นางร้าย

6

Page Dear Mr.Postman ���������������������� A.indd 6 5/8/2560 BE 14:05

Dear Mr. Postman ส่งด่วนพิเศษ ผู้ชายเกรด A

7

บางคนออกเดินทางแสนไกลไปตามหาความรัก

เพ่ือท่ีสุดท้ายแล้วจะพบว่ามันอยู่แค่ตรงหน้า (บ้าน) น่ีเอง

Page Dear Mr.Postman ���������������������� A.indd 7 5/8/2560 BE 14:05

นางร้าย

8

"แต่งตัวแบบน้ีทุกวันเลยเหรอครับ"

"เราต้องลองชุดแล้วก็ถ่ายรูปลงเพจน่ะ...ใช่ ก็แต่งทุกวันแหละค่ะ"

"น่าเสียดายจัง"

"หือ?"

"ท่ีผมไม่ได้มาส่งของทุกวัน"

Page Dear Mr.Postman ���������������������� A.indd 8 5/8/2560 BE 14:05

Dear Mr. Postman ส่งด่วนพิเศษ ผู้ชายเกรด A

9

Tracking No.1ต�ำบลหน้ำบ้ำน อ�ำเภอโทรมสุด จังหวัดบุรุษไปรษณีย์

ชวีติของฉนัไม่ได้ซบัซ้อนอะไรค่ะ ค่อนไปทางธรรมดาจนเกือบจะน่าเบือ่

ด้วยซ�้า ตารางชีวิตฉันหมุนวนอยู่ท่ีเดิม ดังน้ี

ตื่นเกือบจะบ่าย

กินข้าวเช้ารวมกับข้าวเท่ียง

อาบน�้า

เปิดคอมพิวเตอร์

เช็กอินบ็อกซ์

ตอบปัญหาสารพันตั้งแต่ค�าถามแบบสากกะเบือยันเรือด�าน�้า

พักกินขนม

กลับมาตอบปัญหาสารพันตั้งแต่ค�าถามแบบสากกะเบือยันเรือด�าน�้า

พักกินขนม

อัพรูป คิดโปรโมชั่น ท�าการตลาดต่างๆ นานา และแน่นอน สิ่งท่ีหนี

ไม่พ้นอย่างกับเวรกรรมตามติดเลยก็คือ...วนมาตอบค�าถามสารพัน

พวกค�าถามที่ออกทะเลไปไกลแบบอีกฟากของดาวเคราะห์ฉันจะ

Page Dear Mr.Postman ���������������������� A.indd 9 5/8/2560 BE 14:05

นางร้าย

10

พยายามไม่ใส่ใจ ส่วนค�าถามสากกะเบือฉันยังตอบบ้าง อย่างเช่น 'ขาย

อย่างเดียวเหรอครับ รับซื้อหัวใจโทรมๆ มั้ย' หรือ 'มีความรักขายมั้ยครับ'

หรือบางทีก็ถามตรงๆ เลย 'กินอะไรถึงสวย'

