Παύλειος Λόγος τεύχος 108

ΤΕΥΧΟΣ 108 ΜΑΡΤΙΟΣ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014

ΟΣΟΙ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΣ ΤΙΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ: 23310 20951, 6945384355

ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΥ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ:ΠΕΙΡΑΙΩΣ: 5243-033886-401

ενισχύστε οικονομικά

τη συνέχιση των εργασιών

λειτουργεί ηΚΑΤΑΚΟΜΒΗ

ΤΟΥ Ι. ΝΑΟΥΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΑΡΧΙΕΠ. ΣΥΜΦΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣΤΟΥ ΙΑΤΡΟΥΚΑΘΕ ΤΡΙΤΗΑΠΟΓΕΥΜΑΤΕΛΕΙΤΑΙ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΚΑΙΠΑΡΑΚΛΗΣΗ

ETOΣ KΑ΄TEYXOΣ 108

ΜΑΡ. - ΑΠΡ. 2014

σελ 6σελ 16

σελ 24

EΞΩΦYΛΛOΟ σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κίτρους και Κατερίνης κ. Γεώργιος κατά την υποδοχή του

στην πόλη της Κατερίνης

ΟΠΙΣΘΟΦYΛΛOΑπό την λιτανευτική πομπή προς τον ιερό ναό

Θείας Αναλήψεως Κατερίνης για την τελετή ενθρονίσεως του νέου Μητροπολίτη

MIKPEΣ EIΔHΣEIΣ

ΕΝΘΡΟΝΙΣΗ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΙΤΡΟΥΣ κ. ΓΕΩΡΓΙΟΥτου μον. Γερασίμου Μπεκέ

�

ΤΥΠΟΣ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑτου π. Νεκταρίου Σαββίδησελ 30

σελ 8

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΕΠΙ ΤΩ ΑΓΙΩ ΠΑΣΧΑ

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗτου σεβ. Μητροπολίτου Βεροίας κ. Παντελήμονος

σελ 4ΔΙMHNIAIO

OPΘOΔOΞOΠEPIOΔIKO

IEPAΣ MHTPOΠOΛEΩΣBEPOIAΣ , NAOYΣHΣ

KAI KAMΠANIAΣ

ΕΚΔΟΤΗΣ - ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣΣεβασμιώτατος

Mητροπολίτης Bεροίαςκ. Παντελεήμων

ΣΥΝΤΑΞΗ, HΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΣE ΛI ΔO ΠOI HΣH, KAΛΛITEXNIKH EΠIMEΛEIA και ΔΙΟΡΘΩΣΕΙΣ: Mον. Γεράσιμος Mπεκές.

ΑΠΟΧΡΩΜΑΤΙΣΜΟΙ, EKTYΠΩΣH: «TYPE PRESS» Nέα Nικομήδεια

ΔΙΕΚΠΕΡΑΙΩΣΗ: Μον. Αντώνιος Σισμανίδης ΚΩΔΙΚΟΣ 2638

APΘPA MΠOPOYN NA AΠOΣTEΛ-ΛONTAI ΣTHΝ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΔIEYΘYNΣH TOY ΠEPIOΔIKOY:ΠEPIOΔIKO «ΠAYΛEIOΣ ΛOΓOΣ»ΓPAΦEIO TYΠOY IEPAΣ MHTPO-ΠOΛEΩΣ BEPOIAΣ, T.Θ. 241, 591 00 BEPOIA THΛ 23310 72317, ΦAΞ 23310 25275, E-mail: [email protected]

X E I P O Γ P A Φ A A Σ X E T Ω Σ ΔH MOΣIEYΣHΣ TOYΣ ΔEN EΠI-ΣTPE ΦONTAI

ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Δ ΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ. ΟΣΟΙ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΑ ΝΑ ΑΠΟΣΤΕΛΛΟΥΝ ΤΑ ΕΞΟΔΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟΥ: 20ΕΥΡΩ ΕΤΗΣΙΩΣ ΓΙΑ ΕΛΛΑΔΑ & ΚΥΠΡΟ, 40 ΕΥΡΩ ΕΤΗΣΙΩΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΧΩΡΕΣ

ΣYNΔPOMEΣ KAI EMBAΣMATA ΣTH ΔIEYΘYNΣH TOY ΠEPIOΔIKOY

website:

www.imverias.gr

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΠΑΣΧΑ

σελ 10 ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΤΩΝ ΣΚΛΑΒΩΝτου Εμμ. Κουτσιάφτη

ΑΛΩΣΗ ΚΩΝ/ΠΟΛΕΩΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΡΑΓΚΟΥΣ 1204του Αρχιμ. Ιερεμίου Γεωργαλήσελ 14

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣΕΠΙ Τῼ ΑΓΙῼ ΠΑΣΧᾼ

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο ΣΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ,

ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

οφερά ἦτο ἡ ψυχική κατάστασις τῶν μα-θητῶν τοῦ Κυρίου μετά τήν Σταύρωσιν Αὐτοῦ, διότι διά τῆς δι᾿ αὐτῆς θανατώσεως τοῦ Κυρίου διελύθη-σαν αἱ ἐλπίδες τῶν

μαθητῶν Του περί ἐπικρατήσεως Αὐτοῦ καί αὐτῶν ὡς πολιτικῆς ἐξουσίας.

Εἶχον ἐκλάβει τήν θριαμβευτικήν εἴσοδον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τά Ἱε-ροσόλυμα, μετά τήν ἀνάστασιν τοῦ Λα-ζάρου καί τήν θαυματουργικήν τροφο-δοσίαν πέντε χιλιάδων ἀνδρῶν, πλέον γυναικῶν καί παιδίων, διά πέντε ἄρτων καί δύο ἰχθύων, ὡς προανάκρουσμα τῆς κατακτήσεως ὑπ᾿ αὐτῶν κοσμικῆς ἐξουσίας.

Ἡ μήτηρ δύο ἐξ αὐτῶν ὑπέβαλε μάλι-στα τό αἴτημα ὅπως οἱ υἱοί αὐτῆς καθή-σουν εἷς ἐκ δεξιῶν καί εἷς ἐξ εὐωνύμων τοῦ Κυρίου, ὅταν Οὗτος ἀναλάβῃ τήν ἐξουσίαν.

Ὅλα αὐτά διελύθησαν ὡς παιδικαί φαντασίαι λόγῳ τοῦ φοβεροῦ πλήγ-ματος τῆς θανατικῆς ἐκτελέσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τήν πρωίαν, ὅμως, τῆς μιᾶς τῶν Σαββάτων αἱ Μυροφόροι εὗρον τόν τά-φον κενόν καί ἤκουσαν παρά τοῦ Ἀγγέ-

λου ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν.Μετ᾿ ὀλίγον δέ εἶδον Αὐτόν εἰς ἀλλοί-

αν κατάστασιν, μή ἐπιτρέπουσαν εἰς τάς Μυροφόρους νά Τόν ἀγγίξουν.

Ἡ τοιαύτη ἀπροσδόκητος ἐξέλιξις τῶν πραγμάτων προεκάλεσε τήν ἀπο-ρίαν τῶν περί τόν Ἰησοῦν περί τῆς πε-ραιτέρω ἐξελίξεως τῶν γεγονότων.

Ἡ ἀπάντησις δέν ἐδόθη εἰς αὐτούς ἀμέσως. Εἰδοποιήθησαν νά ἀναμένουν μέ ὑπομονήν καί καρτερίαν μέχρις ὅτου ἐνδυθοῦν δύναμιν ἐξ ὕψους.

Πειθαρχήσαντες δέ εἰς τήν ἐντολήν, ἀνέμενον μέχρι τῆς Πεντηκοστῆς, ὅτε τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἐπελθόν, ἀπεκάλυ-ψεν εἰς αὐτούς, ἐν πληρότητι, τήν νέαν ἀποστολήν των.

Αὕτη δέν συνίστατο εἰς τήν ἀπελευ-θέρωσιν ἑνός ἔθνους ἀπό τῆς ὑπο-δουλώσεως εἰς ἄλλο ἔθνος, ἀλλά εἰς τήν ἀπελευθέρωσιν τῆς ἀνθρωπότητος ὅλης ἀπό τῆς ὑποδουλώσε-ως εἰς τόν ἄρχοντα τοῦ κακοῦ καί εἰς τό κακόν ἐν γένει.

Μία ἄλλη μεγάλη ἀποστολή διαφορε-τική ἀπό ἐκείνην τήν ὁποίαν ὠνειρεύ-οντο.

Ἡ ἀσύλληπτος ἐντολή τῆς διαδόσεως τοῦ κηρύγματος τῆς ἀπελευθερώσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τῆς δουλείας τοῦ θανάτου ἐξέπληξεν αὐτούς, ἀλλ᾿ ἀνε-

λήφθη μετά ζήλου καί ἐκηρύχθη παντα-χοῦ καί ἔσωσε καί σώζει πολλούς ἀπό τοῦ θανάτου.

Ὑπάρχει ὁ πρωτότοκος τῶν νεκρῶν, ὁ ἀναστημένος Ἰησοῦς, ὁ ὁποῖος προ-σφέρει εἰς ὅλους τήν δυνατότητα τῆς ἀναστάσεως καί τῆς αἰωνίου ζωῆς, μιᾶς ζωῆς ἡ ὁποία δέν ὑπόκειται πλέον εἰς τήν φθοράν, διότι ἐν τῇ ἀναστάσει οἱ ἄνθρωποι εἶναι ὡς οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ ἐν οὐρανῷ καί φέρουν σῶμα πνευματι-κόν ἀντί τοῦ σαρκικοῦ.

Πρόγευσιν αὐτῆς τῆς μακαρίας ἀνα-στασίμου καταστάσεως βιοῦμεν ἀπό τώρα, ὅταν φέρωμεν τό σάρκινον ἔνδυ-μά μας εἰς τρόπον ὥστε νά μή γευώ-μεθα τήν οὐσίαν τοῦ θανάτου, δηλαδή τήν ἀπομάκρυνσιν ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ἀλλά νά αἰσθανώμεθα ὅτι μετέ-βημεν ἀπό τοῦ φυσικοῦ θανάτου τοῦ σαρκίνου σώματος εἰς τήν ἀνωτέραν ζωήν τοῦ πνευματικοῦ τοιούτου διά τῆς μετ᾿ ἀγάπης γνώσεως τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία γνῶσις ἰσοδυναμεῖ πρός τήν αἰώνιον ζωήν.

Δέν προσδοκῶμεν, λοιπόν, ἁπλῶς τήν ἀνάστασιν τῶν νεκρῶν ὡς ἕν γε-γονός τοῦ ἀπωτάτου μέλλοντος ἀλλά μετέχομεν αὐτῆς ἀπό τοῦδε, ὥστε νά κραυγάζωμεν ἐνθουσιωδῶς μετά τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου: «Ποῦ σοῦ, θάνατε, τό κέντρον; ποῦ σοῦ,

ΖΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !

«Δεῦτε», ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ, «λάβετε φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου Φωτός» τοῦ Φαναρίου, τοῦ Ἱεροῦ Κέντρου τῶν Ὀρθοδόξων, καί δοξάσωμεν ὅλοι ὁμοῦ

καί ἀπό κοινοῦ «Χριστόν τόν Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν».

4 Παύλειος Λόγος

Ἅδη, τό νῖκος;».Συνανέστημεν μετά τοῦ Ἰησοῦ Χρι-

στοῦ καί ζῶμεν τά ἔσχατα ὡς παρόντα καί τά παρόντα ὡς ἔσχατα. Ἡ ἀνά-στασις διαποτίζει τήν ὕπαρξιν ἡμῶν καί πληροῖ χαρᾶς αὐτήν. Ὡς ἐπλήσθη χαρᾶς τό στόμα τῶν μαθητῶν ἐν τῷ λέγειν ἀνέστη ὁ Κύριος.

Συνεχίζομεν τό ἔργον τῶν Ἀποστό-λων. Μεταδίδομεν εἰς τόν κόσμον τό μήνυμα τῆς ἀναστάσεως. Κηρύσσομεν ἐν ἐπιγνώσει, ὅτι ὁ θάνατος δέν πρέπει νά ἔχῃ θέσιν εἰς τήν ζωήν μας, οὐδεμί-αν ὠφέλειαν προσφέρει εἰς τήν ἀνθρω-πότητα.

Οἱ ἐπιδιώκοντες νά βελτι-ώσουν τήν κοινωνικήν ζωήν διά τοῦ θανάτου συναν-θρώπων τινῶν αὐτῶν, δέν προσφέρουν ἀγαθήν ὑπη-ρεσίαν εἰς τούς ἐπιζῶντας. Ὑπηρετοῦν τήν ἐπέκτασιν τοῦ θανάτου καί προετοιμά-ζουν τήν ὑπ᾿ αὐτοῦ κατα-βρόχθισιν ἑαυτῶν.

Εἰς τάς ἡμέρας μας τά τύ-μπανα τοῦ θανάτου καί τοῦ σκότους ἠχοῦν μανιωδῶς. Μερικοί συνάνθρωποί μας πιστεύουν ὅτι ἡ ἐξόντωσις ἄλλων συνανθρώπων μας εἶναι πρᾶξις ἐπαινετή καί ὠφέλιμος, ἀλλά πλανῶνται οἰκτρῶς.

Δυστυχῶς, ἡ ἐξουδέ-νωσις καί καταπίεσις τῶν ἀσθενεστέρων ὑπό τῶν ἰσχυροτέρων ἐπικρατεῖ εἰς τήν κοσμικήν πυραμίδα τοῦ γίγνεσθαι.

Συχνάκις ἐκπλήσσει ἡ σκληρότης καί ἔλλειψις εὐσπλαγχνίας τῶν κρατού-ντων τά ἡνία τοῦ κόσμου καί τῶν νομιζόντων ἐξουσι-άζειν αὐτοῦ.

Ὁ Χριστός, ὅμως, διά τοῦ σταυρικοῦ θανάτου Αὐτοῦ ἀντέστρεψε τήν κο-σμικήν πυραμίδα καί εἰς τήν κορυφήν αὐτῆς ἐτοποθέτησε τόν Σταυρόν Του.

Εἰς τήν κορυφήν εὑρίσκεται ὁ Ἴδιος, ἐπειδή Αὐτός ἔπαθε πλεῖον πάντων τῶν ἀνθρώπων. Δέν ὑπῆρξεν ἄνθρω-πος εἰς τόν κόσμον ὁ ὁποῖος ὑπέφερεν ὅσα ὑπέφερεν ὁ Θεάνθρωπος Χριστός: «Σχήματι εὑρεθείς ὡς ἄνθρωπος ἐτα-πείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ».

Διά τοῦτο ὁ Θεός Πατήρ «ἐχαρίσατο Αὐτῷ ὄνομα τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα, ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καί ἐπιγείων καί καταχθο-νίων» (Φιλιπ. β΄ 8-11).

Συχνάκις εἰς τήν ἱστορίαν τῆς ἀνθρω-πότητος βλέπομεν νά κυριαρχῇ τό σκότος τοῦ θανάτου, τό ἄδικον ἀντί τῆς δικαιοσύνης, τό μῖσος καί ὁ φθόνος ἀντί τῆς ἀγάπης, καί τούς ἀνθρώπους νά προτιμοῦν τό καταχθόνιον μῖσος ἀντί τοῦ φωτός τῆς Ἀναστάσεως.

Παρά τήν φαινομενικήν τεχνολογικήν πρόοδον τῶν ἀνθρωπίνων κοινωνιῶν, παρά τάς διακηρύξεις περί τῶν ἀνθρω-πίνων δικαιωμάτων καί τῶν θρησκευ-τικῶν ἐλευθεριῶν, τό ἐθνοφυλετικόν καί θρησκευτικόν μῖσος διογκοῦνται παγκοσμίως καί προκαλοῦν ἐπικινδύ-νους ἐντάσεις, αἱ ὁποῖαι ἐπιτείνουν τήν κυριαρχίαν τοῦ βασιλείου τοῦ θανάτου,

τοῦ Ἅδου, τῶν καταχθονίων.Οἱ ἄνθρωποι ἀτυχῶς δέν ἠμποροῦν

νά ἀνεχθοῦν τήν διαφορετικότητα εἰς τόν συνάνθρωπόν των. Δέν ἠμποροῦν νά δεχθοῦν τήν διαφορετικήν φυλετικήν καταγωγήν τοῦ ἀνθρώπου, τάς διαφο-ρετικάς ἀντιλήψεις καί πεποιθήσεις του, πολιτικάς, θρησκευτικάς, κοινωνικάς.

Ἡ ἱστορία, ὅμως, ἔχει ἀποδείξει ὅτι ἀληθινή πρόοδος δέν δύναται νά ὑπάρξῃ χωρίς Θεόν. Οὐδεμία κοινωνία δύναται νά εἶναι ἀληθῶς προοδευ-τική καί εὐδαίμων, ἐάν δέν ὑπάρχῃ ἐλευθερία. Ἀλλά ἡ ἀληθινή ἐλευθερία ἀποκτᾶται μόνον μέ τήν παραμονήν πλησίον τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἱστορία τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος ἐπιβε-

βαιοῖ τραγικῶς αὐτήν τήν ἀλήθειαν. Ἡ ἀνθρωπότης ἐγνώρισε τήν ἐκ τῆς Κε-ντρικῆς Εὐρώπης πηγάσασαν φρίκην μέ τά ἑκατομμύρια θυμάτων τοῦ Β΄ Πα-γκοσμίου Πολέμου καί τῶν ρατσιστικῶν διωγμῶν.

Ταὐτοχρόνως ὅμως ἔζησε καί τήν φρίκην τῶν δυνάμεων ἐκείνων, αἱ ὁποῖαι, ὀνομάζουσαι ἑαυτάς προοδευ-τικάς, διέπραξαν ἐν ὀνόματι τῆς ἐλευ-θερίας ἀναλόγου μεγέθους καί σκλη-ρότητος ἐγκλήματα εἰς τήν Ἀνατολικήν Εὐρώπην.

Οὕτω, λοιπόν, ὁ ὁλοκληρωτισμός δέν γνωρίζει πολιτικάς παρατάξεις, ὡς ἀπό-

τοκος ἑνός ἀνθρωπισμοῦ ἄνευ Χριστοῦ, μέ φυσικήν ἀπόληξιν τόν ὄλεθρον καί τόν θάνατον.

Πάντα ταῦτα βεβαιοῦν ὅτι πᾶσα προσπάθεια διά ἀληθινήν ἐλευθερίαν ἄνευ Θεοῦ εἶναι καταδικασμένη εἰς τραγῳδίαν.

Εἰς τήν κυριαρχίαν αὐτήν τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους, ἡ Ἐκκλησία ἀπαντᾷ μέ τήν χάριν καί τήν δύναμιν τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.

Αὐτός, ὁ Ὁποῖος ἀνέλα-βεν εἰς Ἑαυτόν τάς ἀσθενεί-ας καί τά παθήματα ἑκάστου ἀνθρώπου, παρέχει εἰς τόν κόσμον διά τῆς Ἀναστάσεώς Του καί τήν βεβαιότητα ὅτι «νενίκηται ὁ θάνατος».

Ἡ ἀνάστασις καί ἡ ζωή εἶναι δῶρον καί φῶς τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖον «φαίνει πᾶσιν». Ἄς τιμήσω-μεν ὅλοι τό δῶρον.

Ἄς εὐχαριστήσωμεν οἱ πάντες τόν Δωρητήν, τόν «ὡς ἐν ἐσόπτρῳ διά σαρκός λάμψαντα τῷ κόσμῳ καί τό φῶς τῆς ἀναστάσεως τοῖς

ἔθνεσι δείξαντα».Δεῦτε, λοιπόν, λάβωμεν φῶς ἐκ τοῦ

ἀνεσπέρου Φωτός τῆς Ζωῆς. Δεῦτε, ἀποδεχθῶμεν καί ὑποδεχθῶμεν τήν δωρεάν τῆς ἀναστάσεως καί ἀναφωνή-σωμεν ἐκ καρδίας μεγαλοφώνως:

Χριστός Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνή-μασι ζωήν χαρισάμενος! Χαίρετε λαοί καί ἀγαλλιᾶσθε!

Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα ,βιδ΄† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως

διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα εὐχέτης πάντων ὑμῶν

Παύλειος Λόγος 5

«Χριστός γάρ ἐγήγερται, εὐφροσύνη αἰώνιος».

† Π Α Ν Τ Ε Λ Ε Η Μ Ω Νἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης καὶ ΚαμπανίαςΠ ρ ὸ ς τὸν ἱερὸν κλῆρον καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸν τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου ἐπαρχίας


ὐτό θά διακηρύξει μέ ἀπόλυτη βεβαιότητα σέ λίγο, ἀδελφοί μου, ὁ θεόπνευστος ποιη-τής τοῦ κανόνος τῆς Ἀναστάσεως. «Χρι-

στός γάρ ἐγήγερται, εὐφροσύνη αἰώνιος».

Διαρκής ἀναζητητής τῆς χαρᾶς ὁ ἄνθρωπος, διότι πλάσθηκε ἀπό τόν Θεό γιά νά ζεῖ μέσα στήν χαρά τοῦ κήπου τῆς Ἐδέμ, τήν ἀναζη-τοῦσε καί τήν ἐπιδίωκε πάντοτε. Τήν ἀναζητοῦσε καί τήν ἐπιδίωκε, διότι ἡ ζωή καί τά προβλήματα τῆς καθημερινότητος τοῦ τήν ὑπέ-κλεπταν καί τοῦ τήν ἀφαιροῦσαν. Διότι ἡ κακία συσκότιζε τή λάμψη της καί μείωνε τή διάρκειά της. Δι-ότι ἡ ἐξάρτηση ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας δέν τοῦ ἐπέτρεπε νά τήν ἀπολαύσει ὅσο θά ἤθελε. Διότι ὁ διάβολος, ἀπό φθόνο γιά τή χαρά πού ζοῦσε ὁ ἄνθρωπος καί ὁ ἴδιος εἶχε χάσει ἀπομακρυνόμενος ἀπό τόν Θεό, προσπαθοῦσε μέ κάθε τρόπο νά τοῦ τήν στερήσει. Ὅμως αὐτά ἀνήκουν στό παρελθόν. Ἀνήκουν στήν ἐποχή πρίν ἀπό τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Διότι «Χριστός ἐγήγερται, εὐφροσύνη αἰώνιος».

Καί αὐτό συμβαίνει, διότι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ἕνα ἁπλό γεγονός, δέν εἶναι μία ἀνάσταση ἀνθρώπου, σάν αὐτές πού ἀναφέρονται μεταξύ τῶν θαυ-μάτων τοῦ Χριστοῦ. Ἡ δική Του Ἀνάσταση ἀλλάζει τήν ἱστορία τοῦ κόσμου. Ἀλλάζει τή ροή της. Διότι ἡ δική του Ἀνάσταση σηματοδοτεῖ

τή συντριβή τοῦ θανάτου, σηματο-δοτεῖ τή διάλυση τοῦ Ἅδου, σημα-τοδοτεῖ τή λύτρωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας. Ἐκλεί-πει, λοιπόν, ἡ αἰτία τῆς λύπης τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ἐκλείπει ἡ αἰτία τῆς δυστυχίας. Ἐκλείπει ὁ θρῆνος τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας ἔξω τῆς πύλης τοῦ παραδείσου. Μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἐπανέρ-χεται ἡ χαρά, ἐπανεγκαθίσταται ἡ εὐφροσύνη. Ὄχι προσωρινά ἀλλά μόνιμα. Ὄχι πρόσκαιρα ἀλλά αἰώ-νια. Διότι ὁ Χριστός εἶναι ἡ πηγή τῆς χαρᾶς. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ αἰτία τῆς εὐφροσύνης. Διότι αὐτός εἶναι ὁ ἐλευθερωτής μας ἀπό τήν ἁμαρ-τία καί τίς συνέπειές της.

