Hans van der Laan

Dom Hans van der Laan, nacido o 29 de decembro de 1904, estudou arquitectura en Delft, baixo a tutela do profesor Granpé-Molière. En 1927 fíxose monxe da abadía de Oosterhout, mudándose á de Vaals posteriormente, en 1968, onde permaneceu ata a súa morte, un 19 de agosto de 1991.

Aprendeu “arquitectura cristiá” xunto co seu irmán Nico entre 1945 e 1973, co propósito de descubrir os criterios e principios básicos da arquitectura real

A igrexa da abadía de Vaals representa o primeiro exemplo completamente desenvolvido dos seus estudos, terminado en 1968.

Desde entón, Dom Hans van der Laan construíu numerosos mosteiros así como casas privadas, o que lle levou a gañar o Premio de Arquitectura concedido pola provincia de Limburg como recoñecemento de todos os seus logros-.

En 1977 publicou o seu único traballo en vida: O espazo arquitectónico.

Van der Laan buscou á súa vez a creación dun sistema xeral de normas e tamaños, baseándose nas culturas antigas por exemplo a prehistórica Stonehenge en Inglaterra, a Acrópole de Atenas ou os templos próximos ás pirámides exipcias. Redescubrir os fundamentos primixenios, volver ás orixes para renovar a arquitectura. Niso consistía o seu labor como arquitecto.

Todo iso explícao nas súas tres obras principais : O número plástico, Liturxia e arquitectura e O espazo arquitectónico.

O número plástico é un termo acuñado polo arquitecto e monxe Benedictino Dom Hans van der Laan, e refírese a un sistema por el descuberto, no ano 1928, de proporcións que xeran unha orde de tipos de magnitudes, que fan relacións de extensión plástica entre si, na consecución de relacións entre elementos dun espazo arquitectónico.

O número plástico é a única solución real da ecuación: ���� ten o valor:

� o cal é aproximadamente 1,324718.

O pai van der Laan estudou proporcións das igrexas románicas e descubriu que moitas destas proporcións correspondíanse coas correspondentes aos termos da sucesión :

1, 1, 1, 2, 2, 3, 4, 5, 7, 9,12,16... denominada sucesión de Padovan.

Esta sucesión empeza por tres uns e cada termo é igual á suma dos dous antepenúltimos. A sucesión obtida como cociente dos termos desta sucesión :

⋅⋅⋅⋅ ,1216

,9

12,

79

,45

,34

,23

,22

,12

,11

,11

,11

tenden precisamente ao número plástico � (como van der Laan traballou nas súas obras a sucesión anterior nos seus escritos só cita de pasada a �).

Hai poucos anos Ignacio Millán verificou, por exemplo, que o claustro da igrexa románica de Sant Pau do Camp de Barcelona, responde a este tipo de proporcións.

O número de plástico dá lugar á escala de Van der Laan que serviu de base para a construción da capela de St. Benedictusberg, abadía benedictina da figura:

.

Para saber máis visita: http://domhansvanderlaan.blogspot.com/

Ununseptium: O novo elemento que fará crecer a táboa periódica

Científicos rusos e

estadounidenses descubriron un novo elemento químico que virá abrir as portas a novos avances.

O novo elemento aínda non ten nome, pero nace dos experimentos do grupo de científicos que produciron 6

átomos do elemento facendo chocar isótopos de calcio cun elemento sintético e radioactivo chamado berkelio.

O experimento foi realizado polo equipo do Instituto de Investigación Nuclear de Dubna (Rusia), dentro dun acelerador de partículas, a 75 quilómetros de Moscova.

Os investigadores detectaron brevemente a presenza do elemento 117 durante dúas roldas de colisións que duraron 70 días cada unha. Os científicos indicaron que observaron o decaimiento do isótopo máis pesado do elemento 117 cunha vida media de 78 milisegundos.

Burbullas para arrefriar o planeta

Encher os océanos do planeta de burbullas podería reducir a temperatura do planeta uns 3 graos. Esta é a idea de Russell Seitz, un físico da Universidade de Harvard, para loitar contra o quecemento global.

As microburbullas na superficie do océano reflicten a luz do sol coma se fosen pequenos espellos, de modo que se aumentamos o número destas burbullas artificialmente poderiamos provocar un efecto de arrefriado. Segundo varios modelos informáticos estas burbullas poderían chegar a reducir a temperatura da Terra ata 3 graos.

