Όλυμπος Τεύχος 13

Ἡλεκτρονικὴ Ἑλληνοκεντρικὴ Ἐφημερίδα Ὄλυμπος Σελὶς 15 Δεκεμβρίου 2011

ΓΕΝΙΚΟΞΕΠΟΥΛΗΜΑ!

Ἁρτεμώνη(Δευτέρα)

5Αὐδυναίου

(Δεκεμβρίου)

2011 μ. Ἀ. Τ.ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΕΛΛΗΝΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΕΛΛΗΝΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΕΥΧΟΣ Ι Γ’

ΟΛΥΜΠΟΣ

Παῦλος Μελᾶς, σελ. 13

ΚΥΡΙΑ ΘΕΜΑΤΑἩ Ἐλληνικὴ Γλώσσα εἶναι ἡ

ἀρχαιότερη στὸν κόσμο, σελ. 8Ἡ πλατωνικὴ θεωρία γιὰ τὸν

κόσμο τῶν ἰδεῶν, σελ. 19

ΓΗ, ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ, ΙΣΤΟΡΙΑ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, ΑΓΩΝΕΣ, ΗΡΩΕΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ!!!


Ἀρχαία ΔίολκοςΗ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΡΚΕΤΕΣ!ΘΕΛΗΣΗ ΓΙΑ ΔΡΑΣΗ ΥΠΑΡΧΕΙ;

Η ΟΜΑΔΑ ΟΛΥΜΠΟΣΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ!


Ναὸς ἈφροδίτηςΗ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ...

ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΠΛΑΤΕΙΑ ΑΝΤΙΓΟΝΙΔΩΝ.

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ:http://templeofvenus.gr


Ἡ Ὁμάδα Ὄλυμπος μιλᾶ μὲ τεκμήρια, ποὺ ἔχουμε εἰς χείρας.


28η Ὀκτωβρίου 2011, Θεσσαλονίκη:

Τὸ χρονικὸ τῆς παρέλασηςποὺ «ΔΕΝ ἔγινε»...

Οἱ... «βιταμῖνες τοῦ κράτους», κατὰ τὴ Μαφάλντα, ἀναμένουν.

Ἐδῶ γίνεται ἡ παρέμβαση ἀπὸ τὰ μέλη τῆς Ὁμάδος Ὄλυμπος.

Ζητεῖται ἡ ἀπομάκρυνση τῶν Μ.Α.Τ. καὶ τῶν ἐπισήμων.

Καὶ ὅπως βλέπετε, μὲ τὴν παρέμ-βαση τῆς... «Χρυσῆς Αὐγῆς»...

...ἡ ὁποία «συμμετέχει», ἀπομα-κρύνονται Μ.Α.Τ. κι ἐπίσημοι.

Νίκη λαοῦ, κεκτημένες οἱ κερκῖδες, γιὰ ἄνεση...

Καὶ ὁ Ἱδρυτῆς τῆς ὉμάδοςΘεόδωρος Στεφάνου...

...ἀπολαμβάνει τὴ νίκη, εἰσελθεὶς εἰς τᾶς θέσεις τῶν ἐπισήμων.

Ἀρχίζει ἡ παρέλαση πού... ΔΕΝ ἔγινε, σύμφωνα μὲ τὰ ΜΜΕ.

Σὲ ἐπανάληψη


Καὶ παρακάτω βλέπετε στιγμιότυπα ἀπὸ διαφόρους πολιτιστικοὺς συλλόγους καὶ τὰ καμάρια μας, τὰ Λ.ΕΦ.Ε.Δ. (Λέσχη Ἐφέδρων Ἐνόπλων Δυνάμεων).

Ἀφιερωμένο, έξαιρετικὰ μὲ πολλὴ συμπάθεια, σὲ ὅλα τὰ πορνοκέφαλα Μέσα Μαζικῆς Ἐνημερώσεως Πολιτικοῦ Πορνὸ ποὺ ἐξέφρασαν τὴ γνώμη ὅτι ἡ παρέλαση δὲν ἔλαβε χώρα.

Λ.ΕΦ.Ε.Δ.


Ἡ Ἀγγλικὴ γλώσσα ἔχει 490.000 λέξεις ἀπὸ τὶς ὁποῖες 41.615 λέξεις… εἶναι ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ γλώσσα (βιβλίο Γκίνες). Ἡ Ἑλλη-νικὴ μὲ τὴν μαθηματικὴ δομή της εἶναι ἡ γλώσσα τῆς πληροφορικῆς καὶ τῆς νέας γε-νιᾶς τῶν ἐξελιγμένων ὑπολογιστῶν, διότι μόνο σὲ αὐτὴν δὲν ὑπάρχουν ὅρια. (Μπὶλ Γκέιτς). Ἡ Ἑλληνικὴ καὶ ἡ Κινέζικη… εἶναι οἱ μόνες γλῶσσες μὲ συνεχῆ ζῶσα παρουσία ἀπὸ τοὺς ἴδιους λαοὺς καὶ στὸν ἴδιο χῶρο ἐδῶ καὶ 4.000 ἔτη. Ὅλες οἱ γλῶσσες θεω-ροῦνται κρυφοελληνικές, μὲ πλούσια δά-νεια ἀπὸ τὴν μητέρα τῶν γλωσσῶν, τὴν Ἑλλη-νική. (Francisco Adrados, γλωσσολόγος).

Τὸ πρῶτο μεγάλο πλῆγμα ποὺ δέχθηκε ἡ Ἑλληνικὴ γλώσσα ἦταν ἡ μεταρρύθμιση τοῦ 1976 μὲ τὴν κατάργηση τῶν ἀρχαίων Ἑλλη-νικῶν καὶ ἡ διὰ νόμου καθιέρωση τῆς Δημο-τικῆς καὶ τοῦ μονοτονικοῦ, ποὺ σήμερα κα-τάντησε ἀτονικό. Ἕτερο μεγάλο πλῆγμα εἶναι ὅτι ἡ… οἰκογένεια, ὁ δάσκαλος καὶ ὁ ἱερέας ἀντικαταστάθηκαν ἀπὸ τὴν τηλεόρα-ση, ποὺ ἀσκεῖ ὀλέθρια ἐπίδραση ὄχι μόνο στὴν γλώσσα, ἀλλὰ καὶ στὸν χαρακτήρα καὶ στὸ ἦθος. (Ἀντώνης Κουνάδης, ἀκαδημαϊ-κός).

Τὸ CNN σὲ συνεργασία μὲ τὴν ἑταιρεία ὑπολογιστῶν Apple ἑτοίμασαν ἕνα εὔκολο πρόγραμμα ἐκμάθησης ἑλληνικῶν πρὸς τοὺς ἀγγλόφωνους καὶ ἱσπανόφωνους τῶν ΗΠΑ. Τὸ σκεπτικὸ αὐτῆς τῆς πρωτοβουλίας ἦταν ὅτι ἡ ἑλληνικὴ ἐντείνει τὸ ὀρθολογικὸ πνεῦμα, ὀξύνει τὸ ἐπιχειρηματικὸ πνεῦμα καὶ προτρέπει τοὺς πολίτες πρὸς τὴν δημι-ουργικότητα.

Μετρώντας τὶς διαφορετικὲς λέξεις ποὺ ἔχει ἡ κάθε γλώσσα βλέπουμε ὅτι ὅλες ἔχουν ἀπὸ ἀρκετὲς χιλιάδες, ἄρα εἶναι ἀδύνατο νὰ ὑπάρξει γραφὴ ποὺ νὰ ἔχει τόσα γράμματα ὅσες καὶ οἱ λέξεις μίας γλώσσας, γιατί κανέ-νας δὲ θὰ θυμόταν τόσα πολλὰ σύμβολα. Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ μὲ τὶς διαφορετικὲς συλλαβὲς τῶν λέξεων (π.χ. τίς: α, αβ, βα, βρα, βε, ου. ) ποὺ ἔχει ἡ κάθε γλώσσα. Μετρώντας ἐπίσης τοὺς διαφορετικοὺς φθόγγους τῶν λέξεών

τους: (α, β, γ.) ποὺ ἔχει ἡ κάθε γλώσσα βλέ-πουμε ὅτι αὐτοὶ εἶναι σχετικὰ λίγοι, εἶναι μόλις 20, δηλαδὴ οἱ ἑξῆς: α, ε, ο, ου, ι, κ, γ, χ, τ, δ, θ, π, β, φ, μ, ν, λ, ρ, σ, ζ , ὅμως, ἂν κα-ταγράφουμε τὶς λέξεις μόνο ὡς ἔχουν φθογ-γικά, δὲν διακρίνονται οἱ ὁμόηχες, π.χ.: «τίχι» = τείχη, τοῖχοι, τύχη, τύχει, «καλί» = καλοὶ & καλὴ & καλεῖ. Ἑπομένως, δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ὑπάρξει γραφὴ ποὺ νὰ ἔχει τόσα γράμματα ὅσοι καὶ οἱ διαφορετικοὶ φθόγγοι τῶν λέξεων. Πρὸ αὐτοῦ τοῦ προβλήματος οἱ ἄνθρωποι κατάφυγαν σὲ διάφορα τεχνάσμα-τα, γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τὴν καταγραφὴ τοῦ προφορικοῦ λόγου, κυριότερα τῶν ὁποίων εἶναι τὸ αἰγυπτιακὸ καὶ τὸ ἑλληνικό. Τὸ τέ-χνασμα ποὺ ἐπινόησαν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες προκειμένου νὰ καταφέρουν νὰ καταγρά-φουν φωνητικὰ τὶς λέξεις, ἦταν ἡ χρησιμο-ποίηση ἀπὸ τὴ μία τόσων γραμμάτων ὅσοι καὶ οἱ φθόγγοι τῶν λέξεων, φωνηέντων καὶ συμφώνων, δηλαδὴ τῶν γραμμάτων: Α(α), Β(β), Γ(γ). καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη κάποιων ὁμό-

φωνων γραμμάτων, δηλαδὴ τῶν: Ω(ω) & Ο(ο), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι) μὲ τὰ ὁποῖα, βάσει κανό-νων, ἀφενὸς ὑποδείχνεται ἡ ἐτυμολογία (= τὸ μέρος λόγου ἢ ὁ τύπος κ.τ.λ.), ἄρα τὸ ἀκριβὲς νόημα τῶν λέξεων καὶ ἀφετέρου διακρίνο-νται οἱ ὁμόηχες λέξεις, πρβ π.χ.: τύχη & τεί-χη & τύχει & τοῖχοι, λίπη & λείπει & λύπη. Παράβαλε π.χ. ὅτι στὴν ἑλληνικὴ γραφὴ ἔχει κανονιστεῖ νὰ γράφουμε τὸ τελευταῖο φωνῆεν τῶν ρημάτων μὲ τὰ γράμματα – ω, ει καὶ τῶν πτωτικῶν μὲ τὰ – ο, ι, η, ὥστε νὰ διακρίνονται οἱ ὁμόηχοι τύποι: καλῶ & καλό, καλεῖ & καλή, σύκο & σήκω, φιλὶ & φυλή, φιλῶ & φύλο. Παράβαλε ὁμοίως ὅτι στὴν ἑλληνικὴ γραφὴ ἔχει κανονιστεῖ νὰ γράφουμε τὰ κύ-ρια ὀνόματα μὲ κεφαλαῖο γράμμα καὶ τὰ κοινὰ μὲ μικρό, γιὰ διάκριση τῶν ὁμόφωνων λέξεων: νίκη & Νίκη, ἀγαθὴ & Ἀγαθή.

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑΤὰ Ἑλληνικὰ εἶναι ἡ μόνη γλώσσα στὸν

κόσμο ποὺ ὁμιλεῖται καὶ γράφεται συνεχῶς ἐπὶ 4.000 τουλάχιστον συναπτὰ ἔτη, καθὼς ὁ Ἄρθουρ Ἔβανς (Arthur Evans) διέκρινε τρεῖς φάσεις στὴν ἱστορία τῆς Μινωικῆς γραφῆς, ἐκ τῶν ὁποίων ἡ πρώτη ἀπὸ τὸ 2000 π.Χ. ὡς τὸ 1650 π.Χ. Μπορεῖ κάποιος νὰ δι-αφωνήσει καὶ νὰ πεῖ ὅτι τὰ Ἀρχαία καὶ τὰ Νέα Ἑλληνικὰ εἶναι διαφορετικὲς γλῶσσες, ἀλλὰ κάτι τέτοιο φυσικὰ καὶ εἶναι τελείως ἀναληθές. Ὁ ἴδιος ὁ Ὀδυσσέας Ἐλύτης εἶπε: «Ἐγὼ δὲν ξέρω νὰ ὑπάρχει παρὰ μία γλώσσα, ἡ ἑνιαία Ἑλληνικὴ γλώσσα. Τὸ νὰ λέει ὁ Ἕλληνας ποιητῆς, ἀκόμα καὶ σήμερα, ὁ οὐρανός, ἡ θάλασσα, ὁ ἥλιος, ἡ σελήνη, ὁ ἄνεμος, ὅπως τὸ ἔλεγαν ἡ Σαπφὼ καὶ ὁ Ἀρχί-λοχος, δὲν εἶναι μικρὸ πράγμα. Εἶναι πολὺ σπουδαῖο. Ἐπικοινωνοῦμε κάθε στιγμὴ μι-

Ἡ Ἑλληνικὴ Γλώσσα εἶναι ἡ Ἀρχαιότερη στὸν Κόσμο.

Γεώργιος Καλέας

• Πρόσθετο εἰσόδημα.• Οἰκονομικὴ ἀνεξαρ-

τησία.• Νὰ ἔχω δική μου

επιχείρηση.• Περισσότερος

ἐλεύθερος χρόνος.• Προσωπικὴ ἀνάπτυ-

ξη.

• Νὰ βοηθῶ τοὺς ἄλλους.

• Νὰ συναντῶ νέα πρόσωπα.

• Νὰ σταματήσω νὰ ἐργάζομαι

• Νὰ ἀφήσω κάτι πίσω μου.

Ἀνεξάρτητος Συνεργάτης

http://www.foreverliving.com/Κινητό: 6970 675921


http://pyrrphoros.wordpress.com/pyrphoros/

λώντας μὲ τὶς ρίζες ποὺ βρίσκονται ἐκεῖ. Στὰ Ἀρχαῖα».

Ὁ μεγάλος διδάσκαλος τοῦ γένους Ἀδα-μάντιος Κοραὴς εἶχε πεῖ: «Ὅποιος χωρὶς τὴν γνώση τῆς Ἀρχαίας ἐπιχειρεῖ νὰ μελετήσει καὶ νὰ ἑρμηνεύσει τὴν Νέαν, ἢ ἀπατᾶται ἢ ἀπατᾶ». Παρ’ ὅτι πέρασαν χιλιάδες χρόνια, ὅλες οἱ Ὁμηρικὲς λέξεις ἔχουν διασωθεῖ μέ-χρι σήμερα. Μπορεῖ νὰ μὴν διατηρήθηκαν ἀτόφιες, ἄλλα ἔχουν μείνει στὴν γλώσσα μας μέσω τῶν παραγώγων τους. Μπορεῖ νὰ λέμε νερὸ ἀντὶ γιὰ ὕδωρ ἀλλὰ λέμε ὑδροφόρα, ὑδραγωγεῖο καὶ ἀφυδάτωση. Μπορεῖ νὰ μὴν χρησιμοποιοῦμε τὸ ρῆμα δέρκομαι (βλέπω) ἀλλὰ χρησιμοποιοῦμε τὴν λέξη ὀξυδερκής. Μπορεῖ νὰ μὴν χρησιμοποιοῦμε τὴν λέξη αὐδὴ (φωνή) ἀλλὰ παρ’ ὅλα αὐτὰ λέμε ἄναυ-δος καὶ ἀπηύδησα. Ἐπίσης, σήμερα δὲν λέμε λωποὺς τὰ ροῦχα, ἀλλὰ λέμε τὴν λέξη «λωποδύτης» ποὺ σημαίνει «αὐτὸς ποὺ βυθί-ζει (δύει) τὸ χέρι τοῦ μέσα στὸ ροῦχο σου (λωπῆ) γιὰ νὰ σὲ κλέψει».

Ἡ Γραμμικὴ Β’ εἶναι καὶ αὐτὴ καθαρὰ Ἑλληνική, γνήσιος πρόγονος τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς. Ὁ Ἄγγλος ἀρχιτέκτονας Μάικλ Βέντρις, ἀποκρυπτογράφησε βάση κάποιων εὐρημάτων τὴν γραφὴ αὐτὴ καὶ ἀπέδειξε τὴν Ἑλληνικότητά της. Μέχρι τότε φυσικὰ ὅλοι ἀγνοοῦσαν πεισματικὰ ἔστω καὶ τὸ ἐνδεχό-μενο νὰ ἦταν Ἑλληνική. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἔχει τεράστια σημασία καθὼς πάει τὰ Ἑλλη-νικὰ ἀρκετοὺς αἰῶνες ἀκόμα πιὸ πίσω στὰ βάθη τῆς ἱστορίας. Αὐτὴ ἡ γραφὴ σίγουρα ξενίζει, καθὼς τὰ σύμβολα ποὺ χρησιμοποι-εῖ εἶναι πολὺ διαφορετικὰ ἀπὸ τὸ σημερινὸ Ἀλφάβητο. Παρ’ ὅλα αὐτά, ἡ προφορὰ εἶναι παραπλήσια, ἀκόμα καὶ μὲ τὰ Νέα Ἑλληνι-κά. Γιὰ παράδειγμα ἡ λέξη «TOKOSOTA» σημαίνει «Τοξότα» (κλητική). Εἶναι γνωστὸ ὅτι «κ» καὶ σ» στὰ Ἑλληνικὰ μᾶς κάνει «ξ» καὶ μὲ μία ἁπλὴ ἐπιμεριστικὴ ἰδιότητα ὅπως κά-νουμε καὶ στὰ μαθηματικὰ βλέπουμε ὅτι ἡ λέξη αὐτὴ ἐδῶ καὶ τόσες χιλιετίες δὲν ἄλλαξε καθόλου. Ἀκόμα πιὸ κοντὰ στὴν Νεοελληνι-κή, ὁ «ἄνεμος», ποὺ στὴν Γραμμικὴ Β’ γρά-φεται «ANEMO», καθὼς καὶ «ράπτης», «ἔρη-μος» καὶ «τέμενος» ποὺ εἶναι ἀντίστοιχα στὴν Γραμμικὴ Β’ «RAPTE», «EREMO», «TEMENO», καὶ πολλὰ ἄλλα παραδείγματα. Ὑπολογίζοντας ὅμως ἔστω καὶ μὲ τὶς συμβα-τικὲς χρονολογίες, οἱ ὁποῖες τοποθετοῦν τὸν

Ὅμηρο γύρω στὸ 1.000 π.Χ., ἔχουμε τὸ δι-καίωμα νὰ ρωτήσουμε: Πόσες χιλιετίες χρει-άστηκε ἡ γλώσσα μας ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ οἱ ἄνθρωποι τῶν σπηλαίων τοῦ Ἑλληνικοῦ χώ-ρου τὴν πρωτοάρθρωσαν μὲ μονοσύλλαβους φθόγγους μέχρι νὰ φτάσει στὴν ἐκπληκτικὴ τελειότητα τῆς Ὁμηρικῆς ἐπικῆς διαλέκτου, μὲ λέξεις ὅπως «ροδοδάκτυλος», λευκώλε-νος», «ὠκύμορος», κ.τ.λ.;

Ὁ Πλούταρχος στὸ «Περὶ Σωκράτους δαι-μονίου» μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὁ Ἀγησίλαος ἀνακάλυψε στὴν Ἁλίαρτο τὸν τάφο τῆς Ἀλκμήνης, τῆς μητέρας τοῦ Ἠρακλέους, ὁ ὁποῖος τάφος εἶχε ὡς ἀφιέρωμα «πίνακα χαλκοῦν ἔχοντα γράμματα πολλὰ θαυμα-στά, παμπάλαια…».

