WŁASNOŚĆ INTELEKTUALNA W SPOŁECZEŃSTWIE INFORMACYJNYM

Tomasz Sieniow

Wojciech Włodarczyk

Lublin 2009

Publikacja powstała dzi ęki wsparciu finansowemu Unii Europejskiej

2

Publikacja wydana w ramach projektu ….

Projekt okładki: .............. Copyright by ISBN 978-83-60361-19-1 Wydawca:

Druk: ..................

3

Spis tre ści

Przedmowa ………………………………………………………………. I. Własność intelektualna…………………………………………………………...

Prawo własności intelektualnej ………………………………………………… Dobra niematerialne ……………………………………………………………. Funkcje prawa własności intelektualnej ………………………………………... Prawa wyłączne ………………………………………………………………… Zarządzanie własnością intelektualną ………………………………………….

II. Prawa własności intelektualnej ………………………………………………… Prawo autorskie ………………………………………………………………… Prawo patentowe ……………………………………………………………….. Prawo znaków towarowych ……………………………………………………. Prawo wzorów przemysłowych ………………………………………………… Ochrona baz danych …………………………………………………………….

III. Zagadnienia szczegółowe ……………………………………………………….. (a) Prawo autorskie w sieci …………………………………………………….

Dozwolony użytek …………………………………………………….. Dozwolony użytek prywatny (osobisty) ………………………………. Dozwolony użytek publiczny ………………………………………….. Ściąganie plików audio/video z Internetu ……………………………… Wysyłanie plików audio/video poprzez Internet ……………………….. Udostępnianie napisów do filmów w Internecie ……………………….. Przegrywanie plików muzycznych z płyt CD na MP3 ………………… Plagiat ………………………………………………………………….. Ochrona programów komputerowych …………………………………. Piractwo komputerowe ………………………………………………… Kopia zapasowa programu komputerowego …………………………… Odpowiedzialność internet service provider’ów za naruszenie praw autorskich ………………………………………………………………. Organizacje Zbiorowego Zarządzania Prawami Autorskimi ………….. Creative Commons ……………………………………………………..

(b) Internet a znaki towarowe …………………………………………………. Piractwo domenowe …………………………………………………… Naruszenie prawa do znaku towarowego ……………………………… Używanie cudzego znaku towarowego w formie meta-tag’u …………. Arbitraż domenowy …………………………………………………….

IV. Podstawowe akty prawne ……………………………………………………….. V. Wybrane pozycje literatury …………………………………………………….. VI. Przydatne adresy internetowe ………………………………………………….. VII. O autorach ………………………………………………………………………..

4

Wstęp

Kluczem do zyskania przewagi nad konkurencją zawsze były działalność innowacyjna

i właściwa jej ochrona. Większość współczesnych międzynarodowych koncernów zyskała

swoją pozycję dzięki uzyskiwaniu w przeszłości ochrony na opracowywane przez swoich

pracowników wynalazki. Niektóre z nich przez dziesięciolecia pilnie strzegą formuł

wytwarzania oferowanych przez siebie produktów. Wszystkie natomiast za jeden

z najważniejszych składników swojego majątku uznają markę, z którą nierozerwalnie łączy

się ich renoma.

Dodatkowym wyzwaniem dla przedsiębiorstw w XXI wieku jest nadążenie

za rozwojem technologicznym związanym z rewolucją interentową i możliwością oferowania

w sieci usług i towarów. Jak zauważył już w 1996 roku Henry H. Perrtt w „Law and

Information Superhighway”, szybkość pojawiania się nowych rozwiązań w Internecie

sprawia, że prawo powoli podąża za rozwojem technologii, starając się znaleźć odpowiedzi

na konkretne, praktyczne pytania. Stąd też warto przybliżać rozwój tej szczególnie związanej

z rozwojem Internetu dziedziny prawa, jaką jest prawo własności intelektualnej.

Świadomość wagi ochrony dóbr niematerialnych w działalności innowacyjnej

przedsiębiorstw ma pierwszorzędne znaczenie. Nie mniej ważne jest dostrzeganie korzyści

i zagrożeń związanych z wykorzystywaniem w działalności komercyjnej owoców cudzej

twórczości dostępnej w Internecie. Stąd mamy nadzieję, że oddawana do rąk Czytelnika

publikacja, przyczyni się do kształtowania się wśród przedsiębiorców kultury innowacyjności,

uczynienia z praw własności intelektualnej ważnego składnika majątku przedsiębiorstwa oraz

szacunku dla cudzej własności intelektualnej.

Przy opracowywaniu niniejszej publikacji Autorzy wykorzystali Informator swego

autorstwa pt. „Własność Intelektualna w społeczeństwie informacyjnym” wydany w 2007 roku

przez Fundację Instytut na rzecz Państwa Prawa i Urząd Patentowy RP. Prezentowane

zagadnienia zostały za zgodą Fundacji zaktualizowane i poszerzone. Mamy nadzieję,

że oddawany do rąk Czytelnika efekt pomoże w sprawnym poruszaniu się po informacyjnej

autostradzie.

Lublin, 31 lipca 2009 Tomasz Sieniow i Wojciech Włodarczyk

.

5

I. Własność intelektualna

Prawo własności intelektualnej.

Własność intelektualna to rozmaite rezultaty intelektualnej działalności człowieka. Określa

się je również mianem „dóbr niematerialnych” i grupuje zasadniczo w dwa zbiory: własność

przemysłową oraz własność autorską. Własność intelektualna ma jednak charakter

dynamiczny. Dlatego też jej zakresem obejmowane są coraz to nowe dobra.

Własność przemysłową chronią przepisy zwane „prawem własności przemysłowej”.

Własności autorskiej dotyczą przepisy „prawa autorskiego”. Własność intelektualna dotyczy

także takich dóbr, których ochrona prawna wykracza poza przepisy prawa własności

przemysłowej oraz prawa autorskiego. Wynika ona z wielu szczegółowych i zróżnicowanych

ustaw oraz regulacji. Chodzi tutaj o prawne zabezpieczenie takiej własności intelektualnej,

jak: bazy danych, folklor, wiedza tradycyjna, zasoby genowe, formaty programów

telewizyjnych i radiowych, domeny internetowe. Problem ochrony tych dóbr nabrał istotnego

znaczenia w ostatnich kilkunastu latach. Dzisiaj, tradycyjny podział tych przepisów

na „prawo własności przemysłowej” i „prawo autorskie” można zatem uważać już

za niewystarczający.

Wskazany całokształt przepisów tworzy zbiór, który nazywamy „prawem własności

intelektualnej”. Pod względem sposobu, w jaki regulowana jest ochrona poszczególnych dóbr,

prawo to ma charakter kompleksowy, składa się z norm o zróżnicowanej naturze. Występują

w nim przepisy prawa prywatnego, które mają na uwadze przede wszystkim interesy

jednostek. Występują jednak także i przepisy publicznoprawne – administracyjne i karne.

Regulacje prawa publicznego mają na względzie interes publiczny, interesy ogółu. Słuszna

ochrona własności intelektualnej to nie tylko sprawa i interes samych uprawnionych do tej

własności, ale także zadanie i interes państwa, tworzących je wspólnot i całego

społeczeństwa. Do rozwoju i wzrostu znaczenia prawa własności intelektualnej przyczyniły

się rozliczne traktaty międzynarodowe i prawo Unii Europejskiej. Inicjatywy harmonizacji

standardów ochrony na płaszczyźnie międzynarodowej, coraz większa łatwość uzyskiwania

ochrony w różnych systemach i zachodzące procesy globalizacyjne mające wpływ na stosunki

handlowe sprawiają, że również prawa własności intelektualnej zyskują globalny charakter.

6

Dobra niematerialne.

Własność intelektualna ma charakter niematerialny. Dlatego też kwalifikowana jest zawsze

jako dobro niematerialne, co radykalnie odróżnia ją od materialnych rzeczy. Niematerialność

oznacza, że nie da się własności intelektualnej postrzegać zmysłami. Odbiór, poznanie

własności intelektualnej ma charakter rozumowy (intelektualny). Zmysły jedynie pomagają

nam w tym odbiorze i całym procesie poznawczym. Z tego względu należy zdecydowanie

oddzielać dobro niematerialne, czyli własność intelektualną od tego wszystkiego, co jest tylko

jej nośnikiem, materialnym przejawem, substratem. Czym innym jest dobro niematerialne,

a czym innym postrzegalny zmysłowo materiał, który je wyraża i w którym owo dobro jest

inkorporowane, ucieleśnione.

Wówczas, gdy kupujemy książkę w księgarni, nabywamy tylko rzecz: zadrukowane kartki

papieru w określonej postaci. Kupujemy wtedy jedynie materialny przedmiot, nie kupujemy

natomiast żadnych praw do własności intelektualnej, jaką jest utwór (powieść, wiersz, dramat

itp.), który owa książka uzewnętrznia i którego jest ona nośnikiem, zmysłową postacią.

Czymś innym jest dzieło PAN TADEUSZ Adama Mickiewicza, a czymś innym konkretny

egzemplarz książki, za pomocą którego to dzieło poznajemy. Pierwsze to dobro

niematerialne, a drugie to tylko jego konkretny nośnik, materialna reprezentacja, forma

utrwalenia. Jeśli nabywamy w sklepie odzieżowym spodnie z naszywką WRANGLER,

kupujemy te spodnie wraz ze znajdującą się na nich naszywką jako materialną rzecz, którą

możemy zobaczyć, dotknąć, a więc poznać zmysłowo. Natomiast, nie kupujemy wówczas

żadnych praw do marki (znaku towarowego) WRANGLER, albo kroju (wzoru) spodni.

Ta marka i krój to dobra niematerialne (własność intelektualna), których spodnie są jedynie

materialnym nośnikiem. Gdy kupisz samochód PORSCHE w salonie samochodowym,

nabędziesz zmysłową, materialną rzecz. Nie otrzymasz jednak żadnych praw do wynalazków,

które w tym samochodzie zastosowano, a które są własnością intelektualną.

Trzeba zatem pamiętać, że prawa do rzeczy, która wyraża własność intelektualną nie dają

automatycznie żadnych praw do tej własności. Rzecz i przez nią ucieleśniana własność

intelektualna (dobro niematerialne) to dwa różne przedmioty ochrony prawnej i rządzą nimi

odmienne reżimy prawne. Jak to już stwierdziliśmy, o ochronie własności intelektualnej

decyduje specjalny reżim prawny zwany właśnie prawem własności intelektualnej.

O ochronie praw do przedmiotów fizycznych traktują natomiast inne przepisy,

7

w szczególności prawo rzeczowe (najważniejsze spośród nich to prawo własności), które

z jednej strony, dotyczy ruchomości, a więc rozmaitych przedmiotów codziennego użytku,

jak żywność, ubrania, maszyny, urządzenia, meble itd., a z drugiej strony, dotyczy

nieruchomości, jak grunty, budynki i lokale. Prawo rzeczowe bezpośrednio nigdy nie reguluje

ochrony dóbr niematerialnych.

Funkcje prawa własności intelektualnej.

Przepisy prawa własności intelektualnej realizują trzy funkcje: własnościową, monopolizującą

i wynagradzającą. Są to cele tej dyscypliny prawa, o których trzeba zawsze pamiętać przy

interpretowaniu i stosowaniu poszczególnych przepisów.

Prawo własności intelektualnej realizuje funkcję własnościową. Oznacza to, że prawnie

przyporządkowuje poszczególne dobra niematerialne własnościowemu władztwu

zindywidualizowanych podmiotów. Podmioty te stają się w świetle prawa właścicielami tych

dóbr. Własność dóbr niematerialnych i monopol na ich eksploatację umożliwiają

pozyskiwanie wynagrodzenia za ich wykorzystywanie przez osoby trzecie. Jeśli napiszesz

wiersz, czy też wymyślisz nazwę dla swojej firmy i ją wylansujesz na rynku, jesteś

właścicielem tych dóbr niematerialnych i masz na nie monopol. Każdy, kto zechce je

wykorzystywać musi mieć twoją zgodę, a tę możesz uzależnić od otrzymania wynagrodzenia.

