Η αληθινή του ιστορία-Άρης Βελουχιώτης Β' Μ έ ρ ο ς

Β'   Μ έ ρ ο ς

Όπως ανεγράφη εις τα προηγούμενα, ο «Άρης Βελουχιώτης», εκτός από σεση- μασμένος πορτοφολάς και γνωστός ανώμαλος (κίναιδος), ήταν επίσης αλκοολικός (μέθυσος) και σαδιστής.

Έπινε το ούζο με το... τσουκάλι

Πράγματι, ο κομμουνιστής Σαράντης Πρωτόπαπας («Γιώργης Κικίτσας»), εις δοθείσα συνέντευξη του προς την εφημερίδα «Αυγή», της 3ης Ιανουαρίου 1982, αποκαλύπτει ότι:

«Τον Σεπτέμβρη του 1943, μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Κ.Κ.Ε., σε ιδιαίτερη συζήτηση για τον Άρη είπε ότι είναι πότης» (σ.σ. ο πίνων οινοπνευματώδη εις ικανή ποσότητα, μέθυσος).

Ο Θανάσης Κλάρας ήταν μέθυσος από νεαρότατης ηλικίας. Όπως δε αναγράφεται εις το περιοδικό «Έψιλον» της 18ης Ιουνίου 1996, ούτος «εις ηλικία 18 ετών μαθαίνει να πίνει το ούζο με το τάσι (πλατύστομο κύπελλο)».

Μάλιστα, ο Τρύφων Παπαθανασίου, αναφερόμενος εις την εκτέλεση του 14χρονου υιού του γαιοκτήμονα Νικολάου Μαραθέα, Γεωργίου, γράφει εις την σελίδα 18 του βιβλίου του «Η μαύρη βίβλος των εγκλημάτων του Ε.Α.Μ.», τα ακόλουθα:

«Βραδύτερα, τον υιό Μαραθέα εκτέλεσε μόνος του ο Άρης Βελουχιώτης, εις στιγμές διασκεδάσεως και κατόπιν αγρίας ουζοποσίας. Διότι, ο εκλεκτός αυτός καπετάνιος του Ε.Α.Μ.-Ε.ΛΑ.Σ. έπινε το ούζο με το τσουκάλι» (Αξιωματικός Π.Ν. Χαράλαμπος Λύρας - «Ελεύθερη Ώρα» 30ής Ιουνίου 1981).

Φαίνεται ότι η «αγρία ουζοποσία» είχε ως αποτέλεσμα, λόγω και της υφισταμένης λειτουργικής ανεπαρκείας του και εν συνδυασμό μετ' αυτής, να καταληφθεί ο «Άρης Βελουχιώτης» υπό σαδιστικού παροξυσμού και να προβεί εις την θανάτωση του 14ετούς Γεωργίου Μαραθέα.

Επί του ιδίου θέματος γράφει και ο εκπρόσωπος του Κ.Κ.Ε. εις την Κεντρική Επιτροπή του Ε.ΛΑ.Σ., ο Υπολοχαγός Φοίβος Γρηγοριάδης («Φώτης Βερμαίος»), εις το ιστορικόν ανάγνωσμα του, υπό τον τίτλο «Από τις σφαγές του Άρη Βελουχιώτη, ως τις νάρκες του συμμοριτοπολέμου» εις την εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος» της 6ης Απριλίου 1975, τα εξής:

«Μήνα ολόκληρο και παραπάνω μετά την απαγωγή, θα αφήσει το ένα. Το άλλο παιδί, ποτέ δεν θα το δει η συφοριασμένη μητέρα του. Πολύ αργότερα - άλλους δύο μήνες και παραπάνω - θα γίνει γνωστό το τέλος του: Το σκότωσε ο Βελουχιώτης κοντά στο χωριό Κολοκυθιά, κατά τις 20 Αυγούστου. Γιατί η τόση και τόσο αδικαιολόγητη θηριωδία; Η απαράδεχτη εξήγηση, θα δώσει λαβή φρικιαστικών υπονοιών αργότερα σε αρκετά κομματικά στελέχη:

Αν ήταν για αντίποινα, έπρεπε να το πει.

Όχι. θα τον έπιασε κανένας σαδιστικός παροξυσμός. Ό,τι και αν ήταν, το έγκλημα έβαλε την σφραγίδα του, στην πρώτη «δράση» της πρώτης ομάδας του Ε.Λ.Α.Σ.».

Δια την ροπή του «Άρη Βελουχιώτη» εις την ουζοποσία γράφει και ο «Νικηφόρος» (Δημήτριος Δημητρίου), εις την σελίδα 128 του βιβλίου του «Η κατοχή στα βουνά της Ρούμελης», τα εξής:

«Ο Άρης έπνιγε καμιά φορά τη θλίψη του στο πιοτό, αλλά χωρίς να φανεί μεθυσμένος».

Και ο Γάλλος συγγραφεύς Ντομινίκ Εντ, εις τις σελίδες 64 και 141 του βιβλίου «Οι καπετάνιοι», δίδει ορισμένα στοιχεία δια την αδυναμία του «Άρη Βελουχιώτη» προς την ουζοποσία, γράφων:

1

«Πριν το φαγητό, κάθεται στην πλατεία του χωριού και κατεβάζει μερικά ποτηράκια ούζο, το ένα πάνω στ' άλλο... Είναι πασίγνωστο πως του Άρη του αρέσει το ούζο»....... «Το ούζο δεν καταφέρνει

να τον ζωντανέψει. Το μπουκάλι σε λίγο είναι άδειο, ο Άρης έχει πιει μονοκοπανιάς καμιά δεκαριά ποτήρια».

Αλλά και ο Πολιτικός Επίτροπος (Κομισάριος) του Κ.Κ.Ε. εις τον Ε.Λ.Α.Σ., «Τάσος Λευτεριάς» (Βαγγέλης Παπαδάκης), δύο μήνες μετά την ανάληψη των νέων του καθηκόντων, ήτοι τον Δεκέμβριο του 1942, συνέταξε και υπέβαλε, προς την Κεντρική Επιτροπή του Κ.Κ.Ε., έκθεση, εις την οποίαν περιγράφει «τα διαπραχθέντα υπό του «Άρη Βελουχιώτη» εγκλήματα, ως και τις ακατονόμαστες θηριωδίες». Επίσης, αυτός «υπογραμμίζει την φρίκη που προκαλούν εις τον λαό τα εγκλήματα του, τα οποία δεν είχαν πολλάκις πολιτικά κίνητρα, αλλά ήσαν ξεσπάσματα οργής, θηριωδίας και μέθης».

«Δια να ξυπνήσει ο Αρχηγός έπρεπε να πραγματοποιηθεί πρώτα η εντολή που έδινε, με κλεισμένα μάτια:.

- Ντούλα, συνδαύλισε τη φωτιά.

Ο Ντούλας, η ορντινάντσα του, έβαζε τότε στην φωτιά ένα μπρίκι γεμάτο ούζο. Όταν

Το κομμένο κεφάλι τον Άρη Βελουχιώτη, που μεταφέρθηκε στην πλατεία των Τρικάλων και κρεμάστηκε σε φανοστάτη μαζί με εκείνο τον Τζαβέλα. Η ανωτέρω φωτογραφία έχει δημοσιευθεί και στη σελ. 5 τον βιβλίου «Τα παρασκήνια του Γοργοποτάμου», εκδόσεις Ασκραίος, 1988, τον Αλέκου Ζωγράφου - «Λαοκράτη».

έπαιρνε βράση, έριχνε και μια κουταλιά μέλι. Και με το αχνιστό ρόφημα -ένα φλιτζάνι του τσαγιού άνοιγαν τα μάτια του Αρχηγού.

Έτσι, με τους ατμούς του ούζου, άρχιζε η ημέρα του. Χωρίς η αρχή να σημαίνει και παράλυση. Το «κράμα ελαττωμάτων και ικανοτήτων» (ο «Άρης Βελουχιώτης») είχε αντοχή... Το βραστό ούζο γίνεται κακός σύμβουλος πολλές φορές. Και έτσι επιβεβαιώνει μόνος τις καταγγελίες της πολιτικής καθοδήγησης» («Ελεύθερος Κόσμος» - «Το χρονικό μιας οκταετίας», 4ης και 6ης Ιανουαρίου 1976).

