jak zacząć przygodę z zapałkami?

5/12/2018 Jak zacząć przygodę z zapałkami? - slidepdf.com

http://slidepdf.com/reader/full/jak-zaczac-przygode-z-zapalkami 1/25



Jak zacząć przygodę z zapałkami? str. 2

Zapewne wielu nowicjuszy pragnących obcować z tym jakże szlachetnym budulcemczęsto ma problemy ze znalezieniem kompletnego poradnika na ten temat. Takiegopokazującego jedynie absolutne podstawy, jednak wystarczającego do samodzielnegozlepienia choćby najprostszego modelu i ukazującego wszystkie etapy budowy. Dla takichwłaśnie osób powstał ten krótki samouczek. A co będziemy kleić? Jestem pewien, że sporaczęść zapałczanej społeczności pomyśli, że jakiś nieskomplikowany domek, łódeczkę, czystadion. Nic z tych rzeczy. Każdy, choćby najbanalniejszy model - jeśli chcemy aby Czytelnik

faktycznie się czegoś nauczył - wymaga dokładnej dokumentacji i istnego słowotoku namiejscu opisu. Dlatego skleimy sobie jedynie malutki, słodziutki kwiatuszek . Do dzieła!

I. Co nam będzie potrzebne?

1. Zapałki - Jest to fakt raczej oczywisty. Zapałki można zakupić w każdym kiosku, alemają one masę zapalającą, której trzeba się będzie pozbyć (o tym nieco później).

Można też kupić te forumowe, które po prostu wychodzą z fabryki przed zanurzeniemich w masie. W wyniku czego mamy piękne patyczki gotowe do pracy z nimi. Cenęzapałek modelarskich (forumowych) można znaleźć w odpowiednim miejscu na forum.

2. Klej - Czymś trzeba te zapałki skleić. Kleje możemy podzielić głównie na wodne(zwane też wikolowymi) i polimerowe. Klejów opartych na cyjanoakrylanach (czyli te

wszystkie Super Glue, Kropelki, Ośmiorniczki i inne) nie powinno się używaćbezpośrednio do klejenia nimi zapałek. Są nie tyle nieopłacalne cenowo, co łączenia są po prostu bardziej widoczne. Na dodatek są rzadkie, przez co zamiast zostawać napowierzchni, wnikają w głąb drewna, czym utwardzają je (trudniej się później szlifuje,

choć czasami efekt ten jest celowo wykorzystywany przez modelarzy) i zmieniają kolorz naturalnego drewna na jakieś takie zamoczone. No ale powróćmy do klejów wodnychi polimerowych. Każdy z nich ma zarówno swoichzwolenników, jak i wrogów. Kleiłem oboma i osobiścielepiej pracowało mi się z uniwersalnym polimerem.Jednak jest to tylko i wyłącznie moje subiektywneodczucie i nie będę tutaj pisać który klej jest lepszy, aktóry gorszy.

3. Pęseta - Coś przytrzymać, coś nadłamać. Do naszych

celów najbardziej nadaje się pęseta płaska, taka jakna zdjęciu obok (znalezione w Internecie).

4. Nożyczki - Nie będziemy ich używać tak często jak się może wydawać. Powiem(napiszę) więcej - nie będziemy ich używać prawie wcale.

5. Papier ścierny - Jego, z kolei, będziemy potrzebowali bardzo często. Najchętniejsprzedawany w arkuszach wielkości kartki A4, jeden taki arkusz to koszt około 1.50 zł.Należy zakupić kilka różnych gradacji (polecam 100, 120, 150, 220 i 400 - liczba

określa ilość ziarenek na jednym centymetrze kwadratowym papieru), w przeciwnym

razie albo powierzchnia nie będzie rzeczywiście gładka, albo namachamy się dośćboleśnie.




