29: gedaan met de vakantie · 2020. 4. 19. · 29: gedaan met de vakantie belgië: wow, al 2...

29: Gedaan met de vakantie

België: Wow, al 2 maanden!

It took me a while, but finally, my report of the last two months!!

En terwijl ik dit typ, denk ik, ‘Damn, nog maar twee maanden?!’ en ‘Wow, al twee maanden!’

Het eerste slaat op het feit dat ik me echt al veel langer dan dat alleen voel. Ik ben omringd

door zoveel fantastische mensen, iedereen staat voor me paraat, ik moet maar kikken en ze

springen, maar niets of niemand kan mijn ouders en broertjes vervangen. Het is en blijft

eenzaam. Bovendien is het langs beide kanten van de grote plas enorm druk, waardoor de

communicatie nogal moeilijk verloopt (hierover dadelijk meer).

Het tweede gaat dan weer over school. Ik ben nu een kleine 4 weken bezig, het is een routine

aan het worden, en de examens zijn in aantocht (Karel de Grote, mijn hogeschool, werkt met

het 6 weken - 2 weken systeem. Dat wil zeggen, 6 weken les, 2 weken blok en examens. Een pak

minder zwaar dan de unief, maar je hebt wel constant de indruk dat je aan het leren bent.)

Voor ik het weet, zal het alweer herfst- en ook heel snel kerstvakantie zijn!

Eind augustus

Onder het mom van ‘One song can say more than a thousand words’, geef ik jullie de

liedjestekst van een nummer dat ik de laatste dagen in Amerika minstens tien keer per dag

beluisterde:

‘Maroon 5-Daylight’

“Here I'm waiting, I'll have to leave soon

Why am I holding on

We knew this day would come, we knew it all along

How did it, come so fast

This is our last night, but it's late

and I'm trying not to sleep, 'cause I know

when I wake, I will have to slip away

And when the daylight comes I'll have to go

But tonight I'm gonna hold you so close

'cause in the daylight we'll be on our own

But tonight I need to hold you so close

Oh-woah, oh-woah, oh-woah

Here I am staring, at your perfection

In my arms, so beautiful

The sky is getting back, the stars are burning out

somebody slow it down

This is way too hard, 'cause I know

When the sun comes up I will leave

‘Going West’ – Gedaan met de vakantie

Ons belevingsboek - 2 -

This is my last glance

That will soon be memory






I never wanted to stop because I don't wanna start all over

Start all over

I was afraid in the dark, but now that's all that I want

all that I want, al that I want






oh-woah, oh-woah, oh-woah”

Ik denk dat het genoeg zegt over de gevoelens en gedachten die op dat momenten heersten.

Het heeft lang geduurd voor de keuze en de mededeling ervan gevallen waren, en typisch zoals

ik ben, wilde ik het zo weinig mogelijk definitief maken. Vorig jaar hebben we tijdens de lessen

godsdienst geleerd dat de maatschappij van tegenwoordig eentje is die niets definitief maakt,

dat een keuze altijd herroepen kan worden. Toen snapte ik dat niet, maar nu geef ik meer dan

ooit toe dat ik in dat soort maatschappij leef en er perfect in pas ook. Niet dat ik trots ben

dat ik zo lang over mijn keuzes doe, en ze dan nog wil veranderen ook - het kan aanzien worden

als mensen aan het lijntje houden - maar wie wil er in mijn plaats zijn en de keuze maken?

Het zijn mijn ouders, ze hebben de afgelopen 19 jaar zoveel voor mij gedaan, ze zien me graag.

Het zijn mijn broers, ze hebben me de afgelopen 17, 15 en 10 jaar zoveel gejend, maar we

hebben ook zoveel plezier samen, en ik moet dat achterlaten. Ja, het is mijn eigen keuze, en

zoals ik het nu stel, is het ongelooflijk slecht van me dat ik niet voor hen kies, maar (ik heb

zoveel te ‘maaren’) iets in me zei dat het toch beter was in België te studeren. Wat, daar ben

ik nog steeds niet achter.

Zo gezegd, zo gedaan, ikke terug naar België. Het kaartje en het briefje van mama en papa,

deden de traantjes zo weer opkomen, en ik heb ze laten vloeien ook. Ze respecteren mijn

keuze, hadden het graag anders gezien, maar steunen me erin. Elk hebben ze ook wat tips

gegeven over wat ik nu moet gaan doen. Ik sta er ‘alleen’ voor. Ik moet een school zoeken, een

kot, de papieren regelen, tekenen, …



Heb eerst een weekje ‘vakantie’ genomen om te bekomen van de zalige Amerika-reis en alle

emoties van de laatste dagen. Een weekje waarin ik mezelf toeliet te wenen wanneer ik maar

wilde, mezelf te beklagen, een week gewoon aan niets denken en een hele dag in mijn

joggingbroek rond te lopen. Eens een avondje cinema met vriendinnen, etentje met Nick,

familie bezoeken,… En na die week werd het serieus.

Sites afgesurfd naar een kot/appartement, mails gestuurd, mijn belminuten van de maand

opgebruikt aan telefoontjes naar immokantoren en eigenaars, koten/appartementen gaan

bezoeken,… Lang getwijfeld of ik nu een kot of een appartement zou nemen. Het zou toch voor

meer zijn dan juist slapen en leren in de week, dus een grotere ruimte was aangenaam, maar

langs de andere kant ben ik een groepsbeest, dus wat sfeer en veel mensen rondom me zouden

ook geen kwaad kunnen …

Ik wist dat ik naar KdG wilde gaan. Waarom die school? Hun systeem van 6 weken – 2 weken is

geen slecht ding voor mij, ik had er al goede dingen over gehoord, en KdG staat boven de

andere scholen die vroedkunde aanbieden in Vlaanderen, en niet 1 of 2 plaatsjes … Online een

heel aantal vragen ingevuld en dan na 2 dagen een mailtje gekregen dat ik een week later mij

mocht gaan inschrijven. Dus eenmaal ik wist waar mijn campus was, kon ik gericht gaan zoeken

naar een kot in die omstreken. Verbazingwekkend genoeg was er nog heel veel vrij, ikke chance.

Iedereen was maar aan het zeggen dat ik echt niet te lang mocht wachten en op tijd hulp

moest vragen, want dat het allemaal niet zo gemakkelijk was nu ik m’n beslissing zo laat had

genomen.

Heb papie meegevraagd toen ik naar een kot ging kijken. Hij heeft meer kennis van dat soort

zaken, en in mijn ogen is een kot kiezen toch iets dat je als student samen met je ouders gaat

doen, alleen is zo alleen … Het eerste kot dat we dan samen zijn gaan bekijken – ‘k had er 3 op

het oog - was meteen een schot in de roos. Papie was heel tevreden over mijn selectie, ikke

trots! De twee andere zijn we niet meer gaan bekijken, want volgens papie was dit meer dan

genoeg en zeker in orde voor een studentje als ik. Die dag nog het contract getekend en het

voorschot betaald.

Ik snap de ouders die klagen over het feit dat september zo’n dure maand is! Maakt niet uit of

ik al dan niet in aanmerking kom voor een studietoelage, maar mensenlief, wat is het leven

duur!!! Inschrijvingsgeld, kothuur, waarborg, aankoop van de cursussen, eten voor een week,…

Wow jom!