Φανταστεῖτε περὶ πόσο παλαιᾶς γραφῆς πρόκειται, ἀφοῦ οἱ ἴδιοι οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες τὴν χαρακτηρίζουν «ἀρχαία». Φυσικά, δὲν γίνεται ξαφνικά, «ἀπὸ τὸ πουθενά» νὰ ἐμφα-νιστεῖ ἕνας Ὅμηρος καὶ νὰ γράψει δυὸ λογο-τεχνικὰ ἀριστουργήματα. Εἶναι προφανὲς ὅτι ἀπὸ πολὺ πιὸ πρὶν πρέπει νὰ ὑπῆρχε γλώσσα (καὶ γραφή) ὑψηλοῦ ἐπιπέδου. Πράγματι, ἀπὸ τὴν ἀρχαία Ἑλληνικὴ Γραμ-ματεία γνωρίζουμε ὅτι ὁ Ὅμηρος δὲν ὑπῆρξε ὁ πρῶτος, ἀλλὰ ὁ τελευταῖος καὶ διασημότε-ρος μίας μεγάλης σειρᾶς ἐπικῶν ποιητῶν, τῶν ὁποίων τὰ ὀνόματα ἔχουν διασωθεῖ (Κρε-ώφυλος, Πρόδικος, Ἀρκτίνος, Ἀντίμαχος, Κιναίθων, Καλλίμαχος) καθὼς καὶ τὰ ὀνόμα-τα τῶν ἔργων τους (Φορωνίς, Φωκαΐς, Δανα-ΐς, Αἰθιοπίς, Ἐπίγονοι, Οἰδιπόδεια, Θή-βαις…) δὲν ἔχουν ὅμως διασωθεῖ τὰ ἴδια τὰ ἔργα τους.

ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΝΕΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

Ἡ δύναμη τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας βρί-σκεται στὴν ἱκανότητά της νὰ πλάθεται ὄχι μόνο προθεματικὰ ἢ καταληκτικά, ἀλλὰ δι-αφοροποιώντας σὲ μερικὲς περιπτώσεις μέ-χρι καὶ τὴ ρίζα τῆς λέξης (π.χ. «τρέχω» καὶ «τροχός» παρ’ ὅτι εἶναι ἀπὸ τὴν ἴδια οἰκογέ-νεια, ἀποκλίνουν ἐλαφρῶς στὴν ρίζα). Ἡ Ἑλληνικὴ γλώσσα εἶναι εἰδικὴ στὸ νὰ δημι-ουργεῖ σύνθετες λέξεις μὲ ἀπίστευτων δυνα-τοτήτων χρήσεις, πολλαπλασιάζοντας τὸ λε-ξιλόγιο.

Τὸ διεθνὲς λεξικὸ Γουέμπστερς (Webster’s New International Dictionary) ἀναφέρει: «Ἡ Λατινικὴ καὶ ἡ Ἑλληνική, ἰδίως ἡ Ἑλλη-νική, ἀποτελοῦν ἀνεξάντλητη πηγὴ ὑλικῶν γιὰ τὴν δημιουργία ἐπιστημονικῶν ὅρων», ἐνῶ οἱ Γάλλοι λεξικογράφοι Ζὰν Μπουφαγ-τίγκ (Jean Bouffartigue) καὶ Ἄν Μαρὶ Ντελ-γιὲ (Anne-Marie Delrieu) τονίζουν: «Ἡ ἐπι-στήμη βρίσκει ἀσταμάτητα νέα ἀντικείμενα ἢ ἔννοιες. Πρέπει νὰ τὰ ὀνομάσει. Ὁ θη-

σαυρὸς τῶν Ἑλληνικῶν ριζῶν βρίσκεται μπροστά της, ἀρκεῖ νὰ ἀντλήσει ἀπὸ ἐκεῖ. Θὰ ἦταν πολὺ περίεργο νὰ μὴν βρεῖ αὐτὲς ποὺ χρειάζεται».

Ὁ Γάλλος συγγραφέας Ζὰκ Λακαρριέρ, ἔκθαμβος μπροστὰ στὸ μεγαλεῖο τῆς Ἑλλη-νικῆς, εἶχε δηλώσει σχετικῶς: «Ἡ Ἑλληνικὴ γλώσσα ἔχει τὸ χαρακτηριστικὸ νὰ προσφέ-ρεται θαυμάσια γιὰ τὴν ἔκφραση ὅλων τῶν ἱεραρχιῶν μὲ μία ἁπλὴ ἐναλλαγὴ τοῦ πρώ-του συνθετικοῦ.

Ἀρκεῖ κανεὶς νὰ βάλει ἕνα παν– πρωτο– ἀρχι– ὑπερ– ἢ μία ὁποιαδήποτε ἄλλη πρό-θεση μπροστὰ σὲ ἕνα θέμα. Κι ἂν συνδυάσει κανεὶς μεταξύ τους αὐτὰ τὰ προθέματα, παίρνει μία ἀτελείωτη ποικιλία διαβαθμίσε-ων. Τὰ προθέματα ἐγκλείονται τὰ μὲν στὰ δὲ σὰν μία σημασιολογικὴ κλίμακα, ἡ ὁποία ὀρθώνεται πρὸς τὸν οὐρανὸ τῶν λέξεων».

Σὴν Ἰλιάδα τοῦ Ὁμήρου ἡ Θέτις θρηνεῖ γιὰ ὅτι θὰ πάθει ὁ υἱὸς τῆς σκοτώνοντας τὸν Ἔκτωρα «διὸ καὶ δυσαριστοτοκείαν αὐτὴν ὀνομάζει». Ἡ λέξη αὐτὴ ἀπὸ μόνη της εἶναι ἕνα μοιρολόι, δὺς + ἄριστος + τίκτω (=γεννῶ) καὶ σημαίνει ὅπως ἀναλύει τὸ Ἐτυμολογικὸν τὸ Μέγα «ποὺ γιὰ κακὸ γέννησα τὸν ἄριστο». Πρὸ ὀλίγων ἐτῶν κυκλοφόρησε στὴν Ἐλβε-τία τὸ «Λεξικὸ Ἀνύπαρκτων Λέξεων» (Dictionnaire Des Mots Inexistants) ὅπου προτείνεται νὰ ἀντικατασταθοῦν Γαλλικὲς περιφράσεις μὲ μονολεκτικοὺς ὅρους ἀπὸ τὰ Ἑλληνικά. Π.χ. androprere, biopaleste, dysparegorete, ecogeniarche, elpidophore, glossoctonie, philomatheem tachymathie, theopempte κλπ. περίπου 2.000 λήμματα μὲ προοπτικὴ περαιτέρω ἐμπλουτισμοῦ.

Η ΑΚΡΙΒΟΛΟΓΙΑΕἶναι προφανὲς ὅτι τουλάχιστον ὅσον

ἀφορᾶ τὴν ἀκριβολογία, γλῶσσες ὅπως τὰ Ἑλληνικὰ ὑπερτεροῦν σαφῶς σὲ σχέση μὲ γλῶσσες σὰν τὰ Ἀγγλικά. Εἶναι λογικὸ ἄλλω-στε ἂν κάτσει νὰ τὸ σκεφτεῖ κανείς, ὅτι μπο-ρεῖ πολὺ πιὸ εὔκολα νὰ καθιερωθεῖ μία γλώσσα διεθνὴς ὅταν εἶναι πιὸ εὔκολη στὴν ἐκμάθηση, ἀπὸ τὴ ἄλλη ὅμως μία τέτοια γλώσσα ἐκ τῶν πραγμάτων δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι τόσο ποιοτική. Συνέπεια τῶν παραπά-νω εἶναι ὅτι ἡ Ἀγγλικὴ γλώσσα δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι λακωνικὴ ὅπως εἶναι ἡ Ἑλληνική, καθὼς γιὰ νὰ μὴν εἶναι διφορούμενο τὸ νόη-μα τῆς ἑκάστοτε φράσης, πρέπει νὰ χρησι-μοποιηθοῦν ἐπιπλέον λέξεις. Γιὰ παράδειγ-μα ἡ λέξη «drink» ὡς αὐτοτελὴς φράση δὲν ὑφίσταται στὰ Ἀγγλικά, καθὼς μπορεῖ νὰ σημαίνει «ποτό», «πίνω», «πιές» κτλ. Ἀντιθέ-τως στὰ Ἑλληνικὰ ἡ φράση «πιές» βγάζει νό-ημα, χωρὶς νὰ χρειάζεται νὰ βασιστεῖς στὰ συμφραζόμενα γιὰ νὰ καταλάβεις τὸ νόημά της. Παρένθεση: Νὰ θυμίσουμε ἐδῶ ὅτι στὰ Ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ ἐκτὸς ἀπὸ Ἑνικὸς καὶ Πληθυντικὸς ἀριθμός, ὑπῆρχε καὶ Δυϊκὸς ἀριθμός. Ὑπάρχει στὰ Ἑλληνικὰ καὶ ἡ Δο-τικὴ πτώση ἐκτὸς ἀπὸ τὶς ὑπόλοιπες 4 πτώ-σεις ὀνομαστική, γενική, αἰτιατικὴ καὶ κλιτι-κή. Ἡ Δοτικὴ χρησιμοποιεῖται συνεχῶς στὸν καθημερινό μας λόγο (π.χ. Βάσει τῶν μετρή-σεων, καταλήγουμε στὸ συμπέρασμα ὅτι…) καὶ εἶναι πραγματικὰ ἄξιον λόγου τὸ γιατὶ ἐκδιώχθηκε βίαια ἀπὸ τὴν νεοελληνικὴ γλώσσα. Ἀκόμα παλαιότερα, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν


Vicky’s Radio: Ἡ καρδιὰ τῆς Νέας Ὑόρκηςχτυπᾶ σὲ Ἑλληνικοὺς Ρυθμούς.

http://vickysradio.listen2myradio.com/

ἐξορισμένη ἀλλὰ ζωντανὴ Δοτικὴ ὑπῆρχαν καὶ ἄλλες τρεῖς ἐπιπλέον πτώσεις οἱ ὁποῖες ὅμως χάθηκαν.

Τὸ ἴδιο πρόβλημα, σὲ πολὺ πιὸ ἔντονο φυσικὰ βαθμό, ἔχει καὶ ἡ Κινεζικὴ γλώσσα. Ὅπως μας λέει καὶ ὁ Κρητικὸς δημοσιογρά-φος Ἀ. Κρασανάκης: «Ἐπειδὴ οἱ ἁπλὲς λέ-ξεις εἶναι λίγες, ἔχουν ἀποκτήσει πάρα πολλὲς ἔννοιες, γιὰ νὰ καλύψουν τὶς ἀνά-γκες τῆς ἔκφρασης, π.χ.: «σί» = γνωρίζω, εἶμαι, ἰσχύς, κόσμος, ὅρκος, ἀφήνω, θέτω, ἀγαπῶ, βλέπω, φροντίζω, περπατῶ, σπίτι κ.τ.λ., «πά» = μπαλέτο, ὀκτώ, κλέφτης, κλέ-βω… «πάϊ» = ἄσπρο, ἑκατό, ἑκατοστό, χάνω…». Ἴσως νὰ ὑπάρχει ἐλαφρὰ διαφορὰ στὸν τονισμό, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ νὰ ὑπάρχει, πὼς εἶναι δυνατὸν νὰ καταστήσεις ἕνα σημα-ντικὸ κείμενο (π.χ. συμβόλαιο) ξεκάθαρο;

Η ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑΣτὴν Ἑλληνικὴ γλώσσα οὐσιαστικὰ δὲν

ὑπάρχουν συνώνυμα, καθὼς ὅλες οἱ λέξεις ἔχουν λεπτὲς ἐννοιολογικὲς διαφορὲς μετα-ξύ τους. Γιὰ παράδειγμα, ἡ λέξη «λωποδύ-της» χρησιμοποιεῖται γι’ αὐτὸν ποὺ βυθίζει τὸ χέρι τοῦ στὸ ροῦχο μας καὶ μᾶς κλέβει, κρυφὰ δηλαδή, ἐνῶ ὁ «ληστής» εἶναι αὐτὸς πού μας κλέβει φανερά, μπροστὰ στὰ μάτια μας. Ἐπίσης τὸ «ἄγειν» καὶ τὸ «φέρειν» ἔχουν τὴν ἴδια ἔννοια. Ὅμως τὸ πρῶτο χρησιμοποι-εῖται γιὰ ἔμψυχα ὄντα, ἐνῶ τὸ δεύτερο γιὰ τὰ ἄψυχα.

Στὰ Ἑλληνικὰ ἔχουμε τὶς λέξεις «κεράν-νυμι», «μίγνυμι» καὶ «φύρω» ποὺ ὅλες ἔχουν τὸ νόημα τοῦ «ἀνακατεύω». Ὅταν ἀνακατεύ-ουμε δυὸ στερεὰ ἢ δυὸ ὑγρὰ μεταξύ τους ἀλλὰ χωρὶς νὰ συνεπάγεται νέα ἕνωση (π.χ. λάδι μὲ νερό), τότε χρησιμοποιοῦμε τὴν λέξη «μειγνύω» ἐνῶ ὅταν ἀνακατεύουμε ὑγρὸ μὲ στερεὸ τότε λέμε «φύρω». Ἐξ οὗ καὶ ἡ λέξη «αἱμόφυρτος» ποὺ ὅλοι γνωρίζουμε ἀλλὰ δὲν συνειδητοποιοῦμε τὶ σημαίνει. Ὅταν οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες πληγωνόντουσαν στὴν μάχη, ἔτρεχε τότε τὸ αἷμα καὶ ἀνακατευόταν μὲ τὴν σκόνη καὶ τὸ χῶμα. Τὸ κεράννυμι ση-

μαίνει ἀνακατεύω δυὸ ὑγρὰ καὶ φτιάχνω ἕνα νέο, ὅπως γιὰ παράδειγμα ὁ οἶνος καὶ τὸ νερό. Ἐξ’ οὗ καὶ ὁ «ἄκρατος» (δηλαδὴ καθα-ρός) οἶνος ποὺ λέγαν οἱ Ἀρχαῖοι ὅταν δὲν ἦταν ἀνακατεμένος (κεκραμμένος) μὲ νερό. Τέλος ἡ λέξη «παντρεμένος» ἔχει διαφορε-τικὸ νόημα ἀπὸ τὴν λέξη «νυμφευμένος», δι-αφορὰ ποὺ περιγράφουν οἱ ἴδιες οἱ λέξεις γιὰ ὅποιον τοὺς δώσει λίγη σημασία. Ἡ λέξη παντρεμένος προέρχεται ἀπὸ τὸ ρῆμα ὑπαν-δρεύομαι καὶ σημαίνει τίθεμαι ὑπὸ τὴν ἐξου-σία τοῦ ἀνδρὸς ἐνῶ ὁ ἄνδρας νυμφεύεται, δηλαδὴ παίρνει νύφη.

Γνωρίζοντας τέτοιου εἴδους λεπτὲς ἐννοιο-λογικὲς διαφορές, εἶναι πραγματικὰ πολὺ ἀστεία μερικὰ ἀπὸ τὰ πράγματα ποὺ ἀκοῦμε στὴν καθημερινὴ –συχνὰ λαθεμένη– ὁμιλία (π.χ. «ὁ Χ παντρεύτηκε»). Ἡ Ἑλληνικὴ γλώσ-σα ἔχει λέξεις γιὰ ἔννοιες οἱ ὁποῖες παραμέ-νουν χωρὶς ἀπόδοση στὶς ὑπόλοιπες γλῶσσες, ὅπως ἅμιλλα, θαλπωρὴ καὶ φιλότι-μο. Μόνον ἡ Ἑλληνικὴ γλώσσα ξεχωρίζει τὴ ζωὴ ἀπὸ τὸν βίο, τὴν ἀγάπη ἀπὸ τὸν ἔρωτα. Μόνον αὐτὴ διαχωρίζει, διατηρώντας τὸ ἴδιο ριζικὸ θέμα, τὸ ἀτύχημα ἀπὸ τὸ δυστύχημα, τὸ συμφέρον ἀπὸ τὸ ἐνδιαφέρον.

ΓΛΩΣΣΑ – ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣΤὸ ἐκπληκτικὸ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ Ἑλλη-

νικὴ γλώσσα μας διδάσκει συνεχῶς πὼς νὰ γράφουμε σωστά. Μέσω τῆς ἐτυμολογίας, μποροῦμε νὰ καταλάβουμε ποιὸς εἶναι ὁ σωστὸς τρόπος γραφῆς ἀκόμα καὶ λέξεων ποὺ ποτὲ δὲν ἔχουμε δεῖ ἢ γράψει. Τὸ «πει-ρούνι» γιὰ παράδειγμα, γιὰ κάποιον ποὺ ἔχει βασικὲς γνώσεις Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν, εἶναι προφανὲς ὅτι γράφεται μὲ «ει» καὶ ὄχι μὲ «ι» ὅπως πολὺ ἄστοχα τὸ γράφουμε σήμε-ρα. Ὁ λόγος εἶναι πολὺ ἁπλός, τὸ «πειρούνι» προέρχεται ἀπὸ τὸ ρῆμα «πείρω» ποὺ σημαί-νει τρυπῶ-διαπερνῶ, ἀκριβῶς ἐπειδὴ τρυπᾶμε μὲ αὐτὸ τὸ φαγητὸ γιὰ νὰ τὸ πιά-σουμε. Ἐπίσης ἡ λέξη «συγκεκριμένος» φυ-σικὰ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ γραφτεῖ «συγκεκρυμ-μένος», καθὼς προέρχεται ἀπὸ τὸ «κριμένος»

(αὐτὸς ποὺ ἔχει δηλαδὴ κριθεῖ) καὶ ὄχι βέ-βαια ἀπὸ τὸ «κρυμμένος» (αὐτὸς ποὺ ἔχει κρυφτεῖ). Ἄρα τὸ νὰ ὑπάρχουν πολλὰ γράμ-ματα γιὰ τὸν ἴδιο ἦχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κ.τ.λ.) ὄχι μόνο δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ μᾶς δυσκολεύει, ἀλλὰ ἀντιθέτως νὰ μᾶς βοηθάει στὸ νὰ γρά-φουμε πιὸ σωστά, ἐφόσον βέβαια ἔχουμε μία βασικὴ κατανόηση τῆς γλώσσας μας. Ἐπιπλέον ἡ ὀρθογραφία μὲ τὴν σειρά της μᾶς βοηθάει ἀντίστροφα στὴν ἐτυμολογία ἀλλὰ καὶ στὴν ἀνίχνευση τῆς ἱστορικὴ πο-ρείας τῆς κάθε μίας λέξης. Καὶ αὐτὸ ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ κατανοήσουμε τὴν καθημερινή μας νεοελληνικὴ γλώσσα περισσότερο ἀπὸ ὁτιδήποτε ἄλλο, εἶναι ἡ γνώση τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν. Εἶναι πραγ-ματικὰ συγκλονιστικὸ συναίσθημα νὰ μιλᾶς καὶ ταυτόχρονα νὰ συνειδητοποιεῖς τί ἀκριβῶς λές, ἐνῶ μιλᾶς καὶ ἐκστομίζεις τὴν κάθε λέξη ταυτόχρονα νὰ σκέφτεσαι τὴν ση-μασία της. Εἶναι πραγματικὰ μεγάλο κρίμα νὰ διδάσκονται τὰ Ἀρχαία μὲ τέτοιον φρικτὸ τρόπο στὸ σχολεῖο ὥστε νὰ σὲ κάνουν νὰ ἀντιπαθεῖς κάτι τὸ τόσο ὄμορφο καὶ συναρ-παστικό.

