!"

Hoofdstuk 6

Een paar uur laterLuna, wij kennen elkaar al een hele tijd. We zijn altijdvrienden gewe4t, maar om eerlijk te zijn voel ik meer voor je.Ik vind je ontz>end leuk, Luna.

Hoe zou ze reageren? Zou hij een kans maken? Misschien is zestiekem ook wel verliefd op hem. Misschien wil ze wel dat hij deeerste stap zet. Misschien.

Mario leest het briefje nog eens over. Voor de spiegel van de toi-letten leert hij het uit zijn hoofd. Het is kort maar krachtig: woor-den die gevoelens uitdrukken, een verborgen liefde, hij kan hetniet langer uithouden.

Zijn handen zweten. Hij heeft rodere wangen dan anders. Hetademhalen kost hem moeite en zijn benen houden niet meer opmet beven. Eindelijk gaat hij haar zeggen wat hij voelt. Eindelijk.

Mario zuigt zo veel mogelijk lucht in zijn longen, zucht diep, enbeent weg. Hij heeft zijn voorhoofd net met koud water natge-maakt. Vastberaden loopt hij door. Hij moet wel. Nu mag hij niettwijfelen, dit is het belangrijkste moment van zijn leven. Ja, dat ishet echt.

Hij gaat de gang in. Aan de andere kant is zijn klas. In de verte,helemaal aan het einde, ziet hij Luna tussen de andere leerlingen.Wat is ze mooi. Vandaag heeft ze haar haar gestraight, en dat staathaar net zo goed als haar eigen krullen. Ze is supermooi.

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 43

Met elke stap die Mario zet gaan er heel veel gevoelens door hemheen. Hij is zo zenuwachtig. Met elke stap komt Luna dichterbij.Hij kan de honingkleur van haar ogen al onderscheiden, en haarrode lippen, het kleine kuiltje in haar kin. Ja, hij is nu zekerder vanzijn zaak dan ooit. Hij gaat haar zijn liefde voor haar opbiechten.Maar een oorverdovend geluid is hem voor. De bel kondigt het be-gin van het laatste lesuur aan.

Mario’s plan wordt wreed verstoord door die stomme bel. MaarLuna is de klas nog niet binnengegaan. Hij kan het haar nog steedszeggen. Nu is het moment. Hij moet het haar vertellen.

‘Luna, kan ik je even spreken?’ vraagt hij als hij voor haar staat.Zijn hele lichaam trilt. Hij gaat in het diepe springen. Het zweetstaat in zijn handen.

Ze kijkt hem aan en begroet hem met een brede glimlach.‘Luna, ik hou van jou.’De tijd staat stil, een eeuwigdurend ogenblik. Hij durft haar bij-

na niet in haar ogen te kijken. Zijn knieën knikken. Wat nu? Stilte.Angst.

Maar Luna geeft geen antwoord. Ze blijft hem glimlachend aan-kijken. Een hele rij leerlingen loopt langs hen heen de klas in.

‘Luna, ik...’Ze brengt haar handen naar haar hoofd. Oortjes. ‘Sorry, Mario,

wat zei je? Ken je dit nummer trouwens?’Luna geeft een van de oortjes aan Mario, het andere blijft ergens

in de lucht hangen. Een zoete stem. Het is de stem van Katia, dezangeres die de laatste tijd zo vaak op tv komt. ‘Ilusionas mi cora-zón’.

Een hand, die uit het niets tevoorschijn komt, pakt het andereoortje en stopt het in zijn oor. Ook de wiskundeleraar luistert naarhet nummer van Katia.

‘Niet slecht, Luna García. Maar ik heb toch liever het nachtelijkgejank van mijn hond.’ De wiskundeleraar geeft het oortje terugaan Luna. ‘Naar binnen allebei. De scheikundedocent heeft het op

!!

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 44

het laatste moment af laten weten. Een wijs man. Nu kunnen julliedus nog een uur van mijn aanwezigheid genieten. Wat een geluks-vogels: een dubbele portie afgeleiden vandaag. Jullie mogen nietklagen!’

Luna zucht en gaat grommend de klas in.Mario blijft achter met zijn intenties, met zijn gevoelens, met de

woorden die in de lucht zijn blijven hangen. Hij zucht diep, droogtzijn handen af aan zijn broek en gaat ook de klas in.

Iedereen gaat op zijn plek zitten. Nog een wiskundeles en danzijn ze verlost van school. Dit is de laatste les van de week.

‘Ik kan niet meer,’ zegt Diana zacht. ‘Ik wil weg. Ik wil weekend.’‘Ik ben ook op. Ik wil...’ begint Luna.‘Jij wil naar je engeltje,’ grapt Cris.Luna zucht. Ja, dus. Ze heeft de hele ochtend aan hem zitten

denken. Ze heeft zo’n zin om hem te zien. Maar ze hebben niksconcreets afgesproken. Dat ze elkaar nog zouden spreken. Ze heb-ben nog geen plannen voor het weekend gemaakt. Gisteren heb-ben ze eindelijk telefoonnummers uitgewisseld. De stukjes van depuzzel waar ze twee maanden geleden aan zijn begonnen, vallennu een voor een op hun plaats.

De wiskundeles brengen ze ongeïnteresseerd door, wachtend ophet verlossende geluid van de bel. De saaie, monotone uitleg vande leraar is voor iedereen slaapverwekkend. De Fruittella’s lijkenlusteloos. De een speelt met haar lokken, de ander kauwt op eenpen... Ze kletsen niet eens. Alle leerlingen willen maar één ding:dat dit uur zo snel mogelijk voorbij is.

Vanaf de andere kant van de klas blijft Mario Luna zijdelingsaankijken, zo onopvallend mogelijk. Een onophoudelijk en ver-stikkend ik-zie-ik-zie... Stomme oortjes. Stomme muziek. Nu weetLuna nog niet dat hij haar leuk vindt. Is dat het lot? Nee, stom toe-val natuurlijk. Als deze ondraaglijke les is afgelopen gaat hij methaar praten. Eigenlijk durft hij niet meer, maar hij heeft nog netgenoeg moed over om op haar af te stappen.

!#

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 45

‘Zoals jullie weten staat er voor volgende week een belangrijkproefwerk op het programma. Ik weet zeker dat jullie tussen debiertjes door aan mij denken en dat jullie de stof zorgvuldig door-nemen. Ik raad jullie aan de oefeningen te maken op bladzijde #!en –’

Er wordt geklopt.De wiskundeleraar loopt geïrriteerd naar de deur. Wie waagt het

zijn les te verstoren? Als hij ziet wie er voor hem staat, valt zijnmond open. En dat gebeurt niet vaak.

Ondertussen wordt de klas rumoerig. ‘Het is goed, kom maarbinnen, maar wel een beetje vlug,’ horen ze de leraar zeggen. Zezien verbaasd dat een kleine, beetje slonzige jongen met een petop de klas binnenkomt. Hij heeft een indrukwekkende bos bloe-men in zijn handen. Rode rozen.

‘Zij is het.’ De docent wijst naar Luna. ‘Luna, wil je die bloemeneven in ontvangst nemen? Je had best kunnen waarschuwen dat jejarig bent, dan hadden we een feestje kunnen bouwen.’

Maar ik ben helemaal niet jarig, denkt Luna. Ze trekt wit weg enwordt dan knalrood. Ze loopt naar de bezorger, onder luid gejoelvan de Fruittella’s en de rest van de klas. De hele klas, op één na.

De bezorger overhandigt Luna de bos. De bloemen zijn prach-tig, knalrood en aan een van de stelen is met blauw lint een kaartjebevestigd.

De wiskundeleraar werkt de bezorger naar buiten. ‘Luna, je kuntgaan zitten. En zorg er alsjeblieft voor dat dit soort verrassingenvoortaan gewoon thuis worden bezorgd.’

Luna forceert een glimlach. Ze kan het niet geloven. Langzaamloopt ze terug naar haar tafel. Alle ogen zijn op haar gericht.

Miriam heeft een lege stoel aangeschoven zodat Luna de rozenerop kan leggen. ‘Snel, lees het kaartje, ik ben echt enorm nieuws-gierig!’

De ongeduldige blikken van haar vriendinnen negerend, leestLuna het kaartje eerst voor zichzelf en dan pas hardop.

!$

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 46

De rozen die nog misten om de bos compleH te maken. Bedanktvoor de bHoverende avond.

Een eensluidend ‘Ooo’ klinkt uit de opengevallen monden vanhaar vriendinnen.

‘Wat een lieve jongen!’ zegt Cris zachtjes. Ze is waarschijnlijk demeest romantische van de Fruittella’s.

‘Ik schaam me dood.’ Luna houdt haar handen voor haar gezicht.‘Ik vermoord hem.’ Maar daar meent ze niets van. Ze heeft het ge-voel dat ze onwijs veel geluk heeft. Dit laat zien hoe Angel is: eenman vol verrassingen. Iemand die zijn hele leven rozen mee zalbrengen, op een originele manier. Luna voelt zich heel speciaal.

