Η ΣΡΕΛΑ και η ΛΟΓΙΚΗ εύναι πρώτεσ ξαδϋλφεσ. Κατοικοϑν ςτο

ύδιο ςπύτι ςε διαφορετικϊ δωμϊτια. το δωμϊτιο τησ Σρϋλασ δεν

υπϊρχουν παρϊθυρα, δεν υπϊρχουν καθρϋφτεσ, δεν υπϊρχουν

μνόμεσ, επικρατεύ ακαταςταςύα, ϐμωσ δεν υπϊρχει μοναξιϊ. Η

Σρϋλα ςϋρνει τα κουρϋλια τησ και τα αχτϋνιςτα μαλλιϊ τησ με

περύςςια αξιοπρϋπεια. Δεν την ενδιαφϋρει τι γύνεται ϋξω ςτον

κϐςμο. Μιλϊει ώρεσ ατελεύωτεσ με τουσ τούχουσ θεωρώντασ τουσ

φύλουσ τησ. Εύναι οι φύλοι τησ - νιώθει ευτυχιςμϋνη!

το δωμϊτιο τησ Λογικόσ υπϊρχουν παρϊθυρα, υπϊρχουν

καθρϋφτεσ, υπϊρχουν μνόμεσ, επικρατεύ τϊξη, καμιϊ φορϊ ϐμωσ

υπϊρχει μοναξιϊ. Η Λογικό, καλοντυμϋνη και καλοχτενιςμϋνη,

δϋχεται φύλουσ, προςϋχει την κϊθε τησ λϋξη και κύνηςη,

διαςκεδϊζει, ϐμωσ εύναι δυςτυχιςμϋνη!

Αν και βρύςκονται τϐςο κοντϊ, δεν ϋχουν καμύα επαφό μεταξϑ

τουσ. Κϊποια μϋρα ϐμωσ ξαφνικϊ η Λογικό αποφαςύζει να

χτυπόςει την πϐρτα τησ ξαδϋλφησ τησ. Η Σρϋλα, αν και λύγο

ξαφνιαςμϋνη απϐ την απρϐςμενη αυτό επύςκεψη, την υποδϋχεται

με ανοιχτό αγκαλιϊ. Οι δυο ξαδϋλφεσ αγκαλιϊζονται τρυφερϊ,

νιώθοντασ μια περύεργη αγαλλύαςη. Λύγο καιρϐ αργϐτερα η Λογικό

ξαναεπιςκϋπτεται την Σρϋλα, και αυτϐ επαναλαμβϊνεται ϐλο και

πιο ςυχνϊ, τϐςο που διαπιςτώνει ϐτι ο τρϐποσ ζωόσ τησ ξαδϋλφησ

τησ τησ ταιριϊζει περιςςϐτερο. Αποφαςύζει να ςυγκατοικόςει μαζύ

τησ.

Δε ςπαταλϊ πια χρϐνο ςε καθρϋφτεσ, αδιαφορεύ για την

εμφϊνιςό τησ, για τουσ φύλουσ τησ, ςβόνει ςιγϊ ςιγϊ τισ μνόμεσ

απϐ το μυαλϐ τησ, τ' αφόνει ϐλα ςτην τϑχη τουσ και επιτϋλουσ

αρχύζει να μη νιώθει αυτό την απϋραντη μοναξιϊ, αυτό την

απϐγνωςη, αυτϐ τον πϐνο που ςιγοτρώει τα ςωθικϊ τησ. Λύγο

καιρϐ αργϐτερα νιώθει λυτρωμϋνη, ευτυχιςμϋνη και κυρύωσ δεν

πονϊει πια.

Ο ΠΟΝΟ!!! Ο καταραμϋνοσ πϐνοσ εύναι η βαςικό αιτύα τησ

αναπϊντεχησ αυτόσ ςυμφιλύωςησ.

Οι δυο ξαδϋλφεσ ϋχουν γύνει πια ϋνα ςώμα, μιϊ ψυχό. Η

προςωπικϐτητα τησ Λογικόσ ϋχει αφομοιωθεύ ολοκληρωτικϊ απϐ

την προςωπικϐτητα τησ Σρϋλασ.

Η ΛΟΓΙΚΗ δεν υπϊρχει πια.

Τπϊρχει μϐνο η ΣΡΕΛΑ!!!

Η ΜΑΓΔΑ ΑΚΟΤΜΠΗΕ προςεκτικϊ το πινϋλο τησ επϊνω ςτο τραπϋζι

που όταν ςτρωμϋνο με εφημερύδεσ και ςηκώθηκε απϐ την καρϋκλα

τησ. Ϊκανε μερικϊ βόματα προσ τα πύςω και μετϊ ϊφηςε το βλϋμμα

τησ να πλανηθεύ ςτον πολϑχρωμο καμβϊ που όταν ςτερεωμϋνοσ ςτο

καβαλϋτο. Σο ϊγριο τοπύο με τα ερεύπια ενϐσ κϊςτρου, κατϊςπαρτο

απϐ πορφυρϋσ παπαροϑνεσ, ϋμοιαζε ςαν τερϊςτια φωτογραφύα

ταλαντοϑχου φωτογρϊφου. Πιο πϋρα, ςτο βϊθοσ, τα αφηνιαςμϋνα

κϑματα μιασ θυμωμϋνησ θϊλαςςασ ϋρχονταν ςε αντύθεςη με την

ανοιξιϊτικη εικϐνα.

Φαμογϋλαςε ικανοποιημϋνη και μετϊ με καλλιτεχνικϊ γρϊμματα

ϋγραψε το ϐνομϊ τησ κϊτω, ςτο δεξύ μϋροσ του καμβϊ: ΜΑΓΔΑ

ΑΤΓΕΡΗ. Ωφηςε τον πύνακα να ςτεγνώςει και ϊρχιςε να ξεπλϋνει τα

πινϋλα τησ μϋςα ςτο διαλυτικϐ υγρϐ και μετϊ να τα ςτερεώνει με

προςοχό ανϊποδα, ϐρθια, ςε μια ειδικό βϊςη, για να ςτεγνώςουν.

Αρκετϊ για ςόμερα. Μϐλισ εύχε τελειώςει το δϋκατο ϋνατο ϋργο τησ,

που το πϊλευε εδώ και πϋντε μϋρεσ. Ϊξι ακϐμη πύνακεσ και η ϋκθεςη

τησ θα όταν ϋτοιμη. Ευτυχώσ που αυτϐσ ο πύνακασ δεν την εύχε

ταλαιπωρόςει πολϑ. Ϋταν ςχετικϊ εϑκολοσ, ςχεδϐν παιχνιδϊκι γι'

αυτόν. Τπόρχαν πύνακεσ που χρειϊζονταν πολϑ περιςςϐτερο χρϐνο

για να αποδώςει ςωςτϊ το θϋμα τουσ. Ϋταν ϐμωσ και θϋμα διϊθεςησ

και τϐπου, και η Μονεμβαςύα πϊντα αφϑπνιζε τον ούςτρο τησ.

Κούταξε το πρϐςωπο τησ ςτον καθρϋφτη. Ϊμοιαζε ταλαιπωρημϋνο.

Σον τελευταύο καιρϐ δοϑλευε πολϑ. Σο πελατολϐγιο τησ ςυνεχώσ

μεγϊλωνε και οι παραγγελύεσ όταν πολλϋσ. τα τριϊντα εννιϊ τησ

χρϐνια όταν μια αναγνωριςμϋνη ζωγρϊφοσ. Θυμόθηκε την εποχό που

ςποϑδαζε ςτη Νομικό. Σϐτε πύςτευε ϐτι θα γύνει μια πετυχημϋνη

δικηγϐροσ. Αντύ ϐμωσ να παρακολουθεύ τον καθηγητό τησ και να

κρατϊει ςημειώςεισ, αυτό γϋμιζε τα τετρϊδιϊ τησ με ζωγραφιϋσ.

Γρόγορα οι ςυμφοιτητϋσ τησ πόρανε εύδηςη τη μανύα τησ αυτό και

τησ κολλόςανε το παρατςοϑκλι «η ζωγρϊφοσ». Σησ Μϊγδασ δεν τησ

κακοφϊνηκε. Η ύδια όθελε να ςπουδϊςει ζωγραφικό, αλλϊ οι γονεύσ

τησ οϑτε να τ' ακοϑςουν. Μπορεύ να μην εύχαν μεγϊλη οικονομικό

ϊνεςη, ϐμωσ για τη μοναχοκϐρη τουσ θα ϋδιναν τα πϊντα, ώςτε να τη

δοϑνε πετυχημϋνη δικηγϐρο. Δε θϋληςε να τουσ πικρϊνει. Με το που

τελεύωςε το εξατϊξιο γυμνϊςιο, ϋδωςε εξετϊςεισ και κατϐρθωςε να

μπει ςτη Νομικό χολό Αθηνών. Μεγαλϑτερη χαρϊ και υπερηφϊνεια

ϐμωσ τουσ ϋδωςε, ϐταν, ςτο δεϑτερο ϋτοσ των ςπουδών τησ, γνώριςε

και παντρεϑτηκε ϋνα δικηγϐρο. Μπορεύ να την πϋρναγε εύκοςι χρϐνια,

αλλϊ οι γονεύσ τησ δεν ϋφεραν την παραμικρό αντύρρηςη προκει-

μϋνου να εδραιωθεύ η θϋςη τησ ςτο ϐνειρο τουσ. Σο αντύθετο μϊλιςτα,

την ενθϊρρυναν να αποδεχτεύ την πρϐταςη γϊμου που τησ ϋκανε.

Ο Φρύςτοσ Παλιώρησ όταν απϐ τουσ πιο αξιϐλογουσ ποινικολϐγουσ

τησ χώρασ, με μεγϊλη φόμη και περιουςύα. Όλη του η ζωό όταν το

γραφεύο του και τα δικαςτικϊ ϋδρανα, γι' αυτϐ και δεν εύχε παντρευτεύ

μϋχρι τϐτε. Γνώριςε τη Μϊγδα εντελώσ τυχαύα, ϐταν μια μϋρα πόγε

ςτο πανεπιςτόμιο για να επιςκεφθεύ τον παιδικϐ του φύλο Ευςταθύου.

Σα μϊτια του καρφώθηκαν επϊνω ςτο μελαχρινϐ κορύτςι με τα

εντυπωςιακϊ γκρύζα μϊτια. Ο φύλοσ του τον εύχε καλϋςει για να μι-

λόςει ςτουσ ςπουδαςτϋσ, που εύχαν θεωρόςει μεγϊλη τιμό την

παρουςύα του ςτο μϊθημα. Η επύςκεψη του Παλιώρη επαναλόφθηκε

ξανϊ και ξανϊ, μϋχρι που γνώριςε απϐ κοντϊ το περύεργο αυτϐ

κορύτςι που του εύχε τραβόξει το ενδιαφϋρον. Ποτϋ ϊλλοτε γυναικεύα

μϊτια δεν εύχαν κατορθώςει να του αποςπϊςουν την προςοχό τϐςο

εϑκολα. χεδϐν δεν μποροϑςε να ςυγκεντρωθεύ ς' αυτϊ που ϋλεγε,

κϊτι που μπορεύ να πϋραςε απαρατόρητο απϐ τουσ φοιτητϋσ, ϐχι

ϐμωσ και απϐ τον καθηγητό Ευςταθύου, που φρϐντιςε να του

ςυςτόςει τη μαθότρια του με το καλλιτεχνικϐ παρατςοϑκλι «η

ζωγρϊφοσ». Και ο ύδιοσ εύχε αντιληφθεύ την ιδιαιτερϐτητα τησ

φοιτότριασ, ϐταν, μια μϋρα, μαζύ με μια εργαςύα τησ, του παρϋδωςε

κατϊ λϊθοσ και τρύα ςκύτςα, απϐ τα οπούα το ϋνα απεικϐνιζε τον ύδιο

την ώρα τησ διδαςκαλύασ. Σϐτε την εύχε ευχαριςτόςει για το ϐμορφο

ςκύτςο, ςυγχρϐνωσ ϐμωσ την εύχε επιπλόξει διακριτικϊ για το χαμηλϐ

επύπεδο τησ εργαςύασ τησ. Παρ' ϐλα αυτϊ, γενικϊ η Μϊγδα δεν του

εύχε δημιουργόςει προβλόματα. Αν ϋδειχνε το ύδιο πϊθοσ για τα

μαθόματϊ τησ που ϋδειχνε και για τα ςκύτςα τησ, ςύγουρα την

περύμενε ϋνα ολϐλαμπρο μϋλλον.

Ωρχιςαν να βγαύνουν μαζύ δειλϊ δειλϊ, μϋχρι που ςτουσ ϋξι μόνεσ

πϊνω ο Παλιώρησ τησ ϋκανε πρϐταςη γϊμου. Η Μϊγδα του εύπε ϐτι

ϋπρεπε να το ςκεφτεύ και εκεύνοσ τησ απϊντηςε ϐτι εύχε ςτη διϊθεςό

τησ ϐςο χρϐνο χρειαζϐτανε. Όταν το ανϋφερε ςτουσ γονεύσ τησ,

εκεύνοι δεν πρϐβαλαν την παραμικρό αντύρρηςη. Αντύθετα -κυρύωσ η

μϊνα τησ- την προϋτρεψαν να μην απορρύψει τη μεγϊλη αυτό τϑχη.

Κοντϊ ςε κεύνο τον ϊνθρωπο θα εύχε βοόθεια ςτα μαθόματϊ τησ και

θα εδραύωνε τη θϋςη τησ ςτον επαγγελματικϐ χώρο και ςτην υψηλό

κοινωνύα. Γιατύ ο Παλιώρησ ϐχι μϐνο δεν αρνόθηκε να ςυνεχύςει τισ

ςπουδϋσ τησ, αλλϊ την ενθϊρρυνε να το κϊνει με μεγαλϑτερο ζόλο,

κϊτι που δεν πϋραςε απαρατόρητο, ϐταν για πρώτη φορϊ ςταμϊτηςε

να ζωγραφύζει και ϊρχιςε να παρακολουθεύ με μεγαλϑτερο εν-

διαφϋρον τα λϐγια των καθηγητών τησ.

Ο γϊμοσ ϋγινε με ιδιαύτερη λαμπρϐτητα. Η διαφορϊ τησ ηλικύασ

καλϑφθηκε πύςω απϐ την αξιϐλογη κοινωνικό θϋςη του γαμπροϑ.

Όλοι ϋκαναν τα ςτραβϊ μϊτια, ϐταν η Μϊγδα, παιδοϑλα ςχεδϐν,

εμφανύςτηκε ντυμϋνη ςτα λευκϊ δύπλα ςτον ώριμο δικηγϐρο. Όλοι

παρϋβλεψαν τη μικρό αυτό λεπτομϋρεια και ευχόθηκαν βύο

ανθϐςπαρτο ςτο ταιριαςτϐ κατϊ τα ϊλλα ζευγϊρι. Σι πιο ρομαντικϐ

να παντρεϑεται ο ώριμοσ δικηγϐροσ την -κατϊ κϊποιο τρϐπο-

μαθότριϊ του." Οι γονεύσ τησ μϊλιςτα δεν ϋδωςαν καμύα ςημαςύα ς'

αυτό τη διαφορϊ. Γι' αυτοϑσ η Μϊγδα τουσ όταν ςτα καλϑτερα χϋρια.

Ο ϊντρασ τησ θα τη βοηθοϑςε και, μϐλισ ϋπαιρνε το πτυχύο τησ, θα

δοϑλευε πλϊι του.

Δεν πρϐλαβαν να χαροϑν το ϐνειρο τουσ. Πϋντε μόνεσ μετϊ το

γϊμο ςκοτώθηκαν ςε αυτοκινητικϐ δυςτϑχημα. Η Μϊγδα, νεϐνυμφη

ακϐμη, φϐρεςε μαϑρα για αρκετϐ καιρϐ, παρϊ τισ αντιρρόςεισ του

Φρύςτου, που επϋμενε να τα βγϊλει ςτισ ςαρϊντα μϋρεσ. Μποροϑςε να

τουσ πενθόςει και χωρύσ αυτϊ. Σο πϋνθοσ εξϊλλου βρύςκεται ςτην

ψυχό μασ και ϐχι ςτα ροϑχα μασ, τησ εύπε τρυφερϊ. Όμωσ εκεύνη

όταν ανϋνδοτη. Οι γονεύσ τησ όταν ϐ,τι εύχε και δεν εύχε ς' αυτϐ τον

κϐςμο πϋρα απϐ τον ϊντρα τησ. Δεν εύχε ϊλλουσ ςυγγενεύσ, και ϐταν

τουσ ϋχαςε, ϋνιωςε να φεϑγει ο κϐςμοσ κϊτω απϐ τα πϐδια τησ.

Μπορεύ ο Φρύςτοσ να όταν τώρα το ςτόριγμϊ τησ, ϐμωσ εκεύνη η

ςιγουριϊ που ϋνιωθε πλϊι τουσ εύχε χαθεύ για πϊντα.

Μόνεσ αργϐτερα ξϋθαψε τα μολϑβια τησ και ϊρχιςε πϊλι να

ςκιτςϊρει με μανύα ςτα τετρϊδιϊ τησ. Μϋςα απϐ τη δημιουργύα

ξεχνοϑςε τη θλύψη τησ και αιςθανϐταν ζωντανό. Ϋταν τϐτε που

ςυνειδητοπούηςε για πρώτη φορϊ ϐτι η ζωγραφικό δεν όταν απλώσ

ϋνα ταλϋντο, όταν κϊτι παραπϊνω, ϋνα βϊλςαμο, η αιτύα τησ ϑπαρξησ

τησ ςτον κϐςμο αυτϐ, ο λϐγοσ που ϋπρεπε να αρχύςει να την παύρνει

πιο ςοβαρϊ. Σελικϊ αυτϐ όταν που όθελε να κϊνει ςτη ζωό τησ, ϐχι η

δικηγορικό.

Σο ςυζότηςε με τον ϊντρα τησ. Ο Φρύςτοσ, πιο ώριμοσ, δεν την

πύεςε και την ϊφηςε να διαλϋξει το δρϐμο τησ, που την οδόγηςε ςτη

χολό Καλών Σεχνών, αφοϑ η ζωγραφικό όταν η μεγϊλη τησ αγϊπη.

Εξϊλλου, ς' ϐλα τα επαγγϋλματα, αν δεν αγαπϊσ αυτϐ που κϊνεισ,

ποτϋ δε θα φτϊςεισ ςτην κορυφό. Αντύθετα, το να πιϋζεςαι να κϊνεισ

κϊτι που δε θϋλεισ μπορεύ να ςε οδηγόςει ςτον πϊτο. Κι αν πρϐκειται

για τον πϊτο τησ τςϋπησ ςου, πϊλι καλϊ, αν ϐμωσ πρϐκειται για τον

πϊτο τησ ψυχόσ ςου; Όχι, δεν εύχε το δικαύωμα αυτϐ. Αν η γυναύκα

του όθελε να γύνει ζωγρϊφοσ, όταν ελεϑθερη να το κϊνει. Ύςτερα,

ςαν ϋξυπνοσ ϊνθρωποσ, εύχε διακρύνει την αποφαςιςτικϐτητα ςτα

μϊτια τησ· με ό χωρύσ την ϊδειϊ του εκεύνη τελικϊ θα ϋκανε αυτϐ που

πραγματικϊ όθελε. Καλϑτερα, λοιπϐν, να το ϋκανε με τη ςυγκατϊθεςό

του. Ϋξερε πολϑ καλϊ πωσ η Μϊγδα ςποϑδαζε Νομικό για χατύρι των

γονιών τησ. Σώρα που αυτού εύχαν φϑγει... το κϊτω κϊτω, απϐ το να

τριγυρνϊει ςτα δικαςτόρια και ςτουσ δρϐμουσ, καλϑτερα θα όταν να

μϋνει ςτο ςπύτι τουσ. Η γυναύκα του όταν πολϑ νϋα και πολϑ νϐςτιμη.

ε λύγα χρϐνια η διαφορϊ ηλικύασ τουσ δε θα μποροϑςε να περϊςει

απαρατόρητη και ύςωσ αυτϐ να ϊρχιζε να την ενοχλεύ. Όςο λιγϐτεροι

όταν οι πειραςμού τϐςο το καλϑτερο και για τουσ δϑο.

Κοντϊ ςτον Παλιώρη ϋζηςε ςαν πριγκύπιςςα. Δεν υπόρχε τύποτε

που να το επιθυμόςει και να μην το ϋχει... ό ςχεδϐν τύποτε. Ζοϑςε ς'

ϋνα υπϋροχο ςπύτι ςτο Παλαιϐ Χυχικϐ, κυκλοφοροϑςε με το δικϐ τησ

αυτοκύνητο, φοροϑςε ροϑχα επώνυμων ςχεδιαςτών, ςτολιζϐτανε με

κοςμόματα αξύασ, εύχε για τισ δουλειϋσ του ςπιτιοϑ υπηρεςύα. Μπόκε

ςτα καλϑτερα αθηναώκϊ ςαλϐνια, γνώριςε αξιϐλογουσ επιχειρηματύεσ,

δικηγϐρουσ, γιατροϑσ, μϋχρι και πολιτικϊ πρϐςωπα. Για αρκετϐ καιρϐ

θεωροϑςε τον εαυτϐ τησ ευτυχιςμϋνο.

Όμωσ, κϊποια ςτιγμό, ξαφνικϊ, ενώ όταν μϐλισ εύκοςι δϑο χρονών,

μϋςα ςε ενϊμιςη μϐλισ χρϐνο γϊμου, ϊρχιςε να νιώθει πολϑ

μεγαλϑτερη. Σησ κακοφαινϐταν που δεν εύχε φύλεσ τησ ηλικύασ τησ,

που δεν ϋπινε καφϋ ςτισ καφετϋριεσ, που δε χϐρευε ςτισ ντιςκοτϋκ,

που δε φοροϑςε φθαρμϋνα τζιν και αθλητικϊ παποϑτςια. Οι φύλοι τησ

όταν ϊνθρωποι μϋςησ ηλικύασ, ϋπινε τςϊι ςυνόθωσ ςε μεγϊλα ξενο-

δοχεύα, διαςκϋδαζε ςτισ δεξιώςεισ ό πηγαύνοντασ θϋατρο, φοροϑςε

ακριβϊ ροϑχα και γϐβεσ, ακϐμη και ςτη ςχολό τησ. Γενικϊ δεν ϋκανε

τύποτε απ' αυτϊ που ςυνόθιζαν ϐλα τα φυςιολογικϊ κορύτςια τησ

ηλικύασ τησ, παρϊ φερϐτανε ςαν μια ώριμη και γεμϊτη εμπειρύεσ

γυναύκα. Η ζωό τησ κυλοϑςε όςυχα και τϐςο βαρετϊ...

- Θα ςταματόςω τισ ςπουδϋσ, εύχε πει, ενώ ϋτρωγαν με τον ϊντρα

τησ ς' ϋνα υπερπολυτελϋσ ρεςτορϊν.

Ο Φρύςτοσ την κούταξε ςοβαρϊ. Αν και όταν πολυϊςχολοσ, εύχε

προςϋξει κϊποιεσ αλλαγϋσ ςτη γυναύκα του τελευταύα.

- Μετϊ απϐ ςχεδϐν τρύα χρϐνια προςπϊθειασ και κϐπων; Εύναι

κρύμα, τησ εύπε.

- Σο ξϋρω, ϐμωσ δεν εύναι αυτϐ που με ενδιαφϋρει. Ση Νομικό τη

διϊλεξαν οι γονεύσ μου, ϐχι εγώ. Γι' αυτοϑσ το ϋκανα, κι αν ζοϑςαν...

θα ϋφτανα μϋχρι το τϋλοσ.

- Και τώρα μπορεύσ να φτϊςεισ μϋχρι το τϋλοσ.

- Μπορεύ, ϐμωσ δε θα εύμαι ευτυχιςμϋνη.

- Σα πρϊγματα εύναι περιςςϐτερο ςοβαρϊ απ' ϐςο περύμενα, τησ

εύπε χαμογελώντασ, ςτην προςπϊθειϊ του να ελαφρϑνει τουσ τϐνουσ.

Και τι θα ς' ϋκανε ευτυχιςμϋνη, αγϊπη μου; Σώρα δεν εύςαι;

- Εύμαι, εύπε χωρύσ πειθώ ςτη φωνό τησ, ϐμωσ κϊτι μου λεύπει, κϊτι

που θα με κϊνει να νιώθω ϐτι δημιουργώ.

- Πεσ μου, τι ακριβώσ θϋλεισ, Μϊγδα;

- Θϋλω να εγκαταλεύψω το πανεπιςτόμιο και να μπω ςτη χολό

Καλών Σεχνών. Θϋλω να ζωγραφύζω... αυτϐ θα με κϊνει ευτυχιςμϋνη.

Ο Φρύςτοσ κατϊλαβε. Η νεαρό γυναύκα του εύχε κιϐλασ αρχύςει να

βαριϋται. Εύκοςι χρϐνια διαφορϊσ δεν εύναι λύγα. Όταν την

παντρεϑτηκε, όξερε ϐτι ϋπαιρνε κϊποιο ρύςκο. Σϐςο ςϑντομα, ϐμωσ;

- Εγώ θα ςου πρϐτεινα κϊτι ϊλλο, πιο ενδιαφϋρον, τησ εύπε γλυκϊ.

- αν τι, δηλαδό;

- Να γύνουμε γονεύσ. Νομύζω ϐτι όρθε η ώρα γι' αυτϐ. Σι λεσ;

- ου το ϋχω πει, Φρύςτο, ϐτι δε νιώθω ϋτοιμη ακϐμη για κϊτι

τϋτοιο. Σο εύχαμε ςυζητόςει, νομύζω, κι εύχεσ ςυμφωνόςει μαζύ μου.

- Θα ςε βοηθοϑςε, ϐμωσ, να νιώςεισ γεμϊτη απϐ τα κενϊ που ςε

περιτριγυρύζουν.

- Δε νιώθω ϐτι ϋχω τϋτοιου εύδουσ κενϊ. Ενώ το κενϐ που νιώθω

ϐταν δε ζωγραφύζω εύναι αβϊςταχτο.

- Απ' ϐ,τι βλϋπω, εύςαι αποφαςιςμϋνη.

- Ναι, ϐμωσ θϋλω να ϋχω και τη δικό ςου ςυγκατϊθεςη.

Ο Φρύςτοσ κατϊλαβε πωσ κϊθε προςπϊθεια να επιβϊλει

τη δικό του ϊποψη μπορεύ να ϋφερνε αντύθετα αποτελϋςματα.

Ϋθελε πολϑ να γύνει πατϋρασ, ϐμωσ όταν ολοφϊνερο ϐτι τα μητρικϊ

ϋνςτικτα τησ γυναύκασ του δεν εύχαν αφυπνιςτεύ ακϐμη. άςωσ και να

εύχε δύκιο. Σα παιδιϊ πρϋπει να τα φϋρνεισ ςτον κϐςμο μϐνο ϐταν

εύςαι ςύγουροσ ϐτι μπορεύσ να τουσ δύνεισ καθημερινϊ αγϊπη, και ϐχι

κατϊ λϊθοσ, ό απϐ υποχρϋωςη ό γιατύ ϋτςι πρϋπει.

- Ε, τϐτε να κϊνεισ αυτϐ που επιθυμεύσ, κοριτςϊκι μου, τησ εύπε

αποφαςιςτικϊ.

Σα μϊτια τησ Μϊγδασ ϋλαμψαν απϐ χαρϊ, ελπύδα και ανακοϑφιςη.

- ' αγαπώ πολϑ, γλυκϋ μου, του εύπε και το εννοοϑςε. Ελπύζω να

μη ςε πειρϊζει που θα ϋχεισ γυναύκα ζωγρϊφο και ϐχι δικηγϐρο.

- Ϊνασ δικηγϐροσ ςτην οικογϋνεια αρκεύ, ασ ϋχουμε κι ϋναν

καλλιτϋχνη.

- Με κϊνεισ τϐςο ευτυχιςμϋνη... του εύπε, ϋτοιμη ςχεδϐν να βϊλει

τα κλϊματα.

- Αϑριο κιϐλασ θα φροντύςω να ϋχεισ ςτο ςπύτι ϐλα τα ςϑνεργα

ζωγραφικόσ που χρειϊζεςαι. Εςϑ το μϐνο που πρϋπει να κϊνεισ εύναι

να δώςεισ εξετϊςεισ ςτη χολό Καλών Σεχνών. Αλόθεια, ϐμωσ, ποϑ

θα ζωγραφύζεισ;

Η Μϊγδα χαμογϋλαςε πονηρϊ.

- Σο ϋχω ςκεφτεύ κι αυτϐ. Σι λεσ για το ςπύτι ςτη Δροςιϊ;

Ο Φρύςτοσ την κούταξε ϋκπληκτοσ.

- Ποιο ςπύτι; Σην αποθόκη εννοεύσ.

- Ϊςτω. Μου δύνεισ την ϊδεια να το κϊνω ατελιϋ;

- Μα εύναι ερεύπιο. Και ϑςτερα, ϐλη αυτό τη ςαβοϑρα που

φιλοξενεύ εκεύ μϋςα τι θα την κϊνεισ;

- Ϊχε μου εμπιςτοςϑνη, αγϊπη μου. Εγώ εκεύνο που θϋλω για να

δημιουργόςω εύναι ηςυχύα και ϐμορφο περιβϊλλον. Σο ςπύτι τησ

Δροςιϊσ, με τον υπϋροχο κόπο και τα δϋντρα, εύναι ϐ,τι πρϋπει.

- Μα για ποιον κόπο μιλϊσ; Όλα τα αγριϐχορτα του κϐςμου εύναι

εκεύ μϋςα φυτρωμϋνα. Αφοϑ το ςπύτι εύναι εγκαταλειμμϋνο.

- Μου δύνεισ εςϑ την ϊδεια να το φροντύςω; Θα ςτοιχύςει, βϋβαια,

κϊποια χρόματα...

- Εντϊξει, εντϊξει, το να τα βϊλει ϋνασ ϊντρασ με αυτϐ που ϋχει

ςφηνωθεύ ςτο μυαλϐ μιασ γυναύκασ εύναι ςαν να παλεϑει με τη φωτιϊ.

Καλϑτερα να υποχωρόςω.

Η Μϊγδα του χϊριςε εκεύνο το βρϊδυ τον πιο ζεςτϐ και απαιτητικϐ

εαυτϐ τησ, κϊτι που τον ϋκανε να ανηςυχόςει ακϐμη περιςςϐτερο γι'

αυτϊ τα εύκοςι χρϐνια που τουσ χώριζαν.

Ϊδωςε εξετϊςεισ και πϋραςε ςτη χολό Καλών Σεχνών. Η φούτηςη

όταν πϋντε χρϐνια και ανϊμεςα ςτα μαθόματα που ϋπρεπε να

παρακολουθόςει όταν, εκτϐσ απϐ τη ζωγραφικό, η γλυπτικό, η

χαρακτικό, η κεραμικό, η ςκηνογραφύα και η ιςτορύα τησ τϋχνησ. Απϐ

την πρώτη μϋρα που πϊτηςε το πϐδι τησ εκεύ ϋπεςε με τα μοϑτρα ςτη

μελϋτη και ξεχώριςε αμϋςωσ. Ϋταν η πιο επιμελόσ και εργατικό

ςπουδϊςτρια και ςϑντομα τρϊβηξε την προςοχό των καθηγητών τησ,

που την περιϋβαλαν με αγϊπη και ενδιαφϋρον. Δοϑλευε καθημερινϊ

επϊνω ςτον καμβϊ, αποκαλϑπτοντασ και ξεδιπλώνοντασ το

πολϑπλευρο ταλϋντο τησ, ϐχι μϐνο ςτην παρουςύαςη ςχεδύου αλλϊ

και ςτα υπϋροχα και μοναδικϊ μυςτικϊ τησ ςμύξησ των

ελαιοχρωμϊτων, δημιουργώντασ δικϋσ τησ περύεργεσ αποχρώςεισ.

Μϋςα απϐ το ανακϊτεμα τριών ό τεςςϊρων χρωμϊτων δημιουργοϑςε

ϋνα μοναδικϐ, ιδιαύτερο χρώμα, ϐπωσ το χρώμα τησ ςκουριϊσ, κι όταν

η μϐνη που μποροϑςε να το αποδώςει τϐςο ζωντανϐ, που νϐμιζεσ ϐτι

ς' εκεύνο το ςημεύο ο πύνακασ εύχε πιϊςει πραγματικό ςκουριϊ.

Εκεύ ϐμωσ που ξεχώριζε όταν ςτισ αναπαραςτϊςεισ λουλουδιών.

Εύχε την ικανϐτητα να βλϋπει ϋνα λουλοϑδι και να το μεταφϋρει

ολοζώντανο επϊνω ςτον καμβϊ, τϐςο αληθινϐ, που ςου ερχϐταν να

του ρύξεισ λύγο νερϐ για να διατηρηθεύ. Σην πρώτη φορϊ που

ζωγρϊφιςε λουλοϑδια ςτη ςχολό όταν ϋνα μπουκϋτο τριαντϊφυλλα

και ο καθηγητόσ τησ τησ εύπε ϊτι εύχε κϊνει εξαύςια δουλειϊ, μια και

τα λουλοϑδια εύχαν ψιλομαραθεύ μετϊ απϐ επτϊ μϋρεσ ςτο βϊζο. Ενώ

οι ςυμφοιτητϋσ τησ εύχαν αποδώςει το μπουκϋτο ζωντανϐ ςτον καμβϊ

τουσ, η Μϊγδα το εύχε μεταφϋρει ϐπωσ ακριβώσ όταν εκεύνη την ώρα,

λύγο πριν το ξεψϑχιςμϊ του, λύγο πριν το τϋλοσ.

Σο επϐμενο θϋμα όταν ελεϑθερο κι εκεύνη εύχε ζωγραφύςει ϋνα

μπουκϋτο ολϐδροςεσ πολϑχρωμεσ τουλύπεσ, με τισ ςταγϐνεσ του

νεροϑ ακϐμη πϊνω τουσ, τοποθετημϋνεσ μϋςα ς' ϋνα τςύγκινο παλιϐ

κανϊτι. Όταν ϐμωσ παρουςύαςε το επϐμενο ϋργο τησ με τα

αποξηραμϋνα τριαντϊφυλλα μϋςα ς' ϋνα πανϋρι, με κυρύαρχο το

χρώμα τησ ςκουριϊσ, τϐτε ϐλοι ςτην αύθουςα τησ ςχολόσ

ςυμφώνηςαν ϐτι η Μϊγδα όταν αυθεντικϐ ταλϋντο που θα ξεχώριζε

ςτο μϋλλον.

Η Μϊγδα λϊτρεψε το πρώτο τησ πραγματικϐ ϋργο και φρϐντιςε να

ςτολύςει μ' αυτϐ ϋναν τούχο του ςπιτιοϑ τουσ. Όταν το εύδε ο Φρύςτοσ,

ϋμεινε ϊφωνοσ, μην μπορώντασ να πιςτϋψει ϐτι η μικρό του Μϊγδα

εύχε τϐςο μεγϊλο ταλϋντο. Ζότηςε ϋναν παρϐμοιο πύνακα για το

γραφεύο του και εκεύνη με ϋκδηλη χαρϊ φρϐντιςε να τον ϋχει μϋςα ςε

τρεισ μϋρεσ.

Αυτό τη φορϊ η μεταφορϊ των αποξηραμϋνων τριαντϊφυλλων

μϋςα ςτο πανϋρι όταν ακϐμη πιο εντυπωςιακό και θϑμιζε ϋντονα

παλιϐ πύνακα. Σου τον παρϋδωςε πλαιςιωμϋνο απϐ μια ςκοϑρα

κορνύζα αντύκα και ο Φρύςτοσ ϋμεινε για πολλό ώρα ακύνητοσ να

θαυμϊζει το αριςτοϑργημα τησ γυναύκασ του, που εύχε την υπογραφό

«Μϊγδα Παλιώρη-Αυγϋρη». Εκεύνη τη ςτιγμό παραδϋχτηκε για πρώτη

φορϊ ϐτι η Μϊγδα εύχε πραγματικϐ ταλϋντο και ϐτι θα πρϐςφερε πε-

ριςςϐτερα ωσ ζωγρϊφοσ παρϊ ωσ δικηγϐροσ.

Ϊνα ςχεδϐν χρϐνο μετϊ απϐ εκεύνη τη μϋρα την προςοχό τησ

τρϊβηξε για πρώτη φορϊ, εκτϐσ απϐ τον καμβϊ και τα πινϋλα, ϋνασ

ϊλλοσ ϊντρασ. Δϋχτηκε την πρϐταςη ενϐσ ςυμφοιτητό τησ, του

Αλϋκου, για καφϋ ςε μια καφετϋρια κοντϊ ςτη ςχολό και πϋραςε

καταπληκτικϊ ανϊμεςα ςτουσ νϋουσ τησ ηλικύασ τησ, αν και ϋνιωθε

ϊβολα με το κοςτοϑμι που φοροϑςε. Σο ύδιο κιϐλασ απϐγευμα

κατϋβηκε ςτην αγορϊ και αγϐραςε τρύα τζιν παντελϐνια, αθλητικϊ

παποϑτςια, ϋνα κατακϐκκινο ϊνορακ και μακϐ μπλουζϊκια. Όταν

κοιτϊχτηκε ςτον καθρϋφτη, ϋνιωςε ϐτι επιτϋλουσ όταν ο εαυτϐσ τησ.

Σην εύδε ο ϊντρασ τησ και κατϊλαβε ϐτι εύχε χϊςει κϊθε ελπύδα να

γύνουν γονεύσ και ϐτι το χϊςμα μεταξϑ τουσ εύχε μεγαλώςει ακϐμη

περιςςϐτερο. Όταν ϐμωσ την εύδαν οι ςυμφοιτητϋσ τησ, τησ ϋκαναν

του κϐςμου τα κομπλιμϋντα και την πληςύαςαν με μια πρωτϐγνωρη

ζεςταςιϊ, που μϋχρι τϐτε δεν εύχαν ξαναδεύξει. Η κυρύα Παλιώρη του

μεγαλοδικηγϐρου ϋγινε ξαφνικϊ ςκϋτα η Μϊγδα, η ςυνομόλικό τουσ,

η ςυμφοιτότριϊ τουσ, η κολλητό τουσ.

Οι προςκλόςεισ για φαγητϐ ςτισ ταβϋρνεσ, για καφϋ, ςινεμϊ ό

ακϐμη και ςτα φοιτητικϊ ςπύτια όταν ςχεδϐν καθημερινϋσ και η

Μϊγδα τισ απολϊμβανε με ϐλη τησ την ψυχό, ϐταν φυςικϊ τησ το

επϋτρεπαν οι κοινωνικϋσ τησ υποχρεώςεισ. Οι δουλειϋσ του Φρύςτου

εύχαν μεγαλώςει ακϐμη περιςςϐτερο, καθώσ ανϋλαβε τα καθόκοντα

νομικοϑ ςυμβοϑλου δυο μεγαλοεταιριών που αναπτϑςςονταν με

ταχϑτητα. Σώρα ο δικϐσ του ελεϑθεροσ χρϐνοσ όταν πιο περιοριςμϋ-

νοσ και ο δικϐσ τησ ακϐμη περιςςϐτεροσ.

Η παρουςύα του Αλϋκου πλϊι τησ όταν πια αναπϐςπαςτο κομμϊτι

τησ ζωόσ τησ, μϋχρι που ϋνα βρϊδυ, κι ενώ ο ϊντρασ τησ ϋλειπε ςτη

Θεςςαλονύκη για επαγγελματικϋσ υποχρεώςεισ, η Μϊγδα πόγε ςτην

γκαρςονιϋρα του για καφϋ κι ϋφυγε απϐ κει το επϐμενο πρωύ. Οι

επιςκϋψεισ τησ ςτο φοιτητικϐ δωμϊτιο ςυνεχύςτηκαν και, παρϐτι δεν

ϋτρεφε ιδιαύτερα αιςθόματα για τον Αλϋκο, η ερωτικό τουσ

ςυνεϑρεςη δεν την ϊφηνε καθϐλου αδιϊφορη. Ο Φρύςτοσ δεν εύχε πια

χρϐνο να προςϋξει οϑτε τισ λευκϋσ νϑχτεσ τουσ ςτο κρεβϊτι οϑτε το

πϐςο εύχε ομορφϑνει τελευταύα η γυναύκα του.

Λύγο καιρϐ μετϊ η Μϊγδα του ζότηςε να χωρύςουνε φιλικϊ, μύα

μϐλισ εβδομϊδα μετϊ την τρύτη επϋτειο του γϊμου τουσ. Ο Φρύςτοσ,

αν και ενοχλόθηκε πολϑ, ακϐμη μια φορϊ δε ςτϊθηκε εμπϐδιο ςτην

απϐφαςό τησ. Η γυναύκα του εύχε αρχύςει να απομακρϑνεται απϐ

κοντϊ του και απϐ τα κοινϊ τουσ ενδιαφϋροντα εδώ και καιρϐ. ε μια

κύνηςη γενναιοδωρύασ και προςτατευτικϐτητασ τησ χϊριςε το ςπύτι

ςτη Δροςιϊ και τησ ϐριςε για διατροφό ϋνα ςημαντικϐ ποςϐ. Πύςτευε

ϐτι η Μϊγδα, αργϊ ό γρόγορα, ςτερημϋνη απϐ τα υλικϊ αγαθϊ απϐ τα

οπούα όταν μϋχρι τϐτε περιτριγυριςμϋνη, θα επϋςτρεφε ςτην αγκαλιϊ

του, αναγνωρύζοντασ ϐλα ϐςα τησ εύχε προςφϋρει.

τα εύκοςι τϋςςερϊ τησ περύπου όταν μια νϋα χωριςμϋνη γυναύκα

που για πρώτη φορϊ θα πορευϐταν μϐνη τησ, χωρύσ τη

ςυμπαρϊςταςη κϊποιου.

2

Η ΜΑΓΔΑ ΕΒΓΑΛΕ ϋνα βαθϑ αναςτεναγμϐ και ϊφηςε το βλϋμμα τησ

να πλανηθεύ ϋξω απϐ το παρϊθυρο του δωματύου ϐπου εύχε

προγραμματύςει να μεύνει για εύκοςι μϋρεσ. Η ϊνοιξη εύχε μπει για τα

καλϊ και το αργϐ ηλιοβαςύλεμα ϋβαφε το ϊγριο τοπύο, που οργύαζε

απϐ τη βλϊςτηςη, με τα πιο περύεργα χρώματα, αυτϊ ακριβώσ που

προτιμοϑςε να χρηςιμοποιεύ ςτουσ πύνακϋσ τησ. Η Μονεμβαςύα όταν

το ιδανικϐ μϋροσ ϐταν όθελε να ηρεμόςει και να φορτύςει τισ μπα-

ταρύεσ τησ, για να αντϋξει το φϐρτο εργαςύασ και να αντλόςει

καινοϑριεσ ιδϋεσ.

Ψσ καταξιωμϋνη πια ζωγρϊφοσ, με ειδικϐτητα ςτα

«ανθοπορτρϋτα», ϐπωσ αποκαλοϑςε τουσ πύνακϋσ τησ, που α-

πεικϐνιζαν μϐνο λουλοϑδια ςε απύςτευτεσ παραλλαγϋσ και ςυνθϋςεισ,

αποζητοϑςε κϊποιεσ ώρεσ απομϐνωςησ, να πϊψει να ακοϑει το

κουδοϑνιςμα του τηλεφώνου, του κινητοϑ τησ, τα νϋα απϐ τον κϐςμο

και απϐ την τηλεϐραςη. Γι' αυτϐ και εδώ εύχε ςχεδϐν πϊντα

απενεργοποιημϋνο το Nokia τησ, αν και όταν απαραύτητο εργαλεύο

τησ δουλειϊσ τησ, ϐπωσ και τα πινϋλα τησ. Θα το ενεργοποιοϑςε ϐπωσ

πϊντα αργϊ το απϐγευμα, ϐταν πια θα εύχε κουραςτεύ το χϋρι τησ απϐ

το κρϊτημα του πινϋλου, για να διαβϊςει τα μηνϑματϊ τησ, που

ςυνόθωσ όταν πολλϊ, και να απαντόςει μϐνο ςτα απολϑτωσ

απαραύτητα.

Οι φύλοι και οι ςυνεργϊτεσ τησ γνώριζαν πολϑ καλϊ αυτό την

ιδιαιτερϐτητϊ τησ και φρϐντιζαν να εύναι ανεκτικού και ελαςτικού μαζύ

τησ. Ακϐμη και ο πιο ςτενϐσ τησ ϊνθρωποσ, ο γκαλερύςτασ τησ,

Ηρακλόσ υντϋλησ, που ϐπωσ πϊντα αγωνιοϑςε για την ολοκλόρωςη

των ϋργων τησ, ϋδειχνε μεγϊλη κατανϐηςη. υνεργϊζονταν πϊνω απϐ

δϋκα χρϐνια και ς ϐλο αυτϐ το διϊςτημα οι εκθϋςεισ τησ, τϐςο ςτην

Ελλϊδα ϐςο και ςτο εξωτερικϐ, εύχαν γνωρύςει μεγϊλη επιτυχύα. Σην

περαςμϋνη μϊλιςτα χρονιϊ κϊποιοσ Νοτιοαφρικανϐσ μεγιςτϊνασ

αγϐραςε ϐλη την ϋκθεςό τησ με θϋμα «Λουλοϑδια του φθινοπώρου»,

προςφϋροντασ πολϑ περιςςϐτερα χρόματα απϐ εκεύνα που

καταγρϊφονταν ςτουσ καταλϐγουσ των ειδικών φυλλαδύων, αρκεύ να

εύχε την αποκλειςτικϐτητα. Αυτϐ το γεγονϐσ εύχε προκαλϋςει μεγϊλη

δυςαρϋςκεια ςτουσ πελϊτεσ τησ, που θεωροϑςαν μεγϊλη τϑχη να

ϋχουν κϊποιον πύνακα τησ Αυγϋρη ςτο ςπύτι τουσ. Πϋρα ϐμωσ απ'

αυτϐ, η κύνηςη του επιχειρηματύα εύχε εκτινϊξει ςτα ϑψη τισ τιμϋσ των

ϋργων τησ. Ο ύδιοσ εύχε αγορϊςει πρϐςφατα μύα βύλα ςε κϊποιο νηςύ

τησ Ελλϊδασ και όθελε να το διακοςμόςει με ϋργα Ϊλληνα

δημιουργοϑ. Εύχε επιςκεφθεύ αρκετϊ ατελιϋ και εκθϋςεισ, μϋχρι που

εύδε την ϋκθεςη τησ Αυγϋρη, κϊτι για το οπούο φρϐντιςε φυςικϊ ο

Ηρακλόσ υντϋλησ, ο μϐνοσ ϊνθρωποσ ςτον οπούο η Μϊγδα, ϐςο και

να μην εύχε διϊθεςη, απαντοϑςε, ϐταν την καλοϑςε ςτο τηλϋφωνο.

Με το που ϋβλεπε το ϐνομϊ του ςτο κινητϐ τησ, ακϐμη και αν εργαζϐ-

ταν, θα ϊφηνε το πινϋλο και θα ςόκωνε το τηλϋφωνο.

Ϊτςι και τώρα, μϐλισ ϊκουςε το κουδοϑνιςμα του κινητοϑ τησ και

εύδε πωσ όταν εκεύνοσ, απϊντηςε αμϋςωσ:

- Ϊλα, Ηρακλό μου, πτώμα εύμαι...

- Πώσ τα πασ; Προχωρϊσ;

- Θα ϋλεγα ϐτι παραπροχωρϊω. Δεν ξϋρω γιατύ, αλλϊ εδώ ςιη

Μονεμβαςύα παθαύνω κϊτι ςαν... πώσ να το πω, ναι, καλλιτεχνικϐ

οργαςμϐ... Όπωσ το ϊκουςεσ, κανονικϐ οργαςμϐ. Δουλεϑω τϐςο

πολϑ, που ςτο τϋλοσ παραλϑουν τα δϊχτυλϊ μου.

- Υορϊσ τον ελαςτικϐ επύδεςμο που ςου ϋδωςε ο ορθοπεδικϐσ;

- Ωλλοτε ναι, ϊλλοτε ϐχι.

- Δεν πρϋπει να παύζεισ με την υγεύα ςου. Ο γιατρϐσ το τϐνιςε

καθαρϊ ϐτι, αν δε θϋλεισ να οδηγηθεύσ ςτο χειρουργεύο, θα πρϋπει ό

να ςταματόςεισ να δουλεϑεισ ό να φορϊσ επύδεςμο.

- Τπερβολϋσ. Εγώ νιώθω μια χαρϊ, του εύπε ψϋματα, ενώ ϋτριβε

τον καρπϐ του δεξιοϑ χεριοϑ τησ, που όταν ελαφρϊ πρηςμϋνοσ.

- Πϐτε επιςτρϋφεισ;

-Λϋω ςε μια εβδομϊδα. Θα φτιϊξω ϋνα δυο ϋργα ακϐμη και τα

υπϐλοιπα ςτο ατελιϋ. Ϊχω τραβόξει αρκετϋσ φωτογραφύεσ. Εύναι

υπϋροχα αυτό την εποχό. Δεν το αλλϊζω αυτϐ το μϋροσ με τύποτα,

του εύπε, κι αυτό όταν η αλόθεια.

Ση Μονεμβαςύα την εύχε επιςκεφθεύ πολλϊ χρϐνια πριν, ϐταν όταν

ακϐμη παντρεμϋνη με τον Φρύςτο. Απϐ την πρώτη ςτιγμό τη μϊγεψε η

μοναδικό, ανεξϊρτητη ομορφιϊ τησ, τα παλιϊ ςπύτια, τα αγϋρωχα

κϊςτρα, τα πετροςτρωμϋνα ςοκϊκια και το ευγενικϐ και ςυνϊμα

απληςύαςτο και υπερόφανο βλϋμμα των κατούκων, που μϐνο ϐταν

τουσ γνωρύζεισ απϐ κοντϊ ανακαλϑπτεισ τη μοναδικϐτητα τησ

λεβϋντικησ ψυχόσ τουσ. Για κϊποιο λϐγο η Μϊγδα αγϊπηςε τη Μο-

νεμβαςύα και η Μονεμβαςύα τη Μϊγδα. Ϋταν εκεύ που ϋνιωςε το

πρώτο ςκύρτημα τησ δημιουργύασ, μόνεσ μετϊ τον αναπϊντεχο θϊνατο

των γονιών τησ, και ζότηςε απϐ τον ϊντρα τησ να τησ βρει μπλοκ και

μολϑβι για να ςκιτςϊρει. Όταν τα δϑο αυτϊ αντικεύμενα βρϋθηκαν,

κϊθιςε ς' ϋνα βρϊχο με θϋα τη θϊλαςςα και ϊρχιςε να ζωγραφύζει το

τοπύο που απλωνϐτανε μπροςτϊ τησ. Αν και εραςιτϋχνησ, τα πόγε πο-

λϑ καλϊ και ο Φρύςτοσ επαύνεςε την προςπϊθειϊ τησ. Για κεύνον

ςημαςύα εύχε να τη δει να χαμογελϊ ευτυχιςμϋνη, ϑςτερα απϐ το κακϐ

που την εύχε βρει. Εκτϐσ απϐ γυναύκα του την ϋνιωθε και κϐρη του,

ϋτςι απροςτϊτευτη ϐπωσ εύχε μεύνει. Λύγο αργϐτερα, καθϐταν

οκλαδϐν επϊνω ςτο τερϊςτιο κρεβϊτι, με ξαναμμϋνο το πρϐςωπο και

με μια διϊθεςη που θϑμιζε περιςςϐτερο πιτςιρύκα παρϊ παντρεμϋνη

γυναύκα.

Απϐ την κηδεύα και μετϊ όταν η πρώτη φορϊ που την ϋβλεπε τϐςο

χαροϑμενη και γεμϊτη ζωντϊνια. Ϋταν πολϑ ςκληρϐ για τη Μϊγδα,

που δεν εύχε οϑτε αδϋλφια οϑτε θεύουσ οϑτε ξαδϋλφια οϑτε ανύψια.

Μοναχοπαύδια και οι δϑο γονεύσ τησ, ϊφηςαν φεϑγοντασ το

μοναχοπαύδι τουσ ςτα χϋρια του. Γι' αυτϐ ϋνιωθε διπλϊ υπεϑθυνοσ γι'

αυτόν. Ϋταν τϐςο αθώα και ςυνϊμα προκλητικό καθώσ του μύλαγε

δεύχνοντϊσ του τα ςκύτςα τησ, που ερεθύςτηκε χωρύσ να το επιδιώξει.

Ωπλωςε το χϋρι του, πόρε το μπλοκ απϐ τα γϐνατϊ τησ και το ϊφηςε

να πϋςει ςτο πϊτωμα. Μετϊ ϋςβηςε το φωσ και το λιτϐ φϋγγιςμα του

μιςοφϋγγαρου φώτιςε απαλϊ τα κορμιϊ τουσ.

- Ϊλα κοντϊ μου, τησ εύπε με βραχνό φωνό.

Η Μϊγδα υπϊκουςε χωρύσ δεϑτερη ςκϋψη και γλύςτρηςε ςτην

αγκαλιϊ του. Σο βαρϑ χϋρι του ϊντρα απελευθϋρωςε το κορμύ τησ απϐ

το πουκϊμιςο που φοροϑςε και ϊφηςε το ολϐρθο ςτόθοσ τησ να

φαντϊζει ακϐμη πιο υπϋροχο ςτα χϊδια τησ ςελόνησ. Ση θαϑμαςε για

λύγο και μετϊ ϋγειρε απϐ πϊνω τησ. Η Μϊγδα αναςτϋναξε.

Ωφηςε ϋναν ακϐμη αναςτεναγμϐ καθώσ θυμόθηκε εκεύνεσ τισ

ςτιγμϋσ με τον Φρύςτο. Ακϐμη και τώρα, δεκαπϋντε χρϐνια μετϊ το

χωριςμϐ τουσ, δεν μποροϑςε να καταλϊβει τι όταν εκεύνο που ϋνιωθε

για τον ϊντρα τησ. Αγϊπη, ϋρωτασ, θαυμαςμϐσ, ανϊγκη, ϐλα μαζύ;

ύγουρα δεν πϋραςε ϊςχημα δύπλα του. υγκρύνοντασ ϐμωσ τη

μετϋπειτα ερωτικό τησ ζωό με τη ςυζυγικό, ςύγουρα η πρώτη κϋρδιζε

πϐντουσ. Όχι πωσ ο ϊντρασ τησ δεν όταν καλϐσ εραςτόσ, αλλϊ όταν

κϊπωσ μονοκϐμματοσ, χωρύσ φανταςύα και πϊθοσ, με τισ ύδιεσ

προκαθοριςμϋνεσ κινόςεισ, που τισ εύχε μϊθει απϋξω κι ανακατωτϊ.

το τϋλοσ, με το που ϊρχιζαν να κϊνουν ϋρωτα, ϋλεγε απϐ μϋςα τησ:

«Σώρα θα μου φιλόςει το δεξύ αφτύ, υςτϋρα το ςτϐμα, μετϊ θα

προχωρόςει ςτο λαιμϐ, θα με ρωτόςει αν μου αρϋςει, μετϊ θα μου

ζητόςει να του χαώδϋψω τα...», και τησ ερχϐτανε να βϊλει τα γϋλια,

καθώσ οι κινόςεισ του Φρύςτου ακολουθοϑςαν τισ ςκϋψεισ τησ με

ακρύβεια. Και πρϊγματι δυο τρεισ φορϋσ ϋβαλε τα γϋλια, αλλϊ

ευτυχώσ για κεύνον τα πϋραςε για πνιχτϊ βογκητϊ ηδονόσ... Ευτυχώσ.

Όταν ϋκανε ϋρωτα με τον Αλϋκο, η διαφορϊ όταν ολοφϊνερη.

Εκεύνοσ, πολϑ πιο νϋοσ απϐ τον ϊντρα τησ, εύχε τη διϊθεςη να ψϊξει

το κορμύ τησ απ' ϊκρη ς' ϊκρη, να πειραματιςτεύ, να εξαντλόςει τισ

αντοχϋσ του. Ϋταν καλϐ παιδύ, ϐχι ϐμωσ αυτϐσ που θα την κρατοϑςε

για πϊντα κοντϊ του. Πϊνω απ' ϐλα την ενδιϋφερε τϐτε να οργανώςει

τη ζωό τησ, να αποκτόςει καινοϑριουσ φύλουσ και να δώςει ϐλη τησ

την προςοχό ςτισ ςπουδϋσ τησ.

Ϋταν πολϑ τυχερό που ο Φρύςτοσ τησ εύχε αφόςει το ςπύτι ςτη

Δροςιϊ. Ϋταν μια παλιϊ κατοικύα εκατϐ τετραγωνικών μϋτρων με δϑο

πατώματα που ςυνδϋονταν με μια εςωτερικό πϋτρινη ςκϊλα. Σύποτε

το ιδιαύτερο μπροςτϊ ςτην πολυτϋλεια του ςπιτιοϑ τουσ ςτο Παλαιϐ

Χυχικϐ, ϐμωσ αυτϐ το ςπύτι όταν τϐςο πολϑτιμο για κεύνην. Σο

ούκημα εύχε τα χϊλια του και χρειαζϐταν επιδιϐρθωςη. Εύχε

πρωτοχτιςτεύ απϐ τον πϊππου Παλιώρη, τη δεκαετύα του 1930, και

εύχε χρηςιμοποιηθεύ ςαν εξοχικό κατοικύα τα καλοκαύρια. Αργϐτερα

που τησ μϐδασ ϋγινε η θϊλαςςα και το Παλαιϐ Υϊληρο, η οικογϋνεια

Παλιώρη ϋχτιςε εκεύ μια μεγαλοκατοικύα. Με τον καιρϐ το πρώτο

εξοχικϐ ξεχϊςτηκε, ςιγϊ ςιγϊ αφϋθηκε ςτην τϑχη του και ο ϊλλοτε

πανϋμορφοσ κόποσ του γϋμιςε με αγριϐχορτα, ενώ τα πανϑψηλα

δϋντρα τριγϑρω ποτύζονταν απϐ τισ βροχϋσ. χεδϐν το εύχαν ξεχϊςει,

και η ύδια η Μϊγδα θα αγνοοϑςε την ϑπαρξό του, αν μια μϋρα τυχαύα

δεν πϋρναγαν απ' ϋξω, καθώσ πόγαιναν για επύςκεψη κϊπου εκεύ κο-

ντϊ. Ο Φρύςτοσ τησ ϋδειξε το ςπύτι, λϋγοντασ ϐτι τα πρώτα του

παιδικϊ καλοκαύρια τα εύχε περϊςει εκεύ. Η Μϊγδα δεν μπϐρεςε να μη

θαυμϊςει την ϐμορφη, απλό αρχιτεκτονικό γραμμό του, που

οφειλϐταν ςε κϊποιον Ιταλϐ αρχιτϋκτονα.

- Και ποιοσ το φροντύζει; τον ρώτηςε.

- Κανεύσ πια. Σα κλειδιϊ τα κρατϊει η μητϋρα μου, αλλϊ κι αυτό,

με τα χϊλια που ϋχει απϐ την παραμορφωτικό αρθρύτιδα, οϑτε που

ρωτϊει καν. Σο χρηςιμοποιοϑμε ςαν αποθόκη και, απ' ϐ,τι θυμϊμαι,

υπϊρχουν κϊτι παλιαντζοϑρεσ του παπποϑ που εύναι για πϋταμα.

Αφοϑ, να φανταςτεύσ, ϐταν αναφερϐμαςτε ς' αυτϐ, το λϋμε «η

αποθόκη».

Σο ςπύτι δε βγόκε ςτιγμό απϐ το μυαλϐ τησ. Πεσ η περιϋργεια, πεσ

το ϐτι όταν γραφτϐ να γύνει δικϐ τησ, λύγεσ μϋρεσ μετϊ του ζότηςε τα

κλειδιϊ για να το επιςκεφθεύ, με τη δικαιολογύα ϐτι ύςωσ ξετρϑπωνε

ανϊμεςα ςτη ςαβοϑρα κανϋνα αντικεύμενο αξύασ. Ο Φρύςτοσ την

κούταξε κουνώντασ το κεφϊλι και την επομϋνη τησ ϋφερε τα κλειδιϊ

τησ αυλϐπορτασ και του ςπιτιοϑ. Σο επιςκϋφθηκε αμϋςωσ. Σο παλιϐ

ςπύτι, χωμϋνο ς' ϋνα ςτενϐ δρομϊκι, πνιγμϋνο ςτη βλϊςτηςη, την

υποδϋχτηκε με αγϊπη, το ϋνιωςε αμϋςωσ, υπόρχε εκεύνη η θετικό

αϑρα τριγϑρω τησ με το που ϊνοιξε την αυλϐπορτα. Σο χϊζεψε αρκετό

ώρα απ' ϋξω και μετϊ μπόκε μϋςα. Όλα τα δωμϊτια, πϊνω κϊτω, όταν

γεμϊτα υπϋροχα ςκαλιςτϊ ϋπιπλα που το μϐνο που τουσ ϋλειπε όταν

ϋνα καλϐ γυϊλιςμα. Εξϋταςε ϋνα προσ ϋνα τα διϊφορα διακοςμητικϊ

αντικεύμενα, τισ παλιϋσ χϊντρινεσ λϊμπεσ, τουσ πολυελαύουσ, τισ

βαριϋσ βελοϑδινεσ κουρτύνεσ, τα ςερβύτςια, τα μαχαιροπύρουνα,

ακϐμη και τα χαλιϊ. Ϊνασ ολϐκληροσ θηςαυρϐσ παραμελημϋνοσ και

ξεχαςμϋνοσ. χεδϐν θϑμωςε με την αδιαφορύα του ϊντρα τησ για ϐλα

αυτϊ τα υπϋροχα αντικεύμενα. Γϑριςε πύςω αποφαςιςμϋνη να δώςει

ςτην «αποθόκη» την αύγλη που τησ ϊξιζε. Ϊτςι κι αλλιώσ καιρϐ τώρα

χρειαζϐταν κϊποιο ατελιϋ, ϋνα μϋροσ όςυχο που να την εμπνϋει. Ο

Φρύςτοσ όταν ϋτοιμοσ να αρνηθεύ, ϐμωσ, ςαν εύδε το γνώριμο

αποφαςιςτικϐ βλϋμμα τησ, υποχώρηςε και ϋδωςε τη ςυγκατϊθεςό

του.

Η Μϊγδα ϋπεςε με τα μοϑτρα ςτη δουλειϊ την ϊλλη κιϐλασ μϋρα,

ςε βϊροσ ακϐμη και των μαθημϊτων τησ. Με τη βοόθεια του δικοϑ

τουσ κηπουροϑ ξεβοτϊνιςαν τον κόπο, κλϊδεψαν τα δϋντρα, ϋριξαν

λύπαςμα. Μετϊ ϊρχιςε να ξε- διαλϋγει τα ϋπιπλα, ποια θα ϋμεναν εκεύ,

ποια θα χϊριζε, ποια θα πϋταγε και ποια θα μετϋφερε ςτο ςπύτι τησ.

Κϊλεςε ϋναν επιπλοποιϐ και του ζότηςε να γυαλύςει ϐςα πύςτευε ϐτι

χρειϊζονταν φρεςκϊριςμα. Διϐρθωςε το μοναδικϐ μπϊνιο του

ςπιτιοϑ, τα πλακϊκια με τα ψηφιδωτϊ, τα ντουλϊπια τησ κουζύνασ, τα

παντζοϑρια.

Ο Φρύςτοσ δεν μποροϑςε να εξηγόςει τη μανύα τησ γυναύκασ του να

μετατρϋψει την «αποθόκη» ςε ςπύτι-ατελιϋ. Όταν ϐμωσ εύδε το

αποτϋλεςμα, ϋτριψε τα μϊτια του απϐ ϋκπληξη. Η γυναύκα του όταν

μια ξεχωριςτό καλλιτϋχνιδα. Αντύ για την «αποθόκη», αντύκριζε

μπροςτϊ του ϋνα πρωτϐτυπο και χαροϑμενο ούκημα. Εξωτερικϊ το

ςπύτι εύχε βαφτεύ ϐλο με κυπαρύςςι χρώμα, που ϋδενε πολϑ με τα

κεραμιδύ παντζοϑρια αλλϊ και τα κεραμύδια ςτη ςκεπό. Εςωτερικϊ

κϊθε δωμϊτιο εύχε διαφορετικϐ χρώμα. Σο ςαλϐνι όταν βαμμϋνο ςε

ϋντονο κροκύ, ενώ η ςυνεχϐμενη κουζύνα ς' ϋνα ςκοϑρο πορτοκαλύ. Η

μύα κρεβατοκϊμαρα εύχε βαφτεύ ςε φωτεινϐ πορφυρϐ και η ϊλλη ςτο

ςκοϑρο του κυπαριςςιοϑ. Σο χολ όταν ςμαραγδύ, ενώ ϋνα ϊλλο μικρϐ

βοηθητικϐ δωμϊτιο κϊτω ςε ϋντονο ςιϋλ. Μια πανδαιςύα χρωμϊτων,

που ϋδεναν τϐςο αρμονικϊ με τα παλιϊ καλογυαλιςμϋνα ϋπιπλα, τισ

λεοπαρδαλϋ μαξιλϊρεσ, τα χοντρϊ κεριϊ παντοϑ, τουσ κρυςτϊλλινουσ

πολυελαύουσ.

Η «αποθόκη» ϋγινε το καταφϑγιο τησ Μϊγδασ, τισ περιςςϐτερεσ

ώρεσ τισ περνοϑςε εκεύ ζωγραφύζοντασ. το ςπύτι τουσ ςτο Παλαιϐ

Χυχικϐ πόγαινε μϐνο ϐταν επϋςτρεφε ο Φρύςτοσ, που ςυνόθωσ οι

δουλειϋσ του τον κρϊταγαν ϋξω μϋχρι πολϑ αργϊ το βρϊδυ.

Ϊτςι, ϐταν του ζότηςε να χωρύςουνε, τον παρακϊλεςε να τησ

επιτρϋψει να μεύνει εκεύ για λύγο διϊςτημα, μϋχρι να βρει κϊπου να

μετακομύςει. Όμωσ, ακϐμη κι αν δε γινϐτανε αυτϐ, του ζότηςε να τησ

επιτρϋψει να φροντύζει τουλϊχιςτον τον κόπο. Εκεύνοσ, γνωρύζοντασ

το δϋςιμο τησ με την «αποθόκη» και πιςτεϑοντασ ϐτι θα τησ θυμύζει

το γϊμο τουσ, χωρύσ να το ςκεφτεύ ιδιαύτερα, την ϋγραψε ςτο ϐνομϊ

τησ και τησ παρϋδωςε τα χαρτιϊ του ςυμβολαιογρϊφου.

Ϋταν μια κύνηςη γενναιοδωρύασ ό απελπιςύασ, δεν ϋμαθε ποτϋ.

ύγουρα αποτελοϑςε το ωραιϐτερο δώρο που θα μποροϑςε να τησ

προςφϋρει κϊποιοσ και το εκτύμηςε λϋγοντϊσ του ϐτι δε χρειαζϐτανε

να τησ δύνει διατροφό. Όμωσ ο Φρύςτοσ τησ εύπε ϐτι κϋρδιζε πολλϊ

και ϐτι θα τη φρϐντιζε πϊντα.

τα εύκοςι τϋςςερϊ τησ βρϋθηκε για πρώτη φορϊ μϐνη, χωρύσ

γονεύσ, χωρύσ ςυγγενεύσ, χωρύσ πραγματικοϑσ φύλουσ, χωρύσ ςϑζυγο. Η

«αποθόκη» όταν ο πρώτοσ πραγματικϐσ φύλοσ τησ.

Κϊθιςε ςε μια καρϋκλα δύπλα ςτο παρϊθυρο και αγνϊντεψε το

κατϋβαςμα του όλιου. Σα μελανϊ ςϑννεφα ςκύαζαν τη θωριϊ του, ϋτςι

ϐπωσ κρυβϐτανε αργϊ αργϊ. Ϋπιε μια γουλιϊ καφϋ και ϊναψε ϋνα

τςιγϊρο Gauloise, το δεϑτερο τησ ημϋρασ. υνόθωσ κϊπνιζε

καθημερινϊ δϑο με τρύα τςιγϊρα. Ϊνα ϐταν τελεύωνε τη δουλειϊ τησ,

οποιαδόποτε ώρα, ϋνα μετϊ το βραδινϐ γεϑμα, που ςυνόθωσ όταν το

κυρύωσ γεϑμα τησ, και ϋνα λύγο πριν πϊει για ϑπνο.

Σο ςτομϊχι τησ γρϑλιζε παραπονιϊρικα. Ϋταν η ώρα του.

Φαμογϋλαςε. Σρϊβηξε την τελευταύα ρουφηξιϊ και ϋςβηςε το τςιγϊρο

ςτο πόλινο ταςϊκι. Μετϊ ϋκανε ϋνα ζεςτϐ ντουσ, φϐρεςε το

αγαπημϋνο τησ τζιν, πόρε το μπουφϊν τησ και κατϋβηκε κϊτω για το

καθιερωμϋνο πλοϑςιο δεύπνο τησ.

Γϑριςε ςτισ ϋντεκα το βρϊδυ, χορταςμϋνη και αρκετϊ κουραςμϋνη.

Ωναψε το φωσ και, αφοϑ βεβαιώθηκε πωσ ο πύνακασ εύχε ςτεγνώςει

καλϊ, τον τοποθϋτηςε με την πλϊτη γυριςμϋνη δύπλα ςτουσ ϊλλουσ.

Μετϊ γδϑθηκε, ξϊπλωςε ςτο κρεβϊτι και κϊπνιςε το τρύτο Gauloise

κοιτϊζοντασ το ταβϊνι.

Ξαφνικϊ ϋνιωςε μια περύεργη μοναξιϊ. Ϊςβηςε το τςιγϊρο και

κούταξε την ϊδεια πλευρϊ του διπλοϑ κρεβατιοϑ με παρϊπονο.

Αναςηκώθηκε, λϑγιςε τα πϐδια τησ και ςτερϋωςε το πιγοϑνι επϊνω

τουσ, αγκαλιϊζοντασ τα γϐνατα με τα χϋρια τησ. Πϐςο καιρϐ εύχε να

κϊνει ϋρωτα, να νιώςει τη ζεςταςιϊ του αντρικοϑ κορμιοϑ επϊνω τησ,

να βαριαναςϊνει απϐ την ϋνταςη τησ ηδονόσ, να απελευθερωθεύ μϋςα

απϐ ϋναν οργαςμϐ; Οϑτε που θυμϐτανε. άςωσ και πϊνω απϐ χρϐνο. Οι

μϐνοι οργαςμού που ϋνιωθε τελευταύα όταν καλλιτεχνικού, ϐταν

ςυνόθωσ τελεύωνε κϊποια απϐ τα ϋργα τησ και τα θαϑμαζε

ικανοποιημϋνη. Σϋτοιου εύδουσ οργαςμού μπορεύ να ικανοποιοϑςαν

την ψυχό και το πνεϑμα τησ, το ςώμα ϐμωσ; ύγουρα χρειαζϐταν

κϊποιοσ ϊντρασ γι' αυτϐ.

Κι ϐμωσ, όταν πϊντα μια επιθυμητό γυναύκα, που για την ηλικύα τησ

καλϊ βαςτοϑςε. Λύγο η γυμναςτικό, λύγο η διατροφό, λύγο οι

περιποιόςεισ ςτην αιςθητικϐ τησ, λύγο η νεανικό τησ διϊθεςη, το

αποτϋλεςμα όταν πϊνω απϐ ικανοποιητικϐ, και το διϊςημο ϐνομϊ τησ

βοηθοϑςε με το παραπϊνω.

Απϐ τϐτε που χώριςε με τον ϊντρα τησ, και ςχϋςεισ ϋκανε, και

υπερβολικϊ φλϋρταρε, και γενικϊ το γλϋντηςε. Σϐςοι ϊντρεσ πϋραςαν

απϐ τη ζωό τησ, ϐμωσ κανεύσ που να τησ κϊνει αυτϐ το κλικ ώςτε να

επιχειρόςει δεϑτερο γϊμο. Γϊμο; Κατϊ βϊθοσ δεν τον όθελε, ϋνιωθε

υπερβολικϊ γεμϊτη και αυτϊρκησ απϐ τη ζωό τησ, τα ενδιαφϋροντϊ

τησ. Οι ελεϑθερεσ ώρεσ τησ όταν ελϊχιςτεσ, δεν τησ περύςςευε λεπτϐ.

Σα πρωινϊ τησ ςυνόθωσ όταν αφιερωμϋνα ςτη δουλειϊ τησ και τα

βρϊδια ςτισ προςκλόςεισ, που πολλϋσ φορϋσ ϋπεφταν και δυο και

τρεισ μαζύ. Ωλλοτε κοςμικϊ events, ϊλλοτε εκθϋςεισ, ϊλλοτε

επαγγελματικϊ δεύπνα. Η Μϊγδα Αυγϋρη όταν πια επύλεκτο μϋλοσ τησ

κοινωνύασ και αναγνωριςμϋνη καλλιτϋχνισ.

Φαμογϋλαςε πικρϊ, καθώσ θυμόθηκε τα πρώτα δϑςκολα χρϐνια

που πϊλευε για την καθιϋρωςη, ϐταν αντύ για ϋςοδα εύχε μϐνο ϋξοδα.

Σα ςωληνϊρια με τα χρώματα και γενικϊ τα ςϑνεργα ζωγραφικόσ

ςτούχιζαν πανϊκριβα. Δεν όταν λύγεσ οι φορϋσ που δεν εύχε χρόματα

για να εφοδιαςτεύ με τα πιο απαραύτητα και την ϋπιανε απελπιςύα,

ϐταν τησ ϋλειπε κϊποιο χρώμα που τησ χρειαζϐταν για να πετϑχει

ακριβώσ την απϐχρωςη που επιθυμοϑςε ςτουσ πύνακϋσ τησ.

Κϊτι τϋτοιεσ ςτιγμϋσ καταριϐταν την ώρα και τη ςτιγμό που

πύςτεψε ϐτι θα ζοϑςε απϐ τη δουλειϊ τησ. Ενώ αν όταν δικηγϐροσ,,,

Κϊποια εποχό τα ϋβλεπε ϐλα τϐςο μαϑρα, που ςκεφτϐταν να γυρύςει

ςτη Νομικό να πϊρει το πτυχύο τησ. Θα το εύχε κϊνει, αν δεν ϋμπαινε

ςτη ζωό τησ, εντελώσ τυχαύα, απϐ κϊποιο κϊλεςμα τησ μούρασ, ο

Ηρακλόσ υντϋλησ. Ϋταν τϐτε που, καταθϋτοντασ τον τελευταύο τησ

οβολϐ και αρκετό απϐ την αξιοπρϋπειϊ τησ ώςτε να δανειςτεύ απ' ϐ-

που μπϐρεςε, διοργϊνωςε μϐνη τησ μια ϋκθεςη ςε μύα αποθόκη ςτο

Παγκρϊτι, ευελπιςτώντασ ϐτι κϊποιο ϋργο τησ θα πουλιϐτανε και θα

ξελϊςπωνε, ϋςτω και προςωρινϊ. Εύχε τριϊντα ϋργα ϋτοιμα απϐ καιρϐ

και εύχε φροντύςει να υπϊρχει ϋνασ μπουφϋσ με ςνακ και ποτϊ για

τουσ καλεςμϋνουσ. Μϋχρι και γκαρςϐνι εύχε προςλϊβει, για να δώςει

αύγλη ςτο γεγονϐσ.

Ο Ηρακλόσ υντϋλησ εύχε γνωρύςει τον ταϑρο, το γκαρςϐνι που

εύχε προςλϊβει η Μϊγδα, μια μϋρα πριν ο' ϋνα μπαρ και εύχε

ξεμυαλιςτεύ μαζύ του. Ζότηςε να τον ξαναδεύ, αλλϊ το ϐμορφο αγϐρι

του εύπε ϐτι δεν μποροϑςε, γιατύ τον εύχανε κλεύςει για δουλειϊ ςε μια

ϋκθεςη ζωγραφικόσ, χωρύσ να γνωρύζει την ιδιϐτητα του ϊντρα που

μϐλισ εύχε γνωρύςει. Μϊλιςτα, τον κϊλεςε να τον κερϊςει ϋνα ποτϐ,

μια και ο Ηρακλόσ εύχε ανούξει για πϊρτη του ολϐκληρο μπουκϊλι

ςαμπϊνια.

Ο Ηρακλόσ ςκϋφτηκε ϐτι η παρουςύα του ςε μια ςκοτεινό

αποθόκη ςτο Παγκρϊτι, την οπούα εύχε νοικιϊςει προφανώσ κϊποιοσ

ατϊλαντοσ τριτοκοςμικϐσ ζωγρϊφοσ, ύςωσ να όταν αρνητικό για το

ϐνομϊ του'. Ϊτςι και τον ϋπαιρνε το μϊτι κανενϐσ γνωςτοϑ ό το φλασ

κϊποιου φωτογρϊφου, θα όταν πολϑ αρνητικϐ για το πρϐςωπο του.

Απϐ την ϊλλη ϐμωσ, η επιθυμύα του να δει το ςυντομϐτερο τον

ταϑρο τον ϋκανε να υπερπηδόςει τουσ φϐβουσ του και να πϊει.

Ύςτερα, όταν ποτϋ δυνατϐ να ςυναντόςει εκεύ κϊποιον απϐ τουσ

δικοϑσ του πελϊτεσ; Οϑτε μύα ςτο εκατομμϑριο. Σώρα, αν κϊποιοσ

τον αναγνώριζε, ε, θα ϋβριςκε κϊποια καλό δικαιολογύα. Ϊνασ

γκαλερύςτασ πρϋπει να ψϊχνει για καινοϑρια ταλϋντα. Αυτϐ όταν μια

καλό δικαιολογύα. Θα προτιμοϑςε ϐμωσ να μην του χρειαςτεύ.

Μπόκε διςτακτικϊ ςτον κακοφωτιςμϋνο χώρο, ϐπου ευτυχώσ

υπόρχαν λύγα και παντελώσ ϊςχετα ϊτομα και ϋνασ μπουφϋσ ςε μια

γωνύα, ϐπου δοϑλευε το αντικεύμενο του πϐθου του.

- Ϋρθεσ τελικϊ, του εύπε ο ταϑροσ με χαμϐγελο. Σι να ςε

κερϊςουμε;

Ο Ηρακλόσ κούταξε το ςτρωμϋνο μπουφϋ και μϐρφαςε διακριτικϊ

απϐ αηδύα. Αν όταν ποτϋ δυνατϐ να ϊγγιζε αυτϊ τα ϊθλια και

μπαγιϊτικα καναπεδϊκια με το αποξηραμϋνο ςχεδϐν ζαμπϐν, τα

νοτιςμϋνα απϐ υγραςύα τςιπσ πατϊτασ, τουσ φτηνοϑσ ξηροϑσ

καρποϑσ και τα ποτϊ που ςερβύρονταν ςε πλαςτικϊ ποτόρια!

Σουλϊχιςτον αν εύχε κανϋνα ποιοτικϐ κραςύ ό ουύςκι. Εδώ ϐλα εύχαν

αγοραςτεύ χϑμα. Προτύμηςε μύα κϐκα κϐλα.

τϊθηκε ςε μια γωνύα παρατηρώντασ τον ταϑρο να ςερβύρει και

αναρωτιϐταν πώσ θα τον ϋπειθε να τον ακολουθόςει ςτο ςπύτι του. Γι'

αυτϐν το μϐνο πρϊγμα που υπόρχε ςε εκεύνο το χώρο όταν ο

ταϑροσ, ϐλα τα ϊλλα, αντικεύμενα και ϊνθρωποι, εύχαν απλώσ πϊψει

να υπϊρχουν. Αυτϐ μϋχρι τη ςτιγμό που, γυρύζοντασ την πλϊτη για να

αποφϑγει ϋνα φωτογρϊφο, το βλϋμμα του ϋπεςε υποχρεωτικϊ ς' ϋναν

πύνακα που βριςκϐτανε μπροςτϊ του. Ψσ εκεύνη τη ςτιγμό δεν εύχε

προςϋξει καν ϐτι υπόρχαν πύνακεσ ςτουσ τούχουσ.

Σο βλϋμμα του κοκϊλωςε, τα χϋρια του τρεμοϑλιαςαν και η καρδιϊ

του ϊρχιςε να χτυπϊει ϊτακτα. Σο καλλιτεχνικϐ του ϋνςτικτο εύχε

ςημϊνει αμϋςωσ ςυναγερμϐ. Μπροςτϊ ςτα ϋκπληκτα μϊτια του

ξεδιπλωνϐταν ϋνα θαυμϊςιο ϋργο, μια πρωτϐτυπη ςϑνθεςη απϐ

αποξηραμϋνα τριαντϊφυλλα μϋςα ς' ϋναν τςύγκινο κουβϊ, βαμμϋνα

με βαθϑ κύτρινο τησ ώχρασ, ανοιχτϐ πορτοκαλύ, ξεθωριαςμϋνο βυςςι-

νύ, γκρύζο, μαϑρο, κυπαρύςςι και μια υποψύα μπλε νουϊρ. Σα ελϊχιςτα

χρώματα που εύχε χρηςιμοποιόςει η ζωγρϊφοσ, επύτηδεσ ό ϐχι,

ςυνϋθεταν ϋνα αριςτοϑργημα.

Φϊιδεψε με τα δϊχτυλϊ του τον πύνακα και ϋνιωςε το γλύςτρημα

του πινϋλου να τον οδηγεύ προσ ϐλεσ τισ κατευθϑνςεισ απ' ϐπου εύχε

περϊςει το χϋρι τησ δημιουργοϑ του, ώςπου ϋφταςε ςτο ϐνομϊ τησ.

Δύπλωςε τα χϋρια του πύςω απϐ τη μϋςη και προχώρηςε ςτο διπλανϐ

πύνακα. Ϊνα μπουκϋτο λευκϋσ μαργαρύτεσ λύγο πριν το κιτρύνιςμϊ

τουσ μϋςα ςε μια γυϊλινη κανϊτα. Σα χρώματα που εύχαν χρηςιμο-

ποιηθεύ εδώ όταν το μπεζ, το λευκϐ, το ανοιχτϐ κύτρινο, το μαϑρο, το

ςμαραγδύ και ελϊχιςτο κϐκκινο, ςε ϋνα μεύγμα που κανεύσ δεν

μποροϑςε να φανταςτεύ.

Προχώρηςε και επεξεργϊςτηκε ϋναν προσ ϋναν ϐλουσ τουσ

πύνακεσ, ανακαλϑπτοντασ κϊθε φορϊ αυτϐ το πολϑπλοκο ανακϊτεμα

χρωμϊτων και φανταςύασ. Ϋταν ολοφϊνερο ϐτι η ζωγρϊφοσ

χρηςιμοποιοϑςε τα ύδια χρώματα, τα οπούα ϐμωσ με το κατϊλληλο

πϊντρεμα δημιουργοϑςαν πολλϋσ νϋεσ αποχρώςεισ. Ϊνασ

πραγματικϐσ καλλιτϋχνησ δεν αρκεύ να ξϋρει να ζωγραφύζει, πρϋπει

και να ανακαλϑπτει τα μυςτικϊ των χρωμϊτων, αλλϊ και να

δημιουργεύ δικϋσ του αποχρώςεισ, ϐπου μϐνο αυτϐσ να γνωρύζει ποια

χρώματα χρηςιμοπούηςε και ςε τι ποςϐτητεσ. Ϋταν πια ςύγουροσ ϐτι

εύχε βρεθεύ ςτο ςωςτϐ μϋροσ τη ςωςτό ώρα. Ο ταϑροσ εύχε ςβηςτεύ

απϐ το μυαλϐ του. Ο ανυπϋρβλητοσ ϋρωτϊσ του για την τϋχνη

αφαύρεςε κϊθε ϊλλη επιθυμύα απϐ το μυαλϐ και το κορμύ του.

Αναζότηςε με το βλϋμμα του τη δημιουργϐ. Η νεαρό μελαχρινό

κοπϋλα με τα μακριϊ μαϑρα μαλλιϊ πιαςμϋνα αλογοουρϊ και τα

γκρύζα απογοητευμϋνα μϊτια όταν αυτϐ που ϋψαχνε. Σην αναγνώριςε

αμϋςωσ. Ο Ηρακλόσ εύχε, εκτϐσ απϐ τα ϊλλα ταλϋντα του, και τη

δυνατϐτητα να ξεχωρύζει τουσ καλλιτϋχνεσ. ύγουρα αυτό όταν η

Μϊγδα Αυγϋρη. Σην πληςύαςε με ςύγουρα βόματα.

- Εύςτε η Μϊγδα Αυγϋρη; τη ρώτηςε μ' ϋνα πλατϑ χαμϐγελο.

- Μϊλιςτα, του απϊντηςε το κορύτςι χαμογελώντασ διςτακτικϊ.

- Πϐςο πουλϊτε εκεύνο τον πύνακα; ρώτηςε ενώ τησ ϋδειχνε τα

τριαντϊφυλλα ςτον τςύγκινο κουβϊ.

Η Μϊγδα του εύπε το ποςϐ ντροπαλϊ.

Ο Ηρακλόσ δεν μπϐρεςε να ςυγκρατόςει την απορύα ςτο πρϐςωπο

του. Σο ποςϐ που του ζητοϑςε η νεαρό δεν ϋφτανε οϑτε για το κϐςτοσ

τησ κορνύζασ που χρηςιμοποιοϑςε για τισ δικϋσ του εκθϋςεισ.

- Εύναι ακριβϐσ; τον ρώτηςε. άςωσ μπορϋςω να ςασ τον δώςω ςε

καλϑτερη τιμό, αν ςασ αρϋςει.

Ο Ηρακλόσ ϋβαλε τα γϋλια και το κορύτςι ϋνιωςε πολϑ ϊςχημα.

- Αγαπητό κυρύα Αυγϋρη... δεν ενδιαφϋρομαι μϐνο γι' αυτϐ τον

πύνακα.

- Αλλϊ και για ποιον ϊλλο; ρώτηςε ξϋπνοα η Μϊγδα.

- Για ϐλη την ϋκθεςη ενδιαφϋρομαι.

- οβαρολογεύτε; εύπε η Μϊγδα, χωρύσ να πιςτεϑει αυτϐ που

ϊκουςε.

- Πιο ςοβαρϊ δε γύνεται. Ονομϊζομαι Ηρακλόσ υντϋλησ...

Μόπωσ το ϐνομϊ μου ςασ λϋει κϊτι;

Η Μϊγδα ϋμεινε εμβρϐντητη.

- Κϑριε υντϋλη... Ψ Θεϋ μου, πϐςο ανϐητη εύμαι να μη ςασ

αναγνωρύςω. Μεγϊλη μου τιμό που βρύςκεςτε εδώ... ϐμωσ εύχα την

εντϑπωςη ϐτι εύςτε πιο... πιο παχουλϐσ.

Ο Ηρακλόσ ξεκαρδύςτηκε ςτα γϋλια αυτό τη φορϊ.

- Φαύρομαι που το ακοϑω. Αυτϐ ςημαύνει ϐτι η δύαιτα που

ακολουθώ ϋχει αποτϋλεςμα.

- Και το μοϑςι ςασ...

- Βϋβαια, το ϋκοψα κι αυτϐ. Σώρα που το προγοϑλι ϊρχιςε να

υποχωρεύ, δεν το χρειϊζομαι πια.

- υγγνώμη που δε ςασ αναγνώριςα νωρύτερα. Εύμαι α-

δικαιολϐγητη, ϐπωσ και να ϋχει το πρϊγμα.

-Αγαπητό Μϊγδα, μπορώ να ςε λϋω Μϊγδα, ϋτςι δεν εύναι;

- Μα φυςικϊ, τι ερώτηςη!

- Λοιπϐν, Μϊγδα, θα μποροϑςα να ςε εκμεταλλευτώ χωρύσ να το

πϊρεισ εύδηςη. Όμωσ εδώ διακρύνω ϋνα μεγϊλο ταλϋντο, μια

πρωτϐγνωρη τεχνοτροπύα, μια απϑθμενη φανταςύα. Κι επειδό

ςκοπεϑω να ςε εκμεταλλευτώ, με τη ςωςτό ϋννοια του ϐρου και για

πολλϊ χρϐνια, λϋω να το αρχύςω ϐπωσ πρϋπει. Ξϋρεισ πϐςο θα

μποροϑςα να πουλόςω το ςυγκεκριμϋνο ϋργο ςου; εύπε και τησ ϋδειξε

τον πύνακα με τα τριαντϊφυλλα.

Η Μϊγδα τον κούταξε με ερωτηματικϐ βλϋμμα.

- Σουλϊχιςτον πενόντα φορϋσ πϊνω απϐ την τιμό που ζότηςεσ.

- Πϐςο;!

- Όςο ϊκουςεσ.

- Μόπωσ υπερβϊλλετε, κϑριε υντϋλη; Ποιοσ θα δώςει τϐςα

χρόματα για μια ϊγνωςτη ζωγρϊφο;

- Αρκεύ να τα ζητόςω εγώ και θα τα δώςει. Αυτϐ εύναι δικό μου

δουλειϊ. Δε μου λεσ, εκτϐσ απϐ λουλοϑδια ζωγραφύζεισ κι ϊλλα

θϋματϊ; Θϋλω να πω, ϋχεισ ϋτοιμουσ ϊλλουσ πύνακεσ;

Η Μϊγδα χαμογϋλαςε.

- Αν ϋχω, λϋει; Ϊνα ςπύτι γεμϊτο.

- Πϐτε μπορώ να τουσ δω;

- Πϐτε; Όποτε θϋλετε εςεύσ.

- Αϑριο γύνεται;

- Βϋβαια... φυςικϊ! εύπε ϋκπληκτη.

- Πολϑ, πολϑ ωραύα. Θϋλω ϐλα ςου τα ςτοιχεύα ς' ϋνα χαρτύ τώρα

και, Μϊγδα Αυγϋρη, εύμαι πολϑ ευτυχόσ που βρϋθηκα ςτο δρϐμο

ςου...

Η Μϊγδα πηγαινοερχϐταν νευρικϊ ςτο ςαλϐνι του ςπιτιοϑ τησ

κοιτϊζοντασ ςυνεχώσ την ώρα. Κϐντευε δώδεκα. Ο υντϋλησ τησ εύχε

πει ϐτι θα όταν εκεύ ςτισ ϋντεκα. Ϋταν ολοφϊνερο ϐτι την εύχε

κοροώδϋψει. Πϐςο ευκολϐπιςτη όταν. Μα υπόρχε ποτϋ περύπτωςη

ολϐκληροσ υντϋλησ να καταδεχτεύ να εκθϋςει τα ϋργα τησ; Αυτϐσ,

που διαπραγματευϐταν και κινοϑςε τισ τιμϋσ των αγορών ϐλων των

μεγϊλων Ελλόνων ζωγρϊφων και αρκετών ξϋνων, όταν ποτϋ δυνατϐ

να αςχοληθεύ μαζύ τησ;

Κϊθιςε ςτον καναπϋ και τησ όρθε να βϊλει τα κλϊματα. χεδϐν δεν

εύχε κλεύςει μϊτι ϐλο το βρϊδυ. Υανταζϐταν πϐςο αξιϐλογη και

περύτρανη ζωγρϊφοσ όταν και ονειρευϐταν πωσ ϐλοι παρακαλοϑςανε

για ϋνα τησ ϋργο.

Όταν χώριςε με τον ϊντρα τησ, πριν απϐ πϋντε χρϐνια, εύχε

ποντϊρει πολϑ ςτη βοόθεια και τη ςυμπαρϊςταςη των κοινών φύλων

τουσ, αλλϊ και των γνωριμιών του κϑκλου τησ. Πϐςο λϊθοσ εύχε

κϊνει. Απϐ τη ςτιγμό που ϋφυγε απϐ το ςπύτι ςτο Παλαιϐ Χυχικϐ, λεσ

και ϋπαψε να υπϊρχει. Οι προςκλόςεισ ςταμϊτηςαν απϐτομα, ενώ οι

δικϋσ τησ προςπϊθειεσ για επικοινωνύα κατϋληγαν ςτο κενϐ. Γρόγορα

κατϊλαβε αυτϐ που δεν εύχε αντιληφθεύ πρωτϑτερα, ϐτι ςτον κϑκλο

του ϊντρα τησ οι ζωντοχόρεσ, αν όταν μϊλιςτα νϋεσ, χωρύσ δικό τουσ

περιουςύα, όταν επικύνδυνεσ και φυςικϊ ανεπιθϑμητεσ. Οι ϊλλοτε

υποτιθϋμενεσ φύλεσ τησ, η Αλεξϊνδρα, ςϑζυγοσ μεγαλοδικηγϐρου κι

αυτό, η Ζώρα, ςϑζυγοσ επιχειρηματύα, και η Μαριλϋνα, ςϑζυγοσ

κατϐχου ιδιωτικόσ κλινικόσ, με τισ οπούεσ ϋκανε ςυχνϊ πυκνϊ παρϋα

και τα ϋλεγαν ςτισ κοςμικϋσ εκδηλώςεισ, απομακρϑνθηκαν διακριτικϊ

και ςταθερϊ απϐ τη ζωό τησ, πολϑ δε περιςςϐτερο οι υπϐλοιπεσ, που

όταν απλώσ κοινϋσ γνωςτϋσ.

Ϊνα χρϐνο μετϊ το χωριςμϐ τησ, ϐταν ϋκανε την πρώτη ατομικό

τησ ϋκθεςη α ϋνα χώρο ςτη Λεωφϐρο Αλεξϊνδρασ, ϋςτειλε

προςκλόςεισ παντοϑ, ςε μια ϑςτατη προςπϊθεια για επαναςϑνδεςη.

Οι μϐνοι που ανταποκρύθηκαν όταν ο Φρύςτοσ και δϑο κολλητού φύλοι

του, που εμφανύςτηκαν χωρύσ τη ςυνοδεύα των ςυζϑγων τουσ, τισ

οπούεσ βϋβαια προςπϊθηςαν να δικαιολογόςουν με αβϊςιμα

επιχειρόματα. Οι υπϐλοιποι καλεςμϋνοι όταν πρώην ςυμφοιτητϋσ τησ

απϐ τη Νομικό, νυν ςυμφοιτητϋσ απϐ τη χολό Καλών Σεχνών και

κϊποιοι ϊλλοι ϊγνωςτοι που ϋτυχε να βρεθοϑν ςτο χώρο τησ ϋκθεςησ.

Πουλόθηκαν ϐλοι κι ϐλοι δϑο πύνακεσ απϐ τουσ τριϊντα που εύχε και

απϐ αυτοϑσ τον ϋναν αγϐραςε ο Φρύςτοσ και τον ϊλλον κϊποιοσ

ςυμφοιτητόσ τησ απϐ τη Νομικό για τη μητϋρα του, που λϊτρευε τη

ζωγραφικό.

Η Μϊγδα, που αλλιώσ τα περύμενε τα πρϊγματα, απογοητεϑτηκε

οικτρϊ. Μϋχρι και την τελευταύα ςτιγμό πύςτευε ϐτι αρκετού θα την

τιμοϑςαν με την παρουςύα τουσ και θα εκτιμοϑςαν τισ φιλϐτιμεσ

προςπϊθειεσ και τον κϐπο που εύχε επενδϑςει για να πετϑχει αυτό η

ϋκθεςη. Η Ζώρα, η Αλεξϊνδρα και η Μαριλϋνα την εύχαν

διαβεβαιώςει προςωπικϊ ςτο τηλϋφωνο ϐτι ϐχι μϐνο θα ϋρχονταν με

τουσ ςυζϑγουσ τουσ, αλλϊ και ϐτι θα φρϐντιζαν να φϋρουν μαζύ τουσ

ανθρώπουσ που θα αγϐραζαν οπωςδόποτε κϊποιο απϐ τα ϋργα τησ.

Πϐςο λϊθοσ εύχε κϊνει... Η φιλύα τουσ δεν όταν παρϊ λυκοφιλύα που

διόρκηςε ϐςο ϋφερε το ϐνομα Παλιώρη. Απϐ τη ςτιγμό που ϊρχιςε να

υπογρϊφει με το ϐνομα Αυγϋρη, όταν μια ϊγνωςτη. Σϐςη, λοιπϐν,

υποκριςύα; Όχι μϐνο δεν εμφανύςτηκαν, αλλϊ δεν μπόκαν καν ςτον

κϐπο να δικαιολογόςουν την απουςύα τουσ. Ϋταν η χαριςτικό βολό

ςτισ ελπύδεσ τησ. Φαριςτικό βολό; Ε, ϐχι, ωσ εδώ. Δεν τισ εύχε ανϊγκη,

οϑτε αυτϋσ οϑτε κανϋναν απϐ τουσ πρώην «φύλουσ» τησ. Διϋθετε

ταλϋντο που αργϊ ό γρόγορα θα αναδεικνυϐταν και μποροϑςε να

πετϑχει και χωρύσ αυτϋσ τισ γνωριμύεσ, χωρύσ βοόθεια.

Ο Φρύςτοσ, που την όξερε καλϊ και την αγαποϑςε πϊντα, διϊβαςε

την απογοότευςη ςτα μϊτια τησ, παρ' ϐλεσ τισ προςπϊθειεσ τησ να

παρουςιϊςει ϋνα χαροϑμενο και ανϋμελο εαυτϐ. Μπορεύ η μικρό του

Μϊγδα να εύχε ταλϋντο, ϐμωσ χωρύσ τη δικό του ςκιϊ να την

προςτατεϑει όταν καμϋνο χαρτύ. Ενώ αν εύχε επιχειρόςει να τησ

διοργανώςει ο ύδιοσ την ϋκθεςη με το ςωςτϐ γκαλερύςτα, ςύγουρα η

αύθουςα θα εύχε πλημμυρύςει απϐ επώνυμο κϐςμο και τα περιςςϐτερα

ϋργα τησ, που όταν πρϊγματι αξιϐλογα, θα εύχαν πουληθεύ.

Η Μϊγδα αρνόθηκε ςτην αρχό να πϊρει χρόματα για τον πύνακϊ

τησ, ϐμωσ ο Φρύςτοσ επϋμενε και τϐτε δϋχτηκε, με τον ϐρο να του

χαρύςει και κϊποιο ϊλλο ϋργο τησ.

Αργϊ το ύδιο βρϊδυ τησ τηλεφώνηςε.

- ' ευχαριςτώ που όρθεσ, του εύπε με θλιμμϋνη φωνό - όταν

ολοφϊνερο ϐτι τησ εύχε ςτοιχύςει πολϑ.

- Δε θϋλω να ς- ακοϑω ϋτςι... δεν όρθε δα και το τϋλοσ του κϐςμου.

- Σο περύμενεσ αυτϐ το Βατερλϐ;

- Εγώ προςωπικϊ το περύμενα, τησ εύπε χωρύσ ύχνοσ κακύασ.

- Δηλαδό, χωρύσ εςϋνα, εγώ δεν υπϊρχω για τουσ πρώην φύλουσ

μου;

Ώςτε ςυμφωνεύσ κι εςϑ;

Η πϐρτα του ςπιτιοϑ μασ εύναι ακϐμη ανοιχτό και, αν το θελόςεισ,

πολλϊ θα αλλϊξουνε.

Η Μϊγδα αναςτϋναξε.

’ ευχαριςτώ πολϑ, Φρύςτο, ϐμωσ θα το παλϋψω.

Κντϊξει, ϐπωσ νομύζεισ. Εκεύνο που θϋλω να ξϋρεισ εύναι ϐτι, αν με

χρειαςτεύσ, θα εύμαι πϊντα δύπλα ςου.

...«Θα εύμαι πϊντα δύπλα ςου...» Η Μϊγδα χαμογϋλαςε. Λύγουσ

μόνεσ μετϊ παντρεϑτηκε τη βοηθϐ του, μια δικηγϐρο που μϐλισ εύχε

πϊρει το πτυχύο τησ, και κύνηςε τη διαδικαςύα επιςτροφόσ του ςπιτιοϑ

τησ Δροςιϊσ ςτην κατοχό του. Υυςικϊ δεν μπϐρεςε να το πετϑχει, μια

και το ςπύτι όταν πια ςτο ϐνομϊ τησ. Μπϐρεςε ϐμωσ να μειώςει ςτο

ελϊχιςτο το ποςϐ διατροφόσ, δηλώνοντϊσ τησ ϐτι οι δουλειϋσ του δεν

πόγαιναν και τϐςο καλϊ τελευταύα, ϐτι εύχε πια ςϑζυγο να θρϋψει και

ϐτι η ύδια κϋρδιζε απϐ τη δουλειϊ τησ αρκετϊ για να ζει ϊνετα, κϊτι

που όταν πϋρα για πϋρα αναληθϋσ.

Λιγϐτερα ειςοδόματα; Ποιοσ; Αυτϐσ που θεωροϑνταν ο πιο

πολυϊςχολοσ και ακριβοπληρωμϋνοσ δικηγϐροσ ςτο χώρο του;

Ϊπεςε απϐ τα ςϑννεφα για δεϑτερη φορϊ. Σα ειςοδόματα τησ όταν

πιο πενιχρϊ απϐ ποτϋ, κι αυτό, που εύχε μϊθει να ζει μϋςα ςτην ϊνεςη,

τώρα μετροϑςε και τα λεπτϊ που θα ϊναβε το θερμοςύφωνα ό το

καλοριφϋρ. Μετροϑςε ακϐμη και τισ μπουκιϋσ τησ. Όταν τϑχαινε να

πουλόςει κϊποιο ϋργο τησ, ξϐδευε ϐλα τησ τα χρόματα για την

αναπλόρωςη των πρώτων υλών τησ δουλειϊσ τησ και δεν όταν λύγεσ

οι φορϋσ που αντύ για χρόματα ϋδινε ςτον προμηθευτό τησ κϊποιουσ

πύνακϋσ τησ ςε εξευτελιςτικϋσ τιμϋσ.

Τπόρχαν φυςικϊ κϊποια περιουςιακϊ ςτοιχεύα που τησ εύχαν

αφόςει οι γονεύσ τησ, ϐπωσ ϋνα ςπύτι ςτη Λευκϊδα και ελϊχιςτα

χρόματα, που εύχαν ϐμωσ εξανεμιςτεύ απϐ την εποχό του γϊμου τησ.

Σο πατρικϐ ςπύτι δε ςκϋφτηκε να το πουλόςει, ϐςο κι αν εύχε

οικονομικό ανϊγκη. Ϋταν το μϐνο που τησ εύχε απομεύνει απ' τουσ

γονεύσ τησ, να τησ θυμύζει κϊποιεσ ευτυχιςμϋνεσ ςτιγμϋσ και τα

ανϋμελα καλοκαύρια τησ. Απϐ τϐτε που τουσ ϋχαςε εύχε επιςκεφθεύ το

ςπύτι μϐνο τρεισ φορϋσ, ύςα ύςα για να τακτοποιόςει κϊποιεσ εκ-

κρεμϐτητεσ. Σην τελευταύα φορϊ, πριν απϐ τϋςςερα χρϐνια, το

αμπαροκλεύδωςε και απϐ τϐτε ϋριξε μαϑρη πϋτρα πύςω τησ. Ωφηςε

μϐνο παραγγελύα ςτη γειτϐνιςςα να ποτύζει τον κόπο κϊπου κϊπου

και μετϋφερε τουσ λογαριαςμοϑσ ρεϑματοσ και νεροϑ ςτη δικό τησ

διεϑθυνςη ςτην Αθόνα.

Για πϋντε χρϐνια, μϋχρι που γνώριςε τον Ηρακλό, πεύναςε, κρϑωςε,

ϋμεινε ϊρρωςτη χωρύσ φϊρμακα, ϐμωσ δεν το ϋβαλε κϊτω. τιγμό δε

ςταμϊτηςε να ζωγραφύζει, παρ' ϐλεσ τισ αντιξώτητεσ. Κι ενώ εύχε

χωρύςει για να ζόςει τη ζωό και τα νιϊτα τησ, κλεύςτηκε ςτον εαυτϐ

τησ και ϊρχιςε να ζωγραφύζει ςαν τρελό, ςτοιβϊζοντασ τον ϋναν

πύνακα δύπλα ςτον ϊλλο.

' αυτϊ τα χρϐνια αρκετού ϊντρεσ μπόκαν ςτη ζωό τησ, χωρύσ να

μεύνουν για πολϑ, μια και δεν παρουςύαζαν κανϋνα ενδιαφϋρον. Σισ

περιςςϐτερεσ φορϋσ αναζητοϑςε την παρϋα τουσ περιςςϐτερο για να

μην εύναι μϐνη τα ϊγρια χειμωνιϊτικα βρϊδια και λιγϐτερο γιατύ

ϋνιωθε αυτϐ που λϋγεται ϋρωτασ. Ϋταν η πιο περύεργη περύοδοσ τησ

ζωόσ τησ, τα «dark ages», ϐπωσ ςυνόθιζε να λϋει τϐτε, που, μετϊ απϐ

αχαλύνωτεσ ώρεσ ούςτρου επϊνω ςτον καμβϊ, καβϊλαγε μια

ςακαρϊκα που εύχε αγορϊςει με δϐςεισ και κατϋβαινε ςτην Αθόνα για

να πλανϋψει το επϐμενο θϑμα τησ.

Εκεύνη την εποχό ϋπινε αρκετϊ και κϊπου κϊπου κϊπνιζε και

μαριχουϊνα, ϋτςι για το κϋφι. Ιςα ύςα να μαςτουρώνει και να

φαντϊζεται ϐτι το ςπύτι εύναι ζεςτϐ, ϐτι υπϊρχει ϊφθονο φαγητϐ ςτο

ψυγεύο, ϐτι εύναι μια διϊςημη ζωγρϊφοσ. Μια παραμονό

Φριςτουγϋννων τη βρόκε με πυρετϐ και το μϐνο φαγητϐ ςτην κουζύνα

όταν δυο πατϊτεσ, που τισ ϋβραςε, κι ϋνα αβγϐ. Σα ϋφαγε ϐπωσ ϐπωσ

και ςύγουρα δε θα την ϋβγαζε για πολϑ, αν δεν πουλιϐταν αναπϊντεχα

κϊποιοσ πύνακϊσ τησ. Σον αγϐραςε ϋνασ γεύτονασ που τη γνώριζε- εύτε

κατϊλαβε ο ϊνθρωποσ την ϊθλια κατϊςταςό τησ και θϋληςε να τη

βοηθόςει διακριτικϊ εύτε ϐντωσ χρειαζϐταν τον πύνακα. Δεν το ϋμαθε

ποτϋ. ύγουρα ϐμωσ ξελϊςπωςε για αρκετϐ καιρϐ, γιατύ τα χρόματα

που πόρε όταν περιςςϐτερα απ' ϐςα ζότηςε. Μετϊ ϋπεςε πϊλι ςτη

μαϑρη πεύνα, περιμϋνοντασ απϐ κϊποιο εφόμερο εραςτό να τη

φροντύςει μϋχρι να πουληθεύ κϊποιο ϋργο τησ.

Ϊτςι κυλοϑςε η ζωό τησ, ρύχνοντϊσ την ολοϋνα και ςε μεγαλϑτερη

απελπιςύα, μϋχρι να γύνει το θαϑμα.

Σο χτϑπημα ςτην πϐρτα την ϋκανε να πεταχτεύ μϋχρι επϊνω, ϋτςι

ϐπωσ όταν βυθιςμϋνη ςε μαϑρεσ ςκϋψεισ. Ϊριξε μια γρόγορη ματιϊ

απϐ το παρϊθυρο και η καρδιϊ τησ γοργοχτϑπηςε. Ϋταν ο υντϋλησ.

Βοϑτηξε το πρϐςωπο τησ ςτον καθρϋφτη. Η ϐψη τησ όταν χλομό ςαν

πεθαμϋνησ. Σςύμπηςε δυνατϊ τα μϊγουλϊ τησ να κοκκινύςουνε και

ςτϐλιςε το πρϐςωπο τησ με ϋνα ολϐλαμπρο χαμϐγελο. Πόρε μια βα-

θιϊ ανϊςα και ϊνοιξε την πϐρτα.

Ο γκαλερύςτασ μπόκε φουριϐζοσ μϋςα.

-Αγαπητό μου Μϊγδα, ςου ζητώ χύλια ςυγγνώμη για την αργοπορύα

μου, ϐμωσ εύχα τη φαεινό ιδϋα να μη με φϋρει ςόμερα ο οδηγϐσ μου

και, ϐπωσ όταν αναμενϐμενο, χϊθηκα. Σουλϊχιςτον μύα ώρα

τριγυρύζω για να βρω το ςπύτι.

Η Μϊγδα ϋβαλε το χϋρι ςτο μϋροσ τησ καρδιϊσ, ςε μια προςπϊθεια

να ςταματόςει το ανεξϋλεγκτο χοροπόδημϊ τησ.

- Δεν πειρϊζει, δεν εύςτε οϑτε ο πρώτοσ οϑτε ο τελευταύοσ που δε

βρύςκει το ςπύτι. Εύναι κϊπωσ απομονωμϋνο, ϐμωσ η παρουςύα τησ

φϑςησ με αποζημιώνει με το παραπϊνω.

- Σο ιδανικϐ μϋροσ για ϋναν καλλιτϋχνη, εύπε ο υντϋλησ ενώ

περιεργαζϐταν το χώρο. Pas mal, pas mal.

- Ορύςτε;

- Καθϐλου ϊςχημα, καθϐλου ϊςχημα. Απ' ϐ,τι βλϋπω, υπϊρχουν

ϋργα παντοϑ.

- ε λύγο δε θα ϋχω ποϑ να τα βϊλω, αν δεν πουληθοϑνε ςϑντομα.

Αλόθεια, τι να ςασ προςφϋρω;

- Ϊνα νερϐ Evian, τησ εύπε καθώσ ςκοϑπιζε το ιδρωμϋνο μϋτωπο

του με το χϋρι.

- Ψ, λυπϊμαι πολϑ, δεν ϋχω νερϐ Evian ςτο ςπύτι.

- Δεν πειρϊζει, ασ εύναι μεταλλικϐ νερϐ.

- Οϑτε απϐ αυτϐ ϋχω... εύπε ντροπιαςμϋνη.

Εδώ ςε λύγο δε θα εύχε νερϐ βρϑςησ κι αυτϐσ ζητοϑςε Evian;

- Ε, τϐτε νερϐ βρϑςησ, καλϐ εύναι κι αυτϐ, εύπε χωρύσ ύχνοσ

δυςαρϋςκειασ.

- Απϐ αυτϐ ϋχω.

Σο βλϋμμα του Ηρακλό ϋτρεχε κιϐλασ επϊνω ςτα ϋργα τησ, με τα

ποικύλα θϋματα και τα πιο περύεργα δεςύματα χρωμϊτων που εύχε δει

ποτϋ του, ϐπωσ εκεύνο το πρϊςινο-μϐβ δειλινϐ με τισ πορφυρϋσ

πιτςιλιϋσ. ύγουρα το κορύτςι εύχε ταλϋντο. Ϋταν ϋνασ κρυμμϋνοσ

θηςαυρϐσ. Μα πώσ δεν την εύχε πϊρει εύδηςη κανεύσ; Ποτϋ του δεν

εύχε δει κϊποια φωτογραφύα τησ ύδιασ ό ϋργου τησ ςτον Σϑπο. Πώσ

εύχε γύνει αυτϐ, τη ςτιγμό που παντελώσ ατϊλαντοι ζωγρϊφοι μο-

ςχοπουλοϑςανε τα ϋργα τουσ ςτουσ αδαεύσ, προωθοϑμενοι απϐ

κϊποιουσ επιτόδειουσ; Ϋταν λυπηρϐ, πολϑ λυπηρϐ αυτϐ που

ςυνϋβαινε ςτην Ελλϊδα τα τελευταύα χρϐνια. Και τι δεν εύχανε δει τα

ματϊκια του. Σριϊντα πϋντε χρϐνια ςτο χώρο δεν όταν λύγα.

Και ο ύδιοσ ωσ γλυπτόσ ξεκύνηςε, ϐμωσ, ϐταν κατϊλαβε πωσ εύχε

μεγαλϑτερο ταλϋντο ωσ κριτικϐσ παρϊ ωσ δημιουργϐσ, αποφϊςιςε να

γύνει κριτικϐσ τϋχνησ. Υαύνεται ϐτι οι δημϐςιεσ ςχϋςεισ τοϑ πόγαιναν

περιςςϐτερο απ το να κλεύνεται ς' ϋνα ατελιϋ και οι γνωριμύεσ ςτισ

οπούεσ επϋνδυςε ςωςτϊ τον βοόθηςαν να γύνει γκαλερύςτασ, και

μϊλιςτα ο πιο επιτυχημϋνοσ ςτο εύδοσ του.

Σϐςα χρϐνια εύχε δει πολλοϑσ ϊςχετουσ, που απλώσ ϋτυχε να

ανακαλϑψουν μια προςωπικό γραμμό τεχνοτροπύασ, να

καθιερώνονται με τη βοόθεια των γνωριμιών τουσ, του Σϑπου αλλϊ

και του ύδιου, που δεχϐτανε πιϋςεισ. Πώσ να πεισ ςε κϊποιον ϐτι ο

πύνακασ που κρϋμεται ςτο ςαλϐνι του, τον οπούο χρυςοπλόρωςε,

θυμύζει ζωγραφικό παιδιοϑ πϋντε ετών, ϐταν φϋρει την υπογραφό

κϊποιου καλλιτϋχνη που θεωρεύται κορυφό ςτο εύδοσ του; Πώσ να

πεύςεισ ϋνα ςυλλϋκτη ϐτι κϊποιοι πύνακεσ του Πικϊςο, για

παρϊδειγμα, με περύεργα γεωμετρικϊ ςχόματα, μπορεύ να όταν

πρωτοποριακού για την εποχό τουσ, όταν ϐμωσ ϋργα τϋχνησ με την

πραγματικό ϋννοια του ϐρου; Οριςμϋνοι ϊνθρωποι εύναι τϐςο φαντα-

ςμϋνοι, που ςτην ουςύα το μϐνο που κοιτϊζουν εύναι το ϐνομα του

καλλιτϋχνη και ϐχι το ϋργο. Απϐ την ϊλλη, κϊποιοι ϊςχετοι

νεϐπλουτοι εύχαν χτυπόςει τϐςο τισ τιμϋσ ςτη διεθνό αγορϊ, που

ακϐμη και ϋργα ϊτεχνα απϋκτηςαν φόμη, αρκεύ να εύχαν την

υπογραφό των ςυγκεκριμϋνων ζωγρϊφων. Και μια ϊθλια κατςύκα να

ζωγρϊφιζε κϊποιοσ ϊςχετοσ και να ϋβαζε την υπογραφό του κϊποιοσ

απ' αυτοϑσ, το ϋργο θα αποκτοϑςε αμϑθητη αξύα!

Μϋςα ςτα τριϊντα πϋντε αυτϊ χρϐνια αναζότηςησ χρόματοσ και

ταλϋντων όταν η τρύτη φορϊ που ϋνιωθε αυτϐ το ςκύρτημα ςτην

καρδιϊ, αυτό την ϊφθονη ϋκκριςη αδρεναλύνησ, που ϋκανε τα

δϊχτυλα του να τρϋμουν απϐ ςυγκύνηςη, ϐπωσ ϐταν βλϋπεισ κϊποιο

θαϑμα ό ανακαλϑπτεισ ϋναν ανϋλπιςτο θηςαυρϐ. Και η τρύτη φορϊ

όταν με τη Μϊγδα. Σισ προηγοϑμενεσ φορϋσ επρϐκειτο για

καλλιτϋχνεσ, ϋνα

Γϊλλο και ϋναν Ϊλληνα, μεγϊλουσ και τρανοϑσ τώρα ο ϐλο τον

κϐςμο. Απϐ την τελευταύα φορϊ με το Γϊλλο, πολλϊ ταλϋντα

ξεπρϐβαλαν, ϐμωσ κανϋνα δεν εύχε αυτϐ το διαφορετικϐ, αυτϐ το

ξεχωριςτϐ, αυτϐ το μοναδικϐ χϊριςμα που μϐνο ϋνασ πεπειραμϋνοσ

γνώςτησ τησ τϋχνησ μπορεύ να ξεχωρύςει.

άςωσ να ϋφταιγε το γεγονϐσ ϐτι οι νεϐτερεσ γενιϋσ δεν εύχαν τισ

βαθιϋσ ευαιςθηςύεσ και τισ εςωτερικϋσ αναζητόςεισ των παλαιών,

ύςωσ να μην εύχαν εκεύνο το ξεχωριςτϐ μϊτι που φωτογρϊφιζε, ύςωσ

να μην εύχαν υπομονό, ύςωσ να μην εύχαν καν διϊθεςη, να μην εύχαν

οικονομικό ανϊγκη. Σα ϋργα των περιςςοτϋρων όταν ϊψυχα, ϊχρωμα,

πολλϋσ φορϋσ χωρύσ θϋμα. Σςαλαβουτοϑςαν απλώσ το πινϋλο ςτα

χρώματα, για να χαρϊξουν ςτη ςυνϋχεια πορεύεσ ϊςχετεσ με αυτϐ που

ονομϊζεται τϋχνη.

Η μικρό ϐμωσ αυτό καλλιτϋχνισ, χωρύσ να το γνωρύζει οϑτε η ύδια,

όταν ϋνα πραγματικϐ διαμϊντι. Σο μϐνο που χρειαζϐταν όταν ϋνα

καλϐ γυϊλιςμα και η προβολό του μϋςα απϐ μια λαμπερό βιτρύνα. Αν

και όταν πια ςύγουροσ ϐτι εύχε χτυπόςει φλϋβα θηςαυροϑ, ϋπρεπε να

βεβαιωθεύ βλϋποντασ και ϊλλα ϋργα τησ. Μποροϑςε να ζωγραφύςει

με την ύδια μοναδικϐτητα τη θϊλαςςα, ϋνα βρϊχο, ϋνα ερωτευμϋνο

ζευγϊρι; Ϋ απλώσ τα κατϊφερνε τϐςο καλϊ με τα λουλοϑδια;

Η Μϊγδα γϑριςε απϐ την κουζύνα μ' ϋνα ποτόρι νερϐ πϊνω ςε ϋναν

ξϑλινο δύςκο, που τον εύχε ζωγραφύςει η ύδια, και ϋνα κομμϊτι κϋικ.

- όμερα το πρωύ το ϋφτιαξα, του εύπε μ' ϋνα υπϋροχο χαμϐγελο. Κι

επειδό ξϋρω ϐτι αγαπϊτε τα γλυκϊ αλλϊ εύςτε ςε δύαιτα, ϋβαλα

φρουκτϐζη αντύ για ζϊχαρη.

Ο Ηρακλόσ δεν εύπε τύποτε. Πόρε το ποτόρι με το νερϐ και το

πιϊτο με το κϋικ και τα ϊφηςε ςτο τραπϋζι. Μετϊ απϐλαυςε τη

μοναδικό θϋα μιασ φρουτιϋρασ που όταν ζωγραφιςμϋνη ς' ϐλη την

επιφϊνεια του δύςκου, με φροϑτα τϐςο ζωντανϊ, που ϋμοιαζαν ϋτοιμα

να φαγωθοϑν.

- Ποϑ εύναι τα υπϐλοιπα ϋργα ςου; ρώτηςε ανυπϐμονα και λύγο

επιτακτικϊ.

Η Μϊγδα, χωρύσ να πει τύποτε, τον οδόγηςε ςτο δωμϊτιο δύπλα

ςτην κουζύνα, το οπούο εύχε μετατρϋψει ςε χώρο φϑλαξησ των ϋργων

τησ. Ωνοιξε τα παντζοϑρια και το φωσ πλημμϑριςε για τα καλϊ το

μικρϐ ςχετικϊ χώρο.

Ο Ηρακλόσ προχώρηςε ανυπϐμονα προσ τουσ πύνακεσ, που όταν

ςτοιβαγμϋνοι ο ϋνασ δύπλα ςτον ϊλλον, και ϊρχιςε την εξϋταςη. ε

μια χωμϊτινη αυλό τα παιδιϊ με τα τρϑπια παντελϐνια ϋπαιζαν με μια

κουρελϐμπαλα ξυπϐλητα, ενώ η μϊνα, που ϋπλενε τα ροϑχα ςε μια

ςκϊφη, τα κούταζε χαμογελαςτό. όκωςε ϋναν ϊλλον. Ϊνασ

ξυλοκϐποσ ϋκοβε μϋςα ςτον ϊγριο χειμώνα ξϑλα ςτο δϊςοσ, ενώ το

μικρϐ αγϐρι τα ςτούβαζε το ϋνα επϊνω ςτο ϊλλο. Ωλλοσ: Μια νεαρό

γυναύκα με τα μεςοφϐρια ϋλουζε τα μαλλιϊ τησ ς' ϋνα ποτϊμι, ενώ πιο

πϋρα ϋνα ϊλογο ϋβοςκε.

Εύχε περϊςει όδη μύα ώρα και ο υντϋλησ αμύλητοσ και

ανϋκφραςτοσ εξϋταζε τουσ πύνακεσ. Μερικοϑσ απϐ αυτοϑσ τουσ ϋβαζε

ςε μια γωνιϊ, κϊποιουσ ϊλλουσ ςε μια ϊλλη γωνιϊ και τουσ

υπϐλοιπουσ πύςω ςτη θϋςη τουσ. Η Μϊγδα, που εύχε κουραςτεύ να

ςτϋκεται κϊτω απϐ την κϊςα τησ πϐρτασ παύζοντασ νευρικϊ τα

δϊχτυλϊ τησ, κατϊλαβε πωσ ο ϊντρασ εύχε χϊςει την αύςθηςη του

τϐπου και του χρϐνου και δε θα την ϋβριςκε προτοϑ ολοκληρώςει το

ϋργο του και εξετϊςει ϐλουσ τουσ πύνακϋσ τησ, ό ςχεδϐν ϐλουσ. Μετϊ

απϐ αναμονό μιςόσ ώρασ εκεύ γϑριςε πύςω ςτο ςαλϐνι και κϊθιςε

ςτον καναπϋ, με τα μϊτια καρφωμϋνα ςτο δωμϊτιο. Ϊνιωθε λεσ και

ϋδινε εξετϊςεισ, που ϐμωσ δεν εύχαν καμύα ςχϋςη με τισ εξετϊςεισ

τϐςο ςτη Νομικό ϐςο και ςτη χολό Καλών Σεχνών.

Ϊμεινε ϋτςι ακύνητη για αρκετό ώρα, χωρύσ ακριβώσ να γνωρύζει

πϐςη, ϐταν ο υντϋλησ, φανερϊ ικανοποιημϋνοσ, βγόκε απϐ το

δωμϊτιο κρατώντασ δυο πύνακεσ ςτα χϋρια του. Η Μϊγδα τουσ

αναγνώριςε αμϋςωσ. Ο ϋνασ απεικϐνιζε μια νϋα κοπϋλα να χτενύζεται

εμπρϐσ απϐ ϋναν καθρϋφτη, ενώ ςτα πϐδια τησ ϋνα μικρϐ γατϊκι

ϋπαιζε με ϋνα πολϑχρωμο κουβϊρι. Ο ϊλλοσ φωτογρϊφιζε ϋναν νεαρϐ

γϑρω ςτα δεκαπϋντε να κϊθεται πϊνω ς' ϋνα βρϊχο και να χαιρετϊει

ϋνα ιςτιοφϐρο που ϋφευγε. Σα μϊτια του όταν τϐςο θλιμμϋνα, που

εύχεσ την εντϑπωςη πωσ ςε λύγο θα δϊκρυζαν.

Ο υντϋλησ κϊθιςε ςε μύα καρϋκλα απϋναντι' τησ και όπιε μια

γουλιϊ νερϐ απϐ το ποτόρι. Σο μϋτωπο του εύχε γεμύςει ςταγϐνεσ

ιδρώτα. Πόρε μια χαρτοπετςϋτα και τισ ςκοϑπιςε. Μετϊ κούταξε τη

Μϊγδα, που κϐντευε να πϊθει ανακοπό απϐ την αγωνύα, και ςόκωςε

τον ϋναν πύνακα ϐρθιο.

- Ϊχεισ μια μελαγχολικό αιςιοδοξύα, τησ εύπε. χόμα οξϑμωρο μεν,

χαρακτηριςτικϐ δε. Σα περιςςϐτερα ϋργα ςου, για να μην πω ϐλα,

ϋχουν ϋνα μουντϐ φωσ, μια θλιμμϋνη αιςιοδοξύα, ϋνα μελλοντικϐ

παρελθϐν. Εύναι μια δικό μου ϋκφραςη αυτό. Θϋλω να πω ϐτι, ενώ

αναφϋρονται ςτο χθεσ, νομύζεισ ϐτι εύναι αυριανϊ. Παραδεύγματοσ

χϊρη αυτϐσ εδώ ο νεαρϐσ, απϐ το ντϑςιμο αλλϊ και απϐ το

ιςτιοφϐρο, εύναι φανερϐ ϐτι ανόκει ςε κϊποια παλιϊ εποχό. Παρ' ϐλα

αυτϊ, εμϋνα μου φαύνεται ςϑγχρονοσ, ϋνασ αυριανϐσ ϊνθρωποσ, κι

ενώ το θϋμα εύναι λυπηρϐ, με κατακλϑζει μια αύςθηςη αιςιοδοξύασ για

ϋνα καλϑτερο μϋλλον. Σο ύδιο και με το κορύτςι. Απϐ τα ϋπιπλα, που

εύναι παλιϊ, την κανϊτα επϊνω ςτο τραπϋζι, το δαντελωτϐ νυχτικϐ,

φαύνεται ϐτι ανόκει ςε μια ϊλλη εποχό, χρϐνια πριν. Όμωσ ο τρϐποσ

που κοιτϊζεται ςτον καθρϋφτη, το πώσ χαμογελϊ και χτενύζει τα

μαλλιϊ τησ με παραπϋμπουν ςε μια ςϑγχρονη γυναύκα.

Ξαναςκοϑπιςε το μϋτωπο του, ενώ το πρϐςωπο του εύχε κοκκινύςει

ολϐκληρο.

- Σϐςη ώρα εκεύ μϋςα ανακϊλυψα ϐτι αυτϐ το ςτοιχεύο

χαρακτηρύζει ϐλα ςου τα ϋργα. Θϋλω να ρωτόςω, το ϋχεισ επιδιώξει ό

βγαύνει ϋτςι αβύαςτα απϐ μϋςα ςου;

-Όχι, δεν το ϋχω επιδιώξει, απϊντηςε ξαφνιαςμϋνη. Για να πω την

αλόθεια, δεν το ϋχω καν προςϋξει. Σώρα που το λϋτε...

- Αυτϐ ακριβώσ κϊνει τον καλλιτϋχνη μοναδικϐ. Σο πηγαύο

ταλϋντο, η θεύα ϋμπνευςη, οτιδόποτε δεν εύναι προςποιητϐ, αλλϊ

βγαύνει αβύαςτα απϐ την ψυχό του.

Ωφηςε κϊτω τον πύνακα με προςοχό.

- Αγαπητό Μϊγδα, εύπε ςοβαρϐσ, απ' ϐ,τι εύδα, εύμαςτε ϋτοιμοι. Δε

μϋνει παρϊ να πϊρω την ϊδειϊ ςου.

- Ϊτοιμοι; ρώτηςε ξαφνιαςμϋνη. Για ποιο πρϊγμα;

- Μα φυςικϊ για την πρώτη διοργανωμϋνη ςωςτϊ ατομικό ϋκθεςό

ςου μαζύ μου. Αυτϐ εννοώ. Λοιπϐν;

Η Μϊγδα εύχε μεύνει ϊναυδη.

