53.000 stepsfive.three.zero.zero.zero.

PrologueA skip breaks all.

Ang tanga ko daw.

Panu. Nasakin na daw ang lahat.Kayamanan. Kagandahan. Katalinuhan. Kasikatan at kay gwapong boyfriend.Pero ang lahat ng yun?

Binalewala’t sinayang ko.

Pero kung minsan kasi, masyado tayong nabubulag sa mga bagay na meron tayo.That’s why sometimes we take them for granted.Not realizing the consequences we might face after what we did.

Kung minsan, sadyang mapaglaro ang tadhana.And we simply have no other choice but to face it…

Anong gagawin mo kung mabuntis ako pero hindi ikaw ang ama?

Minsan kong itinanong yan sa boyfriend at pinakamamahal kong si Cian.Ridiculous.One ridiculous question.One very ridiculous question.A nonsense.

Hindi ko lang ineexpect na dahil sa tanong na yan…Mag-iiba ang direction ng daan na tinatahak ko.

Akala ko maayos kong mararating ang dulo ng journey ko dahil sa napakaperpektong path ko.One step a time, ika nga.

But one wrong step.A skip.Breaks everything.

My life. My future. My everything. My love.

Anu pang natitira para sakin?Anu pang magagawa ng isang hakbang?

OneA stepping-stone.

Kanina ko pa tinitignan ang cellphone ko, asking myself whether I should or should I not call my mother. I know by now, she’s probably gone hysterical. Malaman mo ba namang naglayas ang unica hija mong inaakala mong matino sa di malamang dahilan eh.

And worse, hindi basta bastang layas ang ginawa.

Nilakbay lang naman ang Pilipinas mula sa bansang Inglatera.<<OTor: tamah buh ang ispelling?! Hehe.Well… that’s me.

Ms. Niobe Sharmaine Alcaraz.

Napansin ko ang isang lalaking pinagmamasdan ako. Napataas tuloy ng di oras ang kilay ko.I met his gaze and said,

Tinitingin tingin mo jan? napakamot lang ng ulo yung lalaki tapos umalis.

Natawa naman daw tuloy ako. Malakas ang feeling kong nawiweirduhan na yung mga tao sakin dito sa airport. Kanina pa kasi sila tingin ng tingin. And yes, nasa airport ako. Nasa airport parin ako. I think may 4 hours na rin akong nakatunganga rito. Kaya nga siguro super pagtataka na yung mga tao kasi diba? Why on earth would a 17-year-old girl like me stay in the airport for 4 hours ng mag-isa?

Tingin niyo, bakit?

Well.. chiklet na lang muna sagot jan. Belat! Hehe.. FC naman daw ako. Hehe..

Pero ang totoo niyan kasi. Takot lang ako.Unknown sakin ang mundo sa labas ng pinto ng airport na ‘to.

Haay…

Tinago ko na yung cellphone ko and I picked up all my baggage.I’ve realized that the outside world couldn’t stay unknown that much longer.

And…

Wala pa akong lakas ng loob na kausapin si Mama.

Pumara ako ng taxi.

“manong, sa address na ‘to po.” I showed the taxi driver a piece of paper, which my cousin gave me before I left England. May kasamang susi ng apartment ang papel na ‘to nung ibinigay sakin.

Back in England, walang nakakaalam ng pagpunta ko dito sa Pilipinas maliban sa pinsan kong si Ate Yvette. She’s the one who gave me the keys to this apartment. Siya kasi ang may ari nito noon. She used this apartment when she was in college.

Pero nagmigrate kasi yung buong angkan namin sa England kaya sumunod rin siya dun after niyang makagraduate. She left the apartment in the care of her bestfriend. Pero nagtatrabaho na sa ibang bansa yung bestfriend niya so most probably wala na daw nakatira sa apartment.

“andito na po tayo” nagulat naman daw ako sa biglang pagsasalita ni Manong. Pambihira oh.“Maraming salamat po.” Then inabot ko na yung bayad and went out of the cab.

Mula sa labas, pinagmasdan ko yung apartment.

Kung tutuusin, maliit lang siya. Isang maliit na two-story apartment but big enough for one person to live in.

Binuksan ko na yung gate pero nailang ako kasi nanlilisik lang naman yung tingin sakin nung matandang nagwawalis sa tapat. Talk about creepy naman noh.

Kaya ayun. Tinignan ko rin naman siya. Papadaig ba naman ako sa panlilisik ng mata.

Siyempre hindi diba? Kaya ayun, nagpabonggahan kami ng mapanlisik na tingin.

Pero maya-maya eh sumuko na siya at bumalik na lang sa pagwawalis. WEIRD.

And so… I proceeded inside the house.

Nagulat naman ako sa dinatnan ko sa loob nung apartment. SUPER LINIS.Tapos amoy lalaki. Yung fafabol na lalaki. WAHAHA.Nakakainlab.

Diniretso ko yung mga gamit ko sa loob ng room. Ang linis talaga.Parang hindi ako makapaniwalang walang nakatira dito for a long time.Wala man lang alikabok or anything. Masyadong nakakamangha.

Pero yun nga iniwan ko na lang yung bag at stroller ko dun tapos lumabas ako ulit ng apartment.

Kasi naman nagrereklamo na yung mga alaga ko sa tiyan.Kailangan ko na daw kumain. Gusto daw nila ng pagkain sa Max’s restaurant.Sosyal daw kasi sila. HAHA.

Paglabas ko naman ng apartment eh nandun parin yung weird na matandang nagwawalis.At nagwawalis parin siya.

Eh hindi ko naman na pinansin at pumara na ulit ako ng taxi at nagpahatid sa mall.Kakain lang naman ako at maggrocery na rin.

Yun nga lang, pagdating ko sa Max’s restaurant eh biglang umurong yung tiyan ko.I mean, nagreklamo yung mga alaga ko sa tiyan.Ayaw na daw nila sa Max’s restaurant. Kaya nauwi na lang ako sa Starbucks. Mas sosyal. Haha.

Eh basta. Ang nangyari lang naman sa mall eh kumain nga ako tapos naggrocery tapos umuwi na.Anu naman kaya importance nung pag-alis ko’t kasama pa dito?

Well, yung pagbalik ko sa apartment.

Habang nakasakay ako sa taxi, nakatingin ako sa labas ng binatana.Nakikita ko yung iba’t ibang tao at yung mga kaniya kaniyang agendas nila.Pero ang pinakanakakuha ng pansin ko is yung dalawang taong nasa waiting shed ni manong bayani Fernando. Isang boy at isang girl.

A flashback suddenly came back to me. Kaya nga flash BACk ee.

It was a rainy afternoon.

I was stranded in the waiting shed, waiting for a bus.Pero dahil siguro sa ulan eh antagal ng pagdating ng bus.

Suddenly, may isang lalaking hingal na hingal ang sumilong sa waiting shed.Tinignan ko siya as he looked back at me. Then he smiled.

“Pilipino ka noh?” Tumango na lang ako. Napansin niya agad na Pilipino ako. And how great, Pilipino rin siya. Nagtatagalog eh.

“Grabe yung ulan noh? Pabugso bugso.” Tumango lang ulit ako. Natatawa nga ako sa sarili ko. Hindi man lang ako makapagsalita ng kahit isang word. Pogi kasi.

Umupo siya nun sa tabi ko.

“By the way, I’m Cian. You are?”

“Niobe.”

That’s the first time I met Cian.

*Beeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeppppppppp!

Nagulat ako ng biglang prumeno ng malakas si manong driver.Muntikan pa daw akong mauntog sa passenger’s seat.

“Manong, ano pong problema?” yung beep pala is nang galing sa ibang kotse. Nagulat sa biglang pagpreno ni manong driver.

“Nasiraan ho tayo ma’am” oh.“sakay na lang ho kayo sa ibang taxi. Kakailanganin ko pang dalhin sa talyer ‘to eh” talyer? Naintriga naman ako sa talyer.

Well, tutal wala naman akong importanteng gagawin at nakakatamad magbuhat ng mga pinamili habang nagtatawag ng taxi eh…

“Sasama na lang po ako sa talyer.” Nagkamot lang naman ng ulo yung driver tapos tumango.

After 30 minutes siguro saka palang dumating yung parang truck na maghihila sa taxi na sinasakyan ko papunta sa talyer. Grabe ah. Is this what you call customer service?

Sa totoo lang feeling ko nagkamali ako ng desisyong sumama eh.Nag-init lang kasi dugo pagdating namin sa talyer.Panu ang tagal na nga kaming pinag-antay para “sunduin” nung truck…Antagal pa ding simulang ayusin yung taxi ni manong driver.

“Manong, talaga ho bang matagal ang service dito?” at nilalakasan ko pa boses ko niyan para marinig nung mga tao sa talyer.“actually po ma’am ganyan talaga. Pag halatang walang pera yung nagpapagawa.” Ampf? Ay ganun? Kumulo naman lalo dugo ko.

naiinis ako sa mga taong ganun.Yung tipong “wala kang pera kaya magpasensiya ka.”Ugh. Customer parin yun noh.

“ANU BA YAN?! ANONG KLASENG TALYER ‘TO?” I was already shouting niyan. Napatingin tuloy yung ibang customer na mukhang may pera. Talagang may distinction eh noh?

Tapos biglang may lumapit saking lalaki. Mga kaage ko lang ata ‘to eh.Tapos puro grease yung mukha niya. Malamang worker yan dito.

“May problema po ba tayo dito, miss?” miss miss mo mukha mo.“Oo. Meron. Tawagin mo yung manager niyo dito. Gusto kong magreklamo. Ibang klase naman kayo. Kanina pa kami dito ni Manong taxi driver, ni wala man lang nag-aasiste samin. Anu ba yan?! What kind of management do you have here?” o diba? Ang taray ng lola niyo.

Ngumiti itong si grease boy at winave pa yung tool na hawak niya na di ko malaman kung anu ang tawag at sinabing,

“Ako ang manager ng talyer na ‘to.”

TwoBahay-bahayan

“Ako ang manager ng talyer na ‘to.”

Oops.

“Gab Borromeo at your service.” At ngumiti naman itong si grease boy.

Feeling naman niya magpapadaig ako. Porket “Manager” daw siya. HECK NO!

“well, you heard my complaint, Mr. Manager.” At talagang emphasized yung pagkakasabi ng Mr. Manager jan ah.

Nagstep forward palapit sakin si Mr. Manager aka Grease Boy.

“First and for most, ma’am.” Inemphasize din niya yung pagkakasabi niya ng ma’am. Gaya gaya puto maya naman.

“Nauna silang dumating so they were served first. Hindi po kami nangmamata ng tao dito. I, specially, won’t allow it.”

This time, it was I who took a step closer.

“so kailangan full force kayo sa iisang customer? Kailangan lahat ng employees mo e nakatutok sa iisang customer? Eh yang mga yan…” pinagtututuro ko yung mga empleyadong nakatunganga lang naman.

“anong ginagawa ng mga yan?! Nakatunganga lang sila ah. Grabeng purwisyo kayo dito eh.” anu. Sinong may gustong kumalaban sakin? HAHA.

Nang mga sandaling yun, napansin ko si Manong Taxi Driver na nakatayo sa tabi ko. aba’y ayun. Nakanganga. HAHA.

“ok. I must admit. Fault iyon ng employees ko. and I’m sorry for causing you trouble.” Aba’y marunong rin naman palang magsorry eh. sasagot sagot pa eh. but heck, I won’t accept apologies here.

“How ‘bout this. Since we already caused you trouble dahil according to you, matagal ang service namin, I’ll charge you free.” And I tot I tot hindi sila nangmamata ng tao dito? E what do you call this?

“ayoko. Anong tingin mo samin? Walang pambayad?!”

nang mga sandaling yun eh parang nabasa ko ang iniisip ni Manong Taxi Driver na sinasabing..

“NOOOOOoooooooo!!!! Wala nga akong pambayad!!!” HAHA.

“Kahit magkano pa yan, BABAYARAN KO yan.” Ngisi ni Manong Taxi Driver o. Oo na, ako na magbabayad. HAHA.

“Hindi naman po sa ganun. But… if that’s really what you want, then, how about a 50% off” eto siniko na talaga ko ni Manong Taxi Driver kaya naman wala na akong ibang nasabi kundi…

“Ok.”

So all in all 500 lang ang binayaran ko kasi di naman malala yung nagging sira ng taxi ni Manong taxi Driver. I don’t talk cars kaya hindi ko rin alam yung nangyari sa taxi basta alam ko hindi malala,. Yun na yun. HAHA.

Matapos rin ng pagkakaayos ng taxi ni Manong eh hinatid na niya ko sa apartment ko.

“Hija, maraming salamat kanina ah. Bayaan mo, mababayaran din kita.” Hindi na pala ako pinagbayad ni Manong sa pagsakay ko sa taxi niya. Aba’y ang kapal naman ng mukha niya kung pagbabayarin pa niya ko noh. HAHA.

“Naku. Kahit wag na po. Regalo ko na lang sainyo yun.” Mabait kasi ako. HAHA.

“o siya. Di na ko aangal kasi wala rin naman akong pambayad.” HAHA. Tawa naman si Manong. Kulit din niton si Manong eh. Sarap isupalpal. HAHA.

“Kapag na lang nangailangan ka ng masasakyan sa isang napakacrucial na sandali, tawagan mo ko.” sabay abot naman sakin ni Manong ng calling card. Wow ah. Sosyal si Manong, may calling card. HAHA.

“Sige ho.” Ngumiti ako habang pinapanood si Manong Taxi driver na magpaharurot ng kaniyang Taxi.

Natuwa rin naman ako sa mga nangyari ngayong araw.Nakagawa ako ng isang good dead eh.Nakakagaan ng loob at nakakarefresh ng utak.

Pero umepek na rin ang jetlag ko. Kaya kinailangan ko na ring magpahinga.Hindi ko naman siguro kayang labanan ang pagod.

Nagshower muna ako at naglinis ng katawanan.Paglabas ko naman ng CR eh, nalaman kong umuulan pala sa labas.

Umupo ako sa sofa at pinanood ang pagpatak ng ulan sa labas ng bintana.

Then I had another flashback.

First monthsary namin ni Cian.Oo, naging boyfriend ko nga siya.

Supposedly, dapat masaya ang first montsary namin.First nga kasi.

Pero ang first monthsary na ‘to pala eh ang araw rin ng unang pag-aaway namin.How great, right?

“bakit kasama mo na naman ang lalaking yun?! I told you I don’t like you around that guy!”

galit na galit si Cian. It was the first time I saw him like that.Parang puputok sa sobrang galit. Nakakatakot.

“E tinulungan lang naman ako ni Ralph magbuhat ng gamit a. Anong masama dun?” si Ralph ay isang half-Pinoy half-british na classmate ko back in England.

“Si Ralph. Yun ang masama dun!” matindi talaga ang galit ni Cian kay Ralph ever since nagkrus ang mga landas nila. Parang they were born to hate each other.

Alam din naman kasi ni Cian na patay na patay sakin yung tao. Anu naman kayang magagawa ko?E sadyang maganda ang girlfriend niya.

“Anu ka ba naman, Cian. Wala ka bang tiwala sakin?” diba? Diba?

“Niobe, you know I trust you. Malaki ang tiwala ko sayo and I know hindi mo sisirain ang tiwalang yun. May tiwala ako sayo pero wala akong tiwala sakaniya.”

Haay…

Siguro dahil na rin sa sobrang pagod.Pero pwede rin dahil sa sobrang pag-iisip ng mga bagay bagay kaya di ko na namalayang nakatulog na pala ako.

At sa pagtulog kong yun, nanaginip ako. Though I’d rather consider it as a nightmare than a dream.

And it wasn’t really a nightmare or a dream.It’s more like a series of images, which contains my memories of the past.

“oh look, it’s Niobe.”“She’s so great, isn’t she?”“Waaah! Bespren! I love you!”“Anak, we’re so proud of you.”“I’m honored to be your father.” <<OTor: ehem. MULAN? HAHA.“I love you with all my heart, Niobe.”“Niobe, alam mo ang swerte mo. Nasayo na ang lahat…”“Niobe…”

napabangon at nagising ako upon seeing the last person’s face.Hingal na hingal ako. Tipong tumakbo ng ilang milya.

Nakakatawang isipin,

Natakasan ko nga ang mga taong gusto kong takasan.Pero hindi naman ako makatakas sa mga ala-alang tinatak nila sa pagkatao ko.

*Clingk! Clingk!

Nabaling ang atensyon ko sa door knob na gumagalaw.Yung tipong pilit itong binubuksan.

Oh no.

Don’t tell me.

MAY MAGNANAKAW?!

Pumwesto ako sa may tabi ng pinto.I’m going to ambush the thief once he get inside.

*Clingk!

The thief finally managed to open the door.Ok. Here goes…

One.

Two.

Three.

*kablag! Pak! Wapak!

Nagulat si MagnaMan sa bigla kong pagdamba sa kaniya na naging dahilan sa pagkahulog naming dalawa sa floor with me on top of him.

I took it as an opportunity para mabasag ko ang mukha nitong magnaman na ‘to.

Buahahahahaha!

“Walangya kang magnanakaw ka! Akala mo siguro maiisahan mo ko ah! Hetong sayo! Wapak!”

“Teka. Teka. Aray! Hindi ako magnanakaw! Aray! Aray! B-bahay ko ‘to!” napatigil ako sa pananapak sa kaniya. Did he just say na bahay niya ‘to?

“si-sino ka ba?” this is the time na humarap na siya sakin.

“ikaw?!”

ThreePulis o Sapak?

“ikaw?!”

“Anong ginagawa mo sa apartment ko?!” woah. Shockers ah.Panong nangyaring apartment niya ‘to? E pag mamay-ari ‘to ng pinsan ko.

“Excuse me po…” nagpause siya at tinignan ako.“…ma’am.” Inirapan ko lang naman siya.

“Niobe.” Tss.

“Niobe. But 2 years na akong nakatira dito. So I really can’t see kung paano nangyaring apartment mo rin ‘to.” Ugh. At anu? Ako pa ngayon ang trespasser? Kapalmuks talaga nitong grease boy slash Mr. Manager slash MagnaMan na ‘to.

“well, my cousin owns this place since she was 17 at 25 na siya at present.” Parang medyo nagulat na napaisip siya sa sinabi kong yan pero hindi siya nagsalita agad.

“kung ayaw mong maniwala then lets just call ate Yvette.” Nilabas ko agad yung phone ko nun para nga matawag si Ate Yvette kahit na delikado sa situation ko pero…

“wait. Wait. Wait. Pinsan mo si Ate Yvette? Alcaraz?” oh. He knows my cousin. At dahil nga sa pareho kaming nagulat sa natuklasan naming magkakilala sila ng pinsan ko e itinago ko na muna ulit yung phone ko.

“You know her?” I asked him. Pero hindi naman niya pinansin yung tanong ko.

“Haha. I think I know what’s going on.” Ok. Edi alam na niya.“Its just a misunderstanding.” Fine. Fine. Ikaw na.

Nakasmile siya tumingin sa relo niya at sinabing…

“Its late. Siguro palipasin na lang muna natin ‘tong gabi and let’s just talk about it in the morning.”

Nakasmile lang siyang nakatingin sakin. Kaya tinitigan ko lang din naman pero yun nga lang hindi ako nakasmile.

Hanggang sa ayun. Napagod na siyang ngumiti. HAHA.

“Ikaw na ang gumamit ng bedroom. I’ll use the couch.” Good. Mabuti’t naisip niya yun.“E panu kung pasukin mo ko sa kwarto?” Hehehe. Eto, halatang nagulat siya sa tanong na ‘to at the same time e namula ang loko. Pero siyempre mabuti na yung nagkakaintindihan kami diba? Mahirap na.

“uhm. Edi tanungin mo ko kung ‘Pulis o sapak?’” good idea. Good idea. Both on my side pero mas gusto ko kung sapak. Wahahahaha.

“Tss. As if naman papasukin talaga kita. Wag kang mag-alala, kahit magkasunog hindi ako papasok jan.” sabi niya habang naglalakad papuntang sofa.

Hindi na rin ako nakipag-away pa kay… what’s his name again?Uhm.. grease boy slash Mr. Manager slash MagnaMan? O whatever.Basta yun, kasi pagod at inaantok na rin ako.

So natulog na lang nga ako.

Then, I fell into a deep sleep.Kung saan, nagpatuloy ang panaginip ko kanina.Or should I say… my nightmare.

“Niobe.”

I turned around to see him coming my way.

“Asan si…” lumingon lingon siya sa paligid as if he’s looking for something…or someone.

“Cian? I don’t see him somewhere around here?” ahh.. how odd.

He’s looking for Cian? The person he hates the most and vice versa?Surprising ah.

“He’s out of town with his family so he can’t make it tonight.” Tumango tango siya as if naiintindihan niya yung sinasabi ko kahit halata namang hindi siya nakikinig.

“Niobe! Come over here! Join us!”

Lumayo na ko sa kaniya at sumama sa mga kaibigan ko.As for him, he just stayed there, watching me dance the night off. Creepy pero sanay na rin ako. HEHE.Tsaka e bakit ba? Party girl ako e at nasa birthday naman ako ng kaibigan ko. so its ok to have fun.

But then…

“Niobe? Can you come here? I need some help.” Sabi ni Ralph na nasa isa sa mga rooms dito.

Ako naman, na nakainom na ng konti just like everyone in here,E pumunta na lang sa kinaroroonan ni Ralph.

When I got there, it was very dark that I can see nothing but darkness.

Tapos..

“Niobe.”

Aaaaaaahhhhhhhhh!!!!! Nagising akong pawis na pawis, hingal na hingal at ramdam na ramdam ko ang mabilis na pagtibok ng puso ko.

Ghad.

Then in a moment, bumukas ang pinto.

“Anong ingay yun? Anong nangyari?” sabi niya as he entered the room.At hindi pa nakuntento ah. Lumapit pa sakin.

“ok ka lang ba? Ba’t ka sumigaw?” tinignan ko lang naman siya tulad ng pagtingin ko dun sa matandang nagwawalis sa tapat.

“What?” aba. Nagtanong pa ah.“What’s your name again?”“Gab Borromeo, at your service!” sabi niya nang nakasmile at nagsalute pa. Gab Borromeo at your service pala ah.

“Gab Borromeo, PULIS O SAPAK?!”

:o :o :o

“Ah eh. Sapak?” I smiled.

“Good.”

*Pak!

Walang nagsasalita.

Pareho kaming seryoso sa pagkain. Or maybe hindi rin.Kasi from time to time eh nagtitinginan rin kami. Yung tingin na may kasamang kuryente. Ganun.

Pero hindi masyadong makatingin si Gab Borromeo at your service.Masakit lang naman yung namamaga niyang mukha pag ginagalaw ng sobra. BUAHAHAHA.

“So…” ako na ang naglakas ng loob na magsimula ng topic.“What are we going to do about the apartment now?” maaaring naiintindihan na niya ang mga pangyayaring nagaganap pero hindi pa malinaw ang lahat sakin kaya dapat lang kaming magkalinawan. Diba?

“oh yeah. Ouch.” HAHA.“You said Ate Yvette is your cousin.” Tango tango si ako.“well, ako ang kapatid ng bestfriend niya na pinag-iwanan niya ng apartment na ‘to.”

Oh. I think I get it now.Yan lang pala yung sasabihin niya di pa niya sinabi kagabi. HAHA.Kung sabagay, niaantok na rin ako ng mga panahon na yun.

“At iniwan naman sakin ng kapatid ko ang apartment na ‘to since ayaw kong…” iniwas niya bigla yung mga mata niya niyan.

“tumira kasama ang… pamilya ng dad ko.” he’s basically looking at the ground now.

“Oh.” No Comment.

There was a moment of silence between us.Nakakailang naman.

“So, panong gagawin natin?” I tried na isegway ang usapan or rather ibalik sa talagang usapan namin yung topic.

“hmm.” Nag-isip siya for a moment. Pero mga one secong lang yun. HAHA.“I don’t know kung papayag ka but there’s really no choice for us.” E anu nga? Kulit ah. HAHA.

“Since we both have no house to go home to…” pasuspense?

“How about, we share? Let’s live in here together?”

a-anu daw?

:o :o :o

LIVE IN?

FourFirst day.

“May choice pa ba ko?”

I asked him matapos kong matulala ng ilang Segundo.Nagkibit balikat lang si Gab.

“E panu yan? This apartment can accommodate only one person.”

“Ok lang. I have school sa umaga at work sa hapon na inaabot hanggang gabi. I’m out of the house most of the time so you have the house by yourself. Matutulugan lang naman ang kailangan ko and available naman ang couch for that.”

Hmm.. nakakahalata na ko kay Gab Borromeo at your service a.Bakit ang gentleman niyan?

“Oh-kay. Ikaw may sabi niyan a.” I said na parang may hint of doubt. Pero aba siyempre, hindi na ko tatangi. Magrereklamo pa ba ko eh pinagbibigyan na nga ako. Ehehe..

“O sige, alis na ko. may klase pa ko ng 1pm eh.”

and there, umalis na si Gab Borromeo at your service niyo.Habang naiwan naman akong mag-isa dito sa apartment.

Alam niyo ba yung feeling ng mag-isa?Boring pero may sense of freedom.Nakakapanis ng laway pero Malaya.

Wala akong ginawa maghapon. Kain. Tulog. Kain. Nood TV. Tulog.Yun lang siguro ang ginawa ko buong hapon.Feeling ko nga naging batugan ako ngayong araw eh.

Maybe bukas lalabas na lang ako.Malling or something. Tutal halos naubos ko na rinyung mga pinamili ko kahapon.

*kring…!

Calling…Ate Yvette

Mabilis kong kinuha yung phone ko at sinagot ‘to.Di ko alam kung matutuwa ba ako o malulungkot sa pagtawag ni Ate Yvette.

“Hello?”“Niobe! Ghad! How are you doing there? Nahanap mo ba yung apartment?”“I’m fine, ate. Nahanap ko naman. Madali lang namang matunton ‘tong apartment mo eh.” I grabbed the last apple I have by the kitchen table.

Nagugutom na naman ako eh. HEHE.

“Kaya lang…” she should know about Gab.“Kaya lang?”

huminga ako ng malalim at umiba ng pwesto ng pagkakaupo sa chair ng dinning table.

“Does your bestfriend have a brother?” Halata sa boses ni Ate Yvette na naguluhan siya sa tanong ko.“Meron naman. Si… what was he’s name? Gabrielle! Tama. Tama. Si Gab. Ba’t mo natanong?” so he was saying the truth. Kakilala nga niya si Ate at kapatid nga siya ng bestfriend ni ate Yvette.

“Well, nakatira lang naman siya sa apartment mo for the last two years. At siya ang dinatnan kong nakatira dito.”

Nagulat si Ate Yvette sa sinabi ko and somehow medyo nagworry siya.Yun eh ayon sa interpretation ko sa boses niya ah.

“Oh? So pinatira pala niya si Gab. So anong ginawa mo? Pinaalis mo? Kawawa naman. Baka walang pupuntahan yun. I heard may problem yun sa family nila.”

Haay… si Ate talaga. Nakareact kagad.Di pa nga ko hinahayaang makasagot.

“No. I didn’t. First of all, I have no right to send him out of the house. Pareho lang naman kaming nakikitira. So we decided na magshare na lang sa pagtira sa apartment mo.”

Napansin kong nagulat na parang nag-isip si Ate.Hindi kasi siya sumagot agad. Yun nga, parang nag-isip muna ng susunod niyang sasabihin.

“But Niobe. Hindi naman sa may doubt ako kay Gab. But. You don’t know him yet you’re going to live in a house with him?” she has a point. Pero alam ko naman ginagawa ko. and after all, as if pareho kaming may choice ni Gab Borromeo. *OTor: at your service! Hehe..

“I know. But I can see that he’s a good person, Ate Yvette.” Don’t you?“Niobe, the last person you said that to—“ I cut her off.

Alam ko na rin naman kung san papunta ang usapang ito eh.

“Ate.”

Then we both fell silent for a matter of seconds…minutes.Until it became awkward for the both of us.

“Maiba ako. How’s mom doing?” ayoko sanang itanong si Mama pero kinailangan ko rin kasing isegway ang usapan and I’m really getting worried about mom kaya hindi ko na rin natiis.

“ayun. Depressed. Di malaman kung san ka hahagilapin. Siyempre diba? Kasi ako lang may alam. HAHA. But she’s fine. We’re helping her. Pero…” haay.. heto na naman po siya.

“Kelan mo ba balak sabihin sakaniya? Kelan mo ba siya kakausapin? You know, neither of us can keep this away from her.” I know. I know. But still…

“I don’t know.” Nilapag ko sa mesa yung apple na ngayo’y buto na lang.“haay.. niobe. Anu nang plano mo niyan ngayon?”

Ate Yvette’s words kept on repeating in my head as I let the water coming from the shower to fall down on my face.

Anu na nga bang balak ko?Anu na nga bang gagwin ko sa buhay ko?

Narinig kong bumukas yung pinto sa sala.Hmm… dumating na siguro si Gab.

Inabot ko naman na yung twalya, tinuyo ang sarili ko,And then I wrapped it around my body.

Pero…

Bigla akong napalingon sa biglang pagbukas ng pinto.

Nagkatitigan kami.Titig.Titig.Titig.

Hanggang sa biglang nalaglag yung panga niya at umakyat lahat ng dugo niya sa ulo niya.

“Sorry! Sorry!” sabi ni Gab sabay sara ng pinto.

And the last thing he heard from me?

“GAB BORROMEO!!!”

“At your service. Ehe.”

*BLAG!

Nagulat siya sa paghampas ko sa mesa.

“We have to make some boundaries.” Napayuko lang si Gab.“I don’t want something like that to happen ever again. Or else!” hindi po ako galit. Nagpapaliwanag lang.

“I’m sorry. Di ko sinasadya. I forgot to tell you na sira nga pala yung lock sa CR. Tapos hindi ko naman alam na andun ka pa—“ sumenyas ako na magstop siya kaya nagstop naman siya.

“That’s why we will make boundaries. Hahatiin natin ang bahay. Meron lang place na hanggang dun lang tayo pwedeng umapak. Gets? As for the bathroom, maglalagay ng twalya sa may door knob if ever may gumagamit to let the other know na may nag-ooccupy ng bathroom.”

Tuloy tuloy lang akong nagsalita tapos maiging nakikinig lang si Gab Borromeo at your service.Aba. Antakot lang niya kanina noh. Muntik muntikan lang madagdagan yung pasa niya sa mukha. HAHA.

“And we will have a contract na pipirmahan nating dalawa. The contract would be stating na bawal na bawal ngang umapak sa side ng isa’t isa. Mind your own spot kung baga. At once magkaron ng breach sa contract, that person would have to leave.”

Harsh ba? OA?ee.. mabuti na yung safe diba?Tulad nga ng sabi ni ate Yvette, hindi ko parin siya kilala. At lalaki parin siya noh.

Haay…

Naalala ko na naman tuloy.

Anu nga bang balak ko?Anu nang mangyayari sa buhay ko?

Kasama ba si Gab sa mga susunod na pangyayari sa buhay ko?

FiveSymptoms

*knock! Knock!

Hindi ko alam kung anong oras na pero alam kong napakaaga paAnd yet…

“NIOBE!!! Anong ginawa mo sa bahay?!” he’s shouting like that.What the heck did I do? Ugh. Natutulog yung tao e.

“N-I-O-B-Eeeeeeee!!!!!” ugh. Istorbo.Napatayo tuloy ako ng di oras. Rawr. Gab Borromeo at your service.

“What do you want?” sabi ko pagbukas na pagbukas ko ng pinto.Bigla naman siyang napaiwas ng tingin tapos namumula. Ang weird talaga ng lalaking ‘to.

“Ah eh.” hinubad niya yung jacket na suot niya at tinakip sakin.Oops. Nakapangtulog pa nga pala ko. hehehe..

“Tignan mo nga.” Tinuro niya yung sala.

“Anu naman?” ???

“Ba-hay ba yan? May mga plastic ng chips sa floor, lata ng softdrinks na nakakalat, platong pinagkainan mong nakatambak sa center table. Plus, ang alikabok pa ng paligid! I didn’t even know I was sleeping beside a garbage until pagkagising ko ngayong umaga.” Wow ah. Galit na siya niyan. HAHA.

“So?” teka, parang biglang umaakyat yung sikmura ko.

“So sana, since dalawa tayong nakatira sa bahay na ‘to…” tinakpan ko yung bibig ko. para kasing nasusuka ko eh.

“sana, maging considerate ka—“ tinulak ko palayo si Gab para makadaan ako’t makatakbo papuntang CR.Di ko na kinayang pigilan eh. nasuka na talaga ko.

Naramdaman ko namang sumunod sakin sa banyo si Gab.Pero hindi siya nakalapit sakin dahil nga dun sa hatian namin.Hanggang dun lang siya sa side niya.

“O-Okay ka lang Niobe?” nagmumog ako at pinunasan yung bibig ko.“Yeah, ok lang ako. May nakain lang siguro ako kagabi.” Ang weird nga eh.

lumakad na ko papuntang kitchen.Binuksan yung ref at kumuha ng makakain sa loob tapos eh umupo sa dining.And still, sinundan lang ako ni Gab.

Feeling ko papangaralan na naman niya ko sa mga kalat ko.Kaya bago pa man siya magsalita eh inunahan ko na.

“Oo. Lilinisin ko na. Mamaya. After breakfast.” Well, that silenced him.

Naupo siya sa other side ng dinning table at sinabayan akong kumain.

“uhm. Napansin kong puro instant at binili sa labas yung kinakain mo for the past weeks you’ve stayed here.” Yeah, its already been weeks. At totoo, puro instant okaya bili sa labas yung breakfast, lunch at dinner ko. Hindi naman kasi ako marunong magluto. Ehehehe..

“…and since wala naman akong pasok ngayon, naisip kong magluto mamayang lunch nang makakain ka naman ng matino.”

Well, what can I say?He’s been living alone for 2 years already.Habang ako, first time na mapalayo sa mga magulang, sa pamilya ko.Sanay na siya. Ako hindi.

“ok. Thanks.” Sabi ko na lang.

After magbreakfast e naglinis na nga ako ng bahay tulad ng sabi ko sakaniya kanina.And infairness to him, hindi niya ko pinahirapan.Tinulungan pa niya akong maglinis ng bahay.

Matapos ng general cleaning naming e mauupo lang sana ako sa sofa.Pero siguro napagod talaga ko sa paglilinis since hindi rin naman ako sanay.

Kaya ayun.

Nakatulog ako.

Para ngang antok na antok ako’t antagal kong nakatulog.Hindi pa ko ginising ni Gab.Basta’t nagising na lang ako, nagluluto na siya ng lunch.

“Anong niluluto mo?” tumayo ako’t lumapit sa may kitchen kung asaan siya.

“Fried Chicken lang.” Sakto namang pagsabi niya niyan e naamoy ko yung “fried chicken” niya. Tapos ewan.

Napatakbo na naman ako sa CR kasi nakakasuka yung amoy.Weird. Ba’t naman siya nagluto ng mabahong parang panis na Fried Chicken?

“Niobe?! Ayus ka lang?!” sigaw ni Gab mula sa kitchen. Ugh. I think so. Ang weird lang.

Matapos kong sumuka e bumalik na ko sa may kitchen.Infairness, nakakapanlatang sumuka ah.

“O? anu bang nangyayari sayo? Namumutla ka.” He said as he placed the plate of fried chicken sa table. Uh-oh. Yung fried chicken na naman.

Kinilabutan ako nang Makita ko yun. Parang nandidiri ako.Tapos e ayun. Bumalik lang ako sa CR. Ghad.What’s happening to me?

“What’s happening to you? Are you sick?” sabi lang ni Gab na nakatayo sa pinto ng CR.“I’m perfectly fine. Di ko lang gusto yung amoy ng fried chicken.ugh.” kinilabutan na naman ako sa word lang na fried chicken.

Napataas naman yung kilay ni Gab habang inaabot sakin yung glass of water na hawak niya.Siyempre ininom ko naman.

“You know, ok lang kahit ayaw mo ng luto ko you don’t have to—“ oops. Naoffend siya. Bawi naman ako.

“No, it’s not that I don’t like it. Di ko pa nga natitikman eh. and in fact it looks so tempting pero ewan. Meron something sa amoy nung Fried Chicken mo na nakakapagbaliktad ng sikmura ko eh.”

tinignan lang niya ko tapos hinila niya yung kamay ko.napatingin ako sa floor kasi muntik na kong lumagpas sa hatian namin.I think napansin din niyang nagworry ako dun.

“I don’t care kung magcross ka sa line. Di kita palalayasin. Even I would cross the divisions. Dadalhin kita sa ospital, you don’t look ok. Aalis na lang ako pagkatapos.”

At ayun nga, hinatak niya ko papunta sa pintuan not minding the divisions.Ayun tuloy, pareho kaming nagbreach sa contract.

Pero pagdating sa pintuan…

“Wait. Wait. Gab.” Sabi ko sabay tanggal ng kamay ko sa kamay niyang nakahawak sa kamay ko. anu daw? HAHA.

Huminto naman siya’t tinignan ako.

“Ok. I’m not considering this.” I was referring to the breach of contract na nagaganap.

“Pero di na ko kailangan magpaospital. OA ka ah. HAHA. And I’m sorry, kakainin ko na anumang lutuin mo but just not the fried chicken.” Ang baho kasi.

“Haay.. ang kulit mo.” At ginulo niya yung buhok ko tapos e bumalik na sa kitchen at kumain mag-isa.

Haay.. naguilty naman daw tuloy ako.Bawi next time. Di ko lang talaga kayang masikmura yung fried chicken.

Nagpadeliver na lang ako ng pizza for my lunch.Bigla rin kasi akong nagcrave ng pizza e. ayun. Enjoy pa rin ang lunch ko.

Nung hapon naman e nakatulog lang ako ulit matapos kong maligo.At nung magising ako e isa lang ang hinanap ko.

“Gab?” nanonood si gab nun ng TV at napalingon siya sakin ng tawagin ko siya.

“may alam ka bang bilihan ng mangga dito?” HAHA. Kala niyo si Gab hinahanap ko noh?HECK NO! mangga ang hinahanp ko. HAHA.

“Meron naman. Bakit?” buong pagtataka niyang tanong.“Saan? Bibili sana ako.” Tinignan naman niya ko nun na parang nagdududa.

“Ako na lang bibili. Dito ka na lang. Namumutla ka pa eh.” Sa ilang linggong pagstay ko kasama siya, medyo nasanay na rin ako sa pagkagentleman niya.

At ayun nga.Lumabas siya ng apartment para bilhan ako ng mangga.

After ilang minutes eh nakabalik rin naman siya agad.Nanood pa nga ako ng TV nung dumating siya dala yung mangga.Edi ang saya ko naman. HEHE. Kinuha ko pa agad sakaniya yung supot ng mangga.

Sinundan niya ko hanggang kusina nung babalatan ko na yung mangga at weird lang kasi puno ng pagdududa yung tingin niya sakin. Parang may iniisip siyang di ko maintindihan.

Pero di ko na siya inintindi…Yung mangga eh. Hehehehe..

Hanggang sa…

“Niobe? Buntis ka ba?”

SixUsapang buntis

“Niobe, buntis ka ba?”

kumulog ang langit. Nagtahulan ang mga aso. Narinig ko ang pagtibok ng puso ko. At…

“HAHA! Ako? Buntis? HAHAHA!” tumatawa akong lumayas sa kitchen at pumasok sa kwarto dala-dala yung manggang pinabili ko kay Gab.

Sinawsaw ko yung isang pirasong mangga sa bagoong. Kinain ko. Tapos…

Tumulo na lang yung luha ko.

Haay..

Hindi na ko lumabas ng kwarto buong hapon hanggang mag gabi na.Hindi na nga ako nakapag Dinner pa. Diretso tulog na lang.Hindi na rin ako inistorbo ni Gab kaya tuloy tuloy na rin yung pagmumukmok ko.

Kinabukasan…

*knock! Knock!

Nagising ako sa mga katok sa pintuan.

“Niobe, its me. Gab.” Ay malamang. Sino ba nga ba?“I’m going out for a walk. Tatanong ko lang sana baka…” parang nag-aalinlangan pa siyang ituloy yung sasabihin niya.

“Baka gusto mong sumama. Para makapasyal ka naman.” Sabi niya, sounding hopeful.

Pero hindi ako sumagot.Di ko rin kasi alam kung anu isasagot ko eh. Alam niyo yun?Yung… parang gusto ko pero ayaw ko rin.

Dahil nga sa walang narinig na sagot si Gab mula sakin e wala na rin siyang nagawa.Narinig ko na lang ang mga yapak niyang palayo na.

And I don’t know what’s gotten into me.Narealize ko na lang…

“Gab?”

nakatayo na ko’t naglalakad kasama siya.

“Hmm? Here.” Inabot niya sakin yung isang ice cream na binili namin kay Mamang sorbetero.“Thanks.” Umupo kami dun sa bench na malapit.

“Lagi ka ba dito?”

yung dito na sinasabi ko ay walang iba kundi isang park.Ang astig nga dito eh. maraming puno, maraming halaman.Maraming tao pero hindi yung nakakastress na maraming tao. Alam niyo yun?Yung parang sa mga mall, maraming tao na nakakastress.

Dito, wala lang yung mga tao. Hehe.. I mean, wala silang effect.Siguro kasi maganda yung vibes ng mga tao dito. Unlike sa mga mall, magulo.

“Medyo. Kapag ganitong wala akong ginagawa. Minsan nakakainip sa apartment e.” sabi niya nang nakatingin sakin. He ended it with a smile.“Ba’t mo natanong?” oo nga. Ba’t ko natanong? HEHE..

“Wala lang. Di ko alam na may ganitong lugar pala na malapit sa apartment e” panu ko kaya malalaman e bahay mall lang napupuntahan ko. HEHE.

nginitian lang ako ni Gab.

Maya-maya pa… pinag-uusapan namin ni Gab yung tungkol sa park na ‘to.Nang may isang batang may dalang mga balloons ang biglang lumapit samin.

“kuya, mahiya ka nga.” Nagulat naman kami pareho ni Gab sa batang ‘to. Napagdiskitahan pa si Gab.“Bakit?” nakisakay naman itong si Gab. HAHA.“Dinedate mo yang girlfriend mo, di ka man lang nagbibigay ng balloons. Ang cheap mo naman.” Toinks! HAHA. Ayos sales talk nitong batang ‘to ah. HAHAHA.

Natawa naman ako dito sa nakakatawang batang ito. HAHA.Si Gab naman e napa chuckle, tinignan ako nang nakangiti at binalik naman yung tingin dun sa batang patawa.

“Bata, sa tingin mo ba sasaya ‘tong girlfriend ko pag binigyan ko ng balloons mo?” ako lamang po ay muntik muntikang mabulunan sa mga sandaling ito.“Aba’y oo, Kuya. Jackpot ka niyan.” Hahaha. Comedy ito ah. HAHA.“Sabi mo yan ah. Pagbilhan mo kong tatlo.” Sarap batukan nitong si Gab e. lakas ng trip. HAHA.“ay, alam ko yan. Three for I, love, you. Aprub yan, kuya.” At talgang ganito pa ang itsura nung bata habang sinasabi yan kay Gab >> O0

HAHA. Matapos mauto nung patawang bata si Gab sa pagbili niya ng tatlong balloons e lumayas na rin yung batang yun. HAHA. Pambihirang bata e.

