boek: het vuur van vvu

| Lus t r umu i tgave 2011 | | Het vuur van VVU | 1

Paul ZegelingTonkie ZwaanJos van HoutMalin Kox

25 jaar historie en 40 jaar prehistorie van volleybalvereniging Utrecht

2 | Het vuur van VVU | | 25 jaar VV U t rech t |

(Schutblad)

Graag gedaan. 5Een volledig (volleybal)leven bij VVU 7De stamboom van VV Utrecht 8Hoe het allemaal begon... 11De vice-voorzitter als klusjesman 13Liefdewerk en oud papier 14Toernooi ’92’93 Budel 15Dat mag wel in de krant 16Toen het nog SOS/DPC en VC Utrecht was 18De Bingo Boys Beachers ’99-’00 19De kracht van positieve energie 20Toptrainer/coach leerde het vak bij VV Utrecht 21Zo vaders, zo zoons 23Clubliefde 25Feest! 2010 Movies to the Max! 26Van TC naar TZ naar TC 26Drie generaties VV Utrechters 27VVU, of hoe prestatie en plezier samengaan 30Een Utregs volleybaljochie 31Van jeugdspeler tot jeugdcoördinator 32Topteams 1996-1999 34Feest! Foto’s 2002-2003 (en eentje uit 2009) 35Spelen bij vv Utrecht van ’86 tot ’04 36Heren 1 in de bloeiperiode 1998 tot 2005 38Mijn 8 mooie jaren bij VVU 40Zijn we nou kampioen... of niet? 42‘Meiden onder elkaar? Da’s tuig!’ 44Jeugdkamp 46Van efficiënte trainingen tot marteloefeningen 48Zo iemand die iedere vereniging nodig heeft 49Lisa ‘Shiva’ Severein 50Na die 1e chaotische thuisdag... 52Toernooi ’90’er jaren Assenede 53‘Een VVU als voorbeeld voor andere clubs’ 54Ik zit ’r op... 56Mijn 25 jaar VVU, met Kiev als hoogtepunt 57Na donkere periodes wordt ’t altijd weer licht 58

Volleyballende generaties Kind&Ouder 60Volleybalkwartet 61Het Dames Drie(m) Team ’97-’98 62Wie weet… word ik net zo goed als Ron Zwerver 63Jeugdkamp - spetterende plaatjes 64‘Hier wordt nog best aardig gevolleybald!’ 66Van trimmers, recreanten en recro’s 6725 jaar club- en Tribuneblaadjes 68Feest! Prikbord allerlei 68Smoelenboek 1997 70Terecht in Utereg 70In memoriam: Lieke d’Hont 71In herinnering: Albert, Frans en Harry 72Herinneringen aan: Frans Pouw 73Wij hebben ’m al, de V-factor 74Als voetbal oorlog is, dan is volleybal een feest! 75De legendarische teampresentatie 76Diederik krijgt les... De les van Platonov 78Waarom altijd vóetbalplaatjes? 80Heren 1 2010-2011 80Dames 1 2010-2011 81Dames Veteranen tegen de hindes van Cito 82Masters 1 met ‘Wat nou grijs?!’ 83Taa tuu, taa taa! 85Zomaar wat teams door de jaren heen. 87H5, een recreatie team!? 88Volleybal op wereldniveau 89‘Zaterdag wás gewoon volleybal!’ 90Helden. Waar vind je ze nog? 91Mijn knipperlichtrelatie met VVUtrecht 92Terugblik van twee veteranen op hun ‘glorietijd’ 94‘De top van Nederland. Dat behoort absoluut tot de mogelijkheden!’ 95Besturen 1986-2011 96Colofon 97Feest! Rocktober Bierfeste 2009 97Visie. Vonk. Vuur. 98

INHOUD


Het Vuur van VVUEerste druk april 2011

Een uitgave vanVolleybalvereniging VV Utrechtwww.vvutrecht.nl

Auteurs: leden, ex-leden en vrienden van VV Utrecht en haar voorlopersSamenstelling en redactie: Paul Zegeling / Tonkie Zwaan / Jos van Hout / Malin KoxVormgeving en realisatie: Jos van Hout · www.clickcommunicatie.nlBeeldverantwoording: zie colofon

ISBN 978-90-804717-2-6 (hardcover, gebonden)

© 2011 Volleybalvereniging Utrecht, uitgegeven door Van Hout Reclame BV/Click Communicatie. Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave

mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij

elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen, of op enig andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de rechthebbende.

AUTEURS/BIJDRAGEN VAN:

Joke Achterberg 75Jurgen Bakker 42·74Femke van Bergen 74Aadje Bloem 57Esther de Boer 24Ferdinand de Booij 40Ingrid Brenner 62·94Mark Bruinsma 48Tom Claassen 7Leonie Cramer 52Mathieu Daalder 41Johan van Doorn 44Janniek Dijkers 46·64Francien van Eersel 67·98Elly Feenstra 90Onno de Gans 19·38René Gelens 91Willem Goedhart 41Jacqueline Holtrop 82·83Jos van Hout 25·50·54

Jurr van Hout 22Allard Jongsma 98Gitty Korsuize 67Mariske Krijgsman 67Luuk Lagerwerf 72Bert Maas 41Erna Mannen 70Mileen van Ling 41Sam van Ling 32·41Wilco Nijland 41 Marijke Loohuizen 89Lode Notermans 63Peter Notermans 88Diederik Noordhoek 79Janine Pleizier 20Bas Poppe 30·49Gijs Ronnes 95Mark Roper 92Kees Rutten 60Marije van der Rijst 56

Petra van Santen 61Lisa Severein 1, 50Jos Schreurs 66Karel Stap 73Wim Steenland 14Maret van Straalen 41Leo ‘Tjo’ Strikwerda 84Redbad ‘Appie’ Strikwerda 21Marcel Sturkenboom 31Cilia Sturkenboom 62·94Stefan Vergouwe 24Ries Verhoeven 22Stef Verhoeven 22·44·51Herold van Vilsteren 41Lopend Vuurtje 76Geert Wijnhoven 18Joop der Weduwen 36·58Huib Zegeling 13·78Paul Zegeling 10·12·27Tonkie Zwaan 19


Graag gedaan.

Paul Zegeling, Tonkie Zwaan, Jos van Hout, Malin KoxUtrecht, april 2011

September 2010 | Lustrumjaar. Leuk! Een heel seizoen feesten. Hoort er eigenlijk niet ook een lustrumboek bij? Natuurlijk! Een geweldig plan. Hup, aan de slag! Okay, maar nu nog even iemand erbij zoeken. Tonkie, doe je mee? Ja natuurlijk! En ik heb ook nog veel foto’s en dozen met archieven. Komt dat effe mooi uit. Aan het werk!

Utrecht, december 2010 | Probleempje: deze klus loopt nu al uit de hand. Het is in feite een onmogelijke opdracht. 25 jaar met teams, spelers, gebeurtenissen, vrijwilligers en zoveel momenten om bij stil te staan. En wat een imposante en vooral interessante (pre)historie is onze vereniging rijk. Alleen al daarover zijn meerdere boeken te vullen. Hier gaan we dus zeker onderwerpen en personen vergeten. Wat nu? Hoe kun je dit - in ieder geval een beetje - voorkomen? Door veel mensen die we van vroeger en nu kennen te vragen om een leuke tekst te schrijven voor het lustrumboek, liefst met bijbehorende foto’s. Hopelijk kom je dan een aardig eind. Met excuses voor iedereen die erin had gehoord en we gemist hebben.

Januari 2011 | De bijdragen stromen binnen. Sommigen vanzelf, anderen met aansporingen tot na de deadline. Hoe gaan we dit eigenlijk drukken en distribueren? Jos ’s vragen, die heeft ideeën zat voor dit soort dingen. Hoe groot, hoe dik? Weten we nog niet. Printing-on-demand of offset, wat mag en moet het kosten? Ja, moet wel tóp graag. Liefst hardcover. Nee, tientje maximaal. Maar zoveel moois past niet in een afstudeerstenciltje. En het past ook niet bij VVU. We zien wel. Dan zelf maar bijleggen. Op naar een VVU-waardige uitgave. Hup, dóór!

Februari 2011 | Shit, nou moeten we toch echt voort-maken. Google-docs ingeschakeld. Overzicht gecreëerd. Pagina’s gestructureerd. Honderden e-mails, bezoekjes aan het archief van de Nevobo, selecties uit oude plakboeken, honderden scans en aangeleverde foto’s vinden hun weg naar een mapje, een pagina. Malin strijkt alle teksten glad. Jos pompt de pagina’s in elkaar en

verzint er van alles bij. Paul en Tonkie proberen ze op tijd te voeden. Moeten de werkgevers van het viertal niet als sponsor vermeld worden? Dochter en jeugdspeelster Liz springt bij om hele series scans en foto’s op kleur en drukklaar te maken. Dit zijn geen amateurvrijwilligers meer, maar een steeds beter ingespeeld productieteam.

Maart 2011 | Het boek groeit met de dag. 100 pagina’s is het doel. Deadline 9 april, dik twee weken drukken eraf, oei, dan al? Maar het gaat lukken. Het treintje verzamelen, selecteren, redigeren, opmaken, corrigeren, OK komt op stoom. NeerlandiKarin vliegt nog ’s met haar rode pen door alle teksten. De volgorde van de pagina’s moet ook nog steeds bepaald worden. Chronologisch? Hoofdstukken S-P-O-R-T-I-E-F? We besluiten: geen volg orde. Elke pagina is een verrassing en elke pagina is van en voor iedereen. Zonder volgorde kom je ook vanzelf meer te weten dan je al wist. En is elke pagina eigenlijk niet sowieso tijdloos? Een gulle kaleido scoop van wat VVU allemaal te bieden heeft en heeft meegemaakt in de aanloop naar en loop van die 25 jaren.

9 april 2011 | Welnu, het resultaat ligt er! Moe maar voldaan kijken we terug op de gedane arbeid. Het boek illustreert naar ons idee de rijkdom en de aantrekkingskracht van een van de grootste, en vooral de mooiste en leukste volleybalvereniging van Nederland! Daarom willen we alle auteurs niet alleen bedanken voor de aangeleverde persoonlijke anekdotes, maar tegelijkertijd ook feliciteren met het geweldige eindresultaat.

We hopen dat eenieder dit boek met plezier zal lezen en dat er veel mooie herinneringen mee worden opgehaald. En de vooruitblikkende lezer herkent in sommige stukken de ambitie en leest in andere stukken tussen de regels door wat er allemaal mogelijk is in de toekomst, met zoveel leden, zoveel jeugd, zoveel beschikbaar volleybalintellect en zoveel actieve vrijwilligers. VVU is een kluppie als geen ander. Lang leve de jarige! Op naar de volgende 25 jaar.

INLEIDING


Samen zijn we

Prestatiegericht en

Ondernemend, van

Recreatief tot

Topniveau, en

Inspirerend voor

Elkaar (met veel

Feesten!)

SPORTIEF Kernwaarden VV Utrecht, uit Strategisch Plan 2010-2015, voorjaars-ALV van 2010:


BESTVUUUURR

Door Tom Claassen, voorzitter

Onze vereniging beleeft alweer haar 5e lustrum en dat vieren we dit jaar groots. Onder het motto ‘VVU 25 jaar vol vuur!’ is het een heel seizoen lang feest. En er is wat te vieren! Waar veel sportverenigingen kampen met teruglopende ledenaantallen en een dito vrijwilligersbestand mogen wij ons gelukkig prijzen met een gezonde, immer groeiende vereniging vol actieve leden. Persoonlijk beleef ik dit seizoen mijn eerste lustrum als lid van VV Utrecht. De verhalen uit de tijd van de fusie tussen UVC en SOS DPC (onze moederverenigingen) ken ik dus alleen van horen zeggen. Die verhalen hoor ik overigens zelden, want ik merk dat we binnen de vereniging vooral naar het heden en verder kijken. Dat gevoel wordt nog eens versterkt door het feit dat er elk seizoen weer vele nieuwe gezichten zijn en er ook vele afscheid hebben genomen.

CruciaalDit suggereert dat het ons wellicht ontbreekt aan historisch besef. Als je op zoek gaat naar tastbare zaken uit het verleden wordt deze stelling bevestigd. Zo heb ik gehoord dat er ergens een papieren archief schijnt te zijn. Na drieënhalf jaar in het bestuur heb ik het echter nog nooit gezien (en niet gemist). Aan de andere kant zijn er nog voldoende leden die erg lang lid zijn van onze vereniging. Deze leden zijn wellicht niet voor iedereen even zichtbaar, maar zijn bijvoorbeeld ruimschoots vertegenwoordigd in onze recreanten- en mastersteams. Ze hebben in het verleden vaak cruciale vrijwilligerstaken uitgevoerd. Het was dan ook geen verrassing dat een deel van hen er als de kippen bij was toen er plannen werden gesmeed voor de oprichting van een lustrumcommissie.

KoesterenWe hebben ze dus wel degelijk in ons ledenbestand, deze ‘golden oldies’. Mijn beeld van de vele nieuwe gezichten blijkt overigens ook te kloppen. Vorig seizoen hebben we een onderzoekje gedaan waaruit bleek dat onze leden de laatste seizoenen gemiddeld maar 3 á 4 jaar lid bleven. Grofweg zijn onze leden dus óf erg snel weer vertrokken óf ze gaan helemaal niet meer weg. En juist dat laatste moeten we koesteren. We waren altijd al een vereniging die op het gebied van volleybal voor elk wat wils in petto had. Tegelijkertijd was dat ook onze zwakte, want wat is nou eigenlijk onze identiteit?

AfrekenenMet dat vraagstuk hebben we vorig jaar in ons strategisch plan afgerekend. VVU is een vereniging die inzet op het realiseren van ambities. Uiteraard liggen die ambities bij het spelen van topvolleybal en bij onze jeugdopleiding. Tegelijkertijd is onze visie dat ambities op alle niveaus kunnen liggen en zeker niet leeftijdsgebonden zijn. Kortom, bij VVU kun je een volledig (volleybal)leven doorbrengen.

Historisch besefDeze filosofie willen we de komende jaren verder uitbouwen. Het zou toch mooi zijn als in 2036 ons tiende lustrum gevierd wordt door leden die in 2011 nog in de mini’s speelden of toen nog te jong waren voor de masters? Namens het bestuur wil ik de lustrumcommissie bedanken voor hun inspanningen tijdens dit mooie lustrumjaar en wens ik iedereen veel leesplezier in dit prachtige lustrumboek. Een boek dat op zichzelf al bijdraagt aan ons historisch besef.

Bestuur 2010-2011, met de klok mee, vanaf midvoor: Secretaris Rinke Oskam - Coördinator facilitaire zaken Tjarda SijtsmaPenningmeester Jos Schreurs - Voorzitter Tom Claassen - Vrijwilligerscoördinator/vicevoorzitter Jolien Witteveen TC-coördinator Ernst Soethout

VOORWOORD

Een volledig (volleybal)leven bij VVU



v.v. Utrecht 1986-2011… and the best is yet to come

Stamboom v.v. Utrecht

S.O.S./D.P.C. 1970 - 1986

Utrecht v.c. 1973 - 1986

S.O.S. Slag Op Slag

17-11-1945 - 1970

r.k.v.v. Athlon 1951 - 1973

S.V.V. Stichtse Volleybal Vereniging

1950 - 1973 Polonia 1950 - 1965

D.S.O. Door Samenwerking Overwinnen

1954 - 1965

D.P.C. D.S.O Polonia Combinatie

1965 - 1970

Bruinsma s.c. 1975-1980 San Rival/UVC

1975-1978

UVC/Sapragaz 1978-1980

v.v. Utrecht H1 1998


S.O.S./D.P.C. H1 & D1 1984

v.v. Utrecht D1 1997

Utrecht v.c. H1 1982

Utrecht v.c. D1 1977

S.V.V. H1 1970

Athlon D1 1971

S.O.S. D1 1950

S.O.S. H1 1950

D.S.O. H1 1962 Polonia H1 1961

S.V.V. D1 1962

D.S.O. D1 1961

D.P.C. H1 1967

S.V.V. H1 1952


S.O.S. H1 1960

S.V.V. H1 1962

Athlon H1 1962

v.v. Utrecht H1 & D1

1990



v.v. Utrecht D1 2008 v.v. Utrecht H1 2006


S.O.S./D.P.C. H1 1985

Utrecht v.c. H1 & D1 1978


Hubers/Utrecht 2001-2006


S.O.S. D1 1962

S.O.S. H1 1968

S.O.S./D.P.C. H1 1972

S.O.S./D.P.C. & Utrecht v.c. H1 1979


ARP Kliniek/Utrecht 2007-2011


v.v. Utrecht 1986-2011… and the best is yet to come

Stamboom v.v. Utrecht

S.O.S./D.P.C. 1970 - 1986

Utrecht v.c. 1973 - 1986

S.O.S. Slag Op Slag

17-11-1945 - 1970

r.k.v.v. Athlon 1951 - 1973

S.V.V. Stichtse Volleybal Vereniging

1950 - 1973 Polonia 1950 - 1965

D.S.O. Door Samenwerking Overwinnen

1954 - 1965

D.P.C. D.S.O Polonia Combinatie

1965 - 1970

Bruinsma s.c. 1975-1980 San Rival/UVC

1975-1978

UVC/Sapragaz 1978-1980



S.O.S./D.P.C. H1 & D1 1984


Utrecht v.c. H1 1982


S.V.V. H1 1970

Athlon D1 1971

S.O.S. D1 1950

S.O.S. H1 1950

D.S.O. H1 1962 Polonia H1 1961

S.V.V. D1 1962

D.S.O. D1 1961

D.P.C. H1 1967

S.V.V. H1 1952


S.O.S. H1 1960

S.V.V. H1 1962

Athlon H1 1962

v.v. Utrecht H1 & D1

1990



v.v. Utrecht D1 2008 v.v. Utrecht H1 2006


S.O.S./D.P.C. H1 1985

Utrecht v.c. H1 & D1 1978


Hubers/Utrecht 2001-2006


S.O.S. D1 1962

S.O.S. H1 1968

S.O.S./D.P.C. H1 1972

S.O.S./D.P.C. & Utrecht v.c. H1 1979


ARP Kliniek/Utrecht 2007-2011

We schrijven het najaar van 1945: de Tweede Wereld oorlog was nog maar net voorbij. Nederland likte zijn wonden, maar was ook al weer snel bezig met het herstel en de opbouw van het land. In dat licht speelden sport en ontspanning een belangrijke rol bij de afleiding van de dagelijkse gang van zaken. Voetbal was toen ook al sport nummer één, maar andere sporten dienden zich aan. De sport ‘volleyball’

stond weliswaar in de kinderschoenen, maar won sterk aan populariteit. Het aantal verenigingen was op dat moment nog op de vingers van een paar handen te tellen: A.M.V.J. uit Amsterdam en R.V.C. uit Rotterdam waren bekende namen van het eerste uur. De Nevobo bestond nog niet - de bond zou pas in 1948 worden opgericht.

Maple leaf | Naast de clubs uit de twee grootste plaatsen van het land, had ook de stad Utrecht de potentie om een volleybalbastion te worden: op 17 november 1945 richtten de heren Karel Rijsdorp (mede-oprichter van de Nevobo!) en J.M. Birkhoff, gymnastiekleraar aan de Gemeentelijke H.B.S. en het Stedelijk Gymnasium, samen met leerlingen van deze scholen de vereniging S.O.S. (Slag Op Slag) op. Ter herinnering aan de Canadese bevrijders werd in het clubembleem een Maple

Leaf opgenomen. Aanvankelijk met de bedoeling alleen softbal te beoefenen (vandaar de naam) begon men ter afwisseling van de indoortraining volleybal te spelen.

Leerproces | Men speelde eerst over een touw, daarna over een Canadees legernet, dat door een andere gymnastiek leraar, de heer Zaalberg was geschonken. In het begin werd er niet in sets maar in games (en soms zelfs innings) gespeeld. Rijsdorp zorgde voor de eerste contacten met sterkere teams en Birkhoff verwerkte het geleerde bij de training. Het eerste contact was met het Vossius Gymnasium uit Amsterdam, waarbij in het begin ‘zelfs’ van de meisjes werd verloren... Hier zag S.O.S. hoe volleybal moest worden gespeeld. Dit leerproces verliep zeer voorspoedig: in december 1949 namen reeds 130 schoolteams uit Utrecht en omstreken deel aan de verschillende toernooien en competities.

Nederlands kampioen | Ook de ontmoetingen met de eerdergenoemde verenigingen R.V.C. en A.M.V.J. leverden veel profijt op en het niveau steeg dan ook snel. Verscheidene spelers en speelsters van S.O.S., o.a. Arie Lichtenbeld en Annie Wigchers, werden gekozen voor de Nederlandse teams. Het Utrechtse volleybal kwam tot een enorme bloei. De omstandigheden waren dermate gunstig

Hoe het allemaal begon...

Door Paul Zegeling

Karel Rijsdorp, een van de oprichters van S.O.S en

later ook van de Nevobo.

Erboven het logo met het Canadese maple leaf.

>Zowel de heren als de

dames van S.O.S.werden in 1947 kampioen in

de allereerste volleybal-competitie in Nederland

>>Dames 1 van S.O.S.,

Nederlands kampioen in 1950...

>>>... en ongeslagen nog

wel. Het roemruchte AMVJ werd tweemaal tweede.

Bij de heren haalde Neerlandia uit Utrecht

de derde plek.


en het niveau in Utrecht steeg zo snel dat de dames van S.O.S. al in 1950 het kampioenschap van Nederland binnenhaalden!

Oprichting Polonia | De heren van S.O.S. speelden in deze tijd een voorname rol, maar ook de bedrijfs-vereniging Neerlandia van de gelijknamige Utrechtse Draadfabriek was een geduchte tegenstander op de velden. In datzelfde jaar werd een andere voorvader van vv Utrecht opgericht: Polonia. Dit was een vereniging bestaande uit poolse gastarbeiders. Een interessant detail is dat zowel S.O.S. als Polonia een beroemde

voetbalkeeper in de selectie had: P. Losew (Hercules-doelman) speelde enige tijd in het eerste team van S.O.S., terwijl Polonia de bekende keeper B. Pindus in zijn gelederen

had. Alleen al de stad Utrecht telde in de jaren 50 een tiental verenigingen. Wie kent nu nog de toenmalige clubs met de fraaie namen: ’t Zandt (uit Zuilen), Phylos, VZZ, Astra, Levu, Pioniers, Terre Neuve of Set-up (uit Oog in Al)?

Hoe het allemaal begon... Vijfentwintig jaar vv Utrecht! Maar

onze geschiedenis begint al ruim

40 jaar eerder... Wat zijn onze roots?

Welke volleybalgenen zijn aan ons

doorgegeven? Paul Zegeling dook

in de archieven en klom door de

wortels en takken van de stamboom.

Het resultaat van een paar avondjes

knip- en plakwerk zie je op de vorige

pagina’s. Hier het verhaal erbij.

De bekende DOS-keeper B. Pindus was ook stervolleyballer bij Polonia.

Ook de handel ontdekte de groei-markt volleyballers. Twee advertenties uit de jaren vijftig.


Utrechtse verenigingen | Daarnaast werden o.a. opgericht: E.D.O. (1948), de Stichtse VolleybalVereniging S.V.V. (1950), S.S.V.U. (1951), Rkvv Athlon (1952), in 1953 Animo, U.P.S. (Politie) en de studentenvereniging U.S.S. (het latere Protos), Gevu (1954), U.V.V. (1953) en in 1955 D.S.O. (Door Samenwerking Overwinnen). Uit dit rijtje zijn ook Athlon, S.V.V. en D.S.O. directe voorouders van onze club. Competitiewedstrijden werden aanvankelijk nog niet in grote sporthallen gespeeld (die waren er nog niet!), maar in o.a. het Pastoor Schiltehuis te Zuilen (Polonia), de Kon. Julianaschool (’t Zandt), de school aan het Domplein (E.D.O.) en in een school aan de Minkade (S.O.S.). Later werd het Parochiehuis in Hoograven de thuishaven van verschillende teams. Illustere namen | Nog weer later kwamen de vele(!) toeschouwers naar belangrijke wedstrijden in de Beatrix-Irenehal in de Jaarbeurs. Illustere namen van spelers uit deze jaren waren: de gebroeders Johan

en Jan Stekelenburg, Johan van Doorn (zie pagina 44 en foto in artikel rechts), Hans van Wijnen, Arie Lichtenbeld, Wim van Blokland, Annie Wigchers-Apperloo, Jannie Beintema, en nog vele anderen, natuurlijk teveel om hier op te noemen.

Fusies | Vanaf de jaren 60 vonden er, om diverse redenen, meerdere fusies plaats: in 1965 tussen D.S.O. en Polonia (tot D.P.C.: D.S.O.-Polonia Combinatie), in 1970 tussen S.O.S. en D.P.C. (tot S.O.S./D.P.C.) en in 1973 tussen S.V.V. en Athlon (tot Utrecht V.C.). Als laatste samensmelting volgde in 1986 onze huidige vereniging v.v. Utrecht (uit S.O.S./D.P.C. en Utrecht V.C.). Dit overzicht, met een scala aan teamfoto’s tussen 1945 en nu, is terug te vinden in de stamboom van v.v. Utrecht op de pagina’s 8 en 9. Het moge duidelijk zijn dat deze korte historische beschouwing verre van compleet is en dat veel belangrijke namen en gebeurtenissen ontbreken. Meer hierover volgt misschien later, als het archief van de vereniging zal worden bijgewerkt. Wellicht kunnen we in een volgende uitgave completer zijn.

>^SOS Heren 1, 1950

>>^Athlon, 1962

>SVV Heren 1, 1952

>>DSO Dames 1, 1961

>>>Polonia H1, 1961

>>>>Programma 1986


De vice-voorzitter als klusjesmanDoor Huib Zegeling

Plotseling stonden de voorzitter van Utrecht, Frans Eppings, en de voorzitter van SOS/DPC, Jan Volp, voor de deur. Ze waren op zoek naar een voorzitter voor de fusievereniging, bij voorkeur iemand ‘van buiten’.

Goed fatsoen | Ik had de pech net gestopt te zijn als secretaris van het district Utrecht van de NeVoBo en men vond dat ik wel tijd zou hebben om die job te doen. Aangezien het me niet zo’n goed idee leek, bedankte ik vriendelijk voor de eer. ‘Maar dan misschien wel vice-voorzitter?’, drong men aan. Daar was met goed fatsoen geen ontkomen meer aan.

Ter plekke | Op de oprichtingsvergadering van de vv Utrecht - een naam die staande de vergadering met pijn en moeite werd bedacht - vroeg Renate de Jong me argwanend wat een vice-voorzitter zoal doet. Daar was niet over nagedacht. Dus bedacht ik ter plekke een paar klusjes. “Nou, helpen bij het organiseren van een toernooi, als chauffeur het vrouwenteam naar uitwedstrijden brengen, het clubblad opzetten. Bijvoorbeeld.”

Stukjes typen | Zo gebeurde het, dat we met een aantal leden ’s avonds op de universiteit in drie kamers op de computers stukjes zaten in te typen en afdrukten op de kamer van het secretariaat. Zonder probleem kon ik in die tijd alle kamers in en apparaten gebruiken. Probeer dat nu maar eens. Je komt zonder pasje al niet eens binnen en de bewaking zou direct worden gealarmeerd, als je je met zo’n zooitje ongeregeld in de buurt waagde van het gebouw. Dus inderdaad toch een echte klusjesman!

Eerste bestuur in 1986 na de fusie:Frans Eppings (voorzitter)Huib Zegeling (vice-voorzitter)Marianne Rovers (secretaris)Ellen Groenenboom (penningmeester)Suzanne Steendijk (voorzitter TC) Sonja Kuip (P.R. commissie)


Liefdewerk | Wat liefdewerk betreft denk ik terug aan mijn beginjaren bij Utrecht. Net verhuisd uit het grootsteedse Rotterdam werd ik op een thuisdag door Joyce Berentsen gevraagd om in het bestuur te komen. En Joyce kan erg overtuigend zijn. Eerst nog wat lafjes gereageerd - ‘Ik zal erover nadenken’ - maar Joyce maakte meteen de afspraak om de eerstvolgende bestuursvergadering bij haar bij te wonen, kon ik een beetje de sfeer proeven. En zoals je dan hoort te zeggen: ik heb nooit meer teruggekeken.Mijn eerste ervaringen met het bestuur en de vereniging waren goed. Ik herinner me nog een geweldig verkleedfeest bij Joyce, waar we bij de deur al werden opgewacht

door een als Braveheart verklede huisgenoot. Natuurlijk had niemand mij het thema verteld, maar we mochten gelukkig toch naar binnen. Topavond.

Vrijwilligers | De vereniging draaide in de kern op een paar vrijwilligers. Mede-erelid Marian Hissink zorgde voor de scheidsrechters en competitiezaken, Hans Donkervoort voor de centjes en Joyce en ik voor de sfeer. Dat

betekende veel in de OSG zijn en tot laat in de kantine hangen. En veel praten. Om de recreanten een stem te geven in het bestuur – deze afdeling werd op dat moment steeds groter - traden achtereenvolgens Arnout van der Heijden en later Lukas van Delft toe tot het bestuur. Kwamen wij competitiespelers erachter dat de recreanten soms nog competitiever waren dan wij!

Zwaartepunt | In de periode hierna werd er door de nieuwe impuls van Ronald Leushuis hard gewerkt aan het prestatieve karakter van onze vereniging. Hij is zelfs ooit de verjaardag van Dianne, zijn toenmalige vriendin, vergeten, waarschijnlijk door de

stress van het vinden van trainers en spelers voor de topteams. Over drive gesproken. Het bestuurszwaartepunt lag in deze jaren in Heren 4, wat het vergaderen wel makkelijk maakte. Dat deden we gewoon na de training. Mr. B. als wedstrijdsecretaris. En Tonkie Zwaan heeft in mijn herinnering altijd deel uitgemaakt van het bestuur. En niet lang nadat Ronald voorzitter TZ werd, nam Tim Landsmeer het penningmeesterschap op zich. En eindelijk snapten wij, maar ook de meisjes in Hoorn, de werking van de tl-buis. Maar hierover later meer. Ook de latere talenten Bas Poppe en Jurgen Bakker kwamen uit de Heren 4 gelederen. Gelukkig was er tussendoor ook voldoende ander talent gevonden, zoals Suzanne Zonnenberg en Bianca Schouten als TZ-voorzitters jarenlang hebben bewezen. In al deze bestuursperiodes was er één constante: er was altijd wel een functie vacant. Wat dat betreft is het bestuur van nu wel te benijden met al die vrijwilligers.

Oud Papier | En wat het oud papier betreft…wie van de masters herinnert zich nog de kerstpostacties van Ravensteijn? Samen met Ronald Leushuis op vrijdagavond door Lage Weide rijden, het grote Shell stratenboek op schoot? En bij oud papier denk ik toch altijd weer aan de Grote Club Actie, de manier om aan extra geld te komen als vereniging, maar wel altijd een hoop papier in je sporttas aan het eind van het seizoen.

Van OSG naar Galgenwaard | Ooit had Jos van der Wiel, voorzitter van YMCA, bij de gemeente bedongen dat de OSG de volleybalhal van Utrecht was. Bijna alle verenigingen speelden en trainden daar. En toen kwam het bericht dat de OSG plat ging en dat er onder stadion Galgenwaard en op andere plekken nieuwe ruimte kwam. De gemeente kent een zaalverdelingscommissie, waarbij er van iedere ‘grote’ zaalsport een vertegenwoordiger zit. Namens ons zat Mark Prins bij dit overleg. Om de overgang naar andere sportzalen goed te laten verlopen is de VSU (Vereniging Sport Utrecht) begonnen met een zogenaamd voorzittersoverleg. En helaas bleek de concurrentie (te) groot: andere sporten kregen ook ruimte in de Galgenwaard. En toen door miscommunicatie ook nog bleek dat we niet hal 2 maar hal 3 hadden op woensdag (atletiekhal) waren de spreekwoordelijke rapen gaar. Het heeft nog lang geduurd voordat we wat meer ruimte kregen, en het is nog steeds niet ideaal, maar de Galgenwaard is in ieder geval op zaterdag ‘onze’ hal. Een spannende en enigszins frustrerende periode.

Sportief | Toen ik in 1997 lid werd, was ik samen met Edwin Kroneman ingedeeld in Heren 5. Een team van twee mensen. Uiteindelijk zijn we liefdevol opgenomen door

Tja, wanneer je gevraagd wordt om iets te schrijven over volleybal-vereniging Utrecht en dan met name over de periode 1997-2005, komen er een hoop herinneringen boven. Teveel voor dit stukje, dus ik beperk me tot de hoogtepunten. Waarschijnlijk vergeet ik een heleboel mensen te noemen, hopelijk kunnen die me vergeven.

Liefdewerk en oud papierDoor Wim Steenland

De illustere bestuursmap van voorzitter en erelid

Wim Steenland


Heren 4, maar het was wel een bijzondere start. Heren 4 was overigens toen al een bijzonder team: culinair onderlegd met mensen als Tonkie Zwaan en Rudolf Budding. Ons eerste teametentje, bij Peter Fokkema thuis, ontaarde in een waar rook- en drankfestijn, waarbij eerst na middernacht het hoofdgerecht (mosselen) opgediend kon worden. Toen had een aantal mensen het pand al verlaten en het bleef nog lang onrustig. Ook was Heren 4 een soort opleidingsteam. Toppers als Sam van Ling, Janniek Dijkers en Wouter van Gelderen spelen op dit moment in Heren 1, maar ook Thijs Bouwman, eredivisionist in Zwolle, en onze toekomstig bondscoach Redbad ‘Appie’ Strikwerda maakten op enig moment deel uit van Heren 4. Dus als je je afvraagt hoe het komt dat meneer Strikwerda er zo goed de wind onder heeft - dat heeft hij bij ons geleerd.

Aimabel | In de jaren daarna werd het een Heren 4 tra ditie om in september mee te doen aan het toernooi van Harry Vet (Simokos) in Hoorn. En tja, Hoorn is te ver om terug te rijden, dus er werd een hotel geboekt. En dan was het zonde om maar één dag te gaan, dus het werd een weekend. Onze talentvolle jeugd bleek in Hoorn aardig uit de hoek te kunnen komen. Zo hielden we ons hart vast toen Sam van L. tegen een neger van 2 bij 2 meter aan stootte en over zijn omgevallen drankje begon te klagen. We stonden klaar om met zijn allen als buffer tussen Sam en de mastodont te springen, toen deze achteraf zeer aimabele man Sam een nieuw drankje gaf. En zeer terecht, aldus een jonge onversaagde Sam.

Tim had overigens de meeste sjans in deze kroegen, tot hij vertelde wat hij deed en als voorbeeld de werking van de tl-buis ging uitleggen. Zelden twee meisjes zo snel tegelijk naar de wc zien gaan en nooit meer terug zien komen! Wel sneu voor Tim, hij vond het zelf een goed verhaal. En ik ook eigenlijk wel, maar dan voor dit stukje.

Overigens heeft Heren 4 de Rode Steen (plein in Hoorn) nooit verlaten zonder een welgemeend applaus van het voltallige barpersoneel. En de traditie van de nachtelijk duik in het water van Hoorn is gelukkig in Oostenrijk achterwege gebleven (te koud!). De activiteiten voor de zondag werden, met uitzondering van het golfen (meer clubs gooien trouwens) nooit meer doorgezet. Het bleef de laatste jaren bij een stadswandeling en heel, heel veel ice tea drinken.

Nog vijfentwintig jaar | Tijd om af te sluiten: ik hoop nog vijfentwintig jaar lid te zijn van deze mooie vereniging, en ach, als ere-lid kunnen ze je niet zomaar royeren - waarvan akte! Tot ziens in de zaal dus.

Liefdewerk en oud papierDoor Wim Steenland

Toernooi� ’92’93�Budel

Budel 1993: Lode Hoogendoorn, Tonkie Zwaan,

Rudolf Budding, Joke Achterberg, Wim

Sinneker en (Liggend) Edwin Kroneman

Zeg maar Toerzooi.

Budel 1993Hans Bruessing

Joan van Aggelen


Dat mag wel in de krant...De map krantenknipsels van de huidige generatie is veel dunner dan die van vroeger tijden. Had je toen een verhaal, dan kon dat wel in de krant. Ook elk wekelijks wedstrijdverslag van teams in de promotieklasse en hoger kreeg een plek in de toen nog meer regionaal geörienteerde media. In 2011 is dat lastiger. Het verhaal moet ook níeuws zijn en niet alleen volleyballiefhebbers maar ook bredere groepen lezers aanspreken. De uitdaging ligt er voor VV Utrecht om weer nieuwswaardig te worden. Met spektakelstukken. De Utrechtse Volleybalweek rehabiliteren bijvoorbeeld. Of met de jeugd een wereldrecordpoging voor het Guiness Book Of Records ondernemen. En een paar promoties van de hoogste teams zou natuurlijk sowieso helpen. Laten we met zijn allen werken aan nieuwe pieken in de grafieken.

Artikelen vlnr, alles uit Utrechts Nieuwsblad:

9 februari 2000,mei 1998

14 mei 2001seizoen 1993-1994

januari 2008november 2001

Paul Zegeling maakte de grafieken, met dank aan

Mireille Karlas en Thijs-jan Veldhuizen van de Nevobo

VVU in Grafieken >>Horizontaal is 25 jaar. Simpel. Verticaal is ook simpel, maar

moet je even weten hoe het is berekend.

0 punten=

Team deed in dat jaar niet mee aan de competitie (dan

zit er een rare, tijdelijke, sprong onder de nullijn).

Je ziet dus ook dat teams ‘verdwijnen’ (H12, D12, etc) en soms ook weer

terugkomen (zoals H7, D11).1 punt=

12e plaats in de 5e klasse2 punten=

11e plaats in de 5e klasseetcetera

t/m 120 punten=1e plaats in de B-league

N.B.: Voor wie zich over één giga-dip in een blauw

lijntje verbaast: H2 trok zich in 1993 even terug.


0

10

20

30

40

50

60

70

80

90

100

110

NIV

EAU

−W

AARD

E

Damesteams

d1d2

d3

d4

d5

d6d7

d8

d9 d10d11

d12

d13

1990 1995 2000 2005 2010

1990 1995 2000 2005 20100

10

20

30

40

50

60

70

80

90

100

110

NIV

EAU

−W

AARD

E

Herenteams

h1

h2

h3

h4

h5

h6h7

h9h10h11h12

h8


1976-1981

Toen het nog SOS/DPC en VC Utrecht wasDoor Geert Wijnhoven

Macho-studenten Bruinsma speelde eerste divisie. Daar zou ik het eerste team waarschijnlijk niet halen. En het waren wat serieuzere oudere man nen. Met overigens wel ene Jan Schipper als indruk wekkende aanvaller. San Rival stond samen met Chico pee/AEC bovenaan in de tweede divisie. Veelal macho-studenten. Daar haalde ik waarschijnlijk ook het eerste niet maar bij de club zou ik me mogelijk meer thuis voelen.

Zware shag | Ik kwam in het tweede dat van de promotieklasse naar de derde divisie promoveerde. Mocht ruiken aan het eerste. Rondjes blokken aan het net. In potentie stond er een eredivisieteam. Op het midden Marcel Sturkenboom (nu direc teur Nevobo en ex-international), Hans van Rooy (later trainer en speler in de eredivisie met Schoonhoven), Peter Galliard (nu nog altijd trainer in en rond Amersfoort). Peter van der Gugten (later eredivisie Gerard de Lange en sponsor in Rotterdam), Fred Hendriks (roodharig springende rammer die nu in Groningen verblijft) en ene Ton stonden op de buitenkant. Spelverdelers waren tand arts Frank van der Leek, Bert van der Leeden (jarenlang sportdocent op de universiteit en trainer van ‘Protos’) en Bert van Delden (later ook eredivisie Bouwlust Orawi in Rotterdam). Jaap Hoogendoorn, de bebaarde, zware shag rokende, inmiddels overleden trainer uit Woerden. Ik trainde mee.

Deceptie | Uiteindelijk speelden we een beslissingswedstrijd om het kampioenschap tegen Chicopee in Arnhem. Dat werd een deceptie. Oud-clubgenoot Evert van der Klift blufte en blokte me bij ieder rondje aan het net de wedstrijd uit. We verloren.

Bakker en sponsorregelaar (die ook de barrekeningen betaalde) Jaap Molenbeek stuurde na de wedstrijd de trainer weg. Op maandag stond de volgende Woerdenaar, Hans Rump (directeur van een middelbare school), voor de groep. Vreselijk arrogante man. Er werd nog pd-gespeeld maar ik herinner me dat niet omdat ik met een dikke enkel thuis zat. Resultaat was in ieder geval geen promotie. En het team liep leeg, waarvan drie spelers naar de eredivisie.

Meetrainen | Dat zou kansen bieden voor mijn links-handig rammende inzet op de middenpositie. Maar dat had ik mis. Rump en Molenbeek haalden overal spelers vandaan die het net niet gemaakt hadden en het ook in de toekomst niet zouden doen. Ik mocht meetrainen maar niet veel meer dan dat. Maar als je net 20 bent en je van alles verbeeldt over je niveau wil je verder. Toevallig speelde ik tijdens een toernooitje met Bruinsma-spelverdeler Ton Hoogstraten. Die hoorde dat ik het niet naar mijn zin had en nodigde me uit om mee te komen trainen bij Bruinsma. Dat deed ik. Zo speelde ik in 1979 eerste divisie, het laatste jaar dat rijschool Bruinsma sponsor was.

Veel reizen | Middenman Hans van Rooy kwam ik daar ook weer tegen. Hij en Rene Groenewoud hielden me voornamelijk op de bank. Naast Ton Hoogstraten gaf

Gerard Huitsing de set-ups. Ben Rabius, Nico van Tricht en Henk Scheel speelden wat ze

nu passer-loper noemen. Gerard van den Hoven was de trainer/coach. Twee keer

in de week anderhalf uur was alles wat we trainden. We speelden dat seizoen in de eerste divisie a. Dat was direct onder de eredivisie. Het betekende heel veel reizen: SEC-Emmen, Lycyurgus 2, Donitas en Oranje Nassau in Groningen. Holland Kuipers Dynamiek uit Goor. En Animo Sneek.

Afgedroogd | Soms was het gezellig. Gingen we met de trein

naar Groningen. En dan op de terugweg drank in het doosje met

ijszakjes. Maar het kon ook vreselijk zijn. Zoals die ene keer dat we naar

kampioen Animo Sneek moesten. Bijna twee uur met de auto heen. Opgevouwen in

de Honda Civic van Henk Scheel. In 36 minuten afgedroogd worden. En dan weer met de auto terug. ‘We’ handhaafden ons dat jaar. Een jaar later lukte dat net niet. Thornax uit Woerden (dat toen net als Valbovol/Woerden ook in de eerste divisie speelde) hield ons eruit.

In het najaar van 1976 moest er een keus worden gemaakt. Ik volleybalde onder Peter Murphy bij Chicopee/AEC in Sint Anthonis (nu weer Activia) en studeerde op de School voor de Journalistiek in Utrecht. Dat combineren viel niet mee. ‘Gelukkig’ kreeg ik ruzie zodat ik in januari de overstap kon maken naar een club in Utrecht. Ik had de keuze uit twee: Bruinsma SC of San Rival. Dat klinkt misschien onbekend, maar het waren de sponsor-namen voor SOS/DPC en VC Utrecht.

Boven: Voorjaar 1980, 1e divisie A. SOS/DPC

tegen Oranje Nassau uit Groningen in sporthal

Hoog Catharijne. 7: Geert Wijnhoven.

5: Hans van Rooy.

Rechtsboven: Najaar 1980, 2e divisie B. SSS uit

Barneveld tegen SOS/DPC. 2 Rene Groenwoud

3 Gerard Huitsing 8 Henk Scheel

7 Geert Wijnhoven.

Inzet midden:dochter Kira bij de mini’s,

in het Pesario-shirt van nicht Elke Schuil-Wijnhoven.


1976-1981

Toen het nog SOS/DPC en VC Utrecht wasDoor Geert Wijnhoven

Oude stempel | In ongeveer dezelfde samenstelling dachten we met trainer Bas Visser snel terug te keren op hoger niveau. Maar Bas was wel heel erg van de oude stempel. En ik vond natuurlijk nog steeds dat ik te weinig speeltijd kreeg. Broer Jos volgde Bas als trainer op. Die liet al snel merken dat hij het met mij niet zag zitten. Ook al had ik dan een aantal nieuwe spelers binnengehaald: Paul Zegeling en Leen Dekker. Uiteraard spelverdelers, want je gaat je eigen plek niet ondermijnen. Voordat ik weggestuurd werd gaf ik aan dat het volgens mij verstandiger was om een nog jongere garde (ik was 23) een plek te geven in het team. Han Speyer en Jeroen IJzerman waren de toekomstige middenmannen.

Veteranen | Een beetje gefrustreerd speelde ik een jaar lang in Heren 3 bij de veteranen. We werden kampioen in de eerste klasse. Johan van Doorn kreeg van ons 50 Nutsen omdat hij Abraham zag. Johan zag ik vorige week nog op de golfbaan met zijn tas op zijn rug. Die moet dus rond de 80 zijn. Ik ben twee jaar op en neer gereden om bij Activia derde divisie te spelen. En de rest van mijn carrièrre heb ik uitgediend in Woerden bij Valbovol en VTC Woerden. Nog een paar wedstrijdpunten heb ik daar eredivisie mogen spelen. Rond 1990 dacht ik definitief gestopt te zijn maar midden jaren ‘90 speelden we met een ouwe-ballen-team toch nog een jaar eerste divisie om het gat te vullen dat het eerste herenteam achterliet. Bij Utrecht ben ik vaak wezen kijken. Heb me zijdelings bezig gehouden met het eerste herenteam een jaar of vijf geleden. En nu speelt mijn dochter bij de mini’s van VVU. Trainend in het Pesaro-shirtje van het succesvolle nichtje Elke (Schuil-Wijnhoven), de trots van onze volley -bal familie. Zij acteerde als een van de beste libero’s ter wereld vele jaren in het Nederlandse team en in de Italiaanse Serie A.

Beachers� ’99-’00��de�Bingo�Boys1999 zijn de Bingo Boys opgericht. Het duo bestond uit de Utrecht topper Onno de Gans en regionist Tonkie Zwaan. Voortgekomen uit de Bingo Girls Utrecht topper Marjon Prummel en regionist Joke Achterberg. De Dames hebben echter nooit de Bingo op thuisdagen tot een succes gemaakt.De Bingo Boys hebben het verder geschopt. Derde in de nationale ranking bij 2x2 Hoog en Kampioenen van het Utrecht Neude beachkampioenschap 13 juni 2000.

1. Tonkie Zwaan en Onno de Gans2. Peter Fokkema en Denis Kramer3. Erik Dix en Pieter van Sluijs

Onder twee beach- collages uit 1999

1

2

3


De kracht van positieve energieDoor Janine Pleizier

Onderlinge samenhang | Toen ik in Utrecht ging wonen, was de logische stap om bij VV Utrecht te gaan spelen snel gemaakt: een leuke manier om mensen in Utrecht te leren kennen en prettig om op de fiets naar je sport te kunnen. Het eerste jaar bij VVU was leuk, maar ik miste iets. VCV was een vereniging met veel onderlinge samenhang, een goede organisatiestructuur waarin veel mensen betrokken zijn om samen de vereniging draaiende te houden en veel aandacht voor jeugd. En niet te vergeten veel ouwe bekenden. Na een jaartje VVU besloot ik terug te gaan naar VCV. Ik stortte me volledig op het trainen en coachen van Meisjes 1 en behaalde mijn diploma Volleybaltrainer 3. Daarnaast speelde ik met wat vriendinnen van vroeger promotieklasse. Na een jaar dacht ik: elke keer heen en weer rijden, ik ben ook gek ook. Inmiddels begon er binnen VVU steeds meer energie los te komen met mensen die VVU een stapje verder willen helpen. Daar wilde ik wel aan meedoen!

Topfeestjes | Dat heeft drie superjaren bij VVU opgeleverd. Lekker in Dames 2 in de 2e divisie spelen, tot zelfs nog Dames 1 afgelopen jaar. Veel gezelligheid met het team en in de vereniging. Topfeestjes en de jaarlijkse Hajraa-traditie. Ook training gegeven aan MB1 en MA1. Daarnaast meegewerkt aan een nieuw jeugdbeleidsplan en in de topsportcommissie me veelal beziggehouden met trainers en teamindelingen. Prachtig om te zien is de positieve energie die steeds sterker is geworden binnen VVU. Mensen vinden het leuk om mee te doen en dan vooral omdat je het samen met heel veel leuke mensen doet. Met als klap op de vuurpijl een prachtig lustrumjaar met veel activiteiten. Daarin sprong het skiweekend er zeker uit! Wat geweldig om met zoveel clubgenoten uit allerlei teams op de piste te staan en vooral ook heerlijk te après-skiën.