Η ΣΟΦΙΑΣτὴν γλώσσα ἔχουμε τὸ σημαῖνον (τὴν

λέξη) καὶ τὸ σημαινόμενο (τὴν ἔννοια). Στὴν Ἑλληνικὴ γλώσσα αὐτὰ τὰ δυὸ ἔχουν πρωτο-γενὴ σχέση, καθὼς ἀντίθετα μὲ τὶς ἄλλες γλῶσσες τὸ σημαῖνον δὲν εἶναι μία τυχαῖα σειρὰ ἀπὸ γράμματα. Σὲ μία συνηθισμένη γλώσσα ὅπως τὰ Ἀγγλικὰ μποροῦμε νὰ συμ-φωνήσουμε ὅλοι νὰ λέμε τὸ σύννεφο car καὶ τὸ αὐτοκίνητο cloud, καὶ ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ τὸ συμφωνήσουμε καὶ ἐμπρὸς νὰ εἶναι ἔτσι. Στὰ Ἑλληνικὰ κάτι τέτοιο εἶναι ἀδύνα-τον. Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο πολλοὶ διαχωρίζουν τὰ Ἑλληνικὰ σὰν «ἐννοιολογική» γλώσσα ἀπὸ τὶς ὑπόλοιπες «σημειολογικές» γλῶσσες. Μάλιστα ὁ μεγάλος φιλόσοφος καὶ μαθημα-τικὸς Βένερ Χάιζενμπερκ εἶχε παρατηρήσει αὐτὴ τὴν σημαντικὴ ἰδιότητα γιὰ τὴν ὁποία εἶχε πεῖ «Ἡ θητεία μου στὴν ἀρχαία Ἑλλη-νικὴ γλώσσα ὑπῆρξε ἡ σπουδαιότερη πνευ-ματική μου ἄσκηση. Στὴν γλώσσα αὐτὴ ὑπάρχει ἡ πληρέστερη ἀντιστοιχία ἀνάμεσα στὴν λέξη καὶ στὸ ἐννοιολογικό της περιεχό-μενο». Ὅπως μᾶς ἔλεγε καὶ ὁ Ἀντισθένης, «Ἀρχὴ σοφίας, ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις».Γιὰ παράδειγμα ὁ «ἄρχων» εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔχει δική του γῆ (ἄρα=γῆ + ἔχων). Καὶ πραγ-ματικά, ἀκόμα καὶ στὶς μέρες μας εἶναι πολὺ σημαντικὸ νὰ ἔχει κανεὶς δική του γῆ - δικό του σπίτι. Ὁ «βοηθός» σημαίνει αὐτὸς ποὺ στὸ κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνὴ + θέ-ω=τρέχω. Ὁ Ἀστὴρ εἶναι τὸ ἀστέρι, ἀλλὰ ἡ ἴδια ἡ λέξη μᾶς λέει ὅτι κινεῖται, δὲν μένει ἀκίνητο στὸν οὐρανὸ (ἀ + στὴρ ἀπὸ τὸ ἴστημι ποὺ σημαίνει στέκομαι). Αὐτὸ ποὺ εἶναι πραγματικὰ ἐνδιαφέρον, εἶναι ὅτι πολλὲς φορὲς ἡ λέξη περιγράφει ἰδιότητες τῆς ἔννοι-ας τὴν ὁποίαν ἐκφράζει, ἀλλὰ μὲ τέτοιο τρό-πο ποὺ ἐντυπωσιάζει καὶ δίνει τροφὴ γιὰ τὴν σκέψη. Γιὰ παράδειγμα ὁ «φθόνος» ἐτυμολο-γεῖται ἀπὸ τὸ ρῆμα «φθίνω» ποὺ σημαίνει μειώνομαι. Καὶ πραγματικὰ ὁ φθόνος σὰν συναίσθημα, σιγά-σιγὰ μᾶς φθίνει καὶ μᾶς καταστρέφει. Μᾶς «φθίνει» –ἐλαττώνει σὰν ἀνθρώπους– καὶ μᾶς φθίνει μέχρι καὶ τὴ


Συντελεστὲς Ἐφημερίδος

Ὑπεύθυνος ἔκδοσης: Θεόδωρος Στεφάνου.http://www.facebook.com/theodoros.stephanou

Γενικὴ Ὑποστήριξη: Ἀντώνης Κυρετσῆς.http://www.facebook.com/antones.kyretses

Στυλοποίηση: Ὀδυσσεὺς Θαλασσινὸς (Ancient Mariner). Ἑλληνικὴ Ἀνδρομέδια Συμπαντικὴ Συμμαχία. Ὁμὰς ὑποτιτλισμοῦ μαζί με Victoria Sphinx.http://www.facebook.com/ancient.mariner1

Ἰστότοπος Ὁμάδος:http://www.facebook.com/groups/keraynos/ἩλεκτρονικὴἙλληνοκεντρική Ἑφημερίδα

Ἡμερομηνία Δημιουργίας: 4 Σεπ 2011

Προτάσεις γιὰ διαφημίσεις γίνονται δεκτές.

Ἐπίσης, ζητοῦμε νὰ συμβάλλετε καὶ ἐσεῖς, δίδοντάς μας τὶς προτάσεις

καὶ τὶς συστάσεις σας.Παρακαλεῖσθε ὅσοι ενδιαφέρεστε

νὰ ἐπικοινωνήσετε στὸ παρακάτω e-mail γιὰ περαιτέρω λεπτομέρειες:

[email protected]

ὑγεία μας. Καὶ φυσικὰ ὅταν θέλουμε κάτι ποὺ εἶναι τόσο πολὺ ὥστε νὰ μὴν τελειώνει, πῶς τὸ λέμε; Μὰ φυσικὰ «ἄφθονο».

Ἔχουμε τὴν λέξη «ὡραῖος» ποὺ προέρχε-ται ἀπὸ τὴν «ὥρα». Διότι γιὰ νὰ εἶναι κάτι ὡραῖο, πρέπει νὰ ἔρθει καὶ στὴν ὥρα του. Ὡραῖο δὲν εἶναι ἕνα φροῦτο οὔτε ἄγουρο οὔτε σαπισμένο, καὶ ὡραῖα γυναίκα δὲν εἶναι κάποια οὔτε στὰ 70 της ἄλλα οὔτε φυσικὰ καὶ στὰ 10 της. Οὔτε τὸ καλύτερο φαγητὸ εἶναι ὡραῖο ὅταν εἴμαστε χορτάτοι, ἐπειδὴ δὲν μποροῦμε νὰ τὸ ἀπολαύσουμε. Ἀκόμα ἔχουμε τὴν λέξη «ἐλευθερία» γιὰ τὴν ὁποία τὸ «Ἐτυμολογικὸν Μέγα» διατείνεται «παρὰ τὸ ἐλεύθειν ὅπου ἐρά» = τὸ νὰ πηγαίνει κα-νεὶς ὅπου ἀγαπᾶ. Ἄρα βάσει τῆς ἴδιας τῆς λέξης, ἐλεύθερος εἶσαι ὅταν ἔχεις τὴν δυνα-τότητα νὰ πᾶς ὅπου ἀγαπᾶς. Πόσο ἐνδιαφέ-ρουσα ἑρμηνεία…

Τὸ ἄγαλμα ἐτυμολογεῖται ἀπὸ τὸ ἀγάλλο-μαι (εὐχαριστιέμαι) ἐπειδὴ ὅταν βλέπουμε ἕνα ὄμορφο ἀρχαιοελληνικὸ ἄγαλμα ἡ ψυχή μας ἀγάλλεται. Καὶ ἀπὸ τὸ θέαμα αὐτὸ ἐπέρ-χεται ἡ ἀγαλλίαση. Ἂν κάνουμε ὅμως τὴν ἀνάλυση τῆς λέξης αὐτῆς θὰ δοῦμε ὅτι εἶναι σύνθετη ἀπὸ ἀγάλλομαι + ἴαση(=γιατρειά). Ἄρα γιὰ νὰ συνοψίσουμε, ὅταν βλέπουμε

ἕνα ὄμορφο ἄγαλμα (ἢ ὁτιδήποτε ὄμορφο), ἡ ψυχή μας ἀγάλλεται καὶ ἰατρευόμαστε. Καὶ πραγματικά, γνωρίζουμε ὅλοι ὅτι ἡ ψυχική μας κατάσταση συνδέεται ἄμεσα μὲ τὴν σω-ματική μας ὑγεία. Παρένθεση: Καὶ μία καὶ τὸ ἔφερε ἡ «κουβέντα», ἡ Ἑλληνικὴ γλώσσα μᾶς λέει καὶ τὶ εἶναι ἄσχημο. Ἀπὸ τὸ στερη-τικὸ «α» καὶ τὴν λέξη σχῆμα μποροῦμε εὔκο-λα νὰ καταλάβουμε τί. Γιὰ σκεφτεῖτε τὸ λίγο…

Σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο, δὲν μποροῦμε παρὰ νὰ σταθοῦμε στὴν ἀντίστοιχη Λατινικὴ λέξη γιὰ τὸ ἄγαλμα (ποὺ ἄλλο ἀπὸ Λατινικὴ δὲν εἶναι). Οἱ Λατίνοι ὀνόμασαν τὸ ἄγαλμα, statua ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸ «ἴστημι» ποὺ ἤδη ἀναφέραμε σὰν λέξη, καὶ τὸ ὀνόμασαν ἔτσι ἐπειδὴ στέκει ἀκίνητο. Προσέξτε τὴν τερά-στια διαφορὰ σὲ φιλοσοφία μεταξὺ τῶν δυὸ γλωσσῶν, αὐτὸ ποὺ σημαίνει στὰ Ἑλληνικὰ κάτι τόσο βαθὺ ἐννοιολογικά, γιὰ τοὺς Λατί-νους εἶναι ἁπλὰ ἕνα ἀκίνητο πράγμα. Εἶναι προφανὴς ἡ σχέση ποὺ ἔχει ἡ γλώσσα μὲ τὴν σκέψη τοῦ ἀνθρώπου. Ὅπως λέει καὶ ὁ Τζῶρτζ Ὄργουελ (George Orwell) στὸ ἀθάνα-το ἔργο του «1984», ἁπλὴ γλώσσα σημαίνει καὶ ἁπλὴ σκέψη. Ἐκεῖ τὸ καθεστὼς προσπα-θοῦσε νὰ περιορίσει τὴν γλώσσα γιὰ νὰ περι-ορίσει τὴν σκέψη τῶν ἀνθρώπων, καταργώ-ντας συνεχῶς λέξεις. «Ἡ γλώσσα καὶ οἱ κανό-νες αὐτῆς ἀναπτύσσουν τὴν κρίση», ἔγραφε ὁ Μιχάι Ἐμινέσκου, ἐθνικὸς ποιητὴς τῶν Ρουμάνων. Μία πολύπλοκη γλώσσα ἀποτε-λεῖ μαρτυρία ἑνὸς προηγμένου πνευματικὰ πολιτισμοῦ. Τὸ νὰ μιλᾶς σωστὰ σημαίνει νὰ σκέφτεσαι σωστά, νὰ γεννᾶς διαρκῶς λόγο καὶ ὄχι νὰ παπαγαλίζεις λέξεις καὶ φράσεις.

Η ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑἩ Ἑλληνικὴ φωνὴ κατὰ τὴν ἀρχαιότητα

ὀνομαζόταν «αὐδή». Ἡ λέξη αὐτὴ δὲν εἶναι τυχαῖα, προέρχεται ἀπὸ τὸ ρῆμα «ἄδω» ποὺ σημαίνει τραγουδῶ. Ὅπως γράφει καὶ ὁ με-γάλος ποιητὴς καὶ ἀκαδημαϊκὸς Νικηφόρος Βρεττάκος: «Ὅταν κάποτε φύγω ἀπὸ τοῦτο τὸ φῶς θὰ ἑλιχθῶ πρὸς τὰ πάνω, ὅπως ἕνα ποταμάκι ποὺ μουρμουρίζει. Κι ἂν τυχὸν κάπου ἀνάμεσα στοὺς γαλάζιους διαδρό-μους συναντήσω ἀγγέλους, θὰ τοὺς μιλήσω Ἑλληνικά, ἐπειδὴ δὲν ξέρουνε γλῶσσες. Μιλᾶνε μεταξύ τους μὲ μουσική».

Ὁ γνωστὸς Γάλλος συγγραφεὺς Ζὰκ Λα-καρριὲρ ἐπίσης μας περιγράφει τὴν κάτωθι ἐμπειρία ἀπὸ τὸ ταξίδι του στὴν Ἑλλάδα: «Ἄκουγα αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους νὰ συζη-τοῦν σὲ μία γλώσσα ποὺ ἦταν γιὰ μένα ἁρμο-νικὴ ἀλλὰ καὶ ἀκατάληπτα μουσική. Αὐτὸ τὸ ταξίδι πρὸς τὴν πατρίδα –μητέρα τῶν ἐννοιῶν μας– μοῦ ἀπεκάλυπτε ἕναν ἄγνωστο πρόγονο, ποὺ μιλοῦσε μία γλώσσα τόσο μα-κρινὴ στὸ παρελθόν, μὰ οἰκεία καὶ μόνο ἀπὸ τοὺς ἤχους της. Αἰσθάνθηκα νὰ τὰ ἔχω χα-μένα, ὅπως ἄν μου εἶχαν πεῖ ἕνα βράδυ ὅτι ὁ ἀληθινός μου πατέρας ἢ ἡ ἀληθινή μου μάνα δὲν ἤσαν αὐτοὶ ποὺ μὲ εἶχαν ἀναστή-σει». Ὁ διάσημος Ἕλληνας καὶ διεθνοῦς φή-μης μουσικὸς Ἰάνης Ξενάκης, εἶχε πολλὲς φορὲς τονίσει ὅτι ἡ μουσικότητα τῆς Ἑλλη-νικῆς εἶναι ἐφάμιλλή της συμπαντικῆς. Ἀλλὰ καὶ ὁ Γίββων μίλησε γιὰ μουσικότατη καὶ γονιμότατη γλώσσα, ποὺ δίνει κορμὶ στὶς φιλοσοφικὲς ἀφαιρέσεις καὶ ψυχὴ στὰ ἀντι-

κείμενα τῶν αἰσθήσεων. Ἂς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες δὲν χρησιμοποιοῦσαν ξεχωριστὰ σύμβολα γιὰ νότες, χρησιμο-ποιοῦσαν τὰ ἴδια τὰ γράμματα τοῦ ἀλφαβή-του. «Οἱ τόνοι τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας εἶναι μουσικὰ σημεῖα ποὺ μαζὶ μὲ τοὺς κανόνες προφυλάττουν ἀπὸ τὴν παραφωνία μία γλώσσα κατ’ ἐξοχὴν μουσική, ὅπως κάνει ἡ ἀντίστιξη ποὺ διδάσκεται στὰ ὠδεῖα, ἢ οἱ διέ-σεις καὶ ὑφέσεις ποὺ διορθώνουν τὶς κακόη-χες συγχορδίες», ὅπως σημειώνει ἡ φιλόλο-γος καὶ συγγραφεὺς Ἄννα Τζιροπού-λου-Εὐσταθίου. Εἶναι γνωστὸ ἐξάλλου πὼς ὅταν οἱ Ρωμαῖοι πολῖτες πρωτάκουσαν στὴν Ρώμη Ἕλληνες ρήτορες, συνέρρεαν νὰ ἀπο-θαυμάσουν, ἀκόμη καὶ ὅσοι δὲν γνώριζαν Ἑλληνικά, τοὺς ἀνθρώπους ποὺ «ἐλάλουν ὡς ἀηδόνες». Δυστυχῶς κάπου στὴν πορεία τῆς Ἑλληνικῆς φυλῆς, ἡ μουσικότητα αὐτὴ (τὴν ὁποία οἱ Ἰταλοὶ κατάφεραν καὶ κράτη-σαν) χάθηκε, προφανῶς στὰ μαῦρα χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας. Νὰ τονίσουμε ἐδῶ ὅτι οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐπαρχίας τοὺς ὁποίους συχνὰ κοροϊδεύουμε γιὰ τὴν προφορά τους, εἶναι πιὸ κοντὰ στὴν Ἀρχαιοελληνικὴ προφορὰ ἀπὸ ὅτι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι τῆς πόλεως. Ἡ Ἑλληνικὴ γλώσσα ἐπεβλήθη ἀβίαστα (στοὺς Λατίνους) καὶ χάρη στὴν μουσικότητά της. Ὅπως γράφει καὶ ὁ Ρωμαῖος Ὀράτιος «Ἡ Ἑλληνικὴ φυλὴ γεννήθηκε εὐνοημένη μὲ μία γλώσσα εὔηχη, γεμάτη μουσικότητα»».

http://periergaa.blogspot.com/2011/11/blog-post_5613.html

ΕΙΜΙἜχω τὴν δύναμη νὰ ἀντιστρέψω τὰ πάντα,

νὰ δώσω τέλος ἐκεῖ ποὺ ἀξίζει καὶ ἀρχὴ ἐκεῖ ποὺ ζητεῖται. Ἔχω τὴν ἐξουσία νὰ πολεμῶ καὶ ἔχω τὴν εὐτυχία νὰ πολεμῶ τὴν ἐξουσία. Ἔχω τὴν ἀνιδιοτέλεια νὰ ξέρω τὸν κόσμο ποὺ ζῶ καὶ ζῶ γιὰ νὰ ξέρω πόσες ὄψεις ἔχω. Θέλω νὰ ὑπάρχω παντοῦ ἀλλὰ πάντα δὲν ὑπάρχω. Ἀλλάζω γιὰ νὰ βρῶ τὴν ἀλήθεια ἀλλὰ ἡ ἀλήθεια δὲν βρίσκεται στὴν ἀλλαγή. Ὑπάρχω γιὰ νὰ βλέπω τὶς ἀνα-κλάσεις μου στὸν καθρέπτη ἀλλὰ ὁ καθρέπτης δὲν ἀνακλᾶ τὴν εἰκόνα τῆς προβλεπόμενης ὕπαρξής μου. Γνωρίζω τὶ θέλω νὰ ξέρω σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο ἀλλὰ ὁ κόσμος δὲν ξέρει τὶ θέλω νὰ γνωρίσω. Πεθαίνω γιὰ νὰ ζῶ ἀλλὰ δὲν ζῶ γιὰ νὰ πεθάνω.

Κωνσταντῖνος Ἰ. Λ. Τουλούμης

Ὁ τρελλολόγιος


ΣΥΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΑ ΚΙΝΕΙΣΥΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΑ ΚΙΝΕΙ1) Γιατὶ κάποιοι ἐπιτήδειοι «ξε-

χνοῦν» τὸ πρόθεμα «ΛΑΘΡΟ». Σ’ αὐτοὺς τοὺς λαθρο-μετανάστες (παράνομους δηλαδή) ἀναφερόμαστε καὶ δὲν θεω-ροῦμε πὼς χρήζει ἐξήγησης τὸ γιατὶ δὲν θέλουμε τὸ παράνομο στὴ χώρα μας. Αὐτὸ ἀπὸ μόνο του θὰ ἦταν ἀρκετὸς λόγος.

2) Γιατὶ εἰσέρχονται μαζικὰ στὴν Ἑλλάδα, σὲ ἀριθμοὺς πολὺ μεγαλύτε-ρους ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ μπορεῖ ἡ χώρα μας νὰ ἀντέξει, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει κανένας ἔλεγχος καὶ καμμία πρόνοια οὔτε γιὰ ‘κείνους οὔτε γιὰ ‘μας.

3) Γιατὶ ὁ ὑπέρογκος ἀριθμός τους συνεπάγεται πληθυσμιακὴ καὶ κοινω-νικὴ ἀλλοίωση. Δὲν ἐντάσσονται στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία, ἀλλὰ γκετο-ποιοῦνται καὶ λειτουργοῦν ὑπὸ συνθῆκες ἄθλιες καὶ γιὰ τοὺς ἴδιους, ποὺ τοὺς ὁδηγοῦν σὲ φανατικὸ μίσος πρὸς τὴν Ἑλλάδα καὶ βίαιες συμπερι-φορὲς καὶ ἀντιδράσεις.

4) Γιατί, ἐφ’ ὅσον εἶναι παράνομοι ἐδῶ, ἐργάζονται καὶ παράνομα (ὅσοι ἀπ’ αὐτοὺς ἀποφασίζουν νὰ ἐργαστοῦν καὶ νὰ μὴ στραφοῦν στὸ εὔκολο χρῆμα) γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀνθεῖ ἡ παραοικονομία καὶ τὸ μαῦρο χρῆμα καί, τελικά, αὐτὸ νὰ μεταφρά-ζεται σὲ πολυεπίπεδο ἔλλειμμα.

5) Γιατὶ τὴ θέση ἐργασίας, ποὺ θὰ πάρει ἕνας μετανάστης παράνομα, θὰ

μποροῦσε νὰ τὴν πάρει κάποιος Ἕλλη-νας νόμιμα καὶ νὰ ζήσει τὴν οἰκογένειά του, πληρώνοντας εἰσφορὲς καὶ φό-ρους.

6) Γιατὶ ἡ πλειοψηφία ἐξ αὐτῶν προ-έρχεται ἀπὸ ἰσλαμικὲς χῶρες, τῶν ὁποί-ων ἡ κουλτούρα ἁπλὰ δὲν μπορεῖ νὰ συνυπάρξει μὲ τὴν ἑλληνική, ἀφοῦ γιὰ τὸ Ἰσλὰμ ἡ ἀνθρώπινη ζωὴ ἔχει μηδα-μινὴ ἀξία, ἂν ἀνήκει σὲ γυναίκα, παιδὶ ἢ ἀλλόθρησκο.

7) Γιατὶ ὑποτίθεται πὼς ἔρχονται ὡς οἰκονομικοὶ μετανάστες, ἀλλὰ καταλή-γουμε τελικὰ νὰ φεύγουμε ἐμεῖς ὡς οἰκονομικοὶ μετανάστες σὲ ἄλλες χῶρες. Ἐπιπλέον, σύμφωνα μὲ πρό-

σφατα δημοσιεύματα μὲ ἐπίσημα στοι-χεῖα τοῦ κράτους, ἐκεῖνοι εἶναι σὲ πολὺ καλύτερη μοίρα ἀπὸ ‘μας.

8) Γιατὶ ὑποτίθεται πὼς ἔρχονται ὡς πρόσφυγες αἰτοῦντες ἄσυλο, ἀλλὰ ἐμεῖς καταλήγουμε νὰ ζητοῦμε ἄσυλο γιὰ νὰ σωθοῦμε ἀπὸ αὐτούς, ἀφοῦ μὲ θράσος περισσὸ ἔρχονται ὡς ἄγρια νὰ διώξουν τὰ ἥμερα. Πέραν τῆς ἐγκλη-ματικότητας, ποὺ κατὰ ἕνα τεράστιο ποσοστὸ ὀφείλεται σ’ αὐτούς, ἔχουμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε καὶ τὶς ἀπαιτή-σεις τους, νὰ προσαρμοστοῦμε ἐμεῖς στὰ δικά τους δεδομένα, ἀντὶ νὰ προ-σαρμοστοῦν ἐκεῖνοι στὰ δικά μας. Ἂν δὲν τὸ κάνουμε, εἴμαστε… ρατσιστές.