“O, sasaya daw yung girlfriend ko eh. HAHA.” Inabot niya sakin yung tatlong balloons. Siraulo ‘to. Di ko maintindihan kung ako tinatawanan niya o sarili niya. HAHA.“Err. Thanks. HAHA.” Tawa na lang din ako. Watta happening naman kasi. HAHA.

Later on, pareho kaming nadistract ng may dumaang buntis.Bata lang yung buntis, feeling ko mas bata pa sakin. Kasama niya yung Mama niya na mukhang galit at hinihila siya papuntang somewhere.

“Tsk. Ang bata bata pa e.” I know he’s referring dun sa teenager na buntis. Pareho kasi kami ng tinitignan.

“Kasalanan din nung Nanay, di niya pinalaki ng maayos yung anak niya. ‘tong anak naman, ang agang nagpabuntis. Akala niya ang dali lang magkaron ng pamilya.” Nagulat ako sa mga sinabi ni Gab. Parang may malalim na pinaghuhugutan.

“Kaya ang daming batang mga magulang e. Kaya maraming broken families. Masyado kasi nagmamadali, akala alam ang lahat.” Ooh. Mula sa pagkakatingin ni Gab dun sa mag-inang buntis yung anak e binaling niya sakin yung tingin niya.

“Anu sa tingin mo?” napangiti naman ako sakaniya tapos tumingin dun sa papalayong mag-ina.“Sa tingin ko mali ka. Tingin ko hindi rin ginusto yan nung nanay. Sino ba namang ina ang gusto magkaganun ang anak nila diba? Hindi naman lahat ng ina, pabaya sa anak kaya napapariwara sila. Minsan, sadyang ganun lang ang nangyayari.” Sumandal ako dun sa bench at nagcross legs.

“Hindi rin natin masisisi yung anak. Lalo kung inlove, kasi pag inlove, nabubulag yan. Lahat na hahamakin, di na mag-iisip. Saka lang niya maiisip yung pagkakamali niya pag nangyari na. Pero hindi naman lahat ng teenage moms e ganun. Meron din yung mga…” napatingin ako sa lupa, sa damuhan.

“Meron ding mga… pinagsamantalahan. Na lalong hindi natin masisisi dahil biktima lang din sila.” Huminga ako ng malalim. Nun ko narealize na nakatitig na pala sakin si Gab. Di ko alam, pero bigla na lang akong namula nung ngumiti siya.

“Meron ka rin palang malalim na side.” Sabi niya na parang amazed na amazed. Loko ‘to, nu tingin niya sakin? Mababaw?

“maiba ako.” Bigla ko lang kasing narealize.“may isang linggo na rin tayong nakatira sa iisang bahay pero wala parin akong masyadong alam sayo.”Diba? Ang alam ko lang ata is:

1) Siya si Gab Borromeo at your service!

2) Nag-aaral sa umaga, nagtatrabaho sa gabi.3) Kapatid ng bestfriend ng pinsan ko.

Ayos diba? HAHA.

“E.. anu bang gusto mong malaman?” hmm.. sige, magsimula tayo sa slambook questions.“What is your full name?” simplest question muna. HEHEHE.“Uhm? Gabriel Marco Borromeo?” ay di siya sure sa name niya, may question mark o. HAHA. Di, nawiweirdan lang yan sa tanong ko. HAHA. Tango tango lang naman si ako.

“Age?”“18.” Aw. Legal na siya. Ako hindi pa. Sa December pa ko magiging legal e. hehe.“Favorite music? Favorite TV show? Favorite food?” yung itsura ni Gab e ang weird na talaga. HAHA.

“Teka, teka nga. Anu ‘to? Slambook?” nakangiti naman akong tumango sakaniya. Hehe.“ee.. ayusin mo naman yung tanong.” Aba. Demanding ah. Gusto ata niya yung ala boy abunda questions eh. edi sige, pagbibigyan kita.

“Sige. Sige. Seryoso na. HEHE.” hindi muna ko nagsalita agad. Nag-isip pa muna ako. HEHE.“Who’s your first kiss?” toinks!“Niobe naman e.” Haha. This guy has issues with slambooks ah. HAHA.

“Joke lang. ‘to na nga, seryoso na talaga.” Eto, serious na talga. Serious face na ko e.“ba’t ayaw mong tumira kasama nang pamilya mo?” ayan. Pati tuloy siya naging super serious face.

Nabalot kami ng katahimikan ni Gab. Tumingin siya sa lupa tapos humarap sakin. Pero di parin ako matignan sa mata.

“Wala na kong pamilya.” Walang pamilya? How did that happen? Kapatid niya yung bespren ng pinsan ko diba?

“Si Ate may sarili nang pamilya sa ibang bansa. Tatay ko naman, nabuntis yung secretarya niya. May bago na siyang pamilya. At hindi ko sila makasundo.” Ow. May masaklap na buhay rin naman pala ‘tong tinatago.

“Kaya humiwalay ako sakanila. Ayokong bigyan ako ng sustento ng dad ko so he offered na imanage ko yung isa sa mga business niya which is yung talyer. Binibigyan niya ko ng pera kapalit ang serbisyo ko.” wahaha. Bad si Niobe. Iba ang naisip sa huling sentence ni Gab. HAHA.

“So you see… para na rin akong mag-isa sa buhay.” Aw. Naawa naman ako kay Gab.

Nagawa na akong tignan ni Gab straight sa aking mga mata. Tapos ngumiti siya.

“Eh ikaw?” Ako? Hmm.. napaisip naman ako. Kung sasabihin ko ba sakaniya.“Ako? Naglayas ako samin.” And yes, I decided to tell him. Unfair naman kung hindi.“Bakit? San ba yung sainyo?” HAHA. Medyo natawa lang ako sa tanong na ‘to.

“Sa England.” Nanlaki yung mata ni Gab o. HAHA. Lapit lang kasi ng bahay ko eh. HAHA.“Bakit? Kasi kailangan kong lumayo sakanila. Hindi nga rin nila alam na nasa Pilipinas ako e. Si Ate Yvette lang ang may alam.” Tumango tango lang si Gab indicating na naintindihan niya yung mga sinasabi ko.

“Meron akong boyfriend.” Ngumiti ako. Yung malungkot na ngiti.“Cian ang pangalan niya. Mahal na mahal namin ang isa’t isa. Pero…” ang intent ng tingin sakin ni Gab niyan. Parang inaantabayanan niya talaga yung sasabihin ko. hehe..

“Ex ko na siya ngayon.” Haay…“B-bakit?” Nginitian ko lang si Gab.“Wag na nating pag-usapan yun.” Kaya nga ako pumunta dito eh. para hindi mapag-usapan yun.

“E, anu namang balak mong gawin dito sa pinas? Mag-aaral ka ba, magtatrabaho, or what?” good question. For a moment e napaisip ako sa tanong na ‘to.

“Mag-aaral.” pero magtatrabaho muna siguro. Paubos na rin yung pocket money ko. at hindi ko pa alam kung panu harapin ang mommy ko. I need to do something to survive hanggang magkaron ako ng lakas ng loob na kausapin si Mommy.

But until then, I need to take care of myself.

Nakakatawa. Napaisip ako bigla.

Come to think of it, di pala nalalayo ang mga buhay namin ni Gab.Kung iisipin, pareho lang kami. Parehong nag-iisa sa buhay.

Siya, may pamilya nga, pero para rin namang wala.Ako, may pamilya, pero mas piniling mawala sila.

Kaya siguro pinagsama kami ng tadhana.

SevenBehind the smiles

Sa mall na lang kami kumain ni Gab for dinner.Medyo nalibang din kasi kaming magkwentuhan dun sa park kaya late na para magluto pa siya ng dinner.So ganun na nga lang ang ginawa namin.

Infairness to Gab, masaya siyang kasama. Hindi boring.

Sa sobrang hindi boring, hindi na namin namalayan yung oras.Kaya ayun, late na kami nakauwi sa apartment.

Kabababa palang namin nun ni Gab sa taxi nang mapansin ko for the first time yung isa sa mga kapitbahay naming nakatira sa left side ng apartment namin.

“Oh, shoot. Mauna ka na, Niobe. May nakalimutan ako sa taxi.” Tumango lang ako at hinabol na ni Gab yung taxi na hindi pa naman masyadong nakakalayo.

Nang mareach ko ang pinto ng apartment, nginitian ako nung babaeng kapitbahay namin.Mukha namang mabait, but I don’t like her outfit. Parang lahat kulang sa tela. HEHE.

”Hi! Jan ka nakatira?” nakangiti naman akong tumango sakaniya habang hinahanap ko yung susi ng apartment.

“How come ngayon lang kita nakita? Asawa ka ni Gab? Live-in?” ghad. Kanina napagkamalan akong girlfriend, ngayon naman ASAWA? Watdahel ah.

“Ay, naku hindi. Nagsheshare lang kami sa apartment. Magbestfriend kasi yung pinsan ko at kapatid niya.” Tumango tango naman yung babae tapos tinignan ako mula ulo hanggang paa. Nakakailang pero nagfocus na lang ako sa paghanap nung susi at ayun, nakita ko naman. HEHE.

I opened the door. Pero hindi pa ko pumasok agad.

“Studyante ka ba?” ang hirap naman ng tanong na yan. HAHA. Napangiti tuloy ako.“Magiging palang.” Kasi hindi pa ko nag-aaral. HEHE.“Oh. Kailangan mo ba ng trabaho? May alam ako. Pwedeng pwede ka.” Naku. Tamang tama naman ang timing.

And I thought mahirap maghanap ng trabaho sa Pilipinas?Eh eto nga o, kusang dumarating pa. HAHA.

Sasagot na sana ako sa offer ng babaeng ito na hindi ko pa alam yung pangalan kaya nga lang…

“Niobe. Pasok na.” Seryoso yung tingin niya na di ko malaman yung ibig sabihin. Tapos ni hindi man lang niya pinansin ‘tong si neighbor namin. Nginitian ko na lang tuloy at nagpaalam na rin ako.“O sige, sa susunod na lang. Nice meeting you…?” di ko alam pangalan e.“Ezra.” Nakangiti niyang sabi sakin.“Niobe.” Tapos nakipagshakehands ako sakaniya.

Pero napabitiw ako agad kasi nagulat ako kay Gab.Bigla ba naman akong inakbayan.

“Pasok na.” Sabi lang niya habang kinakaladkad ako papasok ng apartment. Di na tuloy ako nakapagpaalam ng maayos ayos kay Ezra.

Naasar naman ako kay Gab kaya pagsara na pagsara nung pinto e tinaray ko nga ang mokong.

“Problema mo? Ang rude mo naman kay Ezra. Parang di mo kapitbahay a.” ayoko lang din talaga nung inasal niya. Parang nakakapanibago rin kasi e. alam niyo yun. Ang gentleman niya tapos biglang ganun siya makitungo sa babae. Kahit kulang pa sa tela yung damit ni Ezra di parin tama yun.

“Wag kang makikipagkaibigan dun.” Sabi lang niya as he sat on the sofa at tinatanggal yung shoes niya.“At bakit naman?” by this time e natanggal na ni Gab yung shoes niya kaya lumingon siya sakin para Makita ako.

“Just trust me, Niobe. Wag kang makikipagkaibigan sakaniya.”

Inirapan ko na lang siya tapos pumasok na ko sa room.Para kasing nakakawalang gana siya kausap e.

Kinabukasan, wala na si Gab pagkagising ko. Maaga siguro siyang pumasok sa school.Nung mga 10am na siguro nun, napagpasyahan kong lumabas ng bahay. Mall ulit, tapos parang feel ko rin bumalik dun sa park na pinuntahan namin ni Gab kahapon. And if ever possible, maghahanap na rin ako ng trabaho.

But just as I went outside of the apartment.Nakasalubong ko si Ezra.

“Oh, Hi! Alis ka?” nakangiti niyang tanong sakin. Kaya naman di ko rin maiwasang di siya ngitian.“Oo e, sige..” tapos dumiretso na ko sa labas habang siya naman e papasok.

“Oh. Kailangan mo ba ng trabaho? May alam ako. Pwedeng pwede ka.”

Oo nga. Naalala kong may alam nga pala siyang trabaho.Ba’t pa nga ba ko maghahanap kung meron namang anjan sa harap ko na. Diba?Kaya lang kasi…

“Just trust me, Niobe. Wag kang makikipagkaibigan sakaniya.”

Pero sabagay. Anu nga naman pakialam ni Gab. E sa gusto kong magtrabaho.Tsaka, di ko naman kaanu anu si Gab. Wala siyang magagawa kung pakikisamahan ko si Ezra o hindi.

Napabalik tuloy ako ng di oras sa loob.

“Uhm.. Ezra? Open pa ba yung job offer mo sakin?”

ngumiti siya ng naughty na ngiti.

“Oo naman. Kita tayo mamayang 9:30pm sa may Plaza.”

At ayun nga. Nakaschedule ng 9:30pm ang appointment namin ni Ezra para dun sa trabahong sinasabi niya. I also think that luck is on my side kasi 9:15 na wala pa si Gab. Kung baga, di ko na kailangang gumawa ng excuse sakaniya kasi malamang kung andito siya e itatanong nun kung san ako pupunta e gabi na. Diba?

But then, di naman ako aalis na lang basta na wala man lang pasabi.Baka mamayang hanapin naman ako nun or whatever. So nag-iwan na lang ako ng note sa door ng bedroom ko stating that I’ll be back by 10:30.

Siguro naman tapos na yung appointment kong yung by that time.

Then there, umalis na ko ng apartment to meet Ezra dun sa plaza na sinasabi niya.She was already there when I arrived, still, kulang parin sa tela yung suot niya.Feeling ko tuloy over dressed ako. HAHA.

“Anong klaseng trabaho ba yun? And saan mismo yung place ng pagtatrabahuan ko?” nakasakay na kami ng taxi and until now hindi parin sinasabi ni Ezra kung saan at anu yung trabaho ko.

“Malalaman mo rin pagdating natin dun.” Hindi na ko nangulit pa sa kung saan nga kami papunta ni Ezra. I just patiently waited hanggang sa huminto ang taxi na sinasakyan namin sa isang…

“What is this? A club?!” Ghad.“Oo, tara.” Nakangiti pa si Ezra ng hilain niya papasok sa loob ng club na ‘to. Pero hindi kami sa entrance dumaan. Sa parang backdoor ang dinaanan namin tapos dinala niya ko sa isang room na parang dressing room.

Inabot niya sakin ang isang set ng mga dami na… kulang sa tela.

“Anu ‘to?”“Damit. Anu pa ba. Suotin mo yan tapos lumabas ka. Antayin kita sa labas ng pinto.”

I really didn’t want to wear this stuff.Pero parang at that moment, feeling ko wala akong choice.Naisip ko ang maraming bagay, mga bagay na pagkakagastusan ko. Dun ko naisip kung gano ko kailangan ng pera sa panahon ngayon. I can’t depend on my parents this time, I can’t depend on anyone. This time, mag-isa lang ako.

So I really don’t have a choice.

“What now?” sabi ko kay Ezra pagbukas ko ng pinto. Hindi naman niya ko sinagot at hinila na naman ako papunta sa inner part nung place na ‘to kung saan maraming ilaw, may maingay na music at maraming lasing na tao.

“Simple lang ang gagawin mo. Uupo ka lang sa table na yun, kausapin mo yung customers, gawin mo ipapagawa nila sayo. And there, kikita ka ng big time.” Napahinga na lang ako ng malalim nung paupuin ako ni Ezra sa table kung saan may mga matatabang kalbo ang nakaupo.

Ghad. I should have trusted Gab.

Nagulat ako ng biglang hawakan ng isang matabang kalbo yung chin ko. agad naman akong umiwas. Like eww. Mataba na nga kalbo pa.

“Ayos talaga kumuha ng babae ‘tong si Ezra e noh?” sabi ng matabang kalbo ulit tapos hinawakan naman niya yung legs ko.

siyempre di ako papayag na manyakin ng mga matatabang kalbong ‘to kaya agad ko naman siyang tinulak at tumayo nang makalayo sakanila.

“Ang babastos niyo ah!” nakarecover naman agad sa pagkaktulak ko ‘tong matabang kalbo kaya tumayo rin siya nang makalapit sakin.“Aba. Ikaw babae ka—!” sasampalin ko na sana ang matabang kalbong ‘to kaya lang…

*Pak!

“G-Gab?”

Sumunod dun ang sigawan ng mga tao na nasa loob ng club na ‘to. Nakita ko ang mga pulis na hinuhuli yung mga taong nagsisigawan na yun habang hinihila ako ni Gab palabas ng club na ‘to.

At nang tuluyan na kaming makalayo sa club…

“SINABI KO NA SAYONG WAG KANG LALAPIT SA EZRA NA YUN. I TOLD YOU TO TRUST ME AND STAY AWAY FROM HER. PERO HINDI KA NAKINIG! GANUN KA BA KATANGA PARA DI MALAMAN KUNG ANONG TRABAHO YANG INAALOK NI EZRA?! FOR PETE’S SAKE! KUNG HINDI PA KO DUMATING, MUNTIK KA NANG MAPAHAMAK, NIOBE!”

Nagulat ako. Natulala. Ngayon ko lang nakitang ganyan kagalit si Gab.But seeing him like that, parang umakyat lahat ng dugo ko sa mukha ko.Biglang kumulo lahat ng dugo ko.

Tinanggal ko yung kamay niyang mahigpit na nakahawak sa braso ko.

“FIRST OF ALL, GAB. I DIDN’T ASK YOU TO SAVE ME. KUNG MAPAHAMAK MAN AKO, WALA KA NA DUN. YOU ARE NOT RESPONSIBLE IN WHATEVER ACTION I WILL DO. AT ISA PA, HINDI AKO TANGA! I KNOW EXACTLY WHAT I AM DOING. AND YOU DON’T KNOW ANYTHING ABOUT ME KAYA WALA KANG KARAPATANG PAGSABIHAN AKO NG KUNG ANU-ANO.”

Umiwas lang ng tingin si Gab. Tapos yumuko.

“Tama na, Niobe. Alam ko na.” Nagulat ako sa sinabing ‘to ni Gab. At first I didn’t understand him until nakita kong lumabas from somewhere si Ally, ang bestfriend ko.

“Ally?”“Niobe, I’m sorry—“ naputol yung sinasabi ni Ally sa pagsasalita ni Gab.

“Alam ko na pero ayokong maniwala. Hindi ako maniniwala unless ikaw mismo ang magsabi.” And there. Alam ko na exactly kung anong sinasabi ni Gab.

Hinawakan niya ko sa balikat at hinarap sakaniya.Umiwas ako ng tingin kay Gab.

“Sabihin mo, Niobe. Buntis ka ba?!”

tinignan ko si Gab sa mga mata niya, at sinabing…

“Oo, buntis ako.”

EightParental Guidance

“A-anong gagawin ko?”

nanghihinang napaupo ako sa upuan when I heard the reason why my best friend, Ally, came here to look for me. It was very clear and straightforward. She came to bring me back in England. Because in a span of two days and I’m still not there…

My mom’s gonna be here.

At hindi yun pwede. Hindi pa pwede. Neither of us, my mom and I, are ready for this.Hindi pa akong handing harapin si Mama and I’m not sure if she’s ready to here it from me.Hindi ko pa alam kung anong dapat kong sabihin kay Mama, kung paano ko sasabihin sakaniya.

I’ve thought of several things to consider regarding my situation.Pero isa lang talaga ang nasa utak ko ngayon, which is to escape again. Oo, lalayas ako ulit.Di ko alam kung saan ako pupunta. Hongkong? Thailand, maybe?

But then, I realized…

Wala na nga pala akong pera. Wala na akong pambili ng plane ticket ko.I’m doomed. End of the world.

But then, before I got totally drifted from my thoughts…Gab spoke.

“edi harapin mo siya. There’s no other way, Niobe. Malalaman at malalaman din niya.”

Parang nung time na yun ko lang narealize na, tama siya, wala ngang patutunguhan ang mga pinag-iisip ko. Malalaman nga rin nila kahit anong pagtatago pa ang gawin ko. Like what Gab said, there’s really no other way.

“Pero…I don’t know if I can already face her. I don’t know whether I’d go back or stay here and wait for her.” Right after I finished the sentence e umiwas ako ng tingin sa dalawang taong nasa harap ko ngayon.

“Bes, either way, you’ll still end up facing your mother. Bakit mo pa patatagalin? Dun din naman ending nun.” My best friend, Ally, commented for the first time.

“But I still suggest na antayin mo na lang pumunta dito ang mama mo. At least you’ll have time to think things through. In a way, makakapagprepare ka hanggang sa magkita kayo.” I think I’ll take his advise. Kailangan ko rin talagang magprepare kasi…

“Natatakot ako.” Sabi ko sakanila nang nakatingin sa floor.

Naramdaman ko na lang Gab was on his feet standing infront of me.Hinawakan niya ko sa balikat kaya napatingin ako pataas sakaniya.

He smiled. I wish I could smile back pero masyado akong nadedepress ng situation kaya hindi ko magawa.

“Don’t be. Sasamahan kita kausapin ang mama mo.” I saw his sincerity kaya hindi ko maiwasan but to feel awed by his gesture.

I really tried to response by smiling.But when I was about to biglang umakyat ang sikmura ko.Giving me no choice but to cover my mouth with my hands at tumakbo papuntang CR para sumuka.

Agad namang sumunod sakin ang best friend kong si Ally and Gab after her.

“Bes…” yan na lang ang nasabi ni Ally habang hinahagod yung likod ko.

I know she feels sorry sa nangyayari sa buhay ko. tulad ko.I know she pities me cursing the one responsible for what had happen to me. Tulad ko.

At tulad ko, she wishes she could do something but then we have to see the reality na wala kaming magagawa.

I so pity myself.

“Hindi ka ba naasiman?” biglang natanong sakin ni Ally habang pinapanood akong kumain ng mangga. In fairness to her, she has always been at my side since she came here. Sa gabi lang ata kami nagkakahiwalay dahil hindi naman siya pwedeng tumira dito sa apartment. She has her own.

She once talked me to stay with her in her apartment but I said no.Ayaw kong magpabigat kay Ally, not that I want to be a burden kay Gab. It’s just that in a way, akin ang apartment na ‘to.

“Hindi. Ansarap kaya. Try mo.” Sabi ko, giving her some. Pero humindi naman siya so akin na lang ‘to. HEHE.

Pinanood lang ako ni Ally habang nginangata ko ‘tong manggang ‘to. HEHE.Later on, sabay pa kaming napatingin ni Ally sa pinto nang biglang dumating si Gab.

Pero napahinto talaga ako sa pagkain the moment I saw him.Hindi dahil sa anu pa man pero dahil sa hawak-hawak niyang box of pizza na pinabili ko sakaniya.He was willing so…

“Pizza mo.” Nakangiting sabi niya as he placed it on top of the table. Dumiretso lang naman siya agad sa sofa nun bago pa man ako makapagthank you.

But when I was about to, bigla naman akong nainterrupt ng pagtunog ng phone ni Ally.Tinignan muna niya ko with a weary look bago niya sagutin yung phone at lumayo ng kaonti.But I could still hear her.

“Po?” she paused listening carefully to the person on the other line.“Ok. I’ll tell her po.” It was a very short conversation dahil inend na agad ni Ally yung phone niya after she said this.

Then she turned around to look at me with a worried look.

“It’s your mom.” And she spoke the words I wouldn’t want to hear at the moment.“She wants to meet you at the café near the mall.” Napahinga ako ng malalim as my gaze flicked from Ally to Gab.

Nagdecide si Ally na uuwi na lang siya at hindi na sasama samin ni Gab. For all I know, takot lang din yun sa mama ko as much as I do. HAHA.

Nagulat naman ako nang buksan ni Gab ang isang kotseng nasa driveway.

“May kotse ka?” amazed and curious all at the same time e naitanong ko yan sa papasakay nang si gab.“Oo. Hindi mo alam?” sabi niya nang mapahinto siya sa side ng car niya.“E ba’t hindi tayo nagkotse nung nagpunta tayo sa park?” sa police car kasi kami nakasakay nung “niligtas” niya ko sa mga kamay ng mga not-so-good-people e.“Niobe, I was going out for a WALK that time.” Inemphasize niya yung word na walk nun. Napatango na lang ako as I slid inside of the car.

Inaliw ko lang yung sarili ko habang nasa kotse pa kami ni Gab.But in truth, kinakabahan na talaga ko.

Until he pulled off the car. Parang huminto lang naman yung pagtibok ng puso ko.I really don’t know what to expect sa pagharap ko sa mama ko.Hindi ko talaga alam.

Nagulat na lang ako ng akbayan ako ng nakangiting si Gab.

“Ok lang yan. Kasama mo ko, hindi kita pababayaan. Tara.” Then he lead me inside the café.Agad naman naming nakita si Mama. Surprisingly, may kasama siyang lalaki.

Hindi si Daddy pero mukhang businessman.

Ngumiti si Mama as we approached them. Di ko naman maiwasang hindi tignan si Gab.Napansin ko nun na seryoso yung tingin niya. Seryoso yung tingin niya, hindi kay Mama pero dun sa kasama ni mama.

“Anak.” Nasabi na lang ni Mama as she welcomed me with a hug. Naiiyak naman ako. How could I do this to my mom. She’s so nice to me.

Agad akong humiwalay sa pagkakayakap ni Mama, controlling my emotions, nang masabi ko na ang dapat kong sabihin. Pero naunahan niya ko.

“Siya nga pala anak, si Robert. Isa siya sa mga family friends natin. Nakasalubong ko siya when I got here.” She was referring dun sa lalaking kasama niya. Ngumiti yung lalaking kasama ni Mama.“It’s good to see Amilia’s daughter. Nice to meet you, hija.” Tapos binaling niya yung tingin niya from me to Gab na nakalimutan kong iintroduce kay Mama but amazingly e hindi naman niya tinanong.“It’s good to see you too, son.” Nashock ako nang marinig yan. Son? Niya si Gab?

Nagnod lang si Gab kay Tito Robert tapos tinignan si Mama at ngumiti.

“Hi, tita.” Oh. That’s why hindi nagtatanong si Mama tungkol sa kasama ko. Kilala pala niya.“Nice to see you again, hijo. It’s kinda surprising to see you together. Hindi ko alam na magkakilala pala kayo—“ pinutol ko yung sinasabi ni Mama. Hindi sa ayaw kong makinig sa sinasabi niya, in fact, curious pa nga ako sa relation ng family ko at family ni Gab. I never thought.

But then, may kailangan akong sabihin. At sasabihin ko na siya.

“Ma. You need to know something.” I breathed in a large amount of air. My mom didn’t respond, instead, bigla na lang siyang umiyak while she reached out to me para mayakap ako ulit.

“Alam ko na, anak. Sinabi na ni Ally at ng pinsan mo.” Kaya pala hindi siya sumama. But I didn’t mind that. Tumulo na rin kasi ang luha ko. Alam na niya pero hindi man lang niya ko sinigawan nung nakita niya ko. instead, she acted as if she doesn’t know anything. Nagiguilty ako.

Andami kong gusting itanong kay Mama. Andami kong gusting sabihin.But I kept my mouth shut. Inantay ko na lang na mauna siyang magsalita. Alam kong mas maraming gustong sabihin si Mama. Mas marami siyang gustong itanong.

Then my mom finally released me, at nagsettle na kami dahil nakakahiya rin sa mag-amang nanonood samin as of the moment. I think alam ni Tito Robert ang nangyayari kahit wala kaming sinasabing anu mang words na makakapagsabi kung anu ba talagang deal ang nagaganap. Sa tingin ko, nag-usap na sila ni Mama. And Gab, obviously knew about it.

“Pero anak. Tell me…” She reached for my right hand na nasa ibabaw ng table leaving my left hand free.

“Sinong ama?”

oh no. I wasn’t prepared for that question. Hinanda ko lang ang sarili ko sa magiging reaction ni Mama at yung mismong pagsasabi ko sakaniya ng issue. But not this.

“Ma…” Hindi ko alam kung panu ko sasabihin. Hindi ko alam kung dapat ko bang sabihin. Basta, umurong yung dila ko at hindi ako nakapagsalita until…

hinawakan ni Gab yung left hand ko. as in yung holding hands.Pare-pareho kaming nagulat nina Mama at Tito Robert sa gesture na ito ni Gab.

Pero ang pinakaikinagulat ko sa lahat e nang sabihin niyang…

“Ako po.”

NineIt

“Ikaw?!”

Sabay-sabay kaming nagsalita nina Mama at ng Daddy ni Gab.Kaya tuloy napatingin sila sakin.

“I mean. Opo siya po.” Tapos napayuko na lang ako. Nahiya naman daw ako biglang tumingin kay Gab or kay mama or sa Daddy ni Gab.

Blag!

Hinampas ng Daddy ni Gab yung table. Kaya lalong hindi ako makatingin sa kahit sino sakanila. And yung kamay ni Gab na nakahawak sa kamay ko? It feels so heavy.

But then, Gab’s father didn’t spoke.

“H-How did that happen?” Tanong ni Mama na parang di makapaniwala sa news na sinabi namin sakaniya. Kahit ako di rin makapaniwala e. HEHE.

I tried to think na pwedeng isagot sa tanong ni Mama. After all, andito na kami. Might as well go with the flow. Pero wala. Shut down ang utak ko. buti na lang nagsalita si Gab. I’m beginning to think that he’s becoming my life savior.

“It happened sometime a month ago. Nagbakasyon po ako sa lugar niyo. It was an accident.” Kinikilabutan ako nung sinasabi ‘to ni Gab. Pero infairness, it sounded real enough. Real enough dahil to tell you it happened... sometime ago.

Di ko lang maiwasan di malungkot sa sinabi niyang “It was an accident”.

“Yan ba ang dahilan ng break-up niyo ni Cian?” it hurt. It hurt to hear his name. Lalo pa’t nasa isang sentence about my pregnancy issue.

“O-opo.” Sabi ko nang nakayuko parin. Humigpit naman yung pagkakahawak ni Gab sa kamay ko. titignan ko sana siya but then I realized na tumutulo pala yung luha ko. pinunasan ko na lang tuloy with my other free hand.

“Ma?” I managed to look at my mom. Right now, iisang tanong lang ang umiikot sa utak ko. though I’m afraid to hear it’s answer, naglakas loob parin akong itanong.“H-How did dad take it?” Si Dad. Mom accepted it dahil wala na siyang magagawa and she understand pero ibang case si Dad. I’m not sure… if he’s gonna accept it as well.

Ngumiti si Mama.

“Speaking of your Dad, I’ll be staying here in the Phillipines ‘cause he let me handle our business with Mr. Borromeo here.” Galit si Dad. Sinubukan ni mama na isegway ang usapan but none of us bought it.“Anong balak mo?” First time na nagsalita ng dad ni Gab after the…revelation. Yung tinginan ng mag-ama? Creepy. Kaya hindi namin nagawang magsalita ni Mama.

“Pananagutan ko.” simpleng sagot ni Gab. Ghad. Is he out of his mind? Dinadamay niyang masira ang buhay niya sa sira kong buhay.

“I’m a father, Gab. Your Father. at hindi madali maging ama, so I’ll propose na ihandle mo ang isa sa big company natin and not just the auto shop. Mas malaki ang kikitain mo dun, mas masusoportahan mo ang pamilya mo. Hindi madali gumawa ng Pamilya.” That’s the longest speech I’v heard him say. At first akala ko tatanggapin yan ni Gab dahil sobra sobrang tulong yung binibigay ng Dad niya.

But then… He just laughed.

“You’re my father. Are you sure?” nagulat ako. He said that in a very sarcastic tone. Nakakabastos.

“Well, I think I’m gonna be a better father than you are.” Sa mga salitang binitawan ni Gab, umapaw yung tension sa hangin. Feel na feel ko. napansin ko ring pareho kami ng position ni Mama na nakatulala sa mag-amang ‘to, hindi makapagsalita. Funny, kung iisipin, wala silang kinalaman sa issue. They aren’t related to my problem in any way.

Kinakabahan tuloy ako.

“Then what are your plans now? Minor pa si Niobe. Anu? Maglilive-in kayo? What?” sabi ng fathter ni Gab in the same sarcastic tone Gab used.

“Of course not. Hindi ako papayag. Like I said, I will be a better father than you are. I will also be a better husband than you. Pag nag18 na si Niobe, I’m gonna marry her.” Huwat? Watdahel is this guy talking about?! He’s not even the real father of my baby? Nababaliw na ba siya?

“Well, then.”

Tahimik kami ni Gab buong time na nasa car kami.Ako, tahimik dahil inaayos ko sa isip ko yung mga sasabihin ko sakaniya. Kasi sobrang dami. Andaming mga tanong at mga gusto ko lang talagang sabihin. Sa sobrand dami, umabot na kami sa bahay di ko pa naaayos yung thoughts ko.

As for him, normal lang sakaniya ang maging tahimik.

I opened the door, kasunod ko lang naman ang kanina pang hindi nagsasalitang si Gab.Dumiretso ako sa door ng room ko habang umupo naman si Gab sa sofa.

That’s when I finally manage to speak my thoughts.

“Gab?” tumingin siya sakin. Ang ewan lang kasi parang wala lang sakaniya yung mga nangyayari, yun e ayon sa pagkakaintindi ko sa mga mata niya.“Ba’t mo ginawa yun?” tanong ko. di naman napigilan ng ulo ko na yumuko after kong sabihin yan.

[url=http://www.imeem.com/people/bjHRMu/music/ROGx9Rfh/paraluman-ft-kean-tabi/]Click Me![/url]

Hindi sumagot agad si Gab. Instead, naramdaman kong lumapit siya sakin.So he was standing in front of me. Nilift niya yung nakayuko kong ulo para matignan niya ko or the other way around. Walang takas ang mga mata ko.

“Ako si Gab Borromeo, at your service, diba?” sabi niya ng nakangiti. Pero malungkot yung mga mata. And I don’t know what happened to me, natauhan na lang ako nakapikit si Gab and I’m tracing his eye lids. Weird.

“Er. Sorry.” Sabi ko sabay layo ng kamay ko sa mukha niya na may matching dramatic look away. Hehe. hindi ko nakita dahil sa iba ako nakatingin but I felt that Gab smiled.

“And what about the marriage thing you said? Are you out of your mind?!” medyo napalakas yung boses ko sa pagsabi niyan. Bigla kong naalala yung purpose ng pag-uusap naming ‘to e.

“Like hello? You are obviously not the father of this.” Sabay turo ko sa tiyan ko.“At anu ba? Pakakasalan mo ko?! Your not even my boyfriend.” Napairap tuloy ako. Feeling ko sobrang ridiculous ng mga pinaggagagawa ng taong ‘to. No, hindi siya ‘feeling’ lang. Ridiculous talaga siya.

“Is this just about your dad or gusto mo na talaga sirain yang buhay mo?”“Maybe this is just about my dad. Maybe gusto ko na ngang sirain yung buhay ko. Maybe. Maybe not.” Ugh. Wala nang sense sinasabi nitong si Gab e.

pinandilatan ko tuloy. May takot ata talaga sakin si Gab kasi bigla niyang niraise yung hands niya sa air. Tipong sumusuko siya.

“Can’t you just thank me?” ugh. Pinandilatan ko ulit.“I-I just want to help you. Ba’t ba ayaw mong maniwala?” I sighed in defeat.

Lumakad na lang ako palapit sa sofa at umupo.Sinundan lang naman ako ni Gab.

“But if I’m going to help you…” He was looking at the TV while saying that. Tinignan ko naman siya.“…I need to know something.” Inantay kong ituloy niya yung sinasabi niya. Pero ang tagal ng pause.

And before niyang ituloy yung sinasabi niya e tinignan rin niya ko.

“Sinong ama?”

and there.

“Anong gagawin mo kung mabuntis ako pero hindi ikaw ang ama?”“By the way, I’m Cian. You are?”“Si Ralph. Yun ang masama dun!”“Niobe, you know I trust you. Malaki ang tiwala ko sayo and I know hindi mo sisirain ang tiwalang yun. May tiwala ako sayo pero wala akong tiwala sakaniya.”“oh look, it’s Niobe.”“She’s so great, isn’t she?”“Waaah! Bespren! I love you!”“Anak, we’re so proud of you.”“I’m honored to be your father.”“I love you with all my heart, Niobe.”“Niobe, alam mo ang swerte mo. Nasayo na ang lahat…”“Niobe? Can you come here? I need some help.”“Niobe…”“Niobe, the last person you said that to—““Meron ding mga… pinagsamantalahan. Na lalong hindi natin masisisi dahil biktima lang din sila.”“Oo, buntis ako.”“Sinong ama?”“Sinong ama?”

“Anong gagawin mo kung mabuntis ako pero hindi ikaw ang ama?”

Natauhan na lang ako humahagulgol na ko sa iyak.At hawak ni Gab sa parehong kamay niya ang mukha ko.

“Shh.. Shh.. It’s ok Niobe. It’s ok.” He said with all the sincerity.

And there was something in his eyes that I couldn’t tell.Pero there really was something.And that something made me do nothing…

But to hug him.

Niyakap rin naman niya ko. ng mahigpit.

“It’s ok.”

TenFathers and husbands

“NOOOOooooooo!!!!”

I just can’t help but freak-out sa nakikita ko sa harap ng salamin.I just can’t accept this! I wont! Never!

“O? Anong nangyari?!” medyo nagtatakang nagpapanic si Gab pagbukas niya sa pinto ng kwarto.Pero hindi parin siya pumasok, dun lang siya sa may pinto.

“Look!” tinuro ko yung tiyan ko. ugh.“My perfect figure is ruined!” Ahh! Hindi ko talaga matanggap! Nooo! May umbok na yung tiyan ko!!!

Natawa lang naman nun si Gab. Yung pigil na tawa.

“Niobe, normal lang yun.” Pumasok na siya sa loob ng room at umupo sa kama.Napagpasiyahan pala naming idisregard na yung contract. Masyadong mahirap gawin yun kung magpepretend nga kami. So ayun.

“I know. But still…” umupo ako sa tabi niya, I turned to him and mouthed “nakakadepress” na sinundan ng isang buntong hininga.

Tumawa lang si Gab ulit.

“Nagtext pala mama mo sakin. Nakaschedule ka daw magpacheck-up this afternoon.” Hmm… nagtetext sakaniya si Mama pero sakin hindi. Nu kaya yun.

“sunduin daw natin siya sa bahay niyo.” Inalok na kasi ako ni mama na dun na tumira but I declined. Naisip ko kasi, kung si Gab handang panindigan ‘to kahit hindi naman niya kailangan panindigan dahil wala naman siyang kailangang panindigan, dapat rin akong manindigan kasi sa kaso ko, kailangan.

“Kaya lang, nasa talyer pa ko nun. So medyo malelate tayo. Dadaanan ko na lang yung talyer tapos di na ko magsestay para masamahan kita.” Napatayo ako. Parang ayaw ko ng sinasabi niyang ‘to a.

“Nyek. Ako na lang siguro susundo kay Mama. Kami na lang pupunta sa doctor. May kotse naman si mama e, maabala ka pa.” Ayoko lang kasi ng idea na may hindi siya magagawa dahil sakin. Unfair na nga ‘tong ginagawa niya, lalo pang magiging unfair.

“Niobe, ang alam ng mama mo, ako ang tatay ng anak mo.” Sabi niya, trying to reason out. Oo nga, pero kahit na. Di naman ako papayag na ikacancel niya plans niya dahil sa pagpepretend namin.

“E hayaan mo na. Ako nang bahala dun.”

Maagang umalis si Gab. Maaga kasi klase niya ngayon.Pero ok lang, di naman ako naiwang mag-isa kasi di rin nagtagal e dumating na ang bespren kong si Ally.Ang bespren kong naglaglag sakin kela mama. HAHA. Pero hindi naman ako galit sakanila, I understand. Hehe.

“O? Anong ginagawa mo dito?” Pero kunyare galit ako. Hehe.“Niobe—“ I didn’t gave her a chance to talk. Hehe. alam kong kinakabahan na ‘to e. hehe.“Matapos mo kong ilaglag sa mama ko, may gana ka pang magpakita sakin?!” antaray. Pwede na ba kong best actress? Haha.

“Niobe…” Pero tinalikuran ko siya. Mala telenobela ang trip ko ngayon e. hehe..pasensiya na lamang si bespren Ally.

“Niobe, listen to me!” hinarap niya ko sakaniya. HAHA. Madrama din si bespren? WAHAHAHA. Natatawa naman daw ako. HAHA.

“Alam kong hindi namin dapat ginawa yun. We know that only you have the right to tell your parents. And we’re sorry.” Kasama si Ate Yvette kaya ‘we’.

“Pero ginawa namin yun kasi nag-aalala kami sayo. Alam naming di mo kaya mag-isa ‘to. And you need your mom.”

3 second silence.

“WAHAHAHAHAHA! NYAHAHAHAHHAA! WAHUIHUHUHU!!!” ayan. I burst into laughter. Di ko na mapigilan at naiiyak na yung mukha ni Ally. HEHE. ang bad ko. HEHE.

“I’m sorry. HAHAHA. Nakakatawa lang kasi yung mukha mo e. WAHAHAHHA.” At ang mukha ni Ally e biglang nadismaya. HAHA. Though, natouch naman ako sa sinabi niya. Hands down ako, true friend talaga siya.

“Hay naku. Your so bad, Niobe. Kinabahan ako nun ah. HAHA.” Ayun. Natawa ulit ako pero this time, kasama ko nang tumawa si Ally. Haha. Para na kaming mga tanga. HAHA.

“So… Hindi galit?” tanong agad ni Ally nang makarecover na kami sa katatawa at nakaupo na sa sofa.“Tanggap naman pero siyempre masakit sakaniya yun noh.” Tumango lang si Ally.“Pero si daddy galit.” Nalungkot bigla yung mukha ko nang maalala ko si Daddy. Tinapik na lang ni Ally yung balikat ko, as if she’s comforting me. But like before, wala na naman kaming magagwa sa bagay na yun.

And then naalala ko ang shockening na ginawa ni Gab.

“Mom asked… kung sino ang…” hindi ko na tinuloy yung sinasabi ko though nagets naman ni Ally yung gusto kong sabihin sakaniya. Nanlaki pa nga mata ni Ally. Hehe. We both know that I don’t want to talk about the father of this human being inside my tummy.

“Si-Sinabi mo?” nag-aalinlangan pa siya kung itatanong nga niya yang tanong niya. Napangiti tuloy ako na ikinagulat naman ni Ally.

“Of course. Well, I’m not actually the one who said it.” Binuksan ko yung TV pero tinignan ko si Ally sa corner ng mata ko to see her reaction.

“Si Gab ang nagsabi.”“He knows?” No, he don’t. pero…“Sinabi niyang siya ang ama.” Sinabi ko ng may halong guilt. Though, yes, I’m thankful sa ginawa ni Gab. Pero di maiwasang maguilty kasi sa ginagawa niyang yun para na rin niyang sinisira yung buhay niya.

“He didn’t…” shock na shock ang lokang bespren ko. kahit naman ako e nashock nun. Pero nagbago agad yung expression ng mukha niya dahil sa mga susunod niyang sinabi.

“Buti pa si Gab na hindi mo kaanu-ano nagawang panagutan yang anak mo. Samantalang yung boyfriend mong si—“ Pinutol ko na yung pagsasalita niya bago pa man niya matapos.“Ally!” ayokong pinag-uusapan ang bagay na ‘to e.

“Sorry…”

Natapos ang usapan namin dun kasi biglang tumunog yung cellphone ko.

