Το 1951 ο Τζέι Ντι Σάλιντζερ γράφει τη βιβλιάρα Catcher in the Rye, ήρωας ένας Χόλντεν Κώλφηλντ, μούρλα το αγόρι. Το διαβάζω δεκατεσ-σάρων χρονών στην Παλιοξάνθη του 1978, τρώω τρελή φλίπα με τη Σίκαλη, λέω, αυτό είναι, πρέπει να την κάνω για Νέα Υόρκη, να τον βρω τον μπαρμπα-Σάλιντζερ, να του ζητήσω συμβουλές, να μην καταντήσω κάλπης ψευτένιος ή του γιατρού, τέτοιο άγχος είχα για το μέλλον μου. 

Τότε δεν είχαμε και κωλοΐντερνετ για να ξέρω πως ο Σάλιντζερ είχε σαλτάρει και εξαφανίστηκε, νόμιζα πως έτσι και πήγαινα καμιά Νέα Υόρκη, όλο και κάπου θα τον πετύχαινα. Είχα και την Ντέμπι Χάρι των Blondie στο παιδικό μου δωμάτιο, μου ’λεγε όλο, έλα, έλα Μεγάλο Μήλο κι ό,τι μας προκύψει. Εγώ το άκουγα μέχρι και σαν πρόταση να παντρευ-τούμε αν το πράγμα πήγαινε.  

Πρώτη δουλειά, μέχρι να πάρω τα πάνω μου και να γίνω διάσημος και ραδιοφωνικός, θα δούλευα ρεπόρτερ δρόμου στη φρι πρες Βίλατζ Βόις. Γιατί πολύ μου άρεσε, στην Ξάνθη, εκτός από τον Χόλντεν στη σίκαλη, να γράφω και για λογοτεχνία ή για ροκενρόλ. Δεν τα κατάφερα όμως, άλλη ιστορία αυτό, και να με εδώ, με εκπομπές στην άλλη Βόις, της Αθήνας. 

Ακούτε Ράδιο Σάλιντζερ, ροκενρόλ φουλάρα. Που πάνε κιόλας εκατό χρόνια από τη γέννηση του Τζέι Ντι, κι έχουμε και τα επετειακά εδώ, έχουμε πάρτι, ρε συ Χόλντεν Κώλφηλντ.

Έχεις γίνει κομμάτια με το Born to Run του Μπρους Σπρίνγκστιν;

Μικρός μήπως ήσουν ερωτευμένος με την Ντέμπορα Χάρι;

Και μήπως το πιο αγαπημένο σου βιβλίο παραμένει το Στη σίκαλη, στα στάχια,

ο πιάστης; Τότε αυτό είναι ένα βιβλίο που θα λατρέψεις.

Ροκ σταρ ή πώς να μείνεις για πάντα νέος: Το χρονικό μιας εποχής και μιας παρέας

που μπορεί να είναι και η δική σας.

Καλλιτεχνική επιμέλεια εξωφύλλου: Φώτης Πεχλιβανίδης

www.fotispehlivanidis.com

Ο Στέφανος Τσιτσόπουλος είναι δημοσιογράφος σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνα και τηλεόρα-ση. Σήμερα κατοικεί στην Αθήνα. Παλαιότερα αλλού, εντός κι εκτός. Το Ροκ Σταρ είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.

ISBN:978-618-03-2137-1

ΒΟΗΘ. ΚΩΔ. MHX/ΣΗΣ 82137

12455_ROCK STAR_CV.indd 1-2,5 21/10/2019 10:05

01Μια εξοχή στην Κόλαση

«Πρέπει να πας και σε σχολείο αρρένων μια φορά» της λέω. «Άντε να δεις κι από κοντά τι λέμε. Που να ’ναι όλα τίγκα στους ιμιτα-σιόν, κι εσύ να μην έχεις και τι να κάνεις, και μόνο να διαβάζεις τα μαθήματά σου για να μάθεις όσα θα σου χρειαστούνε για να γίνεις όσο έξυπνος θα χρειαστεί για ν’ αγοράσεις κάποτε μια Κωλοκάντιλακ, και να πρέπει όλο να κάνεις πως σκας άμα χάνει η ομαδάρα του ράγκμπι, και να κουβεντιάζεις νύχτα μέρα για κορίτσια και ποτά και σεξ, κι οι άλλοι να φτιάχνουνε όλο κάτι σιχαμένα κωλοπαρεάκια. Οι τύποι της ομάδας του μπάσκετ είναι παρεάκι, οι καθολικοί είναι παρεάκι, οι κουλτουριάρηδες του κώλου είναι παρεάκι, οι τύποι που παίζουνε μπριτζ είναι παρε-άκι. Μέχρι κι αυτοί που αγοράζουνε κωλοεγκυκλοπαίδειες σε τεύχη είναι παρεάκι. Και με το που θα πας να πεις καμιά ανθρώ–» «Κάτσε λίγο» μου λέει η δικιά μου. «Είναι τόσοι και τόσοι που παίρνουνε από το σχολείο παραπάνω απ’ αυτά».