- Μα δε μου εύπατε τύποτε για τα ϋργα μου.

- Σι να πω, δηλαδό; Δεν εύπα όδη πολλϊ;

- ασ ϊρεςαν, δηλαδό;

- Αγαπητό μου, δε μου φαύνεςαι τϐςο ανϐητη. Φρειϊζεται να

ρωτϊσ;

- Με ςυγχωρεύτε, κϑριε υντϋλη... τα ϋχω χαμϋνα. Ϊγιναν ϐλα τϐςο

ξαφνικϊ. Μετϊ απϐ χρϐνια προςπαθειών, κι εκεύ που εύχα πιςτϋψει ϐτι

δεν αξύζω...

- Τπϊρχουν καλλιτϋχνεσ που αναγνωρύςτηκαν μετϊ θϊνατον. Εύςαι

πολϑ τυχερό, Μϊγδα. Εςϑ δεν ταλαιπωρόθηκεσ καθϐλου, για μϋνα.

Περιμϋνω ϐμωσ μύα απϊντηςη.

- Εγώ τι να πω... εςεύσ θα αποφαςύςετε. Πϐτε λϋτε να γύνει η

ϋκθεςη;

- Σο ςυντομϐτερο δυνατϐ. Αϑριο κιϐλασ θα ϋρθω εδώ με τουσ

ςυνεργϊτεσ μου και θα διαλϋξουμε ποια απϐ τα ϋργα ςου θα ςε

αντιπροςωπεϑςουν. Υυςικϊ, εννοεύται ϐτι κορνύζεσ, αύθουςα, φαγητϐ,

προςκλόςεισ, μϋςα μαζικόσ ενημϋρωςησ και ϐ,τι ϊλλο χρειϊζεται θα

τα αναλϊβω εγώ. Εςϑ το μϐνο που ϋχεισ να κϊνεισ εύναι να

ξεκουραςτεύσ και να εύςαι λαμπερό εκεύνο το βρϊδυ. Όςο για τισ

τιμϋσ, θα τισ καθορύςω εγώ. Όλα θα γύνουν αϑριο με τισ νϐμιμεσ

διαδικαςύεσ, με ςυμβϐλαια, γιατύ οι καλού λογαριαςμού κϊνουν τουσ

καλοϑσ ςυνεργϊτεσ, n'est-ce pas; Αϑριο κιϐλασ θα προαναγ- γεύλω

την ϋκθεςό ςου ςτον Σϑπο και θα φροντύςω να δημιουργόςω ϋναν

αϋρα μυςτηρύου γϑρω απϐ το ϐνομϊ ςου, το οπούο ευτυχώσ εύναι

εϑηχο, κϊτι πολϑ καλϐ για καλλιτϋχνη.

Ο υντϋλησ τη χαιρϋτηςε βιαςτικϊ και ϋφυγε, αφόνοντϊσ τη να

κοιτϊζει την πϐρτα και να αναρωτιϋται αν ϐλα αυτϊ όταν ϐνειρο ό

πραγματικϐτητα.

3

ΕΙΚΟΙ ΜΕΡΕ ΜΕΣΑ, ςτην Gallery Art ςτο Κολωνϊκι, η παρουςύαςη

τησ ζωγρϊφου Μϊγδασ Αυγϋρη και ςαρϊντα μοναδικών ϋργων τησ

όταν το γεγονϐσ του μόνα. Ο υντϋλησ, μ' ϋναν ανεπανϊληπτο τρϐπο

χειριςμοϑ των μϋςων μαζικόσ ενημϋρωςησ, κατϐρθωςε να

δημιουργόςει ϋνα μϑθο γϑρω απϐ το ϐνομϊ τησ, παρουςιϊζοντϊσ τη

ςαν το φαινϐμενο του αιώνα και ςαν ζωγρϊφο με διεθνό ακτινοβολύα,

που θα λϊμψει ςϑντομα ς' ϐλεσ τισ μεγαλουπϐλεισ του κϐςμου, ϐπου

όδη ζητοϑν τα ϋργα τησ...

Σο παραμϑθι εύχε ςτηθεύ ϐμορφα, κι ενώ τύποτε ακϐμη δεν όταν

ςύγουρο για την επιτυχύα τησ, ο υντϋλησ την εύχε όδη καθιερώςει

παγκοςμύωσ. Ο κϐςμοσ το πύςτεψε και ς' ϐλα τα αθηναώκϊ ςαλϐνια

ςυζητόθηκε πολϑ το ϐνομϊ τησ, που κϊτι θϑμιζε ςε αρκετοϑσ, ϐμωσ

δεν μποροϑςαν να θυμηθοϑν τι.

- Σι, δεν ϋλαβεσ την πρϐςκληςη του υντϋλη; ρώτηςε η Ζώρα τη

Μαριλϋνα, καθώσ ϋπιναν τον καφϋ τουσ ςτο Πεντελικϐ. Ϊχει γοϑςτο

να ςε ξϋχαςε! Ση Δευτϋρα εύναι η ϋκθεςη και θα εύναι εκεύ ϐλοσ ο

καλϐσ κϐςμοσ.

- Μα για ποια πρϐςκληςη μου μιλϊσ; ρώτηςε ελαφρώσ ταραγμϋνη

η Μαριλϋνα, ενώ ϊναβε με τον χρυςϐ Carrier αναπτόρα τησ το Carrier

τςιγϊρο τησ.

- Μα, χρυςό μου, για την ϋκθεςη ζωγραφικόσ τησ Μϊγδασ Αυγϋρη

πρϐκειται.

- Ποια εύναι αυτό;

- Λϋνε ϐτι εύναι μια φοβερϊ ταλαντοϑχα ζωγρϊφοσ, διεθνοϑσ

φόμησ, και ϐτι οι πύνακϋσ τησ θυμύζουν πύνακεσ αντύκεσ. Λεσ και εύναι

εκατϐ και διακοςύων ετών, ενώ ζωγραφύςτηκαν πρϐςφατα.

- Δεν την ϋχω ακοϑςει ποτϋ μου. Εςϑ την ξϋρεισ;

- Όχι, ποϑ τϋτοια τϑχη, ϐμωσ θα τη γνωρύςω τη Δευτϋρα. Πρϋπει

οπωςδόποτε να αγορϊςω ϋνα ϋργο τησ. Απ' ϐ,τι λϋνε, θα χτυπηθοϑν

ϊςχημα οι τιμϋσ, αλλϊ ελπύζω ςε κϊτι λογικϐ.

- Ώςτε ϋτςι;... Δεν μπορώ να πιςτϋψω ϐτι με ξϋχαςε ο υντϋλησ.

Θα του τηλεφωνόςω ςόμερα κιϐλασ.

- Δεν πειρϊζει, ϋλα μαζύ μου, το ύδιο εύναι.

- Μα τι λεσ τώρα, χρυςό μου; Εύναι ποτϋ δυνατϐ να ϋρθω χωρύσ

προςωπικό πρϐςκληςη;

Η Μϊγδα ϋλαμπε εκεύνο το βρϊδυ ϐςο κι ϋνα καλογυαλιςμϋνο

διαμϊντι. Ο Ηρακλόσ εύχε φροντύςει ακϐμη και την εμφϊνιςό τησ.

Ντυμϋνη μ' ϋνα ϐμορφο μακρϑ μαϑρο φϐρεμα και μια γκρενϊ

μεταξωτό εςϊρπα ςτουσ ώμουσ και με μοναδικϐ ςτολύδι ϋνα ζευγϊρι

μακριϊ ςκουλαρύκια ςτο χρώμα του χαλκοϑ, ςτολιςμϋνα με κϐκκινα

κρϑςταλλα, ϋμοιαζε με πριγκύπιςςα-μϊγιςςα που εύχε ϋρθει για να

πλανϋψει τουσ καλεςμϋνουσ τησ. Σα γκρύζα ςχιςτϊ μϊτια τησ,

τονιςμϋνα απϐ το μακιγιϊζ, ϋμοιαζαν ακϐμη πιο μυςτηριώδη και τα

κορακύςια ύςια μαλλιϊ τησ, με τη χαρακτηριςτικό χωρύςτρα ςτη μϋςη,

όταν πλεγμϋνα ςε ινδιϊνικη κοτςύδα με ϋνα κϐκκινο δερμϊτινο

κορδϐνι. Μια εμφϊνιςη λιτό και ςυνϊμα αριςτοκρατικό. Δεν όξερεσ

ποϑ να ρύξεισ πρώτα το βλϋμμα, ςτουσ πύνακεσ ό ςτη ζωγρϊφο.

Η Ζώρα και η Μαριλϋνα μπόκαν ςτην κατϊμεςτη αύθουςα, ϐπου το

επύςημο απογευματινϐ ϋνδυμα και τα κοςμόματα παρϋλαυναν κι αυτϊ

μαζύ με τουσ πύνακεσ. υναντόθηκαν με ϊλλεσ γνωςτϋσ κυρύεσ τησ

αθηναώκόσ κοινωνύασ, πϐζαραν ςτουσ φωτογρϊφουσ για την κοςμικό

ςτόλη, χϊζεψαν τουσ πύνακεσ και προςπϊθηςαν να διαπραγματευτοϑν

τισ τιμϋσ μϋςω του υντϋλη, ο οπούοσ ϐμωσ όταν τϐςο

απαςχολημϋνοσ, που ςχεδϐν δεν προλϊβαινε να χαιρετϊει και

ξεχνοϑςε ονϐματα. Ϊπρεπε να γνωρύςουν την Αυγϋρη, ϐλοσ ο κϐςμοσ

εύχε μεύνει ϋκθαμβοσ απϐ το ταλϋντο τησ. Ϊργα ςαν και τα δικϊ τησ

δεν εύχαν ξαναπαρουςιαςτεύ.

Διϋκριναν απϐ μακριϊ τη μελαχρινό κοπϋλα με τη φινετςϊτη

εμφϊνιςη, ϐμωσ όταν περιτριγυριςμϋνη απϐ κϊμερεσ, φωτογρϊφουσ

και δημοςιογρϊφουσ. Λύγο αργϐτερα, ϐταν χαλϊρωςαν λύγο τα

πρϊγματα, την πληςύαςαν χαμογελαςτϋσ, με τη ςυνοδεύα του

υντϋλη. Δεν την αναγνώριςαν παρϊ μϐνο ϐταν ϋφταςαν ςτο ϋνα

μϋτρο. Η πρώην ςυ ζυγϐσ του δικηγϐρου Παλιώρη εύχε αλλϊξει πολϑ.

Σο ϊλλοτε ϊγουρο κοριτςϊκι εύχε μεταβληθεύ ςε μια πανϋμορφη

γυναύκα με εξωτικό ομορφιϊ και καλϐ γοϑςτο. Η Μϊγδα τισ

αναγνώριςε αμϋςωσ. Ϋταν ακριβώσ ϐπωσ τισ εύχε αφόςει, μϐνο

περιςςϐτερο φορτωμϋνεσ κοςμόματα, ςνομπιςμϐ και ρυτύδεσ.

- Δεν το πιςτεϑω... η ϋκφραςη ςτο πρϐςωπο τησ Ζώρασ όταν

ολοφϊνερη. Η Μϊγδα!

- Γνωριζϐςαςτε; ρώτηςε με ϋκπληξη ο υντϋλησ.

- Μϐνο γνωριζϐμαςτε; ϋκανε με υπερηφϊνεια η Μαριλϋνα. Εύμαςτε

φύλεσ απϐ παλιϊ. Φρυςό μου Μϊγδα, τι ϋκπληξη, εύπε και τη φύληςε.

- Ε, τϐτε δε χρειϊζονται ςυςτϊςεισ, εύπε ο υντϋλησ. Μου

επιτρϋπετε εμϋνα, κυρύεσ μου, να τακτοποιόςω κϊποιεσ εκ-

κρεμϐτητεσ. Σα λϋμε αργϐτερα.

- Μα, χρυςό μου, εςϑ απϐ τϐτε που χώριςεσ ϋγινεσ μια κοϑκλα.

Ποϑ να φανταςτώ ϐτι η Μϊγδα Αυγϋρη εύναι η Μϊγδα Παλιώρη, η

φύλη μασ, τησ εύπε περιχαρόσ η Ζώρα, χωρύσ την παραμικρό ενοχό για

την απουςύα και την αδιαφορύα τησ ϐλα αυτϊ τα χρϐνια. Ϋδη

αγορϊςαμε δϑο ϋργα ςου και θϋλουμε ειδικό αφιϋρωςη απϐ πύςω,

ςυνϋχιςε απτϐητη. Λοιπϐν, πϐτε θα τα ποϑμε απϐ κοντϊ; Α, μϊλιςτα,

την Πϋμπτη ϋχει δεξύωςη ςτο ςπύτι τησ η φύλη μασ η Πϋπη Λαγοϑ και

θα φροντύςω να ϋχεισ πρϐςκληςη. Και βϋβαια θα οργανώςω την ϊλλη

εβδομϊδα ϋνα γκαλϊ ςτο ςπύτι μου ϐπου τιμώμενο πρϐςωπο θα εύςαι

εςϑ. Λοιπϐν, τι λεσ;

11 Μϊγδα τα εύχε χϊςει για τα καλϊ, καθώσ ϐλο το βρϊδυ ϊνθρωποι

επώνυμοι και ϊγνωςτοι για την ύδια μϋχρι χθεσ ξαφνικϊ τησ ϋςφιγγαν

το χϋρι, όθελαν να γύνουν φύλοι τησ, ό δόλωναν φύλοι τησ και την

καλοϑςαν ςτο ςπύτι τουσ. Και τώρα η χαριςτικό βολό: Η Ζώρα και η

Μαριλϋνα, οι ϊλλοτε κολλητϋσ τησ, που ξεκϐλληςαν τϐςο απϐτομα

και χωρύσ προςχόματα βγϊζοντϊσ την απϐ τη ζωό τουσ, ξαφνικϊ, ςαν

να μην τρϋχει τύποτε, όθελαν να ξανακολλόςουν, και ϐλα περαςμϋνα

ξεχαςμϋνα.

- Σι κϊνει η Αλεξϊνδρα; ρώτηςε, ςε μια προςπϊθεια να αποφϑγει

τισ ερωτόςεισ τουσ.

- Βρύςκεται ςτο Λονδύνο, ξϋρεισ. Δόλωςε ϐτι εύχε κϊποιο ιατρικϐ

πρϐβλημα, αλλϊ νομύζω ϐτι όδη ϋκανε το πρώτο τησ λύφτινγκ, εύπε η

Ζώρα ψιθυριςτϊ, ενώ χαμογελοϑςε ςυνωμοτικϊ ςτη Μαριλϋνα.

Βϋβαια, μϐλισ μϊθει ςε ποιανόσ την ϋκθεςη βρεθόκαμε, θα τρελαθεύ

απϐ τη χαρϊ τησ.

- Κυρύα Αυγϋρη, κυρύα Αυγϋρη, τισ διϋκοψε απϐτομα ϋνασ νεαρϐσ

δημοςιογρϊφοσ, μπορεύτε να μασ δώςετε μύα ςυνϋντευξη;

- Μα φυςικϊ, ϋκανε ανακουφιςμϋνη η Μϊγδα. Κυρύεσ μου, με

ςυγχωρεύτε, εύπε με ϋνα γλυκϐ χαμϐγελο ςτισ δϑο γυναύκεσ, που εύχαν

όδη πϊρει πϐζα δύπλα τησ καθώσ ο κϊμεραμαν ετούμαζε την κϊμερϊ

του.

Μϋςα ςε ϋνα μϐνο βρϊδυ πουλόθηκαν τα εύκοςι ϋξι απϐ τα

ςαρϊντα ϋργα τησ και τα υπϐλοιπα πριν καν τελειώςει η δεκαόμερη

προβολό τουσ. Σϋτοια επιτυχύα οϑτε ο ύδιοσ ο

υ ντελόσ δεν την περύμενε. Γνωρύζοντασ βϋβαια το κοινϐ του,

όταν βϋβαιοσ ϐτι τα πρϊγματα θα πόγαιναν πολϑ καλϊ. Σϐςο καλϊ

ϐμωσ του φαινϐταν απύςτευτο! Δεν όταν μϐνο τα ϋργα που ϊρεςαν

ςτον κϐςμο, αλλϊ και η ύδια η δημιουργϐσ, που τουσ πλϊνεψε με την

εμφϊνιςη και τη ςυμπεριφορϊ τησ. Η Μϊγδα όταν φτιαγμϋνη απϐ την

ύδια πϊςτα τυχοδιωκτιςμοϑ και ελευθερύασ που χαρακτόριζε και τον

ύδιο. Σαύριαξαν αμϋςωσ, ϐπωσ ο μαγνότησ με το μϋταλλο. Σην

ανϋλαβε υπϐ την προςταςύα του και θεώρηςε καθόκον του να την ε-

πιβϊλει, κϊτι το οπούο δεν όταν και τϐςο δϑςκολο. Σο θϋμα όταν να

περϊςει και τισ εξετϊςεισ ςτο εξωτερικϐ. ' ϋνα μόνα ςτο Παρύςι θα

γινϐταν διαγωνιςμϐσ καινοϑριων ταλϋντων απϐ ϐλο τον κϐςμο που

εύχαν πρωτοεμφανιςτεύ τον τελευταύο χρϐνο. Ϋταν ϐ,τι ϋπρεπε για τη

διϊκριςό τησ εκτϐσ Ελλϊδασ. Φωρύσ καν να τη ρωτόςει, ϋςτειλε

βιογραφικϐ και τρύα ϋργα τησ -τϐςα προβλϋπονταν για κϊθε

καλλιτϋχνη- και την ενημϋρωςε κατϐπιν εορτόσ.

- Ϋ τώρα ό ποτϋ, τησ εύπε, ϐταν η Μϊγδα τα ϋχαςε μ' αυτό την

πρωτοβουλύα.

- Μα δεν ϋχουμε αξιϐλογα ϋργα. Ϊπρεπε να μου δώςεισ καιρϐ να

ετοιμϊςω κϊτι.

- Ϊχουμε, τησ απϊντηςε με ςιγουριϊ. Η ϋκθεςη θα γύνει ο' ϋνα

μόνα. Αν εύςαι μϋςα ςτουσ τρεισ πρώτουσ, θα κϊνεισ εκεύ ατομικό

ϋκθεςη μετϊ απϐ δϑο τουλϊχιςτον μόνεσ. Δϑο και ϋνασ εύναι τρεισ

μόνεσ. Αρκετού για να ετοιμϊςεισ ϋκθεςη.

- Μα ιι λεσ τώρα, Ηρακλό; Εγώ χρειϊζομαι χρϐνο να ακεφτώ, να

ϋχω διϊθεςη...

- Να τη βρεισ, τησ εύπε αυςτηρϊ. Εδώ μιλϊμε για το μϋλλον ςου,

την αναγνώριςό ςου ςε παγκϐςμιο επύπεδο κι εςϑ μου λεσ για χρϐνο

και διϊθεςη;

'Εςκυψε το κεφϊλι. Εύχε δύκιο. Δε χρειϊςτηκε παρϊ μια ϋκθεςη

ςτην Αθόνα για την αποδεχτοϑν, κι ϐλα αυτϊ επειδό κινοϑςε τα

νόματα ο υντϋλησ. Όχι πωσ δεν εύχε ταλϋντο, αλλϊ ςυν Αθηνϊ και

χεύρα κύνει. Ϋταν ανϐητη. Εδώ και τώρα παιζϐτανε το μϋλλον τησ κι

αυτό ϋφερνε αντιρρόςεισ;

- Εντϊξει, του εύπε. Θ' αρχύςω δουλειϊ απϐ ςόμερα.

- Και θα ξεχϊςεισ τι θα πει τηλεϐραςη, τηλϋφωνο, ϋξοδοσ.

- Και οι δημοςιογρϊφοι;

- Αυτοϑσ θα τουσ αναλϊβω εγώ. Όποιοσ ζητόςει ςυνϋντευξη θα

ϋρθει ςτο ςπύτι ςου και ςε ώρα ανϊπαυλασ και ϐχι εργαςύασ.

Μϋχρι που ϋφυγαν για το Παρύςι, δϑο μϋρεσ πριν απϐ το

διαγωνιςμϐ, η Μϊγδα εύχε ζωγραφύςει δεκατρύα θϋματα ςε χρϐνο

ρεκϐρ. Δοϑλευε αςταμϊτητα, απϐ το χϊραμα μϋχρι το δεύλι, ώςπου το

χϋρι τησ παρϋλυε, αλλϊ δεν το κατϋβαζε απϐ τον καμβϊ.

Γϑριςαν απϐ το Παρύςι με το πρώτο βραβεύο ςτο χϋρι, παγκϐςμια

προβολό και προτϊςεισ για εκθϋςεισ, εκτϐσ απϐ το Παρύςι, ςτη Νϋα

Τϐρκη, ςτο Σϐκιο και ςτο Μϐναχο. Ϋταν ϋνασ θρύαμβοσ που μϐλισ

ϊρχιζε. Οι εφημερύδεσ και τα περιοδικϊ δεν ϋχαςαν ευκαιρύα να

αφιερώςουν ατελεύωτα ϊρθρα ςτην Ελληνύδα ζωγρϊφο που ϋκλεψε

την παρϊςταςη ςτο Παρύςι και κϋρδιςε το βραβεύο τησ καλϑτερησ

πρωτοεμφανιζϐμενησ ζωγρϊφου ανϊμεςα ςε τριϊντα ταλαντοϑχουσ

δημιουργοϑσ απϐ ϐλο τον κϐςμο.

Οι πϐρτεσ τησ αθηναώκόσ κοινωνύασ ϊνοιξαν για να υποδεχτοϑν το

καινοϑριο μϋλοσ τουσ. Όλοι όθελαν να γνωρύςουν απϐ κοντϊ τη

βραβευμϋνη δημιουργϐ, να τη ςυγχαροϑν και φυςικϊ να

διακοςμόςουν τουσ τούχουσ των ςπιτιών τουσ με κϊποιο δικϐ τησ

πύνακα. Πρώτεσ και καλϑτερεσ οι ϊλλοτε κολλητϋσ τησ Ζώρα,

Μαριλϋνα και Αλεξϊνδρα, για να ακολουθόςει ϐλοσ ο παλιϐσ κϑκλοσ

γνωριμιών την εποχό που λεγϐτανε ακϐμη Παλιώρη. Η Μϊγδα

δεχϐταν καταιγιςμϐ τηλεφωνημϊτων, ϐμωσ απαντοϑςε μϐνο ο αυτϊ

που πύςτευε ϐτι ϊξιζε τον κϐπο.

Η Ζώρα διοργϊνωςε προσ τιμόν τησ ϋνα λαμπρϐ πϊρτι, ςτο οπούο

όταν καλεςμϋνοι επιφανεύσ Αθηναύοι και ςτο οπούο η Μϊγδα

ακϑρωςε την εμφϊνιςό τησ τελευταύα ςτιγμό, χωρύσ να υπολογύςει το

ρεζύλεμα τησ πρώην φύλησ τησ, προφαςιζϐμενη φϐρτο εργαςύασ. Και

ϐλα αυτϊ ςτην υπηρεςύα του ςπιτιοϑ, χωρύσ να μιλόςει με την ύδια την

οικοδϋςποινα, η οπούα ϋπαθε τϋτοια καζοϑρα, που ϋκανε να διοργα-

νώςει ςυγκϋντρωςη ςτο ςπύτι τησ τουλϊχιςτον δϑο χρϐνια. Η Ζώρα

δόλωςε ϐτι δεν επρϐκειτο να αςχοληθεύ ποτϋ πια με την εν λϐγω

κυρύα, ϐμωσ αυτό τησ η δόλωςη την ϋτςουξε περιςςϐτερο και απϐ την

αποτυχύα που εύχε το πϊρτι τησ.

Κατϊ βϊθοσ την ενδιϋφερε πολϑ να ϋχει ςχϋςεισ με επώνυμα

ϊτομα, που βοηθοϑςαν την προβολό τησ απϐ τισ κοςμικϋσ ςτόλεσ.

Μϋςα ς' ϋνα χρϐνο τα ϋργα τησ Μϊγδασ εκτϋθηκαν ςτο Μϐναχο,

ςτο Βερολύνο, ςτο Παρύςι, ςτο Ωμςτερνταμ, ςτη Βϐνη, κϊτι για το

οπούο φρϐντιςε ο υντϋλησ. Η ύδια δοϑλεψε τϐςο πολϑ, που ςχεδϐν

ϋφταςε ςτα ϐρια τησ υπερκϐπωςησ. Ϊχοντασ πια την οικονομικό

ϊνεςη να αγορϊζει ϐ,τι υλικϐ όθελε για τη δουλειϊ τησ, τα ϋργα τησ

ϋγιναν πιο φωτεινϊ και πολυςϑνθετα και η ευρηματικϐτητϊ τησ

ϊνθηςε. Οι τιμϋσ τουσ ανϋβηκαν πολϑ, κϊτι ςτο οπούο βοόθηςε και η

επιτυχύα τησ ςτο εξωτερικϐ. Με τα πρώτα κιϐλασ κϋρδη αγϐραςε μια

μεγϊλη ϋκταςη γησ ςτη Δροςιϊ, με ςκοπϐ να χτύςει μια μονοκατοικύα,

ϐχι πολϑ μακριϊ απϐ το ατελιϋ-ςπύτι τησ. Εύχε πια μϊθει να ζει εκεύ,

μϋςα ςτη φϑςη, με τα δροςερϊ καλοκαύρια και τουσ βαρεύσ χειμώνεσ.

Σελικϊ όταν βουνύςιοσ τϑποσ και προτιμοϑςε τη γη απϐ τη θϊλαςςα,

που τησ ϊρεςε απλώσ να την αγναντεϑει. Σα φυτϊ, τα δϋντρα, τα ζώα,

η βροχό, η λϊςπη, η νοτιςμϋνη γη, τα κιτρινιςμϋνα φϑλλα όταν το

φυςικϐ τησ πεδύο. Επϊνω ςτο βουνϐ ϋνιωθε ελεϑθερη να περπατϊει,

να αναςαύνει καθαρϐ οξυγϐνο, να παρατηρεύ. Δεν όταν λύγεσ οι φορϋσ

που ανϋβαινε με το αυτοκύνητο τησ μϋχρι ενϐσ ςημεύου ςτην Πεντϋλη

και μετϊ ςυνϋχιζε με τα πϐδια, ωςϐτου ϊντεχε. Ϊνασ τϋτοιοσ

περύπατοσ τησ ϋδινε τη δϑναμη να ςυνεχύςει με περιςςϐτερη διϊθεςη

τη δουλειϊ τησ.

Ϋταν βϋβαια λύγο περύεργο, γιατύ η καταγωγό τησ όταν απϐ νηςύ

και κανονικϊ θα ϋπρεπε να αγαπϊει περιςςϐτερο τη θϊλαςςα. άςωσ

το ατελιϋ να ϋφταιγε για την προτύμηςη τησ ςτο βουνϐ. Σο εύχε

αγαπόςει αυτϐ το ςπύτι ϐςο τύποτε ϊλλο και ορκύςτηκε ϐτι, ακϐμη κι

αν αποκτοϑςε ϐλα τα λεφτϊ του κϐςμου, δε θα το ποϑλαγε ποτϋ και

για κανϋνα λϐγο. Ϊτςι, ϐταν ϊρχιςε το χτύςιμο τησ βύλασ τησ,

αποφϊςιςε ϐτι το ατελιϋ τησ θα παρϋμενε ςτην πρώην «αποθόκη».

Μϐνο εκεύ μποροϑςε να ζωγραφύςει και να εμπνευςτεύ. Σοποθϋτηςε

τϐτε ϋνα ςυναγερμϐ τελευταύασ τεχνολογύασ, ϋτςι ώςτε η διϋλευςη

ακϐμη και ςτην αυλό όταν δϑςκολη. Ψσ επώνυμη πια ζωγρϊφοσ ύςωσ

γινϐταν ςτϐχοσ και, φυςικϊ, τα ϋργα τησ κϐςτιζαν μια περιουςύα.

Ϊπρεπε να τα διαςφαλύςει.

Σο χτύςιμο του ςπιτιοϑ τησ ϋγινε η αιτύα να γνωριςτεύ με τον

Θοδωρό, που εύχε τεχνικό εταιρύα καταςκευόσ δημϐςιων ϋργων.

Ϋταν φύλοσ με τον αρχιτϋκτονα που επιμελόθηκε την καταςκευό κι

ϋτςι γνωρύςτηκε με τη Μϊγδα. Η αλόθεια όταν ϐτι ο ύδιοσ το επιδύωξε,

ϐταν ο αρχιτϋκτονασ του εύπε ϐτι θα ϋχτιζε το ςπύτι τησ γνωςτόσ

ζωγρϊφου Αυγϋρη, που τα ϋργα τησ εύχαν γνωρύςει μεγϊλη επιτυχύα.

Ο Θοδωρόσ Βερβϋρησ όταν κοντϊ ςτα ςαρϊντα πϋντε, χωριςμϋνοσ,

ενώ η Μϊγδα μϐλισ τριϊντα ενϐσ. Η διαφορϊ ηλικύασ τουσ δεν όταν

τϐςο εμφανόσ, μια και ο Θοδωρόσ ϋςφυζε απϐ ζωντϊνια και

νεανικϐτητα κι η ύδια όταν αρκετϊ ςυγκροτημϋνη ςτισ εκδηλώςεισ

τησ.

Θα τα πόγαιναν μια χαρϊ και η ςχϋςη που ξεκύνηςε με τουσ

καλυτϋρουσ οιωνοϑσ ύςωσ κατϋληγε κϊπου, αν και οι δυο τουσ δεν

υπϋφεραν απϐ εργαςιομανύα. Κι ενώ η Μϊγδα ϋβριςκε χρϐνο γι' αυτϐν

εισ βϊροσ τησ δουλειϊσ τησ, ο Θοδωρόσ δε χαρϊμιζε ουτε λεπτϐ απϐ

τη δικό του. Η ςχϋςη κρατόθηκε με νϑχια και δϐντια γϑρω ςτο χρϐνο

και ϐλο αυτϐ το διϊςτημα, λϐγω των ςυχνών απουςιών τουσ απϐ την

Αθόνα για επαγγελματικοϑσ λϐγουσ, ζότημα όταν αν ϋζηςαν μαζύ

τρεισ μόνεσ. Παρϐτι ςτην αρχό τη Μϊγδα προςωπικϊ τη βϐλευε αυτό

η κατϊςταςη, για να μπορεύ να ζωγραφύζει ϐςο εκεύνοσ απουςύαζε,

γρόγορα κουρϊςτηκε απϐ αυτό την αδιϊκοπη απουςύα, ώςτε τον

αποκαλοϑςε «εραςτό-φϊνταςμα» και ϐχι με το ϐνομϊ του.

Λύγο καιρϐ μετϊ τον οριςτικϐ χωριςμϐ τουσ γνώριςε τον

εφοπλιςτό Μύλτο Φατζηςϊββα και ϋζηςε κοντϊ του δυο

δυςτυχιςμϋνα χρϐνια. Ο Φατζηςϊββασ, χωριςμϋνοσ απϐ δεϑτερο

γϊμο, εύχε τρύα μεγϊλα παιδιϊ, που εύχαν αναλϊβει τα ηνύα τησ

επιχεύρηςόσ του, η οπούα πόγαινε απϐ το καλϐ ςτο καλϑτερο. Μετϊ

απϐ μια ολϐκληρη ζωό ατελεύωτησ δουλειϊσ ςτα γραφεύα τησ

εταιρύασ του ςτον Πειραιϊ, εκεύνο που επιθυμοϑςε περιςςϐτερο όταν

να ζόςει τη ζωό του ϐπωσ δεν "εύχε προλϊβει ςτο παρελθϐν.

Δουλεϑοντασ ςκληρϊ απϐ παιδύ ςχεδϐν, ςαρϊντα ολϐκληρα χρϐνια,

εύχε αποκτόςει αμϑθητα πλοϑτη, ϐμωσ δεν εύχε απολαϑςει τισ

μικροχαρϋσ τησ ζωόσ, ϐπωσ το να φϊει ςε μια ταβϋρνα το φρϋςκο

ψϊρι του και ϐχι ςτο γραφεύο ό ςε επύςημα γεϑματα, να πϊει κινη-

ματογρϊφο ό θϋατρο, να χαζϋψει ςτα μαγαζιϊ, να αγορϊςει ο ύδιοσ τα

ροϑχα του, να πϊει ϋναν περύπατο με τα πϐδια, να βγϊλει βϐλτα ϋνα

απϐ τα ςκυλιϊ του. Πρϊγματα κοινϊ, που κϊνουν καθημερινϊ ϐλοι οι

ϊνθρωποι, όταν ϐνειρο θερινόσ νυκτϐσ γι' αυτϐν, που απϐ την ώρα

που ξϑπναγε, ςτισ ϋξι το πρωύ, τον μετϋφερε ο οδηγϐσ του ςτα

γραφεύα, για να τον φϋρει πύςω ςτισ δϋκα το βρϊδυ.

Όλη τη μϋρα βριςκϐταν μ' ϋνα τηλϋφωνο ςτο χϋρι, να κλεύνει

δουλειϋσ και να ενημερώνεται για την πορεύα τησ ναυτιλύασ. Εύχε

κϊνει δϑο γϊμουσ, τρύα παιδιϊ, εύχε όδη δϑο εγγϐνια και δεν εύχε

καταλϊβει ϐτι ζει. Πριν απϐ δϑο χρϐνια εύχε αγορϊςει μια θαλαμηγϐ

υπερπολυτελεύασ, ειδικό παραγγελύα ςτο Μαώϊμι, και ζότημα όταν αν

την εύχε χαρεύ δϋκα αββατοκϑριακα. Μϋχρι που οι πρώτεσ

ενοχλόςεισ ςτην καρδιϊ τον ϋκαναν να πϊρει την απϐφαςη πωσ αρκε-

τϊ εύχε προςφϋρει. Αποφϊςιςε να γλεντόςει τη ζωό του ςτη γη ό ςτη

θϊλαςςα με τη «LADY», τη θαλαμηγϐ του, δύπλα ςε μια ϐμορφη και

νϋα γυναύκα. Όταν γνώριςε την Αυγϋρη, αποφϊςιςε ϐτι η γυναύκα που

γϑρευε μϐλισ εύχε βρεθεύ.

Η Μϊγδα, απϐ την αρχό τησ γνωριμύασ τησ με τον Μύλτο,

ενθουςιϊςτηκε. Σα εύκοςι πϋντε χρϐνια διαφορϊσ τουσ την ϊφηναν

παντελώσ αδιϊφορη. Απϐ μικρϐ κορύτςι την ϋλκυαν οι ώριμοι ϊντρεσ

για μια ςοβαρό ςχϋςη. Ϊνιωθε αςφϊλεια δύπλα τουσ και αντλοϑςε

δϑναμη απ' αυτό την αςφϊλεια. Σην περύοδο των «dark ages» εύχε

πϊει αρκετϋσ φορϋσ με νεαροϑσ ϊντρεσ, ϐμωσ αυτϐ κϊθε ϊλλο παρϊ

τη γϋμιζε. Ωρχιςε να καπνύζει μαριχουϊνα για να μη νιώθει αυτϐ το

ϊδειαςμα, να μη φοβϊται. Γιατύ, πϋρα απϐ την αναςφϊλεια, ο φϐβοσ

για το ϊγνωςτο όταν ο πιο ςυχνϐσ επιςκϋπτησ ςτην καρδιϊ τησ. Αυτϐ

τον πρωτϐγνωρο επιςκϋπτη τον δϋχτηκε για πρώτη φορϊ ϐταν ϋχαςε

τουσ γονεύσ τησ. Αν δεν εύχε τον Φρύςτο πλϊι τησ, ςύγουρα θα εύχε

τρελαθεύ. Απϐ τϐτε, τϐςα χρϐνια, και δεν κατϐρθωςε να διώξει απϐ

μϋςα τησ αυτϐ το ςυναύςθημα. Γι' αυτϐ και ϊρχιςε τη μαριχουϊνα.

Μϐλισ ϐμωσ η ζωό την κϋρδιςε, την ϋκοψε μαχαύρι. Όχι πωσ εύχε

πϊψει να φοβϊται, απλώσ δεν εύχε πια το χρϐνο να ςκεφτεύ. Δοϑλευε

υπερβολικϊ και, ϐταν δε δοϑλευε, οι μϋρεσ τησ όταν πϊντα γεμϊτεσ

απϐ προςκλόςεισ.

Αν εύχε μύα αδελφό, ϋναν αδελφϐ, ϋναν ανιψιϐ, μύα εξαδϋλφη,

κϊποιον ςυγγενό τϋλοσ πϊντων, ύςωσ να όταν διαφορετικϊ γι' αυτόν

τα πρϊγματα. Ποτϋ τησ δεν μπϐρεςε να καταλϊβει γιατύ οι γονεύσ τησ,

αφοϑ και οι ύδιοι όταν μοναχοπαύδια, δεν αποφϊςιςαν να κϊνουν ϋνα

δεϑτερο παιδύ. Η αλόθεια όταν ϐτι ο πατϋρασ τησ το όθελε πολϑ, τησ

το εύχε πει ο ύδιοσ, ϐμωσ η μϊνα τησ οϑτε να τ' ακοϑςει. Αυτϐ όταν και

το μϐνο ςκοτεινϐ ςημεύο ςτη ςχϋςη τουσ, ό μϊλλον το ϋνα ςκοτεινϐ

ςημεύο, γιατύ το δεϑτερο όταν η αδικαιολϐγητη ςυμπεριφορϊ τουσ να

μην την αφόςουν να γύνει ζωγρϊφοσ. Ποτϋ τουσ δεν τησ ϋδωςαν μια

ςαφό απϊντηςη. Ϊφυγαν παύρνοντϊσ τη μαζύ τουσ.

Τπόρχε ϐμωσ ακϐμη ϋνα ςκοτεινϐ ςημεύο ςτη ςυμπεριφορϊ τησ

μητϋρασ τησ, που, ενώ τη λϊτρευε, απϐ την ϊλλη κρατοϑςε πλευρϋσ

του χαρακτόρα τησ ανεξερεϑνητεσ και απληςύαςτεσ, ϐπωσ οτιδόποτε

αφοροϑςε τη ζωό τησ δικόσ τησ μητϋρασ, που ϋφερε και το ϐνομϊ

τησ, τησ γιαγιϊσ Μαγδαληνόσ. Δεν υπόρχε φωτογραφύα τησ ςτο ςπύτι

τουσ, οϑτε καν ςτα ϊλμπουμ τησ οικογϋνειασ. Όςεσ φορϋσ κι αν προ-

ςπϊθηςε να τουσ αποςπϊςει κϊποια πληροφορύα για τη γιαγιϊ τησ

ςτϊθηκε αδϑνατο. Σο μϐνο που ϋμαθε γι' αυτόν όταν ϐτι εύχε πεθϊνει

πολϑ νϋα απϐ αρρώςτια. Σύποτε ϊλλο. το τϋλοσ βαρϋθηκε να ρωτϊει

και ξϋχαςε ςχεδϐν ϐτι εύχε υπϊρξει η γιαγιϊ.

Με τον Μύλτο δεν εύχε πρϐβλημα επικοινωνύασ, ταύριαζαν ςαν

χαρακτόρεσ και, το κυριϐτερο, εκεύνοσ εύχε χρϐνο ελεϑθερο. Κοντϊ

του ο κϑκλοσ των γνωρύμων τησ διευρϑνθηκε περιςςϐτερο, οι

πωλόςεισ και οι παραγγελύεσ των ϋργων τησ αυξόθηκαν. Πρώτοσ και

καλϑτεροσ ο ύδιοσ τησ ζότηςε μια ςειρϊ απϐ θαλαςςογραφύεσ για τη

«LADY», για τισ οπούεσ την πλόρωςε και με το παραπϊνω. Σο

πρϐβλημα ςτη ςχϋςη τουσ δημιουργόθηκε ϐταν, λύγο καιρϐ μετϊ,

εκεύνοσ αποφϊςιςε τη μϐνιμη εγκατϊςταςό του ςτη θαλαμηγϐ και

ζότηςε απϐ τη Μϊγδα να εργϊζεται εκεύ. Μϊλιςτα δημιοϑργηςε ϋναν

υπϋροχο χώρο για ατελιϋ, ϐμωσ η Μϊγδα ςτϊθηκε αδϑνατο να

δημιουργόςει εκεύ μϋςα.

Σϑποσ καθαρϊ θαλαςςινϐσ εκεύνοσ, τϑποσ καθαρϊ βουνύςιοσ

εκεύνη, υπόρχε πρϐβλημα, κυρύωσ τα καλοκαύρια, που ο Μύλτοσ

ϊρχιζε τισ ατελεύωτεσ περιπλανόςεισ του ςτη θϊλαςςα, ενώ η Μϊγδα,

που υπϋφερε απϐ ναυτύα, τισ περιςςϐτερεσ φορϋσ ϋμενε κλειςμϋνη

ςτην καμπύνα τουσ. Κϊπου εκεύ ϊρχιςε να αναρωτιϋται αν ϊξιζε τον

κϐπο μια τϋτοια θυςύα, μακριϊ απϐ το αγαπημϋνο τησ ατελιϋ, το ςπύτι

τησ, που εύχε τελειώςει πια, μακριϊ απϐ τη φϑςη που τϐςο αγαποϑςε.

Ϊπρεπε να βρεθεύ κϊποια λϑςη, αν όθελαν να κρατόςει αυτό η ςχϋςη.

Αποφϊςιςαν ϐτι Δευτϋρα, Σρύτη, Σετϊρτη και Πϋμπτη θα μϋνει η

Μϊγδα ςτη Δροςιϊ και απϐ Παραςκευό πρωύ μϋχρι και την Κυριακό

το βρϊδυ ςτη «LADY». Κϊτω απϐ αυτϋσ τισ ςυνθόκεσ η ςχϋςη

διατηρόθηκε ακϐμη ϋνα χρϐνο, ϐμωσ κϊτι εύχε αρχύςει να κρυώνει

μϋςα τησ. Εκεύνοσ ο παλιϐσ επιςκϋπτησ, ο φϐβοσ, εύχε αρχύςει δειλϊ

δειλϊ να ξαναεμφανύζεται ςτη ζωό τησ, ακϐμη κι ϐταν όταν μαζύ με

τον Μύλτο. Ο ύδιοσ δεν εύχε αντιληφθεύ το παραμικρϐ απϐ τισ φοβύεσ

τησ ςυντρϐφου του. Για εκεύνον και μϐνο το γεγονϐσ ϐτι βριςκϐταν

ςτη θϊλαςςα του αρκοϑςε για να εύναι ευτυχιςμϋνοσ. την ουςύα η

μϐνη γυναύκα που εύχε αγαπόςει πραγματικϊ ςτη ζωό του όταν η

θϊλαςςα και όθελε να την απολαϑςει ϐςο πιο πολϑ γινϐταν. Οι

υπϐλοιπεσ δεν όταν παρϊ διακοςμητικϊ ςτοιχεύα που εξυπηρετοϑςαν

κϊποιεσ ανϊγκεσ του, ενώ παρϊλληλα του δημιουργοϑςαν χιλιϊδεσ

ϊλλα προβλόματα. Ενώ η θϊλαςςα, ακϐμη κι ϐταν αγρύευε, όταν

πανϋμορφη, ποθοϑςε να την αγκαλιϊςει, να τη δαμϊςει. Οι γυναύκεσ

δεν ϋπιαναν μπϊζα μπροςτϊ τησ. Ϊπρεπε ϐμωσ να υπϊρχουν δύπλα ς'

ϋναν ϊντρα, και ϐςο πιο νϋεσ και ωραύεσ όταν, τϐςο πιο πολϑ

ανϋβαζαν το πρεςτύζ του ςτα υπϐλοιπα αρςενικϊ. Γιατύ για τα

αρςενικϊ η πραγματικό ηδονό και ο μεγαλϑτεροσ οργαςμϐσ

προϋρχεται απϐ αυτϐ που λϋγεται εξουςύα και δϑναμη. Η ηδονό που

προςφϋρει ϋνα γυναικεύο κορμύ εύναι δευτερεϑουςασ ςημαςύασ, ϐταν

μϊλιςτα εξαγορϊζεται. Ενώ η εξουςύα δεν εξαγορϊζεται, αποκτιϋται,

γιατύ μϐνο τϐτε εύναι πραγματικό εξουςύα. Διαφορετικϊ εύςαι πιϐνι.

Και ο Μύλτοσ εύχε κερδύςει την εξουςύα με την αξύα του. Εύχε γύνει

δυνατϐσ, όταν ϋνασ ϊρχοντασ, ϐμωσ εύχε θυςιϊςει το παιδύ που εύχε

μϋςα του και εύχε γύνει ςκληρϐσ ακϐμη και με τον ύδιο του τον εαυτϐ.

Μποροϑςε να δώςει χρόματα, να παρϋχει αςφϊλεια, δεν μποροϑςε να

δώςει ςυναιςθόματα. Οϑτε ςτα ύδια του τα παιδιϊ. άςωσ αν δεν

παρουςύαζε εκεύνεσ τισ καρδιακϋσ αρρυθμύεσ, να μην εγκατϋλειπε

ποτϋ τη θϋςη του ςτα γραφεύα του Πειραιϊ.

Κοντϊ του η Μϊγδα ςκλόρυνε κι αυτό ακϐμη περιςςϐτερο. Η

ςχϋςη εύχε αρχύςει να τη βαραύνει, ϐμωσ τον εύχε ςυνηθύςει πια και,

αφοϑ δεν τησ ϋδινε δικαιώματα, προςπαθοϑςε να μην το ςκϋφτεται.

Εκεύνο που την ενδιϋφερε όταν να μπορεύ να παρϊγει ϋργο και ο

Μύλτοσ ποτϋ δε ςτϊθηκε εμπϐδιο ςτη δουλειϊ τησ. Σο αντύθετο, την

ενθϊρρυνε και επιδοκύμαζε αυτϐ που ϋκανε.

Εκεύνο το καλοκαύρι ϋκλειναν ςχεδϐν δϑο χρϐνια μαζύ και

αποφϊςιςαν να κϊνουν μια κρουαζιϋρα ςτα Ιϐνια νηςιϊ, για να

χαλαρώςουν, προςπαθώντασ να ϋρθουν πιο κοντϊ, ϐπωσ τον πρώτο

καιρϐ. Σο δρομολϐγιο τησ «LADY» το πρϐτεινε η Μϊγδα. Ϋταν μια

καλό ευκαιρύα να πϊνε ςτη Λευκϊδα και να ρύξει μια ματιϊ ςτο

πατρικϐ τησ ςπύτι, που εύχε να το επιςκεφθεύ αρκετϊ χρϐνια. Δεν εύχε

κϊποιο ςοβαρϐ λϐγο να το κϊνει και η αλόθεια όταν ϐτι το απϋφευγε

μϊλλον, ςτην προςπϊθειϊ τησ να κρατηθεύ μακριϊ απϐ δυςϊρεςτεσ

αναμνόςεισ. Όμωσ, για κϊποιο περύεργο λϐγο, το ςπύτι τον τελευταύο

καιρϐ όταν ςυνεχώσ ςτη ςκϋψη τησ, και μϊλιςτα το εύχε ονειρευτεύ

δυο φορϋσ μϋςα ς' ϋνα μόνα. Δεν όταν ακριβώσ το ςπύτι που

πρωταγωνιςτοϑςε ςτα ϐνειρϊ τησ, ϐςο η θαμπό εικϐνα μιασ

ϊγνωςτησ γυναύκασ που καθϐτανε ςτην αυλό με ςκυμμϋνο το κεφϊλι

και μοιρολογοϑςε. Όςο κι αν εύχε προςπαθόςει να δει το πρϐςωπο

τησ, ςτϊθηκε αδϑνατο, γιατύ η ϊγνωςτη εύχε κουλουριαςτεύ ςχεδϐν,

βϊζοντασ το κεφϊλι ανϊμεςα ςτα πϐδια τησ. Φωρύσ να την κοιτϊζει,

τησ ϋδειχνε το ςπύτι, ςαν να την καλοϑςε να ϋρθει. Δϑο φορϋσ το ύδιο

ϐνειρο ακριβώσ. Ποια όταν αυτό η λεπτό και αριςτοκρατικό γυναύκα

με τα ςκοϑρα καςτανϊ μαλλιϊ τησ πιαςμϋνα κϐτςο και την

ακαθϐριςτη ηλικύα;

Δεν μπορεύ να όταν τυχαύο το ϐνειρο. Σο ςυζότηςε με τον Ηρακλό

κι εκεύνοσ τησ εύπε ϐτι εύχε ςτο υποςυνεύδητο τησ ενοχϋσ που δεν εύχε

πϊει τϐςο καιρϐ να το δει. Όςο για την ϊγνωςτη γυναύκα, μπορεύ να

όταν η μϊνα τησ με διαφορετικό εμφϊνιςη που την καλοϑςε να το

κϊνει. Η Μϊγδα αποφϊςιςε ϐτι μϊλλον κϊτι τϋτοιο ςυνϋβαινε και ϐτι

εύχε φτϊςει ο καιρϐσ να πϊει ςτο πατρικϐ τησ.

Ϊφταςαν με τη «LADY» μϋςα Ιουλύου ςτο λιμϊνι, ϐμωσ ο Μύλτοσ

τησ εύπε ϐτι δεν μποροϑςε να την ακολουθόςει και ϐτι προτιμοϑςε να

μεύνει ςτη θαλαμηγϐ. Εξϊλλου, τι να ϋκανε εκεύνοσ εκεύ; Καλϑτερα

μϐνη τησ. υμφώνηςε και η ύδια. Πόρε ϋνα ταξύ και ϋφταςε ςτο ςπύτι

τησ, που όταν λύγα χιλιϐμετρα ϋξω απϐ την πϐλη. Όταν το αντύκριςε,

ϋνιωςε ςυγκύνηςη και ενοχϋσ. υγκύνηςη, γιατύ πολλϋσ ϐμορφεσ εικϐ-

νεσ όρθαν ςτο μυαλϐ τησ, και ενοχϋσ, γιατύ το εύχε παραμελόςει και ο

φθοροποιϐσ χρϐνοσ εύχε αφόςει τα ύχνη επϊνω του. Κϊποια εποχό

εύχε ςκεφτεύ να το πουλόςει, μια και δεν τησ χρηςύμευε πουθενϊ,

ϐμωσ δεν τϐλμηςε ποτϋ να το κϊνει. Ϋταν το μϐνο που τησ εύχε

απομεύνει απϐ τουσ γονεύσ τησ, κι ακϐμη κι αν δεν τησ χρειαζϐτανε

ποτϋ ςτη ζωό τησ, ϋπρεπε να υπϊρχει.

Ϊψαξε για το κλειδύ ανϊμεςα ςε μια αρμαθιϊ με κλειδιϊ και

ξεκλεύδωςε την πϐρτα. Σο πρώτο πρϊγμα που ϋνιωςε, αντύ για μια

δεϑτερη δϐςη νοςταλγύασ, όταν μια απύςτευτη μυρωδιϊ μοϑχλασ, που

υπόρχε διϊχυτη παντοϑ. χεδϐν κλεύνοντασ τη μϑτη τησ, ϊρχιςε να

ανούγει βιαςτικϊ ϐλα τα παρϊθυρα, μϋχρι που το φωσ πλημμϑριςε το

χώρο ξαφνιϊζοντασ ϐ,τι υπόρχε εκεύ μϋςα. Ωρχιςε να ψϊχνει για την

πηγό τησ απαύςιασ αυτόσ μπϐχασ. Η μϑτη τησ την οδόγηςε ςτην

κρεβατοκϊμαρα, ςτην εντοιχιςμϋνη ντουλϊπα. Ωνοιξε τισ πϐρτεσ και

διαπύςτωςε ϐτι ϐλα τα ροϑχα εκεύ μϋςα όταν νοτιςμϋνα. Ωρχιςε να τα

πετϊει μαζύ με τισ κρεμϊςτρεσ τουσ επϊνω ςτο κρεβϊτι, μϋχρι που

ϊδειαςε ο χώροσ. Σϐτε διαπύςτωςε ϐτι πύςω απϐ αυτϊ η ξϑλινη πλϊτη

τησ ντουλϊπασ όταν ςαν λαχανϐκηποσ ςε περύοδο αναπαραγωγόσ.

Πύςω απ' αυτϐ τον τούχο βριςκϐταν το μπϊνιο.

Τπόρχε ςύγουρα διαρροό ςτισ ςωληνώςεισ. Ποιοσ ξϋρεισ πϐςο

καιρϐ...

Η επϐμενη κύνηςό τησ όταν να επιςκεφθεύ τη γειτϐνιςςα τησ, την

κυρύα Θοδώρα, μια γλυκιϊ γυναύκα την οπούα πϊντα ςυμπαθοϑςε. Η

γυναύκα, πρϐωρα γεραςμϋνη, ϋβαλε τα κλϊματα ςαν την εύδε και,

ςϋρνοντασ το κορμύ τησ απϐ τα αρθριτικϊ που τη βαςϊνιζαν, θϋληςε

να την τρατϊρει και να μϊθει τα νϋα τησ.

- Όχι ςόμερα, κυρα-Θοδώρα μου. Σο ςπύτι ϋχει πλημμυρύςει και

χρειϊζομαι επειγϐντωσ υδραυλικϐ. Μϐλισ δω τι θα κϊνω, θα ϋρθω να

τα ποϑμε με την ηςυχύα μασ.

- Όπωσ ορύζεισ, κϐρη μου, τησ εύπε γλυκϊ η γυναύκα. Να ϋρθεισ

ϐμωσ. Απϐ τϐτε που... μαϑρη πϋτρα ϋριξεσ πύςω ςου.

- Σο ξϋρω, κυρα-Θοδώρα, ϐμωσ εύχα πολλό δουλειϊ ςτην Αθόνα.

- Εςϑ ξϋρεισ καλϑτερα, να, εδώ εύναι το τηλϋφωνο του κυρ

Αναςτϊςη του υδραυλικοϑ.

Ο υδραυλικϐσ κοϑνηςε το κεφϊλι του.

- Τπϊρχει διαρροό ϐχι μϐνο ςτο μπϊνιο, αλλϊ και ςτην κουζύνα.

Δεν εύναι εϑκολα τα πρϊγματα.

- Και πϐςο καιρϐ χρειϊζεςαι για να διορθώςεισ τη ζημιϊ; Υτϊνουν

τρεισ μϋρεσ; Γιατύ τϐςο θα μεύνω ςτη Λευκϊδα.

Ο τεχνύτησ χαμογϋλαςε.

- Απ' ϐ,τι φαύνεται δεν κατϊλαβεσ πϐςη ζημιϊ ϋχει γύνει. Εδώ

κοντεϑει να πϋςει το ςπύτι. Πρϋπει να γκρεμύςω ϐλα τα ςημεύα απϐ τα

οπούα περνϊνε οι ςωλόνεσ, για να εντοπύςω τη διαρροό ό τισ

διαρροϋσ, να αλλϊξω τουσ ςωλόνεσ και μετϊ να τα ξαναχτύςω. Εκτϐσ

απ' αυτϐ, θα χρειαςτεύσ και κϊποιο μαραγκϐ να ςου αντικαταςτόςει

ϐλεσ τισ ξϑλινεσ επιφϊνειεσ που εύναι για πϋταμα. Και δεν εύναι μϐνο

αυτϐ, εγώ θα εύμαι ελεϑθεροσ την ϊλλη εβδομϊδα, γιατύ επιβλϋπω το

χτύςιμο ενϐσ εξοχικοϑ.

-Αδϑνατον, εύπε η Μϊγδα ταραγμϋνη. ου εύπα, εύμαι μϐνο για τρεισ

μϋρεσ εδώ. Δεν υπϊρχει ϊλλοσ υδραυλικϐσ;

- Τπϊρχει ακϐμη ϋνασ μϊςτορασ, αλλϊ κι αυτϐσ εύναι α-

παςχολημϋνοσ ς' ϊλλα χτύςματα. Ξϋρω τι ςου λϋω, κοπϋλα μου. Αν

όταν κϊτι απλϐ, θα ςου το τελεύωνα γρόγορα, ϐμωσ εδώ μιλϊμε για

καταςτροφό.

- Και τώρα τι θα κϊνω; μουρμοϑριςε απελπιςμϋνη.

- Κούταξε, αν θεσ τη ςυμβουλό μου, μια και πρϋπει να φϑγεισ,

ϊφηςε το ςπύτι να αεριςτεύ καλϊ, χωρύσ να κλεύςεισ καθϐλου τα

παρϊθυρα, και ςτο μεταξϑ εγώ θα κλεύςω τον κεντρικϐ διακϐπτη,

ώςτε να ςταματόςει να τρϋχει το νερϐ. Μετϊ, ϐποτε βρεισ χρϐνο,

ϋρχεςαι ξανϊ και το επιςκευϊζουμε το χειμώνα.

- Γύνεται κι ϋτςι;

- Δεν υπϊρχει ϊλλη λϑςη. Ϊτςι κι αλλιώσ η ζημιϊ ϋχει γύνει.

Η Μϊγδα το ςκϋφτηκε.

- Αδϑνατον, δεν μπορώ ν' αφόςω το ςπύτι ς' αυτϊ τα χϊλια. Πρϋπει

να το φτιϊξουμε τώρα που εύναι καλοκαύρι και ϋχω ελεϑθερο χρϐνο.

Ϊτςι και μπει το φθινϐπωρο, οϑτε να φϊω δεν προλαβαύνω. Όχι, ϐχι,

θα μεύνω. Εντϊξει. Θα αερύςω το ςπύτι και θα αρχύςουμε την ϊλλη

εβδομϊδα.

- Όπωσ αγαπϊσ. Όμωσ ο διακϐπτησ πρϋπει να παραμεύνει

κλειςτϐσ. Αν ςκοπεϑεισ να μεύνεισ εδώ, θα πρϋπει να τον ανούγεισ

ϐταν χρειϊζεςαι νερϐ και να τον κλεύνεισ πϊλι αμϋςωσ.

Όταν ϋφυγε ο υδραυλικϐσ, η Μϊγδα τηλεφώνηςε ςτον Μύλτο και

του εξόγηςε την κατϊςταςη.

- Δεν μπορώ ν' αφόςω το ςπύτι ς' αυτϊ τα χϊλια, του εύπε.

- Εύναι κϊτι που δεν μπορεύ να περιμϋνει; Μποροϑμε να

ςυνεχύςουμε το ταξύδι μασ και επιςτρϋφεισ αργϐτερα.

- Εύναι και θϋμα υδραυλικοϑ, Μύλτο. Ο ϊνθρωποσ ϋχει δουλειϋσ.

- Σι προτεύνεισ τϐτε;

- Θα ϋρθω απϐ κει να πϊρω τα πρϊγματϊ μου κι εςϑ μπορεύσ να

ςυνεχύςεισ μϐνοσ ςου. Όταν τελειώςει αυτό η ιςτορύα, θα ϋρθεισ να με

πϊρεισ πϊλι.

- Δε θϋλεισ να μεύνω εδώ και να ςε περιμϋνω;

- Όχι, γιατύ εγώ θα ϋχω πολλϋσ δουλειϋσ να κϊνω.

- Εύςαι ςύγουρη; Και πϐςο χρϐνο, θα πϊρει αυτό η ιςτορύα;

- Σουλϊχιςτον δϑο εβδομϊδεσ. Ευκαιρύα να τακτοποιόςω και το

ςπύτι. Τπϊρχουν πια πολλϊ πρϊγματα που εύναι για πϋταμα εδώ μϋςα.

- Εντϊξει, ϐπωσ νομύζεισ, αφοϑ δε με χρειϊζεςαι...

- Ϊρχομαι απϐ κει τώρα.

Σο ύδιο βρϊδυ η Μϊγδα επϋςτρεψε πύςω και ο Μύλτοσ αναχώρηςε

για την Κεφαλλονιϊ. Μια κι εκεύνη θα όταν απαςχολημϋνη, θα

επιςκεπτϐτανε τον αγαπημϋνο του φύλο Φαρύλαο, απϐ το ςτρατϐ, να

μιλόςουνε και να νοςταλγόςουνε τα παλιϊ χρϐνια, τϐτε που όταν

εικοςϊχρονα παλικϊρια.

Εκεύνο το πρώτο βρϊδυ ςτο πατρικϐ τησ ο ϑπνοσ τη βρόκε το

ξημϋρωμα. Μια η μυρωδιϊ τησ μοϑχλασ, μια η ζϋςτη, μια οι

αναμνόςεισ των δικών τησ, μια η μοναξιϊ την ϋκαναν να

ςτριφογυρύζει ςτο κρεβϊτι ςαν ανόςυχο φύδι που ψϊχνει τη βϐλεψό

του. Ο ϑπνοσ όρθε το χϊραμα, ϐταν οι πρώτεσ ακαθϐριςτεσ αχτύδεσ

του όλιου μπόκαν απϐ τισ γρύλιεσ και κϊθιςαν ςτα μϊτια τησ.

Ξϑπνηςε μεςημϋρι ςχεδϐν, αλλϊ με καλϑτερη διϊθεςη.

Φαςμουρόθηκε τεμπϋλικα και ςκϋφτηκε πωσ ϋνα πλοϑςιο πρωινϐ θα

τησ ϋδινε την ενϋργεια που τησ χρειαζϐτανε. Μετϊ θυμόθηκε ϐτι ςτο

ςπύτι δεν υπόρχε οϑτε καφϋσ και ϐτι το πρώτο πρϊγμα που ϋπρεπε να

φροντύςει όταν να κϊνει ϋνα γενναύο ανεφοδιαςμϐ απϐ το

κοντινϐτερο ςοϑπερ μϊρκετ, που ευτυχώσ δε βριςκϐταν και πολϑ

μακριϊ. Ϋταν μϊλλον ϋνα μύνι μϊρκετ, αλλϊ ευτυχώσ όταν καλϊ

εξοπλιςμϋνο. ύγουρα χρειαζϐταν αρκετϊ πρϊγματα, απϐ φαγώςιμα

μϋχρι εύδη καθαριςμοϑ. Υυςικϊ, το να κουβαλόςει τϐςα πρϊγματα με

τα χϋρια οϑτε λϐγοσ, και δεν εύχε οϑτε αυτοκύνητο μαζύ τησ. κϋφτηκε

λιγϊκι και αμϋςωσ αναπόδηςε απϐ το κρεβϊτι, καθώσ θυμόθηκε ϐχι

κϊτω, ςτο υπϐγειο του ςπιτιοϑ, εύχαν ϋνα μεγϊλο μεταλλικϐ καρϐτςι

που η μϊνα τησ το χρηςιμοποιοϑςε για να κουβαλϊει τα καρποϑζια

και γενικϊ τα βαριϊ τρϐφιμα απϐ την αγορϊ. Ωραγε, θα υπόρχε

ακϐμη;

Ωνοιξε την πϐρτα που οδηγοϑςε κϊτω και η μυρωδιϊ τησ

κλειςοϑρασ χϐρεψε γϑρω απ' τη μϑτη τησ. Ακϐμη και το υπϐγειο

βρϐμαγε. Ωναψε το φωσ και οι ϐγκοι πολλών πραγμϊτων

ςτοιβαγμϋνων εδώ κι εκεύ εμφανύςτηκαν μπροςτϊ τησ. Κοϑνηςε το

κεφϊλι με απελπιςύα. Εκεύ μϋςα βριςκϐταν ϐ,τι υπόρχε και δεν

υπόρχε ςτην οικογϋνεια απϐ πϊππου προσ πϊππου. Σελικϊ την

περύμενε πολλό δουλειϊ.

Σο καρϐτςι κρεμϐτανε διπλωμϋνο απϐ ϋνα γϊντζο δεξιϊ τησ.

Ευτυχώσ, γιατύ διαφορετικϊ θα υπόρχε πρϐβλημα. Σο ξεκρϋμαςε,

βεβαιώθηκε ϐτι οι ρϐδεσ τςοϑλαγαν και ξεκύνηςε για τα ψώνια τησ.

Γϑριςε μια ώρα αργϐτερα ςϋρνοντϊσ το πύςω τησ γεμϊτο μϋχρι εκεύ

που δεν πόγαινε και, αφοϑ τακτοπούηςε τα τρϐφιμα ςτο ψυγεύο,

ϊρχιςε να βϊζει τϊξη.

Πρώτα ςτερϋωςε ϋνα ςχοινύ ςτην αυλό και ϊπλωςε εκεύ ϐ,τι ροϑχα

εύχαν και δεν εύχαν οι ντουλϊπεσ του ςπιτιοϑ, αφοϑ πρώτα καθϊριςε

ςχολαςτικϊ με ϋνα νωπϐ ςφουγγϊρι τισ μικρϋσ και μεγϊλεσ

επιφϊνειεσ μοϑχλασ που υπόρχαν επϊνω τουσ. Ϊπειτα ϊρχιςε να

καθαρύζει ϐλεσ τισ ντουλϊπεσ και τα ντουλϊπια του ςπιτιοϑ, τα οπούα

ϊφηςε ανοιχτϊ για να αεριςτοϑν. Αμϋςωσ μετϊ φρϐντιςε να καθαρύςει

τα τζϊμια, τα πατώματα, τα ταβϊνια, τα ϋπιπλα. Μϋχρι αργϊ το βρϊδυ

δε ςταμϊτηςε ςτιγμό, εκτϐσ απϐ ϋνα μικρϐ διϊλειμμα που ϋκανε για

ϋνα πρϐχειρο κολατςιϐ. Όμωσ το ςπύτι εύχε ϋρθει ςε κϊποια ςχετικό

ιςορροπύα.

Πεύναγε πολϑ και αιςθανϐταν τϐςο βρϐμικη, ςαν να εύχε να πλυθεύ

μϋρεσ. Μπόκε ςτο ντουσ και τρύφτηκε μϋχρι που κϐντεψε να γδαρθεύ,

μετϊ ϊνοιξε το ψυγεύο και κούταξε τισ προμόθειεσ τησ. Να μαγειρϋψει

ςτισ ϋντεκα το βρϊδυ οϑτε λϐγοσ, ϋτςι ϐπωσ ϋνιωθε, ςαν πτώμα.

Ϊφτιαξε μια ςαλϊτα και μια ομελϋτα με μπϐλικο τυρύ και ζαμπϐν. Σησ

φϊνηκαν ϊγευςτα και ϊνοςτα. Σον τελευταύο καιρϐ εύχε ςυνηθύςει να

τρώει ϐ,τι πιο πικϊντικο και πρωτϐτυπο κυκλοφοροϑςε ςτην αγορϊ,

μια και ο Μύλτοσ όταν ιδιαύτερα εκλεκτικϐσ ςτο φαγητϐ του. Ύςτερα,

εδώ και χρϐνια εύχε ξεχϊςει πώσ εύναι οι δουλειϋσ του ςπιτιοϑ, τα

ψώνια ςτο ςοϑπερ μϊρκετ, το μαγεύρεμα και ϐλεσ αυτϋσ οι

καθημερινϋσ αςχολύεσ που αφαιροϑν πολϑτιμο χρϐνο. Όλα αυτϊ τα

εύχε αναλϊβει η Λϐρνα, μια Ουκρανϋζα, που ερχϐτανε καθημερινϊ

ςτο ςπύτι απϐ τισ οκτώ το πρωύ μϋχρι τισ τϋςςερισ το απϐγευμα. Ϋταν

το δεξύ τησ χϋρι και γνώριζε πολϑ περιςςϐτερο απϐ την ύδια ποϑ

βρύςκονταν ακϐμη και τα πιο προςωπικϊ τησ αντικεύμενα. Σησ εύχε

απϐλυτη εμπιςτοςϑνη και θα μποροϑςε να την ϋχει εςωτερικό, αν η

Λϐρνα δεν εύχε παιδιϊ και δεν ϋπρεπε να επιςτρϋψει ςτο ςπύτι τησ.

Όμωσ, τελικϊ ύςωσ όταν καλϑτερα ϋτςι. Δεν υπόρχε λϐγοσ να βρύ-

ςκεται ςτα πϐδια τησ ϐλη την ώρα.

Σώρα ϐμωσ τη χρειαζϐτανε περιςςϐτερο απϐ ποτϋ. Πϊντα μιςοϑςε

τισ δουλειϋσ του ςπιτιοϑ, όταν ϐ,τι χειρϐτερο γι' αυτόν. Εκεύνο που δε

βαριϐταν όταν να διακοςμεύ τουσ χώρουσ, ν' αλλϊζει ϋπιπλα και

μπιμπελϐ. Αλλϊ η Λϐρνα εύχε φϑγει οικογενειακώσ για διακοπϋσ ςτην

Ουκρανύα για ϋνα μόνα, να δει τουσ ςυγγενεύσ τησ, και δε θα γϑριζε

πριν απϐ το επτϋμβριο. Σϋλοσ πϊντων, δε θα πϊθαινε τύποτε αν

ϋβαζε και καμιϊ μπουγϊδα.

Σρεισ μϋρεσ αργϐτερα το ςπύτι εύχε ξεβρομύςει και τα ροϑχα εύχαν

ςτεγνώςει, αν και η μυρωδιϊ τησ μοϑχλασ όταν ακϐμη διϊχυτη.

Αποφϊςιςε ϐτι, εκτϐσ απϐ μερικϊ πρϊγματα, ϋτςι, για να ϋχει κϊτι

απϐ τουσ γονεύσ τησ, τα υπϐλοιπα θα τα ϋδινε ςτην εκκληςύα για τουσ

ϊπορουσ. Κι ϋτςι ϋκανε. Μϐλισ τακτοπούηςε και αυτϐ το θϋμα,

αποφϊςιςε να βϊλει ςε τϊξη και το υπϐγειο. Εκεύ την περύμενε αρκετό

δουλειϊ.

Κατϋβηκε κϊτω, ζωςμϋνη με αποφαςιςτικϐτητα και υπομονό, και

ϊρχιςε να πετϊει ϐ,τι ϊχρηςτο ϋκρινε, παλιϊ περιοδικϊ, παιχνύδια,

καρϋκλεσ, εταζϋρεσ, ςκουριαςμϋνα εργαλεύα, φθαρμϋνεσ κουβϋρτεσ,

καταςτραμμϋνα διακοςμητικϊ, αχρηςιμοπούητα απϐ βλϊβεσ

ηλεκτρικϊ αντικεύμενα. Μα τι ςτο καλϐ τα φϑλαγε ϐλα αυτϊ η μϊνα

τησ; Για να πιϊνουν τϐπο; Σι τα όθελε τρύα ςκουριαςμϋνα ηλεκτρικϊ

ςύδερα εκεύ κϊτω; Εντϊξει, το τϋταρτο, που όταν απ' αυτϊ που ϋβαζεσ

μϋςα αναμμϋνα κϊρβουνα, θα το κρατοϑςε, τϋτοια πρϊγματα εύχαν

πια αξύα, περιςςϐτερο βϋβαια ςυναιςθηματικό, ϐμωσ τα υπϐλοιπα;

Σρϊβαγε απϐ δω, τρϊβαγε απϐ κει και δεν μποροϑςε να πιςτϋψει

πϐςη ςαβοϑρα υπόρχε εκεύ μϋςα τϐςα χρϐνια, ώςπου ϋφταςε και ς'

ϋνα παλιϐ ξϑλινο μπαοϑλο μεςαύου μεγϋθουσ, που όταν προςεκτικϊ

ςκεπαςμϋνο με κουρελοϑδεσ, κιλύμια και κουτιϊ γεμϊτα περιοδικϊ και

ϊχρηςτα πρϊγματα. Κούταξε εξεταςτικϊ το μπαοϑλο και πρϐςεξε ϐτι

όταν ϋνα εξαιρετικϊ ϐμορφο ϋπιπλο, ςκαλιςμϋνο ς' ϐλη του την ε-

πιφϊνεια απϐ κϊποιον καλλιτϋχνη ξυλουργϐ. Προςπϊθηςε να θυμηθεύ

αν το εύχε δει ποτϋ ςτο παρελθϐν, ϐμωσ ςτϊθηκε αδϑνατο. ύγουρα

ανόκε ςτην οικογϋνειϊ τησ και απϐρηςε πώσ η μητϋρα τησ, που

λϊτρευε τα ϐμορφα αντικεύμενα, το εύχε αφόςει να ςαπύζει εκεύ κϊτω.

Με ϋνα καλϐ γυϊλιςμα θα μποροϑςε να ςτολύζει οποιαδόποτε γωνιϊ.

Σϋλοσ πϊντων, τώρα δεν όταν ώρα να ςκϋφτεται το πώσ και το

γιατύ. Εύδε την κλειδαριϊ και φοβόθηκε ϐτι, αν όταν κλειδωμϋνο, θα

ϋπρεπε να τη ςπϊςει και ύςωσ να το κατϋςτρεφε. Πρϊγματι όταν

κλειδωμϋνο. Σώρα τι θα ϋκανε; Σι κρύμα! Ϊτςι ϐπωσ κϊθιςε επϊνω ςε

μια κοϑτα με περιοδικϊ να το χαζεϑει, πρϐςεξε μια μονωτικό διϊφανη

ταινύα γϑρω γϑρω απ' το μπαοϑλο κοντϊ ςτη βϊςη του. Ωρχιςε να την

ξεκολλϊει και τϐτε ϊκουςε ϋνα μεταλλικϐ θϐρυβο απϐ πύςω. Σρϊβηξε

ϐςο μποροϑςε το βαρϑ ϋπιπλο και ϋχωςε απϐ πύςω το χϋρι τησ

ψαχουλεϑοντασ, μϋχρι που ϋπιαςε ϋνα ςκληρϐ αντικεύμενο. Η καρδιϊ

τησ ϊρχιςε να χτυπϊ. Μόπωσ... Ϋταν πρϊγματι ϋνα κλειδύ αρκετϊ

μεγϊλο, που όταν ςτερεωμϋνο με τη φαρδιϊ ταινύα ςτο πύςω μϋροσ.

Σο ϋβαλε ανυπϐμονα ςτην κλειδαριϊ κι εκεύνο μετϊ απϐ τρεισ

ςτροφϋσ ελευθϋρωςε το καπϊκι. Η Μϊγδα το ϊνοιξε αργϊ και με

ςεβαςμϐ, νιώθοντασ ϐτι το περιεχϐμενο του πρϋπει να εύχε αξύα. Εύδε

κϊτι ροϑχα διπλωμϋνα, κϊποια χϊρτινα παλιομοδύτικα κουτιϊ, δυο

τρύα βιβλύα πϊνω πϊνω. Όλα τα ϋβλεπε για πρώτη φορϊ. Ωνοιξε τα

κουτιϊ και βρόκε μϋςα κολιϋ απϐ χϊντρεσ, αποξηραμϋνα λουλοϑδια,

ϋνα παλιϐ γυναικεύο ρολϐι, διϊφορα κοςμόματα με ςτρασ και

ψεϑτικεσ πϋρλεσ, χτϋνια για τα μαλλιϊ, μια πουδριϋρα, κεντητϊ

μαντιλϊκια, και ανϊμεςα ς' ϐλα αυτϊ ϋνα πϊκο με αςπρϐμαυρεσ

φωτογραφύεσ. Ο φωτιςμϐσ ςτο υπϐγειο δεν όταν πολϑ καλϐσ και η

Μϊγδα ανϋβηκε να φϋρει ϋνα φακϐ. Σον ϊναψε και κούταξε τισ

φωτογραφύεσ. Απεικϐνιζαν μια γυναύκα, που απϐ τα ροϑχα τησ

φαινϐταν πωσ πρϋπει να εύχε φωτογραφηθεύ τη δεκαετύα του '30.

Ποια όταν;

Ξαφνικϊ, η φωτογραφύα τησ ύδιασ γυναύκασ μπροςτϊ απϐ ϋνα

καβαλϋτο ζωγραφικόσ την ϋκανε να αναπηδόςει απϐ τη θϋςη τησ. Η

ϐμορφη και νεαρό κοπϋλα χαμογελοϑςε ςτο φακϐ μπροςτϊ απϐ ϋνα

μιςοτελειωμϋνο ϋργο. Ωφηςε κϊτω τισ φωτογραφύεσ και ϊρχιςε να

βγϊζει ϐλα τα πρϊγματα απϐ το μπαοϑλο, που ςύγουρα ανόκαν ο'

αυτό την ϊγνωςτη. Ποια όταν; Σο πρϐςωπο τησ, αν και παντελώσ ϊ-

γνωςτο, τησ όταν, παρ' ϐλα αυτϊ, πολϑ οικεύο. Ϊβγαζε κυρύωσ

διπλωμϋνα ροϑχα, τςϊντεσ, εςϊρπεσ, ώςπου ϋφταςε ςτον πϊτο και

τϐτε διϋκρινε ϋνα πλατϑ πακϋτο καλυμμϋνο απϐ ϋνα καφετύ χαρτύ και

δεμϋνο με ςπϊγκο. Σο ϋβγαλε και ϋλυςε το ςπϊγκο. Σο πρώτο πρϊγμα

που εύδε μπροςτϊ τησ όταν ϋνα εξαύςιο ϋργο ζωγραφικόσ με

κϊρβουνο, τϑπου ακουαρϋλασ, ςε χοντρϐ χαρτϐνι. Μια ϐμορφη

κοπϋλα χτϋνιζε τα μαλλιϊ τησ μπροςτϊ απϐ ϋναν καθρϋφτη.

Η καρδιϊ τησ ϊρχιςε να χτυπϊ τϐςο δυνατϊ, που νϐμιζε ϐτι θα

χϊςει τον ϋλεγχο. Δεν όταν δυνατϐ, αυτϐ το ϋργο ϋμοιαζε δικϐ τησ,

χωρύσ να το ϋχει ζωγραφύςει η ύδια. Πιο κϊτω υπόρχαν και ϊλλα. Όλα

απϐ τον ύδιο καλλιτϋχνη, να τησ θυμύζουν ϐτι κϊποιοσ τησ εύχε κλϋψει

τισ ιδϋεσ ό ϐτι αυτό τισ εύχε κλϋψει απϐ κϊποιον. Απϐ ποιον; Σϐτε εύδε

το ϐνομα εκεύ κϊτω δεξιϊ, με ωραύα καλλιτεχνικϊ γρϊμματα:

Μαγδαληνό Βρεττοϑ. Ϊμεινε ακϐμη μύα φορϊ εμβρϐντητη. Βρεττοϑ

όταν το ϐνομα τησ ςυγχωρεμϋνησ τησ γιαγιϊσ τησ, για την οπούα τϐςο

επιμελώσ απϋφευγε να τησ μιλόςει η μϊνα τησ. Η μοναδικό

φωτογραφύα που εύχε απ' αυτόν όταν κϊποια που η γιαγιϊ τησ

φοροϑςε ϋνα βϋλο, ϐπου μϐλισ και διϋκρινεσ τα χαρακτηριςτικϊ του

προςώπου τησ.

Αυτϐ κι αν δεν όταν θηςαυρϐσ καλϊ κρυμμϋνοσ. άςωσ μϋςα ς' αυτϐ

το μπαοϑλο να ϋβριςκε την απϊντηςη για τη ςιωπό τησ μϊνασ τησ.

Ϊπρεπε ϐμωσ να μεταφϋρει ϐλο το περιεχϐμενο του επϊνω, ςτο φωσ,

και να το εξετϊςει προςεκτικϊ.

Όταν το μετϋφερε επϊνω, κϊθιςε και εξϋταςε πρώτα τα ςχϋδια

ζωγραφικόσ με προςοχό. Ϋταν γϑρω ςτα τριϊντα δϑο κομμϊτια,

ζωγραφιςμϋνα ϐλα με μολϑβι και κϊρβουνο, το ϋνα πιο ϐμορφο απϐ

το ϊλλο, τϐςο ζωντανϊ, που νϐμιζεσ ϐτι θα ςου μιλόςουνε. Αν η

γιαγιϊ τησ όταν αυτοδύδακτη ζωγρϊφοσ, που μϊλλον αυτϐ ςυνϋβαινε,

επρϐκειτο για ϋνα ςπϊνιο ταλϋντο που θϊφτηκε μϋςα ο' ϋνα υπϐγειο.

Μα γιατύ; Πύςω απϐ κϊθε χαρτϐνι υπόρχε μύα ημερομηνύα, που

προφανώσ δόλωνε το χρϐνο δημιουργύασ του ϋργου. Όλα χρονο-

λογοϑνταν ςτην περύοδο απϐ το 1934 ϋωσ το 1938. Απ' ϐ,τι θυμϐτανε,

η γιαγιϊ τησ εύχε πεθϊνει το 1961, ϋνα χρϐνο πριν γεννηθεύ η ύδια, ςε

ηλικύα ςαρϊντα τεςςϊρων χρονών. Ωρα πρϋπει να εύχε γεννηθεύ το

1917 και να ζωγρϊφιςε αυτϊ τα ϋργα απϐ την ηλικύα των δεκαεπτϊ

ϋωσ εύκοςι ενϐσ χρονών. Αλλϊ πριν και μετϊ απ' αυτό την περύοδο δε

ζωγρϊφιζε; Προσ το παρϐν δεν μποροϑςε να δώςει απϊντηςη.

Ωρχιςε να εξετϊζει τισ αςπρϐμαυρεσ φωτογραφύεσ. Η γιαγιϊ μϐνη,

με τον παπποϑ, μ' ϋνα μωρϐ -που θα πρϋπει να όταν η μϊνα τησ-,

πϊντα νϋα, πϊντα ϐμορφη, πϊντα χαμογελαςτό και γλυκιϊ. Μπορεύ

να μην εύχανε το ύδιο χρώμα και ςχόμα ματιών, ϐμωσ η ϋκφραςό τουσ

όταν παρϐμοια, ϐπωσ και το κατϊμαυρο χρώμα των μαλλιών τουσ.

Ώςτε η γιαγιϊ Μαγδαληνό όταν ζωγρϊφοσ, και μϊλιςτα

ταλαντοϑχα. Γιατύ τησ το απϋκρυψαν; Γιατύ δεν το ανϋφεραν ποτϋ;

Γιατύ καταχώνιαςαν ςτο ςκοτϊδι τϐςο εξαιρετικϊ ϋργα, αντύ να

ςτολύζουν μ' αυτϊ τουσ τούχουσ του ςπιτιοϑ τουσ; Γιατύ; Ϋταν τϐςο μα

τϐςο περύεργο.

Ωρχιςε να εξετϊζει ϋνα ϋνα τα ροϑχα. Σύποτε το ιδιαύτερο. Ροϑχα

απλϊ, ϐμωσ ιδιαύτερα κομψϊ, καλοδιατηρημϋνα, ςε ςκοϑρα χρώματα,

με κυρύαρχο το μαϑρο. Μετϊ ϊρχιςε να ψϊχνει ςτα χϊρτινα κουτιϊ.

Οϑτε κι εκεύ τύποτε ιδιαύτερησ αξύασ. Μπιζοϑ εποχόσ, βεντϊλιεσ,

μπουκαλϊκια απϐ αρώματα, βιβλύα με πούηςη, εύδη καλλωπιςμοϑ κι

ϋνασ ςφραγιςμϋνοσ και κιτρινιςμϋνοσ φϊκελοσ που απ' ϋξω ϋγραφε το

ϐνομα τησ γιαγιϊσ. Σώρα τι όταν αυτϐ; Κϊποιο ερωτικϐ γρϊμμα;

Φαμογϋλαςε πονηρϊ. Μπορεύ να ϋβριςκε μια απϊντηςη.

Σον ϊνοιξε ϐςο πιο προςεκτικϊ μποροϑςε. Σο μοναδικϐ φϑλλο

χαρτιοϑ όταν διπλωμϋνο. Σο ξεδύπλωςε και ϊρχιςε να διαβϊζει χωρύσ

να καταλαβαύνει:

23 ΜαϏου 1961

ΔΗΜΟΙΟ ΧΤΦΙΑΣΡΕΙΟΝ ΑΘΗΝΨΝ

Πιςτοποιητικόν Θανϊτου

Πιςτοποιοϑμεν ϐτι η Βρεττοϑ Μαγδαληνό του Αντωνύου και τησ

Ελϋνησ, γεννηθεύςα την 1-10-1917 εισ Λευκϊδαν, απϋθανεν ςόμερον,

23-5-1961, την 6ην απογευματινόν, εισ το ύδρυμα μασ

Η Μϊγδα κούταξε και ξανακούταξε το υπογεγραμμϋνο απϐ δυο

γιατροϑσ χαρτύ με τη ςφραγύδα του ψυχιατρεύου, χωρύσ να εύναι

βϋβαιη ϐτι εύχε διαβϊςει ςωςτϊ. Ποτϋ τησ δεν εύχε ακοϑςει κϊτι

τϋτοιο και το μϐνο που γνώριζε όταν ϐτι η γιαγιϊ πϋθανε απϐ κϊποια

αδιευκρύνιςτη αρρώςτια. Για να πϋθανε ϐμωσ ςε ψυχιατρεύο, αυτϐ

ςόμαινε ϐτι όταν τρελό. Δεν όταν δυνατϐ! Σρελό; Πώσ εύχε τρελαθεύ;

Απϐ τι; Ϊπρεπε να μϊθει.

Κατϋβηκε κϊτω ςτο υπϐγειο και ϊρχιςε να ψϊχνει, χωρύσ οϑτε και η

ύδια να γνωρύζει ακριβώσ τι. Λύγο αργϐτερα πύςω απϐ μια παλιϊ

ντουλϊπα βρόκε πύνακεσ ζωγραφικόσ, με μπογιϋσ αυτό τη φορϊ,

επϊνω ςε κϐντρα πλακϋ, τυλιγμϋνουσ με χαρτύ εφημερύδασ και

δεμϋνουσ με ςχοινύ. Σουσ ανϋβαςε κι αυτοϑσ επϊνω. Δεκαπϋντε

πύνακεσ, αφημϋνοι εκεύ, ποιοσ ξϋρει πϐςα χρϐνια, να περιμϋνουν να

τουσ ανακαλϑψει.

Ωπλωςε τα ϋργα ςτο πϊτωμα και ϊρχιςε να τα εξετϊζει ϋνα προσ

ϋνα. Μια γϊτα να γλεύφει τα γατϊκια τησ την ώρα που θόλαζαν, ϋνα

παιδύ πϊνω ς' ϋνα καλϊμι να τρϋχει ανϊμεςα ςε ϊλλα παιδϊκια που το

κούταζαν με χαρϊ, μια τςιγγϊνα ϋξω απϐ το τςαντύρι τησ να χορεϑει,

ϋνα ελϊφι ςτο δϊςοσ την ώρα που ϋπινε νερϐ...

Ϋταν απύςτευτο! Πραγματικϊ απύςτευτο. Όλοι οι πύνακεσ όταν

τϐςο ζωντανού, τϐςο ρεαλιςτικού, ϐμωσ εκεύνο που την εξϋπληξε πιο

πολϑ όταν τα χρώματα που εύχαν χρηςιμοποιηθεύ. Μουντϊ, βαριϊ

χρώματα, που, ενώ δεν εύχαν φωσ, ϋδιναν φωσ ςτον πύνακα. Ϋταν

πλϋον παςιφανϋσ ϐτι το γονύδιο τησ ζωγραφικόσ το εύχε

κληρονομόςει απϐ τη γιαγιϊ τησ. Οι ημερομηνύεσ των ϋργων ϋφταναν

μϋχρι το 1940. Όςο κι αν ϋψαξε κϊθε γωνιϊ κϊτω, δε βρόκε τύποτε

ϊλλο.

Όμωσ, τι δουλειϊ εύχε η γιαγιϊ ςτο ψυχιατρεύο; Πώσ βρϋθηκε εκεύ;

Γιατύ η μϊνα τησ, ο πατϋρασ τησ δεν τησ το εύπαν ποτϋ; Αντύ για

απαντόςεισ, οι απορύεσ όταν τώρα περιςςϐτερεσ. Ϊπρεπε να μϊθει

οπωςδόποτε. άςωσ η γειτϐνιςςϊ τησ, η κυρα-Θοδώρα, να όξερε κϊτι.

Σην επϐμενη ςτιγμό, παύρνοντασ μαζύ τησ μερικϊ ϋργα τησ γιαγιϊσ,

χτυποϑςε την πϐρτα τησ κυρα-Θοδώρασ. Όταν βγόκε απϐ το ςπύτι

τησ, δεν εύχε μϊθει τύποτε περιςςϐτερο απϐ ϐςα γνώριζε πριν μπει. Η

κυρα-Θοδώρα, πϊντα ευγενικό και πρϐςχαρη, ό δε γνώριζε ό

απϋφευγε να τησ μιλόςει. Η αλόθεια όταν ϐτι εύχε ϋρθει νϑφη ςτο

ςπύτι του ςυγχωρεμϋνου του ϊντρα τησ απϐ την Κϋρκυρα, ϐταν οι

γονεύσ τησ Μϊγδασ εύχαν εγκαταςταθεύ ςτην Αθόνα για μια περύοδο,

μαζύ με τουσ γονεύσ τησ μϊνασ τησ. Όταν επϋςτρεψαν πια για πϊντα

πύςω ςτη Λευκϊδα, η γιαγιϊ εύχε όδη πεθϊνει. Όχι, μϊλλον δε γνώριζε

κϊτι, και τα πεθερικϊ τησ, που εύχαν πια πεθϊνει, δεν τησ εύχαν

αναφϋρει ποτϋ οϑτε ϐτι η γειτϐνιςςϊ τουσ ζωγρϊφιζε οϑτε ϐτι όταν

κλειςμϋνη ςε δημϐςιο ψυχιατρεύο.

Με τουσ υπϐλοιπουσ γεύτονεσ δεν εύχε πολλϊ πολλϊ, εξϊλλου οι

περιςςϐτεροι τησ όταν πια ϊγνωςτοι, παιδιϊ που εύχαν μεγαλώςει,

ενώ οι γεροντϐτεροι εύχαν πεθϊνει. Ωλλωςτε, το ζότημα όταν λεπτϐ.

Οι μϐνοι που μποροϑςαν να τησ δώςουν πληροφορύεσ όταν οι

υπεϑθυνοι του ψυχιατρεύου. Αυτϐ όταν το πιο ςωςτϐ. Θα μϊθαινε

αμϋςωσ μϐλισ επϋςτρεφε ςτην Αθόνα.

Όταν τακτοπούηςε ϐλεσ τισ εκκρεμϐτητεσ, ειδοπούηςε τον Μύλτο

να ϋρθει να την πϊρει. Ϊφυγε με βαριϊ καρδιϊ απϐ το ςπύτι, ςιγϊ ςιγϊ

το εύχε αγαπόςει, την εύχε ζεςτϊνει με τισ μνόμεσ του. Θα ερχϐταν πια

πιο ςυχνϊ απϐ δω και πϋρα. Ψςτϐςο, εκτϐσ απϐ τα ροϑχα τησ πόρε

μαζύ τησ και το μπαοϑλο με ϐλα του τα υπϊρχοντα, το οπούο

κουβϊληςε ςτη «LADY», προσ μεγϊλη απορύα του Μύλτου, που δε

ζότηςε ϐμωσ περαιτϋρω εξηγόςεισ, μια και απϋφυγε να του μιλόςει η

ύδια.

Οι διακοπϋσ ςυνεχύςτηκαν ςτα υπϐλοιπα νηςιϊ, ϐμωσ η

αφηρημϊδα και η πλόξη τησ Μϊγδασ όταν πια ολοφϊνερεσ. Μια

εβδομϊδα μετϊ ζότηςε απϐ τον Μύλτο να επιςτρϋψει ςτην Αθόνα.

Εκεύνοσ, που εύχε αρχύςει να δυςαναςχετεύ με τη ςυμπεριφορϊ τησ,

δεν ϋφερε αντύρρηςη. Ϋταν ολοφϊνερο πωσ τον βαριϐτανε, πωσ την

απαςχολοϑςε κϊτι ϊλλο ό κϊποιοσ ϊλλοσ. Μόπωσ ςτη Λευκϊδα εύχε

βρει εραςτό;

Ωλλοσ ϊνθρωποσ εύχε φϑγει απϐ τη «LADY» η Μϊγδα και ϊλλοσ

εύχε επιςτρϋψει. Προσ το παρϐν δεν όθελε να την πιϋςει, αλλϊ οϑτε να

χαλϊςει το καλοκαύρι του. Η ύδια ϊλλωςτε τον παρακϊλεςε να μη

χαλϊςει το προγραμματιςμϋνο ταξύδι του για το Δεκαπενταϑγουςτο

ςτην Πϊτμο, ϐπου θα βρύςκονταν αρκετού φύλοι του εκεύνεσ τισ μϋρεσ.

Ϊνα πρϊγμα που δεν ϊντεχε ο Μύλτοσ ςτη ζωό του όταν τα

κατεβαςμϋνα μοϑτρα. Καλϑτερα με τουσ φύλουσ του. Μετϊ απϐ τϐςα

χρϐνια δουλειϊσ, δεν εύχε καμύα διϊθεςη να ψυχοπλακώνεται.

4

Ο ΜΕΓΑΛΟ, επιβλητικϐσ ϐγκοσ του κτιρύου τη φϐβιςε, καθώσ

ϋμπαινε απϐ την κεντρικό εξωτερικό εύςοδο. Όλα τα παρϊθυρα όταν

ςφραγιςμϋνα με κϊγκελα, πρϊγμα που τησ θϑμιςε λύγο φυλακϋσ.

Καθώσ προχωροϑςε διςτακτικϊ, ϋνα απρϐςμενο δυνατϐ ουρλιαχτϐ

την ϋκανε να κοκαλώςει ςτη θϋςη τησ. Σο ουρλιαχτϐ κρϊτηςε μιςϐ

λεπτϐ και ςταμϊτηςε απϐτομα. Σα πϐδια τησ εύχαν μουδιϊςει και δεν

μποροϑςε να κϊνει οϑτε μπροσ οϑτε πίςω.

Σι δουλειϊ εύχε εκεύ μϋςα; Σι ϋψαχνε να βρει; Υαντϊςματα του

παρελθϐντοσ βγαλμϋνα απϐ ϋνα μπαοϑλο; κϋφτηκε να φϑγει. Αντύ

ϐμωσ να κϊνει πύςω, ςυνϋχιςε με αργϊ βόματα να προχωρϊει

μπροςτϊ.

Όταν ϋφταςε ςτην εύςοδο, μπόκε μϋςα και κούταξε διςτακτικϊ τισ

νοςοκϐμεσ και τουσ γιατροϑσ που πηγαινοϋρχονταν ό ςυνομιλοϑςαν

με τουσ επιςτϊτεσ. Σώρα πια όταν αργϊ να κϊνει πύςω. Ϋδη η κυρύα

Ευφραιμύδη, που όταν υπεϑθυνη του ψυχιατρεύου, την περύμενε, εύχαν

ραντεβοϑ.

Ρώτηςε για το γραφεύο τησ και κϊποια νοςοκϐμα την οδόγηςε

μϋχρι εκεύ.

Η κυρύα Ευφραιμύδη, μύα γυναύκα ςτα πενόντα με πενόντα πϋντε,

όταν πολϑ περιποιημϋνη και τησ θϑμιζε ϋντονα τη Θϊτςερ, την

ϊλλοτε πρωθυπουργϐ τησ Αγγλύασ. Μϐλισ εύδε τη Μϊγδα, το αυςτηρϐ

τησ πρϐςωπο ϋλαμψε απϐ ϋνα ζεςτϐ χαμϐγελο.

- Φαύρομαι τϐςο πολϑ που ςασ γνωρύζω απϐ κοντϊ, κυρύα Αυγϋρη,

τησ εύπε με θαυμαςμϐ και τησ ϋτεινε το χϋρι.

- Κι εγώ χαύρομαι, εύπε διςτακτικϊ η Μϊγδα.

- την αρχό, ϐταν με πόρατε τηλϋφωνο, δεν κατϊλαβα ϐτι

ςυνομιλοϑςα με τη γνωςτό ζωγρϊφο Μϊγδα Αυγϋρη και ύςωσ όμουν

λύγο αδιϊφορη ςτο αύτημϊ ςασ να ςασ δώςω πληροφορύεσ. Όταν

ϐμωσ το υποψιϊςτηκα ϐτι μπορεύ να όςαςταν εςεύσ, ειλικρινϊ δεν

μποροϑςα πια να ςασ αρνηθώ τύποτε. Εύμαι, ξϋρετε, θαυμϊςτριϊ ςασ

και ϋχω δει τισ περιςςϐτερεσ εκθϋςεισ ςασ. Όμωσ, δυςτυχώσ, τα

οικονομικϊ μου δε μου επϋτρεψαν να αγορϊςω παρϊ δϑο

μεταξοτυπύεσ ϋργων ςασ.

Η Μϊγδα χαμογϋλαςε ϋνοχα. Ϋταν λυπηρϐ ν ακοϑει ϐτι κϊποιοσ

θαυμαςτόσ τησ δεν όταν ςε οικονομικό θϋςη να αγορϊςει τα ϋργα

τησ.

- άςωσ μπορϋςω να κϊνω κϊτι γι' αυτϐ, εύπε αυθϐρμητα.

Σα μϊτια τησ υπεϑθυνησ ϋλαμψαν.

- Κυρύα Αυγϋρη, πεύτε μου το πρϐβλημϊ ςασ και ςασ υπϐςχομαι ϐτι

θα κϊνω ϐ,τι εύναι δυνατϐ για ςασ. Απ' ϐ,τι μου εύπατε, εύναι ϊκρωσ

εμπιςτευτικϐ.

-Αυτϐ εύναι το πρϐβλημα μου, κυρύα Ευφραιμύδη. Επειδό τυχαύνει

να εύμαι δημϐςιο πρϐςωπο, δε θϋλω να γύνω βορϊ των ϋντυπων.

Καταλαβαύνετε...

- Απϐλυτα, κυρύα Αυγϋρη. Όποιο κι αν εύναι το πρϐβλημα, θα το

γνωρύζω μϐνο εγώ κι εςεύσ.

- Σο ςκϋφτηκα πολϑ πριν ϋρθω εδώ... ϐμωσ πρϋπει να μϊθω και

εύμαι πρϐθυμη να δώςω ϐ,τι μου ζητόςετε, αρκεύ η ςυζότηςη αυτό να

μη βγει ϋξω απ' αυτϐ το γραφεύο.

- Ϊχετε το λϐγο μου.

- Κι εςεύσ ϋχετε το λϐγο μου ϐτι ςϑντομα κϊποιο ϋργο μου θα εύναι

ςτην κατοχό ςασ.

- Κυρύα Αυγϋρη...

- Αϑριο κιϐλασ.

- Με κϊνετε να ντρϋπομαι... ϐμωσ δεν μπορώ να πω ϐχι ςε μια

τϋτοια κύνηςη.

- Και να μην πεύτε.

- ασ ακοϑω.

Η Μϊγδα ϋβγαλε τα γυαλιϊ ηλύου που μϋχρι τϐτε ϋκρυβαν

διακριτικϊ τα μϊτια τησ και μαζύ τουσ ϋναν αναςτεναγμϐ

ανακοϑφιςησ. Μετϊ ϊνοιξε την τςϊντα τησ, τρϊβηξε ϋνα διπλωμϋνο

χαρτύ και το ακοϑμπηςε ςτο γραφεύο.

- Πρϐκειται για μύα αςθενό ςασ που το 1961 ϊφηςε εδώ την

τελευταύα τησ πνοό. Εύναι πολϑ αργϊ για να μϊθω το πώσ και το γιατύ;

- Δε νομύζω. Σο ύδρυμα αυτϐ μπορεύ να εύναι το πιο παλιϐ ςτο εύδοσ

του, ϐμωσ οι φϊκελοι των αςθενών που πϋραςαν απϐ εδώ, αν και

απϐρρητοι, υπϊρχουν πϊντα. Ποιο το ϐνομα τησ αςθενοϑσ;

Η Μϊγδα ϋςπρωξε το διπλωμϋνο χαρτύ προσ το μϋροσ τησ. Η

υπεϑθυνη το ςόκωςε και διϊβαςε προςεκτικϊ το κεύμενο. Μετϊ την

κούταξε ερωτηματικϊ.

- Και ποια εύναι η ςχϋςη ςασ με την κυρύα Βρεττοϑ; Αν νομύζετε ϐτι

δεν πρϋπει, δεν εύςτε υποχρεωμϋνη να απαντόςετε.

- ...Ϋταν η γιαγιϊ μου, η μητϋρα τησ μητϋρασ μου...

- Μϊλιςτα, καταλαβαύνω.

- Λοιπϐν, μποροϑμε να μϊθουμε γιατύ νοςηλεϑτηκε εδώ και πώσ

πϋθανε;

- Και βϋβαια, αν ϋχετε υπομονό μϋχρι να βρεθεύ ο φϊκελοσ τησ και

να μου τον φϋρουνε.

- Όςη υπομονό χρειϊζεται.

όκωςε το ακουςτικϐ και ςχημϊτιςε ϋναν αριθμϐ.

- Ναι, ποιοσ εύναι; Ευφραιμύδη ςτο τηλϋφωνο... Μϊλιςτα... Θα

μποροϑςα να ϋχω επϊνω, ςτο γραφεύο μου, το φϊκελο τησ

Μαγδαληνόσ Βρεττοϑ, που απεβύωςε ςτο ύδρυμϊ μασ ςτισ 23-5-1961;...

Εντϊξει. Θα περιμϋνω.

Όταν ο φϊκελοσ ϋφταςε ςτο γραφεύο, η υπεϑθυνη ϊρχιςε να

εξετϊζει με προςοχό το περιεχϐμενο του, ενώ η Μϊγδα ϋπαιζε νευρικϊ

τα δϊχτυλϊ τησ.

- Φμ... μϊλιςτα... χμ... ϋλεγε κϊθε λύγο και λιγϊκι, καθώσ διϊβαζε

το πϊκο απϐ χαρτιϊ που όταν μϋςα ςτο φϊκελο.

Ύςτερα απϐ εξϋταςη τουλϊχιςτον δϋκα ολϐκληρων λεπτών, που

ςτη Μϊγδα φϊνηκαν αιώνεσ, ςόκωςε το κεφϊλι τησ και την κούταξε

ερευνητικϊ.

- Εςεύσ δε γνωρύζετε τύποτε απϐ ϐλα αυτϊ που γρϊφονται εδώ

μϋςα;

- Όχι, ϐχι, απολϑτωσ τύποτε... οϑτε καν ϐτι πϋραςε απϐ δω.

-Αγαπητό κυρύα Αυγϋρη, εύπε ϐςο πιο γλυκϊ μποροϑςε.

άςωσ να ςτενοχωρηθεύτε απϐ αυτϊ που θα μϊθετε, ϐμωσ μου

ζητόςατε την αλόθεια και αυτό θα ϋχετε.

- ασ ακοϑω, εύπε ανυπϐμονα.

- Η γιαγιϊ ςασ, Μαγδαληνό Βρεττοϑ, όταν ϊρρωςτη. Τπϋφερε απϐ

ψυχικό νϐςο και νοςηλεϑτηκε πρώτη φορϊ ςτο ύδρυμα μασ το 1945,

λύγο πριν τελειώςει ο πϐλεμοσ. Εκεύνα τα χρϐνια οι κακουχύεσ και η

φρύκη του πολϋμου εύχαν ςτεύλει πολϑ κϐςμο ςε τϋτοια ιδρϑματα.

Υϊνηκε να πηγαύνει καλϑτερα και ϋνα χρϐνο ςχεδϐν μετϊ πόρε

εξιτόριο. Όμωσ το 1947, ςυγκεκριμϋνα δϋκα μόνεσ αργϐτερα, ειςόχθη

επειγϐντωσ πϊλι και παρϋμεινε εδώ μϋχρι το 1961, ϐπου και απεβύωςε.

Η Μϊγδα χλϐμιαςε.

- Σι; Σι εύπατε; τραϑλιςε.

- Ότι νοςηλεϑτηκε δϑο φορϋσ... Σην μύα ϋνα χρϐνο και τη δεϑτερη

δεκατϋςςερα χρϐνια.

- Μα γιατύ νοςηλεϑτηκε τϐςα χρϐνια; Απϐ τι υπϋφερε, κυρύα

Ευφραιμύδη; ρώτηςε με αγωνύα. Σϐςο πολϑ κακϐ τόσ ϋκανε ο

πϐλεμοσ;

Η υπεϑθυνη κούταξε τα χαρτιϊ και κοϑνηςε το κεφϊλι τησ.

- Δυςτυχώσ, κυρύα Αυγϋρη, δεν όταν μϐνο ο πϐλεμοσ... Η γιαγιϊ

ςασ όταν πολϑ ϊρρωςτη... Εύχε γεννηθεύ με την αρρώςτια αυτό.

- Ποια αρρώςτια;

- Τπϋφερε απϐ μανιοκαταθλιπτικό ψϑχωςη.

- Μανιοκαταθλιπτικό ψϑχωςη; Σι εύναι αυτϐ;

- Δυςτυχώσ εύναι ϋνα ςοβαρϐ νευροψυχικϐ νϐςημα.

- Και ποια εύναι τα ςυμπτώματα αυτόσ τησ αρρώςτιασ;

- Εύναι μια περύεργη αςθϋνεια. Μϋχρι κϊποιο ςημεύο τησ ζωόσ του

ο αςθενόσ φαύνεται απϐλυτα υγιόσ. ιγϊ ςιγϊ ϐμωσ αρχύζει να

εκδηλώνει περύεργη ςυμπεριφορϊ.

- Όπωσ;

- Ωλλοτε ομιλεύ μϐνοσ του, γελϊει, φωνϊζει, αςτειεϑεται, κϊνει

λογοπαύγνια χωρύσ ςοβαρϐ λϐγο ό ερϋθιςμα, και ϊλλοτε γρϊφει

αδιϊκοπα, ςκιτςϊρει ό μουντζουρώνει χαρτιϊ γϑρω του.

- κιτςϊρει; Μπορεύ και να ζωγραφύζει αριςτουργόματα;

- Αν ϋχει κϊποιο ταλϋντο, ϐταν αρχύςει να εκδηλώνεται η αςθϋνεια,

θα αρχύςει κι εκεύνο να εκλεύπει ςταδιακϊ, με την ϋννοια ϐτι το

περιεχϐμενο των ϋργων θα εύναι παντελώσ παρϊλογο ό και φρικαλϋο.

Δυςτυχώσ, αλλοιώνεται η προςωπικϐτητϊ του, γύνεται ευερϋθιςτοσ

και εϑθικτοσ. Ωλλεσ φορϋσ κϊθεται με τισ ώρεσ περύλυποσ, χωρύσ να

θϋλει να μιλόςει ςε κανϋναν, γιατύ ςτην ουςύα χϊνει την επαφό με την

πραγματικϐτητα. Αποκτϊ εμμονϋσ, γύνεται φοβιςμϋνοσ, και τϐτε

βηματύζει γϑρω απϐ τον εαυτϐ του νευρικϊ. Ωλλοτε θρηνεύ ό

τραυλύζει, μιλϊ μϐνοσ του, δικαιώνοντασ ό κατηγορώντασ τον εαυτϐ

του. Τπϊρχει μύα γενικό αδιαφορύα ό ανταγωνιςμϐσ προσ το ϊλλο

φϑλο, ενώ το ϊτομο υποφϋρει απϐ ανορεξύα. ε περιϐδουσ κρύςεων

μπορεύ να γύνει εξαιρετικϊ αυτοκαταςτροφικϐ ό και επικύνδυνο. Και

το χειρϐτερο...

- Ποιο εύναι το χειρϐτερο;

- Ξϋρετε, υπϊρχει κληρονομικό προδιϊθεςη ς' αυτό την αςθϋνεια.

Κϊποιοσ απϐ τουσ ςυγγενεύσ τησ μητϋρασ ςασ πρϋπει να υπϋφερε απϐ

το ύδιο. Κϊποια αδελφό, ανιψιϐσ, θεύοσ... Ξϋρετε κϊποιον;

- Η μητϋρα μου, που όταν πολϑ καλϊ ςτην υγεύα τησ, υπόρξε

μοναχοπαύδι. Σο ύδιο και η γιαγιϊ Μαγδαληνό, γιατύ δϑο ϊλλα αγϐρια

που γεννόθηκαν πριν απ' αυτόν πϋθαναν μωρϊ ακϐμη...

- Καταλαβαύνω...

- Κυρύα Ευφραιμύδη... θϋλετε να μου πεύτε ϐτι μεταφϋρω ςτο αύμα

μου το γονύδιο αυτόσ τησ... αρρώςτιασ και ϐτι μπορεύ να το μεταδώςω

ςτα παιδιϊ μου;

- Σι να ςασ πω, τύποτε δεν εύναι ςύγουρο και τύποτε δεν

αποκλεύεται. Ψσ γιατρϐσ που εύμαι, εδώ και τριϊντα χρϐνια, ϋχουν δει

πολλϊ τα μϊτια μου. Απϐ την ϊλλη, δε μου αρϋςει να λϋω ψϋματα.

Όμωσ εςεύσ δεν ϋχετε λϐγο να ανηςυχεύτε. Υαύνεςτε τϐςο υγιόσ.

- Εγώ ναι, ϐμωσ τα παιδιϊ μου; Σώρα εξηγοϑνται ϐλα. Σώρα

καταλαβαύνω.

- Ποιο πρϊγμα;

- Σο λϐγο που η μητϋρα μου μου απϋκρυψε τα πϊντα για τη γιαγιϊ

μου και κυρύωσ το όταν κλειςμϋνη ςε ψυχιατρικό κλινικό.

- Εκεύνα τα χρϐνια ο κϐςμοσ δε γνώριζε και όταν ντροπό να

υπϊρχει ςτην οικογϋνεια κϊποιοσ... που δε λειτουργοϑςε

φυςιολογικϊ.

- Ϊνασ τρελϐσ, θϋλετε να πεύτε.

- Ϊςτω, ϊλλα όθη και εποχϋσ, βλϋπετε.

- Και πώσ πϋθανε τϐςο νϋα; Η αρρώςτια τησ ϋφταιγε;

Η υπεϑθυνη την κούταξε λυπημϋνα.

- Δυςτυχώσ, εύμαι υποχρεωμϋνη να ςασ ενημερώςω και γι' αυτϐ.

- Ποιο, δηλαδό;

- Η γιαγιϊ ςασ δεν πϋθανε απϐ φυςικό αιτύα... αυτοκτϐνηςε.

Λυπϊμαι πολϑ, κυρύα Αυγϋρη. Ειλικρινϊ.

Ϊφυγε με την καρδιϊ ακϐμη πιο βαριϊ, γεμϊτη ςκϋψεισ, απϐ το

ψυχιατρικϐ ύδρυμα. Όλεσ τησ οι απορύεσ εύχαν λυθεύ μϋςα ςε μύα μϐνο

ώρα.

Η Μϊγδα εύχε γεννηθεύ ςτην Αθόνα, ϐπου ζοϑςανε οι γονεύσ τησ

απϐ το 1947, δηλαδό απϐ τη δεϑτερη νοςηλεύα τησ γιαγιϊσ. Μϋχρι

τϐτε μϋνανε ςτη Λευκϊδα. Απ' ϐ,τι καταλϊβαινε, ο λϐγοσ μετακϐμιςόσ

τουσ απϐ το νηςύ ςτην πρωτεϑουςα όταν για να βρύςκονται κοντϊ

ςτην ϊρρωςτη, μια και δεν υπόρχαν ϊλλοι ςυγγενεύσ.

Όταν πρωτοαρρώςτηςε η γιαγιϊ, η μητϋρα τησ θα πρϋπει να όταν

επτϊ χρονών, ϋνα παιδϊκι. Ο πατϋρασ τησ μετϋφερε τη γυναύκα του

ςτο ύδρυμα και πηγαινοερχϐτανε προφανώσ Αθόνα - Λευκϊδα,

αφόνοντασ τη μικρό ςε γεύτονεσ. άςωσ δεν εύχε καταλϊβει πϐςο

ςοβαρϊ όταν τα πρϊγματα. Όταν ςιγουρεϑτηκε και ϋκλειςε για

δεϑτερη φορϊ τη γυναύκα του μϋςα, αναγκϊςτηκε να μετακομύςει

ςτην Αθόνα, παύρνοντασ μαζύ του και την εννιϊχρονη κϐρη του

Αναςταςύα. Ευτυχώσ, εύχε κϊποια κτόματα ςτο νηςύ, τα ποϑληςε και

ϊνοιξε κϊπου ςτα Πατόςια που ϋμεναν ϋνα ψιλικατζύδικο, που

πόγαινε πολϑ καλϊ. Η μικρό Αναςταςύα μϋςα εκεύ ϋμαθε γρϊμματα.

Μετϊ το ςχολεύο χωνϐτανε ςε μια γωνιϊ κϊτω απϐ τη ςκϊλα του

παταριοϑ και διϊβαζε τα μαθόματϊ τησ, χωρύσ να ενοχλεύται απϐ την

παρουςύα των πελατών και τισ ςυνομιλύεσ τουσ.

την Αθόνα τελεύωςε και το γυμνϊςιο και ϋγινε μια ϐμορφη

κοπϋλα. Όλα αυτϊ τα διηγιϐτανε μερικϋσ φορϋσ ςτη Μϊγδα,

μιλώντασ για τα ϐμορφα, αγνϊ χρϐνια, μϋχρι που τησ ϋκλεψε την

καρδιϊ ϋνα ϐμορφο ψηλϐ παλικϊρι, ο Μϊνθοσ, που ςποϑδαζε

γεωπϐνοσ και η καταγωγό του όταν απϐ την Κεφαλλονιϊ. Επτανόςιοσ

αυτϐσ, Επτανόςια εκεύνη, κϊπου τα βρόκανε, πύςω βϋβαια απϐ την

πλϊτη του πατϋρα τησ, και ϐταν ϋκλειςε τα δεκαεννιϊ παντρευτόκανε,

πριν καν πϊρει το πτυχύο του ο ϊντρασ τησ.

ύγουρα ο πατϋρασ τησ γνώριζε για την αρρώςτια τησ γιαγιϊσ, γιατύ

κι εκεύνοσ απϋφευγε να μιλόςει γι' αυτϐ το θϋμα. Σο 1963, ϐταν η

Μϊγδα ϋγινε ενϐσ ϋτουσ, επϋςτρεψαν για μϐνιμη εγκατϊςταςη ςτη

Λευκϊδα μετϊ απϐ απαύτηςη του πϊππου, που εύχε μεταφϋρει τη ςορϐ

τησ γυναύκασ του εκεύ και όθελε να εύναι κοντϊ τησ. Πρϋπει να την

αγαποϑςε πολϑ, γιατύ δεν παντρεϑτηκε οϑτε και μπλϋχτηκε με ϊλλη

γυναύκα. Ο πϊππουσ τησ πϋθανε ϐταν η Μϊγδα όταν δϋκα ετών.

Σϐτε όταν που οι γονεύσ τησ ξαναγϑριςαν ςτην Αθόνα, μια και η

δουλειϊ του πατϋρα τησ δεν αξιοποιοϑνταν ςτο μικρϐ νηςύ ϐςο θα

ϋπρεπε. Ποτϋ τουσ δεν αγϐραςαν ςπύτι ςτην πρωτεϑουςα. Γι' αυτοϑσ

το ςπύτι τουσ βριςκϐτανε ςτη Λευκϊδα και τα καλοκαύρια η

οικογϋνεια μετακϐμιζε εκεύ.

Όταν εγκαταςτϊθηκαν ςτην Αθόνα, όταν η εποχό που η Μϊγδα

ϊρχιςε να εκδηλώνει το ταλϋντο τησ ςτη ζωγραφικό και ζότηςε απϐ

τη μητϋρα τησ να τησ αγορϊςει μπογιϋσ, πινϋλα και ϐλα τα ςχετικϊ.

Αντύ ϐμωσ για ενθϊρρυνςη, ειςϋπραξε μια αδικαιολϐγητη ϊρνηςη, ςε

ςημεύο που να αναρωτιϋται αν το να ζωγραφύζεισ εύναι κϊτι πολϑ

ϊςχημο. Παρ' ϐλα αυτϊ, το χϋρι τησ ςχεδύαζε ςχεδϐν απϐ μϐνο του

ακϐμη και ϐταν όταν αφηρημϋνη, γεμύζοντασ τα τετρϊδιϊ τησ με

ςκύτςα, τοπύα και προςωπογραφύεσ των καθηγητών ό ςυμμαθητριών

τησ. Κι ϐλα αυτϊ κρυφϊ απϐ τη μϊνα τησ.

Ο λϐγοσ ϐμωσ που την απϋτρεψε απϐ ϐλα αυτϊ όταν ο φϐβοσ

μόπωσ το παιδύ τησ καταντόςει ςαν τη μϊνα τησ. Γιαγιϊ και εγγονό

εύχαν αρκετϊ κοινϊ και ϋπρεπε να την προςτατϋψει. Πρώτα απ' ϐλα,

μια κι η κϐρη τησ όταν φυςιολογικϐτατη και μϊλλον την εύχε

γλιτώςει, καλϐ όταν να αποφϑγει να αποκτόςει ϊλλο παιδύ. Σησ

αρκοϑςε η αγωνύα που εύχε περϊςει, δε θα ϊντεχε κι ϊλλη. Ύςτερα,

ϋπρεπε να αποκρϑψει οτιδόποτε αφοροϑςε τη μϊνα τησ. Αφοϑ η Μϊ-

γδα δεν εύχε προλϊβει να τη γνωρύςει, δεν υπόρχε λϐγοσ να ξϋρει για

τη ζωό τησ. Η γιαγιϊ εύχε πεθϊνει απϐ αρρώςτια, αυτϐ ϋφτανε.

Μϊζεψε και καταχώνιαςε ς' ϋνα μπαοϑλο τα προςωπικϊ τησ

αντικεύμενα που προσ το παρϐν δεν εύχε το κουρϊγιο να ξεφορτωθεύ.

Μποροϑςε ϐμωσ να τα θϊψει, κι αυτϐ ϋκανε.

Ϊπειτα, ϐταν αντιλόφθηκε τη μανύα τησ κϐρησ τησ για μπογιϋσ και

πινϋλα, ϋβαλε τα δυνατϊ τησ να την αποθαρρϑνει και να τη ςτρϋψει

ςε τελεύωσ διαφορετικό κατεϑθυνςη, κϊτι που τελικϊ πϋτυχε. Κι ϐταν

προφανώσ δεν ενϋκρινε τη διαφορϊ ηλικύασ τησ κϐρησ τησ με το

γαμπρϐ τησ, αναγκϊςτηκε να κλεύςει τα μϊτια και να δεχτεύ το γϊμο,

πιςτεϑοντασ ϐτι κοντϊ ο' ϋνα δικηγϐρο η κϐρη τησ θα γλύτωνε απϐ την

τρϋλα που μποροϑςε να τη χτυπόςει αν ζωγρϊφιζε. Πύςτευε ϐτι, αφοϑ

η μϊνα τησ, που ζωγρϊφιζε, εύχε τρελαθεύ, το ύδιο θα ςυνϋβαινε και

ςτο παιδύ τησ. Αν όταν δυνατϐ! Όμωσ, ϊλλα χρϐνια, ϊλλεσ ιδϋεσ.

Και τώρα πώσ να μην ανηςυχεύ και η ύδια η Μϊγδα, ϐταν, χωρύσ να

ϋχει παιδύ, φοβϊται προκαταβολικϊ για κεύνο; Ϊπρεπε να μϊθει

περιςςϐτερα γι' αυτό την αρρώςτια. Προσ το παρϐν ϋνα ταξύδι ςτα

μϋςα του φθινοπώρου όταν ϐ,τι ϋπρεπε. Μϐλισ εύχε χωρύςει οριςτικϊ

απϐ τον Μύλτο και η αλλαγό παραςτϊςεων τησ χρειαζϐτανε. Διϋκοψε

τη ςχϋςη χωρύσ εξηγόςεισ, χωρύσ κϊποια φανερό αιτύα. Ϊτςι απλϊ,

μϐλισ εκεύνοσ επϋςτρεψε απϐ την Πϊτμο και ζότηςε να τη δει, του

εύπε ϐτι δεν υπόρχε λϐγοσ και ϐτι προτιμοϑςε να τελειώςει η ςχϋςη

τουσ εκεύ και φιλικϊ. Υύλοι, βϋβαια, δεν παρϋμειναν και ο Μύλτοσ

υιοθϋτηςε την ιδϋα ϐτι κϊποιοσ ϊλλοσ ϊντρασ εύχε μπει ςτη ζωό τησ.

Οϑτε και ςτον Ηρακλό εξόγηςε τοϑσ λϐγουσ που την ϋκαναν να

διαλϑςει αυτό τη ςχϋςη. Και φυςικϊ δεν εύπε λϋξη για την ανακϊλυψη

του μπαοϑλου. Αυτό η αποκϊλυψη του μυςτικοϑ τησ οικογϋνειϊσ τησ

την εύχε αναςτατώςει πολϑ και, παρϐτι τα γεγονϐτα εύχαν ςυμβεύ

χρϐνια πριν, γι' αυτόν ϋμοιαζαν χτεςινϊ.

Αποφϊςιςε να κρϑψει απϐ ϐλουσ το μεγϊλο τησ μυςτικϐ. Ποιοσ ο

λϐγοσ να το αποκϊλυπτε ςτον Μύλτο ό ςτον Ηρακλό ό ςε κϊποιον

ϊλλον; Σο γεγονϐσ και μϐνο ϐτι οι γιατρού όταν κατηγορηματικού πωσ

η αςθϋνεια ϋχει κληρονομικϋσ ρύζεσ και παρουςιϊζεται απϐτομα ό

ςταδιακϊ ό μετϊ απϐ κϊποιο μεγϊλο ςοκ την απϋτρεψε απϐ

οποιαδόποτε ςκϋψη να τη μοιραςτεύ.

Η μϐνη που γνώριζε τα γεγονϐτα όταν η κυρύα Ευφραιμύδη, ϐμωσ η

Μϊγδα εύχε εξαγορϊςει τη ςιωπό τησ χαρύζοντϊσ τησ τρύα υπϋροχα

ϋργα τησ και κλεύνοντϊσ τησ το ςτϐμα για το υπϐλοιπο τησ ζωόσ τησ.

Για την υπεϑθυνη του ψυχιατρεύου και μϐνο που θα όταν καλεςμϋνη

προςωπικϊ απϐ τη μεγϊλη ζωγρϊφο ςτισ εκθϋςεισ τησ τησ όταν

αρκετϐ.

Προςπϊθηςε να ξεχϊςει τα πϊντα και να αφεθεύ ςτην ξϋνοιαςτη

αγκαλιϊ του Παριςιοϑ, που τα ϋχει ϐλα. Απϐ εικαςτικϋσ τϋχνεσ, καφϋ,

ρεςτορϊν, ψώνια, αξιοθϋατα, διαςκϋδαςη, ϋρωτα. Ϋταν ϋνα

πανϋμορφο ηλιϐλουςτο πρωινϐ, ϐταν, ς' ϋνα μπιςτρϐ που όταν

καλλιτεχνικϐ ςτϋκι, γνώριςε τον Υρανςουϊ, ϋνα Γϊλλο ζωγρϊφο λύγο

τρελϐ και αρκετϊ εκκεντρικϐ. Σον ερωτεϑτηκε αμϋςωσ. Ο Υρανςουϊ

ζοϑςε ςε μύα ςοφύτα δεκαπϋντε τετραγωνικών μϋτρων με θϋα τον

ηκουϊνα. Για να κερδύζει τα προσ το ζην, ζωγρϊφιζε πορτρϋτα,

κυρύωσ τουριςτών, οι οπούοι περιςςϐτερο εντυπωςιϊζονταν απϐ τον

ύδιο παρϊ απϐ τα ϋργα του.

Για ϋναν ολϐκληρο μόνα που ϋμεινε ςτο Παρύςι, τον ϋςερνε μαζύ

τησ ο' ϐλεσ τισ γκαλερύ, τον ςϑοχηςε ςε αξιϐλογουσ ανθρώπουσ και

φυςικϊ πλόρωνε ϐλα τα γεϑματϊ τουσ, χωρύσ ο ύδιοσ να φϋρνει καμύα

αντύρρηςη.

Ο Ηρακλόσ, βλϋποντασ τη να ξεπϋφτει ϋτςι, δυςαναςχϋτηςε:

- Ώρεσ ώρεσ δε ςε καταλαβαύνω, Μϊγδα. Ωφηςεσ τον Μύλτο που

ςε εύχε ςαν βαςύλιςςα και τριγυρνϊσ μ' αυτϐν το ρϋμπελο, που ςτα

τριϊντα επτϊ του περιμϋνει απϐ τισ τουρύςτριεσ να τον ταϏςουν.

Σουλϊχιςτον αν εύχε ταλϋντο... Όμωσ, φαύνεται το μοναδικϐ του

ταλϋντο βρύςκεται ςτο κρεβϊτι...

Η Μϊγδα ϋβαλε τα γϋλια.

- Ξεχνϊσ τα δικϊ ςου καμώματα. Με τον τελευταύο, εκεύνον το

φορτηγατζό, γϋλαςε ϐλη η Αθόνα.

- Αρκεύ που γελϊνε μαζύ μου, ασ μην αρχύςουνε τώρα και με ςϋνα.

- Ϊλα, ςταμϊτα τισ γκρύνιεσ, δεν μπορεύσ να κϊνεισ κϊτι γι' αυτϐν;

Μποροϑμε να τον προωθόςουμε, αρκεύ να αναλϊβεισ εςϑ.

- Ποιον; Σον Υρανςουϊ; Ξϋχνα το τώρα. Δε θα γύνω εγώ περύγελοσ

τώρα ςτα γερϊματα. Αυτϐ δε θα το ϋκανα οϑτε αν όταν δικϐσ μου

εραςτόσ.

- Δεν εύναι δα τϐςο ατϊλαντοσ... Λύγο ςπρώξιμο θϋλει.

- Δε μου λεσ, τώρα αρχύςαμε να δουλευϐμαςτε και μεταξϑ μασ;

Ξϋρεισ πϐςοι τϋτοιοι ζωγρϊφοι υπϊρχουν ςτον κϐςμο; Επιεικώσ, εύναι

υποφερτϐσ.

- Σο ξϋρω, βρε Ηρακλό μου, ϐμωσ τον κϊνω κϋφι. Πώσ να ςου το

πω, με ζωντανεϑει. Κι υςτϋρα, θϋλω να ξεχϊςω.

- Σον Μύλτο, πϊντωσ, ϐχι. Κϊτι ό κϊποιον ϊλλο προςπαθεύσ να

ξεχϊςεισ εςϑ. Απϐ τϐτε που γϑριςεσ απϐ τη Λευκϊδα εύςαι τελεύωσ

διαφορετικό. Κϊτι ςε βαςανύζει.

Η Μϊγδα χαμόλωςε τα μϊτια.

- Δε θα ςε πιϋςω να μου μιλόςεισ, αν ϐμωσ το αποφαςύςεισ, εγώ θα

εύμαι εδώ. Κούταξε ϐμωσ να μην αφόνεισ τύποτε να ςε ρύχνει ό να ςε

ανεβϊζει τϐςο πολϑ. Και απϐ τα Σϊρταρα εύναι δϑςκολο να βγοϑμε,

και απϐ πολϑ ψηλϊ, αν πϋςουμε, θα πϊθουμε ζημιϊ.

Η Μϊγδα δεν εύπε τύποτε. Ϊπρεπε, ϊραγε, να ανούξει την καρδιϊ

τησ ςτον Ηρακλό; Εντϊξει, όταν φύλοσ τησ, όταν ο γκαλερύςτασ τησ,

την αγαποϑςε και την προςτϊτευε, την εύχε αναδεύξει, ϐμωσ αυτϐ το

μυςτικϐ όταν δικϐ τησ. Μϐνο δικϐ τησ.

