Απελάσεις 1964

Αφιέρωµα στις απελάσεις του 1964

www.omogeneia-konstantinoupoli.com – kopyası yasaktır her hakkı saklıdır.

Ένα από τα άγνωστα περιστατικά του Ελληνισµού το οποίο επηρέασε

καθοριστικά την πορεία του Ελληνισµού της Ανατολής

Απελάσεις Ελληνικών ∆ιαβατηρίων απο την

Τουρκία το 1964 και µαζική φυγή Ελλήνων

Κων/πολιτών

(Ελληνικά διαβατήρια τα οποία είχαν αυτόµατη ανανέωση

παραµονής βάση συµφώνου εγκαταστάσεως του 1930 που

υπεγράφει µεταξύ Κεµάλ Ατατούρκ και Ελευθερίου Βενιζέλου.

Μονοµερώς η κυβέρνηση στην Άγκυρα το αναίρεσε λόγω

πολιτικών πιέσεων για την Κύπρο µέσω του Καραρναµέ)

γενικά

1964 Η ΜΑΖΙΚΗ ΕΞΟ∆ΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΥΠΗΚΟΩΝ

Το 1963 Το Κυπριακό πρόβληµα ήταν σε έξαρση µε ανταρσία των Τουρκοκυπρίων, τον

Αυτοπεριορισµό τους σε θύλακες, µια Ελλάδα µέσα σε κοινωνικά προβλήµατα, και την Τουρκία να

προσπαθεί να ανορθωθεί από την οικονοµική κρίση που την βασάνισε χρόνια πριν. Έτσι µετά

τους Βοµβαρδισµούς που πραγµατοποίησε η Τουρκική Αεροπορία τον χειµώνα του 1963 στη

Κύπρο, τέθηκε εντός Τουρκίας το ζήτηµα των Ελλήνων Υπηκόων που ζούσαν χωρίς πρόβληµα

στη χώρα ώς απόρροια της Συµφωνίας Ατατούρκ και Βενιζέλου. Μάλιστα οι Τουρκικές

Κυβερνήσεις είχαν γνωµοδοτήσει την άποψη πως η Ελληνική Μειονότητα εαν δεν είχε τους

Έλληνες υπηκόους που ήταν περίπου 35-40.000 δεν θα µπορούσε να επιβιώσει στο τουρκικό

µουσουλµανικό περιβάλλον. Έτσι το 1964 αποφασίστηκε πως εν αρχής 10.224 άνθρωποι ήταν

εθνικός κίνδυνος για την Τουρκία και πως έπρεπε να εγκαταλείψουν την χώρα εντός 24

ωρών. Αφορµή όµως στάθηκε το µυστικό Νοµοδιάταγµα που δέσµευε τις περιουσίες των

Ανεπιθύµητων Ελλήνων (!) στην Τουρκία!

Έτσι µέσα σε λίγες µέρες τα σχολεία σχεδόν άδειασαν, δεν υπήρχαν εισιτήρια και

τσεκ και φυσικά ο κόσµος άρχισε να εγκαταλείπει µαζικά την Κωνσταντινούπολη µε

διαταγή να έχουν 2βαλίτσες µε 25κιλά µαζικό βάρος και το πολύ 30 δολάρια µαζί

τους. Το Οικουµενικό Πατριαρχείο προσπαθούσε να αλλάξει τα πράγµατα µα ο

Πατριάρχης Αθηναγόρας απλά δεν µπόρεσε να πετύχει απολύτως τίποτα. Σε

διάστηµα λίγων µηνών 10.224 άνθρωποι είχαν φύγει οριστικά από την Τουρκία.

Οικογένειες χωρίστηκαν και φυσικά η Ελληνική Πολιτεία απασχοληµένη που ήταν µε

τα εσωτερικά προβλήµατα της Ελλάδας πέραν από τα διαβήµατα που έκανε στον

ΟΗΕ, δεν µπόρεσε να αντιδράσει και παρόλο που υπήρξαν σχέδια για

αντεκδίκηση εναντίων των Μουσουλµάνων της ∆υτικής Θράκης, εν τούτοις δεν

πραγµατοποιήθηκαν αυτές οι απειλές.