Prawo własności intelektualnej wyrasta ponadto z przedwiekowej praktyki udzielania

przywilejów przez panujących. Gwarantuje uprawnionym majątkowe monopole, które

uprzywilejowują ich względem i kosztem osób trzecich. Dlatego przypisujemy temu prawu

funkcję monopolizującą. Z tą ostatnią łączy się ściśle funkcja wynagradzająca, polegająca

na tym, że w prawie własności intelektualnej następuje uznanie pracy umysłowej w dziedzinie

praw majątkowych. Prawo to potwierdza wymiar zarobkowy rezultatów takiej pracy i je

dowartościowuje pod tym względem. Wówczas, gdy wyprodukujesz jakąś rzecz materialną,

na przykład, mebel albo jakieś urządzenie, masz prawo żądać wynagrodzenia od tych, którzy

chcą wykorzystywać tę rzecz do własnych celów. Tak samo jest, gdy ktoś chce skorzystać

z twojej wytwórczości niematerialnej.

Wypełniając wszystkie wyliczone funkcje, prawo własności intelektualnej stara się ważyć

interesy uprawnionych z interesami pozostałych członków społeczeństwa, w szczególności

tych, którzy chcą korzystać z własności intelektualnej w celach edukacyjnych, naukowych

i badawczych, a także dla wyłącznie własnego, osobistego użytku. Zasadą jest, że prawa

8

majątkowe wynikające z przepisów prawa własności intelektualnej mają charakter okresowy,

a więc trwają tylko określony czas. Czasowemu ograniczeniu nie podlega natomiast ochrona

interesów osobistych twórców własności intelektualnej. Prawo własności intelektualnej ma

charakter terytorialny. Oznacza to, że zawsze przyznaje ochronę odnoszącą się

do określonego terytorium. Z prawa własności intelektualnej wynika ochrona skuteczna

wobec wszystkich – wiąże każdego bez względu na jakiekolwiek związki z uprawnionym.

Wobec takiego szerokiego zakresu tej ochrony przyjmuje się, że istnieje zamknięty katalog

własności intelektualnej podlegającej ochronie prawnej. Nie można zatem powoływać się

na ochronę własności intelektualnej, której jednoznacznie nie przewiduje prawo.

Odpowiedzialność z tytułu naruszenia prawa własności intelektualnej często jest obiektywna,

a zatem całkowicie niezależna od winy. Brak zawinienia przy naruszaniu tego prawa nie

wyłącza więc automatycznie tej odpowiedzialności.

Prawa wyłączne.

Najbardziej podstawowym sposobem ochrony własności intelektualnej jest przyznawanie jej

właścicielom tzw. praw wyłącznych. Istotę tych praw określają wynikające z nich

uprawnienia zakazowe, które gwarantują i zabezpieczają określony zakres wyłączności

na eksploatację dobra niematerialnego. Dlatego też przy prawach wyłącznych kluczowe

znaczenie ma zawsze kwestia, co można na ich podstawie zakazać innym. Aby rozumieć

zakres tych praw, trzeba więc przede wszystkim ustalić związane z nimi uprawnienia

zakazowe. Niezwykle często są one unormowanie w wielu przepisach w ramach

poszczególnych aktów prawnych. Niekiedy przepisy te nie stanowią zwartej regulacji, lecz

znajdują się w różnych ustawach. Do praw wyłącznych należą takie prawa, jak: autorskie

prawa majątkowe i osobiste do utworu, patent (udzielany na wynalazek), prawo ochronne

na wzór użytkowy, prawo z rejestracji topografii układu scalonego, prawo z rejestracji wzoru

przemysłowego, prawo ochronne na znak towarowy, prawo do chronionej odmiany roślin,

prawo (sui generis) do bazy danych, a także wiele innych praw, które przewidują rozmaite

akty prawne.

Podstawowe akty prawne, które normują prawa wyłączne na terytorium Polski to przede

wszystkim: ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych, ustawa – prawo własności

przemysłowej, ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, ustawa o ochronie prawnej

odmian roślin, ustawa o ochronie baz danych, rozporządzenie UE o wspólnotowym znaku

towarowym, rozporządzenie UE o wspólnotowym wzorze przemysłowym, konwencja

9

berneńska o ochronie dzieł literackich i artystycznych, konwencja paryska o ochronie

własności przemysłowej, konwencja monachijska o patencie europejskim, porozumienie

madryckie o międzynarodowej rejestracji znaków towarowych. Z tych, jak i wszystkich

pozostałych, przepisów prawa własności intelektualnej wynika, że niektóre prawa wyłączne

mogą powstawać z chwilą dokonania w określonej postaci dobra niematerialnego, do którego

dane prawo się odnosi. Tak jest, na przykład, w przypadku praw autorskich, czy też prawa

do bazy danych. Są jednak także liczne przypadki, że dla powstania prawa wyłącznego

potrzeba dopełnienia wielu formalności i pozyskania odpowiedniego aktu właściwego

podmiotu publicznego, na przykład, decyzji administracyjnej Urzędu Patentowego RP. Tak

dzieje się w przypadku patentu na wynalazek, prawa z rejestracji wzoru przemysłowego,

prawa ochronnego na znak towarowy.

Typową sankcją za naruszenia praw wyłącznych jest sankcja cywilnoprawna. Właścicielowi

dobra niematerialnego przeciwko naruszycielowi przysługują roszczenia o zaprzestanie

naruszenia, przeprosiny w prasie lub innych mediach, o wydanie uzyskanych wskutek

naruszenia korzyści, o naprawienie szkody (odszkodowanie). Naruszyciel może jednak także

ponosić odpowiedzialność karną. W pewnych przypadkach może zostać nawet orzeczona kara

pozbawienia wolności.

Zarządzanie własnością intelektualną.

Podobnie jak talenty przynoszą posiadaczowi zysk tylko dzięki „puszczeniu ich w obieg”, tak

własność intelektualna przynosić może uprawnionemu korzyść dzięki właściwemu

zarządzaniu prawami wyłącznymi. Zarządzanie obejmuje działania związane

z rejestrowaniem, nabywaniem, zachowywaniem, wykonywaniem i rozporządzaniem

prawami własności intelektualnej. Te działania mają poważne konsekwencje dla

przedsiębiorcy działającego na rynku, lecz właściwie podejmowane mogą prowadzić

do uzyskania przewagi nad konkurencją, która nie będzie w stanie kopiować innowacyjnych

rozwiązań bez naruszenia praw wyłącznych. Z drugiej strony, świadome i roztropne

korzystanie z dostępnych w erze cyfrowej rozwiązań może ustrzec nas przed ponoszeniem

niepotrzebnych kosztów obrony przed zarzutami naruszania cudzych praw.

Rejestracja praw wyłącznych dotyczy głównie znaków towarowych, wzorów użytkowych

i przemysłowych oraz oznaczeń geograficznych. Również uzyskiwanie patentów

10

na wynalazki poddane jest bardzo sformalizowanej procedurze zgłoszeniowej. W niektórych

systemach prawnych rejestracji podlegają również utwory prawnoautorskie. Wreszcie

rejestracja domen internetowych wywołuje porównywalne skutki do rejestracji znaków

towarowych. W wielu z wyżej wymienionych działań najwłaściwsze będzie skorzystanie

z pomocy rzecznika patentowego.

Nabywanie praw wyłącznych wiąże się z dokonaniem czynności faktycznej (stworzenia

dobra intelektualnego przez autora) lub prawnej (przeniesienie prawa wyłącznego do dobra

intelektualnego przez dotychczasowego uprawnionego na inny podmiot) .

Monopol uprawnionego ma swoje granice czasowe. Dla jego trwania konieczne jest

podejmowanie działań zmierzających do zachowania wyłączności poprzez np. używanie

znaku towarowego, terminowe wnoszenie opłat związanych z przedłużenie rejestracji praw

wyłącznych, zapobieganie rozmyciu znaku towarowego (sprzeciwianie się używania znaków

zbliżonych dla tego samego towaru lub nawet promocji całkiem innych dóbr) lub nabraniu

cech oznaczenia rodzajowego (generycznego).

Wykonywanie praw wyłącznych polega z jednej strony na sprzeciwianiu się naruszaniu

monopolu uprawnionego przez inne podmioty (aspekt negatywny), a z drugiej na korzystaniu

z dóbr niematerialnych zgodnie z treścią prawa (np. używanie oznaczenia w obrocie,

wdrożenie do produkcji opatentowanego wynalazku, licencjonowanie, etc.). Jednym ze

sposobów wykonywania praw wyłącznych jest rozporządzanie nimi poprzez ich

przenoszenie (całkowity transfer uprawnień na inny podmiot) lub licencjonowanie (udzielanie

upoważnienia do korzystania z dobra intelektualnego w sposób wyłączny lub niewyłączny).

Jeśli przysługują ci prawa autorskie do jakiegoś utworu dobrą alternatywą dla przeniesienia

praw majątkowych do utworu jest udzielenie licencji lub przeniesienie tylko niektórych

z przysługującej nam wiązki praw (np. prawo do jednokrotnej emisji) przy zachowaniu

pozostałych. Pozwoli to w dalszym ciągu posługiwać się wytworem swego talentu bez

naruszania praw innych.

Udzielanie licencji

Jednym z podstawowych sposobów korzystania z przysługujących nam praw własności

intelektualnej jest udzielanie licencji. Licencja pełna (nieograniczona) uprawnia

licencjobiorcę do korzystania z przedmiotu licencji w takim zakresie jak licencjodawca. Stąd

11

korzystniejsze i bezpieczniejsze jest ograniczenie licencji do korzystania z przedmiotu licencji

(licencja niepełna) tylko na określonych polach eksploatacji (przeniesienie ograniczonej

wiązki uprawnień) lub na ściśle określonym terytorium, czy też w ograniczonym czasie.

Odstąpienie od każdego z wyżej wymienionych ograniczeń ma dla licencjodawcy wymierną

wartość ekonomiczną.

Licencje dzielą się również na wyłączne (licencjodawca zobowiązuje się do nieudzielanie

kolejnych licencji upoważniających do korzystania z przedmiotu licencji) i niewyłączne

(uprawniony ma prawo udzielać kolejnych licencji dotyczących tego samego przedmiotu,

terytorium czy pola eksploatacji).

Jednym z typów licencji jest sublicencja, która jest upoważnieniem przez licencjobiorcę innej

osoby do korzystania z przedmiotu ochrony w zakresie węższym lub równym uzyskanej przez

siebie licencji. Zasadą jest zakaz udzielania sublicencji przez licencjobiorcę w przypadku

braku odmiennej woli stron umowy licencyjnej.

Własność intelektualna, jak każde dobro wymaga ochrony wewnątrz przedsiębiorstwa.

Dlatego warto:

• szkolić pracowników w zakresie wartości będących w posiadaniu podmiotu dóbr

i sposobów ich ochrony;

• zawierać klauzule dotyczące ochrony własności intelektualnej w umowach

z pracownikami i regulaminach pracy ( w przypadku dostępu pracownika do „know-

how” będącego tajemnicą handlową przedsiębiorstwa konieczne jest dołączanie

do umów klauzuli poufności obowiązującej również po ustaniu stosunku pracy);

• stworzyć komórkę lub stanowisko ds. własności intelektualnej z myślą

o skatalogowaniu przysługujących podmiotowi praw wyłącznych, monitoringu

i opłacaniu licencji (np. do programów komputerowych), odnawianiu rejestracji

znaków towarowych, domen internetowych, etc.;

• przy eksploatacji swoich praw własności intelektualnej uważać by swych praw

wyłącznych nie osłabiać (degenerować) poprzez niewłaściwe ich używanie lub

tolerowanie drobnych naruszeń przez inne podmioty (w tym konkurencję);

• współpracować z rzecznikiem patentowym lub prawnikiem przy wprowadzaniu

nowych produktów czy usług na rynek, opracowywaniu nowych oznaczeń, opakowań,

12

kampanii promocyjnych, sloganów reklamowych (zwłaszcza przy wchodzeniu

na nowy rynek).

