1İsmail Erkara

Dünya Masalları

2İsmail Erkara

3İsmail Erkara

18 tane meşhur dünya masalını senin için seçtim.

Sen de Türkçelerini altlarına yaz. Resimleri kes ve yapıştır.

Holle Kadın - Kurbağa Prens - Kırmızı Başlıklı Kız–

Yıldız Yağmuru - Bezelye Prenses – Güzel ve Çirkin – Bremen Mızıkacıları

- Hansel ile Gretel - Çirkin ördek yavrusu

4İsmail Erkara

Çizmeli Kedi - Parmak Kız – Pinokyo –

Uyuyan Güzel – Kurt ve 7 Keçi Yavrusu – Külkedisi (Sindirella) –

Pamuk Prenses ve 7 Cüceler – Rapunzel – 1001 Gece Masalları

Keloğlan -

5İsmail Erkara

Burda gördüğün resimler Dünya Masalları’na ait.

Kes ve çalışmada boş bırakılan yerlere uygun şekilde yapıştır.

6İsmail Erkara

Rapunzel (Rapunzel)

Bir zamanlar bir kadınla kocasının çocukları yokmuş ve çocuk sahibi olmayı çok

istiyorlarmış. Gel zaman git zaman kadın sonunda bir bebek beklediğini fark etmiş.

Bir gün pencereden komşu evin bahçesindeki güzel çiçekleri ve sebzeleri

seyrederken, kadının gözleri sıra sıra ekilmiş özel bir tür marula takılmış. O anda

sanki büyülenmiş ve o marullardan başka şey düşünemez olmuş.

“Ya bu marullardan yerim ya da ölürüm” demiş kendi kendine. Yemeden içmeden

kesilmiş, zayıfladıkça zayıflamış.

Sonunda kocası kadının bu durumundan öylesine endişelenmiş, öylesine endişelenmiş

ki, tüm cesaretini toplayıp yandaki evin bahçe duvarına tırmanmış, bahçeye girmiş

ve bir avuç marul yaprağı toplamış. Ancak, o bahçeye girmek büyük cesaret

istiyormuş, çünkü orası güçlü bir cadıya aitmiş.

Kadın kocasının getirdiği marulları afiyetle yemiş ama bir avuç yaprak ona yetmemiş. Kocası ertesi

günün akşamı çaresiz tekrar bahçeye girmiş. Fakat bu sefer cadı pusuya yatmış, onu bekliyormuş.

“Bahçeme girip benim marullarımı çalmaya nasıl cesaret edersin sen!” diye ciyaklamış cadı. “Bunun

hesabını vereceksin!”

Kadının kocası kendisini affetmesi için yarvarmış cadıya. Karısının bahçedeki marulları nasıl canının

çektiğini, onlar yüzünden nasıl yemeden içmeden kesildiğini bir bir anlatmış. “O zaman,” demiş cadı sesini

biraz daha alçaltarak, “Alabilirsin, canı ne kadar çekiyorsa alabilirsin. Ama bir şartım var, bebeğiniz

doğar doğmaz onu bana vereceksiniz.” Kadının kocası cadının korkusundan bu şartı hemen kabul etmiş.

Birkaç hafta sonra bebek doğmuş. Daha hemen o gün cadı gelip yeni doğan bebeği almış. Bebeğe

Rapunzel adını vermiş. Çünkü annesinin ne yapıp edip yemek istediği bahçedeki marul türünün adı da

Rapunzel’miş.

Cadı küçük kıza çok iyi bakmış. Rapunzel on iki yaşına gelince, dünyalar güzeli bir çocuk olmuş. Cadı bir

ormanın göbeğinde, yüksek bir kuleye yerleştirmiş onu. Bu kulenin hiç merdiveni yokmuş, sadece en

tepesinde küçük bir penceresi varmış.

Cadı onu ziyarete geldiğinde, aşağıdan “Rapunzel, Rapunzel! Uzat altın sarısı saçlarını !” diye seslenirmiş.

Rapunzel uzun örgülü saçlarını percereden uzatır, cadı da onun saçlarına tutuna tutuna yukarı

tırmanırmış.

Bu yıllarca böyle sürüp gitmiş. Bir gün bir kralın oğlu avlanmak için ormana girmiş. Daha çok

uzaktayken güzel sesli birinin söylediği şarkıyı duymuş. Ormanda atını oradan oraya sürmüş ve kuleye

varmış sonunda. Fakat sağa bakmış, sola bakmış, ne merdiven görmüş ne de yukarıya çıkılacak başka bir

şey.

7İsmail Erkara

Bu güzel sesin büyüsüne kapılan Prens, cadının kuleye nasıl çıktığını görüp öğrenene kadar hergün oraya

uğrar olmuş. Bir gün cadının oraya geldiğini görmüş. Cadı bir şeyler sölemiş ve uzanan saçlara tutunup

yukarı tırmanmış. Prens, cadının söylediklerini ezberlemiş. Ertesi gün hava kararırken, alçak bir sesle

“Rapunzel, Rapunzel ! Uzat altın sarısı saçlarını !” diye seslenmiş. Sonrada kızın saçlarına tutunup bir

çırpıda yukarı tırmanmış.

Rapunzel önce biraz korkmuş, çünkü o güne kadar cadıdan başkası gelmemiş ziyaretine. Fakat prens onu

şarkı söylerken dinlediğini, sesine aşık olduğunu anlatınca korkusu yatışmış. Prens Rapunzel’e evlenme

teklif etmiş. Rapunzel de kabul etmiş, yüzü hafifce kızararak.

Ama Rapunzel’in bu yüksek kuleden kaçmasına imkan yokmuş. Akıllı kızın parlak bir fikri varmış. Prens

her gelişinde yanında bir ipek çilesi getirirse, Rapunzel’de bunları birbirine ekleyerek bir merdiven

yapabilirmiş.

Her şey yolunda gitmiş ve cadı olanları hiç farketmemiş. Fakat bir gün Rapunzel boş bulunup da. “Anne,

Prens neden senden daha hızlı tırmanıyor saçlarıma?” diye sorunca her şey ortaya çıkmış.

“Seni rezil kız! Beni nasıl da aldattın! Ben seni dünyanın kötülüklerinden korumaya çalışıyordum!” diye

bağırmaya başlamış cadı öfkeyle. Rapunzel’i tuttuğu gibi saçlarını kesmiş ve sonrada onu çok uzaklara

bir çöle göndermiş.