Na wat problemen met het betrekken van het kot - de vorige eigenaar zat er wat langer in dan

afgesproken, waardoor ik er wat later dan gepland in kon - eindelijk mijn spulletjes in de

Wandelweg met nonkel Koen en Nick gaan halen en alles verhuisd naar de Keizerstraat 13,

B0302. Het lastige is dat ik echt alles voor minstens een jaar moet meenemen op kot: daar

waar een student in weken redeneert, heb ik al mijn winter- en zomerkleren mee, al mijn

fotootjes en prullekes, echt alles, waardoor het kot eigenlijk nogal krap is.

De eerste nacht dat ik erin trek, voel ik me als iedere student, helemaal alleen. Ik haat op kot

zitten, het is niets voor mij, ik ken hier niemand en al de rest kent iedereen, ik vind het een

klein, donker ding,… En weer de spijt, de eenzaamheid, de traantjes,… Ik check Skype nogal

vaak, altijd hopend op een groen lichtje, en als ze er moeten zijn, zijn ze er, want die avond

stonden ze op online!! Een kleine twee uur hebben we gebeld, ze hebben me opgebeurd,

getroost, geholpen, alles wat ik op dat moment nodig had. Dorien, een vriendin, had me nog



geholpen met de laatste finishing touch, en was toen weggereden, man, wat deed het zeer dat

het niet mijn ouders waren die mij ‘achterlieten’, maar gewoon een vriendin. Heb hen dat ook

gezegd, niet dat het een verschil kan maken, maar ik wil dat ze weten dat ik hen echt graag bij

heel deze gebeurtenis zou betrekken! Ik voel me eerlijk gezegd heel schuldig dat ik hen dit

niet allemaal voor hun dochter laat regelen, zoals het hoort. Ik doe alles alleen, alles waar je

ouders voor hebt, neem ik uit hun handen …

Ook het naar de IKEA gaan voor de eigen spulletjes - servies, bestek, een matje, een plantje,

een fotokaderke, wat gezelligmakertjes,… - heb ik niet met hen gedaan. Niet dat mamie geen

goede vervanger is, we hebben ons reuze geamuseerd en met haar expertise weet ik dat mijn

kot er heel mooi gaat uitzien, toch stak het dat het niet mijn ouders waren met wie ik die dag

om 10u in het restaurant van de IKEA zat met een koffietje en taartje. Maar, mamie, het was

super leuk!

Terug naar de Skype, ik was blij dat ze er waren en ik hen mijn kot kon tonen, beter dan op

foto’s, slechter dan in het echt … Uiteindelijk dan om 23u afgesloten, want de volgende dag



moest ik om 8u15 naar de les. Nick was ook nog even langsgekomen, want Dorien had hem

verteld dat ik het zo moeilijk had en hij wilde mijn eerste nacht op kot samen doorbrengen,

jammer genoeg is hij terug naar huis gekeerd omdat ik geen extra deken voor hem had en het

mijne echt te kort was om te dienen voor iemand in een bed en iemand op een matras op de

grond …

De eerste les

School was enkele dagen vroeger gestart dan gedacht, wat wel tegensloeg, want ineens was

mijn lange, lange vakantie gedaan, maar ooit moest het eens eindigen, hè!

De eerste dag was meteen een lange. Het begon met hopeloos verdwalen in ‘t stad op mijn fiets

met een gps die nogal traag was. Uiteindelijk was ik er maar net op tijd, hoewel ik een half uur

extra had gerekend in mijn ochtendritueel. In de aula, ja, nen echte, dan maar ergens alleen

gaan zitten, naast iemand met een stoel tussen. Ik was heel blij toen ik aankwam en direct

werd aangesproken door iemand die me begeleidde naar de aula!

Daar twee uur geluisterd naar iemand die vertelde hoe de school werkte, een typische

powerpointpresentatie en inleiding in het nieuwe academiejaar, denk ik. Daarna zijn we dan ik

kleinere groepjes van 20 man - we zijn met 130 gestart aan de richting vroedkunde - apart

gaan zitten in lokalen om elkaar wat te leren kennen en een rondleiding door het gebouw te

krijgen. Na deze twee uur ken ik vier mensen waarmee ik de rest van de dag dan ook maar mee

doorbreng. ’s Middags zijn we samen een broodje gaan eten, en daarna hadden we dan twee uur

een soort van inleiding in een vak en daarna boekenverkoop.

Het was nog maar de eerste dag, maar ik was al stikkapot toen ik ‘thuiskwam’. Zijn het de

luidruchtige Nederlanders (welgeteld 56% van de 130 leerlingen zijn NIET van Belgische

origine), is het de nieuwe manier van opletten, is het het terug in het schoolritme komen, is het

nog een staartje van de jetlag, is het de massa informatie die vandaag naar onze kop is

gesmeten, …? Een ding is zeker, ik wilde niet naar mijn kot, op dat klein kamertje gaan zitten,

maar ik moest. Heb mijn tijd dan maar gedood in de Albert Heijn op de Groenplaats, inkopen

voor een week. Ik verschoot ervan hoe groot het verschil er is tussen merken en

huisproducten. Op sommige dingen wil ik niet besparen, shampoo of tampons of zo, maar andere

dingen zoals rijst of drinken hoeven van mij niet van Coca Cola of Uncle Ben’s te zijn! Eerste

keer mijn eigen kostje gekookt, het was simpel maar lekker: pasta met bolognesesaus en

paprikaatjes. Ben dan maar heel vroeg in bed gekropen, want ook de volgende dag, vrijdag, had

ik al les (en dat terwijl de unief nog eens tien dagen vrij heeft!).

De eerste weken hogeschool vliegen voorbij, maar zijn ontzettend vermoeiend. Iedereen

vraagt of ik al ben gaan feesten, nee, nog niet gedaan, elke dag om 21u in bed gekropen, want ik

val in slaap tijdens de lessen. Het is echt een andere manier van opletten en het vergt veel van

ne mens! Zoals ik al zei, heb ik heel de tijd de indruk dat ik aan het leren ben. Ik probeer echt

iedere avond mijn lessen van die dag te herhalen, maar ik loop nu al hopeloos achter, het is

ontzettend veel en het vraagt een andere manier van leren, maar het laten liggen is ook geen

optie, want het is een eindeloos aantal pagina’s tegen de examens, kilo’s papier, letterlijk!

Heb me ook laten overtuigen door tweede- en derdejaars om me in te schrijven in de

studentenclub, Transfusia, en de doop mee te doen. Zo gezegd, zo gedaan.



Nu maak ik ineens een tijdsprong van half september naar half oktober, maar de weken

ertussen zijn weinig verschillend van de net beschreven dagen: les, koken, leren, slapen.

Alleen nog interessant om weten: ben ondertussen verhuisd van B0302 naar B0301. Ik was heel

ongelukkig in de kleine kamer hiernaast. Ik zag de muren op me afkomen en had amper plaats

om te draaien.

Waar ik nu zit, heb ik een duplex en beneden een leefplaatsje met zeteltje. Ademruimte. En

nadat mamie en papie op bezoek zijn geweest en mamie wildenthousiast was - ‘Ik zou hier ook

kunnen wonen, zenne!’ - is mijn gelukkigheidsfactor terug in een stijgende richting aan het

gaan!! De verhuis was vermoeiend, want nu moest ik ook mijn nieuwe spulletjes van IKEA

verhuizen, en ik ben met mamie en papie nog eens naar IKEA gegaan (voor de spullen die ik nog

niet had, maar waarvan ik pas na twee weken op kot leven doorhad dat ik ze nodig had), dus het

was me de verhuis wel. Maar zeker en vast de moeite, zit hier meer op mijn plaats.



