حضرت صوفي غالم رسول المعروف عالب سائين

مرن مرون منجهي جت - اوڏانهين ويا عاشقسـجهن سوئر نـڪـي۾ - ٻـيـلـي ٻٽ نڪي

ٻرن نه ٻي ٻولي - جون عـشق هونگان انـحـدڪـن تـونـهـيـن تـاران - له الشـريـڪ وحــده

پڙهن نـمـاز نـڪـا - تـسـبـيـح ڦـيـريـن نـڪـاڏين سـوز سـجـده ٿـا۾ - اواگهه پـهـر اٺـئـيجلن منجهه جوشن ٿا - سان جيء اليو جـادو

ڇــڏن وڻ وڍيــو ٿا - جـا غـيـر “حـيــدر غـالم”سين نـور گڏيا نوري وڃي - ٿين صاف سـوري

ويهي وجود اندر، کولي ڏس ورق،احمد سو الصمد، نه ڦير فرق،

عالب هي هو ورق، اصل اٿي پنهنجو.

ويهي وجود اندر، کولي ڏس ڪتاب،لوالڪ لما خلقته االفالڪ اعلي خطاب،عالب شاهي شتاب، اصل اٿي پنهنجو.

سودو اهو سفرو، پرجهي پاڻ پسيج،هادي سندس حڪمت، رنگ روحاني رچيج،

. ۾عالب عشق سان اچيج، ساڻ سر هن بحر

ويهي وجود اندر، کولي ڏس خيالنڪو هي نڪو هو، آهي رب جالل

عالب هي هو ڪمال، اصل اٿي پنهنجو

الٽ پلٽ جي عشق مان، ٿي يار سان ياقي،عالب انهن وٽ ڏس، اچي ٿيو اوطاقي،

. ۾محبت سان ميثاقي، پيهي ويٺو پاڻ

، خبرون پيو کولي، ۾پيهي ويٺو پاڻ ڪن سڏي سمجهائي، ڪي راهي پيو رولي،

ڪني چولي، ڳالهائي ڳاٽ کڻي.

واحد تنين ويجهڙو، دم بدم وصل وصلگنگا جمنا ٿيرٿ تڪيا، منجهه مڙهئيء نوري نهالخاصو جني خيال، تن ”عالب“ دم قدم درست ٿيو