palestina një çështje e mbarë muslimanëve në botë · thonë se çifutët nuk kanë të...
TRANSCRIPT
Palestina një çështje e mbarë muslimanëve në botë
Korrik
2017
Boton: Shoqata Kulturore "Drejtesia"
Revista Elektronike nr. 17 Korrik 2017
2
Çështja e Palestinës në botë
dhe ndikimi i saj tek
shqiptarët
“Unë nuk besoj në zgjidhjen e dy shteteve.
Unë besoj në zgjidhjen e një shteti." Dr.
Edward Said
Qerim Osman
“Nuk luftova për arabë, po për Mesxhidi
Aksanë.”
oxhë Abdurrahman Llapashtica
(Arnauti), gjatë kohës që ka shkuar
të luftojë në Palestinë, gjatë luftës
arabe-izraelite në vitin 1948
Ky aktivitet është ndër të vetmet veprimtari
që zhvillohet nga vetë shqiptarët dhe
organizatat e tyre. Më herët janë zhvilluar
aktivitete të tilla nga vetë ambasada e
Palestinës në Tiranë, duke u munduar t’i
tregojnë popullit shqiptar një histori dhe
pamje tjetër të historisë së Palestinës deri në
ditët e sotme ku vuajtjet e atij populli nuk
kanë të sosur që nga krijimi i shtetit të
ashtuquajtur Izrael. Them të “ashtuquajtur”,
sepse dihet mirë kundërshtimet e mëdha që i
kanë bërë atij shteti vetë figurat fetare të
popullit çifut, kryesisht ata në Amerikë, ku
shumë nga rabinët e tyre kanë qenë
nismëtarë të shumë protestave të zhvilluara
atje kundër shtetit të Izraelit, duke u
parashtruar përherë fakte dhe citime nga
Dhiata e Vjetër (Teurati (i cili i zbriti
Profetit Musa a.s.) dhe nga Talmudi që
thonë se çifutët nuk kanë të drejtë të kenë
një shtet të tyre por duhet të jetojnë të
shpërndarë ashtu siç kanë bërë deri në vitin
1948 kur me ndihmën e Britanisë së Madhe
si superfuqi e asaj kohe, ata të zbarkonin në
Palestinë, pas “dështimit” të vendosjes së
çifutëve botërorë në një vend tjetër të botës.
Këtu nuk duhet të harrojmë edhe nismën e
Iranit të quajtur “Dita Ndërkombëtare e
Kudsit” e cila është një ngjarje e përvitshme
që mbahet në xhumanë (të premten) e fundit
të muajit Ramazan e shpallur nga Republika
Islamike e Iranit që nga viti 1979 për të
shprehur përkrahje për palestinezët dhe për
të kundërshtuar dhunën dhe sundimin
izraelit të Jeruzalemit. Ky aktivitet
zhvillohet tashmë në shumë vende të botës,
dhe marrin pjesë muslimanë e jomuslimanë
nga e gjithë bota.
Unë personalisht këtu nuk kam ardhur të flas
si një politikan, as si ndonjë analist politik
apo historik, që të flas me argumente
politike e historike mbi çfarë ka ndodhur
dhe ndodh në Palestinë dhe në shtetet e tjera
përreth që përbëjnë Lindjen e Mesme. Mua
më ftuan si studiues dhe orientalist, dhe e
pranova ftesën. Për të ftuarit e tjerë nuk dua
të flas. E them këtë, pasi në lajmërimin e
kësaj organizate në Facebook, i vetmi
koment kundër që më zuri syri ishte i dikujt
që shkruante se “pasi kishte parë agjendën e
ligjëruesve, ishte zhgënjyer nga përzgjedhja
e tyre, duke shtuar se ka më tepër njohës e
specialistë të çështjes palestineze”.
Sigurisht, ka të drejtë personi deri diku, por
nuk mund të refuzosh në një mënyrë të
ftohtë. Nëse personi që kritikoi ndonjë nga
ligjëruesit, qofsha unë ose dikush nga
ligjëruesit e tjerë, e njeh mirë çështjen
palestineze dhe ndodhet sonte në sallë,
atëherë unë me gjithë qejf do t’i liroja
personalisht vendin që tani, e të mos zgjatem
më shumë.
H
3
Unë këtu kam ardhur (ose më mirë më
ftuan) duke më njohur si një orientalist që
është dhe fusha ime e studimit, si dhe një
studiues dhe gazetar i lirë që i kam dhënë
një kohë bajagi të madhe të rinisë dhe jetës
sime studimeve orientale, duke përfshirë
gjeografinë, historinë, letërsinë, sociologjinë
etj., që janë pjesë e studimeve orientale.
Unë nuk jam ndër ligjëruesit kryesorë të
këtij takimi, jam shumë i ndërgjegjshëm për
këtë dhe prandaj më kanë lënë dhe në fund
të panelit të parë, por këtu do të flas
shkurtimisht dhe përgjithësisht mbi temën
me titullin që zgjodha më lart.
Dua ta nis me një lajm, të cilin vetëm para
pak orësh, duke pritur syfyrin e ditës së
sotme, pashë një e-mail që më kishte ardhur
nga një organizatë e cila kërkonte donacione
për pajisje të ndryshme mjekësore për
spitalin Al-Shifa në Gaza. Aq shumë u
mërzita, por vetëm kaq, sepse ndihem i
pamundur të kontribuoj në atë mënyrë.
Dihet nga shumë njerëz se viti 1948 është
viti kur nisi dhe lufta e madhe arabo-
izraelite ku Izraeli doli fitues dhe mori me
dhunë e luftë nën sundim shumicën e
territoreve të cilat ishin të populluara nga
arabët muslimanë dhe të krishterë të
Palestinës. Ajo ishte një luftë e ashpër mes
koalicionit të arabëve dhe çifutëve të
mbledhur nga të gjitha anët e botës dhe të
mirë-organizuar për pushtimin me dhunë të
atyre territoreve. Kjo ishte dhe lufta e parë e
famshme arabo-izraelite. Ka pasur konflikte
edhe më herët mes arabëve dhe çifutëve, si
dhe mes secilit prej tyre dhe forcave
britanike, duke nisur nga viti 1917 pas
Deklaratës së Balfourit, si dhe në vitin 1920
me rastin e krijimit të Mandatit Britanik në
Palestinë, ku politikat britanike ishte të
pakënaqshme si për arabët ashtu edhe për
çifutët. Më në fund, Izraeli më 15 Maj 1948
pas shumë luftërash kundër arabëve, arriti të
shpalosë Deklaratën e Pavarësisë të Izraelit,
“pavarësi” ndaj popujve dhe tokave të
pushtuara me dhunë për t’i konsideruar si
pronë të tyre, dhe e gjithë kjo e përkrahur
fillimisht nga Mandati Britanik në Palestinë
dhe pastaj edhe nga Kombet e Bashkuara si
edhe nga Rezoluta 181 e Asamblesë së
Përgjithshme të Kombeve të Bashkuara për
të drejtën e propozuar prej tyre për krijimin
e shtetit izraelit duke “u dhuruar” 60% të
territorit të arabëve, dhe pa vendosur asgjë
për krijimin e një shteti për arabët
palestinezë. Nga ana tjetër, aty më vonë u
tregua dhe dobësia në aspekte të ndryshme e
arabëve për t’u vetëmbrojtur dhe për t’u
rikthyer sërish nderin e humbur në luftë si
dhe rikthimin në vendin e tyre dhe të
paraardhësve të tyre bashkë me pasuritë e
tyre, gjë që po vazhdon deri sot. Nga kjo
situatë, shumë arabë palestinezë u
shpërngulën nga i ashtuquajturi Izrael dhe u
konsideruar si refugjatë duke u vendosur
kryesisht nëpër kampe refugjatësh në shtetet
arabe përreth, si në Liban, Siri, Jordani,
Egjipt etj., dhe gjithashtu me qindra mijëra
çifutë emigruan në Izraelin e sapokrijuar,
duke ardhur nga vende të ndryshme,
kryesisht europiane, nga Rusia komuniste,
por edhe nga vendet ku banonin më herët në
Lindjen e Mesme.
Pastrimi etnik i Izraelit ndaj 750.000
palestinezëve nga vendi i tyre gjatë viteve
1948-1949, shkatërrimi i plotë i 450
fshatrave palestineze, duke përfshirë xhami
dhe kisha, u pranua me lehtësi nga fuqitë
koloniale perëndimore si një pasojë e
4
nevojshme e një sulmi ushtarak arab ndaj
shtetit të vogël çifut, një gënjeshtër e
zhurmshme e vërtetuar siç tregohet dhe nga
vetë dokumentet e Izraelit.
Palestinezët që nga viti 1948 e deri më sot
nuk kanë arritur ende të kenë shtetin e tyre,
ku të jetojnë të lirë e të pavarur me të drejta
të plota.
E gjithë kjo mesele në Lindjen e Mesme,
ndodhi pikërisht pas mbarimit të Luftës së
Dytë Botërore (1939-1945), sikur të bën të
mendosh se i gjithë ai lëmsh në Europë dhe
në botë u “zgjidh” në fund me krijimin e
shtetit të Izraelit.