• zbadać konsekwencje podatkowe nabywania praw własności intelektualnej,

kupowania i udzielania licencji (prawa własności intelektualnej są niematerialnymi

składnikami majątku i mogą być przedmiotem amortyzacji a licencjonowanie może

być nie tylko źródłem przychodów ale także sposobem generowania kosztów).

II. Prawa własności intelektualnej

Prawo autorskie. Prawo autorskie stanowi obszerny dział prawa własności intelektualnej.

Przewiduje ochronę rozmaitych praw autorskich i określa jej zakres. Prawa te odnoszą się

do dóbr niematerialnych określanych mianem utworów. Ich ochrona jest niezależna od

wartości, przeznaczenia, sposobu wyrażenia i postaci.

Pojęcie utworu rozumiane jest w prawie autorskim niezwykle szeroko i obejmuje wszelki

rezultat lub przejaw działalności twórczej człowieka o indywidualnym charakterze.

Za twórczy i mający indywidualny charakter należy uważać każdy ten wytwór ludzki, który

wzbogacił dotychczasowy stan rzeczy nowymi elementami i stanowi wynik indywidualnego

wysiłku twórczego. Mogą to być rozmaite utwory literackie, publicystyczne, naukowe,

kartograficzne, a także programy komputerowe. Mogą to być również utwory plastyczne,

fotograficzne, lutnicze, jak również utwory z zakresu wzornictwa przemysłowego,

architektoniczne, i urbanistyczne, a ponadto utwory muzyczne, sceniczne, choreograficzne

i pantomimiczne, audiowizualne, w tym filmowe. Wyróżnia się szczególne rodzaje utworów

chronionych prawami autorskimi takie, jak: utwory zależne, zbiory, utwory zbiorowe.

Utworem zależnym określa się utwory będące opracowaniem cudzego utworu (tłumaczenia,

przeróbki, adaptacje, streszczenia, notatki z wykładu). W przypadku takich utworów

wykonywanie praw autorskich w pewnym zakresie jest uzależnione od zgody uprawnionego

do praw autorskich utworu opracowanego. Zbiory (np. antologie, wybory, bazy danych) mogą

podlegać prawnoautorskiej ochronie jako utwór, jeśli ich dobór (układ, zestawienie) ma

13

twórczy charakter. Utwory zbiorowe to rozmaite encyklopedie i publikacje periodyczne,

a także niektóre dzieła multimedialne.

Przepisy prawa autorskiego odnoszą się nie tylko do praw autorskich, ale także do praw

pokrewnych. Te ostatnie nie mają charakteru praw autorskich, ale regulowane są przez

przepisy prawa autorskiego ze względu na ich podobieństwo (sąsiedztwo) względem właśnie

praw autorskich. Prawo polskie zna następujące postacie praw pokrewnych: prawa

do artystycznych wykonań, prawa do fonogramów i wideogramów, prawa do nadań

programów stacji radiowych i telewizyjnych, prawa do pierwszych wydań oraz wydań

naukowych i krytycznych.

Wyodrębniamy dwa rodzaje praw autorskich, które mogą odnosić się do utworów: osobiste

oraz majątkowe. Za pomocą osobistych praw autorskich chronione są interesy ściśle związane

z osobą twórcy przejawiające się w jego więzi z utworem. Takimi prawami są: prawo

do autorstwa utworu oraz prawo twórcy do oznaczania utworu swoim nazwiskiem,

pseudonimem, czy też prawo do udostępniania go anonimowo. Autorskimi prawami

osobistymi są także prawo twórcy do zachowania nienaruszalności treści i formy własnego

utworu, prawo do rzetelnego wykorzystania utworu przez osoby trzecie, prawo do nadzoru

nad sposobem korzystania z utworu. Tylko twórca ponadto ma prawo decydować

o pierwszym udostępnieniu utworu publiczności. Wszystkie wyliczone prawa są niezbywalne

i żaden twórca nie może się ich zrzec. Nie są one także ograniczone czasowo. Po śmierci

twórcy prawa te wykonują osoby bliskie, chyba że twórca wyraził inną wolę. Prawa osobiste

zawsze przysługują twórcy (tj. osobie fizycznej, która stworzyła utwór).

Majątkowe prawa autorskie to przede wszystkim wyłączne prawo do korzystania z utworu

i rozporządzania nim na wszystkich polach eksploatacji, a także prawo do wynagrodzenia

za korzystanie z utworu przez osoby trzecie. Prawa te mają charakter zbywalny i są

dziedziczne. Mają charakter czasowy, co oznacza, że po upływie przewidzianego prawem

okresu definitywnie one gasną. Zasadą jest, że przysługują one twórcy utworu. Zdarza się

jednak, że nabywają je inne podmioty. Taka sytuacja zachodzi, na przykład, gdy utwór został

stworzony przez pracownika w ramach wykonywania obowiązków pracowniczych.

Wówczas, jeśli pracodawca przyjął ów utwór, jemu przysługują do tego utworu majątkowe

prawa autorskie. Majątkowe prawa autorskie trwają zasadniczo 70 lat od śmierci twórcy,

liczonych w latach pełnych następujących po roku, w którym twórca zmarł. Opisana reguła

14

ustalania okresu trwania majątkowych praw autorskich nie jest bezwzględna i w pewnych

przypadkach doznaje wyjątków. Podkreślić należy, że prawo autorskie zawiera szczegółowe

regulacje przypadków, gdy uprawnionym przysługuje prawo do wynagrodzenia w określonej

wysokości.

Regulacje z zakresu prawa autorskiego gwarantują uprawnionym z tytułu majątkowych praw

autorskich, że bez ich zgody w okresie trwania tych praw nie można swobodnie korzystać

z chronionych utworów. Przewidziane są jednak sytuacje, gdy zgoda ta nie jest potrzebna.

Określa się je mianem dozwolonego użytku chronionych utworów. Największe znaczenie

w praktyce ma dozwolony użytek osobisty. Odnosi się on do utworów już

rozpowszechnionych i obejmuje korzystanie z pojedynczych egzemplarzy utworów przez

krąg osób pozostających w takim związku osobistym, jak pokrewieństwo, powinowactwo lub

stosunek towarzyski. W kilku jednak przypadkach nawet taki osobisty użytek będzie

wymagał zezwolenia uprawnionego, co w konsekwencji może oznaczać konieczność

odpłatności za korzystanie z chronionego utworu. Tak będzie w przypadku korzystania

z prawnoautorsko chronionego projektu architektonicznego, jeśli korzystanie to polegać

będzie na budowaniu według tego projektu. Dozwolony użytek osobisty wyłączony jest

również w przypadku programów komputerowych oraz elektronicznych baz danych. W tym

zakresie są szczególne regulacje.

Pozyskanie zezwolenia uprawnionego z tytułu majątkowych praw autorskich na eksploatację

chronionego utworu zwykle nastąpi albo poprzez nabycie w drodze umowy majątkowych

praw autorskich albo poprzez uzyskanie - również w drodze umowy - licencji. Zarówno

w przypadku umowy przenoszącej prawa, jak i umowy licencyjnej, trzeba wyraźnie określić

pola eksploatacji chronionego utworu, do których dana umowa ma się odnosić. Pod rygorem

nieważności umowy te (przenosząca i licencyjna wyłączna) powinny być zawarte w formie

pisemnej, a zatem w formie oświadczeń własnoręcznie podpisanych przez strony umowy.

Zachowanie formy pisemnej w sferze obrotu prawami własności intelektualnej zawsze jest

zalecane dla celów postępowania dowodowego. W praktyce często majątkowymi prawami

autorskimi zarządzają organizacje zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami

pokrewnymi.

Prawo patentowe. Prawo patentowe – czyli przepisy dotyczące ochrony prawnej

wynalazków – stanowi najstarszą i najbardziej charakterystyczną dziedzinę prawa własności

15

przemysłowej. Prawo za wynalazki uważa wszelkie rozwiązania o charakterze technicznym,

a zatem takie, które stanowią rozwikłanie jakiegoś zagadnienia, problemu technicznego.

W Polsce, a także – co do zasady - w całej Unii Europejskiej za wynalazki nie uważa się

między innymi: odkryć, teorii naukowych, planów, metod działalności umysłowej lub

biznesowej oraz programów komputerowych. Uważa się, że takie wytwory ludzkiego umysłu

nie mają charakteru technicznego. Kontrowersje wywołuje niemożliwość uznawania

za wynalazki programów komputerowych. Wskutek tego programy komputerowe nie

podlegają bezpośredniej ochronie patentowej. Trzeba jednak pamiętać, że programy

komputerowe podlegają intensywnej ochronie na gruncie prawa autorskiego.

Poza cechą techniczności, rozwiązanie musi być nowe, posiadać poziom wynalazczy oraz

nadawać się do przemysłowego stosowania, aby mogło podlegać opatentowaniu. Nowość

wynalazku oznacza, że nie należy on do dotychczasowego stanu techniki. Poziom wynalazczy

ma ten wynalazek, który nie wynika w sposób oczywisty z takiego stanu techniki. Precyzyjne

definicje przesłanek patentowalności wynalazku zawierają miarodajne przepisy prawa.

Wyłączają one również zdolność patentową niektórych wynalazków. Przykładowo wskazać

należy, że patentów nie udziela się na wynalazki sprzeczne z dobrymi obyczajami lub

porządkiem publicznym. Wyłączona jest także patentowalność sposobu leczenia ludzi

i zwierząt, co nie oznacza, że nie jest możliwe patentowanie rozmaitych produktów

farmaceutycznych, w tym leków. Za wynalazek może być uznany określony produkt

(wytwór, przedmiot) albo sposób otrzymywania produktu.

Opatentowanie wynalazku oznacza uzyskanie przez uprawnionego patentu na wynalazek.

Patent skuteczny na terytorium Polski można uzyskać w Urzędzie Patentowym RP

w Warszawie, a także w ramach patentu europejskiego, którego udziela Europejski Urząd

Patentowy w Monachium (Niemcy). Prawo do uzyskania patentu z reguły przysługuje

wynalazcy. Zasada ta doznaje jednak wyjątków, między innymi na rzecz pracodawcy lub

zamawiającego wynalazek. Prawo z patentu trwa 20 lat. Uprawniony z patentu może zakazać

osobom trzecim korzystać na terytorium RP z opatentowanego wynalazku w celach

zawodowych lub zarobkowych. Bez zgody uprawnionego z patentu nie można zatem

wytwarzać, używać, oferować, wprowadzać do obrotu, importować produktu, w którym

zastosowano wynalazek, jeśli działania takie mają charakter profesjonalny. Prawo przewiduje

rozmaite ograniczenia zakresu patentów, ale odnoszą się one do sytuacji szczególnych. Patent

ma charakter prawa majątkowego i dlatego może być przedmiotem obrotu, jak również

16

podlega dziedziczeniu. Korzystanie z wynalazku może być przedmiotem licencji. Licencja

może mieć charakter ograniczony albo pełny – w zależności od tego, czy został w niej

ograniczony zakres korzystania z wynalazku przez licencjobiorcę, czy też nie. Licencja może

być wyłączna, a zatem taka, w której korzystanie z wynalazku w określonym zakresie jest

zastrzeżone na wyłączność jednego podmiotu. W pewnych, bardzo szczególnych,

wyjątkowych sytuacjach możliwa jest licencja przymusowa - na przykład gdy korzystanie

z opatentowanego wynalazku wymaga bezpieczeństwa państwa.