6. Patyczki po lodach - Nie żartuję. Zrobimy z nich świetne narzędzia, bez którychszlifowanie byłoby nie lada wyzwaniem.

7. Klej błyskawiczny - Niby wyżej pisałem, że nie powinno się go używać do klejeniazapałek, ale czasami trzeba się nim wspomóc. Poza tym, wykorzystamy go głównie doprzyklejania materiałów innych niż zapałki.

8. Lakier bezbarwny, połysk - Czymś trzeba zabezpieczyć nasz model. Wielu modelarzy

zapałczanych używa lakierów matowych - mówią, że modele świecą się jak psu jaja.Może i coś w tym jest, jednak czasami wygląda to o wiele lepiej niż takie "martwe"zapałki (po lakierowaniu już na pewno nie będą wyglądać tak jak przed, bez względuna to czy był to matowy, czy połyskliwy). Można oczywiście nie lakierować, ale trzebasię liczyć ze szkodliwym działaniem otoczenia. Z własnego doświadczenia mogępowiedzieć, że niepolakierowany model po roku egzystowania bez osłony i wystawiony

na pastwę kurzu wygląda tragicznie (po dwóch latach zaczyna się już rozkładać).Dodatkowo mogę szczerze polecić lakier bezbarwny połyskliwy firmy Vidaron.

9. Aceton - Zwykły zmywacz do paznokci zdecydowanie wystarczy. Ważne jest, aby miałwyraźny zapach acetonu - w przeciwnym wypadku oznacza to, że dolane do niegozostało trochę etanolu. A niektóre lakiery nie tolerują tego drugiego. Aceton potrzebny

będzie do rozcieńczenia lakieru jeśli jego lepkość nie będzie nam odpowiadać. Cena -

mniej niż 2 złote za buteleczkę 50 ml. Wbrew pozorom wystarczy na wiele litrówlakieru.

10. Pędzelki - Małe, o miękkim włosiu. Będziemy nimi nakładać lakier. Należy zakupić conajmniej 2. Mnie najlepiej pracuje się pędzlami wielkości 6 i 7.

Narzędzia opcjonalne (da się bez nich uzyskać taki sam efekt,tylko trochę dłuższą drogą):

drukarka

ostrze chirurgiczne z uchwytem, bądź skalpel

multiszlifierka (+ trochę końcówek)

wiertarka (+ końcówka umożliwiająca zamontowanie

tarczy szlifierskiej, taka jak na zdjęciu po prawej[znalezione w Internecie], cena w granicach 15 złotych; sama tarcza szlifierska tokoszt rzędu złotówki)

Zróbmy mały kosztorys. Niektóre ceny mogą niepokoić, jednak produkty wystarczą nanaprawdę bardzo długo.




o zapałki, 10 paczek: 1 zł

o klej, 0.5 litra: 10 zł

o pęseta płaska: 4 zł

o nożyczki: 3 zł

o papier ścierny: 5 x 1.50 zł = 7.50 zł

o patyczki po lodach: 0 zł

o klej błyskawiczny, 2 ml (mała tubka): 1.50 zł

o lakier bezbarwny, połysk, 200 ml: 6 zł

o zmywacz do paznokci, 50 ml: 2 zł

o pędzelek, 2 x 0.50 zł = 1 zł

Łącznie: 36 zł

Dodajmy, że pozycje typu nożyczki, pęseta, klej i zmywacz do paznokci zazwyczaj mamy wdomu, więc od wyniku odejmujemy prawie 20 złotych. Także nie taki diabeł straszny.

No dobrze, mamy spis potrzebnych rzeczy, teraz pora na... klejenie? W żadnymwypadku! Najpierw projekt. Dokładny i przemyślany. O dziwo to właśnie projekt jest jednym

z ważniejszych etapów tworzenia modelu.

II. Projekt

Jako, że kleimy kwiatuszek, projekt nie będzie skomplikowany. Można go wykonać wwielu programach, w tym wypadku wykorzystam Inkscape, a to z prostego względu - służy dotworzenia grafiki wektorowej. Czyli takiej, która składa się z figur opisanych matematycznie, i

którą można skalować ile tylko się chce bez efektu tak zwanej pikselozy. Nie jest to poradnikna temat pracy z Inkscapem, więc powiem tylko tyle, że najlepszym wyjściem będzieskorzystanie z narzędzia krzywych Beziera.

