Αγάπη και cuba libre

ΕΚΔΟΣΕ ΙΣοσελότος

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

O

ΕΚ∆ΟΣΕ ΙΣοσελότος

οσελότος

οσελότος

ΤιΤλος Αγάπη και Cuba libre ςυγγραφέας Γιώργος Σκύβαλος ςειρα Λογοτεχνία [1358]0612/13 Διόρθωςη: Όλγα Παλαμήδη Copyright© 2012 Γιώργος Σκύβαλος ΠρώΤη εκΔοςη Αθήνα, Ιούνιος 2012 ISBN 978-960-9607-64-3

Η επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗλ. : 210 6431108e-mail: [email protected], [email protected]

www. ocelotos. gr

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η κατ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτο-ανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορ-φή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγ-γραφέα.

ΕΚΔΟΣΕΙΣοσελότος

Στη Μυρτώ και στην Doria

H αναποφασιστικότητα είναι εκπληκτικό χαρακτηριστικό. Δεν βαριέται ποτέ αφού

γεννιούνται διλήμματα κάθε στιγμή.

5 ΑγΑπΗ κΑΙ cuba libre ™

1Απεταξάμην το συναίσθημα

Όλα ξεκινούν... Όλα ξεκινούν, σκέφτομαι καθώς αργοπίνω έναν

διπλό καπουτσίνο στο στέκι μας στο Μαρούσι. Πά-ντα είχα πρόβλημα με τους προλόγους και πάντα θυμόμουν καθηγητές να λένε: «Το παν σε μια καλή έκθεση είναι ένας καλός πρόλογος, ένας πρόλογος που θα γοητεύσει τον ανα-γνώστη και θα του δημιουργήσει την επιθυμία να συνεχίσει να διαβάζει». Και εγώ προσπαθώ να ξεκινήσω με ένα κλασικό «όλα ξεκινούν»;

Ποτέ όμως δεν ήμουν καλός στην αποτύπωση του λόγου μου στο χαρτί και ποτέ δεν πίστευα ότι μπορώ να γράψω κάτι το οποίο να ενδιαφέρει κάποιον άλλον. Μέχρι που έστειλα ένα άρθρο μου σ’ ένα περιοδικό αυτοκινήτου. Ο διευθυντής σύνταξης μου είπε ότι το κείμενό μου έχει ροή, περιέχει πλη-ροφορίες και είναι μεστό.

Το δικό μου; αναρωτιόμουν. Είχα συνηθίσει πάντα να μου λένε «προσπάθησε περισσότερο».

Από τότε μ’ έπιασε κρίση να διαβάζω βιβλία σαν παχύσαρ-κο που κατεβάζει τα μπέργκερ παθιασμένα, σε μια προσπά-θεια να μιλάω όσο πιο σωστά ελληνικά μπορώ. Κάτι που είναι δύσκολο, αφού οι επιρροές της γενιάς μου δεν είναι αρχαία πασίγνωστα κείμενα, αλλά μοντέρνες ταινίες του Χόλιγουντ. Σαν ένας Έλληνας «Ross» και εγώ, λοιπόν, της αμερικάνικης σειράς «Friends» διόρθωνα τους φίλους μου, σκεπτόμενος κάθε φορά την ατάκα «to whom». Αλλά μάταια προσπαθώ να γίνω ο Alain de Botton της νέας χιλιετηρίδας, με φιλοσο-φικές ανησυχίες-αποφθέγματα και να δημοσιεύσω, όπως και αυτός, το πρώτο μου βιβλίο στην ηλικία των 23 ετών. Αφενός, γιατί λίγους μήνες πριν κλείσω το εικοστό τέταρτο έτος, ξεκί-νησα να γράφω τις σκέψεις μου και αφετέρου, γιατί μία ζωή,

6 γ. ΣκΥΒΑλΟΣ™

σε οποιαδήποτε γλώσσα, δεν μπορούσα να περάσω τη βαθμο-λογία που μοιάζει με 2 δοκάρια: 11 με άριστα το 20. Και στη δεύτερη και στην τρίτη τάξη του λυκείου, στις πανελλήνιες και οι δύο βαθμολογητές δεν είχαν καμία απόκλιση στην αξιολό-γησή τους, σαν να ήταν συνεννοημένοι. Όσο για κάτω από τη βάση, ήταν τόσο σύνηθες όσο το τοστ σε σχολική σάκα.

Ο μπουφετζής πίσω από την μπάρα με κοιτάει με απορία. Με ξέρει αλλά δεν έχει συνηθίσει να με βλέπει μόνο μου στις 9 το πρωί. Είναι σημείο συνάντησης της παρέας για τον μεσημε-ριανό εθιμοτυπικό ελληνικό καφέ. Κανείς Έλληνας δεν μπορεί αν δεν πιει τον καφέ του σε καφετέρια τουλάχιστον 3 φορές την εβδομάδα.