Catcher in the Rye, 1951/2014

Well, we bursted out of class, had to get away from those fools. We learned more from a three-minute record, baby, than we ever learned in school. […] Well, we made a promise we swore we’d always remember, no retreat, baby, no surrender. Like soldiers in the winter’s night, with a vow to defend, no retreat, baby, no surrender.

Μπρους Σπρίνγκστιν, «Δεν παραδινόμαστε»,

Born in the USA 1984

Εκατό χρόνια από τη γέννηση του συγγραφέα Τζέι Ντι

Σάλιντζερ, Μεγάλο Μήλο 1919, Αθήνα – Νέα Σμύρνη 2019.

Περίεργη, πολύ περίεργη σιωπή. Περίμενα στη Νέα Υόρκη

κάθε νύχτα να γίνεται σύστριγκλο, πάρτι και ροκ φεστιβάλ

προς τιμή του εκατόνταρχου. Που στα σίγουρα έγραψε το πρώ-

το και πιο ροκενρόλ βιβλίο του κόσμου. Τέρμα με τα πολίτικα-

λι κορέκτ κρατήματα, τέρμα και με τις ισορροπίες των ισαπο-

στάκηδων. Το όνομα του άλμπουμ είναι Catcher in the Rye,

κυρίες και κύριοι, θερμό χειροκρότημα για τον Χόλντεν Κώλ-

φηλντ. Θα τεκμηριώσω. Θέση, που λένε κι οι μέλλοντες κα-

θηγητές στα πανεπιστήμια. Θα το τεκμηριώσω όμως λίγο πιο

μετά, όχι τώρα. Γιατί, αν υπήρχε έδρα σαλιντζερικών σπουδών

στο Κολούμπια και κάνω τα χαρτιά μου να με δεχτούν, όλους

θα τους σκίσω εγώ τους ανταγωνιστές. Σιγά μη μου την πάρε-

τε, στο τσεπάκι μου την έχω.

Γιατί είκοσι έξι ντοκτορά στον Σάλιντζερ, τη Νέα Υόρκη, το

Κόρνις και τα σικαλοχώραφά τους έχω εγώ, κύριοι και μικρές

κυρίες μου. Όσα και τα κεφάλαια του βιβλίου, Ο φύλακας στη

σίκαλη, από τότε που το διάβασα το 1978 στην Ξάνθη. Από το

βιβλιοχαρτοπωλείο του κυρίου Ιωάννη Βακιάνη το είχα αγο-

ράσει, ένα τσικ από την κεντρική πλατεία με το μεγάλο ρολόι.

Τακ τουκ έκαναν οι δείκτες, προχωρούσαν και τραβούσαν στον

12 ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΣΙΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

διάολο. Κι αυτοί και η ζωή μου, ώρα Ελλάδας τα διάολια και

τα νεύρα μου. Και στο τζαστ ακριβώς, όταν οι δυο αποστάσεις,

ο μικρός και ο μεγάλος δείκτης γίνονταν ένα, βαρούσαν υπεν-

θύμιση οι κουδούνες. Μην και δεν πάρουμε χαμπάρι πως ο

χρόνος τρέχει. Αλλά εγώ, που τον μετρούσα τον χρόνο πώς

και πώς για αναχώρηση και τιγκανά, έλεγα πως ο χρόνος σ’

αυτή την πόλη δεν τσουλάει με τίποτα. Την καταδίκη μου! Θα

έμενα εκεί στριμωγμένος για πάντα. Έτσι μου έμοιαζε η ζωή.

Δεν κυλούσε με τίποτα ο άτιμος ο χρόνος. Πλήξη. Και σχολείο.

Είκοσι έξι ντοκτορά έχω εγώ στον Σάλιντζερ, ως και τις

προάλλες που άκουσα στο ράδιο να λένε πως έρχεται ο Ίγκι

Ποπ στην Αθήνα, νότια εδώ, ζεστά, καλοκαίρι, όχι Ξανθιώτικος

Παγετώνας 1978, πάλι τον θυμήθηκα. Αφού, όπως ο Χόλντεν

Κώλφηλντ, έτσι κι ο βασιλιάς Ιγκουάνα είπε κάποτε πως γι’

αυτό έγραψαν οι Stooges το «No Fun», γιατί ο κόσμος είναι

γεμάτος από πληκτικούς κάλπηδες. Ιμιτασιόν μουσικούς και

τραγούδια για τον που…, άντε μην παρεκτραπώ. Με σκότωσε

το «Καθόλου κέφι, μωρό μου, καμία ευχαρίστηση» όταν το

έβαλε ο ντι τζέι Λάσκαρης Κοτόρνος στην παμπ Γκουέρνικα,

που χόρευα τα σαββατόβραδα. «Freaked out for another day,

feelin’ that same old way». Λατρεία είχα του Ίγκι, η βίδα μου

λάσκαρε όταν τον χόρευα. Μόνος. Ποια να με κοιτάξει; Οι

περισσότερες πήγαιναν αλλού για χορό, στην υπόγα της ντίσκο

Πήγασος, Ντόνα Σάμερ, Γκλόρια Γκέινορ, γκιράπ. Εντ μπού-

γκι, οι κάργιες.