Νά, γιατί ἡ πρώτη λέξη τοῦ Ἀνα-στημένου Χριστοῦ πρός τίς μυρο-φόρες γυναῖκες καί τούς μαθητές Του εἶναι τό «Χαίρετε». Διότι ἡ χαρά εἶναι σύμφυτη μέ τήν παρου-σία Του. Εἶναι τό θεῖο δῶρο Του πρός τούς ἀνθρώπους. Καί ἡ δική Του χαρά δέν εἶναι σάν αὐτή πού χαρίζει ὁ κόσμος, πού ἐκλείπει ὡς καπνός καί τήκεται ὡς κηρός. Εἶναι ἐσωτερική καί διαρκής. Εἶναι ἀνεπηρέαστη ἀπό τίς ἐξωτερικές συνθῆκες, ἀπό τά προβλήματα καί τά ἄγχη τῆς καθημερινότητος, ἀπό τίς δυσκολίες καί τίς ἀντι-ξοότητες. Δέν τά ἐξαφανίζει, δέν τά ἀφαιρεῖ ἀπό τή ζωή μας, διότι εἶναι σύμφυτα μέ τήν μεταπτωτική φύση τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά μᾶς κάνει νά τά ἀντιμετωπίζουμε ὑπό διαφορετική προοπτική· μᾶς ἐπι-τρέπει νά τά ἀξιολογοῦμε μέ δια-φορετικό τρόπο· μᾶς κάνει νά μήν ἀπογοητευόμεθα ἀπό αὐτά, διότι

πιστεύοντας στήν Ἀνάσταση, πι-στεύοντας στόν Χριστό, ἔχουμε τή χαρά τοῦ Χριστοῦ, «ἥν οὐδείς αἴρει ἀφ᾽ ἡμῶν», ἔχουμε τή χαρά τήν ὁποία κανείς δέν μπορεῖ νά μᾶς ἀφαιρέσει, ὅπως μᾶς βεβαιώνει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Καί δέν μπορεῖ νά μᾶς τήν ἀφαιρέσει, γιατί ἡ χαρά τοῦ Χριστοῦ, ἡ χαρά τῆς Ἀναστά-σεως εἶναι χαρά πνευματική, εἶναι χαρά τῆς ψυχῆς μας, εἶναι χαρά ὅλης τῆς κτίσεως πού συστέναζε καί συνώδινε μαζί μας, ἐξαιτίας τοῦ κακοῦ καί τῆς ἁμαρτίας πού εἶχε εἰσέλθει στόν κόσμο. Εἶναι εὐφρο-σύνη αἰώνιος.

Αὐτή τήν αἰώνιο εὐφροσύνη τῆς Ἀναστάσεως ἄς οἰκειοποιηθοῦμε καί ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, σπεύδο-ντας νά συναντήσουμε τόν δι᾽ ἡμᾶς Ἀναστάντα Χριστό. Ἄς Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας γιά νά τήν συναναστήσει μαζί Του καί γιά νά μᾶς χαρίσει τή δική Του χαρά καί αἰώνια εὐφροσύνη. Καί ἄς παύ-σουμε νά ἀναζητοῦμε τήν χαρά σέ ἐκείνους πού δέν μποροῦν νά μᾶς τήν προσφέρουν. «Χριστός γάρ ἐγήγερται, εὐφροσύνη αἰώνιος».

Διάπυρος πρός τόν δι᾽ ἡμᾶς Ἀναστάντα Κύριον εὐχέτης† Ὁ Μητροπολίτης Βεροίας,

Ναούσης καί Καμπανίας Παντελεήμων

ΠΑΣΧΑΑ

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ


πί τοῦ Σταυροῦ κρέμαται ὁ Χριστός, κρέμαται ὁ Μεσσίας καί λυτρωτής τοῦ κόσμου. Καί ὅμως κάποιοι ἔχουν ἐντελῶς διαφορετικά ἐνδιαφέρο-ντα. Μοιράζουν τά ἱμά-

τια τοῦ Ἰησοῦ, ἀκριβῶς ὅπως αἰῶνες πρίν ἀπό τή Σταύρωση τό εἶχε προεί-πει ὁ προφήτης «Διεμερίσαντο τά ἱμά-τιά μου ἑαυτοῖς καί ἐπί τόν ἱματισμόν μου ἔβαλον κλῆρον».

Δέν εἶναι ὅμως μόνο τά ἱμάτια τοῦ Ἰησοῦ πού μερίζονται στή σκιά τοῦ Σταυροῦ Του. Μαζί μέ αὐτά μερίζεται καί ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότης, ὅσοι ζοῦν καί ὅσοι πρόκειται νά ζήσουν. Μερίζεται ἀνάλογα μέ τή θέση πού παίρνει ὁ καθένας ἔναντι τοῦ Σταυροῦ καί τοῦ Ἐσταυρωμένου.

Τά πρόσωπα πού βρίσκονται στόν λόφο τοῦ Γολγοθᾶ εἶναι γνωστά: Εἶναι οἱ δύο συσταυρωθέντες ληστές. Ὁ ἕνας ἐμπαίζει καί ὑβρίζει, κοροϊδεύει καί εἰρωνεύεται. Ὁ ἄλλος ζητᾶ τήν ἄφεση, ζητᾶ τή συγχώρηση, ζητᾶ ἀπό τόν Χριστό νά τόν θυμηθεῖ στή βασιλεία Του. Πόσο διαφορετικοί εἶναι οἱ δύο ληστές! Ξεκινοῦν ἀπό τήν ἴδια ἀφετηρία ἀλλά ἔχουν τόσο διαφορετικό τέλος! Ὁ ἕνας ἐκτός ἀπό τήν ἀνθρώπινη κατάκριση καί καταδίκη γνωρίζει καί τήν κατάκριση καί τήν καταδίκη τοῦ Θεοῦ. Ὄχι γιατί ὁ Θεός δέν ἤθελε νά τόν σώσει, τό ἀντίθετο μάλιστα, ἀφοῦ τοῦ ἔδωσε μία μοναδική εὐκαιρία μετανοίας μέ τή σταύρωσή του δίπλα στόν Χριστό· ἀφοῦ τοῦ ἔδωσε μία μοναδική εὐκαι-ρία μετανοίας μέ τό παράδειγμα τοῦ

συσταυρουμένου ληστοῦ. Ἀλλά αὐτός ἀδιαφόρησε, ἀρνήθηκε τήν εὐκαιρία, συνέχισε νά παραμένει δέσμιος τῆς ἁμαρτίας, αἰχμάλωτος τοῦ κακοῦ, ἀρνητής τοῦ Χριστοῦ. Ἀντίθετα, ὁ ἄλλος ληστής ἀναγνωρίζει τή θεότητα τοῦ Ἰησοῦ· μετανοεῖ γιά τίς ἁμαρτίες του καί ζητᾶ τή συγχώρηση. Καί δέν λαμβάνει μόνο τήν ἄφεση, ἀλλά ἀξι-ώνεται νά γίνει ὁ πρῶτος πολίτης τῆς βασιλείας Του.

Καί ἐάν δεξιά καί ἀριστερά τοῦ Σταυροῦ μερίζονται τά πρόσωπα τῶν δύο ληστῶν, κάτω ἀπό τόν Σταυρό μερίζονται δύο ὁμάδες προσώπων. Ἡ μία ὁμάδα εἶναι αὐτή τῶν Ρωμαίων στρατιωτῶν πού παρακολουθοῦν τό γεγονός τῆς σταυρώσεως τοῦ Θεαν-θρώπου ὡς μία τυπική ἐπαγγελματική ὑποχρέωση καί βάζουν κλῆρο «τίς τι ἄρει» ἀπό τά ροῦχα τοῦ ἐσταυρωμέ-νου Ἰησοῦ.

Ἡ ἄλλη εἶναι ἡ ὁμάδα τῶν οἰκείων τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Παναγία καί ὁ ἠγα-πημένος του μαθητής, ὁ Ἰωάννης, καί πιό ἐκεῖ οἱ πιστές μαθήτριες, «γυ-ναῖκες τινες αἱ συνακολουθήσασαι», παρακολουθοῦν μέ ἐντελῶς διαφο-ρετικά συναισθήματα τήν ἐξέλιξη τῶν γεγονότων καί θρηνοῦν γιά τόν ἀγαπημένο τους διδάσκαλο. Καί οἱ δύο ὁμάδες βλέπουν τόν Ἐσταυρω-μένο, ἀλλά ἀντιδροῦν μέ διαφορετικό τρόπο. Καί οἱ δύο ὁμάδες θά δοῦν τήν Ἀνάσταση, ἀλλά ἡ πρώτη δέν θά ἀντι-ληφθεῖ τίποτε. Οἱ ρωμαῖοι στρατιῶτες πού φρουροῦν τόν τάφο, γιά νά μήν κλέψει κανείς τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ, δέν θά Τόν δοῦν νά ἐξέρχεται ἀναστημέ-νος, γιατί τά μάτια τους εἶναι τυφλω-

μένα ἀπό τήν ὕλη καί τό συμφέρον, τυφλωμένα ἀπό τόν ἐγωισμό καί τή φιλαυτία. Ἡ δεύτερη ὁμάδα, ἡ Πα-ναγία, ὁ Ἰωάννης καί οἱ γυναῖκες θά Τόν δοῦν ἀναστημένο στόν κῆπο τοῦ Ἰωσήφ, θά Τόν δοῦν καί θά ἀκούσουν τό «χαῖρε», θά Τόν δοῦν καί θά γίνουν οἱ πρῶτοι μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεώς Του.

Ἀπό τότε καί μέχρι σήμερα οἱ ἄνθρωποι ἐπιλέγουν μέ τή στάση καί τή συμπεριφορά τους τή θέση τους σέ σχέση μέ τόν Σταυρό καί τόν Ἐσταυ-ρωμένο Θεάνθρωπο. Ἄλλοι ἀδιαφο-ροῦν, ἄλλοι ἐπιδιώκουν νά κερδίσουν ἀπό αὐτή τήν πραγματικότητα, ἄλλοι συκοφαντοῦν, ἄλλοι εἰρωνεύονται καί ἄλλοι συμπάσχουν, μετανοοῦν καί ἀξιώνονται τῆς ἀφέσεως καί τῆς ἀπολυτρώσεως, ἀξιώνονται τῆς ἀνα-στάσεως.

Ἐνώπιον τοῦ Σταυροῦ καί ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, σήμερα καλούμεθα νά ἐκτιμήσουμε τή μέχρι τώρα στάση μας. Καλούμεθα νά συνειδητοποιή-σουμε σέ ποιά ἀπό τίς τέσσερις ὁμά-δες ἀνήκουμε. Κανείς μας δέν θέλει, ἀσφαλῶς, νά μείνει στόν Σταυρό καί νά μή δεῖ τήν Ἀνάσταση. Κανείς μας δέν θέλει νά ἀνήκει στούς ἀρνητές ἤ σέ αὐτούς πού ἀδιαφοροῦν γιά τόν Ἐσταυρωμένο. Γι᾽ αὐτό ἄς σπεύ-σουμε νά λάβουμε τή σωστή θέση καί ἄς παρακαλέσουμε τόν δι᾽ ἡμᾶς Σταυρωθέντα Κύριο νά μᾶς ἀξιώσει νά συσταυρωθοῦμε μαζί του γιά νά ἀξιωθοῦμε καί τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστά-σεώς Του.

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Ετοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Βεροίας κ. Παντελεήμονος

«Διεμερίσαντο τά ἱμάτιά μου ἑαυτοῖς καί ἐπί τόν ἱματισμόν μου ἔβαλον κλῆρον».


Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς γεννήθηκε τὸ 1714 στό Μεγα-δένδρο τῆς ὀρεινῆς Τριχωνίδας τῆς Αἰτωλίας, τοῦ νομοῦ Αἰτωλοακαρνανίας, ἀπ’ ὅπου πῆρε

καὶ τὸ ἐπώνυμο Αἰτωλός. Οἱ γονεῖς του ἦσαν Ἠπειρῶτες. Κατέφυγαν στήν Αἰτωλία γιά νά ἀποφύγουν τίς διώξεις τῶν Τούρκων. Τὸ Μεγαδένδρο ἀπέχει τρία χιλιόμετρα μόλις ἀπὸ τὸ κέντρο τῆς Αἰτωλικῆς Συμπολιτείας, ποὺ εἶχε σκοπὸ τή συνένωση τῶν Ἑλλήνων. Γι’ αὐτὴ τή συνένωση, τὴν ἐλευθερία καὶ τὴν πρόοδο τῶν Ἑλλήνων ἐργάστηκε ἀργότερα καὶ ἔχυσε ἀκόμα καὶ τὸ αἷμά του ὁ Κοσμᾶς.

Ὁ πατέρας του, ἀγνώστων λοιπῶν στοιχείων, καταγόταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Γραμμένο τῶν Ἰωαννίνων καὶ ἡ μητέρα του ἀπὸ τὴν Ἀετόπετρα Τριχωνίδος. Ἦσαν «εὐσεβεῖς Ὀρθόδοξοι Χριστια-νοί», ὅπως μαρτυρεῖ καὶ ὁ ἴδιος στίς διδαχὲς του.

Μικρὸσωμος ὁ Κώνστας (αὐτὸ ἦταν τὸ κοσμικὸ του ὄνομα) μεγάλωσε στό φτωχικό, ἁπλὸ καὶ ἀπέριττο σπίτι του στό Μεγαδένδρο τῆς περιοχῆς Ἀποκού-ρου ἀσκώντας μὲ τοὺς εὐσεβεῖς γονεῖς του τὴν τέχνη τῆς ὑφαντικῆς , διότι «ἡ γενεὰ αὐτοῦ ἦταν Ἀνυφαντάδες. Μᾶς τὸ εἶπε μὲ τὸ ἴδιο του τὸ στόμα», σημείωσε κάποιος σύγχρονός του.

Ὁ Πατροκοσμάς, ὅπως ἀκόμα καὶ σήμερα ἀποκαλεῖται στήν πατρίδα του (καὶ πατρίδα μου), δέν ἔμεινε ἱκανοποι-ημένος μὲ τὰ ὅσα μέχρι τότε εἶχε μάθει. Ἡ πυρακτωμένη ἀπὸ ἀγάπη γιά τὰ γράμματα ψυχὴ του βρῆκε διέξοδο στή νεοϊδρυθεῖσα (τὸ 1749) Ἀθωνιάδα Σχο-λή-Ἀκαδημία στό Ἅγιο ὄρος. Ἡ Ἀθωνι-άδα ἔμελλε νά λάβει φήμη πανελλήνια καὶ ὄχι ἄδικα. Πλεῖστοι διδάσκαλοι καὶ μαθητὲς της ἔχουν διακριθεῖ γιά τὴν πο-λύτιμη προσφορὰ τους στό Γένος.

Σὲ εἰδυλλιακὴ τοποθεσία λίγο ἔξω

ἀπὸ τή Μονή Βατοπεδίου στεγάστηκε ἡ πρῶτον ἱδρυθεῖσα Ἀθωνιάδα Ἀκαδημία.

Στὸ ἐπιβλητικὸ περιβάλλον της, ὥριμος στήν ἡλικία (35 ἕως 40 ἐτῶν) παρακολούθησε μαθήματα ἀπὸ σο-φοὺς καὶ φημισμένους δασκάλους ὁ Ἀποκουρίτης Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. Διδά-σκαλοί του ἦσαν ὁ Εὐγένιος Βούλγα-ρης, ὁ εὐκλεὴς γόνος τῆς Κερκύρας, ὁ ὁποῖος ἀποδέχθηκε τὴν πρόσκληση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου νά διδάξει στή Σχολή. Ἄλλος δάσκαλός του στην Ἀθωνιάδα ἦταν ὁ Παναγιώτης Παλαμᾶς «φημιζόμενος ἐπὶ τῇ γραμματικῇ αὐτοῦ δεινότητι, καὶ τῇ ἑλληνικῇ φιλολογίᾳ». Ὁ ἐκ Μετσόβου Νικόλαος Ζαρζούλης ἤ Ζουρζούλης.

Στό Ἅγιο Ὄρος, στό περιβόλι τῆς Παναγίας ἤ στήν «πολιτεία τῶν Ἀκοιμή-των», ὅπως λέγεται, ὁ Κοσμᾶς ἔμεινε χρόνους δεκαεφτά. Ἐκεῖ στό Ἅγιο Ὄρος, «τὸ κράτος τοῦτο τοῦ Θεοῦ», «στόν Ἄθω (πού εἶναι) σὰν νά συνε-χίζεται ἀδιάκοπη ἡ ζωὴ τῆς Ῥωμανίας πρὶν νά τὴν πάρουνε οἱ Ἀγαρηνοί», ὁ ἀπόστολος τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησίας σφυρηλάτησε τὸν ἀποφασιστικὸ του χα-ρακτῆρα γιά εὐαγγελισμὸ τῶν ἀδελφῶν πού τούρκευαν ὁμαδικά. Καλὲς ἦταν οἱ προσευχές, οἱ γονυκλισίες, οἱ ἀγρυπνί-ες, ἡ μοναχικὴ ἄσκηση. Ἦταν ἄλλωστε καὶ ὁ ἴδιος, ὅπως φαίνεται καὶ στίς διδαχὲς του, καλόγηρος αὐστηρὸς μὲ τὸν ἑαυτὸ του. Τή στιγμή ὅμως πού χα-ροπάλευε ἡ Ἑλλάδα ἔνιωθε πὼς ἄλλος ἦταν ὁ προορισμὸς καὶ ἡ ἀποστολὴ του, ἔστω κι ἂν διαφωνοῦσε μὲ ἄλλους συμμαθητὲς του στό κοινόβιο τῆς μετα-νοίας του, στήν ἱερὰ Μονὴ Φιλοθέου. Οἱ ἐρευνητὲς σημειώνουν ὅτι «πουθενὰ δέν διαφαίνεται ὅτι ὁ Κοσμᾶς ἄφησε τή ζωή στό μοναστῆρι ἀπὸ ἀνία». Στήν Α΄ Διδαχὴ του σημειώνει χαρακτηρι-στικά: «...ἄφησα τὴν ἰδικήν μου προκο-πήν, τὸ ἰδικόν μου καλόν, καὶ ἐβγῆκα νά περιπατῶ ἀπὸ τόπου εἰς τόπον καὶ διδάσκω τοὺς ἀδελφοὺς μου”. Εἶχε πλήρη συνείδηση τῶν καθηκόντων του

ὡς μοναχοῦ ὁ ἅγιος, ἀλλὰ προτιμοῦσε γιά χάρη τῶν ἄλλων νά χαθεῖ ὁ ἴδιος. Μᾶς τὸ βεβαιώνει στή Ζ΄ Διδαχὴ του: “...Ἐπειδὴ τὸ γένος μας ἔπεσε εἰς ἀμάθει-αν εἶπα: Ἂς χάσει ὁ Χριστὸς ἐμένα, ἕνα πρόβατον,καὶ ἂς κερδίσει τὰ ἄλλα.Ἴσως ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ εὐχὴ σας σώσει καὶ ἐμένα”.

Ἄκρως πνευματική, καθαρὰ εὐαγ-γελικὴ προσωπικότητα μὲ μεταφυσικὲς καὶ ἱεραποστολικὲς ἀνησυχίες ὁ Κοσμᾶς δέν μποροῦσε νά παραμείνει ἄλλο στήν ἀσφαλῆ τοῦ ἁγίου Ὅρους ἀτμόσφαιρα, ὅταν ἔξω ἀπ’ αὐτὸ λυσσομανοῦσε κατὰ τῶν ὀρθοδόξων Ἑλλήνων ἡ θύελλα τοῦ μωαμεθανισμοῦ. Τὰ πράγματα ἦταν ἐξαιρετικὰ ἐπικίνδυνα γιά τὸν ἑλληνισμὸ τῆς Δυτικῆς Μακεδονίας, τῆς Ἠπείρου καὶ τῆς Ἀλβανίας. Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ περίπτωση τοῦ Σουλτάνου Μουσταφᾶ Δ΄, ποὺ σκέφθηκε να πραγματοποιήσει βίαιο ἐκπατρισμό τῶν Ἑλλήνων στά βάθη τῆς Ἀσίας, στή Βαβυλῶνα καὶ στόν τόπο τους νά ἐγκαταστήσει ἄγριες φυλές, Ἀβασγούς, Κιρκάσιους καὶ Κούρ-δους.

Εὐτυχῶς πού ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς παρουσιάστηκε σὲ μία κρίσιμη στιγμὴ γιά τὸν ἑλληνισμὸ καὶ «κατώρθωσε νά κατευθύνει τὰ συγκεχυμένα ῥεύματα τῆς ἐποχῆς του καὶ νά παρουσιάσει ὅσο κανεὶς ἄλλος ἐθναπόστολος ἤ ἐθνομάρ-τυρας τή νεοελληνικὴ Ἀναγέννηση .

Πορεία πρός τούς σκλαβωμένους Ἕλληνες

«Ὁπλισμένος μὲ παιδεία, ὅπως ὁμολογεῖ ὁ ἴδιος, μὲ θάρρος καὶ ἀποφα-σιστικότητα, ἀναχώρησε ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος πρὸς σωτηρία τῶν ἀδελφῶν Ἑλλήνων πού κινδύνευαν τὸν ἔσχα-το κίνδυνο. Γιά τή δική του σωτηρία; Δέν τὸν ἔνοιαζε. Τὸν ἐνδιέφερε ἕνα καὶ μόνο, ἡ σωτηρία τῶν Χριστιανῶν. Καὶ πῶς θὰ μποροῦσε αὐτὸ νά γίνει; Μόνον, ὅταν οἱ Χριστιανοὶ ἐγνώριζαν τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, τὸ ὁποῖο μπορεῖ «νά μεταβάλλει τὸν ἐγκληματίαν

Oτοῦ Ἑμμανουὴλ Η. Κουτσιαύτη

Πατροκοσμᾶςὁ Ἅγιος τῶν Σκλάβων


εἰς δίκαιον, τὸν λῃστὴν εἰς ἅγιον, τὸ ἔσχατον ἐν τῇ κοινωνίᾳ εἰς πρῶτον». Σ’ αὐτὸ τὸ κήρυγμα τοῦ εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς ἔταξε τὸν ἑαυτὸ του ὁ Κοσμᾶς πειθαρχώντας στήν παραγγελία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Μηδεὶς τὰ ἑαυτοῦ ζητείτω, ἀλλὰ τά τοῦ ἑτέρου ἕκαστος» (Α΄Κορ. ι΄, 24). Μὲ τὴν ἐσωτερικὴ αὐτὴ κλίση πού τοῦ ἔδωσε ὁ Θεὸς καὶ τὴν ἐξωτερική πού ἔπαιρνε ἀπὸ τοὺς ὁμαδικοὺς ἐξισλαμισμοὺς τῶν ραγιάδων ἀποφάσισε τὴν ἔξοδο καὶ τή μεγάλη πορεία γιά νά συναντήσει τὸν ἑλληνισμὸ καὶ νά τὸν ἀφυπνίσει. Μία πορεία, μὲ κινδύνους, στερήσεις καὶ δεινοπαθήματα, ποὺ ἀντιμετώπισε μὲ γενναιότητα θαυμαστὴ καὶ ἀπίστευτη ἀποτελεσματικότητα.