Εξ άλλου, ο Διονύσης Χαριτόπουλος, ομιλώντας κατά την διάρκεια του «ιστορικού συμποσίου» της 15ης-16ης Ιουνίου 1995, με θέμα «Η προσωπικότητα του Άρη Βελουχιώτη

και η Εθνική Αντίσταση», σελίδα 39, προσπαθεί να απόδειξη δια της γνωστής μεθόδου της «εις άτοπον απαγωγής», ότι ο «Άρης Βελουχιώτης» ήταν μεν πράγματι μέγας πότης, δηλαδή αλκοολικός, αλλά παρ' όλα ταύτα δεν παράπαιε και δεν παραφερότανε, συνεπεία αυτού.

Συγκεκριμένως, ούτος λέγει:

«Στον Άρη άρεσε το ποτό, κυρίως το δυνατό, το τσίπουρο μα δεν τον είδε κανείς ποτέ μεθυσμένο. Ή δεν έπινε όσο λένε ή άντεχε τερατωδώς στο οινόπνευμα· οι πιο αξιόπιστες μαρτυρίες κλίνουν στο δεύτερο».

2

Ακολούθως δε συμπεραίνει αυθαιρέτως:

«Αν ο Άρης πέρναγε τα όρια στο ποτό, αν ήταν ο Αρχηγός που μεθούσε και παραφερνόταν, δεν θα μπορούσε να επιβάλλεται....»!.

Λησμονεί, όμως, ο Διονύσης Χαριτόπουλος, ότι ο «Άρης Βελουχιώτης» αφ' ενός μεν προέβαινε εις θηριώδεις βασανισμούς και εκτελέσεις μετά από αγρία ουζοποσία, αφ' ετέρου δε ούτος επιβαλλότανε αποκλειστικώς και μόνον δια της βίας των όπλων, της τρομοκρατίας, της φρίκης, του ολέθρου και των σφαγών. Ο «πρωτοκαπετάνιος» της Ρούμελης και της Πελοποννήσου υπήρξε ο υπ' αριθμόν 1 τρομοκράτης επί κατοχής. Άλλωστε, η ιατρική επιστήμη έχει διαπιστώσει ότι υπάρχουν αλκοολικοί, οι οποίοι ουδέποτε περιπίπτουν εις μέθη. Ούτοι, όμως, προδίδονται συν τοις άλλοις και από την διαταραχή της συμπεριφοράς των και από τις απότομες ψυχοδιανοητικές μεταπτώσεις των, λόγω της εξ οινοπνεύματος δηλητηριάσεως, ήτις προσβάλλει το νευρικό των σύστημα και τον εγκέφαλο των, όπως ακριβώς συνέβαινε και εις την περίπτωσιν του «Άρη Βελουχιώτη ».

Χαρακτηριστική, μάλιστα, περίπτωση εκδηλώσεως υπό του «Άρη Βελουχιώτη» συμπτωμάτων σαδιστικού παροξυσμού, προσκληθέντος εξ αντισταθμιστικής ψυχικής αντιδράσεως, ως εκ της λειτουργικής ανεπαρκείας του και εκ της αποτόμου ψυχοδιανοητικής μεταπτώσεως, συνεπεία του αλκοολισμού του, αποτελεί και η περιγραφόμενη τοιαύτη, υπό του εξτρεμιστή της άκρας Αριστεράς Γιώργου Κοτζιούλα. Αυτός, εις την σελίδα 134 του βιβλίου του «Όταν ήμουν με τον Άρη Αναμνήσεις», αφηγείται το κάτωθι περιστατικό, εκ του οποίου προκύπτει, πέραν πάσης δυνατής αμφισβητήσεως, ότι ο «Άρης Βελουχιώτης» ήταν σαφώς λίαν επικίνδυνος ψυχασθενής (σχιζοφρενής) και αδίστακτος εγκληματίας:

«Μία φορά, λέει, παρουσιάστηκε ένα παλικάρι του που είχε προσβάλλει μια κοπέλα καθώς περνούσαν απ' τα χωριά. Ήταν αρχές ακόμα κι ο Άρης είχε μετρημένους από κοντά του. Εννοείται πως τους είχε δασκαλέψει καλά να μην πειράξουν ούτε βελόνι μοναχοί τους. Μα ο καινούργιος αντάρτης, που ήταν και νιος στα χρόνια, δεν κρατήθηκε, αλλά έκαμε εκείνο που έκαμε. Γι' αυτό καταδικάστηκε να μαχαιρωθεί. Έπεσαν αμάν, τίποτε. Δεύτερο λόγο δεν είχε ο Άρης. Έπειτα όμως απ' το σφάξιμο τον είδαν ν' αγκαλιάζει με δάκρυα το ματωμένο κορμί.

- Τώρα τον κλαις; του λέει ο πατέρας του νεκρού απ' την άκρη.

- Ναι, τιμώρησα τον φταίχτη, αλλά τώρα κλαίω το φίλο, το σύντροφο...

Τέτοιος ήταν ο Άρης, τρυφερός, πονετικός, αισθηματίας, αλλά και αλύπητος, όπου το καλούσε η ανάγκη, η θέση του σαν Αρχηγού»!!

Τον μέθυσο «Άρη Βελουχιώτη» σκιαγραφεί και ο Βρετανός Συνταγματάρχης Έντυ Μάγιερς, Αρχηγός της Βρετανικής Στρατιωτικής Αποστολής εις την Ελλάδα, όταν διατυπώνει, εις την σελίδα 69 του βιβλίου του «Η Ελληνική περιπλοκή», τις εντυπώσεις του εκ της πρώτης συναντήσεως του μετά του «Άρη Βελουχιώτη», την 19ην Νοεμβρίου 1942, εις το χωρίον Μαυρολιθάρι Φωκίδος. Γράφει, λοιπόν, ούτος μεταξύ άλλων και τα εξής:

«Το απόγευμα, έφτασε ο Άρης με τους αντάρτες του. Ήταν ένας κοντός άντρας (σ.σ. 1,60 μ.), στο ίδιο ύψος με τον Ζέρβα, αλλά πιο γεροδεμένος απ' αυτόν. Η μακριά, μαύρη του γενειάδα, που εξισορροπούνταν από το μαύρο, γούνινο καπέλο του, έδινε στο πρόσωπο του μια ήπια, σχεδόν καλογερίστικη έκφραση, αλλά τα μάτια του ήταν βαθιά χωμένα στις κόγχες τους και -εκτός όταν χαμογελούσε - έριχναν μια αγριάδα στα χαρακτηριστικό του, που δεν χαλάρωναν παρά μονάχα όταν έπινε κρασί».

Επίσης, ο Υπαρχηγός της Αστυνομίας Πόλεων Κουβάς Σωτήριος, εις το δημοσιευόμενο εις τα «Αστυνομικά Χρονικά» ιστόρημά του υπό τον τίτλο «Η ιστορία του Κ.Κ.Ε», σκιαγραφεί τον χαρακτήρα του «Άρη Βέλουχιώτη» και κυρίως τονίζει την διχασμένη προσωπικότητα του (σχιζοφρένεια) και τις

3

απότομους ψυχοδιανοητικές μεταπτώσεις του (αλκοολισμός), υπαινίσσεται δε σαφώς την γενετήσιο διαστροφή αυτού (σεξουαλική ανωμαλία), γράφων:

«Ο Κλάρας υπήρξε συναισθηματικός ή κυνικός, κομπλεξικός και αγαθός ή σαδιστής, ασκητικός και εγκρατής ή ανώμαλος, ακόμη δε ούτος παρουσιάζει πλήθος άλλων αντιθέσεων» (τεύχος υπ' αριθ. 443 Απριλίου 1973,σελίς258).

     Αξιόπιστες μαρτυρίες      για το σαδιστικό χαρακτήρα

του Άρη

Δια τον χαρακτήρα και τις «αδυναμίες» του «Άρη Βελουχιώτη», έχουν ασχοληθεί πολλοί συγγραφείς. Ο διαπρεπής λογοτέχνης και ακαδημαϊκός Στρατής Μυριβήλης, εις την σελίδα 115 του βιβλίου του «Απ' την Ελλάδα - Ταξιδιωτικά», ασχολείται με την ανωμαλία του γενετησίου ενστίκτου του «Άρη Βελουχιώτη» τον οποίον χαρακτηρίζει: «κτήνος διεστραμμένο ερωτικά και διψασμένο από τη σαδιστική λαγνεία του αίματος».