Μετϊ απϐ ϋνα μόνα παραμονόσ ςτο εξωτερικϐ, η Μϊγδα μαζύ με

τον Ηρακλό και τον Υρανςουϊ επϋςτρεψε ςτην Αθόνα ςε πολϑ καλό

ψυχολογικό διϊθεςη. Αφοϑ ο εραςτόσ τησ δεν εύχε πϋραςη ςτη

Γαλλύα, θα φρϐντιζε να τον πλαςϊρει ςτην Αθόνα. Γνωριμύεσ εύχε,

δϑναμη εύχε, θα τον βοηθοϑςε και η ύδια να τελειοποιόςει τισ γνώςεισ

του και θα του δύδαςκε πολλϊ απϐ τα μυςτικϊ τησ.

Όμωσ ο Υρανςουϊ εύχε ϊλλη γνώμη. Ωραξε ςαν ιδιοκτότησ ςτο

ςπύτι τησ Δροςιϊσ και απαύτηςε απϐ τη Μϊγδα να τον βγϊζει ϋξω

κϊθε βρϊδυ, ςαν το ςκυλύ που θϋλει τη βϐλτα του. Σα ξενϑχτια ϋγιναν

καθημερινϐτητα και η δουλειϊ πϋραςε ςτο περιθώριο. Ο Ηρακλόσ,

που εύχε προβλϋψει αυτό την εξϋλιξη, προςπϊθηςε να την αφυπνύςει,

ϐμωσ η ύδια εύχε γοητευτεύ τϐςο, που δεν ϊκουγε τύποτε, οϑτε ϋβλεπε

ϐτι μπορεύ ο Υρανςουϊ ςτα χειροφιλόματα, ςτισ υποκλύςεισ και ςτο

ςικ φϋρςιμο να ϋπαιρνε ϊριςτα, ϐμωσ απϐ αυτϐ που λϋγεται αντρικό

υπερηφϊνεια δεν εύχε οϑτε για δεύγμα. Σου όταν παντελώσ αδιϊφορο

και ύςωσ να το θεωροϑςε και υποχρϋωςη η ερωμϋνη του να πληρώνει

τα πϊντα, μϋχρι και τα Gauloise τςιγϊρα του, που τα κϊπνιζε δϑο δϑο.

Οϑτε που τον ϋνοιαζε ϐτι εξαιτύασ του εύχε αμελόςει τη δουλειϊ τησ

και ϐτι ο ύδιοσ ζοϑςε ςε βϊροσ τησ. Οι ερωτικϋσ βραδιϋσ που τησ

χϊριζε όταν υπεραρκετϋσ για να μην αιςθϊνεται ουδεμύα υποχρϋωςη.

Λύγο μετϊ τισ γιορτϋσ ο Υρανςουϊ τησ ζότηςε να βγει ϋξω μϐνοσ

του. Η Μϊγδα δεν ενοχλόθηκε. Ϊνιωθε τϐςο κουραςμϋνη και

εξαντλημϋνη απϐ την κραιπϊλη των εορτών, που μϊλλον θεώρηςε ϐτι

τησ ϋκανε χϊρη που θα την ϊφηνε για λύγο ςτην ηςυχύα τησ. Εξϊλλου,

ϐπου και να πόγαινε, θα επϋςτρεφε πύςω ς' αυτόν. Όμωσ ο εραςτόσ

τησ δεν επϋςτρεψε εκεύνο το βρϊδυ. Οϑτε και το επϐμενο. Δεν πόρε

καν τηλϋφωνο να την ενημερώςει που βριςκϐτανε. Η Μϊγδα πόγε να

τρελαθεύ. ύγουρα κϊτι κακϐ του εύχε ςυμβεύ. Ωρχιςε να τηλεφωνεύ ςε

φύλουσ και γνωςτοϑσ, πριν ειδοποιόςει την αςτυνομύα. Κανεύσ δε

γνώριζε τύποτε. Σηλεφώνηςε και ςτα νοςοκομεύα, ϐμωσ οϑτε κι εκεύ

εύχε αναφερθεύ η ειςαγωγό κϊποιου με το ϐνομϊ του ό κϊποιου χωρύσ

ταυτϐτητα. Μόπωσ εύχε επιςτρϋψει ςτη Γαλλύα; Πώσ; Φωρύσ να πϊρει

τα ροϑχα του, κυρύωσ τα επώνυμα που του εύχε χαρύςει η ύδια,

καταβϊλλοντοσ μια μικρό περιουςύα, και που τουσ εύχε ιδιαύτερη

αδυναμύα; Εξϊλλου το διαβατόριο του βριςκϐτανε ςτο ςπύτι. Πώσ θα

ταξύδευε χωρύσ αυτϐ;

Δεν όξερε πια τι να υποθϋςει. Αν απουςύαζε και αυτϐ το βρϊδυ, θα

κατόγγειλε την εξαφϊνιςό του ςτην αςτυνομύα. Θα το εύχε κϊνει απϐ

την πρώτη ςτιγμό, ϐμωσ το ϐτι θα όταν αναγκαςμϋνη να περϊςει απϐ

κϊποια ύςωσ αδιϊκριτη ανϊκριςη την ϋκανε να διςτϊζει. Δε

χρειϊςτηκε, γιατύ ο Υρανςουϊ επϋςτρεψε το πρωύ τησ επομϋνησ, μετϊ

απϐ τρύα βρϊδια απουςύασ, χαμογελαςτϐσ και κεφϊτοσ, λεσ και εύχε

πεταχτεύ για μιςό ώρα μϋχρι το περύπτερο. Ση φύληςε τρυφερϊ ςτο

μϊγουλο και, χωρύσ να πει τύποτε, προχώρηςε ςτο υπνοδωμϊτιο και

ϊρχιςε να μαζεϑει τα πρϊγματϊ του μπροσ ςτα ϋκπληκτα μϊτια τησ

Μϊγδασ, που τησ εύχε κοπεύ η λαλιϊ.

Μϐλισ μπϐρεςε να τη βρει, τον ρώτηςε τι ςτο διϊολο ϋκανε, κι ο

Υρανςουϊ, με το φυςικϐτερο ϑφοσ του κϐςμου, τησ εύπε ϐτι

επϋςτρεφε ςτο Παρύςι γιατύ εύχε πϊψει να εύναι ερωτευμϋνοσ μαζύ τησ.

Σην ϋβλεπε πια μϐνο ςαν μια καλό φύλη. Οϑτε κεραυνϐσ να εύχε πϋςει

επϊνω τησ δε θα ςοκαριζϐταν τϐςο πολϑ. Πϐτε εύχε προλϊβει να

ξε-ερωτευτεύ, αφοϑ πριν εξαφανιςτεύ τησ ορκιζϐτανε ϐτι όταν η μύα, η

μοναδικό, η λατρεμϋνη του και ϐτι δε θα χώριζαν ποτϋ; Σι εύχε ςυμβεύ;

Δεν μποροϑςε να λϋει αλόθεια. Όχι πωσ τον αγαποϑςε, ςύγουρα ϐμωσ

όταν τςιμπημϋνη μαζύ του και, το χειρϐτερο, τησ εύχε γύνει ςυνόθεια.

Ϊμεινε εκεύ ςτην ϊκρη να τον παρακολουθεύ, χωρύσ να μπορεύ να

αντιδρϊςει. Ο εγκϋφαλοσ τησ αρνιϐταν να ςκεφτεύ λογικϊ και τα μϋλη

τησ εύχαν παραλϑςει. Δεν μπορεύ, πλϊκα τησ ϋκανε. ύγουρα ςε μύα

ώρα θα όταν πύςω. Ποϑ θα πόγαινε χωρύσ χρόματα, χωρύσ

υποςτόριξη;

Ο Υρανςουϊ μϊζεψε και την τελευταύα μεταξωτό κϊλτςα του και

μετϊ, αφοϑ τη φύληςε με πϊθοσ ςτο ςτϐμα, τησ εύπε ϐτι θα τη

ςκεφτϐταν πϊντα. Ωνοιξε την πϐρτα και βγόκε ϋξω. Λύγο αργϐτερα

ϊκουςε το θϐρυβο ενϐσ αυτοκινότου που ϋπαιρνε μπροσ. Ϊτρεξε προσ

το παρϊθυρο και πρϐλαβε να δει τη μαϑρη λιμουζύνα να

απομακρϑνεται βιαςτικϊ. Δεν όξερε τι να υποθϋςει. Για ϋνα μϐνο όταν

ςύγουρη: ϐτι θα επϋςτρεφε πύςω ςϑντομα.

Όμωσ ϋκανε λϊθοσ. Πολϑ γρόγορα κυκλοφϐρηςε ςτα κοςμικϊ

ςαλϐνια η εύδηςη ϐτι ο Γϊλλοσ εραςτόσ τησ ζωγρϊφου Μϊγδασ

Αυγϋρη την εύχε εγκαταλεύψει για τα μϊτια ό, μϊλλον, την τςϋπη μιασ

πολϑ γνωςτόσ γκραντ-νταμ των Αθηνών, που μετϊ απϐ τρεισ γϊμουσ,

αφοϑ εύχε χηρϋψει τρεισ απανωτϋσ φορϋσ, η περιουςύα τησ αριθμοϑςε

αρκετϊ δισ. Σϐτε ςυνειδητοπούηςε ϐτι ο απύςτευτοσ αυτϐσ ϊντρασ δεν

όταν παρϊ ϋνασ ζιγκολϐ, ϋνα παλιοκϊθαρμα, ϋνασ τιποτϋνιοσ που

κούταζε το βϐλεμϊ του. Σην εύχε παραμυθιϊςει, την εύχε

εκμεταλλευτεύ, τησ εύχε ςτερόςει την ϋμπνευςη για δημιουργύα, την

ϐρεξη για δουλειϊ. Πώσ την εύχε πατόςει ϋτςι; Πϐςο δύκιο εύχε ο

Ηρακλόσ.

Απϐ τϐτε που εύχε χωρύςει με τον Φρύςτο, οι ϊντρεσ ϋρχονταν και

ϋφευγαν απϐ τη ζωό τησ χωρύσ να τησ δημιουργοϑν ιδιαύτερα

προβλόματα, γιατύ κανϋνασ δεν μπϐρεςε να μπει ςτην καρδιϊ τησ.

Απλώσ πϋρναγε καλϊ μαζύ τουσ και, το κυριϐτερο, δεν τησ

αφαιροϑςαν οϑτε χρϐνο οϑτε ενϋργεια απϐ τη ζωγραφικό.

Ποτϋ τησ δεν εύχε ςκεφτεύ το γϊμο, οϑτε εύχε νιώςει την ανϊγκη να

κϊνει οικογϋνεια. Παιδιϊ; Αυτϐ την προβλημϊτιζε πολϑ, ςχεδϐν την

τρομοκρατοϑςε. Απϐ την ϊλλη ϐμωσ, δεν ϋνιωθε την ανϊγκη για

τϋτοιου εύδουσ δεςμεϑςεισ. Ο προςωπικϐσ τησ χρϐνοσ ςυνεχώσ

λιγϐςτευε, ϋτςι ϐπωσ αυξϊνονταν οι υποχρεώςεισ τησ. Όταν εύςαι

καλλιτϋχνησ, τα ενδιαφϋροντα εύναι πολλϊ, και αν εύςαι και

επιτυχημϋνοσ, εύςαι μονύμωσ ςτην τςύτα. Πολλϋσ φορϋσ για χϊρη τησ

επαγγελματικόσ ςου ζωόσ αναγκϊζεςαι να ξεχνϊσ την προςωπικό.

Ώςπου αυτϐσ ο ϊθλιοσ κατϐρθωςε να την κϊνει πιϐνι του. Εύχε τον

τρϐπο του, όταν επαγγελματύασ - ϐχι ζωγρϊφοσ, αλλϊ εραςτόσ. Ϋδη

ο χρϐνοσ μαζύ του τησ εύχε κοςτύςει αρκετοϑσ χαμϋνουσ πύνακεσ. Εδώ

και τϋςςερισ μόνεσ εύχε ξεχϊςει πώσ όταν το πινϋλο. Αλλϊ και τισ μια

δυο φορϋσ που προςπϊθηςε να ζωγραφύςει δεν τα κατϊφερε. Οϑτε

μια γραμμό δεν όταν ςε θϋςη να τραβόξει.

Ϊπρεπε να ετοιμϊςει την καινοϑρια τησ ϋκθεςη, όδη εύχε μεύνει

πολϑ πύςω. Σώρα θα ϋπρεπε να εργαςτεύ διπλϊ για να προλϊβει και

να ξεχϊςει. Και θα το ϋκανε. Κλεύςτηκε ςτο ατελιϋ τησ και κατϋβαςε

ϐλα τα τηλϋφωνα. Μετϊ ςτϊθηκε μπροςτϊ ςτο καβαλϋτο για αρκετό

ώρα, χωρύσ να μπορεύ να βρει τι όταν αυτϐ που όθελε να αποτυπώςει

επϊνω ςτο λευκϐ καμβϊ.

Ξαφνικϊ ϊρχιςε να ςκιτςϊρει τη μορφό ενϐσ νϋου ϊντρα με μαϑρα

μαλλιϊ, καςτανϊ μϊτια και ϋνα μικρϐ μοϑςι ςτο πιγοϑνι ςαν αυτϐ των

τριών ςωματοφυλϊκων. Δοϑλεψε αρκετό ώρα, ώςπου ςτον καμβϊ

εμφανύςτηκε η μορφό ενϐσ ϊγνωςτου ϊντρα με τύμιο, καθϊριο

βλϋμμα και αρρενωπό ϋκφραςη. Σον κούταξε αρκετό ώρα χωρύσ να

μπορεύ να προςδιορύςει τι όταν εκεύνο που την ϋκανε να ζωγραφύςει

αυτϐ το πρϐςωπο. Δηλαδό, ποιον ακριβώσ παρύςτανε αυτϐ το

πορτρϋτο; Ϊπρεπε να του δώςει κϊποιο ϐνομα, ϐπωσ ϋκανε ςχεδϐν ς'

ϐλα τα ϋργα τησ. Γϑριςε απϐ πύςω τον καμβϊ και ϋγραψε την

ημερομηνύα δημιουργύασ και τον τύτλο: «Ο ΑΓΝΨΣΟ».

Δεν εύχε πια ϐρεξη να ςυνεχύςει. Σησ χρειαζϐταν ϋνασ καλϐσ ϑπνοσ.

Σο ϐτι εύχε κϊνει την αρχό όταν ενθαρρυντικϐ. Αϑριο θα δοϑλευε με

περιςςϐτερη ϐρεξη και καθαρϐτερο μυαλϐ.

Όμωσ η ϋμπνευςη δεν όρθε οϑτε τισ επϐμενεσ μϋρεσ. Ϋταν πια

ολοφϊνερο ϐτι την εύχε εγκαταλεύψει, κϊτι που θορϑβηςε ϐχι μϐνο

την ύδια αλλϊ και τον Ηρακλό.

Σελικϊ, εύχε δεν εύχε, ο Γϊλλοσ ς' ϋκανε κομμϊτια, τησ εύπε.

Όχι δα, τον ϋχω ξεχϊςει κιϐλασ.

Σο βλϋπω, γι' αυτϐ οϑτε το πινϋλο δεν ξϋρεισ να κρατόςεισ ςωςτϊ.

Κοίταξε το χέρι τησ. Ο Ηρακλόσ εύχε δύκιο. Αυτό η ςχϋςη εύχε

κουρελιϊςει την υπερηφϊνεια τησ, την αυτοπεπούθηςό τησ, το γϐητρο

τησ. Σα κουτςομπολιϊ ςτον κϑκλο τησ ϋδιναν κι ϋπαιρναν και ςχεδϐν

εύχαν γύνει καθημερινό τροφό ςτισ ςυγκεντρώςεισ. Κι αυτϐ δεν το

ϊντεχε.

Δεν ξϋρω πια τι να κϊνω με ςϋνα, τησ εύπε λυπημϋνοσ ο Ηρακλόσ.

Πώσ να ςε βοηθόςω...

Να φϑγεισ, του εύπε απϐτομα. Αυτϐ να κϊνεισ, αν θϋλεισ να με

βοηθόςεισ. Να με αφόςεισ μϐνη, εντελώσ μϐνη.

- Δε θα βοηθόςει, Μϊγδα. ε ξϋρω πια πολϑ καλϊ κι αυτϐ θα ς'

ενοχλόςει περιςςϐτερο... Όμωσ νομύζω ϐτι, αν εύναι κϊποιοσ που

πρϋπει να φϑγει μακριϊ, αυτϐσ δεν εύμαι εγώ, αλλϊ εςϑ.

-Σι θεσ να πεισ; τον ρώτηςε, προςπαθώντασ να καταλϊβει.

- Εννοώ ϐτι με το μϋνεισ ςε μϋρη και χώρουσ που ςου θυμύζουν τον

Υρανςουϊ δε βγαύνει τύποτε, καλϑτερα ν' αλλϊξεισ παραςτϊςεισ.

- Δηλαδό;

- Εννοώ ϐτι ϋνα ταξιδϊκι κϊπου, ϐχι πολϑ μακριϊ, ύςωσ κοντϊ ςτη

φϑςη, θα ςε βοηθοϑςε να ξεχϊςεισ και θα ξυπνοϑςε τον ούςτρο μϋςα

ςου, που, απ' ϐ,τι φαύνεται, το ϋχει ρύξει ςτον ϑπνο για τα καλϊ.

Η Μϊγδα τον κούταξε για λύγο ϋκπληκτη και μετϊ αναφώνηςε

ςχεδϐν αμϋςωσ:

- Μονεμβαςύα!

-Σι;

- Σι καταπληκτικό ιδϋα, Ηρακλό μου! Μα και βϋβαια, πώσ δεν το

ςκϋφτηκα νωρύτερα! Η Μονεμβαςύα εύναι το καταλληλϐτερο μϋροσ

για να γοητευτεύ ο οποιοςδόποτε. Εύχα πϊει με τον τϐτε ϊντρα μου

δυο φορϋσ και την εύχα λατρϋψει. Περιττϐ, βϋβαια, να ςου πω ϐτι εκεύ

πόρα τη μεγϊλη απϐφαςη τησ ζωόσ μου να παρατόςω τη Νομικό και

να ςπουδϊςω ζωγρϊφοσ.

- Αλόθεια; Ποτϋ δε μου το εύχεσ πει αυτϐ.

- Εύναι πολλϊ που δε ςου ϋχω πει...

Σον κούταξε αινιγματικϊ.

- Και οϑτε θϋλω να τα μϊθω, αν δεν το αποφαςύςεισ εςϑ.

- Ϊλα, αςτειεϑομαι, του εύπε ςοβαρεϑοντασ. Δεν υπϊρχουν πολλϊ

πρϊγματα απϐ τη ζωό μου που να μην τα γνωρύζεισ. Θα φϑγω αϑριο

κιϐλασ. Ξϋρω μϊλιςτα ϋναν καταπληκτικϐ ξενώνα ςε κϊςτρο. Εκεύ

εύχαμε μεύνει. Ελπύζω να υπϊρχει ακϐμη.

- ύγουρα θα υπϊρχει. Αν δε μεύνεισ ςε κϊςτρο ςτη Μονεμβαςύα,

δεν αξύζει τον κϐπο.

- Αξύζει και χωρύσ κϊςτρα ο τϐποσ, πύςτεψε με, του εύπε με πϊθοσ,

ενώ τα μϊτια τησ ϋλαμπαν απϐ μια διϊθεςη που εύχε καιρϐ να δει ο

Ηρακλόσ.

- Σϐτε να πασ. Φαύρομαι που το αποφϊςιςεσ τϐςο γρόγορα, αυτϐ

εύναι καλϐ ςημϊδι. Εύμαι ςύγουροσ ϐτι θα γυρύςεισ ϊλλοσ ϊνθρωποσ

πύςω.

- Σο ελπύζω, και με πολλϊ ϋργα.

- Αμόν. Λοιπϐν, τϐτε να ς' αφόςω να ετοιμαςτεύσ, ό μόπωσ

χρειϊζεςαι βοόθεια;

- Καμύα απολϑτωσ. Πϊντωσ, ο ευχαριςτώ... Δεν ξϋρω τι θα ϋκανα

χωρύσ εςϋνα.

- Θα τα κατϊφερνεσ πϊλι μια χαρϊ.

Ση φύληςε προςτατευτικϊ ςτο μϋτωπο και, αφοϑ τησ ευχόθηκε να

προςϋχει ςτο δρϐμο, ϋφυγε με ϋνα χαμϐγελο αιςιοδοξύασ ςτα χεύλη

του.

Η Μϊγδα, με το που η πϐρτα ϋκλειςε πύςω τησ, ϊρχιςε να μαζεϑει

ϐλα τα ςϑνεργα ζωγραφικόσ που θα μποροϑςαν να χωρϋςουν ςτο

τερϊςτιο τζιπ που εύχε αγορϊςει πρϐςφατα. Μετϊ κλεύδωςε το ατελιϋ,

ϋβαλε το ςυναγερμϐ και πόγε ςτο ςπύτι τησ, για να ετοιμϊςει τα ροϑχα

που θα ϋπαιρνε μαζύ τησ. Όχι ςπουδαύα πρϊγματα, δυο τρύα τζιν

παντελϐνια, χοντρϊ πουλϐβερ, αθλητικϊ παποϑτςια. Ϊψαξε και βρό-

κε ςτον οδικϐ χϊρτη την πορεύα που θα ακολουθοϑςε για τον

προοριςμϐ τησ. Ευτυχώσ, ο καιρϐσ όταν καλϐσ, οι αλκυονύδεσ μϋρεσ

μϐλισ εύχαν αρχύςει. Δεν εύχε να φοβηθεύ τύποτε. Πρωύ πρωύ θα

ξεκινοϑςε.

Εκεύνο το βρϊδυ, για πρώτη φορϊ μετϊ τη φυγό του Υρανςουϊ,

κοιμόθηκε όςυχα και όρεμα.

Η διαδρομό όταν ςχετικϊ ϊνετη και η Μϊγδα ϋφταςε ςτη

Μονεμβαςύα το μεςημϋρι.

ταμϊτηςε το αυτοκύνητο ςτην ϊκρη ενϐσ υψώματοσ και

αγνϊντεψε το χωριϐ. Προςπϊθηςε να θυμηθεύ τα λύγα που εύχε

διαβϊςει πρϐςφατα για την ιςτορύα του. Όταν η πϊρτη ϋπεςε ςτα

χϋρια των Υρϊγκων, την τϑχη τησ ακολοϑθηςε και η Μονεμβαςύα, το

1248. Σα κϊςτρα του Μιςτρϊ, τησ Μϊνησ και τησ Μονεμβαςύασ

παραδϐθηκαν ξανϊ ςτουσ βυζαντινοϑσ το 1259, κι ϋτςι

αποκαταςτϊθηκε η βυζαντινό κυριαρχύα ςτην περιοχό. τη διϊρκεια

τησ Σουρκοκρατύασ και μϋχρι την επανϊςταςη του 1821 η ανυπϐτακτη

Μϊνη τελοϑςε υπϐ καθεςτώσ ημιαυτονομύασ και ςυχνϊ δημιουρ-

γοϑνταν εςτύεσ εξϋγερςησ κατϊ των Σουρκαλϊδων. Η Μϊνη όταν το

ορμητόριο τησ επανϊςταςησ ςτο Μοριϊ και η Λακωνύα

απελευθερώθηκε απϐ τισ πρώτεσ κιϐλασ μϋρεσ του Αγώνα, πριν την

οριςτικό απελευθϋρωςη το 1828.

Η καςτρϐπολη με τισ ςαρϊντα εκκληςύεσ, με τισ καμϊρεσ, που απϐ

κϊτω διαςταυρώνονται τα λιθϐςτρωτα καντοϑνια, πύςω απϐ τη βαριϊ

πϑλη τησ ειςϐδου, εύναι μια ζωντανό πϐλη με καφενεύα, μπαρ,

εςτιατϐρια, ξενοδοχεύα, ϐπου μπορεύσ να ταξιδϋψεισ ςτη μεςαιωνικό

καθημερινϐτητα με τα μϊτια του ςόμερα.

Όταν τελικϊ ϋφταςε ςτον ξενώνα, μϋςα ςτο κϊςτρο, ϐπου εύχε

μεύνει πολλϊ χρϐνια πριν, βρόκε το μϋροσ ακριβώσ ϐπωσ το εύχε

αφόςει και ϋνιωςε ςαν να μην εύχε περϊςει μϋρα απϐ τϐτε. Μϊλιςτα

τησ φϊνηκε πολϑ πιο ϐμορφο απ' ϐ,τι το θυμϐταν, καθώσ τώρα το

ϋβλεπε με τα μϊτια τησ επιτυχημϋνησ ζωγρϊφου και ϐχι τησ

παντρεμϋνησ φοιτητριοϑλασ τησ Νομικόσ.

Μπόκε μϋςα διακριτικϊ και προχώρηςε προσ τη ρεςεψιϐν. Δεν εύχε

κλεύςει δωμϊτιο, οϑτε που θυμϐτανε το επώνυμο τησ ιδιοκτότριασ για

να το βρει απϐ τισ πληροφορύεσ. Ωραγε, ανόκε ακϐμη ς' εκεύνη τη

ςυμπαθητικό γυναύκα που ςαν εργατικό μϋλιςςα ζουζοϑνιζε ολημερύσ

ςτην πανςιϐν φροντύζοντασ για ϐλουσ και για ϐλα;

Σην αναγνώριςε αμϋςωσ. Ϋταν ύςωσ λύγο πιο παχιϊ, εύχε

περιςςϐτερα γκρύζα μαλλιϊ, φοροϑςε γυαλιϊ, ϐμωσ όταν το ύδιο

χαμογελαςτό και ευδιϊθετη ϐπωσ τϐτε.

- Καληςπϋρα, εύπε διςτακτικϊ η Μϊγδα. Μόπωσ υπϊρχει ελεϑθερο

δωμϊτιο; Ξϋρετε, το αποφϊςιςα τελεύωσ βιαςτικϊ και...

Η γυναύκα την κούταξε προςεκτικϊ, κατεβϊζοντασ τα γυαλιϊ τησ

ςτην ϊκρη τησ μϑτησ.

- Μη μου πεύτε πωσ εύςτε η Μϊγδα Αυγϋρη...

Η Μϊγδα την κούταξε πραγματικϊ ϋκπληκτη. Πώσ την εύχε

αναγνωρύςει, αφοϑ εύχαν να ςυναντηθοϑνε τϐςα χρϐνια; Εξϊλλου,

τϐτε εύχε υπογρϊψει με το ϐνομα του ςυζϑγου τησ.

- Ναι, εγώ εύμαι, εύπε ευδιϊθετα.

- Κυρύα Αυγϋρη, μεγϊλη μου τιμό να ςασ γνωρύςω προςωπικϊ.

Ξϋρετε, εύμαι φανατικό θαυμϊςτριϊ ςασ.

- οβαρϊ; Ειλικρινϊ αυτϐ με τιμϊ, μϐνο που εμεύσ οι δϑο ϋχουμε

γνωριςτεύ πολλϊ χρϐνια πριν. Σϐτε, βϋβαια, όμουνα παντρεμϋνη και

φοιτοϑςα ςτη Νομικό...

- Μπα ςε καλϐ ςου, κοπϋλα μου! Μη μου πεισ ϐτι όςουν η γυναύκα

του μεγαλοδικηγϐρου Παλιώρη!

- Θυμϐςαςτε ακϐμη το ϐνομϊ του;

- Πώσ δεν το θυμϊμαι! Θυμϊμαι ακϐμη ϐτι ςε φώναζε Μαγδϊκι,

ϋτςι δεν εύναι;

- Ϊτςι εύναι, εύπε η Μϊγδα και ϋβαλε τα γϋλια. Μϐνο που εγώ δε

θυμϊμαι καθϐλου το δικϐ ςασ.

- Παναγιώτα. Με φώναζεσ κυρα-Παναγιώτα.

- Ναι, τώρα που το λεσ το θυμϊμαι. Φϊρηκα πολϑ, κυρύα

Παναγιώτα, που ςε ξαναβλϋπω γερό και δυνατό.

- Λοιπϐν, κυρύα Αυγϋρη, για ςϋνα ειδικϊ ςόμερα ϋχω δϑο

εκπλόξεισ.

- Αλόθεια; Σι εύδουσ εκπλόξεισ, δηλαδό;

- Πρώτον, θα ςου παραχωρόςω τη ςουύτα του ξενώνα, που ϋχει

την πιο πανοραμικό θϋα που εύδεσ ποτϋ, και δεϑτερον... ϋλα μαζύ μου.

Η Μϊγδα ακολοϑθηςε τη γυναύκα, που, παρ' ϐλα τα κιλϊ τησ,

προχωροϑςε ςβϋλτα, μϋχρι που ϋφταςαν ςτη διπλανό ςϊλα, που όταν

και το ρεςτορϊν του ξενώνα. Ωπλωςε το χέρι τησ και τησ ϋδειξε τουσ

τούχουσ. Ο πύνακασ με τα ϊγρια ϊλογα να τρϋχουν, με φϐντο το

ηλιοβαςύλεμα, ςτϐλιζε ϋναν απ' αυτοϑσ. Ϋταν ϋνασ απϐ τουσ

πρϐςφατουσ πύνακϋσ τησ και πραγματικϊ ςυγκινόθηκε ϐταν τον εύδε.

- Κϊθε φορϊ που τον κοιτϊζω, εύπε η γυναύκα, ϋχω την εντϑπωςη

ϐτι τα ϊλογα θα βγοϑνε απϐ το πλαύςιο και θα τα χϊςω. Σϐςο

ζωντανϊ εύναι.

- Σώρα αιςθϊνομαι ακϐμη πιο οικεύα με το χώρο και νομύζω ϐτι θα

φτιϊξω τισ επϐμενεσ μϋρεσ μερικϊ απϐ τα καλϑτερα κομμϊτια μου.

- Ϋρθατε να ζωγραφύςετε;

- Ακριβώσ. Δεν πιςτεϑω να ςασ ενοχλεύ. Θα εύμαι πολϑ προςεκτικό

με το χώρο.

- Μα τι λϋτε τώρα, κυρύα Αυγϋρη... Μεγϊλη μου τιμό. Να κϊνετε

ϐ,τι θϋλετε και εντϐσ και εκτϐσ δωματύου. Θα φροντύςω εγώ

προςωπικϊ να μη ςασ λεύψει τύποτε και, κυρύωσ, να μη ςασ ενοχλόςει

κανεύσ.

- Να 'ςαι καλϊ, κυρα-Παναγιώτα, και ϐχι πια πληθυντικϐ μεταξϑ

μασ. Για ςϋνα θα εύμαι το Μαγδϊκι, ϋτςι;

- Ό,τι θϋλει το Μαγδϊκι.

Η Μϊγδα δεν μποροϑςε να πιςτϋψει την ομορφιϊ που χϐρευε

μπροςτϊ ςτα μϊτια τησ μϋςα απϐ τα δϑο παρϊθυρα του δωματύου

τησ. ύγουρα όταν το πιο προνομιακϐ δωμϊτιο του κϊςτρου, καθώσ

όταν γωνιακϐ και εύχε θϋα ςτο μεγαλϑτερο μϋροσ τησ Μονεμβαςύασ,

που, παρϐτι όταν χειμώνασ, δεν ϋχανε τύποτε απϐ την επιβλητικϐτητϊ

τησ. Όςο κι αν κϊποιοσ ζωγρϊφοσ προςπαθοϑςε να απαθανατύςει τα

χρώματα τησ φϑςησ, ποτϋ δε θα μποροϑςε να ςυγκριθεύ το ταλϋντο

του με αυτϐ του Δημιουργοϑ. Ϋταν ο πιο ταλαντοϑχοσ καλλιτϋχνησ

που υπόρχε απϐ τη γϋννηςη του πλανότη. Κι ϐςεσ φορϋσ προςπϊθηςε

η ύδια να τον ςυναγωνιςτεύ, πϊντα κϊτι τησ ϋλειπε ςε χρώματα και

φανταςύα.

Πόρε βαθιϊ ανϊςα και ϋκλειςε το παρϊθυρο. Σελικϊ η κύνηςό τησ

να ϋρθει εδώ όταν πολϑ ςωςτό. Ϋδη ϋνιωθε καλϑτερα. όμερα θα

ϋκανε μια βϐλτα μϋςα ςτο χωριϐ και αϑριο θα εξερευνοϑςε με το

αυτοκύνητο τη γϑρω περιοχό, μϋχρι να βρει την τοποθεςύα που θα την

ενϋπνεε για ν' αρχύςει τη δουλειϊ τησ.

Ϊτςι, αντύ για δϋκα μϋρεσ, ϐπωσ υπολϐγιζε ςτην αρχό, ϋμεινε γϑρω

ςτο μόνα και γϑριςε πύςω με οκτώ ολοκαύνουρια ϋργα, εμπνευςμϋνα

απϐ την ϊγρια φϑςη τησ περιοχόσ. Όλο αυτϐ το διϊςτημα ςτιγμό δε

ςταμϊτηςε να δουλεϑει, πϐτε ϋξω ςτη φϑςη και πϐτε ςτο δωμϊτιο

τησ. Η κυρα-Παναγιώτα, ευγενικό και διακριτικό, φρϐντιζε να μην

την ενοχλεύ και να τησ κρατϊει ςυντροφιϊ ϐταν τησ το ζητοϑςε, ςτη

διϊρκεια του βραδινοϑ γεϑματοσ, λύγο πριν πϊει για ϑπνο. Μϋςα απϐ

τισ ςυζητόςεισ εύχαν την ευκαιρύα να γνωριςτοϑν καλϑτερα, να

ϋρθουν πιο κοντϊ. Η Μϊγδα ϊνοιξε για πρώτη φορϊ την καρδιϊ τησ

ςτην ϊγνωςτη μϋχρι χτεσ γυναύκα, βγϊζοντασ πολλϊ απϐ τα εςώψυχϊ

τησ, ϋτςι ϐπωσ ποτϋ δεν εύχε κϊνει με κϊποια φύλη. Εξϊλλου δεν εύχε

φύλεσ, με την ϋννοια τησ πολϑ ςτενόσ επαφόσ. Μετϊ την προδοςύα

τησ Αλεξϊνδρασ, τησ Μαριλϋνασ και τησ Ζώρασ, εύχε χϊςει την

εμπιςτοςϑνη τησ ς' αυτϐ που λϋγεται γυναικεύα φιλύα. Ο πιο πιςτϐσ

και ύςωσ αληθινϐσ φύλοσ τησ όταν ο Ηρακλόσ. Όλοι οι υπϐλοιποι

όταν απλϋσ γνωριμύεσ, πελϊτεσ, θαυμαςτϋσ, χρόςιμοι ϊνθρωποι,

ςυνεργϊτεσ.

Με την κυρα-Παναγιώτα τα πρϊγματα όταν διαφορετικϊ. Η απλό

αυτό, πανϋξυπνη και ςυνϊμα αγνό και διακριτικό γυναύκα την ϋκανε

να νιώςει μια πρωτϐγνωρη ζεςταςιϊ ςτην καρδιϊ, την ϊγγιξε με την

τρυφερϐτητϊ τησ και, πϊνω απ' ϐλα, με το πραγματικϐ ενδιαφϋρον

τησ, που μϐνο μια μϊνα θα ϋδειχνε. Η Μϊγδα τησ μύληςε για τα

παιδικϊ τησ χρϐνια, πώσ γνώριςε τον ϊντρα τησ, για την κοινό τουσ

ζωό, το διαζϑγιο τουσ, τα δϑςκολα χρϐνια μϋχρι να την ανακαλϑψει ο

Ηρακλόσ και για την πρϐςφατη αποτυχημϋνη ςχϋςη τησ με τον

Υρανςουϊ, που όταν και ο λϐγοσ τησ επύςκεψόσ τησ ςτη

Μονεμβαςύα. Η κυρα-Παναγιώτα την ϊκουγε με τισ ώρεσ και ποτϋ δεν

ϋκανε ερωτόςεισ που θα την ϋφερναν ςε δϑςκολη θϋςη. Σησ μύληςε,

τη ςυμβοϑλεψε διακριτικϊ, την καθηςϑχαςε, την κανϊκεψε. Ο καλϐσ

τησ λϐγοσ όταν βϊλςαμο για τη φαρμακωμϋνη ψυχό τησ κοπϋλασ. Η

Μϊγδα ςκϋφτηκε πολλϋσ φορϋσ να τησ εξομολογηθεύ το μεγϊλο τησ

μυςτικϐ, τουσ φϐβουσ τησ για την αρρώςτια τησ γιαγιϊσ τησ και για

την κληρονομικϐτητα μιασ τρϋλασ που κουβαλοϑςε ςτο αύμα τησ και

που υπόρχε ο κύνδυνοσ να τη μεταδώςει ςτα παιδιϊ τησ. Όμωσ δεν

τϐλμηςε.

Ο Ηρακλόσ ενθουςιϊςτηκε ϐχι μϐνο που η διϊθεςη και ο ούςτροσ

τησ προςτατευομϋνησ του επανόλθαν, αλλϊ και με τα καινοϑρια ϋργα

τησ, που εύχαν ςαν θϋμα τα παγωμϋνα τοπύα, κϊτι με το οπούο δεν εύχε

αςχοληθεύ πριν, και οπωςδόποτε όταν πολϑ καλϐ για την ύδια να

παρουςιϊζει καινοϑριεσ τεχνικϋσ χρωμϊτων, ϐπωσ ς' αυτοϑσ τουσ

πύνακεσ που τα λιτϊ και ψυχρϊ χρώματα φαύνονταν ζεςτϊ και φω-

τεινϊ. Η Μϊγδα εύχε πρωτοτυπόςει ξανϊ, εύχε κϊνει κατϊθεςη ψυχόσ

και ταλϋντου.

Αυτό τη φορϊ κλεύςτηκε για τα καλϊ ςτο ατελιϋ τησ και δοϑλεψε

αςταμϊτητα, προςπαθώντασ να κερδύςει το χαμϋνο χρϐνο για την

επϐμενη ϋκθεςό τησ. Ϋταν πια ολοφϊνερο ϐτι η ςκϋψη του

Υρανςουϊ εύχε απομακρυνθεύ απϐ το μυαλϐ τησ, ϐτι η ανϊμνηςό του

ανόκε ςτο μακρινϐ παρελθϐν. ' αυτϐ ςυνϋβαλε και το γεγονϐσ ϐτι ο

ύδιοσ δεν προςπϊθηςε να επικοινωνόςει μαζύ τησ, μια και η παχιϊ αγε-

λϊδα που ϊρμεγε εύχε μπϐλικο γϊλα να δώςει ακϐμη.

Η Μϊγδα αποφϊςιςε να επαναλαμβϊνει αυτϐ το ταξύδι μύα με δϑο

φορϋσ το χρϐνο, μια και η Μονεμβαςύα τησ ϋκανε τϐςο καλϐ και

φυςικϊ η παρϋα τησ κυρα-Παναγιώτασ, με την οπούα εύχαν ςυχνό

τηλεφωνικό επικοινωνύα. Ο Ηρακλόσ ςυμφώνηςε μαζύ τησ κι η

κυρα-Παναγιώτα χϊρηκε ακϐμη περιςςϐτερο. Μϐνη και αυτό, χρϐνια

χόρα, μ' ϋνα γιο που εύχε παντρευτεύ και ζοϑςε μϐνιμα ςτη Νϐτια

Αμερικό, ςτο πρϐςωπο τησ Μϊγδασ βρόκε την κϐρη που τϐςο τησ

ϋλειπε. Η Μϊγδα τησ ϋςτειλε ανοιχτό πρϐςκληςη για την Αθόνα, ϐ-

ποτε και για ϐςο όθελε, ϐμωσ η απλό γυναύκα δεν μποροϑςε ν' αφόςει

το κϊςτρο τησ ςε ϊλλα χϋρια, ϐςο ϋμπιςτα κι αν όταν. Εξϊλλου οι

πελϊτεσ όθελαν την ύδια, επιζητοϑςαν τισ ςπιτικϋσ τησ ςυνταγϋσ και

τισ ςπεςιαλιτϋ τησ, το χαμϐγελο τησ, τη φιλοξενύα τησ. Ϋταν δεμϋνη

με τον ξενώνα-κϊςτρο τησ, μια ελεϑθερη φυλακιςμϋνη.

5

ΣΡΙΑ ΦΡΟΝΙΑ ΜΕΣΑ οι πύνακϋσ τησ εξακολουθοϑςαν να γνωρύζουν

επιτυχύα και η Μϊγδα όταν πια χορταςμϋνη απϐ δϐξα, χρόματα,

προςοχό, ϊντρεσ, διαςκϋδαςη. Θα ϋπρεπε λογικϊ να εύναι μια

ευτυχιςμϋνη γυναύκα, ϐμωσ δεν όταν. Ϊνα απϋραντο κενϐ την εύχε

βουλιϊξει ςε μια πορεύα ζωόσ που δεν τησ ταύριαζε πλϋον. Σύποτε απϐ

ϐλα αυτϊ που κϊποτε επιδύωκε δεν την ευχαριςτοϑςε, δεν την

κϊλυπτε. Οϑτε οι επώνυμοι ςνομπ «φύλοι» τησ οϑτε τα κοςμικϊ πϊρτι

οϑτε τα φλασ των φωτογρϊφων οϑτε οι αναφορϋσ ςτο ϐνομϊ τησ οϑ-

τε οι εφόμεροι εραςτϋσ τησ. Σον τελευταύο ϋνα χρϐνο δεν εύχε καν

πληςιϊςει κϊποιον ϊντρα. Σο ςεξ εύχε αρχύςει να την αφόνει παγερϊ

αδιϊφορη, γιατύ κανεύσ απ' ϐλουσ αυτοϑσ που την περιτριγϑριζαν δεν

τησ ϋκανε αυτϐ που λϋμε κλικ.

Πληςύαζε τα τριϊντα εννϋα, όταν πια μια ώριμη γυναύκα. Η

εξωτερικό τησ ϐμωσ εμφϊνιςη δε θϑμιζε καθϐλου την ηλικύα τησ.

Πϊντα φρϐντιζε τον εαυτϐ τησ, γυμναζϐτανε τακτικϊ, κϊτι το οπούο

τησ αφαιροϑςε τουλϊχιςτον μύα δεκαετύα. άςωσ να οφειλϐταν και ςτο

ςκαρύ τησ. Όςο κι αν ϋτρωγε, δεν ϋπαιρνε κιλϊ και η ςιλουϋτα τησ

θϑμιζε ϋφηβη. Βϋβαια, ςτα μαλλιϊ τησ οι ϊςπρεσ τρύχεσ εύχαν

πολλαπλαςιαςτεύ τα τελευταύα χρϐνια, ϐμωσ πϊντα τα ϋβαφε με

μαϑρη χϋνα και το χρώμα τουσ ϋμοιαζε τϐςο φυςικϐ, με κϊποιεσ

αδιϐρατεσ λϊμψεισ που πρϐςθετε η χϋνα ςτισ λευκϋσ τρύχεσ.

Σησ πόγαιναν τα μαϑρα μαλλιϊ. Σα εύχε πϊντα μακριϊ, λύγο πιο

κϊτω απϐ τη μϋςη τησ πλϊτησ, με μια αυςτηρό χωρύςτρϊ ςτη μϋςη.

Ϋταν τυχερό, γιατύ απϐ τη φϑςη τουσ τα μαλλιϊ τησ όταν ύςια και η

τρύχα τουσ ςτιλπνό και χοντρό.

Για την ηλικύα τησ κρατιϐτανε μια χαρϊ κι η υγεύα τησ όταν ϊριςτη.

Δεν εύχε αρρωςτόςει ποτϋ τησ ςοβαρϊ και οι επιςκϋψεισ τησ ςε

γιατροϑσ όταν ελϊχιςτεσ. Δϐξα τω Θεώ, τα εύχε ϐλα. Όλα; Σϐτε γιατύ

ϋνιωθε αυτϐ το καταραμϋνο κενϐ; Ϊνα βϊροσ κϊπου ςτο ςτόθοσ, μια

αδιϐρατη μελαγχολύα που την ϋπιανε ξαφνικϊ ενώ βριςκϐταν ςε

μεγϊλο κϋφι; Γιατύ ώρεσ ώρεσ, ςε κϊποιεσ ςυζητόςεισ, ϋμοιαζε να

αφαιρεύται και το μυαλϐ τησ ϋτρεχε ςε πρϊγματα ϊςχετα; Γιατύ

μερικϋσ φορϋσ, ενώ όταν μϋρα, αυτό πύςτευε ϐτι εύχε ςκοτεινιϊςει και

γιατύ πριν απϐ λύγεσ μϋρεσ ςηκώθηκε απϐ το κρεβϊτι τησ να πιει νερϐ

μϋςα ςτη νϑχτα και, αντύ για νερϐ, ϊρχιςε να χορεϑει, κϊνοντασ

κϑκλουσ γϑρω απϐ το ςώμα τησ, με τα χϋρια ανοιχτϊ, κϊτι που

επαναλόφθηκε και προχθϋσ;

Δεν τολμοϑςε να εκμυςτηρευτεύ ςε κανϋναν τισ ςκϋψεισ τησ, οϑτε

καν ςτον Ηρακλό. άςωσ εύχε πϊθει υπερκϐπωςη, ύςωσ να τησ ϋλειπε

ϋνασ ςϑντροφοσ, ϐχι απαραύτητα ερωτικϐσ, κϊποιοσ που να

αγκαλιϊςει το μυαλϐ και την ψυχό τησ. άςωσ να όθελε μια

οικογϋνεια... Όχι, ϐχι οικογϋνεια. Αυτϐ όταν λϊθοσ. Ϋταν κϊτι που

δεν τησ ταύριαζε. Οικογϋνεια με ϊντρα ναι, ϐχι ϐμωσ με παιδιϊ. Μα

τϐτε ϐχι οικογϋνεια, ύςωσ απλώσ ϋνασ γϊμοσ. Όχι, ουτε γϊμο όθελε...

υγκατούκηςη; Ναι, ύςωσ αυτϐ να τησ ταύριαζε. Κι αν πιεζϐτανε; Μα

γιατύ τα εύχε ϐλα μπερδεμϋνα μϋςα τησ; Σι όθελε ακριβώσ; Ποια όταν;

Που πόγαινε; "

Ϊβαλε την υπογραφό τησ ϋτςι μηχανικϊ, ϐπωσ πϊντα, ςτην κϊτω

δεξιϊ πλευρϊ του τελειωμϋνου πύνακα και τον κούταξε με ϋκπληξη. Σο

ςώμα ενϐσ ιππϐτη χωρύσ κεφϊλι, με το χϋρι ςτο μιςοβγαλμϋνο ςπαθύ

του, με φϐντο ϋνα μακρινϐ κϊςτρο. Μα πϐτε τον ζωγρϊφιςε; Ϊςτηςε

απϐ το πρωύ το λευκϐ καμβϊ και εύχε ςτο νου τησ να φτιϊξει, ϋτςι απϐ

μνόμησ, ϋνα ερειπωμϋνο και χορταριαςμϋνο κϊςτρο, ξεχαςμϋνο απϐ

το Θεϐ και το χρϐνο. Και αντύ αυτοϑ εύχε ζωγραφύςει ϋναν ακϋφαλο

ιππϐτη. Ωφηςε το πινϋλο ςτο τραπϋζι αναςτατωμϋνη και ϊναψε ϋνα

τςιγϊρο Gauloise, τη μοναδικό τησ ανϊμνηςη απϐ τον Υρανςουϊ.

Ϋθελε τϐςο πολϑ να μιλόςει με κϊποιον εκεύνη τη ςτιγμό, ϐμωσ ο

Ηρακλόσ βριςκϐτανε ςτην Αμερικό για δουλειϋσ και δεν όθελε να τον

ζαλύςει με τα δικϊ τησ. Αν εύχε κϊποια φύλη, μια γυναύκα να μοιραςτεύ

τισ ςκϋψεισ τησ... Ϋταν περύεργο, πολϑ περύεργο, ϐμωσ η μοναδικό

γυναύκα την οπούα ϋνιωθε φύλη τησ και μποροϑςε να εμπιςτευτεύ όταν

η κυρα-Παναγιώτα. Αναρωτόθηκε γιατύ δεν εύχε φύλεσ. Εύχε ϊπειρεσ

γνωριμύεσ με γυναύκεσ, ϐμωσ ϐλεσ όταν απλώσ γνωςτϋσ τησ, που

περνοϑςε ϊςκοπα τον καιρϐ τησ μαζύ τουσ ςυζητώντασ ςτισ εκθϋςεισ

τησ ό ςτα κοςμικϊ πϊρτι, χωρύσ να ϋχει ξεδιπλώςει ποτϋ ςε καμύα τα

εςώψυχϊ τησ.

Σα πόγαινε καλϑτερα με τουσ ϊντρεσ. Οι ϊντρεσ εύναι πιο αγνού

απϐ τισ γυναύκεσ, πιο ευθεύσ. Οι γυναύκεσ εύναι ςκληρϋσ και

ςυμφεροντολϐγεσ. Δεν μποροϑςε να τισ εμπιςτευτεύ ϐπωσ όθελε.

Ϋταν το φϑλο τησ αρπαγόσ και ϐχι τησ προςφορϊσ, ϐπωσ ςυνϋβαινε

με τουσ ϊντρεσ. Ϋταν του πϊρε και ϐχι του δώςε. Όχι, ϐχι, δεν τουσ

εύχε εμπιςτοςϑνη. Η ύδια η μϊνα τησ την εύχε προδώςει. Κρατοϑςε

τϐςα χρϐνια ϋνα οικογενειακϐ μυςτικϐ, ενώ ϋπρεπε να τησ το εύχε

αποκαλϑψει. Ο καημϋνοσ ο πατϋρασ τησ όταν υποχεύριο τησ. Ϋταν

ςύγουρη ϐτι η μϊνα τησ εύχε απαιτόςει απ' αυτϐν να μεύνει το μυςτικϐ

θαμμϋνο ςτο ςπύτι τουσ και οϑτε η ύδια η κϐρη τουσ να μην το μϊθει

ποτϋ. Πϐςο όθελε να εύχε προλϊβει να γνωρύςει τη γιαγιϊ τησ. Μπορεύ

να εύχε τρελαθεύ, ϐμωσ όταν ςύγουρη ϐτι επρϐκειτο για ϋνα ξεχωριςτϐ

πλϊςμα, για μια ταλαντοϑχα δημιουργϐ, ϐπωσ και η ύδια. ύγουρα θα

όταν φύλεσ και θα καταλϊβαιναν απϐλυτα η μύα την ϊλλη. Θα

μποροϑςε να νιώςει τη γιαγιϊ τησ, να ταυτιςτεύ μαζύ τησ, να την

αποτρϋψει απϐ την αυτοκτονύα και να την ενθαρρϑνει να

δημιουργόςει πϊνω ςτουσ καμβϊδεσ. Κρύμα, κρύμα...

Να πϊρει ο διϊολοσ, δεν μπορεύ ϐλεσ οι γυναύκεσ να όταν ςκϊρτεσ.

Σι δεν πόγαινε καλϊ και δεν εύχε φύλεσ; Μόπωσ ϋφταιγε η ύδια;

Οι αρτηρύεσ ςτο κεφϊλι τησ ςυςπϊςτηκαν και ϊρχιςαν να την

πιϋζουν αφϐρητα. Η κυκλοφορύα του αύματοσ εκεύ μϋςα προφανώσ δε

γινϐταν ϐπωσ ϋπρεπε και ο πονοκϋφαλοσ όταν αφϐρητοσ, ςαν

κϊποιοσ να εύχε βϊλει το κρανύο τησ μϋςα ςε μϋγκενη και να το

ϋςφιγγε αργϊ και ςταθερϊ. Σελευταύα αυτού οι πονοκϋφαλοι τησ

ϋκαναν τη ζωό δϑςκολη και την ενοχλοϑςαν ςυχνϊ."

Προχώρηςε προσ την κρεβατοκϊμαρα, ϋκλειςε τισ κουρτύνεσ,

ϊναψε ϋνα αρωματικϐ ςτικ λεβϊντασ, ξϊπλωςε ςτο κρεβϊτι και

ϋκλειςε τα μϊτια. Μϐνο ϋτςι ηρεμοϑςε. το ςκοτϊδι, ςτην ηρεμύα,

αδειϊζοντασ τελεύωσ το μυαλϐ τησ απϐ ςκϋψεισ και απολαμβϊνοντασ

τη διϊχυτη λεπτό μυρωδιϊ τησ «ταξιδιώτιςςασ» λεβϊντασ μϋςα ςτο

δωμϊτιο τησ, ώςπου να την πϊρει ο ϑπνοσ... Ϋθελε να φϑγει... να

φϑγει...

Η κυρα-Παναγιώτα ϋτρεξε και την αγκϊλιαςε με ϋκδηλη χαρϊ ςτο

πρϐςωπο τησ. Η επύςκεψό τησ μϋςα ςτο χειμώνα όταν απρϐςμενη και

αναπϊντεχη.

- Πώσ όταν αυτϐ, Μϊγδα μου, χειμωνιϊτικα;

- Περιςςϐτερο όρθα να ξεκουραςτώ παρϊ να δουλϋψω, τησ εύπε με

χαμϐγελο.

Η κυρα-Παναγιώτα κούταξε το διπλωμϋνο καβαλϋτο.

- Εςϑ και να μη δουλϋψεισ; Αυτϐ θϋλω να το δω!

- Ε, θα δουλϋψω λιγϊκι, ϐχι ϐμωσ με τουσ ςυνηθιςμϋνουσ ρυθμοϑσ.

Ϊτςι, για να μη χϊνω τον ειρμϐ μου. Ϊχω περιςςϐτερη ανϊγκη να

κϊνω βϐλτεσ, να ερευνόςω, να πϊω ςε μϋρη που δεν επιςκϋφθηκα.

Η γυναύκα την κούταξε με περιϋργεια.

- Σι ςε βαςανύζει, κϐρη μου;

Σο χαμϐγελο τησ Μϊγδασ ϋςβηςε απϐτομα και κούταξε το πϊτωμα.

- Πεινϊσ; τη ρώτηςε γλυκϊ. Ϊχω κραςϊτο κϐκορα με ςπιτικϋσ

χυλοπύτεσ.

όκωςε τα μϊτια τησ και το χαμϐγελο εμφανύςτηκε ξανϊ.

- Μου τρϋχουν κιϐλασ τα ςϊλια!

Η κυρα-Παναγιώτα εύχε εξαφανιςτεύ όδη προσ την κουζύνα.

Η Μϊγδα ϋριξε μια ματιϊ γϑρω τησ. Σρύα ζευγϊρια βρύςκονταν ςτην

τραπεζαρύα. Καλϑτερα ϋτςι. Σησ χρειαζϐτανε ηςυχύα. Ϊςυρε το

βλϋμμα τησ επϊνω ςτουσ τούχουσ. Πϋντε πύνακϋσ τησ κρεμϐντουςαν

ςε περύοπτεσ θϋςεισ, μϋςα ςε πανϊκριβεσ κορνύζεσ που φωτύζονταν

απϐ πϊνω με ειδικϐ λαμπτόρα. Όλοι δώρα απϐ την ύδια, εκτϐσ απϐ

τουσ ϊλλουσ δϑο που εύχε αγορϊςει η κυρα-Παναγιώτα και που

ςτϐλιζαν το δεϑτερο μικρϐ καθιςτικϐ με την τηλεϐραςη. την αρχό η

κυρα-Παναγιώτα αρνιϐταν πειςματικϊ να δεχτεύ τϋτοιο δώρο και

επϋμενε να τουσ πληρώςει, κϊτι που τισ ϋκανε για πρώτη φορϊ να

τςακωθοϑνε.

- Δε φτϊνει που πληρώνω τα μιςϊ λεφτϊ ςτον ξενώνα ςου, μου

αφαιρεύσ και τη χαρϊ να ςου κϊνω κϊποιο δώρο, τησ εύπε πειςματικϊ

η Μϊγδα.

- Μα αυτϐ δεν εύναι δώρο, εύναι μεταβύβαςη περιουςύασ, τησ εύπε

πειςματικϊ και η κυρα-Παναγιώτα.

- Εύναι μεταβύβαςη πνευματικόσ και ϐχι υλικόσ περιουςύασ και

επιμϋνω ϐτι, ϋτςι και δε δεχτεύσ το δώρο μου, δε θα με ξαναδεύσ εδώ

μϋςα.

- Σι; ϋκανε η γυναύκα και τα μϊτια τησ βοϑρκωςαν. Με εκβιϊζεισ,

τησ εύπε.

- Ναι, ςε εκβιϊζω, γι' αυτϐ αποφϊςιςε τώρα: εμϋνα και τον πύνακα

ό τύποτε.

- Εςϋνα και τον πύνακα, εύπε ξϋπνοα.

- Σώρα μϊλιςτα, ςυνεννοηθόκαμε, τησ εύπε και την αγκϊλιαςε

τρυφερϊ.

- Δε θα ξεχϊςω ποτϋ αυτϐ που ϋκανεσ, τησ εύπε η κυρα- Παναγιώτα

ςυγκινημϋνη. Όμωσ δε θϋλω να επαναληφθεύ.

- Εντϊξει, εντϊξει.

ϑντομα ϐμωσ ακολοϑθηςαν και ϊλλοι πύνακεσ, μϋχρι που η τύμια

γυναύκα αιςθανϐταν τϐςο υποχρεωμϋνη απϋναντι τησ, που τησ ϋδωςε

το κλειδύ του μϐνιμου δωματύου τησ και τησ εύπε ϐτι τησ ανόκε και

μποροϑςε να ϋρχεται ϐποτε όθελε χωρύσ να ενημερώνει απϐ πριν.

Υυςικϊ, η Μϊγδα δεν το δϋχτηκε και τησ απϊντηςε ϐτι αιςθανϐτανε

ϐλο το κϊςτρο ςαν το ςπύτι τησ και δεν τησ χρειαζϐταν τϋτοιο κλειδύ,

γιατύ την απομϐνωνε.

Κούταξε ϋξω τον ουρανϐ, που εύχε ςυννεφιϊςει για τα καλϊ, και

παρατόρηςε τα βαριϊ γκριζϐμαυρα ςϑννεφα, που εύχαν κατϋβει τϐςο

χαμηλϊ, ώςτε ςου ϋδιναν την αύςθηςη ϐτι μποροϑςεσ να τα αγγύξεισ.

Θα ϋβρεχε, γιατύ ϋνα ςμόνοσ μικρϊ πουλιϊ πετοϑςε κϊτω απ' αυτϊ,

ςχηματύζοντασ ϋνα μαϑρο, τερϊςτιο ζωντανϐ κϑμα αδιϐρατησ

θϊλαςςασ, μιασ θϑελλασ που παραμϐνευε εκεύ κοντϊ. Η Μϊγδα

φωτογρϊφιςε τη ςκηνό ςτο μυαλϐ τησ, ενώ ϋνιωςε το χϋρι τησ να τη

γαργαλϊει απϐ την επιθυμύα να ανούξει το καβαλϋτο εκεύνη τη ςτιγμό

εμπρϐσ απϐ το τερϊςτιο παρϊθυρο και να ξεδιπλώςει το ταλϋντο του

Δημιουργοϑ μϋςα απϐ το δικϐ τησ χϋρι. υγκρατόθηκε.

Η αγϊπη και η φροντύδα τησ κυρα-Παναγιώτασ, που την ϋνιωθε

ςαν μϊνα τησ, εύχαν κϊνει κιϐλασ το θαϑμα τουσ. Ση χαλϊρωςαν, την

ηρϋμηςαν, τη φϐρτιςαν θετικϊ. Ϋταν η μοναδικό τησ φύλη, εκτϐσ απϐ

τον Ηρακλό, αλλϊ ςαν γυναύκα την καταλϊβαινε καλϑτερα. Εύχε

χηρϋψει χρϐνια πριν και το μοναδικϐ τησ παιδύ βριςκϐτανε μακριϊ.

Σον ξενώνα τον εύχε κληρονομόςει απϐ το ςυγχωρεμϋνο τον ϊντρα

τησ. Η ύδια καταγϐτανε απϐ τη πϊρτη, ϐμωσ η Μονεμβαςύα όταν πια

το ςπύτι τησ τα τελευταύα τριϊντα χρϐνια και δεν το εύχε κουνόςει

ροϑπι απϐ κει. Εξϊλλου, η επιχεύρηςη πόγαινε πολϑ καλϊ και εύχε

πελϊτεσ ϐλεσ τισ μϋρεσ του χρϐνου, που τουσ αγκϊλιαζε ςαν κλώςα.

Όμωσ για κϊποια κλωςϐπουλα, ϐπωσ η Μϊγδα, ϋνιωθε ιδιαύτερη

αγϊπη, και γι' αυτϐ τησ εύχε δώςει το καλϑτερο δωμϊτιο. Η Μϊγδα

όταν πια κϐρη τησ.

- Καλϐ το φαγητϐ; τη ρώτηςε ςτοργικϊ.

- Ϊτςι μου 'ρχεται να γλεύψω το πιϊτο, γεια ςτα χϋρια ςου, κυρϊ

μου. Εύςαι καλλιτϋχνισ ςτη μαγειρικό, εύπε κι ϋγλειψε τελικϊ τα

δϊχτυλϊ τησ.

- Και τώρα που χϐρταςεσ, μπορεύσ να μου μιλόςεισ για το

πρϐβλημα ςου, τησ εύπε ςοβαρϊ.

- Και ποιοσ ςου εύπε ϐτι ϋχω πρϐβλημα;

- Μπορεύ να μη ςε ξϋρω τϐςο καλϊ, ϐμωσ ϋχω το χϊριςμα να

διαβϊζω τισ ψυχϋσ.

- Και τι ςου λϋει η ψυχό μου;

- Ότι υποφϋρει. Δεν όςουν ϋτςι πριν απϐ τρύα χρϐνια. Σι ςε

βαςανύζει, κϐρη μου;

Η Μϊγδα τρϊβηξε το πιϊτο ςτην ϊκρη και όπιε μια γουλιϊ κραςύ.

τα μϊτια τησ εμφανύςτηκε χωρύσ να το θϋλει η ςκιϊ μιασ υγραςύασ.

Κοϑνηςε το κεφϊλι τησ πϋρα δώθε.

- Δεν ξϋρω... Ώρεσ ώρεσ νιώθω ϋνα απϋραντο κενϐ μϋςα μου, να μη

με ικανοποιεύ κανϋνασ και τύποτε... και τϐτε φοβϊμαι. Σύποτε πια δε

με ενθουςιϊζει ϐπωσ παλιϊ και μερικϋσ φορϋσ νομύζω ϐτι δε ζω.

Η κυρα-Παναγιώτα χαμογϋλαςε με κατανϐηςη.

- Ϊχεισ πϊθει κορεςμϐ. Αυτϐ ςου ςυμβαύνει. Σα ϋχεισ ϐλα, τα ϋχεισ

κϊνει ϐλα, τα ϋχεισ απολαϑςει ϐλα... ό ςχεδϐν ϐλα. Αν ςου ϋλεγα να

κϊνεισ οικογϋνεια, ξϋρω ϐτι θα διαφωνοϑςεσ ριζικϊ, τα ϋχουμε

ςυζητόςει αυτϊ, ϐμωσ κϊτι τϋτοιο δεν αποκλεύει ϋναν ϊντρα απϐ τη

ζωό ςου. Ϊχεισ μεύνει πολϑ καιρϐ μϐνη...

- Και που να τον βρω;

- Ϊλα, ντε, τελευταύα οι ϊντρεσ ϋχουν εξαφανιςτεύ... Οι

πραγματικού ϊντρεσ εννοώ, γιατύ εςϑ ϋναν πραγματικϊ ϊντρα

χρειϊζεςαι.

- Και πώσ θα τον ξεχωρύςω;

- Όταν βρεθεύ, θα τον ξεχωρύςεισ αμϋςωσ. Να εύςαι ςύγουρη γι'

αυτϊ. Οι πραγματικού ϊντρεσ εκπϋμπουν μια μυρωδιϊ τελεύωσ

διαφορετικό, που ϋνα θηλυκϐ μπορεύ να μυρύςει αμϋςωσ, ϐχι με τη

μϑτη του ςώματοσ, αλλϊ με τη μϑτη τησ ψυχόσ.

- Τπϊρχει τϋτοια μϑτη;

-Αν υπϊρχει, λϋει. Και βϋβαια, κϐρη μου, και τϋτοια μϑτη μϐνο οι

γυναύκεσ διαθϋτουν.

- Πρώτη φορϊ το ακοϑω αυτϐ.

- άςωσ γιατύ δε ςυζητϊσ πολϑ και απομονώνεςαι ςυνεχώσ.

- Η δουλειϊ μου το απαιτεύ...

- Όχι ϐμωσ η ζωό ςου...

Ο κρϐτοσ τησ αναπϊντεχησ αςτραπόσ ϋκανε τα τζϊμια να τρύξουν.

Αμϋςωσ μετϊ οι χοντροςταγϐνεσ τησ βροχόσ ϊρχιςαν να πϋφτουν με

μανύα κϊνοντασ βουτιϊ, για να ςχηματύςουν ρυϊκια νεροϑ που

κυλοϑςαν προσ τα κϊτω.

- Θα βρϋξει για τα καλϊ, εύπε η κυρα-Παναγιώτα. Ευτυχώσ που

πρϐλαβεσ και όρθεσ.

- Ναι, ευτυχώσ, δεν τα πϊω και πολϑ καλϊ με τισ καταιγύδεσ ςτουσ

δρϐμουσ.

- Περιμϋνω κϊποιουσ πελϊτεσ απϐ τη Λαμύα και ελπύζω να μην

ϋχουν πρϐβλημα μ' αυτϐ τον καιρϐ. Ωντε να ξεκουραςτεύσ τώρα και

τα λϋμε αργϐτερα.

- Ναι, νιώθω λιγϊκι κουραςμϋνη, δεν κοιμόθηκα και καλϊ χθεσ...

--Εδώ θα κοιμηθεύσ ςαν πουλϊκι και θα ξεχϊςεισ κϊθε πρϐβλημα.

-Αυτϐ εύναι αλόθεια, πϊντα ϋχω καλϐ ϑπνο εδώ...

- Όταν ξεκουραςτεύσ, θα τα ποϑμε ϐλα.

Η Μϊγδα χαμογϋλαςε.

Ξϑπνηςε ςχεδϐν χαρϊματα, με μια διϊθεςη ευφορύασ και χαρϊσ

που εύχε μόνεσ να νιώςει. Ντϑθηκε γρόγορα και κατϋβηκε απϐ το

δωμϊτιο τησ με την ενεργητικϐτητα ϋφηβησ. Προχώρηςε προσ την

κουζύνα, ϐπου η μυρωδιϊ του φρεςκοψημϋνου ζυμωτοϑ ψωμιοϑ

γαργϊληςε τα ρουθοϑνια τησ.

Η κυρα-Παναγιώτα, εκεύ, ϊγρυπνοσ φρουρϐσ, να τα επιβλϋπει ϐλα,

να ςυντονύζει την προετοιμαςύα του πλοϑςιου πρωινοϑ που πρϐςφερε

ςτουσ πελϊτεσ τησ. Ζυμωτϐ ψωμύ απϐ την ύδια, ομελϋτα με φρϋςκα

αβγϊ, μαρμελϊδα φτιαγμϋνη απϐ τα χερϊκια τησ, θυμαρύςιο μϋλι απϐ

ντϐπιο παραγωγϐ, ςτυμμϋνη πορτοκαλϊδα απϐ φρϋςκα πορτοκϊλια,

κρουαςϊν απϐ την ύδια, φρϋςκο βοϑτυρο, φρϋςκο κατςικύςιο τυρύ,

φροϑτα, καφϋσ, τςϊι, ςοκολϊτα. Σι ϊλλο μποροϑςε να επιθυμόςει

ϋνασ πειναςμϋνοσ το πρωύ;

- Καλημϋρα ςασ, εύπε με ζωντϊνια ςτην κυρα-Παναγιώτα και ςτο

ζευγϊρι που εργαζϐταν εκεύ.

- Μπα, μπα, τι βλϋπω; ϋκανε η γυναύκα μϐλισ την εύδε. Ϊνα πτώμα

που ζωντϊνεψε;

- Ακριβώσ, εύπε η Μϊγδα κι ϋβαλε τα γϋλια. Ϊνα πτώμα που ϐχι

μϐνο ζωντϊνεψε, αλλϊ εύναι ϋτοιμο να καταβροχθύςει ϐ,τι βρει

μπροςτϊ του.

- ϑρε ςτην τραπεζαρύα και ϋρχομαι αμϋςωσ. Μια και εύναι ακϐμη

νωρύσ, θα ςου κϊνω παρϋα.

- Αυτϐ ακριβώσ χρειαζϐμουνα εκτϐσ απϐ πρωινϐ.

Ουτε δϋκα λεπτϊ δεν ϋκανε να ετοιμϊςει δϑο γερϊ πρωινϊ,

που τα ακοϑμπηςε ςτο τραπϋζι με περύςςια υπερηφϊνεια.

- Ϊτςι μου 'ρχεται να πϊρω το πινϋλο και να ζωγραφύςω ϐ,τι ϋχεισ

απλώςει επϊνω ςτο τραπϋζι. Εύναι ϐλα τϋλεια.

- Να παρατόςεισ το πινϋλο εκεύ που βρύςκεται και ϊρχιςε να τρωσ.

Καλϊ, εςϑ ακϐμη και το φαγητϐ ςαν πύνακα το βλϋπεισ;

- Όταν ϋχει την εμφϊνιςη αυτό, μϋςα ςε δαντελϋνια πετςετϊκια,

κρυςτϊλλινα βαζϊκια, ωραύα πολυγωνικϊ πιϊτα, ψϊθινεσ ψωμοθόκεσ

με κορδϋλεσ, αλατοπιπεριϋρεσ γουρουνϊκι και προβατϊκι και τα

λοιπϊ, και τα λοιπϊ, τι θεσ να κϊνω, κυρϊ μου;

- Να φασ, αυτϐ να κϊνεισ.

Ϊβαλαν τα γϋλια.

- Να 'ξϋρεσ πϐςο χαύρομαι που εύςαι εδώ και ςε βλϋπω τϐςο καλϊ,

τησ εύπε η γυναύκα και τησ χϊιδεψε το χϋρι.

- Κι εγώ χαύρομαι .που εύμαι εδώ. Γι' αυτϐ όρθα. Δεν ϊντεχα ϊλλο

τη ζωό ςτην Αθόνα. Απϐ το πρωύ ωσ το βρϊδυ, κλειςμϋνη ςτο ατελιϋ,

να ζωγραφύζω, και μετϊ ςτο ςπύτι ολομϐναχη, να κοιτϊζω τα ταβϊνια

χωρύσ να ϋχω κϊποιον να μοιραςτώ τισ ςκϋψεισ μου.

- Εύδεσ; Εύναι αυτϐ που ςου εύπα χθεσ. Φρειϊζεςαι ϋνα ςϑντροφο,

ϋναν πραγματικϐ ςϑντροφο, και ϐχι κϊποιον απλώσ για να υπϊρχει.

- Μ' ϋχουν απογοητεϑςει οι ϊντρεσ.

- ' ϋχουν απογοητεϑςει, γιατύ εςϑ τουσ το επϋτρεψεσ να ςε

απογοητεϑςουν. Όταν μια ςχϋςη δεν πϊει καλϊ, κϊποιοσ απϐ τουσ

δϑο διϊλεξε λϊθοσ ςϑντροφο.

- Ϊχεισ δύκιο, τελικϊ. Μπορεύ να μην ϋχεισ ταξιδϋψει ϐπωσ εγώ,

μπορεύ να εύςαι μια απλό γυναύκα, ϐμωσ κϊθε κουβϋντα που λεσ εύναι

μια ςοφό αλόθεια.

- Μην ξεχνϊσ ϐμωσ πϐςα ϋχουν δει τα ματϊκια μου ϐλα αυτϊ τα

χρϐνια μϋςα ςτον ξενώνα. Ζευγϊρια που ϋρχονται μαζύ και χωριςτϊ,

με τουσ εραςτϋσ τουσ, γαμόλια ταξύδια που κατϋληξαν ςε διαζϑγια,

ζευγϊρια που ερωτεϑτηκαν ϊλλουσ εδώ μϋςα, μοναχικϋσ ψυχϋσ που

ϋψαχναν απαντόςεισ...

- Όπωσ εγώ.

- Όπωσ εςϑ. Μη νομύζεισ, λοιπϐν, ϐτι εύςαι η μϐνη που νιώθει ϋτςι.

Μια χαροϑμενη παιχνιδιϊρικη ακτύνα ξετρϑπωςε απϐ ϋνα βαρϑ

ςϑννεφο και χϊιδεψε το πρϐςωπο τησ Μϊγδασ. Αμϋςωσ μετϊ μια

αδελφοϑλα ακτύνα ϋκανε το ύδιο, ώςπου ο λαμπρϐσ πατϋρασ τουσ

πρϐβαλε περόφανα ςτο ςκοτεινιαςμϋνο ουρανϐ και φώτιςε ϐλο τον

τϐπο.

- Θα κϊνει καλό μϋρα ςόμερα, εύπε αιςιϐδοξα η κυρα- Παναγιώτα.

- Λεσ; Μετϊ απϐ τϋτοια κακοκαιρύα;

- Γι' αυτϐ εύναι οι μπϐρεσ, Μϊγδα μου, για να βγαύνει μετϊ ο όλιοσ

και να τα ζεςταύνει ϐλα. Εύμαι ςύγουρη ϐτι θα εύναι μια ηλιϐλουςτη

μϋρα. Σελικϊ εύςαι τυχερό. Θα μπορϋςεισ να κϊνεισ τισ βϐλτεσ ςου

χωρύσ πρϐβλημα.

- Υεϑγω τώρα αμϋςωσ, εύπε χαροϑμενα η Μϊγδα και πετϊχτηκε

πϊνω.

- Ωντε, να γυρύςω κι εγώ ςτην κουζύνα μου, γιατύ πόγε επτϊμιςι και

ϐπου να 'ναι θ' αρχύςουν να κατεβαύνουν τα πειναςμϋνα τρυγϐνια μου.

Βγόκε ςχεδϐν τρϋχοντασ προσ τα ϋξω, νιώθοντασ αιςιϐδοξη,

ευτυχιςμϋνη, ϋτοιμη να εξερευνόςει τη φϑςη απϐ την αρχό, ςαν παιδύ

που θϋλει να τα μϊθει ϐλα, με μοναδικό παρϋα τον ολϐλαμπρο όλιο

και την καταπληκτικϊ καλό τησ διϊθεςη.

Η βροχό μαςτύγωνε αλϑπητα το μεγϊλο τζιπ που διϋςχιζε το δρϐμο

με αναμμϋνα φώτα και οι υαλοκαθαριςτόρεσ μϐλισ που προλϊβαιναν

να καθαρύςουν τα τζϊμια. Σι το 'θελε να φϑγει με τϋτοιο καιρϐ; Και

τησ το 'χε πει η κυρα-Παναγιώτα ϐτι όταν επικύνδυνο να φϑγει ςόμερα

για την Αθόνα, γιατύ θα ϋβρεχε ϐλη μϋρα. Ϊπρεπε ϐμωσ να

επιςτρϋψει. Εύχε περϊςει δϋκα ξϋνοιαςτεσ μϋρεσ, ζωγραφύζοντασ μϐνο

δυο πύνακεσ, κι αυτοϑσ χωρύσ ιδιαύτερη διϊθεςη. Ο Ηρακλόσ εύχε

επιςτρϋψει απϐ τη Νϋα Τϐρκη πριν απϐ τρεισ μϋρεσ κι ϋπρεπε να

ςυζητόςουν επειγϐντωσ για την ενδιαφϋρουςα ςυμφωνύα που εύχε

κλεύςει με τουσ Αμερικϊνουσ για λογαριαςμϐ τησ. Σου εύχε υποςχεθεύ

πωσ θα όταν πύςω την Κυριακό το απϐγευμα και δεν μποροϑςε να το

αναβϊλει. Ο καιρϐσ μϋχρι προχθϋσ όταν πολϑ καλϐσ και πύςτευε ϐτι

αυτϐ θα ςυνεχιζϐτανε. Απϐ χθεσ ϐμωσ το απϐγευμα εύχε αρχύςει να

ςυννεφιϊζει και ςύγουρα θα χϊλαγε γρόγορα. Ακϐμη ϋνασ λϐγοσ για

να φϑγει.

Σο χειρϐτερο ϐμωσ απ' ϐλα όταν ϐτι εύχε καταςτραφεύ το κινητϐ

τησ, γιατύ λύγο πριν μπει ςτο τζιπ ϋπεςε ςτο πλακϐςτρωτο και

διαλϑθηκε. Δεν εύχε καν τηλϋφωνο μαζύ τησ. Όμωσ αυτϐσ δεν όταν

λϐγοσ να αναβϊλει το ταξύδι τησ. ιγϊ την απϐςταςη. Δεν πόγαινε δα

ςτην ϊκρη του κϐςμου, και η βροχό που ϋπεφτε ςτην αρχό όταν ψιλό.

Λύγο μετϊ ϐμωσ, λεσ κι ϊνοιξαν οι καταρρϊκτεσ του ουρανοϑ, ϊρχιςε

να ρύχνει τϋτοιο νερϐ, που πόγαινε με εύκοςι χιλιϐμετρα. Δεν όξερε αν

ϋπρεπε να ςυνεχύςει ό να γυρύςει πύςω. Ευτυχώσ που η καταιγύδα

πϋραςε και η βροχό ϋπεφτε τώρα ςε αργοϑσ ρυθμοϑσ. Όχι, θα

ςυνϋχιζε.

Μϐλισ εύχε περϊςει τον Λαμπϐκαμπο και πόγαινε για Κρεμαςτό,

ϐταν ϋνιωςε ϋνα τρϊνταγμα και ϋχαςε για λύγα δευτερϐλεπτα τον

ϋλεγχο του τιμονιοϑ. Σο τζιπ δεν πόγαινε καλϊ. αν να

τραμπαλιζϐταν. Ωναψε τα ςτοπ και ςταμϊτηςε ςτη δεξιϊ πλευρϊ του

δρϐμου. Μετϊ κατϋβηκε κι ϋκανε ϋνα γϑρο. Σο πύςω δεξύ λϊςτιχο εύχε

ξεφουςκώςει για τα καλϊ.

Αυτϐ τησ ϋλειπε τώρα. Ρεζϋρβα υπόρχε, ϐμωσ για να αλλϊξει το

λϊςτιχο οϑτε λϐγοσ. Ϊμεινε εκεύ ϋξω για πϋντε λεπτϊ, μϋςα ςτη

βροχό, να κοιτϊζει τη ρϐδα απελπιςμϋνη. Σώρα; Σι θα ϋκανε; Κινητϐ

δεν εύχε να ειδοποιόςει οδικό βοόθεια. Μπόκε μϋςα ςτο αυτοκύνητο

και ϊναψε ϋνα τςιγϊρο. Μετϊ ςκϋφτηκε ψϑχραιμα. Εντϊξει, μπορεύ να

μην εύχε τηλϋφωνο, μπορεύ να ϋβρεχε, μπορεύ να όταν ςτην ερημιϊ,

ϐμωσ, δεν μπορεύ, κϊποιοσ θα πϋρναγε και θα τη βοηθοϑςε, και όταν

ακϐμη μϋρα, τρεισ το μεςημϋρι.

Δυο ώρεσ μετϊ κανεύσ δεν εύχε περϊςει, εκτϐσ απϐ μια αλεποϑ που

την κατατρϐμαξε. Ωρχιςαν να τη ζώνουν τα φύδια. Φωρύσ τηλϋφωνο

δεν μποροϑςε να επικοινωνόςει με κανϋναν, χωρύσ αυτοκύνητο δεν

μποροϑςε να πϊει μακριϊ. Μα δεν περνοϑςε κϊποιο λεωφορεύο τησ

γραμμόσ απϐ κεύνο το δρϐμο; Κι αν δεν περνοϑςε κανεύσ, πώσ θα

ϋβγαζε τη νϑχτα; Ϋδη εύχε αρχύςει να ςκοτεινιϊζει κι αυτϐ την

τρϐμαζε περιςςϐτερο.

Ϋταν πια ςτα πρϐθυρα του πανικοϑ, με μϐνη ςυντροφιϊ το

ραδιϐφωνο και τη βροχό να χορεϑει αςταμϊτητα εμπρϐσ τησ ϐλο και

πιο γρόγορα, ανύκανη να κϊνει οτιδόποτε, εκτϐσ απϐ το να περιμϋνει

να τη λυπηθεύ ο Θεϐσ. Σα δυνατϊ φώτα ενϐσ αυτοκινότου που

ερχϐταν απϐ μακριϊ απϐ την αντύθετη κατεϑθυνςη την ϋκαναν να

βγϊλει μια κραυγό χαρϊσ. Φωρύσ να το ςκεφτεύ δεϑτερη φορϊ,

πετϊχτηκε ϋξω απϐ το τζιπ και ςτϊθηκε απϋναντι κουνώντασ τα χϋρια

τησ. Ϋταν τϐςο απελπιςμϋνη, που και ο χϊροσ να οδηγοϑςε θα του

ζόταγε βοόθεια.

Σο κϐκκινο Seat φρενϊριςε απϐτομα δυο μϋτρα μπροςτϊ τησ, Η

Μϊγδα ϋτρεξε προσ το μϋροσ του οδηγοϑ. Σο τζϊμι κατϋβηκε και το

πρϐςωπο ενϐσ νϋου ϊντρα την κούταξε απορημϋνο.

- ασ παρακαλώ, του εύπε ικετευτικϊ, πϊρτε με μαζύ ςασ ωσ την

πληςιϋςτερη πϐλη. Ϊχω μεύνει απϐ λϊςτιχο, ϋςπαςε το κινητϐ μου και

εύμαι απϐ το μεςημϋρι εδώ.

Ο ϊντρασ χαμογϋλαςε και βϊζοντασ πρώτη προχώρηςε εμπρϐσ.

Η Μϊγδα δεν πύςτευε ςτα μϊτια τησ. Η μοναδικό βοόθεια που εύχε

βρει την εγκατϋλειπε!

Σο αυτοκύνητο προχώρηςε λύγα μϋτρα και μετϊ ϋκανε ςτροφό

επιτϐπου ςτο ςτενϐ δρϐμο και όρθε και ςτϊθηκε πύςω απϐ το τζιπ με

τα φώτα και τα ςτοπ αναμμϋνα. Ο γεροδεμϋνοσ ϊγνωςτοσ κατϋβηκε

απϐ το αυτοκύνητο και την πληςύαςε χαμογελώντασ. Η Μϊγδα δεν

μποροϑςε να μη θαυμϊςει τα καλοφτιαγμϋνα καθαρϊ δϐντια του που

ϋμοιαζαν με τα δικϊ τησ, με τη διαφορϊ ϐτι εκεύνου όταν φυςικϊ, ενώ

τα δικϊ τησ αποτϋλεςμα του καλϑτερου οδοντύατρου τησ Νϋασ

Τϐρκησ.

- Εύναι η τυχερό ςου μϋρα, τησ εύπε και ϊνοιξε την πϐρτα του

αυτοκινότου τησ. Μπεσ μϋςα και μην ανηςυχεύσ.

Η Μϊγδα τον ϊκουςε υπϊκουα. Ο ϊντρασ ϋβγαλε απϐ το

αυτοκύνητο του κϊτι εργαλεύα και μετϊ ϊνοιξε την πύςω πϐρτα του

τζιπ και ϋψαξε κϊτω απϐ τη μοκϋτα και, λεσ και όταν δικϐ του το

αυτοκύνητο, βρόκε τα εργαλεύα που γϑρευε. Ύςτερα κατϋβαςε τη

ρεζϋρβα και ϊρχιςε τη δουλειϊ χωρύσ να υπολογύζει τη βροχό, με

ςύγουρεσ και επιδϋξιεσ κινόςεισ, τισ οπούεσ η Μϊγδα παρακολουθοϑςε

απϐ τη θϋςη τησ. Υαινϐταν να γνωρύζει πολϑ καλϊ τι κϊνει. Όςη ώρα

τον παρατηροϑςε τϐςο πιο πολϑ βεβαιωνϐταν ϐτι κϊτι τησ θϑμιζε,

χωρύσ να μπορεύ να προςδιορύςει τι. Ϋταν ςύγουρα καλοφτιαγμϋνοσ

και πολϑ αρρενωπϐσ. Σα ελαφρώσ ςπαςτϊ μαϑρα μαλλιϊ του όταν

πυκνϊ και μϐλισ ςκϋπαζαν τ' αφτιϊ του. Εύχε φαρδιϋσ πλϊτεσ και δεν

πρϋπει να όταν περιςςϐτερο απϐ τριϊντα χρονών.

Οϑτε εύκοςι λεπτϊ δεν του πόρε ν' αλλϊξει τη ρϐδα και να βϊλει

την καταςτραμμϋνη ςτη θϋςη τησ ρεζϋρβασ.

- Εύςαι ϋτοιμη, τησ εύπε, ενώ τα μαλλιϊ του αλλϊ και ολϐκληροσ

εύχε γύνει μοϑςκεμα. Δεν ϋχεισ να φοβηθεύσ τύποτε. Πασ μακριϊ;

- την Αθόνα, του απϊντηςε. Δεν ξϋρω πώσ να ς' ευχαριςτόςω.

Δεν ϋχω λϐγια.

- Κρϊτα τα για εκεύ που πρϋπει. ου εύπα ϐτι εύναι η τυχερό ςου

μϋρα, γιατύ αυτό εύναι η δουλειϊ μου.

- Δηλαδό;

- Ϊχω ςυνεργεύο αυτοκινότων ςτην Αθόνα, ςτον Σαϑρο

ςυγκεκριμϋνα.

Ϊψαξε το μπουφϊν του και τησ ϋδωςε μια κϊρτα που τη

μουντζοϑρωςαν τα λερωμϋνα χϋρια του.

- Ϊχεισ λερωθεύ, του εύπε, καθώσ κούταζε το λεκϋ επϊνω ςτο μπεζ

μπουφϊν του.

- Σα ροϑχα εύναι για να λερώνονται.

Η Μϊγδα κούταξε την κϊρτα:

ΣΕΥΑΝΟ & ΓΙΨΡΓΟ ΑΡΑΒΑΝΣΙΝΟ

ΤΝΕΡΓΕΙΟ

Σέρβισ αυτοκινήτων παντόσ τύπου

Ταύροσ, τηλ: 3455...

- Εύςαι ο τϋφανοσ ό ο Γιώργοσ;

- Ο τϋφανοσ εύμαι.

- Ευχαριςτώ πολϑ, τϋφανε. Εγώ εύμαι η Μϊγδα Αυγϋρη,

ζωγρϊφοσ. :

-Α, ώςτε ζωγρϊφοσ; Εύςαι καλό; τη ρώτηςε.

ύγουρα ο ϊντρασ δεν εύχε ιδϋα με ποια μύλαγε.

- Ϊτςι λϋνε. Εςϑ ποϑ πασ;

- Πϊω ς' ϋνα χωριϐ εδώ κοντϊ. Παντρεϑεται ο κολλητϐσ μου απϐ

το ςτρατϐ ςόμερα το βρϊδυ.

- Λϋνε πωσ ο γϊμοσ με βροχό εύναι γοϑρι. ύγουρα θα ευτυχόςουνε.

- Δεν υπϊρχει αμφιβολύα. Σο καλϑτερο παιδύ παύρνει η νϑφη.

- Ε, τϐτε να ς' αφόςω να φϑγεισ, γιατύ θ' αργόςεισ. ' ευχαριςτώ

για ϐλα, τϋφανε. Με ϋςωςεσ πραγματικϊ.

- Καλό επιςτροφό, Μϊγδα. Και ϊλλοσ ςτη θϋςη μου το ύδιο θα

ϋκανε. την Ελλϊδα ζοϑμε.

Ο ϊντρασ ϋφυγε και η Μϊγδα ϋμεινε να κοιτϊζει απϐ τον καθρϋφτη

τησ το κϐκκινο αυτοκύνητο να απομακρϑνεται. Κι ϐμωσ, κϊπου εύχε

ξαναδεύ αυτϐ τον ϊντρα.

Ϊφταςε ςτην Αθόνα χωρύσ ϊλλο πρϐβλημα, μια και η βροχό εύχε

κοπϊςει, και επικοινώνηςε αμϋςωσ με τον Ηρακλό, που εύχε

ανηςυχόςει. Η εικϐνα του ϊντρα που τη βοόθηςε ςϑντομα ξεθώριαςε

ςτη μνόμη τησ. Εύχε τϐςα να κϊνει και τϐςη ενϋργεια να ξοδϋψει. Σησ

αρκοϑςε που ϋνιωθε καλϊ και οι πονοκϋφαλοι την εύχαν

εγκαταλεύψει.

Σα πρώτα μηνϑματα του καλοκαιριοϑ εύχαν κϊνει την εμφϊνιςό

τουσ ςτη χώρα μετϊ το βαρϑ και παγωμϋνο χειμώνα, φϋρνοντασ ξανϊ

τη διϊθεςη ςτουσ ανθρώπουσ, που εύχαν κλειςτεύ ςτα ςπύτια τουσ

αρκετϐ καιρϐ. Η Μϊγδα, απομονωμϋνη τον περιςςϐτερο καιρϐ μϋςα

ςτη ζεςτό «αποθόκη» τησ, δημιουργοϑςε, παρακολουθώντασ τισ

νιφϊδεσ του χιονιοϑ να τρικλύζουν μεθυςμϋνεσ πριν πϋςουν ςτη λευκό

γη. Κϊτι τϋτοιεσ μϋρεσ, ϐταν η φϑςη ζωγραφύζει, κϊθε γνόςιοσ

καλλιτϋχνησ ευαιςθητοποιεύται και δημιουργεύ με περιςςϐτερο κϋφι,

ϐποιο κι αν εύναι το αντικεύμενο τησ εργαςύασ του.

Εκεύνη την ηλιϐλουςτη και ςχετικϊ ζεςτό μϋρα η Μϊγδα

αποφϊςιςε να βϊλει ςε μια τϊξη τουσ παλιοϑσ τησ πύνακεσ, ϋργα που

δεν εύχε εκθϋςει ποτϋ και τα φϑλαγε ςτην αποθηκοϑλα του ατελιϋ τησ.

άςωσ ϋβριςκε κϊτι που να τησ ϊρεςε, ύςωσ υπόρχε κανϋνα

μιςοτελειωμϋνο ϋργο τησ.

Σα χϋρια τησ κοκϊλωςαν ςτη θϋςη τουσ, ϐταν ςόκωςε ϋναν πύνακα

που απεικϐνιζε το κεφϊλι ενϐσ ςωματοφϑλακα που εύχε ζωγραφύςει

πριν απϐ χρϐνια και που εύχε ξεχϊςει παντελώσ. το πρϐςωπο του

αναγνώριςε τον ϊγνωςτο ϊντρα που την εύχε βοηθόςει ς' εκεύνη την

ερημιϊ, ϐταν ϋμεινε απϐ λϊςτιχο. Αν όταν δυνατϐ! Πώσ τον λϋγανε; Α,

ναι, τϋφανο. Ο ςωματοφϑλακασ με τα πυκνϊ μαϑρα μαλλιϊ που ϋ-

φταναν μϋχρι τον αυχϋνα εύχε τα ύδια ζεςτϊ καςτανϊ μϊτια, το ύδιο

βλϋμμα, την ύδια μϑτη, το ύδιο χαμϐγελο.

Γϑριςε απϐτομα τον πύνακα απϐ πύςω, ϐπου ςυνόθιζε να γρϊφει

την ημερομηνύα ολοκλόρωςησ των ϋργων τησ, και εύδε ϐτι το εύχε

ζωγραφύςει πριν απϐ τϋςςερα περύπου χρϐνια. Κούταζε και

ξανακούταζε το δημιοϑργημϊ τησ και τησ φαινϐταν απύςτευτη η

ομοιϐτητϊ του με τον ϊγνωςτο. Σον εύχε ξεχϊςει και, αν δεν ϋβριςκε

τον πύνακα, ύςωσ και να μη θυμϐταν ποτϋ το ςυμβϊν. Ποϑ εύχε βϊλει,

αλόθεια, την κϊρτα του; Οϑτε που θυμϐτανε. Ϊπρεπε να ψϊξει να τη

βρει. Όςο ϐμωσ κι αν ϋψαξε, δεν τη βρόκε. Πώσ θα τον ϋβριςκε τώρα;

Παραξενεϑτηκε. Ε, και τι ϋγινε που το πορτρϋτο ϋμοιαζε μ' αυτϐν; Εύχε

τώρα αυτό διϊθεςη να τρϋχει ςτα ςυνεργεύα του Σαϑρου ψϊχνοντϊσ

τον; Σι εύχε πϊθει ξαφνικϊ; Θα ϋφταιγε ο ζεςτϐσ καιρϐσ.

Μύα εβδομϊδα μετϊ, ψϊχνοντασ ϋνα δρϐμο κϊπου ςτο Παγκρϊτι,

ϊνοιξε τον οδικϐ χϊρτη που εύχε ςτο αυτοκύνητο τησ και εκεύ

ανακϊλυψε την ξεχαςμϋνη κϊρτα του τϋφανου. Εύχε ϋρθει ο καιρϐσ

να κϊνει ςϋρβισ ςτο αυτοκύνητο τησ και θα όταν μια καλό ευκαιρύα να

επιςκεφθεύ το ςυνεργεύο του. Εξϊλλου το ϋγραφε καθαρϊ: Σέρβισ

αυτοκινήτων παντόσ τύπου. Ωραγε, θα τη θυμϐτανε εκεύνοσ;

Σην επομϋνη κιϐλασ απϐ τη Δροςιϊ μϋςω τησ Εθνικόσ οδοϑ

κατηφϐριςε προσ τον Σαϑρο. Δεν εύχε ξαναπερϊςει απϐ εκεύ, ϐμωσ

επειδό χρηςιμοποιοϑςε ςυχνϊ την Πειραιώσ θυμϐτανε πολϑ καλϊ το

δημαρχεύο του Σαϑρου. υμβουλεϑτηκε τον οδικϐ χϊρτη και εντϐπιςε

το δρϐμο που βριςκϐτανε το ςυνεργεύο. Ϋταν πολϑ κοντϊ ςτο

δημαρχεύο. Πϋραςε τισ γραμμϋσ του τρϋνου και ϋφταςε ςε μια

γειτονιϊ με χαμηλϊ ςπιτϊκια. Ϋταν ολοφϊνερο πωσ η περιοχό όταν

υποβαθμιςμϋνη, ϐμωσ την εντυπωςύαςε η προθυμύα και η ευγϋνεια

των κατούκων, που τη βοόθηςαν να βρει το ςυνεργεύο, ςτην οδϐ

Ειρόνησ.

Ϊφταςε μπροςτϊ απϐ μια τρϑπα που ύςα ύςα χώραγε ϋνα

αυτοκύνητο μϋςα και διϋκρινε τα πϐδια ενϐσ ϊντρα που όταν χωμϋνοσ

κϊτω απϐ ϋνα ϊθλιο αυτοκύνητο. Η Μϊγδα πϊρκαρε το τζιπ και

ςτϊθηκε μπροςτϊ απϐ το αυτοκύνητο, ςκϑβοντασ το κεφϊλι.

- Καλημϋρα, φώναξε δυνατϊ.

Σο κορμύ του ϊντρα, που όταν ντυμϋνοσ με μια πορτοκαλιϊ φϐρμα,

ςϑρθηκε και βγόκε κϊτω απϐ το αυτοκύνητο. Η Μϊγδα εύδε ϋναν

νεαρϐ γϑρω ςτα εύκοςι με εύκοςι δϑο να τησ χαμογελϊει.

- Καλημϋρα, εύπε και ςηκώθηκε αμϋςωσ ϐρθιοσ, νιώθοντασ

ολοφϊνερα αμηχανύα εμπρϐσ ςτην καλοντυμϋνη ϊγνωςτη.

- Εδώ εύναι το ςυνεργεύο του τϋφανου Αραβαντινοϑ;

- Ναι, εδώ εύναι, εύμαι ο αδελφϐσ του. Ο τϋφανοσ θα εύναι εδώ ςε

πϋντε λεπτϊ. Κϊνει δοκιμό ο' ϋνα αυτοκύνητο. Εύςτε πελϊτιςςα;

- Όχι, ϐχι... αλλϊ θα γύνω. Κϊνετε ςϋρβισ ςε τζιπ; ρώτηςε κι ϋδειξε

το Cherokee.

- ' ϐλα τα αυτοκύνητα κϊνουμε ςϋρβισ. Καλϑτερο και απϐ αυτϐ

που ςασ ςτϋλνει η αντιπροςωπύα ςασ, εύπε ο νεαρϐσ με ςιγουριϊ.

Σο μαρςϊριςμα ενϐσ αυτοκινότου, ό μϊλλον μιασ ςακαρϊκασ,

ακοϑςτηκε απϐ τη γωνύα του δρϐμου. ταμϊτηςε με δυνατϐ

φρενϊριςμα εμπρϐσ απϐ το μαγαζύ. Η Μϊγδα αναγνώριςε αμϋςουσ

ςτη θϋςη του οδηγοϑ τον τϋφανο, ενώ δύπλα του καθϐτανε ϋνασ

ηλικιωμϋνοσ κϑριοσ.

- Εντϊξει ϐλα, κυρ ταμϊτη, ακοϑςτηκε δυνατό η φωνό του

τϋφανου. Σραβϊει τώρα μια χαρϊ.

- Σι ςου χρωςτϊω, τϋφανε; ρώτηςε ο ηλικιωμϋνοσ,

- Σην αγϊπη ςου, αυτό μου χρωςτϊσ.

- Ϊτςι κι αλλιώσ την ϋχεισ. Απϐ χρόματα εννοώ.

Ο τϋφανοσ κατϋβηκε απϐ το αυτοκύνητο.

- Δεν τα εύπαμε αυτϊ, κυρ ταμϊτη; Όταν εςϑ μασ μπϊλωνεσ τα

παποϑτςια και η μϊνα μου δεν εύχε να ςε πληρώςει, δεν τησ ζότηςεσ

ποτϋ χρόματα, και τώρα μου ζητϊσ να ςου πϊρω εγώ;

- Η μϊνα ςου δεν εύχε, χόρα γυναύκα ότανε, εγώ ϐμωσ ϋχω.

- Να πασ τϐτε να τα ξοδϋψεισ για τα εγγϐνια ςου. Ωντε ςτο καλϐ

και τα ξαναλϋμε.

Ο ϊντρασ κοϑνηςε τουσ ώμουσ, μπόκε ςτο αυτοκύνητο κι ϋφυγε.

- Ϊτςι ϐπωσ πασ, θα το φαλιρύςουμε το μαγαζύ, του εύπε ο αδελφϐσ

του.

- Ωκου να ςου πω, μικρϋ, το τι θα κϊνω εγώ εδώ μϋςα εύναι δικϐσ

μου λογαριαςμϐσ. ' ϋχω αφόςει ποτϋ ρϋςτο;

Σο βλϋμμα του ϋπεςε ςτη Μϊγδα, που μϐλισ τϐτε αντιλόφθηκε την

παρουςύα τησ.

- Επ, τι βλϋπω; Εςϑ δεν εύςαι η κοπελιϊ που ϋμεινε απϐ λϊςτιχο, η

ζωγρϊφοσ;

- Ναι, εγώ εύμαι η κοπελιϊ... τϋλοσ πϊντων.

- Να δεισ πώσ εύναι το ϐνομϊ ςου...

- Μϊγδα.

- Μπρϊβο. Αυτϐ εύναι.

Η Μϊγδα ϋβαλε τα γϋλια.

- Πώσ απϐ τα μϋρη μασ; τη ρώτηςε κϊπωσ αμόχανα.

- κϋφτηκα ϐτι το αυτοκύνητο μου χρειϊζεται ςϋρβισ και μια και το

'μαθϋσ... Ύςτερα, ςου ϋφερα κι ϋνα δώρο.

- Δώρο;... Σι δώρο;

Η Μϊγδα ϋβγαλε απϐ το τζιπ ϋναν πύνακα τυλιγμϋνο ς' ϋνα χαρτύ.

- Σι εύναι αυτϐ; ρώτηςε ϋκπληκτοσ ο τϋφανοσ.

- Ωνοιξϋ το και θα δεισ.

Ο ϊντρασ με αποφαςιςτικϋσ κινόςεισ ϋςκιςε το χαρτύ και ϋπεςε

πρϐςωπο με πρϐςωπο με τον εαυτϐ του.

-Αυτϐσ εύςαι εςϑ, εύπε ο αδελφϐσ του. Ολϐιδιοσ, με μοϑςι.

Ο τϋφανοσ κούταξε προςεκτικϊ τον πύνακα.

- Δεν καταλαβαύνω... Επειδό ϊλλαξα ϋνα λϊςτιχο, ϋπρεπε να μπεισ

ςτον κϐπο να με ζωγραφύςεισ; Πϊντωσ, ϋχεισ καλό μνόμη.

- Κϊνεισ λϊθοσ, γϑριςε απϐ πύςω τον πύνακα.

Ο τϋφανοσ γϑριςε απϐ πύςω και εύδε επϊνω ςτον καμβϊ γραμμϋνη

με μαρκαδϐρο την ημερομηνύα και τη λϋξη «ϊγνωςτοσ».

- Δεν καταλαβαύνω. Σι ςημαύνει αυτό η ημερομηνύα;

- ημαύνει ϐτι αυτϐ το ϋργο ϋγινε τϋςςερα χρϐνια πριν ςε γνωρύςω.

Ϊχω πϊντα τη ςυνόθεια μαζύ με την υπογραφό μου να γρϊφω και την

ημερομηνύα ολοκλόρωςησ του ϋργου. Να φανταςτεύσ ϐτι οϑτε που

θυμϐμουνα πωσ εύχα ζωγραφύςει αυτϐ τον πύνακα, ώςπου τον

ανακϊλυψα τυχαύα πριν απϐ μύα εβδομϊδα και ςκϋφτηκα, μια και ςου

μοιϊζει, να ςου τον χαρύςω.

- Ζωγραφύζεισ πολϑ ϐμορφα, τησ εύπε, Μϊγδα Αυγϋρη. Και ϋχεισ

και ωραύο ϐνομα. Δεν ξϋρω αν πρϋπει να τον δεχτώ, με φϋρνεισ ςε

δϑςκολη θϋςη.

- Θα με πρϐςβαλλε πολϑ ό ϊρνηςό ςου να δεχτεύσ το δώρο μου.

Θϋλω πολϑ να πϊρεισ αυτϐ τον πύνακα. Νιώθω ϐτι ςου ανόκει.

- Εντϊξει... ' ευχαριςτώ πολϑ, εύπε ςχεδϐν ντροπιαςμϋνοσ.

Δεν εύχε ςυνηθύςει να δϋχεται δώρα απϐ γυναύκεσ.

- Ώςτε αυτό εύναι η γειτονιϊ ςου...

- Ναι, εδώ γεννόθηκα και εδώ μεγϊλωςα, και την αγαπώ πολϑ. Εςϑ

ποϑ μϋνεισ;

- Μακριϊ, ςτη Δροςιϊ.

- ε ϊλλη πϐλη, θϋλεισ να πεισ.

- Κϊπωσ ϋτςι. Σι λεσ, θα ρύξεισ μια ματιϊ ςτο τζιπ;

- Μα και βϋβαια.

- Απ' ϐ,τι μου εύπανε ςτο δικϐ μου ςυνεργεύο, χρειαζϐμουνα λϊδια,

μπουζύ, τακϊκια και πολλϊ ϊλλα που δεν τα θυμϊμαι.

Ο τϋφανοσ οδόγηςε το τζιπ ςτισ ειδικϋσ μπϊρεσ και το ςόκωςε

ψηλϊ. Σο ϋλεγξε απϐ κϊτω, μετϊ κούταξε τη μηχανό.

- Δε θϋλει πολλϊ πρϊγματα. άςωσ μϐνο αλλαγό λαδιών. Εύναι ςε

ϊριςτη κατϊςταςη. ε μιςό ώρα θα ϋχω τελειώςει. Θϋλεισ να καθύςεισ

ςτο γραφεύο μου; τησ εύπε και τησ ϋδειξε μια γωνύα ςτο βϊθοσ του

ςυνεργεύου, που ϐλο κι ϐλο όταν εύκοςι τετραγωνικϊ- το λεγϐμενο

γραφεύο όταν ϋνα τραπϋζι μια ς[αλιϊ με μια καρϋκλα. Σι να ςου

παραγγεύλουμε;

- Σι ϋχετε;

- Ό,τι ποθεύ η ψυχό ςου. Θα πϊει ο μικρϐσ ςτο καφενεύο εδώ

δύπλα.

- Ε, τϐτε ϋνα καφεδϊκι θα το πιω. Διπλϐ ελληνικϐ, με μια κουταλιϊ

ζϊχαρη.

Σησ ϋφεραν τον καφϋ και, ϐςη ώρα εκεύνοσ ϋλεγχε το αυτοκύνητο,

η Μϊγδα δεν μποροϑςε να τραβόξει τα μϊτια τησ απϐ πϊνω του. Δεν

μποροϑςε να καταλϊβει τι όταν αυτϐ που τη μαγνότιζε ϋτςι. Θα όθελε

πολϑ να μποροϑςε να τον ζωγραφύςει ϋτςι ϐπωσ όταν

μουντζουρωμϋνοσ, μϋςα ςτην πορτοκαλιϊ φϐρμα του, με το ςτουπύ

ςτο χϋρι.

Οϑτε κατϊλαβε πϐςο γρόγορα πϋραςε η ώρα.

- Ϊτοιμο, τησ εύπε. Λοιπϐν, ϊλλαξα τα λϊδια, ϋβαλα υγρϊ ςτα

φρϋνα, διϐρθωςα κϊτι μικροπρϊγματα. Σύποτε το ςοβαρϐ. Οϑτε

τακϊκια χρειϊζεςαι οϑτε μπουζύ οϑτε τύποτε ϊλλο. Λεφτϊ θϋλανε να

πϊρουνε οι ϊνθρωποι.

- Πϐςα ςου χρωςτϊω;

- Απολϑτωσ τύποτε.

- Α, ϐχι, αρνοϑμαι να το δεχτώ αυτϐ. Θϋλω να πληρώςω.

- Κι εγώ ςου λϋω ϐτι δεν πρϐκειται.

- Αν το κϊνεισ αυτϐ ςε ϐλουσ τουσ πελϊτεσ ςου, τϐτε πώσ ζεισ εςϑ;

Επιμϋνω.

- Εντϊξει, τϐτε ϐμωσ θα πϊρεισ πύςω τον πύνακϊ ςου.

- Αυτϐ αποκλεύεται.

- Κι εγώ αποκλεύεται να δεχτώ χρόματα.

- Οκϋι, οκϋι, ανακωχό, λοιπϐν. Θα δεχτεύσ ϐμωσ να ςου κϊνω το

τραπϋζι, εύπε η Μϊγδα και ξαφνιϊςτηκε και η ύδια με την πρϐταςό

τησ.

- Αυτϐ μποροϑμε να το ςυζητόςουμε.

- Σι λεσ για αϑριο το βρϊδυ;

- Ότι εύμαι ελεϑθεροσ.

- Πολϑ ωραύα. Θα ςου τηλεφωνόςω για να κανονύςουμε ποϑ θα

ςυναντηθοϑμε.

- Θα περιμϋνω.

- ' ευχαριςτώ για ϐλα, τϋφανε.

- Να πασ ςτο καλϐ.

Μπόκε ςτο αυτοκύνητο τησ και ϋφυγε, ενώ ο τϋφανοσ ϋμεινε να

την κοιτϊζει ςκουπύζοντασ αργϊ τα χϋρια του με το ςτουπύ.

- Γιατύ δεν τησ πόρεσ λεφτϊ; τον ρώτηςε ο Γιώργοσ.

Ο ϊντρασ δεν απϊντηςε.

- Και καλϊ αυτϐ, ςτην Κατερύνα πώσ θα δικαιολογηθεύσ; Ξεχνϊσ ϐτι

εύναι ϊββατο αϑριο;

- Θα βρω μια δικαιολογύα, του εύπε.

- Δηλαδό, το ϋχεισ αποφαςύςει να βγεισ μαζύ τησ.

- Μια φορϊ θα εύναι.

- Δε λϋω, εντυπωςιακό γυναύκα εύναι και, απ' ϐ,τι φαύνεται, ϋχει

λεφτϊ.

- Ξϋρεισ πολϑ καλϊ, μικρϋ, ϐτι ποτϋ μου δεν ϋδωςα ςημαςύα ςτα

λεφτϊ, του εύπε αυςτηρϊ.

- Σο ξϋρω, απλώσ το ανϋφερα. Σϋλοσ πϊντων. Κϊνε ϐ,τι νομύζεισ.

Δεν ξϋρω ϐμωσ, κϊτι με φοβύζει ς' αυτό τη γυναύκα.

- Να μη ςε φοβύζει τύποτε.

6

ΕΔΨΑΝ ΡΑΝΣΕΒΟΤ ϋξω απϐ το ςυνεργεύο του γϑρω ςτισ δϋκα το

βρϊδυ. Σου τηλεφώνηςε ςτο κινητϐ του το ύδιο κιϐλασ βρϊδυ και του

εύπε πωσ προτιμοϑςε να πϊνε προσ παραλύα. Επϋμενε να ϋρθει να τον

πϊρει απϐ τη γειτονιϊ του, μια που θα κατϋβαινε απϐ Εθνικό και όταν

ςτο δρϐμο τησ. Ο τϋφανοσ προςπϊθηςε να την πεύςει ϐτι θα ϋπρεπε

να ανϋβει ο ύδιοσ για να την πϊρει απϐ τη δικό τησ γειτονιϊ, ϐμωσ η

Μϊγδα αρνόθηκε πειςματικϊ. Αφοϑ το ραντεβοϑ τουσ όταν ςτα νϐτια

προϊςτια, δεν υπόρχε λϐγοσ να κϊνει περιττϋσ διαδρομϋσ.

Δεν όξερε τι να φορϋςει. Σζιν παντελϐνι ό κοςτοϑμι; Δεν όξερε ςε

τι εύδουσ ρεςτορϊν θα πηγαύνανε και τι θα φϐραγε εκεύνη. Η Μϊγδα

όταν μια κυρύα με τα ϐλα τησ και ϋτςι προτύμηςε το κοςτοϑμι.

Φρειϊςτηκε να επιςτρατεϑςει ϐλεσ τισ υποκριτικϋσ του ικανϐτητεσ για

να πει ψϋματα ςτην Κατερύνα χωρύσ να γύνει αντιληπτϐσ. Εδώ και τρύα

χρϐνια που τα εύχανε δεν τησ εύχε πει ποτϋ ψϋματα, δεν υπόρξε

ςαββατϐβραδο που να μην τη βγϊλει ϋξω και να γλεντόςουνε μϋχρι

το πρωύ. Ευτυχώσ που το κορύτςι δεν κατϋβαςε μοϑτρα και του εύπε

ϊτι, αφοϑ ϋπρεπε να φϑγει επειγϐντωσ εκτϐσ Αθηνών για δουλειϊ, να

το ϋκανε χωρύσ να την υπολογύςει. Θα πόγαινε ςτη φύλη τησ την

Σαςύα, που εύχε γεννόςει πρϐςφατα, να τη βοηθόςει με το μωρϐ.

τισ δϋκα παρϊ τϋταρτο ςτόθηκε ϋξω απϐ το ςυνεργεύο και την

περύμενε μϋςα ςτο αυτοκύνητο του, ανόςυχοσ, μην περϊςει κατϊ

λϊθοσ κανϋνασ γνωςτϐσ τησ Κατερύνασ. Ανακουφύςτηκε ϐταν την εύδε

να φτϊνει ςτην ώρα τησ, ντυμϋνη επύςημα, κϊτι που δικαιολογοϑςε το

κοςτοϑμι που φοροϑςε.

- Με το δικϐ ςου ό με το δικϐ μου θϋλεισ να πϊμε; τη ρώτηςε.

- Με το δικϐ μου, μϐνο κϊνε μου μια χϊρη, οδόγηςε εςϑ, γιατύ

εύμαι πτώμα. Απϐ το πρωύ οδηγώ ςόμερα.

- Κανϋνα πρϐβλημα.

Κϊθιςε ςτη θϋςη του οδηγοϑ.

- Ποϑ πϊμε; τη ρώτηςε.

- Προσ Γλυφϊδα. Ξϋρω ϋνα πολϑ ϐμορφο ςτϋκι.

Σο ϐμορφο ιταλικϐ ρεςτορϊν όταν μικρϐ, με πολϑ ευχϊριςτη

ατμϐςφαιρα. Καθώσ προχωροϑςαν προσ το τραπϋζι που εύχε κρατηθεύ

ςτο ϐνομϊ τησ, ο τϋφανοσ πρϐςεξε διϊφορουσ να γυρύζουν προσ το

μϋροσ τουσ και μετϊ να ςιγοψιθυρύζουν μεταξϑ τουσ. Σου φϊνηκε

περύεργο, ϐπωσ περύεργεσ του φϊνηκαν οι υποκλύςεισ του υπευθϑνου

και των υπϐλοιπων υπαλλόλων. ύγουρα θα πρϋπει να όταν

πολϑ καλό πελϊτιςςα για να χαύρει τϋτοιου ςεβαςμοϑ.

Σο τραπϋζι τουσ όταν ςτο πιο ϐμορφο ςημεύο, μποροϑςεσ να τουσ

βλϋπεισ ϐλουσ, αλλϊ να ϋχεισ και κϊποια ςχετικό απομϐνωςη. Η

Μϊγδα, με τη ςιγουριϊ τησ γυναύκασ που γνωρύζει, πρϐτεινε ςτον

τϋφανο κϊποια πιϊτα που προφανώσ του όταν παντελώσ ϊγνωςτα,

εξηγώντασ με λεπτομϋρειεσ το περιεχϐμενο τουσ. Ϊτςι, ϐταν όρθε ο

ςερβιτϐροσ για την παραγγελύα, ο τϋφανοσ μπϐρεςε να παραγγεύλει

ακϐμη και το κραςύ χωρύσ να φανεύ ανύδεοσ, αλλϊ και χωρύσ να νιώςει

ϐτι μειώνεται απϐ τισ υποδεύξεισ μιασ γυναύκασ, μια και η Μϊγδα εύχε

χειριςτεύ το θϋμα πολϑ ςοφϊ και κομψϊ.

την αρχό η αμηχανύα και ςτουσ δϑο όταν ολοφϊνερη. Δϑο ςχεδϐν

ϊγνωςτοι ϊνθρωποι, εντελώσ διαφορετικού μεταξϑ τουσ, κϊθονταν

ςτο ύδιο τραπϋζι. Εκεύνη μύα κοςμικό, ώριμη και γοητευτικό γυναύκα,

με τον αϋρα τησ ςιγουριϊσ και τησ πεύρασ, και εκεύνοσ ϋνα απλϐ λαώκϐ

παιδύ, που τϐςο η αμηχανύα του ϐςο και ο θαυμαςμϐσ προσ το

πρϐςωπο τησ όταν ολοφϊνερα. Εκεύνοσ εύχε μϊθει να τρώει ςτα

ταβερνϊκια του Πειραιϊ, ςυνόθωσ παρϋα με ϊλλα ζευγϊρια τησ ύδια

κοινωνικόσ τϊξησ, ντυμϋνοσ με τα τζινϊκια του, και τα κοςτοϑμια τα

φϐραγε μϐνο ςε γϊμουσ και αρραβώνεσ. ' αυτϐ τον τϐςο ςικϊτο

χώρο ϋνιωθε ςαν το ψϊρι ϋξω απ' το νερϐ.

Ευτυχώσ, γρόγορα η αμηχανύα του ϊρχιςε να διαλϑεται με τη

βοόθεια του κϐκκινου κραςιοϑ και μετϊ απϐ μύα ώρα εύχε δώςει τη

θϋςη τησ ςτο γϋλιο και ςτην ευθυμύα. Ϋταν πια ολοφϊνερο πωσ το

αταύριαςτο αυτϐ ζευγϊρι εύχε βρει ϋναν κώδικα επικοινωνύασ που

καταργοϑςε ϐλεσ τισ αποςτϊςεισ, τϐςο που φαύνονταν απϐλυτα

ταιριαςτού.

- την υγειϊ ςου, τϋφανε, του εύπε ξεκαρδιςμϋνη ςτα γϋλια η

Μϊγδα. Ψραύο όταν αυτϐ που μου εύπεσ με τον πελϊτη ςου. Να 'ςαι

καλϊ. Ξϋρεισ πϐςο καιρϐ ϋχω να γελϊςω ϋτςι;

- Κι εγώ εύχα καιρϐ να γελϊςω τϐςο πολϑ... τησ εύπε με ειλικρύνεια.

...Και να περϊςω τϐςο ϐμορφα, ςυμπλόρωςε αμϋςωσ.

- Δεν μπορώ να πιςτϋψω ϐτι ϋνασ τϐςο γοητευτικϐσ ϊντρασ εύναι

μϐνοσ του. Αλόθεια, πϐςων χρονών εύςαι;

- Σριϊντα ενϐσ... και δεν εύμαι μϐνοσ.

- Μπα; ϋκανε ξαφνιαςμϋνη η Μϊγδα. Σϐτε τι δουλειϊ ϋχεισ μαζύ

μου;

Ο τϋφανοσ δεν απϊντηςε.

- ου αρϋςω; τον ρώτηςε προκλητικϊ.

- Πολϑ, θα ϋλεγα.

Ϊνιωςε κολακευμϋνη.

- Σο ξϋρεισ ϐτι εύμαι μεγαλϑτερό ςου;

- Αυτϐ εύναι δικϐ ςου πρϐβλημα.

- Και πϐςων χρονών εύναι η λεγϐμενη;

- Κατερύνα τη λϋνε και εύναι εύκοςι τριών. Σην ξϋρω απϐ τα δεκϊξι

τησ, ϐμωσ τα τελευταύα τρύα χρϐνια τα φτιϊξαμε.

- Θα την παντρευτεύσ; Δε βλϋπω βϋρα.

- Προσ τα κει που πϊει το πρϊγμα...

- Σώρα ξϋρει που βρύςκεςαι;

- Σησ εύπα ϐτι ϋχω δουλειϊ.

- Μ' αρϋςει που εύπεσ τουλϊχιςτον ςε μϋνα την αλόθεια. Θα

μποροϑςεσ να μου εύχεσ πει ψϋματα.

- ε ςϋνα δε θα μποροϑςα.

- Και γιατύ, παρακαλώ;

- Γιατύ εςϑ εύςαι γυναύκα, Μϊγδα, και θα το καταλϊβαινεσ... ενώ η

Κατερύνα μπορεύ να εύναι εύκοςι τριών, εύναι ϐμωσ ϊβγαλτη ςαν

κοριτςϊκι και αγνό ςαν ϊγγελοσ.

- Με τουσ δικοϑσ ςου μϋνεισ; ρώτηςε, αλλϊζοντασ κουβϋντα και

νιώθοντασ περύεργα, ϊβολα.

- Όχι, μϐνοσ μϋνω. Ο Γιώργοσ μαζύ με την Ειρόνη, που εύναι ςτα

δεκαεπτϊ, μϋνουν μαζύ με τη μϊνα μασ, ϐχι πολϑ μακριϊ απϐ το δικϐ

μου ςπύτι.

- Ο πατϋρασ ςου;

- Σον πατϋρα μου τον χϊςαμε απϐ ατϑχημα πριν γεννηθεύ η Ειρόνη.

Η μϊνα μασ όταν τϐτε ςτον ϋκτο μόνα. Εγώ όμουνα ςτα δεκατρύα και

πόγαινα πρώτη γυμναςύου και ο Γιώργοσ τεςςϊρων. Περϊςαμε

δϑςκολεσ μϋρεσ. Ο πατϋρασ όταν αναςφϊλιςτοσ και δε δικαιοϑνταν

ςϑνταξη. Αναγκϊςτηκα να πϊω ςε νυχτερινϐ, για να δουλεϑω τα

πρωινϊ.

- Και τι δουλειϊ ϋκανεσ δεκατριών ετών;

- Ό,τι μπορεύσ να φανταςτεύσ. ερβιτϐροσ, λαντζιϋρησ, παιδύ για

θελόματα. άςα ύςα να υπϊρχει ςτο ςπύτι φαγητϐ. Θυμϊμαι τη μϊνα

λεχώνα να ξενοπλϋνει, με το μωρϐ αγκαλιϊ. Αυτϐ με πϐνεςε πολϑ.

Σελικϊ, μϐλισ τελεύωςα τη χολό Μηχανικών Αυτοκινότων, ϊρχιςα

να δουλεϑω, και ϋτςι τη ςταμϊτηςα απ' αυτϐ που ϋκανε. Μετϊ, ςιγϊ

ςιγϊ και με ϋνα μικρϐ δϊνειο, ϊνοιξα το ςυνεργεύο κι ϋβαλα τον μικρϐ

να δουλϋψει μαζύ μου. Δϐξα τω Θεώ, πϊμε πολϑ καλϊ και ςκϋφτομαι

να επεκτεύνω την επιχεύρηςη ςε μεγαλϑτερο χώρο.

- Η αδελφό ςου τι κϊνει;

- Α, η Ειρόνη τελειώνει φϋτοσ το λϑκειο και θα μπει ςτο

πανεπιςτόμιο. Σο μερϊκι τησ εύναι να ςπουδϊςει γιατρϐσ. Σησ εύπα να

το κϊνει και να μη νοιαςτεύ για χρόματα. Ε, να μην ϋχουμε και μύα

επιςτόμονα ςτην οικογϋνεια;

- Μα φυςικϊ, επιβϊλλεται, εύπε η Μϊγδα, νιώθοντασ ξαφνικϊ ϋναν

απϋραντο θαυμαςμϐ γι' αυτϐ το παλικϊρι που εύχε πϊρει τη ζωό ςτα

χϋρια του παιδύ ακϐμη και την εύχε κουμαντϊρει μια χαρϊ.

Ϋταν ϋνασ πραγματικϐσ ϊντρασ. Η μϑτη τησ ψυχόσ τησ μποροϑςε

να το νιώςει. Πολϑ ςωςτϊ το εύχε πει η κυρα-Παναγιώτα ϐτι, ϐταν

ςυναντόςει ϋναν πραγματικϐ ϊντρα, θα καταλϊβει τη διαφορϊ.

Η ώρα εύχε πϊει δϑο το πρωύ. Σο μικρϐ ρεςτορϊν εύχε ςχεδϐν

αδειϊςει. Όταν όρθε ο λογαριαςμϐσ, η Μϊγδα ϊρπαξε το χαρτύ και

ϋκανε να πιϊςει την τςϊντα τησ. Σο χϋρι τησ ακινητοποιόθηκε απϐ το

δυνατϐ χϋρι του τϋφανου.

- Σι πασ να κϊνεισ;

- Σι πϊω να κϊνω; του απϊντηςε ϋκπληκτη. Να πληρώςω. Σο

τραπϋζι εύναι δικϐ μου.

Ϊνιωςε το χϋρι του να την πιϋζει περιςςϐτερο.

- Θϋλεισ να μου χαλϊςεισ τη βραδιϊ, Μϊγδα;

- Δεν ϋχω τϋτοια πρϐθεςη, φυςικά ϐμωσ επιμϋνω να πληρώςω.

- Ωκου να ςου πω, κοπϋλα μου, τησ εύπε πολϑ ςοβαρϊ. Σϋτοια

προςβολό δεν ϋχω δεχτεύ ποτϋ μου και οϑτε πρϐκειται να τη δεχτώ. Η

γυναύκα που εύναι μαζύ μου το μϐνο που θϋλω να κϊνει εύναι να

χαμογελϊει και να περνϊει καλϊ. Σα υπϐλοιπα τα αναλαμβϊνω εγώ.

- Μα...

- Δε θα το ξαναπώ, Μϊγδα, τησ εύπε και ϋβγαλε χρόματα απϐ την

τςϋπη του.

Ϊμεινε να τον κοιτϊζει, ενώ εκεύνοσ πλόρωνε τον τςουχτερϐ

λογαριαςμϐ. ύγουρα όταν ϋνασ ϊντρασ διαφορετικϐσ απϐ τουσ

ϊλλουσ και το ακϐμη πιο ςύγουρο όταν ϐτι όθελε να τον ξαναδεύ.

- Ώςτε ϋτςι, τησ εύπε ο Ηρακλόσ. Απ' ϐ,τι βλϋπω, ς' ενδιαφϋρει

ςοβαρϊ αυτϐσ ο τϑποσ.

- Και πώσ κατϊλαβεσ ϐτι τον βλϋπω ςοβαρϊ; τον ρώτηςε ειρωνικϊ.

- Μα αν δεν τον ϋβλεπεσ ϋτςι, θα εύχεσ κιϐλασ κοιμηθεύ μαζύ του.

Για να το αποφεϑγεισ αυτϐ, ςημαύνει δϑο πρϊγματα, ό ϐτι ςου εύναι

παντελώσ αδιϊφοροσ ό ϐτι καύγεςαι γι' αυτϐν.

- ε πληροφορώ, λοιπϐν, ϐτι εκεύνοσ όταν που με απϋφυγε.

Ο Ηρακλόσ χαμογϋλαςε.

- Αγαπημϋνη μου Μϊγδα, νομύζω ϐτι μετϊ απϐ τϐςα χρϐνια

γνωριμύασ εκεύνο που ςύγουρα γνωρύζω για ςϋνα εύναι ϐτι, ϋτςι και

βϊλεισ κϊποιον ςτο μϊτι, δε γλιτώνει εϑκολα. Ποιον πασ να

κοροώδϋψεισ;

- Δεν εύμαι ςύγουρη για τύποτε ακϐμη. Απλώσ αυτϐσ ο ϊντρασ εύναι

πολϑ ϊντρασ για να μου εύναι αδιϊφοροσ. Εξϊλλου, μετϊ απϐ τϐςο

καιρϐ... απραξύασ νομύζω ϐτι ϋχω δικαύωμα.

- Μα φυςικϊ, γι' αυτϐ και εκπλόςςομαι. Όμωσ, πεσ μου, δε ς'

ενοχλεύ που υπϊρχει κϊποια ϊλλη ςτη ζωό του;

- Σι να με ενοχλόςει, καημϋνε Ηρακλό. Ϊνα κοριτςϊκι τησ

γειτονιϊσ εύναι, και προφανώσ ϊβγαλτο και αμϐρφωτο. Για μϋνα εύναι

ςαν να μην υπϊρχει. Εξϊλλου, ποιοσ ςου εύπε ϐτι η ςχϋςη αυτό θα

ςυνεχιςτεύ;

- Θα ςυνεχιςτεύ, θα ςυνεχιςτεύ...

- Οχ, μερικϋσ φορϋσ με εκνευρύζεισ αφϊνταςτα. Εντϊξει, εύναι ϋνασ

ωραύοσ ϊντρασ, ϐχι ϐμωσ αυτϐσ που θα με κρατόςει, δεν εύναι αυτϐ

που ψϊχνω.

- Μεγϊλη μπουκιϊ φϊε, μεγϊλη κουβϋντα μη λεσ.

- Α, εςϑ φιρύ φιρύ το πασ να με τςατύςεισ, του εύπε θυμωμϋνη.

Σο κινητϐ τησ χτϑπηςε. Η Μϊγδα κούταξε την οθϐνη.

- Αυτϐσ εύναι, εύπε με λαχτϊρα. Εμπρϐσ;

Η φωνό τησ ακοϑςτηκε με εφηβικϐ ενθουςιαςμϐ.

- Ο τϋφανοσ εύμαι... Πόρα να ςου πω ϐτι πϋραςα πολϑ ϐμορφα

χθεσ μαζύ ςου και...

- Και; εύπε ξϋπνοα η Μϊγδα.

- Αναρωτιϋμαι αν θα όθελεσ να ξαναβρεθοϑμε.

- Και βϋβαια, του εύπε με ςιγουριϊ. Θα το όθελα πολϑ.

- οβαρϊ το λεσ;

- Για πϐτε λεσ;

- Δεν ξϋρω, εςϑ αποφαςύζεισ.

