο ακροατήριο του. Ήταν ο 42χρονος επιχειρηματίας George Westinghouse (1846-1914), ο οποίος είχε κάνει μια περιουσία με τους σιδηροδρόμους και σχεδίαζε να επενδύσει και στον πολλά υποσχόμενο τομέα του ηλεκτρισμού.

Ο Westinghouse, πείστηκε από τις δυνατότητες του εναλλασσόμενου ρεύματος και πρότεινε στον Τέσλα 1.000.000 δολάρια ως αμοιβή για τα δικαιώματα χρήσης των ευρεσιτεχνιών του. Μάλιστα του πρότεινε και συμβόλαιο που προέβλεπε αμοιβή ενός δολαρίου ανά ιπποδύναμη για κάθε κινητήρα εναλλασσόμενου ρεύματος που θα πουλούσε. Ο Τέσλα συμφώνησε κι έτσι η μεγαλύτερη ανακάλυψη στο χώρο του ηλεκτρισμού άρχισε να αναπτύσσεται με σκοπό να βγει στο εμπόριο.

Ο Τέσλα στρώθηκε στη σκληρή δουλειά. Δεν υπήρχε μέρα που να περνούσε ανεκμετάλλευτη. Nulla Dies Sine Linea. Το 1889 κατοχύρωσε άλλες 13 ευρεσιτεχνίες και βοήθησε στην κατασκευή του πρώτου πολυφασικού ηλεκτρικού κέντρου, το οποίο μπορούσε να τροφοδοτήσει μ’ εναλλασσόμενο ρεύμα τους επαγωγικούς του κινητήρες. Το 1890 κατασκεύασε τις πρώτες γεννήτριες υψηλής συχνότητας κι έτσι ανακάλυψε τα ρεύματα υψηλής δόνησης καθώς και τις επιδράσεις τους στην ανθρώπινη φυσιολογία. Σύντομα άρχισε να πειραματίζεται πάνω στα ραδιοκύματα. Το 1891 ανέπτυξε την πιο διάσημη εφεύρεση του, το Πηνίο Τέσλα (Tesla Coil), το οποίο κυριολεκτικά λατρεύτηκε από τους επαγγελματίες και τους ερασιτέχνες του ηλεκτρισμού.

Τα πράγματα όμως δεν ήταν και τόσο εύκολα. Όπως και κάθε επαναστατική επιστημονική ανακάλυψη που αλλάζει τον κόσμο, έτσι και το σύστημα εναλλασσόμενου ρεύματος του Τέσλα αντιμετώπισε αρχικά την εχθρότητα και τις απειλές του αμερικανικού οικονομικού κατεστημένου, δηλαδή των πλούσιων βιομηχάνων, τραπεζιτών και κάθε λογής ανταγωνιστών. Ο Τόμας Έντισον ήταν ο χειρότερος πολέμιος του εναλλασσόμενου ρεύματος και του Τέσλα προσωπικά. Ανησυχώντας μήπως το νέο σύστημα καταστήσει άχρηστους τους λαμπτήρες πυρακτώσεως που ανακάλυψε, ο Έντισον προσπάθησε να υπερασπιστεί το συνεχές ρεύμα (DC). Κήρυξε έτσι έναν πραγματικό «πόλεμο των ρευμάτων», επιχειρώντας μια εκστρατεία δυσφήμησης του εναλλασσόμενου ρεύματος (AC) και του ανταγωνιστή του George Westinghouse. Στα πλαίσια αυτής της εκστρατείας εκτελούσε δημόσια με ηλεκτροπληξία από εναλλασσόμενο ρεύμα άτυχα σκυλιά, που του έφερναν με αμοιβή τα φτωχόπαιδα της Νέας Υόρκης, και στη συνέχεια στρεφόμενος προς το τρομοκρατημένο κοινό ρωτούσε κυνικά: «Αυτή είναι η εφεύρεση με την οποία θέλετε να σας ετοιμάζει η γυναικούλα σας το φαγητό σας;» Ο Έντισον αξιοποίησε και την έντονη δυσαρέσκεια που προκάλεσε η εκτέλεση ενός κατάδικου από τις φυλακές Σινγκ Σινγκ, ο οποίος θανατώθηκε στην ηλεκτρική καρέκλα με εναλλασσόμενο ρεύμα. Για αντιμετωπίσει αυτή τη συκοφαντική εκστρατεία του Έντισον ο Τέσλα δεν αρνήθηκε να γίνει ο ίδιος «πειραματόζωο» και να δεχθεί να περάσει μέσα από το κορμί του εναλλασσόμενο ρεύμα εντάσεως χιλιάδων βολτ, κάνοντας μάλιστα τα ρούχα του να σπινθηροβολούν από στατικό ηλεκτρισμό.

Παρ’ όλες τις προσπάθειες δυσφήμισης ο Έντισον δεν μπόρεσε να σταματήσει το νέο τεχνολογικό κύμα που εξαπέλυσε ο Τέσλα, επειδή ήταν πολύ πιο φθηνό, αποδοτικό και εύχρηστο. Μάλιστα αρκετά χρόνια αργότερα ο Έντισον θα παραδεχόταν πως ο λεγόμενος «πόλεμος των ρευμάτων» υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της ζωής του. Ο θρίαμβος του εναλλασσόμενου ρεύματος και του Τέσλα προσωπικά ήρθε το 1893, όταν η Παγκόσμια Έκθεση του Σικάγου ηλεκτροφωτίστηκε με το σύστημα του. Πάνω από εικοσιπέντε εκατομμύρια Αμερικανοί, το 1/3 του τότε πληθυσμού των ΗΠΑ, είδαν από κοντά την

ανωτερότητα του εναλλασσόμενου ρεύματος. Μετά απ’ αυτό ο Τέσλα ήταν ένα διάσημο πρόσωπο στην Αμερική, αλλά όχι και τόσο πλούσιος. Η αρχική συμφωνία με τον Westinghouse δεν τηρήθηκε, καθώς ο επιχειρηματίας αδυνατούσε εξ αιτίας του ανταγωνισμού να εκπληρώσει τους όρους της. Για να βοηθήσει τον βιομήχανο, που τον είχε υποστηρίξει όταν σχεδόν κανείς δεν πίστευε στο σύστημα του, ο Τέσλα δέχθηκε να σχίσει τα συμβόλαια κι έτσι, αντί για τα 12.000.000 δολάρια που έπρεπε κανονικά να πάρει, εισέπραξε μόλις 216.000, τα οποία και επένδυσε στις έρευνες του. Σύντομα θα εξέπληττε και πάλι τον κόσμο από ένα κύμα επαναστατικών εφευρέσεων, που θα άλλαζαν την τεχνολογική ιστορία της ανθρωπότητας…

 

Η εποχή των μεγάλων ονείρων

Ο Τέσλα ήταν ένα ανήσυχο πνεύμα που δεν μπορούσε να ακολουθήσει έναν συμβατικό τρόπο ζωής, δηλαδή να αφιερωθεί στην «καριέρα» του και να απολαύσει τη δόξα και τον πλούτο του. Αν και από την ηλικία ακόμη των 34 ετών ήταν πλούσιος και δοξασμένος, εκείνος προτίμησε να μην επαναπαυτεί στις δάφνες του, αλλά αντίθετα να ριχτεί στο κυνήγι ακόμη μεγαλύτερων ονείρων. Αυτή η επιλογή δεν ήταν παράξενη για έναν άνθρωπο όπως ο Τέσλα, ο οποίος, εκτός από εφευρέτης, ήταν ένας πρωτοπόρος εξερευνητής νέων αρχών της Φυσικής κι ένας ανθρωπιστής επιστήμονας που οραματιζόταν ένα καλύτερο μέλλον για την ανθρωπότητα.

Το 1893 ο Τέσλα άρχισε να ερευνά και πειραματίζεται ασταμάτητα πάνω στα ραδιοκύματα και περιγράφει λεπτομερειακά τις βασικές αρχές της ραδιεκπομπής. Έτσι γεννήθηκε το ραδιόφωνο! Το 1895, κάτω από την καθοδήγηση του Τέσλα, αρχίζει να λειτουργεί στους καταρράκτες του Νιαγάρα ο πρώτος υδροηλεκτρικός σταθμός στον κόσμο, όπου το πολυφασικό σύστημά του βρήκε την πλήρη εφαρμογή του. Την ίδια χρονιά ο Τέσλα κατάφερε να φωτογραφίσει για πρώτη φορά στην ιστορία τα εσωτερικά όργανα του ανθρώπινου σώματος (Τεσλόγραμμα). Όμως ένα θλιβερό γεγονός έρχεται να ανακόψει τη μεγαλειώδη πορεία του. Στις 13 Μαρτίου του 1895 μια ύποπτη πυρκαγιά κατέστρεψε το εργαστήριο του στη Νέα Υόρκη και μαζί του σημειώσεις, σχέδια, μοντέλα ραδιοαυτόματων συσκευών, ταλαντωτών, επαγωγικών κινητήρων καθώς και ολόκληρο το πολύτιμο τεχνικό του αρχείο. Όμως ο Τέσλα δεν το έβαλε κάτω και, με τη βοήθεια της ισχυρής του μνήμης, άρχισε να σχεδιάζει από την αρχή τα πάντα.

Το 1896 ο Τέσλα συνέχισε στο νέο του εργαστήριο τα πειράματα του πάνω στα ρεύματα υψηλής συχνότητας και στη ραδιοεπικοινωνία. Τότε συνέλαβε και την ιδέα του Παγκόσμιου Συστήματος (World System) μετάδοσης πληροφοριών και ενέργειας, που θα στοίχειωνε τη σκέψη του για τις επόμενες δεκαετίες. Την άνοιξη του 1897, σ’ έναν πρόχειρο πειραματικό σταθμό έξω από τη Νέα Υόρκη, ο εφευρέτης κατόρθωσε να εκπέμψει ραδιοσήματα σε απόσταση 40 χιλιομέτρων. Τότε κατοχύρωσε και το βασικό σχέδιο ραδιοτεχνικής, το οποίο

Το υπερθέαμα στην Παγκόσμια Έκθεση του Σικάγο, 1893

και εκμεταλλεύτηκε ο Γουλιέλμο Μαρκόνι προκειμένου να κατασκευάσει το πρώτο ραδιόφωνο: μια εφεύρεση που δικαιωματικά ανήκει στον Τέσλα.

Στις αρχές του 1898 ο Τέσλα πραγματοποίησε στην προβλήτα του λιμανιού της Νέας Υόρκης μια πετυχημένη δοκιμή ενός μοντέλου τηλεκατευθυνόμενου πλοιαρίου Εκεί συνέρευσε μεγάλο πλήθος, που έκπληκτο παρακολούθησε τον εφευρέτη να κάνει επίδειξη του τηλεκατευθυνόμενου πλοιαρίου του και να εξηγεί τις αρχές της ρομποτικής και του αυτοματισμού.

Από τον Μάιο του 1899 μέχρι τις αρχές του 1900 ο Τέσλα πραγματοποίησε μια σειρά από εντυπωσιακά πειράματα στο Κολοράντο Σπρινγκς. Έμεινε εκεί για ένα σχεδόν χρόνο και, αφού μετέτρεψε έναν εγκατελειμένο στάβλο σε εργαστήριο, άρχισε να πειραματίζεται πάνω στην ασύρματη μεταφορά ενέργειας. Δεν άργησε να κάνει μια σπουδαία ανακάλυψη: τα γήινα στατικά κύματα (terrestrial stationary waves). Στο Κολοράντο Σπρινγκς ο Τέσλα διαπίστωσε πως, τόσο το έδαφος όσο και η ατμόσφαιρα της Γης, ήταν καλοί αγωγοί του ηλεκτρισμού. Το διαπίστωσε αυτό με τη βοήθεια πειραμάτων κατά τη διάρκεια των οποίων δημιούργησε τεχνητές αστραπές μήκους σαράντα μέτρων, άναψε 200 λάμπες ακουμπώντας τες απλά στο έδαφος και θέτοντας εκτός λειτουργίας μηχανές σε απόσταση αρκετών χιλιομέτρων! Ο Τέσλα αντιλήφθηκε για πρώτη φορά πως η γη ήταν στην ουσία μια τεράστια «ενεργειακή λίμνη», που μπορούσε να μεταφέρει κυματικά τις διαταραχές των ηλεκτρικών πεδίων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της. Αυτή η γνώση ήταν απαραίτητη στον Σερβοαμερικανό εφευρέτη προκειμένου να υλοποιήσει το Παγκόσμιο Σύστημα μεταφοράς σημάτων και ενέργειας, που οραματιζόταν. Επίσης, στο Κολοράντο Σπρινγκς ο Τέσλα αφουγκράστηκε για πρώτη φορά τα σήματα των άστρων, συνέλαβε ηλεκτρομαγνητικά σήματα προερχόμενα εκτός του πλανήτη μας και είχε την εντύπωση πως ήταν ο πρώτος άνθρωπος που άκουσε μηνύματα από άλλο κόσμο.

Επιστρέφοντας στη Νέα Υόρκη το 1900 ο Τέσλα άρχισε να κατασκευάζει στο Λονγκ Άιλαντ (Long Island) έναν πύργο για τη μετάδοση σημάτων με ασύρματο τρόπο σε ολόκληρο τον κόσμο. Η αρχική χρηματοδότηση (150.000 δολάρια) αυτού του σχεδίου στο Γουόρντεκλιφ του Λονγκ Άιλαντ –έμεινε γνωστό ως Wardenclyffe Project– προήλθε από τον μεγαλοτραπεζίτη Τζ. Πίερποντ Μόργκαν (J. Pierpont Morgan), ο οποίος εξασφάλισε μ’ αυτόν τον τρόπο το 51% επί των δικαιωμάτων ευρεσιτεχνιών του Τέσλα πάνω στα νέα συστήματα τηλεπικοινωνίας. Ο Τέσλα φιλοδοξούσε να εγκαταστήσει ένα παγκόσμιο σύστημα επικοινωνίας, το οποίο θα μπορούσε να στέλνει με ασύρματο τρόπο μηνύματα, εικόνες, ήχους, νέα για τον καιρό και ειδήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Βέβαια ο Τέσλα πήγαινε ακόμη μακρύτερα και οραματιζόταν τη χρησιμοποίηση του συστήματος του για την ασύρματη μεταφορά ενέργειας, κάτι που αναμφίβολα θα άλλαζε το ρου της ανθρώπινης ιστορίας. Ωστόσο το σχέδιο εγκαταλείφθηκε λίγα χρόνια αργότερα εξαιτίας διαφόρων προβλημάτων, αλλά κυρίως επειδή ο Μόργκαν απέσυρε την οικονομική υποστήριξή του. Ενώ ο εφευρέτης του έστελνε απεγνωσμένα γράμματα, παρακαλώντας τον μεγαλοτραπεζίτη να τον βοηθήσει ώστε να φέρει εις πέρας το μεγαλεπήβολο σχέδιο του, εκείνος του αρνήθηκε κάθε βοήθεια, με αποτέλεσμα το σχέδιο να σταματήσει και η ενεργειακή εξέλιξη της ανθρωπότητας να πάρει άλλη κατεύθυνση, απ’ εκείνη που οραματίζονταν ο ρομαντικός Τέσλα…

 

Ο Τέσλα αρνήθηκε το βραβείο Νόμπελ

Ο Τέσλα αδυνατούσε πλέον να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, ο εξοπλισμός του Γουόρντεκλιφ εκποιήθηκε για την πληρωμή των χρεών του ή πουλήθηκε για παλιοσίδερα,

Ο σταθμός του Τέσλα στο Long Island

ενώ ο πύργος μετάδοσης σημάτων ανατινάχθηκε από τους ίδιους του Αμερικανούς κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, προκείμενου να μην χρησιμοποιηθεί από κατασκόπους για να στέλνουν μηνύματα στα γερμανικά υποβρύχια του Ατλαντικού. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε και το μεγαλύτερο πλήγμα για τον Τέσλα, από το οποίο δεν συνήλθε ποτέ. Κανείς επιχειρηματίας δεν τον εμπιστευόταν πλέον. Όλοι τον θεωρούσαν αναξιόπιστο οραματιστή: «Οι εχθροί μου έχουν μεγάλη επιτυχία στο να με παρουσιάζουν σαν ποιητή και ονειροπόλο», έγραφε ο Τέσλα παραπονεμένος.

Αποτέλεσμα όλων αυτών των απογοητεύσεων και των «προδοσιών» ήταν η αποθάρρυνση του οραματιστή εφευρέτη, που οδηγήθηκε αργά αλλά σταθερά προς τη χρεοκοπία. Ο Τέσλα θεωρήθηκε από τότε «αποτυχημένος» ως επιχειρηματίας και «καμένο χαρτί». Κανείς δεν καταδέχονταν πλέον να επενδύσει στα σχέδια του. Αλλά και ο ίδιος δεν έδινε και μεγάλη σημασία στο χρήμα, στο συμφέρον και στο υλικό όφελος. Δεν είχε ως κίνητρο του το κέρδος και τη δόξα. Και γι’ αυτό δεν μπόρεσε ποτέ του να ενσωματωθεί στο αμερικανικό οικονομικό κατεστημένο, που αποθέωνε όλα όσα αυτός μισούσε. Παρέμεινε έτσι σε όλη του τη ζωή ανένταχτος, ένας «παρείσακτος» με επικίνδυνες ιδέες για τα μονοπωλιακά συμφέροντα. Ο Τέσλα ήταν ένας αμφισβητίας του αμερικανικού τρόπου ζωής και των αμερικανικών «αξιών». Αυτός είναι και ο λόγος που οι συμπατριώτες του δεν τον θεωρούσαν και πολύ «αμερικανό», αν και ο ίδιος ήταν ιδιαίτερα περήφανος για την αμερικανική του υπηκοότητα. Για τους αμερικανούς ήταν πάντα ένας «Σέρβος μετανάστης», που δεν κατάφερε ποτέ του να ενσωματωθεί στην «αμερικανική κουλτούρα»…

Παρά τις κακοτυχίες και παρά το γεγονός πως βρισκόταν για χρόνια στα πρόθυρα της χρεοκοπίας ο Τέσλα δεν πτοήθηκε. Οι δυσκολίες όχι μόνο δεν τον λύγιζαν, αλλά αντίθετα τον ενθάρρυναν να συνεχίσει. Συνέχισε λοιπόν μέχρι το τέλος της ζωής του να σχεδιάζει, να κατασκευάζει και να οραματίζεται διάφορα χρήσιμα επιτεύγματα. Άρχισε να ασχολείται με την κατασκευή νέων προωθητικών κινητήρων, που βασίζονταν σε νέες μηχανικές αρχές, και εφηύρε το ταχύμετρο. Το 1912 σχεδίασε το πρώτο αεροπλάνο καθέτου από/προσγείωσης. Στην αρχή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ο Τέσλα σχεδίασε τηλεκατευθυνόμενες τορπίλες και προσπάθησε μάταια να τις πουλήσει στο Αμερικάνικο Ναυτικό.