Transfusia

De schachtenweek bij Transfusia begint met een dril. Maandag 6 oktober moesten we op

18u27 aan het stamcafé, de Klimax staan (400 meter van mijn kot), verkleed als sexy

verpleegster. Aangezien ik zo hier en daar al had opgevangen dat het een vuile bedoeling ging

worden, ben ik gewoon een mannenhemd gaan kopen, maatje XL, heb ik er een rood kruis op

getekend en dan aangetrokken. Veel bewegingsruimte en als het vuil zou worden of kapot zou

gaan, genen erg. Den dril bestond uit veel lopen, hier en daar een pintje (wat ik echt niet lust

en dus nogal vaak over mijn hoofd heb gepakt), zingen, roepen, olifantenpassen, …

Mentaal beetje kleinerend en fysiek wat uitputtend.

We zijn dan naar den Aalmoezenier moeten stappen waar we verkocht zouden worden. Op de

verkoop moet je op een podium dus iets doen waarna mensen op je kunnen bieden in bakken

bier en vaten bier (1 bak is 10 euro, een vat 50 euro). Dat geld is dan voor de kas van

Transfusia waarmee ze dan TD’s en cantussen organiseren.

Mijn opdracht was een stoel verleiden op het liedje ‘Low-Florida’ en mijn overhemd verleidelijk

uittrekken (ik was heel blij dat ik een topje en shortje onderaan had!). Om 1u werd ik dan

verkocht voor 2 vaten en 2 bakken aan mijn meesteressen Sarah en Marie-Eve en meester

Jelle. Een medestudente, Skye, hoort bij dezelfde meesters. Wij moeten nu een hele week

naar hen luisteren en doen wat ze vragen. Ik heb al snel door dat ik heel veel chance heb met

deze mensen. Ik zie tweede- en derdejaars brullen op eerstejaars dat ze op hun knieën moeten



zitten en hun meester niet mogen aankijken, terwijl ik gewoon achter hen aanloop, naar buiten,

om even kennis te maken en afspraken te maken.

Dinsdag moesten Skye en ik om 18u aan het kot van Sarah staan, waar we voor hen en nog vier

anderen moesten koken, en daarna zijn we naar de verkoop van een andere studentenclub,

VADA, gaan kijken. Daar moesten Skye en ik een hele avond bellenblazen en alle namen van het

Praesidium van VADA op onze T-shirt verzamelen.

Woensdag moesten we weer om 18u bij Sarah zijn, samen met nog drie andere porren

(vriendinnen van me) en moesten we spaghetti maken voor 15 mensen (Sarah en Marie-Eve

hadden de ingrediënten voorzien), daarna hebben we gebeerpongd en zijn we naar de verkoop

van Kinesia geweest waar Skye en ik shotjes rode vodka en lolly’s moesten verkopen. Die avond

hebben onze meesters nog een schacht

gekocht, Xander. We zijn dus nu met z’n

drieën die naar hen moeten luisteren.

Donderdag weer om 18u bij Sarah, frietjes

gegeten en op kroegentocht geweest. Heel de

avond heb ik moeten rondlopen met

elfenvleugels, goed te doen als je zag hoe

anderen op hun handen en voeten achter hun

meester aan moesten lopen … Sommigen gaan

er in mijn ogen echt hard over, ik twijfel

zelfs of sommige dingen wel mogen. Blijkbaar

wil Marie-Eve ook zo streng zijn, omdat zij

vorig jaar ook hard behandeld is geweest,

maar mag ze niet van Sarah. Ik ben heel blij met mijn softies! Op de kroegentocht moesten we

dan ook zoveel mogelijk verschillende bierkaartjes verzamelen.

Vrijdag zijn ze naar huis gegaan en hadden we dus eventjes rust.

Heel deze week heb ik niet voor 2u in mijn bed gelegen en had ik elke dag les van 8u15 tot

17u45. Hard zijn! Ach ja, YOLO!!!



Maandag heb ik dan de doop, goed vuil worden, zo vuil dat ze zeggen dat je je kleren beter kan

wegsmijten, lookshampoo krijgen, bier drinken (of over je hoofd kappen), moddergevechten,

lopen, op je laten brullen,… Mijne rug en ik zullen heel blij zijn als dit allemaal over is!

Als ik ooit van mijn titel ‘por’ af wil, moet ik me op het einde van het jaar nog laten ontgroenen

ook, maar dat zijn zorgen voor later. Tegen dan heb ik hopelijk vier examenreeksen vlekkeloos

doorlopen en mag ik op stage!

Samenvatting: het studentenleven is ontzettend vermoeiend, studentenverenigingen zijn

veeleisend en hebben als hoofdbezigheid vooral drinken, vroedvrouw worden is niet zo

vanzelfsprekend en je gezin is onvervangbaar! (Ik tel de dagen af tot mama hier is!)

De eerste schoolweek in de USA

Vandaag de eerste schooldag. In België. Niet hier in de USA, want het is ‘Labor Day’ en zoals

het past op de dag van de arbeid, wordt er niets gedaan. Het is een vakantiedag, hoewel er veel

winkels open zijn.

Loic gaat ’s morgens tennissen in zeer warm weer. Dit verandert onze plannen. We kunnen niet

’s morgens vroeg naar het strand. Gisteren voorspelden ze onweer in de namiddag, maar dit is

ondertussen al bijgesteld naar de avond. Ik bak dan maar pistolekes. Een dubbele portie, zodat

onze jongens er morgen ook kunnen meenemen naar school.

Terwijl we op Loic wachten om te eten - over de middag naar het strand gaan is een beetje te

veel van het goede - probeer ik de papierenwinkel voor het voetbal van Ciaran rond te krijgen.

De Amerikaanse maatschappij hangt samen van papieren. Ciaran is ouder dan 12 jaar en wordt

hier beschouwd als een internationale speler. En bij die status hoort een heleboel

administratie. Ik moet bewijzen dat we niet speciaal naar de USA verhuisd zijn opdat hij hier

zou kunnen voetballen. Rare jongens, die Amerikanen.

Na het eten rijden we richting strand. Eerst nog tanken, terwijl Calle en de kids een paar

dingen in de NEx kopen. Er loopt veel volk rond. Hé, het is een feestdag! We arriveren op het

strand als de eerste lokale bewoners beginnen op te kramen. Zwemmen in de zee en een beetje

luieren, en dit terwijl in België de schoolkinderen al richting bed gaan.

De NEx open, dus moet ook de Commisary open zijn. Even binnenspringen, maar we zijn te laat.

De winkel sluit om 18u00. Ik zal morgen dan maar naar die in Norfolk gaan om het

hoogstnoodzakelijke te kopen.

Vanavond weer pastasla. We krijgen het echter niet allemaal op. Maar eerst een laatste apero

‘vakantiestijl’, zeg maar een ‘fin de saison’-editie. Iedereen moet vroeg gaan slapen, want

morgen wordt het schoolstartschot in Virginia gegeven.

Vandaag eerste schooldag in de USA. Ik blijf deze voormiddag even van het werk thuis om

iedereen naar school te zien vertrekken. Ieder op zijn manier. De eerste aan de beurt is

Seighin. Hij is een beetje treurig omdat hij met een andere bus mee moet. De routes van de

schoolbussen worden ieder jaar aangepast, zodat de buschauffeurs ongeveer even lang

onderweg zijn en niet te veel kinderen in hun bus hebben. Maar hierdoor kan hij niet meerijden

met zijn favoriete mama-chauffeur en ook niet met zijn vriendje op de bus zitten. De mama

die hem moet meenemen is wel lief, maar dat helpt vandaag niet.



