სირბილაძეანი

ქ.თბილისის მე-11 საჯარო სკოლის 6 კლასის მოსწავლე

ნოდარ ვლადიმერის ძე დუმბაძე დაიბადა 1928 წლის 14 ივლისს ქალაქ თბილისში

მამა — ვლადიმერ ივანეს ძე დუმბაძე, მოსამსახურე დედა — ანა ივანეს ასული ბახტაძე — დიასახლისი.

1937 წლის რეპრესიების პერიოდში მამამისი დააპატიმრეს, ხოლო დედა გადაასახლეს.ნოდარი თავდაპირველად სწავლობდა თბილისის მე-15 საშუალო სკოლაში, რომელიც არ დაუმთავრებია, რადგან საცხოვრებლად ბებიასთან და ბაბუას თან, ჩოხატაურისრაიონის სოფელ ზენობანში გადავიდა.

მე ბებია ილიკო და ილარიონი

ეს არის ხალასი იუმორით შეფერადებული, ღრმა ჰუმანიზმით გამსჭვალული ფილმი, რომელიც ობოლი

სოფლელი ბიჭის ზურიკელასა და მისი კეთილი მეზობლების კოლორიტულ პორტრეტებს გვიხიტავს. ამ ადამიანთათვის მოყვასის სიყვარული სიცოცხლის

არსად ქცეულა. ამგვარ ატმოსფეროში გაზრდილი, დავაჟკაცებული ზურიკელა უმაღლესის დამთავრების შემდეგ კვლავ სოფელს უბრუნდება და

მზადაა სიკეთის მარცვალი ჩააგდოს ცხოვრების საკუთარ ხნულში.

სექტაკლიდან: ”მე ბებია ილიკო და ილარიონი”

პერსონაჟები

თოჯინამთელ დღეს ასე ატარებ

უსაქმურად, ძილშია,გუშინ წიგნი მოგეცი,არც კი გადაგიშლია.დაემსგავსე დათუნასდა არა ჭამ არაფერს,

აბა, პირი გააღედა კარაქი ჩაყლაპე!

არ მიჯერებ, თოჯინა?ნახე, თუ არ განანო

და საღამოს, ძილის წინ,თავი თუ არ დაგბანო!

ფუტკარიმზია, ლილი და ნანა

გატენილ სკებთან დგანან:- ფუტკარო, აბლი, ბაბლი,მოგვეცი ცოტა თაფლი?!გავუყოფთ გივის, ზაზას,თინას, მანანას, ნესტანს,

ნუ გეწყინება ოღონდდა ნუ დაგვასობ ნექტარს.ფუტკარო, აბლი, ბაბლი,

თუ გინდა ქვეყნად მადლი,მოგვეცი ცოტა თაფლი?!

ხედავს ფუტკარი: სკასთანბავშვები პურით დგანან.ადგა და მისცა თაფლი,

ღორმუცელაა განა?!

ზამთარიბიჭოს, რა თოვლი მოვიდა,

ნეტავ საიდან მოვიდა,იმდენ ხანს დააგვიანა,

ალბათ, ძალიან შორიდან.აუ, რამდენი ფიფქია,

ფიფქები ქარში მიქრიან,ასე ლამაზი თუ იყო

ზამთარი, არც მიფიქრია.ეი, ბეღურავ, მავთულზე

მობუზული რომ ზიხარო,ჩემს აივანზე მოფრინდი,

საკენკი გადმოგიყარო,ცოტათი გათბი, დანაყრდიდა მერე ერთად ვიხაროთ.

გაზაფხულიღამეა, ცაში ომია,

ელვა ქვემეხებს ისვრის,ქარმა ღრუბელი დაგლიჯა,

ადინა თეთრი სისხლი,წვიმა თქრიალით მოვარდა,

ტყე დაიბურა ნისლით.დილით მზე ამოჩახჩახდა,

გადაიბარდნა ნუში,რაღაცამ გამოიღვიძა,

გაითამაშა გულში,ბებიამ უთხრა ბაბუას:

_ გაზაფხულდაო გუშინ.

საათი- ტიკ-ტაკ, ტიკ-ტაკ, -

იძახისდა კედელზე ჰკიდია,დღე და ღამე ისრები

მიდიან და მიდიან......მოვა დედა, შეხედავს:

- აბა, ჩემო ოთარი,ცხრა საათი გამხდარა,შენი ძილის დრო არის!და ყველანი მტოვებენ,ჩემთვის არა სცალიათ.მე რომ დედა მაძინებს,სულ საათის ბრალია.

გმადლობთ ყურადღებისათვის