DOĞU ANADOLU FAY SİSTEMİ’NİN GÖLBAŞI

KESİMİNDE

SAHA GÖZLEMLERİ ve TEKNİK İNCELEME (Yardımcı kitapcığı)

(Ali KOÇYİĞİT, Ercan AKSOY, Şefik İMAMOĞLU, Şule DEVECİ)

ADIYAMAN ÜNİVERSİTESİ

Aktif Tektonik Araştırma Grubu 14. Çalıştayı (ATAG-14)

03 – 06 Kasım 2010

Adıyaman

2

DOĞU ANADOLU FAY SİSTEMİ’NİN GÖLBAŞI KESİMİNDE

SAHA GÖZLEMLERİ ve TEKNİK İNCELEME

Giriş

Aktif Tektonik Araştırma Grubu’nun 14. Çalıştayı (ATAG-14), Adıyaman

Üniversitesi’nin ev sahipliği ve desteği ile 3-6 Kasım 2010 tarihleri arasında

Adıyaman’da gerçekleştirilmiştir. Bölgenin depremselliğinden birinci derecede sorumlu

olan yapı Doğu Anadolu Fay Sistemi’dir (DAFS). ATAG-14 kapsamı içinde, DAFS’nin

genel özelliklerini yakından ve yerinde görüp tanımak amacıyla, sistemin Gölbaşı

kesimine bir teknik inceleme etkinliğinin düzenlenmesi de uygun bulunmuş ve bu

etkinlik, .. yerbilimcinin katılımıyla, Ali Koçyiğit, Ercan Aksoy, Şefik İmamoğlu ve Şule

Deveci (Gürboğa)’den oluşan teknik inceleme ve gözlem ekibi liderliğinde, 6 Kasım

2010 tarihinde gerçekleştirilmiştir.

Ulaşım

Gölbaşı ilçesi, Kahramanmaraş-Malatya ana kara yolu üzerinde olup, saha gözlem

ve teknik incelemenin yapılacağı bu alana (Gölbaşı ilçesi ve yakın çevresi), Adıyaman

İli’nden batıya doğru hareketle asfalt bir yol ile kolayca ulaşılabilir (Şekil 1).

Şekil 1. Gözlem ve teknik inceleme alanını gösterir bulduru haritası.

3

Doğu Anadolu Fay Sistemi (DAFS)

Türkiye ve yakın çevresinin depremselliğinden birinci derecede sorumlu üç

önemli neotektonik yapı sırayla Sağ yanal doğrultu atımlı Kuzey Anadolu Fay Sistemi

(KAFS), sol yanal doğrultu atımlı Doğu Anadolu Fay Sistemi (DAFS) ve yine sol yanal

doğrultu atımlı Ölüdeniz Fay Sistemi’dir (ÖFS) (Şekil 2a).

Varlığından ve etkinliğinden ilkin Allen (1969) tarafından söz edilen ve

Güneydoğu Anadolu’nun depremselliğinden sorumlu olan ana yapı, yine ilkin Arpat ve

Şaroğlu (1972) tarafından bölgesel ölçekte haritalanıp “Doğu Anadolu Fayı (DAF)”

olarak adlanmıştır. İlk adlamayı izleyen yaklaşık 38 yıllık süreç içinde, DAF üzerinde

gerek yerel ve gerekse bölgesel ölçekte ve önemli sayıda özgün çalışmalar yapılmıştır

(Seymen ve Aydın 1972; Arpat ve Şaroğlu 1975; Ercan, 1979; Yalçın 1979; Hempton ve

Dewey 1983; Hempton ve Dunne 1984; Gülen ve diğ.1987; Kasapoğlu 1987; Perinçek ve

diğ. 1987; Şaroğlu ve diğ. 1987; Taymaz ve diğ. 1991; Herece ve Akay 1992; Lyberis ve

diğ. 1992; Şaroğlu ve diğ. 1992; İmamoğlu 1993; İmamoğlu ve Gökten 1996; Westaway

ve Arger 1996; Rojay ve diğ. 2001; Güneyli 2002; Nalbant ve diğ. 2002; Çetin ve diğ.