Το 1912, όπως άλλωστε και το 1937, ο Τέσλα προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ. Μάλιστα το 1912 ο παγκόσμιος τύπος δημοσίευσε την είδηση ότι ο Τέσλα αρνήθηκε να δεχθεί το Βραβείο Νόμπελ για τη Φυσική το οποίο, σύμφωνα με την απόφαση της Σουηδικής Ακαδημίας, θα έπρεπε να μοιραστεί μαζί με τον Τόμας Έντισον. Μολονότι αντιμετώπιζε τότε σοβαρά οικονομικά προβλήματα ο Τέσλα αρνήθηκε αυτή την προσφορά λέγοντας: «Σε χίλια χρόνια θα υπάρχουν αρκετοί που θα έχουν πάρει το Βραβείο Νόμπελ. Κι εγώ έχω αρκετές δεκάδες έγγραφα που αναφέρουν το όνομα μου στην τεχνική βιβλιογραφία… Για το καθένα από αυτά θα έδινα όλα τα Βραβεία Νόμπελ που θα δοθούν στα επόμενα χιλιάδες χρόνια…»

Σχεδόν όλοι γνωρίζουμε το ραντάρ, αλλά ελάχιστοι από εμάς γνωρίζουν πως ο άνθρωπος που κατασκεύασε το πρώτο πρωτόγονο ραντάρ το 1934, ουσιαστικά ακολούθησε τις αρχές, όσον αφορά τη συχνότητα και ισχύ, που ο Τέσλα καθιέρωσε το 1917. Την ίδια χρονιά το Αμερικανικό Ινστιτούτο Ηλεκτροτεχνικής τίμησε τον Τέσλα με το χρυσό μετάλλιο του Έντισον για την ανακάλυψη του αντίστροφου μαγνητικού πεδίου και του πολυφασικού συστήματος. Αποτέλεσε το λιγότερο ειρωνεία η βράβευση του, στην οποία βεβαίως δεν παραβρέθηκε ο ίδιος, με το μετάλλιο που έφερε το όνομα του ανθρώπου που τον εκμεταλλεύτηκε και πολέμησε όσο κανείς άλλος το σύστημά του.

Από το Φεβρουάριο μέχρι τον Οκτώβριο του 1919 ο Τέσλα δημοσίευσε μια σειρά από άρθρα στο περιοδικό Electrical Experimenter, που είδε μ’ αυτόν τον τρόπο την κυκλοφορία του να εκτινάζεται από τα 26.000 στα 220.000 φύλλα! Το παράξενο είναι ότι μόλις ο συγγραφέας έμαθε από τους εκδότες του περιοδικού την τεράστια επιτυχία της αυτοβιογραφίας του, σταμάτησε να γράφει άλλο! Χρόνια αργότερα όλα αυτά τα άρθρα συγκεντρώθηκαν σε ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο με τίτλο My Inventions (Οι Εφευρέσεις Μου). Αν και είχε αρχίσει να γερνά οι δυνάμεις και η διανοητική του διαύγεια δεν έδειχναν να τον εγκαταλείπουν. Αντίθετα συνέχισε να εκπλήσσει την κοινή γνώμη με τις ιδέες και τις προβλέψεις του, που δημοσιεύονταν συχνά στον αμερικανικό τύπο.

Το 1921 έγινε μια ενδιαφέρουσα πρόταση στον Τέσλα εκ μέρους μιας φιλοσοβιετικής αμερικανικής οργάνωσης. Ο γραμματέας αυτής της οργάνωσης γνωστοποίησε στον Λένιν τις ιδέες του Τέσλα για την ασύρματη μεταφορά ενέργειας και κατόπιν έστειλε στον εφευρέτη μια επιστολή, παροτρύνοντας τον να προσφέρει τις μεγαλοφυείς του ιδέες στον «ένδοξο ρωσικό λαό». Ο Τέσλα όμως, παρά τις απογοητεύσεις που είχε υποστεί από το αμερικανικό κατεστημένο, δεν θέλησε να «προδώσει» την αμερικανική του υπηκοότητα και γι’ αυτό αρνήθηκε ευγενικά αυτή την προσφορά. Εύκολα μπορούμε να φανταστούμε πως θα ήταν σήμερα ο κόσμος αν ο Τέσλα είχε δεχτεί αυτή την προσφορά και εφάρμοζε το σύστημα της ασύρματης μεταφοράς ενέργειας στη νεότευκτη Σοβιετική Ένωση. Καθόλου περίεργο η Ρωσία να είχε από τότε ένα απόλυτο τεχνολογικό προβάδισμα έναντι των ΗΠΑ και να μην κατέρρεε ως «χάρτινος πύργος»…

 

Υπερόπλα και περιστέρια: Τα τελευταία χρόνια της ζωής του

Το 1924 οι αμερικανικές εφημερίδες αφιέρωσαν πολλά άρθρα τους στην περιβόητη «ακτίνα θανάτου» (Death Ray), στην οποία ενέπλεξαν και το όνομα του Τέσλα. Ο ίδιος ο εφευρέτης πάντως, στις διάφορες συνεντεύξεις που έδωσε, δεν συμφωνούσε με τον όρο «ακτίνα θανάτου» αλλά έκανε λόγο για ένα υπερόπλο που θα καταργούσε όλους τους πολέμους! Με την ανακάλυψη αυτού του μυστηριώδους υπερόπλου ασχολήθηκε μέχρι το τέλος της ζωής του, καθώς έβλεπε την απειλητική σκιά της Ναζιστικής Γερμανίας να απλώνεται πάνω από την Ευρώπη και ιδιαίτερα πάνω από την αγαπημένη του πατρίδα, τη Γιουγκοσλαβία.

Σύμφωνα με όσα γράφτηκαν στον αμερικανικό τύπο ο Τέσλα, κατά τη διάρκεια της ζωής του, νίκησε σε τουλάχιστον 20 δίκες ενάντια σ’ αυτούς που καταπάτησαν κάποιες από τις 700 πατέντες του, δηλαδή παρουσίασαν σκόπιμα αυτές τις ευρεσιτεχνίες ως δικές τους. Στην πραγματικότητα όχι ο Τέσλα από μόνος του, αλλά περισσότερο οι επενδυτές, οι οποίοι είχαν το νόμιμο δικαίωμα να δρουν για λογαριασμό του, συμμετείχαν σ’ αυτές τις δίκες. Αυτές οι δικαστικές νίκες του Τέσλα συνεχίστηκαν και μετά το θάνατό του. Ήταν τον Ιούνιο του 1943, λίγους μήνες μετά το θάνατο του, όταν το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αποφάνθηκε ότι ο φερόμενος ως «εφευρέτης του ραδιοφώνου» και βραβευμένος με Νόμπελ Γουλιέλμο Μαρκόνι οικειοποιήθηκε τις πατέντες του Τέσλα πάνω στη ραδιοτεχνική και τις παρουσίασε ως δικές του! Έτσι με δικαστική απόφαση ο Τέσλα αναγνωρίστηκε μετά θάνατον ως ο πραγματικός εφευρέτης του ραδιοφώνου…

Όσο περνούσαν τα χρόνια ο Τέσλα γινόταν όλο και πιο δύσκολος στην επικοινωνία του με τους ανθρώπους, αν και συνήθιζε να δίνει συνεντεύξεις στους δημοσιογράφους, στις οποίες προέβλεπε συναρπαστικά πράγματα για το μέλλον της ανθρωπότητας. Κλείνονταν όλο και περισσότερο στον εαυτό του και η μοναδική του παρέα κατέληξε να είναι τα περιστέρια. Άρχισε να γίνεται εκκεντρικός και ανέπτυξε αρκετές φοβίες.

Το 1936, με αφορμή τα ογδοηκοστά του γενέθλια, ιδρύθηκε στο Βελιγράδι ένα ινστιτούτο με το όνομα του. Το γιουγκοσλαβικό κράτος του απένειμε τιμητική σύνταξη της τάξεως των 7.200 δολαρίων το χρόνο, την οποία και έπαιρνε μέχρι το τέλος της ζωής του. Αυτή η τιμητική σύνταξη, που του απένειμε η ιδιαίτερη πατρίδα του, ήταν και η μόνη οικονομική βοήθεια που δέχθηκε να πάρει ο Τέσλα, καθώς είχε αρνηθεί να λάβει πολύ μεγαλύτερα ποσά ως βοήθεια από πλούσιους επιχειρηματίες φίλους του.

Το 1937 ο Τέσλα κτυπήθηκε από διερχόμενο ταξί και αναγκάστηκε να νοσηλευτεί σε νοσοκομείο. Από τότε η υγεία του ποτέ δεν συνήλθε. Η ζωή του περιορίστηκε σ’ ένα δωμάτιο του ξενοδοχείου New Yorker και σε περιπάτους στα πάρκα της πόλης, συντροφιά με λιγοστούς φίλους και με τα αγαπημένα του περιστέρια.

Ο Τέσλα είχε αδυναμία, σχεδόν λάτρευε τα περιστέρια. Οι περαστικοί της 5ης Λεωφόρου της Νέας Υόρκης συνήθιζαν να βλέπουν έναν ψηλό, αδύνατο γέρο, να ταΐζει τα λευκά και γκρίζα περιστέρια μπροστά από τη Βιβλιοθήκη, καλώντας μ’ ένα απλό σφύριγμα. Αν κάποιο από τα περιστέρια ήταν τραυματισμένο ο στοργικός Τέσλα το έπαιρνε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου

του για να το περιποιηθεί και το επέστρεφε μόλις γινόταν καλά. Προς το τέλος τη ζωή του συνδέθηκε μάλιστα μ’ ένα λευκό περιστέρι, που συμβόλιζε στα μάτια του το αιώνιο συμπαντικό πνεύμα. Όταν αυτό το λευκό περιστέρι ήρθε και ξεψύχησε ανάμεσα στα δάκτυλά του ο Τέσλα κατάλαβε πως και το δικό του τέλος ήταν κοντά.

Ο Τέσλα πέθανε σε ηλικία 87 ετών, φτωχός και αγνοημένος, σ’ ένα ταπεινό δωμάτιο που βρισκόταν στον 33ο όροφο του ξενοδοχείου New Yorker. Ήταν 7 Ιανουαρίου του 1943, ημέρα των σέρβικων Χριστουγέννων. Τον ανακάλυψε νεκρό η καμαριέρα του ξενοδοχείου που, αγνοώντας την πινακίδα «Μην Ενοχλείτε», μπήκε στο δωμάτιο υπ’ αριθμόν 3273, στο οποίο ζούσε ο εφευρέτης τα τελευταία δέκα χρόνια. Το αποστεωμένο του πρόσωπο είχε μια γαλήνια έκφραση, σαν να φαινόταν ικανοποιημένος από την ολοκλήρωση της αποστολής του στον πλανήτη Γη…

ΟΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΟΥ

1. Το εναλλασσόμενο ρεύμα 2. Συσκευές που λειτουργούν με εναλλασσόμενο ρεύμα 3. Ο μετασχηματιστής Tesla 4. H τηλεκατεύθυνση 5. Η ασύρματη μετάδοση ενέργειας 6. Το ραδιόφωνο 7. Η τουρμπίνα Tesla

Μετά τον θάνατό του, το FBI εισήλθε στην οικία του και κατέσχεσε όλο το έγγραφο υλικό!

Μερικές από τις πατέντες του!

MOTORS & GENERATORS Preface to AC Motor/Generator Patents 3 THE PATENTS: (Filing date) (description) (pat. no.) Mar. 30, 1886 Thermo-Magnetic Motor #396,121 5 Jan. 14, 1886 Dynamo-Electric Machine #359,748 9 May 26, 1887 Pyromagneto-Electric Generator #428,057 14 Oct. 12, 1887 Electro-Magnetic Motor #381,968 17 Oct. 12, 1887 Electrical Transmission of Power #382,280 26 Nov. 30, 1887 Electro-Magnetic Motor #381,969 35 Nov. 30, 1887 Electro-Magnetic Motor #382,279 39 Nov. 30, 1887 Electrical Transmission of Power #382,281 44 Apr. 23, 1888 Dynamo-Electric Machine #390,414 48 Apr. 28, 1888 Dynamo-Electric Machine #390,721 52 May 15, 1888 Dynamo-Electric Machine or Motor #390,415 56 May 15, 1888 System of Electrical Transmission of Power #487,796 58 May 15, 1888 Electrical Transmission of Power #511,915 64 May 15, 1888 Alternating Motor #555,190 67 Oct. 20, 1888 Electromagnetic Motor #524,426 71 Dec. 8, 1888 Electrical Transmission of Power #511,559 74 Dec. 8, 1888 System of Electrical Power Transmission #511,560 77 Jan. 8, 1889 Electro-Magnetic Motor #405,858 84 Feb. 18, 1889 Method of Operating Electro-Magnetic Motors #401,520 87 Mar. 14, 1889 Method of Electrical Power Transmission #405,859 91

Mar. 23, 1889 Dynamo-Electric Machine #406,968 94 Apr. 6, 1889 Electro-Magnetic Motor #459,772 97 May 20, 1889 Electro-Magnetic Motor #416,191 102 May 20, 1889 Method of Operating Electro-Magnetic Motors #416,192 106 May 20, 1889 Electro-Magnetic Motor #416,193 110 May 20, 1889 Electric Motor #416,194 113 May 20, 1889 Electro-Magnetic Motor #416,195 116 May 20, 1889 Electro-Magnetic Motor #418,248 122 May 20, 1889 Electro-Magnetic Motor #424,036 125 May 20, 1889 Electro-Magnetic Motor #445,207 129 Mar. 26, 1890 Alternating-Current Electro-Magnetic Motor #433,700 132 Mar. 26, 1890 Alternating-Current Motor #433,701 135 Apr. 4, 1890 Electro-Magnetic Motor #433,703 138 Jan. 27, 1891 Electro-Magnetic Motor #455,067 141 July 13, 1891 Electro-Magnetic Motor #464,666 145 Aug. 19, 1893 Electric Generator #511,916 148

TRANSFORMERS, CONVERTERS, COMPONENTS

Preface to Patented Electrical Components 157 THE PATENTS: (filing date) (description) (pat. no.) May 6, 1885 Commutator for Dynamo-Electric Machines #334,823 159 May 18, 1885 Regulator for Dynamo-Electric Machines #336,961 161 June 1, 1885 Regulator for Dynamo-Electric Machines #336,962 165 Jan. 14, 1886 Regulator for Dynamo-Electric Machines #350,954 169 Apr. 30, 1887 Commutator for Dynamo-Electric Machines #382,845 172 Dec. 23, 1887 System of Electrical Distribution #381,970 177 Dec. 23, 1887 Method of Converting and Distributing Electric Currents #382,282 182 Apr. 10, 1888 System of Electrical Distribution #390,413 187 Apr. 24, 1888 Regulator for Alternate-Current Motors #390,820 192 June 12, 1889 Method of Obtaining Direct from Alternating Currents #413,353 197 June 28, 1889 Armature for Electric Machines (Tesla-Schmid, co-inventors) #417,794 204 Mar. 26, 1890 Electrical Transformer or Induction Device #433,702 208 Aug. 1, 1891 Electrical Condenser #464,667 211 Jan. 2, 1892 Electrical Conductor #514,167 213 July 7, 1893 Coil for Electro-Magnets #512,340 216 June 17, 1896 Electrical Condenser #567,818 219 Nov. 5, 1896 Man. of Electrical Condensers, Coils, &c. #577,671 222 Mar. 20, 1897 Electrical Transformer #593,138 225

HIGH FREQUENCY Preface to Patents in High Frequency 231

THE PATENTS: (filing date) (description) (pat. no.)

Nov. 15, 1890 Alternating-Electric-Current Generator #447,921 233 Feb. 4, 1891 Method of and Apparatus for Electrical Conversion and Distribution #462,418 238 Aug. 2, 1893 Means for Generating Electric Currents #514,168 242 Apr. 22, 1896 Apparatus for Producing Electric Currents of High Frequency and Potential #568,176 245 June 20, 1896 Method of Regulating Apparatus for Producing Currents of High Frequency #568,178 249 July 6, 1896 Method of and Apparatus for Producing Currents of High Frequency #568,179 254 July 9, 1896 Apparatus for Producing Electrical Currents High Frequency #568,180 258 Sept. 3, 1896 Apparatus for Producing Electric Currents of High Frequency #577,670 262 Oct. 19, 1896 Apparatus for Producing Currents of High Frequency #583,953 266 June 3, 1897 Electric-Circuit Controller #609,251 269 Dec. 2, 1897 Electrical-Circuit Controller #609,245 275 Dec. 10, 1897 Electrical-Circuit Controller #611,719 280 Feb. 28, 1898 Electric-Circuit Controller #609,246 285 Mar. 12, 1898 Electric-Circuit Controller #609,247 289 Mar. 12, 1898 Electric-Circuit Controller #609,248 292 Mar. 12, 1898 Electric-Circuit Controller #609,249 295 Apr. 19, 1898 Electric-Circuit Controller #613,735 298

RADIO Preface to The Radio Patents 305 THE PATENTS: (filing date) (description) (pat. no.) Sept. 2, 1897 System of Transmission of Electrical Energy #645,576 307 Sept. 2, 1897 Apparatus for Transmission of Electrical Energy #649,621 314 July 1, 1898 Method of and Apparatus for Controlling Mechanism of Moving Vessels or Vehicles #613,809 318 June 24, 1899 Apparatus for Utilizing Effects Transmitted from a Distance to a Receiving Device Through Natural Media #685,955 331 June 24, 1899 Method of Intensifying and Utilizing Effects Transmitted Through Natural Media #685,953 338 Aug. 1, 1899 Method of Utilizing Effects Transmitted Through Natural Media #685,954 344 Aug. 1, 1899 Apparatus for Utilizing Effects Transmitted Through Natural Media #685,956 353 May 16, 1900 Art of Transmitting Electrical Energy Through the Natural Mediums #787,412 361 July 16, 1900 Method of Signaling #723,188 367 July 16, 1900 System of Signaling #725,605 372 Jan. 18, 1902 Apparatus for Transmitting Electrical Energy #1,119,732 378

LIGHTING Preface to The Lighting Patents 385 THE PATENTS: (filing date) (description) (pat. no.) Mar. 30, 1885 Electric-Arc Lamp #335,786 387 July 13, 1886 Electric-Arc Lamp #335,787 392 Oct. 1, 1890 Method of Operating Arc Lamps #447,920 397 Apr. 25, 1891 System of Electric Lighting #454,622 400 May 14, 1891 Electric Incandescent Lamp #455,069 405 Jan. 2, 1892 Incandescent Electric Light #514,170 408

MEASUREMENTS & METERS Preface to Patents for Measurement 6, Meters 413

THE PATENTS: (filing date) (description) (pat. no.) Mar. 27, 1891 Electrical Meter #455,068 415 Dec. 15, 1893 Electrical Meter #514,973 418 May 29, 1914 Speed-Indicator #1,209,359 421 Dec. 18, 1916 Speed-Indicator #1,274,816 429 Dec. 18, 1916 Ship's Log #1,314,718 434 Dec. 18, 1916 Flow-Meter #1,365,547 437 Dec. 18, 1916 Frequency Meter #1,402,025 440

ENGINES & PROPULSION Preface to Patents for Engines & Propulsion 447

THE PATENTS: (filing date) (description) (pat. no.) Jan. 2, 1892 Electric-Railway System #514,972 449 Aug. 19, 1893 Reciprocating Engine #514,169 452 Dec. 29, 1893 Steam-Engine #517,900 456 Oct. 21, 1909 Fluid Propulsion #1,061,142 461 Oct. 21, 1909 Turbine #1,061,206 465 Sept. 9, 1921 Method of Aerial Transportation #1,655,113 470 Oct. 4, 1927 Apparatus for Aerial Transportation #1,655,114 476

VARIOUS DEVICES & PROCESSES Preface to Various Devices & Processes 487

THE PATENTS: (Filing date) (description) (pat. no.) June 17, 1896 Apparatus for Producing Ozone #568,177 489 Feb. 17, 1897 Electrical Igniter for Gas-Engines #609,250 493 Mar. 21, 1900 Means for Increasing the Intensity of Electrical Oscillations #685,012 496

June 15, 1900 Method of Insulating Electric Conductors #655,838 500 Sept.21, 1900 Method of Insulating Electric Conductors (reissue of #655,838) #11,865 506 Mar. 21, 1901 Apparatus for the Utilization of Radiant Energy #685,957 512 Mar. 21, 1901 Method of Utilizing Radiant Energy #685,958 517 Oct. 28, 1913 Fountain #1,113,716 521 Feb. 21, 1916 Vaivular Conduit #1,329,559 525 May 6, 1916 Lightning-Protector #1,266,175 531

η τρελή ιδιοφυΐα, ο Μεγάλος Εφευρέτης (ήταν επίσης γνωστός κι ως GI Grand Inventor). Όλο αυτό έφτασε στο ζενίθ του (ή ακόμα και στο ναδίρ του) το 1941, όταν ο Max Fleischer απεικόνισε τον Superman στην πρώτη του περιπέτεια να αντιμάχεται έναν τρελό επιστήμονα που λεγόταν Tesla.