- Σι λεσ γι' απϐψε το βρϊδυ;

- Ποϑ και τι ώρα;

- Και το κορύτςι ςου; Σι δικαιολογύα θα βρεισ ςόμερα;

- Αυτϐ εύναι δικϐσ μου λογαριαςμϐσ.

- Εντϊξει λοιπϐν, ςόμερα ςτη δικό μου περιοχό. Λϋω να

ςυναντηθοϑμε ςτην Κηφιςιϊ γϑρω ςτισ δϋκα.

- Ψραύα. Ποϑ ςτην Κηφιςιϊ;

- Εκεύ που όταν ο τροχονϐμοσ, ξϋρεισ ποϑ;

- Και βϋβαια. τισ δϋκα θα εύμαι εκεύ.

- τισ δϋκα.

Ο Ηρακλόσ κοιτοϑςε τϊχα το ταβϊνι, προςπαθώντασ να κρϑψει το

χαμϐγελο του.

- Εγώ ς' τα 'λεγα...

- Εντϊξει, το παραδϋχομαι ϐτι μου αρϋςει πολϑ.

- Εγώ θα ςου ϋλεγα να προςϋξεισ. Απ' ϐ,τι κατϊλαβα απϐ τα

λεγϐμενϊ ςου, δεν εύναι ο τϑποσ του ϊντρα που ϋλκεται ϋτςι εϑκολα

απϐ μια γυναύκα. Αυτϐσ ο τϑποσ αρϋςει ς ϐλεσ τισ γυναύκεσ, τϐςο που

μπορεύ να καταντόςει επικύνδυνοσ.

- Γιατύ;

- Γιατύ εύναι ξεχωριςτϐσ και ικανϐσ να τα δώςει ϐλα για τη γυναύκα

που θ' αγαπόςει.

- Ε, και εύναι κακϐ αυτϐ;

- Μπορεύ και να εύναι. Γιατύ ϋτςι και για κϊποιο λϐγο πϊψει να την

αγαπϊ, εύναι δϑςκολο να αντικαταςταθεύ. Ανόκει ς' εκεύνη τη ςπϊνια

ρϊτςα αρςενικών που δεν τα ξεχνϊσ ποτϋ.

- Αερολογύεσ. Απλώσ να περϊςουμε καλϊ ϐπωσ χθεσ θϋλω.

- Μϐνο αυτϐ;

- Και αυτϐ.

Ϊφταςαν ςτο ςπύτι τησ γϑρω ςτισ δϑο το πρωύ, αρκετϊ μεθυςμϋνοι

ώςτε να παραπατοϑν, ϐμωσ γνωρύζοντασ πολϑ καλϊ ποϑ πόγαιναν και

για ποιο λϐγο. Απϐ την πρώτη ςτιγμό που κϊθιςαν ςτο τραπϋζι του

ρεςτορϊν η ϋλξη ανϊμεςϊ τουσ όταν ολοφϊνερη. Ο τϋφανοσ

ςυγκρατοϑςε με κϐπο τα χϋρια του, για να μην αγγύξουν το πρϐςωπο

τησ, κι εκεύνη κρατοϑςε με το ζϐρι το πϐδι τησ, που το εύχε

απελευθερώςει απϐ τη γϐβα τησ, για να μην το βϊλει ανϊμεςα ςτα

ςκϋλη του.

Σο κραςύ βοόθηςε και αυτό τη φορϊ να λυθοϑν, οι ενδοιαςμού.

Πρώτη ϋκανε την αρχό εκεύνη. Ωφηςε τη γϊμπα τησ ν' αγγύξει το πϐδι

του και μετϊ του χαμογϋλαςε. Ο τϋφανοσ πόρε το χϋρι τησ και το

φύληςε απαλϊ. Σο ϊγγιγμα των χειλιών του επϊνω ςτην επιδερμύδα

τησ την ϋκανε να ανατριχιϊςει. Ο αιςθηςιαςμϐσ ξεχεύλιςε απϐ τα

ςκοϑρα μϊτια του και την πολιορκοϑςε, ζητώντασ τησ ανελϋητα να

παραδοθεύ. ύγουρα εύχε ϋνα ζωώδη μαγνητιςμϐ και όδη η Μϊγδα

μποροϑςε να οςφριςτεύ την τεςτοςτερϐνη που εύχε πλημμυρύςει το

αύμα του ςε ανεξϋλεγκτεσ ποςϐτητεσ. Σο βλϋμμα του τησ ϋλεγε ϐλα

αυτϊ που δεν τολμοϑςε να τησ πει με το ςτϐμα. Σου ϋςφιξε το χϋρι

ενθαρρυντικϊ και με το ϊλλο τοϑ χϊιδεψε το πρϐςωπο. Ο τϋφανοσ

το ϋπιαςε και το φύληςε κι αυτϐ.

Σο φαγητϐ ςερβιρύςτηκε, ϐμωσ η ϐρεξη εύχε χαθεύ. Προτεραιϐτητα

δεν εύχε το ςτομϊχι, αλλϊ τα υπϐλοιπα μϋλη του κορμιοϑ τουσ που

ποθοϑςαν να κορεςτοϑν. Ετοιμϊςτηκαν να φϑγουν, καταβϊλλοντοσ

κϊθε δυνατό προςπϊθεια να εύναι τυπικού, το κραςύ ϐμωσ εύχε κϊνει

την κατϊςταςη ανεξϋλεγκτη. Η Μϊγδα ϋνιωθε τα μηνύγγια ςτο κεφϊλι

τησ να χτυποϑν και προςπϊθηςε να παραμεύνει κυρύα ϐςη ώρα περύ-

μεναν το λογαριαςμϐ, ενώ αυτϐ που όθελε εκεύνη τη ςτιγμό όταν να

ξαπλώςει επϊνω ςτο τραπϋζι, ν' ανούξει τα πϐδια τησ, εκεύ, μπροςτϊ

ςτο πρϐςωπο του, ςτη θϋςη του πιϊτου του, και να τον αφόςει να

γευτεύ τουσ χυμοϑσ του πϐθου τησ, που όταν πια ϋτοιμοι να

ξεχειλύςουν απϐ παντοϑ!

Ο τϋφανοσ παρϋμεινε ϐςο μποροϑςε ψϑχραιμοσ εμπρϐσ ςτην

ακρϊτητη θϑελλα που μαινϐταν καταπϊνω του, πληςιϊζοντϊσ τον

ϐλο και περιςςϐτερο. Η μυρωδιϊ τησ τον εύχε ζαλύςει, τον εύχε

ςυνεπϊρει, τον εύχε υπνωτύςει. Αυτό η γυναύκα εύχε κϊτι το μαγικϐ

επϊνω τησ. Ϋταν μια μϊγιςςα, μια πλανεϑτρα, ϋνα ακαταμϊχητο

θηλυκϐ. Ποτϋ του δεν εύχε νιώςει τϐςο πϐθο. Εύχε γνωρύςει αρκετϋσ

γυναύκεσ ςτη ζωό του και εύχε πιςτϋψει ϐτι η Κατερύνα ϊξιζε τον κϐπο

να ςταματόςει αυτό την εξερεϑνηςη ςε ϊλλα κορμιϊ. Πϐςο λϊθοσ

εύχε κϊνει! Εκεύνη τη ςτιγμό οϑτε που τον ενδιϋφερε ποϑ βριςκϐταν η

κοπϋλα του. Ακϐμη κι αν του λϋγανε ϐτι πηδιϐτανε με τον καλϑτερϐ

του φύλο θα του όταν αδιϊφορο. Όλα τοϑ όταν αδιϊφορα. Όλα, εκτϐσ

απϐ την παρϊξενη αυτό γυναύκα με τα μαγικϊ γκρύζα μϊτια που τον

κούταζαν προκλητικϊ. ύγουρα αυτό κινοϑςε τα νόματα. ύγουρα όταν

υποχεύριο τησ, ςύγουρα τον ϋςερνε απϐ το φουςτϊνι τησ. Ε, λοιπϐν,

καρφύ δεν του καιγϐτανε. Σην όθελε ςαν κολαςμϋνοσ και δεν

μποροϑςε να περιμϋνει περιςςϐτερο.

- Σι λεσ, φεϑγουμε; τον ρώτηςε.

Δε χρειϊςτηκε να το πει δεϑτερη φορϊ.

Πώσ μπορεύ να νιώθει μια βαρκοϑλα που τη βαρϊει με λϑςςα το

κϑμα και ο βοριϊσ επϊνω ςτα βρϊχια; Πώσ μπορεύ να νιώθει ϋνα

τρυφερϐ λουλουδϊκι που το μαςτιγώνει αλϑπητα η καταιγύδα; Πώσ

μπορεύ να νιώθει ϋνα λαβωμϋνο ελϊφι λύγο πριν ξεψυχόςει; Πϐςο

φϐβο, πϐςη απϐγνωςη, πϐςη αγωνύα; Μϐνο ϋτςι μποροϑςε να

περιγρϊψει τη δύνη του πϊθουσ τησ η Μϊγδα χαμϋνη κϊτω απϐ το

κορμύ του τϋφανου. Ϊνιωθε διαλυμϋνη βϊρκα, τςακιςμϋνο λουλοϑδι,

ανόμπορο ζώο. Ϋταν ςτο ϋλεϐσ του. το ϋλεοσ μιασ θεριαςμϋνησ

θϊλαςςασ, μιασ καταςτροφικόσ καταιγύδασ, ενϐσ ανελϋητου κυνηγοϑ.

Όμωσ, μαζύ με ϐλα αυτϊ τα ςυναιςθόματα, ϋνιωθε την ηδονό, το

γϋμιςμα, τη λϑτρωςη. Λϊτρεψε ϐλη αυτό την απϑθμενη καταςτροφό

του μυαλοϑ και του κορμιοϑ τησ. Σην τςϊκιςε, τη διϋλυςε, τη λϊβωςε,

ϐμωσ την ανϋβαςε ςτην πιο ψηλό κορυφό του βουνοϑ. Ϊβγαλε μύα

κραυγό καθώσ ο οργαςμϐσ την ϋκανε να παραλϑςει ςτα χϋρια του και

μετϊ ϋμεινε ακύνητη, ςχεδϐν λιπϐθυμη.

Όταν ο τϋφανοσ ανόςυχοσ την πόρε ςτην αγκαλιϊ του

προςπαθώντασ να τη ςυνεφϋρει, αναλϑθηκε ςε αςυγκρϊτητουσ

λυγμοϑσ. Ο ϊντρασ τα ϋχαςε. Μόπωσ την εύχε πληγώςει; Μόπωσ τησ

εύχε πει κϊτι ϊςχημο;

- Σι ϋκανα; ψϋλλιςε.

Εκεύνη τον ϋκλειςε ςτην αγκαλιϊ τησ φιλώντασ τον με ευ-

γνωμοςϑνη, ενώ τα δϊκρυα τησ μοϑςκευαν το ιδρωμϋνο-κορμύ του.

Κατϊλαβε. Η Μϊγδα όταν μια ϋμπειρη, ώριμη γυναύκα και μποροϑςε

να βιώςει τον ϋρωτα και τον οργαςμϐ μϋχρι τα πιο ακραύα ςημεύα.

Καμύα ςχϋςη με την Κατερύνα. Ϋταν ολοφϊνερο ϐτι υπόρχε μια

τερϊςτια ϋλξη ανϊμεςϊ τουσ, μια ϋλξη που τον τρϐμαζε. Σησ

ςκοϑπιςε τα δϊκρυα και τη φύληςε γλυκϊ, προςπαθώντασ να την

ηρεμόςει. Μετϊ τουσ πόρε ο ϑπνοσ εκεύ, επϊνω ςτο μεγϊλο κρεβϊτι,

ςφιχταγκαλιαςμϋνουσ, ςχεδϐν ενωμϋνουσ, ενώ οι ψυχϋσ τουσ μετϊ απ'

τη θϑελλα χαμογελοϑςαν ςτο νανοϑριςμα τησ γαλόνησ.

Η Κατερύνα μπόκε ςαν ςύφουνασ πρωύ πρωύ ςτο ςυνεργεύο, την

ώρα που ο τϋφανοσ ετούμαζε τον καφϋ του.

- Επιτϋλουσ, του εύπε περιςςϐτερο ανόςυχη παρϊ θυμωμϋνη.

Επιτϋλουσ, ςε βρύςκω. Μα γιατύ εύχεσ το κινητϐ ςου α-

πενεργοποιημϋνο; Γιατύ δεν τηλεφώνηςεσ; Πόγα να πεθϊνω απϐ την

αγωνύα. Ειδοπούηςα ςτη δουλειϊ μου ϐτι θ' αργόςω, γιατύ όθελα να

ϋρθω απϐ δω να βεβαιωθώ ϐτι εύςαι καλϊ.

Ο τϋφανοσ προςπϊθηςε ϐςο μποροϑςε να κρατόςει το πρϐςωπο

του ατϊραχο. Δεν τα πόγαινε καλϊ με τα ψϋματα και εύχε

προετοιμαςτεύ γι' αυτό τη ςυνϊντηςη.

- Θϋλεισ καφϋ; τη ρώτηςε.

- Ναι, θϋλω, του εύπε και κϊθιςε ςτη μοναδικό καρϋκλα του μικροϑ

γραφεύου.

Ο ϊντρασ ϊρχιςε να ετοιμϊζει ϋνα φραπϋ, ακριβώσ ϐπωσ όξερε ϐτι

τησ αρϋςει, ςφύγγοντασ τα δϐντια του και προςπαθώντασ να κρϑψει

τισ ενοχϋσ του απϋναντι ςτα ολοφϊνερα ανόςυχα μϊτια τησ.

- Λοιπϐν, τι ςυνϋβη, θα μου πεισ; Απϐ το ϊββατο ςε ψϊχνω και

εύναι Δευτϋρα.

- Σο ξϋρω πωσ δεν εύναι ςωςτϐ, ϐτι ϋπρεπε να ςε ενημερώςω...

- Σι δεν όταν ςωςτϐ; τον διϋκοψε.

- Θυμϊςαι εκεύνο... το ραντεβοϑ με τον πελϊτη;

- Υυςικϊ, ϋχει ςχϋςη;

- Ξϋρεισ, Κατερύνα, τον τελευταύο καιρϐ ϋχω πολλϊ ςτο κεφϊλι

μου. Θϋλω να επεκτεύνω τη δουλειϊ, ϐμωσ δεν υπϊρχουν χρόματα.

κϋφτηκα να πϊρω δϊνειο, ϐμωσ οι τϐκοι εύναι μεγϊλοι, κι αν το

κϊνω, δε θα ϋχω λεφτϊ για να ςπουδϊςει η Ειρόνη. Αυτϐσ ο

ϊνθρωποσ μου εύχε υποςχεθεύ ϐτι μποροϑςε να με βοηθόςει. Θα

κϊναμε ϋνα εύδοσ ςυνεργαςύασ. Αυτϐσ θα ϋβαζε τα λεφτϊ κι εγώ τη

δουλειϊ. Σελικϊ ϐμωσ δεν τα βρόκαμε. Πώσ να ς' το πω, όθελε να με

εκμεταλλευτεύ. την ουςύα θα όμουν υπϊλληλοσ του. Όταν το

κατϊλαβα, πώσ να ς το πω, ϋπεςα ψυχολογικϊ και όθελα να μεύνω

λύγο μϐνοσ... να ςκεφτώ.

Η αλόθεια όταν ϐτι δεν τησ ϋλεγε τελεύωσ ψϋματα. Η επϋκταςη τησ

δουλειϊσ του όταν κϊτι που τον βαςϊνιζε απϐ καιρϐ. Εύχε ςκεφτεύ τη

λϑςη ενϐσ δανεύου, αλλϊ και την πρϐταςη να ςυνεργαςτεύ με κϊποιον

ϊλλο, χωρύσ ϐμωσ να ϋχει καταλόξει κϊπου.

- Αυτϐ όταν ϐλο; τον ρώτηςε ανακουφιςμϋνη.

-Αυτϐ...

ηκώθηκε απϐ την καρϋκλα και τον αγκϊλιαςε με λαχτϊρα.

- Ξϋρεισ πϐςο πολϑ ανηςϑχηςα, μωρϊκι μου; του εύπε τρυφερϊ.

- ου ζητώ ςυγγνώμη, ϋχεισ δύκιο, όταν λϊθοσ.

- ε καταλαβαύνω, μην ανηςυχεύσ. Αφοϑ το εύχεσ ανϊγκη να

ςκεφτεύσ, καλϊ ϋκανεσ. Αρκοϑςε μϐνο ϋνα τηλεφώνημα, ϋνα μόνυμα

ϐτι εύςαι καλϊ. Αυτϐ που εύναι το πιο ςημαντικϐ για μϋνα δεν εύναι τα

λεφτϊ, τϋφανε, αλλϊ να μην πϊθεισ τύποτε. Μπορώ να ζόςω με τα

απαραύτητα, αρκεύ να εύμαι δύπλα ςου.

Ο τϋφανοσ ϋνιωςε ϊςχημα. Σο αγνϐ, αθώο μουτρϊκι τησ τον

ϋκανε να αιςθϊνεται το λιγϐτερο εγκληματύασ. Δεν όθελε να την

πληγώςει. Δεν τησ ϊξιζε τϋτοια ςυμπεριφορϊ. Όλοσ ο κϐςμοσ τησ

όταν εκεύνοσ. Απϐ δεκϊξι χρονών που τη γνώριςε ποτϋ δεν ϋκανε κϊτι

που να του δημιουργόςει πρϐβλημα, ϐχι μϐνο ο' αυτϐν, αλλϊ και ς'

ϐςουσ τη γνώριζαν. την αρχό όταν το κοριτςϊκι τησ γειτονιϊσ με το

μπλε τζιν παντελϐνι, που πϋρναγε κϊθε μϋρα ϋξω απϐ το ςυνεργεύο

του για να πϊει ςτο ςχολεύο τησ. Πϊντα τον καλημϋριζε ευγενικϊ,

αλλϊ εκεύνοσ το εύχε καταλϊβει ϐτι η παρουςύα του την τϊραζε κϊθε

μϋρα και πιο πολϑ. Για κεύνον ϐμωσ όταν το Κατερινϊκι, μια ςεμνό

και ευγενικό παρουςύα και τύποτε περιςςϐτερο.

Αργϐτερα, ϐταν τελεύωςε το λϑκειο και ϊρχιςε να φροντύζει τον

εαυτϐ τησ περιςςϐτερο, τϐτε εκτϐσ απϐ το κοριτςϊκι πρϐςεξε και τη

γυναύκα. Μϋχρι τϐτε δεν εύχε πϊρει ςτα ςοβαρϊ καμύα απϐ τισ

κοπϋλεσ του και οι ςχϋςεισ του βαςύζονταν περιςςϐτερο ςτη ςαρκικό

επαφό. Ώςπου ϊρχιςε να τη βλϋπει με διαφορετικϐ μϊτι, ειδικϊ απϐ

τϐτε που ςυναντόθηκαν ςτο πϊρτι ενϐσ φύλου του. Η κοπϋλα εύχε

φροντύςει ιδιαύτερα τον εαυτϐ τησ. Εκεύνο το βρϊδυ ϋλαμπε απϐ

φρεςκϊδα και ομορφιϊ. Εκτϐσ απ' αυτϐ, όταν αθώα, ανϋμελη, γλυκιϊ,

υπομονετικό, βολικϐσ χαρακτόρασ και, το κυριϐτερο, ϋλιωνε για ϋνα

του βλϋμμα.

Ωρχιςαν να βγαύνουν αραιϊ και που, περιςςϐτερο φιλικϊ, ώςπου η

ανεξϊντλητη υπομονό τησ να περιμϋνει να τη θυμηθεύ λϑγιςε κϊθε του

αντύςταςη. Ϊτςι, κϊποιο βρϊδυ που εύχαν πϊει ϋξω για ϋνα ποτϐ ςτη

γειτονιϊ, χωρύσ να το καταλϊβει, βρϋθηκε να τη φιλϊει ϊγρια μϋςα

ςτο αμϊξι του, κϊτι που επαναλόφθηκε ξανϊ και ξανϊ, μϋχρι που την

ϋκανε δικό του. Απϐ τϐτε ϋγιναν πλϋον ζευγϊρι και δε χώριςαν ποτϋ.

Ϊνα μονοιαςμϋνο και αγαπημϋνο ζευγϊρι που όταν πϊντα μαζύ. τη

γειτονιϊ τοϑσ θεωροϑςανε ςχεδϐν αρραβωνιαςμϋνουσ. Ση μϐνη φορϊ

που ο τϋφανοσ ϋφυγε χωρύσ την Κατερύνα όταν τϐτε που πόγε ςτο

γϊμο του φύλου του και ςυνϊντηςε τη Μϊγδα. Κι αυτϐ γιατύ η μητϋρα

τησ μικρόσ όταν ςτο νοςοκομεύο, μετϊ απϐ μια μικρό επϋμβαςη, και

φυςικϊ το κορύτςι οϑτε που εύχε ςκεφτεύ να φϑγει απϐ δύπλα τησ.

Κανϋνα ςϑννεφο δεν εύχε ςκιϊςει τη ςχϋςη τουσ. Κανϋνα... μϋχρι χθεσ.

Ο τϋφανοσ την αγκϊλιαςε προςτατευτικϊ.

- Θα πϊμε ςτο ταβερνϊκι μασ ςόμερα; τη ρώτηςε, ενώ τησ

φιλοϑςε την ϊκρη τησ μϑτησ.

- Α, εύςαι πολϑ ξεχαςιϊρησ. όμερα εύναι οι αρραβώνεσ τησ ύασ

και του Σϊκη.

- όμερα γύνονται;

- ' ϋψαχνα και γι' αυτϐ. Πρϋπει να τουσ αγορϊςουμε ϋνα δώρο. Σι

να πϊρουμε;

Ο ϊντρασ ϋβγαλε λεφτϊ απϐ την τςϋπη του και τησ τα ϋδωςε.

- Δεν εύμαι καλϐσ ςε τϋτοια. Πόγαινε ν αγορϊςεισ ϐ,τι εςϑ νομύζεισ

καλϑτερο. Υτϊνουν αυτϊ τα χρόματα;

- Ου, και πολλϊ εύναι. Αρραβώνασ γύνεται, ϐχι γϊμοσ. Θα βρω κϊτι

φθηνϐ.

- Μην τςιγκουνευτεύσ, ξαδϋλφη ςου εύναι.

- Κι εςϑ να πϊψεισ να εύςαι τϐςο ςπϊταλοσ. Πώσ θα επεκτεύνεισ

ϋτςι τη δουλειϊ ςου;

Ο τϋφανοσ χαμογϋλαςε.

- Θα τα καταφϋρουμε. Ϊτςι δεν εύπεσ;

- Εγώ εύμαι ςύγουρη ϐτι θα τα καταφϋρεισ. Εντϊξει, θα πϊω ςτην

αγορϊ τησ Καλλιθϋασ. ύγουρα θα βρω κϊτι χρόςιμο εκεύ.

- Και τι ώρα θα πασ ςτη δουλειϊ ςου;

- Μπορεύ και να μην πϊω τελικϊ. Σο ϋχω κανονύςει.

- Δε μου λεσ, τι θα φορϋςεισ το βρϊδυ;

- Λϋω να βϊλω εκεύνο το μαϑρο φϐρεμα με τα φιογκϊκια.

- αν να το ϋχεισ παραφορϋςει αυτϐ.

Ϊβγαλε απϐ την τςϋπη κι ϊλλα χρόματα και τα 'βαλε ςτην παλϊμη

τησ.

- Εγώ θϋλω να πασ να αγορϊςεισ το πιο ϐμορφο φϐρεμα που θα

βρεισ ςτην αγορϊ και το βρϊδυ να εύςαι μια κοϑκλα.

Η Κατερύνα κούταξε τα χρόματα.

- τϋφανε, εύναι πολλϊ χρόματα αυτϊ.

- Σϐτε να πϊρεισ και παποϑτςια.

- Μα οι οικονομύεσ...

- Ωκου να ςου πω, η δικό μου γυναύκα πρϋπει να εύναι η πιο

ϐμορφη, και χα χρόματα δε με νοιϊζουν. Δρϐμο χώρα! Ϊχω πολλό

δουλειϊ!

Η κοπϋλα τον αγκϊλιαςε με ϋκδηλη χαρϊ ςτο πρϐςωπο τησ.

Υτωχοκϐριτςο απϐ χα γεννοφϊςκια τησ, τελεύωςε χο λϑκειο με χύλιεσ

ςτερόςεισ. Με ϊλλεσ τϐςεσ εύχε κατορθώςει να τελειώςει μια ςχολό

κομπιοϑτερ και για δϑο ςχεδϐν χρϐνια ϋκανε διϊφορεσ δουλειϋσ με

ελϊχιςτεσ αποδοχϋσ, μϋχρι που πριν απϐ ϋντεκα μόνεσ κατϐρθωςε και

προςλόφθηκε απϐ μια μεγϊλη ευκαιρύα ςτον Πειραιϊ και εύχε πλϋον

μηνιαύο μιςθϐ, αςφϊλιςη, δώρο Πϊςχα και Φριςτουγϋννων, ϊδεια και

ϐ,τι τϋλοσ πϊντων δικαιοϑται ϋνασ εργαζϐμενοσ. Μ' αυτϊ τα χρόματα

βοηθοϑςε ϐχι μϐνο την οικογϋνειϊ τησ, που ζοϑςε με μια ςϑνταξη,

αλλϊ ϋφτιαχνε ςιγϊ ςιγϊ και την προικοϑλα τησ, μια και όξερε ϐτι ο

γϊμοσ τησ με τον τϋφανο όταν πια θϋμα χρϐνου. Λεφτϊ για περιττϊ

λοϑςα δεν περύςςευαν, ϐμωσ τα βϐλευε κουτςϊ ςτραβϊ με τον καλϐ

χειριςμϐ των οικονομικών τησ, ώςτε να παρουςιϊζει μια ϐμορφη

εξωτερικό εικϐνα. Εύχε ανακαλϑψει πολλϋσ τρϑπεσ με προςφορϋσ και

τα κυρύωσ ψώνια τησ τα ϋκανε πϊντα ςτισ εκπτώςεισ. Ευτυχώσ, εύχε

καλϐ γοϑςτο και το φθηνϐ επϊνω τησ φϊνταζε ακριβϐ. Ση βοηθοϑςε

και ο τϋφανοσ ϐςο μποροϑςε.

Όμωσ ςόμερα θα ϋκανε μια εξαύρεςη. Απϐ καιρϐ εύχε βϊλει ςτο

μϊτι ϋνα ϐμορφο φϐρεμα που τησ εύχε κλϋψει την καρδιϊ και αυτϊ τα

χρόματα ϋφταναν και περύςςευαν, και με το παραπϊνω, για να το

αποκτόςει. Θα αγϐραζε και παποϑτςια, και τησ ϋφταναν για να πϊει

και κομμωτόριο. Όχι, τελικϊ δε θα πόγαινε ςόμερα ςτη δουλειϊ. Εύχε

κϊνει ϋνα ςωρϐ υπερωρύεσ ϐλο αυτϐ το διϊςτημα και η εταιρύα όταν

και με το παραπϊνω ευχαριςτημϋνη με την απϐδοςό τησ. Ϊτςι, ϐταν

ζότηςε απϐ τον προώςτϊμενο τησ μύα ώρα ϊδεια, γιατύ τϊχα ϋπρεπε να

πϊει επειγϐντωσ ςτον οδοντύατρο, εκεύνοσ τησ εύπε να μην ανηςυχεύ

και, αν δεν μποροϑςε να εργαςτεύ ςόμερα, θα τησ ϋδινε ϐλη τη μϋρα

ϊδεια. Δεν εύχε παρϊ να του τηλεφωνόςει.

Ϊδωςε ϋνα θερμϐ φιλύ ςτον τϋφανο και ετοιμαζϐταν να φϑγει,

ανακουφιςμϋνη που βρόκε τον καλϐ τησ, ικανοποιημϋνη απϐ τισ

εξηγόςεισ του και ευτυχιςμϋνη που το υπϋροχο εκεύνο φϐρεμα θα

γινϐταν δικϐ τησ, την ώρα που ο Γιώργοσ ϋμπαινε ςτο ςυνεργεύο.

- Μπα, μπα, πώσ απϐ δω πρωινιϊτικα;

- Ϋρθα να πϊρω χρόματα για τουσ αρραβώνεσ του Σϊκη και τησ

ύασ. Θα ϋρθεισ, βϋβαια, μαζύ μασ. Θα εύναι και η Μϋλπω ςτο γλϋντι,

του εύπε με νϐημα.

- οβαρϊ; Θα ϋρθει και η Μϋλπω; Εύςαι ςύγουρη;

- Υυςικϊ, χθεσ μύληςα μαζύ τησ.

- Δεν το ςυζητώ τϐτε.

- Σι ςυμβαύνει, μικρϋ; τον ρώτηςε ξαφνιαςμϋνοσ ο τϋφανοσ. ου

αρϋςει η Μϋλπω; αν μεγϊλη δε ςου πϋφτει;

- ιγϊ τη μεγϊλη! Σρύα χρϐνια διαφορϊ ϋχουμε.

- Και τησ Μϋλπωσ τησ αρϋςει ο Γιώργοσ, εύπε η Κατερύνα

χαμογελώντασ.

Ο τϋφανοσ τουσ κούταξε για λύγο και τουσ δυο και μετϊ χτϑπηςε

φιλικϊ τον αδελφϐ του ςτην πλϊτη.

- Ψραύα, ωραύα, αφοϑ εύναι ϋτςι τα πρϊγματα, εμϋνα δε μου πϋφτει

λϐγοσ, εύπε κι ϋπιαςε το κατςαβύδι του.

Η Μϊγδα ξϑπνηςε αργϊ το μεςημϋρι και ϋςυρε το χϋρι τησ ςτο

μαξιλϊρι δύπλα τησ. Σο κορμύ του τϋφανου απουςύαζε. όκωςε το

κεφϊλι τησ ξαφνιαςμϋνη ανούγοντασ τα μϊτια, ενώ ϋνασ αδιϐρατοσ

φϐβοσ την ϊγγιξε. Μετϊ θυμόθηκε ϐτι τησ εύχε πει πωσ θα ϋφευγε

νωρύσ, γιατύ ϋπρεπε να πϊει ςτη δουλειϊ του, και χαμογϋλαςε

εφηςυχαςμϋνη. Πόρε το κινητϐ τησ και ςχημϊτιςε το νοϑμερο του.

- Καλημϋρα, πώσ εύςαι; τον ρώτηςε χαδιϊρικα μϐλισ ϊκουςε τη

φωνό του.

- Πώσ να εύμαι; Πτώμα. Με διϋλυςεσ. Σώρα ξϑπνηςεσ;

- Πριν απϐ πϋντε λεπτϊ και νιώθω ακϐμη κουραςμϋνη... Ϋταν το

πιο ϐμορφο βρϊδυ τησ ζωόσ μου.

- Φαύρομαι που νιώθεισ ϋτςι... Και για μϋνα όταν μοναδικϊ.

- Θα ςε δω ςόμερα;

- ...Ξϋρεισ, Μϊγδα, δε γύνεται. Πρϋπει να πϊω με την Κατερύνα

ςτουσ αρραβώνεσ τησ ξαδϋλφησ τησ. Μακϊρι να μποροϑςα...

- Δε θϋλω να ςε πιϋςω. Σο ξϋρω ϐτι ϋχεισ υποχρεώςεισ. Εκεύνο που

θϋλω να ςου πω εύναι ϐτι αυτϐ που ςυνϋβη μεταξϑ μασ όταν υπϋροχο,

υπϋροχο, υπϋροχο!

- Εςϑ εύςαι υπϋροχη.

Σο γελϊκι τησ ακοϑςτηκε ευχϊριςτα μϋςα απϐ το ακουςτικϐ.

- Δε θϋλω να γύνομαι κουραςτικό. Πϊρε με ϐποτε νομύζεισ ϐτι ςου

λεύπω.

- Θα ςε πϊρω ςϑντομα, τησ εύπε.

Μύα εβδομϊδα μετϊ, ςτο γραφεύο του Ηρακλό, η Μϊγδα κϊπνιζε

αςταμϊτητα το ϋνα Gauloise μετϊ το ϊλλο.

- Σι θα γύνει με ςϋνα; Ϊχεισ καταντόςει τςιμινιϋρα. Κοντεϑω να

πνιγώ εδώ μϋςα.

- Ωςε με, Ηρακλό, γιατύ κοντεϑω εγώ να πνιγώ απϐ τα νεϑρα μου.

Ακοϑσ εκεύ να μη με ϋχει πϊρει ϋνα τηλϋφωνο εδώ και μύα ολϐκληρη

εβδομϊδα.

- Γιατύ δεν τον παύρνεισ εςϑ, αφοϑ καύγεςαι;

- Γιατύ υποτύθεται ϐτι αυτϐσ πρϋπει να με πϊρει. Μου ϋδωςε το

λϐγο του. Εξϊλλου, εκεύνοσ ϋχει πρϐβλημα ελευθερύασ κινόςεων, ϐχι

εγώ. *

- Μα ακριβώσ, χρυςό μου, επειδό ϋχει αυτϐ το πρϐβλημα δε ςε

ϋχει πϊρει.

Η Μϊγδα με μια απϐτομη κύνηςη τςϊκιςε το φρεςκοαναμμϋνο

τςιγϊρο τησ ςτο ταςϊκι με δϑναμη κι εκεύνο ξεψϑχηςε αμϋςωσ.

- Γιατύ δεν μπορεύσ να με καταλϊβεισ, Ηρακλό; Δεν όταν το

πόδημα μιασ βραδιϊσ.

- Και χι όταν; Σο πόδημα χου αιώνα;

- Ακριβώσ, ϐπωσ το 'πεσ. Εύμαι ςχεδϐν ςαρϊντα χρονών και ποτϋ

μου δεν ϋνιωςα ϋτςι με ϊντρα.

- Σα ύδια ϋλεγεσ και για τον Υρανςουϊ.

- Μην τολμόςεισ να χουσ ςυγκρύνεισ οϑτε γι' αςτεύο. Ο τϋφανοσ

εύναι πραγματικϐσ ϊντρασ και ϐχι ϋνασ... ϊντε να μην πω. Πώσ να ςου

το εξηγόςω, δεν εύςαι γυναύκα να με καταλϊβεισ.

- Μην το λεσ αυτϐ...

- Κϐψε την πλϊκα, ςε παρακαλώ, αν μ' αγαπϊσ. Ϊζηςα το

μεγαλεύο, ϋνα πρϊγμα που μου όταν πρωτϐγνωρο, που δεν πύςτευα ϐτι

υπϊρχει.

- Δεν ξϋρω τι να πω. Σελικϊ θα πρϋπει να διαθϋτει ιδιαύτερεσ

ικανϐτητεσ, για να ςε ϋχει αναςτατώςει τϐςο πολϑ.

- Εύναι ϊντρασ, Ηρακλό μου, ϊντρασ με τα ϐλα του. Ϊνα γνόςιο

αρςενικϐ, απ' αυτϊ που δε γεννιοϑνται κϊθε μϋρα. Οϑτε τα λεφτϊ μου

τον ςυγκινοϑνε οϑτε το ποια εύμαι. την ουςύα δεν ξϋρει ποια εύμαι.

Αυτϐσ γνώριςε τη Μϊγδα, ϐχι την Αυγϋρη, κι αυτόν γοϑςταρε.

- Κι ϐταν μϊθει ποια εύςαι;

- Σο ύδιο του κϊνει. Πώσ να ς' το πω, μωρϋ Ηρακλό, εύναι απϐ αυτό

την πϊςτα αντρών που δεν κοιτϊζουν το περιτϑλιγμα. Αυτϊ τον

αφόνουν αδιϊφορο. Οϑτε καν το ςπύτι μου γϑριςε να κοιτϊξει δεϑτερη

φορϊ. Σύποτε δεν τον εντυπωςύαςε. Σύποτε δεν πρϐςεξε εκτϐσ απϐ

μϋνα. Αυτϐ λϊτρεψα πϊνω του. Εύναι ο πιο γνόςιοσ και τύμιοσ ϊντρασ

που ϋχω ςυναντόςει.

- Αν όταν τϐςο τύμιοσ ϐπωσ λεσ, δε θα απατοϑςε τη ςϑντροφο του.

- Και ϐμωσ, εύναι, και οϑτε πιςτεϑω ϐτι την ϋχει απατόςει ϋωσ

τώρα πριν απϐ μϋνα. Όμωσ η ϋλξη ανϊμεςα μασ όταν ανεξϋλεγκτη.

Εξϊλλου, εύμαι πια ςε ηλικύα που μπορώ να ξεχωρύςω τι θϋλει ϋνασ

ϊντρασ απϐ μϋνα.

- Αν κρύνω απϐ τον Υρανςουϊ...

- Λεσ να μην εύχα καταλϊβει ϐτι με εκμεταλλευϐτανε; Μπορεύ να

μην ϋλεγα τύποτε, ϐμωσ κατϊ βϊθοσ όξερα ϐτι όταν ϋνασ

τυχοδιώκτησ. Απλώσ δεν όθελα να το παραδεχτώ.

- Εντϊξει, εντϊξει, με ϋπειςεσ. Σο θϋμα εύναι ϐτι, ενώ βρόκεσ αυτϐ

που ςου ταιριϊζει, δεν μπορεύσ να το ϋχεισ. Σι θα κϊνεισ, λοιπϐν;

- Σι θα κϊνω; Να ςου πω τι θα κϊνω: Θα τον πϊρω τηλϋφωνο. Και

τώρα μϊλιςτα!

Ϊβγαλε το κινητϐ τησ και ςχημϊτιςε το νοϑμερϐ του. Σο ϊφηςε να

χτυπόςει, μϋχρι που βγόκε ο αυτϐματοσ τηλεφωνητόσ. Σον ξαναπόρε.

Σα ύδια.

- Δεν απαντϊει, εύπε απογοητευμϋνη. Εύδε το νοϑμερο μου και δεν

το ςηκώνει. Προφανώσ εύναι μαζύ τησ. Βλϋπεισ, εύναι Κυριακό ςόμερα.

- Εγώ λϋω να ηρεμόςεισ προσ το παρϐν και να πϊμε το βρϊδυ ςτη

δεξύωςη του Λυμπερύδη.

- Δεν ϋχω ϐρεξη, εύπε κατςουφιαςμϋνη. Σι να πϊω να κϊνω εκεύ;

Να δω πϊλι εκατϐ μαλϊκεσ μαζεμϋνουσ να αερολογοϑν; Όχι,

καλϑτερα ςπύτι μου.

- Ναι, ϐμωσ υπϊρχουν και πελϊτεσ εκεύ μϋςα.

- Μπορεύσ να με αντιπροςωπεϑςεισ επϊξια εςϑ. Σο ύδιο εύναι.

- Σι να ςου πω... Εδώ και καιρϐ ϋχεισ παραμελόςει τισ δημϐςιεσ

ςχϋςεισ ςου και οι πωλόςεισ, με την οικονομικό κρύςη που υπϊρχει,

τελευταύα ϋχουν πϋςει. Δε ςε ενοχλεύ αυτϐ;

- Όχι, δε μ' ενοχλεύ. Και που ϋχω λεφτϊ, τι καταλαβαύνω;

Μποροϑν να με καλϑψουν αυτϊ, το κενϐ που νιώθω μϋςα μου; Ενώ

αυτϐσ ο ϊντρασ ςε δϑο μϋρεσ μ' ϋκανε να νιώςω περιςςϐτερο

ευτυχιςμϋνη απϐ ποτϋ. Δε χρειϊζομαι λεφτϊ, Ηρακλό, χρειϊζομαι

κϊτι περιςςϐτερο.

- Οκϋι, δεν επιμϋνω. Αν αλλϊξεισ γνώμη, ξϋρεισ ποϑ θα με βρεισ.

Εύχε πια φτϊςει ςτο ςπύτι τησ απϐ το ςπύτι του Ηρακλό (πη

Υιλοθϋη. Η διϊθεςό τησ ϐμωσ όταν χϊλια και εύχε ανϊγκη απϐ ϋνα

ποτϐ για να χαλαρώςει.

Γιατύ τησ φϋρθηκε ϋτςι ο τϋφανοσ; Πώσ μπϐρεςε να την αγνοόςει

μετϊ απϐ εκεύνεσ τισ ςυγκλονιςτικϋσ ςτιγμϋσ που πϋραςαν μαζύ; Ϋταν

τϐςο γλυκϐσ, τϐςο ευγενικϐσ, τϐςο... Πώσ μπϐρεςε να φερθεύ ϋτςι;

Σα μϊτια τησ βοϑρκωςαν απϐ θυμϐ και αγανϊκτηςη. τιγμό δεν

εύχε βγει απϐ το μυαλϐ τησ. Μετϊ απϐ ϋναν ολϐκληρο χρϐνο

ςωματικόσ και ψυχικόσ ηρεμύασ όρθε ςαν ανεμοςτρϐβιλοσ και την

παρϋςυρε ςτη δύνη του.

- Π' ανϊθεμα ςε, π' ανϊθϋμα ςε! εύπε, ενώ περύμενε ν’ ανούξει η

ςυρϐμενη πϐρτα του γκαρϊζ.

Σο κινητϐ τησ χτϑπηςε δαιμονιςμϋνα. ύγουρα θα όταν ο Ηρακλόσ,

ςτην ϑςτατη προςπϊθεια του να την πεύςει ν' αλλϊξει γνώμη. όκωςε

το ακουςτικϐ χωρύσ να κοιτϊξει την οθϐνη.

- Εμπρϐσ, ϋκανε ανϐρεχτα.

- Προςπϊθηςα... δεν τα κατϊφερα ϐμωσ... Ϋταν πϊνω απϐ τισ

δυνϊμεισ μου.

Η φωνό του τϋφανου την ϋκανε να ακινητοποιόςει το αυτοκύνητο

επύ τϐπου. Σα χϋρια τησ ϊρχιςαν να τρϋμουν, παραλύγο να τησ πϋςει

το κινητϐ κϊτω. Προςπϊθηςε να φανεύ ψϑχραιμη.

- Σι προςπϊθηςεσ; Δεν καταλαβαύνω...

- Προςπϊθηςα να μη ςε ξαναδώ, ϐμωσ δεν αντϋχω περιςςϐτερο.

Ποϑ εύςαι;

- Μϐλισ μπαύνω ςτο ςπύτι.

- Αν το θελόςεισ, ςε πϋντε λεπτϊ θα εύμαι εκεύ. Δε βρύςκομαι πολϑ

μακριϊ.

- ε πϋντε, ϐχι περιςςϐτερο.

Η γραμμό ϋκλειςε και εκεύνη ϋμεινε ακύνητη ςτο τιμϐνι, να μην

μπορεύ να ςυνειδητοποιόςει αν ϊκουςε πρϊγματι τη φωνό του ό ϐχι.

Δεν εύχε παρϊ να περιμϋνει.

Λύγο αργϐτερα ϊκουςε το δαιμονιςμϋνο ςτρύγκλιςμα ενϐσ

αυτοκινότου, καθώσ ςταματοϑςε ϋξω απϐ το ςπύτι τησ. Ϊτρεξε με

λαχτϊρα ςτην πϐρτα και την ϊνοιξε πριν εκεύνοσ χτυπόςει το

κουδοϑνι. Για λύγα δευτερϐλεπτα ϋμειναν ακύνητοι.

- Σελικϊ ϊργηςεσ, του εύπε.

- Ϋρθα, ϐμωσ.

- Φαύρομαι που βρόκεσ το δρϐμο.

- Δε θα τον ϋχανα με τύποτε ςτον κϐςμο.

Προχώρηςε πρώτη και τον αγκϊλιαςε. Εκεύνοσ την ϋςφιξε δυνατϊ

ςτη δικό του αγκαλιϊ. Δεν εύπαν τύποτε ϊλλο. Προχώρηςαν μϋςα. Σα

λϐγια δεν εύχαν πια θϋςη εκεύ που η τρϋλα ϋχει λϐγο και η λογικό πϊει

περύπατο.

Ϋταν πια ολοφϊνερο ϐτι ο τϋφανοσ την απϋφευγε. Η Κατερύνα,

με κϐκκινα τα μϊτια απϐ το κλϊμα, εύχε κρυφτεύ μϋςα ςτην αγκαλιϊ

τησ ύασ, που δεν όξερε πώσ να τη ςυνεφϋρει.

- Νομύζω ϐτι τα παραλϋσ, τησ εύπε μαλακϊ. Ο τϋφανοσ ς'

αγαπϊει, ϐλοσ ο κϐςμοσ το ξϋρει αυτϐ. Σι εύναι αυτϊ τώρα που βϊζεισ

ςτο μυαλϐ ςου;

- Όχι, ϐχι, εύμαι ςύγουρη ϐτι υπϊρχει ϊλλη γυναύκα. Ϊνα μόνα τώρα

τον ϋχω δει πϋντε φορϋσ κι αυτϋσ για πολϑ λύγο. Δεν μπορεύ πϊντα να

ϋχει τϐςεσ δουλειϋσ... Και το αυτοκύνητο του τα περιςςϐτερα βρϊδια

να μην εύναι ϋξω απϐ το ςπύτι του; την αρχό νϐμιζα ϐτι ξενυχτϊει.

Εδώ, ϐμωσ, και μία εβδομϊδα ϋμεινα να τον περιμϋνω μϋχρι τισ ϋξι το

πρωύ και δεν εύχε γυρύςει. Όπου και να ξενϑχταγε, ςτισ δϑο τρεισ θα

επϋςτρεφε. ύγουρα ξενοκοιμϊται.

- Εύςαι ςύγουρη; Μπορεύ να κλειδώνει το αυτοκύνητο ςτο

ςυνεργεύο, γι' αυτϐ δεν το βλϋπεισ. άςωσ να ϋχει κϊποια βλϊβη.

- Σι λεσ τώρα, βρε ύα, μια χαρϊ εύναι το αυτοκύνητο.

- Μόπωσ το παύρνει ο Γιώργοσ;

- Ϊχει το μηχανϊκι του αυτϐσ. Εξϊλλου δεν εύναι μϐνο το

αυτοκύνητο, ϐλη του η ςυμπεριφορϊ ϋχει αλλϊξει. Μϋχρι πριν απϐ ϋνα

μόνα κϊναμε ϋρωτα ςχεδϐν κϊθε μϋρα, αλλϊ απϐ τϐτε μϐνο μύα φορϊ

ςυνϋβη, και αυτό επειδό εγώ επϋμενα. Ϋταν τελεύωσ διαφορετικϐσ,

ϋνασ ψυχρϐσ ϊγνωςτοσ. Εύναι ολοφϊνερο ϐτι βλϋπει κϊποια ϊλλη, το

νιώθω, το αιςθϊνομαι.

Ωρχιςε να κλαύει πϊλι. Η ύα την αγκϊλιαςε ςφιχτϊ. ύγουρα κϊτι

δεν πόγαινε καλϊ. Η καρδιϊ τησ ερωτευμϋνησ γυναύκασ δεν κϊνει

ποτϋ λϊθοσ. Μόπωσ τα ύδια δεν πϋραςε κι αυτό με τον Σϊκη πϋρυςι,

ϐταν εκεύνοσ μπλϋχτηκε με μύα ςουρλουλοϑ; Ευτυχώσ, το ειδϑλλιο

κρϊτηςε πολϑ λύγο κι εκεύνοσ μετανιωμϋνοσ γϑριςε ςτην αγκαλιϊ τησ

και τησ ζότηςε να παντρευτοϑνε. Βϋβαια, για γϊμοσ οϑτε λϐγοσ, γιατύ

τα οικονομικϊ και των δϑο όταν ϊςχημα, μια κι εκεύνη εύχε χϊςει τη

δουλειϊ τησ ςτο μαγαζύ που δοϑλευε πωλότρια κι εκεύνοσ εύχε

φεςωθεύ με τα γραμμϊτια του αυτοκινότου που εύχε αγορϊςει.

Μποροϑςανε ϐμωσ να αρραβωνιαςτοϑνε, και το κϊνανε μϐλισ

μαζϋψανε λύγα χρόματα.

- Κούτα, θα βϊλω τον Σϊκη να του μιλόςει. Σι ςτο καλϐ, τϐςα

χρϐνια γνωρύζονται ςτη γειτονιϊ και ο τϋφανοσ τον ςυμπαθεύ πολϑ.

- Δεν παύρνεισ λϋξη απϐ το ςτϐμα του τϋφανου, εύπε

ςκουπύζοντασ τα μϊτια τησ.

- Οι ϊντρεσ αλλιώσ μιλϊνε ςτη δικό τουσ γλώςςα. Κϊτι θα

καταλϊβει ο Σϊκησ. Ηςϑχαςε. Σουλϊχιςτον να ςιγουρευτοϑμε. Ϊλα,

ηςϑχαςε, ςόμερα κιϐλασ που θα τον δω θα του μιλόςω. Εντϊξει;

Ο Σϊκησ πϊρκαρε το αυτοκύνητο του προςεκτικϊ και μπόκε ςτο

ςυνεργεύο με το γνωςτϐ εγκϊρδιο χαμϐγελο του.

- Οπ, πώσ απϐ δω; Καιρϐ εύχεσ να περϊςεισ απϐ το μαγαζύ, του εύπε

χαροϑμενα ο τϋφανοσ.

- ε πεθϑμηςα, ρε παλιομπαγϊςα. Απϐ τον αρραβώνα και μετϊ ςε

χϊςαμε. Οϑτε τηλϋφωνα οϑτε ταβερνϊκια. Εγώ αρραβωνιϊςτηκα, ϐχι

εςϑ.

Ο τϋφανοσ πόρε το ςτουπύ και ςκοϑπιςε τα χϋρια του.

- Ϊχεισ δύκιο, ρε Σϊκη... οι δουλειϋσ ϐμωσ...

Ο Σϊκησ τον κούταξε με νϐημα.

- Δουλειϋσ... ό γυναικοδουλειϋσ;

Ο τϋφανοσ ςοβϊρεψε απϐτομα.

- Αν θεσ να πεισ κϊτι, ρε Σϊκη, πεσ το καθαρϊ.

- Ϊχεισ δύκιο, θα ςου μιλόςω ςτα ύςια. Φθεσ ςτο ςπύτι τησ ύασ η

Κατερύνα πλϊνταξε ςτο κλϊμα. Εύδε κι ϋπαθε να τη ςυνεφϋρει. Σησ

εύπε ϐτι την αποφεϑγεισ, ϐτι... καταλαβαύνεισ κϐρα. Ε, ξαδϋλφεσ εύναι,

μ' ϋβαλε η ύα να μϊθω τι ςυμβαύνει. Σι να ςου πω τώρα...

- Ϊχεισ ϋνα τςιγϊρο; ρώτηςε ο τϋφανοσ.

- Μπα, απϐ πϐτε καπνύζεισ;

-Απϐ τώρα.

Ο Σϊκησ ϋβγαλε το πακϋτο και του πρϐςφερε ϋνα τςιγϊρο.

- Μϊλλον εύναι ςοβαρϊ τα πρϊγματα, του εύπε, καθώσ το ϊναβε.

- Δεν ξϋρω, ρε Σϊκη. Ειλικρινϊ δεν ξϋρω τι να πω. Σην Κατερύνα

την αγαπϊω και αυτϐ το ξϋρετε ϐλοι ςασ.

- Όμωσ η ϊλλη ς' ϋχει τρελϊνει.

Ο τϋφανοσ κούταξε το τςιγϊρο του που κϊπνιζε αδιϊφορο απϐ

ςυναιςθόματα και μετϊ τον Σϊκη ςτα μϊτια. Σον ςυμπαθοϑςε, όταν

πολϑ καλϐ παιδύ και αγωνιςτόσ, ϐπωσ ο ύδιοσ. Ϋξερε ϐτι μποροϑςε να

τον νιώςει. Εξϊλλου δεν μποροϑςε να πει ψϋματα. Ϋθελε να

ελαφρϑνει.

- Εύναι αδϑνατο να ελϋγξω αυτϐ που νιώθω. Εύναι μια ιδιαύτερη

γυναύκα...

- Εύςαι ερωτευμϋνοσ;

- Υοβϊμαι ϐτι την ϋχω πατόςει.

- Και η Κατερύνα;

- Προςπαθώ να βρω το κουρϊγιο να τησ το πω.

- Ώςτε ϋχεισ πϊρει την απϐφαςό ςου;

- Δεν μπορώ να την κοροώδεϑω περιςςϐτερο.

- Γι να ςου πω, ρε τϋφανε. Σϐςα χρϐνια εύςτε μαζύ, τι θα πει ο

κϐςμοσ;

- Σο ξϋρω πωσ την ϋχω εκθϋςει, ϐμωσ εύναι πιο τύμιο να εύμαι

μαζύ τησ ενώ ςκϋφτομαι κϊποια ϊλλη; Οϑτε ϋρωτα πια δεν μπορώ να

κϊνω. Σι εύδουσ ςχϋςη εύναι αυτό;

Ο Σϊκησ κοϑνηςε το κεφϊλι του.

- Μου φαύνεται απύςτευτο που μιλϊσ ϋτςι. Δεν ξϋρω τι να πω.

Εμϋνα δε μου πϋφτει λϐγοσ. Κούτα, εγω προςωπικϊ δε θα μιλόςω. Δεν

ξϋρω τύποτε. Καλϑτερα να χειριςτεύσ μϐνοσ ςου το θϋμα. Ϋρθα εδώ

με την ελπύδα ϐτι θα εύναι κϊτι περαςτικϐ, ώςτε να ιςχυριςτώ ςτο

κορύτςι πωσ η φανταςύα τησ καλπϊζει και... Αφοϑ ϐμωσ εύναι ϋτςι τα

πρϊγματα, καλϑτερα να καθαρύςεισ εςϑ, κι ο Θεϐσ βοηθϐσ.

- Ϊχεισ δύκιο, δεν πϊει ϊλλο... όμερα κιϐλασ θα τησ μιλόςω.

- Με το μαλακϐ, τϋφανε.

Ϊφυγε με ςκυμμϋνο το κεφϊλι. Εύχε ςτενοχωρηθεύ περιςςϐτερο απ'

ϐςο περύμενε. Σουσ αγαποϑςε και τουσ δϑο, όταν η παρεοϑλα τουσ.

Πώσ την εύχε πατόςει ϋτςι ο τϋφανοσ; Ποιοσ, ο τϋφανοσ, ο πιο

ϋξυπνοσ απ' ϐλουσ τουσ ϊντρεσ μαζύ. Σελικϊ, τι ϋξυπνοσ, τι χαζϐσ, ϐλοι

οι ϊντρεσ γύνονται χαζού ϋτςι και τουσ τη βαρϋςει κατακοϑτελα με μια

γυναύκα. Φαζού μϋχρι εκεύ που δεν πϊει.

Η Κατερύνα δεν πύςτευε αυτϊ που μϐλισ εύχε ακοϑςει. Όλη η χαρϊ

τησ που θα ςυναντοϑςε τον τϋφανο εύχε πνιγεύ μϋςα ςτισ λύμνεσ των

ματιών τησ, που εύχαν αρχύςει να ξεχειλύζουν ορμητικϊ. Εύχε ςκϑψει

το κεφϊλι και προςπαθοϑςε

να ςυνειδητοποιόςει αν αυτϐσ ο εφιϊλτησ όταν υπαρκτϐσ.

- Λυπϊμαι πολϑ... ϊκουςε την ψιθυριςτό φωνό του ϊντρα που

λϊτρευε.

- Λυπϊςαι; τον ρώτηςε. Γιατύ λυπϊςαι, αφοϑ εύςαι ευτυχιςμϋνοσ;

- Νομύζεισ ϐτι μ' αρϋςει που ςε βλϋπω ϋτςι; ' αγαπϊω, Κατερύνα.

- Μ' αγαπϊσ; τον διϋκοψε όρεμα. αν τι μ' αγαπϊσ; αν μϊνα ςου,

ςαν αδελφό ςου, ςαν φύλη ςου;

Προςπϊθηςε να τησ πιϊςει το χϋρι. Εκεύνη το τρϊβηξε.

- Εκεύνο που ξϋρω εύναι ϐτι ς' αγαπϊω, ϐτι ςε πονϊω, ϐτι δε θϋλω

να ςου κϊνω κακϐ. Κατϊλαβϋ με, Κατερύνα, ϋλα λιγϊκι ςτη θϋςη μου.

Οϑτε το επιδύωξα οϑτε το θϋληςα, απλώσ ϋτυχε. Και τώρα... νιώθω

τϐςο ϊςχημα που ςε βλϋπω ϋτςι. ε παρακαλώ, πεσ μου, τι να κϊνω;

Σι πρϋπει να κϊνω;

Η φωνό του ακοϑςτηκε απελπιςμϋνη.

Η Κατερύνα ϑψωςε το βλϋμμα τησ. Σο πρϐςωπο τησ εύχε

μουςκϋψει.

- Να κϊνεισ αυτϐ που ορύζει η καρδιϊ ςου, τϋφανε. Αν εύναι να

εύςαι κοντϊ μου γιατύ με λυπϊςαι, ϐχι, αυτϐ δεν το θϋλω. Οϑτε ϐμωσ

να ςε μοιρϊζομαι θϋλω. Αφοϑ διϊλεξεσ εκεύνη, να πασ ο' εκεύνη, του

εύπε περόφανα.

Ο ϊντρασ αιςθϊνθηκε τϐςο ϊςχημα ϐςο ποτϋ ϊλλοτε ςτη ζωό του.

- υγχώρεςϋ με, Κατερύνα... Προςπϊθηςε τουλϊχιςτον.

- Θα το κϊνω, να εύςαι ςύγουροσ... χρειϊζομαι ϐμωσ λύγο χρϐνο.

Πρϋπει να φϑγω τώρα. Να εύςαι καλϊ, του εύπε με τρεμουλιαςτό

φωνό, ενώ προςπαθοϑςε να κρατόςει και το τελευταύο ύχνοσ

αξιοπρϋπειασ.

Ωνοιξε την πϐρτα του ςπιτιοϑ του και ϋφυγε χωρύσ να κοιτϊξει πύςω

τησ.

Ο τϋφανοσ ϋκανε να τρϋξει πύςω τησ, ϐμωσ απλώσ ϊγγιξε το

πϐμολο χωρύσ να ανούξει την πϐρτα. Φτϑπηςε τη γροθιϊ του επϊνω

ςτο ξϑλο, ανόμποροσ να αντιδρϊςει διαφορετικϊ. Η Κατερύνα όταν

ϋνα κομμϊτι απϐ τη ζωό του, θα την αγαποϑςε πϊντα, ϐμωσ η Μϊγδα

όταν μια θϑελλα που εύχε ςαρώςει τα πϊντα.

7

Η ΜΑΓΔΑ ΚΟΙΣΑΞΕ το φρεςκοζωγραφιςμϋνο πύνακα που μϐλισ εύχε

υπογρϊψει, αφοϑ απομακρϑνθηκε γϑρω ςτα τρύα μϋτρα, και

αναςτϋναξε ευχαριςτημϋνη. Ακϐμη μύα ϐμορφη δημιουργύα με θϋμα

ϋνα τοπύο θα ςτϐλιζε την ϋκθεςη που θα πραγματοποιοϑςε ςϑντομα.

Εδώ και ϋξι μόνεσ, απϐ τϐτε που ϊρχιςε η ςχϋςη τησ με τον

τϋφανο, δοϑλευε με διϊθεςη και ϐρεξη ςχεδϐν καθημερινϊ ςτο

ατελιϋ τησ. Ο τϋφανοσ όταν πλϋον επύςημα ο ςϑντροφοσ τησ, αν και

η παρουςύα του ςτον κϑκλο τησ αποτελοϑςε ϋνα μεγϊλο

ερωτηματικϐ. Οι γνωςτού και οι φύλοι τησ τον ςνϐμπαραν διακριτικϊ

και ο λϐγοσ τησ παρουςύασ του ανϊμεςϊ τουσ όταν γιατύ απλώσ

ςυνϐδευε τη Μϊγδα. Σουσ όταν δϑςκολο να κατανοόςουν πώσ μια

τϐςο λαμπερό γυναύκα ϐπωσ η Αυγϋρη δεχϐτανε να εύναι μαζύ με μια

αςόμαντη προςωπικϐτητα, με ελλιπό μϐρφωςη και παντελό ϋλλειψη

κουλτοϑρασ.

Η αλόθεια όταν ϐτι και η ύδια αιςθϊνθηκε πολλϋσ φορϋσ αμόχανα,

πρϊγμα που προςπϊθηςε να κρϑψει με τρϐπο, απϐ τα ςυντακτικϊ

λϊθη ςτισ προτϊςεισ του, την ϊγνοια του λεγϐμενου savoir vivre ό

απϐ την ϊχρωμη εικϐνα του ανϊμεςα ςτισ πλουμιςτϋσ παρουςύεσ του

κϑκλου τησ. Ο τϋφανοσ δε γνώριζε απϐ φιλοφρονόςεισ και

κολακεύεσ, δεν όξερε πώσ να ςταθεύ, να φϊει ςωςτϊ ς ϋνα επύςημο

τραπϋζι, τι να πει, πώσ να ςυμπεριφερθεύ με τα πρϐςωπα του λεγϐμε-

νου καλοϑ κϐςμου. Σισ περιςςϐτερεσ φορϋσ δεν καταλϊβαινε το

χιοϑμορ των ϊλλων, απεύχε απϐ ςυζητόςεισ γϑρω απϐ την τϋχνη, το

χρηματιςτόριο, δεν εύχε ταξιδϋψει ποτϋ του ςτο εξωτερικϐ και,

φυςικϊ, δε γνώριζε καμύα ξϋνη γλώςςα. Ο ύδιοσ αιςθανϐταν καλϑτερα

με τουσ ςερβιτϐρουσ που πηγαινοϋφερναν τα εδϋςματα και τα ποτϊ

πϊνω ςτισ αςημϋνιεσ πιατϋλεσ, και μια φορϊ που ϋπεςε ο δύςκοσ

κϊποιου απ' αυτοϑσ, γεμϊτοσ με ποτόρια ςαμπϊνιασ, δε δύςταςε να

ςκϑψει και να τον βοηθόςει, παρ' ϐλη την ϊρνηςη του πρώτου,

προκαλώντασ βλϋμματα αποτροπιαςμοϑ απϐ τουσ καλεςμϋνουσ, που

κϊτι τϋτοιο τουσ φϊνηκε τερατώδεσ. Σι δουλειϊ εύχαν οι πραύτορεσ με

τουσ πληβεύουσ;

ύγουρα ϐμωσ όξερε να ςταθεύ ςαν ϊντρασ δύπλα ςτη Μϊγδα. Δε

φλϋρταρε, δεν ξενοκούταζε, φρϐντιζε τρυφερϊ τη ςϑντροφο του,

ςτεκϐτανε πϊντα δύπλα τησ ό λύγο παραπϋρα, ϐταν εκεύνη ϋπρεπε να

ςυνομιλόςει με ϐςουσ γνώριζε ό όθελαν να τη γνωρύςουν. Σου όταν

αδιϊφορα τα πλοϑτη, οι τύτλοι, τα μεγαλεύα. Γι' αυτϐν ϐλοι οι

ϊνθρωποι όταν ύδιοι, απϐ τη ςτιγμό που εύχανε μια καρδιϊ που

χτυποϑςε ςτο

ςτόθοσ τουσ, και δεν μποροϑςε να κϊνει διαχωριςμοϑσ.

την ουςύα τα βαριϐτανε ϐλα αυτϊ τα ανοϑςια καλϋςματα, και, αν

τα δεχϐταν, όταν μϐνο και μϐνο για να μη χαλϊςει το χατύρι τησ

αγαπημϋνησ του, αφοϑ οι δημϐςιεσ ςχϋςεισ όταν μϋροσ τησ δουλειϊσ

τησ. Με το μϐνο ϊνθρωπο που αιςθανϐταν ϊνετα εκεύ μϋςα όταν ο

Ηρακλόσ. Αμϋςωσ ςυμπϊθηςε ο ϋνασ τον ϊλλον, απϐ την πρώτη

ςτιγμό. Ο Ηρακλόσ, ςαν ϊνθρωποσ των ςαλονιών αλλϊ και τησ

πιϊτςασ, λϐγω τησ ιδιαιτερϐτητϊσ του, εύδε ςτο πρϐςωπο του ςεμνοϑ

ϊντρα ϋναν πραγματικϊ υπϋροχο και αυθεντικϐ ϊνθρωπο, ϋτοιμο να

θυςιαςτεύ για το ςυνϊνθρωπο του, ϋτοιμο να προςφϋρει τα πϊντα ςτη

γυναύκα που αγαπϊει. Ο τϋφανοσ βρόκε ςτο πρϐςωπο του Ηρακλό

ϋνα φύλο με χιοϑμορ, που μποροϑςε να καταλϊβει, που μιλοϑςε τη

δικό του γλώςςα, όταν απλϐσ μαζύ του και δεν ενοχλοϑνταν απϐ την

ϊγνοιϊ του ςε θϋματα ζωγραφικόσ. Αντύθετα, με ϋναν ιδιαύτερα

διακριτικϐ τρϐπο προςπαθοϑςε να του μεταδώςει τισ γνώςεισ του,

ώςτε να εύναι ςε θϋςη να καταλαβαύνει κϊποια πρϊγματα γϑρω απϐ

την τϋχνη και ςυγχρϐνωσ να μπορεύ να καταλϊβει περιςςϐτερο τη

Μϊγδα.

Όταν η Μϊγδα δεν εύχε κοινωνικϋσ υποχρεώςεισ, εκεύνεσ όταν οι

πιο αγαπημϋνεσ του μϋρεσ. Σην ϋπαιρνε και ϋτρωγαν ϋξω ςε

ρομαντικϊ ταβερνϊκια ό μαγεύρευαν μαζύ ςτο ςπύτι, κυνηγώντασ ο

ϋνασ τον ϊλλο ςαν δϑο ανϋμελα παιδιϊ. Κοντϊ του η Μϊγδα

ανακϊλυψε τισ παλιϋσ αςπρϐμαυρεσ ελληνικϋσ ταινύεσ, κυρύωσ τισ

κωμωδύεσ, που τισ ϋβλεπαν τρώγοντασ ποπ κορν, και χο γϋλιο χου

τϋφανου ακουτϐχαν μϋχρι ϋξω απϐ χο ςπύτι, παραςϑροντασ μαζύ του

και εκεύνη.

την ουςύα ο τϋφανοσ όταν ϋνα παιδύ. Ϊνα μεγϊλο, αγνϐ και

καλϐβουλο παιδύ, που το μϐνο που ζητοϑςε απϐ τη ζωό του όταν να

προκϐψουν τα αδϋλφια του, να ναι η μϊνα του καλϊ και αυτϐσ να

δουλεϑει και να τουσ φροντύζει ϐλουσ. Σα περιςςϐτερα πια βρϊδια

κοιμϐτανε ςτο ςπύτι τησ Δροςιϊσ και ϋκανε αδιαμαρτϑρητα τη

διαδρομό Σαϑροσ - Δροςιϊ, χωρύσ να τον ενδιαφϋρει η μεγϊλη

απϐςταςη.

Σουσ πρώτουσ τρεισ μόνεσ και οι δϑο εύχαν παραμελόςει κατϊ

κϊποιο τρϐπο τισ δουλειϋσ τουσ. Εκεύνη δεν εύχε πιϊςει πινϋλο ςτα

χϋρια τησ περιςςϐτερο απϐ δϑο φορϋσ και εκεύνοσ πόγαινε αργϐτερα

ςτη δουλειϊ απϐ το ςυνηθιςμϋνο και ϋφευγε νωρύτερα, αφόνοντασ τα

βϊρη ςτον Γιώργο. Η μϊνα του, που εύχε καιρϐ να τον δει,

αναγκϊςτηκε κϊποια μϋρα να πϊει ωσ το ςυνεργεύο, κϊτι που δε

ςυνόθιζε, μϐνο και μϐνο για να βεβαιωθεύ ϐτι εύναι καλϊ. Εύχε

ανηςυχόςει η δϐλια η κυρα-Δώρα, μια γυναύκα τϐςο τύμια και αγνό,

που μϐνο η προςωνυμύα τησ αγύασ τησ ϋλειπε. Σου εύχε μεγϊλη

αδυναμύα του πρωτϐτοκου γιου τησ, που όταν το καμϊρι τησ και το

ςτόριγμϊ τησ. Αν δεν υπόρχε ο τϋφανοσ τησ, οϑτε η ύδια όξερε ποϑ

θα βριςκϐτανε τώρα. Απϐ τϐςο δα πιτςιρύκι εύχε αναλϊβει τισ

οικογενειακϋσ ευθϑνεσ και εύχε γύνει ο ϊντρασ του ςπιτιοϑ. Όμωσ, και

η κυρα-Δώρα δεν του χϊλαςε ποτϋ χατύρι. Ό,τι όθελε ο τϋφανοσ

όταν διαταγό για εκεύνην.

Όταν ϋμαθε το χωριςμϐ του με την Κατερύνα, ϋκλαψε περιςςϐτερο

απϐ ποτϋ. Σην αγαποϑςε αυτό την ϐμορφη κοπϋλα που νοιαζϐτανε

πραγματικϊ για το παιδύ τησ και εύχε πϊντα μϋλι ςτο ςτϐμα τησ. Ϋταν

ϐ,τι καλϑτερο μποροϑςε να ςυμβεύ ς' ϋναν ϊντρα, νοικοκυρϊ, τύμια,

πονϐψυχη, ςωςτϐσ θηςαυρϐσ. Και ϐμορφη ςαν ϊγγελοσ, με τα μακριϊ

ξανθϊ μαλλιϊ τησ και τα γαλϊζια μϊτια τησ. Σι εύχε πϊθει ο τϋφανοσ

τησ και εύχε αθετόςει ϋτςι ςτα καλϊ καθοϑμενα το λϐγο του ςτην

Κατερύνα; Αφοϑ ο ύδιοσ τησ εύχε πει ϐτι μϐλισ ϋφτιαχναν λύγο τα

οικονομικϊ του θα την παντρευϐταν. Αρκετϊ εύχε κρατόςει η ςχϋςη

τουσ. Δε θα ϋκαναν αρραβώνα, γϊμο κατευθεύαν. Ύςτερα, εύχε

μεγαλώςει πια, εύχε φτϊςει τα τριϊντα ϋνα. Ϋταν πια ο καιρϐσ του να

κϊνει οικογϋνεια, παιδιϊ.

Σα λϊτρευε τα παιδιϊ ο γιοσ τησ. Απϐ μικρϐσ ϐχι μϐνο φρϐντιζε τα

αδϋλφια του, αλλϊ ςυχνϊ πυκνϊ ντϊντευε και τα μωρϊ των ϊλλων.

Όπου παιδύ και ο τϋφανοσ. Να παύξει μαζύ του, να το παρηγορόςει,

να το κϊνει να γελϊςει. Δε θα υπόρχε καλϑτεροσ πατϋρασ απ αυτϐν.

Η Ειρόνη ϋπινε νερϐ ςτ' ϐνομϊ του. Γι' αυτόν ο τϋφανοσ εκτϐσ απϐ

αδελφϐσ όταν και πατϋρασ.

Δε θα υπόρχε ϐμωσ και πιο ιδανικό μϊνα απϐ την Κατερύνα.

Γεννημϋνη για την οικογϋνεια, ϋτοιμη να φροντύςει ϐλουσ και ϐλα.

Σησ εύχε δώςει μεγϊλη χαρϊ το δϋςιμο αυτϐ, ϐμωσ ξαφνικϊ ο γιοσ τησ

ϋγινε ϊλλοσ ϊνθρωποσ και διϋλυςε τη ςχϋςη. Αδιαφοροϑςε ϐχι μϐνο

για το κορύτςι, αλλϊ και για τη δουλειϊ του, για την ύδια του την

οικογϋνεια. Απ' ϐ,τι εύχε μϊθει απϐ την Κατερύνα, Που με δυςκολύα

δϋχτηκε να πει δυο λϐγια, μια ζωγρϊφοσ εύχε μπει ςτη ζωό του. Μϊλ-

λον θα όταν αυτό που του χϊριςε εκεύνο τον πύνακα που εύδε

κρεμαςμϋνο ςτο ςπύτι του. Ϊτςι εύναι η γυναύκα, ϊγγελοσ και διϊολοσ

μαζύ. Μπορεύ να ςε φτιϊξει, αλλϊ και να ςε καταςτρϋψει. Εξαρτϊται

που θα πϋςεισ. Και ο ϊμυαλοσ ο γιοσ τησ εύχε πϊει απϐ τον ϊγγελο ςτο

διϊολο και ακϐμη παραπϋρα. Ποιοσ ξϋρει τι μϊγια του εύχε κϊνει αυτό

η ξεμυαλύςτρα, αυτό η πλανεϑτρα, και του εύχε πϊρει τα μυαλϊ. Σριϊ-

ντα ϋνα χρϐνια ο τϋφανοσ δεν εύχε βγει ςτιγμό απϐ το δρϐμο του, και

τώρα ϐχι μϐνο εύχε βγει, αλλϊ εύχε πϊρει και ϊλλη κατεϑθυνςη,

ϊγνωςτη ςε ϐλουσ. Ϊνασ τϐςο ςταθερϐσ και προβλϋψιμοσ

χαρακτόρασ να αλλϊξει τϐςο πολϑ;

- Σι ςου ςυμβαύνει, παιδϊκι μου; Γιατύ ϐλα αυτϊ ϋτςι ξαφνικϊ; τον

εύχε ρωτόςει με αγωνύα η κυρα-Δώρα, μϐλισ τον εύδε ςτο ςυνεργεύο.

- Σύποτε δε μου ςυμβαύνει, μϊνα, μια χαρϊ εύμαι.

- Γιατύ χώριςεσ με την Κατερύνα μασ;

- Αυτϊ εύναι προςωπικϊ μου, δε θϋλω να ρωτϊσ.

- Γιατύ δεν ϋρχεςαι πια ςτο ςπύτι μασ, γιατύ δεν πασ ςτο ςπύτι ςου;

Που κοιμϊςαι τϐςο καιρϐ;

- ου εύπα, μϊνα, αυτϊ δε ς' αφοροϑν.

- Εύμαι εγώ ξϋνη, γιε μου; Μϊνα ςου εύμαι, δεν πρϋπει να ξϋρω;

- Όχι, δεν πρϋπει. ασ ϊφηςα εγώ νηςτικοϑσ ποτϋ; ου ςτϋλνω

χρόματα με τον Γιώργο; Σι φοβόθηκεσ; Μόπωσ ςασ ξεχϊςω; Πεσ μου

πϐςα χρειϊζεςαι, να ςου τα δώςω τώρα, μϐνο ϊςε με ςτην ηςυχύα

μου, γιατύ ϋχω πολλό δουλειϊ.

Η κυρα-Δώρα κϐντεψε να καταπιεύ τη γλώςςα τησ απϐ ντροπό. Σι

την πϋραςε τη μϊνα του, για ζητιϊνα; Πώσ τησ μύλαγε ϋτςι; Σι εύχε

πϊθει ο τϋφανοσ τησ; Και το προςωπϊκι του πϐςο κουραςμϋνο

φαινϐτανε. Εύχε αδυνατύςει κιϐλασ, ςαν ξϋνοσ ϊνθρωποσ τησ φϊνηκε.

- Κρϊτα τα λεφτϊ ςου, δεν όρθα γι' αυτϊ. Για ςϋνα όρθα, να δω αν

εύςαι καλϊ, εύπε κι ϋςτρεψε την πλϊτη τησ φεϑγοντασ.

- Θα ςτεύλω χρόματα με τον Γιώργο, τον ϊκουςε να λϋει.

Πλϊνταξε ςτο κλϊμα η καημϋνη μϋχρι να φτϊςει ςτο ςπύτι. Πόρε

μυρωδιϊ ϐλη η γειτονιϊ τα χϊλια τησ. Όποια κι αν όταν αυτό η

γυναύκα που τον εύχε πλανϋψει, ςύγουρα δεν όταν για καλϐ. Ϊκανε το

ςταυρϐ τησ παρακαλώντασ τον Ωγιο Υανοϑρη να βοηθόςει.

-Ωη-Υανοϑρη μου, μεγαλοφανερωτό μου, φανϋρωςε τον ύςιο

δρϐμο και φώτιςε το παιδύ μου, μεγϊλη η χϊρη ςου, κι αϑριο θα φϋρω

ςτην εκκληςύα ςου μια φανουρϐπιτα, εύπε και τϊχυνε το βόμα τησ

προσ το ςπύτι, για να εκτελϋςει το τϊμα τησ.

Αρκετϊ βϊςανα εύχε περϊςει και εκεύ που πύςτευε ϐτι θα

ξαποςτϊςει, όρθε το κακϐ, και ποιοσ ξϋρει τι ϊλλο ακϐμη. Όχι, δε

βϊςταγε η ταλαύπωρη ψυχό τησ να χϊςει και το γιο τησ. Γιατύ το

ϋνιωθε πωσ τον ϋχανε.

Ποτϋ ϊλλοτε η Μϊγδα δεν εύχε νιώςει τϐςη ευτυχύα, τϐςη γαλόνη

και τϐςη ηρεμύα ςτη ζωό τησ. Σο μϐνο που όθελε όταν να βρύςκεται

απϐ το πρωύ ωσ το βρϊδυ ςτην αγκαλιϊ του και απλώσ να ακοϑει απϐ

τον κόπο τησ τα πουλιϊ να τιτιβύζουν πϊνω ςτα δϋντρα. Αν όταν ςτο

χϋρι τησ, ςύγουρα αυτϐ θα ϋκανε, ϐμωσ υπόρχε και ο Ηρακλόσ, που

δεν ϋπαυε να τησ υπενθυμύζει ϐτι ο καιρϐσ για την καινοϑρια τησ ϋκθε-

ςη πληςύαζε και ϐτι δεν υπόρχε πολϑσ χρϐνοσ να την ετοιμϊςει, αν

ςπατϊλαγε τον καιρϐ τησ επϊνω ς' ϋνα κρεβϊτι. Απϐ την ϊλλη, ο

τϋφανοσ εύχε αφόςει τϐςο καιρϐ πολλϋσ εκκρεμϐτητεσ πύςω του που

δεν ϋπαιρναν ϊλλη αναβολό. Ϊτςι, αποφϊςιςαν να παρατόςουν το

ϐνειρο τουσ μϋςα ςτο ςπύτι και να βγουν ϋξω, αναλαμβϊνοντασ τισ

υποχρεώςεισ τουσ.

την αρχό αυτϐσ ο αναγκαςτικϐσ χωριςμϐσ την ϋκανε να νιώθει

ϊβολα και να περιμϋνει πώσ και πώσ να κλεύςει το ςυνεργεύο του,

γϑρω ςτισ πϋντε με ϋξι το απϐγευμα, για να επιςτρϋψει κοντϊ τησ. Για

να μη ςκϋφτεται, ϋπεςε με τα μοϑτρα ςτη δουλειϊ και, προσ μεγϊλη

τησ ϋκπληξη, εύχε μια απύςτευτη ϐρεξη και διϊθεςη να δημιουργόςει.

Πεσ η πεύρα, πεσ ο ούςτροσ, τώρα χρειαζϐτανε για να αποτελειώςει

κϊποιο ϋργο τησ το μιςϐ χρϐνο απ' ϐ,τι ϊλλοτε. Ζωγρϊφιζε με

ςύγουρεσ και ςταθερϋσ κινόςεισ, χρηςιμοποιώντασ χωρύσ δεϑτερη

ςκϋψη το κατϊλληλο χρώμα, χωρύσ να διορθώνει τύποτε. Δεν ϋκανε

πια λϊθη, οι κινόςεισ τησ όταν μηχανικϋσ, ςχεδϐν προδιαγεγραμμϋνεσ,

λεσ και κϊποιο αϐρατο χϋρι κρατοϑςε το δικϐ τησ και ϐριζε πώσ θα

κινηθεύ.

Αυτό η αύςθηςη ϐτι κϊποιοσ δημιουργϐσ ςυντϐνιζε τισ δικϋσ τησ

κινόςεισ όταν κϊτι που το ϋνιωθε ςυχνϊ ςτη δουλειϊ τησ και πολλϋσ

φορϋσ ϋχανε την αύςθηςη του χρϐνου. Ϋταν εκεύ μϐνο το κορμύ τησ,

ςαν εκτελεςτικϐ ϐργανο, ενώ το πνεϑμα και η ψυχό τησ ταξύδευαν

αλλοϑ, ϋχοντασ επαφό με μια ανώτερη δϑναμη, που τη φώτιζε με

ενϋργεια αλλϊ και με πρωτϐγνωρη γαλόνη. Κι η ύδια ξαφνιαζϐταν,

ϐταν αντιλαμβανϐτανε πϐςεσ ώρεσ εύχε περϊςει μπροςτϊ απϐ ϋνα

καβαλϋτο χωρύσ να το πϊρει εύδηςη. Η αύςθηςη αυτό τη μϊγευε και

ςυγχρϐνωσ τησ ενϋπνεε ευγνωμοςϑνη και δϋοσ για την επικοινωνύα

αυτό.

Όμωσ, τοϑτη τη φορϊ η επαφό τησ με αυτό τη δϑναμη όταν πιο

ιςχυρό απϐ ποτϋ και, αν το χϋρι τησ δεν παρϋλυε, δεν το κατϋβαζε

απϐ τον καμβϊ. Παλιϐτερα χρειαζϐταν ϋνα ζωντανϐ τοπύο, ϋνα

αντικεύμενο ό μια φωτογραφύα για να τα μεταφϋρει επϊνω ςτο λευκϐ

καμβϊ. Σώρα πια το μϐνο που εύχε να κϊνει όταν να ςταθεύ εμπρϐσ

του και την επϐμενη ςτιγμό το μαϑρο μολϑβι τησ κινοϑνταν με

απύςτευτη ταχϑτητα, δημιουργώντασ εικϐνεσ που δεν εύχε ςκεφτεύ

πριν. Αμϋςωσ μετϊ τα πινϋλα εύχαν το λϐγο, που ϊρχιζαν να γλεύφουν

το πανύ απ' ϊκρη ς' ϊκρη, χωρύσ ςταματημϐ, για να αποτελειώςουν

ϋνα ακϐμη εντυπωςιακϐ θϋμα.

Σο πϐςο γρόγορα δοϑλευε δεν το εύπε ςε κανϋναν. χεδϐν ϋνιωθε

ντροπό που ϋνα ϋργο μιςόσ μϋρασ δουλειϊσ θα πουλιϐταν πανϊκριβα,

κϊνοντασ τουσ αγοραςτϋσ του υπερόφανουσ που θα κρϋμαγαν ςτουσ

τούχουσ του ςπιτιοϑ τουσ ϋνα ϋργο τησ Αυγϋρη. Αποτελεύωνε τϋςςερα

ϋργα ενώ δόλωνε μϐνο το ϋνα.

Όμωσ, η υπερβϊλλουςα αυτό ϋμπνευςη εύχε αντύκτυπο ςτο χϋρι

τησ, που ϐλο και χειροτϋρευε. Σώρα πια ο πϐνοσ απϐ τον καρπϐ εύχε

προχωρόςει κατϊ μόκοσ του βραχύονα, φτϊνοντασ μϋχρι τον ώμο. Ο

ελαςτικϐσ επύδεςμοσ και οι καθημερινϋσ εντριβϋσ με παυςύπονεσ

αλοιφϋσ δεν τη βοηθοϑςαν ϐςο παλιϐτερα. Τπόρχαν ςτιγμϋσ που δεν

μποροϑςε να λυγύςει οϑτε τα δϊχτυλϊ τησ. Σϐτε ςταματοϑςε τη

δουλειϊ και με το αριςτερϐ ϋτριβε ϐςο μποροϑςε το πονεμϋνο τησ δε-

ξύ, μϋχρι που κϊπωσ ηρεμοϑςε, και τϐτε γϑριζε πύςω ςτο ςπύτι για να

περιμϋνει τον τϋφανο. Εύχε επικοινωνόςει με το γιατρϐ τησ, ο οπούοσ

τησ εύπε ϐτι χρειαζϐταν ϊμεςη ξεκοϑραςη, αν δεν όθελε να οδηγηθεύ

ςε χειρουργεύο. Σησ εύχε δώςει και φϊρμακα, τα οπούα ϋπαιρνε κρυφϊ

απϐ ϐλουσ.

Εκεύνο το απϐγευμα εύχε αρχύςει τη δουλειϊ τησ γϑρω ςτισ εννιϊ το

πρωύ. υνόθωσ ϊρχιζε νωρύτερα, ςτισ οκτώ, λύγο αργϐτερα αφϐτου

ϋφευγε ο τϋφανοσ, και δε ςταματοϑςε παρϊ ςτισ πϋντε με ϋξι το

απϐγευμα, κϊνοντασ μϐνο ϋνα μικρϐ διϊλειμμα για να πιει ϋναν καφϋ.

Γϑρω ςτισ δώδεκα το μεςημϋρι ο πϐνοσ ςτο χϋρι τησ ϋγινε

αφϐρητοσ, ςαν να τησ ϋμπηγαν παντοϑ μαχαύρια. Ϊβγαλε μια κραυγό

και κϊθιςε ςτον καναπϋ αγκαλιϊζοντϊσ το με το ϊλλο τησ χϋρι.

Αφαύρεςε ςιγϊ ςιγϊ τον επύδεςμο και μετϊ το ϋβαλε ςε μια λεκανύτςα

με ζεςτϐ νερϐ, ςαποϑνι και μύα κουταλιϊ απϐ την καταπραϒντικό

κρϋμα και ϊρχιςε να χο τρύβει ϐςο πιο απαλϊ γινϐτανε. Κϊθε ϊγγιγμα

και μύα ςουβλιϊ, που τησ ϋφερνε ςχεδϐν δϊκρυα ςτα μϊτια. Γιατύ πο-

νοϑςε τϐςο πολϑ το καταραμϋνο; Ϋταν ανϊγκη να τησ ςυμβεύ τώρα

αυτϐ; Σώρα που εύχε τϐςη ϐρεξη για δουλειϊ;

Ο πϐνοσ δεν ϋφυγε, απλώσ μαλϊκωςε κϊπωσ. Σο ϊφηςε αρκετό

ώρα μϋςα ςτο νερϐ κϊνοντϊσ του μαλϊξεισ, και μετϊ, αφοϑ το ϊλειψε

με αλοιφό, το ϋδεςε πϊλι ςφιχτϊ γϑρω απϐ τον καρπϐ. Δεν μποροϑςε

να δουλϋψει ϊλλο. Γϑριςε ςτο ςπύτι οδηγώντασ με δυςκολύα, μια και

ςε κϊθε αλλαγό ταχϑτητασ ο πϐνοσ επανερχϐταν το ύδιο

βαςανιςτικϐσ.

Ξϊπλωςε ςτο κρεβϊτι και προςπϊθηςε να χαλαρώςει. Ο γιατρϐσ

εύχε δύκιο. Σο εύχε παρατραβόξει. Ϊπρεπε να ξεκουραςτεύ για λύγεσ

μϋρεσ. Εξϊλλου εύχε ζωγραφύςει αρκετϊ και δεν υπόρχε λϐγοσ να

ανηςυχεύ για την ϋκθεςό τησ. Δε θα ϋλεγε ςε κανϋναν τύποτε. Θα τουσ

ϊφηνε να πιςτεϑουν ϐτι ςυνϋχιζε τισ επιςκϋψεισ τησ ςτο ατελιϋ τησ

ϐπωσ κϊθε μϋρα. Οϑτε ςτο γιατρϐ τησ θα ϋλεγε τύποτε.

Ο τϋφανοσ επϋςτρεψε ςτο ςπύτι ϐπωσ πϊντα, κρατώντασ μια

ανθοδϋςμη. Μπορεύ να μη γνώριζε απϐ savoir vivre, ϐμωσ τα ιπποτικϊ

ςτοιχεύα όταν γραμμϋνα ςτο DNA του. Μϋρα παρϊ μϋρα ςχεδϐν τησ

ϋφερνε ϋνα μπουκϋτο λουλοϑδια και κϊθε λύγο και λιγϊκι ϋνα

μικροδώρο. Σησ ϋγραφε ρομαντικϊ ςημειώματα που τα ϊφηνε

παντοϑ, μϋςα ςτο ψυγεύο, ςτο βϊζο με τον καφϋ, ςτην παντϐφλα τησ,

ςτην τςϋπη τησ μεταξωτόσ ρϐμπασ τησ, για να τησ πει πϐςο την

αγαπϊει και πϐςο θα του λεύψει μϋχρι να γυρύςει πύςω απϐ τη δουλειϊ

του. Μπορεύ ο ύδιοσ να μην εύχε την οικονομικό ϊνεςη που εύχε εκεύνη,

ϐμωσ ποτϋ του δεν καταδϋχτηκε οϑτε τςακιςτϐ πενηνταρϊκι απϐ την

τςϋπη τησ. Όταν κϊποτε του πρϐτεινε να πϊνε ϋνα μεγϊλο ταξύδι ςτο

εξωτερικϐ, εκεύνοσ τησ εύπε ϐτι, μϐλισ θα εύχε τα χρόματα, θα το

πραγματοποιοϑςανε. Οϑτε λϐγοσ να πληρώςει η Μϊγδα τα ϋξοδα.

Μια μϋρα του ξϋφυγε το θϋμα που τον απαςχολοϑςε για την

επϋκταςη του ςυνεργεύου του και το δϊνειο που ςκεφτϐταν να πϊρει

απϐ την τρϊπεζα. Εκεύνη προθυμοποιόθηκε να του δώςει το ποςϐ και

να τησ το επϋςτρεφε ςιγϊ ςιγϊ, χωρύσ τϐκουσ. Θα όταν κρύμα να

πλόρωνε τϐςα χρόματα επιπλϋον, ενώ απϐ την πλευρϊ τησ δεν

υπόρχε πρϐβλημα. Ο τϋφανοσ την κούταξε ςχεδϐν περιφρονητικϊ

και τησ εύπε ϐτι, ϐταν ϋνασ ϊντρασ φτϊνει ς' αυτό την κατϊντια, τϐτε

καλϑτερα να βγϊλει τα παντελϐνια του και να φορϋςει φουςτϊνι. Η

απϊντηςό του την αποςτϐμωςε και δεν μπϐρεςε να μη θαυμϊςει το

απλϐ λαώκϐ παιδύ με τα βαθιϊ πιςτεϑω και τισ πατροπαρϊδοτεσ ηθικϋσ

αρχϋσ. Ϋταν ϋνασ πραγματικϐσ ϊντρασ, απϐ εκεύνουσ που ςπανύζανε,

και την ϋκανε να ςιγουρευτεύ ακϐμη περιςςϐτερο για το γεγονϐσ ϐτι

δε βριςκϐταν δύπλα τησ για την περιουςύα τησ, οϑτε για το ϐνομϊ τησ.

ύγουρα δε διϋνυε την πρώτη νιϐτη τησ και, παρϐτι ϋμοιαζε

νεϐτερη, δεν ϋπαυε να εύναι μια ώριμη γυναύκα, που ο χρϐνοσ ςτην

πρώτη ταλαιπωρύα τησ ϋδειχνε αμεύλικτα τα δϐντια του. Οι ϊντρεσ

που την πληςύαζαν όταν φυςικϐ να ϋλκονται, εκτϐσ απϐ την

εξωτερικό τησ εμφϊνιςη, και απϐ τα χρόματϊ τησ, το ϐνομϊ τησ, την

ϊνετη ζωό που τουσ πρϐςφερε, τισ επώνυμεσ γνωριμύεσ τησ. Δεν όταν

χαζό, ϐμωσ εύχε μϊθει πια τουσ κανϐνεσ του παιχνιδιοϑ και κρατοϑςε

τισ λεπτϋσ ιςορροπύεσ.

Όμωσ για τον τϋφανο το παιχνύδι εύχε πϊψει να ϋχει κανϐνεσ. Δεν

υπόρχε καν παιχνύδι. Μαζύ του δε χρειαζϐταν να προςϋχει, να

ανηςυχεύ, να αμφιβϊλλει, να αναρωτιϋται, να φοβϊται. Σο βλϋμμα

του όταν πϊντα το ύδιο ζεςτϐ και ερωτευμϋνο, εύτε όταν ντυμϋνη και

περιποιημϋνη εύτε μϐλισ εύχε ςηκωθεύ απϐ το κρεβϊτι, αμακιγιϊριςτη,

ϊλουςτη και ατημϋλητη. Ο τϋφανοσ δεν την ϋβλεπε με τα μϊτια του

ςώματοσ αλλϊ με τα μϊτια τησ ψυχόσ. Και τα μϊτια τησ ψυχόσ δεν

κϊνουν τϋτοιεσ διακρύςεισ. Ϋταν τϋτοια η αφοςύωςό του ςτο

πρϐςωπο τησ, που πολλϋσ φορϋσ την τρϐμαζε και αναλογιζϐταν αν

μποροϑςε να αντϋξει αυτϐ το τύμημα χωρύσ αντύβαρο. ύγουρα η

ζυγαριϊ δεν εύχε τη ςωςτό ιςορροπύα, γιατύ το ϋνιωθε πωσ ϋδινε

λιγϐτερα απ' ϐςα ϋπαιρνε. Ο τϋφανοσ όταν ϋτοιμοσ για οποιαδόποτε

θυςύα, εκεύνη ϐμωσ όταν;

Όταν μετϋφερε κϊποια υπϊρχοντϊ του, ϐπωσ ροϑχα, CD, και

ξυριςτικϊ, για να ζόςει μαζύ τησ, ςτιγμό δε ςκϋφτηκε να ξενοικιϊςει

το φτωχϐ, λιλιποϑτειο διαμϋριςμϊ του ςτον Σαϑρο. Δε θϋληςε ποτϋ

να νιώςει ϐτι κρϋμεται απϐ τα δικϊ τησ χϋρια, ϐτι μπορεύ να τησ εύναι

βϊροσ.

Σο ποϑ θα κατϋληγε η ςχϋςη τουσ δεν την απαςχολοϑςε καθϐλου.

Προσ το παρϐν τησ αρκοϑςε που όταν δύπλα τησ. Οϑτε και το εύχαν

ςυζητόςει ποτϋ. Ο καιρϐσ τουσ περνοϑςε τϐςο ϐμορφα και γρόγορα,

που δεν τουσ περύςςευε χρϐνοσ για τϋτοιου εύδουσ ςκϋψεισ.

Κϊποιεσ ςτιγμϋσ ϐμωσ την ενοχλοϑςε η φϑςη τησ δουλειϊσ του,

κυρύωσ ϐταν τη ρωτοϑςαν ποια όταν η αςχολύα του αγαπημϋνου τησ.

Σϐτε απϋφευγε ςυνόθωσ να λϋει ϐτι ϋχει ςυνεργεύο ςτον Σαϑρο και

τουσ απαντοϑςε αϐριςτα για ιδιωτικό επιχεύρηςη. Όμωσ ο ύδιοσ ο

τϋφανοσ δεν εύχε κανϋνα πρϐβλημα να αναφερθεύ ς' αυτϐ που ϋκανε,

αφόνοντασ ϊφωνουσ τουσ περιςςϐτερουσ, που δεν μποροϑςαν να

καταλϊβουν τι ςχϋςη μπορεύ να εύχαν δϑο τϐςο διαφορετικού ϊν-

θρωποι.

Εύδε το δεμϋνο χϋρι τησ και απϐ την ϋκφραςη του προςώπου τησ

κατϊλαβε ϐτι εύχε περϊςει μια δϑςκολη μϋρα.

- Σι ϋχει το κορύτςι μου; τη ρώτηςε, αφοϑ τη φύληςε τρυφερϊ ςτο

μϋτωπο και τησ ϋπιαςε εξεταςτικϊ το χϋρι. Πϊλι πονϊσ;

- Ε, λιγϊκι... Δηλαδό, για να πω τη μαϑρη αλόθεια, με τϊραξε ςτον

πϐνο ςόμερα.

- Και κϊθεςαι και το κοιτϊσ ϐλη μϋρα; όκω. Θα πϊμε ςτο γιατρϐ

τώρα να δοϑμε γιατύ πονϊσ τϐςο πολϑ.

- Για να μου πει πϊλι τα ύδια; Να μη ζωγραφύζω και ϐτι το ϋχω

κουρϊςει, ϐτι θα πϊθω μεγϊλη ζημιϊ αν ςυνεχύςω, και τα λοιπϊ, και

τα λοιπϊ...

- Αφοϑ λοιπϐν ξϋρεισ την απϊντηςη, γιατύ δεν το κϊνεισ;

Σι περιμϋνεισ, να μπεισ ςτο χειρουργεύο; ' αρϋςει να υποφϋρεισ;

τησ εύπε αυςτηρϊ.

- Μα πρϋπει να ολοκληρώςω την ϋκθεςη, εξϊλλου βαριϋμαι να

κϊθομαι ϐλη μϋρα χωρύσ να κϊνω τύποτε.

- Δε νομύζω ϐτι με δϑο τρύα ϋργα λιγϐτερα δε θα ϋχει επιτυχύα η

ϋκθεςη ςου. Ο κϐςμοσ πια ςε γνωρύζει και δεν ϋχεισ να αποδεύξεισ ςε

κανϋναν τισ ικανϐτητεσ και το ταλϋντο ςου. Οϑτε και οικονομικϐ

πρϐβλημα ϋχεισ. Δεν μπορώ να ςε καταλϊβω, γιατύ ς' αρϋςει να

βαςανύζεισ τον εαυτϐ ςου;

- Ϊχεισ δύκιο, ϐμωσ τι να κϊνω;

- Σι να κϊνεισ; Να βγεισ ϋξω, να πασ μια βϐλτα ςτα μαγαζιϊ, να

πιεισ καφϋ, να δεισ φύλουσ ςου.

- Σα βαριϋμαι ϐλα αυτϊ, και ροϑχα ϋχω, και καφϋ ςτο ςπύτι μου.

- Σουσ φύλουσ ςου δεν τουσ θϋλεισ;

- Υύλουσ; Ποιουσ φύλουσ, τϋφανε; Ο μϐνοσ πραγματικϐσ φύλοσ

μου εύναι ο Ηρακλόσ. Οι υπϐλοιποι με θϋλουν για βιτρύνα.

- Ε, τώρα γύνεςαι υπερβολικό. Δε νομύζω ϐτι οι ϊλλοι δε ςε

θϋλουνε, εςϑ δεν ξανούγεςαι... εςϑ δεν τουσ θϋλεισ.

- Ουφ, ςταμϊτα πια αυτό τη ςυζότηςη, του εύπε εκνευριςμϋνη.

Πονϊω!

- Γι' αυτϐ ςου λϋω, πϊμε ςτο γιατρϐ.

- Δεν πϊω πουθενϊ, του εύπε με πεύςμα μικροϑ παιδιοϑ.

Ο τϋφανοσ την κούταξε και μετϊ χαμογϋλαςε πλατιϊ.

Πώσ μποροϑςε να κρατόςει κακύα ς' αυτϐ το μικρϐ παιδύ,

που τον κούταζε με μϊτια που ϊςτραφταν γεμϊτα θυμϐ;

- Ψραύα, ωραύα. Ϊχω μια καλϑτερη ιδϋα, τησ εύπε και την

αγκϊλιαςε προςτατευτικϊ. Σι θα ϋλεγεσ να φεϑγαμε για δυο τρεισ

μϋρεσ ςτη Μονεμβαςύα; Απ' ϐ,τι ξϋρω, ϋχεισ μια καλό φύλη εκεύ και ο

τϐποσ ςε ξεκουρϊζει. Λοιπϐν;

Σον κούταξε ϋκπληκτη, ενώ ο θυμϐσ εύχε κιϐλασ ξεθωριϊςει.

- Και η δουλειϊ ςου;

- Θ' αφόςω τον Γιώργο πύςω μου, του ϋχω εμπιςτοςϑνη. Ύςτερα,

δεν υπϊρχει κϊτι που επεύγει. Μην ανηςυχεύσ.

Σο πρϐςωπο τησ γλϑκανε αμϋςωσ και ο πϐνοσ ϊρχιςε κιϐλασ να

υποχωρεύ. Η αγαπημϋνη τησ Μονεμβαςύα όταν κιϐλασ μπροςτϊ τησ·

μϐνο τα ϊγρια, μοναδικϊ τοπύα τησ την ηρεμοϑςαν, τη γαλόνευαν.

- Ναι, του εύπε χωρύσ δεϑτερη ςκϋψη. Θϋλω πολϑ να πϊμε.

- Θυμϊςαι το ςημεύο που γνωριςτόκαμε; τησ εύπε ενώ την

αγκϊλιαζε ςφιχτϊ.

- Δεν εύμαι ςύγουρη ποϑ ακριβώσ, ςτο περύπου.

- Εγώ ϐμωσ το θυμϊμαι, και ϐταν εύχα επιςτρϋψει απϐ εκεύνο το

γϊμο εύχα ςταθεύ εκεύ για πϋντε λεπτϊ...

Σον κούταξε με ϋκπληξη.

- Αλόθεια; Γιατύ το ϋκανεσ;

- Μη με ρωτϊσ, δεν ξϋρω το λϐγο... όταν αυθϐρμητο.

- Αλόθεια, γιατύ ςταμϊτηςεσ τϐτε; Ϋταν γιατύ ςου ϊρεςα ό απλώσ

όθελεσ να βοηθόςεισ;

Ση φύληςε τρυφερϊ ςτα χεύλη.

- Και τα δϑο. Θα βοηθοϑςα και το χειρϐτερο εχθρϐ μου, αν μου το

ζητοϑςε. Πολϑ περιςςϐτερο μια γυναύκα... τϐςο ϐμορφη ϐςο εςϑ.

- ' εντυπωςύαςα;

- Απϐ την πρώτη ςτιγμό. ε εύχα ςτη ςκϋψη μου μϋρεσ μετϊ.

Σα μϊτια τησ ϊνοιξαν πιο πολϑ.

- Αυτϐ δε μου το εύπεσ ποτϋ.

- Ε, ςου το λϋω τώρα. Ϋθελα πολϑ να ςε ξαναδώ και ϐταν όρθεσ

ςτο ςυνεργεύο, δεν πύςτευα ςτα μϊτια μου.

- Κι εγώ που πύςτεψα ϐτι ϋδωςα πϐλεμο για να ςε κερδύςω...

- Εγώ ϋδωςα πϐλεμο, ϐχι εςϑ, την αποςτϐμωςε.

Ακϐμη μια φορϊ τον κούταξε με θαυμαςμϐ.

Ϋταν περύεργο πώσ ϋνασ ϊνθρωποσ χωρύσ ιδιαύτερη παιδεύα

μποροϑςε να την καθηλώνει με τον τρϐπο ςκϋψησ του. Ώρεσ ώρεσ

τον ϋνιωθε πολϑ μεγαλϑτερο τησ, πιο ςοφϐ, πιο αντικειμενικϐ, πιο

λογικϐ, και αυτϐ την ϋφερνε ςε αμηχανύα, κϊτι το πρωτϐγνωρο γι'

αυτό. Μϋςα ς' εκεύνη τη ςκοϑρα λύμνη των ματιών του ανακϊλυπτε

την αλόθεια και τη ςοφύα τησ ζωόσ. Ο τϋφανοσ εύχε το χϊριςμα να

τησ αφαιρεύ το ϊγχοσ, να την ηρεμεύ και να την κϊνει να νιώθει

αςφαλόσ. Όςο εκνευριςμϐ κι αν εύχε, αρκοϑςε να την κλεύςει μϋςα

ςτην αγκαλιϊ του και, ωσ διϊ μαγεύασ, κϊθε αρνητικό ςκϋψη ϋςκαγε

ςαν ςαπουνϐφουςκα ςτον αϋρα, ενώ μια θετικό ενϋργεια τη γϋμιζε,

ςαν μπαταρύα που φορτύζει. Ναι, κϊπωσ ϋτςι ϋνιωθε, ϐτι όταν η

μπαταρύα και εκεύνοσ ο φορτιςτόσ.

- Πϐτε φεϑγουμε; τον ρώτηςε γλυκϊ, ενώ το χϋρι τησ εύχε χωθεύ

μϋςα ςτο πουκϊμιςο του και τον χϊιδευε απαλϊ και βαςανιςτικϊ ς'

ϐλα εκεύνα τα ςημεύα του κορμιοϑ του που τϐςο του ϊρεςε.

- όμερα εύναι Σετϊρτη. Παραςκευό μεςημϋρι θα φϑγω νωρύτερα

απϐ τη δουλειϊ και θα ξεκινόςουμε γϑρω ςτισ τϋςςερισ. Λϋω να

επιςτρϋψουμε Δευτϋρα βρϊδυ... τησ εύπε, ενώ εύχε αρχύςει να

ζαλύζεται, να χϊνει τον ϋλεγχο, καθώσ εκεύνη ξεκοϑμπωνε τα κουμπιϊ

απϐ το πουκϊμιςο τησ.

- Θα ςου αρϋςει πολϑ η θϋα και τα τοπύα τησ Μονεμβαςύασ, του

εύπε με βραχνό φωνό.

- Προσ το παρϐν με ενδιαφϋρουν ϊλλα τοπύα, τησ απϊντηςε,

καθώσ βουτοϑςε το κεφϊλι του ςτο ςτόθοσ τησ.

Ϊφταςαν βρϊδυ ςτη Μονεμβαςύα. Η κυρα-Παναγιώτα, που τουσ

περύμενε με ανυπομονηςύα, εύχε ετοιμϊςει κραςϊτο κϐκορα, το

αγαπημϋνο φαγητϐ τησ Μϊγδασ. Η γλυκιϊ γυναύκα κατϊλαβε αμϋςωσ

τισ αλλαγϋσ που εύχε φϋρει ςτη ζωό τησ ζωγρϊφου η παρουςύα αυτοϑ

του ϊντρα, που τον ςυμπϊθηςε αμϋςωσ και τον φρϐντιςε ςαν να όταν

δικϐσ τησ γιοσ. Σα ςυναιςθόματα όταν αμοιβαύα και ο τϋφανοσ

ϋνιωςε ϐτι τη γνώριζε χρϐνια, ϐτι όταν και δικό του φύλη.

Ϋταν ϋνα υπϋροχο, μοναδικϐ τριόμερο, γεμϊτο ϋρωτα, βϐλτεσ,

ξεναγόςεισ, κουβϋντα. Σο χϋρι τησ Μϊγδασ ϋπαψε να την ενοχλεύ απϐ

την πρώτη κιϐλασ μϋρα, κϊτι που τησ ϋδωςε περύςςια χαρϊ και την

ελπύδα ϐτι τα πρϊγματα δεν όταν τελικϊ τϐςο ϊςχημα ϐςο

φανταζϐτανε.

Η κυρα-Παναγιώτα προςπϊθηςε να εύναι ϐςο πιο διακριτικό

γινϐτανε, αν και τησ ϋλειπε η ςυντροφιϊ τησ φύλησ τησ. Όμωσ, χαλϊλι

του παλικαριοϑ που όταν δύπλα τησ και δεν του κρατοϑςε κακύα. Η

Μϊγδα εύχε μεύνει αρκετϐ καιρϐ μϐνη τησ, αλλϊ ϊξιζε τον κϐπο. Δεν

υπόρχε πιο κατϊλληλοσ ϊντρασ δύπλα τησ. Ο τϋφανοσ την ηρεμοϑςε

και την ξεκοϑραζε. Ϋταν η μϐνη που δε ςοϑφρωςε το πρϐςωπο ϐταν

ϋμαθε για τη δουλειϊ του, γιατύ για την κυρα-Παναγιώτα κϊθε δουλειϊ

όταν ευλογημϋνη, αρκεύ να όταν τύμια. Σα λεφτϊ μπορεύ να δύνουν

δϑναμη, δε φϋρνουν ϐμωσ την ευτυχύα. Ϊνασ ϊντρασ με γεμϊτο

πορτοφϐλι δεν αποτελεύ πϊντα εγγϑηςη για μια ςχϋςη γαλόνια και

ιςορροπημϋνη. Μπορεύ να μη μύληςαν πολϑ οι δυο τουσ, ϐμωσ με τα

μϊτια τα εύχε πει ϐλα ςτη φύλη τησ. Ναι, ενϋκρινε την επιλογό τησ,

όταν πολϑ τυχερό που τον εύχε ςυναντόςει ςτο δρϐμο τησ.

Σην τελευταύα μϋρα, πριν επιςτρϋψουνε ςτην Αθόνα, κϊθιςαν ς'

ϋνα βρϊχο και αγνϊντεψαν το ηλιοβαςύλεμα. Ϋταν μια μοναδικό

ςτιγμό, γεμϊτη απϐ το μεγαλεύο τησ φϑςησ και το ϊγγιγμα του Θεοϑ.

Λύγο πριν απϐ το βϑθιςμα του χρυςαφϋνιου βαςιλιϊ και την

ανατολό του ςτην ϊλλη πλευρϊ τησ Γησ, το ελαφρϑ αερϊκι την ϋκανε

να ανατριχιϊςει και, χωρύσ να το θϋλει, ςφύχτηκε ακϐμη περιςςϐτερο

ςτην αγκαλιϊ του τϋφανου, που παρακολουθοϑςε κι εκεύνοσ

εκςταςιαςμϋνοσ αυτό τη μεγαλειώδη ομορφιϊ.

- Εύναι η πιο μαγικό ςτιγμό του εικοςιτετραώρου, του εύπε.

- υμφωνώ μαζύ ςου, εύναι απϐ τα πιο εντυπωςιακϊ

ηλιοβαςιλϋματα που ϋχω δει ςτη ζωό μου.

- Ση λατρεϑω αυτό την ώρα, εύναι η ώρα του λυκϐφωτοσ.

- Σου λυκϐφωτοσ; Σι εύναι αυτϐ; τη ρώτηςε, χωρύσ να χϊνει το

θϋαμα απϐ τα μϊτια του.

- Λυκϐφωσ, δεν ϋχεισ ακοϑςει αυτό τη λϋξη;

Η Μϊγδα τον κούταξε και χαμογϋλαςε.

- Για να πω την αλόθεια, κϊπου την ϋχει πϊρει το αφτύ μου, ϐμωσ

δεν ξϋρω τι ςημαύνει. Ϊχει ςχϋςη με τουσ λϑκουσ;

- Μπορεύ, γιατύ νομύζω ϐτι εκεύνη τη ςτιγμό οι λϑκοι ουρλιϊζουν,

λύγο πριν βγοϑνε για το νυχτερινϐ κυνόγι, ϐμωσ το λυκϐφωσ εύναι η

ςτιγμό λύγο πριν απϐ τη δϑςη του όλιου μϋχρι το απϐλυτο

ςκοτεύνιαςμϊ του. Μεταφορικϊ μπορεύ να ςημαύνει ϐτι περνϊσ απϐ τη

μύα διϊςταςη ςτην ϊλλη, ϐπωσ απϐ το φωσ ςτο ςκοτϊδι, απϐ τη ζωό

ςτο θϊνατο, απϐ τον υπαρκτϐ κϐςμο ςτην ανυπαρξύα!

Σα μϊτια του τραβόχτηκαν απϐ τον όλιο και ςτϊθηκαν επϊνω τησ.

- Μου θυμύζει λύγο θρύλερ αυτϐ που λεσ.

- Δεν ϋχεισ ϊδικο.

- Εκεύνο που μ' αρϋςει ςε ςϋνα εύναι ϐτι μαθαύνω πραγματικϊ

κοντϊ ςου. Νιώθω ςαν μαθητόσ ςτο θρανύο μερικϋσ φορϋσ.

- Εύναι κακϐ αυτϐ;

- Σο αντύθετο, θεωρώ ϐτι εύμαι πολϑ τυχερϐσ. Εύναι ωραύο πρϊγμα

να μαθαύνεισ. Βλϋπεισ, εγώ δεν εύχα την ευκαιρύα να ςπουδϊςω...

Η Μϊγδα ςφύχτηκε επϊνω του και ςκϋφτηκε ϐτι ςτην ουςύα η

μαθότρια όταν εκεύνη. Ο τϋφανοσ με τον τρϐπο του τη δύδαςκε

πρϊγματα που δεν όξερε, ϐπωσ ϐτι το να δύνεισ απλϐχερα χωρύσ να

ζητϊσ αντϊλλαγμα μπορεύ να εύναι πιο ςημαντικϐ απϐ το να παύρνεισ·

ϐτι τα πιο απλϊ πρϊγματα ςτη ζωό εύναι οι πιο πλοϑςιεσ εμπειρύεσ

μασ· ϐτι η γαλόνη και η εςωτερικό μασ ιςορροπύα ξεκινοϑν απϐ εμϊσ

τουσ ύδιουσ και ϐχι απϐ τουσ ϊλλουσ· ϐτι πραγματικϊ πλοϑςιοσ δεν

εύναι εκεύνοσ που ϋχει, αλλϊ εκεύνοσ που δύνει. Και ο τϋφανοσ όταν

πλοϑςιοσ, πολϑ πλοϑςιοσ.

- Εύςαι τϐςο καλϐσ μαζύ μου, τϋφανε, τϐςο υπομονετικϐσ, που

μερικϋσ φορϋσ απορώ πώσ με αντϋχεισ, του εύπε απολογητικϊ.

- Όταν αγαπϊσ κϊποιον, η φρϊςη «δεν αντϋχω» δεν υπϊρχει. Εύςαι

εκεύ δύπλα του για να τον νοιϊζεςαι και να τον φροντύζεισ.

- Μ' αγαπϊσ πραγματικϊ; Δε μου το λεσ ςυχνϊ. χεδϐν ποτϋ...

- Δεν εύμαι καλϐσ ςτα λϐγια, κορύτςι μου... Δε χρειϊζεται να ςου το

λϋω, ςου το δεύχνω.

- Εγώ ϐμωσ θϋλω να το ακοϑω, του εύπε παραπονιϊρικα.

- Εντϊξει, λοιπϐν, ο' αγαπϊω, τησ εύπε κι ϋβαλε τα γϋλια. Εςϑ μ'

αγαπϊσ;

Η Μϊγδα αιφνιδιϊςτηκε. Αλόθεια, τι ϋνιωθε για κεύνον; Ϊρωτα,

αγϊπη; Σον χρειαζϐτανε; Σησ ϊρεςε ςαν εραςτόσ;

- Ε, κϊτι νιώθω κι εγώ.

- Αποφεϑγεισ να μου απαντόςεισ ό μου φαύνεται;

- Αποφεϑγω, του εύπε ςοβαρϊ.

- Γιατύ;

- Μη με ρωτϊσ, δεν ξϋρω, του εύπε απϐτομα. κοτεινιϊζει, πϊμε να

φϑγουμε; Δε θα βροϑμε το μονοπϊτι χωρύσ φωσ.

Δεν επϋμεινε.

- Εντϊξει, πϊμε. Εξϊλλου ϊρχιςα να πεινϊω.

- Κι εγώ, του εύπε, ανακουφιςμϋνη που δεν επϋμεινε ςτην ερώτηςό

του.

Αλόθεια, γιατύ εύχε αποφϑγει ν' απαντόςει;

Δϑο μόνεσ μετϊ η ϋκθεςη τησ Μϊγδασ Αυγϋρη ςημεύωνε ακϐμη μια

φορϊ λαμπρό αποδοχό απϐ το αθηναώκϐ κοινϐ. Σα περιςςϐτερα ϋργα

τησ πουλόθηκαν την ύδια μϋρα.

Ο τϋφανοσ εύχε κατορθώςει να πϊρει επιτϋλουσ το πολυπϐθητο

δϊνειο με ευνοώκοϑσ ϐρουσ και μπϐρεςε να μεταφϋρει το ςυνεργεύο

του ο' ϋνα μεγαλϑτερο χώρο ςτα ςϑνορα Σαϑρου - Καλλιθϋασ, ϐπου

θα εύχε περιςςϐτερουσ πελϊτεσ. Σώρα βϋβαια οι ώρεσ απουςύασ του

όταν πιο πολλϋσ, ϐπωσ και τα χρόματα. Σο πελατολϐγιο του

δεκαπλαςιϊςτηκε και, εκτϐσ απϐ τον Γιώργο, πόρε ακϐμη ϋνα βοηθϐ.

Ϊνα χρϐνο απϐ τη μϋρα που ϊρχιςε η ςχϋςη τουσ, την επϋτειο τησ

γνωριμύασ τουσ, κατϐρθωςε και αγϐραςε ϋνα πανϋμορφο πλατινϋνιο

δαχτυλύδι απϐ το ςχεδιαςτό Μηνϊ, που όταν ο αγαπημϋνοσ τησ, και

τησ το χϊριςε την ώρα που ϋτρωγαν ςτο αγαπημϋνο τουσ ςτϋκι. Η

Μϊγδα ενθουςιϊςτηκε και ορκύςτηκε να μην το βγϊλει ποτϋ απϐ το

δϊχτυλϐ τησ. Μπορεύ να εύχε ξοδϋψει ϋνα ςημαντικϐ για εκεύνον ποςϐ,

ϐμωσ τύποτε δεν ϊξιζε περιςςϐτερο απϐ το να ευχαριςτόςει τη

γυναύκα που αγαποϑςε. Εξϊλλου, οι προοπτικϋσ τησ δουλειϊσ του

μετϊ το μεγϊλο ϊνοιγμα όταν πολϑ καλϋσ και, απ' ϐ,τι φαινϐτανε, δε

θα αντιμετώπιζε για πολϑ οικονομικϊ προβλόματα. Όχι πωσ τον

ενδιϋφεραν τα χρόματα, ϐμωσ τα χρειαζϐταν για να βοηθϊ τουσ

ϊλλουσ, τη μϊνα του, την αδελφό του ςτισ ςπουδϋσ τησ, τον Γιώργο,

και για να μπορεύ να προςφϋρει περιςςϐτερα ςτη Μϊγδα, και κυρύωσ

εκεύνο το ταξύδι ςε εξωτικϊ μϋρη που τϐςο πολϑ επιθυμοϑςε. Δοϑλευε

πολϑ, ϐμωσ ποτϋ δεν παραπονϋθηκε ϐτι κουραζϐταν, οϑτε αρνόθηκε

να βγει ϋξω με τη Μϊγδα ϐταν εκεύνη του το ζητοϑςε, ϋςτω κι αν

εκεύνη τη ςτιγμό το μϐνο που επιθυμοϑςε όταν να ξαπλώςει ςτο

κρεβϊτι και να χαλαρώςει. Μετϊ την κλειςοϑρα του πρώτου καιροϑ,

η Μϊγδα ξαφνικϊ εύχε αρχύςει να δϋχεται τα καλϋςματα και τισ προ-

ςκλόςεισ και οι ϋξοδοι τουσ εύχαν πληθϑνει. Μπορεύ αυτϋσ οι ϋξοδοι

να όταν για κεύνον χϊςιμο χρϐνου, ϐμωσ δεν μποροϑςε να αρνηθεύ

κϊτι τϋτοιο ςτη Μϊγδα, αφοϑ το εύχε ανϊγκη.

Εκεύνη τη μϋρα η κύνηςη ςτο ςυνεργεύο όταν περιςςϐτερη απϐ ποτϋ

και, το χειρϐτερο, ψιλϐβρεχε ςυνεχώσ. Όταν η Μϊγδα του

τηλεφώνηςε για να τον ρωτόςει τι ώρα θα επϋςτρεφε, γιατύ εύχαν να

πϊνε ςε μια ςημαντικό δεξύωςη, ο τϋφανοσ βρϋθηκε ςε πολϑ

δϑςκολη θϋςη. Εύχε πολλό δουλειϊ ακϐμη και την επομϋνη ϋπρεπε να

ξυπνόςει πολϑ νωρύτερα απϐ το ςυνηθιςμϋνο.

- Εύμαι πτώμα, κορύτςι μου, τησ εύπε τρυφερϊ, ϋχω πολλό δουλειϊ

ακϐμη και πρϋπει να εύμαι ςτο ςυνεργεύο ςτισ ϋξι το πρωύ, γιατύ ϋνασ

πελϊτησ μου φεϑγει εκτϐσ Αθηνών.

- Σι ςημαύνει αυτϐ; τον ρώτηςε ξερϊ.

- Θα ςε πεύραζε πολϑ να πόγαινεσ μϐνη ςου; Λϋω να μεύνω ςτο

ςπύτι μου ςόμερα, για να προλϊβω.

- αν πολϑ δε δουλεϑεισ τελευταύα;

- Σο ξϋρω, ϐμωσ θα καλυτερϋψουν τα πρϊγματα. Μϋχρι το

καλοκαύρι θα ϋχω τη δυνατϐτητα να πϊμε τισ διακοπϋσ των ονεύρων

ςου.

- Μποροϑμε να φϑγουμε αϑριο, αν το θελόςεισ, του εύπε. Αρκεύ να

μ' αφόςεισ να το αναλϊβω εγώ.

- Σα ϋχουμε ςυζητόςει αυτϊ... Μη με φϋρνεισ ςε δϑςκολη θϋςη.

- Εντϊξει, εντϊξει, δεν επιμϋνω. Εύςαι αγϑριςτο κεφϊλι. Πολϑ καλϊ

λοιπϐν, θα πϊω μϐνη μου.

- Και βϋβαια να πασ, κορύτςι μου. Και φρϐντιςε να περϊςεισ ϐςο

πιο καλϊ γύνεται. Σο ϋχεισ ανϊγκη.

- Θα ςε δω αϑριο;

- Υυςικϊ, εννοεύται. Θα φροντύςω να ϋρθω νωρύτερα. Ϋδη μου

λεύπεισ.

- Καλϐ βρϊδυ, του εύπε ξερϊ και ϋκλειςε το τηλϋφωνο.

- Καλϐ βρϊδυ, κορύτςι μου, ς' αγαπώ, εύπε κοιτϊζοντασ τη βουβό

ςυςκευό.

Σο κουδοϑνιςμα όταν επύμονο και ςυνεχϋσ. Ο τϋφανοσ, μϋςα ςτη

λόθη του ϑπνου, προςπϊθηςε να καταλϊβει τι όταν αυτϐ που ϋκανε

τϐςο θϐρυβο. Λύγα δευτερϐλεπτα μετϊ ςυνειδητοπούηςε πωσ όταν το

κινητϐ του που χτυποϑςε ςαν δαιμονιςμϋνο δύπλα ςτο κομοδύνο του.

Ωναψε το φωσ και κούταξε το ρολϐι μιςοτρύβοντασ τα μϊτια του.

Σϋςςερισ και τριϊντα πϋντε. Εύχε κοιμηθεύ μϐλισ τρεισ ώρεσ απϐ την

ώρα που τελεύωςε τη δουλειϊ του και αιςθανϐταν τϐςη κοϑραςη, λεσ

και δοϑλευε και ςτον ϑπνο του. Ποιοσ διϊολοσ όταν τϋτοια ώρα;

Αναςηκώθηκε με κϐπο, προςπαθώντασ να θϋςει ςε κύνηςη τα

κουραςμϋνα μϋλη του, και πόρε τη ςυςκευό.

- Εμπρϐσ; Λϋγετε;

- τϋφανε, ϊκουςε μύα αντρικό φωνό, εςϑ εύςαι;

- Ναι, ποιοσ εύναι;

- Ο Ηρακλόσ εύμαι.

- Ποιοσ;

- Ο Ηρακλόσ υντϋλησ.

- Α, ϋλα, Ηρακλό... υμβαύνει κϊτι; ρώτηςε, ενώ ϋνιωθε να

ξυπνϊει.

Σον ςυμπαθοϑςε πολϑ τον Ηρακλό, ϐπωσ κι εκεύνοσ, ϐμωσ, παρ'

ϐλη τη ςυμπϊθεια, δεν επικοινωνοϑςαν ποτϋ τηλεφωνικώσ, οϑτε

ϋβγαιναν ποτϋ οι δυο τουσ. Μϐνο με τη Μϊγδα ϋβγαιναν ό

ςυναντιϐντουςαν ςε ςυγκεντρώςεισ, ϐπου μπορεύ να ςυζητοϑςαν με

τισ ώρεσ, ςε ςημεύο που η Μϊγδα να ενοχλεύται.

- Ντϑςου κι ϋλα γρόγορα ςτο ΚΑΣ.

Ο τϋφανοσ ξϑπνηςε για τα καλϊ.

- Σι ϋγινε, Ηρακλό; Φτϑπηςεσ;

- Όχι εγώ, η Μϊγδα.

Ο τϋφανοσ πετϊχτηκε ϐρθιοσ και ϊρπαξε το παντελϐνι του.

- Εύναι καλϊ; οϑρλιαξε ςχεδϐν.

- Σην πϊνε χειρουργεύο... εύναι αναύςθητη. Δεν κινδυνεϑει... Ϊλα

ϐςο πιο γρόγορα γύνεται. Θα εύμαι εδώ.

- ε πϋντε λεπτϊ θα εύμαι εκεύ, εύπε.

Ϊφταςε ςτο ΚΑΣ τϐςο γρόγορα, λεσ και τον κυνηγοϑςαν ϐλοι οι

διϊολοι τησ κϐλαςησ. Παραλύγο να χϊςει τον ϋλεγχο του

αυτοκινότου.

Μϐλισ εύδε τον Ηρακλό, ϋπεςε πϊνω του και τον τρϊνταξε με

δϑναμη πιϊνοντϊσ τον απϐ τουσ ώμουσ.

- Πεσ μου, πώσ εύναι; Πώσ ϋγινε; Κινδυνεϑει; τον ρώτηςε

ξεψυχιςμϋνα.

- Σώρα όρθε και ο χειρουργϐσ και την ετοιμϊζουνε.

- Μπορώ να τη δω; Που εύναι; Θϋλω να τη δω.

- Υοβϊμαι πωσ εύναι αδϑνατο. Βρύςκεται όδη ςτο χειρουργεύο. Ϊχει

χτυπόςει απϐ την αριςτερό πλευρϊ και ϋχει ςπαςμϋνα δϑο πλευρϊ και

το πϐδι. Μην ανηςυχεύσ, ϐλα εύναι υπϐ ϋλεγχο και ο γιατρϐσ τησ εύναι

απϐ τουσ καλϑτερουσ και προςωπικϐσ μασ φύλοσ.

Ο τϋφανοσ κϊθιςε ςτο πρώτο κϊθιςμα που βρόκε και ϋβαλε το

κεφϊλι ανϊμεςα ςτα δυο του χϋρια.

- Μα πώσ... πώσ;... ψϋλλιςε.

- Μϋχρι τισ τρειςόμιςι όμαςταν μαζύ ςτη δεξύωςη. Μετϊ εκεύνη

ϋφυγε και εγώ ϋμεινα για λύγο ακϐμη. τισ τϋςςερισ χτϑπηςε το

τηλϋφωνο και με ειδοπούηςαν απϐ το νοςοκομεύο ϐτι βριςκϐταν εδώ.

Απ' ϐ,τι κατϊλαβα, εύχε πιει λιγϊκι, κι ϋτςι ϐπωσ γλύςτραγε ο δρϐμοσ

απϐ το ψιλϐβροχο, ϋχαςε τον ϋλεγχο του αυτοκινότου κι ϋπεςε απϐ

τα αριςτερϊ πϊνω ς' ϋνα μαντρϐτοιχο. Όλη η αριςτερό πλευρϊ του

αυτοκινότου ϋχει καταςτραφεύ εντελώσ. Αν εύχε πϊρει το τζιπ αντύ γι'

αυτϐ το καταραμϋνο κουπϋ, θα την εύχε γλιτώςει.

- Εγώ φταύω... Αν εύχα πϊει μαζύ τησ, δε θα εύχε ςυμβεύ αυτϐ.

Ϊπρεπε να εύχα πϊει.

- Μην το λεσ αυτϐ, τον μϊλωςε ο Ηρακλόσ. Ϋταν γραφτϐ να

ςυμβεύ κι αυτϐ. Δε θϋλω να ς ακοϑω να κατηγορεύσ τον εαυτϐ ςου για

πρϊξεισ ϊλλων.

Ο τϋφανοσ ϐμωσ δεν τον ϊκουγε, εύχε ςκϑψει το κεφϊλι, ςύγουροσ

πωσ η Μϊγδα εύχε τρακϊρει εξαιτύασ του.