Ciaran neemt ook de schoolbus, maar Loic wordt als een echte senior opgehaald door een

vriend. En dan zijn ze alledrie weg en blijven Calle en ik een beetje verweesd en kinderloos

achter.

Calle en ik hadden gisteren besloten om de traditie die we in België gestart waren hier gewoon

verder te zetten. De traditie, overgenomen van Jo en Steven, bestaat erin om op de eerste

schooldag samen te gaan ontbijten. Hier geen Heidebloem, dan maar naar de Panera Bread.

Moeilijk keuze, totdat mijn oog valt op de Baker’s dozen: 13-in-een-dozijn bagels van allerlei

aluin. Als we er over hebben, dan is de rest voor de kids. En op dinsdag zijn ze goedkoper.

Lekker en leuk. Na een gezellig ontbijt vertrek ik naar mijn werk. Na een dagje werken even

langs de Commisary voor een paar boodschappen.

Het is druk op de baan. Als ik thuiskom, ga ik met Ciaran lopen. Onze ‘dagelijkse’ oefening om

zijn fysieke conditie op te krikken. We lopen wel, maar het is eigenlijk veel te warm. We

puffen er ons allebei door. Daarna Seighin van de voetbaltraining ophalen en aan het avondeten

beginnen. De maaltijd is natuurlijk overgoten met verhalen over nieuwe juffen, en meesters, de

eerste les gitaar - ja, Ciaran volgt gitaarles in de high school -, de vrienden, de verrassingen,

het huiswerk, wat ze allemaal nog nodig hebben, … Dat het weer pastasla is, bederft de pret en

de vertellust niet. Afwassen, de ingevulde voetbalpapieren-winkel wegbrengen en we kunnen

allemaal gaan slapen. Klaar voor dag 2.

Veel nieuws is er aan deze kant van de oceaan niet. Het laatste nieuwtje is dat er op de

‘binnenweg’ van hier naar Virginia Beach een alligator overreden is. Het beest zou al meer dan

60 jaar in de moerassige gebieden rondgezworven hebben. Niemand wist van zijn bestaan af.

Tot een paar dagen geleden hij – het kan ook wel een zij geweest zijn – door Amerika’s Koning

Auto geschiedenis werd. En het nieuws dat vanuit België komt, is er niet minder bizar om.

Elektriciteit te weinig in Belgie? Voeren de energiereuzen dan toch hun dreigementen uit?

‘Aha, wij moeten onze kerncentrales sluiten? Wel, dan sluiten wij ook jullie stroom af!’. Juist op

het moment dat de gezinnen die nodig hebben. Zullen Belgen binnenkort een energiesiësta

houden? Een tukje doen tijdens de shut-down en dan de avondactiviteiten aanvatten? Het

nieuwe Zuiden…



De rest van de week kabbelt zonder speciale voorvallen voort. Op het werk moet ik veel lezen

voor een paar paragrafen tekst. Hoewel NATO veel spreekt over samenwerken met partners,

betekent zoiets realiseren lopen op eieren. Een project kan gekelderd worden door 1 verkeerd

woord. Werken met ‘partners’, zoals we ze noemen, is politiek geladen en moeilijk. Mijn intro is

belangrijker dan de inhoud.

Amber is dan toch ingeschreven aan de hogeschool verpleegsterstudies en heeft een kot. Haar

nieuwe woonst is wel niet zo goedkoop, maar ziet er goed uit. Hopelijk geraakt ze een beetje

‘gesettled’ en kan ze het jaar met succes afronden. Het zal wel niet gemakkelijk zijn, zo een

beetje alleen, maar er zijn genoeg mensen in haar directe omgeving die haar kunnen bijstaan.

En misschien komt ze voor haar 2de jaar naar de USA? Wie weet?

Ciaran ziet nog altijd af tijdens de voetbaltrainingen, maar het gaat al beter. Dat mag wel,

want we gaan tijdens de trainingsloze dagen gaan lopen om zijn conditie op te krikken.

Op zaterdagmorgen staat Loic vroeg op voor zijn eerste

school-loopwedstrijd. Hij doet het goed. Wij zetten Ciaran af

aan zijn trainingssessie. De letterlijk weggespoelde training

van in de week wordt vandaag ingehaald. Wij rijden verder

naar de NEx. De gehoopte 20% afslag op Michael Kors

handtassen is pas volgende week. De gegadigden die hun

bestelling doorgegeven hebben, zullen dus een weekje langer

op bevestiging moeten wachten. Van de kleine ontgoocheling

naar de Commisary. Het winkelen duurt iets langer dan

gepland, zodat we ons moeten haasten om Ciaran op tijd op te

halen. Die spoed was uiteindelijk niet nodig, want de training

duurde langer dan normaal.

Omdat Loic nog niet thuis is, kan het deeg niet gemaakt

worden. We zullen te laat thuis aankomen om nog brood te

maken en op een deftig uur te eten. Oplossing? We gaan even

langs de Panera Bread voor opnieuw een Baker’s dozen, 13

bagels. De jongens zijn er niet treurig om. In de namiddag

tijd voor opnieuw administratie: twee dossiers voor het

recupereren van de schoolkosten en het bestuderen van

goedkopere verzekeringen. September wordt een moeilijke maand. Voetballidgelden van rond

de 700 USD en als Loic door de try-outs geraakt, dan komt

daar nog volleybal bij. De club waarbij hij nu speelt, vraagt

‘maar’ 4000 USD lidgeld - ja, je leest het goed! – en een

andere, minder gekende club vraagt 900 USD. Geen wonder

dat hier zo veel dikkere kinderen zijn. Het eten is hier vet en

zoet, en als je aan sport wil doen, dan kost het handenvol geld

en veel tijd van de ouders.

Tegen de avond geven we er de brui aan en besluiten we het

aperitief klaar te zetten, het avondmaal voor te bereiden en

te wachten op onze gasten uit België. Tevergeefs.



Als onze typisch Amerikaanse maaltijd – hamburgers met frieten, maar dan wel met iets beter,

want zelfgemaakt en gemengd, gehakt - klaar is, krijgen we het bericht dat de bende Henk en

Martine ons deze avond niet zal komen verblijden. Vanwege onweer kan hun vliegtuig niet

landen in Norfolk. We kijken naar buiten en nergens bemerken we ook maar een wolkje. Welk

onweer? Ze zullen met een huurauto naar hier rijden, want in het beste geval kunnen ze pas

over twee dagen terug een vliegtuig hebben. Doordat ze onderweg zullen overnachten, zullen

we ze pas morgen zien. Dan maar zonder gasten aan de maaltijd begonnen en de rest in de

diepvriezer gestoken.

Zondagmorgen is het heerlijk weer en besluiten we om buiten op terras te ontbijten. We zijn

weer de enigen die buiten eten. Wat is dat met die Amerikanen dat ze niet buiten eten? Ik

begrijp ze nog steeds niet.

Doordat onze gasten er niet zijn, kan Seighin zonder

probleem gaan voetballen. Nu regent het een beetje, maar

dit is nog steeds geen onweer. Zijn nieuwe ploeg verliest de

match. Het ontbreekt hen een beetje aan ‘agressie’,

waardoor ze iedere keer die paar centimeter te kort komen.

Er is dus nog veel werk aan de winkel tijdens de trainingen.

Onze gasten bellen ons met het bericht dat ze later zullen

zijn. We besluiten dan maar aan het middageten te beginnen

en te wachten tot ze aan de voordeur verschijnen. In de

vrijgekomen tijd schrijf ik een beetje aan het

belevingsboek.