Με βλέπει να έχω πέσει σε βαθιά περισυλλογή κοιτάζοντας πότε το laptop, πότε τον κόσμο που περνάει απέξω, και πότε το ταβάνι.

Και ξαφνικά, με βλέπει να χαμογελάω. Ένα χαζό αλλά και πονηρό χαμόγελο που σκάει στα χείλη όταν ανταλλάζεις μη-νύματα ερωτικού ενδιαφέροντος. «Ποπ», έρχεται μήνυμα στο online chat του facebook, σαν τον ήχο που βγάζει το στόμα σου όταν ρουφάς τα χείλη και απότομα τα απελευθερώνεις. Με μπλε χρώμα κάτω δεξιά στη σελίδα βλέπω ν’ αναβοσβήνει το όνομα «Αμέρσα». Είχα 2-3 φίλες με το όνομα αυτό, αλλά ήλπιζα να είναι μία συγκεκριμένη. Κλικάρω πάνω του, αναδύ-εται το μικρό ορθογώνιο παράθυρο και εμφανίζεται η μικρή φωτογραφία που ανυπομονούσα να δω.

«Hello», έγραφε.«Hi», απαντάω σε μια χαζή προσπάθεια που κάνουμε να

γράψουμε κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που έγραψε μια γυναίκα, και ας είναι στην ουσία το ίδιο.

«Τι κάνεις;»Νομίζω ότι είναι το πιο κοινότοπο ξεκίνημα σε μια ιντερνε-

τική κουβέντα. «Καλά είμαι εσύ;» ακόμα πιο τυπική απάντηση... και δεν

μου αρέσει να είμαι προβλέψιμος.


«Πώς και τόσο πρωινός, δεν σ’ έχω συνηθίσει σε τέτοια...»Μου τη δίνουν αυτές οι περιττές αρχικές κουβέντες, ειδικά

όταν μια γκόμενα τη φαντασιώνομαι με συγκεκριμένο τρόπο. «Είπα να ξυπνήσω νωρίς, να κάνω καμία δουλειά. Αρκετά

έχω ρεμαλιάσει», της απαντάω. «Και τι δουλειές έχεις;» Αρχίζω να κουράζομαι από τις χαζές και ανούσιες ερωτή-

σεις. Είναι δύο χρόνια μεγαλύτερη, απόφοιτη του Οικονομι-κού Πανεπιστημίου Αθηνών, με μεταπτυχιακό σε κάποιο πα-νεπιστήμιο της Ευρώπης, και μου κάνει ερωτήσεις σαν αυτές που θα έκανε μια παρθένα στα 16 της. Αλλά είναι όμορφη.

«Είχα να συμπληρώσω μία φόρμα για το ΚΕΠΥΟ και μετά να γράψω ένα κομμάτι για το περιοδικό».

Επίτηδες έγραψα για το ΚΕΠΥΟ, για να δω αν θα πέσει στην «παγίδα» και με ρωτήσει τι είναι αυτό.

«Τι είναι το ΚΕΠΥΟ;»Το ήξερα. Αδιάφορες, χαζές γκόμενες. Συνεχίζει τις αμήχα-

νες ερωτήσεις, δήθεν για να δείξει ενδιαφέρον. Τι σε νοιάζει; θέλω να της απαντήσω, αφού πριν από κάνα μήνα σού την είχα πέσει στο πάρτι μασκέ στο «Wabi» και εσύ μου έριξες μία πίτα χυλού μέσα στα μεθυσμένα μούτρα μου.

«Εσύ τι κάνεις; Δουλειά είσαι;» αποφάσισα να συνεχίσω λίγο ακόμα το παιχνίδι της, αδιαφορώντας βέβαια να της απα-ντήσω στην προηγούμενη ερώτησή της.

Καθώς βλέπω το συννεφάκι στο παράθυρο όπου μιλάμε, δείγμα ότι γράφει κάτι, σκέφτομαι τα φριζαριστά μαλλιά της. Είναι καστανόξανθα με μπούκλες, που με γοητεύουν σε μια γυναίκα. Το πρόσωπό της καθαρό, ακόμα και άβαφη είναι πο-θητή, με μάτια στρογγυλά και καστανά, συνδυασμός που με κερδίζει.

«Ναι, δουλειά είμαι, αν και δεν έχω να κάνω κάτι προς το παρόν. Χθες είχα ξενυχτήσει στο Κολωνάκι, και ευτυχώς που το πήξιμο δεν ξεκινάει νωρίς».

Έχουν μάθει όλες οι ψωνάρες το Κολωνάκι, σκέφτομαι αντι-


δραστικά. Αντίδραση που πηγάζει από τη χυλόπιτα που μου έριξε.