Αλλά εγώ ήμουνα πανκ. Στο μυαλό μου. Όχι σαν τον Γιώρ-

γο, τη Βίκυ και τον Γιαννάκη, που ήταν και κανονικά ντυμέ-

ΡΟΚ ΣΤΑΡ 13

νοι πανκ. Καρφιά, κονκάρδες και μαλλί κάγκελο, αρματωμέ-

νοι. Όχι ψέματα. Τρεις πανκ είχαμε τότε στην Ξάνθη, αν γίνει

Μουσείο Φυσικής Ιστορίας για την εποχή εκείνη, αυτούς

πρέπει να επαναφέρουν και εκθέματα να τους βάλουν. Και

τα περφεκτάκια τους. Που πίσω από τα μαύρα πέτσινά τους

είχαν μαρκάρει με άσπρη μπογιά «Η ζωή είναι κώλος. Αν δεν

τη γαμήσεις, σε έχεσε». Ποίηση, όχι αστεία. Ευτυχώς ζούμε,

είμαστε όλοι μας καλά σήμερα, ούτε μας πολυέχεσε η ζωή,

ούτε μας γάμησε. Τόσο. Αλλά τότε μάλλον την ψιλοφοβόμα-

στε τη ζωή. Λίγο. Γιατί τότε δεν ήμασταν καλά, εφηβεία βου-

τηγμένη στην γκοθιά και την ντέθλα. Υπερβολή, επομένως,

να πω: Τζέι Ντι Σάλιντζερ, με σκότωσες. Πιο πριν. Με έλιωσε

ο Catcher/Φύλακας όταν τον διάβασα, έφηβος στην Ξάνθη,

αυτό είναι το σωστό.

Όλο διάβαζα κι άκουγα ροκενρόλ, το φάρμακο για να μην

πεθάνω από τη βαρεμάρα. Υπερβολικά, μόνο ροκενρόλ άκου-

γα, Πρώτο Πρόγραμμα, Πετρίδη και Φωνή της Αμερικής, ρα-

διόφωνο που οι αναμεταδότες του για τη Μέση Ανατολή βρί-

σκονταν λίγα μίλια δίπλα, στο χωριό Μάγγανα. Και ερασιτε-

χνικούς σταθμούς. Παλιό, φρέσκο, κλάσικ, γιε γιε, γκόλντις,

σάουθερν, γκαραζάκια, προγκρέσιβ, πανκίλα, όλα τα άλεθα.

Καμιά φορά έπιανα και σταθμούς από το μεσαίο υπερπέραν.

Βελιγράδι, Ρώμη, Ταγγέρη. Αγόραζα δίσκους από το Ντο-Ρε-

Μι του κυρίου Κερασίδη και από το Σολ του κυρίου Καμπά.

Δύο δισκάδικα μόνο, εκτός από τρεις πανκ, είχε η Ξάνθη,

ευτυχώς όμως που μου αγόραζε τους δίσκους που του παράγ-

γελνα και μου έφερνε από την Αθήνα ο μπαμπάρας μου. Πε-

14 ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΣΙΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

σκέσι. Ταξίδευε συχνά, στο υπουργείο, προϊστάμενος του

τμήματος Εμπορίου, παράρτημα Θρακοξάνθης, ενταύθα. Δεν

μου χάλαγε τα χατίρια ο Κώστας Ένα, γι’ αυτό και εγώ δεν

χαλιέμαι που ο γιος μου, ο Κώστας Δύο, λέει σήμερα, μπαμπά,

όλο ιμιτασιόν άκουγες, σιγά τη μουσική, γιατί αν δεν είναι χιπ

χοπ, δεν είναι κομπλέ. Του λέω όμως πως τότε μόνο το ρο-

κενρόλ έκανε παιχνίδι στη Νέα Υόρκη και την Ξάνθη, και δεν

είχα ανάγκη από τίποτ’ άλλο πέρα από δίσκους για να είμαι

αλάνι. Όπως αυτός τώρα, που όλα τους, μικρά μεγάλα, πιτσι-

κάρουν με WuTang Clan. Δίσκοι για να ονειρεύεται ο μπάρ-

μπας σου. Τότε, παλιοασεβή! Και βιβλία σαν του μπαρμπα-

Σάλι και μερικών άλλων.

Με έλιωναν και η αμερικάνικη μουσική και η λογοτεχνία

– τι να με λιώνει; η ΚΝΕ, που γράφονταν όλοι; Δεν ήταν του

γούστου μου. Άσε που, αν το μάθαινε η μάνα μου, θα με σκό-

τωνε. Παιδί από αστική οικογένεια, δεξιάρες τέρμα ήταν οι

δικοί μου. Θεάρα η Σωτηρούλα, μιλάμε συνέχεια στο τηλέφω-

νο τώρα που δραπέτευσα από την Ξάνθη και βρήκα την υγειά

μου, αλλά τότε δεν το ήξερα πως θα τα καταφέρω. Μόνο ο

Πεταλούδας στο Σινέ Άλφα τα κατάφερε. Κι ο κόμης Μοντε-

χρήστος στη βιβλιοθήκη. Βέβαια, τώρα που ανεβαίνω στην

Παλιά Πόλη, γιορτές Χριστουγέννων, όλο τανγκό τη χορεύω

και στα φιλιά την πλακώνω, γιατί της λείπουν οι αγκαλιές,

λέει. Μεγάλος, ενενηνταφεύγα είναι ο Κώστας Ένα, άλλον

άντρα να την αγγίξει δεν την αφήνει τη μάνα μου τη γλεντζού.