~~~~~
Për të kaluar në një aspekt tjetër të temës, do
të doja të flisja pak për ndikimin që ka pasur
Palestina dhe çështja palestineze në botë.
Siç dihet, Palestina që nga fillimi i shek. 20
dhe më saktësisht pas luftës së vitit 1948, u
bë një nga çështjet më të diskutuara në botë.
Media botërore të ndryshme shkruanin dhe
ende shkruajnë për ngjarjet e tmerrshme,
pothuajse të përditshme nga ushtria çifute
kundër popullit kryesisht të pafajshëm
palestinez, d.m.th. qytetarëve të thjeshtë. Pas
atij viti, shteti i Izraelit nuk u mjaftua me
vendimin e Kombeve të Bashkuara për
territoret që u “dhuruan”, por nisën të
merrnin fushata të rënda ushtarake duke
luftuar kundër arabëve, ku disa prej tyre
ngelën ende në histori. Këtu mund të
përmendim të famshmen “Lufta e 6 Ditëve”,
ose të njohur gjithashtu si “Lufta e Qershorit
arabe-izraelite” në vitin 1967, ose ndryshe
“Lufta e Tretë arabe-izraelite” (ndodhur nga
5-10 Qershor 1967), mes Izraelit dhe
shteteve fqinje (Egjiptit, Jordanisë dhe
Sirisë, si edhe nga Iraku), e cila përfundoi
me pushtimin izraelit të Lartësive Golan në
Siri dhe me pushtimin e gadishullit të Sinait
që ishte pjesë e Egjiptit.
Në vitin 2004, unë i kam vizituar vetë
Lartësitë Golan në Siri, pranë qytetit Neua,
të cilat dukej qartazi që ishin një pikë shumë
strategjike me male dhe humnera të mëdha.
Palestina është një nga pikëtakimet më të
rëndësishme të tre besimeve të njohura që
rrjedhin nga Ibrahimi (ose Abrahami),
Hebraizmi, Krishterimi dhe Islami. Secili
nga këto komunitete të mëdha fetare
botërore ka objektet e saj të adhurimit atje.
Çifutët kanë “Murin e Vajit”, të krishterët
kanë “Varrin e shenjtë” dhe muslimanët
kanë “Xhaminë Al-Aksa” dhe “Kubenë e
Shkëmbit”.
Gjatë kohës së Sulltanatit Osman, të tre këto
komunitete kanë bashkëjetuar në paqe dhe
secili prej tyre ishte i lirë të zbatonte lirinë e
vet të besimit. Çifutët me të krishterët dhe
muslimanët jetonin të gjithë së bashku në
lagje të përbashkëta. Prej atyre lagjeve kanë
dalë dhe personalitete të famshme botërore,
si poeti i njohur palestinez Mahmud
Dervish, akademiku, intelektuali, dhe
profesori i letërsisë së krahasuar Dr. Edward
Said, presidenti i parë palestinez Jaser
Arafat, etj.
Prishjet e mëdha që u krijuan mes atyre
komuniteteve nisën që me “Deklaratën e
Balfour-it” më 2 Nëntor 1917, të shkruar
nga sekretari i jashtëm i Mbretërisë së
Bashkuar Arthur James Balfour drejtuar
Walter Rothshild, një udhëheqësi të
komunitetit çifut britanik. Aty shkruan:
5
Qeveria e madhërisë së tij, e shikon me
miratim themelimin në Palestinë të një
shtëpie kombëtare për popullin çifut, dhe do
të bëjë përpjekjet e saj më të mëdha për të
lehtësuar arritjen e këtij qëllimi, dhe bëhet
qartësisht e kuptueshme se asgjë nuk do të
ndodhë për të paragjykuar të drejtat civile
dhe fetare të komuniteteve ekzistuese jo-
çifute në Palestinë, ose të drejtat dhe statusin
politik të gëzuar nga çifutët në çdo vend
tjetër.
Më pas vijojnë marrëveshjet e çifutëve
europianë me sionistët në Shtetet e
Bashkuara, sidomos ata të familjes së
famshme dhe të pasur çifute Rothschild,
marrëveshjet e çifutëve me nazistët etj. Këtu
mund të përmendim “Marrëveshjen e
Haavaras”, e cila ishte një marrëveshje mes
Gjermanisë naziste dhe Çifutëve Sionistë
Gjermanë, nënshkruar më 25 gusht 1933, e
cila u finalizua pas 3 muaj bisedimesh nga
Federata Sioniste e Gjermanisë, Banka
Anglo-Palestineze dhe nga autoritetet
ekonomike të Gjermanisë naziste. Ky ishte
një faktor i madh që bëri të mundur
emigrimin e pothuajse 60.000 çifutëve
gjermanë në Palestinë gjatë viteve 1933-
1939, d.m.th., që para krijimit zyrtar të
shtetit të Izraelit, si dhe marrëveshje të tjera
mes lobeve të fuqishme çifute në botë me
shtete të ndryshme, gjithashtu e
ashtuquajtura “Marrëveshja e Oslos”
(marrëveshje e fshehtë) mes Yitzhak Rabin,
Bill Klinton and Yasser Arafat më 13 shtator
1993 për një zgjidhje të konfliktit izraelito-
palestinez. Kjo u konsiderua si marrëveshja
e parë ballë përballë mes qeverisë së Izraelit
dhe Organizatës për Çlirimin e Palestinës
(OÇP) në Oslo të Norvegjisë. Kjo
marrëveshje parashikonte krijimin e një
vetëqeverisjeje të përkohshme palestineze,
Autoritetit Kombëtar Palestinez, ku ky
autoritet do të kishte përgjegjësi për
administrimin e territoreve që kishte nën
kontroll. Kjo marrëveshje gjithashtu
përfshinte edhe tërheqjen e Forcave Izraelite
të Mbrojtjes nga territoret e Rripit të Gazës
dhe Bregut Perëndimor. Por kjo marrëveshje
si shumë herë të tjera mbeti vetëm në letër
nga Izraeli. Kjo vërtetohet me masakrat e
ndryshme të Izraelit që pasuan më vonë ndaj
popullatës palestineze, duke arritur kulmin
në vitin 2009 ku Izraeli bllokoi të gjitha
hyrje-daljet e Palestinës, duke e lënë
popullatën civile pa ujë të pijshëm dhe
ushqime, dhe duke i vrarë e granatuar pa
mëshirë me gra, pleq e fëmijë. Bile në atë vit
Izraeli përdori për herë të parë bombat me
fosfor, të ndaluara si armë dhe nga Kombet
e Bashkuara gjatë luftës, armë të cilat linin
pasoja deri në gjenezë të njeriut duke bërë të
lindin njerëz me pasoja të ndryshme fizike
dhe mendore. Kështu, Izraeli pak nga pak,
nga i gjithë ai territor i caktuar palestinez
nga Britania në fillim të shek. 20, ku banorët
çifutë zotëronin një pjesë të vogël të saj, nisi
grabitjen e tokave palestineze deri në masën
80% në vitin 1967, duke ndërtuar atje
vendbanime për çifutët. Këtyre
manipulimeve të Izraelit Dr. Edward Said
dhe analistë të tjerë botërore si amerikani
David Duke i janë përgjigjur ashpër në
shkrimet e tyre, ndërkohë udhëheqësi i
orientalistëve të rinj sionistë në Amerikë,
Bernard Lewis, ka qenë një kundërshtar i
hapur i Dr. Edward Said dhe gjithashtu edhe
i çështjes palestineze dhe popullit palestinez
për të pasur të drejtën të kenë një shtet të
tyre ku të jetojnë të lirë e të pavarur. Ndërsa
në një nga artikujt e mi të shkruar në vitin
6
2005 me titull “Mënyrat e shkatërrimit të
Islamit në Shqipëri”, kam përmendur se
“Shekullin e njëzetë mund ta konsiderojmë
në njëfarë mënyre edhe si shekulli i “fitores”
së sundimit dhe ndikimit të çifutëve në botë,
gjithashtu edhe në Shqipëri.”
Këtu mund të shtojmë gjithashtu se shteti
amerikan ndihet i “pushtuar” në thonjëza
nga lobet çifute të fuqishme në Amerikë, ku
u japin dhe urdhra kongresit amerikan për të
vendosur çfarë duan ata dhe për të ndaluar
çfarë nuk u duket në dobi të çifutëve dhe
Izraelit. Për ta vërtetuar disi këtë, këtu po
sjell një citim të ish-Sekretarit të Shtetit
John Foster Dulles në vitet 50 në lidhje me
këtë çështje:
"Unë jam i vetëdijshëm se sa e pamundur
është në këtë vend që të zbatosh një politikë
të jashtme [në Lindjen e Mesme] jo të
pëlqyer nga çifutët... kontrolli i tmerrshëm
që çifutët kanë mbi mediat informative dhe
pendën që çifutët kanë ngritur me anëtarët e
Kongresit... Unë jam shumë i shqetësuar për
faktin se ndikimi i çifutëve këtu është duke
mbizotëruar tërësisht skenën dhe është duke
e bërë pothuajse të pamundur për ta bindur
kongresin për të bërë gjithçka që ata nuk e
miratojnë. Ambasada izraelite në fakt po e
urdhëron Kongresin përmes ndikimit të
çifutëve në këtë vend."
