ISSN: 2241-648X

Το περιοδικό ΑΦΗ ΓΗ SEEδιανέμεται ελεύθερα στο Διαδί-κτυο, κάθε δεκαπέντε (15) ημέρεςσε μορφή ψηφιακού εντύπου, με άδεια Creative Commons. 1 Δεκεμβρίου 2013

Εξώφυλλο: Νικόλας Στεφαδούρος

Bio:Γεννημένος το 1980, από γονείς Αλεξανδρινούς , με σπουδές στο Ε.Μ.Π. και αρκετή δόση τρέλας, τον

κέρδισε τελικά ο αι-ώνιος έρωτας, το σκίτσο και δηλώ-νει πλέον ευθαρσώς “Σκιτσογράφος μη-χανικός”.

website:www.stefadouros.gr

11n ΑΦΗ ΓΗ SEE.

Γίναμε ένα, δύο φορές. Δεν έχω να πω τίποτα πα-ραπάνω. Σας ευχαριστώ όλους, για την αγάπη που δείχνετε στο περιοδικό μου, εδώ και μισό περίπου χρό-νο. Υπόσχομαι να συνεχί-σω να σας δίνω ψηφιακές σελίδες που μυρίζουν χαρ-τί και δυόσμο. Καλό μήνα και εύχομαι ο Δεκέμβρης να έχει να μας Αφηγηθεί σπουδαία πράγματα..

Βαγγέλης Ευαγγελίου

Αφήγηση ενδέκατη

Πες μου Δημήτρη, με τι αφορμή ονόμασες ολόκληρο το δίσκο ΑΕΡΟΣΤΑΤΟ; Εί-

χες πρώτα το τραγούδι στο μυαλό ή γεννήθηκε στην πορεία;

Το Αερόστατο είναι μια συνειδητοποίηση ζωής. Η αποκωδικοποίηση της πορείας μας φτάνοντας σε κάποιο σημείο «ήσυχο» της ζωής μας, φέρνει στο νου όλα μας τα «θέλω». Τα πριν, τα τω-ρινά αλλά και τα «θα ‘θελα» που αφορούν το μέλλον. Μπαίνεις αναγκαστικά λοιπόν εκεί, στη διαδικασία μιας σύγκρισης με το μέσα σου και χαράζεις νέα πορεία και ίσως εντελώς διαφορε-τική. Το Αερόστατο είναι οι ανασφάλειές μας, οι πεποιθήσεις μας, τα όνειρά μας, η κρυψώνα μας, το παιδικό μας παιχνίδι και ταυτόχρονα με όλα αυτά, είναι η δική μας ζωή με τις κατευ-θύνσεις που παίρνει μέσα στους ανέμους... Το να «βαφτίσω» αυτήν την καινούργια επερχόμενη δουλειά «Αερόστατο» είναι μια ανάγκη που μου δημιουργήθηκε να πω στον εαυτό μου πράγμα-τα. Ενδεχομένως να του θυμίσω κάποια άλλα ή ακόμα και να δικαιολογήσω εμένα και τους άλ-λους ώστε να δω το όλο θέμα της ζωής από μια νέα οπτική. Αυτή που σε κάνει να χαμογελάς επειδή αναγνωρίζεις.

Για σένα, μετά από τόσα χρόνια ως τραγουδο-ποιός και έχοντας στο ενεργητικό σου μπόλικα τραγούδια, το ΑΕΡΟΣΤΑΤΟ έχει κάτι δια-φορετικό; Στον ήχο, στις λέξεις, στην ερμηνεία ή όπου εσύ τέλος πάντων, βλέπεις το διαφορε-τικό.

Το διαφορετικό που υπάρχει εδώ αυτή τη φορά, είναι το παιχνίδι.

Τα πάντα στο τραγούδι αυτό αλλά και στο δί-σκο γενικότερα είναι σαν παιχνίδι. Ο στίχος, η εκφορά του λόγου, η «σκηνοθεσία» των ήχων, η ενορχήστρωση, έχουν μια τέτοια ενέργεια και αυ-τό μπορώ να πω πως χαρακτηρίζει τη δουλειά μου για πρώτη φορά...

Το τραγούδι αυτό που θα ήθελες πρώτη φορά να το πεις ζωντανά / live και από κάτω ο κόσμος να είναι έτοιμος να ανέβει μαζί σου; Όχι μόνο στη σκηνή, αλλά και στο ΑΕΡΟΣΤΑΤΟ!