Ο Tesla πάντοτε αντιλαμβανόταν το πρόβλημα. Τα φυσικά του χαρίσματα, η αγάπη του για τα θεάματα κι οι μεγαλεπήβολες ιδέες του έκαναν τον κόσμο να τον βλέπει ως ένα ρομαντικό οραματιστή, έναν ποιητή της επιστήμης παρά ως ένα πρακτικό εφευρέτη. Ακόμη κι αν όλα του τα όνειρα δεν ήταν εφαρμόσιμα, ήταν πολύ μεγαλύτερα από την ικανότητα του κόσμου να τα αντιληφθεί. Ο κόσμος μας σήμερα δεν είναι πολύ μακριά από αυτόν που οραματίστηκε ο Tesla έναν αιώνα περίπου πριν, ο οποίος τώρα θα απολάμβανε τους καρπούς των ιδιοφυϊών ιδεών του όπως κι εμείς. Για την ώρα όμως, ο Nikola Tesla παραμένει ένας μάρτυρας της παράδοξης επιστήμης, κι αν κάτι τέτοιο μπορεί να λεχθεί, ο πρώτος Άγιος του ηλεκτρισμού.

Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά για τον Tesla. Οι οιωνοί μίλησαν με τρομακτικό τρόπο τη βραδιά που γεννήθηκε, το έτος 1856. Ενώ η μητέρα του έδινε αγώνα για να τον φέρει στον κόσμο, μια βίαιη καταιγίδα είχε ξεσπάσει πάνω από το μικρό χωριό Smiljan στην Κροατία. Οι αστραπές που έπεφταν όταν γεννήθηκε ο Tesla, τα μεσάνυχτα της 10ης Ιουλίου 1856, έκαναν τη μαμή να αποκαλέσει το βρέφος «παιδί της καταιγίδας».

Το όνομα Νίκολα Τέσλα δε χρειάζεται συστάσεις. Όλοι λίγο-πολύ έχουν ακούσει τον εμπνευσμένο και αινιγματικό εφευρέτη και επιστήμονα του οποίου οι ανακαλύψεις απασχολούν εδώ και δεκαετίες τους ερευνητές. Είναι αλήθεια ότι με βάση τα δεδομένα της συμβατικής επιστήμης πολλές από τις ιδέες του Τέσλα φαντάζουν εξωπραγματικές, αλλά είναι επίσης γεγονός ότι τούτες οι ιδέες υλοποιούμενες σε τεχνολογία φαίνονται να δουλεύουν δίχως πρόβλημα. Το ερώτημα από εκεί και πέρα είναι από πού αντλούσε ο Τέσλα όλες αυτές τις εκπληκτικές ιδέες και ποιες ήταν εκείνες οι καθοριστικές επιρροές στη ζωή του που συνέβαλαν στη διαμόρφωσή τους.

Το όνομα Νίκολα Τέσλα δε χρειάζεται συστάσεις. Όλοι λίγο-πολύ έχουν ακούσει τον εμπνευσμένο και αινιγματικό εφευρέτη και επιστήμονα του οποίου οι ανακαλύψεις απασχολούν εδώ και δεκαετίες τους ερευνητές. Είναι αλήθεια ότι με βάση τα δεδομένα της συμβατικής επιστήμης πολλές από τις ιδέες του Τέσλα φαντάζουν εξωπραγματικές, αλλά είναι επίσης γεγονός ότι τούτες οι ιδέες υλοποιούμενες σε τεχνολογία φαίνονται να δουλεύουν δίχως πρόβλημα. Το ερώτημα από εκεί και πέρα είναι από πού αντλούσε ο Τέσλα

όλες αυτές τις εκπληκτικές ιδέες και ποιες ήταν εκείνες οι καθοριστικές επιρροές στη ζωή του που συνέβαλαν στη διαμόρφωσή τους.

Ως προς το τελευταίο ερώτημα φαίνονται να αναδύονται κάποιες απαντήσεις αν μελετήσει κάποιος την πορεία της ζωής του. Έτσι διαπιστώνει κανείς ότι ο Τέσλα είχε επηρεαστεί πολύ από τη μελέτη της Βεδικής φιλοσοφίας και ότι, ακόμη παραπέρα, χρησιμοποιούσε σανσκριτική ορολογία για να εκφράσει πολλές από τις ιδέες του που αφορούσαν στην περιγραφή των φυσικών φαινομένων. Ήδη από το 1891 ο Τέσλα περιέγραφε το σύμπαν ως ένα δυναμικό και μη στατικό σύστημα γεμάτο με ενέργεια, η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί ανά πάσα στιγμή και από κάθε σημείο του. Ο Τέσλα φαίνεται να έχει επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από τις ιδέες του Σβάμι Βιβεκανάντα, ο οποίος ήταν ο πρώτος μιας σειράς γιόγκι που έφεραν τη Βεδική φιλοσοφία στο δυτικό κόσμο. Κατά τα φαινόμενα, αφότου ο Τέσλα συνάντησε τον Σβάμι Βιβεκανάντα και άρχισε να μελετά τον τρόπο με τον οποίο οι ανατολικές φιλοσοφίες βλέπουν τη διαμόρφωση και τη δομή του υλικού κόσμου, άρχισε να χρησιμοποιεί σανσκριτικούς όρους για να εκφράζει τις ιδέες του. Έτσι, μεταξύ άλλων, άρχισε να χρησιμοποιεί τις λέξεις «Aκασα», «Πράνα», αλλά και την ιδέα του «φωτοβόλου αιθέρα» για να περιγράψει την προέλευση, την ύπαρξη αλλά και τη δομή της ύλης.

Οι Ιδέες Του Τέσλα Για Το Σύμπαν

Μέχρι το 1891 ο Τέσλα είχε εφεύρει πολλές χρήσιμες συσκευές όπως, μεταξύ άλλων, ένα σύστημα ηλεκτρικού τόξου (1886), έναν κινητήρα εναλλασόμενου ρεύματος, μια γεννήτρια ρεύματος και συστήματα μεταφοράς του ρεύματος (1888), συστήματα μεταροπής της ηλεκτρικής ενέργειας και διανομής της με τη βοήθεια περιοδικών εκφορτίσεων (1889), καθώς και μια γεννήτρια ρευμάτων υψηλής συχνότητας. Όλες τους ανακαλύψεις επαναστατικές που θα μπορούσαν να αλλάξουν τη μορφή του κόσμου μας.

Οι περισσότερες γνωστές εφευρέσεις του Τέσλα βασίζονται πάνω σε μια έμπνευση που λέγεται ότι είχε ενώ περπατούσε μαζί με κάποιον φίλο του σε ένα πάρκο στη Βουδαπέστη. Παρατηρούσε ένα ηλιοβασίλεμα όταν του ήρθε η έμπνευση ότι περιστρεφόμενα ηλεκτρομαγνητικά πεδία μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την κατασκευή μιας νέα μορφής ηλεκτρικού κινητήρα πέρα από τα συμβατικά δεδομένα. Ωστόσο, το 1891 ο Τέσλα εφεύρε κάτι που μια μέρα θα γινόταν η πλέον διάσημη εφεύρεσή του και ουσιαστικά αποτελεί τη βάση για την ασύρματη εκπομπή ηλεκτρικής ισχύος και η οποία είναι γνωστή ως «μετασχηματιστής Τέσλα».

Την ίδια χρονιά έκανε μια δήλωση στη διάρκεια μιας ομιλίας του στο Αμερικανικό Ινστιτούτο Ηλεκτρολόγων Μηχανικών, η οποία είναι αρκετά ενδιαφέρουσα καθώς αποκαλύπτει κάποιες ιδέες του Τέσλα που βρίσκονται ουσιαστικά σε συμφωνία με τη θεώρηση της ζωής από την πλευρά της Βεδικής φιλοσοφίας. Χαρακτηριστικό είναι το ακόλουθο μέρος της ομιλίας του:

«Πριν περάσουν πολλές γενιές, ο μηχανικός μας εξοπλισμός θα κινείται από μια

ενέργεια που θα μπορεί να αποκτηθεί σε οποιοδήποτε σημείο του σύμπαντος. Αυτή η ιδέα δεν είναι νέα…Τη βρήκαμε στο γοητευτικό μύθο του Ανταίου που έπαιρνε δύναμη από τη Γη. Τη βρήκαμε ανάμεσα στους ευφυείς υπολογισμούς ενός εκ των λαμπρών μαθηματικών σας…

Σε όλο το χώρο του σύμπαντος υπάρχει ενέργεια. Είναι τούτη η ενέργεια στατική ή κινητική; Αν είναι στατική τότε οι ελπίδες μας είναι μάταιες. Αν είναι κινητική –και εμείς γνωρίζουμε ότι είναι, μετά βεβαιότητος- τότε είναι απλά θέμα χρόνου το να προσαρμόσει ο άνθρωπος τα μηχανήματα που φτιάχνει στον τροχό της φύσης».

Να σημειωθεί ότι η παραπάνω περιγραφή του μηχανισμού, κατά κάποιον τρόπο, του σύμπαντος δόθηκε από τον Τέσλα προτού έρθει σε επαφή με τις Βεδικές διδασκαλίες.

Οι Βέδες και ο Σβάμι Βιβεκανάντα

Οι Βέδες είναι μια συλλογή πανάρχαιων γραπτών που περιλαμβάνουν ύμνους, προσευχές, μύθους ιστορικές αφηγήσεις, διατριβές πάνω στην επιστήμη αλλά και τη φύση της πραγματικότητας. Χρονολογικά τα κείμενα αυτά τοποθετούνται τουλάχιστον πριν από 5.000 έτη και η γλώσσα στην οποία είναι γραμμένα είναι τα σανσκριτικά. Τα θέματα τα οποία πραγματεύονται είναι πάρα πολλά αλλά για τις ανάγκες του άρθρου είναι εντυπωσιακό να αναφέρουμε ότι στις Βέδες συμπεριλαμβάνονται και θέματα που σχετίζονται με τη φύση της ύλης, της αντιύλης, αλλά και της ατομικής δομής. Όσο για την προέλευση της Σανσκριτικής η προέλευση της δεν είναι πλήρως κατανοητή. Πολλοί λόγιοι της Δύσης ισχυρίζονται ότι από τα Ιμαλάια εξαπλώθηκε νότια προς την Ινδία από τις μεταναστεύσεις της Αριας φυλής. Από την άλλη όμως, όπως ισχυριζόταν ο γιόγκι Παραμχάνσα Γιοκανάντα αλλά και άλλοι μυημένοι της ανατολικής εσωτερικής παράδοσης, αυτή η θεωρία δεν είναι σωστή καθώς δεν υπάρχουν στην Ινδία εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να τη θεμελιώσουν.

Η Βεδική φιλοσοφία, όπως προειπώθηκε, εισήχθη στη Δύση από τον Σβάμι Βιβεκανάντα, ο οποίος γεννήθηκε το 1863 στην Καλκούτα, στην Ινδία. Ο Βιβεκανάντα μυήθηκε στη γιόγκα από τον γιόγκι Ραμακρίσνα που ήταν ο δάσκαλός του στο πνευματικό μονοπάτι και αφιέρωσε τη ζωή του στο να υπηρετεί τον άνθρωπο ως ορατή έκφραση του Θεού.

Τελικά το 1893 το μονοπάτι της υπηρεσίας τον έφερε στη Δύση, όπου ξεκίνησε μια τρίχρονη περιοδεία στην Ευρώπη και την Αμερική, προκειμένου να εξοικειώσει τον δυτικό κόσμο με τις ανατολικές εσωτερικές παραδόσεις. Στη διάρκειά της συναντήθηκε με πολλούς φημισμένους επιστήμονες της εποχής εκείνης μεταξύ των οποίων

ήταν ο λόρδος Κέλβιν αλλά και ο Νίκολα Τέσλα.

Λέγεται ότι Τέσλα πρωτοσυνάντησε τον Σβάμι Βιβεκανάντα σε μια δεξίωση της ηθοποιού Σάρα Μπερνχάρντ (Sarah Bernhardt) η οποία εκείνη την περίοδο πρωταγωνιστούσε σε μια θεατρική παράσταση που είχε ως θέμα της τη ζωή του Βούδα. Σύμφωνα με τις αναφορές που υπάρχουν, όταν η Bernhardt είδε τον

Βιβεκανάντα ανάμεσα στο ακροατήριο κανόνισε μια συνάντηση μαζί του, στην οποία παρευρισκόταν και ο Τέσλα. Ο ίδιος ο Βιβεκανάντα σε γράμμα προς φιλικό του πρόσωπο, με ημερομηνία 13 Φεβρουαρίου του 1896, αναφέρει τα εξής για τον Τέσλα: «…ο Τέσλα άκουγε γοητευμένος για τις Βεδικές ιδέες των Πράνα, Ακάσα και Κάλπας, οι οποίες κατά την άποψή του είναι οι μόνες θεωρίες που η σύγχρονη επιστήμη μπορεί να μελετήσει…Ο Τέσλα πιστεύει ότι μπορεί να τα απεικονίσει όλα αυτά μαθηματικά καθώς και το ότι η δύναμη και η ύλη μπορούν να αναχθούν σε ενέργεια. Πρόκειται να τον συναντήσω την επόμενη εβδομάδα για να δω αυτή τη μαθηματική απεικόνιση».

Ένας άλλος γιόγκι, ο Σβάμι Νικχιλανάντα αναφέρει για τον Τέσλα και τις συναντήσεις του με τον Βιβεκανάντα: «Ο Νίκολας Τέσλα, ο μεγάλος επιστήμονας που ειδικεύεται στον τομέα του ηλεκτρισμού, άκουγε εντυπωσιασμένος τις ερμηνείες του Σβάμι σχετικά με την κοσμολογία της Samkhya καθώς και για τη θεωρία των (κοσμικών) κύκλων όπως αυτή δίδεται από τους Ινδουιστές. Συγκεκριμένα στάθηκε στην ομοιότητα ανάμεσα στη θεωρία της Samkya σχετικά με την ύλη και την ενέργεια και εκείνη της σύγχρονης φυσικής. Ο Σβάμι επίσης συνάντησε στη Νέα Υόρκη τον σερ Γουίλιαμ Τόμσον, και κατόπιν τον λόρδο Κέλβιν και τον καθηγητή Χέλμολτζ, δύο εξέχοντες αντιπροσώπους της δυτικής επιστήμης. Η Σάρα Μπερνχάρντ, η φημισμένη γαλλίδα ηθοποιός συναντήθηκε επίσης με τον Σβάμι και θαύμαζε πολύ τις διδασκαλίες του».

Οι Βασικές Αντιστοιχίες

Ο Σβάμι Βιβεκανάντα ευελπιστούσε ότι ο Τέσλα μπορούσε να δείξει με επιστημονικό τρόπο ότι αυτό που αποκαλούμε ύλη είναι απλά μια μορφή ενέργειας, συνδυάζοντας έτσι τις διδασκαλίες που εμπεριέχονται στις Βέδες με τη σύγχρονη επιστήμη. Κάποιες βασικές αντιστοιχίες της κοσμοθεωρίας που βρίσκουμε στις Βέδες και ορισμένων βασικών ιδεών της σύχγρονης φυσικής, έτσι όπως έγιναν αντιληπτές από τον Τέσλα, φαίνονται στο παρακάτω διάγραμμα:

• Βράχμαν--------------------------------το απόλυτο• Μαχάτ ή Ισβάρα-----------------------πρωταρχική δημιουργική ενέργεια• Πράνα και Ακάσα---------------------ενέργεια και ύλη

Ο Βράχμαν ορίζεται ως το ένα αυθύπαρκτο και απρόσωπο πνεύμα, ως η Θειϊκή Ουσία από την οποία όλα τα πράγματα προέρχονται, από την οποία συντηρούνται και στην οποία επιστρέφουν. Το Ισβάρα ορίζεται ως ο Υπέρτατος Κυβερνήτης, η υψηλότερη δυνατή αντίληψη του Απόλυτου, που βρίσκεται πίσω από κάθε σκέψη.Το Μαχάτ σημαίνει κυριολεκτικά ο Μεγάλος Ένας και επίσης ερμηνεύεται ως ο κοσμικός νους ή κοσμική νοημοσύνη. Πράνα σημαίνει ενέργεια (συνήθως μεταφράζεται ως ζωτική δύναμη) ενώ Ακάσα σημαίνει ύλη (συνήθως μεταφράζεται ως αιθέρας)

Ο Τέσλα κατανοούσε εύκολα τη Σανσκριτική ορολογία και την ανατολική φιλοσοφία και διαπίστωσε ότι με τη βοήθειά τους μπορούσε να αντιληφθεί αλλά και να

εκφράσει πληρέστερα τους μηχανισμούς του σύμπαντος. Και αυτή η διαπίστωση αποτελεί ένα σημείο κλειδί για όλους εκείνους που προσπαθούν να κατανοήσουν τον τρόπο με τον οποίο οδηγήθηκε στις εφευρέσεις του.