Ο διατελέσας βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Δημήτριος Χονδροκούκης, ο οποίος είχε γνωρίσει προσωπικώς τον «Άρη Βελουχιώτη», περιγράφων την δράση και τον χαρακτήρα του, αναφέρει εις την σελίδα 29 του βιβλίου του «Γκρεμίζω τον θρύλο του Άρη Βελουχιώτη» και τα εξής:

«Ο Άρης Βελουχιώτης ήταν ο υπερζηλωτής της υλοποίησης των σχεδίων του Κ.Κ.Ε. λόγω ακριβώς της ιδιοσυγκρασίας του και του κομπλεξικού ανδρικού «είναι». Γιατί, όπως έχει γίνει κοινώς παραδεκτό, ο σκληροτράχηλος αυτός καπετάνιος του Ε.Λ.Α.Σ. ήταν παθολογικά κίναιδος, πράγμα που έμμεσα το ομολογούν και στενοί του συνεργάτες σε διάφορα συγγράμματα τους». Και εις την σελίδα 65, του ιδίου βιβλίου του, συμπληρώνει: «Πολλά, πάρα πολλά έχουν λεχθεί κι έχουν γραφτεί για την σεξουαλική προτίμηση του Άρη Βελουχιώτη. Ανοιχτά κατηγορείται σαν παθητικός ομοφυλόφιλος, με σειρά περιστατικών. Μισούσε θανάσιμα τις γυναίκες».

Δια την σαδιστική εξ άλλου συμπεριφορά του «Άρη Βελουχιώτη», η οποία αποτελεί σοβαρή ψυχική ανωμαλία, ομιλεί ο άλλοτε υπαρχηγός του Κ.Κ.Ε. Γιάννης Ιωαννίδης. Ούτος γράφει τα εξής ανατριχιαστικά, ως προς τον τρόπον ψυχαγωγίας του «Πρωτοκαπετάνιου».

«Έπιανε ένα παιδί, λόγου χάρη τσοπανόπουλο. Του έλεγε: «Στάσου εκεί!». Αυτό, φοβισμένο, στεκόταν. Τραβούσε ο Άρης το πιστόλι και μπαμ μια πιστολιά κοντά στο αυτί του παιδιού. Όχι βέβαια για να το σκοτώσει. Και ύστερα: Χα, χα, ο Άρης μπροστά στους αντάρτες του. Πόσα άλλα τέτοια δε μου είπε τότε ο Σιάντος, που τα είχε μαζεμένα. Έ, μπορούσες έναν τέτοιο άνθρωπο να τον κρατάς επικεφαλής του αντάρτικου, επικεφαλής ενός μαζικού στρατού, όπως σκεπτόμασταν από τότε ακόμα ότι θα γινόταν ο Ε.ΛΑ.Σ. και προσπαθούσαμε να τον κάνουμε»; («Αναμνήσεις», σελίδα 160).

Δεν μας περιγράφει, όμως, ο Γιάννης Ιωαννίδης μερικά ακόμη από τα «άλλα τέτοια» που του είπε ο Σιάντος, αν και μόνον αυτό αρκεί δια να διαπιστωθεί ο βαθμός της νοσηρής αυτής ψυχικής διαστροφής και ανωμαλίας του εγκληματία «Άρη Βελουχιώτη». Ούτος, ως περιγράφουν οι «σύντροφοι» του, ηδονίζεται βασανίζοντας μέχρι θανάτου όσους συλλάμβανε ή παρακολουθών και παρακινώντας τους δήμιους «μαυροσκούφηδες» να υποβάλλουν αυτούς εις σαδιστικές ταλαιπωρίας.

Εξ άλλου, ο Γεώργιος Καϊμάρας, εις την σελίδα 38 του βιβλίου του «Εθνική αντίσταση του 5/42 Σ.Ε. Ψαρρού 1941-1944», αναφερόμενος και αυτός εις τις σαδιστικές μεθόδους και τα φρικιαστικά βασανιστήρια, δια των οποίων ο «Άρης Βελουχιώτης» επιβαλλότανε, τόσον επί των κατοίκων της υπαίθρου, όσον και επί των ανταρτών του, γράφει και τα εξής:

«Κατά την Κατοχή, λόγω της μειονεκτικής του θέσεως, έναντι της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε., του μεγάλου κομματικού φανατισμού και πόθους, ο Άρης Βελουχιώτης παρουσιαζότανε ως άτομο εγωπαθές και θηριώδες, στερούμενο ανθρωπισμού και ευγενών αισθημάτων. Δια τον αγώνα του, η ανθρωπινή ζωή δεν είχε ουδεμία αξία... Ουδέποτε τον συγκίνησε η ανθρωπινή ζωή ή ο πόνος, δι' αυτό βασάνιζε,

4

κακοποιούσε και εκτελούσε, πολλάκις δια των ιδίων του χειρών, ανθρώπους και δια μικροπαραπτώματα ακόμη (π.χ. κλοπή προβάτου ή κυψέλης κλπ.). Ήταν ανελέητα σκληρός και δεν δίσταζε να λέει ότι αν είναι να γλιτώσει ένας ένοχος, ας πάνε και εννιά αθώοι, όπως τον περιγράφει ο καπετάν Νικηφόρος (Δ. Δημητρίου) του Ε.ΛΑ.Σ., εις την εφημερίδα «Τα Νέα» της 23.9.1975».

Αλλά και ο Αμερικανός Ταγματάρχης Τζέραρντ Γουάινς, ο οποίος από του Δεκεμβρίου 1943 ήταν μέλος της Διασυμμαχικής Στρατιωτικής Αποστολής εις την Ελλάδα, αναφέρεται εις τις σαδιστικές διαστροφές του «Άρη Βελουχιώτη», ο οποίος κατ' αυτόν δεν υπολόγιζε την ανθρωπινή ζωή και δεν 

Ο Άρης Βελουχιώτης, προφανώς σε στιγμές διασκεδάσεως και κατόπιν αγρίας ουζοποσίας, σκότωσε κοντά στο χωριό Κολοκυθιά τον δεκατετραετή Γεώργιο Μαραθέα, που είχε απαγάγει δυο μήνες νωρίτερα. Στη φωτογραφία εικονίζεται η οικογένεια Μαραθέα, έξω από το σπίτι της. Στο μέσον (γονατιστή) η κόρη τη ς οικογένειας, Ελένη, μετέπειτα σύζυγος του Βουλευτού της Ν.Δ. Αλεξάνδρου Σπανορήγα. Δίπλα της (επίσης γονατιστός) ο δεκατριάχρονος, τότε, Γιώργος Μαραθέας, που ένα χρόνο αργότερα έπεσε θύμα της θηριωδίας του Άρη.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

δείλιαζε προ ουδενός εγκλήματος. Αυτός εις τα απομνημονεύματα του αποκαλεί τον «Άρη Βελουχιώτη»: «HIMLER του Ε.ΛΑ.Σ.» (σ.σ. Ο σαδιστικού χαρακτήρας Χάινριχ Χίμλερ ήταν ο αρχηγός της διαβόητου Γερμανικής Εθνικοσοσιαλιστικής εγκληματικής Οργανώσεως «Ες-Ες» - SHUTAS STAFFEL  και της υπευθύνου δια σωρεία μεμονωμένων και ομαδικών εγκλημάτων Μυστικής Κρατικής Αστυνομίας «Γκεστάπο», υπήρξε δε ο εμπνευστής πολλών ειδών συστημάτων βασανισμού, ως και των στρατοπέδων συγκεντρώσεως, εντός των οποίων πραγματοποιείτο η συστηματική εξόντωση των περισσότερων πολιτικών κρατουμένων).

Η ερωτική του διαστροφή τον έκανε μισογύνη

Με τις ερωτικός διαστροφές του «Άρη Βελουχιώτη» ασχολείται και ο Βασίλειος Λευκαδίτης, εις το βιβλίο του «Η δεκαετία 1939-1949», αναφερόμενος κυρίως εις το βιβλίο του Στρατή Μυριβήλη «Ο θρήνος του Μοριά». Γράφει, επίσης, εις την σελίδα 103 και τα εξής σχετικά:

«Το ότι ο Μυριβήλης έγραφε ότι ο Βελουχιώτης ήταν ερωτικώς διεστραμμένος, γνωστοποιήθηκε εις τον αδελφό του, δικηγόρων Περικλή Κλάρα, όστις και απείλησε ότι θα τον μήνυε, αλλά τούτο ουδέποτε έγινε ώστε να διαψευσθεί εάν ήταν συκοφαντικό». Και εις τη ν σελίδα 114 του ιδίου βιβλίου συνεχίζει: «Ως καπετάνιος του Ε.ΛΑ.Σ. (ο Άρης Βελουχιώτης) υπήρξε αδίστακτος προς πάσα κατεύθυνση. Δειλός

5

έναντι παντός εχθρού και πανούργος. Ουδαμού αντιμετώπισε έναν αντίπαλο με ανδρισμό -δεν είχε άλλως τε τοιούτον. Εις τους αντάρτες των τμημάτων, τα οποία ήλεγχε, απαγόρευε να έρχονται εις επαφή με γυναίκας, λέγων: «Τούτο είναι όργανον δια να κατουράνε οι άνθρωποι». Εκεί τον οδηγούσε η διαστροφή του». Τέλος, εις τις σελίδας 113 και 115 του ιδίου βιβλίου του, ο Βασίλειος Λευκαδίτης, αναφερόμενος εις τις σεξουαλικές διαστροφές του «Άρη Βελουχιώτη», περιγράφει και το εξής περιστατικό: «Τον «ταξίαρχο»

«Έγινε ένα κίνημα, που όλοι αναγνωρίζουν, ότι δεν έπρεπε να γίνει, ότι έπρεπε να είχε αποφευχθεί. Και δυστυχώς κατά το κίνημα αυτό έγιναν, όσα έγιναν, εναντίον αμάχων και αθώων»

«Ριζοσπάστης» 3 Απριλίου 1945        

του Ε.ΛΑ.Σ., «καπετάν παπούα» (Διέννην Νικόλαο), του τμήματος Καπεταναίων, υποβίβασε σε απλό αντάρτη, διότι νυμφεύθηκε άνευ της εγκρίσεως του ερωτικώς ανωμάλου Κλάρα».

