in deze kroniek vindt u o.a. - koivizjohny.koiviz.be/pdffiles/lkk072012.pdftoen de oorlog gedaan...
TRANSCRIPT
DE L
AN
CKRIE
T K
RO
NIE
K
[Esc
riba su
dire
cció
n] [E
scrib
a su
núm
ero
de te
léfo
no] [E
scrib
a su
dire
cció
n d
e c
orre
o e
lectró
nic
o]
DE L
AN
CKRIE
T K
RO
NIE
K
Ele
ktro
nisc
he u
itgave N
r. 7 A
pril 2
012 H
eem
tijdsc
hrift m
et n
osta
lgie
uit h
et v
erle
den
In deze KRONIEK vindt U o.a.:
De levenswandel van Cesar Lanckriet (2)
De portretten van Jan Lanckriet
Lanckriet duivensport in Doomkerke
Familieberichtjes
Nr. 7
De Lanckriet Kroniek
De
Nr. 7 April 2012 Pg. 2
Voorwoord.
Kroniek nr. 7 is hier al!
"De tijd vliegt snel, gebruikt hem wel"! Meer dan ooit is deze uitspraak aan de
orde van de dag. Het is nu al meer dan één jaar dat ik kan "genieten" van mijn
brugpensioen en alles lijkt alsof dit pas gisteren begonnen is.
Ondertussen is dat ook al de zevende elektronische Lanckriet Kroniek die "van
den band rolt" en niets wijst er momenteel op dat dit tempo niet zou kunnen
aangehouden worden. Toch wil ik nogmaals mijn oproep aan iedereen
herhalen: laat mij weten als er in de familie belangrijke gebeurtenissen plaats
grijpen of gegrepen hebben en stuur mij ook verder zoveel mogelijk
informatie, foto's of andere documenten uit het verleden. Merk ook op dat ik
(opnieuw) de inhoud heb aangepast t.o.v. wat ik in de laatste Kroniek had
aangekondigd, maar de aangekondigde onderwerpen komen hoe dan ook later
aan bod.
Gooi vooral niets weg wanneer u de zolder of andere verloren hoekjes van het
huis eventjes opruimt en daar nog oude "familie-relieken" terugvindt.
Veel leesgenot...
Johny Lanckriet
De “Lanckriet Kroniek” is een informatieblad dat
uitgegeven wordt door Johny Lanckriet en vanaf 2011
onder elektronische vorm gratis kan verkregen worden
via mijn web site.
Redactieadres: Johny Lanckriet, Konijnenberg 21, 1702 Groot-Bijgaarden
Telefoon: 02/466.19.34
E-mail: [email protected]
Web Site: Pers Site Johny Lanckriet (http://johny.koiviz.be/)
© Overname van teksten is toegestaan mits vermelding van bron en auteur.
De Lanckriet Kroniek
De
Nr. 7 April 2012 Pg. 3
De levenswandel van Cesar Lanckriet (2).
In het eerste nummer van de tweede jaargang van de Lanckriet Kroniek werd in 2002
reeds in het kort een overzicht gegeven van de sportieve prestaties van
Cesar Lanckriet (LAxx814-45617), de vader van Jetty en Sonia. Verleden
jaar maakte Jetty, naar aanleiding van het briljanten jubileum van haar
ouders, een meer uitgebreide reportage van haar vader en dat willen we u
zeker niet onthouden in onze Lanckriet Kroniek. Het verhaal zal dan ook
gespreid worden over verschillende edities en wordt telkens uitvoerig
voorzien van "foto's uit de oude doos", die Jetty ons ook wist te bezorgen.Hierna het
vervolg van het eerste deel verschenen in de Lanckriet Kroniek 6 van januari 2012.
Cesar Lanckriet , zijn jeugd , de oorlogsjaren ,
en sportman van de jaren ’48 tot ‘55
.....
Het was in die tijd dat Cesar zijn lief Germana en broer Willy haar zuster
Paula leerde kennen , de dochters van de melkboer Philemon Houtekier .
Germana en Cesar
De Lanckriet Kroniek
De
Nr. 7 April 2012 Pg. 4
Jongere broer Willy legde het aan met Germana
haar jongere zuster Paula .