Ωστόσο, φαίνεται ότι ο Τέσλα μάλλον απέτυχε να αποδείξει ότι ύλη και ενέργεια είναι το ίδιο πράγμα ουσιαστικά, διότι αν το είχε πετύχει ο Σβάμι Βιβεκανάντα θα το είχε κοινοποιήσει. Η μαθηματική απόδειξη αυτού έμελλε να έρθει μετά από μερικά έτη από τον Αλμπερτ Αϊνστάιν και τη Θεωρία της Σχετικότητας. Έτσι εκείνο που ήταν γνωστό στη Ανατολή εδώ και 5.000 χρόνια έγινε τελικά γνωστό και στη Δύση.

Η Ελεύθερη Ενέργεια

Ένα από τα οράματα του Τέσλα ήταν να έχει ο κάθε άνθρωπος άμεση πρόσβαση στην άφθονη και πανταχού παρούσα ενέργεια του σύμπαντος η οποία εκτός των άλλων θα μπορούσε να συμβάλλει στην επίτευξη ενός καλύτερου βιοτικού επιπέδου, στην εκμηδένιση των κοινωνικών διαφορών αλλά και στην οικολογική διαχείριση του περιβάλλοντος. Έτσι, πραγματοποιούσε διαρκώς πειράματα πετυχαίνοντας αξιοθαύμαστα αποτελέσματα και είναι άξιο απορίας γιατί μέχρι σήμερα δεν χρησιμοποιούνται οι εφευρέσεις του σε ευρεία κλίμακα.

Αν και δεν αποδέχτηκε πολλά από όσα αναφέρονταν στη Θεωρία της Σχετικότητας και στη Θεωρία της Κβαντικής και ούτε κατόρθωσε να αποδείξει μαθηματικά τη σύνδεση μεταξύ της ύλης και της ενέργειας, ωστόσο, πάντα αναγνώριζε την πραγματικότητα της απεριόριστης ελεύθερης ενέργειας του σύμπαντος. Ενδεικτική για τις πεποιθήσεις του σχετικά με τούτο το θέμα είναι η ακόλουθη δήλωσή του:

«Μπορεί ο άνθρωπος να ελέγξει τη μεγαλοπρεπέστερη, την πλέον γοητευτικά εμπνευσμένη από όλες τις διαδικασίες της φύσης;…Αν μπορούσε να το κάνει αυτό, θα είχε δυνάμεις σχεδόν απεριόριστες και υπερφυσικές…Θα μπορούσε να δημιουργεί τους ήλιους και τα αστέρια, τη θερμότητα και το φως. Θα μπορούσε να δημιουργεί ζωή και να την αναπτύσσει σε όλες τις άπειρες μορφές της…Τέτοιες δυνάμεις θα μπορούσαν να τον τοποθετήσουν δίπλα στο Δημιουργό του, κάνοντας τον ικανό να εκπληρώσει τον υπέρτατο προορισμό του».

Όπως διαφαίνεται από τα γραπτά του και τις δηλώσεις που έκανε κατά καιρούς, ο Τέσλα δεν ήταν μόνο ένας λαμπρός επιστήμονας αλλά και ένας βαθιά σκεπτόμενος άνθρωπος του οποίου οι αναζητήσεις ξεπερνούσαν την ίδια του την επιστήμη. Από ότι φαίνεται χρησιμοποιούσε την επιστήμη ως μέσο για την επίτευξη ενός καλύτερου κόσμου. Η ζωή του ήταν αφιερωμένη σε τούτο το σκοπό αν και ο περισσότερος κόσμος τον γνωρίζει μόνο από τις αξιοθαύμαστες εφευρέσεις του. Ο άνθρωπος Τέσλα ήταν ένας ουσιαστικός υπηρέτης της ανθρωπότητας και θα μπορούσε να πει κάποιος ότι οι αντιλήψεις του ξεπερνούσαν κατά πολύ την εποχή του.

Χαρακτηριστική είναι η δήλωση που έκανε για τον Τέσλα ο Σβάμι Βιβεκανάντα στη διάρκεια μιας διάλεξης που έδωσε στην Ινδία:

«Συνάντησα ο ίδιος ορισμένους από τους καλύτερους επιστήμονες των ημερών μας και τους είπα πόσο λογικά είναι τα όσα αναφέρονται στις Βέδες. Γνωρίζω έναν από αυτούς προσωπικά, ο οποίος σπάνια είχε χρόνο να φάει, ή να βγει έξω από το εργαστήριό του, αλλά ο οποίος άκουγε επί ώρες τις διαλέξεις μου πάνω στις Βέδες. Διότι όπως το

εξέφραζε ο ίδιος είναι τόσο επιστημονικές, εναρμονίζονται τόσο τέλεια με τα ιδανικά της εποχής και τα συμπεράσματά τους κάνουν τη σύγχρονη επιστήμη να προσεγγίζει το παρόν».

Ακόμη και σήμερα οι ιδέες του και οι εφευρέσεις του δεν έχουν γίνει πλήρως κατανοητές από το σύνολο της επιστημονικής κοινότητας αν και σε αρκετές περιπτώσεις τα κοντόφθαλμα οικονομικά οφέλη προστάζουν τη μη εφαρμογή τους σε ευρεία κλίμακα.

Η πλαστογράφηση της ΕπιστήμηςΗμερομηνία Δημοσίευσης: 02/03/2005 . Αναγνώσεις: 6369Κάντε Like για να βρουν το άρθρο οι φίλοι σας στο Facebook :

(Από τους αρχαίους φιλοσόφους στον Τέσλα και άλλες σύγχρονες περιπτώσεις)

Τι θα κάνουν όμως αυτά τα κέντρα εξουσίας όταν η κατάσταση με το παγκόσμιο ενεργειακό πρόβλημα φτάσει στο απροχώρητο; Ή όταν η μόλυνση του περιβάλλοντος κάνει τη ζωή στον πλανήτη αφόρητη και την κατάσταση μη αναστρέψιμη; Μήπως τότε βγάλουν απ' τα συρτάρια τους τις «αποκρυφιστικές»

θεωρίες του Τέσλα και τόσων άλλων επιστημόνων;

Κατά πόσο άραγε όλα αυτά που παραδεχόμαστε σαν «επιστημονικές» αλήθειες είναι τέτοιες; Ποια συμφέροντα συναινούν στην απόκρυψη ανακαλύψεων και εφευρέσεων και με ποια συμφέροντα; Γιατί επιστήμονες και φιλόσοφοι διώκονται ενώ οι θεωρίες τους μπαίνουν στο περιθώριο; Γιατί η δουλειά του Tesla ή οι θεωρίες των αρχαίων φιλοσόφων επισήμως «δεν υπάρχουν», ενώ η γνώση τους χρησιμοποιείται από κάποια κέντρα δύναμης;

Αυτά και άλλα τολμηρά ερωτήματα θέτει ο William Lyne σ' ένα αποκαλυπτικό του βιβλίο που αναφέρεται στην «απόκρυφη Φυσική του Αιθέρα» και στην επιστημονική εργασία του Νίκολα Τέσλα που έχει επισήμως αποσιωπηθεί. Ο τίτλος του βιβλίου είναι "OCCULT ETHER PHYSICS: Tesla's Hidden Space Propulsion System and the Conspiracy to Conceal It" («Η Απόκρυφη Φυσική του Αιθέρα: Το μυστικό Σύστημα Διαστημικής Προώθησης του Τέσλα και η συνωμοσία της συγκάλυψής του».

Ο Νίκολα Τέσλα αυτός ο αινιγματικός επιστήμονας, έκανε στα τέλη του 19ου αιώνα μια θαυμαστή εργασία πάνω στις διάφορες μορφές ενέργειας και έδωσε λύσεις σε ζητήματα πάνω στα οποία η σύγχρονη Φυσική κατά κανόνα εθελοτυφλεί, βασιζόμενος σε ιδέες που τέθηκαν στο περιθώριο, άλλοτε χαρακτηριζόμενες ως «αντι-επιστημονικές» ή «απόκρυφες». Παραδείγματα: η ασύρματη μεταφορά ενέργειας και η ηλεκτρο-προώθηση ιπτάμενων αντικειμένων.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, παράλληλα προωθούνταν μια «ψευτο-επιστήμη» ή «επιστήμη της απόκρυψης» που καπέλωνε όποια πρωτοποριακή ανακάλυψη δεν ταίριαζε με τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα κάποιων κύκλων ενώ προωθούσε τον αποπροσανατολισμό της σκέψης των μαζών με ψευτο-επιστημονικά ερωτήματα αινίγματα για την ύπαρξη των εξωγήινων και των ιπτάμενων δίσκων τους.

Ποιος ο λόγος όμως για όλες αυτές τις συνωμοσίες και τις συγκαλύψεις; Ο έλεγχος των μαζών και η διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος και των οικονομικών συμφερόντων κύκλων που θέλουν να ελέγχουν την παγκόσμια οικονομική κίνηση, απαντά ο William Lyne. Και για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο επιβάλλεται η πλύση εγκεφάλου των μαζών μέσω των ΜΜΕ, αλλά και επιστημονικών και ερευνητικών κέντρων.

Με τον τρόπο αυτό η μεσαιωνική μάγισσα που πετούσε με τη σκούπα της, αντικαταστάθηκε στις μέρες μας με τα UFO και τους εξωγήινους επιβάτες τους που θέλουν να σκλαβώσουν το ανθρώπινο είδος, αλλά και με τον Άη-Βασίλη που ντυμένος με την κόκκινη στολή της Coca-Cola μοιράζει δώρα. Και απ' την άλλη μεριά η ενέργεια φτηνής παραγωγής και μεταφοράς από τον Τέσλα ή ο συσσωρευτής οργόνης του Βίλχελμ Ράιχ μένουν στην αφάνεια, ενώ οι επιστήμονες αυτοί περιθωριοποιούνται, χαρακτηρίζονται τρελοί (όπως ο Ράιχ) ή απλά δεν βρίσκουν χρηματοδότη ή την υποστήριξη καμιάς κυβέρνησης (όπως ο Τέσλα).

Στόχος όλων αυτών: η φυσική και νοητική σκλαβιά των μαζών, ο έλεγχος μέσα από πολιτικά συστήματα των διάφορων οικονομικών πόρων και η απομάκρυνση του ανθρώπου απ' τη Φύση και συνεπώς απ' την ελευθερία του και τη δυνατότητα να σκέφτεται και να δρα ελεύθερα! Ένα τέλειο σύστημα ελέγχου της ενέργειας και της οικονομίας που θέτει στο περιθώριο κάθε ιδέα ή καινοτομία που δεν εξυπηρετεί το εκάστοτε οικονομικό κατεστημένο, οδηγώντας στην πλήρη εξάρτηση. Άραγε, ποιο σύγχρονο (ή και παλιότερο) κέντρο εξουσίας θα επέτρεπε την ύπαρξη και διαχείριση μιας σχεδόν δωρεάν πηγής ενέργειας;

Έτσι, όπως υποστηρίζει ο W. Lyne, λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν (ή παραδέχονται) σήμερα ότι, οι ιπτάμενοι δίσκοι δεν είναι τα διαστημικά σκάφη κάποιων «μικρών πράσινων ανθρωπάκων», αλλά η μετεξέλιξη της επιστημονικής εργασίας του Τέσλα, πάνω στην ηλετρο-προώθηση ιπτάμενων συσκευών που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ακόμα και για διαστημικά ταξίδια με ελάχιστη κατανάλωση ενέργειας.

Είναι αλήθεια ότι ανακαλύψεις όπως αυτές του Τέσλα ή του Ράιχ θα γκρέμιζαν το οικονομικό-πολιτικό καπιταλιστικό σύστημα των εμπόρων που διακινούν συγκεκριμένες πηγές ενέργειας και αγαθά. Έτσι χαρακτηρίστηκαν «απόκρυφες» και περιθωριακές, και εξαφανίστηκαν από προσώπου γης, εκτός βέβαια απ' τα αρχεία Μυστικών Υπηρεσιών όπου φυλάσσονται με τον χαρακτηρισμό «Αυστηρά Απόρρητο». Η δικαιολογία που θα κόψει την πρόσβαση σε όσους ψάχνουν διόδους προς αυτή τη γνώση είναι ο κίνδυνος της χρήσης τους από τους «Ναζί», τους �«Κομμουνιστές» και γενικότερα τους «τρομοκράτες»!

Η ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΥΠΗΡΧΕ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ !

Είναι όμως αυτό το φαινόμενο μόνο σύγχρονο; Μήπως και στο παρελθόν επιστήμονες δεν διώχθηκαν και η γνώση τους αποσιωπήθηκε ή θεωρήθηκε κίβδηλη; Ο Lyne παρουσιάζει τη διαχρονικότητα του φαινομένου παρουσιάζοντας μια λίστα φιλοσόφων και επιστημόνων που υπέστησαν αυτή τη συμπεριφορά από κάποια κέντρα εξουσίας, αλλά και πρόσφατες περιπτώσεις επιστημόνων αγνώστων στον πολύ κόσμο που απλά «τοποθετήθηκαν στο ράφι» ή «στάλθηκαν στο σπίτι τους».

Ποια ήταν άραγε η μοίρα του Αρίσταρχου του Σάμιου τον 3ο αι. π.Χ., όταν υποστήριζε ότι η Γη είναι στρογγυλή και περιστρέφεται γύρω απ' τον Ήλιο; Μήπως δεν ξεχάστηκε έως ότου ο Κολόμβος «υποψιαζόμενος» την σφαιρικότητα της Γης αποφάσισε να κάνει το ταξίδι του προς τη Δύση; Μήπως ο Αναξαγόρας δεν χαρακτηρίστηκε «αιρετικός» όταν υποστήριξε ότι η Σελήνη είναι ένα τεράστιο ουράνιο σώμα, ένας «διαστημικός βράχος»;

Και ο W. Lyne συμπληρώνει αυτή την τεράστια λίστα περιπτώσεων με ονόματα όπως του Δημόκριτου, του Αρχύτα του Ταραντινού, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Τζορντάνο Μπρούνο, του Γαλιλαίου, του Ντα Βίντσι του Έκχαρτ, του Όργουελ, του Χάξλει κ.ά.

Οι αποκαλύψεις του όμως δεν σταματούν εδώ. Αναφέρει και πρόσφατες περιπτώσεις, όπως του (άγνωστου) επιστήμονα και φιλόσοφου Don Albert του οποίου η εργασία χαρακτηρίστηκε απ' τις Αρχές των Η.Π.Α. «καταπληκτική», αλλά του είπαν να «περάσει μετά από 300 χρόνια» ή του Ουκρανού Valery I. Titarenko του οποίου η εργασία καταχωρήθηκε σαν μια ευφυή ευρεσιτεχνία και «εξαφανίστηκε» απ' τη δημοσιότητα.

Ο Valery I. Titarenko δημοσίευσε πρόσφατα (1997) μια εργασία, η εφαρμογή της οποίας οδηγεί σε τεχνολογικές καινοτομίες που φαντάζουν «θαύματα» αλλά δεν είναι και πολύ μακριά από τα επιτεύγματα του Τέσλα: αναφέρεται λοιπόν στην ασύρματη μετάδοση της ενέργειας, τη δημιουργία ηλεκτρισμού απ' το κενό, ένα είδος «καθαρής ενέργειας» άσχετης με το πετρέλαιο ή την ατομική ενέργεια, την κίνηση βαριών αντικειμένων, τη δημιουργία περιστρεφόμενων ιπτάμενων συσκευών, τη δημιουργία νέων υλικών και κραμάτων και πολλών άλλων «θαυμάτων». Τι έγιναν όλα αυτά; Μάλλον αρχειοθετήθηκαν σαν «τρέλες»!

Τι θα κάνουν όμως αυτά τα κέντρα εξουσίας όταν η κατάσταση με το παγκόσμιο ενεργειακό πρόβλημα φτάσει στο απροχώρητο; Ή όταν η μόλυνση του περιβάλλοντος κάνει τη ζωή στον πλανήτη αφόρητη και την κατάσταση μη αναστρέψιμη; Μήπως τότε βγάλουν απ' τα συρτάρια τους τις «αποκρυφιστικές» θεωρίες του Τέσλα και τόσων άλλων επιστημόνων;

Ελπίζουμε μόνο να μην είναι τότε αργά για όλους μας ! Όσο για την Αλήθεια: αυτή πάντα πληγώνονταν όπως και οι εκφραστές της!

Διαβάστε Περισσότερα: http://www.asxetos.gr/articles/mistirio/h-plastografhsh-ths-episthmhs.html#ixzz1mkM8RasH

DAVID LEWIS

Μια απλοϊκή παρατήρηση των άστρων στον καθάριο νυχτερινό ουρανό, μας αποκαλύπτει το θαύμα του σύμπαντος και το μυστήριό του. Πώς, τελικά, είναι δυνατή η διαρκής διαστολή του έναστρου χώρου, χωρίς τέλος, κάτι που είναι μια ιδέα τόσο απλή, για κάθε μυαλό. Για το αν αυτό θα έχει ένα τέλος, φανταζόμαστε, πάντα θα υπάρχουν κάποιες αμφιβολίες. Και για το τι έγινε στο ξεκίνημα, και πριν από αυτό, και άλλα τέτοια. Οι δύο φαινομενικά ακραίες περιγραφές για τις οποίες ο Γάλλος φιλόσοφος και μαθηματικός Blaise Pascal, αποκάλεσε "les deux infinis", τα δύο άπειρα.

Η επιστημονική έρευνα σε αυτό το μυστήριο, σε υποατομικό και κοσμικό επίπεδο, αναζητά στην περιοχή των ορίων την απάντηση σ' αυτό το ερώτημα. Αν και από την εποχή του Δαρβίνου, οι δυτικοί επιστήμονες μας έχουν πει, πως η ύλη δημιούργησε την πραγματικότητα, τη ζωή, κι αυτή η πραγματικότητα είναι στέρεα, κάποιος θα έλεγε πεπερασμένη, όμως, το θαύμα του άπειρου αποκαλύφθηκε, παρόλα αυτά, στον έναστρο νυχτερινό ουρανό.

Αλλά στην προσπάθειά τους να ορίσουν την πραγματικότητα, να την περιορίσουν σε ένα νοητικό δοχείο, οι θετικοί επιστήμονες βρέθηκαν στη χώρα του μυστηρίου, ένα βασίλειο που όλοι απέφυγαν να ερευνήσουν στο παρελθόν.

Ερευνώντας βαθιά, επίμονα, μέσα σε κάθε υποατομικό σωματίδιο του σύμπαντος, ορισμένοι περιθωριακοί φυσικοί διαπίστωσαν πως τίποτα δεν ήταν όπως το περίμεναν. Πραγματικά, ανακάλυψαν πως το φυσικό σύμπαν είναι μόλις ένα θρόισμα πάνω σ' έναν ωκεανό άπειρης ενέργειας, αντίθετα με την επίσημη θέση, όπως του Paul Kurtz και της Επιτροπής για τα Αξιώματα της Επιστημονικής Έρευνας του Υπερφυσικού, καθώς και άλλων θετικών επιστημών, που βεβαιώνουν πως δεν υπάρχει τίποτα πέρα από την ύλη. Μας διαβεβαιώνουν, στην πραγματικότητα, πως η ύλη είναι η έσχατη πραγματικότητα.