Enthousiaste reacties | In mijn vrije tijd ben ik vorig jaar ambassadeur geworden bij de stichting Positief Coachen. Vanuit dat perspectief denk ik dat we de positieve energie binnen VVU nog meer met elkaar kunnen benutten! Mooi voorbeeld zijn zo’n 20 trainers en kaderleden die eind 2010 bij de theatervoorstelling ‘Wel winnen he?!’ zijn geweest. Gezien de enthousiaste reacties kunnen we nu de slag gaan maken om dit nog meer te verankeren in de cultuur van de vereniging. Inmiddels kan ik zeggen dat VVU echt mijn cluppie is geworden! Met gemengde gevoelens zal ik 16 april afscheid nemen om o.a. meer tijd te gaan steken in m’n ambassadeurschap Positief Coachen.

Eigenlijk mijn leven lang was VCV Veenendaal echt mijn cluppie. Vanaf mijn zesde, bij de mini’s begonnen. Ik kon me niet voorstellen dat ik daar ooit weg zou gaan of dat ik überhaupt ooit zou gaan stoppen met volleybal.

Dames 1 ’10-’11 op weg naar het volgende feestje: Movie tot the Max

Dames 2 2008 in outfit voor thema-feest

‘Rocktober Bierfeste’

Janine tijdens lustrum-ski-weekend


Door Redbad StrikwerdaBij de vraag om een bijdrage aan dit lustrumboek van vvUtrecht denk ik voor mijzelf vooral aan mijn tijd als trainer. Ik heb ook gespeeld bij VV Utrecht, maar was veel meer jaren trainer bij verschillende teams. In al die tijd ben ik met slechts één team ooit kampioen geworden, dat was met Meisjes 1. Aan alle vrouwen die toendertijd in dat team speelden: dank jullie wel, het was fantastisch!! Bij VV Utrecht heb ik alle kans gekregen om mij als trainer/coach te ontwikkelen. Twee stellingen zijn daarbij voor mij van belang:1. Winnen kun je leren (zie hierboven, dank aan meisjes 1)2. Leren (en willen leren) is de basis voor iedere oplossing.

Coaching | Uit alle jaren bij H3, D3, MA1, D1 en H1 heb ik zonder uitzondering altijd vanuit die teams terug-gekregen dat ik prima voldeed als trainer. Als coach was het volgens mijn teamleden een stuk minder. Ik had daar altijd mijn bedenkingen bij, maar het heeft me toch aan het denken gezet. Bij mijn huidige team (Draisma/Dynamo uit Apeldoorn) krijg ik vooral te horen dat het trainen vaak wat saai en veel van hetzelfde is, maar dat vooral de begeleiding/coaching op orde is. Kennelijk heb ik geleerd, om tot andere oplossingen te komen (stelling 2) en heeft dat leren ervoor gezorgd dat ik vaker wat ben gaan winnen (stelling 1). En met dat winnen is iedereen blij.

Heftig maar leerzaam | Hoogtepunten uit de tijd bij VV Utrecht is vooral het gegeven dat ik bij mijn teams zoveel jaren meeging. Er was wel eens behoefte aan een andere trainer, maar toch ook veel ruimte om mijn ding te blijven doen. Dieptepunt was mijn eerste topsportkeuze, om bij de aanwezigheid van drie topspelverdeelsters bij D1, Co terug te laten gaan naar D2. Op menselijk en emotioneel vlak een heel vervelend moment. Het maakte mij wel duidelijk dat ik topsportkeuzes wilde maken en daarvoor als trainer naar een hoger niveau moest, waar vooral op technisch/taktisch vlak de keuzes gemaakt worden. Ik heb nooit spijt gehad van deze keuze maar het was wel heftig. En ook leerzaam dus. Ontwikkelen | Ik heb al met al een mooie leerperiode gehad bij Utrecht en iedereen die ik getraind heb, is beter geworden. Als trainer zat het dus altijd al goed, vooral heb ik van al mijn spelers/speelsters geleerd om me meer te ontwikkelen op het vlak coaching. Dat is behoorlijk gelukt. Ik wil iedereen die mij aan het denken heeft gezet en van wie ik wat geleerd heb, bedanken daarvoor. Thans ben ik een coach die aanstuurt vanuit het karakter, aangeboren en aangeleerd gedrag van de persoon die voor me staat. Volleyballen kan iedereen leren maar het is vooral de mens en zijn/haar benadering die ervoor zorgt dat er successen komen.

Artikel UN: de 2.07m lange Redbad als speler in actie in 1988 met Heren 1.

Toptrainer/coach Redbad Strikwerda leerde het vak bij VV Utrecht

Redbad, alias

‘Appie’, was

jarenlang trainer/

coach van VVU-

teams. Als speler

heeft hij met broer

‘Tjo’ een paar

mooie successen

geboekt, maar

vooral zijn leer-

weg naar de

toppositie die hij

als trainer/coach

in het Neder-

landse volleybal

heeft bereikt was

bijzonder. Een

terugblik, door de

leermeester zelf.


Ries Verhoeven en Jurr van Hout


Ze hebben al twee potjes achter de rug - en dik gewonnen van dertigers die zichtbaar aangeslagen zijn nadat ze door de twee pubers zijn weggespeeld - maar ze verheugen zich het meest op het klapstuk van de middag. Hun vaders Jos en Stef spelen in de andere poule op deze zondagmiddag in februari, op het maandelijkse seniorentoernooi in The Beach in Aalsmeer. Met een beetje geluk treffen ze elkaar in de kruisfinales, of nog mooier, in de finale. ‘Ze beginnen namelijk praatjes te krijgen’, zegt Ries. ‘Ze worden trager’, grijnst Jurr.Met de zandvoeten op tafel zijn ze best bereid wat vragen te beantwoorden. Met een schuin oog blijven ze de wedstrijdjes van hun poule volgen.

Hoe doen jullie het in het beachcircuit?Jurr: ‘Vorig jaar waren we eerste van de regio, en vijfde landelijk. Het leuke van beachen is dat je individuele kwaliteiten worden aangesproken.’Ries: ‘Ja. Het is lekker om maar van één andere speler afhankelijk te zijn. Niemand anders kan een rally verpesten. Dat is het leuke aan beachen. Jurr: ‘Maar als ik zou moeten kiezen tussen zaal of beach dan weet ik het niet. De zaalcompetitie is ook heel leuk.’Ries: ‘In de zomer speel ik het liefst elke dag beachvolleyball. Lekker dat zand tussen je tenen.’

De jeugd heeft de toekomst bij VVU. Ries Verhoeven (15) en

Jurr van Hout (15) spelen niet alleen samen in Jongens A1,

ze zijn ook elke zomer op de beachvelden van Nederland te

vinden. Een ontmoeting in de beachhal Aalsmeer. ‘Ooit zullen

we onze vaders verslaan. Dat moment is niet meer ver weg!’

Hoge aanval van Jurr

Slimme knuckleball van Ries

Palmares Ries en Jurr2010 beach 5e gesloten NK Jongens <16

2010 beach kampioen regio Mid-West Jongens <16

2009 beach 5e gesloten NK Jongens <16


2009 zaal JC1 kampioen Jongens C 1e klasse

2008 beach 3e gesloten NK Jongens <14


2007 beach Start training La Playa Blanca, Bilthoven

2008 gras JC1 2e NK op gras Jongens < 14

2008 zaal JC1 kampioen Mid-West Jongens C 2e klasse

2006 zaal gestart met Mini’s VVU

Wat maakt jullie tot een goed beachduo?Ries: ‘Jurr kan verschrikkelijk hoog springen. Hij oefent elke dag thuis om met zijn vingertoppen het plafond te raken. Verder kan ie een lekker balletje slaan.’Jurr: ‘Ries heeft bijna alles in het achterveld. Zandhappen is zijn hobby. Verder geeft ie fijne sets en heeft hij hele slimme dropshots.’ Ries: ‘We vullen elkaar goed aan. Het is de combinatie van slimheid en beukkracht.’Jurr: ‘That’s the key, Ries, that’s the key!’

Jullie trainen af en toe al met Heren 1 mee. Hoe ver willen jullie komen?Ries: ‘Ik ben nu bewust libero geworden in JA1. Als passer-loper zal ik niet zo ver komen, maar als libero maak ik wel een kans om hoger te spelen. Passen en verdedigen vind ik trouwens ook het leukste van volleybal.’Jurr: ‘Vorig jaar trainde ik soms wel vijf keer in de week, maar het was teveel: twee keer met mijn eigen team, twee keer met heren 1 en op zondag nog met de regioselectie. Daar heb ik veel basistechniek geleerd. Tuurlijk wil ik later in Heren 1 spelen, maar dat is nu nog te vroeg.’

En die vaders van jullie zijn nu allebei rond de vijftig. Wordt het niet eens tijd om…Ries: ‘…ze een lesje te leren? Natuurlijk. Met een beetje mazzel verslaan we ze vanmiddag al.’Jurr: ‘Ooit zullen we ze verslaan. Dat moment komt dichterbij en dat weten ze zelf ook.’Ries: ‘Shit, we moeten tellen. Laterrrr!’

Rest uw verslaggever nog te melden dat Ries en Jurr die middag in Aalsmeer iets te veel tegenstand hadden in hun winnaarspoule en zo hun vaders misliepen. Die hadden natuurlijk mazzel met hun poule en eindigden hoger. The clash of the generations is dus tot nader orde uitgesteld.


Jurr tijdens opnamen voor ZappSport, juli 2008

“Ooit zullen we van onze vaders winnen.

Dat duurt niet lang meer”

Een beachmiddagje met Ries en Jurr

Zo vaders, zo zoons

Esther “Ik vind VVU super leuk. Elke thuisdag vroeg op, volleyballen en dan lekker de hele dag kletsen met iedereen van de club. En natuurlijk patatjes eten bij de Heksenketel”.

“Ik volleybal al vijf jaar bij VVU en vind het nog steeds chill. Ik train ook Mi 7/8, samen met Jiska, wat ik echt heel vet vind. Die mini’s leren echt heel snel!”

“Ik begon met volleyballen in de mini’s, samen met Stefanie met wie ik nu nog steeds in het team zit. Nu speel ik in MA1, en dat is hartstikke gezellig en het is super leuk. Ik ben zelf passerloper.”

Stefan “Ik zit sinds drie jaar op volleybal, en ben bij VVU gekomen via Jelle die ik al langer kende. We voet-balden samen en voordat ik kwam mee trainen dacht ik dat volley bal totaal niet mijn sport zou zijn.”

“Maar dat pakte anders uit. Ik vind volleybal een hele leuke sport en mijn team is ook super leuk. Ik ben begonnen met dezelfde jongens met wie ik nu in JA1 topklasse speel.”

Samen “We kenden elkaar via Jiska, die ook bij VVU speelt, in MB1. Eigenlijk hadden we nog nooit met elkaar gepraat, maar toen hebben we elkaar een paar keer ge-zien bij Jiska en leerden we elkaar beter ken nen. We begonnen elkaar leuk te vinden en nu zijn we al negen maanden samen. Dat gaat supergoed.”

Stefan Vergouwe en Esther de Boer


Esther “Een paar jaar geleden was er een soort ranking bij de meiden van alle jongens bij JA1. Stefan stond op nr. 1 en met Jiska heb ik ’s zijn Hyves-profiel bekeken. Toen dachten we al: hmm, leuke jongen!”

Stefan “We zitten niet bij elkaar op school, maar we zien elkaar vaak voor of na een training even. Op vrijdag na de training gaan we uit of naar een van ons tweeën thuis. En op thuiszaterdagen zijn we natuurlijk bijna de hele dag hier. Van ’s morgens vroeg tot en met Dames 1 kijken. Het is superleuk bij VVU.”

Wie heeft de liefde

van zijn of haar leven - of vooruit dan, een paar liefdes - gevonden

binnen het volleybal of zelfs binnen VVU? In elk geval de voltallige redactie. En zij

kunnen zó ieder tien volleybal- of zelfs VVU- stellen opsommen. En die waarschijnlijk op

hun beurt ook zo weer tien andere. Ligt dat aan de sport? Volleyballers zijn sociaal ingesteld.

Moet ook wel. Bij geen andere sport sta je zo dicht op elkaar en heb je elkaar bij elke actie

zo hard nodig. Dat is alvast een goede basis. Verder: sporten is gezond en verliefd

worden ook. Het hangt zelfs samen, door de aanmaak van positieve stofjes in je hoofd

en in je lijf als je volleybalt. Ga trainen, wedstrijden en toernooien spelen, op jeug d-

kamp en feesten... Je wordt vanzelf verliefd en één gedeelde interesse is er in

elk geval al. Dit overkwam ook Stefan uit JA1 en Esther uit MA1. Zij wilden

wel voor de camera. Negen maanden verkering, en prachtig verliefd.

Maar het hadden net zo goed Johan van Doorn en zijn Inge

kunnen zijn, inmiddels tegen de 80 en nog altijd gelukkig

samen. En eigenlijk iedereen daartus sen in,

die net als zij de liefde van haar of

zijn leven vond bij

VVU.

C l u b l i e f d eTe

kst e

n be

eld:

Jos

van

Hou

t


Feest!�2010Moviesto theMax!

Van TC naar TZ naar TCIn 1986 wordt VV Utrecht geboren uit een fusie van UVC en SOS/DPC. Beide verenigingen zijn ongeveer even groot en hebben ambitie om de volleybaltop te bereiken. Rob van Hal was jarenlang lid, coördinator en voorzitter van de Technische Commissie (TC), later de Afdeling Technische Zaken (ATZ en, nog korter: TZ), toen de driedeling naar Top-, Jeugd- en Regio-TZ. Sinds kort heet het weer gewoon TC. Door Rob van Hal

Schrik | Zelf speelde ik in H4 of H5 van SOS/DPC. Na de fusie ontstaat een vereniging met 13 herenteams, een even groot aantal damesteams, een flinke jeugdafdeling en recreantenafdeling. De Technische Commissie (TC) van de fusievereniging, VV Utrecht, staat voor de lastige klus om een teamindeling te maken. Mijn teamgenoten en ik schrikken wel even als we onszelf in H9 terugvinden, gelukkig in dezelfde klasse als bij SOS/DPC.

Met verve | Als na een ongeveer een jaar de fusierook is opgetrokken, komt de TC met een vijfjaren-beleidsplan. In de ALV verdedigt de TC-voorzitter het plan met verve. Als ik mij goed herinner was dat Joris Meegdes. Hij is langdurig aan het woord en beantwoordt alle kritische vragen. De TC wil het nieuwe beleid kracht bijzetten met een naamsverandering van de technische commissie. De TC wordt omgebouwd tot Afdeling Technische Zaken (ATZ). Het plan gaat uit van het bereiken van de Eredivisie zowel door de heren als de dames, op dat moment het hoogste volleybalniveau in Nederland. Sponsoring is een noodzaak om het plan te kunnen verwezenlijken.

Kassadiensten | In de daarop volgende jaren heb ik de eer gehad om in de ATZ te mogen meedenken. De naam van de commissie wordt al snel teruggebracht tot TZ. Helaas blijven grote sponsorcontracten uit en komen de hoogste teams niet verder dan de 1e divisie (dames) en de 2e divisie (heren). Zowel op heren als damesniveau worden er in Sporthal Catharijne leuke wedstrijden gespeeld. Er staan verslagen in de krant en een paar jaar lang worden er zelfs kassadiensten gedraaid.

Afwezigheid | Veel leden zetten zich in om de doel-stellingen te bereiken. De mogelijkheden blijven echter beperkt en de topspelers lopen weg. De structuur van de TZ wordt aangepast. Er komt een Top-TZ, een Jeugd-TZ en een Regio-TZ. Het aantal teams loopt echter terug, vooral in de herenafdeling. Na enige tijd zit ik weer gewoon in H4 of H5. Toch blijven er voldoende vrijwilligers om zich voor de vereniging in te zetten. Na een afwezigheid begin ik in 2004 weer in de Regio-TZ, eerst als coördinator, later als voorzitter.

De cirkel is rond | Het is 2010 als we concluderen dat de communicatie tussen de verschillende onderdelen van de TZ toch wel moeizaam gaat. Er worden nieuwe plannen gesmeed. Ernst Soethout formeert een nieuwe TZ waarbij de Top, Regio en jeugd zijn geïntegreerd. En om de cirkel rond te maken wordt de naam van de nieuwe commissie gewijzigd in Technische Commissie.

26 | Het vuur van VVU | | 25 jaar VV U t rech t | 26 | Het vuur van VVU | | 25 jaar VV U t rech t |

Van TC naar TZ naar TCIn 1986 wordt VV Utrecht geboren uit een fusie van UVC en SOS/DPC. Beide verenigingen zijn ongeveer even groot en hebben ambitie om de volleybaltop te bereiken. Rob van Hal was jarenlang lid, coördinator en voorzitter van de Technische Commissie (TC), later de Afdeling Technische Zaken (ATZ en, nog korter: TZ), toen de driedeling naar Top-, Jeugd- en Regio-TZ. Sinds kort heet het weer gewoon TC.

Drie generaties vv UtrechtersJesse uit JC1 geldt als een van de grootste talenten uit de VVU-jeugd, vader Paul heeft zijn veel-

belovende toekomst als volleyballer al ruim achter zich en opa Huib beperkt zich na een rijk volleybal-

leven tot het kijken naar volleybal op tv en internet. Monique (ofwel Mo, respectievelijk moeder, vrouw en

schoondochter), is ook via het volleybal de Zegeling-stamboom ingegroeid. De drie generaties, in staccato

opgetekend door Paul, met een selectie uit een meter volleybalplakboeken en -fotoalbums. >>>>| Lus t r umu i tgave 2011 | | Het vuur van VVU | 27

HuibPaulJesse

Door Paul Zegeling

Huib Zegeling, bouwjaar 1935, door sommige Lok-TNTers “de ouwe joker” genoemd. Zelf nooit bij vv Utrecht of een van haar voorlopers gespeeld. Maar wel vice-voorzitter geweest direct na de fusie in de periode 1986-1989, verder mede-organisator van de Utrechtse Volleybalweek en meegewerkt aan het totstandkomen van het clubblad. Foto 1, genomen in Sporthal Catharijne in de 70-er jaren, toont zijn befaamde zijwaartse molenwiek-sprongservice (nageaapt van de franse volleyballer Dujardin). Foto 2 laat hem zien in een andere hoedanigheid, n.l. als tolk en begeleider van de Russische mannenvolleybalploeg tijdens een persconferentie na een Worldleague-wedstrijd tegen het nederlandse team in de jaren 90, met o.a. aanvoerder Bas van de Goor en coach Toon Gerbrands [lnks op foto 2].

Paul Zegeling (1961), zoon van Huib. Vanaf 1980 bij S.O.S./D.P.C. t/m 1995 bij vv Utrecht in het eerste herenteam gespeeld. Daarna in het tweede en het ouweballenteam. Bekend is zijn uitspraak: ‘ik zweet nooit!’. Ook het bijklussen als spelverdeler (o.a. onder de naam ‘The Give-Away’) in het beruchte toernooiteam Lokomotiv TNT (zie ook Tjo Strikwerda) staat op zijn CV. Naast een kort uitstapje naar het functionarissensysteem en een trainerschap van S.O.S./D.P.C. H5-6-7 (drie teams tegelijk in een klein bovenzaaltje van de OSG!) ook een rol gespeeld in de TC midden jaren 90. Na een slepende blessure enkele jaren ertussenuit geweest om in 2004 als assistenttrainer van H2 de zaal weer onveilig te maken. Verder van 2005-2010 als topcoördinator actief geweest. Tevens supersub bij Heren 4, maar wel maximaal 1x per seizoen! (alleen bij het aanleveren van voldoende voetbalplaatjes en bij tegenstanders die van de promotie af kunnen worden houden...)

Hoogtepunten:• 8ste finale van de nationale beker in 1981 tegen de

landskampioen V.V.C. (voor de insiders, veel gehoorde kreten tijdens deze wedstrijd: “ Dooooeeennn! Sssstijg!”). En dit staat allemaal nog op video ook.

• 2 punten op rij met éénhandig kill-block op een Bundes-ligaspieler (zing mee: “Wattenscheid, Wattensch...”).

• De promotie met S.O.S./D.P.C. in 1983 naar de 1e divisie (een bijzondere treinreis met veel supporters naar Appingedam in het verre noorden). Foto’s 3 en 4

• Het kampioenschap met H1 in 1988 (de beruchte, overigens nooit-gelukte, combinatie ‘rugop-88’ met Redbad ‘Appie’ Strikwerda, alias ‘the Fridge’, deed velen, ook de eigen teamgenoten, vaak versteld staan) Foto 5

• De toernooizege met Lokomotiv TNT in Annen 1990 (beroemde uitspraken tijdens dit toernooi: “Wo ist das Volumenknoepfchen?”, “Tarantula-sap, bottled, brewed and stamped in Boston West”). Foto 6 en 7

• Een autoreis van 600 kilometer in juli 1990 (in de stromende regen, over kasseienheuvels en in urenlange files) met de TNT-selectie naar een toernooi te Suhl in Oost-Duitsland, eindigend in een hotelovernachting op kosten van de burgemeester: het toernooi was namelijk afgelast... Als pleister op de wonden volgden de historische woorden: “Habt Ihr das Telegramm nicht bekommen?”). Foto 8

• In januari 2006 als reserve-spelverdeler, ondanks titaniumonderdelen in het been, mee met H1 naar de uitwedstrijd tegen Rijnmond (ssst... niet doorvertellen aan thuis). Artikel rechts

• Op foto 7 (en midden op vorige pagina) zie je Paul in zijn vroege periode (nog met bos haar) als aanvaller.

2

1

23

16

15 14 1213

3


Foto’s: 1. Huib met sprongmolenwiek. 2 Huib als vertaler bij NL-herenteam 3 Spelverdeler Paul, nr 10, bij de met 0-3 gewonnen PD-wedstrijd CZN-SOS/DPC Ook met nr 3 Gerard Huitsing, nr 8 Henk Scheel en nr 35 Jeroen IJzerman. 4 Plakkaat na promotie naar de 1e divisie in 1983 5 Kampioen in de 2e divisie met H1 in 1988 6 Gewonnen beker te Annen in 1990. 7 Een spelmoment van Lokomotiv TNT; in beeld zijn de Tjo, Foppe, de Fridge en de Give-away. Volleybalkrant: nog 1 keer mee met H1 in 2006 8 Pauzeren, tijdens de zoektocht naar het toernooi, in het politiebureau van Suhl: FC-Knudde’s lezen en heerlijke Roosvicee drinken. Op de achtergrond Tjo, aan tafel vlnr Appie, De Deich (alias de Kurk), Hassa, El Robbo en Hiele 9 (vorige pagina midden) Inslaan tijdens een zomertrainingskamp in Bratislava, Slowakije in 1983. 10 Als buitenaanvaller bij een oefenpot tegen VVC in Vught. 11 Service van Jesse in Almere bij de NVS. 12 Serve van Jesse bij JC1 van VVU 13 Jesse speelt in met Lode op de NVS-selectie (zie ook pag 63. 14 Het mini-shirtje van Monique bij Bruinsma SC. 15 Mo in actie, op de achtergrond medespeelster Erna van Doorn, dochter van erelid Johan van Doorn. 16 Paul en Mo op galafeest ter gelegenheid van 15 jaar SOS/DPC in 1985, waar de eerste stappen op weg naar de derde generatie werden gezet. 23 Paul en Jesse in het nieuwe VVU-shirt, allebei met nummer 23.

Jesse Zegeling (1998), zoon van Paul en Mo. Begonnen bij de mini’s van VC Kromme Rijn in Odijk en de overstap gemaakt naar jongens C1 van vv Utrecht in 2009. Van de drie degene met de grootste mogelijkheden. Traint inmiddels vier keer per week.Op foto 12 staat Jesse geconcentreerd klaar voor de service bij zijn eigen team en op foto 13 bij de extra trainingen van de volleybalschool in Almere (nu RTC in Hilversum). Wellicht zit er in de nabije toekomst opnieuw een, nog succesvollere, combi Strikwerda-Zegeling in?Hoogtepunten:• geselecteerd voor de Nederlandse Volleybalschool (juni

2009) en Regionaal Talentencentrum (maart 2010).• ballenjongen bij CEV Satellite Aalsmeer, januari 2011.• halve finales open-club CMV, maart 2011.• Nederlands kampioen met H1 van VVU, april 2022 ;-).

Monique (Mo) Linnebank (1965), moeder van Jesse. Volleybalstart midden jaren 70 bij de mini’s van Bruinsma SC (foto 14), de tijdelijke naam van SOS/DPC. Uitgekomen voor dames 1 en 2 als passer-loper. Vanwege knieproblemen tijdelijk gestopt met volleybal. Nog het eerste jaar van vv Utrecht meegemaakt, daarna een come-back bij Olympia’57 uit Bunnik en later bij SV Odijk (foto 15). Aldaar enige jaren in de promotieklasse en 3e divisie als diagonaalspeelster haar kunsten vertoond tot 1998. Trainster geweest van o.a. Brecht Gijsbertsen (nu uitkomend in de A-league) en samengespeeld met Karin van der Maat (nu bij Taurus in de 1e divisie).Hoogtepunt: de bekerwedstrijd tegen eredivisionist Deltalloyd/AMVJ, januari 1997.

Volleybalkrant, 5 feb 2006door Martien Verberne

Rijnmond 2 - Utrecht 1: 3-1De analyse van Herman Slooijer namens thuisclub Rijnmond 2: “We kregen Utrecht op bezoek afgelopen zaterdag. Zeer belangrijk in onze ogen, aangezien we afstand konden nemen van de onderste plek. We begonnen goed en wonnen de eerste set afgetekend met 25-18. Armant was degene die het verschil maakte met zijn vlijmscherpe service. De tweede set duikelde het niveau, onze pass viel wat weg en Utrecht bracht Onno de Gans in. Het kwakkelende Utrecht had geen zin om zich kaal te laten plukken. Ze wonnen deze set dan ook nipt met 23-25. De ontembare middenman van Utrecht, Bert Maas, liet zich blokkerend de ganse middag door Arman in de luren leggen. De derde set ging op en neer, maar Rijnmond kwam als winnaar boven, 26-24. De vierde set liet een eender beeld zien, spannend maar bij vlagen wisselvallig, gelukkig liet Arnand ook zijn verdedigende kwaliteiten zien en won Rijnmond deze set met 25-23. We staan weer tiende.Op de vraag hoe het nu verder moest met Utrecht, antwoordde Bert Maas op zeer filosofische wijze: “Als de paringstijd voorbij is, gaan de ganzen weer trekken?”, daarmee niet op Onno doelend, maar Plato historisch correct aanhalend. “De voorspelling was een 3-1 winst voor Rijnmond en helaas kwam die uit. Wegens de hardnekkige blessures gingen oudgedienden Onno de Gans en Paul Zegeling mee naar Schiedam. Van te voren was duidelijk dat deze wedstrijd voor ons cruciaal zou zijn. Daarom was het ongunstig voor ons dat Rens van Bemmel geblesseerd afhaakte bij het inspelen. We begonnen daarna slap aan de eerste set. Vrij snel kwamen we op een grote achterstand. Hierna kwam Onno de Gans in het veld wat voor de nodige rust zorgde en het spel werd beter. De voorsprong die Rijnmond had opgebouwd gaf zij niet meer uit handen en zij won de set eenvoudig met 25-18. In de tweede set startte Utrecht wel goed en Willem Goedhart begon zijn puntjes mee te pikken. Rijnmond kwam toch weer terug en aan het einde van de set ontstond er een spannend gevecht. Door een goede middenaanval en een goed blok trok Utrecht de set met 25-23 naar zich toe. De goede lijn trok Utrecht door in de derde set en nam snel een voorsprong. Rijnmond kwam echter goed terug en wederom werd het spannend boven de 20. Helaas voor de gasten trok Rijnmond deze keer aan het langste eind. Bij de stand van 24-24 maakte Utrecht eerst een pass-foutje en daarna maakte de aanvoerder van Rijnmond, Herman Slooijer, het laatste punt. Teleurgesteld en teneergeslagen begon Utrecht aan de vierde set en kwam daardoor meteen op achterstand. Gaandeweg rechtte zij haar rug en kwam op wonderlijke wijze toch terug in de set. Maar het verhaal van deze wedstrijd, en ook het verhaal van het hele seizoen was toepasbaar op deze set: Net niet. Een hele bittere pil voor Utrecht. Handhaving lijkt nu haast onmogelijk. Volgende week wacht de thuiswedstrijd tegen Ekspalvo”.

5

81011

4

6

7

^Kampioensfoto vv Utrecht H1

april 1988

Staand vlnr:Rene UppermanPaul Zegeling

Redbad StrikwerdaLennart Kaptein

Teun Vis Kees Hesselmans Jeroen IJzerman

Zittend vlnr:Gerd Masselink

Robert HaverkortPeter Raven

Pieter vd Burg


Foto’s: 1. Huib met sprongmolenwiek. 2 Huib als vertaler bij NL-herenteam 3 Spelverdeler Paul, nr 10, bij de met 0-3 gewonnen PD-wedstrijd CZN-SOS/DPC Ook met nr 3 Gerard Huitsing, nr 8 Henk Scheel en nr 35 Jeroen IJzerman. 4 Plakkaat na promotie naar de 1e divisie in 1983 5 Kampioen in de 2e divisie met H1 in 1988 6 Gewonnen beker te Annen in 1990. 7 Een spelmoment van Lokomotiv TNT; in beeld zijn de Tjo, Foppe, de Fridge en de Give-away. Volleybalkrant: nog 1 keer mee met H1 in 2006 8 Pauzeren, tijdens de zoektocht naar het toernooi, in het politiebureau van Suhl: FC-Knudde’s lezen en heerlijke Roosvicee drinken. Op de achtergrond Tjo, aan tafel vlnr Appie, De Deich (alias de Kurk), Hassa, El Robbo en Hiele 9 (vorige pagina midden) Inslaan tijdens een zomertrainingskamp in Bratislava, Slowakije in 1983. 10 Als buitenaanvaller bij een oefenpot tegen VVC in Vught. 11 Service van Jesse in Almere bij de NVS. 12 Serve van Jesse bij JC1 van VVU 13 Jesse speelt in met Lode op de NVS-selectie (zie ook pag 63. 14 Het mini-shirtje van Monique bij Bruinsma SC. 15 Mo in actie, op de achtergrond medespeelster Erna van Doorn, dochter van erelid Johan van Doorn. 16 Paul en Mo op galafeest ter gelegenheid van 15 jaar SOS/DPC in 1985, waar de eerste stappen op weg naar de derde generatie werden gezet. 23 Paul en Jesse in het nieuwe VVU-shirt, allebei met nummer 23.

Hoe eet je een olifant? | Toen ik begon als voorzitter in mei 2003, hadden we vijf teams die divisie speelden: Heren 1 en 2 (1e en 2e divisie) en Dames 1, 2 en 3 (1e, 2e en 3e divisie). Eerste divisie was het niveau onder de eredivisie en er werd in die tijd serieus nagedacht over de stap naar de eredivisie, zowel bij de heren als bij de dames. Om deze ambitie vorm te geven, hebben we plannen gemaakt en daarin doelen geformuleerd. Als je ambitie het droombeeld is van de toekomst, dan zijn je doelen de weg om er te komen. En hoe eet je een olifant?

Hapje voor hapje.

Doelen zijn dus tussenstappen op weg naar je ambitie, waarbij je eerstvolgende doel altijd binnen redelijke termijn te halen moet zijn. Wij hebben in die tijd de resultaten niet gehaald en dus de doelen

niet bereikt. Maar betekent dat dan ook dat er slecht is gepresteerd? Als je de prestatie ziet als de manier waarop je hebt gespeeld en het resultaat als de uitkomst van de wedstrijd, dan kun je dus goed presteren maar toch verliezen. Dat was in ieder geval de uitleg van Verbeek en ik vind het wel een mooi onderscheid. Presteren is het maximale uit jezelf en uit het team halen.

Prestatief volleybal | Als je met die insteek naar VV Utrecht kijkt, dan kan iedereen op zijn of haar niveau prestatief volleybal spelen. Ik denk dat dit gegeven een groot deel van de leden ook bindt: we willen het beste uit onszelf en ons team halen. Ik denk dat het goed is om als vereniging ambities te hebben, doelen te stellen

die een bijdrage leveren aan het halen van die ambitie en vervolgens de faciliteiten te bieden om optimaal te presteren. Voor alle teams, op alle niveaus.

Intern voeren we nogal eens de discussie of we nou wel een prestatieve vereniging moeten zijn. Is het niet gewoon genoeg als het gezellig is? En is het nodig dat we teams hebben die op hoog niveau spelen? En moeten we nou echt allemaal meebetalen om deze topteams te voorzien van de faciliteiten die zij nodig hebben om op hun niveau te presteren? En als de prestaties en resultaten uitblijven, waar doen we het dan nog voor?

Verenigingscultuur | Ik denk dat presteren een deel is van de verenigings cultuur. Zoals ik hierboven al schreef: onze wil onszelf te verbeteren is wat ons bindt. In die cultuur past ook de ambitie om topsport te bedrijven. En dat we daaraan bijdragen, zowel in het besteden van onze (vrije) tijd als financieel, levert ons weer op dat we gebruik kunnen maken van mensen met kennis en ervaring op het gebied van topsport. Ik zie nu steeds meer dat deze kennis en ervaring breed wordt gedeeld, waardoor de kwaliteit van trainers en trainsters toeneemt. En voor de jeugd betekent het dat we goede doorstroom-mogelijkheden hebben voor iedereen op ieders niveau.

Op ieder niveau in de vereniging zie ik op dit moment goede prestaties en resultaten. Er gaan dit jaar weer meerdere teams promoveren. Ook bij de jeugd zit er een sterke groei in de afgelopen jaren, dat is echt mooi om te zien. Op landelijk niveau hadden we in 2002/2003 twee teams in de eerste divisie, maar niet de vereniging om dat blijvend te faciliteren. Nu hebben we een vereniging die dat wel aankan, dus ik hoop dat we de ambitie hebben om weer op dat niveau te gaan presteren. Zowel bij de dames als bij de heren. Daar hebben we allemaal profijt van.

Ambities | Wat mij betreft hoeft de discussie ook niet meer gevoerd te worden. Ja, we zijn een prestatief ingestelde vereniging. Ja, dat heeft soms negatieve consequenties voor teams en individuen. In mijn beleving zijn de opbrengsten echter veel groter dan de lasten, dus laat dit vooral zo blijven. Ik ben trots op onze vereniging. Ik hoop dat we nog veel nieuwe ambities neerzetten, doelen gaan bereiken door goede resultaten te halen omdat we goed presteren. En als de resultaten even uitblijven, dan maken we dat ruimschoots goed door de gezelligheid die er toch wel is!

VV Utrecht, of hoe prestatie en plezier samengaanDoor Bas Poppe

In dit stukje wil ik het hebben over het prestatieve karakter van VV Utrecht. Het onderscheid tussen prestatie en resultaat (zie kader) heb ik uit een interview met Gertjan Verbeek, in 2010 de trainer van Heracles. Hij maakt onderscheid tussen ambities, doelen, prestaties en resultaten. Ik geef hier mijn eigen interpretatie van zijn woorden.

Vorig voetbalseizoen was Heracles Almelo de grote verassing van de eredivisie. Onder trainer Gertjan Verbeek groeide het team uit tot een lastige tegenstander voor menig topper en subtopper. Met de op een na kleinste begroting van de eredivisie werd de zesde plaats behaald. Een prestatie van formaat. Of moet je zeggen: een resultaat van formaat?

Over hoog niveau gesproken:Rob Bontje van het Nederlandse herenteam in de World League 2010


Gestart bij Boni | Eigenlijk ben ik pas op latere leeftijd gaan volleyballen. Ik ben als Utregs jochie opgegroeid in een goed en groot katholiek nest. Op jonge leeftijd heb ik bij sportvereniging Wilskracht zowel leren zwemmen als aan turnen gedaan. Tot mijn 13e jaar heb ik zoals de rest van de familie mijn vrije tijd bij de zeeverkenners doorgebracht. Mooie tijd en goed leren roeien en zeilen. Maar sport was toch mijn passie en zo kwam het dat ik begin jaren zeventig op mijn middelbare school bij ‘Boni’ ben gaan volleyballen. Met mijn sportieve aanleg kwam ik al snel in het eerste waarin een mix van oudere en jongere talenten in de 1e klasse uit mochten komen.

Studentikoos | Met mijn vriend en volleybalmaatje Peter Gaillard besloten we over te stappen naar SVV. Een club die getraind werd door Hans Rump, in de 2e divisie

uitkwam en in het roemruchte parochiehuis in Hooggraven speelde. Feitelijk is Utrecht VC ontstaan uit de combinatie van Athlon - met dames in de eredivisie - en SVV. Het 1e team bestond voornamelijk uit studerende fanatieke talentvolle volleyballers. Peter van der Gugten, Bert van Delden, Hans Doornekamp, Peter en ik gecombineerd met werkende oudere rotten als Ben Monincks en Gerard wiens achternaam ik niet meer herinner. Met Jaap Moolenbeek, eigenaar van Moolenaar Bakkerijen in de ABC Straat, als onze manager en sponsor. We trainden ons suf en speelden onze wedstrijd in Hoog Catharijne met een nadronk in de smalle drinkgelegenheid er naast. Sportief wilde we hoe dan ook naar de top van de 2e divisie. Maar studentikoos als we waren, dronken we in bij sportcafé de Poort van Bu Cats (Witte Vrouwenstraat) en verzamelden altijd ’s op zaterdagnacht bij Woolloomooloo. Het verenigingsleven van Utrecht VC bestond vooral uit de deelname aan goede grastoernooien in Doetinchem, Assende (België) en de stedenwedstrijden tegen Hannover (Duitsland). Gouden herinneringen aan het principe om overdag in de finale bij de beslissende time-out toch maar een blad bier door te laten komen om ’s nachts met jan en alleman feest te vieren.

Topsport | Het echte kampioenschap van de 2e divisie werd ons in 1978 gegund. Jammer voor de club was dat een aantal van ons zo talentvol bleek dat Peter naar Gerard de Lange, Bert naar Bouwlust/Orawi en ik naar Delta Lloyd/AMVJ verhuisde. Later werd Utrecht VC door de fusie met SOS/DPC de huidige club VV Utrecht. Een in mijn ogen sterke brede club die goed georganiseerd volleybal en veel verenigingsleven aanbiedt, maar die zoals veel sport in Utrecht niet de kansen krijgt, pakt of creëert om talenten te blijven binden. Natuurlijk is er veel concurrentie zowel binnen het volleybal als vanuit andere sporten, maar het ware goed dat ook VV Utrecht topsport op het hoogste niveau zou gaan nastreven. De geluiden gaan die kant op en zowel als ex-Utrechtspeler als vanuit de Nevobo juich ik die ontwikkelingen toe. Mijn gemeende felicitaties met het jubileum. Dat Utrecht nog in de nabije toekomst weer van topvolleybal moge genieten!

Het is een voorrecht op van je hobby je beroep

te maken. In de tijd dat ik startte met volleybal

kon ik niet bevroeden dat ik uiteindelijk de

volleybalbond zou mogen leiden. Maar laat ik bij

het begin beginnen.

Een Utregs volleybaljochie Door Marcel Sturkenboom, directeur Nevobo en speler SVV eind jaren 70.

Het kampioensteam van 1978, Utrecht VC promoveert naar de eerste divisie. Nr. 6 is Marcel Sturkenboom, nr. 5 Peter Gaillard.


Mixtoernooi | Met een deel van deze groep gingen we na de zomer door naar Jongens 2, die trainden in de o zo mooie OSG-hal. Bij een mixtoernooi voor de gehele jeugd het seizoen daarvoor was mijn horloge al uit de kleedkamer gestolen, dus ik wist inmiddels dat het verstandig was je spullen mee naar de zaal te nemen. In dit team werd er twee jaar getraind onder Piet en kwam ik voor het eerst in het team met Janniek Dijkers. Aan het einde van dit eerste jaar mocht ik mee gaan trainen met Jongens 1, zodat ik twee keer in de week kon trainen. Dit was een van de redenen om in de zomer dan eindelijk 100% ate kiezen voor het volleyballen en mijn voetbalschoenen aan de wilgen te hangen.

Hierna volgden nog twee seizoenen in jongens 1. Het eerste jaar onder leiding van Sven en het tweede seizoen onder leiding van Ton Bontekoe. In 2002 maakte ik na eerst een jaar meetrainen, samen met een toenmalige ploeggenoot, de overstap naar de senioren.Ik kwam in het toenmalige Heren 3 onder de bezielende leiding van ‘De Kurk’. Het team en de

trainingsweekenden in Hoorn waren een flinke openbaring en ik heb hier in twee jaar dan ook erg veel geleerd.

Libero | Op volleybalgebied leerde ik ook erg veel van het meetrainen bij Heren 1, waar overigens bijna elke maand een andere trainer voor de groep stond. Na bijna een jaar meetrainen mocht ik in mijn tweede seizoen bij Heren 3 als meetrainer mijn debuut maken bij Heren 1 in een bekerwedstrijd, tevens de allereerste wedstrijd in de Galgenwaard. Aan het eind van dat jaar maakte ik de overstap naar Heren 1, waar ik de eerste twee jaar heb gespeeld als libero in de 1e divisie en ook toen heel wat verschillende trainers langs heb zien komen. Het verdere verhaal van Heren 1 is de meeste bekend en is natuurlijk erg zonde, maar de weg terug lijkt met Gijs Ronnes als coach inmiddels ingezet. Wellicht kunnen we dit lustrum-jaar nog wel wat extra glans geven door eindelijk weer een promotie van het eerste herenteam en dat nog wel met drie jongens uit de eigen jeugdafdeling van vv Utrecht.

Jeugdafdeling | In mijn laatste jaar als speler bij de jeugd was ik al begonnen met het assisteren bij de minitrainingen en de twee jaar daarna trainde ik het jongste jongensteam, waar Wouter van Gelderen het eerste jaar nog deel van uitmaakte. Na een pauze van twee seizoenen begon ik met het training geven van een talentvol meisjes C1-team. Een team met erg veel enthousiaste meiden wiens ouders het tweede seizoen

30 mei 1986 werd ik geboren. Inderdaad; ik ben pakweg een maand jonger dan vv Utrecht. Hoewel meerdere familieleden in het verleden bij voorlopers van vv Utrecht hebben gespeeld, heeft het toch nog wel een tijd geduurd voordat ik mij aanmeldde. Ik zat namelijk net als elke andere jongen op voetbal, dat was tenslotte dé sport. Na echter twee zomers op de camping heel veel plezier aan volleybal te hebben beleefd, wilde ik het toch wel een keer echt proberen. Zodoende begon ik in het najaar van 1997 bij de mini’s, die toen nog trainden in de Herculeshal. Gedurende het eerste halve jaar had ik al de eer om samen met Wouter van Gelderen te mogen trainen en zijn toen nog onafscheidelijk wederhelft Guido. Halverwege het seizoen waren er al zoveel nieuwe jongens van dezelfde leeftijd dat we een echt jongensteam konden starten.

Van jeugdspeler tot jeugdcoördinatorDoor Sam van Ling

^Sam als FCUteregter in de

vossejacht, jeugdkamp 2010>

Maart 2007Puntje vieren met H1, met 13: Wilco Nijland en 8: Jasper Verkelij

>>Libero Sam geeft

geconcentreerd een pass. Bert Maas loopt aan om de

set-up erin te rossen.


bij de A-meiden zelf nog een tweede training hebben gefinancierd. Mede doordat ik zag hoe deze meiden vooruit gingen met extra trainingen en hoe leuk ze dat vonden en doordat ik zelf natuurlijk ook in de Utrecht-jeugd had gezeten, begon het steeds meer te kriebelen om de jeugdafdeling anders te gaan organiseren.

Jeugdcommissie | Toen ik op een gegeven moment door Jos en Stef werd gevraagd om hun tijdelijke functie als jeugdcoördinator over te nemen, heb ik dan ook besloten om dit te gaan doen. In de voorgaande jaren was er vaak één iemand verantwoordelijk voor de hele jeugdafdeling, maar zeker met onze groeiende jeugdafdeling en de veranderingen die we door wilden gaan voeren was dat niet mogelijk. In het begin van 2009 zijn we al met de voorbereidingen voor het volgende seizoen gestart. Gelukkig wilden Stef en Jos wel actief blijven binnen de jeugdcommissie en sloten ook Ferdinand en Lisa zich nog bij ons aan.

Hoger niveau | Zo konden we een grote groep formeren met wie we samen de jeugdafdeling naar een hoger niveau gingen tillen. Het seizoen daarop ontstond er bovendien een aparte jeugdactiviteitencommissie die alle leuke activiteiten organiseerde, waardoor wij ons nog meer op het volleybal konden richten. Sinds dit seizoen is er zelfs een groep met ervaren trainers die de jeugdtrainers begeleidt op het gebied van alle technische en tactische vragen rondom het trainen en coachen, zodat de jeugdcommissie de organisatie van de alsmaar groeiende jeugdafdeling voor haar rekening kan nemen.

Topvolleybal | Het is geweldig om te zien hoe deze reorganisaties alleen maar meer jeugdleden aan blijven trekken. Gelukkig heeft Mark de jeugdcommissie inmiddels versterkt, zodat we deze groei ook aan blijven

kunnen. De kinderen spelen nu op hun eigen niveau, krijgen in bijna alle gevallen training van een gediplomeerde trainer en dit alles vergroot het plezier van de kinderen alleen maar. Tegelijkertijd zien we ook de kwaliteit van onze jeugdafdeling groeien, met de kerst van 2010 hadden vrijwel alle selectieteams de mogelijkheid om naar de topklasse te promoveren. Ik weet bijna zeker dat dit voor het eerst in de historie van vv Utrecht is.

Verandering | In de nu bijna 14 jaar bij vv Utrecht heb ik dus heel wat spelers, trainers, ouders, etc. zien komen, zien gaan en weer terug zien komen. Ik heb zelf ook in heel wat verschillende sporthallen gespeeld en getraind, in heel wat verschillende teams gezeten en verschillende teams training gegeven. Maar de verandering die sinds de laatste anderhalf jaar ongeveer in de vereniging gaande is, heb ik nog niet eerder gezien. Ik heb echt het idee dat de vereniging aan het veranderen is van allemaal losse teams met toevallig hetzelfde shirt aan (en zelfs dat was nog niet altijd het geval), naar één grote vereniging waar iedereen trots op is en graag bij wil horen. Hoewel het niet iedereen altijd snel genoeg gaat en andere misschien juist té snel gaat, lijkt me dit een geweldige ontwikkeling. Als we zo doorgaan komen er nog hele leuke jaren aan met topvolleybal op ieders niveau, volle tribunes en hele gezellige feesten!

“Als we zo doorgaan komen er

nog hele leuke jaren aan

met topvolleybal op ieders niveau”

Sam duikt ‘stijlvol’ volgens het UN van 29 nov 2004

Hanna Talacua, vriendin van Sam, is ook

betrokken bij de jeugd- en topsportactiviteiten.



1. H1 ’98-’99 promotie naar 2e divisie via p/dAchterste rij v.l.n.r.: Trainer/

coach Rieneke Wielenga, Sven

Zebel, Joris van Eyk, Lucas

Mooiman, Denis Kramers,

Ernst Soethout. Voorste rij:

Remco Valkenburg, Onno de

Gans, Tom Peters, Dirk-Jan

Hofstee en Rick de Rijk.

2. D1 ’97- ’98 2e divisieAchterste rij v.l.n.r.: Wendy

Deinu, Esther van de Steeg,

Ilja Leppers, Marjon Prummel,

Mirjam Tessemaker. Onderste

rij: Mireille Mulders, Astrid

Bier, Annegreet van ’t Hul,

Floor van der Krogt en

Redbad Strikwerda (Appie)

3. D1 ’96-’97 2e divisieAchterste rij v.l.n.r.: Mireille

Mulders, Angelique Vinke,

Marjon Prummel, Pirjo

Platell, trainer-coach Redbad

Strikwerda (Appie). Voorste

rij v.l.n.r. Mered de Vries,

Esther van de Steeg, Wendy

Deinum, Floor van der Krogt

en Annemieke van Rooden

Topteams 1996-1999*)

*) we hadden niet alle namen en zijn ook niet 100% zeker of al deze teams binnen deze periode vallen.

1 2

3

1

2

3

4

5

1 Simone van Dijk, Sonja

Laan, Linda Fledderus, Esther

van de Steeg en Remco

Valkenburg

2 Esther van de Steeg, Ton

Bontekoe, Thijs Bouwman en

Freddy Kunst

3 Bart Meijs, Mireille Mulders,

Freddy Kunst en Marjon

Prummel

4 Ellen en Onno

5 Linda Fledderus, Simone

van Dijk, Marjon Prummel,

Esther van de Steeg, Mireille

Mulders en Sonja Laan

Feestfoto’s: 2002-2003...