De bende komt laat aan. Ik was juist van plan me in de stoel

aan de voordeur te installeren om hen op te wachten als er

aangebeld wordt. Doordat het begint te druppelen, drinken

we ons aperitief binnen. Het gesprek gaat over de

Amerikaanse gewoontes. Een beetje spijtig dat ik het niet

genoteerd heb, want het was een mooie samenvatting van

onze observaties tot nu toe.

Voor het avondmaal trekken we naar de ‘Italiaanse’ keten ‘Carrabas’. We zijn tamelijk laat

terug thuis.

Belgisch weertje, maar dan …

De nieuwe werkweek begint met muisstil opstaan.

De gastenkamer is immers bezet. Ook boven op de

kamer van Loic liggen er twee, Britt en Sam, te

slapen. Als ik de garage van ons ‘full house’ uitrij,

begint het te druppelen. Geen goed nieuws.

Omdat niet alleen onze branch head voor 5 weken

weg is, maar ook mijn collega’s op de hort zijn, mag

ik de eerste dagen allerlei vergaderingen bijwonen.

Voor de rest is het wel kalm.



Ik vertrek iets vroeger dan gewoonlijk terug naar huis. Calle en de bende bezoekers zijn

ondanks de regen naar Richmond vertrokken en ik moet thuis zijn om de kids op te vangen. Het

is aan het stortregenen. Tropische buien. Een collega zegt dat ik me moet thuisvoelen bij zo’n

typisch Belgisch weer. Inderdaad, regen is me niet onbekend. Hier is de regen echter warm. In

de korte tijd dat ik buiten ben om naar de auto te wandelen, ben ik doornat, maar ik heb het

niet koud. Het is alsof je onder een warme douche staat. Je spieren krimpen niet pijnlijk ineen

van de kou.

Door de regen – yep, de obligate waarschuwing voor overstromingen is er ook weer - en de

bizarre rijstijl van de Amerikaanse chauffeurs zijn er veel opstoppingen en kom ik dus te laat

thuis om Seighin op te vangen. Hij heeft natuurlijk met beide handen de kans gegrepen om

naar zijn vriendje te gaan. Door de regen is het geen voetbaltraining en kan hij dus langer

blijven spelen.

De bende van Richmond zal te laat terug zijn voor het avondeten. Loic vertrekt naar een

teamdiner van het cross country team, zodat wij, de 3 overblijvers, onze tanden in een aantal

pizza’s zetten. Ik krijg een telefoontje van de verantwoordelijke van de training voor

aquariumduikers. Of ik woensdag kan komen? Kan ik dat?

Na een lange babbel neem ik afscheid van onze Belgische bezoekers. Het was door het nooit-

gezien onweer veel te kort.

Woensdagmorgen sta ik vroeg op, maar niet om naar ACT te rijden. Nee, de GPS geeft richting

aquarium aan. De training zal vroeg gedaan zijn, zodat ik op tijd in Norfolk kan zijn om mijn

briefing aan een bezoekende generaal te geven. De training – eerder een overlopen van wat ik

als duiker moet doen - verloopt vlot. Het is best een leuke bedoening. Ik kan niet alleen duiken,

maar ik ben ook een attractie voor bezoekers. Daarnaast leer ik ook enkele trucks en tips voor

het schoonmaken van de tank. De trainers zijn twee oudere duikers die met veel passie alles

uitleggen. Geslaagd in de opdracht. Vanaf nu mag ik me officieel een aquarium-duiker noemen.

Ik moet alleen nog uitdokteren hoe ik dit vrijwilligerswerk met mijn taak in ACT kan

combineren.

En inderdaad, ik heb vroeg genoeg gedaan om zonder me te hoeven haasten op tijd voor de

briefing in Norfolk aan te komen. De COS vergezelt de nieuwe commandant van LANDCOM



tijdens deze briefing. De twee generaals kennen elkaar goed, waardoor de briefing eerder een

gezellig onderonsje wordt.

Mijn horloge is stilgevallen, waardoor ik om een of andere reden te vroeg naar huis vertrek.

Mijn euro valt pas als ik richting autostrade rij. Te ver om nog terug te keren. Seighin is een

beetje verontwaardigd als ik zo vroeg de garage binnenrij. Hij had nog iets doorgestuurd dat

ik moest afdrukken. Waarom zo vroeg, papa?

9/11. Omdat er straks op de lagere school een korte herdenkingsplechtigheid voor de

slachtoffers van de terroristische aanslag op 11 september – ik weet nog zeer goed waar ik

toen was - is, werk ik ‘s morgens van thuis uit. Het werk bestaat uit het bestuderen van de

verklaring na de Wales Summit. Na de korte plechtigheid vertrek ik richting Norfolk. Het

eerste uur besteed ik aan het doorpraten van de belangrijkste info met mijn Canadese collega

die terug uit verlof is. Mijn unclass PC weigert nog steeds te werken. Mijn TDY voor maandag

is blijkbaar OK. Dat is, ik heb nog geen marsbevel, maar het vliegtuigticket is betaald. Juist

voor mijn vertrek heb ik terug toegang tot het netwerk, waardoor ik snel nog een paar e-mails

wegwerk en dus te laat thuiskom om de jongens aan hun voetbaltraining af te zetten.

Amber is goed aan haar nieuwe school begonnen. Ze had een beetje schrik voor de eerste dag.

Onbekende school, onbekend terrein, geen gekenden. Ze is echter sociaal genoeg om snel

vrienden te maken.

22 jaar getrouwd!

Vrijdag. Vrijaf. 22 jaar getrouwd. Rustig dagje met ons tweetjes dat eindigt met een lekker

avondmaal in een wijnbar. Zeker een aanrader.



Monterey

Zaterdag. Ondanks de plannen van vorige week gaan we niet shoppen. Geen jacht op

goedkopere handtassen. We gaan ook niet lopen. Nog lui van gisteren? Voor de lessen ‘Strings’

moet ik wel met Seighin een viool gaan huren. Niet goedkoop! Dat was er niet bij verteld.

Daarna gaan we richting voetbalwinkel voor een paar nieuwe scheenlappen voor Ciaran. Tussen

de bedrijven door beginnen we al aan het avondmaal. Vanavond komen immers Mark, de

Belgische NLR, en zijn vrouw Annick die binnenkort richting België trekken, eten. Het wordt

een gezellige avond. Onze diepvriezer, voorraad kuisproducten, … wordt aangevuld door de

dingen die ze niet meenemen. En weer begint het te regenen.

Zo wordt het zondag. Seighin moet niet voetballen, want door de regen ligt het veld er slecht

bij. De match van Ciaran gaat echter wel door, zodat we tamelijk vroeg richting Yorktown

rijden. 1 uur rijden. Ciaran mag 2 maal meespelen. Meer dan dat ik verwachtte. Hij is immers

nieuw en nog niet volledig in conditie. Hij moet duidelijk zijn plaats nog vinden en ook de andere

spelers moeten nog aan hem wennen. Tijdens zijn speeltijd in de eerste helft maakt hij geen

goede indruk. Nog een beetje verloren en overdonderd. In de tweede helft presteert hij

beter. Het komt wel goed, maar het zal nog werken worden.

Na onze thuiskomst houden Calle en ik een lange Skypesessie met Amber. Ze had de babbel

over kot en studies blijkbaar nodig. Daarna maak ik mijn valies. Ik moet morgen vroeg

vertrekken. Geen zin.