Δυστυχώς για τους απόλυτους υλιστές, το ρεύμα στρέφεται λίγα χρόνια πίσω.Στις αρχές του 20ού αιώνα, ο Albert Einstein κατέπληξε τον κόσμο με τις ανακαλύψεις του στο χώρο της αστροφυσικής. Με την γενική θεωρία του για τη βαρύτητα, άνοιξε τις πόρτες της επιστήμης προς τον Μυστικισμό. Μας είπε πως ο χώρος και ο χρόνος αλληλοσυνδέονται, στην πραγματικότητα οι σχετικιστικές συντεταγμένες μετασχηματίζουν τον χωρόχρονο σε ένα συνεχές.

Επίσης, πρότεινε πως η ύλη είναι αδιαχώριστη από ένα πανταχού παρών κβαντικό πεδίο ενέργειας, πως είναι μια συμπύκνωση αυτού του πεδίου, και πως αυτό το άγνωστο πεδίο είναι το υπόβαθρο πάνω στο οποίο επιπλέουν όλες οι μορφές. Κατά συνέπεια, ο δυτικός πολιτισμός οδηγήθηκε σε πιο βασικές υποθέσεις για το σύμπαν, για την ύλη και για την αντίληψή μας ως προς την καταγωγή του ανθρώπου.

Ο Einstein, όμως, άνοιξε μόνο την πόρτα του μυστικιστικού βασιλείου. Πολύ περισσότερα ακολούθησαν έπειτα.

Η κβαντική θεωρία ανέπτυξε τις αρχικές ανακαλύψεις του Einstein. Οι φυσικοί, στην αναζήτησή τους για τον ορισμό των θεμελιωδών ιδιοτήτων της ύλης, βρήκαν πως τα πιο μικρά σωματίδια στο σύμπαν, τα πρωτόνια, τα ηλεκτρόνια, τα φωτόνια, και άλλα -βασικοί δομικοί λίθοι του υλικού σύμπαντος- ξεπερνούν την τρισδιάστατη πραγματικότητα. Ανακάλυψαν πως τα ηλεκτρόνια δεν είναι ύλη, με όλη της σημασία που αποδίδουμε σ' αυτή τη λέξη. Η διάμετρος ενός ηλεκτρονίου, για παράδειγμα, δεν μπορεί να μετρηθεί: κάθε ηλεκτρόνιο μπορεί να αντιμετωπιστεί σαν δύο πράγματα σε ένα, ένα κύμα και ένα σωματίδιο, κάθε ένα με διαφορετικά χαρακτηριστικά που μας εμποδίζουν να έχουμε μια καθαρή υλιστική αντίληψη.

Σαν σωματίδια, συμπεριφέρονται σαν μεγαλύτερα ορατά αντικείμενα, όπως μια σφαίρα ή ένας βράχος. Σαν κύματα, όμως, τα ηλεκτρόνια μυστηριωδώς σχηματίζουν τεράστια ενεργειακά νέφη. Επιδεικνύουν μαγικές ιδιότητες, διαστρεβλώνοντας τον χώρο μέσα από τον οποίο διέρχονται επιδεικνύοντας μια ικανότητα στον δυαδισμό. Οι φυσικοί έχουν ανακαλύψει επιπλέον πως αυτές οι μαγικές ικανότητες χαρακτηρίζουν το εσωτερικό υποατομικό σύμπαν, προσθέτοντας άλλη μία διάσταση, και μια ακόμα, αυτή μυστικιστική, στη φύση αυτού του σύμπαντος.

Πολύ πιο εκπληκτικές αποκαλύψεις αναμένονται στον κόσμο της φυσικής. Ο παρατηρητής, είναι ένας σύγχρονα εξοπλισμένος φυσικός, καθορίζει, στην πράξη, τη φύση ενός υποατομικού σωματιδίου. Όταν οι φυσικοί που παρατηρούν σωματίδια σαν σωματίδια, τα βρίσκουν, κατανοούν πως είναι σωματίδια. Όμως, όταν παρατηρώντας τα ίδια σωματίδια σαν

κύματα, τα βρίσκουν σαν κύματα, η συνέπεια είναι πως η ύλη ορίζεται με μια ενδιαφέρουσα όψη αντί να είναι καθορισμένη ή πεπερασμένη.

 

ΜΙΑ ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ

Ο φυσικός David Bohm, ένας προστατευόμενος του Einstein, διερεύνησε ακόμα πιο βαθιά σ' αυτό το μυστήριο. Θεώρησε τη σημασία της νέας φυσικής ακόμη μεγαλύτερη. Διέκρινε πως αν η φύση των υποατομικών σωματιδίων εξαρτάται από την κατάσταση του παρατηρητή, τότε είναι μάταιο να ψάχνουμε για τις αληθινές ιδιότητες των σωματιδίων, όπως θα ήθελε ένας κλασικός επιστήμονας, ή να σκεπτόμαστε πως τα υποατομικά σωματίδια, τα δομικά στοιχεία της ύλης, δεν υπάρχουν πριν κάποιος να μπορέσει να τα παρατηρήσει.

Στα πειράματα με πλάσμα, στο Εργαστήριο Ραδιολογίας του Berkeley, ο Bohm ανακάλυψε πως τα ξεχωριστά ηλεκτρόνια δρουν σαν να είναι μέρος ενός αλληλοσυνδεόμενου συνόλου. Στο πλάσμα, ένα αέριο που αποτελείται από ηλεκτρόνια και θετικά ιόντα σε υψηλή συγκέντρωση, τα ηλεκτρόνια λίγο-πολύ συμπεριφέρονται σαν ένας αυτορυθμιζόμενος οργανισμός, ο οποίος εμφανίζει μια έμφυτη νοημοσύνη. Ο Bohm ανακάλυψε έκπληκτος πως η υποατομική θάλασσα που δημιουργήθηκε, ήταν συναισθανόμενη. Σε προέκταση, το άπειρο της υποατομικής πραγματικότητας, η δημιουργία της ύλης, ίσως να είναι ενδιαφέρον.

Γι' αυτούς που αντιλαμβάνονται το πρόβλημα, ο Bohm εξασφάλισε μια χρήσιμη, αν και περιορισμένη, εισαγωγή, που μπορεί να οδηγήσει την επιστήμη σε μεγάλα κατορθώματα στη σύγχρονη εποχή, αντιμετωπίζοντας τα νέα εμπόδια, πέρα από την αμάθεια, προς μια ζώνη επιστημονικού λυκόφωτος. Πνευματικές παρατηρήσεις, ανατρέπουν το υπομόχλιο της επιστημονικής μεθόδου, από την εποχή του Francis Bacon, μπορούν να έχουν μόνο έναν τόσο μακρινό παρατηρητή.

Σαν κάθε δόγμα, που κάποτε ήταν χρήσιμος οδηγός, έγινε πνιγηρός περιορισμός. Αντίθετα με την αντίληψη για την ικανότητα της ανθρώπινης διανόησης, μοναχής, για εξονυχιστική έρευνα της θεμελιώδους πραγματικότητας, ο Bohm, τότε προκάλεσε τον επιστημονικό κόσμο να ενστερνιστεί μια πιο βαθιά αντίληψη. Η πραγματικότητα, αναφέρει η εργασία του Bohm, έχει μια πιο λεπτή φύση από αυτή που μπορεί να οριστεί από την γραμμική ανθρώπινη σκέψη, την μοντέρνα επιστήμη και τη διανόηση.

Μέσα στη δημιουργία της πραγματικότητας, ο Bohm δεν είδε μόνο ένα φαινόμενο κυματοσωματιδιακού δυϊσμού, όπως παρουσιάσθηκε παραπάνω, αλλά μια αλληλοσύνδεση, μια μη-άπειρη, μη-τοπική πραγματικότητα, μόνο στη μορφή κυμάτων τα οποία υπάρχουν σαν σωματίδια. Ισχυρίστηκε, διαισθητικά ίσως, πως τελικά δεν έχει σημασία να δούμε το σύμπαν σαν συνάθροιση από ασύνδετα μέρη, αφού όλα είναι ενωμένα, ο χώρος και ο χρόνος είναι αλληλοσυνδεόμενα στο ίδιο στοιχείο σαν ύλη.

Ένα υποατομικό σωματίδιο, τότε, δεν αλλάζει ξαφνικά σε κύμα (σε ταχύτητες που μπορεί να είναι πέρα από αυτή τη φωτός, όπως ο δάσκαλός του, ο Einstein, πρότεινε), είναι ήδη κύμα διαμοιρασμένο στον ίδιο μη-χώρο με το σωματίδιο. Οι φυσικοί το αποκαλούν μη-τοπικότητα. Οι μυστικιστές μοναδικότητα.

Σε απάντηση αυτών που διαφώνησαν, ο Bohm ανέπτυξε μια ακόμη πιο βαθιά αντίληψη, πως ένα αλληλοσυνδεόμενο σύνολο από αισθανόμενες οντότητες, όπου όλη η ύλη και τα γεγονότα αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, ο χρόνος, ο χώρος και η απόσταση είναι μια ψευδαίσθηση σχετικά με την προοπτική.

Παρουσίασε, πράγματι, ένα ολογραφικό μοντέλο του σύμπαντος, όπου το σύνολο μπορεί να βρεθεί στο πιο μικρό μέρος του, ένα φύλλο από γρασίδι ή ένα άτομο, και όπου η ύλη, τροχιά και διάσταση είναι αποτέλεσμα του ολογραφικού προβολέα λεπτής αλλά ισχυρής δέσμης ενέργειας.

Ακριβής εντοπισμός και, κατ' επέκταση, αντίληψη του σχήματος των σωματιδίων, όπως όλα μας δείχνουν, οπωσδήποτε υπάρχει μόνο στο περιβάλλον που σχετίζεται με τη μορφή. Ο Bohm ανακάλυψε πως οτιδήποτε συνδέεται με οτιδήποτε άλλο, παρελθόν, παρόν και μέλλον, τόσο καλά όσο ο χρόνος, ο χώρος και η απόσταση, αφού όλα καταλαμβάνουν τον ίδιο μη-χώρο και μη-χρόνο.

Ο David Bohm τιμήθηκε από τον κόσμο της φυσικής και γενικότερα τον επιστημονικό κόσμο για την αντίληψη πως αναβίωσε το μυστήριο και τη σοφία από τις αρχές του χρόνου. Απορρίπτοντας την ιδέα πως τα σωματίδια δεν υπάρχουν μέχρι να παρατηρηθούν, αυτός, όπως και ο σπουδαίος νομπελίστας φυσικός Brian Josephson, είπε πως οι φυσικοί πρέπει να δουν τη φύση της υποατομικής πραγματικότητας σε έναν νέο δρόμο.

 

ΙΕΡΟΣ ΧΩΡΟΣ

Οι περισσότεροι φυσικοί συμφωνούν πως σε ένα μόνο κυβικό εκατοστό χώρου υπάρχει περισσότερη ενέργεια από το άθροισμα όλων των ενεργειακών πηγών σε ολόκληρο το υλικό σύμπαν. Ένα σχολείο φυσικής βρήκε αυτόν τον υπολογισμό τόσο απίστευτο που υπέθεσε πως πρέπει να είναι λάθος.

Αλλά για κάποιον σαν τον Bohm, η αρχή αυτή έχει ειδική σημασία. Η ύλη, σύμφωνα με την ελίτ της υποατομικής φυσικής, δεν μπορεί τελικά να διαχωριστεί από αυτό που αποτελεί τον άδειο χώρο. Είναι, αντίθετα, ένα μέρος του χώρου, και μέρος από τη βαθύτητα, αόρατη σκιά για όποιον δεν βλέπει την πραγματικότητα, λεπτή, ευαίσθητη και βίαια, όταν εκδηλώνεται σαν ύλη για να επιστρέψει ξανά στην αόρατή της κατάσταση. Έτσι, ο χώρος δεν είναι άδειος αλλά πλήρης με υψηλής συγκέντρωσης αιθέρια ενέργεια, την πηγή κάθε ύπαρξης.

Στο Ολογραφικό Σύμπαν, μια επεξεργασία του συμπεράσματος της ιδιοφυΐας του Bohm, ο Michael Talbot έδειξε πως όλη η ύλη, μορφοποιήθηκε σαν κυματισμός, σαν αντίγραφο της διέγερσης στο εσωτερικό ενός αφάνταστα τεράστιου ωκεανού. Ο Talbot έσπευσε να πει, παραφράζοντας τον Bohm, πως... "παρά τον φαινομενικό υλισμό και το τεράστιο μέγεθος, το σύμπαν δεν υπάρχει μέσα και έξω από τον εαυτό του, αλλά είναι ο πρόγονος από κάτι πιο απέραντο και πιο ακαθόριστο".

Ο Talbot ανέφερε την ιστορία του Bohm, συμπυκνώνοντας τα συμπεράσματα των ανακαλύψεών του και του αναμφίβολου μηδενισμού των σύγχρονων επιστημόνων. "Ο Bohm", είπε ο Talbot, "πίστευε πως η σχεδόν παγκόσμια τάση για κατακερματισμό του κόσμου και την παράβλεψη της δυναμικής αλληλοσύνδεσης όλων των πραγμάτων ευθύνονται για πολλά από τα προβλήματά μας... πιστεύουμε πως μπορούμε να εξάγουμε τα πολύτιμα μέρη της γης χωρίς να για το σύνολο... να μεταχειριζόμαστε τα μέρη του σώματός μας και να μην αγωνιούμε για το σύνολο... να συμφωνήσουμε... με το έγκλημα, την ανέχεια και τη μανία των ναρκωτικών χωρίς λόγο... κοινωνία σαν ένα σύνολο". Ο Bohm, αναφέρει ο Talbot, πίστευε πως ένας τέτοιος αποκερματισμός μπορεί να επιδράσει στην ολοκληρωτική μας καταστροφή.

Το πρόβλημα, τότε, σύμφωνα με την σύγχρονη επιστήμη, κυρίως με τη σύγχρονη φυσική, με το θαύμα που νοιώθει ένα παιδί που παρατηρεί τον έναστρο ουρανό, τα δύο άπειρα, είναι τα κατάλοιπα ενός δόγματος απόλυτου υλισμού, μη αλληλεπιδράσεων. Ενώ η τάση στρέφεται σε σταθερούς κύκλους μέσα στην επιστημονική κοινότητα, η ύλη, για την οποία ακόμη μιλάμε, είναι η πηγή κάθε μορφής ζωής. Δεν υπάρχει τίποτα το μυστηριώδες, λένε, αντίθετα με τα πιστεύω του Einstein, ο οποίος εκτιμά πως το μυστήριο βρίσκεται στο κέντρο κάθε αληθινής επιστήμης.

Σε γράμματα προς έναν φίλο, ο Δαρβίνος διαφωνεί έντονα με τον εαυτό του, για χάρη του γκραντουαλισμού, της θεωρίας πως κάθε μορφή ζωής εξελίσσεται αργά και αμείλικτα από πρωτόγονη ύλη μέσα από αλλαγές, αποφεύγοντας να στηριχθεί σε κάθε πιθανή υπερφυσική

η βιβλική θεωρία δημιουργίας. Αυτή η προκατάληψη, που τώρα τη βλέπουμε, αποκρυσταλλώθηκε σε τέτοιο βαθμό που ο απόλυτος υλισμός έγινε το ιδρυθέν δόγμα του επιστημονικού και του ακαδημαϊκού κόσμου.

Σύμφωνα με τον Allan Bloom, έναν καθηγητή του Πανεπιστημίου του Σικάγο, η συζήτηση για την ύπαρξη του Απόλυτου, αν και φιλοσοφική παραλλαγή, αντιμετωπίστηκε με χλευασμό από τους ακαδημαϊκούς κύκλους. Αποκάλυψε στον επίλογο της Αμερικανικής Σκέψης πως ο Απολυτισμός, όσο μικρός κι αν είναι, αποτελεί ταμπού στις πανεπιστημιακές αίθουσες. Δεν μπορεί να υπάρξει καμία θεμελιώδης αρχή ή πληροφορία για το σύμπαν, λένε οι ακαδημαϊκοί. Η ελίτ της θεωρητικής φυσικής, οπωσδήποτε, συλλαμβάνει μια νέα όψη της πολύ αρχαίας φιλοσοφικής και μεταφυσικής έννοιας του Απόλυτου.

 

ΑΡΧΑΙΑ ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

Πέρα από το Big Bang, το βιβλίο του Paul La Violette πάνω στους αρχαίους μύθους και την "επιστήμη της διαρκούς δημιουργίας", αποκαλύπτει ένα έκτακτο διαρκές μήνυμα, κωδικοποιημένο μέσα από τις αρχαίες μυθολογίες σε ολόκληρο τον κόσμο, ένα μήνυμα που σήμερα αντηχούν οι κβαντικοί κοσμολόγοι, όπως ο Andre Linde του Πανεπιστημίου του Stanfortd και ο Steven Hawking του Πανεπιστημίου του Cambridge.

Μεταφερόμενοι στη σύγχρονη εποχή από τους μύστες της προϊστορίας, αυτοί οι αρχαίοι μύθοι επαναλαμβάνουν θεμελιώδεις περιγραφές, τις οποίες μόλις τώρα αντιλαμβάνονται οι νεώτεροι των νεώτερων φυσικών, για ένα παγκόσμιο δυναμικό υποβάθρου μέσα σε όλες τις μορφές της ύλης. "Σε όλες τις περιπτώσεις", λέει ο La Violette, "η αρχαιότητα [οι μύθοι] μεταφέρει αποτελεσματικά περιγραφές για το πως ένας αρχικά ομοιόμορφος και χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αιθέρας αυτοδιαιρείται για να παράγει ένα διπολικό... κύμα αντίγραφο".

Οι εργασίες του La Violette, λέγοντάς μας πως μια "αρχαία επιστήμη δημιουργίας" κατήλθε σε εμάς μέσα από τους μύθους, η οποία "εμπεριέχει όλα τα φυσικά όντα, έμψυχα ή άψυχα, για να συντηρείται από μια υπόγεια διαδικασία, μια διακύμανση της ζωτικής ενέργειας που παριστάνεται σε όλες τις περιοχές του διαστήματος... Έτσι η αρχαία επιστήμη της δημιουργίας... συμπεραίνει την παρουσία έμβιας συνείδησης ή πνεύματος σε όλα τα πράγματα, ακόμη και στα άψυχα αντικείμενα όπως οι βράχοι και τα ποτάμια ή η ίδια η γη".

Ενώ υποστηρίζει την υπόθεσή του με αρχές της κβαντικής φυσικής, ο La Violette λέει στους υλιστές που κυριαρχούν στον κόσμο της σύγχρονης επιστήμης, "Αυτή η όψη της απεραντοσύνης, ζώντας σε έντονη αντίθεση με το αποστειρωμένο μηχανιστικό παράδειγμα... το οποίο αρνείται την ύπαρξη ενός αόρατου υπερφυσικού βασιλείου και ξεχνά τη διαφορά ανάμεσα στην επιστήμη και τη θρησκεία".

