Η Α λίκη στη Χ ώρα των Μεγά λ ων 1

Βι κ υ Μω ρ α γ ι α ν ν η

Με την ευγενική υποστήριξητων Εκδόσεων iWrite και τωνΠρότυπων Εκδόσεων Πηγή.

στη Χώρα τωνΜ ε γ ά λω ν

Α λ ί κ ηη

Η Α λίκη στη Χ ώρα των Μεγά λ ωνΒικυ Μωραγιάννη2 3

τίτλος συγγράμματοςΗ Αλίκη στη Χώρα των Μεγάλων

συγγραφέαςΒίκυ Μωραγιάννη

διεύθυνση ατελιέΝικόλαος Κουμαρτζής

συντονισμός έκδοσηςΒαλάντης Ναγκολούδης

σελιδοποίησηΑντώνης Καραναύτης

α΄ έκδοση Ιανουάριος 2015

isbn 978-618-5067-98-4

Ιστοσελίδα: www.iWrite.grΕπικοινωνία: 2311 27 28 03 | info@iWrite.gr

ο συντονισμός της έκδοσης, η καλλιτεχνική επιμέλεια,η σελιδοποίηση και η σχεδίαση της μακέταςεξωφύλλου έγιναν από ταατελιέ του iWrite.gr

iWrite Creative Teamhtt p : / / w w w. i Wr i te.g r

Απαγορεύεται η δημοσίευση μέρους ή του συνόλου του βιβλίου αυτού, η ανα-παραγωγή ή η μετάδοσή του με οποιοδήποτε οπτικοακουστικό μέσο, χωρίς

την έγγραφη άδεια του εκδότη.

An iWrite PublicationThessaloniki, Greece

Εκδόσεις iWriteΘεσσαλονίκη, Ελλάδα

Στον Αλέξανδρο που μου έδειξε ότι τα όνειρασου γελάνε μόνο όταν τα κοιτάζεις κατάματα.

Η Α λίκη στη Χ ώρα των Μεγά λ ωνΒικυ Μωραγιάννη4 5

Φεβρουάριος 2015 8Με ανοιχτά τα φτερά 10Οι Πυραμίδες 12Μπλε, Άσπρο, Κόκκινο 14Φοβάμαι να μεγαλώσω 16Τικ-τακ, τικ-τακ 17Μια χαλασμένη πένα 19What happens in Antiparos, stays in Antiparos 20Όταν μεγαλώσω θα γίνω συγγραφέας. Ή και όχι 23Πρώτη φορά στην Πόλη 27Περίπατος στο ασημένιο παρελθόν 29Αναμονή. Attente 30‘Η επιστήμη του χαζέματος’ 31Έπιασε κρύο 33Μια ευχή για τη νέα χρονιά 34Καλοκαιρινές σκέψεις 36Φιλοσοφία της σκηνής 38Οι Μονομάχοι 39Ο Χρόνος ξανά 41Πάει κι αυτή η χρονιά 43Περί άξιων αξιών 45Sunny, yesterday my life was filled with rain 48Ένα χαμόγελο δειλό 50Έρωτες και βίντεογκειμς 53Στη Αρχή της Πτώσης 55

Praying for a miracle 57Μοιάζει σα να το βρήκα 59Τέσσερις 61Πάει τόσος καιρός, μένει πόσος καιρός; 62Γενέθλια 64Εδώ και τώρα 65Πίσω από την πόρτα… 66Μην πας μια μέρα στη δουλειά… 67O! A! ED! 68Καλωσήρθατε στην ΙΚΕΑ μας… 70Le Cook Sportif 72Κοριτσάκι θέλεις να παίξουμε ή Φάκελος φιλία ή Ouch! That hurts… 74Κάθε μέρα τρως αγγούρι και το Σάββατο είσαι μούρη 76Όνειρο σε post it- ΕΙΜΑΙ.ΒΕ.ETRE. 787 Γάμοι, 5 Γεννήσεις, 4 Βαπτίσεις. Και 1 Κηδεία 79Cocoon VS Cocooning 81Da fuckin’ money… 83Δηλαδή τώρα μ’ αγαπώ; 85ΒΑΡΕΘΗΚΑ μαντήλια να κουνάω. (Ναι, από τώρα) 87Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα… 89Στο Super Market 91Νοικοκυρεύομαι…κι από πανικό κυριεύομαι  93Η άμμος του χρόνου 95Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ… 97Baby Boom & Μπαμ & Μπουμ… 99Το Ταξίδι του Φιλιού… 101Χωρίς δεκάρα, πώς θα παντρευτούμε Μανωλιό μου; 103Η Θεωρία του Χάους (και της Μ@λ@κί@ς) 105Το Σχολείο 107Θα γυρίσει ο τροχός… 109Το Ραντεβού… 111

