Όλυμπος Τεύχος 6

Ἡλεκτρονικὴ Ἑλληνοκεντρικὴ Ἐφημερίδα Ὄλυμπος Σελὶς 117 Ὀκτωβρίου 2011

ΗΝΟΙΧΘΗΣΑΝΟΙ ΠΥΛΕΣ!!

Ἁρτεμώνη(Δευτέρα)

17Δίου

(Ὀκτωβρίου)

2011 μ. Ἀ. Τ.ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΕΛΛΗΝΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΕΛΛΗΝΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΕΥΧΟΣ ΣΤ’

ΟΛΥΜΠΟΣ

Ὁ Παῦλος καὶ οἱ γυναῖκες, σελ. 9

ΚΥΡΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

Γεώργιος Παπανικολάου, σελ. 5

Ἀνακοίνωση Αἰκατερίνης Ἀξάρη-Γκιόλβα, σελ. 13

ΚΑΙ...

Θεόδωρος Στεφάνου (Ὁμάδα

Ὄλυμπος)

Ἀντώνης Κυρετσῆς (Ὁμάδα

Ὄλυμπος)

(Ὑπεύθυνος τύπου ὁμάδος Ἔψιλον, κ.ἄ)

Γεώργιος Πάλμος

Ὑπουργὸς Πολιτισμοῦ

Παῦλος Γερουλᾶνος

Ὁ Υπουργὸς Πολιτισμοῦ Παῦλος Γερουλάνος κά-λεσε τὸν Γεώργιο Πάλμο γιὰ νὰ δώσει ἐξηγήσεις σχετικῶς μὲ διάφορα θέματα, στὰ ὁποῖα συμπε-ριλαμβάνεται καὶ ἡ κατάσταση στὴ Δίολκο (31 μελέτες ποὺ ἔμειναν στά… χαρτιά).

Ἀρχαία Δίολκος

Ἡ Ἰστορία τῆς Ἀρχαίας Θράκης, σελ. 15


Ἀρχαία ΔίολκοςΗ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΡΚΕΤΕΣ!ΘΕΛΗΣΗ ΓΙΑ ΔΡΑΣΗ ΥΠΑΡΧΕΙ;

Η ΟΜΑΔΑ ΟΛΥΜΠΟΣΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ!


ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

ΙΧΩΡΠεριοδικὸ ΙΧΩΡ καὶ Ἐκδόσεις Εὔανδρος

Δωδώνης 36, Κολωνός, Τ. Κ.: 104 44( 210-3840676

Οἱ πύλες ἄνοιξαν!

Ὅπως εἶναι σὲ πολλοὺς ἀναγνῶστες γνωστὸ ζοῦμε σὲ ἕναν νοητικὸ κόσμο ὁ ὁποῖος δὲν πλάστηκε τυχαῖα καὶ οὔτε τὸν δημιουρ-γήσαμε ἐμεῖς συνειδητὰ ἀλλὰ μὲ τὴ δική μας ἐνέργεια, θέληση καὶ ἔγκριση. Οἱ ἀρχιτέκτο-νες αὐτοῦ τοῦ νοητικοῦ κόσμου, ποὺ λέγεται καὶ Μήτρα (Μάτριξ) καὶ μορφογενετικὸ πε-δίο, εἶχαν καὶ ἔχουν στόχο τὴν τέλεια κάλυ-ψη τῆς πραγματικότητας ποὺ ζοῦμε. Δηλαδὴ μᾶς πρόσφεραν μία ἄλλη πραγματικότητα ψευδὴ καὶ ἐπιφανειακὴ καὶ μᾶς λένε αὐτὴ εἶναι δὲν ὑπάρχει ἄλλη. Αὐτὴ εἶναι ἡ Μήτρα ἢ ἡ ἀόρατη πνευματικὴ φυλακὴ ποὺ ζοῦμε, αὐτὸ τὸ μορφογενετικὸ πεδίο, ἕνα εἶδος σκληροῦ δίσκου στὸν αἰθέριο κόσμο τῆς 4ης διάστασης, μία ἀποθήκη ὅλων τῶν σκέψεων καὶ ἰδεῶν ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῶν τελευταί-ων 13.000 ἐτῶν. Εἴμαστε στὴ τελικὴ μάχη μεταξὺ Φωτὸς καὶ Σκότους σὲ ὅλα τὰ ἐπίπε-δα. Ἡ μεριὰ τοῦ σκότους τραβᾶ τὴν ψυχὴ νὰ παραμείνη στὸ Μάτριξ, οἱ δὲ φορεῖς τοῦ Φωτὸς κατάλαβαν τὴ φυλακή τους καὶ θέ-λουν νὰ βγοῦν ἀπὸ μέσα της, συνειδητοποί-ησαν τὸν πραγματικό τους ἑαυτὸ καὶ τὸ ρόλο ποὺ θὰ παίξουν στὸν Ἐνεστώτα. Ὑπάρχουν ἑκατοντάδες παραδείγματα ποὺ μπορῶ νὰ ἀναφέρω γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ γνωρίζωντας ὅτι ὁ ἀμύητος ἄνθρωπος μόλις τὰ ἀκούσει θὰ κλωτσήσει διότι δὲν ὑπάρχει κάτι παρόμοιο μέσα στὴν δική του νοητικὴ Μήτρα ποὺ ζεῖ. Η Μήτρα θὰ τοῦ πεῖ ὅτι αὐτὰ ποὺ θὰ ἀναφέ-ρω κάτωθεν εἶναι φαντασίες, εἰκασίες ἢ συ-νωμοτικὲς θεωρίες. Μέχρι ποὺ μίαν ἡμέρα θὰ συνειδητοποιήσει ὅτι τὸ κινηματογρα-

φικὸ ἔργο Μάτριξ (Μήτρα) δὲν εἶναι ἁπλῶς ἔργο φαντασίας ἀλλὰ ἡ καθημερινότητα ποὺ ζεῖ. Θὰ δεῖ τὸν ἤδη ζῶντα παρελθόν του σὰν ἕνα ἄσχημο ἐφιαλτικὸ ὄνειρο ποὺ τελείωσε πιά.

Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι νομίζουν ὅτι οἱ αἰτίες τῶν πολέμων στὸ Ἰράκ, Ἀφγανιστᾶν καὶ τώρα στὴν Ὑεμένη μαζὶ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν πειρατῶν στὴ Σομαλία, εἶναι τὸ πετρέ-λαιο, ἡ παραγωγὴ τοῦ ναρκωτικοῦ ὄπιου στὸ Ἀφγανιστᾶν, ἡ τρομοκρατία, ἡ καταπολέμη-ση τῶν πειρατῶν ἀπὸ τὴ Σομαλία ἢ οἰ ἄλλες πηγὲς πρώτων ὑλῶν. Αὐτά μας τὰ λέει ἡ Μή-τρα γιὰ δικό μας προγραμματισμὸ τοῦ νοῦ μας καὶ ἐφόσον γίνει αὐτό, ἀπορρίπτουμαι μετὰ κάθε ἄλλη σκέψη, γνώση ἢ εἴδηση ἀπὸ ἄλλη πηγὴ ποὺ ἔρχεται ἀντίθετη μὲ τὴν Μή-τρα. Ἐδῶ θὰ ἀναφέρω πρῶτα ἀποδεδειγμέ-νες πραγματικότητες ποὺ μπορεῖ ὁ ἀναγνώ-στης μόνος του νὰ τὶς ἐξετάσει ἂν ἀληθεύουν:

Στὸ κόλπο τῆς Ὑεμένης ἔχουν μαζευτεῖ χιλιάδες πολεμικὰ πλοῖα, ὑποβρύχια καὶ νε-ότατο γήινο καὶ ἐξωγήινο (ἀπὸ 75 χρόνια συ-νεργασία καὶ τῶν δύο ὑπερδυνάμεων μὲ τοὺς Γκρίζους) πολεμικὸ ὑλικὸ καὶ ἐξοπλισμὸ σὲ σχῆμα κύκλου. Τόσα πολεμικὰ πλοῖα δὲν ὑπῆρχαν οὔτε στὸν 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ὁ στόλος αὐτὸς ἔρχεται ἀπὸ ὅλα τὰ μεγά-λα καὶ μικρὰ κράτη τοῦ κόσμου. Ὅλοι τους μόνιασαν γιὰ ἕναν κοινὸ ἐχθρό. Περίεργο ὅμως εἶναι ὅτι αὐτὰ τὰ κράτη ἐκεῖ δείχνουν νὰ εἶναι ἀναμεταξύ τους ἀγαπημένα μπροστὰ στὸν κοινὸ ἐχθρό, ἔναντι ποὺ πρὸς τὸν ἔξω κόσμο δείχνουν καὶ κάνουν ἀληθινοὺς πο-

λέμους μεταξύ τους, πραγματικοὶ ἐχθροὶ μὲ διαφορετικὰ συμφέροντα καὶ σχέδια.

Ποιὸς λοιπὸν εἶναι ὁ κοινὸς ἐχθρὸς ρωτῶ τὸν ἀναγνώστη; Μήπως εἶναι οἱ ξυπόλυτοι Σομαλοὶ Ἀντάρτες μὲ ἕνα αὐτόματο στὸ χέρι; Βλέπετε λοιπὸν γιὰ πόσο χαζούς μας περ-νοῦν ἐμᾶς τοὺς Γκοΐμ;

Θὰ ἀπαντήσω μὲ τὴ σειρά. Οἱ αἰτίες τῶν πολέμων στὰ συγκεκριμένα ἀναφερόμενα κράτη εἶναι οἱ Ἀστρικὲς Πύλες. Γιατὶ αὐτό; Διότι ὅποιος ἐλέγχει τὶς πύλες ἐλέγχει τὴ Γῆ. Οἱ πύλες εἶναι οἱ πόρτες νὰ φύγεις ἀπὸ τὴ γῆ καὶ νὰ μπεῖς στὴ γῆ ἀπὸ ἄλλη διάσταση. Ἐδῶ θέλω νὰ ἀναφέρω ὅτι οἱ μεγάλες δυνάμεις ἔχουν ἐξωγήινη τεχνολογία ὅπως γιὰ παρά-δειγμα τὰ ΑΤΙΑ τῶν ἀμερικανῶν βρίσκονται στὴν 5η γενεὰ τελειοποίησης. Στὸ θέμα Ἰρὰκ ἡ πύλη εἶναι μέσα στὸν ἀρχαιολογικὸ χῶρο τῆς ἀρχαίας Βαβυλώνας. Αὐτὴ τὴν πύλη τὴν φυλοῦν κομάντος ἀμερικανοί, ὅμως ἡ μυ-στικὴ κυβέρνηση δὲν μπορεῖ νὰ τὴν χρησι-μοποιήσει σὲ περίπτωση ποὺ χρειαστεῖ νὰ τὴν κοπανήσουν ἀπὸ τὴ Γῆ, ἤδη ἐλέγχεται ἀπὸ τὴ τρίτη δύναμη ποὺ θὰ μιλήσω παρα-κάτω. Στὸ Ἀφγανιστᾶν ὑπάρχουν μερικὲς μι-κρότερες πύλες τὶς ὁποῖες οἱ Ἀμερικανοὶ προσπάθησαν νὰ κατακτήσουν καὶ νὰ ἐλέγ-ξουν γιὰ λογαριασμό τους καὶ ἀπέτυχαν. Στὴ Ὑεμένη ὅλο τὸ ἄνθος ὅπλων τῆς πολεμικῆς βιομηχανίας τῶν κρατῶν κοιτάζει τὸν οὐρανὸ


http://pyrrphoros.wordpress.com/pyrphoros/

ЭЄ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΑ ЭЄ

http://ellhnwndaimonia.blogspot.com/

μὲ στραμμένα τὰ ὄπλα πρὸς τὰ πάνω. Θὰ σᾶς πῶ μερικὰ ὁπλικὰ συστήματα: Κύματα Σκά-λαρ, Χάαρπ, Λέηζερ κ.ἄ. γνωστὰ καὶ ἄγνω-στα γιὰ ἐμᾶς τοὺς θνητούς. Αὐτὴ ἡ πύλη εἶναι ἡ ἀρχαιότερη καὶ ἡ μεγαλύτερη. Ἀπὸ αὐτὴ μπῆκαν στὴ Γαία γιὰ πρώτη φορὰ στὸ περίπου 450.000 π. Χ. οἱ Ἀννουνάκοι (Νεφι-λίμ). Ὅπως βλέπετε ἡ παγκόσμια κυβέρνη-ση ποὺ πᾶνε νὰ μᾶς τὴν πουλήσουν γιὰ φρέ-σκο προϊὸν τῆς ἡμέρας, ὑπάρχει ἀπὸ τὸ 1917. Ἐδῶ ἤθελα νὰ ἀναφέρω σὲ ὅλους, τὶς ἤδη γνωστὲς βάσεις στὸ φεγγάρι καὶ στὸν Ἄρη χτισμένες στὴν δεκαετία τοῦ ’60, συνερ-γαζόμενοι Ἀμερικανοὶ καὶ Ρῶσσοι μαζὶ καὶ γιὰ τὸν ἀμύητο πληθυσμὸ τῆς γῆς, τὸν ἔβα-λαν νὰ σκοτώνεται ἀναμεταξύ τους, μὲ τὸ σι-δηροῦν παραπέτασμα ὡς τὴν τέλεια κάλυ-ψη. Συγχαρητήρια στοὺς Νεφελίμ. Ἡ συμ-φωνία μεταξὺ τῶν Νεφελὶμ μὲ τὴν Γαλαξιακὴ Ἕνωση τοῦ Φωτός (θὰ μιλήσω ἄλλη φορὰ γι’ αὐτήν) λήγει τὸ ἀργότερο τὸ 2013. Μαζὶ λή-γει καὶ ὁ πλατωνικὸς χρόνος τῶν 25.920 χρόνων. Ἡ διάρκεια αὐτῆς τῆς συμφωνίας ἦταν 13.000 χρόνια, γνωστὴ καὶ σὰν Κάλι Γιούγκα, δηλαδὴ σκοτεινὴ περίοδος. Τὸ πρόβλημα τώρα εἶναι ὅτι οἱ διάφορες φατρί-ες τῶν ἑρεπτοειδῶν Νεφελὶμ καὶ σὰν οἱ γνω-στές 13 Οἰκογένειες Πεφωτισμένων ποὺ κυ-βερνοῦν τὸν κόσμο, δὲν θέλουν νὰ φύγουν ἀπὸ τὴν ἐξουσία. Ἔκαναν τόσο κόπο στὰ τό-σες χιλιάδες χρόνια, δημιούργησαν τὴ Μή-τρα, ἔχουν μαζέψει τὸν παγκόσμιο πλοῦτο, ἐλέγχουν τοὺς πάντες καὶ τὰ πάντα μὲ δική μας θέληση (ψῆφο, δομὲς πίστης) καὶ τώρα θὰ τὰ παραδώσουν ὅλα αὐτὰ ἐθελούσια στὸν πληθυσμὸ τῆς γῆς; Ὄχι βέβαια! Στὶς διάφο-ρες ἀστρικὲς πύλες τῆς Γαίας ἄρχισαν ἤδη ὅμως νὰ μπαινοβγαίνουν τὰ κοσμικὰ πλοῖα τῆς Γαλαξιακῆς Ἕνωσης, δηλαδὴ νὰ γίνο-νται ὁρατὰ καὶ ἀόρατα ὡς ἤπια ἐνημέρωση τοῦ γήινου πληθυσμοῦ γιὰ τὴν ἐπερχόμενη ἀλλαγὴ ἐξουσίας ἐπὶ τῆς γῆς καὶ αὐτὸ σὲ κα-θημερινὴ βάση. Καὶ εἶναι φυσιολογικὴ ἡ ἀντίδραση τῶν Πεφωτισμένων νὰ κάνουν τὸ πᾶν γιὰ νὰ διαστρεβλώσουν καὶ νὰ σταματή-σουν τὴν ἐπερχόμενη ἀλλαγή, μία ἀλλαγὴ ποὺ εἶναι θεϊκῆς προελεύσεως καὶ δὲν ὑπάρ-χει δύναμη νὰ τὴν σταματήσει. Προσπαθοῦν μὲ κάθε τρόπο, ἀφοῦ τὸ μεγαλύτερο ὅπλο τῶν Πεφωτισμένων εἶναι τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης, γιὰ νὰ πῶ καλύτερα, τὰ μέσα μαζικοῦ νοητικοῦ προγραμματισμοῦ, ἀφοῦ σχεδὸν ὅλοι καὶ ὅλα δουλεύουν ἀκόμα γιὰ

αὐτούς. Στὸ Ἀφγανιστᾶν, οἱ μισθοφόροι φα-ντάροι παρατηρητὲς σὲ γεωγραφικὲς θέσεις-κλειδιὰ στὸ χῶρο ποὺ βρίσκονται οἱ πύλες, ἔχουν αὐστηρὴ ἐντολή, ἐπὶ ποινὴ θανάτου σὲ ὅποιον τολμήσει νὰ δημοσιεύσει τὰ φαινόμε-να ποὺ βλέπει. Τὸ σκοπὸ τῆς κάλυψης εἶχαν καὶ οἱ ταινίες Ἡμέρα Ἀνεξαρτησίας καὶ 2012, ὥστε νὰ φυτέψουν στὸ κοινὸ τὸν φόβο σὲ ὅτι ἔρχεται ἀπὸ πάνω. Ἐδῶ ἤθελα νὰ ἐπι-σημάνω ὅτι τὰ κοσμικὰ πλοῖα τῆς Γαλαξι-ακῆς Ἕνωσης δὲν εἶναι ἀπὸ μέταλλα ὅπως μᾶς ἔμαθε ἡ Μήτρα ἀλλὰ ἀπὸ Φῶς ὑψηλῆς συχνότητας καὶ εἶναι ζωντανά, δηλαδὴ ὅλο τὸ πλοῖο εἶναι ἕνας ζωντανὸς ὀργανισμός, βασιζόμενος στὴν ἐνέργεια τῆς ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης. Τὰ πλοῖα κινοῦνται τηλεπαθητικῶς καὶ παίρνουν ὅτι μορφὴ θέλει ὁ χειριστής. Ἕνας ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ἐπέμβει σὲ ἕνα τέτοιο κοσμικὸ πλοῖο μόνο ὅταν βρίσκεται ἤδη σὲ κατάσταση ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης, ση-μαίνοντας ὅτι ἀγαπᾶ ὅλη τὴ δημιουργία χωρὶς ὄρους, γιατὶ κατάλαβε ὅτι εἶναι ὁ ἴδιος μέρος αὐτῆς. Ὅπως θὰ εἶναι σὲ πολλοὺς ἀναγῶστες γνωστό, ἡ κινητήρια ἐνέργεια ποὺ κινεῖ τὸ σύμπαν εἶναι ἡ ἀνιδιοτελὴς ἀγάπη, δὲν ὑπάρχει στὸ σύμπαν ἄλλη ἐνέργεια ὑψη-λότερης δόνησης ἢ συχνότητας. Δὲν εἶπε ὁ Ἰησοῦς, ἐγὼ καὶ ὁ πατέρας μου (τὸ ὁρατὸ καὶ ἀόρατο σύμπαν) εἴμαστε ΕΝΑ. Ἔχω προει-δοποιήσει τὸν ἀναγνώστη ὅτι γιὰ μᾶς ποὺ ζοῦμε στὴν 3η διάσταση εἶναι δύσκολο νὰ τὸ κατανοήσουμε μὲ τὴ νόηση. Αὐτὸ γιατὶ βρι-σκόμαστε σχεδὸν συνεχῶς στὴν ἀριστερή, δηλαδὴ νοητικὴ πλευρὰ τοῦ ἐγκεφάλου μας καὶ αὐτὴ λειτουργεῖ μόνο κατὰ περίπου 10% καὶ αὐτὸ ποὺ σκεφτόμαστε νομίζουμε ὅτι εἶναι δικιά μας σκέψη, στὴν πραγματικότη-τα τὴν παίρνουμε ἢ καλύτερα νὰ πῶ τὴ μα-γνητίζουμε ἀπὸ τὴ Μήτρα, ἐλεγχόμενη του-λάχιστον μέχρι πρὶν μερικὰ χρόνια ἀπὸ τοὺς Νεφελὶμ καὶ τοὺς Γκρίζους. Βλέπετε λοιπὸν πῶς λειτουργεῖ ὁ διπλὸς ἔλεγχος ἐπὶ τῆς Γῆς; Ὁ ὁρατὸς ἠλεκτρονικὸς ἔλεγχος (Μικροκυ-κλώματα σώματος, κάμερες, δορυφόροι, υπολογιστές) ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ὁ ἀόρατος αἰθέ-ριος της σκέψης, Νοητικὸς Ἔλεγχος μέσῳ της Μήτρας. Καὶ φυσικὰ τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης καὶ οἱ ἄνθρωποι ποὺ προγραμ-ματίζονται ἀπὸ αὐτὲς ἔχει τὸ ἀποτέλεσμα, ἡ πίστη σὲ αὐτὲς τὶς πληροφορίες νὰ γίνουν δομὲς πίστης. Ἔτσι τροφοδοτοῦν ἀσυνείδη-τα τὴν ὑπάρχουσα Μήτρα τῶν Νεφελὶμ βασι-ζόμενη στὸ φόβο σὰν κυρίαρχο αἴσθημα. Δυ-

στυχῶς εἶναι τὸ μεγαλύτερο ποσοστὸ τῶν ἀνθρώπων ποὺ τὸ κάνει ἀκόμα χωρὶς νὰ ξέ-ρει ὅτι τὸ κλειδὶ γιὰ τὴ σωτηρία του τὸ ἔχει ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος. Ἐδῶ ταιριάζει νὰ ἀναφέρω καὶ τὸ θετικὸ ρόλο ποὺ παίζει τὸ σκότος ἢ τὸ κακὸ στὴ γῆ. Γιατί, θὰ μοῦ πεῖ ὁ ἀναγώστης, δὲν εἶναι αὐτὸ παράδοξο; Θὰ ἀναρωτηθεῖ, δὲν κάνουμε μάχη νὰ ἐξαλείψουμε ἢ νὰ στα-ματήσουμε τὶς ἐπιπτώσεις τοῦ σκότους; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ὅτι τὸ Φῶς καταλαβαίνει καὶ ξέρει τὴν προέλευσή του καὶ ἐνεργὰ καὶ κινῆται σὲ αὐτὴ τὴ κατεύθυνση. Τὸ σκότος ὅμως σὰν ἐνέργεια νομίζει ὅτι εἶναι χωριστὰ ἀπὸ τὸν δημιουργό μας, δὲν ξέρει ὅτι στὴν τε-λικὴ ἀνάλυση καὶ αὐτὸ ἦρθε ἀπὸ τὸ Φῶς νὰ παίξει σὲ ἕναν περιορισμένο χρόνο, τὸν μο-ναδικὸ καὶ μόνο ρόλο του, τὸ ρόλο τοῦ σκό-τους, τοῦ φόβου καὶ τοῦ κακοῦ. Μόνο στὸ πυκνὸ σκότος, δηλαδὴ σὲ μία γήινη κοινω-νία ἢ πολιτισμὸ ποὺ βασιλεύει ἀπόλυτα ὁ φόβος καὶ ὄχι ἡ ἀνιδιοτελὴς ἀγάπη, ἀρχίζει ὁ ἄνθρωπος σιγά-σιγὰ νὰ ἀναζητᾶ τὴ πηγή του, τὸ Ἀπολλώνιο Φῶς. Αὐτὰ περιληπτικῶς γιὰ τὸ θέμα μὲ πηγὲς ὅπως ἀναφέρω κάτω-θεν. Ἀφήνω τὸν ἀναγνώστη νὰ συμπεράνει μόνος του.