~~~~~
Për të kaluar në një pjesë të fundit të
diskutimit tim, doja të flisja pak mbi
rëndësinë dhe ndikimin që ka çështja
palestineze për shqiptarët.
Në hyrje të këtij diskutimi përmenda
shprehjen e njohur nga hoxha shqiptar nga
Kosova Abdurrahman Llapashtica (Arnauti)
nga Llapi i Podujevës, i cili pasi ishte nisur
në moshë të re si student në Turqi, kishte
marrë rrugën më vonë bashkë me familjen e
tij për në Siri, ku më pas kishte vizituar dhe
Jordaninë dhe më në fund kishte vendosur të
shkojë të luftojë për të drejtën e popullit
etnik palestinez për liri dhe për mbrojtjen e
tokave të tyre dhe të paraardhësve të tyre.
Por, hoxhë Abdurrahmani nuk ishte i vetmi
shqiptar i cili shkoi atje. Ai sigurisht ka
gjetur shumë shqiptarë të vjetër atje. Unë si
orientalist, kam kontaktuar me disa shqiptarë
nga Palestina, që numri i tyre nuk është i
pakët atje, të cilët kryesisht mbajnë
mbiemrin Arnauti, si simbol të origjinës së
tyre shqiptare. Kam kontaktuar përmes
internetit me Arnautë të cilët jetojnë tashmë
në Palestinë, në Izrael por edhe në
gadishullin e Sinait, të cilët më kanë treguar
për gjendjen e rëndë që jetojnë atje. Bile,
njëri prej tyre që jeton në Gadishullin e
Sinait, Sherif Arnauti, duke e ditur dhe duke
qenë krenar për origjinën e tij shqiptare, më
ka kërkuar se çfarë mund të bëjë Shqipëria
në lidhje me shqiptarët (arnautët) që jetojnë
në gjendje të vështirë në Gadishullin e Sinait
por edhe në Palestinë.
Shumë Arnautë që jetojnë atje janë
pothuajse të panjohur nga shteti dhe populli
shqiptar sot në trojet tona. A e dini që edhe
një nga ish-ambasadorët e Palestinës në
Shqipëri (mos gabohem ka qenë këtu në
vitin 2009) ka shprehur vetë se është me
origjinë shqiptare, por jo me mbiemrin
Arnauti?!
Shqiptarët e vjetër që nga koha e Sulltanatit
Osman kanë shkuar të jetojnë në Palestinë
me shumicë gjatë kohës së sundimit të
7
ushtarakut të madh shqiptar Muhamed Ali
Pasha, i cili njihet si themeluesi i shtetit
modern egjiptian. Shumë shqiptarë në atë
kohë nga Egjipti, në kohën e mbretit Faruk
kanë luftuar përkrah popullit palestinez ndaj
sundimit të dhunshëm izraelit.
Gjithashtu, për të ardhur në ditët e sotme,
nuk duhet të harrojmë historinë e flotës që u
nis drejt Gazës më 31 maj 2010, dhe në atë
ditë Izraeli zhvilloi një operacion ushtarak
kundër gjashtë anijeve me civilë të quajtur
“Gaza Freedom Flotilla” në ujërat
ndërkombëtare në Detin Mesdhe. Në atë
operacion mbetën të vdekur nëntë aktivistë.
Kjo flotë u organizua nga Lëvizja për
Çlirimin e Gazës dhe nga Fondacioni Turk
për të Drejtat e Njeriut dhe Ndihmave
Humanitare (IHH). Në këtë aktivitet merrnin
pjesë shumë pjesëmarrës të shoqërisë civile
nga shumë vende të botës, ku atje u
bashkëngjitën dhe disa shqiptarë, ku njëri
prej tyre ishte dhe ligjëruesi që sipas
programit do të diskutojë më vonë pas
iftarit, Fuad Ramiqi.
Është për t’u çuditur shumë se edhe diktatori
famëkeq në Shqipëri Enver Hoxha, edhe pse
konsideroj vetë si me origjinë çifute nga
gjyshi i tij, prapëseprapë, në librin e tij
“Shënime mbi Lindjen e Mesme”, e mbron
çuditërisht krijimin e një shteti palestinez,
ndërkohë pasuesit e tij politikanë në kohët e
fundit, më saktë në vitin 2011 kur Shqipëria
edhe pse ka marrëdhënie diplomatike prej
kohësh me Palestinën (të paktën Palestina ka
një ambasadë në Shqipëri), nuk e pranuan
atë si pjesëtare të Kombeve të Bashkuara,
por mbajtën qëndrim asnjanës. Ky veprim, i
bërë me dëshirë apo më trysni nga jashtë,
është një temë tjetër diskutimi.
Gjithsesi, Palestina përmes Organizatës për
Çlirimin e Palestinës është pjesëtare e
Asamblesë së Përgjithshme të Kombeve të
Bashkuara që nga 14 Tetori 1974 si
përfaqësuese e popullit palestinez.
Njohja ndërkombëtare e Shtetit të Palestinës
ka qenë objektiv i Organizatës për Çlirimin
e Palestinës që kur Deklarata Palestineze e
Pavarësisë shpalli themelimin e Shtetit të
Palestinës më 15 Nëntor 1988 në Algjer,
kryeqyteti i Algjerisë, në një seksion të
jashtëzakonshëm në mërgim të Këshillit
Kombëtar Palestinez. Ajo u njoh nga shumë
vende të botës, dhe shumë prej tyre ofruan
përkrahje pa kushte për popullin dhe shtetin
palestinez.
Popullit palestinez në emrin tim dhe të
organizatës kulturore që unë drejtoj, i uroj
liri të plotë dhe krijimin e një shteti vërtetë
të pavarur nga Izraeli, dhe uroj inshaAllah
me ndihmën e Zotit që të arrihet sa më
shpejt, edhe pse dihet se rrëmujat në Lindjen
e Mesme që me zbulimin e naftës ose “arit
të zi” nuk do të përfundojnë kollaj!
Perveç të burgosurve nga okupimi sionist
deri më sot Palestina ka dhënë edhe një
numër të madhë shehidësh dhe të
plagosurish.
Përballë të gjitha torturave dhe krimeve të
shkaktuara, prishjen e shtëpive dhe largimin
nga vendet e tyre, palestinezët akoma
rezistojnë dhe luftojnë për të drejtat e tyre si
dhe për të mbrojtur tokën e tyre.
Sot afërsisht në shtetin e okupuar të
Palestinës jetojnë afërsisht 6 milion
palestinez dhe po aq janë të larguar me
dhunë jashtë trojeve të tyre.
8
Me gjithë këto tortura dhe vuajtje akoma më
e dhimbshme është heshtja e shteteve arabe,
politika e tyre dhe marrëdhëniet paqesore të
tyre me regjimin sionist janë për tu habitur.
Por çfarë është me të vërtet aq e
rëndesishme çështja e Palestinës dhe pse
është me rëndësi "dita e Kudsit" për
muslimanët e mbarë botës?
Një vit pas Revulucionit islamik në Iran dhe
ardhjes në pushtet të Imam Khomeinit, të
premten e fundit të muajit të ramazanit
Imam Khomeini
e shpalli dhe emëroi si "dita e Kodsit".
Pasi kane kaluar mbi 35 vjet nga ajo ditë
manifestimi i "ditës së Kudsit" dhe
organizimi i kësaj ngjarje është më i
nevojshëm se kurrë më parë.
Sot populli palestinez është më i shtypur se
kurrë më parë.
9
ÇËSHTJA PALESTINEZE
(DHE DITA E KUDSIT)
Nga okupimi në vitin 1948 deri më sot bota
ka qenë dëshmitare e okupimit sionist,
torturave dhe dhimbjeve që i ka përjetuar
populli i pafajshëm palestinez i larguar me
dhunë nga tokat e tyre.
Bombardimi i pjesëve të banuara, spitaleve,
shkollave, përdorimi i armëve të ndaluara
dhe vrasja e femijëve është bërë shkake që
regjimi sionistë të quhet si "regjimi i
femijëvrasësve"
Poashtu bota është dëshmitare e nxjerrjes së
palestinezëve nga shtëpitë e tyre, rënimi dhe
prishja e shtëpive si dhe ndërtimi i qytezave
të panumërta për izraelitët është një krim
tjetër mbi njerëzimin.
Kjo ndodh kur bashkësia ndërkombëtare
heshtë dhe mbyll sytë.
Palestinezët sot ballafaqohen me mungesa
ushqimore, higjenike dhe nevojave tjera
elementare.
Nga okupimi deri më sot mendohet se janë
bugosur 850 mijë palestinez
ku janë torturuar dhe malltretuar, vetem nga
torturat në burgje kanë vdekur 206
palestinez.