In diezelfde periode zat oudere broer Julien vast
als krijgsgevangene in Holland. Zo heel erg ver
van huis was dat niet en dan is Cesar maar eens,
met nog enkele vrienden samen, met de fiets
naar ginder gereden, waar ze Julien te zien
kregen. Nadien dan thuis gekomen, kon hij
moeder Eufrasie gerust stellen dat het goed ging
met hem.
Ze bleven dus in Oostkamp maar nu waren ze twee voortvluchtigen.
Na een drietal maanden kreeg Cesar een oproepbevel om zich zo spoedig
mogelijk terug naar Duitsland te begeven en er stond in de brief dat: "bij het
niet opvolgen van dit bevel er sancties zouden volgen en dat ze hem zouden
komen ophalen". Dit wegblijven werd immers als een zware overtreding
beschouwd.
In die periode kon je niet voorzichtig genoeg zijn, je wist niet meer wie je
kon vertrouwen en wie niet want er zaten er altijd ergens wel tussen die de
kant van de vijand gekozen hadden, in dit geval de Duitsers of de gestapo
waarmee ze op een goed blaadje wilden staan.
De eerste weken viel alles nogal mee tot er op een dag twee mannen met
zwarte mantel, een hoed en een aktetasje onder de arm in de Ezelstraat bij
de familie Lanckriet aanklopte. Het was de gestapo en ’t waren 2 Vlamingen!1
Ze waren op zoek naar 2 voortvluchtigen, de broers Cesar en Willy Lanckriet.
Cesar was op dat moment niet thuis, maar Willy, de jongste, was er wel,
samen met moeder en twee van zijn zussen, alsook de kleine Jacqueline ,
dochtertje van André.
De gestapo zou hen onmiddellijk meenemen. Er stonden ondertussen ook al
enkele buren aan de deur verzameld, die een vermoeden hadden van wat er
stond te gebeuren. Die buren riepen allerhande verwijten naar die gestapo’s
1 Eén van die twee gestapo mannen was afkomstig van Aartrijke. Deze man, die heel wat
Vlaamse jongens opgepakt heeft, is dan na de oorlog zelf opgepakt en terechtgesteld als
oorlogsmisdadiger, (verdiende loon zou ik zeggen).
De Lanckriet Kroniek
De
Nr. 7 April 2012 Pg. 5
en toen ze een poging deden om Willy aan te houden nam moeder Eufrasie de
twee warme strijkijzers, die op de buzestove stonden, in haar hand en
dreigde ermee naar de gestapo’s. Eén ervan trok zijn wapen en richtte het op
de moeder maar toen sprong Willy voor zijn moeder en zei tegen die mannen:
“als er te schieten valt, dan op mij maar niet op mijn moeder”. Ook de twee
zussen en omstaande buren reageerden allen heel fel tegen die twee
onderkruipers, die dan ook waarschijnlijk aanvoelden dat ze ergens niet juist
handelden of ze voelden zich bedreigd door al die omstaanders. Hij stak zijn
wapen terug weg en in het weggaan zei hij “we komen zeker terug maar dan
zal het anders aflopen dan nu”.
Nu werd het dus wel heel erg riskant voor de twee broers om nog thuis te
blijven en dus moesten ze onderduiken. Soms zaten ze ergens samen maar
veelal zaten ze elk op een verschillende locatie want ze moesten er voor
zorgen dat ze niet alle twee opgepakt werden.
Negen maanden zijn ze voortvluchtig geweest! Ze hebben zowat overal
geslapen, veelal in de bossen en dan ook wel eens ergens bij vrienden of
familie in de kelder of op zolder. Een kelder was voor mijn vader wel de
ergste slaapplaats die je kan hebben want daar had hij gezelschap van ratten,
die ’s nachts gewoon over hem heen liepen.
Op een morgen, ze hadden deze keer juist de nacht doorgebracht bij broer
André, stond de gestapo opeens aan het eind van de straat. Cesar en Willy
hadden al voorzorgen genomen om te kunnen vluchten maar gelukkig was het
niet nodig want ze deden deze keer geen controle in die straat.