ΠΗΓΕΣ:http://www.grt-intel.com/a-b_topics/

aden_stargate.htm http://grtintel.blogspot.

com/2009/12/korton-i-am-korton-commander-of-cosmic.htmlhttp://www.promitheasblog.

com/2010/01/blog-post_8393.html

ΕΛΛΗΝΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ


1883 - 1962

Γεώργιος Παπανικολάου.

Ὁ Γεώργιος Παπανικολάου ἔμεινε στὴν ἱστορία ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς σημαντι-κότερους ἐρευνητὲς τῆς ἰατρικῆς ἐπι-στήμης τοῦ 20ου αἰώνα. Ἡ φήμη του ὀφείλεται ἐν πολλοὶς στὴν ἀνακάλυψη τῆς σημασίας τῆς ἐξέτασης τοῦ κολπι-κοῦ ἐπιχρίσματος γιὰ τὴ διάγνωση τοῦ καρκίνου τοῦ τραχήλου τῆς μήτρας. Ἡ ἐπιστημονική του προσφορὰ ὅμως ὑπῆρξε πολύπλευρη καὶ θεμελιώδης. Δίκαια θεωρεῖται ὁ πατέρας ἑνὸς ὁλό-κληρου κλάδου τῆς ἰατρικῆς: τοῦ κλά-δου τῆς ἀποφολιδωτικῆς κυτταρολογί-ας.

Ποιὸς ἦταν ὅμως ὁ Γεώργιος Παπανι-κολάου; Ποιὰ ἦταν ἡ διαδρομὴ τοῦ βίου του; Ποιὰ ἦταν ἡ προσωπικότητά του, ποιὰ τὰ ἐνδιαφέροντά του, ποιὰ τὰ ἰδιαί-τερα χαρίσματά του; Τὶ τὸν ξεχώρισε καὶ τὸν ὁδήγησε νὰ μεγαλουργήσει;

Παιδικὰ καὶ Νεανικὰ χρόνια

Ὁ Γεώργιος Παπανικολάου γεννήθη-κε στὶς 13 Μαΐου 1883 στὴν Κύμη Εὐβοίας. Ἦταν τὸ τρίτο παιδὶ τοῦ Νικό-λαου Παπανικολάου καὶ τῆς Μαρίας Κριτσούτα. Καὶ οἱ δύο γονεῖς του ἦταν ἰδιαίτεροι ἄνθρωποι. Ὁ πατέρας του, ἰατρὸς ποὺ εἶχε σπουδάσει καὶ φιλοσο-φία, διατέλεσε βουλευτὴς καὶ δήμαρχος Κύμης, ἐνῶ ὑπῆρξε καὶ φίλος τοῦ Χαρι-λάου Τρικούπη. Στήριξε γενναιόδωρα τὸν γιό του στὶς ἀνορθόδοξες ἐπιλογὲς τῆς νιότης του. Ἡ μητέρα του χαρακτη-ριζόταν ἀπὸ μία ἔμφυτη καλοσύνη καὶ ἀσυνήθιστη γιὰ τὴν ἐποχὴ πνευματικὴ

μοῦ διόρθωσε τὴν ψυχή μου, μοῦ ἔδωσε τὴ δύναμη νὰ ὑποφέρω τὴν ἀπελπιστικὴ ἀπομόνωση καὶ μοῦ ἀνασήκωσε κάποια ἰδανικά».

Τὸ 1904, μόλις σὲ ἡλικία 21 ἐτῶν, ἔλαβε τὸ πτυχίο ἰατρικῆς μὲ ἄριστα. Στὴ συνέχεια ἐκπλήρωσε τὶς στρατιωτικές του ὑποχρεώσεις ὑπηρετώντας ὡς ἀνθυ-πίατρος γιὰ 2 χρόνια. Τὴν περίοδο αὐτὴ τὸν βασάνιζαν ἔντονες ὑπαρξιακὲς ἀνη-συχίες. Προσπαθοῦσε συνειδητὰ νὰ βρεῖ τὸν δρόμο του. Διαισθανόταν ὅτι ἡ πιὸ προφανὴς λύση, νὰ ἐπιστρέψει στὴν Κύμη καὶ νὰ ἐξασκήσει τὸ ἰατρικὸ ἐπάγ-γελμα ἢ νὰ γίνει στρατιωτικὸς ἰατρός, θὰ ἦταν γι’ αὐτὸν μία προσωπικὴ ἥττα. Γρά-φει: «Ἐπάγγελμα νὰ ἐξασκήσω μοῦ εἶναι ἀδύνατον, προτιμάω νὰ σκοτωθῶ… δὲν μπορῶ παρὰ νὰ ἐπιδοθῶ στὴ φιλοσο-φία», καὶ ἀλλοῦ: «Δὲν θέλω νὰ γίνω στρα-τιωτικὸς ἰατρός. Ὄχι! Θέλω νὰ μείνω ἐλεύθερος». Βαθύτερή του ἀνάγκη ἦταν νὰ ἐντρυφήσει οὐσιαστικότερα στὴ φιλο-σοφία καὶ τὴν ἐπιστήμη, μετοικώντας στὴ δυτικὴ Εὐρώπη. Ὁ πατέρας του ἔδειξε κατανόηση καὶ τὸν βοήθησε νὰ μεταβεῖ στὴ Γερμανία.

Οἱ Σπουδές, ἡ Ἔρευνα καὶ οἱ Διακρίσεις

Τὸ 1907 μετέβη στὴ Γερμανία ὅπου παρακολούθησε μαθήματα βιολογίας ὑπὸ τοὺς καθηγητὲς Χαῖκελ καὶ Βάι-σμαν. Στὴ συνέχεια γράφτηκε στὸ Πανε-πιστήμιο τοῦ Μονάχου ὅπου καὶ ἄρχισε τὶς βιολογικὲς ἔρευνες ἐπὶ τοῦ «καθορι-σμοῦ τοῦ φύλου» στὰ ὀστρακόδερμα ὑπὸ τὸν καθηγητὴ Ρίχαρτ Ἔρτβιχ. Μετὰ τὴν ἀνακήρυξή του σὲ διδάκτορα τοῦ Πανεπιστημίου ἐπέστρεψε στὴν Ἀθήνα τὸ 1910 ὅπου καὶ νυμφεύθηκε τὴν Ἀνδρομάχη Μαυρογένη καὶ στὴ συνέ-χεια μετέβη στὸ Μονακὸ ὅπου καὶ ἐργά-

καλλιέργεια, ἐνῶ τὴ διέκρινε καὶ μία ἀνθρώπινη ζεστασιὰ ποὺ τὴν ἔκανε ἀξια-γάπητη στὴν Κύμη.

Ἡ παιδικὴ ἡλικία τοῦ Παπανικολάου ὑπῆρξε εὐτυχισμένη. Τὸ οἰκογενειακὸ περιβάλλον ἦταν εἰρηνικό, οἱ σχέσεις μὲ τοὺς γονεῖς καὶ τὰ ἀδέρφια θερμές, χωρὶς νὰ εἶναι ἀσφυκτικές. Σὲ μεγάλη ἡλικία γράφει: «Εἶναι διαρκὴς ἡ ἀνάμνησις τῆς παιδικῆς καὶ νεανικῆς μου ζωῆς μέσα στὸ ζεστὸ πατρικό μας σπίτι». Στὸ πλαί-σιο αὐτὸ φάνηκαν ἀπὸ νωρὶς τὰ ἰδιαίτε-ρα πνευματικά του χαρίσματα. Οἱ γο-νεῖς του, διαπιστώνοντας τὰ ἐξαιρετικά του προσόντα, τὸν ἔστειλαν σὲ ἡλικία 11 ἐτῶν στὴν Ἀθήνα γιὰ νὰ φοιτήσει στὸ γυ-μνάσιο καὶ στὴ συνέχεια στὸ πανεπιστή-μιο.

Τὸ 1898, σὲ ἡλικία 15 ἐτῶν, εἰσῆλθε στὴν Ἰατρικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Στὰ χρόνια τῶν σπουδῶν δια-μορφώθηκε προοδευτικὰ ἡ ἰδιαίτερη προσωπικότητά του. Δὲν περιορίστηκε στὴν ἰατρική. Εἶχε βαθὺ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν εὐρύτερη ἐπιστήμη, τὴ φιλοσοφία, τὶς τέχνες, τὴν πολιτική, τὴν εὐρωπαϊκὴ διανόηση γενικότερα, ἀλλὰ καὶ τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα εἰδικότερα (ὑπῆρξε ἔνθερμος δημοτικιστής), ἐνῶ διέθετε καὶ μίαν ἀγάπη γιὰ τὴ φύση, ποὺ μαρτυ-ροῦσε καρδιὰ γνήσιου τέκνου τοῦ Ρομα-ντισμοῦ. Τὸ μεγάλο πάθος του ὅμως σὲ αὐτὴ τὴ νεανικὴ ἡλικία, ποὺ τὸν ἀκο-λούθησε καὶ σὲ ὅλη τη ζωή του, ἦταν ἡ μουσική. Μελέτησε βιολὶ γιὰ 8 χρόνια, καὶ καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τοῦ βίου του, ἄκουγε μὲ πάθος κλασσικὴ μουσική, ἰδιαίτερα δέ, μουσικὴ δωματίου, κάτι ποὺ φανερώνει βαθύτερη γνώση καὶ κα-τανόηση τοῦ κόσμου τῆς μουσικῆς. Τὴν περίοδο αὐτὴ γράφει στὸν πατέρα του: «Τὸ βιολὶ μοῦ ἄνοιξε ἕναν κόσμο ποὺ οὔτε τὸν φανταζόμουν πρωτύτερα. Αὐτὸ


σε τὸ μνημειῶδες ἔργο «Ἄτλαντας τῆς Ἀποφολιδωτικῆς Κυτταρολογίας» (Atlas of Exfoliative Cytology), ἑδραιώνοντας καὶ ἐπίσημα πιὰ τὴ νέα ἰατρικὴ πρα-κτικὴ καὶ εἰδικότητα ποὺ οὐσιαστικὰ ἀνέπτυξε ἀπὸ τὸ μηδέν.

Ὁ Παπανικολάου τιμήθηκε μὲ πλεῖστες διακρίσεις μεταξὺ τῶν ὁποίων εἶναι τὸ μετάλλιο Τιμῆς τῆς Ἀμερικα-νικῆς Ἐταιρίας Καρκινολογίας τὸ 1952.

Ἑκατοντάδες χιλιάδες, ἴσως καὶ ἑκα-τομμύρια γυναικῶν ἐπιβίωσαν τὰ τελευ-ταῖα 50 χρόνια χάρη στὸ Τὲστ Πάπ. Οἱ γυναῖκες αὐτές, ἀλλὰ καὶ ὅσοι τὶς ἀγά-πησαν καὶ τὶς ἀγαποῦν, ὀφείλουν ἀπέ-ραντη εὐγνωμοσύνη στὸν ἄνθρωπο ποὺ ἀνακάλυψε καὶ ἀνέπτυξε αὐτὸ τὸ πρω-τοποριακὸ τέστ: τὸν μεγάλο Ἕλληνα ἰα-τρό, Γεώργιο Παπανικολάου.

Πηγή: http://www.ellinikoarxeio.com/2010/08/1883-1962-georgios-

papanikolaou.html

σθηκε στὸ ὠκεανογραφικὸ ἰνστιτοῦτο τοῦ Πριγκιπάτου συμμετέχοντας στὴν ὁμάδα ὠκεανογραφικῆς ἐξερεύνησης τοῦ Πρίγκιπα τοῦ Μονακὸ (1911).

Ἐπανερχόμενος στὴν Ἑλλάδα συμ-μετεῖχε τῶν Βαλκανικῶν πολέμων καὶ τὸ 1913 ἀναχώρησε γιὰ τὶς ΗΠΑ ὅπου καὶ ἐργάσθηκε ὡς βοηθὸς στὸν κλάδο τῆς ἀνατομίας στὸ Πανεπιστήμιο Κορνέλ. Ἀκολούθως ἐκλέχθηκε ὑφηγητής, ἔκτα-κτος καθηγητὴς καὶ τέλος τακτικὸς κα-θηγητὴς τῆς ἀνατομίας καὶ ἱστολογίας τῆς ἰατρικῆς σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου αὐτοῦ.

Μετὰ ἀπὸ μακρὲς ἔρευνες ἐπὶ τῆς ἐκφυλιστικῆς κληρονομικῆς ἐπίδρασης τοῦ οἰνοπνεύματος σὲ ἰνδικὰ χοιρίδια ὁ Παπανικολάου στράφηκε σὲ προβλή-ματα ἀναπαραγωγῆς σχετιζόμενα μὲ τὴ λειτουργία τῶν γεννητικῶν ὀργάνων, τὸν καθορισμὸ τοῦ φύλου, τὴ λειτουργία τῶν ἐνδοκρινῶν ἀδένων, καθὼς καὶ τῶν φυ-λετικῶν ὁρμονῶν.

Τὸ 1923 ἐφάρμοσε τὴ μέθοδό του σὲ γυναῖκες πρὸς μελέτη τῶν φυσιολογικῶν γεννητικῶν λειτουργιῶν καὶ στὴ συνέ-χεια γιὰ τὴ διάγνωση τοῦ καρκίνου τῆς μήτρας. Ἡ πρώτη του ἀνακοίνωση ἐπὶ τῆς χρησιμοποίησης τῆς κυτταρολο-γικῆς μεθόδου πρὸς διάγνωση τοῦ καρ-κίνου τῆς μήτρας τὸ 1928 ἔγινε δεκτὴ μὲ πολὺ σκεπτικισμὸ καθόσον ἡ κρατοῦσα τότε γνώμη γιὰ τέτοιου εἴδους ἔρευνα καὶ ἐφαρμογὴ ἐπὶ ἀποφολιδουμένων κυττάρων ἦταν πρακτικὰ ἀδύνατη. Τέ-τοια διάγνωση θεωροῦνταν δυνατή, μέ-χρι τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, μόνο μὲ τὴν τομὴ τοῦ πάσχοντος ὀργάνου.

Οἱ ἔρευνες τοῦ Παπανικολάου ἐπε-κτάθηκαν στὴ συνέχεια στὶς κυτταρολο-γικὲς ἀλλοιώσεις στὸ καρκίνο τοῦ αὐχέ-να, τῆς μήτρας καὶ τοῦ ἐνδομητρίου τῶν ὁποίων τὰ πορίσματα δημοσίευσε τὸ 1943 ἀπὸ κοινοῦ μετὰ τοῦ καθηγητῆ γυναικολογίας Ἔρμπερτ Τράουστ σὲ εἰδικὴ μονογραφία ὑπὸ τὸν τίτλο «Διά-γνωσις τοῦ καρκίνου τῆς μήτρας μέσω τῶν κολπικῶν ἐπιχρισμάτων» (Diagnosis of Uterine Cancer by the Vaginal Smear). Ἡ δημοσίευση τῆς ἐργασίας αὐτῆς ἦταν ἑπόμενο νὰ κεντρίσει τὸ πα-γκόσμιο ἰατρικὸ ἐνδιαφέρον καὶ νὰ προ-καλέσει τὴν ἄμεση δοκιμαστικὴ χρησι-

μοποίηση τῆς μεθόδου σὲ διάφορα νο-σοκομεῖα. Τὸ 1944 ἔγινε ἡ πρώτη ἐφαρ-μογὴ ἐπὶ τοῦ οὐροποιητικοῦ συστήμα-τος καὶ στὴ συνέχεια ἐπὶ τοῦ πεπτικοῦ καὶ ἄλλων συστημάτων τοῦ ὀργανισμοῦ.

Ὁ Παπανικολάου μὲ τὶς ἐργασίες του αὐτὲς ἔγινε ὁ θεμελιωτὴς νέου ἐπιστη-μονικοῦ κλάδου τῆς «ἀποφολιδωτικῆς κυτταρολογίας» βασιζόμενη ἀκριβῶς στὴ μελέτη τῶν ἀποφιλιδουμένων κυτ-τάρων τοῦ ὀργανισμοῦ στὶς διάφορες κοιλότητες αὐτοῦ. Ἡ μέθοδος αὐτὴ ποὺ ἔλαβε πρὸς τιμή του τὴν ὀνομασία «Μέ-θοδος Παπανικολάου» ἢ «Τὲστ Παπανι-κολάου» καὶ κατὰ συγκοπὴ «Τὲστ Πάπ», ἄνοιξε εὐρεῖς νέους ὁρίζοντες στὴν ἰα-τρικὴ ἔρευνα στὴ γενετήσια φυσιολογία καὶ ἐνδοκρινολογία εἰδικότερα γιὰ τὸν καρκίνο. Οἱ δημοσιευμένες ἐργασίες τοῦ Παπανικολάου ὑπερβαίνουν τὶς ἑκατὸ ἐνῶ τρεῖς ἀποτελοῦν εἰδικὲς μονο-γραφίες.

Τὸ 1954, ὁ Παπανικολάου δημοσίευ-

Μὲς στὰ βαθιὰ χαράματα στὶς δεκαέξ’ τ’ Ὀκτώβρη,ξάφνου ὁ Δίας ξύπνησε κι ἀλαφιασμένα τρέχειστοῦ Ὀλύμπου τὶς βουνοκορφές, στὰ θεϊκὰ λιμέρια.Σειέται ἀπὸ ρίζα ὁ Ὄλυμπος καὶ ζώνεται μ’ ἀντάρα.Τ’ ἀγριοπούλια σκιάζονται καὶ τὰ θεριὰ λουφάζουν.Τρέμουν οἱ πέτρες τοῦ βουνοῦ καὶ τὰ φαράγγια χάσκουνστὰ πόδια τοῦ βαρύγδουπου Θεοῦ ποὺ παραδέρνει,νὰ βγεῖ γοργὰ ψηλόκορφα, νὰ στήσει καραούλι,νὰ δεῖ σὰν πιὰ λεβεντουριὰ τὸν ξύπνησ’ ἀπ’ τὸν ὕπνο.

Ψηλὰ ἀπὸ τὸ Μύτικα τοὺς κάμπους ἀγναντεύει.Βλέπει μπροστὰ τὸν Κίσαβο καὶ τὰ Πιέρια δίπλανά ‘ναι τὰ πλάγια τους μεστά, γιομάτα ἀπὸ ἡρώους.Γιομάτα Ἀγαμέμνονες, γιομάτα Λεωνῖδες,Δυσσέηδες καὶ Αἴαντες, Νικηταράδες, Διάκοι.Ζωντάνεψαν οἱ ἀθάνατοι καὶ πᾶν κατὰ χιλιάδες.Τρέχουν σὰ φτεροπόδαροι, ντυμένοι ὅλοι τσολιάδες.Κοιτᾶ ὁ Ζεὺς τὸν Πηνειό, τὸ θρόνο του ποὺ βρέχει•βλέπει ἀθάνατη Τουρκιὰ ἀλλόφρονα νὰ τρέχει,ἀφήνοντας τὰ σκιερὰ τὰ δασωμένα Τέμπη.Ἀλλαφιασμένη ἀναζητᾶ στὸν κάμπο γιὰ νὰ ἔμπει,νὰ βρεῖ δρομὶ καὶ διάβαση, πιὸ μακριὰ νὰ φύγει.Τούτη τὴν τρομερὴ στιγμὴ βρόγχος, θηλιὰ ἔχει γίνειτόσων αἰώνων ἄδικο κι ἀσφυχτικὰ τὴν πνίγει.

Τὰ μάτια του τ’ ἀστραφτερὰ ὁ Κοσμοσείστης στρέφειπάνω πρὸς τὰ Πιέρια κι ὅλες τὶς Μοῦσες γνέφει,νὰ στήσουν πάλι τὸ χορὸ καὶ στὴ σειρὰ νὰ μποῦνεκι ἀντὶ γιὰ λύρα θεϊκιὰ κι ἄσματα τοῦ Ὀρφέα,τὴ λευτεριὰ νὰ τραγουδοῦν μὲ τὸ λαὸ παρέα.Βροντάει τὸ λιανοντούφεκο. Μουγκρίζουν τὰ κανόνια.Καὶ μπρὸς στὴν κόψη τοῦ σπαθιοῦ, τὴν τρομερὴ γιαλάδαἡ Ἱστορία ξαναζεῖ, ἀντανακλᾶ ἡ Ἑλλάδα.Σπάει τὸ Σαραντάπορο καὶ τὰ στενὰ τῆς Πέτρας.Στὸ Καταφύγι ἀνέβηκε τὸ Σύνταγμα Τρικάλωνκαὶ πανικὸ ἐσκόρπισε μὲς στὴν Τουρκιὰ καὶ σάλον.

Ἀδέλφια, ἥρωες, Θεοί, παῖδες Ἑλλήνων Ἶτε,Ραγιάδες, σκλάβοι χτεσινοὶ λεύτεροι συναχτεῖτε.Τὸ μῦρο καὶ τὸ ἄρωμα τῆς λευτεριᾶς χαρεῖτε.Νὰ οἱ τσολιάδες, ἔρχονται, μπαίνουν στὴν Κατερίνη . . .

Ἡ πόλη εἶναι λεύτερη μαζὶ μὲ τὰ χωριά τηςκι ἡ Μάνα πόσο χαίρεται ποὺ βρῆκε τὰ παιδιά της . . .

Ἂχ Μούσα, νά ‘χα δύναμη, μὲ λόγια νὰ μποροῦσακι ἐγὼ ὁ μικρός, ὁ ἀδύναμος, τὴν ἅγια ὥρα ἐτούτη,τῆς πόλης τὸ λευτέρωμα νὰ γλυκοτραγουδοῦσα . . .Ὤ, τὶ χαρά, τὶ θρίαμβος καὶ τὶ γλυκὸ τὸ κλάμα,τὶ ἁπαλὸ τὸ δάκρυ του, ποὺ οἱ Θεοὶ προστάξαν,νὰ χύνουν οἱ λευτερωτὲς κι οἱ λεύτεροι ἀντάμα!

Δάκρυ γλυκὸ κι ἀλλιώτικο, δάκρυ χαρὰ γιομάτο,ποὺ ξαλαφρώνεις τὴν καρδιά, τὸ μάγουλο ἁπαλαίνεις . . .Χαρὰ στὸ σκλάβο ποὺ ἔνιωσε τὰ μάτια του νὰ ὑγραίνεις.Πού ‘χεις τρανὸ διάφορο ἀπ’ τὸν πικρὸ τὸ θρῆνο,τὸ θρῆνο τῆς φτωχολογιᾶς, τοῦ ὀρφανοῦ τὸ δάκρυ,τοῦ σκλάβου τ’ ἀναφιλητὸ καὶ τοῦ κατατρεγμένου.

Δάκρυ σκλαβιᾶς κι ἀτίμωσης, δάκρυ τῆς καταφρόνιας,στάζεις στὰ μάτια ἀπόγνωση καὶ στὴν καρδιὰ φαρμάκι.Δάκρυ πικρὸ ξεχάσου πιά. Ὁ χρόνος ἂς σὲ πάρει.Τὸ δέντρο ποὺ ἐπότιζες γιὰ τετρακόσια χρόνια,ἀστροπελέκι ἔπεσε καὶ τό ‘καψε αἰώνια.

Στὰ μάτια ποὺ τὰ στέρεψες, δάκρυ φαρμακωμένο,τώρ’ ἀναβλίζει βάλσαμο, δάκρυ γλυκό, ἁγιασμένοκαὶ σβήνει ὅλους τοὺς καημούς, τοὺς θρήνους τοὺς ξεπλένει.Ὥρα ἀνάστασης λαοῦ ἀπ’ τῆς σκλαβιᾶς τὰ βάρη,τὸ δάκρυ τῆς λευτέρωσης στὸ μάτι ἔχει ἄλλη χάρη.