9) Γιατὶ οἱ περισσότεροι μὲ ἀγνωμο-σύνη περιμένουν τὴν πρώτη εὐκαιρία γιὰ νὰ στραφοῦν κατὰ τῆς χώρας ποὺ τοὺς ἔδωσε ἕνα κομμάτι ψωμί, τῆς Πα-τρίδας μας (πολλοὶ ἤδη τὸ κάνουν). Καὶ δὲν εἴμαστε διατεθειμένοι νὰ ψά-ξουμε τὶς ἐξαιρέσεις. Ἀπέλαση γιὰ ὅλους! Μὴν κάνουμε διακρίσεις καὶ μᾶς ποῦνε ρατσιστές…

10) Γιατί, πῶς νὰ τὸ κάνουμε… Οὔτε ἡ μπανανιὰ φυτρώνει στὴν Ἀνταρκτικὴ οὔτε ὁ πιγκουίνος ζεῖ στὴν Οὐγκάντα. Δὲν τὰ σηκώνει τὸ κλίμα, ποὺ λένε. Κα-θένας στὸν τόπο του, ὅπως τὰ ἔκανε ἡ Μητέρα Φύση, γιὰ νὰ ‘μαστε ὅλοι καλά!

http://vergianni.blogspot.com/2011/12/blog-post_4894.html

Γιατὶ δὲν θέλουμε τοὺς μετανάστες;

Γράφει ἡ Ἀθηνᾶ Παπαδοπούλου


Παῦλος Μελάς.1870–1904

Ἦταν γιὸς τοῦ Μιχαὴλ Μελᾶ, γεννήθη-κε στὴ Μασσαλία τὸ 1870, μορφώθηκε στὴν Ἀθήνα καὶ μεγάλωσε σ’ ἕνα περιβάλ-λον μὲ ἔντονο τὸν ἐθνικὸ παλμό. Τὸ 1886 μπῆκε στὴ σχολὴ Εὐελπίδων. Ἀποφοίτησε μὲ τὸ βαθμὸ τοῦ ἀνθυπολοχαγοῦ τοῦ πυ-ροβολικοῦ. Τὸ 1892 πῆρε γυναίκα του τὴ Ναταλία, κόρη τοῦ Mακεδόνα Στεφάνου Δραγούμη, ἡ ὁποία τοῦ στάθηκε ἐξαίρετη σύντροφος καὶ συνεργάτιδα. Ἡ ἐθνικὴ πε-ριπέτεια τοῦ 1897 τὸν πλήγωσε βαθιά. Πι-στεύοντας ὅμως ὅτι ἡ χώρα θὰ ξαναβρεῖ τὸ δρόμο της, ἀντέδρασε μέσα στὸ κλίμα τῆς ἀπογοήτευσης ποὺ τότε κυριαρχοῦσε. Δη-μιουργεῖ στὴ Μακεδονία ἕναν μαχητικὸ ἐθνικὸ πυρήνα ἐνάντια τῶν βουλγαρικῶν σχεδίων καὶ γίνεται ἡ ψυχὴ τοῦ κινήμα-τος. Στὶς 24 Φεβρουαρίου 1904, μὲ δια-ταγὴ τῆς τότε ἑλληνικῆς κυβέρνησης, ἦρθε στὴ Μακεδονία, μαζὶ μὲ ἄλλους τέσσερις ἀξιωματικοὺς γιὰ νὰ συγκεντρώσει στοι-χεῖα καὶ νὰ μελετήσει προσωπικὰ τὴν κα-τάσταση. Στὶς 10 Ἰουλίου τοῦ ἴδιου χρό-νου, ξαναῆρθε μόνος στὴ Μακεδονία σὰν ζωέμπορος στὴν Κοζάνη καὶ τὴ Σιάτιστα, ὅπου ὀργάνωσε τὸ πρῶτο σῶμα του. Κυ-κλοφοροῦσε μὲ τὸ ψευδώνυμο Μίκης Ζέ-ζας. Ξαναγύρισε στὴν Ἀθήνα καὶ κατόρ-θωσε νὰ ἱδρύσει τὸ Μακεδονικὸ Κομιτάτο. Ξαναῆρθε γιὰ τρίτη καὶ τελευταία φορὰ στὴ Μακεδονία στὶς 18 Αὐγούστου 1904.

Διοικούσε ἕνα σῶμα 35 ἀντρῶν, ὅμως οὐσιαστικὰ ἦταν ἀρχηγὸς ὅλων τῶν ἀνταρ-τικῶν ὁμάδων ποὺ δροῦσαν στὶς περιφέ-ρειες Μοναστηρίου καὶ Καστοριᾶς. Ὁ ἀγώ-νας ἦταν σκληρός, γιατὶ οὔτε δοκιμασμέ-νους ὁδηγοὺς εἶχαν, οὔτε εὔκολα μπο-

Πατέρας του ἦταν ὁ Μιχαὴλ Γ. Μελὰς (1833-1897) καὶ μητέρα του ἡ Ἑλένη, τὸ γένος Βουτσινά, κόρη γνωστοῦ Κεφαλλο-νίτη ἐμπόρου ἀπὸ τὴν Ὀδησσό.

Ὁ Παῦλος Μελὰς κατάγεται ἀπὸ τὴ με-γάλη καὶ ἱστορικὴ οἰκογένεια τῶν Μελά-δων τῆς Ἠπείρου μὲ ρίζες ποὺ φθάνουν ὡς τὴν Κωνσταντινούπολη (πρὶν τὴν Ἅλωση), ἀνάμεσα στὶς πιὸ ἰσχυρὲς στρατιωτικὲς καὶ πολιτικὲς οἰκογένειες τοῦ Βυζαντίου, τῶν «Κεφαλάδων» ἢ κατὰ ἄλλους τῶν «Μελανι-άδων» (λόγω τοῦ χαρακτηριστικοῦ μελαμ-ψοῦ χρώματος τοῦ προσώπου τους), ἐνῶ κατὰ ἄλλους τῶν «Στρατηγόπουλων».

Ὁ πατέρας τοῦ Παύλου στὴ Μασσαλὶα ἀσχολήθηκε μὲ τὸ ἐμπόριο καὶ ἀπόκτησε σημαντικὴ περιουσία μεγάλο μέρος τῆς ὁποίας, σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση τῆς οἰκογένειάς του, διέθεσε γιὰ ἐθνικοὺς καὶ γιὰ κοινωνικοὺς σκοπούς. Δραστήρια κοι-νωνικὰ καὶ ἐθνικὰ εἶναι καὶ ἡ μητέρα του.

Τὸ 1874 ἡ οἰκογένεια Μελὰ ἔρχεται γιὰ νὰ ἐγκατασταθεῖ μόνιμα στὴν Ἀθήνα καὶ κατοικοῦν στὸ κτίριο τῆς ὁδοῦ Πανεπιστη-μίου ὅπου βρίσκεται ἡ Ἀθηναϊκὴ Λέσχη. Ἐκεῖ μεγαλώνει ὁ Παῦλος μὲ τὰ ἕξι ἀδέλ-φια του, τὸ ὄμορφο, ψηλὸ καὶ μελαχρινὸ ἀγόρι. Τὰ καλοκαίρια τους τὰ περνοῦν πότε στὴν Ὀδησσὸ καὶ πότε στὸ Φάληρο, ἀλλὰ πιὸ συχνὰ στὴν Κηφισιὰ ὅπου ὁ πα-τέρας του κτίζει τὸ ἐξοχικό τους σπίτι. Ἡ μητέρα του, μεριμνὰ γιὰ ὅλους καὶ γιὰ ὅλα, ἐπιβλέπει καὶ κατευθύνει τὸ ὑπηρε-τικὸ προσωπικό, ράβει καὶ πλέκει ἡ ἴδια γιὰ τὰ παιδιά της, φροντίζει γιὰ τοὺς φτω-χοὺς καὶ προσπαθεῖ νὰ τοὺς ἱκανοποιήσει ὅλους. Τὰ βράδια μὲ τὸν σύζυγό της, ὀμορ-

ροῦσαν νὰ τροφοδοτηθοῦν. Τοὺς δυσκό-λευαν πολὺ καὶ οἱ ἀδιάκοπες βροχές. Ἐκτὸς αὐτῶν οἱ τουρκικὲς ἀρχὲς εἶχαν πληροφορηθεῖ τὸ πέρασμα ἀπὸ τὰ σύνορα αὐτοῦ τοῦ ἑλληνικοῦ σώματος καὶ τὸ κα-ταδίωκαν μὲ ἐνισχυμένο στρατιωτικὸ ἀπό-σπασμα. Ὁ Μελὰς ἄρχισε ἀμέσως νὰ ἀντιδρᾶ ἐναντίον τῶν κομιτατζήδων γιὰ νὰ ξεκαθαρίσει τὴν περιοχή, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ ὀργανώσει τὴν τοπικὴ ἄμυνα. Κέντρο τῶν ἐπιχειρήσεών του ἦταν τὰ χωριὰ Νεγοβά-νη καὶ Λέχοβο. Τὴ δράση του συνέχισε ἀδιάκοπα ὡς τὶς 13 Ὀκτωβρίου 1904. Ἐκείνη τὴν ἡμέρα βρισκόταν στὸ χωριὸ Στάτιστα, ποὺ σήμερα πρὸς τιμήν του ὀνο-μάζεται Μελάς. Ἡ συμμορία κομιτατζή-δων τοῦ Μήτρου Βλάχου, τὸν πρόδωσε. Τουρκικὸ ἀπόσπασμα κύκλωσε τὸ χωριὸ καὶ τὸ τμῆμα τοῦ Μελᾶ. Ἔπειτα ἀπὸ ἄμυ-να δύο ὡρῶν ἀποφάσισαν ἔξοδο. Πρῶτος ὅρμησε ὁ Μελὰς ποὺ πληγώθηκε θανάσι-μα καὶ πέθανε ἔπειτα ἀπὸ μισὴ ὤρα.

Ἡ εἴδηση τοῦ ἡρωικοῦ θανάτου του συ-γκλόνισε τὸ πανελλήνιο. Ὁλόκληρη ἡ Ἀθήνα πένθησε. Ὁ θάνατός του ἔγινε ἀφορμὴ νὰ τρέξουν στὴ Μακεδονία πολλοὶ Ἕλληνες ἀξιωματικοί. Ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Μακεδονίας ὀργανώ-θηκε, ἁπλώθηκε, γιγαντώθηκε γιὰ νὰ κα-ταλήξει στοὺς νικηφόρους Βαλκανικοὺς πολέμους τοῦ 1912-13. Ὁ Μελὰς στάθηκε ὁ πρωτομάρτυρας γιὰ τὸ ξαναγύρισμα τῆς Μακεδονίας στοὺς κόλπους τῆς ἑλληνικῆς πατρίδας.

Ἡ παιδικὴ καὶ ἡ ἐφηβικὴ ἡλικία τοῦ Παύλου Μελᾶ.

Ὁ Παῦλος Μελὰς γεννήθηκε στὶς 29 Μαρτίου 1870 στὴ Μασσαλία τῆς Γαλλίας.

Ἀπὸ τοὺς πρωταγωνιστὲς τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα.


φοντυμένη, παραβρίσκεται στοὺς χοροὺς τῆς κοσμικῆς –τότε– Ἀθήνας. Πολλὲς φο-ρές, μὲ ἕνα «λαντῶ» (ἁμαξίδιο τῆς ἐποχῆς) παίρνει τὰ παιδιά της νὰ παίξουν στὶς «ἐξο-χές» τῆς Κηφισιᾶς, τοῦ Φαλήρου, τοῦ Ἐλαιώνα ἢ τοῦ Βασιλικοῦ –τότε, Ἐθνικοῦ σήμερα– Κήπου.

«... Τὸ περιβάλλον τοῦ σπιτιοῦ του, ἡ ἐθνικὴ δράσις τοῦ πατέρα του, ἡ παρακο-λούθηση τῶν ἐθνικῶν ἑορτῶν καὶ τελετῶν, ἐνασκοῦν τεράστια ψυχολογικὴ ἐπίδραση ἐπ’ αὐτοῦ (τοῦ νεαροῦ τότε Παύλου). Τὸ τυχαῖον ἀντίκρυσμα πολλῶν ὅπλων φυ-λασσομένων κρυφὰ εἰς τὰ ὑπόγεια τοῦ σπιτιοῦ του καὶ προοριζομένων διὰ τὴν Κρήτην, αἱ συζητήσεις περὶ τῶν ἐθνικῶν θεμάτων ποὺ ἤκουε συχνὰ εἰς τὸ σπίτι του τὴν ἐποχὴν ἐκείνη, μετὰ τὸν Ρωσσοτουρ-κικὸν Πόλεμον καὶ τὴν Συνθήκη τοῦ Ἁγί-ου Στεφάνου (1878), τοῦ ἐπροξένησαν με-γάλη ἐντύπωσιν. Ἔκτοτε ἤδη ὠνειροπόλει νὰ καταταγῆ εἰς τὸν Στρατόν, ὅταν μεγα-λώσει, ὥστε καὶ αὐτὸς νὰ ἀγωνισθῆ διὰ τὴν ἐπανόρθωσιν τῶν ἀδικιῶν ...».

Μεγαλώνοντας ὁ Παῦλος ἀρχίζει νὰ ξε-χωρίζει ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα ἀδέρφια του γιὰ τὴν προθυμία του, τὴν ὑποχωρητικότητά του καὶ κυρίως γιὰ τὴν καλοσύνη του καὶ τὸ ἐνδιαφέρον του πρὸς τὰ μικρότερα παι-διὰ ἢ τὰ ζῶα καὶ γενικότερα τους ἀδυνά-τους. Στὸ σχολεῖο ὑποστηρίζει τὰ μικρότε-

ρα καὶ τ’ ἀδύνατα παιδιὰ ὅταν τὰ ἐνο-χλοῦσαν τὰ μεγαλύτερα καὶ ἀργότερα, πα-λικάρι πιά, φροντίζει μία ἄρρωστη φτωχὴ δασκάλα, ἐνῶ συνεισφέρει καὶ ἐνισχύει πρόθυμα μυστικὰ κάθε ἐθνικὴ καὶ φιλαν-θρωπικὴ δράση.

Ὁ Παῦλος Μελὰς ἀγαπᾶ μὲ πάθος ὁτι-δήποτε ἔχει σχέση μὲ τὴν Ἑλλάδα. Στὸν πατέρα του ὀφείλεται τὸ ὅτι δὲν ξεχνάει τὴν Γιαννιώτική του καταγωγὴ καὶ ὁ μεγάλος πόθος του νὰ ἐλευθερωθοῦν τὰ Γιάννενα. Ἀκούει μὲ ἔντονο ἐνδιαφέρον τὶς ἱστορίες ποὺ τοῦ λέει ὁ πατέρας του γιὰ τὶς οἰκογε-νειακὲς περιπέτειες τοῦ 1821 καὶ ἡ ἀγάπη του γιὰ τὴν πατρίδα γίνεται ὅλο καὶ πιὸ δυ-νατή. Ὁ ἑορτασμὸς τῆς 25ης Μαρτίου γιὰ τὸν Παῦλο εἶναι μεγάλη ἡμέρα καὶ συμμε-τέχει μὲ ἰδιαίτερη χαρὰ καὶ συγκίνηση.

Αὐτὴ ἡ ἐποχὴ ποὺ μεγαλώνει ὁ Παῦλος, εἶναι μία ἐποχὴ ἰδιαίτερης ἀναταραχῆς γιὰ τὰ Βαλκάνια καὶ τοὺς βαλκανικοὺς λαούς. Ἀπὸ τὴν Κρήτη μέχρι τὴν Βοσνία ἔχουν ξεσηκωθεῖ ἐπαναστάσεις ἐνάντια στὸ Σουλτάνο. Ἡ Κρήτη, ἡ Θεσσαλία, ἡ Μακεδονία καὶ ἡ Ἤπειρος βρίσκονται ξε-σηκωμένες καὶ ἐπαναστατικὰ ἀντάρτικα σώματα ξεπηδοῦν ἀπὸ παντοῦ ζητώντας ἐλευθερία ἀπὸ τὸν τουρκικὸ ζυγὸ καὶ τὴν ἕνωση μὲ τὴν «Μητέρα Ἑλλάδα». Τὰ σώμα-τα αὐτὰ ἐνισχύονται διαρκῶς ἀπὸ ἐθελο-ντές. Λαϊκοὶ καὶ κληρικοί, στρατιωτικοί, χωροφύλακες, φοιτητές, μέχρι παιδιὰ μα-θητὲς καὶ γέροι τρέχουν νὰ προσφέρουν βοήθεια στοὺς ὑπόδουλους ἀδελφούς τους. Ἐθελοντὲς καὶ βοήθεια μὲ τὴν βοή-θεια ἐράνων φθάνουν ἀπὸ τὴν Κύπρο, ἀπὸ τὸ ἐξωτερικό, ἀπὸ παντοῦ! Ταυτόχρονα, μεγάλα συλλαλητήρια ξεσποῦν στὴν Ἑλλάδα κι ὁ λαὸς ἀπαιτεῖ νὰ κηρύξει ἡ Ἑλλάδα πόλεμο κατὰ τῆς Τουρκίας στὸ πλευρὸ τῆς Ρωσσίας (ἔχει ἤδη ξεσπάσει ὁ Ρωσσοτουρκικὸς πόλεμος). Καὶ ἐνῶ ξεκι-νάει ἡ ἐπιστράτευση, ὁ Ρωσσοτουρκικὸς πόλεμος τελειώνει καὶ ὑπογράφεται ἀνα-κωχὴ μεταξὺ Ρωσίας καὶ Τουρκίας (1878). Ὁ ἑλληνικὸς Στρατὸς τελικὰ βρίσκεται συ-γκεντρωμένος στὴ Λαμὶα χωρὶς νὰ προλά-βει νὰ πάρει μέρος στὸν πόλεμο. Τὸ ὄφε-λος τῆς Ἑλλάδας ἀπὸ αὐτὰ τὰ γεγονότα ἦταν νὰ ἐπιτύχει ἀμνηστία γιὰ τοὺς ἀγω-νιστὲς τῆς Κρήτης, Θεσσαλίας, Ἠπείρου

καὶ Μακεδονίας καὶ τὴν ἀποστολὴ Χρι-στιανοῦ Διοικητῆ στὴν Κρήτη, καὶ κάποιες ὑποσχέσεις γιὰ τὸ μέλλον...

Ὁ ὀκτάχρονος –τότε– Παῦλος Μελὰς πολὺ λίγα καταλαβαίνει, ζεῖ ὅμως μέσα σ’ αὐτὴ τὴν ἀτμόσφαιρα κι ἀνυπομονεῖ νὰ μεγαλώσει γιὰ νὰ πολεμήσει κι αὐτός. Κά-ποτε, ψάχνοντας νὰ βρεῖ τὸν πατέρα του κατέβηκε στὸ ὑπόγειο τοῦ σπιτιοῦ τους καὶ μὲ ἔκπληξή του ἀντίκρισε ξύλινες κά-σες γεμάτες μὲ ὅπλα. Ὁ μικρὸς Παῦλος διακατέχεται ἀπὸ ἔντονη ἐπιθυμία νὰ τὰ δεῖ ἀπὸ κοντά, νὰ τ’ ἀγγίξει. Τὸ ἴδιο ξαφ-νιάστηκε καὶ ὁ πατέρας του ποὺ τὸν βρῆκε ἐκεῖ. Τοῦ ἐξήγησε ὅτι αὐτὰ βρισκόταν ἐκεῖ γιὰ νὰ συγκεντρωθοῦν καὶ νὰ σταλοῦν κρυφὰ στοὺς ἐπαναστάτες τῆς Κρήτης καὶ ὅτι δὲν πρέπει νὰ συζητήσει μὲ κανέναν αὐτὸ καὶ νὰ τὸ κρατήσει μυστικό. Κι ὁ μικρὸς Παῦλος φυλάει γερὰ τὸ μυστικὸ βαθιὰ στὴν καρδιὰ του ἀλλὰ τὸ μυαλό του γυρίζει διαρκῶς ἐκεῖ, στὸν ἀγώνα γιὰ τὴν λευτεριὰ τῆς πατρίδας.