«Εσύ σπίτι είσαι;» ακόμα μία ενοχλητική ερώτηση, χωρίς να δείχνει ουσιαστικό ενδιαφέρον για την κουβέντα.

Αφού μου το είπε ότι δεν έχει δουλειά και προφανώς βαριέ-ται και γεμίζει τον χρόνο της με τη φεϊσμπουκική συζήτηση.

«Όχι, σε μια καφετέρια, θέλω ν’ αλλάξω περιβάλλον και να μου έρθει έμπνευση...» το παίζω λίγο intellectual, μπας και κερδίσω το ενδιαφέρον της.

Πάλι εμφανίζεται το συννεφάκι και πάλι χάνομαι στις σκέ-ψεις μου. Έχει λίγο έντονα πεταχτή κάτω γνάθο, αλλά με ολόι-σια δόντια, τέλεια συμμετρικά και κάτασπρα! Πολλοί γνωστοί την παρομοιάζουν με πιθήκι, αλλά εμένα κάτι μου βγάζει το στόμα με το μεγάλο άνοιγμα. Τη φαντάζομαι γονατιστή, να... νιώθω μία αργή κίνηση στην ήβη μου σαν το φίδι που αντιδράει στον ήχο του φλάουτο του φακίρη!

«Για τι θα γράψεις;» έσκασε το μήνυμα ξαφνικά, διακόπτοντας τις πορνογραφημένες σκέψεις μου.

Προσπαθώ να σκεφτώ κάτι έξυπνο, αλλά επειδή δεν μου βγαίνει, παραιτούμαι στην πρώτη ατάκα που μου ήρθε· ούτως ή άλλως, δεν γουστάρει.

«Γράφω για το νέο Toyota Avensis, αλλά θα προτιμούσα να γράφω για σένα...»

Το κοιτάω γραμμένο και μου φαίνεται πολύ πιο ξενέρωτο απ’ ό,τι περίμενα.

«Και τι θα έγραφες, δηλαδή;...» Αποκλείεται ν’ απάντησε με μία δόση υπονοούμενου! Το

μυαλό μου τώρα έχει χωριστεί στα δύο. Το ένα μέρος μου λέει να το πάω ρομαντικά και να μην το παρατραβήξω, και το άλλο να μεταφέρω τη σκέψη στο κάτω κεφάλι.

«Θα ξεκίναγα να γράφω για τότε που γνωριστήκαμε και πόσο εντύπωση μου είχες κάνει. Θα συνέχιζα με το πόσο όμορφη είσαι και μετά...»

Είπα να βρω τη χρυσή τομή. Βέβαια, για πολλούς δήθεν


γυναικοκατακτητές θα θεωρούμουν ένας ακόμα φλώρος, όμως αν φτιάχνεις χαρακτήρα διανοούμενου, δεν μπορείς να πέσεις με τα μούτρα.

«Και μετά τι;;;» Κοίτα να δεις, από μια χαζή ατάκα τσιμπάει και συνεχίζει να

παίζει. Αλλά τη χυλόπιτα την έχω πιο φρέσκια και από ζεστή τηγανίτα, και θεωρώ ότι το κάνει απλώς για να περάσει την ώρα της. Τώρα όμως ήταν η ευκαιρία να δείξω τι πραγματικά θέλω απ’ αυτήν.

«Πως σε σκέφτομαι στο κρεβάτι μου, πως σε σκέφτομαι κάθε ώρα και στιγμή, όταν θα είμαι μαζί σου, οπουδήποτε και αν είμαι...»

Μετά από αυτό, μόνο ένα γερό ξέχεσμα περίμενα, αλλά αντιθέτως...

«Πώς με σκέφτεσαι;...»«Είπαμε, γράφω, αλλά κάποια πράγματα τα αφήνεις είτε

στη φαντασία, είτε περιμένεις να τα δεις στην πράξη... »Απαραίτητες οι τρεις τελείες, για να δηλώσεις υπονοούμε-

νο, αν και τέτοια πρόταση δεν θέλει βοηθήματα για να κατα-λάβεις τον σκοπό της.

«Δεν θέλω να φαντασιώνομαι, θέλω να μου δείξεις!» Δεν πίστευα στα μάτια μου. Δεν είναι δυνατόν να μη μου

έδινε σημασία το βράδυ που είχαμε συναντηθεί, να την κερ-νάω σφηνάκια και να το παίζει ντίβα, να της μιλάω και να το παίζει «αυτού μεγαλειότης», και τώρα να έχει γίνει η κοπέλα των ροζ sms!