รู้สึกว่ามีความคุกคามเบาๆ ถึงปานกลาง และแรงสูงตามล�าดับ

แต่ไม่เป็นไรค่ะ ชินละ

ชินจริงๆ

ล้อเล่น ไม่ชินก็ได้ค่ะ บางทีก็อยากพิมพ์ว่ากลับเป็นกลอนสี่ไม่สุภาพ

พร้อมกาพย์ยานีสิบเอ็ด แต่ต้องสะกดอารมณ์ไว้เพราะเดี๋ยวของจะขาย

ไม่ออกเอา

มนัเป็นชวิีตท่ีด�าเนนิไปแบบเรยีบๆ ไม่หวือหวาอะไร เกือบจะเรยีกได้ว่า

เป็นรูปแบบชีวิตท่ีฉันใฝ่หามาตลอด ไม่ต้องวุ่นวายกับใครนัก พอชาร์จเงิน

ได้สักพักก็เตรียมหาท่ีพักไปเที่ยวกับลูกหมี เพ่ือนรักแสนดีที่ไว้ใจ ซึ่งพร้อม

จะท้ิงร้านค้าออนไลน์น้ีไว้แล้วไปเถลไถลกันแบบตามใจชอบ

ก๊ิงก่อง~

โอ้! และน่ีคืออีกอย่างหน่ึงซึ่งแทรกอยู่ในตารางชีวิตแม่ค้าออนไลน์

อย่างฉัน

โดยส่วนมากมันมักจะอยู่บนสุดของตาราง มันมักจะมาก่อนกิจกรรม

ใดๆ จะเริ่ม มันมักจะมาแบบไม่ทันตั้งตัวในช่วงเวลาประมาณเก้าโมงเช้า

เป็นต้นไป

อกีอย่างหนึง่ทีว่่าน้ันเกิดจากการทีน่านๆ ครัง้ฉนัจะต้องรบัของมาสตอ็ก

ด้วยตัวเอง เพราะปกติแล้วลูกหมีท่ีเป็นท้ังเพ่ือนสนิทและหุ้นส่วนของฉัน

จะเป็นคนรับผิดชอบในส่วนน้ี ส่วนฉันจะดูแลเรื่องการตลาด ดูแลเพจ และ

รับออเดอร์จากลูกค้า แต่ช่วงนี้ลูกหมีไปต่างจังหวัด ฉันเลยต้องแปลงร่าง

เป็นสาวน้อยสุดแกร่งท่ีจัดการทุกอย่างเอง

และเป็นความโชคดีท่ีจิตวิญญาณความอินดี้ดันเข้าสิงพอดี วันนี้

ฉันเลยตื่นเช้าเป็นพิเศษก่อนจะมาน่ังตอบค�าถามแบบมึนๆ อยู่หน้าคอมฯ

ข้างล่าง ท�าให้ไม่ต ้องกระชากหัวตัวเองขึ้นมาจากสภาพงุนงงโงนเงน

น่าหงุดหงิดเหมือนอย่างวันอื่นๆ

Page Dear Mr.Postman ���������������������� A.indd 10 5/8/2560 BE 14:05

Dear Mr. Postman ส่งด่วนพิเศษ ผู้ชายเกรด A

11

ฉันลุกจากหน้าคอมฯ แล้วเดินไปท่ีห้องน�้า วักน�้าล้างหน้าสองสามที

มองหน้าตาอันแสนเบลอของตัวเองในกระจก...ยังไม่ได้แปรงฟันเลย แต่คง

ไม่เป็นไร เพราะไม่มีเรื่องต้องพูดคุยอยู่แล้ว ฉันขย�ามือท่ีเปียกกับกางเกง

บ็อกเซอร์ลายเพนกวิน หยิบผ้าขนหนูลายเพนกวินมาซับหน้าลวกๆ แล้ว

โยนมันไว้บนโซฟา จากนั้นก็สวมรองเท้าแตะลายเพนกวินเดินลากขา

สะลึมสะลือออกไปหน้าบ้าน

ฉันพอจะรับรู้แบบรางๆ ว่าบุรุษไปรษณีย์ยืนรออยู่นอกรั้วแล้ว เลย

ตรงดิ่งเข้าไปหาทันที

"มาแต่เช้าเลยนะลุง" ฉันต้ังท่าจะเปิดประตูรั้ว

"ลุงไหนเหรอครับ"

หือ?

เสียงนุ่มๆ น่ันท�าให้ฉันชะงักค้างท่ีรั้วและเงยหน้าข้ึนมอง ปกติจะเป็น

ลุงแก่ๆ น่ี

แล้วน่ีใครล่ะ...

ผู้ชาย

รั้วบ้านฉันเป็นแบบไม้ระแนงสูงเกินระดับอกนิดหน่อย ท�าให้มองเห็น

คนที่ยืนอยู่ด้านนอกชัดเจน...