Możemy odwzorować jakiś kształt z obrazka, bądź po prostu wymyślić. Jako, żeporadnik od początku nastawiony jest na posłuszeństwo Czytelnika, nasz kwiatuszek będziewyglądać tak jak na zdjęciu poniżej (znalezione w Internecie). A obok niego obrazek gotowejkrzywej.




Przyszedł czas na ustalenie rozmiarów. Pracujemy w grafice wektorowej, więc niebędzie z tym najmniejszych problemów. Niech szerokość kwiatuszka wynosi, dajmy na to, 8

centymetrów. Zmieniając podziałkę linijek i wyświetlając siatkę pomocniczą błyskawiczniezeskalujemy sobie krzywą do żądanych rozmiarów. Pozostaje jeszcze odbić ją w poziomie(ułatwi to klejenie). Ale - jak już wyżej pisałem - nie jest to tutorial do Inkscape'a, więczamieszczam gotowy do wydrukowania plik z już zeskalowanymi i odbitymi krzywymi:http://forum-zapalki.eu/pliki/kwiatek.svg .

Jak widać, jest tam jeszcze kilka innych krzywych, one przydadzą się nam później.

III. Przygotowanie zapałek

Na początku należy się pozbyć łatwopalnych łepków z naszego budulca (oczywiście nietyczy się to zapałek forumowych). Próbowano już wielu sposobów, każdy posiada swoje wady

i zalety. Najczęściej wybiera się (poniżej efekty):

Wypalanie Zeskrobywanie Obcinanie Maczanie w

wodzie

Więcej na ten temat można poczytać w poradniku autorstwa Nicponie997, tutaj:http://poradniki.forum-zapalki.eu/poradnik.php?id=38 .

Na usunięciu masy się nie kończy - trzeba przeprowadzić bardzo dokładną selekcję.Każdy prowadzi ją według własnych kryteriów, osobiście polecam następujące:

http://forum-zapalki.eu/pliki/kwiatek.svg


http://poradniki.forum-zapalki.eu/poradnik.php?id=38







Czy zapałka ma odpowiedni kolor i nie ma przebarwień? (Najodpowiedniejszy kolor totaki podobny do jasnej sosny, te ciemniejsze powinniśmy usuwać.)

Czy zapałka ma prostokątny przekrój? (Jeśli nie, to czy da się to bez większychproblemów zeszlifować?)

Czy zapałka jest prosta? (Dopuszcza się niewielkie odchyły - można je wyprostować.)

Czy zapałka jest czysta słojowo? (Czy nie ma "grudek", czy nie rozwala się popierwszym dotknięciu?)

Tak zwany zmysł do selekcji trzeba sobie wyrobić, z początku może to iść dość topornie, jednak z biegiem czasu po selekcji zostaną jedynie najlepsze zapałki bądź takie, które możnawykorzystać po naprawieniu niedoskonałości.

Poniżej przykłady kilku zapałek, które na pewno powinno się odrzucić. Spróbuj samodzielnieocenić dlaczego nie nadają się do budowy.

IV. Klejenie czas zacząć!

Zanim zaczniemy ten etap, musimy się odpowiednioprzygotować. Przede wszystkim należy wydrukować plany kwiatka zpliku Inkscape'a (na tę chwilę wystarczą nam tylko te dwie krzywewidoczne na zdjęciu) i zdecydować się w jaki sposób chcemy

nakładać klej. Osobiście polecam zwykłą plastikową strzykawkę 20ml. Igła niepotrzebna, zresztą jeśli nie ma się specjalnej szklanej




strzykawki z grubą igłą, to przysparzałaby tylko więcejproblemów. Kolejną sprawą jest wspomniane na początku"narzędzie do szlifowania". No właśnie, cóż to jest i jak to