«Σε θέλω τώρα, όπου και όπως να ’ναι!»Έχω χάσει τα λόγια μου, η αλήθεια είναι, το αίμα έχει φύγει

απ’ τον εγκέφαλο και έχει πάει μέσα από τον καβάλο μου.«Η δουλειά μου είναι στα κτήρια του Βωβού στην Κηφισί-

ας, δίπλα από τα παλιά “Village cinemas”. Έλα τώρα!!!!!... »Υπερβολή τα θαυμαστικά, αλλά όλο το σκηνικό θυμίζει

υπερβολικές ιστορίες, που μόνο άντρες με παραλλαγή και τζόκεϊ μπορούν να αφηγηθούν. Δεν χάνω χρόνο και σηκώνο-


μαι χωρίς καν ν’ απαντήσω ότι πηγαίνω. Ευτυχώς που έκανα μπάνιο το πρωί, σκέφτομαι, όπως και ότι όλο αυτό μπορεί να συμβαίνει σε όνειρο. Αυτά τα απίστευτα φυσικά όνειρα που όταν ξυπνήσεις, σου παίρνει μερικά δευτερόλεπτα να συνει-δητοποιήσεις ότι είσαι στο κρεβάτι σου και ότι όλα είναι ένα παράγωγο της φαντασίας σου.

Πηγαίνω προς το πάσο του μπουφέ και λέω στον Μάριο να προσέχει για λίγη ώρα τα πράγματά μου. Με κοιτάει με ακόμα μεγαλύτερη απορία απ’ ό,τι αρχικά. Λογικό, δεν είναι και σύ-νηθες να πηγαίνεις σε μια καφετέρια και να παρατάς laptop, εφημερίδα, περιοδικά και τον μισοτελειωμένο καπουτσίνο, και να φεύγεις άρον άρον απ’ το μαγαζί λέγοντας απλώς ένα «σε λίγο επιστρέφω». Σαν τον μπαρμπέρη της γειτονιάς σε ασπρό-μαυρη ταινία που τον έπιανε κόψιμο και άφηνε σημείωμα στο τζάμι. Είμαι αναψοκοκκινισμένος. Σκέφτομαι ότι θα τη γαμή-σω και τα χάνω. Όχι γιατί είμαι ερωτευμένος, αλλά γιατί την κυνηγάω καιρό. Είχα υποσχεθεί να μην την ξαναπατήσω εύ-κολα με γυναίκα. Ακόμα έχω την εικόνα από την παραλία του «La Costa» στο μυαλό μου. Αδύνατη, να κάθεται ξαπλωμένη στους αγκώνες της πάνω σε μια άσπρη πετσέτα, με πεταλου-δέ γυαλί και μεγάλο γυναικείο ψάθινο καπέλο σαν σομπρέρο. Η κοιλιά της ήταν σαν να μην έχει ίχνος λίπους και στην κε-κλιμένη θέση όπου βρισκόταν, ίσα που φαινόντουσαν οι ελα-φρώς γυμνασμένοι κοιλιακοί της, σε αντίθεση με τους δικούς μου, που κρύβονται καλά κάτω από τους προκοιλιακούς. Το άσπρο μπικίνι έκανε απίστευτη αντίθεση με το σοκολατένιο χρώμα που είχε αποκτήσει από τις ώρες ηλιοθεραπείας. Ήταν ακόμα μέσα Ιουνίου και έφτανε να γίνει σαν τη Sara Varone. Δεν είχε όμως και τα βυζιά της Sara. Δεν μπορείς να τα έχεις και όλα, αλλά τόσο μικρά; Αν δεν έχει η γυναίκα βυζί άνω της μίας χούφτας, δεν έχεις με τι να παίζεις σε ώρες χαλάρωσης. Αλλά δεν μ’ ένοιαζε, έβλεπα ανάμεσα στα καλλίγραμμα, λεία, φρεσκοαποτριχωμένα μπουτάκια της και στο άσπρο μαγιό, να ξεπροβάλλει το άνθος της μαργαρίτας που ήταν ζωγραφι-


σμένο πάνω στην πετσέτα. Μία ντροπή εμφανίστηκε σαν τη σαύρα που ξεπετιέται από το πυκνό χορτάρι για έναν μεγάλο προδοτικό λεκέ.

Μπερδεύομαι και λέω «ένα κουτάκι μαγιό» στον περιπτε-ρά.

«Ε... συγγνώμη, ένα κουτάκι προφυλακτικά». Μέσα στο περίπτερο, ένας μεσήλικας άντρας, με χοντρά

δάχτυλα και νύχια, και ένα ύφος που θα ταίριαζε περισσότερο σε ταξιτζή παρά σε έναν μέσο Έλληνα μονόχνοτο περιπτερά.

«Φιλαράκι, πας να γαμήσεις και φαντάζεσαι διάφορα;» ρωτάει με τη γαργαριστή χροιά που μιλάει ένας χρόνιος κα-πνιστής με κατεστραμμένες φωνητικές χορδές. «Και δεν μου λες καν τι μάρκα σκουφάκι προτιμάς. Α ρε, τι κάνει το μουνί!» συνεχίζει.