Uzyskanie patentu we właściwym urzędzie wymaga wszczęcia odpowiedniej procedury.

W tym celu potrzebne jest sporządzenie dokumentacji zgłoszeniowej wynalazku. Zawiera ona

w szczególności zastrzeżenia patentowe oraz całościowy opis wynalazku. W tym zakresie

przydatna może być pomoc rzeczników patentowych, czyli specjalnych zawodowych

pełnomocników upoważnionych do występowania przed urzędami patentowymi.

Współcześnie duże zainteresowanie opinii publicznej towarzyszy praktyce patentowania

wynalazków biotechnologicznych. Tak, jak to jest w całej Unii Europejskiej, polskie prawo

patentowe również przewiduje patentowanie wynalazków biotechnologicznych. Nie może być

jednak uznane za wynalazek ciało ludzkie w jakimkolwiek stadium jego formowania się

i rozwoju, jak również żaden element ciała. Za wynalazki sprzeczne z porządkiem

publicznym, dobrymi obyczajami, moralnością publiczną, i dlatego niemożliwe

do opatentowania, uważa się: sposoby klonowania ludzi, sposoby modyfikacji tożsamości

genetycznej linii zarodkowej człowieka, stosowanie embrionów ludzkich do celów

przemysłowych lub handlowych, sposoby modyfikacji genetycznej zwierząt mogące

powodować u nich cierpienia i nieprzynoszące żadnych istotnych korzyści medycznych dla

człowieka lub zwierzęcia, a także same zwierzęta będące wynikiem zastosowania takich

sposobów.

Nie podlegają patentowaniu nowe odmiany roślin. Takie odmiany są jednak chronione

w ramach odrębnego systemu prawnego. Specjalna ochrona jest też przewidziana dla wzorów

użytkowych oraz topografii układów scalonych. Szeroko rozumiane know–how, tajemnice

przedsiębiorstw i inne cenne informacje mogą być w pewnym zakresie chronione, ale

na gruncie ustawodawstwa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji i o ochronie dóbr

osobistych.

17

Prawo znaków towarowych. Prawo znaków towarowych to przepisy należące do działu

prawa własności intelektualnej, jakim jest prawo własności przemysłowej - podobnie, jak

w przypadku prawa patentowego. Znakiem towarowym są wszelkie znaki, oznaczenia,

symbole, których zadaniem jest indywidualizowanie towarów lub usług na rynku. Znaki

towarowe mogą mieć charakter słowny, graficzny, przestrzenny (trójwymiarowy),

dźwiękowy, a także zapachowy, czy też smakowy. Znak towarowy może być symbolem

kombinowanym, czyli składającym się z elementów o różnej naturze, na przykład, znaki

słowno-graficzne lub graficzno-przestrzenne albo znaki ruchowe, czy też multimedialne.

Uważa się, że znaki pełnią trzy funkcje: oznaczania pochodzenia, jakościową, reklamową.

Znak towarowy oznacza pochodzenie, gdy wskazuje, że opatrzone tym znakiem towary lub

usługi pochodzą z tego samego źródła (gwarantującego i kontrolującego ich jakość). Funkcja

jakościowa znaku towarowego polega na informowaniu przez znak, że wszystkie opatrzone

nim towary lub usługi są takiej samej jakości. Funkcję reklamową wypełnia znak, jeśli

zachęca on do zakupu opatrzonych tym znakiem towarów lub usług. A tak się dzieje, jeśli

klienci z danym znakiem towarowym kojarzą dobrą jakość towarów lub usług lub też znak

ten przyciąga uwagę klientów - wywołuje u nich pozytywne skojarzenia lub w inny sposób

pozytywnie oddziaływa. Funkcję reklamową przede wszystkim realizują renomowane znaki

towarowe. Współcześnie znaki towarowe traktowane są jako dobra niematerialne, które mogą

być przedmiotem samodzielnego obrotu jako dobra majątkowe. Podlegają zbyciu

i licencjonowaniu. Teoretycznie ochrona znaku towarowego może trwać wiecznie.

Praktycznie jednak czas ochrony zależy niekiedy od dopełnienia określonych czynności

urzędowych, a niekiedy od istnienia określonych okoliczności rynkowych wpływających

na trwałość znaku towarowego i praw, które go dotyczą.

W Polsce ochrona prawna znaku towarowego może powstać wskutek jego rejestracji

na terytorium obejmującym obszar naszego kraju. Rejestracja taka może być dokonana

w Urzędzie Patentowym RP, a także za pośrednictwem Międzynarodowego Biura Znaków

Towarowych w Genewie (Szwajcaria) oraz w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego

w Alicante (Hiszpania). Poza przypadkami rejestracji, również znak towarowy powszechnie

znany może korzystać z ochrony prawnej w Polsce. W takiej sytuacji znak towarowy podlega

ochronie bez względu na to, czy został zarejestrowany. Nie ma też znaczenia, czy jest on

używany. Liczy się wyłącznie to, czy stał się w Polsce znakiem powszechnie znanym.

Niezależnie od wskazanych dwóch sposobów nabycia ochrony, znak towarowy może być

18

chroniony tylko na tej podstawie, że jest on używany w polskim obrocie towarami lub

usługami i realizuje on na rynku funkcję oznaczania ich tożsamości. W tym ostatnim

przypadku ochrona znaku towarowego nie musi rozciągać się na całe terytorium Polski, lecz

może ograniczać się wyłącznie do pewnej części tego terytorium. Ochrona ta zatem może

mieć charakter lokalny. Znakom towarowym chronionym na podstawie rejestracji albo

powszechnej znajomości zawsze przysługuje ochrona o zasięgu ogólnokrajowym.

Za najbardziej efektywną pod względem sposobu egzekwowania ochrony znaku towarowego

uchodzi u praktyków ochrona znaku towarowego wynikająca z jego rejestracji. Pomocy

prawnej w uzyskiwaniu takiej rejestracji udzielają rzecznicy patentowi.

Uprawnionymi z tytułu praw do zarejestrowanych znaków towarowych są podmioty na rzecz,

których znak został zarejestrowany. Prawa do znaków towarowych powszechnie znanych lub

takie, których ochrona wynika z ich używania w obrocie gospodarczym przysługują

przedsiębiorcom, z którymi klienci kojarzą te znaki. Zasadniczo ochrona znaku towarowego

ogranicza się do sfery obrotu gospodarczego. Poza tą sferą korzystanie ze znaku bez

zezwolenia uprawnionego jest dozwolone, o ile nie prowadzi do degeneracji znaku

towarowego i naruszenia jego „dobrego imienia” albo „uznania”, którym się cieszy.

Ochrona znaku towarowego oznacza, że uprawniony może zakazać osobom trzecim używania

w polskim obrocie gospodarczym znaku identycznego ze znakiem chronionym w odniesieniu

do identycznych towarów lub usług z tymi, dla których przeznaczony jest znak chroniony.

Ponadto poza takim przypadkiem, uprawniony może zakazać używania we wspomnianym

obrocie znaku zbieżnego z własnym znakiem w odniesieniu do towarów lub usług zbieżnych

z towarami lub usługami, dla których chroniony jest znak uprawnionego. Kolizji takiej może

jednak przeciwdziałać uprawniony do znaku towarowego tylko wówczas, jeśli dowiedzie, iż

stwarza ona ryzyko konfuzji u klientów co do pochodzenia towarów lub usług opatrzonych

zbieżnym znakiem. Konfuzja taka będzie występować, jeżeli klienci mogą mylnie sądzić, iż te

towary lub usługi pochodzą od uprawnionego. Będzie ona także zachodzić wówczas, gdy

klienci doskonale wiedzą, iż towary albo usługi opatrzone znakiem kolidującym pochodzą od

kogoś innego, ale mogą błędnie mniemać, że ów podmiot jest w jakiś sposób powiązany

z uprawnionym do znaku chronionego.

Należy zauważyć, że opisany zakres ochrony znaków towarowych ogranicza się wyłącznie

do kolizji, w których towary albo usługi uprawnionego i naruszyciela są zbieżne, czyli

19

identyczne lub podobne. Szerszy zakres ochrony przysługuje jednak znakom renomowanym.

Uprawniony do takiego znaku może zakazać używania w polskim obrocie gospodarczym

znaku towarowego zbieżnego ze swoim znakiem dla jakichkolwiek towarów lub usług, jeśli

używanie takie prowadziłoby do nieuczciwego wykorzystania renomy znaku lub jej

naruszenia. Znaki towarowe renomowane korzystają zatem ze szczególnie szerokiej ochrony

ze względu na ich wyjątkową wartość, zarówno dla samych uprawnionych, jak też klientów.

Dość podobne zasady rządzą ochroną innych, aniżeli znaki towarowe, oznaczeń

odróżniających. Ochronie prawnej podlegają oznaczenia przedsiębiorstw, czyli nazwy

przedsiębiorców oraz symbole poszczególnych fabryk, zakładów, sklepów, restauracji, pubów

i innych miejsc prowadzenia działalności gospodarczej. Takich oznaczeń nie rejestruję się

w organach patentowych, ale podlegają one ochronie już na tej podstawie, że są używane

i rozpoznawane w obrocie, ochrona wynika z prawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji

i przepisów kodeksu cywilnego. Ważna jest także ochrona przyznawana towarowym

oznaczeniom geograficznym, czyli takim, które indywidualizują towary pod względem ich

geograficznego pochodzenia, a często z tym pochodzeniem klienci łączą rozmaite pozytywne

opinie o właściwościach tych towarów, Najbardziej znanym w Polsce takim oznaczeniem

geograficznym jest nazwa OSCYPEK dla serów. Oznaczenia geograficzne mogą być

przedmiotem rejestracji, ale też podlegać ochronie prawnej bez względu na nią. Specjalnej

ochronie podlegają także rozmaite tytuły – tytuły prasowe, tytuły gier, tytuły serii

wydawniczych itp. Coraz częściej za odrębną chronioną kategorię oznaczeń odróżniających

uważa się adresy stron www.

Prawo wzorów przemysłowych. Wzornictwo przemysłowe, a zatem wygląd rozmaitych

wytworów (produktów) w ramach prawa własności intelektualnej może podlegać ochronie

na gruncie przepisów prawa autorskiego. Warunkiem tego jest ażeby wzór miał cechy

prawnoautorsko chronionego utworu. Wzory przemysłowe podlegają także ochronie w prawie

własności przemysłowej. Właściwościami, które je do tego kwalifikują są: nowość oraz

indywidualny charakter. Przez wzór przemysłowy rozumiemy w tym przypadku zmysłową

postać wytworu czyli jego wygląd, który może przejawiać się w określonych właściwościach

linii, konturów, kształtów. Określony wygląd może nadawać wytworom również ich

kolorystyka, struktura, materiał, ornamentyka oraz inne cechy wzrokowo postrzegalne. Tak

rozumiany wzór uważa się za nowy, jeśli wcześniej nie były dostępne publicznie identyczne

wzory. Indywidualny charakter ma natomiast ten wzór, który wywołuje odmienne ogólne

20

wrażenie niż wzory dostępne publicznie wcześniej. Te ogólne definicje nowości, jak

i indywidualnego charakteru wzoru przemysłowego szczegółowo i wyczerpująco precyzują

przepisy prawa własności przemysłowej, które statuują dany rodzaj ochrony prawnej.