Πάνω στὴν ἀγαλίαση, στῆς λευτεριᾶς τὴ μέθη,ὅπου Θεοὶ καὶ ἄνθρωποι γιορτάζουν καὶ φιλιοῦνται,στὸ Δία φτάνει μήνυμα ἀπ’ τὴν Κλωθώ, ποὺ γνέθειτοῦ καθενὸς τὰ νήματα καὶ τὸ κουβάρι ὁρίζει.Μεγάλου ἥρωα ἔφτασε τὸ ριζικὸ τὸ μαῦρο.Μέσα στῆς μάχης τὸν ἀχό, ἐνῶ ἔμπαινε στὴν πόλη,νεκρὸ μὲ τοὺς ἀθάνατους τὸν ἂφησ’ ἕνα βόλι.Δάκρυα κυλοῦν στὰ μάγουλα τοῦ Θείου γιοῦ τοῦ Κρόνου,σὰν ἔμαθε τὸ θάνατο τοῦ ἥρωα Σβορώνου.

Ἀλέκος Ν. Ἀγγελίδης

Ἠ ἀπελευθέρωση τῆς Κατερίνης.


Στὶς 5 Ὀκτωβρίου 1912 κηρύχθηκε ἐπί-σημα ὁ Βαλκανικὸς πόλεμος. Ἡ ἀπελευ-θέρωση τῆς Πιερίας ἀνατέθηκε στὴν 7η Μεραρχία τοῦ Στρατοῦ Θεσσαλίας, μὲ δι-οικητὴ τὸν Κλεομένη ἢ Κλεομένους, Συ-νταγματάρχη Πυροβολικοῦ.

Ἡ προέλαση τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ ἄρχισε ἀπὸ τὴ Λάρισσα. Σὲ λίγες μέρες ἡ Ἐλασσόνα καὶ τὸ Σαραντάπορο καταλαμ-βάνονται ἀπὸ τὸ νικηφόρο στρατό. Στὶς 13 Ὀκτωβρίου ἡ Μεραρχία στάθμευε στὴ Φουσκίνα (σημ. Ἀγία Τριάδα ἢ Ζωοδόχος Πηγή). O λοχαγὸς Κ. Μαζαράκης ἀρχηγὸς τῶν Σωμάτων τῶν Προσκόπων κατέλαβε τὰ Στενὰ τῆς Πέτρας, γιατὶ εἶχε τὴν πληροφο-ρία ὅτι δυνάμεις τοῦ Τουρκικοῦ Στρατοῦ θὰ κινοῦνταν πρὸς τὴν ἴδια κατεύθυνση.

Μὲ διαταγὴ τοῦ Κ. Μαζαράκη, ὁ Ἀλέξαν-δρος Δ. Ζάννα (καταγόμενος ἀπὸ τὸ Βλα-χολείβαδο - Λιβάδι τοῦ Ὀλύμπου), συνά-ντησε τὸ μέραρχο Κλεομένη Κλεομένους στὸ χωριὸ Ἄγιο Δημήτριο, τοῦ παρουσίασε τὴν κατάσταση τῶν ἐπιχειρήσεων καὶ τὴν ἀνάγκη τῆς ἄμεσης κίνησης τῆς μεραρχί-ας.

Ὁ Μέραρχος, ἔδωσε ἀμέσως διαταγὴ γιὰ τὴν ἀναχώρηση τῶν μονάδων. Πράγματι τὰ Συντάγματα τῆς 7ης Μεραρχίας ἄρχισαν τὴν πορεία τοὺς πρὸς τὰ Στενὰ τῆς Πέτρας, ὅπου ἔφθασαν τὸ ἀπόγευμα τῆς 14ης Ὀκτωβρίου καὶ στάθμευσαν στὴν θέση Κα-ρακόλι. Τὸ πρόγραμμά σας περιήγησης μπορεῖ νὰ μὴν ὑποστηρίζει τὴν προβολὴ αὐτῆς τῆς εἰκόνας.

Τὸ πρωὶ τῆς 15ης ὁ Μέραρχος ἔδωσε γραφτὴ «διαταγὴ Ἐπιχειρήσεων»:

• Ἡ Μεραρχία πηγαίνει πρὸς Αἰκατερί-νη καὶ Κίτρος (Πύδνα) πρὸς ἐκδίωξη τοῦ

16 Ὀκτωβρίου 1912: Ἡ Ἀπελευθέρωση τῆς Κατερίνης.

ἐκεῖ ἐχθροῦ.• Μία φάλαγγα θὰ βαδίσει πρὸς Κίτρος

(Πύδνα) περνώντας ἀπὸ τὸ Χάνι τῆς Μη-λιᾶς, καὶ ἀπὸ ἐκεῖ Κεραμίδι - Κίτρος.

• Ἡ ἄλλη φάλαγγα ἀποτελούμενη ἀπὸ τὸ ὑπόλοιπο τῆς Μεραρχίας θὰ βαδίσει ἀπὸ τὸν αὐτοκινητόδρομο πρὸς τὴν Κατε-ρίνη.

Τὸ πρωινό της 15ης Ὀκτωβρίου ἡ Με-ραρχία ἀναχώρησε γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Κατερίνης καὶ προχωροῦσε κανονικὰ καὶ χωρὶς προβλήματα ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ ἐχθροῦ. Γύρω στὶς 2 τὸ μεσημέρι κι ἐνῶ μονάδα τοῦ 20ου Συντάγματος, πλη-σίαζε πρὸς τὸ Κολοκούρι (σημ. Σβορῶνο) ὁ Ἑλληνικὸς Στρατὸς δέχθηκε σφοδρὰ πυρὰ ἀπὸ τὰ βορειοδυτικὰ τοῦ χωριοῦ, ἐντελῶς αἰφνιδιαστικά.

Τοῦρκοι στρατιῶτες εἶχαν κρυφτεῖ στὸ πυκνὸ ἀπὸ παλούρια δάσος τῆς περιοχῆς καὶ ἔβαλαν κατὰ τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ πανικοβληθοῦν οἱ στρα-τιῶτες καὶ μάλιστα ἕνας λόχος ἄρχισε νὰ ὑποχωρεῖ. Τὴν κατάσταση ἔσωσε ὁ διοι-κητὴς τοῦ 20ου Συντάγματος, ἀντισυνταγ-ματάρχης Δημήτριος Σβορῶνος, ποὺ ἔτρε-ξε μπροστὰ ἔφιππος καὶ ἐμψύχωσε τοὺς στρατιῶτες του.

Ὅμως οἱ Τοῦρκοι διέκριναν τὰ γαλόνια καὶ τὸ βαθμό του καὶ ἔστρεψαν τὰ πυρὰ τους ἐναντίον του. Ὁ γενναῖος Σβορῶνος τραυματίστηκε βαριά. Συνέχισε, ὅμως, ἔφιππος νὰ ἐπιτίθεται, μέχρις ὅτου βαλλό-μενος διαρκῶς, ξεψύχησε. Τὸ γεγονὸς προ-κάλεσε ἀπερίγραπτη συγκίνηση καὶ τόνω-σε τὸ ἠθικὸ τῶν Ἑλλήνων στρατιωτῶν (Κερ-κυραίων καὶ Ζακυνθινῶν τὸ πλεῖστον), οἱ ὁποῖοι μὲ ἀλαλαγμοὺς καὶ γενναιότητα

ἐπιτέθηκαν ἀκάθεκτοι πλέον κατὰ τῶν Τούρκων.

Ἡ μάχη κράτησε 3,5 ὦρες συνολικά. Ὁ Τουρκικὸς Στρατὸς κατὰ τὶς 5:30 τὸ ἀπό-γευμα ἀναγκάσθηκε νὰ ὑποχωρήσει πέρα ἀπὸ τὸν ποταμὸ Πέλεκα πρὸς τὴν Κατερί-νη.

Στὶς 3 τὰ ξημερώματα τῆς 16ης Ὀκτω-βρίου ἔφτασε διαταγὴ τοῦ Γεν. Στρατηγεί-ου νὰ ἐπιταχυνθεῖ ἡ προσπέλαση.

Τὸ 20ο Σύνταγμα προχώρησε Β.Α. τῆς Κατερίνης, ἐνῶ τὸ 19ο παρέμεινε πίσω στὴ διάθεση τοῦ Μεράρχου. Τὸ πυροβολικὸ πῆρε κατάλληλη θέση στὰ ὑψώματα στὸ Κολοκούρι γιὰ νὰ ὑποστηρίζει τὶς κινήσεις τοῦ Πεζικοῦ. Ἡ 7η Μεραρχία πορεύτηκε χωρὶς ἐπεισόδια, ἀφοῦ ὁ Τουρκικὸς Στρατὸς καὶ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς Τούρκους τῆς Κατερίνης εἶχαν ἐγκαταλείψει τὴ νύχτα τὴν πόλη.

Στὶς 7:30 τὸ πρωὶ τῆς 16ης Ὀκτωβρίου 1912, ἡμέρα Τρίτη, τὰ Ἑλληνικὰ Στρατεύ-ματα μπαίνουν στὴν πανηγυρίζουσα Κατε-ρίνη. Οἱ κάτοικοι ἀπὸ τὰ μπαλκόνια τῶν σπιτιῶν καὶ ἀπ’ τὶς ἄκρες τῶν δρόμων ζητω-κραύγαζαν τὸ Στρατὸ ποὺ περνοῦσε ἀπὸ τὶς κεντρικὲς ὁδούς, 7ης Μεραρχίας καὶ Μ. Ἀλεξάνδρου. O Ἑλληνικὸς Στρατὸς πο-ρεύτηκε μέχρι τὸν Κισλά (Τουρκικὸς Στρα-τώνας - πάρκο), ὅπου τὸν ὑποδέχτηκε ἀντι-προσωπεία κατοίκων τῆς πόλης μὲ ἐπικε-φαλῆς τὸν Ἐπίσκοπο Παρθένιο Βαρδάκα. Ξεχύθηκαν δάκρυα χαρᾶς καὶ ὑποδέχτη-καν τοὺς ἐλευθερωτὲς μὲ ἑλληνικὲς ση-μαῖες, λέγοντας «Χριστὸς Ἀνέστη». Ἕνας λόχος μὲ τὴ σημαία καὶ τὶς σάλπιγγες διέ-τρεξε τὴν πόλη παιανίζοντας ἐμβατήρια καὶ προκαλώντας ἀκράτητο ἐνθουσιασμὸ στοὺς κατοίκους.

Λαὸς καὶ στρατός, ἀνάμεσά τους καὶ ὁ Δήμαρχος τῆς Κατερίνης Μουχαρὲμ Ρου-στέμ, πῆγαν στὴν ἐκκλησία τῆς Θείας Ἀνά-ληψης, ὅπου τελέστηκε δοξολογία γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς πόλης ἀπὸ τὸν Ἐπίσκο-πο.

Μὲ ἀνάμεικτα συναισθήματα χαρᾶς καὶ λύπης, κηδεύτηκαν οἱ ἥρωες νεκροὶ τῆς μάχης τῆς Κατερίνης: Δημήτριος Σβορῶνος Ἀντισυνταγματάρχης, Δημήτριος Νίκας Ὑπολοχαγός, Βίγκος Θωμάς, Λοχίας.

Στρατιῶτες: ὁ ἀνήλικος Κρητικὸς Κο-νταξάκης, Βασίλλας Γεώργιος, Σαράντης Ἀντώνιος, Ἀνευλαβὴς Β. καὶ 6 ἄνδρες (Τρύφων Γιαννουλάκης) καὶ 3 γυναῖκες ποὺ σκότωσαν φεύγοντας οἱ Τοῦρκοι.

Ὁ στρατὸς ἀφοῦ παρέδωσε τὴ διοίκηση τῆς πόλης στὸν Λιβαδιώτη Γεώργιο Λανα-ρίδη συνέχισε τὴν καταδίωξη τοῦ ἐχθροῦ πρὸς τὸ Κίτρος.

Στὸ σημεῖο τῆς μάχης στήθηκε μνημεῖο πεσόντων, ὅπου ἐδῶ καὶ 91 χρόνια κοι-μοῦνται τὸν αἰώνιο ὕπνο οἱ γενναῖοι, οἱ ἤρωες τῆς Κατερίνης.


Εἶδα τὸ βίντεο. Μὲ τοὺς Ἐφέ-δρους. Καὶ τὸν τρόπο ποὺ τελικὰ ἔκαναν αὐτὸ ποὺ ἤθελαν – ἔτσι ἀπλὰ τὸ ἔκαναν… Χωρὶς πολλά-πολλά.

Γιὰ μένα ἦταν μία ευκαιρία νὰ μελετήσω τὸν «ΤΡΟΠΟ» ΤΟΥΣ.

Χαμογέλασα... Ἄφησαν τὰ «Ἀστυνομικάκια» μὲ τὸ βλέμμα χαμένο, καὶ σὲ κατάσταση κρί-σης... γιατὶ ὁμολογουμένως τὰ «εἶχαν παίξει»...

~Καί… σκέφτηκα ἐμᾶς!! Ὅλους ἐμᾶς, ποὺ δὲν εἴμαστε ἔφεδροι, ἀλλὰ ἀγαπᾶμε τὴν Ἑλλάδα ἐξί-σου... Τὶ κάνουμε λάθος;

Τελικὰ ἡ μόνη μας διαφορὰ (αὐτὸ εἶναι σχετικό...), εἶναι… ὅτι ἐμεῖς βγάζουμε Δελτίο Τύπου.

Ἐμεῖς π.χ. θέλουμε νὰ περικυ-κλώσουμε τὴν Βουλή;

Τὸ ἀνακοινώνουμε μία ἑβδομά-δα πρίν... Καὶ μετά ζοῦμε μὲ τὴν ἀπορία, γιατὶ βρήκαμε ἕνα Σιδη-ροῦν Παραπέτασμα νὰ μᾶς περι-μένει… γύρω - γύρω ἀπὸ τὴ Βου-λή (?) – φρίκη δηλαδή.

Ἐμεῖς ἀπεργοῦμε Τετάρτη-Πέμπτη 8:00 π.μ. μὲ 6:00 μ.μ... κάτω ἀπὸ τὸ πεζοδρόμειο…!

Σὲ δύο διαφορετικοὺς δρόμους μὲ δύο διαφορετικὲς παρατάξεις. Καὶ ἄν σὲ περίπτωση τύχει... καὶ συναντηθοῦμε; Οἱ «μούντζες» ἀλλάζουν κατεύθυνση, καὶ ἀπὸ τὴ Βουλὴ τὶς στέλνει ὁ ἕνας στὸν ἄλλον.

Ἐμεῖς ἀπεργοῦμε... Παρασκευὴ - Σάββατο 8:00 π.μ. μὲ 8:00 μ.μ. σὲ τρεῖς διαφορετικοὺς δρόμους, μὲ διαφορετικὲς σημαῖες, μὲ δια-φορετικὰ αἰτήματα... λὲς καὶ ἡ κάθε παράταξη ζεῖ σὲ ἄλλη χώρα!!

Ἐμεῖς οἱ ἀγανακτισμένοι… πλακωνόμαστε μὲ τοὺς «δὲν πλη-ρώνω»... ναί; Ναί!!

Καὶ τὶ μένει; Ἄ! Ναί, μένει ἡ Κυριακή... Τὴν Κυριακὴ θὰ μα-ζευτοῦμε ὅλοι, θὰ φᾶμε τὰ σου-βλάκια μας, τὸ μαλλὶ τῆς γριᾶς, τὰ παιδάκια μας θὰ παίξουν στὸν ὑπαίθριο παιδικὸ σταθμὸ, θὰ ἀγο-ράσουμε ὁτιδήποτε θέλουμε ἀπὸ τοὺς Πακιστανούς... θὰ ρίξουμε

καὶ μιὰ «ψυχανάλυση» στὴν «ὁμάδα ψυχαραιμίας...»

~Ἐμεῖς, τὸν Αὔγουστο πᾶμε δι-ακοπές!! Καὶ τὸν Σεπτέμβρη… περιμένουμε τοὺς Ἰσπανοὺς νὰ μᾶς ξαναποῦν «ξυπνᾶτε» κι ἐμεῖς ξυπνᾶμε...

~Ἀπὸ πότε ὠρὲ ὁ Ἔλληνας δέ-χεται ὑποδείξεις; Ἔεεε;...

~Ἐμεῖς; Ἀπλά, δουλεύουμε «ἐμᾶς», ὅλοι μαζὶ δουλεύουμε τοὺς «ἄλλους», καὶ οἱ ἄλλοι... δουλεύουν, ἀπλά, «ἐμᾶς!!»~

~Μέσα σὲ ὅλα αὐτά, ποῦ εἶναι ἡ Ελλάδα; Ἐγὼ προσωπικὰ δὲν βλέπω πουθενά Ἐλλάδα...

~Συμφέροντα βλέπω κι ἀνι-σορροπία...

Αἰφνιδιασμός λοιπόν...Μήπως θὰ πρέπει νὰ τὸ ξανα-

σκεφτοῦμε λίγο τὸ θέμα;Μήπως νὰ πᾶμε πίσω λίγο το

χρόνο; Τότε ποὺ δὲν τολμοῦσε οὔτε γιὰ πλάκα νὰ βρεθεῖ δημοσι-ογράφος ἀνάμεσά μας, καὶ ὅλες οἱ «λήψεις» γίνονταν ἀπὸ ψηλά…; Νὰ θυμηθοῦμε κάτι, «ἀληθινά... ἀγανακτισμένες ἀντιδράσεις;» Τότε ποὺ τὰ μάτια πετοῦσαν σπῖθες, καὶ οἱ ἰαχὲς μόνο ἀπὸ τὰ συνθήματα ἔφταναν… καὶ τρυ-ποῦσαν αὐτιά; Νὰ θυμηθοῦμε τότε ποὺ κρατοῦσε τὸ χέρι ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου; Καμμία διμοιρία δὲν κατάφερε, ποτέ, νὰ σπάσει αὐτὸν τὸν «δεσμό»...

Τότε, ποὺ τοὺς τρελλαίναμε μέσα στα στενά; Τότε ποὺ ὁ μπά-τσος τραβοῦσε ἀπὸ τὰ μαλλιὰ τὸ συναγωνιστή... καὶ δὲν μποροῦσε νὰ καταλάβει πῶς στην εὐχὴ τοῦ ξέφυγε…

~Τότε ἤμασταν περισσότερο Ἕλληνες ὠρέ; Ὄχι!! Ἕλληνες καὶ τότε… Ἕλληνες καὶ τώρα!! Ἀπλὰ

Μ’ ἀκοῦτε;ΑΙΦΝΙΔΙΑΣΜΟΣ!

ξεχαστήκαμε, χαθήκαμε στὸν Λα-βύρινθο τῶν τεραστίων «ἐγώ μας» τῆς καλοπέρασης, τοῦ εγω-κεντρισμοῦ… τῆς αὐταρέσκειας.

~Ἔ!! Λοιπὸν τέλος! Ἦρθε ὁ καιρὸς νὰ γίνει ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς ἕνας μικρὸς ἔφεδρος… νὰ σηκώσουμε τὸ χέρι μας καὶ νὰ ξα-ναδώσουμε τὸν ὄρκο μας ἀπένα-ντι στὴν πατρίδα. Νὰ ξαναδώ-σουμε στὴν Ελλάδα τὴν τιμὴ ποὺ ἔκλεψαν, νὰ ξαναμοσχοβολήσει γιασεμὶ καὶ νυχτολούλουδο… καὶ ὄχι τὸν ἀνθελληνισμὸ καὶ τὴ σα-πίλλα –ποὺ μὲ αυτὰ τὴν ἔχουν βε-βηλώσει.

Ἴσως τελικὰ ἤρθε ὁ καιρὸς να μάθουμε, τὶ σημαίνει αἰφνιδια-σμός... καὶ ἀπλά νὰ τὸν πράξου-με…!! Καὶ ἡ… ἔνωση... ~ἐδῶ ποὺ ἔχουμε φτάσει αἰφνιδιασμὸς θὰ εἶναι...

~Δίνω τιμὴ στοὺς ἐφέδρους... τιμὴ στὰ Ἑλληνικὰ Στρατεύμα-τα… καὶ μὲ περηφάνεια νὰ τοὺς πῶ: «Δώσατε ὄρκο ~ τὴν ἄλλη φορὰ μέσα στη Βουλή»~

~Ὄρκος τιμῆς λοιπόν ~ ~ τὴν ἄλλη φορά... νὰ εἴμαστε μαζί!!~ γιατί...

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~ΜΠΡΟΣΤΑ ΕΙΣ ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟΝΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟΝ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ...

ΠΑΥΕΙ ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΟΝ!!!~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Ὑ.Σ.: Ὅταν μιλῶ γιὰ ἔνωση δὲν ἀναφέρομαι στοὺς «καμμέ-νους»... ὅλοι ξέρουμε ποιοὺς ἐννοῶ... –καὶ αὐτοὶ τὸ ξέρουν…

Ἀπὸ αὐτούς; Θὰ βροῦμε πα-ντοῦ.

Ἀναφέρομαι σὲ ὅσους ἔχουν κα-ταφέρει τουλάχιστον, αὐτὲς τὶς ὧρες... νὰ βάλουν στὴν ἄκρη τὸ ὅποιο «προσωπικο-πολιτικο-θρησκευτικό» πιστεύω... καὶ νὰ δοῦν τὸ κοινὸ συμφέρον, ποὺ εἶναι ἡ ΠΑΤΡΙΔΑ.

silioe


Συντελεστὲς Ἐφημερίδος

Ὑπεύθυνος ἔκδοσης: Θεόδωρος Στεφάνου.http://www.facebook.com/theodoros.stephanou

Γενικὴ Ὑποστήριξη: Ἀντώνης Κυρετσῆς.http://www.facebook.com/antones.kyretses

Στυλοποίηση: Ὀδυσσεὺς Θαλασσινὸς (Ancient Mariner). Ἑλληνικὴ Ἀνδρομέδια Γαλαξιακὴ Συμμαχία. Ὁμὰς ὑποτιτλισμοῦ μαζί με Victoria Sphinx.http://www.facebook.com/ancient.mariner1

Ἰστότοπος Ὁμάδος:http://www.facebook.com/groups/keraynos/ἩλεκτρονικὴἙλληνοκεντρική Ἑφημερίδα

Ἡμερομηνία Δημιουργίας: 4 Σεπ 2011

Προτάσεις γιὰ διαφημίσεις γίνονται δεκτές.

Ἐπίσης, ζητοῦμε νὰ συμβάλλετε καὶ ἐσεῖς, δίδοντάς μας τὶς προτάσεις

καὶ τὶς συστάσεις σας. Παρακαλεῖσθε ὅσοι ενδιαφέρεστε

νὰ ἐπικοινωνήσετε στο παρακάτω e-mail γιὰ περαιτέρω λεπτομέρειες:[email protected]

Ὁ Παῦλος καὶ οἱ γυναῖκες.Τὸ γυναικεῖο ζήτημα ἀπασχόλησε

πολλὲς φορὲς τὴν ἀνθρωπότητα. Ἡ θέση τῆς γυναίκας μέσα στὴν κοινωνία ἀμφι-σβητήθηκε πολλὲς φορές, ἀλλὰ ὅλοι σή-μερα λένε ὅτι τὴν ἔχουν ἀποκαταστήσει στὴ θέση ποὺ τῆς ἁρμόζει.

Βέβαια, μόνο καὶ μόνο ποὺ τὸ λένε αὐτό, ἀποδεικνύουν ὅτι πράγματι εἶχαν ἀμφισβητήσει τὴ θέση της. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ τραγελαφικὰ στὴν ὅλη ὑπόθεση. Εἶναι γεγονὸς ὅτι ἡ γυναίκα ὑποτιμήθηκε ὅσο τίποτε ἄλλο στὸν κόσμο, ἀπὸ τὶς θρη-σκεῖες, ἀλλὰ κυρίως τὶς μονοθεϊστικές.