Η εγχεύρηςη κρϊτηςε τρεισ ώρεσ. Όταν τη βγϊλανε, όταν

μπανιαριςμϋνη ςχεδϐν παντοϑ. Εύχε γϑψο ο' ϐλο το αριςτερϐ πϐδι,

δεμϋνα τα πλευρϊ, γϊζεσ ςτο πρϐςωπο. ύγουρα η ςϑγκρουςη όταν

ςφοδρό.

Βγόκε απϐ το νοςοκομεύο δϑο εβδομϊδεσ μετϊ, και αυτϐ γιατύ

επϋμενε ϐτι δεν ϊντεχε ϊλλο εκεύ και ϐτι θα ανϊρρωνε καλϑτερα ςτο

ςπύτι τησ. Ο Ηρακλόσ εύχε φροντύςει για αποκλειςτικό νοςοκϐμα τισ

ώρεσ που θα όταν μϐνη τησ και ςχεδϐν κϊθε μϋρα όταν εκεύ, να τησ

κϊνει παρϋα ϐςο πιο πολϑ μποροϑςε, εισ βϊροσ των υποχρεώςεών

του. Σα μϋςα μαζικόσ ενημϋρωςησ ϋκαναν πρώτη εύδηςη τον

τραυματιςμϐ τησ και οι ευχϋσ με τα λουλοϑδια κατϋφθαναν

καθημερινϊ πολλϋσ μϋρεσ μετϊ τον τραυματιςμϐ τησ.

Όμωσ οϑτε ςτο ςπύτι τησ βρόκε την ηρεμύα που αναζητοϑςε. Σο

γεγονϐσ ϐτι όταν καθηλωμϋνη επϊνω ς' ϋνα κρεβϊτι να κοιτϊζει την

τηλεϐραςη ό το ταβϊνι όταν περιςςϐτερο απϐ εξοργιςτικϐ. Ποτϋ ςτη

ζωό τησ δεν εύχε αρρωςτόςει περιςςϐτερο απϐ μύα μϋρα και το

γεγονϐσ ϐτι αυτό η ακινηςύα θα κρατοϑςε τρεισ και τϋςςερισ μόνεσ

την ϋκανε νευρικό και απϐτομη με ϐλουσ. Οϑτε η παρουςύα του

Ηρακλό πλϊι τησ την καθηςϑχαζε. Μϐνο ϐταν ερχϐτανε ο τϋφανοσ

ηρεμοϑςε λιγϊκι. Αλλϊ και πϊλι με τον παραμικρϐ πϐνο γκρύνιαζε και

ξεςποϑςε πϊνω του.

Λϊςτιχο εύχε γύνει ο τϋφανοσ για να τα προλαβαύνει ϐλα και να

βρύςκεται ϐςο πιο πολϑ γύνεται κοντϊ τησ. Πρώτα απϐ το νοςοκομεύο

ςτη δουλειϊ και πϊλι πύςω και τώρα απϐ τη δουλειϊ ςτο ςπύτι τησ,

όταν ζότημα αν κοιμϐτανε τρεισ ώρεσ τη μϋρα, γιατύ οι αϒπνύεσ τησ

εύχαν γύνει καθημερινϐτητα και τον κρατοϑςε ϊυπνο για να ςυζητϊει

μαζύ του. Μϋςα ο ϋνα μόνα ο τϋφανοσ ϋχαςε τϋςςερα κιλϊ και το

δεϑτερο ϊλλα δϑο. το πρϐςωπο του εύχε μϐνιμα ζωγραφιςμϋνουσ

μαϑρουσ κϑκλουσ κϊτω απϐ τα μϊτια και οι ρυτύδεσ ςτο μϋτωπο εύχαν

γύνει εντονϐτερεσ. Η κοϑραςη όταν πια καθημερινϐσ ςϑντροφοσ,

ϐμωσ το πολϋμαγε και ϋφερνε ςε πϋρασ ϐλεσ τισ υποχρεώςεισ του.

Η κυρα-Δώρα, η μϊνα του, πανικοβλόθηκε ϐταν ο μικρϐσ τησ γιοσ

τησ εύπε τα καθϋκαςτα, ϐμωσ η περηφϊνια τησ την εμπϐδιςε να τον

επιςκεφθεύ και να τον ρωτόςει αν χρειαζϐτανε κϊτι. Πϊνω απϐ χρϐνο

τώρα οι επιςκϋψεισ του ςτο ςπύτι τησ όταν ελϊχιςτεσ, κι αυτϋσ για

λύγη ώρα. άςα ύςα να τακτοποιόςει τουσ λογαριαςμοϑσ. Η επύςκεψη

κρατοϑςε ϐςο και το φαγητϐ, ϊφηνε χρόματα και ϋφευγε πϊντα

βιαςτικϊ, λεσ και τον κυνηγοϑςανε. Μπορεύ να μην εύχε γνωρύςει αυτό

τη γυναύκα, τη ζωγρϊφο, προςωπικϊ, μπορεύ να μη μιςοϑςε ϊνθρωπο,

ϐμωσ εκεύνησ τησ κρατοϑςε κακύα. Γιατύ τϊχα ποτϋ τησ δεν

καταδϋχτηκε να τουσ κϊνει μια επύςκεψη; Γιατύ τουσ απϋφευγε; Γιατύ

ποτϋ τησ δεν εύχε πϊρει ϋνα τηλϋφωνο να τησ πει μια καληςπϋρα ό

δεν την εύχε καλϋςει η ύδια ςτο ςπύτι τησ; Κι αν ϐχι την ύδια, τουλϊχι-

ςτον τα παιδιϊ τησ. Σι εύδουσ γυναύκα όταν ϊραγε, που εύχε

κατορθώςει να απομονώςει ϋτςι το γιο τησ απ' ϐλουσ; Ποιον; Σον

τϋφανο τησ, το καμϊρι τησ γειτονιϊσ. Όχι, δεν όταν κακιϊ γυναύκα η

κυρα-Δώρα, ϐμωσ με τη ζωγρϊφο εύχε κακιώςει. Εκεύνο το κακϐμοιρο

κορύτςι, η Κατερύνα, την ϋπαιρνε ςυχνϊ τηλϋφωνο και τη νοιαζϐτανε

πϊντα. Μϐνο του ότανε κι αυτϐ μετϊ το χωριςμϐ τουσ. Ευτυχώσ που

ςτη δουλειϊ τησ πόγαινε πολϑ καλϊ και τησ εύχανε δώςει υπεϑθυνο

πϐςτο και μεγαλϑτερο μιςθϐ, εκτιμώντασ την εργατικϐτητα και τη

φιλοτιμύα τησ. Ακϐμη κι αν παντρευϐτανε αυτό τη μϊγιςςα, η

Κατερύνα θα εύχε πϊντα θϋςη ςτο ςπύτι τησ. Αν την παντρευϐτανε;

Οϑτε που όθελε να το ςκϋφτεται.

- Αχ, Μεγαλοδϑναμε, δώς' του φώτιςη κι εμϋνα δϑναμη ν' αντϋξω,

μονολογοϑςε κϊθε τρεισ και λύγο.

Όμωσ ο τϋφανοσ οϑτε καν εύχε υποψιαςτεύ την αγωνύα τησ μϊνασ

του, οϑτε καν εύχε ενοχληθεύ με την αδιαφορύα τησ Μϊγδασ για την

οικογϋνειϊ του. Εκεύνον το μϐνο που τον απαςχολοϑςε όταν να ϋχουν

ϐλοι την υγεύα τουσ, και για τα υπϐλοιπα δεν υπόρχε πρϐβλημα.

Ϋξερε βϋβαια πωσ τουσ εύχε αμελόςει ϐλουσ, ϐμωσ, ϐταν ερχϐταν ο

κατϊλληλοσ καιρϐσ, θα διϋθετε περιςςϐτερο χρϐνο γι' αυτοϑσ. Προσ

τον παρϐν η Μϊγδα τον χρειαζϐταν περιςςϐτερο απϐ ποτϋ.

Εκεύνο το κυριακϊτικο πρωινϐ, ςχεδϐν δυϐμιςι μόνεσ μετϊ το

ατϑχημα, ο καιρϐσ, μεσ ςτην καρδιϊ του χειμώνα, όταν πολϑ κακϐσ.

Σο κρϑο ϋξω όταν ανυπϐφορο και φυςοϑςε ϋνασ μανιαςμϋνοσ βοριϊσ.

ύγουρα θα χιϐνιζε. Οι ακτύνεσ του όλιου μετϊ βύασ ϋβγαιναν πύςω

απϐ τα μολυβϋνια ςϑννεφα και η διϊθεςη τησ Μϊγδασ πόγαινε απϐ το

κακϐ ςτο χειρϐτερο.

Ο τϋφανοσ ξυριζϐτανε ςτο μπϊνιο, ϐταν ϊκουςε ϋνα γδοϑπο και

αμϋςωσ μετϊ το ουρλιαχτϐ τησ Μϊγδασ. κοϑπιςε βιαςτικϊ τισ

ςαπουνϊδεσ και ϋτρεξε ςτην κρεβατοκϊμαρα. Η Μϊγδα όταν πεςμϋνη

ςτο πϊτωμα και κρατοϑςε τα πλευρϊ τησ με πρϐςωπο που ςυςπϐταν

απϐ τον πϐνο, ενώ το φλιτζϊνι του καφϋ όταν μαζύ με το πιατϊκι του

αναποδογυριςμϋνα ςτο πϊτωμα, πϊνω ςτο χαλύ ζϋβρασ, που εύχε

λεκιϊςει. Ϊτρεξε και προςπϊθηςε να την αγκαλιϊςει, ϐμωσ εκεύνη τον

απώθηςε ςχεδϐν βύαια.

- Μη μ' αγγύζεισ, οϑρλιαξε. Μη μ' αγγύζεισ.

Σην κούταξε ϋκπληκτοσ προςπαθώντασ να καταλϊβει τι εύχε κϊνει,

γιατύ τον κοιτοϑςε με τϐςο μύςοσ. Αμϋςωσ εκεύ- νη ϊρχιςε να κλαύει.

- Πώσ κατϊντηςα ϋτςι... πώσ κατϊντηςα...

Σον κούταξε τώρα με παρϊπονο.

- Σι ϋγινε, κορύτςι μου; Πώσ ϋπεςεσ;

- Παρϊτα με, του εύπε και τα μϊτια τησ ϊςτραψαν πϊλι. Ποϑ

όςουν, ϐταν προςπαθοϑςα να πϊρω το φλιτζϊνι απϐ το' κομοδύνο;

Ο τϋφανοσ δεν εύπε τύποτε και ϋςκυψε να μαζϋψει το φλιτζϊνι.

Μετϊ ϊρχιςε να ςκουπύζει το χαλύ με την πετςϋτα που κρατοϑςε ςτα

χϋρια του.

- Εύςαι παντελώσ ηλύθιοσ; ϋςκουξε η Μϊγδα. Με την πετςϋτα

προςώπου ςκουπύζεισ το χαλύ; Δεν υπϊρχει πετςϋτα κουζύνασ,

ςφουγγϊρι, τϋλοσ πϊντων;

- Ϊχεισ δύκιο, εύμαι ηλύθιοσ.

Πόγε ςτην κουζύνα και γϑριςε με ϋνα καθαρϐ ςφουγγϊρι και ϊρχιςε

να καθαρύζει το χαλύ. ε ϋνα λεπτϐ ο ςκοϑροσ λεκϋσ εύχε εξαφανιςτεύ

ςχεδϐν. Σην κούταξε περιμϋνοντασ την επιδοκιμαςύα τησ.

- Σι με κοιτϊσ ςαν χαζϐσ; του εύπε. Βοόθηςϋ με να ςηκωθώ.

Ση βοόθηςε και την ξϊπλωςε ςτο κρεβϊτι, ςκεπϊζοντασ τα πϐδια

τησ με την κουβϋρτα.

- Σο ξϋρω ϐτι ϋχουν ςπϊςει τα νεϑρα ςου εδώ μϋςα, ϐμωσ ςε λύγεσ

μϋρεσ θα εύςαι μια χαρϊ, τησ εύπε τρυφερϊ.

Σο βλϋμμα τησ μαλϊκωςε.

-Αυτό η απραξύα με ϋχει ςκοτώςει. Οϑτε να ζωγραφύςω μπορώ,

οϑτε τύποτε. Δε με χωρϊει πια ο τϐποσ.

- Θϋλεισ να πϊμε μια βϐλτα με το αυτοκύνητο;

Η Μϊγδα ϋριξε μια ματιϊ ϋξω απϐ το παρϊθυρο.

- Βϐλτα; Μεσ ςτη βροχό; Ποϑ να πϊμε; Όποτε βρϋχει, θυμϊμαι το

ατϑχημα και εκνευρύζομαι πιο πολϑ.

- Πεσ μου τι θεσ κι εγώ θα το κϊνω.

- Μόπωσ ϋχουμε ϊλλεσ επιλογϋσ; Θα δοϑμε καμιϊ ταινύα, θα φϊμε,

πϊλι τα ύδια.

- Μποροϑμε να μιλόςουμε.

- Να μιλόςουμε; τον κούταξε ειρωνικϊ. Σι να ποϑμε, δηλαδό; Για τ'

αυτοκύνητα;

- Δεν υπϊρχουν μϐνο αυτοκύνητα ο αυτϐ τον κϐςμο...

- Ναι, αλλϊ εςϑ δεν ϋχεισ επαρκεύσ γνώςεισ γι' αυτϊ που

ενδιαφϋρουν εμϋνα.

Ο τϋφανοσ προςπϊθηςε να φανεύ ψϑχραιμοσ. Όχι, δεν εύχε

θυμώςει μαζύ τησ, απλώσ δεν όθελε να τησ δώςει την ευκαιρύα να

καταλϊβει πϐςο πολϑ δηλητόριο ϋχυνε εκεύνη τη ςτιγμό. Εξϊλλου δεν

το όθελε, τα νεϑρα τησ όταν χϊλια. Εύχε ϐμωσ και δύκιο. Όποτε

προςπϊθηςε να τη ςυναγωνιςτεύ με τισ γνώςεισ του, εύχε χϊςει. Η

Μϊγδα όταν πολυταξιδεμϋνη, πολυδιαβαςμϋνη, ϋξυπνη, με ποικύλα

ενδιαφϋροντα, εύχε φοιτόςει κϊποτε ςτη Νομικό χολό. Πώσ θα

μποροϑςε να ςυγκριθεύ μαζύ τησ ςε γνώςεισ; Προςπαθοϑςε ϐμωσ να

την ακοϑει προςεκτικϊ και να μαθαύνει. Σελευταύα μϊλιςτα εύχε

αρχύςει να διαβϊζει και βιβλύα, ϐςο βϋβαια προλϊβαινε, κϊποια

βρϊδια που δεν πόγαινε ςτο ςπύτι τησ και ϋμενε ςτο δικϐ του.

- Μποροϑμε να παύξουμε ςκϊκι. Εύμαι καλϐσ ς' αυτϐ.

- Ναι, το ξϋρω... εύςαι καλϐσ, του εύπε μαλακϊ αυτό τη φορϊ. Με

ςυγχωρεύσ... δεν ξϋρω τι λϋω καμιϊ φορϊ.

- Γιατύ; Σι εύπεσ;

Σησ χϊιδεψε τα μαλλιϊ. Εκεύνη δϋχτηκε το χϊδι του και το βλϋμμα

τησ πλανόθηκε ςτουσ γυμνοϑσ, γεροδεμϋνουσ ώμουσ, το φαρδϑ

ςτϋρνο, τα ςαρκώδη χεύλη του. Ϊπιαςε το χϋρι του και το οδόγηςε

ςτο ςτόθοσ τησ. Εκεύνο την υπϊκουςε χωρύσ αντιρρόςεισ και μετϊ

ϊρχιςε να κινεύται μϐνο χου επϊνω ςτουσ μικροϑσ λϐφουσ με τισ

τςιτωμϋνεσ ρώγεσ. Ϊςκυψε το κεφϊλι του και τισ φύληςε πϊνω απϐ το

λεπτϐ νυχτικϐ. Η Μϊγδα ϋβγαλε ϋνα βαθϑ αναςτεναγμϐ και ϋγειρε χο

κεφϊλι τησ πύςω. Σην εύχε μϊθει πια ςαν την τςϋπη του, ϐμωσ πϊντα

του προκαλοϑςε δϋοσ η διϋγερςό τησ, η ϋκφραςη του προςώπου τησ,

τα μιςϊνοιγα χεύλη τησ. Προχώρηςε πιο κϊτω, προςϋχοντασ το

τραυματιςμϋνο πϐδι τησ, και ςόκωςε το ελαφρϑ ϑφαςμα. Ψσ

ςυνόθωσ, δε φοροϑςε εςώρουχο, γιατύ τη δυςκϐλευε πολϑ το βϊλε

βγϊλε με το μπανιαριςμϋνο πϐδι. Η θϋα τησ μικρόσ αυτόσ πηγόσ

ηδονόσ τον ερϋθιςε ακϐμη περιςςϐτερο. Φωρύσ δεϑτερη ςκϋψη

ϋςκυψε επϊνω τησ και ϊρχιςε να γεϑεται ϐλουσ αυτοϑσ τουσ χυμοϑσ,

που τον ξετρϋλαιναν πϊντα. Προςπϊθηςε με τα δυο χϋρια να την

ακινητοποιόςει, φοβοϑμενοσ μόπωσ προκαλϋςει ϊθελϊ τησ κϊποιο

τραυματιςμϐ, ϋτςι ϐπωσ το κορμύ τησ ϊρχιςε να ςυςπϊται

ηλεκτριςμϋνο. Σα κατϊφερε. Εκεύνο που δεν κατϊφερε όταν να την

εμποδύςει να ουρλιϊζει παραδομϋνη ςτην ϋκςταςη. Λύγο αργϐτερα

χϊθηκε μϋςα τησ και μαζύ του χϊθηκαν οι διαφορϋσ τουσ, ο

τραυματιςμϐσ τησ, το ςυνεργεύο, η ζωγραφικό, το χθεσ, το αϑριο.

Ζοϑςαν μϐνο για τη ςτιγμό. Ση ςτιγμό του πϊθουσ, τησ

απελευθϋρωςησ, τησ υπϋρτατησ αναζότηςησ, μϋχρι που οι κραυγϋσ

τησ ενώθηκαν με το ουρλιαχτϐ τησ ςειρόνασ ενϐσ περιπολικοϑ κϊπου

εκεύ κοντϊ.

8

ΫΣΑΝ Η ΠΡΨΣΗ ευλογημϋνη μϋρα μετϊ απϐ τϋςςερισ ςχεδϐν

μόνεσ που ανεβοκατϋβαζε το πϐδι τησ και μποροϑςε να ςταθεύ ϐρθια

χωρύσ βοόθεια. Σα ςημϊδια απϐ το πρϐςωπο εύχαν φϑγει παντελώσ,

τα πλευρϊ εύχαν δϋςει, το χϋρι τησ όταν μια χαρϊ. Εύχαν επιςτρϋψει

απϐ το νοςοκομεύο μετϊ τισ τελευταύεσ εξετϊςεισ, ϐπου ο γιατρϐσ

τοϑσ διαβεβαύωςε ϐτι με λύγη φυςικοθεραπεύα ϐλα θα λειτουργοϑςαν

ϐπωσ πριν. Επιτϋλουσ, θα μποροϑςε να ζωγραφύζει, να οδηγεύ, να ξα-

ναζόςει. Σϋςςερισ μόνεσ τησ εύχαν φανεύ ςαν τϋςςερα χρϐνια. Η

ϊνοιξη εύχε μπει για τα καλϊ και ο καιρϐσ βοηθοϑςε πολϑ και τη

διϊθεςό τησ.

Ϊφταςε ςτο ςπύτι ςυνοδευϐμενη απϐ τον τϋφανο και τον Ηρακλό,

τουσ δϑο ϊντρεσ τησ ζωόσ τησ, ϐπωσ τουσ αποκαλοϑςε. Όλο αυτϐ το

διϊςτημα όταν καθημερινϊ πλϊι τησ και αυτϐ τουσ εύχε δώςει την

ευκαιρύα να γνωρύςουνε καλϑτερα ο ϋνασ τον ϊλλον και να δεθοϑνε

ακϐμη περιςςϐτερο. Ο Ηρακλόσ μπορεύ να όταν παγερϐσ και ςνομπ

ϐταν αντιπαθοϑςε

κϊποιον, ϐμωσ μποροϑςε να εύναι απύςτευτα φιλικϐσ και ζεςτϐσ

ϐταν ϋνιωθε ϐτι ϊξιζε τον κϐπο. Για τον τϋφανο απϐ την αρχό δεν

εύχε κϊνει αρνητικϊ ςχϐλια, οϑτε ϐμωσ και θετικϊ, μϋχρι που

αντιλόφθηκε ϐτι όταν ϋνα ςπουδαύο εύδοσ ϊντρα, ο ϊντρασ που κϊθε

γυναύκα θϋλει να ϋχει δύπλα τησ αλλϊ και κϊθε ϊντρασ ςαν φύλο του.

Όμωσ και ο τϋφανοσ, παρϐτι γνώριζε τισ ςεξουαλικϋσ προτιμόςεισ

του γκαλερύςτα, ουδϋποτε ϋνιωςε ενοχλημϋνοσ απϐ τον ϊνετο τρϐπο

ςκϋψησ του, αντύθετα τον ϋβριςκε ϋξυπνο και διαςκεδαςτικϐ. Γιατύ ο

Ηρακλόσ μπορεύ ςτισ κοςμικϋσ ςυγκεντρώςεισ να κρατοϑςε τουσ

κανϐνεσ του savoir vivre, ϐμωσ με τουσ δικοϑσ του ανθρώπουσ

γινϐτανε, αυτϐ που λϋμε, ξεφωνημϋνη.

Εύχε βϋβαια και ϊλλο λϐγο να ςυμπαθεύ τον τϋφανο. Απϐ τϐτε

που ϋμπλεξε με τη Μϊγδα, η προςτατευομϋνη του εύχε δημιουργόςει

μια ςειρϊ απϐ τα πιο ωραύα ϋργα τησ, κϊτι που φυςικϊ ϋφερε ακϐμη

περιςςϐτερα κϋρδη και ςτουσ δϑο. Όμωσ, ακϐμη και να ςταματοϑςε

να ζωγραφύζει για πϊντα, θα εύχε περύοπτη θϋςη ςτην καρδιϊ του, θα

τη νοιαζϐτανε, γιατύ αυτό η γυναύκα εύχε τη δυνατϐτητα να μαγνητύζει

ϐχι μϐνο τουσ εραςτϋσ αλλϊ και τουσ φύλουσ τησ, ϐχι μϐνο με το

ταλϋντο τησ αλλϊ και με την προςωπικϐτητϊ τησ. Κι ασ όταν

περύεργη. Ϋταν πια κοινϐ μυςτικϐ πωσ δεν ϋκανε εϑκολα φύλουσ, ϋτςι

ϐμωσ και ςου ϊνοιγε την πϐρτα τησ καρδιϊσ τησ θα όταν για πϊντα.

Και όταν τϐςο γενναιϐδωρη μαζύ τουσ. Ποτϋ τησ δε ςκϋφτηκε να

εκμεταλλευτεύ ό να κερδύςει κϊτι απ' αυτοϑσ. Σο μϐνο που ζητοϑςε

όταν η αγϊπη και η αφοςύωςό τουσ.

το ςπύτι τησ Δροςιϊσ την περύμενε μια ϋκπληξη, την οπούα

οργϊνωςε ο τϋφανοσ και ο Ηρακλόσ, ςε ςυνεργαςύα με την οικιακό

βοηθϐ, με απϐλυτη μυςτικϐτητα. Μϐλισ ϊνοιξε την πϐρτα και μπόκε

με το δεξύ γϑρω ςτισ ϋξι το απϐγευμα, αφοϑ πρώτα, μετϊ το

νοςοκομεύο, την ϋπειςαν να πϊνε για καφϋ ώςτε να κερδύςουν χρϐνο,

το μπαμ τησ ςαμπϊνιασ που ακοϑςτηκε κϐντεψε να τησ ςπϊςει τη

χολό. Μετϊ ακοϑςτηκαν χειροκροτόματα και η Μϊγδα εύδε τα

πολϑχρωμα μπαλϐνια ς' ϐλο το ςαλϐνι, την επιγραφό «ΓΕΡΗ ΚΑΙ

ΔΤΝΑΣΗ ΓΙΑ ΠΑΝΣΑ», τον μπουφϋ, τα πολλϊ λουλοϑδια, τα πακϋτα

με τα δώρα και τουσ λύγουσ αλλϊ εκλεκτοϑσ καλεςμϋνουσ, απϐ τουσ

πιο καλοϑσ πελϊτεσ και φύλουσ τησ, μϋχρι το δικηγϐρο και το γιατρϐ

τησ, που όταν μαζύ τησ λύγεσ ώρεσ πριν. υγκινόθηκε και το γλϋντι

κρϊτηςε μϋχρι αργϊ το βρϊδυ. Όποιοσ ϋτυχε να τησ τηλεφωνόςει

εκεύνη τη μϋρα δεν παρϋλειψε να τον καλϋςει ςτο ςπύτι τησ για ϋνα

ποτϐ. Σο χϊρηκε με την ψυχό τησ, κυρύωσ ϐταν διαπύςτωςε πϐςο

ϐμορφα τουσ φρϐντιζε ϐλουσ ο τϋφανοσ, ςαν ϋνασ μοναδικϐσ

οικοδεςπϐτησ. Ϋταν τϐςο ϐμορφοσ, τϐςο ευγενικϐσ, τϐςο τϋλειοσ.

Πώσ τον εύχε αδικόςει τϐςο πολϑ; Ώρεσ ώρεσ όταν απαρϊδεκτη και

το μυαλϐ τησ ϋπαιζε ϊςχημα παιχνύδια ςτϋλνοντϊσ τησ ψεϑτικεσ

εικϐνεσ. Ωθελϊ τησ ευχόθηκε η ζωό τησ να εύναι τϐςο ϐμορφη ϐςο

εκεύνο το βρϊδυ.

Λύγεσ μϋρεσ μετϊ πόγε ςτο ατελιϋ τησ και αποφϊςιςε ϐτι ϋπρεπε να

αρχύςει τη δουλειϊ. Όμωσ κϊτι δεν πόγαινε καλϊ. Πρώτα πρώτα, δεν

εύχε εκεύνο το νεϑρο και την ϐρεξη να δημιουργόςει και υςτϋρα δεν

εύχε αντοχϋσ. Μϋςα ςε δϑο ώρεσ ϋκλειςε την πϐρτα πύςω τησ και πόγε

μια βϐλτα τρι- γϑρω, προςπαθώντασ να βϊλει ςε τϊξη τισ ςκϋψεισ

τησ. Σην ϊλλη μϋρα επϋςτρεψε, ϐμωσ η θϋα και μϐνο των πινϋλων την

ϋκανε να νιώςει κουραςμϋνη. Δεν ϊντεχε την ατμϐςφαιρα εκεύ μϋςα.

Ϊπρεπε να φϑγει.

- Γϑριςε ςτο ςπύτι, ϐπου η μυρωδιϊ του ςυνεργεύου όταν διϊχυτη

παντοϑ μϋςα ςτο μεγϊλο μπϊνιο. Ανακϊλυψε μια λερωμϋνη φϐρμα

του τϋφανου ςτο καλϊθι με τα ϊπλυτα. Σην ϋπιαςε κρατώντασ τη

μϑτη τησ και την παρϋδωςε ςτην Ουκρανϋζα οικιακό βοηθϐ,

ζητώντασ τησ να την πλϑνει αμϋςωσ και να αερύςει με αποςμητικϐ το

χώρο. Μετϊ γϑριςε ςτην κρεβατοκϊμαρα και προςπϊθηςε να

ηρεμόςει. Ωναψε ϋνα τςιγϊρο, ϐμωσ η μυρωδιϊ την ενϐχληςε και το

ϋςβηςε αμϋςωσ.

- Λύγεσ μϋρεσ μετϊ ξϑπνηςε τον τϋφανο ςτη μϋςη τησ νϑχτασ,

ζητώντασ του να πϊει να πλυθεύ ξανϊ, γιατύ η μυρωδιϊ του ςυνεργεύου

όταν ϋντονη επϊνω του. Σην επομϋνη τοϑ ζότηςε να κοιμηθεύ ςτο

ϊλλο δωμϊτιο, γιατύ το δϋρμα του εύχε ποτύςει απϐ τισ μυρωδιϋσ των

αυτοκινότων. Σο πρωύ την ενϐχληςε η μυρωδιϊ του καφϋ φύλτρου,

ϐταν ο τϋφανοσ τησ τον ϋφερε ςτο κρεβϊτι.

- Σι ςυμβαύνει, κορύτςι μου; Μόπωσ εύςαι ϋγκυοσ; τη ρώτηςε

αυθϐρμητα.

- Η Μϊγδα ϋμεινε εμβρϐντητη ςτη θϋςη τησ, να τον κοιτϊζει με

γουρλωμϋνα μϊτια.

- Ϊι, εγώ εύμαι, τησ εύπε γελώντασ, δεν εύδεσ φϊνταςμα.

- Ϊχει γοϑςτο! ψιθϑριςε εκεύνη και ϋτρεξε ςτο μπϊνιο.

Ο τϋφανοσ χαμογϋλαςε. Σο κορύτςι του τα εύχε καταφϋρει. Ποτϋ

ϊλλοτε δεν εύχε τϐςεσ παραξενιϋσ. Ϊπρεπε ϐμωσ να ςιγουρευτεύ πριν

χαρεύ πολϑ. Γιατύ ϋνιωθε κιϐλασ την καρδιϊ του να φτεροκοπϊ.

Σο κινητϐ του χτϑπηςε την ώρα που όταν χωμϋνοσ κϊτω απϐ ϋνα

αυτοκύνητο. Βγόκε με τη ςυρϐμενη μπϊρα και το ϋβγαλε απϐ την

τςϋπη τησ φϐρμασ του.

- Εμπρϐσ, εύπε.

- Εύχεσ δύκιο, εύμαι ϋγκυοσ. Σρύα διαφορετικϊ τεςτ εγκυμοςϑνησ,

και τα τρύα θετικϊ.

- Αυτϐ κι αν εύναι εύδηςη, κορύτςι μου. Ευτυχώσ, γιατύ διαφορετικϊ

θα ϊρχιζα να πιςτεϑω ϐτι τρελαύνεςαι. Λοιπϐν, το βρϊδυ ςε θϋλω

κοϑκλα. Θα βγοϑμε να το γιορτϊςουμε.

- Σι εύπεσ; ϊκουςε την ψυχρό φωνό τησ.

- Εύπα, να γύνεισ μια κοϑκλα για το βρϊδυ.

- Όχι αυτϐ, το ϊλλο.

- Ποιο ϊλλο; Α, εύχα αρχύςει να πιςτεϑω ϐτι τρελαύνεςαι. Αυτϐ;

- Να μην ξαναπεύσ ποτϋ αυτό τη λϋξη, ακοϑςτηκε αγριεμϋνη η

φωνό τησ. Μ' ϊκουςεσ; Ποτϋ!

Ϊκλειςε η γραμμό.

Σην πόρε πύςω, ϐμωσ εύχε απενεργοποιόςει το κινητϐ τησ.

Αυτό η εγκυμοςϑνη θα όταν δϑςκολη και για τουσ δυο τουσ. Όμωσ

δεν τον ενοχλοϑςε. Φαμογϋλαςε και ϊναψε τςιγϊρο. Σώρα μποροϑςε

να ακοϑςει την καρδιϊ του να ςφυροκοπϊ. Ϊνιωθε ευτυχιςμϋνοσ.

Γϑριςε ςτο ςπύτι νωρύτερα, αφόνοντασ ατελεύωτη δουλειϊ πύςω

του, κρατώντασ ϋνα μεγϊλο μπουκϋτο τριαντϊφυλλα και μ' ϋνα

χαμϐγελο μϋχρι τ' αφτιϊ. Θα το γιϐρταζαν ςόμερα ϋτςι ϐπωσ δεν το

εύχαν γιορτϊςει ποτϋ. Παραξενεϑτηκε που τα φώτα δεν όταν

αναμμϋνα ϐπωσ ςυνόθωσ και ςκϋφτηκε ϐτι μϊλλον θα κοιμϐτανε.

Υυςικϐ όταν ς' αυτό την κατϊςταςη να ϋχει ανϊγκη απϐ περιςςϐτερο

ϑπνο.

Προχώρηςε προσ την κρεβατοκϊμαρα, για να διαπιςτώςει ϐτι το

κρεβϊτι όταν ϊδειο. Ϊψαξε παντοϑ, ϐμωσ όταν φανερϐ ϐτι η Μϊγδα

ϋλειπε. Κϊπου θα εύχε πεταχτεύ προφανώσ. Κϊλεςε τον αριθμϐ του

κινητοϑ τησ. Ϋταν απενεργοποιημϋνο. Μόπωσ εύχε πϊει ςτο ατελιϋ;

Κϊλεςε εκεύ, αλλϊ απϊντηςε η ψυχρό φωνό του αυτϐματου

τηλεφωνητό. άςωσ εύχε πϊει ςτον Ηρακλό για να του αναγγεύλει το

χαρμϐςυνο νϋο. Σηλεφώνηςε ςτο κινητϐ του. Οϑτε ο Ηρακλόσ εύχε

ιδϋα ποϑ μπορεύ να βριςκϐτανε. Εύχαν να μιλόςουν απϐ χθεσ. Ε, ϐπου

κι αν εύχε πϊει, θα γϑριζε πύςω.

Ϊβαλε τα λουλοϑδια ςτο κρυςτϊλλινο βϊζο και τα ϊφηςε ςτο

κομοδύνο. Μετϊ ϋκανε ϋνα ζεςτϐ μπϊνιο και κϊθιςε ντυμϋνοσ με το

καλϐ του κοςτοϑμι ςτο ςαλϐνι ακοϑγοντασ μουςικό.

Η ώρα περνοϑςε βαςανιςτικϊ και ϐταν πια ϋφταςε δϋκα το βρϊδυ,

ϊρχιςε να καλεύ το κινητϐ τησ κϊθε δϋκα λεπτϊ. Ϋταν ςυνεχώσ

απενεργοποιημϋνο. Παρϋμεινε ςτο ςαλϐνι, προςπαθώντασ να

φανταςτεύ που θα μποροϑςε να εύχε πϊει. Γϑρω ςτη μύα το πρωύ

ϊκουςε τη μηχανό του αυτοκινότου τησ καθώσ ϋμπαινε ςτο γκαρϊζ

και πϋντε λεπτϊ αργϐτερα την κεντρικό πϐρτα του ςπιτιοϑ να ανούγει.

ηκώθηκε να την υποδεχτεύ προςπαθώντασ να κρϑψει την ανηςυχύα

του. Σο τρύκλιςμα ςτο βϊδιςμϊ τησ και το θολϐ βλϋμμα φανϋρωναν

την κατϊςταςό τησ. Εύχε πιει πολϑ και, το χειρϐτερο, εύχε οδηγόςει

μεθυςμϋνη. Ευτυχώσ που δεν εύχε ςυμβεύ κανϋνα κακϐ.

- Μπα, εδώ εύςαι; τον ρώτηςε αδιϊφορα μϐλισ τον εύδε.

- Ποϑ όθελεσ να εύμαι; τησ απϊντηςε κρατώντασ την ψυχραιμύα

του. ου εύχα πει ϐτι θα γυρύςω νωρύτερα ςόμερα. Απϐ τισ πϋντε εύμαι

εδώ.

- οβαρϊ; Κατϐρθωςεσ εςϑ να ξεφϑγεισ απϐ τα αυτοκύνητϊ ςου;

- Σι ϋχεισ, κορύτςι μου; Γιατύ όπιεσ; Ποϑ όςουνα;

- Απϐ πϐτε πρϋπει να ςου δύνω αναφορϊ για το πϐςο θα πιω και

ποϑ θα πϊω;

- Δε ςου ζότηςα αναφορϊ, απλώσ ανηςϑχηςα, κακϐ εύναι; τησ εύπε

τρυφερϊ, προςπαθώντασ να την αγκαλιϊςει.

- Βρομϊσ, μου 'ρχεται εμετϐσ, του εύπε απωθώντασ τον. Δεν

πλϑθηκεσ;

- Όςο και να πλυθώ, ακϐμη κι αν γδαρθώ, εςϋνα πϊντα κϊτι θα

ςου μυρύζει... Βλϋπεισ, η μϑτη μιασ εγκϑου γύνεται πολϑ ευαύςθητη.

- Με ειρωνεϑεςαι τώρα;

- Σο αντύθετο, προςπαθώ να κατανοόςω τισ παραξενιϋσ ςου.

Όμωσ, ϐςο παρϊξενη κι αν γύνεισ, δε με πειρϊζει, αρκεύ εςϑ να νιώθεισ

καλϊ και... το μωρϐ μασ.

Σον κούταξε ςτα μϊτια ανϋκφραςτη για μια ςτιγμό και μετϊ ϊρχιςε

να γελϊ, ςτην αρχό ςιγανϊ, για να ξεκαρδιςτεύ ςε δυνατϊ γϋλια. Ο

τϋφανοσ τα χαςε.

- Που βρύςκεισ το αςτεύο; τη ρώτηςε.

Σο γϋλιο τησ ςταμϊτηςε απϐτομα και τα μϊτια τησ ϋγιναν δϑο

μικρϋσ ςχιςμϋσ ϋτοιμεσ να πετϊξουν δηλητόριο.

- Αςτεύο; Μα εςϑ εύςαι αςτεύοσ. Όλα εύναι αςτεύα επϊνω ςου, αυτϊ

που λεσ, ο τρϐποσ που ςκϋφτεςαι...

- Μϊγδα, τησ εύπε όρεμα, ςόμερα όταν μια απϐ τισ πιο ϐμορφεσ

μϋρεσ τησ ζωόσ μου, ϐταν μου εύπεσ τα νϋα. Εύχα ανϊγκη να ακοϑςω

κϊτι χαρμϐςυνο και το μϐνο που όθελα όταν να ϋρθω εδώ, να ςε

πϊρω και να το γιορτϊςουμε. Εύναι τϐςο αςτεύο, λοιπϐν, αυτϐ; Πεσ

μου, εύναι;

- Να το γιορτϊςουμε ό να κλϊψουμε; μουρμοϑριςε.

- Γιατύ να κλϊψουμε, κορύτςι μου; Εύμαςτε μαζύ ενϊμιςη χρϐνο

τώρα και εύναι ϐ,τι πιο ϐμορφο μποροϑςε να μασ ςυμβεύ. Σο

φαντϊζεςαι; Ϊνα μωρϐ, ϋνασ καινοϑριοσ ϊνθρωποσ που τον

δημιουργόςαμε εμεύσ. Αυτό εύναι ευτυχύα, Μϊγδα... η απϐλυτη

ευτυχύα, κι εςϑ μου ζητϊσ να κλϊψω; Αν εύναι απϐ ευτυχύα, τϐτε, ναι,

να κλϊψω.

Η Μϊγδα ϋβαλε πϊλι τα γϋλια.

- Εύςαι ανϐητοσ... ϋνασ ρομαντικϐσ ανϐητοσ. Ποιοσ ςου εύπε εςϋνα

ϐτι τα παιδιϊ εύναι ευτυχύα; Ε, μϊθε λοιπϐν ϐτι εύναι μια κατϊρα που

μϐνο κακϐ μπορεύ να φϋρει.

Ο τϋφανοσ τα 'χϊςε. Σην ϋπιαςε δυνατϊ απϐ το μπρϊτςο και τη

ςόκωςε ϐρθια.

- Αν δεν όμουν ϊντρασ, θα ςε χαςτοϑκιζα, τησ εύπε αυςτηρϊ, εύςαι

ςκνύπα ςτο μεθϑςι και δεν ξϋρεισ τι λεσ. Αυτϐ να μην το ξαναπεύσ

ποτϋ, εύναι βλαςφημύα. Πρϋπει να ςυνϋλθεισ τώρα αμϋςωσ.

Σην τρϊβηξε απϐ το μπρϊτςο με το ζϐρι ςτο μπϊνιο και ϊρχιςε να

τη γδϑνει παρ' ϐλεσ τισ αντιρρόςεισ τησ. Μετϊ την ϋχωςε κϊτω απϐ

την ντουζιϋρα και ϊνοιξε το κρϑο νερϐ. Οι δυνατϋσ τςιρύδεσ τησ δεν

τον εμπϐδιςαν να την κρατϊ ακύνητη, μϋχρι που μπόκε και ο ύδιοσ απϐ

κϊτω και την κρϊτηςε ςφιχτϊ ςτην αγκαλιϊ του, ενώ το νερϐ ϋπεφτε

με δϑναμη πϊνω ς' εκεύνη, που όταν γυμνό, και ς' αυτϐν, που όταν με

τα ροϑχα.

Η Μϊγδα, μετϊ απϐ αρκετϋσ ςπαςμωδικϋσ κινόςεισ, ηρϋμηςε και

ϋγειρε το κεφϊλι τησ ςτον ώμο του με τα χϋρια κρεμαςμϋνα. Απϐ τα

μϊτια τησ ϋτρεχαν ςιωπηλϊ χοντρϊ δϊκρυα, που τα ξϋπλενε το νερϐ

πριν προλϊβουν να κυλόςουν ςτα μϊγουλϊ τησ. Ο τϋφανοσ την

αγκϊλιαςε ςφιχτϊ, ςαν να όθελε να την προςτατϋψει απϐ ϐποιο

μαρτϑριο τη βαςϊνιζε και δεν ϊφηνε την ψυχό τησ ελεϑθερη. Γιατύ

όταν ςύγουροσ ϐτι το κορύτςι του ϋκρυβε κϊποιο μυςτικϐ, που δεν

όθελε να το μοιραςτεύ μαζύ του. Ό,τι ϐμωσ και να ϋκρυβε, εκεύνοσ με

την αγϊπη του θα το διϋλυε, θα τη βοηθοϑςε να απαλλαγεύ απϐ τουσ

φϐβουσ τησ. Αρκεύ να του εύχε εμπιςτοςϑνη και να τον ϊφηνε να την

οδηγόςει ςτο φωσ. Σώρα πια εύχε ϋνα λϐγο παραπϊνω για να το κϊνει:

το παιδύ του, αυτϐ το αγϋννητο πλϊςμα, που θα μετροϑςε μια μια τισ

μϋρεσ μϋχρι να το κρατόςει ςτην αγκαλιϊ του. Για χϊρη του παιδιοϑ

του θα μποροϑςε να αντϋξει και το μεγαλϑτερο μαρτϑριο.

Η καρδιϊ του ϊρχιςε να χτυπϊ γοργϊ και ϋνα δϊκρυ λαμπϑριςε

ςτην ϊκρη των ματιών του. Σην αγαποϑςε πολϑ, τϐςο πολϑ, που

εκεύνη δε θα μποροϑςε ύςωσ ποτϋ να καταλϊβει.

- Εύςαι ςύγουρη γι' αυτϐ που πασ να κϊνεισ; ρώτηςε ο Ηρακλόσ τη

Μϊγδα, ενώ χτυποϑςε νευρικϊ το ςτιλϐ πϊνω ςτο γραφεύο του.

-Απϐλυτα, το αποφϊςιςα, θα κϊνω ϋκτρωςη και θϋλω να με

ςυνοδεϑςεισ.

- Μα γιατύ, Μϊγδα; Δεν εύςαι πια κοριτςϊκι και οι ευκαιρύεσ για

κϊτι τϋτοιο ελαχιςτοποιοϑνται. Ο τϋφανοσ εύναι ϐ,τι καλϑτερο ςου

ςυνϋβη απϐ τϐτε που ςε γνώριςα και εύμαι ςύγουροσ ϐτι θα γύνει

υπϋροχοσ πατϋρασ. Γιατύ αρνεύςαι αυτό την ευκαιρύα για ευτυχύα; Σι

ϊλλο θϋλεισ ςτη ζωό ςου;

- Ση ζωό μου. Θϋλω να μου ανόκει και να μην τη μοιρϊζομαι με

κανϋναν.

- Οϑτε με ϋνα παιδύ;

- Οϑτε.

- Εύςαι εγωύςτρια, τα θϋλεισ ϐλα δικϊ ςου, ϐπωσ ςε βολεϑει εςϋνα,

και αδιαφορεύσ για τα αιςθόματα των ϊλλων. Αυτϐ που πασ να κϊνεισ

εύναι ϋγκλημα. Δεν ϋχεισ προβλόματα υγεύασ, οϑτε ςου λεύπουν τα

χρόματα, ϋχεισ ϋναν αξιολϊτρευτο ςϑντροφο, κι εςϑ θϋλεισ να ζόςεισ

τη ζωό ςου; Δε χϐρταςεσ, λοιπϐν, ακϐμη; Δϐξα τω Θεώ, ϋχεισ ζόςει

ϐςα ϊλλεσ δϋκα γυναύκεσ μαζύ. Δεν εύςαι πειναςμϋνη απϐ εμπειρύεσ,

θα 'λεγα ϐτι εύςαι ϋνασ πολϑ τυχερϐσ ϊνθρωποσ. Γιατύ αρνεύςαι αυτό

την τϑχη;

- Δικό ςου ϊποψη, του εύπε απϐτομα. Δε βρύςκομαι εδώ για να μου

κϊνεισ κατόχηςη. Να μου ςυμπαραςταθεύσ ζότηςα.

- Και ο τϋφανοσ; Δεν ϋχει το δικαύωμα τησ γνώμησ του ςτην

επιλογό ςου;

-Ωκου να ςου πω, αρκετϊ με δαϑτον! Με ϋχει κουρϊςει πια, τον

βαρϋθηκα.

Σα μϊτια τησ ϊςτραψαν απϐ θυμϐ.

- Σο μϐνο που ξϋρει εύναι να τρϋχει πύςω απϐ τα φουςτϊνια μου

και να διορθώνει αυτοκύνητα. Σι μπορεύ να μου προςφϋρει ο

τϋφανοσ; Μπορεύ να μου προςφϋρει την ελευθερύα μου; Εγώ αυτό

θϋλω. Ν' ανούγω την πϐρτα του ςπιτιοϑ μου και να μη δύνω

λογαριαςμϐ ςε κανϋναν ποϑ θα πϊω και τι ώρα θα γυρύςω.

- Και η αγϊπη; Αυτό δεν ϋχει λϐγο;

-Αγϊπη, αγϊπη... Να μου λεύπει, αν εύναι να πνύγομαι.

Ο Ηρακλόσ κοϑνηςε απελπιςμϋνοσ το κεφϊλι.

- Εύςαι ϊδικη, Μϊγδα... για να μην πω παρϊλογη. Αν αφόςεισ τον

τϋφανο, θα το μετανιώςεισ πικρϊ αργϐτερα...

- Νομύζεισ. Λοιπϐν, θα ϋρθεισ μαζύ μου μεθαϑριο;

- Ώςτε εύναι κανονιςμϋνο.

- Υυςικϊ, δεν ϋχω λϐγο να περιμϋνω περιςςϐτερο. Μόπωσ το

μετανιώςω; Δε νομύζω.

- Όχι, δε θα ϋρθω, τησ εύπε αποφαςιςτικϊ. Μπορεύ να ς' αγαπώ,

ϐμωσ ο αυτϐ το ϋγκλημα δε θϋλω να εύμαι ςυνεργϐσ. Ό,τι εύναι να

κϊνεισ, να το κϊνεισ μϐνη ςου.

- Πολϑ καλϊ, μπορώ και μϐνη μου να το κϊνω. Εκεύνο ϐμωσ που

θϋλω να μου υποςχεθεύσ εύναι ϐτι δε θα πεισ λϋξη ςτον τϋφανο, πριν

πραγματοποιόςω την απϐφαςό μου.

- Πολϑ θα όθελα, ϐμωσ δεν ϋχω το κουρϊγιο. Όςο κι αν ςου

φαύνεται απύςτευτο, το ντρϋπομαι αυτϐ το παιδύ και οϑτε θϋλω να το

δω πληγωμϋνο. Σο αντύθετο, αϑριο κιϐλασ θα φϑγω για το Παρύςι.

Ϋταν να πϊω ςε μια βδομϊδα, ϐμωσ μετϊ απ' αυτϐ δε θϋλω να

βρύςκομαι εδώ, δε θϋλω να ξϋρω τύποτε... πεσ ϐτι δεν ξϋρω τύποτε.

- Καλϑτερα ϋτςι... Υεϑγω τώρα, λοιπϐν, καλϐ ταξύδι και θα ςου

τηλεφωνόςω.

Ωνοιξε την πϐρτα του γραφεύου του και ϋφυγε χωρύσ να κοιτϊξει

πύςω τησ.

Ο Ηρακλόσ κϊθιςε ςτο γραφεύο και κούταξε τη φωτογραφύα

απϋναντι του που όταν οι δυο τουσ αγκαλιϊ. Σι εύχε πϊθει η Μϊγδα;

Σελευταύα φερϐταν ϐλο και πιο παρϊξενα.

Ϋταν ςτιγμϋσ που δεν ϊντεχε, που όθελε να τη βρύςει και να τησ πει

ϐτι εύναι μια ςκϑλα, μια ψυχρό υπολογύςτρια, μια παρανοώκό, μια

ξϋνη. Και τώρα θα πλόγωνε τον τϋφανο, αυτϐ το γλυκϑτατο πλϊςμα,

που το μϐνο που ϋκανε όταν να την αγαπϊ και να την προςτατεϑει.

Θα το μετϊνιωνε κϊποια μϋρα, αλλϊ θα όταν πολϑ αργϊ. Πώσ θα το

ϋπαιρνε ο τϋφανοσ;

Ϊπρεπε να φϑγει. Δεν ϊντεχε ϊλλο πια αυτό τη ςυμπεριφορϊ. Λύγεσ

μϋρεσ ςτο αγαπημϋνο του Παρύςι θα φϐρτιζαν τισ ϊδειεσ μπαταρύεσ

του. Ϊνιωθε τϐςο μϐνοσ, χωρύσ μϐνιμο ςϑντροφο, χωρύσ αγϊπη. Εύχε

τϐςα υλικϊ αγαθϊ και δεν εύχε να τα μοιραςτεύ με κανϋναν. Σελικϊ

εύναι ϊδικη η ζωό. Δουλεϑεισ χρϐνια ολϐκληρα για να υλοποιόςεισ τα

ϐνειρα ςου, να αποκτόςεισ πλοϑτη και κοινωνικό καταξύωςη, κι ϐταν

κοιτϊσ πύςω ςου, βλϋπεισ ϐτι ϋχαςεσ το ςπουδαιϐτερο, την ικανϐτητα

να αγαπόςεισ, να δώςεισ, να μοιραςτεύσ. Γιατύ το να δώςεισ αγϊπη

εύναι μια ικανϐτητα που πρϋπει να την καλλιεργόςεισ για να αποφϋρει

καρποϑσ. Σϐςα χρϐνια χαμϋνα για την επιτυχύα, δεν εύχε ποτϋ το

χρϐνο να δώςει χωρύσ να περιμϋνει κϊτι. Και τώρα, ςτα πενόντα οκτώ

του, όταν ϋνασ γϋροσ μαγκοϑφησ που ζοϑςε ςε ϋνα ϊδειο παλϊτι και

πλόρωνε ϐςο ϐςο τουσ νεαροϑσ εραςτϋσ του, που ϐςο πιο πολϑ τουσ

κρατοϑςε τϐςο πιο απαιτητικού γύνονταν. Εύχε πϊρει λϊθοσ τρϋνο και

εύχε βρεθεύ ςε λϊθοσ τϐπο.

Κοντϊ ς' εκεύνο το απλϐ παιδύ, τον τϋφανο, θυμόθηκε χαμϋνουσ

παραδεύςουσ τησ νιϐτησ του, τη μϊνα του που ξενϐπλενε για να τον

μεγαλώςει και που όταν τϐςο τύμια και γενναιϐδωρη, τουσ παιδικοϑσ

του φύλουσ, που τουσ εύχε χϊςει ϐλουσ, τη φτωχογειτονιϊ που

μεγϊλωςε. Σι εύχε τώρα; Υύλουσ; Βϋβαια... Ϊνα πλόθοσ αρπακτικών

που το μϐνο που τουσ ενδιϋφερε όταν το ϐνομϊ του. Ποιοσ τον

πϐναγε πραγματικϊ; Ποιοσ θα τον νοιαζϐταν αν αϑριο ϋχανε ϐλα ϐςα

εύχε; Κανϋνασ, κανϋνασ... άςωσ μϐνο ο τϋφανοσ, που ποτϋ του δεν

εύχε δώςει ςημαςύα ς' ϐλα αυτϊ που τϐςο πολϑ θαϑμαζαν οι ϊλλοι.

Αυτϐσ κι αν δεν όταν πλοϑςιοσ, ο μϐνοσ πραγματικϊ πλοϑςιοσ, κι η

Μϊγδα τον ϋφτυνε κϊθε λεπτϐ και ςτιγμό. Σελικϊ τον εύχε

εκμεταλλευτεύ, όταν ανύκανη να αγαπόςει, του ϋκρυβε μυςτικϊ.

Ϋταν ςύγουροσ ϐτι ςτην ουςύα δεν όξερε τύποτε για τη Μϊγδα. Σην

εύχε πϊρει απϐ την τρϑπα που βριςκϐταν και την εύχε βγϊλει ςτο φωσ,

την εύχε κϊνει πρώτη, κι αυτό η αχϊριςτη οϑτε που υπολϐγιζε πια τη

γνώμη του. Θα ϋφευγε απ' αυτϐν το βρομϐτοπο, αϑριο κιϐλασ.

Σουλϊχιςτον ςτον ϊλλο βρομϐτοπο που θα πόγαινε οι ευκαιρύεσ να

ξεχϊςει όταν ποικύλεσ και περιςςϐτερεσ. Και όθελε να ξεχϊςει.

Ϊφυγε αρκετϊ ταραγμϋνη απϐ το γραφεύο του Ηρακλό, νιώθοντασ

ϐτι κϊτι εύχε ςπϊςει ανϊμεςϊ τουσ. Ποτϋ ϊλλοτε δεν την εύχε κοιτϊξει

τϐςο επιτιμητικϊ, οϑτε τησ εύχε αρνηθεύ βοόθεια. Σο ϋνιωθε ϐτι την

περιφρονοϑςε. Ϋθελε να του μιλόςει, να του πει το μυςτικϐ τησ, που

χρϐνια την ϋπνιγε, ϐμωσ δεν τολμοϑςε. Υοβϐταν, οϑτε κι αυτό όξερε

τι. Κούταξε την επύπεδη κοιλιϊ τησ και ϋνιωςε απϐγνωςη. Πώσ

μποροϑςε να πϊρει τϋτοιο ρύςκο; Να φϋρει ςτον κϐςμο ϋνα ςακα-

τεμϋνο ϊνθρωπο, ϋνα δυςτυχιςμϋνο πλϊςμα; Κι αν ϐλα πόγαιναν

καλϊ; Αν δεν υπόρχε θϋμα κληρονομικϐτητασ;

Οδόγηςε ϐςο πιο γρόγορα μποροϑςε προσ το ύδρυμα ϐπου εύχε

νοςηλευτεύ η γιαγιϊ τησ. Η υπεϑθυνη, η κυρύα Ευφραιμύδη, που εύχε

γύνει πια διευθϑντρια, χϊρηκε πολϑ ϐταν την ειδοπούηςαν για την

ϊφιξό τησ και τη δϋχτηκε αμϋςωσ ςτο γραφεύο τησ. Η Μϊγδα μπόκε

κατευθεύαν ςτο θϋμα. Σησ εύπε ψϋματα ϐτι η πρώτη ξαδϋλφη τησ

περύμενε παιδύ και τη ρώτηςε πϐςεσ πιθανϐτητεσ υπόρχαν να γεννηθεύ

υγιϋσ το μωρϐ. Η κυρύα Ευφραιμύδη φώναξε ςτο γραφεύο τησ το για-

τρϐ Καλογρύδη, που όταν ειδικϐσ ςτο ςυγκεκριμϋνο θϋμα, και εκεύνοσ

με αυςτηρϊ επαγγελματικό ευςυνειδηςύα τησ εύπε κατηγορηματικϊ

ϐτι οι πιθανϐτητεσ όταν μιςϋσ μιςϋσ. Αφοϑ η ύδια η μητϋρα όταν υγιόσ

μϋχρι τώρα, οι πιθανϐτητεσ να νοςόςει όταν ελϊχιςτεσ, ϐμωσ για το

παιδύ κανεύσ δεν μποροϑςε να εγγυηθεύ. Αφοϑ η ξαδϋλφη τησ

καταγϐταν απϐ το ύδιο ςϐι τησ ϊρρωςτησ γιαγιϊσ, ϋφερε ςτο αύμα τησ

το γονύδιο λϐγω κληρονομικϐτητασ. Ο χρϐνοσ θα ϋδειχνε. Κανεύσ δεν

μποροϑςε να εγγυηθεύ ϐτι το παιδύ θα νοςοϑςε, οϑτε ϐμωσ και ϐτι δε

θα νοςοϑςε.

Ϊφυγε απϐ το ύδρυμα με τισ τελευταύεσ ελπύδεσ τησ ςτο κενϐ. Σα

φαντϊςματα του παρελθϐντοσ θα την κυνηγοϑςαν ς' ϐλη τησ τη ζωό

και, το χειρϐτερο, ϋπρεπε να τα κρϑβει απ' ϐλουσ. Ϊπρεπε να

τελειώνει μια για πϊντα με την υπϐθεςη μητρϐτητα. Ϋταν κϊτι

απαγορευμϋνο γι' αυτόν. Γιατύ βαςϊνιζε τον εαυτϐ τησ με τϐςεσ

ενοχϋσ; Ϋταν αθώα και δεν εύχε να λογοδοτόςει πουθενϊ... ύςωσ μϐνο

ςτο Θεϐ.

Ο τϋφανοσ επϋςτρεψε ςτο ςπύτι με καλό διϊθεςη. Μετϊ το

προχθεςινϐ επειςϐδιο η διϊθεςη τησ Μϊγδασ εύχε καλυτερϋψει και

ειδικϊ χθεσ όταν τϐςο τρυφερό μαζύ του. τιγμό δεν του

παραπονϋθηκε για κϊτι, οϑτε γκρύνιαξε. Η μητρϐτητα την εύχε

γλυκϊνει πολϑ και ο ύδιοσ ϋνιωθε ϐτι την ποθοϑςε περιςςϐτερο απϐ

ποτϋ. Δεν ϋβλεπε την ώρα που θα την ϋςφιγγε ςτην αγκαλιϊ του.

Ση βρόκε ξαπλωμϋνη ςτην κρεβατοκϊμαρα να καπνύζει. Ϋταν

κϊπωσ χλομό και καταβεβλημϋνη. Σον παραξϋνεψε που κϊπνιζε, γιατύ

τον τελευταύο καιρϐ δεν όθελε οϑτε να δει τςιγϊρο, γεγονϐσ το οπούο

ςυνϋβαλε ςτο να ςταματόςει και ο ύδιοσ το κϊπνιςμα.

- Καπνύζεισ; τη ρώτηςε με απορύα. Πώσ αυτϐ;

Πληςύαςε και τη φύληςε ϐπωσ πϊντα ςτο μϋτωπο. Σελευταύα

φρϐντιζε πϊρα πολϑ να πλϋνεται με ϐλα τα αρωματικϊ αφρϐλουτρα

του εμπορύου, για να μην την ενοχλεύ η μυρωδιϊ απϐ τα αυτοκύνητα,

ϐπωσ ϋλεγε, και μετϊ φοροϑςε μϐνο ϋνα ϊφτερ ςϋιβ με μυρωδιϊ

ςαπουνιοϑ που τϐςο τησ ϊρεςε.

- Ψραύα μυρύζεισ, του εύπε και χαμογϋλαςε.

Εύχε τϐςο καιρϐ να του κϊνει κϊποιο κομπλιμϋντο κι αυτϐ τον

ϋκανε να νιώςει ακϐμη καλϑτερα,

- Αυτϊ εδώ εύναι για ςϋνα, τησ εύπε και ϊφηςε ςτην αγκαλιϊ τησ

ϋνα δϋμα και ϋνα φϊκελο.

- Σι εύναι; τον ρώτηςε ϊχρωμα.

- Δεσ μϐνη ςου.

Ωνοιξε το φϊκελο και ϋπιαςε δϑο αεροπορικϊ ειςιτόρια. Σα κούταξε

με ϋκπληξη και ϊνοιξε το πρώτο. Εύχε το ϐνομϊ τησ και η διαδρομό

όταν για το Κανκοϑν του Μεξικοϑ, το πιο γνωςτϐ κοςμικϐ θϋρετρο

τησ χώρασ, ϋνα μϋροσ που πϊντα όθελε να επιςκεφθεύ. Φαμογϋλαςε.

- Σα οικονομικϊ, φαύνεται, εύναι πολϑ καλϑτερα απ ϐςο πύςτευα.

- Όχι ακϐμη, ϐμωσ κϊποια μϋρα... Σο θϋμα εύναι ϐτι για ςϋνα μου

περιςςεϑουν. Κούτα, κορύτςι μου, πριν η κατϊςταςό ςου φτϊςει ςτο

απροχώρητο, ςκϋφτηκα να πϊμε για δϋκα μϋρεσ διακοπϋσ. Βλϋπεισ,

πϋρυςι το καλοκαύρι, εκτϐσ απϐ κϊποια Σαββατοκύριακα, δεν πόγαμε

πουθενϊ ςτην 'ουςύα. Θα το κϊνουμε τώρα. Ξϋρω ϐτι πϊντα όθελεσ να

"επιςκεφθεύσ αυτϐ το μϋροσ ςτο Μεξικϐ. Καιρϐσ να το δω κι εγώ. Η

δουλειϊ ασ περιμϋνει μια φορϊ. Αρκετϊ περϊςαμε τουσ τελευταύουσ

μόνεσ, καιρϐσ να χαλαρώςουμε.

Ωφηςε τα ειςιτόρια και κούταξε το πακϋτο.

- Κι αυτϐ τι εύναι; τον ρώτηςε.

Πόρε το δϋμα και το ξετϑλιξε. Σο χοντρϐ βιβλύο εύχε ςτο εξώφυλλο

μια μητϋρα που θόλαζε ϋνα παιδύ.

- Ευκαιρύα, ϐταν κϊθεςαι κϊτω απϐ τον όλιο, να μϊθεισ για ϐλα

αυτϊ που ςου δημιουργοϑν απορύεσ, τησ εύπε τρυφερϊ.

Η Μϊγδα ϊφηςε το βιβλύο να πϋςει ςτο πϊτωμα.

- Δε χρειϊζομαι κϊτι τϋτοιο, του απϊντηςε.

- Εντϊξει, δε λϋω ϐτι δεν ϋχεισ γνώςεισ, ϐμωσ ύςωσ βοηθόςει

εμϋνα, τησ εύπε.

- Οϑτε κι εςϑ θα το χρειαςτεύσ, του αποκρύθηκε και τον κούταξε

ψυχρϊ ςτα μϊτια.

Σο παλιϐ, παγωμϋνο βλϋμμα τησ, που τϐςο τον μπϋρδευε,

εμφανύςτηκε ξανϊ.

- Γιατύ το λεσ αυτϐ, κορύτςι μου; Δεν ξϋρω τύποτε για τα μωρϊ...

Βλϋπεισ, πρώτη φορϊ θα γύνω πατϋρασ.

- Θα γινϐςουνα, τον αποςτϐμωςε.

Σην κούταξε τρομαγμϋνοσ, ενώ το ϋνςτικτο του τον ειδοποιοϑςε ϐτι

ςϑντομα θα ξεςποϑςε θϑελλα.

- Θα... γινϐμουνα; Σι θϋλεισ να πεισ;

- Ότι εύναι πολϑ αργϊ για ροζ ϐνειρα και ταξύδια ςτο Μεξικϐ.

- Σι θϋλεισ να πεισ, Μϊγδα; η φωνό του μϐλισ που ακοϑςτηκε.

- Θϋλω να πω ϐτι το παιδύ δεν υπϊρχει πια. Ϊκανα ϋκτρωςη

ςόμερα το μεςημϋρι.

- Σι ϋκανεσ;

- Δεν το ϊκουςεσ; Ϊ-κτρω-ςη, του εύπε, τονύζοντασ μύα μύα τις

ςυλλαβϋσ.

Ϊνιωςε να χϊνει την ιςορροπύα του. Κϊθιςε ςτην καρϋκλα απϋναντι

τησ.

- Γιατύ; Γιατύ, Μϊγδα;

Εύχε χλομιϊςει ολϐκληροσ.

- Σι θα πει γιατύ; Ϊτςι όθελα και ϋτςι ϋκανα.

- Κι εγώ; Δεν εύχα γνώμη;

Η καρδιϊ του χτυποϑςε τώρα αδϑναμα.

- Γνώμη; Γιατύ να ϋχεισ γνώμη;

- Γιατύ όμουν ο πατϋρασ του, ό μόπωσ δεν όμουν;

- Ϋςουν. Ε, και τι ρϐλο παύζει αυτϐ;

- Ώςτε δεν παύζει; Δηλαδό, εγώ δεν υπϊρχω, εύμαι ανϑπαρκτοσ για

ςϋνα;

- Πϊρ' το ϐπωσ θεσ. Οϑτε το παιδύ όθελα οϑτε ταξύδι μαζύ ςου.

- Και φυςικϊ... οϑτε γϊμο.

- Γϊμο; Πώσ ςου όρθε τώρα αυτϐ;

- Αυτϐ θα ςου πρϐτεινα ςτο Μεξικϐ. Να παντρευτοϑμε αμϋςωσ

μϐλισ γυρύςουμε πύςω. Γύνεται οικογϋνεια χωρύσ γϊμο; Σώρα ϐμωσ...

- Φα, χα, χα, χα!

Σο γϋλιο τησ, δυνατϐ και παγωμϋνο, τον αποςτϐμωςε. Δεν όταν

φυςιολογικϐ γϋλιο, που προϋρχεται απϐ κϊποιο ςυναύςθημα. Ϋταν

ϋνασ περύεργοσ όχοσ, ψυχρϐσ, ϐμοιϐ του δεν εύχε ξανακοϑςει. Η

θϑελλα εύχε ξεςπϊςει.

- Και ποιοσ εύςαι εςϑ που τϐλμηςεσ να ςκεφτεύσ για λογαριαςμϐ

μου; Ξϋρεισ ποια εύμαι εγώ; του εύπε αγριεμϋνη.

Εύμαι η Μϊγδα Αυγϋρη. Μια επώνυμη ζωγρϊφοσ με αναγνώριςη.

Εςϑ ξϋρεισ ποιοσ εύςαι; Ϊνα τύποτα. Πώσ τολμϊει ϋνα τύποτα να

ζητόςει κϊτι τϋτοιο;

Σα μϊτια τησ ϊρχιςαν να ςκοτεινιϊζουν για τα καλϊ, χϊνοντασ την

προηγοϑμενη ϐμορφη λϊμψη τουσ. Σου θϑμιςαν την ώρα του

λυκϐφωτοσ κϊπου εκεύ ςτη Μονεμβαςύα. ηκώθηκε απϐ την καρϋκλα

και μϊζεψε απϐ το πϊτωμα το βιβλύο και τα ειςιτόρια.

- Ώςτε αυτϐ όμουν για ςϋνα τελικϊ. Ϊνα τύποτα, εύπε, ανόμποροσ

να αντιδρϊςει.

Μϐλισ εύχε αρχύςει να ςυνειδητοποιεύ ϐτι η γυναύκα που βριςκϐταν

απϋναντι του όταν κϊποια ϊγνωςτη. Η καρδιϊ του χτυποϑςε ϐλο και

πιο αδϑναμα, λεσ και όθελε να ςωπϊςει για πϊντα. Ϊνιωθε τϐςο

μπερδεμϋνοσ, προδομϋνοσ, χαμένος. Δεν μποροϑςε πια να την

κοιτϊξει ϊλλο ςτα μϊτια, εύχε ςκϑψει το κεφϊλι και κοιτοϑςε μια το

βιβλύο και μια τα ειςιτόρια.

Ϊτςι φαύνεται, ακοϑςτηκε ψυχρό η φωνό τησ. Και ξϋρεισ κϊτι;

Κουρϊςτηκα. Καιρϐσ να του δύνεισ. Βαρϋθηκα, Πώσ το λϋνε...

Σϐλμηςε να την κοιτϊξει κατϊματα.

- Μου ζητϊσ... να χωρύςουμε;

- Ακριβώσ. Δεν ϋχουμε τύποτε κοινϐ εμεύσ οι δϑο. Ωλλη η δικό ςου

ζωό, ϊλλη η δικό μου.

- Εύςαι ςύγουρη γι' αυτϊ που λεσ;

- Απϐλυτα.

- ε ρωτϊω για τελευταύα φορϊ: Εύναι η τελευταύα ςου κουβϋντα;

τη ρώτηςε αποφαςιςτικϊ.

- Η ϑςτατη.

Ο τϋφανοσ πόγε ςτο διπλανϊ δωμϊτιο και ϊρχιςε να μαζεϑει τα

λιγοςτϊ υπϊρχοντϊ του απϐ την ντουλϊπα. Σα ϋβαλε ϐλα ςε δϑο

ςακοϑλεσ για τα ςκουπύδια και τα ακοϑμπηςε ςτο χολ. Μετϊ μϊζεψε

τα ξυριςτικϊ του απϐ το μπϊνιο ςε μια μικρό τςϊντα που εύχε πϊντα

μαζύ του. Αφοϑ βεβαιώθηκε ϐτι δεν εύχε ξεχϊςει τύποτε, πόγε ςτην

κρεβατοκϊμαρα. Η Μϊγδα εύχε ανούξει την τηλεϐραςη και χϊζευε μια

εκπομπό.

τϊθηκε ϋξω απϐ το δωμϊτιο και την κούταξε με θολϐ βλϋμμα.

Εκεύνη του ϋριξε μια αδιϊφορη ματιϊ.

-Αντύο, Μϊγδα, να προςϋχεισ...

Ϊφυγε χωρύσ να περιμϋνει απϊντηςη.

Η Μϊγδα ϊκουςε την πϐρτα να κλεύνει με δϑναμη και ϋςβηςε τη

ςυςκευό τησ τηλεϐραςησ. Κούταξε για ϋνα λεπτϐ το ταβϊνι και μετϊ

ϋβαλε τα γϋλια. Γϑριςε απϐτομα δεξιϊ το κεφϊλι τησ και κούταξε την

ϊδεια καρϋκλα.

- Σ' ϊκουςεσ; εύπε. Ϋθελε, λϋει, να παντρευτοϑμε και να κϊνουμε

οικογϋνεια. Φα, χα, χα! Δεν εύμαςτε καλϊ. Να παντρευτώ εγώ αυτϐν;

Εςϑ τι λεσ; Φα, χα, χα, χα!

Γϋλαςε, μϋχρι που τα μϊτια τησ δϊκρυςαν, τϐςο που τα δϊκρυα

μοϑςκεψαν το πρϐςωπο τησ.

Η Κατερύνα δεν μποροϑςε να πιςτϋψει αυτϊ που ϊκουγε απϐ τη

ύα. Ο τϋφανοσ εύχε γυρύςει ςτο ςπύτι του, μϊλιςτα πόγαινε κϊθε

μϋρα ςτην κυρα-Δώρα για φαγητϐ, κϊτι που τησ εύχε δώςει ανϋλπιςτη

χαρϊ. Όλη μϋρα ςτο ςυνεργεύο και μετϊ κατευθεύαν ςτη μϊνα του

μϋχρι αργϊ το βρϊδυ και απϐ κει ςτο δικϐ του διαμϋριςμα για ϑπνο.

Αν και δεν εύχε δώςει εξηγόςεισ ςε κανϋναν, όταν ολοφϊνερο ϐτι η

ςχϋςη του με τη ζωγρϊφο εύχε τελειώςει. Σην εύχε δει πολλϋσ φορϋσ

ςτισ ςτόλεσ των κοςμικών περιοδικών και, παρϐτι την ϋβριςκε ςικϊτη

και εντυπωςιακό, κϊτι επϊνω τησ, κυρύωσ ςτο βλϋμμα τησ, την

τρϐμαζε.

Ενϊμιςη χρϐνο τώρα όταν ζότημα αν τον εύχε δει δυο τρεισ φορϋσ,

κι αυτϋσ απϐ μακριϊ, την ώρα που ϋφευγε απϐ τη δουλειϊ του.

Ενϊμιςη χρϐνο, κι ϐμωσ δεν εύχε κατορθώςει να τον ξεριζώςει απϐ

την καρδιϊ τησ. Παρϐτι εύχε βγει αρκετϋσ φορϋσ ϋξω με τισ φύλεσ τησ,

ποτϋ τησ δεν ανταποκρύθηκε ςε κϊποιο απϐ τα αντρικϊ βλϋμματα που

τησ ϋριχναν. Κϊτι βαθιϊ μϋςα τησ τησ ϋλεγε ϐτι η ιςτορύα αυτό με τη

ζωγρϊφο δε θα κρατοϑςε πολϑ. Σελικϊ δικαιώθηκε. Ϊναν ολϐκληρο

μόνα τώρα, απϐ τϐτε που πραποεμφανύςτηκε ςτο πατρικϐ του, δεν το

εύχε κουνόςει ροϑπι απϐ τον Σαϑρο, οϑτε νϑχτα.

Η καρδιϊ τησ χτυποϑςε δυνατϊ, καθώσ η ύα τησ ϋλεγε με το νι και

με το ςύγμα ϐ,τι εύχε μϊθει απϐ τον Σϊκη:

- Καλϋ, τησ ϋδωςε τα παποϑτςια ςτο χϋρι τησ κυρύασ. Εύναι

ελεϑθεροσ τώρα. Σι κϊθεςαι; Γιατύ δεν πασ να τον βρεισ;

- Δεν μπορώ, μωρϋ ύα. Δηλαδό, επειδό δεν εύναι μαζύ τησ, δε

ςημαύνει ϐτι θϋλει να εύναι μαζύ μου. Αν το θϋλει, αυτϐσ θα κϊνει την

πρώτη κύνηςη.

- Ϊτςι που τα 'χει κϊνει μοϑςκεμα, ςε ντρϋπεται. Εςϑ πρϋπει να

πασ. Αφοϑ μου το 'πε εμϋνα ο Σϊκησ. Όταν ςυναντόθηκαν, πρώτα για

ςϋνα ρώτηςε, αν εύςαι καλϊ, αν παντρεϑτηκεσ...

- Τπερβολϋσ. Αν εύχα παντρευτεύ, θα το εύχε μϊθει πρώτοσ. Ϊτςι

ρώτηςε, απϐ ςυνόθεια, απϐ ενδιαφϋρον για τη γειτονιϊ.

- Εγώ ςου λϋω ϐτι νοιϊζεται, θα το δεισ ϐταν γύνει ο γϊμοσ μου με

τον Σϊκη. Μπορεύσ να κϊνεισ υπομονό δϑο εβδομϊδεσ ακϐμη;

- Θα τον καλϋςεισ;

- Εύςαι ςοβαρό τώρα; Δηλαδό, επειδό χώριςε απϐ την ξαδϋλφη

μου, δε θα τον καλϋςω; Ϋδη πόρε την πρϐςκληςη.

Η Κατερύνα την αγκϊλιαςε με λαχτϊρα.

- Θα ϋρθει, ϐμωσ; τη ρώτηςε.

- Εκατϐ τα εκατϐ, τησ εύπε. Ωντε τώρα να πασ να ψωνύςεισ κανϋνα

ϐμορφο ροϑχο και φρϐντιςε να εύςαι ςτισ ομορφιϋσ ςου. Θα το

κϊψουμε τη μεθεπϐμενη Κυριακό.

Γϑριςε η Κατερύνα με κατακϐκκινα μϊγουλα ςτο ςπύτι και ϋνα

λαμπερϐ χαμϐγελο που φώτιζε ϐλο τησ το πρϐςωπο. Η μϊνα τησ, που

ςιδϋρωνε ςτο ςαλϐνι, την κούταξε και αγαλλύαςε η ψυχό τησ. Σο

κοριτςϊκι τησ εδώ και πολλοϑσ μόνεσ εύχε μια μϐνιμα θλιμμϋνη

ϋκφραςη ςτα μϊτια και αυτϐ τησ ρϊγιζε την καρδιϊ. Μοναχοπαύδι την

εύχε, όταν ο πιο πολϑτιμοσ θηςαυρϐσ γι' αυτόν και τον ϊντρα τησ.

Παξιμϊδι εύχαν κϊνει το ςκατϐ τουσ για να τη μορφώςουν και ευ-

τυχώσ που ο Θεϐσ τουσ δικαύωςε, και με το παραπϊνω. Η Κατερύνα

τουσ εύχε μια πολϑ καλό δουλειϊ και τα χρόματα που ϋπαιρνε

ϋφταναν και περύςςευαν για την προύκα τησ. Φρϐνια τώρα το φτωχϐ

μεροκϊματο του Θανϊςη τησ ύςα ύςα που ϋφτανε για να ζοϑνε με

κϊποια ςχετικό αξιοπρϋπεια. Κι ϐταν εκεύνοσ αρρώςτηςε και κρύθηκε

ανύκανοσ να δουλϋψει, η ςϑνταξό τουσ ϋφταςε ςτα ϐρια αυτόσ τησ

αξιοπρϋπειασ. Και τϐτε εδϋηςε ο Μεγαλοδϑναμοσ και βρόκε το κο-

ριτςϊκι τουσ μια καλό δουλειϊ και ϋνα καλϐ παλικϊρι. Σώρα θα την

εύχανε παντρϋψει, αν ο... τϋλοσ πϊντων, δεν την εύχε παρατόςει για τα

μϊτια μιασ μεγαλοκυρϊσ. Σο χρόμα, βλϋπεισ, βϊζει και τον ϊγιο ςε

πειραςμϐ. Όμωσ η Κατερύνα τουσ τον υπεραςπύςτηκε με πϊθοσ αντύ

να θυμώςει και τον δικαιολϐγηςε. Δεν το 'κϊνε, λϋει, για τα λεφτϊ,

την ερωτεϑτηκε. Ερωτεϑτηκε μια γυναύκα τϐςα χρϐνια μεγαλϑτερό

του; Εύναι ποτϋ δυνατϐ να αφόςει το μπουμπουκϊκι τουσ για μια

γυναύκα μεγαλϑτερη; Σα χρόματα τα εύχαν κϊνει ϐλα, που

καταραμϋνα να ναι.

Πλϊνταξε απϐ κλϊμα η κϐρη τησ, ϐμωσ ϋδειξε αξιοπρϋπεια και

υπερηφϊνεια. Οϑτε τον κυνόγηςε οϑτε τον απεύληςε οϑτε τον μύςηςε.

Κρϊτηςε ϐλεσ τισ φωτογραφύεσ του και τισ κούταζε κϊθε βρϊδυ

κρυφϊ απ' ϐλουσ. Ϊτςι πύςτευε. Η ύδια εύχε παραφυλϊξει και την εύχε

δει να φιλϊει τα ϊψυχα χαρτιϊ. Όμωσ δεν εύπε τίποτε. Παρακαλούςε

μόνο το Θεό να τησ δώςει φώτιςη και να βρεθεύ ένα καλϐ παλικϊρι

ςτο δρϐμο τησ. Όχι πωσ ο τϋφανοσ δεν όταν καλϐσ. άςα ύςα που τον

αγαποϑςανε ςαν παιδύ τουσ. Όμωσ, μετϊ απϐ εκεύνο που τουσ ϋκανε,

τον μιςόςανε. Ϋταν παλιϊνθρωποσ. Να πληγώςει ϋτςι ϊδικα την

κοροϑλα τουσ, αυτϐ τον ϊγγελο; Όχι, ϐχι, ποτϋ τησ δε θα τον

ςυγχωροϑςε.

Υτεροϑγιςε απϐ ελπύδα η δϐλια καρδιϊ τησ, μϐλισ εύδε το

φωτιςμϋνο πρϐςωπο τησ κϐρησ τησ. Σϋτοια λϊμψη ςτα μϊτια τησ εύχε

να τη δει απϐ τϐτε που όταν με τον τϋφανο. Λεσ να εύχε βρεθεύ αυτϐ

το καλϐ παλικϊρι;

- Καλώσ μου την, εύπε η μϊνα και χαμογϋλαςε. Σι ϋγινε, Κατερύνα

μου; αν πολϑ χαροϑμενη ςε βλϋπω.

- Αχ, μανοϑλα, εύπε το κορύτςι και τη φύληςε ςτο μϊγουλο. Ο Θεϐσ

εύναι μεγϊλοσ.

- Ευλογημϋνο το ϐνομϊ του, εύπε και ςταυροκοπόθηκε. Σι καλϊ

νϋα ϋχεισ να μου πεισ; τη ρώτηςε πονηρϊ.

-Δεν εύμαι ςύγουρη ακϐμη, μανοϑλα, ο καιρϐσ θα δεύξει/..

- Εύναι κϊποιο παλικϊρι;

Η κοπϋλα κατϋβαςε τα μϊτια ϋνοχα.

- Μπορεύ, τησ εύπε. Όταν εύμαι ςύγουρη, θα ςου πω, ς' τ' ορκύζομαι.

- Να προςϋχεισ, κϐρη μου, μην πϊθουμε τα ύδια πϊλι. Όποιοσ και

να ναι, ο Θεϐσ να του δύνει υγεύα για το καλϐ που ϋφερε ςτο ςπύτι μασ.

Η Κατερύνα όξερε πωσ ο καημϐσ τησ μϊνασ τησ όταν να τη δει

νυφοϑλα. Βϋβαια, μετϊ τα ςυμβϊντα τα εύχε βϊλει με τον τϋφανο,

ϐμωσ αν ότανε να τη δει νϑφη... Πολϑ βιαζϐτανε. Ο ενθουςιαςμϐσ τόσ

εύχε πϊρει τα μυαλϊ. Ϊπρεπε να λογικευτεύ. Σι κι αν εύχε επιςτρϋψει

ςτον Σαϑρο; Αυτϐ δε ςόμαινε τύποτε. Μπορεύ όδη να υπόρχε κϊποια

ϊλλη γυναύκα ςτη ζωό του, γι' αυτϐ και να εύχε χωρύςει με τη

ζωγρϊφο.

Η νϑφη ϋφταςε ςτην εκκληςύα με λύγη ώρα καθυςτϋρηςη και η

τελετό ϊρχιςε αμϋςωσ. Η Κατερύνα, με τα μϊτια ςτυλωμϋνα ςτην

πϐρτα, ϋριχνε κλεφτϋσ ματιϋσ ςτη νϑφη και ςτουσ καλεςμϋνουσ,

προςπαθώντασ να ςιγουρευτεύ ακϐμη μια φορϊ ϐτι ο τϋφανοσ δε

βριςκϐτανε ανϊμεςϊ τουσ. Ϊλαμπε απϐ ομορφιϊ εκεύνη τη μϋρα, ϐλοι

τησ το εύπανε. Εύχε ϐμωσ φροντύςει κι εκεύνη ιδιαύτερα τον εαυτϐ τησ.

χεδϐν μιςϐ μιςθϐ ξϐδεψε για το φϐρεμα, τα παποϑτςια και την κομ-

μώτρια. Οϑτε κουμπϊρα να γινϐτανε, ϐμωσ χαλϊλι του. Απϐ μπουτύκ

ςτο Κολωνϊκι εύχε αγορϊςει το πανϋμορφο μακρϑ γαλϊζιο φϐρεμϊ

τησ, που τϐςο πολϑ ταύριαζε με το χρώμα των ματιών τησ. Αςορτύ με

την εςϊρπα, όταν ϐ,τι ϋπρεπε για to γϊμο. την αρχό, ϐταν εύδε την

τιμό, δύςταςε- ϐμωσ, ςαν ΣΟ φϐρεςε και φώτιςε ο τϐποσ ϐλοσ, μϋχρι

και η ιδιοκτότρια τησ ϋκανε καλϑτερη τιμό για να το πϊρει. το

κομμωτόριο η κομμώτρια τησ ανϋβαςε τα μιςϊ μαλλιϊ ψηλϊ και τα

ϋδεςε ς’ ϋνα περύτεχνο ςχϋδιο και τα υπϐλοιπα τα ϊφηςε κϊτω. Κατϊ

τϐπουσ τα ςτϐλιςε με ϊνθη λεμονιϊσ και μετϊ τα ψϋκαςε με χρυςό

λακ, που ϊφηςε επϊνω χουσ χρυςαφϋνιουσ κϐκκουσ λϊμψησ.

Μακιγιαρύςτηκε ϐςο πιο προςεκτικϊ γινϐταν, με τη βοόθεια μιασ

φύλησ τησ που ςποϑδαζε ςε ςχολό αιςθητικόσ. Σο αποτϋλεςμα όταν

ϊριςτο. Ϊμοιαζε με μοντϋλο ϋτοιμο για φωτογρϊφηςη.

Η τελετό εύχε φτϊςει ςχεδϐν ςτο τϋλοσ και η Κατερύνα εύχε

αποκαρδιωθεύ τϐςο, που όταν αδϑνατο να το κρϑψει. Δε θα ερχϐτανε.

Η ευκαιρύα να τον δει απϐ κοντϊ χανϐταν μια για πϊντα. Εύχε ςκϑψει

πια το κεφϊλι και παρατηροϑςε τα καλοβαμμϋνα νϑχια τησ, ϐταν το

ςκοϑντημα τησ Βϊνασ, τησ κολλητόσ τησ, την τρϊνταξε. Η Βϊνα τησ

ϋδειχνε την εύςοδο. Η Κατερύνα ακολοϑθηςε το βλϋμμα τησ και τϐτε

εύδε τον τϋφανο να ςτϋκεται αλαφιαςμϋνοσ και λαχανιαςμϋνοσ. Η

καρδιϊ τησ κοπϋλασ ϊρχιςε να κϊνει κωλοτοϑμπεσ και το χρώμα

επϋςτρεψε ςτα μαγουλϊ τησ. Απϐ εκεύνη τη ςτιγμό δεν ϋχαςε οϑτε μύα

του κύνηςη. Ο τϋφανοσ ύςιωςε τη γραβϊτα του και προχώρηςε προσ

τον κϐςμο. Σα μϊτια τησ τον ακολουθοϑςαν πιςτϊ. Εύχε αδυνατύςει

λύγο, ϐμωσ του πόγαινε. Ϊμοιαζε ςαν ςταρ του ςινεμϊ. Κϊτι εύχε

αλλϊξει τελεύωσ επϊνω του, κϊτι που δεν μποροϑςε να προςδιορύςει.

άςωσ το ντϑςιμο, το χτϋνιςμα, το βϊδιςμα, οι κινόςεισ. ύγουρα ϐμωσ

εύχε ομορφϑνει πολϑ. Σο πρϐςωπο του όταν πιο τετραγωνιςμϋνο και

τησ φϊνηκε ψηλϐτεροσ.

- Αχ, Θεοϑλη μου! ψιθϑριςε και κούταξε τον ψηλϐ θϐλο τησ

εκκληςύασ. Δώς’ μου δϑναμη ν αντϋξω.

Η Μϊγδα ετούμαζε τισ βαλύτςεσ τησ. Αρκετϊ πια ςτην Αθόνα. Σα

εύχε βαρεθεύ ϐλα. Σα ύδια και τα ύδια ςυνεχώσ. Για να ζωγραφύςει οϑτε

λϐγοσ. Οϑτε ϐρεξη εύχε οϑτε διϊθεςη να κλειςτεύ μϐνη ς' ϋνα ατελιϋ.

Αρκετϊ εύχε ζωγραφύςει εδώ και ενϊμιςη μόνα. Καιρϐσ τησ να

διαςκεδϊςει. Κι αυτϐ ϋκανε. Ενϊμιςη μόνα απϐ τϐτε που χώριςε, η

ζωό τησ όταν ϋνα ατελεύωτο πϊρτι. Κϊθε βρϊδυ όταν καλεςμϋνη

κϊπου. Γλεντοϑςε, χϐρευε, ϋπινε πολϑ. Ξημερώματα γϑριζε ςτο ςπύτι

και ξυπνοϑςε ςχεδϐν το απϐγευμα. Μϋχρι να πιει τον καφϋ τησ και να

μιλόςει ςτο τηλϋφωνο, βρϊδιαζε, και πϊλι απ' την αρχό. Δεν εύχε

χρϐνο να ςκεφτεύ τύποτε και κανϋναν. Σο μϐνο που την ενδιϋφερε

όταν ποϑ θα πϊει και τι θα φορϋςει, ανϊλογα με την πρϐςκληςη.

Όςο ϐμωσ κι αν ϋπινε, ϐςο κι αν πϋρναγε ϐμορφα, κϊποιεσ μνόμεσ

απϐ το παρελθϐν, περιβαλλϐμενεσ απϐ την εικϐνα του τϋφανου, δεν

ϋπαψαν να την επιςκϋπτονται και τϐτε με μια κύνηςη του χεριοϑ

προςπαθοϑςε να τισ διώξει απϐ το νου τησ, πριν κατϋβουν ςτην ψυχό

τησ και τησ χαλϊςουν τη διϊθεςη.

Η αλόθεια όταν ϐτι πϊντα περύμενε ϋνα τηλεφώνημϊ του, μια

απρϐςμενη επύςκεψη, κϊποιο αναπϊντεχο μόνυμα ςτο κινητϐ τησ.

Όμωσ τύποτε απ' ϐλα αυτϊ δε ςυνϋβη. Εύχε εξαφανιςτεύ, λεσ και δεν

υπόρξε ποτϋ. Κατϊ βϊθοσ, ϐςο κι αν η ύδια εύχε προκαλϋςει αυτό τη

ςυμπεριφορϊ, εύχε ενοχληθεύ. Όπωσ και να ταν, τησ εύχε δεύξει

αδυναμύα, ςχεδϐν λατρεύα, πώσ όταν δυνατϐ τώρα να δεύχνει τϐςη

αδιαφορύα;

Όμωσ, ϐχι, καλϑτερα ϋτςι. Σι τον όθελε ςτα πϐδια τησ; Για να την

ελϋγχει και να τη φορτώνει με ερωτϐλογα; Αρκετϊ εύχε ακοϑςει, ώρεσ

ώρεσ βαριϐτανε αυτό την τϐςο μεγϊλη κατϊθεςη ψυχόσ. Πώσ

μποροϑςε ϋνασ ϊνθρωποσ να τςαλαπατϊ τϐςο πολϑ τον εαυτϐ του, το

εγώ του, για κϊποιον ϊλλο; Να κατακρημνύζει τϐςο πρϐθυμα την

προςωπικϐτητϊ του; Αυτϐ πια ϋφτανε τα ϐρια του γελούου. Και

τϋτοιοσ ϊντρασ δεν τησ χρειαζϐτανε.

Τπόρχαν ϊπειροι ϊντρεσ πρϐθυμοι να πϋςουν ςτα πϐδια τησ και να

την προςκυνόςουν. Αρκεύ να τουσ ϋριχνε ϋνα βλϋμμα. Ϋθελε να δει

ξανϊ τον ερωτικϐ πϐθο να καύει ςτα μϊτια τουσ, τισ μϊταιεσ και καμιϊ

φορϊ αδϋξιεσ προςπϊθειϋσ τουσ να την πληςιϊςουνε και να

επικοινωνόςουν μαζύ τησ ς' ϋνα πιο προςωπικϐ επύπεδο, κι εκεύνη να

νιώθει ςαν αρϊχνη που τουσ ϋχει παγιδεϑςει ςτον ιςτϐ τησ. Ϋταν μια

μποϋμιςςα κι αυτϐ τησ εύχε λεύψει. Ο ρϐλοσ τησ χαροϑμενησ

νοικοκυρϊσ που περιμϋνει τον καλϐ τησ για να φϊνε μαζύ δεν τησ

πόγαινε. Και δύπλα ςτον τϋφανο ϋτςι εύχε καταντόςει.

Όμωσ ςϑντομα τα βαρϋθηκε ϐλα. Ϊπρεπε ν' αλλϊξει περιβϊλλον,

παραςτϊςεισ. Σο Μιλϊνο, μετϊ το Παρύςι, όταν μια πϐλη που

αγαποϑςε πολϑ. Εύχε φύλουσ εκεύ, που η επύςκεψό τησ θα τουσ γϋμιζε

με χαρϊ. Σα πϊρτι, οι επιδεύξεισ μϐδασ, τα γκαλϊ όταν ςε καθημερινό

διϊταξη. Καινοϑριεσ γνωριμύεσ την περύμεναν, καινοϑριεσ εμπειρύεσ,

καινοϑρια πϊθη. Γιατύ ϐχι, λοιπϐν;

Σο γλϋντι του γϊμου ϋγινε ςτο ςπύτι των νεϐνυμφων ςτον Σαϑρο.

Ϋταν μια μικρό μονοκατοικύα του 1960, αλλϊ ςε ϊριςτη κατϊςταςη,

που το ζευγϊρι εύχε κατορθώςει να αγορϊςει με τη βοόθεια των δικών

τουσ και ενϐσ δανεύου απϐ την τρϊπεζα. Ϊτςι, μια και βοηθοϑςε ο

καιρϐσ, αντύ να πϊνε ςε κανϋνα κϋντρο, που θα τουσ ςτούχιζε,

αποφϊςιςαν να το γιορτϊςου- νε ςτο ςπιτικϐ τουσ. τρώθηκε ϋνασ

μεγϊλοσ μπουφϋσ ςτην αυλό με τραπϋζια και καρϋκλεσ που τουσ

εύχανε δανεύςει ςυγγενεύσ και φύλοι. Οι καλεςμϋνοι όταν πολλού, γιατύ

ϐλοι αγαποϑςανε τη ύα και τον Σϊκη και κανϋνασ δεν αρνόθηκε την

πρϐςκληςη ςτη χαρϊ τουσ. Σα παιδιϊ φοβόθηκαν ϐτι οι μιςού δε θα

χωρϊγανε, ϐμωσ, ϐπωσ λϋει η παροιμύα, οι καλού χωρϊνε παντοϑ, κι

ϋτςι κι ϋγινε. Ωλλοι μϋςα ςτο ςπύτι, ϊλλοι ςτην αυλό, ϊλλοι ϋξω απϐ

την αυλό, ςτα πεζοϑλια, ϋγιναν μια τερϊςτια παρϋα που ϋδειχνε να το

γλεντϊει με την ψυχό τησ. Ο πατϋρασ τησ νϑφησ, μερακλόσ ςτο

φαγητϐ, ϋψηνε ςτη ςοϑβλα τρύα αρνιϊ, ϋνα κατςύκι και δϑο

κοκορϋτςια, ενώ ο ςυμπϋθεροσ εύχε βϊλει δημοτικϊ, καλαματιανϊ,

ςυρτϊ και τςϊμικα και χϐρευε με την ψυχό του, παραςϑροντϊσ τουσ

ϐλουσ με το κϋφι του. Θϑμιζε περιςςϐτερο Παςχαλιϊ παρϊ γϊμο.

Ο τϋφανοσ, μετϊ απϐ τϐςουσ μόνεσ που ςϑχναζε ςτουσ

αριςτοκρατικοϑσ κϑκλουσ, η αλόθεια όταν ϐτι βριςκϐτανε λιγϊκι ϋξω

απϐ τα νερϊ του. Σο ϐλο ςκηνικϐ τοϑ θϑμιζε πανηγϑρι, μϐνο οι γϑφτοι

με τισ αρκοϑδεσ ϋλειπαν. τημϋνοσ ςε μια γωνιϊ τησ αυλόσ,

προςπαθοϑςε να περϊςει ϐςο το δυνατϐ απαρατόρητοσ, ϐςο

απαρατόρητη μπορεύ να περϊςει μια μϑγα μεσ ςτο γϊλα. Γιατύ το

παλικϊρι ξεχώριζε ςαν μϑγα μεσ ςτο γϊλα. Πεσ το ακριβϐ και

καλϐγουςτο ντϑςιμο του, πεσ οι τρϐποι του, όταν ξεχωριςτϐσ, ϐμωσ

πϊντοτε αγαπητϐσ. τιγμό δεν ϋπαψε να δϋχεται χειραψύεσ, φιλικϊ

χτυπόματα ςτην πλϊτη, φιλιϊ απϐ γυναύκεσ, υπονοοϑμενα,

πειρϊγματα. Όλοι τον αγαποϑςανε τον τϋφανο και, παρϐτι εύχε

εγκαταλεύψει τϐςο ϊςπλαχνα την Κατερύνα, κανεύσ δεν του κρϊτηςε

κακύα, κανεύσ δεν ϋδειξε να ενοχλεύται απϐ την παρουςύα του.

Και τϐτε την ξαναεύδε να ςτϋκεται πϋντε μϋτρα πιο πϋρα και να

προςφϋρει ςε μια μεγϊλη πιατϋλα μεζϋδεσ ςτουσ παρευριςκομϋνουσ.

Σην εύχε δει και ςτην εκκληςύα την ώρα που πϋραςε να πϊρει την

μπομπονιϋρα του. Η ύδια τισ μούραζε, η ύδια του την πρϐςφερε. Αν και

όταν προετοιμαςμϋνοσ γι' αυτό τη ςυνϊντηςη, δεν μπϐρεςε να μη

νιώςει αμηχανύα. Η πρώην κοπϋλα του εύχε ομορφϑνει πολϑ, κϊτι ςτο

πρϐςωπο τησ την ϋκανε να μοιϊζει πιο ώριμη. Σο βλϋμμα τησ δεν εύχε

πια εκεύνη την ανϋμελη αθωϐτητα, αλλϊ μια αδιϐρατη λϊμψη

ςιγουριϊσ και πεύρασ. Σησ χαμογϋλαςε και ψιθϑριςε ϋνα «ευχαριςτώ».

Καθώσ η Κατερύνα πρϐςφερε τα εδϋςματα μ' ϋνα τερϊςτιο

χαμϐγελο, εύχε το χρϐνο να την παρατηρόςει προςεκτικϐτερα. Σο

ϊλλοτε κοριτςϊκι εύχε γύνει πια γυναύκα. Ο τρϐποσ που περπατοϑςε,

που κουνοϑςε το κεφϊλι, που χαμογελοϑςε, όταν ϐλα διαφορετικϊ.

Σο αβϋβαιο κοριτςϐπουλο, η ϊλλοτε χρυςαλλύδα, εύχε μεταμορφωθεύ

ςε μια πανώρια πεταλοϑδα, που δεν μποροϑςεσ παρϊ να τη θαυμϊ-

ςεισ. Ϋθελε απϐ ώρα να τη βρει και να τησ μιλόςει, ϐμωσ τι να τησ

ϋλεγε; «Γεια ςου, πώσ τα περνϊσ, τι κϊνεισ;» Κι αν εκεύνη του ϋλεγε:

«Ωι ςτο διϊολο»; Όχι, αποκλεύεται, η Κατερύνα ποτϋ δε θα του

μιλοϑςε μ' αυτϐ τον τρϐπο.

Κατϋβαςε μονοκοπανιϊ το ποτόρι με το κϐκκινο κραςύ και

χαλϊρωςε τον κϐμπο τησ γραβϊτασ του. Η κοπϋλα εύχε πληςιϊςει

ακϐμη περιςςϐτερο, μϋχρι που του πρϐτεινε την πιατϋλα με τα

ςμυρναύικα ςουτζουκϊκια, τουσ πολιτικοϑσ κεφτϋδεσ και τα χοιρινϊ

ςουβλϊκια. Ο τϋφανοσ ϐμωσ δεν καταδϋχτηκε να τουσ ρύξει οϑτε μια

ματιϊ, ϐςο κι αν οι γαργαλιςτικϋσ μυρωδιϋσ τουσ χϐρευαν κϊτω απϐ

τη μϑτη του.

- Δε θα πϊρεισ κϊτι; τον ρώτηςε με το ύδιο γλυκϐ χαμϐγελο. Σα

ςουτζουκϊκια τα ϋφτιαξε η μαμϊ μου... και ξϋρω πϐςο πολϑ τα τιμϊσ.

- Κατερύνα... μπορώ να ςου μιλόςω κϊπου ιδιαιτϋρωσ; τησ

απϊντηςε, χωρύσ να ϋχει ακοϑςει την ερώτηςό τησ.

Σο κορύτςι ϋςκυψε το κεφϊλι επϊνω απϐ την πιατϋλα,

προςπαθώντασ να κρϑψει το καρδιοχτϑπι, που αντανακλοϑςε ςτην

ύριδα των ματιών τησ.

- Ξϋρεισ, βοηθϊω ςτο ςερβύριςμα... Όμωσ αυτό τη ςτιγμό ςτην

κουζύνα δεν ϋχει κϐςμο. Όλοι εύναι ϋξω και γλεντϊνε.

Γϑριςε την πλϊτη τησ και ϊρχιςε να προχωρϊει με αργϊ βόματα

προσ το ςπύτι. Ο τϋφανοσ την ακολοϑθηςε διακριτικϊ, μϋχρι που

φτϊςανε ςτην κουζύνα.

- Θϋλεισ κραςύ; Σο ποτόρι ςου ϊδειαςε.

- Ναι, το θϋλω πολϑ.

Η Κατερύνα του γϋμιςε το ποτόρι. Μετϊ γϋμιςε ϋνα ϊλλο και το

κρϊτηςε.

- την υγειϊ του ζευγαριοϑ, τησ εύπε ο τϋφανοσ. Να εύναι γερού

και ευτυχιςμϋνοι.

- την υγειϊ τουσ... και ςτη δικό ςου.

Σςοϑγκριςαν τα ποτόρια.

- Εςϑ πώσ εύςαι; Πώσ τα περνϊσ; τϐλμηςε να τη ρωτόςει. Εύςαι

καλϊ;

- Ναι, καλϊ εύμαι... Εςϑ;

- Αρχύζω και ςυνϋρχομαι ςιγϊ ςιγϊ.

- Φωρύςατε; η ερώτηςη που την ϋκαιγε τϐςο καιρϐ βγόκε

απρϐςκλητη απϐ το ςτϐμα τησ.

- Ναι, χωρύςαμε.

Η κοπϋλα ϋνιωςε πιο βολικϊ.

- Σι ϋφταιξε; Υαινϐςουνα... ευτυχιςμϋνοσ.

- Οι καταςτϊςεισ. Δϑο διαφορετικού κϐςμοι, διαφορετικού δρϐμοι

καρδιϊσ.

- Μιλϊσ... λύγο περύεργα.

- Περύεργα;

- Διαφορετικϊ, πώσ να το πω... Υαύνεςαι διαφορετικϐσ.

- Ϊχω αλλϊξει, πϋραςα πολλϊ.

- Πονϊσ, το βλϋπω, ςε νιώθω.

Σα μϊτια τησ εύχαν υγρανθεύ. Ο τϋφανοσ ςυγκινόθηκε. Σο κορύτςι

τον αγαποϑςε ακϐμη το ύδιο δυνατϊ.

- Πϊντα με καταλϊβαινεσ εςϑ, πϊντα όςουν πρϐθυμη να μου

απλώςεισ το χϋρι.

- Πϊντα ς' αγαποϑςα...

- Ενώ τώρα;...

- Σώρα; τον κούταξε ξαφνιαςμϋνη.

- Σι κϊθομαι και ρωτϊω, ο ανϐητοσ. ύγουρα θα ϋχεισ το αγϐρι ςου.

- Όχι, ϐχι, δεν υπϊρχει κανεύσ ςτη ζωό μου. Κανεύσ δεν υπόρξε απϐ

τϐτε που χωρύςαμε, του απϊντηςε ςχεδϐν τρομαγμϋνη.

- Σϐςο καιρϐ; Εύναι δυνατϐ;

- Δεν το θϋληςα εγώ, ενδιαφϋρθηκαν κϊποιοι... ϐμωσ δεν όςουν

εςϑ.

- Κατερύνα... Θϋλω να πω, μϊλλον ϋχω ανϊγκη να μιλόςω ςε

κϊποιον. Ϊχεισ χρϐνο για μϋνα; Εδώ μϋςα δεν εύναι χώροσ για τϋτοιου

εύδουσ κουβϋντα.

- Ϊχω, του απϊντηςε, προςπαθώντασ να διατηρόςει την

αξιοθαϑμαςτη -όταν αλόθεια- ψυχραιμύα τησ.

- Σι λεσ για αϑριο; Θϋλεισ να φϊμε μαζύ;

- Εντϊξει. Αϑριο.

Δϑο γυναύκεσ μπόκαν γελώντασ δυνατϊ και η Κατερύνα ξερϐβηξε,

βϊζοντασ κι ϊλλο κραςύ ςτο ποτόρι του τϋφανου, που

απομακρϑνθηκε διακριτικϊ. Όταν ϋφυγαν κι εκεύνεσ, ακοϑμπηςε την

πλϊτη τησ ςτον τούχο κι ϋπιαςε με το αριςτερϐ χϋρι το μϋροσ τησ

καρδιϊσ τησ, κοιτϊζοντασ το ταβϊνι.

- Αχ, Θεϋ μου, τι δώρο όταν αυτϐ; ' ευχαριςτώ, ψϋλλιςε. '

ευχαριςτώ...

9

ΔΤΟΜΙΙ ΜΗΝΕ ςτο εξωτερικϐ όταν αρκετού για να βαρεθεύ τουσ

πϊντεσ και τα πϊντα. Και τα πϊρτι, και τα θεϊματα, και τισ εκθϋςεισ,

και τισ βιτρύνεσ. Μετϊ το Μιλϊνο πόγε ςτη λύμνη Κϐμο, ςτισ Κϊννεσ,

ςτο Μϐντε Κϊρλο, ςτο Παρύςι. Ο Ηρακλόσ την επιςκϋφθηκε δϑο

φορϋσ μϋςα ο αυτϐ το διϊςτημα, ϐμωσ ϋπρεπε να φϑγει για τη Νϋα

Τϐρκη, και ϋτςι, ϐταν αποφϊςιςε να γυρύςει πύςω, εκεύνοσ ϋλειπε απϐ

την Αθόνα.

Σην υποδϋχτηκε ϋνα ςπύτι ςκοτεινϐ και εγκαταλειμμϋνο κατϊ

κϊποιο τρϐπο. Δεν εύχε ενημερώςει κανϋναν γι' αυτό την επιςτροφό,

δεν όξερε πϐτε ακριβώσ θα επϋςτρεφε. Ϊνιωθε απύςτευτα

κουραςμϋνη, απύςτευτα ϊδεια, απύςτευτα μϐνη. Αυτοϑ του εύδουσ τα

ςυναιςθόματα πϊντα την ενοχλοϑςαν, την τρϐμαζαν και ϋριχναν τισ

αςφϊλειεσ τησ αυτοπεπούθηςόσ τησ.

Παρϊτηςε τισ βαλύτςεσ που εύχε ανεβϊςει ο ταξιτζόσ ϋτςι ϐπωσ

ότανε ςτο μεγϊλο ςαλϐνι και μπόκε ςτο μπϊνιο. Ωφηςε το ζεςτϐ νερϐ

να πϋςει για ώρα επϊνω τησ, μϋχρι που ϋνιωςε καλϑτερα. Μετϊ ϋβαλε

ϋνα CD με την καινοϑρια ϋθνικ μουςικό που κυκλοφοροϑςε, ϊναψε

αρωματικϊ κεριϊ και ϋβαλε ϋνα ποτϐ ςτο ποτόρι τησ, κϊτι που τησ

εύχε γύνει πια καθημερινό ςυνόθεια. Ξϊπλωςε ςτο κρεβϊτι. Η ςκϋψη

τησ πϋταξε ςτον τϋφανο. Σισ τελευταύεσ μϋρεσ τον ςκεφτϐταν

ϋντονα. Σι να ϋκανε τώρα; Όλο αυτϐ το διϊςτημα των τεςςϊρων

μηνών που εύχε να τον δει, εύχε κοιμηθεύ με τρεισ ϊντρεσ, δυο Ιταλοϑσ

κι ϋνα Γϊλλο, και παρϐτι όταν αξιϐλογοι εραςτϋσ, εκεύνη δεν ϋνιωςε

ϐπωσ ϋνιωθε μαζύ του. Κανϋνα ςυναύςθημα. Εύχε κϊνει ϊγριο ςεξ και

τύποτε περιςςϐτερο. Σο χειρϐτερο ϊδειαςμα τησ ζωόσ τησ. Ϊνα

ϊδειαςμα απϐ εκεύνα που ςε κϊνουν να αιςθϊνεςαι ςαν

χρηςιμοποιημϋνο χαρτομϊντιλο.

ηκώθηκε απϐτομα απϐ το κρεβϊτι και πόγε ςτο διπλανϐ δωμϊτιο.

Ωνοιξε τισ ντουλϊπεσ που χρηςιμοποιοϑςε ο τϋφανοσ για τα

προςωπικϊ του πρϊγματα ϐςο καιρϐ ϋμενε μαζύ τησ και ϊρχιςε να

ψϊχνει μανιωδώσ ςτα ρϊφια, ςτα ςυρτϊρια, ςτισ κρεμϊςτρεσ, που

εύχαν και δικϊ τησ ροϑχα. Ϊψαχνε χωρύσ να ξϋρει κι η ύδια τι ακριβώσ,

μϋχρι που ςυνειδητοπούηςε ϐτι γϑρευε κϊποιο δικϐ του αντικεύμενο.

Δε βρόκε τύποτε. Ϊτρεξε ςτο μπϊνιο και ςυνϋχιςε το ψϊξιμο ςτα

ντουλϊπια, ανϊμεςα ςτα μπουκϊλια. Σύποτε. Κϊθιςε ςτο καπϊκι τησ

λεκϊνησ και κούταξε με απελπιςμϋνο βλϋμμα γϑρω τησ. Ξαφνικϊ τα

μϊτια τησ ακινητοποιόθηκαν ςτο καλϊθι με τα ϊπλυτα.

Αναποδογϑριςε το καλϊθι, ϐμωσ μετϊ θυμόθηκε ϐτι η Ουκρανϋζα που

τησ καθϊριζε το ςπύτι εύχε βϊλει όδη πλυντόριο απϐ τϐτε που ϋφυγε ο

τϋφανοσ. Ωνοιξε τισ ντουλϊπεσ με τα πλυμϋνα ροϑχα και τα ϋριξε

ϐλα ςτο πϊτωμα, προςπαθώντασ να βρει κϊτι δικϐ του, ϋςτω μια

κϊλτςα. Σύποτε.

Εκεύνη τη ςτιγμό ϋβγαλε μια κραυγό ενθουςιαςμοϑ. Θυμόθηκε ϐτι

τρεισ μϋρεσ πριν χωρύςουνε εύχανε κατϋβει ςτην Αθόνα για κϊποια

δικό τησ δουλειϊ, ϐταν το πουκϊμιςο του ςκύςτηκε, καθώσ πιϊςτηκε

απϐ ϋνα μικρϐ καρφύ που εξεύχε απϐ το δοκϊρι ςε κϊποιο μαγαζύ.

Μϊλιςτα εύχε ματώςει και λύγο το μπρϊτςο του, δημιουργώντασ

αναςτϊτωςη ςτον καταςτηματϊρχη, που τα ϋβαλε με τουσ πωλητϋσ

του. Ο τϋφανοσ ϐμωσ τον καθηςϑχαςε και το μϐνο που του ζότηςε

όταν να μϊθει ποϑ υπόρχε εκεύ κοντϊ μαγαζύ με αντρικϊ πουκϊμιςα,

για να αντικαταςτόςει το καταςτραμμϋνο, μια και όταν αδϑνατο να

επιςτρϋψει ςτη Δροςιϊ. Όταν γϑριςε με αλλαγμϋνο πουκϊμιςο,

πϋταξε την τςϊντα με το ςκιςμϋνο ςτο πορτμπαγκϊζ του αυτοκινότου

τησ και το ξϋχαςε εκεύ. Κανονικϊ, μια και απϐ τϐτε δεν εύχε ανούξει η

ύδια το πορτμπαγκϊζ,' το πουκϊμιςο θα πρϋπει να βριςκϐταν ακϐμη

εκεύ.

Κατϋβηκε ςαν τρελό ςτο κλειςτϐ γκαρϊζ και, ϐταν βρόκε την

τςϊντα με το ροϑχο, ϋβγαλε ϋνα επιφώνημα χαρϊσ. Ϊςφιξε το ςκοϑρο

μπλε ϑφαςμα ςτον κϐρφο τησ και ανϋβηκε πϊλι τρϋχοντασ επϊνω.

Κϊθιςε ςτον καναπϋ και το ϊπλωςε δύπλα τησ. το δεξύ μανύκι το

ςκύςιμο όταν αρκετϊ μεγϊλο και υπόρχε και ϋνασ μικροςκοπικϐσ

λεκϋσ, απϐ αύμα προφανώσ. Φϊιδεψε το απαλϐ ϑφαςμα και μετϊ το

ϋφερε

ςτη μϑτη τησ και μϑριςε τη διϊχυτη ακϐμη κολϐνια Boss που εύχε

παγιδευτεύ ανϊμεςα ςτισ ύνεσ του. Ξεχώριςε το φυςικϐ ϊρωμα του

κορμιοϑ του, αυτό τη γλυκιϊ, ανεπαύςθητη μυρωδιϊ γκαραζύλασ,

ϐπωσ την αποκαλοϑςε, που κϊποτε τησ εύχε γύνει ϋμμονη ιδϋα. Σώρα

τησ φαινϐταν διαφορετικό. Απύςτευτα αρρενωπό, γοητευτικό,

ερεθιςτικό. Ροϑφηξε τισ ανακατεμϋνεσ μυρωδιϋσ και μετϊ φύληςε το

ματωμϋνο λεκϋ πολλϋσ φορϋσ.

Ξαφνικϊ ςηκώθηκε απϐτομα απϐ τη θϋςη τησ και κούταξε το

πουκϊμιςο. Σι την εύχε πιϊςει βραδιϊτικα; Μϐλισ εύχε ϋρθει απϐ ταξύδι

και, αντύ να εύναι όρεμη και αιςιϐδοξη, αυτό φιλοϑςε ϋνα ματωμϋνο

πουκϊμιςο; Εύχε τϐςα πρϊγματα να ςκεφτεύ και να προγραμματύςει,

και ϐμωσ παραλογιζϐτανε.

Επϋςτρεψε ςτην κρεβατοκϊμαρϊ τησ και ϋπεςε ςτο κρεβϊτι.

Νϑςταζε πολϑ. Μετϊ απϐ εύκοςι λεπτϊ ο ϑπνοσ δεν εύχε ϋρθει.

ηκώθηκε και πόγε ςτο ςαλϐνι. Πόρε το πουκϊμιςο, το φϐρεςε και

ϋπεςε πϊλι ςτο κρεβϊτι. Ο ϑπνοσ την αγκϊλιαςε αμϋςωσ.

Δυϐμιςι μόνεσ τώρα η Κατερύνα ϋπλεε ςε πελϊγη ευτυχύασ. Απϐ τη

μϋρα του γϊμου τησ ύασ και του Σϊκη αυτό και ο τϋφανοσ ϊρχιςαν

να βλϋπονται ξανϊ. την αρχό κρυφϊ απϐ ϐλουσ, ϐμωσ ςϑντομα ϐλοι

το μϊθανε και χϊρηκαν πολϑ, ιδιαύτερα ϐταν κυκλοφϐρηςαν τα νϋα

για τον επικεύμενο γϊμο τουσ ςτισ αρχϋσ του φθινοπώρου.

Η πρϐταςη ϋγινε αναπϊντεχα μύα εβδομϊδα πριν, μϋςα ο' ϋναν

κινηματογρϊφο, την ώρα που ϋβλεπαν μια κωμωδύα. Η Κατερύνα

γελοϑςε με την ψυχό τησ ςε κϊθε ατϊκα του πρωταγωνιςτό,

παραςϑροντασ με τη διϊθεςό τησ και τουσ υπϐλοιπουσ, ϐταν ϋνιωςε

να γλιςτρϊ μϋςα ςτο χϋρι τησ, που τησ κρατοϑςε ο τϋφανοσ, ϋνα

ςκληρϐ αντικεύμενο. Μέςα ςτο μιςοςκϐταδο διϋκρινε ϋνα βελοϑδινο

τετραγωνιςμϋνο κουτύ και τον κούταξε ερωτηματικϊ. Σα γενϋθλιϊ τησ

αργοϑςανε πολϑ και η γιορτό τησ εύχε περϊςει προ μηνών. Εκεύνοσ

τησ ϋκανε νϐημα να το ανούξει. Η κοπϋλα υπϊκουςε και διϋκρινε

ϊνετα την αςτραφτερό λϊμψη ενϐσ μικροϑ μονϐπετρου δαχτυλιδιοϑ.

- Θϋλεισ να γύνεισ γυναύκα μου; τησ ψιθϑριςε ςτο αφτύ.

Η Κατερύνα ϊνοιξε το ςτϐμα τησ απϐ ϋκπληξη και μετϊ ϋςκυψε το

κεφϊλι και ϊρχιςε να κλαύει. ε δϑο δευτερϐλεπτα ϋκλαιγε με

λυγμοϑσ, κϊνοντασ τουσ υπϐλοιπουσ θεατέσ γϑρω τησ να την

κοιτϊζουν ϋκπληκτοι. Αναγκϊςτηκε να την πϊρει ϊρον ϊρον και να

φϑγουνε. υνϋχιςε να κλαύει και μϋςα ςτο αυτοκύνητο.

- Σώρα τι ϋγινε και κλαισ; Λεσ και πϊμε ςε κηδεύα. Αν δε θϋλεισ να

με παντρευτεύσ, δεν ϋχεισ παρϊ να μου το πεισ, τησ εύπε, ταραγμϋνοσ

και ο ύδιοσ με την αντύδραςό τησ.

Εκεύνη ϋπεςε ςτην αγκαλιϊ του και ςφύχτηκε πϊνω του.

- ' αγαπώ, του εύπε. ' αγαπώ, ς' αγαπώ, ς' αγαπώ. Εύμαι η πιο

ευτυχιςμϋνη γυναύκα του κϐςμου.

- Αυτϐ ςημαύνει ϐτι δϋχεςαι;

- Ναι, ναι, ναι, ναι.

- Και ϋπρεπε να κλϊψεισ για να δεχτεύσ; Φϊςαμε την ταινύα.

- Θα τη δοϑμε ϊλλη μϋρα. Σώρα θϋλω να το γιορτϊςουμε οι δυο

μασ. Να πϊμε κϊπου να πιοϑμε, ς ϋνα μπαρϊκι.

- Να το γιορτϊςουμε. Ό,τι θϋλει η γυναύκα μου.

Η Κατερύνα θαϑμαςε το ϐμορφο κϐςμημα ςτο δϊχτυλο τησ.

- Μου υπϐςχεςαι ϐτι δε θα με εγκαταλεύψεισ ποτϋ πια; τον ρώτηςε.

Ο τϋφανοσ τησ χϊιδεψε τα μαλλιϊ με τρυφερϐτητα.

- Ποτϋ πια, μωρϐ μου, ςου τ' ορκύζομαι.

Ϊςκυψε και τη φύληςε ςτο ςτϐμα, πρώτα απαλϊ, μετϊ πιο δυνατϊ,

μϋχρι που ϋγινε βύαιοσ. Σο λαχϊνιαςμϊ τουσ ακοϑςτηκε ϋντονο. Η

κοπϋλα τραβόχτηκε απϐτομα και κούταξε τριγϑρω απϐ τα ανοιχτϊ

παρϊθυρα.

- Ωλλαξα γνώμη για το μπαρϊκι. Λϋω να το γιορτϊςουμε ςτο ςπύτι

ςου. Ϊχει κι εκεύ ποτϐ, του εύπε με αναψοκοκκινιςμϋνο πρϐςωπο.

- Αυτϐ όμουνα ϋτοιμοσ να ςου προτεύνω κι εγώ. Με πρϐλαβεσ.

- Ακϐμη εδώ εύςαι;

Όλοι χϊρηκαν για το νϋο, μα περιςςϐτερο απ' ϐλουσ η κυρα-Δώρα.

Οι προςευχϋσ τησ ςτον Ωγιο Υανοϑριο να βρει ο γιοσ τησ το δρϐμο

του ειςακοϑςτηκαν κι εκεύνη ξεπλόρωςε αμϋςωσ το τϊμα τησ ςτην

εκκληςύα του. Επιτϋλουσ, θα προλϊβαινε να πϊρει ςτην αγκαλιϊ τησ

ϋνα εγγϐνι πριν φϑγει απϐ το μϊταιο τοϑτο κϐςμο, αν δεν τησ το

εύχανε όδη ςκαρώςει, ϋτςι ϐπωσ εύχαν πϊρει βιαςτικϊ την απϐφαςη

να παντρευτοϑνε.

Όλη η γειτονιϊ πϋραςε απϐ το ςπύτι τησ και τησ ϋδωςε τα

ςυχαρύκια για τα ευχϊριςτα νϋα, ενώ κούταζαν διακριτικϊ την κοιλιϊ

τησ Κατερύνασ. Η Κατερύνα ϐμωσ, που το κατϊλαβε, ϋςκαςε ςτα γϋλια

και τουσ ϋβγαλε απϐ την περιϋργειϊ τουσ, λϋγοντασ ϐτι δεν όταν

ϋγκυοσ και ϐτι η απϐφαςό τουσ να παντρευτοϑνε όταν γιατύ εύχε ϋρθει

ο καιρϐσ τουσ.

Παρ' ϐλη την ευτυχύα τησ ϐμωσ, μια αδιϐρατη ςκιϊ βϊραινε ώρεσ

ώρεσ τη ςκϋψη τησ. Κι αν η λεγϐμενη γϑριζε πύςω και τον

διεκδικοϑςε; Εύχε μϊθει απϐ τισ κοςμικϋσ ςτόλεσ ϐτι η διϊςημη

ζωγρϊφοσ, μετϊ απϐ δυϐμιςι μόνεσ απουςύασ ςτο εξωτερικϐ, εύχε

επιςτρϋψει ανανεωμϋνη και περιςςϐτερο λαμπερό απϐ ποτϋ, ϋτοιμη

να μαγϋψει το κοινϐ τησ με την καινοϑρια ϋκθεςη που ετούμαζε, και η

αλόθεια όταν ϐτι ςτισ φωτογραφύεσ ϋλαμπε απϐ ομορφιϊ και μια μυ-

ςτηριώδη γοητεύα που δεν πϋρναγε απαρατόρητη.

Ο τϋφανοσ απϋφευγε να τησ μιλόςει για τη ςχϋςη τουσ, το

χαρακτόρα τησ, τισ πολϑ προςωπικϋσ τουσ ςτιγμϋσ. Και η αλόθεια

όταν ϐτι, παρϐτι όθελε να μϊθει κϊθε λεπτομϋρεια, όταν καλϑτερα

που δεν όξερε. Μπορεύ αυτϐ να την πλόγωνε. Για εκεύνη η ςχϋςη τησ

με τον τϋφανο δεν εύχε ςταματόςει ποτϋ. Δεν όθελε να μϊθει κϊτι

που θα την ϋφερνε αντιμϋτωπη με την πραγματικϐτητα. Ϋταν ϐμωσ

ςύγουρη ϐτι την εύχε αγαπόςει βαθιϊ. Αυτϐ τουλϊχιςτον φαινϐταν απϐ

την ϋκφραςη των ματιών του κϊθε φορϊ που αναφερϐταν ςτο ϐνομϊ

τησ. Σι και ποιοσ ϋφταιξε για το χωριςμϐ όταν κϊτι που ύςωσ δε θα το

μϊθαινε ποτϋ. Όμωσ η Κατερύνα διαιςθανϐταν ϐτι εκεύνη εύχε πϊρει

αυτό την απϐφαςη. Ο τϋφανοσ δεν την εύχε εγκαταλεύψει. Εκεύνη εύ-

χε εγκαταλεύψει τον τϋφανο. Κι αν αποφϊςιζε να επιςτρϋψει πϊλι

ςτη ζωό του, εκεύνοσ πώσ θα αντιδροϑςε; Όχι, ϐχι, δε θα ϊντεχε να

περϊςει δεϑτερη φορϊ απ' αυτϐ το λοϑκι. Ϊπρεπε να παντρευτοϑνε το

ςυντομϐτερο. Υοβϐταν πολϑ αυτό τη γυναύκα με τα ςχιςτϊ γκρύζα

μϊτια, που εύχαν εκεύνη την περύεργη ϋκφραςη.

- Σι θα πει ϐτι δεν μπορεύσ να ζωγραφύςεισ;

Ο Ηρακλόσ, καθιςμϋνοσ ςτον καναπϋ του ςπιτιοϑ τησ Μϊγδασ,

ϋτρωγε με βουλιμύα το ςοκολατϋνιο κϋικ που του Εύχε προςφϋρει. Σα

τελευταύα τρύα χρϐνια εύχε πϊρει ςταδιακϊ τα κιλϊ που με τϐςο κϐπο

εύχε χϊςει κϊποτε και ςυνϋχιζε ακϊθεκτοσ. Σελευταύα οι ςεξουαλικϋσ

του ορϋξεισ εύχαν πϊθει καθύζηςη και ο ϊλλοτε αχώριςτοσ φύλοσ του,

το φαγητϐ, και κυρύωσ τα γλυκϊ, εύχαν πϊρει ςτη θϋςη τησ καρδιϊσ

του, ό μϊλλον του ςτομαχιοϑ του, την πρωτοκαθεδρύα.

- Πώσ εςϑ δεν μπορεύσ να ςταματόςεισ να τρωσ, ϋτςι κι εγώ δεν

μπορώ να ζωγραφύςω, του πϋταξε το καρφύ τησ.

- Σώρα τι ςχϋςη ϋχει το ϋνα με το ϊλλο; τη ρώτηςε ενοχλημϋνοσ.

- Ϊχει, πώσ δεν ϋχει. Εύναι το ύδιο δϑςκολο να ςταματόςεισ κϊτι

που ςου αρϋςει πολϑ με το να κϊνεισ κϊτι που δε ςου βγαύνει.

- Ωςτοχη η ςϑγκριςη.

- Εϑςτοχη ϐμωσ η παρατόρηςό μου.

Ο Ηρακλόσ κατϋβαςε ϊλλο ϋνα κομμϊτι κϋικ και όπιε ϋνα ποτόρι

γεμϊτο με νερϐ Evian.

- Δε μου λεσ, τι ϋχεισ πϊθει εςϑ; Γιατύ τϐςα νεϑρα; Σι ςου λεύπει;

- Ο ενθουςιαςμϐσ τησ νιϐτησ, αυτϐ μου λεύπει.

- Σησ νιϐτησ; Γιατύ, για μεγϊλη περνιϋςαι;

Σο βλϋμμα τησ μαλϊκωςε.

- Καλϋ μου Ηρακλό, εύμαι ςκϑλα μερικϋσ φορϋσ, ενώ εςϑ...

- Μϐνο μερικϋσ φορϋσ; Σελευταύα τα φαρμακερϊ βϋλη που ρύχνεισ

θα μποροϑςαν να εξολοθρεϑςουνε ολϐκληρη την Αθόνα. Ωςε που λεσ

αςυναρτηςύεσ.

- Αςυναρτηςύεσ; Σι θεσ να πεισ;

- Εγώ; Σύποτε. Οι ϊλλοι λϋνε.

- Σι λϋνε, δηλαδό;

- Ότι δεν πασ καλϊ. Αυτϐ λϋνε. Θα χϊςεισ τουσ πελϊτεσ ςου μ'

αυτϐ τον τρϐπο. Ϋδη η Σαρςύου και ο Υώτησ Ζωταρϊσ ϋχουν κερδύςει

πολλϋσ απϐ τισ καρδιϋσ των πελατών ςου, που ςϑντομα θα εύναι

πρώην. Και ξϋρεισ τι φταύει; Όχι η απουςύα του ταλϋντου ςου, αλλϊ η

απουςύα μιασ φυςιολογικόσ ςυμπεριφορϊσ. Μόπωσ ϋχεισ

παρατηρόςει πϐςο αγενόσ γύνεςαι κϊποιεσ φορϋσ; Μϋχρι και η πιςτό

ςου Ουκρανϋζα ςε εγκατϋλειψε και απϐ τϐτε δεν ϋχεισ βρει ακϐμη

αντικαταςτϊτρια τησ προκοπόσ. Σο ϋχεισ εγκαταλεύψει το ςπύτι ςου.