O gece cadı kalede kalıp Prensi beklemiş. Prens, “Rapunzel, Rapunzel! Uzat altın sarısı saçlarını !” diye

seslenince, cadı Rapunzel’den kestiği saç örgüsünü uzatmış aşağıya. Prens başına neler geleceğini

bilmeden yukarıya tırmanmış.

Prens kederinden kendini pencereden atmış. Fakat yere düşünce ölmemiş, yalnız kulenin dibindeki

dikenler gözlerine batmış. Yıllarca gözleri kör bir halde yitirdiği Rapunzel’e gözyaşları dökerek ormanda

dolaşıp durmuş ve sadece bitki kökü ve yabani yemiş yiyerek yaşamış.

Derken bir gün Rapunzel’in yaşadığı çöle varmış. Uzaklardan şarkı söyleyen tatlı bir ses gelmiş

kulaklarına.

“Rapunzel! Rapunzel!” diye seslenmiş. Rapunzel, prensini görünce sevinçten bir çığlık atmış ve Rapunzel’in

iki damla mutluluk göz yaşı Prensin gözlerine akmış. Birden bir mucize olmuş, Prensin gözleri açılmış ve

Prens görmeye başlamış.

Birlikte mutlu bir şekilde Prensin ülkesine gitmişler. Orada halk onları sevinçle karşılamış. Mutlulukları

ömür boyu hiç bozulmamış.

Grimm kardeşler

8İsmail Erkara

Bezelye Prenses (Die Prinzessin auf der Erbse)

Bir zamanlar bir prens varmış. Bu prens evlenmek

istiyormuş, ama evleneceği kişi gerçek bir prenses

olmalıymış. Böyle birini bulmak için bütün dünyayı

dolaşmış, ama çok büyük bir hayal kırıklığına uğramış.

Çünkü, karşısına çıkan prenseslerin hakiki olup olmadığını

bir türlü anlayamıyormuş. Hep eksik bir şeyler bir şeyler

oluyormuş. Sonunda üzüntü ve umutsuzluk içinde yurduna

dönmüş.

Bir gece korkunç bir fırtına çıkmış; şimşekler çakıyor, gök

gürlüyor, bardaktan boşanırcasına yağmur yağıyor,

kıyametler kopuyormuş. Derken sarayın kapısı çalınmış,

yaşlı kral gidip kapıyı açmış, fakat, o da ne? Kapıda,

yağmurdan ve fırtınadan perişan olmuş zavallı bir kız

duruyormuş. Üstelik her tarafından sular akan, tepeden tırnağa sırılsıklam olmuş bu kız gerçek

bir prenses olduğunu söylüyormuş.

“Eh, anlarız bakalım!” diye düşünmüş yaşlı kraliçe, ama kimseye bir şey söylememiş. Yatak

odasına gitmiş, yere bir bezelye tanesi koymuş. Bu bezelye tanesinin üzerine yirmi tane döşek,

döşeklerin üzerine de yirmi tane kaz tüyü yatak koymuş. Gece olunca prenses bu yatakta

yatmış. Sabah olunca kıza, gece nasıl uyuduğunu sormuşlar.

“Ah, korkunç bir şeydi!” demiş prenses. “Bütün gece gözümü bile kırpmadım! Allah bilir ne vardı

yatakta! Sert bir şeyin üstünde yatmışım gibi, her yerim çürüdü, mosmor kesildi! Gerçekten

berbattı!”

Böylece anlaşılmış ki, yirmi döşek ve yirmi kaz tüyü yatağın altındaki bezelye tanesini hissedecek

kadar nazlı, narin olduğuna göre, bu prenses hakiki bir prensestir!

Prens onunla evlenmiş. O bezelye tanesini de müzeye koymuşlar. Eğer kimse almadıysa, bugün

bile gidip görebilirsiniz onu.

Hans-Christian Andersen

9İsmail Erkara

Bremen Mızıkacıları (Die Bremer Stadtmusikanten)

Bir zamanlar yaşlı ve yorgun bir eşek varmış. Sahibinin onu artık

daha fazla beslemek istemediği ortaya çıkmış. “En iyisi

buralardan gitmek” diye düşünmüş eşek. “Bremen’de şarkıcılık

yaparım. Bazıları anırmamı pek bir beğenirdi zaten.” Böylece bir

sabah erkenden yola çıkmış.

Bir süre yürüdükten sonra iki büklüm bir köpekle karşılaşmış. “Artık

sahibime avda yardımcı olamayacak kadar yaşlandım.” demiş köpek

eşeğe. ”Sahibimde artık beni beslemiyor.” Eşek gülmüş. ”Benimle

Bremen’e gelsene şarkıcı oluruz,” demiş. Yola koyulmuşlar. Çok

geçmeden bir damın üzerinde üzgün oturan bir kedi görmüşler.

”Çok yaşlandım, fareler bile dalga geçiyorlar.” demiş kedi. “Sen

de bizimle gel.” demiş. eşek. “Sesin hala güçlü çıkıyor, şarkı

söyleriz Bremen’de.” Bağıra bağıra şarkılar söyleyerek yola

devam etmişler.

Bir çiftlik evinin yakınlarından geçerken kendi seslerinden yüksek bir sesle irkilmişler. ”Kuk-ku-ri-kuuuuuuuuu!…Sonum

geldi!” diyormuş iri bir horoz. Sonra eşek, köpek ve kediye yana yakıla anlatmış: ”Bu akşam sahibimin konukları

gelecek. Öyle hissediyorum ki, beni pişirip yiyecekler.”

Eşek ”Endişelenme, seninki gibi bir ses bize çok şey katar. Haydi gel şarkıcı olalım,” demiş.

Akşam olduğunda hepsi çok yorulmuş. Bir şeyler yemek ve uyumak istiyorlarmış. İlerde penceresinden ışık süzülen

bir kulübe görmüşler. Horoz uçup pencereden içeri bakmış. “Dört soyguncu görüyorum, nefis bir sofranın

başındalar.” demiş. “Bir planım var.” demiş eşek. Birbirlerinin sırtına tırmanmışlar.

En altta eşek, sonra köpek, onun üstünde kedi ve nihayet en tepede de horoz. Pencere yaklaşıp çıkarabilecekleri en

yüksek sesle bağırmaya başlamışlar. “İmdaaaat! Bu bir hayalet!” demiş soygunculardan birisi. ”Bence bir canavar!”

demiş ötekisi. ”Bence cadılar bastı!” demiş öteki. ”Annemi istiyorum,” demiş sonuncusu. Bir kaç dakika sonra dört

şarkıcımız soygunculardan kalan sofradaymışlar.