Περιεχόμενα

Η Α λίκη στη Χ ώρα των Μεγά λ ωνΒικυ Μωραγιάννη6 7

Μέχρι το τέλος της αγάπης… 113Friendship Reloaded… 115Χαβαλιμάνι στόρι… 117Χαμένη στη Μετάφραση… 120Katsaridophobia… 122Ζητιάνος του like… 127Το παλάτι της Σεχραζάτ… (part 1) 131Το παλάτι της Σεχραζάτ (part 2) 135Where am I? 139My name is Bean. Mrs Bean 144Εσύ, πότε θα γίνεις μάνα; 148You can do magic! (Πρόσεχε μόνο μη βγάλεις κάνα μάτι με το μαγικό ραβδί…) 150To eat or not to eat? Αυτό δεν είναι ιστορία, είναι σκέτη υστερία… 153Ορ-Μόνες στο σπίτι… 156Χριστουγεννιάτικη ιστορία 159Αγάπα μωρέ λιγάκι… 163Almost a fairytale… 165Istanbul, the Job Project… (Part 1) 168Istanbul, the …****job Project (Part 2) 175«Οι γείτονές μου» 182One For My Ladies… 185Το Σαββατόβραδο του Τριαντάρη… 189Διλήμματα… 192Έρωτας στα Χρόνια της Σαπίλας 196Η Πασχαλιά 200Ένα Μεγάλο Παράξενο Χωριό 204«Σήμερα γά- Σήμερα γάμος γίνεται…” 209Το πνεύμα του Μαύρου Καλοκαιριού 212Κάνω απόψε μια ευχή…Κάποτε να γυρίσω κοντά σου… 217Ταυτότητα: Γυναίκα 221

Κάτω απ’ τη μάσκα που φοράς 226Γράμμα στον Άγιο Βασίλη 228Ένα Σώμα, Δυο Καρδιές 231Friend (Re)Quest 233The End Of An Era 237Επίλογος. Η Αλίκη στη Χώρα των Μαμάδων 241Ευχαριστίες 245

Η Α λίκη στη Χ ώρα των Μεγά λ ωνΒικυ Μωραγιάννη8 9

Ξέρω ότι δεν θα έπρεπε να γράφω. Όπως συμβαίνει σχεδόν καθημερινά εδώ κι ένα χρόνο, το τελευταίο πράγμα για το οποίο έχω χρόνο και αντοχές είναι το

γράψιμο. Στο τέλος κάθε μέρας που περνάει σαν ένα κλικ αλλά ταυτόχρονα μοιάζει με βδομάδα και κατά την οποία έχουν μεσολαβήσει καθαρίσματα, μαγειρέματα, ξεσκατώμα-τα, ατελείωτο παιχνίδι κι αμέτρητα γέλια και κλάματα, το μόνο που θέλω είναι να ξαπλώσω με τα χέρια και τα πόδια ανοιχτά στη στάση του πτώματος που κάναμε στη yoga και λεγότανε savasana και να ξεχάσω της μέρας τα βάσανα.

Στην προκειμένη δεν έχω να κάνω τίποτα από τα παρα-πάνω. Έχω να κάνω κάτι ακόμα πιο δύσκολο και βαρετό: να αδειάσω τις κούτες που έφτασαν σήμερα με τη μεταφορική από Τουρκία.