Aan de andere kant van de klas zit iemand die totaal niet geluk-kig is. Mario heeft het niet meer. Heeft ze een vriend? Sinds wan-neer? Waarom heeft niemand hem iets verteld? Misschien hebbenhaar ouders die bloemen gestuurd. Of een verre oom. Of misschieneen vriendin... Hij wil niet geloven dat Luna van iemand anders is.Zíjn Luna.

De laatste minuten van de les lijken voor zowel Luna als Mario eeneeuwigheid te duren.

Zij wil zo snel mogelijk weg van haar klasgenoten. Zelfs de wis-kundeleraar maakte grappen over haar bos rozen. Ze wil naar huisen... Maar wat moet ze haar ouders vertellen? Gisteren was ze veelte laat en vandaag komt ze met bloemen thuis. Dat valt te veel op.Ze wil niet dat haar ouders erachter komen dat ze iets met Angelheeft. Nu nog niet. Er zit niets anders op dan te liegen of de bloe-men te verstoppen.

Ook Mario wil vluchten. Hij wil eigenlijk niet weten waar de ro-zen vandaan komen. Voor hem zijn het doornen die zijn hart door-boren. Hoewel hij zich groot probeert te houden, prikt het achterzijn ogen. Het idee om alles op te biechten is helemaal verdwenen.Het is zo verwarrend. Hij krijgt steeds meer zin om te huilen. Hijkan het bijna niet inhouden.

!%

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 47

De bel die de vrijheid aankondigt gaat precies op tijd. Luna rentals eerste de klas uit, nog mooier met haar bos rode rozen.

Mario zit roerloos op zijn plaats en ziet hoe de liefde van zijnleven ervandoor gaat. Er rolt iets nats over zijn wang. Vlug houdthij een boek omhoog om zijn betraande gezicht te verbergen. Zijnlippen zijn droog en zijn ogen rood. Een paar klasgenoten roepen‘tot volgende week’, maar Mario antwoordt niet. Hij blijft verstoptachter het boek, niet wetend of er voor hem nog wel een volgendeweek is, omdat hij niet meer wil leven. Maar niets is zeker. Hij haaltdiep adem en probeert rustig te worden. In zijn hoofd niets andersdan rode rozen. Hij zucht, sluit zijn ogen, laat nog een traan entrekt een grimas. Hij is alleen, er is niemand meer in de klas. Lang-zaam loopt hij naar de deur.

Luna rent door de gang. Ze moet wel het meest benijdenswaardigemeisje van de hele school zijn. Iedereen die haar passeert kijkt haarnieuwsgierig aan, glimlacht dan en maakt een of andere opmer-king. Ze schaamt zich dood.

Eindelijk, daar is de uitgang. Ze weet nog niet wat ze met de ro-zen zal doen, eerst moet ze nog een stuk met de bus. Oef!

Zonder op of om te kijken loopt ze de trappen af, de straat op.De geur van rozen komt haar neus binnen en ze voelt zich ineenshelemaal blij. Ze moet denken aan gisteravond, toen die langeknappe jongen de trap op kwam rennen en ze beiden op de grondbelandden. Ze denkt aan de wandeling, hand in hand, de fontein,de catwalk... De eerste kus. En nu de rozen. Mijn god, het is neteen droom. Zo meteen knijpt iemand in haar arm en dan wordtze wakker. Dit kan gewoon niet waar zijn.

De mensen kijken naar haar, naar de bloemen. Zo’n knap meisjemet zo’n bos rozen, dat ziet er mooi uit. Ze heeft het gevoel dat zewordt bekeken en dat gevoel wordt steeds sterker. Nog sterker. Enhet klopt ook. Iemand met een grijns van oor tot oor houdt zijnogen strak op haar gericht. Iemand die Luna een bos rozen heeftgegeven.

!&

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 48

Eindelijk kijkt ze op en ziet ze hem. Angel! Luna weet niet watze met haar emoties aanmoet. Ze is nog nooit zo blij geweest omiemand te zien. Voor ze het beseft rent ze als een bezetene op hemaf en stort zich in de armen van haar vriend. Ja, Angel is echt haarvriend. De bos valt op de grond en hun lippen komen samen. Zijhangend aan hem met haar benen om zijn middel en haar armenom zijn nek. En ze blijft hem maar kussen, zoals ze alleen hemheeft gekust.

‘Ik hou van je,’ 'uistert ze in zijn oor.‘Ik ook van jou, Luna.’De kus die volgt is lang, intens, hartstochtelijk.Ten slotte gaat ze weer met beide voeten op de grond staan en

ze omhelzen elkaar. Haar gezicht op zijn borst, haar handen opzijn rug.

Glimlachend kijken de Fruittella’s toe vanaf de trap van de school.‘Wat is de liefde toch mooi,’ zegt Miriam ontroerd.‘Ja, die jongen heeft echt een lekker kontje,’ voegt Diana eraan

toe. Cris geeft haar een stoot met haar elleboog.Wanneer ze zien dat het stel zich uit de omhelzing losmaakt,

gaan ze er nieuwsgierig op af. Ze willen die vriend van Luna weleens beter leren kennen.

‘Moet je ons niet voorstellen?’ vraagt Diana, de brutaalste vande drie.

Luna kijkt van Angel naar haar vriendinnen. Nerveus pulkt dejongen aan zijn haar. Voor hem staan de verschrikkelijke Fruittel-la’s over wie hij al zo veel gehoord heeft.

‘Lie(es, dit is Angel, Angel, dit zijn –’‘Wacht, laat me raden,’ valt de jonge journalist haar in de rede.

‘Jij bent Miriam.’ Hij wijst inderdaad naar de oudste van de Fruit-tella’s. ‘Jij Cris.’ Alweer goed. ‘Dan kun jij niemand anders dan Dia-na zijn. Klopt dat?’

Diana 'uit, Cris klapt in haar handen en Miriam knikt. Lunageeft hem nog een zoen als hoofdprijs.

!)

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 49

‘Helemaal goed, mogen wij hem nu ook een prijs uitreiken?’vraagt Diana met opgetrokken wenkbrauwen.

‘Blijf staan jij, ik ken je,’ grapt Luna, en ze gaat met gespreide ar-men voor Angel staan om hem uit handen van haar vriendinnente houden.

‘Dat van die bloemen was echt geweldig,’ zegt Miriam.‘Geweldig? Ik kon wel door de grond zakken. Bloemen in de

klas laten bezorgen!’ roept Luna, die net doet of ze kwaad is.‘Je hebt gelijk, de volgende keer stuur ik ze naar je huis zodat je

ouders ze het eerst zien.’‘Neeeee!’De Fruittella’s lachen terwijl Luna en Angel elkaar opnieuw om-

helzen.‘Wil je met me lunchen? Ik heb vanmiddag vrij.’‘Tuurlijk wil ik dat... maar ik denk niet dat mijn ouders dat goed-

vinden. En waar moet ik de rozen laten?’‘Ik neem de rozen wel mee,’ zegt Diana en ze pakt de bos van de

grond. ‘Bel je ouders en zeg dat je bij mij thuis komt eten en datwe daarna samen gaan leren.’

‘Als ik zeg dat ik bij jou thuis ga leren, geloven ze me helemaalnooit.’

‘Je hebt gelijk.’ Diana steekt haar tong uit naar Luna. ‘Je kunt be-ter zeggen dat je bij Cris huiswerk gaat maken.’

Cris glimlacht en knikt ten teken dat het oké is.Luna belt haar ouders. Haar moeder neemt de telefoon op. In

eerste instantie wil ze haar dochter geen toestemming geven, maardeze zeurt net zolang aan haar hoofd tot het wel mag. Het gesprekeindigt met een ‘Ik beloof dat ik hard zal leren en vroeg thuis zalzijn.’

‘Gelukt! We kunnen gaan... Waar wil je heen?’De Fruittella’s nemen afscheid en gaan weg. Hand in hand ver-

dwijnen Luna en Angel uit het zicht.

#*

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 50

Het is vrijdagmiddag. De bleke maartse zon speelt met de takkenvan de bomen, die hun schaduwen over de stad werpen. Maar dezon schijnt niet voor iedereen. De zon verblindt Mario’s rode ogen.Vanaf de trap was hij getuige van een deel van het tafereel van hetverliefde paar. Hij zit doodstil, zijn armen over zijn buik gevouwen.Denken kan hij bijna niet meer en huilen ook niet. Hij is een be-vroren standbeeld, met een hart van ijs.

Dit kan niet waar zijn. Hij weigert te geloven dat hij het echt ge-zien heeft. Maar wie houdt hij nu eigenlijk voor de gek? Het is lo-gisch dat een meisje als Luna een vriend heeft. Langzaam staat hijop en gaat de trap af, zijn handen in zijn zakken. Hij loopt langseen steen en met zijn rechtervoet schopt hij die zo hard als hij kantegen een muur. De steen stuitert weg en Mario ziet niet waar hijterechtkomt.