Geceleyin onlar uyurken soyguncular geri gelmişler. Ama hayvanlar hazırlıklıymış. Soyguncular içeri girer girmez,

eşek “Şimdi” demiş ve saldırıya geçmişler. Soyguncular bir daha hiç dönmemecesine kaçmışlar oradan.

Şarkıcılarımız da bu sevimli küçük kulübeye yerleşmişler. Bremen’e gitmeyi de bir süre ertelemişler ama her gün

şarkı söylemeyi unutmuyorlarmış. Eğer bir gün onları dinleme şansınız olursa, Bremen sakinlerinin ne büyük bir

tehlike atlattıklarını anlamanız güç olmaz.

Grimm kardeşler

10İsmail Erkara

Çirkin ördek yavrusu (Das hässliche Entlein)

Anne ördek sabırla yumurtalarının kırılmasını

bekliyordu. Vakit tamamlanınca ördek yavruları

yumurtalarından çıkmaya başladılar. Fakat en son

ve en büyük yumurta bir türlü kırılmıyordu. Sonunda

yumurtanın beyaz kabuğu çatladı. Diğerlerinden

daha gri ve farklı olan ördek yavrusunun küçük

kafası göründü. Anne ördek yeni doğan yavruya

bakarak, “Umarım değişir.” dedi şefkatle.

Zaman ilerliyordu ama ördek yavrusunun rengi

hala griydi. Kümesin bütün hayvanları onunla alay

ediyorlar, ona “çirkin ördek yavrusu” diye sesleniyorlardı. Zavallı yavru o kadar mutsuzdu ki sonunda

uzaklara gitmeye karar verdi. Gün boyunca yürüdü gece olunca ise çok yorulmuştu. Mola verdi. Bir

yanda açlık, bir yanda korku. Ama yapabileceği hiç bir şey olmadığından derin bir uykuya dalmakta

gecikmedi.

Ertesi sabah su sesleriyle gözlerini açtı. Geceyi yaban ördeklerinin çılgınca eğlendiği küçük bir göl

kıyısında geçirdiğini anladı. Bu gürültücü arkadaşlarına kendini tanıtmaya hazırlanıyordu. Birden bir tüfek

sesi ile irkildi. Hiç zaman kaybetmeden oradan uzaklaştı. Çok geçmemişti ki küçük ördek kendini bir

çiftlikte buldu. Çiftliğin sahibi yaşlı kadın onu doyurdu. Ateşin yanında uyumasına izin verdi. Fakat yavru

ördek bir göl bulabilme umuduyla oradan da uzaklaştı.

Günlerce bir göl bulabilmek için rasgele yoluna devam etti. Sonunda bir göl kıyısına ulaştı. Bu arada

yalnız başına yaşamayı öğreniyordu. Bu göl kıyısında yavru ördek gün geçtikçe büyüyordu. Kendisi

farkında olmadan görüntüsü değişiyordu. Geçen kuğuları gördükçe onların asil duruşları ve güzel

görünüşlerinden dolayı iç çekiyordu.

İlkbaharda bir kuğu sürüsü gölün kıyısına yuva yapmaya geldi. Çirkin ördek yavrusuyla tanışmak için

yaklaştılar. Fakat kendisini bu zarif kuşlarla arkadaşlık etmek için çok çirkin ve kaba buluyordu. Birden

bire suda aksini gördü. O da ne!…

Kendisini güzel bir kuğuya dönüşmüş olduğunu fark etti. Kuğu sürüsüne katıldı ve ömür boyu mutlu oldu.

Grimm kardeşler

11İsmail Erkara

Yıldız Yağmuru Masalı (Der Sterntaler)

Küçük bir kızın annesi babası ölmüş. Sırtında yırtık bir elbisesi ve bir de

paltosu, cebinde bir dilim ekmeği, avucunda birazcık bozuk parası

varmış. Kışın soğuğunda kuşlara bakarak ısınıyor, titrerken

düşünüyormuş.

‘‘Bahar gelecek günün birinde. Kar taneleri yerine tomurcuklar

açacak ağaçlarda. Kış baharın habercisidir. Meleklere mektup

yazar, baharı göndermelerini isterim’’ dermiş.

Bunları düşünürken yaşlı bir adam çıkmış karşısına. ‘‘Param yok,

karnım aç. Bana para ver biraz. Sen küçük bir çocuksun. Nasılsa

doyururlar seni.‘‘ demiş. Kız hiç düşünmeden bütün parasını ihtiyara

uzatmış. Ama umutsuzluğa kapılmamış kız, sokakta bir başına

yürümüş.

Bir kadın belirmiş yanı başında. ‘‘Güzel çocuk.‘‘ demiş. ‘‘Yiyecek bir şey var mı cebinde? Ağzıma

üç gündür lokma koymadım. Kime başvurduysam geri çevirdiler beni.‘‘ Bir dilim ekmeği vardı ya,

onu yesin zavallı kadın. Kendisi bir şey yemeyeli iki gün olmuştu daha. ‘‘Al teyze.‘‘ demiş, ‘‘Benim

karnım tok, daha demin yemek yedim. İnan bana, daha olsaydı daha verirdim.‘‘

Sonra paltosunu küçük bir çocuğa giydirmiş. Gömleğini kendi boyunda bir kıza armağan etmiş.

Hava kararmış nasıl olsa, kimseler göremezmiş kendisini. Ama o bir kedi yavrusu görmüş.

Soğuktan sesi bile donmuştu kedinin, bıyıkları buz tutmuş. Başından çıkardığı kukuletayı kediye

sarmış.

Derken, kendini bir koruda bulmuş kız. Gökyüzüne bakmış. O anda kar dinmiş, bulutlar açılmış.

Ansızın beliren samanyolundan bir yıldız kaymış. Sonra bir yıldız, bir yıldız daha… Hepsi kızın

ayaklarının dibine düşmüş. Kız eğilip bakmış. Yıldızlar toprağa değdikçe altın oluyormuş. Artık

gelmemek üzere gitmiş kış. Altınlarla güzel yemekler, kalın kumaşlar almışlar. Bu masal da

burada bitmiş.