«Δώσε μου ένα κουτάκι “Again”». Αν και πολλοί μου έλεγαν ότι δεν ήταν καλά και «πώς γίνε-

ται να τα προτιμάς», για κάποιο λόγο τα προφυλακτικά με την προκλητική γυναίκα στο κουτάκι σε στάση ανάκλιντρου, μου έφτιαχναν τη διάθεση.

«Α ρε νιάτα, γι’ αυτό σας ζηλεύω, 11 παρά και πάει να γα-μήσει. Μπράβο, αγόρι μου! Γάμα τώρα που μπορείς», μου λέει με ένα ξεδοντιάρικο χαμόγελο, την ώρα που του δίνω τα λε-φτά. «Αλλά εμείς τότε γαμούσαμε χωρίς πλαστικές σακούλες, σε παρκάκια και θάμνους».

Τον ακούω αμυδρά, καθώς απομακρύνομαι βιαστικά. Φτά-νω στο αυτοκίνητό μου. Συνήθως το ζεσταίνω πριν ξεκινήσω, όμως τώρα δεν είχα πολύ χρόνο, η καύλα χτύπαγε κόκκινο! Ανυπομονούσα. Μια κακή συνταγή για έναν αποτυχημένο έρωτα. Οδηγώ, αλλά δυσκολεύομαι. Μου έρχεται η εικόνα κοιλαράδων οδηγών, που το ιδανικό θα ήταν ένα κυρτό τι-μόνι, για να βολέψουν την μπιροκοιλιά τους. Ζορίζομαι στις μανούβρες, αφού η φόρμα δημιουργεί κάτι σαν αντίσκηνο, το οποίο βρίσκει στο κάτω μέρος του τιμονιού. Όλη η προσοχή


μου είναι συγκεντρωμένη στο πού και πώς θα τη γαμήσω, κάτι που κάνει το αντίσκηνο ολοένα και πιο τεντωμένο!

Θυμάμαι το προσεγμένο γαλλικό που είχε στα νύχια του χεριού, καθώς μου έδινε το χέρι της και μου συστηνόταν ως Αμέρσα. Πολύ ωραία δάχτυλα, περιποιημένα, απόλυτα γυ-ναικεία, χωρίς χοντρούς χόνδρους, στο κατάλληλο μήκος, με δέρμα λείο χωρίς πολλές ζάρες. Και όταν λέω το όνομά μου, σκύβω να δω και τα δάχτυλα των ποδιών. Εξίσου ωραία, ίσια, το κάθε ένα δεν ενοχλούσε το άλλο, παρόλο που η γνωστή θήκη για παπούτσια του telemarketing θα ήταν γεμάτη με τα pip toe της. Αυτά όμως ήταν βαμμένα κόκκινα. Ο καλύτερός μου συνδυασμός, γαλλικό στα χέρια, κόκκινο στα πόδια. Συ-μπλήρωναν τέλεια την εμφάνισή της, άσπρο, σοκολατί, κόκκι-νο και αυτό το παλ ροζ που χρησιμοποιούν οι γκόμενες για το γαλλικό. Απόλυτη αρμονία χρωμάτων, σε συνδυασμό με σώμα μοντέλου, χωρίς όμως την κρυάδα και αχαροσύνη των κορι-τσιών της πασαρέλας. Όταν ακουμπούσα το χέρι της, φαντα-σιωνόμουν να νιώθω την υφή που είχε το πιο τρυφερό δέρμα στους μηρούς της και αυτή να βάζει το χέρι της μέσα από το μαγιό και να πιάνει το...

«Μπιιιιιμπ», παρατεταμένο κορνάρισμα του βιαστικού μπουρτζό βλαχου Έλληνα οδηγού, που έχει στο ένα χέρι το τσι-γάρο και με το άλλο πιάνει το τιμόνι απ’ την κόρνα. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα πόση ώρα είχε ανάψει το πράσινο, το μόνο που ήξερα είναι ότι ήθελα να τηλεμεταφερθώ... μέσα της.

Δεν υπήρχε περίπτωση να βρω να παρκάρω. Αρκετή τύχη είχα μέχρι τώρα. Θα γαμούσα μια γκόμενα που την έβλεπα αραιά και πού τα τελευταία 4 χρόνια. Και όλα αυτά τα χρόνια μάθαινα συνέχεια από κοινούς φίλους με ποιον φασώθηκε και με ποιον είχε σχέση. Εγώ, δηλαδή, γιατί δεν μπορούσα; Αλλά ο επιμένων νικά.

Και αυτό το ιδιωτικό πάρκινγκ ήταν γεμάτο. Γίνομαι θρα-σύς και πάω στον φύλακα της πύλης της βωβούπολης.

«Καλησπέρα σας», μου λέει.


