จับยามสามตาย · 2015. 7. 15. · จับยามสามตาย odd...
Post on 20-Aug-2020
0 Views
Preview:
TRANSCRIPT
ตวัอย่าง
จับยามสามตาย
เขาบอกวา่ความผดิปกตอิยา่งทีส่องของเขาคอืความสามารถในการเขยีนหนงัสอืไดด้แีละ
รวดเร็ว ผลิตหนังสือที่ได้เสียงตอบรับอย่างกระตือรือร้นออกมาด้วยความเร็วแบบอัจฉริยะ
ร หั ส ลั บ เ ม สั นT H E L O S T S Y M B O L
1
ตวัอย่าง
ผลงานเรื่องอื่น ๆ ของดีน คูนท์ซ ที่จัดพิมพ์โดยแพรวสำนักพิมพ์
คืนเลือด (What The Night Knows)
หมดเวลา...ตาย (Intensity)
เที่ยวบินมรณะ (Sole Survivor)
2
T H E L O S T S Y M
B O L
ตวัอย่าง
จับยามสามตายOdd Thomas
ดีน คูนท์ซ
เขียน
พรรษพร ชโลธร
แปล
ร หั ส ลั บ เ ม สั นT H E L O S T S Y M B O L
3
ตวัอย่าง
จับยามสามตาย (Odd Thomas)
ผู้เขียน ดีน คูนท์ซ
ผู้แปล พรรษพร ชโลธร
แพรวสำานักพิมพ์
ในเครือบริษัทอมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง จำากัด (มหาชน)
๓๗๘ ถนนชัยพฤกษ์ (บรมราชชนนี) เขตตลิ่งชัน กรุงเทพฯ ๑๐๑๗๐
โทรศัพท์ ๐-๒๔๒๒-๙๙๙๙ ต่อ ๔๙๖๔, ๔๙๖๙ โทรสาร ๐-๒๔๓๔-๓๕๕๕, ๐-๒๔๓๔-
๓๗๗๗, ๐-๒๔๓๕-๕๑๑๑
Homepage: www.amarinpocketbook.com
E-mail: info@amarin.co.th
Odd Thomas by Dean Koontz
Copyright © 2003 by Dean Koontz
Copyright arranged with Lennart Sane Agency AB
Hollไndareplan 9 SE-374 34 Karlshamn, Sweden.
through Tuttle-Mori Agency Co., Ltd.
สงวนลิขสิทธิ์หนังสือเล่มนี้ตามพระราชบัญญัติ พ.ศ. ๒๕๓๗
ห้ามคัดลอกเนื้อหา ภาพประกอบ รวมทั้งดัดแปลงเป็นแถบบันทึกเสียง ตลับวีดิทัศน์
หรือเผยแพร่ด้วยรูปแบบและวิธีการอื่นใดก่อนได้รับอนุญาต
เลขมาตรฐานสากลประจำาหนังสืออิเล็กทรอนิกส์ 978-616-18-0640-8
เจ้าของ ผู้พิมพ์ผู้โฆษณา บริษัทอมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง จำากัด (มหาชน)
กรรมการผู้จัดการใหญ่ ระริน อุทกะพันธุ์ ปัญจรุ่งโรจน์
บรรณาธิการอำานวยการ อุษณีย์ วิรัตกพันธ์
บรรณาธิการ ภูริชญา อสุนี ณ อยุธยา
ศิลปกรรมผู้ออกแบบปก ธิดารัตน์ ไทยานนท์
ตวัอย่าง
ดีน คูนท์ซ เป็นนักเขียนที่ประสบความสำเร็จอย่างสูง ผลงานของเขามีเอกลักษณ ์
ที่คนอ่านรัก