Grimm kardeşler

12İsmail Erkara

Holle Kadın

(Frau Holle)

Evvel zaman icin kalbur saman içinde dul bir kadının iki kızı

varmış. Biri hem güzel, hem de çalışkanmış. Öteki ise hem

çirkin, hem de tembelmiş; ama kendi öz kızı olduğu için

kadın bunu daha çok severmiş. Evde her işi güzel kıza

gördürürmüş. Zavallı kızcağız her gün sokakta bir kuyunun

başında oturup bez dokurmuş. Hem de o kadar çok

çalışırmış ki, parmaklarından kan fışkırırmış.

Günün birinde iplik sardığı makara kan içinde kalmış. Bunun üzerine kız kuyuya eğilerek makarayı

yıkamak istemiş. fakat makara elinden kayıp kuyuya düşmüş. Kızcağız ağlaya ağlaya üvey annesine

koşmuş. Başına gelen kazayı anlatmış. Kadın çocuğu adamakıllı azarlamış, sonra da hiç acımadan:

‘‘Makarayı kuyuya nasıl düşürdünse öyle alıp getireceksin. Sonra karışmam ha!‘‘ diye bağırmış.

Bunun üzerine kız kuyunun başına dönmüş ama ne yapacağını bilmiyormuş. Makarayı almak için ‘‘Ne

olursa olsun‘‘ diye kuyuya atlamış. Atlamış ama aklı başında değilmiş. Az sonra uyandığında, kendini

güzel bir çayırlıkta bulmuş.

Güneş parıldıyor, çevrede binlerce çiçek görünüyormuş. Yolda karşısına bir fırın çıkmış. Fırının içi

ekmekle doluymuş. Ekmek kıza seslenmiş: ‘‘Ne olursun beni fırından çıkar, beni fırından çıkar; yoksa

yanacağım, çoktan piştim ben…‘‘ Kız fırına yaklaşmış, ekmeklerin hepsini kürekle birer birer dışarı

çıkarmış.

Sonra yoluna gitmiş. Karşısına bir ağaç çıkmış; ağacın üzerinde pıtrak gibi elmalar sallanıyormuş, ağaç

kıza seslenmiş:‘‘Beni silkele, beni silkele. Biz elmalar hep olduk!‘‘ Kız ağacı sallamış, elmalar, yağmur

taneleri gibi yere dökülmüşler. Kız ağacın üzerinde hiç elma kalmayıncaya kadar silkelemiş. Elmaları bir

araya toplayarak koca bir yığın yapmış, sonra yine yola koyulmuş.

Sonunda küçük bir eve varmış. Penceresinden bir kocakarı bakıyormuş. Kadının dişleri pek iriymiş. Bunları

görünce kızın içine korku girmiş. Oradan kaçmak istemiş. Fakat yaşlı kadın arkasından seslenmiş: ‘‘Sevgili

çocuk, neden korkuyorsun? Gel burda kal. Evin bütün işlerini güzelce yaparsan sana bir kötülüğüm

dokunmaz. En çok dikkat edeceğin şey yatağımı güzel düzeltmek, iyice silkelemektir. Bunu yapınca

yatağın içindeki kuş tüyleri uçar. İşte o zaman yeryüzüne kar yağar. Benim adım Holle Kadın.‘‘

Kocakarı böyle tatlı tatlı konuşunca kızın içi ferahlamış; orada kalmaya karar vermiş. İçeri girerek işine

başlamış. Evin her işini seve seve yapıyormuş. Yatağı her zaman o kadar güçlü silkeliyormuş ki, tüyler kar

parçaları gibi uçuyorlarmış. Bu yüzden kadının evinde rahat bir yaşam geçiriyor, kötü söz işitmiyor, her

gün kızartmalar, kebaplar yiyormuş.

13İsmail Erkara

Küçük kız uzun zaman Holle Kadın‘ın yanında kalmış; fakat içinde hep bir üzüntü duyuyor, bunun

nedenini kendisi de bilmiyormuş. Sonunda anlamış ki, yurdunu özlemişmiş. Her ne kadar buradaki yaşamı

kendi evindekinden bin kat daha iyi geçiyormuşsa da, o yine evine dönmek istiyormuş. Bir gün

dayanamamış, Kocakarı‘ya demiş ki:

‘‘Evimi çok göreceğim geldi. Bu ayrılık acısına dayanamıyorum. Burada, yerin altında geçen yaşamım çok

iyi ama artık daha fazla kalamayacağım. Yine yukarıya dönmek istiyorum.‘‘

Holle Kadın: ‘‘Evine dönmek isteyişin hoşuma gitti. Bugüne kadar bana çok iyi hizmet ettiğin için, seni ben

kendi elimle yukarı çıkaracağım.‘‘ demiş. Kızı elinden tutmuş; büyük bir kapıya doğru götürmüş. Kapı

açılmış. Kız tam kapının altına geldiği zaman güçlü bir altın yağmuru başlamış. Durduğu yerle annesinin

evi arasında çok az aralık varmış.

Kız evin bahçesine girdiği zaman horoz kuyunun üzerine çıkmış, ötmeye başlamış. ‘‘Ö ö rö ö! Altından

küçük bayanımız yine geldi!‘‘ Kız eve girmiş, annesinin yanına gitmiş. Her yanı altınla kaplı olduğu için

kendisini hem annesi, hem üvey kız kardeşi güleryüzle karşılamışlar. Kız başına gelenleri bir bir anlatmış.

Annesi, bu altınların nasıl elde edildiğini öğrenince çirkin, tembel kızına da bunları kazandırmak istemiş.

Bu kızını da kuyunun başına oturtarak bez dokutmaya başlamış. Makarasının kana bulanması için kız

parmağına iğne batırmış. Elini dikenli çitlere vurmuş. Sonra makarayı kuyuya atmış. Arkasından da

kendisi atlamış. Öbür kız gibi kendini bir çayırda bulmuş. Aynı yoldan yürümeye başlamış. Fırına vardığı

zaman ekmek yine bağırmış: ‘‘Ne olursun beni dışarı çıkar, beni dışarı çıkar, yoksa yanacağım. Çoktan

piştim ben!.. ‘‘

Fakat tembel kız: ‘‘Doğrusu üstümü başımı kirletmeye vaktim yok!‘‘ demiş yoluna gitmiş. Az sonra elma

ağacının yanına varmış. Ağaç seslenmiş: ‘‘Ne olursun, beni silkele, kuzum beni silkele… Biz elmalar hep

olduk!‘‘ Kız: ‘‘Ya… çok bilmişsin… seni silkeleyim de kafama elmalar düşsün değil mi?‘‘ demiş; geçip

gitmiş.