2003; Gürsoy ve diğ. 2003; Koçyiğit ve diğ. 2003; Ulusay ve Aydan 2005; Aksoy ve

diğ. 2007; Çolak ve diğ. 2010). Ancak bu adlama tekil olup tek bir deformasyon

düzlemini yansıtmaktadır. Gerçekte levha sınırı türündeki yapılar geniş ve etkin

deformasyon alanı olup çok sayıda ve değişik yönde gelişmiş tekil fay ve fay zonlarıyla

temsil edilir. Bu bağlamda, “Doğu Anadolu Fayı” terimi, gerçekte var olan deformasyon

alanının tümünü temsil etmemektedir. Bu nedenle “Doğu Anadolu Fayı” terimi yerine

ilkin Koçyiğit (2003) tarafından Doğu Anadolu Fay Sistemi (DAFS) terimi kullanılmıştır.

DAFS yaklaşık 75 km genişlikte, 700 km uzunlukta, KD-gidişli, sismik bakımdan çok

etkin, sol yanal doğrultu atımlı ve kıta içi dönüşüm türü fay niteliğinde bir plaka sınırıdır.

DAFS kuzeydoğuda Karlıova ile güneybatıda Karataş-Samandağ ilçeleri arasında yer alır

ve Anadolu plakacığının güneydoğu sınırını oluşturur (Şekil 2a). DAFS, faylanma

mekanizması açısından sağ yanal doğrultu atımlı Kuzey Anadolu Fay Sistemi’nin

(KAFS) eşleniği olup, ondört ayrı bölüm, 20 fay zonu ve çok sayıda tekil faydan oluşur.

DAFS’nin ana bölümleri, kuzeydoğudan güneybatıya doğru sırayla, Karlıova-Göynük,

Bingöl, Palu-Yarpuzlu, Elazığ, Adıyaman, Dicle-Çermik, Çelikhan-Sürgü, Gölbaşı-

4

Pazarcık, Narlı-Hatay-Samandağ, Türkoğlu-Kırkhan (Amanos), Kahramanmaraş, Düziçi,

Osmaniye ve Yumurtalık-Karataş olarak sayılabilir.

DAFS’nin oluşum yaşı hakkında, bugüne değin ortak görüşe ulaşılamamıştır.

Genelde iki ayrı görüş vardır. İlk görüşe gore, Avrasya ve Arap plakaları arasındaki en

son kıta-kıta çarpışması Geç Serravaliyen’de (günümüzden 12 My önce) gerçekleşmiş

olup, bu tarih eski tektonik dönemin sonu yeni tektonik dönemin (neotektonik dönem)

başlangıcıdır; dolayısı ile yeni tektonik dönemin iki ana yapısından birini oluşturan

DAFS’nin oluşum yaşı da Geç Serravaliyen’dir (Şengör ve Yılmaz 1981; Dewey ve diğ.

1986). İkinci görüşe gore, egemen olarak bindirme türü faylanmalar ve kıvrımlanmalarla

temsil edilen eski tektonik dönem ve egemen olarak doğrultu atımlı faylanma ile temsil

edilen yeni tektonik dönem arasında yaklaşık 9 My’lık bir geçiş süreci vardır ve yeni

tektonik dönemin başlangıç yaşı Geç Pliyosen’dir (2.6-3 My). Dolayısı ile gerek KAFS

ve gerekse DAFS’nin oluşum yaşları da Geç Pliyosen’dir (Koçyiğit ve Beyhan 1998;

Koçyiğit ve diğ. 2001; Koçyiğit ve diğ. 2003).