Om 04u15 wakker en ontbijten. Het is een beetje vroeg om te eten, maar het kan een tijdje

duren eer ik eten zie. Dus toch maar doen. Calle staat ook op om me naar de luchthaven te

brengen. Ik kon de taxi nemen, maar ik heb daar iets te laat voor geïnformeerd. Gisteravond

waren er geen plaatsen meer. Ik ben immers zo gewoon om afgezet te worden, dat ik niet aan

die optie gedacht heb, totdat Calle dat vroeg. Als ik voorstel dat ze me gewoon aan de ingang

afzet, staat ze er op om mee naar binnen te gaan. Volgens de gewone routine. Dat betekent

inchecken, valies voor controle aan de TSA afgeven, naar boven een tas koffie bij de

Starbucks, afscheid nemen, nog een keertje zwaaien voordat ik zelf door de security wandel.

En dan wachten op de eerste verbinding. Al veel volk op de luchthaven. Zo vroeg!

De eerste vlucht verloopt vlot. In de luchthaven van Washington ontmoet ik collega’s die

dezelfde richting uitgaan. Als we een tijdje staan te praten, worden we plots aangesproken.

We zien een 5-tal personen netjes opgelijnd staan naast ons. ‘Of we in de rij staan?’. Welke

rij? Nee, nee. Ontgoocheling bij de rest van de opgelijnden. Vanaf dan letten we er op dat we

niet toevallig op één lijn staan als we aan het praten zijn.

Het tweede vliegtuig heeft vertraging omdat … het vliegtuig van de boordcommandant te laat

landt. En natuurlijk is de volgende verbinding ook te laat. Tja, vliegen is nog altijd geen

betrouwbare verbinding.

Gelukkig heb ik ontbeten, want tot mijn verwondering wordt er op binnenlandse vluchten geen

maaltijd voorzien. Alleen tegen betaling, maar dat is een dure affaire. Wachten totdat we

geland zijn dus.

Het is de eerste keer dat ik aan de westkust van de USA ben. Het hotel is mooi gelegen naast

een golfterrein. Niet dat ik daar iets mee ben - mijn collega’s zijn er wel blij mee - maar het

geeft wel ‘cachet’ aan het hotel. Ook geen jetlag deze keer. We zijn de goede richting



uitgevlogen. Natuurlijk zal de wraak er bij de terugkeer zijn. Maar dat zijn zorgen voor over

een paar dagen.

Op de eerste dag van de vergadering geef ik een 3-tal briefings. Uren praten dus. Discussies

zijn er niet echt en dat is een beetje jammer. ’s Avonds probeer ik mijn NATO-mail via de

webmailtoepassing op te vragen, maar het lukt me

niet. Om toegang te krijgen, moet je met 2

wachtwoorden en een sleutel werken, en ik ben van

niets meer zeker. Dan maar vragen om het te

resetten. Maar dat lukt ook niet. Waarom niet?

Voor het avondeten hebben we in een resto aan de

haven afgesproken. We moeten nog een beetje

wachten en dus wandelen we rond. Een groepje

zeeleeuwen ligt nog te genieten van de laatste

straaltjes zon. Daarbij maken ze veel lawaai. Ik kijk

even naar het water en bemerk dat het glashelder

is. Ik kan gemakkelijk 5 à 6 meter diep kijken.

Fantastisch zicht dus. Kan ik hier van de kant

duiken? Na het eten krijg ik een antwoord op mijn

vraag. Ik bemerk enkele duikers die zich

klaarmaken voor een nachtduikje. Totaal verlekkerd

schrijf ik de naam van het duikcentrum op. Als ik

hier materiaal huur, dan kan ik gaan duiken.

Het is niet te laat als ik in bed kruip.

Vroeg opstaan om van het ontbijt te kunnen genieten. Keuze genoeg. De vergadering op de

tweede dag blijft eerder informatief en haalt niet het verwachte discussiegehalte. Over de

middag wandel ik met mijn Nederlandse collega door de mooie tuin van de Naval Post Graduate

School – de reden waarom we de vergadering in Monterey Bay houden – terwijl we filosoferen

over hoe het beter zou kunnen verlopen. Ondanks onze pogingen van de voorbije dagen krijgen

we de rest van de deelnemers niet aan het discussiëren. Jammer.

De vergadering is om iets na 14u30 gedaan. Ik ruik een kans op een duikje. Ik bel naar het

duikcentrum, waar ze me vertellen dat het zou moeten lukken. Ik had al een paar duikcentra



gemaild, maar geen enkel heeft gereageerd. Ik vertrek te voet naar de haven – toch een 4-tal

km – en hoop op een beetje geluk. Ik geloof er niet echt in, want ik ben er nog nooit in geslaagd

om te duiken op een vergaderingbestemming. Altijd komt er iets tussen: ze eisen een testduik,

er wordt niet meer gedoken die dag, materiaal is niet beschikbaar, juiste papieren zijn er niet,

ze kennen CMAS niet, geen buddy meer, … Dus ik verwacht nu ook een sisser. Maar omdat ze

aan de telefoon ‘OK’ gezegd hebben, zou het wel eens kunnen lukken.

Nee dus. Als ik aan het duikcentrum aankom, weet de eigenaar van niets; geen telefoontje

gehad. Jammer, want 3 kwartier geleden heeft hij een Zwitser moeten afwijzen vanwege geen

buddy. Met wie heb ik dan gebeld? Ik zat toch op zijn site?! Met pijn in mijn hart kijk ik nog

eens naar het heldere, aanlokkelijke water. Volgend jaar zeker mijn duikmateriaal op reis

meenemen.

Er zit dan maar niets anders op dan een beetje rond te wandelen en foto’s te nemen. Tijdens

mijn wandeling valt me op - hoewel ik bijna 5000 km van de andere kust verwijderd ben - hoe

alles op elkaar lijkt. Als je me zou vertellen dat ik in Florida ben, dan zou ik je geloven. Alles in

de States lijkt op elkaar. Alleen de natuur zorgt voor de

variatie. Amerikanen houden van voorspelbaarheid en dus wint

de eenheidsworstaanpak.

Een bordje vertelt me dat ik me in een ‘Tsunami-gevarenzone’

bevind en dat ik, in geval van een aardbeving, me naar hoger

gelegen terrein moet begeven. Ik kijk even rond en vraag me

af waar dat dan wel is.

Het zicht over de oceaan is er een vol leven. Zeeotters die

tussen drijvend kelp van een maaltijd aan het genieten zijn.

Zeeleeuwen die liggen te zonnen terwijl soortgenoten op vis

jagen. Als ze een vis gevangen hebben, komen ze naar het

oppervlak om hun buit met hevige kopbewegingen – een beetje zoals een hond met zijn kop

schudt als hij aan iets trekt – te doden. De vis vliegt hierbij soms letterlijk in stukken. Zeer

tot de vreugde van de meeuwen. Zeehonden zwemmen de haven binnen op zoek naar een rustige

plek.

Op mijn terugtocht ontdek ik een duinenpad aanlegd door de Seabees. Het is een mooi pad

door beschermd gebied dat leidt naar een bankje met zicht op zee. Ik zet me eventjes neer

om te genieten van de film die ik

te zien krijg. Zeehonden spelen

in de branding. Boven hen in de

blauwe, wolkenloze hemel

cirkelen een paar pelikanen die

af en toe na een duikvlucht in

zee ploffen. In de verte liggen

een paar zeilbootjes voor anker.