Holle Kadın‘ın evine vardığı zaman hiç korkmamış. Çünkü onun koca dişlerini önceden duymuşmuş.

Hemen kadının hizmetine girmiş. İlk gün çok çalışmış. Holle Kadın‘ın her dediğini yapmış. Kocakarının

kendisine vereceği altınları düşünüyormuş. Fakat ikinci gün tembelliğe, işleri başından savmaya başlamış.

Üçüncü gün bu tembellik bir kat daha artmış. Sabah bir türlü yatağından kalkmak istemiyormuş. Tembel

kız Holle Kadın‘ın yatağını da yapmıyormuş. Bu yüzden tüyler de uçuşmuyormuş. Çok geçmeden bu

durum Holle Kadın‘ı kızdırmış. Kızı işinden çıkarmış. Tembel kız buna seviniyormuş. Altın yağmurunun

yağacağını umuyormuş. Holle Kadın onu da büyük kapıya kadar götürmüş. Fakat kız kapının altına

gelince altın yerine kocaman bir kazan dolusu zift başından aşağı boşalmış.

Holle Kadın: ‘‘İşte bu da senin hizmetlerinin ödülü!‘‘ demiş. Kapıyı kapamış. Tembel kız eve dönmüş. Her

yanı zifte bulanıkmış. Yine kuyunun başında duran horoz kızı görünce: ‘‘Ö ö rö ö! Pasaklı küçük

bayanımız yine geldi ‘‘ diye ötmeye başlamış. Kıza bulaşan bu zift, ömrü oldukça üzerinde kalmış.

Grimm kardeşler

14İsmail Erkara

Hansel ile Gretel (Hänsel und Gretel)

Bir zamanlar Hansel ve Gretel adında iki kardeş varmış. Anneleri

onlar daha bebekken ölmüş. Odunca olan babaları, anneleri

öldükten birkaç yıl sonra tekrar evlenmiş. Oduncunun yeni karısı hali

vakti yerinde bir aileden geliyormuş. Ormanın kıyısında virane bir

kulübede oturmaktan ve kıt kanaat yaşamaktan nefret ediyormuş.

Üstelik üvey çocuklarını da hiç sevmiyormuş.

Hansel ve Gretel çok soğuk bir kış gecesi, yataklarına yatmış

uyumaya hazırlanırken, üvey annelerinin babalarına, “Çok az

yiyeceğimiz kaldı. Eğer bu çocuklardan kurtulmazsak, hepimiz

açlıktan öleceğiz,” dediğini duymuşlar. Babaları bağırarak karşı

çıkmış. “Tartışmaya gerek yok. Ben kararımı verdim. Yarın onları

ormana götürüp bırakacağız.” demiş karısı.

“Endişe etme,” diyerek kardeşini teselli etmiş Hansel. “Evin yolunu buluruz.” O gece Hansel geç

saatlerde gizlice dışarı çıkmış ve cebine bir sürü çakıl doldurmuş. Sabah olunca, ailece ormana doğru

yürümeye başlamışlar. Yürürlerken Hansel cebindeki çakılları kimseye fark ettirmeden atıp, geçtikleri yolu

işaretlemiş. Öğle üzeri babalarıyla üvey anneleri onlar için bir ateş yakmışlar ve hemen geri

döneceklerini söyleyip ormanın içinde yok olmuşlar. Tabii geri dönmemişler.

Kurtlar etraflarında ulurken tir tir titreyen Hansel ve Gretel ay doğana kadar ateşin yanından

ayrılmamış. Sonra ay ışığında parlayan çakılları izleyerek hemen evin yolunu bulmuşlar. Babaları onları

görünce sevinçten havalar uçmuş. Üvey anneleri de çok sevinmiş gibi davranmış ama aslında kararını

değiştirmemiş. Üç gün sonra onlardan kurtulmayı tekrar denemek istemiş. Gece, çocukların odasının

kapısını kilitlemiş. Bu sefer Hansel’in çakıl toplamasına izin vermemiş. Ama Hansel zeki bir çocukmuş.

Sabah ormana doğru yürürlerken, akşam yemeğinde cebine sakladığı kuru ekmeğin kırıntılarını yere

saçıp arkasında bir iz bırakmış.

Öğleye doğru üvey anneleriyle babaları çocukları yine bırakıp gitmişler. Onların geri dönmediklerini

görünce, Hanse ve Gretel sabırla ayın doğup yollarını aydınlatmasını beklemişler. Ama bu sefer geride

bıraktıkları izi bulamamışlar. Çünkü kuşlar bütün ekmek kırıntılarını yiyip bitirmişler.

Bu defa çocuklar gerçekten de kaybolmuşlar. Ormanda, üç gün üç gece, aç açına ve korkudan

titreyerek dolanıp durmuşlar. Üçüncü gün, bir ağacın dalında kar beyazı bir kuş görmüşler. Kuş onlara

güzel sesiyle şarkılar söylemiş. Onlar da açlıklarını unutup kuşun peşine düşmüşler. Kuş onları tuhaf bir

evin önüne getirmiş. Bu evin duvarları ekmekten, çatısı pastadan ve penceleri şekerdenmiş.

15İsmail Erkara

Çocuklar tüm sıkıntılarını unutmuşlar ve eve doğru koşmuşlar. Tam Hansel çatıdan, Gretel de

pencereden bir parça yiyecekken içeriden bir ses duyulmuş: “Evimi kim kemiriyor bakiim?” Bir bakmışlar

kapıda dünya tatlısı yaşlı bir teyze. “Zavallıcıklarım benim.” demiş kadın, “Girin içeri.” İçeri girmişler ve

hayatlarında hiç yemedikleri yiyecekleri yemişler. O gece kuş tüyü yataklarda yatmışlar.

Fakat sabah her şey değişmiş. Yaşlı kadın dikkatsiz çocukları tuzağa düşürmek için evini ekmek ve

pastadan yapmış bir cadıymış meğer. Hansel’i saçlarından tuttuğu gibi yataktan kaldırmış ve onu bir

ahıra kilitlemiş. Sonra da Gretel’i sürüye sürüye mutfağa götürmüş.

“Kardeşin bir deri bir kemik!” demiş cırtlak bir sesle. “Ona yemekler pişir! Onu şişmanlat! Eti budu yerine

gelince ağzıma layık bir yemek olacak! Ama sen hiçbir şey yemeyeceksin! Bütün yemekleri o yiyecek.”

Gretel ağlamış, ağlamış, ama çaresiz cadının söylediklerini yapmış.