...en vooruit dan, eentje uit 2009:

Thema: ’80’sAerobics


De beginjaren | De herenlijn van vv Utrecht was in de jaren tachtig redelijk succesvol. Er waren twee nationaal spelende teams (eerste en derde divisie) en ondanks tijdelijke degradatie werd telkens met het eerste team eerste divisie gespeeld. Er waren zoveel teams, dat naast de traditionele thuisspeeldag in Sporthal Hoog Catherijne op zaterdag, waar met name de hogere teams en de jeugd speelden, er door de weeks ook competitie werd gespeeld door lager spelende competitieteams

(op donderdag- en vrijdagavond in Sporthal OSG op Kanaleneiland). Soms was het ook een keuze om doordeweeks te spelen, van teams met spelers die geen zaterdag wilden of konden opofferen aan volleybal. De spelers voor de hoogste teams kwamen in het algemeen uit de vereniging voort of in elk geval uit de stad Utrecht. De vereniging bracht ook spelers voort die elders eredivisie gingen spelen. Er was voldoende

aanloop van spelers en trainers om het niveau te kunnen handhaven. Kortom, een redelijk resultaat voor een in budget en ambitie bescheiden vereniging.

Degradatie | Eind jaren tachtig, begin jaren negentig kwam daarin een kentering. In omliggende dorpen (toen met name Nieuwegein en Maarssenbroek) werd aan de weg getimmerd qua niveau, met aanzuigende kracht op spelers. Utrecht degradeerde uit de eerste divisie naar de tweede divisie. Spelers uit lagere teams moesten het gat op gaan vullen in het eerste, omdat spelers vertrokken. Het tweede team waarin ik bij vv Utrecht constant speelde, degradeerde van de derde divisie naar de promotieklasse (aan het eind van seizoen 1989/1990) en ook daaronder zakten de teams qua niveau weg. Er kwamen minder teams. De donderdag en vrijdagavonden werden afgestoten als thuisspeeldagen. Na het jaar na jaar leeglopen van het eerste team, kon dit onvoldoende

aangevuld worden met (ervaren) spelers uit de vereniging om het niveau te handhaven. Het slot van het liedje was dat het eerste team in de derde divisie terechtkwam.

Promotieklasse | Als vereniging dachten we (en ik voorop als voorzitter technische zaken) dat we het dieptepunt hadden bereikt. Er werd met een jeugdig team en een nieuwe enthousiaste jeugdtrainer (ook later actief bij de bond) in seizoen ’91-’92 getracht het eerste team weer terug te brengen op een hoger niveau, met een mix van jeugd en ervaren spelers. Dit mislukte jammerlijk en in plaats van promotie naar de tweede divisie, werd er gedegradeerd naar de promotieklasse. Het tweede team speelde dat jaar promotieklasse en bestond uit een wonderlijke mix van oude en jonge spelers, van verschillend niveau. Sommigen met een redelijk lange staat van dienst in allerlei teams binnen de vereniging, maar ook spelers die net bij de vereniging kwamen. Met kunst en vliegwerk werd met dit team in dat seizoen de promotieklasse behouden. Vervolgens bleek aan het eind van het seizoen dat het eerste team ook op hetzelfde niveau terecht was gekomen.

Bij de start van het seizoen 1992/1993 waren er onvoldoende spelers om twee promotieklasse teams volwaardig mee te bemensen. Verder was het zo dat de bond ons de wacht had aangezegd vanwege een tekort aan te leveren scheidsrechters. De bond gaf aan dat we een team zouden moeten terug trekken om aan onze leveringsplicht qua scheidsrechters te kunnen voldoen. Dit samen bracht met zich mee dat er één promotieklasse team werd teruggetrokken.

Heren 1, 1992 t/m 1996 | Het eerste team dat toen overbleef uit een mix van het gedegradeerde eerste team en overblijvers uit het tweede bestond met name uit (zeer) ervaren spelers. Er waren net voldoende spelers om een team op de been te brengen. Een groot gedeelte van de spelers van het gedegradeerde Heren 1 ging naar andere verenigingen of stopte met volleybal. Van het oude Heren 2 stopten enkelen, de meesten gingen in andere teams binnen de vereniging spelen. Een ervaren oud-speler van het eerste van SOS DPC, toen spelend in een ‘oude ballen’ team probeerde waar mogelijk de coaching op zich te nemen. Ikzelf verzorgde de training en coachte de overige wedstrijden. Met dit wat samengeraapt team werden we na een slechte start uiteindelijk tweede in de promotieklasse. Wonder boven wonder dwongen we, door in de laatste wedstrijd van het seizoen van onze directe concurrent te winnen, promotie af naar de derde divisie.

Joop in de OSG-kantine. Met links Tom Peters en

rechts Pieter vd Burg

Spelen bij vv Utrecht van ’86 tot ’04

Door Joop der Weduwen

Ik heb een behoorlijk aantal jaren volleybal gespeeld in de stad Utrecht. Het volleybal heb ik in Utrecht bij de toenmalige studentenvereniging USS geleerd. Daar startte ik in 1979 in de vijfde klasse en langzamerhand werd mijn niveau steeds hoger. Aan het eind van mijn studententijd (seizoen 1984/1985) maakte ik halverwege het jaar de overstap naar SOS DPC. Direct in het eerste half jaar (toen was er op districtsniveau nog een half jaarcompetitie) werden we kampioen. Kortom, SOS DPC leek een gelukkige keuze qua overstap. Dat pakte echter anders uit. Het volgende jaar stond volledig in het teken van de aankomende fusie. Er waren heftige voorstanders, maar ook tegenstanders. De meerderheid besliste en SOS DPC hield op te bestaan. In 1986 werd het vv Utrecht.


Smalle basis | Er was al een trainer aangetrokken voor het nieuwe seizoen, die meteen de eerste doelstelling (terugveroveren plek in de derde divisie) in de schoot geworpen kreeg. Hierdoor ontstond er een wat meer gestructureerde situatie rond het eerste. Dit leverde ook redelijk goede resultaten in de derde divisie op, met onder meer een (gedeelde) tweede plek en het net missen van de promotie naar de tweede divisie. Jammer genoeg was het niet zo dat er van buiten veel spelers op dit goede spel afkwamen. We moesten constant met een zeer smalle basis het niveau vasthouden. Verschillende posities waren niet of nauwelijks dubbel bezet en met name de afwezigheid van onze (enige) spelverdeler gedurende het seizoen kostte ons punten. Desalniettemin werd er redelijk constant bovenin de derde divisie meegespeeld. Na het vertrek van de trainer van buiten werd de training verzorgd door oud-eredivisiespelers, die via vriend(in)en aan de vereniging waren verbonden. Zelf verzorgden we de coaching. In het seizoen 1995/1996 werd de overgang gemaakt naar Sporthal OSG als thuishal.

Hajraa | Hoogtepunten gedurende die seizoenen waren, wat mij betreft, de toernooien met het team. We werden na de promotie naar de derde divisie uitgenodigd voor het roemruchte grastoernooi in Sint Anthonis. Dit toernooi, dat nog altijd met Pinksteren plaatsvindt, bestond uit twee gedeelten. De eerste dag was voor teams tot en met de derde divisie. De volgende twee dagen waren voor teams vanaf de tweede divisie, waaronder eredivisie- en buitenlandse nationale teams. Twee jaar achter elkaar wisten we via een tweede en eerste plek in het derdedivisietoernooi plaatsing voor de volgende dagen af te dwingen. Dat betekende drie vermoeiende, maar zeer leuke (volleybal)dagen en drie avonden. Ook legendarisch waren de voorbereidingstoernooien van Hajraa in september, waar twee dagen en twee avonden, met slapen in de sporthal, een goed volleybalseizoen moesten inluiden. De trainer vond dat we die avonden op tijd op bed moesten liggen om fris en monter de wedstrijden in te gaan. Dat lukte niet altijd helemaal, waarbij het zelfs bij gelegenheid voorkwam dat de trainer zelf mee moest doen vanwege een te krappe en niet geheel fitte selectie.

Veteranen | Het team bestond uit spelers die niet piepjong waren. Zo konden we met een groot gedeelte van het team zonder probleem meedoen aan het Nationale Veteranentoernooi. Hoogtepunt was voor mij de wedstrijd die met dat team werd gespeeld tegen een team van de spelers van de Nederlandse Olympische teams van Barcelona en Atlanta. Blangé, Selinger en veel andere

helden, sommigen toen nog altijd actief in de Italiaanse competities, hielden een reünie tijdens dit veteranen-toernooi en we mochten een wedstrijdje tegen ze spelen. Met groot plezier kijk ik terug op die jaren, want ondanks de nijpende situatie werd er aardig gevolleybald. Onder dat team werd het niveau binnen de vereniging weer langzamerhand hoger. In mijn laatste jaar binnen het eerste team traden ook jeugdspelers, voort gebracht uit de jeugdopleiding van vv Utrecht, toe tot het eerste team.

Nadagen 1996 t/m 2004 | Na mijn vertrek uit het toenmalige heren 1 bleef ik nog jaren spelen in een ‘oude ballen’ team. Dat team (aanvankelijk het derde, later het tweede) speelde als enige team van de vereniging op de vrijdagavonden (om 21.15) de thuiswedstrijden in Sporthal OSG. Na een jaar eerste klasse gingen we promotieklasse spelen. Met wat schommelingen in resultaten werd dat redelijk stabiel vastgehouden. Jaar na jaar vielen er echter spelers af en echte aanwas van oudere spelers was er niet meer. Dit hield in dat bij de start van seizoen 2003/2004 van de oude kern van het oudeballenteam vrijwel niemand meer over was.

Einde van een tijdperk | Met veel nieuwe en vooral jeugdige spelers en in een nieuwe thuishal (Sporthal Galgenwaard) werd met veel ambitie in de promotieklasse gestart. Tot het eind was er een spannende competitie om de eerste plek, maar helaas werden we tweede. Via promotiewedstrijden werd uiteindelijk een plek in de derde divisie afgedwongen. Op dat moment was als het ware de cyclus rond. Het eerste team speelde op dat moment alweer eerste divisie en het tweede team was weer op derde divisie niveau terechtgekomen. Voor mij was dit een mooi moment van afscheid. Ik zag mezelf niet meer derde divisie spelen op het niveau dat nodig was. Zo kwam er voor mij een einde aan een tijdperk volleybal spelen in de stad Utrecht en bij vv Utrecht.

Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan. Ik woon en speel nu in Bilthoven competitie en zie uit naar een confrontatie met mijn oude vereniging.

H1 Seizoen 95-96:staand vlnr: Jan Jaap Gerding, Peter den Nijs, Cherryl Sirvania (alias Evert Cee, broer van Goh-Cee), Erik-Jan van Berkel, Pieter vd Burg, Johan de Jongzittend vlnr: Lammert Hoeve (trainer/coach), Joop der Weduwen, David Anink

Spelen bij vv Utrecht van ’86 tot ’04




Onno de Gans: topspeler, trainer, lid technische zaken en topteamcoördinator

Heren 1 in de bloeiperiode 1998 tot 2005

Wanneer ben je bij vv Utrecht gekomen?“Mijn eerste seizoen als speler bij VV Utrecht was het seizoen 1998/1999. Dat seizoen was ik trainer/ speler van het team. Bij aanvang was er wel een trainster, maar die haakte vanwege haar werk al voor de eerste competitiewedstrijd af. Terugkijkend op die hele periode dat ik bij heren 1 heb gespeeld, hebben we nogal wat trainers voorbij zien komen. We kregen hierdoor het imago van een lastig team, wat in mijn optiek onterecht was: we waren gewoon een stel ervaren, eigenwijze en kritische volleybalspelers.”

Waarom ben je bij vv Utrecht gaan volleyballen? Je kwam uit de eredivisie?“Ik wilde graag bij VV Utrecht gaan spelen met een aantal volleybalvrienden, waarvan de meesten op een hoger niveau volleybal hadden gespeeld (2e - eredivisie) en ‘het rustiger aan wilden doen.’ Het doel was om te promoveren naar de 2e divisie. Voorwaarde was echter dat heren 1 van VV Utrecht in het seizoen 1997/1998 haar plek in de 3e divisie wist te behouden. Gelukkig lukte dat en konden we met een nieuw team het avontuur aangaan.

Hoe zou je het team beschrijven? “Dit team, maar ook de jaren erna, bestond uit spelers met een ‘pittig karakter’. We konden nog wel eens fel zijn op elkaar en op de tegenstanders en arbitrage. Dit was

denk ik ook wel onze kracht, we waren altijd kritisch op elkaars functioneren en er werd wel eens gescholden als er fouten werden gemaakt. Maar we hadden in het veld altijd het winnen van de wedstrijd als gezamenlijk doel. Die felheid werd ons niet altijd in dank afgenomen. Het toppunt in dit seizoen was uit tegen VVO, waarbij er drie gele en twee rode kaarten werden uitgedeeld en Remco Valkenburg zelfs naar de tribune werd verwezen. We wonnen de wedstrijd overigens wel.”

Jullie wonnen wel meer dat seizoen…..“We eindigden in de reguliere competitie op plek 2, wat recht gaf op een plek in de strijd voor promotie naar de 2e divisie. Na een zeer spannende wedstrijd in Zevenhuizen tegen tweede divisionist Nesselande 2, stonden we met één been in de 2e divisie. We wonnen met 3-2. We moesten alleen nog even winnen van de nummer twee uit de andere 3e divisie, Atak’55. Die klus zouden we wel even klaren, maar helaas verloren we die wedstrijd. Alle ploegen hadden nu één wedstrijd gewonnen en wij zouden op setgemiddelde niet promoveren. Maar de Nevobo had, gelukkig voor ons, dat seizoen het reglement gewijzigd. Er werd niet gekeken naar setgemiddelde, er moest opnieuw voor promotie gespeeld worden in een driekamp in Nijmegen, bij gastheer Vocasa. Dat werd een bijzondere dag. Lucas Mooiman was zijn schoenen vergeten en hij ging met Marjon Prummel in Nijmegen op zoek naar een sportzaak. Schoenen werden wel gevonden maar Lucas kon niet meespelen, hij was te laat terug. Dat betekende een wijziging in de opstelling. Zelf speelde ik die wedstrijd op het midden, terwijl ik eigenlijk diagonaal was en Joris van Eyk moest op de diagonaal. Joris had al een tijd niet meegespeeld en de avond ervoor had hij een feestje, maar… Joris was de ‘man of the match’ en speelde zijn beste wedstrijd van het seizoen. We wonnen, onder de bezielende leiding van Redbad ‘Appie’ Strikwerda, twee potjes en de promotie was een feit.”

Bleven jullie als team bij elkaar na het seizoen?“Na de promotie bleven er vier spelers over voor het seizoen 1999/2000: Sven Zebel, Remco Valkenburg, Ernst Soethout en ikzelf. Daar kwamen bij Gert-Jan Meijer (tweede team), Lennart Janssen (Protos), Paul van Gennip (Protos), talent Sergio Dias (Capelle), Lloyd Sedoc (Zaanstad) en Mark S. Corte (Armixtos). De start van de competitie was goed, de eerste vijf wedstrijden werden gewonnen. Er werd daarna wisselend gepresteerd en we eindigden het seizoen 1999/2000 op een, voor een debutant in de 2e divisie, verdienstelijke vijfde plaats. Dit jaar werd ook het clublied (zie pag 68) geïntroduceerd door Remco (tekst én melodie) dat jarenlang werd (en nog steeds wordt) gezongen bij gewonnen wedstrijden.”

Konden jullie het seizoen daarna de stijgende lijn doortrekken?“Het nieuwe seizoen 2000/2001 begonnen we weer met een ander team. De spelverdelers Sven en Remco bleven, net als Sergio, Paul, Ernst, Lennart en inzelf. Ter versterking werden Jan van de Venis (Cito), Ton Bontekoe (Vrevok) en Herold van Vilsteren (Salvora) aan het team toegevoegd. Hiermee wilden we eindigen bij de eerste vier en dat bleek een reële doelstelling. Trainer/ coach

Onno de Gans speelde tot 1998 in de eredivisie, toen hij besloot het wat rustiger aan te doen. Zijn huidige vrouw Marjon Prummel speelde bij VVU en hij kwam VVU versterken. Heren 1 speelde toen derde divisie. Onno bracht kwaliteiten en vrienden mee die VVU naar een bloeiperiode stuwden. De huidige toptrainer van Taurus over zijn mooie tijd bij heren 1.

H1 1998/1999: Dirk-Jan Hofstee (SSS), Tom Peters (die voor de zoveelste keer bij VVU ging spelen…), Rick de Rijk (Nivoc), Lucas Mooiman, Ernst Soethout, Joris van

Eyk, Denis Kramer, Sven Zebel (Cito), Remco Valkenburg (Zevenhuizen) en Onno de Gans. Trainers: Rieneke Wielenga,

Onno de Gans en Redbad Strikwerda.”

Redbad zag er wel wat in om in het bekende ‘driehoekje’ te gaan spelen met onze middenmensen. Hij gebruikte onze kwaliteiten hiermee optimaal en na 15 wedstrijden stonden we op een comfortabele derde plek die we tot het einde van het seizoen vast konden houden. Vijf maal trad Marjon Prummel aan als interim-coach - we wonnen met haar als coach alle wedstrijden - omdat Redbad vanwege verplichtingen bij voetbalclub FC Utrecht verstek moest laten gaan. Utrecht heren 1 zat in de lift: promotie naar de 2e divisie, vijfde in het eerste seizoen in de 2e divisie en derde in het tweede seizoen in de 2e divisie.”

En toen: op naar het kampioenschap?“Bij de start van seizoen 2001/2002 werd de kampioens-schotel gepresenteerd via het ‘Tribuneblaadje (zie rechts). Dat dit hét succesvolle recept zou zijn wisten we natuurlijk niet van tevoren. Hierbij het recept.”

Kampioen!“We werden dit seizoen glansrijk kampioen met 82 punten uit 21 wedstrijden, gemiddeld 3,9 punt per wedstrijd. Negen wedstrijden werden met 4-0 gewonnen! Een van de sterke punten van dit team was de uiterst stabiele passing waarbij Tom als libero een zeer belangrijke rol vervulde. Het team bestond uit: Remco Valkenburg, Erik Dix, Serge Versteeg (Cito), Paul van Gennip, Sergio Dias, Herold van Vilsteren,Thijs Bouwman, Lennart Janssen, Tom Peters, Ernst Soethout, Ton Bontekoe en Onno de Gans. Trainer/ coach was Tom Immel.”

Het doel was bereikt: 1e divisie!“Drie seizoenen heb ik met vv Utrecht in de 1e divisie gespeeld. Met wisselend succes, maar altijd met veel plezier en inzet. En met teams die het maximale eruit wilde halen.’’

Recept voor Heren 1, seizoen 2001-2002:

KampioensschotelIngrediënten | 100 kg Ernst - ca. 2 meter rund (soort: Bonte) - 1 jonge stengel Thijs - 1 magere Janssen - een snufje Remco en een snufje Dix - 1 Gans (geplukt) - 1 lepel surinaamse Dias - verse asSerges (familie van de asperge) - Herriepoeder - 1 pittige coach - 10 Tom Pepers - wijn: originele Paul van Gennip uit 1970

Vleesgerecht 1 | Snij de Ernst en de 2 m Bonterund in stukken. Voeg hieraan de magere Janssen toe. Completeer het geheel met de jonge stengel Thijs als smaakmaker. Dit geheel staat als een blok in het middelpunt van het gerecht.

Vleesgerecht 2 | De Gans gaat met wat Herriepoeder de oven in. De Herrie mag zeker niet de Gans gaan overheersen.

Saus | Voeg de Herriepoeder, de surinaamse Dias en een scheutje Paul van Gennip bij elkaar. Dit raakt vanzelf langzaam aan de kook. Voeg de verse asSerges toe: LAAT DEZE NIET OVERKOKEN! Vervolgens worden de Tom Pepers om en om bijgevoegd. Dit geheel zorgt voor een passende combinatie met de basis. Voeg de saus toe aan vleesgerecht 1. Blus het geheel met de Paul van Gennip.

De pittige coach wordt gescheiden van de rest verwarmd. Let op dat deze niet van de kook raakt! Het vleesgerecht en de Gans worden aangevuld met de pittige coach. Als smaakbepaler wordt vervolgens de Remco toegevoegd of daarvoor in de plaats een ietsje minder Dix. Gegarandeerd een succesvolle combinatie!

Serveertip | Serveer gevarieerd, met een glaasje of vier Paul van Gennip...

en… geniet!

Onno de Gans: topspeler, trainer, lid technische zaken en topteamcoördinator

Heren 1 in de bloeiperiode 1998 tot 2005


Mathieu DaalderGespeeld bij VVU: 2003-2009 in H1 en H2V-factor: parttime coach H2, invaltrainerSportief hoogtepunt: winst in beker uit tegen Inter Rijswijk, 3-2.Sociaal hoogtepunt bij VVU: eerste jaar bij H2, een geweldig sociaal team met jong en oud, altijd gezellig en nog presteren ook, zelfs in het veld...;-)Pijnlijkste VVU-moment: Degradatie uit 3e divisie Leukste VVU-feest: ik weet de naam van het feest niet meer (red. 30ste verjaardag Erik Dix), maar toen we verkleed gingen als, tja als wat eigenlijk, maar met onze geef nooit op Peter Jan Rens pakken en kroeshaarkop!Bij VVU denk ik aan: Gezellig, sociaal, gemengde ellende, iets te vaak in het rechterrijtje, biertje? Lekker! Willem GoedhartGespeeld bij VVU: van 2004 tot 2007 in H1V-factor: Trainer heren 3.Sportief hoogtepunt: 7e plek in de eerste divisie (voordat de B-league bestond).Sociaal hoogtepunt bij VVU: Bijna wekelijks leer je leuke nieuwe mensen kennen bij VVU. Nu ik, alweer 4 jaar, bij grote concurrent Taurus speel ben ik nog steeds bevriend met een aantal VVU teamgenoten. Pijnlijkste VVU-moment: 8 verlieswedstrijden op rij in de tweede divisie (seizoen 2006-2007)Leukste VVU-feest: De feestjes in de Heksenketel waren altijd goed!Bij VVU denk ik aan: Vooral heel veel gezelligheid, heel veel feestjes, de thuisdagen en direct na de wedstrijd op mijn fietsje de stad in om te stappen met mijn team.Tot slot? Ik kom zeker nog ’s bij Utrecht spelen.

Herold van VilsterenGespeeld bij VVU: van - tot: 1997 - 2008 in de teams: H1 & H2V-factor: Kantine “dienst”Sportief hoogtepunt: Zonder twijfel het kampioen-schap met H1 in de 2e divisie.Sociaal hoogtepunt bij VVU: De vele feestavondenPijnlijkste VVU-moment: Verloren bekerfinale met H2Leukste VVU-feest: Tja, ik denk de feestavond toen D1 het spelletje Wie is wie had bedacht... Bij VVU denk ik aan: Dat was een prachtige tijd die ik nooit meer zal vergeten.Tot slot? Ben ik niet zo van.

Gespeeld bij VVUtrecht: van 2003 tot hedenIn de volgende teams: heren 1 en heren 2Nevenactiviteiten binnen VVU (V-factor): drie jaar trainer Ma1 en 1 jaar Mb1, lid jeugdcommissie, organisatie en begeleiding jeugdkamp 2010 en mede-organisator eerste pannenkoekenrestaurant.Sportief hoogtepunt bij VVU: Toen we zelf in de 2de divisie speelden de eerste twee rondes van de beker twee 1ste divisie teams (Krimpen en Visade) versloegen met zwaarbevochten 3-2 overwinningen.Sociaal hoogtepunt bij VVU: De vele vrienden en bekenden die de jaren bij de vereniging mij hebben opgeleverd, Lustrumskiweekend, jeugdkamp, avondjes Heerenplein en nog vele andere hoogtepunten.Pijnlijkste VVU-moment: Op onderling resultaat degraderen uit de 3de divisie.Leukste VVU-feest: Teveel om op te noemen maar 80’s aerobics en andere sporten en de 30ste verjaardag van Erik Dix.Tot slot? Ik hoop dat het lukt om met hulp van alle vrijwilligers de vereniging de komende jaren naar een (nog) hoger niveau te tillen.

Toen ik dit lijstje zo zag, was ik eigenlijk benieuwd hoe anderen, die veel voor mij hebben betekend de afgelopen jaren, terugkijken op hun tijd bij VVU. Daarom hierbij een overzicht van hoogtepunten, dieptepunten en herinneringen van een aantal lieve en leuke mensen met wie ik de afgelopen jaren veel leuke dingen heb meegemaakt. Naast hen zijn er nog legio anderen die absoluut een plekje verdienen in het lustrumboek, maar deze beknopte selectie geeft goed mijn acht jaar bij VVU weer.

Ik hoop nog een aantal jaar met veel plezier en gezelligheid bij VVU te kunnen blijven spelen en reken erop dat we de komende jaren de sportieve resultaten gaan boeken waar de vereniging aan toe is.

Tot in de sporthal, kantine of kroeg,Ferdinand

Toen ik werd gevraagd om een stukje voor het lustrumboek te schrijven vond ik dat natuurlijk een grote eer waar ik zonder verder over na te denken ‘ja‘ op zei. Maar ja, waarover dan…? Ik kan natuurlijk een lang chronologisch verhaal schrijven waarin ik gedetailleerd uiteenzet hoe we in mijn eerste jaar met een enorm gezellig team van jong en oud wisten te promoveren naar de 3de divisie. Hoe ik na twee leuke jaren in heren 2 in de 3de divisie maar eens in heren 1 wilde kijken en hoe we dat seizoen met de winterstop nog op degraderen stonden, maar aan het einde van het seizoen één gewonnen set tekortkwamen voor promotie naar de 1ste divisie. Etc. Maar zoveel leden als de vereniging telt, zoveel van dit soort verhalen zijn er. Hier wil ik je dan ook niet mee vermoeien. Daarom heb ik voor mezelf eerst maar eens een paar feitjes en wetenswaardigheden opgeschreven:

Ferdinand de Booij

Mijn8


Ferdinand de Booij

Mijn mooie jaren bij VVU

Mathieu DaalderWillem GoedhartHerold van VilsterenMathieu DaalderSam van LingMileen van Ling Maret van StraalenWilco NijlandBert Maas

Sam van LingGespeeld bij VVU: van 1998 tot nu in de teams: mini’s, J2, J1, H3 (huidige 4) en H1V-factor: Trainer meerdere jeugdteams en voorzitter jeugdcommissieSportief hoogtepunt: 1e seizoen in H1 (1e div.)Sociaal hoogtepunt bij VVU: de ontmoeting van meerdere goede vrienden én natuurlijk mijn allerliefste vriendinnetje Hanna (D1, D2)Pijnlijkste VVU-moment: degraderen uit de derde divisie op onderling resultaat, maar dat pas op dinsdag horen en de hele tijd denken dat je het net hebt gehaald.Leukste VVU-feest: 80’s aerobics

Bij VVU denk ik aan: heel veel gezelligheid en een club met enorme potentie, maarrrrrr... dan mag het er wel NU uitkomen!

Mileen van Ling Gespeeld bij VVU: 2002-2010 in de teams: MC1, MA3, MA1, D3V-factor: Trainer mini’s, trainer MC1Sportief hoogtepunt: dat Ferdinand de Booij mijn trainer werd.Sociaal hoogtepunt bij VVU: MA1 07-08 met trainers Wilco Nijland en Ferdinand de BooijPijnlijkste VVU-moment: Vergeten worden tijdens mijn eerste uitwedstrijd. Leukste VVU-feest: Stips and stripes Bij VVU denk ik aan: jeugdkamp, oliebollen-toernooi, feestjes en Ferdinand de Booij.

Maret van StraalenGespeeld bij VVU: van 2004 - tot 2010 in de teams: mini’s, MC1, MA1, D3V-factor: trainer, coach mini’s en mc1Sportief hoogtepunt: MA1 2007-2008Sociaal hoogtepunt bij VVU: zelfdePijnlijkste VVU-moment: open clubkampioen-schappenLeukste VVU-feest: Stips and Stripes Bij VVU denk ik aan: Wilco, Ferdinand en Sam

Wilco NijlandBij VVU: van 2004 tot heden in: H1 en H2V-factor: trainer MA1 /interim-trainer D1/ teammanager D1/ lid TC / veilingmeester Pannenkoekenrestaurant ;-)Sportief hoogtepunt: debuut als diagonaal aanvaller in de 1ste divisie ;)Sociaal hoogtepunt bij VVU: elke thuisdagPijnlijkste moment: degradatie uit de 2e divisieLeukste VVU-feest: Alle feesten behálve die in de sociëteit in de BoothstraatBij VVU denk ik aan: Grote club vrienden.Tot slot? We moeten zsm alle trainingen en wedstrijden in één hal spelen.

Bert MaasGespeeld bij VVU: van 2003 tot 2007 in H1V-factor: Trainer coach heren 3Sportief hoogtepunt: Winst tegen Sliedrecht Sport uit. Eén na laatste wedstrijd van het seizoen waarin lijfsbehoud werd veiliggesteld.Sociaal hoogtepunt: van 2003 tot 2007!Pijnlijkste VVU-moment: Degradatie met Heren 1 uit de 1ste divisieLeukste VVU-feest: Sensation PinkBij VVU denk ik aan: De gezelligheid

Jan Jaap (Japie) Blüm Gespeeld bij VVU: 2003 - 2009 in: Altijd H2V-factor: Trainer dames 3 (3e div) en trainer heren 2 (promotieklasse)Sportief hoogtepunt: Zonder meer de promotie met het ‘nieuwe’ H2 in seizoen 03/04 naar de 3e divisie. We speelden de beslissende P/D-wedstrijd tegen de kampioen van de 3e divisie (hun andere team in de 3de divisie was eigenlijk PD-kandidaat, maar ze speelden met de sterkste opstelling) en verloren slechts nipt met 3-2 in een superspannende wedstrijd. Trouwens, wij werden (kenmerkend voor veel van onze wedstrijden) zeer benadeeld door de scheids. Zelfs Mathieu en Suzanne (toen al een stelletje) verloren bijna hun zelfbeheersing. Gelukkig mochten wij ook na dit verlies alsnog omhoog. Het was de bekroning op een heel leuk jaar met een mix van oudgedienden (Joop, Pieter, David en Rutger J ) en nieuw bloed (Ferry, Mathieu, Jos en ikzelf).Sociaal hoogtepunt bij VVU: In hetzelfde jaar speelden we de bekerfinale in Scheveningen. Ik was vlak daarvoor door mijn enkel gegaan en kon onmogelijk spelen. Om toch een bijdrage aan de wedstrijd te leveren heb ik twee grote pannen met pasta gemaakt voor de jongens die we bij mij thuis hebben opgegeten voordat we vertrokken. Voor de wedstrijd werden

alle namen van de spelers omgeroepen. Mijn blessure was niet bij de omroeper bekend en enthousiast riep hij mijn naam. Luid gejuich van mijn teamgenoten en van de meegereiste Utrecht fans toen ik met mijn krukken het veld in strompelde… Op zich is het opvallend dat ik dit allemaal nog herinner, want de rest van de avond en nacht was één sociaal hoogtepunt... Pijnlijkste VVU-moment: Er was ooit eens een dappere poging gewaagd een Utrecht feest te organiseren in het thema Casino Royal. De heksenketel was in casino-style met roulette en black jack. Dresscode was black tie. Om de één of andere reden waren er maar heel weinig mensen, maar allemaal goede bekenden. In deze intieme sfeer voelde ik me in de smoking van mijn vader uitstekend op mijn gemak. Helaas bleken mijn gespierde volleybalbillen net wat te stevig voor de 40 jaar oude naad van de smokingpantalon. Ik was nog geen 5 minuten binnen of ik scheurde er volledig uit. Ik heb de hele avond zo veel mogelijk op een stoel gezeten… Gelukkig konden we voor het Heerenplein nog even langs huis!Leukste VVU-feest: Tja, achteraf lijken ze allemaal op elkaar: ze beginnen en eindigen steeds op dezelfde plek; je hebt de volgende dag (en rest van de week) heel veel spijt en moet steeds maar weer bedenken met wie je

welk diepzinnig gesprek hebt gevoerd. Maar het echte hoogtepunt was wel het helden-feest of zoiets, waar we in stuntmannenpak naartoe zijn gegaan. Met Ferry en Mathieu vonden we op zaterdagmorgen een retro tweedehands outfit: twee stuntmannenpakken die door Peter-Jan Rens en een kandidaatje waren gedragen bij Geef Nooit Op. Ferry paste met zijn smalle billen in het kinderpak, hoewel er wel sprake was van hoog water. Mathieu trok dat van Peter-Jan aan en voor mij was er niks. Ergens anders vonden we echter toen nog een blauwe overall. Tijdens onze wedstrijd is die lieve Miriam toen naar de lapjesmarkt geweest en heeft mijn blauwe overall met naald en draad vervolgens gepimpt tot precies zo’n stuntmannenpak. Als je aan VVU denkt dan denk je aan...: Heel veel plezier, heel veel fijne mensen, heel veel bittergarnituur van Mark, heel veel zweetdruppels, heel veel uren in de Galgenwaard, heel veel … en heel veel … En natuurlijk heel veel Ferdinand!

Tot slot? Ik wil nog één ding kwijt… Als iemand zich nog afvraagt hoe het komt dat over 15 jaar er een bananenboom groeit op de middenstip van de Galgenwaard, dan moeten ze mij maar bellen!


Vrijdagavond 16 april 2010Kortom: Alles in eigen hand om tweede te worden, 3 sets pakken en niemand haalt ons voor die PD plek nog in. Maar ook alles in eigen hand om vierde te worden als we niet genoeg punten pakken. En ergens vaag op de achtergrond natuurlijk ook nog altijd de mogelijkheid om gedeeld 1e te worden indien wij vijf punten pakken en Jupiter slechts 2 punten haalt in hun laatste wedstrijd, maar ja, Jupiter wint van de gedachte nummer 2 Woerden met 4-0 afgelopen weekend, dus het zal wel niet meer gebeuren dat wij 1e worden.

De stand vooraf:

# Team Wedstrijden Punten Sets voor Tegen1 Jupiter H1 21 74 61 272 Shot H1 22 74 60 323 VVU H3 21 71 59 304 Woerden 21 70 59 335 VollinGo H2 21 67 54 32

Vrijdagavond 16 april 2010 – 21:00Wij starten de altijd lastige uitwedstrijd tegen onze

vrienden van Kalinko in Den Haag/Scheveningen. In de eerste twee sets staan wij redelijk onder druk doordat we in de blokkering en verdediging geen vat krijgen op de aanvallen van de evenknie van Frans (ook een geel kanariepak maar inclusief mooie witte haarband). Drie killblocks van onze Roelant zorgen ervoor dat we de eerste set naar ons toetrekken. Ondanks veelvuldig en vooral ook luidruchtig commentaar van de tegenstander pakken we ook nipt set 2, maar echt hoogstaand spel is er niet te bekijken - hoewel de spanning veel vergoedt. Set 3 en 4 gaan uiteindelijk iets eenvoudiger naar ons toe en dus is de missie geslaagd: we zijn tweede, op naar de PD wedstrijden! Natuurlijk zijn we ook virtueel eerste totdat we de uitslag van Jupiter gaan navragen, want dan horen we dat zij 3 sets gepakt hebben en dus niet meer in te halen zijn op punten.

Vrijdagavond 16 april 2010 - 23:15 uZoals het de aanvoerder waardig is en met gevaar voor eigen staart, belt Ruud met de hal waar Jupiter hun uitwedstrijd speelt. Volgens de beheerder staat het 2-2 en is de vijfde set bezig en staat Jupiter met 11-8 voor. ‘ Wat is dit nu, we maken nog kans om gelijk te komen op de 1e plek, als Jupiter zijn vijfde set niet wint!’. Na een spannend biertje (we zijn nog nooit zo stil geweest na een wedstrijd) volgt de uitslag: UVV Sphynx wint met 3-2 van Jupiter! 17-15 in de 5e set! We horen later op de avond dat Jupiter met 2 tegen nul voor heeft gestaan en met 14-9 in de vijfde set ook nog eens 6 kampioenschapspunten heeft gehad.

Reken, reken, reken...We zijn dus nu gedeeld eerste is de conclusie! Jupiter en wij hebben allebei 76 punten gehaald. Maar hoe zit het dan nu verder in de reglementen is de vraag.

# Team Wedstrijden Punten Sets voor Tegen1 Jupiter H1 22 76 63 302 VVU H3 22 76 63 303 Shot H1 22 74 60 32

Stap 1 is duidelijk. Eerst wordt gekeken naar het aantal gehaalde punten: gelijke stand. Stap 2 is het setquotiënt tussen gewonnen en verloren sets. Wij als rekenwonders waren er al snel uit dat dit ook exact gelijk is (beiden evenveel sets gewonnen als verloren, hoe is het mogelijk, op een heel seizoen!). Stap 3 is, in Den Haag, volgens ons, het onderlinge resultaat. Hierin hebben wij twee keer gewonnen van Jupiter. Dus zijn wij kampioen! Maar

Alle toppers uit de 1e klasse C spelen op vrijdagavond hun laatste wedstrijd van het seizoen. Heren 3 staat derde met 71 punten. Drie punten achter op de nummers 1 (Jupiter) en 2 (Shot) en met een punt voorsprong op de nummer 4 (Woerden). De nummer 2 is ‘uitgespeeld’ en zal niet meer dan de 74 punten halen die ze nu hebben.

Heren 3, na de laatste wedstrijd 2009-2010...

Zijn we nou kampioen... of niet?Door Jurgen Bakker

Jurgen, bovenste rij, tweede van rechts, met kampioensteam H3


eigenlijk geloven we er nog niets van, want we weten het niet zeker. Het wedstrijdsecretariaat van Utrecht wordt gebeld om verder te zoeken in de regels terwijl wij ondertussen in de auto stappen naar Utrecht. Ook de bestuurders moeten een biertje kunnen drinken op het kampioenschap natuurlijk.

Zaterdagochtend 17 april 2010 - 00:10. Onderweg krijgen we echter slecht bericht: volgens het algemene reglement zijn we niet kampioen, maar gaan we op ‘punten voor gedeeld door punten tegen’ onderdoor tegen Jupiter. Balen, ineens is de terugweg veel minder leuk, zeker als we ook nog eens drie kwartier stilstaan op de A12.

Zaterdagochtend 17 april 2010 - 01:30. Om het net niet halen van het kampioenschap toch maar even met zijn allen te evalueren zijn we alsnog de kroeg in gegaan om nog 1 biertje te drinken. Hier willen we net proosten op onze tweede plek, als Albert binnenkomt en met Twee A4tjes in zijn hand loopt te zwaaien naar het team. “Ik denk dat we wel kampioen zijn!”, roept hij. Er blijken namelijk afwijkende regels te zijn voor de regio Mid-West. Inderdaad, ondanks onze benevelde toestand staat toch duidelijk onderaan in de reglementen dat er van de standaard mag worden afgeweken indien dit voorafgaand aan het seizoen is vastgesteld. En wat blijkt: na setquotiënt is het volgende waar in de regio mid-west naar wordt gekeken het onderlinge resultaat! Kortom: weer kampioen! Laat ik zeggen dat we met die gedachte de rest van de avond en nacht hebben gevuld!

Maandagochtend 19 april 2010 - 09:34. Maandagochtend is dan uiteindelijk alles duidelijk. Op de site staat dat we beslissingswedstrijden moeten spelen, maar de competitieleider van de Nevobo heeft gereageerd op de mail van Leonie (waarvoor dank aan Leonie en de vulkaanuitbarsting op IJsland) dat wij inderdaad toch kampioen zijn! Onverwacht voor de meesten van ons, behalve voor Roelant want die roept al het hele jaar dat we kampioen worden, maar natuurlijk niet minder mooi! Mooi ook voor de helft van onze teamleden en vooral voor de vakanties die al gepland stonden in de PD periode.

Misschien iets minder mooi voor Ruud (aanvoerder) die zich de uitspraak heeft laten ontlokken dat zijn ponytail eraf zou gaan als we kampioen zouden worden. Komt dat zien! Datum van dit event volgt nog. 9 april 2011 lijkt ons een mooie dag hiervoor.

Het kampioenenteam H3

Heren 3, na de laatste wedstrijd 2009-2010...

Zijn we nou kampioen... of niet?Door Jurgen Bakker

Hoe ziet een typische ontwikkeling van een penningmeester bij VVU er eigenlijk uit?2002 Bij Utrecht gestart, er is geen plek in

de 1e of 2e, nog wel in de 4e klasse,

goed om het balgevoel terug te krijgen

2003 Extra uitdaging, aan de bak als

penningmeester

2004 Inmiddels spelend met H4, top 3e klasse

2005 Plekje in 1e klasse komt vrij voor ons 3e

klasse team, net iets te hoog gegrepen;

wel 1 overwinning op Protos gehaald!

2006 H4, 2e klasse, we weten geen potten te

breken

2007 H4, 2e klasse, duidelijk weer linker rijtje

2008 Gestart bij H3, 1e klasse, tijdens p/d net

geen promotie kunnen afdwingen

2009 In de laatste wedstrijd verliest onze

concurrent, H3 kampioen!

2009 De vereniging financieel gezond

overgedragen aan nieuwe

penningmeester Mieke Alebregse

2010 Promotieklasse, nog nooit zo hoog

gespeeld - stoppen op je hoogtepunt?

Jurgen, alweer tweede van rechts, op de latten tijdens

lustrum-skiweekend. Links Janine Pleizier

en Martijn Nobels, rechts een van de

medeorganisatoren van het skiweekend,

Jan Willem Grotenhuis


Affiche voor een hoofdklasse wedstrijd, het hoogste niveau, twee jaar voordat de eredivisie werd

ingesteld. Toegang 40 cent, omgerekend 0,18 C= .

Johan anno 2011, op de tribune bij zijn kleinkinderen

De tafel ligt bezaaid met fotoboeken, vergeelde krantenknipsels, toernooiposters en boeken over volleybal. Stille getuigen van een rijk volleybalverleden. Johan heeft echt alles bewaard, zelfs de poster van het ‘Internationaal volley-ball tornooi’ in Kortrijk van 1963. “Kijk”, zegt Johan, “hier staat het: ‘UTRECHT met 2 internationale vedetten met de Smasher nr.1 van Nederland, 2,05 m. lang’.”SOS, de afkorting van Slag Op Slag, was de eerste volleybalclub van Utrecht, en daarmee een van de voorlopers van VVU. “Eigenlijk was het destijds een combinatieclub van softbal en volleybal”, zegt Johan. “De naam ‘Slag Op Slag’ sloeg dus op beide sporten.” Volleybal was klein in die jaren. De jonge Johan had de Canadezen na de bevrijding op het Domplein een net zien spannen. “Daar zag ik voor het eerst hoe volleybal

gespeeld werd. Ik vond het meteen fantastisch. Uit respect voor onze bevrijders namen we de Canadese Maple Leaf als logo voor SOS.”

HoppaHij bladert trots door het boek van Chris Mast ‘Hoppa. 50 jaar volleybal in Nederland’. “Al die lui die in dit boek staan, zijn van mijn generatie. Zelf ben ik in 1950 begonnen in zaaltjes die kleiner waren dan 9 bij 18. De achterlijn stond op de muur gekalkt en met een beetje geluk stond er een kacheltje in de zaal. Het publiek zat in de wandrekken.” “Wel gezellig hoor”, vult zijn vrouw en ook oud-SOS’ser Inge aan. Johan en Inge hebben het volleybalvirus stevig verspreid in de familie Van Doorn. Dochter Erna speelt nu nog altijd in Dames 1 van Irene (“Als ze een tikkie langer was geweest, had ze de absolute top gehaald”), haar man Michel Everaerts is oud-international en werkt nu zelfs bij de Nevobo (“Een heel complete speler”) en is actief als speler en beachtrainer in Bilthoven. Zijn kleinkinderen zijn ook de volleybalhallen niet uit te slaan. “Wij zijn er gewoon helemaal gek van.” “Maar,” zegt Johan, “het spelletje is niet meer zo leuk als vroeger. Sinds die nieuwe telling tot 25 punten vind ik er

niet zo veel meer aan. Vroeger kon je met 14-9 achter staan en zo’n pot toch nog winnen. Dat waren zinderende sets. Als er nu een gaatje is geslagen van 3 of 4 punten, dan kun je het schudden. Jammer. En neem nou een netserve. Dat kán toch niet. Volleybal is de enige sport ter wereld met een net waarbij de netservice is toegestaan. Belachelijk.”“Tja, en dan die stofzuiger achter in het veld… de libero. Ach ik weet het niet. Vroeger moest je gewoon alles kunnen, toen had je nog zeer complete spelers. De libero heeft er eigenlijk voor gezorgd dat je tegenwoordig geen complete volleyballer meer hoeft te zijn. Lange slungels met een slechte pass kunnen nu toch de top halen dankzij de libero. Eigenlijk raar.”En nu Johan toch bezig is: die sprongservice! “Het ziet er natuurlijk wel spectaculair uit maar het foutpercentage is zo hoog dat het me een niet erg effectief wapen lijkt. Ik durf te beweren dat de ouderwetse molenwiek veel effectiever is. Die bal tolt dan zo ontiegelijk hard, minstens zo hard als de klap van een sprongservice. De molenwiekservice was mijn specialiteit. Daar heb ik nog wel eens heimwee naar als ik het spelletje van nu bekijk.” BikkelsZijn vrouw Inge knikt heftig mee. Inge: “We speelden in die jaren allebei eredivisie. Het was echt een geweldige vriendensport. Op zaterdagen zaten we vaak met meer dan dertig man in de huiskamer koffie te drinken voor de wedstrijd. Na de wedstrijden zaten we weer bij elkaar en haalden we Chinees. De zaaltjes waarin we speelden zaten elke week afgeladen vol.”Bij de start van de eredivisie in 1962 werd het echt

“Spelen in de Jaarbeurs, dat klinkt

leuk. Maar de vloer bestond uit

betonnen tegels en in de winter

werd het niet verwarmd.”


Utrechtse volleybalveteraan, topcoach en VVU-erelid Johan van Doorn (79)

‘Meiden onder elkaar? Da ’s tuig!’Utrecht heeft ook een Johan. Vijf jaar na de Tweede Wereldoorlog was hij al te vinden op de eerste volleybalveldjes in Utrecht. Toen in 1962 de eredivisie werd opgericht was SOS een van de eerste topteams en hij was erbij. Op de koffie bij oud SOS-speler en oud-coach van het Nederlands damesteam Johan van Doorn. Nog altijd is hij gek van het spelletje.

Door Stef Verhoeven

serieus bij SOS. Johan: “We trainden vijf dagen in de week om zeven uur ’s ochtends, zodat iedereen op tijd op zijn werk kon zijn. Pyjama aanhouden, trainingspak er overheen en op de scooter naar de trainingszaal. Een uur trainen, naar huis, wassen en hup naar het werk.” Hij zegt het niet maar je ziet het hem denken: wij waren bikkels!Toen het allemaal niet meer in de gymzaaltjes paste, moest SOS - inmiddels gefuseerd met DPC - in de oude Jaarbeurs gaan spelen. Dat stond destijds op Vredenburg. “De Jaarbeurs, dat klinkt leuk want er was ruimte. Het gebouw was huizenhoog en er waren balkons voor het publiek. Maar de vloer bestond uit betonnen tegels en in de winter werd het niet verwarmd. Geen douche, geen kleedkamers en het was er stinkend koud! Wat waren wij blij dat we later weer in het gezellige Parochiezaaltje in Hoograven mochten spelen.”

BroeinestNa zijn actieve periode als speler werd Johan trainer bij allerlei clubs. In 1975 volgde hij Ger Spijkers op als trainer van het Nationale Damesteam. “Toen heb ik in de gauwigheid nog wel wat van de wereld gezien”, lacht hij. Zijn mooiste ervaring was wel in Istanbul, waar zijn dames West-Europees kampioen werden. “Voorafgaand aan de wedstrijd tegen Italië heb ik de meiden met hun korte broekjes de tribune op gestuurd om speldjes uit te delen aan de vele Turkse supporters. Het charmeoffensief werkte want het Turkse publiek stond als een man achter ons. We versloegen favoriet Italië. Terug in Nederland werden we onthaald.”Maar dames coachen is geen sinecure volgens de oud-coach. “Het blijft een broeinest, zo’n damesteam. Ik zeg het maar zoals het is: meiden onder elkaar: da’s tuig! Als ze iets niet zint aan een ander gaan ze klieren. Geen set-up geven bijvoorbeeld. Wraak staat dan hoger dan winst of teambelang. Je zou ze af en toe een schop geven”, lacht hij. “Zo’n selectie samenstellen is dus meer dan de beste speelsters bij elkaar zetten. Het is zoeken naar een goed sociaal evenwicht. De pers had vaak gemakkelijk toegang tot de zes speelsters die op de bank zaten. Zo kwamen de praatjes de wereld in en begon het gedoe. Mijn coachwijsheid is sindsdien: ‘Je kunt beter huilend winnen dan lachend verliezen’. Blijkbaar is dat gelukt want we werden drie keer kampioen van West-Europa.”