działa? Otóż, wybieramy sobie jakiś ładny patyczek od loda,wycinamy kawałek papieru ściernego i przyklejamy go super-klejem. Trzymamy chwilę (10-15 sekund) żeby nie odpadło - i

narzędzie gotowe. Proponuję od jednej strony patyczka nakleić

pasek papieru 120, a od drugiej strony 150 lub 220. Powykonaniu kilku sztuk o różnych kształtach (przede wszystkim brane pod uwagę różnegrubości i szerokości patyczków) mamy gotowy zestaw do szlifowania różnego rodzajukrawędzi. Ja stworzyłem sobie taki jak na zdjęciu po lewej (jak widać, jest tam równieżpatyczek o okrągłym przekroju). Jedną z większych zalet takich narzędzi jest łatwośćwymiany materiału ściernego - jak poczujemy, że już niezbyt się da cokolwiek papieremwyszlifować, to po prostu go zrywamy i naklejamy nowy.

W poprzednim punkcie wspomniałem o tym, że niektóre zapałki mimo koślawegoprzekroju można wykorzystać. I to będzie pierwszy test dla naszego zestawu. Na zdjęciu dość

wyraźnie widać przekrój zapałki. Górną krawędzią nie ma się zbytnio co przejmować (tękrzywiznę i tak zniwelujemy przy końcowym szlifowaniu powierzchni), jednak krawędzieboczne i dolna są niezmiernie ważne. Boczne, by zapałka ładnie przylegała do sąsiadek, adolna, by leżała tak jak powinna i nie przechylała się. Na zdjęciu narysowałem kąty prosteidące od krawędzi dolnej - tak powinny wyglądać krawędzie boczne. Jak widać, nasza zapałkanieco odbiega od ideału. Należy więc odpowiednio przyłożyć ją do patyczka i zeszlifowaćnadmierną część krawędzi tak, by była jak najbliżej nachylenia pod kątem prostym. To samorobimy z drugą krawędzią. Można jeszcze dla pewności przeszlifować lekko tę dolną, żebymieć pewność że jest jak najbardziej prosta. Ważne jest też, aby co jakiś czas przymierzaćzapałkę do jej miejsca przeznaczenia - aby dokładnie widzieć co i gdzie trzeba poprawić.

A co zrobić, gdy zapałka jest lekko przekrzywiona? Tutaj niezastąpiona będzie pęsetapłaska. Przykładając zapałkę do blatu i patrząc pod światło bardzo wyraźnie widaćnierówności, które należy poprawić. W tym celu chwytamy zapałkę pęsetą w miejscach, wktórych zaczynają się nierówności i nadłamujemy (samo wyginanie nic nie da, zapałka możepo jakimś czasie wrócić do pierwotnej pozycji). Rzadko kiedy zdarza się, by nadłamaniewyszło idealnie pod względem kąta odchyłu, więc gdy przeholujemy wystarczy palcamiwyprofilować zapałkę do prostej. Oczywiście ciągle sprawdzamy czy profilowanie odpowiada




miejscu, w którym zapałka ma zostać przyklejona i w razie potrzeby dokonujemy poprawek. Na pokazanej poniżej zapałce wystarczy wykonać dwa nadłamania - tam gdzie zapałkaodchyla się od blatu. Zdjęcie po prawej ukazuje sposób chwytania zapałki pęsetą, a niżejwidać już wyprostowaną zapałkę. Nie odstaje ona od blatu w żadnym miejscu.

No dobrze, ewentualne "naprawianie" zapałki mamy już za sobą. Zgodnie z tytułempunktu, weźmy się w końcu za to klejenie. Jest to nasza pierwsza zapałka, więc zamiast wylaćklej na papier, nałożymy go bezpośrednio na nią. Tak posmarowaną zapałkę przyklejamy doniezadrukowanej strony kartki mniej więcej w tym miejscu jak na zdjęciu.