งานของเขาทำให้เราอยู่ไม่สุข ถ้าอ่านดึกเกินไป ทำให้เราตาค้าง ถ้าอ่าน
ก่อนนอน และอาจทำให้เราตื่นขึ้นมากลางดึกเพื่อสงสัยว่า ตอนนี้มีคนอื่นที่ไม่ใช่
สมาชิกในครอบครัวอยู่ในบ้านหรือเปล่า
อ็อดด์ ทอมัส เป็นตัวละครที่คูนท์ซขัดเกลามาอย่างดี เขาเป็นเด็กหนุ่ม
ธรรมดา ๆคนหน่ึง แต่บทจะไม่ธรรมดาข้ึนมา อ็อดด์ ทอมัส ก็ทำให้เราประหลาดใจ
ได้แบบตั้งตัวไม่ทัน
ขอเตือนว่านวนิยายเรื่องนี้มีอะไรมากกว่าเรื่องของคนเห็นผี ถ้านอนอ่าน
คุณก็อาจจะต้องหดขาขึ้นมาให้พ้นขอบเตียง ถ้านั่งอ่านใกล้หน้าต่าง คุณก็อาจ
ต้องลุกขึ้นไปปิดม่านซะ
และเมื่ออ่าน ๆ ไป น้ำตาคุณอาจไหลแบบเป็นบ้าเป็นหลัง
แพรวสำนักพิมพ์กันยายน ๒๕๕๗
ค ํ า นํ า ส ํ า น ั ก พ ิ ม พ์ ร หั ส ลั บ เ ม สั น
T H E L O S T S Y M B O L
5
ตวัอย่าง
6
T H E L O S T S Y M
B O L
ตวัอย่าง
ถึงสาว ๆ เพื่อนยาก
แมรี ่ โครว์, เกอร์ด้า คูนท์ซ,
วิกกี้ เพจ, และยานา เพส
เราจะไปสังสรรค์กัน เราจะกิน
เราจะดื่ม เราจะคุย คุย คุย
ร หั ส ลั บ เ ม สั นT H E L O S T S Y M B O L
7
ตวัอย่าง
ความหวังเคียงเพียงคนผู้สู้ฟันฝ่า
ไมเ่หน็คา่ความทอ้แทย้อมแพพ้า่ย
จากเปลไกวไปจนฝังยังเรือนตาย
สิ่งใดกรายใจทรหดต้องอดทน
— เดอะบุ๊กออฟเคาน์เต็ดจอยส์
8
T H E L O S T S Y M
B O L
ตวัอย่าง
ผ ม ชื ่ อ อ ็ อ ด ด ์ ท อ ม ั ส ถงึแมย้คุนีช้ือ่เสยีงจะเปน็แทน่บชูาทีค่นสว่นใหญ ่
สักการะ ผมก็ไม่แน่ใจนักว่าทำไมคุณถึงต้องมาสนใจว่าผมเป็นใครและมีตัวตน
อยู่หรือไม่
ผมไม่ใช่คนดัง ผมไม่ใช่ลูกคนดัง ผมไม่เคยแต่งงานกับคนดัง ไม่เคยถูก
คนดังข่มเหงทารุณ และไม่เคยสละไตไปปลูกถ่ายให้คนดังคนไหน ยิ่งไปกว่านั้น
ผมยังไม่มีความต้องการที่จะเป็นคนดังเลยแม้แต่นิด
อันที่จริงแล้วผมเป็นคนไร้ความสำคัญตามมาตรฐานวัฒนธรรมของเรา
เสียจนไม่ใช่แค่นิตยสาร พีเพิล จะไม่มีวันลงบทความเกี่ยวกับผม แต่อาจบอกปัด
ความพยายามของผมที่จะสมัครสมาชิกนิตยสารเสียด้วย โดยมีเหตุผลว่า
แรงดึงดูดแบบหลุมดำของสภาพไร้ซึ่งความดังของผมนั้นแรงกล้าพอที่จะดูด
เอาธุรกิจของพวกเขาหายวับไปทั้งยวง
ผมอายุยี่สิบ สำหรับพวกผู้ใหญ่ที่เจนโลก ผมก็ไม่ได้โตไปกว่าเด็กนัก
แต่สำหรับเด็กคนไหน ๆ ผมแก่พอที่จะไม่น่าไว้วางใจ พอที่จะถูกกันออกไป