Μόνο εγώ επιτρέπεται να τη χορεύω τανγκό. Τι να τη χορεύω;

Πόνγκο, όπως τότε μικρός; Κι αναρωτιόταν τι με βασανίζει και

ΡΟΚ ΣΤΑΡ 15

πηδάω σαν τον τράγο. Ακόμα βασανιάρα είναι με μένα η μάνα

μου, τελειώνει ο χορός και λέει, δεν είμαι σίγουρη, α, καθόλου

σίγουρη δεν είμαι εγώ πως είσαι πενηνταφεύγα χρονών και

δεν έμεινες δεκατεσσεράμισι για πάντα, δεν με ξεγελάς εμένα.

Γατούλα η Σωτηρούλα, μάντισσα. Δεκατεσσεράμισι είναι που

γίνομαι ακόμα μερικές φορές.

Μπα, στην ΚΝΕ δεν κάθισα. Αρκετές σκοτούρες τους κέρ-

ναγα, καλύτερα εδώ, στα βιβλία και τους δίσκους, στο μυαλό

σου μέσα μόνο να μένεις, με συμβούλευα. Μέχρι να τους πω

χάρηκα πολύ, γεια σας και αέρα στα πανιά σας. Μου. Τα πανιά

μου. Αν έπιανε η απόδραση και έμπαινα στο πανεπιστήμιο της

Θεσσαλονικάρας. Πρώτη στάση, είχε και αεροδρόμιο, έλεγα,

τσουπ! κάνεις και την πας τη Νέα Υόρκη σου. Γι’ αυτό διάβαζα.

Επιμελής, φύτουλας, όλους τους είχα ξεγελάσει ο μπαγασάκος,

να περάσω πανεπιστήμιο, δήθεν για να ξεστραβωθώ, αλλά την

αλήθεια; Για να ξεκουμπιστώ. Την είχα ψυλλιαστεί, μικρή ήταν

για την ψωροφαντασία και το μεγαλείο μου η Ξανθάρα. Ούτε

Cramps, ούτε ζόμπι, ούτε λυκάνθρωποι, ούτε Television. Όχι

από εκείνην που έπαιζε Τζον Μπόι Γουόλτον και Μικρό σπίτι

στο λιβάδι, εμετός. Από την άλλη «Τηλεόραση». Του Θωμά Βερ-

λέν, «I remember how the darkness doubled, I recall

lightning struck itself, I was listening to the rain, I was

hearing something else».

Στο καπάκι, γιατί ήθελα εκτός από Φυγάς με τον Ντέιβιντ

Τζένσεν, Αριστοτέλειο, εραστής των δύο ηπείρων, προικισμένος

σαν Τζον Χολμς, που τον χειροκροτούσα κάθε Παρασκευή στο

πορνοσινεμά Όσκαρ, ήθελα να γίνω και ραδιοντιτζέι. Τρομάρα

16 ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΣΙΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

μου. Μετά το «Φεγγάρι στη μαρκίζα» έβαζα την άλλη, την υπε-

ρηχητική αλμπουμάρα των Κεφαλές Ομιλούσες. Α, ρε ανθρω-

πολόγε, παγκόσμιε γεωγράφε, Ντέιβιντ Μπερν, τον έλιωνα τον

«Παράδεισό» σου. Γιατί αυτό ένιωθα πως συμβαίνει στην επαρ-

χία μου: «ένα μέρος όπου τίποτα δεν συμβαίνει, αλλά ούτε και

συνέβη ποτέ». Εκτός από το ότι εδώ έζησε τα παιδικά του χρό-

νια ο Χατζιδάκις, αλλά ποιος Μάνος τότε, αυτά τα ανακάλυψα

αργότερα, που μεγάλωσα. Κάπως. Τότε όμως εφηβεία, τέλη

’70, Α Λύκειο, μόνο θλίψη, πλήξη και αντιβιοτικά βιβλία και

ροκενρόλ. Κουρσάρα το μυαλό μου, έφευγε, οι δυο αεροτομές

μου ήταν αυτά για να σπιντάρω. Και να γνωρίσω όλες τις πόλεις

που έδειχναν οι δίσκοι στο εξώφυλλο. Πρώτο ταξίδι, εννοείται,

Σαλιντζερικές Πολιτείες Αμερικής. Θα πάω Νέα Υόρκη, έλεγα,

σαν δημοσιογραφάρα. Αποστολή εκτός έδρας, να δω από κοντά

πώς λάμπει στ’ αλήθεια το δικό της «Σκοτάδι στην άκρη της

πόλης». Όπως το σόλαραν ο Σπρίνγκστιν με τα αδέρφια της 5ης

Οδού κι ο Σάλιντζερ. Κι όχι μόνο τα σκοτάδια στην κεφάλα μου.

