project asia minor group 1

26.03.2015

Πως και γιατί η Ελλάδα έφτασε

στην Μικρά Ασία

Ομάδα 1Γιαννακοπούλου ΜαρίαΖερβός ΚωνσταντίνοςΙωάννου Παναγιώτης Κατσικερού ΔήμητραΚολοβού Ειρήνη

Ο Διαμελισμός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας

Στα τέλη του 1918 και στις αρχές του 1919 μετά το πέρας του Α’ παγκοσμίου πολέμου όλες οι χώρες , οι οποίες συμμετείχαν σ’αυτόν είτε νικήτριες , είτε ηττημένες , συζητούσαν για τον διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.Πιο συγκεκριμένα οι χώρες που πήραν μέρος στον διαμελισμό , ήταν οι:-Ιταλία-Ελλάδα-Γαλλία-Αγγλία-Ρωσία-Αυστροουγγαρία -Γερμανία-Αμερική ( κατά του διαμελισμού ) και σαφώς η Οθωμανική Αυτοκρατορία.

. . .

. . .

Η συζήτηση αυτή έλαβε χώρο

εκείνη την περίοδο λόγω του ότι οι

σύμμαχοι είχαν καταλάβει την

Κων/πολη και τα στενά. Επίσης η

Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε κατά-

στραφεί ολοσχερώς. Επιπλέον η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε

υπογράψει συνθήκες ειρήνης που ουσιαστικά ήταν παράδοση

ανευ-όρων όπως η ανακωχή με την Ανταντ στο Μούδρο της

Λήμνου στις 30 Οκτωβρίου 1918.

Ο Λόγος διεκδίκησης εδαφών της Οθωμανικής

Αυτοκρατορίας

Η ενιαία Ελλάδα , που στο συνέδριο Ειρήνης στο Παρίσι , ήταν νικήτρια χώρα, υπέβαλε υπόμνημα διεκδίκησης του μεγαλύτερου μέρους την Μικράς Ασίας, της Ίμβρου , της Τενεδου , της Ανατολικής Θράκης και προκεχωριμένων εδαφών , όπως η Κύζικος και η Φιλαδέλφεια. Οι περισσότερες δυσκολίες των Ελληνικών διεκδικήσεων, προήλθαν από την Ιταλία η οποία εποφθαλμιούσε την ίδια περιοχή της Μικράς Ασίας που το αίτημα τους βασιζόταν στην συνθήκη της Μωριέννηςτου 1917

. . .

. . .

Οι εμπλεκόμενες χώρες στο διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας διεκδικούσαν εδάφη ή τον έλεγχο τους κυρίως για την διατήρηση της παραδοσιακής εμπορικής και στρατηγικής υπεροχής των εδαφών αυτών. Όλες αυτές οι χώρες είχαν επίσης έναν άλλο λόγο για την διεκδίκηση αυτών των εδαφών, καθόλου ευκαταφρόνητος βέβαια και ήταν η πολιτική επέκταση ελέγχου ή της εξουσίας μέσω άμεσης εδαφικής κατάκτησης ή εποικισμού είτε διαμέσου έμμεσων μεθόδων άσκησης ελέγχου στα πολιτικά και οικονομικά πράγματα άλλων κρατών. Στον αγώνα αυτόν η κάλυψη υπερρεαλιστικών συμφερόντων πέρασε σε νέο επίπεδο αποσκοπώντας στην εύρεση νέων αγορών και πόρων.

Ο Ελληνικός στρατός αποβιβάστηκε στην Σμύρνη

Με την συνδιάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού ( Μάιος 1919 ) παραχωρήθηκε στην Ελλάδα μεγάλο μέρος της Σμύρνης. Ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας , Ελευθέριος Βενιζέλος , επωφελούμενος από τις τούρκικες διώξεις και τις σφαγές στην Πέργαμο και στο Αϊδίνιο απέσπασε εντολή των συμμάχων για απόβαση στην Σμύρνη. Η εν λόγω εντολή , δόθηκε εξαιτίας της δυσφορίας των Αγγλογάλλων απέναντι στις εκβιαστικές απαιτήσεις της Ρώμης όσο αφορά την περιοχή της Σμύρνης αλλά και της εκτεινόμενης πίεσης της Τούρκικης Εθνικιστικής κίνησης των επικείμενων σφαγών των Ελλήνων.

Ο Ελληνικός στρατός αποβιβάστηκε στην Σμύρνη μέσα σε κλίμα εθνικού πανηγυρισμού

των ντόπιων Ελλήνων που αντιμετώπισαν την απόβαση ως αρχή της απελευθέρωσης.