FIODToen de heren van de FIOD bij hem op bezoek kwamen om zijn administratie te komen doorlichten, vond ie het welletjes. “Als trainer/coach kreeg je van de bond honderd gulden per werkdag. Natuurlijk gaf ik dat niet op bij de belastingen, maar daar dachten die hautaine heren van de FIOD anders over. Het liep allemaal met een sisser af maar ik voelde me toch als een crimineel behandeld. Daarna dacht ik: nou moet ik er maar eens mee stoppen.”Dan dwalen zijn ogen weer langs de foto’s en de krantenberichten uit een van de vele albums. Een wedstrijdformulier van een degradatiewedstrijd van SOS/DPC (“een zwarte bladzijde”), een foto van Anton Geesink in zijn Olympisch succesjaar (“een Utrechtse bink”) en foto’s van zijn coachsucces. Bij een teamfoto uit 1964 blijf ie even hangen. “De vriendenclub van toen is inmiddels stevig uitgedund. Ik ben bijna tachtig. We zijn alweer twee generaties verder. Als ik nu in de zalen kom, dan ken ik bijna niemand meer. Maar het spelletje, dat blijft interessant. Ik had het allemaal voor geen goud willen missen.”

Eerste herenteam van SOS op een toernooi in Leuven, 1960. Met de klok mee: Johan van Doorn, Jan Kooi, Hans Mulder, Cees Prins, Henk Boog, Ben Cetin en Jan Brakké. Op de borst het SOS-logo, de maple leaf van de Canadese bevrijders.

Advertentie voor het Groot Volley-ball Festijn in Leuven, waarin SOS als een van de Nederlandse topploegen wordt vermeld.

Utrechtse volleybalveteraan, topcoach en VVU-erelid Johan van Doorn (79)

‘Meiden onder elkaar? Da ’s tuig!’


Laterals ikgroot ben

VVU 2010Jeugdkamp

Storm | Bij VVU zijn er al heel wat jeugdkampen georganiseerd. Met elk jaar een toenemend aantal jeugdleden en bestemmingen binnen fietsafstand. Zo hebben we tweemaal gekampeerd op camping De Krakeling in Zeist. Daar zijn we eens ’s nachts geteisterd door een enorme onweersbui, wat niet gewaardeerd werd door de jongste jeugdleden, wat weer ten koste ging van de toch al geringe nachtrust van de kampleiding. De mini’s waren de dag erna wel erg te spreken over de creatieve verhalen die zij die nacht gehoord hebben. De oudere jeugd daarentegen had weinig meegekregen van de onweersbui en keek die ochtend dan ook raar op van alle plassen op het terrein.

Spellen | Ook dit jaar zorgde het ruilspel voor een enorme berg aan spullen, respectievelijk een (kapotte) fiets, keukengerei, sieraden, speelgoed en andere zeer bruikbare spullen. De door de jaren heen terugkerende bosspellen waren ook dit jaar weer een enorm succes, het vla en eieren spel, levend kwartetten en douanespel waren een goede training voor de lachspieren en de dieren uit het bos zijn nooit meer teruggezien. Drie jaar geleden zijn we naar het YMCA-terrein in Leusden geweest waar toenmalig JA1 de trampoline verkoos boven het bed om de nacht door te brengen. De kampleiding was bezig geweest om waterballonnen te vullen om het doodgewone tijdstip van 02:00 ’s nachts. Natuurljk ontstond er een nachtelijk waterballonnengevecht tussen JA1 en enkele leden van de kampleiding, wat uiteraard te wijten was aan JA1. Op zaterdag was er een vierkamp georganiseerd, dat bestond uit een volleybalvariant, Tjoekbal, bungeerun en een zeephelling. De bungeerun en de zeepheling waren erg spectaculair, zwaar, grappig, chaotisch en erg vermakend. De bonte avond stond weer garant voor hilarische

taferelen. Na drie dagen vol met activiteiten, heel veel lachen, weinig slapen en veel nieuwe vriendschappen was het weer tijd om terug te fietsen naar Utrecht. De jeugd werd in afgepeigerde fysieke staat weer netjes afgeleverd aan de ouders, die volop konden genieten van alle verhalen en de langste nachtrust sinds jaren.

Yoghurtrugby | De laatste twee jaar zijn we naar een groot kamphuis in Austerlitz geweest, in 2010 zelfs met een groep van 68 jeugdleden. Deze kampen waren door een tjokvol programma met allerlei ludieke spellen een daverend succes. Twee jaar geleden is er ook een traditie ontstaan dat

we elk jaar hopen te herhalen. Namelijk het yoghurt rugby, het gewone rugbyspel maar dan met pakken yoghurt/melk/vla en andere vloeibare, plakkerige zuivel. Het was erg leuk om mee te doen en misschien nog wel leuker om naar te kijken. Check de foto’s van 2010 hieronder. En na het rugbyen natuurlijk met de gehele groep op de foto. Waarbij Allard het laatste pak yoghurt op zijn hoofd geserveerd kreeg van Jelle, met de foto hieronder als resultaat.

2010: héééérlijk weer | Het afgelopen jaar was nog een groter succes dan het jaar ervoor en dat kwam grotendeels door het weer. We hebben drie dagen lang van de zon kunnen genieten met een aangename temperatuur van 20+ graden Celsius. Vrijdag 21 mei 2010 om 17:00 was de start van het kamp met de fietstocht naar Austerlitz, een uur later werd de jeugd losgelaten en al gauw had iedereen een bed

Jeugdkamp!Door Janniek Dijkers


bemachtigd en zijn/haar slaapzak uitgerold. Snel de soep met broodjes naar binnen werken en de regels het ene oor in en het andere oor uit laten gaan.

Vrijdagavond | Die avond is ook het rode draad spel gestart dat door de hele drie dagen gespeeld kon worden, mits je niet vroegtijdig werd uitgeschakeld door een onschuldig lijkende mini! Als avondprogramma zijn er twee spellen in het bos gespeeld, eentje voor de jongere jeugd en eentje voor de oudere jeugd. Na elf uur ’s avonds zat het programma erop en hadden degenen die nog energie over hadden de tijd om zichzelf te vermaken.

Zaterdag | weer vroeg uit de veren en samen met de jongste jeugdleden (die de begeleiding voor waren met opstaan) het ontbijt klaarzetten. We zijn met de hele groep naar Zeist gefietst, waar we twee uur lang een vossenjacht in combinatie met het ruilspel hebben gedaan. De jeugd moest een aantal vossen zien te vinden binnen een begrensd gebied en na het vinden van een vos moesten zij gezamenlijk op een ludieke manier op de foto. Tegelijkertijd kregen ze de opdracht om een voorwerp te ruilen voor een voorwerp met meer waarde, enzovoort. Wat ook dit jaar weer de meest onverwachte voorwerpen opleverde, zoals een rieten hobbelpaard, tv, kinderboek, fiets en nog andere spullen waarvoor we een extra keer hebben moeten rijden. Links een foto van de groep die het rieten hobbelpaard heeft weten te bemachtigen met de gevonden vos Mileen op het hobbelpaard.

Na de lange voettocht was het tijd voor afkoeling. Drie uur lang aan het zwembad, lekker buiten in zwemkleding was een welkome bezigheid. Uiteraard waren de volleyballen meegenomen.

Bonte avond en weerwolven | Na een uurtje rust, eten en opruimen en was het alweer tijd voor de bonte avond en levend stratego in het donkere bos. De jeugd ging helemaal op in het levend stratego en ze waren (bijna) allemaal bloedfanatiek. Onvermoeibaar kwamen ze veroverde kaartjes binnenbrengen of een nieuw kaartje halen. Toska, een van de jongste mini’s en voor het eerst van huis had na

vele slachtoffers te hebben gemaakt haar laatste krachten nodig om het kamphuis te bereiken.De avond werd voor de oude jeugd en begeleiding afgesloten met een spannend potje weerwolven waarna het tijd was om onder de wol te

kruipen. niet dat iedereen dat ook deed, maar toch.

Zondag | de laatste dag alweer, wat gaat het elk jaar toch weer snel voorbij. Deze dag begonnen we uiteraard met een ontbijt en het duurde wat langer voordat iedereen helemaal wakker was. Het middagprogramma bestond uit een aantal spellen, onder andere: spinnenweb, buikschuif-worstelen, waterballonnen race en gebonden-ballon kapot trappen. Als afsluiter was er natuurlijk het yoghurtrugby. Alles schoonmaken, opruimen en inpakken voordat we aan de fietstocht naar de Galgenwaard begonnen. Daar stonden de ouders te wachten om hun kroost weer mee naar huis te nemen. We hebben weer enorm genoten en de meesten kijken alweer uit naar het volgende kamp. Zorg dat je er weer bij bent!

Jeugdkamp!Door Janniek Dijkers


Door Mark Bruinsma

Ik was 13 jaar toen ik in 1988 bij de jeugd van VV Utrecht kwam, omdat de jeugdafdeling van mijn oude club in Vleuten werd opgeheven. Bij de jeugd van Utrecht trainde ik in allerlei afgelegen gymzaaltjes, eerst bij de pupillen, later bij J2 en J1. Veel heb ik geleerd van de trainingen van Redbad (‘zeg maar Appie’) Strikwerda, die zelf in die tijd bij Dynamo eredivisie speelde. Ik herinner mij nog zijn ‘10 over rood’-oefening (tien ballen zo hard mogelijk op de ander aanslaan) en natuurlijk die waarbij hij een turnkast naar het net reed en erop klom met zijn 2.07m om ballen aan te slaan op ons jochies. Hij was altijd met volleybal bezig en gaf de jeugd zelfs op zondag trainingen. Door de jaren heen gingen wij vaak naar zijn wedstrijden kijken in Apeldoorn. Wij gingen met het hele gezin ook vaak kijken bij andere eredivisieclubs en het Nederlands team.

Efficiëntie | Na een paar jaar bij de jeugd begon ik bij de senioren in de laagste regionen van de vereniging. Omdat ik steeds langer werd waarbij de motoriek in eerste instantie wat achterbleef, was ik bij uitstek geschikt als middenaanvaller. Nog steeds trouwens. En toen ik uitgegroeid was, kwam ik eerst in H4 terecht en vrij snel daarna in H2. De snelheid van het spel was wel even wennen en vooral de trainingen werden veel efficiënter afgewerkt dan ik bij de lagere teams gewend was. Op zaterdag speelden we onze wedstrijden in de Catharijnehal, die altijd een paar graden te koud was, vooral op de tribunes en met een donkere kantine, veel te klein voor de hele vereniging maar toch erg gezellig. In die hal werd ik door de trainer van H1 na een goede wedstrijd gevraagd om bij H1 te komen. Daar hoefde ik niet lang over na te denken.

Leerzame combinatie | Ik ging er helemaal voor en er volgde een tijd van vooral veel trainen en weinig spelen. Erik Dix en ik waren de jonkies in het team en wij moesten onze speeltijd halen uit korte invalbeurten of geblesseerde teamgenoten. Inmiddels waren we met de hele vereniging verhuisd naar de OSG. Een Roemeense trainer bedacht iedere week nieuwe marteloefeningen, van op de tribune springen met een metalen balk op je nek tot het maken van sprongen met een teamgenoot

in brandweergreep op je rug. Geen wonder dat ik nu zwakke knieën heb. In die tijd leerde ik ook Pirjo kennen, toen speelster van D1, inmiddels mijn vrouw en moeder van mijn beide zoontjes. Door het vertrek van oudgedienden kreeg ik steeds meer speeltijd. We reisden met soms maar 8 man het halve land door en zijn er al die tijd in geslaagd ons in de 3e divisie te handhaven. Eredivisiespelers Arnold van Ree en Onno de Gans gaven training, een leerzame combinatie van spelverdeler en middenman.

Thuisdagindeling | Samen met Pirjo en later alleen heb ik een aantal jaren het wedstrijdsecretariaat verzorgd, wat behoorlijk veel werk was, zowel tijdens het lopende seizoen als bij de voorbereiding van het volgende. Met name de zaalindeling was altijd een grote puzzel omdat de vereniging eigenlijk te groot werd voor de vier velden waarover wij op zaterdag in de OSG beschikten. Naast alle perikelen die zich op thuisdagen voordeden was ik vooral druk met correspondentie met zowel de bond als de eigen leden. Een prima manier om de vereniging te leren kennen, boeiend om de verschillende processen eens mee te maken (zoals de vermaarde Commissie van Wijze Mannen) en een mooie gelegenheid om iets terug te doen voor de vereniging. De nieuwe tijd (e-mail, internet) en de nieuwe thuishal vroegen om aanpassingen (zoals de thuisdagindeling), waarvan er een aantal nu jaren later nog steeds zichtbaar is.

Na de komst van een aantal spelers uit hogere divisies naar H1 werd het voor mij tijd om het wat rustiger aan te gaan doen. Ik heb een tijd in H3 gespeeld en ben inmiddels weer terug op het oude nest van het illustere vriendenteam H4, waar spelniveau en gezelligheid om voorrang strijden. In mijn 23e seizoen op rij kan ik nu wel zeggen dat VV Utrecht echt mijn club is. Op naar de 25!

23 seizoenen bij VVU:

Van efficiënte trainingen tot marteloefeningen


Wim: zo iemand die iedere vereniging nodig heeft Door Bas Poppe

Waanzinnige klus | Ik kwam in 2002 bij VV Utrecht en kwam te spelen in wat toen heren 5 was. In 2003 begon ik in mei als voorzitter, nadat er een jaar geen voorzitter was geweest. De vereniging werd toen zo’n beetje draaiende gehouden door 2 mensen. Zonder anderen tekort te willen doen (zoals ik al zei, ik weet

niet meer alles en ik heb niet een heel scherp beeld van voor 2003), Wim en Suzanne Zonnenberg waren toen in mijn beleving de dragende krachten. Suzanne deed alle technische zaken, Wim deed alle overige bestuurszaken, m.u.v. het penningmeesterschap. Dit was in een tijd dat we met 5 teams divisie speelden, er een verhuizing aan zat te komen naar de Galgenwaard en er constant gesteggel was over de verdeling van zaalruimte. Een waanzinnige klus en het is een klein wonder dat de vereniging die tijd goed is doorgekomen.

Goed geluimd | Ondanks al die drukte, was Wim over het algemeen goed geluimd. Hij was geduldig, nam de tijd om alles rustig uit te leggen (ook voor de tweede of derde keer) en had altijd een gezond relativeringsvermogen. Altijd handig als er weer een deadline verstrijkt waarop er een zaalverdelingsvoorstel moet worden ingediend, als de rekeningen van de zaalhuur niet blijken te kloppen, als Dames 1 meer aandacht, tijd en geld wil, als er een foutje wordt gemaakt met de definitieve verdeling van de zalen van de

Galgenwaard, als we twee weken voor een thuisdag horen dat de gymnastiekvereniging een internationale wedstrijd heeft georganiseerd in dat weekend, als er (eindelijk) een huishoudelijk reglement gemaakt moet worden, als de gemeente niet heeft bedacht dat tribunes in de sporthal handig zijn enz. enz. enz.

Steun en toeverlaat | Vanaf mijn eerste dagen als voorzitter was Wim mijn grote steun en toeverlaat. Hij kende (en kent volgens mij nog steeds) de vereniging door en door. Tot op de dag van vandaag kun je hem vragen stellen over afspraken, notulen, statuten en het huishoudelijk reglement, en ook al weet hij het antwoord niet meer precies, hij weet wel wanneer er iets niet klopt en waar je moet zoeken om het antwoord te vinden. Hij is zo iemand die er gewoon altijd is en meestal gedaan heeft wat hij zou doen. En als dat niet zo is, heeft hij andere dingen gedaan die voor de club belangrijker waren.

Eindeloos geduld | Wim is zo iemand die iedere vereniging nodig heeft. Iemand die met tomeloze inzet, eindeloze energie, met schijnbaar eindeloos geduld gewoon doorgaat met de dingen die nodig zijn om de vereniging draaiende te houden. Dat vermogen gecombineerd met zijn gedrevenheid, ijzeren geheugen en sociale vaardigheden (hij lust af en toe wel een biertje ;-) maakt hem tot een ideale vrijwilliger voor een grote vereniging. Vele mensen hebben goed werk gedaan, maar Wim was toch altijd degene die de gaten dicht liep, wist wie je waarvoor moest hebben (John van de Berg, voor alles eigenlijk) en altijd de laatste die uit de bar vertrok. Ehhh... vertrekt. Bedankt Wim!

Als ik begin dit stukje te schrijven, weet ik dat ik heel veel niet meer weet. Het is verbazend te merken hoeveel je vergeet als je ergens niet meer dagelijks in zit. Ik zal dan ook niet proberen een accurate weergave van de werkelijkheid te geven, maar meer een indruk van hoe ik Wim heb ervaren als mede-bestuurslid, teamgenoot en verenigingsman. Ook merk ik tijdens het schrijven dat het soms bijna een speech lijkt voor een begrafenis, maar dat vind ik niet zo erg. De meeste mensen horen die speech over zichzelf namelijk niet en ik gun het Wim wel om te weten hoe ik mijn tijd met hem als bestuurslid heb ervaren. Voor alle andere lezers: sorry.

Wim Steenland (links) en Bas Poppe op het Bootfeest

van VVU & Protos in 2004

Lustrumcommissie 2011 in het lustrumshirt: Wim

staat tweede van rechts. Verder Jurgen Bakker,

Jacqueline Holtrop, Carola Diemel en Karin Echten.

Petra van Santen ontbreekt op deze foto.

>>


50 | Het vuur van VVU | | 25 jaar VV U t rech t | De

over

stap

‘In 2

006

ging

ik

van

Mar

tinus

(A

mst

elve

en) n

aar V

VU. I

k w

eet a

l va

naf m

ijn z

esde

jaar

dat

ik o

oit

in U

trech

t zo

u ga

an w

onen

. Ik

w

ilde

nam

elijk

die

rena

rts

wor

den

en d

at k

an a

lleen

in U

trech

t. Aa

n di

e dr

oom

heb

ik v

astg

ehou

den.

W

aaro

m

dier

enar

ts?

Kind

eren

en

die

ren

zijn

mijn

tw

ee g

rote

lie

fdes

, en

ki

nder

arts

w

orde

n le

ek m

e te

eng

. M

ijn z

us e

n ik

ha

dden

ca

via’

s,

koni

jnen

en

ee

n ho

nd.

Eige

nlijk

zijn

die

ren

gew

oon

leuk

er d

an m

ense

n: z

e zi

jn a

ltijd

vro

lijk, z

eure

n no

oit

en

ze

zijn

on

voor

waa

rdel

ijk.

Voor

ee

n di

eren

arts

is

het

een

pure

ui

tdag

ing

om

dier

en

te

lere

n be

grijp

en. J

e m

oet v

oele

n w

at e

r m

et z

e aa

n de

han

d is

, zo

nder

te

kst.

Dat

is z

o m

ooi

aan

dat

vak.

Maa

r ik

dw

aal a

f. Ik

kom

uit

een

volle

ybal

fam

ilie.

Mijn

vad

er

spee

lde

voor

M

artin

us

in

de

ered

ivis

ie e

n is

nu

man

ager

van

he

t N

eder

land

s vo

lleyb

alte

am,

mijn

m

oede

r sp

eeld

e in

he

t N

eder

land

s te

am

en

mijn

zu

s in

de

B-le

ague

. De

am

bitie

om

ho

og

te

wille

n sp

elen

zi

t er

ge

netis

ch

inge

ram

d.

Ik

moc

ht

bij

VVU

met

een

naar

Da

mes

1

in d

e ee

rste

div

isie

. Ik

was

ve

rbaa

sd e

n ve

reer

d. D

at w

as

een

prom

otie

van

twee

div

isie

s.’

Het

deg

rada

tieja

ar‘S

eizo

en

2009

/201

0 w

as

het

mee

st o

ngez

ellig

e ja

ar u

it m

ijn

volle

ybal

leve

n. H

et p

lezi

er in

het

ee

rste

dam

este

am w

as w

eg, d

e kl

ik m

et d

e tr

aine

r w

erkt

e ni

et

mee

r en

er

war

en o

nder

ling

veel

irr

itatie

s. A

ls je

win

t, ku

n je

vee

l he

bben

, m

aar

verli

es o

p ve

rlies

ze

t al

les

op

sche

rp.

Avon

den

hebb

en w

e ge

praa

t. W

aar

ligt

het

aan?

Wat

is

er n

odig

om

he

t w

eer

te l

aten

lop

en?

Hoe

kunn

en w

e m

eer

inze

t to

nen?

Er

zijn

hee

l wat

tra

nen

gevl

oeid

. In

ja

nuar

i goo

ide

trai

ner

Bram

het

bi

jtje

erbi

j nee

r. Hi

j was

tam

elijk

di

rect

in z

ijn b

enad

erin

g en

nam

ge

en b

lad

voor

de

mon

d. Ik

had

da

ar g

een

prob

lem

en m

ee m

aar

niet

ie

dere

en

kon

daar

go

ed

tege

n. O

pvol

gers

Onn

o en

Mar

c ha

dden

een

zac

hter

e aa

npak

die

vo

or e

en k

orte

opl

evin

g zo

rgde

. M

aar

degr

adat

ie

was

to

en

al

onaf

wen

dbaa

r en

het

tea

m v

iel

uit e

lkaa

r. N

u he

b ik

gel

ukki

g m

ijn

volle

ybal

plez

ier

wee

r he

rvon

den

in D

ames

2. H

eerli

jk.’

Scho

uder

bles

sure

‘Eig

enlijk

sp

eeld

e ik

al

tijd

al

met

pijn

. Ik

dac

ht:

het

valt

wel

m

ee,

wan

t de

pijn

tro

k st

eeds

w

eer

weg

. M

et

een

beet

je

fysi

o,

spie

rtra

inin

g en

af

en

to

e ee

n pi

jnst

iller

moe

st

het

wel

w

eer

goed

ko

men

. To

en

ik v

orig

jaa

r in

eens

nie

t m

eer

een

koffi

ekop

je

uit

de

kast

ko

n til

len,

wis

t ik

dat

het

goe

d fo

ut z

at.

Uit

onde

rzoe

k bl

eek

dat

de v

oors

te r

and

van

het

kraa

k bee

n in

de

sc

houd

er

was

afg

esch

eurd

. Met

een

ope

rere

n, z

ei d

e ar

ts.

Nu

ben

ik

wee

r op

de w

eg te

rug.

Ik s

peel

al

s lib

ero

maa

r de

he

imw

ee

naar

de

aanv

al i

s gr

oot.

Wat

za

l ik

blij

zijn

als

ik w

eer

eens

ee

n pu

nt k

an s

core

n vo

or m

ijn

team

. Le

uk h

oor,

dat

pass

en

maa

r di

e ba

l een

kna

l gev

en…

da

t is

toch

ulti

em g

eluk

.’

Jeug

dcom

mis

sie

‘Ik b

en d

ruk

met

mijn

stu

die

maa

r vo

or d

e je

ugd

van

VVU

maa

k ik

gra

ag ti

jd. I

k be

n gr

oot

fan

van

kind

eren

. Je

m

erkt

m

etee

n of

ze

het l

euk

hebb

en,

je

ziet

ze

gr

oeie

n,

ze

zijn

on

beva

ngen

en

puur

. Daa

r ho

u ik

van

. Ee

n ve

rzoe

k va

n Sa

m

om in

de

jeug

dcom

mis

sie

mee

te

dra

aien

, kon

ik n

iet w

eige

ren.

So

wie

so w

eige

r je

een

verz

oek

van

Sam

nie

t. Hi

j he

eft

een

goed

ver

haal

en

moo

ie v

isie

op

de je

ugd.

Hoo

gtep

unt v

ind

ik d

e je

ugd k

ampe

n. D

esp

eurto

chte

n,

drop

ping

s, n

acht

elijk

e to

chte

n do

or h

et b

os…

dat

zijn

toc

h he

rinne

ringe

n di

e je

je

leve

n la

ng k

oest

ert?

Bij

het

eers

te

jeug

d kam

p w

aren

we

op e

en

avon

d al

le

groe

pen

bij

een

speu

r toc

ht k

wijt

. M

oest

en w

e ze

lf he

t do

nker

e bo

s in

om

ze

te g

aan

zoek

en.

Toen

wis

t ik

w

eer h

oe s

pann

end

ik d

at v

ond

als

kind

. Een

bet

ere

man

ier v

an

club

bind

ing

best

aat n

iet!’

MC

1 m

ijn tr

ots

‘Van

m

ijn

tale

nten

team

M

C1

wor

d ik

on

tzet

tend

bl

ij.

Wat

ee

n ka

njer

s! H

et i

s ge

wel

dig

om z

e ie

ts m

ee t

e ge

ven

over

he

t sp

elen

van

vol

leyb

al.

Ze

pikk

en h

et z

o sn

el o

p, je

zie

t ze

wek

elijk

s gr

oeie

n en

ze

draa

ien

goed

mee

in

de t

opkl

asse

. Ik

be

n ge

en tr

aine

r/co

ach

die

het

moe

t he

bben

van

een

har

de

stem

of

een

stre

nge

aanp

ak.

Maa

r al

s ik

roe

p: “

Balle

n va

st!”

dan

is

het

mui

sstil

. Ei

genl

ijk

ben

ik d

an v

erba

asd

dat

ze

alle

maa

l lu

iste

ren.

M

aar

ook

trots

nat

uurli

jk. H

et g

ehei

mva

n m

ijn a

anpa

k? T

aart

en! V

oor e

lke

set

waa

rin z

e de

teg

en st

ande

r on

der

de 1

0 pu

nten

hou

den,

ba

k ik

een

taa

rt.

Ik h

eb d

it se

izoe

n al

vee

l ch

ocol

ade

en

appe

ltaar

ten

moe

ten

mak

en.

Ik

kan

er

niet

on

deru

it,

ze

onth

oude

n al

les!

’

Teks

t: St

ef V

erho

even

Be

eld:

Jos

van

Hou

t


Lisa

‘Shi

va’ S

ever

ein

De

over

stap

‘In 2

006

ging

ik

van

Mar

tinus

(A

mst

elve

en) n

aar V

VU. I

k w

eet a

l va

naf m

ijn z

esde

jaar

dat

ik o

oit

in U

trech

t zo

u ga

an w

onen

. Ik

w

ilde

nam

elijk

die

rena

rts

wor

den

en d

at k

an a

lleen

in U

trech

t. Aa

n di

e dr

oom

heb

ik v

astg

ehou

den.

W

aaro

m

dier

enar

ts?

Kind

eren

en

die

ren

zijn

mijn

tw

ee g

rote

lie

fdes

, en

ki

nder

arts

w

orde

n le

ek m

e te

eng

. M

ijn z

us e

n ik

ha

dden

ca

via’

s,

koni

jnen

en

ee

n ho

nd.

Eige

nlijk

zijn

die

ren

gew

oon

leuk

er d

an m

ense

n: z

e zi

jn a

ltijd

vro

lijk, z

eure

n no

oit

en

ze

zijn

on

voor

waa

rdel

ijk.

Voor

ee

n di

eren

arts

is

het

een

pure

ui

tdag

ing

om

dier

en

te

lere

n be

grijp

en. J

e m

oet v

oele

n w

at e

r m

et z

e aa

n de

han

d is

, zo

nder

te

kst.

Dat

is z

o m

ooi

aan

dat

vak.

Maa

r ik

dw

aal a

f. Ik

kom

uit

een

volle

ybal

fam

ilie.

Mijn

vad

er

spee

lde

voor

M

artin

us

in

de

ered

ivis

ie e

n is

nu

man

ager

van

he

t N

eder

land

s vo

lleyb

alte

am,

mijn

m

oede

r sp

eeld

e in

he

t N

eder

land

s te

am

en

mijn

zu

s in

de

B-le

ague

. De

am

bitie

om

ho

og

te

wille

n sp

elen

zi

t er

ge

netis

ch

inge

ram

d.

Ik

moc

ht

bij

VVU

met

een

naar

Da

mes

1

in d

e ee

rste

div

isie

. Ik

was

ve

rbaa

sd e

n ve

reer

d. D

at w

as

een

prom

otie

van

twee

div

isie

s.’

Het

deg

rada

tieja

ar‘S

eizo

en

2009

/201

0 w

as

het

mee

st o

ngez

ellig

e ja

ar u

it m

ijn

volle

ybal

leve

n. H

et p

lezi

er in

het

ee

rste

dam

este

am w

as w

eg, d

e kl

ik m

et d

e tr

aine

r w

erkt

e ni

et

mee

r en

er

war

en o

nder

ling

veel

irr

itatie

s. A

ls je

win

t, ku

n je

vee

l he

bben

, m

aar

verli

es o

p ve

rlies

ze

t al

les

op

sche

rp.

Avon

den

hebb

en w

e ge

praa

t. W

aar

ligt

het

aan?

Wat

is

er n

odig

om

he

t w

eer

te l

aten

lop

en?

Hoe

kunn

en w

e m

eer

inze

t to

nen?

Er

zijn

hee

l wat

tra

nen

gevl

oeid

. In

ja

nuar

i goo

ide

trai

ner

Bram

het

bi

jtje

erbi

j nee

r. Hi

j was

tam

elijk

di

rect

in z

ijn b

enad

erin

g en

nam

ge

en b

lad

voor

de

mon

d. Ik

had

da

ar g

een

prob

lem

en m

ee m

aar

niet

ie

dere

en

kon

daar

go

ed

tege

n. O

pvol

gers

Onn

o en

Mar

c ha

dden

een

zac

hter

e aa

npak

die

vo

or e

en k

orte

opl

evin

g zo

rgde

. M

aar

degr

adat

ie

was

to

en

al

onaf

wen

dbaa

r en

het

tea

m v

iel

uit e

lkaa

r. N

u he

b ik

gel

ukki

g m

ijn

volle

ybal

plez

ier

wee

r he

rvon

den

in D

ames

2. H

eerli

jk.’

Scho

uder

bles

sure

‘Eig

enlijk

sp

eeld

e ik

al

tijd

al

met

pijn

. Ik

dac

ht:

het

valt

wel

m

ee,

wan

t de

pijn

tro

k st

eeds

w

eer

weg

. M

et

een

beet

je

fysi

o,

spie

rtra

inin

g en

af

en

to

e ee

n pi

jnst

iller

moe

st

het

wel

w

eer

goed

ko

men

. To

en

Wij

denk

en b

ij Li

sa m

etee

n aa

n de

vee

larm

ige

hind

oeis

tisch

e go

din

Shiv

a. D

at

kom

t zo:

Sad

áshi

va b

etek

ent l

ette

rlijk

: iem

and

wie

ns e

nige

bes

taan

sopd

rach

t is

om

het

alg

ehel

e w

elzi

jn v

an a

lle w

ezen

s te

bev

orde

ren.

Nee

d w

e sa

y m

ore?

ik v

orig

jaa

r in

eens

nie

t m

eer

een

koffi

ekop

je

uit

de

kast

ko

n til

len,

wis

t ik

dat

het

goe

d fo

ut z

at.

Uit

onde

rzoe

k bl

eek

dat

de v

oors

te r

and

van

het

kraa

k bee

n in

de

sc

houd

er

was

afg

esch

eurd

. Met

een

ope

rere

n, z

ei d

e ar

ts.

Nu

ben

ik

wee

r op

de w

eg te

rug.

Ik s

peel

al

s lib

ero

maa

r de

he

imw

ee

naar

de

aanv

al i

s gr

oot.

Wat

za

l ik

blij

zijn

als

ik w

eer

eens

ee

n pu

nt k

an s

core

n vo

or m

ijn

team

. Le

uk h

oor,

dat

pass

en

maa

r di

e ba

l een

kna

l gev

en…

da

t is

toch

ulti

em g

eluk

.’

Jeug

dcom

mis

sie

‘Ik b

en d

ruk

met

mijn

stu

die

maa

r vo

or d

e je

ugd

van

VVU

maa

k ik

gra

ag ti

jd. I

k be

n gr

oot

fan

van

kind

eren

. Je

m

erkt

m

etee

n of

ze

het l

euk

hebb

en,

je

ziet

ze

gr

oeie

n,

ze

zijn

on

beva

ngen

en

puur

. Daa

r ho

u ik

van

. Ee

n ve

rzoe

k va

n Sa

m

om in

de

jeug

dcom

mis

sie

mee

te

dra

aien

, kon

ik n

iet w

eige

ren.

So

wie

so w

eige

r je

een

verz

oek

van

Sam

nie

t. Hi

j he

eft

een

goed

ver

haal

en

moo

ie v

isie

op

de je

ugd.

Hoo

gtep

unt v

ind

ik d

e je

ugd k

ampe

n. D

esp

eurto

chte

n,

drop

ping

s, n

acht

elijk

e to

chte

n do

or h

et b

os…

dat

zijn

toc

h he

rinne

ringe

n di

e je

je

leve

n la

ng k

oest

ert?

Bij

het

eers

te

jeug

d kam

p w

aren

we

op e

en

avon

d al

le

groe

pen

bij

een

speu

r toc

ht k

wijt

. M

oest

en w

e ze

lf he

t do

nker

e bo

s in

om

ze

te g

aan

zoek

en.

Toen

wis

t ik

w

eer h

oe s

pann

end

ik d

at v

ond

als

kind

. Een

bet

ere

man

ier v

an

club

bind

ing

best

aat n

iet!’

MC

1 m

ijn tr

ots

‘Van

m

ijn

tale

nten

team

M

C1

wor

d ik

on

tzet

tend

bl

ij.

Wat

ee

n ka

njer

s! H

et i

s ge

wel

dig

om z

e ie

ts m

ee t

e ge

ven

over

he

t sp

elen

van

vol

leyb

al.

Ze

pikk

en h

et z

o sn

el o

p, je

zie

t ze

wek

elijk

s gr

oeie

n en

ze

draa

ien

goed

mee

in

de t

opkl

asse

. Ik

be

n ge

en tr

aine

r/co

ach

die

het

moe

t he

bben

van

een

har

de

stem

of

een

stre

nge

aanp

ak.

Maa

r al

s ik

roe

p: “

Balle

n va

st!”

dan

is

het

mui

sstil

. Ei

genl

ijk

ben

ik d

an v

erba

asd

dat

ze

alle

maa

l lu

iste

ren.

M

aar

ook

trots

nat

uurli

jk. H

et g

ehei

mva

n m

ijn a

anpa

k? T

aart

en! V

oor e

lke

set

waa

rin z

e de

teg

en st

ande

r on

der

de 1

0 pu

nten

hou

den,

ba

k ik

een

taa

rt.

Ik h

eb d

it se

izoe

n al

vee

l ch

ocol

ade

en

appe

ltaar

ten

moe

ten

mak

en.

Ik

kan

er

niet

on

deru

it,

ze

onth

oude

n al

les!

’

Teks

t: St

ef V

erho

even

Be

eld:

Jos

van

Hou

t

Seizoen | Mijn VVU-carrière begon aan het einde van het seizoen 2005/2006. In oktober 2005 ben ik samen met Albert (nu H2) naar Utrecht verhuisd. We waren het volleybalseizoen nog maar net begonnen bij onze studentenvolleybalclub in Nijmegen, maar wilden het seizoen na onze verhuizing toch nog afmaken (zo leuk als het bij ‘ons cluppie Heyendaal’ is kan het toch nergens zijn). In augustus 2006 dan toch maar de overstap gemaakt naar een echte ‘burger’ vereniging VV Utrecht en natuurlijk hebben we het hier ook helemaal naar ons zin.

Forzaa! | Nadat het wedstrijdseizoen was afgelopen, ben ik alvast mee gaan trainen bij een paar verenigingen, omdat het nog niet zeker was dat er plek zou zijn voor mij in het nieuwe seizoen bij VVU. Gelukkig voor mij, was dames 6 dat seizoen gedegradeerd, waardoor er op het laatste moment nog een aantal leden hun lidmaatschap hebben opgezegd. Eigenlijk waren alleen Susanne Quaak en Marieke Zijlstra nog over van het team, wat betekende dat er zeker nog plek was voor mij in het nieuwe team, maar voor nog heel veel meer leuke nieuwe mensen,

waardoor ons Forzaa! / ‘plaatjes’ team (volgens H4) opgezet kon worden.

Ambities | Eind augustus begonnen we met een heel nieuw team in de 3e klasse, vol met ambities aangezien de meeste van ons al hoger gespeeld hadden in onze of in een andere regio. ‘In Utrecht is het niveau echt veel hoger dan in andere regio’s’ - daar lieten wij ons natuurlijk niet door van de wijs lieten brengen en langzaam maar vol zelfvertrouwen worstelden we naar de 2e plek. De eerste plek was helaas niet meer haalbaar, maar wat extra wedstrijden in de PD mogen spelen, vonden we alleen maar een grote uitdaging. Uiteraard resulteerde de PD in een plekje in de 2e klasse voor ons 2e Forzaa-seizoen.

Leegloop | Door de seizoenen heen zijn er wel wat wisselingen geweest, we werden 1 seizoen zelfs, door een grote leegloop bij D5, door de TC even uit elkaar gehaald, wat natuurlijk een dramatisch seizoen werd voor beide teams, maar dit seizoen staan we weer bijna compleet en vol trots boven aan in de 2e klasse als D5. Nina Reimert heeft ons verlaten voor D4 en Susanne speelt heel even een seizoen in Hilversum, maar die zien we hopelijk volgend jaar gewoon weer terug. Bij de Forzaa uitjes in De Poort, op het strand van Scheveningen of zelfs Ameland is iedereen er altijd bij!

Thuisdag | Naast het spelen in Dames 6/ Dames 5, heb ik mij ook ingezet als vrijwilliger voor de vereniging. Bij mijn oude club was ik ook actief in het bestuur en bij het organiseren van toernooien, dus toen de oproep voor een wedstrijdsecretaris kwam in de zomer van 2006 (ik had nog maar 3 keer meegetraind) heb ik mij over laten halen om gelijk ook actief te worden binnen VVU. Nadat Joyce Flendrie mij wegwijs had gemaakt in het Nevobo-systeem van deze regio, ben ik gelijk hard aan de slag gegaan om alle schema’s voor dat seizoen in elkaar te draaien. Ik kreeg gelijk een leuke uitdaging aangezien

Dit lustrumjaar ben ik precies 5 jaar bij de vereniging. Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ik begonnen ben bij VVU in Dames 6. Zeker in vergelijking met de meeste andere (oud)leden die een stukje hebben geschreven, die al vanaf het begin, dus 25 jaar geleden, erbij zijn geweest, voel ik me toch stiekem wel vereerd dat ik ook een bijdrage mag leveren aan dit mooie lustrumboek.

Na die 1e chaotische thuisdag...

kon ’t alleen maar beter gaanDoor Leonie Cramer, jarenlang wedstrijdsecretaris


de Galgenwaard de eerste thuisdag van dat seizoen niet beschikbaar was. We zijn uitgeweken naar de OSG, maar hadden daar natuurlijk veel minder velden tot onze beschikking. Uiteindelijk werd de ruimte voor de divisieteams wel goedgekeurd, maar hadden we veel te weinig tijd om alle wedstrijden te kunnen spelen. Een heerlijk chaotische dag om mee te beginnen, maar alles kon daarna alleen nog maar beter gaan. Tot afgelopen seizoen heb ik mij met veel plezier bezig gehouden met het wedstrijdsecretariaat. Toen ik voor mijn werk voor een paar maanden naar de VS zou gaan, vond ik gelukkig Rosalie Raatgever (D9) bereid om het stokje van mij over te nemen. Ik heb het nog heel even gevolgd en meegedacht vanuit het verre Westen, maar dat is nu zeker niet meer nodig.

Diner Rouler | Samen met Susanne uit mijn team heb ik ook het Diner Rouler opgestart bij VVU. Wij hadden het beide al onder de naam Cycling Dinner bij onze studentenverenigingen meegemaakt en waren zo

enthousiast over het concept dat we het hier ook wilden introduceren. Het idee is dat je met een teamgenootje of iemand anders binnen de vereniging ingedeeld wordt om een voor-, hoofd-, of nagerecht te koken voor 6 mensen, omdat er nog twee andere koppels bij je aanschuiven. Voor de andere gangen mag jij dan bij andere VVU-ers aanschuiven en zo zie je de hele avond andere leden en ook op een hele andere manier dan in de sporthal. Na afloop is er dan nog de uitbuikborrel om iedereen die mee deed nog even te kunnen spreken. Het eerste jaar moest iedereen nog even wennen aan het idee, maar hadden we toch precies genoeg koppels, zodat iedereen bij de verschillende gangen steeds met andere koppels kon eten. Na afloop was iedereen wel zo enthousiast dat we ieder jaar meer deelnemers kregen, en dit seizoen heb ik met Tjarda Sijtsmahet 4e VVU Diner Rouler georganiseerd en hadden we zelfs meer dan 30 koppels.

Nu ik weer terug ben uit Amerika en naast het gewoon volleyballen eigenlijk verder niets voor de vereniging te doen had, heeft Jolien Witteveen, secretaris toen, mij gelijk aan het jasje getrokken om samen met Danielle Conijn binnen de lustrumcommissie het eindfeest voor dit lustrumjaar te organiseren. De voorbereidingen zijn al in volle gang en ik hoop dat het straks ook een spetterende afsluiting van dit lustrumseizoen gaat zijn!

Na die 1e chaotische thuisdag...

kon ’t alleen maar beter gaanDoor Leonie Cramer, jarenlang wedstrijdsecretaris

Toernooi� ’90’er�Assenede

Erik Dix en scheids dikst

Geïnspireerd door Tjechisch damesteam

Alles met links

Ongeleide projectielen


Jos van Hout, geïnfecteerd door de V-factor:

‘Een VVU waar andere clubs een voorbeeld aan nemen.’

Mijn top | Odulphus was ambitieus, wilde naar de eredivisie, maar het lukte zowel organisatorisch en financieel als in de spelerskwaliteiten niet om die ambitie te verwezenlijken. Vijf jaar in de eerste divisie met de vierde plek als hoogste notering was een mooie tijd. De laatste wedstrijd voordat de rallypoint-tiebreak werd ingevoerd wonnen we thuis van Havoc; 3-2 in een speeltijd van drienenenhalf uur. Ondanks het skippen van timeouts en veldwissels mist de video van 180 minuten de apotheose. Het laatste jaar van die vijf woonde ik al in Utrecht. Trainen in Tilburg vanuit mijn werk in Den Bosch ging prima en we waren in de bovenste helft van Nederland ingedeeld. Vanuit Tilburg naar Groningen en Sneek en zo. Dat was voor mijn team erger dan voor mij. Naar Utrecht | Ik kwam bij Protos terecht, bij eeuwige student Frans Debie en Ernst Soethout, de rosse reus die nu, 20 jaar later, het midden van VVU onveilig maakt. Ik mocht nog net twee jaar meedoen tot de regels van gedoogde niet-studenten werden aangescherpt en ik via vrienden naar Nivoc verkaste. Een verhuizing naar Bilthoven, twee kinderen en een nieuw bedrijf opzetten deden me een half jaartje stoppen. Bij Irene weer begonnen met trainen en ik pikte de PD mee. Tegenstander was Switch, met daarin drie oude maten - en zij speelden competite op donderdagavond. De keuze om daar te gaan spelen was snel gemaakt.

Banden | Ondanks dat ik nooit bij VVU gespeeld heb, waren er altijd veel dwarsverbanden. Trainen naast de vrouwen van Appie in de OSG. Naar alle Utrecht/Protos/Switch-feesten - waar ik als muzikant in de Switchband en Johnny & the Bravo’s (met ex-VVU’ers Jan, Peter en Denis) ook regelmatig vanaf het podium meefeestte. En veel Protossers vlogen uit en kwamen bij VVU terecht: Frans en Ernst, Tommy, Paultje... Anderen kwamen naar Switch. Met ouwe ballen, van wie ex-H1 VVU’er Jan van de Venis de jongste is, spelen we nog elke maandagavond de lijnen van de vloer in het Boni-zaaltje. Zoon Jurr, 15 jaar en JA1, doet ook wel eens mee. Hem valt de neerwaartse spiraal waarin we ons bevinden wel op: ‘Jullie dóen wel heel snel, maar het ís heel langzaam.’

Aanvallend en blokkerend moet ie nog ff zijn grote mond houden, maar verdedigend loopt hij er ons allemaal al uit.

Beide pinken | Er zat altijd wel een VVU-team in onze competitie. Eén potje herinner ik me maar al te goed. Ik speelde al sinds ’93 met een gehoekte linkerpink. Die was al ooit kromgeslagen bij Odulphus en kreeg de genadeklap bij Nivoc. In 2002, 3e divisie tegen VVU 2 in de OSG, vloog een set-up van VVU iets voorbij de antenne. Ik blokkeerde op rechtsvoor binnen de antenne en de aanvaller sloeg van buitenaf recht op de punt van mijn rechterpink. Punt voor ons, maar het derde kootje stond dwars in de vinger en het vel was over de lengte zo opengescheurd, dat je het botje dwars kon zien zitten. Sindsdien speel ik met mijn handen in symmetrische tape om mijn beide pinken.

In het bloed | In totaal was ik 35 jaar actief in de competitie, waarvan 25 jaar divisie. Volleybal is mijn sport sinds mijn twaalfde en ik heb er in 1981 mijn vrouw Sjoukje door leren kennen. Dan gaat het volleybal in je bloed zitten - en zo stroomt het vanzelf door naar je kinderen. Drie van de vier spelen bij VVU, Tess in MA2, Jurr in JA1, Liz in MB1. Sam, de jongste, komt er ook nog wel eens bij. In 2005 was Jurr de eerste die wilde volleyballen. Gelukkig maar. Ik was het voetbalveld en de kou langs de lijn allang zat. Ik bracht ’m weg en haalde ’m op - en kon in de tussentijd net zo goed de training gaan geven. Dat was nog met de mini’s. Tot en met seizoen 08-09 heb ik zijn teams getraind, in welk jaar de groep ook gesplitst is naar twee C-teams. Inmiddels is de VVU-jongensafdeling verdubbeld naar vier teams, en train ik JC2, na een uitstapje naar MC2.

April 1987. In sporthal Lunetten beukt een neger van bijna 2 meter met sprongkracht 10 op de schaal van Richter een bal naar het dak. Publiek op de banken. Het wordt 14-13 en het blijkt het voorlaatste punt te zijn van de PD-wedstrijd waarmee ik met mijn team Odulphus uit Tilburg promoveer naar de 1e divisie. Ten koste van VV Utrecht, dat - weet ik nu - toen kennelijk net gefuseerd was en de fusie waarschijnlijk graag had beklonken met een directe promotie van het vlaggenschip bij de heren naar de 1e divisie. Een jaar later lukte dat alsnog en het was ze gegund.


Nevobo | Mijn zakelijk leven als reclamemaker vermengde zich intussen ook met het volleybal. Voor de Nevobo maakte ik onder meer de nieuwe huisstijl, veranderde het Circulatie-MiniVolleybal in Cool Moves Volley en vloog met Beach Team Holland naar Brazilië voor foto’s en interviews om de site @theVolleyballBeach te vullen. FreeTime, de organisatie achter het Beachcircuit, kreeg een nieuwe huisstijl en de frivole pinguïn Mr. Cool als mascotte. Kroon op dat werk wordt hopelijk de nieuwe website Volleybal.nl, een tot op heden ontoegankelijke kluwen van Nevobo-informatie. Als het meezit wordt deze nog dit jaar een overzichtelijke en leuke portal voor

volleyballend Nederland.

Sponsor, trainer, vrijwiliger | Samen met volleybal- en zakenvrienden Jeroen IJzer man en Geert Wijnhoven probeerden we in 2004-05 als sponsors VVUtrecht te helpen hogerop te komen. Dat hielp niet echt. H1 degradeerde driemaal op rij en de club zat in een bestuurlijke dip door een tekort aan vrijwilligers. Inmiddels betrokken als trainer hielp ik samen met enkele ouders het bestuur

om vrijwilligerswerk weer aantrekkelijk te maken. Met de V-factor-campagne gingen we vrijwilligers belonen, zichtbaar maken en VVU laten strálen. Het werd de opmaat tot aardig wat vrijwilligerswerk - ook van mezelf.

Geïnfecteerd door de V-factor | Ik was even jeugdcoördinator, na de onvolprezen Suzanne Swagerman die zo’n 120 kids in haar eentje bestierde, maakte een nieuwe huisstijl, blies de Tribune nieuw leven in en met een groep betrokken spelers uit voornamelijk D1 en H1 bedachten we een aantal projecten om budgetten te genereren. Scepsis bij voorzichtige bestuurders over haalbaarheid werd weggewerkt met de resultaten van het Pannenkoekenrestaurant en de Grote Clubactie. We haalden geld binnen om alle jeugdtrainers op te leiden, nieuwe jeugdshirts te financieren en andere dingen te doen die het leven binnen VVU leuker maken. Voor de seniorentop zwengelde ik een bedrijventoernooi aan, dat in 2011 op herhaling gaat en hopelijk elk jaar uitgroeit - misschien zelfs tot een nieuwe Utrechtse Volleybalweek.