Η κίνηση των απελάσεων του 1964 είχε δυο βασικά στοιχεία που έκριναν την

εξέλιξη της:

1) 16 Μαρτίου 1964 όταν η κυβέρνηση του Ισµέτ Ινονού κατήγγειλε την Σύµβαση

Εγκατάστασης του 1930 βάση της οποίας τα µέλη της Κων/πολίτικης Ρωµιοσύνης

µε ελληνικά διαβατήρια µπορούσαν να µένουν στην Τουρκία µε αυτόµατες

ανανεώσεις αδειών παραµονής

γενικά

2) Η απόφαση δήµευσης περιουσιών και εµπράγµατων δικαιωµάτων των

Ελληνικών διαβατηρίων που ζούσαν ως τότε στην Τουρκία. Η απόφαση αυτή,

γνωστή στην ελληνική οµογένεια της Κωνσταντινούπολης ως ο

«καραρναµές» (από την τουρκική λέξη kararname =απόφαση) απαγόρευε τη

µεταβίβαση εµπράγµατων δικαιωµάτων στους Έλληνες υπηκόους µε

αποτέλεσµα µε τιµές του 2004 µετά απο καταγραφή του κεντρικού

συµβολαιογραφείου της Μητροπολιτικής ζώνης κων/πολης η αντικειµενική αξία

των ακινήτων που ανήκαν στο σύνολο των απελαθέντων Ελλήνων

Κων/πολιτών µε Ελληνικά διαβατήρια να ξεπερνά τα 2,1 δις ευρώ.

Οι απελάσεις των Ελλήνων της Πόλης µε ελληνικά διαβατήρια

ξεκίνησαν τον Μάρτιο του 1964 και ολοκληρώθηκαν στα µέσα του 1966

ενώ υπολογίζεται πως τους πρώτους µήνες εξαναγκάστηκαν να

φύγουν πάνω απο 6.000 άτοµα -χωρίς να υπολογιστεί ο αριθµός

αυτών που τους ακολούθησαν.

- Αποστολές λεωφορείων απο την Κων/πολη στους Κήπους του

Έβρου, Αεροπορικά δροµολόγια, τρία δροµολόγια πλοίων καθώς και

τρένα επιστρατεύτηκαν για να ''φύγουν'' οι Οµογενείς.

Η αντιτουρκική δράση καθώς και τα αντίποινα για τα δρώµενα στη

Κύπρο αποτέλεσαν τους βασικούς λόγους που το επίσηµο κράτος σε

χρόνο -γρήγορο για τα δεδοµένα της εποχής προχώρησε σε µια

κίνηση η οποία στην ουσία δηµιούργησε τα πληθυσµιακά -και

υπαρξιακά δεδοµένα στην Πολίτικη Ρωµιοσύνη τα οποία µέχρι σήµερα

υπάρχουν.

Οι απελάσεις των Ελλήνων υπηκόων από την Κων/πολη που τους δόθηκε η άδεια να

παραµείνουν στην Τουρκία το 1930 όταν και υπογράφει η Συνθήκη Περί Εγκαταστάσεως

προέβλεπε πως ένα κοµµάτι του πληθυσµού τότε επειδή δεν είχε τουρκική υπηκοότητα θα

µπορούσε να παραµείνει στη χώρα χωρίς να χρειαστεί να φύγει από την Τουρκία. Παρόλα αυτά

οι συνθήκες άλλαξαν ειδικά µετά τις δικοινοτικές αναταραχές στη Κύπρο, όπου τα Χριστούγεννα

του 1963 η Τ/Κυπριακή Κοινότητα προέβαλλε ανταρσία εναντίων του Κυπριακού κράτους,