Τρία χρόνια… Τρία χρόνια ζήσαμε εκεί και νιώθω ότι δεν έχω ιδέα πού στην ευχή πήγαν αυτά τα τρία χρόνια. Εί-μαι τόσο μουδιασμένη από όλη αυτή την αλλαγή που από την ώρα που κοιμήθηκε ο μικρός, απλά ανοίγω τις κούτες, κοιτάζω το περιεχόμενο τους, αναστενάζω και τις κλείνω και πάλι.

Και θα είχα ήδη κοιμηθεί από ώρα, άλλωστε ποτέ δεν ξέρω τι ώρα θα χρειαστεί να ξυπνήσω, ούτε πόσο θα παρα-μείνω ξύπνια, ούτε πότε και αν θα ξανακοιμηθώ, αν δεν είχα

Φεβρουάριος 2015.Αθήνα.Ξημερώματα.

ανακαλύψει παραχωμένα στην κούτα με τα βιβλία μου, τα παλιά μου ημερολόγια. Τόσο καιρό στην Κωνσταντινούπολη δεν τα άγγιξα ποτέ, όχι μόνο γιατί είχα ξεχάσει την ύπαρ-ξη τους αλλά και γιατί ήμουν απασχολημένη να γράφω στο blog μου και να προσπαθώ να χωνέψω ότι μεγάλωσα κι ότι τελείωσαν τα ψέματα.

Όμως απόψε, κάτι με σπρώχνει να ξεφυλλίσω τις ταλαι-πωρημένες τους σελίδες, τις ποτισμένες με δάκρυα και να ανακαλύψω για πρώτη ίσως φορά, τι είναι αυτό που με οδή-γησε σε αυτό που είμαι σήμερα. Να θυμηθώ ποια ήταν η Αλί-κη πριν γίνει σύζυγος και μαμά και δασκάλα και νοικοκυρά και blogger. Και το ξέρω πως θα έχει πόνο το ταξίδι αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ. Όχι μόνο από μαζοχισμό αλλά γιατί δυστυχώς έχω στ’ αλήθεια ξεχάσει ποια ήμουν πριν γίνω αυτό που είμαι σήμερα. Είναι σα να γεννήθηκα κι εγώ τη μέρα που γεννήθηκε ο γιος μου. Κι ενώ αυτό είναι κάτι που τον περισσότερο καιρό με κάνει να αισθάνομαι μοναδικά και μου δίνει μια απίστευτη ενέργεια, υπάρχουν στιγμές όπως ετούτη εδώ που νιώθω χαμένη και χρειάζομαι να βάλω τα πράγματα σε χρονολογική σειρά, να τα χωρίσω σε χρωματι-στά κουτάκια και να τους βάλω τις αντίστοιχες ταμπελίτσες για να νιώσω ότι τακτοποιείται και η τρικυμία μέσα μου.

Ξεκινάω λοιπόν το ταξίδι. Κι όπου με βγάλει…

Η Α λίκη στη Χ ώρα των Μεγά λ ωνΒικυ Μωραγιάννη10 11

ΠΑΡΙΣΙ. Παρίσι, Παρίσι, Παρίσι, Παρίσι, Παρίσι, Πα-ρίσι, Παρίσι. Ακόμα δεν το πιστεύω. Δεν ξέρω καν πόσο πιστεύουμε ένα όνειρο όταν παύει να είναι

όνειρο και γίνεται μια ονειρεμένη πραγματικότητα. Πρέπει ν’ αποφασίσω ότι δεν θα νιώσω ποτέ την ανία της γαλήνης. Πρέπει να αποφασίσω ότι αυτή είμαι εγώ. Μου πάει το κόκ-κινο. Το ότι το ανακάλυψα πριν τρία χρόνια δε σημαίνει ότι δε μου πήγαινε. Το μαύρο το αγαπάω ακόμα, είναι το μικρό μου μυστικό, το γλυκό μου amer… αλλά το κόκκινο… Φω-τιά, Καρδιά, Αίμα, Ζωωω!