Moeder Eufrasie - het mens heeft meer slapeloze nachten gehad in die
periode dan een normaal mens in gans zijn leven - was nooit gerust. Ze
maakte zich enorme zorgen over haar twee jongsten. De familie kreeg wel
eetbonnen, maar daar waren de twee zoons niet bij gerekend en dus
probeerde ze zo veel mogelijk om ook nog wat eten voor die twee apart te
houden. De ganse buurt leefde met de familie mee, en iedereen was dan ook
heel alert. Bij het zien van die “ zwartzakken” werd telkens onmiddellijk
alarm geslagen. Zo mocht mijn moeder, die bij een bakker werkte, als het
nodig was zonder probleem haar werk verlaten om de Lanckriet familie te
gaan verwittigen dat er controle aan de gang was in de omtrek. Op die manier
kon iemand dan de jongens op de hoogte gaan brengen in de bossen.
Oostkamp had in die tijd nog heel wat meer bossen dan nu en dus konden ze
gemakkelijk ongezien van Oostkamp naar Waardamme wandelen, dwars door
het bos. In Waardamme, bij Henry Vanneste, lag er altijd een ferme stutte
De Lanckriet Kroniek
De
Nr. 7 April 2012 Pg. 6
met smout en boerehespe klaar. Henry was getrouwd met mijn ma haar
nicht Cresona.
Zo had mijn grootvader Edmond op een dag, om de grote honger te stillen,
eens een soort cake gemaakt van de beukennootjes die Cesar en Willy geraapt
en gepeld hadden in hun schuilplaats. Hij had de nootjes door de koffiemolen
gedraaid, gemengd met geïmproviseerde ingrediënten en dan gebakken. Het
moet kloeke kost geweest zijn, want ze hebben in uuuuren geen honger meer
gehad. We hebben nooit het recept geweten van die cake!!
Een korte periode daarop stonden de gestapo’s terug in de Ezelstraat. Maar
deze keer dan zoals ze beloofd hadden, anders en met acht man sterk. Ze
hadden alle wegen afgezet langs waar de broers eventueel zouden kunnen
wegvluchten. Toen naderden ze tot aan het huis en omsingelden dit volledig.
Ze hadden echter pech want geen van beiden was thuis. Ze zaten immers op
dat moment ondergedoken bij het beenhouwersgezin Georges en Bertha
Campaert –Serruys in Zwevezele, bij de zuster van Gaston Serruys2.
Na gans het huis te hebben doorzocht en niks gevonden te hebben, zijn ze dan
uit armoe weer vertrokken zonder hun “ voortvluchtigen “. Vanaf die periode
durfden Cesar noch Willy terug naar het ouderlijk huis keren en ze verbleven
op ieder moment op andere plaatsen. Daar ze toen beiden al met de zusters
Houtekier in vrijage waren spraken ze daar dan ook af en toe wel eens af,
maar om bij hun ouders binnen te wippen was het te gevaarlijk geworden.
Zo leefden ze dus tot bijna aan het einde van de oorlog.
Gelukkig is er aan die periode ook een einde gekomen! Toen de Duitsers hun
macht begonnen te verliezen, begin september ’44 , kwamen deze - al goed
aan het eind van hun krachten - door Oostkamp centrum en trokken ze
richting Moerbrugge (parochie van Oostkamp). Toen waren de broers al uit
hun schuilplaatsen gekomen en woonden ze terug thuis. De platse van
Oostkamp liep vol van het volk en er werd gefeest want de oorlog was voorbij,
dachten ze! Maar diezelfde dag kwamen er toch nog vliegtuigen overgevlogen
en werd er nog fel gebombardeerd. Iedereen vluchtte alle kanten uit naar
veilige plaatsen en de ganse nacht werd er nog geschoten. De Duitsers hadden
zich opgesteld aan Moerbrugge brug3, deze hadden ze gebombardeerd en er
werd daar nog enkele dagen hard gevochten.
Oostkamp werd dan uiteindelijk bevrijd door de Canadezen.
2 Gaston, schoonbroer van Cesar en Willy. 3 Over deze dagen kan je lezen in het boek “ de slag om Moerbrugge ” 8-12 september 1944 door Dr. C. Vlaeminck.