Neyse ki Hansel’in aklı hâlâ başındaymış. Gözleri pek iyi görmeyen cadıyı kandırmaya karar vermiş.

Cadı şişmanlayıp şişmanlamadığını anlamak için her sabah Hansel’in parmağını yokluyormuş. Hansel de

parmağı yerine bir tavuk kemiği uzatıyormuş ona. “Yok, olmaz. Yeterince şişman değil!” diye

bağırıyormuş cadı. Sonra da mutafa gidip Gretel’e daha fazla yemek yapmasını söylüyormuş.

Bu böyle bir ay sürmüş. Bir gün artık cadının sabrı taşmış. “Şişman, zayaf fark etmez. Bugün Hansel

böreği yapacağım!” diye haykırmış Gretel’e. “Fırına bak bakalım hamur kıvama gelmiş mi!” Korku

içinde yaşamasına rağmen Gretel’in de Hansel gibi hâlâ aklı yerindeymiş. Cadının onu fırına iteceğini

anlamış.

“Başımı fırına sokamıyorum! Hamuru göremiyorum!” diye sızlanmış. Cadı elinin tersiyle Gretel’i hızla

kenara itmiş ve başını fırına sokmuş. Gretel bütün gücünü toplayıp yaşlı cadıyı fırının içine itmiş, sonra da

arkasından kapağı kapamış.

Hansel böylece kurtulmuş, ama hâlâ eve nasıl gideceklerini bilmiyorlarmış. Tekrar ormana dalmışlar. Bir

süre sonra karşılarına bir dere çıkmış. Bir ördek önce Hansel’i sonra da Gretel’i karşı kıyıya geçirmiş.

Çocuklar birden bulundukları yeri tanımışlar. Hızla evlerine doğru koşmuşlar.

Onları karşısında gören babaları çok mutlu olmuş. Sevinç gözyaşları içinde, onları ormanda bıraktıktan

kısa bir süre sonra o acımasız üvey annelerinin ailesinin yanına gittiğini söylemiş. Yaptıkları için üzüntüden

nasıl kahrolduğunu anlatmış.

Babalarını bir sürpriz daha bekliyormuş. Hansel ceplerinden, Gretel de önlüğünün cebinden cadının

evinde buldukları altın ve elmasları çıkartmışlar. Ailenin tüm sıkıntıları sona ermiş böylece. O günden

sonra da ömürlerini mutluluk içinde sürdürmüşler.

Grimm kardeşler

16İsmail Erkara

Kırmızı Başlıklı Kız (Rotkäppchen)

Bir zamanlar küçük bir kız varmış. Annesi ona üzerinde kırmızı

başlığı olan bir pelerin almış. Kız bu pelerini çok seviyormuş ve

nereye gitse onu giyiyormuş. Bu nedenle de herkes ona Kırmızı

Başlıklı Kız diyormuş.

Bir gün annesi: “Büyükannen hâlâ hasta. Hadi giyin de, ona

yaptığım şu çöreği götür.” Kırmızı Başlıklı Kız da elbisesini giymiş,

üzerine kırmızı başlıklı pelerinini geçirmiş, başlığı çenesinin altında

sıkıca bağlamış ve yola çıkmış.

“Tavşan Ormanı’ndaki yoldan ayrılma sakın!” diye seslenmiş annesi

arkasından. (Ormanın adı Tavşan Ormanıymış, ama içinde uzun

zamandır bir tek tavşan bile yokmuş – neden olmadığını birazdan

öğreneceksiniz.) “Ayrılmam anne.” demiş Kırmızı Başlıklı Kız.

Tam ormana girmiş, birkaç adım atmış ki, çalılıkların arasından bir ses duymuş. Yola birden bir kurt

fırlamış. Kırmızı Başlıklı Kız korkusundan az kalsın elindeki sepeti düşürüyormuş. Fakat kurt hiç de öyle

düşmanca görünmüyormuş. “Nereye böyle küçük kız?” diye sormuş kurt. “Büyükanneme gidiyorum.

Tavşan Ormanı’nın sonundaki ilk ev. Büyükannemin sağlığı pek iyi değil. Bu arada adım ‘küçük kız’ değil,

‘Kırmızı Başlıklı Kız.’ ” demiş Kırmızı Başlıklı Kız.

“Özür dilerim, bilmiyordum. Bak sana ne diyeceğim. Ben bir koşu gidip büyükannene senin yolda

olduğunu haber vereyim. Yalnız sakın yolda oyalanayım falan deme, olur mu? Başına bir şey gelmesini

istemeyiz, öyle değil mi?” demiş kurt. Kurt oradan hemen sıvışmış! Çünkü yakınlarda bir oduncu

dolaşıyormuş. Eğer kızı hemen orada yerse, oduncunun kızın yardımına koşacağını biliyormuş.

Kırmızı Başlıklı Kız, çiçek toplayarak, kelebeklerin peşinden koşarak, kuş seslerini dinleyerek yolda ağır

ağır ilerlerken kurt kestirmeden büyükannenin evine varmış, kapıyı çalmış. “Kim o?” diye seslenmiş

içeriden yaşlı kadın. Kurt sesini değiştirerek, “Benim, Kırmızı Başlıklı Kız. Çayın yanında yemen için sana

çörek getirdim.” demiş. “Kapı açık güzelim,” diye seslenmiş büyükanne. Kurt hemen içeri dalmış. Öyle

açmış ki! Günlerdir hiçbir şey yememiş. Bu yüzden büyükanneyi çiğnemeden bir lokmada yutuvermiş.

Biraz sonra Kırmızı Başlıklı Kız Büyükanne’nin kapısını çalmış. “Kim o?” diye seslenmiş kurt yumuşak bir

sesle. “Benim, Kırmızı Başlıklı Kız.” “Kapı açık güzelim,” diye seslenmiş kurt. “İçeri girebilirsin.”

Kırmızı Başlıklı Kız bir an için tereddüt etmiş. ‘Büyükannemin sesi ne kadar da garip böyle?’ diye

düşünmüş. Sonra büyükannesinin hasta olduğu gelmiş aklına ve kapının mandalını kaldırıp açarak içeri

girmiş.

17İsmail Erkara

Kurt, büyükanne’nin geceliğini giymiş, onun başlığını ve gözlüğünü takmış yatakta yatıyormuş. Yorganı

boğazına kadar çekmiş, içerisi karanlık olsun ve suratı fark edilmesin diye de perdeleri iyice kapamış.