Arazi gözlem ve jeolojik haritalama sonucu elde edilmiş olan verilere (ötelenmiş

yapısal ve coğrafik belirteçler) göre, DAFS üzerindeki toplam atım miktarı birkaç yüz

metre ile 27 km arasında değişir (Arpat ve Şaroğlu 1972; Seymen ve Aydın 1972; Arpat

ve Şaroğlu 1975; Hempton 1985; Herece ve Akay 1992; İmamoğlu 1993; Aksoy ve diğ.

2007). Bu değerlere gore, DAFS üzerindeki ortalama yılık kayma hızı da yaklaşık 10

mm/yıldır. Buna karşın, sonlu elemanlar çözümü ve uzay bazlı GPS verilerine gore,

DAFS üzerindeki yıllık kayma hızı ise 9 mm/yıl ile 15 mm/ yıl arasında değişmektedir

(Kasapoğlu 1987; Reiliger ve diğ. 1997; Kahle ve diğ. 1998; McClusky ve diğ. 2000).

Gerek yapısal-coğrafik belirteçlere ve gerekse teorik-aletsel yöntemlerle hesaplamış olan

yıllık kayma verileri, DAFS üzerinde oluşacak büyük ve yıkıcı depremlerin (oluştuğunda

yüzey kırıkları ve onlar üzerinde 3 ile 6 m ye ulaşan yanal ötelemelere yol açan

depremler) ortalama yinelenme aralığının yaklaşık 300-600 yıl arasında değişeğini

gösterir.

DAFS ana fayının sağa ya da sola sıçraması, tek ya da çift bükülmesi ve kollara

ayrılması gibi doğrultu atımlı faylanmaya özgü karmaşıklıklar (strike-slip complexities)

nedeniyle, DAFS üzerinde çok sayıda doğrultu atımlı havza gelişmiştir. Bunlardan biri de

Gölbaşı havzasıdır (Şekil 2b). Gerek Gölbaşı doğrultu atımlı havzasının ve gerekse

5

Şekil 2. a. Türkiye ve yakın çevresindeki plakaları ve önemli neotektonik yapıları gösteren yalınlaştırılmış harita, b. Gölbaşı havzasının neotektonik haritası (İmamoğlu, 1993’den çok az değiştirilerek alınmıştır).

6

DAFS’nin bu bölgedeki genel özellikleri, Gölbaşı ilçesi ve yakın çevresine düzenlenen

bir gün süreli teknik gözlem ve inceleme etkinliğinin ana konusudur. Gölbaşı doğrultu

atımlı fay havzası ve gözlem yerleri aşağıda öz biçimde açıklanmıştır.

Gölbaşı Havzası

Havza ilkin İmamoğlu (1993) tarafından doktora tezi kapsamından ayrıntılı olarak

çalışılmış, haritalanmış, analiz edilmiş ve fay kaması türünde doğrultu atımlı bir havza

olarak adlanmıştır. Havzanın yapısal özellikleri ve havza dolgusunun stratigrafisi daha

sonra İmamoğlu ve Gökten (1996) tarafından yayımlanmıştır. DAFS’nin Gölbaşı-

Türkoğlu bölümü üzerinde ve doğu kesiminde yer alan Gölbaşı havzası yaklaşık 1.5-7

km genişlikte, 35 km uzunlukta ve K55ºD eksen gidişli doğrultu atımlı faylanma

havzasıdır (Şekil 2b). Havza kuzeydoğu ve güneybatı uçlarında daralıp sonlanırken, orta

kesimlerinde yaklaşık 7 km genişliğe ulaşır

Havza Dolgusu

Havza dolgusu, birbirleriyle yanal ve düşey geçişli değişik sedimanter

fasiyeslerden ve bazalt akıntılarından oluşur. Bazalt akıntısı dışındaki fasiyesler, tane

boyutu ve çökelim ortamlarına gore iki topluluğa ayrılır: (1) iri taneli kenar fasiyesleri ve

(2) ince taneli havza ortası fasiyesleri. Kenar fasiyesleri başlıca fay taraça çakıltaşları,

yelpaze-önlük sedimanları ve yelpaze-delta çökelleriyle temsil edilir. Havzanın ilk ve en

yaşlı birimini oluşturan taraça tortulları yarı pekişmiş, değişik tür katmanlı, çoğun

boylamasız, çoktür bileşenli çakıltaşı, kumtaşı ve çamurtaşı ardalamasından oluşur.