De Lanckriet Kroniek
De
Nr. 7 April 2012 Pg. 7
Toen de oorlog gedaan was, hebben ze hier in Oostkamp dan een burgerlijke
bescherming opgericht waar heel wat burgers meehielpen aan het opruimen
van de oorlogsresten , daar sloot Cesar zich bij aan.
In juni ’45 kreeg Cesar zijn oproepingsbevel van het leger. Nu moest hij nog
eerst zijn legerplicht vervullen. Willy werd enige tijd later opgeroepen .
Deze legerdienst moest hij vervullen in Erckeline, Scherpenheuvel en nog op
enkele andere plaatsen. Eerst was dit onder het Engels leger en na elf
maanden stapte hij dan over naar het Belgisch leger, gekazerneerd in
Leopoldsburg , vanwaar hij dan uiteindelijk afzwaaide uit het leger .
Na het leger is hij dan met Germana in het huwelijksbootje gestapt op 22
augustus 1946.
De Lanckriet Kroniek
De
Nr. 7 April 2012 Pg. 8
De Lanckriet Kroniek
De
Nr. 7 April 2012 Pg. 9
(wordt vervolgd)
De Lanckriet Kroniek
De
Nr. 7 April 2012 Pg. 10
De portretten van Jan Lanckriet.
Meer dan vijf jaar geleden reeds kwam ik in contact met Jan Lanckriet
(LAxx432-646721) uit Tielt. Dit gebeurde eigenlijk n.a.v. een artikeltje in de
krant van 3 juni 2005 over "De Portretten van Jan Lanckriet". Jan Lanckriet,
die op dat moment in het dagelijkse leven verantwoordelijk was voor het
computernetwerk bij Injextru (ik weet echt niet of hij deze job nu ook nog
uitvoert), was toen één van de exposanten in de tentoonstelling "In
Ontwikkeling", die doorging in het Cultuurcentrum Gildhof. Jan stelde er de
vruchten ten toon van zijn analoge fotografie.
Hoe het begon en verliep.
Jan Lanckriet werd geboren in 1963 en reeds vanaf zijn 12 jaar nam hij zijn
eerste fotootjes. Zijn liefhebberij startte op dat moment nog "in vlagen" maar
toen hij 17 werd, haalde hij een deftig toestel in huis, waarmee hij zelfs 30
jaar later nog altijd foto's neemt. Een paar jaar later ging Jan zijn kennis
verruimen in de academie en ging hij ook snel thuis een "donkere kamer"
inrichten.
Gezien de massale overgang naar digitale fotografie kon hij daarbij een pak
bruikbaar tweedehands materiaal op de markt vinden. Zijn liefde voor deze
analoge fotografie was de basis voor een mooie hobby.
Jan ziet deze bezigheid dan ook als een ideale afwisseling met zijn
computerwerk. Hij studeerde eigenlijk af aan het VTI in de afdeling
"Meubelmakerij". Hij wilde de richting van de Industriële Vormgeving uit maar
dat kon blijkbaar alleen maar in Nederland en dat zag hij niet zitten.
Binnenhuisarchitectuur leek het dichtst bij zijn interessesfeer aan te sluiten
en Jan trok naar Sint-Lucas in Gent.
Bij Injextru startte hij als tekenaar en toen men hem op een bepaalde dag
voorstelde de tekeningen met de computer te maken, was hij daar een van de
eersten die een computer onder de neus kreeg. Maar computers zorgen ook
wel af en toen eens voor problemen en ook die probeerde Jan op te lossen.
Hij volgde daarom computeropleidingen, leerde met netwerken omgaan en
uiteindelijk kreeg hij de computer verantwoordelijkheid van het bedrijf
toegewezen. Of hoe een dubbeltje rollen kan.
De Lanckriet Kroniek
De
Nr. 7 April 2012 Pg. 11
Vrije tijd.
In zijn vrije tijd legde Jan zich meer en meer toe op analoge fotografie.
Eigenlijk roeide hij op die manier misschien wel een beetje tegen de stroom
in. Vanzelfsprekend dat Jan ook de digitale fotografie niet uit de weg ging,
maar analoge fotografie heeft natuurlijk ook zijn charmes. Zo geeft het een
fantastisch gevoel wanneer men in zijn donkere kamer de foto's werkelijk ziet
geboren worden.