Sot mendohet se afërsishtë 6000 palestinez
janë në burgjet e Izraelit nga të cilët 200
fëmijë dhe 25 gra.
Pse sot eshte aq e rendesishme dita e
Kudsit?
- Rëndësia e kësaj dite është se ka disa vite
që disa nga arabët apo shtetet arabe janë
pozicionuar për krah me armikun sionist.
- Kurse së dyti janë ngjarjet terroriste që
ndodhin në kohët e fundit që kanë për qellim
Izraelin nga pozita e të qenit armik apo
dushman i palestinezëve ta nxjerr dhe ta
vendos në një pozitë të "mikut të
palestinezëve".
Al-Kaeda, fronti Al-Nusra në Jemen dhe
disa grupe të tjera të gjitha këto sot janë
aleat të ngushtë të Izraelit.
Edhe përkrah të gjithë mashtrimeve dhe
krimeve të bërra nga Izraeli, Kudsi
(Jerusalemi) akoma vazhdon të rezistoj dhe
çeshtja palestineze nuk mund të harrohet.
Nga njëra anë egziston një valë përpjekjesh
që me çdo kusht të arrihet që çështja e
Palestinës të lihet pas dore dhe të harrohet,
kurse në anën tjetër Imam Khomeini ka
aritur që të krijoj një traditë të mirë dhe të
vendos një bazament të fortë që i balanson të
gjitha përpjektet e izraelitëve dhe aleatëve të
tyre që të lënë pas dore çështjen palestineze.
Pala kundërshtare bënë gjithë ato harxhime
dhe krijon luftëra të ndryshme si në Siri,
Irak, Jemen me qëllim që vetëm e vetëm të
harohet çështja e Palestinës.
Dita e Kudsit është dita kur Imam Khomeini
filloi një lëvizje simbolike,
levizje e cila është në fund të muajit të
agjërimit, muaj me plot sakrifica dhe
namaze,
Kjo tregon se me sa zgjuarësi Imam
Khomeini e ka emeruar këtë ditë si dita e
10
Kudsit dhe nga ana tjetër tregon se sa janë të
nervozuar nga ki emërtim regjimi sionist dhe
përkrahësit e tyre të hapur dhe të fshehur.
Nga dita e shpalljes së "Ditës së Kudsit" nga
ana e Imam Khomeinit, regjimi sionist
gjithmonë është munduar që në njëfarë
mënyre ta largojë vëmendjen e botës nga
regjimi i tyre që është i njohur si "armiku i
mbarë njerëzimit". Ki regjim në këtë drejtim
ka bërë përpjekje të mëdhaja. Në fillim u
munduan që këtë qëllim ta arrijnë me anë të
forcës dhe fuqisë ushtarake, mirëpo
rezistenca palestineze u bë çdo ditë më e
madhe.
Në planë të dytë ki regjim kishte rekrutimin
e grupeve terroriste që të mund të perballet
me grupet e rezistences.
Grupet si ISIS, fronti Al-Nusra , Al-Kaeda
etj. të gjitha këto grupe janë mjete për të
mbrojtur dhe zbatuar qëllimet e regjimit
sionist dhe për të mashtruar botën islame.
Mirëpo këto ditë shofim se këtyre grupeve u
është hequr maska dhe është zbuluar qëllimi
i vërtetë i tyre.
Mbajtja gjallë e ditës së Kudsit të nisur nga
Imam Khomeini dhe vazhdimi i saj nga
përkrahësit e saj deri në ditët e sodit për
regjimin sionist dhe përkrahësit e tij është
një presion i madhë dhe një ngushtim i
pozitave të tyre.
Kështu që me kalimin e kohes Izraeli dita
ditës ndjehet më i shqetesuar dhe koha nuk
është në favor të tij.
Në vitet e fundit edhe mbështetësit e kauzes
sioniste si psh, ish sekretajra e Shteteve të
Bashkuara, ish ministri i jashtëm dhe ai
aktual kanë potencuar disa herë se Izraeli
nuk ka kohë për të humbur dhe duhet sa më
shpejtë të zgjidhet çështja e Palestinës.
Shumë vite me radhë Jaser Arafati ishte
udhëheqës i rezistencës palestineze dhe në
saje të premtimeve që kishte marë nga
sionistët, grupet e rezistencës u shuan
mirëpo kur kaloi afati, Izraelit dhe aleatët e
tij e larguan atë.
Pastaj shofim se në vend të tij vet sionistët
ofrojnë si lider një person i cili nuk ka të
bëjë aspak me rezistencën anti izraelite dhe
duke përdorë disa shtete arabe si perkrahës
të tij mundohen të arrijnë qëllimin që është
dobësimi apo zbehja dhe zhdukja e idealeve
palestineze.
Çështja palestineze përveç se është një
çështje njerëzore (humane) është edhe një
çështje gjeopolitike dhe me rëndesi për
sigurin e rajonit.
Përveç kësaj është një temë (çështje)
tërësisht islamike dhe në të vërtetë përgjatë
fazave të ndryshme që ka kaluar nga ana e
asnjë aktori nuk ka qenë e negociueshme,
dmth asnjë aktor politik nuk ka guxuar të
lërë pas dore çështjen palestineze edhe pse
në gjendjen e sotme disa grupe palestineze
me ndërmjetësim ose pa ndërmjetesim janë
në kontakt me Izraelin por kjo nuk ka shumë
rëndësi.
Kuptohet që është me rëndësi që grupet
palestineze të qëndrojnë fortë në idealet e
tyre, mirëpo në çështjën e Palestinës dhe në
idealet për çlirimin e Palestines këto grupe
nuk kanë shumë ndikim.
Çështja e Palestinës është një çështje
njerëzore-humane dhe nuk ka arsye që
11
përshkak të këtyre grupeve të vogla të
harrohet ideali i Palestinës.
Çështja e Palestinës është më e lartë se një
grup palestinez dhe në këtë çështje duhet
shikuar nga pikëpamja humano-njerëzore
dhe vlerat hyjnore.
Kështu që disa aktor të vegjël apo të mëdhej
nuk mund të ndikojnë shumë në këtë çështje
hyjnore.
Imam Khomeini me caktimin e kësaj dite
bëri një thirrje të madhe kurse palestinezet
këtë thirrje duhet ta vënë në veprim.
Nga kjo kuptojmë se çështja e Palestinës dhe
"dita e Kudsit" është shumë me rëndësi për
të gjithë muslimanët e botës nga vet fakti se
këtu gjendet edhe kibleja e parë e
muslimanëve si nga nga aspekti islam
poashtu edhe aspekti historik është me
rëndësi të madhe.
Edhe pse duhet kritikuar veprimtarinë
negative të pushtetarëve arab të rajonit ndaj
çështjes palestineze, mirëpo çlirimi i Kudsit
të shenjtë dhe i popullit të përvuajtur
palestinez është pasqyrim i aspiratave që
vijnë nga udhëzimet hyjnore dhe kuranore të
muslimaneve në tërë botën.
Dita botërore e Kudsit është çështja kryesore
e kryengritjës së botës islame dhe për
muslimanët kjo është një ditë e shenjtë pasi
çlirimi i Bejtul Makdes përbën të vetmen
shpresë të mbetur për bashkimin dhe
unifikimin e ummetit islam.
Çështja e Kudsit duhet të jetë çështje
kryesore e botës islame dhe në asnjë mënyrë
nuk duhet të hiqet dorë nga kjo çështje,
përshkak se paraqet para botës okupimin dhe
fytyren e regjimit sionist, mban të gjallë dhe
aktuale çështjen palestineze që regjimi
sionist mundohet ta mbulojë dhe fsheh para
botës.
Analize nga Hysein Berisha
12
QYTETI I KUDUSI
SHERRIFIT - DJEP I
QYTETËRIMIT ISLAM TEUFIK SAMED
Pa kurrfarë teprimi, Kudsi llogaritet si një
nga qytetet më të njohjura të botës gjatë
kohës dhe shekujve të kaluar. Është qytet që
nuk ndërpreu së ekzistuari gjatë kohës. Nuk
ka popull, e as civilizim e që Kudsi të mos
ketë rol të rëndësishme në jetën e tyre
Kudsi është qytet i Islamit dhe toka e
pejgamberëve të All-llahut dhe Shpalljes.
Është dëshmitar i pakontestueshëm i
civilizimit njerëzor, rrënjët e të cilit shtrihen
thellë në histori.