Επίσης, ο ιατρός Λουκάς Τσαγκάρης, εις την σελίδα 161 του βιβλίου του «Μία ζωή ένας αγώνας», γράφει τα εξής δια τον Αθανάσιο Κλάρα και μετέπειτα «Βελουχιώτη»:

«Η είσοδος του στην Λαμία υπήρξε «θριαμβευτική» και του επιφυλάχθηκε υποδοχή «ήρωα»!... Συνοδευότανε -ως συνήθως από σωματοφυλακή εμπίστων μαυροσκούφηδων, και δια τους μη γνωρίζοντας, οι «μαυροσκούφηδες» ήσαν η προσωπική φρουρά του δια... πάσα χρήση, διότι όπως δημοσίως έχει καταγγελθεί, ο σύγχρονος «θεός του Πολέμου» είχε και κάποιο «κουσούρι», έπασχε λέγεται από «λειτουργική ανεπάρκεια» (Εφημ. «Ελευθεροτυπία» της 11.1.82 και «Ελεύθερος Κόσμος» 15.1.82).

Αλλά και ο Οργανωτικός Γραμματεύς της Ε.Π.Ο.Ν. Ηπείρου 1942-1945 και μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της Ε.Π.Ο.Ν. Κώστας Καλυβιώτης γράφει εις την εφημερίδα «Καθημερινή της Κυριακής», της 18ης Ιανουαρίου 1998, διαμαρτυρόμενος δια τον καιγόμενο τελευταίως λιβανωτό εις τον «Άρη Βελουχιώτη», υπό ορισμένων, ως τους χαρακτηρίζει, όψιμων ιστορικών συγγραφέων. Ακολούθως δε

6

ούτος, απευθυνόμενος προς τους ταπεινά και εξευτελιστικά κολακεύοντας αυτόν, σημειώνει, με σαφή υπονοούμενα, περί της υφισταμένης «σχέσεως», μεταξύ των διαβόητων «μαυροσκούφηδων» και του «Άρη Βελουχιώτη», τα εξής:

«Αν κάποιος από εσάς που γράφετε - όπως γράφετε - την ιστορία του Άρη, θελήσει να ερευνήσει «τον βίο και την πολιτεία» των 18-20 «παλικαριών» που είχε έμπιστους γύρω του ο Άρης, θ' αναγκαστεί να ανακαλέσει ό,τι έχει γράψει».

Μίαν εικόνα του χαρακτήρας του «Άρη Βελουχιώτη» και του τρόπου με τον οποίον επιβαλλότανε επί των «συντρόφων» του, δίδει και ο υπογράφων ως «Καπετάν Νικήτας» του Ε.ΛΑ.Σ. (Γεώργιος Σπυρόπουλος). Αυτός, εις δημοσιευθείσα την 26ην Φεβρουαρίου 1988 επιστολή του εις την εφημερίδα «Αυριανή», αποκαλεί τον Άρη «κοινό δολοφόνο αθώων συναγωνιστών» και γράφει μεταξύ άλλων:

«Ο Άρης Βελουχιώτης ήταν σκληρός στους αδυνάτους και δειλός στους δυνατούς. Ήθελε να είχε αυτός πάντοτε το βέτο, το προβάδισμα, ήθελε να είχε την ηγεσία αυτός μόνον της Εθνικής Αντίστασης. Γι' αυτό όσους από τους συναγωνιστές μας θεωρούσε ύποπτους ανατροπής του, τους δολοφονούσε ο ίδιος εν ψυχρώ. Με πολύ πόνο αναφέρω τη δολοφονία πολλών παλικαριών αγωνιστών, που δολοφόνησε ο ίδιος ο Βελουχιώτης και άλλους που εξόντωσε με βασανιστήρια το πρωτοπαλίκαρο του Άρη, ο Καραλίβανος, με προσωπική εντολή του Βελουχιώτη... Ο Άρης Βελουχιώτης υπήρξε κοινός δολοφόνος αθώων συναγωνιστών μας... Ο Άρης Βελουχιώτης υπήρξε αρνητικό στοιχείο στον ταξικό αγώνα. Υπήρξε ύπουλος και δόλιος, σκληρός και αδίστακτος. Είχε μεγάλη εγωπάθεια και αλαζονεία. Όποιος από τους αγωνιστές μας είχε ορισμένες αντιρρήσεις, εδολοφονείτο επί τόπου, σαν αντιδραστικός και εχθρός του λαϊκού αγώνα».

Αλλά και το ηγετικό στέλεχος του Ε.Α.Μ., ο Διονύσιος Μπενετάτος, εις την σελίδα 86 του βιβλίου του «Το χρονικό της Κατοχής», παραδέχεται και αναγνωρίζει ότι:

«Τον Άρη τον κατηγόρησαν με τις πιο βαριές και φοβερές κατηγορίες. Και σήμερα ακόμη, η αντικειμενική πραγματικότητα μας πείθει πως υπήρξε σκληρός και αδίστακτος. Και τον βαρύνουν σφάλματα τρομερά στη διάρκεια του ανταρτικού αγώνα. Αυτό είναι μια αλήθεια...».

Δια τα ειδεχθή εγκλήματα, τα οποία διέπραξε ο «Άρης Βελουχιώτης», ως και για εκείνα τα οποία διέπραξαν με εντολή του και επί παρουσία του οι διαβόητοι «μαυροσκούφηδες», ενώ αυτός ηδονίζεται, ως γράφει εις την επιστολή του ο «καπετάν Βασίλης» («Ελεύθερος» 19.9.97), υπάρχει πληθώρα μαρτυριών, ως και περιγραφές με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, υπό πολλών συγγραφέων. Αντιπροσωπευτική, όμως εικόνα του τι ακριβώς συντελέσθηκε εκ της «αντιστασιακής δράσεως», εναντίον των Ελλήνων, του «Άρη Βελουχιώτη» και των ορδών του Ε.ΛΑ.Σ., μας δίδει δι' ολίγων λέξεων ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, εις την σελίδα 248 του βιβλίου του «Ιστορικά δοκίμια», όπου ούτος σημειώνει:

«Όταν έφθασα στην Καλαμάτα, άχνιζε ο τόπος από το ζεστό, ακόμα, αίμα χιλιάδων

Ελλήνων, αμαρτωλών και αθώων, που είχαν προστεθεί στα αναρίθμητα θύματα των Γερμανών".

Και πράγματι άχνιζε το έδαφος ολοκλήρου της Ελλάδος, επί τρία σχεδόν έτη, από το ζεστό αίμα ανδρών, γυναικών, γερόντων, αναπήρων πολέμου, ανηλίκων παιδιών και νηπίων, αθώων αμάχων, αόπλων και ανυπεράσπιστων πολιτών, οι οποίοι σφαγιάσθηκαν και κατακρεουργήθηκαν, κατόπιν φρικτών βασανιστηρίων, επειδή δεν εδέχοντο να ασπασθούν την ιδεολογία του κομμουνισμού, αλλά παρέμεναν πιστοί εις τον Χριστό και την Ελληνική Πατρίδα.