δηµιουργώντας µια ασυνήθιστη δραστηριότητα διπλωµατικής φύσεως στην οποία το Τουρκικό

κράτος αντέδρασε µε όλα τα διπλωµατικά όπλα τα οποία διέθετε και ένα από αυτά ήταν φυσικά

το θέµα των Ελλήνων υπηκόων της Ελληνικής Μειονότητας όπου σε σύνολο περίπου 90.000

ατόµων –εκτιµήσεις του 1963 περίπου οι 12.690 δεν διέθεταν Τουρκικά διαβατήρια και έτσι

αποτέλεσαν στόχο από πλευράς του κράτους.

Επίσης η Απέλαση των περίπου 12.000 Ελλήνων της Πόλης υπήρξε µια πράξη µείζονος

κλίµακας παραβίασης των θεµελιωδών δικαιωµάτων του ανθρώπου όπως του Καταστατικού του

Ο.Η.Ε και της Ευρωπαϊκής Σύµβασης ∆ικαιωµάτων του Ανθρώπου (1950) που η Τουρκία είχε

ενστερνιστεί από το 1954. Ο βάναυσος τρόπος που διενεργούταν οι απελάσεις, µε την

δέσµευση όλων των περιστασιακών στοιχείων κάτω από ένα έντονο κλίµα τροµοκράτησης του

Ελληνισµού της Πόλης την περίοδο 1964-65 µε την παράλληλη θέση σε εφαρµογή του

προγράµµατος ∆ιάλυσης των Ελληνικών Κοινοτήτων των νήσων της Ίµβρου και Τενέδου

αποτελούν µείζονος κλίµακας παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωµάτων µε νοµικές συνέπειες που

δεν παραγράφονται. Πρέπει να το τονιστεί ότι ευθύνη δεν έχει µόνο η Τουρκική Κυβέρνηση για

την θεραπεία και αποκατάσταση των θυµάτων, αλλά και οι Κυβερνήσεις που έχουν

συνυπογράψει την συνθήκη της Λοζάνης και την Ευρωπαϊκή Σύµβαση Ανθρωπίνων

∆ικαιωµάτων της Ρώµης (1950) επειδή καµιά από αυτές δεν έχουν προβεί µέχρι σήµερα σε

ενέργειες προς τα διεθνή δικαστήρια για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωµάτων του

Ελληνισµού της Κωνσταντινούπολης.

Οι Απελάσεις του 1964 υπήρξαν καίριο πλήγµα για τον Ελληνισµό της Πόλης καθόσον µετά από

της Απελάσεις ο αριθµός των Ελλήνων της Πόλης µειώθηκε κατά πέντε φορές. Στα τέλη της

δεκαετίας του 1970 ο Ελληνικός πληθυσµός της Πόλης ήταν µόλις 15.000

1 Απριλίου 1964

Αρχίζουν οι απελάσεις. 7 Έλληνες απελαύνονται µε πτήση απο την Πόλη.

Ο επιχειρηµατίας Λευτέρης Βελισάριος ο Οδησέας Χαρίστος και ο Ματθαίος ∆ηµήτριος

αναχωρούν χωρίς να γνωρίζουν οτι δεν θα µπορούν να ξαναγυρίσουν.

12 Απριλίου 1964

Ανακοινώνεται το κλείσµο των Ελληνικών σχολείων σε Ίµβρο και Τένεδο. Καταρτίζονται οι

πρώτες λίστες για τις απελάσεις.

13 Απριλίου 1964

Ανακοινώνεται η απώλεια ιθαγένειας του βοηθού του Πατριάρχου Αθηναγώρα Αιµιλιανού και

ανακοινώνεται η απέλαση του.