Θα ήταν όμορφα να μπορούσα να χωρέσω φί-λους σ’ ένα Αερόστατο, να τους πάω μια βόλ-τα στον ουρανό και να τους το τραγουδούσα για πρώτη φορά εκεί.

Που θα ήθελες να αφιερώσεις το ΑΕΡΟΣΤΑΤΟ;

Στις πεποιθήσεις μας για τους εαυτούς μας αλ-λά και στις εμμονές μας. Αυτές οι δυο έννοιες έχουν στενή συγγένεια πιστεύω.

Σ’ ευχαριστώ που μας δίνεις το ΑΕΡΟΣΤΑ-ΤΟ σου δωρεάν και ανεκτίμητα, ώστε να κάνου-με την πρώτη μας βόλτα! Το έχουμε ανάγκη πιο πολύ από ποτέ, να πέσουμε ψηλότερα! Εύχομαι καλή διαδρομή να έχει και το τραγούδι και ολό-κληρος ο δίσκος.

Εγώ ευχαριστώ Βαγγέλη και σας εύχομαι τα καλύτερα εδώ στην ΑΦΗ ΓΗ SEE. Πραγμα-τικά, αυτό το περιοδικό που είναι ηλεκτρονικό, μυρίζει χαρτί! Καλή και δημιουργική συνέχεια!

Ο Βαγγέλης Ευαγγελίου ρωτά τον Δημήτρη Λιόλιο

Πάντα θεωρούσα την ύπαρξη ημερο-λογίων, ξέρετε, εκείνων που «κρατάς» σκέψεις, συναντήσεις και απρόοπτα που συνέβησαν τη μέρα που πέ-ρασες, πριν περάσει κι εκείνη με τη σει-ρά της, σαν μια π ρ ο σ π ά θ ε ι α επιβεβαίωσης ζωής και υπεν-θύμισής της.

Από πιτσιρίκι με θυμάμαι να πλημυρίζω απογοήτευση στη θέα εκείνων των μικρών σκληρόδετων, που στόλιζαν χαριτωμένες παραστά-σεις αποτελούμενες από στρουμπου-λά αγγελάκια ή σούπερ σταρ ηρωί-δες, κινουμένων σχεδίων της εποχής. Απογοήτευση που την κάλυπτε ένας άκρατος ενθουσιασμός για κάτι που παραδοσιακά τα συνόδευε.

Εκείνα τα μικρά χρυσά ή κατά πε-ριπτώσεις ασημένια, σκαλιστά κλει-δάκια που στο γεμάτο αθωότητα παιδικό μυαλουδάκι μας είχαν λόγο ύπαρξης. Να κλειδώνουν όλα εκείνα που με αφοσίωση καθημερινά

θα γράφονταν και αποτελούσαν τα μεγάλα μυστικά με απαγορευμένη την πρόσβαση.

« Η μνήμη είναι το ημερο-λόγιό μου», ήταν η απά-ντηση στην εύλογη τώρα μα ακατανόητη τότε ερώτη-ση που ερχόταν αγκαζέ με

την ζωγραφισμένη έκπληξη, εκφρασμένη με δυο μάτια έτοι-μα να αφήσουν το σπιτικό που τα φιλοξενούσε. «Μα δεν κρα-τάς ημερολόγιο;» και η κατά παράδοση απάντηση συμπλή-ρωμα της πρώτης, «Κρατάω τα κλειδάκια».

Βρίσκομαι μέ-σ α σ’ ένα άδειο σ ι - ντριβάνι. Σ’ ένα κα- τ α π ρ ά σ ι -νο καφε- νεδάκι, στη Λευκάδα. «Γύρω, γύρω όλοι..» και το κυκλικό σι-ντριβάνι αποκτά κύκλο ζωντανό. Μία παιδική χαρά δίχως κανένα παιχνί-δι, γεμάτη όμως πιτσιρίκια γελαστά που συναντήθηκαν κι έπιασαν τα

Σκαλιστά κλειδάκιατης Ελίνας Κοντονή

χέρια δίχως καλά καλά να έχει ακουστεί ένα όνομα. Εκτός από το «Μανώλης» που βρισκό-ταν στη μέση της ζωής. Μυρωδιές φρεσκοτη-γανισμένης πατάτας, παραδοσιακά, πράσινα, στρογγυλά, μεταλλικά τραπεζάκια, γλυκό του κουταλιού κυδώνι και αχνιστός ελληνι-κός καφές.. Αυτή ήταν η πρώτη σελίδα στο ημερολόγιο της ζωής μου που καταγράφηκε όταν ήμουν δυόμιση ετών. Λένε πως είναι πο-λύ νωρίς για να ‘χεις μνήμες, αλ-λά ως φαίνεται η πρώτη μου απάντηση ήταν ό,τι ειλικρινέ-στερο. Τα κλειδάκια απλά μ ο υ άρεσαν..