Ἀναχώρησε ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος μὲ σκοπὸ τὸν εὐαγγε-λισμὸ τῶν πολλῶν μὲ πίστη ἀκράδαντη στό Θεό, μὲ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον. Πρῶτος σταθμὸς καὶ ἀφετηρία στή με-γάλη ἱεραποστολικὴ του πορεία τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Ἡ Κωνσταντινούπολη. Ἡ πρω-τεύουσα. Ἔπρεπε νά πάρει τὴν εὐλογία τοῦ Πατριάρχη.

Ἔφυγε ἀπὸ τὴν προστατευ-τικὴ ἀγκαλιὰ τοῦ Ἄθω ὁ Πατρο-κοσμᾶς, κυνηγὸς τοῦ ἄπιαστου ὀνείρου τῆς λευτεριᾶς τοῦ ἔθνους. Ὁ δυνάστης, ὡς ἄλλος γυπαετὸς κατέτρωγε τὰ σπλά-χνα τοῦ λαοῦ μὲ τὰ κοφτερὰ νύ-χια του, ξέσχιζε τίς σάρκες του καὶ καταβρόχθιζε τὴν ἰκμάδα τῶν σκλαβωμένων.

Σ’ αὐτὴ τὴν ἀποστολικὴ πο-ρεία του δέν ξεχνοῦσε τὰ λόγια τοῦ σοφοῦ δασκάλου του Εὐγε-νίου Βούλγαρη: «Ἡ λευτεριὰ τῆς πατρίδας μας εἶναι δουλειά δικὴ μας, ὁλότελα δικὴ μας. Μοναχοὶ μας ὅ,τι κάνουμε. Ἔτσι πρέπει ν’ ἀρχίσουμε σιγὰ – σιγὰ γιά νά μὴ μπασταρδέψει ἡ φυλὴ μας. Πρῶτα μὲ τή διαφώτιση. Αὐτὴ θὰ χαράξει τὸ δρόμο στούς σκλάβους. Ἡ διαφώτιση θὰ τοὺς πεῖ τὶ θὰ κάνουν καί πώς θὰ τὸ κάνουν. Καθένας σας κι ἕνας ἀπόστολος, κι ἀπὸ μία φωτιά... Δύ-σκολη δουλειά βέβαια, πολὺ δύσκολη, μὰ τὸ δίκαιο εἶναι μὲ τὸ μέρος μας. Κι ὅπου εἶναι τὸ δίκαιο, εἶναι καὶ ὁ Θεός».

Ὁ Κοσμᾶς ἀφιέρωσε μία εἰκοσαε-τία περίπου στόν εὐαγγελισμὸ καὶ τὴν ἐμψύχωση τῶν σκλαβωμένων.

Οἱ περιοδεῖες τοῦ Πατροκοσμὰ

Οἱ περιοδεῖες τοῦ Πατροκοσμὰ εἶναι τρεῖς ἤ κατ’ ἄλλους τέσσερις. Σ’ αὐτὲς περιόδευσε Θρᾴκη, Μακεδονία, Θεσ-σαλία, Ἤπειρο, Στερεὰ Ἑλλάδα, Πελο-

πόννησο καὶ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου καὶ τοῦ Ἰονίου Πελάγους. Σὲ πολλὲς περιπτώ-σεις ἐπισκέφτηκε κηρύττοντας μερικὲς περιοχὲς γιά δύο καὶ τρεῖς φορές, ὅπως Βέρροια, Σιάτιστα, Καστοριά, Γρεβενά κ.λ.π. Στό ἐπίκεντρο τοῦ ἐνδιαφέροντός του ἤταν ἡ Δυτικὴ Μακεδονία καὶ ἡ Ἤπειρος, λόγῳ τῶν ὁμαδικῶν ἐξισλα-μισμῶν.

Ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, μὲ πολιτικότη-τα ἔβλεπε τὴν κατάσταση στό ἐπίμαχο ἐθνολογικῶς τρίγωνο Μοναστηρίου- Ἀχρίδας-Καστοριᾶς, ὅπου μὲ θέρμη ζήτησε νά δραιώσει τὸν ἐθνισμὸ καὶ νά ὑψώσει τὰ γεωργικὰ στοιχεῖα τῆς περιοχῆς δημιουργώντας ἕναν πάγιο κι ἀδιάσπαστο ἑλληνικὸ προμαχῶνα

ἐνάντια στό Σλάβο. Τόσην ἀπήχηση εἶχε ἡ διδασκαλία τοῦ Κοσμᾶ στούς σκηνίτες καὶ μετακινουμένους βλαχοποιμένες τῆς Μέσης Μακεδονίας, Ἠπείρου καὶ Ἀλβα-νίας, ὥστε τὸν θεωροῦσαν ἀπὸ τότε δικὸ τους ἅγιο καὶ προστάτη καὶ ἀκόμα μιλοῦν γιά τὸν Τσουμπάν-Μπαμπά ἤ Τσομπάν-Παπά.

Διδάχος καὶ φωτιστὴς τοῦ λαοῦ

Ὅπως ἐπισημαίνει ὁ μελετητὴς τοῦ βίου καὶ τῶν Διδαχῶν του Ἰω. Β. Με-νοῦνος, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς «...φρόντιζε συνήθως μέ τρεῖς διαδοχικές διδαχές, στόν ἴδιο τόπο, νά μεταδίδει στούς ἀκροατές του τίς βασικές γνώσεις πού ἔπρεπε νά γνωρίζουν ὡς χριστιανοί».

Καὶ ποιὲς ἦταν αὐτές;«...Στήν πρώτη διδαχή: « ...ἄρχιζε

ἀπό τήν Δημιουργία, ἀπό τόν Θεό, τῶν ἀγγέλων καί τοῦ ὑλικοῦ κόσμου, προ-χωροῦσε στούς πρωτοπλάστους..., τήν πτώση καί τήν ἔξωσή τους ἀπό τόν Πα-ράδεισο, τήν τιμωρία τους δηλαδή τόσο ἐδῶ στή γῆ, ὅσο καί μετά τόν θάνατό τους, στόν ἄλλο κόσμο».

Στή δεύτερη διδαχὴ: « Διηγόταν τή γέννηση καί τή ζωή τῆς Παναγίας, τή γέννηση καί τή ζωή τοῦ Χριστοῦ, τό βράδυ τῆς Μεγάλης Πέμπτης μέ τό Μυ-στικό Δεῖπνο, τήν προδοσία τοῦ Ἰούδα καί τήν αὐτοκτονία του».

Στήν τρίτη διδαχὴ: «Θέμα του ἦταν ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, τὸ ἔργο τῶν

Ἀποστόλων καὶ ἡ ἐξάπλωση τῆς χριστιανικῆς πίστεως μὲ κατάληξη τή Δευτέρᾳ Παρουσία, μετὰ τὴν ὁποία οἱ ἁμαρτωλοὶ τιμωροῦνται στήν Κόλαση καὶ οἱ δίκαιοι ἀμείβονται στόν Παρά-δεισο».

Τὸ περιεχόμενο

τῆς διδασκαλίας τουΜὲ βάση τὸ περιεχόμενο

τῆς διδασκαλίας τοῦ μπορεῖ να χαρακτηρισθεῖ ἀπερίφραστα σπουδαῖος κοινωνικὸς ἐργάτης, στῦλος Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ ἑλληνισμοῦ. Συνιστοῦσε θερμὰ:

1. Τὸ βάπτισμα τῶν νηπίων, τονίζοντας τὴν ὕψιστη εὐθύνη τῶν γονέων καὶ ἱερέων σὲ πε-ρίπτωση θανάτου ἀβαπτίστου νηπίου.

2. Ἁγίαζε τοὺς πιστοὺς καὶ μὲ τὰ ἱερὰ μυστήρια. Μὲ τοὺς ἱερεῖς τῶν χωρίων καθιστοῦσε τοὺς πιστοὺς κοινωνοὺς στά ἱερὰ μυστήρια, τὸ ἅγιο εὐχέλαιο, τή θεία κοινωνία καὶ τὴν ἐξομο-λόγηση, παρ’ ὅτι στό τελευταῖο ἐκφράζει τὸ παράπονο: «πού δέν ἔχω καιρὸν νά σᾶς ἐξομολο-γήσω ὅλους ἕνα πρὸς ἕνα, νά

μοῦ εἴπει τὸ παράπονό του ὁ καθένας, νά τοῦ εἴπω καὶ ἐγὼ ἐκεῖνο ὁποῦ μὲ φω-τίσει ὁ Θεός».

3. Ἐπαινοῦσε τὴν τίμια ἐργασία θεω-ρώντας την ὡς εὐλογία γιά τὴν ἀπόκτη-ση τῶν ἀπαραίτητων πρὸς τὸ ζῆν. Συ-νιστοῦσε: «Νά βγάζετε τό ψωμί σας μέ τόν ἱδρώτα σας, διότι εἶναι εὐλογημένο καί, ἄν θέλης, δῶσε κομμάτι ἀπό ἐκεῖνο τό ψωμί τοῦ πτωχοῦ. Μέ ἐκεῖνο ἀγορά-ζεις τόν Παράδεισον» (Διδαχή Α΄).

4. Κατεδίκαζε τὶς ἀδικίες καὶ τὴν το-κογλυφία.

5. Συμβούλευε νά πάψουν τίς λη-στεῖες.

6. Συνιστοῦσε στους χριστιανοὺς νά ἀποφεύγουν τὰ δικαστήρια τῶν Ἀγα-ρηνῶν καὶ κάθε μορφῆς μαγεῖες, ἐξορκι-


σμοὺς καὶ ἐμποδέματα.7.Μερίμνησε, μὲ λόγια καὶ ἔργα, για

τὴν προστασία τῶν φτωχών, ὀρφανῶν, ἐγκαταλειμμένων, ἄρρωστων καὶ παρα-στρατημένων παιδιῶν.

8. Κατεδίκαζε τὸν ἐγωισμὸ καὶ ἐπαι-νοῦσε τὴν ταπεινοφροσύνη. Χαρακτήρι-ζε τὴν ὑπερηφάνεια «πρώτη θυγατέρα τοῦ διαβόλου, στράτα ὁποῦ μᾶς πηγαί-νει εἰς τὴν κόλασιν », ἐνῶ τὴν ταπείνω-ση «… στράτα ὁποῦ μᾶς πηγαίνει εἰς τὸν παράδεισον» (Διδαχὴ Α΄).

9. Συνιστοῦσε τὸν ἀλληλοσεβασμό, τὴν ἀναγνώριση τῶν κοινωνικῶν ῥό-λων, τὴν ἀπόδοση τιμῆς καὶ σεβασμοὺ στούς γεροντότερους, τὴν ἀγάπη με-ταξὺ τῶν συζύγων κ.λπ.

10. Στήριζε τίς ψυχὲς τῶν χριστιανῶν.

11. Ποδηγετοῦσε καὶ ἐνί-σχυε τὸν πατριωτισμὸ τους. Προετοίμαζε «τὸ ποθούμε-νον».

Μὲ ὅλα αὐτά, κι ἀκόμα περισσότερα, ἀναδείχθηκε σὲ ἐκείνους τοὺς δύσκολους και-ρούς, στῦλος τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς ἑλληνικότητας.

Ὑπῆρξε κήρυκας τῆς ἰσό-τητας, τῆς ἀδελφότητας καὶ τῆς δικαιοσύνης λίγα χρόνια πρὶν οἱ τρεῖς αὐτὲς ἔννοιες ἀποτελέσουν τὸ σύνθημα τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης (τοῦ 1789). Ἡ ἐπῳδὸς του: «Ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζονται», ἀποτελοῦσε τή συνισταμέ-νη τοῦ ἱεραποστολικοῦ του ἔργου.

Γιά τήν παιδείαἩ παιδεία εἶναι ἀπὸ τὰ

βασικότερα ζητήματα πού ἀπασχόλησαν τὸν Πατρο-Κοσμᾶ. Σημειώνει τὴν ἀνάγκη μιᾶς δωρεὰν παιδείας ἀπὸ ἐράνους, ἀπὸ βακούφια καὶ ἄλλα ἔσοδα τῶν ἐκκλησιῶν. Τὸ ὅτι κα-τόρθωσε νά ἱδρύσει διακόσια κοινὰ σχο-λεῖα καὶ πλέον ὑπὸ τὶς πλέον ἀντίξοες συνθῆκες τὸν κατατάσσει σὲ κορυφαία θέση μεταξὺ τῶν δασκάλων τοῦ Γένους.

Στήν παιδεία ἔδινε προτεραιότητα. Ἡ δικὴ του παιδεία ὅμως διέφερε ἀπὸ ἐκείνην τῶν εὐρωπαϊζόντων λογίων τῆς «θύραθεν», ποὺ ἀπέχουν πολύ. Πρῶτα σχολεῖο, ἔλεγε. «Τὸ σχολεῖον ὁδηγεῖ εἰς τὴν ἐκκλησίαν», ὑπογράμμιζε. Εἶναι χαρακτηριστικὸ αὐτό πού ἔλεγε σχετικά: «Ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζονται». Ἡ παιδεία του εἶναι Χριστοκεντρική, ὑπη-ρετικὴ τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ τὸν βοηθάει νά γίνει εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Μιλάει ὄχι μόνο γιά ἑλληνόφωνη ἀλλὰ γιά ἑλληνικὴ παιδεία, ποὺ ὁδηγεῖ στήν πνευματικὴ τελείωση, στή θέωση.

Μὲ τὴν λειτουργία σχολείων, τὴν καλ-λιέργεια τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καὶ τὴν τόνωση τῆς ὀρθοδόξου Πίστεως πέτυχε τὴν ἀναχαίτιση τῶν ἐξισλαμισμῶν πού εἶχαν προσλάβει δραματικὲς διαστάσεις σὲ ὁρισμένες περιοχὲς τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου. Τὸ ἀποτέλεσμα τῶν προσπα-θειῶν του μᾶς ἀφήνει κατάπληκτους. Μές στά 20 χρόνια τῆς ἀποστολικῆς του δράσεως πέτυχε τὴν ἵδρυση καὶ λειτουργία τόσων σχολείων, πού «κανένας ποτέ δέν μπόρεσε, ἔστω καί κατέχοντας ἐξουσία, ὅσα αὐτός, μέ τόσο ἀνύπαρκτα μάλιστα μέσα». Λίγο πρίν ἀπό τό μαρτυρικό του θάνατο, ἔγρα-φε στόν ἀδελφό του Χρύσανθο: «ἕως

τριάκοντα ἐπαρχίας περιῆλθον, δέκα σχολεῖα ἑλληνικά ἐποίησα, διακόσια διά κοινά γράμματα...» (στά ὁποῖα διδάσκο-νταν σχετικῶς μέσα καί ἀνώτερα ἤ στοι-χειώδη μαθήματα ἀντιστοίχως).

Ἡ προσωπικότητα τοῦ πατροκοσμᾶ

Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ἦταν μία σεμνή, ἐκρηκτικὴ καὶ χαρισματικὴ προσωπικό-τητα. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς χαρακτηρίστηκε «κήρυκας τοῦ θείου λόγου», «ἐθνεγέρ-της», «καλόγερος», «ἐθναπόστολος», «ἐθνομάρτυρας», «διπλωμάτης», «δά-σκαλος τοῦ Γένους», «ἐπαναστάτης», «πραγματικὸς ἄνθρωπος», «σύμβολο τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως», «καρπὸς τῆς ῥωμιοσύνης», «καθολικὸς καὶ ὁλο-

κληρωμένος ἄνθρωπος», «μὲ ἐνέργεια Ἁγίου Πνεύματος», «διδάχος τοῦ λαοῦ», «Ἅγιος», «κατοικητήριο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ», «ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», «τρισμακάριστος», «γαλήνιος», «ἡσύχι-ος», «ἄνθρωπος τῆς ἀγάπης, τοῦ Σταυ-ροῦ καὶ τῆς θυσίας», «Προφήτης τοῦ Γένους», «ὁ ἐπιβλητικότερος ἀναγεννη-τής», «παράκλητος», «ἰσαπόστολος», «ἀπόστολος τῶν σκλάβων».

Σεμνὸς καὶ ταπεινός, διότι δέν περι-φρονοῦσε τοὺς ἀνωτέρους του. Τοὺς σεβόταν καὶ ζητοῦσε τὴν εὐλογία τῶν Γερόντων τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη καὶ τῶν κατὰ τόπους Ἐπισκόπων. Τὸ ἔργο του

δέν ἦταν ἀτομικό. Ἦταν ἔργο ἑνότητας καὶ ὄχι φατρίας.

Φρόντιζε νά τηρεῖ τοὺς τύπους ἐκδηλώνοντας σεβασμό. Ἐνίοτε μιλοῦσε καὶ εὐνοϊκὰ γιά τοὺς Τούρκους σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς Δυτικούς, γιά τοὺς ὁποίους δέν ἔτρεφε συμπάθεια. Τὰ ἔλεγε, δι-ότι ἀνάμεσα στό ἀκροατήριό του ἦσαν καὶ Τοῦρκοι. Οἱ ἁπλοῖ Τούρ-κοι τὸν συμπαθοῦσαν. Ὄχι τόσο οἱ ἀξιωματοῦχοι. Ὡστόσο χαρα-κτηριστικὸ εἶναι τὸ παράδειγμα τοῦ Ἁλῆ Πασᾶ, ποὺ τὸν σεβόταν ὡς ἅγιο καὶ μεγάλο Προφήτη! Μι-λώντας γιά τή λευτεριὰ χρησιμο-ποιοῦσε τὸ δικὸ του κώδικα. Τὸ «ποθούμενον» τί τάχα μπορεῖ νά εἶναι, ἐκτὸς ἀπὸ τή λευτεριά; Σέ δύσκολες συνθῆκες ἀποφάσισε ὁ Κοσμᾶς ἐνσυνείδητα νά ἐπιτελέ-σει τὴν ἀποστολὴ του. Προσπά-θησε καὶ πέτυχε νά ἰσορροπήσει ἀνάμεσα στό «Νόμο τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ Νόμο τοῦ Καίσαρα».

Ὁ λαὸς καθιέρωσε στή συ-νείδησή του τὸν Κοσμᾶ ὡς ἅγιο, πολὺ πρὶν τὴν ἁγιοποίησή του ἀπὸ τὴν ἐπίσημη ἐκκλησία, το 1961.

Οἱ καιροὶ σήμερα εἶναι πολὺ διαφορετικοὶ σὲ σχέση μὲ τὴν

ἐποχὴ τοῦ Πατρο-Κοσμᾶ. Οἱ κίνδυνοι ὅμως γιά τὸν ἑλληνισμὸ δέν εἶναι τόσο διαφορετικοί. Τὸ μήνυμα τοῦ κηρύγμα-τος τοῦ ἀποστόλου τῶν σκλάβων, ποὺ μαρτύρησε στό Κολικόντασι τῆς Βορείου Ἠπείρου τὴν 24 Αὐγούστου 1779, πα-ραμένει διαχρονικὸ καὶ πάντα ἐπίκαιρο.

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς μᾶς ἔδειξε τὸ δρόμο τῆς τιμῆς καὶ τοῦ χρέ-ους. Ὀφείλουμε νά τὸν ἀκολουθήσου-με.

Περίληψη ἀπὸ τὴν εἰσήγηση στή συνάντηση τῶν ἀποφοίτων τῆς Ἀθωνιάδος Ἐκκλησιαστικῆς Ἀκαδημίας στήν Ἱερὰ Μονὴ Δοβρᾶ Βερροίας


πονεμένη Ρωμηο-σύνη στὸ πολύπαθο καὶ μαρτυρικό της σῶμα, μετρᾶ ἀμέ-τρητες πληγὲς ἀπὸ ἐχθροὺς καὶ φίλους, καὶ τότε καὶ τώρα. Ὑπάρχει ὅμως μιὰ πληγὴ χαίνουσα καὶ

αἱμάσσουσα μέχρι τῆς σήμερον. Εἶναι ἡ πληγὴ ποὺ ἄνοιξαν, μετὰ πολλῆς μανί-ας, στὴν καρδιὰ τῆς Ὀρθόδοξης αὐτο-κρατορίας τῆς Ρωμανίας (Βυζάντιο), τὴν Κωνσταντινούπολη, στὶς 13 Ἀπρι-λίου τοῦ 1204, τὰ τέκνα τῆς Παποσύ-νης, ὑπὸ τὴν εὐλογία τοῦ Πατριάρχου τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης, τοῦ Πάπα Ἰννοκεντίου τοῦ Γ´. Οἱ σημαντικὲς δογ-ματικὲς διαφορές, οἱ ὁποῖες περίτρανα ἀποκαλύπτονται καὶ καταδικάζονται, κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ Μεγάλου Φωτίου, τὸ συνακόλουθο Μεγάλο Σχίσμα τοῦ 1054 καὶ οἱ συνεχεῖς προσπάθειες τῶν Δυτικῶν, ὑπὸ τὴν εὐλογία πάντοτε τοῦ Πάπα, νὰ καθυποτάξουν τοὺς «σχισμα-τικοὺς» Ὀρθοδόξους, εἶναι οἱ βαθύτε-ρες αἰτίες τῆς πορείας τῶν Σταυροφό-ρων τῆς Δ´ Σταυροφορίας, ἐναντίον τῆς αἰώνιας πρωτεύουσας τῆς Ρωμηοσύ-νης, τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Εἶναι οἱ αἰτίες τῆς καχυποψίας ποὺ ὑφίσταται μέχρι καὶ σήμερα μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν.