Het ijs verandert in woede, de woede in tranen en de tranen ineen huilbui.

Onder de bleke maartse zon verdwijnt ook Mario uit beeld, vloe-kend en huilend om zijn ellendige bestaan.

#+

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 51

#,

Hoofdstuk 7

Ongeveer dezelfde tijd dat Luna en Angel samen gaan lunchen, opeen andere plek in de stad

...In elk leven duiken mensen op, overal vandaan, die een stempeldrukken op je bestaan. Het is een spel van het lot. Dat brengtmensen op je pad die soms op magische wijze invloed op je kunnenuitoefenen. Je raakt zo verstrikt in hun net dat ze je hele wezenkunnen veranderen door hun essentie, wat deze ook moge zijn...

Alex zit op een houten bank in een bijna verlaten straat, ge'an-keerd door geraniums en hemelbomen. Hij glimlacht niet, hij kijktserieus, terwijl hij voor de zoveelste keer de eerste alinea leest inhet dunne schriftje dat hij in zijn hand houdt. Ondertussen neemthij met lichte tegenzin een hap van een broodje kip met sla. Hijheeft het al een keer of tweehonderd verbeterd, en nog altijd is hijniet tevreden. Maar nu kan hij niet meer terug. Deze blaadjes moe-ten zijn droom waarmaken.

Als de saxofoon zijn uitlaatklep is, dan is schrijven zijn passie,de roeping van een jonge man, tweeëntwintig jaar oud, die zicheen weg probeert te banen in een ingewikkelde wereld: de wereldvan de literatuur.

Kan hij het wel? Heeft hij wel genoeg talent? Hij weet het ge-woon niet. Er zijn maar weinig mensen die de pagina’s hebben ge-

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 52

lezen die hij op zijn laptop heeft opgeslagen: gedichten, verhalen,essays, beschouwingen...

Maar het is nog spannender geworden: hij wil een roman schrij-ven. De personages heeft hij al in grote lijnen uitgedacht. Julian,een journalist die zijn brood zou willen verdienen als schrijver, isde hoofdpersoon. Hij lijkt zelf een beetje op Julian, maar de anderepersonages heeft hij verzonnen. Dan is er nog het veertienjarigemeisje voor wie hij nog geen naam heeft kunnen verzinnen. Hijmoet snel beslissen, want ze is belangrijk voor het verhaal. Mis-schien heet ze wel...

Alex denkt weer aan het meisje dat hij de vorige dag in het caféheeft ontmoet. Ook zij heeft nog geen naam. Hij kan maar beterniet meer aan haar denken. Ze heeft hem vast uitgelachen. Ze heefthem niet eens toegevoegd... Waarom kan hij haar niet uit zijnhoofd zetten?

De laatste hap van zijn broodje spoelt hij weg met een slok water.Hij pakt een zakdoek en weer moet hij aan het meisje van gisterendenken. Hij ziet haar nog voor zich, haar gezicht onder de tafel ophet moment dat hij haar de tissue aanbiedt. Hoe kun je nou iemandmissen die je helemaal niet kent?

Hij kijkt hoe laat het is. Hij heeft nog even tijd voor de les begint.Ze hebben vandaag eerder afgesproken dan anders. Agustín Men-dizábal zou hem een grote gunst verlenen.

Dus leest hij het eerste stuk van Achter de muur nog eens door:de eerste veertien bladzijden van wat zijn eerste roman moet wor-den.

Diezelfde dag, ongeveer dezelfde tijd, ergens anders in de stadPaco geeft zijn vrouw een kus op haar wang. Hij komt net terugvan een vermoeiende ochtend op zijn werk. Vanmiddag moet hijnog terug, maar daar wil hij nu niet aan denken, nu wil hij rustiglunchen met zijn vrouw en dochters en daarna gaat hij een siëstahouden.

#"

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 53

Erica komt uit het niets tevoorschijn en springt in haar vadersarmen.

‘Kom, we gaan de tafel dekken, prinsesje.’Vader en dochter zetten vier borden op tafel, en vier glazen, een

mand met brood, vier servetten...‘Jullie hoeven maar voor drie personen te dekken. Luna komt

niet.’Paco kijkt Mercedes verbaasd aan. ‘Hoezo komt Luna niet eten?

Ze heeft straf! Waar is ze dan?’‘Ze belde en zei dat ze naar Cris zou gaan. Later zouden ze samen

huiswerk maken. Ik heb nog gezegd dat het niet mocht, maar zezeurde zo aan mijn hoofd dat ik me uiteindelijk gewonnen heb ge-geven.’

‘Huiswerk maken? Op vrijdagmiddag?’‘Ik weet het, maar wat had ik dan moeten doen?’‘Gewoon, nee zeggen, haar eraan herinneren dat ze straf heeft

en dat ze daarom naar huis moet komen.’‘Ze heeft me overgehaald, het spijt me.’Paco zucht en neemt plaats aan tafel. De kleine Erica volgt zijn

voorbeeld en gaat naast hem zitten. De laatste die aan tafel komtis Mercedes. Tijdens het eten wordt nauwelijks gesproken, elkwoord is er een te veel, of juist andersom, er zijn te veel woordennodig om deze moeilijke kwestie op te lossen. Het meisje verbreektde stilte.

‘Pap, wat is segs hebben?’Haar vader weet niet wat hij hoort en kijkt met grote ogen naar

zijn vrouw. ‘Wat zeg je?’‘Nou, dat, wat betekent segs hebben?’‘Seks hebben?’‘Ja, dat, seks hebben.’Haar ouders kijken elkaar weer aan. Ze weten niet hoe ze het

Erica moeten uitleggen. Is ze niet een beetje te jong voor dit soortvragen?

#!

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 54

‘Liefje, waar heb je dat gehoord?’ vraagt Mercedes, die haarkalmte probeert te bewaren.

‘Nou...’ Het meisje prikt met haar vork in een kroketje waar zegeen trek in heeft. ‘Ik hoorde het Luna een keer zeggen. Wat is het?’

Paco en Mercedes voelen tegelijkertijd een koude rilling overhun rug lopen. Huiswerk maken met Cris? Vrijdagmiddag? Datlate thuiskomen van gisteren? Ze slaken allebei een zucht. Watmoeten ze nu doen?

‘Dat klinkt niet goed,’ zegt Erica ten slotte. Ze staat op van tafelen rent naar de keuken om een toetje te pakken. En dat terwijl haarbord nog niet leeg is.

##

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 55

#$

Hoofdstuk 8

Diezelfde middag in maartAngel en Luna slenteren door de straten. Hand in hand, samen-zweerderige blikken, glimlachjes. Het is nog maar zo kort geledendat ze elkaar in levenden lijve hebben ontmoet, nog geen ,! uur,maar ze hebben het gevoel dat ze elkaar al een leven lang kennen.

Ze hebben net een pizza gedeeld in een leuk Italiaans restaurant-je. Nu gaan ze een café binnen, waar hij een cappuccino bestelt enzij een ijsje, chocolade- en vanillesmaak. Ze zitten tegenover el-kaar. Af en toe komen hun handen samen.

Ze vraagt of hij van haar ijs wil proeven, en als het lepeltje vlakbij zijn gezicht is smeert ze zijn neus onder. Het is een grappig ge-zicht om iemand als Angel met een neus vol ijs te zien. Maar Lunastaat snel op en met een servet veegt ze haar kwajongensstreekweer weg. Dan een kus op zijn mond. Zoet.

‘Wie had dat twee maanden geleden kunnen bedenken,’ zegtAngel. Hij kijkt hoe zijn meisje weer aan de andere kant van detafel gaat zitten.

Het is twee maanden geleden dat iemand met de gebruikers-naam ‘Lennon’ en iemand met de gebruikersnaam ‘Minnie+$’ eenheftige discussie voerden op een muziekforum. Waarover het gingweten ze geen van beiden nog. De discussie eindigde in een hooplol. En na twee dagen chatten ze verder op -./. Ze voelden elkaargoed aan en zo begonnen ze een vreemde relatie. Ja, ze vonden el-

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 56

kaar leuk. Ze chatten elke dag. Urenlang. Toch wisselden ze geenfoto’s uit, en ook geen telefoonnummers. Dat wilde Angel zo. Lunahad daar geen problemen mee. Ze had wel eens haar twijfels, maarze keek elke dag uit naar die chatgesprekken met hem. Ze vonddie journalist steeds leuker. Elke keer als ze aan het oranje lichtjeop haar computer zag dat hij online was, kreeg ze een raar gevoelvanbinnen.

Hoe kun je nou iemand leuk vinden als je niet eens weet hoe hijeruitziet?