Μεγάλοι ιερείς της φυσικής όπως ο νομπελίστας Steven Weinberg, και άλλοι αξιόλογοι φυσικοί, ξεκάθαρα αφήνουν ανοιχτή την πόρτα στη Διαρκή Δημιουργία του La Violette, εναρμονίζοντας, σύμφωνα με τον φυσικό Michio Kaku του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, τον Ιουδο-Χριστιανισμό, τον Βουδισμό και τις επιστημονικές κοσμολογίες. Οι μεγάλοι "ιερείς" επίσης εκφράζουν την πιθανότητα για παράλληλα σύμπαντα, ή ένα πολυσύμπαν, στο οποίο η δική μας πραγματικότητα είναι μία από τις πολλές που μπορούν να υπάρξουν στον μη-χρόνο/μη-χώρο, μια αρχή που ακούγεται σαν μια επιστημονική έκδοση μιας υπερφυσικής ύπαρξης.

Στρεφόμενοι στη θεωρία του Big Bang, αδυνατούμε να υπολογίσουμε το τι συνέβαινε πριν από το Big Bang, ο Kaku, σε ένα νέο άρθρο στους London Daily Telegraph, παρουσιάζει τον Weinberg λέγοντας, "Μια σημαντική συνέπεια είναι πως δεν υπήρξε ένα ξεκίνημα... το πολυσύμπαν είχε τις παρουσιαζόμενες συνθήκες οι οποίες ευνοούσαν τη βιολογική ζωή,

όπως λέει ο Freeman Dyson του Princeton, πράγμα άσχημο για τους υλιστές, "είναι σαν να ήξερε το σύμπαν πως εμείς θα ερχόμαστε (με έμφαση)".

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ

Οι επιστημονικές αρχές τώρα αρχίζουν να δέχονται πως ένα έμφυτα νοήμων σύμπαν, έχει υιοθετηθεί, φυσικά, εδώ και χιλιάδες χρόνια. Αρχαία σανσκριτικά κείμενα παριστάνουν τη φύση του Purusha, την Υπέρτατη Συνείδηση, και του Chittam, ή χάους, σαν θεμελιώδεις για τη φύση της πραγματικότητας. Τα ορυκτό, το φυτικό και το ζωικό βασίλειο υπάρχουν σαν κατώτερες βαθμίδες της Υπέρτατης Συνείδησης, και το ανθρώπινο βασίλειο είναι υψηλά συναισθανόμενο, συμμετέχει σ' αυτή την ροή απεραντοσύνης με λεπτές αισθήσεις.

Εδώ, η σκέψη είναι μια μινιατούρα του σύμπαντος, και το σύμπαν μια επέκταση της σκέψης. Και ενώ η διαφωνία επεκτείνεται διαρκώς στη δυτική επιστήμη, σε κάθε σημείο η ιστορία συμφωνεί με τις αναφορές της γιόγκα επιστήμης, σαν άμεση βιωματική εμπειρία, την οποία οι υψηλοί ιερείς της φυσικής εξοστρακίζουν από την επίσημη θεωρία. Σε έναν υψηλό βαθμό συνειδητότητας, για παράδειγμα, βρίσκεται ο μεγάλος γιόγκι Paramahansa Yogananda, ο οποίος πέρασε ένα μεγάλο μέρος από τη ζωή του στις Η.Π.Α., ενασκούμενος στην ένωσή του με την κοσμική απεραντοσύνη, έχοντας αφιερώσει τον εαυτό του σ' αυτό το σκοπό για πολλά χρόνια.

Στη φημισμένη αυτοβιογραφία του, ο Yogananda περιγράφει την εμπειρία του: "Η αίσθηση της ταυτότητάς μου ήταν για καιρό συνδεδεμένη με ένα σώμα", αφηγείται, "αλλά αποδεχόμενη τα άτομα του περιβάλλοντός μου... Η συνηθισμένη μου μετωπική όραση είχε τώρα αλλάξει σε μια απέραντη σφαιρική άποψη, σαν να ήταν ευαίσθητη στα πάντα... τα πάντα έλιωναν μέσα σε μια φωτοβόλα θάλασσα. Το ενοποιό φως εναλλάσσεται με τον υλισμό των μορφών".

Μετά την περιγραφή μιας κατάστασης εκστατικής ευτυχίας, ο φημισμένος γιόγκι άρχισε να λέει, "Ένα φούσκωμα δόξας μέσα μου άρχισε να ξετυλίγεται στις πόλεις, στις ηπείρους, στη γη, στα ηλιακά και αστρικά συστήματα, στα νεφελώματα, και στα αιθέρια συστήματα... Ολόκληρος ο κόσμος... ακτινοβολούσε με την απεραντοσύνη του είναι μου". Στη διάλεκτο της σύγχρονης φυσικής, αυτή η εμπειρία μοιάζει με περιγραφή μιας μη-τοπικότητας στην ηλεκτρονική θάλασσα. Στη διάλεκτο της γιόγκα, καλείται Ενότητα με την Υπέρτατη Συνειδητότητα, Ύστατη Ύπαρξη, ή Θεός.Όπως οι σοφοί, χιλιάδες χρόνια πριν από αυτόν, ο Yogananda περιέγραψε το σύμπαν σαν κάτι συγκροτημένο από απερίγραπτα λεπτό Φως. Περιέγραψε το υλικό σύμπαν σαν συνδυασμό των ίδιων στοιχείων αλλά σε μια ανώτερη μορφή, μια θεμελιώδη αντήχηση μεταξύ του παραδοσιακού μυστικισμού και της σημερινής μοντέρνας φυσικής.

Όσον αφορά την πηγή αυτού του Φωτός, ο Yogonanda δηλώνει, "Η θεία διασπορά των ακτινών ξεχύνεται από μια εσωτερική πηγή, εκτινάσσεται στους γαλαξίες μετασχηματιζόμενη σε απερίγραπτες αύρες. Είδα ξανά και ξανά τις δημιουργικές ακτίνες να συμπυκνώνονται σε αστερισμούς, μετά να διαλύονται στα στοιχεία τους από διάφανες φλόγες. Με κυκλική επανάληψη, 1036 λέξεις μεταφέρθηκαν στις διάφανες φλόγες, μετά η φωτιά επέστρεψε στο στερέωμα".

Ίσως είναι πιο σημαντικό, μας λένε οι σοφοί, η εμπειρία τους για το κέντρο κάθε φωτός και την πηγή κάθε δημιουργίας από ένα σημείο διαισθητικής αντίληψης στην ύπαρξή τους, όχι στο νοητικό τους, ένα σημείο που τονίζει τα όρια της δυτικής επιστημονικής μεθόδου. Και ενώ η δυτική επιστήμη μπορεί να μπλοκάρει μια τέτοια υποκειμενική στάση, η οποία στερείται επιστημονικής επιβεβαίωσης, αυτοί οι μύστες που έχουν αφιερώσει τον εαυτό τους στην απόλυτη περιγραφή και παντού η ιστορία αναφέρει παρόμοιες εμπειρίες.

Η επιστήμη των γιόγκι, πρακτικά μέσα στο εργαστήριο της ανθρώπινης αλληλοσύνδεσης, είναι πραγματικά η επιστήμη της αλληλοσύνδεσης, την οποία οι φυσικοί σαν τον Bohm θεωρούν πως είναι αδιαχώριστη από την πραγματικότητα και υπεύθυνη για αυτήν.

Στο δικό του μοναχικό δρόμο, η δική μας απλοϊκή πεζότητα κάτω από τα αστέρια, πιθανόν να καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα.

ΙΣΑΑΚ ΝΕΥΤΩΝ: Ο ΑΛΧΗΜΙΣΤΗΣ

Όταν ο Νεύτωνας πέθανε η ανιψιά του Κατρίν Μπάρτον βρήκε ένα σεντούκι που περιείχε μια τεράστια ποσότητα σημειώσεων του μεγάλου φυσικού. Κάποιες από αυτές αναφέρονταν στην Φυσική και τα Μαθηματικά αλλά οι περισσότερες κατά παράδοξο τρόπο στην Αλχημεία και την Θεολογία. Αμέτρητες σελίδες αφιερωμένες στην μεταστοιχείωση , τη φιλοσοφική λίθο , το ελιξίριο της μακροζωίας , αλλά και αιρετικές θεολογικές απόψεις που εκτείνονταν από την απόρριψη του τριαδικού δόγματος μέχρι την ταύτιση της καθολικής εκκλησίας με το θηρίο της αποκάλυψης και του Παπά με τον Αντίχριστο.

Το σεντούκι αυτό εξαιτίας του περιεχομένου του κλείστηκε και θάφτηκε στον πύργο του Υποκόμη του Λίμιγκτον και όταν ο Αιδεσιμότατος Σαμιουελ Χάρσλει που επιμελήθηκε τα άπαντα του Νεύτωνα άνοιξε το σεντούκι και διάβασε το περιεχόμενο του , τρομοκρατημένος το έκλεισε χωρίς να πει λέξη σε κανένα.

Το 1872 οι μετέπειτα κληρονόμοι έστειλαν τα χαρτιά στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ όπου αφού επέλεξαν αυτά που είχαν επιστημονικό ενδιαφέρον επέστρεψαν τα υπόλοιπα. Αυτά άλλαξαν πολλά χέρια και όταν προσφέρθηκαν στα αμερικάνικα Πανεπιστήμια του Χάρβαρντ , Πρίνστον και Γέιλ και τα τρία αρνήθηκαν την προσφορά. Μόλις το 1969 η βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ τα δέχτηκε αλλά κανείς δεν μπήκε στον κόπο να τα μελετήσει.

Πόσο σημαντικές ήταν όμως αυτές οι σημειώσεις;

Αποδεικνύουν ότι ο πραγματικός Νεύτωνας είναι Αλχημιστής και Θεολόγος και ότι ο λογικός πυρήνας της νευτώνειας επιστημονικής μεθόδου καταρτίστηκε μόνο και μόνο για να μπορέσει να ερμηνεύσει την γλώσσα των γραφών και ιδιαίτερα της Αποκάλυψης. Αργότερα ήταν που τον χρησιμοποίησε στη Φυσική. Έφτασε λοιπόν να γράψει τα Principia ένα μεγαλειώδες επιστημονικό έργο για την εποχή του αφού ασχολήθηκε χρόνια με την Αλχημεία , την μαγεία , και την θεολογία.

 

ΚΕΠΛΕΡ, Ο ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΗΣ ΤΩΝ ΑΡΙΘΜΩΝ

Αν του ζητούσαν να εξηγήσει αν είχε φτάσει δια της επαγωγικής ή της παραγωγικής οδού στους νόμους του η απάντηση θα ήταν:

"Δεν ξέρω τίποτα για οδούς. Εγώ γνωρίζω μόνο την δομή του Σύμπαντος. Νάτη. Την συνέλαβα με το μυαλό μου χρησιμοποιώντας την διαίσθηση και μόνο."

Edgar Alan Poe για τον Κepler

Αν και θεωρείται ο πατέρας της αστρονομίας ωστόσο οι απόψεις του έγιναν αποδεκτές από την επίσημη επιστήμη μισό αιώνα αργότερα. Το απίστευτο στην περίπτωση του Κέπλερ ήταν ότι μπόρεσε να διατυπώσει τους τρεις νόμους του για την κίνηση των ουρανίων σωμάτων ενώ ήταν αδύνατον για αυτόν να κοιτάξει από το τηλεσκόπιο. Ήταν βλέπετε μύωπας και δεν διέθετε όργανα παρατήρησης για να επιβεβαιώνει τις υποθέσεις του.

Στάθηκε βέβαια τυχερός γιατί εργάστηκε επί 18 μήνες με τον Τύχο Μπράχε τον μεγαλύτερο και πιο οξυδερκή παρατηρητή που γέννησε ποτέ η αστρονομία. Ο τρόπος όμως που

επεξεργάστηκε τα στοιχεία θύμιζε περισσότερο Καβαλιστή παρά Επιστήμονα με την σημερινή έννοια.

Οι γενικές του αρχές ήταν βασισμένες στον αρχαίο Πυθαγορισμό και για αυτό βάλθηκε να αποδείξει την Θεία αρμονία του Σύμπαντος.

Το 1596 ξεκίνησε με το να αποδείξει πως ο Θεός δημιουργώντας το Σύμπαν είχε κατά νου τα 5 Πλατωνικά στερεά. Αργότερα ήθελε να επιβεβαιώσει επιστημονικά τις αντιλήψεις του Πυθαγόρα για την Μουσική των σφαιρών. Στο έργο του Harmonices Mundi σχεδίασε την παρτιτούρα πάνω στην οποία εκτελούσαν οι Πλανήτες την Συμπαντική τους συναυλία. Ήταν ένα βιβλίο ουράνιας μουσικής παρά αστρονομίας και στο 8ο κεφάλαιο του 5ου βιβλίου αναγράφει:

"Ο Κρόνος και ο Δίας τραγουδούν ως μπάσοι , Ο Άρης ως τενόρος , η Αφροδίτη και η Γη ως κοντράλτο και ο Ερμής ως Σοπράνο."

Ο Ρόμπερντ Φλόυντ και ο Αθ. Κίρχερ πίστευαν επίσης στην αρμονία των σφαιρών άλλα μόνο ο Κέπλερ κατάφερε να διατυπώσει από την θεωρία αυτή επιστημονικά εγκυρότατους αστρονομικούς νόμους.

 

ΠΙΚΑΡΝΤΙ: Ο ΧΗΜΙΚΟΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΥΠΟΠΤΕΥΘΗΚΑΝ ΓΙΑ ΑΣΤΡΟΛΟΓΟ

Ο Πικάρντι διετέλεσε καθηγητής φυσικοχημείας στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας ως το 1972 και αν οι ιδέες του είχαν γίνει αποδεκτές θα τον θεωρούσαμε σήμερα πρωτοπόρο της πειραματικής μελέτης των φαινομένων της πολυπλοκότητας και της Θεωρίας του Χάους καθώς και τον πρώτο σοβαρό ερευνητή των μη αναπαραγώγιμων φαινομένων.

Μελετώντας το ενεργοποιημένο ύδωρ (Νερό που διαταράσσεται σε γυάλινη σφαίρα που περιέχει μια σταγόνα υδραργύρου σε περιβάλλον του στοιχείου ΝΕΟΝ υπό χαμηλή πίεση) παρατήρησε ότι η συμπεριφορά του είναι μη προβλέψιμη ή αναπαραγώγιμη με σταθερό τρόπο. Όπως στο "Φαινόμενο της πεταλούδας" υπήρχαν παράγοντες που επηρέαζαν την έκβαση του φαινομένου έστω και αν αυτοί ήταν ελάχιστης ενέργειας .Οι κυριότεροι εξωτερικοί παράγοντες κατά τον Πικάρντι ήταν η δραστηριότητα του ήλιου (Ηλιακές κηλίδες ή ηλιακοί άνεμοι) , η θέση και η ταχύτητα της γης κατά την ελλειπτική της κίνηση σε σχέση με τον γαλαξία και οι σεληνιακές φάσεις.

Οι αστρολόγοι της εποχής δέχτηκαν πολύ θετικά τις έρευνες του Πικάρντι και ειδικότερα το ζεύγος Γκόκελιν που μαχόταν για μια επιστημονική αναθεμελείωση της Αστρολογίας.Ήταν αυτός ο λόγος που η επίσημη επιστήμη δεν δέχτηκε ποτέ να εξετάσει σοβαρά τις μελέτες του Πικάρντι.

Όπως γράφει ένας μαθητής του :

Οι άλλοι καθηγητές μη μπορώντας να τον αμφισβητήσουν -επειδή ήταν πανεπιστημιακός , μιλούσε και έγραφε τέλεια γαλλικά γερμανικά και αγγλικά σε μια περίοδο που τα προσόντα αυτά ήταν σπάνια και έκανε μελέτες που δε θα μπορούσαν ούτε να τις φανταστούν - υιοθέτησαν απέναντί του μια διπρόσωπη συμπεριφορά.

Όμως το Εθνικό κέντρο ερευνών αρνιόταν συστηματικά να χρηματοδοτήσει τις έρευνες του και μετά τον θάνατό του θα είχαν χαθεί ακόμα και οι σημειώσεις του αν δεν τις συγκέντρωνε η γυναίκα του στο Μουσείο Ιστορίας της επιστήμης της Φλωρεντίας.

Η μοίρα του ωστόσο ήταν λιγότερο σκληρή από αυτή του συναδέλφου του Αλεξάντερ Tσιγεύσκι πρωτοπόρου της Ηλιοβιολογίας που εξορίστηκε για 10 χρόνια στο Καζακσταν επειδή τον υποπτεύθηκαν για αστρολόγο. Η Σοβιετική Ακαδημία τον αποκατάστησε μετά τον Θάνατο του την εποχή του Μπρέζνιεφ.

 

ΟΥΙΛΙΑΜ ΚΡΟΥΚΣ:Ο ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΣΤΗΣ

Στο μουσείο επιστημών του Λονδίνου στην κύρια είσοδο υπάρχει μια προθήκη με τον γνωστό σωλήνα που εφηύρε ο μεγάλος χημικός και στα σχόλια κάτω από αυτόν τονίζεται ότι ο επιστήμονας στα τελευταία χρόνια της ζωής του παρανόησε ..και άρχισε να ασχολείται με περίεργα αντιεπιστημονικά φαινόμενα.

Ποια όμως πρέπει να είναι η στάση ενός επιστήμονα με τα ανεξήγητα φαινόμενα όπως ο Πνευματισμός; Αρνείται όπως οι κατήγοροι του Γαλιλαίου να κοιτάξει από το "τηλεσκόπιο" χαρακτηρίζοντάς το όργανο του Σατανά η επιδίδονται στην προσπάθεια να το ερμηνεύσουν;

Μια από τις σημαντικότερες ανακαλύψεις της σύγχρονης φυσικής ,αυτή των καθοδικών ακτινών οφείλεται σε αυτόν το 1878. Ο Crooks έχοντας την υποστήριξη του φυσικού C.Varley υποστήριξε ότι πρόκειται για την τέταρτη κατάσταση της ύλης. Πίστευε ότι είχε ανακαλύψει μια μέση οδό μεταξύ ύλης και ενέργειας. Έγραφε:

Έχουμε πραγματικά φτάσει στο όριο πάνω από το οποίο η ύλη και η δύναμη μοιάζουν να συγχωνεύονται , στον χώρο μεταξύ γνωστού και άγνωστου που πάντα με γοήτευε ..

Πίστευε ότι είχε βρει την επίσημη εξήγηση των πνευματιστικών φαινομένων. Η βασιλική ακαδημία απέρριψε την ανακάλυψη του υποστηρίζοντας τις απόψεις του ως αιρετικές.

 

ΑΛΜΠΕΡΤ ΑΙΝΣΤΑΙΝ: ΤΟ ΑΝΟΙΚΤΟ ΠΝΕΥΜΑ

Ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα του επιστήμονα με ανοικτό πνεύμα που είναι διατεθειμένος να ερευνήσει το παράδοξο υπήρξε και ο μεγάλος Α.Αινσταιν. Όταν πέθανε στις 18 Απριλίου του στο κομοδίνο , πλάι στο κρεβάτι του στο σπίτι της Μerser street είχε αφήσει ανοικτό ένα βιβλίο που κανείς δεν θα περίμενε ότι θα τον ενδιέφερε. Ήταν το "Κόσμοι σε σύγκρουση" του Βελικόφσκι , ενός Ρώσου γιατρού εβραικής καταγωγής που αποτελούσε εκείνη την εποχή το μαύρο πρόβατο των αμερικάνων επιστημόνων.