Drugą zapałkę nakleimy w ten sam sposób, z tym że nałożymy klej na "pół krawędzi więcej"niż ostatnio. Czyli na tę dolną i połowę bocznej, która będzie się stykać z już przyklejoną zapałką (jest to sposób łączenia na tak zwaną cegiełkę, polega na zakładaniu zapałek jednana drugą - poprawi to zarówno estetykę jak i wytrzymałość powierzchni). Całość sklejamy, otak jak tu, po lewej.

Pierwsze dwie zapałki mogą się przyklejać niewiarygodnie długo, szczególnie jeśli dopierozaczynamy z modelarstwem zapałczanym, więc klej który ewentualnie wyciekł spod zapałekmógł już nieco przyschnąć. Usuwamy go nożyczkami (lub skalpelem, jeśli posiadamy) tak jakna zdjęciu wyżej.

Taka dbałość o ilość kleju jest sensowna tylko przy pierwszych dwóch zapałkach.Później można już bez żadnych skrupułów nakładać klej bezpośrednio na papier.

Jak można się było spodziewać, klej nieco wyciekł (nie licząc tego "nad" zapałką, który przydasię przy następnym rządku). Jego nadmiar wystarczy lekko rozprowadzić po najbliższymotoczeniu. No albo spróbować wetrzeć. W każdym razie, widać że zapałka już konkretniewychodzi poza papier z wydrukiem. Nic sobie z tego nie robimy, bo teraz nie ma sensu siętym przejmować.

I tak oto kleimy rządek za rządkiem, z każdym następnym pamiętając o cegiełkowejzakładce. Jednak kiedyś dojdziemy do momentu jak na zdjęciu poniżej, kiedy to intuicja

zacznie nam podpowiadać, że zapałce pozostała za mała powierzchnia styku z sąsiadkami i




może się nie utrzymać, szczególnie podczas szlifowania. I w tejchwili przed normalnym przyłożeniem zapałki do potraktowanegoklejem papieru nalewamy na zapałkę (w miejscach styku) nieco

super-kleju. Polimer świetnie się z nim łączy powodując powstanieo wiele wytrzymalszej (ale nadal lepkiej) spoiny, która w takichwarunkach jest idealna.

Jednak po jakimś czasie zorientujemy się, że... brakło nampapieru pod spodem. Tak oto wykleiliśmy pierwszą połowę kwiatuszka. Przez cały ten czas napowierzchni zebrało się nieco kleju, który jakimś cudem przybrał ciemną barwę. To odwcierania, ale nie ma się czym martwić. Kontynuujemy sielankę i wyklejamy drugą połowętak, żeby całość wyglądała jak na zdjęciu po prawej stronie.

Zaprawdę niefajnie to wygląda. Ale jak odwrócimy to widok jest już bardziej znośny -

przynajmniej nie ma tak wielu brudnych zapałek . Teraz, kiedy wykleiliśmy już cały papier,należy to odstawić do wyschnięcia. Dlatego szukamy jakiejś prostej powierzchni, kładziemyna niej nasze cudo, później następną prostą powierzchnię, a ją przygniatamy czymś ciężkim(ale bez przesady). Czekamy kilka godzin, niech sobie zapałki wypoczną, klej zwiąże i ogólniewszystko się wyprostuje. Najlepiej skleić to wieczorem i zostawić do przeschnięcia na całą noc, ale 4 godziny też wystarczą.




Pozostało jeszcze wykleić środek. Niestety nie zrobiłem zdjęcia, więc sposób układaniazapałek pokażę na schematycznym obrazku. Po wyklejeniu również wkładamy go pod ciężarna kilka godzin.

V. Szlifowanie powierzchni

Po całkowitym wyschnięciu kleju (zazwyczaj na opakowaniu jest napisane, że potrzebacałej doby, ale polimer bardzo dobrze wiąże już po 4-5, podobnie jak wikolowy [mam tu na

myśli przypadki, kiedy klejów nie rozcieńczaliśmy]) pora przekonać się jak tak naprawdęwygląda nasza powierzchnia. Nie oszukujmy się, na tę chwilę jest to dość nieładne.