Bloeiende jeugdafdeling | De jeugdafdeling, intussen onder leiding van Sam van Ling, bloeide op en groeit in omvang en in ambitie, tot nu zo’n 180 kids, in 18 teams plus mini’s. Met Ferdinand, Lisa, Mark en Stef vormen we een brede en kundige jeugdcommissie, de selectieteams van elke leeftijdscategorie zijn meer gaan trainen, de door-stroming naar seniorenteams is vlotgetrokken... in 2010 gooiden alle selectieteams hoge ogen en werden enkele teams met glans kampioen. Momenteel zijn zelfs vier teams, JA1, MB1, MC1 en JC1, topklasse gaan spelen, waar sinds tijden alleen verenigingen met een lange jeugd-traditie in optreden, zoals VCV en Taurus. We haken aan.

Traditie | Er is bij VVU nog veel werk te verzetten voordat volleybal zich echt in de genen van de leden nestelt. Onze jeugdtrainers zijn vol vuur en hebben de papieren, maar ze missen de cultuur van clubs die hun jeugd al tientallen jaren als de centrale voedingsbron van hun vereniging zien. Die hun jeugd als de beste langetermijninvestering beschouwen die je als club (en zelfs als mens) kunt doen. Voordat onze jeugd van nu het met de paplepel door zal geven aan volgende lichtingen, zal er nog wat tijd overheen gaan, en ik hoop dat we over 25 jaar kunnen stellen dat we rond dit 25-jarig bestaan van VVU getuige waren van de geboorte van de jeugdtraditie van VVU. Een traditie, die top- en breedtesport verbindt, waar leden en oud-leden trots op zijn en waar andere clubs met jaloerse blikken een voorbeeld aan nemen. Wordt aan gewerkt!

Collega-vrijwilligers, jongens en meiden; bedankt voor alle mooie momenten bij VVU!

Jos van Hout, geïnfecteerd door de V-factor:

‘Een VVU waar andere clubs een voorbeeld aan nemen.’

Toernooi vrijdag 19 maart Met buffet, lezing en borrel Galgenwaard 1400 -+-2000uur

A c k n o w l e d g e d b y Vo

or: b

edri

jven

/ o

verh

eden

PDF/

e-m

ail e

ind

janu

ari 2

010

Volleyballen met collega’s! Wordt uw bedrijf of afdelingKampioen van Utrecht?

Organisatie:

VVU bedankt alle vrijwilligers van 2007

V-FactorV-FactorVVU bedankt alle vrijwilligers van 2007VVU bedankt alle vrijwilligers van 2007

FactorFactorFactorFactorFactorFactorFactorFactoren heel graag rekenen wij weer op jouwVVU bedankt alle vrijwilligers van 2007VVU bedankt alle vrijwilligers van 2007VVU bedankt alle vrijwilligers van 2007VVU bedankt alle vrijwilligers van 2007VVU bedankt alle vrijwilligers van 2007VVU bedankt alle vrijwilligers van 2007VVU bedankt alle vrijwilligers van 2007VVU bedankt alle vrijwilligers van 2007

VolleybalVereniging

Utrecht

een sportief nieuwjaar!een sportief nieuwjaar!een sportief nieuwjaar!een sportief nieuwjaar!een sportief nieuwjaar!een sportief nieuwjaar!een sportief nieuwjaar!een sportief nieuwjaar!een sportief nieuwjaar!een sportief nieuwjaar!een sportief nieuwjaar!een sportief nieuwjaar!We wensen je

in 2008!FactorFactorFactorFactorFactorFactorFactorFactorFactorFactor

in 2008!

in 2008!

in 2008!




VolleybalVereniging

Utrecht



in 2008!

in 2008!

in 2008!




VolleybalVereniging

Utrecht



in 2008!

in 2008!

in 2008!




VolleybalVereniging

Utrecht



in 2008!

in 2008!

in 2008!

Vrijdag 6 november 16-19 uurMet prijsuitreikingen

Grote Clubactie! Toernooi Jong&OuderVoor

: jeu

gdle

den

/ oud

ers

PDF/

e-m

ail 1

7 ok

tobe

r 20

09

Aanmelden kan ook per e-mail naar Lotte (D1): [email protected]. Neem dan wel ALLE gegevens over.

Uitdelen: februari 2010.

Uitnodiging voor de hele familieen wie je verder mee wilt nemen!

Het goede doel: gediplomeerde trainers en nieuw materiaal!Vorig jaar is het gelukt om alle jeugdtrainers van VVU een diploma te laten halen. Maar we groeien en er zijn alweer nieuwe trainers bijgekomen die we óók willen laten opleiden. Daarnaast zijn er een paar geslaagden die verder willen met de vervolgcursus. En we zouden wat langer willen doortrainen na de competitie én er zijn ideeën voor een minitoernooi. Dat zijn meer plannen dan dat er geld in de jeugdkas zit, dus de opbrengst wordt goed besteed!

Vul dit formulier samen met je ouders in en lever het in bij je trainer op de eerstvolgende training.

Ik, uit team

kom op 14 maart 2010 pannenkoeken eten bij VVU!

Ik wil graag serveren bakken opbouwen opruimen

Mini’s hoeven niet te helpen. Van de oudere jeugd hopen we op minimaal één kruisje. Je mag meerdere kruisjes zetten, de organisatie verdeelt de werkzaamheden over de vrijwilligers.

Ik neem een koekenpan mee ja nee

Wij komen met:

aantal volwassenen: x € 10,00 = €

en aantal kinderen: x € 5,00 = €

Extra donaties zijn zeer welkom €

Hierbij machtig ik de Volleybalvereniging Utrecht =========

tot de eenmalige afschrijving van totaal €

Rekeningnummer

Naam rekeninghouder

Handtekening (deze hoeft niet in e-mail)

✂

Wie er vorig jaar was kan volmondig beamen dat het VVU-pannenkoekenrestaurant een geweldig leuke clubmiddag was, voor het hele gezin. En: samen met de veilingacties van de jeugd hebben we toen bijna € 4000,- opgehaald. Een geweldig resultaat!

Dit jaar hopen we meer dan 250 mensen te ontvangen. De jeugdleden bakken en serveren zelf de pannenkoeken die hun eigen gasten lekker kunnen opeten. Onder het eten is er entertainment van jeugdleden die nog andere talenten hebben dan alleen volleybal. Bovendien is er weer de veiling van allerleiklussen; zie het andere formulier en http://pannenkoekenavond.hyves.nl (zonder www). En de opbrengst? Die gaat weer naar een héél goed doel, namelijk direct naar de jeugdleden zelf: zie kader!

Kosten Inclusief entree en twee pannenkoeken bedragen de kosten € 10,- per volwassene en € 5,- per jeugdlid of broer/zus/vriend/vriendin. Drank is niet inbegrepen en extra pannenkoeken kun je eventueel bijbestellen à € 2,50 per pannenkoek. We rekenen erop dat je minstens twee volwassenen meeneemt. Je ouders natuurlijk - maar je opa, oma, suikeroom en favo tante of oppas zijn óók welkom. Doe je best: het team dat de meeste gasten meebrengt maakt kans op een leuke prijs! Je broers en zussen mogen natuurlijk ook mee (en als die ook volleyballen, dan is één strookje per gezin genoeg). Belangrijk: mochten je ouders/verzorgers die dag niet kunnen, vraag dan of ze een donatie invullen, zodat we alsnog voldoende geld ophalen om de actie te laten slagen!

✂

Pannenkoeken- restaurant!Zondag 14 maart, 1500-1800uur:

Voor

: led

en /

oud

-lede

n /

volle

ybal

lend

Utr

echt

Via

(oud

-)le

den

en k

antin

e, m

aart

/apr

il 20

11

VVU on fire!

En bestel ’t Lustrumboek!

’s middags: Lustrumlunch JeugdReünie oud-leden

Zaterdag 9 april 2011LustrumFFEEESSTT!Heksenketel en Stadionpromenade

Lees deze folder samen met je ouders!

Voor

: jeu

gdle

den

/ oud

ers

Uitd

len

14-1

7 se

ptem

ber

2010

Het is weer tijd voor de...

Grote Club Actie!!Weet jij hoe het vorig jaar is gelukt om zoveel VVU-trainers op

te leiden? En nieuwe shirts te laten maken en bijna gratis aan

alle jeugdleden te geven? En dit jaar heel veel gloednieuwe

ballen aan te schaffen? Ons geheim: De Grote Club Actie! Ook nu gaan we er weer voor. Doe mee! Het geld is keihard

nodig en je kunt er zelf nog leuke prijzen mee winnen ook!


Volleybalweek | De veelvuldige trainingsavonden in de meest riante sportgelegenheden die Utrecht rijk is. Van gymzaaltjes in Overvecht, Kanaleneiland, Oudwijk tot sporthal Lunetten en de fijn onderhouden OSG (toch jammer dat we de ingeslagen autoruitjes, tochtige douches en de creatieve calculatiemethoden van Rinaldo moeten missen). De volleybalweek begon de meeste jaren op maandag avond met trainen/training geven en nog even ‘napraten’ tot minstens 01.00 uur, waardoor het de hele week weer overleven tot het weekend was.

Ongelofelijk gezellig | De ontelbare thuisdagen in de Catharijnehal , OSG en de Galgenwaard, waarbij het zelf spelen van een wedstrijd maar een miniem onderdeel was van een lange gezellige dag, die bijna standaard werd afgesloten met het proberen om met een grote groep mensen in één restaurant te belanden en uitgaan in de stad (café de Leugen, De Dijk, het Pakhuis, etc..) of één van de geweldig Utrechtfeesten in de kleine catacomben. De jaarlijkse (buiten) toernooien (Assenede, Shüttorf, Harambix, DKV, Budel, Hajraa en later de beachtoernooien), waarbij verschillende teams van Utrecht vertegenwoordigd waren en het standaard erg laat en ongelofelijk gezellig werd (waar is internet-daten dan nog voor nodig?) en het (zeker de laatste dag) eigenlijk niet echt om het volleyballen ging. Het is een aanslag op je gezondheid, maar zeer de moeite waard!

Vloerverwarming | De bijzonder goed georganiseerde jeugdkampen (’s morgens een mini > ’s avonds een

mini en als je ooit nog een tent te kort komt kun je die altijd lenen bij Danny!!). Gezellige teamavonden met het Sinterklaasdobbelspel waarbij je bloedfanatiek en blij werd van cadeautjes van 5 gulden. Inmiddels vervangen door discobowlen (je moet toch meegaan met je tijd!). De Utrechtse volleybalweek, met interland (Nederland-Cuba??); een clinic van meneer Pang (zijn enige tip was ‘faster, faster, faster’) met als hoogtepunt het galafeest in de Domkerk (1990), waarbij de vloerverwarming op hol was geslagen.

Andere takken van sport | Uitstapjes naar andere sporten: een sponsorloop, ‘schaatsen na het stappen’, zeilen skiweekenden. De vrijmarktstand op koninginnenacht. Werkte als volgt: alle leden verzamelden hun oude troep en dumpten deze bij een Utrecht-lid dat centraal woonde. Twee vrijwilligers gingen 2 dagen van te voren op de stoep voor het huis kamperen om de plek te bewaken (wat een nieuw perspectief bood op de tolerantie en communicatieve vaardigheden van de gemiddelde bewoner van Utrecht). Vervolgens konden Utrecht-leden per toerbeurt hun verkooptalent etaleren en gezellig rondhangen bij de kraam, wat weer als nadeel had dat potentiële kopers de kraam niet meer konden bereiken. Gezellig was het wel en het leverde uiteindelijk toch een aanzienlijk bedrag op voor de clubkas!

Volleybal was en is nog steeds de allerleukste sport en beste dating-spot van de hele wereld. Veel plezier allemaal, groeten van een Master-speelster.

Toen ik in 1987 samen met Cootje lid ben geworden van VV Utrecht kon ik niet vermoeden dat ik zo veel tijd met volleybal en alles wat daar omheen gebeurt zou gaan doorbrengen, zo veel nieuwe leuke mensen zou leren kennen en er zo veel vrienden en ‘goeie vreemden’ aan zou over houden. Ik ben nu ruim 23 jaar lid en kan me lang niet alle teams, trainers en wedstrijden meer herinneren, maar de hoogtepunten zijn me natuurlijk bijgebleven.

Ik zit ’r op...Door Marije van der Rijst


Mijn 25 jaar VVU, met Kiev als hoogtepuntDoor Aadje Bloem

Treetje gemist | In de thuissporthal Hoog-Catharijne was de zaal hoog, koud en zeer toeschouweronvriendelijk. De kantine daarentegen was klein, warm en zeer intiem. De volleybalzaterdag werd geregeld afgesloten met een pizzaatje eten in de stad. Omdat gezelligheid eigenlijk altijd troef was en het drankgebruik ook, kwamen verschillende volleyballers wél ongeblesseerd de wedstrijd door maar niet de afterparty. Er werd nog weleens een treetje gemist van de lange stenentrap van HC of op de fiets een stoeprandje verkeerd ingeschat.

Amerika | In 1991-1992 is er een volleybaluitwisseling van zowel een heren- als een damesteam geweest met een sportvereniging in Kiev, Oekraïne. Het eerste jaar kwamen 2 Oekraïense teams naar Utrecht en verbleven een week bij volleyballers thuis. Albert, mijn vriend, en ik hadden niemand in huis genomen daar wij zelf deze tijd op vakantie in Amerika waren. Het jaar erop werd ons wel de gelegenheid geboden om mee naar Kiev te gaan. Om een goed damesteam opgesteld te krijgen, hebben we zelfs nog 3 speelsters uit mijn oude team in Nijmegen bereid gevonden mee te gaan.

Bloemetjesbehang | Zes weken rondreizen in Amerika maakte veel indruk op mij, maar één weekje Kiev sloeg alles. Het begon al met een ‘intense’ vlucht in de Aeroflot: een bloemetjesbehang, kapotte gordels en bij het op-stijgen brak de leuning van een stoel. In Kiev zaten we in een ‘sporthotel’ voor talentvolle Oekraïners. De bedden waren hard en ongemakkelijk, kakker lakken bewoonden de afvoerputjes en het was er koud.

Veel toosten | In de lift kwamen we in contact met de bewoners. De door Appie aan een forse judoka uitgedeelde Beerenburg werd afgedaan als ‘lemonade’. Nee, dan hun eigen wodka, dat was het pas... Nadat Appie een slok had genomen werd hij, toch geen lichtgewicht, met één arm opgepakt door de breed lachende judoka, onder de uitspraak van ‘my friend!’. Dit was dan ook de enige communicatie die er mogelijk was: praten met handen en voeten en véél toosten.

Sporthal | De volleybalwedstrijden vonden plaats in een sporthal. De houten vloer was krom getrokken en bij een goed uitgevoerde duik moesten de splinters uit het dijbeen worden getrokken. De Oekraïense dames waren groot, sterk en zeer gedreven. De trainer/coach stond aan de zijlijn alsof er een EK-finale moest worden gewonnen.

Ontsnapping | Bij het inspelen was de einduitslag eigenlijk al wel duidelijk. Dat weerhield de dames er niet van om in onze ogen een hard en gemeen spel neer te zetten. De wedstrijd was echter nog niet in hun voordeel beslecht of het werden zeer aimabele, vriendelijke meiden die heel graag shirtjes wilden ruilen. Oekraïne was toch gewoon een arm land, waarbij volleybal een mogelijkheid was om aan de heersende situatie te ontsnappen.

Koeman | In de week dat wij er verbleven was er nog een Nederlander in Kiev. Ronald Koeman speelde met Barcelona tegen Kiev. Een uitje naar het voetbalstadion wilden wij niet mislopen. Met de petjes van DynamoKiev op namen wij plaats op de tribune, terwijl het sneeuwde. Het past echter niet om in het gastland, op de tribune van de thuisspelende ploeg, de uitspelende ploeg aan te moedigen. Het juichen bij de twee doelpunten van Barcelona werd alleen getolereerd door heel duidelijk ‘Koeman’ en ‘Hollanda!’ te scanderen.

Rustig | Alhoewel ik nu al jaren rustig volleybal in Masters 1, een damesgezelschapje dat langzamerhand wat uitgedund doortraint, is en blijft Utrecht mijn volleybalclub. Een vereniging - zo gewoon, zo bijzonder.

Beetje Meel, ook wel, Adje patatje, of gewoon: Aadje Bloem

Een kwart eeuw volleybalvereniging Utrecht, maar ook 25 jaar wonen in Utrecht. Mijn studie fysiotherapie startte in 1986 in Utrecht. Ik speelde de volleybalwedstrijden in Nijmegen bij Amigos (later VoCaSa) en ik moest een trainingsmogelijkheid in Utrecht vinden. Zo belandde ik in een trainingszaaltje in het Bonifatiuscollege en na 1 jaar stapte ik definitief over. Zo ving 25 jaar volleybalvereniging Utrecht aan. Een periode van veel trainen, vele kantine-avondjes, feesten, studeren en werken, verliefdheden, samenwonen, winnen en verliezen.

Aadje scoort tegen Cito, voorjaar 1992

Albert Langejansen Tynke Landsmeer

VVUtrecht in Kiev


Puzzelstukken | Ik was pas een half jaar lid van SOS DPC, toen de fusie met vc Utrecht zich aankondigde. In de gezamenlijke vergadering van de verenigingen, waarin werd besproken waarom de fusie goed was voor de beide verenigingen, zijn ongetwijfeld allerlei argumenten voorbij gekomen. Wat mij is bijgebleven, is het feit dat een grotere vereniging (met meer leden) meer financieel draagvlak zou hebben voor topvolleybal in Utrecht. Daarnaast zou zo’n vereniging ook aantrekkelijker zijn voor sponsoren. Vc Utrecht had een hoog spelend damesteam, met een groot gat daarachter. Bij SOS DPC was juist een behoorlijk aantal teams in dat middengedeelte aanwezig (promotieklasse t/m tweede divisie). De herenlijn van beide verenigingen gaf het spiegelbeeld te zien. Kortom: op het oog een logische keuze om de beide verenigingen in elkaar te passen als waren het puzzelstukken.

Aansluiting | De praktijk was wat weerbarstiger. Er bleken toch behoorlijke cultuurverschillen te bestaan tussen de (leden van) de verenigingen. De eerste jaren na de fusie kwam dit ook naar voren bij de samenstelling van de teams. Met name bij de lagere teams speelde dit een grote rol en na enkele jaren bleek dat er dan ook geen sprake was van 1+1=2 qua leden. Er was wel een mooie aansluiting qua nationaal spelende teams (dames: eerste, tweede en derde divisie, met twee promotieklasse teams daaronder; heren: eerste en derde divisie en twee promotieklasse teams), maar de hoop dat dit ook tot effect zou hebben dat sponsoren zich aan zouden gaan dienen, werd niet bewaarheid.

Sponsors | De vereniging had slechts een paar kleine sponsors: een kantoorboekhandel (Van Ravensteijn) en een drukkerij (Elinkwijk). Via het persoonlijk netwerk van de voorzitter (Frans Eppings) sponsorde (onregelmatig) ook een chinees restaurant, van vlakbij thuishal Hoog Catherijne. Een grote sponsor liet op zich wachten. Topvolleybal (dus) ook. Er was wel sprake van entree die werd geheven om te kijken naar het volleybal. De toeschouwers waren vooral mensen gelieerd aan de leden. De leden die de contributie dienst hadden, waren niet erg gedreven in het heffen daarvan en de inkomsten waren dan ook niet hoog.

Jeugdvolleybal | Al vrij in het begin van het bestaan van de vereniging (ik meen seizoen 1986/1987) ben ik door de toenmalige voorzitter, Frans Eppings, gevraagd om voorzitter van de jeugdafdeling te worden, toen daar een vacature ontstond. Er was vrij weinig jeugd en in geheel de stad Utrecht was erbij

mijn aantreden nog slechts één andere vereniging met jeugd. Deze vereniging hield na verloop van tijd, zelfs op te bestaan en VVU was toen (en nog) de enige vereniging in de stad Utrecht met een jeugdafdeling. Er was geen sprake van uitwisseling van jeugd of verwijzing door de verschillende verenigingen. De meeste in Utrecht spelende verenigingen, die wijk- of doelgroepgebonden waren, waren niet gericht op topsport, maar op recreatief volleybal voor volwassenen. Jeugd en jeugdbegeleiding: daar werd nauwelijks wat aan gedaan. Bij mijn start had VVU twee meisjesteams en één jongensteam. In de stad leek het jeugdvolleybal bijna dood.

Lagere netten | Kanttekening was daarbij, dat jeugd volleybal hetzelfde was als gewoon volley bal, met alleen minder spelers (mini’s) en/of kleinere velden en lagere netten. Met andere woorden voor de jongste jeugd was volleybal ook geen echt aantrekkelijke sport. Langzamerhand kwam er een kentering en groeide de jeugd. Er kwamen zelfs mini’s en er werd voor het eerst een minitoernooi georganiseerd in Utrecht in Hoog Catherijne. De hal was daartoe niet geoutilleerd en ik moest met mijn auto (driedeurs Mitsubishi Colt) volleybalpalen uit een andere hal ophalen om op een acceptabele manier de netten op te hangen.

Niveauherstel | Na enkele jaren voorzitter van de jeugdafdeling ben ik voorzitter technische zaken geweest (1990 t/m 1994). Hier heb ik de val van het niveau meegemaakt dat met name bij de heren plaats vond. Jaar na jaar liepen volledige teams aan de bovenkant leeg en werd er gedegradeerd van de eerste divisie tot de promotieklasse. Dat duurde gelukkig slechts een jaar en via enkele jaren derde divisie kon worden weer gewerkt aan herstel van het niveau tot aan de eerste divisie toe.

Onervaren | Net nadat ik voorzitter technische zaken was geworden stopte Frans met zijn voorzitterschap. Er ontstond een gat in het bestuur. Samen met de toenmalige penningmeester en teamgenoot (Joost Dicker) is naarstig gezocht naar een opvolger. Met verschillende kandidaten zijn toen gesprekken gevoerd. Uiteindelijk werd een onervaren jonge volleyballer gevonden, die bereid was voorzitter te worden. Deze opvolging werd geen groot succes. Bij een uitwisseling met een volleybalvereniging uit Kiev, voelde hij zich genoodzaakt om met geld van de vereniging

een gedeelte van de kosten voor het verblijf en het eten van de (toen nog) russen te betalen. Toen dit uitkwam, heeft hij de benen genomen en is hij letterlijk verhuisd uit Utrecht.

Forse verhoging | We zaten (opnieuw) zonder voorzitter en met een financieel gaatje. Maar net alsof dat niet genoeg was, werd door de gemeente Utrecht in het aansluitende jaar zonder behoorlijke vooraankondiging opeens de zaalhuur fors verhoogd. Beide zaken samen noodzaakten tot een bijzondere maatregel. Via een bijzondere ALV werd van elk lid een extra bijdrage van 70 gulden (ca. 32 euro) gevraagd, om te kunnen voldoen aan de verplichtingen.

Bestuurscrisis | Er was een algemene bestuurscrisis. Niemand had zin om in een zinkend schip te stappen. Financieel ging het slecht en ook qua spelresultaten liep het niet goed. Te veel taken moesten door te weinig mensen worden gedaan. Opgeven was echter niet aan de orde en door stug volhouden werd langzamerhand het tij gekeerd. Tijdens die memorabele vergadering in de kantine (de bunker) van de Sporthal OSG op Kanaleneiland, waarop de crisis het hoogst was, wierp Luuk Lagerwerf zich op als kandidaat voor het voorzitterschap. In de jaren daarna traden nieuwe mensen toe tot de vereniging en zij namen langzamerhand taken op zich. Hierdoor

Doordat ik niet gezegend ben

met een heel goed geheugen en

daarbij ook nog eens geen enkel

archief erop na heb gehouden,

doe ik hierbij een poging om de

beginperiode van vv Utrecht terug

te halen. De herinneringen zijn

natuurlijk gekleurd en dan ook

absoluut niet de waarheid.

Na donkere periodes wordt ’t altijd weer licht



werden de gaten in het bestuur gedicht en werd ook langzamerhand een halt toegeroepen aan de terugval van het niveau.

Berichtgeving | In die jaren als voorzitter technische zaken heb ik de eerder al genoemde algemene bestuurscrisis meegemaakt, waar -bij zowat alle functies binnen het bestuur en de ondersteunende functies zoals leden-administratie, wedstrijdsecretariaat en scheids rechterscoördinatie vacant waren. Dat betekende veel extra werk voor weinig mensen. Bijzonder was om te merken, dat volley bal niet echt leefde in de stad Utrecht en ook door de media niet echt werd omarmd. Tijdens de bestuurs - en financiële crisis werd ik wel benaderd door de lokale radio (Radio Domstad) en geïnterviewd om daar uitgebreid over te berichten. Toen de crisis voorbij was, heb ik nooit meer wat mogen vernemen. Het Utrechts Nieuwsblad (toen zelfstandig) was wel betrokken bij de vereniging en naast bericht-geving over de crisis, was er elke zaterdag veel ruimte voor wedstrijdverslagen van de top.

Eisen | Ik heb tijdens mijn voorzitterschap technische zaken van nabij meegemaakt dat trainers die op een bepaald niveau training wilden verzorgen steeds meer passsanten werden. Deden trainers aanvankelijk hun werk als hobby en voor weinig geld en waren zij

op een of andere manier verbonden met de vereniging, de latere trainers stelden steeds hogere eisen (financieel, begeleiding, accommodatie). Zij waren niet echt met de vereniging verbonden en zagen er vervolgens ook brood in om bij een betere of andere mogelijkheid direct weer te vertrekken (of daarmee constant te schermen).

Gewenst niveau | Ook de spelers (m/v) stelden steeds hogere eisen en wilden per se dat een bepaalde trainer kwam of weer vertrok, omdat hij (in mijn herinnering heb ik alleen mannelijke trainers voorbij zien komen voor het hoogste niveau, terwijl bij de lagere teams en de jeugd juist veel vrouwen training gaven) zo goed was of zo goed paste bij de groep etc. Zo was er één seizoen bij de dames, dat er vier trainers elkaar opvolgden. Na bijna elke degradatie vertrok de trainer en even zo vaak spelers, omdat zij met de trainer meekwamen of gingen, dan wel elders wel op het door hen gewenste niveau konden spelen.

Continuïteit | Gelukkig blijkt altijd dat na een donkere periode het ook weer licht wordt. Zo’n beweging van stijging en weer daling van het niveau hoort bij elke vereniging. Bij VVU was het naar mijn idee ook wat sterker aanwezig, omdat het een vereniging was met de ambitie om zo hoog mogelijk te spelen, maar ontbrak het

haar aan financiële armslag en het bijpassende kader. Dit had tot gevolg dat spelers (m/v) op het niveau afkwamen en bij tegenvallende resultaten weer snel vertrokken. De harde kern van de vereniging was echter eigenlijk altijd wel in staat om de continuïteit van de vereniging te waarborgen. Deze harde kern bestaat en bestond uit leden, die al jaren bij VVU speelden en langzamerhand van het hogere niveau naar een wat lager niveau afzakten.

Zelfvoorziening | Dit afzakken gebeurde om verschillende redenen: afname spelkwaliteiten, het stellen van andere prioriteiten of ambities. Heel lang was er zelfs een apart beleid met betrekking tot de zogenoemde ‘oudeballenteams’. Deze teams dienden zichzelf te voorzien van spelers en verzorgden in principe zelf hun eigen training (of vroegen daarvoor een trainer). Onder die voorwaarde mochten zij een bepaalde plek (niveau) claimen. Zo kon soms verrassend goed de terugval in niveau bij de hoger spelende teams worden opgevangen. Spelers (m/v) van deze ‘oudeballenteams’, als de nood aan de man was, traden dan weer toe tot de ‘normale’ teams. Met de grotere terugval in niveau werd dat natuurlijk steeds moeilijker.

Topsport | Er wordt intussen hard aan gewerkt, maar de stad Utrecht heeft nog geen topsportklimaat voor volleybal. Wel zijn er nu mooie sporthallen gerealiseerd, waar we destijds alleen maar van konden dromen. Ik herinner me, dat we moesten uitwijken uit Hoog Catherijne en thuiswedstrijden in Houten moesten spelen, vanwege een lekkend dak. De teams die de sporthal op Kanaleneiland (OSG) bezochten, werden door de Nevobo gewaarschuwd in het bulletin om auto’s in de wijk te parkeren en niet vlakbij de sporthal.

Gezellig | Bij een wedstrijd tegen een team uit Delft werd eerst een speler van de tegenstander weggeroepen omdat in zijn auto was ingebroken (zijn volledige skiuitrusting was gestolen) en wat later in de wedstrijd ook de scheidsrechter. De OSG had aanvankelijk geen kantine en toen later de fietsenkelder (zonder ramen) de kantine werd was dat een enorme vooruitgang en het was er ook enorm gezellig. Maar een donker hol was het en bleef het. De huidige thuishal laat deze hallen natuurlijk ver achter zich qua inrichting en voorzieningen. De voorwaarden voor gezellig sporten zijn er. De basisvoorwaarde voor een gezonde groei van de vereniging, een goede jeugdafdeling, is er ook. Niets staat er in de weg nog jaren plezier aan volleybal te hebben bij VVU. Op naar het volgende lustrum!

Na donkere periodes wordt ’t altijd weer licht


In 1992 werd de noodklok geluid omdat er geld tekort was door sterk verhoogde zaalhuur. vv Utrecht bleef overeind door een eenmalige bijdrage van 70 gulden per lid te vragen.


Familie van Doorn / Everaert

1 Erna 2 Johan / 3 Nadine 4 Fuerra

Familie van Hout

(1 Tess ontbreekt) 2 Jurr 3 Liz 4 Jos

Familie Huitsing-Hissink

1 Rutger 2 Erelid Marian 3 Gerard

Vader & zoon Rutten

1 Kees 2 Sebastiaan

Met het jaarlijkse Jong&Ouder-toernooi pik je ze er zo uit en ook in veel verhalen komt het terug: volleyballende ouders en kinderen. Sommigen zelfs al drie generaties. De familie Notermans spant bij VVU de kroon met hun kwartet. En er zijn er nog een aantal meer, maar hier een serie op een rijtje, waarvan het merendeel geportret teerd is door fotograaf Kees Rutten uit R1, vader van Sebastiaan uit JC1.

VolleyballendeJong&Oudergeneraties

Familie Retera

1 Thijs 2 Peter

(3 Dochter Bo ontbreekt)

Familie: Debie

1 Zoë 2 Pia 3 FransFamilie Verhoeven

(1 Sabien in Madrid) 2 Maud

3 Rosa 4 Ries 5 Stef

Familie Zegeling

1 Jesse 2 Paul

Familie van Wingerden

1 Iris 2 Judith 3 Els

Familie Strikwerda

1 Jelle 2 Leo 3 Tineke Smaling

Familie van Tiel-van Veluw

1 Anja van Veluw 2 Sofie 3 Paul

Dochter en vader: Wijnhoven

1. Kira 2 Geert

Dochter en moeder

1 Anne Meijnderts 2 Karin Echten


Minitraining | Onze zoon wilde eigenlijk wel voetballen - een paar keer meetrainen en hij was verkocht. Met vier kinderen is het echter best praktisch om ze zoveel mogelijk op dezelfde ‘dingen’ te hebben. In ons geval was dat scouting en volleybal. Vandaar dat nu alle kinderen volleyballen. Omdat ze in leeftijd dicht bij elkaar zitten, hebben we al heel wat volleybalzaken kunnen combineren: samen met broer of zus naar de minitraining, samen naar de GW rijden voor training of kijken bij een wedstrijd van broer of zus. En bij de wedstrijdanalyses kan je tenminste op niveau praten: iedereen weet wat de technische hoogstandjes van het volleybal zijn en hoe je dat kunt leren. Behalve moeders dan, die heeft nooit gevolleybald (nou ja, op de sportdag van het werk na).

Voordelen | We leren door onze kinderen veel volleybalouders kennen: elke thuiszaterdag komen we met plezier kijken (en koffiedrinken en babbelen natuurlijk). Voor de teamgenootjes van onze kinderen is er ook voordeel: in onze auto passen 7 personen: een miniteam kan in zijn geheel door ons getransporteerd worden. En de achterste bank is altijd favoriet! Het állergrootste voordeel van alle kinderen op volleybal is natuurlijk één vrij weekend in het jaar. Voor ons dan. Want alle kinderen gaan dit jaar mee met het volleybal kamp.

Gratis fitness | Elk voordeel heeft zijn nadeel. Het is lastig als op zaterdag drie kinderen tegelijk een wedstrijd spelen. En als dat dan ook niet in dezelfde hal is, ren je wat af. Gratis fitness voor pa en ma. Bij uitwedstrijden vereist het zorgvuldige planning wanneer je voor welk team rijdt. Drie kinderen die twee keer per week trainen vereist enige lenigheid met betrekking tot brengen, halen en avondeten. Tassen, dat levert ook nog wel eens een probleem op. Daar sta je dan met de tas van je broer bij een uitwedstrijd. Tja, die schoenen gaan écht niet passen!

Liefde en geduld | Zelf vinden we volleybal een prettige sport: je moet als team je prestatie neerzetten. Je verliest omdat je zelf fouten hebt gemaakt, of te weinig hebt gescoord. Het is een vriendelijke sport vergeleken met contactsporten als voetbal, hockey of handbal. We vinden het enorm leuk om te zien hoe de vereniging in de jeugd aan het investeren is: de trainingen voor de trainers werpen hun vruchten af; twee van onze kinderen die in de topklasse mogen spelen, een jeugdactiviteitencommissie die elk jaar weer een fantastisch pannenkoekenrestaurant organiseert en coaches die met liefde en geduld de zaterdagse wedstrijden begeleiden.

Wij zijn blij met VVU. En onze kinderen ook.

Door Petra van Santen

Misschien zijn al onze kinderen gaan volleyballen omdat onze oudste een dochter is. Zij wilde in ieder geval niet op voetbal. Met een vader die er jaren gevolleybald heeft, en lag het voor de hand om lid te worden van VVU.

Kwartetspel: VVU jeugdFamilie: Notermans

1 Anna 2 Lode 3 Ward 4 Nienke

Kwartetspel: VVU jeugdFamilie: Notermans1 Anna 2 Lode 3 Ward 4 Nienke

Kwartetspel: VVU jeugd

Familie: Notermans


Familie van Hout

(1 Tess ontbreekt) 2 Jurr 3 Liz 4 Jos

Kwartetspel: VVU jeugd

Familie: Notermans


Volleybal- kwartet

Familie: Debie

1 Zoë 2 Pia 3 Frans

Vader Peter


Derde divisieVan dit oorspronkelijke team bleven een paar speelsters over, die samen met andere gerijpte talenten een nieuw elftal vormden. Elftal ja, ze waren met hun elven. Na drie seizoenen in de derde divisie, kwamen ze in het seizoen ‘97-’98 in actie in de promotieklasse.Wie waren nu die elfjes? Aadje: bloemrijkste en jongste van het stel. Als enige plaats ballen opduikend met de bovenkant van haar hand, waarbij haar arm plat op de grond ligt. Zien jullie het voor je? Jacqueline: geen familie van Sonja, geprezen om haar snelle voetbewegingen, die haar uitermate geschikt maken als midverdeler. Soms te rap voor haar medespelers. Marianne: vermaard om haar ongeëvenaarde sprongen dito slagkracht met haar snelle polsje. Kan als geen ander een reeds gepasseerde bal alsnog terugspelen.Sonja: zie Jacqueline, als geen ander in staat wijdarms ballen buiten de lijn te kijken. Ziet in of uit vaak anders dan haar medespeelsters. Haar service bereikt kanonskracht.

Suzanne: teamgenoten en tegenstanders vrees aanjagend met haar ouderwetse, vaak succesvolle molenwiektechniek. Zelf zal ze zeggen dat het nergens op slaat, maar ze slaat op alles!Elly: de schrik van verdedigers en publiek door haar keiharde, onberekenbare vloer- en muurballen. Ciska: hijgend en zwoegend, met een veldbereik dat onevenredig groot is in verhouding tot haar lichaamslengte. Als zij toch een paar centimeter... enz. Nieneke: met haar kuifje, snelheid en enthousiasme de Bassin van der Goor van het team. Eveline: de sterren van de hemel spelend in die ene wedstrijd voordat haar knie het begaf. Cilia: de aanjager van de groep als zogenaamde trainster; heeft soms nog een dodelijke klap. Voetbalt met ware doodsverachting ballen van de vloer.Wie missen we? Elf speelsters, maar dit zijn er toch pas tien? Wie missen we toch? (uw juiste antwoord kunt u inzenden!) Tot slot een tip van ons, oudere speelsters, aan getalenteerde (jeugd)-spelers: als je écht goed bent, hoor je op je zestiende op zijn minst in de tweede divisie thuis! Laat je niet wijs maken dat spelen in de promotieklasse een mooi opstapje is. De promotieklasse is een klasse voor ouder talent, voor mensen zoals wij!

Ciska Beurze, Marianne Rovers, Nieneke Heesen, Cilia Sturkenboom, Sonja Holtrop / Suzanne Steendijk, Aadje Bloem, Jacqueline Holtrop & mascotte Marieke, Elly Feenstra

Er was eens, heel lang geleden in Utrecht, een vrouwenteam dat hoge ogen scoorde. De vrouwen trainden en trainden dat het een lieve lust was en zagen deze arbeid beloond met een plaats in de hoogste divisie. Van-wege hun mosgroene shirtjes en trainingspakjes met puntmutsjes, werden ze door vriend en vijand liefkozend ‘tuinkabouters’ genoemd. Nu is het met kabouters niet anders dan met mensen: op een gegeven moment kriebelde het moederinstinct en dat betekende het einde van het team.

Het Dames Drie(m) Team ’97-’98Door Cilia Sturkenboom en Ingrid Brenner


JC1 2010-11: Lode, Joost, trainsters Anne en Lotte, Sebastiaan, Jesse, Sijmen, David

In 2006 begon ik met volleybal in mini’s 2. Ik weet jammer genoeg niet meer met wie ik samen speelde in de mini’s. Ik trainde met plezier een keer in de week op vrijdag van vier uur tot half zes. We hadden

met de mini’s een paar keer per jaar een minitoernooi en als ik goed nadenk waren we vaak eerste maar ook soms tweede of derde. Op het laatste toernooi dat ik me herinner werden we derde. Toen ik mijn derde jaar begon zat ik in de minicompetitie (mini’s 1). Op de eerste training werden we ingedeeld en ik weet nog dat het een hele grote groep was en dat ze zeiden dat de minicompetitie zich alvast moest verzamelen, maar ze hadden geen namen genoemd dus verzamelden we gewoon zonder dat we zeker wisten waar we bij zaten.

JongensteamsNa de eerste training was het nog niet duidelijk wat er ging gebeuren totdat we (ik en Joost van Houwelingen JC2) een mailtje kregen dat we naar de JC1 mochten. Zij trainden op dinsdag en woensdag. Het team bestond uit 11 jongens: Joost, Jesse, David, Sebastiaan, Sijmen, Bart en Luuk, aangevuld met Joost, Julian en ik. We trainden twee keer in de week anderhalf uur, op dinsdag en woensdag. We speelden ook wedstrijden maar dat ging niet goed want het eerste seizoen hadden we alles maar ook echt alles verloren. Halverwege de tweede helft van het seizoen (na de kerstvakantie) werd het team opgesplitst in twee jongens teams: Joost, Jesse, David, Sebastiaan, Sijmen en ik werden JC1, de rest en een paar nieuwe jongens werden JC2.

SelectietrainingHet was geen leuk seizoen want ik had een knieblessure opgelopen. Ik kan helemaal uitleggen hoe en wat er was maar dat is niet nodig. David en ik hebben selectietraining gedaan voor het rayon. Ik weet niet wat het inhoudt, want ik heb het niet gehaald, David heeft het wel gehaald maar een week later werd het al weer opgeheven. Jesse en ik hebben selectietraining gedaan voor wat toen nog de

NVS (Nederlandse Volleybal School) heette. Jesse zat al bij de NVS dus hij mocht sowieso meedoen en ik was ‘gescout’.

VolleybalschoolWe moesten op een zondag in maart van 09.00 tot 12.00 uur achter elkaar trainen met een heleboel jongens (zie foto onder). We werden getraind door een trainer van de Nederlandse Volleybalschool. Er liepen een heleboel mannen aantekeningen te maken van alle jongens hoe ze de oefeningen deden. We waren in de topsporthal in Almere. Van de meeste kinderen waren de ouders en broers en zussen meegekomen om te kijken. Aan het eind van de training werden we in drie groepen verdeeld: jongens die afvielen, jongens die een twijfelgeval waren en jongens die goed genoeg waren. Ik zat tussen allemaal jongens van de volleybalschool, samen met Jesse. We hebben het dus allebei gehaald en trainen sindsdien twee keer in de week samen zes uur extra (dus twee keer drie uur).

Ron ZwerverIk vond het echt super toen ik hoorde dat ik geselecteerd was want ik geloof dat ik bij het Rayon niet geselecteerd was vanwege mijn lengte. Ik word getraind door Anne en Lotte, allebei spelend in D2, en bij het RTC (Regionaal Talenten Centrum) door Allard die bij ons in de H1 speelt en ook JA1 traint. Ik heb daar veel geleerd, bijvoorbeeld: een bovenhandse service, een sprongfloater, een set-up achterover en ga zomaar door. We spelen dit seizoen met de JC1 topklasse en dat is leuk. Eerst heel veel nieuwe dingen leren en dan kampioen worden (misschien in de topklasse) en goed hoog komen. Ik wil zoveel mogelijk leren en veel plezier houden in volleybal. En of ik later net zo goed word als Ron Zwerver… wie weet.

Lode is 11 jaar en speelt sinds zijn zesde

jaar volleybal. Vijf jaar geleden begon hij als jongste - en kleinste mini in de

historie van VVU. Zijn lengte wacht nog op de groeispurt, maar

zijn volleybaltalent groeide al uit tot

een van de grootste binnen de jeugd van

VVU. Momenteel speelt hij in JC1 en reist hij samen met teamgenoot Jesse

twee keer per week naar Hilversum, voor

trainingen van drie uur in het Regionaal

Talenten Centrum van de Nevobo, voorheen

de Nederlandse Volleybalschool.

Naast de twee eigen trainingen en

wedstrijden een pittig programma.

Wie weet… word ik net zo goed als Ron ZwerverDoor Lode Notermans

Lode als vrij-williger bij een internationaal beachtoernooi met topspeler Emiel Boersma.


Jeugdkamp!Zomaar wat spetterende plaatjes uit de jeugdkampen 2008-2009-2010

<Kampleiding 2010:Ferdinand de BooijLotte SwartLisa SevereinAllard JongsmaJanniek Dijkers


Jeugdkamp!Zomaar wat spetterende plaatjes uit de jeugdkampen 2008-2009-2010

Linksboven: shirt 2008. Boven: Jeugdkamp 2009 met de uitvinding van yoghurtrugby, een spetterend spelletje. De rest is uit 2010. Centrum: het laatste pak yoghurt is achterover gedrukt door Jelle met een speciaal doel: Allard.


VV Utrecht had op dat moment vier gemengde recreantenteams, maar eigenlijk kwamen wij in de plaats van één van die vier, omdat dat team volledig uit elkaar was gevallen. We gingen ‘Recreanten 3’ heten, maar noemden onszelf nog altijd bij onze Van Slag naam ‘POO’.

Traditie | Aan het eind van mijn eerste seizoen bij VV Utrecht kwam de post van recreantencoördinator vrij en er werd verteld dat het toch wel de traditie was dat iemand uit een nieuw team die taak op zich nam. Juist ja… Maar goed, ik vond het eigenlijk wel leuk om te doen, dus nam ik vanaf mei 2004 de rol van recreantencoördinator op me. Dat was wel even wennen. Opeens kreeg ik te maken

met de andere afdelingen binnen de club en die leken wel een redelijk samenhangend geheel te vormen. Regio, top en jeugd hadden wel contact met elkaar, maar de recreanten? Die hingen er maar wat losjes bij. Wat moest ik als recreant nou bij een teamindelingsvergadering van de regio-TZ? Dat heb ik me die avond diverse malen afgevraagd en nu, jaren later, moet ik mezelf het antwoord nog steeds schuldig blijven. Het hoorde bij de functie, zal ik er maar van maken.

Vlerk | De recreanten zelf leken ook niet zo’n behoefte te hebben aan omgang met de rest van de club en vonden het wel prima zo. Dat werd versterkt met de oplevering van sportcentrum Galgenwaard. Op woensdagavond kwam van 19.00 - 21.00 uur ruimte beschikbaar in de atletiekzaal. Zowel de ruimte als de tijd was niet handig voor de competitieteams, maar voor de recreanten was het prima. Er werd zelfs geregeld dat we vanaf 21.00 uur een veld van Vlerk mochten gebruiken, omdat die er toch maar drie gebruikten. Dat kwam mooi uit, want in datzelfde seizoen 2005 - 2006 werd een nieuw recreantenteam voor beginners opgericht (R5).

Recreanten | Twee seizoenen lang waren de recreanten door deze constructie vrijwel onzichtbaar voor de rest van de vereniging. De opmerking ‘Oh, hebben we ook recreanten?’ heb ik veel gehoord en de mensen die wel van het bestaan wisten hadden vaak een vertekend beeld van deze groep: ‘Recreanten zijn toch allemaal van die vijftigplussers die nauwelijks meer kunnen volleyballen?’ Dat was zeker niet het geval. Onze recreanten waren (en zijn!) vooral mensen die door andere prioriteiten te stellen geen behoefte hebben aan volleybal in competitieverband. De gemiddelde leeftijd van de vijf teams was in 2007 zo’n 32 jaar. Bij nadere kennismaking kwam dan ook vaak de opmerking ‘Goh, hier wordt nog best aardig gevolleybald’.

Aanwaaien | Naast de afzondering in de Galgenwaard speelde nog een belangrijke factor mee in de anonimiteit van de recreanten. Van de ruim 60 recreanten had slechts een enkeling in het verleden competitie gespeeld bij VV

In het voorjaar van 2003 was het

dan zover: studenten volleybal-

vereniging Van Slag moest haar

ledenbestand schonen van niet-

studenten. Zodoende kwam ik

met mijn hele team terecht bij de

recreanten van VV Utrecht. Waarom

VVU? Eigenlijk alleen maar omdat

we daar met ons zevenen tegelijk

als mixed recreantenteam konden

instromen. Van VVU hadden we

allemaal nog nooit gehoord.

‘Hier wordt nog best aardig gevolleybald!’Door Jos Schreurs

POO op Harambix 2000. Vlnr: Remco de Jager, Loes van Dam, Julius Spit, Jos Schreurs, Caroline Neessen, Maaike Majoor en Erik Heijne. Remco, Julius en Erik spelen nog in R3. Loes is na haar promotie naar het buitenland vertrokken en Maaike is (meen ik) in 2008 gestopt.

Bij elk beachtoernooi in Nederland kun je Jos Schreurs tegenkomen.

Met Caroline, ook van VVU, vormt hij een mix-koppel.


Van trimmers, recreanten en recro’s

Galgenwaard | De doeken vielen van onze ogen toen we een aantal jaar later helemaal naar de sporthal in Galgenwaard moesten. Wel even wat verder, maar die pijn werd heel snel verzacht! Gezellig naast de andere recreanten en een kantine met ramen, met een enthousiaste Mark, goedkopere drankjes, kortom: wow!

Tijdgeest | In de OSG-tijd waren we een beginnersteam, we moesten dan ook alle spelers aannemen die zich aandienden. Tot en met een dame die zo bang van de bal was dat ze wegliep als ze aangespeeld werd. Gelukkig zijn we dat niveau nu ruim ontstegen. Ook mijn team ging met de tijdsgeest mee. We gingen ‘integreren’ met de andere recreanten tijdens het recreantentoernooi. Een beetje onzeker over onze kwaliteiten, maar wel heel leuk om eens een goede bal te krijgen (toen heette dat nog niet ‘pass’ of ‘set-up’ en al helemaal niet ‘smash’ of ‘block’). Ondertussen zijn we zelfs zo ver aan het ‘integreren’ dat we wel eens competitie-spelende mensen tegenkomen.

De aanval is de beste verdediging | Hoogtepunt of dieptepunt was voor mij het Diner-Rouler 2010. Daar zaten we bij de o zo hoge D1 en D2 aan tafel. Je voelt je dan toch stiekem wat nietig. Gelukkig bleken het ook maar mensen. Toen de avond/wijn/tiramisu vorderde kwamen mijn teamgenoten en ik tot de schokkende ontdekking dat wij in de VVU-volksmond ‘recro’s’ heten. Het was niet slecht bedoeld enzo, maar toch zat er voor mijn gevoel een smaakje aan. Dus besloot ik samen met mijn teamgenoot dat de aanval de beste verdediging is. Wij gaan integreren met die ‘compo’s’. Voor jullie informatie: mijn teamie is in januari naar het VVU-ski-weekend geweest. 6 recro’s tussen allemaal compo’s, stoer he?! Compo’s, here we come!