‘Ik ben gek op je, weet je dat?’Luna bloost. Ze is al gewend om dat zinnetje op -./ te lezen,

maar niet om het uit zijn mond te horen. Alles is zo onwerkelijk.Haar ogen glimmen. ‘Ik kan het nog steeds niet geloven.’‘Nou, het is echt.’‘Het lijkt er wel op. Of misschien zijn we aan het dromen en

wordt een van ons tweeën zo wakker. Dan verdwijnt de ander inhet niets.’

‘Dat ijs op mijn neus leek anders echt,’ grapt Angel.Ze lacht. Ze vindt hem helemaal geweldig. Hij weet zo goed de

juiste dingen op het juiste moment te zeggen. Eerder, toen ze nogonzichtbaar waren, maar ook nu hij voor haar zit. Angel is gewoonsuperleuk. ‘Ik ben zo gelukkig, ik kan wel gillen.’

Hij kijkt naar haar. Ze is perfect: slim, grappig, lief... Ze hebbenniet eens over het leeftijdsverschil nagedacht. Voor anderen zouhet misschien een probleem zijn, een relatie tussen een scholiervan zestien en een journalist van tweeëntwintig jaar. Maar zij heb-ben zich er geen moment druk om gemaakt. Ook hij heeft zin omte gillen. ‘Kom, laten we gaan. Ik wil je iets laten zien...’

‘Is het ver?’‘Nee, het is hier vlakbij.’Ze rekenen af en gaan zoenend het café uit.Na een kwartier lopen komen ze bij een groot gebouw met een

glazen deur. Op een bord leest Luna ‘Huize Relax’.

#%

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 57

‘Dit is toch geen...’Angel kijkt haar geamuseerd aan en lacht omdat hij snapt wat

Luna bedoelt. ‘Nee, liefje. Het is een ander soort relaxen dan waarjij aan denkt.’

Luna zucht en hand in hand lopen ze Huize Relax binnen.Het lijkt een beetje op een hotel. Er ligt een witte loper die naar

een soort balie leidt. Daar zit een zongebruind meisje in wittewerkkleding. Ze noteert iets op kaartjes.

Luna kijkt wat rond. Het valt haar op dat bijna alles om haarheen wit, zwart of een combinatie van die twee kleuren is. Aanweerszijden van de hal staan twee kleine fonteintjes. Het enige watje kunt horen, is het geluid van stromend water.

Uit het niets komt een kleine man in een wit uniform tevoor-schijn. Hij komt op hen af. Zijn ongekamde haren zijn enigszinswit en een grijze baard bedekt een deel van zijn gezicht.

‘Hallo Angel, wat een verrassing. Dat is lang geleden.’ Het man-netje begroet hem uitbundig en hartelijk.

‘Goeiemiddag, Cornelio. Ik ben blij u weer eens te zien. U zieter nog even jong uit als altijd,’ antwoordt Angel hem met een glim-lach. Ze schudden elkaar de hand. ‘En dit is Luna, een goede vrien-din van me.’

Ook Luna steekt haar hand uit naar de man, die haar glimla-chend van top tot teen bekijkt.

Goede vriendin? Ja, misschien zijn ze inderdaad goede vrienden...Angel en Cornelio wisselen nieuwtjes uit, dingen die de afgelo-

pen tijd zijn gebeurd. Ze kennen elkaar al lang, van Angels mid-delbare school. De man was daar leraar. Ze kletsen een paar mi-nuten voor Cornelio zegt: ‘Nou, Angel, ik neem aan dat je nietalleen bent gekomen om deze oude leraar op te zoeken.’

‘Dat klopt. We zouden graag even een kurkzaal binnengaan, enwe willen twee pasjes voor de B, de verwarmde.

Luna’s mond valt open. ‘Kurkzaal’? ‘B, de verwarmde’? Waar isze in hemelsnaam terechtgekomen?

#&

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 58

‘Komt voor elkaar. Manuela zal jullie zo noteren.’ Hij wijst naarde vrouw bij de balie. ‘Nou, ik ben blij je weer eens te zien, vriend.En om jou te ontmoeten. Ik hoop dat jullie ervan zullen genieten.’

Cornelio geeft zijn voormalige leerling een knipoog en schudthen nogmaals de hand. Dan loopt hij een smalle gang in en ver-dwijnt uit het zicht. Angel gaat naar Manuela toe en legt uit wathij wil. Ze geeft hem een sleutel met een nummer eraan en tweepasjes.

‘Kom, het is aan het einde van deze gang.’ Angel wijst en legtzijn hand op Luna’s schouder.

‘Je hebt me wel heel nieuwsgierig gemaakt. Ik begrijp nog steedsniet waar we zijn.’

‘Je zult het zo zien.’Samen lopen ze door tot ze bij een zwarte deur komen. Angel

belt aan en even later verschijnt er een man van middelbare leef-tijd. Hij draagt een witte jas, net als het meisje bij de balie. Angelhoudt de sleutel omhoog en ze worden binnengelaten.

Luna en Angel komen in een enorme ronde salon. Alles is erzwart-wit. Er zijn minstens tien dichte deuren van wel tien genum-merde kamers die allemaal op de salon uitkomen. Ze heeft nognooit zoiets gezien.

‘Dat is de uwe, nummer %,’ zegt de man.Angel bedankt hem en neemt Luna mee naar de deur van kamer

%. Luna aarzelt. Waar zijn ze? Waarom gaan ze die kamer binnen?Wat wil Angel van haar? In twee seconden spoken er wel duizend-en-een gedachten door haar hoofd. Zou hij hier, in dit vreemdehotel, met haar naar bed willen? Ze hebben het wel over seks gehadin hun eindeloze chatsessies, maar ze hebben nooit iets gepland.Nou ja, zij is er wel eens over begonnen, maar nooit ‘o0cieel’. Zezou het (jn vinden als hij de eerste was. Maar nu?

Luna begint zenuwachtig te worden en als Angel de deur heeftopengemaakt blijft ze stokstijf staan. Ze kan geen stap verzetten.

‘Gaat het wel?’ vraagt Angel, die doorkrijgt dat er iets aan dehand is.

#)

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 59

‘Nou, ik...’‘Wat is er? Is het eten niet goed gevallen?’‘Nee... dat is het niet,’ stamelt Luna. Ze kijkt naar de grond. Hoe

moet ze hem vertellen dat ze het wel met hem wil doen, maar dathet nu niet het juiste moment is? ‘Weet je, ik... ik ben er misschiennog niet klaar voor... Ik weet niet zeker of... hier...’

Angel kijkt haar aan en begint door te krijgen wat er is. Ze isnerveus, ze stottert... ‘Geen zorgen, liefje, ik heb condooms mee-gebracht,’ zegt hij met een brede grijns.

Luna heeft het gevoel dat er een elektrische schok door haarheen gaat. Condooms! ‘Maar... ik... Het is niet dat ik het niet metjou wil doen... maar het is meer dat...’ Ze weet niet wat ze moetzeggen. Onzekerheid. Normaal gesproken is ze niet op haar mond-je gevallen. Angst. Normaal gesproken is ze nergens bang voor.Spanning. Normaal gesproken heeft ze alles onder controle.

Ze is een meisje van zestien jaar, bijna zeventien, ze heeft meerdan genoeg voorlichting gehad. Jong, maar wijs. Maar nu voelt zezich het kleinste meisje van de wereld. De situatie overdonderthaar.

‘Alles zal goed komen, kom nou maar.’Met knikkende knieën stapt ze aan Angels hand kamer % bin-

nen.Het interieur is niet zoals ze had verwacht. De kamer is vrijwel

leeg. En het bed dan? Hij zal toch niet willen dat ze het op de gronddoen? Of op die zwarte fauteuil? Hij lijkt wel comfortabel, maarvoor een eerste keer...

Wat Luna het meest opvalt is de stilte. Geen gewone stilte: zekan haar eigen gedachten bijna horen.

‘Het is heel... leuk...’ is het enige wat ze weet uit te brengen.Dan kan Angel zijn lachen niet meer inhouden. Hij schatert het

uit. ‘Liefje, ik heb je hier niet mee naartoe genomen om te doenwat jij nu denkt. Je hebt me net verteld dat je zin hebt om te gillen,toch?’

$*

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 60

‘Ja.’‘Nou, dat is wat je hier gaat doen, gillen.’‘Wat bedoel je? Ik snap er niks van.’‘Dit is een “gilkamer”. Ook wel “kurkzaal” genoemd. Hij is ge -

isoleerd zodat het geluid de ruimte niet in of uit kan.’Nu begrijpt ze waarom er zo’n doodse stilte heerst. ‘Bedoel je

dat deze kamers ervoor gemaakt zijn om mensen te laten gillen enalles eruit te gooien?’

‘Precies. Het is een idee van Cornelio. Er zijn dagen dat de stressje te veel wordt en je zin hebt om als een gek te gaan gillen. Maardat kun je op straat echt niet maken.’