Κεντρικὸ σημεῖο στὴν ἱστορία μας κατέχει ἡ πτώση τῆς Πόλης, ἀπὸ τὸν Μωάμεθ Β´, τὸν Πορθητὴ, στὶς 29 Μα-ΐου τοῦ 1453. Ἡ νεοελληνικὴ μειονεξία, ὁ προσανατολισμὸς τῶν περισσοτέ-ρων ἑλληνικῶν κυβερνήσεων, μετὰ τὴν ἐπανάσταση τοῦ 1821, πρὸς τὴν Δύση καὶ τὸν δυτικὸ τρόπο ζωῆς, ἡ ἄγνοια ἀλλὰ καὶ ἡ συντονισμένη παρα-χάραξη τῆς ἱστορίας μας, οἱ συνεχεῖς καὶ ὀργανωμένες προσπάθειες τῶν Εὐρωπαίων, μέχρι καὶ σήμερα, νὰ προσδέσουν τὴν χώρα μας στὸ ἅρμα τῆς Ἑσπερίας, εἶναι ὁρισμένοι σοβαροὶ λόγοι ποὺ συντελοῦν στὴν ὑποβάθμι-

ση τῆς σημασίας τοῦ ἱστορικοῦ αὐτοῦ γεγονότος, τῆς ἁλώσεως, δηλαδὴ, τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τοὺς Φράγκους, μὲ ὅλες ἐκεῖνες τὶς φρικτὲς συνέπειες γιὰ τὴν ἱστορικὴ πορεία τῆς Ρωμηοσύνης. Τὸ συντριπτικὸ, λοιπὸν, πλῆγμα στὴν Ὀρθόδοξη αὐτοκρατορία τῆς Ρωμανίας (Βυζαντίου) δόθηκε ἀπὸ τοὺς Σταυροφόρους τῆς Δ´ Σταυροφο-ρίας, οἱ ὁποῖοι κατέστρεψαν τὴν Πόλη καὶ ἐγκαθίδρυσαν τὰ Φραγκολατινικὰ κράτη στὶς αὐτοκρατορικὲς ἐπαρχίες, μὲ ὅλα τα συνακόλουθα δεινά. Ἡ πτώση τῆς Πόλης στοὺς ἀλλόπιστους Μου-σουλμάνους, τὸ 1453, ἦταν φυσικὴ συ-νέπεια τῆς ἅλωσης τῆς Πόλης ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς Φράγκους τὸ 1204. Ποτὲ ἡ αὐτοκρατορία δὲν μπόρεσε νὰ ἀνα-νήψει ἀπὸ τὸ φοβερὸ ἐκεῖνο πλῆγμα. Ἡ βαρβαρότητα καὶ ἡ σκληρότητα τῶν χριστιανῶν Εὐρωπαίων ἀποτυπώνε-ται στήν φράση τοῦ Πατριάρχου τῆς Ἁλώσεως, Γενναδίου τοῦ Β´, πού εἶπε: «Κάλλιον εἰδέναι (στήν Πόλη) φακιόλιον Τουρκικόν παρά καλύπτραν λατινικήν».

Ἤδη, οἱ Δυτικοὶ, κατὰ τὸν 12ο αἰώ-να, συνεργαζόμενοι μὲ τὴν δυναστεία τῶν Ἀγγέλων, εἶχαν καταφέρει νὰ διεισδύσουν οἰκονομικὰ στὴν Πόλη καὶ μάλιστα νὰ ἀποκτήσουν ἐξαιρε-τικὰ προνόμια. Μεγάλη ἐπιτυχία τῶν Βενετῶν θεωρεῖται ἡ συνθήκη ποὺ ὑπέγραψαν τὸ 1187 μὲ τὸν αὐτοκρά-τορα Ἰσαάκιο Β´ τὸν Ἄγγελο. Οἱ, κατὰ καιροὺς, προσπάθειες τῶν Βυζαντινῶν νὰ περιορίσουν τὰ προνόμια τῶν Φρα-γκολατίνων βάφτηκε πολλὲς φορὲς μὲ αἷμα. Φυσικὸ ἑπόμενο τῆς οἰκονομικῆς ἐξάρτησης ἦταν ἡ πολιτικὴ χειραγώ-γηση καὶ ἡ στρατιωτικὴ ἀδυναμία τῆς αὐτοκρατορίας. Ἡ ἱστορία καὶ σήμερα ἐπαναλαμβάνεται μὲ τοὺς ἴδιους πάλι πρωταγωνιστές. Ὁ τρόπος ἄλλαξε, ὄχι ὅμως οἱ προθέσεις οὔτε ὁ σκοπός. Ὑποτίθεται ὅτι ὁ στόχος τῶν Σταυροφο-ριῶν ἦταν ἡ ἀπελευθέρωση τῶν Ἁγίων Τόπων ἀπὸ τοὺς Μουσουλμάνους. Ὅμως, δυστυχῶς, οἱ Σταυροφόροι

πολλὲς φορὲς λησμόνησαν τὸν σκοπό τους καὶ ἐπιδόθηκαν σὲ λεηλασίες καὶ βαρβαρότητες ποὺ θὰ τοὺς ζήλευαν καὶ οἱ ἀλλόπιστοι κατακτητὲς τῶν Ἁγίων Τόπων. Ὁ Πάπας Ἰννοκέντιος ὁ Γ´ εἶναι ὁ πνευματικός πατέρας τῆς Δ´ Σταυρο-φορίας. Ὁ Δόγης τῆς Βενετίας Ἐρρίκος Δάνδολος εἶναι ὁ πολιτικὸς διοικητὴς καὶ διοργανωτὴς τῆς ἐκστρατείας. Ὁ Πάπας ἐπιθυμοῦσε τὴν ὑποταγὴ τῶν Ὀρθοδόξων στὴν Ρωμαϊκὴ Ἐκκλησία. Ὁ Δόγης τὸν οἰκονομικὸ ἔλεγχο τῆς αὐτοκρατορίας ὑπὲρ τῆς Γαληνοτάτης Δημοκρατίας τῆς Βενετίας. Ὁ Ἰταλὸς πρίγκιπας Βονιφάτιος Μομφερατικὸς ἀνέλαβε τὴν στρατιωτική ἡγεσία τῆς Δ´ Σταυροφορίας. Ἡ εὐκαιρία ποὺ ἀποζητοῦσαν οἱ Σταυροφόροι δόθηκε ἀπὸ τὸν Ἀλέξιο, υἱὸ τοῦ ἐκθρονισμένου βυζαντινοῦ αὐτοκράτορα Ἰσαακίου τοῦ Β´. Ζήτησε τὴν στήριξη τῶν Σταυροφό-ρων, γιὰ νὰ πάρει τὸν αὐτοκρατορικὸ θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, μὲ ἀντάλλαγμα τὴν ὑποταγὴ τῶν Ὀρθο-δόξων στὴν Πρεσβυτέρα Ρώμη καὶ τὴν καταβολὴ μεγάλου χρηματικοῦ ποσοῦ. Ὁ Δόγης ἄδραξε τὴν εὐκαιρία γιὰ νὰ ἐκμεταλλευτεῖ, οἰκονομικὰ, τὸν πλοῦτο τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς καὶ παράλληλα νὰ περιορίσει τὶς διεκδικήσεις τῆς Πίζας καὶ τῆς Γένουας στὴν Βυζαντινὴ αὐτο-κρατορία. Ἔτσι, κατάφερε νὰ πείσει τοὺς Σταυροφόρους, οἱ ὁποῖοι ἀρχικὰ ἀντιδροῦσαν, νὰ στηρίξουν τὸν Ἀλέξιο καὶ νὰ ἐκστρατεύσουν ἐναντίον τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Τὸ καλοκαίρι τοῦ 1203, οἱ Σταυροφόροι φθάνουν μπροστὰ στὰ τείχη τῆς Πόλης, ἀποβι-βάζονται στὸ Γαλατά, σπᾶνε τὴν μεγά-λη ἁλυσίδα τοῦ Κερατίου κόλπου καὶ καταστρέφουν τὰ ἐλλιμενισμένα πλοῖα. Ὁ αὐτοκράτορας Ἀλέξιος ὁ Γ´ ἔχει, ἤδη, ἐγκαταλείψει τὴν Πόλη, παίρνοντας μαζί του τὸ αὐτοκρατορικὸ θησαυροφυ-λάκιο. Ὁ Ἰσαάκιος ἀποκαθίσταται στὸ θρόνο, μαζὶ μὲ τὸ γιὸ του ἀλλὰ βάζει δυσβάστακτους φόρους στό λαό, γιὰ νὰ συγκεντρώσει τὰ χρήματα ποὺ εἶχε

Ητοῦ Ἀρχιμ. Ἱερεμίου Γεωργαλῆ

Ἡ Ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεωςἀπὸ τοὺς Φράγκους τὸ 1204


ὑποσχεθεῖ στοὺς Σταυροφόρους. Ὁ λαὸς ξεσηκώνεται, ἀνατρέπει τὸν φιλο-δυτικὸ αὐτοκράτορα, ἀναδεικνύει νέο, τὸν Ἀλέξιο τὸν Ε´, τὸν Μούρτζουφλο, ὁ ὁποῖος θανατώνει τὸν Ἰσαάκιο καὶ τὸν γιὸ του Ἀλέξιο. Αὐτή ἦταν καὶ ἡ μεγάλη εὐκαιρία γιὰ τὴν φραγκεμένη Δύση νὰ ὑποτάξει τὴν ἀνυπότακτη Ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ χτυπώντας τὴν καρδιὰ τῆς αὐτοκρατορίας, τὴν ἔνδοξη Κωνσταντι-νούπολη. Ἡ δολοφονία τοῦ Ἰσαακίου θεωρήθηκε ὅτι ἀπάλλαξε τοὺς Σταυρο-φόρους ἀπὸ τὶς δεσμεύσεις τους. Ἀφοῦ ἐπῆλθε συμφωνία μεταξὺ Βενετῶν καὶ Σταυροφόρων γιὰ τὸ μοίρασμα τῆς ἐξουσίας, τοῦ πλούτου καὶ τῶν ἐδαφῶν τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας, τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1204, ἔγινε ὁλομέτωπη ἐπίθεση ἐναντίον τῶν τειχῶν τῆς Κων-σταντινουπόλεως. Ὁ αὐτοκράτορας ἀνίκανος νὰ ὑπερασπιστεῖ τὴν Πόλη, φεύγει γιὰ νὰ σωθεῖ καὶ οἱ Σταυροφόροι κατορθώνουν νὰ εἰσέλθουν στὴν Βυ-ζαντινὴ πρωτεύουσα καὶ ἐπὶ τρία μερό-νυκτα σκοτώνουν, λεηλατοῦν, βιάζουν, πυρπολοῦν, καταστρέφουν, ἀνελέητα. Τὸ τραγικότερο εἶναι ὅτι σ’ αὐτὲς τὶς φρικαλεότητες ἔλαβαν μέρος κληρικοὶ τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης. Καταστρά-φηκαν κειμήλια, λεηλατήθηκαν ἔργα τέχνης, πυρπολήθηκαν βιβλιοθῆκες μὲ ἀρχαίους κώδικες, βεβηλώθηκαν ναοὶ καὶ μοναστήρια, ἅρπαξαν πολύτιμους θησαυρούς, βιάστηκαν γυναικόπαιδα, ἀκόμα καὶ μοναχές, συλήθηκαν οἱ τάφοι τῶν αὐτοκρατόρων. Δὲν σεβάστηκαν ἀκόμα καὶ αὐτὸν τὸν πανίερο ναὸ τῆς Ἁγίας Σοφίας. Κατέστρεψαν τὸ τέμπλο τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, ἅρπαξαν τὴν χρυσοποίκιλτη Ἁγία Τράπεζα, εἰκόνες, μανουάλια, ἄμφια, ἱερὰ σκεύη. Ἔβαλαν μιὰ Γαλλίδα πόρνη στὸν Πατριαρχικὸ θρόνο καὶ ἀσχημονοῦσαν ἐντός του ναοῦ. Πόσα λείψανα τῶν ἁγίων μας μεταφέρθηκαν τότε στὴ Δύση καὶ τώρα παρακαλοῦμε γιὰ τὴν ἐπιστροφή τους. Τὰ τέσσερα ὀρειχάλκινα ἄλογα τοῦ Βυζαντινοῦ Ἱπποδρόμου, ποὺ κοσμοῦν

σήμερα τὴν πρόσοψη τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Μάρκου στὴν Βενετία, ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας της Νικοποιοῦ, τὰ πολύ-τιμα δισκοπότηρα τῆς Ἁγίας Σοφίας καὶ ἄλλοι θησαυροὶ, ποὺ φυλάσσονται σὲ εἰδικὸ χῶρο, ἐντός του ναοῦ τοῦ Ἁγίου Μάρκου, εἶναι οἱ σιωπηλοὶ μάρτυρες ἐκείνης τῆς ἀνήκουστης καταστροφῆς. Ἀς δοῦμε, ὅμως, τί λέει ὁ Νικήτας Χω-νιάτης γι’ αὐτήν τήν τραγωδία: «Τέτοιες παρανομίες ἔκαναν οἱ στρατοὶ ἀπὸ τὴν Δύση ἐναντίον τῆς κληρονομίας τοῦ Χριστοῦ, χωρὶς νὰ δείξουν σὲ κανέναν φιλανθρωπία, ἀλλὰ γυμνώνοντάς τους ὅλους ἀπὸ χρήματα καὶ κτήματα, ἀπὸ σπίτια καὶ ροῦχα καὶ τὸ πιὸ σημαντικό, αὐτοὶ ποὺ πῆραν τὸν σταυρὸ στοὺς ὤμους καὶ πολλὲς φορὲς ὁρκίστηκαν σὲ αὐτὸν καὶ στὰ θεῖα λόγια ὅτι θὰ πε-ράσουν δίχως νὰ πειράξουν τὶς χῶρες τῶν Χριστιανῶν, χωρὶς νὰ κοιτάξουν ἀριστερὰ ἤ νὰ ἐκκλίνουν πρὸς τὰ δεξιά, ἀλλὰ θὰ ὁπλιστοῦν κατὰ τῶν Σαρα-κηνῶν καὶ θὰ βάψουν τὰ ξίφη τους μὲ τὸ αἷμα τους. Οἱ δὲ Σαρακηνοὶ δὲν ἔκαναν ἔτσι καὶ φέρθηκαν πολὺ φιλάν-θρωπα καὶ εὐγενικὰ, ὅταν κυρίευσαν τὴν Ἱερουσαλήμ. Γιατί οὔτε πείραξαν τὶς γυναῖκες τῶν Λατίνων, οὔτε τὸν κενὸ τάφο τοῦ Χριστοῦ ἔκαναν ὁμαδικὸ τάφο καὶ ἀφήνοντας ὅλους νὰ φύγουν μὲ ἕνα ὁρισμένο ἀριθμὸ χρυσὸ νομισμάτων καὶ ἀπὸ τὸν καθένα ἔπαιρναν μερικὰ πράγματα ἀφήνοντας τὰ ὑπόλοιπα στοὺς κατόχους τους, ἀκόμα κι ἂν αὐτὰ ἦταν σὰν τὴν ἄμμο. Κι ἔτσι φέρθηκε τὸ γένος ὅπου μάχονταν τὸ Χριστὸ πρὸς τοὺς ἀλλόπιστους Λατίνους, οὔτε μὲ ξίφος, οὔτε μὲ φωτιά, οὔτε μὲ λιμό, οὔτε μὲ διωγμούς, οὔτε μὲ ἀλλὰ δεινά. Σὲ ἐμᾶς ὅμως τὰ προκάλεσαν αὐτὰ τὰ πα-ραπάνω, οἱ φιλόχριστοι καὶ ὁμόδοξοι». Μετὰ ἀπ’ αὐτὴν τὴν πρώτη Ἅλωση, τὴν ἐγκατάσταση Φράγκου Βασιλιᾶ καὶ Λατίνου Πατριάρχου στὴν Πόλη, ἡ αὐτοκρατορία τῆς Ρωμανίας - Βυζαντί-ου ἔκανε ἕδρα της, τὴν Νίκαια, μέχρι καὶ τὸ 1261, ὁπότε ἀνέκτησαν καὶ πάλι τὴν

Πόλη οἱ Ἕλληνες. Μὲ κομπασμὸ καὶ ἀλαζονεία γράφει ὁ Πάπας Ἰννοκέντιος ὁ Γ´ στὸν αὐτοκράτορα τῆς Νικαίας Θεόδωρο Α´ τὸν Λάσκαρη: « Οἱ Λατίνοι ὑπῆρξαν ὄργανο τῆς Θείας Πρόνοιας, ποὺ τιμώρησε τοὺς Ἕλληνες γιὰ τὴν ἀρνησή τους νὰ δεχθοῦν τὴν ἡγεσία τῆς Ρωμαΐκῆς Ἐκκλησίας».

Θὰ ἦταν τελείως διαφορετικὴ ἡ ἱστο-ρία τῆς Εὐρώπης ἂν οἱ Φράγκοι δὲν εἶχαν διαπράξει τὸ ἀνοσιούργημα αὐτὸ ἐναντίον τῆς Ὀρθόδοξης Αὐτοκρατορίας τῆς Ρωμανίας - Βυζαντίου. Τὰ θεοφρού-ρητα Θεοδοσιανὰ τείχη τῆς Κωνστα-ντινουπόλεως κράτησαν, γιὰ αἰῶνες, μακρυὰ, τὸν βάρβαρο Ἀνατολίτη. Αὐτὰ εἶναι τὰ χριστιανικὰ τείχη τῶν δακρύων. Ὅμως, πέρα ἀπὸ τὶς ἀδιαμφισβήτητες εὐθύνες τοῦ Ρωμαίου Ποντίφηκα καὶ τῶν Εὐρωπαίων ἀδελφῶν μας, πρέπει νὰ ἀναλογιστοῦμε τὶς εὐθύνες ποὺ βα-ραίνουν τὸ Γένος μας. Οἱ πόλεις πρῶτα πέφτουν ἀπὸ μέσα. Ἡ ἱστορία εἶναι γεμάτη ἀπὸ ἐπίδοξους ἡγετίσκους καὶ ἀδίστακτους Ἐφιάλτες. Ἡ διχόνοια, ἡ πλεονεξία, ἡ φιλαργυρία, ἡ φιλαρχία, ἡ φιλοδοξία ἔδωσε τὴν δυνατότητα στοὺς ὁρκισμένους ἐχθρούς της Ρωμηοσύνης νὰ πραγματοποιήσουν τὸ φρικτὸ ὄνει-ρό τους. Μήπως τὸ ἴδιο δὲν βιώνουμε καὶ σήμερα; Ἡ σωστὴ ἀνάγνωση τῆς ἱστορίας μας, ἡ ἀπαγκιστρωμένη ἀπὸ ἰδεολογίες καὶ ἀγκυλώσεις, μπορεῖ νὰ μᾶς προφυλάξει, νὰ μᾶς διδάξει, νὰ μᾶς καθοδηγήσει, νὰ μᾶς λυτρώσει, ἀκόμα καὶ τώρα ποὺ οἱ ἐχθροὶ εἶναι ἐντός των νεοελληνικῶν τειχῶν. Ἡ μικρὴ Ἑλλάδα, μὲ τὸν μεγάλο πολιτισμὸ καὶ τὴν σω-τήρια ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νὰ διδαχθεῖ ἀπὸ τὸ παρελθὸν, γιὰ νὰ πορευθεῖ τὸ σταυρικὸ παρὸν μὲ τὴν ἀναστάσιμη προοπτική του μέλλοντος. Ἄλλωστε, κριτὴς καὶ ἀφέντης εἶναι ὁ Θεὸς καὶ δραγουμάνος Του ὁ πιστὸς λαός!


Τελετή Ἐνθρονίσεωςτοῦ σεβ. Μητροπολίτου Κίτρους κ. Γεωργίου


Τελετή Ἐνθρονίσεωςτοῦ σεβ. Μητροπολίτου Κίτρους κ. Γεωργίου

ραγματοποιήθηκε τό Σάββατο 29 Μαρτίου τό μεσημέρι στήν ἡλιόλου-στη Κατερίνη ἡ τελετή ἐνθρονίσεως τοῦ νέου Μητροπολίτου Κίτρους καί Κατερίνης κ. Γεωργίου μέ τήν παρουσία τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου, δεκάδων ἀρχιερέων ἀπό τήν Ἑλλαδική Ἐκκλησία ἀλλά καί ἀντιπροσω-

πειῶν ὀρθοδόξων Πατριαρχείων καί Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν.

Νωρίτερα τό πρωί ὁ σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κίτρους κ. Γεώργιος λειτούργησε στόν ἱερό ναό ἁγίων Ἀναργύρων Βεροίας, ὅπου διηκόνησε τά τελευταία 20 χρόνια ὡς προϊστάμενος καί ἀποχαιρέτισε μέ συγκί-νηση τούς συνεργάτες του κληρικούς καί λαϊκούς στό ἐνοριακό ἔργο.

Στή συνέχεια ὁ σεβασμιώτατος μετέβει στά ὅρια τοῦ Νομοῦ Πιερίας στήν περιοχή Αἰγινίου, ὅπου τόν ὑποδέ-χθηκαν ἡ Ἀντιπεριφεριάρχης Πιερίας κ. Σοφία Μαυρίδου καί ἄλλοι τοπικοί παράγοντες. Λίγο ἀργότερα κατέφθασε στόν ἴδιο τόπο καί ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμος ὁ ὁποῖος προσεκάλεσε τόν σεβασμιώτατο στό αὐτοκίνητό του μέχρι τήν πόλη τῆς Κατερίνης.

Στίς 12 τό μεσημέρι σέ κεντρική πλατεία τῆς πόλης, ὅπου ἦταν συγκεντρωμένοι χιλιάδες πιστοί, οἱ τοπικές ἀρχές, ὁ ἱερός κλῆρος καί οἱ ἀρχιερεῖς, πραγματοποιή-θηκε μέ κάθε ἐπισημότητα καί λαμπρότητα ἡ ὑποδοχή τοῦ νέου ποιμενάρχη τῆς Κατερίνης. Τιμές ἀπέδωσε στρατιωτικό ἄγημα ἐνῶ παιάνιζε ἡ μπάντα τοῦ Δήμου Κατερίνης.

Σύντομο χαιρετισμό ἀπηύθυνε ὁ Δήμαρχος Κατερί-νης κ. Σάββας Χιονίδης καί ἀντιφώνησε ὁ σεβασμώτα-τος Μητροπολίτης Κίτρους κ. Γεώργιος.

Ἀκολούθησε πομπή πρός τόν καθεδρικό ἱερό ναό Θείας Ἀναλήψεως, ὅπου στή συνέχεια πραγματοποι-ήθηκε, κατά τήν ἐκκλησιαστική τάξη, ἡ τελετή ἐνθρο-νίσεως τοῦ νέου Μητροπολίτου.Τά ἐπίσημα ἔγγραφα ἀνέγνωσε ὁ θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Διαυλείας κ. Γαβριήλ, Ἀρχιγραμματεύς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Χαιρετισμούς ἀπηύθυναν ὁ σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας κ. Παντελεήμων, ἐκπρόσωπος τῆς ΑΘΠ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, ὁ σεβασμιώτατος Μητρο-πολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ἰγνάτιος, τοποτηρητής τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, ὁ πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτης κ. Βαρνάβας Λεοντιάδης, πρωτοσύγκελλος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ ἱεροῦ κλήρου, ὁ Ὑπουργός Μακεδονίας - Θράκης κ. Θεόδωρος Καράογλου καί ἡ Ἀντιπεριφεριάρχης Πιερίας κ. Σοφία Μαυρίδου.

Τέλος, ὁ σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κίτρους κ. Γεώργιος ἐκφώνησε τόν ἐνθρονιστήριο λόγο του.

Ἀκολούθησε σύντομη ἐπίσκεψη τοῦ Μακαριωτάτου στόν ἀσθενούντα σεβασμιώτατο Μητροπολίτη πρ. Κί-τρους κ. Ἀγαθόνικο καί τό ἐπίσημο γεῦμα σέ παραθαλ-λάσιο ξενοδοχεῖο της πόλης.

Τήν ἑπόμενη ἡμέρα τό πρωί ο νέος Μητροπολίτης προέστη σέ ἀρχιερατικό συλλείτουργο πού τελέστηκε στον μητροπολιτικό ἱερό ναό τῆς Θείας Ἀναλήψεως.