14 Απριλίου 1964

Οργανώνεται συστηµατικά η µεταφορά των Οµογενών µε Ελληνικά διαβατήρια. Μέσω τρένων

καθώς και µέσω Λεωφορείων: Η κρατική ασφάλεια εγγυάται την µεταφορά τους και αποφασίζεται

η κατάρτηση γκρουπ -ενώ παράλληλα η κυβέρνηση Ινονού πιέζει ασφικτικά στο Κυπριακό θέµα.

17 Απριλίου 1964

12 Έλληνες απελαύνονται: Θεοφάνης Πατούνας, ∆ηµήτρης Πλάκας, Στέργιος Κατάνος, Ιωάννης

Ιβράκης, Λικάρδος Λεβέντης, Μιχάλης Ισταφόνας, Κων/νος Φραγκής, Σπύρος Σπυρίδων,

Κων/νος Καλανός, Αλκιβιάδης Περτέσης, Γεώργιος Καζιλασούλος, Κων/νος Κωνσταντουλάκης.

Οι µισοί αναχωρούν απο τη Σµύρνη ενώ οι υπόλοιποι απο το αεροδρόµιο Ατατούρκ.

19 Απριλίου 1964

Το Ελληνικό ΥΠΕΞ προχωρά σε παράσταση διαµαρτηρίας , ενώ το θέµα των απελάσεων έχει

αρχίσει να παίρνει µεγάλες διαστάσεις και µονωπολεί τον τύπο της εποχής ακόµα και απο το

Κυπριακό πρόβληµα στο οποίο η κυβέρνηση στην ΄Άγκυρα αντιτείνει: Εσείς σφαγές; Εµείς

απελάσεις.

Η κοινή γνώµη στη Τουρκία καθηµερινά ενηµερώνεται µε λίστες πολιτών ελληνικής καταγωγής

πως είναι υποψήφιοι προς αναχώρηση.

1 Μαϊου 1964

10 Έλληνες απελαύνωνται. Κων/νος Σίµας, Τριαντάφυλλος Φούκας, Γιάννης Καρακούλης,

Στέφος Κατοµανάκης, Ευθύµης Παστέλας, Κλεάνθης Λεοτίδης, Κων/νος Καρατζάς, Μάρκος

∆έµος, Αθανάσιος Κοσίπης. Οι περισσότεροι έχουν οικογένειες µε άτοµα που είναι Τούρκοι

υπήκοοι.

21 Μαϊου 1964

8 Έλληνες απελαύνονται. Επιχειρηµατίες όπως ο Κων/νος Καζίλας, Αναστάσιος Λατσικάς,

Αλεξανδρος Μπολόκης, Καφεκοπτεία Μαρφί Χάρης Χαραλαµπόπουλος, Σίµος Αλταµάζογλου,

Ανδρέας Κουλούκης, Τιλέµαχος Πατούλας, Ασκλιπιός Μαζαράκης των γνωστών

ζαχαροπλαστείων Hay-Layf του Πέραν.

25 Μαϊου 1964

Οι αρχές απελαύνουν 25 Ελληνικά διαβατήρια. Προώθηση τους στους Κήπους του Έβρου.

27 Μαϊου 1964

Τα πρώτα γυνακόπαιδα εγκαταλείπουν την Τουρκία µέσω Σµύρνης και Κων/πολης. 81 άτοµα

στο πρώτο οργανωµένο γκρούπ. Προορισµός αυτών η Αθήνα.

11 Ιουνίου 1964

50 άτοµα απελαύνονται αεροπωρικός. Προορισµός η Αθήνα.

15 Ιουνίου 1964

250 άτοµα κυρίως µεγαλύτερες ηλικίες και µικρά παιδιά απελαύνωνται µέσω Έβρου.

Προορισµός η Αθήνα.

18 Ιουνίου 1964

50 άτοµα απελαύνωνται µέσω Ιψάλων/Κήπων.

19 Ιουνίου 1964

100 άτοµα απελαύνωνται µε πτήση απο αεροδρόµιο Ατατούρκ προς Αθήνα. Έχουν απελαθεί

700+ άτοµα µέχρι αυτη τη µέρα.