Ποϑ εύναι η νοικοκυρϊ που όξερα κϊποτε;

- Γιατύ, τι ϋχει το ςπύτι;

- Σι ϋχει; Για ρύξε μια ματιϊ. Δεν ϋχεισ προςϋξει ϐτι ςε λύγο θα

μπορεύσ να ζωγραφύςεισ πϊνω ςτα ςκονιςμϋνα ϋπιπλα;

- Θα ϋρθει γυναύκα ςϑντομα. Ϋδη ϋχω βρει μύα.

- Αμόν και πϐτε. Σο θϋμα ϐμωσ εύναι τι θα γύνει με τουσ πύνακεσ.

Πϐτε ςκοπεϑεισ να ςτρωθεύσ ςτη δουλειϊ; Αρκετϊ 6ε διαςκϋδαςεσ

τϐςουσ μόνεσ;

- Προςπϊθηςα, ϐμωσ ςτϊθηκε αδϑνατο να δημιουργόςω. Ϊχω την

εντϑπωςη ϐτι αυτό η θεύα ϋμπνευςη που εύχα κϊποτε με εγκατϋλειψε.

- Ανοηςύεσ. Εύςαι μια γυναύκα καλλιτϋχνισ και γεννόθηκεσ με αυτϐ

το θεύο χϊριςμα. Εύναι κϊτι που δε θα ς' εγκαταλεύψει ποτϋ. Λύγο να

ςυγκεντρωθεύσ και θα θαυματουργόςεισ.

- Ηρακλό...

- Σι εύναι; εύπε, ενώ ϋκοβε το τϋταρτο κομμϊτι κϋικ.

- Θϋλω να τον ξαναδώ.

- Ποιον πϊλι;

- Δεν κατϊλαβεσ ακϐμη;

- Όχι, τι να καταλϊβω, για ποιον μιλϊσ;

- Για τον τϋφανο, γι' αυτϐν μιλϊω.

Παραλύγο να πνιγεύ με την μπουκιϊ που μϐλισ εύχε κατεβϊςει.

Ϊβηξε δυνατϊ και ϋνα κομματϊκι κϋικ πετϊχτηκε απϐ τον οιςοφϊγο

ςτο πϊτωμα.

- Καλϊ, θα με πνύξεισ καμιϊ μϋρα εςϑ, τησ εύπε, ενώ μϊζευε το

κομμϊτι απϐ κϊτω. Ποϑ τον θυμόθηκεσ τώρα αυτϐν;

- Ϋταν λϊθοσ μου, ςυνϋχιςε η Μϊγδα. Ο τϋφανοσ όταν ϐ,τι πιο

αγνϐ, ϐ,τι πιο ϐμορφο και αληθινϐ υπόρξε ςτη ζωό μου. Ϋταν ο

ϊγγελοσ που με προςτϊτευε απϐ οποιοδόποτε κακϐ. Κι εγώ... του

φϋρθηκα τϐςο... Σον ϋδιωξα. Ϋταν η ϋμπνευςό μου, ο ούςτροσ μου.

Θυμϊςαι με πϐςη ϐρεξη ζωγρϊφιζα ϐταν όμαςτε μαζύ; Σα ωραιϐτερα

ϋργα μου τα ϋφτιαξα κατϊ τη διϊρκεια τησ ςχϋςησ μασ. Εςϑ ο ύδιοσ

μου το εύπεσ. Ϊτςι δεν εύναι;

- Ϊτςι εύναι, δεν μπορώ να το αρνηθώ.

Ωνοιξε το δερμϊτινο φϊκελο που εύχε μαζύ του πϊντα κι ϋβγαλε ϋνα

κουτύ με ποϑρα. υνόθωσ δεν κϊπνιζε παρϊ ςε ςπϊνιεσ περιπτώςεισ ό

μετϊ απϐ ςημαντικϋσ ςυμφωνύεσ, ϐμωσ τώρα το απαιτοϑςε η

περύςταςη. Ωναψε ϋνα ςπύρτο και το ϋβαλε κϊτω απϐ το ποϑρο. Μετϊ

τρϊβηξε δυο τρεισ ρουφηξιϋσ, για να βεβαιωθεύ ϐτι ϊναψε, και ϐταν

βεβαιώθηκε, τρϊβηξε μια γενναύα ποςϐτητα καπνοϑ Αβϊνασ.

- Δε νομύζεισ ϐτι εύναι κϊπωσ αργϊ; Πϐςοσ καιρϐσ ϋχει περϊςει απϐ

τϐτε που χωρύςατε;

- Πϊνε ςχεδϐν πϋντε μόνεσ.

- Πϋντε μόνεσ και, απ ϐ,τι ϋχεισ πει, δεν μπόκε ποτϋ ςτον κϐπο να

επικοινωνόςει μαζύ ςου. Οϑτε εςϑ, φυςικϊ. Ϊτςι δεν εύναι;

- Ϊτςι εύναι. Και για να πω την αλόθεια, δεν το περύμενα αυτϐ.

- Εγώ ϐμωσ το περύμενα.

- Δηλαδό;

- Ο τϋφανοσ εύναι ςοβαρϐσ ϊντρασ, ϐχι κανϋνασ τζιτζιφιϐγκοσ απ'

αυτοϑσ που ςε περιτριγυρύζουνε. Ο λϐγοσ του εύναι ςυμβϐλαιο. Αφοϑ

θεώρηςε ϐτι όταν περιττϐσ ςτη ζωό ςου κι ϋφυγε, δε θα γϑριζε ποτϋ

πύςω παρακαλώντασ, πολϑ περιςςϐτερο αφοϑ αυτϐ όταν δικό ςου

απϐφαςη. Ύςτερα, μπορεύ και ο λϐγοσ που δεν το ϋκανε να εύναι...

κϊποια ϊλλη γυναύκα.

- Σι θεσ να πεισ;

- Πολϑ απλϊ ϐτι μπορεύ να ϋχει όδη κϊποια ςχϋςη...

- Δεν υπϊρχει καμύα γυναύκα, τον διϋκοψε. Ο τϋφανοσ μ' αγαπϊ

ακϐμη και εύμαι ςύγουρη ϐτι περιμϋνει να γυρύςω πύςω.

- Δεν το νομύζω. Αν ςε όθελε, θα ϋκανε ϋςτω ϋνα τηλεφώνημα, μια

μικρό προςπϊθεια.

- Δεν το ϋκανε απϐ εγωιςμϐ. Σουσ ξϋρεισ τώρα δα τουσ ϊντρεσ πώσ

αντιδροϑν ϐταν τουσ διώχνει μια γυναύκα.

- Εςϑ δεν τον ϋδιωξεσ απλώσ, τον ςτραπατςϊριςεσ κανονικϊ.

- Τπερβολϋσ. Ϊνασ καβγϊσ όταν ϐλοσ κι ϐλοσ, μια ανοηςύα δικό

μου.

- Ώςτε τϐςο απλϊ εύναι τα πρϊγματα για ςϋνα; Ξεχνϊσ ϐτι ϋκανεσ

ϋκτρωςη χωρύσ να τον ρωτόςεισ κι ϐταν ςου ζότηςε να ςε παντρευτεύ

τον πϋταξεσ ϋξω απϐ το ςπύτι;

- Εςϑ τώρα με τύνοσ το μϋροσ εύςαι; Με το δικϐ μου ό με το δικϐ

του;

- Μ' εκεύνον που ϋχει δύκιο. Κι εςϑ εύςαι ϊδικη.

Σα μϊτια τησ Μϊγδασ ϊςτραψαν επικύνδυνα.

- Ξϋρεισ κϊτι, Ηρακλό; Ώρεσ ώρεσ μου 'ρχεται να ςε βγϊλω κι

εςϋνα απϐ τη ζωό μου. Πολϑ με πιϋζεισ τώρα τελευταύα. Ζωγρϊφιςε

τώρα, κϊνε αυτϐ, κϊνε εκεύνο, κϊνεισ λϊθη, λεσ αςυναρτηςύεσ.

Βαρϋθηκα πια, τ ακοϑσ; Βαρϋθηκα.

- Γιατύ θυμώνεισ κϊθε φορϊ που επιςημαύνω τα λϊθη ςου; Κϊποτε

με ϊκουγεσ με προςοχό.

- Γιατύ... γιατύ...

Ϊπιαςε το κεφϊλι με τα δυο τησ χϋρια και ϋκλειςε τα μϊτια. το

πρϐςωπο τησ ςχηματύςτηκε μια ϋκφραςη πϐνου και απϐγνωςησ.

Ο Ηρακλόσ θορυβόθηκε:

- Εύςαι καλϊ, Μϊγδα; Σι ϋχεισ;

Ωνοιξε τα μϊτια τησ και κούταξε τα χϋρια τησ.

- Φρειϊζομαι ϋνα καλϐ μανικιοϑρ και προπαντϐσ ν' αλλϊξω το

χρώμα αυτοϑ του μανϐ. Σο κϐκκινο δε μου πϊει καθϐλου.

Ο Ηρακλόσ πρϐςεξε το ϊψογο μανικιοϑρ τησ απορημϋνοσ. Η

Μϊγδα χωρύσ ϊλλη κουβϋντα ϊνοιξε την πϐρτα του ςπιτιοϑ τησ και

ϋνα λεπτϐ μετϊ ϋφευγε με το αυτοκύνητο τησ, χωρύσ να κλεύςει την

πϐρτα πύςω τησ, χωρύσ να πει ϋνα γεια ςτο ςυνεργϊτη τησ, που εύχε

μεύνει ϊλαλοσ να κοιτϊζει το ποϑρο που κϊπνιζε ςτα χϋρια του.

Η Κατερύνα ϋκανε μια ςτροφό γϑρω απϐ τον εαυτϐ τησ και το

φουςκωτϐ ϊςπρο ϑφαςμα ϋδειξε ακϐμη πιο πλοϑςιο.

- Θα γύνει το ωραιϐτερο νυφικϐ που εύδε ποτϋ ο ντουνιϊσ, τησ εύπε

η Ϊφη, η μοδύςτρα.

- Δε βρύςκω την ώρα που θα εύναι ϋτοιμο, εύπε το κορύτςι με

φανερό αδημονύα.

- Πολϑ βιϊζεςαι, Κατερινϊκι μου. Δεν πρϐκειται να φϑγει ο

γαμπρϐσ. Αχ, τυχεροϑλα, το καλϑτερο παλικϊρι παύρνεισ, το ξϋρεισ;

- Σο ξϋρω, κυρύα Ϊφη, το ξϋρω. Γι' αυτϐ βιϊζομαι, να παντρευτώ

και να ζόςουμε μαζύ. Βλϋπεισ, οι γονεύσ μου δε μ' αφόνουν να φϑγω

απϐ τώρα. Ϊτςι εύναι το ςωςτϐ και το πρϋπον, επιμϋνει ο μπαμπϊσ. Σο

κορύτςι πρώτα βϊζει την κουλοϑρα και μετϊ κοιμϊται με τον ϊντρα

τησ.

Η μοδύςτρα ϋβαλε τα γϋλια.

- Ωλλαξαν οι καιρού, κϑριε μπαμπϊ, αλλϊ εςϑ ποϑ να το πϊρεισ

χαμπϊρι! ιγϊ μη δεύξουμε και το ςεντϐνι με την παρθενιϊ μασ. Σϋλοσ

πϊντων, για γϑρνα απϐ δω. Εγώ λϋω να ανεβϊςουμε λύγο το ντεκολτϋ,

ϋχεισ πλοϑςιο ςτόθοσ και θα εύναι προκλητικϐ, δε νομύζεισ;

- Μπα, ϐταν κεντηθοϑν και οι ψεϑτικεσ πϋρλεσ, θα γεμύςει εδώ

πϊνω. Εξϊλλου, ο τϋφανοσ μου εύπε να εύμαι ςϋξι ςτο γϊμο μασ.

- Θα το κεντόςεισ πολϑ;

- Όλο το μποϑςτο, μπροσ πύςω. Ϊνα μόνα και βϊλε εύπε η

κεντόςτρα ϐτι χρειϊζεται. Γι' αυτϐ ϊρχιςα απϐ τώρα τισ πρϐβεσ.

- ε τρεισ μόνεσ δεν εύναι ο γϊμοσ;

- Ναι, ςτισ 20 του επτϋμβρη. Να κϊνουμε τισ διακοπϋσ μασ τον

Αϑγουςτο και, ϐταν γυρύςουμε, να εύναι ϐλα ϋτοιμα, κι ϐχι να τρϋχω

ςαν την τρελό τελευταύα ςτιγμό.

- Αν εύναι ϋτςι, τϐτε καλϊ κϊνεισ και βιϊζεςαι. Πϊντωσ, εγώ μϋχρι

τισ αρχϋσ του επϐμενου μόνα θα ςου παραδώςω το φϐρεμα.

- Να 'ςαι καλϊ, κυρα-Ϊφη μου. Και βϋβαια ςε περιμϋνω ςτο γϊμο.

Θα εύναι ϋτοιμεσ και οι προςκλόςεισ, οπϐτε με την παρϊδοςη του

νυφικοϑ θα ϋχεισ και το κϊλεςμα.

- Ευχαριςτώ, Κατερύνα μου, ϊντε και ςτησ δικιϊσ μασ κϐρησ με το

καλϐ.

- Καλϋ, η Ευτυχοϑλα εύναι δεκατριών ακϐμη. Ϊχει χρϐνια μπροςτϊ.

- Μωρϋ, ασ τϑχει ϋνα καλϐ παιδύ ςαν τον δικϐ ςου κι εγώ τη δύνω

απϐ τώρα.

- Όποιεσ παντρεϑονται μικρϋσ εύναι κορϐιδα, ακοϑςτηκε η φωνό

τησ μικρόσ, που κρυφϊκουγε απϐ το ςαλϐνι.

- Σ' ακοϑσ, Κατερύνα μου; Εύδεσ ςτϐμα, η αθεϐφοβη! Να γιατύ

βιϊζομαι να την παντρϋψω.

- Εςϑ βιϊζεςαι, ϐχι εγώ, την αποςτϐμωςε η κϐρη τησ.

Η Κατερύνα ϋβαλε τα γϋλια.

- Ωςε τη μϊνα ςου να λϋει, Ευτυχοϑλα μου. Εςϑ θα παντρευτεύσ

μϐνο ϐταν νιώςεισ ϋτοιμη.

- Υυςικϊ, αυτϐ εννοεύται, εύπε και βγόκε απϐ το δωμϊτιο.

- Γλωςςοϑ, ε, γλωςςοϑ! τησ φώναξε η μϊνα τησ. Θα ςου την

ξεριζώςω εγώ τη γλώςςα και θα ςου τη δώςω να τη φασ.

- Σο μόλο κϊτω απϐ τη μηλιϊ πϋφτει, τησ απϊντηςε η μικρό, ενώ

ϋκλεινε με δϑναμη την εξώπορτα.

Η Κατερύνα εύχε δακρϑςει απϐ τα γϋλια.

Ο τϋφανοσ εύχε χωθεύ κϊτω απϐ ϋνα Ibiza και προςπαθοϑςε να

δει ποια μεριϊ του δεξιοϑ ακρϐμπαρου εύχε χτυπόςει και εύχε χαθεύ η

ευθυγρϊμμιςη του αυτοκινότου. Δε χρειϊςτηκε πολϑ, το βρόκε

αμϋςωσ. Ϊπρεπε ϐμωσ να δει μόπωσ ϋςταζαν και τύποτε λϊδια. Η

οδηγϐσ του Ibiza εύχε καβαλόςει ολϐκληρη μϊντρα, γιατύ ϋχαςε τον

ϋλεγχο του τιμονιοϑ ςτα καλϊ καθοϑμενα. Γυναύκεσ οδηγού... Μπορεύ

να εύναι πιο τυπικϋσ και προςεκτικϋσ απϐ τουσ ϊντρεσ, ϐμωσ απϐ

μηχανϋσ δε ςκαμπϊζουν τύποτε. Σο διαλϑουν το αυτοκύνητο. Εύναι

ειδικϋσ ςτην καταςτροφό δύςκων, αμπραγιϊζ, φρϋνων, και πϊει λϋ-

γοντασ. Σϋλοσ πϊντων. Ϋταν θαϑμα που δε χτϑπηςε.

Σο πϐδι του αδελφοϑ του τον χτϑπηςε με δϑναμη.

- Σι ϋχεισ πϊθει, ρε Γιώργο, δεν τελεύωςα ακϐμη.

Σο πϐδι τον χτϑπηςε δυνατϐτερα. Ο τϋφανοσ ςϑρθηκε ϋξω.

- Εςϑ να δεισ τι θα πϊθεισ, του απϊντηςε εκεύνοσ και του ϋδειξε με

τα μϊτια προσ τα ϋξω.

Ο τϋφανοσ ςηκώθηκε απορημϋνοσ και κούταξε προσ τα κει που

του ϋδειχνε ο Γιώργοσ. Και τϐτε την εύδε. Η Μϊγδα ςτεκϐταν ςτο

πεζοδρϐμιο και προςπαθοϑςε να τον εντοπύςει πύςω απϐ τα μαϑρα

γυαλιϊ τησ. Όταν βεβαιώθηκε για την παρουςύα του εκεύ, κατϋβηκε

απϐ το τζιπ τησ και προχώρηςε προσ το μϋροσ του με ςύγουρα

βόματα.

Προςπϊθηςε να φανεύ ατϊραχοσ. Πϊντα πρϐςεχε τη ςιλουϋτα τησ,

ϐμωσ τώρα εύχε αδυνατύςει αιςθητϊ. Σα μακριϊ μαϑρα μαλλιϊ τησ

όταν πιαςμϋνα πύςω αλογοουρϊ και τα μεγϊλα γυαλιϊ ηλύου ϋκρυβαν

ςχεδϐν το μιςϐ πρϐςωπο τησ. Παρϐτι όταν καλοκαύρι, η επιδερμύδα

τησ παρϋμενε κϊταςπρη. Ϋταν λύγο περύεργο, γιατύ αγαποϑςε το

κολϑμπι και τη θϊλαςςα.

τϊθηκε εμπρϐσ του χαμογελαςτό.

- Καλημϋρα, του εύπε κι ϋβγαλε τα γυαλιϊ τησ.

Σα γκρύζα μϊτια τησ τον αιχμαλώτιςαν αμϋςωσ. Παρϐτι εύχε

κουραςμϋνη ϐψη, όταν ϐπωσ πϊντα γοητευτικό.

- Καλημϋρα, τησ εύπε και ϋκρυψε ϊθελϊ του τα μουντζουρωμϋνα

χϋρια του ςτισ τςϋπεσ τησ φϐρμασ του. Πώσ απϐ δω; Ϊχει πρϐβλημα

το αυτοκύνητο; τη ρώτηςε, προςπαθώντασ να διευκολϑνει και τουσ

δϑο.

- Ναι, θα όθελα να του ρύξεισ μια ματιϊ. Βλϋπεισ, ςε ςυνόθιςε, γιατύ

το εύχεσ καλομϊθει.

Ο τϋφανοσ προχώρηςε προσ το τζιπ, ϊνοιξε το καπϐ, εξϋταςε τα

λϊδια και τη μηχανό.

- Μια χαρϊ εύναι, ςκυλύ κανονικϐ. Λύγο ςυμπλόρωμα λαδιών και

εύςαι ϋτοιμη. Γιώργο, φϋρε μου ϋνα κουτύ λϊδι.

ε πϋντε λεπτϊ εύχε τελειώςει.

- Σελειώςαμε, τησ εύπε.

- Θα όθελα να το οδηγόςεισ λύγο, τον αιφνιδύαςε. Σώρα τελευταύα

ακοϑω κϊποιο θϐρυβο, αλλϊ δεν μπορώ να εντοπύςω απϐ ποϑ

προϋρχεται.

Ο τϋφανοσ κϊθιςε χωρύσ ϊλλη κουβϋντα ςτη θϋςη του οδηγοϑ και

ϋβαλε μπροσ. Η Μϊγδα ϊνοιξε την πϐρτα του ςυνοδηγοϑ και κϊθιςε

δύπλα του. Προχώρηςαν, μϋχρι που ϋφταςαν ςτη λεωφϐρο Θηςϋωσ.

- Δεν ακοϑω κϊτι, τησ εύπε.

- Να, αυτϐν το θϐρυβο, του εύπε εκεύνη.

- Ποιον; Αυτϐν εδώ;

- Ναι.

- Δεν εύναι τύποτε. Μια μικρό ρϑθμιςη χρειϊζεται.

Ϊκανε να ςτρύψει αριςτερϊ ςτο φανϊρι για να γυρύςει πύςω, ϐμωσ η

Μϊγδα ϋβαλε το χϋρι τησ ςτο τιμϐνι.

- Μποροϑμε να πϊμε κϊπου για καφϋ και να μιλόςουμε;

- Δεν εύμαι ντυμϋνοσ κατϊλληλα.

- Μια χαρϊ εύςαι. Δε μ' ενοχλεύ καθϐλου.

Σην κούταξε κατϊματα.

- Περύεργο, κϊποτε ς’ ενοχλοϑςε πολϑ.

- Κϊποτε όταν κϊποτε.

- Ενοχλεύ ϐμωσ εμϋνα.

- Ψραύα, ςταμϊτα τϐτε κϊπου πιο όςυχα.

Ο τϋφανοσ μπόκε ς’ ϋνα ςτενϐ και πϊρκαρε μπροςτϊ απϐ μια

πολυκατοικύα που χτιζϐτανε.

- ' ακοϑω, τησ εύπε, κοιτϊζοντασ μπροςτϊ του.

Η Μϊγδα ϋβηξε αμόχανα. Ϋταν φανερϐ πωσ η ατμϐςφαιρα μεταξϑ

τουσ όταν παγωμϋνη.

- τϋφανε, του εύπε γλυκϊ, ενώ κούταζε τα φρεςκοβαμμϋνα

κϐκκινα νϑχια τησ. Γιατύ δε μου τηλεφώνηςεσ τϐςο καιρϐ;

Γϑριςε και την κούταξε με απϊθεια.

- Νϐμιζα πωσ αυτϐ όθελεσ, να μη ςε ενοχλόςω. Σο ςεβϊςτηκα.

- Αυτϐ όταν πϊντα ϋνα πρϐβλημα που εύχα μαζύ ςου. Με

ςεβϐςουνα υπερβολικϊ.

- ε ςεβϐμουνα γιατύ όςουν ο ϊνθρωποσ μου, η γυναύκα που

αγαποϑςα...

- Πεσ το λοιπϐν, γιατύ ςταμϊτηςεσ; Δε μ' αγαπϊσ πια;

- Μ' αγαπϊσ, του εύπε, ενώ η ικανοπούηςη εύχε απλωθεύ ςτο

πρϐςωπο τησ.

- Ακϐμη κι αν εύναι ϋτςι, τι ςημαςύα ϋχει; Σι θϋλεισ απϐ μϋνα,

Μϊγδα;

- Δεν το βλϋπεισ; Εςϋνα θϋλω, τϋφανε.

Ο ϊντρασ την κούταξε ςκυθρωπϐσ.

- Αυτϐ δε γύνεται, Μϊγδα.

Σα μϊτια τησ ϋχαςαν τη λϊμψη τουσ.

- Γιατύ; Αφοϑ μ' αγαπϊσ, το νιώθω, και αφοϑ ς' αγαπϊω κι εγώ... Γι'

αυτϐ όρθα... να ςου πω ϐτι όταν λϊθοσ που χωρύςαμε. Ϊφταιξα... το

παραδϋχομαι. Όμωσ φτϊνει, δεν αντϋχω ϊλλο αυτϐ το ϊδειαςμα.

Ξϋρεισ ϐτι πια δεν μπορώ να κοιμηθώ χωρύσ να ϋχω δύπλα μου ό να

φορϊω εκεύνο το ςκιςμϋνο πουκϊμιςο που εύχεσ ξεχϊςει ςτο

αυτοκύνητο μου; Δεν αντϋχω ϊλλο, τϋφανε, δεν αντϋχω...

Σα χϋρια τησ ϋπιαςαν τα δικϊ του. Σην κούταξε ανϋκφραςτοσ.

- Εκεύνο το βρϊδυ, ϐταν με πϋταξεσ ϋξω απϐ τη ζωό ςου, ϋνιωςα

ϐτι η καρδιϊ μου μϐλισ εύχε θρυμματιςτεύ απϐ κϊποια νϊρκη που

βριςκϐταν εκεύ μϋςα. Διαλϑθηκε. Πϐνεςα τϐςο ϐςο ποτϋ ϊλλοτε και

για τύποτε ςτη ζωό μου, ϐμωσ οϑτε το εύπα οϑτε το ϋδειξα ςε κανϋναν.

Ωρχιςα ςιγϊ ςιγϊ να μαζεϑω τα κομμϊτια μου και ςυνϋχιςα. Ακϐμη

δεν εύμαι ςύγουροσ ϐτι τα βρόκα ϐλα ό ϐτι τα τοποθϋτηςα ςωςτϊ. Σο

μϐνο ςύγουρο εύναι ϐτι ϋχω ηρεμόςει και το πιο ςύγουρο ϐτι δε θϋλω

να γυρύςω ςτο παρελθϐν. Δε θϋλω να ξϋρω τι ϋγινε χθεσ και οϑτε να

περϊςω τα ύδια αϑριο. Αντύο, Μϊγδα.

Ωνοιξε την πϐρτα του τζιπ και κατϋβηκε. Προτοϑ η Μϊγδα

προλϊβει ν' αντιδρϊςει, εύχε χαθεύ ςτο πρώτο ςτενϐ. Κατϋβηκε απϐ το

αυτοκύνητο κι ϋτρεξε ξοπύςω του, ϐμωσ η πορτοκαλιϊ φϐρμα δε

φαινϐταν πουθενϊ. Ϊτρεξε πιο κϊτω... μϊταια. Γϑριςε πύςω και κϊθιςε

ςτη θϋςη του οδηγοϑ αυτό τη φορϊ. Κούταξε τα νϑχια τησ.

- Σι ηλύθια αυτό η μανικιουρύςτα! Αφοϑ τησ εύπα ϐτι δεν τα θϋλω

κϐκκινα, γιατύ τα ϋβαψε κϐκκινα;

Εύχε αρχύςει να ςυννεφιϊζει. Μπορεύ και να ϋβρεχε. Δεν την ϊντεχε

τη βροχό. Ση μελαγχολοϑςε. Ϊπρεπε να γυρύςει πύςω, οι πελϊτεσ τησ

την περύμεναν. Σουσ εύχε υποςχεθεύ, ςτον Ηρακλό δηλαδό, ϐτι θα

ζωγρϊφιζε καινοϑρια, καταπληκτικϊ ϋργα. Ϊπρεπε να γυρύςει πύςω

και να ςκεφτεύ το θϋμα τησ. Κϊτι που θα ϋκανε πολλοϑσ να τρύβουν

τα μϊτια τουσ. Όμωσ, ποϑ ςτο καλϐ βριςκϐτανε; Σι απαύςια γειτονιϊ

όταν αυτό; Κι εκεύνοσ ο γϋροσ με το μπαςτοϑνι και τα μυωπικϊ γυαλιϊ

γιατύ την κούταζε τϐςο επύμονα;

Ϊβαλε μπροσ και, πϊνω ςτη βιαςϑνη τησ, χτϑπηςε με τον

προφυλακτόρα τησ το φανϊρι του αυτοκινότου πύςω τησ, ςπϊζοντϊσ

το.

- Ϊι, δεςποινύσ, χτϑπηςεσ το αυτοκύνητο πύςω ςου, φώναξε ο

γϋροσ.

- Δεν πασ ςτο διϊολο, βρομϐγερε! του εύπε και ϋφυγε γκαζώνοντασ

και περνώντασ ξυςτϊ απϐ δύπλα του.

Η Κατερύνα το ϋνιωςε αμϋςωσ ϐτι κϊτι ςυνϋβαινε ςτον τϋφανο.

Εύχε ξεκινόςει μια χαρϊ για το γραφεύο τησ και γϑροι ςτισ δϋκα, ϋτςι,

χωρύσ λϐγο, την κατϋλαβε μια περύεργη ανηςυχύα, μια αδιϐρατη

ταραχό, ϋνα ϊςχημο προαύςθημα.

Προςπϊθηςε να μη δώςει ςημαςύα, ϐμωσ το ψυχοπλϊκωμα

ςυνεχύςτηκε. Κατϊ τισ ϋντεκα και μιςό πόρε τηλϋφωνο ςτο ςυνεργεύο,

θϋλοντασ να βεβαιωθεύ ϐτι ϐλα όταν καλϊ. Ο Γιώργοσ τησ εύπε ϐτι ο

τϋφανοσ ϋλειπε με κϊποιον πελϊτη. Σησ φϊνηκε ανεξόγητα

ταραγμϋνοσ. «Εύςαι καλϊ;» τον ρώτηςε. «Μια χαρϊ», απϊντηςε και

ϋκλειςε το ακουςτικϐ χωρύσ να πει οϑτε γεια.

Κϊλεςε το κινητϐ του τϋφανου, ϐμωσ δεν απαντοϑςε. άςωσ το

εύχε αφόςει ςτο ςπύτι. Καμιϊ φορϊ ξεχνοϑςε να το πϊρει μαζύ του.

Εύχε αφόςει παραγγελύα να τησ τηλεφωνόςει ϐταν θα γυρνοϑςε, ϐμωσ

η ώρα όταν τϋςςερισ κι ακϐμη να την καλϋςει. Σώρα πια όταν βϋβαιη

ϐτι κϊτι ςυνϋβαινε, γιατύ όταν η πρώτη φορϊ απϐ τϐτε που τα

ξαναβρόκανε που ο τϋφανοσ εξαφανιζϐταν ϋτςι.

Σον βρόκε αργϊ το βρϊδυ κι εκεύνοσ προςπϊθηςε να τησ εξηγηθεύ,

ϐμωσ δεν την ϋπειςε, Ο αςυνόθιςτα ταραγμϋνοσ τϐνοσ τησ φωνόσ του

την ϋφερε πύςω ςε κϊποιεσ ϊλλεσ εποχϋσ, που οϑτε όθελε να θυμϊται.

Ϋταν ςύγουρη ϐτι αυτό η γυναύκα εύχε δώςει ξανϊ ςημεύα ζωόσ.

Ϊςφιξε τα χεύλη και προςπϊθηςε να μην του φανερώςει τισ ςκϋψεισ

τησ. άςωσ και να ϋκανε λϊθοσ, μπορεύ να εύχε προβλόματα με τη δου-

λειϊ του και να μην όθελε να την ανηςυχόςει. Δεν ϋπρεπε να εύναι

τϐςο βϋβαιη για κϊτι που δεν εύχε δει.

Εξϊλλου το πρωινϐ ψυχοπλϊκωμα εύχε πια χαθεύ και ςε μια ώρα θα

ερχϐταν να την πϊρει, ϐπωσ πϊντα, για να πιουν ϋναν καφϋ ϋξω και να

τα ποϑνε. Ϋταν ανϐητη, ανϐητη, να φαντϊζεται ϐτι ο ϊνθρωποσ τησ

θα την πρϐδιδε για δεϑτερη φορϊ για μια γυναύκα που του εύχε φερθεύ

προφανώσ πρϐςτυχα. Κϊτι εύχε ξεφϑγει του Σϊκη ςτη ύα πριν απϐ

μια εβδομϊδα, ϐμωσ, παρ' ϐλεσ τισ πιέςεισ τησ να μϊθει, εκεύνοσ τησ

ϋκοψε τη φϐρα. Ϊτςι εύναι οι ϊντρεσ. Δεν ανούγονται εϑκολα ϐπωσ οι

γυναύκεσ, οϑτε βγϊζουν τα μυςτικϊ των φύλων τουσ ςτη φϐρα, ακϐμη

και ϐταν τουσ το ζητϊ το πιο κοντινϐ τουσ πρϐςωπο.

Η Μϊγδα περύμενε υπομονετικϊ ϋξω απϐ το ςπύτι του τϋφανου

ςτον Σαϑρο. Σο ψιλϐβροχο, που εύχε αρχύςει απϐ το απϐγευμα, δεν

εύχε πϊψει ςτιγμό να πϋφτει πϊνω ςτα τζϊμια του αυτοκινότου τησ

και να την εκνευρύζει με τον αδιϊκοπο και ρυθμικϐ ςκοπϐ του.

Όταν την παρϊτηςε τϐςο αναπϊντεχα και απρϐςμενα εκεύνο το

πρωύ, πριν απϐ δϑο μϋρεσ, εύχε γυρύςει πύςω ςτο ςπύτι τησ με την

απϐφαςη ν' αρχύςει τη δουλειϊ τησ. Όμωσ, ϐταν ϋφταςε ςτο ατελιϋ

τησ κι ϋμεινε καθιςμϋνη γϑρω ςτισ τρεισ ώρεσ μπροςτϊ απϐ ϋνα λευκϐ

καμβϊ, ϋχοντασ ςτη ςκϋψη τησ τον τϋφανο, κατϊλαβε ϐτι εκεύνο

που προεύχε όταν εκεύνοσ και ϐχι η ζωγραφικό. Ϊπρεπε να τον

ξαναδεύ οπωςδόποτε και να προςπαθόςει να τον πεύςει για την ειλι-

κρύνεια των ςυναιςθημϊτων τησ. άςωσ δεν εύχε προςπαθόςει πολϑ,

ύςωσ τον εύχε ξαφνιϊςει, ύςωσ χρειαζϐτανε περιςςϐτερο χρϐνο.

Ϊφυγε απϐ το ατελιϋ τησ γϑρω ςτισ οκτώ το βρϊδυ και τησ πόρε

αρκετό ώρα ώςπου να φτϊςει ςτον Σαϑρο. Βοόθηςε και το

μποτιλιϊριςμα ςτουσ δρϐμουσ. Παραςκευό βρϊδυ, γινϐταν το

αδιαχώρητο ςτην Κηφιςύασ, πόγαιναν ςημειωτϐν. Όμωσ δε βιαζϐτανε

καθϐλου, χρειαζϐταν χρϐνο για να ςκεφτεύ τι θα του πει και πώσ θα

τον φϋρει ςτα νερϊ τησ.

Ϊφταςε ςτο ςπύτι του ςτισ εννϋα και μιςό, ϐμωσ το αυτοκύνητϐ του

ϋλειπε. Όπου και να εύχε πϊει, το ςύγουρο όταν ϐτι θα επϋςτρεφε ςτη

βϊςη του. Πϊρκαρε πύςω απϐ ϋνα φορτηγϐ, ώςτε, ενώ μποροϑςε να

ελϋγχει απϐ τον καθρϋφτη του ςυνοδηγοϑ ποιοσ ερχϐτανε, ςυγχρϐνωσ

η ύδια παρϋμενε αθϋατη. Υοβϐταν μόπωσ το ϋςκαγε και εξαφανιζϐταν

πϊλι, αν αντιλαμβανϐταν την παρουςύα τησ. Ϊπρεπε να τον

αιφνιδιϊςει την ώρα που θα ϋβαζε το κλειδύ ςτην πϐρτα του ςπιτιοϑ

του.

Η ώρα πληςύαζε ςχεδϐν μύα μετϊ τα μεςϊνυχτα και εύχε μετρόςει

εκατοντϊδεσ αυτοκύνητα να περνϊνε, ϐμωσ κανϋνα δεν όταν του

τϋφανου. Σισ ςυνόθειϋσ του τισ γνώριζε πια καλϊ. Ακϐμη και ςτο

ςπύτι τησ μϊνασ του να εύχε πϊει, ποτϋ του δε θα κοιμϐτανε εκεύ.

Ύςτερα, δοϑλευε και το ϊββατο, επομϋνωσ, ακϐμη και να εύχε βγει

για να διαςκεδϊςει, το. αργϐτερο ςτισ δυο όταν πϊντα ςτο κρεβϊτι,

εκτϐσ απϐ κϊποιεσ φορϋσ που εύχε ξενυχτόςει για το χατύρι τησ, ώςτε

να φτϊνει ςτο ςημεύο να πηγαύνει ςτη δουλειϊ του με μύα ώρα ϑπνο ό

και καθϐλου. Σϐτε ϐμωσ τη λϊτρευε και όταν ικανϐσ για τισ

μεγαλϑτερεσ θυςύεσ. Παρ' ϐλα αυτϊ, και τώρα όταν ςύγουρη ϐτι

ϋτρεφε τα ύδια αιςθόματα για κεύνη.

Γϑρω ςτη μύα και τϋταρτο εύδε τα φώτα ενϐσ αυτοκινότου να

πληςιϊζουνε και να παρκϊρει λύγο πιο πύςω απϐ κεύνην. Ϋταν

ςύγουρη πωσ όταν αυτϐσ. Η αντρικό φιγοϑρα βγόκε απϐ το

αυτοκύνητο και προχώρηςε με αργϊ βόματα προσ το ςπύτι. Ϋταν

τελικϊ εκεύνοσ. Η Μϊγδα κατϋβηκε ςαν αςτραπό και ϋτρεξε προσ την

κατεϑθυνςη του ϊντρα. Ο τϋφανοσ εύδε τη γυναικεύα φιγοϑρα να

τρϋχει, ϐμωσ δεν ϋδωςε ςημαςύα. Μϐνο ϐταν ςτϊθηκε λαχανιαςμϋνη

πύςω του την αναγνώριςε. Σα ϋχαςε.

- Για ϐνομα του Θεοϑ, τι γυρεϑεισ εδώ τϋτοια ώρα;

- τϋφανε, απϐ εκεύνο το πρωύ που ϋφυγεσ τϐςο απϐτομα αφόςαμε

μια ςυζότηςη ςτη μϋςη.

Σην κούταξε χωρύσ να μπορεύ να πιςτϋψει αυτϐ που ϋβλεπε και

ϊκουγε.

Ϋδη απϐ τη ςτιγμό που την εύχε δει ϋνιωθε ϐτι κϊποια κομμϊτια

του, που νϐμιζε ϐτι τα εύχε βρει ό ϐτι τα εύχε ςτερεώςει ςωςτϊ,

ϋλειπαν ό εύχαν φϑγει απϐ τη θϋςη τουσ. Η θϋα τησ και μϐνο τον εύχε

αναςτατώςει και, ενώ όθελε να τησ απλώςει τα χϋρια και να την

αγκαλιϊςει, ϋνασ κϐκκινοσ ςυναγερμϐσ χτυποϑςε αδιϊκοπα μϋςα του,

εμποδύζοντϊσ τον να το κϊνει. Ό,τι και να τον εύχε δϋςει μ' αυτό τη

γυναύκα, ακϐμη και μϊγια να του εύχε κϊνει, αυτϐσ θα τα ϋςπαγε και

θα ζοϑςε μακριϊ τησ. Όςο πιο γρόγορα τϐςο το καλϑτερο. Γι' αυτϐ

ϊνοιξε ϋτςι απϐτομα την πϐρτα του αυτοκινότου και ϋφυγε.

τρύβοντασ ςτην πρώτη γωνύα, μπόκε ςε μια υπϐγεια κϊβα, ενώ την

εύδε να τρϋχει ξοπύςω του. Ευτυχώσ που εύχε προλϊβει να κρυφτεύ,

αποφεϑγοντασ μεγαλϑτερεσ εντϊςεισ απ' ϐςεσ ϊντεχε. Όταν

βεβαιώθηκε ϐτι εκεύνη τον ϋχαςε, τϐτε μϐνο βγόκε απϐ το μαγαζύ ϋξω

ςτο δρϐμο. Αντύ να γυρύςει ςτο ςυνεργεύο, περπϊτηςε ϊςκοπα ςτη

Θηςϋωσ, μϋχρι που βγόκε απϋναντι απϐ το τϊδιο Ειρόνησ και

Υιλύασ. Εκεύ, ς' ϋνα μικρϐ ταβερνϊκι, ϋμεινε αρκετό ώρα πύνοντασ

μπύρα και καπνύζοντασ το ϋνα τςιγϊρο πϊνω ςτ' ϊλλο, αφόνοντασ το

κινητϐ του να χτυπϊει.

Γϑρω ςτισ πϋντε γϑριςε πύςω και ενημερώθηκε απϐ τον Γιώργο,

που δεν τϐλμηςε να ρωτόςει τύποτε, για την παραγγελύα τησ

Κατερύνασ. Η Κατερύνα... Σϐςη ώρα εκεύ, ςτο ταβερνϊκι, δεν ϋκανε

τύποτε ϊλλο απϐ το να ςκϋφτεται αν εύχε το δικαύωμα να φερθεύ τϐςο

ϊνανδρα και να ςκοτώςει ϋναν ϊγγελο. Γιατύ δεν υπόρχε περύπτωςη

να μην τη ςκοτώςει, αν την πρϐδιδε για δεϑτερη φορϊ.

Προςπϊθηςε να βϊλει ςε τϊξη τα ςυναιςθόματϊ του, να δει τι θϋλει

ακριβώσ, ό μϊλλον ποια θϋλει. Η πλϊςτιγγα ϋγειρε προσ την

Κατερύνα. Ϊνιωθε πωσ ο καιρϐσ τησ περιπϋτειασ εύχε περϊςει και πωσ

η δημιουργύα μιασ οικογϋνειασ ϋπρεπεε να εύναι το επϐμενο βόμα του.

Σι κι αν αυτό η γυναύκα αςκοϑςε ακϐμη επιρροό επϊνω του; Δε θα το

μϊθαινε ποτϋ. 1 Οϑτε εκεύνη οϑτε κϊποιοσ ϊλλοσ. Ακϐμη κι απ' τον ύδιο του τον

εαυτϐ θα ϋκρυβε αυτϐ που πραγματικϊ επιθυμοϑςε. Η Κατερύνα τον

αγαποϑςε βαθιϊ και ειλικρινϊ, ενώ αυτό η γυναύκα τον εύχε

χρηςιμοποιόςει και το ύδιο πόγαινε να κϊνει και πϊλι. Ϋταν κϊτι

παραπϊνω απϐ ςύγουρο ϐτι, μϐλισ τησ ϋδειχνε αδυναμύα, θα τον

πϋταγε και πϊλι ϋξω απϐ τη ζωό τησ. άςωσ ϐμωσ και ϐχι. Υαινϐτανε

τϐςο ειλικρινόσ. Αλλϊ, ακϐμη και ϋτςι να ότανε, εκεύνοσ εύχε πϊρει

την απϐφαςό του πια. Ο γϊμοσ του με την Κατερύνα θα γινϐτανε πϊςη

θυςύα, με οποιοδόποτε τύμημα, ακϐμη και τη δικό του αυτοθυςύα.

Ϋδη η κοπϋλα του κϊτι εύχε ψυλλιαςτεύ. Υαινϐταν ανόςυχη και

όταν απύςτευτα τρυφερό μαζύ του. Όμωσ δεν τον ρώτηςε τύποτε, δεν

τον πύεςε, οϑτε ζότηςε να μϊθει. Κι αυτϐ τον ϋκανε ακϐμη πιο ςύγουρο

για την απϐφαςη που εύχε πϊρει.

Οι ςταγϐνεσ τησ βροχόσ που ϋπεφταν ςτο πρϐςωπο του τον

ςυνϋφεραν. Σα μϊτια τησ τον κούταζαν με αγωνύα, κρεμϐταν απϐ τα

χεύλη του.

- Νομύζω ϐτι όμουν ξεκϊθαροσ μαζύ ςου. Ό,τι εύχα να ςου πω, ς' το

εύπα.

- Όχι, δε μου εύπεσ τύποτε. Ϊφυγεσ ςαν κλϋφτησ.

- Σϐτε φαύνεται ϐτι εςϑ δεν κατϊλαβεσ. Εξϊλλου με ξϋρεισ, εύμαι

καλϑτεροσ ςτα ϋργα παρϊ ςτα λϐγια.

- τϋφανε, ςε παρακαλώ... δώς' μου ϊλλη μια ευκαιρύα. '

αγαπώ... δεν μπορώ να ζόςω χωρύσ εςϋνα. Μϋρεσ τώρα δεν μπορώ να

κϊνω τύποτε ϊλλο απϐ το να ςε ςκϋφτομαι. Ϊχεισ καταντόςει

εφιϊλτησ που με κυνηγϊει ακϐμη και ςτα ϐνειρϊ μου. Δεν μπορώ να

δουλϋψω πια, να βγω ϋξω, να ςκεφτώ τη ζωό μου δύχωσ εςϋνα.

Η βροχό εύχε αρχύςει να μουςκεϑει για τα καλϊ το πρϐςωπϐ τησ,

τα μαλλιϊ, τα ροϑχα τησ. Ϊμοιαζε με μικρϊ απροςτϊτευτο κοριτςϊκι

και εκεύνοσ ϋνιωςε την ανϊγκη να την αγκαλιϊςει και να την

προςτατϋψει. Η μορφό τησ Κατερύνασ μπόκε ανϊμεςϊ τουσ και τον

εμπϐδιςε. Σην ϋπιαςε απϐ τουσ ώμουσ και την ταρακοϑνηςε με

δϑναμη.

- Ωκουςϋ με προςεκτικϊ, Μϊγδα. Μπεσ τώρα ςτο αυτοκύνητο ςου

και γϑριςε ςτο ςπύτι ςου. Αυτϐ που εύχαμε κϊποτε τελεύωςε.

Οριςτικϊ. Μπορεύ εςϑ να το ϋχεισ μετανιώςει, εγώ ϐμωσ ϐχι. Οϑτε ς'

εμπιςτεϑομαι πια οϑτε ϋχω διϊθεςη να περϊςω τα ύδια.

- Δώς' μου μια ευκαιρύα, ψϋλλιςε, ενώ τα μϊτια τησ ϋγιναν

γυϊλινα, ανϋκφραςτα, χωρύσ να εκφρϊζουν αυτϐ που ϋλεγε, η ψυχό

τησ- όταν ςαν μϊτια τυφλοϑ.

- Όχι, δεν μπορώ να ςου δώςω ϊλλη ευκαιρύα. Και να το θϋλω, δε

γύνεται.

- Γιατύ; Γιατύ, ποιοσ εύναι ο λϐγοσ;

- Γιατύ... παντρεϑομαι, Μϊγδα.

Σο πρϐςωπο τησ πϊνιαςε κι ϋγινε ϋνα με το βλϋμμα τησ, ϐμοιο με

κϋρινησ κοϑκλασ. Ο τϋφανοσ ταρϊχτηκε περιςςϐτερο. Σην τρϊβηξε

κϊτω απϐ την τϋντα του διπλανοϑ ςπιτιοϑ. Η Μϊγδα, πιο ϊςπρη και

απϐ φϊνταςμα, τον κούταξε με χαμϋνο βλϋμμα.

- Παντρεϑεςαι; μπϐρεςε να αρθρώςει με δυςκολύα. Πϐτε; Με ποια;

- Μ' αυτόν που ϊφηςα για χϊρη ςου. Μ' αυτόν που, ενώ πλόγωςα

τϐςο, με περύμενε πϊντα και με ςυγχώρεςε. Μ' αυτόν που μ' αγαπϊει

πραγματικϊ και που ποτϋ δε θα με προδώςει. Μ' αυτόν που ϋχω χρϋοσ

να κϊνω ευτυχιςμϋνη.

- Εςϑ... εςϑ την αγαπϊσ;

- Εύμαςτε αρκετϊ χρϐνια με την Κατερύνα και αυτϐ ςημαύνει κϊτι.

Ακϐμη κι αν δε νιώςω ποτϋ αυτϊ που ϋνιωςα για ςϋνα, θα τη ςϋβομαι

και θα την υπεραςπύζομαι, γιατύ θα εύναι η γυναύκα μου και η μϊνα

των παιδιών μου.

- Φα, χα, χα, χα, χα!

Σα δυνατϊ τησ γϋλια τον ξϊφνιαςαν. Σα ανϋκφραςτα μϊτια τησ τον

θορϑβηςαν.

- Σώρα γιατύ γελϊσ; Ποϑ εύναι το αςτεύο;

Σο γϋλιο κϐπηκε απϐτομα ϐςο απϐτομα εύχε αρχύςει.

- Λεσ ψϋματα, ψϋματα. Δεν υπϊρχει καμύα γυναύκα ςτη ζωό ςου.

Σο φαντϊζεςαι. Θα δεισ ϐτι ϐλα τα φαντϊζεςαι. Η μϐνη γυναύκα που

υπϊρχει εύμαι εγώ και θα το δεισ. Μϐνο εγώ υπϊρχω.

- Μϊγδα, τησ εύπε μαλακϊ. Σρϋμεισ ολϐκληρη. Καλϑτερα να

γυρύςεισ ςπύτι, θ' αρρωςτόςεισ.

Η αλόθεια όταν ϐτι ετοιμαζϐταν να καταρρεϑςει. Όμωσ ύςιωςε το

κορμύ τησ, ςκοϑπιςε το βρεγμϋνο τησ πρϐςωπο και προχώρηςε προσ

το αυτοκύνητο τησ χωρύσ να πει λϋξη. Ο τϋφανοσ μπόκε ςτο ςπύτι

αρκετϊ ταραγμϋνοσ. Μϐλισ πριν λύγο εύχε αφόςει την Κατερύνα ςτο

ςπύτι τησ και δεν ϋβλεπε την ώρα να γυρύςει ςτο δικϐ του και να

κοιμηθεύ, μια και ϋπρεπε νωρύσ το πρωύ να βρύςκεται ςτον Πειραιϊ για

να παραλϊβει ϋνα τρακαριςμϋνο αυτοκύνητο. Σώρα ϐμωσ ποϑ εύχε

πϊει ϐλη εκεύνη η νϑςτα, η κοϑραςη; Γιατύ κϊπνιζε το ϋνα τςιγϊρο

μετϊ το ϊλλο μϋςα ςτο ςκοτϊδι, ενώ ϊκουγε τη βροχό να χτυπϊει

ρυθμικϊ ςτα τζϊμια;

Η παρουςύα τησ απϐ προχθϋσ όδη τον εύχε κϊνει να χϊςει την

ηρεμύα του. Μετϊ απϐ τϐςο καιρϐ μϐλισ που εύχε αρχύςει να

ςυνϋρχεται και να ςυνηθύζει την απουςύα τησ, και με το που

εμφανύςτηκε ϐλα ςωριϊςτηκαν χϊμω, ςαν χτύςματα απϐ ϊμμο που τα

κλϐτςηςε το πρώτο κϑμα. Ϊνασ θεϐσ μϐνο ξϋρει πώσ δε ςκοτώθηκε

εκεύνο το βρϊδυ, που οδηγοϑςε ςαν τρελϐσ χωρύσ προοριςμϐ, ϐταν

τον ϋδιωξε απϐ το ςπύτι τησ. Μιςοτυφλωμϋνοσ απϐ αγανϊκτηςη,

προςπαθώντασ με ϐλεσ του τισ δυνϊμεισ να ςυγκρατόςει τα δϊκρυϊ

του, με θολωμϋνο μυαλϐ και κομματιαςμϋνη καρδιϊ, οδόγηςε ώρεσ

ατελεύωτεσ, μϋχρι που το χϊραμα τον βρόκε ςτην Εθνικό οδϐ με

κατεϑθυνςη προσ τη Λαμύα. Οϑτε που κατϊλαβε πώσ ϋφταςε εκεύ. Σο

μϐνο που ϋνιωθε όταν μια κοϑραςη, που ςχεδϐν εύχε μουδιϊςει τα

μϋλη του κορμιοϑ του. Εύχε ανϊγκη απϐ ϋναν καλϐ ϑπνο. Ϊςτειλε ϋνα

μόνυμα ςτο κινητϐ του αδελφοϑ του ϐτι δε θα περνοϑςε τελικϊ απϐ

το ςυνεργεύο, γιατύ εύχε μια ϋκτακτη δουλειϊ εκτϐσ Αθηνών, και

κοιμόθηκε εκεύ ςτην ϊκρη του δρϐμου, αποκαμωμϋνοσ και

απελπιςμϋνοσ.

Σον ξϑπνηςαν τα ουρλιαχτϊ τριών αςθενοφϐρων και δϑο

περιπολικών που ϋτρεχαν μανιαςμϋνα. Πόρε το δρϐμο τησ

επιςτροφόσ, αφοϑ ςταμϊτηςε πρώτα ςτο πρώτο μεγϊλο βενζινϊδικο,

να πλυθεύ ςτισ τουαλϋτεσ, να πιει ϋναν καφϋ, να φϊει κϊτι και να

γεμύςει το ντεπϐζιτο, γιατύ ο δεύκτησ βενζύνησ εύχε χτυπόςει κϐκκινο

και όταν τυχερϐσ που δεν εύχε ξεμεύνει ςτο δρϐμο.

Ϊφταςε ςτην Αθόνα αργϊ το .απϐγευμα και με το που μπόκε ςτο

ςπύτι του, μεταφέροντασ τισ τρεισ ςακοϑλεσ ςκουπιδιών με τα

υπϊρχοντϊ του, ϋκανε ϋνα μπϊνιο και μετϊ παρϋμεινε ξαπλωμϋνοσ

ςτο κρεβϊτι, καπνύζοντασ ϐςο ποτϋ ϊλλοτε. Εκεύ που την ϋβγαζε με

οκτώ, δϋκα τςιγϊρα τη μϋρα, ϋφταςε ςτο πακϋτο και κϊτι παραπϊνω.

Όςο κι αν προςπϊθηςε να δώςει απαντόςεισ ςτα ερωτηματικϊ που

τον βαςϊνιζαν, ϐπωσ ποϑ εύχε φταύξει, γιατύ πονοϑςε τϐςο πολϑ, ποιο

όταν το λϊθοσ, δεν μπϐρεςε. Οι ερωτόςεισ του ϋμειναν αναπϊντητεσ.

Σην ϊλλη μϋρα, ςτη δουλειϊ, ϐςο κι αν προςπϊθηςε να κρϑψει την

ψυχικό του κατϊςταςη, ςτϊθηκε μϊταιο. Ο Γιώργοσ ανηςϑχηςε, κϊτι

κατϊλαβε, ϐμωσ δε ρώτηςε. Σον όξερε τον αδελφϐ του και, ϐςο κι αν

προςπαθοϑςε, μϊλλον θα τον ϋκανε να μουλαρώςει, παρϊ το

αντύθετο. Βεβαιώθηκε γι' αυτϐ που εύχε αρχικϊ υποψιαςτεύ ϐταν,

ςχεδϐν μύα εβδομϊδα μετϊ, την Κυριακό, όρθε για φαγητϐ ςτο ςπύτι

τησ μϊνασ του χωρύσ να την ειδοποιόςει, κϊτι που εύχε να κϊνει πολϑ

καιρϐ, και απϐ τϐτε αυτϐ ϊρχιςε να γύνεται ϐλο και πιο ςυχνϊ, ςτο

τϋλοσ πια καθημερινϊ.

Η κυρα-Δώρα εκεύνη την Κυριακό ξαφνιϊςτηκε ευχϊριςτα και

ϋκανε τα πϊντα για το μεγϊλο τησ γιο, καθώσ δεν περύμενε να την

επιςκεφθεύ ξανϊ. Όταν ϐμωσ οι επιςκϋψεισ ςυνεχύςτηκαν, τϐτε ϊρχιςε

να υποψιϊζεται και να ελπύζει ϐτι η ςχϋςη του μ' αυτό τη γυναύκα, που

τον εύχε αποξενώςει απϐ την οικογϋνειϊ του, εύχε τελειώςει. Ο παλιϐσ,

καλϐσ τϋφανοσ εύχε επανϋλθει, ποτύζοντασ τη μαραμϋνη καρδιϊ τησ,

που ϐςο πϐνο εύχε ειςπρϊξει ϊλλη τϐςη χαρϊ ϋπαιρνε πύςω. Για την

κυρα-Δώρα ςημαςύα εύχε πωσ εύχε ξαναβρεύ το παιδύ τησ, που ςχεδϐν

ενϊμιςη χρϐνο τώρα το εύχε ςτερηθεύ. Σο θλιμμϋνο βλϋμμα τησ

απϋκτηςε ζωντϊνια και ϊρχιςε πϊλι τισ επιςκϋψεισ ςτη γειτονιϊ, και

ειδικϊ ςτην κυρύα Νύτςα, που τη ςυμπαθοϑςε ιδιαύτερα.

- Σι να ςου πω, Νύτςα μου, ξαναβρόκα το παλικϊρι μου, μα τον

Αώ-Υανοϑρη, μεγϊλη η χϊρη του, και γϋμιςε χαρϊ το ςπύτι μου.

- Και μασ θυμόθηκεσ κι εμϊσ, που κϊναμε χρϐνια και ζαμϊνια να

ςε ξαναδοϑμε.

- Ε, λύγο το 'χεισ να χϊνεισ το παιδύ ςου; Με τι ϐρεξη να βγω ςτη

γειτονιϊ; Σι να τουσ απαντόςω, ϐταν με ρωτϊγανε τι κϊνει ο γιοσ μου,

αφοϑ κι εγώ η δϐλια δεν όξερα ποϑ ζοϑςε, με ποια ζοϑςε, πώσ ζοϑςε.

- Αφοϑ ϐλοι μϊθαμε ϐτι ςυζοϑςε με αυτό τη ζωγρϊφο, πώσ τη λϋνε

να δεισ...

- Μϊγδα Αυγϋρη.

- Εύδεσ που λεσ ϐτι δε γνωρύζεισ ποια ότανε;

- Ωλλο να βλϋπεισ ϋναν ϊνθρωπο απϐ φωτογραφύεσ και ϊλλο να

τον ξϋρεισ προςωπικϊ. Σι ϊνθρωποσ όταν αυτό η γυναύκα και πώσ

πϋραςε ςτα χϋρια τησ το παιδύ μου μϐνο ο Θεϐσ το γνωρύζει. Ωςε που

όταν πολϑ μεγαλϑτερό του. Σι δουλειϊ εύχε ο τϋφανοσ με μια

γυναύκα κοντϊ ςτα δικϊ μου χρϐνια;

- Σώρα τα παραλϋσ, ϐςο και μεγϊλη να ότανε, δεν την ϋκανεσ οϑτε

τριαντϊρα.

- Όπωσ και να 'χει το πρϊγμα, Νύτςα μου, ϊλλο πρϊγμα το νϋο

κορύτςι. Η Κατερύνα μασ, μϊλιςτα! Ό,τι πρϋπει για το γιο μου. Με τη

δροςιϊ τησ, το κϋφι τησ, τα νιϊτα τησ, ςε κϊνει να νιώθεισ κι εςϑ

ςυνομόλικό τησ.

- Εύδεσ που το εύπεσ;

- Σι εύπα, δηλαδό;

- ε κϊνει να νιώθεισ ςυνομόλικη. Αναρωτόθηκεσ αν το ύδιο την

ϋκανε να νιώθει και ο γιοσ ςου; Ότι, δηλαδό, όταν ςυνομόλικοι;

- Μα τι λεσ τώρα, Νύτςα μου. Ωλλο πρϊγμα να κϊνεισ παρϋα με

νϋουσ ανθρώπουσ και ϊλλο να κοιμϊςαι μαζύ τουσ. Με φαντϊζεςαι

εμϋνα με ϋναν τριαντϊρη ό ςαραντϊρη; Ποπϐ, τι εύπα, Παναγιϊ μου!

Θα πϋςει φωτιϊ και θα με κϊψει, την ϋρημη, που ςκϋφτηκα κϊτι

τϋτοιο.

- Ε, τώρα τι να ςου πω, Δώρα μου, γύνεςαι υπερβολικό. Εύςαι δεν

εύςαι πενόντα δϑο χρονών και μιλϊσ λεσ και εύςαι ενενόντα. Μωρϋ, ασ

μου τϑχαινε εμϋνα ϋνασ τριαντ... ϊντε ςαραντϊρησ, και θα ςου ϋλεγα

εγώ αν θα του καθϐμουνα ό ϐχι. Κι ασ εύμαι ϋνα χρϐνο μεγαλϑτερό

ςου.

- Πϊψε, χριςτιανό μου, κι ϋχεισ ϊντρα ζωντανϐ πλϊι ςου. Ντροπόσ

πρϊγματα εύναι αυτϊ. Αν ς' ϊκουγαν τα παιδιϊ ςου, τι θα ϋλεγαν;

- Μωρϋ, ασ ϋλεγαν ϐ,τι όθελαν. Κι ο ϊντρασ μου ακϐμη, που τον

παντρεϑτηκα δεκαεπτϊ χρονών κοριτςϊκι, ενώ αυτϐσ εύχε καβατζϊρει

τα τριϊντα... Κι ϐταν εγώ όμουν ςτα ντουζϋνια μου, μετϊ τα τριϊντα,

εκεύνοσ δεν μποροϑςε να πϊρει τα ςτραβοκϊνικϊ του. Σώρα που

ϋφταςε ςτα εβδομόντα, ϊς' τα να πϊνε. Σςα που περπατϊει.

Νοςοκϐμα κατϊντηςα, νϋα γυναύκα, κι εςϑ μου φωνϊζεισ ϐτι λϋω

κουταμϊρεσ;

Η κυρα-Δώρα ςηκώθηκε απϐ τον καναπϋ.

- Σι, θα φϑγεισ κιϐλασ;-Σώρα που ϊναψε η κουβϋντα;

- Πρϋπει να γυρύςω ςπύτι νωρύσ, γιατύ ϋχω τραπϋζι ςτα ςυμπεθϋρια

ςόμερα. Κι αϑριο μϋρα εύναι. Ωντε, Νύτςα μου, φεϑγω και ς ευχαριςτώ

για το κϋραςμα. Σο πϋτυχεσ το κυδώνι μια χαρϊ αυτό τη φορϊ.

- το καλϐ, ςτο καλϐ, Δώρα μου, και μη με παρεξηγόςεισ γι' αυτϊ

που εύπα.

Η κυρα-Δώρα χαμογϋλαςε καλϐκαρδα. Πϊνω απϐ τριϊντα πϋντε

χρϐνια τώρα γειτϐνιςςεσ, κι ακϐμη να ςυνηθύςει αυτϊ που ϋλεγε.

Ϋταν περύεργο που, ενώ ςαν χαρακτόρεσ όταν τελεύωσ διαφορετικϋσ,

προτιμοϑςανε η μύα την παρϋα τησ ϊλλησ. Η Νύτςα μπορεύ να ϋλεγε

χοντρϊδεσ καμιϊ φορϊ, όταν ϐμωσ καλϐσ ϊνθρωποσ και πονετικό.

Σϋλοσ πϊντων... Ση χαιρϐτανε ϐμωσ, παρ' ϐλα τα χρονϊκια τησ δεν το

ϋβαζε κϊτω.

Ϊφταςε ςτο ςπύτι τησ πϋντε λεπτϊ αργϐτερα και βρόκε τη νϑφη

τησ να την περιμϋνει ςτην εξώπορτα. Ξαφνιϊςτηκε.

- Ϊλα, καλϋ μητϋρα, μιςό ώρα εύμαι ςτημϋνη εδώ ϋξω και ςε

περιμϋνω.

- Μπα, ςε καλϐ ςου, κϐρη μου, τι γυρεϑεισ εδώ; Δεν πόγεσ ςτη

δουλειϊ ςόμερα;

- Πώσ δεν πόγα, μποροϑςα να κϊνω διαφορετικϊ; Ϊφυγα ϐμωσ

νωρύτερα και όρθα να ςε βοηθόςω λιγϊκι. Πώσ θα τα ετοιμϊςεισ ϐλα

μϐνη ςου;

-Αχ, βρε Κατερύνα μου, μπόκεσ ϊδικα ςτον κϐπο. Ϊχω κϊνει απϐ

χθεσ τισ προετοιμαςύεσ μου και ςε μια ώρα ϐλα θα εύναι ϋτοιμα. Ωδικα

όρθεσ.

- Γιατύ ϊδικα; Να μη ςε δω λιγϊκι; υνόθωσ υπϊρχει κϐςμοσ ςτα

πϐδια μασ και δεν ϋχουμε την ευκαιρύα να κουτςομπολϋψουμε λιγϊκι.

- Ποιον να κουτςομπολϋψουμε; την κούταξε πονηρϊ.

- Σρϐποσ του λϋγειν, αφοϑ ξϋρεισ ϐτι δεν εύμαι τϋτοιοσ χα-

ρακτόρασ.

- Λεσ να μην το ξϋρω; Αχ, Κατερύνα μου, μακϊρι ϐλεσ οι κοπϋλεσ

του κϐςμου να όταν ςαν κι εςϋνα, φιλϐτιμεσ, τύμιεσ και εργατικϋσ.

Εύναι τυχερϐσ ο τϋφανοσ που ςε βρόκε ςτο δρϐμο του.

- Εγώ εύμαι τυχερό, μητϋρα. Δεν υπϊρχουν ϊντρεσ ςαν τον

τϋφανο.

- Σον αγαπϊσ πολϑ; την κούταξε με αγϊπη.

- Πιϐτερο κι απ' τη ζωό μου.

- Κι ασ ςε πύκρανε.

- Ακϐμη αυτϊ θυμϊςαι; Ϊλα, δως' μου τώρα μια ποδιϊ και πεσ μου

τι θϋλεισ να ετοιμϊςω.

-Αφοϑ επιμϋνεισ... Να, καθϊριςε τισ πατϊτεσ που ϋχω ς' εκεύνη την

μπλε ςακοϑλα και μετϊ θα δοϑμε. Σι ώρα θα ϋρθουν οι γονεύσ ςου;

- Εύπαμε να μαζευτοϑμε ϐλοι γϑρω ςτισ ϋξι, να αρχύςουνε με τα

μεζεδϊκια οι ϊντρεσ, και να φϊμε γϑρω ςτισ οκτώ.

- Θα ϋρθει και ο θεύοσ ςου ο Αλϋκοσ;

- Ναι, ο κακομούρησ, απϐ τϐτε που ϋχαςε τη θεύα μου νιώθει

μοναξιϊ. Σον κϊλεςα κι εγώ, να εύναι παρϋα μασ.

- Καλϊ ϋκανεσ. Εύναι κρύμα μεγϊλοσ ϊνθρωποσ να μϋνει μϐνοσ του.

Λεύπουν και τα-παιδιϊ του ςτα ξϋνα.

- Σο ξϋρω, κι οϑτε που νοιϊζονται. Περιςςϐτερο εμϋνα θεωρεύ

παιδύ του παρϊ τουσ δυο του γιουσ. Ξϋρεισ τι μου εύπε πριν λύγο καιρϐ;

- Σι, παιδύ μου;

- Κατερύνα, παιδύ μου, μπορεύ να μην εύςαι κϐρη μου, ϐμωσ εγώ ςε

νιώθω κϊτι παραπϊνω. Οι γιοι μου, δϐξα τω Θεώ, ϋχουν λεφτϊ με το

παραπϊνω. Ϊτςι και αποθϊνω μια μϋρα, το διαμϋριςμα που ζω ςτο

Παλαιϐ Υϊληρο θα το δώςω ςε ςϋνα. Κι αν θεσ να ζόςεισ με τον

ϊντρα ςου μαζύ μου, μπορεύσ να μετακομύςεισ απϐ αϑριο κιϐλασ.

Εκατϐ τετραγωνικϊ εύναι πολλϊ για μϋνα και θα 'χω κι εγώ μια

ςυντροφιϊ, κι ϐχι τουσ τούχουσ, να μιλϊω μϐνοσ μου.

Η κυρα-Δώρα εύχε ανούξει το ςτϐμα τησ απϐ ϋκπληξη.

- Αλόθεια, παιδύ μου; Μακϊρι, μακϊρι να γύνουν ϋτςι τα πρϊγματα

και να ϋχετε κι εςεύσ το ςπιτϊκι ςασ, κι ϐχι να ζεύτε ςτα ενούκια.

Αλόθεια, θα μεύνετε τελικϊ ςτο ςπύτι του τϋφανου ό θα νοικιϊςετε

κϊποιο ϊλλο, πιο μοντϋρνο ςπύτι;

- Προσ το παρϐν εύπαμε με τον τϋφανο να μεύνουμε εκεύ. Μια

χαρϊ ςπύτι εύναι. Αρχϋσ του ϊλλου μόνα θα το βϊψουμε και το μϐνο

που θ' αλλϊξουμε εύναι οριςμϋνα ϋπιπλα. Που λεφτϊ για

πολυτϋλειεσ... Σρϋχει και το δϊνειο που πόρε. Όμωσ, δε

ςτενοχωριϋμαι εγώ με κϊτι τϋτοια, μητϋρα. Σην υγειϊ μασ να 'χουμε

και ϐλα θα τα φτιϊξουμε.

- Γιατύ δεν πϊτε να μεύνετε ςτου θεύου ςου;

- Οϑτε που θϋλει ν' ακοϑςει κϊτι τϋτοιο ο γιοσ ςου. Δεν εύναι

ςωςτϐ να του φορτωθοϑμε ϋτςι, μου εύπε. Εγώ ϐμωσ πιςτεϑω ϐτι

προτιμϊει να εύμαςτε μϐνοι μασ. Γνωριζϐμαςτε τϐςα χρϐνια και εύναι

η πρώτη φορϊ που θα μοιραςτοϑμε την ύδια ςτϋγη, εκτϐσ απϐ κϊτι

μικροδιακοπϋσ ςτα νηςιϊ. Λεσ να μου βγει διαφορετικϐσ, αν ζόςουμε

μαζύ;

Η κυρα-Δώρα ϋβαλε τα γϋλια.

- Μπα ςε καλϐ ςου, παιδϊκι μου, τι κϊθεςαι και ςκϋφτεςαι τώρα...

Αλλϊζει ο ϊνθρωποσ; Ωντε, μια και τϋλειωςεσ με τισ πατϊτεσ,

καθϊριςϋ μου κι αυτϋσ τισ πιπεριϋσ. Θα κϊνω και γεμιςτϊ ςτο φοϑρνο,

τησ εύπε, ενώ ϋλεγχε το φαγητϐ ςτην κατςαρϐλα.

Κι ϐμωσ, αλλϊζει, ςκϋφτηκε. Αγνώριςτοσ εύχε γύνει ο γιοσ τησ

αφϐτου γνώριςε τη ζωγρϊφο. Μϋχρι και η ύδια δεν τον αναγνώριζε

πια.

Ϊκανε ϊθελϊ τησ το ςταυρϐ τησ και ϋφτυςε ςτον κϐρφο τησ. Οϑτε

που όθελε να ςκεφτεύ ϐτι θα κακοπϋρναγε η Κατερύνα πλϊι του. Αν

ςυνϋβαινε κϊτι τϋτοιο, θα τον διϋγραφε απϐ τη ζωό τησ. Απϐ μικρϐ

παιδύ τοϑ εύχε διδϊξει τι εύναι η τιμιϐτητα, η ειλικρύνεια και η

ανθρωπιϊ. Δεν μποροϑςε να φανταςτεύ ϐτι τα παιδιϊ τησ θα γύνονταν

ϊτιμοι ϊνθρωποι, απατεώνεσ, αλότεσ. Δϐξα τω Θεώ, και τα τρύα μϋχρι

ςτιγμόσ την εύχαν βγϊλει αςπροπρϐςωπη. Μϋχρι ςτιγμόσ….

10

ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ςχεδϐν δεν εύχε ςηκωθεύ απϐ το κρεβϊτι. Με

απενεργοποιημϋνα τα δϑο κινητϊ τησ τηλϋφωνα και βγαλμϋνεσ τισ

πρύζεσ του τηλεφώνου, εύχε χϊςει κϊθε επικοινωνύα με τον ϋξω

κϐςμο. Οι ςυςκευϋσ τησ τηλεϐραςησ, βουβϋσ κι αυτϋσ,

ςτεκϐντουςαν ςκοτεινϋσ ςκιϋσ ς' ϐλα τα δωμϊτια. Σο ςπύτι βρϐμαγε

κλειςοϑρα και εγκατϊλειψη. Ροϑχα πεταμϋνα ςτο πϊτωμα,

μιςοϊδεια πιϊτα με φαγητϊ εγκαταλειμμϋνα ςε κϊθε γωνιϊ, ποτόρια

με ξεραμϋνο καφϋ ό με αλκοϐλ, ϊλλα ϐρθια ϊλλα πεςμϋνα ςτο

δϊπεδο, ταςϊκια με αποτςύγαρα ςπαρμϋνα παντοϑ, χαρτοπετςϋτεσ

ςκορπιςμϋνεσ, μιςοφαγωμϋνα ςοκολατϊκια, και πϊνω απ' ϐλα

ςκοτϊδι απϐ τισ τραβηγμϋνεσ κουρτύνεσ.

Η Μϊγδα Αυγϋρη, ξαπλωμϋνη μπροϑμυτα πϊνω ςτο υπϋρδιπλο

κρεβϊτι του υπνοδωματύου τησ, κούταζε τη ςβηςτό οθϐνη τησ

τηλεϐραςησ, που μϐλισ και ξεχώριζε ςαν ςκιϊ μϋςα ςτο χώρο.

Συλιγμϋνη με το τριςϊθλιο μπλε πουκϊμιςο, που εύχε γύνει δεϑτερο

πετςύ τησ τα τελευταύα ϋξι μερϐνυχτα, ςχεδϐν εύχε χϊςει την

αύςθηςη του χρϐνου και του τϐπου. ά ο κορμύ τησ ανϋδινε μια

ϊςχημη μυρωδιϊ, που περιςςϐτερο προερχϐταν απϐ το βρϐμικο

ροϑχο, ϊπλυτο τϐςο καιρϐ κϐρα, παρϊ απϐ το ϐτι εύχε να μπει η ύδια

κϊτω απϐ το ντουσ αυτϋσ τισ μϋρεσ. Σο γεγονϐσ ϐτι η γυναύκα που

φρϐντιζε το τερϊςτιο ςπύτι την εύχε εγκαταλεύψει, μην αντϋχοντασ

τισ παραξενιϋσ και τισ ιδιοτροπύεσ τησ, πριν απϐ τρεισ εβδομϊδεσ

εύχε επιδεινώςει αιςθητϊ την κατϊςταςη.

Ξαφνικϊ η οθϐνη τησ τηλεϐραςησ ϊναψε απϐ μϐνη τησ και το

δωμϊτιο φωτύςτηκε. Η Μϊγδα ξαφνιϊςτηκε, ϐμωσ δεν κουνόθηκε

απϐ τη θϋςη τησ. Σα μϊτια τησ όταν ςτυλωμϋνα επϊνω ςε ϋνα

αντρικϐ πρϐςωπο που τησ μύλαγε. την αρχό, απϐ την παραζϊλη

τησ κλειςοϑρασ, δεν τον γνώριςε. Όμωσ η οικεύα φωνό την ϋκανε να

βεβαιωθεύ ϐτι ο ϊντρασ που την κούταζε μϋςα απϐ το γυαλύ όταν ο

τϋφανοσ.

- τϋφανε, ψιθϑριςε, εςϑ εύςαι;

- Εγώ εύμαι, κορύτςι μου, τησ απϊντηςε εκεύνοσ.

- Ώςτε λοιπϐν όταν ψϋματα ϐτι δε με θϋλεισ πια, ϐτι δε μ'

αγαπϊσ.

- Πύςτεψεσ ποτϋ ϐτι εγώ θα μποροϑςα να ζόςω χωρύσ εςϋνα;

- Αφοϑ παντρεϑεςαι...

- Όλα όταν ψϋματα. Ποτϋ μου δε θ' αγαπόςω ϊλλη γυναύκα

εκτϐσ απϐ ςϋνα...

- Θϋλω να ςε δω...

- Κι εγώ, κορύτςι μου, κι εγώ θϋλω να ςε δω.

Η οθϐνη ϋςβηςε απϐτομα, ϐςο απϐτομα εύχε ανϊψει. Η Μϊγδα

ανακϊθιςε ςτο κρεβϊτι και ϋτριψε τουσ κροτϊφουσ τησ. Αυτό η

ατελεύωτη ξϊπλα την εύχε κουρϊςει υπερβολικϊ και το ςώμα τησ

πονοϑςε παντοϑ. Μια απρϐςμενη ενϋργεια και μια καλό διϊθεςη

την πλημμϑριςε. Πετϊχτηκε ϐρθια ςαν αύλουροσ και ϊνοιξε τα

παντζοϑρια και τισ κουρτύνεσ. Σο δυνατϐ καλοκαιρινϐ φωσ χϑθηκε

αςυγκρϊτητοσ χεύμαρροσ ςτο δωμϊτιο, φανερώνοντασ το χϊοσ που

επικρατοϑςε εκεύ μϋςα.

Η Μϊγδα κούταξε απελπιςμϋνη το χώρο. Ϊπρεπε να βρει αμϋςωσ

μια γυναύκα να βϊλει τϊξη. Σρεισ εύχε αλλϊξει μϋςα ςε δϑο μόνεσ. Η

πρώτη παρακολουθοϑςε κϊθε τησ κύνηςη ολημερύσ και, φυςικϊ, την

απϋλυςε. Η δεϑτερη κούταζε με περιφρονητικϐ ϑφοσ τα ϋργα τησ,

αποδοκιμϊζοντασ το ταλϋντο τησ. Σην απϋλυςε ςϑντομα. Η τρύτη

εξαφανύςτηκε ϑςτερα απϐ ϋναν τρικοϑβερτο καβγϊ που εύχε μαζύ

τησ, γιατύ τησ εύπε ϐτι το μπλε πουκϊμιςο βρϐμαγε αφϐρητα κι

ϋπρεπε να πλυθεύ, πριν γύνει εςτύα μικροβύων, ό καλϑτερα να

πεταχτεύ. Η Μϊγδα θϑμωςε τϐςο πολϑ, που ϊρπαξε απϐ τα μαλλιϊ

τη Ρωςύδα κι ϋχωςε το πρϐςωπο τησ μϋςα ςτο πουκϊμιςο:

- Ώςτε ςου βρομϊει το πουκϊμιςο; Ξεχνϊσ, βρομιϊρα, απϐ ποϑ

ϋρχεςαι και πωσ θα πεύναγεσ, αν δε ςου ϋδινα εγώ δουλειϊ,, και

τώρα θα μου κϊνεισ ϋλεγχο και τι θα φορϋςω; Πεσ μου τώρα, ςου

βρομϊει;

- Όχι, κυρύα, ϐχι, οϑρλιαξε το κορύτςι, κλαύγοντασ περιςςϐτερο

απϐ φϐβο παρϊ απϐ τον πϐνο που τησ προκαλοϑςε το τρϊβηγμα

των μαλλιών.

- Σώρα θϋλεισ να το πλϑνεισ; Μυρύζει;

- Όχι, κυρύα, ϐχι, δε μυρύζει.

Σην ϋςπρωξε με δϑναμη ςτον τούχο και βγόκε ϋξαλλη απϐ το

ςπύτι.

- Θα πϊω ωσ το ατελιϋ. Υρϐντιςε να γλεύψεισ το ςπύτι και να μου

μαγειρϋψεισ ψϊρι ςτον ατμϐ με λαχανικϊ, τησ φώναξε πριν φϑγει.

Η κοπϋλα, με το που βεβαιώθηκε ϐτι η κυρϊ τησ εύχε φϑγει, τα

παρϊτηςε ϐλα ςτη μϋςη και ϋφυγε κι εκεύνη, αφόνοντασ τα κλειδιϊ

ςτο τραπϋζι του ςαλονιοϑ. Ϋταν η τρύτη φορϊ που η κυρϊ τησ

αγρύευε χωρύσ λϐγο, αλλϊ τώρα εύχε φοβηθεύ πραγματικϊ. Δεν

ϋβλεπε την ώρα να γυρύςει ςτο ςπύτι τησ ςτο Παγκρϊτι και να

παραπονεθεύ ςτην Ανιϋςκα, τη φύλη τησ, που την εύχε προτεύνει ςε

μια φύλη τησ κυρύασ Αυγϋρη, κι εκεύνη με τη ςειρϊ τησ ςτην Αυγϋρη.

Πύςτεψε ϐτι όταν πολϑ τυχερό που θα εύχε μϐνο ϋνα ϊτομο να

φροντύζει, και κυρύωσ γυναύκα- δε θα κινδϑνευε πια απϐ τα

απλωμϋνα χϋρια των αρςενικών αφεντικών τησ, που τησ εύχαν κϊνει

τη ζωό δϑςκολη, μια και η εμφϊνιςό τησ όταν αρκετϊ εντυπωςιακό.

Κι ϑςτερα θα δοϑλευε λιγϐτερο, κϊθε δεϑτερη μϋρα, απϐ τισ οκτώ

το πρωύ ϋωσ τισ τϋςςερισ το απϐγευμα. Θα όταν ελεϑθερη να χαρεύ

την υπϐλοιπη μϋρα τησ ϐπωσ ϐριζε η καρδιϊ τησ και να βλϋπει και

το φύλο τησ, που δοϑλευε ςε οικοδομό. Και ο μιςθϐσ, ο καλϑτεροσ

που εύχε πϊρει μϋχρι τϐτε, με τισ λιγϐτερεσ ώρεσ δουλειϊσ. Φαλϊλι

τη μεγϊλη διαδρομό που ϋκανε μϋχρι να φτϊςει εκεύ πάνω ςτη

Δροςιϊ με τη ςυγκοινωνύα.

Όμωσ τα φτερϊ τησ κϐπηκαν απϐ την πρώτη κιϐλασ εβδομϊδα,

που τησ ϋγινε η πρώτη επύθεςη χωρύσ λϐγο, για κϊτι αςόμαντο. Δεν

μποροϑςε να ψυχολογόςει τη νϋα τησ κυρϊ, γιατύ ϊλλοτε όταν πολϑ

γλυκιϊ και ϊλλοτε επιθετικό και υπερβολικό. Πϐςο πολϑ εύχε χαρεύ

ϐταν τησ χϊριςε εκεύνο το ϐμορφο φϐρεμα και μετϊ δϑο ζευγϊρια

παποϑτςια, την τρύτη κιϐλασ μϋρα. Μϋχρι εκεύ ϐμωσ όταν οι καλϋσ

μϋρεσ μαζύ τησ, γιατύ τη μεθεπομϋνη την ϋκανε να κλαύει με μαϑρο

δϊκρυ, κι ϐςο πϋρναγαν οι μϋρεσ τα πρϊγματα χειροτϋρευαν. το

τϋλοσ ϊρχιςε να φοβϊται και να μη νιώθει ϊνετα ϐςο η κυρϊ τησ

βριςκϐτανε ςτο ςπύτι. Μετϊ το τελευταύο ςυμβϊν δεν υπόρχε

περύπτωςη να μεύνει οϑτε λεπτϐ, και με τα διπλϊςια χρόματα.

Ευτυχώσ που την πλόρωνε κϊθε εβδομϊδα κι ϋτςι δεν εύχε χϊςει τα

χρόματα του κϐπου τησ.

Η Μϊγδα κούταξε το δωμϊτιο και ςκϋφτηκε την Ιρύνα, αυτό την

τελευταύα Ρωςύδα, που, ϐςο ότανε εκεύ, τα πϊντα ϋλαμπαν απϐ

καθαριϐτητα. Σην εύχε πϊρει ςτο τηλϋφωνο ϐταν ανακϊλυψε πωσ

εύχε φϑγει, ϐμωσ το κορύτςι αρνόθηκε ευγενικϊ, παρϐτι η ύδια ϊφηςε

να εννοηθεύ με τον τρϐπο τησ πωσ κϊτι τϋτοιο δε θα ξαναςυνϋβαινε.

Η απϐφαςό τησ όταν το ύδιο αμετϊκλητη, ϐταν τησ εύπε ϐτι θα τησ

ϋδινε περιςςϐτερα χρόματα και πολλϊ δικϊ τησ ροϑχα. Δεν

μποροϑςε να καταλϊβει γιατύ εύχε ενοχληθεύ τϐςο πολϑ. Επειδό τησ

εύχε πει ϐτι προτιμϊει ϊπλυτο το πουκϊμιςο; Σϐςο πια φοβερϐ όταν

να παραμϋνει με τη μυρωδιϊ του τϋφανου επϊνω του; Αντύ να τησ

πει ϋνα ευχαριςτώ, εκεύνη εύχε εξαφανιςτεύ.

Κρύμα, γιατύ την εύχε ςυμπαθόςει πιο πολϑ απ' ϐλεσ, κυρύωσ για

το χρώμα των μαλλιών τησ, που εύχαν την απϐχρωςη του

ςκουριαςμϋνου χαλκοϑ, ϋνα χρώμα που λϊτρευε και το χρη-

ςιμοποιοϑςε ςχεδϐν ς' ϐλα τα ϋργα τησ.

Μπόκε κϊτω απϐ το ντουσ και ϋμεινε αρκετό ώρα, μϋχρι που

ϋνιωςε το ςώμα τησ να μουλιϊζει. κουπύςτηκε με το τελευταύο

καθαρϐ μπουρνοϑζι και ςκϋφτηκε ϐτι, μϋχρι να τακτοποιηθεύ το

θϋμα τησ γυναύκασ, ϋπρεπε να αγορϊςει καινοϑρια μπουρνοϑζια. Για

να βϊλει πλυντόριο η ύδια, με τουσ τϐνουσ απλϑτων που υπόρχαν,

οϑτε λϐγοσ. Εκεύνο που προεύχε αυτό τη ςτιγμό όταν ο τϋφανοσ

και το κϊλεςμϊ του. Σο όξερε πωσ αργϊ ό γρόγορα θα

επικοινωνοϑςε μαζύ τησ. Ϊπρεπε να γύνει ϐμορφη, πολϑ ϐμορφη.

Η ώρα πληςύαζε επτϊ το βρϊδυ, ϐταν ξεκύνηςε απϐ το ςπύτι τησ.

Γϑρω ςτισ οκτώ όταν ϋξω απϐ το δικϐ του. Πϊρκαρε και χτϑπηςε το

κουδοϑνι με το ϐνομϊ του. Καμιϊ απϊντηςη. Φτϑπηςε και

ξαναχτϑπηςε αρκετϋσ φορϋσ. Δεν όταν δυνατϐ να εύχε φϑγει ενώ

την περύμενε. Σϐτε πρϐςεξε ϐτι το αυτοκύνητο του δε φαινϐτανε

πουθενϊ. Δεν μπορεύ, κϊτι απρϐςμενο θα του εύχε τϑχει και ϋπρεπε

να φϑγει. Όμωσ, ϐπου και να πόγαινε, θα γϑριζε πϊλι. Αποφϊςιςε

να κϊνει μια βϐλτα εκεύ ςτη γειτονιϊ και να χαζϋψει, μϋχρι να περϊ-

ςει κϊπωσ η ώρα. Ποτϋ τησ δεν εύχε την ευκαιρύα να δει κϊτι

περιςςϐτερο απϐ το ςυνεργεύο ό το ςπύτι του τϋφανου. όμερα

όταν μια καλό ευκαιρύα. Αφοϑ ο καλϐσ τησ ζοϑςε ςτον Σαϑρο,

ϋπρεπε να μϊθει τα κατατϐπια.

Ϊκανε αρκετϋσ βϐλτεσ, κϊπου χϊθηκε, κϊπου ϋβαλε ςημϊδια,

εδώ εύναι ϋνα παντοπωλεύο, εδώ μια ψηςταριϊ, εκεύ μια εκκληςύα,

ϐταν, περνώντασ απϐ ϋνα δρϐμο, εύδε το αυτοκύνητο του τϋφανου

παρκαριςμϋνο απ' ϋξω. Βεβαιώθηκε ϐταν εύδε τον αριθμϐ

κυκλοφορύασ. Εκεύνα τα τρύα οκτϊρια ςτη ςειρϊ δεν εύναι κϊτι που

το ξεχνϊσ ό που ςυμβαύνει ςυχνϊ ς' ϋνα κϐκκινο Seat παρκαριςμϋνο

ςτον Σαϑρο. Τπόρχαν ςτο δρϐμο πολλϊ ςπύτια, ϊλλα

μονοκατοικύεσ, ϊλλα διώροφεσ ό τριώροφεσ πολυκατοικύεσ, και δεν

μποροϑςε να εύναι ςύγουρη ςε ποιο βριςκϐτανε. Δεν εύχε παρϊ να

περιμϋνει. Η ώρα πληςύαζε όδη εννιϊ.

Γϑρω ςτισ ϋντεκα τησ όρθε να κατϋβει απϐ το αυτοκύνητο και ν'

αρχύςει να χτυπϊει ϐλα τα κουδοϑνια μϋχρι να τον βρει. Σϐτε

ϊκουςε κϊτι φωνϋσ, δϋκα μϋτρα πιο πύςω τησ, και εύδε πρώτα ϋνα

ηλικιωμϋνο ζευγϊρι και μια νεαρό κοπϋλα να ςυζητϊνε χαροϑμενα.

Μετϊ προςτϋθηκε ςτην παρϋα κι ϋνασ ϊλλοσ ηλικιωμϋνοσ ϊντρασ,

που ςϑντομα ϋφυγε με το αυτοκύνητο του. Και μετϊ εύδε τον

τϋφανο να πληςιϊζει με τρεισ νϊιλον ςακοϑλεσ και να αγκαλιϊζει

την κοπϋλα απϐ τη μϋςη. Η Μϊγδα κοκϊλωςε. Δεν όταν δυνατϐ!

Κϊποιο ϊςχημο παιχνύδι τησ ϋπαιζε η ϐραςό τησ. Πριν προλϊβει να

ςκεφτεύ, οι τϋςςερισ μπόκανε ςτο αμϊξι του τϋφανου και χϊθηκαν

ςτην πρώτη ςτροφό. Η Μϊγδα ϋβαλε μπροσ, ϋκανε ϐπιςθεν μϋχρι

το ςτενϊκι που ςτρύψανε, αλλϊ τουσ εύχε όδη χϊςει. Απελπιςμϋνη

ϊρχιςε να τουσ ψϊχνει παντοϑ, ϐμωσ το Seat εύχε εξαφανιςτεύ.

Γκϊζωςε ψϊχνοντασ να βρει το δρϐμο για το ςπύτι του. Σο βρόκε με

πολϑ κϐπο, αφοϑ ρώτηςε ϋναν περιπτερϊ.

Δεν όταν εκεύ. Πϊρκαρε το αυτοκύνητο κϊπωσ μακριϊ και

κρϑφτηκε πύςω απϐ την πϐρτα μιασ μϊντρασ που φαινϐτανε

εγκαταλειμμϋνη. Δϋκα λεπτϊ αργϐτερα ο τϋφανοσ πϊρκαρε

ςχεδϐν απϋναντι τησ. Μπϐρεςε ϊνετα να διακρύνει τη νεαρό κοπϋλα

δύπλα του. Κρϑφτηκε ακϐμη περιςςϐτερο. Σο κορύτςι βγόκε και

ςτϊθηκε ϋξω απϐ το πορτμπαγκϊζ του Seat. Αμϋςωσ βγόκε και ο

τϋφανοσ.

- Ευτυχώσ που η μϊνα μου φρϐντιςε να μαγειρϋψει για ϋνα λϐχο

και θα ϋχουμε φαγητϐ ϐλο το αββατοκϑριακο. Σελικϊ εύςαι

ςύγουρη ϐτι δε θϋλεισ να βγοϑμε ϋξω με τα παιδιϊ;

Η κοπϋλα τον αγκϊλιαςε απϐ το λαιμϐ.

- Αφοϑ υπϊρχει φαγητϐ ςτο ςπύτι, γιατύ να τρϋχουμε τώρα ςτισ

ταβϋρνεσ; Προτιμώ να εύμαι ςτην αγκαλύτςα ςου και να τρώω τισ

νοςτιμιϋσ τησ μϊνασ ςου. Οφεύλω να ομολογόςω ϐτι εύναι

καταπληκτικό μαγεύριςςα.

- Γιατύ λεσ ψϋματα; Αφοϑ μαζύ τα μαγειρϋψατε.

- Σισ ςαλϊτεσ ϋκοψα μϐνο.

- Ως' τα αυτϊ, κατεργαροϑλα. Αφοϑ ξϋρω πϐςο καλϊ μαγειρεϑεισ.

Ξϋρεισ κϊτι; Σο προτιμώ κι εγώ το μϋςα. Εύπα, μια και αϑριο δεν

εύναι απαραύτητο να πϊω ςτο ςυνεργεύο και εύναι αββατοκϑριακο,

να φεϑγαμε για καμιϊ Ύδρα.

-Αχ, βρε αγϊπη μου, εύμαςτε τώρα για ϋξοδα; Όπου να ναι

παντρευϐμαςτε. Προχθϋσ παραγγεύλαμε τα ϋπιπλα.

Ύςτερα, ϋχουμε κλεύςει δϋκα μϋρεσ τον Αϑγουςτο ςτη Μόλο.

Μποροϑμε ϐμωσ να πϊμε για μπϊνιο ςτην παραλύα, αν θεσ.

- Ξϋρεισ κϊτι, κοριτςϊκι; ' αγαπώ πολϑ, γιατύ μου ϋχεισ βϊλει

κϊποιο φρϋνο ςτην τςϋπη· για να πω την αλόθεια, ύςωσ όταν

καιρϐσ.

- Και βϋβαια όταν καιρϐσ, που εύχαν τρϑπεσ οι τςϋπεσ ςου. Πώσ

θα εύχα πλοϑςιο ϊντρα εγώ;

- Μα εςϑ εύπεσ ϐτι πλοϑςιοσ δεν εύναι αυτϐσ που ϋχει, αλλϊ

αυτϐσ που ξοδεϑει.

- Ώρεσ ώρεσ λϋω ανοηςύεσ και...

Ο τϋφανοσ τη διϋκοψε με ϋνα φιλύ ςτο ςτϐμα. Η Κατερύνα

αναςτϋναξε.

- Εύναι πολϑ ςωςτϐ αυτϐ που εύπεσ, γιατύ πραγματικϐσ πλοϑςιοσ

εύναι εκεύνοσ που ξϋρει να ξοδεϑει. Όμωσ, για να δοϑμε ϊςπρη μϋρα,

πρϋπει να γύνω λύγο φτωχϐσ. Θα με ςυγχωρϋςεισ γι' αυτϐ;

-Αγϊπη μου, εγώ θα ς' αγαπώ πϊντα, εύτε εύςαι πλοϑςιοσ εύτε

φτωχϐσ. '

- Πϊμε πϊνω τώρα;

- Αν μου υποςχεθεύσ ϐτι θα βγοϑμε τη Δευτϋρα απϐ δω μϋςα...

- Ό,τι θϋλει το κορύτςι μου, τησ εύπε και τη φύληςε.

Μετϊ ϋβαλε το χϋρι του ςτη μϋςη τησ, μοιρϊςτηκαν τισ

ςακοϑλεσ με τα φαγητϊ και μπόκαν μϋςα ςτο κτύριο.

Η Μϊγδα, που ϐλη αυτό την ώρα εύχε μεύνει ςτόλη ϊλατοσ, δεν

εύχε χϊςει οϑτε ϋνα «και» απϐ τη ςυζότηςό τουσ. Εύχε μεύνει εκεύ,

πύςω απϐ την ξεχαρβαλωμϋνη πϐρτα τησ μϊντρασ, ακύνητη, ςαν

υπνωτιςμϋνη, ανύκανη να αντιδρϊςει, ακϐμη και να ςκεφτεύ.

Προςπαθοϑςε να ςυνειδητοποιόςει αν ϋβλεπε ϐνειρο, ό μϊλλον

εφιϊλτη, αν ϐλα αυτϊ όταν πραγματικϐτητα. Βεβαιώθηκε ϐταν

ϋνιωςε μια αδϋςποτη γϊτα να τρύβεται ςτα πϐδια τησ νιαουρύζοντασ

πειναςμϋνη.

Ϋταν τελικϊ πραγματικϐτητα αυτϐ που εύχε δει πριν απϐ πϋντε

λεπτϊ. Χεϑτικο όταν αυτϐ που πύςτεψε ϐτι εύχε δει ςτο ςπύτι τησ:

τον τϋφανο να τησ λϋει ϐτι θϋλει να τη δει και ϐτι δεν υπόρχε

καμύα ϊλλη γυναύκα ςτη ζωό του εκτϐσ απϐ κεύνην. Κι ϐμωσ, μϋχρι

πριν απϐ λύγο όταν ςύγουρη ϐτι αυτϐ το κϊλεςμα όταν πϋρα για

πϋρα αληθινϐ.

Κούταξε προσ το φωτιςμϋνο παρϊθυρο τησ κρεβατοκϊμαρϊσ του

και πύςω απϐ τισ κουρτύνεσ διϋκρινε δϑο κορμιϊ να φιλιοϑνται με

πϊθοσ. Μετϊ το φωσ ϋςβηςε. Σην ύδια ςτιγμό ϋνα ϊλλο φωσ, ςτο

μυαλϐ τησ, ϋςβηςε κι εκεύνο. Ϊνα τϐςο δα λυχναρϊκι που ϋλπιζε ϐτι

θα μποροϑςε ν' αντϋξει να φωτύζει χωρύσ λϊδι.

Σο κινητϐ του τϋφανου χτϑπηςε ςτισ τρεισ και μιςό ακριβώσ,

μϋςα ςτα ϊγρια χαρϊματα. Σο ςόκωςε πριν προλϊβει να

κουδουνύςει δεϑτερη φορϊ. Ϊτςι κι αλλιώσ όταν ξϑπνιοσ. Δύπλα του

η Κατερύνα κοιμϐτανε απϐ ώρα βαθιϊ, με ϋνα γαλόνιο χαμϐγελο

ευτυχύασ ςτα χεύλη. Σον τελευταύο καιρϐ οι ερωτικϋσ τουσ

ςυνευρϋςεισ όταν πραγματικϊ ςυγκλονιςτικϋσ, κϊθε φορϊ και

καλϑτερεσ. Η ύδια του εύχε ζητόςει να μην παύρνουν πια

προφυλϊξεισ. Μια εγκυμοςϑνη δε θα ξϊφνιαζε κανϋναν απϐ τον

περύγυρο τουσ και η Κατερύνα την όθελε πολϑ. Ϋταν πια εύκοςι

πϋντε γεμϊτα και θεωροϑςε πωσ βριςκϐταν ςτην κατϊλληλη ηλικύα

για να γύνει μητϋρα. Ο τϋφανοσ δεν ϋφερε αντύρρηςη και η

αλόθεια όταν ϐτι κι ο ύδιοσ εύχε κουραςτεύ να προςπαθεύ πρώτα να

ελϋγχει το κορμύ και μετϊ τισ επιθυμύεσ του, μια και εκεύνη δεν

όθελε να παύρνει αντιςυλληπτικϊ ό να χρηςιμοποιεύ κϊποια ϊλλη

μϋθοδο αντιςϑλληψησ.

Απϐ εκεύνη τη ςτιγμό η Κατερύνα ϋδειξε μια διαφορετικό γυναύκα

ςτο κρεβϊτι. Απαλλαγμϋνη απϐ το ϊγχοσ και τουσ φϐβουσ μόπωσ

ςυμβεύ κϊποιο «ατϑχημα», ϊφηςε τον εαυτϐ τησ ελεϑθερο να χαρεύ

τον ϋρωτα, ςε ςημεύο που εξϋπληξε ευχϊριςτα τον τϋφανο. Ϊγινε

απαιτητικό, ςκϋτη φωτιϊ, κϊτι που ϋκανε και τον ύδιο να ςυμμετϋχει

το ύδιο δυνατϊ ςτο ερωτικϐ τουσ παιχνύδι, που μετϊ απϐ κϊθε λόξη

τοϑσ ϊφηνε και τουσ δϑο εξαντλημϋνουσ, τϐςο μουςκεμϋνουσ, λεσ

και εύχε πϋςει βροχό επϊνω τουσ. Ο ϑπνοσ ερχϐταν ςαν θεύο δώρο

να τουσ επαναφϋρει ςτην τϊξη και να ξαναεφοδιϊςει τα κορμιϊ τουσ

με δυνϊμεισ που εύχαν απολϋςει ςτο πεδύο τησ μϊχησ.

Όμωσ, εκεύνο το βρϊδυ ο ϑπνοσ για τον τϋφανο δεν όρθε. Όταν

ϋνιωςε τη βαριϊ ανϊςα τησ Κατερύνασ δύπλα του, την τρϊβηξε

απαλϊ απϐ την αγκαλιϊ του, αναςηκώθηκε ςτο κεφαλϊρι του

κρεβατιοϑ και ϊναψε ϋνα τςιγϊρο. Η ζωό του εύχε μπει τουσ

τελευταύουσ μόνεσ ο' ϋναν όρεμο δρϐμο και ςε μια τϊξη, ϐμωσ

ϋνιωθε πϊντα ϋνα αδιϐρατο μαϑρο ςϑννεφο, μια ανεπαύςθητη ςκιϊ

να πλανϊται κϊπου εκεύ κοντϊ. Σην τελευταύα εβδομϊδα αυτό η

μαυρύλα εύχε μεγαλώςει και το πλϊκωμϊ τησ όταν πια ϋντονο. Η

εμφϊνιςη τησ Μϊγδασ ςτη ζωό του τον εύχε αναςτατώςει, κϊτι που

δεν εύχε περϊςει απαρατόρητο απϐ κανϋναν, κυρύωσ απϐ τον Γιώρ-

γο, που το βλϋμμα του κϊθε μϋρα ςτο ςυνεργεύο φανϋρωνε την

ανηςυχύα του. Ευτυχώσ, για τουσ υπϐλοιπουσ η αναςτϊτωςό του

οφειλϐτανε ςτην πολλό δουλειϊ και ςτισ προετοιμαςύεσ του γϊμου,

με ϐλα τα οικονομικϊ βϊρη που ϋπρεπε να αντιμετωπύςει.

Όςο κι αν προςπαθοϑςε να πεύςει τον εαυτϐ του ϐτι η επιςτροφό

τησ όταν ϋνα ακϐμη καπρύτςιο τησ, μϋχρι να πετϑχει αυτϐ που εύχε

βϊλει ςτο μυαλϐ τησ, κϊτι μϋςα του ϋςπαγε ςτη θϑμηςη του

χαμϋνου, ικετευτικοϑ βλϋμματοσ τησ, ενϐσ βλϋμματοσ που μϐνο

αλόθεια ϋλεγε. Γιατύ ϐμωσ αυτό η επϊνοδοσ, αυτό η αλλαγό των

ςυναιςθημϊτων; Ποιο παιχνύδι όθελε να παύξει τώρα μαζύ του;

Ϊλεγε ϐτι τον αγαποϑςε... Ο τϋφανοσ ϐμωσ γνώριζε ϐτι, αν

κϊποιοσ εύχε αγαπόςει πραγματικϊ, αυτϐσ όταν μϐνο εκεύνοσ.

Σελικϊ αυτό η γυναύκα εύχε τον τρϐπο τησ να τον βγϊζει απ' τα νερϊ

του, να τον αναςτατώνει, να μπλοκϊρει τισ αντιςτϊςεισ του. Μϐνο

που τώρα, ενώ τα αιςθανϐταν πϊλι ϐλα αυτϊ, μποροϑςε να ελϋγξει

την κατϊςταςη, μποροϑςε να υποκριθεύ, μποροϑςε να αντϋξει,

μποροϑςε να πει ϐχι. Γιατύ ϋτςι ϋπρεπε να γύνει. Δεν εύχε ςκοπϐ να

ςπεύρει τον πϐνο για δεϑτερη φορϊ, ϐχι μϐνο ςτην Κατερύνα, αλλϊ

οϑτε ςτουσ δικοϑσ του, οϑτε ς' ϐςουσ τον γνώριζαν και τϐςο καιρϐ

τουσ εύχε ξεχϊςει.

- Εμπρϐσ, εύπε ϐςο πιο ςιγϊ μποροϑςε.

- Εύμαι ϋξω απϐ το ςπύτι ςου, ϊκουςε τη φωνό τησ Μϊγδασ

τραχιϊ και απελπιςμϋνη. Αν δεν ϋρθεισ κϊτω να με δεισ, θ' ανϋβω

εγώ επϊνω... με οποιοδόποτε τρϐπο.

Πετϊχτηκε απϐ το κρεβϊτι και ϋτρεξε προσ το παρϊθυρο. Σο

μεγϊλο μαϑρο τζιπ όταν ςταματημϋνο με αναμμϋνη τη μηχανό κϊτω

απϐ την κεντρικό εύςοδο.

- Κατεβαύνω, τησ εύπε.

Υϐρεςε ϐςο πιο γρόγορα και αθϐρυβα μποροϑςε ϋνα τζιν και ϋνα

μακϐ μπλουζϊκι και βγόκε ςαν γϊτα απϐ το ςπύτι. Η Μϊγδα του

ϋκανε νϐημα να μπει ςτο αυτοκύνητο. Μπόκε χωρύσ δεϑτερη

κουβϋντα κι εκεύνη ϋβαλε μπροσ και οδόγηςε αμύλητη, μϋχρι που

βγόκε ςτην Πειραιώσ.

- ταμϊτα εδώ, τησ εύπε προςτακτικϊ.

Σο τζιπ κοκϊλωςε αμϋςωσ εμπρϐσ απϐ το Δημαρχεύο Σαϑρου. Η

ώρα όταν τϋςςερισ και οι δρϐμοι ςκοτεινού και ϋρημοι.

- Ϊχεισ τρελαθεύ τελεύωσ; τησ εύπε απϐτομα. Σι ώρα εύναι αυτό

που ϋρχεςαι ςτο ςπύτι μου και απαιτεύσ με απειλϋσ να με δεισ; Εύναι

τϋςςερισ το πρωύ, το ξϋρεισ;

- Εςϑ τι λεσ; Απϐ τισ οκτώ εύμαι κϊτω απϐ το ςπύτι ςου. Εςϑ το

ξϋρεισ αυτϐ;

- Απϐ τισ οκτώ; Δεν καταλαβαύνω,..

- ε εύδα, του εύπε, τα εύδα ϐλα!

- Δε ςου ϋκρυψα τύποτε, νομύζω. Αντύθετα, ςου εξόγηςα τι

ςυμβαύνει.

- Ϋθελα να βεβαιωθώ.

- Και βεβαιώθηκεσ; Εύςαι ικανοποιημϋνη τώρα;

Σο ϑφοσ του μαλϊκωςε, ϐμωσ η Μϊγδα τον κούταξε α-

ποφαςιςμϋνη.

- Σο τι ϋκανεσ μαζύ τησ δε μ ενδιαφϋρει, εύπε. Ϊτςι κι αλλιώσ δε ς’

αγαπϊει ϐπωσ μπορώ να ς' αγαπϊω εγώ... γιατύ εγώ εύμαι ϋτοιμη για

οποιαδόποτε θυςύα.

- Σι θεσ να πεισ, δε ςε καταλαβαύνω.

- Ότι αν δε γυρύςεισ πύςω... τϐτε εγώ δε θα ζόςω.

Οι τϐνοι ϋπεςαν. Ο τϋφανοσ εκνευρύςτηκε.

- Δεν μπορώ να πιςτϋψω ϐτι μιλϊσ ϋτςι εςϑ... η Μϊγδα Αυγϋρη,

μια γυναύκα με προςωπικϐτητα και κϑροσ.

- Κι εγώ ςου λϋω ϐτι δε μιλϊει η ζωγρϊφοσ, αλλϊ η γυναύκα. Μια

γυναύκα που αγαπϊει και δεν ϋχει οϑτε προςωπικϐτητα οϑτε κϑροσ.

' αγαπώ, τϋφανε, εύμαι πια ςύγουρη, γιατύ ποτϋ μου δεν ϋχω νιώςει

ϋτςι.

- Πώσ, δηλαδό;

- Θα μποροϑςα να περιμϋνω ώρεσ μϋχρι να φανεύσ, μϋρεσ μϋχρι

να πειςτεύσ, χρϐνια μϋχρι να γυρύςεισ. Και θα το κϊνω.

Σο παιχνύδι εύχε αρχύςει να χοντραύνει και αναρωτιϐταν ωσ πϐτε

θα όταν πιϐνι ςτα χϋρια τησ. Σι δουλειϊ εύχε μαζύ τησ, δυϐμιςι μόνεσ

πριν απϐ το γϊμο του, ενώ η ςϑντροφοσ του κοιμϐτανε αμϋριμνη

ςτο ςπύτι τουσ;

- Η Κατερύνα εύναι ϋγκυοσ, τησ εύπε ψϋματα.

Πϋταξε το τελευταύο του χαρτύ, για να λόξει η παρτύδα, που δεν

εύχε οϑτε χαμϋνουσ οϑτε κερδιςμϋνουσ.

Σα μϊτια τησ τρεμϐπαιξαν.

- Ϊγκυοσ; ψϋλλιςε.

- Ναι, ϋγκυοσ. Δεν όθελα να ςου το πω, γιατύ όταν κϊτι που

αφοροϑςε μϐνο εμϊσ... ϐμωσ τώρα πια καταλαβαύνεισ, νομύζω.

Θϋλω να παντρευτώ και να ζόςω μια όρεμη οικογενειακό ζωό με

πολλϊ παιδιϊ και ακϐμη περιςςϐτερα εγγϐνια, τησ εύπε με πϊθοσ.

Μια ζωό τελεύωσ διαφορετικό απϐ αυτό που εςϑ όθελεσ να ζόςεισ.

Μια ζωό μακριϊ απϐ ψευτοκοςμικϐτητεσ, πϊρτι, φλασ,

δημοςιογρϊφουσ και μεγαλεύα... Δε μου πϊει ο δικϐσ ςου κϐςμοσ,

Μϊγδα, δε ςου πϊει ο δικϐσ μου. Δϑο διαφορετικού κϐςμοι που

ϋτυχε κϊποτε να διαςταυρωθοϑν εύμαςτε. Νομύζω ϐτι κϊποιοσ

ϊλλοσ τϑποσ ϊντρα θα όταν πιο κατϊλληλοσ να ςταθεύ πλϊι ςου,

ϐχι εγώ. Ωςε με, λοιπϐν, και μην ξανϊρθεισ. Θα εύναι περιττϐ.

Ωνοιξε την πϐρτα του αυτοκινότου.

- Μην μπεισ ςτον κϐπο, θϋλω να περπατόςω λιγϊκι, εύπε

αποφαςιςτικϊ.

Σην ϊφηςε να τον κοιτϊζει χωρύσ τη δϑναμη να αντικροϑςει τα

λϐγια του, μϋχρι που χϊθηκε ςτο βϊθοσ του δρϐμου.

Σο ςκοτϊδι εύχε αρχύςει να χϊνει το πυκνϐ χρώμα του, το φωσ

τησ αυγόσ ξεπρϐβαλε δειλϊ.

Ο νϋοσ ϊντρασ ςταμϊτηςε ς' ϋνα περύπτερο και αγϐραςε τςιγϊρα.

Μετϊ ϊναψε ϋνα και ςυνϋχιςε το δρϐμο του καπνύζοντασ ςκυφτϐσ.

Σο κεφϊλι του βοϑιζε και τα μϊτια του ϋτςουζαν απϐ την ϋνταςη και

την αϒπνύα. κεφτϐταν τα λϐγια τησ, τα δικϊ του λϐγια. Σησ εύχε πει

ψϋματα, τησ εύχε μιλόςει ςκληρϊ. Ϊτςι ϐμωσ ϋπρεπε να φερθεύ και

ύςωσ ακϐμη πιο ϊςχημα. Ϊπρεπε να την πεύςει για ϐλα αυτϊ που ο

ύδιοσ δεν εύχε κατορθώςει να πεύςει τον εαυτϐ του. Όςο καιρϐ τώρα

εκεύνη εύχε αδιαφορόςει μετϊ το χωριςμϐ τουσ, εύχε πειςτεύ πια ϐτι

τον εύχε χρηςιμοποιόςει ςαν ϋνα καινοϑριο, ωραύο παιχνύδι που το

παρϊτηςε μϐλισ το βαρϋθηκε. Όςο κι αν πϐνεςε, ςιγϊ ςιγϊ, με τη

βοόθεια τησ απουςύασ τησ και τησ παρουςύασ τησ Κατερύνασ, ϊρχιςε

να ςυνϋρχεται. Κϊθε μϋρα και καλϑτερα, μϋχρι που ϋκανε και εβδο-

μϊδα να τη ςκεφτεύ. Ϋταν πια ςύγουροσ ϐτι αυτό η γυναύκα δεν

ϋτρεφε το παραμικρϐ αύςθημα γι' αυτϐν, και αυτϐ τον βϐλευε, για

να ληςμονόςει ακϐμη και τισ καλϋσ ςτιγμϋσ που εύχαν περϊςει μαζύ.

Μϋχρι που την ξαναεύδε μπροςτϊ του. Οι ψευδαιςθόςεισ

βοϑλιαξαν ςε μια λύμνη προςδοκιών που δεν περύμενε ϐτι υπόρχε.

Βοϑλωςε τ αφτιϊ του ςτισ ςειρόνεσ που προςπϊθηςαν να τον

ξεμυαλύςουν και ϋδεςε κορμύ, καρδιϊ και λογικό δύπλα ςτην

Κατερύνα. χεδϐν γαντζώθηκε απϐ πϊνω τησ, χωρύσ εκεύνη να

νιώςει το βϊροσ αυτόσ τησ απελπιςμϋνησ του προςπϊθειασ να

κρατηθεύ απϐ κϊπου. Ευτυχώσ που υπόρχε η Κατερύνα, διαφορετικϊ

ϐλα τα εμπϐδια θα εύχαν ςπϊςει. Ευτυχώσ. Δεν ϊντεχε να ζόςει

ϊλλα μαρτυρύα. Ϋθελε να γύνει αυτϐ που όταν κϊποτε. Ϊνασ

ανϋμελοσ νϋοσ ϊνθρωποσ με πολλϊ ϐνειρα, ϐνειρα απλϊ, ϐνειρα

καθημερινϊ, που αφοροϑν αυτοϑσ που ξϋρουν να ονειρεϑονται, και

ϐχι αυτοϑσ που ϋπαψαν να ονειρεϑονται.

Η Μϊγδα κούταξε πρώτα τα νϑχια τησ και μετϊ το διπλανϐ ϊδειο

κϊθιςμα.

- Εςϋνα πώσ ςου φϊνηκε; Μ' αγαπϊει ό λϋει ψϋματα;

- ……

- Ϊχεισ δύκιο. Κούταξε τα νϑχια τησ.

- Σο κϐκκινο μου πϊει πιο πολϑ.

- …..

- Ϊχω μια ϐρεξη να πϊω βϐλτα, η νϑχτα εύναι ϐμορφη τελικϊ.

Μακϊρι να μποροϑςα να ζωγραφύςω το ςκοτϊδι. Σι λεσ, πϊμε να

ζωγραφύςουμε;

- ……

- υμφωνεύσ κι εςϑ. Πϊμε τϐτε.

Ϊβαλε μπροσ και χϊθηκε με τον ϊγνωςτο ςυνεπιβϊτη τησ

φανταςύασ ςε μια βϐλτα ςτο ϐνειρο.

Ο Ηρακλόσ ανηςυχοϑςε ϐλο και πιο πολϑ. Η Μϊγδα εύχε πϊψει

να δύνει ςημεύα ζωόσ ςχεδϐν ϋνα μόνα τώρα και το μϐνο που τον

καθηςϑχαζε ϐτι όταν ζωντανό όταν η ενεργοπούηςη και η

απενεργοπούηςη του κινητοϑ τησ τηλεφώνου, ςτο οπούο ϐμωσ δεν

απαντοϑςε ποτϋ. Σου εύχε ςτεύλει ϐλα κι ϐλα τρύα μηνϑματα

ακριβώσ πανομοιϐτυπα: «Ζωγραφύζω ςυνεχώσ. Εύμαι καλϊ. Θα ςε

πϊρω εγώ τηλϋφωνο».

την αρχό δε θορυβόθηκε απϐ τη ςυμπεριφορϊ τησ. Εξϊλλου, τα

τελευταύα δϑο με τρύα χρϐνια εύχε την τϊςη να φϋρεται περύεργα και

απρϐβλεπτα. Όμωσ, μϐλισ πϋραςε ο μόνασ, ϊρχιςαν να τον ζώνουν

τα φύδια. Ϋταν η πρώτη φορϊ ςτα τϐςα χρϐνια γνωριμύασ τουσ που

ϋκαναν τϐςο καιρϐ να τα ποϑνε. Ακϐμη κι ϐταν ϋλειπαν μακριϊ ο

ϋνασ απϐ τον ϊλλον, η επικοινωνύα τουσ όταν τακτικό.

Δϑο φορϋσ μϋςα ςε δϋκα μϋρεσ πϋραςε απϐ το ατελιϋ τησ για να

τη δει, ϐμωσ δεν τη βρόκε. Οϑτε εκεύ οϑτε ςτο ςπύτι τησ. Σο γκαρϊζ

όταν κλειςτϐ και δεν μποροϑςε να ελϋγξει αν τα αυτοκύνητα όταν

μϋςα ό ϐχι. Σα φώτα πϊντωσ όταν ςβηςτϊ. Κανϋνασ απϐ τον

περύγυρο τουσ δεν εύχε νϋα τησ και η ύδια δεν εύχε ανταποκριθεύ ςε

καμύα απϐ τισ προςκλόςεισ των γνωςτών τησ.

Ο ύδιοσ ϋπρεπε να φϑγει ςε τϋςςερισ μϋρεσ για τα νηςιϊ του

Ιονύου, ϑςτερα απϐ πρϐςκληςη ενϐσ φύλου του που θα τον

φιλοξενοϑςε ςτο κϐτερο του, και εύχε ςκεφτεύ να την καλϋςει μαζύ

του. Καιρϐ εύχανε να πϊνε κϊπου μαζύ και θα όταν μια καλό αφορμό

να πληςιϊςουν ο ϋνασ τον ϊλλο, γιατύ ϋνιωθε πωσ εύχαν

απομακρυνθεύ τελευταύα. Ύςτερα θα όταν μια καλό ευκαιρύα να

επιςκεφθεύ το πατρικϐ τησ ςτη

Λευκϊδα, κϊτι που εύχε να κϊνει χρϐνια. Εδώ και μύα εβδομϊδα

τησ εύχε αφόςει απανωτϊ μηνϑματα ςτο κινητϐ και απϊντηςη δεν

εύχε πϊρει. ύγουρα αυτό η τϊςη τησ για απομϐνωςη δεν όταν μϐνο

γιατύ όθελε να ζωγραφύςει, αλλϊ περιςςϐτερο γιατύ όθελε να

ξεχϊςει.

Ο τϋφανοσ τον εύχε πϊρει τηλϋφωνο και τον εύχε καλϋςει ςτο

γϊμο του, λϋγοντϊσ του ϐτι θα το εκτιμοϑςε πολϑ, ϐμωσ θα το

κατανοοϑςε αν δεν ερχϐτανε. Σου εμπιςτεϑτηκε ϐλα ϐςα εύχαν

ςυμβεύ με τη Μϊγδα τελευταύα, καθώσ και τον προβληματιςμϐ του

αν όταν καλϊ, γιατύ εύχε ανηςυχόςει. Ο Ηρακλόσ, που εκτιμοϑςε

απεριϐριςτα τον τϋφανο, του απϊντηςε ϐτι εκεύνη όταν καλϊ και

ϐτι ο ύδιοσ αποδεχϐτανε φυςικϊ την πρϐςκληςη, μϐνο που ϋπρεπε

να μεύνει μεταξϑ τουσ. Ο τϋφανοσ του εύπε ϐτι ακριβώσ το ύδιο επι-

θυμοϑςε και εκεύνοσ.

Ο Ηρακλόσ ϊφηςε το τελευταύο του μόνυμα: «Αν δεν ϋχω νϋα

ςου ςϑντομα, θα αναγκαςτώ να ενημερώςω την αςτυνομύα. Θα

περιμϋνω μϋχρι αϑριο. Ανηςυχώ πολϑ».

Μύα ώρα μετϊ η Μϊγδα του τηλεφώνηςε.

- Επιτϋλουσ, καταδϋχτηκεσ να με ενημερώςεισ ϐτι ζεισ, τησ εύπε.

- Δουλεϑω, ακοϑςτηκε κουραςμϋνη η φωνό τησ.

- Πϋραςα απϐ το ατελιϋ δϑο φορϋσ και δε ςε βρόκα...

- Δουλεϑω περύεργεσ ώρεσ, τον διϋκοψε. Σισ περιςςϐτερεσ φορϋσ

νϑχτα.

- Οκϋι. Ϊρχομαι τώρα απϐ κει να ςε δω.

- Όχι, ϐχι, ακοϑςτηκε παρϊξενα τρομαγμϋνη η φωνό τησ.

- Σι ςυμβαύνει, Μϊγδα; Με αποφεϑγεισ;

Η Μϊγδα κούταξε το ακουςτικϐ και μετϊ το χϊοσ ακαταςταςύασ

που επικρατοϑςε γϑρω τησ. Σελευταύα η παρουςύα κατςαριδών

όταν ϐλο και πιο ςυχνό. Μια γυναύκα που όρθε για να καθαρύςει

πριν απϐ εύκοςι μϋρεσ ϋφυγε, αρνοϑμενη να αναλϊβει το ατελιϋ, ϐχι

τϐςο απϐ την κατϊςταςη που αντύκριςε, ϐςο απϐ την ϊθλια

εμφϊνιςη τησ εργοδϐτριϊσ τησ και το περύεργο βλϋμμα τησ.

- Θα ϋρθω, εύπε με πεύςμα ο Ηρακλόσ.

- Όχι... Κούταξε, λϋω να ϋρθω εγώ ςτο ςπύτι ςου. Θϋλω να κϊνω

και μια βϐλτα... ϋχω ςκϊςει εδώ μϋςα.

- Εντϊξει τϐτε, θα ςε περιμϋνω. Και φρϐντιςε να μη χαθεύσ ςτο

δρϐμο, ϋτςι;

- Θα ϋρθω, ςε δυο τρεισ ώρεσ θα εύμαι εκεύ.

- Γιατύ ςε δυο τρεισ ώρεσ; Μιςό ώρα δρϐμοσ μϊσ χωρύζει.

- Να κϊνω κι ϋνα μπϊνιο, Ηρακλό.

Ϊκλειςε χωρύσ να πει γεια και ϋτρεξε ςτο μπϊνιο. Εύχε μϋρεσ να

κοιταχτεύ ςτον καθρϋφτη και το ϊγνωςτο εύδωλο ςτο αςημϋνιο

κϊτοπτρο την ϋκανε να κατςουφιϊςει. Οι γκρύζεσ ρύζεσ των μαλλιών

τησ ϋρχονταν ςε ϋντονη αντύθεςη με τα υπϐλοιπα κατϊμαυρα

μαλλιϊ τησ, τα νϑχια τησ όταν απεριπούητα, το δϋρμα τησ χλομϐ και

θαμπϐ, το βλϋμμα τησ ϊχρωμο, τα ροϑχα τησ βρϐμικα. Μπόκε κϊτω

απϐ το ντουσ και ϊφηςε το δροςερϐ νερϐ να κυλόςει επϊνω ςτο

ςκουριαςμϋνο απϐ την απραξύα κορμύ τησ, αφοϑ τα μϐνα που

δοϑλευαν επϊνω του τελευταύα όταν τα χϋρια τησ. Ευτυχώσ που το

νερϐ, το ρεϑμα και τα τηλεφωνϊ τησ πληρώνονταν αυτϐματα, μϋςω

του λογαριαςμοϑ τησ ςτην τρϊπεζα, διαφορετικϊ θα όταν ϐλα

κομμϋνα.

Όταν ςτϋγνωςε τα μαλλιϊ τησ, εύδε πωσ η διχρωμύα ε-

ξακολουθοϑςε να εύναι ϋντονη, γι' αυτϐ και κϊλυψε το κεφϊλι τησ

με ϋνα μεταξωτϐ φουλϊρι. Μετϊ φϐρεςε ϋνα τζιν και μια φαρδιϊ

ϊςπρη πουκαμύςα και μακιγιϊριςε το πρϐςωπο τησ. Πϋραςε ϋνα

ϊχρωμο βερνύκι πϊνω απϐ τα νϑχια τησ και ϋφυγε ϐςο πιο γρόγορα

μποροϑςε.

Ο Ηρακλόσ διϋκρινε αμϋςωσ τα ςημϊδια εγκατϊλειψησ επϊνω

τησ. ύγουρα εύχε καταβϊλει μεγϊλεσ προςπϊθειεσ να γύνει αυτϐ που

όταν κϊποτε, χωρύσ ϐμωσ να το κατορθώςει. Δεν όταν μϐνο η

εμφϊνιςό τησ, όταν και το βϊδιςμϊ τησ, οι κινόςεισ τησ, η ϋλλειψη

αυτοπεπούθηςησ, γοητεύασ, λϊμψησ.

Σο κακϐ αντύγραφο τησ Μϊγδασ Αυγϋρη κϊθιςε ςτη μεγϊλη

μπαμποϑ πολυθρϐνα τησ βερϊντασ και ϊναψε ϋνα τςιγϊρο,

κοιτϊζοντασ αδιϊφορα τον ουρανϐ.

- Αδυνϊτιςεσ ό μου φαύνεται; τη ρώτηςε ο Ηρακλόσ, ενώ τησ

ςϋρβιρε ϋνα ποτόρι με κρϑα πορτογαλϋζικη ςανγκρύα, που όξερε

πϐςο τησ ϊρεςε.

- Δεν ξϋρω, δεν ϋχω ζυγιςτεύ τελευταύα.

- Πολλϊ δεν κϊνεισ τελευταύα, τησ εύπε τονύζοντασ τισ λϋξεισ.

- Σι εννοεύσ; τον ρώτηςε, χωρύσ να τραβόξει το βλϋμμα τησ απϐ

τον ουρανϐ, που εύχε αρχύςει να ςκοτεινιϊζει.

- Εννοώ ϐτι δεν ϋχεισ το δικαύωμα να χϊνεςαι ϋτςι και να ςε

ψϊχνουν οι πελϊτεσ ςου. Με ϋχεισ εκθϋςει, δεν το καταλαβαύνεισ; Ο

επιχειρηματύασ, ο Μαρτινύκοσ, όθελε επειγϐντωσ δϑο ϋργα ςου, για

να τα προςφϋρει ςε κϊποιον πρϋςβη, και ευτυχώσ που εύχα ςτη

διϊθεςό μου κϊποια που δεν πουλόθηκαν απϐ την τελευταύα ςου

παρουςύαςη. Βϋβαια, δεν όταν τα καλϑτερα, ϐμωσ πεύςτηκε να τα

αγορϊςει, ϐταν του εύπα ϐτι ύςωσ να μην ϋκανεσ φϋτοσ ϋκθεςη, διϐτι

εύχεσ πϊθει υπερκϐπωςη. Αυτϐ φρϐντιςα να κυκλοφορόςει ςτουσ

κϑκλουσ μασ για να δικαιολογόςω την παντελό απουςύα ςου, για να

μην πω αδιαφορύα ςου.

- Η ϋκθεςη θα γύνει, τον αποςτϐμωςε.

Σην κούταξε με δυςπιςτύα κι εκεύνη καταδϋχτηκε για πρώτη φορϊ

να τον κοιτϊξει κατϊματα με μια αινιγματικό ϋκφραςη.

- οβαρϊ μιλϊσ; Δηλαδό, πρϊγματι δουλεϑεισ; Εγώ νϐμιζα ϐτι

απλώσ μουντζοϑρωνεσ.

- Σι ςε ϋκανε να πιςτεϑεισ κϊτι τϋτοιο;

- Σι με ϋκανε; Μα εςϑ, αγϊπη μου, ϐταν δημιουργεύσ, εύςαι

γεμϊτη ενϋργεια, ζωντϊνια, φωσ, ενώ τώρα...

Σρϊβηξε το βλϋμμα τησ απϐ πϊνω του και κούταξε τισ κορυφϋσ

των δϋντρων απϋναντι.

- Ενώ τώρα;...