Μεγάλωσα και η συλλογή από τα σκαλιστά κλειδάκια κατοικεί μέσα σ’ ένα συρτάρι, ξε-κλείδωτο από ανάγκη. Αποτελεί-το από πολλά, μα και διαφορε-τικά κλειδάκια που τελικά φάνηκαν χρήσιμα. Πολλά και διαφορετικά τα μυαλά και στόματα που βρέθηκα να θέλω να ανοίξω. Ναι έτσι εγωιστι-κά, γιατί ο εγωισμός του κλειστού και απόμακρου μόνο με ένα εξίσου εγω-ιστικό θέλω μπορεί να νικηθεί. Με-τά τη νίκη τα κλειδάκια δωρίζονταν σ’ εκείνον που ελευθερώθηκε. Τίμια πράγματα. Και λέω κλειδάκια, για-τί στις περισσότερες των περιπτώσε-ων, τη σιωπή συντροφεύουν πολλά λουκέτα. Η συλλογή μου πια στε-ρεύει. Η ευχή μου, να στερεύουν και οι φοβισμένοι άνθρωποι.

Μεγάλωσα στα Γιαννιτσά και τα πρώτα μουσικά μου βήματα άρχισαν όταν φτιάξαμε με μια παρέα φίλων μια grunge μπάντα. Τότε πιστεύαμε πως θα γίνουμε οι νέ-οι Nirvana. Στην συνέχεια αφού μεγαλώ-σαμε, εγκαταλείψαμε αυτό το εφηβικό όνειρο.

Περιπλανήθηκα σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας για σπουδές και δουλειά, κά-ποια στιγμή βρέθηκα στην Ικαρία για ενάμιση χρόνο περίπου να σκαλίζω όλη μέρα και όλη νύχτα έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή και να αποτυπώνω τις πρώ-τες μουσικές ανησυχίες. Στην συνέχεια επέστρεψα στο αυτοσχέδιο υπόγειο στούντιο στα Γιαννιτσά όπου συνέχισα να κάνω το ίδιο και παράλληλα κάποιες δουλειές για βιοποριστικούς λόγους. Και κάπου εκεί στο 2006 αποφάσισα να με-τακομίσω Θεσσαλονίκη και να πιστο-ποιήσω τις γνώσεις μου σπουδάζοντας μουσική παράγωγη για να προσπαθή-σω με περισσότερες αξιώσεις να κυνη-γήσω τα μουσικά μου όνειρα. Η μουσι-κή ήταν και είναι το νούμερο 1 στην ζωή μου.

Μεγάλωσα στην χρυσή 10ετια των 80s, θυμάμαι τον εαυτό μου να παρακολου-θεί φανατικά το Αμερικάνικο Mtv και να γράφω αμέτρητες βίντεο κασέτες με βίντεο clip της εποχής. Αγαπημένος φυ-σικά ο Michael Jackson. Μετά ήρθε το grunge και η βρετανική pop ,η μουσική που έγινε σημαία μου κατά την διάρ-κεια της εφηβείας μου και λίγο παραπά-νω. Από κει έπειτα τα αυτιά μου άνοι-ξαν και συνεχίζουν να είναι ανοιχτά σε όλο και περισσότερα αξιόλογα μουσικά

είδη. Ονόματα όπως Βelle end Sebastian, Jens Lekman, Smiths, Pulp, Wham, Moby, Radiohead, JJ Johanson, Placebo είναι με-ρικά από τα ονοματα του με επηρέασαν στο παρελθόν. Όσον αφορά το σήμερα, ονόματα όπως Foals, M83, Churches, Hot Chip, Jessie Wear, Trentemoller, Polica, Jack Penate είναι μερικά που με επηρεά-ζουν σήμερα και αισιοδοξώ να με βοηθή-σουν στη συνέχεια.