Τὸ 1881 ἐλευθερώνονται καὶ προ-σαρτῶνται στὸ Ἑλληνικὸ Κράτος ἡ Θεσσα-λία καὶ ἡ Ἄρτα, ἐνῶ τὸ 1885, σὰν τελειό-φοιτος τοῦ Γυμνασίου, ζεῖ ἔντονα τὰ γεγο-νότα τῆς προσάρτησης τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμυλίας ἀπὸ τὴν Βουλγαρία καὶ τὴν ἀνα-ταραχὴ ποὺ τὰ ἀκολούθησε. Τὰ πατριωτι-κά του αἰσθήματα πληγώνονται καὶ ὑπο-φέρει σὲ μεγάλο βαθμό. Σχεδιάζει νὰ κα-ταταγεῖ ἐθελοντὴς στὸ Στρατὸ ἢ νὰ βγεῖ «ἀντάρτης» στὰ ἑλληνοτουρκικὰ σύνορα,

Ράδιο ὌλυμποςΛέμε αὐτὰ ποὺ ἀποσιωποῦν οἱ Νεοταξῖτες.

http://olympos.listen2myradio.com/

ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΙΑΣ

Τσομπανοπούλου Ὄλγα Ὑπεύθυνη Ἀνάπτυξης

Τηλέφωνο: 210 56 10 979Κινητό: 698 70 19 164e-mail: [email protected]


νὰ πολεμήσει, ἀλλὰ ἕνα σπάσιμο τοῦ πο-διοῦ του τὸν κρατᾶ καθηλωμένο στὴν Ἀθή-να. Τὴν ἑπόμενη χρονιὰ (1886) τοῦ δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ δώσει ἐξετάσεις γιὰ τὴν εἰσα-γωγή του στὴν Στρατιωτικὴ Σχολὴ τῶν Εὐελπίδων (ΣΣΕ).

Ἔνοπλη δράση.Ὁ Παῦλος Μελὰς ἦταν ἀξιωματικὸς τοῦ

πυροβολικοῦ καὶ γαμπρὸς ἐπ’ ἀδελφὴ τοῦ Ἴωνα Δραγούμη. Ἔλαβε μέρος στὸν πόλε-μο τοῦ 1897 καὶ μπῆκε μυστικὰ γιὰ πρώ-τη φορὰ στὴ Μακεδονία, τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1904, μαζὶ μὲ τὸν Κοντούλη, τὸν Πα-πούλα καὶ τὸν Κολοκοτρώνη. Γιὰ δεύτερη φορὰ ἐπέστρεψε τὸν Ἰούλιο, ὡς δῆθεν ζωέ-μπορος μὲ τὸ ὄνομα Πέτρος Δέδες.

Γιὰ τρίτη καὶ τελευταία φορὰ πέρασε τὰ σύνορα ἀπὸ τὴ μεριὰ τῆς Κοζάνης στὶς 27 Αὐγούστου τοῦ 1904, μὲ σῶμα 35 ἀνδρῶν ἀπὸ Μακεδόνες, Κρητικούς, Λάκωνες κλπ., ὡς ἀρχηγὸς τῶν Σωμάτων Μοναστη-ρίου – Καστοριᾶς. Ἔδρασε μὲ τὸ ψευδώ-νυμο καπετὰν Μίκης Ζέζας, σύνθεση τῶν ὀνομάτων τῶν παιδιῶν του. Ὁ θάνατός του ἀπὸ τουρκικὸ βόλι στὴ Στάτιστα Καστο-ριᾶς –τὸ σημερινὸ Μελά– στὶς 13 Ὀκτω-βρίου τοῦ 1904, συντάραξε τοὺς Πανέλλη-νες καὶ τὸν ἔκανε ἥρωα καὶ σύμβολο τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα.

Ὁ Μητροπολίτης Γερμανὸς Καραβαγ-γέλης ἔλεγε σὲ γνωστό του: «Ὅπου νὰ ‘ναὶ φτάνουν ἀπὸ κάτω καὶ Ἑλληνικὰ σώματα. Κρητικοὶ καὶ Μανιάτες. Θὰ δεῖς κάθε κλαδὶ καὶ παλικάρι». Καὶ πραγματικὰ δὲν διαψεύσθηκε ὁ μάρτυρας Ἱεράρχης, με-γάλη ἐπίσης μορφὴ τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα, ἀφοῦ ἀκολούθησαν ἄλλα ἀντάρτι-κα σώματα, ποὺ ἡ παρουσία τους καὶ ἡ δράση τοὺς ἐμψύχωνε τοὺς Ἕλληνες Μα-κεδόνες. Ἀρχηγοὶ καὶ ὁπλαρχηγοὶ τῶν ἑλληνικῶν σωμάτων, στὸ μακροχρόνιο καὶ σκληρὸ ἐκεῖνο ἀγώνα, ξεκίνησαν ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη τῆς ἐλεύθερης Ἑλλάδας καὶ εἶναι ἀναρίθμητες οἱ πράξεις ἡρωισμοῦ καὶ

αὐτοθυσίας ἑνὸς ἀγώνα ποὺ παρατάθηκε ὡς τὸ καλοκαίρι τοῦ 1908, ὁπότε θεσπί-στηκε τὸ νέο τουρκικὸ Σύνταγμα.

Ἡ ἄκρη τῆς πέννας Παῦλος Μελάς.

τῆς Λίτσας Ἰ. ΧατζηφώτηΣυμπληρώθηκαν, τὸ 2004, ἑκατὸ χρό-

νια ἀπὸ τὴν ἀπώλεια μίας ἑλληνικῆς μορφῆς ποὺ στέκει πέρα ἀπὸ τὸ χρόνο καὶ τὸ χῶρο, ποὺ συμπύκνωνε σὲ ἕνα πρόσω-πο τὴ γενναιότητα τοῦ Διγενῆ, τὴν αὐτα-πάρνηση τοῦ Λεωνίδα, τὴν εὐγένεια τοῦ Ἀχιλλέα, τὴν ποίηση τοῦ Σολωμοῦ, τὴν τρυφερότητα τοῦ ὑπέροχου συζύγου καὶ πατέρα, τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, μὰ πάνω ἀπὸ ὅλα τὴν ἀφοσίωση στὸ ὅραμα τῆς ἑνω-μένης Ἑλλάδας καὶ ἰδιαίτερα τῆς ἐλεύθε-ρης Μακεδονίας, γιὰ τὴν ὁποία χάρισε καὶ αὐτὴ τὴ ζωή του: Τοῦ Παύλου Μελᾶ! Σ’ αὐτὸν τὸν ἥρωα τῆς νεότερης ἑλληνικῆς ἱστορίας ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀφιέ-ρωσε τὸ 2004. Καὶ δίκαια, ἀφοῦ ἐκεῖνος πρόσφερε τὴν ἀλκὴ τῆς νιότης του μὲ ἐνθουσιασμὸ καὶ ὑπερηφάνεια σ’ αὐτὸ ποὺ λέγεται πατρίδα.

Οἱ νέοι μεγάλοι δρόμοι ποὺ διαρκῶς ἀνοίγονται στὶς ἡμέρες μας σὲ βουνὰ καὶ σὲ φαράγγια, κάνουν προσιτὲς καὶ τὶς πιὸ δύσβατες περιοχές. Οἱ ἀποστάσεις μηδε-νίζονται. Μὰ δὲν πᾶνε πολλὲς δεκαετίες ποὺ σὲ ὅλη τὴν ἑλληνικὴ ὕπαιθρο οἱ ἐπι-κοινωνίες γίνονταν μὲ ζῶα καὶ ὄχι μὲ τὴν

ἴδια εὐκολία κάθε ἐποχή. Γι’ αὐτὸ πολὺ δύσκολα μπορεῖ νὰ κατανοήσει κάποιος τὶς δυσχέρειες ποὺ παρουσιάζονταν, τὶς κακουχίες ποὺ περνοῦσαν οἱ ταξιδιῶτες, τὰ ἀνυπέρβλητα ἐμπόδια, ποὺ ἐπιφύλασ-σαν οἱ ἐπικοινωνίες ἑκατὸ χρόνια πρίν. Τὸ ἴδιο δύσκολα μπορεῖ νὰ ἀντιληφθεῖ τὴν ἐποποιία ποὺ πραγματοποίησε ὁ νέος αὐτὸς ἄνθρωπος στὰ βουνὰ τῆς Μακεδονί-ας.

Τὸ ἡμερολόγιο καὶ οἱ ἐπιστολὲς τοῦ Π. Μελά, ἱστορικὰ κειμήλια πολύτιμα κι ἀνε-πανάληπτα, περικλείουν λεπτομέρειες ποὺ κόβουν τὴν ἀνάσα ἀπὸ ἀγωνία, συγκί-νηση ἀλλὰ καὶ γλαφυρότητα καὶ ἐνάργεια. Γράφει στὶς 8 Μαρτίου 1904: «Ὅταν ἐξεκι-νήσαμεν ἦτο σκότος βαθύ. Οἱ ὁδηγοὶ ἀμφέβαλλαν καὶ πάλιν περὶ τοῦ δυνατοῦ τῆς πορείας Ἀλλ’ ἐπειδὴ ἐπεμένομεν, ὑπή-κουσαν. Μόλις ὅμως διήλθομεν εἰς τὸ σκό-τος τὴν ἐπικίνδυνον τουρκικὴν ζώνη ἀμέ-σως, ὡς διὰ μαγείας, τὰ πυκνὰ νέφη διελύ-θησαν καὶ ἡ σελήνη καὶ τὰ ἄστρα μᾶς ἐφώ-τισαν τὸν φοβερώτατον δρόμον, τὸν ὁποῖον ἐπὶ τρεῖς ὥρας ἠκολουθήσαμεν διὰ μέσου παρθένων δασῶν, κρημνῶν, ἀνωφερειῶν καὶ λοιπῶν. Ναί, Νάτα μου, ἐπιστεύσαμεν ὅλοι, μὲ ὅλην τὴν ψυχήν μας, ὅτι ὁ Θεὸς ἐκείνην τὴν στιγμὴν εὐλόγει τὸ ἔργον μας καὶ διὰ τῶν ἀστέρων του ἐφώτιζε τὸν δρό-μον μας. Ἡ πεποίθησις αὔτη μᾶς ἔδωκε δυνάμεις ὑπερανθρώπους καί, χωρὶς νὰ τὸ ἐννοήσωμεν σχεδόν, ἐβαδίσαμεν ἐπὶ ἐννέα ὥρας, ἕκαστος φέρων βάρος 15-20 ὀκάδων. Τᾶς δυσκολίας τᾶς ὁποίας ὑπερ-νικήσαμεν, δὲν ἠμπορῶ νὰ σοῦ τᾶς περι-γράψω. Εἰς κάθε βῆμα ἐκινδυνεύσαμεν νὰ πέσωμεν ἢ νὰ χάσωμεν τὰ μάτια μας ἀπὸ τοὺς κλάδους τῶν δέντρων [..…..]. Τὸ ψύχος εἶναι δριμύτατον. Τὰ πόδια μας πα-γωμένα, διότι ἡ πυκνοτάτη δρόσος ἐπάγω-σε καὶ περιπατοῦμεν ἐπὶ πάγου. Πίπτομεν ἡμιθανεῖς σχεδόν, τυλισσόμενοι εἰς τὴν κάπαν μας. Ἐν τούτοις εἶναι περίεργον ὅτι τὰ βασανιστήριά μας τώρα μόνον τὰ ἐνθυ-μούμεθα. Ὅταν τὰ ὑφιστάμεθα, ὁ νοῦς μας ὅλων ἦτο εἰς τὴν Μακεδονίαν!».

Γιὰ τὸν πολὺ κόσμο ὁ Παῦλος Μελὰς εἶναι μία φυσιογνωμία ποὺ τὴν καλύπτει ἡ ἀχλὺ τοῦ παρελθόντος. Ὅμως δὲν εἶναι μυθικὸ πρόσωπο. Οἱ ἀπόγονοί του κυκλο-φοροῦν ἀνάμεσά μας, σεμνοί, ἁπλοί, φορ-τωμένοι μὲ μία κληρονομιὰ πολύτιμη ὅσο καὶ μοναδική. Κι ὁ ἴδιος παραμένει φω-τεινὸ παράδειγμα ἑνὸς ἀνθρώπου ὅπως ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς, ποὺ ἄκουσε τὴ φωνὴ τῆς συνείδησής του καὶ ἀγωνίσθηκε «γιὰ νὰ μὴν καταστρέψουν οἱ Βούλγαροι τὸν τρόπο τοῦ σκέπτεσθαι καὶ τοῦ αἰσθάνε-σθαι ποὺ λέγεται Ἑλληνισμός».

Αὐτὸς ὁ ἥρωας ποὺ ἁλώνισε τὴ Μακεδο-νία ἐνισχύοντας ἠθικὰ καὶ ὑλικὰ τοὺς κα-τατρεγμένους καὶ καταπιεσμένους Ἕλλη-νες, ὀργανώνοντάς τους καὶ διδάσκοντάς τους, μὲ πληγὲς στὰ πόδια καὶ τὴν ἀγωνία στὴν ψυχὴ γιὰ τὴν ἔκβαση τῆς ἀποστολῆς του, ἀναρωτιέται: «Δὲν φαντάζεσαι τὴν κα-τάστασίν μου τὴν ψυχικήν. Θέλω καὶ πρέ-πει νὰ μείνω ἐδῶ ἀλλ’ ὁ πολυτάραχος καὶ σχεδὸν ἄγριος βίος μου μὲ κάμνει νὰ νο-


σταλγῶ τὸν ἥσυχον καὶ γλυκὺν οἰκογενει-ακὸν βίον. Καὶ ἐδῶ ἔχω τᾶς ἱκανοποιήσεις μου καὶ ἐκεῖ τὴν εὐτυχίαν μου. Ἀλλ’ ἐδῶ μὲ κρατεῖ ἐπὶ πλέον τὸ καθῆκον καὶ πρὸ πάντων αἱ ὑποχρεώσεις ἂς ἀνέλαβα. Αἰσθάνομαι ὅτι θυσιάζομαι, ἀλλὰ τουλά-χιστον θὰ κατορθώσω τίποτε;» Σὲ ἄλλη πε-ρίπτωση φρικιᾶ στὴ σκέψη τῶν ζοφερῶν προοπτικῶν: «Τρέμω καὶ συγκινοῦμαι σκεπτόμενος ὅτι ἐγώ, ὁ ὁποῖος οὐδὲ μύγαν ἐσκεμμένως ἐσκότωσα ποτέ, ἀπὸ αὔριον θὰ φονεύσω, θὰ δολοφονήσω ἴσως καὶ ἀνθρώπους ἀκόμη. Τρέμω, ἀλλ’ ἀνυπο-μονῶ νὰ τὸ κάμω». Δὲν ἀλλοτριώνεται, γνω-ρίζει τὸ καθῆκον του, τὸ ἐπιτελεῖ ἀλλὰ τὸ μυαλό του εἶναι καὶ σὲ ἕνα ἄλλο ἐπίπεδο στὴν οἰκογένειά του, στὴ Ναταλία, στὰ παι-διά του, τὴν οἰκογένεια Δραγούμη: «Χαῖρε, ἀγάπη μου, μὴ μὲ σκέπτεσαι πλέον ἐμένα, ἀλλ’ εὐχήσου διὰ τὴν ἐπιτυχίαν τῆς ἁγίας ἀποστολῆς μας. Φίλησε τὴν μητέρα μου καὶ τοὺς ἀδελφούς μου, ὡς ἐπίσης ὅλην τὴν ἁγίαν ἑλληνικὴν καὶ χριστιανικὴν οἰκογένειάν σου…..Τὰ παιδιὰ φιλῶ καὶ εὐλογῶ».

Σὲ ἕνα χῶρο, ὅπως αὐτὴ ἡ στήλη, δὲν μπορεῖ ὁ σχολιαστὴς νὰ κάνει ἱστορικὴ ἐπισκόπηση, κι οὔτε τὸ θέλει ἄλλωστε. Αὐτὸ ποὺ διακαῶς ὅμως ἐπιθυμεῖ εἶναι νὰ ὠθήσει ὅσους δὲν γνωρίζουν τὸ ἔργο καὶ τὴν προσωπικότητα τοῦ Π. Μελὰ νὰ σκύ-ψουν καὶ νὰ ψάξουν γιὰ τὰ ἴχνη ποὺ ἄφη-σε στοὺς χώρους ἀπὸ ὅπου πέρασε, τὰ γραφτά του, τὶς μαρτυρίες συγγενῶν, φί-λων, συνεργατῶν. Προσκύνημα καὶ ἀνα-βάπτισμα ἐθνικό. Καιρὸς νὰ ξεχωρίσουμε τὸ ἐθνικὸ ἔργο ἀπὸ τὴν ἐθνοκαπηλεία, τὴν προσφορὰ ἀπὸ τὸν καιροσκοπισμό, τὴ θυ-σία ἀπὸ τὸ ὑπολογισμό. Καὶ τὸ σπουδαιό-τερο: νὰ μὴν τὸ λησμονήσουν ἀλλὰ νὰ τὸ βιώσουν. Γιατὶ ἔργα καὶ προσφορὲς τοῦ εἴδους αὐτοῦ εἶναι διαχρονικά, βρίσκουν ἐφαρμογὴ σὲ κάθε ἐποχὴ ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴ χρονικὴ στιγμὴ ποὺ συμβαίνουν.

Δὲν εἶναι κραυγαλέο τὸ ἔργο τοῦ Μελᾶ ἀλλὰ σεμνὸ καὶ τίμιο. Τὸ διαποτίζει ὅμως ἀπεριόριστο μεγαλεῖο, ποὺ συμπυκνώνε-ται σὲ μία τελευταῖα δραματικὴ ἐνέργεια, παρακαταθήκη καὶ κληρονομιὰ ὄχι μόνο στοὺς δικούς του ἀλλὰ στὸ ἔθνος ὁλόκλη-ρο. Λαβωμένος θανάσιμα σὲ σύγκρουση μὲ Τούρκους στὴ Στάτιτσα, κάλεσε τὸν φίλο καὶ συνεργάτη του Πύρζα καὶ τοῦ

http://www.locus7.gr/

εἶπε: «Τὸ σταυρὸ νὰ τὸν δώσεις στὴ γυναί-κα μου καὶ τὸ τουφέκι, ὅπως σου εἶπα, τοῦ Μίκη (τοῦ γιοῦ του). Καὶ νὰ τοὺς πεῖς, ὅτι τὸ καθῆκον μου ἔκαμα».

Ἡ τελευταῖα αὐτὴ κουβέντα ἀπὸ χείλη παγωμένα ἀπὸ τὴν πνοὴ τοῦ θανάτου τὰ λέει ὅλα, τὰ συμβολίζει ὅλα. Ἡ ἐπικαιρό-τητα τὸ ἐπιβεβαιώνει πανηγυρικὰ καθη-μερινῶς.

Στίχοι καὶ τραγούδια γιὰ τὸν ἥρωα Παῦλο Μελά.

Γεννήθηκε τὸ 1870 στὴ Μασσαλία καὶ ἀπὸ τὸ 1874 ἔζησε στὴν Ἀθήνα. Τὸ 1886 φοίτησε στὴ Σχολὴ Εὐελπίδων ἀπὸ ὅπου τὸ 1891 ἀποφοίτησε ὡς ὑπολοχαγὸς τοῦ Πυροβολικοῦ. Ἦταν ἀπὸ τὰ πιὸ δραστή-ρια μέλη τῆς Ἐθνικῆς Ἑταιρείας καὶ ὄνει-ρο καὶ σκοπὸ τοῦ εἶχε βάλει τὴ λευτεριὰ τῶν ἀλύτρωτων ἀδερφῶν. Μὲ ἀνησυχία παρακολουθοῦσε τὴ δράση τῆς Βουλγα-ρικῆς Ἐξαρχίας στὴ Μακεδονία, τὴν ἔντο-νη προπαγάνδα της, τὸν κίνδυνο τοῦ ἐκβουλγαρισμοῦ τοῦ ἑλληνικοῦ πληθυ-σμοῦ τῆς Μακεδονίας καὶ μαζὶ μὲ ἄλλους ὁμοϊδεάτες συναδέλφους του (ὅπως τούς: Ἀλέξανδρο καὶ Κωνσταντῖνο Μαζαράκη, Γεώργιο Τσόντο, Ἀθανάσιο Ἑξαδάκτυλο κ.ἄ.) ἀγωνίστηκε νὰ ἀφυπνίσει τοὺς ὑπεύ-θυνους πολιτικοὺς καὶ τὴν κοινὴ γνώμη, νὰ ἀντιδράσουν καὶ νὰ προκαλέσουν ἔνο-πλη τοπικὴ ἀντίδραση τῶν πληθυσμῶν τῆς Μακεδονίας, ἀφοῦ ἐπίσημα ἡ Κυβέρνηση δὲν τὸ ἐπιχειροῦσε. Μετὰ τὸ 1904, ὅταν καὶ ἡ ἑλληνικὴ Κυβέρνηση ἄλλαξε στάση καὶ ἀποφάσισε νὰ μελετήσει καὶ νὰ λάβει μέτρα ὀργανωτικὰ γιὰ συστηματικὴ ἀντί-δραση κατὰ τῆς βουλγαρικῆς τακτικῆς στὴ Μακεδονία, ὁ Παῦλος Μελὰς ἀναλαμ-βάνει δράση καὶ ἔρχεται στὴ Μακεδονία. Πρώτη του ἀποστολή, ἄνοιξη τοῦ 1904. Φτάνει μυστικὰ (μὲ τὸ ψευδώνυμο Μίκης Ζέζας) μαζὶ μὲ ἄλλους τρεῖς, τοὺς Ἀλέξαν-δρο Κοντούλη, Ἀναστάσιο Παπούλα καὶ Γεώργιο Κολοκοτρώνη, καὶ ἔχουν στόχο νὰ μελετήσουν ἐπιτόπου τὴν κατάσταση καὶ νὰ εἰσηγηθοῦν μέτρα γιὰ ἀνάληψη ἔνοπλου ἀγώνα. Γρήγορα ὅμως φεύγουν,

γιατὶ οἱ Τοῦρκοι πληροφορήθηκαν τὴν παρουσία τους καὶ τοὺς ἔβαλαν στόχο.