Πού να το φωνάξω, ποιος ζει όσο εγώ, πού είναι; Θα έρθει όπως όλα ήρθαν. Εσύ που έφτιαξες τα πάντα, Εσύ που έφτια-ξες το κόκκινο αν μ’ ακούς, που μ’ ακούς, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που κάνεις την άμμο στην πυξίδα της ζωής μου να πέφτει Αργά, Ηδονικά και ναι η άμμος μοιάζει σιγά σιγά με χρυσόσκονη. Σ’ ευχαριστώ, Σ’αγαπώ. Έχεις γεμίσει όλο μου το είναι με μια κόκκινη λάβα. Σε ικετεύω, άσε τη να κυλάει μέσα μου. Για Πάντα! Κι ας μη μ’ αφήνει να κοιμηθώ τα βράδια κι ας μην αφήνει τη σκέψη μου να κάνει εκείνα τα πελώρια βήματα που έκανε παλιά.

ΤΩΡΑ.Νομίζω ότι ο χορός με τους κακούς αγγέλους δεν είναι

πια σε κύκλο γύρω μου. Νομίζω ότι θα αναμετρηθώ μαζί του

Με ανοιχτά τα φτερά.Φεβρουάριος 2004.Παρίσι.

ξανά πολύ αργότερα. Τότε που όμως όλοι οι άγγελοι και οι νεράιδες μου θα μου έχουν μάθει όλα τα ξόρκια για να κάνω το κρύσταλλο της πυξίδας μου άθραυστο.

Κόκκινο. Θυμός. Όχι. Το όχι είναι κόκκινο. Το ναι είναι πιο κόκκινο όμως. Το ‘πιο κόκκινο’ όμως μπορεί να έχει πιο πολύ αίμα, έτσι δεν είναι; Αν δεν το πεις αυτό το ναι δεν θα μάθεις ποτέ μικρή μου. Αν δεν πάψεις να είσαι μικρή δεν θα μάθεις ποτέ. Ποια είναι αυτή η Βαβυλώνα για την οποία όλοι μιλούν; Δεν θα δεις ποτέ τι έχουν τα παλάτια της στα υπόγεια τους. Θα μείνεις να χάσκεις μπροστά σε φτηνιάρι-κες καρτ-ποστάλ. Φύγε, απογειώσου ξανά. Εσύ δε λες ότι πιστεύεις στη μοίρα;

Η Α λίκη στη Χ ώρα των Μεγά λ ωνΒικυ Μωραγιάννη12 13

Τι είναι αυτό που με πνίγει; Το ανεκπλήρωτο. Μιας αγάπης, ενός ονείρου, ενός έρωτα, ενός λαμπερού καλοκαιριού, ενός γλεντιού στην παραλία, ενός

ύπνου στην άμμο. Μόνο εκείνο το εκτυφλωτικό φεγγά-ρι στην Ελαφόνησο ξέρει το πόσο πονάω. Εκείνη η ψυχρή, υγρή, ασημένια άμμος. Το πιο δύσκολο ήρθε τώρα. Πιο δύ-σκολο είναι να ξεπεράσω τη συνήθεια του πόνου, παρά τον ίδιο τον πόνο.

Μέσα σε εφτά χρόνια μου έτυχε δυο φορές αυτή η απόρ-ριψη της αγάπης. Η μια στην αρχή της πρώτης νιότης. Όταν έμαθα για πρώτη φορά πώς τρέμεις από έρωτα. Και η άλλη εδώ στο κατώφλι του κόσμου των μεγάλων.

Αυτά τα όνειρα και οι ευχές… Αυτά τα παραμύθια που φτιάχνει η πιο μεγάλη ψεύτρα που λέγεται φαντασία. Στον όγδοο μήνα του χρόνου. Σηκώνεις το ακουστικό και το ξα-νακουμπάς. Το μάταιο. Παντού. Tout est amer. Αν το είχα γράψει πριν τη Yasmina Reza θα ήμουν Reza στη θέση της Reza. Pourtant, είμαι η Βίκυ στη θέση της Βίκυς εδώ και πολ-λά χρόνια.

