14 15

Martine vindt het geen enkel probleem en ik mag zelfs twee

dagen meelopen. Stiekem ben ik ook wel een beetje huive-

rig voor wat ik daar ga aantreffen, want bloederige tafere-

len hoeven van mij ook weer niet. Martine’s tip om stevig te

ontbijten als ik kom, helpt daar ook niet echt bij. “Met een

goed gevulde maag kan je meer hebben.” licht ze me toe.

Dag 1

Bij de eerste rondleiding kijk ik mijn ogen uit. Het is veel

groter dan ik had gedacht en ook tref ik veel meer mede-

werksters dan verwacht. Eigenlijk is het net een ziekenhuis,

maar dan zonder het bekende luchtje. Ik vraag aan Martine

of het druk gaat worden vandaag. “Wacht maar af,” zegt

ze lachend. “Aan het einde van de dag kan jij niet meer op

je benen staan!” Inderdaad komt er een eindeloze stroom

patiënten op gang en ik zie de meest verschillende dieren

voorbij komen. Bakbeesten van honden, kleine hondjes die

meer op een konijn lijken, talloze katten en allerlei knaag-

dieren. Alles komt wel op afspraak binnen, maar tussendoor

komen de spoedgevallen er ook nog eens bij. Van het asiel,

de Dierenambulance of met de eigenaar. Ik was blij dat ik

mij een beetje kon terugtrekken bij Martine in de spreekka-

mer want niet alle honden keken even vriendelijk.

De eerste patiënten hadden allemaal “internistische” klach-

ten, zoals dat heet. Dat betekent zo veel als dat sommige

organen niet goed werken waardoor er klachten ontstaan.

Zo zag ik veel dieren met huidklachten, oorklachten, hartpa-

tiënten en dieren die het niet doen. Martine is met haar 26

jaar ervaring niet snel meer onder de indruk: “Veel dieren

met chronische problemen komen vaak van elders, door-

gestuurd door de eigen dierenarts. Niets is leuker dan de

puzzel op te lossen en dier en eigenaar weer gelukkig te ma-

ken.” Zelf tref ik de blije eigenaren van een herdershond die

weer een gezonde vacht heeft gekregen. De eigenaren zijn

zo vol lof Martine’s daden, dat ze zich er haast een beetje

ongemakkelijk bij voelt.

Als later een hond voor verder onderzoek uit de opname

wordt gehaald vat ze de klachten van de hond krachtig voor

mij samen: “De hond is een beetje sloom en heeft last van

haar blaas.” Het is een oude Beagle die al langere tijd kampt

met blaasklachten begrijp ik en Martine zal een echo maken

om de diagnose te stellen. Voordat ik begrijp wat er gebeurt is

ze klaar en wijst mij een grote blaassteen aan op het scherm,

tenminste, dat is wat ze zegt dat de zwarte en witte vlekjes

zijn. “Ga je die er nu uithalen?” vraag ik, een beetje bang voor

het antwoord dat komen gaat. “’Nee, daar hebben we Brenda

voor, die doet niets liever dan opereren. Zij gaat haar vanmid-

dag opereren.” Opgelucht informeer ik of Martine dan hele-

maal geen chirurgie doet. “Jawel hoor, maar vooral aan keel,

neus, hals, oor en bij pasgeboren dieren.” Ze legt uit dat dit in

het verlengde ligt van de begeleiding van vruchtbaarheid en

de begeleiding van pasgeboren nesten. Daarnaast probeert

ze problemen die ontstaan door schadelijke raskenmerken te

verlichten met chirurgie indien mogelijk.

Op weg naar de kantine vergaap ik me nog even aan de vi-

trine, waarin allerlei producten liggen die uit de magen van

patiënten gehaald zijn. Wat die beesten toch allemaal opeten!

Laatste oogst is van dierenarts Paul, een complete satéprikker

met de brokken vlees er nog aan in een pot met sterk water. De

satéprikker werd operatief uit de maag verwijderd om erger te

voorkomen. In de kantine staat een grote taart klaar van een

dankbare eigenaar met een prachtige fotokaart erbij.”

’s Middag gebeurt er nog veel meer, met als uitsmijter een

Berner Sennen pup. De eigenaar heeft gezien dat de hond

een sok opschrokte en die moet er nu uit. Even ben ik bang

alsnog een bloederige operatie te moeten aanschouwen,

maar Martine laat de 2e operatiekamer klaar maken voor

een behandeling met een soort slang met een cameraatje

er in. De pup wordt verdoofd en een eindeloos stuk slang

verdwijnt in het arme dier. Martine priegelt een heel dun

kabeltje door de slang en de assistente legt mij uit dat daar

een sterk grijpertje aan zit. Even later komt alles in bewe-

ging, heel voorzichtig wordt de slang uit de pup getrokken

en tot mijn verbazing bungelt er inderdaad een sok aan het

uiteinde van de slang. Iedereen is blij dat het op deze ma-

nier gelukt is. Martine licht mij later toe dat dit veel minder

belastend is voor de pup dan een operatie. Berner Sennen

honden schijnen er een hobby van te maken, “Het wordt

pas echt leuk als één van de eigenaren het kledingstuk niet

herkent,” grapt Martine. Ik ben blij als ik aan het eind van

de middag naar huis kan. De dag vol nieuwe indrukken is

me inderdaad in de benen gaan zitten. Op de kliniek gaan

ze nog even vrolijk door tot acht uur. Moe maar voldaan ga

ik thuis vroeg in bed. Pfff, op naar dag twee!