- Σώρα θυμύζεισ ϋνα θεοςκϐτεινο, εγκαταλειμμϋνο ςπύτι. Πώσ

θϋλεισ να πειςτώ ϐτι μϋςα ο αυτϐ το ςπύτι γύνεται πϊρτι; Ϊχεισ δει

την ϐψη ςου; Θυμύζεισ ϊνθρωπο που ξϋχαςε να ζει.

Η Μϊγδα κούταξε πϊνω απϐ τισ κορυφϋσ των δϋντρων, ς' ϋνα

μακρινϐ ςημεύο του ορύζοντα, ϋνα αςτερϊκι που μϐλισ εύχε αρχύςει

να χαμογελϊει.

- Η ώρα του λυκϐφωτοσ...

- Σι πρϊγμα;

- Θϋλω να ζωγραφύςω το λυκϐφωσ... άςωσ πρϋπει να κϊνω μια

ϋκθεςη μ' αυτϐ το θϋμα.

Ο Ηρακλόσ κοϑνηςε το κεφϊλι του.

- Εύναι δϑςκολο θϋμα. Δεν ϋχει χρώματα κι εςϑ δεν μπορεύσ να

δημιουργόςεισ αν δεν υπϊρχουν χρώματα.

- Σύποτε δεν εύναι δϑςκολο. Όταν ϋχεισ φανταςύα, μπορεύσ να

ζωγραφύςεισ ακϐμη και το ςκοτϊδι με φωσ.

Σην κούταξε με ελπύδα. Σα μϊτια τησ εύχαν φωτιςτεύ, εύχαν

ζωντανϋψει, και το πρϐςωπο τησ ρϐδιςε μαζύ με την ελπύδα. Σου

θϑμιςε τη Μϊγδα που όξερε.

- Ξϋρω ϐτι περνϊσ δϑςκολεσ μϋρεσ, τησ εύπε, γι' αυτϐ και όθελα

να ςε δω και να ςου προτεύνω ϋνα ταξύδι.

- Ϊνα ταξύδι; Ποϑ;

- Με ϋχει καλϋςει κϊποιοσ φύλοσ που θα ταξιδϋψει με τη

θαλαμηγϐ του ςτα νηςιϊ. Θα περϊςουμε και απϐ τη Λευκϊδα.

κϋφτηκα ϐτι θα όταν ϐμορφα να ερχϐςουνα κι εςϑ μαζύ μου και να

επιςκεφθεύσ και το πατρικϐ ςου.

- Ποιο πατρικϐ μου;

- Δεν ϋχεισ ϋνα ςπύτι ςτη Λευκϊδα;

- Α, γι' αυτϐ μιλϊσ;

- Γιατύ, ϋχεισ κι ϊλλο;

- Όχι, ποιοσ θυμϊται τώρα τα πατρικϊ ςπύτια;

- Εςϑ ϐμωσ το αγαποϑςεσ αυτϐ το ςπύτι, τουλϊχιςτον έτςι μου

εύχεσ πει.

- Πϋραςε πολϑσ καιρϐσ απϐ τϐτε...

- Σϋλοσ πϊντων, θα ϋρθεισ; ε τϋςςερισ μϋρεσ ςαλπϊρουμε.

Σον κούταξε ςκεφτικό.

- Ϊλα, Μϊγδα, θα ςου κϊνει καλϐ να αλλϊξεισ παραςτϊςεισ. Θα

ϋχουμε χρϐνο να μιλόςουμε, μου ϋχει λεύψει η ςυντροφιϊ ςου.

Σον κούταξε με τρυφερϐτητα.

- Αλόθεια το λεσ;

- ου τ' ορκύζομαι.

- Σϐτε ύςωσ.

- Θαυμϊςια, πϊω να φϋρω κι ϊλλο κραςύ, να το γιορτϊςουμε. Θα

ετοιμϊςω να φϊμε και κϊτι. Βρϊδιαςε κιϐλασ. Ελπύζω να πεινϊσ,

γιατύ εγώ πεινϊω απϐ ώρα.

- Ε, λιγϊκι.

- Λοιπϐν, εύπε με ενθουςιαςμϐ, θα κϊνω ςπαγκϋτι καρμπονϊρο

που θα γλεύφεισ τα δϊχτυλϊ ςου. Να πϊρεισ και κανϋνα κιλϐ, που

ςου χρειϊζεται. Θα φϊμε και θα μιλόςουμε με την ηςυχύα μασ.

Ϊφυγε με ανϊλαφρο βόμα προσ την κουζύνα, ενώ η Μϊγδα

αναςτενϊζοντασ ςηκώθηκε και προχώρηςε κατϊ μόκοσ τησ

μεγϊλησ βερϊντασ. Ακριβώσ δύπλα βριςκϐταν το γραφεύο του, και η

Μϊγδα πρϐςεξε κϊποια χαρτιϊ που εύχαν πϋςει κϊτω, ςτο ξϑλινο

πϊτωμα, εύτε απϐ απροςεξύα εύτε απϐ κϊποιο ρεϑμα αϋρα- όξερε

πϐςο τακτικϐσ όταν ο Ηρακλόσ. Μπόκε μϋςα για να τα μαζϋψει.

ημειώςεισ, λογαριαςμού, προςκλόςεισ. Σα μϊζεψε και τα

τοποθϋτηςε ςτο ςκαλιςτϐ δρϑινο γραφεύο, μπροςτϊ απϐ την

καρϋκλα. τηρύχτηκε ςτη μια πλευρϊ του γραφεύου και ϊφηςε το

βλϋμμα τησ να πλανηθεύ πϊνω ςτουσ πύνακεσ, τα μπιμπελϐ, την

τερϊςτια βιβλιοθόκη με τουσ χρυςϐδετουσ τϐμουσ και τα παλιϊ

βιβλύα με τα δερμϊτινα εξώφυλλα, το μελανοδοχεύο με την πϋνα,

αυθεντικό αντύκα, τα ςτιλϐ, τουσ ςυνδετόρεσ, το φορητϐ κο-

μπιοϑτερ, και ϐλα αυτϊ τα μικροαντικεύμενα που ςυνθϋτουν το

χώρο ενϐσ γραφεύου, ϐλα ςχολαςτικϊ τακτοποιημϋνα, κϊτι που

όταν το χαρακτηριςτικϐ ελϊττωμα του Ηρακλό.

Ο περύπατοσ των ματιών τησ ςταμϊτηςε ς' ϋνα φϊκελο που εξείχε

από ένα ντοςιέ. Η Μϊγδα ςκϋφτηκε ότι ίςωσ ήταν κϊποιοσ

ξεχαςμϋνοσ λογαριαςμϐσ που εύχε παραπϋςει εκεύ μϋςα. Σρϊβηξε το

φϊκελο για να τον βϊλει μαζύ με τα υπϐλοιπα χαρτιϊ, ϐταν το

ϐνομα «τϋφανοσ Αραβαντινϐσ» ςτη θϋςη του αποςτολϋα την

ϋκανε να κοκαλώςει. Ωνοιξε το φϊκελο γρόγορα, κοιτϊζοντασ

τριγϑρω, για να βεβαιωθεύ ϐτι όταν μϐνη.

Η παρουςία ςασ, μια ευχή κι ένα χαμόγελο θα ομορφύνουν το γάμο

μασ, noυ θα γίνει ςτισ 20 Σεπτεμβρίου....

Οικογένειεσ

Στέφανου Αραβαντινού

Αικατερίνησ Φακίνου

Σα χϋρια τησ ϊρχιςαν να τρϋμουν, ενώ ϐλο το κεύμενο

φωτογραφόθηκε αυτϐματα ςτο μυαλϐ τησ, χωρύσ να το διαβϊςει

δεϑτερη φορϊ.

Ϊβαλε την πρϐςκληςη ςτο φϊκελο και τον τοποθϋτηςε ςτο

ςημεύο που τον βρόκε. Σο κεφϊλι τησ ϊρχιζε να βουύζει. Ϊκλειςε τα

μϊτια. Ώςτε ο Ηρακλόσ επικοινωνοϑςε με τον τϋφανο πύςω απϐ

την πλϊτη τησ κι εκεύνοσ του εύχε ςτεύλει και προςκλητόριο γϊμου.

Γϊμου; Ποιοσ γϊμοσ, αφοϑ η ύδια δεν όταν η νϑφη; Κι ϐμωσ, το

διϊβαςε καθαρϊ. Ο τϋφανοσ παντρευϐτανε τελικϊ. Σησ το εύχε πει,

ϐμωσ δεν τον εύχε πιςτϋψει. Σησ εύχε πει κι ϊλλα... Ϋταν ψϋματα,

αλόθεια; Ϊνιωςε μπερδεμϋνη. Μετϊ φωσ. Ϊνα τϐςο δα μικρϐ φωτϊ-

κι ςε μια γωνιϊ του μυαλοϑ τησ. Ϋταν αλόθεια. Σο φωσ ϋςβηςε.

Βγόκε απϐ το δωμϊτιο ςτη βερϊντα.

Ο Ηρακλόσ εμφανύςτηκε μπροςτϊ τησ μ' ϋνα τερϊςτιο χαμϐγελο.

- Εδώ εύςαι; Με τρϐμαξεσ, νϐμιζα ϐτι ϋφυγεσ. Σο φαγητϐ θα εύναι

ϋτοιμο ςϑντομα. Θϋλεισ ϊλλο κραςύ;

- Πρϋπει να φϑγω, τραϑλιςε.

- Να φϑγεισ; Πλϊκα μοϑ κϊνεισ τώρα;

- Πόρα ϋνα επεύγον τηλεφώνημα απϐ κϊποια πελϊτιςςα που εύχα

ραντεβοϑ μαζύ τησ και το ξϋχαςα.

- Ποια πελϊτιςςα;

- Δεν την ξϋρεισ. Ση γνώριςα ϐταν ϋλειπα ςτο Μιλϊνο. Ϋρθε για

δϑο μϋρεσ μϐνο και μετϊ θα φϑγει ςτα νηςιϊ. Θϋλει να αγορϊςει

πύνακεσ.

- Μα εςϑ δεν ϋχεισ καινοϑρια ϋργα.

- Δεν την ενδιαφϋρει, αρκεύ να εύναι κϊτι δικϐ μου. Θα τησ δώςω

ϐ,τι ϋχει μεύνει. Με ςυγχωρεύσ, Ηρακλό, ϐμωσ πρϋπει να πϊω.

- Εντϊξει, εντϊξει. Με το ταξύδι τι θα γύνει τελικϊ;

- Δε θα ϋρθω. Καλϑτερα να μεύνω εδώ και να δουλϋψω. Βλϋπεισ,

πρϋπει να ϋχω καινοϑρια ϋργα, κι εςϑ το εύπεσ ϊλλωςτε.

Ϊφυγε ϐςο πιο γρόγορα μποροϑςε, ενώ οι γαργαλιςτικϋσ

μυρωδιϋσ απϐ την κουζύνα την κυνηγοϑςαν μϋχρι ϋξω.

Οδόγηςε ωσ το ατελιϋ τησ, ϋχοντασ μοναδικό εικϐνα μπροςτϊ

τησ το προςκλητόριο του γϊμου. Μϋχρι τϐτε δεν εύχε πειςτεύ ϐτι ο

τϋφανοσ όταν ικανϐσ να φτϊςει ωσ εκεύ. Πώσ μποροϑςε ϋνασ

ϊντρασ ϊλλη ν' αγαπϊει και ϊλλη να παντρεϑεται; Μϋχρι εκεύνη τη

ςτιγμό πύςτευε ϐτι αργϊ ό γρόγορα θα γϑριζε πύςω κοντϊ τησ. Όςο

για την εγκυμοςϑνη τησ λεγϐμενησ, δεν όταν παρϊ ϋνα αςόμαντο

εμπϐδιο, ςχεδϐν ανϑπαρκτο. Αφοϑ η ύδια δεν όθελε να του χαρύςει

παιδύ, ασ το ϋκανε κϊποια ϊλλη. Σο θϋμα όταν με ποια θα ζοϑςε και

ϐχι με ποια θα αποκτοϑςε παιδύ.

Όμωσ τα πρϊγματα ϊλλαζαν. Ο γϊμοσ ςόμαινε ϐτι θα ϋπρεπε να

ςυζεύ μ' αυτό τη γυναύκα και να δύνει το παρών κϊθε βρϊδυ δύπλα

τησ. Ο χρϐνοσ που θα ϋπρεπε να μοιρϊζεται μαζύ τησ θα όταν

περιοριςμϋνοσ. Όχι, δεν μποροϑςε να το ανεχτεύ αυτϐ. Μια

εγκυμοςϑνη δεν εύναι λϐγοσ για να παντρεϑεται κϊποιοσ.

Κι εκεύνοσ ο προδϐτησ, ο Ηρακλόσ, εύχε αποδεχτεύ το κϊλεςμα

κρυφϊ, χωρύσ να την ενημερώςει. Με ποιον όταν φύλοσ τελικϊ; Μ'

εκεύνην ό με τον τϋφανο; Θα το ξαναςκεφτϐταν αν ϋπρεπε να

ςυνεχύςει τη ςυνεργαςύα τουσ. το κϊτω κϊτω δεν τον εύχε ανϊγκη.

Εκεύνοσ πλοϑτιζε με τισ δικϋσ τησ πλϊτεσ, χωρύσ μϊλιςτα να

προςπαθεύ γι' αυτϐ. Οι πελϊτεσ τησ πια όταν μϐνιμοι και ςταθερού

και δε χρειαζϐταν η μεςολϊβηςη του Ηρακλό για να πειςτοϑν να

αγορϊςουν τουσ πύνακϋσ τησ.

Σι νυφικϐ θα φοροϑςε η νϑφη; Κανονικϊ ϋπρεπε να εύναι μαϑρο,

γιατύ μϐνο τοϑτο το χρώμα ταύριαζε ς' αυτϐν το γϊμο. ύγουρα δεν

όταν για καλϐ. Μαϑρο κατρϊμι και το πϋπλο τησ και κορϊκια αντύ

για περιςτϋρια ϋπρεπε να πετοϑν ςτον ουρανϐ. Θα φρϐντιζε η ύδια

γι' αυτϐ. Ο γϊμοσ αυτϐσ ϋπρεπε να ςταματόςει και ο τϋφανοσ να

δει καθαρϊ ποια πόγαινε να παντρευτεύ. Ϋταν λϊθοσ, ϋνα λϊθοσ

που δεν το ϋβλεπε και που θα τον οδηγοϑςε ςε μια κϐλαςη ςαν κι

αυτόν ϐπου ζοϑςε η ύδια.

Μπόκε μϋςα ςτο ατελιϋ και ϊναψε το φωσ. Ο λευκϐσ καμβϊσ

πϊνω ςτο καβαλϋτο τησ χαμογϋλαςε. Σου χαμογϋλαςε κι εκεύνη.

Καιρϐσ όταν να τα ποϑνε οι δυο τουσ. Υϐρεςε τη ρϐμπα τησ

δουλειϊσ και ϊρχιςε να ελϋγχει τα ςωληνϊρια με τα χρώματα που

θα απεικϐνιζαν το μαϑρο γϊμο ϐχι ϋτςι ϐπωσ ϋπρεπε να γύνει, αλλϊ

ϋτςι ϐπωσ όταν ςωςτϐ να γύνει.

Οι πρώτεσ ηλιαχτύδεσ χϐρεψαν ντυμϋνεσ ςτα χρυςϊ πϋπλα τουσ

και τη χϊιδεψαν με τη ζεςτό τουσ ανϊςα. Η Μϊγδα, που ώρεσ τώρα

ζωγρϊφιζε χωρύσ να πϊρει ανϊςα, ϋνιωςε το χϋρι τησ βαρϑ ςαν

μολυβύ την ώρα που ϋβαζε την υπογραφό τησ ςτην κϊτω δεξιϊ

γωνύα του πύνακα. ηκώθηκε απϐ την καρϋκλα τησ και ςτϊθηκε

ϐπωσ πϊντα ςε μια μικρό απϐςταςη, για να κϊνει την κριτικό τησ.

Σα χρώματα που εύχε χρηςιμοποιόςει δεν ϋδεναν μεταξϑ τουσ, ϐμωσ

το αποτϋλεςμα όταν πρωτϐτυπο. Ϋταν η πρώτη φορϊ που αυτό η

παρϊξενη χρωματικό δυςαρμονύα την ικανοποιοϑςε. άςωσ ϋπρεπε

να αλλϊξει ϑφοσ και να γύνει πιο αφηρημϋνη.

Η εκκληςύα με τουσ πϋντε τροϑλουσ όταν βαμμϋνη ςε ϋντονο

ςκοϑρο κεραμιδύ και εύχε απϐ ϋνα χρυςϐ ςταυρϐ πϊνω απϐ κϊθε

τροϑλο. Σριγϑρω ςτο περβϊζι τησ μαϑρα κορϊκια, κουρνιαςμϋνα,

κούταζαν με τα κϐκκινα μϊτια τουσ απειλητικϊ προσ τα κϊτω.

Μπροςτϊ απϐ την κεντρικό πϐρτα μια κατϊξανθη κοπϋλα με μαϑρο

νυφικϐ και πϋπλο κρατοϑςε ϋνα μπουκϋτο με ξεραμϋνα κύτρινα

τριαντϊφυλλα και θωροϑςε θλιμμϋνα το γαμπρϐ, που όταν

ντυμϋνοσ ςτα λευκϊ και κοιτοϑςε ςε αντύθετη κατεϑθυνςη. Ο

ουρανϐσ όταν βαμμϋνοσ με ϋντονο μπλε χρώμα, ςχεδϐν ςτο χρώμα

τησ μελϊνησ, ενώ τα δϋντρα γϑρω απϐ το προαϑλιο όταν ξεραμϋνα,

ςχεδϐν καμϋνα, και ολϐγυρα υπόρχαν ςπαρμϋνα οςτϊ ζώων και

ανθρώπων. Η εκκληςύα δεν εύχε καθϐλου παρϊθυρα. Μύα και

μοναδικό ηλιαχτύδα ςε ϋντονο πραςινοκύτρινο εύχε ξεφϑγει απϐ το

μελϊνωμα του ουρανοϑ και, πϋφτοντασ κϊτω, ςτα μαρμϊρινα

ςκαλοπϊτια, φώτιζε ϋνα μεγϊλο λεκϋ απϐ αύμα που ςχεδϐν εύχε

πϊρει το χρώμα τησ ςκουριϊσ.

Φαμογϋλαςε ικανοποιημϋνη. Κϊπωσ ϋτςι θα όταν ο γϊμοσ τουσ,

μπορεύ και χειρϐτεροσ. Δεν εύχε παρϊ να περιμϋνει ϋωσ τϐτε. Προσ

το παρϐν θα ςυνϋχιζε να ζωγραφύζει. Ο ούςτροσ εύχε επανϋλθει

ϑςτερα απϐ πολϑ καιρϐ, τον αναγνώριζε απϐ τα ϋντονα χτυπόματα

ςτην πϐρτα τησ καρδιϊσ τησ.

11

Ο ΣΕΥΑΝΟ ΒΓΗΚΕ απϐ τη θϊλαςςα και προχώρηςε αργϊ προσ το

μϋροσ τησ Κατερύνασ, που λιαζϐτανε πϊνω ςτουσ γυαλιςτεροϑσ

βρϊχουσ, τϐςο λεύουσ, που ϋμοιαζαν ςαν απϐ βελοϑδο. Η κοπϋλα

τον κούταξε και χαμογϋλαςε. Σο ηλιοκαμϋνο κορμύ του εύχε πϊρει

ϋνα ςκοϑρο μπροϑντζινο χρώμα, ενώ το καθημερινϐ δύωρο κολϑμπι

εύχε ςμιλϋψει ϐμορφα τουσ μυσ του. Υοροϑςε ϋνα μπλε ςορτςϊκι

μαγιϐ, ενώ ςτο λαιμϐ του κρεμϐταν ϋνασ αςημϋνιοσ Εςταυρωμϋνοσ

απϐ ϋνα μαϑρο δερμϊτινο λουρύ. Σα μαλλιϊ του εύχαν μακρϑνει και

εύχαν γύνει πιο ατύθαςα, ενώ τα μϐνιμα γϋνια των τριών ημερών ςτο

πρϐςωπο του του προςϋδιδαν την ομορφιϊ ενϐσ ϊγριου πολεμιςτό

που την ϐψη του γαλόνευε η ηρεμύα των ματιών του. Ϋταν αργϊ το

απϐγευμα, η αγαπημϋνη τουσ ώρα, κι εκεύνοσ ο αγϋρωχοσ μαχητόσ

που ςτεκϐταν λύγα μϋτρα μακριϊ τησ ςε εύκοςι μϋρεσ ακριβώσ θα

γινϐταν ϊντρασ τησ.

Πϐςο, ςτ' αλόθεια, όταν τυχερό! Ο ϊγριοσ αυτϐσ πολεμιςτόσ, που

φϊνταζε ςαν να τον εύχε ξεβρϊςει το κϑμα, όταν ο πιο ευγενικϐσ

ςϑντροφοσ που υπόρχε. Γενναιϐδωροσ, τρυφερϐσ, αφοςιωμϋνοσ,

γεμϊτοσ ενϋργεια και δϑναμη. Σι περιςςϐτερο όθελε; Εύχε περϊςει

τισ πιο ϐμορφεσ διακοπϋσ τησ ζωόσ τησ εκεύ ςτο νηςύ τησ ϐμορφησ

Μόλου. Και τώρα, ξαπλωμϋνη ςτουσ βρϊχουσ, ςτο αρακύνικο με

τη ςεληνιακό ομορφιϊ, εύχε την εντϑπωςη πωσ το φεγγϊρι εύχε

χϊςει κϊποιο κομμϊτι του, που εύχε πϋςει επϊνω ςτη γη, εκεύ, ςτη

μϋςη τησ θϊλαςςασ, ςαν μόλο που πρϐςφερε ο Θεϐσ και ο-

νομϊςτηκε Μόλοσ. Σο δικαιολογοϑςε και το υπϋδαφοσ του νηςιοϑ,

που όταν πλοϑςιο ςε ορυκτϐ πλοϑτο, ϐπωσ οψιδιανϐ, καολύνη,

γϑψο και μπεντονύτη ηφαιςτειογενοϑσ μορφολογύασ.

Ϋταν η πρώτη τουσ επύςκεψη ςτο νηςύ και δεν ϋχαςαν την

ευκαιρύα να το γνωρύςουνε ςπιθαμό προσ ςπιθαμό. Επιςκϋφθηκαν

τη ςπηλιϊ τησ υκιϊσ, το Κλϋφτικο - κρηςφϑγετο κουρςϊρων ςτο

Μεςαύωνα και ύςωσ το ομορφϐτερο ςημεύο του νηςιοϑ.

Εντυπωςιϊςτηκαν απϐ το χωριϐ Κλόμα, κϊτω ακριβώσ απϐ την

Σρυπητό, ϐπου τα ςπύτια, ϊλλα χτιςτϊ και ϊλλα λαξευμϋνα ςτουσ

βρϊχουσ, ςτϋκονταν αγϋρωχα ςτην ϊκρη του κϑματοσ. Πρϐκειται

για τη δεϑτερη μικρό Βενετύα, μετϊ απϐ αυτόν τησ Μυκϐνου. Εύδαν

τισ παλαιοχριςτιανικϋσ κατακϐμβεσ, το ρωμαώκϐ θϋατρο, τουσ

ναοϑσ τησ Παναγύασ χοινιώτιςςασ και τησ Παναγύασ Κορφιϊτιςςασ

με την καταπληκτικό θϋα και το εκπληκτικϐ ηλιοβαςύλεμα. Σο νηςύ

εύχε πολλϋσ και διαφορετικϋσ παραλύεσ, ϐμωσ η παραλύα με τουσ

ςεληνιακοϑσ βρϊχουσ όταν η αγαπημϋνη τουσ.

όμερα όταν η τελευταύα τουσ μϋρα και αυτϐ την εύχε

μελαγχολόςει. Προτύμηςε να μην κολυμπόςει και να απολαϑςει την

ομορφιϊ τησ φϑςησ.

Ο τϋφανοσ την πληςύαςε χαμογελώντασ.

- Σι ϋχει το κορύτςι μου; Γιατύ αυτϊ τα μοϑτρα; Επειδό ϋμεινα

λύγο παραπϊνω ςτο νερϐ;

- Όχι, βϋβαια, αγϊπη μου. Αφοϑ ξϋρω ϐτι ϐταν μπαύνεισ ςτη

θϊλαςςα γύνεςαι ϋνα μ' αυτόν. Όχι, δεν εύναι αυτϐ.

- Δε θϋλεισ να φϑγουμε, αυτϐ δεν εύναι;

- ωςτϊ μϊντεψεσ. Ϊχω ερωτευτεύ το νηςύ.

Αναςτϋναξε κοιτϊζοντασ τον ορύζοντα.

- Όλα τα ϋχω ερωτευτεύ, τουσ ανθρώπουσ του, τισ ταβερνύτςεσ,

τα ςπιτϊκια. Νιώθω τϐςο μαγεμϋνη, που φοβϊμαι ϐτι η Αθόνα θα

μου φανεύ αφϐρητη.

Ση χϊιδεψε τρυφερϊ ςτα μαλλιϊ.

- Όταν αγαπϊσ κϊτι πολϑ, το φυλακύζεισ ςτην καρδιϊ ςου και το

βλϋπεισ με τα μϊτια τησ ψυχόσ ςου κϊθε μϋρα. Καμιϊ απϐςταςη δεν

μπορεύ να το εμποδύςει αυτϐ. Εξϊλλου το νηςύ δεν πρϐκειται να

φϑγει, εμεύσ θα φϑγουμε, και με την πρώτη ευκαιρύα θα

επιςτρϋψουμε, αφοϑ ςου αρϋςει τϐςο πολϑ.

Η Κατερύνα χαμογϋλαςε.

- Εύμαι ανϐητη. Ϊχεισ δύκιο. Σο νηςύ δεν πρϐκειται να φϑγει.

- Ακριβώσ. Σι λεσ τώρα, πϊμε να φϊμε;

- Πϊλι; Απορώ που το βϊζεισ τϐςο φαγητϐ και δε ςου φαύνεται.

- Πώσ να μου φανεύ, αφοϑ με βϊζεισ και δουλεϑω υπερωρύεσ;

Σο χαμϐγελο τησ πλϊτυνε περιςςϐτερο.

- Μη μου πεισ τώρα ϐτι κϊνεισ αγγαρεύα...

- Εύναι η πιο ευχϊριςτη δουλειϊ που ϋχω κϊνει ποτϋ.

Ση φύληςε τρυφερϊ, πιο απαιτητικϊ.

- ταμϊτα, μασ βλϋπει ο κϐςμοσ.

- Γιατύ; Κϊνουμε κϊτι παρϊνομο; Αγαπιϐμαςτε και το δεύχνουμε.

- Αφοϑ ξϋρεισ ϐτι δε μ' αρϋςει να προκαλώ.

- Εντϊξει, εντϊξει. Πϊμε τώρα να βϊλουμε τύποτα ςτο ςτομϊχι

μασ;

- Πϊμε, γιατύ ϋτςι και δε δεισ φαγητϐ, χϊνεισ το χιοϑμορ ςου.

Σην αγκϊλιαςε απϐ τη μϋςη κι εκεύνη ακοϑμπηςε το κεφϊλι τησ

επϊνω ςτον ώμο του καθώσ προχωροϑςανε, ενώ το λυκϐφωσ όταν

προ των πυλών.

Ο Ηρακλόσ, ξαπλωμϋνοσ ςε μια ξαπλώςτρα τησ θαλαμηγοϑ,

χϊζευε απϐ το κατϊςτρωμα τη ςμαραγδϋνια ομορφιϊ τησ

ζακυνθινόσ θϊλαςςασ. Κρύμα που η Μϊγδα δεν όταν μαζύ του. Δϑο

εβδομϊδεσ τώρα εύχαν οργώςει τα νηςιϊ του Ιονύου Πελϊγουσ και

εύχαν χαρεύ κϊθε ϋρημη και κοςμικό παραλύα. Σην εύχε πϊρει

αρκετϋσ φορϋσ τηλϋφωνο, ϐμωσ πϊντα ϋπεφτε πϊνω ςτον αυτϐματο

τηλεφωνητό. Σο μϐνο μόνυμα που του εύχε ςτεύλει όταν ϐτι

ζωγρϊφιζε ςυνεχώσ. Σουλϊχιςτον δοϑλευε. Ϋταν ολοφϊνερο ϐτι

όθελε να απομονωθεύ. Εύχε αλλϊξει πολϑ απϐ τϐτε που χώριςε με

τον τϋφανο, εύχε απομακρυνθεύ απϐ ϐλουσ και φερϐταν περύεργα.

Όμωσ το ϐτι εύχε ξαναπιϊςει το πινϋλο όταν καλϐσ οιωνϐσ.

Όταν επϋςτρεφε απϐ τισ διακοπϋσ του, ςε μια εβδομϊδα, θα

πόγαινε να τη δει. Προσ το παρϐν το μϐνο που όθελε όταν να

χορτϊςει το μϊτι του τισ ομορφιϋσ τησ φϑςησ, και κυρύωσ το

καλοςχηματιςμϋνο κορμύ του Νικϐλα, ενϐσ εικοςιπεντϊχρονου

μελαχρινοϑ που ανόκε ςτο προςωπικϐ τησ θαλαμηγοϑ και

εκτελοϑςε χρϋη ςερβιτϐρου. Εύχε πολλϊ χρϐνια να νιώςει τϋτοιου

εύδουσ ταραχό ςτη θϋα ενϐσ ϊντρα και εύχε πιςτϋψει ϐτι εύχε πϊρει

την κϊτω βϐλτα. Όμωσ, η παρουςύα του Νικϐλα, με τουσ

γραμμωμϋνουσ κοιλιακοϑσ και το λϊγνο ερωτικϐ βλϋμμα τον εύχε

αναςτατώςει για τα καλϊ. Σον φλϋρταρε διακριτικϊ και, προσ

μεγϊλη του ϋκπληξη, ο νϋοσ δε φαινϐταν αδιϊφοροσ. Ο Ηρακλόσ

ϊρχιςε αμϋςωσ τη δύαιτα, κϐβοντασ ϐλα τα γλυκϊ και απολαμβϊ-

νοντασ κϊθε εύδουσ θαλαςςινό τροφό. ϑντομα η τερϊςτια κοιλιϊ

που εύχε ϋπεςε αιςθητϊ, ενώ το κολϑμπι βοόθηςε πολϑ να

δουλϋψουν ξανϊ οι μυσ του, που, βαμμϋνοι ςτο χρώμα τησ

χρυςαφϋνιασ ςοκολϊτασ, ϋμοιαζαν επιτϋλουσ με μυσ κι ϐχι με βουνϊ

λύπουσ.

Γενναιϐδωροσ ϐπωσ πϊντα, ϐταν ο ϋρωτασ χτυποϑςε την πϐρτα

τησ καρδιϊσ, εύχε φροντύςει να χαρύςει ςτον νεαρϐ ϋνα ακριβϐ

ατςϊλινο ρολϐι και ϋναν πλατινϋνιο ςταυρϐ, εκτϐσ απϐ τισ πολλϋσ

υποςχϋςεισ για κϊθε εύδουσ βοόθεια που θα του παρεύχε ςτο

μϋλλον. Μϋςα ςε τρεισ εβδομϊδεσ εύχε κερδύςει τη χαμϋνη νιϐτη του

και η ώριμη πλϊτη του εύχε ελαφρϑνει απϐ το τςουβϊλι των χρϐνων

που ϋςερνε επϊνω του. Σι ςου εύναι ο ϋρωτασ! Μια δϑναμη

ενϋργειασ που μπορεύ να ανατρϋψει τα πϊντα, τισ αξύεσ τησ ζωόσ, τα

ενδιαφϋροντα, τα πιςτεϑω, να ξεγελϊςει ακϐμη και τον ύδιο το

χρϐνο.

Κούταξε το απϋραντο γαλϊζιο, εκεύ που η θϊλαςςα φιλοϑςε τον

ουρανϐ, εκεύ που οι ορύζοντεσ ϋδιναν ραντεβοϑ, εκεύ που οι δυνϊμεισ

τησ πλϊςησ ςυνωμοτοϑςαν για το καλϐ ό το κακϐ, εκεύ ϐπου

βρύςκονταν τα χρυςϊ παλϊτια του όλιου, που, ϐπου να ναι, θα

υποδϋχονταν τον κϑρη τουσ πύςω, μετϊ τον ημερόςιο περύπατο του.

Λύγο πριν απ' το λυκϐφωσ.

Σην ύδια ώρα, η Μϊγδα, κλειςμϋνη ςτο ατελιϋ τησ, ζωγρϊφιζε το

λυκϐφωσ...

Ο τϋφανοσ κρατοϑςε ςφιχτϊ το χϋρι τησ Κατερύνασ ϐςη ώρα ο

παπϊσ ϋψελνε και παρακολουθοϑςε με κατϊνυξη τα λϐγια του,

ςυμμετϋχοντασ με ϐλη του την ϑπαρξη ςτο μυςτόριο. Η εκκληςύα

όταν αςφυκτικϊ γεμϊτη και η ζϋςτη αρκετό για φθινοπωρινϐ

απϐγευμα. Ευτυχώσ που ϋνα αδιϐρατο αερϊκι ϊπλωνε κϊπου κϊπου

το χϋρι του και δρϐςιζε τα πρϐςωπα τουσ, κϊνοντασ την κατϊςταςη

υποφερτό.

Η νϑφη δύπλα του ςτεκϐταν χαμογελαςτό και μοναδικϊ

εντυπωςιακό, τϐςο που, ϐταν την υποδϋχτηκε ςτα ςκαλιϊ τησ

εκκληςύασ, δεν μπϐρεςε να μην ανούξει το ςτϐμα του απϐ

θαυμαςμϐ. Σο πανϋμορφο λευκϐ φϐρεμϊ τησ, πυκνοκεντημϋνο με

πϋρλεσ ςτο μποϑςτο, την κολϊκευε ιδιαύτερα, αναδεικνϑοντασ το

ϐμορφο ςτόθοσ τησ, χωρύσ να το κϊνει προκλητικϐ. Απϐ τη μϋςη

και κϊτω το φϐρεμα ϋπεφτε πλοϑςιο, τονύζοντασ τη μϋςη τησ, που

ϋμοιαζε ακϐμη πιο λεπτό. Σα ξανθϊ μαλλιϊ τησ όταν πιαςμϋνα

ψηλϊ, αφόνοντασ ελεϑθερο το λεπτϐ λαιμϐ και τουσ

καλοςχηματιςμϋνουσ ώμουσ τησ. Μακιγιαριςμϋνη διακριτικϊ, με

παλ χρώματα ςτα χεύλη και ςτα μϊτια, φϊνταζε αθώα ϐςο ϋνα

παιδύ. Σο πλοϑςιο πϋπλο τησ, με ϋνα μικρϐ διϊδημα απϐ πϋρλεσ

ςτην κορυφό, την ϋκανε να μοιϊζει με πριγκύπιςςα του παραμυθιοϑ.

Ποτϋ του δεν εύχε προςϋξει πϐςο ϐμορφη όταν η Κατερύνα. Σελικϊ

εύχε πρϊξει ςωςτϊ. Η γυναύκα που παντρευϐταν όταν η πιο ςωςτό

επιλογό που θα μποροϑςε να κϊνει. Κοιτοϑςε πϐτε τον παπϊ, πϐτε

την Κατερύνα, που του ϋριχνε κλεφτϋσ χαμογελαςτϋσ ματιϋσ, πϐτε

τουσ ςυγγενεύσ και τουσ φύλουσ, που ϋλαμπαν απϐ χαρϊ γι' αυτό την

τϐςο ταιριαςτό ϋνωςη.

Ξαφνικϊ ϋνιωςε ϊβολα. αν ϋνα παγωμϋνο χϋρι να του ϊγγιξε την

καρδιϊ, που για δευτερϐλεπτα ςταμϊτηςε. Αυτϐ δα του ϋλειπε

τώρα, να πϊθει καρδιακϐ επειςϐδιο τη μϋρα του γϊμου του. Κι ενώ η

καρδιϊ του ςυνϋχιςε να χτυπϊ κανονικϊ, αυτϐ το δυςϊρεςτο

ςυναύςθημα παρϋμενε. Γϑριςε ϊθελϊ του το κεφϊλι του πύςω δεξιϊ

και τϐτε ςαν ϐνειρο του φϊνηκε ϐτι εύδε τη μορφό μιασ γυναύκασ

που ϋμοιαζε ςτη Μϊγδα να τον κοιτϊζει ϋντονα. Γϑριςε το κεφϊλι

μπροςτϊ, προςπαθώντασ να ςυνειδητοποιόςει τι εύχε δει. Με τρϐπο

ϋςτρεψε πϊλι το πρϐςωπο του προσ τα πύςω, ϐμωσ η γυναικεύα

φιγοϑρα εύχε εξαφανιςτεύ. Ϊψαξε με το βλϋμμα του να βρει τον

Ηρακλό, κϊπου τον εύχε πϊρει το μϊτι του κατϊ τη διϊρκεια τησ

τελετόσ. Σον ξεχώριςε ςε μια γωνιϊ ανϊμεςα ςτουσ καλεςμϋνουσ,

να χαμογελϊ ς' ϋναν νϋο που ςτεκϐταν δύπλα του και που του όταν

ϊγνωςτοσ.

Αν η γυναύκα που εύχε δει ό που φαντϊςτηκε ϐτι εύχε δει όταν η

Μϊγδα, θα ϋπρεπε να όταν δύπλα ςτον Ηρακλό. Όμωσ, πώσ θα

ερχϐταν η Μϊγδα, αφοϑ οϑτε την εύχε προςκαλϋςει οϑτε την εύχε

ενημερώςει για την ημερομηνύα του γϊμου του; Εξϊλλου ο ύδιοσ ο

Ηρακλόσ εύχε φροντύςει να μην τησ πει τύποτε, για να μη

δημιουργηθοϑν παρεξηγόςεισ μεταξϑ τουσ. Όχι, δεν μπορεύ να εύχε

ϋρθει. Κι ϐμωσ...

Ο παπϊσ ϊρχιςε το «ΗςαϏα χϐρευε...» και ο

ρυζοκουφετοπϐλεμοσ ξϋςπαςε. Ϊςκυψε το κεφϊλι του να αποφϑγει

μια αδϋςποτη, ενώ η Κατερύνα με τον κουμπϊρο εύχαν ςκϊςει ςτα

γϋλια. Ωρχιςε να γελϊει κι αυτϐσ, κυρύωσ ϐταν ϊκουςε ϋνα «οχ» απϐ

τον κουμπϊρο, που την εύχε φϊει κατακοϑτελα.

Η Μϊγδα, κρυμμϋνη ανϊμεςα ςτο πλόθοσ, εύχε μπει τελευταύα

και δεν εύχε χϊςει ςτιγμό απϐ την τελετό. την τςϊντα τησ εύχε

κρυμμϋνο ϋνα ςπρϋι με μαϑρη μπογιϊ και εύχε αποφαςύςει ϐτι το

νυφικϐ τησ νϑφησ την ώρα που θα ϋβγαινε απϐ την εκκληςύα

ϋπρεπε να εύναι μαϑρο. Μϋχρι την τελευταύα ςτιγμό που ϋφταςε ςτο

ναϐ πύςτευε ϐτι το μυςτόριο θα εύχε ακυρωθεύ και ϐτι δε θα ϋβριςκε

κανϋναν. Οι προςδοκύεσ τησ διαψεϑςτηκαν απϐ την κοςμοςυρροό.

Εύχε τϐςο κϐςμο, που δυςκολεϑτηκε να παρκϊρει.

Μϋχρι την τελευταύα ςτιγμό, ακϐμη, πύςτευε ϐτι επρϐκειτο για

ϊλλο γϊμο. Όταν ϐμωσ εύδε τον τϋφανο να φτϊνει χαμογελαςτϐσ

κρατώντασ τη νυφικό ανθοδϋςμη, η τελευταύα ελπύδα χϊθηκε,

ςκοτεινιϊζοντασ για τα καλϊ το μυαλϐ τησ. Σησ φϊνηκε ϐτι εύδε και

τον Ηρακλό, χωρύσ να εύναι ςύγουρη. Όλα όταν τϐςο θολϊ. Σα

μηνύγγια τησ ςφυροκοποϑςαν δύχωσ ςταματημϐ ςτουσ κροτϊφουσ

και οι φλϋβεσ ςτο ςημεύο εκεύνο εύχαν πεταχτεύ προσ τα ϋξω

μελανιαςμϋνεσ. Ϊνα ακαθϐριςτο βουητϐ ςτουσ λαβυρύνθουσ των

αφτιών, μϋςα ςτισ διακλαδώςεισ του εγκεφϊλου τησ, την ϋκανε να

ζαλιςτεύ και να χϊςει την ιςορροπύα τησ. Κρατόθηκε απϐ τον κορμϐ

ενϐσ μικροϑ δϋντρου και με το ϊλλο χϋρι ϋπιαςε το κεφϊλι τησ. Η

ζϊλη υποχώρηςε, ϐμωσ οι εικϐνεσ ςτα μϊτια τησ θϐλωςαν.

Περύεργα χρώματα ϋβαψαν το καθετύ, παραμορφώνοντασ τα πϊντα

γϑρω τησ. Η εκκληςύα ςτϋνεψε, οι ϊνθρωποι ϋγιναν ςκιϋσ, τα

αυτοκύνητα ορμοϑςαν πϊνω τησ, τα δϋντρα ϋμοιαζαν με γύγαντεσ

και τα κλαδιϊ τουσ ϋκλειςαν τον ουρανϐ. Ο τϐποσ ςκοτεύνιαςε, ενώ

χιλιϊδεσ μαϑρα πουλιϊ κρώζοντασ πϋταξαν ανϊμεςα απϐ τα κλαδιϊ

και περικϑκλωςαν την εκκληςύα. Ϋρθε η νϑφη και μαζύ με το γα-

μπρϐ μπόκαν μϋςα ςτην εκκληςύα. Σο προαϑλιο ϊδειαςε κι αμϋςωσ

τα κορϊκια ςώπαςαν.

κοϑπιςε το μϋτωπο τησ. Η ζϋςτη την ενοχλοϑςε αφϐρητα. Γιατύ

το νυφικϐ όταν ϊςπρο; Πώσ εύχε γύνει τϋτοιο λϊθοσ; Γιατύ δεν το

πρϐςεξε κανεύσ; Διϋςχιςε το δρϐμο και πϋραςε απϋναντι ςτο ναϐ.

Ανϋβηκε με αργϊ βόματα τα ςκαλοπϊτια, ενώ τα κορϊκια την

κούταζαν με τα κϐκκινα γυϊλινα μϊτια τουσ ςιωπηλϊ. τϊθηκε πύςω

απϐ τουσ καλεςμϋνουσ και προςπϊθηςε να διακρύνει το ζευγϊρι.

Ανϋβηκε ς' ϋνα ςταςύδι κι απϐ κει μπϐρεςε να τουσ ξεχωρύςει. Σώρα

μποροϑςε να διακρύνει το ηλιοκαμϋνο πρϐςωπο του να χαμογελϊ

ςτη νϑφη. Ϊβαλε το χϋρι ςτην τςϊντα τησ και ϋπιαςε το ςπρϋι.

Μετϊ κατϋβηκε και γλύςτρηςε ςχεδϐν αθϐρυβα ανϊμεςα απϐ τον

κϐςμο, μϋχρι που ϋφταςε ςτα δϑο μϋτρα απϐ το ζευγϊρι. Λύγα

βόματα ακϐμη και θα μποροϑςε να τουσ αγγύξει. Θα ορμοϑςε ςτη

νϑφη και θα ϊδειαζε ϐλο το περιεχϐμενο τησ μπογιϊσ επϊνω τησ.

Απϐ την κορυφό μϋχρι τα νϑχια. Ο μαϑροσ γϊμοσ θα όταν γεγονϐσ.

Προχώρηςε λύγο ακϐμη προσ το μϋροσ τουσ. ε πϋντε λεπτϊ ϐλα θα

εύχαν πϊρει το δρϐμο τουσ.

Σϐτε εκεύνοσ γϑριςε το κεφϊλι του και ϋριξε τα μϊτια του επϊνω

τησ. Σο χϋρι μϋςα ςτην τςϊντα κοκϊλωςε. Ϊνα μικρϐ φωσ ϊναψε

ςτο μυαλϐ τησ. Μια ςπύθα, ϐμωσ αρκετό για να την ακινητοποιόςει.

Μα τι πόγαινε να κϊνει; Σι δουλειϊ εύχε εδώ μϋςα; Γιατύ κρατοϑςε

αυτϐ το μπουκϊλι ςτο χϋρι τησ; Οπιςθοχώρηςε πϋφτοντασ πϊνω

ςτουσ παρευριςκϐμενουσ, ανύκανη να αναπνεϑςει. Σα κορϊκια εύχαν

φϑγει, ϐμωσ παντοϑ τριγϑρω υπόρχαν περύεργεσ ςκιϋσ. Ωρχιςε να

τρϋχει, μϋχρι που ϋφταςε ςτο αυτοκύνητο τησ. Κούταξε το ςπρϋι και

μετϊ το εκςφενδϐνιςε με δϑναμη πϊνω ς' ϋναν τούχο.

Ξαφνικϊ ϋνα κορϊκι πϋταξε δύπλα τησ, μετϊ ϋνα ϊλλο, και ϊλλο.

Μπόκε με φϐρα ςτο αυτοκύνητο και ϊρχιςε να οδηγεύ ςχεδϐν ςτα

τυφλϊ. Σα κορϊκια την ακολοϑθηςαν. Σο βουητϐ ςτο μυαλϐ τησ

ξανϊρθε και μαζύ του ϋνασ φϐβοσ, μια αγωνύα την ϋζωςαν. Ϊνιωθε

πωσ θα λιποθυμοϑςε, ϐμωσ ϋτρεχε, ϋτρεχε, γιατύ τα καταραμϋνα

πουλιϊ δεν ϋλεγαν να την αφόςουν. Δυο τρεισ φορϋσ κϐντεψε να

τρακϊρει, ευτυχώσ που την απϋφυγαν ϋντεχνα οι ϊλλοι οδηγού.

Οϑτε που τουσ εύδε. Ϊφταςε ςτο ςπύτι τησ ςτη Δροςιϊ και μπόκε

τρϋχοντασ μϋςα, αφόνοντασ ξεκλεύδωτο το αυτοκύνητο. Όλα εκεύ

μϋςα θϑμιζαν αποθόκη. Κλϐτςηςε ϐποιο εμπϐδιο βρόκε μπροςτϊ

τησ και ϋτρεξε ςτο κρεβϊτι τησ. Μπόκε κϊτω απϐ τα ϊθλια, βρϐμικα

ςκεπϊςματα ϋτςι ϐπωσ όταν, με τα ροϑχα και τα παποϑτςια, και

κουκουλώθηκε ωσ επϊνω. Κουλουριϊςτηκε ςαν φύδι που ψϊχνει την

ηςυχύα του. Δεν ϋβλεπε πια τύποτε, δεν μποροϑςε να ςκεφτεύ τύποτε,

δεν εύχε εικϐνεσ, δε θυμϐτανε. Παραδϐθηκε ς' αυτϐ το ςκοτϊδι, μϋ-

χρι που τη ςυνϊντηςε ο Μορφϋασ.

- Κι ϐμωσ, εύμαι ςύγουροσ ϐτι την εύδα, Ηρακλό, του εύπε ςιωπηλϊ

ο τϋφανοσ την ώρα του γλεντιοϑ.

- Μη λεσ ανοηςύεσ. Αποκλεύεται η Μϊγδα να όξερε πϐτε και που

παντρεϑεςαι. Εξϊλλου θα την εύχα δει. Θα όταν κϊποια που τησ

ϋμοιαζε... άςωσ να τη δημιοϑργηςε η φανταςύα ςου, γιατύ κϊπου

αιςθϊνεςαι ϋνοχοσ.

Ο τϋφανοσ τον κούταξε ςκεφτικϐσ.

- Η αλόθεια εύναι ϐτι αιςθϊνομαι ϋνοχοσ. Δεν την ϋχω βγϊλει

απϐ την καρδιϊ μου. Σην πονϊω ακϐμη.

- Εύδεσ; Γι' αυτϐ ςου φϊνηκε ϐτι την εύδεσ. Ϊλα, μη χαλιϋςαι

τώρα, μϋρα που εύναι. Αυτό ϋχει γυρύςει τώρα ςτη μεγϊλη τησ

αγϊπη, τη ζωγραφικό, και οϑτε που ςε αναφϋρει πια.

- Σουλϊχιςτον να εύναι καλϊ.

- Καλϊ εύναι. Προχθϋσ μϊλιςτα ϋκανε μια μεγϊλη παραγγελύα

υλικών. Μου το εύπε ο χονδρϋμποροσ που την εφοδιϊζει με ϐ,τι

χρειϊζεται για τη δουλειϊ τησ. Ζωγραφύζει, ςου λϋω. Πρωύ βρϊδυ.

Ϊλα να πιοϑμε ςτην υγειϊ ςου. Να ζόςετε.

- ' ευχαριςτώ, Ηρακλό, εύπε ο τϋφανοσ ανακουφιςμϋνοσ.

- την υγειϊ τησ Κατερύνασ.

- Και τησ Μϊγδασ.

- την υγειϊ τουσ.

Σςοϑγκριςαν τα ποτόρια με δϑναμη. Δεν όταν ώρα για

προβληματιςμοϑσ. Η μϋρα ςόκωνε γλϋντι και αυτϐ ϋπρεπε να γύνει.

Σο κρϑο ϋδειξε τα δϐντια του ςτισ 26 του Οκτώβρη, του Αγύου

Δημητρύου. Ϋταν περύεργο που ςχεδϐν πϊντα τϋτοια μϋρα η

διαφορϊ θερμοκραςύασ γινϐταν αιςθητό.

Ο Ηρακλόσ ϊναψε το τζϊκι για το καλωςϐριςμα του χειμώνα και

μετϊ κϊθιςε και θαϑμαςε τισ πϑρινεσ πλανεϑτρεσ που χϐρευαν πϊνω

απϐ τα ξϑλα, δημιουργώντασ μια μικρογραφύα χορευτικόσ ςκηνόσ

μϋςα ςτο ςπύτι του. Ϊτριψε τα χϋρια του ικανοποιημϋνοσ με το

θϋαμα. Όπου να ναι θα ερχϐταν ο Νικϐλασ για την καθιερωμϋνη

εύςπραξη. Δεν υπόρχε περύπτωςη να καταδεχτεύ να τον επιςκεφθεύ,

αν δεν υπόρχε οικονομικό ανταμοιβό για τον κϐπο του. Ϊνα

πϊμφτωχο παιδύ, που, απελπιςμϋνο απ' τα ψύχουλα που κϋρδιζε

κϊνοντασ βαριϋσ δουλειϋσ, εύχε αποδεχτεύ να γύνει η ςυντροφιϊ του,

για το οπούο πληρωνϐτανε αδρϊ. Όμωσ ο Ηρακλόσ το 'χε πϊρει πια

απϐφαςη ϐτι κανεύσ δε θα του χαριζϐτανε χωρύσ οικονομικϐ

ϐφελοσ. Ϊτςι όταν η μούρα ανθρώπων του εύδουσ του. Με το ϋνα

χϋρι πϊνω ςε ϋνα κορμύ και με το ϊλλο ςτην τςϋπη. Ευτυχώσ που

αυτό όταν πϊντα γεμϊτη, και ϐςο όταν γεμϊτη...

χεδϐν δϑο μόνεσ τώρα, απϐ τϐτε που γϑριςε απϐ τισ διακοπϋσ,

δεν εύχε δει τη Μϊγδα οϑτε μια φορϊ. Δεν εύχε ανηςυχόςει

ιδιαύτερα, γιατύ ςύγουρα θα δοϑλευε πολϑ, ενώ απϐ την ϊλλη η νϋα

του κατϊκτηςη τον εύχε ςυνεπϊρει. Όμωσ δϑο μόνεσ όταν πολϑσ

καιρϐσ. όκωςε το τηλϋφωνο και ςχημϊτιςε τον αριθμϐ τησ. Όπωσ

πϊντα, απϊντηςε ο τηλεφωνητόσ τησ.

- Μϊγδα, εγώ εύμαι. Φαθόκαμε και αυτϐ με κϊνει να αιςθϊνομαι

ϊςχημα. Σο ξϋρω ϐτι εύςαι απαςχολημϋνη, ϐμωσ...

- Ναι, Ηρακλό, ακοϑςτηκε μια απϐκοςμη φωνό, ςχεδϐν δεν την

αναγνώριςε.

- Μϊγδα, εςϑ εύςαι;

- Εγώ εύμαι.

- Δεν το πιςτεϑω ϐτι τελικϊ ςόκωςεσ το ακουςτικϐ ςου. Εύςαι

καλϊ;

- Μην ανηςυχεύσ. Όλα πϊνε καλϊ.

Φαιρϐταν που την ϊκουγε επιτϋλουσ, ϐμωσ μϋςα του ϋνιωθε

ϊβολα. αν να μύλαγε μια ϊλλη γυναύκα, μια ϊγνωςτη. Δεν όθελε να

την πιϋςει με ερωτόςεισ, του όταν αρκετϐ που επικοινωνοϑςε μαζύ

τησ.

- Ποιο εύναι το θϋμα ςου αυτό τη φορϊ;

- Λουλοϑδια, τι ϊλλο;

- Νϐμιζα ϐτι εύχεσ βαρεθεύ αυτό τη θεματολογύα.

- Ποτϋ δε θα βαρεθώ να ζωγραφύζω λουλοϑδια.

- Και πϐτε θα εύςαι ϋτοιμη;

- Όταν θα εύμαι, θα ςε ειδοποιόςω.

Σο κουδοϑνι τησ εξώπορτασ του ςπιτιοϑ του ακοϑςτηκε να

χτυπϊει δυνατϊ. Δεν πρϐλαβε να τησ πει οϑτε γεια και ϊκουςε το

χαρακτηριςτικϐ «κλικ». Κατευθϑνθηκε προσ την πϐρτα, νιώθοντασ

μια ευεργετικό ευεξύα να τον ανανεώνει. Δεν εύχε χρϐνο για

αρνητικϋσ ςκϋψεισ.

Η Μϊγδα κατϋβαςε το ακουςτικϐ και ςκοϑπιςε με το μου-

ντζουρωμϋνο χϋρι το μϋτωπο τησ. Ϊκανε κρϑο εκεύ μϋςα, ϐμωσ τησ

ϊρεςε. Δεν ϊντεχε την πολλό ζϋςτη. Γϑρω τησ πύνακεσ τελειωμϋνοι,

ςτοιβαγμϋνοι παντοϑ ςτο ςαλϐνι του ατελιϋ, ςκεπαςμϋνοι με ϊςπρα

υφϊςματα.

Κϊθιςε ςτον καναπϋ και κούταξε τριγϑρω τησ. ωληνϊρια

μπογιϊσ αδειαςμϋνα απϐ το περιεχϐμενο τουσ και πεταμϋνα εδώ κι

εκεύ, «αποξηραμϋνα» πινϋλα, ϊδειοι καμβϊδεσ, μιςοφαγωμϋνα

υπολεύμματα φαγητοϑ ςτα πιϊτα, λερωμϋνα ποτόρια, γεμϊτα

ταςϊκια, ςκϐνη παντοϑ. Ϊψαξε ςτην κουζύνα για καθαρϐ φλιτζϊνι

για να πιει τςϊι, ϐμωσ δε βρόκε. Η βρϑςη τησ κουζύνασ ϋςταζε

ςυνεχώσ και, επειδό την εκνεϑριζε, την εύχε απομονώςει. Πόρε ϋνα

βρϐμικο ποτόρι και το ξϋπλυνε ςτο μπϊνιο. Καθώσ το καθϊριζε, τα

μϊτια τησ ςηκώθηκαν και ςτϊθηκαν ςτο εύδωλο που καθρϋφτιζε το

γυαλύ. την αρχό αφηρημϋνα, μετϊ προςεκτικϊ. Σο πρϐςωπο και τα

μαλλιϊ τησ όταν μπογιατιςμϋνα εδώ κι εκεύ. Εύχε ςυνηθύςει πια να

βλϋπει ϋτςι το πρϐςωπο τησ, ϐμωσ αυτό τη φορϊ την παραξϋνεψε

που το εύχε προςϋξει ςαν κϊτι που δε θα ϋπρεπε να εύναι ϋτςι.

Ωφηςε κϊτω το φλιτζϊνι και ψαχοϑλεψε με τα δϊχτυλα τισ ρύζεσ

των μαλλιών τησ, που εύχαν αςπρύςει. Πϐςο καιρϐ εύχε να τα

περϊςει με χϋνα; Απϐ το καλοκαύρι. Η κομμώτριϊ τησ την εύχε

χϊςει, το ύδιο και η μανικιουρύςτα. Σα ϊλλοτε καλοπεριποιημϋνα

κϐκκινα νϑχια τησ όταν τώρα κομμϋνα κοντϊ, ϊβαφα, απεριπούητα

και μουντζουρωμϋνα ςτα ςκελετωμϋνα δϊχτυλϊ τησ.

Εύχε αδυνατύςει πολϑ και οι φϊλαγγεσ των χεριών ξεχώριζαν

ανηςυχητικϊ. Ϊτρωγε, αν ϋτρωγε, μια φορϊ τη μϋρα, με delivery,

απϐ ϋνα ρεςτορϊν εκεύ κοντϊ. Σησ ϋφερνε το πακϋτο με το φαγητϐ

ϋνασ νεαρϐσ, που το ϊφηνε πϊντα ςτο κατώφλι του ςπιτιοϑ. Η ύδια

εύχε κανονύςει να πληρώνεται ο ιδιϐκτητησ μϋςω τησ πιςτωτικόσ

τησ κϊρτασ μια φορϊ το μόνα απϐ την τρϊπεζα. Ο νεαρϐσ όξερε

πωσ η παρϊξενη πελϊτιςςϊ τουσ όταν η διϊςημη ζωγρϊφοσ Αυγϋρη,

για την οπούα εύχε διαβϊςει πϊρα πολλϋσ φορϋσ ςτισ κοςμικϋσ ςτό-

λεσ των περιοδικών. Ευελπιςτοϑςε ϐτι θα εύχε την τϑχη να τη

γνωρύςει προςωπικϊ, ϐμωσ τελικϊ όταν ϊτυχοσ, γιατύ η πϐρτα του

ςπιτιοϑ ϋμενε ερμητικϊ κλειςτό. Πολλϋσ φορϋσ μϊλιςτα ϋβριςκε το

πακϋτο τησ προηγοϑμενησ μϋρασ απεύραχτο ςτη θϋςη που το εύχε

αφόςει, ϐμωσ δεν ανηςυχοϑςε, γιατύ όταν πληρωμϋνο. άςωσ η κυρύα

Αυγϋρη να ϋλειπε απϐ το ςπύτι. Ϊτςι κι αλλιώσ η εντολό όταν να

παραδύδεται το μενοϑ τησ μϋρασ καθημερινϊ ςτισ πϋντε το

απϐγευμα.

Σο ςπύτι τησ ςτη Δροςιϊ το εύχε ςχεδϐν ξεχϊςει. Απϐ τα τϋλη του

καλοκαιριοϑ εύχε μετακομύςει ςτο ατελιϋ, που κϊποτε αποτελοϑςε

το μοναδικϐ τησ ςπύτι, το λατρεμϋνο τησ καταφϑγιο. Εδώ ϋνιωθε

ϊνετα. Σο ςπύτι αυτϐ τησ μιλοϑςε και, παρϐτι δεν εύχε τισ ανϋςεισ

του ϊλλου, εκεύνη το προτιμοϑςε. Όπου να ναι η νϑχτα θα ϊπλωνε

τα πϋπλα τησ, και εκεύνη, ϐπωσ πϊντα, θα ϊναβε κεριϊ και θα

ςυνομιλοϑςε με τη μοναξιϊ, τη μοναδικό τησ φύλη. Σα τηλϋφωνϊ

τησ ϋτςι κι αλλιώσ δε χτυποϑςαν ϐπωσ κϊποτε, ϐλοι εύχαν

καταλϊβει ϐτι όταν μϊταιοσ κϐποσ. τουσ κοςμικοϑσ κϑκλουσ

κυκλοφοροϑςε η φόμη ϐτι κϊποιοσ τρελϐσ ϋρωτασ την εύχε απομο-

νώςει ό ϐτι ϋγραφε τα απομνημονεϑματϊ τησ. Αλόθεια ό ψϋματα, η

παρουςύα τησ δεν τουσ εύχε λεύψει, καθώσ δϑο καινοϑριοι ζωγρϊφοι

εύχαν κλϋψει την καρδιϊ τουσ και όταν ςτισ προτιμόςεισ τουσ.

Ακϐμη και ο ύδιοσ ο υντϋλησ δεν εύχε πια το ϐνομα που εύχε, γιατύ

κϊποιοσ καινοϑριοσ γκαλερύςτασ, ο Μαρκϐπουλοσ, κινοϑςε πολϑ

επιδϋξια τα νόματα τησ αγορϊσ. Σα ειςοδόματα και των δϑο εύχαν

παγώςει εδώ και καιρϐ, ευτυχώσ ϐμωσ οϑτε ο Ηρακλόσ οϑτε η

Μϊγδα εύχε οικονομικϐ πρϐβλημα.

Ξϊπλωςε ςτον καναπϋ και ϋκλειςε τα μϊτια τησ. Σο ωραύο

πρϐςωπο ενϐσ ϊντρα τόσ χαμογϋλαςε. Σου χαμογϋλαςε κι εκεύνη.

Αναγνώριςε τη μορφό του ιππϐτη που εύχε αποτυπώςει χρϐνια πριν

ς ϋναν πύνακα.

- Εύςαι κουραςμϋνη; τη ρώτηςε.

- Σώρα που όρθεσ εςϑ, δε νιώθω πια κοϑραςη.

Ο ιππϐτησ τη χϊιδεψε με το καςτανϐ βλϋμμα του. '

- Θϋλεισ να πϊμε μια βϐλτα; Θα ςου κϊνει καλϐ. Θα πϊμε με το

ϊλογϐ μου.

- Αλόθεια; Ποϑ το ϋχεισ;

- Εύναι απ' ϋξω. Μασ περιμϋνει.

ηκώθηκε απϐ τον καναπϋ και τον ακολοϑθηςε ςαν μαγεμϋνη

ϋξω ςτην αυλό. Ό ιππϐτησ ανϋβηκε πρώτοσ πϊνω ςτο κατϊμαυρο

ζώο και με μια κύνηςη την ϊρπαξε απϐ τη μϋςη και την κϊθιςε

μπροςτϊ του. Σον κούταξε με θαυμαςμϐ, μετϊ ϊπλωςε τα χϋρια τησ

και τα ϋδεςε ςτο λαιμϐ του. Σο ϊλογο ϊρχιςε να καλπϊζει, αργϊ

ςτην αρχό, πιο γρόγορα, ακϐμη πιο γρόγορα, μϋχρι που ϊρχιςε να

πετϊει προσ τον ουρανϐ. Η Μϊγδα ςφύχτηκε με δϑναμη επϊνω του,

ϐμωσ δε φοβόθηκε. Αιςθανϐταν μια απϋραντη αςφϊλεια, ο τρελϐσ

αυτϐσ καλπαςμϐσ ανϊμεςα ςτ' αςτϋρια και τα ςϑννεφα την ϋκανε

να νιώθει υπϋροχα.

- Που πϊμε; τον ρώτηςε.

- τη χώρα του λυκϐφωτοσ, τησ φώναξε.

- Εύναι μακριϊ;

- Σώρα πια ϐχι.

- Ποϑ βρύςκεται;

- τη ςκοτεινό πλευρϊ του όλιου.

Σον κούταξε ϋκπληκτη:

- Ϊχει ο όλιοσ ςκοτεινό πλευρϊ;

Δεν τησ απϊντηςε κι εκεύνη κούταξε μπροςτϊ τησ.

Πρϋπει να πληςύαζαν, γιατύ το φωσ ϊρχιςε να λιγοςτεϑει ϐλο και

πιο πολϑ, μϋχρι που το ςκοτϊδι τοϑσ περικϑκλωςε. Ωρχιςε να νιώθει

ϊβολα, ϐμωσ δεν εύπε τύποτε. Σο ςκοτϊδι γινϐταν ϐλο και πιο βαθϑ,

μϋχρι που δεν μποροϑςε πια να τον δει. Εκεύνοσ ϐμωσ όταν εκεύ, τον

ϊγγιζε, ϋνιωθε το κορμύ του. Γαντζώθηκε ακϐμη πιο πολϑ απϐ το

λαιμϐ του.

Ξαφνικϊ το ϊλογο ϋχαςε την ιςορροπύα του και ϊρχιςαν να

πϋφτουν, να πϋφτουν, να πϋφτουν με ορμό προσ τα κϊτω. Η Μϊγδα

ϋβγαλε ϋνα ουρλιαχτϐ, προςπαθώντασ να ξεχωρύςει ϋςτω μια

ηλιαχτύδα φωτϐσ τριγϑρω τησ. Παντοϑ ςκοτϊδι, ςκοτϊδι, μετϊ

κϊποια φώτα απϐ μακριϊ... ϋνα αυτοκύνητο την προςπϋραςε.

Κοντοςτϊθηκε και κούταξε τριγϑρω τησ. Ϋταν ολομϐναχη ςτη μϋςη

του δρϐμου, καταχεύμωνο. Προςπϊθηςε να ςυγκεντρωθεύ. Ναι, τον

γνώριζε αυτϐ το δρϐμο. Οδηγοϑςε προσ το βουνϐ. Πώσ ςτο καλϐ εύ-

χε βρεθεύ εκεύ; Πϐςη ώρα περπατοϑςε; Ποϑ όταν ο ιππϐτησ τησ, το

ϊλογο; Γιατύ την εύχε εγκαταλεύψει; Δεν μποροϑςε να κϊνει οϑτε

μπροσ οϑτε πύςω. Κϊθιςε ςε μια πϋτρα ςτην ϊκρη του δρϐμου και

ϊρχιςε να κλαύει. Ϋταν τρομαγμϋνη, πειναςμϋνη, κρϑωνε. Και το

χειρϐτερο, όταν η τρύτη φορϊ μϋςα ς' ϋνα μόνα που βριςκϐταν

μακριϊ απϐ το ςπύτι τησ χωρύσ να θυμϊται πώσ εύχε βρεθεύ εκεύ.

Πϊντα τη ςυνϐδευε ο ιππϐτησ τησ και μετϊ την εγκατϋλειπε χωρύσ

λϋξη. Γιατύ; Γιατύ; Κι ϐμωσ, του εύχε εμπιςτοςϑνη. άςωσ του εύχε

τϑχει κϊτι και ϋπρεπε να φϑγει. Ναι, αυτϐ όταν. ηκώθηκε ϐρθια

και ϊρχιςε να προχωρϊει με γοργϊ βόματα.

Η ζωό τησ πια εύχε ϊλλουσ ρυθμοϑσ. Ϋ που δε θα κοιμϐ- τανε

καθϐλου ό που θα βυθιζϐτανε με τισ ώρεσ ςτόν αγκαλιϊ του ϑπνου.

υνόθωσ κοιμϐτανε μϋρα. Μϐλισ νϑχτωνε, ανακτοϑςε δυνϊμεισ. Λεσ

και ο όλιοσ τη ςκϐτωνε. Ακϐμη και το τεχνητϐ φωσ την ενοχλοϑςε.

Προτιμοϑςε να ζωγραφύζει νϑχτα, με το φωσ των κεριών ό με τη

βοόθεια μιασ μικρόσ λϊμπασ που ςτερϋωνε επϊνω απϐ τον καμβϊ.

Δε θυμϐταν αν ϋβλεπε ϐνειρα ό αν αυτϊ όταν πραγματικϐτητα. Σο

ϐνειρο και η πραγματικϐτητα εύχαν αγκαλιαςτεύ τϐςο ςφιχτϊ, που

εύχαν γύνει ϋνα. πϊνια ςυνειδητοποιοϑςε την κατϊςταςό τησ.

Οϑτε νοιαζϐταν που όταν ολομϐναχη καιρϐ τώρα, γιατύ ςχεδϐν

πϊντα ςυνομιλοϑςε με κϊποιον ό κϊποιουσ που μετϊ δε θυμϐταν,

εκτϐσ απϐ τον ιππϐτη. Όχι, δεν ϋνιωθε μοναξιϊ, το μϐνο που την

προβλημϊτιζε όταν ϐτι ϋπρεπε να επικοινωνόςει με τον Ηρακλό και

να του εξομολογηθεύ πώσ ϋνιωθε. Εκεύ πϊλι κϊποια αϐρατα

ςκοτεινϊ πϋπλα την κϊλυπταν και τϐτε αρπϊζοντασ το πινϋλο τησ

ϊρχιζε να δημιουργεύ με μια ϊγρια μανύα, ώρεσ ατϋλειωτεσ, και μϐνο

η κοϑραςη μποροϑςε να την κϊνει να ςταματόςει. Μπροςτϊ τησ

χιλιϊδεσ πολϑχρωμα λουλοϑδια κϊλυπταν τουσ καμβϊδεσ τησ,

κϊνοντϊσ τη να νιώθει ϐτι βρύςκεται μϋςα ς' ϋνα ζωντανϐ κόπο.

Εκεύ κοντϊ ςτη μοναδικό κατακϐκκινη τριανταφυλλιϊ, ςτη ροζ

μπουκαμβύλια, ςτισ λευκϋσ μαργαρύτεσ, ςτισ λιλϊ βιολϋτεσ, ςτισ

πορτοκαλιϋσ ντϊλιεσ, ςτα κύτρινα χρυςϊνθεμα... Μποροϑςε ϐχι

μϐνο να τα βλϋπει, αλλϊ και να μυρύζει το ϊρωμϊ τουσ. Αυτό τη

φορϊ τα ϋργα τησ θα ϊφηναν ϊφωνο ϐλο τον κϐςμο, γιατύ ϐχι μϐνο

θα τα ϋβλεπαν, αλλϊ και θα τα μϑριζαν. Όχι πια ϊλλα αποξηραμϋνα

ό μαραμϋνα λουλοϑδια. Αυτϊ τα λουλοϑδια θα όταν ολοζώντανα,

θα ϋβγαιναν κατευθεύαν απϐ τη γη, χωρύσ να τα τςακύςει χϋρι

ανθρώπου. Θα όταν τϐςο αληθινϊ, που ςχεδϐν θα μποροϑςεσ να

ςυνομιλόςεισ μαζύ τουσ. Θα όταν το κϑκνειο ϊςμα τησ ςτο χώρο τησ

τϋχνησ, το ειςιτόριο τησ για την εύςοδο ςτον κϐςμο των αθανϊτων.

Ο τϋφανοσ χϊιδεψε με τρυφερϐτητα την κοιλιϊ τησ Κατερύνασ,

που, ξαπλωμϋνη ςτον καναπϋ, εύχε ςτηρύξει το κεφϊλι τησ επϊνω

ςτα πϐδια του. Ϊβλεπαν μια αιςθηματικό ταινύα και η Κατερύνα εύχε

προςηλωθεύ τϐςο, που ςχεδϐν δεν ανϋπνεε. Φαμογϋλαςε που την

εύδε τϐςο χαλαρωμϋνη, ςχεδϐν ςαν παιδύ που ϋβλεπε ϋνα ϐμορφο

παραμϑθι. Για εκεύνον η υπϐθεςη του ϋργου όταν ανοϑςια και

γλυκερό, ϐμωσ δεν όθελε να τησ χαλϊςει τη διϊθεςη αφόνοντϊσ τη

μϐνη. Παρακολουθοϑςε με τα μϊτια του την εξϋλιξη του ϋργου, ϐ-

μωσ το μυαλϐ του ϋτρεχε αλλοϑ, ςτισ εξελύξεισ των τελευταύων

ημερών, εξελύξεισ τϐςο ευχϊριςτεσ.

Πρώτα απ' ϐλα η γυναύκα του όταν δϑο μηνών ϋγκυοσ, κϊτι που

ϋδωςε και ςτουσ δϑο περύςςια χαρϊ και τουσ ϋδεςε περιςςϐτερο

απϐ ποτϋ. Αλλϊ και οι ϊλλοι, φύλοι και ςυγγενεύσ, χϊρηκαν πολϑ.

Ειδικϊ η κυρα-Δώρα, η μϊνα του, ϋκλαιγε αςταμϊτητα ϐταν τησ το

ανακούνωςαν. Ϊπειτα, το μαγαζύ που βριςκϐταν δύπλα ςτο

ςυνεργεύο του, ϋνα τζαμϊδικο, εύχε ξενοικιαςτεύ και μποροϑςε να το

νοικιϊςει ο ύδιοσ και να μεγαλώςει ακϐμη περιςςϐτερο τη δουλειϊ

του. Σώρα, εκτϐσ απϐ τον αδελφϐ του, εύχε ακϐμη ϋναν βοηθϐ, κι ϋ-

τςι ϐπωσ πόγαιναν οι δουλειϋσ, ύςωσ να χρειαζϐταν και κϊποιον

τρύτο.

Εύχαν ςυζητόςει με την Κατερύνα το ενδεχϐμενο να παρατόςει τη

δουλειϊ τησ με τον ερχομϐ του παιδιοϑ, κϊτι που δημιοϑργηςε και

την πρώτη διαφωνύα μεταξϑ τουσ. Η γυναύκα του μϐλισ εύχε

προβιβαςτεύ ςε υπεϑθυνη τμόματοσ και οι προοπτικϋσ για μια

ακϐμη υψηλϐτερη θϋςη ςτην εταιρύα μεγϊλωναν. Ο μιςθϐσ τησ

αυξόθηκε ςημαντικϊ και με το επύδομα που θα ϋπαιρνε ωσ γονϋασ

θα όταν ακϐμη μεγαλϑτεροσ. Γιατύ να ϋχαναν τϐςα λεφτϊ; Εξϊλλου

πρϐβλημα φροντύδασ του μωροϑ δεν υπόρχε, γιατύ και οι δυο

γιαγιϊδεσ του απϐ τώρα εύχαν αρχύςει την γκρύνια για το ποια θα το

κρατοϑςε. Ύςτερα, δεν τησ ϊρεςε να ϋχει μονύμωσ το χϋρι α-

πλωμϋνο ςτον ϊντρα τησ. Σο ωρϊριο τησ ωσ μητϋρασ θα όταν

μειωμϋνο, οϑτε που θα πρϐςεχαν την απουςύα τησ απϐ το ςπύτι. Σο

πιο ςημαντικϐ όταν ϐτι ο τϋφανοσ θα την ϋβριςκε πϊντα εκεύ, ϐταν

θα επϋςτρεφε απϐ τη δουλειϊ του. Εκεύνοσ, αν και προτιμοϑςε να

μεγαλώςει το μωρϐ η ύδια η μητϋρα του και ϐχι οι γιαγιϊδεσ, τελικϊ

υποχώρηςε. Λύγο τον ενδιϋφεραν τα λεφτϊ, ϐμωσ αφοϑ εκεύνη

επϋμενε...

Σελικϊ ϐλα πόγαιναν καλϊ, περιςςϐτερο καλϊ απ' ϐςο τα

περύμενε. Σϐτε γιατύ κϊτι μϋςα του τον βαςϊνιζε και δεν τον ϊφηνε

να χαλαρώςει; Δεν όξερε τι όταν αυτϐ, τι ϋφταιγε, οϑτε μποροϑςε

να το προςδιορύςει. Μια αδιϐρατη ανηςυχύα, μια ςκιϊ, ϋνα βϊροσ.

Φϊιδεψε την κοιλιϊ τησ ξανϊ και ευχόθηκε να γεννηθεύ το παιδύ

τουσ γερϐ. Αγϐρι ό κορύτςι, ασ όταν γερϐ. Εκεύνοσ προτιμοϑςε τα

κορύτςια. Ϋταν χαδιϊρικα πλϊςματα και πϊντα πιςτϊ ςτην

οικογϋνεια. Όχι βϋβαια πωσ ϋνασ γιοσ δε θα όταν καλοδεχοϑμενοσ,

ϐμωσ, ϐπωσ ϋλεγε και η γιαγιϊ του, «ςτου καλϐμοιρου την πϐρτα

γεννιϋται κορύτςι». Κϊτι όξερε αυτό.

Πώσ θα το βϊφτιζαν; Αν όταν γιοσ, οϑτε ςυζότηςη, Αλκιβιϊδη, το

ϐνομα του ςυγχωρεμϋνου του πατϋρα του. Αν όταν κορύτςι, ό το

ϐνομα τησ πεθερϊσ του ό το ϐνομα τησ μϊνασ του. Εκεύ θα υπόρχε

πρϐβλημα, γιατύ, απ' ϐ,τι εύχε καταλϊβει, και οι δϑο θα πρϐβαλλαν

βϋτο να μπει το δικϐ τουσ. Αν γινϐταν κϊτι τϋτοιο, θα ϋδινε κϊποιο

ϊςχετο ϐνομα, για να μη δυςαρεςτόςει οϑτε τη μύα οϑτε την ϊλλη.

Ποιο; Μϊγδα. Σο ϐνομα όρθε αυθϐρμητα ςτο μυαλϐ του και τον

ϊφηςε κατϊπληκτο. Μϊγδα... Σϐςα ονϐματα υπόρχαν, πώσ του εύχε

ϋρθει αυτϐ; Αναρωτόθηκε μόπωσ η ςκϋψη τησ Μϊγδασ βριςκϐταν

ςτο υποςυνεύδητο του, γι' αυτϐ του εύχε ϋρθει το ϐνομϊ τησ.

Αλόθεια, τι να ϋκανε η Μϊγδα; Απϐ κεύνο το βροχερϐ βρϊδυ,

ςχεδϐν πϋντε μόνεσ τώρα, δεν εύχε μϊθει νϋα τησ, οϑτε την εύχε δει...

εκτϐσ απϐ εκεύνη τη φορϊ ςτο γϊμο του. Όμωσ δεν όταν ςύγουροσ

αν ϐντωσ εύχε δει εκεύνην. Η αλόθεια όταν πωσ όθελε να μϊθει πώσ

περνοϑςε. Σο απελπιςμϋνο και ξεψυχιςμϋνο βλϋμμα τησ, λύγο πριν

ξεκολλόςει απϐ πϊνω του εκεύνο το βροχερϐ βρϊδυ, εύχε χαραχτεύ

ςτην ψυχό του, κϊνοντϊσ τον να νιώςει εκεύνη τη ςτιγμό ςαν δο-

λοφϐνοσ που εκτελοϑςε εν ψυχρώ το θϑμα του.

Για να επικοινωνόςει ο ύδιοσ προςωπικϊ οϑτε λϐγοσ, δε θα το

ϋκανε, δεν όθελε να ξϑςει παλιϋσ πληγϋσ οϑτε να την αναςτατώςει.

άςωσ μϋςω του Ηρακλό, με αφορμό την εγκυμοςϑνη τησ Κατερύνασ,

να μϊθαινε κϊτι, πϊντα ϐμωσ διακριτικϊ, χωρύσ να δώςει την

εντϑπωςη ϐτι αποζητοϑςε κϊποια επαφό μαζύ τησ. άςα ύςα να μϊθει

ϊτι εύναι καλϊ. Μακϊρι να όταν, μακϊρι να μην την απαςχολοϑςε η

ςκϋψη του, μακϊρι να εύχε βρει κϊποιο ςϑντροφο. Θα χαιρϐτανε για

κεύνη, γιατύ την εύχε αγαπόςει πολϑ και, ϊςχετα αν η ςχϋςη τουσ

εύχε λόξει, αυτϐσ δεν εύχε πϊψει να τη νοιϊζεται. Ο λϐγοσ που τησ

εύχε φερθεύ τϐςο ψυχρϊ και αδιϊφορα όταν γιατύ ϋπρεπε να την

πεύςει ϐτι δεν ϋτρεφε πια αιςθόματα για κεύνη, να παγώςει την

εικϐνα του μϋςα τησ, να την κϊνει να φϑγει ϐςο πιο μακριϊ

γινϐτανε, μϋχρι να νιώςει ϐτι μπορεύ να τη βλϋπει χωρύσ να χϊνει τα

λϐγια του, χωρύσ να πονϊ. Ϊπρεπε να βρει τρϐπο να μϊθει.

Σα Φριςτοϑγεννα πληςύαζαν και ο γερο-χειμώνασ, ςϋρνοντασ την

ϊςπρη κϊπα του, περιδιϊβαινε τουσ δρϐμουσ ςυνοδευϐμενοσ απϐ

τισ λευκοντυμϋνεσ κϐρεσ του. Υυςοϑςε και ξεφυςοϑςε την

παγωμϋνη ανϊςα του κι ϋδειχνε την αγριεμϋνη ϐψη του, τϐςο που

ϐλοι εύχαν κλειςτεύ ςτα ςπύτια τουσ και δεν ϋλεγαν να ξεκολλόςουν

απϐ κϊθε εςτύα θϋρμανςησ. Η θερμοκραςύα εύχε πϋςει αιςθητϊ και

ο όλιοσ, ϐποτε ϋβγαινε, χαμογελοϑςε με δϐντια. άςα ύςα για να

δεύξει ϐτι υπϊρχει, ϐποτε δεν κρυβϐταν πανικοβλημϋνοσ πύςω απϐ

τα γκρύζα ςϑννεφα, που απλώνονταν απϐ ϊκρη ς' ϊκρη πϊνω απϐ

τη χώρα.

το ςυνεργεύο το κρϑο όταν ανυπϐφορο, ϋτςι ϐπωσ όταν

ορθϊνοιχτο ϐλη μϋρα, κι ϐςο κι αν δοϑλευε η ςϐμπα πετρελαύου

που υπόρχε ςε μια γωνύα, το αποτϋλεςμα όταν το ύδιο. Ο τϋφανοσ

ϐμωσ, ςυνηθιςμϋνοσ ςε κϊτι τϋτοια, οϑτε που ϋνιωθε την παγωμϋνη

ατμϐςφαιρα.

- Κρϑο του κερατϊ απϐ χθεσ, εύπε ο Θανϊςησ, ο βοηθϐσ του,

καθώσ ϋτριβε τα παγωμϋνα, μουντζουρωμϋνα χϋρια του.

- Ϊλα, ρε Θανϊςη, που κρυώνεισ τώρα! ιγϊ το κρϑο! Ϊχεισ

κοιμηθεύ εξαόμερο ςε αντύςκηνο ςτο βουνϐ πϊνω ςτο χιϐνι; Εκεύ

θϋλω να ςε δω τι θα ϋλεγεσ.

- Γιατύ, εςϑ κοιμόθηκεσ;

- Μια και δυο; τουσ επύλεκτουσ υπηρϋτηςα ςτο ςτρατϐ και κϊτι

τϋτοια όταν μϐνιμη ρουτύνα για μασ.

- Ενώ εγώ ςτο ςτρατϐ που υπηρϋτηςα, ςε ςτρατϐπεδο, πόρα

δϋκα κιλϊ απϐ το πολϑ φαγητϐ.

Ο τϋφανοσ ϋβαλε τα γϋλια.

- Ϊλα τώρα, ϊςε τισ φλυαρύεσ και ϊντε να τελειώςουμε το αμϊξι

του αρύογλου, γιατύ θα ϋρθει ο ϊνθρωποσ μϋχρι το μεςημϋρι να το

πϊρει.

- Ο Γιώργοσ τι ώρα θα ϋρθει;

- Ξϋχνα τον αυτϐν, την ϊρπαξε νια τα καλϊ κι η μϊνα μου δεν

τον ϊφηνε με τύποτα να ςηκωθεύ απϐ το κρεβϊτι. Σριϊντα εννιϊ

πυρετϐ εύχε ϐλο το βρϊδυ, θϊ 'ρθει γιατρϐσ να τον δει ςτο ςπύτι.

- Πώσ την πϊτηςε ϋτςι ϊςχημα;

- Σου ϋχω πει να μην καβαλϊει η μηχανό μϐνο με ϋνα τζιν

μπουφϊν ϐταν ο καιρϐσ εύναι χϊλια, αλλϊ ποϑ να με ακοϑςει ο

μικρϐσ. Δε θα ναι κϊτι ςοβαρϐ. Πϊλι θα τον ϋπιαςαν τα λαιμϊ του

και θα χρειαςτεύ αντιβύωςη. Δεν ανηςυχώ. Η κυρα-Δώρα ανηςυχεύ.

Σο κινητϊ του χτϑπηςε.

- Εμπρϐσ.

- Ϊλα, καλημϋρα, τϋφανε, ο Ηρακλόσ εύμαι. Εύδα την

αναπϊντητη κλόςη ςτο κινητϐ μου και ςε πόρα. Πώσ όταν αυτϐ και

με θυμόθηκεσ; Όλα καλϊ;

- Πολϑ καλϊ, Ηρακλό. Βλϋπεισ, μετϊ το γϊμο δεν τα ξαναεύπαμε

και ςκϋφτηκα ϐτι θα όθελεσ να μϊθεισ τα ευχϊριςτα.

- Για ν' ακοϑςω...

- Η Κατερύνα εύναι ϋγκυοσ.

- οβαρϊ; Μα αυτϐ εύναι καταπληκτικϐ! Σθ)ρα η οικογϋνεια θα

ολοκληρωθεύ πραγματικϊ. Με το καλϐ και καλό λευτεριϊ. Πολϑ

χϊρηκα, τϋφανε.

- ' ευχαριςτώ, Ηρακλό, το όξερα ϐτι θα χαρεύσ. Εςϑ πώσ εύςαι;

- Ασ ποϑμε καλϊ.

- Γιατύ ασ ποϑμε;

- Βλϋπεισ, οι δουλειϋσ δεν τςουλϊνε ϐπωσ κϊποτε. Ασ ϐψεται η

Μϊγδα γι' αυτϐ.

Ο τϋφανοσ ϊρπαξε την ευκαιρύα που γϑρευε:

- Η Μϊγδα; Σι ϋκανε;

- Απϐ τϐτε που χωρύςατε τα ϋχει φορτώςει ςτον κϐκορα.

Κλεύςτηκε ςτο ατελιϋ ϋνα ολϐκληρο καλοκαύρι για να ετοιμϊςει μια

ϋκθεςη, που ϐλο εύναι ϋτοιμη και ϐλο την περιμϋνω. Οι πελϊτεσ

ϐμωσ δεν περιμϋνουν, γιατύ υπϊρχουν κι αλλοϑ πορτοκαλιϋσ που

κϊνουν πορτοκϊλια.

- Εύςαι υπερβολικϐσ τώρα. Σαλϋντα ςαν την Αυγϋρη ςπανύζουν.

Όςο κι αν καθυςτερόςει, οι πύνακϋσ τησ πϊντα θα ϋχουν την πρώτη

ζότηςη... Αλόθεια, πώσ εύναι; προςπϊθηςε να κρϑψει τη ςυγκύνηςη

ςτη φωνό του.

- Απ' ϐ,τι φαντϊζομαι; Καλϊ πρϋπει να εύναι.

- Γιατύ απ' ϐ,τι φαντϊζεςαι; Δεν τη βλϋπεισ;

- Αφοϑ δε με δϋχεται ςπύτι τησ, πώσ να τη δω; Ϊχουμε να

ςυναντηθοϑμε απϐ το καλοκαύρι. Θϋλει, λϋει, να μεύνει μϐνη τησ.

Βαρϋθηκα να την παρακαλϊω. Ύςτερα, ϋχω τισ δικϋσ μου

ςκοτοϑρεσ.

Ϊνα καμπανϊκι όχηςε ςτο μυαλϐ του τϋφανου. Ϊνασ

προειδοποιητικϐσ όχοσ.

- Ηρακλό...

- Ναι.

- Μόπωσ θα ϋπρεπε να πασ να τη βρεισ; Δεν ξϋρω γιατύ, ϐμωσ

ϋχω την αύςθηςη ϐτι δεν εύναι καλϊ. Δεν μπορεύ, εύναι πολϑσ καιρϐσ.

- ου λϋω, ϋχει γύνει περύεργη. Μπορεύ να τςατιςτεύ.

- Ασ τςατιςτεύ. Σουλϊχιςτον να δεισ ϐτι δε ςυμβαύνει κϊτι

ςοβαρϐ.

- Νοιϊζεςαι ακϐμη γι' αυτόν;

- Εγώ λϋω να πασ οπωςδόποτε, απϋφυγε να απαντόςει ςτην

ερώτηςό του.

- Καλϊ, καλϊ, φύλε μου, θα πϊω. Ωντε, καλοϑσ απογϐνουσ και

ελπύζω να τα ποϑμε ςυντομϐτερα αυτό τη φορϊ.

- Αν με χρειαςτεύσ για οτιδόποτε, να μη διςτϊςεισ να το ζητόςεισ.

- Δε θα ςε χρειαςτώ εγώ. Η Κατερύνα θα ςε χρειϊζεται τώρα, του

εύπε και η γραμμό ϋκλειςε.

Ο τϋφανοσ κούταξε το κινητϐ του προβληματιςμϋνοσ. Ο όχοσ

απϐ το καμπανϊκι ηχοϑςε ακϐμη ςτο μυαλϐ του. Απϐ την ϊλλη,

αυτό η ϋλλειψη ενδιαφϋροντοσ απϐ τη μεριϊ του Ηρακλό δεν του

ϊρεςε καθϐλου. το κϊτω κϊτω όταν ο πιο κοντινϐσ τησ ϊνθρωποσ.

Πώσ μποροϑςε να αδιαφορεύ ϋτςι; Αν δεν όταν παντρεμϋνοσ, θα

ϋφευγε εκεύνη τη ςτιγμό και ςτην ανϊγκη θα ϋςπαγε την πϐρτα τησ

για να βεβαιωθεύ ϐτι όταν καλϊ. Πωσ να το ϋκανε, ϐμωσ, τώρα;

Ποιο δικαύωμα εύχε να ελϋγχει τη ζωό τησ πρώην αγαπημϋνησ του,

ϐταν η χρυςό βϋρα ςτϐλιζε το δϊχτυλο του δεξιοϑ χεριοϑ του;

Η Μϊγδα ϋνιωςε το παγωμϋνο χϊδι του χειμώνα πιο ϋντονο απϐ

ποτϋ και ϋριξε ακϐμη μια κουβϋρτα πϊνω απϐ τη χοντρό μϊλλινη

ρϐμπα τησ. Υοροϑςε ϋνα ζευγϊρι μϊλλινα γϊντια που τουσ εύχε

κϐψει τα δϊχτυλα, ώςτε να μπορεύ να ζωγραφύζει. Όμωσ, τϐςο τα

γϊντια ϐςο και οι κουβϋρτεσ δυςκϐλευαν τισ κινόςεισ τησ και

απορροφοϑςαν την προςοχό τησ απϐ το αντικεύμενο εργαςύασ τησ.

Πρϐςεξε πωσ τα νϑχια τησ εύχαν ϋνα ελαφρϐ μελανϐ χρώμα.

ηκώθηκε απϐ το κϊθιςμα τησ με αργϋσ κινόςεισ και κούταξε το

ςβηςμϋνο τζϊκι. Καιρϐσ του όταν να πϊρει εμπρϐσ. Εύχε αντϋξει το

κρϑο ωσ τώρα, ϐμωσ ςόμερα όταν ανυπϐφορο. Βγόκε ϋξω ςτην

αυλό και πόρε τρύα κούτςουρα από μια μικρό ςτούβα που εύχε

απομεύνει απϐ πϋρυςι. Σα ςτερϋωςε ςτο τζϊκι ϐρθια, ϋριξε λύγο

οινϐπνευμα και ϊναψε ϋνα ςπύρτο. Σα ξϑλα, ϐμωσ, όταν νοτιςμϋνα

και μετϊ απϐ λύγο η φωτιϊ ϋςβηςε. Ϊριξε κι ϊλλο οινϐπνευμα, κι

ϊλλο, μϋχρι που πιτςιλύςτηκε κι η ύδια. Δεν το πρϐςεξε καν. Πϋταξε

το ςπύρτο και το τζϊκι λαμπϊδιαςε ϋτςι ϐπωσ εύχε χϑςει ςχεδϐν ϐλο

το μπουκϊλι, βϊζοντασ φωτιϊ ςτην κουβϋρτα και ςτη ρϐμπα τησ.

Ϊνιωςε τισ φλϐγεσ να την τυλύγουν και ουρλιϊζοντασ ϊνοιξε την

πϐρτα και ϋπεςε ςτο χιονιςμϋνο κατώφλι, μπροςτϊ απϐ τα πϐδια

του νεαροϑ που τησ ϋφερνε το φαγητϐ.

Σο παλικϊρι τα ϋχαςε, καθώσ εύδε μια ιςχνό γυναύκα με ϊθλια

χαρακτηριςτικϊ και πρϐςωπο πιο ϊςπρο κι απϐ το χιϐνι να

ξεχϑνεται απϐ το ςπύτι τυλιγμϋνη ςτισ φλϐγεσ. Καιρϐ τώρα εύχε

ςυνηθύςει να τον υποδϋχεται μϐνο το αυςτηρϐ πρϐςωπο του

μπροϑντζινου λιονταριοϑ που όταν καρφωμϋνο επϊνω ςτην ξϑλινη

βυςςινιϊ πϐρτα. Φτυποϑςε μια δυο φορϋσ το χρυςϐ κρύκο που όταν

περαςμϋνοσ ςτο ςτϐμα, να ενημερώςει για την ϊφιξό του, και μετϊ

ϋφευγε αφόνοντασ το πακϋτο καταγόσ.

Για ελϊχιςτα δευτερϐλεπτα ϋμεινε να την κοιτϊζει ϊναυδοσ, κι

αμϋςωσ μετϊ, πετώντασ κϊτω το πακϋτο, ϊρπαξε την κουβϋρτα απϐ

την πλϊτη και, αφοϑ ϋςβηςε τη φωτιϊ πατώντασ την πϊνω ςτο

χιϐνι, ςκϋπαςε μ' αυτό τη ρϐμπα, που η φωτιϊ την εύχε καψαλύςει.

Η γυναύκα κουλουριϊςτηκε ςαν ϋμβρυο, ακουμπώντασ τα γϐνατα

ςτο κεφϊλι, κι ϋμεινε εκεύ ςχεδϐν χωρύσ να αναςαύνει. Προςπϊθηςε

να τη ςηκώςει, ϐμωσ ςτϊθηκε αδϑνατο. Κϊλεςε απϐ το κινητϐ του

το αφεντικϐ και του εξόγηςε τι ςυνϋβαινε. Ποιοσ ϋπρεπε να ϋρθει; Η

Πυροςβεςτικό; Σο 100; Σο 166; Σο ςπύτι δεν εύχε αρπϊξει φωτιϊ, η

γυναύκα δεν εύχε πϊθει κϊτι ςοβαρϐ, εκτϐσ απϐ ςοκ, του εύπε. Σο

αφεντικϐ παρϊτηςε τη δουλειϊ του και όρθε ςτο ςπύτι. Ϋταν

μεγϊλοσ θαυμαςτόσ τησ ζωγρϊφου και τη ςυμπαθοϑςε πολϑ. Όταν

ϐμωσ εύδε την ακύνητη γυναύκα επϊνω ςτο χιϐνι, ςχεδϐν δεν την

αναγνώριςε. Ϊμοιαζε με την Αυγϋρη, μϐνο που φαινϐταν εύκοςι με

εύκοςι πϋντε χρϐνια μεγαλϑτερη. Μόπωσ όταν κϊποια ςυγγενόσ τησ;

Σελικϊ την πιϊςανε με το ζϐρι και οι δϑο απϐ τα χϋρια και τα

πϐδια και τη μεταφϋρανε μϋςα ςτο ςπύτι. Σα ύχνη τησ εγκατϊλειψησ

κϊτω απϐ το λιγοςτϐ φωσ όταν ολοφϊνερα. Σο κρϑο ανυπϐφορο, η

μυρουδιϊ των χαλαςμϋνων φαγητών ϋντονη. Κϊτι δεν πόγαινε

καλϊ. Καθϐλου καλϊ. Ο ϊνθρωποσ θυμόθηκε το ϐνομα του Ηρακλό

υντϋλη, που ςυνεργαζϐταν μαζύ τησ, και ζότηςε μϋςω του

τηλεφωνικοϑ κϋντρου το τηλϋφωνο του, τονύζοντασ ϐτι όταν

επεύγον. Σου ϋδωςαν δϑο αριθμοϑσ. Σον βρόκε ςτον δεϑτερο.

Ο Ηρακλόσ ϋφταςε με την ψυχό ςτο ςτϐμα ςτο ατελιϋ τησ

Δροςιϊσ. Όταν μπόκε μϋςα, όταν ςχεδϐν βϋβαιοσ ϐτι εύχε μπει ςε

λϊθοσ ςπύτι. Η ακύνητη, ςχεδϐν ϊγνωςτη γυναύκα κϊτι μουρμοϑριζε

ςαν μοιρολϐι και φαινϐταν να μην ϋχει ςυναύςθηςη τησ παρουςύασ

τουσ μϋςα ςτο χώρο.

- Πρϋπει να καλϋςουμε αςθενοφϐρο. Δε μου φαύνεται καλϊ, εύπε

ο εςτιϊτορασ.

- Ϊνα λεπτϐ, ασ μη βιαςτοϑμε. Όχι αςθενοφϐρα, δε θϋλω

δημοςιοπούηςη του ςυμβϊντοσ. ασ θερμοπαρακαλώ γι' αυτϐ, να

μεύνει μεταξϑ μασ. Θα καλϋςω προςωπικϐ γιατρϐ και, αν κριθεύ

απαραύτητο, θα τη μεταφϋρουμε.

- Όπωσ νομύζετε, κϑριε υντϋλη. Οϑτε κι εγώ θϋλω να τη δει

κϐςμοσ ςε τϋτοια χϊλια. Μια τϐςο κομψό κυρύα... Κϊτι ςοβαρϐ

περνϊει. Να με ενημερώςετε, ςασ παρακαλώ.

- Εντϊξει, εντϊξει, αν και δεν πιςτεϑω ϐτι θα χρειαςτεύ. Μϋχρι

αϑριο θα εύναι μια χαρϊ.

- Μακϊρι. Υεϑγουμε τώρα και πϊντα ςτη διϊθεςό ςασ. Βλϋπετε,

ϋχω αφόςει το μαγαζύ...

- το καλϐ να πϊτε, κι ϐπωσ εύπαμε, τςιμουδιϊ ςε κανϋναν.

Οι δϑο ϊντρεσ ϋφυγαν και ο Ηρακλόσ ϋκλειςε την πϐρτα

πύςω του. κϋπαςε τη Μϊγδα με μια ϊλλη κουβϋρτα και μετϊ

ϊναψε το τζϊκι. Δε δυςκολεϑτηκε καθϐλου. Ζώντασ χρϐνια δύπλα ς'

ϋνα τζϊκι τουσ χειμώνεσ, εύχε γύνει ειδικϐσ ςτο ϊναμμϊ του. Η φωτιϊ

δυνϊμωςε γρόγορα, φωτύζοντασ ακϐμη περιςςϐτερο το χώρο.

Κϊθιςε ςε μια καρϋκλα δύπλα ςτη Μϊγδα περιμϋνοντασ να ζεςταθεύ

το δωμϊτιο. Μετϊ απϐ δεκαπϋντε λεπτϊ ϊρχιςε να νιώθει καλϑτερα.

ηκώθηκε απϐ τη θϋςη του και ϊναψε ϐςα κεριϊ βρόκε, μια και οι

περιςςϐτερεσ λϊμπεσ όταν καμϋνεσ. Όταν το φωσ ϋγινε πιο δυνατϐ,

τϐτε πρϐςεξε το χϊοσ που επικρατοϑςε παντοϑ. Ροϑχα πεταμϋνα

κϊτω, ϊπλυτα ςκεϑη, ςκϐνη, ςκουπύδια, ξεραμϋνα πινϋλα, ανοιχτϊ

ςωληνϊρια, βρομιϊ, και πύνακεσ, πολλού πύνακεσ ςκεπαςμϋνοι με

ϊςπρα υφϊςματα τριγϑρω. Κϊτι δεν πόγαινε καλϊ, ενώ το μϐνο

ςύγουρο όταν ϐτι η Μϊγδα πρϊγματι δοϑλευε, πολϑ περιςςϐτερο απ'

ϐςο ο ύδιοσ περύμενε.

Σην τελευταύα εβδομϊδα, ειδικϊ μετϊ τη ςυνομιλύα του με τον

τϋφανο, την εύχε πϊρει ςτο τηλϋφωνο πϊρα πολλϋσ φορϋσ μϋχρι

να καταδεχτεύ να το ςηκώςει. Σου φϊνηκε πωσ όταν πολϑ καλϊ και

πωσ ςϑντομα, πολϑ ςϑντομα, θα εύχε ϋτοιμη την ϋκθεςό τησ. Σησ

ζότηςε να την επιςκεφθεύ εκεύνη τη ςτιγμό, ϐμωσ η Μϊγδα

αρνόθηκε επύμονα λϋγοντϊσ του ϐτι ϋπρεπε να κλεύςει. Θα περύμενε

μϋχρι την παραμονό των Φριςτουγϋννων και, αν ωσ τϐτε δεν ϋδειχνε

ςημεύα ζωόσ, θα πόγαινε ο ύδιοσ και θα ειςϋβαλλε ςτο ςπύτι τησ,

ϋςτω και με το ζϐρι. Σον πρϐλαβαν τα γεγονϐτα.

Ο χώροσ εύχε αρχύςει να ζεςταύνει. Η Μϊγδα, αςϊλευτη ςτο

κρεβϊτι, όταν ακϐμη αναύςθητη. Ευτυχώσ που η μϊλλινη κουβϋρτα

την εύχε προςτατϋψει απϐ τη φωτιϊ και δεν εύχε πϊθει το

παραμικρϐ, εκτϐσ απϐ κϊποια καψαλύςματα ςτη ρϐμπα και ςτισ

ϊκρεσ των μαλλιών τησ. Δεν όξερε τι να κϊνει. Να καλϋςει γιατρϐ ό

ϐχι; Υαινϐτανε μια χαρϊ και ο ρυθμϐσ τησ αναπνοόσ τησ όταν

κανονικϐσ, ϐπωσ και ο ςφυγμϐσ τησ. Να αναςτατώςει το γιατρϐ για

το τύποτε και απϐ πϊνω να δώςει λαβό για ςχϐλια; Όχι, καλϑτερα

να ϋμενε μεταξϑ τουσ, αρκετϊ εύχαν δει όδη οι δϑο μϊρτυρεσ.

Ϊριξε τη ματιϊ του επϊνω ςτουσ ςκεπαςμϋνουσ πύνακεσ. Ϋξερε

πωσ δεν όταν ςωςτϐ να ελϋγξει το αποτϋλεςμα χωρύσ την ϋγκριςη

του δημιουργοϑ, ϐμωσ η περιϋργεια τον ϋτρωγε. Δε θα πεύραζε να

ρύξει μια μικρό ματιϊ. το κϊτω κϊτω, τϐςο καιρϐ απομονωμϋνη,

δεν μπορεύ, κϊτι πολϑ εξαιρετικϐ θα εύχε να παρουςιϊςει. άςωσ κϊτι

που ποτϋ ϊλλοτε δεν εύχε εκθϋςει.

Ωπλωςε το χϋρι του και ξεςκϋπαςε ϋναν πύνακα ςτην τϑχη. Σα

μϊτια του μύκρυναν απϐτομα και το χρώμα τουσ ςυννϋφιαςε. Σρύα

κοτςϊνια τριαντϊφυλλων όταν ζωγραφιςμϋνα, με τα ςκληρϊ μαϑρα

αγκϊθια τουσ, τα ςκουροπρϊςινα φϑλλα τουσ, ϐλα με κϊθε

λεπτομϋρεια, ςχεδϐν φωτογραφημϋνα, μϐνο που αντύ για το ϊνθοσ

του λουλουδιοϑ εύχαν πϊνω τουσ το κεφϊλι του τϋφανου. Σρύα

διαφορετικϊ κεφϊλια με τρεισ διαφορετικϋσ εκφρϊςεισ. το ϋνα ο

τϋφανοσ χαμογελοϑςε, ςτο ϊλλο κοιμϐτανε και ςτο τρύτο κούταζε

ψηλϊ το φϐντο ενϐσ κατϊμαυρου ουρανοϑ.

Ο Ηρακλόσ ϋνιωςε λιγϊκι ϊβολα ςτη θϋα αυτοϑ του ϋργου, που

όταν κϊπωσ μακϊβριο. Ξεςκϋπαςε ςχεδϐν με βύα τον επϐμενο

πύνακα, ϐπου τα βλαςτϊρια απϐ τισ μαργαρύτεσ που ξεφϑτρωναν

απϐ τη χορταριαςμϋνη γη κατϋληγαν αντύ για ϊνθη ςε πϋντε

κεφϊλια του τϋφανου, ςε πϋντε διαφορετικϋσ ςτϊςεισ. τη μύα

κϊπνιζε, ςτην ϊλλη εύχε δακρϑςει, ςτην τρύτη όταν θυμωμϋνοσ, ςτην

επϐμενη ϋκπληκτοσ και ςτην τελευταύα ςκεφτικϐσ.

Ωρχιςε να πετϊει ςχεδϐν με μανύα ϐλα τα πανιϊ πϊνω απϐ τουσ

καμβϊδεσ, ελευθερώνοντασ κϊθε φορϊ καινοϑριεσ δϋςμεσ

λουλουδιών με διαφορετικϋσ εκφρϊςεισ του προςώπου του

τϋφανου. Πϐςεσ γκριμϊτςεσ μπορεύ να κϊνει ϋνα πρϐςωπο... όταν

ϐλεσ αποτυπωμϋνεσ ςτουσ πύνακεσ. Εύχε μεύνει αποςβολωμϋνοσ να

κοιτϊζει το χώρο, που θϑμιζε φωτογραφεύο ςε ανθϐκηπο.

- ου αρϋςουν;

Η φωνό τησ Μϊγδασ πύςω του τον ϋκανε να αναπηδόςει

τρομαγμϋνοσ.

- Μϊγδα, ςυνόλθεσ επιτϋλουσ; Δε ςε ϊκουςα. Εύςαι καλϊ τώρα;

Μα πώσ ϋγινε αυτϐ;

- Ποιο; τον ρώτηςε απορημϋνη.

- Ωρπαξεσ φωτιϊ, δεν το θυμϊςαι; Παραλύγο να καεύσ ζωντανό.

Ευτυχώσ, ςε πρϐλαβαν.

- Μα για ποια φωτιϊ μιλϊσ;

Σην κούταξε πραγματικϊ απορημϋνοσ.

- τ' αλόθεια δε θυμϊςαι τύποτε; Πόγεσ να ανϊψεισ το τζϊκι και

ϊρπαξαν τα ροϑχα ςου...

-Δε θυμϊμαι... ϐχι, δε θυμϊμαι κϊτι τϋτοιο... Εκεύνοσ ο ιππϐτησ

όρθε πϊλι... πόγαμε μια βϐλτα πϋρα ςτο δϊςοσ... και μετϊ το δϊςοσ

πόρε φωτιϊ... φωτιϊ, ϊρχιςα να τρϋχω, να τρϋχω...

Σα χϋρια τησ εύχαν γαντζωθεύ επϊνω του ςχεδϐν μολυβϋνια, ενώ

το βλϋμμα τησ εύχε πετρώςει ςτο πουθενϊ. Ϊνα όταν ςύγουρο, ϐτι

όταν πολϑ φοβιςμϋνη. Ο Ηρακλόσ την κούταξε προςεκτικϊ. Αυτό η

γυναύκα με το πρϐωρα γεραςμϋνο πρϐςωπο, τα ϊθλια, βρϐμικα

ροϑχα, τα ϊλουςτα, καψαλιςμϋνα μαλλιϊ, τα μπογιατιςμϋνα χϋρια,

το ιςχνϐ κορμύ και το απλανϋσ βλϋμμα δεν εύχε επαφό με το

περιβϊλλον. Αμφϋβαλλε πια αν τον γνώριζε.

- Ξϋρεισ ποιοσ εύμαι εγώ; τη ρώτηςε όρεμα, προςπαθώντασ να

κρϑψει την ταραχό του.

Καταδϋχτηκε να τον κοιτϊξει ςτα μϊτια, ϐμωσ δεν απϊντηςε. Ο

Ηρακλόσ τησ ϋπιαςε τρυφερϊ τα χϋρια.

- Εύμαι ο Ηρακλόσ, Μϊγδα, ο Ηρακλόσ... ο φύλοσ ςου, ο

ςυνεργϊτησ ςου.

Σα μϊτια τησ ϊςτραψαν απϐτομα.

- Σο ξϋρω, του εύπε, εύςαι εκεύνοσ που πρώτα με ξεζουμύζεισ και

μετϊ με πετϊσ ςτα ςκουπύδια.

Σον κούταξε με κακύα.

- ου αρϋςουν τα ϋργα μου; ςυνϋχιςε, ενώ ϑψωςε ειρωνικϊ το

κεφϊλι τησ. Ϊχεισ δει ποτϋ ςου τϐςα λουλοϑδια; Σϐςο ϐμορφα

λουλοϑδια;

Προχώρηςε και του ϋδειξε ϋναν πύνακα.

- Δεσ αυτϊ τα τριαντϊφυλλα! ϋδειξε το πρϐςωπο του τϋφανου.

Πρϐςεξε τα πϋταλϊ τουσ, τα ςϋπαλα, το χρώμα τουσ. Εύναι ςτο

πρώτο τουσ ραντεβοϑ με τον ϋρωτα, ϋτοιμα να ανούξουνε και να

δεχτοϑν τουσ χυμοϑσ του. Δεσ αυτϋσ τισ ορτανςύεσ. Αυτό εδώ

χαμογελϊει, αυτό κλαύει και αυτό κοιμϊται.

Πληςύαζε ϋναν ϋναν τουσ πύνακεσ και του μιλοϑςε για τα

λουλοϑδια που μϐνο εκεύνη ϋβλεπε. Εύχε παθιαςτεύ τϐςο, που

μύλαγε ακατϊπαυςτα, ς' ϋναν ατϋλειωτο μονϐλογο, χωρύσ να την

ενδιαφϋρει αν εκεύνοσ την ϊκουγε ό ϐχι. Ξαφνικϊ ςταμϊτηςε

απϐτομα και κούταξε προσ την πϐρτα.

- Ϋρθεσ; ρώτηςε.

- Σι πρϊγμα;

Ο Ηρακλόσ, που εύχε μεύνει ςαν ςτόλη ϊλατοσ τϐςη ώρα ςτη

θϋςη του, ανύκανοσ να αρθρώςει λϋξη, ξαφνιϊςτηκε.

- Ποϑ θα πϊμε ςόμερα; ςυνϋχιςε εκεύνη, ϐμωσ δεν κούταζε προσ

το μϋροσ του, αλλϊ προσ το μϋροσ τησ πϐρτασ.

Δεν υπόρχε κανεύσ.

- Σι εύπεσ, Μϊγδα; τη ρώτηςε.

- Ναι, ναι, να πϊμε, ςυνϋχιςε εκεύνη και προχώρηςε προσ την

πϐρτα.

Ο Ηρακλόσ τη ςταμϊτηςε.

- Που πασ, Μϊγδα; Ϊξω χιονύζει.

Προςπϊθηςε να τραβόξει το χϋρι τησ, ϐμωσ εκεύνοσ την ϋπιαςε

ακϐμη πιο γερϊ. Σϐτε, αιφνιδιϊζοντϊσ τον, ϋβγαλε μια κραυγό και

χύμηξε επϊνω του αγριεμϋνη.

- Προδϐτη, προδϐτη! οϑρλιαξε.

Ο ϊντρασ ςϊςτιςε για τα καλϊ.

- Μϊγδα, για ϐνομα του Θεοϑ, τι ςου ςυμβαύνει; ϑνελθε,

ςϑνελθε.

Σην τρϊνταξε απϐ τουσ ώμουσ με δϑναμη, μετϊ την ϋςυρε ςτον

καναπϋ και την ϋβαλε να καθύςει. Εκεύνη ηρϋμηςε. Ο Ηρακλόσ

προχώρηςε προσ την πϐρτα και την κλεύδωςε. Ση ςτιγμό που ϋβαζε

το κλειδύ ςτην τςϋπη του, δϋχτηκε ϋνα δυνατϐ χτϑπημα ςτο κεφϊλι.

Σα πϊντα ςκοτεύνιαςαν. Σην επϐμενη ςτιγμό ςωριϊςτηκε ςτο

πϊτωμα.

Ο τϋφανοσ μϐλισ εύχε παρκϊρει το αυτοκύνητο ϋξω απϐ το ςπύτι

του. Ευτυχώσ που ςόμερα, ύςωσ λϐγω κρϑου, δεν υπόρχε πολλό

δουλειϊ και εύχε γυρύςει νωρύτερα απ' ϐ,τι ςυνόθωσ.

Πληςύαζε ϋξι κι εύχε ςκοτεινιϊςει για τα καλϊ. Εδώ και τρεισ

μϋρεσ το κρϑο παραόταν τςουχτερϐ και οι καμινϊδεσ των ςπιτιών

δοϑλευαν υπερωρύεσ. Με το που ϋκλειναν τα μαγαζιϊ, ψυχό δεν

κυκλοφοροϑςε ςτουσ δρϐμουσ. την Αθόνα ϋριχνε ϋνα

εκνευριςτικϐ χιονϐνερο, ενώ ςτα βϐρεια προϊςτια το εύχε ςτρώςει.

Θυμόθηκε εκεύνο το χειμώνα ςτη Δροςιϊ που αναγκαζϐτανε να

χρηςιμοποιεύτο τζιπ τησ Μϊγδασ για να πηγαινοϋρχεται ςτη δουλειϊ

του, μια και με το δικϐ του η πρϐςβαςη εκεύ όταν κομματϊκι

δϑςκολη. Η Δροςιϊ, η Μϊγδα, η ταλαιπωρύα... Αναςτϋναξε. Σι να

ϋκανε η Μϊγδα; Ο Ηρακλόσ δεν τον εύχε πϊρει κϊποιο τηλϋφωνο

και ο ύδιοσ δεν όθελε να γύνεται ενοχλητικϐσ.

Μπόκε ςτο ςπύτι. Η μυρωδιϊ του φαγητοϑ απϐ την κουζύνα τον

υποδϋχτηκε πριν απϐ τη χαροϑμενη φωνό τησ Κατερύνασ:

- Εςϑ εύςαι, αγϊπη μου;

- Εγώ εύμαι, κορύτςι μου, απϊντηςε, και ςτο επϐμενο λεπτϐ

βριςκϐταν απϐ πύςω τησ, να τησ χαώδεϑει την κοιλιϊ, ενώ εκεύνη

ανακϊτευε με μια κουτϊλα το περιεχϐμενο τησ κατςαρϐλασ που

ϋβραζε.

- Μμμ, τι καλϐ ετοιμϊζει η νοικοκυρϊ μου;

- Χαρϐςουπα. Ό,τι πρϋπει με το ψοφϐκρυο που κϊνει.

- Πολϑ καλό επιλογό. Να την κϊνεισ πηχτό πηχτό, να το

ευχαριςτηθοϑμε κιϐλασ. Κραςύ ϋχουμε;

- Ναι, και ϊςπρο και κϐκκινο.

- Κϐκκινο θα πιοϑμε, που εύναι πιο δυνατϐ. Να κυκλοφορόςει το

αύμα μασ πιο γρόγορα.

Σην ξαναφύληςε.

- Πϊω να κϊνω ϋνα γρόγορο ντουζϊκι και ςε πϋντε λεπτϊ θα

γυρύςω να ςε βοηθόςω ςτο ςτρώςιμο.

- Αργεύ λύγο το φαγητϐ, γι' αυτϐ κούταξε να απολαϑςεισ το

μπϊνιο με την ηςυχύα ςου.

Ο Ηρακλόσ ϋνιωςε πρώτα τον πϐνο ςτο κεφϊλι και μετϊ το

κρϑο. Ωνοιξε τα μϊτια του. Ϋταν πεςμϋνοσ ςτο πϊτωμα και η πϐρτα

του ςπιτιοϑ ορθϊνοιχτη. Ϊβαλε με κϐπο το δεξύ του χϋρι ςτο πύςω

μϋροσ του κρανύου του και ϋπιαςε κϊτι πηχτϐ. Ϊπιαςε την πληγό,

ευτυχώσ ϐμωσ δεν αιμορραγοϑςε πια. Αναςτατώθηκε και ςκοϑπιςε

με το μαντύλι του τα αύματα. Σο τερϊςτιο ξϑλινο κηροπόγιο όταν

πεςμϋνο μπροςτϊ ςτα πϐδια του. Μ' αυτϐ τον εύχε χτυπόςει. Πϊλι

καλϊ που δεν όταν απϐ μϊρμαρο ό ςύδερο.

Κούταξε τριγϑρω του ςαν χαμϋνοσ και το βλϋμμα του ςυνϊντηςε

τουσ δεύχτεσ του ρολογιοϑ απϋναντι ςτον τούχο. Ϊξι και μιςό. Μ'

ϋναν πρϐχειρο υπολογιςμϐ θα πρϋπει να όταν αναύςθητοσ γϑρω ςτη

μιςό ώρα. Η Μϊγδα φευγϊτη κι αυτϐσ τραυματιςμϋνοσ. Ϊκανε να

καλϋςει την αςτυνομύα, ϐμωσ τα δϊχτυλϊ του κοκϊλωςαν επϊνω

ςτο καντρϊν. Όχι, ϐχι την αςτυνομύα. Ϊτςι και το ϋπαιρναν εύδηςη

τα μϋςα μαζικόσ ενημϋρωςησ, θα χουσ ξϋςχιζαν ςαν ςαρκοφϊγα και

αιμοδιψό αγρύμια. Οι δημοςιογρϊφοι δεν ϋχουν οϑτε θεϐ οϑτε

ϋλεοσ, ϐταν πρϐκειται για εύδηςη που φϋρνει την πρωτιϊ. Σύποτε δεν

τουσ ικανοποιεύ περιςςϐτερο απϐ τα πρώτα νοϑμερα ςτον πύνακα

των μετρόςεων. Ακϐμη και το χρόμα ϋρχεται δεϑτερο. Εύναι ικανού

να ςε ςτϑψουνε ςαν λεμονϐκουπα και να τη φϊνε κι αυτό μαζύ με

την ύδια τουσ την αξιοπρϋπεια εμπρϐσ ςτο βωμϐ τησ τηλεθϋαςησ.

Σουσ όξερε πολϑ καλϊ, εδώ και χρϐνια. Δεκϊρα δε δύνουνε για τα

ςυναιςθόματα των ανθρώπων. Ο εμφϑλιοσ πϐλεμοσ μεταξϑ τουσ

εύναι ανελϋητοσ, ςυνεχόσ και χειροτερεϑει κϊθε μϋρα. Ϊπρεπε να το

αντιμετωπύςει διαφορετικϊ το θϋμα. Να τη βρει μϐνοσ του. Σο τζιπ

τησ βριςκϐταν απ' ϋξω. Εύχε φϑγει με τα πϐδια. Δεν μποροϑςε να

ϋχει πϊει πολϑ μακριϊ. Όμωσ το ςοκ και ο πϐνοσ ςτο κεφϊλι τον

εύχαν καταβϊλει, δεν εύχε εμπιςτοςϑνη ςτισ δυνϊμεισ του.

Φρειαζϐταν βοόθεια. Ποιον μποροϑςε, ϐμωσ, να εμπιςτευτεύ;

Σο κινητϐ τηλϋφωνο επϊνω ςτο τραπϋζι του ςαλονιοϑ

κουδοϑνιςε ϋντονα και επύμονα.

- Σο κινητϐ ςου, τϋφανε, φώναξε η Κατερύνα απϐ την κουζύνα.

- Ναι, ναι, το ϊκουςα, κορύτςι μου, εύπε ο τϋφανοσ, που ϋβγαινε

απϐ το μπϊνιο τυλιγμϋνοσ ςτο μπουρνοϑζι του.

- Εμπρϐσ;

- τϋφανε... ακοϑςτηκε μια ϊγνωςτη, απελπιςμϋνη αντρικό

φωνό.

- Ναι, εγώ εύμαι. Ποιοσ εύναι;

- Ο Ηρακλόσ εύμαι. Ο Ηρακλόσ υντϋλησ.

- Ϊλα, Ηρακλό, δε ςε αναγνώριςα. Ακοϑγεςαι ταραγμϋνοσ.

υμβαύνει κϊτι;

- Φρειϊζομαι τη βοόθειϊ ςου. Σώρα.

- Πρϋπει να εύναι ςοβαρϊ τα πρϊγματα. Μπορεύσ να μου πεισ με

δυο λϐγια, για να μην ανηςυχώ;

- Η Μϊγδα... Η Μϊγδα, τϋφανε, φοβϊμαι πωσ δεν εύναι καλϊ.

Κϐντεψε να καεύ, με ειδοποιόςανε, όρθα, με χτϑπηςε και

εξαφανύςτηκε. Δε θϋλω να τηλεφωνόςω ςτην αςτυνομύα, γιατύ... Ψ

Θεϋ μου, τα ϋχω μπερδϋψει.

- Που εύςαι τώρα, Ηρακλό; η φωνό του ακοϑςτηκε ψϑχραιμη.

- το ατελιϋ τησ.

- Μην το κουνόςεισ ροϑπι απϐ εκεύ. Ϊρχομαι ϐςο πιο γρόγορα

γύνεται.

Ωρχιςε να ντϑνεται βιαςτικϊ. Η Κατερύνα βγόκε απϐ την κουζύνα

και τον κούταξε ερωτηματικϊ.

- Υεϑγεισ; Μα τι ϋγινε; Κϊποιο ατϑχημα;

Σησ ϋπιαςε τα χϋρια και την κούταξε ςτα μϊτια.

- Μου ϋχεισ εμπιςτοςϑνη, Κατερύνα;

- ου ϋχω. Γιατύ;

- Δεν ϋχω χρϐνο να ςου εξηγόςω αυτό τη ςτιγμό, ϐμωσ φεϑγω

για το καλϐ. Οϑτε κι εγώ ξϋρω τι ακριβώσ ςυμβαύνει. Ϊνασ φύλοσ

χρειϊζεται ϊμεςη βοόθεια.

- Ατϑχημα;

- Κϊτι χειρϐτερο, φοβϊμαι.

Σην αγκϊλιαςε με πϊθοσ και τη φύληςε ςτο ςτϐμα. -Αν αργόςω,

να μην ανηςυχόςεισ. Θα ςου τηλεφωνόςω μϐλισ ϋχω νϋα.

Προχώρηςε και ϊνοιξε την πϐρτα.

- τϋφανε...

- Ναι;

- Σύποτε. Να προςϋχεισ μϐνο... Και... ο αγαπώ.

- Κι εγώ, μωρϐ μου.

Ο Ηρακλόσ ϊκουςε τον όχο του αυτοκινότου ϋξω απϐ το ςπύτι

και βγόκε ςτην πϐρτα. Ο τϋφανοσ πρϐςεξε αμϋςωσ τα ξεραμϋνα

αύματα ςτο πρϐςωπο του.

- Εύςαι καλϊ; τον ρώτηςε με αγωνύα.

- Εγώ καλϊ εύμαι. Για τη Μϊγδα ανηςυχώ.

- Προσ τα ποϑ πόγε;

- Αν κρύνω απϐ τα ύχνη τησ, ϋξω απϐ το ςπύτι, προσ το βουνϐ.

- Ϊχεισ τα κλειδιϊ του τζιπ;

- Εδώ πϊνω ςτο τζϊκι εύναι.

- Πϊμε, μη χϊνουμε χρϐνο, οϑτε δευτερϐλεπτο. Πϐςη ώρα ϋχει

που ϋφυγε;

- Πρϋπει να εύναι γϑρω ςτη μύα ώρα.

- Πρϋπει να τη βροϑμε το ςυντομϐτερο. Αν δεν το πετϑχουμε, ςε

μιςό ώρα θα καλϋςουμε την αςτυνομύα αναγκαςτικϊ. Ο καιρϐσ δεν

εύναι για παιχνύδια. Γρόγορα.

Οι προβολεύσ του αυτοκινότου φώτιςαν το ςκοτϊδι ςαν μϋρα και

το τζιπ ξεχϑθηκε προσ τον ανηφορικϐ δρϐμο αψηφώντασ ϐλα τα

ςτοιχεύα τησ φϑςησ. Σο χιϐνι εύχε αρχύςει να ξεπερνϊ τουσ εύκοςι με

τριϊντα πϐντουσ. Ευτυχώσ, η χιονοθϑελλα εύχε κοπϊςει τη μϋρα,

ϐμωσ εδώ και λύγη ώρα εύχε ξαναρχύςει.

Η Μϊγδα κούταζε μαγεμϋνη τα ϊςπρα χιονολοϑλουδα που

ϋπεφταν τριγϑρω, επϊνω τησ, και χαμογελοϑςε. Πιο μπροςτϊ ο

ιππϐτησ τησ μϊζευε ϐςα μποροϑςε και κϊθε λύγο και λιγϊκι τησ τα

πρϐςφερε. Εκεύνη τϐτε ϋςκαγε ςτα γϋλια και με μια απϐτομη κύνηςη

τα πϋταγε ψηλϊ. Αυτϊ εκςφενδονύζονταν ωσ τισ κορυφϋσ των

δϋντρων και μετϊ ξανϊπεφταν κϊτω και ϊςπριζε ο τϐποσ.

- ' ευχαριςτώ, ς ευχαριςτώ, του φώναζε κι εκεύνοσ τησ πϋταγε

ϐλο και περιςςϐτερα. Που πϊμε; τον ρώτηςε.

Ο ιππϐτησ ςτϊθηκε κϊτω απϐ ϋνα δϋντρο, την κούταξε, και μετϊ,

χωρύσ κουβϋντα, εξαφανύςτηκε απϐ μπροςτϊ τησ. Η Μϊγδα κούταξε

τριγϑρω τησ ψϊχνοντϊσ τον με τα μϊτια, ϐμωσ εκεύνοσ δεν υπόρχε

πουθενϊ... Ωρχιςε να τον ψϊχνει πύςω απϐ κϊθε δϋντρο και θϊμνο,

να κυνηγϊει κϊθε ςκιϊ που παιχνύδιζε κϊτω απϐ το φώσ του

ολϐγιομου φεγγαριοϑ.

Ξαφνικϊ ϋνα δυνατϐ φωσ την τϑφλωςε και ϋβαλε τα χϋρια

μπροςτϊ απϐ το πρϐςωπο τησ.

- Να τη, εύπε δυνατϊ ο τϋφανοσ. Εκεύ, ςτην ϊκρη του δρϐμου.

Αυτό εύναι.

- ' ευχαριςτώ, Θεϋ μου, ο' ευχαριςτώ, ψιθϑριςε ο Ηρακλόσ.

Η γυναύκα ϋμεινε ακύνητη ςτη θϋςη τησ. Οι δϑο ϊντρεσ κα-

τϋβηκαν απϐ το αυτοκύνητο και την πληςύαςαν τρϋχοντασ.

- Μϊγδα, Μϊγδα, φώναξε ο Ηρακλόσ. Εύςαι καλϊ;

Ο τϋφανοσ την πληςύαςε αποφαςιςτικϊ και κατϋβαςε τα χϋρια

απϐ το πρϐςωπο τησ. Σο φωσ των προβολϋων του αυτοκινότου

όταν πολϑ δυνατϐ και δε χαρύςτηκε ςε κανϋναν. Σα χαρακτηριςτικϊ

του προςώπου τησ όταν αλλοιωμϋνα και παραμορφωμϋνα. Σον

κούταζε, ϐμωσ εκεύνη ϋμοιαζε να μην εύναι εκεύ. Ο τϋφανοσ

κοϑνηςε το κεφϊλι του πϋρα δώθε νιώθοντασ ϋντονα την επιθυμύα

να βρύςει τον Ηρακλό. υγκρατόθηκε.