Ένοχος εσχάτης προδοσίας 

Δεν ήσαν, όμως, μόνον τα πολυάριθμα ειδεχθή εγκλήματα του κοινού Ποινικού Δικαίου, τα οποία διέπραξε ο "Άρης Βελουχιώτης". Πέραν τούτων υπάρχουν και τα αδικήματα της εσχάτης προδοσίας  Τα οποία τον βαρύνουν. Τούτο πιστοποιείται εκ των εξής, κυρίως, αποδεικτικών στοιχείων, τα οποία

7

παρατίθενται περιληπτικώς και εξ ων προκύπτει, ότι ούτος ήλθε εις συνεννόηση μετά του εχθρού, ως και μετ' εκπροσώπων ξένων εχθρικών προς την Ελλάδα οργανώσεων, δια την διάλυση των Εθνικών

 Ομάδων Ελλήνων Ανταρτών και δια την παράδοση εις τους Σλάβους γείτονας μας εθνικών εδαφών (Μακεδονία, Θράκη). Τα κυριότερα αδικήματα εσχάτης προδοσίας πιστοποιούνται εκ των κάτωθι επισήμων στοιχείων:1) Υπ' αριθ. 290/6.10.43 και 302/13.10.43 διαταγές της VΊΙΙης Μεραρχίας του Ε.Λ.Α.Σ., δια των οποίων αποδεικνύεται η επελθούσα συμφωνία συνεργασίας μεταξύ του Ε.Λ.Α.Σ. και των Γερμανών προς εξόντωση των εθνικών ανταρτικών ομάδων του Ε. Δ. Ε. Σ. (φωτοτυπίες εις σελίδας 16 και 19 "Βίβλου της Εθνοπροδοσίας" εκδόσεως 1961). Οι διαταγές 

αυτές αναφέρουν μεταξύ άλλων:   .

«Μέχρι νεωτέρας διαταγής, παύσατε πάσα ενέργεια είτε εναντίον Γερμα- νών, είτε εις τις οδούς, είτε εις την ύπαιθρο, έστω και μεμονωμένα...».

«Εζητήθη από Γερμανούς εκ μέρους μας, παράταση εκεχειρίας μέχρι 20ής τρέχοντος, μέχρι της οποίας δεν θα προβείτε εις ουδεμία επιθετική ενέργεια κατ' αυτών».

2) Διαταγή της 20.10.43, υπογραφομένη υπό του «Άρη Βελου- χιώτη», προς VIIIη Μεραρχία Ε.Λ.Α.Σ. δια της οποίας διετάσσετο η αποφυγή ενόπλου αντιστάσεως εναντίον των Γερμανών, η οποία χαρακτηρίζεται ως «απολύτως εσφαλμένη και ασύμφορος», ως και η συγκέντρωση όλων των διαθεσίμων δυνάμεων του Ε.Λ.Α.Σ. εναντίον των Γερμανών, δεδομένου ότι, κατά την γνώμη του: «Είναι προτιμότερο να διανοίξουν οι Γερμανοί την οδό Ιωαννίνων - Μετσόβου - Καλαμπάκας, παρά να εξακολούθηση υφιστάμενος ο Ε.Δ.Ε.Σ. έστω και μια βδομάδα ακόμα» (φωτοτυπία εις σελίδα 20 «Βίβλου Εθνοπροδοσίας», εκδόσεως 1961).

3) Διαταγή υπ' αριθ. Ε.Π. 110/20.10.43 Γενικού Στρατηγείου Ε.Λ.Α.Σ., προς τα τμήματα του Ε.Λ.Α.Σ., δια της οποίας ο «Άρης Βελουχιώτης» διάτασσε: «Αφήσατε ανενόχλητους Γερμανούς και συνεργασθείτε πάση θυσία μετά Κόζιακα» (φωτοτυπία εις σελίδα 22 «Βίβλου Εθνοπροδοσίας», εκδόσεως 1961).

4) Έγγραφο Γενικού Στρατηγείου του Ε.Λ.Α.Σ., από 26.11.43, υπογραφόμενο υπό του «Άρη Βελουχιώτη», προς το μέλος του Επιτελείου του Αλβανικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού, σύντροφο Τζιώτζια, δια του οποίου εζητείτο η συνδρομή των Αλβανών και η παροχή εις τον Ε.ΛΑ.Σ. πυρομαχικών, δια την εξόντωση των εθνικών ανταρτικών ομάδων του Ε.Δ.Ε.Σ. (φωτοτυπία εις σελίδα 23 «Βίβλου Εθνοπροδοσίας», εκδόσεως 1961).

5) Διαταγή Γενικού Στρατηγείου Ε.Λ.Α.Σ., υπ' αριθ. 88/9.8.43 (αριθ. 1417/20.9.43), προς τα Στρατηγεία Ε.ΛΑ.Σ. Ηπείρου, Δυτικής Μακεδονίας, Θεσσαλίας και Στερεάς Ελλάδος, υπογραφομένη υπό της τριανδρίας «Άρη Βελουχιώτη», «Βασίλη Σαμαρινιώτη» και Στεφάνου Σαράφη, δια της οποίας εκχωρείται ο έλεγχος των περιοχών Τσαμουριάς (Θεσπρωτίας), Καστοριάς, Φλωρίνης και Αλμωπίας

8

Ο Άρης Βελουχιώτης φωτογραφιζόμενος κάπου στην Αθήνα (από το λεύκωμα "Ελλάδα '44", εκδ. Άμμος, Dimitri - Kes- sel, 1997). 

(Πέλλης) εις τον Αλβανικό και Σερβικό στρατό Σ.Ν.Ο.Φ., δηλαδή εις τις κομμουνιστικές ανταρτικές ομάδες του Εμβέρ Χότζα και του «Τίτο» (Ιωσήφ Μπροζ) («Η εναντίον της Ελλάδος επιβουλή», εκδόσεως 1947,σελίς13).

6) Πρωτόκολλο-Συμφωνητικό της 20ής Ιουλίου 1943, μεταξύ των εκπροσώπων των Κ.Κ. Γιουγκοσλαβίας και Αλβανίας «Τέμπο» (Σβέτοζαρ Βουκμάνοβιτς) και Κότσι Τζώτζε, αντιστοίχως και Στεφάνου Σαράφη, «Άρη Βελουχιώτη» και «Βασίλη Σαμαρινιώτη» (Ανδρέα Τζήμα), δια τον συντονισμό των ενεργειών, προς δημιουργία ενός μονίμου Κοινού Βαλκανικού Γενικού Στρατηγείου, υπό την ονομασία «Γενικό Επιτελείο Απελευθερωτικών Στρατών (Κομμουνιστικών) της Βαλκανικής», «για την εθνική απελευθέρωση και για την εξασφάλιση της λαϊκής κυριαρχίας σ' όλες τις Βαλκανικές χώρες». Δια του Συμφωνητικού αυτού καθορίζετε, επίσης, ότι πρέπει να αναγνωρισθεί το δικαίωμα της αυτοδιαθέσεως, της αποσχίσεως ή της ενώσεως με άλλους λαούς, σ' όλον τον Μακεδονικό λαό! (Η ύπαρξη του εν λόγω Συμφωνητικού προκύπτει εκ του κειμένου του δημοσιευομένου εγγράφου εις την σελίδα 13 του βιβλίου «Η εναντίον της Ελλάδος επιβουλή», εκδόσεως 1947).

Υπάρχουν, επίσης και αρκετά έτερα επίσημα έγγραφα αποδεικτικά στοιχεία, διάτων οποίων πιστοποιείται η προδοτική συνεργασία του Ε.Λ.Α.Σ. μετά των αρχών Κατοχής (κυρίως των Βουλγάρων), ως και μετά των κομμουνιστικών οργανώσεων Αλβανίας και Γιουγκοσλαβίας, τα οποία όμως δεν φέρουν την υπογραφή του «Άρη Βελουχιώτη», αλλά την τοιαύτη, είτε υποταγμένων εις αυτόν «καπεταναίων» του Ε.Λ.Α.Σ., είτε εκπροσώπων ή μελών του «Γενικού Στρατηγείου» του Ε.Λ.Α.Σ..

Εναντίον του και η ηγεσία του Κ.Κ.Ε.

Είναι αληθές, ότι ο «Άρης Βελουχιώτης» δεν έχαιρε εκτιμήσεως ούτε και εκ μέρους της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε., από της εποχής της εγγραφής του εις το Κόμμα. Τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. θεωρούσαν τον Θανάση Κλάρα ως άνθρωπο αναξιόπιστο, γκρινιάρη, κακομοίρη, δύστροπο, άθλιο και ελεεινό και δι' αυτό του είχαν προσδώσει τον υποτιμητικό χαρακτηρισμό

 

Ο Ναπολέων Ζέρβας σύρει τον χορό την 16η Νοεμβρίου 1942, ακολουθούμενος από τον Άρη Βελουχιώτη, στα Γαρδίκια Ομιλαίων Φθιώτιδος.