Dat is waar. Angel heeft gelijk, als je het midden op straat opeen gillen zet, denken de mensen dat je gek bent, of ze wordendoodsbang voor je.

En ja, ze heeft zin om te gillen. Van geluk. En van opluchting.Ze wil de spanning eruit gooien. Ze had zo-even echt het gevoeldat ze alle controle kwijt was. Toch voelt ze zich ook belachelijk.Hoe kon ze denken dat Angel haar ergens naartoe zou brengen ommet haar naar bed te gaan? Hij wist dat het haar eerste keer zouzijn. ‘Dus... ik kan nu gillen?’

‘Ja, wacht heel even...’ Angel geeft haar een kus op haar voor-hoofd en loopt naar de andere kant van de kamer.

‘Mag ik?’‘Ja, gil maar.’ Hij stopt zijn vingers in zijn oren.Luna haalt diep adem, sluit haar ogen, balt haar handen tot vuis-

ten en schreeuwt zo hard als ze kan. Terwijl ze gilt denkt ze hele-maal nergens aan, ze gooit gewoon alles eruit. Het is een schreeuwvan blijdschap, van geluk, van hartstocht, van zenuwen, van ver-wachtingen.

Angel kijkt naar haar. Hij weet precies hoe ze zich voelt. Hij heefthet ook een paar keer gedaan. Ze bevrijdt zich van alles wat ze bin-nen heeft gehouden. Pure adrenaline.

Vijftien seconden later, na zeven keer gillen, keert de rust in de

$+

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 61

kamer terug. Luna hijgt van al die krachtinspanning. Het lijkt welof ze haar eigen stem nog hoort nagalmen in haar hoofd. Ze voeltzich goed. Lichter zelfs, alsof ze een kilo minder weegt. ‘Dat wasecht geweldig. Wat een gevoel!’

Angel gaat naar haar toe en slaat zijn armen van achteren omhaar heen en zoent haar. ‘Kom, we moeten nog naar het tweededeel van de therapie.’

‘Ga jij niet gillen?’‘Naar jou kijken is meer dan genoeg.’Ze verlaten de kurkzaal, leveren de sleutel in en zeggen de man

met de witte jas gedag.‘Ik neem aan dat je geen bikini onder je kleren draagt?’ vraagt

Angel onder het lopen.‘Tuurlijk wel, dat draagt toch iedere scholier?’ grapt Luna.

‘Waarom wil je dat weten? Ben je nieuwsgierig naar mijn lingerie,of gaan we zwemmen?’

‘Allebei,’ antwoordt hij lachend.‘Nou, dat eerste kun je wel vergeten!’‘Ik weet zeker dat je iets anders dacht toen je daarnet zo stond

te stotteren.’Luna geeft hem een stomp op zijn schouder, maar niet hard. ‘Ei-

kel...’Al grappend komen ze bij de plek die Angel eerder ‘B, de ver-

warmde’ heeft genoemd. Ze staan voor een glazen deur met daar-achter een enorm zwembad. Er is niemand in het water. Bij deingang zit een dikke vrouw. Ze gaat helemaal op in een kruis-woordpuzzel. Wanneer ze hen opmerkt, legt ze het puzzelboekjeweg en kijkt hen met een vriendelijke glimlach aan. ‘Welkom.Mag ik uw pasjes, alstublieft?’

Angel geeft haar de twee kaartjes die hij bij de balie heeft gekre-gen. De vrouw haalt ze langs een apparaat en stopt ze weg in eenkaartenbak.‘Hebt u zwemkleding meegebracht?’

$,

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 62

‘Nee, zelfs geen handdoeken,’ antwoordt hij vlug.De uitdrukking op het gezicht van de vrouw blijft vriendelijk.

Ze noteert iets in een map en hijst zich op uit haar stoel. Dan opentze de glazen deur. ‘Volgt u mij, alstublieft.’

Luna en Angel lopen achter de vrouw van de kruiswoordpuzzelsaan naar binnen. Het zwembad neemt bijna de hele ruimte in be-slag. Luna ontdekt dat het niet zomaar een zwembad is. Ze ziet hoekleine golfjes vanuit het midden naar de kant rollen. Alleen hetkijken ernaar maakt haar al rustig.

Een meisje met blonde krullen komt op hen af.‘Silvia, wil jij twee handdoeken en een zwembroek voor meneer

halen?’ vraagt de vrouw wanneer het meisje bij hen is aangekomen.En tegen Luna: ‘Kom maar met mij mee.’

Ze verdwijnen achter een deur aan de andere kant van de ruimte.Angel kijkt ze na. Hij is alleen met het geluid van de kabbelendegolven.

Silvia komt terug met een zeeblauwe zwembroek en twee wittehanddoeken. ‘Ik denk dat deze wel zal passen. Daar is de kleedka-mer voor de mannen.’ Ze wijst naar de deur naast die waar Lunaen de dikke vrouw achter zijn verdwenen.

Angel bedankt Silvia en gaat de herenkleedkamer binnen. Eersttrekt hij zijn jasje en T-shirt uit. Zijn gladde, goed verzorgde bo-venlijf en zijn platte buik worden zichtbaar. Dan de rest. Hij kleedzich helemaal uit. Hij is nog best bruin. Hij trekt de blauwe zwem-broek aan en bekijkt zichzelf in spiegel. De zwembroek reikt bijnatot zijn knieën. Om te controleren of het elastiek strak genoeg isdoet hij een paar rek- en strekoefeningen. Ja, hij zit lekker. Hij bergtzijn kleding op in een kluisje en komt weer naar buiten.

Luna is er nog niet en zonder haar wil hij het water niet in. Ter-wijl hij op haar wacht denkt hij aan de magische uren die hij methet meisje heeft doorgebracht. Het is nog geen ,! uur geleden datze elkaar voor het eerst zagen, en toch heeft hij het gevoel dat zeal een eeuwigheid samen zijn... Hij denkt dat er een bepaalde che-

$"

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 63

mie tussen hen is ontstaan tijdens de uren die ze chattend achterde computer hebben doorgebracht. Ze konden elkaar niet zien ofhoren en toch was er om een of andere onverklaarbare reden eenklik. Ze hadden elkaar dingen geschreven die ze nog nooit aan ie-mand hadden verteld. Zou Luna de vrouw van zijn leven zijn?

Angel schrikt op uit zijn gedachten. Daar is ze.Blootsvoets loopt ze op hem af. Ze draagt haar haren in een hoge

paardenstaart en heeft een brede glimlach op haar gezicht. Dezwarte bikini die ze aanheeft staat haar erg goed. Angel kan zijnogen niet van haar afhouden. Hij slikt en probeert zich een hou-ding te geven.

‘Ze gaf me ook een badmuts zodat mijn haar droog zou blijven,maar die doe ik liever niet op. Ik haat het als er iets strak om mijnhoofd zit,’ zegt ze wanneer ze voor hem staat. Dan merkt Luna dathij haar bekijkt zoals hij nog niet eerder heeft gedaan. Ze bloost erzelfs een beetje van. ‘Waar kijk je naar?’

‘Naar jou. Je bent te mooi om waar te zijn.’Ze glimlacht zenuwachtig en wordt nog iets roder. ‘Dank je. Jij

ook, trouwens.’Hun blikken houden elkaar nog even vast. Ze hebben al ge-

zoend, gestreeld, geknuffeld, maar dit is de eerste keer dat ze eenander soort vuur voelen.

‘Kom je mee?’ vraagt Angel ten slotte.‘Tuurlijk.’Hand in hand gaan ze het zwembad in. Het water is warm. De

golfjes kriebelen aan hun benen. Het water, de golven, het samen-zijn.

Ze zwemmen naar de overkant en gaan naast elkaar op een trapzitten. Hun gestrekte benen raken elkaar aan. Nog nooit hebbenze zo dicht bij elkaar gezeten als nu, in die warme zee van rust, metop de achtergrond het geluid van de kabbelende golven.

‘Dit is zó perfect,’ zegt Luna, die haar hoofd op Angels schouderheeft gelegd.

$!

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 64

‘Ja, dat komt door de zouten die ze in het water doen. Elke golfdie tegen je huid aan komt, opent je poriën en dringt binnen opeen manier dat je er helemaal relaxed van wordt.’

‘Ik bedoelde hier met jou zijn...’‘Ah. Nou, ik mag ook niet klagen,’ antwoordt hij.Omhelzing. Huid tegen huid.‘Kom je hier vaak? Het lijkt erop dat je je hier helemaal thuis

voelt.’‘Toen ik studeerde kwam ik hier af en toe om te relaxen. Cor-

nelio is een oude vriend van me.’‘En heb je alle meisjes met wie je verkering had hier mee naartoe

genomen?’‘Verkering...? Dus wij hebben verkering...’ Angel streelt haar ge-

zicht.Dan pas realiseert Luna zich wat ze er heeft uitge'apt. Ze had

er niet bij nagedacht. Hebben ze verkering? ‘Ja.’ Pardoes laat ze zichmet haar hele lichaam onder water glijden. Angel volgt haar voor-beeld en zwemt haar achterna. Luna en Angel verdwijnen onderwater om elkaars lippen te zoeken in die zee van rust en vrede.