“Elindekileri oraya bırak da yanıma gel canım.” demiş kurt. Kırmızı Başlıklı Kız çöreği yatağın yanındaki

küçük masanın üzerine koymuş, ama hemen kurdun yanına gitmemiş. Çünkü büyükannesi bir tuhaf

görünüyormuş.

“Kolların neden bu kadar büyük Büyükanne?”

“Seni daha iyi kucaklamak için!” demiş kurt.

“Kulakların neden büyük, peki?”

“Seni daha iyi duyabilmek için!” demiş kurt.

“Gözlerin neden kocaman, peki?”

“Seni daha iyi görebilmek için.” demiş kurt.

“Dişlerin neden sivri peki?”

“Seni daha iyi yiyebilmek için.” demiş kurt.

Bunu söyledikten sonra kurt artık daha fazla kendine engel olamamış ve yorganı bir tarafa atarak

yataktan fırladığı gibi Kırmızı Başlıklı Kız’ı bir lokmada yutuvermiş. Sonra da karnı doyduğu için keyfi

yerine gelmiş ve uykuya dalmış.

Ama ne var ki kurt çok kötü horluyormuş. Evin önünden geçen bir avcı onun horultularını duymuş.

Büyükanne’ye kötü bir şey mi oldu acaba? diyerek kulübeden içeri girmiş. İçeri girer girmez de orada

neler olduğunu hemen anlamış.

“Aylardır senin peşindeyim pis yaratık.” diye bağırmış avcı ve kurdun kafasına elindeki baltanın sapıyla

vurmuş. Sonra da önce Kırmızı Başlıklı Kız’ı, sonra da Büyükanne’yi dikkatle kurtun içinden çıkarmış. İkisi

de sapasağlammış. Büyükanne, Kırmızı Başlıklı Kız’ın ona getirdiği çöreği afiyetle yemiş.

Kırmızı Başlıklı Kız büyükannesine bir daha hiçbir kurdun sözüne kanmayacağına dair söz vermiş. Eve

dönerken tavşanların saklandıkları yerlerden çıktıklarını görmüş. Tavşan Ormanı yine eskisi gibi

tavşanlarla dolu bir orman haline gelmiş.

Grimm kardeşler

18İsmail Erkara

Kurbağa Prens (Der Froschkönig)

Bir zamanlar yedi güzel kızı olan bir kral

varmış. Bu kızların en güzeli en küçük

olanmış. Güzel günlerde sarayın

yakınındaki serin gölün kıyısında altın

topuyla oynamaya bayılırmış. Bir gün kız

topunu havaya atmış ve beklenmedik bir

şey olmuş. Top göle düşmüş!

“Topum gitti!” diye ağlamış kız.

“Ben senin topunu getiririm,” demiş gölün

kıyısındaki küçük bir kurbağa. “Ama

benimle arkadaş olacağına, yemeğini

paylaşacağına ve geceleri yatağına alacağına söz verirsen,” diye devam etmiş kurbağa.

“Tamam” demiş kız. Ama kurbağa suya dalıp kızın topunu ona gerir vermez koşarak saraya

dönmüş.

Akşamleyin kral ve ailesi sofraya oturmuşlar. Tam yemeğe başlamak üzerelerken kapıdan bir

vraklama sesi gelmiş. Küçük prenses duymazdan gelmeye çalışmış. Ama kral meraklanmış.

”Kim o?” diye sormuş. Prenses bunun üzerine kurbağaya verdiği sözü babasına anlatmış.

”Söz sözdür kızım,” demiş babası. Böylece prensesin nefret dolu bakışlarına rağmen kurbağaya

sofrada yer verilmiş.

Yemekten sonra kız tek başına yatağına yönelmiş. Kurbağa masadan, ”Ya ben ne olacağım?”

diye vraklamış. Kral kızına, “Verilen sözlerle ilgili söylediklerimi unutma” demiş.Prenses kurbağayı

yanına alıp odasına götürmüş ve bir köşeye bırakmış. ”Yastığına gelmek isterim demiş,” kurbağa.

Prenses gözyaşları içinde kurbağayı yastığına bırakmış.

Tam o anda kurbağa yakışıklı bir prense dönüşmüş. “Korkma,” diye gülümsemiş. ”Bir cadı beni

kurbağa yapmıştı ve bu büyüyü ancak bir prenses bozabilirdi. Umarım arkadaş olabilirz. Hem

bak artık bir kurbağa değilim.” Prens ve prenses çok geçmeden evlenmişler ve düğünlerinde

tabii ki bazı yeşil dostlarını da davet etmeyi unutmamışlar…

Grimm kardeşler

19İsmail Erkara

Külkedisi (Sindirella) (Aschenputtel) (Cinderella)

Bir zamanlar güzeller güzeli bir kız varmış. Annesi

ölünce babası yeniden evlenmiş. Üvey annesi de ilk

evliliğinden olan iki kızıyla birlikte gelip eve yerleşmiş.

Bu iki kız, yeni kız kardeşlerinden hiç hoşlanmamış.

Odasında ne var ne yoksa tavan arasına fırlatıp

atmışlar. Ona bir kardeş gibi davranmak şöyle dursun,

bütün ev işlerini üzerine yıkmışlar.

Ev işleri bittikten sonra bile kızın onlarla oturmasına izin

verilmiyormuş. Akşamları, mutfakta, sönmekte olan

ocağın önünde duruyormuş tek başına, ellerini küllere

doğru tutup ısınmaya çalışarak. Bu yüzden üvey kız

kardeşleri ona “Külkedisi” adını takmışlar.

Bir gün iki kız kardeşe sarayda verilecek bir balo için

davetiye gelmiş. İkisi de heyecandan deliye dönmüşler.

Herkes Prens’in evlenmek istediğini biliyormuş. ‘‘Bakarsın

ikimizden birini seçer, belli mi olur?’‘ diye düşünmüşler.

İki kız kardeş de kendilerini mümkün olduğunca güzelleştirmek için hemen kolları sıvamışlar.

Fakat maalesef bu biraz zormuş, çünkü Külkedisi’nin aksine bayağı çirkinmiş her ikisi de!

Balo akşamı, üvey kardeşleri gittikten sonra Külkedisi mutfakta oturmuş ve için için ağlamaya

başlamış.

“Neyin var, neden ağlıyorsun Külkedisi?” diye sormuş bir kadın sesi.

“Ben de baloya gitmek istiyordum,” demiş hıçkırarak Külkedisi.

“Gideceksin öyleyse,” demiş ses.