21 Ιουνίου 1964

118 άτοµα απελαύνωνται µε αεροπορική πτήση. Επιχειρηµατίες, δάσκαλοι και έµποροι.

24 Ιουνίου 1964

120 άτοµα ανακοινώνεται πως αναχωρούν απο τη χώρα µε αεροπλάνο. Προορισµός η Αθήνα.

30 Ιουνίου 1964

49 άτοµα αναχώρησαν µε λεωφορεία απο την Πόλη για τα Ίψαλα/Κήπους.

2 Ιουλίου 1964

200 άτοµα ανακοινώθηκε πως απελαύνωνται µέσω Ιψάλων για Ελλάδα.

9 Ιουλίου 1964

202 άτοµα ανακοινώθηκε πως απελαύνωνται απο τη Τουρκία. Επιχειρηµατίες και οικογένειες

καθώς και οι πρώτοι ανάπηροι που φεύγουν απο τη χώρα.

ιστορικό

25 Ιουλίου 1964

Απο την κρατική ασφάλεια ανακοινώθηκε πως 127 άτοµα, αναχώρησαν για την Ελλάδα.

Γυναικόπαιδα κυρίως και οικογένειες.

27 Ιουλίου 1964

Ανακοινώνεται νέα λίστα 500 Ελλήνων που θα αναχωρήσουν άµεσα απο την Τουρκία.

5 Αυγούστου 1964

Απέλαση για 58 άτοµα Ελληνικής καταγωγής.

14 Αυγούστου 1964

59 άτοµα απελαύνωνται στην Ελλάδα µέσω Ιψάλων.

28 Αυγούστου 1964

Η κρατική ασφάλεια ανακοινώνει άµεσα την απέλαση 5.000 ατόµων απο την Πόλη

15 Σεπτεµβρίου 1964

1810 Έλληνες της Πόλης θα εγκαταλείψουν τη χώρα µέσα σε 10 µέρες.

6 Οκτωβρίου 1964

Οι αρχές ανακοινώνουν πως θα είναι ελαστικές σε αυτούς που θέλουν να κάνουν αίτηση για

παραµονή στη χώρα

20 Οκτωβρίου 1964

60 άτοµα µεταφέρονται στους Κήπους Έβρου. Γυναικόπαιδα.

26 Απριλίου 1965

Το Συµβούλιο Ασφαλείας της Τουρκίας αποφάσισε την συνέχηση των απελάσεων των Ελλήνων

-Ελληνικών διαβατηρίων απο τη χώρα.

3 Φεβρουαρίου 1966

37 Έλληνες απελαύνωνται απο τη χώρα

5 Μαρτίου 1966

Απο την κρατική ασφάλεια ανακοινώνεται πως δεν υπάρχουν πλέον Ελληνικά διαβατήρια

(Ρωµιοί) που διαβιούν στη χώρα εκτός εξαιρέσεων που υπερβαίνουν τα 65 έτη και συντρέχουν

λόγοι υγείας.

Ηµεροµηνία της αποφάσεως: 2/11/1964

ΝΟΜΟ∆ΙΑΤΑΓΜΑ

Αριθµός της αποφάσεως: 6/3801

Το (Τουρκικό) Υπουργικό Συµβούλιο βασιζόµενο στην εισήγηση µε ηµεροµηνία 16.9.1964 και αριθµό Λ6(22)D.V.3.382 του

Υπουργείου Εξωτερικών και στις διατάξεις του πρώτου άρθρου του Νόµου 1062, αποφάσισε τα παρακάτω σαν

αντιστάθµισµα στις ζηµιές που προξένησαν στους Τούρκους πολίτες στην Ελλάδα οι διάφορες πράξεις και τα διάφορα

µέτρα της ελληνικής κυβερνήσεως.