Ὁ χριστιανισμὸς καυχιέται ὅτι ἔδωσε στὴ γυναίκα τὴ θέση ποὺ τῆς ἀξίζει, ἀνε-βάζοντας την ψηλὰ μέσῳ της Παναγίας, στὸ πλευρὸ τοῦ Ἰησοῦ. Ἔτσι, λένε, ἀφοῦ ἡ Παναγία βρίσκεται ἀμέσως μετὰ τὴ θεϊκὴ τριάδα στὴν ἱεραρχία, αὐτὸ ἀποτελεῖ ἀπό-δειξη ὅτι ἡ γυναίκα στὸ χριστιανισμὸ ἔχει ἀνυψωθεῖ μέχρι ποτὲ ἄλλοτε! Ἂν εἶναι ἔτσι, τότε τὶ πρέπει νὰ ποῦν οἱ πολυθεϊστές, ποὺ ἀνάμεσα στοὺς ἰσότιμους Θεούς τους εἶχαν πάρα πολλὲς γυναῖκες (Ἀθηνᾶ, Ἀφροδίτη, Ἄρτεμις, Δήμητρα κλπ.);

Κριτήριο ὅμως τῶν λόγων εἶναι ἡ πράξη. Ἂς θυμηθοῦμε ὅτι μέχρι τὰ τέλη τῆς δεκα-ετίας τοῦ ’70, στὴν Κύπρο, οἱ γυναῖκες δὲν εἶχαν λόγο στὴν ἀνάδειξη τῆς ἐκκλησια-στικῆς ἡγεσίας καὶ ἱεραρχίας. Γιὰ τὴν ἀνά-δειξη τοῦ ἱερατείου ψήφιζαν μόνο ἄνδρες! Αὐτὰ ὅμως θὰ τὰ δοῦμε στὴ συνέχεια.

Ἀπὸ ποὺ πηγάζουν, λοιπόν, οἱ διακρί-σεις μεταξὺ ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν στὸ χρι-στιανισμό; Μὰ ποῦ ἀλλοῦ, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς Ἄγιες Γραφές; Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη βρί-σκουμε τὴν πρώτη διάκριση τοῦ Θεοῦ ἐνα-ντίον τῆς γυναίκας, ὅταν δημιούργησε πρῶτον τὸν ἄνδρα. Τὴ γυναίκα τὴ δημι-

ούργησε ὡς βοηθὸ τοῦ ἄνδρα μόνο ὅταν διαπίστωσε ὅτι δὲν ὑπῆρχε κάποιο κατάλ-ληλο ζῶο γι’ αὐτὴ τὴ δουλειὰ ἀνάμεσα στὰ «θηρία τοῦ ἀγροῦ καὶ ὅλα τὰ πτηνὰ τοῦ οὐρανοῦ» (1). Διάκριση ἔκανε, ἐπίσης, ὡς πρὸς τὸν τρόπο δημιουργίας της καὶ τὴν προέλευση τοῦ ὀνόματός της. Τὸν ἄνδρα τὸν ἔφτιαξε ἐκ τοῦ μηδενὸς ἐνῶ τὴ γυναίκα ἀπὸ τὴ μία πλευρά του. Τὴν ὀνόμασε δὲ «γυνὴ (ἀνδρίς), διότι ἔγινεν ἀπὸ τὸν ἄνδρα αὐτῆς». Ἀκόμη καὶ γιὰ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα τὴν τιμώρησε, ἐκτὸς ἄλλων, μὲ πλήρη ὑποταγὴ στὸν Ἀδάμ: «...θὰ ἐξαρτᾶσαι δὲ πάντοτε ἀπὸ τὸν ἄνδρα σου καὶ αὐτὸς θὰ εἶναι ὁ κύριός σου». (2)

Οἱ μισογύνικες ἀντιλήψεις τοῦ χριστια-νισμοῦ ἔχουν τὶς ρίζες τους στὴν Παλαιὰ καὶ στὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ διατηροῦνται ἀκόμη καὶ σήμερα. Πῶς θὰ ἔνιωθαν, ἀλή-θεια, οἱ Ἑλληνῖδες ἂν συνειδητοποιοῦσαν ὅτι ἡ θρησκεία τους, τοὺς προσφέρει ἕναν Θεὸ ποὺ τὶς προόρισε νὰ ὑποτάσσονται στοὺς ἄνδρες;

Ὁ Παῦλος (Σαοῦλ)Πάντως οἱ χριστιανοὶ ἔχουν νὰ λένε γιὰ

τὴν ἰσότητα ποὺ διακηρύσσει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ὅπως γράφει ὁ Θ. Π. Τάσιος (3) γιὰ τὸν Γίγαντα Παῦλο ὅπως τὸν ἀποκαλεῖ: «Ἡ ἐπαναστατικὴ σκέψη του ἐκήρυξε ἐκεῖνο τὸ ἄνευ ὅρων «οὐκ ἔνι ἄρσεν ἢ θῆλυ, πάντες ὑμεῖς ἓν ἐστέ» (Γάλ., γ’, 28). Ὕστε-ρα ἀπὸ τρεῖς(;) χιλιάδες χρόνια μετὰ τὴν ἥττα τῶν Ἀμαζόνων, ἕνας Ἑβραῖος ἑλληνό-φων θὰ ἔσπαγε τὴν ὕπατη ἀνηθικότητα τῆς Ἱστορίας, καὶ θὰ ἐπανανθρώπιζε τὸ γένος τῶν βροτῶν. Αὐτὴ ἡ θεολογικῶς θεμελιω-μένη ἠθικὴ τοῦ Παύλου ἐνισχύεται κι ἀπ’ τὴν ἐντολὴ «καθὼς ὁ Χριστὸς ἠγάπησε τὴν

ἐκκλησίαν, οὕτως ὀφείλουσιν οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶν τᾶς ἑαυτῶν γυναίκας ὡς τὰ ἑαυτῶν σώματα» (Ἐφεσ., Ε’, 25-28)».

Ὡραῖα τὰ λέει ὁ συγγραφέας, ἀλλά, ὅταν παραθέτει κάποιος μόνο μερικὲς λέξεις ἀπὸ ἕνα κείμενο, δὲν εἶναι σίγουρο ἂν μποροῦμε νὰ βγάλουμε τὰ ὀρθότερα τῶν συμπερασμάτων.

Ἂς δοῦμε ὅπως ἀκριβῶς τὸ γράφει ὁ Παῦλος στὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολή του, κεφάλαιο 3, ἐδάφια 26 – 29 καὶ νὰ διαπι-στώσουμε ἂν ἔχει δίκαιο ὁ συγγραφέας: «Εἶστε, λοιπόν, ὅλοι παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ πιστεύετε στὸν Ἰησοῦ Χριστό. Κι αὐτό, γιατὶ ντυθήκατε τὸ Χριστὸ ὅσοι βα-φτιστήκατε στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Δὲν ὑπάρχει πιὰ Ἰουδαῖος καὶ εἰδωλολάτρης, δὲν ὑπάρχει δοῦλος καὶ ἐλεύθερος, δὲν ὑπάρχει ἄντρας καὶ γυναίκα• ὅλοι εἴσαστε ἕνα, χάρη στὸν Ἰησοῦ Χριστό. Καὶ ἀφοῦ


Τὰ ἄστρα εἶναι πολλὰ μὰ ἡ πατρίδα μου εἶναι μία, ἀπόγονοι Θεῶν μὲ καταγωγὴ τὸν οὐρανὸ εἶναι τὰ ἀδέλφια μας, στὸ σύμπαν τὸ αὐτοκρατορικό, πότε θὰ τὰ ἀνταμώσω νὰ ξαναδῶ τὸ φῶς, ποὺ χιλιετηρίδες μου τὸ κρύψανε μὲ τὸ σκότος τῶν σκιῶν.

Ἀπ’ τὴν γῆ τοῦ Σείριου ἡ ἐλπίδα θὰ λάμψει, τὸ σκότος θὰ διαλύσει καὶ τὰ ἀδέλφια θὰ φωνάξει, σᾶς προσμένω νὰ σᾶς ξαναδῶ καὶ τὸ παρελθὸν νὰ θυμηθῶ, ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα νὰ ξυπνήσει ὁ Ἰχώρ, ὁ θεϊκός.

Ἄστρο μακρινό, λαμπρὸ καὶ θεϊκό, μέσα μας θὰ ζεῖς γιὰ πάντα στὸν καιρό. Δεῖξε μου ποὺ πάω, ποιὸς εἶμαι καὶ γιατὶ ὀνειροπολῶ καὶ βλέπω μία πατρίδα, ἕνα σπίτι φωτεινό. Τῆς ἱερῆς αὐτῆς γῆς, τῆς ὑποδουλωμένης, τῶν πολεμιστῶν τὰ ἱερά, τώρα βρίσκονται θαμμένα μὰ πάλι μὲ καιροὺς ἡ μοίρα θὰ προστάξει, τῆς ἀσέβειας τῆς κοσμικῆς, ἡ Νέμεσις νὰ πράξει.

Ὁ λόγος εἶναι ζωή, ἡ ζωὴ δημιουργία, τὸ ἔπος γράφεται ἀπὸ θνητοὺς ἀλλὰ τιμᾶ μονάχα ἥρωες, ποιὸς ὁ σκοπὸς μίας ζωῆς πέραν ἀπ’ τὸ θάνατο καὶ ποιὸς θάνατος καλύτερος ἀπ’ τὸν ἡρωικό! Ὁ ἔρωτας εἶναι λατρεία, ἀπ’ τὰ ἄστρα φερμένος,

σὰν τὴν φωτεινὴ γῆ τὴν ἴδια (Ἑλλάδα), τιμὴ καὶ δόξα μόνο ἡ ψυχὴ προσμένει καὶ μέγας ἀνόητος ὅποιος κόντρα στὴν μοίρα φέρνει! Ἀδέλφια εἶναι λίγοι σὲ ἕναν κόσμο μακρινό, μονάχα ὁ Ἥλιος ξέρει τὴν πατρίδα ποὺ ἀγαπῶ!

Κάτω ἀπ’ τὶς στῆλες τοῦ Κεραμικοῦ, μονάχα ἐκεῖ γνώρισα τὴν θλίψη, ἄστρα λάμπανε ἀπὸ παντοῦ καὶ τὸ Ἕν μὲ κοίταζε, ὀφθαλμοφανὴ καὶ πανέμορφο, ὑπέρλαμπρο φῶς τῆς πλάσης, γιατὶ μᾶς ξέχασες ἐδῶ χωρὶς ἀδέλφια, χωρὶς τιμή, χωρὶς λόγο νὰ πολεμῶ;

Ἑλληνικὴ αὐτοκρατορία, ἐδάφη δὲν γνώρισες ποτέ,

μονάχα γνώση, παιδεία καὶ τέχνη πολεμική, κάποτε σὲ γνώρισα μὰ τώρα σὲ ἔχω

χάσει. Ἀπ’ τὴν ψυχή μου μιλάω σὲ κάθε τὶ

ἔμψυχο, μὲ ἐνέργεια καὶ χάρη,

κάθομαι καὶ προσμένω μονάχα μία σου διαταγή, νὰ δώσω ἐλευθερία σὲ αὐτὴ τὴ μίζερη ζωή!

Ἔναστρος οὐρανός, παντοδύναμος καὶ ἔμψυχος,

μᾶς κοιτᾶ ἀπὸ ψηλὰ μέχρι νὰ ὀνειρευτοῦμε,

μὲ τὸν νοῦ νὰ πᾶμε μακριά, ταξίδι στὸ κενό,

ὅπως δημιουργήθηκε ἡ πλάση, θὰ εἴμαστε ἐδῶ, κανεὶς δὲν θὰ μᾶς πειράξει.

«Συγνώμη ποὺ σᾶς ἀπογοητεύσαμε, δὲν μπορούσαμε νὰ σταματήσουμε τοὺς βαρβάρους».

Ἀχιλλεὺς Μυρμιδῶν Ἕλλην.

ἀνήκετε στὸ Χριστό, εἶστε ἀπόγονοι τοῦ Ἀβραὰμ καὶ κληρονόμοι ζωῆς, ὅπως ὑπο-σχέθηκε ὁ Θεός».

Τὶ διαπιστώνουμε λοιπὸν ἐδῶ;1. Πρῶτα – πρῶτα, πρέπει νὰ ἀνα-γνωρίσουμε ὅτι θεωρεῖ ὅλους τους ἀνθρώπους, παιδιὰ τοῦ Θεοῦ.2. Εἶναι ὅμως χωρὶς ὄρους ὅπως λέει ὁ κ. Τάσιος; Ὄχι βέβαια, εἴμαστε ὅλοι παιδιὰ τοῦ Θεοῦ ἂν καὶ ἐφόσον πιστέψουμε σ’ αὐτόν!3. Τότε καὶ μόνο ὁ Θεὸς τοῦ Παύ-λου δὲν ξεχωρίζει ἄντρα ἢ γυναίκα, Ἰουδαῖο ἢ μὴ Ἰουδαῖο (Ἐθνικό), δια-φορετικά, ἡ διαφορετικότητα παρα-μένει!4. Κάτω ἀπὸ τὸν ἴδιο Θεό, φαινομε-νικὰ ὁ Παῦλος καταργεῖ κάθε φυλετι-σμό. Ὅμως κάτω ἀπὸ τὸν ἴδιο Θεὸ θὰ εἴμαστε ὅλοι Ἰουδαῖοι ἀπόγονοι, ὅπως γράφει, τοῦ Ἑβραίου Ἀβραάμ! Νὰ ὑποθέσουμε λοιπὸν ὅτι μέσῳ τοῦ χριστιανισμοῦ ὅλοι θὰ γίνουμε Ἑβραῖοι;Αὐτὰ ὅσον ἀφορᾶ τὰ περὶ ἰσότητας κάτω

ἀπὸ τὸν ἴδιο Θεό. Ὅμως ἕνα κείμενο μπο-ρεῖ νὰ θεωρηθεῖ σοβαρὸ καὶ νὰ στηριχτεῖ κάποιος σ’ αὐτό, ἐφόσον δὲν ἀναιρεῖται ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν συγγραφέα του, μέσα ἀπὸ

ἄλλα δικά του κείμενα. Ἂς δοῦμε ἂν ὁ Παῦλος «θὰ ἔσπαγε τὴν ὕπατη ἀνηθικότη-τα τῆς Ἱστορίας» ὅπως γράφει ὁ Θ. Π. Τάσι-ος, ἢ ἂν θὰ τὴ διαιώνιζε, ἀλλὰ καὶ ἂν πράγ-ματι ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν ἐννοεῖ τὰ ὅσα γράφει στὰ περὶ ἰσότητας μεταξὺ ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, ἀκόμα καὶ κάτω ἀπὸ τὸ θέ-λημα τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ, ἢ τὶ τέλος πά-ντων ἐννοεῖ μὲ αὐτὰ ποὺ γράφει.

Εἶναι πάντως γεγονὸς ὅτι ὁ Παῦλος ἔχει «περίεργες» ἀντιλήψεις γιὰ τὴ γυναίκα. Ὅσο καὶ ἂν φαίνεται παράξενο, θεωρεῖ τὶς γυναῖκες μιάσματα καὶ ὄργανα ἐξυπηρέ-τησης τῶν ἀντρικῶν ὀρέξεων!!! Μπορεῖ νὰ ἐξηγηθεῖ αὐτό; Ναί, ἂν τὸ τοποθετήσουμε μέσα στὰ πλαίσια τῆς αὐστηρῆς ἀνδρο-κρατικῆς του ἀντίληψης, ποὺ ἀγγίζει τὰ ὅρια τοῦ μισογυνισμοῦ.

Στὴν Πρὸς Κορινθίους Α’ ἐπιστολή του (κέφ. 7, ἔδ. 7) (4) καλεῖ τοὺς ἄνδρες νὰ μεί-νουν ἀνύμφευτοι, ὅπως αὐτόν: «Φυσικὰ θὰ προτιμοῦσα ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νὰ εἶναι ὅπως ἐγώ», ἐνῶ στὸ ἴσο κεφάλαιο, ἐδάφια 1 καὶ 2, γράφει: «Καλὸ εἶναι γιὰ τὸν ἄντρα νὰ μὴ συνάπτει σχέσεις μὲ γυναίκα. Ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀποφεύγεται ἡ πορνεία, κάθε ἄντρας πρέπει νὰ ἔχει τὴ δική του γυναίκα καὶ κάθε γυναίκα πρέπει νὰ ἔχει τὸ δικό της ἄντρα».

Ἰδοὺ ὁ μόνος λόγος ποὺ ὁ γίγαντας Παῦλος ἐπιτρέπει τὸ γάμο ἀντρῶν καὶ γυ-ναικῶν. Δὲν ἐξηγεῖ ὅμως, πῶς θὰ πολλα-πλασιαστεῖ ὁ κόσμος ὅπως πρόσταξε ὁ Θεὸς (αὐξάνεστε καὶ πληθύνεσθε) ἂν δὲν ὑπάρξουν γάμοι.

Πέραν αὐτῶν, ὅμως, καθορίζει καὶ τὴ θέση τῶν δυὸ «ἰσότιμων» φύλων ποὺ πρέ-πει νὰ κατέχουν μέσα σ’ αὐτὴ τὴν ἴδια τὴν ἐκκλησία: «Ὅπως συνηθίζεται σὲ ὅλες τὶς χριστιανικὲς ἐκκλησίες, οἱ γυναῖκες ὀφεί-λουν στὶς συνάξεις νὰ σιωποῦν. Δὲν τοὺς ἐπιτρέπεται νὰ μιλοῦν ἀλλά, καθὼς τὸ λέει καὶ ὁ νόμος, νὰ ὑποτάσσονται. Ἂν ἐπιθυ-μοῦν νὰ μάθουν κάτι καλύτερα, ἂς ρωτοῦν στὸ σπίτι τοὺς ἄντρες τοὺς• γιατὶ δὲν εἶναι ταιριαστὸ στὴ γυναίκα νὰ μιλάει στὴ σύνα-ξη». (Κορινθίους Α’, 14: 34,35). (5)

Ἐπιπλέον, εἶναι ἄραγε τυχαῖο ποὺ σὲ ὅλα τὰ χριστιανικὰ δόγματα, τὸ ἱερατικὸ σχῆμα εἶναι ἀπαγορευμένο γιὰ τὶς γυ-ναῖκες; Ὄχι, γιατὶ «ἔτσι» διδάσκει ὁ Παῦλος στὴν Πρὸς Τιμόθεον Α’ ἐπιστολή: β’:12: «Δὲν ἐπιτρέπω σὲ γυναίκα νὰ διδάσκει σὲ ἐκκλησία οὔτε νὰ κάνει τὸν ἀφέντη στὸν ἄντρα, ἀλλὰ νὰ μένει σιωπηλή».

Ἰσότητα μεταξὺ τῶν δύο φύλων, σημαί-νει ὅτι ἄνδρας καὶ γυναίκα ζοῦν μέσα στὴν κοινωνία χωρὶς διακρίσεις, μὲ τὰ ἴδια δι-καιώματα καὶ ὑποχρεώσεις, δὲν ἰσχύει ὁ ὅρος τοῦ δυνατοῦ καὶ τοῦ ἀδύνατου φύ-λου, ἀλλὰ κυρίως δὲν τίθεται θέμα νὰ ἐξουσιάζει ὁ ἕνας τὸν ἄλλο. Ὁ Παῦλος ἐπε-κτείνεται καὶ σ’ αὐτὸ τὸ ζήτημα, ἀποδει-κνύοντάς μας –καὶ πάλι– ὅτι ἡ ἰσότητα ποὺ ἐπικαλεῖται… δὲν εἶναι ἰσότητα! Ἡ «ἰσότη-τά» του περιορίζεται μόνο ὡς πρὸς τὶς ὑπο-χρεώσεις ποὺ ἔχουν τὰ δυὸ φύλα ἔναντι τοῦ Χριστοῦ. Ἂς τὸν παρακολουθήσουμε:

«Νὰ ὑποτάσσεστε ὁ ἕνας εἰς τὸν ἄλλο μὲ φόβο Χριστοῦ. Οἱ γυναῖκες νὰ ὑποτάσσο-νται στοὺς ἄντρες τους ὅπως στὸν Κύριο. Γιατὶ ὁ ἄντρας εἶναι ὁ ἀρχηγὸς τῆς γυναί-κας, ὅπως ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ἀρχηγὸς τῆς ἐκκλησίας. (…) Ὅπως ἡ ἐκκλησία ὑπο-τάσσεται στὸ Χριστό, ἔτσι καὶ οἱ γυναῖκες πρέπει σὲ ὅλα νὰ ὑποτάσσονται στοὺς ἄντρες τους». (Πρὸς Ἐφεσίους: Ε’:21 – 24)

Ἂς προσέξουμε: «νὰ ὑποτάσσεστε ὁ ἕνας εἰς τὸν ἄλλο», ἀλλὰ πῶς; Ποῦ βλέπει κά-ποιος ὑποταγὴ τοῦ ἄντρα στὴ γυναίκα; Μόνο γιὰ τὴ γυναίκα μιλάει πάλι! Ἡ ἰσό-τητα τοῦ Παύλου ἐξαντλεῖται μὲ τὴν πλήρη ὑποταγὴ τῆς γυναίκας στὸν ἄντρα της, ἐξι-σώνοντας τὴν ἀντρικὴ ἐξουσία μὲ αὐτὴ τοῦ Χριστοῦ.

Ἀλλά, ἂς δοῦμε καὶ μερικὰ ἄλλα δείγ-ματα τῆς γιγάντιας σκέψης τοῦ πρώτου τῶν ἀποστόλων: «Οἱ γυναῖκες νὰ ὑποτάσ-σεστε στοὺς ἄντρες σας, ὅπως ταιριάζει σ’ ἐκεῖνες ποὺ πιστεύουν στὸν Κύριο. Οἱ ἄντρες, νὰ ἀγαπᾶτε τὶς γυναῖκες σας καὶ νὰ μὴ φέρεστε σκληρά». (Πρὸς Κολοσσα-εῖς: Γ’: 18,19)

«Τὸ ἴδιο καὶ οἱ ἄντρες• νὰ συμπεριφέρε-στε μὲ φρόνηση στὶς γυναῖκες σας, γιατὶ εἶναι τὸ ἀσθενέστερο φύλο, καὶ νὰ τὶς τιμᾶτε, γιατὶ ὁ Θεὸς τὶς ἔκανε κι αὐτὲς κλη-ρονόμους τῆς νέας ζωῆς ὅπως κι ἐσᾶς». (Πρὸς Πέτρο Α’: γ΄:7)


Ἰδοῦ τὸ μεγαλεῖο τοῦ ἀνδρός! Τὸ ἀντάλ-λαγμα τῆς ὑποταγῆς, εἶναι ἡ παραίνεση πρὸς τοὺς ἄντρες νὰ μὴ φέρονται σκληρὰ στὶς γυναῖκες τους. Κάτω ἀπὸ τὴν ὑποταγὴ (δική του ἡ λέξη) στὸ Χριστό, ἀκόμα καὶ οἱ γυναῖκες θὰ κληρονομήσουν τὴν αἰώνια ζωή! Δὲν μᾶς λέει ὅμως τὶ θὰ πρέπει νὰ κά-νει ὁ ἄντρας σὲ περίπτωση ποὺ ἡ γυναίκα δὲν ὑποτάσσεται, ἢ σὲ περίπτωση ποὺ δὲν εἶναι χριστιανή.

Ἀκόμα καὶ σήμερα, βλέπουμε γυναῖκες μεγαλύτερης ἡλικίας νὰ φέρουν μαντίλα στὸ κεφάλι, κατὰ προτίμηση μαύρη, ἀλλὰ καὶ χωρὶς κανένα ἴχνος καλλωπισμοῦ. Πόσοι ξέρουν ὅτι αὐτὸ εἶναι διδαχὴ τοῦ Παύλου; Παραθέτουμε δύο ἄλλα ἀποσπά-σματα μέσα ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἀπαντᾶται τὸ ἐρώτημα ἀλλὰ ὁ ἀναγνώστης μπορεῖ νὰ ἐνισχύσει καὶ τὴν πεποίθησή του ὅτι ὁ Παῦλος δίδαξε τὴν «πλήρη ἰσότητα τῶν φύλων».

«Οἱ γυναῖκες νὰ προσεύχονται μὲ κό-σμια ἀμφίεση. Νὰ στολίζουν τὸν ἑαυτό τους μὲ σεμνότητα καὶ σωφροσύνη κι ὄχι μὲ περίτεχνες κομμώσεις καὶ χρυσὰ κο-σμήματα ἢ μαργαριτάρια ἢ πολυτελῆ ἐνδύματα. (…) Ἡ γυναίκα στὴ σύναξη πρέ-πει νὰ ἀκούει καὶ νὰ μαθαίνει σιωπηλὴ καὶ μὲ πλήρη ὑποταγή. Δὲν ἐπιτρέπω σὲ γυναίκα νὰ διδάσκει σὲ ἐκκλησία οὔτε νὰ κάνει τὸν ἀφέντη στὸν ἄντρα, ἀλλὰ νὰ μέ-νει σιωπηλή. Γιατὶ ὁ Ἀδὰμ πλάστηκε πρῶτος, καὶ ὕστερα ἡ Εὔα κι αὐτὸς ποὺ ἀπατήθηκε δὲν ἦταν ὁ Ἀδάμ, ἀλλὰ ἡ γυ-ναίκα ἐξαπατήθηκε κι ἔπεσε στὴν παρά-βαση». Τὰ ἴδια περίπου λέει καὶ πρὸς Πέ-

τρο γ’: 1 – 6. (Πρὸς Τιμόθεον Α’: β: 9 – 14)«Θέλω ὅμως ἐπίσης νὰ ξέρετε ὅτι ἡ κε-

φαλὴ τοῦ κάθε ἄντρα εἶναι ὁ Χριστός, κε-φαλὴ τῆς γυναίκας εἶναι ὁ ἄντρας καὶ κε-φαλὴ τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ Θεός. Οἱ ἄντρες ὅταν προσεύχονται ἢ προφητεύουν μὲ κά-λυμμα στὸ κεφάλι, ντροπιάζουν τὸ Χριστό. Κάθε γυναίκα ποὺ προσεύχεται ἢ προφη-τεύει χωρὶς κάλυμμα στὸ κεφάλι, ντρο-πιάζει τὸν ἄντρα της, γιατὶ δὲ διαφέρει σὲ τίποτα ἀπὸ τὴ γυναίκα ποὺ ἔχει τὸ κεφάλι της ξυρισμένο. Ἂν μία γυναίκα δὲν βάζει κάλυμμα στὸ κεφάλι, ἂς κουρευτεῖ κιό-λας. Ἐφόσον ὅμως τὸ κούρεμα ἢ τὸ ξύρι-σμα εἶναι ντροπὴ γιὰ τὴ γυναίκα, τότε ἂς φοράει κάλυμμα στὸ κεφάλι της. Ὁ ἄντρας δὲν εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ σκεπάζει τὸ κεφάλι του, γιατὶ εἶναι εἰκόνα καὶ δόξα τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ἡ γυναίκα εἶναι δόξα τοῦ ἄντρα. Δὲν δημιουργήθηκε ὁ ἄντρας ἀπὸ τὴ γυ-ναίκα, ἀλλὰ ἡ γυναίκα ἀπὸ τὸν ἄντρα. Οὔτε πλάστηκε ὁ ἄντρας γιὰ χάρη τῆς γυ-ναίκας, ἀλλὰ ἡ γυναίκα γιὰ χάρη τοῦ ἄντρα. Γι’ αὐτό, ἐξ αἰτίας τῶν ἀγγέλων, ἡ γυναίκα πρέπει νὰ ἔχει στὸ κεφάλι τῆς ἕνα σύμβολο τῆς ἐξουσίας τοῦ ἄντρα της».(Πρὸς Κορινθίους Α’: ια’:3 - )

Μέσα στὰ πιὸ πάνω περικλείεται ὅλη ἡ σοφία τοῦ ἀνδρὸς καὶ φαίνεται ξεκάθαρα ἡ ὅλη ἀντίληψή του καὶ ἀπὸ ποὺ πηγάζει. Εἶναι –πιστεύουμε– τὸ ἐπιστέγασμα καὶ δὲν ἀφήνει κανένα περιθώριο παρερμη-νείας.

1. Ἡ κεφαλὴ τοῦ κάθε ἄντρα εἶναι ὁ Χριστός, κεφαλὴ τῆς γυναίκας εἶναι ὁ ἄντρας καὶ κεφαλὴ τοῦ Χριστοῦ

εἶναι ὁ Θεός. Ἐδῶ συμπληρώνεται πλήρως ἡ ἱεραρχία.2. Μέσα στὴν ἰσότητα τοῦ Παύλου, μόνο ὁ ἄντρας εἶναι εἰκόνα καὶ δόξα τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ἡ γυναίκα εἶναι δόξα τοῦ ἄντρα.3. Καὶ ὑπάρχει ἡ ἐξήγηση, ἀφοῦ ὅπως ὁ ἴδιος λέει ὁ Ἀδὰμ πλάστηκε πρῶτος, καὶ ὕστερα ἡ Εὔα κι αὐτὸς ποὺ ἀπατήθηκε δὲν ἦταν ὁ Ἀδάμ, ἀλλὰ ἡ γυναίκα ἐξαπατήθηκε κι ἔπε-σε στὴν παράβαση. Δὲν δημιουργή-θηκε ὁ ἄντρας ἀπὸ τὴ γυναίκα, ἀλλὰ ἡ γυναίκα ἀπὸ τὸν ἄντρα. Οὔτε πλά-στηκε ὁ ἄντρας γιὰ χάρη τῆς γυναί-κας, ἀλλὰ ἡ γυναίκα γιὰ χάρη τοῦ ἄντρα. Γι’ αὐτό, ἐξ αἰτίας τῶν ἀγγέ-λων, ἡ γυναίκα πρέπει νὰ ἔχει στὸ κε-φάλι της ἕνα σύμβολο τῆς ἐξουσίας τοῦ ἄντρα της, δηλαδὴ τὴ μαντίλα.(7)

Ἔχουμε τὴν ἐντύπωση ὅτι δὲν χρειάζο-νται περισσότερα σχόλια.

Ἡ στάση τῆς Ἐκκλησίας ἐπὶ τοῦ ζητήματος.

Ἔχοντας αὐτὰ ὑπόψη, μποροῦμε νὰ ἐξηγήσουμε τὶς διάφορες φάσεις καὶ τα-λαιπωρίες ποὺ ὑπέστη ἡ καημένη ἡ γυ-ναίκα ἀπὸ τὰ χριστιανικὰ δόγματα, πολλὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες ὑφίστανται καὶ σήμερα.

Μέσα στὸ πέρασμα τῶν αἰώνων, ἀσχο-λήθηκαν πολλοὶ Πατέρες, ἕνα ἀπάνθισμα τῆς σκέψης τῶν ὁποίων δίνουμε πιὸ κάτω.

• Ο Ἱερὸς Αὐγουστῖνος μέσα ἀπὸ τὴ θεολογική του σκέψη, ἀποφαίνε-ται ὅτι ἡ γυναίκα δὲν ἔχει ψυχή.• Ο Κλήμης Ἀλεξανδρεὺς θὰ δια-κηρύξει τὸν 2ο αἰώνα πὼς ἡ γυναίκα ὀφείλει νὰ πεθάνει ἀπὸ τὴν ντροπή της καὶ μὲ τὴ σκέψη καὶ μόνο ὅτι γεν-νήθηκε γυναίκα! • Ο Θωμὰς στὸ εὐαγγέλιό του φτά-νει μέχρι τοῦ σημείου νὰ ἀπαγορεύει στοὺς παντρεμένους χριστιανοὺς κάθε ἐπαφὴ μὲ τὶς συζύγους τους καὶ διακηρύσσει ὅτι ἦλθε γιὰ νὰ καταρ-γήσει τὰ ἔργα τῆς γυναίκας. (Πρά-ξεις, μαρτυρία Θωμά, 11 – 12).Αὐτὲς οἱ ἀπόψεις μαζὶ μὲ ἐκεῖνες τοῦ Παύλου ὁδήγησαν τοὺς ἱεράρχες νὰ κρατοῦν τὶς γυναῖκες μακριὰ ἀπὸ τὴν ἱεροσύνη καὶ νὰ τῆς τὴν ἀρνοῦνται μέχρι σήμερα. Ἂς μὴ λησμονοῦμε ὅμως ὅτι πολλὲς φορὲς ὁ Σατανᾶς ἔχει ταυτιστεῖ μὲ τὴ γυναίκα καὶ τὰ ἔργα της.• Τον 6ο αἰώνα στὴ σύνοδο τῆς Μά-κον οἱ ἐπίσκοποι συνεδρίασαν γιὰ νὰ ἀποφασίσουν ἂν ἡ γυναίκα ἔχει τε-λικὰ ἢ ὄχι ψυχή! • Λίγο ἀργότερα ὁ Θωμὰς ὁ Ἀκινά-της θὰ γράψει ὅτι ἡ γυναίκα εἶναι οὐσιαστικὰ πιὸ ἄθλιο ὂν ἀπὸ τοὺς σκλάβους. Καὶ αὐτὸ γιατί: «Ἡ γυναί-κα εἶναι ὑπόδουλη ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἴδιους τοὺς ἀπαράβατους νόμους τῆς φύσης, ἐνῶ οἱ σκλάβοι εἶναι ὑπόδου-λοι ἀπὸ ἕνα καὶ μόνο νόμο, ἐκεῖνον τῶν περιστάσεων τῆς ζωῆς». Ἡ γυναί-


κα συνεχίζει, εἶναι σκλάβα τοῦ ἄντρα, ἐξαιτίας τῆς ἀναμφισβήτητης κατω-τερότητάς της, τόσο στὸ μυαλό, ὅσο καὶ στὸ κορμί. • Τον 12ο αἰώνα ὁ Γρατιανὸς θὰ γράψει ὅτι «ὁ ἄνδρας μόνο καὶ ὄχι ἡ γυναίκα ἔχει πλαστεῖ κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωση τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ ὑποχρεώνει ὅλες τὶς γυναῖκες νὰ ὑποτάσσονται στοὺς ἄνδρες τους, καὶ μάλιστα κα-λύτερα καὶ ταπεινότερα ἀπὸ σκλά-βες. Πόσον Παῦλο θυμίζει… • Ἀλλά καὶ στὸ Βυζάντιο τὰ πράγ-ματα δὲν ἦταν καλύτερα. Ἡ γυναίκα θεωρεῖτο ἕνα σκουλήκι ποὺ σέρνεται, κόρη τοῦ ψεύδους καὶ ἐχθρὸς τῆς εἰρήνης. Ἂν δὲν ὑπῆρχε ἡ σεξουα-λικὴ ἐπιθυμία, κανένας ἄντρας μὲ τὰ σωστὰ του δὲν θὰ ἤθελε νὰ μοιράζε-ται τὸ σπίτι του μὲ μία γυναίκα. (Mango: Βυζάντιο: ἡ Αὐτοκρατορία τῆς Νέας Ρώμης).• Μέχρι τὶς μέρες μας οἱ γυναῖκες μέσα στὴν ἐκκλησία ἔχουν τὸ δικό τους, ξεχωριστὸ χῶρο, γιὰ νὰ μὴν ἀναμειγνύονται μὲ τοὺς ἄνδρες, ἐνῶ παλαιότερα περιορίζονταν στὸν γυ-ναικωνίτη ποὺ βρίσκεται στὸ πίσω μέρος τῆς ἐκκλησίας καὶ ψηλά, ὥστε νὰ μὴν ὑπάρχει ἀπολύτως καμία ἐπαφὴ μὲ τοὺς ἄνδρες. Δὲν τοὺς ἀνα-γνωρίζει τὴν ἀπαιτούμενη ἠθικὴ ὑπόσταση νὰ ἱερουργοῦν, οὔτε νὰ εἰσέρχονται στὸ Ἱερό τοῦ ναοῦ ἢ στὸ Ἄγιον Ὅρος, ὅπως καὶ σὲ ἄλλα μονα-στήρια. Δὲν ἐπιτρέπει στοὺς ἀρχιε-ρεῖς νὰ παντρεύονται, γιὰ νὰ μὴν

σκανδαλίζονται ἀπό... γυναικεῖες ἐπιρροές. Ἀκόμη καὶ τὸ κοριτσάκι-βρέφος τὸ θεωρεῖ δυνητικὰ ἀνήθικο ἐκ γενετῆς, καὶ ὁ παπὰς τὸ εὐλογεῖ ἔξω ἀπὸ τὸ Ἱερὸ ὅταν σαραντίζει, ἐνῶ τὸ ἀγοράκι μέσα. Ἐγκλωβισμένες οἱ γυναῖκες σὲ ἕνα θρη-

σκευτικὸ δόγμα ἀνδροκρατικοῦ δεσποτι-σμοῦ, ἐλεγχόμενο ἀπὸ ἀντιδημοκρατικὰ ἐκλεγόμενους Ἱεράρχες, ὑποτάσσονται στὴν Ἐκκλησία διότι, παρ’ ὅτι ἀμφισβητεῖ

κατάφωρα τὴν ἰσοτιμία τους πρὸς τὸν ἄνδρα, τὶς δελεάζει νὰ προσμένουν μία θέση στὸν Παράδεισο, πάντα, ὅμως, ὑπὸ τὴν ἀπειλὴ ὅτι ἡ ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ θὰ εἶναι ἀμετάκλητη ἂν καταλήξουν στὴν Κό-λαση. Μήπως, ἐν τέλει, εἶναι πιὸ δίκαιοι καὶ πιὸ ἐπιεικεῖς οἱ ἀνθρώπινοι νόμοι;

Παραπομπές:(1) Γένεση, κεφ. 2, ἔδ. 20.(2) Γένεση, κεφ. 3, ἔδ. 16.(3) Βλ. «Ἄραγε, «οὐκ ἔνι ἄρσεν ἢ θῆλυ;

Ὁ Παῦλος, χίλια ἐφτακόσια χρόνια πρὶν ἀπ’ τὴ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση, εἶχε κηρύξει ἰσότητα καὶ ἐλευθερία». (Τὸ Βῆμα 2/12/2002). Ὁ Θεοδόσης Π. Τάσιος εἶναι ὁμότιμος καθηγητὴς τοῦ Ἐθνικοῦ Μετσο-βίου Πολυτεχνείου.

(4) Βλ. «Ἄραγε, «οὐκ ἔνι ἄρσεν ἢ θῆλυ; Ὁ Παῦλος, χίλια ἐφτακόσια χρόνια πρὶν ἀπ’ τὴ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση, εἶχε κηρύξει ἰσότητα καὶ ἐλευθερία». (Τὸ Βῆμα 2/12/2002). Ὁ Θεοδόσης Π. Τάσιος εἶναι ὁμότιμος καθηγητὴς τοῦ Ἐθνικοῦ Μετσο-βίου Πολυτεχνείου.

(5) Εἶναι ξεκάθαρο ὅτι μὲ τὴ λέξη ἐκκλησία, δὲν ἐννοεῖ ἀσφαλῶς τὸ κτίριο ποὺ ξέρουμε σήμερα, ἀλλὰ τὸ χῶρο συνά-θροισης τῶν πιστῶν, ὅπου κηρυσσόταν τὸ εὐαγγέλιο καὶ λύνονταν τυχὸν ἀπορίες. Τὰ ἴδια ἐπαναλαμβάνει καὶ στὴν Πρὸς Τιμό-θεον Α’ ἐπιστολή του.

(6) Μὲ τὴ λέξη ὑποταγή, δὲν ἐννοεῖται μόνο ἡ πνευματική, ὅπως θὰ θελήσουν νὰ ἑρμηνεύσουν πολλοί, ἀλλὰ ἡ ὑλική. Αὐτὸ φαίνεται ξεκάθαρα μέσα ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν ἀναφορῶν του.

(7) Ἄραγε ἀπὸ ἐδῶ ἐμπνεύστηκε ὁ ἰσλαμισμὸς τὸ φερετζὲ καί τὴ Μπούργκα;

ΠΗΓΗ: Μιχάλης Μιχαήλ.

Vicky’s Radio: Ἡ καρδιὰ τῆς Νέας Ὑόρκηςχτυπᾶ σὲ Ἑλληνικοὺς Ρυθμούς.

http://vickysradio.listen2myradio.com/


Στὸ ἄρθρο τοῦ Μηνὰ Παπαγεωργίου, ἡ ὁμάδα Ἐρευνητῶν – Ἐφευρετῶν – Ἐπι-στημόνων τὴν ὁποία διηύθυνε ὁ Γ. Γκιόλ-βας ἀπὸ τὸ 1975 ἕως 2003, ἐμφανίζεται ὡς «ΟΜΑΔΑ Ἔ», ὀνομασία ποὺ δὲν ἰσχύει καὶ τὴν ἔδωσε πρῶτος ὁ Ἀρίων Νασιάκος ἢ Νασιάκης καὶ ἀκολούθησαν οἱ Κεραμι-δάς, Φουράκης καὶ ἑκατοντάδες ἄλλοι.

Στὸ ἄρθρο ἐμφανίζεται ἡ ὁμάδα αὐτὴ ὡς δῆθεν ἱδρυθεῖσα ἀπὸ τὴ ΜΑΣΟΝΙΑ! Μὲ ἕνα παραλήρημα ἀπὸ μυθεύματα περὶ βοσκοῦ ποὺ πρὶν 200 χρόνια συνάντησε στὴν Πελοπόννησο τὸν Ἀπόλλωνα, φόρμα ποὺ εἶναι παρμένη ἀπὸ ἱστορία ἴδια Γάλ-λου καλλιτέχνη, ἐμφανίζουν ὡς ὑποστη-ρικτὲς κυρίως ἐκδότες π.χ. Ἀθανάσιο Γε-ωργιάδη, Ἰ. Φουράκη, Π. Βουδούρη κ.ἄ.

Ἐνῶ εἶναι ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν γνωστὸ ὅτι ἐκδότες τινὲς ἔφτιαξαν ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν παρέα ποὺ πραγματοποιεῖ παράνομους ἐράνους δῆθεν γιὰ τὴν δῆθεν «Ε» μὲ κορύ-φωση τηλεοπτικὲς ἐμφανίσεις τοῦ 12ου τοῦ 2004 καὶ 1ου καὶ 2ου τοῦ 2009 καὶ περιοδικὰ μηνιαία μὲ σχετικὰ ἄρθρα στὴν ἴδια περίοδο ποὺ ζητοῦσαν λεφτὰ ἀπὸ βιο-μηχάνους καὶ ἐφοπλιστές. Αὐτὰ ἔγιναν κυρίως μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Γκιόλβα τὸ 2003, χωρὶς νὰ ὑπάρχει φορέας μόνιμος καὶ νόμιμες διάτρητες ἀποδείξεις ἀπὸ τὴν ἐφορία. Ἔλαβαν ποσὰ ἀπὸ βιομηχάνους ἐφοπλιστές, φιλέλληνες ἀρχηγοὺς κρατῶν καὶ ἄλλα πρόσωπα. Ἄλλο πρόσωπο ἐξάλ-λου παραδέχτηκε τηλεοπτικὰ καὶ σὲ συζη-τήσεις ὅτι εἶχε πάρει 300 ἑκατομμύρια δραχμὲς ἀπὸ τὸν Παῦλο Βαρδινογιάννη.

Ὁρισμένοι ἐμφανίστηκαν καὶ ὅτι συ-γκεντρώνουν δῆθεν κεφάλαια γιὰ τὴν δη-μιουργία πανεπιστημίου τῆς Ε. Τὴν προ-σπάθεια ὑποστήριξαν καὶ ἄτομα ποὺ ἐμφανίστηκαν ὡς κληρονόμοι τοῦ Γκιόλ-βα, ἀκόμη καὶ ἄτομο ποὺ ἐμφανίστηκε ὡς δῆθεν γιός του.

Στὸ ἄρθρο, οὐδεμία ἀναφορὰ γίνεται στὸ ἀρχεῖο Γκιόλβα ποὺ βρίσκεται στὰ Με-λίσσια σὲ 560 τ.μ. ἀποθήκη μὲ 63 ἀπὸ τὶς 69 ἐφευρέσεις του (πέραν αὐτῶν ὑπῆρχαν καὶ 8 ἀμυντικὲς πρὸς τὸν Ἑλληνικὸ Στρα-τό).

Τὸ φωτογραφικὸ ὑλικὸ τῆς ὁμάδας ποὺ βρίσκεται ἐκεῖ καθὼς καὶ τὰ video-συνεντεύξεις ὅλων τῶν ἀρχηγῶν σὲ super 8, beta κ.ἄ.

Ἀναφορὰ γιὰ τὸ ὑποηχητικὸ πυροβόλο ποὺ δόθηκε στὸ Ἰνστιτοῦτο Πρεβῶ (Preveaux) τῆς Γαλλίας καὶ κατέβαλλαν οἱ Γάλλοι δῶρο κάποιων ἑκατομμυρίων δραχμῶν στὸν ἐφευρέτη καθὼς καὶ τὰ 18.500.000 δραχμὲς ποὺ εἶχε λάβει γιὰ τὸ

ἀντιαεροπορικὸ «Ἄρτεμις» καὶ ἄλλα σημα-ντικὰ δὲν ἀναφέρονται.

Τὸ ἀρχεῖο 1420 τ.μ. τοῦ ἰνστιτούτου ΑΧΑΝΑ ΙΗ ποὺ ἐμπεριέχει τὰ 560 τ.μ τῆς ὁμάδος, εἶναι ἡ συνεχὴς ἀπόδειξη τῶν ἐργασιῶν τοῦ Γκιόλβα καὶ τῶν ἄλλων μελῶν της τὸ ὁποῖο ἄρθρο ἀμφισβητεῖ ἐσκεμμένα.

Τὰ ἀπόρρητα video τῶν συνεντεύξεων τῶν κορυφαίων μελῶν πρὸς τὸν Γεώργιο Πάλμο ἀπὸ τὰ ὁποία ἔχουν βγεῖ στὸν ἀέρα τρεισήμισι λεπτὰ (3,5’) στὸ Λιακόπουλο, τρεισήμισι λεπτὰ στὸν Χαρδαβέλα, καὶ τέσσερα λεπτὰ σὲ ἄλλη ἐκπομπή, ἀποδει-κνύουν τὴν πορεία τῆς ὁμάδος καὶ τὸ ἱστο-ρικὸ τοῦ Γκιόλβα. Ὁ κατέχων αὐτὰ ὡς ἔμαθα σκοπεύει μελλοντικὰ νὰ τὰ κοινο-ποιήσει.

Παρὰ τὸ ὅτι ὑποστήριξαν τὴν ὀργάνωση τῆς 1ης ἔκθεσης καὶ συνεδρίου εὑρεσιτε-χνιῶν - ἐφευρέσεων ποὺ ἔγινε στὸ περιστέ-ρι τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2010, οὐδεμία ἀνα-φορὰ γίνεται γιὰ τὴν συνέχεια τῆς ὁμάδας Γκιόλβα, τὴν λεγομένη «Ὁμάδα Πάλμου, 81 ἐφευρετῶν» μὲ ἐκπληκτικὲς ἀνακαλύ-ψεις, ἐκ τῶν ὁποίων ἀρκετὲς βρίσκονται στὸ διαδίκτυο.

Ὁ παλμικὸς κινητήρας αἰθερικοὺ κοι-νοῦ π.χ., θεωρεῖται πλέον σημαντικὴ ἐφεύρεση ὅλων τῶν ἐποχῶν μὲ 2.500 ἐφαρμογές. YouTube ΕRΕΥΝΗΤΙΚHΟ-ΜΑDA

Οὐδεμία ἀναφορὰ γιὰ τὶς 3 συναντήσεις ΤΕΣΛΑ - ΓΚΙΟΛΒΑ καὶ τὸ ΗΑΑRΡ μὲ τὸ ὄνομα ΑΝΤΙΠΥΡΑΥΛΙΚΗ ΑΣΠΙΔΑ ποὺ ἀνέπτυξε ὁ Γιῶργος καὶ παρεδόθη στὸ βα-σιλιὰ τὸ 57. Γιὰ τὸ HAARP ἔχει δημοσιευ-θεῖ δισέλιδο ἄρθρο στὴν ΕSΡRΕSS0 τῆς γραμματέως τῆς ὁμάδος Χαρᾶς Σιδηρο-πούλου ποὺ ἀναφέρει καὶ τὸ σύστημα Argus (πρόκληση σεισμῶν). Πληροφορι-ακὰ τὸ HAARP - ARGUS 2 εἶναι στὴν ἀπο-θήκη. Καθὼς καὶ τὸ HAARP - ΥΛΛΑΣ ποὺ δημιουργεῖ τυφῶνες. Ἐπίσης καὶ ὅλα τὰ σημαντικὰ ποὺ ἔχει κάνει ἡ ὁμάδα ἀπὸ τὸ 1912 ὑπάρχουν σὲ φωτογραφίες καὶ videos.

Στὸ ἄρθρο δὲν ἀναφέρεται καθόλου τὸ πῶς ἔσωσε ἡ ὁμάδα τὴν Θεσσαλονίκη ἀπὸ τοὺς Βουλγάρους.

Ἐκστρατεία δυσφήμισης ἐναντίον μου, τοῦ ΓΚΙΟΑΒΑ καὶ τοῦ ΠΑΛΜΟΥ ἐξαπολύ-σανε μέσω ALTER καὶ ἐντύπων, μὲ κορύ-φωση ἐκπομπὲς στὶς 18/12/2004, 31/01/2009 καὶ 21/2/2009.

Στὰ ἔντυπα προσπάθησαν μέχρι καὶ νὰ ἐμφανίσουν τὸν ΓΚΙΟΛΒΑ ὡς μέθυσο. Ἡ ἀντιπαράθεση αὐτὴ ἀπὸ τὸ 2002 μεταξὺ

ALTER καὶ ὁμάδας ΓΚΙΟΛΒΑ προφανῶς θὰ λήξει σύντομα μὲ τὸ κλείσιμο ALTER.

Ἐξάλλου ἔγγραφο ἀπὸ τὸ Α.Τ. Βριλησ-σίων πρὸ ἑφταετίας ἀποδεικνύει γιὰ τὸ ποιοὶ προσπάθησαν νὰ δυσφημίσουν τὸν Γεώργιο Πάλμο φοβούμενοι ὅτι θὰ πάρει τὴν θέση τοῦ Γκιόλβα, κατηγορώντας τον ὅτι δῆθεν πῆρε μέσω τοῦ Ἀλέξανδρου Να-σιάκου 60 ἑκατομμύρια δραχμὲς ἀπὸ Αὐστραλὸ φιλέλληνα.

On camera συνέντευξη τοῦ Ἀ. Νασιά-κου - Νασιάκη ἀποδεικνύει τὶ πραγματικὰ συνέβη. Ἡ ἀπειλὴ ἐξόντωσης τοῦ κ. Κώστα Χαρδαβέλα στὶς 21/02/2009 πρὸς τὸν Γεώργιο Πάλμο, ὅτι θὰ τὸν ἐξοντώσει ἐντὸς 3 ἡμερῶν ἀνακοινωθεῖσα στὴν ἐκπομπή του καὶ ἡ φούσκα ποὺ προέκυψε ὡς ἀπο-τέλεσμα, ἀποδεικνύουν ὄχι μόνο τὸ πρό-βλημα ὁρισμένων, ἀλλὰ ἔκτοτε τρέμουν νὰ ἀναφέρουν καὶ τὸ ὄνομα Πάλμος.

Σύλλογοι Ε - μὴ κερδοσκοπικὲς καὶ ἄλλες ὀργανώσεις ἔχουν ἐμφανιστεῖ πολλὲς, ὅλες μετὰ τὸ 1993 καὶ ὄχι τὸ 1950 ποὺ ἀναφέρει ψευδῶς ὁ κ. Μηνᾶς Παπα-γεωργίου. Ὁρισμένες ἐξ’ αὐτῶν ἔχουν πραγματώσει καὶ πραγματικοὺς ἐράνους. Ὅμως τὴν ἱερὴ προσπάθεια τῶν Ὠνάση - Γκιόλβα - Γεωργιάδη Πιλότου, Ἰ. Πασά, Μ. Νικολάου κ.ἄ. δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ σπιλώνουν ἐκδοτικὰ συμφέροντα ἢ συμ-μορίες ποὺ συστήνονται γιὰ μαϊμοὺ ἐρά-νους καὶ νὰ στηρίζουν αὐτὲς μεγάλες ἐφη-μερίδες καὶ reporter ἐν ἀγνοίᾳ τους.

Σὲ δολοφονικὲς ἐνέργειες ἕξι (6) ἄτομα ἔχει χάσει ἡ οἰκογένεια Κέννεντυ, τέσσερα (4) ἡ οἰκογένεια Ὠνάση, τέσσερις (4) ἡ οἰκογένεια Γεωργιάδη καὶ πολλοὶ ἄλλοι.

ΣΕΒΑΣΤΕΙΤΕ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΩΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ

ΤΗΣ Α ΟΜΑΔΟΣ.Φωτογραφίες, videos, ἔντυπα, ἔγγραφα

ποὺ ἀποδεικνύουν ὅλα τὰ ἀνωτέρω εἶναι στὴ διάθεση τῆς ἐφημερίδος πρὸς ἀποκα-τάσταση τῆς ἀλήθειας.

50 φωτογραφίες τοῦ Γεωργίου Γκιόλβα ἀπὸ τὴ δράση του σὲ ὅλον τὸν κόσμο ὑπάρ-χουν στὸ ἀρχεῖο τῶν 1420 τ.μ. ἐκ τῶν ὁποί-ων τὰ 560 εἶναι τῆς ὁμάδας, καθὼς ἐπίσης καὶ video τῶν Κέννεντυ - Ὠνάση - γιοῦ Ὠνάση - φωτογραφίες τοῦ Ἰωάννη Γεωργι-άδη καὶ ἄλλων. Πιστεύω ὅτι ἡ ἀλήθεια γιὰ τοὺς Κέννεντυ - Ὠνάση καὶ Γκιόλβα πρέ-πει ἐπιτέλους νὰ βγεῖ στὸν ἀέρα. Ὁ κύριος Γεώργιος Πάλμος τὴν 06/07/01 ἐμφανί-στηκε στὴν ἐκμπομπὴ TV Μακεδονία του Σόλωνος Ἀμπατζῆ μὲ ἔγγραφα τῶν Ὠνάση, Τζῶν Γ. Κέννεντυ (John F. Kennedy) καὶ Γεωργίου Γκιόλβα, ὡς ἐκπρόσωπος τῆς

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Τῆς Ἀικατερίνης Ἀξάρη-ΓκιόλβαΘέμα: Ἐσκεμμένο καὶ ἀνακριβὲς δημοσίευμα περὶ δῆθεν Ὁμάδας «Ε»

καὶ Γ. Γκιόλβα στὸ ἔνθετο Ἐλ. Τύπου τῆς 11/6/2011


ὁμάδος γνωστῆς στοὺς δημοσιογράφους καὶ ὡς «Ε» καὶ ξαναβγῆκε στὸ ἐσωτερικὸ καὶ στὸ ἐξωτερικὸ ὡς ἐκπρόσωπος τῆς ὁμάδος πολλὲς φορὲς καὶ σὲ ἄλλες ἐκπο-μπές ὅπως στὴν ἐκπομπὴ στὶς 18/12/2004 τοῦ ALTER μὲ παρουσιαστὴ τὸν κύριο Χαρδαβέλα, σχετικὴ ἀναφορὰ γιὰ τὴν πα-ρουσία του στὶς 06/07/01 στὸν Σόλωνα Ἀμπατζὴ ἔγινε σὲ πρόσφατη ἐκπομπὴ τοῦ TV Μακεδονία καὶ τοῦ Σόλωνος Ἀμπατζῆ στὶς 05/06/11, ἡ ὁποία ἐπαναλήφθηκε ἡ ἐκπομπὴ αὐτὴ στὶς 11/06/11, δηλαδὴ συμπτωματικὰ ὑποτίθεται τὴν μέρα ποὺ βγῆκε τὸ δημοσίευμα στὸ περιοδικὸ Φαι-νόμενα, τὸ ὁποῖο ἐπιμένει νὰ ἀγνοεῖ τὴν ὕπαρξη τοῦ ἐκπροσώπου τῆς ὁμάδος, παρὰ τὸ ὅτι ἔχει βγεῖ στὸ ἐσωτερικὸ καὶ ἐξωτερικὸ τὴν τελευταία δεκαπενταετία πολλὲς φορὲς σὲ ἐκπομπές. Ἐξάλλου στὴ διάταξη τοῦ Εἰσαγγελέα Πρωτοδικῶν 147-2011 τῆς ἡμερομηνίας 22/02/2011 τοῦ

ἀντιεισαγγελέα πρωτοδικῶν Γεωργίου Χ. Νούλη γίνεται ἐμφανὲς ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Φου-ράκης κατονόμαζει τὸν Γεώργιο Πάλμο ὡς ἐπίσημο ἐκπρόσωπο τῆς ὁμάδας «Ε», καὶ τὸ ἀκριβὲς κείμενο εἶναι ὅτι σὲ αὐτὸ τὸ ση-μεῖο ὁ Φουράκης ἀνέφερε τὸ ἐν λόγῳ πρό-σωπο ὡς ἐπίσημο ἐκπρόσωπο τῆς ὁμάδας «Ε», κατονομάζοντας αὐτὸν ὡς Γεώργιο Πάλμο καὶ μὲ σχετικὴ δήλωσή του δείχνει ὅτι πράγματι ἐκπροσωπεῖ τὴν ἐν λόγῳ ὀργάνωση. Εἶναι προφανὲς λοιπὸν ὅτι ὅλοι αὐτοὶ ἔχουν ἀναφέρει κατὰ καιροὺς κεί-μενα περὶ ὁμάδας «Ε» καὶ ἀγνόησαν τὸν ἐπίσημο ἐκπρόσωπο ποὺ ἐδῶ καὶ πολλὲς δεκαετίες εἶναι ἐγγράφως ἐξουσιοδοτημέ-νος. Τὸ κάνουν ἐσκεμμένα γιὰ νὰ παρα-πλανήσουν τὸ κοινὸ καὶ πιθανότατα τὸ κά-νουν λόγω τῆς ἀντιπαράθεσης ποὺ εἶχε μὲ τὴ μασονία, διότι κατὰ τὴν περίοδο 1981 καὶ μετὰ εἶχε ἔντονη ἀντιπαράθεση μὲ τὴν μασονία, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ στείλει στὸν εἰσαγγελέα σχεδὸν σύσσωμο τὸ διοικητικὸ συμβούλιο τῆς τότε μασονίας, ἑξαιρουμέ-νου ἑνὸς ἀτόμου τοῦ κυρίου Μανέα ποὺ δὲν συμμετεῖχε, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἐκδο-θεῖ βούλευμα, γιὰ ὁρισμένους νὰ δικα-στοῦν δὲ κάποια ἄτομα σὲ μία δίκη ποὺ ἔγινε μὲ 31 μάρτυρες ὑπερασπίσεως καὶ ἕνα μάρτυρα κατηγορίας, ὁ ὁποῖος κατὰ τὴν μέση τῆς δίκης συνοδευόμενος ἀπὸ δυὸ ἄτομα, ἀπειλήθηκε μέσα στὸ κτήριο τῶν δικαστηρίων ἀπὸ ἐνόπλους γιὰ νὰ ἐγκαταλείψει τὴν δίκη, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ δικαζόμενοι νὰ ἀθωωθοῦν λόγω ἐλαχίστων ἀμφιβολιῶν. Εἶναι προφανὲς λοιπὸν ὅτι ὑπάρχει ἀντιπαράθεση μεταξὺ Γεωργίου Πάλμου καὶ μασονίας τουλάχιστον ἀπὸ τὸ 1981 μὲ πολλὲς δημοσιεύσεις, μεταξὺ τῶν ὁποίων τοῦ Γιάννη Ντάσκα, 13 δημοσιεύ-σεις πρωτοσέλιδα καὶ ἄλλες ἀναφορὲς συ-νεχόμενα, ὅπου ὁ Γιάννης Ντάσκας ἀνα-ρωτιέται ἂν ὑπάρχει κράτος, ἂν ὑπάρχει

κυβέρνηση καὶ ἂν ὑπάρχει δικαιοσύνη σὲ αὐτὴ τὴν χώρα καὶ βέβαια εἶναι γνωστὸ ὅτι αὐτὴ ἡ ἀντιπαράθεση Γεωργίου Πάλμου καὶ μασονίας εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα τὴν ἐκτέλεση τοῦ μεγάλου Ἕλληνα ἄλλα καὶ ὑπαρχηγοῦ τότε τῆς μασονίας Χρύσανθου Κατσικόπουλου, καθὼς καὶ τῶν 2 παιδιῶν του, τοῦ ἑνὸς εὐρισκομένου ἐν Γερμανίᾳ.

Τέλος ἐμφανίζουν πολλοὶ ἐκδότες ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν ἔμβλημα ἐπικίνδυνης αἱρέ-σεως ποὺ λειτουργεῖ ἀπὸ 90 ἐτῶν τώρα ὡς ἔμβλημα τῆς ὁμάδος! Καὶ ἐκπρόσωπος πολιτικοῦ κόμματος σὲ ἐκπομπὴ τοῦ Alter τὸ χαρακτήρισε ὡς ἔμβλημα τοῦ Θεοῦ. Ἐπίσης στὸ ἄρθρο ἐμπλέκεται τὸ ὄνομα τοῦ ἀειμνήστου Ἀρχιεπισκόπου Χριστο-δούλου ἀόριστα. Ὁ ἐπὶ 7 χρόνια ἐκλεγμέ-νος ἐκπρόσωπος ΜΜΕ τῆς ὁμάδος τῶν 100, Γεώργιος Πάλμος, καὶ στενὸς συνερ-γάτης τοῦ Ἀρχιεπίσκοπου Χριστοδούλου, ἔχει περισσότερα ἀπὸ 15 πρωτοσέλιδα ἐνάντιων αἱρέσεων, 63 μηνύσεις καὶ δεκά-δες τηλεοπτικὲς ἐκπομπές, μὲ ἀποτέλε-σμα νὰ ἔχει συνεργαστεῖ μὲ τὸ σημερινὸ καὶ ἀπὸ τότε ἐκπρόσωπο τῆς ἐκκλησίας στὰ θέματα αἱρέσεων καὶ ἔχει δώσει μεγά-λα χτυπήματα ἐναντίων διαφόρων αἱρέσε-ων, μία ἐκ τῶν ὁποίων φαίνεται ὅτι δρα-στηριοποιεῖται σὲ αὐτὸ τὸ θέμα μὲ τὸ συ-γκεκριμένο ἔμβλημα. Εἶναι προφανὲς λοιπὸν ὅτι πέραν τῶν ἄλλων προβλημά-των, ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ μία αἵρεση τὴν ὁποία ἔχει θίξει ὁ Γεώργιος Πάλμος ἀπὸ δεκαετίας καὶ τῆς ὁποίας ὁ στόχος εἶναι ἡ κατάληψη τῆς ἐξουσίας.

Παρακαλῶ ὅπως δημοσιευθεῖ ἡ ἐπι-στολή μου πρὸς ἀποκατάσταση τῆς

ἀλήθειας.

ΦιλικόταταΑἰκατερίνη Ἀξάρη-Γκιόλβα

ΘΕΡΙΟ«Τὸ θεριὸ νὰ δαμάζεις μόνον ὅταν τὸ

κρατᾶς ἀπ’ τὰ κέρατα. Νὰ τὸ καβαλᾶς ὅταν κρατᾶς σφιχτὰ στὰ χέρια σου τὰ χαλινάρια του καὶ νὰ τὸ ὑπακοῦς μόνον ὅταν δαμάζεις τὴν φύση του!»

Πράγματι κάποιοι ἄνθρωποι ξεχωρίζουν ἀπὸ τὴ διάνοιά τους ὅταν τὴν ἐλέγχουν καὶ γί-νονται ἄνθρωποι λαμπροί, εἴτε στὶς ἐπιστῆμες, εἴτε στὴν τέχνη, εἴτε στὰ γράμματα. Ἄλλοι ὅμως μὲ τὴν ἴδια διάνοια, μὴν μπορώντας νὰ τὴ δαμάσουν κατατροπώνονται ἀπὸ τὸν ἴδιο τους τὸν ἑαυτό. Ἄραγε ὑπάρχει ἄλλο θεριὸ πέ-ραν τῆς διανοίας; Ἂν τὸ ἔχετε βρεῖ θὰ χαρῶ νὰ διαβάσω τὰ σχόλιά σας στὴν Ὁμάδα Ὄλυ-μπος ἐντὸς τοῦ Facebook.

Κωνσταντῖνος Λακεδαίμων

Ὁ τρελλολόγιος

Στὸ ἐπόμενο τεῦχος τῆς Ἐφημερῖδος μας:

Ὁ Ναὸς τῆς Ἀφροδίτης

στὴ Θεσσαλονίκη, στὴν Πλατεῖα Ἀντιγονιδῶν!!!!!!Ὁ ἰδιοκτήτης τοῦ οἰκοπέδου, ζητᾶ 850.000€, γιὰ νὰ

παραχωρήσει τὴν ἔκταση στὴν Ἀρχαιολογικὴ Ὑπηρεσία.ΑΝΑΜΕΙΝΑΤΕ ΣΤΟΙΧΕΙΑ.


Ἡ Ἱστορία τῆς Ἀρχαίας ΘράκηςΚατὰ τὶς κρατοῦσες ἱστορικὲς ἀντιλή-

ψεις –τὶς ὁποῖες δὲν συμμερίζομαι– οἱ Θρᾶκες εἶναι ἀρχαῖο ἰνδοευρωπαϊκὸ φύλο συγγενὲς πρὸς τοὺς Ἕλληνες, Φρῦγες, Ἰλλυριούς. Κατὰ τὴν προσωπική μου ἄπο-ψη, ὅλοι οἱ πληθυσμοὶ τῆς χερσονήσου τοῦ Αἵμου εἶναι γηγενεῖς καὶ σὲ χρόνους πολὺ μακρινοὺς εἶχαν κοινὴ ἀνθρωπολο-γικὴ βάση. Ἡ ὁποιαδήποτε πολιτιστική τους ἀνάπτυξη συντελεῖται μὲ κέντρο τὸ Αἰγαῖο. Συνεπῶς, οἱ λεγόμενοι Θρᾶκες, Ἰλλυριοί, Μακεδόνες, Τρῶες, Κρῆτες κ.λπ. εἶναι περιφερειακοὶ πληθυσμοὶ ποὺ ἔχουν σὰν κέντρο τὸν Αἰγαιακὸ πολιτισμό.

Οἱ ὁποιεσδήποτε διαφοροποιήσεις συ-ντελοῦνται μετὰ τὴν καταστροφὴ –λόγω τῆς ἐκρήξεως τοῦ Ἡφαιστείου τῆς Θήρας– τοῦ Αἰγαιακοῦ πολιτισμοῦ. Μοιραῖα τὴν πολιτικὴ σκυτάλη παίρνουν πρῶτα ἡ Κρή-τη καὶ ἀκολούθως τὰ ὀχυρὰ πολίσματα τῆς Πελοποννήσου καὶ τῆς Βοιωτίας. Ἡ περίοδος ποὺ ὀνομάζεται μυκηναϊκὴ εἶναι, ὅπως ἀποδεικνύουν τὰ γλωσσικὰ εὐρήματα, περίοδος ἑλληνική, ἄρα καὶ ἡ προγενέστερη πρέπει νὰ ἦταν περίοδος Ἑλλήνων, ἐφόσον ὑπάρχει μία ἀδιάσπα-στη πολιτιστικὴ καὶ γλωσσικὴ ἑνότητα.

Ἐξελληνισμὸς σημαίνει ἐκπολιτισμός. Καὶ συνεπῶς, ἀνεξάρτητα ἀπὸ ὀνομασίες, οἱ λαοὶ ἐξελληνίζονται, δηλαδὴ ἐκπολιτί-ζονται, ὄχι μὲ τὸν ἐρχομὸ κάποιων δῆθεν ἑλληνικῶν φύλων ἀπὸ τὸ Βορρᾶ, ἀλλὰ μὲ τὴν ἄνοδο τοῦ πολιτισμοῦ ἀπὸ τὸ Νότο πρὸς τὸ Βορρᾶ. Ἄρα καὶ οἱ Θρᾶκες, στὸ μέτρο ποὺ μετέχουν μία κοινῆς πολιτικῆς παραδόσεως ποὺ ὀνομάστηκε ἑλληνικὴ καὶ ἡ ὁποία ἀνεξάρτητα ἀπὸ ἐπιρροὲς –κυρίως ἀπὸ Ἀνατολὴ καὶ Νότο–, εἶναι μία ἰθαγενὴς πολιτιστικὴ δημιουργία. Οἱ Θρᾶκες γιὰ πρώτη φορᾶ ἀπαντοῦν στὸν Ὅμηρο, ὡς συγγενεῖς καὶ σύμμαχοι τῶν Τρώων. Ὀνομάζονται δὲ «Θρήικες ἀκρό-κομοι». Ὁ Ἡρόδοτος θεωρεῖ τοὺς Θρᾶκες ὡς τὸν πολυπληθέστερο μετὰ τοὺς Ἰνδοὺς λαὸ τοῦ ἀρχαίου κόσμου. Τὸ ἴδιο ὑποστη-ρίζει καὶ ὁ περιηγητὴς Παυσανίας. Ὁ γεω-γράφος Στράβων (2ος μ.Χ. αἰώνας) ὑπολο-γίζει τοὺς Θρᾶκες σὲ 2.000.000 καὶ τοὺς χωρίζει σὲ 22 φυλές.

Οἱ θρακικὲς φυλὲς δὲν εἶχαν μόνιμη ἐγκατάσταση, ἀλλὰ λόγω ποιμενικοῦ βίου ἤσαν μετακινούμενες. Ἴσως μάλιστα οἱ φυλὲς νὰ δημιουργήθηκαν μὲ βάση κά-ποιον ἰσχυρὸ ποιμένα πατριάρχη, ποὺ ἐξελίχθηκε σὲ φύλαρχο. Τὴν κινητικότητα τῶν θρακικῶν φυλῶν ὑποδηλώνει τὸ ὄνο-μα μίας θρακικῆς φυλῆς, τῶν «ἀλητῶν». «Ἀλητοί», ἀπὸ τὸ ρῆμα ἀλάομαι, σημαίνει περιπλανώμενοι.

Ἄλλες γνωστὲς Θρακικὲς φυλὲς εἶναι οἱ Ἀψίνθιοι (ἀνατολικά του Αἵμου), οἱ Βέσσοι ἢ Βησσοὶ (μεταξὺ Ροδόπης καὶ Αἵμου), οἱ Βισαλτοὶ (κατὰ μῆκος τοῦ Στρυμόνα), οἱ

Βίστονες (στὶς ἀκτὲς τοῦ Αἰγαίου), οἱ Βρία-ντες (ἀπέναντι ἀπὸ τὴ Σαμοθράκη), οἱ Γέ-τες (μεταξὺ Αἵμου καὶ Δουνάβεως), οἱ Δερ-ραῖοι (στὸν κάτω Στρυμόνα), οἱ Δίοι (στὴ Ροδόπη), οἱ Ἠδῶνες (στὴν πεδιάδα τοῦ κάτω Στρυμόνα), οἱ Θυνοὶ (στὴν ἐνδοχώρα τοῦ Βυζαντίου), οἱ Κορπίλοι (κοντὰ στὸ Δι-δυμότειχο), οἱ Μαῖδοι, (στὶς κοιλάδες τοῦ ἄνω Στρυμόνα), οἱ Ὀδρύσσαι (στὴν κοιλά-δα τοῦ Ἔβρου), οἱ Πίερες (στὴν περιοχὴ τοῦ Παγγαίου), οἱ Σαπαῖοι (μεταξὺ Βιστο-νίδος καὶ Νέστου), οἱ Σέρδαι (στὴν περι-οχὴ τῆς Σερδικῆς νῦν Σόφιας), οἱ Σίθωνες (στὴ Σιθωνία), οἱ Σιντοὶ (μεταξὺ Στρυμόνα καὶ Νέστου), οἱ Τραλεῖς (στὸν ἄνω Νέστο) κ.ἄ. Ἀπὸ τὸν Ξενοφώντα μνημονεύεται καὶ μία θρακικὴ φυλή, οἱ Μελινοφάγοι,

ἐπειδὴ ἔτρωγαν μελίνη, εἶδος κέγχρου (Ξέν. Ἀν. 7, 5, 12). Ἀπὸ τὶς τοποθεσίες ποὺ μνημονεύσαμε φαίνεται σαφῶς, ὅτι τὸ ἀνατολικὸ Τμῆμα τῆς πρὸ τοῦ Φιλίππου Μακεδονίας τὸ κατοικοῦσαν θρακικὰ φύλα. Ἦταν μὲ ἄλλα λόγια Θράκη. Ἄρα, τὸ βασίλειο τοῦ Φιλίππου ἦταν Μακεδονο-θρακικό.

Οἱ πληροφορίες τῶν ἀρχαίων γιὰ τοὺς Θρᾶκες ποικίλλουν. Στὸν Ὅμηρο ἀναφέ-ρονται ὡς δίκαιοι, φιλήσυχοι καὶ λιτοδίαι-τοι. Ἄλλοι γράφουν πὼς ἤσαν φιλήδονοι καὶ οἰνοπότες. Ὁ Θουκυδίδης, ποὺ ἦταν Θρὰξ ἀπὸ τὸν πατέρα του κι ἔζησε τὸ 2ο ἥμισυ τῆς ζωῆς του στὴ Θράκη, τοὺς χα-ρακτηρίζει λαὸ μαχητικό. Ὁ Μένανδρος γράφει ὅτι μεταξὺ τῶν Θρακῶν ἴσχυε ἡ πο-λυγαμία, πράγμα ποὺ δημιουργοῦσε δη-μογραφικὰ προβλήματα μὲ ἰδιότυπες κοι-νωνικὲς προεκτάσεις (π.χ. πώληση γυ-ναικῶν καὶ παιδιῶν, θρῆνοι κατὰ τὴ γέν-νηση τῶν παιδιῶν, χαρὲς καὶ χοροὶ ὅταν πέθαινε κάποιος). Οἱ νεκροὶ καίγονταν καὶ οἱ τάφοι τῶν πλουσίων καλύπτονταν μὲ τύμβους. Γιὰ νὰ ὑποδηλώσουν τὴν εὐγενὴ καταγωγή τους συνήθιζαν νὰ στιγ-ματίζουν τὸ σῶμα τους, νὰ κάνουν, δηλα-δή, «δερματοστιξία» (τατουάζ). Ὁ ὁπλισμός τους, ὅπως μαθαίνουμε ἀπὸ τὸν Ἡρόδοτο, ἦταν ἐλαφρύς, μικρὲς ἀσπίδες (πέλτες), ἀκόντια καὶ κοντὰ ἐγχειρίδια. Δὲν εἶχαν ἀνεπτυγμένη οἰκονομία. Ζοῦσαν κυρίως ἀπὸ τὸν πόλεμο. Μόνο ὅταν δημιουργήθη-καν μεγάλα ἑλληνικὰ κέντρα στὶς παραλι-ακὲς περιοχές, ἀρχίζει ν’ ἀναπτύσσεται ἡ ὑλοτομία, ἡ γεωργία, ἡ κτηνοτροφία καὶ ἡ μεταλλουργία μὲ κέντρο τὴ Σπαπτὴ Ὕλη τοῦ Παγγαίου.

Μπορεῖ οἱ Θρᾶκες νὰ πῆραν πολλὰ πο-λιτιστικὰ στοιχεῖα ἀπὸ τὴ Νότια Ἑλλάδα, ἔδωσαν ὅμως σ’ αὐτὴν κάτι πολὺ σημαντι-κότερο: τὴν Ὀρφικὴ λατρεία καὶ τὴ Διονυ-σιακὴ λατρεία ἀπὸ τὴν ὁποία γεννήθηκαν ἡ ἀρχαία μουσική, τὰ ἀρχαία μυστήρια, ἡ ἀρχαία ποίηση καὶ εἰδικὰ στὸ Νότο, ἐκτὸς

Ἀργυρὸ τετράδραχμο Λυσιμάχου τῆς Θράκης, 306-281 π.X. - ὀπίσθια ὄψη. Ἀθηνᾶ καθισμέ-νη σὲ θρόνο πρὸς τὰ ἀριστερὰ κρατεῖ στὸ δεξὶ χέρι Νίκη, ἡ ὁποία στεφανώνει τὸ ὄνομα τοῦ βασιλιᾶ. H παράσταση διακηρύσσει τὴ συμ-βολὴ τοῦ Λυσιμάχου στὴ νίκη στὴ μάχη τῆς Ἰψοῦ. Ἀθήνα, Νομισματικὸ Μουσεῖο.


ἀπὸ τὰ μυστήρια, καὶ πολλὲς ἄλλες θεότη-τες, κυρίως χθόνιες. Εἶναι ἐνδεικτικὸ ὅτι ὁ Εὔμολπος, γιὸς τοῦ Μουσαίου, θεωρεῖται ἱδρυτὴς τῶν Ἐλευσινίων Μυστηρίων, καὶ ὁ Ὀρφεύς, τῶν Ὀρφικῶν Μυστηρίων. Τὰ πα-ραπάνω ὀνόματα (Μουσαῖος, Εὔμολπος, Ὀρφεύς) δείχνουν πὼς οἱ ποιητικὲς κατα-βολὲς τοῦ ἑλληνικοῦ κόσμου ἔχουν ἀφε-τηρία τὶς θρακικὲς τελετές. Εἶναι ἀκόμη ἐνδεικτικὸ ὅτι οἱ Θρᾶκες μετεῖχαν στὶς ἑορτὲς τῶν Ἀθηναίων. Στὸ περίφημο προ-οίμιο τῆς «Πολιτείας τοῦ Πλάτωνα», ὁ Σω-κράτης λέγει γιὰ μία ἑορτὴ τοῦ Πειρειᾶ:

«Καλή μὲν σὺν μοὶ καὶ ἡ τῶν ἐπιχωρίων πομπὴ ἔδοξε εἶναι, οὐ μέντοι ἦταν ἐφαίνε-ται πρέπειν ἢν οἱ Θρᾶκες ἔπιμπον» (Ὡραία μου φάνηκε καὶ ἡ πομπὴ τῶν ἐντοπίων, ἀλλὰ νομίζω ὅτι, καθόλου δὲν ὑστεροῦσε καὶ ἡ πομπὴ ποὺ ἔστειλαν οἱ Θρᾶκες).

Ἐξάλλου, οἱ κάτοικοι τῶν νοτῖων περι-οχῶν δὲν ἔκαναν διάκριση ἀνάμεσα στὸν ἑαυτό τους καὶ τοὺς Θρᾶκες πάνω στὴ βάση τῆς φυλετικότητας. Εἶναι χαρακτη-ριστικὸ ὅτι πολλοὶ ἑλληνικοὶ μύθοι συνδέ-ουν τοὺς Θρᾶκες μὲ τοὺς κατοίκους νοτί-ων περιοχῶν. Π.χ. ὁ «Θρήικιος Βορέας» ἁρπάζει τὴν Ὠρείθνια, ὁ Ἡρακλῆς ἁρπά-ζει τ’ ἄλογα τοῦ Θρακὸς Διομήδη, ὁ Φινεὺς ἀπὸ τὴ Θράκη μετέχει στὴν Ἀργοναυτικὴ

Ἐκστρατεία, ὁ Τηρεὺς (Θρὰξ καὶ αὐτός) βοηθᾶ τὸν Ἀθηναῖο Πανδίωνα καὶ νυμ-φεύεται τὴ θυγατέρα του Πρόκνη. Τέλος, ὁ Ὀρέστης ἱδρύει πόλη στὴ Θράκη ποὺ φέ-ρει τ’ ὄνομά του, Ὀρεστιάδα.

Ἐκεῖνο πάντως ποὺ διαφοροποιοῦσε τοὺς κατοίκους τῆς Θράκης ἀπὸ τοὺς κα-τοίκους τῶν νοτῖων περιοχῶν εἶναι ἡ γλώσ-σα. Δὲν ξέρω σὲ ποιὰ γλωσσικὰ στοιχεῖα στηρίζονται διάφοροι ἐρευνητές, ὥστε νὰ θεωροῦν τὴν ἀρχαία θρακικὴ τμῆμα τῆς ἰνδοευρωπαϊκῆς, γλώσσα συγγενῆ πρὸς τὴ Φρυγικὴ καὶ Ἀρμενική, μὲ ἐπιδράσεις Ἰλλυρικές, Σκυθικές, κ.λπ. Ὅμως διε-ρωτῶμαι: χωρὶς γλωσσικὴ συγγένεια πρὸς τὴν ἑλληνική, πὼς ἐπετεύχθη ἡ διείσδυση τόσων λατρευτικῶν στοιχείων τῆς Θράκης στὴ Ν. Ἑλλάδα;

Ἐκεῖνο πάντως ποὺ εἶναι βέβαιο, μία καὶ οἱ Θρᾶκες δὲν εἶχαν δική τους γραφή, εἶναι πὼς τὰ πρῶτα γραπτὰ ἴχνη τῆς Θρά-κης εἶναι ἑλληνικά. Αὐτὸ ποὺ οἱ ἐρευνητὲς –ἀκόμη καὶ οἱ δικοί μας– ὀνομάζουν «ἐξελ-ληνισμό», ἐνῶ πρόκειται περὶ ἐκπολιτι-σμοῦ, συντελεῖται ἐντονότερα μετὰ τὸν 7ο π. Χ. αἰώνα. Οἱ διαφορὲς Βορρᾶ-Νότου δὲν ἦταν τόσο φυλετικοῦ, ὅσο πολιτιστι-κοῦ ἐπιπέδου. Μὲ ἄλλα λόγια κατὰ τὸν 6ο καὶ 5ο π. Χ. αἰώνα δὲν ὑπάρχουν μεταξὺ Ἀθηναίων καὶ Θρακῶν φυλετικὲς προκα-ταλήψεις. Εἶναι ἐνδεικτικὸ ὅτι ἡ Ἁβρότο-νος, μητέρα τοῦ Θεμιστοκλῆ, καὶ ἡ Ἠγη-σιπύλη μητέρα τοῦ Κίμωνα, ἀλλὰ καὶ ὁ Ὅμηρος πατέρας τοῦ Θουκυδίδη, ἤσαν ἀπὸ τὴ Θράκη. (Οἱ Ἀθηναῖοι εἶχαν ἐξ ἀρχῆς ἐπισημάνει τὴ σημασία εἰδικὰ τῆς Καλλιπόλεως. Μετὰ ἀπὸ πρόσκληση τῶν Δολόγκων, ὁ Μιλτιάδης ὁ Πρεσβύτερος, ἔκτισε ἐκεῖ ἀποικία. Στὴ διοίκηση τὸν δια-δέχθηκε ἀργότερα ὁ Μιλτιάδης ὁ Νεώτε-

ρος, ὁ νικητὴς τοῦ Μαραθώνα. Ὁ Μιλτιά-δης νυμφεύθηκε τὴν Ἠγησιούλη, μητέρα τοῦ Κίμωνα. Ἐπίσης στὴ Θράκη κατέφυγε μετὰ τὴν τελευταία ἐξορία του ὁ Ἀλκιβιά-δης, ποὺ εἶχε στενοὺς δεσμοὺς μὲ τοπι-κοὺς ἄρχοντες). Πάντως στοὺς μετὰ τὸ Φί-λιππο χρόνους, τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς Θράκης, κυρίως τὸ νοτίως τοῦ Αἵμου καὶ τῶν παραλίων τοῦ Εὔξεινου, τῆς Προπο-ντίδας καὶ τοῦ Αἰγαίου εἶχε ὡς μητρικὴ γλώσσα τὴν Ἑλληνική.

Οἱ Θρᾶκες μετεῖχαν σ’ ὅλες τὶς περιπέ-τειες τοῦ ἑλληνισμοῦ. Στοὺς Μηδικοὺς πολέμους, στὸν Πελοποννησιακὸ πόλεμο (τότε ἀναδεικνύεται ὁ βασιλιὰς Σιτάλκης), στοὺς πολέμους Ἀθηναίων-Φιλίππου (τότε ἀκούγεται τὸ ὄνομα τοῦ Κερσοβλέπτη), στὴν ἐκστρατεία τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ σ’ ὅλη πιὰ τὴν ὕστερη περίοδο, ἑλληνιστική, ἑλληνορωμαϊκή, βυζαντινή, λογίζονται ὡς τμῆμα τοῦ εὐρύτερου ἑλληνικοῦ χώρου. Ἀκμαῖες ἑλληνικὲς ἀποικίες θὰ δώσουν ἰδιαίτερη λάμψη στὴν περιοχή, ὅπως τὰ Ἄβδηρα, ἡ Μεσημβρία, ἡ Μαρώνεια, ἡ Σηστός, ἡ Πέρινθος καὶ τέλος ἡ Ἀγχίαλος

Γιὰ τοὺς ἀρχαίους προγόνους μας ἡ Θράκη πῆρε τὴν ὀνομασία της ἀπὸ τὴν Κόρη τοῦ Ὠκεανοῦ καὶ τῆς Παρθενόπης καὶ ὅτι γιὰ τὸν Πλάτωνα, τὸν Πίνδαρο καὶ τὸν Αἰσχύλο ἡ ὀνομασία της εἶχε συμβο-λικὸ χαρακτήρα καὶ ὑποδήλωνε τὸν τόπο τῆς ἁγνῆς διδασκαλίας καὶ τῆς ἱερῆς ποίη-σης. Γιὰ μᾶς μέχρι πρόσφατα ἦταν τόπος τιμωρίας, ἐξορίας, δυσμενοῦς μεταθέσε-ως, ἔτσι ποὺ οἱ ἐντόπιοι νὰ ἀποκαλοῦν χλευαστικὰ τὴν εὐλογημένη γῆ τους Θρα-κιστᾶν!

ΠΗΓΗ: Ἑλληνικὸ Ἀρχεῖο.http://www.ellinikoarxeio.

com/2011/09/istoria-arxaias-thraces.html


Τὸ μυστήριο τοῦ Ἄιλην Μόρ.Στὰ δυτικὰ τῶν νήσων Ἐβρίδων τῆς

Σκοτίας βρίσκεται ἡ συστάδα τῶν νησιῶν Φλάνναν γνωστὰ καὶ ὡς «Οἱ Ἑπτὰ Κυνη-γοί». Δὲν πρόκειται στὴν κυριολεξία γιὰ νησιά, ἀλλὰ γιὰ ἑπτὰ μικρὲς ξέρες ποὺ δὲν καλύπτουν συνολικὰ οὔτε ἕνα τετρα-γωνικὸ μίλι. Τὸ μεγαλύτερο εἶναι τὸ Ἄι-λην Μόρ, ποὺ δὲν ξεπερνᾶ τὰ ἑκατὸν πε-νήντα μέτρα σὲ μῆκος, καὶ ἀπέχει τριά-ντα περίπου χιλιόμετρα ἀπὸ τὴ νῆσο Λούις, τὴ μεγαλύτερη ἀπὸ τὶς Ἐβρῖδες.

Τυλιγμένα στὶς ὁμίχλες τοῦ Βόρειου Ἀτλαντικοῦ καὶ δαρμένα ἀπὸ τ’ ἄγρια κύ-ματα, τὰ νησιὰ Φλάνναν ἀποτελοῦσαν ἀνέκαθεν ἕνα ἐπικίνδυνο σημεῖο γιὰ τὰ πλοῖα. Τὸ 1899 ἡ Βρεταννία κατασκεύα-σε ἕνα φάρο ἰσχύος 140.000 κηρίων στὸ Ἄιλην Μὸρ γιὰ νὰ προειδοποιοῦνται τὰ πλοῖα γιὰ τὸ ἐπικίνδυνο αὐτὸ σημεῖο. Στὰ τέλη τοῦ Δεκέμβρη ἐκείνης τῆς χρονιᾶς ἔφτασαν ἐκεῖ καὶ οἱ πρῶτοι φαροφύλακες μὲ τὸ πλοῖο ἀνεφο¬διασμοὺ Ἕσπερος. Ἦταν οἱ Τζέημς Ντούκατ, Ντόναλτ Μὰκ Ἄρθουρ, Τόμας Μάρσαλ καὶ Τζόζεφ Μούρ.

Τὸ πρόγραμμα ὑπηρεσίας ἦταν καθο-ρισμένο. Κάθε φαροφύλακας ἔμενε στὸ νησὶ ἕξι ἑβδομάδες καὶ μετὰ ἔφευγε μὲ ἄδεια δύο ἑβδομάδων στὴ στεριά, ἔτσι ὥστε πάντα ὑπῆρχαν τρεῖς στὸ ξερονήσι. Ἡ μετακίνηση γινόταν μὲ τὸ Ἕσπερος, ποὺ ἔφτανε κάθε δυὸ ἑβδομάδες γιὰ νὰ φέρει προμήθειες καὶ ἀλληλογραφία. Μὲ αὐτὸ τὸ πρόγραμμα ἐναλλασσόμενης βάρδιας, ἕνας ὁλόκληρος χρόνος πέρασε ἤρεμα καὶ χωρὶς κανένα πρόβλημα.

Στὶς 6 Δεκεμβρίου τοῦ 1900 τὸ Ἕσπε-ρος ἔφτασε πάλι κανονικὰ καὶ στὴν ὥρα του γιὰ νὰ παραλάβει ἕναν ἀπὸ τοὺς φα-ροφύλακες γιὰ τὴν τακτική του ἄδεια. Τὴ φορὰ αὐτὴ σειρὰ εἶχε ὁ Τζόζεφ Μούρ, ὁ ὁποῖος καὶ ἀναχώρησε.

Στὶς 21 Δεκεμβρίου, μὲ τὴ λήξη τῆς ἄδειάς του, ὁ Μοὺρ ἐπιβιβάστηκε πάλι στὸ ἴδιο πλοῖο γιὰ τὸ ταξίδι τῆς ἐπι-στροφῆς. Στὴ διάρκεια τῆς ἀπουσίας του ὁ καιρὸς ἦταν ἀσυνήθιστα καλὸς γιὰ τὴν ἐποχή, ἀλλὰ τὸ πλοῖο δὲν εἶχε προλάβει καλά-καλὰ ν’ ἀποπλεύσει ὅταν ξέσπασε μία δυνατὴ θύελλα. Ἔτσι τὸ Ἕσπερος

ἀναγκάστηκε νὰ περιμένει γιὰ τρεῖς μέ-ρες στ’ ἀνοιχτὰ τῶν ἀκτῶν, μέχρι νὰ κατα-λαγιάσει τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς θύελ-λας, πρὶν βάλει ξανὰ πλώρη γιὰ τὸ Ἄιλην Μόρ. Ἀλλὰ ὁ φάρος βρισκόταν σ’ ἐπικίν-δυνη περιοχή, ὅλο ξέρες, καὶ τὸ πλοῖο στάθηκε ἀδύνατο νὰ πλευρίσει στὴ μικρὴ ἀποβάθρα του. Ἐπὶ δύο ἀκόμη μέρες πε-ρίμενε στ’ ἀνοιχτά, μέχρι νὰ ἠρεμήσει ἀρκετὰ ἡ θάλασσα καὶ νὰ μπορέσει νὰ προσεγγίσει στὸ φάρο.

Στὸ διάστημα αὐτὸ ὅλοι πάνω στὸ πλοῖο εἶχαν καταλάβει ὅτι κάτι δὲν πή-γαινε καλὰ στὸ φάρο. Στὶς δυὸ αὐτὲς μέ-ρες τὸ φῶς του ἦταν καὶ παρέμενε σβη-στό, μὲ τὸ φάρο ἐντελῶς σκοτεινό.

Στὶς 26 Δεκεμβρίου ὁ Μοὺρ κατάφερε ν’ ἀποβιβαστεῖ μὲ μία λέμβο στὸ νησάκι, συνοδευόμενος ἀπὸ τὸν καπετάνιο τοῦ Ἕσπερος καὶ ἕξι ναῦτες κωπηλάτες. Μὲ διαρκῶς αὐξανόμενη ἀνησυχία εἶδαν ὅτι κανένας δὲν εἶχε βγεῖ νὰ τοὺς προϋπα-ντήσει, ὅπως γινόταν συνήθως. Ὅταν μπῆκαν στὸ φάρο, οἱ φόβοι τους ἔγιναν βεβαιότητα. Κανένας δὲν ὑπῆρχε ἐκεῖ, οὔτε ψυχῆ! Οἱ τρεῖς φαροφύλακες εἶχαν ἐξαφανιστεῖ σὰν νὰ εἶχε ἀνοίξει ἡ γῆ –ἢ ἡ θάλασσα ἢ κάτι ἄλλο– καὶ τοὺς εἶχε κα-ταπιεῖ! Καὶ πουθενὰ δὲν ὑπῆρχε ἡ παρα-μικρὴ ἔνδειξη γιὰ τὴν τύχη τους.

Ὅλα φαίνονταν νὰ εἶναι ἐντάξει, καὶ μονάχα δύο ζευγάρια γαλότσες καὶ δυὸ

ἀδιάβροχα ἔλειπαν. Ἡ μόνη ἐλπίδα πλέ-ον γιὰ νὰ βροῦν κάποια ἀπάντηση στὸ αἴνιγμα ἦταν στὸ ἡμερολόγιο ποὺ κρα-τοῦσαν οἱ φαροφύλακες. Ἔτσι αὐτὸ ἦταν καὶ τὸ πρῶτο ποὺ ἀναζήτησαν.

Τὸ βρῆκαν εὔκολα καὶ εἶδαν ὅτι ἦταν γραμμένο ἀπὸ τὸν Μάρσαλ, ἀλλά…

Σύμφωνα μὲ τὸ ἡμερολόγιο, ἡ πρώτη ἑβδομάδα εἶχε κυλήσει ἤρεμα, χωρὶς κα-νένα ἀπρόοπτο, μέχρι ποὺ φτάνουμε στὶς 12 Δεκεμβρίου. Στὴν ἡμερομηνία αὐτὴ τὸ ἡμερολόγιο ἔγραφε:

«Θύελλα ἀπὸ Β – ΒΔ. Ἡ θάλασσα μα-στιγώνεται μέχρι μανίας. Ἀποκλεισμένοι ἀπὸ θύελλα. 9 μ.μ. Ποτὲ δὲν ἔχω ξαναδεῖ τέτοια θύελλα. Πολὺ ψηλὰ κύματα. Σφυ-ροκοποῦν τὸ φάρο. Ὅλα εἶναι ἐντάξει. Ὁ Ντούκατ εἶναι ἐκνευρισμένος. 12 μ.μ. Ἡ θύελλα μαίνεται ἀκόμη. Ὁ ἄνεμος στα-θερός. Ἀποκλεισμένοι ἀπὸ τὴ θύελλα. Δὲν μποροῦμε νὰ βγοῦμε ἔξω. Πέρασε καράβι χτυπώντας τὴ σειρήνα του. Μπο-ρούσαμε νὰ διακρίνουμε τὰ φῶτα ἀπὸ τὶς καμπίνες του. Ὁ Ντούκατ ἥσυχος. Ὁ Μὰκ Ἄρθουρ κλαίει».

Τὴν ἑπομένη ἡμέρα, 13 Δεκεμβρίου, ὁ Μάρσαλ ἔγραφε στὸ ἡμερολόγιο:

«Ἡ θύελλα συνεχίστηκε ὁλόκληρη τὴ νύχτα. Ὁ ἄνεμος τὸ γύρισε Δ–Β. Ὁ Ντού-κατ ἥσυχος. Ὁ Μὰκ Ἄρθουρ προσεύχε-ται. 12 μεσημέρι. Γκρίζο φῶς ἡμέρας. Ἐγώ, ὁ Ντούκατ καὶ ὁ Μὰκ Ἄρθουρ προ-σευχηθήκαμε.»

Ἡ τελευταία καταχώρηση εἶχε ἡμερο-μηνία 15 Δεκεμβρίου: «1 μ.μ. Ἡ θύελλα πέρασε. Θάλασσα γαλήνια. Ὁ Θεὸς εἶναι πάνω ἀπ’ ὅλα.»

Αὐτὰ ἦταν καὶ τὰ μοναδικὰ στοιχεῖα ποὺ εἶχε νὰ προσφέρει τὸ ἡμερολόγιο. Ὅπως ἦταν ἑπόμενο, ἀκολούθησε ἐπίση-μη ἔρευνα καὶ ἀνάκριση γιὰ τὴν τύχη τῶν τριῶν ἀντρῶν, ἀλλὰ τὸ μόνο ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ γίνει ἀκόμη πιὸ βαθὺ τὸ μυστή-ριο.

Τὸ μεγαλύτερο αἴνιγμα ἀπ’ ὅλα ἦταν ἡ τρομερὴ θύελλα ποὺ ἀναφερόταν στὸ ἡμερολόγιο καὶ ἡ ὁποία εἶχε ἀναγκάσει τοὺς τρεῖς φαροφύλακες νὰ μείνουν κλει-σμένοι μέσα. Τὸ μυστήριο ἐδῶ ἦταν ὅτι δὲν εἶχε σημειωθεῖ καμία τέτοια θύελλα στὴν περιοχὴ ἤ, ἂν εἶχε σημειωθεῖ, θὰ πρέπει νὰ εἶχε περιοριστεῖ ἀποκλειστικὰ στὰ νησιὰ Φλάνναν, γιατὶ πουθενὰ ἀλ¬λοὺ καὶ κανένας ἄλλος δὲν τὴν εἶχε πάρει εἴδηση. Θὰ πρέπει νὰ ἦταν ἕνα κα-θαρὰ τοπικὸ φαινόμενο – ἀλλὰ πῶς;

Στὸ φάρο καὶ στὴ γύρω περιοχὴ ὑπῆρχαν πραγματικὰ τὰ ἴχνη κάποιας

http://www.locus7.gr/


προγενέστερης καταιγίδας καὶ θαλασσο-ταραχῆς, ἀλλὰ αὐτὰ θὰ μποροῦσαν νὰ ἔχουν προκληθεῖ ἀπὸ τὴ θύελλα ποὺ εἶχε ξεσπάσει στὶς 21 Δεκεμβρίου καὶ ἡ ὁποία εἶχε γίνει αἰτία γιὰ νὰ καθυστερήσει τὸ Ἕσπερος. Ὅπως καὶ νά ’χει, τὸ καράβι θὰ εἶχε φτάσει ἀργά, ἔτσι κι ἀλλιῶς, γιατὶ ὅ,τι κι ἂν εἶχε συμβεῖ, εἶχε γίνει στὸ διά-στημα ἀπὸ τὴν 1η μ.μ. ὡς τὸ βράδυ τῆς 15ης Δεκεμβρίου. Αὐτὸ ἀποδείχτηκε κατὰ τὴν ἀνάκριση. Βλέπετε, ἕνα ἄλλο πλοῖο, τὸ Ἄρτσερ, εἶχε περάσει τὸ βράδυ τῆς 15ης κοντὰ ἀπὸ τὸ φάρο καὶ ὁ καπε-τάνιος του ἀνέφερε ὅτι τὸ φῶς του ἦταν ἤδη σβηστό.

Τὰ λίγα ποὺ ἀναφέρονται στὸ ἡμε-ρολόγιο εἶναι ἀπὸ πολλὲς ἀπόψεις αἰνιγ-ματικά. Οἱ τρεῖς φαροφύλακες ἦταν ὅλοι παλιοὶ θαλασσόλυκοι, καὶ ἦταν γνωστὸ ὅτι στὴ δουλειά τους εἶχαν γνωρίσει πολλὲς θύελλες καὶ φουρτοῦνες, καὶ μά-λιστα στὴν ἀνοιχτὴ θάλασσα ὅπου ὁ κίν-δυνος ἦταν πολὺ πιὸ ἄμεσος ἀπ’ ὅ,τι σ’ ἕνα φάρο, χωρὶς νὰ ἔχουν δείξει ποτὲ ση-μάδια ἀσυνήθιστου φόβου. Τὶ τὸ τόσο τρομερὸ μπορεῖ νὰ εἶχε μία θύελλα γι’ ἀνθρώπους σὰν κι αὐτούς, πάνω σ’ ἕναν ἀκλόνητο βράχο; Τὸ πολύ-πολὺ νὰ τοὺς ἐμπόδιζε νὰ βγοῦν ἔξω, ὅπως τὸ ἔγραψαν. Μετά, κανένας ἀπὸ τοὺς τρεῖς δὲν εἶχε φήμη θρήσκου ἀνθρώπου, οὔτε καὶ κα-νένας παλιὸς συνάδελφος τοὺς εἶχε δεῖ ποτὲ νὰ προσεύχονται ἢ νὰ κλαῖνε. Γιὰ νὰ

συμβεῖ κάτι τέτοιο θὰ πρέπει νὰ εἶχαν ζήσει κάποια πραγματικὰ συγκλονι-στικὴ ἐμπειρία στὸν ἐρημικὸ φάρο. Ἀλλὰ τὶ εἴδους μπορεῖ νὰ ἦταν αὐτή;

«Ποτέ δὲν ἔχω ξαναδεῖ τέτοια θύελλα», εἶχε γράψει ὁ Μάρσαλ. Τὶ ἀκριβῶς ἐννο-οῦσε ὅμως; Λόγῳ ἐπαγγέλματος εἶχε δεῖ πολλὲς θύελλες στὴ ζωή του. Ἄραγε ἦταν αὐτὴ πιὸ δυνατὴ ἀπὸ τὶς ἄλλες... ἢ μή-πως εἶχε κάτι τὸ διαφορετικό; Ὁπωσδή-ποτε, μία θύελλα ποὺ δὲν τὴν εἶχε πάρει εἴδηση κανεὶς ἄλλος ἀλλὰ περιοριζόταν μονάχα γύρω ἀπὸ τὸ φάρο θὰ ἦταν κάτι τὸ ξεχωριστό, ἀλλὰ πῶς θὰ μποροῦσαν νὰ ξέρουν οἱ φαροφύλακες ὅτι ἦταν κα-θαρὰ τοπικὸ φαινόμενο; Ἔτσι, τὶ τὸ ἰδι-αίτερο εἶχε τελικὰ ποὺ τοὺς τρόμαξε; Καὶ γιατὶ δὲν ἀνέφεραν κάτι πιὸ συγκε-κριμένο στὸ ἡμερολόγιο;

Μία πιθανὴ ἐξήγηση ποὺ προτάθηκε κατὰ τὴν ἔρευνα στηρίχτηκε στὸ γεγονὸς τῆς ἀπουσίας τῶν δυὸ ἀδιάβροχων. Μή-πως, ἀναρωτήθηκαν μερικοί, οἱ δύο φα-ροφύλακες εἶχαν βγεῖ γιὰ κάποιο λόγο ἔξω, ἐκεῖ τοὺς παρέσυραν τὰ κύματα,

καὶ ὁ τρίτος χάθηκε προσπαθώντας νὰ τοὺς βοηθήσει; Ἡ ὑπόθεση φαίνεται ἀρκετὰ λογικὴ ἐκ πρώτης ὄψεως, ἀλλὰ δὲν ἱκανοποιεῖ γιὰ πολλοὺς λόγους. Προ-σέξτε: Μέχρι τὴ μία τοῦ ἀπογεύματος τῆς 15ης Δεκεμβρίου ἀναφέρεται καθαρὰ στὸ ἡμερολόγιο ὅτι ἦταν κλεισμένοι μέσα –κλαίγοντας καὶ προσευχόμενοι– χωρὶς νὰ μποροῦν νὰ βγοῦν ἔξω. Μετὰ ἡ θύελ-λα πέρασε, ἡ θάλασσα γαλήνεψε καὶ πλέ-ον «ὁ Θεὸς ἦταν πάνω ἀπ’ ὄλα» – ὅ,τι κι ἂν ἐννοοῦσαν μ’ αὐτό. Σύμφωνοι ὡς ἐδῶ;

Τότε ποιὰ θύελλα καὶ ποιὰ κύματα τοὺς παρέσυραν, ἀφοῦ εἶχαν μείνει μέσα μέχρι νὰ γαληνέψουν τὰ πράγματα; Καὶ ἐπιπλέον, ἡ ἁπλὴ αὐτὴ ὑπόθεση δὲν ἐξη-γεῖ οὔτε ποὺ βρέθηκε ἡ τοπικὴ θύελλα ποὺ κανεὶς ἄλλος δὲν πῆρε εἴδηση, οὔτε τὶ φόβισε τόσο τοὺς τρεῖς παλαίμαχους ναυτικοὺς ποὺ ἤδη εἶχαν φάει τὶς θύελ-λες μὲ τὸ κουτάλι, καὶ μάλιστα στὴ θά-λασσα. Τὸ μόνο ποὺ μένει νὰ προσθέσου-με ἐδῶ εἶναι κάτι ποὺ κατέθεσε ὁ τέταρ-τος ἀπὸ τοὺς φαροφύλακες, ὁ Τζόζεφ Μούρ, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἀνάκρισης ποὺ ἀκολούθησε τὴν ἐξαφάνιση, κάτι ἀπὸ τὴν πρώτη τους ἐντύπωση ὅταν ἔφτα-σαν καὶ ἀποβιβάστηκαν στὸ ἄδειο πλέον Ἄιλην Μόρ:

«Ὑπῆρχε κάτι τὸ παράξενο στὴν ἀτμό-σφαιρα. Ὄχι τρομερὸ ἢ φοβερό, ἀλλ’ ἁπλῶς μία παράξενη σιωπὴ ἀνάμεσα στὸ μουγκρητὸ τῆς θάλασσας, μία γαλήνη ποὺ δὲν μπορούσαμε νὰ καταλάβουμε... Τὸ νιώσαμε ὅλοι, ἀλλὰ σκεφτήκαμε ὅτι θὰ ἦταν ἁπλῶς ἡ παραξενιὰ τοῦ τόπου... τὸ καινούριο του».

Ὅ,τι κι ἂν ἦταν αὐτὴ ἡ παράξενη αἴσθηση, τὸ γεγονὸς εἶναι ὅτι ἡ ἐξαφάνι-ση τῶν τριῶν φαροφυλάκων παρέμεινε ὡς ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ καὶ ἄλυτα μυστήρια τῆς θάλασσας.

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Γιῶργου Μπαλάνου,

«Ἄλλοι ὠκεανοί… ἄλλοι κόσμοι», ἐκδόσεις Locus-7.

http://www.locus7.gr/proddetail.asp?prod=0068

Ράδιο ὌλυμποςΛέμε αὐτὰ ποὺ ἀποσιωποῦν οἱ Νεοταξῖτες.

http://olympos.listen2myradio.com/


ΣφιγγοκεντριὲςVictoria Sphinx

Ὄξω βουΐζει ὁ ἀέρας καὶ τὸ χιόνι στρο-βιλιζεται δαιμονισμένα.

Σὲ μία φτωχικὴ καλύβα, κοντὰ στὸ θα-λασσοδαρμένο ἀκρογιάλι, ὁ μπαρμπα–Ἀργύρης, ἕνας γεροθαλασσόλυκος ψη-λός, ξερακιανός, μὲ τὸ μουστάκι παχὺ καὶ ἄστατο καὶ μὲ μία πίπα πάντα στὸ στόμα, πλέκει μὲ τὴ σαΐτα του τὰ δίχτυα, ποὺ ψὲς ἀργὰ τὸ ἄγριο ξέσπασμα τοῦ βορριᾶ τὰ ἔσκισε. Δίπλα του, πρόσχαρη καὶ καλό-καρδη μὲ τὰ χιονάτα μαλλιά της, κάθεται ἡ κυρα–Διαμάντω, ἡ γυναίκα του καὶ γνέ-θει.

Ἡ φωτιὰ στὸ μικρό τους τζάκι φουντώ-νει, πετώντας κόκκινες φλόγες καὶ τὰ ξύλα τριζοβολοῦν.

«Χειμώνας ἄγριος», λέει σὲ μία στιγμὴ ὁ μπαρμπα–Ἀργύρης, στήνοντας τ’ αὐτὶ στὸ βουητὸ τοῦ ἀνέμου. «Βιάσου λίγο θεια–Ἀργύραινα». (Ἔτσι ἔλεγε χαϊδευ-τικὰ ὁ γέρος τὴ γρηά του).

«Γνέθε γιατὶ ὁ χειμώνας μᾶς πλάκωσε βαρύς. Πρέπει νὰ ἑτοιμάσεις τὶς φανέλλες τοῦ παιδιοῦ. Γιατὶ ἐκεῖ πάνω κάνει κρύο πολύ, χιονιὰ μία φόρα. Ἂν δα, τὶ θαρρεῖς πῶς εἶναι ὁ πόλεμος, παιχνιδάκι; Ρῶτα ἐμένα ποὺ πολέμησα στὰ 97…»

Καὶ ἡ γρηὰ γνέθει, γνέθει… Ἐνῶ ἕνα χαμόγελο ἁπλώνεται στὰ στεγνωμένα χεί-λια της.

Ἡ πίπα ἔσβυσε τὴν ὥρα ποὺ τὸ διόρθω-μα τῶν διχτυῶν τελείωνε. Ὁ γέρος σηκώ-θηκε, πῆγε σὲ ἕνα παληὸ ἑρμάρι, ποὺ πά-ντα ἐκεῖ ἔκρυβε τὰ πιὸ πολύτιμά του πράγματα, ἔβγαλε ἕνα μάτσο ἄσπρα χαρ-τιὰ γραμμένα, τὰ φίλησε καὶ τὰ πῆρε κο-ντά του. Ἦταν τὰ γράμματα τοῦ γιοῦ του, τοῦ μονάκριβου παιδιοῦ του, ποὺ πολε-μοῦσε ἐκεῖ πάνω γιὰ τὴ δόξα τῆς Πατρί-δος.

Ξαναγέμισε τὴν πίπα του κι ἄρχισε νὰ διαβάζει μεγαλόφωνα.

Καὶ τὶ δὲν ἔγραφε τὸ καλὸ τὸ παλικάρι!Τὶς μᾶχες, τὶς στερήσεις, τὶς κακουχί-

ες, τοὺς ἡρωισμούς. Ἔδινε στὰ γράμματά του μία πιστὴ εἰκόνα τῶν ὅσων συνέβαι-ναν ἐκεῖ πάνω. Στὸ τελευταῖο μάλιστα γράμμα ἔγραφε πὼς ὕστερα ἀπὸ ἕνα ἀξι-όλογο κατόρθωμά του τὸν πρότειναν γιὰ τὸν πολεμικὸ σταυρό.

Ἀργὰ κυλοῦσαν τὰ δάκρυα ἀπὸ τὰ μά-τια τοῦ γερο-θαλασσόλυκου, ὅσο προχω-ροῦσε τὸ διάβασμα.

«Ὁ γιός μου μὲ Πολεμικὸ Σταυρό! Ἀμὲ ,τινὸς θὰ μοιάσει; Τοῦ πάτερά του.» Κι ἐτόνισε τὶς τελευταῖες αὐτὲς λέξεις μὲ μία ἀσυγκράτητη ὑπερηφάνεια…

Καὶ ὅπως πάντα ἔτσι καὶ τώρα, μετὰ τὸ διάβασμα τῶν ἐπιστολῶν, μία φωνὴ ποὺ παλλόταν ἀπὸ ἐγωισμό, βγῆκε ἀπὸ τὸ στό-μα του. «Ὁ γυιός μου! Ὁ γυιός μου!»

Κι ὁ γέρος, ἀφήνοντας τὸ βλέμμα νὰ πλανηθῆ ἀκαθόριστα στὸ ταβάνι τῆς κα-λύβας στάθηκε συλλογισμένος. Ἔκανε τὶς σκέψεις του γιὰ τὸ μέλλον τοῦ παιδιοῦ

του, τὶς ἴδιες ποὺ ἔκανε κάθε μέρα γι’ αὐτόν.Σὰν γυρίσει μὲ τὸ καλό, θὰ τὸν στεφάνω-

νε μὲ τὴν ὄμορφη Χάιδω, τὴν ἀρραβωνια-στικιά του, θὰ τοῦ ἔδινε καὶ τὴν τράτα του γιὰ προικιό, θὰ ζοῦσε κοντά τους κι ἡ ζωή τους, ὅπως τὴν ὀνειρεύτη-κε, θὰ κυλοῦσε ἥσυχα καὶ γλυκὰ κι ὅλοι τους θὰ ἦταν εὐτυχισμέ-νοι.

«Ἔ! Γρηά»,

φώναξε ὁ γέρος, χα-

ρούμενος, ἀ π ὸ

τ ὶ ς σ κ έ -ψεις του, «γνέθε λοι-πόν! Τὸ παιδὶ ζη-τάει τὶς φ α ν έ λ -λες. Ἂμ δα, τὶ

νόμιζες πὼς εἶναι ὁ πόλε-

μος; Παιχνιδάκι; Ρῶτα ἐμένα ποῦ πολέμησα στὰ 97…»

Καὶ χαμογελώντας πρόσθεσε μὲ φωνὴ γε-μάτη περηφάνεια τὴν τακτική του ἐπωδό.

«Ὁ γυιός μου! Ὁ γυιός μου!»Ἄξαφνα δυνατὰ χτυπήματα ἀκούστηκαν

στὴν πόρτα τῆς καλύβας. Ὁ γέρος ἄνοιξε κι ὁ ταχυδρόμος τοῦ ‘δωσε φάκελλο. Ἀπ ἔξω εἶχε σφραγῖδες κόκκινες κι ἔγραφε μὲ γράμματα τοῦ τύπου: 43 Σύνταγμα Πεζι-κοῦ. Διοικητής.

«Ἔχει γοῦστο», σκέφτηκε ὁ γέρος, νὰ μὲ εἰδοποιοῦν πὼς ὁ γιός μου πῆρε τὸν Πολεμικὸ Σταυρὸ ποὺ μοῦ ‘γραφε!»

Καὶ γεμάτος ἀπὸ χαρούμενη προσδο-κία ἔσχισε νευρικὰ τὸ φάκελλο, ἄνοιξε τὸ χαρτὶ κι ἄρχισε νὰ διαβάζει. Ἡ γριὰ ἄφη-σε τὴ ρόκα της καὶ μὲ μία ἀνήσυχη χαρὰ πρόσμενε ν’ ἀκούση. Καὶ διάβασε ὁ γερὸς μεγαλόφωνα: «Σᾶς ἀγγέλω τὸν ἡρωικὸ θά-νατο τοῦ γιοῦ σας Γεωργίου…»

Τὰ τρεμουλιασμένα χέρια τοῦ γέρου ἄφησαν ἄθελά του, τὸ φοβερὸ χαρτὶ νὰ πέσει κάτω, κι ἕνα βαρὺ ἀναφυλλητὸ βγῆκε ἀπὸ τὰ στήθη του. Γύρισε ὕστερα στὴ γρηά του, ποὺ στὸ τρομερὸ μήνυμα εἶχε σωριαστεῖ καταγῆς, κοίταξε μὲ πόνο τὸ μισογερμένο μαλλὶ καὶ τὴν πετάμενη ρόκα, ἀκούμπησε κι αὐτὸς στὴν γωνιὰ τοῦ τζακιοῦ γιὰ νὰ μὴν πέσει καὶ μουρ-μούρισε μὲ τρεμάμενη φωνή, ποὺ τὴν ρά-ιζε ὁ μεγάλος πόνος: «Ὁ γιός μου! Ὁ γιός μου!»

Ἔξω ὁ ἀέρας βούιζε ἄγρια… Κι ὁ πατέ-ρας ἔγειρε τὸ λευκό του κεφάλι στὸ πλατύ του στῆθος κι ἔμεινε συλλογισμένος. Πᾶνε τὰ ὄνειρα… Τὸ μόνο του στήριγμα στὰ γηρατειά του, ὁ μελλούμενος καπετά-νιος τῆς ὄμορφης τρατούλας του ὁ γιός του, δὲν ὑπάρχει πιά. Μὰ ξαφνικὰ τὸ πρό-σωπό του φωτίστηκε ἀπὸ μία περίεργη λάμψη.

Μάζεψε τὸ τρομερὸ χαρτὶ ἀπὸ τὴ γῆ ποὺ εἶχε πέσει κι ἄρχισε νὰ τὸ ξαναδιαβά-ζει. Σὲ κάθε λέξη του ἦταν κι ἕνας ὕμνος γιὰ τὸ χαμένο του παιδί. Τὸ γέρικό του πρόσωπο, ὅλο κι ἔπαιρνε μία ἔκφραση ἱκανοποιήσης ἐνῶ στὰ χείλη του ἄνθιζε ἕνα χαμόγελο χαρᾶς. Μέσα του πάλευε ὁ πατέρας κι ὁ πατριώτης Ἕλληνας ποὺ ἔστειλε τὸ γιό του γιὰ τὴν Πατρίδα, τὴν ἴδια Πατρίδα ποὺ κάποτε κι αὐτὸς στὰ νειάτα του ὑπερασπίστηκε.

Ἡ πάλη στάθηκε δυνατὴ κι ἀμφίβολη. Μὰ στὸ τέλος νίκησε ὁ Ἕλληνας πατριώ-της, ὁ σταυραετὸς τοῦ Βελεντίνου, ὁ πα-ληὸς πολεμιστής.

Κι ὄρθωσε ὁ γέρος τώρα περήφανα τὸ πονεμένο του κορμί, σκούπισε τὰ δά-κρυα, ποὺ αὐλάκωναν τὸ λεπτὸ καὶ τίμιο πρόσωπό του, καὶ μία φωνὴ ὅμοια σὰν καὶ πρῶτα γεμάτη περηφάνεια καὶ ἱκανο-ποιήση ἐπανέλαβε πάλι τὴ συνηθίσμενη του ἐπωδό: «Ὁ γυιός μου! Ὁ ἥρωας ὁ γυι-ός μου!»

Ἔξω, ὁ ἀέρας ἔδειχνε νὰ καλμάρη κι ἡ ἀγριεμένη θάλασσα ἡμέρωσε, ἐνῶ στὸν οὐρανὸ ἄρχισε ν’ ἀντιφεγγίζει μία καλο-σύνη, ἕνα προμήνυμα γλυκύτερης αὐγῆς...

Ὁ γιός...

Όλυμπος Τεύχος 6

Documents