VAN NATUREJacques van der Neut schrijft in Van Nature over opvallende

waarnemingen in de natuur. Hij werkt als boswachter in de

Biesbosch. Daarnaast is hij een verwoed natuurfotograaf.

Op de koffie bijHennieK

elner heeft de sleutelsvan het karakteristiekehuisje al bijna twintigjaar in haar bezit, maarmaakte daar in het begin

weinig gebruik van. ,,Er zaten men-sen uit Amsterdam in en geleidelijkleerde ik hen beter kennen. Op eengegeven ogenblik stelde ik voor omin mijn eigen kajuitbootje te slapen,als zij in het huisje zaten, maar daarwilden ze niets van weten. Ik kondaar ook aanschuiven om mee teeten.’’

Kelner woont er thans permanent,maar heeft zich inmiddels wel lateninschrijven bij de gemeente Drim-melen. ,,Tja, een mens wordt nu een-maal ouder en niemand kan in detoekomst kijken.’’

Rondom het huisje van Kelnerwonen geen buren. Voelt zij zichnooit eenzaam? Haar woning is im-mers uitsluitend over water bereik-baar. ,,Eenzaamheid bestaat niet, zo’ngevoel maken of kweken mensenzelf. Ik heb trouwens regelmatig aan-loop.’’ Ze pakt een grote enveloppeen laat zien hoeveel kaartjes en brie-ven zij krijgt van mensen die ooit bijhaar over de vloer zijn geweest.

Zij woont dan wel geïsoleerd, maarmensenschuw kun je haar zeer zekerniet noemen. Kelner praat honderd -uit, ook als het over het gemis vanburen gaat.

Beste buren,,Ik ben veel buiten. Dan kijk ik ommij heen en zie ik bijvoorbeeld eenbuizerd op een prooi zitten. Eenstukje verderop loopt een stel reeën.Van de week liep er trouwens nogeen ree op een paar meter van mijnraam, het dier graasde op zijn gemakin mijn tuin. In de hoogspannings-mast zit regelmatig een slechtvalk opzijn vaste stek. Dát zijn mijn burenen betere kun je volgens mij hiethebben.’’

’s Zomers kwetteren de huiszwalu-wen rondom haar huis. ,,Die vogelsbroeden in zelf gemetselde nestenonder mijn dakrand. De huiszwalu-wen hebben meerdere legsels per jaaren af en toe gaat zoiets ook verkeerd.Zeker, als het laat in het seizoen is.Het zijn immers insecteneters en inhet najaar vertrekken de ouders naarhun winterkwartieren in Afrika. Alser op zo’n laat tijdstip nog jongen inhet nest aanwezig zijn, dan verhon-

! Hennie Kelner bij haar huisje dat alleen over water bereikbaar is. FOTO’S JACQUES VAN DER NEUT

! Hennie demonstreert aan kinderen hoe je kunt fluiten op stengels van de reuzenbalsemien.

Hennie Kelner (73) woont in het kleine witte huisje bij de Amaliahoeve, in het hartvan de Brabantse Biesbosch. Zij woont er zonder de voor ons zo vanzelfsprekende

gemakken zoals elektriciteit en water. Op een grauwe dag ga ik bij haar op de ko"e.

Buizerds,reeën,slechtvalkenen zwaluwenzijn mijn buren

–Hennie (73)

STAD & REGIODS

12 vrijdag 3 maart 2017

geren ze. Ik heb een paar van die dodejongen bewaard; ik zal ze je latenzien.’’

Even later komt zij terug met inhaar gevouwen hand twee totaal ge-mummificeerde, jonge huiszwalu-wen. De fragiele skeletten zijn veder-licht. De kopjes met hier en daar eenpaar haren zijn nog goed herkenbaar,net als de opvallend dikke kaakran-den en de aanzet van de eerste veren.

Na al dat gepraat is het tijd voor dekoffie. Aangezien er in het huisjegeen stromend water is, gaat dat opeen aparte manier. ,,Ik spaar water opdat via mijn dakgoot en een pijp ineen grote, betonnen bak siepelt.Daarop is een filter gemetseld metonderin een laag grind, waardoor hetwater wordt gefilterd.’’

Vervolgens demonstreert Kelnerhaar manier van koffie zetten. Hetwater kookt ze op butagas en giet datop losse koffie in een pannetje. Inhaar woonkamer drinken we de kof-fie. Door de vele snuisterijen zoalsbeeldjes van ijsvogels, olielampen,ansichten, kaarsen en een hout- eneen oliekachel zitten we in een mu-seumachtig decor.

TekeningenTekeningen van een man met baard eneen vrouw die uit een kom drinkttrekken mijn aandacht. ,,Die heb ikzelf gemaakt. Ik heb in mijn leven heelwat getekend.’’ De tekeningen zijn na-tuurgetrouw met mooie, stemmigedonkere tinten. Ik werk al heel wat jaarin de Biesbosch en kom Kelner regel-matig tegen, maar dit was voor mij eenonbekend gegeven.

Waar houdt zij zich zoal mee be-zig? ,,Ik heb een houtkachel, dus ikmoet af en toe hout klieven. Ik stapregelmatig in mijn kano en dan vaarik naar een stuk wilgenbos. Ik ga daardan zitten en luister naar de stilte.

Verder begeleid ik als gids groependie de Biesbosch bezoeken, ook welmet scholen. Tijdens die vaartochtengaat het op de een of andere maniertoch altijd weer over het feit dat ikgeen computer heb, Maar wat moet jenou met zo’n ding? Als ik dat zeg, danlacht iedereen zich rot.’’

De Amaliahoeve aan de oever

van Keesjes Killeke in de Bra-

bantse Biesbosch is een monu-

mentale Biesboschboerderij, in

1938 gebouwd door een Belgi-

sche graaf. Het huis en de

schuur staan op de monumen-

tenlijst. Vanaf deze locatie is er

een prachtig uitzicht op de aan-

grenzende polder Kwestieus. Al-

lerlei watervogels vinden er hun

rust en de Schotse hooglanders

zijn hier thuis.

! De Amaliahoeve, met het

kenmerkende witte huisje,

vanuit de lucht.

MonumentaleAmaliahoeve

BELGISCHE GRAAF