1. Αναστέλλεται κάθε ενέργεια σχετική µε τη µεταβίβαση της κυριότητας των ακινήτων και των άλλων εµπραγµάτων

δικαιωµάτων πάνω στα ακίνητα, που κείνται στην Τουρκία και ανήκουν σε πρόσωπα ελληνικής ιθαγένειας, καθώς και κάθε

άλλη πράξη που θα είχε σαν συνέπειά της τη µεταβίβαση των παραπάνω δικαιωµάτων.

2. α) Κάθε τίµηµα, πρόσοδος, εισόδηµα κτλ. που φέρουν τα ακίνητα που βρίσκονται στην Τουρκία και ανήκουν σε

πρόσωπα ελληνικής ιθαγένειας θα δεσµεύονται χωρίς καµµία εξαίρεση.

β) Αναστέλλεται καθε ενέργεια για την αποδέσµευση των λογαριασµών ή των χρηµάτων που έχουν δεσµευθεί, επειδή είχαν

σχέση µε τις προσόδους ακινήτων των παραπάνω προσώπων, ή που πρόκειται να δεσµευθούν σύµφωνα µε τις διατάξεις της

παρούσας αποφάσεως. (Εκτός από τα έξοδα για τη συντήρηση και τη διατροφή αυτών που βρίσκονται στην Τουρκία και

έχουν δεσµευµένο λογαριασµό και δεν έχουν κανένα άλλο πόρο ή εισόδηµα για τη συντήρησή τους. Τα έξοδα τούτα δεν

πρέπει να υπερβαίνουν το ποσό των 1.500 λιρών το µήνα).

3. Οι διατάξεις του πρώτου και του δεύτερου άρθρου της παρούσης αποφάσεως δεν εφαρµόζονται στις περιπτώσεις

εισπράξεως και παρακολουθήσεως των οφειλών κάθε είδους στο δηµόσιο ή σε πρόσωπα δηµοσίου δικαίου, για φόρους,

δασµούς, τέλη κτλ.

4. Στην περίπτωση της απαλλοτριώσεως των παραπάνω αναφεροµένων ακινήτων, δεν εφαρµόζεται η διάταξη του πρώτου

άρθρου της παρούσης αποφάσεως.

5. Με την επιφύλαξη της διατάξεως του τρίτου άρθρου και εκτός από την περίπτωση για την παρακολούθηση και την

εκτέλεση τελεσίδικης δικαστικής αποφάσεως, για την είσπραξη µιας οφειλής, δεν είναι δυνατό τα αναφερόµενα στο πρώτο

άρθρο ακίνητα να κατάσχονται και να πωλούνται καταναγκαστικά από το εκτελεστικό.

6. ∆εν είναι δυνατό να πραγµατοποιηθεί ο διαχωρισµός ή η διανοµή ενός ακινήτου, κατόπιν κοινής συναινέσεως όλων των

συµµεριδιούχων του και ύστερα από οµόφωνη απόφασή τους, αν ανάµεσά τους υπάρχουν µεριδιούχοι ελληνικής ιθαγένειας

και η διάλυση της κοινωνίας µπορεί να πραγµατοποιηθεί µόνο µε τελεσίδικη δικαστική απόφαση και µε την προυπόθεση ότι

το αντίτιµο του µεριδιούχου ελληνικής ιθαγένειας θα υπαχθεί στις διατάξεις της παραγράφου (α) του δευτέρου άρθρου

αυτής της αποφάσεως.

7. Οι διατάξεις της παρούσας κυβερνητικής αποφάσεως δεν εφαρµόζονται σε πρόσωπα ελληνικής ιθαγένειας που δεν έχουν

και ελληνική καταγωγή.

8. ∆εν λαµβάνεται υπόψη η αλλαγή της ιθαγένειας, που πραγµατοποιήθηκε µετά την ισχύ αυτής της κυβερνητικής

αποφάσεως, των προσώπων ελληνικής ιθαγένειας.