Calling…Gab Borromeo

“Hello?”“Niobe.” Yeah, it’s gab allright. Pero maingay sa lugar niya. Medyo choppy tuloy.“I called your mom and she’s gonna fetch you there.” He really wouldn’t let it go. Kaya ko naman kayang pumunta sa bahay mag-isa. Kung nakapunta nga ako dito galing England e. Pati kasama ko pa si Ally ngayon.

“Bakit? Di ba I was suppose to go to her?”“Like hahayaan kitang magcommute mag-isa.” Ok. I gotta admit. Natouch naman ako.“I told her na may exams ako at ayaw mong umabsent ako.” Ow. He made an excuse.“I hope you don’t mind my excuse.”“Ok lang naman. Uhm. Thanks.”“Though susunod parin ako sa hospital para sunduin ka.” Haay.. masyado ata ang paninindigan niya sa pagiging Gab Borromeo at your service…

“You know you don’t have to.”“Yeah, right.” Sarcasm.“I’ll just see you later. May klase na ko e. Bye.” And the last thing I heard was a ‘toot.. toot..’

Pinatay ko yung phone at initcha sa kabilang sofa.

“So? What did your knight in shining armour said?” kung minsan intrigera talaga ‘tong si ALexcess kimberLY e.

“May pinaalala lang. Pupunta kasi kami ni mama sa OB e.” at balak ko ring isama si Ally.“Sama ka.” That wasn’t a question or a statement. It’s an order.

“Sure.”

Nagpadeliver si Ally ng pagkain galing sa Shakey’s. Siyempre may pizza. Hehe. Lately, nakakahiligan ko ang pizza e. yun bang bigla-bigla na lang ako nagkecrave kumain ng ganun. Basta.

After lunch, halos katataposlang namin kumain ni Ally nang dumating si Mama para makapunta na kami sa OB Gyne. Di naman malayo yung ospital so we got there on time. Sa hospital naman, Ally was trailing behind my mom and me so I got a chance to talk to her privately for the first time.

“Ma?” di ko sure kung I-oopen ko yung topic na ‘to e.“Yes, anak?” may hinahanap si mama sa bag niya kaya hindi siya nakatingin sakin. Lumakas naman loob kong magsalita.

“Gaano kagalit si Daddy?” Natigilan si Mama.“Ha. Ha. Ha.” Parang tawa lang ni mareng alena pero pilit ang tawang ‘to ni mama. Halata.“Who said galit ang dad mo?” she tried to deny it kahit halata naman. Kasi hindi pinoproject ng mata niya yung sinasabi niya.

“You did. Ma, pareho nating kilala si daddy.” She considered that for a moment bago magsalita.“Ayaw ka niyang Makita for the mean time. Di daw niya kaya. Pero wag mo nang isipin yun, magbabago din isip nun pag nakita na niya ang apo niya.” Tapos ngumiti si mama. And at that moment, feeling ko ang swerte swerte ko.

Meron pang patient sa loob ng office nung doctor so we had to wait first kasama yung ibang mga buntis na magpapacheck-up din. Ang pinagkaiba ko lang sakanila e kasama nila ang mga asawa nila. Ako, nanay at kaibigan ang kasama. Haay…

Chineck-up lang talaga nung doktora. Kinapa-kapa yung tiyan ko, nagtanong tungkol sa diet ko. yung mga ganun. Tapos niresitahan ako ng mga vitamins.

“I-explain mo rin ‘to sa boyfriend mo para matulungan ka niya.” Kaibigan ni mama ang doctor na ‘to kaya alam niyang teenage mom ako, kaya hindi masyadong nakakahiya. But at this very moment, nakaramdam ako ng hiya.

Kaya natahimik na lang ako.

Going back to the car, nauna naman si mama at si Ally naman ang kasabay kong maglakad. Which I’m thankful of kasi kung si mama malamang maiilang ako. Malamang tatanungin ako nun kung ba’t ako tahimik. Hindi naman ako nagwoworry sa pagtatanong ni Mama, dun ako nagwoworry sa sasabihin ko.

“Oi. Ba’t ang tahimik mo?” unlike kung si Ally, mas comfortable akong magsabi.“Wala lang. Feeling ko kasi ang pangit ng pagbubuntis ko.”“What do you mean?” naguguluhang tanong ni Ally.“Well, una a lahat, yung age ko. wala pa ko sa tamang edad para magbuntis.”“We know what happened, Niobe.” Ngumiti ako but I ignored what she said.“Pangalawa, yung ‘asawa’ ko.” I quoted the word ‘asawa’

“Well, I don’t have one to begin with. Wala akong someone na gigisingin in th wee hours of the morning para pabilhin ng kung anu-ano. Walang makakasama sa pag-papacheck-up sa doctor. Walang magpapaalala na painumin ako ng gamot. Walang matutuwa sa unang pagsipa ng anak ko sa loob ng tiyan ko. Walang pabalik-balik na maglalakad dahil sa sobrang kaba kapag manganganak na ko. Walang magmamahal samin ng anak ko.”

“You have Gab.” I thought I heard Ally chuckle pero pagtingin ko sakaniya e seryoso naman yung mukha niya.“We both know that Gab is not…” Di ko na tinapos yung sasabihin ko. Narating na rin kasi namin yung kotse ni mama.

“O, dalian niyo, sakay na.” Sabi ni mama na sumasakay na sa kotse niya. Pero lahat kami napalingon at natigilan nung…

“Ako na po mag-uuwi kay Niobe.” Si Gab.“Ka-kanina ka pa?” I was suddenly conscious remembering yung mga sinabi ko kay Ally kanina. Ngumiti lang si Gab. Ugh.

“O sige, hijo. Bye anak.” Bumaba ulit si mama para ikiss ako sa cheeks. Nginitian ko lang naman si mama as a response.

“Tara na, Ally.”

Then Gab and I stood there, watching them drive away until we can’t see them anymore.Nagsimula na akong maglakad papuntang parking lot pero biglang hinawakan ni Gab yung kamay ko kaya napatigil ako para lingunin siya.

“Niobe… I just want you to know that…” He rubbed the back of my hand with his thumb. And it gave me shivers.“when I declared to be the father of…” tinignan niya yung tiyan ko.

“It also means I’m declaring myself to be a husband to you.”

ElevenPast, present, future

“I-I thought…” hinawakan nung babae yung braso ng lalaki pero umiwas ito.“…you love me.”The girl looked away in pain.

“I do.” Sabi nung lalaki na napayuko rin matapos niyang sabihin yun. Then he looked at something else, away from the girl.

“but this is just different.”

I felt the pain in those words.And because of those words, my mind drifted away.It drifted to a dream, a nightmare that I’ve been denying all this time.

“Cian, listen to me. Please.” naiiyak na ko.Feels like my last hope is falling away.

“I’ve heard enough, Niobe. And I don’t want hear it anymore. Sa tingin mo ba hindi ako nasasaktan sa mga nangyayari? Ginusto mo man yan o hindi, nangyari parin. And its hurting me like hel, Niobe!”

I fell silent sa mga salitang binitawan ni Cian.I know perfectly na hindi madali ‘to, na hindi basta basta ang bagay na ‘to.But I still gotta try.

Kasi tulad nga ng sabi ko, Cian is my only hope now.My last chance.

But it seems like…

“Don’t you love me?” lumapit siya sakin at hinawakan ang mukha ko with both of his hands.“You know I do. I love you and there’s just no other word to describe it. But…”just as I thought.

He dropped his hands and turned away from me.

“…this is different, Niobe.”

“ui, Niobe.”

Natauhan lang ako ng bilang may kamay na nagwewave sa harap ng mukha ko.Napatingin tuloy ako sa taong nasa tabi ko.

“Kanina pa kita kinakausap, hindi mo ko pinapansin.” Sabi ni Gab na may nakakatawang facial expression.Natawa tuloy ako bigla. HAHA.

“Sorry. What we’re you saying?”

hindi naman siya sumagot. Umiling-iling lang tapos ngumiti at tumingin sa TV.Ako rin tuloy e napatingin sa TV. Kanina pa pala tapos yung pinapanood kong romantic film. HAHA.

Pero ang weird ni Gab ah. Hehe.From time to time kasi nararamdaman kong tumitingin siya sakin.Pero pag titignan ko naman siya, ngumingiti lang siya.

Di ko tuloy di mapigilang di matawa. Hehe.

Pero nagulat talaga ako as in napahawak ako sa chest ko nang biglang humiga si Gab sa tiyan ko.

“hey!”“shh!”

actually, hindi naman siya nakahiga sa tiyan ko.dinikit lang niya yung tenga niya as if his listening to it.

“Bakit hindi sumisipa si baby?” si baby. Napangiti naman ako.“Gab, I’m 3 months pregnant. Wala pa atang paa yung baby ko. paanu sisipa yan?” bumangon na siya nun galing sa pakikinig sa tummy ko.

“Ah. Ganun ba?” tumango ako.

Pero gumawa na naman si Gab ng nakakagulat at nakakatawang bagay.Tinaas lang naman niya yung left arm ko, showing off my… arm pit.

:o :-[

“GAB!” nagpanic naman ako. Panu kasi, tinitignan niya yung kili-kili ko. dyahe e. HAHA.“Wag kang malikot.”“Eh!” tinakpan ng right hand ko yung kili-kili ko. Nakakahiya kasi. Ang kulit ni Gab e.

“E anu ba kasi ginagawa mo?” ang weird weird niya e.“E sabi kasi nila umiitim daw kili-kili ng mga babae pag buntis. Minsan, libagin pa. E ba’t ikaw hindi? Buntis ka ba talaga?” HAHA. Natatawa na talaga ko sa mga ginagawa nitong si Gab e.

“HAHA. At ngayon ka pa nagdoubt sa pregnancy ko ah. HAHAHAHA.” Ngumiti siya, yung nahihiyang ngiti. Tapos hinawakan niya yung batok niya. HAHA. Ang cute. Parang bata. Hehe.“Gusto ko lang kasi malaman yung mga nangyayari sainyo ni baby.” Ni baby. My heart keeps on jumping everytime I hear that.

“Bakit naman?”“Wala lang. Para alam ko kung pano ko kayo aalagaan.”

nang antukin na ko e natulog na kami pareho.Pero siyempre ako, sa kwarto. Siya naman, sa sofa.Hindi naman ako nakatulog agad. I was just staring at the ceiling the whole time.

Tumingin ako sa relo to check the time and it’s already 2:30 in the morning.Ghad. I think kailangan kong bumalik sa doctor regarding this thing.Nadadalas na kasi ang insomia ko e.

Knock! Knock!

Nagulat ako. Though it was a soft knock on the door, nagulat parin ako.I just don’t expect him to knock at this hour of the night.

Naguguluhang binuksan ko yung pinto.

“Yes?”“Oh.” Pero parang mas nagulat siya to see me awake.

“What do you need?”“That’s exactly what I’m gonna ask you.” Huh? Naguguluhan ako. Hehe. napansin niya ata na di ko magets yung sinasabi niya so nirephrase niya yung statement niya.

“Aren’t you gonna ask me to buy weird stuff sa ganitong oras? I was actually waiting for it.” Ow. HAHA. Natawa naman ako.

“HAHA. Masyado siguro ang panonood mo ng movies, Gab. HAHAHA.” Tinignan lang niya ko, still waiting na may ipabili ako sakanya. HAHA. Hay naku.. HAHA.“Naah. Wala naman akong weird stuff na gusting ipabili. Maybe next time.” So that he’ll let go this topic. HAHA.

“Ba’t gising ka pa?” Halata sigurong hindi pa ko nakakatulog. Nahahalata yun sa mata diba?“uhm… di ako makatulog e.” tumango lang si Gab tapos umupo siya sa sofa niya.

“Halika…” pinat niya yung space sa tabi niya.

NOOOOoooo! Buntis po ko! (hehe. parang di bagay sabihing bata pa po ko. HAHA.)

“A-anong gagawin mo?”“basta, higa ka dito.” Huwat?!“H-Ha?” sabi ko habang lumalapit ng dahan-dahan kay Gab.

Pag-upo ko naman sa tabi niya, nilagyan niya ng unan yung lap niya.

“Higa na.” Pinagpag naman niya yung unan na nasa lap niya. Tinignan ko lang yun. Iniisip kung hihiga ba ko o hindi. Pero…“Higa na, Niobe.” Kaya humiga na ko, nakatingin sa direction ng TV.

“Close your eyes.” Sabi niya. At si uto-utong ako e pumikit naman. Later on…

[url=http://www.imeem.com/eyfreelrocks/music/3Ybv0cDm/airdate-better-days/]CLICK ME![/url]

This time I'm so sure that we lost every last word. in a moment so securely we lose it all so quickly. and i surrender everything. everything.Is this just one big mistake. take all we have and you throw it away.

show me light. give me soul. just give me anything at all. Cuz im not waiting. waiting for better days. Waiting for better days.

Gab’s voice is amazing. Parang may magic na nakakapagrelax sakin.His voice is putting my soul in peace.

By this time, he’s just humming the tune. But the effect is still the same. take all we have and you throw it away.

give me light. give me soul. just give me anything at all because im not waiting. waiting for better days.

i held on to whats wrong instead of pushing away. i kept u here too long trying to say

Di nagtagal, I fell asleep because of Gab’s singing.His voice did not just put it me at peace and made my spirit relax.

But also…

I felt safe, special…and loved.

TwelveGodparents

“Kelan balik mo sa England ha, Ally?”

she grabbed one apple dun sa basket na lalagyan ng fruits. Hmp.Binili para sakin yun ni Gab e.

“Well… as long as your in here. Dito rin ako.” Sabay kagat sa apple.

Tumayo naman ako, tinignan lang ako ni Ally as if asking kung ba’t ako tumayo.

“CR break.” Sabi ko lang sakaniya at tumango naman siya.Pagbalik ko naman galling CR break…

“ihi ka ng ihi.” She noticed.“Normal lang daw yun sabi ni Mama.” Ineexplain kasi sakin lahat ni mama e kaya nga she’ll be staying here with me until I’m settled na raw.

And speaking of staying…

“So going back… what do you mean as long as I’m here?” tinapon na niya yung apple na kinakain niya kanina. Yung binili para sakin ni Gab. Ampf. Bilis maubos e. hehe.

“I think that’s kinda self explanatory bes.” She sat beside me.“No, what I meant was paano studies mo? Paano si JV?” JV is her boyfriend whom she left in England.“Paano ang life mo sa England? Anu na lang sasabihin nina Tita?” we both know that she has better chances now in england than I do. At isa pa, I won’t allow it that she’ll also sacrifice for my sake. Lahat na lang sila ginigive up yung meron sa kanila just for me. Its unfair.

“Mom knows my plans. At pumayag naman siya. As for my studying, pagtapos mong manganak babalik ako sa pag-aaral.”

“WHAT?!” what on earth is this girl talking about?“ba’t ka titigil? You don’t need to do that, Ally. Does your mom also approve of this?” I was basically freaking out. Anu ba naman kasi ‘tong pinaplanon gawin ni Ally. Napaka absurd.

“Yeah. I definitely don’t need to. BUT I want to.” She smiled. “and yes, alam ni mama. Don’t worry napapayag ko siya. “ Napapayag? May duda ako.

“bakit? Anu bang sinabi mo kay Tita?”“I just told her na nangako tayong sabay manganganak someday. But your pregnant now and I’m not. So basically I’m breaking the promise, you know they don’t like broken promises. So I’m gonna act like one para parehas tayo.” She made that up. Obviously. Hehe. tinignan ko nga siya ng masama. Nagsigh naman siya.

“I wouldn’t allow you on this, Niobe. And THAT, they understand.” Aw. I was really touched sa sinabi ni ally. Alam ko rin namang maiintindihan nina Tita kasi para na kaming magkapatid ni Ally. They know me as much as they know her.

Biglang naputol ang moment namin ni Ally nang tumunog ang cellphone ko.

Calling…Gab Borromeo

Oh.

“Niobe?” hmm… nakakapagtaka. He’s whispering.“Napatawag ka?”“Look at the clock.” Sabi niya nang pabulong parin.

Tinignan ko naman yung clock. It 12:30 ng tanghali.

“12:30. just checking kung nainom mo na yung vitamins mo.” Ow. He called just for that. Kaya lang nakakapagtaka lang kung ba’t pabulong siya magsalita.

“Yeah, nakainom na ko. Thanks for your concern. Pero… ba’t ka bumubulong?”“Ah. Nasa klase pa kasi ako. Baka marinig ng professor—“ naputol yung sinasabi niya kasi may biglang sumigaw ng…

“MR. BORROMEO! WHAT ARE YOU DOING?!” na sinundan ni Gab ng…

“Sige na, Niobe. Bye.” At lastly, ang mahiwagang ‘tooot. Tooot.’ Weird, eh?

“Sino yun?” tanong ni Ally.Pero bago pa man ako nakasagot e may nagtext naman.

1 messageGab Borromeo

Yeah. Siya na naman.

“Uhm. Si Gab lang.” Sagot ko kay Ally habang binubuksan yung message ni Gab.And it said:

Ooh. Anu na naman kaya yun?I looked up at my best friend.

“Are you free later at 6?”

before 6pm, nasa bahay na si Gab.Inantay pa niyang makabihis ako bago kami umalis.And when I asked him kung san kami pupunta?

“Birthday ng bestfriend ko e. He wanted to meet you.” Oh. E panu nalaman ni bestfriend niya ang tungkol sakin? Does that mean kinukwento ako ni Gab sakaniya?

Hmm..

“Ba’t kasama si Ally? Gusto rin niya makilala?”“hindi naman sa ayaw kong sumama… like hello? Libre ‘to noh. Pero, oo nga. Ba’t kasama pa ko?” comment ni ally na nakaupo sa backseat ng kotse ni gab.

“I just thought na mas ok kung may kasamang kakilala si Niobe. Mostly kasi ng andun, classmates at friends namin. Baka ma-out of place si Niobe, not that I’m letting that happen.” Aw. Explanation ni Gab habang concentrated na nakatingin sa road.

Tahimik na lang kaming tatlo sa kotse habang papunta dun sa venue ng birthday party ng best friend ni Gab. Tumigil lang kami nang marating namin ang MANILA HOTEL.

Nagkatinginan kami ni Ally. Yung tingin na ang sinasabi e ‘big time ang bespren ni gab a’.Di man kami nagsasalita, nagkakaintindihan parin kami.

Then we preceeded ballroom area ng hotel.

Gab held my hand tulad ng sa mga couples.Pero nauuna siya sa pagkalakad kesa samin ni Ally.

Well.. our pretend starts now. Hehe.

Pag-enter naming sa loob, di masyado marami yung tao.Pero pinagtinginan kami agad.

“Nakakahiya naman ditto. Tama si Gab, buti magkasama tayo.” Bulong ni Ally.

4got 2 tel. Pick u up at 6pm.Sama mo Ally.

I couldn’t agree more. At buti na lang din e kasama nga namin si Gab.Ewan ko, parang mas nababawasan yung worries ko pag anjan si Gab.Para kasing he takes care of everything para wala na akong intindihin pa.

Hmm.. casual lang naman yung attire ng guests kaya hindi naman kami overdressed or underdressed. Hehe.. mostly mga kaage lang din namin. Pero mga sosy tignan. Yung mga halatang galing sa mga primera klaseng pamilya.

Gab presented a serious face all the time.Ngumiti lang siya when we reached this table na konti lang ang tao.Then a guy smiled and stood up which I suppose is Gab’s bestfriend.

“Dude.” Nagshakehands sila ng shakehands na sila lang ang nakakaalam.“…you made it.” His eyes then flickered to me.“And oh. Ito na ba ang magandang si Niobe?” 2 choices. Either bolera siya or talagang honest lang siya. Hehe..

ngumiti si gab.

“Yeah. Niobe, this is Kiel. The birthday celebrant.” Ngumiti naman ako kay Kiel.“Happy birthday. And nice to meet you.”“Oh, No! it’s much nicer to FINALLY meet you.” 2 things confirmed. 1) bolero siya. 2) kinukwento nga ako ni Gab.

“Hanggang dito ba your going to play pretend? Or is it real this time?” he noticed the intertwined hands of Gab and yours truly. Intrigero din naman itong si Kiel ah.

“We need to be seen in public.” Parang celebs lang e. hehe. but wait! He, I mean Kiel, knows that much? Tinignan ko nga si Gab ng tinging may ibig sabihin.

Nahihiyang ngumiti naman siya tapos napahawak sa batok.Ang cute. Parang bata. Hehe.

Kiel caught that kaya he leaned to me para bumulong.

“Don’t worry. I keep secrets.” Sabay wink. Nun ko naalala ang prescence ng aking bestfriend na nakatayo sa likod lang naman namin. Hehe.

“Siya nga pala, this is ally, my be—“ Pero pinutol niya yung sinasabi ko.“katulong niyo? Maganda siya ah, sexy pa.” Nasyak ako sa sinabi ni Kiel sa best friend ko at natauhan lang nang…

PAK! WAPAK! BOG! KABLAG!

“Bastos ka ah. And it doesn’t mean that its your birthday, your free to say stuff like those.” Sabi ni Ally na nagpapagpag ng kamay at nakatingin sa bugbog saradong si Kiel.

Nagpalakpakan yung mga tao including Gab na tumatawa. Napangiti lang naman ako nun at napahawak sa tummy ko.

Baby, looks like we’ve found your future ninong at ninang.

ThirteenGossip and judgement

Months have already passed.

And luckily, naging maayos naman ang pagbubuntis ko.It didn’t go as bad as I thought it would be. Salamat na lang sa mga taong tumulong sakin all the way na hindi nagsawa at ever so patient.

8 months pregnant na ko, turning 9.Yes, malapit na akong manganak.

That’s why gab, my mom and Ally has gone a little bit too overboard sa pag-aalaga sakin at sa pagkaexcite na rin sa paglabas ng baby ko.

Every morning, naglalakad kami ni Gab sa park bago siya pumasok sa school.Makakatulong daw kasi yun para maging madali ang panganganak ko.Para daw hindi ako masyadong mahirapan.

Sina mama at Ally naman, adik sa pagshop ng things ni baby.Sabi kasi sa ultrasound, isang healthy baby girl ang anak ko.Kaya ayun, masyadong umiral ang kakikayan nung dalawa at kung anu-anong pinagbibili.

“Anong ipapangalan mo kay baby?” minsang naitanong ni Gab.

I’ve been thinking of random names lately.But I haven’t really decided yet. Saka ko na lang siguro poproblemahin yun pag andiyan na si baby.

Beep! Beep!

Kasunod ng busina na yan ang biglang pagsulpot ni Gab sa side ko, ready to open the door for me.

“Ako na.” Tapos ngumiti siya at binuksan yung pinto.I answered him with a smile.

Outside, andun ang car ni Mama. Nag-aantay samin.Niyaya kasi ako ni Mama magsimba, in my nine months stay here, hindi pa ako nakakapagsimba kahit once. At since malapit na akong manganak, nagpumilit si mama na magsimba na daw ako. Kaya heto.

Actually, ako lang naman talaga dapat.Hindi naman obligated si Gab na sumama. Pero sumama na rin siya.Siyempre kasama pati Ally. Hehe..

Hindi pa nagsisimula yung misa nang dumating kami sa simbahan.In fact, onti palang yung tao. And we actually got second to the front seats.

Di rin naman nagtagal e unti-unti na ring magsidatingan yung mga tao.Hanggang sa…

“Ang bata nung buntis oh.” May mga nagchichismisan sa likod namin. And guess what? Looks like I’m their topic.“Kawawa naman. Ang agang mabuntis.” Ewan ko kung mga tanga lang ba ang mga taong ‘to na hindi napapansing rinig na rinig namin yung usapan nila or talagang pinaparinig nila samin yung usapan nilang yan.

Siguro narinig din ni Gab yung tsismis nila kasi inakbayan niya ko bigla.Yun nga lang…

“Ang pogi naman pala kasi ng nakabuntis e.” toinks. Anu yun? Compliment kay Gab? O insulto?“E yun e. Haliparot naman pala kasi. Tignan mo, mukhang ok lang din sa ina.” Ugh! That does it. Mga walang modong tsismosa ‘to. Nasa simbahan pa man din.

Lilingunin ko na sana yung mga tsismosa pero hinigpitan ni Gab yung pagkakaakbay niya sakin.Tipong parang one-hand hug.

“pigilan mo ko. Makakatikim sakin yang mga tsismosa sa likod.” Bulong sakin ni mama na talagang galit na. Kung wala lang siguro kami sa simbahan.

“Ma, hayaan mo na sila. Wala tayong mapapala kung papatulan natin sila—“ naputol yung sinasabi ko kay Mama kasi…

“dapat lang yan sakaniya. Malandi kasi.” Ugh. Bakit? Close kami? Alam niya yung storya? Sino siya para yurakan ang pagkatao ko? ANG KAPAL!

At hindi ko na palalagpasin ‘to!Patayo na ko nun para harapin yung mga walang kwentang chismosa nang…

“Excuse me po. Diyos po ba kayo para manghusga ng tao?” natahimik yung dalawang tsismosa at natawa yung ibang taong mukhang nakikinig rin sa usapan ng dalawang hindi marunong mahiya na ‘to. Napayuko naman yung dalawa, napahiya.

“Respeto naman po. Kung hindi man samin, Sakaniya na lang.” Sabay turo ni Gab sa altar.“Nasa simbahan pa man din kayo.”

Humarap na si Gab pero nag ngitian pa sila ni mama bago maisakatuparan yun. Hehe.Magkasundo talaga sila e noh? Haay…

Tapos inilipat niya yung kamay niyang nakaakbay sakin sa right hand ko at yun naman ang hinolding hands. Ampf. To be honest, minsan feeling ko nanananching na lang si Gab. HAHA. Feeling ko rin e noh? HAHA.

Then later on, nagsimula na ang misa. Banal mode naman na ko. hehe.At wala nang mga tsismosang nagtsitsismisan. Banal mode na rin sila.

Siyempre, hindi ko na ilalagay dito yung misa ng pari diba? Hehe.. baka antukin lang kayo. Hehe..Dun na lang tayo sa part nang…

“Peace be with you, anak.” Kiniss ako ni mama sa cheeks.“Peace be with you rin, Ma. Labyu.” Tapos sumilip naman itong si Ally na nasa tabi ni Mama.“Bruha! Peace!” nagpeace sign lang si Ally na nakangiti. Natawa ako e, parang Korean lang na nagpapapicture eh. HAHA.

Tapos siniko ako ni Mama.

“Yung asawa mo.” Sabi niya na parang medyo nanunukso. And I was caught off guard sa sinabi ni mama kaya napatingin ako biglaan kay Gab and surprisingly, napatingin rin siya sakin.

Nagkatinginan kami. Neither of us is prepared for this.Nagkatitigan kami ng ilang Segundo before…

He kissed me.

A smack on the lips.

Natulala siguro ako nun ng matagal na panahon kasi natauhan na lang ako nasa tabi ko na si Ally at bumubulong pa.

“Hoy, upo na.” Nun lang talaga ako natauhan. And when I looked around, nakaupo na yung ibang tao. Buti na lang meron pang ibang nakatayo pa. Di ako masyadong halata. Hehe..

napahiyang napaupo na lang tuloy ako.

“Pretend pa ba yun or for real na?” Kiel? Ikaw ba yan? HAHA.“Di ba dun ka nakaupo sa kabilang side ni Mama? Ba’t ka napunta jan?” I change the topic. Iwas intriga.“Duh? Nakipagpalit ako. Quit changing the topic!” medyo naiiritang bulong niya sakin.“Ally best friend, pretend. Malamang. Nasa simbahan po.” Hindi pa dapat siya titigil sa pagtatanong sakin but then dahil sa dinugtong kong nasa simbahan po e tumahimik na siya.

At hindi na nga nangulit pang muli ang best friend kong si Ally hanggang sa nakauwi na kami ni Gab sa bahay.

“Uhm. Err, sorry.” He said as soon as we entered the apartment.“Ha?” I asked nung paupo ako sa sofa.

Lumakad naman siya palapit sakin. Nagblush siya at humawak sa kaniyang batok.

“Sorry about the…” iniwas niya yung tingin niya sakin. Hindi niya masabi yung last word. Napasmile tuloy ako.

“Ok lang. Part of the pretend.” Sabi ko na lang sakaniya ng nakangiti. He smiled back at umupo na sa tabi ko sa sofa, nakapatong yung left hand sa sandalan nung sofa.

“About naman dun sa mga nasa likod natin kanina.” Ugh. Pinaalala pa niya. Nalungkot tuloy ako bigla.“What about them?”

nagulat ako kasi bigla niyang hinawakan yung mukha ko at hinarap sa mukha niya so that matitignan ko yung mga mata niya.

“uhm.. gusto ko lang sanang sabihing wag mong isipin yun. Hindi importante kung anu mang sabihin ng ibang tao.” Sabi niya, looking straight into my eyes.

At kahit wala akong takas sa pagtingin sa mga mata niya…Sinikap ko paring umiwas ng tingin.

“I know. And I should’ve been prepared. I should have known that people would judge me.” Part naman yun ng pagiging dalagang ina. Hindi maiiwasan ang tsismis ng mga taong walang alam gawin kundi magcomment base sa nakikita nila. Not realizing that not everything they see is the real thing.

Most people are like that.

“But like I said, hindi importante yun. What’s important is what the people you love thinks of you, what you think of yourself.” Binaba na ni Gab yung kamay niyang nakahawak sa mukha ko, but we’re still looking at each other. There’s something in his eyes that makes me stare. Hindi ko magawang alisin yung mga mata ko sa mga mata niya.

“…and… what I think about you…”

We were silent for a moment pero nakalock parin ang mga mata namin sa isa’t isa.Then bigla na lang bumaba yung tingin ni Gab.

I don’t know. Was he looking at my chin?O sa ilong ko?

May kulangot ba ko? Diyahe naman!

Then he looked away sabay ng pagtayo niya.

“Ba-bakit?” since hindi naman siya nakatingin e kinapa ko yung ilong ko, wala namang dumi. Hehe.“uhm. Wala. Wala.” He walked towards the door.

“Ang INIT dito, I’m going out for a walk. Gabi na, matulog ka na.”

NOTE:

Hindi ko pa po nararanasang mabuntis o manganak.So I really don’t know how it feels or how the whole process goes.

I only wrote based on sa mga napapanood ko sa TV,Some researches I made,

At siympre sa tips&info from ate peachy.It’s hard to write and explain something you haven’t experienced yet

So I really REALLY tried to make this as realistic as I could.But still purely based on my imagination.

FourteenThe Song

“AAAAAAARRRRRrrrrrrrGGGGGhhhhh!!!!!”

huhuhu. I’m glad that my baby has grown inside my tummy at na malapit na siyang lumabas, but still, I can’t accept the effect it gives me!

“Bakit?! Manganganak ka na?!” Gab came from the living room, panicking.Lagi yang ganyang everytime I’m gonna make weird noises, since malapit na akong manganak. Hehe.

“No. but I wish.” I rolled my eyes and sat by my bedside where Gab also came to sit.“Baby’s making me Fat. With a capital F. ni hindi ko na nga Makita paa ko oh.” Bummer. Gab just chuckled.

“Niobe. Your really worried about that?” he answered na parang bang nawiweirduhan at hindi makapaniwala sa kahibangan ko. hehe.

And what’s not to worry? Baka pag labas ni baby di na bumalik figure ko noh.Tinanguan ko lang ang natatawang si Gab.

“You know what? Your funny. Alam mo bang ikaw na ang pinakamaganda at…” natigilan siya bigla, parang biglang natauhan sa sinasabi niya. Tapos nagblush pa. Weird. And he looked away.

“Pinakasexy na buntis na nakita ko.” kk. Muntik na ata akong masamid sa sarili kong laway. Pero hindi na lang ako nagrespond, trying not to embarrass him more.

He, then, changed the topic.

“Nga pala, may event kami sa school mamaya. Punta kayo ni Ally.” Event? Hmm… namiss ko tuloy bigla ang pagiging estudyante.

And speaking of those things… I thought last day na ni Gab ngayon sa school?

“And make sure to be there before 3pm.”“Bakit? Akala ko last day mo na ngayon? Ba’t may event pa?” tumayo lang siya sa pagkakaupo niya sa tabi ko.

“Basta. You’ll see.”

After ng pag-uusap naming ni Gab e umalis narin siya for school.Kasunod naman ng pag-alis niya ang pagdating ni Ally, my best friend.

Ganyan sila e. parang nagsasalitan lang sa pagsama sakin.

“hey hey Bessie… musta na si baby?” umupo sa tabi ko si Ally sabay himas sa tummy ko.bigla ba namang sumipa yung anak ko. hehe..

“Excited to meet her ninang.” Sagot ko sa nakangiting si Ally.

“E anu ba talaga ang ipapangalan mo kay baby? Para naman may matino na tayong matawag sakaniya hindi yung baby lang.” Haay.. to be honest, meron na akong naisip na name. Pero ayaw ko pang ipagsabi. Para wala pang tatawag sa baby ko sa pangalan na yun. Hehe..

Gusto ko kasi, matawag siya sa pangalan na yun once na lumabas na siya sa loob ko.Gusto ko, ako ang unang magbabanggit ng pangalan niya.Gusto ko, sa isang specific na tao unang sabihin ang pangalan niya.

But for spoilers, she would have to names.Her first name means, Light. Kasi dumilim man bigla ang buhay ko sa pagdating niya, she’s still the one who lights up my life.

Her second name means, heroine. Malalaman na lang kung bakit heroine. Hehe.

“Saka na natin problemahin yan, pag anjan na si baby.” Yan naman ang lagi kong sagot pag tinatanong ako ng tanong na ‘to.

“Ay teka, maalala ko nga lang. Speaking of being your baby’s ninang…” biglang tumaas ang kilay niya at sumungit ang mukha.

“I can’t believe you! Kinuha mong ninong yung mongoloid na Kiel na yun?!” oh. So this was about that.“Yes, I did. Siympre, bestfriend siya ni Gab tapos bestfriend naman kita. Match lang.” Inaasar ko lang si Ally. Hehe. pero ok lang naman si Kiel (madatung. Hehe.) at for the sake narin ng pag-ako ni Gab kay baby kaya ko kinuhang ninong si Kiel.

“But do you know what that means?! It meant that me, the ninang…” she quoted the word ninang.“…and that mongoloid, the ninong…” now, she quoted the word ninong.“…would be the second parents of your baby!” konting konti na lang magwawala na si Ally. Hehe. I can tell. Hehe..

Natawa na lang tuloy ako sakaniya.

“Yes, that’s true. Pero Ally, hindi mo kailangang pakasalan si Kiel dahil ninong siya at ninang ka. So don’t worry about it, ok?” She just rolled her eyes. Malalim talaga galit nun kay Kiel mula nung last time e. hehe..

Tatayo sana ako para kumuha ng tubig sa ref.Pero pagtayo ko, dahan dahang napaupo ulit ako. Dahan dahan kasi nag-iingat ako.

“O, bakit?” ally saw my pained expression kaya napatanong siya.“Biglang sumakit balakang ko e.”“anu ba kasing gagawin mo? Alam mo namang malapit ka nang manganak, galaw ka pa ng galaw.” Ayan. Napagalitan pa tuloy ako. Hehe..

“Kukuha ng tubig. Alangan naman kasing parati na lang ako nakaupo. Pwet ko naman ang sasakit niyan.”“Hay naku, ako na lang kukuha.” She stood up and walked to the kitchen.“baka mapanu ka pa at di tayo matuloy sa school ni gab. Awayin pa ko nun.” Haha. Ay oo nga pala, pupunta pa kami sa school ni Gab.

Inabot sakin ni Ally yung baso ng tubig na kinuha niya pero nung hawak ko na…

Blag!

“Ahhhh! Arayyyyy!”“What? Anu nangyari sayo, Niobe?! Tatawagan ko na ba si Gab?!” Nagpanic agad si Ally. Pero nawala rin naman agad yung sakit.

“No, ok lang ako.” Sabi ko nang medyo makarecover na ko dun sa sakit. Pero pinagpawisan ako ah.“I’m calling Gab. I’ll tell him na hindi na tayo pupunta sa school niya at baka—“ I cut her off. Ok pa naman ako e. masyado lang. Hehe..

“Ally, I’m fine.”

So to cut it short, natuloy parin ang aming pagpunta sa school ni Gab.Nagmamadali na ko nun kasi malapit nang mag3pm.

Pero napahinto ako sa paglakad, pagtungtong na pagtungtong namin ni Ally sa loob ng campus.

“show me lightgive me souljust give me anything at all because im not waiting,waiting for better days. waiting for better days”

Gab’s voice was all over the place.And I remember, this is the same song that he sang to me months ago. Nung inaatake ako ng insomia.

“Sa auditorium daw, Niobe.” Nagmadali kaming hanapin yung auditorium nun. Anlaki naman kasi ng campus nila tapos andami pang pasikot-sikot. Pero we got there on time, katatapos palang kantahin ni Gab yung lullaby niya sakin.

When we entered the auditorium, nakita ko si Gab na nasa stage, hawak ang isang gitara.Kasama rin niya si Kiel and some other guys na may kaniya-kaniyang instrument na hawak.

Gab has a band? Di ko alam yun ah.

Nang mapansin ni Gab na andun na kami sa auditorium, ngumiti siya. So I smiled back.Pero at the same time e biglang nagsialisan yung mga bandmates niya, living him alone sa stage.

“Uhm… this song’s for my wife who carries my daughter inside her womb.” He said smiling at me. And looking at me, ONLY. As if I’m the only person inside the room.

Siniko pa ko ni Ally para sabihing,

“Ang sweet ng PRETEND husband mo ah.” Namula na lang ako.

Nagulat yung mga tao sa sinabi ni Gab. Yung iba na nakatayo malapit samin, I heard na sinabi nilang “May asawa’t anak na si GAB?!”.“WTF?! Si Gab?! The PERFECT guy?! Nakabuntis?!”“aw. Taken na ang labs ko.”

Nalungkot naman tuloy ako bigla sa mga narinig ko. They weren’t suppose to think of Gab that way.Ako lang dapat. Nagtinginan pa sakin yung mga taong nakapansin na sakin nakatingin si Gab. Ghad.

[url= http://videokeman.com/rascal-flatts/bless-the-broken-road-rascal-flatts/]CLICK ME![/url]

Then he started playing his guitar.

“I set out on a narrow way many years agoHoping I would find true love along the broken roadBut I got lost a time or twoWiped my brow and kept pushing throughI couldn’t see how every sign pointed straight to you”

Hindi ko alam kung anong feeling yun nafeel ko the moment I heard his voice sing.The only thing I know is that, I felt something.

“Every long lost dream led me to where you areOthers who broke my heart they were like Northern starsPointing me on my way into your loving armsThis much I know is trueThat God blessed the broken roadThat led me straight to you”

Then out of the blue, biglang lumitaw ulit yung isang bandmate ni Gab. Yung pianista, I think.But this time, hindi na sa stage. Pero papalapit sakin, hawak ang isang rose.

“I think about the years I spent just passing throughI’d like to have the time I lost and give it back to youBut you just smile and take my hand

You’ve been there you understandIt’s all part of a grander plan that is coming true”

now, the drummer came to me and gave me another rose. Kasabay ng mga di ko mawaring tingin ng mga tao. Sinundan ng isa pang bandmate niya ang nagbigay sakin ng rose.

“Every long lost dream led me to where you areOthers who broke my heart they were like Northern starsPointing me on my way into your loving armsThis much I know is trueThat God blessed the broken roadThat led me straight to you”

The last person who gave me a rose was Kiel.“Hey, pretty!” at bolero parin siya. HAHA. I just smiled at him.

Now, tumayo si Gab dun sa stool niya at naglakad palapit sakin.

“Now I’m just rolling homeInto my lover’s arms”

and the look on his face? Nakakainlove.

”This much I know is trueThat God blessed the broken roadThat led me straight to youThat God blessed the broken roadThat led me straight to you.”

And he was the last one who gave me the rose. Ang kaibahan lang ng kaniya e, tatlo.Nagpalakpakan yung mga tao, yung iba naghiyawan pa. Pero hindi sila pinansin ni Gab.Sa akin lang siya nakatingin.

“Did you like it?” curious niyang tanong sakin. Kaya ngumiti naman ako.“Of course.” Tapos lumapit ako sakaniya para bumulong.“How come hindi ko alam na may banda ka?” a smile was his only answer.

Then…

“Ahhhh! Ouch! Aray! Aah!” The people I know, surrounded me.

“Niobe, are you ok?!”“Niobe, what’s happening?!”“Is it going out?!”

Halos sabay sabay nilang tanong sakin while I was concentrating on the pain. Of course, hindi ko sila masagot dahil nagkoconcentrate nga ako sa sakit na nararamdaman ko. Then suddenly, I remembered something my mom said…

“ang una kase parang sasakit yung parang muscles ng *toooot*.. tapos yung balakang mo..”“sa una medyo matagal yung interval ng pagsakit, pero pag tumagal na, sasakit na sya every 20 - 30 seconds..”“yun na yung tinatawag na labor.. merong tumatagal ng 12 hours.. At pag naglelabor ka na, it means…”

oh Ghad.

“Gab, manganganak na ko.”

FifteenI’m coming out.

“ANO?!!! MANGANGANAK KA NA?!!!!”

Sabay sabay pa silang tatlo na hindi malaman ang gagawin.Habang ako naman, pawis na pawis na dahil sa sakit.

“Dalhin na natin sa ospital!!!” pasigaw na suggestion ni kiel dahil sa panic.

At dahil sa sobrang sakit ng nararamdaman ko, hindi ko na namamalayan ang mga nangyayari sa paligid ko. Para bang naririnig ko sila, nakikita ko sila, pero hindi tumatatak sa isip ko.

All I can think of is the pain.My baby. And what will happen to me.

Naramdaman ko na lang na binuhat ako ni Gab.

“Dun na kami sa kotse ko. Ipagpaalam mo na lang ako sa professors ko. tapos sumunod ka na lang sa ospital.” I heard Gab ordered this to someone. May hint of panic but still calm.

“E hindi ko alam papuntang ospital.” Halos mabulol nang sabi ni kiel.Pero nainterupt ko siya sa bigla kong pagsigaw. Biglang humilab yung sakit.Lalo tuloy silang nagpanic.

“o sige na! O sige na! Ako na lang sasama sayo, bilisan mo na Gab!” halata sa boses ni best friend na nag-aalala na siya.

Tinakbo na ko ni Gab papunta sa kotse niya.By that time, medyo nawala yung sakit kahit pano. Pero masakit parin.

He started te car and in a matter of seconds, we were away from the campus.

Nasa kalagitnaan na kami nang daan papuntang ospital nang bumalik yung paghilab ng tiyan ko.And to make things worse…

“Sh1t! tumirik tayo!” the car screeched to a stop.Now, Gab’s panicking.

“Kapag na lang nangailangan ka ng masasakyan sa isang napakacrucial na sandali, tawagan mo ko.” sabay abot naman sakin ni Manong ng calling card. Wow ah. Sosyal si Manong, may calling card. HAHA.

Right. Si manong taxi driver.

“Gab! Tawagan mo yung number sa calling card sa waller ko!” sabi ko sakaniya nang namimilipit sa sakit.Sumunod naman agad siya sa sinabi ko at tinwagan si Manong Taxi Driver.

Hindi ko na alam kung anong pinag-usapan nila at hindi ko narin inalam dahil mas iniintindi ko ang baby kong gusto nang lumabas. Sana maging ok siya…

Palakad lakad si Gab sa labas ng pinto ng kotse nang dumating si Manong sakay ng kaniyang taxi.Sinakay ako agad ni Gab sa backseat at kinausap si Manong.

“Manganganak na ?!” pati ata si Manong nagpapanic na.“Oho! Pakibilis po!” pero wala pa sa pagpapanic ni Gab.