Ή τα μουσαντένια που έγραφα και έστελνα, του ανταποκριτή

σας από τη Θράκη, εφημερίδα Ελληνικός Βορράς.

Είχα πάρει τη θέση με τη σπαθάρα μου στον διαγωνισμό

που έκανε ο υπεύθυνος της σελίδας «Νεολαία ’78» Λευτέρης

Κογκαλίδης, εύκολο, στα φιλολογικά ήμουν ασάκι. Ο άνθρω-

πος από αρχαιοτάτων χρόνων άκουγε ροκενρόλ κι εγώ μπορεί

να είμαι το αδερφάκι του Χόλντεν Κώλφηντ, έστειλα και κα-

πάρωσα την μπίζνα. Εντάξει, το τελευταίο δεν το κότσαρα στο

βιογραφικό μου, πως δηλαδή μπορεί να ήμουνα ο Ντι Μπι του

Χόλντεν, είχα εκπαιδευτεί να κρύβω λόγια. Και κάθε εβδομά-

ΡΟΚ ΣΤΑΡ 17

δα έστελνα τα ραπόρτα μου για τη μουσική στην Ξάνθη, τι

ακούει η νεολαία να γράφεις, με κατεύθυνε ο κυρ Λευτεράκος

Κογκαλιδάκος, πώς νιώθετε όταν ακούτε τραγούδια και πίπες.

Που έβγαζα από το μυαλό μου. Γιατί μόνο λαϊκά ακούγανε τα

συμμαθητάκια, Γιώτα Λύδια και Κριστόφ, ο μον αμούρ εκου-

τεμουά από τον πειρατικό του Albido 039. Ένας γιος παπά το

είχε το ραδιάκι το παράνομο πάνω στη συνοικία της Κυψέλης.

Αλλά εγώ προτιμούσα από όλα τα τραγούδια το «Σκοτάδι» του

Σπρίνγκστιν και το «Καθόλου κέφι» του Ίγκι. Και από όλα τα

βιβλία πιο πολύ του Τζέι Ντι. Με έλιωσε ο Πιάστης, αν και

τότε η Τζένη Μαστοράκη κι όχι η Τζέιν Γκάλαγκερ, από τις

ηρωίδες του βιβλίου και καψουρίνι του Χόλντεν, τον είχε πορ-

τρετάρει ως Φύλακα.

18 ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΣΙΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

«Κάτσε να πιούμε άλλο ένα» του λέω. «Σε παρακαλώ. Σοβαρά

τώρα. Έχω κάτι κολασμένες ερημιές».

Catcher, 1951/2014

It’s good to hear your voice, you know it’s been so long, if I don’t

get your calls, then everything goes wrong. I want to tell you

something you’ve known all along, don’t leave me hanging on

the telephone.

Blondie, «Κρεμασμένος από το τηλέφωνο», Parallel Lines 1978

ΡΟΚ ΣΤΑΡ 19

Ήταν ο υπερήρωάς μου ο Χόλντεν Κώλφηλντ. Τι Λωζάνη,

τι Κοζάνη. Γιατί από όλους τους νεοϋορκέζους ρόκερ που γνώ-

ρισα στη ζωή μου, ξέρεις, δεκάδες ροκ παιδιά από τη Νέα Υόρ-

κη γνώρισα από κοντά, αυτοί βέβαια κάτοικοι γνήσιοι Μήλου

κι εγώ δημοσιογράφος και ντιτζέι στον Μύλο Σαλονίκ χρόνια

μετά, τον Σάλιντζερ τον θεωρώ τον αρχηγό της συμμορίας των

σούπερ κουλ. Μόρισεϊ: First of the gang with a gun in his

hand. Γιατί όπλα είναι τα μολύβια. Και τις καμπαρντίνες με τα

κόκκινα κυνηγετικά κασκέτα, σαν αυτά που φόραγε στο βιβλίο

ο Χόλντεν, ρούχα σκέτα δεν κάνει να τα λες. Λουκ συμμορίας

μας τα λες, και τα βιβλία και τους δίσκους. Άσχετο αλλά και

τέρμα σχετικό. Ήξερες πως μπορεί ως και ο Μόρισεϊ να το

διάλεξε το «Morrissey» για τίτλο, από το μεσαίο όνομα του

Χόλντεν Κώλφηλντ όταν τον πρωτόβγαλε βόλτα ο Σάλιντζ στη

Νέα Υόρκη; Σε μια νουβέλα πρόλογο. Γιατί πριν τον Catcher

τον πρόβαρε στο «Α Slight Rebellion Οff Madison» ως Holden

Morrissey Caulfield το αγόρι μας. Στο περιοδικό New Yorker.

Που τότε, σαν νεαρό συγγραφέα, τον είχε για πουλέν.