Havzanın bu ilk tortulları, havza gelişimi süresince, denetiminde çökeldiği faylar

tarafından kısmen deformasyona uğratılmıştır, başka bir deyişle sıkışıp basınç sırtları

olarak ya da yükseltilip fay taraçaları olarak, havza tabanına göre değişik yüksekliklerde

yüzeylemiştir. Bazan da faylara bitişik olarak yer yer 90º ye değin dikleşmiştir. Bu

birimler daha önce Pliyo-Kuvaterner olarak yaşlandırılmış ve Pazarcık Formasyonu

olarak adlanmıştır (İmamoğlu 1993). Bu birimlerin, 1.3-1.5 My yaşlı basalt akıntıları

tarafından da kesilmiş olması bu yaşı doğrulamaktadır. Diğer bir kenar fasiyesi ise

yelpaze-önlük sedimanlarıdır. Bunlar, havzaya akan derelerin, havza kenar fayları

boyunca ve onların denetiminde çökeltmiş olduğu yelpaze tortulları ile fay sarplığı ve

eteği boyunca çekim etkisi altında yığışmış olan yamaç birikintilerinden oluşur. Her iki

7

fasiyesin zaman içinde birleşmesiyle oluşan ve havzanın her iki kenarını bir örtü gibi

kaplayan çökel topluluğu da yelpaze-önlük fasiyesini temsil eder. Yelpaze önlük fasiyesi

üzerinde de yeni ve daha genç yelpazeler gelişmiştir (Şekil 2b). Genelde yelpaze-önlük

fasiyesi, fayların etkin olmadığı kısa dönemleri, onlar üzerinde gelişen genç yelpazeler

ise fayların etkin oldukları dönemi belirler. İri taneli kenar fasiyesleri sedimentasyonla

yaşıt ve daha genç çok sayıda ve değişik boyutta fay içerir. Havza dolgusunun ikinci

önemli fasiyesi ise, havza ortasında çökelmiş, daha ince taneli kum, silt ve organic

maddece zengin çamuurlardır. İnce taneli fasiyesler, iri taneli kenar fasiyesleri ile düşey

ve yanal yönde geçişlidir.

Gölbaşı havza dolgusu, kenar fayları ve basınç sırtları dışındaki alanlarda

deformasyon geçirmemiş (hemen hemen yatay konumlu) olup, kıvrımlı bir yapıya sahip

olan Geç Miyosen-Erken Pliyosen yaşlı birimleri (Esmepuru ve Döndükler

formasyonları), daha yaşlı diğer birimleri ve onlar arasındaki bindirme türü faylı

dokunakları açılı uyumsuzlukla örter. Bu gözlem, Esmepuru ve Döndükler

formasyonlarının (İmamoğlu 1993) çökelimi sonrası ile Gölbaşı havzası dolgusunun

çökelimi öncesindeki bir zaman diliminde, tektonik rejimde önemli bir değişimin

olduğunu gösterir.

Faylanma Mekanizması, Havzanın Yapısı ve Kenar Fayları

Gerek fay aynaları üzerinde korunmuş olan kayma verilerinin steografik yöntemle

analizi, gerekse fay segmentlerinden kaynaklanan depremlerin odak mekanizması

çözümü, bölgedeki gerilim dağılımında en büyük asal gereilmenin yatay ve yaklaşık K-G

yönde, orta asal gerilmenin de düşey yönde etkili olduğunu ortaya koymuştur. Bu veriler

ise, Gölbaşı havzası ve yakın çevresinin, doğrultu atımlı faylanmanın denetiminde