Γιατί απλός και κύριος, Monsieur Minimal;Είναι θέμα μουσικής φιλοσοφίας και γε-νικότερης αισθητικής αντίληψης των πραγμάτων. Έτσι έπρεπε να βρω ένα ψευδώνυμο, που να συνδυάζει τα παρα-πάνω, άλλα και να αντικατοπτρίζει την προσωπικότητα μου και την μουσική μου.

Τώρα μένω στην Αθήνα. Η αλήθεια είναι πως αυτή η πόλη δεν έχει καταφέρει να με κερδίσει ακόμα, ίσως φταίει το γεγο-νός ότι δεν πρόλαβα να δω και τα καλύ-τερά της.

Είμαι 4 χρόνια πλέον εδώ, έχω συνηθίσει μερικά πράγματα, άλλα αρνούμαι να συνηθίσω τα περισσότερα. Μ’ αρέσουν οι βόλτες στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, στο λόφο του Φιλοπάππου και τα άνω Πετράλωνα, επίσης μ’ αρέσει το παλιό Φάληρο, αλλά και λίγο πιο έξω οι βόλτες στο Τατόι. Με χαλάει η απανθρωπιά, η αδιαφορία του κόσμου, η κατάντια των ανθρώπων, η βρόμικη και η άρρωστη κα-τάσταση που επικρατεί στο κέντρο της.

Απλός και κύριος ή αλλιώς Monsieur Minimal

της Αντιγόνης Παφίλη

Είναι όνειρο μου να φύγω στο εξωτερικό. Με ενδιαφέρει και για αυτό θα το προ-σπαθήσω. Έχω παίξει σε Βερολίνο και Λονδίνο, έχω δώσει και τη μουσική μου σε ένα διαφημιστικό σποτ σε Αμερική και Καναδά. Επίσης και το feedback που λαμβάνω από έξω είναι ενθαρρυντικό. Ωστόσο, θεωρώ πως για να κάνεις κάτι αξιόλογο και με συνέχεια θα πρέπει να βρεις ένα label στο εξωτερικό το οποίο θα πιστέψει στην μουσική σου και πέρα από ένα release θα αναλάβει τόσο το promo όσο και το agency, αλλά και το publishing. Προσωπικά θεωρώ πως αν κά-ποιος θέλει να διακριθεί στο εξωτερικό τότε θα πρέπει να μεταφέρει και την έδρα του εκεί.

Τώρα, μετά την καλοκαιρινή περιο-δεία και το τελείωμα αυτής με μια πό-λη όμορφη συναυλία στο Live stage του Six dogs πριν 10 μέρες, αυτή την περίοδο βρίσκομαι στην διαδικασία της σύνθε-σης, κάνω ένα μικρό pause, ακούγοντας πολλά, διαφορετικά πράγματα . Μπαί-νω στο studio και γράφω και παράλ-ληλα πειραματίζομαι σπίτι μου, πάνω στις νέες μου συνθέσεις, με πιο πρόσφα-τη αυτή που κυκλοφόρησε ανεπίσημα το καλοκαίρι και επίσημα σε λίγες μέ-ρες με τίτλο «Summer Loves», το οποίο κυκλοφορεί ψηφιακά σε όλα τα digital music stores.

Οι καινούργιες συνθέσεις πάνε αλλού ξε-φεύγουν απο το Minimal to Maximal άλ-λα και προηγούμενα άλμπουμ (Lollipop / Πάστα Φλωρα) χωρίς να χάνεται το χα-ρακτηριστικό ύφος της μελωδικής indie pop και αυτό μ’ αρέσει”.

Το πιο τρελό μου όνειρο;;Το όνειρο μου ήταν να καταφέρω να αποτυπώσω τη μουσική που είχα μέσα στο μυαλό και να την αποδώσω μέσα από την δική μου αισθητική. Αυτό έγι-νε αρχικά με το “lollipop”, από κει και έπειτα το ένα όνειρο έφερνε το άλλο, πράγματα που δεν ήταν προγραμματι-σμένα αλλά επιθυμίες που , είτε ήρθαν

από μόνες τους , είτε τις κυνήγησα εγώ, όπως το live στο Μουσείο της Ακρόπο-λης, το opening act στον Moby και τα live στο Βερολίνο και στο Λονδίνο . Κάθε φορά που τελειώνω ένα άλμπουμ, ένα νέο κομμάτι , ένα βίντεο κλιπ ή ακόμα και κάποιο σημαντικό live, αυτό αποτε-λεί και επίτευξη ενός μικρού ονείρου . Αυ-τή την περίοδό δουλεύω ενα project στο μυαλό μου, που αφορά το επόμενο άλ-μπουμ και είναι αρκετά φιλόδοξο, αν τα καταφέρω και το πραγματοποιήσω θα το μάθετε!!