Το βιβλίο αυτό σε μια άλλη εποχή θα είχε καεί στην πυρά εξαιτίας των αιρετικών απόψεων του για μια επιστημονική εξήγηση των γεγονότων της Βίβλου. Την εποχή εκείνη όμως το Πανεπιστημιακό κατεστημένο προτίμησε να εκβιάσει τον εκδοτικό οίκο που το εξέδιδε πως δεν θα συνέχιζε να εκδίδει τα επιστημονικά συγγράμματα αν δεν απέσυρε όλα τα βιβλία του συγγραφέα.

Στο έργο αυτό ο Βελικόφσκι είχε προσπαθήσει να συνδέσει δύο πολύ διαφορετικούς χώρους: Τις βιβλικές μελέτες (που τον είχαν οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι οι αναφορές τους

συσχετίζονται με την ιστορία του ηλιακού συστήματος και μια σειρά καταστροφών σε αυτό) και την ενοποιημένη θεωρία που ο Αινστάιν άρχισε να σχεδίαζε το 1920.Γι αυτό μετακόμισε το 1978 στο Prinston λίγα τετράγωνα από το σπίτι του μεγάλου φυσικού.

Άρχισαν να κάνουν παρέα και να συζητούν με τις ώρες για την θεωρία της ενοποίησης. Παρ' ότι δεν συμφώνησαν ποτέ ο Αϊνστάιν ένοιωθε μια φυσική συμπάθεια σε όσους συγκρούονταν με το κατεστημένο , αλλά και για ένα λόγο παραπάνω:Τον έτρωγε πάντα η αμφιβολία μήπως ο παράξενος γείτονάς του είχε δίκιο!

Η βασική ιδέα του Βελικόφσκι πως οι αρχαίοι δεν διηγούνταν μυθεύματα αλλά περιέγραφαν με ένα είδος κωδικού μυστικιστικού και μεταφορικού λόγου πραγματικά γεγονότα ήταν για τον Αϊνστάιν μια ενδιαφέρουσα λογική. Σε μια συνέντευξη του στο Scientific American όταν ζητήθηκε η γνώμη του για το βιβλίο ο Αϊνστάιν δήλωσε ότι τον εντυπωσιάζει η συγκριτική ανάλυση μυθολογίας και επιστήμης και πως δεν είναι κακό βιβλίο αλλά απλώς τρελό!

Στην ερώτηση αν μπορούν οι σύγχρονοι ενός επιστήμονα να αποφασίζουν αν αυτός είναι τρελός ή ιδιοφυής όταν τα μοναδικά στοιχεία που διαθέτουν είναι οι αποκλίσεις του από την ορθόδοξη επιστήμη αυτός απάντησε:"Όχι δεν υπάρχει κανένα αντικειμενικό κριτήριο για να κρίνεις ένα πρωτοπόρο"

ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΟΤΙ...

-Ο RUTHRFORD πατέρας του πλανητικού μοντέλου για την δομή του ατόμου και ο πρώτος που κατάφερε την μεταστοιχείωση του αζώτου σε οξυγόνο συστηνόταν ως Lord Rytherford ο Αλχημιστής και έδωσε σε ένα από τα κυριότερα βιβλία του τον τίτλο The newer Alchemy!

Στο γραφείο του είχε μια ξυλογραφία που απεικόνιζε ένα αλχημικό εργαστήρι και πάνω από αυτό ένα βασικό σύμβολο της Αλχημείας τον δράκο. Ένας από τους πιο κοντινούς μαθητές του ο P.Kapitza σε πολλές επιστολές αποκαλεί τον δάσκαλό του κροκόδειλο εφ΄ όσον κατά τον μεσαίωνα το ζώο αυτό επιλέχτηκε ως σύμβολο της αλχημείας.

-Ο NEILS BOHR επέλεξε ως σύμβολό στην προσωπική του σφραγίδα το Γίν - Γιάνγκ ενώ ο Μ.Gell-Mann που τιμήθηκε το 1969 με το βραβείο Νόμπελ βάφτισε την θεωρία του για τα στοιχειώδη σωμάτια ΟΚΤΑΠΛΟ ΕΥΓΕΝΗ ΔΡΟΜΟ από εκτίμηση προς τον Βούδα και την φιλοσοφία του.

-Η Βρετανική εταιρία Ψυχικών ερευνών που ιδρύθηκε για την μελέτη παραψυχολογικών και πνευματιστικών φαινομένων στο Λονδίνο είχε ως προέδρους μεγάλα ονόματα της επιστήμης ,πολλοί από τους οποίους είχαν τιμηθεί με βραβείο Νόμπελ!

Αυτοί ήταν:1896-1897 Sir William Crooks καθηγητής Φυσικής στο Δουβλίνο. Ανακάλυψε το στοιχείο Θάλλιον ,εφεύρε το ραδιόμετρο κ.λ.π.1905 Charles Richet Καθηγητής Ιατρικής. Ανακάλυψε την οροθεραπεία .Βραβείο Νόμπελ το 19131913 Ηenry Bergson Kαθηγητής Φιλοσοφίας στην Σορβόνη. Βραβείο Νόμπελ 19271919 Lord Rayleigh Καθηγητής πειραματικής φυσικής στο Καίμπριτζ. Ανακάλυψε το Αργόν. Βραβείο Νόμπελ 19041923 Camille Flammarion Γάλλος αστρονόμος.1945 G.Tyrell Φυσικός και μαθηματικός . Συνεργάστηκε με τον Μαρκόνι για την ανάπτυξη της ραδιοφωνίας.

Αυτή η λίστα θα γινόταν πιο αποκαλυπτική αν περιελάμβανε και τους ανώτερους αξιωματούχους της εταιρίας (Όπως π.χ ο J.J.Thomson που ανακάλυψε το ηλεκτρόνιο) και θα

ήταν ικανή να πείσει και τον πλέον επιφυλακτικό ότι η μελέτη της ESP δεν είναι για αφελείς ούτε ευκολόπιστους.

Βιβλιογραφία.1.Oι ρίζες της σύμπτωσης Α.Καίσλερ- Εκδ. Χατζινικολή2.Αλλοπαρμένες Μεγαλοφυΐες F.Di Trohio Εκδ.Τραυλός3.Οι Μάγοι του Μεσαίωνα Α.Πελεγγρίνι Εκδ. Λιβάνη

του THOMAS HAYDEN

Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν είναι πασίγνωστος. Ίσως η μεγαλύτερη ιδιοφυΐα του 20ου αιώνα στο χώρο της επιστήμης, ο άνθρωπος με την ατημέλητη εμφάνιση, ο εκκεντρικός, ο πατέρας της Θεωρίας της Σχετικότητας και της περίφημης εξίσωσης E=mc2. Αλλά πολλές φορές επίσης και θύμα άδικης μεταχείρισης.

Μισό αιώνα περίπου μετά το θάνατο του, η πιο διαδεδομένη εικόνα για τον Αϊνστάιν είναι αυτή του καλοκάγαθου και πανέξυπνου γεράκου, η εικόνα μιας ευγενικής ιδιοφυΐας ... Σχεδόν ένας "Άγιος" της επιστήμης. Πόσα όμως γνωρίσουμε για τον πραγματικό Αϊνστάιν και το έργο που τον έκανε διάσημο.

Μια σειρά νέων εκδόσεων και εγγράφων επιτρέπει στους σύγχρονους ιστορικούς να προσεγγίσουν καλύτερα το "φαινόμενο Αϊνστάιν". Πίσω από την ιδιοφυΐα εμφανίζεται ο "άνθρωπος Αϊνστάιν", ο πνευματώδης, ο γοητευτικός, ο θαρραλέος, με ένα βαθύ αίσθημα δικαιοσύνης, αλλά και ο … "ξινός", ο απείθαρχος και ο λίγο … ακόλαστος. Πριν λίγο καιρό σε μια έκθεση που οργάνωνε το Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας (AMNH) στη Ν. Υόρκη, φανερώνεται ένας άγνωστος Αϊνστάιν.

Η έκθεση είναι κάτι το εντυπωσιακό, με μια σειρά από εφέ που ξαφνιάζουν τον επισκέπτη, όπως αυτά που παραμορφώνουν την ανθρώπινη μορφή. Εφέ παρμένα από ένα "σχετικιστικό" σύμπαν, παρμένο από την ιδέα της θεωρίας της Σχετικότητας. Ένας κόσμος φανταστικός απλώνεται μπροστά στα μάτια του επισκέπτη, ο οποίος αισθάνεται σαν πραγματικά να αποκτά συνείδηση των παιχνιδιών του Χωρόχρονου.

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΟΥ

Ο Αϊνστάιν δήλωνε: "Όλες οι θεωρίες της Φυσικής, πρέπει να παρουσιάζονται με μια απλή εξήγηση, ώστε ακόμα και ένα παιδί να μπορεί να τις καταλάβει". Τέτοιες απόψεις απομακρύνουν από την εικόνα ενός στυγνού, τεχνοκράτη επιστήμονα και μας φέρνουν μπροστά σε ένα άνθρωπο, που απλά είναι ένας βαθύς στοχαστής, ένας φιλόσοφος που μαθαίνει από καθετί γύρω του. Ο φυσικός John Stachel λέει για τον Αϊνστάιν: " … σκέφτονταν με εικόνες και ακόμα και με τις μυϊκές αισθήσεις του … Το δύσκολο γι' αυτόν ήταν να μεταφράσει τα ευρήματά του, σε μια γλώσσα κατανοητή απ' τους άλλους". Αλλά αυτή η δυσκολία τον χαλύβδωνε. Έγραφε σε ένα φίλο του το 1915: "… ένας άνθρωπος δεν θα πρέπει να επιδιώκει στόχους που εύκολα επιτυγχάνονται".

Πάνω από 300 συγγράμματα ήταν το έργο του μεγάλου φυσικού. Αλλά τέσσερα απ' αυτά "έγραψαν ιστορία":

· Το φως διαδίδεται σε διακριτά κομμάτια ή "κβάντα" που ονομάζονται "φωτόνια". Η ταχύτητά τους είναι η ίδια για κάθε επίδοξο παρατηρητή, άσχετα από τη δική του ταχύτητα.

· Η μάζα και η ενέργεια είναι ανταλλάξιμες έννοιες και η σχέση τους εκφράζεται μέσα απ' την εξίσωση E=mc2 . Μια ελάχιστη ποσότητα ύλης μπορεί να μετατραπεί σε ένα τεράστιο ποσό ενέργειας.

· Ο χώρος και ο χρόνος, σχηματίζοντας μαζί ένα σύμπαν 4 διαστάσεων, εξαρτούνται ουσιαστικά από το ποιος τους μετράει. Οι νόμοι της Φυσικής είναι αμετάβλητοι για κάθε

μεμονωμένο παρατηρητή, αλλά δύο παρατηρητές που κινούνται με σχετικές ταχύτητες κοντά σ' αυτήν του φωτός καθυστερούν και τα μήκη ελαττώνονται γι' αυτούς ως προς άλλους σταθερούς παρατηρητές. Αυτή είναι η ουσία της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας του 1905.

· Η βαρύτητα και η επιτάχυνση σχετίζονται άμεσα, σύμφωνα με τη Γενική Θεωρίας της Σχετικότητας του 1916. Η βαρύτητα στρεβλώνεται από τον χωρόχρονο. Για παράδειγμα ένα μήλο που πέφτει, στην πραγματικότητα βουλιάζει μέσα σε μια λακκούβα του χωρόχρονου για την οποία είναι υπεύθυνη η μάζα της Γης. Το ίδιο συμβαίνει και με τους πλανήτες που περιστρέφονται γύρω από τον ήλιο ή το φως που εξαφανίζεται μέσα σε μια Μαύρη Τρύπα.

Όλα αυτά είναι συμπεράσματα ενός παλαβού … ή μιας ιδιοφυΐας. Οι πειραματική Φυσική βάλθηκε να το μελετήσει προσπαθώντας να επιβεβαιώσει ή να απορρίψει πειραματικά τις απόψεις του Αϊνστάιν.

Μια πρώτη επιβεβαίωση ήρθε το 1919. Οι αστρονόμοι παρατήρησαν στη διάρκεια μιας ηλιακής έκλειψης, τη δύναμη της βαρύτητας του ήλιου να καμπυλώνει το φως που προέρχονταν από μακρινά αστέρια … Και ο Αϊνστάιν έγινε ακόμα πιο διάσημος.

Πολύ αργότερα, το 1971, οι φυσικοί επιβεβαίωσαν τη διαστολή του χρόνου βάζοντας 4 ατομικά ρολόγια υψηλής ακρίβειας σε αεροσκάφη που διέτρεχαν τη Γη. Τα ρολόγια που επιταχύνονταν διέφεραν στις ενδείξεις τους κατά 150 δισεκατομμυριοστά του δευτερολέπτου από αυτά που έμεναν σταθερά.

Αλλά η πιο ισχυρή - και φρικιαστική - επιβεβαίωση ήταν αυτή της εξίσωσης E=mc2 , στις 6 Αυγούστου του 1945 με την πτώση της πρώτης ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα.

ΕΝΑ ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΟ ΠΑΙΔΙ

"Δεν διαθέτω ιδιαίτερα ταλέντα. Είμαι απλά εξαιρετικά περίεργος", δήλωνε ο Αϊνστάιν στο βιογράφο του Carl Seelig το 1952. Ο ίδιος ο Αϊνστάιν έγραφε: "Ένας φυσιολογικός ενήλικας δεν παύει να σκέφτεται για τα ζητήματα του χώρου και του χρόνου … αλλά η διανοητική μου ανάπτυξη ήρθε καθυστερημένη και έτσι άρχισα να αναρωτιέμαι για το χώρο και το χρόνο μόνο όταν μεγάλωσα".

Ο Gerald Holton, φυσικός και ιστορικός της επιστήμης, ο οποίος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που προσέγγισε τα αρχεία του Αϊνστάιν μετά το θάνατό του το 1955, δήλωσε ότι συνταράχθηκε από την μοναδική ευφυΐα που ανακάλυψε σ' αυτά.

Σε μια ανέκδοτη βιογραφία του μεγάλου επιστήμονα που καταγράφηκε από την αδελφή του Maja, φαίνεται ότι ο Αϊνστάιν ήταν ένας μη - συνηθισμένος άνθρωπος από την αρχή. Ενώ είχε μια έντονη ικανότητα εστίασης σε δύσκολους επιτεύγματα, όπως το να κτίζει σπίτια από τραπουλόχαρτα, ήταν αργός στην ανάπτυξη και άργησε να μιλήσει· μίλησε στα 2,5 του χρόνια! Κατά τη γέννα του η μάνα του είχε σοκαριστεί από το περίεργο σχήμα του κεφαλιού του, που στο πίσω μέρος ήταν περίεργα μεγάλο αιχμηρό.

Επίσης πολλές αναφορές υπερφυσικής νοημοσύνης συνόδευαν τον Αϊνστάιν, όπως αυτή που λέει ότι οι πρώτες λέξεις του ήταν όταν παραπονέθηκε ότι το γάλα του ήταν πολύ ζεστό! Σοκαρισμένοι οι γονείς του τον ρώτησαν γιατί δεν είχε μιλήσει μέχρι τότε. Και η απάντηση του μικρού Αλβέρτου: "Επειδή, όλα πριν ήταν εντάξει".

Η ΕΙΔΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Σε επιστολή του Αϊνστάιν της 19ης Φεβρουαρίου του 1955, προς τον Seelig, διαβάζουμε: "Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας … ήταν ώριμη για να ανακαλυφθεί το 1905".

Πριν δημοσιεύσει τις διάσημες θεωρίες του, ο Αϊνστάιν είχε φοιτήσει στο Ομοσπονδιακό Πολυτεχνικό Ινστιτούτο της Ελβετίας, καθώς κάθε άλλη του προσέγγιση στον πανεπιστημιακό

χώρο είχε αποτύχει εξαιτίας του … πρωτοποριακού τρόπου σκέψης και έκθεσης των ιδεών του.

Μέχρι το 1905 οι φυσικοί πολεμούσαν με κάθε τρόπο να συνδυάσουν τις γνώσεις τους για τον ηλεκτρισμό, τον μαγνητισμό και το φως, ενώ ήδη πριν από 300 χρόνια ο Γαλιλαίος είχε διατυπώσει για πρώτη φορά την ιδέα της σχετικότητας, αναφέροντας ότι το πώς βλέπουμε τον κόσμο εξαρτάται από το πλαίσιο και τις συνθήκες υπό τις οποίες τον παρατηρούμε.

Η διατύπωση της θεωρίας της Σχετικότητας από τον Αϊνστάιν βασίστηκε στην παρατήρηση ότι απ' αυτή τη σχετικότητα, εξαιρείται το φως, καθώς το μέτρο της ταχύτητάς του δεν εξαρτάται από τον εκάστοτε παρατηρητή. Η διαπίστωση αυτή έμελλε να αλλάξει τον τρόπο που οι φυσικοί θα έβλεπαν στο εξής τον κόσμο.

Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ MILEVA MARIC

"Πόσο ευτυχισμένος και περήφανος θα είμαι όταν οι δυο μας θα φέρουμε σε ένα θριαμβευτικό πέρας την εργασία μας για τη σχετικιστική κίνηση". (Λόγια του Αϊνστάιν στη Mileva, στις 27 Μαρτίου του 1901).

Μετά το θάνατο του Αϊνστάιν η γραμματέας του Helen Dukas, αρνήθηκε να φέρει στο φως την αλληλογραφία Αϊνστάιν με την Mileva Maric. Έτσι όταν τελικά το 1992 δημοσιεύτηκε αυτή η αλληλογραφία με τον τίτλο: "Albert Einstein/Mileva Maric: Τα ερωτικά γράμματα", έγιναν ολοφάνεροι οι ενδοιασμοί της κας Dukas. Φάνηκε ότι οι γονείς του νεαρού Αλβέρτου, δεν ενέκριναν την σχέση μου με τη Mileva και γι' αυτό δεν παντρεύτηκαν, παρά μόνο όταν η Mileva γέννησε ένα κοριτσάκι - τη Lieserl - στην πατρίδα της τη Σερβία. Μια κόρη που ο Αϊνστάιν ποτέ δε γνώρισε είτε επειδή πέθανε στη νηπιακή ηλικία, είτε επειδή δόθηκε για υιοθεσία.

Αλλά οι γλυκές εποχές και η τρυφερότητα της σχέσης με τη Mileva, άρχισαν σταδιακά να ξεθωριάζουν μετά τη γέννηση των δύο γιων τους και μετά από μια ψυχική διαταραχή της Mileva που τη φέρνει στα όρια της σχιζοφρένειας. Η αγάπη των πρώτων χρόνων γίνεται περιφρόνηση και ο Αϊνστάιν γράφει στην - ήδη ερωμένη του - Elsa Luwenthal το 1913: "Η Mileva είναι ένα πλάσμα εχθρικό και χωρίς χιούμορ … που απλά με την παρουσία της εξαφανίζει τη χαρά της ζωής απ' τη ζωή των άλλων". Η Elsa έγινε η δεύτερή σύζυγός του το 1919. Γενικά ο Αϊνστάιν είχε πολλές ερωμένες στη ζωή του, οδηγώντας σε κριτικές που τον παρουσίαζαν μισογύνη.