Najbardziej podstawowe znaczenie ma ochrona wzorów przemysłowych wynikająca z ich

rejestracji oraz z ich używania w takim stopniu, że stają się one rozpoznawalne w obrocie.

W celu uzyskania ochrony wzoru przemysłowego na terytorium Polski można dokonać jego

rejestracji w Urzędzie Patentowym RP w Warszawie albo w Urzędzie Harmonizacji Rynku

Wewnętrznego w Alicante (Hiszpania). W tym drugim przypadku ochrona będzie rozciągać

się na całe terytorium Unii Europejskiej. Na skutek rejestracji wzoru przemysłowego

uprawniony uzyskuje możliwość zakazania osobom trzecim korzystania z wzoru

przemysłowego w szczególności polegającego na wytwarzaniu, oferowaniu, wprowadzaniu

do obrotu, importu, eksportu, używaniu produktu, w którym wzór jest zawarty lub

zastosowany, a także magazynowaniu tego produktu dla wskazanych celów. Prawa

z rejestracji wzorów nie rozciągają się jednak na przypadki stosowania wzoru w celach

prywatnych, osobistych, niehandlowych i niezarobkowych. Prawo zna jeszcze inne sytuacje

dozwolonego korzystania ze wzoru, które stanowi wyjątek od monopolu uprawnionego.

Zasadą jest, że prawo z rejestracji wzoru przemysłowego przysługuje twórcy wzoru. Prawa

z rejestracji wzorów mają charakter okresowy i mogą trwać maksymalnie 25 lat. Są one

zbywalne oraz dziedziczne. Prawa te mogą być zatem przedmiotem sprzedaży, darowizny

i innego obrotu. Podobnie, jak w przypadku patentów oraz praw z rejestracji znaków

towarowych, o pomoc w sprawach uzyskiwania ochrony wzorów przemysłowych

w wymienionych urzędach można zwracać się do rzeczników patentowych.

Wzornictwo przemysłowe podlega również szczególnej ochronie w ramach ustawodawstwa

o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Na gruncie tych przepisów zakazane jest

naśladownictwo produktów innych przedsiębiorców, jeśli miałoby to wprowadzić klientów

w błąd co do tożsamości producenta lub produktu. Prawo gwarantuje jednak możliwość

kopiowania produktów w zakresie ich cech funkcjonalnych – mających walor techniczny lub

użytkowy. Przy realizacji prawa do kopiowania wszakże należy zawsze zadbać o to, ażeby nie

zachodziły pomyłki wśród klienteli co do tożsamości produktu i jego pochodzenia.

Ochrona baz danych. Pojęciem baz danych oznacza się zbiór danych lub jakichkolwiek

innych materiałów albo elementów zgromadzonych według określonej systematyki lub

21

metody, indywidualnie dostępnych w jakikolwiek sposób. Mogą one podlegać ochronie

na gruncie prawa autorskiego, o ile stanowią prawnoautorsko chroniony zbiór danych.

Wówczas jednak baza danych musi cechować się twórczym charakterem w zakresie doboru

danych składających się na bazę. Wraz ze wzrostem znaczenia elektronicznych baz danych

pojawiła się potrzeba szczególnej, bo wykraczającej poza prawo autorskie, regulacji.

W konsekwencji jej przyjęcia, w Polsce - w ślad za prawem Unii Europejskiej - ochronie

prawnej podlegają również rozmaite bazy danych, które nie spełniają kryteriów prawa

autorskiego. Ochronie nie podlegają jedynie twórcze bazy danych, lecz także bazy

pozbawione tej właściwości, ale będące zbiorem danych wymagających istotnego nakładu

w celu sporządzenia, weryfikacji lub prezentacji jego zawartości. O ochronie bazy danych

decyduje zatem wysiłek (nakład pracy poświęcony czas na stworzenie, nakład finansowy)

jaki musiał być zaangażowany w jej stworzenie i trwałość. W tym przypadku nie liczy się

zatem wkład twórczy, lecz tzw. „spocone czoło”. Producentowi tak rozumianej bazy danych

przysługuje wyłączne i zbywalne prawo pobierania danych oraz jej publicznego

udostępniania w całości lub istotnej części. Prawo to trwa 15 lat. Monopol producenta bazy

danych podlega pewnym ograniczeniom. W szczególności nie może on sprzeciwić się

korzystaniu z rozpowszechnionej bazy danych do własnego użytku osobistego, dotyczy to

jednak tylko nieelektronicznej zawartości bazy danych.

III. Zagadnienia szczegółowe

A. Prawo autorskie w sieci

Dozwolony użytek. Monopol autorski jest ograniczony za sprawą instytucji dozwolonego

użytku. Polega on na zezwoleniu (uregulowanym w ustawie o prawie autorskim i prawach

pokrewnych - PrAut) na korzystanie bez konieczności uzyskiwania zgody autora z już

rozpowszechnionego utworu pod ściśle określonymi warunkami i w ściśle określonych

sytuacjach. Prawo autorskie normuje zakres dozwolonego użytku prywatnego (osobistego)

i publicznego. Ogólnej regulacji dozwolonego użytku nie stosuje się do programów

komputerowych. Klauzula dozwolonego użytku ma swe oparcie w art. 73 Konstytucji RP,

zgodnie z którym "każdemu zapewnia się wolność twórczości artystycznej, badań naukowych

oraz ogłaszania ich wyników, wolność nauczania, a także wolność korzystania z dóbr

kultury". Ma ona fundamentalne znaczenie dla zachowania równowagi między ochroną

interesów twórców i dostępu jednostek do informacji/dóbr kultury.

22

Dozwolony użytek prywatny (osobisty). Bez zezwolenia twórcy wolno nieodpłatnie

korzystać z już rozpowszechnionego utworu w zakresie własnego użytku osobistego (art. 23

PrAut). Korzystanie z pojedynczych egzemplarzy utworów (np. przekazanie kopii utworu)

dozwolone jest w kręgu osób pozostających w związku osobistym, w szczególności

pokrewieństwa, powinowactwa lub stosunku towarzyskiego. Przepis ten nie upoważnia

do budowania według cudzego utworu architektonicznego i architektoniczno-urbanistycznego

oraz do korzystania z elektronicznych baz danych spełniających cechy utworu, chyba

że dotyczy to własnego użytku naukowego niezwiązanego z celem zarobkowym.

Dozwolonego użytku nie można uzależniać od tego, czy korzystający z egzemplarza utworu

posiadł go ze źródeł "legalnych". Polska ustawa PrAut wymaga jedynie, by utwór był

rozpowszechniony w jakikolwiek sposób. Wprawdzie przepisy karne zakazują utrwalania

i zwielokrotniania cudzego utworu, jednak pod warunkiem, że sprawca dokonuje tego w celu

rozpowszechnienia. Wobec tego można przypuszczać, że utrwalanie i zwielokrotnianie

utworu (bez zgody uprawnionego) nie dokonywane w celu jego dalszego rozpowszechniania

(dokonane w celu użytku prywatnego – wykorzystywanie utworu w obrocie gospodarczym

przez ‘podmiot prywatny’ nie stanowi użytku prywatnego) nie będzie przez sądy uznane

za przestępstwo. Stąd przyjmuje się w literaturze, że źródło pochodzenia utrwalanego utworu

jest w tym wypadku bez znaczenia dla oceny skutecznego powoływania się na przepisy

o dozwolonym użytku.

Przekroczeniem granic dozwolonego użytku prywatnego będzie (wykraczające poza ramy

cytatu) kopiowanie treści z cudzych stron internetowych i zamieszczanie ich na swojej

stronie, zwłaszcza jeżeli nie podaje się źródła, z którego ten materiał pochodzi. Umieszczenie

cudzego utworu w Internecie (na stronie www) nie mieści się w zakresie własnego użytku

osobistego, chyba że np. dostęp do niej zostanie zabezpieczony hasłem, które będzie znane

tylko osobom należącym do grup wskazanych w art. 23 PrAut.

Dozwolony użytek publiczny. Treść prawa autorskiego ulega również ograniczeniu

za sprawą wprowadzonej w ustawie PrAut (art. 24-33) instytucji dozwolonego użytku

publicznego. Ustawa zawiera w tym zakresie różnorodne (kazuistycznie uregulowane)

ograniczenia prawa autorskiego m.in. w postaci:

• korzystania uzasadnionego celami naukowo-dydaktycznymi (instytucje naukowe

i oświatowe mogą, w celach dydaktycznych lub prowadzenia własnych badań,

23

korzystać z rozpowszechnionych utworów w oryginale i w tłumaczeniu oraz

sporządzać w tym celu egzemplarze fragmentów rozpowszechnionego utworu);

• przysługującego bibliotekom, archiwom i szkołom „przywileju bibliotecznego”

dającego prawo nieodpłatnego udostępniania, w zakresie swoich zadań statutowych,

egzemplarzy utworów rozpowszechnionych; sporządzania lub zlecania sporządzania

egzemplarzy rozpowszechnionych utworów w celu uzupełnienia, zachowania lub

ochrony własnych zbiorów; udostępniania zbiorów dla celów badawczych lub

poznawczych za pośrednictwem końcówek systemu informatycznego (terminali)

znajdujących się na terenie tych jednostek;

• prawa cytatu i dozwolonego użytku szkolnego (wolno przytaczać w utworach

stanowiących samoistną całość urywki rozpowszechnionych utworów lub drobne

utwory w całości, w zakresie uzasadnionym wyjaśnianiem, analizą krytyczną,

nauczaniem lub prawami gatunku twórczości;

• korzystania w celach dydaktycznych i naukowych poprzez zamieszczanie

rozpowszechnionych drobnych utworów lub fragmentów większych utworów

w podręcznikach, wypisach i antologiach (w tym wypadku twórcy przysługuje

wynagrodzenie);

• przysługującego ośrodkom informacji lub dokumentacji prawa sporządzenia

i rozpowszechniania własnych opracowań dokumentacyjnych oraz pojedynczych

egzemplarzy, nie większych niż jeden arkusz wydawniczy, fragmentów

opublikowanych utworów, z tym że w przypadku odpłatnego udostępniania twórcy

lub właściwej organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami

pokrewnymi przysługuje wynagrodzenie;

• publicznego wykonywania utworów podczas ceremonii religijnych, imprez szkolnych

i akademickich lub oficjalnych uroczystości państwowych, pod warunkiem że wstęp

na te imprezy jest bezpłatny a osoby wykonujące utwór nie pobierają za to żadnych

korzyści majątkowych;

• rozpowszechniania utworów wystawionych na stałe na ogólnie dostępnych drogach,

ulicach, placach lub w ogrodach, pod warunkiem, że nie będą one stosowane do tego

samego celu;

• publikowania w encyklopediach i atlasach utworów plastycznych i fotograficznych, "o

ile nawiązanie porozumienia z twórcą celem uzyskania jego zezwolenia napotyka

24

trudne do przezwyciężenia przeszkody", przy czym twórca ma prawo w każdej chwili

zażądać wynagrodzenia za użycie jego utworu;

• niezarobkowego korzystania z utworu dla dobra niepełnosprawnych;

• korzystania z utworów dla celów bezpieczeństwa publicznego lub postępowań

administracyjnych i sądowych.

W celu ograniczenia możliwości nadużycia prawa, jakie daje użytkownikom utworów

instytucja dozwolonego użytku ustawa PrAut przewiduje, iż dozwolony użytek nie może

naruszać normalnego korzystania z utworu lub godzić w słuszne interesy twórcy.

