Sneinspetiele | 22 november 2014 19

1. Wees realistisch. Stel jeverwachtingen bij.2. Werk aan jezelf. Je kunt deander niet veranderen3. Heb geloof. Zoek en vind.4. Minder is meer. Je hebtmeer dan je denkt.5. Zorg voor jezelf. De ander isniet verantwoordelijk voorjouw geluk.6. Stel de juiste prioriteiten.Family First: werk om te leven,niet andersom.7. Onderhoud je huwelijk. Hetgaat niet vanzelf.8. Word geen slaaf van je geld

en spullen. Ze zijn er om joute dienen.9. Geluk zit in de kleinedingen. Een glimlach, eenzonsondergang, een knuffelvan je kind.10. Geef niet op. Elke dag geeftnieuwe kansen.

mr. Jacoline Steegstra is huwe-lijkstrainer, 23 jaar getrouwd enmoeder van drie kinderen. Zij leertvrouwen hoe zij zelf of samen methun man hun huwelijk kunnenverbeteren en versterken: www.hu-welijkstrainer.nl

Survival tips voor het huwelijk

Een van onze eerste ru-zies ging over afwas-sen: met kwast ofspons. Een ander con-

flict ging over de kleur van de gor-dijnen die we zouden kopen. Na-tuurlijk ging het niet echt drover, maar over wie er gelijk had.En wie er zou winnen. Inmiddelsvierdenwe deze week dat we al 23jaar getrouwd zijn. In de jaren dieachter ons liggen hebben we ge-leerd dat er ruimte mag zijn voorverschillen en ieder een eigenme-ning. En dat winnen meer zit inhet leren samenwerken. Als ik dattoen had geweten, had ik ons heelwat onenigheid kunnenbesparen.Vandaag geef ik een inkijkje inmijn eigen leven. Welke adviezenzou ik met de ervaring van nu ge-ven aan mijn jongere zelf, de pas-getrouwde jonge vrouw?Het regende pijpenstelen op on-

ze tropische trouwdag op Cura-ao. Door zware overstromingenkon het feest bijna niet doorgaan.De fotograaf kwammet opgeroldebroekspijpen en op blote voetenwadend door het water de trouw-zaal binnen. Een knalgele plasticemmer stond in het midden vande zaal om lekwater op te vangen.Geen pittoresk begin, maar welheel tekenendvoorhet paddatwijzouden gaan. En meteen een be-langrijke levensles: alles loopttoch altijd anders.We hebben dus geen fotos van

ons onder de strakblauwe lucht,maaralleenwat snellekiekjesopdestoep bij het huis vanmijn schoon-ouders. Tussen de buien door enmet scheef gewaaid haar. Wat wewelhadden,was eendagdie achter-af juist zo totaal bij ons paste van-wege alles wat er anders liep. Hetplezier straalt van onze gezichtenaf, juist vanwege het vele improvi-seren. Onze trouwfotos: stille ge-tuigen van hoe ongecompliceerden onbezonnen wij beiden begon-nen aan deze nieuwe levensfase.Eigenlijk herinner ikme niet zo

goed wat ik verwachtte van hethuwelijk. Voor ons was trouwengewoonde logische volgende stap.Wewistenbeidendathet klikte endat we elkaar iets te bieden had-den. Hij zocht een zelfstandige,energieke vrouw om samen kin-deren mee te krijgen. Ik een manop wie ik kon bouwen en die mijde veiligheid zou bieden om me-zelf te mogen zijn en om sameneen gezond en gezellig gezin testichten.

KeukenDathij diemanwas, zag ik toenhijvoor het eerst voor mij kookte.Het was de manier waarop hij indekeuken stond, hetmeshanteer-de, zijn houding mooi rechtop, dezorgzaamheid die eruit sprak endemoeite die hij voormedeed ter-wijl ik gewoon mocht toekijken.Ineens wist ik: dit is hem. Mijn be-trouwbare man.

Maar er was ook heel veel dat ikniet wist. Over hoe je nou vormgeeft aan een leven samen. Overwie nou de knopen doorhakt als je

er samen niet uitkomt. Hoe je heteens wordt over de taakverdelingen hoe je grip krijgt op je tijd, jeenergie, je geld en later de kinde-

ren op zon manier dat het ooknog een beetje leuk blijft. Dat ge-zonde gezellige gezin was langniet zo vanzelfsprekend als ik mehad voorgesteld. Heel vaak washet gewoon erg hectisch en heelerg druk. En warm. En stoffig. Enheel ver weg van huis.Ergens had ik toch een zelfbe-

dacht sprookje voor ogen. Zoietsals een foto uit de Libelle, waaropde kinderen in bij elkaar kleuren-de pyjamas bij vader en moederop schoot zitten. Pas gedoucht, dehaartjes nog nat en in een schei-ding. Of een plaatje uit een woon-tijdschrift waarin alle spullen al-tijd keurig in de kast staan en hetspeelgoed netjes is weggeborgenin doorzichtige opbergdozen. Mis-

schien een splinternieuwe ge-kleurde bal nonchalant ergens ophet vloerkleed geslingerd. Bij onslukte dat zelden en als het al luktedan was natuurlijk net de camerabuiten bereik omhet perfectemo-ment vast te leggen.