Pinaharurot ni Manong Taxi Driver yung taxi niyang pinagawa ko nine months ago.At habang nag-aantay kaming makarating sa ospital, habang nakabingit sa gitna ng buhay at kamatayan… narealize ko ang isang bagay…

“Gab Borromeo at your service.”

“Ikaw na ang gumamit ng bedroom. I’ll use the couch.”

“…and since wala naman akong pasok ngayon, naisip kong magluto mamayang lunch nang makakain ka naman ng matino.”

“Bata, sa tingin mo ba sasaya ‘tong girlfriend ko pag binigyan ko ng balloons mo?”

“Just trust me, Niobe. Wag kang makikipagkaibigan sakaniya.”

“Alam ko na pero ayokong maniwala. Hindi ako maniniwala unless ikaw mismo ang magsabi.”

“Ok lang yan. Kasama mo ko, hindi kita pababayaan. Tara.”

“It also means I’m declaring myself to be a husband to you.”

“Wala lang. Para alam ko kung pano ko kayo aalagaan.”

“But like I said, hindi importante yun. What’s important is what the people you love thinks of you, what you think of yourself.”

“…and… what I think about you…”

“Gab Borromeo at your service.

I’ve realized that there’s someone na laging nag-aalaga sakin, laging gumagawa ng mga bagay bagay to make it easy for me. And he has done a lot of things for me and baby. BIG THINGS.

Pero ngayon, its all me. Ako lang ang pwedeng tumulong sa sarili ko para maipanganak si baby. This time, hindi na magagawa ni Gab ang bagay na ‘to for me. He has done his part, now, its my turn. And…

I’m afraid. Natatakot ako. Natatakot sa mga pwedeng mangyari. Natatakot sa mangyayari. And most importantly, natatakot akong mag-isa. And…

I need Gab.

“Gab… Wag mo kong iiwan.” Nagawa kong sabihin kahit hindi ko na maintindihan yung nararamdaman ko. naiihi, napupupu, whatever. Basta may gustong lumabas.

Naramdaman ko ang mainit na kamay ni Gab sa malamig kong mga kamay.

“Andito lang ako, Niobe. Hindi kita iiwan.” I felt relieved after hearing those words. Pero biglang binawi nang marinig ko ang mga sumunod na salita…

“I’m sorry, Sir. Hanggang dito na lang po kayo.” NO! HINDI! Ipapasok nila ako sa Operating Room nang wala si Gab! Hindi pwede. Hindi ko kakayanin pag wala si Gab.

“HINDI! HINDI KO ILALABAS ANG BATA PAG HINDI SIYA KASAMA!” nagawa ko pang sumigaw kahit sobrang haggard na ng situation ko. Hindi ko sigurado ang naging reaction nung nagsalita na yun. Hindi ko rin alam kung pinapasok nila si Gab. Basta ang alam ko.

My baby’s coming out.

Hindi masakit nung nilalabas na nila si baby mula sa loob ko.Hindi masakit ‘cause there’s no word to describe the feeling. Ngayon ko naapreciate ang mama ko dahil alam ko na kung gaano kahirap ang pinagdaanan niya nung pinanganak ako. Ngayon lumalabas lahat ng galit ko sa tatay ng baby ko, dahil kung hindi dahil sakaniya wala ako ngayon sa sitwasyon na ‘to.

At ngayon rin ako naging sobrang thankful sa tatay ng baby ko. Dahil kung hindi dahil sa kaniya wala ako sa sitwasyon na ‘to. Walang baby. Walang Gab.

Iba’t ibang tunog ang naririnig ko sa paligid though I’m not quite sure kung ano yung mga tunog na yun. I can hear people talking. Pero hindi ko marinig ang boses ni Gab.

“Gab…”“Andito lang ako, Niobe…”

Then, I heard a baby’s cry. My baby’s cry.Automatic reaction ko ang maging masaya. SOBRANG SAYA.

And then, the last thing I saw was a light.

Nawalan ako nang malay na iyak ni baby ang huling naririnig.At nagkamalay rin akong iyak ni baby ang unang narinig.

“Baby… shh… ang ganda ganda naman ni baby. Manang mana kay mommy.” Muntik naman akong mabilaukan nang marinig ko yun. At napansin rin ako agad ni Gab.

And I saw him, carrying my baby. Like what a father should.

“O. Gising ka na pala. Si baby o.” yung ngiti niya habang iniintroduce niya sakin ang baby ko?It makes my heart jump. Hindi dahil sa kung anu pa man ah.

Natouch lang ako. Ganito kasi ang naimagine kong ngiti ng daddy ko nung pinanganak ako.Ito rin yung ngiting naimagine kong ngiti ng tunay na daddy ng baby ko.Pero ito ang naging ngiti ni Gab. Ngayon.

Lumapit siya sakin and handed my baby to me.Now, ganito pala yung feeling ng mga nanay kapag hawak na nila sa mga kamay nila yung baby na dinala nila for nine months.

Now, I understand.

“Hmm… Tama nga si Daddy Gab.” Si Gab naman yung muntik mabulunan sa sinabi ko. hehe.“Mana ka nga sakin. Hehehe.” Aba’y malamang. Anak ko e. hehe.

“Anong ipapangalan mo sakaniya?” Ngumiti ako.

Gusto ko kasi, matawag siya sa pangalan na yun once na lumabas na siya sa loob ko.Gusto ko, ako ang unang magbabanggit ng pangalan niya.Gusto ko, sa isang specific na tao unang sabihin ang pangalan niya.

At ngayon. Mangyayari na.

Tinignan ko si Gab at ngumiti.

“Pinag-isipan kong mabuti ang pangalan niya ah. Gusto ko kasi ihalintulad siya sa light for she is the light of my life. At gusto ko rin sana siyang ipangalan sa isang tao. That’s why I decided to call her…” pasuspense lang.

“Pheobe Gabrielle Borromeo.”

SixteenDad

Due to public demand…

March 20. Araw ng kapanganakan ng anak ko.Araw ng simula ng maraming kaligayahan ko.

“Ang ganda ganda naman ng apo ko.” Tuwang tuwa si Mama sa apo niya. Kanina pa niya hawak e at ayaw talagang bitawan. HAHA.

Napapangiti na lang tuloy ako.Alam niyo yun? Masaya na ko dahil sa pagdating ng baby ko.Pero nadadagdagan yung saya ko sa tuwing nakikita ko yung reaction ng mga tao sa baby ko.

“Niobe, sakin mo siguro pinaglihi si Gabbie noh? Kay gandang bata nga o.” HAHA. Yes. Gabbie ang naisip naming itawag kay baby Phoebe Gabrielle Borromeo.

Siyempre kahit maganda yung pangalan niyang Phoebe Gabrielle, masyadong mahaba naman yun.So Gabbie na lang daw. Para combination ng pangalan naming ni Gab.

But no. hindi ko kay Ally pinaglihi si Gabbie. Hehe.Bumabanat lang si bespren.

“weh. Patingin nga.” Sinilip ni Kiel si baby gabbie sa gitna nina mama at Ally.Bale siya na yung nasa pagitan ni Mama at Ally ngayon.“Mukha ngang prinsesa e. Hindi naman mukhang katulong.” HAHA. Heto na naman po kami.

Aambahan na sana ni Ally ng suntok si Kiel pero dumaan bigla sa pagitan nila si Gab,Kaya ayun. Parehong napaatras yung dalawa. Hehe.

Ngumiti lang sakin si Gab as he walked towards me.He sat on the bed, beside me at hinawakan ang right hand ko. Dalawa lang yan e.Either nanananching lang si Gab or talagang magaling lang siya umarte. Hehe.

“Kayong dalawa ah. Tigil tigilan niyo yang pag-uupakan sa harap ni Gabbie. Mahawa pa sainyo yung anak ko.” Parang biglang lumambot yung puso ko nang marinig kong sabihin ni gab yung ‘anak ko.’

Wala lang. Naamaze lang ako.Para kasing napakanatural lang kay Gab na sabihin yun, as if totoo.Nakakatouch.

Napayuko lang si Kiel tapos umirap si Ally.Natutuwa na talaga ko sa dalawang ‘to. HAHA. May future. Hehe.

“Haay… kayong kabataan talaga o.” HAHA. Si mama o. NakikiFC. HAHA.Napagod na ata si Mama sa pagkarga kay Gabbie kaya kinuha naman siya ng ninang niyang si Ally.

“anak, may appointment ako ngayong tanghali e. babalik na lang ako mamayang hapon a.” Sabi ni mama habang inaayos yung bag niya.

Akala ko napagod na, aalis pala.

“Osige po. Ingat na lang kayo.” Kiniss lang ako ni Mama sa cheeks tapos lumakad na palabas ng room.At since ayaw nila akong patayuin sa kamang ito, si Gab na lang ang tumayo at hinatid si Mama hanggnag sa labas ng room.

Kaya sila close e. hehe.

Napansin ko naman nun ang magkatabing si Ally at Kiel.Nakakatuwa, pareho silang nakangiti at nilalaro si baby Gabbie. HAHA.

Pero narealize ata agad yun ni Ally kaya…

“Hoy! Ba’t ang lapit mo?! LAYO! Baka mahawa sa baho mo si Baby Gabbie.” HAHA. Ang laki talaga ng galit ni Ally sa lalaking ‘to. I wonder tuloy kung anong nangyari sakanila sa kotse ni Kiel nung sumunod sila dito sa ospital. HAHA.

“Hoy mo rin! Ninong ‘to. Ninong!” sabi ni Kiel na kinakabog pa yung chest niya. HAHA.“E hindi pa nga binibinyagan yung INAANAK ko, panong naging ninong KA NA?!” ayan. Ayan. Mamaya niyan magrarambulan na ‘tong dalawa.

Kaya naman kinuha na ni Gab si Gabbie kay Ally bago pa man ang lahat. Hehe.

“Oi. Kayong dalawa talaga. Labas na nga. Tsupi! Tsupi!” HAHA. Ayan. Napalabas tuloy. Iniabot naman sakin ni Gab yung anak ko.

Sa wakas ah. Nabuhat ko na rin ulit yung anak ko.Matapos pagpasa-pasahan ng lola at godparents niya. HAHA.

“Hayaan mo na Gab. Naglalambingan lang yung dalawa.” At dahil sa sinabi ko, pinandilatan ako ni Ally. HAHA. Nakakatakot ah. Parang sinasabing ‘pagtapos mong makareacover sa panganganak, magrerecover ka uli.’ HAHA.

“Naah. Thanks, Niobe ganda. But no thanks. Alam ko namang kanina ka pa gustong masolo nito bespren ko.” Na sinabayan niya ng kaniyang evil laugh. Kaya ayun…

PAK!

Nabatukan tuloy ni Gab. HAHA.

“Ayusin ang buhay, Kiel.” Tinapik tapik lang ni Gab yung balikat ni Kiel pero nakakaloko yung tingin. HAHA.“Tss. Ayaw niyo pa kasing totoohanin. Dun rin naman ending niyan.” Natawa lang ako sa sinabing ito ni Kiel. Pambihira. Sino ka, Kiel? Madam Auring? HAHA.

“Pareng Kiel, gutom lang yan. Tanghali na rin oh. HAHA. Sige na’t idate mo na ‘tong bespren ko.” Nananahimik kasi nagkukutkot ng kuko niya dun sa sulok. Ayan tuloy, dinamay ko.

Magsasalita sana si best friend Ally kaya lang tinakpan na agad ni Kiel yung bibig niya’t kinaladkad na palabas ng kwarto.

“ahldfadjfhaldfnal! jaldnalkdfakdfkadjfka!!!!”“Oo na. Sinasagot na kita. Alam ko namang labs mo ko e.”

HAHA. Ang kulit. Somehow, narelieve ako at nawala na yung magugulo.Baka kasi matakot si baby sa ingay nung dalawa kapag nagbabangayan. Hehe. Pero nalungkot din ako, nabawasan ang mga nagpapasaya sakin.

Na at the same time e kinabahan rin dahil sa isang unexpected visitor.

“Niobe?” ang daddy ni Gab.“Gab.” Mas naunang nakita ni Tito Robert si Gab kasi andun si Gab sa sofa na dating inuupuan nina Kiel at Ally. Habang ako naman e nasa kama, karga si gabbie.

“Andito po ako, Tito.” Nagrespond ako kasi feeling ko there’s a growing tension again. Hehe.

Nakita naman ako ni Tito, ngumiti at lumapit saming mag-ina.

“Ito na ba ang apo ko?” sabi niya, asking permission kung pwede niya mabuhat yung ‘apo’ niya. Siyempre pwede naman. Kaya lang naguilty ako bigla. Akala kasi niya, apo niya talaga si Gabbie.

“Baby… ako ang lolo mo.” Awts.“Anong pangalan niya?” natulala na pala ako, di ko pa sana mapapansin kung di pa tinawag ni tito Robert yung atensyon ko.

“Phoebe Gabrielle po. Gabbie for short.” Tinignan ko nun si Gab at ngumiti. Ngumiti rin naman siya. Aba’y dapat lang noh. Ipinangalan ko sakaniya ang maganda kong anak e. HEHe.

At dahil sa pagtingin kong yun kay Gab e napatingin rin si tito sa anak niya.

Pero hindi naman nagsalita.

“Well then. Gabbie.” Ayaw mang ipakita ni Tito Robert, hindi niya maitagong masaya siyang Makita si Gabbie. Ang apo niya.

“Siya nga pala. I have something for you, Niobe.” Ooh.“Naku. Hindi na po sana kayo nag-abala, Tito.” Nakakahiya e.“Dad. Okaya Pa.” Nung una naguluhan ako sa sinabing ‘to ni Tito, narealize ko na lang ng mapansin ko ang nananahimik na si Gab dun sa sofa. Oo nga pala.

Nilabas ni Tito ang isang cellphone. Nagdial siya tapos…

“Here.” Cellphone yung ‘something’?“Tito—I mean, Dad. Meron na po akong—“ hindi ko na natuloy pa yung sinasabi ko kasi ininsist niya yung phone.

At nang Makita ko yung phone, there’s someone on the other side of it pala.Dahan dahan kong nilagay sa tenga ko yung phone.Bigla akong kinabahan e.

“He-Hello?” lumakas lalo ang pagtibok ng puso ko as I spoke.“Anak?” at biglang huminto nang marinig kong magsalita yung nasa kabilang linya.

“Dad.” Tumulo na lang yung luha ko. I know na emotional ang mga bagong panganak, di ko lang alam na ganito pala.

“Oh, anak? Umiiyak ka?” tanong ni dad nang walang bahid ng galit o anu pa man.“Dad, I’m sorry. Sorry po kung nadisappoint ko kayo.” Pero tuloy tuloy lang naman yung pagtulo ng luha ko.

He expected so much from me. He said I was his proudest possession.Pero lahat nang yun, nasira ko. I failed him. I let him down. I hurt him.

“What disappointment are you talking about? Paano ako madidisappoint kung maganda naman ang apo ko? Gabbie? Tama ba?” and yet he forgive me. Minahal parin niya ko sa kabila ng nagawa ko. Tulad ni Mama.

“sabi ko naman sayo, everything will be ok. Blessing si Gabbie e.” Inayos na niya yung sofa kung saan siya matutulog for the night. Tulog na si Gabbie pero siya parin ang topic. Hehe.

Napangiti na lang ako sa sinabi niya. Tama siya.Napakalaking blessing ni Gabbie.

Pero naawa rin ako sakaniya. Mapa sa bahay o sa ospital, di na nabago yung tulugan niya.Habang ako, komportableng nakakatulog sa kama.

Haay…

“Err… Gab? Tabi tayo.”

Seventeen

Bawal Dito

“Niobe, tulog ka na ba?”

Napansin siguro ni Gab na kanina pa ko galaw ng galaw dito sa side ko ng kama kaya napatanong siya.E kasi naman. Di ako makatulog ee.

“Ayaw akong dalawin ng antok.” I turned to him at sinabi ‘to.

Tumango lang siya and then he sat up on the bed.Tinignan niya ako at tinap yung lap niya.

“Higa dito.” Haay… gagawin na naman niya.“Wag na, Ga—““Dali naa.” Hindi na ko nakapalag kasi kinuha na niya mismo yung ulo ko at inihiga dun sa lap niya.

Then he started singing bye, bye ms. American pie. Joke! Hehe.Though he really did sing.

[url=http://www.aimini.net/view/?fid=XNk7aXZjyAs7JgyE7wOR]CLICK ME![/url]

“Accidentally, on purposeI dropped my watch behind the tireThrew my alarm clock inside the fireplace - Yeah

And I put the parental control onOn the news and the weather channel - UhI'm outside in my robeI'm looking for you - Oh

If everything'd stopI'd listen for your heartTo lead me right to you, yeahI tried every way I can

But it's harder to hold onto your hands and the hands of timeI need a hand, girl, I'm trying to hold onLosing strength in these hands of mineI need you hereI'm trying to hold onStanding here, open hands and IKnow I can't do this aloneHold on, oh hold onLemme hold on (to my hands)Hold on to my hands (don't let go of my hands)Don't let go”

haay.. works everytime.Ayun tuloy…

ZZZZZZZZZZZzzzzzzzzzzzz…

I buried my face onto my pillow and hugged it tightly.

Anlamig naman kasi.Negative three na ata yung temperature.Pakiramdam ko magtransform na ko sa ice statue nito. HAHA.

Naramdaman ko nung pumasok si Mama sa kwarto.I slightly opened my eyes kaya nakita ko siya. And she caught my gaze at ngumiti ng nakakaloko.

Kung minsan, parang ewan din ‘tong si mama ko e. Hehe.

Lumabas rin siya ulit after niyang silipin si baby Gabbie.Pero sa paglabas naman niya e ang siyang pagpasok ni Allly. Panigurado kasi, sabay silang pumunta dito.

Nagtaka lang ako sa reaction ni Ally nung pagpasok niya.Take note: nakapikit parin ako ng mga sandaling ito, tulog ang senses, gising ang diwa.

“OH. MY. GOLLY.GHAD!” na sinundan naman ng another weird reaction ni Kiel. Andito narin siya, huh?“Woah! Ayos din dumiskarte ‘tong lokong ‘to e.” Diskarte? Loko? Niyakap ko lang ulit ng mahigpit yung unan ko dahil nilalamig nga ako.

Right at that very moment, may naramdaman akong mga brasong nagsqueeze sakin para mas maging close ako sa unan ko. and another hand that rubbed my arms na nakayakap sa unan ko.

My eyes flew open.Naalala ko lang kasi…

Si Gab nga pala yung unan ko.

Automatic reaction ko ang biglang pagtayo sa pagkakahiga ko.Yun din naman ang naging dahilan ng biglang pagmulat ng mga mata ng natutulog na si Gab.

“Ahem. Ahem. Sorry naman nakaistorbo kami ah.” Siraulong Kiel ‘to.“For the first time, agree ako sayo Kiel. Sige ah, maiwan na muna ulit namin kayo. ENJOY!!!” isa pa ‘tong bespren ko.

Binato ko nga ng unan. Take note: hindi si Gab ah. HAHA.

“Mga sira! Masama na bang matulog ngayon?” Tumawa lang yung dalawang yun ng nakakaloko tapos lumabas na ulit ng kwarto.

“Bayaan mo na sila. Lakas [url=http://tinyurl.com/ojk5mm]TRIP[/url] lang yung mga yun.” Nagkakamot pa ng mata si Gab habang sinasabi yan. Ang cute. Parang bata lang.

“Lakas trip.” Inulit ko lang. Hehe.Tumayo na ko nun at sinilip si baby Gabbie.

Tulog pa siya. And she looks like an angel.Sino bang ina nitong batang ‘to? Ba’t ang ganda? Maganda rin siguro yung ina. HAHA.

Tumabi sakin si Gab na nakatayong tinitignan si baby Gabbie.

“Alam mo? Ganyang ganyan ka rin matulog.” Weh? Malamang. Anak ko kaya yan. HAHA.“Panu mo nalaman? Pinapanood mo ko matulog noh?!” jinojoke ko lang po siya mga kaibigan.

Aba’y tinaasan naman ako ng kilay.

“Ako nagpapatulog sayo tuwing may insomnia ka diba?” ooh. Oo nga pala. Hehehe. Sorry naman po.“Sabi ko nga e.” I turned around pabalik sana sa kama.

Pero sa kaclumsihan ko e, natisod ako ng sarili kong paa.Kaya ayun. Natumba ako.

Good thing Gab was able to catch me. Good thing nga ba?

Bumagsak kaming dalawa sa kama, wiith him on top of me.Nakatungkod ang mga tuhod niya sa kama, arms wrapped around my waste habang nakatungkod rin sa kama yung left hand niya sa kama ko, grasping my right hand. And…

His face, a centimeter close to mine.

Napalunok ako pero hindi ko magawang gumalaw.O maski alisin man lang ang tingin ng mga mata ko nag-aalab niyang mga mata.

Then his eyes flickered from my eyes down to my… lips.Gulp.

Pumikit siya. At unti-unting nabawasan ang centimeter gap na yun hanggang sa…

“Ma’am, Sir! Bawal ho yan dito!” Pareho kaming nagulat sa biglang pagsulpot nung nurse. Kaya bigla kaming napatayo palayo sa isa’t isa.

Bawal nang mahulog sa ospital ngayon? ^-^

“Uh? Anong kailangan mo?” ba’t ganun? Ba’t ang cool lang ni Gab? Samantalang ako, feeling ko ang init init ng mukha ko.

“Kailangan na pong dalhin ni baby sa nursery.” Tumango lang si Gab sakaniya tapos kinuha na niya yung anak ko. huhu. Mamimiss ko yung anak ko.

Lumingon muna ulit samin yung nurse bago tuluyang umalis.

“bawal a. bawal!” niliitan pa niya yung mata niya at tinuro ito tapos kami naman ang tinuro. Ang kulit.Matapos nun e lumayas narin naman yung makulit na nurse.

Nagkatinginan kami ni Gab. At sabay ring umiwas agad. Err.

“Uhm. Bibili lang ako ng breakfast.”“Sige.”

Kaya ayun. Naiwan akong mag-isa.Natawa na lang ako. Narealize ko lang kasi…Dati mag-isa lang talaga ko. Ngayon, mag-isa parin ako.

Pero hindi na ako nag-iisa and I don’t think I would ever be again.

Eighteen

Si Inay.

“Ako na bahala sa gamit mo. Pasok ka na.”

Ngumiti lang ako kay Gab at binuhat na si Gabbie sa loob ng bahay.Hindi rin naman ako makakaangal sa offer niya kasi hindi ko naman talaga kayang dalhin yung mga gamit naming since dala-dala ko na si baby Gabbie.

Dumiretso na ako sa pinto ng apartment para buksan yun.Kaya ko naman kahit one hand. Pero mahirap kaya nadrop ko yung susi. HEHE.

“Here.” Good thing hindi ko na kinailangan pang yumuko para kunin. May gumawa na para sakin. Bad thing is…

yung kumuha.

“Ezra. Nakalaya ka na pala.” Sabay ngiti ko nang pang-asar. Hehe.Si Ezra. Ang taong pinagkalulo ako nung mga panahong hindi pa alam ni Gab na buntis ako.Gash. Muntik na kong maging prosti nun.

Kung di lang dahil kay Gab…

Ngumiti rin ng pang-asar si Ezra as a reply sa sinabi ko.Tapos tinignan ako from head to toe. Just like the last time we’ve talked.

“Nanganak ka na pala. Hmm.. You know, bakante parin yung posisyong iniwan mo.” Ugh. Nakakainis pala talaga ang babaeng ‘to.

Ngumiti lang ulit ako sakaniya.This time it was a sweet smile. Looks can be deceiving daw e. hehe.

“Thanks.” Taray mode looks.“But no thanks.” Sinabayan ko yun ng pagpasok sa loob ng apartment at pagsara ng pinto. Hehe.

Home sweet home, baby Gabbie.

Pinainom ko muna ng gatas si Gabbie habang inaantay si Gab.Hindi pa kasi nakaset up yung crib ni Gabbie kaya wala pa kong paglalagyan sakaniya.

And speaking of Gab. Antagal niya ah.

Nang pumasok na si Gab, naawa naman ako.Nagmukha siyang julalay sa pagdala ng mga gamit namin ni baby Gabbie.Yun nga lang, poging julalay.

HAHA. Anong sinabi ko? HAHA.

Diniretso niya sa kwarto yung bag namin ni baby tapos sinet-up na yung crib ni Gabbie sa sala. Nang sa gayon e maibaba ko na rin si baby Gabbie.

Nang matapos niya yun (and ghad he’s freakin’ hot! Err. I mean, hot as in pinagpapawisan.)

“Palit lang ako ng damit. Init e.” at talagang nagpaalam pa siya diba? Hehe. Dahil naman kasi since wala siyang kwarto, sa CR lang siya magpapalit.

At take note pala. Walang bahid ng kung anuman yung “init e.” ok? Hehe.

Pagbalik ni Gab, tumabi siya sakin sa sofa. Fresh na ulit siya. Hehe.Sakto namang nagring ang cellphone ko.

Calling…MAMA

Ang adik naman nitong si Mama. Parang di kami nagkita kaninang umaga ah.

“Hello, ma?” tinignan ako nun ni Gab, being attentive sa nag-sisimulang usapan namin ni mama.“Anak, I’m on my way there.” Super adik naman ni Mama. Namiss agad ako. Hehe.“O? e bakit Ma?” sa tono ng boses ko, parang ayaw kong pumunta si Mama. HAHA. Pero hindi naman talaga, surprised lang ako. Hehe.

“’To naman. Masyadong atat masolo ang asawa niya.” Toinks. Makapagroll nga ng eyes. Kunyare nakikita ni mama. Hehe.

“Hindi, kasi, titira muna ako jan ng mga 2 nights and 2 days. May pinaayos kasi ako sa bahay natin. Tsaka para narin matulungan ko kayo ni Gab kay Gabbie ngayon.”

Weh. If I know, mag-iispy lang ito.BUT WAIT! Two days and two nights siyang magstay dito sa apartment?

Ibig sabihin…Two days and two nights rin kaming magpapanggap?Paano kami matutulog?!

“Dito ho. Pakibaba na lang jan.” pagdating ni Mama sa bahay…may kasama lang naman siyang isang truck. Isang truck na may dalang kama.

Watdahel diba? At san niya nilagay ang kama?Sa gitna lang naman ng sala. Kaya ayun. Nagmukhang distorted ang sala namin.

“Teka, Ma. Ano bang ginagawa mo?” bigla kasi niyang tinransform ang sala naming into master’s bedroom niya e.

“Inaayos ang tutulugan namin ni baby Gabbie.” At talagang balak niyang itabi si Baby Gabbie ngayong gabi ah.

“Dun na lang po kayo sa kwarto. Tabi kayo ni Niobe. Ako na lang po dito sa sala.” Oo nga. Tama si Gab. Ganun naman talaga dapat e.“Oo nga. Sakin ka na lang tumabi. Tsaka ba’t mo pa kailangan itabi dito si Gabbie.” Like hello? Ako ang nanay. Siya ang lola. Hehe.

“Ay nako. Kwarto niyo yan e. nakikitira lang ako. And… Since kakabalik niyo lang ditto, I’m sure di ka pa nakakapagpahinga. I know what it feels manganak noh. So ako na muna ang mag-aalaga kay Gabbie nang makapagpahinga naman kayo.” Natanga lang kami ni Gab sa sinabi ni Inay.

Pero ngumiti lang siya na parang sinasabing ‘ay nako’ tapos nun e tinulak na niya kami ni papasok ng kwarto sabay sinara yung pinto.

Amp ah. Naiwan si baby Gabbie sa labas.

“MATULOG NA KAYO.” Pahabol na sigaw pa e. HAHA.“Ang kulit ng nanay ko.” Napailing na lang ako as I sat sa bed ko.

Sumunod si Gab pero tumayo lang siya sa tapat ko.

“Peram ng unan. Dito na lang ako sa lapag.” Sabi niya grabbing one pillow. Pero hinatak ko ulit yung unan na kinukuha niya at nilagay yun sa gitna ng kama.

“Malaki ang kama. And your in luck, available pa yung kabilang side.” Parang ewan naman ‘to. Ngumiti lang siya tapos umupo dun sa kabilang side ng bed.

“Though, pwede bang lumabas ka muna? Papalit lang ako ng pantulog.” Ang aga naman kasi ng pagdating ni Mama kanina, di pa ko nakakapagbihis ng pantulog. Tapos dahil sa kaguluhang dala ni mama e nawalan ako ng chance na magbihis.

“Ah. Ok.” Agad agad namang tumayo ulit si Gab para lumabas.Pero one inch palang na nabubukas yung pinto e sinara agad from the outside.Sinundan naman yun ni mama ng…

“Bawal nang lumabas. Gabi na.” Haay. Ang kulit.Panu na yan ngayon? Ayaw ko ngang matulog ng hindi nagpapalit.

Gab turned around.

“pipikit na lang ako?” medyo nahihiya pang sabi ni Gab. At since mukhang wala naman akong choice e tumango na lang ako, pumikit siya at tumalikod.

At nagbihis na ko. Hehe.

“Tinatanong na pala ako ni Mama kung kelan daw ang binyag ni Gabbie.” Kinausap ko naman siya habang nagbibihis ako. Para naman mabawasan yung awkwardness kahit pano.“Osige, planuhin na natin. Sino ba kukunin mong mga ninong at ninang?” sina Kiel at Ally palang ang nasa utak ko e. since wala naman ako masyadong kakilala dito.

“Hindi ko pa nga alam e. tapos na, pwede ka nang humarap.” Sabi ko sabay upo sa kama na siyang pagharap naman sakin ni Gab.

Pero biglang napaiwas ng tingin si Gab. Weird.

“Uhm? Wala ka bang pantulog na tshirt?” sabay pa ata kaming nagblush sa tanong niyang yan.“Ah eh. Wala e.” pasensiya naman. Sanay akong matulog na onting tela lang ang suot.

Nagulat na lang ako nung lumapit siya sakin at hinubad niya yung tshirt na suot niya.

“A-anong ginagawa mo?” nakakasyak. Bigla ba naman daw may lalaking magtanggal ng tshirt sa harap mo. Napaiwas naman tuloy ako ng tingin. Pero hindi nakalagpas sa mga mata ko nung binigay niya sakin yung tshirt na yun.

“Suotin mo na muna.” Unti-unti akong tumingin sakaniya.At nakita kong may suot siya sando. HEHE. Utak ko kasi kung anu-ano iniisip e. HEHE.

But ghad. Napalunok ako.Nacocompliment ng sandong suot niya yung hubog ng katawan niya.Feeling ko tuloy pinagpapawisan ako. HEHE.

Pero kinuha ko naman yung tshirt ni Gab at sinuot.Tapos pumunta na si Gab dun sa side niya ng kama at humiga.

He’s facing the other side of the room, yung likod nakaharap sakin.Humiga na rin ako, identical sa position ni Gab.I was facing the other side of the room, with my back on Gab.

Pumikit na ko. At napatanong naman ako sa sarili ko.Makakatulog kaya ako?

“Uhm gab?”“Yes?” medyo inaantok na yung boses ni Gab.

“Goodnight.”

Nineteen

The continuation

Ok. This time it’s different.

Nadidistinguish ko na si Gab from my pillow. HEHE.I mean, I didn’t end up hugging him again at akalaing pillow siya.

Though hindi ko rin masabing hindi nga ako nakayakap sakaniya. Para kasing oo pero hindi.Alam niyo yun? Yung ulo ko nakahiga sa arms niya pero malayo sakaniya tapos hawak niya yung right hand ko kasi magkaharap kami.

“Niobe…” pabulong niyang tawag sakin in his soothing na inaantok pang boses.“Hmm?” reply ko ng nakapikit pa. Inaantok pa kasi ako e. tapos medyo ginalaw ko yung paa ko.

“Niobe! Wag kang gagalaw.” Nagtaka ako sa toni ng boses ni Gab.Pabulong parin but very cautious.

Unti-unti kong binuksan ang mga mata ko, careful not to move any part of my body.Wag daw kasi akong gagalaw e. hehe.

At ang gwapong mukha ni Gab lnag naman ang nakita ko.Hindi siya gumagalaw. As in. Though he’s looking at me as if he’s implicating something.Kaya lang di ko naman maintindihan.

Then I heard a sound…

“Eek! Eek!” bigla naman daw akong kinabahan pero unti-unti ring tumingin sa direction kung saan nang gagaling yung sound.

And to my surprise, the sound is a actually a…

“DAGAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!” nagpanic at nagpumiglas ako as the rat leap all over the bed.“Niobe, shh.” Gab leaned towards me to settle me down pero napaover ata ang pagpupumiglas ko kaya…

Bog!

We fell off the bed with me on top of him and with my face unnecessarily close to his.Then, finally, tumalon na yung daga sa kama at bumalik sa lungga niya.

Haay…The worst is finally over. Umagang-umaga ah.

“ehem. Ehem.” Which brings me back to Gab na kasalukuyang… you know.“Ugh. Sorry.” Tatayo na sana ako but then he grabbed my hand at hinila ako to retain or position.

Which is very awkward.Naramdaman kong nagblush ako at ngumiti naman siya.

“I just… would like to ask…

…will you go out with me?”

“Hmm. Pwede magtanong?” naglalakad kami ng mga sandaling ‘to sa pathway ng park na malapit lang sa apartment. Yes, that very same park we went to before.

“Pwede naman.” Tapos ngumiti siya. As usual.“Ba’t mo naisipang lumabas? Ngayon?” para kasing biglaan.

“Wala lang. Naisip ko lang na it’s a good time to spend some time since nasa bahay si mama mo at hindi pa tayo nakakapagcelebrate.” Naguluhan naman ako sa last part na sinabi niya.

“Celebrate? Celebrate what?”“Don’t you think na dapat tayong magcelebrate sa pagkakapanganak mo kay Gabbie?” ooh. Sinecelebrate ba yun? Gabbie herself is a celebration.

Ooh. Fine then.

Naglakad-lakad pa muna kami around the park.Kwento ng onti pero wala rin naman talaga kaming napagkukwentuhan.Pareho kasi kaming hindi masyadong madaldal.

Tapos umupo kami sa isa sa mga benches dun sa park.I think, ito rin yung bench na inupuan namin noon. Eto kasi yung bench na kita mo ang lahat pag dito ka nakaupo.

“Pag lumaki-laki na si Gabbie, dalhin natin siya dito.” Suggest ni Gab ng nakangiti with that hopeful eyes of his. Napasmile naman ako.

“Good idea.” Sabi ko na lang. Hehe. Sabi niya inyo hindi kami madaldal e. Hehe. Bigla siyang tumingin sakin pero nakangiti parin.

“Naalala mo nung last time na nagpunta tayo dito?” last time? Hmmm…“Yeah. I guess I remember.” Medyo natawa pa ko sa mga naalala ko. Well, that’s the time na tatlong bagay palang ang alam ko kay Gab.

1) Siya si Gab Borromeo at your service!2) Nag-aaral sa umaga, nagtatrabaho sa gabi.3) Kapatid ng bestfriend ng pinsan ko.

Kung sabagay. Anu na nga bang alam ko sakaniya ngayon?Yang tatlong yan parin naman e. Except that may explanation na yung tatlo.

Like siya si Gab Borromeo at your service, my personal hero.Nag-aaral sa umaga, nagtatrabaho sa gabi, an independent person, very responsible.Kapatid ng bestfriend ng pinsan ko, got some family issues.

Pero all in all, wala parin akong masyadong alam sakaniya.May pagkamisteryoso rin kasi ‘tong si Gab e.

“Wala lang. Narealize ko lang na maraming nagbago. Hindi ko akalaing ma—“ hindi na niya nasabi yung dapat niyang sasabihin kasi may biglang umextra.

“Kuya, mahiya ka naman.” This boy looks familiar. Napatingin sakaniya si Gab at pareho silang nagulat sa isa’t isa. HAHA.

“O, bata? Ikaw na naman?” ah. Oo nga. Naalala ko na. Yung batang nagbebenta ng balloons. Though wala na siyang dalang balloons ngayon.

“Ahehe. Ikaw pala yan, kuya. Di ka pa din nagbabago, cheap ka pa din.” Haha. Natawa naman ako sa batang ‘to. HAHA. Parang ewan lang. HAHA.

“oh? Ba’t na naman ako cheap?” magsesales talk na naman ‘tong batang ‘to e. mukha nga lang hindi na balloons kasi hindi na balloons yung hawak niya ngayon.

“E dinedate mo yung girlfriend mo di mo naman binibigyan ng roses.” Asensado na si bata e. Roses na ngayon. HAHA.

“E pano yan? Di ko na siya girlfriend?” ay ganun? Nasyak naman yung bata. Parang napahiya.“Asawa ko na siya e.” Hinawakan niya nun yung hands ko. Nabulunan naman daw ako ng walang kinakain nun. HAHA. At biglang nabuhayan si bata batuta.

“Edi mas ok, Kuya.” O0 ang kulit e. HAHA. Tinignan pa ko ng pang-asar look niya. HAHA.“Congrats, ate.” HAHA. Tawa na lang ako.

“O siya, pagbilhan mo na ko ng tatlong rose. Dali.” HAHA. Demanding pa. HAHA. Agad naming nagbigay si bata batuta ng tatlong rose nang nakangiti parin. Yung pang-asar. HAHA.

“Tama yan, Kuya. 3 for I labs you. WAHAHAHA.” Ang adik ng batang ‘to.“Kaya lang may kulang pa e.” naging seryoso yung mukha ni Gab at niraise yung kamay namin para ipakita kay bata batuta.

“Wala kaming wedding ring.” Nagpout pa ang loko. HAHA.“Madali lang yan, kuya!” O0 biglang tumakbo si bata batuta nun. Weird. HAHA.

“Ang kulit talaga nung batang yun.” Natawang kumamot sa ulo niya si Gab at binitawan na yung kamay ko. HAHA.“oo nga e. pinapatulan mo pa kasi.” Ngiti lang ang sagot sakin ni Gab. Just in time rin kasi biglang bumalik si bata batuta dala ang isang tray ng mga singsing. Adik ah.

“Oh kuya, ate. Pili na.” Wahahaha. Patawa ah. HAHA.Pero seryoso namang pumili si Gab until his eyes stopped sa pair of ring na [url=http://z.about.com/d/weddings/1/0/S/4/RhodiumfingerprintWeddingBands.jpg]ITO[/url].

Simple lang, halos walang design. Pero ito na kasi yung pinakamatino sa lahat ng mga fancy rings na nandun sa tray ni bata batuta. HEHE.

Kinuha yun ni Gab tapos kinuha rin niya yung kamay ko. Nakangiti pa siya niyan ah.

“Niobe, do you take me, Gab Borromeo, as your lawfully wedded husband? In sickness and in health, ‘till death do us part?” nasyak naman ako nun. Pero natawa na lang sa absurdity ng ginagawa ni Gab. HAHA. Pero pinandilatan lang naman niya ko kaya…

“I do.” Medyo natawa pa ko niyan. HAHA. Tapos sinuot na niya sakin yung ring. HAHA. Oi, di pa bayad yan. HAHA.

Tapos inabot niya sakin yung isang ring, yung ring na para sakaniya.GHAD. Is he kidding me?

Pinandilatan ako ulit. Guess, not.

“Do you take me, Niobe Alcaraz, as your lawfully wedded wife?” the hell ah. HAHA. “in sickness and in health, ‘till death do us part.”

“I do.” Natawa na rin si Gab. HAHA. Tapos sinuot ko na sakaniya yung ring niya.

Nagulat kami kasi biglang umepal na naman si bata batuta.

“You may kiss na bride.” Wahahaha. At siya daw ang pari ah? HAHAHAHA.Tawa naman ako.

Pero hindi na ko nakatawa pa nung…

:-* :-* :-*

“G-gab.”nasyak ako. Pero ngumiti lang siya nung lumayo na siya sakin.

Pag-uwi namin sa apartment, worried na mukha ni Mama ang sumalubong samin.

“Oh, ma? Anong nangyari sayo?”“Wala naman. Nakausap ko lang kasi yung paring magbibinyag kay Gabbie.” Ay, oo nga pala. Yung binyag ng anak ko.

“Oh? Ano daw po sabi? May problema po ba?” umiling lang si mama.“wala naman. Pero sabi niya mas mabuti daw kung…

ipakasal muna kayo ni Gab bago ang binyag ng bata.”

TwentyThank you. Gab

“Happy Christening, baby Gabbie!”

bati ni Ally as she got gabbie from my arms.

“Ninang’s turn kay Gabbie.” She declared ng nakatingin sakin with that wide smile of hers.“Now, samahan mo na yung ASAWA mo sa pag-entertain sa mga bisita.” Then she pushed me using her arms na kumakarga sa anak ko and left me standing alone there.

So… what really happened?

“Wala naman. Pero sabi niya mas mabuti daw kung ipakasal muna kayo ni Gab bago ang binyag ng bata.”

“What?” pareho pa kami ng reaction ni Gab sa sinabi ni Mama.Pero feeling ko mas exaggerated yung akin.

“Ma?! What on earth are you talking about?” seriously, I don’t know how to respond.Nagiging incoherent ang thoughts ko. Ugh.

“Bakit? Is there something wrong with the two of you getting married?” nagpause si Mama at tinignan kami ni Gab ng suspicious. Napasigh tuloy ako.

“After all, you already have Gabbie at dun na rin naman ang punta niyo. Why prolong?” bumilis ang tibok ng puso ko. In my mind, I was already panicking.

Mom don’t know what she’s talking about.

Wala naman sa plano naming ni Gab ang makasal because at the first place there’s nothing going on between us. Though napaisip ako…

Saan nga ba kami papunta ni Gab?

“Your right, Ma. Dun din kami papunta ni Niobe.” Nanlaki ang mga mata kong napatingin kay Gab. Ngumiti lang siya.“But I don’t think now is the right time for that. Bata pa po kami ni Niobe, there’s a lot of things that the two of us can do. At kaya ko pong isacrifice yung mga bagay na yun to give Niobe happiness, but I wouldn’t let her give up those things.” Natulala na lang ako kay Gab as he seriously looked at my mom saying those things.

“Gusto ko pong maranasan ni Niobe lahat ng experience any normal teen would go through. And lastly, ayoko pong matali si Niobe sakin dahil kailangan. I want her to marry me for the reason that its our destiny.”

Aw. I found myself smiling alone in the middle of a crowded room. Toinks.

“Ayiee. May pangiti ngiti ka na mag-isa ngayon ah.” Di ko napansin na nasa malapit ko lang pala si Kiel.“sabihin mo nga sakin. Secret lang natin.” Pabulong na sabi ni Kiel. May topak talaga ‘to. HAHA.

“Ano bang sinasabi mo Kiel?” natatawa ko pang sagot sakaniya.“Secret lang natin. Di ko sasabihin kay bespren. Inlab ka na ba sakaniya ah?” seryoso pa ang pagkakatanongsakin ni Kiel niyan. Tinignan ko nga rin siya ng seryoso tapos…

“Wahahahaha!” sumimangot tuloy si Kiel.“What? Mukha na ba kong clown kaya mo ko pinagtatawanan?” HAHA. Pinat ko lang yung shoulders ni Kiel nang tumatawa.

“Ok lang yan, Kiel.” Then nagsimula na kong naglakad para batiin sana ang ilan sa mga bisita but then…

“Ang babata pa ng anak nina Amelia at Robert. Ba’t naman nila hinayaang magkaganito?” natigilan ako. I know for a fact na narinig din ni kiel ang mga narinig ko. He also stopped like I did.