ใช่ ผู ้ชายจริงๆ ด้วย พูดให้ชัดก็คือ...ชายหนุ่มในชุดบุรุษไปรษณีย์

ร่างสูง ใบหน้าสะอาดสะอ้าน ผมสีด�าเซ็ตนิดๆ แบบไม่ตั้งใจ ดวงตาสีน�้าตาล

เข้มคล้ายสีโค้ก และเขามาพร้อมกับรอยย้ิมท่ีเป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อมมากๆ

...มาก

...มากกก

"คุณกนกนกหรือเปล่าครับ เอ่อ...ขอโทษนะครับ"

"คะ?" ฉันรีบดึงสติท่ีเหมือนจะลอยออกนอกโลกกลับเข้าประทับร่าง

นึกเกลียดตัวเองทันทีท่ีไม่ได้แปรงฟัน

"มีพัสดุถึงคุณกนกนกน่ะครับ"

"อ้อ ค่ะ คือ...เอ่อ ใช่ เราเอง อ่านชื่อถูกด้วย"

"คนอ่านผิดบ่อยเหรอครับ"

Page Dear Mr.Postman ���������������������� A.indd 11 5/8/2560 BE 14:05

นางร้าย

12

"ปกติคนจะอ่านว่า 'กะ-หนก-นก' หรือไม่ก็ 'กะ-นก-นก' เพ่ิงมีคุณ

นี่แหละท่ีอ่านว่า 'กน-กะ-หนก' ตั้งแต่ทีแรก"

"เหรอครับ" เขาย้ิม ย้ิมแบบท่ีท�าให้แดดยามเช้าตอนน้ีดูเจิดจ้าขึ้น

"ครูภาษาไทยของผมต้องภูมิใจแน่ๆ"

"เหรอคะ" ฉันย้ิม ย้ิมแบบท่ีคงท�าให้แดดยามเช้าท่ีจ้าๆ เมื่อก้ีหม่นหมอง

ลงและเกิดเมฆฝนมืดคร้ึม

"รบกวนเซ็นรับด้วยครับ"

"งั้นเรา..." ฉันบิดตัวครึ่งรอบ ชี้นิ้วกลับเข้าไปในบ้าน "ไปหยิบปากกา

แป๊บนะ"

"ไม่ต้องครับ" เขาพูดพร้อมกับย้ิมอีกแล้ว เสียงสุภาพนุ่มนวลอะไร

ขนาดน้ัน "เซ็นตรงนี้ได้เลย" เขาชูอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ที่ใช้เซ็นรับของขึ้น

อุปกรณ์ท่ีฉันเห็นมานับคร้ังไม่ถ้วนแล้ว

ขอร้องเถอะ ฉันต้องการกลับเข้าบ้าน!

ต้องการไปส่องกระจกเด๋ียวน้ี!!

"เอ่อ..." เขายังชูอุปกรณ์อยู่ เหมือนไม่แน่ใจว่าจะส่งข้ามรั้วมาดีมั้ย

"เปิดประตูดีกว่ามั้ยครับ"

"อ๋อ ค่ะ ได้...ประตู..."

ฉันพยายามรวบรวมสติที่เหมือนจะว่ิงหนีไปอีก เอียงหน้าหลบไป

ด้านข้างและแอบหายใจเข้าลึก "เดี๋ยวนี้ไม่ต้องใช้ปากกาเซ็นกันแล้วเหรอเนี่ย"

ฉันแสร้งบ่นพึมพ�าเบาๆ

จากน้ันก็เลื่อนประตูออกไปด้านข้างเล็กน้อย

เขาขยับมาใกล้ข้ึน อุปกรณ์เซ็นรับถูกย่ืนมาตรงหน้าฉัน นิ้วเรียวยาว

ซึ่งสวมถุงมือเปลือยข้อน้ิวหยิบปากกาด้ามจิ๋วที่ผูกเชือกติดกับเครื่องน้ันไว้

ส่งให้ ฉันรับมาเซ็นชื่อตัวเองอย่างเนิบนาบลงบนหน้าจอแล้วส่งมันคืนไป

"รอแป๊บนะครับ"