Jan heeft ook veel lof voor de Kunstacademie, waar hij zijn liefhebberij heeft
uitgebouwd. Op de tentoonstelling, waarvan hoger sprake, toonde Jan wazige
sfeerbeelden en portretten. Als rode draad in zijn werken zien we steeds zijn
kinderen verschijnen. Volgens Jan is dat een ideaal onderwerp omdat hij ze
steeds bij de hand heeft en ze zeker niet bang zijn voor de camera en zich
aldus steeds heel spontaan gedragen.
Blijkbaar was Jan zelfs niet de enige uit zijn gezin die een creatieve hobby
hadden, want ook Nathalie Vandendriessche, zijn vrouw, creëerde keramisch
werk.
Of Jan nu al of niet de definitieve overstap gemaakt heeft naar digitale
fotografie weet ik nog altijd niet, maar in ieder geval heeft hij met analoge
fotografie meer dan zijn sporen verdiend.
De Lanckriet Kroniek
De
Nr. 7 April 2012 Pg. 12
Familiefiche van Jan Lanckriet =================================================================== Jan Francies Lanckriet (LAxx432-646721) =================================================================== Geboren: 17 Jul 1963 - Tielt Vader: Roger Camiel Lanckriet (1938-2011) Moeder: Maria Christiana Vandemoortele (1939- ) Gehuwd: 3 Feb 1995 te Tielt =================================================================== Echtgenote: Natalie Maria Urbanie Vandendriessche =================================================================== Geboren: 7 Aug 1967 - Tielt Vader: Paul Karel Emiel Vandendriessche (1937- ) Moeder: Agnes Clara Elza Blyaert (1934-2009) =================================================================== Kinderen =================================================================== Amber Lanckriet Geboren: 30 Apr 1996 - Deinze ------------------------------------------------------------------------------------------------ Tijmen Lanckriet Geboren: 31 Jul 1998 - Deinze ------------------------------------------------------------------------------------------------
De Lanckriet Kroniek
De
Nr. 7 April 2012 Pg. 13
De duivensport te Doomkerke.
Over de duivensport op zich heb ik het al eens gehad in een vorige Kroniek
n.a.v. het overlijden van mijn "nonkel Normain" (cf. Kroniek nr. 3 van 2002).
Maar het waren niet alleen de Lanckriet's van Zwevezele die erg begaan
waren met de duivensport. Via Adolf Vanseveren (velen onder u nog wel
bekend van ons eerste Lanckriet Reünie in 2000), kreeg ik een artikel uit "Ons
Doomkerke" van 1966, waaruit blijkt dat er in Doomkerke Lanckriet's waren
die al heel vroeg de duivensport een goed hart toegedragen hebben. Hierna
volgt dan ook het letterlijke relaas ...
In het begin was het woord en het woord was bij Ruiselede. Zo klonk het te
Doomkerke eveneens inzake duivensport.
Reeds in de tachtiger jaren van vorige eeuw 4 bestonden te Ruiselede twee
duivensociëteiten. De eerste was gevestigd in het lokaal "De Reisduif" bij
Philemon Hoste aan de Aalterstraat en had als bijlokaal "De Nachtegaal", bij
een zekere Henri, die aldus de naam verwierf van Rieten (uit de) Nachtegale.
Die sociëteit speelde uit het oosten, dat wil zeggen dat alle lossingsplaatsen
op de lijn naar Luxemburg en verder lagen.
Een tweede sociëteit, die uit het westen speelde, namelijk uit de richting
Frankrijk, was gevestigd in "De Zwaan", bij Richard Lisebeth, gezegd Dok.
Duivenmelken zit de Doomkerkenaren in het bloed. Reeds als koeiers
(koewachters) praatten ze eertijds over niets anders. 's Zondags na de
vespers kwamen ze om de beurt op een of andere hofstede samen om te
bollen en dan nog hadden ze voortdurend de duiven in het oog, want hun
boltra was steeds aangelegd aan die kant van de schuur waar ook een
duivenpier stak. Onderling organiseerden ze zelfs duivenvluchtjes op korte
afstand. De groteren, die serieus speelden, trokken naar een sociëteit.