Maar om redenen die we nooit zullen begrijpen is het in de liefdeniet alleen maar rust en vrede.

$#

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 65

$$

Hoofdstuk 9

Diezelfde middagOnbeantwoorde liefde gaat hand in hand met eenzaamheid.

Mario wil alleen zijn. Meteen nadat hij uit school kwam, heeft hijzich in zijn kamer opgesloten. Hij heeft niets gegeten, veinzend dathij buikpijn heeft, maar in werkelijkheid heeft hij pijn in zijn hart.

Hij is maar naar bed gegaan. Hoe hij moet liggen weet hij niet,elke houding is ongemakkelijk. En slapen lukt ook al niet. Onmo-gelijk. Hoelang zal dit nog doorgaan? Duurt liefdesverdriet net zolang als de tijd dat je verliefd was? Als dat zo is, kan hij zijn borstwel natmaken.

Wat kan het lot toch wreed zijn! Juist op de dag dat hij besluitLuna te vertellen dat hij haar leuk vindt, komt hij erachter dat zeverkering heeft... Eerst die rode rozen. Daarna stond ze te zoenenmet die knappe lange jongen die zo goed bij haar paste.

Maar het is logisch dat een meisje als zij een vriend heeft. Hetzou raar zijn als het niet zo was, of als ze iets zou hebben met ie-mand zoals hij. Ja, nu voelt hij zich stommer dan ooit. Hij is nikswaard. Hij heeft niemand. Misschien omdat hij de enige die hijecht leuk vindt nooit zal kunnen krijgen.

Zijn ogen beginnen opnieuw te prikken. Hij heeft al een tijdjeniet gehuild, maar nu kan hij het niet tegenhouden. In één secondestaan zijn ogen vol tranen. ‘Je bent een sukkel,’ zegt hij hardop. Hijgaat zijn bed uit, op zoek naar een zakdoek.

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 66

Het pakje ligt naast zijn computer. Muziek? Ja. Hij wil iets horenwat hem kan troosten. Eerder heeft hij het geprobeerd met Maná,maar het middel was erger geweest dan de kwaal. Alle liedjes dedenhem aan háár denken, elk woord, elk akkoord. Uiteindelijk heefthij de muziek maar uitgezet. Hij hoopt dat dit snel voorbijgaat. De-zelfde band leuk vinden als het meisje dat net je hart heeft gebro-ken... Dan kun je niet eens je lievelingsmuziek meer draaien.

Hij zoekt in zijn muziekbestanden. Engelstalige nummers. ‘Beautiful’ van Christina Aguilera. Play.

Every day is so wonderfuland suddenly, it’s hard to breathe.Now and then, I get insecure...

Mario gaat weer op zijn bed liggen, op zijn zij, met zijn hoofd inzijn handen. Liefde doet pijn.

Er wordt op de deur geklopt en vlug veegt Mario zijn tranenweg. Als donkere vlekken blijven ze in de mouwen van zijn T-shirtzitten. Met tegenzin gaat hij rechtop in bed zitten.

‘Binnen.’Zijn zus komt zijn kamer in. Ze draagt een superkort minirokje,

laarzen tot haar knieën en een bloesje met een veel te laag decolleté.‘Ik ga even naar buiten...’ Miriam ziet dat de ogen van haar broerrood zijn. En dan ook nog dat liedje... ‘Gaat het wel goed met je?Je ogen zijn rood, heb je gehuild?’

‘Nee, ik ben net wakker.’‘Ja hoor,’ zegt ze, niet echt overtuigd. ‘Je kunt het me altijd ver-

tellen als er iets is, hè.’‘Er is niks, maak je geen zorgen.’Zwijgend kijken ze elkaar aan. Dan zegt zij: ‘Oké, ik zal niet aan-

dringen. Ik ga weg met m’n vriendinnen...’ Een ogenblik lang denktMiriam na. Ze wil iets zeggen om hem op te beuren. ‘Weet je dateen van hen beweert dat je superknap bent?’

$%

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 67

Een van haar vriendinnen? Luna?‘Wie zegt dat?’ Hij probeert kalm te blijven, al is hij ontzettend

nieuwsgierig.‘Diana. Die zegt dat je er echt niet slecht uitziet.’Teleurstelling. ‘Diana vindt zelfs Bugs Bunny knap.’Miriam lacht. Eigenlijk heeft hij wel gelijk. ‘Nou, broertje, ik ga

ervandoor. O ja, hoe gaat het met wiskunde? Volgens mij ben jeeen van de weinigen die het snapt.’

‘Jullie doen er gewoon niks aan.’Miriam moet alweer lachen. ‘Dat zou best kunnen. Je helpt me

later wel even, hè? Nou, ik ga, ze wachten op me. En luister naariets vrolijkers, man, het is vrijdagmiddag! Als ik weg ben ga je ze-ker weer je geliefde afgeleidensommen oplossen. Soms is het netof je verliefd bent op wiskunde...’ Met een kus in de lucht neemtMiriam afscheid. Ze doet de deur dicht.

Wat is zijn zus toch grappig. Afgeleiden? Wiskunde? Wie geeftdaar nou iets om op de rotste dag van zijn leven? ‘Wiskunde is kut.Alles is kut.’

Maar even later heeft Mario spijt dat hij zijn geliefde wiskundeheeft uitgescholden.

$&

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 68

$)

Hoofdstuk 10

Diezelfde dag in maart. Het is al donkerMet gekruiste benen zit Luna in een leunstoel in de huiskamer. Zegrijnst, ondanks het ‘We moeten praten’ toen ze thuiskwam.

Krijgt ze weer een preek? Wat maakt het ook uit! Ze is gelukkig.Ze heeft een geweldige middag gehad. Zo geweldig dat ze wildedat het nooit meer op zou houden. Nog altijd proeft ze de af -scheids zoen op haar lippen.

Een paar minuten eerderLuna: ‘Onwijs bedankt, ook voor gisteren. Het was zo perfect.’Angel: ‘Zonder jou had het nooit perfect kunnen zijn.’Luna, zuchtend: ‘Ik moet gaan. Je hoeft me niet thuis te brengen.’Angel: ‘Dat wil ik juist wel doen.’Luna: ‘Nee, echt niet, straks zien mijn ouders je. Ze hebben allesdoor.’Angel: ‘Oké.’Luna: ‘Spreek ik je vanavond?’Angel denkt even na. Hij herinnert zich de fotosessie met Katia.Zal hij het haar vertellen? Beter van niet. Hij belt haar wel als hijklaar is. ‘Tuurlijk. Ik bel je later.’Luna: ‘Oké, ik ga.’Ze nemen afscheid met een lange kus en gaan dan allebei een an-dere kant op.

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 69

Haar ouders komen de huiskamer binnen, zuchtend, alsof ze zichafvragen hoe ze hun dochter het beste kunnen aanspreken. Pacogaat rechts van zijn dochter zitten, Mercedes links. Ze gaan haarvan twee kanten aanvallen. Klaar voor de start... af!

‘Luna, we begrijpen dat je geen klein meisje meer bent,’ beginthaar moeder, ‘al is dat voor ons nog zo moeilijk te bevatten.’

Luna weet nog niet waar ze naartoe wil, maar die openingszinbevalt haar niets. Dit lijkt niet op een gewone ruzie.

‘Wat je moeder zeggen wil, is dat je bijna zeventien bent, en opdie leeftijd kun je grote fouten maken,’ voegt haar vader eraan toe.

‘Op jullie leeftijd kun je ook fouten maken, toch?’ antwoordt Lu-na.

‘Ja, ja natuurlijk, liefje,’ zegt Mercedes snel. ‘We maken allemaalfouten, maar sommige fouten kun je vermijden. Ik bedoel, het isbelangrijk –’

‘...dat je voorzorgsmaatregelen neemt,’ valt Paco zijn vrouw inde rede.

Voorzorgsmaatregelen? Ah, voorzorgsmaatregelen! Luna begintte begrijpen welke kant het gesprek op gaat.

‘Precies, voorzorgsmaatregelen. Alhoewel je sommige dingenbeter niet kunt doen als je er nog niet helemaal klaar voor bent,’vervolgt Mercedes.

‘Dus als ik niet zeker weet of ik een voldoende zal halen voorhet wiskundeproefwerk van vrijdag, dan kan ik het beter helemaalniet maken?’ zegt Luna met een grijns.

Haar ouders kijken elkaar aan. Die zit!‘Kijk, Luna, je weet dat je ons alles kunt vertellen. Als je ergens

mee zit zijn je vader en ik er om je te helpen.’‘Ik vertel jullie heus alles,’ liegt ze.‘Nou, ik weet zeker dat er dingen zijn die je voor ons verzwijgt.