Dag 2

Deze dag loop ik mee met Dr. Bob en deze belooft mij dat het

een stuk overzichtelijker gaat worden voor mij vandaag. “Van-

daag zal je alleen maar orthopedische patiënten zien, want dat

is het enige wat ik doe.” Orthopedie is dat gedeelte van de

diergeneeskunde dat zich bezighoudt met de diagnostiek en

behandeling van alle delen van het skelet, inclusief gewrichten,

pezen, spieren en banden. “Orthopedie is het mooiste wat er is,

het is mooi om de dieren van pijn af te helpen of ze weer goed

te laten lopen. Bovendien,” zo vervolgt hij, “past het in onze fi-

losofie om dierenartsen deelgebieden te laten doen. Beter één

deel heel goed dan alles half. De optelsom is uiteindelijk dat

het hele team samen altijd een oplossing kan brengen. Maar

ik kan ook nog steeds een oorontsteking behandelen hoor!”

Eerst doen we een aantal controlepatiënten voordat de

operaties beginnen. Ik zie dieren met genezende botbreu-

ken, kreupele honden en een kat in een spalk voorbij komen

voordat Dr. Bob de operatiekamer in moet. Ik mag gelukkig

niet mee de operatiekamer in. Bij een Sterkliniek zijn er erg

strenge eisen en de 1e operatiekamer is alleen toegankelijk

voor chirurgieteams. Dat vind ik helemaal niet erg.

Terwijl ik onder andere toekijk hoe dierenarts Kristel een

bloeddrukmeting bij een kat uitvoert krijgt een hond van

Dr. Bob een kunstbandje in zijn knie. Later legt hij mij uit

dat het zogenaamde “voetbalknietje” een veel voorkomende

blessure is die veel dierenartsen doorsturen. Tot mijn ver-

bazing opereert hij zelfs katten en konijnen aan deze aan-

doening. Als hij mijn verbaasde blik ziet lacht hij en zegt:

“Tja, in onze westerse maatschappij gaan we nu eenmaal zo

met dieren om. Hoewel er nog veel verbeterd kan worden, is

inslapen het alternatief en dat is wel het alleruiterste.” Beide

dagen heb ik van verschillende afspraken gehoord betref-

fende euthanasie, het is echt dagelijks werk op de kliniek.

Ongeneeslijk zieke dieren, dieren aan het einde van hun

Latijn en ernstige traumaslachtoffers worden uit hun lijden

verlost. Hier wil ik echt niet bij zijn, maar dat was ook niet de

bedoeling gelukkig. Alles vindt in een aparte kamer plaats

en ik probeer uit de buurt te blijven.

In de 1e opname knuffelen we nog even een kat die na de

operatie tijdelijk blijft, omdat het dier een ongeluk kreeg op

de dag dat de eigenaar op vakantie ging. Als ik het goed

begrijp zit de knie weer in elkaar met behulp van schroefjes

en bandjes en kon zo amputatie worden voorkomen. Het

beestje schijnt nergens last van te hebben want hij kroelt als

een dolle tegen Dr. Bob op.

Op mijn vraag of het nooit gaat vervelen na zo veel jaar, denkt

hij even na. “Natuurlijk worden sommige dingen routine maar

het verveelt nooit! Bovendien blijven we onze kliniek ont-

wikkelen en gaan we nieuwe uitdagingen aan. Zo gaan we

vanaf komende maand dierenartsen opleiden voor de faculteit

Diergeneeskunde. We zijn één van de weinigen klinieken in

Nederland die deze samenwerking met de faculteit zijn aan-

gegaan. Vlak voor hun afstuderen als dierenarts komen ze hier

nog even twee maanden de praktische kneepjes van het vak

leren. Wat is er leuker dan je kennis en ervaring over te dragen

aan een jonge collega en op hun beurt praten ze ons weer bij,”

aldus Bob. We lopen nog even

langs de opname waar ik me

beperk tot het knuffelen van

een kat. Er is deze dagen een

wereld voor me open gegaan,

met dank aan alle medewer-

kers van Sterkliniek Dierenart-

sen Ermelo voor de geboden

gelegenheid. Ik hoop dat jul-

lie nog maar veel dieren beter

mogen maken!

hotspots advertorialhotspots advertorial

Niets is leuker dan de puzzel op te lossen en dier en eigenaar weer gelukkig te maken

Sterkliniek DierenartSen ermelo

Achter de schermen

Nieuwsgierig geworden door de vorige interviews met Bob en Martine Carrière zou ik het toch wel heel erg leuk vinden om eens

een kijkje achter de schermen te nemen bij de dierenkliniek. Omdat ik weinig thuis ben heb ik zelf geen huisdieren, maar een zielig poesje of

hondje vertroetelen bij de dierenarts lijkt me wel wat!

Voor De behanDeling

na De behanDeling

Shopinfo

Sterkliniek Dieren-artSen ermelo Horsterweg 66, ErmeloGelreweg 39, HarderwijkT 0341 - 55 33 25 dierenkliniek-ermelo.nl