Në tokën e Kudsit janë ndërruar shumë
civilizime të lashta. Nëpër Kuds kaluan
asirianët, romakët, krishterët, babilonasit,
persianët dhe shumë të tjerë. Në historinë
tonë islame Kudsi paraqet një lloj
kryeqendre e cila është e lidhur ngushtë me
Ummetin islam dhe historinë e tij të
madhërishme. Me të janë të lidhura zemrat e
besimtarëve të vërtetë, muvehidëve, nga të
gjitha anët e botës, me anë të Israsë dhe
Mi’raxhit të Pejgamberit [salall-llahu alejhi
ve sel-lem], domethënë, udhëtimit të tij të
natës prej Bejtul-Haremit (Qabes) në Bejtul-
Makdis (Kuds), ku iu bë imam në namaz të
gjithë pejgamberëve të All-llahut, e pastaj u
ngrit në sferat më të larta qiellore, duke
arritur deri në Sidretul-Munteha, ku dëgjoi
kërcitjen e penës e cila shkruan fatin. Pastaj,
zemrat e muslimanëve janë të lidhur me
Kudsin me “Marrëveshjen e Omerit”, me
simbolin e shkëlqyer të Islamit, të cilin
muslimanëve ua dhuroi halifja i madh Omer
El-Faruku. Edhe ajo lidhje është sikurse
zemra e gjallë që rrahë, e që te ne zgjon
jetën dhe shpresën. Muslimanët nga dashuria
e madhe që patën ndaj këtij qyteti e quajtën
me emra të ndryshëm. Është i njohur si El-
Kuds, Mesxhidul-Aksa, Bejtul-Makdis, El-
Kudsu-Sherif etj. Për këtë edhe meritoi që
pas Mekkes dhe Medines të jetë princ në
mesin e qyteteve dhe lule e shteteve.
Ky qytet i shenjtë islam pandërprerë i është
nënshtruar rrezikut të rrënimit, çifutizimit
dhe shlyerjes së kulturës islame nga fytyra e
tij, që nga ajo ditë kur në tokën e tij shkeli
këmba çifute me qëllim të nënshtrimit dhe
sundimit me Kudsin ashtu që të realizohet
ëndrra e madhe çifute, për të cilën
ëndërrojnë edhe ditën edhe natën, e kjo është
ngritja e Tempullit të Solomonit, pas çkahit
do të rrënonin mesxhidin e bekuar, El-
Aksanë.
Në vorbullën e këtij konflikti historik lëvizin
aksionet e organizuara dhe aktivitetet e
çifutëve të cilët kanë për qëllim ndryshimin
dhe mënjanimin e karakteristikave dhe
fakteve islame dhe futjen e të rejave,
shenjave dhe simboleve çifute në tokën e
shenjtë islame.
Mileniumi i tretë – hegjemonia e çifutëve?
Për shumë kë duket e paqartë se prej nga një
agresivitet i tillë i çifutëve, sidomos kur
është në pyetje pozita e Kudsit. Përgjigjen e
gjejmë në mësimin e tyre. Në të vërtetë, ata
besojnë se me ardhjen e mileniumit të tretë
vjen epoka e hegjemonisë së çifutëve dhe
koha kur do të përhapet mësimi i Teuratit.
13
Por për këtë hegjemoni nuk ka asnjë fjalë
përderisa çifutët nuk posedojnë kiblen e vet,
domethënë Tempullin e Solomonit të cilin
do të duhej ndërtuar në themelet e
Mesxhidul-Aksasë. Çifutët besojnë se prej
tempullit të Solomonit do të fillojë mësimi i
pejgamberit të pritur çifut - “Shpëtimtarit”, e
vetë ndërtimi do të përshpejtojë ardhjen e tij.
Gjithashtu, miliona krishterë në botë,
sidomos ortodoksët, besojnë se Isai [alejhis-
selam] vetëm sa nuk është paraqitur dhe se
kjo pritet pikërisht në fillim të mileniumit të
tretë. Ata gjithashtu besojnë se “Tempulli”
në Kuds do të jetë rezultat dhe pikë
nismëtare e mësimit të tij për së dyti herë
ndaj asaj që gjendet në Inxhil dhe Teurat.
A janë legjenda këto?
Qysh në shikim të parë, është e qartë se
bëhet fjalë për mite dhe legjenda të cilat
kanë gjetur vend në kokat e grupacioneve të
caktuara të krishterëve dhe çifutëve
ekstremë, por legjenda të cilat nga bota
ireale kalojnë në atë reale, në të cilën ata nuk
kursejnë as mund e as të holla për t’i
realizuar. Për çmim as që pyesin, qoftë me
gjak apo me të holla paguajnë muslimanët.
Shteti çifut, sikur që e mendojnë ata, është
mit. Gjithashtu edhe kryeqyteti është mit. E
plani i tyre për nënshtrimin e gjithë botës
nuk do të lëvizte nga vendi po qe se çifutët
do të mbeteshin të jetojnë në botën e miteve
dhe legjendave, e të mos merrnin aksion për
realizimin e atyre ëndrrave.
Dhe, sot kemi çifutë të cilët ikin nga bota e
legjendave në botën e realtë dhe planifikojnë
e investojnë në realizimin e tyre. Kurse, nga
ana tjetër, kemi muslimanë të cilët me
dëshirë ikin nga bota reale në botën ireale,
dhe në vend të planifikimit dhe aksionit, i
ngushëllojnë të tjerët se si do të vuajnë
çifutët, e se të gjithë punojnë nga pak për
këtë.
A do t’ia arrijnë çifutët qëllimit për rrënimin
e Mesxhidul-Aksasë?
Nuk ekziston ndonjë tekst i besueshëm nga
Kur'ani apo hadithi në bazë të të cilit nuk do
të vijë deri te rrënimi i mesxhidit.
Përkundrazi, shumë ndodhi kanë ngjarë e të
mos jenë të përmendura në Kur'an apo
hadith. Për shembull, gjatë kohës së
Haxhxhaxhit ka qenë e rrënuar Qabja, e për
këtë nuk ka pasur ndonjë paralajmërim;
gjithashtu edhe Guri i zi - Haxherul-esvedi u
vodh dhe u ruajt në Bahrein njëzet vjet. Tërë
këto nuk u përmendën në Kur'an dhe
Sunnet. Në këtë rast vlen ligji i shkakut dhe
pasojave që ndodhin në suaza të caktimit të
All-llahut, në të cilin All-llahu i Lartësuar
bën ç’të dojë dhe cakton si të dojë.
Muslimanët e sotëm, mbi një miliardë, sikur
nuk njohin ligjin e shkakut dhe pasojave,
dhe mbi pesëdhjetë vjet të pafuqishëm
shikojnë çifutët se si punojnë sipas atij ligji
dhe asgjë nuk i lënë rastit, duke u imponuar
sot si fuqi dhe forcë respektabile në çdo
aspekt. Ata 15 milionë, kundrejt
muslimanëve mbi një miliardë. Dallim
impozant, a?
Pozita e Mesxhidul-Aksasë te muslimanët
Duhet ditur se për Mesxhidul-Aksanë vlen
dispozita e sheriatit në aspekt të shtimit të
14
shpërblimit për namaz dhe lejimit të
udhëtimit për shkak të vizitës, pa marrë
parasysh se a ekziston ndërtesa, sepse i tërë
oborri quhet Mesxhid. Gjatë shpalljes së
Kur'anit nuk ka ekzistuar mesxhidi si
ndërtesë, kurse halifja Omeri [radijall-llahu
anhu] themeloi mesxhidin aty ku ka qenë
musal-la (vendi ku falet namazi i xhumasë
dhe i bajramit) e Davudit [alejhis-selam].
Më vonë këtë ndërtesë e ngriti halifja Velid
Ibën Abdulmeliku, në formë e sotme.
Mesxhidul-Aksaja nuk ka ekzistuar si
ndërtesë kur Pejgamberi [salall-llahu alejhi
ve sel-lem] ishte imam i të gjithë
pejgamberëve në oborrin e mesxhidit natën e
Israsë dhe Mi’raxhit.
Ndërtimi i “Tempullit”
Ben Gurioni, njëri prej politikanëve çifutë
dhe prijës i krimeve ndaj palestinezëve,
deklaron: “Izraeli nuk ka vlerë pa Kudsin, e
Kudsi nuk ka vlerë pa Tempullin”.
Tempulli është emër i vjetër për vendin ku
është bërë ibadet para Islamit, e çifutët me
këtë nënkuptojnë Tempullin e ardhshëm të
Solomonit.
Sot në Izrael ekzistojnë 120 grupacione dhe
organizata të cilat veten e quajnë
ekstremiste, kurse në mesin e tyre ka 25 që
janë të specializuara për rrënimin e
Mesxhidul-Aksasë dhe ndërtimin e
Tempullit.
Së pari gurët!
Secila ndërtesë ka tullat dhe gurët e vet
përkatës, por nëse ajo ndërtesë është mit apo
legjendë e cila dëshirohet të ndërtohet në
realitet, atëherë edhe gurët e saj duhet të
jenë gurë mitologjik.
Rrëfimi për gurët, në kuptim të zbatimit
praktik, ka filluar në vitet e tetëdhjeta,
atëherë kur një grup fetar zgjodhi gurin e
madh (gurin e shenjtë) i rëndë 5,3 tonelata,
të cilin më datën 16.10.1989 e vunë si
gurthemel në afërsi të Mesxhidul-Aksasë.
Veç kësaj, ka qenë e nevojshme të përgatiten
gjashtë milionë blloqe prej guri të cilin nuk e
ka prekë dora e njeriut. Për realizimin e
kësaj pjese të punës është kujdesur familja e
pasur çifute Levi, e cila në gurore të
posaçme ka përgatitur 6 milionë blloqe.