“Balita ko 18 palang si Gab at 17 naman itong si Niobe.” Hininaan pa niya ng onti yung boses niya but still loud enough for me to hear.

“Underage pa.” I clenched my fist. With those simple words, they imply many things.“At nagsasama na sila sa iisang bahay kahit di pa kasal.” I felt the hands of Gab’s best friend touch my shoulders trying to console me.

“Niobe—“ pero bago pa man siya makapagsalita ng words of comfort niya e hinarap ko na siya ng nakangiti.

I won’t hide. Haharapin ko ng taas noo at nakangiti pa ang mga taong nanghuhusga sakin.

“Niobe turned 18 already. And I’ll be 19 soon.” Nagulat ako ng Makita ko si Gab na nakangiting nakikipag-usap dun sa dalawang bisitang pinagchichismisan kami.

“Kung magchichismisan po kayo, make sure your information are right.” The gaze of the visitors suddenly turned to me na sinundan ng pagtingin rin sakin ni Gab.

Nagwiden up agad yung ngiti niya as his eyes touch mine.

“Niobe, sweetheart. Have you met Mrs. Santiago and Mrs. Enriquez?” he said as he gestured na lumapit ako sakanila. Lumingon ako kay Kiel para magpaalam ‘cause I almost forgot that he’s standing behind me.

Tumango ang siya at lumapit na ko sakanila.At that moment Gab’s expression turned serious.

“Mawalang galang na po. But I think you owe her an apology.” Nashock talaga ko sa sinabing ‘to ni Gab.Pati na rin sina Mrs. Santiago at Mrs. Enriquez pero parang narealize din nila yun kaya…

“Pasensiya ka na Niobe, hija.” Ngumiti lang ako sakanila.“Ok lang po yun.”

Sobrang nakakapagod yung buong araw ko.

Kaya naman pagdating sa bahay e nakatulog agad ako.Pinapainom ko pa nga ng gatas si Gabbie nun sa kama e. Hehe.

As I drifted to sleep, hindi ako nanaginip or whatever.Dala na rin siguro ng sobrang pagod.

Nagising na lang ako at around 3am or 4am in the morning dahil sa pag-iyak ni Gabbie.Pero pag tingin ko sa lugar kung san nakahiga si Gabbie…

WALA SIYA SA TABI KO!

Nagpanic for 1 second yung utak ko.Nagrecover lang nung marinig kong…

“Shh.. baby, tahan na.”

Buhat pala ni Gab si Gabbie. Sabi ko nga e. HAHA.Over acting na nanay lang ako. HAHA.

Tumayo agad ako to get my baby from him.

“Naku naman Gab. Pasensiya ka na. Naistorbo ka pa.”

Kinuha ko nga agad si Gabbie at pinabreastfee kasi iyak ng iyak e.Agad naming napatalikod si Gab.

Oops.

“OA mo ah.” Di naman kasi kita e.tinuruan kaya ni mama nito. Ehehehe.

Humarap ulit siya sakin, umupo sa kama ko at ngumiti tapos…

Silence.

Naalala ko yung kanina. Two times na kong pinagtatanggol ni Gab sa mga mata ng mga taong mapanghusga.

And each time he does that, hindi ko maikaila yung message na pinapahayag ng mga mata niya.Galit. May galit sa mga mata niya everytime pinagtatanggol niya ko.

I know it’s just reasonable for someone na magalit because of that.Lalo kung kaibigan at kakilala mo yung ginaganun.

But still…

Naglaro sa isip ko ang tanong na. ‘Bakit?’Lalabas na sana nun si Gab sa kwarto ko pero…

“Gab. Bakit? Why do you bother to…” di ko man natapos yung sinasabi ko, nagets pa din yun ni Gab.

“Ayoko sa mga taong mapanghusga as if wala silang baho sa mga katawan nila, as if perfect sila. Kasi kung tutuusin, mas makabuluhan ang buhay ng mga taong nagkakamali, ng mga taong hinuhusgahan nila, ng mga taong tulad mo.” Sabi niya ng seryoso pero ngumiti rin by the end ng speech niya. Hehe.

At dahil hindi ako sumagot, tumuloy na siya sa paglabas sa kwarto.Binaba ko agad si Gabbie sa kama para habulin si Gab.

And then…

I hugged him from his back.

Alam ko nagulat siya. Ako rin kasi e. hehe.

“T-Thank you, Gab.” Hindi siya nagrespond.Instead, he pulled my arms so that I would hug him tighter. And we stayed like that for who knows how long.

Hindi ko man nakita ang mukha niya, I know he smiled. I felt it.And at that very moment, I have to admit…

Nakaramdam rin ako ng kakaibang saya.

Twenty-OneBack to School

Mahirap maging isang anak. You should be responsible to take care of your parents na tipong hindi parin ikaw ang masusunod.

Mahirap ring maging isang ina. Kung dati, sarili mo lang ang iniisip mo, pag ina ka, na anak mo muna bago ikaw.

Mahirap maging isang estudyante. Walang excuses ang pagiging estudyante. Whether you like it or not you’re bound to study para sa future mo.

Mahirap maging isang asawa. You have to consider you’re other half in everything you do.Hindi pwedeng basta basta ka lang magdedesisyon kasi nga you have this other half.

Buti na lang madali lang maging asawa kay Gab. HAHAHA.

“Ingat kayo. Goodluck sa school.” Bati samin ni Mama nung paalis na kami ni Gab.Iniwan kasi namin si Gabbie kay Mama.

Oo, back to school ang drama ko.Pati na rin ng bespren kong si Ally na kung matatandaan niyo e, tumigil ng pag-aaral nang dahil sakin.

Sa totoo lang, excited na ko pero nag-aalinlangan pa din ako.3 months old palang kasi si Gabbie, I’m not sure if it’s the right time to leave her.Feeling ko masyado pang maaga.

“Ok lang yan. Gabbie’s gonna be fine.” Gab said as he parked the car.Yep, we finally reached the school. Kinabahan naman daw ako bigla.

“And you’ll be fine, Niobe.” He ended it with a smile.Grabe ‘tong si Gab ah. Parang alam na alam na niya yung way of thinking ko.

“Yeah, I guess.” Ngumiti rin naman ako. Pero may kasunod na sigh. HAHA.Para kasing di pa ko handang pumasok sa school.

Tahimik kaming naglakad sa corridors ng school. Tahimik kami at sigurado akong may kapansin pansin na space between us. Pero grabe parin mag-usap ang mga tao sa paligid.

“Siya ba yun?”“Oo, siya nga yun.”

E anu kung ako nga yun?! HAHA.

“Ok lang. Labs ko pa din si Gab!”“Maganda naman pala e.”

aba’y kung puro ganyan ba naman ang pag-uusap tungkol samin ni Gab e bakit hindi araw-arawin diba? HAHA.

“Tsktsk. Sayang si Gab.”

Yan. Yan ang kaisa-isang comment na nagpaguilty sakin.Because I know for a fact na hindi sayang si Gab.Ako lang naman ang dahil kung bakit siya naging “sayang”.

“Ngayon lang yan. Magsasawa rin sila.”

And yet he’s doing these things. These things na nakakapagpalambot ng puso ko.He closed that little space between us sa pag-akbay.

PDA sa campus e. hehe.

“Bespren! I’m heeeeeeerrrrrrreeeeee!!!!? Base on our conversations over the last few days, hindi po excited si Ally. Hinding hindi talaga. HAHA. Sarcasm. HAHA.

“Ang ingay mo. Mahiya ka nga.” Amazing ah. First day at sila na agad ang magkasama sa may pintuan ng classroom.

“Hi guys.” Nakangiting bati ko dun sa dalawa habang si Gab naman e nakipaghandshake kay Kiel nung handshake na sila lang ang may alam.

“Anong ginagawa mo dito?” naitanong ko bigla kay Kiel.“Batet? Masama na ba kong pumunta ngayon dito?” nagpaawa effect pa si Kiel. Natawa tuloy kami ni Gab. HAHA. Pero hinampas lang naman si ni Ally. HAHA. Grabe talaga ‘tong dalawang ‘to e. walang patawad. Hehe.

“Pinapunta ko siya dito. Para alam niya kung saan ka niya susunduin mamayang uwian.” Nagtatakang napatingin ako kay Gab at Kiel.

“Hindi kasi kita maihahatid sa bahay mamaya. Dadaan pa ko sa talyer, so I asked him to do it for me. Ayaw naman kitang hayaang umuwi mag-isa lalo pa’t dadaanan mo pa si Gabbie sa bahay ni Mama.”

“EHEM!” nagulat kaming tatlo sa biglang pag-ehem ni Ally.“Huwat? Masama na ba kong umubo?” HAHA. Parang feeling ko bagay itong si Kiel at Ally. HAHA.

“So anyway, pwede naman akong sumabay kay Ally noh.” Sabi ko kay Gab sabay ng paghila ko sa braso ni Ally. Kaya nga lang, pahamak pala ‘tong bespren ko. hehe.

“Ah eh, Niobs. Wala akong dalang car with driver e. ahihihi.”

And so… it was settled. Pareho pa tuloy kami ni Ally na gagawing driver si kiel. Hehe.I’m sure tuwang tuwa si Ally na alilain si Kiel. HAHA.

Nang umalis na sina Kiel at Gab sa classroom naming nang sagayon e pumunta naman sila sa sarili nilang classroom.

Freshman kami ni Ally pero supposedly second year na dapat kami ng college.Sina Kiel at Gab naman e one year older samin in every way kaya third year na yung mga yun.

Umupo kami ni Ally sa dalawang chair na magkatabi sa bandang gilid.Malapit sa bintana. Mahilig kasi si Ally sa bintana. HAHA.

And you know what?Hanggang dito sa classroom e ako ang topic of gossip.

“ghad. Kaklase natin yung nabuntis ni fafa Gab.” Asan? May nabuntis pala si Gab? Wahahaha.“nakita niyo ba? Hinatid pa siya ni Gab. How sweet.” At inarrange pa niya ko ng masasakyan pauwi. Yeah, how sweet.

“Yung kasama ba niya, girlfriend ni Kiel? Hindi sila bagay e.”

Blag!

Napatalon talaga ko sa gulat nung biglang hinampas ni Ally yung desk niya.At pagtingin ko ba naman e parang nakita ko lang si satanas sa katauhan ng aking bespren.

“BESPREN? LABS NA LABS KA TALAGA NI GAB MO NOH?!” Pasigaw talagang sinabi yan ni Ally, napatingin tuloy samin yung mga babaeng nagtsitsismisan. Girls lang naman yung may care e. haha.

“Ally, boses mo.” I tried to settle her down kasi naman nakakahiya na nga mas lalo pang nakakahiya tuloy. Haha. Pero di niya ko pinansin. Amfufu.

“SI KIEL DIN ANG SWEEEEEEEEET. PAREHO PA SILANG GWAPO. KAININ SANA NG LUPA ANG MGA INGGIT! Buwahahahahaha!” nakakatakot yung itsura ni Ally niyan. I’m sure natakot yung mga nagtsitsismisang babae kasi bigla silang nanahimik. Tsaka sino ba naman kasing hindi matatakot e [url=http://tvtropes.org/pmwiki/pub/images/Evillaugh.jpg]ganito[/url] kaya itsura ni Ally. HAHA.

Patuloy lang yung pagtawa ni Ally ng kaniyang evil laugh nun (nasisiraan na ata. Hehe.)Nang biglang may lumapit samin.

“Uhm… may nakaupo sa tabi mo?” isang babaeng mukhang mabait, simple lang ang itsura at nakasuot ng eye glasses.

“Wala naman.” Sagot ko nang nakangiti sakaniya. Ngumiti rin siya sakin at umupo dun.“I’m Sandra.” Sabi niya samin ni Ally, by this time e bumalik na ang katinuan ni Ally. Hehe.

“Niobe. At siya naman si Ally.” Nginitian lang ni Ally si Sandra and vice versa.“Ikaw ba yung girlfriend ni Gabriel Boromeo?” Parang gusto ko ang babaeng ‘to. At least hindi siya nakikitsismis. Straight to the point magtanong. Hehe.

kaya lang parang di ko masagot yung tanong niya.Girlfriend ba ko? Asawa? O kunya-kunyare lang talaga?

“Oo, siya nga yun.” Ayan. Si Ally na ang sumagot.“No wonder kanina ka pa pinag-uusapan.” Sabi niya na medyo natawa pa. HEHE. pero parang wala lang sakaniya kung ako man yun o hindi.

“Wait. Kilala mo si Gab?”“Oo naman. Lahat naman ata ng naghigh school sa school na ‘to e may kakilala kay Gab noh.” Oh. So dito rin pala siya nag high school. hehe.

“Sikat yang boyfriend mo dito sa campus. Sa department man ng mga college o sa high school. Crush ng bayan yan e.” sabi niya na parang wala lang. Pero automatic kaming napatingin bigla ni Ally sakaniya.

Ewan ko rin kung anong nakita niya sa mukha ko pero bigla siyang napasagot ng…

“Oh. Don’t worry, di ako kasali sa bayan na yun. Hehe. ayoko rin ng nakikitsismis, ang cheap e. wahahaha.” Finaly na talaga, I like this girl. Hehe.

“Ay nako. Magkakasundo tayo. SARAP ILIBING NG MGA TSISMOSA E. BATO BATO SA LANGIT TAMAAN MAGKABUKOL. WAHAHAHHAA.” Ayan na naman. Bumabalik ang pagkabaliw ng aking bespren. HAHA.

Natawa lang tuloy kami pareho ni Sandra.

“Pero feeling ko, mahal na mahal niyo talaga ang isa’t isa ni Gab.” Toinks. Nasamid naman daw ako niyan. At natawa lang si Ally.

“Bakit? Panu ba maging boyfriend ang isang Gab Boromeo?” napatingin ako niyan kay Ally pero tinignan niya lang ako as if curious din siya sa magiging sagot ko niyan. Haay..

“Si Gab? He’s…

inisip ko ng mabuti si Gab. Si Gab at ang mga bagay ng ginagawa niya for me. Iniisip ko ng mabuti kung anu bang salita ang best para idescribe si Gab. Si Gab Boromeo at your service ng buhay ko.

…Perfect.” Nasamid naman daw yung dalawa sa sinabi ko.“He sure is.” Pigil na natatawang sabi ni Sandra habang si Ally naman e tumatawa talaga. Amp a. HAHA.

Though napaisip rin ako…

Paano ko masusuklian ang pagkaperfect ni Gab?

Twenty-TwoHugs

“Wala ba talagang cook book sa bahay niyo?”

medyo napapraning na tanong ko kay Ally habang pinagchachagaan yung lumang cook book na nakita ko lang na nakatambak dito sa apartment ni Gab.

“Wala nga. Di na kailangan ng cook book ni Yaya Bening noh.” Sabi ni Ally nang nilalaro niya si Gabbie.

“Ba’t kasi kailangan pang pagluluto ang naisipan mong gawin? E hindi ka naman marunong magluto. Binilhan mo na lang sana ng something si Gab. Maappreciate naman niya yun.”

“material ba yung mga ginagawa ni Gab para sakin? Di naman diba? This is the least I could do for him.” Nagbuntong hininga lang si Ally habang bumalik naman ako sa pagluluto kuno ko.

Ok, the deal is…

Naisipan kong bumawi sa lahat ng tulong, sakripisyo, pag-aalaga at kung anu-anu pang ginawa ni Gab para samin ni Gabbie.

He has been there for us for a year now pero kahit once di ko man lang siya napagsilbihan, naipaglaba o naipagluto.

I mean, he always acted as a husband to me and a father to Gabbie. But I have never acted as a wife to him. Kung kaya kong maging ina kay Gabbie, I’m sure I can be a wife to Gab. And I think its about time.

Kaya kahit hindi ako marunong magluto e sisikapin ko. HEHE.

“Hay naku. Good luck na lang sayo.” At tumawa pa ng mapang-asar si Ally. Wow ah, ang supportive ni best friend ko. Hehe.

Haay…

Culinary was never a good choice for me. HEHE.

“Its been a long time since you attempted to cook.” She said, trying to reminisce the old days. Ako, hindi ko na sinubukang alalahanin pa. Masyadong madugo ang cooking days ko noon. HAHA.

“As I remember, the last time you tried to cook for someone was nung first anniversary niyo ni Cian kaya lang—“ I cut her sentence off bago pa man niya matapos.

“Ally, didn’t we agreed to forget unnecessary things?” and its been a long time since I heard his name nor have I seen his face, smelled his perfume, touched his skin…

WAKE UP NIOBE!Remember: Gab. Gabgabgabgabgab.

I don’t know how many tries I did just to make one dish for Gab.Basta ang alam ko, hindi lang isang beses nor dalawa nor sampu… HEHE.

Andami ko atang nasayang na ingredients, paulit ulit kasi ako.Siyempre, practice makes perfect nga diba?

Andami ko rin pawis na nailabas sa katawan dahil sa pagluluto na ‘to.Mabisa palang pampapapayat ang pagluluto. HEHE.

And most importantly, no pain no gain. Natutuhan ko yan sa pagluluto kong ‘to.Napaso yung braso ko, nadikit kasi sa kawali. HEHE.

Tatanga tanga kasi yung kawali, dumikit sakin.E mainit pala siya. HEHE.

Pero ok lang, may worth naman e.

I started out cooking at around 4:45pm at natapos ako ng… 9:00 pm.Daig ko pa nagluto ng pagkain sa banquet noh?

“Hmm. Infairness, nakakain naman siya.” Comment ni Ally nung pinatikim ko sakaniya.Tulog na rin kasi si Gabbie kaya walang kalaro ang bespren ko, so mabuti pang gawin na lang siyang food taster. Hehe.

“Ang sama mo. Di naman ako ganun kasama magluto noh.” Tumingin lang si Ally sakin at hinawakan ang shoulders ko with both of her hands.

“Believe me, ganun ka kasama magluto. WAHAHAHA.” Aw. Why do true friends need to stab straight to your heart? HAHA.

“Well… all is well. I guess. Si gab na lang ang kailangan.”

We waited for Gab to arrive.Di ako iniwan ni Ally hanggang di pa siya dumarating.

But then two hours have passed and he still haven’t arrived. Bummer.

“Suko na ko, Niobe. May pasok pa bukas so kailangan ko na umuwi. Kawawa na rin yung driver ko sa kotse, kanina pa yun.” Nakikita ko ngang pagod narin si Ally.

“Sige. Ingat sa pag-uwi. Kitakits na lang bukas.” Medyo matamlay kong respond.“Uo. At ikaw, magpahinga ka na rin. By the looks of it, uumagahin si Gab mo.” I don’t know. But I just couldn’t help but be sad with this fact.

Uumagahin si Gab, for sure nakakain na yun.Para san pa ang niluto ko?

But still, I waited for him even if it took an hour and another and another until finally, I had to sleep.

Ugh! Nakakainis naman.Sana man lang nagtext siya diba? Edi sana di na ko nagpakahirap na ipagluto siya.

Ugh! Feeling ko, nasayang yung effort ko.Bummer. Bummer. Bummer.

It was during those wee hours in the morning that I have received his text message.It was around 2am, kung kelan mahimbing na ang tulog ko, nang mabasa ko ang text ni gab saying…

Gab BorromeoNiobe, pakibukas naman ng pinto. Please.

whatever happened to his key, I do not know.

“Tulog ka na ba? Sorry a, naiwan ko kasi yung susi sa locker.” And now I know.Hindi naman ako umimik. I just walked right pass him pabalik ng room.

Pero pinigilan niya ko.

“Niobe, matutulog ka na ba ulit?” nag-isip pa muna ako kung lilingunin ko siya o hindi.But I decided to do so.

“Can you hang around for a while?” tinignan pa niya ko with his irresistible look.Hindi lang talaga ko nagpatalo.

“Gab, its really late. At may pasok pa bukas. So…” sabi ko sabay paghango ng buhok kong napunta sa mukha ko na nakakapagtaka namang ikinakunot ng noo ni Gab.

“What happened to your arm?” Yung paso ko! I totally forgot.

“W-wala.” Tinago ko agad yung kamay ko.

But no use kasi nakita na niya.

“Anong wala?” he then grabbed my hand and pulled me sa may CR kung san matatagpuan ang first aid kit.Inapplyan niya agad ng ointment yung paso ko.

“Nalagyan ko na yan kanina.”“Lalagyan ko ulit.” Sabi niya without looking at me.

“Kaya ka ba may paso kasi…” he started out a question pero hindi niya natapos. Umiling lang siya.

“pinagluto mo daw ako.” He suddenly said while finishing the application of the ointment.Bumilis ang heartbeat ko. Yung Ally na yun talaga, pwedeng maging news anchor ee.

“Gusto kong tikman.” Finally, tumingin siya sakin.Pero ao naman ang umiwas ng tingin at inalis yung kamay ko sa pagkakahawak niya.

“Gabi na gab. Bukas na lang.” I said as I turned my back at him.

“Pero niluto mo yung para sa dinner ngayon at hindi para bukas. And I want to eat it now.” Alam kong pareho na kaming pagod kaya na rin siguro ang seryoso ng pagkasabi niya.

So lumingon ulit ako sakaniya.

“Pagod na ko, Gab. Alam ko pagod ka na rin. Matulog na lang na tayo.” Wala na rin kasi ako sa mood na ‘pagsilbihan’ pa siya ngayon.

But as I took a step away from him, napatigil rin ako agad dahil sa bigla niyang pagyakap sakin from my back.

At automatic na nagfroze ako sa kinatatayuan ko.

“I’m no expert in hugging someone from her back but…” bulong niya sa right ear ko, sounding like naaalala nia yung… last time.

“Thank you.” Humigpit yung yakap niya.Teka, nanlalambot ata ako.

Haay…

I give up.

Natalo lang naman ako sa yakap na yun.

Twenty-ThreeAnother girl.

Kinabukasan, papungas pungas ako.

At kahit ano mang tago ang gawin ko na hindi ako nakatulog magdamag e halatang halata parin ng tao sa paligid ko, lalong lalo na si Gab.

“Wag ka na kayang pumasok ngayon?” He said before starting the engine.

Kakaiwan palang naming kay Baby Gabbie kay Mama at papunta palang kami ngayon sa school.Pero dahil nga sa kulang ako sa tulog at wala pa sa sarili e tinignan ko lang si Gab habang napailing lang siya.

“I’m sorry to keep you from sleeping last night.” Nabuhayan naman ako bigla sa sinabi niyang yun.Para kasing nun lang nagsink in sakin na kinakausap pala niya ko. Hehe.

“hindi ako puyat ah.” Defensive much, eh? Hehe.Pero napipikit talaga yung mata ko.

Ang hirap labanan, para tuloy akong may katarata sa mata.Ayan tuloy, natawa pa si Gab.

“Tinatawa tawa mo jan?” inaantok na nga ee tatawanan pa.

“Pwede bang mag-absent ka na lang ngayon? Magpahinga ka na lang, puyat ka e.” Kala mo naman siya hindi puyat. TEKA.

Ba’t ganun?Parang hindi siya inaantok?

Andaya.

“Sayang ang isang araw ng klase.” Maikling sagot ko, still fighting the sleepiness.Nagbuntong hininga siya, kunyare nag-isip.

Kunyare kasi parang alam naman niya talaga yung sasabihin niya, umeechus lang.Nangingiti pa nga habang nag-iisip e. anong klaseng pag-iisip naman yun diba? Hehe.

“Ganito na lang. Papayagan kitang pumasok sa school on one condition.” Tinaas ko lang ang isang kilay ko as my answer.

May pa condition condition ka pa ngayon ah.

“You’ll go on a date with me after class.”

“Kichekicheku mean I love you. Baby, baby. Baby!” natatawang nagkatinginan sina Ally at Sandra.

“At kelan ka pa nagging fan ng Phineas at Ferb?”“oo nga, nagkoconcert ka pa.” Nilingon ko yung dalawa. Nauuna kasi ako sakanila sa paglakad.

“Bakit ba? Maka Disney si Baby Gabbie e.” ngumiti lang yung 2.Amazing nga e, pagdating namin ni Gab sa school… Parang nawala yung katamlayan ko at bigla akong naging energetic.

“Teka, kelan ko ba makikita si Baby Gabbie? Kwento kayo ng kwento tungkol sakaniya, di niyo naman dinadala sa school.” By now, nareach na naming ang cafeteria.

“I dunno. Pag may school event siguro tapos di tayo busy, dadalhin ko si baby gabbie.” Kumuha na kami ng kaniya-kaniyang pagkain namin.

“magandang idea. Tignan ko lang kung may masabi pa ang mga tsismosa pag nakita nila ang kyut kong inaanak na mana sa ninang niya. WAHAHAHAHA.” Kung minsan, naiisip ko kung meron bang lahing witch itong bespren ko e. hehe.

Tinignan ko lang ng masama ang bruha.

“Siyempre mana rin kay Mommy Niobe niya si Gabbie.” Ahehe. Bespren ko nga si Ally. Nagkakaintindihan kami.

Umupo na kami sa usual spot naming sa cafeteria habang tuloy tuloy pa rin ang kwentuhan.But then, as I watched Ally talked and talked about random things I realized something.

Hindi na niya naikukwento si JV (her boyfriend back in England) sakin which she often did simula nang dumating siya ng Pinas.

That’s why I thought to bring out the topic now.

“Uhm, Al? kamusta na pala si JC? Wala na kong balita dun.”“Sino si JV?” naman ang automatic reaction ni Sandra.

And Ally? She was shocked by the suddenness of my question.Then, seating across from me, she leaned forward and held both mine and sandra’s hands.Tinignan niya kami pareho ni Sandra bago finally e tumingin na lang siya sa table.

“Uhm… can we… please not talk about him now?”

“Anong oras na?” I asked Sandra. She looked at me na para bang nagtataka na di malaman.“ba’t ba tanong ka ng tanong ng oras?” E sorry naman. Kasalanan ko bang siya lang yung may watch na malapit sakin?

“oo nga, anu ba meron sa dismissal at parang excited ka masyado?” bulong ni Ally. Napakamot tuloy ako ng ulo.

Nag-isip pa muna ako kung sasagutin ko yung tanong na yun with all honesty o hindi.But then kukulitin lang nila ako pag di ko sinabi kaya ang ending e, sinabi ko rin. Hehe.

“Ah.. eh.. uhm..” nagroll ang mga mata ni Ally, natawa ng mahina naman si Sandra.“kulang ng Iihh at Oh yung vowels mo.” Bulong ulit ni Ally na may halong sarcasm.

Haay..

“May date kami ni Gab mamaya.” At sabay na sabay pang nag “oohh…” ng walang sound yung dawala.“Pero hindi ako excited a!” napalakas ang boses ko.

Ang resulta?

Nagsipagtinginan ang mga kaklase k pati na ang prof ko.

Oops.

Kring!

Hmm.. nakaramdam ako ng kakaibang “extreme” happiness ng marinig ko ang bell. Weird.Pero OMG.

What’s happening to you, Niobe?Nabawasan ang “extreme” happiness na yun nang mareceive ko ang isang text message.

Gab Borromeo:Daan lng aq autoshop.Meet u at leslie’s around 5:30

Delayed ang “date” namin.Pero ok lang, at least I’d still have an hour to stroll around the mall.

“Who wants to go to the mall?” I thought it’d be a nice idea to tag along Ally and Sandra.Isang oras pa naman e.

“Akala ko ba may date kayo ni Gab mo?” automatic na tanong ni Sandra at sa itsura ng mukha ni Ally, parang ganun din ang tanong niya.

“5:30 pa naman yun e. Pwede pa gumala.” Nagkatinginan lang silang dalawa tapos umiling si Ally.“I’m sorry. Di ako pwede. I’m going to talk to… Someone.” Ooh. No comment.“Same with me. Sasamahan ko si Mama sa doctor, may check up siya ngayon.” Hmm.. I guess I’ll be going on my own.

And so, I did.Nagpaikot ikot lang ako sa mall sa loob ng isang oras na yun.

Window shopping sana pero bumili rin ako ng ilang gamit para kay Baby Gabbie.5:45 pm, wala pa ko sa leslie’s.

di ko napansin yung oras sa kaiikot ko.Kaya nagmamadali talaga ako sa pagpunta dun.

But when I got there, wala pa din pala si Gab.

So I still waited for him sa labas ng resto.Ayoko naman pumasok na sa loob nang wala pa siya, nakakahiya lang.Lalo pa’t di naman ako mag-oorder agad.

30 minutes later, I’m starting to get irritated kasi up until now, wala pa din siya.I took my chances and still waited for him.

Another 15 minutes later, I AM irritated. Wala pa rin siya.Late na nga ako, lalo pa siyang late. Sana man lang tumawag siya or nagtext kung ayaw na niya matuloy diba? Hindi yung pinag-aantay niya ko, mukha na kong tanga.

Or maybe yun talaga ang gusto niya. Ang mag mukha akong tanga.Ang sakit isipin.

After another 10 minutes, finally, dumating rin siya.

Masaya siya. He was laughing and kept on smiling as he walked towards me.But he’s laughs and smiles aren’t for me.

Its for the girls he’s walking with right now.

Twenty-FourIt’s too late to catch me now

Yung babaeng kasama ni Gab?

Well… she’s tall, at least taller than I am. She ha a long black hair and a fair complexion.All in all, she looked nice and pretty na may malaking…

Kinabukasan.

Gab saw me standing in front of the resto and he put on a thrilled look on his face as our eyes met.Psh. If I know, thrilled enough na siya sa kasama niya.

I watched them, as they got closer to where I stand.Pero along their way, biglang nabitawan nung babae yung bag niya.

Nagkalaglagan pa tuloy yung mga gamit niya at siyempre pinulot niya yun.At mas lalong siyempre, tutulungan siya ni Gab sa pagpulot nun.

Psh.

May I take note that tumatawa pa si babae habang nagpupulot while Gab was smiling all the time.Masaya sila ah.

Finally, after ilang years ng pagpupulot ng gamit ni babae e narating din nila ang kinatatayuan ko.I automatically flaunted a smile.

A fake one.

“What are you still doing outside? Di ka pa kumain?” Ay malamang kumain na ko kasi may date nga po tayo diba? Kung pwede lang umirap sa mga sandaling ‘to e.

Di ko sinagot yung tanong niya but instead e tinignan ko lang si baba na nakangiti rin tulad ko.

“oh, siya nga pala. Cynthia, this is Niobe. Niobe, this is Cynthia. Bagong clerk sa autoshop.” Hmm.. now I know. Kaya naman pala inuumaga ng pag-uwi galing autoshop niya.

Kaya pala panay ang overtime.

“Hi, its nice to finally meet gab’s—“ di ko na pinatapos pang magsalit si… Cynthia.

“Actually, tapos na ko kumain, Gab. I think I’d better be going now. Bye.” At sinabayan ko ng bonggang bonggang pagtalikod sakanila at mabilis na paglakad palayo.

Marahil naweirduhan sila sa inasal ko pero wala akong paki.

“Niobe!” I heard gab coming after me.Pero wala rin akong paki.

Nagdire-diretso lang ako sa paglakad hanggang marating ko ang main entrance ng mall.

“niobe! Sandali lang!” Gab was shouting already pero hindi parin ako lumingon.Instead, binilisan ko pa lalo ang paglakad ko para di na niya ko maabutan.

Kaya nagulat talaga ako nang…

“Niobe, I said wait for me.” Hingal na hingal siya nun at nanlalamig pa yung kamay niyang nakahawak sa braso ko. Which I shook to get his hands off mine.

“Gab, I’m going home.” I told him in a firm voice.Tumalikod rin naman ako agad nun at nagpunta sa parahan ng mga taxi.

Just too bad, there aren’t many cabs at the moment.Kaya di na rin ako nagtaka nang may lalaking tumabi sakin.

“Niobe… anu bang problema natin?” when I glanced at him, he wasn’t looking at me.He was staring at the distant without looking at anything in specific.

Pero nakalipas ang ilang Segundo at hindi parin ako sumasagot humarap na siya sakin at hinawakan ang mga balikat ko.

I was specially shocked to see his eyes, worried, scared, sad eyes.

“Anu bang nagawa ko? Bakit ka nagkakaganyan? Tell me, Niobe. I… I want to understand.” While seeing his eyes and hearing his voice all at the same time…

[url=http://www.imeem.com/rbjohnny/music/XfSXVjj5/taylor-swift-white-horse]<Listen to me>[/url]

Di ko napigilang mabuild up lahat ng emotions na kanina ko pa pinipigil.Stress. Antok. Gutom. Saya. Lungkot. Patience. Galit. Hurt.

Hindi ko na napigil pa ang mga emosyon na sumabog sa dibdib ko.The emotions just suddenly exploded resulting to…

Tears.

“Manhid ka ba o tanga?” nabitawan ni Gab yung pagkakahawak niya sa mga balikat ko.

“You wanna understand? What’s not to understand, Gab? Mahirap bang… Mahirap bang intindihin, gab, na buong araw itong date na ‘to lang ang nasa isip ko? Mahirap bang intindihing mahigit dalawang oras mo kong pinag-antay?” Huminga ako ng malalim. Trying to hold the tears from falling.

“You didn’t even tried to call me. To ask whether I already ate or not. And then I’m going to see you with another girl. Laughing, smiling and being so giddy with her? Then you expect na wala lang lahat ng yun sakin? Tell me, Gab, Anu ang hindi mo maintindihan?”

Hindi nakaimik si Gab habang nagtuloy tuloy ang pagtulo ng luha sa mga mata ko.Pinunasan ko agad ang mga ito with my hands bago pa sila tuluyang tumulo.

“You disappointed me, Gab.”

At sa ikinataas pa ng langit na magaling makisama, umulan ng malakas.Making Gab and I soaked under the rain.

Until finally…

Beep!

“Sasakay mo kayo ma’am?” may huminto naring taxi.

I got in, leaving Gab standing under the rain all alone.

Then, I couldn’t stop my tears fall as I watch Gab’s image in the side mirror get smaller and smaller until I couldn’t see him anymore…

The first thing I did when I got home was to take a shower.I don’t want to get sick dahil nabasa ng ulan. It’s pretty lame.

And then I checked my phone.

3 messages received.

One from Ally, another from a colleague and then from my mom.GM lang naman yung kay Ally at sa colleague ko while the text message from my mom says that baby Gabbie should just stay with her for tonight since malakas ang ulan. Para hindi na daw magtatravel back and forth si Baby Gabbie and after all late na rin naman.

I immediately replied ok bago ko pa man maalala si Gab at mag-alala dahil sa malakas na pagbuhos ng ulan.

But no use ang pag-iwas kong maalala si Gab dahil…

“Niobe! I’m so sorry!” humihiyaw na siya sa labas ng apartment.

“Hindi ako aalis dito kahit umulan pa ng sobrang lakas. Not until mapatawad mo ko for being so irresponsible.” Sinilip ko siya sa window, he really is soaking himself in the rain with a big bouquet of roses in his hands, soakes as much as he is.

“Hindi ako papasok jan unless you say so.” There was something in his voice that made me think that he was crying but I still couldn’t be sure dahil kung umiiyak man siya, the raindrops are wiping them off.

So I just tried to ignore him.

Nagsend ako ng GM saying na kauuwi ko lang at good evening sa lahat.Several people replied immediately but it was Ally’s message that I read first.

And it says…

Ally C.How was your date with Gab?Pinasaya mo ba siya ngayong birthday niya? ;D >:D ^-^ ::)

Wait.

Birthday ngayon ni Gab?

Twenty-FiveThe Reason

Hindi ako mapakali.

Right at this moment, I am debating with myself whether I should just ignore Gab and let him stay where he is or…

I should just give up and finally let him.

“Ugh. I hate you, Gab Borromeo.”

Stressed of thinking what to do, initcha ko yung phone ko sa one-seater sofa at sinabayan ng paghiga sa mahabang sofa, sa tulugan ni Gab.

Haay…

Mali ba kong magalit? Mali bang hayaan ko si Gab sa labas?Kasi kung hindi ako mali, bakit ako nahihiya sa sarili ko?

Bakit ako nagiguilty?

Siguro nga mali siya, mali siya pero mali rin ako.Di ko pwedeng hayaang pagpakabasa siya sa ulan para lang parusahan ang sarili niya.Because I know, na kung ako ang nagkamali, kung ako ang nakasakit sakaniya…

He would never let me punish myself.

And so I’ve decided.Pumunta ako sa backyard ng apartment to get an umbrella para matigil na ang kalokohan naming ito.

Pero wala akong nakitang payong dun.

Instead, I saw a backyard filled with colorful flowers.And then… sa gitna ng mga bulaklak, andun ang isang round table with 2 chairs arranged in a candle light dinner arrangement.

Lahat e basang basa ng ulan but still I was shocked sa nakita ko.If I were holding something at the moment, I might drop it already.

“Uo. At ikaw, magpahinga ka na rin. By the looks of it, uumagahin si Gab mo.”

“Niobe, matutulog ka na ba ulit?”

“Can you hang around for a while?”

“I’m sorry to keep you from sleeping last night.”

“You’ll go on a date with me after class.”

Gab Borromeo:Daan lng aq autoshop.Meet u at leslie’s around 5:30

Ally C.How was your date with Gab?Pinasaya mo ba siya ngayong birthday niya? ;D >:D ^-^ ::)

OMG. He… Planned everything.And I… ruined everything.

Hindi na ko nag-isip pa, kusa ng gumalaw ang mga paa ko para puntahan si Gab sa labas.Pero kusa rin itong huminto pag apak ko sa labas ng pinto.

“Niobe.” And my heart stopped.Sinuot ko yung hood ng jacket ko as I step forward palapit kay Gab.

“Niobe. Nababasa ka ng ulan,” nanginginig yung boses niya.Nilalamig na siguro dahil sa tagal niyang nakababad sa ulan.

Kasalanan ko pag nagkasakit si Gab.

“Na.nakita mo na ba yung surprise ko?” ngumiti siya pero nanginginig parin sa lamig.“P.Pinakiusapan ko si Cynthia para tulungan akong ayusin yun. May-ari ng flowershop yung kuya niya.” At kaya niya kasama si Cynthia…

OMG. I judged him too quickly.

“I’m really sorry, Niobe. At naiintindihan ko kung di mo ko mapatawad. Pero pumasok ka na sa loob, magkakasakit ka niyan.” Tanga ka ba? Tingin mo ikaw hindi magkakasakit sa ginagawa mo?

Gusto kong sabihin yun sakaniya but I didn’t.

Instead, hinila ko yung kamay niya letting him inside the house.Nagulat siya pero hindi na nagsalita pa.

Hindi ako huminto ng paghila sakaniya sa sala, nagdire-diretso ako sa kwarto.Basang basa siya sa ulan. Kailangan niyang magpalit ng matinong damit.

“Niobe—““Upo!”

Di ko alam kung natakot siya sa pagsasalita ko or nagulat lang.Either way, umupo siya sa kama. Kasi yun lang naman ang pwede niyang upuan.

“Hubarin mo na yang basang tshirt mo.” Sabi ko habang naghahalungkat ng tshirt sa cabinet niya.Sumunod naman siya sa sinabi ko.

Hinubad ko rin yung jacket ko. Basang basa na rin kasi.Ayan tuloy, nakatube lang ako na medyo basa pa.

Nang may mahanap na akong tshirt, lumapit ako kay Gab.But each step I took towards him, palakas ng palakas yung pagtibok ng puso ko.

Each step I took, feeling ko lalabas na yung puso ko sa dibdib ko dahil sa sobrang lakas ng pagtibok.Feeling ko nga nadrain lahat ng dugo ko sa mga sandaling ito.

And then my heart totally stopped pumping when I reached Gab.

“Niobe…” I felt Gab’s gaze upon me.Pero hindi ko siya matignan, nakayuko lang ako. Nakatingin sa floor.

“Gab…” I don’t know what happened to me pero bigla na lang tumulo ang luha ko nang sabihin ko ang pangalan niya.

“I’m…I’m…” I want to say I’m sorry. I really do because I really am.Pero ayaw lumabas sa bibig ko nung words na gusto kong sabihin.

“Gab… I’m… so. I’m so. I’m sorr—“ Pero bago ko pa man matapos yung salitang gusto kong sabihin, hinila na ni Gab yung left hand ko at…

at…

at…

Hinalikan ako.

Nakaramdam ako ng kuryente nang hawakan niya yung leeg ko.At parang nablangko ang utak ko sa mga sandaling ito.

Alam kong mali ito. Alam kong hindi dapat ganito.Alam kong dapat ko siyang itulak para matigil na ang kaganapang ito.

Pero…

Hindi ko magawa. Dahil hindi ko alam.Hindi ko alam. Hindi ko alam.

Ang alam ko lang…

There’s this part of me, and that part is dominant at the moment.There’s this part of me na somehow, it’s shouting, dictating to me na…

Gusto ko rin.

Namalayan ko na lang, nakahiga na ako sa kama at nasa ibabaw ko si Gab and…We.are.still.kissing.

Until…

“Niobe, Gab? Andito ba—“ The door flew open.Pareho kaming nagulat ni Gab kaya pareho kaming napaupo agad.

“Gab, pare.” Nagkatinginan kaming apat, pare-parehong gulat sa mga pangyayari.Pare-parehong shocked sa mga nangyari.

Pero biglang nagtransform ang shocked na mga mukha nina Ally at Kiel into a sly smile.Ngiting nang-aasar. Tinging mapang-asar.

“Anong ginagawa niyo?” at talagang kailangang sabay pa silang magtanong.But neither one of us ni Gab ang sumagot.

Feeling ko namumula ako. Amp.

“oops. My bad.” Biglang nagrelax yung mukha ni Kiel pero hindi parin mawala yung tingin niyang mapang-asar.

“Happy Birthday pala, dude. Mukhang HAPPYing HAPPY ka ah.”

Naiintriga ba kayo sa love story ni Ally?Gusto niyo ba malaman ang behind the scenes ng love life nina Ally at Kiel?

Well…Let’s take a break from Niobe and Gab’s journey in 53.000 steps

And take a peek at Ally and Kiel’s unrequited love story.

Special ChapterTwenty-Six

From Ally, with Love

Sino ba si Alexcess Kimberly?Sino ba si Ally? Sino ba… ako?

The car screeched to a stop as we reached Niobe’s house.

“Bakit… mo ko dinala dito?” I asked him while looking down at my hands.I really don’t know why among all the people in the world, it was him that I had to turn to… now.

“Birthday ni Gab e.” he answered.I felt that he was looking at me. So I just gazed at him in response.

Di ako naniniwala na dinala niya ako dito dahil lang sa birthday ni Gab.He sighed in defeat as our eyes met.

“Wag mo nga akong tinitignan ng ganyan. Naiinlove ako sayo e." hindi ko narinig yung mga huling sinabi niya, I just saw his lips move.

“Anong sabi mo?”“Ang sabi ko, best friend mo si Niobe, diba?” tumango ako, slightly.

“I can lend you my shoulders for you to cry on pero siya parin ang best friend mo. You should be talking to her, not me.” Napabuntonghininga ako habang lumabas naman siya ng kotse at pumunta sa side ko para pagbuksan ako ng pinto.

I gotta admit, he’s right.

Kaya ko lang naman ayaw sabihin kay Niobe dahil alam kong sisisihin niya ang sarili niya pag nalaman niya. Which is not the case.

Pero…

What did really happen? Anu nga ba ang kwento ng buhay ko?

In England, Niobe and I had been living in a Filipino community.Almost everyone we know are either Filipinos or half Filipinos.

Niobe’s my very best friend but we also get to mingle with other friends, mapalalaki o mapababae.Until I met him—Jason Victor or simply JV.