Ευτυχώς, η στενή καμπίνα του αυτοκινήτου μου δεν προ-δίδει τη φόρμα και θεωρεί ότι έχω σοβαρό λόγο που εμφανί-ζομαι και όχι για να προσβάλω τη δημόσια αιδώ μαζί με μια υπάλληλο.

«Καλησπέρα σας, έχω ραντεβού με τον κύριο Παπαδόπου-λο». Παντού υπάρχει κάποιος Παπαδόπουλος.

«Ναι βέβαια, περάστε. Μου δίνετε ένα όνομα;»«Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, αν και θα προτιμούσα να

μην το σημειώσετε. Υπέθετα ότι θα σας είχε ενημερώσει ο κύ-ριος Παπαδόπουλος για την άφιξη και τις ιδιοτροπίες μου». Θρασύς, αλλά όσο χαζή δικαιολογία ακούγεται, άλλο τόσο χαζός ήταν ο φύλακας.

Σηκώνεται κάθετα η μπάρα, όπως κάθετα ορθωμένο ήταν το σκήπτρο μου όλη αυτή την ώρα. Σε όλη τη διαδρομή δεν χαλάρωσε ούτε στιγμή. Δεν κωλυσιεργώ, βρίσκω την κατάλ-ληλη θέση και την παίρνω τηλέφωνο, για να της δηλώσω ότι έφτασα.

«Βρες με στις γυναικείες τουαλέτες του τρίτου ορόφου», είχε έτοιμη την απάντηση· ούτε εισαγωγή στο τηλεφώνημα ούτε τίποτα.

Σκληραίνει το πουλί μου, αλλά τώρα έχω πρόβλημα... Σαν βέλος μέσα από τη φόρμα προηγείται απ’ το υπόλοιπο σώμα καθώς περπατάω. Αναγκάζομαι να πάρω μαζί μου το μπουφάν και το κρατάω από μπροστά, όπως ο Αδάμ κράταγε το φύλλο συκής. Άρχισε να αισθάνεται ντροπή όταν έφαγε το μήλο και έβαλε το φύλλο. Εγώ όμως δεν θα έπρεπε να ντρέπομαι. Αρ-χικά, δεν έφαγα «Viagra» και αφετέρου, η στύση είναι η αρχή όλων.

Φτάνω στον τρίτο. Όσο μαύρο φαίνεται το κτήριο απέξω, τόσο φωτεινό είναι μέσα. Οι γυάλινες επιφάνειες αφήνουν τον ήλιο να πλημμυρίσει τους διαδρόμους και τα γραφεία. Αδυνατείς να πιστέψεις ότι αυτό το τόσο ευήλιο κτήριο προ-καλεί αύξηση στη θερμοκρασία της ατμόσφαιρας. Ψάχνω τις γυναικείες τουαλέτες σαν βουλιμικός που νιώθει τύψεις από


τη φαγοποσία και τρέχει ευθύς στη λεκάνη. Τις βρίσκω και εκ-πλήσσομαι. Είναι μόνο μία τουαλέτα και μάλιστα ευρύχωρη. Δεν έχει την κλασική μορφή κύβων των δημόσιων τουαλετών. Λες και το έχει ξανακάνει πολλές φορές και ξέρει ποια είναι η κατάλληλη τουαλέτα για αθόρυβο γαμήσι. Ή απλώς μπορεί η κοπέλα να έχει γυρίσει το κτήριο και να ξέρει τους χώρους, ή το γραφείο της να είναι στον τρίτο όροφο και να πηγαίνει εκεί για την ανάγκη της. Δεν σημαίνει ότι επειδή μου είπε να έρθω εδώ, είναι και πηδιόλα. Ποτέ δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθεί με μία...

Τότε ρίχνω μια σφαλιάρα στον εαυτό μου και φωνάζω από μέσα μου: Τέρμα οι συναισθηματισμοί, έτσι δεν είπαμε; Και τότε μπαίνει μέσα.

«Γιατί χτυπιέσαι;» απορεί.«Για να δω αν όλο αυτό είναι αλήθεια!» και τη βουτάω χω-

ρίς δεύτερη σκέψη απ’ τον σβέρκο και τη φιλάω. Πάθος, φλόγα, καύλα, πράγμα που αισθάνεται και κολλάει

πάνω μου σαν βδέλλα. Την έχω πιασμένη απ’ τον σβέρκο και νιώθω ότι έχω το πάνω χέρι. Τώρα την κάνω ό,τι θέλω, δεν μπορεί να μου αντισταθεί άλλο, ούτε ν’ αντιδράσει, όπως η γάτα δεν μπορεί να κουνηθεί όταν την πιάνεις απ’ τον σβέρκο. 4 χρόνια ήταν υπεραρκετά. Τώρα κάνω κουμάντο εγώ. Έτσι είναι το παιχνίδι.