Ściąganie plików audio/video z Internetu. Ocena problemu ściągania utworów z Internetu

zależy w głównej mierze od celu, w jakim internauta jego dokonuje. Ustawa PrAut zezwala

na korzystanie z pojedynczych egzemplarzy rozpowszechnionego utworu w zakresie

własnego użytku osobistego. W związku z tym nie stanowi naruszenia praw autorskich,

nagranie na wideo odcinków serialu emitowanego w telewizji, w celu obejrzenia ich

z rodziną. Podobnie należy ocenić uzyskanie od kolegi kopii albumu muzycznego na płycie

CD. Jeśli w Internecie znajduje się rozpowszechniony utwór, którego poszukujemy,

skopiowanie tego utworu do pamięci komputera, czy też zapisanie go na innym nośniku

pamięci a następnie odtworzenie go w ramach użytku prywatnego (w kręgu rodziny, czy osób

związanych z nami towarzysko) nie stanowi naruszenia praw autorskich. Posiadanie

pojedynczych egzemplarzy rozpowszechnionego utworu w pamięci komputera, czy na innych

nośnikach pamięci, nie niesie ze sobą dla posiadacza negatywnych skutków prawnych.

Inaczej może wyglądać ocena tego zjawiska, jeśli ściąganiu utworów z Internetu towarzyszy

równocześnie rozpowszechnianie utworów poza bliskim kręgiem rodziny, powinowatych czy

osób, z którymi łączy nas stosunek towarzyski.

Wysyłanie plików audio/video poprzez Internet. Wysyłanie utworów prawno autorskich

przez Internet, czy też rozprowadzanie tego typu plików na nośnikach cyfrowych należy

uznać za rozpowszechnianie utworów. Rozpowszechnianie w Internecie cudzego utworu bez

zgody twórcy stanowi naruszenie autorskich praw majątkowych. Nie da się również pogodzić

z wymogami ustawowymi użytku prywatnego wymiana plików przy użyciu programów P2P

(peer-to-peer) w gronie użytkowników, których nie łączą więzy rodzinne, powinowactwa czy

stosunku towarzyskiego. Stąd też zdarzały się w Polsce przypadki ścigania tego typu

wymiany plików przez organa wymiary sprawiedliwości. Warto w tym miejscu dodać,

25

że w USA doszło w roku 2007 do pierwszego stwierdzenia naruszenia praw autorskich przez

osobę korzystającą z programu P2P w celu wymiany plików muzycznych.

Udostępnianie napisów do filmów w Internecie. Nie do końca jasna z punktu widzenia

polskiego prawa wydaje się kwestia legalności publikowania napisów do filmów

rozpowszechnionych w Internecie. Z jednej strony autorzy tłumaczeń korzystają ze swego

prawa do tworzenia tłumaczeń, uzasadniając to chęcią rozwijania swojego hobby, faktem

niedostępności lub niedoskonałości dostępnych w oryginalnych wersjach filmów tłumaczeń.

Niekiedy spotkać można również argumentację, że napisy tworzone są dla osób z dysfunkcją

słuchu, które tylko w ten sposób mogą w pełnie cieszyć się zakupionym utworem.

Tymczasem organa ścigania powołują się na art. 2 PrAut, twierdząc, że tłumaczeniem

będącym prawem zależnym, można rozporządzać jedynie za zezwoleniem twórcy utworu

pierwotnego (w tym wypadku osoby, której przysługuje prawo autorskie do ścieżki

dźwiękowej filmu, scenariusza). Stąd też należy uznać, iż oferowanie napisów w Internecie

narusza prawa autorskie twórcy utworu pierwotnego.

Przegrywanie plików muzycznych z płyt CD na MP3. Mimo że dyskusja przedstawicieli

doktryny prawa autorskiego, w kwestii dopuszczalności kopiowania w innym formacie

utworów muzycznych, wciąż się toczy, wobec braku odmiennego orzecznictwa sądów w tym

obszarze, należy opowiedzieć się za tym, by również w tej dziedzinie znalazły zastosowanie

przepisy ustawy PrAut, dotyczące dozwolonego użytku prywatnego. Ustawa zezwala

na korzystanie z pojedynczych egzemplarzy utworów dla własnego użytku osobistego.

Korzystanie zawiera w sobie również prawo reprodukcji (utrwalania w dowolnym formacie)

utworów chronionych, dokonanej na podstawie własnego albo wypożyczonego egzemplarza

czy też ze źródła internetowego.

Plagiat. Plagiat jest przywłaszczeniem sobie autorstwa cudzego utworu. Korzystanie

w ramach użytku prywatnego z cudzych utworów rozpowszechnionych w Internecie nie

stanowi naruszenia autorskich praw majątkowych twórcy. Może jednak naruszać prawa

osobiste autora, jeśli dokonujemy zapożyczeń niedozwolonych w świetle prawa, zatajając

źródło zapożyczeń lub ich twórcę albo uzurpujemy sobie autorstwo fragmentu bądź całości

dzieła innego twórcy. Plagiat uznawany jest za kradzież dóbr intelektualnych. Z racji łatwości

dostępu do informacji poprzez Internet i łatwości kopiowania utworów (zwłaszcza

tekstowych – tzw. technika kopiuj-wklej), przywłaszczane sobie autorstwa cudzych dzieł

26

stało się poważnym problemem. Na podstawie ustawy PrAut, twórca, którego prawa osobiste

zostały naruszone może domagać się przed sądem cywilnym przyznania odpowiedniej sumy

pieniężnej tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę lub zobowiązania sprawcy

do uiszczenia odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany przez niego cel społeczny.

Przywłaszczanie sobie autorstwa albo wprowadza w błąd co do autorstwa całości lub części

cudzego utworu stanowi także ścigane z urzędu przestępstwo, które jest zagrożone karą

grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3 (art. 115 PrAut)..

Podobnie karane jest również rozpowszechnianie (bez podania nazwiska lub pseudonimu

twórcy) cudzego utworu w wersji oryginalnej albo w postaci opracowania, artystycznego

wykonania albo publiczne zniekształcanie takiego utworu, artystycznego wykonania,

fonogramu, wideogramu lub nadania. Jeżeli, taki utwór stanowiący plagiat jest

wykorzystywany jako podstawa wystawienia oceny przez szkołę/uczelnię takie działanie

(polegające na wykorzystaniu cudzego utworu można) uznać za poświadczanie nieprawdy

przez podstępne wprowadzenie w błąd funkcjonariusza publicznego lub innej osoby

upoważnionej do wystawienia dokumentu (art. 272 kodeksu karnego), które skutkuje

odpowiedzialnością karną. Posługiwanie się cudzym utworem w działalności

Ochrona programów komputerowych. Programy komputerowe ochroną prawa autorskiego

zostały objęte po raz pierwszy w 1976 roku w USA. Od tamtej pory ta forma ochrony stała się

standardem na świecie. We Wspólnocie Europejskiej stosowna Dyrektywa w sprawie ochrony

prawnej programów komputerowych w prawie autorskim została przyjęta w 1991 roku.

Dyrektywa, podobnie jak ustawa PrAut nie zawiera definicji programu komputerowego,

jednak przyjmuje się, że programem komputerowym jest zestaw instrukcji przeznaczonych

do użycia bezpośrednio lub pośrednio w komputerze w celu osiągnięcia określonego

rezultatu. Instrukcje te mogą być wyrażone słowem, symbolami matematycznymi lub

znakami graficznymi. Charakterystyczne jest to, że przy określaniu zasad ochrony programów

komputerowych ustawodawca w sposób znaczący odstąpił od ogólnej regulacji

prawnoautorskiej. Przepisy ustawy PrAut nie modyfikują jednak przesłanek powstania

ochrony tych programów, gdyż zostaną one uznane za utwory tylko wtedy, gdy spełnią

określone w art. 1 PrAut warunki. Program ma być utworem – wytworem ludzkiego wysiłku

intelektualnego, który jest oryginalny i indywidualny.

Korzystanie z programów komputerowych odbywa się na podstawie licencji. W odróżnieniu

od ogólnej regulacji prawnoautorskiej do korzystania z programów komputerowych nie

27

stosuje się większości przepisów o dozwolonym użytku. Oznacza to, że korzystanie

z programu komputerowego bez licencji lub w sposób niezgodny z licencją stanowi

naruszenie praw twórcy. Istnieje jednak wiele kategorii licencji umożliwiających bezpłatne

korzystanie z oprogramowania, z których najpopularniejsze to:

• GNU General Public License – uprawnia do używania, modyfikacji, kopiowania

i rozpowszechniania oprogramowania, pod warunkiem udostępniania go wraz

z kodem źródłowym i danymi autora, oraz rozpowszechniania jego wersji pochodnej

na tej samej licencji

• Shareware – uprawnia do, w zasadzie bezpłatnego korzystania z oprogramowania

w celu przeprowadzenia testów i sprawdzenia funkcjonalności oprogramowania

w określonym terminie, po którym należy podjąć decyzję w sprawie zakupu

oprogramowania. Niekiedy licencja przewiduje inne formy wynagrodzenia autora niż

opłaty licencyjne (np. obowiązkowa reklama).

• Freeware – uprawnia do bezpłatnego i nieograniczonego korzystania

z oprogramowania (bez prawa dokonywania modyfikacji i z obowiązkiem zachowania

danych autora). Ta forma licencji często dostępna jest tylko dla użytkowników

indywidualnych.

• Demo – licencja zezwalająca na skorzystanie z wersji demonstracyjnej.

Oprogramowanie rozprowadzane na podstawie niniejszej licencji zwykle nie posiada

aktywnych wszystkich funkcjonalności, co znacząco zmniejsza jego wartość i jest

bodźcem do zakupu licencji do pełnej, komercyjnej wersji programu.

Piractwo komputerowe. Piractwem komputerowym określane jest potocznie naruszanie

autorskich praw do programu komputerowego. Autorskie prawo majątkowe do programu

komputerowego gwarantuje jego twórcy wyłączność w zakresie zwielokrotniania

(kopiowania) modyfikacji i rozpowszechniania programu. Piractwo komputerowe często

współistnieje z crackerstwem (działaniem na rzecz usunięcia lub przełamanie zabezpieczeń

programów komputerowych). Zwykle bowiem zwielokrotnienie programu nie jest możliwe

bez usunięcia zabezpieczeń utrudniających kopiowanie. Polskie prawo przewiduje znaczne

dalej idącą ochronę twórców programów komputerowych niż innych utworów. Ustawa PrAut

wyklucza możliwość stosowania w odniesieniu do korzystania z programów komputerowych

przepisów o dozwolonym użytku osobistym. Sporządzenie kopii oprogramowania, nawet

w kręgu najbliższych osób, w sposób niezgodny z licencją stanowić będzie naruszenie praw

twórcy oprogramowania. Kopiowanie oprogramowania na własny użytek prywatny nie jest

28

skuteczną formą ochrony przed odpowiedzialnością karną, gdyż przepisy kodeksu karnego

(art. 278 par. 2) traktują uzyskiwanie cudzego programu komputerowego w celu osiągnięcia

korzyści majątkowej jako szczególną formę paserstwa zagrożonego karą pozbawienia

wolności od 5 miesięcy do lat 5. W orzecznictwie polskiego Sądu Najwyższego

za osiągnięcie korzyści uznaje się zarówno działanie skutkujące zwiększeniem aktywów, jak

i pomniejszeniem pasywów. Stąd korzyść majątkową osiąga się zawsze, kiedy nasze działanie

prowadzi do uzyskania przez nas zysku (np. zaoszczędzenia kwoty pieniężnej) lub

zmniejszenia długu.

Kopia zapasowa programu komputerowego. Prawo autorskie zezwala na sporządzenie

kopii zapasowej oprogramowania, jeżeli jest to niezbędne do korzystania z programu

komputerowego. Jednak kopia ta nie może być używana równolegle z oprogramowaniem

oryginalnym. Kopia zapasowa może w związku z tym być wykonywana na potrzeby

archiwalne lub w celu zapewnienia bezpieczeństwa systemu komputerowego. Kopia

zapasowa o ile nie zezwala na to licencja nie może być równocześnie eksploatowana (np.

na komputerze stacjonarnym i przenośnym). Niezbędność wykonania takiej kopii może

wynikać z niemożności natychmiastowego dostarczenia przez producenta oprogramowania

nowej kopii programu w przypadku jej zniszczenia lub utraty.