9. Τα δικαστήρια και οι λοιπές δικαστικές αρχές οφείλουν να έχουν υπόψη τους τα παραπάνω θέµατα και, στην περίπτωση

που θα διαπιστώσουν οποιαδήποτε πράξη ή ενέργεια αντίθετη στις διατάξεις της παρούσας κυβερνητικής αποφάσεως,

πρέπει αµέσως να πληροφορήσουν την Οικονοµική Εφορία της περιφερείας τους περί του προκειµένου.

Το Νοµοδιάταγµα

Περί απελάσεων

(Καραρναµές)

Επιπτώσεις ισχύς του Καραρναµέ:

Ακολούθησαν µαζικές απελάσεις και το 1966 οι Έλληνες

πολίτες που είχαν παραµείνει στην Κωνσταντινούπολη δεν

ξεπερνούσαν τους πεντακόσιους στον αριθµό και όλοι ήταν

άνω των εξήντα πέντε ετών. Βέβαια, παρά την ύπαρξη

κάποιου τυπικού διαχωρισµού σύµφωνα µε τον οποίο τα 4/5

της ελληνικής µειονότητας είχαν τουρκική υπηκοότητα ενώ το

1/5 ελληνική, οι οικογενειακοί και επαγγελµατικοί δεσµοί

µεταξύ των δυο οµάδων ήταν τόσο στενοί που η απέλαση

αυτών που είχαν ελληνική υπηκοότητα ισοδυναµούσε µε

απέλαση ίσου αριθµού οµογενών µε τουρκική υπηκοότητα.

Παράλληλα, το Τουρκικό Υπουργικό Συµβούλιο µε βάση τη

µυστική απόφαση 6/3801/2. 11.1964 δέσµευε το σύνολο της

κινητής και ακίνητης περιουσίας των Ελλήνων υπηκόων. Η

απόφαση αυτή, γνωστή στην ελληνική οµογένεια της

Κωνσταντινούπολης ως ο «καραρναµές» (από την τουρκική

λέξη kararname =απόφαση) απαγόρευε τη µεταβίβαση

εµπράγµατων δικαιωµάτων στους Έλληνες υπηκόους µε

αποτέλεσµα µε τιµές του 2004 µετά απο καταγραφή του

κεντρικού συµβολαιογραφίου της Μητροπολιτικής ζώνης

κων/πολης η αντικειµενική αξία των ακινήτων που ανήκαν στο

σύνολο των απελαθέντων Ελλήνων Κων/πολιτών µε Ελληνικά

διαβατήρια να ξεπερνά τα 2,1 δις ευρώ.

Σήµερα οι περισότεροι απελαθέντες κατοικούν στην Αθήνα

και την Θεσσαλονίκη. Υπολογίζονται σε πάνω απο 15,500

άτοµα .

Περιουσιακό των Απελαθέντων και Ε.Ε.

Απο τη στιγµή που η Ελλάδα εντάχθηκε στην Ε.Ε. (1979) και εφόσον η Τουρκία έχει υπογράψει όλες τις

σχετικές συµβάσεις και συµφωνίες, τα περιουσιακά στοιχεία των απελαθέντων της περιόδου 1964-1965

βάση του διεθνούς δικαίου θα πρέπει να επιστραφούν, εν τούτοις η κυβέρνηση προτάσσοντας το νοµικό

ισχυρισµό πως το Νοµοδιάταγµα έχει ισχύ απο την περίοδο 1930 - όταν υπεγράφει η Συµφωνία

Εγκατάστασης µέχρι και το 1964 όταν τέθηκε σε ισχύ τόσο η απόφαση για τις απελάσεις καθώς και της

συνολικής εκποίησης των ακινήτων/κινητών και λοιπών περιουσιακών στοιχείων των (πρώην) Οµογενών.

Αφιέρωµα στις απελάσεις του 1964

www.omogeneia-konstantinoupoli.com – kopyası yasaktır her hakkı saklıdır.