Ἰούλιο τοῦ 1904, μὲ πρωτοβουλία Κο-ζανιτῶν, ἔρχεται γιὰ δεύτερη φορὰ στὴ Μακεδονία, ὡς ζωέμπορος αὐτὴ τὴ φορά. Τότε ἔρχεται καὶ στὴ Σιάτιστα, γιὰ νὰ συ-ναντήσει ντόπιους ἀρχηγοὺς ἀγωνιστὲς καὶ νὰ βγοῦν ἄντρες γιὰ τὸ σχηματισμὸ μικρῶν ἔνοπλων σωμάτων, προκειμένου νὰ ἀντιμετωπίσουν τὰ ἔνοπλα τμήματα τῶν Βουλγάρων.

Στὴν τρίτη ἀποστολή του στὴ Μακεδο-νία, τὸν Αὔγουστο τοῦ 1904, στέλνεται ἐπί-σημα ἀπὸ τὸ Μακεδονικὸ Κομιτάτο τῆς Ἀθήνας ὡς γενικὸς ἀρχηγὸς τῶν Σωμάτων τῆς περιοχῆς Μοναστηρίου – Καστοριᾶς. Ὁ Μελὰς στὸ διάστημα αὐτὸ ὡς τὸ θάνατό του φρόντισε κυρίως νὰ ὀργανώσει τὴν το-πικὴ ἄμυνα καὶ νὰ ἐνισχύσει τὸ φρόνημα τῶν κατοίκων. Προσπάθησε νὰ ἐκφοβίσει τοὺς Βουλγάρους καὶ νὰ ἐπαναφέρει στὸ Πατριαρχεῖο πληθυσμούς, ποὺ ἀπὸ φόβο εἶχαν προσχωρήσει στὴν Ἐξαρχία. Στὶς 13 Ὀκτωβρίου βρίσκεται στὸ χωριὸ Στάτιστα γιὰ μία συνάντηση μὲ τοὺς ὁπλαρχηγοὺς Π. Κύρου καὶ Καούδη. Ἡ παρουσία του ἐκεῖ προδόθηκε στοὺς Τούρκους ἀπὸ τὸν ἀρχικομιτατζὴ τῶν Κορεστίων Μῆτρο Βλά-χο. Τουρκικὸ ἀπόσπασμα ἔφτασε κι ἐπα-κολούθησε μάχη. Σὲ μία παύση της, ὅταν ἄρχισε νὰ νυχτώνει, ὁ Παῦλος Μελὰς βγῆκε νὰ βεβαιώσει ὅτι τὸ τουρκικὸ ἀπό-σπασμα ἔφυγε. Τὸν πυροβόλησαν, ἡ σφαί-ρα τὸν πέτυχε στὴν ὀσφυακὴ χώρα καὶ σὲ λίγο πέθανε. Ὁ θάνατός του συγκλόνισε τὸ Πανελλήνιο καὶ τὸ ἀφύπνισε. Ὁ Ἴων Δρα-γούμης ἐπιγραμματικά μᾶς λέει: «Ὁ Με-λάς… μὲ τὴ σπίθα ποὺ ἄναψε στὸν καθέ-να, πολλοί, ποὺ ἦταν τυφλοὶ ὡς τότε, εἶδαν».

Γιὰ τὸν ἁπλὸ κόσμο ὁ Παῦλος Μελὰς πέρασε στὸ θρύλο καὶ κυριάρχησε στὶς καρδιές του ὡς ὁ κύριος ἐκφραστὴς τοῦ ἀγώνα. Ἡ λαϊκὴ μούσα τὸν εἶδε σὰν ἄλλο Κλέφτη κι Ἁρματωλὸ κι ἔτσι, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, τὸν παρουσιάζει στὰ τραγούδια της. Παραθέτουμε κάποιους στίχους ἀπὸ αὐτά. Στὸ πρῶτο ὁ ἥρωας συναντάει κοπέ-λες καὶ τὶς ρωτάει, καλύτερα αὐτοσυστή-νεται:

-Κορίτσια ἀπὸ τὴν Καστοριὰ καὶ τὴ ΒλαχοκλεισούραΚάτι νὰ σᾶς ρωτήσουμε, κάτι νὰ σᾶς εἰποῦμε.-Ποιὸς εἶσαι σὺ πού μας ρωτᾶς καὶ θέλεις νὰ σοῦ εἰποῦμε;-Ἐγὼ εἶμαι ὁ Παῦλος ὁ Μελάς, τῆς Καστοριᾶς ΚαμάριΤῆς Καστοριᾶς τῆς Ρούδιανης καὶ τῆς Βλαχοκλεισούρας.

Σὲ ἄλλο ἀναφέρεται ἡ ἀποστολή του:

Λεβέντης ἐξεκίνησε ’πο μέσα ἀπ’ τὴν Ἀθήνα,Τὰ παλικάρια σύναξε κι ὅλο τὸ εἰκοσιένα.


Παιδιὰ μ’ μᾶς κράζει ἡ Καστοριὰ κι ὅλη ἡ ΜακεδονίαΜᾶς προσκαλοῦν, Μελά, τὰ Γρεβενὰ γιὰ τὴν ἐλευθερία.

Ἔκφραση συναισθημάτων κυρίως, ἀλλὰ καὶ ἀποφάσεων εἶναι τὰ παρακάτω τραγούδια:

Μάνα μ’, δὲ θέλω κλάματα, δὲ θέλω μοιρολόγια.Μένα μὲ κλαῖνε τὰ πουλιά, μὲ κλαίν’ τὰ χελιδόνια,Μὲ κλαίει ἡ γυναίκα μου καὶ ὅλη ἡ πατρίδα.

Πικρὰ μαντάτα ἤρθανε ἀπ’ τὴ ΜακεδονίαΤὸν Παῦλο τὸν ἐβάρεσαν στῆς Καστοριᾶς τὰ μέρη.Δὲν τὸν βαρέσαν μὲ ἀντρειά, δὲν τὸν βαρέσαν φόρα.Μόν’ τὸν βαρέσαν μ’ ἀπιστιά, νύχτα μὲ τὸ φεγγάρι.Κι ἄφησε διάτα στὰ παιδιὰ, διάτα στὰ παλικάρια:Παιδιὰ νὰ μὴ σκορπίσετε, παιδιὰ μὴ φοβηθεῖτε,τοὺς Τούρκους, τὰ παλιόσκυλα, νὰ τοὺς ἐκδικηθεῖτε...

Καὶ ποιὸς δὲν θυμᾶται ἐδῶ στὴ Δ. Μα-κεδονία, ἢ δὲ σιγοτραγούδησε τὸ παρακά-τω τραγούδι, ἔκφραση τοῦ καημοῦ τοῦ ἑτοιμοθάνατου, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀγάπης του γιὰ τὴν πατρίδα καὶ τῆς πίστης, τοῦ ἴδιου ἀλλὰ καὶ τοῦ κόσμου, γιὰ τὸν ἐρχομὸ τῆς λευτεριᾶς:

Σὰν τέτοια ὥρα στὸ βουνὸ ὁ Παῦλος πληγωμένοςΜὲς στὸ νερὸ τοῦ αὐλακιοῦ ἤτανε ξαπλωμένος.-Γιὰ σῦρε, Δῆμο μου πιστέ, στὴν ποθητὴ πηγή μουκαὶ φέρε μου κρύο νερὸ νὰ πλύνω τὴν πληγή μου.Δὲν κλαίω τὴ λαβωματιά, δὲν κλαίω καὶ τὸ βόλι,Μον’ κλαίω ποὺ μὲ ἄφησε ἡ συντροφιά μου ὅλη.Σταλαματιὰ τὸ αἷμα μου γιὰ σὲ πατρίδα χύνω,γιὰ νὰ ’χεις δόξα καὶ τιμή, νὰ λάμπεις σὰν τὸ κρίνοΠαῦλος Μελὰς κι ἂν πέθανε τὰ παλικάρια ζοῦνεΘὰ φέρουνε τὴ λευτεριὰ στὴ χώρα ποὺ ποθοῦμε.

Ὁ Παῦλος Μελάς, βέβαια, δὲν ἦταν ὁ μόνος ποὺ πολέμησε στὸ Μακεδονικὸ Ἀγώνα, ἦταν ὅμως κορυφαία μορφή. Ὁ συναγωνιστὴς τοὺς Κ. Μαζαράκης ἔγραψε ὅτι ὁ Παῦλος Μελὰς ἀντιπροσωπεύει «ὅλην τὴν ἰδεολογικὴν δύναμιν τοῦ ἀγῶνος». Καὶ ὁ ἱστορικὸς Διονύσιος Κόκκινος σημειώνει εὔστοχα: «Ὁ Μακεδονικὸς ἀγὼν ὑπῆρξεν ὑπόθεσις ὁλοκλήρου τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἀλλ’ ὅπως συμβαίνει πάντοτε, ἀνεδείχθη-σαν κατὰ τὴν διάρκειάν του ἠγετικαὶ μορ-φαί, αἱ ὁποῖαι διὰ τῶν ἐνεργειῶν των ἢ τῆς θυσίας των ἔδωσαν βαθύτερον περιεχόμε-νον εἰς αὐτόν. Μεταξὺ τῶν ἡγετικῶν αὐτῶν μορφῶν διακρίνονται ὁ Ἴων Δραγούμης καὶ ὁ Παῦλος Μελάς».

http://dim-sapon.rod.sch.gr/diafora/Gegonota/makedon/p_melas.htm

ΟΜΑΣ ΟΛΥΜΠΟΣἈγωνιζόμαστεὑπὲρ Πατρῖδοςμέχρις τελικῆς

πτώσεως.http://olympos-12.org/

Ἡ τέταρτη γενιά τοῦ Ἑλληνικοῦ ὀχήματος Pony® ἕτοιμη νὰ βγεῖ στοὺς δρόμους.

Πολυαυτοκίνητο ἑλληνικό, ἀξιόπιστο, ἐξαιρετικὰ προσιτό... Ἔπειτα ἀπὸ τὸ ἔντονο ἐνδιαφέρον ποὺ παρατηρήθηκε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ τύπου, θὰ θέ-λαμε νὰ σᾶς παρουσιάσουμε τὸ αὐτοκί-νητό μας καὶ τὴν πρόοδό του ὅπως πραγ-ματικὰ εἶναι. Ἡ ἑταιρεία ΝΑΜΚΟ, μὲ 50 χρόνια ἐμπειρίας στὴν κατασκευὴ ὀχη-μάτων καὶ τὴν κατασκευὴ καὶ πώληση 40.000 ὀχημάτων στὴν Ἑλλάδα καὶ 800.000 ὀχημάτων σὲ 14 χῶρες παγκο-σμίως, ὡς οὐραγός της μικρῆς παρα-γωγῆς, εἶναι στὴν εὐχάριστη θέση νὰ σᾶς παρουσιάσει τὴ νέα γενιὰ τῶν ὀχημάτων της, τὸ Pony® 4. Τὸ Pony® ἀγαπήθηκε ἰδιαίτερα ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες καὶ ὄχι μόνο, διότι ἦταν καὶ εἶναι οὐσιαστικὰ τὸ μοναδικὸ Ἑλληνικὸ αὐτοκίνητο. Ὅπως μαρτυρᾶ καὶ τὸ ἀκρωνύμιο τῆς ἑταιρείας NAMCO (National Motor Company), τὸ Pony® εἶχε καὶ ἔχει τὸν χαρακτήρα τοῦ Ἐθνικοῦ Ὀχήματος.

Κατὰ τὰ τελευταῖα χρόνια, μετὰ ἀπὸ ἔντονη Ἔρευνα καὶ Ἀνάπτυξη (R&D), δημιουργήσαμε τὴν μοναδικὴ Ἑλληνικὴ πλατφόρμα γιὰ τὸ Pony® 4, ἕνα σύγχρονο αὐτοκίνητο τελευταίας τεχνολογίας, δια-τηρώντας ὅμως τὴν κλασσικότητά του, καὶ κρατώντας τὸν δυνατὸ καὶ στιβαρὸ χαρακτήρα του ποὺ τὸ ἔκανε ἀγαπημένο αὐτοκίνητο τῶν Ἑλλήνων, τῶν ἐνόπλων δυνάμεων, τῶν κοινοφελῶν ὀργανισμῶν, κ.ἄ. τὶς περασμένες δεκαετίες.

Αὐτὴ τὴ στιγμὴ κατασκευάζουμε πρω-τότυπα ὀχήματα Pony® 4 τὰ ὁποῖα δοκι-μάζονται σὲ διάφορες συνθῆκες, σκληρὲς καὶ μή, σὲ θερμοκρασίες καὶ ἐδάφη, σὲ συσχετισμὸ κινητήρα, κιβωτίου ταχυτή-των καὶ ὠφέλιμου φορτίου, ὥστε νὰ κα-ταλήξουμε στὸν βέλτιστο συνδυασμὸ γιὰ τὴν παραγωγὴ ἑνὸς δυνατοῦ καὶ φθηνοῦ αὐτοκινήτου. Οἱ προσωρινὲς τεχνικὲς προδιαγραφὲς τοῦ Pony® 4 περιλαμβά-νουν 4-κύλινδρο κινητήρα PCM (Peugeot-Citroen Moteurs) ἢ FIAT, 1.360cc, 75-80 ἵππων, μὲ χειροκίνητο κιβώτιο 5 ταχυτήτων, ABS κλπ. Ἀλλὰ καὶ μὲ 800kg ὠφέλιμο φορτίο μὲ πίσω ἄξονα δικῆς μας κατασκευῆς. Γιὰ περισσότε-ρες τεχνικὲς προδιαγραφὲς θὰ ἐπικοινω-νήσουμε μαζί σας ὅταν θὰ ὁριστικοποιη-θεῖ τὸ μοντέλο Pony® 4 ποὺ θὰ καταλήξει στὴν παραγωγὴ γιὰ τὴν Ἑλλάδα.

Ὁ προγραμματισμός μας περιλαμβά-νει τὸ βενζινοκίνητο Pony® στὴν 1η φάση παραγωγῆς, τὸ πετρελαιοκίνητο (diesel) Pony® ὅπως ἐπίσης καὶ τὸ 4x4 στὴ 2η φάση ἀλλὰ καὶ τὸ ἠλεκτροκίνητο Pony® στὴν 3η φάση. Τὸ βενζινοκίνητο Pony® 4

θὰ κυκλοφορήσει γιὰ ἐπαγγελματικὴ ἤ καὶ ἰδιωτικὴ χρήση, στὴν τιμὴ ποὺ ἔχει προκοστολογηθεῖ στὰ 6,910€ ἀλλὰ κα-ταβάλλουμε κάθε προσπάθεια ὥστε ἡ τε-λικὴ τιμὴ τοῦ ὀχήματος νὰ μὴν ξεπερά-σει τὰ 7,000€.

Ἡ παραγωγὴ τοῦ ὀχήματος δὲν ἐξαρτᾶται ἐξ’ ὁλοκλήρου ἀπὸ τὴν ἑται-ρεία μας, μιᾶς καὶ ὅπως καταλαβαίνετε μποροῦμε νὰ κατασκευάσουμε ἑκατο-ντάδες ὀχήματα στὸ ἐργοστάσιό μας ἀλλὰ χωρὶς αὐτὰ νὰ μποροῦν νὰ βγοῦν στοὺς δρόμους μὲ πινακῖδες γιὰ τὴ διά-θεση τοῦ κόσμου ποὺ ἀπεγνωσμένα μας ζητᾶ τὸ Pony®. Τὸ Ὑπουργεῖο Μεταφορῶν καλεῖται νὰ μὴν φέρει γραφειοκρατικὰ ἐμπόδια στὴν Ταξινόμηση καὶ Κυκλοφο-ρία τοῦ Pony® ποὺ ἔχει ἤδη τὴν Ἔγκριση Τύπου ἀπὸ τὴ Γερμανία. Δυστυχέστατα, ἡ Ἐθνικὴ Τράπεζα τῆς Ἑλλάδος αὐθαί-ρετα καὶ ἐντελῶς παράνομα ἀρνεῖται νὰ ἐφαρμόσει τὸν Νόμο 3259/2004, ἄρθρο 39, ἐξακολουθώντας νὰ βάζει παράνομα ἐμπόδια στὴν πλήρη ἐπαναλειτουργεία τῆς NAMKO ΕΛΛΑΣ. Ἀπὸ τὴν πλευρά μας καταβάλλουμε μεγάλες προσπάθει-ες ὥστε ἡ παραγωγὴ τοῦ Pony® νὰ ξεκι-νήσει μέσα στὸ πρῶτο τετράμηνο τοῦ 2012 καὶ ἡ διάθεσή του νὰ ξεκινήσει ἀπὸ τὸ καλοκαίρι τοῦ 2012. Αὐτὸ θὰ σημάνει τὴν ἄμεση πρόσληψη 300-400 ἀτόμων γιὰ τὴν παραγωγὴ καὶ τὴν ἄμεση προώ-θηση τοῦ Pony®. Μέσα στὴν ἀπογοήτευ-ση καὶ τὴν ἀνεργία ποὺ ζοῦμε, πιστεύου-με ὅτι αὐτὸ θὰ δώσει μία μικρὴ ἀνάσα γιὰ τὴν περιοχὴ τῆς Θεσσαλονίκης καὶ ὄχι μόνο, ἀφοῦ θὰ χρησιμοποιήσουμε Ἕλληνες προμηθευτὲς ὁπότε καὶ ἡ ἀπα-σχόληση περισσότερων ἀτόμων θὰ κατα-στεῖ ἀναγκαία.

Πηγή: NAMCO International

http://www.stoxos.gr/2011/11/4-pony.html


Καὶ ἦρθε ἡ ὥρα τῆς ἀναμέτρησης. Ὁ πρίγκιπας τῆς Ἀθήνας Θησέας, θὰ παλέ-ψει μὲ τὸν πρίγκιπα τῆς Κρήτης Ἀστέριο, τὸν ἐπονομαζόμενο Μινώταυρο. Ἂν νι-κοῦσε ὁ Θησέας, οἱ Ἀθηναῖοι θὰ ἦταν ἐλεύθεροι νὰ γυρίσουν στὴν πατρίδα, ἂν ὄχι, ἡ Κρήτη θὰ κέρδιζε γιὰ πάντα, τὰ ἀρχοντόπουλα τῆς Ἀθήνας καὶ μαζί, τὸν ἴδιο τὸ γιὸ τοῦ βασιλιᾶ Αἰγέα. Τὸν κυριότε-ρο ἀντίπαλο τοῦ Μίνωα. Τὸ διακύβευμα ἦταν μεγάλο, ἡ ἀγωνία ἔκοβε τὴν ἀνάσα τοῦ Θησέα καὶ τῶν συντρόφων του.

Στὸ μεταξὺ στὸ παλάτι τῆς Κνωσσοῦ, ὅλα ἔχουν ἑτοιμαστεῖ γιὰ τὴν μεγάλη γιορ-τή. Καταστόλιστες οἱ αἴθουσες, μὲ λου-λούδια καὶ γιρλάντες, ἐνῶ χορευτές, μίμοι καὶ ἀκροβάτες, προετοίμαζαν τὸ θέαμα. Γιὰ μιὰ στιγμὴ ἡ ἐρωτευμένη Ἀριάδνη πλησιάζει τὸν Θησέα καὶ τοῦ δίνει κρυφὰ ἕνα μαχαίρι καὶ ἕνα κουβάρι μὲ νῆμα –τὸν μίτο τῆς Ἀριάδνης– ὥστε ἀφοῦ σκοτώ-σει τὸν Μινώταυρο, νὰ βγεῖ ἀπὸ τὸν Λαβύ-ρινθο, ὅπως τουλάχιστον λέει ἡ παράδο-ση.