Utrecht. Waar het bij ‘dorpsverenigingen’ meestal zo werkt dat iemand na zijn competitieloopbaan automatisch bij de recreanten instroomt, kwamen bij ‘stadsvereniging’ Utrecht de meesten van buitenaf aanwaaien. Dat veranderde in seizoen 2007 - 2008 toen een groepje leden onder leiding van Paul Knoppers stopte met competitie spelen en besloot samen verder te gaan als recreantenteam. R6 was geboren en meteen werd de recreantenafdeling weer op de kaart gezet bij alle oud-teamgenoten van Paul en consorten. Toen vervolgens in het seizoen erna onze ruimte in de Galgenwaard weer aan de atletiekvereniging werd gegeven en de recreanten zich mengden in de trainingsavonden van de andere teams, wist iedereen weer van de recreanten af.

Competitie | Inmiddels was bij mijzelf het volleybalbloed steeds sneller gaan stromen. Terwijl ik als middelbare schoolvolleyballer was binnengekomen, begon ik onderhand te voelen dat ik toch iets meer wilde dan het recreantenvolleybal. Begin 2009 ging ik dan ook meetrainen met H4, een team waarvan ik al een aantal mensen goed kende en ik het niveau (2e klasse) dacht aan te kunnen. Dat bleek een schot in de roos en het was mij al vrij snel duidelijk dat ik hiermee door wilde gaan. Gelukkig waren het team en de TZ het daarmee eens en zo begon ik in seizoen 2009 - 2010 op mijn 33e met competitie spelen.

Vertegenwoordigd | Met de overstap naar de competitie vond ik dat er ook een einde moest komen aan mijn rol als recreantencoördinator. De recreanten moeten immers vertegenwoordigd worden door een recreant! Bovendien vond ik het na vijf jaar wel eens tijd worden voor vers bloed. Ik was dan ook zeer blij dat ik niet één, maar zelfs twee opvolgers kreeg in de persoon van Herma Harmelink en Gitty Korsuize. Aan hen de schone taak om de recreanten van VVU nog meer op te laten bloeien.

Onorthodox | Op moment van schrijven speel ik bijna twee jaar naar volle tevredenheid bij H4 (Tulùk!). Ook het vrijwilligersbloed kruipt nog waar het niet gaan kan, waardoor ik onlangs als penningmeester ben toegetreden tot het bestuur van de vereniging. Al met al een redelijk onorthodoxe volleyballoopbaan tot nu toe, maar ik ben zeker van plan om, zodra ik te oud en versleten ben voor de competitie, weer terug te gaan naar de recreanten. Als POO me dan tenminste nog wil hebben…

Dat we ooit trimmers werden genoemd, dat is zelfs voor mijn tijd. Dat zegt wel wat want ik vier ook alweer mijn 10-jarig jubileum. In 2001 (en ook in 2003, zie foto) werd het VVU R1-team Nederlands Kampioen en ik begon bij het beginnersteam Recreanten 4 in een bovenzaaltje van de OSG. Die sporthal stond toen al op de nominatie voor de sloop. Als beginner weet je echter niet beter en denk je niet na over wat er allemaal nog meer aan sporthallen in de wereld te koop is.

‘Hier wordt nog best aardig gevolleybald!’Door Jos Schreurs

Door Francien van Eersel, Mariske Krijgsman en Gitty Korsuize uit R4

VVU Recreanten 1 Kampioen van

Nederland 2003


Prikbord allerlei.Dit hoorde ergens bij maar paste niet. Of paste nergens bij. Behalve dan bij VVU.

In 1999-2000 werd het clublied geïntroduceerd. Tekst én

melodie zijn van Remco Valkenburg (toen H1). De tekst is in

2009 officieel bijgesteld naar ‘Zwart en geel’ zijn onze kleuren.

VV Utrecht Clublied

Utrecht is onze naam

Blauw en rood zijn onze kleuren

Zegedrift is onze faam

Er kan ons niks gebeuren

Wij strijden hand in hand

Utrecht is de mooiste club van Nederland

En overal weldra

Voor Utrecht hiep hoera,

Voor Utrecht hiep hoera

25 jaar club- en Tribuneblaadjes.

D1H½

Wedstrijdschema

TribuneAl 2x winst geboekt

voor D1 in 2011!Afgelopen week had D1 een druk programma. Zij speelden twee

wedstrijden in één week: donderdag een inhaalwedstrijd tegen Next Volley

Dordrecht en zaterdag de regulier ingeplande wedstrijd tegen Nesselande.

Beide Wedstrijden werd niet fel genoeg gestart en kwamen de dames

op een 0-1 achterstand. Gelukkig stond daar wel steeds een setwinst

tegenover en zo ging de verdeling qua punten ‘heen en weer’. Uiteindelijk

twee keer met 3-2 winst voor VVUtrecht!!! D1 heeft beide wedstrijden met

z’n allen en echt als team gespeeld en daarmee de twee overwinningen

binnen gehaald. Een supergoed resultaat! Zou dit komen doordat D1 met

kerst heeft doorgetraind of omdat ze gewoon heel goed zijn? ;) Kom je het

zelf beoordelen vanmiddag?! • Center court, 17:45u.

H1 vs. H2: VVU wint weer!Vorige week boekten onze H1 een overwinning op hun oude trainer: Rik

Wiggers c.s van Limes werd met 1-3 verslagen. Onze heren hielden het

goede gevoel vast en gingen vol vertrouwen deze week in. Een week met

een zwaar programma. Na Limes op zaterdag, stond afgelopen dinsdag

ook VVU H2 op het programma - en vandaag nog Punch.

De pot tegen H2 is geëindigd in een 3-2 overwinning voor H1. H2 begon

ijzersterk aan de wedstrijd, en onder leiding van een sterke spelverdeling

en keihard beukende diagonaal wist H2 deze lijn nagenoeg de hele

wedstrijd vast te houden. H1 presteerde ver onder de maat en is erop

gebrand dit goed te maken tegen de gasten uit Delft vandaag. Punch zal

met nieuwe en frisse strijdmoed te lijf worden gegaan. Punch staat in de

ranglijst op de laatste positie. Maar dat is zeker geen garantie voor de volle

winst. Eerdere seizoenen hebben aangetoond dat VVU altijd problemen

ondervindt met het taaie spel van Punch. Komt dat zien! • Veld 3, 15.15u.

Interessante websiteswww.vvutrecht.nl - natuurlijk het laatste nieuws, alles

over de club, de teams, contacten bestuur en commissies.

www.volleybal.nl - standen en uitslagen van alle teams,

informatie over het (beach)volleybal, toernooien etc.

www.CoolMovesVolley.nl - alles over volleybal

voor jeugd tot 12 jaar. Ook leuk voor de jeugdtrainers.

Henk Temming heeft nog veel meer voor jou! Trainingspakken, sport-

tassen, rugzakken... alles in vlammend zwart-rood én naar hartelust bedrukt

met het vurige VVU-logo. Ga naar St.-Jacobsstraat 321! Tel. 2317228.

De VVU-tenues komen van: en passen en bestellen doe je bij:

vvu

Toernooi vrijdag 13 mei

Weer lekker met buffet en borrel

Galgenwaard 1530 -+-2100uur

Aanmelden: www.vvUtrecht.nl

A c k n o w l e d g e d b y

Voor

: bed

rijv

en /

ove

rhed

en

Verz

endi

ng fe

brua

ri 2

011

Volleyballen met collega’s

Kampioenschapvoor bedrijven2011

Kampioenschapvan UtrechtVolleybaltoernooi

voor bedrijven

Organisatie:

Center court 1/2

15:15 D2 - Ormi D1

17:45 D1 - Volley Meerkerk D1

Veld 1

09:00 Mi1 - VCV Mi4

10:00 Mi2 - Bourgondië Mi1

11:00 Mi3 - VCV Mi1

12:30 D3 - Taurus D3

Veld 2

09:00 JC2 - Limes JC 2

10:45 JC1 - VCV JC1

12:30 H7 - Volleer H4

Veld 3

09:00 MB1 - Kalinko MB1

09:00 JA2 - Taurus JA2

12:45 H3 - Donar H1

15:15 H1 - Punch H2

17:45 H2 - Florie/NVC H3

Veld 4

10:45 JA1 - Shot JA 2

12:45 D5 - Volleer D2

15:15 D4 - Volleer D1

17:45 H4 - Volleer H1

Veld 5

09:00 MB2 - Musketiers MB1

12:45 H6 - Bevoc H1

15:15 H5 - Taurus H6

Veld 6

09:00 MC2 - Kromme Rijn MC1

10:45 MC1 - Florie/NVC MC1

12:45 D7 - Werkhoven D1

15:15 D6 - Majella D4

Veld 7

09:00 MC3 - Volleer MC1

12:45 D8 - Switch D5

15:15 D11 - Switch D6

veld 8

09:00 MA2 - VTC Woerden MA4

10:45 MA3 - Taurus MA4

15:15 D10 - Taurus D7

Uitwedstrijden

11:30 OKV MA 1 - VVU MA1

12:15 De Valk DV 1 - VVU DV2

10:15 OKV MC 2 - VVU MC4

22 januari 2011

VVU CrewD7 en H5

Matchof the Day

Vandaag 4 topklassewedstrijden!

Al enige tijd werkt de vereniging intensief aan een verbetering van de

jeugdopleiding en dat werpt nu al vruchten af. Maar liefst vier jeugdteams

mogen dit voorjaar uitkomen in de Topklasse: JA1, MB1, JC1 en MC1. De

Topklasse is het op een na hoogste niveau voor de jeugd, vergelijkbaar met

de B-league bij de senioren. Ze gaan net als de senioren door tot 3-2 als

het nodig is en de B- en C-jeugd spelen op een hoger net en volwassen veld

van 9 meter. Een geweldige prestatie van onze talenten en hun trainers!

Je kunt deze wedstrijden bekijken, mits je lekker vroeg in de zaal bent voor

MB1 en vervolgens het vermogen hebt om op drie plekken tegelijk te zijn:

9:00u: • MB1 veld 3 • 10:45u: JA1 veld 4 • JC1 veld 2 • MC1 veld 6

Hallo trainers!Workshop door Bram Ronnes 1 feb.

Het geven van training gaat niet altijd van een leien dakje. Soms zie

je wel dat iemand iets fout doet, maar hoe leg je nou uit hoe het wel

moet? Hoe krijg je het voor elkaar dat een team de oefeningen zo doet

als jij ze bedoeld hebt? Of hoe maak je met droge oefeningen toch een

leuke en toch pittige training?

Daarvoor organiseert VVU een train-de-trainers-workshop, specifiek

voor (toekomstige) trainers van regio-teams en recreanten. Je leert

elkaar kennen, ziet elkaar aan het werk, krijgt van elkaar aanwijzingen.

Een leuke en leerzame avond om je team zo goed en leuk mogelijk te

kunnen laten trainen en spelen. Bram Ronnes (je weet wel, Olympisch

beachvolleyballer en zo, google ’m maar ’s) begeleidt deze workshop.

Aan het eind van de workshop krijg je een selectie uit het cursusboek

mee met de basisinformatie over trainingen en natuurlijk veel nieuwe

oefeningen, contact met andere trainers en een sportieve & gezellige

avond. Meedoen? Geef je op via [email protected] en

blokkeer je agenda op dinsdag 1 februari van 20.00 tot 22.30 u, naast

de nieuwe sporthal van Nieuw Welgelegen aan de Grebbeberglaan.

Van de lustrumcommissie

LustrumfeestVVU Vol Vuur!Een lustrum moet natuurlijk groots gevierd worden. En iedereen mag

erbij zijn! Leden, oud-leden en eenieder die vvUtrecht kent. Het wordt

een spetterend feest met een vlammende topband. Een feest waar

een ieder van in vuur en vlam raakt en waar nog jaren over wordt

nagepraat. Dus blokkeer zaterdag 9 april 2011 in je agenda en nodig

je vrienden uit in de Galgenwaard!

Kaarten zijn binnenkort te bestellen via www.vvutrecht.

Van de feestcommissie

The Voice of VVUtrecht!Altijd al een keer voor een volle zaal willen staan? Dan is

nu je kans! Zing de longen uit je lijf op het vvU-feest: alleen,

een duet of met je hele team! The Voice of vvUtrecht (met

Singstar en DJ) vindt plaats in de Heksenketel op thuisdag

5 februari direct na de laatste wedstrijden.

D4 gooit de turbo erin!

D4 mag de eerste wedstrijd van 2011 direct vol aan de bak, tegen de

numero uno van de poule; Volleer. De vorige ontmoeting met deze dames

uit Leersum was geen groot succes. Het was de tweede wedstrijd van het

seizoen en D4 werd met 4-0 van het veld geveegd. Even schrikken, maar...

dat was tóen. Want sinds dit kleine

drama is het D4 helemaal zo slecht

niet vergaan! Heel wat punten werden

bij elkaar gesprokkeld en langzaam

schoof D4 steeds een plekje omhoog.

Vandaag prijkt D4 netjes op de vierde

plaats. En met veel te veel blessures,

maar met gelukkig nog véél meer

turbo, geloven wij eigenlijk nog wel in

een kampioenschap. Dus Volleer, be

prepared!

Zin om D4 heel hard aan te moedigen

vandaag? Dat kan! • Veld 5, 15.15u.

Shirt bestellen: mail naar [email protected]

Kampioenschap van Utrecht 2011• Volleybaltoernooi voor bedrijven en organisaties:

vorig jaar 16 teams, nu rekenen we op meer deelnemers

• Bij voldoende deelnemende teams kunt u tussen de

wedstrijden door Bossaball uitproberen: volleyballen op

trampolines en springkussens. Een geweldige nieuwe sport!

• Buffet in De Heksenketel en netwerkborrel na afloop

Vragen? Mail naar [email protected]

Bedrijventoernooi sponsoren?Wil uw organisatie haar naam aan ons bedrijventoernooi verbinden?

Of outdoor media en mailings sponsoren die we daarvoor zouden

willen inzetten? We gaan graag met u in gesprek: mail naar

[email protected]. Of heeft u communicatieplannen

waar VVUtrecht op team- of op clubniveau en op langere termijn een rol

in kan spelen? Met wekelijks bijna 500 ambassadeurs in de regio heeft

VVUtrecht grote mogelijkheden. Mail dan naar [email protected].

Matchof the DayMi1: al twee keer 3-0 Mini’s 1 gaat goed. De eerste wedstrijden van de tweede helft zijn beide met een mooie 3-0 afgesloten. Tegen hekkensluiter Animo hebben ze waarschijnlijk vandaag weer alle ruimte om hun mooiste volleybal te laten zien. 9:00 Veld 1

(PS Jammer dat je er niet bij was vanochtend. Was een vermakelijke wedstrijd met mooie service en een sterke pass!)

Dames 1: Yes we can!Afgelopen zaterdag in Haaksbergen moesten we hard aan de

bak. Want er was één ding wat we zeker wisten: We speelden

sowieso vijf sets. Tegen Havoc hadden we thuis een geweldige

wedstrijd gespeeld met spectaculaire standen: 23-25 25-22 14-

25 25-23 De eindstand was trouwens ook spectaculair: 2-2. De vijfde set moesten we dus daar nog inhalen. We verloren uiteindelijk de

eerste wedstrijd met 3-2. En de tweede met 3-1. Hard geknokt, met vlagen

onwijs goed gevolleybald, maar: it just wasn’t enough!Dan vandaag Taurus uit Houten over de vloer. Taurus gaat goed dit seizoen,

en staat op dit moment bovenaan. Voel de druk! We hebben weer mooie

plannen voor vanmiddag, woorden als Passie & Flair komen voorbij.

Knokken, Vechtlust en Mooi Volleybal ook. We willen weer keihard knallen

en geloven erin! Yes we can! En dan nu: Te paard! • 18:00 centre court

24 januari 2009

Interessante websiteswww.vvutrecht.nl - natuurlijk het laatste nieuws, alles

over de club, de teams, contacten bestuur en commissies

www.volleybal.nl - standen en uitslagen van alle teams,

informatie over het (beach)volleybal, toernooien etc.

En in ontwikkeling:http://vvutrecht.spreadshirt.net - VVU-kleding en

cadeautjes voor jezelf of een ander. Binnenkort meer!

WedstrijdschemaAchter de teams staan tussen haakjes hun posities op de ranglijst

Winnaars Oliebollentoernooi 2009

Centre court 1/218:00 ARP Kliniek Utrecht DS 1 - Taurus DS 2 Veld 109:00 MI 1 - Animo MI 1 10:00 MI 2 - Taurus MI 4 11:00 MC 1 - Cito MC 2 12:30 JA 2 - Taurus JA 4 14:00 JA 1 - Bevoc JA 1 16:00 HS 1 - Florie/NVC HS 3 Veld 2 09:30 MC 2 - De Valk MC 1 12:30 MA 2 - Bevoc MA 1 14:00 DS 3 - Zovoc DS 1 Veld 309:30 MC 3 - Limes MC 3 11:00 MA 4 - Univé-LVV MA 2 12:30 MA 3 - Vives MA 1 14:00 DS 5 - De Valk DS 1 16:00 DS 2 - WIK/Univé DS 1 18:00 HS 2 - Majella HS 1

Veld 411:00 MA 5 - Limes MA 2 12:30 MA 6 - Enervo MA 2 14:00 DS 4 - Majella DS 1 16:00 DS 6 - Limes DS 2 18:00 HS 3 - Majella HS 2 Veld 515:15 DS 8 - Limes DS 3 17:00 HS 4 - USV Protos HS 3 Veld 615:15 DS 9 - Bevoc DS 3 17:00 HS 6 - Limes HS 6 Veld 715:15 HS 7 - Bevoc HS 3 17:00 HS 5 - Enervo HS 3 Veld 815:15 DS10 - Bourgondië DS 4 17:00 DS 7 - De Valk DS 2

VVU Crew: D7 en D10VVU Pannenkoekenrestaurantverzet naar maartHet pannenkoekenrestaurant, dat voor 8 februari op de agenda

stond hebben we verzet vanwege de risicowedstrijd FC Utrecht- ADO

Den Haag. Hiervoor zullen alle familieleden van de jeugd én alle

leden van VVU worden uitgenodigd zodra de nieuwe datum bekend is.

Tribune

VVU Dames 1Dames 9 krijgt bezoek van Bevoc uit het pittoreske Benschop, die begin dit jaar thuis door ons keihard

van de baan geveegd zijn met een 1-3 overwinning. Dames 9 heeft in die tijd veel geleerd en is met name op technisch gebied de afgelopen weken snoeihard gegroeid door assistent-trainer Maarten die ons is

komen vertellen hoe het eigenlijk moet ;-). Pittige trainingen, waarvan de adrenaline zaterdag nog steeds door het lijf giert en we dus gaan voor een herhaling van de uitslag eerder dit seizoen. Dat moet lukken, want in Benschop hebben ze alleen keitjes en koeien. En wij hebben Maarten en René. • 15:15 veld 9

leden van VVU worden uitgenodigd zodra de nieuwe datum bekend is.

Dames 8 Vandaag speelt dames 8 tegen Limes dames

3, die op nummer 3 in de poule staat. Vorige week heeft

dames 8 in een superspannende wedstrijd gewonnen van

de nummer 2 uit de poule, dus dames 8 is in vorm en dit

belooft ook een spannende wedstrijd te worden. Verder

is dit de laatste kans om Sanne KH met haar keiharde

smash in actie te zien: hierna vertrekt ze voor een half

jaar naar Antwerpen. • 15:15 veld 5

VVU 010 Tribune 090124.indd 1

21-01-2009 16:18:53

D1

Hoofdsponsor Dames 1

Teamsponsor

D11D8 gaat voor groen!

Wie zijn die dames in die groene vesten? Sinds de thuisdag van 4

december lopen er regelmatig dames in groene vesten en bijpassende

broeken in Galgenwaard en andere sporthallen. Overal waar D8 komt, laat

zij onvergetelijke indruk achter. Nu moet deze indruk alleen nog worden

omgezet in winnende resultaten. Vandaag gaan de meiden van D8 dat

zeker proberen, en wel tegen Protos D9. In de uitwedstrijd heeft D8 met

4-0 gewonnen en vandaag hopen ze hetzelfde resultaat te bereiken! Kom

je vandaag de wedstrijd èn de teamkleding bekijken? • Veld 7, 12.45u!

H4D11

H1Overwinnings-

roes voor H1!Vorige week heeft H1 zichzelf een goede daad bewezen

door het rechtstreekse duel om de 2e plaats winnend af te

sluiten. Vandaag zal H1 vastbesloten het veld betreden. Zij

zullen deze overwinningsroes willen laten voortduren tegen

Nesselande. Gezien het vorige duel (4-0 winst) en de ranglijst

(Nesselande 10e; VVU H1 2e) moet dit mogelijk zijn. Maar...

vanzelfsprekend zal het zeker niet zijn. Nesselande zal

zich niet zondermeer lenen voor opnieuw een oorwassing.

Daarom zal H1 tot op het bot gemotiveerd het veld betreden.

Tegen een tegenstander van dit kaliber, met de nodige jaren

ervaring, zal H1 vooral dichtbij zichzelf moeten blijven en

moeten vertrouwen op de eigen kunde. Wouter en Ernst zullen

ongetwijfeld weer een glansrol gaan opeisen, en de nodige

ballen blokkerend terugkaatsen richting Nesselande. Om maar

te zwijgen over de klappen die zij op een eerstetempobal

zullen gaan uitdelen! Kortom, de voortekenen zijn goed! H1

ziet jullie graag vanmiddag op de tribunes! • Veld 3, 15.15u!

H5VVU Tribune verschijnt vrijwel elke thuisdag en wordt gemaakt door

Nienke Lankheet (D1) en Jos van Hout (JeugdCie) en geprint door

De Resolutie. Wil jij er ook in met jouw team, stuur dan uiterlijk

maandagochtend voor elke thuisdag kopij naar [email protected].

Weer een puntje voor D11

Op de vorige thuisdag stond D11 tegenover Switch. Dit team staat een

beetje in de middenmoot, dus D11 had bedacht om gewoon lekker te

volleyballen zonder winstdrang. De eerste 2 sets was Switch inderdaad te

sterk, maar de 3e set kwam D11 van een achterstand van 18-10 terug...

en won de set vervolgens. Het was wel een harde strijd, want het werd

uiteindelijk 30-28 voor D11 dus. Moegestreden, maar vol energie dankzij

de drop en andere suikerbommetjes, werd de laatste set toch verloren met

22-25. Maar D11 is trots!

Afgelopen zaterdag stond er een tripje naar Culemborg op de agenda, mét

de nieuwe tijdelijke topcoach Bob! Hij wist eerst niet wat hij meemaakte, op

stap met een vrouwenteam (kippenhok), maar hij heeft D11 geweldig door

de wedstrijd heen gecoacht. Vandaag staat Majella tegenover D11. Kom je

aanmoedigen? • Veld 7, 15.15u

ARP Kliniek/VV Utrecht Dames 1 ’10-’11

Het lijken bijna de spaarstickers van Albert Heijn, alleen staan er nu geen

voetballers op, maar onze eigen Dames 1. Hier staan alle topmeiden van

ARP Kliniek/VVUtrecht, op een rijtje. Met het trainer/coachduo Henk en

Henk, niet die van België en Sinterklaas, maar die van Gaan! en 4-0!

en Winnen! Ook vandaag gaan de meiden van de twee doorgewinterde

snorren er weer vol gas tegenaan. Kom kijken: centre court, 1800 u.

Meld je aan voor de e-nieuwsbrieven:

Op de site kun je je opgeven voor de mailgroepen binnen VVU:

Aanvoerders | Algemeen | Masters | Recreanten | Jeugd | Senioren

Klik rechtsonder op de homepage en je blijft altijd op de hoogte.

H5 temt de stier

Vorige week heeft H5 een geweldig ‘stierengevecht’ geleverd. De

matadoren stonden op! In de 1e en 2e set leek H5 terug te vallen in

oude gewoonten, zoals kijken naar de tegenstander, de medespeler

en de scheids. Maar in de daaropvolgende drie sets kantelde de

wedstrijd volkomen. Het blok stond als een Bijlmerflat, die zelfs door

een vrachtvliegtuig niet bleek te vellen; de pass was subliem; de

aanval bij vlagen briljant; én de inzet lag op 180%. Zelfs een Rocky

Bilbaofilm verbleekte hierbij! Het was de inzet die zorgde voor tumult

in de doorgaans kille zaal. De zaal werd omgetoverd tot een warme

speeldoos. De rode lap hing uit de broeken van elk teamlid en zo temde

H5 de stier, die de naam Taurus droeg. Er maar één krachtterm die de

lading dekt en deze moet eigenlijk verankerd liggen in het hart van elke

volleyballer. Iedereen weet het: de kracht van een team is veel sterker

dan de inzet van een individu! Socrates schreef er al over. Einstein

bracht het op het niveau van de giganten! Het werd bewezen door H5 en

morgen gepubliceerd in Science...: 1 + 1 = 3!!! • Veld 5, 15.15u

Co

lum

n

‘Rood, geel en zwart...

... zijn onze kleu-eu-ren’, beweert ons clublied in de tweede regel (zoals

inmiddels iedereen kan meezingen na de vorige Tribune ;-). Sinds twee jaar

spelen we in het nieuwe tenue en de look & feel van onze club is er behoorlijk

op vooruitgegaan. Naast de wedstrijdoutfits vinden steeds meer teams en

leden hun weg naar Temming - en soms ook naar andere leveranciers die

iets in de clubkleuren te bieden hebben. De thuisdagen kleuren zwart en

rood met tassen, trainingspakken, inspeelshirts en trainersshirts (en Frans

van H2 voegt het gele accent toe ;-). Zelfs blauwe en witte kniebanden

worden vervangen door zwarte en rode. En dat is mooi. Daar horen termen

bij als ‘de kracht van het collectief’ en ‘eendracht maakt macht’. Okay,

okay, dat klinkt net zo belegen als ons clublied, maar het wérkt wél. We zijn

één club en dat willen we laten zien ook. Toch? De enige uitzondering op de

regel is een sponsor die niet alleen de inspeelshirts of trainingspakken voor

zijn rekening wil nemen, maar daarnaast ook flink investeert in de club. En

dan liever niet één team, dat zich met een afwijkend tenue afzondert van de

club, maar een hele afdeling; bijvoorbeeld de top, alle senioren, de jeugd

of de recreanten. Of nog fraaier: de hele club. We zijn het waard. Hopelijk

krijgt in de aantrekkende economie een Utrechts bedrijf snel door dat we

met wekelijks bijna 500 ambassadeurs in de regio een prachtig

uithangbord kunnen zijn... Zie ik daar nou iets groens lopen?

Rood-geel op zwart

H4 nog virtueel 2e...

Hoewel de maanden december en januari een grillig verloop kenden voor

H4, staan zij nog steeds virtueel tweede. En niet alleen omdat Tonkie het

zo berekend heeft…

H4 hoopt vanmiddag, na een matige wedstrijd vorige week tegen Cratos

(die overigens niet onverdienstelijk speelden), de oude mannen van Shot

te verslaan. Al was het maar om de lustrumtoto-deelnemers niet teleur

te stellen. Stefan H. en Rouke P. ontbreken vanwege buitenlandse- en

cinema tografische uitstapjes, dus heel veel wisselmogelijkheden zijn er

niet. Mogelijk kun je ook getuige zijn van het debuut van de nieuwe Newby

Jeroen, maar op het moment van het schrijven van dit stukje is dat nog

allerminst zeker. Dus heb je ingezet op winst van H4: kom vanmiddag

aanmoedigen! • Veld 4, 17.45 u1. Joske Sturkenboom

4. Marjolijn van Haarlem

7. Nanda Pluijter

2. Laura Lammers3. Nienke Lankheet

5.Mette van Kruijsbergen 6. Marijke Dorresteijn

9. Janine Pleizier10. Lize Janssen

11. Lauri Zitman Coach Henk Bosschaart Coach Henk Heijmink

8. Saskia Mulder

1. Joske Sturkenboom


7. Nanda Pluijter



1. Joske Sturkenboom


7. Nanda Pluijter





8. Saskia Mulder

Clu

blie

d C

oupo

nAllemaal meezingen:

’t clublied van VVU!

Bewaarversie: knip uit en voor noodgevallen altijd bij je dragen.

U-te-recht is onze club

Rood, geel, zwart zijn onze kleu-ren

Zegedrift is onze faam

Er kan ons niets gebeuren

Wij strijden hand in hand

U-te-recht is de mooiste club van Nederland

En overal weldra

Voor U-te-recht hoera

Voor U-te-recht hoera!!!



8. Saskia Mulder


Prikbord allerlei.Dit hoorde ergens bij maar paste niet. Of paste nergens bij. Behalve dan bij VVU.

VVU-, Protos- en Switchfeesten - en alle combinaties daarvan - aan het begin van dit decennium werden vaak opgeluisterd door Johnny & the Bravo’s, waarin de VVU’ers Denis Kramer, Jan Buis (foto), Peter Fokkema en Jos van Hout speelden. Rinaldo, de barman van de OSG-kantine zat achter de drums.

MoviesToTheMax 2010 (zie ook pagina 26). Lisa, Nathalie en Hanna (toen D1) uitgedost als Pirates of the Carribean. Keira Knightley, eat your heart out.

Pannenkoekenrestaurant met de jeugd van VVU

PinkParty, 2004. De themafeesten van VVU zijn altijd een FFEEEESSSTTT. Vol overgave worden verkleedkisten omgekeerd en aangetrokken. Of aangeschaft. Het resultaat is altijd flitsend.


Smoelenboek 1997

Spelverdeler | Ik kwam als spelverdeler binnen, want dat had ik het laatst in Apeldoorn gespeeld, niet zo handig omdat er daar erg veel van waren binnen de vereniging. Dus als middenspeler begonnen in dames 6, binnen een maand naar dames 4 en tegelijkertijd vaak ook in dames 3 - middenspelers waren er tekort en dat is volgens mij nooit meer over gegaan. Als middenspeler viel ik niet zo op, had het meeste met blokkeren. Dat veranderde pas op het moment dat ik ging serveren. Ik was immers de enige speelster die, ook toen ik 2e divisie speelde, onderhands serveerde. Dan had iedereen altijd de grootste lol en dacht ik: wacht maar tot die bal aan de overkant in de serveerhoek scheert…

Onderhandse service | Mijn bijzonderste seizoen heb ik beleefd in ’96-’97 toen we voor het eerst 3e divisie speelden met dames 3, het hele seizoen tweede hebben gestaan en de laatste wedstrijd tegen Nesselande

moesten, de nummer 1. Wij stonden op twee punten achterstand, kwamen met 1-0 achter, wonnen de wedstrijd met 3-1 en werden tot onze verbazing kampioen. Dus maakte ik als 37-jarige mijn debuut in de 2e divisie, nog altijd met een onderhandse serve.

Sponsorcommissie | De bijzonderste sponsor die ik tijdens mijn periode bij de sponsorcommissie heb meegemaakt is Geert Wijnhoven. In mijn huidige werk heb ik veel met wervende organisaties (marketing en fundraising) te maken, hoe worden organisaties wervender. Daarbij kijken we heel erg naar geefmotieven van mensen (geven in tijd of in geld), dat bepaalt vaak hoe mensen betrokken willen zijn. Eigenlijk kwam ik dat toen ook al tegen bij de sponsorcommissie van VVU, maar ja dat ga je pas zien als je het door hebt. Er zijn sponsors die van te voren resultaten willen afspreken (‘zoveel klanten moet het me opleveren’) of sponsors die mee willen helpen om de jeugd op te bouwen of een sponsor die elk jaar voor een vast bedrag donateur wil zijn en dus elk jaar veilig hetzelfde bedrag kwijt is.En dan zijn er mensen zoals Geert, op emotie, op het verhaal van Onno waar hij voor wil gaan met zijn team, waar hij in gelooft, en zegt: ‘die jongen ga ik steunen, dat vind ik mooi!’ Daar is geen sponsorcommissie voor nodig. Voor een goed plan of een goed verhaal is altijd geld!

Appie en De Kurk | Bijzondere trainers waren er teveel om op te noemen. Appie en De Kurk was wel een bijzonder duo (ik begreep pas later dat zij niet echt zo heetten). Van Appie heb ik als middenspeler heel veel geleerd, die kon je ook het gevoel geven dat je elke

Dat was mijn gevoel bij VV Utrecht vanaf het moment dat ik daar ben gaan spelen in 1990. Zeer op mijn plek in de stad en bij de vereniging. Zo’n 21 jaar dus inmiddels al, met 1 jaar sabbatical ertussen.

Terecht in UteregDoor Erna Mannen

Foto: VVU Masters 1, met bovenste rij rechts

Erna Mannen


training hele andere oefeningen deed, terwijl we vaak dezelfde dingen deden. En meestal alles met de bal (behalve de rondjes om de OSG lopen aan het begin van het seizoen, vreselijk). Tom Immel die de voorkant van de krant in Hulst haalde door van boosheid een stoel door het veld te gooien en vervolgens geel en rood tegelijk kreeg en kon vertrekken. Antje die vaak weer inviel, de PD weer opknapte en van het coachen wel een vak apart maakte en natuurlijk Allard, die toch twee seizoenen de moed had om een mastersteam te trainen en dat ook nog leuk vond.

Masters | Met die masterscompetitie is het eigenlijk ook wel grappig gegaan. Ik werkte al een tijdje bij de Nevobo, en bedacht rond m’n 43e: dit kan toch zo niet doorgaan allemaal. Ik was net gestopt met 2e divisie spelen en vond het best moeilijk om zo maar te stoppen of lager te gaan spelen. ‘Het zou toch leuk zijn’, dacht ik, ‘als er een kleine competitie kwam met de helft van het aantal teams. Die ouder zijn dan 35 jaar, divisie hebben gespeeld, zodat die tegen elkaar kunnen spelen met wat minder wedstrijden en minder op zaterdag.’ Dit bedacht hebbende, liet ik onderzoek doen in de regio Mid-West of hier belangstelling voor zou zijn. Daar zijn veel positieve reacties op gekomen en zo’n vier jaar geleden werd een eerste competitieronde gestart met 7 teams. Dit seizoen zijn er 2 poules, zijn er bij VV Utrecht 3 masters teams, wordt ook in andere regio’s gestart en speel ik er zelf ook in.

Afvangen | Dat is toch ook wel mijn bijzonderste team. Een aantal mensen met wie ik ook 15 jaar geleden divisie speelde, een groep die elkaar door en door kent, en dan na 10 jaar met elkaar de volleybaldraad weer oppakken in een masters team en merken dat iedereen nog dezelfde dingen doet en niet doet. Gewoon midden in de wedstrijd de bal afvangen als je net daarvoor gewaarschuwd hebt of nog steeds boos worden als de tegenstander geen touché erkent, weinig trainen en veel spelen. Want dat is des masters.Dat is ook het mooie aan VV Utrecht, al 25 jaar lang een volleybalvereniging. Voor iedereen, voor elk wat wils: mini’s - jeugd - senioren - recreanten - top - masters, de volle breedte en de top!

In memoriam

Lieke d’HontDonderdag 4 februari 2010 is ons oud-

teamgenoot Lieke d’Hont overleden.

We hebben drie jaar lang met elkaar in het team gezeten.

Drie jaar waarin je een paar dagen per week met elkaar doorbrengt.

Drie jaar waarin je met elkaar lacht, verdriet hebt, ontzettend boos bent,

uitzinnig van vreugde bent en alles wat daar tussenin ligt.

Dit alles was geweldig om met Lieke te mogen beleven.

Wat hebben wij genoten van Lieke.

Oud-MA1

Condoleanceregister: http://liekedhont.nl

Een vereniging weerspiegelt het leven. Daar is de dood onlosmakelijk mee verbonden. Zeker als de club en haar voorlopers al een mensenleven bestaan. Maar wat komt het hard aan als er iemand uit je team, uit je club komt te over lijden. De band gaat altijd verder dan samen spelen.

Op deze en de volgende pagina’s gedenken we enkele oud-leden. Ze staan voor alle volley ballers en vrijwilligers die ons ontvallen zijn.


Spil van de verenigingHet volkomen onverwachte overlijden van Albert Langejans was een schok voor alle leden van de vereniging. Albert was een goede vriend van ongeveer iedereen, lid van het roemruchte TNT team en spil van de vereniging. Hij is veel te vroeg heengegaan. Als ik vanuit Utrecht Centraal richting Mariaplaats loop moet ik altijd even aan hem denken, omdat hij daar hij samen met Aadje Bloem aan het Willemsplantsoen woonde. De herinneringen aan Albert zijn voor wie hem kende ongetwijfeld levend en dierbaar. Bij het horen van Lou Reeds Perfect Day, gespeeld op zijn crematie, hou ik het sindsdien maar met moeite droog.

Nadrukkelijke naamgeverOp een heel andere manier heeft het overlijden van Frans Eppings, ongeveer een jaar daarvoor, indruk op me gemaakt. Frans Eppings was oud-voorzitter, die zijn voorzitterschap van VC Utrecht na de fusie met SOS/DPC voortzette bij vv Utrecht. Zijn relatie met vv Utrecht was gebaseerd op een voorbije relatie met een VCU-lid, en hoewel hij zelf weinig met volleybal had, was zijn betrokkenheid met de vereniging groot genoeg om nog jaren voorzitter te blijven. Van zijn overdracht herinner ik me nog zijn poging de sponsorcontacten met Chinees

restaurant Siang Jiang voort te zetten. We werden door het restaurant gefêteerd op een lunch met echte Chinese gerechten (niet van het menu). Hoewel het zelfs door de Chinese beleefdheid heen duidelijk was dat het niets zou worden, hebben Wim de Visser en ik nog nooit zo heerlijk en zoveel gegeten als bij die lunch. Frans heeft me ingewijd in de beperkingen en mogelijkheden van een middelgrote volleybalclub in de gemeente Utrecht. Hij was bovendien de nadrukkelijke naamgever van vv Utrecht: toen de medewerker van de Kamer van Koophandel zei dat er verwarring met VoetbalVereniging Utrecht kon ontstaan, drukte hij vv Utrecht door. Ook Frans is te vroeg heengegaan.

Gloedvolle vertellerHarry Bosch was tot zijn overlijden een begrip bij heel vv Utrecht. Hij was een van de eersten bij wie je na de fusie vergat wat zijn afkomst was (VC Utrecht). Zijn afkomst was namelijk veel breder: hij was een van de volleybalpioniers in Utrecht. Gloedvol kon hij vertellen over campagnes in de vroege jaren vijftig, waarin gymleraren werden benaderd om aandacht aan volleybal te geven. Ze verzorgden demonstratiewedstrijden op pleinen, die toen nog geen comfortabele beachondergrond hadden. Hij had ook verhalen te over van gymzalen waar de potkachel halverwege het veld stond en de bal pas uit was als die tegen de muur kwam. Maar Harry stond tegelijk volkomen in het heden. Overlast van allochtone jochies was toen net in opkomst. Zij liepen langs de kantine in sporthal Hoog Catherijne om eens in kleedkamers rond te kijken. Harry had daar een scherp oog voor, en sprak de jongens ondanks zijn hoge leeftijd en bescheiden lengte zonder vrees aan. Die zetten een grote mond op, maar hij kreeg ze meteen stil met een paar goed gekozen Marokkaanse woorden. Die had hij speciaal voor de gelegenheid geleerd van zijn buren.

Indrukwekkend afscheidHarry had bij de Nevobo en bij de gemeente Utrecht zeer goede contacten. Hij had ook sterke meningen over de

Door Luuk Lagerwerf

In de tijd dat ik voorzitter van vv Utrecht ben geweest waren er hoogtepunten en dieptepunten. Voor mij persoonlijk was de trip naar Kiev het hoogtepunt (zie pagina 57). Dieptepunten waren het overlijden van belangrijke leden van vv Utrecht.

Albert Langejans, Frans Eppings,Harry Bosch

In herinnering: Albert, Frans en Harry


Gesloten boekOp je vijfenvijftigste word je geacht niet meer nationaal te fluiten. Vanaf dat moment was Frans overal in en om de stad Utrecht waar er volleybal was, of dat nou wedstrijden waren of trainingen, te vinden. Frans was in de stad Utrecht een begrip. Als persoon was hij een gesloten boek! Het ging bij hem alleen over de spelregels, de rest was privé. Over zijn familie of relaties, sprak hij niet. Als Frans even kon, dan was hij aan het fluiten in en om de stad. Zelden kon je hem aan de telefoon te pakken krijgen, om hem te vragen in te vallen, want hij was meestal al op pad. Maar als het lukte en hij kon, dan stapte hij in het gat.

MuppetsOp zaterdag waren Frans en ik altijd als twee schimmen te zien op de tribune of aan de koffie, druk pratend en gebarend met onze handen. Ook rekende men er vast op dat de wedstrijden van hoog tot laag doorgingen, we waren er immers toch! In de wandelgangen werden we de Muppets genoemd. Ze bedoelden natuurlijk die twee ouwe mannetjes, Statler and Waldorf, die altijd met commentaar achteraf kwamen.

Strenge regelsHet bijzondere van Frans was, dat je tijdens de wedstrijd altijd kon ZIEN wie er moest serveren. Zijn truc was: het fluitje links in zijn mondhoek of rechts in zijn mondhoek! Hij was van ver te herkennen: wit haar, dikke brillenglazen, zwarte jas, beetje gebogen rug én strenge regels. We hebben vele uren samen doorgebracht en spraken over wat we meegemaakt hadden en over de wedstrijden die we hadden gefloten. Frans was nationaal scheids en de regel was dat je met 55 jaar ging stoppen en dan ging je naar de regio. Dat heeft hij ook gedaan. Helaas is Frans heengegaan op 19 juli 2008, op 65-jarige leeftijd. Frans Pouw was een goede collega.

gang van zaken bij vv Utrecht. Die meningen uitte hij nooit op de voorgrond, maar hij was van grote waarde voor de mensen in het bestuur. Zijn missie voor het volleybal kwam voor mij nog eens onverwacht naar voren toen ik na een bezoek aan Togo (in West-Afrika) een inzameling hield van oud volleybalmateriaal. Hij kwam met dozen vol oude volleyballen en afgeschreven teamshirts voor de onderbedeelde volleybalvereniging aldaar. Harry heeft op indrukwekkende wijze afscheid genomen van vv Utrecht. Toen in het ziekenhuis werd vastgesteld dat het niet lang meer zou duren, heeft hij alles op alles gezet nog een laatste bezoek aan de thuiswedstrijden van vv Utrecht te brengen. Onder begeleiding van zijn zoon, en aan een morfine-infuus, nam hij nog een laatste keer plaats op de tribune. Hij heeft van vele Utrechtspelers afscheid genomen die dag.

Als er iets was dat anders had mogen lopen tijdens mijn voorzitterschap was het wel het overlijden van Albert, Frans en Harry.

Door Karel Stap

Frans Pouw was een van de markante gezichten in het volleybal in de stad Utrecht. Hij stamt uit de oorlogsjaren (geboren 14-4-1943) en zijn volleybalcarrière als speler lag ver voor de jaren van vv Utrecht. Frans is jarenlang nationaal scheidsrechter geweest. Naast de competitie floot hij op vele grote toernooien zijn wedstrijden. Bij al deze gelegenheden was hij altijd een opvallende verschijning. Onberispelijk in het wit en zonder waarneembare emotie nam hij zijn beslissingen. Hij zat er zelden naast en wist met zijn natuurlijk rust en autoriteit het spel altijd in een goede baan te leiden.

Herinneringen aan: Frans Pouw

Fluitje links of rechts in de

mondhoek... je kon aan Frans precies

zien wie er moest serveren.


Wij hebben ’m al, de V-factorDoor Jurgen Bakker en Femke van Bergen

Tribuneblaadje | Veel activiteiten hebben echter niets met het lustrum te maken en horen bij een ‘normaal’ Utrecht seizoen. Denk hierbij aan een aanvoerdersbijeenkomst, een scheidsrechterscursus, een tribuneblaadje of een TZ-vergadering. Het aantal leden dat actief deel uit maakt van de ‘organisatie Utrecht’ ligt uitzonderlijk hoog, Utrecht is overspoeld met de V-factor. Het wordt steeds normaler om naast je fysieke bijdrage in het veld ook organisatorisch een V-tje bij te dragen. En het laat zich raden: dat is wel eens anders geweest.

Positiviteit en vuurwerk | We nemen je mee naar 2007. Utrecht speelt met de dames in de 1e divisie en met de heren in de 2e divisie, hoogtij qua volleybal dus. Op hetzelfde moment is de club bijna failliet en lijken vrij-wil ligers onbereikbaar. Na een heftige ALV in mei nemen wij als dagelijks bestuur het voortouw en lanceren samen met enkele betrokken leden én ouders van jeugdleden de V-factorcampagne. Positiviteit en vuurwerk zijn sleutel-woorden, we worden trots op de weinige vrijwilligers die we hebben en dragen dat uit. De eerste slogan van de campagne luidt: ‘Ik heb ’m al, de V-factor, nou jij nog!’ en wordt op bidons, kaarten en sweaters uitgedragen.

Brandjes blussenNu vier jaar later, blijken er vrijwilligers in overvloed! Het aantal personen in het dagelijks bestuur is niet meer op één hand te tellen, bestuurlijk zit alles snor. Inmiddels zijn er commissies voor de jeugd en voor de topsport, die veel meer werk kunnen verzetten dan de personen die het eerst in hun eentje deden. Het brandjes blussen is verleden tijd, we zien een club die aan het professionaliseren is, met opgeleide jeugdtrainers, een toegankelijke website, flitsende nieuwsbrieven en een nieuw clubtenue dat hierbij past.

Volleybaltechnische uitdagingenBlijft er nog wat te wensen over? ‘Altijd’, zullen Utrechters zeggen. In deze acht jaren is het nog steeds niet gelukt om met de hele vereniging in één sporthal te trainen en spelen. Beetje bij beetje komen we dichterbij, maar in dit tempo kunnen we hierop waarschijnlijk nog enkele lustra wachten. En volleybaltechnisch is er nog genoeg te wensen, er ligt een hele grote uitdaging om weer op het hoogtij niveau te komen, in een ultieme situatie duurt dat vier seizoenen. Waarschijnlijker is dat onze jeugd die nu tot top wordt opgeleid deze klus moet gaan klaren.

UitdagendBesturen van Utrecht is een leuke en uitdagende aangelegenheid waarbij oneindig veel telefoongesprekken en regeldingen ons van de straat hielden. Toch zijn we, net als iedereen, blij met de huidige V-factorstand. Zorg er samen voor dat we de komende jaren nog veel meer in vuur en vlam zullen staan!

In dit lustrumjaar is alles perfect bij Utrecht. We kunnen naast het wekelijkse volleybalgeweld ook nog eens genieten van leuke activiteiten die te maken hebben met ons lustrum. We zijn net terug van het Lustrum ski-weekend, waar skiën en après skiën een ‘sterke basis’ vormden. Na de laatste afdaling stonden we met een aantal oud bestuursleden in de Yetibar te genieten van hossende volleyers uit alle delen van de vereniging die er met elkaar een feestje van maakten! Na acht jaar besturen voorwaar een prachtig kado. Dit lustrumfeestje gloeit bij menigeen nog na, bij ons in ieder geval wel.

De V-Factorcampagne diende drie doelen: vrijwilligers belonen, zichtbaar maken en werven. In die volgorde. Laten zien dat werken aan de club gewoon léuk is. Meer dan 100 vrijwilligers kregen een borrel - én een bidon met de Ik heb ’m al-opdruk. Het bestuur droeg sweaters met vergelijkbare teksten. En met nieuw jaar kreeg iedereen een kaartje; kleine moeite, groot plezier. In 2011-12 krijgt de V-Factor-campagne een vervolg.


V-Factor

V-Factor



Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factoren heel graag rekenen wij weer op jouw








VVU bedankt alle vrijwilligers van 2007VolleybalVerenigingUtrecht

een sportief nieuwjaar!











een sportief nieuwjaar!We wensen je

in 200

8!

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factorin

2008!

in 200

8!

in 200

8!


V-Factor

V-Factor



Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor






















in 200

8!

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factorin

2008!

in 200

8!

in 200

8!


V-Factor

V-Factor



Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor






















in 200

8!

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factorin

2008!

in 200

8!

in 200

8!


V-Factor

V-Factor



Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor






















in 200

8!

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factorin

2008!

in 200

8!

in 200

8!



V-Factor

V-Factor



Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor






















in 200

8!

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factorin

2008!

in 200

8!

in 200

8!


V-Factor

V-Factor



Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor






















in 200

8!

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factorin

2008!

in 200

8!

in 200

8!


V-Factor

V-Factor



Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor






















in 200

8!

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factorin

2008!

in 200

8!

in 200

8!


V-Factor

V-Factor



Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor






















in 200

8!

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factor

Factorin

2008!

in 200

8!

in 200

8!


Als voetbal oorlog is, dan is volleybal een feest!

Door Joke Achterberg

Clubblad | Ik kwam terecht in een warm actief nest. Veel van mijn teamgenoten en ook trainer Hans waren al actief binnen de vereniging en als snel was ik dat ook. Eerst in de PR-commissie, later als secretaris in het bestuur en daarna (of was het nou daarvoor?) heb ik nog een tijdje samen met Erik Dix de clubblaadjes gemaakt. In ieder

geval was dat nog in de tijd dat heel sporadisch mensen die in de hogere wetenschap werkten email hadden en dat internet nog een science fiction verhaal was. De stukjes voor het clubblad werden bij ons op floppy en later op diskette aangeleverd en wij maakten daar dan een leesbaar clubblad van. Als het gedrukt was konden we het ophalen bij drukkerij Elinkwijk, helemaal aan het einde van de Amsterdamsestraatweg.