Gunst lokte wedergunst en ieder lid dat tevens herbergier was, kreeg om de
beurt de kans om, met medehulp van het bestuur, in eigen herberg een
4 dit artikel werd geschreven in 1966, dus hier gaat het over de negentiende eeuw!
De Lanckriet Kroniek
De
Nr. 7 April 2012 Pg. 14
duivenvlucht in te richten5. Voor het afgelegen Doomkerke was dat "de pap in
de mond geven" en het duurde niet lang of het had zijn eigen
"duivensociëteit", namelijk "Niet rijk, maar recht", bij Deeske Lanckriet in de
"De Smisse".
Wie konden we beter raadplegen dan Edmond Lanckriet, Deeskes zoon, die in
1885 geboren werd en gans zijn leven tussen de duiven sleet?
"De Lanckriets komen van het hofsteedje ten
noorden van de Strokotmolen. Désiré werd er
geboren, zijn broer Charles, gezegd "Boer",
bleef er later wonen en zijn zoon, eveneens
Désiré, boerde er tot vóór een paar jaren. Toen
Deeske Lanckriet trouwde ging hij te Beernem
wonen en daar werden de oudste twee van zijn
kinderen geboren. Maar toen ik 2 jaar oud was
- in 1887 - kwam de herberg De Smisse open.
Die was gelegen aan de zuidkant van het dorp, naast de beek. Daar woonden
later Manen en Mie Van Hecke.
Mijn ouders kwamen naar Doomkerke terug en
betrokken De Smisse. Onmiddellijk ook werd van
wal gestoken met een duivenmaatschappij "Niet
rijk, maar recht" waarvan het bestuur
waargenomen werd door mijn vader, zijn broeder
Boer Lanckriet en Charles Louis Mannens (nog het
meest op aandringen van deze laatste). Als schrijver fungeerde Karel
Busschaert, broer van Leon, de schoenmaker.
Mijn nonkel en tante Ivootje Biesbrouck - Prudence Lanckriet hielden toen De
Casino open, een herberg tegenover het kerkportaal.
Toen omstreeks 1902 Ivo met gans zijn gezin naar Mishawaka in Amerika
vertrokken was, aarzelde Deeske geen ogenblik om die herberg, die zeer
gunstig gelegen was, over te nemen en de naam werd veranderd in Het
Gemeentehuis, wat meer cachet verschafte. Ik was toen al 17 en wanneer
omstreeks 1903 ook Karel Busschaert naar Mishawaka vertrok nam ik zijn taak
van "uittrekker" van de duivensociëteit over. Toen klonk haar naam: "Eerlijk
moet niemand vrezen".
5 Dit gebruik was zelfs nog geldig in de tijd van het"Lanckriet duivenlokaal" in Zwevezele in de jaren
1960-1980.
De Lanckriet Kroniek
De
Nr. 7 April 2012 Pg. 15
In het begin kende men nog geen"constateurs" of toestellen om de aankomst
van de duiven te registreren. De duiven werden bij hun aankomst door een
loper naar het lokaal gebracht, de tijd werd genoteerd en de duiven in
kooitjes gestopt die genummerd werden van 1 tot 10. Dat was het geval voor
de duiven tussen 't Oud-Haantje en de Roos z'n hof. Naar afgelegen wijken
werd een afgevaardigde of délégué gestuurd die ter plaatse de tijd opnam.
Op de Kruisebergen woonden toen ook "dulle" spelers zoals Tjek Verhaeghe,
Peetje De Bel, Lei Wallaert, maar de dulste van al op Doomkerke waren de
Coppens, aan de Brandstraat, met hun "Tieke" die niet te kloppen was.
Vóór 1914 speelden we uit het oosten, met vluchten uit Geraardsbergen,
Enghien, Luttre, Tamines, Ciney, Libramont, Arlon, Luxemburg en zelfs
verder in Duitsland: Aschaffenburg, Wiesbaden en Nürnberg (dat even ver ligt
als Bordeaux in Frankrijk).