“CR lang ako. You comin?” umiling lang ako kay Niobe.Dismissal na, I’m sure maraming tao ngayon sa CR. So I’d rather wait here kesa makigulo sa loob.

Di pa nagtatagal na wala si Niobe nang mapansin kong there’s a boy who’s being followed by a lot of girls, running towards my direction.

Napangiti ako, trying to fight back the laughter.Nakakatawa naman kasi yung itsura nung lalaki.

But I just ignored them while waiting for Niobe. Hindi ko naman ugali maki usi sa mga bagay bagay e.Di ko lang talaga inaasahan na…

“W-wait, girls!” dito sila sa kinatatayuan ko gagawa ng eksena.“You know I love you.” Napatingin ako dun sa lalaking nakatayo sa tabi ko in disbelief.

G@gu pala ‘to e. Love pala niya silang lahat, andami niyang magmahal in fairness ah.

“I would want one of you as my girlfriend. But I’m already engaged.’ Lalo atang nagalit yung mga babae sa sinabi niya. Pero hindi yun ang pinaka ikinagulat ko sa lahat e.

nagulat ako nang bigla niya akong akbayan at…

“this girl in fron of you is my fiancée.”“What?!” sabay sabay pa kami nung mga babae niya.

“She may not be as pretty as all of you are.” Sabi niya while looking at me from head to toe.Ugh. The nerve, ah. Anong not as pretty as them?!

“Or as HOT as you girls are. But she’s the one I fell in love with. Can you blame this foolish heart of mine?” What the hell is this guy saying?!

Pero in fairness effective yung sinabi niya kasi umalis nga yung mga babae niya, except for me of course. Hindi naman niya ako babae noh.

Tatawa tawa pa siya nun nang tignan ko siya ng nakapamewang.

“What?” sabi niya ng mapansin niya ko.I was actually waiting for him to say sorry.

“You know what? May kamukha ka.”“Sino?” I answered, retaining my position and still waiting for his sorry.

Binaba niya lang naman yung mukha niya sa tapat ng mukha ko si that we would be eye leveled. Tapos ngumiti siya.

“yung katulong namin.”

Warning: the following scenes are not suitable for very young audiences. Parental Guidances is recommended.

“Tara… na?” Niobe said when she arrived habang tinitignan ang bugbog saradong lalaki sa tabi ko.Kakatalikod palang namin ni Niobe nung…

“You aren’t as pretty as they are ‘cause your not pretty at all.” Ugh. The nerve this guy!Gusto pa ata ng round 2 ng pambubugbog ko ah.

Pero malayo layo na kami ni Niobe when I heard him shout.

“You’re not pretty because you’re beautiful!” secretly, I smiled.

That’s how I met him, JV, the love of my life.We became friends. Naging friends din sila ni Niobe.And from time to time I got to be his fiancée when the role is needed.

Until one time.

Niobe ditched me. Can you believe that? She ditched me!And worse…

“Ally!” I got to see this guy whom I really don’t want to see at the moment.‘Cause lately, he’s been trying to avoid me and I don’t know why.

“Shocked to see me, huh?” I told him in a sarcastic tome.He sighed na lalong nakapagpainis sakin.

“You know what? I’ll help you avoid me, para hindi ka na mahirapan.” I told him again as I turned my back to him and started to walk away.

But he was able to grab my arms to stop me.

“Look, I’m not avoiding you because I’m mad at you.” Wow. Now, it’s clear.“I’m avoiding you lately, because I’m thinking.” Woo. Is that how annoying I am to him? That he should avoid me for him to be able to think?!

“I’m thinking na lagi ka na lang nagpapanggap na girlfriend ko, fiancée ko. When in fact you’re just a friend.”

Hinarap ko siya. Controlling my feelings, ready to burst.

“Thank you. Thank you for clearing out that I’m just a friend.” I turned my back once more, angry this time.

But what he said next did not only made me stop from walking but also my heart from beating.

“Naisip kong bakit mo pa kailangang magpanggap na girlfriend ko kung pwede naman nating totohanin?”

and so we became a couple.We were happy together, we loved each other so much.

And then Niobe got pregnant and I had to follow her here in the Philippines.

Nang marating ko ang Pilipinas, I met different people.I met Gab on my very first day in the Philippines.

Naalala ko, pareho pa kaming worried nun dahil gabing gabi na at nawawala si Niobe.I would never forget how Gab’s face lit up the moment I spoke of Niobe and how worried he is when he felt that Niobe’s in trouble.

Months later, I met kiel.

I would never foget that first meeting with him.Miss na miss ko na nun si JV and it’s so surprising that everything in Kiel reminds me of JV.

Hindi sila magkamukha, hindi sila magkaboses, they had nothing in common—exept for one.What they both had in common is ‘the feeling’ they both make me feel in their presence.

Hindi ko alam kung ba’t ganun ang naramdaman ko when I first laid my eyes on kiel. Ang alam ko lang magugustuhan ko siya.

Of course, hindi katulad ng kay JV. But I know I would like him

“Siya nga pala, this is ally, my be—“ nacut off ang sinasabi ni Niobe sa bigla niyang pagsasalita.“katulong niyo? Maganda siya ah, sexy pa.”

PAK! WAPAK! BOG! KABLAG!

Or not.

The problem occurred lately.Suddenly, nagiging cold si JV sakin pag magkausap kami sa phone.Kung nagkakausap pa nga kami sa phone.

‘Cause he’s not even calling me anymore. And I’m left with no idea at all.All of this, hindi ko sinasabi kay Niobe. Ayoko na pati ako e intindihin pa ng best friend ko.

Pero ngayong araw na ‘to din mismo, I finally talked to JV.

“JV, baby, you’ve called!” I may sound excited but in truth worried na talaga akong makausap siya. I know there’s something wrong.

“Ally, we need to talk about something.”

At hindi nga ako nagkamali.

In the end, I found my self running—and crying.At sa pagtakbo kong yun, dinala ako ng mga paa ko sa taong pinakaleast kong pupuntahan sa mga panahong ganito.

“Ally!” nagulat pa siya nang Makita niya ko sa tapat ng pintuan nila, basang basa sa ulan.“a-anong nangyari sayo?” nakayuko ako, so he lift my face para Makita niya.

Para Makita niya akong umiiyak.

He’s eyes. Hindi ko maipaliwanag ang nakikita ko sa mga mata niya.But there’s something in it habang pinupunasan niya ang mga luha ko.

“B-bakit ka umiiyak?” bakit ako umiiyak?I’m crying because…

“I’ve fallen in love with someone else.”

I just cried and cried in front of him.Hanggang sa niyakap na lang niya ko at wala na akong ibang nagawa kundi yakapin din siya ng mahigpit.

“Shh… Andito ako, Ally.”

I think, the problem exactly is that…My heart started beating…for Kiel while it is still beating for JV.

Sino si Ally? Ako si Ally.At marami ka pang dapat malaman sa akin.

Twenty-SevenBeat of The Heart

“Please please pretty please?”

at talagang nagpapuppy eyes pa itong si Sandra samin ni Ally ah. Haha.Di ko tuloy alam kung matatawa ako o maawa e. haha.

“I dunno. Alam mo namang may anak ako at kasabay ko lagi si Gab, I have to go home immediately.” Sabi ko, sabay pa kaming tumingin kay Ally, waiting for her answer.

“Basta pumayag si Niobe, payag din ako. Pag hindi, hindi.” Napabuntonghininga na lang tuloy si Sandra. Haay.. naawa naman tuloy ako.

Here’s the deal kasi.

Birthday daw ng pinsan niyang mas bata sakaniya at dito rin sa school naming nag-aaral. And she’s celebrating her 17th birthday today. And it’s a swimming party.

At gusto niyang sumama kami ni Ally sa birthday na yun dahil wala daw siyang kakilala sa mga bisita ng pinsan niya.

“Gusto ko talaga sana sumama jan, Sands. Kaya lang una sa lahat, wala kaming dalang “proper attire” siyempre may anak nga ako tapossss—“

natigilan ako ng may biglang may kamay na pumatong sa balikat ko.Siyempre lumingon ako para Makita kung kaninong kamay yun diba? Hehe.

“Sige na. Sumama ka na.” Nakangiting sabi sakin ni Gab.“Pero—“ mangangatwiran pa sana ako pero hindi na niya ko binigyan ng chance na makapagsalita.

“Niobe, teenager ka pa din. Paminsan minsan dapat naglalakwatsa ka rin. Sige ka, tatanda ka kagad niyan.” Aba’t talagang nanakot pa e noh? Haha.

Napalingon ako kela Ally at Sandra.

Aba’y si Sandra e abot tenga ang ngiti habang Ally naman e ganito ang itsura >> ^-^Mga adik. Haha.

“Haay. E panu si Gabbie? Panu ka?” oo nga teenager palang ako. Pero ina na ako, in a way, asawa rin. And I’ve got responsibilities.

“Susunduin kita after kong pumunta sa autoshop tapos susunduin natin si Gabbie.” Namimiss ko na rin kasi yung anak ko e. humarap naman siya nun kay Sandra.

“Saan ba, Sandra gaganapin yung party?”

“Ayiee.. ang bait bait talaga ng asawa mo. Pogi pa.” Tuwang tuwang sabi ni Sandra nang marating naming ang apartment ko.

Natawa na lang si Ally sa reaction ni Sandra.

“basta Sandy, hindi na ako masyadong magtatagal ah. Alam mo naman.” Sabi ko sakaniya ahbang hinahanap yung swimsuit ko na talaga namang ipinunta namin dito.

“Oo naman. Basta samahan niyo muna ako sandali.” Sagot ni Sandy pagkaupo niya sa kama ko sa tabi ni Ally.

Hindi na ko nakasagot kasi busy sa paghahanap nung swimsuit ko.Hindi ko mahanap. Amp.

Maya-maya, biglang tumayo si Ally at lumapit sakin.Sumandal siya sa pintuan ng cabinet at kinuha yung isinantabi kong two-piece swimsuit.

“Anu bang hinahanap mo? E eto na yung swimsuit mo oh.” Tinignan ko lang siya ng masama.“Tingin mo susuotin ko yan?” 4 months palang yung anak ko magsususuot na ko ng mga ganyan?

Anu naman yun.

Mamaya niyang may fats pa ko, nakakahiya.Sabihin pa ng mga tao ang tryong hard ko pa.

“e yan na lang suotin mo. Anong oras na o. anu pang matitira sa pagparty natin?” hay naku. Ang babaeng ito talaga.

“Tama si Ally, Niobe. Start na daw yung party. Pag nagtagal pa tayo, wala ka nang maabutan.” Sa sinabing yun ni Sandra, napabuntonghininga na lang ako sabay ng pagdampot ng swimsuit.

“Osige na nga.”

Puro mga babae’t lalaking a little bit younger than us ang nandoon sa party.Lahat sila mga nakabikini at boxers.

Swimming party nga e.

“Dun tayo sa loob. Pwedeng magpalit dun.”

Pinagtinginan kami as we walked inside the house para magpalit.Weird.

Ugh.

Hiyang hiya ako sa sarili ko nang makapagpalit na kaming tatlo sa aming mga swimsuits.Nakakahiya. Kasi naman babaeng kapapanganak lang, here. Ugh.

Good thing is dun lang kami sa isang sulok ng pool nagbabanad, nagkulitan at nagchismisan.And another good thing is that hindi naman naming kinailangang makihalubilo sa ibang bisita. Wahahaha.

“Uhm, niobe, Ally. Dito muna kayo ah. Pupuntahan ko lang yung pinsan ko. Papakilala ko sainyo.” Ngumiti at tumango lang ako kay Sandra pero napatingin agad kay Ally nung magsalita siya.

“Sama na ko. San ba pwedeng kumuha ng maainom. Kauhaw e.” aba. At balak pa ata akong iwan ng dalawang ‘to.

“Ok lang ba, Niobs? Kuha na rin kita ng maiinom.” E anu pa nga bang magagawa ko. Tumango na lang ako. Then naiwan akong mag-isa sa sulok ng pool. Amp. Lonely. Haha.

At sa pag-iisa kong yun ay napansin ko ang isang lalaki—batang lalaki—About a year or two younger than I ang nakatingin sakin.

He’s actually checking me out. The hell.

Nagpanggap akong hindi siya nakikita.But then, napansin kong naglalakad siya palapit dito sa sulok ng pool kung asan ako.

And to my surprise, he came along with my friend… Sandra.Napataas ang kilay ko dun ah.

And then the two of them stopped when they reached me.Pero hindi sila lumublob sa pool.

“Niobe, ito nga pala yung pinsan kong si Carlos. Siya yung birthday celebrator.” Lalaki ang pinsan ni Sandra? I thought…

in shock, napaahon ako sa tubig. Ngumiti yung lalaki to acknowledge me.But he’s still checking me out. Kung san san tumitingin e.

“Hi. Niobe. Nice to meet you.” “Hi. Hello. I hope you’re enjoying my party.” Ngumiti lang ako. Hindi naman kasi ako nag-eenjoy sa party niya e. haha.

“Happy birthday nga pala.” Nalimutan kong birthday party nga pala niya ‘to.

Sabay pa kaming napatingin ni Carlos kay Sandra nang bigla niyang I-excuse yung sarili niya.

“Carlos, ikaw na muna bahala kay Niobe. Pati dun sa isa naming kaibigang si Ally. Pinapatawag ako ng mommy mo e.” ugh. Iiwan ako ni Sandra sa kamay ng batang ito?

“Sige lang, ate Sandra. Ako na bahala.” Yun nga problema e. siya ang bahala.Ba’t naman kasi antagal kumuha ng maiinom nitong si Alexcess Kimberly na yun?

Pero nagulat naman ako nung dumating si Ally.Kasama na niya kasi si Gab.

“Gab!” pero seryoso yung itsura niya at hindi pinansin yung pagtawag ko sakaniya.Dire-diretso lang siyang naglakad, huminto sa harap ko at… hinubad yung tshirt niya?

“Tara na. Uwi na tayo.” Sabi niya habang sinusuot sakin yung tshirt na hinubad niya.“Ah. E. teka, yung mga gamit ko.” Nagpanic naman ako kay Gab. Hindi pa ko ready umuwi e. kasi halos kararating ko lang. Hehe.

“Kukunin na lang ni Ally yun.” Lumipat yung tingin niya kay Ally, pagtingin ko naman kay Ally e nagnod lang siya kay Gab.

Tapos hinawakan niya yung kamay ko. Holding hands.

“Sandali lang, Gab. Hindi pa ko nakakapagpaalam kay Sandra.” Hindi naman sa ayaw ko pang umalis. Ayoko lang maging rude. Pero…

“Hayaan mo nga siya. Gatecrasher.” Huminto si Gab ng paglakad kaya huminto rin ako.And then he turned around para harapin si Carlos.

“This gatecrasher is the husband of this woman na kanina mo pa binabastos sa pagtingin tingin mo. At may anak kami.”

Natameme si Carlos sa sinabi ni Gab. Pakiramdam ko kahit ako natameme sa sinabi ni Gab. At pakiramdam ko lahat ng mata ng mga tao sa party e nakatingin samin ni Gab as we walked out of the house.

Hindi na ko nagsalita pa, hindi na ko pumalag pa. Hinayaan ko na lang na tangayin ako ni Gab sa paglakad niya.

Tumigil lang siya sa paglakad nang marating na namin yung kotse niya.Binitawan na rin niya nun yung kamay ko at hinarap ako.

“Gab…” I want to say something pero hindi ko naman alam kung anu dapat kong sabihin.

Nagulat na lang ako ng biglang ilapit ni Gab yung ulo ko sa chest niya.

I felt his warmth, kahit basa pa ko from the pool. Rinig na rinig ko rin yung heartbeat niya. Mabilis nung una pero unti-unti ring kumalma yung heart beat niya.

“Naririnig mo ba yung tibok ng puso ko?” naguguluhan at nawiwierdan man sa tanong niya e sumagot parin ako.

“Oo.”

“Sana maintindihan mo.”

Twenty-EightAbsence

Karga-karga ni Gab si Gabbie habang nakatingin sakin.

Nakatingin din ako sakanila.

The thought of Gab carrying my daughter like a real father astounded me.But the thought of leaving them alone for one whole day worries me.

“Wag ka nang mag-alala samin ni Gabbie, kaya naman namin ‘to.” He kept on assuring me kahit hindi ako massure assure.

Oo, nabuhay nang mag-isa si Gab for many years at alam ko namang maaalagaan niya si Gabbie kung iiwanan ko sila. But then, hindi mo maalis sa isang ina na hindi mag-aalala kung malalayo siya sa anak niya.

“Anu gusto mo, iiwan muna natin si Gabbie sa mama mo tapos ihahatid kita bago kukunin ko ulit si Gabbie o—“

“Osige na sige na. Aalis na ko.”

Lumapit ako para mag goodbye kiss kay Gabbie pero nanlaki talaga ang mga mata ko sa gulat nang ikiss din ako ni Gab sa cheeks.

Tumawa lang siya sa reaction ko at binaling ang tingin sa likuran ko.Napalingon din tuloy ako sa likod kung saan nakita ko ang kotse ni Ally, waiting for me.

Kaya pala. Asa ka naman kasi, Niobe.

Napabuntonghininga na lang ako habang naglalakad palayo kela Gab at Gabbie.Then I turned one last time to them. Nakatingin sakin ang walang kaalam alam na si Gabbie habang hawak hawak ni Gab ang kamay niya at winewave sakin.

“bye bye mommy!”

haay.

“Antagal ng goodbye blues niyo ah.”Salubong na greeting sakin ni Ally nang pasakay na ako sa kotse niya.

So… what is this all about?

“balita ko may excursion department niyo ah.” that would be the least thing I wanted to hear from Gab at the moment.

“P-pano mo nalaman?” dahil ang excursion na yan ang nagpapagulo sa utak ko ngayon.“Madaling kumalat ang balita sa school. So, san punta niyo?” nilapag ko sa mesa yung bote ng gatas ng natutulog na si Gabbie.

“Nowhere. I’m going nowhere. Di ako sasama sa excursion.” Nagulat si Gab sa sinabi ko.“E bakit?” napasigh lang ako at lumingon kay Gab.“Sinong mag-aalaga kay Gabbie? Ayoko naming parati na lang iwan yung anak ko kay mama. Hindi lang naman mama at lola yun, businesswoman din.” Lumapit ng konti si Gab sa kinauupuan ko at ng karga kong si Gabbie at ngumiti.

“Edi wag mong iwan kay mommy. Ako na lang mag-aalaga sa anak natin.” Di ko maintindihan yung naramdaman ko nang marinig ko yung ‘anak natin’. Parang may kung anu lang sa tiyan ko e.

“I. Don’t know.” Sabi ko lang sabay tingin kay gabbie na natutulog sa arms ko.

“you know, niobe. You’ve already sacrificed your everything for your daughter. I’m sure maiintindihan ni Gabbie. And I think its about time na magbonding naman kami ni Gabbie.” He ended his speech with a glint.

Namangha ako ng maglanding ang mga paa ko sa buhangin ng isang paraiso.Oo, hindi ko maikailang hindi maituring na paraiso itong lugar ng excursion namin.Grabe, ang ganda. Isang beach na parang kahit halughugin mo ang buong mundo, dito lang sa Pilipinas makikita.

Iba talaga ang ganda ng Pinas. Yun nga lang, kung gano kaganda ang “inner Philippines” ganun din kadumi ang “outer covering” nito. Hahaha.

So anyway, may isang napakalaking resthouse sa tapat naming tatlong magkakaibigan.Yung iba ko kasing mga kablock e nagunahan nang pumasok sa loob, parang mga bata.

Pero ako (at siguro pati narin sina Sandra at Ally) e napahinto pa sa labas para iadmire yung kagandahan ng titirhan namin for a day. Di ko nga namalayang sinasabi ko na pala sa sarili kong balang araw sa ganitong lugar ako titira e. hahaha.

“Swimmingan na!!!” parang mga taong ngayon lang nakatungtong sa isang beach na nag-unahan ang mga kablock ko. Haha. Natawa na lang kaming tatlo nina Sandra at Ally.

Pero…

Beep!

Halos tumalon ang puso ko sa gulat ng bigla kaming businahan ng isang kotse (sosyaling kotse).Feeling ko pare-pareho naming tatlong inakalang masasagasaan na kami pero pagtingin namin, anlayo naman ng kotse. Tsk.

Hanggang sa bigla na lang tumawa si Sandra.

“O, anong nakakatawa?” si Ally na ang sumagot ng tanong ko pero bago pa man siya masagot ni Sandra e yung taong nasa loob ng kotse na mismo ang nagsabi ng mga kasagutan sa aming tanong.

“Hi, girls. We meet again.”

Yes. It’s Carlos.

“Siya kasi may ari nito.”

Nagulat talaga ako nang marinig ko yan mula kay Sandra. Alam kong hindi ordinary kid itong si Carlos pero hindi ko inaasahang ganun kayaman ang pamilya niya.

“as in SIYA lang ang may ari nito. Iba pa yung pag-aari ng ate niya at ng parents niya.” Parang gusto ko tuloy itanong kay Sandra kung anu naman ang pagmamay-ari niya. Hahahaha.

Nagsmile lang ako nang magwave sakin itong si Carlos.Naisip ko tuloy, buti hindi ako mapupuntahan ni Gab dito. Baka magdrama na naman yun. Haha.

Tapos e lumapit siya samin ni Sandra, si Ally kasi e nakikiisa sa mga taong ngayon lang nakakita ng beach. Hahahaha.

“Ate Sandra.” Tumingin ako nun kay Sandra pero pag balik ko ng tingin kay Carlos e parang may sinenyas siya kay Sandra.

“O siya sige, Niobe. Maiwan ko daw muna kayo.” Narinig ko naman talaga yung sinabi ni Sandra pero nagtanong pa din ako.

“Anong sabi mo?”“sabi ko namimiss ko na si Ally at ang karagatan. Dun muna ako.” Palusot palusot.

Umupo si Carlos sa dating inuupuan ni Sandra.Pero hindi ko siya masyadong Makita kasi madilim na at tanging yung bonfire lang ang nagsisilbing ilaw samin.

Night swimming e.

“uhm, sorry nga pala dun sa nangyari sa party mo ah.” Naalala ko kasi bigla and I didn’t had a chance na makausap pa siya ulit.

And I don’t think Gab would allow that. I don’t even think Gab would allow this kung alam lang niya.

“Ok lang yun.” Matapos nun ay KATAHIMIKAN.

Kaya nagulat ako nang bigla siyang magsalita.

“pero pwede bang humingi ng dalos perwisyo?” aba’y may nalalaman pang ganun ah.“I think that’s only fair?” patanong kong sagot. Hindi ko naman kasi alam yung sinabi niya e.

hello? Laking Ingglatera ‘to, isang taon palang ako sa Pilipinas. Hahaha.

Hindi naman siya nagsalita pa ulit. Silence just fell upon us.Hanggang sa naramdaman kong unti-unti siya lumalapit sakin.

Nun ko lang narealize na he was trying to kiss me.

“Anu ba!” $@%# nagulat ako siyempre kaya natulak ko tuloy siya at napatayo.“Bakit? Si Gab ba? Wala naman siya dito e.” by the tone of his words, iniisulto niya si Gab. Pero parang mas nainsulto ako sa sinabi niya.

Slap!

“I don’t think that would be fair to him.” I turned around. Magwowalkout na sana ako pero nagulat ako nang tumawa siya. Hindi lang basta tawa, as in halakhak.

“Sorry. Sorry. I didn’t mean to scare you. Masisisi mo ba naman kasi ako? E ang ganda mo.”

Di ko alam kung mafaflatter pa ko sa sinabi niya o kikilabutan.Pero feeling ko mas nangibabaw yung kilabot.

“Carlos. Hindi naman sa anu. Pero…” huminga ako ng malalim. Nashock talaga ako.“May asawa’t anak na ako. You should just look for someone na mas suited sayo.” Tinignan lang niya ko, ngumiti at tumingin sa bonfire.

“Yeah, I knew that. Tinitignan ko lang kung if ever e may pag-asa pa ko kahit meron ng ‘SILA’.” Hindi ako nakaimik sa sinabi niya.

“at kahit wala pang ‘SILA’ hindi parin. Dahil ‘SILA’ parin at ‘SILA’ lang ang gugustuhin kong magkaron ako.” Ngumiti ulit si Carlos sakin. Nawala na yung kilabot na naramdaman ko. Siguro coast is clear na talaga. Hehe.

“Mahal mo talaga ‘SIYA’ noh?”

nagulat ako. Hindi ako makasagot.Hindi ko masabing OO pero hindi ko rin masabing hindi.

Bigla ko tuloy natanong ang sarili ko…

Mahal ko na nga ba ‘SIYA’?

Twenty-NineUsapang TOOOOOOT!

“Halika, baby. Sama muna ikaw kay Daddy.”

Mukhang malaki ang nagawa ng isang araw at isang gabing pag-iwan ko kay Gab at Gabbie.It seems like mas close sila sa isa’t isa.

It almost look as if…Totoong mag-ama nga sila.

“Behave ikaw Gabbie a. Wag malikot kay Daddy.” I told my daughter as if naintindihan na niya ko habang kinukuha siya ni Gab sakin.

Si Gab rin ang nagrespond sa sinabi ko by that… lustful? Irresistible? Eye contact of his na sinamahan pa niya ng nakakatunaw ng puso niyang ngiti.

And I don’t know. Masisisi niyo ba kung…Bigla na lang akong natulala?

I snapped out of it when I heard Gabbie laughing.

Alam niyo yung tawa ng bata? Yung malanding tawa ng bata pero kyut at parang may kung anong magic na nakakapagpasmile rin sayo?

Ganun yung tawa ni Gabbie habang nilalaro siya ni Gab.

Nakakatuwa nga silang panoorin e.Parang bumalik sa pagkabata si Gab habang akala mo naman e nakakaintindi na sa mundo si Gabbie.

Narealize ko tuloy, ganito pala yung feeling ni mama noon pag pinapanood niya kami ni Papa na nagkukulitan.

Umupo si Gab sa tabi ko na kalong kalong si Gabbie.Napagod siguro, pero tawa parin sila ng tawa.

Ang mag-ama ko nga naman o.

Nakangiting tinignan ako ni Gab tapos nilapit niya sakin si Gabbie.

“Baby, kiss mommy.” Pero biglang tumigil sa pagtawa si Gabbie at tinignan lang kami ni Gab na parang di niya maintindihan yung pinapagawa sakaniya.

“Gabbie, kiss mo si mommy.” This time ako na yung lumapit kay Gabbie para ikiss siya pero parang matandang may isip naman siyang lumayo.

Nagulat ako.Nagulat si Gab.Nagtaka kami.

“Gabbie, you kiss mommy. Like this o.” at parang may kung anong sumanib sakin na saktong pagsabi ni Gab ng “like this o.” e napalingon ako sakaniya at…

:-* :-[ :-* :-[ :-* :-[

biglang tumawa ulit si Gabbie.

Kung hindi mo lang alam na 8 months old itong si Gabbie, malamang iisipin mong matandang unano siyang nang-aasar samin ni Gab.

“Ehem. Ehem” napatayo si Gab na karga si Gabbie.Ako naman, feeling ko e namumula ako.

“Ay!” parang baklang tumili si mama ng Makita niya yung apo niya.“Namiss ko ‘tong apo kong ‘to.” Sabi ni mama habang nagmamadaling lumapit kay Gabbie na karga ni Gab.

“O Gabbie, kiss lola.”

At sa ikinataas ng langi, hindi nag-atubili ang anak kong ikiss sa pisngi ang lola niya.Pambihirang bata ito o.

“Ang galing galing naming ng apo ko.” Napangiti na lang ako.Mana sa mama si Gabbie e. What do you expect ? wahahaha.

“Sige po, tita—mommy pala. Dun muna kami ni Gabbie sa garde niyo para makapag-usap na kayo ni Niobe.“

oo nga pala. Ang main reason ng pagpunta namin ngayon dito sa bahay ng nanay ko e dahil sa gusto daw niya akong makausap sa di malamang kadahilanan.

Nang makalayo na sina Gab at Gabbie samin e dahan dahang umupo sa tabi ko si Mama.

“Haay. It’s good to be young and inlove.” Sabay tingin niya saking ng nagpapuppy eyes pa.Nanay kong ‘to o, scary. Haha.

“Hay naku, Ma. Tigil tigilan mo ko ah. Bakit mo ba kami pinapunta dito?” its so rare na papuntahin niya kami dito sa bahay niya. Normally, siya ang pumupunta sa bahay namin.

“Well, I want to talk to you about something.”“Then what is that something about?”

ang casual namin mag-usap ng mama ko noh?

“I want to know…”

nagdekwatro si Mama nun at nilapit niya yung mukha niya sakin.Sa gulat ko sa mga kalokohan ni mama e napasandal ako sa armrest ng sofa.

“Gumagamit ba kayo ni Gab ng condom?!” :o :o :o :o :onanlaki talaga yung mata ko sa sinabi ni mama. I mean, WATDAHEL?!

“Maaaaaa?!!!!” nasabi ko na lang na di malaman kung mahihiya ba ko sa sinabi ng nanay ko o talaga mahihiya lang ako. Haha.

“bakit? Naisip ko lang kasi kung ba’t di pa nasusundan si Gabbie? 8 months na naman ang nakakaraan mula ng manganak ka and you have the house by yourself so I really can’t understand why—“ jusko. Nanghihina ako sa pinagsasabi ni mama. At nagawa pa niyang magulat sa sariling mga salitang lumalabas sa bibig niya ah.

“unless hindi pa kayo ulit nag—“

“AHHHHHHHHHH! Davmaoskdhfamaldhfalekvjaidpe!!!!!!” with matching pagtakip pa yan ng tenga a.

sa ingay ko, napasilip tuloy yung isang katulong ni mama.

“Bakit? Wala na ba akong karapatang malaman ang sexual life ng anak ko?” ghad. Pakiramdam ko hihimatayin ako sa pinagsasabi ng nanay ko.

“Ok lang. Kung ayaw mo kong sagutin, si Gab na lang tatanungin ko.” Sabay tayo niya.Buti na lang e nahablot siya ng nanlalamig kong mga kamay.

“Ma?! Anu—I mean—WAAAAAAAHHHH!” di ko mapigilang hindi magfreak out sa mga kaganapang ito.At aba’y nagawa pa akong tawanan ng may pagkalokaret kong nanay.

“Sobra ka naman. Jinojoke ka lang ng mama mo e.” jusko. Pakiramdam ko e nanlambot ako at pinagpawisan ng malamig.

Pambihirang nanay ‘to o, manang mana sakaniya apo niya.

“Ang totoo niyang, pinapunta kita ditto kasi malapit na birthday mo.” Ay, oo nga noh.In 2 weeks I will be 19 already.

“So? What about it?” inirapan ba naman ako ng mama ko. Kulit nito.

“Anong so what about it ka jan? I will be organzing a party for you.”

“Eh? Wag na. Antanda ko na para magparty pa. Kumain na lang tayo sa labas sa birthday ko.” Mas masaya pa yun e.

Pero hindi, shinake lang ni mama ang kaniyang ulo.

“Pumayag na nga akong hindi magdebut nung 18th birthday mo dahil lobo yang tiyan mo pati ba naman ngayon? Aba. Hindi na ko papayag na pati ngayong 19th birthday mo e wala parin noh.”

Eversince I was born ata e lagging nagpapaparty si mama para sakin.Kaligayahan niya yun nung bata pa ko e.

Unfortunately, kaligayahan niya yung hanggang ngayon.

“So sa ayaw at sa gusto mo, magpaparty ka.” I really don’t get it kung bakit pa niya ko kinausap kung siya rin naman ang masusunod?

Nilapag ni Gab si Gabbie sa left side niya ng sofa sabay upo na para bang pagod na pagod.Umupo rin naman ako sa tabi ni Gab, sa right side niya.

Bale, nasa gitna naming mag-ina si Gab.

“Nakatulog agad si Gabbie. Napagod ata sa kakalaro niyo maghapon sa bahay ni mommy.” Sabi ko kay Gab habang tinitignan ko yung anak ko.

Nakita ko naman sa peripheral vision ko na ngumiti si Gab.Tapos e nagulat na lang ako ng isandal niya yung ulo niya sa balikad ko at tipong yumakap pa sakin.

“G-gab?” sinubukan kong tignan ang mukha niya, nakapikit pero nakangiti. Weird.Tapos biglang nagsalita pa.

“Kung minsan, sa pagpapanggap nating mag-asawang biniyayaan ng isang Gabbie…”

Halos hindi ako makahinga nung tinrace ng kamay niyang nakaakap sakin yung braso ko before he’s hand ended being intertwined with my hand.

“Di ko maiwasang hindi hilingin na sana totoo na lang ang lahat.”

Thirty19 Questions

One day you wake up and you’re a year older. Ugh.

Kaaga-aga di matigil sa katutunog yung cellphone ko.

Stressed sa ingay ng phone ko, karga ang kagigising lang din na si Gabbie e lumabas ako ng kwarto.

Nagtaka ko.

Madilim ang sala (idagdag mo pa ang gloomy weather sa labas).At wala si Gab.

Hmm…

“Gabbie, upo muna ikaw dito.” I told my daughter as I let her sit on the sofa.At aba’y bigla lang tumawa si Gabbie.

Haay. Kung minsan weird din talaga ‘tong anak ko e. heheheh.

“Behave ka, baby.” Tumigil nun sa pagtawa si Gabbie as if someone told her to do so.Kumunot lang ang noo ko, tumayo at pumamewang.

But just in time of my gestures, a low light suddenly lit up to be followed by a slow soothing music.

[url=http://www.imeem.com/gushiee/music/OdMHH1C8/gio-every-breath/]LISTEN.[/url]

I turned around to see Gab na nakasuot ng sando at shorts pero naka necktie.Talk about fashion statement. Haha.

But the moment I saw him holding that piece of rose and a huge smile on his face, my heart couldn’t stop pumping so hard that it could have exploded.

“Ano namang kalokohan yan?” ngumiti si Gab and took a step closer towards me.Sakto rin namang tumawa na may kasamang pag clap pa itong si Gabbie na akala mo e kinikilig. Amp na bata. Haha.

Nadistract Napatingin man kami ni Gab kay Gabbie e nagpatuloy parin si Gab sa paglapit sakin dala-dala yung rose niya.

Inabot niya sakin yung rose kasabay ng pag-offer ng kaniyang kamay sakin.

“May I have a dance with the most beautiful lady in the room?” yeah right, ako lang naman kasi ang lady dito sa “room”. HAHA.

I took his hand.

Nilagay niya yung kamay ko sa shoulders niya.But then my hands stretched itself and wrapped themselves around his neck as he silently laughed and reached for my waist.

Boy, my heart won’t stop beating so fast.Ni hindi nga rin ako makatingin kay Gab at feeling ko pinagpapawisan ako ng malamig so I just buried my face in his chest.

We swayed as the music played.

“Naisip ko kasi, mamaya sa party mo… you’d be the most beautiful. All eyes would be on you. Baka hindi na ko makakuha ng chance na maisayaw ka pa. Kaya… uunahan ko na sila.”

Aw. Napasmile ako.Hindi ko alam kung paano magreact sa sinabi niya e.

“And I think, mamaya sa party ko… you’d be the most handsome. Pagkakaguluhan ka ng girls.” Parang nakaramdam ako ng galit sa sarili kong idea and I tried to shove off the idea in my head pero nasabi ko na. Amp.

“Baka…” so I just went along with it.“Hindi ko na masolo yung asawa ko. So I think this is for the best.” Ugh. Parang bigla akong nahiya sa sinabi ko. Anu ba yan.

I heard Gab laugh silently.

Tapos nilapit niya yung sa may tenga ko. I could even feel his breathing.

“Hindi mo man ako masolo, iyong iyon naman ang puso ko.”

I could pretend that I didn’t heard what he said.Pero katangahan yun, ‘cause I heard it. Clearly.

Hindi ako nakasagot sa sinabi niya.Hindi ko rin alam yung gagawin ko o kung paano ako magrereact sa sinabi niyang yun.

Ang tanging nagawa ko na lang ay ipikit ang mga mata ko as our lips slowly closed the space between them and…

“Mama. Papa.” Sabay na natigilan sa narinig namin.“Gabbie?! Nagsalita ka?!”

Gabbie’s first words.

“Let’s all welcome, the birthday celebrator, Ms. Niobe Alcaraz and her escort, Mr. Gabriel Borromeo.”

As everyone applauded as the two of us entered the room…I felt an unexplainable feeling.

It isn’t because of the party. It isn’t because of the people present in this party.It’s because Gab was beside me.

Bakit ba ganito ang nararamdaman ko?

“Gab, pahiram ng asawa mo. Namimiss na daw ako ng readers kaya eextra muna ako.” Nagulat tuloy ako ng biglang sumulpot itong si Kiel sa harap ko. Hindi naman nag-alinlangang ibigay ni Gab yung kamay ko kay Kiel.

“Ingatan.” Aw.

Bakit ganito na lang makatibok ang puso ko?

Kiel guided me to the dancefloor. Sinayaw niya ko but all the time parang…Bakit wala ako sa sarili ko?

“Huy. Alam kong bertdey mo ito. Pero matulala ba naman daw sa kapogian ko?” nun lang ata nanumbalik ang katinuan ko.

“S-sorry, Kiel.” Hehe. Napangisi na lang ako. Para kasing—Bakit nahihiya ako sa sarili ko?

“ahsus. Dalawa lang yan e. either, masyado kang na awestruck sa kagwapuan ko o… natutulala ka dahil kay Gab.” Nang banggitin ni Kiel yun pangalan ni Gab, bigla na lang akong…

Bakit ako namumula?

Bago pa man matapos yung tugtog e may matandang di ko malaman kung sino ang sumingit sa kwentuhan at pagsasayaw namin ni Kiel. Nakipagsayaw naman ako.

Pero napansin kong nakatayo si Gab di malayo sa pinagsasayawan namin ng matandang ‘to.He took a sip sa iniinom niyang—

Why do I keep paying attention to him?Why do I keep on staring at him?Why do I even thinking about him?

Bakit ba andami kong tinatanong sa sarili ko?

“May I?” panandaliang tumigil ang utak ko sa mga tanong na gumugulo dito nang biglang sumingit si Carlos sa pagsasayaw namin ng matandang ‘to.

For a while nakaramdam ako ng relief.At least, I won’t get to dance with that old guy. Pero…

Bakit parang si Gab ang gusto kong makasayaw?

“Andito ka pala, Carlos!”“well, yeah. Dapat lang noh. Andun ka rin nung birthday ko e.” he smiled.

But someone caught my attention.Si Gab at yung babaeng kasayaw niya.

Hmm…

Nagseselos ba ako?Bakit ako nagseselos?

“Nga pala, may babae.” Namula bigla si Carlos nang sabihin niya yung ‘may babae’ napangiti tuloy ako.“Hindi siya kasing ganda at kasing hot mo ah! Definitely not my type!” ang defensive ng pagkakasabi niya. Di ko tuloy napigilang hindi matawa.

“Pero tinamaan ka sakaniya.” Ayun. Mas lalo tuloy siyang namula. Haha.“Tinamaan rin naman ako sayo ah.” Parang nahihiya pang sabi niya sakin. Haha. Batang ito talaga.

“Anong pangalan niya?” feeling ko nagkaron ako bigla ng instant baby brother. Haha.“Katkat.” Otor: ehem kay katkat0015. hehe.

“Excuse me. Pwede ko bang isayaw ang asawa ko?” napatigil kami pareho ni Carlos nung mapansin namin si Gab.

Bakit parang nagseselos si Gab?Bakit parang natutuwa akong nagseselos si Gab?Bakit natutuwa ako kasi iniwan ni Gab yung babaeng kasayaw niya para isayaw ako?

“Pwede naman. Here.”

Bakit parang nakuryente ako nang hawakan ni Gab ang mga kamay ko?

“Hindi ko talaga gusto tabas ng mukha ng lalaking yun.“

Bakit ako napapangiti sa naasar na mukha ni Gab?

“kinukwento lang niya yung nililigawan niya.”“Oh.” He smiled and pulled me closer to him.

Kinikilig ba ko?

Pero ang tanong na kanina ko pa dapat tinanong sa sarili ko.Ang tanong na sasagot sa lahat ng mga katanungan ko…

Hindi nga kaya, inlove na ako kay Gab Borromeo?

Thirty-OneHER comeback

KRIIIIIIIIINNNNNNGGGG!

Like any other morning, I wake up by the sound of my alarm clock.Like any other morning, I obediently stand up, turn off the alarm and do my morning rituals.

But then I realized something…

Wala nga palang pasok kasi Christmas vacation na.

Toinks!Hay naku, Niobe Alcaraz.

Too late na para bumalik pa ulit sa pagtulog. Masyado nang gising ang diwa ko para matulog ulit.So I decided na lumabas na lang ng room, iwan ang natutulog ko pang anak sa crib niya at magtimpla ng kape at mag-almusal.

Nagkakamot pa ko ng ulo nung lumabas ako ng kwarto at napansin ang natutulog na si Gab sa sofa.

Ewan ko. But there was something in him which drew me towards him.Well… there was always something in him.

Lumapit ako kay Gab.I stood there, beside his so-called bed, and watch him while sleeping.

Nakakatuwang panoorin si Gab matulog. He ressembles Gabbie.Hindi sila magkamukha. Malamang. Hindi naman sila magkaanu-ano. But Gab is just like Gabbie when he sleeps.

Parang ang peaceful. Parang ang gaan sa pakiramdam. Parang ang sarap mahalin.

It was as if watching Gab sleep is not enough na umupo pa ko to get a better view of him.And mind you, I can’t help but smile.

Natauhan. Nagulat. Natakot. Nahiya. Ako, nang biglang gumalaw si Gab sa sofa at unti-unting minulat ang mga mata niya. Nagpanic ako. Pero naisip ko…

Bakit ba kasi ako nanonood ng taong natutulog?

“Good morning, Niobe…” nakangiting bati sakin ni Gab habang nag-iinat pa at nakahiga sa sofa.“G-good morning din.” Napatayo na lang ako.

Nag-isip ako bigla ng mga palusot na pwede kong sabihin in case tanungin ni Gab kung anong ginagawa ko sa kinalalagyan ko. Pero no can do, ayaw gumana ng utak ko. Ngumiti kasi si Gab e.

Hindi na nagsalita ulit si Gab. Pero nakangiti parin siya sakin.At di ko magawang tumingin sakaniya ng diretso. Amp.

“Uhm. Anu. Kasi. Ganito. Anu.” Haay naku Niobe. Anu bang nangyayari sayo, hija?“Haay… Sa kusina lang ako.” I sounded like i was defeated.

Pero nung paalis na ko sa kinatatayuan ko…

He quickly caught my hand ang pulled me down beside him.Para yakapin ako.

“Niobe. Dito ka muna.” Then he hugged me tighter.

Parang nag-iinit yung buong mukha ko ng mga sandaling yun.Pakiramdam ko sasabog na yung puso ko sa sobrang bilis ng beat nito.Para bang umakyat sa highest level yung adrenaline ko.

Ayaw gumana ng utak ko.

I didn’t know what to do. I didn’t want to do anything.The only thing I was able to do was to hug him back. Which I wanted to do.

“Niobe. Wag kang bibitaw. Wag kang lalayo. Wag mo kong iiwan. Dito ka lang sa tabi ko.”

I don’t know. But there was something in Gab’s tone which implicated that his words meant more than what it should.

At gusto ko mang sumagot at sabihing, “oo, hindi ako bibitiw. Hindi ako lalayo. Hindi kita iiwan. Dahil gusto kong andito lang din sa tabi mo…”

No word came out of my mouth.