Zasadniczo mamy kilka metod oszlifowania powierzchni.

1. Szlifowanie ręczne: papier ścierny w łapkę i równo po wszystkich zapałkach. Najlepiejużywać papieru 120.

2. Multiszlifierka z taśmą ścierną: zadanie niełatwe ze względu na okrągły kształt bębna,na który nakłada się taśmę. A wygląda to tak jak na zdjęciu poniżej z lewej.

3. Wiertarka z tarczą szlifierską: zdjęcie było już dużo wyżej, tym razem ujęcie od stronysamego materiału ściernego. Biorąc pod uwagę fakt, że można wymusić dość szybkieobroty, gradacja papieru 120 to absolutne maksimum - użycie niższych możespowodować uszkodzenie powierzchni (włącznie z oderwaniem zapałki bądź jej części).

Osobiście odradzam wszelkie zabawy z taśmą ścierną na multiszlifierce. Jest to końcówkabardzo przydatna, ale moim zdaniem nie do szlifowania powierzchni: zamiast ścierać ją nagładko, porobimy tylko mniejsze bądź większe wgłębienia (spowodowanie kształtem bębna),które i tak trzeba będzie wyrównać. Dlatego pozostają nam dwie sensowne opcje - ręcznie

bądź wiertarką. Jeśli masz do dyspozycji tę drugą, to nawet nie ma się co zastanawiać nadręcznym.




Sam proces szlifowania opisać byłoby dość trudno, więc daruję sobie. Trzeba za to wiedzieć,że bez względu na to którą opcję wybraliśmy, nie jest to jeszcze koniec szlifowania. Może sięniestety zdarzyć, że podczas szlifowania całość nam się rozgrzeje - wtedy dobrze jest na kilka

minut odłożyć powierzchnię w spokoju przyciskając ją, żeby się zbytnio nie wygięła. Powstępnym (choć najbardziej znaczącym) szlifowaniu papierem 120 bierzemy się zaprofilowanie krawędzi. To właśnie głównie w tym celu powstał nasz zestaw szlifujący. Jeszczetylko zdjęcia obu powierzchni po przeszlifowaniu i zabieramy się do roboty.

VI. Kształtowanie krawędzi

Jednak zanim przystąpimy do profilowania, musimy się jakoś pozbyć wystających zapałek, które nikomu nie są doszczęścia potrzebne. Mamy dwie możliwości - możemy obciąć jenożyczkami (lub skalpelem/nożykiem modelarskim) albo użyćtarczy tnącej (tej ze zdjęcia obok).

W przypadku gdy wybierzemy pierwszą opcję, musimy sięliczyć z tym, że trzeba będzie zostawić nieco więcej zapałek niż wprzypadku cięcia tarczą (używając jej możemy ściąć nawet do 2 mm przed krawędziami).Tym razem wybrałem drogę na około i obciąłem tylko te zapałki, które faktycznie odstawały.

No dobrze, ale niby jak z tego koślawego kształtu zrobić kwiat? Póki nie znajdziemy sięzbyt blisko krawędzi (1 mm) sprawa jest prosta - możemy sobie szlifować w materiale jaktylko sobie chcemy. Niestety kiedyś nastanie moment, w którym będziemy się musielipostarać i zamiast machać naszymi narzędziami jak leci (zdjęcie niżej), będziemy zmuszenibrać pod uwagę kąt nachylenia patyczka względem powierzchni, siłę z jaką go do niejnaciskamy, a nawet kierunek machania. Wtedy z bezmyślnego trzepania przerzucamy się nasubtelne i przemyślane ruchy posuwisto-zwrotne, dokładnie takie jak na zdjęciu.