En dat is normaal. Jij hebt ook je eigen leven...’‘...maar het zou (jn zijn als je ons de belangrijkste dingen wel

vertelt,’ vult haar vader aan.

%*

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 70

‘Zo is dat. Bijvoorbeeld...’ Luna is bang voor het voorbeeld dathaar moeder nu gaat geven. ‘...als je een vriendje krijgt. Dat is welbelangrijk, toch?’

Bingo! Ze wist wel dat dat het voorbeeld zou worden. ‘Ligteraan hoe je het bekijkt. Maar het lijkt me inderdaad wel belang-rijk.’

‘Dat is het zeker,’ beaamt haar vader. ‘En alles wat daarbij komtkijken ook.’

Alles wat daarbij komt kijken. Dat is ook een mooie manier omte zeggen ‘seks met iemand hebben,’ denkt Luna. ‘Maar jullie had-den het alleen over een voorbeeld, toch?’

‘Ja, ja natuurlijk... Dat is een voorbeeld van een van de dingenwaar je het gerust met ons over kunt hebben. Over verkering en,zoals je vader het zo mooi zei, alles wat daarbij komt kijken.’

Ze zwijgen een poosje.Het is Luna die uiteindelijk de stilte doorbreekt. ‘Pap, mam,

maak je geen zorgen. Als ik met een jongen naar bed ga zal ik devoorzorgsmaatregelen nemen waar jullie het net over hadden.’

Langzaam staat Luna op uit haar stoel, geeft haar vader en moe-der een zoen en gaat de trap op naar haar kamer.

Paco en Mercedes staren haar na. Ze zien haar echt nog als eenklein meisje, daar is niets aan te doen. Als ik met een jongen naarbed ga zal ik de voorzorgsmaatregelen nemen waar jullie het net overhadden. Wat een manier om een gesprek te beëindigen. Ze blijvenverstijfd achter.

Dan zegt Mercedes: ‘Zie je wel, het is echt beter om over dit soortdingen te praten...’

Paco kijkt zijn vrouw aan en forceert een glimlach. ‘Ja, ik voelme nu een stuk rustiger...’ Hij legt zijn hand op zijn voorhoofd. ‘Ikga een aspirientje halen.’

‘Neem er voor mij ook een mee, alsjeblieft.’

%+

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 71

Apotheken kunnen genoeg omzet draaien met de verkoop vanpijnstillers aan ouders die plotseling inzien dat hun kind grootwordt... en alles wat daarbij komt kijken.

Die avond in maart, ergens anders in de stadZe parkeren de auto vlak bij de plek waar ze met Katia hebben af-gesproken. Hector en Angel stappen uit. Het is bijna halfnegen enpikkedonker. Hector heeft een grote koffer met fotografeerspullenbij zich en Angel draagt de lampen.

‘Denk je dat het lang gaat duren?’ vraagt Angel. Hij voelt zichniet helemaal op zijn gemak met de situatie.

‘Nou, ik hoop het niet. Ik moet een foto hebben voor de voor-pagina en nog drie voor bij het interview. Maar je weet het nooitvan tevoren.’

Ze komen bij een parkje waar Katia en haar manager hen alstaan op te wachten. Ze staan te praten met twee meisjes die doorHector zijn gevraagd om te helpen met de kleding en make-up vande zangeres.

Katia is de eerste die doorheeft dat de fotograaf en de journalistzijn aangekomen en ze loopt op ze af om ze te begroeten. ‘Goe-denavond,’ zegt ze glimlachend, om ze daarna allebei twee zoenenop de wang te geven. ‘Dit keer waren wij er het eerst.’

‘Eén-één,’ antwoordt Angel, terwijl hij het meisje nieuwsgierigbekijkt. Hij probeert de glimlach op zijn gezicht niet eens te ver-bergen.

Katia is nu net zo gekleed als tijdens haar optredens. Ze draagteen blauw met roze wijde jurk tot op haar knieën, een felgekleurdepanty, dansschoenen en matchende 'uwelen handschoenen.

‘Zie ik er zo goed uit?’‘Ja, ik vind het wel mooi,’ zegt Hector. ‘Je moet je trouwens wel

een paar keer verkleden tijdens de sessie, om de reportage wat le-vendiger te maken. Is dat oké?’

‘Ik vind het best.’

%,

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 72

Angel en Hector begroeten de andere drie.Het is een rustig park. Dat moet ook wel, op een drukke plek

zou het binnen de kortste keren vol staan met nieuwsgierige men-sen. Katia heeft er in korte tijd een grote schare fans bij gekre-gen.

‘Zullen we beginnen?’ vraagt Hector, die als achtergrond voorde eerste foto’s een grote oude eik heeft uitgekozen.

Katia gaat op de wortels van de boom zitten. De fotograaf geefthaar aanwijzingen en vraagt haar verschillende poses aan te ne-men: ‘Kin omhoog. Glimlachen. Zo ja. Klik. Kijk eens naar links.Goed zo. Klik. Benen beetje uit elkaar. Niet zo ver. Zo ja. Klik. Nueven staan. Kijk recht in de camera. Klik.’

Angel zit op een van de bankjes in het park. Niets van de sessieontgaat hem. Oplettend observeert hij elke beweging, elke ge-zichtsuitdrukking van de zangeres. Echt, dat meisje heeft iets. Zeis niet alleen mooi, ze straalt ook iets magisch uit. Haar superlichteogen zijn betoverend. Hij weet niet wat hij daar te zoeken heeft,zoals hij al gedacht had voegt hij niets toe. Maar om een of anderevreemde reden is hij toch blij dat hij erbij is.

De minuten gaan voorbij. De fotosessie gaat door. Verschillendeplekken. Andere kleding. Klik. Een beetje make-up, een ander kap-sel. Het parkje is een kleine oase in de drukke stad.

Een korte pauze voor de laatste foto’s worden genomen.Katia loopt op Angel af en gaat naast hem zitten. ‘Oef, ik ben

uitgeput. Je zou het niet zeggen, maar dit is zo vermoeiend. Ik zounooit model kunnen worden.’

‘Je doet het onwijs goed. Alsof je je hele leven niets anders hebtgedaan.’

‘Nou, het hoort nu eenmaal bij mijn werk, maar ik vind er niksaan,’ zegt ze zuchtend.

‘Elk werk heeft een vervelende kant.’‘Ik voel me een beetje belachelijk als ik die poses moet aanne-

men en gezichten moet trekken. Toen hij zei dat ik mijn benen een

%"

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 73

beetje uit elkaar moest doen... ik dacht dat ik stuk ging. Ik weetniet hoe ik mijn lachen heb kunnen inhouden.’

Angel grinnikt.Katia kijkt hem aan. Ze vindt hem knap. Echt. En als hij lacht...

‘Angel...’‘Ja?’‘Niks. Bedankt dat je bent gekomen.’‘Maar ik doe helemaal niets... Ik kijk alleen maar.’‘Nou, ik ben blij dat je er bent. Zoals ik al zei is dit niet mijn

ding.’Hector kondigt aan dat de pauze voorbij is.‘Ga maar snel, nog maar een paar foto’s.’‘Ik kom eraan!’ Katia glimlacht, buigt zich voorover en geeft

hem een zoen op zijn mond, dit tot grote verrassing van Angel, dieniet eens tijd heeft om te reageren. Dan staat ze op om te poserenvoor de laatste foto’s.

Angel zit als versteend. Wat was dat nou? Waarom gaf Katia hemeen kus? Het was vast een vergissing. Er zijn zo veel mensen dieelkaar op die manier kussen. Het was gewoon een aardig bedoeldezoen.

De sessie gaat voort. Katia poseert op een schommel. Zachtjesgaat ze van voor naar achter. Klik. Met losse haren die bij elke be-weging een beetje meer in de war raken. Hector legt alles vast metzijn camera. Hij vraagt haar te glimlachen. Klik. Even naar rechtskijken, een beetje melancholischer. Klik. Dan ziet Katia Angel. Hijlijkt afwezig. Wat zou er in zijn hoofd omgaan?

‘Katia, stop eens met schommelen,’ zegt de fotograaf. ‘Zo ja. Houje rechterhand bij je mond. Zo ja, heel goed. Doe alsof je ergensnaar kijkt. Naar je vriend, bijvoorbeeld.’

Vriend? Ze heeft helemaal geen vriend. Maar ze weet wel iemand...‘Heel goed. Nu een twijfelende blik: ogen halfdicht, hoofd een

beetje naar rechts. Zo ja. Prachtig. Nu glimlachen. Perfect...’ Klik.‘Zo, dit was de laatste.’

%!

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 74

Angel zit nog altijd op het bankje na te denken over wat er netgebeurde. Hij ziet hoe Katia met haar losse roze haren van deschommel af komt. Hoe is het toch mogelijk dat die kleur haar zogoed staat? Ze ziet er jong uit, je zou niet zeggen dat ze twintig is.En dan die ogen... Hector heeft vast en zeker foto’s weten te makenwaarop die opvallende ogen eruit springen. Katia is ongetwijfeldonweerstaanbaar voor iedere man.