Η πλέον αμφιλεγόμενη "αποκάλυψη" από την αλληλογραφία του με τη Mileva είναι αυτή που αναφέρεται στην "εργασία ΜΑΣ για τη σχετικιστική κίνηση" σε επιστολή του το 1901. Μια φράση που αφήνει υποψίες ότι ο Αϊνστάιν έκλεψε τη θεωρία αυτή από τη πρώτη του σύζυγο. Υποψίες που όμως δεν μπορούν να αποδειχτούν! Ένας λόγος είναι ότι η Mileva ποτέ δεν απαντούσε στον Αϊνστάιν για θέματα φυσικής στις δικές της επιστολές. Μάλιστα οι ισχυρισμοί κάποιων ότι η Mileva σχημάτισε το μαθηματικό μοντέλο της θεωρίας του 1905, μάλλον είναι αβάσιμοι, καθώς η ίδια αποτύχαινε συνέχεια στο πανεπιστήμιο εξαιτίας των επιδόσεών της στα μαθηματικά.

Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΪΝΣΤΑΙΝ

"Για να με τιμωρήσει για την περιφρόνησή μου για την εξουσία, η Μοίρα με έκανε ένα άνθρωπο της εξουσίας". (Αϊνστάιν, 18-9-1930)

Αν και απόμακρος στην προσωπική του ζωή, ο Αϊνστάιν υπήρξε διάσημος και το κέντρο της δημοσιότητας. Η σχέση του εξάλλου με τους ρεπόρτερ φαίνεται να ήταν αρκετά καλή. Κάποιες φορές πάντως φαίνεται ότι οι δημοσιογράφοι του γίνονταν ενοχλητικοί. Στις 11 Δεκεμβρίου 1930 γράφει: "Μια ορδή από ρεπόρτερ επιβιβάστηκε στο πλοίο μας κοντά στο Long Island. Μου έκαναν εξαιρετικά ηλίθιες ερωτήσεις, τις οποίες απάντησα με φτηνά σχόλια που τα δέχτηκαν με ενθουσιασμό".

Αν και ο εσωστρεφής Αϊνστάιν αντιπαθούσε το "κοινωνικό προφίλ" του, τελικά το χρησιμοποίησε για κοινωνικούς και πολιτικούς σκοπούς. Εργάστηκε ακούραστα για να βοηθήσει πρόσφυγες καταδιωκόμενους απ' τους Ναζί, αλλά και για να βοηθήσει στην ίδρυση ενός Εβραϊκού Πανεπιστημίου στην Ιερουσαλήμ. Υποστήριζε επίσης την ίδρυση ενός εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη, αλλά προειδοποιούσε το 1955: "Ο πιο σημαντικός προσανατολισμός της πολιτικής μας θα πρέπει να είναι μια συνεχή και φανερή προσπάθεια να εγκαθιδρύσουμε μια πλήρη ισότητα μεταξύ των Αράβων πολιτών που ζουν μαζί μας".

Δηλώνοντας σοσιαλιστής, δεν εμπιστευόταν τόσο τον καπιταλισμό όσο και τον κομμουνισμό και πίστευε ότι, μια παγκόσμια κυβέρνηση ήταν ο μόνος τρόπος να ελεγχθούν τα πυρηνικά όπλα και να καταργηθεί για πάντα ο πόλεμος.

Ο Αϊνστάιν υπήρξε επίσης υπερασπιστής των πολιτικών δικαιωμάτων. Αυτή είναι μάλλον και η λιγότερο γνωστή όψη του ακτιβισμού του. Αυτό υποστηρίζει ο Fred Jerome στο βιβλίο του "The Einstein File", όπου αναφέρει μια μυστική κόντρα μεταξύ του Αϊνστάιν και του διευθυντή του FBI J. Edgar Hoover. Όπως αναφέρει ο Jerome, ο Αϊνστάιν διέθεσε πολύ χρόνο τόσο στην καμπάνια κατά του λυνσταρίσματος, όσο και για τα δικαιώματα των μαύρων των Η.Π.Α. Μάλιστα όταν κάποτε αρνήθηκαν δωμάτιο στην έγχρωμη τραγουδίστρια της όπερας Marian Anderson, ο Αϊνστάιν την προσκάλεσε να μείνει μαζί στο δωμάτιό του.

Με αυτή η διπλή ενασχόληση του με την επιστήμη και την πολιτική, ο Αϊνστάιν του δημιούργησε κάποιους εχθρούς. Αρχικά ήταν οι Ναζί που τον συμπεριέλαβαν στη "μαύρη λίστα" τους το 1922. Παράλληλα κάποιοι γερμανοί φυσικοί, εκδήλωσαν το ρατσισμό τους, χαρακτηρίζοντας το έργο του σαν "εβραϊκή φυσική", ψεύτικη και επικίνδυνη για την Άρια κυριαρχία.

Αλλά τα ίδια συνεχίστηκαν και στην Αμερική. Τα αρχείο του Αϊνστάιν στο FBI αριθμούσε γύρω στις 1.800 σελίδες, στην εποχή που διευθυντής του FBI ήταν ο Hoover. Εκεί περιέχονταν αρκετές πληροφορίες ώστε να σχηματιστεί εναντίον του κατηγορία και τελικά να απελαθεί. Η έμμονη ιδέα του Hoover υπήρξε πάντα να αποδείξει ότι ο Αϊνστάιν ήταν κατάσκοπος των κομμουνιστών. Ο Jerome γράφει ότι το FBI και άλλες 7 υπηρεσίες οργάνωσαν μια μυστική συνομωσία εις βάρος του για 22 ολόκληρα χρόνια! Αλλά ποτέ δεν μπόρεσαν να στοιχειοθετήσουν μια κατηγορία εναντίον του.

Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ

"Η ανθρωπότητα χρειάζεται μερικά ρομαντικά πρότυπα, σαν φωτεινούς φάρους μέσα στην μουντή, γήινη πραγματικότητα … Η συγκεκριμένη επιλογή ενός προσώπου είναι ανεξήγητη και χωρίς σημασία" (λόγια του Αϊνστάιν σε ηλικία 70 ετών).

Κάποιοι σύγχρονοι φυσικοί, πιστεύουν ότι ακόμα κι αν δεν υπήρχε ο Αϊνστάιν, η Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας θα είχε ανακαλυφθεί. Όχι όμως και η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας! Σήμερα οι φυσικοί πασχίζουν να διατυπώσουν μια "Θεωρία των Πάντων", η οποία θα ενοποιεί τη βαρύτητα με τις άλλες δυνάμεις της Φύσης. Αυτή η προσπάθεια αποτελεί ουσιαστικά φόρο τιμής για τον Αϊνστάιν, ο οποίος δούλεψε χωρίς επιτυχία προς την ίδια κατεύθυνση.

Τελικά, οι αποκαλύψεις για την ιδιωτική ζωή του Αϊνστάιν δεν μείωσαν καθόλου την εικόνα του. Ο Holton απ' τη μεριά του δηλώνει ότι "Υπάρχει ένα αίσθημα ότι είχε κατά κάποιο τρόπο μια άμεση σύνδεση με ανώτερες δυνάμεις, όπως ο Μότσαρτ και ο Γκάντι … Η ζωή του παρουσιάζει υψηλά επιτεύγματα καθώς και μια ελπίδα για ένα πνευματικά υγιές μέλλον για την ανθρωπότητα". Ίσως το έργο του Αϊνστάιν να φανεί πιο αξιοθαύμαστο, αν αναλογιστεί κανείς ότι υπήρξε αποτέλεσμα δράσης ενός ανθρώπου κι όχι ενός "σούπερ-ήρωα"

Πάνε 402 χρόνια, σαν σήμερα (17 Φεβρουαρίου), από την ημέρα που στην Πλατεία των Λουλουδιών (τι ειρωνεία αλήθεια!) στη Ρώμη, άφηνε την τελευταία του πνοή ο "παγκόσμιος" φιλόσοφος από την Νόλα της Καμπανίας Jordano Bruno, επάνω στο ικρίωμα της πυράς, επειδή υπερασπίστηκε τις ιδέες του όσο ελάχιστοι στο κόσμο.

Λίγα, σχεδόν τίποτα, δεν είναι γνωστά για τον ίδιο καθώς και για το έργο του. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω τον οργανισμό της "Νέας Ακρόπολης" γιατί είναι ο μόνος οργανισμός που γνωρίζω που έκανε την προσπάθεια να μεταφράσει στα Ελληνικά 2 από τα έργα του J. Bruno και να "θυμίσει" στους 'Ελληνες αναζητητές της "Εν τω Παντί Αλήθειας" την προσπάθεια του Ιταλού φιλόσοφου.

Η ζωή του και η σκέψη του μου κίνησε το ενδιαφέρον από πολύ νωρίς. Η σκέψη του δε, έγινε σκέψη μου σε πάρα πολλά σημεία (αν όχι σε όλα). Μαζί με τα έργα της Ελένης Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ, του Πλάτωνα και του Χάρη Μπαλόγλου, τα οποία κατά έναν "μαγικό" ή "θαυμαστό" τρόπο αλληλοσυνδέονται και αλληλοσυμπληρώνονται, μου φωτίζουν τον δρόμο της Εσωτεριστικής μου αναζήτησης.

'Ηταν το 1548 που γεννήθηκε. Το όνομά του δε, ήταν Φίλιππος Μπρούνο με το οποίο δεν έμελλε να γίνει παγκοσμίως γνωστός. Το Jordano, το έλαβε το 1572 όταν έγινε ιερέας του τάγματος των Δομινικανών. Στο τάγμα αυτό μπήκε το 1559 σε ηλικία μόλις 15 ετών! Πατέρας του ήταν ο Τζιοάν Μπρούνο, στρατιωτικός στην υπηρεσία των Ισπανών στη Νάπολη και μητέρα του ήταν η Λίσσα Σαβολίνι.

Από μικρό παιδί "έβλεπε" πνεύματα (όπως και η Μπλαβάτσκυ!). Ο ίδιος ο Μπρούνο μας λεει ότι κάποτε σε αυτή τη μικρή ηλικία ο πατέρας του τον επήγε στη περιοχή Σικάλα στον Βεζούβιο, η οποία περιοχή από μακριά φαινόταν "γυμνή" και άγονη, όμως φτάνοντας στη Σικάλα ο μικρός Τζορτάνο βρήκε τα πάντα σε αφθονία, ενώ πριν φτάσουν με τον πατέρα του από μακριά κοιτάζοντας την περιοχή, η εικόνα που έβλεπε ήταν άλλη.

"Τότε κατάλαβα για πρώτη φορά ότι η θέα μπορεί και να απατά" μας λεει ο ίδιος και άρχισε να αναρωτιέται "ποιος είναι ο λόγος της βεβαιότητας;"

Το 1576 έμαθε ότι οι απόψεις του και οι ιδέες του είχαν θεωρηθεί αιρετικές, από τους άλλους μοναχούς και ότι θα κινούσαν την διαδικασία της σύλληψής του. Αυτός ήταν ο λόγος για να αρχίσει ο Μπρούνο να ζει μια ζωή μέσα στην περιπλάνηση.

Ο Μπρούνο δέχθηκε μεγάλη επίδραση από μεριάς του πρώτου διδασκάλου του, Φραγκίσκου Πατρίτσι (1529 - 1597). Ο Πατρίτσι δίδασκε φιλοσοφία στη Φεράρα και στη Πάντοβα. Μυήθηκε από αυτόν στον "ΕΚΛΕΚΤΙΣΤΙΚΟ ΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟ" και στον "ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟ".'Ηταν τέτοια η προσήλωση του Μπρούνο στον Πλατωνισμό, που ήταν απόλυτα φυσιολογικό να αναπτύξει μια "πολεμική" κατά του Αριστοτελισμού, της Αριστοτέλειας Λογικής και των Σχολαστικών.

Επιχειρεί ο Μπρούνο να αναπτύξει μια ευρύτερη σύνθεση φιλοσοφικών αντιλήψεων. Το προσπαθεί συνδυάζοντας τα περί Πλατωνικής Ψυχής και τις Πλατωνικές εν γένει θεωρίες με την Ηλιοκεντρική θεωρία των Πυθαγορείων, τον Ατομισμό του Δημόκριτου και τον Μυστικισμό του Πλωτίνου.

Για τον Μπρούνο το Σύμπαν και ο Θεός, είναι έννοιες ΤΑΥΤΟΣΗΜΕΣ.

Περιπλανήθηκε σε πάρα πολλά μέρη της Ευρώπης όπως Φραγκφούρτη, Λονδίνο, Παρίσι, Λυών, Γενεύη, Γένοβα, Βενετία και άλλες πολλές. Στη Τουλούζη απέκτησε δική του έδρα στο εκεί πανεπιστήμιο και έλαβε θέση και στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Και τα δύο όμως δε τα κράτησε πολύ, λόγο των θέσεων που εξέφραζε, καθώς και της πολεμικής που είχε αναπτύξει κατά του Αριστοτέλη.

Μη ξεχνάμε ότι την εποχή του Μεσαίωνα ο ΜΟΝΟΣ που ήταν αποδεκτός ήταν ο Αριστοτέλης και ίσως σε αυτόν να οφείλουμε την σκοτεινή αυτή εποχή με τους τόσους θανάτους όλων όσων προσπάθησαν να ρίξουν έστω και λίγο φως στα σκοτεινά σχέδια της "λογικής" και του Παπισμού.

Ο Μπρούνο λοιπόν λόγο της ανατροφής του στο μοναστήρι των Δομινικανών, στη μύηση που δέχθηκε από τον πρώτου δάσκαλο τον Πατρίτσι επάνω στο Χριστιανικό Μυστικισμό και στον Πλατωνισμό, δεν μπορούσε να δεχθεί την άποψη του Αριστοτέλους περί "υπάρξεως ενός πεπερασμένου ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ σύμπαντος κόσμου". Ο Μπρούνο πίστευε στην παντοδυναμία του Θεού στο να δημιουργεί απεριόριστους κόσμους. Θεωρούσε λοιπόν ως βλασφημία την άποψη του Αριστοτέλη (πατέρα της λογικής), έναντι του ΑΠΕΙΡΟΥ ΟΝΤΟΣ. Οι θέσεις και οι απόψεις του Τζορτάνο Μπρούνο τον κατέστησαν ως ηρωική και προφητική προσωπικότητα που επηρέασε και επέδρασε επάνω σε μεταγενέστερους φιλοσόφους όπως ο Σπινόζα (1632- 1677), ο Νεύτωνας (1643- 1727), ο Λάϊμπνιτς (1646- 1716), ο Γκαίτε (1749- 1832), ο Σέλλινγκ (1775- 1854) και πολλούς άλλους.

Ας παρακολουθήσουμε τώρα την πορεία προς την πυρά.

'Ηταν Μάρτης του 1592 όταν ο κόμης Τζιοβάνι Μονσενίγκο τον κάλεσε στο παλάτι του στη Βενετία ζητώντας να τον βοηθήσει ο Μπρούνο επάνω στη μελέτη της Μνημονικής και στα έργα του Ραϋμόνδου Λούλλου.

Ο Μονσενίγκο ήταν σύμβουλος Ιεροεξεταστής. 'Ετσι έπεσε ο Μπρούνο στα χέρια του φρικτού οργάνου επιβολής της θέλησης του Πάπα και της Λογικής του Αριστοτέλους.

Συνελήφθη στις 23 Μαΐου 1592 και στις 23 Φεβρουαρίου 1593 μεταφέρεται αλυσοδεμένος στην Ρώμη, όπου για 7 ολόκληρα χρόνια κρατήθηκε φυλακισμένος και βασανιζόμενος.Στις αρχές του 1599 εξετάσθηκε από τον Ιησουίτη ιεροεξεταστή Bellarmin που είχε καταδικάσει τον Κοπέρνικο, και τον Γαλιλαίο. Στις 21 Δεκεμβρίου του 1599 ο Μπρούνο οδηγήθηκε εμπρός σε 9 καρδινάλιους, 6 επισκόπους και έναν συμβολαιογράφο. Δεν κατάφεραν να τον κάνουν ν' αρνηθεί ΤΙΠΟΤΑ από τα πιστεύω του.

Στις 20 Ιανουαρίου 1600, του δικαστηρίου προήδρευσε ο ίδιος ο πάπας Κλήμης Η' (1592- 1605). Και πάλι αρνήθηκε να ανακαλέσει τα πάντα.

Στις 8 Φεβρουαρίου 1600 ο ήρωας αυτός του πνεύματος, παραδόθηκε στην κοσμική εξουσία για "να τιμωρηθεί με τον επικρατέστερο τρόπο, χωρίς να χυθεί αίμα", δηλαδή να καεί ζωντανός!Η ημέρα της εκτέλεσής του ορίσθηκε η 17η Φεβρουαρίου στην Campo di Fiori (πλατεία ανθέων) στο κέντρο της Ρώμης. Τον θάνατο τον αντίκρισε με περισσή αταραξία , ως άλλος Αρχιμήδης, λέγοντας στους εκτελεστές του:

"'Ισως ο φόβος σας να με καταδικάσετε, είναι μεγαλύτερος από τον δικό μου στο να δεχθώ την απόφασή σας."

Αυτός ίσως και να είναι ένας από τους λόγους που το έκαψαν με την γλώσσα του δεμένη!!! Λέγετε ότι πριν της εκτελέσεως δεμένος καθώς ήταν του πρόσφεραν τον εσταυρωμένο να τον ασπαστεί, αλλά εκείνος έστρεψε την κεφαλή του στο πλάι.

Πολύ πριν από την εκτέλεσή του είχε προετοιμαστεί γι'αυτήν, λέγοντας στο έργο του "Περί Μονάδος":

"… Προτίμησα έναν θαρραλέο θάνατο, από μία δειλή ζωή…"

Στον τόπο του μαρτυρίου του υπάρχει σήμερα ο ανδριάντας του.

Είναι τόσα που θα μπορούσα να αναφέρω για τον Τζορντάνο Μπρούνο, η σκέψεις του και οι ιδέες του είναι πράγματι ένας "ποταμός". 'Ενας ποταμός που μπορεί κατά τον Ηράκλειτο να μη μπορούμε να κάνουμε μπάνιο δύο φορές στο ίδια νερά του, αλλά που αν καταφέρουμε και βουτήξουμε έστω μία φορά, δε θα θελήσουμε ΠΟΤΕ να τον αποχωρισθούμε!

Δικαιολογημένο λοιπόν το όνομα του ποταμού που φέρει, Jordano = Ιορδάνης, ο ποταμός που βαπτίστηκε ο Ιησούς και που αλληγορικά, αν βαπτισθούμε και εμείς στις ιδέες , στους 'Απειρους Κόσμους που πίστευε ο Μπρούνο, θα μας ανοιχθούν για να γίνουμε και εμείς μόνοι κάτοικοί τους.