ตลอดกาลจากสังคมแสนวิเศษของกลุ่มคนตัวจ้อยไร้หนวด
เพราะฉะนัน้ผูเ้ชีย่วชาญดา้นการจดักลุม่ประชากรอาจสรปุวา่ กลุม่เปา้หมาย
เดยีวทีจ่ะรบัฟงัผมคอืชายหญงิอายนุอ้ยคนอืน่ ๆ ซึง่กำลงัลอ่งลอยเทง้เตง้อยูร่ะหวา่ง
วันครบรอบวันเกิดปีที่ยี่สิบและยี่สิบเอ็ดของตัวเอง
อันที่จริงผมไม่มีอะไรจะพูดกับกลุ่มผู้ฟังวงแคบ ๆ นั่น จากประสบการณ์
แล้ว ผมไม่สนใจเรื่องส่วนใหญ่ที่ชาวอเมริกันอายุยี่สิบคนอื่น ๆ สนใจกัน ยกเว้น
แต่การเอาชีวิตรอด ซึ่งก็แน่ละ
ผมใช้ชีวิตแบบไม่ธรรมดา
ทีบ่อกอยา่งนี ้ ผมไมไ่ดห้มายความวา่ชวีติของผมดกีวา่ของคณุ ผมแนใ่จวา่
๑จั บ ย า ม ส า ม ต า ย
1
จั บ ย า ม ส า ม ต า ย
1
O d d T h O m a s
ตวัอย่าง
ชวีติคณุเตม็ไปดว้ยความสขุ เรือ่งนา่ยนิด ี เรือ่งอศัจรรย ์ และความกลวัอนัไมย่อม
จากไปไหนมากมายเท่าที่ใครจะหวังได้ เพราะที่สุดแล้วคุณก็เป็นมนุษย์เหมือนผม
และเราก็รู้ว่า นั่น เป็นทั้งความสุขและเรื่องน่าพรั่นพรึงยังไง
ผมหมายความแค่ว่าชีวิตผมมันไม่ปกติ มีเรื่องพิลึกพิลั่นเกิดกับผมแบบที่
ไม่เกิดกับคนอื่น ๆ บ่อยนัก ถ้ามันจะเกิดกับเขาด้วยน่ะนะ
ยกตัวอย่างเช่น ผมคงไม่มีวันเขียนบันทึกความทรงจำนี่ถ้าไม่โดนชายหนัก
สี่ร้อยปอนด์ที่มือซ้ายมีนิ้วหกนิ้วสั่งให้เขียน
เขาชื่อ พี. ออสวอลด์ บูน ทุกคนเรียกเขาว่าออซซี่น้อย เพราะพ่อเขาคือ
ออซซี่ใหญ่ยังมีชีวิตอยู่
ออซซีน่อ้ยมแีมวชือ่เชสเตอรต์วัรา้ย เขารกัแมวตวันัน้ อนัทีจ่รงิแลว้ถา้เกดิ
เชสเตอรต์วัรา้ยใชช้วีติทีเ่กา้ของมนัหมดไปใตล้อ้รถบรรทกุพเีทอรบ์ลิต ์ ผมกเ็กรงวา่
ใจใหญ ่ๆ ของออซซี่น้อยคงไม่รอดจากการสูญเสียนั่น
ส่วนตัวแล้วผมไม่ปลื้มเชสเตอร์ตัวร้ายมากนัก ข้อหนึ่งก็เพราะมันฉี่ใส่
รองเท้าผมหลายครั้ง
เหตุผลที่มันทำแบบนั้นตามที่ออซซี่อธิบายดูเชื่อถือได้ แต่ผมก็ไม่ปักใจเชื่อ
ในความสัตย์ซื่อของเขาเสียทีเดียว ผมตั้งใจจะบอกว่าผมระแวงเรื่องความซื่อตรง
ของเชสเตอร์ตัวร้ายนะ ไม่ใช่ออซซี่
นอกจากนั้นคือ ผมไว้ใจแมวที่อ้างตัวว่าอายุห้าสิบแปดปีอย่างเต็มอกไม่ได้
จริง ๆ ถึงจะมีหลักฐานเป็นภาพถ่ายที่รองรับคำกล่าวอ้างนี้ ผมก็ยังยืนกรานที่จะ
เชื่อว่ามันเป็นเรื่องต้มกัน
ดว้ยเหตผุลตา่ง ๆซึง่จะชดัเจนขึน้ในภายหลงั ตน้ฉบบันีจ้งึไมส่ามารถตพีมิพ ์