Nu de sessie voorbij is, komen ze allemaal bij de fotograaf staan.Angel probeert elk oogcontact met de zangeres te vermijden, maaruiteindelijk zwicht hij. Als ze doorheeft dat hij naar haar gluurtglimlacht ze naar hem.

‘Het ging geweldig,’ zegt Hector. ‘Ik weet zeker dat het een fan-tastische reportage wordt.’

‘Vast en zeker,’ zegt Mauricio tevreden.‘De nacht versterkt Katia’s schoonheid,’ gaat de fotograaf verder.Ja, ook Angel gelooft dat er een paar geweldige foto’s bij zullen

zitten voor zijn interview. Die lichte ogen, het licht, het donker vande nacht... nacht... O ja... Luna! Hij moet haar bellen. Hij kijkt opzijn horloge. Het is nog niet eens zo laat.

‘Sorry, ik moet even bellen,’ zegt Angel en hij loopt weg van hetgroepje, dat nog druk staat te praten.

Katia is de enige die niet deelneemt aan het gesprek. Haar ogenvolgen Angel die vlug is weggelopen, op zoek naar een rustige plek.

Als hij denkt dat ze hem niet meer kunnen horen, haalt hij zijnmobieltje uit zijn zak. Dat staat uit. Angel probeert het aan te zet-ten, maar dat lukt niet, de batterij is leeg.

Weer kijkt hij op zijn horloge. Het maakt niet uit, het is echt nogniet zo laat. Hij moet toch nog naar de redactie om wat dossiersop te halen. Dan belt hij haar daar wel.

Hij loopt weer terug. Het lijkt erop dat de anderen tijdens zijnafwezigheid plannen hebben gemaakt voor vanavond.

‘Angel, wij gaan ergens wat drinken, ga je mee?’ vraagt Hector.‘Ik kan niet. Ik moet nog wat ophalen bij de redactie en ik wil

morgen vroeg op.’

%#

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 75

‘Maar morgen is het zaterdag... Kom nou, man, ga mee! Alleeneen glaasje om te vieren dat het zo goed ging.’

‘Nee, echt niet. Ik moet naar kantoor om wat papieren op te ha-len en het is al laat.’

‘Ik kan ook niet,’ komt Katia tussenbeide. ‘Ik ben uitgeput. Enik moet ook vroeg op.’

‘Kom op, doe niet zo 'auw, één glaasje maar,’ dringt Mauricioaan. Hij kan zijn ogen niet afhouden van een van de stylistes diehebben geholpen bij de fotosessie.

‘Gaan jullie maar. Ik breng Angel wel even naar de redactie, ikkom er toch praktisch langs.’

Angel is verrast door het voorstel van de zangeres. ‘Dank je, Ka-tia, maar dat hoeft echt niet, hoor. Ik pak de metro en...’

‘Het is zo’n kleine moeite. Het dichtstbijzijnde metrostation isveel te ver. Ik breng je. Dat is wel het minste wat ik voor je kandoen nu je helemaal voor mij hierheen bent gekomen.’

‘Oké dan... als jullie niet mee willen moeten jullie het zelf weten.Wij gaan wat drinken,’ zegt Katia’s manager. Hij is al een stapje ver-der gegaan en heeft een arm om de schouder van de visagiste ge-legd.

Ze nemen afscheid. De twee meisjes, Hector en Mauricio gaande ene kant op, Katia en Angel de andere. Samen wandelen ze naarde roze Audi, die onopvallend in een donker straatje geparkeerdstaat.

Ze zwijgen allebei. Angel moet nog altijd aan de kus denken.Hoe moet hij die opvatten? Was het een lief gebaar, of zat er meerachter? Hij voelt zich zelfs een beetje schuldig. Heeft hij het aanzichzelf te wijten?

De sterren verlichten de hemel. De maan laat zich zien, en deavond loopt op zijn einde. Al is voor Katia en Angel de avond nogmaar net begonnen.

%$

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 76

Dezelfde tijd, aan de andere kant van de stadOp haar bed ligt ze te wachten op zijn telefoontje. Al zeker eenhalfuur.

Waarom heeft hij haar nog niet gebeld?Luna wil zo graag zijn stem horen. Haar verlangen is zo sterk

dat ze het niet langer kan uithouden en ze besluit hem te bellen.Ze zoekt zijn nummer op en ze toetst het in. Teleurstelling: zijn te-lefoon staat uit. Dat is zo’n tegenslag dat ze bijna moet huilen. Maarwaarom? Ze hebben net twee geweldige dagen achter de rug... Detwee mooiste dagen van haar leven.

‘Wat doe ik nou dom...!’ Maar ze kan hem niet uit haar gedach-ten bannen. Wat zou Angel op dit moment aan het doen zijn?

Ze moet tot rust komen. Alles gaat goed. Het enige wat ze nodigheeft is wat a'eiding. Dat zegt haar moeder ook vaak tegen haar,dat ze zich niet in één ding moet vastbijten, het leven bestaat uitzo veel verschillende dingen. Hij belt haar heus wel.

Ze zet haar computer aan om muziek te luisteren. Een goedemanier om de tijd te verdrijven. Ze kiest ‘Apologize’, van One Re-public. Een prachtig nummer dat ze pasgeleden ontdekt heeft.Maar de muziek alleen is niet genoeg om haar af te leiden. Ze heeftnog iets nodig. Ze weet het al: Het spijt me dat ik je mijn liefje noem.Dat zou wel eens een goede remedie kunnen zijn, zich verliezenin de wereld van Niki en haar avonturen met de veel oudere recla-meman. Wat een liefdesgeschiedenis... Op een zekere manier iden-ti(ceert ze zich met de hoofdpersoon. Zij beleeft op dit momentiets soortgelijks.

Ze pakt het boek en opent het waar ze was gebleven. Die boe-kenlegger... Dan moet ze weer denken aan die jongen in de Star-bucks. Met alles wat ze de afgelopen ,! uur heeft meegemaakt, wasze hem bijna vergeten. Wat was hij knap, met die mooie glimlachvan hem.

Ze gaat naar de laatste bladzijde van het boek en leest nog eenkeer het e-mailadres van de onbekende: alexescritor@hotmail.com,Alex schrijver.

%%

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 77

Ze is nieuwsgierig. Waarom ook niet? Luna gaat weer achterhaar computer zitten, opent -./ en voegt het adres van de jongenuit de Starbucks toe aan haar contacten. Zou hij online zijn? Lunaweet niet waarom, maar ze voelt het een beetje kriebelen vanbin-nen. Er gaan een paar minuten voorbij. Het ziet er niet naar uitdat de jongen achter zijn computer zit.

Ze wordt ongeduldig, maar dan kondigt -./ aan dat een vanhaar contacten zich net heeft aangemeld. Het is Mario. Verbaasdleest Luna zijn nieuwe -./-naam: ‘Leven is kut. Liefde is kut. Wis-kunde is kut.’ Ook zijn avatar is veranderd, nu staat er een plaatjevan een zwarte roos.

Arme jongen, denkt Luna. Zou hij gedumpt zijn door een meis-je? En hij is zo lief. Sommigen weten niet wat ze verliezen...

Ze wil hem iets schrijven, maar weet niet hoe ze moet beginnen.Het belangrijkste is dat hij zich wat beter voelt en beseft dat er meeris in het leven. Dat meisje zoekt het maar uit. Maar juist op datmoment meldt een nieuw contact zich aan op -./. Alexescritor isonline.

Op datzelfde moment, elders in de stadZe is online. Zou ze het hebben gelezen?

Mario weet niet wat hij moet doen. Zal hij haar schrijven? Moethij wachten tot zij hem een bericht stuurt? Hij wil haar zo graagvertellen dat hij zich rot voelt, dat zijn hart gebroken is. Maar danzou hij haar alles moeten opbiechten; zij is de oorzaak van zijn lief-desverdriet. Het is gewoon een marteling. In zijn hoofd ziet hijniets anders dan het beeld van Luna, zoenend met die jongen voorde school. En als hij daaraan denkt, wil hij niet verder leven. Hetis net als in dat nummer van Mecano, dat in zijn hoofd opkomt,‘Cruz de navajas’, kruis van messen. Daarin ziet de hoofdpersoon,die toevallig ook Mario heet, zijn meisje met iemand anders zoe-nen op straat.

Zal hij haar schrijven? En als ze op dit moment met hém aan

%&

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 78

het chatten is? Of, nog erger, als ze samen op haar kamer zitten?Bij deze laatste gedachte stort Mario helemaal in. Hij heeft ner-

gens meer zin in. En zonder er verder bij na te denken zet hij zijncomputer uit en keert terug naar de duisternis van zijn kamer.

%)

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 79