Στὴν Κρήτη ὅμως πάλευαν μὲ τὰ χέρια. Τὸ μαχαίρωμα, σὰν μέσον ...ἀθλητικῶν ἐπιτευγμάτων, ἦταν ὡς τότε ἄγνωστο, ἀλλὰ τὸ εἴπαμε, ὁ κόσμος ἔφευγε σιγὰ σιγὰ ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Χρυσοῦ καὶ ἔμπαινε στὴν ἐποχὴ τοῦ Χαλκοῦ, ὁ Ἀγώνας τῆς ἐπιβίω-σης ἔμπαινε σιγά-σιγὰ στὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων.

Δὲν θὰ μετροῦσε ἀπὸ δῶ καὶ πέρα μό-νον ἡ γενναιότητα, ἀλλὰ καὶ ἡ πονηριὰ καὶ ὡς ἕνα σημεῖον, ὁ δόλος καὶ τὸ ἔγκλη-μα. Ὅλα γιὰ τὴν σωτηρία τῆς πατρίδας. Κι αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη δικαιολογία τῆς Ἐποχῆς τοῦ Χαλκοῦ, γιατὶ ἦρθαν καὶ τὰ χειρότε-ρα: Ἡ ἐποχὴ τοῦ Σιδήρου, ὅπου καθορι-στικὸ ρόλο ἔπαιζαν καὶ τὰ προσωπικὰ κί-νητρα, οἱ ἀτομικὲς φιλοδοξίες, ἡ λάμψη τοῦ χρήματος, ὁ ἐγωισμὸς τῶν Ἰσχυρῶν καὶ δι’ αὐτῶν ὁ Πόλεμος. Τὴν ἐποχὴ τοῦ Σιδήρου, διανύουμε ἀκόμα, ἀλλὰ ἐγὼ δι-αφωνῶ, μᾶλλον τὴν ἐποχὴ τοῦ Τενεκέ, θὰ ἔλεγα. Νὰ γυρίσουμε ὅμως στὸ θέμα μας.

Τὸν σκότωσε λοιπὸν ὁ Θησέας τὸν Ἀστέ-ριο, τὸν μαχαίρωσε ὅπως φαίνεται καὶ στὶς ἀρχαῖες τοιχογραφίες καὶ μετά, μὲ τὸν μίτο τῆς Ἀριάδνης βγῆκε ἀπὸ τὸν λαβύ-ρινθο μαζὶ μὲ τοὺς συντρόφους του, πῆραν καὶ τὴν Ἀριάδνη μαζί τους καὶ σάλπαραν γιὰ τὴν Ἀθήνα. Ἐδῶ πρέπει νὰ ποῦμε, ὅτι μὲ τὸν μίτο τῆς Ἀριάδνης, ἡ πάνσοφη Μυ-θολογία μας, ἤθελε νὰ δώσει ἕναν μεγά-

λον συμβολισμό. Ὅτι ἀπὸ τὸν Λαθύρινθο τῶν ἀπολαύσεων, ἀλλὰ καὶ τῶν κινδύνων τῆς Νιότης, αὐτὸ ποὺ σὲ βγάζει ἔξω καὶ σὲ ὁδηγεῖ στὴν πραγματικὴ ἐλευθερία, εἶναι ἡ ἀγάπη μιᾶς γυναίκας. Τὸ πιστεύετε ἢ ὄχι αὐτό, δὲν ἔχει τόση σημασία γιὰ τὴν ἱστορία μας, σημασία ἔχει, πὼς ὅταν ἔμα-θε ὁ βασιλιὰς Μίνως, ὅτι μὲ δόλο εἶχε νι-κήσει ὁ Θησέας, ἡ ὀργή του ξεχείλισε καὶ διέταξε νὰ συλληφθοῦν ὅλοι καὶ νὰ ἐκτε-λεστοῦν.

Ὁ Θησέας ὅμως καὶ οἱ σύντροφοί του εἶχαν γίνει ἄφαντοι μαζὶ μὲ τὴν ἐπίορκη κόρη του καὶ ἡ μεγάλη περιπέτεια ἄρχι-σε. Καταδιωκόμενοι ἀπὸ τὸν Μινωικὸ στό-λο, μὲ τὴν προστασία ὅμως τοῦ Θεοῦ Διό-νυσου, οἱ φυγάδες φτάνουν στὴν Νάξο καὶ

Ὁ Μίτος τῆς Ἀριάδνηςἐκεῖ κάνουν τὸν πρῶτο τους σταθμό. Ὁ Θη-σέας καὶ ἡ Ἀριάδνη εἶναι ἐπιτέλους μαζί, ἐλεύθεροι καὶ γιὰ τὴν ὥρα εὐτυχεῖς καὶ ἀσφαλεῖς.

Στὸ μεταξὺ ὁ Θεὸς Διόνυσος ἔχει ἐρωτευ-τεῖ τὴν Ἀριάδνη καὶ ἕνα δειλινὸ ἔξω ἀπὸ τὸν ναὸ τοῦ Ἀπόλλωνα, (ἢ μπορεῖ καὶ τοῦ Πο-σειδώνα), στὰ σημερινὰ «Παλάτια τῆς Ἀρι-άδνης» στὴν γνωστή μας «Πορτάρα» , ἐκεῖ ποὺ ἡ πριγκίπισσα τῆς Κρήτης, ἀναλογιζό-ταν τὶ εἶχε κάνει καὶ ἦταν ἕτοιμη νὰ πέσει στὸν γκρεμὸ ἀπὸ τὶς τύψεις της, ἐμφανίζε-ται μπροστά της ὁ Διόνυσος καὶ τῆς προτεί-νει νὰ μείνει μαζί του, γιατὶ τὸ πεπρωμένο της, δὲν ἦταν μὲ τὸν Θησέα.

Ἐκείνη ἀρνεῖται. «Δὲν ὑπάρχει ζωὴ γιὰ μένα, χωρὶς τὸν Θησέα» τοῦ λέει καὶ τότε ἐκεῖνος ὑποχωρεῖ μπροστὰ στὴν δύναμη τοῦ ἔρωτα καὶ τὴν συμβουλεύει, νὰ μὴν πᾶνε στὴν Ἀθήνα, γιατὶ ὁ Κρητικὸς στόλος ἔχει ἀποκλείσει ὅλα τὰ θαλάσσια περάσμα-τα πρὸς τὰ ἐπάνω. «Πὲς τοῦ Θησέα, νὰ πλεύσει πρὸς τὰ Νότια. Νὰ βάλει πλώρη γιὰ τὸ Νησὶ τῆς Ἀφροδίτης. Ἐκεῖ ὁ καλόγνω-μος βασιλιὰς τῆς Κύπρου, θὰ σᾶς δώσει ἀσφαλὲς καταφύγιο. Πὲς του, τὸ ἐγγυῶμαι ἐγώ...». Καὶ πράγματι ἔτσι ἔκαναν, τὸ λέει καὶ τὸ τραγούδι:

«Ταξίδι μακρινὸ κάτω ἀπ’ τὸν ἔναστρο οὐρανὸ Φταίει ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου Θὰ φτάσουμε μαζὶ στῆς Ἀφροδίτης τὸ νησὶΠέρα ἀπ’ τὶς θάλασσες τοῦ Νότου...»

«Ὁ Διόνυσος καὶ ἡ Ἀριάδνη» εἶναι μία ἐρωτικὴ ἱστορία ποὺ πέρα ἀπὸ τὴν μυθολο-γικὴ καὶ δραματουργική της ἀξία, συμβο-λίζει τὴν ἕνωση τῶν Ἑλλήνων μὲ τοὺς Αἰγαι-ακοὺς λαούς. Ἡ ἱστορία ὅπως εἴδαμε ὡς τώρα ἄρχισε στὸ Νησὶ τῶν Χαρίτων (Πάρο) συνεχίστηκε στὴν Ἀθήνα, μετὰ στὴν Κνωσσὸ τῆς Κρήτης, ὕστερα στὰ «Παλάτια» τῆς Νάξου, ἀπὸ ἐκεῖ στὸ Νησὶ τῆς Ἀφροδί-της (Κύπρο) καὶ θὰ τελειώσει δοξαστικὰ στὸν Ὄλυμπο, μὲ τὸν γάμο τῶν αἰώνων. Κι ὅλα αὐτά, στὰ παλιά, πολὺ παλιὰ χρόνια, ὅταν ἡ Ἱστορία δὲν εἶχε μάθει ἀκόμα νὰ γράφει...

Στὸ ἑπόμενο: Ἕνας πρίγκιπας φεύ-γει, ἕνας Θεὸς ἔρχεται... Ὁ θάνατος καὶ ἡ Ἀνάσταση τῆς Ἀριάδνης. Οἱ Ὅρκοι τῆς ἀγάπης.

Στὴν Κρήτη τὸ ἄθλημα τῆς πάλης ἦταν τὸ Παγκράτιον. Τὸ εἶχε διδάξει ὁ ἴδιος ὁ Ἡρακλῆς, ὅταν εἶχε περάσει ἀπὸ τὴν Κρήτη, σὲ προγενέ-στερους χρόνους. Ἴσως μάλιστα καὶ ὁ ἴδιος ὁ Ἡρακλῆς νὰ τὸ εἶχε διδαχτεῖ στὴν Ὑπερβόρεια χώρα, σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ ταξίδια του.

Τὸ Παγκράτιον ἐπιτρέπει χτυπήματα μὲ τὰ χέρια καὶ μὲ τὰ πόδια, ἀλλὰ τὸ θέμα δὲν ἦταν, ἂν θὰ σὲ χτυποῦσαν τὰ χέρια ἢ τὰ πόδια ἀλλὰ σὲ ποιὸ σημεῖο τοῦ σώματος θὰ σὲ χτυποῦσαν. Ὁ ἀθλητὴς τοῦ Παγκρατίου εἶχε καλὴ γνώση τῆς Ἀνατομίας τοῦ σώματος κι αὐτὸ τὸν ἔκανε ἀνίκητο. Σὲ καμμία περίπτωση ὁ Θησέας δὲν μποροῦσε νὰ νικήσει τὸν Ἀστέριο, γι’ αὐτὸ λοιπόν, τὶ νὰ ‘κανε; Ἅρπαξε τὴν μαχαίρα ἀπὸ τὴν Ἀριάδνη καί... χρὰτς καθάρισε εὔκολα καὶ γρήγορα. Διακρίνεται στὴν τοιχογραφία τοῦ 5ου αἰώνα καὶ τὸ μαχαίρι καὶ τὸ αἷμα...


Ὁ ἀρχιραββίνος τῆς Θεσσαλονίκης Μορντοχάι Φριζῆς, ἀποκάλυψε:

«Οἱ Ἑβραῖοι εἶναι ὁ Περιούσιος Λαός».Αὐτὸ καὶ ἄλλα πολλὰ δήλωσε ὁ ἀρχι-

ραββίνος τῆς Θεσσαλονίκης Μαρδοχάϊ Φριζῆς σὲ συνέντευξή του στὸ περιοδικὸ «Τρίτο Μάτι» τοῦ Φεβρουαρίου τοῦ 2009. Ἐμεῖς ἀναρωτιόμαστε: Ποὺ εἶναι οἱ ἀντι-ρατσιστικές, ἀντιφασιστικές, ἀντιναζι-στικὲς - ἀντί... ὀργανώσεις; Δὲν θὰ χαρα-κτηρίσουν «ἀκραῖες» καὶ «ρατσιστικές» τὶς δηλώσεις τοῦ ἀρχιραββίνου Φριζῆ; Τὸ πόσο πατριῶτες εἶναι οἱ θρησκευτικοὶ ἡγέτες (καὶ μπράβο τους) τῶν Ἑβραίων ἀποδεικνύουν τὰ παρακάτω ἀποσπάσμα-τα ἀπὸ τὴν συνέντευξη τοῦ Φριζῆ:

1) «Καλύτερα ἐμεῖς οἱ Ἑβραῖοι νὰ ἀντι-μετωπίζουμε τὸ μίσος τῶν ἄλλων ἀλλὰ νὰ εἴμαστε δυνατοὶ καὶ ζωντανοί, παρὰ νὰ εἴμαστε νεκροὶ καὶ νὰ ἔχουμε τὴν συμπό-νοιά τους»!

2) «Ἡ πόλις τῆς Ἱερουσαλὴμ ἦταν ἡ αἰώνια πρωτεύουσα τοῦ Κράτους τοῦ Ἰσραὴλ ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Βασιλιᾶ Δαυ-ΐδ»...

3) «Κάποιος εἶναι Ἑβραῖος ἐφόσον ἡ μητέρα τοῦ εἶναι Ἑβραία. Ἐμεῖς πιστεύ-

ουμε ὅτι –ὡς ἕνα σημεῖο– εἴμαστε οἱ ἴδιοι φυλετικὰ μὲ τοὺς Ἑβραίους τῆς Βίβλου».

4) «Οἱ Ἑβραῖοι εἶναι ὁ Περιούσιος Λαός, γιατὶ ἐπιλέχτηκαν ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ ὁδηγήσουν τὴν Ἀνθρωπότητα, γιὰ νὰ φέ-ρουν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους στὸν σωστὸ δρόμο»!

5) «Σύμφωνα μὲ τὴν δικιά μας Θρη-σκεία, τὸ λάθος τοῦ Ἰησοῦ ἦταν ὅτι ξεκί-νησε νὰ φέρει τὴν Παγκόσμια Εἰρήνη ξε-περνώντας τὸ στάδιο τοῦ Ἑβραϊκοῦ Λαοῦ».

6) «Ὑπῆρχε θεϊκὸς λόγος νὰ δημιουρ-γηθεῖ ὁ Χριστιανισμὸς καὶ τὸ Ἰσλάμ. Οἱ δύο αὐτὲς θρησκεῖες, μέσω τοῦ Ἰησοῦ καὶ τοῦ Μωάμεθ, ἔφεραν τὴν ἀνθρωπότητα σὲ ἕναν πιὸ ἠθικὸ τρόπο σκέψης, σὲ ἕναν πιὸ μονοθεϊστικὸ τρόπο σκέψης ἀπ’ ὅτι οἱ Παγανιστὲς παλιότερα».

7) «Ἐγώ, ἕνας Ἑβραῖος ἀπὸ τὴν Ἑλλά-δα, δὲν μεγάλωσα ὡς θρησκευόμενος Ἑβραῖος. Ἔγινα Ραββίνος γιὰ ἕναν καὶ μόνο λόγο: Τὴν Ἑβραϊκὴ Ἱστορία»!

http://antipliroforisi.blogspot.com/2009/02/blog-post_22.html

Ἡ Πλατωνικὴ θεωρία γιὰ τὸν κόσμο τῶν ἰδεῶν... ποὺ ἀγγίζει τὸ σήμερα!Ἡ θεωρία τῶν ἰδεῶν..Δελεαστικὸς καὶ

συνάμα βαθὺς τίτλος. Ἀπὸ τὴν μία ὁ Πλάτωνας ὁ πρῶτος ποὺ τὴν ἀνέλυσε μὲ τόσο ἀλληγορικὸ καὶ ταυτόχρονα κα-θαρὸ καὶ εὐθὺ τρόπο, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅλοι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες τοῦ σήμερα ποὺ κάνουμε τὴ θεωρία πράξη καὶ ζοῦμε μέσα στὸν κόσμο τῶν ἰδεῶν... (Πολιτεία, ὁ μύθος τοῦ σπηλαίου, Πλάτωνας)

Ὁ Πλάτωνας θεωρεῖ ὅτι πραγματικὴ γνώση μποροῦμε νὰ ἔχουμε μόνον γιὰ τὸν κόσμο τῶν Ἰδεῶν. Αὐτὸν ποὺ βρίσκε-ται στὸν ὑπερουράνιο τόπο ποὺ περιδια-βαίνουν οἱ Θεοὶ μὲ τὸ φτερωτό τους ἅρμα καὶ θεωροῦν τὴν ἴδια τη δικαιοσύνη, καὶ τὴ σωφροσύνη καὶ τὴν ἀληθινὴ γνώση, ἀλλὰ καὶ οἱ ψυχὲς προσπαθοῦν νὰ προ-σεγγίσουν. Ὁ βαθμὸς τῆς ἐπιτυχίας κάθε ψυχῆς κρίνει καὶ τὸν τρόπο τῆς ἐνσαρ-κώσεώς της. Ἡ πλήρης ἀποτυχία στὴ θέ-αση τῆς ἀληθινῆς γνώσης σημαίνει ἐνσάρκωση σὲ σῶμα θηρίου. Ἀπεναντί-ας, ἡ μεγαλύτερη ἐπιτυχία, συνεπάγεται τὴν ἀπόκτηση μορφῆς φιλοσόφου καὶ γενικῶς ὁ βαθμὸς ἐπιτυχίας ἀντιστοιχεῖ

στὸ εἶδος τῆς ἐνσαρκώσεως ποὺ θὰ ἀπο-κτήσει ἡ κάθε ψυχή. Οἱ ψυχὲς ποὺ ἐνσαρκώνονται μὲ ἀνθρώπινη μορφὴ ἔχουν τὴν δυνατότητα τῆς ανάμνησης. Μποροῦν, δηλαδή, ἐξ ἀφορμῆς τῶν ἐννοιῶν ποὺ δημιουργοῦνται ἀπὸ τὶς αἰσθήσεις, νὰ ἐνθυμοῦνται τὶς Ἰδέες ποὺ εἶδαν στὸν ὑπερουράνιο κόσμο πρὶν ἐνσαρκωθοῦν. Ὥστε κατὰ τὸν Πλάτωνα, ἡ μάθηση εἶναι κατ’ οὐσίαν ἀνάμνηση μίας γνώσης ποὺ εἶχε ἡ κάθε ψυχὴ πρὶν σαρκωθεῖ.

Τὶ εἶναι αὐτὲς οἱ ἰδέες; Ἀποτελλοῦν ἀπὸ τὴ φύση τους τὰ πραγματικὰ ἀντι-κείμενα τῆς γνώσης. Ὁ μύθος τοῦ σπη-λαίου μᾶς δίνει ἕνα χαρακτηριστικὸ πα-ράδειγμα τοῦ πῶς ἐννοοῦσε τὶς ἰδέες του ὁ Πλάτων. Κάποιοι ἄνθρωποι βρίσκονται σιδηροδέσμιοι καὶ ἔγκλειστοι στὸ βάθος ἑνὸς σπηλαίου. Δὲν βλέπουν τίποτε ἀπὸ τὸν ἔξω κόσμο. Εἶναι δεμένοι μὲ τέτοιον τρόπο ὥστε νὰ μὴ μποροῦν νὰ στραφοῦν πρὸς τὸ ἄνοιγμα τοῦ σπηλαίου ἀλλὰ μόνο πρὸς τὸ ἐσωτερικό. Δὲν ἔχουν δεῖ ποτὲ αὐτοὺς ποὺ περνοῦν πίσω ἀπὸ τὶς

πλάτες τους. Βλέπουν τὶς σκιές τους καὶ ἀκοῦν τὶς φωνές τους. Θεωροῦν μάλιστα ὅτι αὐτὲς οἱ σκιὲς εἶναι ποὺ μιλοῦν καὶ κινοῦνται. Οἱ πραγματικοὶ ἄνθρωποι ποὺ κινοῦνται καὶ μιλοῦν ἀντιστοιχοῦν στὶς Ἰδέες τοῦ Πλάτωνα. Οἱ σκιές τους, ἀντιστοιχοῦν στὰ πράγματα τοῦ αἰσθη-τοῦ κόσμου ποὺ εἶναι σκιὲς τῶν Ἰδεῶν. Οἱ ἄνθρωποι βλέπουν τὰ αἰσθητὰ καὶ πλανῶνται νομίζοντας ὅτι αὐτὰ πραγμα-τικὰ ὑπάρχουν. Στὴν πραγματικότητα, ὅμως –κατὰ τὴν πλατωνικὴ θεώρηση– αὐτὲς ποὺ πραγματικὰ ὑπάρχουν εἶναι οἱ Ἰδέες.

Ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τῆς τεχνολογίας, τοῦ ἠλεκτρονικοῦ ὑπολογιστῆ καὶ τῆς ὕλης. Ἀναμφισβήτητα μία ἐποχὴ ἐπιφα-νειακή. Καὶ ὅταν κάτι ἢ κάποιος ἀγγίζει τὴν ἐπιφάνεια καὶ σουλατσάρει στὶς πλα-τεῖες της νυχθημερόν, χάνει (δὲν βλέπει, ἀδιαφορεῖ, προσπερνᾶ) τὴν οὐσία, τὸ βά-θος, τὸ μέσα! Πολὺ φοβᾶμαι ὅτι εἴμαστε καὶ ἐμεῖς μηχανήματα. Κοίτα γύρω σου...ΤΩΡΑ!! Τὶ βλέπεις; Ἀνθρώπους ποὺ ζοῦν σὲ μία ψευδαίσθηση. Κάποιος τοὺς πλάσσαρε ὅτι γιὰ νὰ ἐνημερώνονται πρέπει νὰ παρακολουθοῦν τὰ ΜΜΕ, γιὰ νὰ εἶναι μορφωμένοι νὰ ἀσπάζονται τὴν παιδεία καὶ ὅτι αὐτὴ παρέχει. Νὰ ἀνή-κουν σὲ μία ὁμάδα (θρησκεία, κόμμα, τάξη). Γιὰ νὰ εἶναι ἀρεστοὶ καὶ ἐπιθυμη-τοὶ γίνονται ἕνα μὲ τὴν ὁμάδα καὶ δὲν ἐξελίσσονται καὶ προβάλλουν πολὺ ἔντο-να τὸ ΕΓΩ τους. Γίναμε ἐγωιστές, μάθα-με νὰ εἴμαστε εὐτυχισμένοι μόνο ὅταν ἔχουμε χρῆμα ἢ καὶ δόξα. Τὰ δύο μεγα-λύτερα κακὰ ποὺ ἀφανίζουν τὸν ἄνθρω-πο, τὸν δελεάζουν καὶ τὸν ἀλλάζουν,


ΤΟΝ ΚΟΙΜΙΖΟΥΝ.Αὐτὴ ἡ σημερινὴ πραγματικότητα

(κατάντια) μοῦ θυμίζει πολὺ τον ἀλληγο-ρικὸ μύθο τοῦ σπηλαίου. Οἱ ἄνθρωποι ζοῦμε σὰν φυλακισμένοι μέσα στὶς πα-ραισθήσεις καὶ τὶς αὐταπάτες μας και δὲν μποροῦμε νὰ γνωρίσουμε τὴν ἀλή-θεια γιατὶ μᾶς ἐμποδίζουν τὰ δεσμὰ τῶν αἰσθήσεων ἀλλὰ καὶ τὰ δεσμὰ τῶν ἐξου-σιαστῶν, ποὺ χειραγωγοῦν τὶς αἰσθήσεις μας ὥστε νὰ ἀντιλαμβανόμαστε μόνο τὴν πραγματικότητα ὅπως τὴν καθορίζουν ἐκεῖνοι. Καὶ ἐμεῖς ἐδῶ, ἄβουλοι καὶ ἄπραγοι, κοιτᾶμε, παρατηροῦμε δὲν προβληματιζόμαστε καὶ ἀφηνόμαστε στὰ χέρια τους, στὰ σχέδια καὶ στὶς ὀρέ-ξεις τους. Κοιμόμαστε, εἴμαστε τυφλοὶ ὡς πρὸς τὸ τὶ συμβαίνει στὴ ζωή μας καὶ γινόμαστε ἀντικείμενα ἐκμετάλευσης. Εἴμαστε παθητικοὶ καταναλωτές. Δὲν τὸ βλέπεις; Γεννηθήκαμε στὴ σκλαβιά. Σὲ μία φυλακὴ ἀόρατη ἀπὸ τὶς αἰσθήσεις μας. Μία φυλακὴ τοῦ Νοῦ. Ἕνα ξέρω μὲ σιγουριά, πὼς τίποτε δὲν εἶναι σίγουρο, καὶ αὐτὴ ἡ ἰδέα ἔχει τὴν πηγή της στὴν ἀντίληψη τοῦ Σωκράτη.

Κάποια στιγμὴ μερικοὶ δεσμῶτες ἀπαλλάσσονται ἐπιτέλους ἀπὸ την επιρ-ροὴ τῶν δογμάτων, χάρη στὴν παιδεία καὶ τὸν ὀρθὸ λόγο καὶ ἐπιτέλους μὲ κα-θαρὴ σκέψη μποροῦν νὰ γνωρίσουν τὴν ἀλήθεια βασιζόμενοι σὲ ἀποδείξεις. Καὶ σὲ ρωτῶ λοιπὸν ἐσένα ΕΛΛΗΝΑ: Γιατὶ δὲν ἁπαλλάσεσαι ἀπὸ τὶς ἁλυσίδες σου;

Γιατὶ κοιμᾶσαι ὄρθιος; Γιατὶ δέχεσαι νὰ σὲ χρησιμοποιοῦν καὶ νὰ γελᾶνε στὶς πλάτες σου; Βλέπεις γύρω σου ἀνθρώ-πους ποὺ σπᾶνε τὰ δεσμὰ καὶ πλησιά-ζουν τὴν ἀλήθεια καὶ σοῦ μιλᾶνε καὶ ἐσὺ τὶ κάνεις; Κάνεις αὐτὸ ποὺ λέει ὁ Πλάτω-νας στὸ μύθο του (ποὺ κάθε ἄλλο παρὰ μύθος εἶναι τελικά): Ἐὰν ὅμως κάποιος ἀπὸ τοὺς ἀλυσοδεμένους ἀνθρώπους του σπηλαίου κατορθώσει νὰ ἐλευθερω-θεῖ, νὰ βγεῖ ἀπὸ τὴ σπηλιὰ καὶ νὰ ἀνέβει πάνω στὴ γῆ καί, κάτω ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ ἡλίου πλέον, δεῖ τὰ πράγματα, θὰ κατα-λάβει τὴν πλάνη στὴν ὁποία ζοῦσε ὅσο ἦταν μέσα στὴ σπηλιά. Θὰ ἀντιληφθεῖ τότε ὅτι οἱ σύντροφοί του, ποὺ ἐξακολου-θοῦν νὰ βρίσκονται ἁλυσοδεμένοι στὸ σπήλαιο, ἀκόμη ζοῦν βυθισμένοι μέσα στὶς ψευδαισθήσεις. Καὶ ὅταν αὐτὸς ὁ κάποιος, ὁ ἐλεύθερος πλέον, προσπαθή-σει νὰ ἐνημερώσει τοὺς φίλους του δεσμῶτες γιὰ τὴν πραγματικότητα, τότε αὐτοὶ τὸν περνοῦν γιὰ τρελλό, γιατὶ ἔχουν βυθιστεῖ στὴν ἄγνοια καὶ πιστεύουν αὐτὸ καὶ μόνο ποὺ βλέπουν, αὐτὸ καὶ μόνο ποὺ τοὺς διέταξαν νὰ πιστεύουν. Καὶ ἐσὺ εἶσαι ἕνας ἀπὸ αὐτούς. Ἔχεις τυποποιη-μένο καὶ ἄκαμπτο τρόπο σκέψης ποὺ εἶναι ἀποτέλεσμα τοῦ ἰδεολογικοῦ καὶ ψυχολογικοῦ ἐλέγχου ποὺ σοῦ ἀσκοῦν οἱ κοινωνικοπολιτικοί σου δεσμοί (γι’ αὐτὸ καὶ δὲν σὲ κατηγορῶ).

Ἄλλωστε ὁ κόσμος τοῦ σπηλαίου καὶ ὅσα διαδραματίζονται ἐντὸς του, εἶναι τόσο δεδομένος, ὥστε νὰ μὴ γεννᾶ τὴν παραμικρὴ ἀμφιβολία γιὰ τὸ ἂν εἶναι ἀληθινός. Ὡστόσο αὐτὸ συμβαίνει καὶ στὴ δική μας πραγματικότητα ποὺ δεδο-μένα και αληθινὰ θεωροῦνται μόνο οσά μας δείχνουν τὰ ΜΜΕ, ὅσα μάθαμε στὸ σχολεῖο, ὅσα ἀντιλαμβανόμαστε μὲ τὶς αἰσθήσεις μας ὄχι ὅμως μὲ τὸν νοῦ μας, ὅσες ἐπιθυμίες ἀπορρέουν ἀπὸ τὶς σω-ματικές μας ἀνάγκες ἀλλὰ καὶ τὶς ἀνά-γκες ἐπιβεβαίωσης τοῦ ὑπέρμετρου ἐγώ μας μὲ ἀποτέλεσμα ὅλα αὐτὰ να έχουν

ὁδηγήσει τὸν ἄνθρωπο στὴ ψευδαίσθηση πὼς εἶναι μόνος του ἂν δὲν ζεῖ στὶς ψευ-δαισθήσεις. Ὁ φιλόσοφος ποὺ κατάφερε νὰ ἀφήσει τὸ παιχνίδι μὲ τὶς σκιὲς στὴ σπηλιὰ τῆς γήινης ζωῆς γιὰ νὰ πάει στὸν πραγματικὸ κόσμο ἔξω στὸ ἡλιόφως, ὅπως λέει, ἀναπόφευκτα θὰ παρακινη-θεῖ νὰ γυρίσει καὶ νὰ πεῖ στοὺς προηγού-μενους συντρόφους τῆς φυλακῆς γιὰ τὴν ἀλήθεια ποὺ ἔμαθε. Τέτοιοι ἄνθρωποι πράγματι πρέπει νὰ ἀποτελέσουν τὴν ἄρχουσα τάξη τῆς Πλατωνικῆς Πολιτεί-ας. «Ἂν ἡ πολιτικὴ δύναμη καὶ ἡ φιλοσο-φία δὲν συμπέσουν, δὲν θὰ ὑπάρξει τέ-λος τῶν κακῶν». Γιὰ νὰ κυβερνήσουν ἐπαρκῶς οἱ κυβερνῆτες της πρέπει νὰ φτάσουν σὲ μία σοφία σχεδὸν θεϊκή, γιατὶ ἂν εἶναι νὰ κατευθύνουν τὸ Κράτος πρὸς τὸ ἀγαθό, θὰ πρέπει νὰ ξέρουν τὴν ἀλήθεια καὶ ὄχι ἁπλῶς τὴ σκιά της. Δη-λαδὴ πρέπει νὰ ξαναδοῦν τὴ γνώση τῆς τέλειας Ἰδέας, τῆς ὁποίας κάθε καλὴ πράξη ἐπὶ γῆς δὲν εἶναι παρὰ ὠχρή, ἀσταθὴς ἀντανάκλαση. Γι’ αὐτὸ καὶ πρέ-πει νὰ ὑποστοῦν μακρὰ καὶ αὐστηρὴ παίδευση, πρὶν κριθοῦν ἄξιοι νὰ κυβερ-νήσουν. Μία προκαταρκτικὴ παιδεία μέχρι τὴν ἡλικία τῶν δεκαεπτὰ ἢ δεκα-οκτὼ ἐτῶν ποὺ θὰ πρέπει νὰ τὴν ἀκολου-θήσει τριετὴς ἐξάσκηση σωματικὴ καὶ στρατιωτική. Ἀκολουθοῦν τότε δέκα χρόνια προχωρημένων μαθηματικῶν, ποὺ ὁδηγοῦν σὲ πέντε ἀκόμα χρόνια σπουδῶν στοὺς ἀνώτερους κλάδους τῆς φιλοσοφίας. Σὲ κάθε στάδιο ὑπάρχει κά-ποιος ἐπιλεκτικὸς περιορισμὸς καὶ αὐτοὶ ποὺ τελικὰ ἐπιλέγονται εἶναι ἕτοιμοι γιὰ τὰ κατώτερα ἀξιώματα στὴν ἡλικία τῶν τριάντα πέντε ἐτῶν. Ἡ πολιτικὴ ἐξουσία θὰ ἀποτελεῖ τότε γιὰ τοὺς φιλόσοφους αὐτοὺς βάρος μᾶλλον παρὰ πειρασμό, ἀλλὰ θὰ τὸ ἐπωμιστοῦν γιὰ χάρη τοῦ κοι-νοῦ καλοῦ. Εἶναι κι αὐτὸ μία ἄλλη ἔνδει-ξη ὅτι ἡ ἄρχουσα τάξη στὸ πλατωνικὸ κράτος δὲν θὰ εἶναι μὲ κανένα τρόπο ἡ τυχερότερη, μολονότι χάρη στὸ διαφωτι-σμό της θὰ εἶναι, κατὰ τὴν ἄποψη τοῦ Πλάτωνα, ἡ περισσότερο ευτυχισμενη.

ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ. Εἶναι ἰδεατὸς γιὰ αὐτοὺς ποὺ τὸν προώθησαν ἀλλὰ παραμένει ἰδεῶν γιὰ ἐμᾶς. ΑΝ τώρα ἐσὺ φίλε ΕΛΛΗ-ΝΑ εἶσαι βολεμένος, παρτάκιας καὶ ἀδι-άφορος γιὰ τὰ παιδιά σου (κοινῶς εἶσαι μία μπαταρία ποὺ σὲ ἔχουν ἐνεργοποιή-σει καὶ σὲ χρησιμοποιοῦν σὰν ρομπότ, στὴν τεχνοκρατούμενη αὐτὴ κοινωνία) τότε σβῆσε αὐτὸ ἐδῶ τὸ κείμενο καὶ ἀπὸ τὴ μνήμη σου. Ἂν ὅμως κάτι σοῦ κάνει, κάτι σοῦ λέει, ἔστω ἕναν μικρὸ προβλη-ματισμό, τότε ἔλα νὰ ἑνώσουμε τὰ χέρια καὶ προώθησέ το κι ἐσὺ μὲ τὴν σειρά σου...Ἴσως κάπου ἐκεῖ νὰ πετύχεις κι ἐσὺ ἐναπομείναντες ΕΛΛΗΝΕΣ. Πρέπει νὰ γνωρίσεις ὅτι δὲν γνωρίζεις. Αὐτὴ εἶναι ἡ γιατρειὰ τῆς κατάστασής σου.

Χριστιάνα


ΣφιγγοκεντριὲςVictoria Sphinx

Μῦθοι τοῦ ΑἰσώπουὉ γεωργὸς καὶ τὸ λελέκι

Μία φορὰ ἕνας γεωργὸς ἔστησε ξόβεργες γιὰ γερανούς, καὶ κάθισε λίγο πιὸ πέρα καὶ παραφυλοῦσε γιὰ νὰ δὴ τὶ πουλιὰ θὰ πιάση. Σὲ λίγο στὶς ξόβεργες ἦρθαν καὶ πιάστηκαν οἱ γερανοί, ἀλλὰ μαζὶ μ’ αὐτοὺς ἦταν κι ἕνα λελέκι ποὺ πιάστηκε κι αὐτό.

Ὁ γεωργὸς ὅπως ἦταν φυσικό, μαζὶ μὲ τ’ ἄλλα πουλιὰ ἔπιασε καὶ τὸ λελέκι. Ἐκεῖνο ὅμως ἄρχισε νὰ τὸν παρακαλῆ, καὶ νὰ τοῦ λέη πὼς εἶχε κάνει λάθος. Γιατὶ ἐκεῖνο δὲν ἦταν βλαβερὸ πουλί, παρὰ χρήσιμο γιὰ τὴ γεωργία. Πιάνει καὶ τρώει τὰ φί-δια καὶ τ’ ἄλλα ἑρπετά, κι ἔτσι ἐλευ-θερώνει τὰ χωράφια.

Λοιπόν, ὁ γεωργός του εἶπε: «Τὸ ξέρω πὼς ἐσὺ δὲν εἶσαι κακὸ πουλί, παρὰ καλὸ κι ὠφέλιμο. Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο ὅμως θὰ σὲ τιμωρήσω ὅπως καὶ τοὺς γερανοὺς ποὺ ἔκανες παρέα. Γιατὶ καλὸ πουλὶ ἐσύ, τὶ γύρευες μ’ ἐκεῖνα, ποὺ δὲν σοῦ μοιάζουν;»

Κοντὰ στὸ ξερὸ καίγονται καὶ τὰ χλωρά, λέει ἡ λαϊκὴ σοφία. Γιατὶ ὅποιος κάνει κακὲς συντροφιές, θὰ πληρώση κι αὐτὸς γιὰ τὶς κακὲς πράξεις τῶν συντρόφων του κι ἂς μὴν φταίει ὁ ἴδιος.

Τὰ δελφίνια, οἱ φάλαινες κι ὁ κοκοβιὸς

Μία φορὰ τὰ δελφίνια κι οἱ φά-λαινες εἶχαν στήσει μεγάλο καυγά. Μὲ τὴν ἀμάχη τους ἀνατάραζαν τὴ θάλασσα κι ἔκαναν μεγάλη φασα-ρία. Τότε ἕνας κοκοβιὸς ἀνέβηκε στὸν ἀφρό, καὶ ἄρχισε νὰ τοὺς μαλ-λώνη, καὶ νὰ τοὺς λέη πὼς δὲν ἦταν σωστὰ πράγματα αὐτά, καὶ ἄλλα τέ-τοια.

«Καλύτερα τόχω νὰ σκοτωθοῦμε ἀναμεταξύ μας ἐμεῖς κι οἱ φάλαι-νες, παρὰ νὰ δεχτοῦμε νὰ μᾶς κά-

νης ἐσὺ τὸν συμφιλιωτή».Ὅταν οἱ μεγάλοι κάνουν πόλεμο,

οἱ μικροὶ βρίσκουν ἀφορμὴ νὰ κο-κορεύονται.

Ὁ βοσκὸς καὶ τὸ λυκόπουλοἝνας βοσκὸς βρῆκε ἕνα κουτάβι

λύκου. Τὸ πῆρε, τὸ μεγάλωσε, καὶ σὰν ἔγινε σωστὸς λύκος, τὸν ἔμαθε ν’ ἁρπάζη πρόβατα ἀπὸ ἕνα γειτονικὸ κοπάδι καὶ νὰ τοῦ τὰ φέρνει. Τότε

εἶπε ὁ γεροτσοπανόσκυλος στὸ βο-σκό: «Ἔτσι ποὺ τὸν δασκάλεψες, πολὺ φοβοῦμαι πὼς γρήγορα θὰ

κλάψης θὰ δικά σου τ’ ἀρνιά».Ὅπως κι ἔγινε: ὁ λύκος σὲ λίγο

ἄρχισε ν’ ἁρπάζη καὶ νὰ τρώει τὰ’ ἀρνιὰ τοῦ ἀφεντικοῦ του. Ἔτσι συμ-βαίνει καὶ σ’ ὅσους δίνουν κακὴ ἀνατροφὴ στὰ παιδιά τους: σὲ λίγο θὰ φερθοῦν ἄσχημα καὶ στοὺς γο-νιούς τους!

Τὸ περδικογέρακο καὶ τὸ φίδιΤὸ περδικογέρακο εἶναι πολὺ

λαίμαργο πουλί. Ἁρπάζει καὶ τρώει ὅτι βρίσκει. Ἔτσι μία μέρα ἕνα περ-δικογέρακο ἔπιασε ἕνα φίδι, νομί-ζοντάς το γιὰ καλὸ μεζέ. Τὸ φίδι ὅμως ἦταν φαρμακερό. Γύρισε, δά-γκωσε τὸ πουλί, κι ἔπεσαν καὶ τὰ δυὸ ἀπὸ τὰ ὕψη. Τὸ περδικογέρακο ψόφησε ἀπὸ τὴν δαγκωματιά. Τὸ φίδι ὅμως δὲν ἔπαθε τίποτε καὶ τοῦ εἶπε: «Ποιὸς σοῦ εἶπε νὰ εἶσαι τόσο κακοῦργος ὥστε νὰ κάνεις κακὸ σ’ ὅσους δὲν σὲ πείραξαν; Νὰ ὅμως ποὺ δίκαια τὴν παθαίνεις τώρα!». Ὅποιος συνηθίζει ν’ ἀδικεῖ τοὺς ἄλλους νομίζοντάς τους ἀδύνατους, θὰ βρῆ κι αὐτὸς τὸν μάστορά του!

Ἡ καλιακούδα κι ἡ ἀλεποῦΚάποτε μία πεινασμένη καλια-

κούδα κάθισε κάτω ἀπὸ μία συκιά, ποὺ εἶχε μονάχα ὀρνούς, καὶ περί-μενε νὰ ὡριμάσουν καὶ νὰ γίνουν σύκα! Μία ἀλεποῦ βλέποντάς την νὰ μὴν ξεκολλάει μέρα νύχτα ἀπὸ τὴ συκιά, θέλησε νὰ μάθει τὶ περί-μενε. Ὅταν τῆς εἶπε ἡ καλιακούδα ὅτι περίμενε νὰ γίνουν σύκα τὰ ἀγρι-όσυκα ποὺ δὲν ὡριμάζουν, τῆς εἶπε: «Δὲν εἶσαι διόλου γνωστικὴ καλή μου φίλη. Γιατὶ ἡ ἐλπίδα μπορεῖ νὰ ξέρει νὰ ξεγελᾶ καὶ νὰ δίνη ὑπομο-νή, μὰ νὰ θρέψει ὅμως δὲν ξέρει κα-θόλου».

Όλυμπος Τεύχος 13

Documents

victoria sphinx

http

olympos

blogspot

listen2myradio

amp

pony

pony 4