Outra consecuencia de aumentar o número de burbullas na auga é que a taxa de evaporación desta diminúe, sendo de gran axuda se se aplica sobre auga doce en lugares propensos ás secas.

O malo deste método son as consecuencias que podería ter nos ecosistemas mariños a introdución destas burbullas e a enerxía que se necesitaría para levar a cabo o proxecto. O tema da enerxía necesaria xa foi calculado, e segundo Russell Seitz con menos de 1.000 aeroxeradores poderíanse producir suficientes burbullas para provocar os efectos descritos. 7 Abril 2010: O primeiro voo de proba do avión solar

FICHA TÉCNICA Envergadura: 63,40 m Lonxitude: 21,85 m Altura: 6,40 m Peso : 1 600 Kg Motorización: 4 motores eléctricos de 10 CV cada un Células solares: 11 628 (10 748 sobre o á, 880 sobre o estabilizador horizontal) Velocidade media: 70 Km/h

Velocidade de desenganche: 35 Km/h Altitude máxima: 8 500 m (27 900 ft)

http://domhansvanderlaan.blogspot.com/

Os ións en acción

Entón, profesor, por qué o globo atrae o

confeti?

Os átomos son partículas minúsculas que compoñen toda a materia. Os átomos teñen aínda partículas máis diminutas, chamadas electróns, que serven como unha especie de abrigo. Ás veces, o átomo usa todos os seus abrigos, ás veces quítase un ou máis.

Cando fregas o globo no teu cabelo, algúns dos electróns despréndense e quedan adheridos ao

globo. Os electróns teñen unha carga eléctrica negativa ( - ), de modo que o globo terá unha carga negativa. Cando aos átomos lle faltan electróns (é dicir, quitáronse un ou dous abrigos), dicimos que teñen unha carga positiva (+).

Ao confeti que preparaches fáltanlle algúns electróns, polo que ten unha leve carga positiva. As cargas negativas e positivas atráense. Por esa razón, o confeti queda adherido ao globo!

Os átomos que teñen unha carga negativa ou positiva chámanse ións, aos positivos catións, e aos negativos anións.

�

Fai que voen polo aire anacos de papel e queden adheridos a un globo.

Materiais: Un globo. Unha folla de papel Unha perforadora Instrucións: 1. Infla o globo ata un tamaño que caiba facilmente na túa man. ��� Ata un nó no extremo do globo. �� �� Usa a perforadora para cortar varios círculos pequenos da folla de papel. �� �� Frega o globo suavemente nunha e noutra dirección sobre o teu cabelo,

unhas 10 veces. Non presiones con demasiada forza. O teu cabelo debe estar limpo, seco e sen aceite. �

������������ Suxeita o globo preto dos círculos de papel, sen tocalos.����� �� �� �� ����� Observa o que sucede. ����

Para coñecer mais visitar a páxina-web, en español, da NASA: http://spaceplace.nasa.gov/sp/kids/

Antón Beiras García, nado en Santiago de Compostela en 1916 e falecido en Vigo o 1 de abril de 1968, foi un oftalmólogo galeguista. Licenciouse en Medicina en 1942 e en 1946 asentouse definitivamente en Vigo. Casado coa pedagoga Antía Cal (fundadora da nosa escola) dende 1947, a mediados dos anos cincuenta detéctanlle estrabismo á súa filla, polo que decide comezar a facer investigación nesta enfermidade ocular e a visitar centros de pescuda en Europa. Como consecuencia diso, ademais de sandar a filla, converteuse nunha referencia da oftalmoloxía nese campo e en 1958 publica a que está considerada a primeira publicación científica en galego dende a guerra civil: "Ensaios para mellorar os resultados terapéuticos do estrabismo", en Referatas, a revista da Academia Médico Cirúrxica Provincial de Pontevedra, que recollía o texto dunha conferencia.

Neste campo, tamén foi o inventor do Vigoscopio, un aparello que permitía o exame do fondo do ollo, e que nunca se

chegou a desenvolver plenamente. En 1962 concédenlle o premio da Sociedade Española de Oftalmoloxía.