Een eenzame zeekajaker

trotseert de stroming. Een

wandelaar struint door het



mulle zand. En toch moet ik deze stek verlaten…

’s Avonds ontmoeten we elkaar op het terras van het hotel. Een beetje napraten en plannen

voor morgen. We spreken af dat we nadat mijn collega’s gegolfd hebben, we naar het aquarium

zullen gaan. Het is wel geen duiken, maar ik zal op zijn minst vis gezien hebben. Mijn

Nederlandse collega en ik blijven hier om te eten, terwijl de andere even buiten gaan eten.

Pizza en filosofie gaan best samen.

Mijn plan is naar gewoonte om om middernacht met mijn

voeten in de oceaan te gaan staan. Zo verzamel ik

immers zeeën. Ik heb dit al gedaan met de Noordzee,

de Europese en Afrikaanse kant van de Atlantische

oceaan, de Afrikaanse en Srilankese kant van de

Indische Oceaan, de Middellandse Zee, de Zwarte Zee,

de Rode Zee, … Maar nog niet met de Grote Oceaan.

Rond 21u00 voel ik me echter te moe om nog langer op

te blijven, maar ik vrees dat ik als ik ga slapen niet

meer zal willen opstaan. Dus ga ik nu maar naar de zee.

De meeste straten zijn donker. Er is geen

straatverlichting en de huizen zijn ook donker. Gelukkig

is het wandelpad langs de duinen wel verlicht. Zoals in New Orleans lopen er in Monterey Bay

veel daklozen rond en die kunnen je doen verschieten als ze proberen te overnachten in



donkere plaatsen. Op het strand zie ik nog een koppel zitten, maar ik denk niet dat het

verstandig is om te vragen of ze even een foto willen nemen - mijn collega’s willen immers

bewijzen. Dan maar zelf een foto van mijn voeten in het water nemen. Hier is het geen

middernacht, maar wel in Norfolk. Telt dat?

’s Anderendaags, terwijl de anderen het golfterrein onveilig maken, werk ik aan documenten

die ik meegenomen heb. Ik ga laat ontbijten met het idee dat ik dan een brunch heb. Toevallig

hebben de anderen juist gedaan met golfen en kunnen we samen eten. Daarna gaan we richting

aquarium.

Aan de buitenkant lijkt dit aquarium klein. Is dit echt het tweede grootste ter wereld? Waar

hebben ze dat verstopt? Eenmaal binnen is het inderdaad groot. Ondanks dat ik op het

internet gelezen had dat militairen alleen korting krijgen op een jaarabonnement, vraag ik het

toch aan de kassa. Natuurlijk krijgen we korting. Altijd vragen dus.

De ruimtes zijn zeer goed ingericht en de aquaria zijn enorm. Er zitten zelfs scholen vissen in.

Weliswaar sardines, makrelen en ansjovissen, maar toch scholen van honderden, misschien wel

duizenden vissen. Ik probeer op tijd te zijn voor de demonstratie van de duiker. Niet alleen om

te watertanden, maar ook om eens te zien hoe zo’n demo vanaf de andere kant bekeken wordt.

Deze duikers zijn geen amateurs, in ieder geval hun uitrusting niet. Ik vind het wel jammer dat

er met de duiker gesproken wordt. Dat neemt een deel van de charme weg. Maar toch tof.

Een beetje melancholisch slenter ik tussen allerlei grote en kleine waterbakken. Als ik het

grote aquarium ‘Open Ocean’ bekijk, bemerk ik hamerhaaien, grote tonijnen, een maanvis, … en

scholen vis. Zouden die scholen als voedsel voor die jagers dienen? Zoals ik al van de



Amerikanen gewoon ben, is dit levend museum zeer goed in elkaar gestoken. Honderden

vrijwilligers werken hier aan mee en dat zie je. Kan ik hierover een artikel voor de

Hippocampus schrijven?

Als we bijna 5 uur rondgelopen hebben, besluiten we nog twee filmvoorstellingen mee te

pikken. Een over de witte haai en een over dieren in de diepzee. Het zijn geen echte films,

maar eerder montages waarbij een gids je interactief door de montage begeleid. Een goede

formule. We drinken nog even een tas koffie in het cafetaria en besluiten dan maar op zoek te

gaan naar een resto voor ons avondmaal. We zullen immers zonder maaltijd naar de andere kant

moeten vliegen. We hebben onze les getrokken uit onze vorige ervaring met de binnenlandse

vlucht.

Er resten nog een paar uren te doden voor het avondmaal en dus gaan

we op zoek naar iets voor het aperitief. Een gezellige bar annex terras

aan het water. Terwijl de meeuwen rondvliegen, de otters op schelpen

kloppen en de zeeleeuwen doen wat ze moeten doen, genieten we van

een glas. Als het tegen de late namiddag aanloopt, beslissen we onze

zoektocht verder te zetten. Hierbij komen we door een sjiek hotel. Zo

sjiek dat er tapijtjes onder de urinoirs liggen. Even foto nemen, want

dit had ik nog niet gezien.

Na een korte rit en wandeling komen we bij een container omgeturnd in

een eetgelegenheid. Goed voor ons. Het ding is zo klein dat er geen

toilet is. Als ik even moet, moet de zwangere dienster met me

meewandelen. Ze heeft immers de sleutel van een ‘openbare’ toilet-

douchecombinatie die door de bezitters van de drijvende dollars hier in de jachthaven

gebruikt wordt.

Hoe klein het ding ook is, het eten is er goed. Het

terrasje is gezellig, want we - dat is een Belg, een

Nederlander, een Fransman en een Brit (oef,

Schotland is niet afgescheurd!) - zitten op de kade.

Nog even van de lokale sfeer genieten voor we

terugvliegen.

De terugvlucht verloopt vlot. Geen vertragingen,

ondanks de 3 vluchten en nodige connecties.

Eigenaardig genoeg volgt ons 4-koppige team 3

verschillende routes. Als we ’s morgens aankomen,

staat Calle al te wachten.

Nu rest me alleen thuis de jetlag te overwinnen. Het gaat, maar toch voel ik me moe. Ik

probeer thuis een beetje te werken, maar doordat de webmail nog niet werkt, is dat niet zo

gemakkelijk. In de namiddag babbelen we uitvoerig met Amber via Skype.

De zaterdag verloopt zijn gewone gang. Loic heeft vandaag zijn eerste try-outs bij de lokale

volleybalclub – die veel minder dure. Na de eerste dag looft de coach hem en zegt dat hij een

ongelofelijke setter is. Hij begrijpt niet waarom hij geen deel uitmaakt van de schoolploeg.

Zoonlief staat al met 1 been in de nieuwe ploeg U18...



Zondag betekent voetbal. Jammer genoeg weer vroeg op, want we moeten naar Richmond

rijden. Een tocht van 2 uur. We vertrekken om 8u15 en komen gelukkig op tijd aan. Ze spelen

een slechte match en worden quasi verpletterd. Alles inpakken en terug naar huis. Ciaran mist

zijn voetbalmatch. Na de tweede try-out wordt Loic officieel uitgenodigd om bij de U18

volleybalploeg te komen. Moeten we daar blij voor zijn? 900,00 USD, weliswaar in schijven te

betalen. Sport is niet gezond voor de familiale spaarreserves.

Duiken!

Maandag gewoon gaan werken. Na zo’n weekje afwezigheid zijn er altijd veel mails. Dat is

normaal voor het ‘geheime’ netwerk. Er zullen waarschijnlijk ook veel mails aan de ‘low site’, het

niet-geclassificeerde netwerk zijn, maar ik kan er nog steeds niet aan. Tegen 09u45 vertrek ik

richting aquarium voor mijn eerste ‘soloduik’. Alleen in het aquarium optreden voor een beperkt

publiek. Best leuk. Daarna mag ik samen met mijn tender het gras algenvrij maken. Een beetje

vreemd als mensen foto’s van je nemen. Dan terug naar huis voor thuiswerken.