VerwachtingenAls ikmezelf nu een adviesmochtgevenvoor toen, dan zou ik geloofik zeggen heel wat milder te zijnvoor mezelf en voor Dolf en dekinderen. Ik zou mezelf wel wil-len toeroepen dat het helemaalniet gaat om het perfecte plaatjeen dat het helemaal niet klopt,die fotos vanhetwoontijdschrift,want dat zijn immers plaatjeszonder mensen erop. Van huizen

waarin niet wordt geleefd!Wat ik indertijd had kunnen

doen, ismijnverwachtingenbijstel-len. Realistischer zijn. Bij voorbeelddoor steeds rekening te houdenmet het tempo en het kunnen vande jongste binnenhet gezin.Ofmetmijn eigengrenzen.Natuurlijk is ervoor alles een tijd - ook voor orde-nen, opruimen en schoonmaken -maar wat zou het ontspannen zijngeweest als ikeensbuitendekadersvan rust, reinheidenregelmaatwasgestapt.

ZelfzorgHet was mijn vader die me na degeboorte van ons dochter liefde-vol wees op het belang van zelf-zorg. Ze was nog geen tien dagenoud, maar ze had me helemaal inhaar beslag. Ze was een huilbabyen al mijn tijd en energie gingenuit naar haar verschonen, haarvoeden en haar verzorgen.Toen ik haar wilde voeden tij-

dens de warme maaltijd, herin-nerde mijn vader me aan wat ste-wardessen altijd vertellen bij hetopstijgen van het vliegtuig. Dathet voor ouders met jonge kinde-ren belangrijk is om te weten datin geval van nood zij eerst zelf hetzuurstofmasker opzetten en pasdaarna hun kinderen helpen. Eenwijze les die ik dankbaar aannamvan mijn vader. Wat heb ik im-mers te bieden aan man en kinde-ren als ik helemaal op ben? Geenkracht en energie meer over heb?Het lukt niet altijd natuurlijk,

maar door goed te slapen, te eten,te bewegen en te ontspannen, pro-beer ik er voor te zorgen dat ik da-gelijks de beste versie van mezelfben.

WonderIn 2003 werd Dolf ziek. Op GoedeVrijdag. Heel ziek. Min of meer le-vensbedreigend. Gedurende hetpaasweekeinde ging hij dubbelzien en raakte hij steeds verderverzwakt en verlamd. Halsover-kop vertrokken we naar de VSvoor medische hulp. Hij bleekGuillain-Barr te hebben, een neu-rologische aandoening die, als hijonbehandeld blijft, tot de doodkan leiden. Het wonderlijke is datik in dat bizarre paasweekeindeals vanzelf werd getrokken naarde Bijbel die in mijn boekenkaststond te verstoffen. Als vanzelf be-gon ik weer te bidden tot God dieik bestwel lang had verwaarloosd.Ik klampte me vast aan Bijbelsebeloftes over genezing en herstelen voelde me gedragen door eenkracht die mezelf oversteeg. Natwee maanden van herstel in hetbuitenland keerde Dolf terug naarhuis. Eenwonder, beseftenwe bei-den. Samen gaven we God ruimtein ons leven en leerden opnieuwvertrouwen en geloven. Simpel-weg omdatwehadden ervaren datwe het leven niet zelf in de handhebben.

Heel vaak was het

hectisch en druk.

En warm. En stoffig.

En ver weg

Relaties

Lessen in liefde

Ongecompliceerd en onbezonnen begon Jacoline Steegstra

aan haar huwelijk. Nu is ze bijna een kwart eeuw verder en

bedenkt wat ze onderweg heeft opgestoken.

Wie stapt er niet tamelijk onnadenkend het huwelijksbootje in? Wie denkt en praat van tevoren echtover hoe je nou vorm geeft aan een leven samen? Foto: ANP

Het aantal scheidingen in Nederland schommelt rond de30.000 echtscheidingen per jaar. Tussen 1 april 2001 en 1maart2009 zijn iets meer dan 30.000 huwelijken ontbonden via eenzogenaamde flitsscheiding, waaraan de rechter niet te paskwam.