เขาเดินกลับไปท่ีมอเตอร์ไซค์...เป็นเสี้ยววินาทีท่ีฉันเกือบจะกรีดร้อง

ออกมา แต่โชคดีที่ฉันเม้มปากไว้ทัน คนอะไร ดูดีทั้งข้างหน้าข้างหลังได ้

ขนาดน้ี ทั้งท่ีเขาก็สวมยูนิฟอร์มธรรมดาๆ และมอเตอร์ไซค์คันนั้นก็ดูบ้านๆ

Page Dear Mr.Postman ���������������������� A.indd 12 5/8/2560 BE 14:05

Dear Mr. Postman ส่งด่วนพิเศษ ผู้ชายเกรด A

13

ไม่มีอะไรพิเศษ นอกจากเบาะตอนท้ายมีถุงส�าหรับใส่ของพาดอยู่ ซึ่งมัน

ก็ไม่ใช่อะไรท่ีจะเสริมให้เขาดูโดดเด่นข้ึนมาได้เลย

แต่เขาก็ดูเด่นอยู่ดี

เขาอุ้มกล่องใบหนึ่งที่หยิบออกมาวางเตรียมไว้ที่ท้ายเบาะขึ้น แล้ว

หันเดินกลับมาย่ืนให้ฉัน

"น่ีครับ"

ฉันใช้สองมือช้อนรับที่ใต้กล่อง หวังลึกๆ อย่างบ้าๆ ว่ามือของเรา

คงแตะสัมผัสกัน แต่มันกลับไม่เป็นอย่างน้ัน เพราะมือท้ังสองข้างของเขา

จับอยู่บริเวณด้านข้างกล่องอย่างสุภาพขณะค่อยๆ ปล่อยน�้าหนักลงบนมือ

ฉัน

"เรียบร้อยครับ"

ฉันแอบจิกน้ิวกับกล่องเพ่ือสะกดความรู้สึกหวิวๆ ข้างใน "ขอบคุณค่ะ"

เขาผละถอยไปก้าวหน่ึงพลางเหลือบมองไปด้านข้าง รอยย้ิมยังคง

เจิดจ้าอยู่ "ตู้จดหมายน่ารักดีนะครับ"

ฉันเหลือบมองตามและพบว่าเขาหมายถึงตู ้จดหมายสีขาวเรียบๆ

ที่มีสติ๊กเกอร์ลายเพนกวินเท้าแขนบนบ้านเลขที่แปะไว้อยู่

"อ๋อ ค่ะ...ตู้น้ีใส่ได้เยอะนะคะ บางทีก็จะมีใบปลิวจากบิ๊กซียัดไว้เป็นปึก

เลย แต่ไม่มีจดหมายจากไหนหรอก" ฉันพยายามหาเรื่องมาคุย

และส�านึกได้ในทันทีว่ามันเป็นเรื่องท่ีไร้สาระใช้ได้

"น่ันสินะครับ เดี๋ยวน้ีคนไม่ส่งจดหมายกันแล้ว"

"ค่ะ ใช่เลย ถ้าคนเรากลับมาส่งจดหมายถึงกันเหมือนเมื่อก่อนก็คงด ี

นะคะ อะไรๆ จะได้ช้าลงบ้าง" ฉันรีบเสริมทันที

"ครับ ผมก็ว่างั้น...ไปก่อนนะครับ"

เขาย้ิมอีก ก่อนจะกลับไปท่ีรถ ท่าทางตอนวาดขาข้ึนน่ังบนเบาะ

ดูทะมัดทะแมงแบบท่ีชวนให้ฉันใจเต้น

ฉันเขย่งปลายเท้า เอียงหน้ามองตามมอเตอร์ไซค์คันน้ันเลี้ยวลับตาไป

ในซอยของหมู่บ้าน จากน้ันก็เดินกลับเข้าบ้านโดยท่ีความคิดยังไม่เข้าท่ี

ฉันไม่ได้พุ่งไปส่องกระจกอย่างท่ีต้ังใจ แต่ค่อยๆ นั่งลงบนโซฟาที ่

Page Dear Mr.Postman ���������������������� A.indd 13 5/8/2560 BE 14:05

นางร้าย

14

ห้องโถง วางกล่องไปรษณีย์ไว้ข้างๆ พลันสมองท่ีเหมือนขาดออกซิเจน

ก็นึกทบทวนเหตุการณ์ท้ังหมด...