And so..Silence fell upon the two of us.

“G-Gab.” It wasn’t really my intention to speak. Basta na lang nagpumilit na lumabas sa bibig ko ang mga salitang susunod kong sasabihin.

“Is this part of our pretend?” kasi kung oo, why do we need to pretend if there’s no one watching? If there’s just the two of us?

I heard Gab’s chuckle. A silent laugh.

“No. We are not pretending. Nagpapractice tayong magpanggap. Practice makes perfect after all.” There was humor in Gab’s words and still it’s like he was implicating something with those words. Hindi ko na maintindihan…

maybe its just me.

Muli, nabalot kaming dalawa ng katahimikan.And I noticed that neither of us moved an inch. We were like a frozen puzzle piece.

Nabasag lang ang katahimikan ng magsalita ulit si Gab.

“Niobe?”“hmm?”

but instead of him continuing what he was suppose to say…inangat niya ang nakatago kong mukha para matignan niya ang aking mga mata.

For a matter of seconds, he looked into my eyes.

Gustuhin ko mang iiwas ang mga mata ko, hindi ko rin magawa.Para bang kinapture niya ang mga mata ko na hindi ako pwedeng tumingin sa iba kundi sakaniya lang.

But then…

“N-never mind.” Kasabay ng pagblush ng pisngi niya.

[SOMEONE’S POV]

bumukas ang pinto.

SA WAKAS! Feeling ko aamagin na ko dito, ngayon lang nagbukas ang pesteng pintong yan o.At tulad ng aking inaasahan, lumabas si Gab kasama ang napapabalitang “asawa’t anak” niya.

Hmm…

“Bye bye, Gabbie.” Sabi ni Gab sabay kiss sa so-called “anak” niya na talagang ipinangalan pa sakaniya.

Then, nabaling ang tingin niya dun sa babae.Which I’m assuming na ang so-called “asawa” niya.Dahil malamang hindi katulong yan. Masyadong maganda. HAHAHA.

”Bye bye, daddy.” Sabi naman nung babae habang kinakaway yung kamay ng so-called anak nila.

Nabaling naman ang tingin nitong ugok na Gab na ‘to dun sa babae.At talaga namang may pasulyap sulyap pang nalalaman ah.

Talaga nga naman o. sarap pag-umpugin ng dalawang ‘to.

Lastly, ngumiti itong ugok na Gab na ‘to dun sa babae (take note: it’s the sweetest smile I ever saw on his face since the start of the world) at umalis.

HUWAHAHAHAHAHA.

It’s show time!Patay ka sakin ngayon, Gab Borromeo.

[POV: Niobe]

Nang makaalis na si Gab, sinara ko na ang pinto.Iuupo ko na rin sana si Gabbie sa sofa pero bago ko pa man magawa yun e tumunog na yung doorbell.

Hmm..

Bumalik si Gab?Bakit kaya ?

When i opened the door, i saw no Gab.Isang babaeng maganda lang ang nakita ko sa harap ng pinto.

“Uhm—“ tatanungin ko sana kung sino siya pero hindi pa ko nakakapagsimulang magsalita, pumasok na siya sa loob ng apartment.

“Matagal tagal na rin since napadpad ako sa lugar na ‘to ah.” I’m not quite sure if she’s talking to me or…

umupo siya nun sa sofa, sabay hagis pa ng sandals niya sa kung saan man.Tapos binuksan niya yung TV na akala mo e siya ang may ari.

Pero ang pinakaweird sa lahat e tumawa siyang mag-isa. Yung as in evil laugh ah.

“WUHAHAHAHAHAHA! I can already imagine Gab’s face pag nakita niya ko! WUHAHAHAHAHA!”

upon her words, I concluded something.

Kung matagal na siyang di nakakapunta dito, it meant that lagi siyang andito dati.And if she could imagine Gab’s face, it meant that she knows Gab.

Pero…

SINO ANG BABAENG ITO?

Thirty-TwoThe FAMILY

Tinaas niya ang mga paa niya sa center table habang nanonood ng TV—ng cartoons.

Ako naman, nanatili sa kinatatayuan ko habang karga-karga si gabbie at pinapanood ang babaeng ito.

Napaisip tuloy ako…

Sino ba talaga ang babaeng ‘to?

Then she turned to me and Gabbie.She looked at us with a blank expression as I stared back at her.

“O? Anu pang inaantay mo?” she asked as if I’m obliged to do something.

Pero hindi ako gumalaw sa kinatatayuan ko.Hindi ko naman kasi alam kung anu yung ibig niyang sabihin at kung anu ba yung gusto niyang gawin ko.

Kaya naman napabuntonghininga na lang siya tapos tumayo at lumapit samin ni baby Gabbie.

“Wala ka bang balak na pag miryendahin ako? Hindi mo ba alam na gutom na gutom na ko?!” sabi niya sakin ng nakapamewang at nakataas ang isang kilay.

Nakakatakot.

Nakakatakot yung itsura niyang nagtataray.Parang may nagsasabi sayong, DAPAT mo siyang sundin dahil kundi kapalit nito ang buhay mo.OA pero ganun ang aura niya.

“Ah! Uhm.. kasi—“ she cut me off.

“Hay naku. Pumunta ka na nga sa kusina at gutom na ko. Akin na ‘tong pamangkin ko.” Kinuha niya mula sakin ang walang kamalay malay at mukhang nawiweirdan ring si Baby Gabbie. Kaya naman napilitan akong sumunod sa inuutos niya at pumunta sa—

TEKA!

Sinabi ba niyang PAMANGKIN KO?!

Patalikod akong naglakad pabalik sa may sala.At dahan dahan rin.

Nakakatakot naman kasi ang babaeng ‘to e.

Tinignan lang niya ko nang marating ko na yung sofa kung san siya at si baby gabbie nakaupo.Si baby Gabbie naman nakatulala at naglalaway pa na nakatingin lang din sa babaeng ‘to na nakatingin nga sakin na tinitignan ko rin sa mga sandaling yun.

“ANO?”

natakot ako.Pero parang mas nakakatakot pag hindi ako sumagot.

“anu kasi.. s-sino ka ba?”

nung una, tinitigan lang niya ko.Nakakatakot talaga yung tingin niya. Parang mangangain.Pero ng matauhan *siguro* siya e humalakhak ng malakas.

“HAHAHA. Tara nga.” Tapos e habang karga si Gabbie, kinaladkad dinala ako palabas ng bahay. Pinasakay sa kotse niyang nakapark sa di kalayuan sa apartment, binigay ulit sakin si Gabbie at pinaharurot ang sasakyan.

Take note : ni hindi ko man lang nagawang magsuot ng tsinelas.Yep. Nakayapak ako.

“S-san mo po ba ko dadalhin?” bigla kong naitanong sakaniya nung medyo matagal na kaming bumabiyahe.

Tinignan uli niya ko ng mapanlisik niyang mga mata kahit na nagdadrive pa siya.at medyo matagal rin yung tingin na yun ah.

Kaya para akong nabunutan ng tinik sa dibdib ng bigla siyang magsmile.Isang sweet na smile.

But I’ve never felt so relieved nang ibalik na niya ang tingin niya sa road.Yun yun e.

“Diba tinatanong mo kung sino ako? Pwes, instead of answering you… I’m gonna show you.”

Hindi na ko nagsalita pa after that.Pero di ko napigilang hindi pagmasdan ang babaeng ‘to at paglaruan sa utak ko kung sino ba talaga siya.

Wala akong kakilala na kamukha niya.Maputi siya. Medyo chinita pero medyo mabilog rin naman yung mata. Gulo noh?Hindi ko siya kaage. I’m sure of that. Parang mas kaage pa niya ang ate Yvette ko.

and speaking of ate Yvette…

“andito na tayo!!!” masiglang sabi niya pagkapark nung kotse sa tapat ng isang MANSION. And when i said MANSION it meant MANSION.

“I’m hoooooome!!!!” sigaw naman niya nung pumasok na kami sa MANSION.at may sumalubong agad na isang teenager na babae pagkaraan ng sigaw niyang yun.

“Ate Giselle!” Giselle pala. tumakbo siya palapit samin. Pero napatigil nung makita ako at si Gabbie.Pero nginitian naman niya kami kaya nginitian ko rin.

Di naman nagtagal e may lumabas ring isa pang babae na tulad nung teenager e sabik nung una pero parang nagbackfire nang makita kami.

“Magandang tanghali.” Bati niya nang nakangiti sakin.“Welcome home, giselle.” Sa mga kaganapan ngayon, napagtanto ko na na matagal nawala ang babaeng kasama ko at na ngayon lang ulit siya bumalik.

May hula na ko kung sino nga bang talaga si ate giselle.Pero ang lahat ng yun e naconfirm lang nung…

“anak!!! Giselle!!!” humahangos na lumabas mula sa loob ng MANSION si daddy. Ang daddy ni Gab.

“Niobe?”“Dad.”

Nagkatinginan yung teenager at hula kong nanay niya.Tapos tinignan nila ko nang gulat na gulat.

“Siya ang asawa ni kuya/gab?!” nakaramdam ako ng hiya.Nakapambahay lang kasi ako tapos nakayapak pa at may bitbit na anak.

Imagine that?

“Pamangkin kooooo!” nagulat ako pagsigaw nung teenager habang palapit samin ni Gabbie.“Pamangkin mo nga, apo ko naman.” Hirit naman nung babae.“Apo ko rin yan noh!” pahabol pa ni daddy.

At dinumog nilang tatlo kami ni Gabbie.Nakakataba ng puso, siyempre, tuwang tuwa sila sa anak ko.Pero nakakaguilty rin dahil alam kong di tunay nilang kadugo ang batang ito.

“Hay. E kung papasukin niyo muna kaya kami? Di kaya mas maganda yun?” nakangiting biro ni ate Giselle sa pamilya niya.

“Ate Niobe, nakakainggit ka. Ang ganda ng kutis mo.” Si Gail. Ang 15-year-old half sister ni Gab na ngayon ko lang nalaman ang existence.

“maganda rin naman kutis mo a. Morena.” Sagot ko naman sakaniya habang nilalaro niya ang anak ko.

“Masama ang loob niyan at kutis ko ang namana hindi yung sa ama niya.” Sabi naman ni mommy Elizabeth na naghanda ng miryenda para samin. Ang ina ni Gail pero stepmom nina ate Giselle at Gab.

Natawa si Gail sa sinabi ng mama niya.Umupo naman sa tapat ko si mommy.

“Maiba ko. Ba’t nga ba ngayon mo lang naisipang umuwi, ha, Giselle?” uminom muna ng juice si ate bago niya sinagot si mommy.

“Hiniwalayan ko na po yung asawa ko.” Pacool na sabi ni ate Giselle.Nagulat si mommy pati si daddy.

Kaya naman…

“Just kiddin’.” Nakangising pahabol niya.“ang totoo niyan, bumalik ako para paghiwalayin si Gab at Niobe.” Nagulat ang lahat.

Napatingin sila sakin.Katahimikan.

“Haha! Just kiddin’ ulit!” at nagtawanan na silang lahat.

Feeling ko dahil sa expression na nasa mukha kong di ko malaman kung ba’t nakakatawa kaya sila natawa.Then, sa kalagitnaan ng tawanan ng pamilyang kasama namin ngayon ng anak ko, nabulabog kami nung…

“ILABAS NIYO ANG MAG-INA KO!!!”

Thirty-threeProof

“ILABAS NIYO ANG MAG-INA KO!!!”

kasabay ng pagkagulantang naming lahat sa pag iiskandalong ito ni Gab ay ang pagkagulat rin namin sa biglang pag tawa ng evil laugh ni ate giselle nang silipin niya si gab mula sa bintana.

Tapos e umupo dun sa sofa nang nakangiti ng kaniyang evil smile at tipong nag-isip.

“NIOBE!!! GABBIE!!!” nyak. Isinigaw pa ni Gab yung pangalan namin ng anak ko. Nakakahiya na sa mga kapitbahay.

Feeling ko e pareho lang kami ng naisip ni Daddy.Kaya namang nagreact na siya sa mga ikinikilos ni ate giselle.

“Giselle, anu na naman bang ginawa mo’t nagwawala na naman ang kapatid mo? “ Naka evil smile pa rin si Ate Giselle nang tignan lang niya si Daddy as a respond sa sinabi nito.

Nagtitigan lang sila na parang nag-uusap sa tingin hangagng sa matakot na kami nina Gail at mommy nang pati yung gate nila e pinagdidiskitahan na ni Gab. Pero bago pa man makapagsalita ang isa samin e tumayo na si Ate Giselle para kausapin yung katulong nilang nakikichismis sa sulok.

"Ayos na ba yung pinapaayos ko sayo?" tumango lang yung katulong tapos e mas lumawak yung ngiti ni Ate Giselle hanggang sa mapunta yung tingin niya sa akin.

"Niobe, pwede mo bang ibigay mo sandali si Gabbie kay Gail ?" nagkatinginan kami ni Gail. Parehong clueless sa pinaplano ni Ate Giselle pero sumunod parin kami sa kadahilanang may I’ll kill you if you don’t obey aura na naman si Ate Giselle. Pagkabigay ko kay Gail si Gabbie e pinapunta ako ni Ate Giselle sa isang kwarto.

"Dito ka lang. Wag kang lalabas. Ok?” sabi niya habang nakangiti sakin pero may ganung aura parin. Kaya tumango na lang ako.

Narinig ko ang patuloy na pagsigaw sigaw ni Gab mula sa loob ng kwartong kinalalagyan ko until bigla na lang tumahimik ang lahat. As in tahimik. Nacurious man ako at medyo nag-aalala na rin at naisipan ko mang sumilip sa labas ng kwarto e hindi ko parin nagawa dahil mas inalala ko ang I’ll kill you if you don’t obey aura ni Ate Giselle.

Matapos ang mahaba-habang silence na muntikan kong ika-bore e bigla na lang nag ‘CLICK!’ yung pinto, indication na may papasok.

Napatayo ako nang tuluyang magbukas ang pinto and there, I saw Gab.He rushed towards me at niyakap ako. Nang mahigpit.

“Niobe. Akala ko… akala ko…” hindi halos makapagsalita si Gab, nabubulol at nuubusan ng salita.At hindi ko rin malaman kung bakit ganito mismo ang reaction niya. Naguguluhan na ko.

Wala naman akong ibang magawa kundi itanong sa sarili ko kung anu na bang nangyayari.

“may ginawa ba sila sayo? Nasaktan ka ba?” tanong ni Gab na para bang kidnappers ang pamilya niya na inabduct kami ni Gabbie habang chinecheck niya yung braso ko kung may anuman.

Napakunot yung noo ko dahil hindi ko na talaga maintindihan. Pero natatouch ako sa ginagawa ni gab.

“Si Gabbie pala? Asan si Gabbie?“ umupo ako sa kama. Sumunod naman siya.“Teka nga muna, Gab. Naguguluhan na ko e. anu na bang nangyayari?” Napakunot na rin yung noo ni Gab. Nag-isip siya ng malalim. Tumakbo sa may pinto at napasinghap.

“it’s a set up.” Hindi ko alam kung sakin ba niya yun sinabi o sa sarili niya.“anu? Anu bang nangyayari, Gab?” ngumiti siya tapos e napahawak sa noo niya.“It’s a set up. Bakit hindi ko naisip yun?” lalo lang nadagdagan ang pagkacluelss ko.

Then, tumingin siya sakin nang nakatawa.

“Sinet up tayo ni Ate Giselle.”

Palapit palang ako nun sa autoshop nang tumunog yung phone ko. Nakatanggap ako ng isang text messge.When I read the message it said.

[quote]dear my sweet little brother, your beautiful, sexy and gorgeous big sister has arrived from New York to kidnap your daughter and wife so that you won’t see them ever again. Dadalhin ko sila sa New York para ipakasal si Niobe sa isang kaibigang kano, di pa naman kayo

kasal diba? Pwede pa. so yun nga. Tapos ipapaampon ko na rin si Gabbie sa kanong yun. Wahahahahaha. Bakit? Trip ko lang. [/quote]

And then I received another text message.

[quote]Oh yes. You know I can do it, baby.[/quote]

di ko mpigilng hindi mtw s kinwento ni Gb.Its so obvious n pingtitripn lng siy ng ate niy yet he cted like tht.

Aw. he acted like that dahil sa sinabi ni ate Giselle.Kikiligin ba ko? Hehe.

“and then now, this. Nilock tayo dito sa kwarto ko.” Yeah, room ‘to ni Gab na matagal na niyang hindi natutulugan dahil ngayon lang daw siya umuwi after 2-3 years.

“Well, wala namang problem dun diba? Ilang beses na tayong nagsama sa iisang kwarto.“ nag-unat siya.“kaya nga natatawa na lang ako.“

Katahimikan.Biglang bumilis ang tibok ng puso ko nang tignan niya ko.

“Niobe, pwede bng mgtnong?”“h-ha?”

“Matagal ko nang gustong itanong kaya lang laging wrong timing pag naaalala kong itanong. Awkward naman every time nasosolo kita.” Ayun e. nasosolo daw. Bigla naman daw akong nag-isip ng mabilis ng times na nasosolo niya ko.

“Then I thought to make a full use of ate Giselle’s plans.”“E anu bang gusto mong itanong?” Ngumiti siya. Pero may expression na di ko mainterpret.

“Yung… yung boyfriend mo bang naiwan sa England ang…” Si Cian. Ngayon lang ulit may nagpaalala kay Cian sakin. after a long time.

“siya ba ang tunay na ama ni Gabbie?” nagulat ako. Ngayon lang nagtanong si Gab ng tungkol sa tunay na ama ni Gabbie.

Well, di ko siya masisisi. He ought to know who he is backing for anyway.

“Hindi. Hindi si Cian ang ama ni gabbie.”

Pero hindi pa ko handang sabihin kung sino ba talaga ang daddy ng anak ko.Nagsigh si Gab na para bang narelieve siya pero naging seryoso ang expression ng mukha nang itanong kung…

“Mahal mo pa ba siya?”

Of course, mahal ko pa siya.Technically, he’s still my boyfriend ‘cause we never really broke up.DAPAT lang na mahal ko pa siya.

Yan ang dapat kong isagot. I know it.Kung tinanong ako ni gab a year ago malamang yan ang sagot ko.

Pero ngayon?Hindi na ko sigurado.

“Gab, I want to prove something.” Tinignan ko ang naguguluhang mukha niya dahil sa sagot kong kaiba sa tanong niya.

“Matutulungan mo ba kong patunayan yun?”“Gab Borromeo, at your service.”

Ngumiti siya. Ngumiti rin ako.Pero one second lang bago sumeryoso ulit ako.

“Kiss me.”

Nagulat siya but did not utter a single word.Instead, sincerity filled his eyes as it look deep into mine.

He grabs my waist and pulls me closer to him.Tinignan pa muna niya ko and smiled before he closed the little space between our lips.

Our lips did not move.Para bang dinama pa muna namin yung moment before…

We kissed passionately.

At yun nga. I finally understand what I needed to understand.I finally felt what I should feel.

Bakit nga ba ngayon ko lang narealize ang bagay na ‘to?Bakit nga ba ngayon ko lang nasagot ang mga tanong ko?

Bakit nga ba hindi ko agad naisip na…

I’m inlove with Gab Borromeo.

Thirty-FourPersonal Nightmare

Stunned.

We are both stunned. Parehong namumula at di magawang tumingin sa mata ng isa’t isa.We kissed several times already but this one? It felt like it was the first time. And thinking over things, maybe, it is the first time. The first time whereas love is somewhere near us.

Pareho rin kaming natahimik.

Alam niyo yung andaming salitang tumatakbo sa isipan mo na gusto mong sabihin but you could not pick one word to start with? At sa kaiisip mo ng kung anong salita ang sasabihin mo, di mo namalayang antagal mo na palang nanahimik at tulala. It felt so much like that.

We were like that until Gab relaxed while smiling.

“I guess…Napatunayan mo na ang dapat mong mapatunayan?” napangiti ako. Gab was staring at the ceiling nang nakangiti ng mga sandaling ito at ginaya ko ang posisyon niya.

“Mmm…hmm…” ayokong umamin at sabihing oo dahil malakas ang pakiramdam kong alam niya kung ano ang gusto kong patunayan at ayokong isipin niyang “inlove na inlove” ako sakaniya kahit totoo. Ayokong maging cheap. But at the same time, ayoko ring magsinungaling at itanggi ang totoo. Dahil alam kong sarili ko lang ang lolokohin ko.

Then, umayos siya ng upo niya at medyo lumapit sakin.

“Sina Tita Eliza at Gail… hindi naman talaga ko galit sakanila.” Nagulat ako pero onti lang. Gusto ko kasi siyang tanungin tungkol sa mag-inang yun pero naunahan na niya ko.

‘‘Nalulungkot lang ako sa tuwing nakikita ko sila.’’ At kitang kita nga sa mukha ni Gab ang kalungkutan.‘‘Bakit naman?’’ napabuntonghininga lang siya.

“4 years old ako nung malaman ng mama ko na may ibang babae si Daddy at na nabuntis niya yun. Which is yung si Gail nga. Nang mamatay si Mama, dinala niya yung babae niya which is si tita kasama si gail para tumira dito sa bahay. Though, ok lang kay Ate Giselle dahil kailangan rin naman daw naming lahat magmove on, I did not agree with it. Sino ba namang may gustong palitan ng kabit ng tatay mo ang mommy mo, diba? Pero mabait rin naman si Tita at yung kapatid ko. Kaya nalulungkot ako sa tuwing nakikita ko sila. Feeling ko tinatraydor ko si Mama.’’

Oh. And i guess, dahil sa nalulungkot at nagiguilty siya sa tuwing nakikita niya ang mag-ina kaya niya naisipang mamuhay mag-isa. Kaya pala…

[url=http://videokeman.com/faber-drive/when-im-with-you-faber-drive/]LISTEN[/url]

hinawakan ko ang mga kamay niya and I felt his gaze kahit kamay lang niya ang tinitignan ko.He intertwined our hands. Ngumiti ako.

“You’re a good person, Gab.” Natawa siya ng onti sa sinabi ko.‘‘Aba, di ka naniniwala?” natatatawang tumango siya.

‘‘Ok. Kung hindi ka mabuting tao edi sana minanyak mo na ko ngayon.’’“E panu kita mamanyakin? E inunahan mo na ko.” HAHA. Natawa lang kami pareho sa sinabi niya. G@gung ‘to, ako pa pala ang manyak samin ngayon. HAHA.

“Kung masama kang tao…” sumeryoso na ko pero nakangiti parin.“Edi sana hindi ka nagiguilty sa mama mo at nalulungkot sa pagtanggap mo sa stepmom at half sister mo.” Kung masama siyang tao, hindi niya rerespetuhin ang kahit sino sakanila at gagawin lang kung anong gusto niya. But he didn’t.

Ngumiti si Gab. Pero mas ngumiti ako.

‘‘Kung masama kang tao…Hindi mo kami sasaluhin ni Gabbie. Ni hindi mo nga ako kilala nung mga sandaling yun. Sinong tao ang magsasabing nabuntis niya ang isang estrangherong nagkataong napadpad sa apartment nito?” sabi ko habang naalala ang mga unang pangyayaring naging simula ng storya naming ito. I remember them with much joy and gratefulness.

“Siguro nga, mabuti akong tao. Pero di na mahalaga yun. Kung mabuti ako o masama. Basta anjan kayo ni Gabbie, masaya na ko.”

Bumitiw si Gab sa pagkakahawak ng mga kamay namin at nag-unat. Pero sa pag-uunat niyang yun, nagland ang right hand niya sa shoulders ko sabay yakap sakin. At dinala niya ko sa paghiga niya sa kama. We were like that, motionless, for sometime hanggang sa yakapin niya ko ng mas mahigpit.

“Kung ako ang naging totoo ama ni Gabbie, I would be the greatest and proudest father in the world.” Aw. Natouch ako sa sinabi niya.

‘‘bakit mo naman nasabi?’’‘‘kasi ikaw ang nanay niya.’’ Pero mas natouch ako sa sinabi niyang ‘to.

Lumayo siya ng konti sakin para makita ang mukha ko.

“Niobe… Gusto ko sanang malaman.”“Ang alin?”

“Kung sino ang totoong ama ni Gabbie.”

Nag-echo sa tenga ko ang mga salitang binitawan ni Gabbie as a train of thoughts ran into my mind.

“Anong gagawin mo kung mabuntis ako pero hindi ikaw ang ama?”“By the way, I’m Cian. You are?”“Si Ralph. Yun ang masama dun!”“Niobe, you know I trust you. Malaki ang tiwala ko sayo and I know hindi mo sisirain ang tiwalang yun. May tiwala ako sayo pero wala akong tiwala sakaniya.”“oh look, it’s Niobe.”“She’s so great, isn’t she?”“Waaah! Bespren! I love you!”“Anak, we’re so proud of you.”“I’m honored to be your father.”“I love you with all my heart, Niobe.”“Niobe, alam mo ang swerte mo. Nasayo na ang lahat…”“Niobe? Can you come here? I need some help.”“Niobe…”“Niobe, the last person you said that to—““Meron ding mga… pinagsamantalahan. Na lalong hindi natin masisisi dahil biktima lang din sila.”“Oo, buntis ako.”“Sinong ama?”“Sinong ama?”

“kung hindi man magiging akin ang puso mo…”

“Wag!!!”

“shh. Shh. It’s ok its ok.” Pawis na pawis at humihikbi sa pag-iyak ako nang marinig ko ang nag-aalalang boses ni Gab nang makabalik na ko sa tunay na mundo.

Para akong binangungot. Para akong binangungot kahit dilat at gising na gising ako.

“wag. Please..” niyakap ako ng mahigpit ni Gab para matigil na ko sa pag-iyak at para huminahon.‘‘hindi na. Wag kang mag-alala.’’ Sana nga, hindi na.

At sana nga, wala akong dapat ipag-alala.

Thirty-FiveThe Hunting

Kadiliman.

Wala akong ibang natatanaw kundi kadiliman. Ironic man, pero sa kabila ng kadilimang bumabalot sa paligid ko, nakikita ko ang sarili ko. Malinaw kong nakikita ang mga kamay ko, ang mga paa ko pero itim ang paligid ko.

Tumakbo ako para hanapin ang liwanag.

Takbo rito. Takbo roon. Tila wala akong kapaguran. Tila wala akong pinatutunguhan.Ang gusto ko lang ay makatakas sa dilim na aking kinalalagyan.

Sa kalagitnaan ng pagtakas ko sa kadiliman, narinig ko ang isang boses.

“niobe…”

Kilala ko ang boses na yun. Walang duda, sakaniya ang boses na yun.

“I love you, can’t you see that?!”

Nagpatuloy ako sa pagtakbo, pero ngayon, hindi na para tumakas sa dilim kundi para takasan ang boses na umaalingawngaw sa tenga ko.

“Bakit si Cian pa?! Mas nauna naman kitang mahalin kaysa sakaniya a!”

Humahangos…humihikbi… gustong makawala pero di makatakas. It’s like I’m being hunted and I could not defend myself.

“Niobe.”

“NIOBE.”

“NIOBE!!!”

Hingal na hingal at pawis na pawis ako nang magising ako sa tunog ng cellphone ko.Tinignan ko ang alarm clock sa tabi ng kama ko. 10:30 am. I overslept.

Tinignan ko rin ang crib ni Gabbie, wala na siya. Kinuha na siguro ni Gab kanina.Then, I reached for my phone para basahin ang message na naging dahilan ng pagkagising ko.

It’s from my mom:

[center][quote]”A mom misses her baby. Lets have lunch today. Tayo lang.”[/quote][/center]

well, the baby misses her mom too.

After that, lumabas ako ng kwarto. I saw Gab sitting on the sofa, playing with Gabbie.Ang malandi kong anak e bungisngis ng bungisngis. HAHA.

“Good Morning, sleepyhead.” I smiled at him tapos nagtuloy sa kitchen to grab some breakfast.“Nasa oven yung breakfast.” I followed as he said and found the breakfast he was saying—an omelet.

At infairness, ang sarap a.

“Hmm. Pwede ka nang mag-asawa.” I teased him. Tumawa naman siya. Haha.“May instant anak na nga ako e, instant asawa pa kaya.” At muntik na kong mabilaukan nang matawa ako. HAHA.

“I’m having lunch with Mommy this afternoon. Ok lang?” I asked after swallowing a bunch of the omelet.“Ngayong tanghali? Sure, its ok.”“Wala kang lakad?” umiling siya.“Bonding time namin ni Gabbie.” Na sinabayan ng anak ko ng pagtawa.

With that, nagtungo ako sa restaurant na napag-usapan namin ni Mama.

I saw her as she get off her car. Napatingin ako sa relo ko; its already near 12:30. She’s late.Nakangiti ako as I look at her again. Pero nawala agad ang ngiting yun when I did not saw her but instead, I saw…

HIM.

He—he was looking at me with those eyes, with those eyes that I would be cursing ‘till I’m dead.Nanghina ako. I was frozen at my place, with wide shocked eyes staring back at him. Kasabay nito ang nagwawalang heartbeat ko.

“Huy!” Napatingin ako sa humawak sa braso ko. Si mama.“Anong nangyari sayo? Para kang nakakita ng multo.” Tumingin ako ulit sa labas ng glass window ng restaurant. Surprisingly, he isn’t there.

“Wala. Akala ko lang may nakita ako.” Yeah, maybe I’m just hallucinating.

Kinalimutan ko kung anuman ang nakita ko. Epekto lang ‘to marahil ng panaginip ko kanina na epekto lang din ng pagtatanong sakin ni Gab nung isang araw. Walang may kasalanan ng nangyari. It happens, sarili kong takot lang ang sanhi ng lahat.

And so… umorder na kami ni mama ng food. Naalala ko noon sa England, madalas rin kami ni mama kumain sa mga restaurants like this. Bonding time namin, kung baga.

Pero… ewan ko. Feeling ko, this one is not just for bonding time.

“Anong plano niyo ni Gab this coming Christmas?” tanong ni mama sabay subo. And yeah, in three days, pasko na. Ang unang pasko ko kasama si Gabbie.

“Hindi pa talaga namin napag-uusapan e. Simpleng Christmas lang siguro. Bata pa naman si Gabbie e, di pa niya alam yung mga ganun.” Sagot ko kay mommy na medyo natatawa pa. Tapos e sumubo na rin ako.

Tumango tango lang si Mama. Hmm…Feeling ko alam ko na kung san patungo ang usapan naming ito.

“E ikaw, Ma. What’s your plan this Christmas?” may nasesense kasi akong gusto niyang sabihin.

At mukhang hindi rin ako nagkamali sa nasesense ko. Dahil with my question, she dropped her spoon and fork at tumingin sakin ng maayos.

“Hmm. Actually, yun nga mismo ang dahilan kung bakit ko gustong maglunch tayo ngayong araw.” See? Pagdating sa mga ganito ni mama, madali siyang mabasa e. hehe.

“Ok. I’m listening.” Umayos ako ng upo at ngumiti kay mama. Ngumiti rin naman siya.“Well… matagal na rin tayong nagsestay dito sa Pilipinas.” Tumango tango ako. Magto-two years na rin.

“at matagal tagal na ring namumuhay mag-isa ang daddy mo sa England. So… I was thinking if…” ah. Alam ko na kung anong gustong sabihin ni mama. Nalungkot naman ako.

“If we could go back there?” mom’s eyes lightened up. Napabuntonghininga naman ako.

“bakit? Is there something wrong with going back in England? I mean… Ayaw mo na bang makasama ang daddy mo?” Nashock ako sa narinig ko. Of course, gusto kong makasama ang daddy. Eversince umalis ako ng England, there’s no second of the day na hindi ko ginustong makasama si Daddy.

Pero… hindi ko pa talaga kaya.

“No. No. Hindi naman sa ganun—““If it’s Gab that you’re thinking, pwede ko namang kausapin si Robert para sama-sama parin kayo sa England. Alam naman nating lahat na hindi pwedeng pumunta dito ang daddy mo dahil sa mga negosyo niya dun.” Mahirap. Mahirap ipaliwanag kay mommy ang lahat. Hindi niya maiintindihan. At mas lalong mahirap para sakin ang ipaintindi yun sakaniya.

Kaya ngumiti na lang ako.

“Namimiis ko na si daddy. And I’m sure Gabbie wants to finally meet her grandpa” huminga ako ng malalim. Nakikita ko na ang ngiti sa gilid ng lips ni mama.

“But please understand, ma. It’s not yet time. Hindi pa ko handang bumalik sa England.” At tuluyang nawala ang namumuong ngiti sa labi ng aking ina.

Tumango tango si Mama at ngumiti na rin.Pero hindi ganito yung ngiti niya kanina, malungkot na ngiti.

“Malaki na talaga ang baby ko.” Sabi niya na medyo natatawa.“I respect your decision, honey.”

Mom would be going back home on Christmas Eve.Looks like it would be my first Christmas na malayo sa mga magulang…

One thing lead to another. After ng lunch e nagshopping pa kami ni mama.Since wala raw siya dito sa pasko, eto na lang daw ang regalo niya sakin at kina Gab at Gabbie. Haha.

Kaya rin gabi na ko nakauwi. Tapos pagod pa, hindi ko na tuloy maalagaan si Gabbie.Nahiya naman tuloy ako kay Gab. Siya na nga nag-alaga sa anak ko buong araw, pati ba naman ngayong nakauwi na ko? Haay…

Pero mukhang masaya naman si Gab mag-alaga kay Gabbie e.Parang buong araw, naglalaro lang sila. At pareho naman silang masaya maglaro. HAHA.

Natutuwa talaga ko pag nakikita kong maglaro sina Gab at Gabbie. Yun bang hindi ka naman kasali pero natatawa ka rin sa tawanan nila. Yung ganun. HAHA. Tapos parang super close pa nila sa isa’t isa at parang humihinto ang oras pag naglalaro sila.

Kaya nga rin nagulat kaming tatlo nang biglang may nagdoorbell.

“Ako na.” Sabi lang ni Gab sabay bigay niya sakin kay Gabbie at tumungo sa pintuan.“Yes?” nacurious naman daw ako kung sino yung tao. Hindi kasi kita mula sa inuupuan ko.

“Dito ba nakatira si Niobe Alcaraz?”

Thirty-SixHelen

Binato ni Gabbie ang bote ng gatas na katatapos lang niyang ubusin.

Kinuha ko yun, absentmindedly, habang nakikinig sa usapan ni Gab at ng tao sa likod ng pinot. That person is looking for me yet there’s this feeling that neither Gab nor I wanted me to face that person.

“Dito ka. Anong kailangan mo sakaniya?” Gab’s face hardened. Curiousity swept over me.“Gab?” hawak ang bote ng gatas ni Gabbie na ilalagay ko dapat sa kusina, tumayo ako para Makita ang taong naghahanap sakin. Not expecting to see…

“Gab, sino—“ him.

Nabingi ako sa mahinang tunog ng pagkakabagsak ng bote ng gatas ng anak ko sa lapag.Wala akong marinig. Wala kong Makita. Wala akong ibang maisip kundi siya at ang katotohanang nakatayo siya sa harap ko nang mga sandaling ito.

“Niobe!” and every memory, every feeling came back to me as he spoke my name.

Nakangiti siyang lumapit sakin kahit na nakaharang si Gab sa dadaanan niya.

‘‘Niobe. You don’t know how much I missed you, babe.” Still shocked, hindi ako nakagalaw sa kinatatayuan ko even if he was hugging me already.

“C-Cian.”

“Thank God I found you. I’ve been looking for you for weeks now. Muntikan na nga akong sumuko. But God is good and He lead me to you.” He kept on talking but none of it went into my mind. All I could do was to look at him.

“Mom..ma. Pop—pa.’’ Nakabalik lang ata ako sa totoong mundo nang makita kong gumagapang sa lapag yung anak ko.

‘‘Gabbie, NO. Kalilinis mo lang, marumi jan.’’ without even looking at him, nilapitan ko si Gabbie.“Siya na ba?” Nakakatawa. Cian was asking me about Gabbie, the reason why I lost him.

“Siya na ba’ng anak natin?” muntik na ata akong mabilaukan sa sinabi ni Cian. Matapos niya akong iwan sa ere may lakas ng loob pa siyang sabihing ‘anak natin’ ? Kelan pa siya naging ama ng anak ko ?

Nagulat ako sa mga kamay na humawak sa balikat but I felt assured at the same time.

“Sige na, Niobe. Ako na’ng bahala kay Gabbie. Ako na’ang bahala sa anak natin.’’ Then i felt tension. Tension, which arose in the fact that Cian, Gab, Gabbie and I are in the same room.

Kinarga ni Gab ang tuwang-tuwang si Gabbie at nakipaglaro sa anak ko while I face this man whom I loved but broke my heart.

[url=http://mp3-codes.com/directory/search/Twist+In+My+Story/110074/0/A-Twist-In-My-Story--Secondhand-Serenade]LISTEN[/url]

“Cian.” Tinawag ko siya to follow me sa balkonahe ng apartment so that we could talk privately.

“Ang cute ng anak mo, kamukha mo siya. Ano nga uli ang pangalan niya?”‘‘Gabbie. Phoebe Gabrielle Borromeo.’’ Tumango-tango lang siya.‘‘Kapangalan niya yung lalaking nagbukas ng pinto.’’ Ako naman ang tumango.

“Ba’t nga pala Borromeo? Kaninong apelido yun?” I gasped in exasperation.“Please, Cian. Bakit ka ba nandito? Anong kailangan mo sakin?” His smiling face turned serious.

“Isn’t it obvious? I went here to get you back.”“For Pete sake, Cian. Your too late. May asawa na ako.” Naging blangko ang expression ng mukha niya as he looked at me.

“hindi mo naman siya totoong asawa. Sinabi na sakin ni Ate Yvette.” Nakaramdam ako ng galit. Hindi ko alam kung bakit.

“Kung alam mo naman pala ang totoo, ba’t kailangan mo pang itanong kung kaninong apelido ang apelido ng anak ko?!”

“Dahil gusto kong sabihin mong hindi mo alam! Gusto kong sabihin mong ang alam mo lang ay apelido ko lang ang gusto mong maging apelido niyo ng anak mo!”

iba’t ibang emosyon ang nakita ko sa mga mata ng ex-boyfriend ko. Hindi ako nakapagsalita habang napabuntong hininga naman siya.

“look, Niobe.” Hinawakan niya ang kaliwang pisngi ko habang tinitignan ng mga mata niya ang mga mata ko.

“Mahal na mahal kita noon and it never changed up to this day. But because I loved you so much, sobra rin akong nasaktan nang malaman kong…” he trailled off.

“You still left me.” I said bitterly.“Intindihin mo naman, Niobe.” He cupped my face with both of his hands.

“Anak ako ng isang business tycoon sa England, hindi ganun kadaling umako ng responsibilidad, hindi ako pwedeng magdesisyon ng basta basta. May reputasyong inaalagaan ang pamilya ko.” At ako ano? Walang reputasyong inaalagaan? Anak rin ako.

Anak ng mga magulang ko, babaeng pinangakuan mong mamahalin no matter what.

“May reputasyon rin ang pamilya ni Gab pero nagawa niya kong panindigan. SIYA PA, na hindi ko kaanu ano. He who’s just some stranger I bumped into because of this apartment yet he became more than what a real father is to my child.”

“But I’m not Gab. I’m Cian.”

Sinundan ng katahimikan ang mga salitang binigkas ni Cian. Hanggang sa napagod na kami sa nakakabinging katahimikan at hinawakan ulit ng taong ito ang mukha ko.

“Niobe, listen to me.” He made me look in his eyes. At… bakit ganoon?

Sinaktan niya ko. Iniwan niya ko. Ang tagal niyang nawala sa buhay ko pero sa isang tingin, sa isang salita lang and…

‘‘I love you.’’ I’ve fallen all over again.

“Uhm, Niob—“ bigla akong napalayo sa papalapit na mukha ni Cian but he did not let go of my face or took a step away from me.

“Uhm. S-sasabihin ko lang sanang…tulog na si Gabbie. Baka… gusto mong pagkapihin muna yang bisita mo.” Inalis ko ang mga kamay ni Cian.

“Hindi na. Pauwi na rin naman si Cian.” Sabi ko sabay punta sa tabi ni Gab.‘‘You better get going, Cian.’’ And Cian smiled.

“Sure. We’ll talk again.”

Hindi na kami nag-usap pa ni Gab tungkol sa mga nangyari at natulog na lang pagkaalis ni Cian.

Yun nga lang, hindi naman ako nakatulog. Parang kanina lang, I’m so sure about what I’m feeling tapos ganun ganun na lang, biglang nagshift na gulong gulo naman ang puso’t isipan ko.

Do I really love Gab already? Am I still inlove with Cian?Nadadala lang ba ako sa kabaitan ni Gab? Naaalala ko lang ba yung pagmamahal ko kay Cian?

Biglang sumagi sa isip ko ang kwento ni Helen (mythology). The face who set sail a thousand ships.Naisip ko, in a way, may pagkakatulad kami. Of course, I am not the most beautiful woman on earth and not even a ship would sail to fight for me.

Pero I wonder. If the Goddess Aphrodite promised to give her hand to Paris, is it possible that she love the Prince too? Kahit inabduct lang siya nito? And Menelaus, asawa nga niya siya pero tunay nga bang mahal niya siya?

Masasabi mo bang unfaithful si Helen kung di naman niya kasalanang tumibok ang puso niya sa iba?E ako? Masasabi bang unfaithful ako kung dalawang tao ang mahal ko?

Wala si Gab sa bahay pagkagising ko kinabukasan.May note siyang iniwan sa pinto ng ref saying that dumaan lang siya sa autoshop para magcheck dun at na babalik siya before lunch.

Sinamantala ko ang pagtulog ni Gabbie para makapaglinis ng bahay at makaligo.

Saktong nagising ang anak ko nang matapos ko ang mga yun at nang may magdoorbell sa pinto.

“Tara anak.” Binuhat ko si Gabbie.“Baka andiyan na ang daddy mo.” At binuksan ang pinto.

I was referring to Gab as the “daddy” of Gabbie.Kaya nagulat rin ako sa pagbukas ko ng pinto.

I did not expect to see the person behind it. At least, not today.

“Good Moring, Niobe!” sabay kiss niya sa pisngi ko’t diretso sa sala ng apartment.“Cian, anu na namang ginagawa mo dito?” umupo siya sa sofa at sumagot without looking at me.

“I said we’ll talk again, right?” ngumiti siya at tumingin sakin.

“Akin na ang anak mo.”“Ha?” his smile widened.“Hindi mo ba ko pagkakapihin muna?” Yeah. Right. Where’s your manners, Niobe?

Lumapit ako sakaniya para ibigay si Gabbie pero nagsimula naman itong umiyak the moment Cian reached for her.

“Uhm. Wag mo nang kargahin.” When Gabbie stopped crying, inupo ko siya sa sofa sa tabi ni Cian.“Bantayan mo na lang.” Tumango si Cian tapos pumunta na ko sa kitchen para ipagtimpla siya ng kape.

“What business brought you here?” I asked.“I thought of inviting you for lunch.” Hindi ako sumagot at tinapos na lang agn pagtitimpla ng kape bago bumalik sa sala.

“Coffee.” Pinagmamasdan nun ni Cian ang naglalarong si Gabbie bago nadivert ang atensyon niya sakin.“So… what do you think about the lunch?” mga 5 second pause bago ako sumagot.