Σπαρταράω για ν’ αγγίξω μια ψυχή. Οι άνθρωποι πάγω-σαν. Όχι μόνο δεν αγγίζουν την ψυχή σου αλλά κουκουλώ-νουν και τη δικιά τους, την κλείνουν και την κλειδώνουν.

Ποιο όνειρο μου ήταν τόσο δυνατό μέχρι τώρα που να

Οι Πυραμίδες.Αύγουστος 2004.Παρίσι.

μείνει όνειρο κι αφού βγει αληθινό; Ανία; Πονάει το χέρι μου και μόνο που κρατάει το στυλό. Πονάει το κορμί μου από το λίγο του έρωτα. Πονάει η καρδιά από τον πόνο της αγάπης. Απογοήτευση.

Κοιμάσαι για να ταξιδεύεις. Λύπη και κούραση. Μόνο η θάλασσα ξέρει. Γι’ αυτό πρέπει να ξαναπάω γρήγορα κοντά της. Η θάλασσα είναι Ελλάδα και το ανάποδο.

Πώς να ξέρω από πριν ότι το όνειρο είναι πράγματι όνει-ρο; Ότι θέλω πράγματι να φτάσω στις Πυραμίδες μου. Δεν είχα κανένα όνειρο προφητικό, κανένα μάγο δε συνάντησα εγώ. Μα τι τεράστιο κενό είναι αυτό;

Η Α λίκη στη Χ ώρα των Μεγά λ ωνΒικυ Μωραγιάννη14 15

Κάτι μύρισε. Μέσα στη μουσική της όσφρησης μια τόση δα νοτούλα από άνοιξη. Και όλα φτερούγισαν. Θέλεις να δακρύσεις από χαρά, θέλεις να βγεις έξω.

Είναι σαν εκείνα τα καλοκαίρια τα παλιά, δίπλα στη θάλασ-σα. Μύριζε η πασχαλιά μαζί με τη θάλασσα.

Αλήθεια, πρώτη φορά μου περνάει από το νου ότι αυτή η γαλήνη που στροβιλίζεται μέσα σου τον περισσότερο καιρό, έχει γεννηθεί από αυτόν τον χορό του κύματος που έσκαγε πλάι σου όταν ήσουν παιδί. Θυμήσου την επόμενη φορά που θα πνίγεσαι να πας μια βόλτα στη θάλασσα. Έχεις μέσα σου το μπλε. Όπως και το άσπρο. Και το κόκκινο. Για πάντα.

Τι ωραίο να είσαι παιδί… Και πόσο άδικο να μην κατα-λαβαίνεις ότι η ευτυχία που ψάχνεις είναι η ίδια η ύπαρξη σου αμόλυντη, διάφανη, μοναδική. Ψάχνεις, ψάχνεις την ευτυχία κι ένα πρωί ξυπνάς κι έχεις μεγαλώσει. Και τότε πια η ευτυχία είναι σε πράγματα που κάποτε η ευτυχισμένη σου ύπαρξη θεωρούσε ασήμαντα, χαζά ή δεδομένα. Ένα ζεστό φαγητό χωρίς άγχος, ένας μεσημεριανός ύπνος, μια αγκα-λιά, ένα ζεστό φιλί από τη μαμά, ένα γέλιο με τους φίλους σου, ένα παιχνίδι με το αγόρι που σου αρέσει.

Δεν θέλω να σ’ απογοητεύσω αλλά νομίζω ότι από δω και πέρα οι στιγμές αυτές θα χωράνε ολοένα και πιο δύσκολα στην ημέρα σου.

Μπλε, Άσπρο, Κόκκινο.Φεβρουάριος 2005.Αθήνα.

Όπως αυτά που θέλεις να κάνεις, να μάθεις, να ζήσεις. Αναβολή συνέχεια. Αύριο, αύριο, αύριο. Και το αύριο έρχε-ται, γίνεται σήμερα, χτες και χάνεται dans le néant.

Bon. C’est pas grave. Τουλάχιστον θα έχεις πάντα το μπλε, το κόκκινο και το άσπρο. Και το Παρίσι.