Odpowiedzialność dostawców usług intenretowych za naruszenie praw autorskich.

Kwestia odpowiedzialności dostawców usług internetowych (internet service provider’ów)

została uregulowana w Unii Europejskiej w Dyrektywie 2000/31/WE w sprawie niektórych

aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu

elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego. Jej przepisy zostały implementowane

do naszego porządku wewnętrznego w ustawie o świadczeniu usług drogą elektroniczną z 18

lipca 2002 r. Ogranicza ona odpowiedzialność service provider’ów w spełniających określone

w Dyrektywie warunki w odniesieniu do następujących czynności: mere conduit (art. 12),

cachingu (art. 13) i hostingu (art. 14).

Mere coduit (zwykły przesył): service provider nie ponosi odpowiedzialności za powstałe

naruszenia praw autorskich, jeśli nie jest inicjatorem przesyłu, nie wybiera odbiorcy, oraz nie

może wybierać oraz modyfikować przesyłanych danych.

29

Caching (przechowywanie): Service provider nie ponosi także odpowiedzialności

za naruszenie praw autorskich przy przechowywaniu danych, o ile zapis danych jest

dokonywany automatycznie, pośrednio i jest czasowo ograniczony.

Hosting polega na udostępnianiu przez service providerów miejsca na swoich, podłączonych

do sieci, serwerach osobom trzecim, które następnie wprowadzają, przechowują

i udostępniają informacje wprowadzone przez siebie. W przeciwieństwie do zwykłego

przesyłu i przechowywania nie jest to usługa czasowa. W przypadku hostingu, aby zwolnić

się od odpowiedzialności za naruszenie praw autorskich service provider musi spełniać kilka

kryteriów:

• nie może sprawować kontroli nad użytkownikiem,

• nie może pozostawać z nim w stosunku zwierzchności,

• zapisując na zlecenie użytkownika dane, service provider nie może posiadać wiedzy,

że informacje te lub sama działalność naruszają prawo, oraz

• nie może mieć świadomości, iż istnieją fakty lub okoliczności potwierdzające

bezprawny charakter tych czynności lub informacji

Odpowiedzialność zostaje wyłączona, jeżeli service provider, po uzyskaniu informacji

o naruszeniu prawa, niezwłocznie podejmie kroki, aby dane usunąć lub zablokować do nich

dostęp.

Organizacje Zbiorowego Zarządzania Prawami Autorskimi. Ustawa PrAut uregulowała

kwestię zbiorowego zarządzania prawami autorskimi. W zakresie wykonywania uprawnień

wynikających z ustawy organizacja zbiorowo wykonuje autorskie prawa majątkowe poprzez

pobieranie i dystrybuowanie pomiędzy twórców opłat związanych z korzystaniem z utworów

przez osoby trzecie. Zbiorowy zarząd przejawia się głównie w udzielaniu zezwoleń

na korzystanie z utworów, które w umowie z twórcą zostały organizacjom powierzone.

Organizacje zbiorowego zarządzania ściągają i dzielą wynagrodzenie należne z tytułu

udzielonych licencji bądź należnych na podstawie ustawy. Domniemywa się, że organizacja

zbiorowego zarządzania jest uprawniona do zarządzania i ochrony w odniesieniu do pól

eksploatacji objętych zbiorowym zarządzaniem oraz że ma legitymację procesową w tym

zakresie. Organizacje zbiorowego zarządzania zawierają umowy w sprawie wzajemnej

reprezentacji z podobnymi organizacjami za granicą. Ich treścią jest upoważnienie

30

do zawierania umów z poszczególnymi użytkownikami w odniesieniu do eksploatacji

utworów objętych powierzonym repertuarem oraz podziałem pobranych tantiem.

W Polsce działa wiele organizacji zbiorowego zarządzania. Najważniejsze to:

Stowarzyszenie Autorów ZAiKS, Związek Producentów Audio-Video (ZPAV),

Stowarzyszenie Artystów Wykonawców Utworów Muzycznych i Słowno-Muzycznych

(SAWP), Związek Stowarzyszeń Artystów Wykonawców (STOART), Związek Polskich

Artystów Fotografików (ZPAF). itp.

Creative Commons. Jest to utworzona w 2001 r. organizacja non-profit, której celem jest

wspieranie zachowania równowagi między pełną ochroną praw autorskich a niczym

nieskrępowanym korzystaniem z twórczości innych osób. Głównym celem organizacji jest

stworzenie alternatywy dla istniejącego systemu ochrony praw autorskich, który zdaniem

organizacji ogranicza możliwość tworzenia i korzystania z dóbr kultury. Organizacja

(posiadająca oddział w Polsce) promuje wśród autorów rozpowszechnianie utworów

na podstawie licencji Creative Commons opartej na formule “pewne prawa zastrzeżone”,

gdzie granice dozwolonego użytku są szersze i wyraźniejsze niż te wytyczone na zasadzie

“wszelkie prawa zastrzeżone” (charakterystycznej dla prawa autorskiego). Creative Commons

szanuje prawo twórców do określenia stopnia, w jakim chcą się dzielić swoją twórczością

z innymi. Jednocześnie zachęca do tworzenia wspólnej kultury, której elementy mogą być

swobodnie wymieniane i zmieniane.

31

B. Internet a znaki towarowe

Piractwo domenowe. Są różnorodne możliwości posługiwania się znakami towarowymi

w internecie. Jedną z częstszych form wykorzystania znaków towarowych jest ich

zamieszczanie w adresach internetowych stron www. Adres internetowy, w którym

wykorzystuje się znany klientom znak towarowy ułatwia dotarcie właściciela znaku

towarowego do użytkowników internetu ze swoją ofertą. Adres internetowy stanowi również

formę promocji znaku towarowego, a w konsekwencji towarów lub usług, które są nim

opatrzone. Posiadanie przez przedsiębiorstwo adresu internetowego z własnym znakiem

towarowym ma więc duże znaczenie marketingowe. Internauci szybko zorientowali się,

że rejestracja i sprzedaż domen może stanowić źródło ich łatwego dochodu. Tak narodził się

proceder piractwa domenowego.

Generalnie, pojęciem takiego piractwa obejmujemy wszelkie przypadki nieuczciwej

rejestracji cudzego znaku towarowego w charakterze domeny (adresu stron www). Chodzi

tutaj o nierzadko spotykane praktyki rejestracji domen w celach spekulacyjnych. Piractwo

domenowe najczęściej polega na celowej rejestracji kilku, czy też nawet kilkudziesięciu

domen internetowych zawierających cudze znaki towarowe z zamiarem późniejszej

odsprzedaży uprawnionym do tych znaków towarowych. Piractwo może polegać również

na jednorazowej rejestracji domeny w celu czerpania korzyści z renomy cudzego znaku

towarowego wchodzącego w skład zarejestrowanej domeny. W takim przypadku mówi się

o pasożytniczym wykorzystaniu znaku towarowego, a niekiedy praktykę taką określa się

opisowo jako „oranie cudzym wołem”. Z piractwem domenowym mamy także do czynienia,

gdy rejestracja domeny ze znakiem towarowym osoby trzeciej ma na celu istotne

ograniczenie tej osobie dostępu do cyberprzestrzeni ze swoim znakiem.

Nie ulega wątpliwości, że piractwo domenowe jest zakazane w świetle przepisów prawa

własności intelektualnej. W Polsce nie ma żadnych specjalnych unormowań, które

regulowałyby tę kwestię, ale omawiany proceder może być skutecznie zwalczany w oparciu

o ogólne reguły prawa. Podstawowe znaczenie będzie tutaj miał ogólny zakaz dokonywania

czynów nieuczciwej konkurencji zawarty w przepisach o zwalczaniu takiej konkurencji.

Zgodnie z tymi przepisami, zakazanym czynem nieuczciwej konkurencji jest każde

32

zachowanie sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami, jeżeli zagraża lub narusza interes

przedsiębiorcy albo klienta. Pojęcie dobrych obyczajów rozumiane jest tutaj szeroko.

Obejmuje rozmaite zasady uczciwości, które są uważane w obrocie za godne szacunku, jak

również postulowane zasady funkcjonowania normalnego rynku. Za niezgodne z dobrymi

obyczajami mogą być zatem uznane nie tylko działania sprzeczne z szeroko rozumianą

moralnością biznesową, lecz także działania neutralne z tego punktu widzenia, ale które

godzą w zasady, według jakich powinni działać uczestnicy obrotu, aby prawidłowo

funkcjonowała gospodarka rynkowa. Zwykle piractwo domenowe uważa się za działanie

sprzeczne z obowiązującymi w działalności gospodarczej standardami moralnymi. Zarabianie

pieniędzy, czy też osiąganie innych korzyści majątkowych wskutek takiego piractwa nie jest

traktowane jako przejaw przedsiębiorczości, lecz zwykłe wyłudzanie korzyści oraz

cwaniactwo. Nawet ci, którzy łagodniej oceniają pod względem moralnym piractwo

domenowe, zwykle zgadzają się, że jest to sposób zachowania się i bogacenia, który nie może

być tolerowany na normalnie działającym rynku.

Problemem w toku stosowania ustawodawstwa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji jest

fakt, iż swoim zakresem obejmuje ono tylko przedsiębiorców. Definicja przedsiębiorcy

na gruncie prawa zwalczania nieuczciwej konkurencji jest bardzo szeroka. Obejmuje każde,

choćby uboczne, uczestnictwo w obrocie gospodarczym w celach zawodowych, czy też

zarobkowych. Nawet jednak tak szeroka definicja nie pozwala na zaliczenie

do przedsiębiorców bardzo dużej grupy osób dokonujących piractwa domenowego. Dlatego

też praktyka prawa, z jednej strony, stara się przeprowadzać rozszerzającą wykładnię pojęcia

przedsiębiorcy albo też, z drugiej strony, do zwalczania piractwa domenowego angażuje

ogólne przepisy o ochronie dóbr osobistych (z kodeksu cywilnego), które wykraczają poza

prawo własności intelektualnej. Przy zastosowaniu wykładni rozszerzającej za przedsiębiorcę

uważa się również i takiego pirata domenowego, który nie prowadzi żadnej działalności

gospodarczej, ale dysponuje kilkoma domenami zarejestrowanymi z zamiarem odsprzedaży.

W takich przypadkach uważa się, iż z rejestracji domen ta osoba chce uczynić sobie źródło

dochodu i wchodzi na profesjonalny rynek, co czyni ją uczestnikiem profesjonalnego obrotu.

Nie ma znaczenia, że pirat domenowy to uczeń, czy też student. Wówczas, gdy w odniesieniu

do pirata domenowego znajdą zastosowanie przepisy o ochronie dóbr osobistych, kwestia, czy

ktoś ma status przedsiębiorcy, czy też nie ma jest całkowicie pozbawiona znaczenia. W tym

przypadku jednak istotne będzie to, czy uda się dowieść, że piractwo domenowe narusza

interesy osobiste uprawnionego, które posiada on w związku ze swoim znakiem towarowym.

33

Pomimo, że praktyka piractwa domenowego przede wszystkim dotyczy cudzych znaków

towarowych, nie można zapominać, że może odnosić się ona również do innych oznaczeń

odróżniających. W celach spekulacyjnych może być zarejestrowana również nazwa

przedsiębiorstwa, tytuł prasowy lub inne oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorcę, jego

towar, ofertę lub jakieś osiągnięcie rynkowe. Takie przypadki od względem prawnym należy

oceniać tak samo negatywnie, jak przypadki piractwa domenowego w zakresie znaków

towarowych.