Αντιφώνηση του σεβ. Κίτρους στον Δήμαρχο Κατερίνης στην πλατεία της πόλης.

Κύριε Δήμαρχε,Ἀπευθύνομαι σέ σᾶς, πού εἴστε ὁ πρῶτος πολίτης

αὐτῆς τῆς πόλεως καί ἕδρας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κίτρους καί Κατερίνης. Στό πρόσωπό σας εὐχαριστῶ τό Δημοτικό Συμβούλιο, τούς πολίτες τῆς Κατερίνης, ἀλλά καί τόν λαό ὁλόκληρης τῆς Πιερίας.

τοῦ μοναχοῦ Γερασίμου Μπεκέ

Π


Ἀπό τίς πρῶτες στιγμές τῆς ἐκλογῆς μου, ὡς Ποιμενάρχης τῆς ἱστορικῆς αὐτῆς Μητροπόλεως, ἔγινα ἀποδέκτης τῶν ἐκδηλώσεων ἐνθουσιασμοῦ καί σεβασμοῦ ὅλων σας, ἀρχόντων καί λαοῦ, πρός τό ταπεινό μου πρόσωπο. Καί οἱ ἐκδηλώσεις αὐτές, ὅπως φαίνεται καί ἀπό τή σημερινή ὑποδοχή, εἶναι τόσο θερμές πού δίνουν τήν αἴσθηση ὅτι μέ γνωρίζατε ἐκ τῶν προτέρων.

Ὅλα τά παραπάνω, προκαλοῦν μέσα μου αἰσθήματα εὐγνωμοσύνης ἀπέναντι στήν ἀγάπη σας καί μέ καθιστοῦν περισσό-τερο ὑπεύθυνο στήν ἄσκηση τῶν ἀρχιερα-τικῶν καθηκόντων μου.

Ἐλπίζω ὅτι μέ τόν ἴδιο ἐνθουσιασμό θά ἀκοῦτε τίς συμβουλές μου, θά ἀγκαλιάζετε τίς πρωτοβουλίες μου καί θά ἀκολουθεῖτε τίς ποιμαντικές κατευθύνσεις πού θά χα-ράζω κάθε φορά, μέ τή χάρη καί τή φώτιση τοῦ Θεοῦ.

Εὔχομαι ὥστε μέ τόν ἴδιο ἐνθουσιασμό κι ἐσεῖς νά ἀποδέχεσθε στή ζωή σας τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, νά τηρεῖτε στήν καθημε-ρινότητα τίς ἐντολές τοῦ Εὐαγελίου καί νά συμμετέχετε στή λειτουργική ζωή τῆς Ἐκκλησίας.

Ζητῶ ἀπ’ ὅλους νά μετατρέψετε τόν ἐνθουσιασμό σας σέ προσευχή. Καί νά ἑνώσετε τίς προσευχές σας μέ ἐκεῖνες τοῦ Μακαριωτάτου Προκαθημένου τῆς Ἐκκλησί-ας μας κ.κ. Ἱερωνύμου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιερέων, τῶν κληρικῶν καί ὅλων ὅσοι βρίσκονται ἐδῶ μαζί μας ἐρχόμενοι ἀπό πολλά μέρη τῆς Ἑλλάδας καί ἀπό τό Ἐξωτε-ρικό, κατά τήν Τελετή Ἐνθρονίσεως πού θά πραγματοποιηθεῖ ἀμέσως μετά στόν Ἱερό Καθεδρικό Ναό τῆς Θείας Ἀναλήψεως.

Σᾶς ἀσπάζομαι ὅλους καί σᾶς εὐλογῶ.

Προσφώνησις τοῦ Μητροπολίτου Βεροί-ας, Ναούσης καί Καμπανίας Παντελεή-

μονοςΜακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καί

πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμε,σεπτή τῶν Ἱεραρχῶν χορεία,τίμιον πρεσβυτέριον, Χριστοῦ διακονία,

ἐντιμότατοι ἄρχοντες, λαέ τοῦ Θεοῦ ἠγαπη-μένε,

Σεβασμιώτατε Μητροπολῖτα Κίτρους,

ὑπέρτιμε καὶ ἔξαρχε πάσης Πιερίας κύριε Γεώργιε,

Σεπτῇ ἐντολῇ τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Πα-ναγιότητος, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντι-νουπόλεως, Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου παρίσταμαι μετὰ πολλῆς τῆς χαρᾶς καὶ βαθυτάτης συγκι-νήσεως ὡς ἐκ προσώπου Αὐτοῦ κατὰ τὴν εὐφρόσυνον ταύτην ἡμέραν διὰ τὴν ἱερὰν καὶ παλαίφατον Μητρόπολιν Κίτρους ἅμα δὲ καὶ διὰ τὴν ὑμετέραν φιλτάτην Σεβασμιότη-τα, προκειμένου νὰ μεταφέρω εἰς ὑμᾶς τὰς ὁλοθύμους πατρικὰς Αὐτοῦ εὐχὰς καὶ τὴν δαψιλῆ πατριαρχικὴν Αὐτοῦ εὐλογίαν πρὸς ἐνίσχυσιν καὶ κραταίωσιν ὑμῶν ἐν τῇ ἀρχο-μένῃ σήμερον ὑμετέρᾳ ἀρχιερατικῇ διακονίᾳ ἐν τῇ θεοσώστῳ ταύτῃ Μητροπόλει.

Ἀνέρχεσθε σήμερον, Σεβασμιώτατε, πα-ρουσίᾳ τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερωνύ-

μου, συμπαραστατουμένου ὑπὸ πλειάδος Σεβασμιωτάτων Ἁγίων Ἀρχιερέων ἐντεῦθεν καὶ ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ διὰ πρώτην φορὰν εἰς τὸν περίπυστον ἀρχιερατικὸν θρόνον τῆς ἔκπαλαι διαλαμψάσης ἐπισκοπῆς Κίτρους, διευρυνθείσης εἰς τοὺς ὑστέρους χρόνους καὶ ἀναχθείσης εἰς Μητρόπολιν.

Ἀνέρχεσθε εἰς τὸν ἐπισκοπικὸν τοῦτον θρόνον εἰς διαδοχὴν τοῦ θεοφιλῶς καὶ θεαρέστως διαποιμάναντος ἐπὶ εἰκοσιοκτὼ ἔτη σεβασμίου καὶ προσφιλοῦς ἀδελφοῦ Μη-τροπολίτου κ. Ἀγαθονίκου, πρὸς συνέχισιν τοῦ σωτηριώδους ἔργου τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῇ ἐπαρχίᾳ ταύτῃ καὶ «εἰς οἰκοδομὴν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ».

Ἀνέρχεσθε εἰς τὸ ὕψος τοῦ ἐπισκοπικοῦ τούτου θρόνου διὰ νὰ ἵστασθε εἰς τόπον καὶ τύπον τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας καὶ Μεγάλου Ἀρχιερέως Χριστοῦ.

Διὰ τὴν Ὀρθόδοξον ὅμως Ἐκκλησίαν οὐδὲν ἄλλον ὕψος νοεῖται, εἰ μὴ τὸ ὕψος τῆς ταπεινώσεως καὶ τῆς διακονίας τῶν ἀνθρώπων· οὐδὲν ἄλλον ὕψος νοεῖται, εἰ μὴ τὸ ὕψος τοῦ Σταυροῦ. Καὶ ὁ ἐπισκοπικὸς θρόνος εἶναι σταυρός, ὅπως σταυρὸς καὶ κένωσις εἶναι καὶ ἡ ἀρχιερωσύνη, ὡς ὀρθῶς ἐπισημάνατε εἰς τὸν χειροτονητήριoν λόγον σας.

Ἡ ἀρχιερωσύνη δὲν εἶναι ἐξουσία ἀλλὰ διακονία ψυχῶν, «ὑπὲρ ὧν Χριστὸς ἀπέ-θανεν». Δὲν εἶναι πρωτοκλισία ἀλλὰ νίψις ποδῶν. Δὲν εἶναι πρωτοκαθεδρία ἀλλὰ θυ-σιαστικὴ προσφορὰ ὑπὲρ τῶν λογικῶν προ-βάτων. Δὲν εἶναι ἄνεσις καὶ ἀνάπαυσις ἀλλὰ νυχθήμερος μέριμνα καὶ φροντὶς διὰ τὰς ἀνάγκας τῶν ἀνθρώπων καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν εἶναι μόνον τιμὴ καὶ δόξα ἀλλὰ ἐνίοτε καὶ ἀκάνθινος στέφανος, τὸν ὁποῖον καλεῖται ὁ ἐπίσκοπος νὰ φέρῃ ἐν ὑπομονῇ μιμούμενος τὸν Χριστόν. Δὲν εἶναι μόνον χαρὰ ἀλλὰ καὶ ὠδίνη, «ἄχρις οὗ μορφωθῇ Χριστὸς» εἰς τὰς ψυχὰς τῶν ἀνθρώπων, τὰς ὁποίας σᾶς ἐνεπιστεύθη ἡ Ἐκκλησία καταστήσασα ὑμᾶς διὰ τῆς τιμίας ψήφου τῶν Σεβασμιωτάτων Ἱεραρχῶν τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Μητροπολίτην τῆς Ἱερᾶς ταύτης

Μετά τη θεία Λειτουργία στον ι. ναό αγίων Αναργύρων Βεροίας

Από την υποδοχή στα Διόδια Αιγινίου


Μητροπόλεως, ἀνηκούσης μὲν διοικη-τικῶς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, ἐχούσης δὲ τὴν πνευματικὴν αὐτῆς ἀναφορὰν εἰς τὸ πάνσεπτον Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, τὸ μαρτυρικὸν Φανάριον.

Διὸ μνημονεύετε διὰ παντὸς εὐγνωμό-νως τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας τῆς Κωνστα-ντινουπόλεως καὶ τοῦ Προκαθημένου αὐτῆς, Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, καὶ μὴ παύσητε περιβάλλοντες Αὐτὸν διὰ τῆς θερμῆς υἱικῆς ὑμῶν ἀγάπης καὶ τῆς ἀπολύτου ἀφοσιώσεώς σας, προσθέτο-ντες παντὶ τρόπῳ ἔλαιον εἰς τὴν ἄσβεστον κανδήλαν τοῦ Φαναρίου, τὴν ἀδιαλείπτως καίουσαν ὑπὸ τὴν προστασίαν τοῦ κοινοῦ ὑμῶν προστάτου, τοῦ μεγαλομάρτυρος Ἁγίου Γεωργίου, καὶ φωτίζουσαν πᾶσαν τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τὴν οἰκουμένην. Νὰ εἶσθε δὲ βέβαιος ὅτι αἱ θεοπειθεῖς εὐχαὶ καὶ δεήσεις τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμε-νικοῦ Πατριάρχου θὰ συνοδεύουν καὶ θὰ ἐνισχύουν τὴν ὑμετέρα Σεβασμιότητα πρὸς εὐόδωσιν τῆς ὑψηλῆς καὶ πολυ-ευθύνου αὐτῆς ἀποστολῆς εἰς δόξαν τοῦ εὐλογητοῦ ὀνόματος τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ καὶ τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας.

Προσφώνησις Τοποτηρητοῦ σεβ. Μητρο-πολίτου Λαρίσης κ. Ιγνατίου

Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Κίτρους καί Κατερίνης, κ. Γεώργιε, παραδίδοντάς σου, σήμερα, τήν διαποίμανσι τῆς κληρωθείσης σοι, Ἱερᾶς Μητροπόλεως, τήν ὁποία Χάριτι Θεοῦ μοῦ ἐνεπιστεύθη ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας μας νά διακονήσω προσωρινῶς καί ἐπ’ ὀλίγον, ἐπίτρεψέ μου νά σέ μακα-ρίσω. Βεβαίως πρῶτον διά τό χάρισμα τῆς Ἀρχιερωσύνης, τό ὁποῖον ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ διά ψήφων πολλῶν καί κανονικῶν καί διά χειρῶν Ἁγίων σοῦ μετέδωσεν, ἀλλά πρό πάντων διά τήν Ἱεράν Μητρόπολιν καθ’ ἑαυτήν πού σοῦ ἐμπιστεύεται ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, κοσμουμένην ὑπό Θείων Χαρίτων καί δωρεῶν.

῎Ερχεσαι, ἅγιε Ἀδελφέ, εἰς τήν Κατε-ρίνην τήν ἁγίαν, τήν ὁποίαν ἡ Χάρις τῆς Πανσόφου Μεγαλομάρτυρος σκεπάζει καί κρατύνει. Εἰς τήν κοιτίδα αὐτήν τῆς Πιερικῆς γῆς, ὅπου κάθε λίθος καί κάθε σβῶλος χώματος ἔχουν πολλά νά σοῦ ἀποκαλύψουν καί νά προσθέσουν ἔπαινον εἰς τήν ἰσχυράν κατά πάντα προσωπικότητά σου. Ἔρχεσαι εἰς τόπον περιάκουστον εἰς τόν ὁποῖον κατοικοῦν ἄνθρωποι οἵτινες καθ’ ἡμέραν ἀποδεικνύουν ὅτι εἶναι καθ’ αὑτό ἄνθρωποι.

Ἄνθρωποι ἀγαπῶντες τόν Θεόν καί τήν Ἐκκλησίαν Του. Θά εὑρεθῆς ἐνώπιον Ἀρχό-ντων, εὐγενῶν καί ὑπερόχων, οἵτινες θά σέ περισκέπουν καί θά σ’ ἀγαποῦν. Ἐνώπιον λαοῦ εὐλαβοῦς ἔχοντος ἐν ἑαυτῷ χυμούς ἀειρρόους πνευματικούς δυναμένους νά σέ ἐνισχύσουν εἰς τήν πολυεύθυνον διακονίαν σου. Θά εὑρεθῆς, ἅγιε Ἀδελφέ, ἐνώπιον Ἱεροῦ Κλήρου, ἐκπληκτικοῦ.

Τιθεμένου καθ’ ἡμέραν ἀναβάσεις ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ, ὁ ὁποῖος θά σοῦ προ-σφέρῃ ὄχι μόνον τάς ὑψηλάς ἱερατικάς του ὑπηρεσίας εὐόρκως καί εὐσυνειδήτως, ἀλλά θά ἡδύνῃ καί θά γλυκαίνῃ τίς ἡμέρες καί τίς ὧρες σου σ’ αὐτό τόν κόσμο. Ὅλοι μας σή-μερα ἑνώνουμε τίς προσευχές μας πρός τόν Κύριον τῆς Δόξης νά σέ ἀναδείξῃ λαμπρόν Ἱεράρχη, ἄξιο προκατόχων Μεγάλων καί Ἁγίων. Ἔρχεσαι μέ τήν πνευματικήν σου φαρέτραν πλήρη θείων θησαυρῶν καί εὐλο-γιῶν. Ἔρχεσαι καταστόλιστος μέ γνώσεις πολλές θεολογικές καί θύραθεν, ἔρχεσαι ἔχων ἰσχυράν τήν πνευματικήν πανοπλίαν σου νά ὑπεραμυνθῇς αὐτοῦ τοῦ λαοῦ, καί νά ἐπιτύχῃς νίκας κατά τοῦ μισοκάλου ἐχθροῦ τοῦ γένους μας. Δέν ὑστερεῖς εἰς τίποτε. Ἔχεις ἀγαθές οἰκογενειακές καί πνευματικές καταβολές. Πρωτότοκος πνευματικός υἱός τοῦ προσφιλεστάτου καί πολυαγαπημέ-νου ἀδελφοῦ Ἁγίου Βεροίας, ἔχεις τιμίους ἀδελφούς πνευματικούς, μεθ’ ὧν ἕως

χθές εὐγενῶς ἠμιλλᾶσο εἰς τόν στίβον τῆς ἀσκητικῆς καί γενικῶς τῆς ἐν πνεύματι ζωῆς. Ἐπιδώσου λοιπόν εἰς τό ἔργον τό ἅγιον τοῦτο τοῦ εὐαγγελισμοῦ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, βάλλε θυμίαμα εἰς τό πυρεῖον σου, καί δίωκε δι’ἀγγέλων Ὁλοθρευτῶν, τούς ἐχθρούς τῆς Πίστεως, τῆς σωτηρίας καί τοῦ ἁγιασμοῦ τῶν Πιστῶν σου. Μήν ἀποκάμης ἐργαζόμε-νος. Κήρυττε Χριστόν Ἑσταυρωμένον καί Ἀναστάντα, κήρυττε Ἀγάπην, καί ἡ πανσθε-νής Χάρις τοῦ Θεοῦ θά στεφανώνῃ κάθε ἡμέραν καί ὥραν τῆς ἐπί γῆς ζωῆς σου. Κα-τάρτισαι τήν ἄμπελον ταύτην. Μετάβαλλε εἰς ἄρτια καί ἄριστα τά μέλη τοῦ ποιμνίου σου. Τώρα ἑνώνεις τό ὄνομά σου, τήν ζωή σου, τό εἶναι σου μ’ αὐτή τήν ἁγία Ἐπαρχία τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας μας. Ἀνάπνευσε τόν καθαρό ἀέρα της, ζῆσε τούς παλμούς της, ἄκουσε στόν ἀλάλητο στεναγμό τῆς καρδίας τους. Ἔλα στήν Κατερίνη, ξερρίζωσε καί φύτευσε, γκρέμισε καί ἀνοικοδόμησε, βάλλε πῦρ, πῦρ νά φωτίσῃς καί νά θερμάνῃς, πῦρ νά πυρπολήσῃς τίς καρδιές τῶν πιστῶν σου.

Σύ εἶσαι ὁ Ὀφθαλμός αὐτοῦ τοῦ λογικοῦ ποιμνίου. Σύ θά ὁρᾶς τά ἄνω καί θά φέρῃς τίς θεῖες δωρεές ἀπό Θεοῦ Πατρός καί τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ αὐτοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καί τοῦ Παναγίου Πνεύμα-τος, ἐπί τό ποίμνιον τοῦτο. Σύ εἶσαι τώρα δι’ αὐτούς ὡς ὁ Κύριος καί ὁ Θεός.

Οι αρχιερείς και οι τοπικές αρχές παρακολουθούν την υποδοχή σε κεντρική πλατεία της πόλης.

Ο Δήμαρχος Κατερίνης καλωσορίζει τον σεβασμιώτατο


Ἐπίτρεψέ μου τέλος, ἀδελφέ, καί μίαν ἐνθύμησιν τήν ὁποίαν δέν θά ἐτόλμων ἐάν Σύ κατά τήν μεγαλειώδη ὥρα τοῦ μικροῦ Μηνύματος ἐν τῇ αἰθούσῃ τῶν Συνεδριῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, κατά τήν ἀντιφώνησίν σου πρός τήν Αὐτοῦ Μακαρι-ότητα, τόν πολυσέβαστον Ἀρχιεπίσκοπόν μας κ. Ἱερώνυμον δέν διετύπωνες. Ὅτι λαμβάνεις ὡς δῶρον τῆς Ἀρχιερατείας σου καί τήν φροντίδα τοῦ ἀσθενοῦντος ἀμέσου προκατόχου σου, κυρίου Ἀγαθονίκου, τοῦ πολλά προσενεγκότος ἐν τῇ Ἱερᾷ ταύτῃ Μητροπόλει κοσμουμένου ὑπό θαυμαστῆς Πίστεως καί ἀπεράντου ἀγάπης.

Εἴθε ἅγιε Ἀδελφέ, νά σέ ἀξιώσῃ ὁ Θεός νά ζήσης πολλά χρόνια ἐπί τῆς γῆς, καί νά χαρῆς τήν Ἁγίαν Ἀρχιερωσύνην Σου, καί ὅταν ἔλθῃ ἡ ὥρα νά κλείσης τούς ὀφθαλ-μούς σου ἐπί τῆς γῆς, νά ἀνοίξης αὐτούς εἰς τήν πραγματικότητα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖ ὅπου τό ἀνέσπερον φῶς τοῦ ἐν Τριάδι Ἁγίου Θεοῦ φαιδρύνει τά πάντα.

Προσφώνηση τοῦ Ὑπουργοῦ Μακεδονίας - Θράκης κ. Θ. Καράογλου.

Ἡ σημερινή εἶναι ἡμέρα γιορτῆς καί χαρᾶς γιά τήν Μητρόπολη Κίτρους καί Κα-τερίνης, καθώς ὑποδέχεται ἕναν ἄξιο, ἀπο-φασιστικό, δυναμικό καί μαχητικό Ἱεράρχη, ὁ ὁποῖος ἔχει εἰλικρινή διάθεση προσφορᾶς. Ἕναν Ἱεράρχη πού ἔχει ὡς κύρια χαρακτη-ριστικά τό πνεῦμα, τή θέληση καί τό πάθος τῆς δημιουργίας.

Ὁ σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κίτρους, Κατερίνης καί Πλαταμῶνος κ. Γεώργιος, διακρίνεται στούς κύκλους τῆς Ἐκκλησίας μας γιά τή χρηστότητα τοῦ ἦθους του, τή βαθύτατη εἐσέβειά του, τήν ἄοκνη ἐργατικότητά του καί ἀποτελεῖ πρότυπο συνετοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἀνδρός.

Εἶναι ἄριστος γνώστης τοῦ διαχρονι-κοῦ χρέους τῶν γενναίων ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν ἀπέναντι στό γένος καί τήν ἱστορία

μας καί ἀγαπᾶ καί τιμᾶ τά ἱερά καί τά ὅσια τοῦ ἔθνους μας.

Σεβασμιώτατε, εἶμαι βέβαιος πώς βαδίζοντας στά χνάρια τοῦ προκατόχου σας κυρίου Ἀγαθονίκου θά συνεχίσετε καί θά ἐπεκτείνετε τό μεγαλειῶδες ἔργο του, βασιζόμενος στό χριστιανικό ζῆλο πού σᾶς διακρίνει.

Εἶμαι βέβαιος ἐπίσης ὅτι μέσα ἀπό τή διακονία σας θά γιαντώσετε τίς ψυχές τοῦ ποιμνίου σας καί θά στηρίξετε ὅσους λυγί-ζουν ὑπό τό βάρος τῆς κρίσης.

Τό ἔντιμο παρελθόν σας, ἡ εὐπρέπεια τοῦ χαρακτήρα σας, ἡ εὐλάβεια, ἡ σεμνό-τητα, μά προπάντων ἡ ἀγάπη σας γιά τή νεολαία μας καί τούς συνανθρώπους μας θά ἐγγυώνται τήν ἐπιτυχή ἄσκηση τῶν νέων σας καθηκόντων.

Ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μας, σᾶς εὐχόμαστε καλή δύναμη καί καλό κουρά-γιο, τώρα πού ἀναλαμβάνετε τό τιμόνι τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας σέ μιά ἰδιαίτερη περίοδο γιά τόν ἑλληνισμό, κατά τήν ὁποία ἡ πατρί-δα μας ἔχει ἀνάγκη νά ἀκούγονται φωνές εὐθύνης.

Ἀπό σήμερα ὁ ἡρωϊκός τόπος τῆς Κατε-ρίνης γίνεται πλέον καί δικός σας τόπος.

καλῶς ὁρίσατε σεβασμιώτατε.Νά γνωρίζετε πώς ἤδη σᾶς ἔχουμε βάλει

στήν καρδιά μας. Εἴμαστε ὅλοι στο πλευρό σας ΑΞΙΟΣ.