Falecido de cancro en abril de 1968 aos 53 anos, recibiu a homenaxe da comunidade médica e intelectual da época (Darío Álvarez Blázquez, Celso Emilio Ferreiro...). Oficiou o seu funeral o xesuíta padre Seixas, na que foi a primeira homilía pronunciada en galego en Vigo logo da guerra.

O Vigoscopio O doutor Antón Beiras García creou un aparato que denominou

Vigoscopio, para curar o estrabismo sen cirurxía. Certamente novidoso. "... un aparato electrónico que foi exposto en París". No que se interesaron Barraquer, Castroviejo, a Sociedade Oftalmolóxica de Madrid, e que contaba con moitas adhesións de fóra. Un profesor polaco proxectaba difundilo nos países do Leste. "En fin, que con moito traballo (...) teño a esperanza de darlle á miña terra, ó meu pobo, unha creación técnica".

Dende o seu primeiro prototipo, aquel invento revolucionou a ciencia oftalmolóxica. Foi presentado en exposicións internacionais, motivo de debate en congresos, e o seu creador percorreu case toda Europa explicando o proxecto. Como sinala Salvador Rodríguez, "naqueles anos 60 Vigo estaba no epicentro das investigacións científicas na oftalmoloxía".

Beiras describe o seu invento en lingua galega. Era un home rotundamente comprometido co seu país. Interesáballe vivamente todo o que significase a reafirmación da identidade galega, en primeiro lugar a lingua, e quería que o seu aporte tivese marca galega. Por eso lle puxo Vigoscopio, en homenaxe á cidade de Vigo, e pola mesma razón rexeitou -segundo nos conta Antía no seu libro de memorías titulado: “Ese camiño que fixemos xuntos” ir á Universidade norteamericana de Columbia para continuar as súas investigacións. Sostiña que "en Galicia tamén se pode investigar".

Unha das novidades máis curiosas da tempada é a estrea literaria de Herikberto M. Quesada, o artista, deseñador e escritor ourensán residente en Madrid.

Con «O accidente», Quesada inicia a publicación da saga, O home do traxe branco, unha serie de novelas de ficción que tardou vinte anos en compoñer. Para ela realizou máis de cincocentas ilustracións e deseños de seres vivos, ao mesmo tempo que desenvolveu «a teoría dos deseños coincidentes», que explica cómo seres vivos e ecosistemas poden evolucionar noutros planetas, de formas moi similares aos da Terra.

“O accidente» é a primeira entrega da saga de ficcións, O home do traxe branco.

Nun caloroso día de verán prodúcese un grande incendio nun bosque de Galicia. Pola noite, uns rapaces descobren unha gran nave. Dela xorden varios buzos escoltando unha estraña criatura anfibia que dá a luz a súa cría. Cando parece que todo finalizou, da nave descende un misterioso home con traxe branco, acompañado dun estraño animal. Quen é ese home? Só este grupo de rapaces descubrirá de onde vén e cales son as súas intencións. O océano Atlántico, praias, noites de lúa, campos amarelos, verdes fragas, insectos, polbos, peixes, solpores, ríos, alieníxenas, veraneantes, terribles monstros, iropis e homes de negro. Esta é a historia dun neno que vive nun planeta aínda verde e azul.

Herikberto M. Quesada (Ourense, 1958) é de profesión artista e deseñador. Estudou Belas Artes. Nos anos 80, durante a movida madrileña, acadou unha notable popularidade como pintor e debuxante de cómic. Os seus traballos publicáronse en Europa e nos EE. UU. Actualmente vive en Madrid e traballa como deseñador ligado ao mundo do cine e dos spots publicitarios.

En 1991, Herikberto desapareceu do mundo artístico. A resposta está na saga: O home do traxe branco, que tardou vinte anos en compoñer.

Para coñecer mais do autor e da súa obra visitar: http://www.herikbertomq.com/

Como pode andar unha mosca polo teito?

Grazas a cámaras e aparellos fotográficos, os investigadores xa saben que unha mosca para aterrar dá unha especie de saltiño cara atrás antes de pousarse no teito (e non un xiro lateral, como se cría). Antes de caer, o insecto pon as dúas patas dianteiras e, cando tocan o teito agárrase fiememente á superficie que lle sustenta.