Het aantal ingekorfde duiven was toen nog niet zo groot:
hoogstens twee manden, en ik was de aangewezen jongeman
om de duiven op leervlucht te voeren: naar Vinkt, maar ik
loste de duiven even voorbij Poeke; naar Deinze, waar ik
loste aan de herberg Jeruzalem; naar Kruishoutem, doch
even buiten het grondgebied Olsene. Hoe verder ik reed hoe
verder ik moest keren. De spelers wisten dat ten andere. Waren me dat
reizen! Bovenop een hondekar gezeten (we hadden twee honden en leenden
er voor de gelegenheid een derde bij), bedekt met een sargie om mij tegen
regen en koude te beschutten, en dan die hobbelige kasseiwegen...
Na de eerste oorlog schafte ik mij een 20-tal oude constateurs aan en toen
speelden we ook uit Frankrijk op vluchten zoals ze thans nog
gespeeld worden. Voor verre vluchten (Dourdan en verder)
werd er soms verbond gespeeld met St.Maria-Aalter,
Knesselare, Kleit en Maldegem.
In 1920 kwam er concurrentie: in de Kroon, bij Ferdinand
Vanderhaeghen, werd een nieuwe maatschappij gesticht "In
Vlaanderen Vlaams" met bestuursleden als Georges Vanduinslager, Charles-
Louis Mannens en anderen. Die sociëteit verhuisde later naar Burgerswelzijn
bij Adolf Beel en ging uiteindelijk teniet.
Gedurende 23 jaar werkte ik samen met Hector Braet uit
De Hert, met overhands een inkorving in een van beide
lokalen, doch in 1958 kwam er een kink in de kabel en
"Eerlijk moet niemand vrezen" verhuisde totaal naar De
Hert, met als voorzitter de heer Willy van Pottelsberghe de la Potterie.
De Lanckriet Kroniek
De
Nr. 7 April 2012 Pg. 16
Toen heb ik een tegenmaatschappij "Strijd tegen onrecht" opgericht die thans
nog bestaat.
Sedert 1965 werd in De Hert niet meer gespeeld zodat "Eerlijk moet niemand
vrezen" als ontbonden mag beschouwd worden. "Strijd tegen onrecht" speelt
voort onder zijn benaming, hoewel ik de naam "Eerlijk moet niemand vrezen"
als geestelijk erfdeel van mijn vader zaliger beschouw, die hem voor het
eerst uitdacht en toepaste.
Hoe Hector Braet duivenspeler werd.
"Ik was 'n jongen van 15 jaar toen ik op een dag een verdwaalde duif kon
bemachtigen. Op de vlerk stond een naam en adres uit Luik. Met het weinig
Frans dat ik kende schreef ik naar de eigenaar (zijn naam en adres kan ik nog
noemen) en die was zo dankbaar dat hij mij na ontvangst van zijn duif een
"jongske van zijn beste soort" liet geworden.
Ik was nog te jong om te spelen en vader Braet zei: jongen 'k zal u helpen, en
samen met de garde van Wingene en nog een derde legden ze samen uit en
bezochten zij lokalen.
Wat later nam ik het duivenspel over en deed goe'zaken ..."
Het lot van Coppens' "Tieke"
De Coppens woonden aan de Brandstraat-Noord in het huis waar nu Julien
Vanhauwaert woont (die woning werd vernieuwd). Daar is de dochter Valérie
in 1886 met Camiel Taghon ingetrouwd en toen in 1889 Henri, Peet en Jan
Coppens naar Empire, Michigan, U.S.A. vertrokken, wensten de
overblijvenden geen duiven meer te houden en Tieke werd aan Fernandje De
Bel, die daarachter in het Disveld woonde, overgemaakt.
Na enkele dagen werd Tieke eens buitengelaten met afgekorte vlerken om
niet te kunnen wegvliegen. Zij probeerde het toch en streek op het land
neer. 't Moet zijn dat zij toch de weg naar haar vroeger kot kende, want plots
zag men haar te voet in de richting van haar vroegere huisbazen wandelen.
Deze waren zo ontroerd dat zij de duif niet meer wilden missen. Later werd
zij op de veurst van het huis door een stekvogel gedood.
De Lanckriet Kroniek
De
Nr. 7 April 2012 Pg. 17
Wie was die "Drees" Lanckriet nu?
Foto genomen ter gelegenheid van het huwelijk van Euphrasie Lanckriet en
Victor Wylants dd. 26 juni 1930.