Όταν μεγαλώσω θέλω να κάνω το δικό μου ντισκοκαφε-νείο ,σε ένα νησί της Ελλάδας να φωνά-ζω τους φίλους μου, να μαγειρεύουμε και να παίζουμε μουσικές.

Πηγή: www.themachine.gr

Σήμερα καταπιάστηκα με τα ψώνια. Κυριολεκτικά καταπιάστηκα, πιά-στηκε η μέση μου, τα χέρια μου και μια σειρά από μύες, για καιρό ξε-

χασμένους από το νευρικό μου σύστημα.

Γιατί ο συγκεκριμένος μυς σου λέει «αφού τόσο καιρό δε δουλεύεις και τη βγάζεις καθαρή κάνε το κορόιδο και σιγά σιγά θα σε ξεχάσουνε». Δημο-σιοϋπαλληλίκι.

Έρχεται όμως μια μέρα μυ, που θα σε καλέσει το καθήκον και δε θα είσαι σε θέση να ανταπε-ξέλθεις, με αποτέλεσμα τον δικό σου φόρτο να τον επωμιστεί ο επόμενος μυς (δελτοειδής). Ο οποίος και θα καταρρεύσει λόγω του πλεονάζοντος φορτίου, υπερφορτώνοντας τον επόμενο και ούτω καθεξής μέχρι ολικής κατάρρευσης του ατυχούς αγύμναστου σαρκίου.

Στο ανθρώπινο σώμα, όπως και στην πλειοψη-φία των φυσικών συστημάτων, ό,τι δουλεύ-ει παραπάνω, μεγαλώνει και αποκτά δεσπόζου-σα παρουσία, συχνά δε και δευτέρα παρουσία. Δουλεύεις μόνο το σαγόνι, θα αποκτήσεις διπλό. Σάγονο.

Κι αυτό σε κάνει να αναρωτιέσαι, όπως όλα εκεί-να τα πράγματα, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι. Όπως το σημάδι στην οθόνη του λάπτοπ σου - είναι άραγε κάποιο καμένο πίξελ ή ενθύμιο από το πρωινό φτάρνισμα;

Αρκεί να ξύσεις λίγο την επιφάνεια για να δεις ότι μπρατσαράς και κοιλαράς έχουνε κάτι κοι-νό: τη μονόπλευρη ενασχόληση με την αντίστοιχη δραστηριότητα που τους προσδίδει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους*.

Και όπως και να το κάνεις το μονόπαντο δεν πάει καλά. Γιατί μοιραία θα έρθει και η στιγμή που ο μπρατσαράς θα αντιπαρατεθεί με τον κοιλαρά. Και θα υπερισχύσει ο μπρατσαράς, ακόμα και στην περίπτωση που ο κοιλαράς έχει επιχειρήμα-τα στέρεα, όσο και τα εν λόγω στερεότυπα.

Νους υγιής εν σώματι υγιεί, έλεγαν οι αρχαί-οι Έλληνες, αλλά εδώ που τα λέμε είναι εύκολο να το λες, αν αυτό που μένει τελικά από σένα εί-ναι δεκαεννέα τραγωδίες και ένα άγαλμά σου στο Μουσείο του Βατικανού.

Ε, λοιπόν στην πραγματικότητα το συγκεκριμένο ρητό δεν είναι Ελληνικό. Οφείλεται στον Ρωμαίο σατυρικό ποιητή Decimus Iunius Iuvenali που το όνομα του, για κάποιο περίεργο λόγο, κυ-κλοφορεί στα ελληνικά ως Γιουβενάλης λες και διατηρεί μπακάλικο στα Καμίνια.

Η φράση που βρίσκεται στο έργο του ‘Satire X’ είναι ή εξής:

Anima Sana Ιn Corpore SanoΤο’ πιασες; Φάε ελεύθερα.

*Προφανώς δεν ισχύει για φυσικά χαρακτηρι-στικά. Π.χ. όσο και να μυρίζεις μυτόγκας δε γί-νεσαι. Γεννιέσαι. Πολλά τα ανάλογα παραδείγ-ματα, μυριάδες τα θρυλικά παρατσούκλια.