Προσφώνησις τῆς κ. Σοφίας Μαυρίδου, Ἀντιπεριφερειάρχου Πιερίας.

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμε, σεπτή τῶν Ἱεραρχῶν χορεία, Σεβασμιώτατε Μητροπο-λίτα Κίτρους κ.κ. Γεώργιε,

Ὁ Θεός μοῦ ἐπέτρεψε καί μοῦ ἐπεφύ-λαξε τήν εὐλογία νά εἶμαι σήμερα στή θέση αὐτή, γιά νά προσφωνήσω ὡς Ἀντιπεριφε-ρειάρχης Πιερίας, κατά τήν ἐνθρόνισή του, τό νέο μας ποιμένα καί πνευματικό μας πα-

τέρα, τόν ἐκλεγέντα μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ Μητρο-πολίτη μας Κίτρους καί Κατερίνης κ.κ. Γεώργιο.

Ἐδῶ στήν πόλη πού προστατεύει ἡ πάνσοφος νύμφη τοῦ Θεοῦ Αἰκα-τερίνη, στήν Πιερία τόν τόπο πού σημάδευσαν ἀνεξίτηλα τά βήματα τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν, ἑνώπιον τῶν ἀπανταχοῦ ἐλευσάντων ἀρχιερέων, τοῦ εὐσεβοῦς κλήρου, τῶν ἀρχῶν καί τοῦ χριστεπωνύμου λαοῦ τῆς Πιερίας, ἐδῶ στόν τόπο πού θά γίνει ἡ προσφιλέ-στερή Σας πατρίδα, διότι ὁ ἐπίσκοπος «ἵσταται εἰς τῦπον καί τόπον Χριστοῦ» σᾶς καλωσορί-ζω μέ δέος, σεβασμό καί κατάνυξη, Σεβασμιώτατε Κίτρους, Κατερίνης καί Πλαταμῶνος.

Ἀπό σήμερα ἀξιώνει ἡ Πρόνοια καί τό Ἔλεος τοῦ Ἁγίου Θεοῦ, ὑπα-κούοντας εἰς τό σεπτόν κέλευσμα τῆς Μητρός

Ἐκκλησίας νά ἐπωμισθεῖτε τήν εὐθύνη καί νά ἀναλάβετε τά ἠνία τῆς Ἱερᾶς αὐτῆς Μητροπόλεως τῶν νέων Χωρῶν, ὡς ὁ πέμπτος κατά σειρά ἀπό ἱδρύσεως Μητρο-πόλεως στήν Πιερία καί ὡς τεσσαρακοστός ἕβδομος ἐπίσκοπος ἀπό συστάσεως τοῦ θεσμοῦ κατά τήν Βυζαντινή Αὐτοκρατορία.

Σέ στιγμές ζοφερές γιά τόν τόπο, ἡ σημερινή πανηγυρική τελετή τῆς ἐνθρονί-σεως φαντάζει ὡς ἀχτίδα ἐλπίδας γιά τήν ἐνίσχυση καί τήν περαιτέρω ἀνακούφιση τῶν ἀδυνάμων.

Ἡ κοινωνία τῆς Πιερίας, μετά τήν ποιμαντορική ἀπουσία τοῦ ἄξιου γέροντά της κ. Ἀγαθονίκου, πού ἐπί τρεῖς δεκαετίες διακονοῦσε θεόπνευστα αὐτόν τόν τόπο, ἀναζητᾶ καί βρίσκει στό πρόσωπό σας, Σεβασμιώτατε, ἕναν πνευματικό ἡγέτη, πού εἴμαστε βέβαιοι ὅτι θά ἀντλεῖ τήν ἔμπνευση καί τή δύναμή του ἀπό τήν ἀγάπη πού μα-κροθυμεῖ, χρηστεύεται καί τά πάντα στέγει καί ὑπομένει, ὅπως χαρακτηριστικά τήν περιγράφει ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν στήν Α´ πρός Κορινθίους ἐπιστολή του. Αὐτήν τήν ἱερή καί λαμπρή ὥρα τῆς ἐνθρονίσεώς Σας, εἴμαστε σίγουροι ὅτι οἱ προτεραιότητες τῆς ποιμαντορίας σας θά εἶναι θεόπνευστες, ὅτι εἶστε ὁ ποιμένας πού μέ περισσή ὁρμή καί ζῆλο θά ἐνσκήψει στήν ἀγωνία καί θά συμβάλλει στόν ἀγῶνα τοῦ λαοῦ τῆς Πιερίας καί μαζί θά συμπορευτοῦμε ἄοκνα γιά τήν ἀνακούφισή του, ὁ καθένας ἀπό τόν διακρι-τό ρόλο πού ἔχει ταχθεῖ.

Ἀνοίγουμε μαζί σας, μιά νέα σελίδα γιά τήν ἱστορία τοῦ τόπου μας, καί εἴμαστε βέβαοι ὅτι θά εἶναι φωτεινή, δημιουργική, δυναμική, ὁδηγῶντας τό χριστώνυμο λαό τῆς Πιερίας σέ ἐπωφελῆ καί χρήσιμα μονο-πάτια ἑνός φιλόχριστου μέλλοντος.

Ἡ διακονία στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι κατάθεση ψυχῆς, ἀνιδιοτελής ὑλική καί πνευματική προσφορά καί θυσία μέχρις αὐτοθυσίας.

Σεβασμιώτατε Κίτρους καί Κατερίνης,Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τή φωνή τῆς

Ἐκκλησίας. τή δική σας φωνή στόν τόπο μας. Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τήν πνευματική σας παρέμβαση καί καθοδήγηση ὅταν θεωρεῖτε ὅτι ἐκφεύγουμε ἀπό τό δρόμο τοῦ Θεοῦ. Ἔχουμε ἀνάγκη στήν ἔκφραση τῆς δικῆς σας ἀγωνίας ὅταν αἰσθάνεσθε ὅτι ἡ ἔκπτωση τῶν ἀρχῶν καί ἀξιῶν ὑποθηκεύει τό μέλλον τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί ἀπαξιώνει τή συνείδηση τοῦ βίου του.

Σεβασμιώτατε,Τό ἔργο σας εἶναι ἐπίπονο, πολυσχιδές

καί ἀτέρμονο. Ἡ προσπάθεια εἶναι δύσκολη καί ὁ δρόμος ἀνηφορικός καί δύσβατος. Τά ἀνεξάντλητα ψυχικά ἀποθέματα πού διαθέτετε, πού πηγάζουν ἀπό τήν πίστη στόν Θεό, τήν ἐμπιστοσύνη στόν ἄνθρωπο, τή μεθοδική καί σκληρή ἐργασία ἀπό ὅλους, θά δώσουν τήν ἀπαιτούμενη πνοή στό ποιμαντορικό σας ἔργο.

Στήν ποικιλόμορφη καί ζοφερή ἐποχή μας, θά πρέπει φῶς ἰλαρό νά φωτίζει τίς ἄοκνες προσπάθειες ὅλων μας, καί ἐσεῖς, πατέρας φιλόστοργος καί ποιμένας ὁδηγός ἄριστος, πρός Δόξαν Θεοῦ καί τῆς Αὐτοῦ Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, θά εἶστε ἀμφιδέξιος πηδαλιοῦχος καί ἄγρυπνος θεματοφύλακας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας.

Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ θά εἶναι τό σύμ-Λιτανευτική πομπή προς τον καθεδρικό ναό


βολό μας, γιατί δέν ὑπῆρξε οὔτε θά ὑπάρξει ἀγῶνας χωρίς δικαίωση, Γολγοθάς χωρίς Ἀνάσταση.

Σεβασμιώτατε, ὡς Ἀντιπεριφερειάρχης Πιερίας καί ἐκπρόσωπος τοῦ φίλεργου καί εὐλογημένου λαοῦ της, σᾶς καλωσορίζω στό σπίτι σας πλέον, στό σπίτι μας. Εὐχό-μαστε καί θά προσευχόμαστε ἡ παρουσία σας στή θεοσκέπαστη Πιερία νά εἶναι πολυχρόνιος καί δημιουργική κατά θεόν, γιά ἐσᾶς καί τά πνευματικά σας τέκνα πού σᾶς ἐμπιστεύτηκε νά διακονήσετε ὁ Κύριος.

Μέσα ἀπό τόν θεσμικό ρόλο τόν ὁποῖο σᾶς ἐμπιστεύτηκε ἡ Ἐκκλησία καί ἀνεγνώ-ρισε ἡ Ἑλληνική Πολιτεία, καί ἡ σημερινή πάνδημος κοσμοσυρροή - δηλωτική παρου-σία στέρεας διαπίστεσυης καί ἀμφίδρομης ὑπόσχεσης - συσπειρωμένοι ἱερείς καί λαϊκοί, γύρω ἀπό τό νέο μας ποιμένα, θά ξεκινήσουμε καί θά βοηθήσουμε στό βαρύ διακόνημα τῆς εἰρήνης καί τῆς προόδου τοῦ λαοῦ τῆς Πιερίας.

Εἴθε ἡ Χάρις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Θαλασσινῆς, πού ἀπεικονίζεται στό ἐγκόλπιο - ἐνθύμιο τῆς σημερινῆς τελετῆς, νά προστατεύει τή σεβασμιότητά σας, τόν κλῆρο καί τόν λαό τῆς Πιερίας ἀπό τίς φουρτοῦνες τῆς καθημερινότητας.

Ἄς ἀποτελέσει τήν ἐπισφράγιση μιᾶς νέας πνευματικῆς καθοδήγησης μέ ἕναν ποιμένα ἐγνωσμένων προσόντων, κύρους καί προσφορᾶς ἔργων εὐποιίας, ὅπου ἡ οἰκονομία τοῦ Ἁγίου Θεοῦ μερίμνησε καί ἔστειλε στό λαό τῆς Πιερίας. ΑΞΙΟΣ

ΕΝΘΡΟΝΙΣΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙ-ΤΟΥ ΚΙΤΡΟΥΣ κ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ

«Οὐ γάρ ζητῶ τά ὑμῶν, ἀλλ’ ὑμᾶς».Ἀδελφοί μου κληρικοί καί πνευματικά μου

παιδιά,ὅλοι ἐσεῖς πού ἀποτελεῖτε τό πλήρωμα

τῆς τοπικῆς αὐτῆς ἐκκλησίας στήν ἀρχέγονη γῆ τῆς Πιερίας,

Ἡ Χάρις τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας μας Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ πρόκρισις τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερωνύμου καί ἡ ὁμόθυμη ψῆφος τῶν Σεβασμιωτάτων Μελῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέ κάλεσαν στή διαποίμανση τῆς ἱστορικῆς αὐτῆς ἐκκλησι-αστικῆς ἐπαρχίας, ἡ ὁποία εἶχε τή δαψιλῆ εὐλογία νά ἁγιασθεῖ ἀπό τή διέλευση καί τή διδασκαλία τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου.

Καί ἤδη, ἀφοῦ τελέστηκε, πρίν ἀπό ἕνα μῆνα κατά τήν ἐκκλησιαστική τάξη, ἡ ἐπισκοπική χειροτονία μου καί ἔδωσα τή νενομισμένη διαβεβαίωσή μου ἐνώπιον τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας, κατά τούς νό-μους τῆς Πολιτείας, καί ἀφοῦ τέλεσα σήμερα τό πρωί τό μυστήριο τῆς θείας εὐχαριστίας στήν ἐπί εἴκοσι ἔτη Ἐνορία μου, τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων Βεροίας, ἔφθασα ἐδῶ, στήν Κατερίνη, προκειμένου νά ἐνθρονιστῶ ὡς Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης σας.

Ζητῶ ταπεινά τήν κατανόηση τῶν συ-νοδῶν μου, διότι δέν ἐπέλεξα τήν ἄνεση καί τή συντομία τῆς Ἐγνατίας καί τῆς Ἐθνικῆς ὁδοῦ. Προτίμησα νά φθάσω κοντά σας, ἀκολουθώντας τήν «Καρβουνόστρατα» τῶν ἀρχαίων Μακεδόνων καί τή «Βεροιόστρατα» τῶν βυζαντινῶν περιηγητῶν, πού σχεδόν συμπίπτουν μέ τή σημερινή ἐπαρχιακή ὁδό

Ἠμαθίας-Πιερίας. Τήν ἴδια, δηλαδή, ὁδό πού βάδισε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος προερχόμενος ἀπό τή Βέροια «ἐπί τήν θάλασσαν». Καί ὅπως Ἐκεῖνος, συνοδευόμενος ἀπό τόν μαθητή του Σωσίπατρο καί ἄλλους εὐγενεῖς Βεροιεῖς καί ἀφοῦ κήρυξε τόν λόγο τοῦ Χρι-στοῦ στούς Κολινδρινούς, πορεύθηκε, μέσῳ Μεθώνης, πρός τό ἀρχαῖο λιμάνι τῆς Πύδ-νας, ἔτσι κι ἐγώ. Ἐπέλεξα τήν ἴδια διαδρομή˙ ὄχι κινούμενος ἀπό τήν αἴσθηση ἑνός ἱεροῦ ρομαντισμοῦ ἤ ἀπό τή διάθεση ἀναζήτησης πνευματικῶν συμβολισμῶν. Συνοδευό-μενος κι ἐγώ ἀπό τούς ἀγαπητούς μου Βεροιεῖς, ἐνορίτες, πνευματικά παιδιά καί φίλους, ἔφθασα κοντά σας, προκειμένου, νά δηλώσω τήν προσήλωσή μου στήν Παύλεια ἀποστολή καί νά ἐπαναλάβω τόν λόγο τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου: ἀδελφοί, «οὐ γάρ ζητῶ τά ὑμῶν, ἀλλ’ ὑμᾶς». Αὐτή τήν Καινή Διαθήκη, Διδαχή καί Διαδοχή βιώνουμε σήμερα μέσα στό μυστήριο τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

Μακαριώτατε Προκαθήμενε τῆς ἐν Ἑλλά-δι Ἐκκλησίας,

Ἐξοχότατε κ. Ὑπουργέ,Σεβασμιώτατοι καί Θεοφιλέστατοι Ἀρχι-

ερεῖς,Ἐντιμότατοι ἐκπρόσωποι τῶν Τοπικῶν

Ἀρχῶν,Ἐλλογιμότατοι καθηγητές καί ἀγαπητοί

μου φοιτητές,Σεβαστοί πατέρες καί ἀδελφοί μου, ΑΝΕΡΧΟΜΑΙ σήμερα στόν ἀρχιερατικό

αὐτό θρόνο, προκειμένου νά διακονήσω τόν εὐσεβῆ λαό τῆς Πιερίας καί ὄχι γιά νά ἀπολαύσω ὅσα συνεπάγεται ἡ ἰδιότητα τοῦ Μητροπολίτη. Ἔρχομαι σήμερα ὡς ποιμένας τῆς Ἐπαρχίας αὐτῆς, ὑπακούοντας πρόθυμα στήν ἀνεξιχνίαστη βουλή τοῦ Θεοῦ καί στήν ἀπόφαση τῆς Ἐκκλησίας. Ἀρχίζω σήμερα τήν ποιμαντορία μου, χωρίς νά στηρίζομαι σέ προσωπικές ἰκανότητες ἤ ἐπιστημονικές γνώσεις, σέ κοσμικά προσόντα ἤ στή διοικη-τική ἐμπειρία, πού ἀπέκτησα κατά τήν προ-ηγηθεῖσα ἐκκλησιαστική διακονία μου. Αὐτά

εἶναι στοιχεῖα πού συνήθως προσμετρᾶ καί στά ὁποῖα στηρίζεται ἡ κοσμική ἀντίληψη τῆς ζωῆς. Μπορεῖ, βεβαίως, νά συμβάλουν σέ μιά ἐξωτερική, στή λεγόμενη καλή, μαρ-τυρία τῶν ἐκκλησιαστικῶν ποιμένων, ἀλλά δέν ἀποτελοῦν οὐσιαστικά προσόντα, ὅσο σημαντικά καί ἄν εἶναι. Δέν διαθέτω τίποτε ἄλλο παρά μόνον ἀπορία, δέος καί ἀνάγκη. Τή φοβερή καί μεγάλη ἀνάγκη τοῦ Θεοῦ καί τή βεβαιότητα τῆς παρουσίας τοῦ Παρακλή-του Πνεύματος «λαλοῦν, ἐνεργοῦν, διαιροῦν τά χαρίσματα».

ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΑΙ σέ ὅλους ἐσᾶς, πού σπεύσατε σήμερα νά ἐκδηλώσετε ἐνθουσι-ωδῶς τά καλά αἰσθήματά σας πρός τόν νέο Ἐπίσκοπο. Εὐχηθεῖτε νά ποιμάνω τό ποί-μνιο τοῦ Χριστοῦ μέ ἀγάπη καί δικαιοσύνη. Εὐχηθεῖτε, ἀκόμη, νά μήν συνεπαρθῶ ἀπό τήν ἔκφραση τῆς ἀγάπης καί τοῦ ἐνθουσι-ασμοῦ σας. Ἐλπίζω νά ἀνταποδώσω τήν ἀγάπη καί τόν σεβασμό πού δείχνετε πρός τό πρόσωπό μου μέ τή δική μου ἀγάπη. Ὄχι, βέβαια, μέ τήν ἀγάπη ἡ συχνή ἀναφο-ρά τῆς ὁποίας διευκολύνει τίς σκοπιμότητες τῆς διαπραγματευτικῆς ζωῆς. Ἀλλά μέ τήν πατρική καί ἀδελφική ἀγάπη, πού πηγάζει ἀπό τή χριστιανική ζωή καί κρύβει μέσα της τή διάσταση τῆς αἰωνιότητας. Μακάρι ἡ ἀγάπη πρός τό ποίμνιό μου νά γίνει μιά ἐσωτερική θυσία εὐάρεστη στόν Θεό καί ὄχι μιά βολική ἐξαγγελία ἀπό ὑποχρέωση πρός τή σημερινή πληθωρική παρουσία σας.

ΔΗΛΩΝΩ, κατά τήν ἱερή αὐτή στιγμή, ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων, ὅτι τό ποί-μνιό μου θά εἶναι πλέον ὁ πυρήνας τῆς ζωῆς μου καί τό ἐπίκεντρο τῶν ἐνδιαφερόντων μου˙ τό ἀντικείμενο τῶν προσευχῶν μου καί τό κριτήριο τῶν ἐπιλογῶν μου˙ τό πλαίσιο τῶν ἐπιδιώξεών μου καί τό περίγραμμα τῆς εὐθύνης μου. Τό ἱερό αὐτό ἔργο, στό ὁποῖο κλήθηκα ἀπό τόν Θεό διά τῆς φωνῆς τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι νά διακονήσω τίς κοινές πνευματικές ἀνάγκες καί τά προβλήματα τῆς Ἱερᾶς αὐτῆς Μητροπόλεως, ἀλλά καί τοῦ κάθε πιστοῦ ἰδιαιτέρως. Θά προσπαθήσω νά ἐκπληρώσω τή διακονία αὐτή εὑρισκόμε-

Ο σεβασμιώτατος ευλογεί μετά την είσοδό του στον ιερό Καθεδρικό Ναό


νος πάντοτε σέ ἐπαφή μέ τό κοινό αἴσθημα τῶν πιστῶν καί τά γενικότερα αἰτήματα τῶν καιρῶν. Κατανοῶ ὅτι γιά νά τό πετύχω αὐτό πρέπει νά προβῶ στήν ἀλλαγή τοῦ τρόπου τῆς σκέψεώς μου καί στή μεταμόρφωση τῆς ζωῆς μου. Ἐπιπλέον δέ νά ἐπανακαθορίσω προτεραιότητες καί νά ἐπαναπροσδιορίσω στόχους. Ἡ παρουσία, ἡ προσευχή καί ἡ ἀγάπη ὅλων σας μεταμορφώνουν τήν ἀμηχανία σέ ἐνθουσιασμό, τή συστολή σέ ἐλπίδα, τόν φόβο σέ πίστη. Γι’ αὐτό καί ὁμο-λογῶ ὅτι μιά ἀπερίγραπτη χαρά κατακλύζει τόν ἐσωτερικό μου κόσμο, διότι καλοῦμαι νά ἀναλώσω τόν ἑαυτό μου καί νά προσφέρω κάθε ἰκμάδα, κάθε σκέψη, κάθε ὅραμα, κάθε στοιχεῖο τῆς ὑποστάσεώς μου στόν Θεό καί στίς εἰκόνες Του, στά παιδιά Του.

ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΙ ὅτι ἡ νέα διακονία μου ξεκινᾶ σέ μιά περίοδο κρίσιμη γιά τήν Ἐκκλησία, τήν πατρίδα μας καί ὁλόκληρο τόν κόσμο. Αὐτονόητα πλέον δέν ὑπάρχουν. Ἡ κοινωνία μας ἀλλάζει ραγδαῖα. Οἱ ἀνά-γκες τῶν ἀνθρώπων πληθαίνουν. Αὐξάνουν καί οἱ προσδοκίες τοῦ χριστεπωνύμου πλη-ρώματος ἀπό τούς πνευματικούς πατέρες. Κατανοῶ ὅτι δέν ἀρκεῖ νά καταστῶ ἁπλός λειτουργός καί τελεστής τῶν θαυμασίων τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι χρέος μου νά ἔλθω κοντά σέ ἀνθρώπους, γιά νά τούς ποιμάνω. Δηλαδή νά διακονήσω μέ ὑπευθυνότητα τό ποίμνιο τοῦ Κυρίου σέ καιρούς δυσχεί-μερους, πλήν ὅμως μέ εὐοίωνα σημεῖα καί προσδοκίες γιά τό αὔριο. Ἀναλογίζομαι τό μεγαλεῖο τῆς ταπεινώσεως τοῦ Κυρίου μας, τό ὕψος τῆς θείας διακονίας, ὅπως μᾶς τό διδάσκει ἡ λειτουργική περίοδος τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς πού διανύουμε. Ἡ κατεύθυνση καί ὁ στόχος τῆς πορείας τῆς Ἐκκλησίας, διαμέσου τοῦ δράματος τῆς ἱστορίας, εἶναι ἡ Ἀνάσταση. Ἀλλά γνωρίζου-με ὅτι φῶς καί ἀγαλλίαση Ἀναστάσεως δέν ὑπάρχουν χωρίς Σταυρό καί Γολγοθᾶ. Ὁ Ἐσταυρωμἐνος Θεός διάκονος τοῦ ἀνθρώ-που. Ἡ ἐπισκοπική διακονία μου λειτουργία τοῦ Θεοῦ. Μαζί μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο, ὁμολογῶ: «Χάριν ἔχω τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ὅτι πιστόν μέ ἠγήσατο, θέμενος εἰς τήν διακονί-αν ταύτην».

ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΩ πόσο λεπτό καί δύσκολο

εἶναι τό ἔργο, τό ὁποῖο ἀναλαμβάνω σήμε-ρα. Γνωρίζω καλά τήν ἀνεκτίμητη ἀξία, πού ἔχει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἡ ψυχή ἔστω κι ἑνός ἀνθρώπου. Συνεπῶς, ἔχω ἀπόλυτη ἐπίγνω-ση ὅτι γιά τόν κάθε χριστιανό τῆς Ἐπαρχίας μου θά ἀποδώσω λόγο στόν Ἀρχιποίμενα Κύριο. Φιλοδοξία μου εἶναι, μετά ἀπό λίγα ἤ πολλά χρόνια, ὅσα μοῦ δώσει ὁ Θεός, οἱ κάτοικοι τῆς Πιερίας νά μέ θυμοῦνται ὄχι γι’ αὐτό πού ἔκανα, ἀλλά γι’ αὐτό πού ἤμουν. Ἄν καί κατά πόσο θά μέ τιμήσουν, ὅμως, οἱ ἄνθρωποι, αὐτό εἶναι καί ἄγνωστο καί ἀβέβαιο. Τό μόνο βέβαιο εἶναι ὅτι, ἐάν δια-κονήσω μέ πιστότητα καί αὐταπάρνηση τόν Χριστό καί τήν εἰκόνα Του, τόν ἀνθρωπο, τότε θά μέ τιμήσει ὁ Ἐπουράνιος Πατέρας, κατά τόν ἀδιάψευστο λόγο τοῦ Κυρίου: «ἐάν τις ἐμοί διακονῇ, τιμήσει αὐτόν ὁ Πατήρ». Αὐτή θά εἶναι ἡ βέβαιη καί ὁριστική δικαίω-ση τῆς διακονίας μου κατά τή φοβερή ἡμέρα τῆς κρίσεως.

ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ εὐτυχής, διότι καλοῦμαι νά διακονήσω γνωστούς ἀνθρώπους. Κατά τά εἴκοσι πέντε χρόνια τῆς ἱερατικῆς μου διακονίας, στήν πλησιόχωρη Θεσσαλονίκη καί τή γειτονική Ἠμαθία, εἶχα τή δυνατότητα νά γνωρίσω τή φιλοτιμία καί τήν εὐσέβεια τῶν κατοίκων τῆς Πιερίας. Στήν εὐσέβεια καί στίς πολλές ἀρετές τῶν μελῶν τῆς τοπικῆς αὐτῆς Ἐκκλησίας ἔρχομαι νά προσθέσω τήν προθυμία μου, ὥστε νά καλλιεργή-σουμε καί νά ἀναπτύξουμε ἀπό κοινοῦ τήν ἀφοσίωσή μας πρός τήν Ἐκκλησία, τίς ἱερές παραδόσεις καί τά ἐκκλησιαστικά θέσμια, ὡς θησαυρό τῆς Ὀρθόδοξης πίστεώς μας. Κι αὐτός ὁ θησαυρός δέν ἔχει στατική ἀξία, ἀλλά θεία ἀξία, πνευματική δυναμική, πε-ριέχοντας λόγο ζωῆς καί μεταμορφώσεως. Ὀφείλουμε, λοιπόν, ὅλοι μαζί:

νά ἐργασθοῦμε γιά νά βιώσουμε τήν αὐθεντικότητα τῆς πίστεως καί τῶν τιμίων παραδόσεων τοῦ Γένους μας˙

νά δηλώσουμε τήν εὐεργετική παρουσία τῆς Ἐκκλησίας στή σύγχρονη κοινωνία˙

νά δώσουμε μιά θετική ἀπάντηση στά ἐπείγοντα αἰτήματα τῆς ἐποχῆς μας˙

νά κρατήσουμε ψηλά τά λάβαρα τῶν ἱερῶν ἰδεωδῶν μας,

προσφέροντας ἔτσι μιά γνήσια μαρτυρία

στούς γύρω μας. Ἰδιαίτερα στούς χιλιά-δες τουρίστες, ὁμόδοξους ἤ ἀλλόδοξους, οἱ ὁποῖοι κάθε χρόνο κατακλύζουν τόσο τίς Ὀλύμπιες βουνοκορφές ὅσο καί τίς πανέμορφες ἀκτές τῆς Πιερίας. Ὅλοι αὐτοί ἔρχονται καί συμβάλλουν στήν οἰκονομική ἄνθηση τοῦ τόπου. Γιά μᾶς ἀποτελοῦν μιά πρόκληση, καθώς ὀφείλουμε νά τούς καταστήσουμε κοινωνούς τοῦ θησαυροῦ τῆς πίστεώς μας, τῆς δισχιλιετοῦς χριστιανικῆς ἱστορίας τοῦ γένους μας καί τῆς τιμαλφοῦς παρακαταθήκης τῶν πατέρων μας. Διατηρῶ τήν ἐλπίδα ἤ μᾶλλον τή βεβαιότητα ὅτι βα-δίζοντας αὐτόν τόν δρόμο τῆς χριστιανικῆς μαρτυρίας, στούς ἐγγύς καί τούς μακράν, θά αἰσθανόμαστε πάντοτε τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας. Ἐπιπλέον δέ ψυχική γαλήνη καί ἐσωτερική πληρότητα.

ΕΛΠΙΖΩ ὅτι στό ποιμαντορικό ἔργο μου θά ἔχω τήν αὐτονόητη συμπαράσταση τοῦ ἱεροῦ κλήρου. Κυρίως τῶν νέων κληρικῶν καί ὅσων χρημάτισαν φοιτητές μου. Ἀκο-λουθώντας τή λειτουργική παράδοση τῆς πίστεώς μας θά συνεχίσουμε, ἀσφαλῶς, νά φροντίζουμε γιά τήν εὐπρέπεια τῶν Ἱερῶν Ναῶν καί τῆς τελετουργικῆς ἀμφιέσεώς μας, χωρίς ὅμως νά προσηλωνόμαστε στή λαμπρότητά τους. Αὐτή δέν εἶναι δική μας. Εἶναι τοῦ Χριστοῦ. Δικό μας εἶναι μόνο τό μαῦρο λέντιο τῆς ἱερατικῆς διακονίας. Καί μόνο ἀπό τήν εὔορκη, ἀκριβῶς, βίωση τῆς ἱερωσύνης κυοφορεῖται ἡ πνευματική λαμπρότητα καί ἐκφαίνεται στόν κόσμο ἡ βασιλεία τοῦ Κυρίου. Γι’ αὐτό καί δέν θά σταματήσουμε νά ρίχνουμε τά δίχτυα τῶν προσπαθειῶν μας στό πέλαγος τοῦ ἱερα-τικοῦ καθήκοντος. Κι ὅταν τά δίχτυα εἶναι ἄδεια καί οἱ προσπάθειές μας δέν ἀποδί-δουν, δέν θά ἀπογοητευόμαστε. Γνωρίζου-με ὅτι, πέρα ἀπό τή δική μας προσπάθεια, ὑπάρχει ἡ παρουσία καί ἡ ἐπέμβαση τοῦ μεγάλου Ἁλιέως Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος στέκεται ἄγρυπνα στήν παραλία τῆς ποιμαντικῆς μας εὐθύνης. Καί ὅσο κι ἄν κουραζόμαστε, θά ἐπαναλαμβάνουμε τίς προσπάθειες καί θά ἀναπτύσσουμε πρωτοβουλίες μέ πίστη καί ὑπομονή, ὑπακούοντας στόν λόγο τοῦ Κυ-ρίου: «χαλάσατε τά δίκτυα ὑμῶν εἰς ἄγραν». Οὐδέποτε πάντως θά παραιτούμαστε, διότι παραιτοῦνται μόνον οἱ ἄπιστοι, οἱ δειλοί καί οἱ φυγόπονοι. Κι αὐτοί δέν ἔχουν θέση στήν Ἐκκλησία. Διαβεβαιῶ κατηγορηματικά τούς ἱερεῖς, τούς μοναχούς καί τίς μοναχές ὅτι στόν νέο ἐπίσκοπό τους θά ἀναγνωρίσουν τόν στοργικό πατέρα καί τόν πρόθυμο σύμ-βουλο. Ἐπιπλέον, τόν συνεπῆ τηρητή τῆς ἱεροπρέπειας καί τόν ἄγρυπνο ἐπόπτη τῆς εὔορκης ἐπληρώσεως τῶν ἱερῶν καθηκό-ντων μας πρός τούς χριστιανούς.

ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ καρδιακή ἀναπέμπω, τήν ἱερή αὐτή στιγμή, πρός τόν Πανάγαθο Θεό, καθότι ἐπευλόγησε τήν παιδική μου κλήση πρός τήν ἱερωσύνη. Ἀξιώθηκα πρό 25ετίας νἀ εἰσέλθω στίς τάξεις τοῦ ἱ. Κλήρου καί σήμερα καθίσταμαι ποιμένας τῆς ἁγιωτάτης αὐτῆς Μητροπόλεως. Συνεπῶς, τήν πρώτη καί μεγαλύτερη εὐχαριστία καί προσκύνηση ἀναπέμπω χρεωστικῶς πρός τόν ἐν Τριάδι Θεό, καθώς εὐδόκησε νά μέ ἐπισκιάσει διά τοῦ ἐλέους Του, νά ἐπιβλέψει σέ μένα τόν ἐλάχιστο καί νά μέ καλέσει στό ποιμαντορι-κό αὐτό ἔργο.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ εἰλικρινῆ ὁμολογῶ καθηκό-Ο σεβ. Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων προσφωνεί τον ενθρονιζόμενο


ντως πρός τόν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμο καί πρός τά Σεβασμιώτατα Μέλη τῆς Ἱεραρ-χίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀναγνω-ρίζοντας τήν ἀγάπη καί τήν ἐμπιστοσύνη τους, ἀλλά καί τόν κόπο τῆς ἐδῶ ὑψηλῆς καί ἐξαιρετικά τιμητικῆς παρουσίας τους.

ΣΕΒΑΣΜΟ υἱϊκό ἀπευθύνω πρός τόν Παναγιώτατο Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαῖο. Ἀσπάστηκα τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας τήν πατριαρχική του δεξιά καί σήμερα δηλώνω προσήλωση στά θέσμια τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως.

ΕΚΤΙΜΗΣΗ εὐλαβῆ αἰσθάνομαι πρός τούς Μακαριωτάτους Προκαθημένους τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, Πατριάρχες καί Ἀρχιεπισκόπους, πού εὐλόγησαν τή συμμετοχή στήν ἐνθρονιστήρια αὐτή τελετή σεβασμίων καί φίλων Ἀρχιερέων καί ἄλλων κληρικῶν ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη, τήν Ἀφρική, τή Συρία καί τόν Λίβανο, τά Ἱεροσόλυμα, τήν Οὐκρανία, τή Σερβία καί τά Σκόπια, τή Ρουμανία, τή Βουλγαρία, τήν Κύπρο καί τήν Πολωνία.

ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ βαθειά κατακλύζει τήν καρδιά μου γιά τόν Γέροντά μου, Σεβα-σμιώτατο Μητροπολίτη κ. Παντελεήμονα, ὁ ὁποῖος μέ περιέβαλλε ἀνέκαθεν μέ τό ἀνύστακτο ἐνδιαφέρον του. Κοντά του διδάχθηκα ὅτι τό μεγαλεῖο τοῦ ἐπισκόπου δέν εἶναι νά προσαγορεύεται δεσπότης, ἀλλά νά μήν αἰσθάνεται καί νά μήν ἐνεργεῖ ὡς δεσπότης. Ἔμαθα ὅτι ὁ ἐπίσκοπος εἶναι δεσπότης, ὅταν αἰσθάνεται καί ἐνεργεῖ ὡς στοργικός πατέρας, ὡς ἁπλός καί καλός ἄνθρωπος καί ὡς διάκονος τῶν πιστῶν, κατά τήν καθημερινή ἄσκηση τῶν ἀρχιερα-τικῶν καθηκόντων του.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ἀδελφικές ἐκφράζω πρός τούς κληρικούς τῆς Ἱερᾶς καί Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας, μέ τούς ὁποίους συνεργάστηκα ἐπί δύο δεκαετίες. Ζητῶ ταπεινά συγγνώ-μη, ἐάν κάποιον παρεπίκρανα κατά τήν ἄσκηση τῶν διοικητικῶν καθηκόντων μου. Εὐχαριστῶ, ἐπίσης, καί τούς συνεργάτες καί ἐνορίτες μου σέ Θεσσαλονίκη καί Βέροια. Κοντά τους εἶδα καί ἔζησα ἀμέτρητες φορές πόσο οἱ ἄνθρωποι λαχταροῦν τό γνήσιο, τό σεμνό, τό μειλίχιο, τό αὐθεντικό. Πόσο ἐνθουσιάζονται, χαίρονται, συγκινοῦνται καί οἰκοδομοῦνται κάθε φορά πού ἔρχονται σέ ἐπαφή μέ τά χαρίσματα αὐτά. Μοῦ ἔμαθαν ὅτι τό στημένο ὕφος ποτέ δέν συγκινεῖ οὔτε ἀναπαύει τίς ψυχές ὅση ἐπιτηδειότητα κι ἄν διαθέτει, ὅσο πλῆρες κι ἄν εἶναι τό μυαλό πού τό διαμορφώνει καί τό ἐλέγχει.

ΧΑΡΙΤΕΣ ἀξιόχρεες ὀφείλω πρός τόν Τοποτηρητή, Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Λαρίσης καί Τυρνάβου κ. Ἰγνάτιο, διότι ἐπέ-δειξε ζηλευτή ἀκρίβεια, πατρική μέριμνα καί ἀξιομίμητη σοβαρότητα, κατά τήν ὀλιγόμηνη τοποτηρητεία. Ἀναφέρω καθηκόντως καί τούς ἐκλεκτούς συνεργάτες του, διότι μέ τήν ἀφοσιωμένη προθυμία τους συνέβαλαν τόσο στήν καλή λειτουργία τῆς Ἱερᾶς Μη-τροπόλεως ὅσο καί στήν προετοιμασία τῆς ἐνθρονιστήριας αὐτῆς τελετῆς.

ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ τιμῆς τρέφω πρός τόν κ. Ὑπουργό, τούς ἐκπροσώπους τῶν Κυβερνητικῶν, Αὐτοδιοικητικῶν, Στρατιω-τικῶν, Ἀστυνομικῶν καί λοιπῶν Ἀρχῶν, τά μέλη τῶν Διοικητικῶν Συμβουλίων καί τῶν

Προεδρείων τῶν Μορφωτικῶν Συνδέσμων, τῶν Ἐκπαιδευτικῶν Φορέων, τῶν Πολιτι-στικῶν Συλλόγων καί τῶν Θρησκευτικῶν Κοινοτήτων. Τούς εὐχαριστῶ ὅλους γιά τίς θερμές εὐχές, τούς ἀγαθούς λόγους καί τήν ἔκφραση τῆς πολύτιμης φιλίας τους. Εἶμαι πεπεισμένος ὅτι μέ τήν ἀγαστή συνεργασία μας, θά ὑπηρετήσουμε ἀπό κοινοῦ καί μέ ἀποτελεσματικότητα τίς ἀνάγκες τῆς τοπικῆς κοινωνίας, μέσα σέ πνεῦμα ἀμοιβαίου σεβασμοῦ καί ἀνιδιοτέλειας.

ΕΚΤΙΜΗΣΗ ἐγκάρδια δηλώνω πρός τούς συναδέλφους καθηγητές, τό διοικητικό προσωπικό καί τούς φοιτητές μου στήν Ἀνώτατη Ἐκκλησιαστική Ἀκαδημία Θεσσα-λονίκης. Κατά τήν εἰκοσαετῆ καθηγεσία μου ἀποτέλεσαν μιά μεγάλη οἰκογένεια, μέσα στήν ὁποία ἔπαθα καί ἔμαθα πολλά. Δίδαξα ἀλλά καί διδάχθηκα ὅτι μέ ὑπομονή καί πραότητα ἀντιμετωπίζεται στή ζωή ἡ ἀδοξία καί ἡ δόξα, ἡ ὑποτίμηση καί ἡ τιμή, ἡ χλεύη καί ὁ κατά συνθήκην ἔπαινος. Ὡς καθηγητής ἔμαθα κοντά στούς φοιτητές μου ὅτι ἡ σύνε-ση μπορεῖ νά εἶναι ἀθέατη στούς πολλούς, ἀλλά εὐεργετική γιά ὅλους. Ἴσως παρεξηγή-σιμη στούς πολλούς, ὅμως θεατή, νοητή καί ἀρεστή στόν Θεό. «Ὁδοί ζωῆς διανοήματα συνετοῦ», ὁρίζει ἡ Ἁγία Γραφή.

ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ἀνυπόκριτη μέ διακατέχει πρός τούς Ἁγιορεῖτες Πατέρες καί πρός ὅλους ὅσοι ἤλθατε ἀπό τήν Ἀθήνα, τή Θεσσαλονίκη, τή Βέροια καί ἀπό ὁπουδή-ποτε ἀλλοῦ, γιά νά συγχαρεῖτε μαζί μου, νά εὐχηθεῖτε γιά τή νέα διακονία μου καί νά συμμετάσχετε μέ ἐνθουσιασμό στήν ἐνθρόνισή μου.

ΕΠΙΘΥΜΙΑ μου θά ἦταν, ἀσφαλῶς, νά βρίσκονται σήμερα κοντά μου, συμπροσευ-χόμενοι καί συμμετέχοντες στήν προσωπική μου χαρά, οἱ ἀείμνηστοι οἰκογενεῖς μου, οἱ γονεῖς μου Χαράλαμπος καί Εἰρήνη καί ὁ ἀδελφός μου Ἰωάννης. Θεωρῶ αὐτονόητο χρέος μου τή διά βίου μνήμη τους, τήν προ-

σευχητική ἀνταπόδοση τῶν θυσιῶν τους, τή μίμηση τῶν καλῶν πράξεών τους. Τούς μνημονεύω δημόσια βαθειά συγκινημένος, μέ τή χριστιανική πεποίθηση τῆς νοερῆς παρουσίας τους. Παρακαλῶ τίς Βεροιώτισες ἐνορίτισσές μου νά συνεχίσουν νά ἀνάβουν τό καντήλι στόν τάφο τῆς μητέρας μου.

ΜΕΤΑΝΟΙΑ εὐλαβῆ ὑποβάλλω πρός τόν προκάτοχό μου, Σεβασμιώτατο Μητροπολί-τη κ. Ἀγαθόνικο, τόν πραγματικά ἀγαθό, τόν λαοφιλῆ καί ἄξιο ποιμένα. Τό παράδειγμα καί ἡ εὐχή του ἄς φωτίζουν τήν ἀρχιερατεία μου. Ἡ φροντίδα καί ὁ σεβασμός μου στα-θερά θά συντροφεύουν τό γῆρας του.

ΔΙΑΤΗΡΩ τήν ἐλπίδα, ἤ μάλλον τήν πεποίθηση, ὅτι ἡ ποιμαντορία μου θά ἐνι-σχύεται ὑποστηρικτικά ἀπό τίς προσευχές ὅλων τῶν παρισταμένων, τοῦ Μακαριωτά-του Ἀρχιεπισκόπου κ.κ. Ἱερωνύμου καί τῶν Ἁγίων Ἀρχιερέων, τῶν σεβαστῶν πατέρων, τῶν συγγενῶν καί φίλων, τῶν ἐνοριτῶν καί πνευματικῶν παιδιῶν μου, τῶν συναδέλ-φων καί φοιτητῶν μου. Θά εἶμαι εὐτυχής, ἐάν τουλάχιστον ἐσεῖς, πού γεμίσατε ἀσφυκτικά τόν Καθεδρικό αὐτό Ναό καί τούς γύρω χώρους, καθώς καί ὅσοι συμμετέχετε διά τῶν ραδιοφωνικῶν, τηλεοπτικῶν καί διαδικτυακῶν συχνοτήτων, οἱ μέν κληρικοί μέ μνημονεύετε στήν προσκομιδή κάθε φορά πού λειτουργεῖτε, οἱ ὑπόλοιποι δέ μέ θυμᾶστε στίς προσευχές σας.

Ἀδελφοί,«῾Η χάρις τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦκαὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ [καί Πατρός]καὶ ἡ κοινωνία τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος [εἴη] μετὰ πάντων ὑμῶν· ἀμήν.».

Από το αρχιερατικό συλλείτουργο την επομένη της ενθρονίσεως


ην Κυριακή της Τυρινής το πρωί τελέστηκε στον ιερό ναό αγίων Αναργύ-ρων Βέροιας πολυαρχιε-

ρατικό συλλείτουργο προεξάρχο-ντος, τιμητικά, του νέου Μητρο-πολίτου Κίτρους και Κατερίνης κ. Γεωργίου, ενώ έλαβαν μέρος ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ελασσώνος κ. Βασίλειος, οι θε-οφιλέστατοι Επίσκοποι Πύργου κ. Ηλίας, Σαφίτα κ. Δημήτριος και ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων. Στον όρθρο χοροσάτησε ο σεβασμιώ-τατος Μητροπολίτης Ελασσώνος κ. Βασίλειος.Στη θεία λειτουργία μετείχαν και πολλοί ιερείς από την Μητρό-πολη Κίτρους που ήρθαν για να ευχηθούν στο νέο τους Ποιμε-νάρχη.

μ ι κ ρ έ ς Ε Ι Δ Η Σ Ε Ι Σ

Εσπερινός της συγχωρήσεως στον ι. ναό αγ. Αντωνίου Βεροίας

Πολυαρχιερατικό συλλείτουργο στους

Αγ. Αναργύρους

Τ

Από τη λειτουργία στον ιερό ναό αγ. Αναργύρων Βεροίας

ο απόγευμα της Κυρια-κής της Τυρινής τελέστη-κε στον ιερό ναό αγίου Αντωνίου πολιούχου

Βεροίας ο Εσπερινός της Συγ-χωρήσεως χοροστατούντος του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κίτρους και Κατερίνης κ. Γεωρ-γίου, ενώ συγχοροστάτησαν οι θεοφιλέστατοι επίσκοποι Πύργου κ. Ηλίας και Σαφιτά κ. Δημήτριος. Τη συγχωρητική ευχή στο τέλος ανέγνωσε ο σεβασμιώτατος Μη-τροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων ο οποίος κήρυξε και το θείο λόγο.Νωρίτερα ο σεβασμιώτατος τέλεσε τον Εσπερινό της συγχω-ρήσεως στον μητροπολιτικό ιερό ναό Μεταμορφώσεως Ναούσης.

Εσπερινόςτης Συγχωρήσεως

στη Βέροια

Τ

Υποδοχή του Τιμίου Ξύλου στο προαύλιο του μητροπολιτικού ναού Ναούσης

Από την εις πρεσβύτερο χειροτονία του π. Αλεξάνδρου Κουκουργιάννη

Από την εκκδήλωση «Οι Παναγίες του Κόσμου» στον Χώρο Τεχνών Βεροίας

τις 22 Μαρτίου πραγμα-τοποιήθηκε στη Νάουσα μεγάλη υποδοχή τεμαχί-ου Τιμίου Ξύλου από τα

Ιεροσόλυμμα.Ακολούθησε Δοξολογία στον μητροπολιτικό ιερό ναό Μεταμορ-φώσεως, ενώ ο σεβασμιώτατος τέλεσε αρχιερατική θεία Λειτουρ-γία την Κυριακή της Σταυροπρο-σκυνήσεως.