สักพักหน่ึงฉันก็ได้ยินเสียงตัวเองพูดออกมา

"บุรุษไปรษณีย์...ท�าไมงานดีขนาดน้ี!"

Tracking No.2

ต�ำบลนกร้อง อ�ำเภอหำยใจหอบ จังหวัดขอบฟ้ำ

ตีห้า

ฉันตื่นเช้าท่ีสุดในรอบเจ็ดปีท่ีผ่านมานี้ค่ะทุกคน

เช้าขนาดท่ีว่าพระยังไม่ออกบิณฑบาต และนกบางตัวยังอยู่ในอาการ

งัวเงียด้วยซ�้า

ความจริงฉันกะว่าวันนี้จะตื่นราวๆ เจ็ดโมงครึ่ง แต่ปรากฏว่าตีห้ากว่าๆ

ฉันกลับดีดตัวจากเตียงขึ้นมาอาบน�้า ล้างหน้า แปรงฟันได้อย่างอัศจรรย์

ตามด้วยการขดุเครือ่งส�าอางจากกรุขึน้มากองบนโต๊ะ ทบทวนสกิลการแต่งหน้า

ที่ห่างหายไปพักใหญ่ ลองลิปสติกหลายเฉด กรีดอายไลเนอร์เป็นสิบรอบ

เรียกได้ว่ารีโนเวตใบหน้าแบบจัดเต็ม แถมยังลากเสื้อผ้าคอลเล็กชั่นใหม่

ออกมาลองหลายชดุ ก่อนจะมาลงเอยกับชดุเดรสสพีาสเทลเปิดไหล่ทัง้สองข้าง

กระโปรงบานสั้นเหนือเข่านิดๆ

ใช้เวลาไปท้ังหมดประมาณสามชั่วโมง

หลังจากน้ันฉันก็...

ออกไปรดน�้าต้นไม้ท่ีหน้าบ้าน

นกชนิดต่างๆ ท่ีอยู่รอบบริเวณน้ีเร่ิมส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวราวกับก�าลัง

จะร้องเชียร์ให้ก�าลังใจฉัน แต่หูได้ยินไม่ชัดหรอก เพราะใจฉันจดจ่อไปท่ี

เสียงอื่นอยู่

ขณะน้ีเวลา 8.40 น.

และเหมือนว่าเวลาก�าลังเดินไปอย่างช้าๆ...

9.00 น.

Page Dear Mr.Postman ���������������������� A.indd 14 5/8/2560 BE 14:05

Dear Mr. Postman ส่งด่วนพิเศษ ผู้ชายเกรด A

15

9.30 น.

โอเค พอก่อน รากต้นไม้อาจจะเน่าแล้วก็ได้นะ ฉันเดินไปปิดน�้าแล้ว

พาตัวเองไปท่ีประตูร้ัว เขย่งเท้านิดๆ เพ่ือเกาะขอบรั้ว

มองซ้าย...รถเก๋งสองคันขับไล่หลังกันมา ผ่านหน้าบ้านฉันออกไป

ทางปากซอย

มองขวา...ไม่เห็นวีแ่ววว่าจะมยีานพาหนะจากข้างนอกเลีย้วผ่านหวัมุม

เข้ามาเลย

ฉันปล่อยตัวกลับมายืนเต็มเท้า มองเลยขอบรั้วไปเห็นอาม่าบ้าน

ตรงข้ามก�าลังหลับตาพร้ิมร�าไท้เก๊กอยู่เงียบๆ แต่ดูๆ ไปบางทีอาม่าอาจจะ

ละเมอก็ได้ ฉันหันกลับมามองตัวบ้านและตัดสินใจว่าจะกลับไปนั่งพักก่อน

บรื้นนน!