gelişimini sürdürdüğünü belgelemektedir. Bu durumda KD-doğrultulu faylar sol yanal

doğrultu atımlı, KB-doğrultulu faylar sağ yanal doğrultu atımlı, K-G doğrultulu faylar

verev atımlı normal, D-B-doğrultulu faylar ise verv atımlı bindirme faylarıdır. Doğrultu

atımlı fayların, belirtilen doğrultularından sapmaları halinde, faylar normal ya da

bindirme bileşeni kazanmaktadır. Eski tektonik dönemden günümüze geçen sure içinde,

enbüyük asal gerilmenin etkin olma yönünde önemli bir değişme olmayıp yaklaşık K-

G’dir. Buna karşın orta asal gerilme, eski tektonik dönemde yatay konumda iken, Geç

8

Pliyosen’den başlayarak yeni tektonik dönemde en küçük asal gerilme ile yer değiştirmiş

ve düşey konumda etkinliğini sürdürmektedir. Orta asal gerilmenin düşey konuma

geçmesi ile de bölge, bindirme türü faylanma ve kıvrımlanmanın egemen olduğu eski

tektonik dönemin etkisinden uzaklaşıp, doğrultu atımlı faylanmanın egemen olduğu yeni

tektonik dönemin etkisine girmiştir.

Gölbaşı havzası, Harmanlı kuzeydoğusunda yer alan Erkenek yerleşkesi

(inceleme alanı dışı) yakın batısında, DAFS ana fayının iki kola ayrılması ile, fay kaması

türünde doğrultu atımlı bir havza olarak, Geç Pliyosen’de gelişmeye başlamıştır. Havza

gelişiminin ilk evresinde, havzanın güneydoğu kenarı KD-gidişli sol yanal doğrultu

atımlı Kinirli fay zonu, kuzeybatı kenarı ise yine KD-gidişli sol yanal doğrultu atımlı

Azaplı fay zonu tarafından belirlenip denetlenmiştir. Her iki fay zonu da önemli miktarda

normal bileşene sahip olduğundan, iki fay zonu arasında kalan alanın zaman içinde

çökmesiyle havza günümüzdeki boyut ve geometrisini kazanmıştır (Şekil 3).

Şekil 3. ,Gölbaşı havzasının kuzeydoğu kesiminin genel görünümü. Beyaz oklar ana fayın izini gösterir

(kuzeydoğuya bakış).

Pliyo-Kuvaterner yaşlı Pazarcık Formasyonu bu iki fayın denetiminde çökelmiştir. Daha sonra (Erken Kuvaterner), DAFS’nin ana fayı (Şekil 4) kuzeybatıya havza içindeki güncel konumuna göç etmiştir.

9

Şekil 4. DAFS’ nin Gölbaşı ilçesi yakın doğusundaki ana fay sarplığının genel görünümü (güneydoğuya bakış). Bu sırada Pazarcık Formasyonu, özellikle havzanın ve Gölbaşı fay zonunun güney bloğu

boyunca yükselerek bir taraftan fay taraçalarını oluştururmuş, diğer taraftan da güncel

havza içinde ve ana fay boyunca uzun eksenleri kenar faylarının genel gidişine ve havza

uzun eksenine paralel basınç sırtları şeklinde deformasyon geçirmiştir (Şekil 2b de BS;

Şekil 5). Böylece güncel Gölbaşı havzasının göneydoğu kenarını, sistemin ana fayını da

içeren Gölbaşı fay zonu denetler konuma gelmiş, buna karşın Kinirli fay zonu etkinliğini

büyük ölçüde yitirmiştir.

Şekil 5. Balkar basınç sırtının (ön planda: BS) ve fay gölünün (geri planda: SP) genel görünümü (kuzeye bakış).