Aluminium folie | Naast die officiële functies was ik op een of andere manier ook vaak betrokken bij het bedenken en plannen van allerlei ludieke feesten, toernooien en andere gezelligheid. De kantine van de Hoog Catherijne hal en later die van de OSG op de thuis-zaterdagen was altijd een ware brainstorm locatie waar de meest onwaarschijnlijke plannen zijn gemaakt. Een paar van die plannen zijn uitgevoerd, zoals het ‘Blind Date Toernooi’ dat ik samen met Marion Prummel heb georganiseerd, ergens in 1994 of rond die tijd. Marion en ik hadden een ingenieus en wiskundig kloppend systeem bedacht waardoor iedereen een uniek nummer had en elke wedstrijd in een andere samenstelling werd gespeeld. Elke wedstrijd was dus weer een blind date. Je kon op die manier per persoon punten vergaren en na afloop van de avond werden de winnaars bij de mannen en de vrouwen bekend gemaakt, die dan samen de ultieme Blind Date hadden (ja, we liepen jaren voor op alle datingshows en sites van nu!). We hadden ook een prachtige bokaal gemaakt voor beide winnaars, voornamelijk bestaand uit aluminium folie. Wie er toen gewonnen hebben weet ik helaas niet meer. Maar meedoen was natuurlijk belangrijker dan winnen. Het speelschema en het bijhouden van de scores bleek echter

zo lastig te zijn dat er helaas nooit een tweede editie van het Blind Date Toernooi gekomen is. Misschien wordt het weer eens tijd?

Een kwestie van en-en | Toernooien hadden we overigens altijd genoeg in de jaren negentig. De buitentoernooien (en uiteraard de bijbehorende legendarische feesten) van onder andere Hajraa, Budel en het Belgische Assenede mochten altijd een ruime delegatie uit Utrecht verwelkomen. In de loop der jaren taande de populariteit van die buiten-toernooien wel een beetje door het opkomende beach volleybal, maar voor zover ik me kan herinneren was het voor veel mensen meer een kwestie van en-en. Gewoon dus nog meer weekenden buiten volleyballen in de zomer en meer feestjes. Bijkomend voordeel van al die toernooien, feestjes en gezelligheid was ook dat je nog eens iemand tegenkwam. In de tijd dat ik speelde zijn er dan ook heel wat volleybalstelletjes ontstaan! Waarvan er verrassend veel nu nóg bij elkaar zijn, waaronder ook mijn echtgenoot Tonkie Zwaan en ikzelf. Veel van die stelletjes hebben ondertussen ook weer nageslacht voortgebracht, die dus met recht VVU-kinderen genoemd kunnen worden.

Tentje | Oh ja en naast alle feesten en partijen werd er natuurlijk ook elke week gewoon gevolleybald, je zou het bijna vergeten. Maar ik geloof dat daarover in dit lustrumboek wel iets geschreven is. In ieder geval kijk ik met heel veel plezier terug op de tijd dat ik bij VV Utrecht heb gespeeld. Ik heb er veel vriendschappen en een echtgenoot aan over gehouden. Mijn man Tonkie speelt nog steeds bij de club, en als ik zo - via hem - naar de laatste jaren kijk waarin ik geen lid meer was, is er wat gezelligheid en feesten betreft niet veel veranderd binnen de vereniging. En hopelijk blijft dat zo. Wie weet komen onze volleybalkinderen elkaar dan weer eens toevallig tegen, diep in de nacht na een feest, ergens in een tentje op een buitentoernooi.

Tenminste, dat was het begin jaren negentig zeker en volgens mij nu nog steeds. Overgehaald door een pukkelige student (bleek later de voorzitter te zijn) achter een standje in Hoog Catherijne ben ik ergens in 1990 of 1991 lid geworden van VV Utrecht. Met niet teveel ervaring als volleybalster kwam ik ergens in de onderste regionen van de damesteams terecht. Wat er in die tijd iets van een stuk of 13 waren als ik me het goed herinner. Maar dat mocht de pret allemaal niet drukken! De trainingen en het drankje erna waren al een groot feest. Trainer Hans Bruessing nam ons elke week onder handen in een klein bovenzaaltje van de OSG, en ‘wij’, dat waren dan volgens mij ruim 2 damesteams. Dat was al gelijk gezellig druk.

“Hier móet je toch gewoon mee trouwen!” Denis Kramer en Joke

schuilen voor de zandstorm.

Tonkie Zwaan en Ronald Leushuis aan de slag

met de zaalindeling

Door Lopend Vuurtje

Op

zoek

naa

r hi

stor

isch

e fe

iten

kwam

uw

wan

delg

ange

r

rege

lmat

ig e

en b

ijzon

der

verh

aal t

egen

. Vee

lal

enth

ousi

ast g

ebra

cht e

n m

et p

last

isch

e be

weg

inge

n

uitg

edra

gen.

En

altij

d do

or m

anne

n. O

p zo

ek n

aar

de

waa

rhei

d ac

hter

dit

verh

aal s

tuitt

en w

e op

een

gew

aagd

e

actie

van

Dam

es 1

uit

een

niet

zo

ver

verl

eden

. Een

act

ie

waa

rmee

zij

zich

lett

erlij

k bl

ootg

aven

.

De

lege

ndar

isch

e te

ampr

esen

tatie

Dam

es 1,

in

2002

-03

In e

en p

ogin

g om

de

team

s na

der

tot e

lkaa

r te

bre

ngen

- ee

n

uitd

agin

g va

n al

le ti

jden

- w

erd

elk

team

ver

plic

ht z

ich

op e

en

thui

sdag

of a

fges

prok

en tr

aini

ngsa

vond

te p

rese

nter

en. D

ames

1

bega

f zic

h op

de

weg

die

sin

ds 1

967

gepl

avei

d is

doo

r Ph

il

Bloo

m, d

e hi

ppie

bew

egin

g en

de

PSP-

post

er u

it 19

71 -

die

onla

ngs

over

igen

s is

uitg

eroe

pen

tot h

et b

este

pol

itiek

e af

fiche

alle

r tij

den.

Brut

aal,

gew

aagd

, de

schr

oom

en

scha

amte

voo

rbij,

opg

egro

eid

met

het

Tie

tenl

ied

van

Kind

eren

voo

r Ki

nder

en e

n in

de

wet

ensc

hap

dat s

ex s

ells

, fot

ogra

feer

den

zij z

ichz

elf e

n el

kaar

in E

va’s

kos

tuum

van

de n

avel

tot d

e ne

k.

Wat

nor

maa

l het

geh

eim

van

de

dam

eskl

eedk

amer

s bl

ijft,

wer

d

nu g

root

afg

edru

kt e

n in

de

OSG

-kan

tine

opge

hang

en. H

et s

loeg

in. D

e ve

rhal

en v

arië

ren:

van

juic

hend

e aa

nwez

igen

die

wel

erg

lang

ble

ven

hang

en d

ie a

vond

tot d

at g

ehee

l Kan

alen

eila

nd z

ou

zijn

uitg

elop

en o

m d

eze

expo

sitie

te b

ewon

dere

n. T

oen

ston

den

hoof

ddoe

kjes

nog

nie

t ter

dis

cuss

ie e

n w

aren

de

post

ers

van

H&M

en H

unke

möl

ler

nog

iets

ver

hulle

nder

dan

nu.

Inte

rnet

ber

eikt

e ni

et

elke

hui

skam

er e

n de

tells

ells

na

twaa

lven

gin

gen

over

sto

fzui

gers

en fi

tnes

sapp

arat

en. N

aakt

was

ver

weg

of k

ostte

gel

d.

De d

ames

had

den

er e

en w

edst

rijd

aan

verb

onde

n: W

ie is

wie

?

Sim

pel:

je m

oest

rad

en w

elk

mid

denr

if bi

j wel

k ge

zich

t hoo

rde.

Van

één

spee

lste

r ha

d ie

dere

en h

et g

oed.

Gek

leed

of n

iet,

die

had

zelfs

Ste

vie

Won

der

goed

gez

ien.

Een

paa

r an

dere

n w

aren

door

opv

alle

nd v

eel l

euke

man

nen

ook

goed

ger

aden

, ter

wijl

daar

in g

ekle

de to

esta

nd n

auw

elijk

s ve

rsch

illen

zich

tbar

war

en. D

at

riep

vrag

en o

p bi

j uw

rodd

elva

nger

, die

ech

ter

niem

and

durf

de te

bean

twoo

rden

. Zel

fs fo

rse

bedr

agen

voo

r de

ze s

coop

wer

den

met

een

schu

we

blik

ove

r de

sch

oude

r af

gwez

en.

Het v

erha

al w

as d

uide

lijk w

aar

- en

daar

wild

en w

e na

zov

eel o

phef

ook

wel

een

s de

bee

lden

bij

zien

. Dus

gin

gen

we

op z

oek

naar

de s

peel

ster

s. W

e vo

nden

er

een

paar

- di

e lie

ver

anon

iem

wild

en

blijv

en. J

a, z

e ha

dden

de

foto

’s b

est b

esch

ikba

ar w

illen

stel

len,

maa

r ja

, dit

was

voo

r he

t dig

itale

tijd

perk

. En

al h

et b

ewijs

mat

eria

al

was

ver

niet

igd.

Neg

atie

ven

dan?

Nee

, ook

weg

. Opn

ieuw

sch

iete

n

mis

schi

en?

Nee

, dat

was

gee

n op

tie m

eer.

Voor

wie

het

mee

maa

kte

blijf

t het

vas

tgek

lonk

en in

de

herin

nerin

g.

De re

st m

oet h

et d

oen

met

dez

e pa

gina

. Waa

rbij

we

bij h

et z

oeke

n

naar

bee

ld w

el s

teed

s zo

dic

ht m

ogel

ijk d

e or

igin

elen

wild

en

bena

dere

n, m

aar

hela

as o

nze

toev

luch

t moe

sten

nem

en to

t

stan

d-in

s. N

ou ja

, op

eent

je n

a da

n. E

n de

coa

ch o

ok. D

ie to

en n

iet

mee

moc

ht d

oen

maa

r nu

zijn

kan

s sc

hoon

zag

.

Beel

d: v

an e

en la

ngs

de w

eg g

evon

den

pc,

daag

s na

de

verk

iezi

ngen

van

de

prov

inci

ale

stat

en 2

011


In e

en p

ogin

g om

de

team

s na

der

tot e

lkaa

r te

bre

ngen

- ee

n

uitd

agin

g va

n al

le ti

jden

- w

erd

elk

team

ver

plic

ht z

ich

op e

en

thui

sdag

of a

fges

prok

en tr

aini

ngsa

vond

te p

rese

nter

en. D

ames

1

bega

f zic

h op

de

weg

die

sin

ds 1

967

gepl

avei

d is

doo

r Ph

il

Bloo

m, d

e hi

ppie

bew

egin

g en

de

PSP-

post

er u

it 19

71 -

die

onla

ngs

over

igen

s is

uitg

eroe

pen

tot h

et b

este

pol

itiek

e af

fiche

alle

r tij

den.

Brut

aal,

gew

aagd

, de

schr

oom

en

scha

amte

voo

rbij,

opg

egro

eid

met

het

Tie

tenl

ied

van

Kind

eren

voo

r Ki

nder

en e

n in

de

wet

ensc

hap

dat s

ex s

ells

, fot

ogra

feer

den

zij z

ichz

elf e

n el

kaar

in E

va’s

kos

tuum

van

de n

avel

tot d

e ne

k.

Wat

nor

maa

l het

geh

eim

van

de

dam

eskl

eedk

amer

s bl

ijft,

wer

d

nu g

root

afg

edru

kt e

n in

de

OSG

-kan

tine

opge

hang

en. H

et s

loeg

in. D

e ve

rhal

en v

arië

ren:

van

juic

hend

e aa

nwez

igen

die

wel

erg

lang

ble

ven

hang

en d

ie a

vond

tot d

at g

ehee

l Kan

alen

eila

nd z

ou

zijn

uitg

elop

en o

m d

eze

expo

sitie

te b

ewon

dere

n. T

oen

ston

den

hoof

ddoe

kjes

nog

nie

t ter

dis

cuss

ie e

n w

aren

de

post

ers

van

H&M

en H

unke

möl

ler

nog

iets

ver

hulle

nder

dan

nu.

Inte

rnet

ber

eikt

e ni

et

elke

hui

skam

er e

n de

tells

ells

na

twaa

lven

gin

gen

over

sto

fzui

gers

en fi

tnes

sapp

arat

en. N

aakt

was

ver

weg

of k

ostte

gel

d.

De d

ames

had

den

er e

en w

edst

rijd

aan

verb

onde

n: W

ie is

wie

?

Sim

pel:

je m

oest

rad

en w

elk

mid

denr

if bi

j wel

k ge

zich

t hoo

rde.

Van

één

spee

lste

r ha

d ie

dere

en h

et g

oed.

Gek

leed

of n

iet,

die

had

zelfs

Ste

vie

Won

der

goed

gez

ien.

Een

paa

r an

dere

n w

aren

door

opv

alle

nd v

eel l

euke

man

nen

ook

goed

ger

aden

, ter

wijl

daar

in g

ekle

de to

esta

nd n

auw

elijk

s ve

rsch

illen

zich

tbar

war

en. D

at

riep

vrag

en o

p bi

j uw

rodd

elva

nger

, die

ech

ter

niem

and

durf

de te

bean

twoo

rden

. Zel

fs fo

rse

bedr

agen

voo

r de

ze s

coop

wer

den

met

een

schu

we

blik

ove

r de

sch

oude

r af

gwez

en.

Het v

erha

al w

as d

uide

lijk w

aar

- en

daar

wild

en w

e na

zov

eel o

phef

ook

wel

een

s de

bee

lden

bij

zien

. Dus

gin

gen

we

op z

oek

naar

de s

peel

ster

s. W

e vo

nden

er

een

paar

- di

e lie

ver

anon

iem

wild

en

blijv

en. J

a, z

e ha

dden

de

foto

’s b

est b

esch

ikba

ar w

illen

stel

len,

maa

r ja

, dit

was

voo

r he

t dig

itale

tijd

perk

. En

al h

et b

ewijs

mat

eria

al

was

ver

niet

igd.

Neg

atie

ven

dan?

Nee

, ook

weg

. Opn

ieuw

sch

iete

n

mis

schi

en?

Nee

, dat

was

gee

n op

tie m

eer.

Voor

wie

het

mee

maa

kte

blijf

t het

vas

tgek

lonk

en in

de

herin

nerin

g.

De re

st m

oet h

et d

oen

met

dez

e pa

gina

. Waa

rbij

we

bij h

et z

oeke

n

naar

bee

ld w

el s

teed

s zo

dic

ht m

ogel

ijk d

e or

igin

elen

wild

en

bena

dere

n, m

aar

hela

as o

nze

toev

luch

t moe

sten

nem

en to

t

stan

d-in

s. N

ou ja

, op

eent

je n

a da

n. E

n de

coa

ch o

ok. D

ie to

en n

iet

mee

moc

ht d

oen

maa

r nu

zijn

kan

s sc

hoon

zag

.

Beel

d: v

an e

en la

ngs

de w

eg g

evon

den

pc,

daag

s na

de

verk

iezi

ngen

van

de

prov

inci

ale

stat

en 2

011


Deel 1

Diederik krijgt les...Door Huib Zegeling

Deel 2

De les van PlatonovDoor Diederik Noordhoek

Seminar | Wanneer Platonov voor wedstrijden en andere zaken in Nederland was, logeerde hij met zijn gezin geregeld in Odijk ten huize van de familie Zegeling. Bijvoorbeeld tijdens de Europese Kampioenschappen van 1985 en de toernooien van Dynamo in Apeldoorn. Zijn dochter, Olga, een verdienstelijke speelster in het Leningradse Spartak,

speelde een keer als gast met de vrouwen van de sv Odijk op het Kromme Rijntoernooi. De trainer van de Utrechtse vrouwen, Diederik Noordhoek, zou graag bij het Rucanor-seminar aanwezig zijn, maar was helaas verhinderd.

Goud | Aangezien Plato (de bijnaam van Platonov) in Odijk logeerde, lukte het om hem zo ver te krijgen om een privéles aan Diederik te geven. Plato gaf onder andere uitleg over het door hem bedachte block, het

zogenaamde switch-block, waarmee hij succes had op de Olympische Spelen van 1980, toen hij met de toenmalige Sovjet Unie de gouden medaille won.

De originele schets van de in 2005 overleden Platonov, met uitleg over dat switch-block, beelden we hier af. Samen met het verhaal van Diederik, en de les van Plato.

Deze avond ben ik nog steeds niet vergeten, omdat ik die avond iets leerde dat ik nu nog in praktijk breng! Ik was een beginnend trainer met een diploma, die wat boeken las en probeerde één en ander een beetje in praktijk te brengen. De discussie met Platonov over

volleybal moest dus wel op een ‘les’ uitdraaien en die heb ik dan ook gekregen.

Meewarig | Ik antwoordde op zijn vragen over hoe mijn team in elkaar zat en wat ik zoal voor trainingsstof presenteerde. Enthousiast over het feit, dat een grootheid als Platonov dat van mij wilde weten, lepelde ik al mijn (beperkte) wijsheid op en trapte daarmee compleet in de val die voor mij werd klaargezet door dit heerschap. Hij knikte meewarig zijn hoofd en stofte mij volledig af met de woorden: je bent een aardige vent, maar je snapt niets van het trainen (of woorden van gelijke strekking). Tja, toen werd ik heel erg klein en ik snapte er niets meer van; was er dan niets goed in datgene dat ik in praktijk bracht? Ik kon niet meteen het antwoord geven, maar het daagde al snel: neen, er zat niets goeds in datgene wat ik in praktijk bracht, want dat was gewoon oefenstof uit een boekje, met een oppervlakkige visie, gepresenteerd met de gedachte, dat daar een speler/speelster wel beter van zou worden.

Doortimmerde visie | Het gaat er natuurlijk om dat je een goed inzicht hebt in de status en de groeipotentie van je team en de individuele spelers/speelsters. Bovendien heb je een doortimmerde visie en methode nodig, om die groeipotentie te kunnen ontwikkelen. Vervolgens moet je die visie ook kunnen overbrengen op je team. Ze moeten de doelen en methode begrijpen en omarmen. Daarbij zul je merken, dat je spelers/speelsters verschillend moet benaderen om succes te hebben. Bijvoorbeeld: je analytisch ingestelde spelers/speelsters zul je anders moeten benaderen dan je emotioneel ingestelde spelers/speelsters (zie het begrip ‘Action Typing’, o.a. besproken door de welbekende trainer Peter Murphy).

Oefenstof | Als je de antwoorden weet op het voorgaande, ga je dit presenteren in je oefenstof. Je oefenstof is niet meer dan een omhulsel van je trainingsplan. Er is gewone, leukere en betere oefenstof, maar in alle gevallen moet het aansluiten bij je geformuleerde bedoelingen. Bovendien is hetgeen

In het begin van de jaren ’90 was de toenmalige Russische bondscoach, Vyatscheslav Platonov, uitgenodigd om samen met Arie Selinger een voordracht en een demonstratietraining te geven op een bijeenkomst van Nederlandse volleybaltrainers. Dit ter gelegenheid van de introductie van de Selinger volleybalschoen door Rucanor.

De Russische bondscoach Vyatcheslav Platonov, samen met Monique,

schoon dochter van Huib Zegeling


Deel 2

De les van PlatonovDoor Diederik Noordhoek

je als trainer communiceert tijdens de oefeningen veel belangrijker dan de oefenstof zelf.

Succesvol | Dat was voor mij de les van Platonov. Ik breng het nog altijd in praktijk. Ik zal nooit meer een oefening doen met serveerders die een service-pass opstelling bestoken en dan zeggen dat ik de service-pass aan het trainen ben. Als ik het waarom van de service-pass training beantwoord heb, resten nog vragen als: wat wil ik trainen, de uitgangshouding van de passer, de beweging naar de bal, het contact moment, de continuïteit, de precisie. Vervolgens vraag ik me af hoe ik per speler het meest succesvol kan zijn. Ik wil dan feedback krijgen van de speler/speelster in woord en daad om te toetsen of ik op de goede weg ben... Mijn dank aan Platonov is groot!

Commentaar van Diederik op het switch-blockPlatonov presenteerde op die avond ook nog één van zijn eigen vindingen: het switch-block. Hierbij gaat de 1e-tempoblokkeerder vol mee met de 1e-tempoaanvaller van de tegenpartij. De andere blokkeerders volgen de combinatieaanvallers van de tegenpartij naar de plaats waar ze aanvallen. Hierbij is het mogelijk dat deze blokkeerders achterlangs de 1e-tempoblokkeerder moeten passeren om op de juiste positie uit te komen. Het enige grote voordeel van dit type blokkering is dat er nooit een aanvaller volledig ‘vrij’ gespeeld kan worden, want de blokkeerder loopt met hem mee; er is dus altijd een één-blok. In het huidige (snelle) volleybal is echter een één-blok niet voldoende om de aanvaller effectief af te stoppen. Bovendien is het looppatroon van de blokkeerders

dermate complex dat er maar weinig teams zijn geweest die deze methode hebben geadopteerd. In het huidige volleybal zie je deze blokkering zelden of nooit terug. Maar in 1980 won hij er wel Olympisch goud mee.

Foto: Diederik als trainer van SOS/DPC dames 4, ongeslagen kampioen in 1984. Op de foto o.a. Maud vd Kapelle (staand 2e van links), Marijke Loohuizen (zittend 2e van links) en Karin van Doeland (zittend 2e van rechts)

Origineel door Platonov getekend tijdens de uitleg aan Diederik

Het Platonov switch-block

Diederik in 1990 als trainer van H1, samen met D1 op deze foto



1. Bram Hoogesteger 2. Janniek Dijkers 3. Allard Jongsma

5.Sam van Ling 7. Wouter van Gelderen

11. Florian Simatos

8. Ernst Soethout

29. Boudewijn Maas

4. Ferdinand de Booij

10. Tom van der Linde

2. Jelle Strikwerda

Coach Gijs Ronnes

12.Mark Oude Avenhuis

Heren 1 2010-2011

Waarom altijd vóetbalplaatjes?

Eén van de uitdagingen binnen VVU is om de afdelingen meer met elkaar te verbinden. Om de jeugd kennis te laten maken met de topteams - en andersom - hebben we ons laten inspireren door de altijd populaire voetbalplaatjes. De mini’s en de C-jeugd krijgen op de lustrumdag een spaarkaart en verzamelen alle stickers, die door onze eigen helden zelf uitgedeeld worden. Zo pakken we dat aan bij VVU.


1. Joske Sturkenboom 4. Marjolijn van Haarlem2. Laura Lammers 3. Nienke Lankheet

7. Nanda Pluijter5.Mette van Kruijsbergen 6. Marijke Dorresteijn 8. Saskia Mulder

9. Janine Pleizier 10. Lize Janssen 11. Lauri Zitman

Coach Henk Bosschaart Coach Henk Heijmink

Dames 1 2010-2011

HindesEn daar stonden we: acht Utrechtse vrouwen tegenover tien Zeister hindes. Althans zo voelde het toen ik bij aanvang - traditiegetrouw - mijn oppone(n)t, die een zus van Manon Flier had kunnen zijn, een plezierige wedstrijd toewenste. Zij kon zich verheugen de set-ups te mogen ontvangen van een spelverdeelster die de fluwelen handjestechniek van Martje de Vries geërfd leek te hebben en wist zich gesteund door een buitenaanvalster, wier kanonskogels voor ons niet of nauwelijks te verdedigen waren.

HandschoenenDe inspirerende en tactische aanwijzingen van spelverdeler/coach Ingrid - zij weigert zonder handschoenen op de bank plaats te nemen - ten spijt verloren we de eerste set. Door onze jarenlange ervaring gelouterd betraden wij met opgeheven hoofd het veld voor set 2, waarin we opnieuw lieten zien dat onze kracht niet letterlijk moet worden opgevat maar meer zit in de artistieke waarde van het volleybal. Die overtuiging zorgt ervoor dat we zowel de tegenstander verrassen als wel onszelf keer op keer versteld doen staan van onze mogelijkheden. Zo vertaalde Anja het denken in creatieve oplossingen in een set-up aan onze benjamin Aadje, die, na op zeven meter een snoeiharde service verwerkt te hebben, nog zuchtend bezig was uit te zoeken of het nou haar rechter of linker been was dat haar weer overeind zou doen komen. Inderdaad een eerste aandachtspuntje voor de volgende training: het passer-loper werk.

WelverdiendSterk in het denken in kansen in plaats van bedreigingen roken wij in de derde set onze mogelijkheden; de fluwelen Zeister handjes hadden plaatsgemaakt voor een ook niet onverdienstelijke maar toch in de schaduw staande spelverdeelster en wijzelf kwamen op stoom. Aldus werd het een set die alles in zich had: hilarische rallies die naar adem deden happen, uit het boekje opgezette aanvallen waarbij springveer Cilia op momenten haar kwaliteiten als vanouds bewees en Karin haar lepe ‘rechtsachter-

zo-die-is-in’ balletjes liet zien. Mijn opbeurende woorden als ‘kom op, er staat niets meer op het spel’ bij aanvang van de vierde set mochten niet voorkomen dat wij de tegenstander uiteindelijk met vijf welverdiende punten moesten feliciteren.

GelaafdDesalniettemin keken we al uit naar 15 oktober als wij in Nieuwegein onze tweede wedstrijd mogen spelen. We weten ons die avond versterkt door Marian (wie kent haar weergaloze polstechniek niet?) die gelaafd zal zijn teruggekeerd uit Italië, Suzanne zal in de tussentijd al het mogelijke reiki aanwenden om van haar stijve rug af te komen en Sonja heeft de 10 kilometer singelloop dan voltooid.

ConcurrentievervalsingAls je al meer dan 30 jaar volleybalt, is verliezen nooit leuk. Heel verleidelijk is dat verlies toe te schrijven aan factoren buiten jezelf. En het kan natuurlijk altijd zo zijn dat een tegenstander beter is. Laat dat nou met Cito het geval zijn geweest! Maar wel met een gemiddelde leeftijd van 34

tegenover een Utrechts gemiddelde van 50. Wij hebben nog geprotesteerd tegen de door de Nevobo ingevoerde verlaging van de leeftijdsdrempel van 35 naar 30, die in onze ogen concurrentievervalsend was. Overigens, wijzelf waren op die leeftijd nog bezig onze top te zoeken, maar kennelijk spreekt het niet elk weekend de verplichting hebben van een wedstrijd zoveel speelsters aan, waardoor het enthousiasme voor deze competitievorm wordt verklaard.Wellicht moeten we het begrip vete-raan gewoon ruimer formuleren: zij die nog niet aan bejaardenbingo of vingerhaken toe zijn. Voordeel is in ieder geval dat wij ons weer lekker jong voelen!

’07’08

Een jaar lang hadden we ons erop voorbereid: de eerste

veteranenwedstrijd in competitieverband; de kersverse

pilot van de Nevobo, die in een toenemend vergrijzende

samenleving (en vereniging?) niet kon uitblijven.

Onze Dames Veteranentegen de hindes van Cito

Door Jacqueline Holtrop...

Naschrift redactie: Jacqueline had een punt. Een jaar later introduceerde de Nevobo de Masters-competitie en is de term Veteranen voorgoed verbannen naar het verleden. ‘De Afbouwdivisie’ is er voor ex-topspelers en blijkt bij de dames erg succesvol. Bij de heren komt zo’n competitie niet van de grond. Die blijven kennelijk liever in de reguliere competities of stoppen geheel. Maar misschien zijn er wel VVU-reünisten die hier oren naar hebben?


Aadje Bloem: Gaat als een stofzuiger tekeer achterin, heeft meestal nog vóór de bal een virtuoze vinger aan de grond en bewijst als geen ander dat de combinatie duiken en volleyballen uitstekend samengaat. Meer dan de beperkingen ziet zij de voordelen in van het multi-functioneel en -inzetbaar zijn, getuige haar immer vrolijke humeur en inzet als ze weer eens de gaten mag dichten. Ingrid Brenner: Vloog in 2006 na allerlei onbegrijpelijke omzwervingen met een badmintonshuttle weer terug in het oude nest. Schafte ondanks plaatsing in het hoogste masterteam nieuwe handschoenen aan, vermoedelijk om haar onderverzekerde fluwelen vingers waarmee zij scouts in extase blijft brengen, te beschermen. Geeft daarmee invulling aan ‘lifetime career investment’. Blijf haar dus volgen want je wilt niet weten hoeveel verenigingen die oude handschoenen zijn meegegaan!

Karin Echten: Gaat gezond de strijd aan met haar concullega-spelverdeelster en wint die nog ruim op snelheid. Heeft na het echten van Dirk-Jan haar geld in een

buitenverblijf in de Caribbean gestoken en is genoodzaakt de herfstvakantie op Bonaire te verblijven. Gezien haar didactische vermogens hebben wij er alle vertrouwen in dat zij de ingevlogen Zuid-Amerikaanse klustroepen zodanig weet te instrueren dat de afsluiting van dit seizoen nog daar plaatsvindt. Toch een meevaller dat de aanleg van het volleybalveld bij het zwembad vanwege voldoende interne capaciteiten niet uitbesteed hoeft te worden.

Sonja Holtrop: Grondlegster van het fenomeen e-fitness, is overtuigd van de heilzame werking van Wii en zoekt nog een (liefst e-)coach die haar bevrijdt van rugklachten. Tijdens een zomers fietsweekend hielp niet stoppen met fietsen ook goed. Bleef oprecht verbaasd als uitbaters het vanwege topdrukte niet toestonden dat zij met fiets en al op het terras plaatsnam. Loopt fluitend de 10 kilometer uit en iets minder fluitend tegen de grenzen van het kamperen aan.

Jacqueline Holtrop: Observator met scherpe pen en in die hoedanigheid zowel geprezen als gevreesd. Van elke set-up weet zij (althans op papier) nog iets te maken. Staat bekend als rots in de passbranding; komt haar pass niet goed, dan is de service of de aanval eenvoudigweg onhoudbaar. Is als net 45-jarige eigenlijk nog een jonkie. Om zich een plek te verwerven tussen de ouwe hap bakt zij gigantische hoeveelheden hartige taart.

Sascha Joustra: Wij zijn blij dat deze jongste en tevens snelste telg na een jaar gestopt te zijn tot het inzicht kwam dat er geen leven is na het volleybal. Is na diverse onderhandelingen op geheime locaties definitief geadopteerd van Masters 2, dat verwoede pogingen doet op een omgangsregeling aan te sturen dan wel compensatie te eisen. Een mediationtraject moet nu tot verbetering van de vertroebelde relatie met deze reservemasterinnen leiden.

Marianne Rovers: Alom gevreesd om haar losse pols die door blessure wat vaster is gaan zitten. Staat met beide benen op de grond, zelfs wanneer het raadzaam zou zijn te springen. Weet haar eigen focusprobleem te verdoezelen door met regelmaat de tegenstander zand in de ogen te strooien. Door haar punctualiteit en ongeëvenaarde kwaliteiten als nettenbouwer dreigt het taakroulatiesysteem in te storten. Zijzelf is overigens best bereid haar materiaalkennis te delen.

Suzanne Steendijk: Gelooft niet meer in afbouw van carrières nu door haar logopedielessen een 92-jarige zangeres met stemproblemen binnenkort een nieuwe c.d. uitbrengt. Heeft een zeer eigen manier om dit naar haar persoonlijke volleyballoopbaan te vertalen. Zou stiekem naast Fransje Bauer ook haar teamgenoten wel eens een spreekverbod willen opleggen.

Cilia Sturkenboom: Werd zij in de vorige eeuw al gehuldigd voor 25 jaar divisie spelen, nu doet zij een gooi naar de titel ‘Miss Preventie’. Door haar ijzeren discipline met dagelijkse oefeningen op de trap wist zij haar kuitomvang met een imposant aantal centimeters te vergroten. Blijft voor tegenstander én teamgenoten onnavolgbaar met haar fabuleuze linkerarm en maakt zich onmisbaar door elke dinsdagavond weer met groot enthousiasme de trainingen te verzorgen.

De Cast (seizoen 2008-2009)

Wegens succes geprolongeerd: Masters 1 met ‘Wat nou grijs?!’... en deze ook.

’08’09

Van links naar rechts: Ingrid Brenner, Suzanne Steendijk, Cilia Sturkenboom, Sonja Holtrop, Karin Echten, Sascha Joustra, Marianne Rovers, Jacqueline Holtrop, Aadje Bloem


Toernooiteam TNT | We hadden toen, dat was rond de oprichting van VV Utrecht, ook zo�n 25 jaar geleden dus, een toernooiteam: Lokomotiv TNT. Lokomotiv vooruitlopend op een (hoe verrassend) nooit van de grond gekomen sponsoring door de NS, TNT niet vanwege explosieve acties maar als afkorting van toernooiteam. We hadden één tactische regel: scoor je niet, dan krijg je net zolang de bal tot je wel scoort. Toernooiteams zijn vaker in het leven geroepen omdat volleyballers/sters (geef het maar toe) het met dat clubje gezelliger vinden toernooien te spelen dan met hun eigen team. Maar TNT was toch wel bijzonder. Onze selectie varieerde namelijk van, laten we zeggen, eeuwige talenten (lees: heren 7) tot mannen die hoger speelden dan het eerste (het nulde?) en van alles daartussen.

Monty Python | Iets irritanters dus. Een ziekenauto diende als inspiratie. Stel het je voor: eerst de bal tussen 6 über-Duitsers op de grond rossen en dan met het hele team: taatuu,... [even pauze] taataa. En dan die gezichten

van die 6 über-Duitsers. Met geen mogelijkheid konden ze verhullen dat ze zich zwaar in de zeik genomen voelden. Doe dat een paar keer und dann sind die tolle Buben schnell ausgehop-hop-hopt. Nog zo’n TNT-act was het vieren van een kill-block door allemaal een hand voor één oog te houden (overgenomen uit Monty Pythons both-peaks-of-Mount-Kilimanjaro; zie YouTube: Monty

Python Kilimanjaro). Erg leuk om te doen, ook voor het publiek, maar minder leuk voor de tegenstander.

Kill-block | TNT is inmiddels al lang ter ziele. Net als de rockband Queen nooit officieel opgeheven, maar ook

niet meer in staat ooit een volwaardige reünie te houden, omdat een lid helaas vroegtijdig het aardse voor het hemelse verruild heeft. Waarmee die speler nu wel een stuk hoger zit, dat dan weer wel.

Terugblikken | VV Utrecht bestaat nog wel, 25 jaar al weer. Bijzonder? Ja en nee. Maar daarover straks meer. Zoals gezegd is een jubileum hét moment om terug te blikken. Wat is er bijvoorbeeld veranderd in het volleybal in die 25 jaar? Niet zo veel eigenlijk. We tellen anders (rally point; kent de jeugd die term eigenlijk?) en ook verder (tot 25 in plaats van tot 15; zouden we als VV Utrecht 40 jaar bestaat tot 40 tellen?), je mag langs de hele achterlijn serveren en de coach mag tegenwoordig staan. Tjonge, wat een revolutionaire veranderingen. En je mag, al heeft dat niet echt met volleybal te maken, gelukkig niet meer roken in de kantine. Hoeven na de training niet altijd meer zowel je sportkleren als je gewone kleren in de was. Oh ja, ik vergeet de libero. Je zal toch nooit meer mogen aanvallen en blokken. Nou ja, ze zijn wel schattig, die kleintjes.

Ook bij VV Utrecht is er niet echt veel veranderd. De zaal was Catharijne, werd OSG en is nu Galgenwaard. En het shirt was blauw, werd rood en is nu zwart. Maar dat was het wel zo’n beetje. De club draait sinds de oprichting dankzij de inspanningen van een handjevol vrijwilligers (hulde!), de ALV wordt standaard bedroevend matig bezocht en degenen die daar wel komen kissebissen altijd over de contributie, en al die 25 jaar wordt er gezocht naar scheidsrechters en ballen.

Studio Sport | En neem nou het beleid. Dat is echt al sinds mensenheugenis ‘hoger en breder’. Breder gaat eigenlijk prima (bij sommige spelers vooral ter hoogte van het middel). En ja, hoger blijft een eeuwige ambitie omdat structurele aansluiting bij de nationale subtop, laat staan top, maar niet wil lukken; verder dan een paar seizoenen 1e divisie is de club niet gekomen. ‘Ho, ho,’ hoor ik daar uit de recreantenhoek, ‘wij zijn meer dan eens Nederlands kampioen geworden,’ (zie Wikipedia). Zonder meer knap (en da’s niet cynisch bedoeld; de meesten van ons zullen nooit ergens Nederlands kampioen in worden), maar Studio Sport haal je er niet mee (overigens is het vast een recreant die ons op Wikipedia gezet heeft, want veel meer informatie dan die recreantentitels staat daar niet).

Geschiedenisles | Eén verandering bij VV Utrecht verdient wel vermelding in dit jubileumboek. Dat begint

Vroeger (in een jubileumboek mag je het ongegeneerd over ‘vroeguh’ hebben) had je van die über-Duitse teams die de hele wedstrijd hoogst irritant ‘hop hop hop’ [even pauze] ‘hop hop hop’ riepen (tegenwoordig misschien nog steeds; ik ben er al een tijdje uit). De uitdaging: iets irritanters verzinnen.

Door Leo ‘Tjo’ Strikwerda

Taa tuu, taa taa!

Met broer Appie, hier al in een Dynamo-shirt, onder zeil .

Een buitentoernooi (op tegels!), duidelijk

na een killblock


met een geschiedenislesje. VV Utrecht is ontstaan uit een fusie van UVC en SOS/DPC. UVC betekende Utrechtse Volleybal Club (toch?). En SOS/DPC was echt een fusiecompromis want dat stond (als ik het me goed herinner) voor Slag Op Slag/Door Samenwerking Overwinnen Polonia Combinatie. Lang geleden werden DSO en Polonia na een fusie DPC, en SOS en DPC fuseerden daarna tot SOS/DPC. Hallo, bent u er nog? (Kijk voor de zekerheid even op pagina 8, red.)

Toen UVC en SOS/DPC 25 jaar geleden samengingen is er echt heel hard nagedacht over hoe die nieuwe fusieclub moest gaan heten. Het had natuurlijk SUC kunnen worden (SOS/DPC UVC Combinatie). Was vooral voor de spelers van het zesde leuk geweest, want die hadden dan sowieso elke week succes (SUC 6, suc-ces, snappie?). Maar dan zouden alle leden SUCkers zijn, dus SUC viel af. En toen werd het Utrecht. Let op, alleen Utrecht dus, zonder VV. Want anders leek het teveel op UVC en dat zouden de SOS/DPC-ers niet leuk vinden. Jechim-de-pechim (TNT-Russisch voor jemig-de-pemig), het is me wat, zo’n fusie. Ergens in die 25 jaar heeft iemand er toch stiekem VV voor gezet en dat is gelukkig zo gebleven.

‘Kom je weer spelen?’ | Goed, 25 jaar VV Utrecht dus. Nou kent Nederland zat verenigingen die véél langer bestaan. En los van de recreanten zijn er dus sindsdien geen echt aansprekende resultaten behaald. (Zijn de recreanten toen eigenlijk nog op het stadhuis gehuldigd?) Kortom, gewoon een jarig clubje, niets bijzonders. Maar wie ooit lid geweest is van VV Utrecht weet wel beter. VV Utrecht gaat veel verder dan op zaterdag een potje ballen. VV Utrecht betekent vriendschappen, relaties, nageslacht, noem maar op. En als je na tien jaar je gezicht weer eens in de sporthal laat zien, dan zijn er geheid nog wat bekenden die je vragen: ‘Hé, kom je weer spelen?’ Je blijft welkom, VV Utrecht is een soort familie (alhoewel je bij familie soms opeens niet meer welkom bent, maar daar moesten we het hier maar niet over hebben). Zelfs al kom je nooit meer in de zaal, op de een of andere manier houd je binding met de club. Lees je het stukje volleybal in de krant, dan sla je VCV en Taurus over; wat VV Utrecht gedaan heeft, daar gaat het om. Het gaat misschien wat ver, maar heb je eenmaal het VV Utrecht-shirt gedragen, dan zit VV Utrecht in je bloed en het gaat er niet meer uit.

Familiegevoel | En wat biedt de toekomst? Weinig nieuws, denk ik. De club blijft draaien dankzij de inspanningen van enkele onvermoeibare vrijwilligers,

jaarlijks kissebist een handjevol vergadertijgers op de ALV over de contributie, en men blijft tot in den treure zoeken naar scheidsrechters en ballen. En het beleid blijft natuurlijk ‘hoger en breder’. Een andere zaal? Misschien. En dan wel graag eentje die écht gezellig is. En ja, een keer een ander shirt, dat gaat vast nóg wel eens gebeuren. Als er iets verandert, is het tenslotte wel de mode. Een keer een echt opvallend shirt lijkt me wel wat. Ik denk dan aan zoiets als dat gele of dat oranje uitshirt van FC Barcelona. Zodat zodra je een zaal inkomt je blik valt op die VV Utrecht-teams (moet alleen wel het clublied weer aangepast worden: ‘Geel en zwart zijn onze kleuren’ of zo). Hoe dan ook, de toekomst zal het leren. Eén ding moet in ieder geval niet veranderen en dat is dat VV Utrecht-familiegevoel.

Knalgeel | Lokomotiv TNT had zo’n opvallend shirt. Misschien niet echt mooi, maar wel zo knalgeel en -rood dat je ons er zelfs bij een toernooi als Hajraa, als we veld 23 of zo onveilig maakten, zo uitpikte. We hadden uiteraard onze TNT-naam op onze rug: Kloen, El Robbo, De Colakid, Foppe, (wijlen) Hassa, drs. Koos, De Kurk, Appie, Hiele en Tjo. Er waren nog veel meer TNT-gebruiken. Ik noem de bokspringswitch, de onderhandse sprongserve (liefst met links) en het driemeterblok. Maar ik geloof niet dat het de bedoeling is dit hele jubileumboek met die meligheden te vullen. Het zou best geinig zijn als sommige TNT-gebruiken weer op de velden terug zouden keren. Nou heb ik de kleine Tjo (inmiddels 1,90 meter plus, 100% VVU-nageslacht) al eens na een kill-block de both-peaks-of-Mount-Kilimanjaro-move zien maken. Dus het begin is er. Misschien dat die ene TNT-er die in het volleybal zijn brood verdient (wat wil je ook met TNT op je CV) wat kan uitrichten. Stel je voor: 2016, Rio de Janeiro, finale Olympische Spelen, Nederland-Brazilië (Nederland-Duitsland mag ook). En dat dan heel Brazilië (of Duitsland) zich in de zeik genomen voelt als het Nederlands team het verzilverde matchpoint viert met: taatuu, taataa...

Taa tuu, taa taa!

LOK/TNT had felle shirts en illustere namen als Kloen, El Robbo, De Colakid, Foppe, (wijlen) Hassa, drs. Koos, De Kurk, Appie, Hiele en Tjo...


Zomaar wat teams door de jaren heen.

86 | Het vuur van VVU |

H1 en D1 1986

Winnaars Oliebollentoernooi 2008

H2 1992

H7 OOITMA1 2009

Masters 2008 a.k.a. De Tegenstander

JC1 2010

Toernooiteam 2002

Zomaar wat teams door de jaren heen.

| Het vuur van VVU | 87

Mi1 kampioen 2008

H1 1994

D1 2011

Dames door elkaar 1991

D1 2006

Mini’s 2 2011

D2 2008

JC2 2010

In dit jubileumjaar terugblikken op het recreatieteam H5 is teruggaan naar de beginjaren van de fusievereniging. Eén van de problemen, naast de financiële situatie en het gebrek aan kader, waar het toenmalige bestuur van voorganger SOS/ DPC zich begin jaren 1980 mee geconfronteerd zag was de sterke wens van een aantal leden om als vriendenteam te kunnen spelen zonder inmenging van de TZ bij de teamsamenstelling. De eerste stap was gezet door het team van Johan van Doorn, Hans Pouw c.s., spelers die de hoogtijdagen van SOS hadden meegemaakt en, op leeftijd gekomen, nog best wilden ballen maar dan wel zonder de vele verplichtingen.

Twee competities | Analoog hieraan was deze behoefte ook aanwezig bij twee herenteams en één damesteam die hun (on)mogelijkheden op volleybalgebied al hadden leren kennen en het spelen in steeds wisselende samenstelling, en het daarbij behorende niveau, beu waren. In die tijd telde een seizoen nog twee competities met rond de kerst een promotie/ degradatieregeling en werden elk half jaar nieuwe teams geformeerd. Pas vanaf 1990 duurde de competitie een heel jaar. Het kon zomaar gebeuren dat je de eerste helft kampioen was geworden in bijvoorbeeld de 2e klas en in de tweede helft werd gevraagd om te gaan spel verdelen in de 4e klas.

Kortom, een recreantenteam zoals dat eufemistisch door de vereniging werd genoemd. Begonnen in de 5e en laagste klasse en als SOS/ DPC H5, na de fusie Utrecht H9, maar al snel als Utrecht H5 jaren in de 2e/ 3e klasse gespeeld. Een groot nadeel in veel jaren is het ontbreken van een trainer geweest. Slechts een enkele dappere trainer(ster) lukte het om die eigenwijze en vastberaden groep onder de duim houden.

‘Oude ballen’ | Het team van Johan van Doorn was het ‘oudeballenteam’ en alleen al vanwege de leeftijd van de spelers kon H5 niet zo genoemd worden maar recreant dekte ook weer niet de lading want er was al een recreantenafdeling binnen de vereniging en die volleyballers speelden toch wel een ander spelletje. Fanatiek waren we, wat trainings- en wedstrijdinstelling betrof en de tegenstander was natuurlijk de vijand. In de wedstrijdanalyse na afloop van een wedstrijd tegen VC Maarssen werd het nieuwe medium videocamera gebruikt.

De beelden werden na afloop bij Rob thuis bekeken. Iedereen gaf lustig commentaar op elkaars spel maar toen Walter het moest ontgelden bleef het stil en kwam er geen reactie. Dat Walter niet zo snel reageerde was niet ongebruikelijk alleen nu duurde het wel erg lang. Wat bleek, Walter was na het douchen alvast naar de kantine gegaan en had voor het hele team bier besteld. De anderen die rechtstreeks naar het huis van Rob

waren gegaan kwamen er nu pas achter dat Walter ontbrak. Het duurde gelukkig niet lang voordat Walter alle biertjes had

weggewerkt en lichtelijk tipsy bij de rest weer aansloot.

Bijzonder balgevoel | Legendarisch is het EPV toernooi dat op Tweede Pinksterdag op de Sint Pietersberg in Maastricht werd gehouden. Als team deden we daar jaarlijks aan mee. Als je de

bal te ver uitsloeg moest je hem bij wijze van spreken in België weer gaan ophalen. De eerste keer werd nog bij de ouders van Peter in alle hoeken en gaten van hun huis geslapen. Allengs werden het bijzondere weekenden waar veel werd gepraat, gelachen, gedronken en sportief afgezien (en dat niet alleen tijdens het volleyballen). Tijdens een van die toernooien etaleerde een nog jonge Erik Dix zijn bijzondere balgevoel door hoogstaande kunstjes met een diabolo te vertonen.

Jan Albert emigreerde in 1995 naar Nieuw Zeeland en in zijn laatste wedstrijd kreeg hij een applauswissel. Hij stak als vanouds

in een uitstekende vorm en won de wedstrijd zowat in zijn eentje. De tegenstander, die bij winst het kampioenschap niet meer kon ontgaan, verzuchtte na afloop moedeloos of hij niet een week eerder had kunnen vertrekken.

Rigoureus | In al die jaren zijn er meer passanten geweest die door het team werden opgevangen. Vaak ervaren versterking, zoals Diederik Noordhoek of Michiel Groeneveld, en soms jeugdspelers, zoals Rutger Huitsing, die nog een volleyballoopbaan voor zich hadden. Het team bleef stevig verankerd binnen de vereniging. In de loop der jaren vertrokken spelers, kwamen er nieuwe

spelers bij, de teamsamenstelling veranderde geleidelijk, in de jaren 1990 speelden Wim en Joan mee. Rond de eeuwwisseling veranderde het team rigoureus. Het trainerloze bestaan was uiteindelijk opgelost dankzij de trainsters Maaike en Wietske (lolly en koekje).

H5, een recreatie-

team!?Door Peter Notermans

De VV Utrechtse volleybaljaren van Bart Ruiter, Denny van Leeuwen, Jan Albert Droppers, Joan van Aggelen, Max Tigchelaar, Peter Notermans, Pierre Buysman, Rob van Hal, Vincent Frowijn, Walter Rikhof, Wim de Visser, Wim Sinneker, e.a.