  -----------------------------------------------------------------------------------------

9

του «Μιζέρια». Τούτο, βεβαίως, το γνώριζε και ο ίδιος, αφού με την προσωνυμία αυτήν τον αποκαλούσαν πάντοτε, περιφρονητικά, οι «σύντροφοι» του. Πράγματι, μεταξύ των μελών του Κόμματος, ήταν περισσότερο γνωστός ως «Μιζέριας», παρά ως Θανάσης Κλάρας.

Όταν, όμως, αυτός ο «Μιζέριας» μεταμορφώθηκε σε «Άρη Βελουχιώτη» και έγινε ο φόβος, ο τρόμος και η μάστιγα της ελληνικής υπαίθρου, τότε η ηγεσία άρχισε να τον υπολογίζει και να τον βλέπει με καχυποψία. Ήταν η εποχή, κατά την οποίαν οι «σύντροφοι» του δεν τολμούσαν και έπαυσαν πλέον να τον αποκαλούν «Μιζέρια» μέχρις ότου έχασε και πάλιν, οριστικώς, την δύναμη του, επί της οποίας στηριζότανε και η οποία του προσέδιδε τη ψευδή αίγλη του δήθεν μεγαλείου του και την επιβλητικότητα του, οπότε και διαλύθηκε ο μύθος, ο οποίος έντεχνα επλάθετο. Έκτοτε, αποκαλείται και πάλιν, περιφρονητικά και ονειδιστικά, «Μιζέριας», «δηλωσίας» «Κλάρας» και «αποστάτης».

Χαρακτηριστική, εν προκειμένω είναι η περιγραφή, την οποίαν δίδει ο Θανάσης Χατζής, εις την σελίδα 479 του βιβλίου του «Η νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε». Ούτος, αφού αρχικώς αναφέρεται εις την ομιλία του Νίκου Ζαχαριάδη, ενώπιον της 7ης Ολομελείας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε., της 14ης-18ης Μαΐου 1950, κατά την οποίαν ο τελευταίος είπε μεταξύ άλλων: «...Οι τροτσκιστές, ο προβοκάτορας Πετσόπουλος και ο «Μιζέριας», εν συνεχεία συμπεραίνει ότι «ο Ζαχαριάδης δείχνει έτσι τέτοια περιφρόνηση για τον Άρη Βελουχιώτη, ώστε να αποφεύγει να τον ονομάσει καν με το πολεμικό του ψευδώνυμο, αλλά με το καταφρονητικό επίθετο, που του έδωσε το Κ.Κ.Ε., του Μιζέρια».

«Μιζέρια», επίσης, τον αποκαλεί ο Νίκος Ζαχαριάδης και την 9ην Οκτωβρίου 1949, ενώπιον της 6ης Ολομελείας του Κ.Κ.Ε., αναλύοντας τα αίτια της συντριβής των κομμουνιστών εις το Βίτσι και τον Γράμμο, τον Αύγουστο του 1949. Εκεί, μεταξύ άλλων, λέγει:

«Θάταν το ίδιο σα να επαναλαμβάναμε το ύποπτο τυχοδιωκτικό πραξικόπημα του Μιζέρια (Βελουχιώτη) στα 1945 όταν, ακολουθώντας τις υποδείξεις του Τίτο και της κλίκας του, δεν πειθάρχησε στην ηγεσία του Κ.Κ.Ε., αρνήθηκε τη συμφωνία της Βάρκιζας και θέλησε να συνεχίσει τον πόλεμο».

Ούτω, ο Θανάσης Κλάρας, ο διαβόητος εγκληματίας «Άρης Βελουχιώτης», ως «Μιζέριας» άρχισε την κομμουνιστική σταδιοδρομία του και ως «Μιζέριας» την τελείωσε.

Ως γνωστόν, ο «Άρης Βελουχιώτης» ήταν αναμειγμένος εις τεσσάρας χιλιάδας περίπου εγκλήματα

κατά της ζωής αθώων ανδρών και γυναικόπαιδων, τα οποία είτε διέπραξε προσωπικά ο ίδιος, είτε εις τα οποία παρευρίσκετο συμμετέχοντας και επιστατώντας κατά την διάπραξή των (συναυτουργία). Τα εγκλήματα αυτά, σύμφωνα προς το Άρθρο 3 του Πρωτοκόλλου της Συμφωνίας της Βάρκιζας (12 Φεβρουαρίου 1945), δεν συμπεριλαμβάνοντουσαν εις την δοθείσα αμνηστία, χαρακτηρισθέντα «ως κοινά αδικήματα κατά της ζωής και της περιουσίας, τα οποία δεν ήσαν απαραιτήτως αναγκαία δια την επιτυχία του πολιτικού αδικήματος (της ενόπλου στάσεως)» (Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, «Η απελευθέρωση της Ελλάδος και τα μετά ταύτη γεγονότα», σελίδες 343-344).

Ευθύς, λοιπόν, ως ο «Άρης Βελουχιώτης» διαπίστωσε ότι εξαιρείτο της δοθείσης αμνηστίας, έγινε έξαλλος και αφού κατηγόρησε την ηγεσία του Κ.Κ.Ε., επειδή φρόντισε να εξασφάλιση μόνον δι' αυτήν αμνηστία, αδιαφορήσασα δια τους λοιπούς ενόπλους αντάρτες, ηρνήθη να συμμορφωθεί προς την υπογραφείσα Συμφωνία της Βάρκιζας και να αντιμετώπιση την ελληνική Δικαιοσύνη, και ακολουθούμενος υπό μικράς ομάδος πιστών συντρόφων του, ενεχομένων και αυτών εις εγκλήματα, συγκρότησε ληστοσυμμορία και συνέχισε να περιφέρεται εις  τα όρη των Αγράφων και της Πίνδου. Διακήρυσσε δε ότι «ο συμβιβασμός της Βάρκιζας είναι ολέθριος και ο άγων προς κατάκτηση της εξουσίας θα πρέπει να συνεχισθεί άνευ διακοπής».                             

10

Την τοιαύτη συμπεριφορά του, η οποία ήταν αντίθετος προς την τότε πολιτική του Κ.Κ.Ε., αποδοκίμασε ο Νίκος Ζαχαριάδης, ευθύς μετά την επάνοδο του εις Αθήνας, αποκηρύσσοντας δημοσίως και στιγματίζοντας «ως δηλωσία, προδότη και τυχοδιώκτη» τον «Άρη Βελουχιώτη». Ούτος, εις ανακοίνωση του, δημοσιευθείσα εις την εφημερίδα «Ριζοσπάστης» της 12ης Ιουνίου 1945, αφού καταγγέλλει «τη δραστηριότητα του σαν ύποπτη και τυχοδιωκτική», καταλήγει: «Η δράση του αυτή που μονάχα την αντίδραση μπορούσε να εξυπηρετήσει, γιατί της έδινε όπλα για να κτυπά το Κ.Κ.Ε., δεν επιτρέπει πια καμιά καθυστέρηση για την ανοιχτή καταγγελία του Άρη Βελουχιώτη». Η καταγγελία της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε., η ανακοινωθείσα την 12ην Ιουνίου 1945 (εφημερίδα «Ριζοσπάστης» και «Ελληνικό Αίμα»), υπήρξε και η απόφαση της θανατικής καταδίκης του «Άρη Βελουχιώτη» και η παράδοση του εις τα καταδιωκτικά αποσπάσματα. Η εντολή του

               

Κ.Κ.Ε. προς τα μέλη του ήταν: «Ούτε ψωμί ούτε νερό στο δηλωσία Μιζέρια - Άρη».