Külkedisi duyduğu sese doğru dönüp bakmış, şaşkınlıktan donakalmış. Güzel bir kadın

duruyormuş yanı başında.

“Ben senin peri annenim,” demiş kadın. “Şimdi kaybedecek zamanımız yok! Bana bir balkabağı

getir hemen!” Külkedisi bir balkabağı getirmiş. Peri annesi sihirli değneğiyle dokununca,

balkabağı birdenbire altından bir fayton oluvermiş. “Şimdi de altı fare…” demiş kadın. Külkedisi

altı fare bulup getirmiş, peri annesi onları hemen ata dönüştürmüş. “Bir sıçan…” Onu da arabacı

yapmış. “Ve altı kertenkele…” Onları da faytonun arkasında koşacak altı uşağa çevirivermiş.

20İsmail Erkara

Nihayet Külkedisi’ne gelmiş sıra. Peri değneğiyle bir dokununca Külkedisi’nin yırtık, pırtık giysileri

nefesleri kesecek harika bir elbiseye dönmüşmüş. Ayaklarında bir çift camdan ayakkabı pırıl

pırıl parlıyormuş.

“Bir şey var yalnız,” demiş peri. “Gece yarısına kadar eve dönmelisin. Saat on ikide elbisen

tekrar eski giysilerine, faytonun balkabağına, atların fareye dönüşecek. Prens’in bunu görmesini

istemezsin herhalde? Şimdi git, dilediğince eğlen.”

O gece Külkedisi balonun yıldızı olmuş. Baloya katılan hanımlar, özellikle de iki üvey kız kardeşi,

onun elbisesini çok beğenmişler ve terzisinin adını öğrenmek için ona yalvarmışlar.

Beyefendilerin hepsi onunla dans etmek için birbirleriyle yarışmışlar. Prens ise götür görmez ona

aşık olmuş. O andan sonra hiç kimseye bu kızla dans etmek için izin verilmemiş.

Saatler saatleri, dakikalar dakikaları kovalamış ve Külkedisi saat tam on ikiyi vuracağı sırada

evde olması gerektiğini hatırlamış. “Gitme!” diye seslenmiş prens arkasından, ama Külkedisi bir

an bile durmadan koşup oradan uzaklaşmış. Sokağa çıktığında elbisesi tekrar eski elbiselerine

dönüşmüş. Geriye kala kala camdan ayakkabıların bir teki kalmış. Diğer tekini nerede

kaybettiğini bilmiyormuş.

O gece Külkedisi uyuyana kadar ağlamış. Hayatının bir daha asla o geceki kadar harika

olamayacağını düşünüyormuş. Ama bu doğru değilmiş. Ayakkabının diğer tekini sarayın

merdivenlerinde bulmuşlar. Ertesi sabah prens ev ev dolaşıp, ayakkabıyı tek tek bütün genç

kızlara denetmiş. “Bu ayakkabının dün gece karşılaştığım güzel sahibini bulamazsam

yaşayamam,” demiş.

Derken Külkedisi’nin evine gelmiş. Üvey kardeşleri ayakkabıyı denemişler. Olmamış. Ayaklarına

girmemiş bile. Prens çok üzgünmüş, çünkü uğramadığı sadece bir kaç ev kalmış. Tam oradan

ayrılacakken evin hizmetçisi dikkatini çekmiş.

“Hanımefendi,” demiş Prens Külkedisi’ne, “Bir de siz deneseniz?”

“O mu deneyecek? Ne münasebet!” diye haykırmış üvey kardeşler.

Fakat Prens ısrar etmiş. Külkedisi’nin ne kadar güzel bir kız olduğu gözünden kaçmamış. Tabii

ayakkabı Külkedisi’nin ayağına kalıp gibi oturmuş. Prens diz çöküp Külkedisi’ne evlenme teklif

ederken iki üvey kardeşe de öfke ve kıskançlıkla olanları seyretmek kalmış. Külkedisi, prensin

teklifini tabii ki kabul etmiş. Böylelikle külkedisi masalı da burada bitmiş.

Grimm kardeşler

21İsmail Erkara

Uyuyan Güzel (Dornröschen)

Bir kral ve kraliçe bir çocukları olmasını

arzuluyorlarmış. Bir gün bir kurbağa

kraliçeye: "Senin dileğin gerçek olacak!"

demiş.

Bir yıl sonra kraliçe bir kız çocuğu

doğurmuş. Bebek o kadar güzelmiş ki,

kral sevincinden büyük bir şenlik

düzenletmiş. Kral on üç tane bilge

kadını, çocuğa hediyeler vermeleri için

davet etmiş. Sarayda sadece on iki

tabak olduğu için, birisi evinde kalmak

zorunda kalmış.

Şenlik bittiğinde, onüçüncü kadın aniden çıkagelmiş. "Onbeşinci doğum gününde kralın kızının

eline iğ batacak ve 100 yıl uykuya dalacak." diye seslenmiş.

Prenses on beş yaşına geldiğinde, bir gün evde tek başınaymış. Sarayın koridorlarından geçmiş

ve bir kuleye gelmiş. Küçük bir odada elinde iğ olan yaşlı bir kadın oturuyormuş ve prenses

meraklanmış. "Bu komik şey nedir?" diye soran prensesin, iği eline almasıyla eline batması bir

olmuş.

O anda prenses, derin bir uykuya dalmış. Ahırlarda atlar, bahçede köpekler, çatıda güvercinler,

hepsi de uykuya dalmış, ocakta ateş bile sönmüş.

Sarayın etrafında dikenli çalılar büyümeye başlamış. Hiç kimse saraya giremiyormuş. Yüz yıl

sonra bir prens, bu ülkeye gezmeye gitmiş. Prens, dikenli çitlere geldiğinde, güller oluşmuş ve

ona yol açmışlar. Prens, uyuyan güzelin uyuduğu kuleye gelmiş. Prenses o kadar güzelmiş ki,

prens eğilip ona bir öpücük kondurmuş.

Prens onu öper öpmez prenses gözlerini açmış. Onun uyanmasıyla birlikte sarayda her şey eski

haline dönmüş. Prenses karşısında prensi görmüş. “Benimle evlenir misin?” diye sormuş prens

fısıltıyla. “Evet!” demiş prenses ve prensi öpmüş. Kral bu güzel haberi alınca muazzam bir

ziyafet hazırlatmış. Prens ile prenses evlenmişler ve ömür boyu mutluluk içinde yaşamışlar.

Grimm kardeşler

22İsmail Erkara