SP

BS

10

Gerek Gölbaşı fay zonu ve gerekse havzanın kuzeybatı kenarını belirleyip

denetleyen Azaplı fay zonu birbirine paralel-yarı paralel, sık aralıklı, değişik boyutlu (01-

15 km) ve genel olarak KD-gidişli çok sayıda yapısal fay segmentinden oluşur. Yer yer

korunmuş fay aynaları, fayların genel gidişine paralel olarak dizilmiş ve deformasyon

geçirmiş yelpaze-deltalar (Şekil 6), ötelenmiş ve/ya da S-biçiminde bükülmüş dereler,

yaşlı birimlerin Kuvaterner yaşlı sedimanlarla tektonik olarak karşı-karşıya getirilmiş

olması, basınç sırtları ve sıkışma yükselmeleri (Şekil 2b de PU), faylar boyunca

yükselmiş, parçalanmış ve faylara asılı kalmış taraçalar, yine faylar boyunca havza

dolgusunun dike yakın konum kazanması, havza dolgusu içinde yaygın olarak gözlenen

sedimantasyonla yaşıt ve daha sonra oluşmuş yapıların (özellikle fayların) (Şekil 7)

yaygın oluşu, uzun eksenleri fayların ve havzanın uzun eksenine koşut dizilmiş fay

gölleri (Gölbaş, Azaplı ve İnekli gölleri gibi) yapısal ve morfotektonik veriler buradaki

faylanmanın ve Gölbaşı havzası oluşumunun günümüzde de etkin olarak sürdüğünü

belgelemektedir.

Şekil 6. Gölbaşı havzası kuzey kenarında gelişmiş ve deforme olmuş fay denetimli yelpaz-deltanın genel görünümü (kuzeye bakış).

Yelpaze – delta

11

Şekil 7. Havza dolgusunu kesen aktif bir fayın yakın görünümü.

Teknik Gözlem ve İnceleme Sırasında Görülecek Yapılar

1. Havzanın genel geometrisi (Şekil 3)

2. DAFS ana fayı (Şekil 4)

3. Fay gölleri (sag ponds)(Şekil 5)

4. Basınç sırtları ( Balkar basınç sırtı) (Şekil 5)

5. Üzerlemiş yelpaze ve yelpaze-delta yapıları (Şekil 2b ve Şekil 6).

6. Havza dolgusu içinde gelişmiş birincil ve ikincil yapılar ( (özellikle faylar:

Şekil 7)

12

Değinilen Belgeler

Aksoy, E., İnceöz, M. 6 Koçyiğit, A. 2007. Lake Hazar Basin: A negative Flower Structure on the East Anatolian Fault System (EAFS), SE Turkey. Turkish Journal of Earth Sciences 16, 319-338.

Allen, C.R. 1969. Active faulting in northern Turkey. Contribution 1577, Div. Geol. Sciences California Inst. Technology 32.

Arpat, E., Şaroğlu, F., 1972. The East Anatolian Fault System: thougths on its development. Bulletin Mineral Research And Exploration Institute, 78, 33–39.

Arpat, E., Şaroğlu, F., 1975. Some significant recent tectonic events in Turkey. Geological Society of Turkey Bulletin 18, 91-101[in Turkish with English abstract].

Çetin H., Güneyli, H. &Mayer, L. 2003. Paleoseismology of the Palu-Lake Hazar segment of the East Anatolian Fault Zonme, Turkey. Tectonophysics 374, 163-197.

Çolak, S., Aksoy, E., Koçyiğit, A. & İnceöz, M. 2010. Palu-Uluova strike-slip basin on the East Anatolian Fault System, Turkey: Transition from paleotectonic period to neotectonic period. Turkish Journal Earth Sciences (in rivew)

Dewey, J.F., Hempton, M.R., Kidd, W.S.F., Şaroğlu, F., Şengör, A.M.C., 1986. Shorthening of continental lithosphere: the neotectonics of Eastern Anatolia-a young collision zone, Geol. Soc., London, Special Publ. 19, 3-36.