“I don’t know, Cian. Malamig sa labas, hindi pwedeng isama si Gabbie at baka magkasakit. Wala namang magbabantay sakaniya dito at mamaya pa ang uwi ni Gab.’’

“Edi antayin na lang natin si Gab mo.” Pacool niyang sagot sakin. Sumimangot naman ako. Kaya nagbuntonghininga siya.

“Niobe… Please? Ang tagal kitang hindi nakita. Gusto naman kitang masama.” Now, its my turn to sigh.“Fine. But just this once, ok?” at ngumiti siyang abot tenga. Di ko naman napigilang hindi ngumiti rin.

Nahulog yung laruan ni Gabbie. Inabot yun ni Cian pero tinignan lang siya ni Gabbie tapos naglaro ulit ng ibang toys. Natawa nun si Cian, parang napahiya ata siya ng anak ko.

‘‘Anak nga niya si Gabbie. Mukhang mainit rin ang dugo sakin ng batang ‘to. Tulad ng ama niya.” Ang ama ni Gabbie. Nakakalungkot isipin. Pero tumawa na lang din ako habang tumatabi sa anak ko para nasa pagitan siya namin ni Cian.

Sinubukan kong ilapit si Gabbie kay Cian pero umakap lang sakin yung anak ko.Natawa tuloy lalo si Cian pati ako.

‘‘Andito na—‘‘ napahinto kami sa pagtawa pag pasok ni Gab.‘‘Andito ka pala, Pare.’’ Tumayo nun si Cian at lumapit naman samin si Gab.

‘‘Oo, iibitahan ko sana si Niobe maglunch. Ok lang ba?” Tinignan ako ni Gab. Nakita ko ang lungkot sa mga mata niya. Nalungkot rin ako.

‘‘Hindi mo naman kailangan magpaalam sakin. Na kay Niobe na yun kung sasama siya.” Mas lalo akong nalungkot. Sa sinabi ni Gab, parang ayaw ko nang sumama kay Cian. Pero nakapangako na ko…

‘‘Great. I’ll bring her home before 3.” Bago pa man ako makapagsalita e hinila na ko ni Cian palabas ng bahay. Wala na rin akong nagawa.

Dinala ako ni Cian sa isang Italian restaurant. Malamang, dun kami kumain.

‘‘The truth is dinala kita dito so that i could talk to you privately. Napansin ko kasing as long as your Gab is around, hati ang atensyon mo.” I did not respond. Sumubo na lang ako ng food.

“ok naman tayo, niobe, right?” tumango lang ako so he went on.“Well, didiretsahin na kita. I want you to come back to England with me.” Saktong sumusubo ako nun ng food kaya nahirinan ako’t napainom bigla.

“What? Sobrang nakakagulat na ba yung sinabi ko?” I just sighed.“It did shock me. Hindi pa ko handang bumalik dun, Cian.” He leaned forward towards me. At hinawakan ang kamay kong nakapatong sa mesa.

“If it’s him your worried about, wag kang mag-alala. I’ll protect you from him. I’ll protect you and your daughter. Magpapakasal tayo so—“ Hindi ko na siya pinatapos pa sa sinasabi niya’t nilayo ko na ang kamay ko.

“I said, hindi pa ko handang bumalik sa England, Cian.” I repeated. Mas firm this time. He sighed sabay sandal sa upuan niya.

Hindi na niya ko kinulit pa after that and we just talked about our experiences mula nung huli kaming nagkita. But I did not enjoy that conversation. Ewan ko kung bakit.

Maybe because the whole time I was talking to Cian, ang nasa isip ko lang ay si Gabbie… at si Gab.

Inuwi niya ko before 3pm as promised.And somehow, I felt relieved nang makauwi kami.

“I’m going now. I had a great time by the way. Bye.” As he said bye, he leaned towards me para halikan ako. Hindi ko alam kung lalayo ba ko o hahayaan ko na lang siya. At hindi ko alam kung nakabuti bang…

“Niob—be.” Napatingin si Gab sa floor habang lumayo naman sakin si Cian nun.‘‘Sige, Niobe.’’ At umalis na rin si Cian.

Pumasok kami ni Gab sa bahay nang walang nagsasalita.Pero bago ako tumuloy sa kwarto ko…

“Nagseselos ako pag nakikita ko kayong magkasama ni Cian. Nasasaktan ako pag hindi kita nakikita at alam kong kasama mo siya. Pero natutuwa rin akong isiping by the end of the day, sakin ka parin uuwi. Na, in a way…

I am your home.”

Thirty-SevenThe Hunting Continues

Nalulungkot ako. Natatakot. At parang nagdadalawang isip.

Hahayaan ko na lang bang makaalis si Mama? Na iwan niya ko dito sa Pilipinas?Hindi ba ko magsisisi kung hindi ako sasama sakaniya pabalik ng England ngayong araw?

E kung sumama ako? Magsisisi rin kaya akong iwan si Gab dito?Kung isasama pati si Gab, hindi pa parang sobrang pag-oobliga ko naman ata sakaniya pag ganun?

Dali-dali kong binura sa isipan ko ang mga tanong na yan.

Wala na. Buo na ang desisyon ko. HINDI ako sasama kay Mama.HINDI ako babalik ng England. HINDI ko iiwan si Gab.

“O, hindi pa nakakaalis si Mama. Pwede ka bang magbago ng desisyon.’’ Nilingon ko ang nang-iinis na si Gab sa may likuran ko.

“Yeah right. Bilisan mo na nga’t baka di natin maabutan si Mama sa airport.” Ngumisi lang siya tapos pumasok na ng CR para maligo.

Habang inaantay si Gab sa paliligo niya e inayos ko na sa bag yung mga gamit ni baby Gabbie, yung mga pamalit niya in case na pawisan siya o kung anuman, towel at milk niya. Isang bagay ang natutunan ko sa pagiging ina, dapat handa ka sa lahat ng possibleng mangyari para sa anak mo. Hehe.

Ready to go na sana kami sa airport nang may nagdoorbell.Binuksan ni Gab ang pinto.

“Hey.” Lumingon ako sa pinto nang marinig ko ang boses ni Cian.Natuon rin naman ang pansin niya sakin paglingon ko.

“Hey, there!” Bati niya habang palapit sa kanauupuan namin ni Gabbie.Tinaasan ko siya ng kilay, way to ask him kung anong ginagawa niya dito.

“Well, I was thinking if I could ask—“ Hindi ko na siya pinatapos pa.“Cian…” Pinakita ko sakaniya ang suot ko, ni Gabbie at ni Gab.

“May lakad kami.”“Oh.” Sabi niya sa tono na nasurprise. Tumango-tango naman ako.

‘‘Uh, Niobe. Baka malate tayo.’’ Singit ni Gab. Tinanguan ko rin siya.

‘‘So… If you don’t mind, Cian. We better get going. My mom is flying off to England.” I told him habang kinukuha ang bag na mga gamit ni Gabbie.

“Wait. She’s going back today? Then,I should come too. Hindi ba pwede?” I was caught off guard with what he said. Tinignan ko si Gab para itanong sa kaniya ang tanong ni Cian pero nakatingin na siya saking with an expression saying ‘ikaw ang bahala’.

Kaya wala na rin akong nagawa kundi…

“Ok.” Cian’s face lit up.

Nauna pa siya samin ni Gab sa paglabas ng pinto at pagpunta sa kotse niyang nakapark sa likod ng kotse ni Gab.

Binuksan niya ang passenger seat.Pero hindi ko narealize na pinapasakay pala niya ko dun hanggang nung tumingin siya sakin.

Again, I was caught off guard.

[url=http://www.imeem.com/emk20/music/N5TxF810/airdate-everyytime/]LISTEN[/url]

I peeked at Gab, hoping that he would save me from this.Pero hindi naman siya nakatingin sakin. Ampf.

“Cian.’’ Sabi ko sabay ngiti sakaniya. Anu ba naman ‘to.“I think I should ride with Gab.” Straight to the point.

“Ganun ba?” Sinara niya yung pinto ng passenger seat. And I thought I saw Gab hid a smile.

“Yeah. So… convoy na lang papuntang airport ah.” Nginitian ko ulit siya bago pumunta at sumakay sa koste ni Gab. Sumakay na rin siya sa kotse niya matapos kong makasakay.

Tahimik lang kami ni Gab sa loob ng koste while going to the airport.Wala rin naman kasi akong masabi o maitanong sakaniya and I think he’s the same.

The weird thing na napansin ko lang kay Gab e sa tuwing makikita ko siyang pangiti-ngiti from time to time. Weird huh?

9:55 nang marating namin ang airport.

Naunang nakapagpark si Cian samin so andun na agad siya sa labas ng pinto ko. He was also the one na nagbukas nun para sakin.

“Ako na kakarga kay Gabbie.” He volunteered. Pero hindi pa ata niya natatapos sabihin ang pangalan ni Gabbie e nagsimula ng umiyak yung anak ko habang sumasama kay Gab.

“Si Gab na lang.” E sa kaniya rin sumama yung anak ko e. magagawa ko diba?‘‘Tahan na baby, karga ka na ni Daddy.’’ Halatang halata lang naman ang pag-emphasize ni Gab sa salitang daddy.

“edi, ako na lang magdadala niyan.” He was referring sa bag na dala-dala ko.Binigay ko kasi bago pa ko makasagot e nasa kamay na niya.

Parang ayaw lang magpatalo ni Cian e.

Pagdating namin sa airport, wala pa si mommy.Grabe noh? naunahan pa siya ng mga magpapaalam at maghahatid sakaniya. HAHA. Nanay ko talaga.

So ayun, we had to wait for her.Kung sabagay, medyo maaga parin naman kaming nakarating.

“Gusto mo ng maiinom, Niobe?” nagulat ako nang sabay silang magtanong.Silang dalawa rin e nagulat kasi nagkatinginan sila. Pero pareho rin silang hindi sumuko.

“Anong gusto mong inumin? Bibilhan kita.” Nginitian ko na lang silang dalawa at tinanggihan.“Wag na. Hindi naman ako nauuhaw.” So ayun. It silenced them… for a while.

Tumayo ako sa inuupuan ko kasi nangangawit na ko kakaupo.Pero hindi ko napansin na nakatangled pala sa paa ko yung handle ng bag ni Gabbie.

Kaya ayun.Pagtayo ko at pagstep ko, napaupo ako sa floor.

“Niobe! Ok ka lang ba?!”“I’m fine, I’m fine.”

Pero nung tatayo na ko, pareho din silang nag-offer ng kanilang mga kamay for help.Dahil sa ayaw ko ng mag-isip ng mga dahilan o kung kaninong kamay ang tatanggapin dahil paniguradong may issue san man ako humawak e parehong kamay na lang nila ang kinuha ko.

But I put much force on Cian’s.Karga kasi ni Gab si Gabbie.

‘‘Thanks.’’

Matapos kong bigkasin ang mga salitang yan ay ipinagdasal ko sa Maykapal na sana’y wag na magbigay ng instance na mag-uungusan yung dalawa. Nakakapraning.

At sa kabutihang palad ay dininig naman niya ako.Dumating si mommy.

“Anak!” nakakatuwang tumakbo si mommy. Hehe.At tumatakbo siya kasi tinatawag na yung flight niya. She’s late.

“Hay naku. Kahit kelan talaga, late ka.” May kasamang pagroll pa ng mga mata yan a. hehe.“Hay naku. Anak talaga kita.” Sabi niya in the same tone ng pagsasalita ko kanina.

Then she hugged me. Mukhang mabilisang paalamanan ito.I also think na ng mga sandaling yun lang niya napansin ang mga kasama ko. Sina Gab at Cian.

“Gab! Cian… Andito pala kayo.” But by the way she said that parang para lang kay Cian yung andito pala kayo.

“Yes, Tita. I couldn’t afford not to say goodbye to you.” Ewan ko pero parang nainis ako bigla sa tono ng pagsasalita ni Cian. Parang feeling kasi.

“Pwede ba naman pong hindi magpaalam ang son-in-law niyo sainyo?” hmm.. kahit san ko tignan, parang mas lumalamang parin si Gab kay Cian.

“O siya, maraming salamat sainyong dalawa. Gab, pahiram nga muna sa apo ko. Mamimiss ko ‘to e.’’ binigay ni Gab si Gabbie kay mommy at niyakap niya ang apo niya ng mahigpit.

‘‘Ikaw, are you sure you want me to leave?” She asked me after returning Gabbie to Gab. Nagsmirk lang ako.

“Just take care of Dad.” Then she hugged me really really really tight before finally going in to fly back to england.

Well, ganap na kong ulila dito sa pinas.

We are about to go nung mafeel namin na wala na ang presence ni mommy.But then, someone suddenly tapped me on my shoulders.

Paglingon ko?It was…

“Ralph.”

Thirty-EightMy Daughter’s Father

“Ralph.”

Parang automatic na humarang sa pagitan ko at ni Ralph sina Cian at Gab.Marahil halatang halata sa mukha ko ang takot na nararamdaman ko.

I can’t even hear anything around me.Tanging ang malakas na pagtibok ng puso ko ang umaalingawngaw sa tainga ko.

“Anong ginagawa mo rito?” at mas lalo nila akong nilayo sa paningin ni Ralph nang isara nila ang maliit sa space na nag-uugnay saming dalawa.

“I don’t mean any harm to Niob—““G@gu ka!” Cian grasped Ralph’s collar at hinambalos siya sa pader na nasa likuran niya.

At that moment, humarap sakin si Gab upang ibigay sakin si Gabbie na buhat-buhat niya.Niyakap ko ng mahigpit ang walang kamalay-malay kong anak.

“Sige na, Gab. Take Niobe and Gabbie home. Ako nang bahala rito.” Gab nodded kahit hindi nakatingin si Cian sakaniya and then humarap siya sakin.

“Tara na, Niobe.” He took me and my daughter away from the scene, away from that man. I felt more and more relieved in each step I took away from him.

Nagulat rin ako. It’s the first time na nagkasundo sina Cian at Gab.Tipong walang pagalingan. Patlang lang.

Nang marating namin ang kotse ni Gab, hindi niya agad binuksan ang kotse.Instead, we stood there in silence.

Alam ko kung anong gusto mangyari ni Gab. Ayaw niyang magsalita but he was waiting for my explanation. And I also knew that it’s time.

It’s time to tell him the truth.

Natauhan ako ng hawakan ng maliliit na mga kamay ng anak ko ang mukha ko.Umiiyak na pala ako. At mas lalong bumuhos ang bugso ng aking damdamin ng makita ko ang mukha ng anak ko.

Humarap ako kay Gab.Hindi ko magawang tumingin sa mga mata niyang hindi ko madecode.

“Gab…” nagpatuloy ang mga hikbi kong hindi ko mapigilan.

“I… I was raped.” Napaupo ako sa panghihina pero muling pinalakas ng yakap ni Gab.

“Kailangan mo siyang kausapin.” The car screeched to a stop after our long drive in silence.“I… I don’t know.” Sabi ko kasunod ang isang buntonghininga.

“Hindi ka makakapagmove-on kung hindi mo siya haharapin.”“I know. Pero… Hindi pa ko handa.” Siya naman ang nagbuntonghininga while reaching his hands to touch my face.

“Niobe… Kelan ka pa magiging handa?”

Nagsimula na akong magprepare para sa Noche Buena namin nang makatulog si Gabbie.I was expecting na maging masaya ang paskong ito sa kabila ng pagdating ni Cian.

Everything was already planned out.I will be spending Christmas with Gab and Gabbie at nangako akong ng isang lunch date with Cian.

Pero…

Sa pagdating ni Ralph, ayaw ng maalis ng bigat sa pakiramdam ko.At mas lalo pang nadagdagan ito nang…

KNOCK! KNOCK!

“Ako na ang magbubukas ng pinto.” Gab announced bago pa man ako mahakbang papuntang pinto.So I just continued what I was doing.

Narinig ko ang pagbukas ng pinto pero matagal bago ako nakarinig ng boses na nagsalita.

“Alam mong ayaw kang makita ni Niobe.” Natigilan ako. I automatically knew who Gab was talking to.“Please… I just wanna talk to Niobe, to see my child.”

“And then what, Ralph?” Sabay silang napatingin sakin sa bigla kong pagpasok sa sala.“Anong gagawin mo matapos mo kong makausap? Kapag nakita mo na ang anak ko?” tears filled my eyes. Hindi ko mapigilang hindi maiyak sa twing makikita ko ang taong nasa harap ko.

‘Cause everytime I see him, hindi siya ang nakikita ko.Kundi ang kawalang-hiyaang ginawa niya sakin noon.

Lumapit ako sakaniya at pinagpapalo siya.

“Ang g@gu g@gu mo! Sinira mo ang buhay ko! Nilagay mo sa kahihiyan ang mga magulang ko! Nasaktan ko sila nang dahil sa ginawa mo! Ngayon, sabihin mo, Ralph… ANONG GAGAWIN MO ?!!!’’

“and then… I’m gonna leave you alone.”

Nagulat ako sa isinagot niya na sinundan ng pagyuko niya.I know I shouldn’t pero nakaramdam ako ng guilt sa itsura ng mukha niya.

“I know what I’ve done. And I know I can’t do anything about it. I can’t undo it anymore even if I want to. The damage has already been done. So… I thought the best thing I could do is to take responsibility on my actions. I know that you don’t love me and you never will even if we have our daughter. So maybe… I could just be a father to her in the best way I can. Also, I want to ask for your forgiveness though what I did to you was unforgivable. And then… I promise not to bother you anymore.”

Napangiti ako.Nakita ko ang sincerity sa words niya. Halos hindi niya alam kung anong una niyang gustong sabihin.Ang humingi ng tawad o ang mangako ng kabayaran sa mga kasalanan niya.

I always knew there’s goodness inside him hindi lang nakikita ng tao sa paligid niya.

Napalingon kaming lahat ng marinig namin ang tawa ng isang bata.Then we say Gabbie crawling her way towards us.

“hay naku bata ka, hilig mo talaga sa grand entrance.” Sabi ko pagkakarga ko sakaniya pero hindi pa siya nagtatagal sa braso ko, sumasama na kay Ralph.

Talk about lukso ng dugo.

“she looks just like you.” Sabi ni Ralph habang pinapalo ni Gabbie ang mukha niya in a way na natutuwa ang anak ko.

Malamang kamukha ko siya. Anak ko e. HAHAHA.

‘‘But her eyes is yours.’’ Ngumiti siya. Natutuwa rin siya sa anak niya.Then… Si Gab na nakangiti e inakbayan ako.

‘‘Oh, by the way, Ralph, this is Gab Borromeo.’’ Nag ngitian sila sa isa’t isa.

‘‘Nice to meet you. I’ve actually heard a great deal about you.”“Nice to meet you too.” Hindi na niya dinagdagan ng kung anu pa man, wala naman siyang narinig na ‘great deal’ tungkol kay Ralph e. hehe.

“Nga pala, what’s her name?”“Phoebe Gabrielle Borromeo.” I thought magugulat si Ralph sa pangalan ng anak niya, sa apelido ng anak niya. Well, maybe nagulat nga siya pero wala pang 1 second yun. Dahil ang initail reaction ni Ralph e ang pagtawa ng malakas.

“It’s funny.” Dinugtungan pa niya ng pagtawa ulit. Napataas na tuloy ako ng kilay.“Pinag-aagawan ikaw namin noon ni Cian but then in the end neither of us will win your heart.” Tinapos niya ang dialogue niya sa pagtingin kay Gab.

Nagblush ako. Natawa naman si Gab.Well…

I gues I could still hope for a Merry Christmas.

Thirty-NineThe Ultimatum

Matapos naming magbatian ng Merry Christmas at magpalitan ng regalo, kumain kami ng tahimik.

Hindi ko alam kung bakit ganoon.Walang umiimik samin, taning ang kutsara’t tinidor na kumakalansing lang ang maririnig.

Until finally, he spoke.

“If I’m going to ask you again, would you go back and start a new life with me in England?”

Natigilan ako.

Kumalansing ang tinidor sa plato nang mabitawan ko ito.Hindi ko alam kung anong isasagot ko and Cian was able to read the look on my face.

“What? Your still not ready?” seryoso ang mukha ni Cian.

“You know you can’t tellme that. You know that I know na ok na kayo ni Ralph. What else could be your reason to be not ready to go back to England?” He made it even worse. Mas lalo akong hindi nakasagot.

“Niobe…” He reached for my hands na nakapatong sa table.“Mahal na mahal kita. You’re the only girl I wanna grow old with. Ika lang ang babaeng gugustuhin kong pakasalan, ang babaeng gugustuhin kong maging ina ng mga anak ko. And I’m sure, I can be a father to Gabbie if you will just let me.”

“Cian…” tinignan ko ang kaniyang mga mata.Still not able to find the right words to say.

“I know you still love me, Niobe. ‘Cause if you don’t, you wouldn’t be here now. Unless…” he moved his hands back. Binitiwan niya ang pagkakahawak niya sa kamay ko.

“Tell me, are you inlove with Gab?”

Nagulat ako sa biglang pagbukas ng pinto ng kwarto ko sabay ng pagpasok ng ngiting ngiting si Gab sa loob.

“hey. Kumatok ako, hindi mo ata narinig.” I smiled and he did too us he walked towards me.

Napabuntonghininga ako.It’s one question I cannot escape.

“Siguro nga tama ka. Siguro nga, the reason why I’m here infront of you ay dahil mahal pa kita. Pero siguro rin… kaya ako nasa harap mo ay dahil sa kabila ng mga nangyari satin in the past, you’re stil a friend.” Napasandal si Cian sa kinauupuan niya.

‘‘And i’m sorry but YES, I am inlove with Gab Borromeo.’’

Umupo si Gab sa tabi ko sa kama.Ngumiti siya. Ngumiti rin ako. Tapos humiga siya sa kama, inuunan niya yung mga kamay niya.

‘‘Alam mo bang namimiss na kita?” Nakangiting nagpeek siya sakin.Ba’t ba ayaw mawala ng ngiti sa labi niya? Nakakahawa e.

‘‘Namimiss mo ko? Araw-araw naman tayong magkasama a.” sabi ko sakaniya sa tonong natatawa. Nagpatuloy lang naman siya sa pag ngiti.

Then, natripan kong humiga sa chest niya and to wrap my arms around him.Hmm… looks like I’ve missed him too.

Nagulat na lang ako nang iangat niya ang mukha ko at halikan ako.

Hindi na dapat ako nagugulat kung halikan man niya ko.Pero nagulat ako. Kasi… Ang aggressive ng halik na yun.

Hiningal ako. Toinks.

At nang masatisfy matapos na siya, e tinawanan lang naman ako ng bonggang bongga.Tapos tinitigan yung ceiling. Mas maganda na ata ang ceiling ngayon kesa sa byuti ko. Hehe.

“Alam mo… may isang tao na kinatatakutan ko ng sobra. Kinaiinggitan ko ng sobra.”“Hmm? Sino naman?” he stroked my hair.

“Si Cian mo.” Natawa naman ako.‘‘Si Cian? HAHA.’’ Tumayo si Gab sa pagkakahiga, nakaupo na siya. At siyempre dahil siya ang inuunan ko, malamang, nakaupo na rin ako.

‘‘Oo, si Cian. Naiinggit ako sakaniya. Minahal mo kasi siya at who knows? Baka mahal mo pa rin siya. Natatakot akong makuha ka niya sakin hindi ka pa man nagiging akin.” Gusto kong ngumiti. Kinikilig kasi ako. Hehe.

“Kung may itatanong ako sayo… sasagutin mo ba?” woah. What kind of question is that?“di ko pa nga alam yung tanong e. HAHA.” Ngumiti lang siya.

Feeling ko…Naiinlove ako sa kaniya sa bawat minutong nagdadaan.

“Well then… tell me…” pasuspense?

“Do you love me?” ngumiti lang ako. Wala naman sigurong ibang dahilan para hindi pa ko sumagot ng tama sa tanong na yan.

“Oo naman. Mahal kita.” Tugsh. Ang cheesy.“Ok.” Tapos ngumiti siya. Pero iba ang ngiting ‘to. Ngiting parang pinipigil dahil…

Anytime e mageexplode??

And then ayun.Tinakasan na lang ako bigla matapos marinig ang sagot ko sa tanong daw niya. HAHA.

Weird, huh?

Pero right timing rin naman ang paglabas ni Gab sa kwarto.Sakto kasing nagring ang cellphone ko.

Tumatawag si mommy. Watta surprise!

‘‘Hello, Ma? I miss you so much!’’ inantay ko ang pagsagot ni mama pero wala akong ibang narinig kundi ang paghikbi niya.

“Ma? Umiiyak ka ba?” hindi parin nakapagsalita si mama. Patuloy lang ang paghikbi niya.“Ma! You’re scaring me! What’s happening there?” this time, she managed to speak.

“Anak…” but she still couldn’t contain her cries.“your dad…” nagsimulang magtayuan ang balahibo ko sa katawan as tears started to fill my eyes.

“Dad? W…what happened to my dad?”

I asked not quite sure kung gusto ko bang malaman ang sagot sa katanungang iyan.But still I asked because I need to know.

“Your dad. He’s sick. He’s sick even before I got here. Hindi ko lang masabi sayo kasi alam kong masaya ka.” Naguilty ako. I’m such a bad daughter.

While my dad was suffering in England, I was here na hindi man lang iniintindi ang kalagayan niya doon.

“Anong sakit niya?” nanginginig ang boses ko sa bawat salitang binibitawan ko.“Na stroke ang dad mo.” Biglang bumaba lahat ng pagtaas ng balahibo ko.

Biglang wala akong maramdaman.

“He’s in coma.”

And that’s it.I felt the world upon my shoulders.

Tumutulo ang luha ko pero walang hikbong maririnig sakin.Umiiyak ako pero walang reaksyon ang mukha ko.

Nasasaktan ako pero wala akong maramdaman.

Wala ring ibang tumatakbo sa isip ko kundi ang mga salitang binitawan ng mommy ko.Wala kong ibang maisip kundi ang katotohanan ng kalagayan ng daddy ko.

The next thing I know, my cellphone is on my hands and I was dialling a number.

“Hello? Cian?”

Special ChapterThe First Step

Since patapos na ang storyang ito nina Gab at Niobe…Nais kong maghatid ng isang kabanatang magpapakilala ng lubos sa mga tauhang inyong minahal.

Naks. Parang TAYONG DALAWA lang. HAHA.

Simulan natin sa TAYTOL.

Ever wonder kung bakit 53.000 steps ang taytol ng storyang ito?

Well, ngayon ko lang narealize ang bagay na ito.As in at this very moment lang.

HINDI KO PALA PWEDENG SABIHIN SA INYO.ABANGAN NA LANG SA EPILOGUE. HAHAHA.

Let me tell you a story.

Mas maiintindihan niyo sana ang kwentong ito kung…Alam niyo ang buong kwento ng story kong Ang Gasgas Kong Lovestory.Pero ikukwento ko na rin.

May kakilala ko.Couple sila. Ang tagal rin nilang magboyfriend-girlfriend.More than a year, I think.

And then, all of a sudden…Nabalitaan kong nagbreak sila.

Nakita ko yung lalaki isang araw.Hindi niya ko pinapansin, hindi naman kami close.

Pero nakita ko siya, kasama ang bespren niya.Malungkot siya. Tipong naiiyak.At andun ang bespren niya dahil kinocomfort siya nito.

The next day…

I found out that the girl was pregnant.

BUT!NOT with his child.

Nabuntis yung babae na girlfriend ng lalaki ng ibang lalaki.

And then…53.000 steps was born. Hehehe.

You see, the girl became my inspiration sa character ni Niobe.While the boy became the character of Cian.Siyempre, minodify ko na ang kwento nila. Hehe.

Naisip ko kasi…

Sa lahat ng teenage moms, ilang lalaki ang malakas ang loobNa mananagot sa kalokohang ginawa nila?Ilang lalaki ang matapang na aako sa kasalanang nagawa ng iba?Ilang lalaki ang mag-aabot ng kamay sa isang babaeng wala nang makapitan pa?

And then, Gab’s character was born.

Maraming pangalan ang pinagpilian ko sa magiging pangalan ni Gab.Nakuha ko ang BORROMEO sa isa sa mga kaklase ko. Hehe.

Nilista ko kasi lahat ng apelido ng mga kaklase ko sa papel at minix and match sa mga pangalang pinagpipilian ko.

Gab Borromeo stand out from the rest ng names na pinagpipilian ko.So ayun. Yan na ang pangalan ni Gab. Hehe.

Nakuha ko naman ang pangalang Niobe sa MYTHOLOGY.

As you all know, mahilig ang otor na si ako sa mythology. Hehe.

Hindi maganda yung character na Niobe sa mythology but I chose that name dahil bukod sa cute e napakasymbolic. Hehe.

Si Niobe sa mythology ay isang nanay.Isang nanay na maraming anak. Wahahaha. At dahil masama ang ugali ni Niobe na yun, pinarusahan siya. Namatay lahat ng napakaraming anak niya sa harap niya. And the worst was that she was changed into a stone and only her tears flowed and could not ever stop.

Anong symbolism nun?

Well, narealize ko lang dun yung pagiging isang ina. Hehe.Masama man si Niobe ng mythology, she’s still a mother. At masakit mawalan ng anak, napakaraming anak pa kaya? HAHA.

So ayun.

For me, NIOBE symbolizes the ups and downs of a mother.

Noon pa man, gusto ko na ang pangalang Phoebe. Hehe.Ang cute naman kasi e di ba? Hehe. But it’s also a name of a character sa mythology. Hehe.

Hindi naman siguro halatang adik ako sa mythology? HAHA.

Si Phoebe dun yung isang Titan na asawa ni Hyperion at anak sina Helios (sun), Eos (dawn), Selene (Moon).

Ok. Tama na.HAHA.Care ba nila sa info na yan? HAHAHA.

Nireseach ko lang ang Cian at nagpop lang sa utak ko ang pangalang Ralph. Hehe.

Si ALLY naman, nang galing siya sa pangalan ng BESPREN ko. Ehehe. Pinaikot-ikot ko lang ang pangalan ni bespren hanggang sa makuha ko yung ALLY. Hehe. ALLY is actually Alexcess Kimberly. Hehe. Kinuha ko lang yung first two letters at last two letters ng pangalan niya. Hehe. Pero hindi yan ang pangalan ng bespren ko. KIM lang, hindi Kimberly. Hehe.

Hmm.. anu pa bang pwedeng ishare sainyo??

OH WELL.

Bago ko tuluyang tapusin ang chapter na ito na wala lang naman talaga at bago rin tuluyang magtapos ang storyang ito…

Nais ko nang magpasalamat sa lahat ng Readers, commentors, silent readers and most specially, ang prens ko ditto sa ttalk sa inyong walang sawang pagsubaybay sa mga stories ko. Hindi lamang sa story na ‘to kundi pati na rin sa ibang mga story ko. Hehe.

Sana… magkatagpo pa ang ating mga landas sa mga susunod kong stories at sana patuloy ko kayong mapangiti, mabwusit, mapakilig, mapaiyak, mapatae at mapautot sa mga susunod kong stories. Hehe.

Yours,x.kaycee.x

FortyThe Hero of the Heroine

Gab’s Point of View

[url=http://www.youtube.com/watch?v=OC-Fv91AkxI#music]LISTEN[/url]

“Do you love me?”“Oo naman. Mahal kita.”

I imagined a place filled with beautiful lights.The garden would be at it’s best.

Sa gitna ng garden, may isang malaking bilog.The sides of it is actually a fountain.

At sa gitna nun…Magaganap ang pinakamasayang eksena sa buhay ko.

The setting would be the most romantic scene anyone could ever decipher.

But it wouldn’t be perfect until the love of my life is in the picture, with me, holding her hand and asking her to spend the rest of eternity with me. She will answer.

Biglang lalabas ang tubig mula sa fountain kasabay ng pagputok ng mga fireworks.And it’s more than perfect.

“Sir?” I snapped out of it.“Nakaset up na po ang lahat. Anong oras po ba darating ang girlfriend niyo?” ngumiti ako. This is it. Wala nang urungan.

“Oo naman. Mahal kita.”

Kung sabagay, ano pa nga bang dahilan ko para umurong?

“Sige. Tatawagan ko na siya. Maraming salamat.” When she said those words, wala nang anu pa man sa mundo ang makakahadlang pa sakin.

Lahat ng takot, inggit, insecurity…Lahat ng yun nawala.

‘Cause as long as Niobe loves me, nothing else in this world could interfere between the two of us.

and yes.I AM PROPOSING TO NIOBE.

“Hello? Gab?” Napangiti ako sa sarili ko.

Hindi ko maipaliwanag kung bakit ganito na lang ang epekto sakin ni Niobe.Samantalagang pangalan ko lang naman ang binanggit niya.

“Are you on your way? Namimiss na kita.” Tumawa siya. At natuwa ako sa pagtawa niyang iyon.‘‘HAHA. Tiis ka muna ng onti. Papunta na ko.” Natatawa parin siya.‘‘Good.’’

But when her laugh faded, silence lurked.

“Uhm… Gab?”“Hmm?”“Mahal kita.”

Hindi niya alam kung gaanong saya ang idinagdag ng mga salitang yun sa saying nararamdaman ko ngayon.

Pero…

Bakit parang may bahid ng kalungkutan ang pagkakasabi niya nun?

“Nasabi mo na yan.” Tumawa ulit siya. Playful na tawa.“HAHA. I know. Gusto ko lang ulitin. Baka makalimutan mo.” How can I forget such thing? HAHA. And it was my turn to laugh.

“Just hurry and come to me.”

Nang ibaba namin ang cellphone…Hindi ko alam kung bakit…

Bigla na lang ako nakaramdam ng kalungkutan.

“Sir? Hindi pa ho ba tayo magpapack-up? Malapit na pong umulan at kanina pa po tayo nag-aantay. Baka hindi na—“ he was interrupted by a loud thunder.

Napasinghap ako.

“Gawin niyo ang dapat niyong gawin.” Pero hindi ako aalis dito hangga’t hindi dumarating si Niobe.“Sige ho.” Kumakamot ng ulong naglakad ito palayo.

Tumayo ako sa kinauupuan ko at naglakad-lakad.

I imagined this place filled with beautiful lights habang nasa gitna kami ng fountain, masayang pinapanood ang mga fireworks. And its perfect.

Pero…

Kahit walang magagandang ilaw, wala kami sa gitna ng fountain at walang fireworks, it would still be perfect as long as she’s there saying that she’s willing to love me for eternity as I will do.

The rain started to fall down from the sky exactly at the moment tears fell from my eyes.

I stood there, ignoring the rain.Feeling nothing but pain.Asking myself nothing but why.

Tinignan ko ang makapal na ulap. May eroplanong nagdaan sa kabila ulan.I reached for it. Gusto kong kunin yun at ikulong sa mga kamay ko.

Pero hindi pwede.

Pinikit ko ang mga mata ko.Wala akong ibang Makita kundi mga alaala. Alaala ng mukha ni Niobe.

Ang mga pag ngiti niya, pagtawa… pag-iyak.

Gusto kong makulong sa mga alaalang yun.Ayokong mawala ang mga alaalang ito…

‘‘Gab!’’ narinig ko ang boses ni Kiel natumawag sa pangalan ko.Pero hindi ko parin binuksan ang mga mata ko.

Hanggang sa maramdaman ko ang mga kamay niya sa balikat ko.

“Gab…” I slowly opened my eyes.

Nakita ko si Kiel at si Ally, magkasamang nakasilong sa iisang payong.Habang ako, basang basa sa ulan.

Parehong malungkot ang mukha nila.Pero wala ng epekto sakin ang itsura sa mga mukha nila.

I am already sad.

Then…Inabot ni Ally ang isang pirasong papel.

“I’m sorry, Gab.”

Ngumiti ako. Ang pinakamalungkot na ngiti sa mundo.Binuksan ko ang papel. At napaupo sa kinatatayuan ko.

“NIOBE!!!!!

…I love you.”

EPILOGUE53.000 steps

5 years later…

“Yes. Oh. I forgot about Mr. Enriquez. Can you tell him that I’m gone for a week?”“Mommy, I’m hungry. I want ice cream.” Tinignan ko ang anak kong nakahawak sa laylayan ng damit ko.“Wait lang baby. May kausap si Mommy sa phone.” At ang mabait kong anak ay cute na tumango at nanahimik na lamang sa kaniyang kinauupuan.

Being in this place with my daughter?Parang nananariwa ang lahat ng alaala ng nakaraan.

“Huh? What?! No, no! don’t cancel that. I’ll be back before Cian’s wedding.”

Limang taon na rin ang nakakaraan.

I love you. But I’m sorry, I have to leave. --Niobe.

Andaming nangyari.

Pero sa huli…

Hindi parin si Cian.

Alam ko na naman yun.Mula ng dumating siya sa buhay ko, alam ko ng hindi Cian.Dahil nagbago na ang pananaw ko sa buhay mula ng nakilala ko siya.

Siyempre, kilala niyo kung sino ang siya na tinutukoy ko.

Matapos kong sumama kay Cian pabalik ng England, narealize ni Cian na wala na talagang pag-asa para sa aming dalawa.

Dahil sumama man ako sakaniya, naiwan naman ang puso ko sa pinanggalingan namin.

He let go of me. But we remained as good friends.Until he met Tricia, the girl he’s going to get married with. And I’m happy for them.

Kung itatanong niyo naman kung anong nangyari sa tunay na ama ng anak ko…Well, we’re good too. He’s now managing their family business at wala parin siyang asawa.Pero may girlfriend siya na mabait rin naman sa anak namin.

Sobra rin siyang nanghihinayang sa nangyari sa buhay ko.Kulang na lang batukan niya ko nang magkita kami ulit sa England at malamang…

Haay…

As for my love life…Well, that’s the reason why I’m here.

“Years ago, I was setting a deal with a big company in the Philippines. Unfortunately, naudlot ang deal na yun. Hindi natupad ang agreement. However, they are setting a deal again but with specific conditions.”

Hindi ko talaga magets why my mom is talking to me about such thing. Oo, president ako ng company namin pero siya naman ang CEO. It’s still up to her kung matutuloy ang deal or not.

Pero ngumiti ako. It’s still a good news for the company after all.

“That’s great, Ma.”“Yes, it is. Though I’m worried sa condition na gusto nilang mangyari.” Nacurious naman ako sa condition na ito dahil talagang worried ang itsura ni mama.

“They wanted marriage to seal the agreement.” Napatayo ako sa sobrang pagkashock.‘‘PERO MA?! Buhay pa si daddy! Na paralized lang siya!’’ nabatukan naman daw ako ng di oras ng nanay ko.

“Loka. IKAW ang ipapakasal, hindi ako.” Ahehe. Sabi ko nga e. hehe.‘‘That is kung papayag ka at…

Nalimutan mo na si Gab.”

Si Gab.

Paano ko malilimutan yun kung kahit saan ako lumingon, mayroong nagpapaalala sakaniya?Mismong anak ko, pinapaalala siya.

Ally LokaCalling…

“BESPREEEEEEN!” ang nakakabinging pagbati ng bespren kong matagal kong hindi nakita.

“Oh? Asan ka na bruha ka. Kanina pa kami nag-aantay ng anak ko dito sa airport. Pinagtitinginan na kami ng mga tao.” Hmm… suddenly, it felt like déjà vu.

“Yun nga e. Something occured. Hindi kita masusundo. PERO! Nagpatawag na ko ng taxi na susundo sainyo. Abangan niyo na lang sa labas ng airport.” Haay. Ang bespren kong ito talaga.“Osige sige. I’ll see in hours.”

I turned to my daughter na inaaliw ang sarili niya sa pagbilang ng mga taong nakasuot ng color white. Haay. Kung minsan, weird ang mga laro ng anak ko. HAHA.

“Mommy, are we going to see Papa already?” hmm. Napakunot ang noo ko sa tanong ng anak ko.“uhm.. Anak, your Dad is in England. We’re here in the Phillippines. But let’s go, we’re leaving already.” First of all, daddy ang tawag ni Gabbie kay Ralph. San naman niya nakuha ang idea na makikita niya ang daddy niya dito??

Sa labas ng airport, may isang taxi na nag-aantay just like what Ally said.

“Ms. Niobe?” tumango ako at pumasok kami ng anak ko sa loob ng taxi.“Nasabi na ho ba ng kaibigan ko kung san ang punta namin?” ngumiti si manong driver at tumango.

Naalala ko ang pagpunta ka dito five years ago.Naalala ko ang unang beses na nakita ko si Gab.Naalala ko ang huling beses na narinig ko ang boses niya.

Mahal ko si Gab.Mahal na mahal.

Pero…

“We both know that what the two of had was just a pretend.” Yeah. Unfortunately, simula nung simula alam nila ang buong katotohanan.

Gab and I played husband and wife habang sila nagkukunyaring hindi alam ang pagkukunyari namin.

“But we also know that you love him.” I hate it when my mom’s right.“Ma… President ako ng kompanya natin and marrying that business is part of my responsibility. So…

payag ako.”

Kaya kami nandito ng anak ko.Kaya ako bumalik ng Pilipinas.

[url=http://www.aimini.net/view/?fid=8u0vHPi214Tsjls7LAEX]LISTEN[/url]

screeeech!

Nagulat kami ng anak ko nang biglang tumigil ang taxi na sinasakyan namin.Wala akong naalalang sa isang park ang destination namin.

‘‘Manong, bakit ho tayo tumigil?”“Sabi ni Ma’am Ally dito ko kayo ibaba e.”

hmm.. Si Ally ang nagsabi? Loka talaga yun.Pero bumaba parin kami ni Gabbie. Si Ally kasi e. baka may binabalak lang ang lokang yun.

“WOW! Look mommy!” napatingin ako sa tinuro ng anak ko.

Ang ganda nga. Punong puno ng rose petals ang paligid at punong puno rin ng mga magagandang ilaw.Napakaromantic ng lugar. Napangiti ako. May magaganap sigurong proposal sa lugar na ‘to.

“Tara na, Ga—’’ pag lingon ko sa anak ko, SHE IS NOT THERE!“GABBIE?! GABBIE?! WHERE ARE YOU?!” Hinanap ko ang anak ko.

Ghad. Where in the world would that kid go?!Kanina lang andito siya sa tabi ko e! gosh. Talaga’ng batang yun o.

Sinuyod ko ang buong lugar na ito hanggang sa marating ko ang pinakaloob nung lugar which is isang malaking bilog na nakatiles.

“GABBIE?! ASAN KA ANAK?!” ghad. Kinakabahan na ko. San ba nagsuot ang batang yun?!

Naiiyak na talaga ko.Tutulo na yung luha ko just in time when…

“Mommy, mommy, I saw Papa!” agad akong napalingon nang marinig ko ang boses ng anak ko.But I was more than shocked when I saw the person walking along with my daughter.

Nakangiti siya.Palakas ng palakas ang pagtibok ng puso ko sa bawat hakbang niya palapit sa akin.

And then he was standing in front of me.

My heart stopped when he touched my face.And I just stared at him all the while he was doing that.

Until I finally managed to utter a word.

“G-Gab Borromeo.” Biglang nagsplash ang tubig galing sa gilid ng bilog na kinatatayuan namin na sinabayan ng pagputok ng fireworks sa kalangitan.

It’s like magic.

“At your service. ;D”

life is lika a non-stop journey.We walk and walk though the path doesn’t end.

In my life’s journey, I may had 10,000, 35,000 or 53,000 steps.A thousand step journey filled with laughs, cries, hatred and love.

And I don’t regret any of those thousand steps I took.‘Cause those 53,000 steps…

Lead me to him.

Another 5 years later…

Nathaniel Gabriel Borromeo is born.

THE END.