Την 14ην Ιουνίου 1945 ο «Ριζοσπάστης» επανέρχεται επί του θέματος της αποκηρύξεως υπό του Κ.Κ.Ε. του «Άρη Βελουχιώτη» και γράφει: «...Η Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε., αφού συζήτησε (11.6.1945) πάνω σε εκθέσεις που ήρθαν από διάφορες κομματικές οργανώσεις, αποφάσισε να καταγγείλει ανοικτά την ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση του Άρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια)». Και την 16ην Ιουνίου 1945 ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει την απόφαση του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. της 15ης Ιουνίου 1945, με τίτλο: «Προδοσία του Άρη Βελουχιώτη, η οποία αναφέρει: «Το Π.Γ. ενέκρινε τη δημοσίευση στο «Ριζοσπάστη» της απόφασης της, η οποία έχει ως εξής: Ο Άρης Βελουχιώτης (Θανάσης Κλάρας ή Μιζέριας) αφού μια φορά πρόδωσε και αποκήρυξε το Κ.Κ.Ε., γιατί λύγισε μπροστά στην τρομοκρατία του Μανιαδάκη, ξαναζήτησε στον καιρό του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα να ξαναγοράσει με το αίμα του την προδοσία του εκείνη που αναγνώρισε και καταδίκασε. Το Κ.Κ.Ε. τούδωσε τη δυνατότητα αυτή. Σήμερα, όμως, σε μια δύσκολη και κρίσιμη αυτή στιγμή, από δειλία και φόβο, παρά τις υποσχέσεις και τη συμφωνία, που στα λόγια έδειξε, απειθαρχεί πάλι, ξαναπροδίνει το Κ.Κ.Ε. με την τυχοδιωκτική και ύποπτη δράση του, που μονάχα τον εχθρό ωφελεί. Στο Κ.Κ.Ε. δεν έχει θέση κανένας, οσοδήποτε ψηλά κι αν στέκει και οσοδήποτε μεγάλος κι αν είναι, όταν οι πράξεις του δεν συμβιβάζονται με το κοινό συμφέρον και όταν παραβιάζεται η δημοκρατική εσωκομματική πειθαρχία·»

11

Ο Γιάννης Ιωαννίδης, άλλοτε υπαρχηγός τον Κ.Κ.Ε. περιγράφει στις "Αναμνήσεις" του ορισμένα περι- στατικά που δείχνουν την ψυχική διαστροφή του Άρη και την τάση του να βασανίζει τους αιχμαλώ- τους.

Ο Δημήτριος Δημητρίου - Νικηφόρος, στο βιβλίο τον «Η κατοχή στα Βουνά της Ρούμελης» γράφει ότι «ο Άρης έπνιγε καμιά φορά τη θλίψη τον στο πιοτό, αλλά χωρίς να φανεί μεθυσμένος».

(«Αυριανή» 19ης Νοεμβρίου 1988 - Επιστολή Γεωργίου Μανδίκου, μέλους της Εθνικής Αντίστασης και «Η ανατομία της επαναστάσεως», Θεοφύλακτου Παπακωνσταντίνου, σελίδα 186).

Το τέλος του Άρη

«Μετά ταύτα, ο «Μιζέριας» ή «Άρης Βελουχιώτης», απελπισμένος συνεπεία της δημοσίας αποκηρύξεώς του υπό του Γενικού Γραμματέως του Κ.Κ.Ε. Νίκου Ζαχαριάδη, καταφρονημένος υπό πάντων, εγκαταλελειμμένος υπό των συντρόφων του, μη δυνάμενος να μεταβεί προς Αλβανία ή Γιουγκοσλαβία και αισθανόμενος να πλησιάζει η νέμεση της Δικαιοσύνης επί της κεφαλής του,

προσπαθεί, απεγνωσμένα, να διαφύγει εκ του κλοιού των καταδιωκτικών αποσπασμάτων και των ενεδρών, περιφερόμενος «σαν κυνηγημένο σκυλί».

Ήδη, αυτός, επί κεφαλής ομάδος ληστοσυμμοριτών, προερχόμενος εκ Βόρειας Πίνδου και κινούμενος κατά μήκος αυτής, προς Νότο, ευρίσκετο, περί την 4ην Ιουνίου 1945, εις την περιοχή της Κόνιτσας. Εκείθεν, ακολουθών ορεινό δρομολόγιο, έφθασε, μετ' ολίγας ημέρας, εις την περιοχή μεταξύ των ορέων Κόζιακα και Τζουμέρκων, εις το ύψος του άνω Αχελώου ποταμού και εγγύς των συνόρων των νομών Τρικάλων, Άρτας και Καρδίτσας.

Ο Εθνικός Στρατός, αφ' ετέρου, είχε συνεχείς πληροφορίας, περί του υπ' αυτού ακολουθουμένου δρομολογίου και βάσει αυτών διετάχθη μία διλοχία του εις Άρτα εδρεύοντος 206ου Τάγματος Εθνοφυλακής, όπως κινηθεί και αποκλείσει τις διαβάσεις νοτίως της περιοχής των Τζουμέρκων, δια την εξόντωση αυτού. Συγχρόνως, εζητήθη υπό της προϊσταμένης Στρατιωτικής Διοικήσεως η αποστολή ενισχύσεων δια τον αποκλεισμό και των βορειότερα κειμένων διαβάσεων, ήτοι των τοιούτων της περιοχής του χωρίου Νεράιδα Τρικάλων, του όρους Τζουμέρκα. Εκεί απεστάλη μία διλοχία εκ του εδρεύοντος εις Τρίκαλα 118ου Τάγματος Εθνοφυλακής.

Την 15ην Ιουνίου 1945, η ομάδα του «Άρη Βελουχιώτη» προσβάλλεται υπό Μονάδων της Εθνοφυλακής και ένα τμήμα αυτής διαχωρίζεται και διασκορπίζεται. Οι υπόλοιποι, μαζί με τον «Άρη Βελουχιώτη», διαβαίνουν τον Αχελώο ποταμό, μεταξύ Μυροφύλλου Τρικάλων και Μεσούντας Άρτας και κρύπτονται εντός της χαράδρας (φαράγγι) του Φάγγου.

Εκ της θέσεως αυτής επιχειρούν, πλην ματαίως, να συνδεθούν μετά των διασκορπισθέντων συνενόχων των ληστοσυμμοριτών, ενώ αναγκάζονται εκ των πραγμάτων και εις αναζήτηση τροφής εκ του εγγύς κειμένου χωρίου Μεσούντα. Αι θέσεις των, κατόπιν αυτού, εντοπίζονται και οι δύο διλοχίες περισφίγγουν τον κλοιό, καταλαμβάνοντας και αποκλείοντας, κατά την διάρκεια της νυκτός, τις πέριξ της χαράδρας διαβάσεις. Ταυτοχρόνως, αρχίζει μετά δυσκολίας, λόγω του σκότους, η προσπάθεια

12

Ο Νίκος Ζαχαριάδης, αμέσως μόλις ο Άρης Βελουχιώτης διαφώ- νησε δημοσίως με την υπογραφή της Συνθήκης της Βάρκιζας, απο- κήρυξε και στιγμάτισε τον αρχικαπετάνιο τον ΕΛΑΣ ως «δηλωσία, προδότη και τυχοδιώκτη». Στη φωτογραφία ο Ν. Ζαχαριάδης (κα- θήμενος) μόλις έχει επιστρέψει στην ελεύθερη Ελλάδα από το Ντα- χάου, περιτριγυρισμένος από στελέχη του κόμματος του.

εξερευνήσεως της περιοχής. Αίφνης, ακούεται εκ της κατευθύνσεως του κυκλωθέντος κρησφύγετου της συμμορίας του «Άρη Βελουχιώτη» έκρηξη

χειροβομβίδας. Ως αποτέλεσμα του εν λόγω συμβάντος υπήρξε ο θάνατος του «Άρη Βελουχιώτη», του μονίμου «συνοδού» του «Τζαβέλλα» και δύο εισέτι συμμοριτών, των Γ. Αργύρη και Θωμά Αρχιμανδρίτη. Η διατυπωθείσα τότε εκτίμηση ήταν, ότι αυτοί φονεύθηκαν υπό των συντρόφων των. Βραδύτερο διετυπώθη η εκδοχή κατά την οποία ο «Άρης Βελουχιώτης» και ο «Τζαβέλλας» αυτοκτόνησαν. Εκ των υπολοίπων μελών της συμμορίας μερικοί συλλαμβάνονται υπό των ανδρών της Εθνοφυλακής, ενώ άλλοι επιχειρούν να διέλθουν τον Αχελώο ποταμό, με αποτέλεσμα τον πνιγμό 4-5 εξ αυτών.

Ο έμπιστος της προσωπικής φρουράς του «Άρη Βελουχιώτη», ο Ν. Δράκος, αφού αποκεφαλίζει τα νεκρά σώματα του «Άρη Βελουχιώτη» και του «Τζαβέλλα» και τοποθετεί τις κεφαλές των εντός σάκου, συλλαμβάνεται υπό των ανδρών της διλοχίας Εθνοφυλακής και μεταφέρεται εφ' αμάξης εις τα Τρίκαλα. Εκεί, οι κεφαλές αμφοτέρων κρέμονται εις κοινή θέα εξ ενός φανοστάτη της κεντρικής πλατείας Ρήγα Φεραίου.