Μετά από ένα χρόνο περίπου υπογράφθηκε η συνθήκη των Σεβρών

Η συνθήκη των Σεβρών

Στις 28 Ιουλίου 1920 υπογράφεται στις Σέβρες της Γαλλίας η

ομώνυμη συνθήκη, σύμφωνα με την οποία στην Ελλάδα

παραχωρείται η δυτική Θράκη, μεγάλο μέρος της ανατολικής

Θράκης, τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος, η Σμύρνη και η ευρύτερη

ενδοχώρα της

Η Ίμβρος, η Τένεδος και η Θράκη

Οι κάτοικοι των τμημάτων αυτών σύμφωνα με τον νόμο 2492 άρθρο 2, θα αποκτήσουν την προσάρτηση τους στην Ελληνική ιθαγένεια. Η διοίκηση της Θράκης σύμφωνα με τον νόμο 2492 άρθρο 3 , θα τελεί προσωρινή ρύθμιση κατά τις διατάξεις του νόμου ΔΡΛΔ’ της 28ης Φεβρουαρίου του 1913 με την οποία η νομοθεσία της καταληφθείσας περιοχής διατηρήθηκε κατά κανόνα εκτός από τις διατάξεις που ήταν αντίθετες στους Ελληνικούς νόμους δημοσίας τάξεως. Όμως εφαρμόζονταν αποκλειστικά η Ελληνική ποινική και αστυνομικοί νόμοι. Τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος αποτελούν διοικητικό μέρος του νομού Λέσβου.

Η Σμύρνη και η ευρύτερη ενδοχώρα της

Η πόλη της Σμύρνης και η ευρύτερη ενδοχώραΤης παραμένει υπο Οθωμανική κατοχή, αλλά η Τουρκία μεταβιβάζει εις την Ελληνική κυβέρνηση την ενάσκηση των δικαιωμάτων κυριαρχίας τους.

Σύμφωνα με τον νόμο 2493 άρθρο 1, η διοίκηση της Σμύρνης θα ανήκε στην Ελληνική κυβέρνηση και θα ασκούνταν δι’αντιπροσώπου. Ο αντιπρόσωπος ήταν

υπεύθυνος για την διατήρηση των αναγκαίων στρατιωτικών δυνάμεων χωρίς αυτό να σήμαινε μια πολεμική επιχείρηση , αντιθέτως επρόκειτο μόνο για την τήρηση της ασφάλειας και της τάξης του τόπου.

. . .

. . .

Ο αντιπρόσωπος σύμφωνα με τον νόμο 2493 άρθρο 2, θα διορίζεται με τον τίτλο << Υπάτου Αρμοστού Σμύρνης >> και

θα προτάσσεται στο Υπουργικό Συμβούλιο. Ο μισθός του καταβαλλόμενος εκ του Ελληνικού δημοσίου ταμείου είναι ίσος με τον μισθό ενός Υπουργού, αλλά έχει και επιπλέον απολαβές όπως το ενοίκιο της κατοικίας του. Η Ελληνική κυβέρνηση ήταν υποχρεωμένη να διατηρήσει το τούρκικο

νόμισμα χωρίς να το υποτιμήσει, να ιδρύσει τοπικό κοινοβούλιο με αναλογική αντιπροσώπευση όλων των

τμημάτων του πληθυσμού για να αναγνωρίσει την εξομοίωση των Οθωμανών υπηκόων κατοίκων της περιοχής με τους

Έλληνες υπηκόους εξασφαλίζοντάς τους , διπλωματική και προξενική προστασία με βάση τον νόμο 2493 άρθρο 5,

μεταβατικής διάταξις . . . .

. . .

Η ενδεχόμενη προσάρτηση της Σμύρνης στην Ελλάδα παρέλθουσει πενταετίας από την έναρξη της ισχύος της εν λόγω συνθήκης προέβλεπε τοπικό κοινοβούλιο δια δημοψηφίσματος που θα αποφάσιζε την κυριαρχίας της. Η Τουρκία στην περίπτωση προσάρτησης της στην Ελλάδα, θα έπρεπε να σταθεί υπερ της και να της δώσει όλα τα δικαιώματα. Επίσης με την συνθήκη των Σεβρών , ενσωματώθηκαν στην Ελλάδα η βόρεια ήπειρος με συμφωνία του Βενιζέλου και του Τιπόνι και τα Δωδεκάνησα εκτός της Ρόδου και του Καστελλόριζου από την Ιταλία.

Η συνθήκη των Σεβρών ικανοποίησε κατά το μεγαλύτερο μέρος τους , τις Ελληνικές διεκδικήσεις και θεωρήθηκε ο μεγαλύτερος θρίαμβος της Ελληνικής διπλωματίας από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους. Με αυτή την συνθήκη έγινε πραγματικότητα η Ελληνική Μεγάλη Ιδέα, η μεγάλη Ελλάδα των « Δύο Ηπείρων και των πέντε θαλασσών» για την οποία μιλούσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Ο ίδιος και οι Βενιζελικοί πανηγύριζαν. Αυτή η συνθήκη ήταν η δικαίωση της τολμηρής πολιτικής του Βενιζέλου.

Με την συνθήκη των Σεβρών ο Ελληνικός στρατός ‘γλυκάθηκε’ από την κατάκτηση , με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στην Άγκυρα με άδεια πλέον τα ταμεία του περιμένοντας το τέλος του.