Prawda że proste? Nie czekając długo, lecimy wzdłuż krawędzi płatka aż natrafimy nagwałtowną przepaść (miejsce styku płatków). Z nią z kolei możemy się rozprawić o tak:

Wprawdzie do idealnego połączenia jeszcze trochę nam brakuje, ale kątami wklęsłymizajmiemy się na końcu. Zatem obskakujemy kolejne płatki, robiąc sobie czasami przerwy namiejsca ich łączeń. Jest to praca żmudna, więc można się bawić różnymi patyczkami zzestawu, żeby zbyt szybko się nam nie znudziło:




Kiedy już zeszlifowaliśmy krawędzie naokoło całego kwiatka, możemy się zabrać zawyostrzenie połączeń płatków. Można się wspomóc tarczą tnącą, ale jest to dośćniebezpieczne. Dlatego bierzemy papier gradacji 120, zaginamy go mocno, a następniewykonujemy ruchy podobne jak patyczkiem, coraz bardziej zagłębiając się do wewnątrzłączenia. Kończymy dopiero, gdy dalsze ścieranie doprowadziłoby do wyjścia poza krawędzie.

Teraz przerzucamy się na papier 400 i robimy to samo. Po tym wszystkim łączenie wyglądatak jak poniżej:

A tak powinien wyglądać teraz cały kwiatek:




Prace nad krawędziami dobiegają już końca, ale wróćmyna chwilę do powierzchni. Trzeba ją jeszcze przyszlifować, bo wtym momencie nie wygląda zbyt gładko. Przerzucamy się więcna papier 220. Można nim jeszcze naprawić ewentualneniedoszlifowania. A gdy powierzchnia wydawać się będzieidealnie równa, dopieszczamy jeszcze 400-stką.

No dobrze, powierzchnia jest już idealna, więc dokończmy te nieszczęsne krawędzie. Papier400 w dłoń, a następnie przelecieć po nich wygładzając wszelkie krzywizny i niedociągnięcia.

Tak oto zakończyliśmy warstwę przedstawiającą płatki.




Śliczne, nieprawdaż? Ale to jeszcze nie koniec. Do wyszlifowania pozostał nam środek.Powierzchnię i krawędzie szlifujemy w sposób identyczny co płatki (1). Następnie patyczkiemspłaszczamy nieco kąt prosty wzdłuż krawędzi (2), by ostatecznie wygładzić go 400-stką (3).Po tym wszystkim środek jest gotowy (4).

A przynajmniej od widocznej strony. Trzeba jeszcze zeszlifować papier, żeby powierzchn ie

lepiej przywierały.




Przy powierzchniach wielkości naszej warstwy płatkówdość widoczne staje się ich odginanie od poziomu. Dlategopowinniśmy na nią nakleić prowizoryczny szkielet.

Gdy to wszystko jest już zrobione, możemy wreszcie

przymierzyć obie warstwy do siebie i ponapawać się ichwidokiem:




Miodnie. A to oznacza, że już najwyższa pora na:

VII. Lakierowanie

Na początku tego poradnika wychwalałem podniebiosa lakier firmy Vidaron. Dokładniej to taki jak po

prawej. Wygląda jak sok Babci Paoli, ale to naprawdęlakier. Od razu uspokoję, że po wyschnięciu zapałki dalejpozostaną zapałczane, a nie (jak może się wydawać)takie bardziej wiśniowe. Na puszce pisze, że można gorozcieńczać rozpuszczalnikiem ftalowym. Nie wiem co to

znaczy, ale zmywacz do paznokci też się do tego świetnienadaje - wlejmy więc 2 ml lakieru (najlepiej nabrać

strzykawką, od razu jest podziałka informująca oobjętości) i 4 krople zmywacza. Po wymieszaniu pędzelkiem wygląda to dziwnie:

... ale nie ma się czym martwić. Lakier nakładamy prostopadle do kierunku układania zapałeki patrzymy pod światło czy warstwa jest równomierna.

Zostawiamy do wyschnięcia (na puszce jest napisane, że 12 godzin będzie odpowiednio).