1ste rij - zittend:
1. Euphrasie Lanckriet (09/07/1902 - 20/06/1939)
2. Désiré Lanckriet (05/10/1856 - 14/12/1937)
3. Leonie Vanryckeghem (19/09/1859 - 31/08/1947)
4. Hortense Lanckriet (07/09/1897 - 04/07/1964)
2de rij - techtstaand:
1. Maria Lanckriet (19/05/1886 - 03/06.1974)
2. Lena Lanckriet (11/04/1895 - 11/08/1990)
3. Edmond Lanckriet (13/06/1885 - 19/03/1968)
4. Irma Lanckriet (26/06/1887 - 29/09/1973)
In het volgende nummer krijgt u een overzicht van de nakomelingen van
Désiré en Leonie, waarvan een groot Lanckriet deel in de VS verzeild
geraakte, maar er anderzijds ook in België duivenspelers (in Tielt) zijn.
De Lanckriet Kroniek
De
Nr. 7 April 2012 Pg. 18
Familieberichtjes.
Overlijdens.
ANTWERPEN: Laattijdig (maar nooit te laat) vernam ik via Facebook het
overlijden van Peter Notteboom op 20 mei 2011. Peter was de echtgenoot van
Nancy Lanckriet (LAxx847-411921).
Meer informatie dan onderstaande familiefiche heb ik over dit gezin
momenteel nog niet.
Familiefiche van Peter Notteboom
=================================================================== Peter Notteboom =================================================================== Geboren: 22 Aug 1971 Overleden: 20 May 2011 =================================================================== Echtgenote: Nancy Lanckriet =================================================================== Geboren: 29 Dec 1969 Vader: Rudolf Elie Medard Lanckriet (1939- ) Moeder: Anny Maria Devooght (1942- ) =================================================================== Kind =================================================================== Wies Notteboom Geboren: 2 Apr 1999 - Wilrijk ----------------------------------------------------------------------------------------------
De Lanckriet Kroniek
De
Nr. 7 April 2012 Pg. 19
BRUGGE: Op 11 februari 2012 overleed
Adelheid Denorme te Brugge; Adelheid
was de echtgenote van Staf Lanckriet
(LAxx818-61212). Adelheid werd
geboren te Brugge op 19 maart 1941 en
overleed in de palliatieve zorgeenheid
"De Vlinder".
De Lanckriet Kroniek
De
Nr. 7 April 2012 Pg. 20
Familiefiche Adelheid Denorme - Gustave Lanckriet
=================================================================== Gustave Robert Gabrielle Lanckriet =================================================================== Geboren: 6 Mar 1936 - Brugge Vader: Léon Jozef Marie Lanckriet (1894-1980) Moeder: Marie Lannoye (1895-1971) Gehuwd: 9 Nov 1963 te: Oostende =================================================================== Adelheid Denorme =================================================================== Geboren: 19 Mar 1941 - Brugge Overleden: 11 Feb 2012 - Brugge Vader: Jozef Denorme ( - ) Moeder: Marie Louise Cornelia Bouquillon ( - ) =================================================================== KInderen =================================================================== Peter Lanckriet Geboren: 14 Aug 1964 - Knokke ------------------------------------------------------------------------------------------------ Jan Lanckriet Geboren: 4 Sep 1965 - Knokke Echtgenote: Christine Lenaers ( - ) ------------------------------------------------------------------------------------------------ Stefan Lanckriet Geboren: 8 Dec 1967 - Knokke ------------------------------------------------------------------------------------------------
De Lanckriet Kroniek
De
Nr. 7 April 2012 Pg. 21
De mensen van weleer, ze blijven met ons leven,
de mensen van weleer, ze zijn met ons verweven,
in liefde en verhalen, die wij zo graag herhalen,
in bloemengeuren, in een lied, dat opklinkt uit verdriet.
(Hanna Lam)
Verleenden op één of andere manier hun medewerking aan dit
nummer:
Jetty Lanckriet
Adolf Vanseveren
Mijn oprechte dank daarvoor!
In de volgende KRONIEK kunt U o.a.
het volgende verwachten:
Familiekroniek van Cesar Lanckriet (3)
Afstammelingen van Désiré Lanckriet en
Leonie Vanryckeghem
Vondeling in Oostkamp
Lanckriet Burgemeesters
…..