- Αυτό εδώ η γυναύκα ϋχει τα χϊλια τησ. Πώσ το επϋτρεψεσ να

γύνει αυτϐ; τον ρώτηςε παγερϊ.

Ο Ηρακλόσ τα εύχε χϊςει για τα καλϊ.

- Δεν όξερα... δεν όξερα τύποτε, εύπε ςχεδϐν κλαψουρύζοντασ.

- Δεν ϋπρεπε να αδιαφορόςεισ ϋτςι.

Γϑριςε προσ το μϋροσ τησ Μϊγδασ.

- Μϊγδα, τησ εύπε γλυκϊ. Με θυμϊςαι; Ο τϋφανοσ εύμαι.

Η γυναύκα δε φϊνηκε να καταλαβαύνει. Σην αγκϊλιαςε απϐ τουσ

ώμουσ ϐςο πιο όρεμα μποροϑςε. Δεν όξερε ποια θα μποροϑςε να

εύναι η αντύδραςό τησ.

- Ϊλα, πϊμε, τησ εύπε.

Ϊμεινε να τον κοιτϊζει ακύνητη και αμϋςωσ μετϊ τα γϐνατϊ τησ

λϑγιςαν και ςωριϊςτηκε. Λύγο πριν αγγύξει το χιονιςμϋνο χώμα, ο

τϋφανοσ την ϊρπαξε και ςόκωςε ςτην αγκαλιϊ του το παγωμϋνο

κορμύ τησ. Εκεύνη κοϑρνιαςε ςτο κϐρφο του ςαν λαβωμϋνο πουλύ

που βρόκε καταφϑγιο.

Πετοϑςε πϊλι. Πετοϑςε ψηλϊ και ϋνιωθε ϐμορφα και αςφαλόσ.

Σα χιονολοϑλουδα την ϋραιναν ςυνεχώσ και αυτό όθελε να τα

μαζϋψει ϐλα ςτην αγκαλιϊ τησ. Ο ιππϐτησ τησ δεν όταν μαζύ τησ,

ϐμωσ εκεύνη πόγαινε να τον ςυναντόςει. Ωκουγε κιϐλασ τον

καλπαςμϐ του αλϐγου του.

Οδόγηςαν ςιωπηλού μϋχρι το ατελιϋ τησ ςτη Δροςιϊ. Μϐλισ

ϋφταςαν, ο τϋφανοσ την ξϊπλωςε ςτον καναπϋ και ϋριξε επϊνω

τησ ϐςεσ κουβϋρτεσ βρόκε, ενώ ο Ηρακλόσ αναζωπϑρωνε τη φωτιϊ

βϊζοντασ τα πιο χοντρϊ κοϑτςουρα που βρόκε ςτην αυλό. Σησ

ϋτριψαν με οινϐπνευμα τα παγωμϋνα μϋλη και τησ ϋδωςαν να πιει με

το ζϐρι κονιϊκ. Επειδό η ρϐμπα τησ εύχε μουςκϋψει, την ϋντυςαν με

ϋνα τριςϊθλιο μπουρνοϑζι που βρόκαν ςτο μπϊνιο.

Ϋταν ςχεδϐν απύςτευτο πϐςο πολϑ εύχε γερϊςει μϋςα ςε τϐςο

ςϑντομο διϊςτημα. Ϊμοιαζε μεγαλϑτερη απϐ την ηλικύα τησ, μια

βαςανιςμϋνη γυναύκα που εύχε περϊςει πολλϊ. Ποιοσ ξϋρει ποιο φύδι

ϋτρωγε την ψυχό τησ τϐςο καιρϐ και κανεύσ δεν το εύχε πϊρει

εύδηςη. Προφανώσ οϑτε η ύδια.

Ο Ηρακλόσ του πρϐςφερε κονιϊκ απϐ το μπουκϊλι, αφοϑ πρώτα

κατϋβαςε ο ύδιοσ μια γενναύα δϐςη. Ο τϋφανοσ όπιε

αδιαμαρτϑρητα, κι ασ όταν νηςτικϐσ. Σο χρειαζϐτανε περιςςϐτερο

απϐ το φαγητϐ. Μετϊ ςόκωςε το κεφϊλι του και τϐτε πρϐςεξε για

πρώτη φορϊ τουσ ζωγραφιςμϋνουσ πύνακεσ. Ϊμεινε να τουσ κοιτϊ

εμβρϐντητοσ.

- Μην ψϊχνεισ, παντοϑ εύναι αποτυπωμϋνο το πρϐςωπο ςου...

- Αυτοϑσ ζωγρϊφιζε τϐςο καιρϐ;

- Αυτοϑσ.

- Εςϑ το όξερεσ;

-Αν τουσ εύχα δει, θα εύχα καταλϊβει αμϋςωσ ϐτι κϊτι ςοβαρϐ

ςυνϋβαινε. Όχι, δε γνώριζα απολϑτωσ τύποτε... Σι κϊνουμε τώρα,

τϋφανε;

Ο τϋφανοσ ϋριξε το βλϋμμα του τριγϑρω.

- Αυτϐ που πρϋπει, Ηρακλό, εύπε αποφαςιςτικϊ. Δεν το βλϋπεισ

κι εςϑ; Σο ςπύτι εύναι χειρϐτερο απϐ αχοϑρι. Απορώ πώσ ζοϑςε τϐςο

καιρϐ μεσ ςτο κρϑο, αν ϋτρωγε, αν κοιμϐτανε, πώσ δεν πϋθανε...

Φριςτϋ μου, νιώθω τϐςο ϋνοχοσ, τϐςο ϋνοχοσ... Πρϋπει να

ειδοποιόςουμε αςθενοφϐρο αμϋςωσ.

- Και το ςκϊνδαλο;

- Ποιο ςκϊνδαλο;

- Εννοώ αν το μϊθουνε οι δημοςιογρϊφοι.

Σο βλϋμμα του νϋου ϊντρα ϊςτραψε. ηκώθηκε ϐρθιοσ.

- Αυτϐ ςε ενδιαφϋρει; Σο αν η γυναύκα αργοπεθαύνει δε ςε

αφορϊ; το διϊολο οι δημοςιογρϊφοι και ϐλοσ ο κϐςμοσ!

Λοιπϐν, θα την πϊμε ϐπου πρϋπει ό θα την κουβαλόςω μϐνοσ

μου;

- Μη με παρεξηγεύσ, τϋφανε. το διϊολο ο κϐςμοσ και για μϋνα.

Να την προςτατϋψω θϋλω. Πρϋπει να την προςτατϋψω. Θα την

ξεςκύςουνε ςαν ϐρνια που βρόκαν πτώμα. Εςϑ απϋχεισ απ' ϐλα

αυτϊ, γι' αυτϐ δε γνωρύζεισ πώσ λειτουργοϑν τα μϋςα μαζικόσ

ενημϋρωςησ. Εγώ ϐμωσ τουσ ξϋρω πολϑ καλϊ, χρϐνια τώρα.

- Εντϊξει, εντϊξει. Ϊχεισ δύκιο. Με ςυγχωρεύσ που ςου μύληςα

απϐτομα. Εύμαι τϐςο θυμωμϋνοσ... ϐχι, ϐχι, με ςϋνα, με μϋνα εύμαι.

Μϐνο με μϋνα.

Ο Ηρακλόσ τον χτϑπηςε ςυμπονετικϊ ςτον ώμο.

- Κι εγώ ϋχω θυμώςει με μϋνα. Κούτα, η πιο καλό ιδϋα εύναι να

καλϋςω τον Αργυρϐπουλο, που εύναι διευθυντόσ τησ Νευρολογικόσ

Κλινικόσ και πελϊτησ. Αυτϐσ εύναι ο πιο κατϊλληλοσ να μασ πει τι

πρϋπει να γύνει.

- Ακϐμη κϊθεςαι; Κϊλεςϋ τον, λοιπϐν.

Μια ώρα μετϊ ο γιατρϐσ τϋλιοσ Αργυρϐπουλοσ εύχε φτϊςει ςτο

ατελιϋ, αποχωρώντασ απϐ ϋνα τραπϋζι ϐπου όταν καλεςμϋνοσ. Δεν

όταν μϐνο το καθόκον του ωσ γιατροϑ και ωσ ανθρώπου, όταν

επύςησ θαυμαςτόσ και αγοραςτόσ των ϋργων τησ μεγϊλησ

Ελληνύδασ ζωγρϊφου. Δε χρειϊςτηκαν παρϊ λύγα λεπτϊ για να το

αποφαςύςει.

- Λυπϊμαι, Ηρακλό, ϐμωσ τα πρϊγματα εύναι πιο ςοβαρϊ απ'

ϐςο τα φαντϊςτηκα. Η Μϊγδα ϋχει ανϊγκη ϊμεςησ μεταφορϊσ ςτην

κλινικό μου, κϊτι που ϋπρεπε να εύχε γύνει εδώ και καιρϐ. Απορώ

πώσ το επϋτρεψεσ αυτϐ, του εύπε αυςτηρϊ.

- Γιατρϋ, τον διϋκοψε ο τϋφανοσ, μην κατηγορεύτε ϊδικα τον

Ηρακλό. Όςεσ φορϋσ κι αν προςπϊθηςε να τη δει ϋπεςε ςε τούχο. Η

εικϐνα που ϋδινε ϋδειχνε ϐτι όταν πολϑ καλϊ και ϐτι όθελε να

δουλϋψει.

- Ναι, ϋχεισ δύκιο. Σο εύδοσ αυτών των αςθενών μπορεύ να ςε

ξεγελϊςει. Ξϋρετε πώσ επιβύωςε; Απϐ καθαρϐ ϋνςτικτο. ε κϊτι

τϋτοιεσ ςτιγμϋσ ο αςθενόσ, μϋςα ςτη θολοϑρα του, ϋχει εκλϊμψεισ

αυτοςυντόρηςησ που τον κϊνουν να λειτουργεύ με διαϑγεια. Μπορεύ

να παραγγεύλει φαγητϐ, να πϊει ςτο ςοϑπερ μϊρκετ, να μιλόςει ςτο

τηλϋφωνο, ν' ανϊψει το τζϊκι, ϐμωσ ϐλα αυτϊ ϐχι για πολϑ καιρϐ.

ιγϊ ςιγϊ απομονώνεται ςτο φανταςτικϐ του κϐςμο και αργϊ ό

γρόγορα θα τον μαζεϑουνε απϐ τουσ δρϐμουσ.

- τϋλιο, αντύ να την πϊμε ςτην κλινικό μπορώ να την πε-

ριθϊλψω ςτο ςπύτι μου;

- Μα τι λεσ τώρα, Ηρακλό, η Μϊγδα εύναι πολϑ βαριϊ. Δεν εύμαι

ακϐμη ςύγουροσ απϐ τι υποφϋρει, αλλϊ, αν κρύνω απϐ τισ ςυνθόκεσ

διαβύωςησ εδώ μϋςα και απϐ τουσ πύνα- κϋσ τησ, υποψιϊζομαι τι

μπορεύ να εύναι.

- Και εύναι πολϑ ϊςχημο αυτϐ;

- Ναι, εύναι.

- Και... πώσ το ϋπαθε αυτϐ, τϋλιο; Μϋχρι χθεσ όταν μια χαρϊ,

ψιθϑριςε καταβεβλημϋνοσ ο υντϋλησ.

- Δεν όταν, Ηρακλό. Τποψιϊζομαι ϐτι το ϋςερνε επϊνω τησ απϐ

την ώρα που γεννόθηκε. Κϊτι πρϋπει να τησ ςυνϋβη, κϊτι που

ςυγκλϐνιςε το εύναι τησ και ϋφερε ςτην επιφϊνεια το πρϐβλημα.

Πληςύαςε και κούταξε τουσ πύνακεσ.

- Εδώ φυλϊκιζε το μυςτικϐ τησ χρϐνια τώρα. Ξϋρεισ πϐςα

μυςτικϊ απϐ τα εςώψυχϊ τουσ μποροϑν να μασ φανερώςουν οι

καλλιτϋχνεσ μϋςα απϐ τα ϋργα τουσ; Ξϋρεισ ϐτι πολλϋσ φορϋσ η ύδια

η φϑςη προικύζει με κϊποιο ταλϋντο ϋναν ϊνθρωπο με εςωτερικϊ

προβλόματα, ώςτε, αςχολοϑμενοσ μ' αυτϐ, να υπϊρχει ιςορροπύα

μϋςα του; Για τουσ καλλιτϋχνεσ, ϐλων των ειδών, τα ϋργα τουσ εύναι

η ςωτηρύα τησ ψυχόσ τουσ. Αν πϊψουν να δημιουργοϑν, παθαύνουν

κατϊθλιψη. την περύπτωςη τησ Μϊγδασ, ενςτικτωδώσ

προςπαθοϑςε να ςταματόςει τα χειρϐτερα ζωγραφύζοντασ. Μϐνο

που, αν κρύνω απϐ αυτϊ που βλϋπω, η εμφϊνιςη τησ αρρώςτιασ τησ

ϊρχιςε να φαύνεται μϋςα απϐ τισ δημιουργύεσ τησ.

Κούταξε τον τϋφανο ςτοχαςτικϊ.

- Για να ςασ ϋχει ζωγραφύςει παντοϑ, ςημαύνει ϐτι εύςτε

ζωγραφιςμϋνοσ ςτο υποςυνεύδητο τησ ςαν η τελευταύα εικϐνα που

τησ προκϊλεςε μεγϊλη ςϑγχυςη. ύγουρα ϐμωσ ςασ αγϊπηςε πολϑ.

Ο τϋφανοσ κϊθιςε ςτην πολυθρϐνα και όπιε μονοροϑφι το

υπϐλοιπο του μπουκαλιοϑ, που περιεύχε κονιϊκ αρκετϐ να γεμύςει

ϋνα μεγϊλο ποτόρι κραςιοϑ.

12

Η ΚΑΣΕΡΙΝΑ χϊιδεψε το κεφϊλι του τϋφανου, που όταν με το

αφτύ ςτην κοιλιϊ τησ.

- Σο ακοϑω, ςου λϋω, που κλοτςϊει. Αυτϐ δεν εύναι κορύτςι,

ποδοςφαιριςτόσ εύναι.

Η Κατερύνα ξεκαρδύςτηκε ςτα γϋλια.

- Ϊλα, βρε αγϊπη μου, και μην πιϋζεισ ϊλλο την κοιλιϊ μου, θα

ςκϊςω.

- Αφοϑ ς' αρϋςει ϐταν το κϊνω. Παραδϋξου το.

- Εντϊξει, το παραδϋχομαι, ϐμωσ ςόμερα το παρακϊνεσ.

Σο πρϐςωπο του ςοβϊρεψε ξαφνικϊ.

- Σελικϊ τι θα κϊνεισ; Θα ϋρθεισ αϑριο μαζύ μου;

- Δεν ξϋρω, ύςωσ να μην εύναι ςωςτϐ.

- Γιατύ να μην εύναι;

- Υοβϊμαι μόπωσ την ταρϊξω ό μόπωσ ταραχτώ εγώ η ύδια.

Ύςτερα, εςϋνα γνωρύζει, ϐχι εμϋνα.

- ου το ϋχω πει ϐτι οϑτε εμϋνα γνωρύζει. Οϑτε με βλϋπει οϑτε

ακοϑει τι τησ λϋω. Όμωσ, αγϊπη μου, αιςθϊνομαι την ανϊγκη να το

κϊνω, νιώθω ϐτι υποςυνεύδητα ειςπρϊττει αυτό την αγϊπη που τησ

προςφϋρω, ϐτι την ϋχει ανϊγκη.

- Σο καταλαβαύνω, γι' αυτϐ και δε διαμαρτυρόθηκα ποτϋ για τισ

επιςκϋψεισ ςου εκεύ. Θα γύνει, ϊραγε, καλϊ;

- Ο γιατρϐσ εύπε ϐτι προσ το παρϐν η κατϊςταςό τησ εύναι

ςταθερό. Δεν παρουςύαςε οϑτε βελτύωςη οϑτε, ϐμωσ, χειροτϋρεψε.

Σησ χορηγοϑν τϐςα ιςχυρϊ φϊρμακα, κι ϐμωσ...

Η γυναύκα τοϑ χϊιδεψε τα μαλλιϊ.

- Δε θϋλω να αιςθϊνεςαι ενοχϋσ για την κατϊςταςό τησ. Ο

γιατρϐσ το εύπε καθαρϊ ϐτι αργϊ ό γρόγορα η αςθϋνεια θα

εκδηλωνϐτανε.

- Σην πονϊω. Δεν ϋχει κανϋναν ϊλλο εκτϐσ απϐ τον Ηρακλό και

μϋνα.

- Εμϊσ, θϋλεισ να πεισ. Κι εγώ τη νοιϊζομαι.

Σην αγκϊλιαςε.

- ' ευχαριςτώ, αγϊπη μου, εύςαι ϋνασ θηςαυρϐσ που κϊθε μϋρα

γύνεται πολυτιμϐτεροσ. Ποτϋ μου δεν περύμενα να δεύξεισ τϐςη

κατανϐηςη. Βλϋπεισ, μϐλισ δημοςιοποιόθηκε το πρϐβλημϊ τησ,

ϐλοι την ξϋχαςαν.

- Για να εύμαι ειλικρινόσ, οϑτε κι εγώ περύμενα ϐτι θα ϋδειχνα

κατανϐηςη, μϋχρι που την εύδα.

Αναςτϋναξε.

- Περύμενα να δω μια αγϋρωχη γυναύκα και αντύκριςα ϋνα

ανθρώπινο κουφϊρι που εύχε ανϊγκη απϐ μια μεγϊλη αγκαλιϊ,

προςοχό, φροντύδα, αγϊπη. Θϋλω πρώτα να γεννόςω και μετϊ θα

πηγαύνουμε παρϋα οι δυο μασ. Προσ το παρϐν ϋχω γύνει πολϑ

ευςυγκύνητη...

- ε καταλαβαύνω.

- Όμωσ καλϑτερα να πηγαύνεισ τώρα. Ο Ηρακλόσ θα εύναι εκεύ;

- Όχι ςόμερα. Πρϋπει να λεύψει ςτο Παρύςι για μια εβδομϊδα.

Μϐνοσ μου θα εύμαι. Αν με χρειαςτεύσ, πϊρε με ςτο κινητϐ.

- Δε θα χρειαςτώ τύποτε, ϐπωσ δε ςε χρειϊςτηκα κι εκεύνο το

βρϊδυ που ςε κϊλεςε ο Ηρακλόσ. Εύχα καταλϊβει ϐτι εκεύ

πηγαύνεισ, μϐνο που δεν περύμενα τϋτοιεσ εξελύξεισ.

- ' αγαπώ πολϑ, το ξϋρεισ;

- Εύςαι ο πιο υπϋροχοσ ϊνθρωποσ του κϐςμου κι αυτϐ μου

φτϊνει.

Η μϋρα όταν ηλιϐλουςτη και η ατμϐςφαιρα πεντακϊθαρη ςτον

ουρανϐ τησ ςυνόθωσ νεφϐπληκτησ Αθόνασ. Σο αερϊκι φυςοϑςε

διακριτικϊ απϐ το παρϊθυρο χαιρετύζοντασ ϐ,τι υπόρχε μϋςα ςτο

δωμϊτιο, δημιουργώντασ ϋνα ευχϊριςτο αύςθημα δροςιϊσ. Η

Μϊγδα, με τα μϊτια καρφωμϋνα ψηλϊ ςτο ταβϊνι, ζωγρϊφιζε

λουλοϑδια, βουνϊ, τοπύα, με πινϋλο το βλϋμμα τησ, επϊνω ςτο

θεϐρατο, ολϐλευκο καμβϊ του ταβανιοϑ. Ο διακριτικϐσ χτϑποσ

ςτην πϐρτα δεν τησ απϋςπαςε την προςοχό, δεν τον ϊκουςε καν.

Ξαφνικϊ, η ζωγραφικό με τα πινϋλα τησ φανταςύασ ςταμϊτηςε

απότομα, καθώσ μια γλυκιϊ αϑρα την περικϑκλωςε κϊνοντασ την

καρδιϊ τησ να χτυπόςει γρηγορϐτερα.

Ο ιππϐτησ τησ χαμογϋλαςε γλυκϊ.

- ου ϋλειψα; τη ρώτηςε.

- Καλημϋρα, Μϊγδα, πώσ εύςαι ςόμερα; τη ρώτηςε ο τϋφανοσ.

- Πολϑ, απϊντηςε η Μϊγδα ςτον ιππϐτη.

Η Μϊγδα δεν απϊντηςε ςτον τϋφανο.

- Θϋλεισ να πϊμε ϋναν περύπατο; τη ρώτηςε πϊλι ο ιππϐτησ.

- Ναι, ναι, το θϋλω πολϑ, του απϊντηςε με χαρϊ.

- Ϊχει ϐμορφη μϋρα ςόμερα. Δε βαρϋθηκεσ να κϊθεςαι ςτο

κρεβϊτι; Θϋλεισ να ςηκωθεύσ λιγϊκι; τη ρώτηςε ο τϋφανοσ...

- Πϊρε με ςτην αγκαλιϊ ςου, εύπε η Μϊγδα ςτον ιππϐτη.

Εκεύνοσ πληςύαςε το ϐμορφο πρϐςωπο του κοντϊ ςτο δικϐ τησ.

Σα ςκοϑρα μϊτια του την κούταξαν με αγϊπη.

- Μ' αγαπϊσ; τον ρώτηςε.

- Για πϊντα, τησ απϊντηςε με ςιγουριϊ.

Ο τϋφανοσ κούταξε λυπημϋνοσ το ανϋκφραςτο πρϐςωπο τησ.

Ϋταν μϊταιο να πιςτεϑει ϐτι μποροϑςε να τον ακοϑςει, ϐτι

μποροϑςε να την κϊνει να ςηκωθεύ απϐ το κρεβϊτι τησ, να την

πεύςει να κϊνει ϋςτω και ϋνα βόμα μαζύ του. Καθϐταν εκεύ δύπλα τησ

και τησ μύλαγε, τησ μύλαγε, μϋχρι που κουραζϐτανε. Μετϊ τη

φιλοϑςε ϐπωσ πϊντα τρυφερϊ ςτο μϋτωπο ό ςτα χϋρια και ϋκλεινε

την πϐρτα πύςω του, ςϋρνοντασ τη βαριϊ καρδιϊ του μϋςα ςτο

κορμύ του. Οι ενοχϋσ δεν τον ϊφηναν λεπτϐ απϐ τη ςτιγμό που

ςυνειδητοπούηςε την κατϊςταςη τησ. Θεωροϑςε ϐτι θα μποροϑςε

να εύχε αποφευχθεύ το κακϐ, αν δεν τησ εύχε φερθεύ τϐςο ςκληρϊ,

αν εύχε υποψιαςτεύ ϐτι όταν ϊρρωςτη, ώςτε να προλϊβουν την

κατϊρρευςη. Όςο κι αν ο γιατρϐσ τησ προςπϊθηςε να τον πεύςει ϐτι

το κακϐ όταν αναπϐφευκτο και αργϊ ό γρόγορα θα εμφανιζϐταν

ςτη ζωό τησ, ο τϋφανοσ δεν πεύςτηκε. Γι' αυτϐν όταν μια καλό

δικαιολογύα του γιατροϑ, για να τον προςτατϋψει απϐ τισ Ερινϑεσ

που τον καταδύωκαν.

Σην ϋβλεπε ϐςο πιο ςυχνϊ μποροϑςε και κϊθε φορϊ ϋνιωθε

απύςτευτη τρυφερϐτητα γι' αυτϐ το όρεμο πλϊςμα, που καμιϊ

ςχϋςη δεν εύχε με τον προηγοϑμενο εαυτϐ του. Σα μαλλιϊ τησ όταν

γκρύζα πια, αφοϑ δεν τα ϋβαφε, ϐμωσ οι ρυτύδεσ όταν πιο απαλϋσ

απϐ τισ ατϋλειωτεσ ώρεσ ακινηςύασ των μυών, ενώ οι μαυρύλεσ κϊτω

απϐ τα μϊτια τησ εύχαν υποχωρόςει.

Σησ χτϋνιζαν τα πυκνϊ μαλλιϊ τησ ςε κοτςύδα, με τη χωρύςτρα

πϊντα ςτη μϋςη. Σα ϊλλοτε κατακϐκκινα, περιποιημϋνα νϑχια τησ

όταν κοντϊ και ϊβαφα. το λεπτϐ κορμύ τησ οι μϑεσ του ςώματοσ

εύχαν αρχύςει να ατονοϑν κι αυτού απϐ την ακινηςύα. Καθϐτανε

πϊντα ακύνητη εκεύ, επϊνω ςτο κρεβϊτι, ακουμπώντασ ςτο μαξιλϊρι

τησ, να κοιτϊζει ςταθερϊ ςε κϊποιο ςημεύο, που ϊλλοτε όταν η

κουβϋρτα τησ, ϊλλοτε το ταβϊνι, ϊλλοτε το τραπϋζι απϋναντι,

ϊλλοτε το παρϊθυρο. Όμωσ τισ περιςςϐτερεσ φορϋσ προτιμοϑςε το

ταβϊνι. Καμιϊ φορϊ, πολϑ ςπϊνια, κουνοϑςε το δεξύ τησ χϋρι δεξιϊ

αριςτερϊ ςαν να ϋγραφε κϊτι. Σο κουνοϑςε για δϑο τρύα λεπτϊ και

μετϊ το ακινητοποιοϑςε, νεκρϊ δύπλα ςτο ϊλλο.

Η Κατερύνα ςτην αρχό πόγαινε πϊντα μαζύ του, ϐμωσ, καθώσ

προχωροϑςε η εγκυμοςϑνη τησ, μαζύ με τισ ςυγκινόςεισ, θεώρηςαν

καλϐ να κοποϑν οι επιςκϋψεισ μϋχρι να γεννόςει. Ο τϋφανοσ

βϋβαια ςυνϋχιςε να την επιςκϋπτεται, ϊν και, παρϐτι παρών, για

κεύνην όταν ςαν να μην υπόρχε.

Ο ιππϐτησ τη ςόκωςε ςτην αγκαλιϊ του κι εκεύνη ϋγειρε το

κεφϊλι τησ ςτον ώμο του. Προχώρηςαν μαζύ ςτο πυκνϐ δϊςοσ,

ακολουθώντασ την πορεύα ενϐσ μικροϑ ρυακιοϑ που κελϊρυζε

ευτυχιςμϋνο.

- Σι ϐμορφα που εύναι εδώ, του εύπε, μη μ' αφόςεισ ποτϋ.

- Θα εύμαι πϊντα πλϊι ςου.

- Μου το υπϐςχεςαι;

- ου το υπϐςχομαι.

Σην ϊφηςε να ςταθεύ ϐρθια. Κούταξαν το νερϐ που κυλοϑςε

αμϋριμνο, μουρμουρύζοντασ τα δικϊ του τραγοϑδια, και μετϊ μια

ϐμορφη ελαφύνα που ςτϊθηκε να το γευτεύ.

- Δώςε μου το χϋρι ςου, εύπε ο ιππϐτησ.

Ο τϋφανοσ εύχε ςκϑψει το κεφϊλι του κοιτϊζοντασ τα ακύνητα

χϋρια τησ. Αυτϊ τα ϐμορφα δϊχτυλα, που ϋκαναν τα πινϋλα να

κελαηδοϑν, τώρα κεύτονταν ςιωπηλϊ, νεκρϊ πουλιϊ, ανόμπορα να

πετϊξουν, να πιϊςουν τη ζωό ξανϊ.

Σα δϊχτυλα του δεξιοϑ τησ χεριοϑ κουνόθηκαν ανεπαύςθητα,

τραβώντασ την προςοχό του. Αναςηκώνοντασ το χϋρι

αναςηκώθηκε κι η ύδια ελαφριϊ και αργϊ, πολϑ αργϊ το ϋτεινε προσ

το μϋροσ του. Σα μϊτια του ϊνοιξαν διϊπλατα απϐ την απρϐςμενη

αυτό κύνηςη. Ϋταν καιρϐσ που εύχε να κϊνει κϊτι τϋτοιο. Ωπλωςε κι

εκεύνοσ το χϋρι του και ϋπιαςε το δικϐ τησ. Σα δϊχτυλϊ τουσ

πλϋχτηκαν και την ϋνιωςε πωσ προςπαθοϑςε να ςηκωθεύ.

- Θϋλεισ να περπατόςεισ; τη ρώτηςε χαροϑμενοσ.

Η Μϊγδα ϊπλωςε το χϋρι ςτον ιππϐτη, του χαμογϋλαςε.

- Θϋλω να τρϋξουμε, του εύπε. Δεσ πϐςη ομορφιϊ πανιοϑ γϑρω

μασ. Σο ρυϊκι, το ελϊφι... Θϋλω να τα δοϑμε ϐλα.

Ϋταν τϐςο αδϑναμη, που όταν αδϑνατο να ςηκωθεύ απϐ μϐνη

τησ. Ο τϋφανοσ ϋβαλε τα χϋρια του κϊτω απϐ το κορμύ τησ και τη

ςόκωςε ςτην αγκαλιϊ του. Ϋταν ελαφριϊ ςαν ποϑπουλο. Εκεύνη

δεν αντιςτϊθηκε. Προχώρηςαν μαζύ προσ το παρϊθυρο.

- Κούταξε, Μϊγδα, τησ ϋδειξε τα δϋντρα τριγϑρω, κούταξε πϐςο

ϐμορφα εύναι εκεύ ϋξω.

Σα μϊτια τησ κούταξαν χωρύσ να βλϋπουν τύποτε.

Ξαφνικϊ ο τϐποσ μαϑριςε, ο όλιοσ χϊθηκε, το ελϊφι ϋφυγε

τρϋχοντασ τρομαγμϋνο, το νερϐ θϐλωςε και ϋγινε βοϑρκοσ, ο

ιππϐτησ εξαφανύςτηκε.

- Ποϑ εύςαι; Ποϑ εύςαι; ρώτηςε κλαψουρύζοντασ φοβιςμϋνη.

Δϋντρα και φυτϊ ξερϊθηκαν, ςκοτϊδι παντοϑ, οι όχοι

ςταμϊτηςαν, ϋνασ τρϐμοσ. Ωρχιςε να τρϋμει ςϑγκορμη.

Ϊνιωςε το χαλαρϐ κορμύ τησ να κοκαλώνει απϐτομα ςτην

αγκαλιϊ του, τα χϋρια τησ ςτρϊβωςαν, το βλϋμμα πϋτρωςε, οι

κϐρεσ των ματιών διαςτϊλθηκαν, τα χεύλη ςφύχτηκαν, μια ϊναρθρη

κραυγό τον τρϐμαξε. Μια δεϑτερη και ο τϋφανοσ την ξαναϋβαλε

ςτο κρεβϊτι τησ. Όμωσ η Μϊγδα ϊρχιςε να τρϋμει πιο πολϑ κι

εκεύνοσ κϊλεςε βοόθεια χτυπώντασ το κουδοϑνι. Η πϐρτα ϊνοιξε

ςχεδϐν αμϋςωσ και εμφανύςτηκε η νοςοκϐμα.

- Σι ςυμβαύνει; ρώτηςε, μϐλισ εύδε τη Μϊγδα ς' αυτό την

κατϊςταςη.

- Δεν ξϋρω, θϋληςε να πϊει ςτο παρϊθυρο. Ση ςόκωςα ςτην

αγκαλιϊ μου και την πόγα. Ϋταν όρεμη για πϋντε λεπτϊ και μετϊ

ϊρχιςε να φϋρεται περύεργα.

Η νοςοκϐμα τον κούταξε αυςτηρϊ.

- Ζότηςε η κυρύα Αυγϋρη να ςηκωθεύ; Δεν εύναι δυνατϐ κϊτι

τϋτοιο, κϑριε. Η κυρύα Αυγϋρη δεν ϋχει επαφό με το περιβϊλλον.

- Μου το ζότηςε με τον τρϐπο τησ.

- Μϊλλον λϊθοσ καταλϊβατε.

Η Μϊγδα ϊρχιςε να μουγκρύζει, ενώ τα μϊτια τησ όταν

ορθϊνοιχτα. ϊλια ϊρχιςαν να τρϋχουν απϐ τισ ϊκρεσ του ςτϐματοσ

τησ.

- Ϊχει υποςτεύ ςοκ. Θα καλϋςω αμϋςωσ το γιατρϐ. Καλϑτερα να

πηγαύνετε. Θα την ηρεμόςουμε, μην ανηςυχεύτε.

Ο τϋφανοσ ϋφυγε ςοκαριςμϋνοσ, χωρύσ να εύναι ςύγουροσ τι

όταν εκεύνο που την εύχε τρομϊξει. Για ϋνα μϐνο όταν ςύγουροσ: πωσ

του εύχε ζητόςει να πϊει ϋναν περύπατο μαζύ του.

Σα βόματα του τϋφανου ακοϑγονταν νευρικϊ πϊνω κϊτω ςτο

διϊδρομο τησ Μαιευτικόσ Κλινικόσ. Η Κατερύνα όταν πϊνω απϐ μύα

ώρα μϋςα ςτο χειρουργεύο και εύχε αρχύςει να ανηςυχεύ.

Ϋταν ςτα μϋςα του ϋνατου μόνα, ϐταν την ϋπιαςαν οι πϐνοι τησ

γϋννασ γϑρω ςτισ πϋντε το πρωύ. Ση μετϋφερε αμϋςωσ ςτην κλινικό,

ϐπου ειδοπούηςαν το γιατρϐ τησ. Απϐ την ώρα που την παρϋλαβαν,

γϑρω ςτισ ϋξι, δεν την εύχε ξαναδεύ και τώρα όταν ςτο χειρουργεύο.

Η ώρα πληςύαζε δϋκα και ϐπου να ναι θα ερχϐταν και η μϊνα του

μαζύ με τα πεθερικϊ του.

Ο νουσ του ϋτρεξε ςτη Μϊγδα. Μετϊ την περύεργη ςυμπεριφορϊ

τησ πριν απϐ δυο μόνεσ περύπου, η κατϊςταςό τησ παρουςύαςε μια

μικρό επιδεύνωςη και για λύγο καιρϐ οι επιςκϋψεισ απαγορεϑτηκαν.

Ϋταν και η κατϊςταςη τησ Κατερύνασ, ϋπεςε και πολλό δουλειϊ, κι

ϋτςι δεν επϋμεινε για το αντύθετο. Μϊθαινε τα νϋα τησ απϐ τον

Ηρακλό, που εύχε τακτικϋσ ςυνομιλύεσ με τον Αργυρϐπουλο, γιατύ

εύχε απαγορευτεύ και ς' εκεύνον η επαφό μαζύ τησ. Απ' ϐ,τι του εύχε

πει ο Ηρακλόσ, ο γιατρϐσ την υπϋβαλε ςε μια καινοϑρια θερα-

πευτικό μϋθοδο που εύχε εφαρμοςτεύ ςτην Αμερικό και εύχε μερικό

επιτυχύα ςε περιπτώςεισ αςθενών ϐπωσ η Μϊγδα. Κϊποιοι απ'

αυτοϑσ κατϐρθωςαν να ϋχουν επικοινωνύα με το περιβϊλλον, ϐχι

ςυνεχϐμενα, αλλϊ ςε μεμονωμϋνεσ περιπτώςεισ, να μεταφϋρουν

ςκϋψεισ τουσ, επιθυμύεσ, ακϐμη και διατροφικϋσ προτιμόςεισ. Ϊνασ

ελϊχιςτοσ αριθμϐσ εύχε ςημειώςει θεαματικό βελτύωςη και εύχε

επιτραπεύ η επιςτροφό τουσ ςτο ςπύτι, με τον ϐρο να

παρακολουθεύται αυςτηρϊ η θεραπευτικό και φαρμακευτικό αγωγό

τουσ. Με αυτό τη μϋθοδο ϊρχιζε ςταδιακϊ να επανϋρχεται μϋροσ

των αναμνόςεων του αςθενό, με αποτϋλεςμα να υπϊρχει επαφό με-

ταξϑ ςυνειδητοϑ και αςυνειδότου. Η θεραπευτικό αγωγό βοηθοϑςε

ςτην επαναφορϊ καλωδιακόσ επικοινωνύασ μεταξϑ τουσ, ώςτε να

διαχωρύζεται η πραγματικϐτητα απϐ τη φανταςύα, το αληθινϐ απϐ

το ψεϑτικο. Σύποτε ϐμωσ δεν όταν ςύγουρο ακϐμη, γιατύ η

κατϊςταςη τησ Μϊγδασ θεωρεύτο προχωρημϋνη και ςυνόθωσ

βελτύωςη παρουςύαζαν αςθενεύσ που εύχαν υποςτηριχθεύ ςτα

αρχικϊ ςτϊδια τησ αςθϋνειασ.

- Να ςασ ζόςει, κϑριε Αραβαντινϋ, τρύα κιλϊ και εξακϐςια

γραμμϊρια ζυγύζει η κϐρη ςασ, εύπε η νοςοκϐμα ςτον τϋφανο μ'

ϋνα πλατϑ χαμϐγελο. Κοϑκλα και υγιϋςτατη. Να ςασ ζόςει.

Ο τϋφανοσ, γεμϊτοσ χαρϊ, ϐρμηςε ςτη μϊνα του και ςτα

πεθερικϊ του, που εύχαν ϋρθει εν τω μεταξϑ, μαζύ με τον Γιώργο και

την Ειρόνη. Εύχαν ειδοποιηθεύ ϐλοι και ϋνασ ϋνασ, ςιγϊ ςιγϊ,

κατϋφθανε ςτην κλινικό. Σϐςη ώρα δε μιλιϐτανε, τον εύχαν ζώςει τα

φύδια, γιατύ το παιδύ ερχϐτανε ςχεδϐν μιςϐ μόνα νωρύτερα απϐ το

κανονικϐ. Όταν, λύγα λεπτϊ αργϐτερα, βεβαιώθηκε απϐ το

γυναικολϐγο ϐτι ϐλα εύχαν πϊει κατ' ευχόν και ϐτι το παιδύ δε θα

χρειαζϐταν ειδικό περύθαλψη, μπϐρεςε να αναςϊνει πραγματικϊ. ε

λύγο θα μποροϑςε να δει τη γυναύκα του και να γνωρύςει επιτϋλουσ

αυτό τη μικρό ϊγνωςτη που τον χϐρευε ςτο ταψύ απϐ τώρα. Προσ

το παρϐν η Μϊγδα εύχε ξεχαςτεύ, μια ϊλλη γυναύκα εύχε

προτεραιϐτητα ςτη ζωό του.

Σο κλϊμα τησ μικρόσ μϋςα ςτη νϑχτα ακοϑςτηκε ςαν νιαοϑριςμα

ςτην αρχό, για να γύνει ςιγϊ ςιγϊ πιο ϊγριο. Η Κατερύνα ϋκανε να

αναςηκωθεύ, ο τϋφανοσ ϐμωσ τη ςταμϊτηςε.

- Κοιμόςου, τησ εύπε τρυφερϊ. Θα πϊω εγώ.

- Εύςαι ςύγουροσ; Ϊχεισ πολλό δουλειϊ αϑριο.

- Κοιμόςου και μην ανηςυχεύσ. Αντϋχω εγώ. Εςϋνα πϊει να

ξετινϊξει η κϐρη μασ.

ηκώθηκε με μια δραςκελιϊ και πληςύαςε την κοϑνια.

- Σι ϋχει η γατοϑλα μου; ρώτηςε τρυφερϊ.

τον όχο τησ φωνόσ του η μικρό γοϑρλωςε τα μϊτια τησ και

ϊρχιςε να κουνϊει πϊνω κϊτω χϋρια και πϐδια.

- Πϊλι πεινϊσ; Σι θα ςε κϊνουμε εςϋνα, μου λεσ; Πολϑ δεν τρωσ

για γυναύκα πρϊγμα;

Η μικρό γρϑλιςε χαροϑμενα και ϊπλωςε τα χϋρια.

- Αγκαλύτςα; Αυτϐ δε θεσ;

Ση ςόκωςε με προςοχό ςτην αγκαλιϊ του και τη φύληςε τρυφερϊ

ςτη μυτοϑλα.

- Μϑτη εύναι τώρα αυτό ό κουμπύ;

Σα τερϊςτια καςτανϊ μϊτια τησ, ϐμοια με τα δικϊ του, τον

κούταξαν αθώα μϋςα απϐ τισ πυκνϋσ μαϑρεσ βλεφαρύδεσ. Ϋταν

τϐςο ϐμορφη η κϐρη του ό μόπωσ αυτϐσ την ϋβλεπε ϋτςι; Όχι, ϐλοι

το λϋγανε, το κοριτςϊκι του όταν μια κοϑκλα ζωντανό.

Πόγε ςτην κουζύνα και, κρατώντασ την πϊντα αγκαλιϊ, ϋβγαλε

απϐ το θερμϐσ το ζεςτϐ γϊλα και το ϋβαλε ςτο μπιμπερϐ. Μετϊ

ϋςταξε λύγο ςτο εςωτερικϐ του βραχύονα, για να βεβαιωθεύ ϐτι όταν

ςτη ςωςτό θερμοκραςύα, και ϊρχιςε να την ταϏζει. Όλα τα εύχε

μϊθει μαζύ τησ. Και να την ταϏζει και να την ξεςκατύζει και να τησ

κϊνει μπϊνιο. Για τρεισ ολϐκληρουσ μόνεσ οι πιο ευχϊριςτεσ ώρεσ

τησ μϋρασ όταν ϐταν αςχολοϑνταν μαζύ τησ. Η μικρό τοϑ εύχε

κλϋψει τα μυαλϊ, τϐςο που του όταν δϑςκολο να την αποχωριςτεύ.

Ροϑφαγε απϐ το μπιμπερϐ το γϊλα τησ με βουλιμύα, ϋχοντασ

καρφωμϋνα τα μϊτια τησ ςτα δικϊ του. Αυτϐ το πλϊςμα όταν δικϐ

του δημιοϑργημα, αύμα απϐ το αύμα του, και ο ιερϐσ ρϐλοσ του

πατϋρα τον καταξύωνε ωσ ϊνθρωπο που εύχε πια μια ϑψιςτη

υποχρϋωςη: να ςεβαςτεύ και να τιμόςει διπλϊ το γϊμο του, να

κατευθϑνει ςωςτϊ το μικρϐ του βλαςτϐ, ώςτε να μεγαλώςει και να

ςκαρφαλώςει ψηλϊ μϐνοσ του, χωρύσ τη βοόθειϊ του. Ϊνιωθε μια

απϋραντη τρυφερϐτητα γι' αυτϐ το πλαςματϊκι, που εξαρτιϐταν

αποκλειςτικϊ απ' αυτϐν και τη γυναύκα του.

Σελικϊ όταν πολϑ τυχερϐσ. Εύχε μια υπϋροχη γυναύκα, που του

εύχε χαρύςει την πιο υπϋροχη κϐρη του κϐςμου.

Ωρχιςε να ςιγοτραγουδϊει ϋνα παλιϐ νανοϑριςμα που του 'λεγε η

μϊνα του ςαν όταν μικρϐσ. Η μικρό εύχε ςταματόςει το θηλαςμϐ

του μπιμπερϐ. Φαςμουρόθηκε και ανοιγϐκλειςε τα μϊτια τησ

νυςταγμϋνη. ε λύγο εύχε αποκοιμηθεύ απαλϊ μϋςα ςτην αγκαλιϊ

του.

ΣΕΛΕΤΣΑΙΟ ΚΕΥΑΛΑΙΟ

Ο ΣΕΥΑΝΟ κϊθιςε ςτο ολοκαύνουριο γραφεύο του και κούταξε

μϋςα απϐ την τζαμαρύα ϐλο ικανοπούηςη τον ανακαινιςμϋνο χώρο

γϑρω του. Σο ςυνεργεύο του εύχε επεκταθεύ ακϐμη περιςςϐτερο,

ϐταν ϊδειαςε και το παραδιπλανϐ κατϊςτημα. Οι δουλειϋσ του

πόγαιναν πολϑ καλϊ και τα χρόματα που κϋρδιζε όταν αρκετϊ. Εύχε

κϊνει ϐνομα ςτην αγορϊ και ϐλοι ϋτρεχαν ςτο ςυνεργεύο του

τϋφανου, γιατύ γνώριζαν ϐτι θα ϋδιναν το ςαρϊβαλο τουσ και θα το

ϋπαιρναν καινοϑριο.

Ο αδελφϐσ του ο Γιώργοσ όταν πϊντα το δεξύ του χϋρι και απϐ

απλϐσ βοηθϐσ εύχε γύνει η κολϐνα του μαγαζιοϑ. Σον εύχε

καταπλόξει ο αδελφϐσ του. Εύχε ςοβαρϋψει πολϑ και όταν πολϑ

ςχολαςτικϐσ με τη δουλειϊ του. Σώρα μποροϑςε να λαςκϊρει

περιςςϐτερο, γιατύ όξερε ϐτι ϊφηνε το μαγαζύ ςε καλϊ χϋρια. Η

αδελφό του η Ειρόνη, απϐφοιτη πια τησ Ιατρικόσ, ϋκανε την

ειδικϐτητϊ τησ ςε ϋνα μεγϊλο νοςοκομεύο, εύχε αρραβωνιαςτεύ με

ϋναν πολιτικϐ μηχανικϐ και θα παντρευϐταν ςϑντομα. Η

κυρα-Δώρα εύχε τώρα ϐςα χρόματα όθελε για να φροντύςει το ςπύτι

τησ, να αγορϊςει ϐ,τι ποθοϑςε η καρδιϊ τησ. Μϐλισ το μωρϐ ϋγινε

ενϐσ ϋτουσ, μετακϐμιςαν ο' ϋνα μεγαλϑτερο, ολοκαύνουριο διαμϋ-

ριςμα, με θϋα ϋνα μικρϐ πϊρκο, ϐχι πολϑ μακριϊ απϐ το ςπύτι τησ

μϊνασ του. Όλα πόγαιναν κατ' ευχόν ςτη ζωό του, το μϐνο μελανϐ

ςημεύο όταν η κατϊςταςη τησ Μϊγδασ.

χεδϐν ϋξι χρϐνια μετϊ τη μεταφορϊ τησ ςε ιδιωτικό Νευ-

ρολογικό Κλινικό, δυςτυχώσ, παρ' ϐλεσ τισ αγωγϋσ και τισ νϋεσ

μεθϐδουσ θεραπεύασ, η-κατϊςταςό τησ παρϋμενε ςτϊςιμη. υνόθωσ

όταν γαλόνια, αλλϊ ποτϋ, οϑτε μια φορϊ ςτισ τϐςεσ που την εύχε

επιςκεφθεύ, δεν εύχε δώςει κϊποιο ςημϊδι επαφόσ με το

περιβϊλλον. Ϋταν ςυνόθωσ όρεμη, χωρύσ εξϊρςεισ. Όμωσ ο

τϋφανοσ το ϋνιωθε ϐτι η κατϊςταςό τησ μϋρα με τη μϋρα

χειροτϋρευε. Θα ϋκανε τα πϊντα, αρκεύ να μποροϑςε να μπει ςτο

μυαλϐ τησ και να δει τι ςκεφτϐτανε, αν ςκεφτϐτανε, τι ϋνιωθε, ώςτε

να τη βοηθόςει.

Μετϊ τη γϋννηςη τησ κϐρησ του, τησ Μαγδαληνόσ, πριν απϐ

πϋντε χρϐνια, οι επιςκϋψεισ του δεν όταν πια τϐςο ςυχνϋσ, ϐμωσ μια

φορϊ ςτισ δϋκα με δεκαπϋντε μϋρεσ θα πόγαινε οπωςδόποτε. Σώρα,

με το παιδύ οι υποχρεώςεισ εύχαν αυξηθεύ και για τουσ δϑο και,

παρϐτι η Κατερύνα ερχϐταν κι αυτό κϊποιεσ φορϋσ μαζύ του, ο

τϋφανοσ ϋνιωθε ϐτι εύχε παραμελόςει τη Μϊγδα. Και μπορεύ η

γυναύκα του να τον καταλϊβαινε και να όταν ςτο πλϊι του, τα

πεθερικϊ του ϐμωσ, οι ςυγγενεύσ, η ύδια του η μϊνα όταν ϐλοι

αρνητικού με τισ επιςκϋψεισ του εκεύ. Παλιϊ μυαλϊ και καμιϊ φορϊ

αγϑριςτα.

Σι δουλειϊ εύχε αυτϐσ να τρϋχει να δει την πρώην αγαπητικιϊ του,

που εύχε τρελαθεύ και δεν καταλϊβαινε τύποτε; Απϐ την πλευρϊ τουσ

εύχαν ϐλα τα δύκια του κϐςμου, ϐμωσ απϐ τη δικό του πλευρϊ εύχε

ϐλη την υποχρϋωςη του κϐςμου.

Η κυρα-Δώρα μια φορϊ απϋξω απϋξω του τα ϋψαλε για τα καλϊ.

Ωχτι τησ εύχε τησ τρελόσ απϐ τϐτε που ϋδωςαν ςτην εγγϐνα τησ το

ϐνομϊ τησ. κϊνδαλο πραγματικϐ. Να δώςει ςτην κϐρη του το

ϐνομα τησ πρώην του, γιατύ, ϐπωσ ϋλεγε, ϋνιωθε ενοχϋσ; Ωλλο και

τοϑτο πϊλι. Γιατύ να νιώθει ενοχϋσ; Μόπωσ αιτύα όταν αυτϐσ αν

εκεύνη τρελϊθηκε; Όμωσ, ϋφταιγε κι αυτό, το παραδεχϐτανε. ε μια

ςυγκϋντρωςη ϐλησ τησ οικογϋνειασ ςτο ςπύτι του, κουβϋντα πϊνω

ςτην κουβϋντα, αρπϊχτηκαν με τη ςυμπεθϋρα για το ϐνομα. Όχι, θα

μπει το δικϐ μου, ϐχι, θα μπει το δικϐ ςου, ϐχι, θα μπουν και τα δυο,

αλλϊ θα τη φωνϊζουμε με το δικϐ μου, και πϊει λϋγοντασ, πόρε κι

εκεύνοσ την απϐφαςό του. υμφώνηςε και η γυναύκα του και ο

νονϐσ του παιδιοϑ να το βαφτύςουν Μαγδαληνό, ϐταν

αντιμετώπιςε, ανόμερα τησ γιορτόσ τησ Μαρύασ Μαγδαληνόσ,

απρϐςμενα, ϋνα πρϐβλημα υγεύασ. Ϊτςι και ϋγινε. Με τον καιρϐ

ςυνόθιςαν ϐλοι το ϐνομα Μαγδαληνό και ϋτςι τη φωνϊζανε, λεσ και

όταν ςυνεννοημϋνοι. Μϊγδα δεν τη φώναξε ποτϋ κανεύσ. Σο

κοριτςϊκι του, που κϊθε μϋρα ομϐρφαινε και περιςςϐτερο, όταν το

παν γι' αυτϐν. Αρκοϑςε ϋνα χαμϐγελο του για να ξεχϊςει την

κοϑραςη. Ϋταν ϋνα ζωηρϐ παιδύ που απϐ μικρϐ εύχε δεύξει ιδιαύτερη

αγϊπη για τισ καταςκευϋσ ςπιτιών, κϊςτρων και τα λοιπϊ.

- Ση βλϋπω αρχιτεκτϐνιςςα, ϋλεγε με καμϊρι η μϊνα του. Μα να

παρατϊει τισ κοϑκλεσ και να χτύζει; Φτύζει και γκρεμύζει, γκρεμύζει

και χτύζει.

Καμϊρωνε για την πανϋμορφη κϐρη και την υπϋροχη γυναύκα του

και ευχαριςτοϑςε το Θεϐ που ϐλα του πόγαιναν δεξιϊ. Η ζωό του

όταν τϋλεια. Ϋ ςχεδϐν τϋλεια. Ακϐμη ϋνα παιδύ χρειαζϐτανε. Η

Κατερύνα ϐμωσ, εκεύ που εύπανε να το κϊνουνε, ϐταν η Μαγδαληνό

ϋγινε δϑο χρονών, πόρε τη θϋςη τησ υποδιευθϑντριασ και το

αναβϊλανε επ' αϐριςτον. Σην επιθυμοϑςε αυτό την καρϋκλα, γιατύ

πύςτευε ϐτι και τη δουλειϊ κατεύχε καλϊ και τησ ϊξιζε πολϑ

περιςςϐτερο απ' ϐ,τι ςε οποιανδόποτε ϊλλη εύχε βλϋψεισ. Σελικϊ,

με την εργατικϐτητϊ τησ, την ευγϋνεια, την προθυμύα, τισ ϋξυπνεσ

πρωτοβουλύεσ, ςυν την ϊριςτη και κομψό εξωτερικό τησ εμφϊνιςη,

την κϋρδιςε με το ςπαθύ τησ και παντελώσ αξιοκρατικϊ. Οι

υποχρεώςεισ τησ ϐμωσ αυξόθηκαν. Σο παιδύ μποροϑςε να περιμϋνει.

Να περιμϋνει, να περιμϋνει, πϋραςαν ϊλλα τρύα χρϐνια και η μικρό

ϋφταςε τα πϋντε. Πϐτε θα ϋκαναν ϊλλο παιδύ; Με ϋνα θα ϋμεναν;

Αυτϐσ όθελε και τρύα και τϋςςερα παιδιϊ, αν όταν δυνατϐ. Ϋθελε

οικογϋνεια πραγματικό. Καιρϐσ όταν να ςτριμώξει τη γυναύκα του.

Σο εύπε και ςτον Ηρακλό, που μπορεύ να μη βλϋπονταν πολϑ ςυχνϊ,

εύχαν ϐμωσ τηλεφωνικό επικοινωνύα και τον θεωροϑςε αγαπημϋνο

φύλο. Εκεύνοσ όταν που του πϋταξε και την ιδϋα. Μα πώσ δεν το εύχε

ςκεφτεύ; Αν η Κατερύνα του δεν εύχε ϐρεξη ακϐμη να ξαναγύνει

μητϋρα, θα τησ το ϋφερνε πολϑ ωραύα.

Ωνοιξε το ντοςιϋ χου και κούταξε τα δυο ειςιτόρια τησ

Ολυμπιακόσ με προοριςμϐ Αθόνα - Παρύςι - Αθόνα. Σα εύχε

κανονύςει ϐλα. Και ξενοδοχεύο Α' κατηγορύασ, και ενοικιαζϐμενο

αυτοκύνητο, και ϋνα πακϋτο διευθϑνςεισ με τα καλϑτερα μπιςτρϐ,

κλαμπ, καφϋ, αξιοθϋατα, καταςτόματα. Κι ϐλα αυτϊ με τη βοόθεια

του Ηρακλό. Σην επϐμενη εβδομϊδα, αφοϑ η Κατερύνα εύχε

υπϐλοιπο αδεύασ επτϊ ημερών. Ο ύδιοσ θα φρϐντιζε να τακτοποιόςει

κϊθε εκκρεμϐτητα για να μπορϋςει να λεύψει ϋνα επταόμερο. Θα

την ϋπαιρνε και θα πόγαιναν οι δυο τουσ αυτϐ το ρομαντικϐ ταξύδι,

μακριϊ απϐ υποχρεώςεισ και ςκοτοϑρεσ. Μπορεύ ο γϊμοσ τουσ να

μην εύχε προβλόματα, ϐμωσ οπωςδόποτε εύχε μπει ςε μια γραμμό

και μια τονωτικό ϋνεςη όταν ϐ,τι ϋπρεπε. Να βρεθοϑνε ολομϐναχοι,

μακριϊ απϐ ϐλα, όταν αυτϐ που χρειϊζονταν, ςυν ϋνα καινοϑριο

μϋλοσ ςτην οικογϋνεια.

Με τη γυναύκα του ϋκαναν ςυχνϊ μικρϋσ αποδρϊςεισ ςε τριόμερα

εορτών, αργύεσ, αββατοκϑριακα, αν δεν εύχε πολλό δουλειϊ, και

φυςικϊ το καλοκαύρι, ϐμωσ πϊντα εντϐσ Ελλϊδασ. Ποτϋ τουσ δεν

εύχαν αξιωθεύ να πϊνε ςτο εξωτερικϐ. Σον πρώτο καιρϐ γιατύ εύχαν

ϋξοδα, ϋπειτα το μωρϐ. Και μετϊ δεν το ςκϋφτηκαν. Όμωσ τώρα

τύποτε δε θα τουσ ςταματοϑςε.

Η μικρό Μαγδαληνό γκρϋμιςε με μια γροθιϊ απϐτομα το

εικοςϊποντο καταςκεϑαςμϊ τησ, γιατύ ϋκρινε πωσ το κτύριο όταν

μικρϐ για τα γοϑςτα τησ. Η Κατερύνα, που περνοϑςε με το

αςϑρματο τηλϋφωνο ϋξω απϐ το δωμϊτιο τησ, καθώσ μιλοϑςε με τη

ύα ςτη γραμμό, κοϑνηςε το κεφϊλι τησ.

- Δεν ξϋρω τι να κϊνω μ αυτϐ το παιδύ. Σι μανύα εύναι αυτό να

χτύζει και να γκρεμύζει δεν μπορώ να καταλϊβω. Δεν αςχολεύται με

τύποτε ϊλλο. Οϑτε κοϑκλεσ οϑτε κουζινικϊ οϑτε μολϑβια την

ενδιαφϋρουνε.

- Μωρϋ, ϊςε το παιδύ να κϊνει αυτϐ που λαχταρϊει η καρδιϊ του.

Με το νηπιαγωγεύο τησ πώσ τα πϊει; Προςαρμϐςτηκε;

- Απϐ την πρώτη μϋρα. Κι εκεύ τα ύδια, γκρεμύζει και χτύζει

ςυνεχώσ. Όμωσ, και την αλφαβότα ϋμαθε, και να μετρϊει, και να

γρϊφει το ϐνομα τησ. Και να δεισ ϋνα Μ καλλιγραφικϐ! Δεν μπορώ

να πω, ϋξυπνη εύναι, ϐμωσ πώσ να ςου το πω, εξαδϋλφη, την όθελα

πιο κοριτςϊκι και ϐχι μαςτροχαλαςτό.

Η ύα ϋβαλε τα γϋλια.

- Με τον τϋφανο πώσ πασ;

- Με τον τϋφανο; Όπωσ πϊντα μια χαρϊ. Απϐ τϐτε που

ξαναςμύξαμε δεν ϋχω το παραμικρϐ παρϊπονο. Η αλόθεια εύναι ϐτι

εύχα χϊςει λύγο την εμπιςτοςϑνη μου μετϊ απϐ εκεύνα που ϋγιναν,

ϐμωσ τώρα εύμαι ςύγουρη γι' αυτϐν. Όχι, εύμαι ευτυχιςμϋνη... μϐνο

που με πιϋζει να κϊνουμε ακϐμη ϋνα παιδύ.

- Κι εςϑ αρνεύςαι; Σι; Υοβϊςαι;

- Δε φοβϊμαι, ύα μου, ϐμωσ όθελα να μεγαλώςει κι ϊλλο η

μικρό, να μην τρϋχω πύςω απϐ δϑο μικρϊ.

- Η κϐρη ςου μεγϊλωςε και καιρϐσ εύναι να κϊνεισ και το γιο.

Ε, ϐςο και να πεισ, θα τον θϋλει το γιο ο ϊντρασ ςου.

- Μπα, μην το λεσ. Ποτϋ του δεν ανϋφερε κϊτι τϋτοιο. Παιδιϊ

όθελε και να εύναι υγιό. Θϋλει, λϋει, να ακοϑει φωνϋσ και

τςακωμοϑσ. Αυτϐ τον ηρεμεύ. Παιδϊκι μου, φτιαγμϋνοσ για

πατϋρασ. Σο ξϋρεισ πϐςεσ ώρεσ παύζει με τη μικρό μετϊ τη δουλειϊ;

Φτύζουν και γκρεμύζουν, κρυφτϐ, κυνηγητϐ, νομύζεισ ϐτι εύναι

ςυνομόλικοι.

- Καψοϑρησ με την κϐρη του.

- Κανονικϊ. Ξϋρεισ τι μου εύπε η μικρό τισ προϊλλεσ που τη

μϊλωςα;

-Σι;

- Ωκου να ςου πω, μαμϊ, αν μου ξαναβϊλεισ τισ φωνϋσ, θα φϑγω

με τον μπαμπϊ και θα ςε αφόςουμε μϐνη ςου.

- οβαρϊ; η ύα ϊρχιςε να γελϊει πϊλι. Σον διεκδικεύ τον πατϋρα

τησ, βλϋπω.

- Ωφωνη ϋμεινα, ςου λϋω. Δεν όξερα τι να πω. Οχ, ςου μυρύζει

κϊτι;

- Σι να μου μυρύζει, καημϋνη; Απϐ το τηλϋφωνο;

- Πϊει το γλυκϐ, ύα μου, ελπύζω να μην το ϋκαψα. ' αφόνω,

φιλϊκια.

Ϊκλειςε το τηλϋφωνο.

Ο τϋφανοσ ϊνοιξε την πϐρτα του ςπιτιοϑ και η μικρό του κϐρη,

βγϊζοντασ μια τςιρύδα χαρϊσ, ϋτρεξε ςαν ςύφουνασ ςτην αγκαλιϊ

του:

- Μπαμπϊκα, μπαμπϊκα μου!

Σην ϊρπαξε με λαχτϊρα και τη ςόκωςε ψηλϊ μια δυο φορϋσ, ενώ

εκεύνη ϊφηνε δυνατϊ ουρλιαχτϊ ευτυχύασ. Η Κατερύνα βγόκε απϐ

την κουζύνα κρατώντασ μια πετςϋτα ςτα χϋρια τησ.

- Σι κϊνουν οι γυναύκεσ μου; εύπε και την αγκϊλιαςε κι αυτόν.

- Η μαμϊ ϋκαψε το γλυκϐ, τον πρϐλαβε η κϐρη του.

- Η μαμϊ το πρϐλαβε το γλυκϐ, την κεραυνοβϐληςε η Κατερύνα.

- Σο ϋκαψε, ςου λϋω, μπαμπϊκα, και το πϋταξε ςτα ςκουπύδια.

Πόδηξε απϐ την αγκαλιϊ του και ϊνοιξε το ςκουπιδοτενεκϋ.

Μερικϊ αποξηραμϋνα μαϑρα τρύμματα όταν πϊνω πϊνω.

- Να! Δεσ, του εύπε θριαμβευτικϊ.

-Α, την προδϐτρα! ϋκανε η Κατερύνα. Εύςαι εςϑ δικϐ μου παιδύ;

Να προδύδει τη μαμϊ επειδό τησ ϊρπαξε λιγουλϊκι το γλυκϐ; εύπε

και ϋκανε τη ςτενοχωρημϋνη.

Η Μαγδαληνό κοκϊλωςε ςτη θϋα τησ και αμϋςωσ μετϊ τα

τερϊςτια καςτανϊ μϊτια τησ βοϑρκωςαν.

- Όχι, μαμϊκα, τησ εύπε. Μην κλαισ. Δικϐ ςου παιδύ εύμαι, εύπε κι

ϋτρεξε ςτην αγκαλιϊ τησ.

Η Κατερύνα τη φύληςε πολλϋσ φορϋσ και ο τϋφανοσ χα-

μογϋλαςε.

- Λοιπϐν, αφοϑ τελεύωςε η εμφϑλια διαμϊχη, θα φϊμε τώρα

ειρηνικϊ;

- Ναι, ναι, τςύριξε η Μαγδαληνό. Θα βοηθόςω εγώ τη μαμϊ. Εςϑ

ςτο μπϊνιο γρόγορα, και του ϋδειξε την πϐρτα του μπϊνιου.

Δϑο ώρεσ αργϐτερα, αφοϑ η μικρό εύχε πια κοιμηθεύ, ο τϋφανοσ

ϋδωςε ςτην Κατερύνα το φϊκελο με τα ειςιτόρια. Όταν τα ϊνοιξε

και εύδε τον προοριςμϐ, τα ονϐματϊ τουσ και μϋρα αναχώρηςησ την

Κυριακό που ερχϐτανε, παραλύγο να βϊλει τα κλϊματα.

- Ϋταν το ϐνειρο μου, του εύπε τρυφερϊ. Μια εβδομϊδα ςτο

Παρύςι. Αχ, δεν μπορώ να το πιςτϋψω!

Σησ φύληςε τα χϋρια και χαμογϋλαςε. Σα μϊτια τησ ϐμωσ

ςκοτεύνιαςαν απϐτομα.

- Και το παιδύ; Σι θα γύνει το παιδύ;

- Ηρϋμηςε, αγϊπη μου. Θα την κρατόςει η μϊνα μου. Σην

ενημϋρωςα, ενημϋρωςα και το ςχολικϐ να περνϊει απϐ κει να την

παύρνει.

- Μα...

- Δεν ϋχει μα, οϑτε ξεμϊ. Ϊχεισ πϋντε μϋρεσ μπροςτϊ ςου.

Υρϐντιςε τισ υποχρεώςεισ ςου, γιατύ Κυριακό πρωύ πετϊμε.

Κατϊλαβεσ;

Η Κατερύνα κοϑνηςε καταφατικϊ το κεφϊλι.

Μπόκε ςτο δωμϊτιο τησ και τη βρόκε ϐπωσ πϊντα ακύνητη

μπροςτϊ απϐ το παρϊθυρο. Σα τελευταύα τρύα χρϐνια εύχε ε-

γκαταλεύψει το κρεβϊτι και ολημερύσ βριςκϐτανε ςτο παρϊθυρο, να

κοιτϊζει απϋναντι το πευκοντυμϋνο βουνϐ, ς' ϋνα ςημεύο, χωρύσ να

μετακινεύ το βλϋμμα τησ για ώρεσ. Σα ολϐλευκα πια μαλλιϊ τησ,

πλεγμϋνα ϐπωσ πϊντα ςε μια κοτςύδα, προςϋδιδαν ςτο πρϐςωπο

τησ μια αγιοςϑνη που ϋδενε απϐλυτα με το ειρηνικϐ τησ βλϋμμα. Σα

χϋρια τησ, ακουμπιςμϋνα επϊνω ςτουσ μηροϑσ τησ, κεύτονταν

αςϊλευτα κι αυτϊ. Πιο ϊςπρη και απϐ το λευκϐ νυχτικϐ τησ,

ϋμοιαζε ςχεδϐν με οπταςύα.

Ο τϋφανοσ ςτϊθηκε δύπλα τησ και την κούταξε. Πώσ μποροϑςε

ο ολϐλαμπροσ όλιοσ του μυαλοϑ τησ να ϋχει ςκοτεινιϊςει; Πώσ

μπορεύ ο όλιοσ να ϋχει ςκοτεινό πλευρϊ; Ποϑ εύχαν κρυφτεύ ϐλεσ

εκεύνεσ οι ϐμορφεσ ςκϋψεισ τησ, το χιοϑμορ τησ, τα λογοπαύγνιϊ

τησ; Πώσ μποροϑςανε αυτϊ τα χϋρια να μη δημιουργοϑν πια και να

μϋνουν παρϊλυτα; Πώσ μποροϑςε να παραλϑςει τϐςο πολϑ ϋνα

μυαλϐ; Πώσ μποροϑςε να γύνει τϋτοιο λϊθοσ;

Ϊξι ολϐκληρα χρϐνια τώρα, χαμϋνη ςτη ςκοτεινό αυτό πλευρϊ,

δεν καταδϋχτηκε ποτϋ να του ρύξει ϋνα βλϋμμα, να πει μια λϋξη.

Κανεύσ δε γνώριζε αν ϊκουγε τι τησ ϋλεγε, γιατύ εκεύνοσ τησ μιλοϑςε

με τισ ώρεσ. Οι γιατρού λϋγανε κατϊςταςη μη αναςτρϋψιμη. Εκεύνοσ

όξερε ϐτι εγκατϋλειπε τη μϊχη κϊθε μϋρα και πιο πολϑ. Σο ϋνιωθε

ϐτι ϊφηνε τη ζωό να κυλϊ απϐ τα χϋρια τησ, ϐτι αρνιϐτανε να ζόςει.

Αυτοκαταςτροφικϋσ τϊςεισ δεν εύχε δεύξει ποτϋ, εκτϐσ απϐ εκεύνη

τη φορϊ που τη ςόκωςε απϐ το κρεβϊτι και ϊρχιςε να φϋρεται

περύεργα.

- Καλημϋρα, Μϊγδα, τησ εύπε και τη φύληςε ςτοργικϊ ςτο

μϋτωπο. Πώσ εύςαι ςόμερα;

- Ναι, το ξϋρω πωσ ϋχεισ θυμώςει γιατύ ϊργηςα να ϋρθω, ϐμωσ

ετούμαζα ϋνα ταξύδι και εύχα πολλϋσ δουλειϋσ να τελειώςω.

- Ξϋρεισ, θα λεύψω για λύγεσ μϋρεσ μαζύ με την Κατερύνα... Ξϋρεισ

ποϑ θα πϊμε;

- Εκεύ που ςου αρϋςει πιο πολϑ. το Παρύςι. Σι λεσ; Δεν εύναι

καλό ιδϋα;

- Απ' ϐ,τι θυμϊμαι, ςε δϑο μϋρη λϊτρευεσ να πηγαύνεισ: ςτη

Μονεμβαςύα, γιατύ ςε ηρεμοϑςε, και ςτο Παρύςι, γιατύ ςε ξεςόκωνε.

Παρύςι και Μονεμβαςύα όταν οι αγαπημϋνοι ςου προοριςμού.

Σα βλϋφαρϊ τησ πετϊριςαν ξαφνικϊ και ο τϋφανοσ την κούταξε

προςεκτικϊ. Επανϋλαβε:

-Παρύςι.... Μονεμβαςύα.... Παρύςι ... Μονεμβαςύα.

Ξαναπετϊριςαν, ϐμωσ ϐλο το υπϐλοιπο πρϐςωπο ϋμεινε

ατϊραχο, ϐπωσ και το κορμύ τησ.

- Γιατύ ϋχω την αύςθηςη ϐτι με ακοϑσ; Πεσ μου, Μϊγδα, με

ακοϑσ;

Ποϑ εύχε πϊει ο ιππϐτησ τησ και δεν εύχε ϋρθει τϐςο καιρϐ;

Ατϋλειωτεσ ώρεσ, με το βλϋμμα ςτυλωμϋνο πϋρα, καρτεροϑςε

υπομονετικϊ, προςμϋνοντασ να τον αντικρύςει. Όμωσ εκεύνοσ εύχε

χαθεύ, ό την εύχε ξεχϊςει; Πώσ θα ζοϑςε χωρύσ το πρϐςωπο του να

διαφεντεϑει την ϑπαρξό τησ; Κϊθε ανϊςα τησ όταν για εκεύνον, που

η παρουςύα του την έκανε τϐςο ευτυχιςμϋνη. Παρύςι....

Μονεμβαςύα... Παρύςι.... Μονεμβαςύα. Κϊτι ςαν ομύχλη που

ςκϋπαςε το οπτικϐ πεδύο απομϊκρυνε την προςμονό του ιππϐτη.

Κϊτι γνωςτϐ εύχαν αυτϋσ οι λϋξεισ. Ωκουγε τον όχο χωρύσ να μπορεύ

να προςδιορύςει απϐ που ερχϐτανε. Ξαφνικϊ κϊτι φώτα, ϊνθρωποι

πολλού, μεγϊλοι δρϐμοι, κϊςτρα, βουνϊ αναβϐςβηςαν μϋςα τησ. Σι

όταν ϐλα αυτϊ τα τϐςα οικεύα, ϐμωσ και ϊγνωςτα μαζύ; Γιατύ τησ

προκαλοϑςανε ϋνα πρωτϐγνωρο ςυναύςθημα και την επιθυμύα να,

κϊνει κϊτι; Δεν όξερε τι ϋπρεπε να κϊνει. Και υςτϋρα κϊτι πύνακεσ,

πινϋλα, φώτα, λουλοϑδια, λουλοϑδια, λουλοϑδια... και μετϊ το

βουνϐ απϋναντι. Ποϑ όταν ο ιππϐτησ τησ; Γιατύ δεν εύχε φτϊςει;

- Κατερύνα, μ' ακοϑσ; Ναι, εδώ εύμαι, μαζύ με τη Μϊγδα. Δε θα το

πιςτϋψεισ, ϐμωσ η Μϊγδα δϊκρυςε.

- Σι εύπεσ; ϋκανε ξϋπνοα η Κατερύνα.

- Ϋμουν εδώ δύπλα τησ και τησ μύλαγα για το ταξύδι μασ ςτο

Παρύςι και μετϊ για τη Μονεμβαςύα και, μϐλισ ϊκουςε αυτϊ τα

ονϐματα, αντϋδραςε. Ϋταν τα αγαπημϋνα τησ μϋρη. Ση λϊτρευε τη

Μονεμβαςύα. Δεν πύςτευα ςτα μϊτια μου. Ϊπρεπε να ςε πϊρω

τηλϋφωνο, να το πω ςε κϊποιον, για να μην ουρλιϊξω απϐ τη χαρϊ

μου... Ναι, αγϊπη μου, εύμαι ςύγουροσ. Εύναι ςημϊδι ϐτι μπορεύ να

επανϋρχεται ςιγϊ ςιγϊ. Πώσ δεν το ςκϋφτηκα πριν. Όταν

επιςτρϋψουμε απϐ το Παρύςι, θα αρχύςω να τησ αναφϋρω οτιδόποτε

εύχε αγαπόςει πολϑ. Θα κουβαλόςω και μερικϊ ϋργα τησ....

- Μακϊρι, αγϊπη μου, μακϊρι να ςυνϋρχεται. Μπορεύ να

βοηθόςουν και μυρωδιϋσ.

- Σι μυρωδιϋσ;

- Κϊποιο αγαπημϋνο τησ ϊρωμα, παραδεύγματοσ χϊρη.

- Εύςαι θηςαυρϐσ, κορύτςι μου. Μα και βϋβαια. Ακϐμη θυμϊμαι

τη μυρωδιϊ απϐ το Chanel No 5. Ϋταν το αγαπημϋνο τησ.

- Θα τησ το αγορϊςουμε απϐ το Παρύςι.

- ' αγαπώ πολϑ. Θα τα ποϑμε ςε λύγο ςτο ςπύτι.

Ϊκλειςε το κινητϐ του.

- Σ' ϊκουςεσ, Μϊγδα; Θα ςου φϋρουμε το ϊρωμϊ ςου, Chanel

No 5, Chanel No 5.

Η Μϊγδα δεν αντϋδραςε. Σο βλϋμμα τησ όταν κοκαλωμϋνο ϋξω

απϐ το παρϊθυρο.

- Εύναι τώρα ςωςτϐ να μην πϊρουμε τα κινητϊ μαζύ μασ;

γκρύνιαζε η Κατερύνα την ώρα που κϊθονταν ςτισ θϋςεισ τουσ ςτο

αεροπλϊνο.

- Αφοϑ τα εύπαμε, αγϊπη μου, ϐχι κινητϊ, ϐχι μηνϑματα, ϐχι κακϊ

μαντϊτα. Οι γονεύσ μασ ϋχουν το τηλϋφωνο του ξενοδοχεύου και

ρητό εντολό ϋχει δοθεύ να μασ ενοχλόςουν μϐνο για κϊτι ςοβαρϐ,

πϊρα πολϑ ςοβαρϐ. Εμεύσ θα τηλεφωνοϑμε κϊθε μϋρα να

μαθαύνουμε για το παιδύ ϐποια ςτιγμό θϋλουμε. Κανεύσ δεν

πρϐκειται να πϊθει τύποτε επειδό θα λεύψουμε μια εβδομϊδα. Ϊλα

τώρα, δε θϋλω ν' αρχύςει το ταξύδι μασ με μοϑτρα...

Η Κατερύνα χαμογϋλαςε.

- Δεν ϋχω μοϑτρα, απλώσ ανηςυχώ για τη μικρό.

- Να πϊψεισ να ανηςυχεύσ για τη μικρό. Καιρϐσ εύναι να μεύνει

λύγο μϐνη αυτό και λύγο μϐνοι κι εμεύσ. Θϋλω μϐνο τη γυναύκα μου

αυτϋσ τισ μϋρεσ. Η κϐρη μασ θα μασ ϋχει ϐλεσ τισ υπϐλοιπεσ. Και

εύναι πολλϋσ, αν δεν το θυμϊςαι.

Η Κατερύνα γϋλαςε αυτό τη φορϊ.

- Θα χαζϋψουμε ςτισ βιτρύνεσ;

- Όπου θϋλει η γυναύκα μου. Ό,τι θϋλει η γυναύκα μου. Και κούτα,

δε θϋλω τςιγκουνιϋσ, ϐ,τι ςου αρϋςει θα το αγορϊζουμε. Να πϊρει η

οργό, την υγειϊ μασ την ϋχουμε, τα νιϊτα μασ τα 'χουμε, λεφτϊ

ϋχουμε, ασ το κϊψουμε.

- Εντϊξει, εντϊξει, με ϋπειςεσ. Α, κούτα, αγϊπη μου, τρο-

χοδρομοϑμε κιϐλασ.

- Καιρϐσ όταν.

φύχτηκε ςτην αγκαλιϊ του.

- Νιώθω ςαν να ςε γνώριςα πρϐςφατα...

- το Παρύςι να δεισ πώσ θα νιώςεισ.

- Σι θα νιώςω;

- Ότι δε με εύχεσ γνωρύςει ποτϋ.

- Σι θϋλεισ να πεισ, δηλαδό;

- Θα καταλϊβεισ ϐταν φτϊςουμε. Και ξϋχνα ϐτι ϋχεισ ςϑζυγο.

Εραςτό ϋχεισ, ό, καλϑτερα, ϋναν ϊντρα ϋτοιμο για ϐλα...

Σο αεροπλϊνο επιτϊχυνε, μϋχρι που το ϋνιωςαν να ξεκολλϊει απϐ

το ϋδαφοσ, κι εκεύνη γαντζώθηκε ακϐμη πιο πολϑ πϊνω του.

- Επιτϋλουσ! αναςτϋναξε ο τϋφανοσ.

Ϋταν ςύγουρη ϐτι εύχε ςυλλϊβει. Σο ϋνιωςε εκεύνο το μοναδικϐ

βρϊδυ που η βροχό εύχε κρατόςει ςχεδϐν ϋνα ολϐκληρο

εικοςιτετρϊωρο. Όλα τα βρϊδια όταν μοναδικϊ, ϐταν, μετϊ απϐ

ώρεσ ξεςαλώματοσ ςτουσ δρϐμουσ απϐ το πρωύ ωσ αργϊ τη νϑχτα,

δεν ϊφηναν γωνύα του δωματύου που να μην κϊνουν ϋρωτα. Η πϐλη

του φωτϐσ όταν η πϐλη του ρομαντιςμοϑ, ϐμωσ και η πϐλη τησ

αμαρτύασ. Και να όθελεσ να αγιϊςεισ, δεν μποροϑςεσ. Μια

ξελογιϊςτρα πϐλη, λουςμϋνη απϐ φώτα και λοϑςα, ςαν

ςαγηνευτικό πλανεϑτρα ερωμϋνη που ςε προςελκϑει με τα

λικνύςματϊ τησ να την εξερευνόςεισ.

Ο καιρϐσ ςυμμαχοϑςε μαζύ τουσ, κϊνοντασ υπϋροχεσ λιακϊδεσ,

χωρύσ τισ ςυνηθιςμϋνεσ για την εποχό ςυννεφιϋσ και βροχϋσ. Μϐνο

μια φορϊ τουσ τα χϊλαςε, ϐμωσ και πϊλι τύποτε δεν τουσ πτϐηςε.

Όλη τη μϋρα ςτουσ βρεγμϋνουσ δρϐμουσ με μοναδικϐ ςϑμμαχο μια

μεγϊλη ομπρϋλα να τουσ φιλοξενεύ κϊτω απϐ τα δικϊ τησ φτερϊ,

εξερεϑνηςαν ϐπωσ πϊντα ςτενοςϐκακα και δρϐμουσ με μαγαζιϊ,

καφϋ, ρεςτορϊν, μϋχρι που εξουθενωμϋνοι και μουςκεμϋνοι ωσ το

κϐκαλο επϋςτρεψαν αργϊ το απϐγευμα ςτο ξενοδοχεύο, για να

ςυνεχύςουν την εξερεϑνηςη ο ϋνασ ςτο κορμύ του ϊλλου.

Απϐ το μικρϐ χτιςτοςκαλιςμϋνο μπαλκϐνι του ξενοδοχεύου

μποροϑςαν να θαυμϊζουν απϐ μακριϊ τον Πϑργο του Ωιφελ, να

τουσ θυμύζει ϐτι ακϐμη και ϋνα ψυχρϐ μεταλλικϐ καταςκεϑαςμα

μπορεύ να γύνει ςϑμβολο ρομαντιςμοϑ, αρκεύ να το δει κϊποιοσ με

τα μϊτια τησ καρδιϊσ του. Όχι, κανϋνα χατύρι δεν τησ χϊλαςε, οϑτε

ϐμωσ κι εκεύνη. Σησ αγϐραςε ϐ,τι πιο ϐμορφο φιγουρϊριζε ςτισ

βιτρύνεσ για το καλοκαύρι και η Κατερύνα το φϐραγε το ύδιο κιϐλασ

βρϊδυ καμαρώνοντασ ςαν παγϐνι. Οϑτε ςτα πιο τολμηρϊ τησ

ϐνειρα, μϐλισ λύγα χρϐνια πριν, δεν μποροϑςε να φανταςτεύ ϐτι

αυτό, ϋνα φτωχοκϐριτςο απϐ τον Σαϑρο, που η οικογϋνειϊ τησ τα

ϋφερνε ύςα ύςα βϐλτα, θα κυκλοφοροϑςε ςτουσ δρϐμουσ του

Παριςιοϑ ντυμϋνη με παριζιϊνικα ροϑχα. Γι' αυτϐ, παρ' ϐλη τη

ςεμνό ςυμπεριφορϊ τησ, ϊφηςε τη γυναύκα να μιλόςει,

κολακευμϋνη απϐ το γεγονϐσ αλλϊ και απϐ την ύδια τησ την εικϐνα.

Εύχε αδυνατύςει κιϐλασ, ϐχι μϐνο απϐ τα ατελεύωτα πηγαινϋλα για

να προλϊβει αξιοθϋατα, ψώνια, διαςκϋδαςη, αλλϊ και απϐ τισ

αχαλύνωτεσ νϑχτεσ με θϋα τον Πϑργο του Ωιφελ.

Ο τϋφανοσ τησ εύχε υποςχεθεύ ϐτι θα εύναι εραςτόσ και κρϊτηςε

το λϐγο του, κϊνοντϊσ τη να τον ερωτευτεύ απϐ την αρχό. Δεν όταν

πια ο ϊντρασ τησ, αλλϊ κϊποιοσ ϊγνωςτοσ που τον γνώριςε κϊπου

μϋςα ςτουσ δρϐμουσ τησ πϐλησ και αποφϊςιςε να ζόςει μαζύ του

ϋνα ταξύδι ςτο ϐνειρο. Αφϋθηκε, πιο γϐνιμη απϐ ποτϋ, να καρπύςει ο

ϋρωτϊσ τουσ ςτην πιο ρομαντικό πϐλη του κϐςμου.

' ϋνα παριζιϊνικο κομμωτόριο ϋδωςε μια νϋα κουπ ςτα μαλλιϊ

τησ με αφϋλειεσ και ανταϑγειεσ ςε ςκανδιναβικό απϐχρωςη, που

φώτιςαν το πρϐςωπο τησ περιςςϐτερο. Και ςε ςυνδυαςμϐ με τα

υπϋροχα ςυνολϊκια μεταμορφώθηκε ςε μια κομψό, φινετςϊτη και

πανϋμορφη γυναύκα. Οι ϊντρεσ γϑριζαν πια ςτο πϋραςμϊ τησ,

αδιαφορώντασ για το αν ςυνοδευϐτανε ό ϐχι. Κϊποιοσ μϊλιςτα δε

δύςταςε να τησ χαρύςει ϋνα μικρϐ μπουκϋτο λουλοϑδια ενώ ο

τϋφανοσ τη φωτογρϊφιζε, λϋγοντϊσ του ϐτι όταν πολϑ τυχερϐσ.

Εκεύνοσ ϐμωσ, αντύ να ενοχλεύται μ' ϐλα αυτϊ, το αντύθετο,

αιςθανϐτανε υπερόφανοσ για την ϐμορφη ςυνοδϐ του, αν και ο

ύδιοσ δεν πόγαινε πύςω ςε εμφϊνιςη και κομψϐτητα. Παρϐτι δεν

όταν ποτϋ φανατικϐσ αγοραςτόσ ροϑχων, γιατύ προτιμοϑςε τα τζιν

και τα βαμβακερϊ μονϐχρωμα πουκϊμιςα, ςτο Παρύςι δεν μπϐρεςε

να αντιςταθεύ ςτην αγορϊ μερικών λινών παντελονιών και

ανϋμελων πουκϊμιςων με περύεργη ραφό και ςχϋδια. Οι κϊρτεσ

τουσ αναςτϋναξαν, ϐμωσ εύχαν γύνει ϋνα ιδιαύτερα κομψϐ ζευγϊρι,

που, ϐπου πόγαινε, γινϐταν αντικεύμενο προςοχόσ και ιδιαύτερησ

περιπούηςησ.

Κϊθε μϋρα επικοινωνοϑςανε με τη μικρό τουσ κϐρη να μϊθουν αν

εύναι καλϊ, αν ϐλοι εύναι υγιεύσ. Σουσ εύχε λεύψει το παιδύ τουσ και

ςτιγμό δεν ϋπαψαν να αναπληρώνουν την απουςύα τησ με το να τησ

αγορϊζουνε δώρα, κυρύωσ ϐ,τι εύχε ςχϋςη με καταςκευϋσ, που τϐςο

αγαποϑςε. το τϋλοσ η Κατερύνα ςυμφώνηςε πωσ όταν καλό ιδϋα

να απαρνηθοϑνε τα κινητϊ τουσ, γιατύ κϊθε φορϊ που

επικοινωνοϑςε με Αθόνα τησ ϋπαιρνε μια ώρα τουλϊχιςτον για να

ςυνϋλθει και να επιςτρϋψει ςτο ϐνειρο που ζοϑςε. Γιατύ ζοϑςανε ϋνα

παραμϑθι, με κεντρικοϑσ όρωεσ μια γυναύκα, ϋναν ϊντρα, μια πϐλη.

Ϋταν ευτυχιςμϋνοι ϐςο ποτϋ ϊλλοτε κι αυτϐ αντανακλοϑςε ςαν

καθρϋφτησ ςτα πρϐςωπϊ τουσ. Με το αυτοκύνητο που εύχανε

νοικιϊςει, τισ τελευταύεσ τρεισ μϋρεσ ϋκαναν κϊποιεσ μικρϋσ

εξορμόςεισ και εκτϐσ πϐλησ, απολαμβϊνοντασ το πρϊςινο των

γϑρω χωριών με τη λιτό γραφικϐτητα. Όμωσ ο χρϐνοσ όταν λύγοσ

και το Παρύςι μεγϊλο για να τα προλϊβουνε ϐλα. Ϊδωςαν

πραγματικϊ αγώνα ταχϑτητασ, και πϊλι ϋνιωθαν ϐτι δεν εύχαν δει

τύποτε.

- Νιώθω ϐτι ζω μϋςα ςε κϊποιο ϐνειρο, του εύπε την τελευταύα

μϋρα, ϐταν γευμϊτιζαν ς' ϋνα ρομαντικϐ ρεςτορϊν με θϋα τον

ηκουϊνα. Δε θϋλω να ξυπνόςω ακϐμη... ςυνϋχιςε με παρϊπονο ςτο

βλϋμμα τησ.

- Δε θα τελειώςει, ςου το υπϐςχομαι, κορύτςι μου, τησ εύπε ενώ

τησ φύλαγε τα χϋρια.

- Μα αφοϑ φεϑγουμε αϑριο... Σι κρύμα! Νιώθω ϐτι μϐλισ ϋφταςα,

ϐτι δεν εύδα τύποτε ακϐμη.

- ου το εύχα πει και ϊλλοτε: Ό,τι αγαπϊμε πολϑ το φω-

τογραφύζουμε μϋςα μασ και το βλϋπουμε κϊθε μϋρα με τα μϊτια τησ

ψυχόσ μασ.

- Θεϋ μου, τι υπϋροχεσ μϋρεσ, τι τρελϋσ νϑχτεσ... Θα ξανϊρθουμε;

- Σο ςυντομϐτερο.

- Αλόθεια;'

Σα μϊτια τησ λαχτϊριςαν με τα λϐγια του.

- Αλόθεια, το θϋλω κι εγώ... Εκτϐσ αν προτιμϊσ να εύναι η Ρώμη

αντύ για το Παρύςι.

Η Κατερύνα γοϑρλωςε τα μϊτια τησ.

- Ρώμη; Θα πϊμε Ρώμη; Αλόθεια το λεσ;

- Σι ϋγινε, κορύτςι μου; Σο ξϋχαςεσ το Παρύςι κιϐλασ;

- Ρώμη θα πϊμε, αφοϑ το θϋλεισ τϐςο πολϑ. Και Μόλο, και

Παρύςι, και Ρώμη, και -γιατύ ϐχι;- Νϋα Τϐρκη.

Σον αγκϊλιαςε ςφιχτϊ φιλώντασ τον ςτο ςτϐμα, αδιαφορώντασ

για τα επιδοκιμαςτικϊ βλϋμματα απϐ τα γϑρω τραπϋζια, αφοϑ

εκδηλώςεισ ςαν κι αυτϋσ όταν πολϑ ςυνηθιςμϋνο φαινϐμενο.

- ' αγαπώ, ς' αγαπώ, ς' αγαπώ, του ψιθϑριςε.

- Κι εγώ ς' αγαπώ.

- Εγώ ϐμωσ πιο πολϑ.

- Πιο πολϑ; Γιατύ;

- Θα ςου το πω ςε λύγο καιρϐ.

- Δηλαδό;

- Μη ρωτϊσ τώρα.... θα δεισ.

Σην κούταξε απορημϋνοσ, ϐμωσ δεν επϋμεινε. υνόθωσ η

Κατερύνα δεν εύχε μυςτικϊ, όταν ανοιχτϐ βιβλύο. Σϋλοσ πϊντων, δεν

όθελε να τησ ςτερόςει τη χαρϊ να του κρατϊει ϋνα μυςτικϐ.

Εξϊλλου, γυναύκα χωρύσ κρυφό πλευρϊ δεν ϋχει ενδιαφϋρον. Σι ςϐι

κυνηγϐσ ότανε; Κι αυτό η ελαφύνα όταν τϐςο ϐμορφη απϐψε!

Μπορεύ το Πϊριοι να όταν η πιο υπϋροχη πϐλη ςτον κϐςμο, η

Κατερύνα ϐμωσ ϋνιωςε μια απϋραντη ανακοϑφιςη, μϐλισ οι

μπροςτινού τροχού του Airbus Α300 ϋγλειψαν τον αεροδιϊδρομο του

«Ελευθϋριοσ Βενιζϋλοσ». Επιτϋλουσ, θα ξανϊςφιγγε το κοριτςϊκι

τησ ςτην αγκαλιϊ τησ. Σησ εύχε λεύψει πολϑ η Μαγδαληνό. Ϋταν η

πρώτη φορϊ που την αποχωριζϐταν και ποτϋ τησ δε φανταζϐτανε

ϐτι θα εύχε τϐςη ανυπομονηςύα να τη δει. Φαμογϋλαςε και χϊιδεψε

με τρυφερϐτητα το χϋρι του εραςτό τησ... ϊντρα τησ, που κοιμϐταν

αμϋριμνοσ. Η αλόθεια όταν ϐτι κι εκεύνη όταν πτώμα. Όλη η

εβδομαδιαύα κοϑραςη τησ ϋβγαινε τώρα. Σο αεροπλϊνο τουσ ϋφευγε

νωρύσ το απϐγευμα, κι εκεύνοι, μη θϋλοντασ να χϊςουν

δευτερϐλεπτο απϐ το χρϐνο τουσ, εύχαν ςηκωθεύ απϐ τισ επτϊ το

πρωύ, ϑςτερα απϐ μϐλισ τρεισ ώρεσ ϑπνου, για να προλϊβουν τη

μϋρα. Μετϊ το πλοϑςιο πρωινϐ ς' ϋνα πολϑ κομψϐ καφϋ εκεύ κοντϊ,

ϋκαναν τισ τελευταύεσ βϐλτεσ τουσ ςτη λατρεμϋνη πϐλη,

ψωνύζοντασ δώρα και ςουβενύρ για τουσ φύλουσ τουσ. Ξεχϊςτηκαν

τϐςο, που παραλύγο να χϊςουνε το ραντεβοϑ τουσ με το ταξύ για το

αεροδρϐμιο. Ϊφταςαν καθυςτερημϋνοι, ευτυχώσ ϐμωσ γι' αυτοϑσ η

πτόςη τουσ εύχε καθυςτϋρηςη και πρϐλαβαν να ξετινϊξουν τισ

τςϋπεσ τουσ και ςτο Duty Free του Ορλύ.

Με δϑο βαλύτςεσ ϋφυγαν και γϑριςαν με τϋςςερισ, ςυν δϑο

ςακβουαγιϊζ και πλαςτικϋσ τςϊντεσ του Duty Free. Σιγκϊριςε το

ταξύ και ο τϋφανοσ κϊθιςε μπροςτϊ, για να χωρϋςουν ϊνετα.

Υτϊςανε ςτο ςπύτι τουσ ςτισ ϋντεκα το βρϊδυ κατϊκοποι, ϐμωσ

ευτυχιςμϋνοι. Ειδοπούηςαν την κυρα-Δώρα ϐτι εύχαν φτϊςει ςώοι

και αβλαβεύσ και ϐτι θα ϋπαιρναν τη μικρό την επομϋνη, μια και το

παιδύ εύχε κοιμηθεύ απϐ τισ εννιϊ και δεν όθελαν να την

ξεςηκώςουνε με δώρα και χαροϑλεσ. Καλϑτερα αϑριο, που όταν και

Κυριακό και δεν εύχε ςχολεύο. Εύχαν φϊει καλϊ ςτο αεροπλϊνο και

δεν πεινοϑςαν καθϐλου, ϋνα ζεςτϐ μπϊνιο ϐμωσ τουσ χρειαζϐταν.

Μϋχρι να μπει πρώτοσ ο τϋφανοσ, η Κατερύνα εύχε αρχύςει κιϐλασ

να τακτοποιεύ τα ροϑχα. Βγαύνοντασ απϐ το μπϊνιο, ενεργοπούηςε

το κινητϐ του.

- Ως' τα, αγϊπη μου, για αϑριο. Εύςαι κουραςμϋνη τώρα. Ωντε να

μπεισ ςτο μπϊνιο να ςυνϋλθεισ.

- Όχι, ϐχι. Αϑριο θϋλω να ςηκωθώ νωρύσ, να χαρώ λύγο το παιδύ.

Δευτϋρα πρωύ πρωύ με περιμϋνει ποιοσ ξϋρει πϐςη δουλειϊ ςτο

γραφεύο. Βλϋπεισ, ϐταν λεύπει ο προώςτϊμενοσ, ϐλοι λουφϊρουνε.

Σο ϋχω δει το ϋργο.

Οι απανωτού όχοι των μηνυμϊτων ςτο κινητϐ του τρϊβηξαν την

προςοχό του. Διϊφοροι φύλοι, πελϊτεσ και ϋνα μόνυμα απϐ τον

Ηρακλό: «Όταν γυρίςεισ, ό,τι ώρα και να είναι, πάρε με αμέςωσ. Είναι

εηείγον-κατεπείγον».

Σο διϊβαςε ςτη γυναύκα του.

- Περύεργο, τϐςη πια ανυπομονηςύα ϋχει να μϊθει πώσ περϊςαμε

ο φύλοσ μασ;

Σο πρϐςωπο τησ Κατερύνασ ςκοτεύνιαςε.

- Για να ςου λϋει κατεπεύγον, ςημαύνει ϐτι κϊτι ςοβαρϐ

ςυμβαύνει. Δεν ϋχει τϐςη περιϋργεια ο Ηρακλόσ να μϊθει πώσ

περϊςαμε.

- Μα, Κατερύνα, κοντεϑει δωδεκϊμιςι.

- Θα τον πϊρεισ τώρα.

το δεϑτερο χτϑπημα ο Ηρακλόσ το ςόκωςε αμϋςωσ.

- Ϊλα, Ηρακλό, ο τϋφανοσ εύμαι. Μϐλισ επιςτρϋψαμε, η πτόςη

εύχε καθυςτϋρηςη. Ως' τα, ποϑ να ςου τα λϋω, φύλε μου, περϊςαμε

ϐνειρο, υπϋροχα...

- τϋφανε, τον διϋκοψε ο Ηρακλόσ. Ϊχω κϊτι πολϑ ςοβαρϐ να

ςου πω.

Η φωνό του ακοϑςτηκε βαριϊ, τα λϐγια του ςυρτϊ.

- Σι εύναι, μωρϋ Ηρακλό, με τρομϊζεισ. Μόπωσ πρϋπει να καθύςω

κιϐλασ;

- Ναι...

Σου φϊνηκε ϐτι ϊκουςε λυγμϐ. Ϊκανε νϐημα ςτην Κατερύνα να

ςταματόςει το θϐρυβο με τισ ςακοϑλεσ και να κϊνει ηςυχύα. Εκεύνη

υπϊκουςε αμϋςωσ.

- Κϊθιςα, του εύπε ενώ καθϐτανε ςτην ϊκρη του κρεβατιοϑ.

- Πριν απϐ τρεισ μϋρεσ... Ο λυγμϐσ ακοϑςτηκε τώρα καθαρϊ.

- Σι ϋγινε πριν απϐ τρεισ μϋρεσ, Ηρακλό; Θα μου πεισ, επιτϋλουσ;

- Πριν απϐ τρεισ μϋρεσ... θϊψαμε... τη Μϊγδα...

Σο κλϊμα του όταν τώρα ϋντονο.

- Σι; κϐντεψε να του πϋςει το ακουςτικϐ. Σι εύπεσ, Ηρακλό;

Η Κατερύνα, που όταν πια ςύγουρη ϐτι κϊτι πολϑ ϊςχημο εύχε

ςυμβεύ, πόγε και κϊθιςε δύπλα του πιϊνοντϊσ του το χϋρι.

- Ση θϊψαμε... επανϋλαβε η ραγιςμϋνη φωνό. Ση θϊψαμε...

Ϊχαςα το κορύτςι μου... τη Μϊγδα μου... δεν μπορώ... δεν μπορώ...

Δεν μπορώ να το πιςτϋψω, τϋφανε. Δεν μπορώ...

Οι λυγμού ςυνεχύςτηκαν.

- Μα πώσ; Πώσ ϋγινε; Πϊτε;

- Ξαφνικϊ, τη Δευτϋρα το μεςημϋρι γϑρω ςτισ δϑο ϊρχιςε να ϋχει

δϑςπνοια και μϋχρι τισ οκτώ το βρϊδυ τη χϊςαμε. Ανακοπό, εύπε ο

τϋλιοσ... ανακοπό ό ϊρνηςη να ζόςει. Μϋχρι τισ δϑο καθϐτανε

ϐπωσ πϊντα όρεμη ςτο παραθϑρι τησ, ώςπου ϊρχιςε να μην μπορεύ

να αναπνεϑςει. Ϊςβηνε μϋρα με τη μϋρα και, απ' ϐ,τι φαύνεται, ςτο

καντηλϊκι τησ εύχε ςωθεύ το λϊδι.... Αχ, τϋφανε -ϋνασ λυγμϐσ - η

Μϊγδα μου, η φύλη μου, αυτϐ το ταλϋντο ϋςβηςε... ϋςβηςε για

πϊντα.

- Γιατύ δε με ειδοπούηςεσ, Ηρακλό; Μποροϑςεσ να με βρεισ μϋςω

τησ μϊνασ μου, να αφόςεισ κϊποιο μόνυμα....

- Μα τι λεσ τώρα, τϋφανε; Μϐλισ εύχατε φτϊςει ςτο Παρύςι και

δεν όθελα να ςασ χαλϊςω αυτϐ που με τϐςη λαχτϊρα περιμϋνατε.

- Κι όταν ςωςτϐ να απουςιϊςω απϐ την κηδεύα τησ;

- Ναι, όταν προτιμϐτερο. Πύςτεψϋ με... όταν προτιμϐτερο.

Καλϑτερα ϋτςι, καλϑτερα...

Η Κατερύνα δύπλα του ϋκλαιγε βουβϊ, ενώ κοιτοϑςε επϊνω ςτο

κομοδύνο το μπουκϊλι με το ϊρωμα Chanel No 5 που εύχαν

αγορϊςει απϐ το Παρύςι.

- Πϐτε μπορώ να ςε δω; Δεν ακοϑγεςαι καλϊ, ψιθϑριςε ο

τϋφανοσ, χωρύσ να μπορεύ ακϐμη να ςυνειδητοποιόςει αυτϐ που

εύχε ςυμβεύ.

- Όποτε θϋλεισ, ϐποτε θϋλεισ. Δεν ϋχω βγει καθϐλου απϐ το ςπύτι

μετϊ την κηδεύα....

- Κούταξε, αϑριο πρϋπει να πϊμε να πϊρουμε το παιδύ και...

καταλαβαύνεισ... Ση Δευτϋρα θα εύμαι ςπύτι ςου. Αν ςτο μεταξϑ

χρειαςτεύσ κϊτι, θα τα παρατόςω ϐλα και θα ϋρθω.

- Όχι, δε θα χρειαςτώ, θα ςε περιμϋνω Δευτϋρα.

- Θα ϋρθω κι εγώ, ψιθϑριςε η Κατερύνα, ενώ ςκοϑπιζε τα κϐκκινα

μϊτια τησ.

- Εντϊξει, κορύτςι μου, ς' ευχαριςτώ.

- Θα ςασ περιμϋνω και τουσ δϑο.

Ϊκλειςε η γραμμό.

Ο ϑπνοσ τοϑσ βρόκε χαρϊματα. Η ϋνταςη πολϑ μεγϊλη, η

κοϑραςη φευγϊτη, η παρουςύα τησ Μϊγδασ διϊχυτη. Κοιμόθηκαν

ςφιχταγκαλιαςμϋνοι γϑρω ςτισ ϋξι το πρωύ, κατϊκοποι απϐ την

πολϑωρη ςυζότηςη για ϋναν ϊνθρωπο που ςτην ουςύα εύχε πεθϊνει

χρϐνια πριν. Κι ϐμωσ, ο τϋφανοσ όταν τϐςο αιςιϐδοξοσ την

τελευταύα φορϊ που την εύχε δει. Σου φϊνηκε ϐτι τον εύχε νιώςει,

ϐτι τον εύχε ακοϑςει. Σησ εύχε υποςχεθεύ ϐτι θα τησ ϋφερνε κϊτι δικϐ

τησ και το ϊρωμα αυτϐ τησ ανόκε. Θα ρϊντιζε μ' αυτϐ τον τϊφο τησ

και μετϊ θα τησ το ϊφηνε επϊνω ςτο μνόμα.

Σο τηλϋφωνο του ςπιτιοϑ χτϑπηςε δυνατϊ ςτισ δϋκα το πρωύ και

ο τϋφανοσ ςόκωςε με δυςκολύα το ακουςτικϐ.

- Καλημεροϑδια ςασ, ακοϑςτηκε η φωνό τησ μϊνασ του. Ακϐμη

κοιμϐςαςτε, παιδιϊ μου; Δϋκα πόγε η ώρα και η Μαγδαληνό εύναι

ξϑπνια απϐ τισ οκτώ και ςασ περιμϋνει.

- Ναι, μαμϊ... ερχϐμαςτε. Ϋμαςταν πολϑ κουραςμϋνοι.

- Σο κατϊλαβα, γι' αυτϐ δεν πόρα νωρύτερα.

Η Κατερύνα χαςμουρόθηκε. Ϊνιωθε ςαν να την εύχε κλοτςόςει

ϊλογο ςτο ςτομϊχι, ανακατευϐταν. Εύχε δει και κϊτι περύεργα

ϐνειρα.

- Πώσ εύςαι; τη ρώτηςε ο ϊντρασ τησ.

- αν να με πυροβολόςανε....

- ε νιώθω, κι εγώ κϊπωσ ϋτςι αιςθϊνομαι. Ακϐμη δεν μπορώ να

το πιςτϋψω....

- Οϑτε κι εγώ. Πϊω να φτιϊξω ϋνα δυνατϐ καφϋ.

- Πολϑ δυνατϐ.

Ϊφταςαν ςτο ςπύτι τησ μϊνασ του φορτωμϋνοι με δώρα, μια και

θα ϋρχονταν για φαγητϐ τα πεθερικϊ του. Θα όταν και ο Γιώργοσ, η

Ειρόνη με τον αρραβωνιαςτικϐ τησ και δυο τρεισ κολλητού. Ϊβαλαν

τα δυνατϊ τουσ να φαύνονται χαροϑμενοι, ξϋνοιαςτοι, ξεκοϑραςτοι.

το κϊτω κϊτω ο θϊνατοσ τησ Μϊγδασ δεν αφοροϑςε κανϋναν, δεν

τη γνωρύζανε προςωπικϊ και μερικού οϑτε που όθελαν ν' ακοϑνε γι'

αυτόν. Για ϐλουσ όταν απλώσ ϋνα ϐνομα, για ϊλλουσ κϊποια που

τουσ ϋφερε μεγϊλο πϐνο. Η Κατερύνα του ϋδωςε κουρϊγιο,

φορώντασ πρώτη ϋνα ολϐλαμπρο χαμϐγελο, μϐλισ ϋφταςαν ϋξω

απϐ την πϐρτα του ςπιτιοϑ.

- Ασ ζόςουμε ακϐμη λύγο το ϐνειρο... τον παρακϊλεςε.

- Ναι, αγϊπη μου, θα το ζόςουμε.

Οι τςιρύδεσ τησ μικρόσ ςτον όχο του κουδουνιοϑ τησ εξώπορτασ

ξεςόκωςαν τη γειτονιϊ, ενώ η φωνό τησ γιαγιϊσ τησ ακολουθοϑςε

απϐ πύςω.

- ιγϊ, ςιγϊ, κοριτςϊκι μου. Ποπϐ! Σι ςαματϊσ ειν' αυτϐσ! Σώρα,

ϋρχομαι, ανούγω.

Η πϐρτα ϊνοιξε και το φωτεινϐ μουτρϊκι τησ μικρόσ

ςκαρφϊλωςε ςτην αγκαλιϊ τουσ, μϋχρι που ϋφταςε ςτα πρϐςωπϊ

τουσ και τα γϋμιςε με φιλιϊ.

- Μπαμπϊκα μου, μανοϑλα μου, μπαμπϊκα μου, μανοϑλα μου!

Σρϐμαξαν να την ξεκολλόςουν απϐ πϊνω τουσ και να

αγκαλιϊςουνε την κυρα-Δώρα, που εύχε βουρκώςει για τα καλϊ.

- Καλώσ τα μου, καλώσ τα παιδιϊ μου, τα ξενιτεμϋνα μου, εύπε

και ϋβαλε τα κλϊματα.

- ιγϊ, ρε μϊνα, οϑτε ςτην Αυςτραλύα να ζοϑςαμε. Μια εβδομϊδα

λεύψαμε μϐνο.

- Αχ, παιδύ μου, ςε μϋνα φϊνηκε πολϑσ ο χρϐνοσ. Μπορεύ να μη

ςασ το εύπα, ϐμωσ φοβϐμουνα. Αυτϐ το Παρύςι, μου εύπανε, εύναι

μεγϊλο κι ϋχει κακοποιοϑσ, ληςτϋσ. Δϐξα τω Θεώ, δεν πϊθατε

τύποτε.

- Ναι, ϐλοι οι ληςτϋσ εμϊσ περιμϋνανε. Ωντε να φτιϊξεισ κανϋναν

καφϋ και να τα ποϑμε.

- Και καφϋ θα φτιϊξω, και κϋικ ϋχω φρϋςκο, και μια ϋκπληξη ςασ

περιμϋνει.

- Ϊκπληξη, τι ϋκπληξη; εύπε η Κατερύνα.

Η μικρό ϋβαλε το δϊχτυλο ςτο ςτϐμα και μαζύ με τη γιαγιϊ τησ

ϋκαναν ϋνα «ςςςςσ» κοιτϊζοντασ η μύα την ϊλλη ςυνωμοτικϊ.

Οι γονεύσ τησ κοιτϊχτηκαν και μετϊ χαμογϋλαςαν ερωτηματικϊ.

Ο δύςκοσ με τουσ αχνιςτοϑσ καφϋδεσ όρθε πολϑ γρόγορα απϐ

την κουζύνα μαζύ με το φρεςκοαχνιςμϋνο κϋικ, ςτρωμϋνοσ με ϋνα

πλαςτικοποιημϋνο δαντελωτϐ πετςετϊκι.

- Μπρϊβο, ρε μϊνα, εύςαι θηςαυρϐσ. Αλόθεια, ο Γιώργοσ ποϑ

εύναι;

- Θα τον ξυπνόςω ςε λύγο. Ξενϑχτηςε χθεσ το παλικϊρι. Βλϋπεισ,

ϊββατο χθεσ, εύχε και λύγο παραπϊνω δουλειϊ με κϊτι

τρακαρύςματα, υπερκϐπωςη ϋπαθε.

- Ε, τϐτε ϊς' τονε να κοιμηθεύ, θα τον δοϑμε μετϊ. Η Ειρόνη

ξϑπνηςε;

- Δεν κοιμόθηκε εδώ, ϋμεινε ςτα πεθερικϊ τησ χθεσ. Θα ϋρθει

ϐμωσ με τον τϊμο κατϊ τισ δώδεκα, μου εύπε. Ε,' ϐπου να ναι θα

φτϊςουνε.

- Απ' ϐ,τι βλϋπω, ϐλα και ϐλοι εύναι καλϊ. Σι θα γύνει, δε θα δεύτε

τα δώρα ςασ;

Εύχε προςϋξει ϐτι ϐλο αυτϐ το διϊςτημα η κϐρη του εύχε μεύνει

παντελώσ αδιϊφορη ςτο πακϋτο με τισ καταςκευϋσ που τησ εύχανε

φϋρει. Σο πρϐςεξε και η Κατερύνα. Περύεργο, πολϑ περύεργο. άςωσ

ϐμωσ να τησ εύχανε λεύψει πολϑ και προσ το παρϐν όθελε να τουσ

χαρεύ.

- Λοιπϐν, ποια εύναι η ϋκπληξη;

Η Μαγδαληνό κατϋβηκε απϐ τα γϐνατα του και ξεκαρδύςτηκε

ςτα γϋλια κοιτϊζοντασ το δώρο τησ.

- Δεν ϋχεισ περιϋργεια να ανούξεισ το δώρο ςου; τη ρώτηςε η

Κατερύνα.

Η μικρό κλϐτςηςε ελαφρϊ το πακϋτο και ξανϊβαλε τα γϋλια. Σα

μϊτια τησ τουσ κούταζαν τώρα υπεροπτικϊ και λιγϊκι ειρωνικϊ, ενώ

το χαμϐγελο τησ όταν κϊπωσ αφϑςικο, κϊπωσ μεγαλύςτικο για την

ηλικύα τησ.

- Σώρα ϋχει ϊλλα ενδιαφϋροντα, εύπε η γιαγιϊ κοιτϊζοντασ με

καμϊρι την εγγονό τησ.

- Ενδιαφϋροντα; Σι ενδιαφϋροντα;

Ο τϋφανοσ εύχε αρχύςει να αιςθϊνεται ϊβολα, ο ξαφνικϐσ

θϊνατοσ τησ Μϊγδασ ξανϊρθε ςτη ςκϋψη του. Όχι, δεν όταν η

κατϊλληλη ςτιγμό να τη ςκεφτεύ τώρα, το εύχε υποςχεθεύ ςτη

γυναύκα του, το εύχε υποςχεθεύ ςτον εαυτϐ του.

- Σι ςυμβαύνει εδώ; Σι ςυνωμοτεύτε γιαγιϊ και εγγονό;

προςπϊθηςε να βρει το χιοϑμορ του χαμογελώντασ.

- Ϊκπληξη! εύπε πονηρϊ η μικρό.

- Α, θα με ςκϊςετε εςεύσ οι δϑο.

- Γιε μου, δε μου εύχεσ πει ποτϋ για τισ κρυφϋσ χϊρεσ τησ κϐρησ

ςου.

- Φϊρεσ; Μα, επιτϋλουσ, τι ςυμβαύνει, μϊνα;

Η κυρα-Δώρα ςηκώθηκε απϐ τον καναπϋ και πόγε ςτο δωμϊτιο

τησ. Ύςτερα απϐ ϋνα λεπτϐ γϑριςε με τϋςςερα μπλοκ ζωγραφικόσ,

πολλϊ πολϑχρωμα μολυβιϊ ςε μια διϊφανη θόκη, κιμωλύεσ,

γομολϊςτιχα.

- Αυτό όταν ό ϋκπληξη!

Ο τϋφανοσ κούταξε πρώτα τα μπλοκ, μετϊ τη γυναύκα του και

υςτϋρα τη μικρό. Σα χϋρια του ϊρχιςαν να τρϋμουν ςτη θϋα τουσ,

χωρύσ να ξϋρει γιατύ. Ωνοιξε αργϊ το ϋνα μπλοκ και μπροςτϊ του

χϑθηκαν τα εκτυφλωτικϊ χρώματα μιασ παπαροϑνασ. το επϐμενο

φϑλλο του μύληςαν οι μαργαρύτεσ, ϐπωσ και τα τριαντϊφυλλα, τα

δϋντρα, τα ςπύτια, τα ζώα, ζωγραφιςμϋνα ϐλα με ϋναν περύτεχνο

τρϐπο που θϑμιζε μεν παιδικό ζωγραφικό, ϐμωσ απϐ κϊποιο

μεγϊλο. Σϋςςερα μπλοκ γεμϊτα ϐλα, φϑλλο προσ φϑλλο, απϐ

υπϋροχα λαμπερϊ χρώματα, να ςε μαγεϑουνε, ϐλα υπογεγραμμϋνα

απϐ κϊτω με ϋνα τερϊςτιο καλλιτεχνικϐ Μ.

Ο τϋφανοσ προςπϊθηςε να κρατόςει την ψυχραιμύα του, ενώ το

τρϋμουλο ςτο χϋρι του επϋμενε. Η Κατερύνα εύχε μεύνει απλώσ

ϊλαλη.

- Ποιοσ ϋκανε ϐλα αυτϊ τα υπϋροχα πρϊγματα; ρώτηςε

προςπαθώντασ να δεύχνει χαμογελαςτϐσ.

- Εγώ, εγώ! τςύριζε θριαμβευτικϊ η μικρό, ανακτώντασ την

παιδικϐτητϊ τησ.

- Λϋει αλόθεια, μϊνα;

Η κυρα-Δώρα τουσ κούταξε με κορδωμϋνο ϑφοσ.

- Γϋμιςε, δηλαδό, τϋςςερα μπλοκ ζωγραφιϋσ ϋτςι ςτα καλϊ

καθοϑμενα; Μα πώσ, πϐτε ϋγινε αυτϐ;

- Μια μϋρα μετϊ που φϑγατε, τη Δευτϋρα, πρϋπει να όταν

οκτώ το βρϊδυ, ϐταν, εκεύ που ϋπαιζε με τα ςπύτια τησ, ςταμϊτηςε

ξαφνικϊ και μου ζότηςε χαρτύ και μολυβιϊ με χρώματα. Μολϑβια

δεν εύχα, τησ ϋδωςα κι εγώ ϋνα ςτιλϐ κϐκκινο κι ϋνα μπλε και

ϊρχιςε να ζωγραφύζει μϋχρι αργϊ. Για να εύμαι ειλικρινόσ δεν ϋδωςα

ςημαςύα, μϋχρι που η δαςκϊλα τησ με πόρε τηλϋφωνο και μου εύπε

ϐτι ζωγρϊφιζε ςτο ςχολεύο ςυνεχώσ και ϐτι ϋβαλε τα κλϊματα ϐταν

τησ εύπανε ϐτι ϋπρεπε να ςταματόςει, γιατύ εύχε ϋρθει η ώρα να

φϑγει. Όταν την παρϋλαβα, ϋκλαιγε ακϐμη, και ϋτςι πόγαμε ςτο

βιβλιοπωλεύο και τησ πόρα ϐλα αυτϊ. Ε, απϐ κεύνη τη ςτιγμό δε

ςταμϊτηςε λεπτϐ, μϋχρι που όρθατε. Καλϊ, εςεύσ εύχατε αυτϐ το

ταλϋντο μϋςα ςτο ςπύτι ςασ και δεν το μυριςτόκατε; Γιατύ ϋτςι μου

εύπανε ςτο ςχολεύο τησ, ϐτι εύναι πραγματικϐ ταλϋντο.

Ο τϋφανοσ όταν ανύκανοσ να αρθρώςει λϋξη. Δεν τον εύχε

αιφνιδιϊςει τϐςο αυτό η απρϐςμενη εικϐνα των γεμϊτων μπλοκ

ζωγραφικόσ απϐ την κϐρη του, ϐςο το ϐτι αυτό η μανύα την εύχε

πιϊςει ξαφνικϊ τη Δευτϋρα, ςτισ οκτώ το βρϊδυ. Ϋταν η ώρα που η

Μϊγδα εύχε αφόςει την τελευταύα τησ πνοό. Ϋταν μια τραγικό

ςϑμπτωςη; Ϊπρεπε να εκδηλώςει αυτό την ϊγνωςτη πλευρϊ εκεύνη

τη ςτιγμό; Μα πώσ; Πώσ; Η μικρό ποτϋ τησ δεν εύχε δεύξει κϊποια

κλύςη για κϊτι τϋτοιο. Μολϑβι ϋπιανε ςτα χϋρια τησ μϐνο για να

γρϊψει το ϐνομϊ τησ. Και τϐςα ςχϋδια, τϋτοια χρώματα...

Ϊνιωςε το κεφϊλι του να τον ςφυροκοπϊ περύεργα, να βουύζει, να

πονϊει. Κϊτι του πϋραςε απϐ το μυαλϐ... Όμωσ, ϐχι, ϐχι, όταν

ανϐητοσ να κϊνει τϋτοιεσ ςκϋψεισ. Ϋταν τελεύωσ παρϊλογο.

- Εύςαι καλϊ; ϊκουςε την ανόςυχη φωνό τησ Κατερύνασ.

- Καλϊ εύμαι, ψιθϑριςε. Ϊχω λύγο πονοκϋφαλο.

- Ϊχεισ ςοκαριςτεύ, ϋτςι δεν εύναι; ου θϑμιςε τη Μϊγδα.

- Λύγο το 'χεισ;

Η γυναύκα του δεν όξερε για την ώρα θανϊτου τησ Μϊγδασ και

καλϑτερα να μην το μϊθαινε. Ϋταν απλώσ μια τραγικό ςϑμπτωςη,

δεν υπόρχε λϐγοσ να την τρομϊξει. Ναι, αυτϐ όταν, μια τραγικό

ςϑμπτωςη.

- Πϊω να ζωγραφύςω.

Η φωνό τησ κϐρησ του τον ϋβγαλε απϐ τισ ςκϋψεισ του.

- Και θα μασ αφόςεισ μϐνουσ; ϋκανε με παρϊπονο η Κατερύνα.

Πιο πολϑ αγαπϊσ τα μολϑβια ςου;

Η μικρό ςτϊθηκε ακύνητη να κοιτϊζει τα μπλοκ τησ· μετϊ τουσ

γονεύσ τησ. Σα μϊτια τησ απϐ μεγϊλα και αθώα μύκρυναν, το βλϋμμα

τησ ϋγινε περύεργο και εξεταςτικϐ.

- Προτιμώ να ζωγραφύςω, εύπε και ϋςτριψε την πλϊτη τησ.

- Μαγδαληνό, ϋκανε ο τϋφανοσ, κϊπωσ ενοχλημϋνοσ απϐ τουσ

τρϐπουσ τησ.

Η μικρό ςταμϊτηςε και τουσ κούταξε πολϑ ςοβαρϊ, τϐςο που το

πρϐςωπο τησ δε θϑμιζε παιδύ. Μετϊ εύπε αργϊ:

- Μπαμπϊ, μαμϊ, δε θϋλω να με φωνϊζετε Μαγδαληνό. Σο

ϐνομϊ μου εύναι Μϊγδα!

ΕΠΙΛΟΓΟ

το μεγϊλο κομψϐ γραφεύο υπόρχαν μϐνο δυο ϊντρεσ, κα-

θιςμϋνοι ο ϋνασ απϋναντι απϐ τον ϊλλο. Ο μεγαλϑτεροσ, γνωςτϐσ

ςυμβολαιογρϊφοσ, ςκυμμϋνοσ πϊνω απϐ τα χαρτιϊ του, διϊβαζε

αργϊ και προςεκτικϊ ϋνα μακροςκελϋσ κεύμενο. Ο νεϐτεροσ εύχε

μεύνει ςτόλη ϊλατοσ απϐ την ϋκπληξη, αδυνατοϑντοσ να πιςτϋψει

ϐλα αυτϊ που ϊκουγε. Σο ςτϐμα του εύχε ανούξει ς' ϋνα τερϊςτιο

ϐμικρον και αρνιϐταν πειςματικϊ να κλεύςει, καθώσ οι μϑεσ του

προςώπου εύχαν παραλϑςει.

Ο ςυμβολαιογρϊφοσ ςυνϋχιζε το ατϋλειωτο κατεβατϐ των

εγγεγραμμϋνων μπροςτϊ του, χωρύσ να ϋχει πϊρει εύδηςη την

τερϊςτια αναςτϊτωςη που εύχε προκαλϋςει ςτον τϋφανο

Αραβαντινϐ. Ακϐμη ϐμωσ κι αν το εύχε αντιληφθεύ, δε θα

ςταματοϑςε, γιατύ οι ςυναιςθηματικϋσ αντιδρϊςεισ παντϐσ εύδουσ

όταν μια εικϐνα γνώριμη ς' αυτϐν, τϐςο που του όταν παντελώσ

αδιϊφορο ακϐμη κι αν κϊποιοσ ϋπεφτε ξερϐσ ςτο δϊπεδο. Η

περιουςύα τησ αποθανοϑςησ γνωςτόσ ζωγρϊφου Μαγδαληνόσ

Αυγϋρη όταν πραγματικϊ ατελεύωτη και δεν ϋβλεπε την ώρα να

αποτελειώςει την ανϊγνωςη τησ διαθόκησ τησ, που εύχε ςυνταχθεύ

απϐ τον ύδιο και εύχε υπογραφεύ απϐ εκεύνην.

Σου εύχε κϊνει εντϑπωςη που εύχε ορύςει ϋναν και μοναδικϐ

κληρονϐμο, ϐμωσ οι βουλϋσ των πελατών του όταν ιερϐσ νϐμοσ, και

ϋτςι, ϐταν πληροφορόθηκε το θϊνατο τησ, ϐπωσ ϐριζαν οι κανϐνεσ,

ειδοπούηςε τον κϑριο τϋφανο Αραβαντινϐ να προςϋλθει ςτο

γραφεύο του.

Σο κεύμενο τησ διαθόκησ όταν ξεκϊθαρο και υπογεγραμμϋνο απϐ

την Αυγϋρη με τον ύδιο ακριβώσ τρϐπο που υπϋγραφε τουσ πύνακϋσ

τησ. Μετϊ το θϊνατο τησ, απϐ φυςικϊ ό παθολογικϊ αύτια, ϐλη η

προαναφερϐμενη περιουςύα τησ, κινητό, ακύνητη και πνευματικό, η

βύλα τησ Δροςιϊσ, το ατελιϋ, το ςπύτι ςτη Λευκϊδα, τα δυο

αυτοκύνητα, αποϑλητοι πύνακεσ, καταθϋςεισ ςε τρϊπεζεσ, μετοχϋσ,

κοςμόματα, ροϑχα, ο εξοπλιςμϐσ ϐλων των ςπιτιών

μεταβιβϊζονταν ςτη Μαγδαληνό Αραβαντινοϑ, φυςικϐ τϋκνο του

τϋφανου Αραβαντινοϑ, κατούκου Αθηνών, και τα λοιπϊ, και τα

λοιπϊ.

Ημερομηνύα ςϑνταξησ τησ διαθόκησ ςχεδϐν επτϊ χρϐνια πριν

απϐ τη μϋρα του θανϊτου τησ. Ϋταν απύςτευτο, απύςτευτο! Η

διαθόκη εύχε ςυνταχθεύ επτϊ χρϐνια πριν, μια εποχό που ο

τϋφανοσ δεν εύχε καν παντρευτεύ, που κανεύσ δε γνώριζε ϐτι θα

αποκτοϑςε παιδιϊ, και, πολϑ περιςςϐτερο, μια κϐρη που θα

ονομαζϐταν Μαγδαληνό!

Πώσ μποροϑςε να το γνωρύζει αυτϐ η Μϊγδα; Πώσ μποροϑςε να

εύναι τϐςο ςύγουρη; Ϋταν ςχεδϐν τρϋλα και να το ςκεφτεύσ. Κι

ϐμωσ, ακϐμη μια φορϊ τον περύμενε ςτη γωνύα, τον ϋκανε να τα

χϊςει, να νιώςει αδϑναμοσ μπροςτϊ τησ, ϐπωσ τϐτε που....

- Αποδϋχεςτε ό ϐχι τα περιουςιακϊ ςτοιχεύα τησ αποθανοϑςησ

Μαγδαληνόσ Αυγϋρη;

Σα παγωμϋνα λϐγια του ςυμβολαιογρϊφου τον αφϑπνιςαν.

Ϊπρεπε να τα αποδεχτεύ; Ϋταν ςωςτϐ; Κούταξε τη διαθόκη

ανόμποροσ να ςκεφτεύ, ϐταν ϋνα κρϑο ρεϑμα αϋρα πϋραςε απϐ

δεξιϊ του. Πριν προλϊβει να ςυνειδητοποιόςει τι ακριβώσ

ςυνϋβαινε, ϋνιωςε ϋνα ϊγγιγμα και μετϊ την ανϊςα ενϐσ παγωμϋνου

φιλιοϑ ςτον αυχϋνα του. Πετϊχτηκε ϋντρομοσ απϐ τη θϋςη του,

ξαφνιϊζοντασ το ςυμβολαιογρϊφο, που επιτϋλουσ φϊνηκε κϊποιο

ςυναύςθημα ςτο πρϐςωπο του.

- Σι πϊθατε; τον ρώτηςε απορημϋνοσ.

Ο τϋφανοσ τον κούταξε τον ύδιο απορημϋνοσ.

- Σύποτε, τύποτε, ψιθϑριςε, προςπαθώντασ να καταλϊβει τι εύχε

ςυμβεύ, ενώ κούταζε ερευνητικϊ το δωμϊτιο.

- Λοιπϐν, θα υπογρϊψετε, ναι ό ϐχι;

Ο τϋφανοσ χϊιδεψε το ςβϋρκο του και χαμογϋλαςε βεβιαςμϋνα.

- Δεν ξϋρω τι να πω, ϐμωσ ϋχω την εντϑπωςη ϐτι η Μϊγδα

Αυγϋρη θα εύναι πολϑ ευτυχιςμϋνη αν δεν την ξεχϊςουμε

- Ορύςτε; Σι εννοεύτε;

- Ότι αποδϋχομαι.

Ωκουςε ϋνα θρϐιςμα ςτο πϊτωμα, κϊτι ςαν ςοϑρςιμο φουςτανιοϑ

που προςπϋραςε, μϋχρι που χϊθηκε πύςω απϐ τον τούχο. Ϋταν

ςύγουροσ ϐτι αυτό τη φορϊ δεν όταν η φανταςύα του!