Πλανάται για τον Μόρισεϊ σαν θεωρία συνωμοσίας στο

δίκτυο, μάσησα όμως. Λέω, λες; Γιατί τώρα που, κι αν μεγά-

λωσα, κάπως μεγάλωσα, μην ξεχνιόμαστε, ακόμα τα ψάχνω,

και κάθε μέρα μελετάω τον Σάλιντζερ και το ροκενρόλ. Και

συνειδητοποιώ πως δεν υπάρχει τραγούδι που να με λιώνει ή

να με σκοτώνει, ωχ, μωρέ, σωστά είναι και τα δυο, και που ο

συνθέτης ή η μπαντάρα να μην κοπιάρει λίγο ή πολύ τη συ-

μπεριφορά ή τα κόλπα του Χόλντεν. Να μην έχει επηρεαστεί,

ξερωγώ, από το πιο ροκενρόλ βιβλίο του σύμπαντος. Το ιδρυ-

20 ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΣΙΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

τικό. Ψάχνω πάντα τη λογοτεχνία, γιατί χωρίς αυτήν πολύ

τσίγκινο και ελαφρύ, αβαθές μου μοιάζει το ροκενρόλ.

Και τότε, από την Ξάνθη, ήταν που εφηύρα αυτό το αξίωμα.

Έλεγα του Δημήτρη, μεγαλύτερου γυαλάκια και απουσιολόγου

του κόσμου, αλλά και τέρμα Τσακ Μπέρι άκουγε το αστέρι μου,

πως αν ακούμε δίσκους μόνο και δεν διαβάζουμε και τίποτα

καλά βιβλία, μπροστά δεν θα πάμε. Και θα μείνουμε εδώ, να

παίζουμε ούφο και τέρατα από τον Άρη που έκαναν απόβαση

στο σφαιριστήριο Ροτόντα. Κι αυτό ένα τσακ απόσταση απεί-

χε από το μεγάλο γαμορολόι της πλατείας, που μετρούσε αδυ-

σώπητα τον χρόνο. Και σαν γαμοπρόσκοπος ακόμα στην αγέ-

λη Κουκουβάγιες, με σύνθημα «καλοσύνη, σοφία, πράξεις

καλές, Κου-κου-βά-γιες», αυτόν τον όρκο δεν τον παρέβην

ποτέ. Βουτηγμένος τελώ. Στα βιβλία και τους δίσκους. Μαζί

τα δυο τους. Ποτέ σκέτα το ένα ή το άλλο. Μη μας πουν και

μαστραπάδες. Έλεγα του Δημήτρη, καλλιεργημένοι φουλάρα

θέλω να είμαστε και μια ζωή μέσα στη φάση. Τώρα, βέβαια,

το κάνω και επαγγελματικά, κατάφερα να αμείβομαι για την

ψωνάρα μου.

Ο Μοζ το 1978 ζούσε στο Μάντσεστερ, όπως εγώ στην Ξαν-

θάρα. Κι επίσης διάβαζε πολύ, όλο στη βιβλιοθήκη την έβγαζε

ο μελαγχολικομούτσουνος ο ροκαμπίλι ο γλαδιόλης. Αργότε-

ρα έκανε τους Σμίθαρους και έγραψε το «Ένα φως που δεν

σβήνει ποτέ», αλλά μετά η μπάντα διέλυσε. Σήμερα ο δικός

μας ζει στο Λος Άντζελες, απέναντι από τη Νάνσι Σινάτρα, και

κάθε απόγευμα, όταν δεν έχει περιοδείες ή δεν πάει να ψωνί-

σει βίγκαν, μαζί, γράφουν τα μουσικά περιοδικά, πίνουν τα

ΡΟΚ ΣΤΑΡ 21

τσαγάκια τους. Με τη Νάνσι, την κόρη του If I can make it

there, I’ll make it anywhere, New York, New York. Μάνα,

αναρωτιόμουνα στην Παλιοξάνθη, θα πάω καμιά φορά στ’

αλήθεια κι εγώ Νεοϋορκάρα; Ή μια ζωή, καταραμένος και

μπετοναρισμένος, θα στέκω ακούνητος, αντί για τον Χάντσον

Ρίβερ να κοζάρω τον ποταμό Κόσυνθο;