Υποδοχή του Τιμίου Σταυρού απο τα

Ιεροσόλυμμα

Σ

ην Κυριακή 6 Απριλίου ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης

Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε στον ιερό ναό οσίου Αντωνίου του Νέου Πολιούχου Βεροίας και τέλεσε την εις πρεσβύτερον χειροτονία του π. Αλεξάνδρου Κουκουργιάννη, τον οποίο στο τέλος της θείας Λειτυοργίας προχείρησε σε αρχμανδρίτη.Επίσης ο σεβασμιώτατος τέλεσε το καθιερωμένο ετήσιο μνημόσυνο για την μεγάλη ευεργέτιδα του ιερού ναού αείμνηστη Ευδοξία Μαλακούση.

Χειροτονία πρεσβυτέρου στον ι. ναό αγ. Αντωνίου

Τ

κδήλωση αφιερωμένη στη συμπλήρωση 20 χρόνων διοργανώσεως των Παυλείων πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα

7 Απριλίου το βράδυ στον κατάμεστο Χώρο Τεχνών του Δήμου Βέροιας. Την εκδήλωση συνδιοργάνωσαν ο Σύλλογος Φίλων Μονής Καλλίπετρας και ο Πολιτιστικός Σύλλογος Προμηθέας. Παρουσιάστηκαν 20 Παναγίες απ’ όλο τον κόσμο με αναφορές στην ιστορία και τα θαύματα της καθεμιάς εικόνας. Στη συνέχεια η Χορωδία του Π.Σ. Προμηθέα απέδωσε εκκλησιαστικούς ύμνους αφιερωμένους στην Παναγία. Στο τέλος της εκδήλωσης ο σεβασμιώτατος συνεχάρη τους διοργανωτές, μίλησε φανερά συγκινημένος για την Παναγία μας και τίμησε τους συντελεστές της εκδήλωσης.

«ΟιΠαναγίες του κόσμου».

Εκδήλωση στο Χώρο Τεχνών

Ε


Ο Ιερομόναχος π. Ιωακείμ Καρεώτης ομιλεί στη Νάουσα

Στην αίθουσα του θρόνου του Οικουμενικού Πατριαρχείου

Ο Παναγιώτατος με τον σεβασμιώτατο στην έκθεση τουλίπας στο πάρκο Εμυργκιάν στην Κωνσταντινούπολη

ατά τη διάρκεια της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακο-στής πραγματοποιήθηκαν

και φέτος οι καθιερωμένες ομιλίες αγιορειτών πατέρων στη Βέροια μετά τον κατανυκτικό εσπερινό και στη Νάουσα μετά τον εσπερινό του Σαββάτου.Φέτος μίλησαν α) Ιερομόναχος Ιωακείμ Καρεώτης, β) Ιερομόνα-χος Βενέδικτος Νεοσκητιώτης, γ) Ιερομόναχος Αντίπας Αγιορείτης, δ) Ιερομόναχος Αθανάσιος Σιμω-νοπετρίτης και ε) Μοναχός Νίκων Νεοσκητιώτης.

Ομιλίες Αγιορειτών την Μ.

Τεσσαρακοστή

Κ

ατά το τετραήμερο από 8 έως και 11 Απριλίου ο σεβασμιώ-τατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ.

Παντελεήμων, επικεφαλής ομάδας 32 κληρικών και λαϊκών επισκέφθηκε την Κωνσταντινούπολη.Στη διάρκεια της παραμονής τους στη βασιλίδα των πόλεων τα μέλη της εκκλησιαστικής αποστολής είχαν την ευκαιρία να μετέχουν σε προηγιασμένη θεία λειτουργία στον Πατριαρχικό ιερό ναό του αγίου Γεωργίου στο Φανάρι και στη συνέχεια να γίνουν δεκτοί από την ΑΘΠ τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο ο οποίος τους απηύθυνε πατρικές ευχές. Αργότερα, κατόπιν προσκλήσεως του Παναγιωτάτου, τον ακολούθησαν σε επίσκεψή του στο με-γάλο πάρκο της Κωνσταντινουπόλεως Εμυργκιάν στην περιοχή του Βοσπό-ρου, όπου υπήρχε έκθεση τουλίπας με εκκατομύρια τουλίπες που φυτεύθηκαν από τη δημοτική αρχή της Κωνσταντι-νουπόλεως.Τις επόμενες ημέρες πραγματοποιήθη-καν επισκέψεις στην ιερά μονή Πανα-γίας Βαλουκλή, όπου και οι τάφοι των Πατριαρχών, στην ιερά μονή Παναγίας Βλαχερνών, όπου ο σεβασμιώτατος έψαλε μία στάση των Χαιρετισμών προς την Υπεραγία Θεοτόκο, την μονή Παντοκράτορος, την εκκλησία αγίων Σεργίου και Βάκχου (μικρή αγία Σοφία) την εκκλησία αγίας Παρασκευής στο Χάσκιοϊ όπου βρίσκεται ο τάφος της νεομάρτυρος αγίας Αργυρής, το ναό της Παμακαρίστου με τα υπέροχα ψη-φιδωτά, την Αγία Σοφία, καθώς επίσης και τους ιερούς ναούς αγίας Ευφημίας και Αγίας Τριάδος στην Ιερά Μητρόπο-λη Χαλκηδόνος.

Προσκυνηματική εκδρομή στην

Κωνσταντινούπολη

Κ


Από την περιφορά του Επιταφίου, συνάντηση με την ενορία αγ. Ιωάννη Ελεήμονος μπροστά στο Δημαρχείο της Βέροιας

Στο επισκοπείο της Βέροιας λίγο πριν την έναρξη της λιτανευτικής πομπής προς τον μητροπολιτικό ναό για την τέλεση του Εσπερινού της Αγάπης

Από την πανήγυρη του Αγίου Γεωργίου στον πανηγυρίζοντα ιερό Ναό στην Α΄ Μεραρχία Πεζικού Βέροιας

ην Τετάρτη της Διακαινη-σίμου, εορτή του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωρ-γίου, ο σεβασμιώτατος

Μητροπολίτης Βεροίας, Ναού-σης και Καμπανίας κ. Παντελε-ήμων τέλεσε αρχιερατική θεία λειτουργία στον πανηγυρίζοντα ιερό ναό της Α΄ Μεραρχίας Πε-ζικού στη Βέροια. Στη συνέχεια τέλεσε δοξολογία για τον εορ-τασμό της γενεθλίου ημέρας της Α΄ Μεραρχίας.

Πανήγυρις Αγ. Γεωργίου στην

Α΄Μεραρχία

Τ

ην Μεγάλη Πέμπτη το εσπέρας ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ.

Παντελεήμων χοροστάτησε στην ακολουθία του όρθρου της Μεγά-λης Παρασκευής (Ακολουθία των Παθών) στον μητροπολιτικό ιερό ναό Μεταμορφώσεως του Σωτή-ρος Ναούσης.

Την Μεγάλη Παρασκευή το πρωί χοροστάτησε στην ακολουθία του Εσπερινού της Αποκαθηλώσεως στον ιερό ναό Κοιμήσεως Θεοτό-κου Αλεξανδρείας και το βράδυ στην Ακολουθία του Επιταφίου στον Μητροπολιτικό Ναό Βεροίας.

Το πρωί του Μεγ. Σαββάτου λει-τούργησε στον βυζαντινό ιερό ναό Χριστού στη Βέροια και το βράδυ χοροστάτησε στην τελετή της Αναστάσεως στην πλατεία Εληάς και αμέσως μετά τέλεσε την αναστάσιμη θεία Λειτουργία στον μητροπολιτικό ιερό ναό.

Την Κυριακή του Πάσχα το πρωί τέλεσε τον Εσπερινό της Αγάπης στον Μητροπολιτικό ιερό ναό αγ. πρωτοκορυφαίων αποστόλων Πέτρου και Παύλου Βεροίας, ενώ το απόγευμα της ίδιας ημέρας τέλεσε τον εσπερινό της αγάπης στην ιερά μονή Τιμίου Προδρόμου Ναούσης.

Οι Ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδος

και η Ανάσταση

Τ


Από τον αγιασμό θυρανοιξίων στο παρεκκλήσιο των αγίων 5 ιερομαρτύρων και του αγίου Γεωργίου Καρσλίδη,

Από την απονομή οφικίου Άρχοντος Δικαιοφύλακος στον κ. Ευαγγέλου Ζαχαρή

Από την πανήγυρη της Ζωοδόχου Πηγής στην Ιερά Μονή Παναγίας Δοβρά

ην Τετάρτη της Διακαι-νησίμου το απόγευμα ο σεβασμιώτατος Μητροπο-λίτης Βεροίας, Ναούσης

και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον εσπερινό στον ιερο ναό Αγίου Γεωργίου Ναούσης, επί τη μνήμη των αγίων Πέντε Ιερομαρτύρων Ναούσης οι οποίοι μαρτύρησαν την Πέμπτη της Δι-ακαινησίμου του έτους 1822. Την Πέμπτη της Διακαινησίμου το πρωί ο σεβασμιώτατος λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο.Μετά το τέλος της θείας λειτουργίας τέλεσε αγιασμό θυρανοιξίων στο παρεκκλήσιο των αγίων 5 ιερο-μαρτύρων και του αγίου Γεωργίου Καρσλίδη, που βρίσκεται στη νότια πλευρά του προαυλίου του κυρίως ναού.

Πανήγυρις Πέντε Ιερομαρτύρων

Ναούσης

Τ

ην Παρασκευή της Διακαι-νησίμου το πρωί, εορτή της Ζωοδόχου Πηγής, πανηγύ-ρισε το Καθολικό της Ιεράς Μονής Παναγίας Δοβρά.

Τελέστηκε αρχιερατικό συλλείτουργο προεξάρχοντος του σεβασμιωτά-του Μητροπολίτου Νεαπόλεως και Σαμαρείας κ. Αμβροσίου και συλλει-τουργήσαντος του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονος, ο οποίος κήρυξε και το θείο λόγο.Μετά το τέλος της θείας λειτουργίας, κατά το έθος, τελέστηκε στη Φιάλη της Μονής στο περιστύλιο του προ-αύλιου χώρου αγιασμός.

Πανήγυρις Ιεράς Μονής Παναγίας

Δοβρά

Τ

ην Πέμπτη της Διακαι-νησίμου το απόγευμα τελέστηκε στο Καθολικό

της Ιεράς Μονής Παναγίας Δοβρά Βεροίας ο πανηγυρικός εσπερινός της εορτής της Ζωοδόχου Πηγής, Στο τέλος του Εσπερινού ο σε-βασμιώτατος Μητροπολίτης, κατόπιν αναθέσεως της ΑΘΠ του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρ-θολομαίου, τέλεσε την εις άρχοντα Δικαιοφύλακα της ΜΧΕ χειροθεσία του ενιμολογιωτάτου κ. Ευαγγέλου Ζαχαρή, Εισσαγγελέα Εφετών.

Απονομή οφι-κίου Άρχοντος Δικαιοφύλακος

Τ


Από τον Εσπερινό για την επέτειο του Ολοκαυτώματος και την εορτή των δισχιλίων μαρτύρων Ναούσης στον ι. ναό αγ. Μηνά

Δοξολογία για την επέτειο του Ολοκαυτώματος στον μητροπολιτικό Ναό Ναούσης

Από την μουσική εκδήλωση για τη συμπλήρωση εικοσαετίας από τον θάνατο του Μ. Χατζηδάκι στην δημοτική αίθουσα Νάουσας

ο Σάββατο 26 Απριλίου το από-γευμα ξεκίνησαν στη Νάουσα οι εκδηλώσεις για την 192η επέτειο του Ολοκαυτώματος της πόλης.

Το απόγευμα τελέστηκε στον ιερό ναό αγίου Μηνά πολυαρχιερατικός εσπερι-νός για την εορτή των Δισχιλίων Νεο-μαρτύρων Ναούσης. Χοροστάτησε και κήρυξε το θείο λόγο ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κίτρους και Κατερίνης κ. Γεώργιος, ενώ συγχοροστάτησαν οι σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Νεα-πόλεως και Σαμαρείας κ. Αμβρόσιος, Μαρωνείας κ. Παντελέημων και Βε-ροίας κ. Παντελεήμων.Η προγραμματισμένη μεγάλη λιτανευ-τική πομπή από τον ιερό ναό αγίου Μηνά προς το χώρο του μαρτυρίου (Κιόσκι) ματαιώθηκε λόγω των δυσμε-νών καιρικών συνθηκών.

Εσπερινός Ολοκαυτώματος

στη Νάουσα

Τ

ην Παρασκευή της Διακαινησί-μου το το απόγευμα διοργανώ-θηκε από την Ιερά Μητρόπολη Βεροίας, Ναούσης και Κα-μπανίας στο Δημοτικό Θέατρο

Νάουσας μεγάλη μουσική εκδήλωση, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τη συμπλήρωση 20 χρόνων των Παυλείων, και ήταν αφιερωμένη στο έργο μεγάλου έλληνα συνθέτη Μάνου Χατζηδάκι, με την ευκαιρία συμπλήρωσης 20 χρόνων από το θάνατό του.

Μουσική εκδήλω-ση για το έργο του Μάνου Χατζηδάκι

Τ

ην Κυριακή του Θωμά το πρωί τελέστηκε στον μητροπολιτικό ιερό ναό Μεταμορφώσεως

πολυαρχιερατικό συλλείτουργο προ-εξάρχοντος του σεβ. Μητροπολίτου Κασσανδρείας κ. Νικοδήμου, ενώ έλα-βαν ακόμη μέρος οι Μητροπολίτες Νε-απόλεως και Σαμαρείας κ. Αμβρόσιος, Μαρωνείας και Κομοτηνής κ. Παντελεή-μων, ο οποίος κήρυξε και το θείο λόγο, Κίτρους και Κατερίνης κ. Γεώργιος και Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων.

Στο τέλος της θείας λειτουργίας έγινε Δοξολογία ενώ αμέσως μετά στο χώρο Θυσίας Στουμπάνου στην Αράπιτσα έγινε η καθιερωμένη τελετή με επιμνη-μόσυνη δέηση, ομιλία και ρίψη στεφά-νων στους καταρράκτες

Αρχιερατικό συλλείτουργο για το Ολοκαύτωμα

Νάουσας

Τ


α μας συγκινήσουν τα παρακάτω λόγια για να βγούμε από την αδιαφορία και αμετανοησία μας; Η πρώτη Ορθόδο-ξη Χριστιανή της

Ταϊβάν (πρώην προτεστάντισσα) Πελαγία “ζητιανεύει” την αγάπη μας για την Ορθόδοξη Ιεραπο-στολή της Ταϊβάν και τον λαό της που βρίσκεται ακόμα στο σκοτάδι της πολυθεΐας και των ειδώλων - ψεύτικων θεών και γράφει : «Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα!!! Να είχα γεννηθεί Ορθόδοξη, να μεταλάβαινα τη Θεία Κοινωνία και να φιλούσα τις Άγιες Εικόνες από τα βρεφικά μου χρόνια μέχρι τον θάνατό μου… Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, γιατί αντί της Θείας Κοινωνίας τρώμε και πίνουμε τα φαγητά των ειδώλων… Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, ώστε τα χέρια μου να αγγίζουν τις εικόνες, τα Άγια Λείψανα και να αγκαλιάζουν την αγάπη του Χριστού… Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, ώστε να μπορώ να διαβάζω την Καινή Διαθήκη στο πρωτότυπο! Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, για να μπορώ να βλέπω παντού τη χάρη του Θεού … Στην Ελλάδα είδα πολλούς Έλληνες, ιδίως τις Κυριακές, να γλεντάνε να πίνουν και να μην πηγαίνουν στην εκκλησία. Εδώ όμως στην Ταϊβάν οι συμπολίτες μου αλλά κυρίως οι νέοι, ακόμα και να ήθελαν να έρθουν στην εκκλησία μας είναι σχεδόν αδύνατο, διότι η μόνη Ορθόδοξη εκκλησία που υπάρχει, είναι ένα δωμάτιο στον 4ο όροφο μιας πολυκατοικίας στην άκρη της Ταϊπέι και πολλές φορές πολύς κόσμος μένει έξω από την Εκκλησία γιατί ο χώρος είναι μικρός. … Έλληνες, νομίζετε ότι είστε φτωχοί με την κρίση που

διέρχεστε αλλά δεν ξέρετε πόσο πλούσιοι είστε… Ευχαριστώ και να με συγχωρείτε». Πελαγία Yu. Ταϊβάν.

***************1821! Ηρωϊκό. Άγιο ΄21.

Τολμώ να πω πως χωρίς το Ιερό Ράσο δεν θα υπήρχε ΄21! Γράφει o Ἐμμανουήλ Ξάνθος Φιλικός: «Τὴν ἐπανάστασιν ἐκίνησαν καὶ ἐνεψύχωσαν οἱ κληρικοί... ἄνευ τῶν ὁποίων ὁ λαὸς δὲν ἤθελε κινηθῆ...». Ο δε π. Γεώργιος Με-ταλληνός με τίτλο «η συμμετοχή του Ράσου εις την επανάσταση του΄21» γράφει τα παρακάτω πολύ σημαντικά και τα παραθέτω γιατί έχουμε ιερό χρέος να τα έχουμε πάντα μπροστά μας : ‘’ Η συμμετοχή, του Ράσου -και μάλιστα του Οικουμενικού Πα-τριαρχείου- στον Αγώνα υπήρξε δείγμα υψηλής αυθυπερβάσεως και αυτοθυσίας… Πλησίον εις τον Ιερέα -έλεγε ο Θ. Κολοκο-τρώνης- ήτο ο λαϊκός, καθήμενοι εις ένα σκαμνί, Πατριάρχης και τζομπάνης, ναύτης και γραμμα-τισμένος, ιατροί, κλεφτοκαπε-ταναίοι, προεστοί και έμποροι. Ανάλογα αποτιμούν τη στάση του Ράσου στην Επανάσταση ο Δ. Κόκκινος, ο Δ. Φωτιάδης, ο Σπ. Μαρινάτος, ο Ι. Συκουτρής, ο Κ. Βοβολίνης, ο Ν. Τωμαδάκης, ο Απ. Βακαλόπουλος κ.ά. Οι περισ-σότεροι ιστορικοί δέχονται, ότι οι Αρχιερείς υπήρξαν η σπονδυλική στήλη της Φιλικής και ο κύριος παράγων του έργου της λόγω του υψηλού κύρους τους στο Λαό. Αν οι Αρχιερείς εξ άλλου δεν περιέβαλλαν με την αγάπη τους το έργο της Φιλικής, πολλά πράγματα μπορούσαν να ανα-τραπούν. Μια αναφορά, τέλος, στην ποσοστιαία σύνθεση της Φιλικής δίνει τα στοιχεία: Κληρικοί 9,5%, Αγρότες 6% και Πρόκριτοι 11,7%25. Ακόμη και Τούρκοι

ιστορικοί το ομολογούν.. Έτσι ο Μώραλη Μελίκ Μπέη δέχεται ότι «τον λαόν (της Πελοποννήσου) υπεκίνησαν οι έχοντες συμφέρο-ντα και σχέσεις μετά τούτων, οι έμποροι, οι πρόκριτοι, και κυρίως οι μητροπολίται και γενικώς οι ανήκοντες εις τον κλήρον, δηλαδή οι πραγματικοί ηγέται του Έθνους.»

**************Χριστός Ανέστη! Πάσχα 2014.

Μας αξίωσε ο Θεός να το γιορτά-σουμε . Γράφει ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς για την Ανάστα-ση του Χριστού : «Ποιος μου βεβαιώνει εμένα ότι ο Χριστός αναστήθηκε; Πρώτον, η συνεί-δηση μου λέει: τόσα πάθη που υπέστη ο Χριστός για το καλό και τη σωτηρία των ανθρώπων δεν θα μπορούσαν να επιβραβευτούν με τίποτε άλλο παρά με την ανά-σταση και την υπερκόσμια δόξα. Τα ανείπωτα πάθη του Δικαίου στεφανώθηκαν με την ανείπωτη δόξα. Αυτό μου δίνει ικανοποίηση και ηρεμία. Δεύτερον, ο νους μού λέει: χωρίς την λαμπρή αναστάσιμη νίκη όλο το έργο του Υιού του Θεού θα παρέμενε στον τάφο, ολόκληρη η αποστολή Του θα ήταν μάταιη. Τρίτον, η βούληση μού λέει: η Ανάσταση του Χριστού με έσωσε από τους ταλαντευόμενους δισταγμούς ανάμεσα στο καλό και το κακό, και με θέτει αποφασιστικά στον δρόμο του καλού. Και αυτό μου φωτίζει τον δρόμο και μου δίνει στήριγμα και δύναμη. Εκτός από τις τρεις φωνές, οι οποίες από μέσα μου βεβαιώνουν εμένα, υπάρχουν και άλλοι ασφαλώς μάρτυρες, που το βεβαιώνουν. Είναι οι ένδοξες μυροφόρες γυναίκες, είναι οι δώδεκα μεγάλοι απόστολοι, και πέντε εκατοντάδες άλλων μαρτύρων, που όλοι μετά την Ανάστασή Του Τον έβλεπαν

και Τον άκουγαν, όχι στον ύπνο τους αλλά στην πραγματικότητα, και όχι μόνο για ένα λεπτό αλλά για σαράντα ολόκληρες ημέρες. Μου το βεβαιώνει εκείνος ο πύρινος Σαύλος ο μεγαλύτερος Εβραίος διώκτης του χριστιανι-σμού. Μου το μαρτυρεί, ότι είδε εκείνο το φώς του Αναστηθέντα Κυρίου καταμεσής της ημέρας, και ότι άκουσε τη φωνή Του, και ότι υπάκουσε την εντολή Του. Αυ-τήν την μαρτυρία ο Παύλος δεν ήθελε να την αρνηθεί ούτε μετά από τριάντα χρόνια, ούτε ακόμα και την ώρα που στη Ρώμη του Νέρωνα η μάχαιρα έπεφτε στο κεφάλι του. Μου το βεβαιώνει και ο άγιος Προκόπιος, αρχηγός του Ρωμαϊκού στρατού που ξεκίνησε να αφανίσει τους χριστιανούς στις χώρες της ανατολής, και στον οποίον εμφανίστηκε ξαφνικά ζωντανός ο Χριστός και τον γύ-ρισε με το μέρος Του. Και αντί να σφάξει ο Προκόπιος τους χριστια-νούς, αυτοβούλως παραδόθηκε για να τον σφάξουν στο όνομα του Χριστού. Μου το βεβαιώνουν ακόμα χιλιάδες μαρτύρων του Χριστού στις φυλακές, στους τόπους εκτελέσεων μέσω αιώνων και αιώνων… Με βεβαιώνουν ακόμα αρκετοί λαοί και φυλές, που μόνο η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού τους έβγαλε από την άγρια κατάσταση στη διαφώτιση, από τη δουλεία στη ελευθερία, από το βούρκο του αμοραλισμού και του σκοταδισμού στο φως των τέκνων του Θεού… Ακόμα και η λέξη «Ανάσταση» εκ νε-κρών μου βεβαιώνει το αυτονόη-το. Γιατί χωρίς την Ανάσταση του Χριστού δεν θα υπήρχε ούτε καν η λέξη στις ανθρώπινες γλώσ-σες… Και έτσι, τέκνα του Θεού, σας χαιρετώ κι εγώ. Αληθώς Ανέστη ο Χριστός.»

τύπος&ουσίατοῦ Πρωτ/ρου Νεκταρίου Σαββίδη

Θ

Παύλειος Λόγος τεύχος 108

Documents