Njëri prej këtyre çifutëve thotë: “Përgatitja e
gjashtë milionë gurëve nuk është aspak punë
e lehtë, por ajo që na jep fuqi është ndjenja
për të bërë gjë të shenjtë. Kurdo që të preki
këtë gur, kam ndjenjë se në të lëvizë diçka
prej parajse”.
Ç’është me shandanin?
Për shandanin shtatëcepësh apo
shtatëpjesësh gjithashtu sillen tregime të
ndryshme, e ai paraqet njërin prej simboleve
më të mëdhenj që simbolizon shtatë ditët e
krijimit sipas Teuratit. Ata llogarisin se
shenjtëria në tempull nuk do të plotësohet
përderisa shandani nuk hyn brenda.
Milioneri çifut nga Egjipti, Musa Ferexh, në
vitin 1990 me bekimin e Netanjahut filloi të
15
përgatis shandanin e artë, kurse krahas kësaj
ndërtoi edhe “tendën e marrëveshjes”, për të
cilën çifutët besojnë se në të është takuar
Musai [alejhis-selam] me melekët. Kjo tendë
është punuar prej arit të pastër.
Edhe një shandan dhuroi Roza Jozefi më
datën 18.08.1997 me vlerë prej 15 milionë
dollarë.
Sa i përket shandanit të vjetër, historianët
çifutë konsiderojnë se ai është i shpëtuar
gjatë shkatërrimit të parë të tempullit nga
ana e Nabukodonosorit në vitin 586 para
epokës sonë. Njëri prej spiunëve të sotëm
çifutë mori vesh se shandani i kërkuar
gjendet në deponë e Vatikanit, ku është
sjellë në Romë gjatë sundimit të imperatorit
Titus, i cili në vitin 70 të epokës sonë për
herë të dytë rrënoi tempullin. Shandani është
prej arit dhe peshon 70 kg.
Arka!
Legjenda vijuese e cila është e lidhur me
tempullin, për të cilën diskutohet shumë
është legjendë për arkën.
Sa i përket arkës që është trashëguar prej
Musait [alejhis-selam], të cilën e bartnin
melekët dhe e cila mbeti deri në kohën e
pejgamber Shenonit (Samuelit) për t’i
bindur çifutët në aspekt të pushtetit të
Talutit, e që përmendet në suren Bekare,
ajeti 248, në çka ne besojmë: “Pejgamberi i
tyre u tha: Shenjë e sundimit të tij është që
t’ju sjellë arkën, që e bartin engjëjt, dhe që
në te gjeni qetësim (shpirtëror) nga Zoti juaj,
e edhe diçka që ka mbetur nga thesari i
familjes së Musait dhe Harunit. S’ka dyshim
se ky, po qe se jeni besimtarë, është një fakt
për ju.”
Sa i përket legjendës çifute për arkën dhe
besimin e tyre se prapë do të arrihet deri te
ajo, dhe e cila do të jetë me ta në betejat të
cilat për shkak të asaj do të fitohen, ne kësaj
nuk i besojmë. Kjo arkë ishte derisa vinin
pejgamberët prej Benu Israilëve, kurse kur
kjo u ndërpre, humbi edhe arka.
Megjithatë, gazetat çifute në shkurt të vitit
1997 publikuan se arka e kërkuar gjendet në
Etiopi, ku e dërgoi Menelik Ibën Sulejmani,
i biri i Sulejmanit [alejhis-selam] dhe
Belkises.
Gazetat konkludojnë: “Tempulli nuk ka
domethënie pa arkë, e ajo nuk gjendet nën
Mesxhidul-Aksanë!”
Altari!
I fundit në vargun e legjendave në çka
çifutët bazojnë besimin e tyre është altari,
altari i sakrificës, i cili është i përgatitur të
presë ditën kur do të futet në tempull, e
gjatësia e tij është 30 metra. Megjithatë,
çfarë duhet therë në këtë altar? Ata besojnë
në “lopën e kuqe” e cila duhet të paraqitet
dhe me gjakun e së cilës duhet të lyhen,
ashtu që të pastrohen, sepse ata veten e
konsiderojnë të papastër prej ditës kur është
rrënuar tempulli. Habi është se çifutët e
konsiderojnë veten si popull i zgjedhur, e
njëkohësisht konsiderojnë se janë të papastër
deri në ditën kur të theret lopa dhe të lyhen
me gjakun e saj.
Në Tel-Aviv ekziston institut i posaçëm ku
me anë të frytënimit artificial është bërë
16
përpjekje të arrihet deri te lopa e kuqe e cila
duhet t’i ketë tre vjet. Kjo ndodhi para ca
kohësh, por i zbuluan disa qime të zeza dhe
e therën.
Megjithatë, All-llahu e din më së miri, sikur
të gjitha lopët e kuqe, të bardha dhe të zeza
të theren dhe të përzihen me Detin e Kuq
dhe atë të Zi, e pastaj me këtë të lyhen
çifutët, asnjë prej tyre nuk do të pastrohet
prej ndytësisë së kufrit, përderisa me të
vërtetë nuk e besojnë All-llahun e Lartësuar
dhe përderisa nuk besojnë në atë me çka ka
ardhur i Dërguari i fundit i All-llahut,
Muhammedi [salall-llahu alejhi ve sel-lem].
Këto ishin legjenda dhe mite çifute në të
cilat bazohet besimi i tyre i prishur, duke u
munduar ta fusin në realitet dhe të realizojnë
planin e tyre përmes gjenocidit të tmerrshëm
ndaj muslimanëve që janë mbi një miliardë.
Dhe ajo që sot mund t’u porositet
muslimanëve është që të lirohen dhe
shkarkohen nga mëkati në të cilin ranë dhe
të përgatiten brenda kufijve të mundësive të
tyre, në dritën e ajetit kur’anor: “E ju
përgatituni sa të keni mundësi force, (mjete
luftarake) e kuaj të caktuar për betejë kundër
atyre (që tradhtojnë) e me të, (me përgatitje)
ta frikësoni armikun e All-llahut, armikun
tuaj dhe të tjerët, të cilët ju nuk i dini (se
kush janë), e All-llahu i di ata. Çkado që
shpenzoni për rrugë të All-llahut, ajo do t'ju
konpenzohet dhe nuk do t'ju bëhet padrejtë.”
(El-Enfal: 60) Ndoshta All-llahu do t’u japë
bereket në atë lëvizje dhe t’i shkatërrojë
intrigat e çifutëve përmes xhihadit në
Palestinë. Kjo është mundësi primare,
përderisa All-llahu nuk jep që fryma e
xhelozisë dhe krenarisë t’i kaplojë ata të
cilëve u është besuar çështja e këtij Ummeti,
i cili tani ka rënë në sprovim të rëndë.
17
KRYENGRITJA PËR
SHPËTIMIN E XHAMISË EL-
AKSA NË PALESTINË
Dr. Safvet M. HALILOVIQ
“Pa të meta është Lartmadhëria e Atij që
robin e Vet e kaloi në një pjesë të natës prej
Mesxhidi Haramit (prej Qabes) gjer në
Mesxhidi Aksa (Bejti Mukaddes), rrethinën
e të cilës Ne e kemi bekuar, (ia bëmë këtë
udhëtim) për t’ia treguar atij disa nga
argumentet Tona...” (El-Isra: 1)
“Gjithqysh ti do të vëresh se jehuditë dhe ata
që i përshkruan Zotit shok (idhujtarët) janë
njerëzit me armiqësi të fortë kundër
besimtarëve (kundër muslimanëve)...” (El-
Maide: 82)
“E nuk patën pse t’i urrejnë, përveç që e
besuan All-llahun, Ngadhënjyesin, të
Lavdëruarin, Të Cilit i takon sundimi i
qiejve e i tokës; e All-llahu është dëshmitar i
çdo sendi”. (El-Buruxh: 8-9)
Rëndësia e Palestinës dhe Kudsit
(Jerusalemit)
Vetë emri me të cilin muslimanët gjatë
historisë e kanë quajtur vendin në të cilin
gjendet xhamia El-Aksa tregon për
rëndësinë dhe respektin e madh ndaj saj.
Kështu në hadithet e Pejgamberit [sal-lall-
llahu alejhi ve sel-lem], kryeqyteti i
Palestinës quhet Bejtu-l-Makdis, që
tekstualisht domethënë: Shtëpia e shenjtërisë
apo Vendi i shenjtë. Më vonë do të paraqitet
emërtimi: Kuds, i cili edhe sot shfrytëzohet,
që gjithashtu domethënë: shenjtëri, bekim.