Ιδού η λοταρία. Θα τράβαγα σωστό λαχνό ή κατάδικος αι-

ώνια εκεί; Και μόνο τα χέρια μου θα κουνιόνταν, για να μη

νιώθω πως πέθανα στο εντελώς. Και τα αυτιά μου μόνο να μην

πεθάνουν, μακάρι, έλεγα, οξεία ακοή να μου περισσέψει του-

λάχιστον. Και τα μάτια μου κάπως γερά να μου μείνουν. Πα-

ρακαλούσα. Για να διαβάζω τον Catcher και να βάζω την πιο

αγαπημένη μου τραγουδάρα, από τη συλλογή «Τα καλύτερα

του μικρού ονειροπαρμένου». Που είχε καημό μια φορά να

βγει ραντεβού με την Ντέμπι Χάρι, υποδεχτείτε, αγόρια και

κορίτσια, την Ξανθούλα με το μαύρο κομπινεζόν. Επόμενο

τραγούδι, που για πάρτη της εφτά φορές την ερωτεύεται στο

πρόστυχο ο εκφωνητής σας. Αλήθεια. Εφτά ξέρετε-τι άρμεγα

με την Blondie στο «Hanging on the Telephone». Ακούτε Ρά-

διο Σάλιντζερ. Γιατί τότε, εκειπέρα, ποια να με πάρει εμένανε

τηλέφωνο; Ούτε η τύχη, ούτε η μοίρα, ούτε κι εκείνο το κορί-

τσι που αγαπούσα, αλλά αντί να βγει ραντεβού με εμένα, οκ,

δεν το ζήτησα, αλλά την έβλεπα τη διαπόμπευση, προτίμησε

έναν μεγαλύτερο, φοιτητή στο Πολυτεχνείο Ξάνθης. Που το

Πολυτεχνείο μας μάρανε. Είχαμε μόνο τρεις πανκ και μόνο

δύο δισκάδικα, αδερφούλη μου, αλλά από Πολυτεχνείο σκί-

ζαμε. Και γι’ αυτό οι φοιτητές οι από αλλού μάς έκλεβαν τα

22 ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΣΙΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

πιο όμορφα χρυσόψαρα. Μόνο αυτοί φιλιόντουσαν και μας

έπαιρναν τις πιο σέξι συμμαθήτριες. Ξιπάσματα. Όλοι τους και

όλες τους.

Ευτυχώς κατάφερα πάλι προχθές να πάω Νέα Υόρκη. Μέ-

σω Πατησίων. Έπαιρνα τηλέφωνο και τον Δημήτρη, κι αυτός

κάτοικος πέριξ Ακρόπολης είναι από αρχαιοτάτων χρόνων,

μπας και ανταμώσουμε. Γιατί ολέ και ναι και εκατό σντρο, τα

καταφέραμε να δραπετεύσουμε από την Ξάνθη με το Στίν-

γκρεϊ. Να περιπλανηθούμε, να κάνει ο καθένας τα δικά του,

ώσπου να ξανακολλήσουμε στην Αθήνα. Αλλά με γείωσε ο

μεγαλύτερος γυαλάκιας απουσιολόγος. Σκασίλα μου. Μόνος

σκάω σένιος στο μπαρ Au revoir, της Κυψέλης Αθηνών κι όχι

της Κυψέλης Ξάνθης, που σας έλεγα ότι είχε εκείνο το παιδί

του ιερωμένου τον σταθμό, και πιάνω θέση στο σκαμπό. Κάτω

από τη φωτογραφία του Σινάτρα. Προσομοίωση Νέας Υόρκης

τέρμα ο θεομπαίχτης, νιώθω πως είμαι πάλι στην πόλη του

«αν τα καταφέρω εκεί, θα τα καταφέρω και παντού», αλλά έτσι

μια ζωή είμαι εγώ. Ακόμα, καμιά φορά, όταν το πατήσω το

κουμπί, ζω μέσα στην κεφάλα μου.

Και παραγγέλνω ουίσκι σόδα, όπως το βάζει στη λίστα με

τα πιο χιτ ποτά του κόσμου ο Χόλντεν στη Σίκαλη. Λες και είμαι

στο Μανχάταν, ο κούκλος. Και πρώτη γουλιά πίνω στην υγειά

του μπαρμπα-Σάλιντζερ, χρόνια πολλά, ρε αγόρι, τελικά εντά-

ξει, δεν πεθάναμε και δραπέτεψαμε, Αθηνάρα, δικέ μου, μετά

από κάτι ωραία χρόνια στη γύρα. Αλλά, ρε Χόλντεν, γιατί τόσο

ησυχία εδώ στη Νέα Υόρκη; 1919-2019, ο Χρυσούς Αιών του

Τζέι Ντι, ούτε ένα πυροτέχνημα, γαμώ τον Περικλή μου και

ΡΟΚ ΣΤΑΡ 23

τον Φειδία και τον Ικτίνο του σχολείου μου στην Ξάνθη, αλλά

και του Πένσι της Πενσιλβάνιας, που τον έγραψαν να ξεστρα-

βωθεί οι δικοί του τον Κώλφηλντ. Αλλά και τον Καλλικράτη

μου μέσα, που βλέπεις απέναντι την Ακρόπολη από τα βάθη

της Πατησίων να λάμπει. Φαίνεται η Ακρόπολη από την Πα-

τησίων, αν θέλετε να ξέρετε, βλέπεις και την Αίγυπτο με τους

φαραώ, όλα δίπλα είναι, άμα ζεις στην καζάνα σου και χτυπή-

σεις τρία ουισκάκια.