Το χέρι μου κατεβαίνει απ’ τον σβέρκο και καταλήγει στον κώλο της. Της τον γραπώνω και ταυτόχρονα βάζω το αριστε-ρό μου στο μουνί της. Νιώθω αυξημένη τη θερμοκρασία, ίσως να ήταν ήδη υγρή. Χαϊδεύω λίγο από πάνω και ξαφνικά ένα νευρικό τίναγμα. Bulls eye! Αυτόματα μου τον σφίγγει και μου κατεβάζει φόρμα και εσώρουχο. Δεν πρόλαβα καν να δω τι φοράει, τι χρώμα μανικιούρ έχει κάνει. Φαντάζομαι την πανέ-μορφη παλάμη με το γαλλικό να μου τον χαϊδεύει και νιώθω εκστατικά.

Φοράει φόρεμα και καλσόν. Τέλεια, απλώς θα σηκώσω το φόρεμα, ούτως ή άλλως έχει μικρό βυζί για να παίξω μαζί


του, και κατεβάζω όσο χρειάζεται το καλσόν για ν’ ανοίξουν τα πόδια. Πριν προλάβω να βγάλω προφυλακτικό, μου έχει φορέσει ένα κόκκινο. Πόσες φορές το έχει κάνει; αναρωτιέμαι. Τη γυρνάω βίαια με το κεφάλι προς τον τοίχο, με το χέρι μου περασμένο στη μέση της, της δείχνω πώς να στήσει τη λεκάνη της και της τον βάζω. Εξιλέωση. Τόση ώρα καύλας εκτονώνε-ται μέσα της και τόσα χρόνια προσμονής εκτονώνονται με ένα δυνατό τράβηγμα στα μαλλιά. Το αρχικό «αχ!» της ευχαρίστη-σης συμπληρώνεται με ένα πιο δυνατό και κοφτό «αααχ!» του πόνου. Η κίνηση αρχικά αργή και σταθερή, με έντονες ωθή-σεις προς τα μπροστά, για να φτάσει όσο γίνεται πιο βαθιά. Το κωλαράκι, τέλεια σχηματισμένο, κουνιέται ακριβώς στον ρυθμό που δίνω εγώ, ενώ είναι τόσο σφριγηλό που μεταφέρει την κίνηση με κυματισμό στην κορυφή της καμπύλης, εκεί που το εφήβαιό μου τη χτυπάει.

Την πάτησα. Τόσες σκέψεις τόση ώρα και τελειώνω. Ξενε-ρώνω γιατί ξέρω ότι δεν έχουμε πολύ χρόνο και ίσως να μην την ξαναδώ. Μπορεί να ήταν η μοναδική μου ευκαιρία για να της προσφέρω μια τέλεια απόλαυση, που θα τη θυμάται ίσως πιο έντονα απ’ όλες τις άλλες φορές. Το καταλαβαίνει από τους σπασμούς που κάνω, ότι έχυσα. Και επιτόπου γυρνάει, με κοιτάει με ένα ύφος ντίβας και στο βλέμμα της φαίνεται ότι θέλει να με μειώσει, επειδή δεν την ικανοποίησα αρκετά. Προ-σέχει να μη βγάλει πόντο από το καλσόν καθώς το ανεβάζει και με εξίσου γρήγορο και περίτεχνο τρόπο, βγάζω προφυλα-κτικό και το φοράω. Δεν προλαβαίνει να βγάλει κουβέντα, τη βουτάω ξανά, της σηκώνω το δεξί πόδι και το κρατάω με τον πήχη μου, ενώ η παλάμη μου κλειδώνει στον κώλο της. Της τον ξαναβάζω, την κοιτάω και της λέω:

«Δεύτερος γύρος. Για πόσους ακόμα αντέχεις;» Με κοιτάει με έκπληξη και με μια δόση φόβου. Και δικαιο-

λογημένα, πόσο συχνά μπορεί να συμβεί αυτό; Ο άντρας δεν είναι σαν τη γυναίκα. Η γυναίκα είναι σαν οπλοπολυβόλο ορ-


γασμών, ενώ ο άντρας μία κοντόκαννη καραμπίνα που οι εκ-πυρσοκροτήσεις απαιτούν χρόνο οπλισμού.

«Είσαι... είσαι χωρίς προφυλακτικό;» η φωνή της σχεδόν τρέμει, ανάβοντάς με ακόμα περισσότερο.

«Όταν σε γνώρισα, είχες ύφος μπλαζέ και τώρα τρέμεις; Δεν λωλάθηκα ακόμα για να πηδήξω εσένα χωρίς καπότα».