อ๊ะ! เสียงนั่น! เสียงแว่วๆ เหมือนลอยมากับลมจากทางปากซอย แต ่

วันน้ีประสาทหูฉันท�างานเกินประสิทธิภาพ ท�าให้ฉันหมุนตัวกลับรวดเร็ว

ถลาพุ่งตัวไปที่ขอบรั้วอีกครั้ง มาแล้วๆๆๆ มอเตอร์ไซค์ท่ีมีกระเป๋าใส่กล่อง

ไปรษณีย์พาดตรงท้ายเบาะ

ฉันรีบเลื่อนประตูร้ัวเปิดช่องเล็กน้อยพอให้ตัวลอดออกไปได้ จากน้ันก็

ทะยานออกไปยืนรอข้างนอกทันที ฉันยกมือจับปอยผมที่ปรกหน้าอยู่มาทัดห ู

เติมจริตความอ้อนแอ้นลงไปเล็กน้อยแต่พองาม หยีตามองดวงอาทิตย์ก่อน

หันหน้าสี่สิบห้าองศาท�ามุมกับแสงแดดที่ตกกระทบลงมา ลุคนี้ดูโดดเด่น

ชนิดที่ว่าถ้าสิบล้อขับผ่านมาก็คงจะเสียหลักจนหักหลบไม่ทันแน่นอน

อ๊ะ! แต่พุ่งตัวออกมารอรับขนาดน้ี มันจะดูไม่งามหรือเปล่านะ

ฉันยืนบิดตัวลังเลเล็กน้อยก่อนจะผลุบกลับเข้ามาคว้าสายยางมา

รดน�้าต้นไม้ตามแผนเดิม ตอนน้ีพ้ืนหญ้าบริเวณหน้าบ้านเปียกแฉะไปแล้ว

แต่ฉันก็ไม่แคร์ เสียงมอเตอร์ไซค์ใกล้เข้ามาแล้ววว

เอี๊ยด!

แล้วก็ตามด้วยเสียงดับเคร่ืองจอดท่ีหน้าบ้านฉัน...

ฉนักดปลายสายยางแน่นให้น�า้กระจายเป็นฝอยกลางแสงแดด ละอองน�า้

แยกตัวล้อเล่นกับแสงจนเกิดประกายระยิบระยับ นี่ถ้าลูกหมีแวะมาถ่ายรูปให้

Page Dear Mr.Postman ���������������������� A.indd 15 5/8/2560 BE 14:05

นางร้าย

16

ตอนน้ี เสื้อผ้าชุดน้ีต้องขายดีเพจแตกแน่

ก๊ิงก่อง~

"รับพัสดุด้วยครับ"

ฉันเขวี้ยงสายยางท้ิงทันที และไม่สนใจว่าน�้าจะไหลนองยังไง

"มาแล้วค่า~" ฉันก้มหน้าก้มตาเดินไปยังประตู จัดปอยผมทัดหูอีกที

แล้วเงยหน้าข้ึนสบตาคนตรงหน้าพร้อมกับรอยย้ิม

"..."

ผู้ชาย

ผู ้ชายคนหน่ึงอุ ้มกล่องไปรษณีย์รออยู่ตรงหน้าประตูรั้วตามคาด

เขาสวมเสื้อโปโลและสวมเสื้อกันลมซีดๆ ทับข้างนอก

รอยย้ิมเผยให้เห็น...

ฟันซี่โตท่ีมีคราบบุหร่ีจับ

ศีรษะล้านสะท้อนแสงแดดเป็นมันวาว

อายุอานามไม่ต�่ากว่าห้าสิบแน่นอน

"รับของด้วยครับ" เจ้าตัวพูด "หนู...เอ่อ เป็นอะไรรึเปล่า"

"คะ?"

"ท�าหน้าอย่างกับ..." เขาหันซ้ายหันขวาเหลือบดูข้างหลัง "มีอะไร

เกาะหลังลุงรึเปล่า ช่วงน้ีฝันไม่ค่อยดี อย่าบอกนะว่าเห็น..."

"เอ่อ เปล่าค่ะ เปล่าๆ"

"โล่งไปที อ่ะ รับไปสิ"

ฉันรับกล่องมาอุ ้มไว้ หลังจากเซ็นชื่อรับของเสร็จตามขั้นตอนลุง

ก็หมุนตัวจะเดินกลับไปท่ีรถ...

"ลุงคะ!"

ลุงสะดุ้งและหันขวับ "อะไร!...เงาหัวหายเหรอ!"