Driekamp | Van buiten de vereniging werd Jacq. Kunen ingeschakeld, een man met ervaring op het gebied van sponsoring, onderhandelingen en dergelijke. Na veel beraadslagingen, overleggen en heel veel tijd en inzet lukte het ons om twee landenteams, te weten Cuba en Zuid-Korea, en de Nederlandse landskampioen Starlift uit Voorburg, te strikken voor een driekamp op tweede kerstdag in sportcentrum Merwestein in Nieuwegein. Beide landen waren dan toch al in ons land vanwege hun deelname aan het befaamde Dynamotoernooi in Apeldoorn. En zo haalden we drie totaal verschillende speelstijlen binnen.

Furore | Zuid-Korea was in die tijd bekend om zijn razendsnelle aanvalscombinaties en ook verdedigend was er niets mis met deze ploeg. Cuba maakte destijds furore met hoge set-ups, zodat de hoge sprongkracht en het atletisch vermogen van de ploeg de mannen in staat stelden de bal hoog over of langs het blok van de tegenstander te slaan. En we wisten dat Starlift alles op alles zou zetten om zo goed mogelijk partij te geven. De beste speler van Starlift, en van Nederland, was de 37-jarige, 1.94 m. lange Frank Constandse (met 170 interlands achter zijn naam) en er speelde ook ene Peter Blangé, 19 jaar, 2.07 m (0 interlands), een aanstormend talent. En iedere volleyballiefhebber weet intussen wat hij allemaal heeft gepresteerd, met als hoogtepunt die schitterende Olympische gouden medaille in 1996! Onlangs is Peter Blangé afgetreden als bondscoach.

Debacle | Met een enorm goed gevoel, van enige trots maar ook een tikkie nerveus, gingen we op die Tweede Kerstdag in 1983 op weg naar Merwestein. Alles was goed geregeld, de afspraken lagen contractueel vast en er kon dus helemaal niets mis gaan. Maar wat een spektakel van de bovenste plank had moeten worden, liep uit op een debacle door het onsportieve gedrag van Zuid Korea. Niet lang van tevoren bleken coach en manager van de ploeg te zijn ontslagen

en het nieuw aangestelde duo wilde niets van een contract met SOS/DPC weten! Ondanks druk overleg van met name Jacq. Kunen met de Zuid-Koreanen wisten we tot de aanvang van de driekamp niet wat ons boven het hoofd zou hangen.

Sympathie | Uiteindelijk kwam de Zuid-Koreaanse ploeg toch opdagen, maar de spelers wilden beslist geen driekamp spelen en aanvankelijk ook niet tegen Cuba uitkomen. Starlift opende tegen Cuba. De ploeg verloor weliswaar met 3-1, maar heeft de huid duur verkocht. De Cubaanse ploeg - die op zeer veel sympathie bij het publiek kon rekenen - was bereid een demonstratietraining te geven, mocht Zuid-Korea bij het besluit blijven niet tegen Cuba te willen volleyballen. Tijdens de openingswedstrijd was het geharrewar en het geruzie, evenals het overleg achter de schermen doorgegaan, en na heel veel gedoe wilde Zuid-Korea toch tegen Cuba spelen, maar alleen op voorwaarde dat het om 2 gewonnen sets ging en dus geen best-of-five. Als bestuur zijn we daar uiteindelijk mee akkoord gegaan, anders was het volleybalminnende publiek bijna voor niets gekomen.

Wereldklasse | Ik had de eer om achter de microfoon plaats te nemen en de beide ploegen voor te stellen aan het publiek. Veel ‘Kim’ en ‘Lee’, met uiteraard verschillende voornamen, en kennelijk goed uitgesproken, want de aangekondigde spelers deden keurig een stapje naar voren bij het horen van hun naam; zo ook de Cubaanse ploeg. Zuid-Korea won binnen een uur met 15-12 en 15-13 van Cuba. Het was een mooie, helaas kort durende partij van absolute wereldklasse, en des te frustrerender omdat Zuid-Korea door zijn onsportieve gedrag de grote droom van SOS/DPC zo wreed uiteen liet spatten. En het publiek was uiteindelijk de grote verliezer. Het had allemaal zo ontzettend mooi kunnen zijn. We hebben het nooit meer geprobeerd... Wie weet staat er een nieuwe generatie op om dit eens te herhalen?

Of ik een stukje wilde schrijven voor het jubileumboek, vroeg Paul Zegeling mij. Daar moest ik wel even over nadenken, want na de fusie van mijn club SOS/DPC met vc Utrecht, ben ik nog maar een jaar of 6 lid gebleven. En van die jaren kan ik me niet direct iets spannends, opwindends of grappigs herinneren. Maar van Paul mocht ik ook over SOS of SOS/DPC schrijven. Toen moest ik opeens denken aan volleybal op wereldniveau. Het was 1983, ik zat in het bestuur van SOS/DPC waarvan Gerard van den Hoven voorzitter was. We hadden als bestuur besloten om de mogelijkheden te onderzoeken een driekamp te organiseren omdat de stad Utrecht in die tijd nu niet bepaald verwend werd met volleybal op hoog niveau. Daar wilden wij verandering in brengen.

Foto boven: Marijke als speelster in kampioensteam

SOS D4.

Op de foto rechts de toernooicommissie in 1988:

Vlnr: Jeroen IJzermanAnnet de Vries

Wieke BerendseJoke Groote Veldman

Janneke vd HoekDiederik Noordhoek

Rechts vooraan:Marijke Keet en

Huib Zegeling

Volleybal op wereldniveauDoor Marijke Loohuizen


Plakboek | Ik kwam terecht in het 2e team met Rianne van de Berg, Margriet Raayen, Liesbeth Pels, Karin Bech, Pien Heuts, Ingrid Brenner, Suzanne Steendijk, Renate de Jong en Cilia Sturkenboom. Later bleek dat ook uit dit team verschillende relaties zijn ontstaan. In dit team heb ik 2 of 3 seizoenen 3e divisie met heel veel sportiviteit én gezelligheid gespeeld.Aan het begin van het seizoen ’89-‘90 maakte ik de overstap naar Dames 1 en daarin heb ik 2e divisie gespeeld tot eind seizoen ’92-’93. Gelukkig heb ik een heus plakboek met krantenknipsels uit het UN en veel foto’s bijgehouden, waardoor ik de jaartallen nog weet.

Veteranenteam | Daardoor weet ik ook nog de namen van dat D1 team: Jacqueline Holtrop, Jolande Koudijs, Nicole Stemerdink, Ineke Boerefijn, Astrid Teunen, Tineke Smaling, Titia van Dijken, Tynke Landsmeer en Yvonne van Viegen. Trainer was Lex Meyer. In 1999 ben ik, na een aantal jaren in Dames 1 van Cito (2e divisie) gespeeld te hebben, weer teruggekeerd op het nest. Ik werd toen gevraagd door, volgens mij, Cilia of ik in hun

‘veteranenteam’ wilde komen spelen. Daar hoefde ik niet lang over na te denken, het was immers een team met allemaal oud D1 speelsters! Naast Cilia waren dat Suzanne, Marianne, Susan, Jacqueline, Aadje, Sonja, Tynke en Titia. Oei, hoop niet dat ik meiden vergeten ben. Helaas kon ik niet lang in dit 3e team meespelen. Vanwege artrose in de rug was het over met de volleybalcarrière.

Wat zijn de herinneringen? | Veel trainers versleten, ze bleven maar 1 seizoen (raar, we waren toch makkelijke meiden?); een paar keer bijna degradatie naar de 3e divisie, maar gered doordat ploegen zich terugtrokken; na iedere thuiswedstrijd lang na borrelen en uit eten met Heren 1 en 2; veel toffe feesten in de werfkelders; veel vriendschappen en relaties die ontstonden; ieder jaar naar St. Anthonis en Hajraa en oh ja Schüttorf; veel sporthallen gezien: Catharijne, OSG, Boni, Lunetten… Ik mis het wel, dat gevoel dat je had, wanneer je op zaterdag wakker werd: ‘yess, weer een wedstrijd spelen’. Zaterdag wás gewoon volleybal. Gelukkig is mijn oudste dochter gaan volleyballen en mag ik op zaterdag weer van het spelletje genieten!

Na eerst een ‘schaatscarrière’ te hebben gehad, begon ik pas als 17-ja-rige met volleybal. Dat was destijds bij Thornax, nu VTC Woerden. Aange-zien ik in Utrecht ging studeren, leek het me leuker om ook in Utrecht te gaan spelen. Vv Utrecht was toen net geboren.

‘Zaterdag wás gewoon volleybal!’Herinneringen aan vv Utrecht 1986-1993 en 1999-2001Door Elly Feenstra

Elly blokkeert ,Utrechts Nieuwsblad 1991

Dames1 VVU eind jaren 80. Staand: Heidi van Zwieten, Astrid Teunen, Titia van Dijken. Zittend: Jacqueline Holtrop, Elly Feenstra. Tineke Smaling, Tynke Landsmeer

Het was een warme zomerse donder dag-

avond, eind augustus 2010, een nieuw licht

gloorde aan de horizon en kwam samen boven

het immense stadion van Utrecht, genaamd

Galgenwaard. Het bleek een teken: een nieuw

team van volleybalhelden was opgestaan. Nu,

een aantal maanden, wedstrijden, biertjes,

bitterballen, bloed, zweet, tranen, vrouwen, stap-

avonden, emoties, kinderen, aanvallen, vloek-

partijen, verde digingen en grandioze inzet later

kijk ik samen met u terug op de helden die het team,

genaamd Heren 5, een smoel gaven en geven.

Sublieme aanval | De aanval van het team wordt steevast

geleid door mannen als van Diemen de Jel en Grievink. Grievink

die zo populair is, dat hij door menig damesteam is uitgenodigd

om mee naar de sauna te gaan. Grievink, een man van staal,

gesmeed in de hitte van de Schotse Hooglanden, een man die

voor de duvel niet bang is en een lach kan produceren waarmee

hij menig teamgenoot uren onder de tafel krijgt. Van Diemen de Jel

daarentegen blonk dit jaar uit met een aanval die nog nooit eerder

vertoond is. Een echte ‘Van Diemen de Jel’ zouden de kenners zeggen.

Deze aanval zo subliem ingeleid om vervolgens letterlijk ingekopt te

worden. Van Diemen de Jel staat echter op de transferlijst - maar zou

hij echt het Amsterdamse verruilen voor het Utrechtse?

Persmuskiet | De tweedelijns aanval, zeker niet te onderschatten en

net zo gevaarlijk, bestaat uit mannen als Rob, Arjaan, Jurgen, Jeroen,

Erwin en Tom. Rob, een icoon uit het verleden, een mastodont. Deze man

speelt de bal vanuit elke positie, komt soms wel en soms niet van de vloer,

maar zijn scoringspercentage… Tja, daar likt zelfs Van Persie zijn vingers bij af!

En dan Arjaan: daar likte ondergetekende bij een heel andere gelegenheid zijn

vingers bij af – wat een diner en wat een talent, zalig! Arjaan, de persmuskiet van

het team. De bal ligt nog niet op de grond of het punt staat al op Twitter. En dan

Jurgen. Wow, wat kan die man soms spelen. Vlammende aanvallen, het lijkt wel of

zijn tegenstander in een trance of hypnose verkeert of kwam dit ter sprake tijdens

een andere gelegenheid?

Petje af | Jeroen, Erwin en Tom - even wat kleine quizvragen om deze mannen echt

te leren kennen. Wie van de drie wordt dit jaar vader? Wie van de drie heeft een hond,

die zulke dodelijke gassen verspreidt, dat zelfs Sadam Hoessein er trots op zou zijn

geweest? Wie is de pizzabakker van de drie? Wie is weleens van de bok geplukt

door zijn teamgenoten om te voorkomen dat de scheids vroegtijdig het

leven liet? Wie is in voor- en tegenspoed de rots in de branding - oké,

deze laatste geef ik weg, dat zijn ze natuurlijk alle drie! Mannen petje

af, zoveel inzet voor de vereniging, klasse!


Het was een warme zomerse donder dag-

avond, eind augustus 2010, een nieuw licht

gloorde aan de horizon en kwam samen boven

het immense stadion van Utrecht, genaamd

Galgenwaard. Het bleek een teken: een nieuw

team van volleybalhelden was opgestaan. Nu,

een aantal maanden, wedstrijden, biertjes,

bitterballen, bloed, zweet, tranen, vrouwen, stap-

avonden, emoties, kinderen, aanvallen, vloek-

partijen, verde digingen en grandioze inzet later

kijk ik samen met u terug op de helden die het team,

genaamd Heren 5, een smoel gaven en geven.

Sublieme aanval | De aanval van het team wordt steevast

geleid door mannen als van Diemen de Jel en Grievink. Grievink

die zo populair is, dat hij door menig damesteam is uitgenodigd

om mee naar de sauna te gaan. Grievink, een man van staal,

gesmeed in de hitte van de Schotse Hooglanden, een man die

voor de duvel niet bang is en een lach kan produceren waarmee

hij menig teamgenoot uren onder de tafel krijgt. Van Diemen de Jel

daarentegen blonk dit jaar uit met een aanval die nog nooit eerder

vertoond is. Een echte ‘Van Diemen de Jel’ zouden de kenners zeggen.

Deze aanval zo subliem ingeleid om vervolgens letterlijk ingekopt te

worden. Van Diemen de Jel staat echter op de transferlijst - maar zou

hij echt het Amsterdamse verruilen voor het Utrechtse?

Persmuskiet | De tweedelijns aanval, zeker niet te onderschatten en

net zo gevaarlijk, bestaat uit mannen als Rob, Arjaan, Jurgen, Jeroen,

Erwin en Tom. Rob, een icoon uit het verleden, een mastodont. Deze man

speelt de bal vanuit elke positie, komt soms wel en soms niet van de vloer,

maar zijn scoringspercentage… Tja, daar likt zelfs Van Persie zijn vingers bij af!

En dan Arjaan: daar likte ondergetekende bij een heel andere gelegenheid zijn

vingers bij af – wat een diner en wat een talent, zalig! Arjaan, de persmuskiet van

het team. De bal ligt nog niet op de grond of het punt staat al op Twitter. En dan

Jurgen. Wow, wat kan die man soms spelen. Vlammende aanvallen, het lijkt wel of

zijn tegenstander in een trance of hypnose verkeert of kwam dit ter sprake tijdens

een andere gelegenheid?

Petje af | Jeroen, Erwin en Tom - even wat kleine quizvragen om deze mannen echt

te leren kennen. Wie van de drie wordt dit jaar vader? Wie van de drie heeft een hond,

die zulke dodelijke gassen verspreidt, dat zelfs Sadam Hoessein er trots op zou zijn

geweest? Wie is de pizzabakker van de drie? Wie is weleens van de bok geplukt

door zijn teamgenoten om te voorkomen dat de scheids vroegtijdig het

leven liet? Wie is in voor- en tegenspoed de rots in de branding - oké,

deze laatste geef ik weg, dat zijn ze natuurlijk alle drie! Mannen petje

af, zoveel inzet voor de vereniging, klasse!

Heren 5 - 2010-2011

Brommers kieken | Ten slotte de dirigent van dit geheel, de

maestro, de man die elk blok uit elkaar speelt, die het credo ‘verdeel en heers’

elke wedstrijd predikt en uitvoert. De man die zegt vrijgezel te zijn… maar spreekt hij de

waarheid? Ach, wat maakt het uit, bij deze een oproep aan alle geïnteresseerde vrouwen om

zich te melden! De dirigent, genaamd BOB, gaat graag met u brommers kieken, en wellicht

dat hij u nog aanspreekt op uw snor (graag scheren)!

Echte helden | En dan hebben we natuurlijk nog de aanstormende talenten. Vincent:

zo goed dat we besloten hem nog een jaartje te sparen. En ook Mark klopt aan de

poorten van de hel, want zodra hij volgroeid is zal dat het speelveld worden. De HELden.

Ondergetekende kijkt terug op een fantastisch en gezellig volleybaljaar! De basis is en

wordt gelegd voor het kampioenschap volgend jaar. Komt dit dus allen zien, bijna elke

zaterdag, veld 5 om 15.15 uur! Echte HELDEN zijn hier te vinden!

Naschrift | De oplettende lezer mist nog enkele belangrijke krachten in en bij dit

team. Allereerst natuurlijk de auteur van dit stuk: René. Een man die van grote hoogte

de bal snoeihard in ramt. De spelers aan de ander kant van het net verworden tot

speelbal. Er is nog steeds iemand in Houten op zoek naar een bal, verdwenen

achter de groene horizon, geslagen door niemand minder dan, ja u raadt het al,

R. Gelens de Verschrikkelijke. De man die er tevens verantwoordelijk voor is dat

Heren 5 ondanks een seizoen vol hard trainen collectief een paar kilootjes te

zwaar is. René bestelt doorgaans zoveel bittergarnituur dat de Heksenketel

een nieuw contract heeft moeten afsluiten met de leverancier en wij als team

er veel bier bij moeten drinken om te voorkomen dat al die hapjes in onze

magen samenklonteren tot één grote bitterbal.

Spectaculaire moves | Dan natuurlijk onze trainsters. De immer

fanatieke dames van Dames 3: Femke, Marisa, Afke en Tineke. Zij

zorgen er voor dat je tijdens de training zodanig met je krachten smijt

dat je wel een bitterballetje lust na afloop. En het blijft niet bij trainen.

Ook bij thuiswedstrijden zijn zij als coach aanwezig. Inmiddels

is statistisch aangetoond dat hoe meer coaches er tijdens een

wedstrijd op de bank zitten, hoe beter het gaat. En coachen blijkt

een breed begrip te zijn. Zo worden er ook op de dansvloer

spectaculaire moves gedemonstreerd en krijgen sommigen

van ons zelfs persoonlijke versiertips… Dames, bedankt voor

een mooi jaar en wij kijken uit naar een voortzetting van de

samenwerking volgend seizoen!

Helden. Waar vind je ze nog?

Door René Gelens


The English National Team, with star player Stephen

Roper and his brother Mark

Mijn knipperlichtrelatie met VVUtrechtDoor Mark Roper

Hoofdstuk 1 | Na een paar maanden zonder volleybal begon het alweer te kriebelen en ging ik me oriënteren waar ik in Utrecht volleybal kon spelen. Zo gebeurde het dat ik in 1996 een keer per week bij Protos trainde, onder leiding van Redbad Strikwerda - beter bekend als Appie - en een keer per week bij VV Utrecht waar we het in mijn herinnering met verschillende trainers deden en anders zelf de training verzorgden. Vanaf het seizoen 97/98 wilde ik weer competitie spelen en eerlijk gezegd ging mijn voorkeur toentertijd uit naar Protos, maar aangezien ik geen student was en zij spelverdelers genoeg hadden werd de keus voor mij makkelijk gemaakt en ging ik bij VV Utrecht spelen.

Het werd een seizoen om niet snel te vergeten. Na de zomervakantie bleek dat we met moeite tot zes spelers kwamen. Pieter en Joris op de passer/lopers plekken, Mark B. en Dennis op het midden en dan Eric en ikzelf als spelverdeler. Ook op het gebied van trainers was het in mijn herinnering hier en daar behelpen. De trainer van dames 1, Appie, gaf wel eens training, net als Onno de Gans. Als deze heren afwezig waren, leidde ik vaak zelf de training. Aangezien het in de 3e divisie moeilijk te doen is om met twee spelverdelers te spelen werd er veelvuldig gebruik gemaakt van invallers, ik meen over het gehele seizoen genomen 14 verschillende spelers. Achteraf gezien is het een kleine wonder dat we ons dat seizoen hebben gehandhaafd in de 3e divisie. Na dit seizoen werd ik gevraagd of ik alsnog bij Protos wilde komen spelen dat op dat moment 2e divisie speelde. Hier ben ik toen op in gegaan waardoor hoofdstuk 1 ten einde kwam.

Hoofdstuk 2 | Dit hoofdstuk begon vijf jaar later, in het seizoen 03/04. In de tussentijd was ik na 1 seizoen Protos overgestapt naar Nivoc waar mijn team direct in het eerste seizoen promoveerde naar de 1e divisie. Tevens had ik gebruik gemaakt van mijn Engelse nationaliteit en heb zodoende ook nog zeven interlands achter mijn naam

staan. Daarnaast was ik gestopt met werken en begonnen aan een studie (organisatie)psychologie.

Persoonlijkheden | Na degradatie in het laatste jaar bij Nivoc stapte de trainer over naar VV Utrecht, dat ondertussen opgeklommen was naar de 1e divisie, en aangezien VV Utrecht nog een spelverdeler nodig had ben ik met hem mee gegaan. Deze trainer was wederom Appie. Het werden twee turbulente seizoenen. Appie verdween na een halfjaar als trainer omdat hij het trainerschap niet kon combineren met zijn functie als fysiotherapeut bij de KNSB. Victor Vitanov nam het voor de rest van het seizoen over. Het moet gezegd worden dat er behoorlijk wat persoonlijkheden in dit team zaten, wat tot menige botsing leidde en voor trainers een behoorlijke uitdaging vormde. Tijdens dit seizoen heb ik ook nog training gegeven aan enthousiaste maar niet al te getalenteerde C-meiden. Hun enthousiasme en plezier waren echter zeer aanstekelijk.

Broertje | Het volgende seizoen begon voor mij met wat extra’s aangezien mijn broertje ook in Utrecht was

Mijn relatie met VV Utrecht heeft vele hoofdstukken. Al op mijn zesde ben ik begonnen met volleyballen en heb dit tot aan mijn 23e gedaan in noordelijke provincies (eerst Noord-Holland, daarna in Drenthe). Vanaf mijn 16e ben ik het spelen gaan combineren met training geven, variërend van recreanten tot de jongste jeugd en allerlei senioren teams. In 1996 ging ik ‘tijdelijk’ in Utrecht bij mijn vriendin (huidige vrouw) wonen aangezien ik een baan had als optiehandelaar in Amsterdam. Van het een kwam het ander en zo bleef ik in Utrecht wonen en begon hoofdstuk 1.


Landskampioen met Piet Zoomers/Dynamo, met als trainers oud-VVU’ers Appie Strikwerda (links) en Mark Roper (rechts)

komen wonen en ons team kwam versterken (zie artikel UN en foto linksonder). Het seizoen begon met Bob van der Pol als trainer. Al snel werd duidelijk dat Bob dit team niet kon/wilde geven wat nodig was. Door de in grote getale aanwezige grote ego’s was er maar een remedie en dit was zeer streng en kort op deze groep te zitten. Mede doordat volleybal voor mij steeds moeilijker werd aangezien ik artrose in de knieën heb, besloten we dat ik de taken van Bob over zou nemen. Ook gaf ik in dit seizoen training aan D3, een over het algemeen wat ervarenere groep dames die wel een leuk seizoen speelden maar waar het qua spelniveau niet datgene was wat we er vantevoren van verwachtten.

Handhaven | Gedurende dat jaar heb ik samen met de trainers van D1 (Kees Verstraten) en D2 (Rianne van Strien) gesprekken gevoerd hoe we Utrecht verder konden uitbouwen tot topclub. Helaas deelde het toenmalig bestuur onze ideeën niet. Vlak voor het einde van het seizoen had heren 1 nog een aantal goede resultaten nodig om zich te handhaven en was ik van mening dat er maar een manier was om dit voor elkaar te krijgen en dat was door de volledige verantwoordelijkheid bij het team neer te leggen. Kort gezegd: ik was al hun gezeik meer dan beu en ze moesten het zelf maar uitzoeken. Gelukkig hebben ze dit goed opgepakt en de benodigde punten gepakt waardoor ze zich handhaafden in de 1e divisie. Hiermee kwam er voor mij een einde aan hoofdstuk 2 bij VV Utrecht.

Trainer | Ik werd volleybaltrainer bij Nivoc (het laatste jaar heette het al NVC) en zag mijn kans schoon toen een oud-trainer van mij hoofdcoach werd bij het toenmalige Piet Zoomers/D. Appie was drie jaar assistent geweest bij Piet Zoomers/D en had het overgenomen nadat Arnold van Ree ontslagen werd. Ik heb Appie gebeld of hij het een goed idee zou vinden als ik hem kwam vergezellen als assistent trainer/coach. Gelukkig vond hij dit ook wel een geschikt idee. Zijn expertise op het fysieke en mijn expertise op het mentale vlak vulden elkaar goed aan en zo dachten we het aardig voor elkaar te hebben.

Jongensboek | Wat volgde kwam zo uit een jongens-boek. In de ruim drie seizoenen dat we nu samen bezig zijn, kan ik niet anders concluderen dat we het Nederlandse herenvolleybal volledig hebben gedomineerd. Van de tien te verdelen prijzen zijn er maar liefst 8 naar Apeldoorn gegaan: 2x landskampioen, 3x nationale beker en 3x de Supercup. Zelf ben ik me blijven ontwikkelen als volleybal trainer. Met de opgedane ervaring en de bijna afgeronde TopCoach 5 opleiding ben ik zelf zo goed als klaar om de volgende stap te maken: hoofd coach in de A-league. Maar aan het einde van vorig seizoen (09/10) komt daar dan plotseling hoofdstuk 3 nog even langs.

Hoofdstuk 3 | Eind februari kreeg ik een mail dat Dames 1 van VVU ineens zonder hoofdtrainer zat en dat de toenmalige assistent, oud-teamgenoot Onno de Gans, niet alles kon overnemen. Er waren nog 6 weken te gaan waarin veel punten gehaald moesten worden om degradatie te voorkomen. Of ik deze uitdaging samen met Onno aan wilde gaan. Ik heb de dames ontmoet en vond het een leuk idee om deze uitdaging aan te pakken. Ondanks dat we wel degelijk een stijgende lijn zagen in het spel is het mede door het vele blessureleed niet gelukt om deze dames te behouden voor de 1e divisie. Wel heb ik gedurende deze korte rentree een groep dames ontmoet die ondanks de teleurstellingen positief en vrolijk wist te blijven. Ik hoop dat ik in dit verhaal niemand ben vergeten of gekwetst heb. Dit is hoe ik het me herinner en wie weet wordt er ooit wel weer een hoofdstuk 4 toegevoegd.


In het seizoen 1975-’76 maakten

Ingrid en Cilia deel uit van

het eerste damesteam van

volleybalvereniging San Rival

UVC. Wij mochten tot onze schrik

debuteren in de eredivisie.

Cilia werd als rasaanvalster

gebombardeerd tot spelverdeelster.

Tot dit team behoorden verder de

international Margaret Schriel,

Ada van de Anker, Wieneke

Rauwerdink (trotse moeder van de

huidige international Jeroen), Juul

Korvinus, Petra van de Broek, Joke

van de Heuvel en Aafje Tiems.

Door Ingrid Brenner en Cilia Sturkenboom

WaterpoloOnze trainster was de Joegoslavische (dat land bestond nog in die tijd!) Seka Trumbic, vrouw van de bondscoach van het Nederlandse waterpoloteam Ivo Trumbic. Seka haalde haar inspiratie uit het ballet en gebruikte deze kunstvorm ook geregeld in de warming-up. Weliswaar verloren wij dit seizoen vrijwel elke partij, maar zo gracieus als wij dat deden, was tot dan toe nog zelden vertoond! Voor de spelverdeelsters had Seka zeer nuttige aanwijzingen: ‘Sjpelverdeelsjter, sjet-up moeoet goeoed!!!’ Hoewel wij deze ijzersterke coaching opvolgden, degradeerden we aan het eind van het seizoen.

BakkebaardenIn het seizoen 1977-’78 was dames 1 weer terug in de eredivisie. Inmiddels had Seka plaatsgemaakt voor de man met de mooiste bakkebaarden uit Soest en omstreken: Daaf Willig. Van deze trainer leerden we de toentertijd moderne stretchtechnieken, die Daaf zelf op zijn kenmerkende leptosome wijze voordeed. Karakteristiek waren zijn wijze woorden voor aanvang van de wedstrijd: ‘Het zijn grote meiden, maar wij gaan frank en vrij spelen.’ Ook dat seizoen degradeerden wij kansloos!

MedicijnballenWe moesten lang wachten alvorens wij wederom een glorieuze rentree in de eredivisie mochten maken: 1980-’81. Onder de bezielende leiding van Gerard Verwer trachtten wij dit seizoen nu eens langer stand te houden in de eredivisie. Gerard gaf ons Spartaanse trainingen: onze bicepsen zwollen door de training met medicijnballen. Verder liet hij ons springen met zandzakjes in onze bh, om onze buik, onder onze sokken en overal waar je maar zandzakjes kunt stoppen! Met een spronghoogtemeter mat hij vervolgens onze vorderingen. We reikten stuk voor stuk tot grote hoogte, zij het niet op de ranglijst. Van de kwartjespot (bij een foute service en/of verloren set moesten we betalen) konden we aan het eind van dit seizoen dineren in een viersterrenrestaurant!

MemorabelMemorabel is de uitwedstrijd tegen DVC uit Dokkum op een maandagavond: vier uur reizen voor een afdroogpartij in 35 minuutjes. Wel kregen we van het publiek een oorverdovend applaus voor onze door Gerard op zijn cornet begeleide gezamenlijke warming-up, waarbij we aan het eind in een stervorm over de vloer uitgespreid lagen (Susan Andela met een centimeters lange splinter in haar dijbeen). Doorgaans prefereerden wij de trein als vervoermiddel: heerlijk breiend, hakend en cryptogrammen oplossend. Het zal geen verbazing wekken: ook dit seizoen degradeerden we roemloos!

Van links naar rechts: Ada van de Anker, Wieneke

Rauwerdink, Margaret Schriel, Aafje Tiems, Daaf

Willig, Ingrid Brenner, Adrie Nieuwenhuysen en Marija

Besselse. Op de foto ontbreken Wanda Kowalski en

Irene Koning.

Staand: Marianne Rovers, Susan Andela,

Brigitte Meegdes, Adrie Nieuwenhuysen en trainer

Gerard Verwer. Zittend: manager Harry

Bosch (beroemd om zijn onvolprezen zoute

salmiakdroppen en zijn naar eau de cologne geurende

handdoeken), Marlies Odekerken, Ingrid Brenner,

Cilia Sturkenboom en Ida Jansen. Anneke Voorend

ontbreekt op deze foto

Terugblik van twee veteranen op hun ‘glorietijd’


Als trainer van Heren 1 zit ik wellicht niet in de beste periode van de vereniging. Op dit moment spelen we promotieklasse en dat is natuurlijk veel te laag voor een prachtige club als vv Utrecht. Zeker als je bedenkt dat er kortgeleden 1ste divisie is gespeeld en in het verleden zelfs eredivisie. Toch is dit ook wel weer een heel mooie periode.

Garantie | Aan alle kanten is er enorm veel activiteit en betrokken heid. Iedereen wil met deze vereniging vooruit. Het bestuur is goed bezet, de ALV is druk bezocht en de verschillende commissies zijn zeer actief. Dit tekent wat mij betreft de cultuur die er momenteel heerst. Resultaten van Heren 1 zijn voor mij prioriteit, althans dat zou het moeten zijn. Als trainer ben ik namelijk slechts een passant en zou ik me niet druk moeten maken om beleidszaken. Toch is dat voor mij nou net de uitdaging. Hoe krijgen we vv Utrecht structureel aan de top? En dan bedoel ik niet 3e divisie, maar echt de top van Nederland. Dat behoort namelijk absoluut tot de mogelijkheden. Zo’n grote vereniging, spelend in de prachtige Galgenwaard, met zoveel betrokken leden: garantie voor succes zou je zeggen!

Stappen gezet | De eerste stappen zijn gezet in de jeugd, waar structureel meer wordt getraind, jeugdtrainers

worden begeleid door meer ervaren trainers en extra talententrainingen zijn gestart. Ook aan de top worden stappen gezet, al is het resultaat misschien niet meteen zichtbaar. Gaan deze ambities niet ten koste van de gezelligheid en sfeer binnen de vereniging? Deze vraag antwoord ik met een volmondig nee. Integendeel zelfs. Succes brengt een positieve sfeer met zich mee! In welk team is het nu niet gezelliger als er is gewonnen? Smaakt het biertje niet net iets beter na een winstpartij?

Perfecte voorbereiding | Mijn mooiste momenten in de afgelopen twee jaar zijn dan ook niet voor niets een combinatie tussen keihard werken en daarna gezelligheid. In de voorbereiding op het seizoen zijn we tweemaal een weekend in het buitenland geweest waar we internationale wedstrijden hebben gespeeld, teamafspraken hebben gemaakt en verschrikkelijk de stad in zijn geweest. Het eerste jaar speelden we in Edinburgh tegen teams uit de Schotse en Engelse eredivisie en in de voobereiding op dit seizoen in Parijs tegen oude teams van Florian, onze Franse spelverdeler. Met z’n allen de beuk erin op het veld, serieuze gesprekken over doelstelling en rolverdeling, gevolgd door teambuilding in de kroeg. Wat mij betreft de perfecte voorbereiding op het seizoen!

Sportieve successen en gezelligheid, de ultieme combinatie! Om deze reden ben ik met heel veel plezier betrokken bij deze vereniging. De successen gaan komen en daar wil ik deel van uitmaken!

‘De top van Nederland. Dat behoort absoluut tot de mogelijkheden!’Door Gijs Ronnes

Presentatie:Topsport op de afdelingDoor Bram en Gijs Ronnes

Vlak voor de Olypische Spelen waren ze al te gast in Holland Sport om hun unieke broederstrijd toe te lichten. Uiteindelijk ging Bram wel en Gijs niet naar Beijing in 2008. Achteraf kunnen ze er boeiend en met humor over vertellen. En een interessante vertaalslag naar een normale werkomgeving maken: Topsport op de afdeling.

Foto: Bram (l) en Gijs op de schijf bij Matthijs van Nieuwkerk in Holland Sport. Voor een overzicht van hun volleybalcarrières: zie www.vvUtrecht.nl.

De Ronnes-broersGijs Ronnes bereikte eind vorige eeuw als spelverdeler

het nationale herenteam en was van 2002 tot 2008

professioneel beachvolleyballer. Hij is trainer van Heren 1

en daarnaast full time trainer van Beach Team Holland. Zijn broer Bram (foto rechts), eveneens ex-beach prof,

was enkele jaren trainer van D1. De broers zijn bij VVU

ook nauw betrokken bij de jeugdopleiding: ze begeleiden

de jeugdtrainers, o.a. met train-de-trainersbijeenkomsten.

Ook op andere manieren dragen ze bij aan VVU: zo gaven

ze in 2010 deze presentatie bij het bedrijventoernooi.

Hieronder: knipsel uit de Uitnodiging

Bedrijventoernooi 2010


Besturen 1986-2011

Jaar Voorzitter Vice-voorzitter Secretaris Penningmeester Wedstrijdsecretaris Ledenadministratie Vz Technische Zaken Vz Jeugdcommissie

1986 Frans Eppings Huib Zegeling Marianne Rovers Ellen Groenenboom Jan Volp Marian vd Wilt

1987 Frans Eppings Huib Zegeling Marianne Rovers Ellen Groenenboom Jan Volp/Suzanne Steendijk Joop der Weduwen

1988 Frans Eppings Huib Zegeling Marianne Rovers Ellen Groenenboom Suzanne Steendijk Joop der Weduwen

1989 Frans Eppings Cilia Sturkenboom Klaas vd Wielen Tina Waterink Suzanne Steendijk Joop der Weduwen

1990 Marcel Boeren Cilia Sturkenboom Klaas vd Wielen Tina Waterink Albert Langejans Suzanne Steendijk Karin Meijnderts

1991 Marcel Boeren Aadje Bloem Klaas vd Wielen Tina Waterink/Astrid Teunen Albert Langejans Joop der Weduwen Karin Meijnderts

1992 Luuk Lagerwerf Aadje Bloem Arnoud van ‘t Hof Astrid Teunen Albert Langejans Joop der Weduwen Karin Meijnderts


1994 Luuk Lagerwerf Joke Achterberg Arnoud van ‘t Hof Judy Sijlbing Albert Langejans Wim de Visser Co van den Berg

1995 Luuk Lagerwerf Joke Achterberg Arnoud van ‘t Hof Anita Visser Albert Langejans Wim de Visser/Rob van Hal Co van den Berg

1996 Luuk Lagerwerf Lisette Heckman Ellis Oving Anita Visser/Marian Hissink Marian Hissink Rob van Hal Co van den Berg

1997 Joyce Berentsen Lisette Heckman Ellis Oving Marian Hissink Marian Hissink Rob van Hal Co van den Berg

1998 Joyce Berentsen Lilian Timmer Hans Donkervoort Marian Hissink Marian Hissink Pythia Oosterveld

1999 Joyce Berentsen Wim Steenland Hans Donkervoort Pirjo Platell & Mark Bruinsma Marian Hissink Ronald Leushuis Pythia Oosterveld

2000 Lukas van Delft Wim Steenland Tim Landsmeer Pirjo Platell & Mark Bruinsma Marian Hissink Ronald Leushuis Pythia Oosterveld

2001 Lukas van Delft Wim Steenland Tim Landsmeer Dames 7/Rianne Matze Marian Hissink Suzanne Zonnenberg Pythia Oosterveld

2002 Lukas van Delft Wim Steenland Rob Mossel Mark Bruinsma Marian Hissink Suzanne Zonnenberg Marloes Ertmann

2003 Bas Poppe Wim Steenland Rob Mossel Mark Bruinsma Marian Hissink Bianca Terpstra Marloes Ertmann

2004 Bas Poppe Wim Steenland Jurgen Bakker Mark Bruinsma Carola Diemel V.a. 2005: TZ Top & TZ Regio: Inge van Raalte

2005 Tonkie Zwaan a.i. Wim Steenland Jurgen Bakker Joyce Flendrie Carola Diemel Paul Zegeling & Thido Arts Inge van Raalte

2006 Bas Poppe Femke van Bergen Jurgen Bakker Joyce Flendrie Carola Diemel Paul Zegeling &Thido Arts Suzanne Swagerman

2007 Bas Poppe Femke van Bergen Jurgen Bakker Leonie Cramer Carola Diemel Paul Zegeling & Anita Visser Suzanne Swagerman

2008 Jan Kroon Tom Claassen Femke van Bergen Jurgen Bakker Leonie Cramer Carola Diemel Paul Zegeling & Rob van Hal Suzanne Swagerman

2009 Jan Kroon Tom Claassen Jolien Witteveen Jurgen Bakker Leonie Cramer Carola Diemel Paul Zegeling & Rob van Hal Jos v Hout & Stef Verhoeven

2010 Tom Claassen Jolien Witteveen Mieke Alebregtse Rosalie Raatgever Carola Diemel Paul Zegeling & Rob van Hal Sam van Ling

2011 Tom Claassen Jolien Witteveen Rinke Oskam Jos Schreurs Rosalie Raatgever Carola Diemel Ernst Soethout & Rob van Hal Sam van Ling

In dit boek hoort een overzicht van onze bestuurders sinds de oprichting van VVU. Daarmee doen we veel mensen tekort. Bestuursleden, coördinatoren, scheidsrechters, trainers, feestcommissies - eigenlijk is elke vrijwilliger die ooit de mouwen opstroopte om de organisatie een handje te helpen vermeldenswaardig. Hun namen zijn echter lastiger te achterhalen dan de lijst hieronder. Waarmee meteen gezegd is dat de mensen die hier wél vermeld staan, het nooit hadden kunnen doen zonder hulp van het leger van vrijwilligers dat het vuur van de club al die 25 jaren brandend hield. Waarvoor dank!

Eén opmerking nog bij het schema: in de vakjes stonden soms twee namen, wanneer halverwege het seizoen de hamer of het stokje was door-gegeven. Om het overzichtelijk en passend te maken zijn die dubbele namen eruit. Het schema is daarom wat grover dan de waarheid. Sommigen hebben er tijd bijgekregen, anderen zijn misschien wat tekort gedaan. Excuses daarvoor. En vooral dank - mede namens duizenden leden - voor jullie tijd en kennis die aan VVU is besteed.

En voor iedereen die wil helpen: meld je aan bij [email protected]. VVU is blij met jou.


Colofon

Jaar Voorzitter Vice-voorzitter Secretaris Penningmeester Wedstrijdsecretaris Ledenadministratie Vz Technische Zaken Vz Jeugdcommissie

1986 Frans Eppings Huib Zegeling Marianne Rovers Ellen Groenenboom Jan Volp Marian vd Wilt

1987 Frans Eppings Huib Zegeling Marianne Rovers Ellen Groenenboom Jan Volp/Suzanne Steendijk Joop der Weduwen

1988 Frans Eppings Huib Zegeling Marianne Rovers Ellen Groenenboom Suzanne Steendijk Joop der Weduwen

1989 Frans Eppings Cilia Sturkenboom Klaas vd Wielen Tina Waterink Suzanne Steendijk Joop der Weduwen

1990 Marcel Boeren Cilia Sturkenboom Klaas vd Wielen Tina Waterink Albert Langejans Suzanne Steendijk Karin Meijnderts

1991 Marcel Boeren Aadje Bloem Klaas vd Wielen Tina Waterink/Astrid Teunen Albert Langejans Joop der Weduwen Karin Meijnderts



1994 Luuk Lagerwerf Joke Achterberg Arnoud van ‘t Hof Judy Sijlbing Albert Langejans Wim de Visser Co van den Berg

1995 Luuk Lagerwerf Joke Achterberg Arnoud van ‘t Hof Anita Visser Albert Langejans Wim de Visser/Rob van Hal Co van den Berg

1996 Luuk Lagerwerf Lisette Heckman Ellis Oving Anita Visser/Marian Hissink Marian Hissink Rob van Hal Co van den Berg

1997 Joyce Berentsen Lisette Heckman Ellis Oving Marian Hissink Marian Hissink Rob van Hal Co van den Berg

1998 Joyce Berentsen Lilian Timmer Hans Donkervoort Marian Hissink Marian Hissink Pythia Oosterveld

1999 Joyce Berentsen Wim Steenland Hans Donkervoort Pirjo Platell & Mark Bruinsma Marian Hissink Ronald Leushuis Pythia Oosterveld

2000 Lukas van Delft Wim Steenland Tim Landsmeer Pirjo Platell & Mark Bruinsma Marian Hissink Ronald Leushuis Pythia Oosterveld

2001 Lukas van Delft Wim Steenland Tim Landsmeer Dames 7/Rianne Matze Marian Hissink Suzanne Zonnenberg Pythia Oosterveld

2002 Lukas van Delft Wim Steenland Rob Mossel Mark Bruinsma Marian Hissink Suzanne Zonnenberg Marloes Ertmann

2003 Bas Poppe Wim Steenland Rob Mossel Mark Bruinsma Marian Hissink Bianca Terpstra Marloes Ertmann

2004 Bas Poppe Wim Steenland Jurgen Bakker Mark Bruinsma Carola Diemel V.a. 2005: TZ Top & TZ Regio: Inge van Raalte

2005 Tonkie Zwaan a.i. Wim Steenland Jurgen Bakker Joyce Flendrie Carola Diemel Paul Zegeling & Thido Arts Inge van Raalte

2006 Bas Poppe Femke van Bergen Jurgen Bakker Joyce Flendrie Carola Diemel Paul Zegeling &Thido Arts Suzanne Swagerman

2007 Bas Poppe Femke van Bergen Jurgen Bakker Leonie Cramer Carola Diemel Paul Zegeling & Anita Visser Suzanne Swagerman

2008 Jan Kroon Tom Claassen Femke van Bergen Jurgen Bakker Leonie Cramer Carola Diemel Paul Zegeling & Rob van Hal Suzanne Swagerman

2009 Jan Kroon Tom Claassen Jolien Witteveen Jurgen Bakker Leonie Cramer Carola Diemel Paul Zegeling & Rob van Hal Jos v Hout & Stef Verhoeven

2010 Tom Claassen Jolien Witteveen Mieke Alebregtse Rosalie Raatgever Carola Diemel Paul Zegeling & Rob van Hal Sam van Ling

2011 Tom Claassen Jolien Witteveen Rinke Oskam Jos Schreurs Rosalie Raatgever Carola Diemel Ernst Soethout & Rob van Hal Sam van Ling

SamenstellingPaul Zegeling en Tonkie ZwaanRedactieMalin Kox, Jos van Hout, Karin EchtenVormgeving en productieJos van Hout, Click CommunicatieDrukwerkOCC De Hoog, Oosterhout

Beeldverantwoording: deze uitgave is geproduceerd zonder

winstoogmerk en met veel liefde voor VV Utrecht en het volleybal.

Rechthebbenden en makers van beeldmateriaal hebben we niet

kunnen achterhalen en/of vermelden. Onze excuses - en oprechte

dank - als we materiaal onrechtmatig zouden hebben gebruikt.

Feest� 2009��RocktoberBierfeste!


<< Sinds 2009: praktisch vergaderen op thuisdagen in een Best-uurtje: Paul Zegeling, Rob van Hal, Tom Claassen, Jos Schreurs (toen recreanten-coördinator), Jan Kroon, Jurgen Bakker.

Geschreven door Francien van Eersel en voorgelezen door Allard Jongsma op de voorjaars-ALV in 2010, ter illustratie van het VVU Strategisch Plan 2010-2015.

UTRECHT | 9 APRIL 2015 - Inwoners van de vierde stad van Nederland zijn al we-ken in de ban van volleybalplaatjes. Een lokale supermarktketen ontwikkelde een spaaractie waarbij Utrechters de plaatjes van hun helden kunnen verzamelen. De actie is een groter succes dan verwacht. Na één week moesten de plaatjes al worden bijgedrukt om aan de grote vraag te kunnen voldoen.

Goed voorbeeld doet volgen, zullen de supermarkten van de Utrechtse keten DOM hebben gedacht. Al jaren op rij boekte landelijke grootgrutter Albert Heijn succes met een spaaractie voor voetbalplaatjes. “Dat het in Utrecht niet om voetbal maar om volleybal moest gaan, was voor ons meteen duidelijk” vertelt commercieel directeur Arie de Bruin van DOM Supermarkten.

Volleybal in Utrecht is ‘big’. Jong, oud, dik, dun, enigszins onhandig en topta-lent: iedereen die wil, doet mee bij Vol-leybal Vereniging Utrecht. In enkele jaren tijd groeide VVU uit van de grootste tot

ook nog eens de populairste sportver-eniging van de stad. Voorzitter Tom Claassen: “Wij zijn een levendige com-munity van enthousiaste sporters, die bij ons vinden wat ze zoeken. Voor de één is dat volleybal op het hoogste niveau, voor de ander veel gezelligheid en de onvoorwaardelijke wetenschap dat je erbij hoort. Ook als supporter overigens, want volleybalfans zijn voor ons net zo belangrijk.” Met resultaat. Weekend na weekend zitten de tribunes van het VVUtrechtcomplex afgeladen vol.

Dat volleybal in Utrecht groter kon wor-den dan voetbal, zegt veel over VVU. De vereniging besloot in 2010 een duidelij-ke koers te gaan varen. Met een heldere identiteit, sportieve omgangsvormen en een herkenbare uitstraling wist ze de juiste snaar te raken bij sportmin-nend Utrecht. Het zorgde ervoor dat de Utrechtse volley’ers (én fanatieke fans!) uitgroeiden tot lokale helden. CDA-wethouder Sport en Welzijn Han van de Tak, persoonlijk verantwoordelijk voor de totstandkoming van het VVUtrecht-

complex, is blij met de ontwikkelingen. “VVUtrecht is precies wat we nodig had-den in Utrecht: iets dat ons bindt. Als sportliefhebbers en als Utrechters.”

Onderdeel van het succes van de spaar-actie van DOM Supermarkten is dat spaarders hun eigen album kunnen personaliseren, met speciaal ontworpen plakplaatjes die bekende VVUtrecht-be-grippen zoals ‘crush’, ‘V-factor’, ‘thumbs up’ en ‘Dom-blondje’ symboliseren. Ma-ryam El Hounni is een fanatieke spaar-der: “Ik heb het plaatje van Sam van Ling uit Heren 1 dubbel, maar de tweede plakte ik op de Wall of fame-pagina van mijn album. Natuurlijk met het ‘crush’-plaatje erbij...”.

De spaaractie van DOM Supermarkten loopt nog tot half maart. Het VVUtrecht Album is te koop bij alle filialen van de keten. Daarnaast wordt er dagelijks een gesigneerd exemplaar verloot onder leden van de online VVU-community. Mensen die meer willen weten kunnen terecht op de site.

Utrecht in de ban van volleybalplaatjes


De krant van morgen

Binnenland > Utrecht > Topvolleybal >

Visie. Vonk. Vuur.

VVU. Topvolleybal op ieders niveau. www.VVUtrecht.nl


(Schutblad)


VV Utrecht bestaat in

2011 25 jaar. Voor

een van de grootste

volleybalclubs van

Nederland - en volgens

velen de mooiste en

gezelligste - is dat

op zichzelf al een

boek waard. Maar

voorafgaand aan die

25 jaar heeft VV Utrecht

ook een rijke historie,

met in de stamboom

landskampioenen uit

de pionierstijd van het

competitievolleybal

in Nederland. En of u

dit boek nou vluchtig

doorbladert of grondig

uitspelt - het zal u

snel duidelijk zijn dat

VV Utrecht niet zomaar

een volleybalclub is.

Prijs voor leden € 12,50

Voor niet-leden € 17,50

boek: het vuur van vvu

Education