Ercan, A. 1979. Doğu Anadolu Fayı üzerinde Küçük Deprem Çalışmaları. Yeryuvarı ve İnsan 2, 21-30 [in Turkish with English abstract].

Gülen, L., Barka, A., Toksöz, M.N., 1987. Continental collision and related complex deformation; Maraş triple junction and surrounding structures in SE Turkey. Hacettepe Univ., Earth Sciences 14, 319-336.

Güneyli, H., 2002. Doğu Anadolu Fay Sistemi, Palu-Hazar Gölü segmentinin neotektoniği ve paleosismolojisi. Çukurova Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, Doktora Tezi, 143s.

Gürsoy, H., Tatar, O., Piper J., Heimann, A. & Mesci, L. 2003. Neotectonic deformation linking the east Anatolian and Karataş-Osmaniye intracontinental transform fault zones in the Gulf of İskenderun, southern Turkey, deduced from paleomagnetic study of the Ceyhan-Osmaniye volcanics. Tectonics 22/6,

Herece, E., Akay, E., 1992. Karlıova-Çelikhan arasında Doğu Anadolu fayı. Türkiye 9. Petrol Kongresi, Bildiriler, 361-372.

Hempton, M.R. 1985. Structure and deformation history of the Bitlis Sture near Lake Hazar, southeastern Turkey. Geological Society of American Bulletin 96, 233-243.

Hempton, M.R. and Dewey, J.F., 1983. Earthquake-induced deformational structures in young lacustrine sediments, East Anatolian Fault, southeast Turkey. Tectonophysics, 98, 7-17.

Hempton, M.R. & Dunne, L.A. 1984. Sedimentation in pull-apart basins: active examples in eastern Turkey. Journal of Geology 92, 513-530.

İmamoğlu, M. Ş. ve Gökten, E., 1996. Doğu Anadolu Fay Zonu Gölbaşı kesimi neotektonik özellikleri ve Gölbaşı-Saray fay kaması havzası. Türkiye Jeoloji Kurultayı Bülteni, 11, 176-184.

13

İmamoğlu, Ş., 1993. Gölbaşı (Adıyaman)-Pazarcık-Narlı (K. Maraş) arasındaki sahada Doğu Anadolu Fayı’nın Neotektonik incelemesi (Neotectonic investigation of the East Anatolian Fault Zone in the area around Gölbaşı (Adıyaman), Pazarcık and Narlı (K. Maraş)). Graduate School of Natural and Applied Sciences of Ankara University, PhD Thesis, 137 p.

Kahle, H.G., Strauıb, C., Reilinger, R., McClusky, S., King, R., Hurst, K., Veis, G., Kastens, K. & Cross, P. 1998. The strain rate field in the eastern Mediterranean region estimated by repeated GPS measurements. Tectonophysics 100, 71-96.

Kasapoğlu, E. 1987. Seismotectonmic characteristics of Eastern Mediterranean: A finite elements analysis. Yerbilimleri 14, 309-317 [in Turkish with English abstract]

Koçyiğit, A., 2003. Segmentation and near future seismicity of the East Anatolian Fault System. International workshop on the North Anatolian, East Anatolian and Dead Sea Fault System: recent progress in tectonics and paleoseismology, 31 August to 12 September 2003, METU, Ankara. Abstracts , p.7.

Koçyiğit, A. & Beyhan, A. 1998. A new intracontinental transcurrent structure: the Central Anatolian fault zone, Turkey. Tectonophysics 284, 317-336.

Koçyiğit, A., Yılmaz, A., Adamia, S., Kuloshvili, S., 2001. Neotectonics of East Anatolian Plateau (Turkey) and Lesser Caucasus: Implication for transition from thrusting to strike-slip faulting. Geodinamica Acta, 14, 177-195.