Tegen de avond begin ik aan de thuisadministratie. Het is nodig, want de Amerikaanse

papierenwinkel draait weer op volle toeren. Ciaran wordt blijkbaar als een echte ‘international’

beschouwd en moet een transfertoelating van de lokale voetballiga krijgen. Tot dan mag hij

niet meer meespelen, tenzij als ‘recreatieve’ speler áls de wedstrijd gastspelers toelaat. Raar

systeem!

Dinsdag is een echte baaldag. Mag ik er 1 inroepen? Nee? Veel werk. Veel mails en weinig

vooruitgang. Beuh.

Amber verhuist naar een groter kot. Volgens haar was het vorige echt te klein. Na aandringen

hebben we toegegeven. Ze legt een deel bij – bewijs dat het echt te klein was? – en ze moet er

trouwens iedere dag in leven. Van zodra ze van ons de toestemming kreeg, heeft ze de

overeenkomst ondertekend en is ze verhuisd.

Veel werk en veel discussies met moeilijke

gedachtenwissels. Dit allemaal vanwege de herziening

van een belangrijke richtlijn waarbij ik een zo goed

mogelijk product wil afleveren. Alles moet dus goed

doorsproken zijn. Geen losse eindjes. Het voordeel is dat

de tijd snel voorbijgaat.

Buiten regent het opnieuw. Wel is het nog even warm.

Blijkbaar zeer naar de zin van de vliegende koeien, de

ganzen. Minder naar die van de voetbalvelden, want die

kunnen het extra water niet verwerken. De trainingen en

matchen worden afgelast. Dit weekend belooft dus

minder druk te worden. Oef.

Omdat een collega een interne overplaatsing krijgt en ik

de kennis heb om de vergadering constructief bij te

wonen, krijg ik een extra zending naar Duitsland. Over

de oceaan en terug voor 1 dag. Een grote inspanning voor

1 dag vergaderen, maar we kunnen het niet maken er niet te zijn. Dus: wéér vliegen.



Deze woensdag gaat Calle naar de SOPC-meeting. De bedoeling is enkele nieuwe dames te

ronselen voor de tennisgroep. Ze hebben veel succes, want ze moeten een ledenstop toepassen.

’s Avonds schrijf ik met Seighin een paragraaf voor zijn kandidatuurstelling voor de ‘School

Patrol’. Althans, dat was het plan. Nadat de juf beloofd had dat hij nog over genoeg tijd zou

beschikken om zijn klastaak te maken, wil hij er deel van uitmaken. De ‘School Patrol’ zijn 5de

graders die toezien op de goede gang van zaken. De kandidaat-leden worden uitgenodigd, maar

ze moeten in 1 paragraaf vertellen waarom ze gekozen moeten worden. Het plan was dat we dat

samen gingen doen, maar na een half uurtje werken komt hij met een stukje tekst af dat

weinig verbetering behoeft.

Calle ontdekt dat we al 3 maanden niet meer door Defensie betaald werden. Dat is, al 3

maanden werd mijn verwijderingsvergoeding niet uitbetaald. Geen wonder dat onze Belgische

rekening een beetje rood ziet. Snel iets aan doen!

Donderdagavond gaat Calle eten met de tennismama’s

van Grassfield. Het is de bedoeling om zo snel

mogelijk met de tennisploeg te starten, ook al begint

het tennisseizoen pas in de lente. De mama’s zijn er

echter van overtuigd dat ze door er extra vroeg aan

te werken een goede ploeg kunnen maken. Er zit

inderdaad veel potentieel in de jongens en dus is een

gooi naar meer zeker geen onmogelijke zaak. Over

een paar maanden zullen we het weten. In ieder geval

is er die avond veel geroddeld. Ik beschouw de

afwezigheid van Calle als oefening voor de 2 weken

alleen thuis.

Op vrijdag stop ik vroeger met werken, want Seighin

krijgt zijn ‘All Star’ prijs. De nieuwe directrice heeft

deze beloning ingevoerd voor de beste leerling van de

klas qua gedrag. De prijs wordt iedere vrijdag

uitgedeeld en Seighin is de tweede die deze in

ontvangst mag nemen. Als ouders willen we dit extra

ondersteunen door aanwezig te zijn. En het is altijd leuk om even in de school binnen te wippen.

Mijn webmail werkt terug en dus kan ik thuis verderwerken. Het probleem was dat ik over 2

codesleutels beschikte. Ik was mijn eerste ‘verloren’ en kreeg daarom zomaar een nieuwe.

Later vond ik de eerste sleutel terug en blijkbaar gebruikte ik het verkeerde exemplaar. Dit is

nu opgelost.

Tegen de avond wordt er aangebeld. Een vriend van Loic komt hem ophalen om te gaan

volleyballen. Mee-eten?

Zaterdag kunnen we uitslapen, maar dat lukt niet omdat we gewoon zijn om vroeg op te staan.

Dan maar aan de ochtend beginnen en er een rustige dag van maken. Om 11u00 een

cappucinootje drinken. De koffiepot valt kapot in mijn tas. Tja, het is een goed machientje en

het heeft lang gewerkt, maar het is geen luxemodel. Een nieuwe kan zou het euvel moeten

oplossen.



Loic kan vandaag niet uitslapen, want hij heeft een lange werkdag voor de boeg. Hij heeft

gisteren een tekst geschreven waarin hij het waarom van zijn ‘lage scores’ uitlegt. Er is een

beetje verbeterwerk aan.

Zondagochtend vroeg op. Uitslapen zat er niet in. Boodschappen doen in de Commissary en de

NEX. Seighin moet mee voor nieuwe sportschoenen om hem daarna bij een vriendje af te

zetten. Thuis genieten van ons weekendlijke cappucino – volgens mij véél beter dan die van de

Starbucks – en het middageten klaarmaken. Daarna een heel grote hoop pannenkoeken bakken

voor de vriendjes van Seighin die straks op bezoek komen. Ook nog een gaatje vinden voor een

Skype gesprek met ma.

Als de storm pannenkoekeneters terug vertrokken is, genieten van een rustige avond.

En terug duiken

Zoals iedere maandag is deze ook de start van een

gewone werkweek. Niets speciaals onder de zon.

In onze mailbox krijgen we het bericht dat het

klantenbestand van ‘The Home Depot’, zeg maar de

lokale ‘Hubo’, gehackt is. Het kan dus zijn dat onze

betalingsgegevens in verkeerde handen gevallen

zijn. Even oppassen dus.

Blijkbaar zijn we nu ook in de USA kredietwaardig.

In ieder geval kan ik nu een Amerikaanse VISA

kaart krijgen van onze bank. Calle werd immers

aangesproken met de vraag of we niet in een kaart

geïnteresseerd waren. De bankbediende zag geen

reden waarom we er geen konden krijgen. Ik heb

dan maar online een kaart aangevraagd. En

gekregen. Misschien kunnen we nu ook een kaart

met airmiles krijgen?

Maandag gaat over in dinsdag, en in woensdag. Een

korte dag, want ik plan weer een duikje in het

aquarium. Daarna thuis werken. En vroeg gaan

slapen, want morgen is het vroeg opstaan.

29: gedaan met de vakantie · 2020. 4. 19. · 29: gedaan met de vakantie belgië: wow, al 2...

Documents