Przyjaźń

,, Przyjaciel to ktoś, na kogo możesz liczyć w każdej sytuacji, niezależnie od miejsca i czasu. "

W pewnym niewielkim miasteczku niedaleko Katowic mieszkały dwie przyjaciółki.Razem chodziły do szkoły, śmiały się, płakały i wspierały w ciężkich chwilach.Lena, jedna z nich , była szczupłą blondynką o niebieskich oczach. Mieszkała razem z mamą, tata zmarł wiele lat temu. Ewa była brunetką, średniego wzrostu. Miała włosy do ramion i zielone oczy, które zawsze świeciły w ciemności. Dziewczyny były już w 3 klasie gimnazjum. Wszyscy w szkole zawsze zazdrościli im tej przyjaźni. Oprócz siebie miały także inne koleżanki, ale nie były one tak mocno z nimi związane. Dziewczynki miały dobre stopnie w szkole, ale Lena była lepsza z matmy, a Ewa z polskiego. Kiedyś pokłóciły się o chłopaka i to właśnie była największa kłótnia w ich życiu, lecz później doszły do wniosku, że ten chłopak wcale nie był wart ich sprzeczki. Po tej kłótni były jeszcze bardziej do siebie przywiązane. Rozmyślały nad tym, że przez jednego chłopaka mogły już nigdy ze sobą nie rozmawiać i nie robić tego co zwykle robiły razem...po prostu cieszyć się życiem. W czasie wakacji dużo razem rozmawiały o szkole, do której się wybierały. Jednak nie mogły się ze sobą w tej sprawie dogadać. Ewa chciałaby w przyszłości studiować polonistykę. Lena natomiast kochała matmę. Wszystko zawsze dokładnie przeliczała, dlatego w przyszłości chciałaby zostać księgową. Powiedziała nawet, że dla przyjaciółki może porzucić swoje marzenia o księgowości i pójść do tej samej szkoły co ona. Ale Ewa nie zgodziła się na to. Uważała, że nie może się tak poświęcać dla niej. Nie można rezygnować ze swoich najskrytszych marzeń, po to aby uszczęśliwić drugą osobę. Dziewczyny pogodziły się z myślą, że będą widywały się tylko podczas przerw świątecznych. Lena wyjechała do Warszawy a Ewa do Krakowa. Przyjaciółki dzwoniły do siebie codziennie i w każdym możliwym momencie spotykały się. Któregoś dnia mama Leny zadzwoniła do Ewy i oznajmiła, że jej córka jest ciężko chora. Ma nowotwór płuc. Ewa była tym bardzo wstrząśnięta. Od razu przyjechała do Warszawy. Tam zobaczyła Lenę bardzo bladą i zmęczoną życiem. Dziewczyna nie miała na nic siły, jej stan był bardzo ciężki. Przyjaciółka wciąż nad nią czuwała. Po trzech dniach Lena umarła. Ewa nigdy o niej nie zapomniała. Często odwiedzała jej grób a córce dała na imię Lena.

Dwaj przyjaciele, czyli historia o odwadze.Jest to historia o przyjaźni i odwadze, uczuciach które połączyły dwóch młodych chłopców. Franek i Staś, bo tak bohaterowie tej opowieści mieli na imię, od dziecka spędzali ze sobą wiele czasu, z biegiem lat te wspólne spotkania umacniały przyjaźń młodych chłopców. Z pewnością ich historia trwałaby do dnia dzisiejszego, gdyby nie wybuch drugiej wojny światowej. Rzecz miała miejsce w Polsce. Zarówno Staś jak i Franek z dniem 25 sierpnia 1939 r. zostali powołani do wojska, szczęśliwym zbiegiem okoliczności, obaj trafili do tej samej jednostki wojskowej. Przed wyjazdem chłopcy przysięgli swoim rodzicom, że wzajemnie będą uważać na siebie. Już w pierwszych dniach wojny ich oddział poddany był ciężkiej próbie. Huk dział, strzały karabinów i płonące domy stali się smutnymi towarzyszami młodych chłopców. Franek i Staś cały czas starali się wspierać siebie oraz kolegów z jednostki, robili też wszystko, aby zawsze być w pobliżu siebie. Wierzyli, że zawsze jeden pomoże drugiemu. Długi czas szczęście im sprzyjało.Lecz któregoś dnia pod wieczór przyszedł rozkaz by ich oddział zaatakował nieprzyjaciela. Żołnierze pod piekielnym ogniem wroga dotarli do pewnej wioski, wtedy też dowódca wydał rozkaz, aby Staś udał się sam na zwiad. Franek chciał pójść z nim, niestety nie dostał pozwolenia. Staś miał przedrzeć się niepostrzeżenie do wioski, podłożyć w kilku miejscach ładunki wybuchowe i szybko wrócić . Kiedy mijała trzecia godzina nieobecności przyjaciela, zaniepokojony Franek poszedł do dowódcy z prośbą, aby ten pozwolił mu poszukać Stasia. - To jest zbyt niebezpieczne - odpowiedział dowódca. - Straciłem już twego przyjaciela, straciłbym również ciebie. Frank mimo wszystko poszedł. Po godzinie znalazł Staszka śmiertelnie rannego w pierś. Ostrożnie wziął go na ręce. Nagle dosięgną go pocisk. Nadludzkim wysiłkiem udało mu się donieść martwego już przyjaciela do ukrywających się polskich żołnierzy.- Czy warto było umierać, by ratować umarłego? - spytał dowódca. - Tak - wyszeptał Frank, gdyż przed śmiercią od Stasia usłyszałem takie słowa: - Wiedziałem, że przyjdziesz. Teraz już niczego się nie boję. To były też ostatnie słowa Franka. Kilka minut później chłopiec zmarł, jednak jego twarz była uśmiechnięta. Historia Stasia i Franka, to opowieść o przyjaźni i odwadze, usłyszałam ją od wujka, którzy służył z nimi w jednym oddziale podczas II wojny światowej. Ta historia bardzo mnie wzruszyła, na moją prośbę wujek zabrał mnie na ich grób. Obaj leża we wspólnej mogile, niedaleko wioski w której oddali swoje młode życie. Grobem opiekuje się okoliczna ludność.