Pero entón, como se suxeita? Simplifiquemos, pero non

demasiado. A tese máis amplamente admitida, é que cada unha das seis patas da mosca ten unha pinza similar á do bogavante. Estas ferramentas axúdanlle a suxeitarse a unha superficie que forzosamente ten rugosidades, porque (aínda que o ollo humano vexa o teito liso) a escala da mosca contén unha gran cantidade de ocos, saíntes e grans, todo tipo de ancoraxes posibles.

Pero sobre todo, cada pé do insecto está dotado dun sistema microscópico que reproduce o principio da ventosa. A presión exercida polas patas expulsa o aire de todos os coxíns, e basta a succión creada para manter suxeito ao insecto. Nalgúns casos, unha imperceptible e sutil vibración das ás serve quizá para manter o equilibrio. Cando a mosca estase pousando sobre unha superficie perfectamente lisa, como un cristal, só utiliza o seu mecanismo de ventosa.

Daniel Lacotte (Cherbourg, Normandia, 1951) é enxeñeiro de formación e doutor en Física, pero pronto se orientou cara ao xornalismo e a divulgación. Entre 1983 e 1987, convértese en director pedagóxico do Centro de Formación de Xornalistas de París e é profesor na Universidade de París VIII. Desde entón Lacotte foi redactor xefe en diferentes revistas (A

Tribune, Panorama du Médecin, Stratégies, A Vie Française, L'Expansion...). Autor sumamente popular en Francia polo seu estilo diáfano e o seu sentido do humor, publicou unha vintena de libros entre novelas, ensaios, biografías e poesía, con títulos como O porqué das cousas, Os misterios do gato, Pequenas historias da gran historia, Antoloxía de palabras raras e encantadoras ou Danton.

“Busquen, descubran, aprendan e transmitan... Sempre quedará algo útil. Pero sobre todo, non esquezan que toda persoa que toma conciencia da súa ignorancia xa deu un gran paso cara ao saber” Más información na

páxina web, en francés: www.le-pourquoi-du-comment.com

A preguntas bobas... respostas necias? Non! As respostas ás preguntas máis simples son ás

veces sorprendentes e a miúdo achegan un coñecemento profundo das cousas. Sabedes, por exemplo, cantos grans de area hai nun puñado? Ou por que hai máis destros que zurdos? A partir de enigmas como estes, os segredos da ciencia e da historia ábrense como un pano na pluma de Daniel Lacotte. Aquí atoparedes as verdadeiras respostas, ás veces desconcertantes, insólitas, estranas, pero sempre científica ou historicamente indiscutibles, ás preguntas que todo o mundo faise sen atreverse a dicilas. Un libro á vez serio e divertido que lles permitirá satisfacer todas as súas curiosidades, ata as máis estrafalarias.

Acomode as pezas de modo de formar a letra T. As pezas poden rotarse

Este crebacabezas foi utilizado a principios do século XX en diversas publicidades de produtos, como o té White Rose Ceylon, de New York, e as salchichas feitas por Armour Para ver máis crebacabezas, visita: http://www.mlevitus.com/

Temos 5 casas de cinco cores diferentes e en cada

unha delas vive unha persoa dunha nacionalidade diferente. Cada un dos donos bebe unha bebida diferente, fuma unha marca de cigarros diferente e ten unha mascota diferente. Temos as seguintes claves:

O británico vive na casa vermella. O sueco ten un can. O danés toma té. A casa verde esta á esquerda da branca. O dono da casa verde toma café. A persoa que fuma Pall Mall ten un páxaro. O dono da casa amarela fuma Dunhill. O que vive na casa do centro toma leite.

O noruegués vive na primeira casa. A persoa que fuma Brends vive xunto á que ten un

gato. A persoa que ten un cabalo vive xunto á que fuma Dunhill. O que fuma Bluemasters bebe cervexa. O alemán fuma prince. O noruegués vive xunto á casa azul. O que fuma Brends ten un veciño que toma auga.

A pregunta: Quen é o dono do peixiño?

A reposta podes atopala en: http://www.juegosdelogica.com/

Caras e vasos

�����������

Un coche sube un porto a 20 km/h, e o baixa a 30 km/h.

Cál será a velocidade media para o percorrido total?

(Suponse, está claro, que axiña que alcanza o cumio, inicia o descenso)

Para atopar máis adiviñas: http://platea.pntic.mec.es/~jescuder/