του Εύχρηστου

asics

Δε γεννηθήκα-με Ηλιο-τρόπια!

Γ ε ν ν η θ ή -καμε, για να μείνου-

με μόνοι. Να μένουμε μόνοι. Να μας λείπουν αυτά που αποχωρούν και να νιώθουμε ασφυ-κτικά, με όσα χωρούν. Να ερωτευόμαστε τους καλούς εαυτούς μας και να αγαπάμε τους κα-κούς.

Γεννηθήκαμε για να πεθαίνουμε πριν την ώρα μας. Να πετάμε κέρματα σε λίμνες, μήπως και.. Να μετανιώνουμε, για τις λάθος επιλο-γές και να τις αυγατίζουμε ολοένα. Να ασκού-με κριτική στους άλλους και οι άλλοι σε μας. Δυστυχώς, δεν είμαστε οι άλλοι.

Να κουρνιάζουμε στο καβούκι μας και να μι-ζεριάζουμε που γεννηθήκαμε χελώνες και όχι καβούρια! Να ξεπουλάμε τις καβάτζες μας, για να αγοράσουμε τις επόμενες. Να έχουμε κάνει τη θλίψη επάγγελμα και εργοδότρια την αυτοκτονία! Η μοναδική που δεν κάνει περικο-πές, διότι η περικοπή ζωής, δε σηκώνει επό-μενες.

Γεννηθήκαμε, για να γινόμαστε μάρτυρες υπε-ράσπισης στα αδικαιολόγητα. Να γινόμαστε τρομοκράτες του τρόμου – που μας δωρίζουν καθημερινά από παντού – με τα περίστροφα στην τσέπη και τις σφαίρες στον κώλο!

Να κρατάμε τα μέτωπά μας λίγο πιο καθα-ρά, από τα σκατά και τα σκουπίδια. Τα σκα-τά που τρώμε και είμαστε και τα σκουπίδια που ακούμε, διαβάζουμε, βλέπουμε.

Γεννηθήκαμε, για να στεκόμαστε μπροστά σε παράθυρα, με αλλεργικό άσθμα στη θέα! Να έχουμε εικόνα, την ταμπέλα με τα κεφαλαία ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ, λες και είναι επιτρεπτή η ΕΞΟΔΟΣ. Να πιστεύουμε πως η Άνοιξη, είναι μόνο εποχή.

Γεννηθήκαμε, για να έχουμε την Ελπίδα και τη Δημοκρατία κατοικίδια. Να τα ταΐζουμε ξηρά τροφή, με ανθρώπινη γεύση και αργότε-ρα να μας τρώνε ολόκληρους χωρίς να προλά-βουμε να ρωτήσουμε ένα γιατί.

Γεννηθήκαμε, με προορισμό την ανάπτυξη, μα μείναμε κοντά πλάσματα (κοντόφθαλμα) τόσο κοντά, που μας προσπέρασαν σε ύψος τα Ηλιοτρόπια!

Γεννηθήκαμε, ναι. Και τι μ’ αυτό; Τι λέει το εγχειρίδιο της γέννησης, διαβάσαμε ποτέ ή γεννηθήκαμε για να γίνουμε αθλητές του στί-βου, δρομείς μετ’ εμποδίων; Πηδήξαμε τα όνειρά μας, πηδήξαμε τη γλώσσα μας, πη-δήξαμε την ιστορία του τόπου μας, μα το ση-μαντικότερο είναι πως πηδήξαμε την παιδική μας ηλικία. Την προσπεράσαμε μ’ ένα σάλ-το. Τρέχουμε, τρέχουμε και δεν μας έχει πει κανείς, πως στο τέλος, βγαίνοντας πρώτοι, θα κόψουμε το νήμα της ζωής.. Τι να το κάνεις το μετάλλιο!

του Βαγγέλη ΕυαγγελίουΔε γεννηθήκαμε Ηλιοτρόπια!

Χειμωνιάτικη Βόλτα στην Κέρκυρα

Φωτογραφίες της Ελίνας Κοντονή

Φωτογραφίες της Ελίνας Κοντονή

Αφιέρωμα στην σκιτσο-γράφο Σοφία Μαμαλίγκα

ISSN: 2241-648X

ΚΑΚΟ ΧΩΡΙΟΤΑ ΛΙΓΑΣΠΙΤΙΑΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΟΙΜΙΑ