13º domingo tob 2015 bene pagola
TRANSCRIPT
28 xuño 201528 xuño 201513º Tempo Ordinario13º Tempo Ordinario
Marcos 5, 21-4Marcos 5, 21-43 Música: Bilitis PourcelMúsica: Bilitis PourcelPresentación: B.Areskurrinaga Presentación: B.Areskurrinaga HCHCEuskaraz: D. AmundarainEuskaraz: D. Amundarain
José Antonio PagolaJosé Antonio Pagola
Non coñecemos o seu nome. É unha muller insignificante, perdida no medio do xentío que segue a
Xesús. Non se atreve a falar con el como Xairo, o xefe da sinagoga, que conseguiu que Xesús se dirixa cara a súa
casa. Ela non poderá ter nunca esa sorte.
Ninguén sabe que é unha muller marcada por unha
enfermidade secreta. Os mestres da Lei
ensináronlle a ollarse como unha muller «impura»,
mentres teña pérdidas de sangue.
Pasou moitos anos buscando un curador,
pero ninguén logrou sandala.
Onde poderá encontrar a saúde que necesita
para vivir con dignidade??
Moitas persoas viven entre nós experiencias parecidas.
Humilladas por feridas secretas que ninguén
coñece, sen forzas para confiar a alguén a súa
«enfermidade», buscan axuda, paz e consolo sen
saber onde atopalos. Séntense culpables cando
moitas veces só son vítimas.
Persoas boas que se senten indignas de achegarse a recibir a Cristo Persoas boas que se senten indignas de achegarse a recibir a Cristo na comuñón; cristiáns piadosos que viviron sufrindo de maneira insá na comuñón; cristiáns piadosos que viviron sufrindo de maneira insá porque se lles ensinou a ver como sucio, humillante e pecaminoso porque se lles ensinou a ver como sucio, humillante e pecaminoso todo o relacionado co sexo; crentes que, ao final da súa vida, non todo o relacionado co sexo; crentes que, ao final da súa vida, non
saben como romper a cadea de confesións e comuñons saben como romper a cadea de confesións e comuñons supostamente sacrílegas...supostamente sacrílegas...
Non poderán coñecer nunca a paz?Non poderán coñecer nunca a paz?
Segundo o relato, a muller enferma «oe falar de Xesús»
e intúe que está ante alguén que pode arrancar a «impureza» do seu corpo e da súa vida enteira.
Xesús non fala de dignidade ou indignidade. A súa mensaxe fala de amor.
A súa persoa irradia forza curadora.
A muller busca o seu propio camiño para encontrarse con Xesús. Non se sente con
forzas para miralo aos ollos: achegarase por detrás. Dálle vergonza falarlle da súa
enfermidade: actuará caladamente. Non pode tocalo fisicamente: tocaralle só o manto. Non
importa. Non importa nada. Para sentirse limpa abonda esa confianza grande en Xesús.
Dío el mesmo. Esta muller non se ha de avergoñar ante ninguén.
O que fixo non é malo. É un xesto de fe.
Xesús ten os seus camiños para curar feridas secretas, e dicir a quen o buscan:
«Filla, fillo, a túa fe curoute. Vai en paz e con saúde».
FERIDAS SECRETAS
Non coñecemos o seu nome. É unha muller insignificante, perdida no medio do xentío que
segue a Xesús. Non se atreve a falar con el como Xairo, o xefe da sinagoga, que conseguiu que Xesús se dirixa cara a súa casa. Ela non poderá ter nunca esa sorte.
Ninguén sabe que é unha muller marcada por unha enfermidade secreta. Os mestres da Lei ensináronlle a mirarse como unha muller «impura», mentres teña pérdas de sangue. Pasou moitos anos buscando un curador, pero ninguén logrou sandala. Onde poderá atopar a saúde que necesita para vivir con dignidade?
Moitas persoas viven entre nós experiencias parecidas. Humilladas por feridas secretas que ninguén coñece, sen forzas para confiar a alguén a súa «enfermidade», buscan axuda, paz e consolo sen saber onde atopalos. Séntense culpables cando moitas veces só son vítimas.
Persoas boas que se senten indignas de achegarse a recibir a Cristo na comuñon; cristiáns piadosos que viviron sufrindo de maneira insá porque se lles ensinou a ver como sucio, humillante e pecaminoso todo o relacionado co sexo; crentes que, ao final da súa vida, non saben como romper a cadea de confesións e comuñons supostamente sacrílegas... Non poderán coñecer nunca a paz?
Segundo o relato, a muller enferma «oe falar de Xesús» e intúe que está ante alguén que pode arrancar a «impureza» do seu corpo e da súa vida enteira. Xesús non fala de dignidade ou indignidade. A súa mensaxe fala de amor. A súa persoa irradia forza curadora.
A muller busca o seu propio camiño para encontrarse con Xesús. Non se sente con forzas para miralo aos ollos: achegarase por detrás. Dálle vergoña falarlle da súa enfermidade: actuará caladamente. Non pode tocalo fisicamente: tocaralle só o manto. Non importa. Non importa nada. Para sentirse limpa abonda esa confianza grande en Xesús.
Dío el mesmo. Esta muller non se ha de avergoñar ante ninguén. O que fixo non é malo. É un xesto de fe. Xesús ten os seus camiños para curar feridas secretas, e dicir a quen o buscan: «Filla, fillo, a túa fe curoute. Vai en paz e con saúde».
José Antonio Pagola