Αυτό υπήρξε το οικτρό τέλος εκείνου, ο οποίος σκόρπισε τον φόβο, τον τρόμο, το πένθος και την δυστυχία εις ολόκληρο την Ελλάδα επί τρία ολόκληρα έτη. Η ορεινή ύπαιθρος ανακουφίσθηκε και ανάπνευσε, απελευθερωθείσα πλήρως εκ της κομμουνιστικής κατοχής.

Ολίγας ημέρας βραδύτερα, ήτοι την 25ην Ιουνίου 1945, μετά την αποκήρυξη και τον θάνατον του «Άρη Βελουχιώτη», ομιλών ο Νίκος Ζαχαριάδης ενώπιον της 12ης Ολομελείας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε., περί των αιτίων της καταγγελίας και του στιγματισμού του «Άρη Βελουχιώτη», τόνισε χαρακτηριστικά και τα εξής:

«Αν το κόμμα πρόσεχε και εκτιμούσε σωστά μια «λεπτομέρεια» από τη ζωή του Σκλάβαινα - ότι στα 1926 είχε εγκαταλείψει μπροστά στον κίνδυνο το πόστο του- δεν θα τον έβαζε στην ανώτατη βαθμίδα της ιεραρχίας του και, επομένως, δεν θα πάθαινε την πολιτική ζημιά που έπαθε με τη δήλωση του» («Κομμουνιστική επιθεώρηση», Εκδόσεις Καζαντζά, τόμος 2ος, σελίδα 742).

Υπό το ίδιον πνεύμα μίλησε και το ανώτατο κομματικό στέλεχος του Κ.Κ.Ε., ο Γ. Μαραντίδης, ο οποίος, κατά την διάρκεια της 3ης Συνδιασκέψεως του Κ.Κ.Ε. (10-14.10.1950), είπε μεταξύ άλλων και τα εξής:

«Ακόμα δεν προσέχθηκε η στελέχωση του Ε.ΛΑ.Σ. και απόδειξη γι' αυτό είναι το ότι καπετάνιος του Ε.Λ.Α.Σ. ήταν δηλωσίας, παλιότερα αλήτικο στοιχείο, ο Βελουχιώτης» (3η Συνδιάσκεψη του Κ.Κ.Ε., σελίδα 293, εκδόσεις Γλάρος).

Επίσης, και η Β. Παπακόγλου, ανώτατο και αυτή κομματικό στέλεχος του Κ.Κ.Ε., κατά την διάρκεια των εργασιών της ιδίας ως ανωτέρω 3ης Συνδιασκέψεως, κατηγόρησε την ηγεσία του Κ.Κ.Ε. της εποχής εκείνης, επειδή εμπιστεύθηκε τον «Άρη Βελουχιώτη» και τον τοποθέτησε επί κεφαλής του Ε.ΛΑ.Σ.. Αύτη, επί του θέματος αυτού είπε: σειρά αντιλαϊκές πράξεις με αρχηγό και καθοδηγητή τον Άρη Βελουχιώτη ενισχύουν τα νερά των λαθών της καθοδήγησης τότε.

Στην Ήπειρο, οι φυλακές στο Μυρόφυλλο γεμίζουν από αθώο κόσμο. Το πρωτοπαλίκαρο του Άρη «Τζαβέλλας» ήταν ο φόβος και ο τρόμος της περιφέρειας, ήταν ο μεγάλος «Χασάπης» πούκοψε αυτί αθώου πολίτη στην πλατεία στα Θεοδώριανα και τόριξε στα γουρούνια....» (3η Συνδιάσκεψη του Κ.Κ.Ε., σελίδα 136, εκδόσεις Γλάρος).

13

Γιώργης Σιάντος

Ο Ευστ. Θεοδωρόπουλος, εις την σελίδα 251 του βιβλίου του «Έγκλημα και Προδοσία του Κ. Κ. Ε.», αφού αναφέρεται εις τον χαρακτήρα του «Άρη Βελουχιώτη» και περιγράφει την δράση του, συνοψίζει εις δύο μόνον φράσεις το ποιόν και την εικόνα του ανθρώπου, γράφων:

«Ο Άρης Βελουχιώτης αποτελεί στίγμα δια την νεώτερη ιστορία του ανθρωπίνου γένους, επειδή υπήρξε το εγκληματικώτερο στοιχείο, εξ όσων η Φύσις δημιούργησε μέχρι σήμερον...».

Ο «Άρης Βελουχιώτης» δεν είχε κανένα ηθικόν φραγμό δια την επιτυχία του σκοπού του, είχε πωρωμένη συνείδηση, ήταν διεστραμμένη φύσις, σεξουαλικώς ανήθικος, σαδιστής και αιμοχαρής. Όλες αύται οι ιδιότητες ήσαν μεν επίκτητοι, πλην όμως επεβαρύνοντο σοβαρά και εκ του γεγονότος ότι ούτος διεκατείχετο υπό ψυχολογικών συμπλεγμάτων κατωτερότητας, ως εκ της μηδαμινότητάς του, της νοσηρής διαστροφής του γενετησίου ενστίκτου του και, τέλος, επειδή έφερε το ανεξίτηλο στίγμα του «δηλωσία».

Επιγραμματικά, ο Θανάσης Κλάρας ή «Μιζέριας», ο μακελάρης «Άρης Βελουχιώτης», η κατάρα της Ελλάδος, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί με τρεις μόνον λέξεις. Ήτοι: «Ο «χασάπης» της Ρούμελης και της Πελοποννήσου».

Επιτρέπεται, λοιπόν, κατόπιν των εκτεθέντων σοβαρών και αναμφισβήτητων στοιχείων, να υπάρχουν ακόμη και σήμερον άνθρωποι, οι οποίοι να θεωρούν ότι το ψυχασθενές αυτό άτομο ν, το οποίον λόγω των εγκληματικών πράξεων του και της ανηθικότητας του, αποτελεί «στίγμα δια το ανθρώπινο γένος», είναι δυνατόν να φρονηματίζει και να παραδειγματίζει τις νεώτερες γενιές, ώστε να αποφασισθεί η τοποθέτηση ανδριάντας του οπουδήποτε της Ελλάδος; Υπάρχουν, άραγε, τόσον πωρωμένα την ψυχή και την εθνική συνείδηση άτομα, πλην των ελαχίστων ομοίων του, τα οποία θα δεχόντουσαν να προσέλθουν και να καταθέσουν στέφανο τιμής προ του ανδριάντα του ενσκήψαντος ως θεομηνία, απαίσιας μνήμης «Χασάπη της Ρούμελης και της Πελοποννήσου», του μακελάρη «Άρη Βελουχιώτη»; Και θα υπάρξουν Έλληνες, οι οποίοι θα ανεχθούν να μολύνει την ιερή γη των, την γη των ενδόξων προγόνων των, το προκαλούν την φρίκη σύμβολο πάσης φύσεως διαφθοράς, ανθρωπινής θηριωδίας και εγκληματικότητας; Ας αναλογισθούν οι Δημοτικοί άρχοντες της Θεσσαλονίκης, ως και οι λοιποί φορείς και ταγοί της πόλεως, τις ευθύνες των έναντι της Ιστορίας και των επερχομένων γενεών και ας αποφύγουν ένα παρόμοιο ολίσθημα. Η ιερά γη της Θεσσαλονίκης, της πρωτεύουσας της Μακεδονίας, δεν είναι δυνατόν να ανεχθεί την τοποθέτηση του ανδριάντα εκείνου, ο οποίος αγωνιζότανε «δια την αναγνώριση του δικαιώματος της αυτοδιαθέσεως, της αποσχίσεως ή της ενώσεως με άλλους λαούς, σ' όλον τον Μακεδονικό λαό» (Πρωτόκολλο - Συμφωνητικό 20ής Ιουλίου 1943, μεταξύ εκπροσώπων Γιουγκοσλάβων, Αλβανών και Ελλήνων κομμουνιστών ανταρτών)! Όσοι, ενστερνιζόμενοι τους σκοπούς δια τους οποίους αγωνιζότανε ο διαβόητος «Άρης Βελουχιώτης» και οι «σύντροφοι» του της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε., επιχειρήσουν παρόμοια ανίερη πράξη, θα φέρουν εσαεί το στίγμα του εθνικού μειοδότη.

Οι καιροί απαιτούν σωφροσύνη, εθνική ομοψυχία και κατασίγαση των παθών. Και η κατασίγαση των παθών επιτυγχάνεται δια της λήθης και όχι δια των συνεχών βάναυσων και ανεύθυνων προκλήσεων του κοινού αισθήματος, ως είναι η εξύμνηση και η απόδοση τιμών εις κοινούς εγκληματίας και προδότες.

ΤΕΛΟΣ

14