Jeśli Czytelnik myśli, że jedna warstwa wystarczy, to muszę Go brutalnie sprowadzić naziemię. Po pierwszym lakierowaniu całość wygląda jeszcze gorzej niż przed. Na dodatek aż roisię od grudek powstałych nie wiadomo kiedy i nie wiadomo z jakiego powodu. Dlatego teżpapierem 400 należy lekko zeszlifować powstałą warstwę. Na drugim zdjęciu może towyglądać na dość nierówno wytarte, ale tak jest dobrze. Chodzi tylko o to żeby w dotyku byłogładkie (najlepiej sprawdzić ustami, wtedy czuć nawet najmniejszą grudkę).

Przygotowujemy kolejny acetonowy roztwór lakieru (a może odwrotnie?) i kładziemy drugą warstwę. Ważne jest aby użyć innego pędzelka, tamten wcześniejszy nadaje się już dowyrzucenia. Teraz, gdy popatrzymy pod światło, będzie to wyglądać znacznie lepiej.




Tak więc odstawiamy do wyschnięcia.

VIII. Końcowe poprawki

Kwiatek o szerokości 8 cm, który dzielnie znosił fotografowanie przez wszystkie punkty aż do siódmego włącznie, zostanie wykorzystany w inny sposób niż przewiduje poradnik, więc

od teraz na zdjęciach ukazywać się będzie nieco mniejszy, bo o szerokości 5 cm.

Kiedy druga warstwa lakieru wyschnie, usuwamy "szkielet" z warstwy płatków, a

następnie ścieramy papier.




A na jej miejsce naklejamy ostatnią krzywą z pliku Inkscape'a (tę grubą). O dziwo nie jest totakie proste jak się może wydawać. Nalejmy trochę kleju i rozprowadźmy go palcem popowierzchni. Byle ostrożnie. A później z paluszkiem od razu do umycia, bo jeśli klej dotkniepolakierowanej powierzchni to zostanie tam już na zawsze, choćbyśmy nie wiem co robili. Itrzeba będzie trzecią warstwę lakieru nałożyć.

Sprawą oczywistą jest, że papier wystaje poza krawędzie kwiatka. Dlatego zróbmy znim to samo co z zapałkami, tyle że od razu papierem 400. Jednak zanim się za tozabierzemy, należy sprawdzić czy nigdzie nie odstaje od zapałek. Jeśli tak, to trzeba go lekkopodkleić. Kiedy już to zrobimy, przystępujemy do ścierania niepotrzebnej nam części papieru.Ale tym razem lepiej wykonywać nieco inne ruchy (strzałka przerywana oznacza ruch z dala

od papieru [żeby go przypadkiem nie odkleić]):




Pozostaje jeszcze nakleić środek na swoje miejsce.




Bardzo ładny okaz, niestety może się trochę wyginać (ten akurat nie, ale mam tu namyśli większy kwiatek Czytelnika). Dlatego można dorobić jakieś ładne prostownice i nakleić

je od tyłu. Proponuję takie:




Zakończenie

Tak oto doszliśmy do końca tego długaśnego poradnika. Kwiatuszek może terazposłużyć jako oryginalny prezent, ozdoba na ścianę, albo po prostu jako projekt próbny przed

zaczęciem tego właściwego.

Szczere gratulacje jeśli Czytelnik wytrzymał nerwowo do tego momentu. I jeszczewiększe, jeśli spróbuje swoich sił w modelarstwie zapałczanym. Mam nadzieję, że tak właśnie

będzie, i że powyższy tekst był w jakikolwiek sposób pomocny. Udanych projektów!

O proszę, zguba się znalazła.




Autorem powyższego tekstu i wszystkich wykorzystanych w nim zdjęć (z wyjątkiemodpowiednio opisanych) jest mopsiok. Całość należy tylko i wyłącznie do Autora i

Administracji serwisu www.forum-zapalki.eu. Wykorzystanie bez ich wiedzy i zgody… no,

ochrzan będzie.

http://www.forum-zapalki.eu/



jak zacząć przygodę z zapałkami?

Documents