Pra, për muslimanët vendi ku gjendet
xhamia El-Aksa, si dhe rrethina e tij, është
diçka e shenjtë. Për shenjtërinë e tij flitet
edhe në Kur’anin Fisnik, madje në disa
vende. Kështu All-llahu i Madhërishëm,
duke folur për Ibrahimin [alejhis-selam] dhe
shpëtimin e tij nga zjarri, thotë: “E Ne e
shpëtuam atë e edhe Lutin në atë tokën që e
kemi bekuar për njerëz”. (El-Enbija: 71)
Kurse duke folur për pejgamberin
Sulejmanin [alejhis-selam] dhe dhuntitë e
mëdha të cilat ia ka dhënë, thotë: “Ndërsa
Sulejmanit (ia nënshtruam) erën e fortë që
sipas dëshirës së tij ecte me të deri te toka të
cilën e kemi bekuar Ne...” (El-Enbija: 81)
Gjithashtu, në rrëfimet kur’anore për
popullin e Sebesë dhe udhëtimet e tyre
thuhet: “Dhe, në mes tyre dhe mes fshatrave
të bekuara (në Sham), ju bëmë fshatra të
njëpasnjëshme dhe ju bëmë udhëtim të
përshtatshëm. Udhëtoni të sigurt nëpër to
natën e ditën”. (Sebe’: 18) Komentuesit e
Kur’anit janë të pajtimit se me shprehjen
“el-erdal-leti barekna fiha” fillimisht
mendohet për territorin e Palestinës së sotme
dhe kryeqytetin e saj Kudsin (Jerusalemin).
Pra, muslimanët e lidhin shenjtërinë e këtyre
vendeve me pejgamberët e mëparshëm të
All-llahut, në misionet pejgamberike të të
cilëve besojnë si pasues të Kur’anit. Kur’ani
i mëson se nëpër ato vende kanë ecur robërit
më të zgjedhur të All-llahut dhe se në ato
vende shpesh ka zbritur Shpallja, ashtu që
ato vende janë të bekuara.
Kurora e bekimit të All-llahut është mbjellë
në atë territor kur i dërguari i fundit i All-
llahut, Muhammedi [sal-lall-llahu alejhi ve
18
sel-lem], në një pjesë të natës ka udhëtuar
prej Mesxhidu-l-haramit në Mekke në
Mesxhidu-l-aksa në Kuds, në mënyrë që pas
takimit me pejgamberët e mëhershëm të All-
llahut, të cilëve u priu në namaz të
përbashkët aty në Kuds, është ngritur në
Mi’raxh. Për shkak të rëndësisë së madhe
dhe vlerës së atij vendi qartë flitet mbi të në
ajetin e njohur në fillim të sures El-Isra,
kurse për shkak të rëndësisë së kësaj
ndodhie për muslimanët, tërë surja është
emërtuar El-Isra, që do të thotë Udhëtimi i
natës.
Pse ishte në fillim ardhja në Kuds, në
Palestinë, e më pastaj shkuarja në Mi’raxh?
A nuk ka mundur ngritja në qiell (Mi’raxh)
të pasojë drejtpërdrejtë nga Mekka?
Natyrisht se kjo ka qenë e mundshme, por
atëherë muslimanët do të ishin të privuar,
madje në masë të madhe, nga e drejta për
këtë territor, edhe pse si pasues të mësimit
islam mbi pejgamberitë e mëparshme të cilat
janë të lidhura ngushtë për këto vende, e
drejta për to nuk do të ishte hiç më e vogël
se e drejta e të tjerëve; përkundrazi, e drejta
e tyre është plotësisht legjitime, nëse merret
parasysh se vetëm muslimanët janë pasues të
monoteizmit të pastër në të cilin kanë thirrur
të gjithë pejgamberët e mëhershëm. Sipas
kësaj, kjo do të mjaftonte që muslimanët ato
territore t’i konsiderojnë për të vetat, por
urtësia e All-llahut të Madhërishëm ka
dashur që muslimanët të kenë lidhje edhe
më të fortë me to, ashtu që Muhammedi
[sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] në
udhëtimin e tij të natës (Isra) ka vizituar
Bejtu-l-Makdisin dhe është takuar me
pejgamberët e mëhershëm pikërisht në atë
vend për të cilin shumëkush thirret në të
drejtën e tij, që përmes namazit të
përbashkët të cilin ai e udhëhoqi të gjithëve
t’u bëhet e qartë se kujt duhet t’i takojë.
Shenjtëria e atij vendi për muslimanët, me
këtë ndodhi, edhe më shumë është shtuar,
kurse Muhammedi [sal-lall-llahu alejhi ve
sel-lem] këtë edhe me hadithe eksplicite do
ta theksojë, duke thënë se Mesxhidu-l-aksaja
është njëri nga tre haremet e shenjta të cilat
duhet vizituar në mënyrë speciale dhe në to
të falet namazi, sepse namazi në këto vende
ka vlerë të posaçme. (Shih “Sahihu-l-
Buhari”, Kitabu-l-xhumu’a, hadithet nr.
1115 dhe 1122; “Sahihu Muslim”, Kitabu-l-
haxhxh, hadithi nr. 1731; “El-Musned”,
hadithet nr. 11310, 11314, 22730).
Palestina gjatë historisë
Territori i Palestinës shumë herët ka hyrë në
kuadër të shtetit islam. Komandanti
muslimanë Amr ibnu-l-Asi qysh në vitin
634 (pra, dy vjet pas vdekjes së Pejgamberit
[sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]) ka realizuar
suksese të rëndësishme, duke mposhtur
romakët numerikisht më të fuqishëm në
Betejën Adnadin, kur u çliruan: Bisani,
Nablusi, Jafa dhe vende tjera palestineze.
Pas Betejës së Jermukut në vitin 639 (viti
15 sipas Hixhrit), çelësat e Bejtu-l-Makdisit
(Jerusalemit) iu dorëzuan, me insistimin e
kreut të patrikanës së Jerusalemit, i cili me
këtë rast krishterëve që jetojnë në atë territor
ua dha ahdnamen e njohur me të cilën u
garantohen të drejtat e plota qytetare dhe
liria e besimit.
Prej atëherë Palestina edhe zyrtarisht bëhet
tokë muslimane, kurse banorët e saj jetojnë
të qetë deri në fillim të luftërave të
19
kryqëzatave, kur ushtria e bashkuar e
kryqëzatave e okupon në vitin 1099 (495
sipas Hixhrit). Okupimi ka zgjatur thuajse
nëntëdhjetë vjet, deri në vitin 1187 (583
sipas Hixhrit), kur ushtria muslimane nën
komandën e sulltan Salahuddin el-Ejjubit ua
theu kurrizin kryqëzatave në Betejën e
Hittinit, në mënyrë që pastaj toka e bekuar e
Palestinës me kryeqytet Kudsin prapë t’u
kthehet në pronësi muslimanëve. Me rëndësi
është që në territorin e Palestinës ka ndodhur
njëra nga betejat më të mëdha në historinë e
Islamit. Bëhet fjalë për betejën Ajnu Xhalut
(viti 658 Hixhri), kur muslimanët nën
komandën e sulltan Kutuzit arritën të korrin
fitore mbi, deri atëherë, ushtrinë e
pamposhtur mongole, dhe ta ndalin
depërtimin e fuqishëm të saj nga Lindja.
Pas kësaj Palestina mbetet nën
administrimin musliman, fillimisht atë
memeluk (deri në vitin 1516), e pastaj atë
osmanli, i cili do të zgjasë katërqind vite të
plota, deri në vitin 1917, kur ai territor bëhet
një nga kolonitë britanike. Anglezët aty
qëndruan deri në vitin 1948 dhe gjatë
okupimit të tyre maksimalisht kanë
ndihmuar ardhjen e ardhacakëve çifutë, si
dhe kanë punuar, bashkë me shtetet tjera
evropiane dhe SHBA-në, në formimin e
sajesës hebrejo-sioniste, Izraelit. Ajo sajesë
është shpallur menjëherë pas tërheqjes së
anglezëve, më 14 maj të vitit 1948. Po në
këtë moment atë e njohën SHBA-ja dhe ish-
Bashkimi Sovjetik.
Shumë qarqe objektive dhe të pavarura
intelektuale, si në Lindje ashtu edhe në
Perëndim, mendojnë se formimi i shtetit të
Izraelit është mashtrim politik dhe historik,
kurse sipas fjalëve të Rozhe Garodit: “Izraeli
nuk posedon legjitimitet - as historik, as
biblik, as juridik - në aspekt të territorit ku
është themeluar!” Formimi i Izraelit në atë
pjesë shumë të ndjeshme të botës, ku janë
vendet e shenjta edhe të muslimanëve edhe
të krishterëve, ka shkaktuar konflikte të
përgjakshme, eskalim të dhunës, urrejtje,
vrasje...
Që nga themelimi i kësaj sajese sioniste
ligësitë kanë sunduar me këtë territor, kurse
gjaku i pafajshëm palestinez derdhet ditë e
natë. Të ngopur me idenë e racizmit dhe
urrejtjes ndaj arabëve në përgjithësi, si dhe
ndaj muslimanëve në veçanti, sionistët janë
nisur në disa luftëra ekspansioniste, prej të
cilave më e rënda është ajo e vitit 1967, kur
okupuan gjithë Palestinën, Sinajin dhe
Rrafshnaltën e Golanit, si dhe në vitin 1982
kur okupuan territorin e Libanit Jugor.