Koçyiğit, A., Aksoy, E., İnceöz, M., 2003. Basic neotectonic characteristics of the Sivrice Fault Zone in the Sivrice-Palu area, East Anatolian Fault System (EAFS), Turkey. International Workshop on the North Anatolian, East Anatolian and Dead Sea Fault systems: Recent progress in Tectonics and Paleoseismology, 31 August to 12 September 2003, METU-Ankara-Turkey. Pre-International workshop excursion guide-book, 20 p.

Lyberiss, N., Yürür, T., Chorowicz, J., Kasapoğlu, E., Gündoğdu, N., 1992., The East Anatolian Fault: an oblique collision belt. Tectonophysics 204, 1-15.

McClusky, S., Balassanian, A., Barka, A., Demir, C., Ergintav, S., Georgiev, I., Gürkan, O., Hamburger, M., Hurst, K., Kahle, H., Kastens, K., Kekelidze, K., King, R., Kotzev, V., Lenk, O., Mahmoud, S., Mishin, A., Nadariya, M., Ouzounis, A., Pradissis, D., Peter, Y., Prilepin, M., Reilinger, R., Sanlı, I., Seeger, H., Tealeb, A., Toksöz, M.N. and Veis, G., 2000. Global positioning system constraints on plate kinematics and dynamics in the eastern Mediterranean and Caucasus. J. Geophysical Res., 105, 5695-5719.

Nalbant, S., McClusky, J., Steacy, S. & Barka, A. 2002. Stress accumulation and increased seismic risk in eastern Turkey. Earth and Planetary Letters 195, 291-298.

Reilinger, R.E., McCulusky, S.C.,Oral, M.B., King, R.W., Toksöz, M.N., 1997. Global Positioning System measurements of present-day crustal movements in the Arabia-Africa-Eurasian plate collision zone. Journal of Geophysical Research 102, 9983-9999.

Perinçek, D., Günay, Y. & Kozlu, H. 1987. Newy observations on the strike-sslip faults in East and Souıtheast Anatolia. Seventh Biannual Petroleum Congres of Turkish Association of Petroleum Geologists, Ankara, Proceedings, 89-103.

14

Rojay, B., Heimann, A. & Toprak, V. 2001. Neotectonic and volcanic characteristics of the Karasu fayult zone (Anatolia, Tuırkey): the transition zone between the Dead Sea transform and the East Anatolian fault zone. Geodinamica Acta 14, 197-212.

Seymen, I., Aydın, A., 1972. Bingöl deprem fayı ve bunun Kuzey Anadolu Fay Zonu ile ilişkisi. Mineral Research and Exploration Institute of Turkey (MTA) Bulletin 79, 1-8.

Şaroğlu, F., Emre, Ö., Boray, A., 1987. Türkiye’nin diri fayları ve depremsellikleri. Mineral Research and ExplorationInstitute of Turkey (MTA). Report no. 8174, 394 p.

Şaroğlu, F., Emre, Ö., Kuşçu, İ., 1992. The East Anatolian Fault Zone of Turkey. Annales Tectonicae, 6, 99-125.

Şengör, A.M.C. & Yılmaz, Y. 1981. Tethyan evolution of Turkey: a plate tectonic approach. Tectonophysics 75, 181-241.

Taymaz, T., Eyidoğan , H., Jackson J., 1991. Source parameters of large earthquakes in the East Anatolian Fault Zone (Turkey). Geophysical Journal International 106,537-550

Ulusay, R. & Aydan, Ö. 2005. Characteristics and geo-engineering aspects of the 2003 Bingöl (Turkey) earthquake. Journal of Geodynamics 40, 334-346.

Westaway, R., Arger, J., 1996. The Gölbaşı Basin, southeastern Turkey: A complex discontinuity in a major strike-slip fault zone. Journal of The Geological Society, London, 153, 729-743

Yalçın, N., 1979. Doğu Anadolu yarılımı’nın Türkoğlu-Karaağaç (K.Maraş) arasındaki kesiminin özellikleri ve bölgedeki yerleşim alanları. Türkiye Jeoloji Kur. Altınlı Sippozyumu, 49-56.