Η φωνή μου ήταν ψιθυριστή, με μερικές διακοπές όταν πάτωνα μέσα στον κόλπο της, και άλλες διακοπές από φιλιά και δαγκωματιές σε λαιμό και αφτιά. Το ύφος μου όμως ήταν ταπεινωτικό και εκείνη φαινόταν να γουστάρει. Πόσο ανώμα-λες είναι οι γυναίκες; Εγώ είχα μείνει στα τρυφερά λόγια που σε φτιάχνουν την ώρα που κάνεις έρωτα, τύπου «αγάπη μου, πόσο όμορφη είσαι, πόσο ερωτευμένος είμαι, σε αγαπάω, θα σε αγαπάω για πάντα» και πάει λέγοντας. «Αρέσει στις γυναί-κες και λίγο ξύλο», μου είχε πει μια φίλη.

«Πρέπει να φύγω», ξεστομίζει με δυσκολία, δαγκώνοντας το κάτω χείλος. Σκέφτομαι την ατάκα της Γκίζας και τη βου-τάω λίγο άγαρμπα απ’ τον λαιμό.

«Μέχρι να τελειώσω, είσαι δική μου! Δεν πας πουθενά, το κατάλαβες;»

Και ανάβει ακόμα περισσότερο. Στην επιτακτική ερώτηση, νιώθω την ανάσα της να επιταχύνει και παράλληλα να γίνεται κοφτή. Βγάζει ένα μικρό «αχ», σαν να ήθελε να το πνίξει, και νιώθω τον κώλο της να τρέμει ελαφρά στο χέρι μου. Τελείωσε, σκέφτομαι, τώρα μπορώ να τελειώσω και εγώ. Επιταχύνω τον ρυθμό μου, φαίνεται να το απολαμβάνει και πάλι, αλλά τώρα είναι ικανοποιημένη και ευχαριστιέται απλώς την παρουσία του πέους μέσα στο αιδοίο της. Δεν μπορώ όμως να χύσω. Πριν από λίγο είχα έρθει σε οργασμό και η επιβεβλημένη σκέ-ψη της εκσπερμάτωσης φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα.

Βγαίνω από μέσα της και συμπεριφέρομαι σαν αδιαφιλονί-κητος πορθητής, με ύφος ενσταντανέ του James Dean.

«Αυτό ήταν για σήμερα». «Ελπίζω να μην έχει πέσει δουλειά, γιατί το τελευταίο

O

ΕΚ∆ΟΣΕ ΙΣοσελότος

οσελότος

οσελότος


πράγμα που μπορώ να κάνω, είναι να συγκεντρώσω το μυαλό μου», λέει καθώς ανεβάζει το καλσόν για δεύτερη φορά.

Το νύχι τώρα πιάνεται στην πλέξη και κάνει τη γνώριμη γραμμή ενός πολυφορεμένου καλσόν.

«Όντως δεν είσαι καθόλου συγκεντρωμένη», λέω κοφτά, αλλά και μ’ ένα χαμόγελο ικανοποίησης στο πρόσωπό μου.

«Πρέπει να φύγω τώρα, πότε θα σε ξαναδώ;» ρωτάει δίνο-ντάς μου ένα ακόμα φιλί.

«Δεν ξέρω, θα δείξει». Τώρα θες να με ξαναδείς, ε; Και σύ-ντομα, ε;

«Καλά...»Η απάντησή μου δεν της άρεσε και σηκώθηκε και έφυγε.

Ήμουν πολύ σκληρός, γιατί ήμουν ο απόλυτος νικητής. Την κατάφερα μετά από τόσα χρόνια, και μετά από μια επιδεικτική απόρριψη μπροστά σε φίλους μου. Ήταν σαν να έπαιρνα την εκδίκησή μου.

Κατεβαίνω πάλι στο πάρκινγκ με ένα άγχος για το αν θα έχει αποκαλυφθεί το ψέμα μου. Φτάνω στο υπόγειο και το αυτοκίνητό μου βρισκόταν ακόμα εκεί. Μπαίνω μέσα γνωρί-ζοντας ότι δεν πρόκειται να την ξανάπαιρνα τηλέφωνο. Ξαφ-νικά, κλυδωνίζομαι από μια σκέψη. Εγώ ποτέ δεν ήμουν έτσι με τις κοπέλες. Η συμπεριφορά μου ήταν του άντρα δήθεν βαρβατίλα, που πηγαίνει στο Μπουρνάζι, βρίσκει καμιά χο-ντρή ή καμιά σάπια, τη γαμάει για να φύγουν τα χοντρά και μετά εξαφανιζόλ. Εγώ δεν ήμουν έτσι. Και αυτή η κοπέλα είναι όμορφη, ψωνάρα αλλά όμορφη, ψωνάρα αλλά μπορείς να πεις και καμιά σοβαρή κουβέντα.

Τι μου συμβαίνει; Γιατί τα υπεραναλύω; Τα ίδια κάνουν και αυτές. Πουτάνες!

Είχα ήδη βγει στην Κηφισίας και κατευθυνόμουν προς την καφετέρια.

Αγάπη και cuba libre

Documents