Όμως ούτε μια ροκ φεστιβαλάρα, δικέ μου, για σένα, πα-

τέρα των μεγαλύτερων λευκών ροκενρόλερ, τον αρχηγό της

φυλής. Μας. Πίτα έγινα εκείνη τη νύχτα στο Au revoir από τη

θλίψη μου. Αλλά εκεί την πήρα και την απόφαση. Στο ταξί που

με γύρναγε στη Νέα Σμύρνη, σπιτάκι μου, στο Φοιβάκι-Βαγιά-

κι. Μου. Πως εγώ θα σε τιμήσω, ρε Σαλιντζεράκο, μεγαλύτερε

κάτοχε και άρχοντα που φοράς τα περισσότερα δαχτυλίδια του

λογοτεχνικού μου NBA. Αν και ο catcher δεν είναι μπασκετικός

όρος. Σωστά να τα μιλάμε. Αυτό το ξέρουν ακόμα και τα δεκα-

εξάχρονα, απέναντι από το σπίτι μου στην Ξάνθη, κάθε φορά

που ξαναγυρίζω εκεί και τα χαζεύω στην καλαθιέρα του πάρ-

κου της Περικλέους να ρίχνουν «προσωπικές». Βολές. Κι ανα-

ρωτιέμαι: Καλά είναι αυτά τα παπάκια; Τα νοιάζεται κανένας;

Μακάρι. Γιατί εγώ καλά τότε στην Ξάνθη ούτε που ήμουν,

αλλά και τώρα, αν δεν το γράψω αυτό το βιβλίο, για να του

ανταποδώσω που μου έσωσε τη ζωή ο Σάλιντζερ με τη Σικαλά-

ρα του, καλά δεν πρόκειται να γίνω ποτέ. Θα ζω συνεχώς με

τα φαντάσματα της εφηβείας μου. Και δεν κάνει. Καθόλου δεν

κάνει. Φτάνει. Θέλω να μεγαλώσω.

Το 1951 ο Τζέι Ντι Σάλιντζερ γράφει τη βιβλιάρα Catcher in the Rye, ήρωας ένας Χόλντεν Κώλφηλντ, μούρλα το αγόρι. Το διαβάζω δεκατεσ-σάρων χρονών στην Παλιοξάνθη του 1978, τρώω τρελή φλίπα με τη Σίκαλη, λέω, αυτό είναι, πρέπει να την κάνω για Νέα Υόρκη, να τον βρω τον μπαρμπα-Σάλιντζερ, να του ζητήσω συμβουλές, να μην καταντήσω κάλπης ψευτένιος ή του γιατρού, τέτοιο άγχος είχα για το μέλλον μου. 

Τότε δεν είχαμε και κωλοΐντερνετ για να ξέρω πως ο Σάλιντζερ είχε σαλτάρει και εξαφανίστηκε, νόμιζα πως έτσι και πήγαινα καμιά Νέα Υόρκη, όλο και κάπου θα τον πετύχαινα. Είχα και την Ντέμπι Χάρι των Blondie στο παιδικό μου δωμάτιο, μου ’λεγε όλο, έλα, έλα Μεγάλο Μήλο κι ό,τι μας προκύψει. Εγώ το άκουγα μέχρι και σαν πρόταση να παντρευ-τούμε αν το πράγμα πήγαινε.  

Πρώτη δουλειά, μέχρι να πάρω τα πάνω μου και να γίνω διάσημος και ραδιοφωνικός, θα δούλευα ρεπόρτερ δρόμου στη φρι πρες Βίλατζ Βόις. Γιατί πολύ μου άρεσε, στην Ξάνθη, εκτός από τον Χόλντεν στη σίκαλη, να γράφω και για λογοτεχνία ή για ροκενρόλ. Δεν τα κατάφερα όμως, άλλη ιστορία αυτό, και να με εδώ, με εκπομπές στην άλλη Βόις, της Αθήνας. 

Ακούτε Ράδιο Σάλιντζερ, ροκενρόλ φουλάρα. Που πάνε κιόλας εκατό χρόνια από τη γέννηση του Τζέι Ντι, κι έχουμε και τα επετειακά εδώ, έχουμε πάρτι, ρε συ Χόλντεν Κώλφηλντ.

Έχεις γίνει κομμάτια με το Born to Run του Μπρους Σπρίνγκστιν;

Μικρός μήπως ήσουν ερωτευμένος με την Ντέμπορα Χάρι;

Και μήπως το πιο αγαπημένο σου βιβλίο παραμένει το Στη σίκαλη, στα στάχια,

ο πιάστης; Τότε αυτό είναι ένα βιβλίο που θα λατρέψεις.

Ροκ σταρ ή πώς να μείνεις για πάντα νέος: Το χρονικό μιας εποχής και μιας παρέας

που μπορεί να είναι και η δική σας.

Καλλιτεχνική επιμέλεια εξωφύλλου: Φώτης Πεχλιβανίδης

www.fotispehlivanidis.com

Ο Στέφανος Τσιτσόπουλος είναι δημοσιογράφος σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνα και τηλεόρα-ση. Σήμερα κατοικεί στην Αθήνα. Παλαιότερα αλλού, εντός κι εκτός. Το Ροκ Σταρ είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.

ISBN:978-618-03-2137-1

ΒΟΗΘ. ΚΩΔ. MHX/ΣΗΣ 82137

12455_ROCK STAR_CV.indd 1-2,5 21/10/2019 10:05