"เปล่าค่ะ คือ...หนูจะถามว่า...แล้วคนท่ีมาส่งของเมื่อวานไปไหน

เหรอคะ"

"หือ?"

"ผู้ชายเมื่อวานน่ะ"

Page Dear Mr.Postman ���������������������� A.indd 16 5/8/2560 BE 14:05

Dear Mr. Postman ส่งด่วนพิเศษ ผู้ชายเกรด A

17

"อ๋อ...ขอบฟ้า" ลงุบอก "เดก็ใหม่ พักนีล้งุเจบ็ออดๆ แอดๆ ใกล้เกษยีณละ

หัวหน้าเลยหาคนมาช่วย ก็ได้เจ้าขอบฟ้าน่ีแหละ"

"เขาชื่อขอบฟ้าเหรอคะ"

"อื้ม ชื่อเด็กสมัยน้ีมันแปลกนะ ตั้งกันเข้าไปได้ไง..."

"เขาจะมาส่งของวันไหนอีกคะ ขอบฟ้าน่ะ" ฉันถามเข้าเป้าทันที

"เอ...วันไหนหว่า"

"..." ฉันเม้มริมฝีปากลุ้น

"ไม่แน่ใจนะ"

"นึกสิคะลุง นึกหน่อย" ฉันหลุดปากใช้น�้าเสียงกดดันออกไปจนลุง

เลิกคิ้วขึ้น ฉันเลยรีบอธิบายต่อ "มันส�าคัญน่ะค่ะ หนูจะได้สั่งของถูกวัน"

น่ันคงไม่ใช่ค�าอธิบายที่ดีเท่าไหร่ เพราะนอกจากลุงจะขมวดคิ้วแล้วยัง

เกาหัวแกรกๆ ด้วย

"สั่งของเหรอ...ก็ไม่เป็นไรน่ี ถ้ามีของ ยังไงก็มีคนมาส่งให้อยู่แล้ว"

"..."

อ๋อย มันไม่เหมือนกันไงคะลุง!

"เดี๋ยวนะ" ลุงท�าหน้าเหมือนจะนึกบางอย่างได้ "ลุงส่งพรุ ่งน้ีอีกวัน

ถ้างั้นมะรืนคงเป็นคิวขอบฟ้าแหละ...มั้ง"

"ชัวร์มั้ยคะ"

"ไม่แน่ใจ"

"ลุง!"

"ใช่แหละ มะรืนๆ" ลุงมองหน้าฉัน เหมือนต้ังสติและคิดตาม "ว่าแต่...

ท�าไมล่ะ"

"ก็..." ฉันรีบนึกหาค�าอธิบาย "บางทีหนูสั่งของกล่องใหญ่ๆ น่ะค่ะ

กลัวลุงจะยกล�าบาก...ให้ขอบฟ้ายกคงจะดีกว่า"

"อ๋อ ดีๆ"

"ค่ะ โชคดีค่ะลุง"

ฉันผลุบกลับเข้าบ้านแล้วปิดประตูร้ัว แวบไปปิดก๊อกน�้าสายยาง จาก

นั้นก็เดินเข้าบ้านไปทิ้งตัวบนโซฟาในท่านอนคว�่าอย่างหมดอาลัยตายอยาก

Page Dear Mr.Postman ���������������������� A.indd 17 5/8/2560 BE 14:05

นางร้าย

18

กล่องไปรษณีย์ท่ีข้างในน่าจะเป็นเสื้อคอลเล็กช่ันใหม่ร่วงลงไปอยู่บนพ้ืน

เซ็งอ่ะ...

แต่...

ฉันพลิกกลับมานอนหงาย สมองที่ยังเบลอๆ เพราะตื่นเช้าเกินไป

เริ่มหมุนเอื่อยๆ ริมฝีปากคลี่ย้ิมออกเองเมื่อได้ยินค�าสองค�าดังอยู่ในหัว

ขอบฟ้า...มะรืน

โอเค! ต้องวางแผนใหม่

ต้องเป๊ะกว่าน้ี

ต้องปังกว่าน้ี!

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)

Page Dear Mr.Postman ���������������������� A.indd 18 5/8/2560 BE 14:05