Naruszenie prawa do znaku towarowego. Używanie znaków towarowych w internecie

w ramach treści stron www podlega takim samym zasadom oceny, jak w przypadku ich

stosowania w sposób tradycyjny. Żeby doszło do stwierdzenia naruszenia prawa do znaku

towarowego chronionego na terytorium Polski, trzeba dowieść, że oznaczenie kolidujące

z tym znakiem jest używane w polskim obrocie gospodarczym dla indywidualizacji towarów

lub usług. Oczywiście, stwarza to pewne problemy. Internet jest bowiem zjawiskiem

ponadterytorialnym. Nie jest związany z żadnym terytorium. Nasuwa się zatem pytanie, kiedy

zastosowanie na stronach www oznaczenia może być uznane za użycie go w Polsce. Również

kwestia, czy samo wirtualne używanie oznaczenia w kontekście towarów lub usług – bez

bezpośredniego kontaktu z nimi – może być uważane za odnoszące się do takich towarów lub

usług w celu ich indywidualizacji.

Przyjmuje się, że sam fakt dostępności stron www z kolidującym oznaczeniem na terytorium

Polski raczej nie wystarczy dla stwierdzenia, że to oznaczenie jest używane na tym

terytorium. Potrzeba, aby treść stron www była skierowana do polskiego odbiorcy. Z całą

pewnością będziemy mieli do czynienia z używaniem oznaczenia w Polsce, jeśli strony www,

na których ono występuje są w języku polskim albo występują na tych stronach takie

elementy lub treści, które wskazują, że strona jest świadomie kierowana również do odbiorcy

polskiego (na przykład, strony są udostępniane pod adresem www z końcówką .pl). Nikt nie

ma za to wątpliwości, że już sam fakt wirtualnego występowania towarów lub usług

na stronach www wystarczy dla stwierdzenia, iż występujące na tych stronach oznaczenia

odnoszą się do tych towarów i usług. Ważne jest jednak, ażeby z treści tego odniesienia

wynikało, iż oznaczenia te służą indywidualizacji tych towarów lub usług. O występowaniu

na stronach www towarów możemy mówić nie tylko wtedy, gdy są one na tych stronach

przedstawione, ale także jeśli są choćby opisane albo znajduje się do tych towarów odesłanie

34

do innych stron, na których towary są uwidocznione. Odesłania muszą mieć jednak

bezpośredni charakter.

Istotną przesłanką uznania, że doszło do naruszenia prawa do znaku towarowego jest

gospodarczy charakter użycia oznaczenia kolidującego ze znakiem. Prawo w tym zakresie jest

liberalne, w szczególności, gdy chodzi o stosowanie oznaczeń w internecie. Jeśli strony www,

na których stosowane jest oznaczenie kolidujące mają charakter zawodowy lub zarobkowy,

z całą pewnością oznaczenie to będzie uznane jako używane w obrocie gospodarczym.

Charakter zawodowy ma każda strona www, która przynależy do przedsiębiorstwa i wiąże się

z jego działalnością, a ponadto jej adresatami są klienci. Zawodowy charakter mają wszystkie

te strony, które służą do realizacji transakcji handlowych. Także strony uniwersytetów, szkół,

stowarzyszeń, organizacji charytatywnych, kościołów, związków wyznaniowych w zakresie,

w jakim oferowane są na nich jakiekolwiek towary lub usługi mają charakter stron

prowadzonych w celach zawodowych. Utrzymywanie strony www ma charakter zarobkowy,

jeśli stanowi ono względnie trwałe narzędzie osiągania jakichkolwiek korzyści majątkowych.

Używanie cudzego znaku towarowego w formie meta-tag’u. Naruszenia prawa do znaku

towarowego zdarzają się nie tylko w przypadkach ich stosowania w widocznej części strony

www. Również użycie w charakterze meta-tag'u oznaczenia kolidującego z cudzym znakiem

towarowym może do tego prowadzić. W takim przypadku zdarza się, iż dochodzi do tzw.

niewidzialnego naruszenia prawa do znaku towarowego. Meta-tag'i są bowiem niewidoczne

w toku normalnego i typowego korzystania ze stron www. Za ich pomocą dokonuje się opisu

strony www. Stanowią one swoiste słowa – klucze. Na podstawie tego opisu wyszukiwarki

odnajdują stronę www. Taki przypadek posługiwania się znakiem należy oceniać według tych

samych zasad, jak używanie oznaczenia w sposób widoczny dla użytkowników.

Arbitra ż domenowy. Konieczność efektywnego rozstrzygania sporów o domeny internetowe

pomiędzy dysponentami tych domen a uprawnionymi do znaków towarowych i innych

oznaczeń odróżniających (użytych w domenie) przyczyniły się do powstawania specjalnych

procedur arbitrażowych. Konkurują one skutecznie z postępowaniami przed sądami

powszechnymi. Te ostatnie postępowania są często długotrwałe i dlatego kosztowne. Sądy

arbitrażowe działają szybko, ich procedura nie jest skomplikowana, a także nazbyt droga dla

przedsiębiorców. Zwykle, rejestrując domenę, dysponent zobowiązuje się do podpisania

zapisu na sąd polubowny w razie wniesienia powództwa zawierającego zarzut naruszenia

35

przez rejestrowany adres domenowy wcześniejszych praw osób trzecich lub zarzut rejestracji

adresu w złej wierze. Odmowa przyjęcia takiego zobowiązania skutkuje niemożliwością

rejestracji domeny. Niewykonanie tego zobowiązania, czyli odmowa zapisu na sąd

polubowny, powoduje zablokowanie zarejestrowanej domeny. Z tych względów bardzo łatwo

jest wymusić udział dysponenta domeny w postępowaniu arbitrażowym. W Polsce działają

dwa sądy polubowne powołane do rozstrzygania sporów o domeny internetowe, jeden przy

Polskiej Izbie Informatyki i Telekomunikacji (PIIT), a drugi Krajowej Izbie Gospodarczej

(KIG) w Warszawie. Przegrana w toku procedury arbitrażowej nie tylko oznacza utratę adresu

strony www, ale także konieczność zwrotu kosztów postępowania. Dla osób prywatnych

koszty te okazują się zwykle wysokie i dlatego dolegliwe (choć w praktyce koszty te są często

niższe niż w przypadku postępowania przed sądem powszechnym).

36

Podstawowe akty prawne Konwencja paryska o ochronie własności przemysłowej z dnia 20 marca 1883 r. (Dz. U.

z 1975 r. Nr 9, poz. 51) Konwencja berneńska o ochronie dzieł literackich i artystycznych z dnia 9 września 1886 r

(Dz. U. z 1990 r. Nr 82, poz. 474) Porozumienie madryckie o międzynarodowej rejestracji znaków z dnia 14 kwietnia 1891 r.

(Dz. U. z 1993 r. Nr 116, poz. 514) Protokół do Porozumienia madryckiego o międzynarodowej rejestracji znaków sporządzony

w Madrycie dnia 27 czerwca 1989 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 13, poz. 129) Układ o współpracy patentowej sporządzony w Waszyngtonie dnia 19 czerwca 1970 r. (Dz.

U. z 1991 r. Nr 70, poz. 303) Konwencja monachijska o udzielaniu patentów europejskich (Konwencja o patencie

europejskim), sporządzona w Monachium dnia 5 października 1973 r. (Dz. U. z 2004 r. Nr 79, poz. 737)

Porozumienie TRIPS w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej, stanowiące załącznik do porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu (WTO) sporządzonego w Marakeszu dnia 15 kwietnia 1994 r (Dz. U. z 1995 r. Nr 98, poz. 483)

Traktat WIPO o artystycznych wykonaniach i fonogramach z dnia 20 grudnia 1996 r. (Dz. U. z 2004 r. Nr 41, poz. 375).

Rozporządzenie Rady WE 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz. Urz. WE L 11 z 14.01.1994, s. 1)

Rozporządzenie Rady WE 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz. Urz. WE L 3 z 5.01.2002, s. 1)

Dyrektywa Rady 91/250/EWG z 14 maja 1991 r. w sprawie ochrony prawnej programów komputerowych (Dz. Urz. WE L 122 z 17.05.1991, s. 42 ze zm.)

Dyrektywa PE i Rady 96/9/WE z 11 marca 1996 r. w sprawie ochrony prawnej baz danych (Dz. Urz. WE 77 z 27.03.1996, s. 20)

Dyrektywa PE i Rady 2000/31/WE z 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (Dz. Urz. WE L 178 z 17.07.2000, s. 1)

Dyrektywa PE i Rady 200129/WE z 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i praw pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym (Dz. Urz. WE L 167 z 22.06.2001, s. 10)

Ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 1994 r. Nr 24, poz. 83 ze zm.)

Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2001 r. Nr 49, poz. 508 ze zm.)

Ustawa dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych (Dz. U. z 2001 r. Nr 128, poz. 1402 ze zm.)

Ustawa z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. (Dz. U. z 1993 r. Nr 47, poz. 211 ze zm.)

37

Wybrane pozycje literatury

Barta J., Markiewicz R., Internet a prawo, Kraków 1998.

Barta J., Markiewicz R., Komentarz do ustawy o ochronie baz danych, Kraków 2002.

Barta J., Markiewicz R., Prawo autorskie i prawa pokrewne, Kraków 2004.

Interent – Problemy prawne, red. R. Skubisz, Lublin 1999.

Kondrat M., Znaki towarowe w Internecie, Warszawa 2001.

Marcinkowska J., Dozwolony użytek w prawie autorskim. Podstawowe zagadnienia, ZNUJ

PWiOWI 2004, z. 87.

Matlak A., Prawo autorskie w społeczeństwie informacyjnym, Zakamycze 2004.

Prawo Internetu, red. P. Podrecki, wyd. 2, Warszawa 2007.

System prawa prywatnego, t. 13, Prawo autorskie red. J. Barta, Warszawa 2003.

Waglowski P., Prawo w sieci. Zarys regulacji Internetu, Helion 2005.

38

Przydatne adresy internetowe:

Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej - www.uprp.pl Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego - www.mkidn.gov.pl Komisja Europejska: DG Rynek Wewnętrzny - www.ec.europa.eu/internal_market Office for Harmonization in the Internal Market (Trade Marks and Designs) - www.oami.europa.eu Światowa Organizacja Własności Intelektualnej - www.wipo.org International Intellectual Property Alliance - www.iipa.com

International Association for the Protection of Intellectual Property - www.aippi.org

Internet Society Poland - www.isoc.org.pl

Serwis „VaGla.pl Prawo i Internet” Piotra Waglowskiego - www.vagla.pl Portal poświęcony bezpieczeństwu informatycznemu Hack.pl - www.hack.pl Organizacja Creative Commons Polska - www.creativecommons.pl Fundacja Instytut na rzecz Państwa Prawa - www.fipp.org.pl Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II - www.kul.pl Krajowa Izba Gospodarcza – www.kig.pl

39

O autorach

Tomasz Sieniow - doktor nauk prawnych, absolwent Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego

Jana Pawła II oraz Chicago-Kent College of Law (Master of Laws in International and

Comparative Law), adiunkt w Katedrze Prawa Unii Europejskiej KUL, Prezes Zarządu

Fundacji Instytut na rzecz Państwa Prawa; autor publikacji z zakresu prawa własności

intelektualnej, prawa europejskiego i porównawczego.

Wojciech Włodarczyk – doktor nauk prawnych, adiunkt na Katolickim Uniwersytecie

Lubelskim Jana Pawła II w Lublinie, europejski rzecznik patentowy, arbiter w sądach

polubownych ds. domen internetowych przy PIIT, a także KIG; autor wielu publikacji

z zakresu prawa własności przemysłowej.