Torturat, vrasjet, plaçkitjet, përndjekjet,
arrestimet, mundimet, rrënimi i shtëpive,
marrja e pronës dhe llojet tjera të maltretimit
u bënë përditshmëri palestineze.
Shteti sionist në zemër të botës muslimane
Sionizmi politik si lëvizje e organizuar
paraqitet në gjysmën e dytë të shekullit 19.
Themelues i tij konsiderohet Teodor Hercl i
cili në librin Shteti çifut (Der Judenstaat) i
dha formë përfundimtare asaj ideje. Në
takimin e të ashtuquajturve “të urtëve çifutë”
(Hukamau Sihjon), i cili është mbajtur në
qytetin zviceran Bazel në vitin 1897, është
përfunduar se në pesëdhjetë vitet e para
(duke filluar nga ai vit) duhet realizuar të
gjitha përgatitjet për formimin e shtetit
hebre. Kjo edhe realizohet: saktë pas
pesëdhjetë viteve, me rezolutë të Kombeve
20
të Bashkuara në vitin 1947, çifutët fituan të
drejtën të themelojnë shtetin e vet në një
pjesë të Palestinës, kurse në pjesën tjetër të
po të njëjtit vend palestinezët do të “mund”
të themelonin shtet për vete. Vitin e
ardhshëm, 1948, “shteti i të gjithë çifutëve”,
siç e quajnë disa, edhe zyrtarisht u shpall
dhe u njoh.
Në pesëdhjetë vitet e ardhshme, siç është
përfunduar në takimin e njëjtë në Bazel,
duhet realizuar supozimet dhe përgatitjet për
themelimin e të ashtuquajturit “Izrael i
madh”, i cili do të shtrihet “nga Nili deri në
Eufrat” dhe do t’i përfshijë territoret e
shteteve të sotme: Siri, Irak, Jordani, Liban,
pjesët jugore të Turqisë, një pjesë të madhe
të Arabisë Saudite (madje edhe qytetin e
Pejgamberit të All-llahut, Medinën), si dhe
pjesët veriore dhe lindore të Egjiptit. Nuk
është vështirë të përfundohet se këto luftëra
të cilat i kanë zhvilluar sionistët në vitet e
pesëdhjeta dhe gjashtëdhjeta kundër
vendeve në fqinjësi të afërt, janë udhëhequr
mes tjerash për shkak të realizimit të atij
qëllimi. Megjithatë, humbja që e përjetuan
sionistët në ditën e dhjetë të muajit Ramazan
(6 tetor 1973), kur tekbiret “All-llahu ekber”
nga fytet e luftëtarëve të guximshëm dhe të
pandalshëm egjiptianë, bashkë me tanket
dhe aviacionin, depërtuan linjën e Barlit, për
të cilën thuhej se është e pamundur të
depërtohet, si dhe disfata të cilën sionistët e
përjetuan para do kohe me rastin e tërheqjes
së nga Libani Jugor (të cilin e okupuan në
vitin 1982) të shtypur nga rezistenca e
luftëtarëve të Hizbullahut - krejt kjo ka
ndikuar që sionistët t’i rishikojnë
përfundimet e “të urtëve çifutë”, së paku kur
është në pyetje çështja e të ashtuquajturit
“Izrael i madh”.
A të vazhdohet edhe më tej që ky qëllim të
realizohet përmes luftës, gjegjësisht
okupimin e këtyre territoreve të mëdha
arabe? Apo, ndoshta, që është më e
padhembshme, të provohet realizimi i idesë
së Izraelit të Madh me metoda tjera, siç janë
ato ekonomike dhe politike, të cilat Izraelit
do t’ia garantonin superioritetin dhe
dominimin mbi mbarë regjionin, ashtu që ai
do të “prodhonte”, kurse masat
arabomuslimane do të “shpenzonin”,
natyrisht pasi që më parë do të paguanin
mirë me të holla të gatshme!! Kjo ide do të
mund të ishte edhe më tërheqëse!
Sidoqoftë, sipas shumë analistëve ideja e
Izraelit të Madh edhe më tej mbetet qëllim
afatgjatë çifut-sionist, në llogari të të cilit
është edhe pohimi se në flamurin e tyre, që
përbëhet prej yllit gjashtëkëndësh (dy
trekëndësha të tërhequr njëri mbi tjetrin) i
cili gjendet ndërmjet dy vijave që
simbolizojnë dy lumenjtë: Eufratin dhe
Nilin, asgjë nuk ka ndryshuar, kurse harta e
Izraelit të Madh edhe më tej është e shtypur
në sallat e parlamentit izraelit, si dhe në disa
monedha të imëta të parasë së tyre.
Planet sioniste për xhaminë El-Aksa dhe
haremin e saj
Ajo që është më e ndjeshme në gjithë këtë,
është fakti se sionistët pohojnë se në vendin
e Mesxhidu-l-Aksasë dikur gjendej i
ashtuquajturi tempull i Solomonit. Kurse
shteti i Izraelit, siç pohojnë, është i
pakuptimtë pa atë tempull!? Prandaj është e
nevojshme të gjendet çfarëdo argumenti se
tempulli dikur ka qenë aty, në mënyrë që të
fitojë “legalitet” për rindërtimin e tij,
natyrisht pasi që të rrënohet Mesxhidu-l-
Aksaja!! Për këtë qëllim nën këtë xhami
21
janë gropuar shumë tunele dhe humnera,
edhe atë nën përkujdesjen e qeverisë
izraelite. Ata thonë se për qëllim kanë
“hulumtimet arkeologjike”?!
Rezistenca e popullit palestinez
Muslimanët e Palestinës e kanë kuptuar
mesazhin e kriminelëve çifutë: koha për t’u
realizuar ëndrra çifute-sioniste në lidhje me
tempullin që duan ta ngritin në rrënojat e
xhamisë El-Aksa, është afruar! Njëherë
është e nevojshme të provohen reagimet e
popullit palestinez dhe popujve tjerë
muslimanë! Çfarë do të bëjnë? Si do të
përcaktohen qeveritë e vendeve arabe ndaj
këtij problemi?
Në një intervistë për revistën Newsweek
International, ish-kryeministri izraelit,
krimineli Sharon, kishte pohuar se “është i
habitur pse muslimanët në Palestinë dhe
gjetiu nëpër botë hidhërohen për shkak të
vizitës së tij kodrës nën të cilin gjendet
tempulli i Solomonit, kur ai vend paraqet
njërën nga vendet më të shenjta për secilin
çifut të vërtetë!?” Kështu pohonte lideri ultra
i djathtë i sionistëve. Ajo që muslimanët
janë kthyer drejt atij vendi për të falur
namaz, sepse ka qenë kibla e parë, ajo që në
atë vend edhe sot e kësaj dite gjendet njëra
nga tre xhamitë e shenjta, kjo për këtë
monstrum nuk ka kurrfarë domethënie!!
Muslimanët e guximshëm nga Kudsi dhe
vendet tjera palestineze e kuptuan se çfarë
është duke u përgatitur, kurse kishin dy
zgjedhje: të lejojnë përdhosjen e shenjtërive
më të mëdha dhe të jenë vëzhgues memecë
të asaj që po ndodhë; apo të ngrihen dhe ta
mbrojnë Xhaminë, fenë, vendlindjen,
drejtësinë dhe të vërtetën. Zgjodhën këtë të
dytën dhe iu kundërvunë padrejtësisë,
gënjeshtrave, terrorit dhe okupimit. Viktimat
janë shumë të mëdha, sepse është një popull
duarthatë i cili lufton me gurë e shkopinj
kundër ushtrisë dhe policisë sioniste e
armatosur deri në dhëmbë. Dhe jo vetëm
kundër tyre, sepse regjimi sionist u lejon
edhe civilëve izraelitë të posedojnë arsenale
me armatim.
Gjaku palestinez po rrjedh me dekada, por
ajo që tash po ndodh vështirë që krahasohet
me çka do tjetër përpara. Me dhjetëra
palestinezë vdesin gjatë ditës, kurse me
qindra plagosen. Tronditës ishte raporti i
korrespondentit të Televizionit Egjiptian, ku
tregohet një spital palestinez në të cilin ishin
vendosur shumë civilë të plaguar, prej të
cilëve shumica kishin humbur të pamurit.
All-llahu ka dashur që pamja e fëmijës
Muhammed Durra, i cili vdes në krahët e
babait të vet me gjakderdhje më shumë se
një orë, përderisa ushtria gjakpirëse sioniste
e tërbuar qëllon, të qarkullojë nëpër botë dhe
t’ua tregojë të gjithë njerëzve tmerret e
golgotës palestineze. Shembuj të tillë janë të
pranishëm kudo në Gazë, Nablus, Kuds,
Ramallah dhe qytete dhe fshatra tjerë
palestinezë e që janë me qindra për çdo ditë.
E lusim All-llahun e Gjithëfuqishëm që t’u
ndihmojë vëllezërve tanë në Kuds dhe
Palestinë, si dhe ta ruajë Mesxhidu-l-
Aksanë! Amin!