ได้ชั่วชีวิตผม และความพยายามของผมก็จะไม่ได้รับผลตอบแทนเป็นค่าลิขสิทธิ์
ระหว่างที่ผมยังมีชีวิตอยู่ ออซซี่น้อยแนะว่า ผมควรทิ้งมรดกทางวรรณกรรม
ของผมไว้ในการดูแลอย่างแสนรักของเชสเตอร์ตัวร้าย ซึ่งเขาบอกว่าจะอายุยืนกว่า
เราทุกคน
ผมจะเลือกผู้ช่วยรายอื่น รายที่ไม่ฉี่รดผม
จะยงัไงเสยีผมกไ็มไ่ดเ้ขยีนเรือ่งนีเ้พือ่เงนิ ผมเขยีนเพือ่รกัษาสตสิมัปชญัญะ
ตัวเองไว้ และเพื่อหาคำตอบว่าผมจะกล่อมตัวเองได้ไหมว่าชีวิตผมมีจุดประสงค์
และมีความหมายพอให้ควรค่ากับการอยู่ต่อ
ไม่ต้องห่วงหรอกครับ การพร่ำพรรณนาทั้งหมดนี่จะไม่หดหู่จนเหลือทน
พี. ออสวอลด์ บูน สั่งผมอย่างเด็ดขาดให้รักษาบรรยากาศเรื่องให้เบาเข้าไว้
“ถ้านายไม่ทำให้มันเบา” ออซซี่ว่า “ฉันจะเอาก้นหนักสี่ร้อยปอนด์ของฉัน
2
จั บ
ย า ม
ส า ม
ต า ย
O d d
T h O m
a s
ตวัอย่าง
นั่งทับนาย แล้วนั่นก็ไม่ใช่วิธีที่นายอยากตายแน่”
ออซซีโ่มน้ะ่ กน้เขาถงึจะอลงัการพอดกูค็งหนกัไมเ่กนิรอ้ยหา้สบิปอนดห์รอก
อีกสองร้อยห้าสิบปอนด์กระจายไปทั่วโครงกระดูกอันทนทุกข์ส่วนที่เหลือของเขา
เมื่อการณ์ปรากฏให้เห็นในตอนแรกว่าผมไม่สามารถรักษาบรรยากาศให้เบา
ออซซี่ก็แนะให้ผมทำตัวเป็นผู้เล่าเรื่องที่เชื่อถือไม่ได้ “มันใช้ได้ผลสำหรับอกาธา
คริสตี้ ในเรื่อง คดีฆาตกรรมโรเจอร ์ แอคครอยด์ ” เขาบอก
ในนิยายแนวลึกลับที่เล่าด้วยบุรุษที่หนึ่งเรื่องนั้น ปรากฏว่าผู้เล่าเรื่องคนดี
เป็นฆาตกรที่ฆ่าโรเจอร์ แอคครอยด์ อันเป็นข้อเท็จจริงที่เขาซ่อนไว้จากผู้อ่าน
จนกระทั่งตอนจบ
เขา้ใจไวน้ะวา่ผมไมใ่ชฆ่าตกร ผมไมไ่ดท้ำอะไรชัว่ชา้ทีต่อ้งปกปดิไมใ่หค้ณุรู้
ความเชื่อถือไม่ได้ของผมในฐานะผู้เล่าเรื่องส่วนใหญ่เกี่ยวกับการใช้รูปกาลของ
กริยาเฉพาะบางคำ
ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกครับ คุณจะได้รู้ความจริงเร็วพอดู
จะยังไงเสียผมก็เล่าเรื่องของตัวเองล่วงหน้าไป ออซซี่น้อยกับเชสเตอร์
ตัวร้ายยังไม่ได้เข้ามามีบทบาทจนกระทั่งหลังจากวัวนั่นระเบิด
เรื่องนี้เริ่มต้นขึ้นในวันอังคาร
สำหรับคุณ นั่นคือวันถัดจากวันจันทร์ ส่วนสำหรับผม มันคือวันหนึ่ง
ที่เหมือนวันอื่น ๆ อีกหกวัน ล้นปรี่ไปด้วยความเป็นไปได้ที่จะเกิดเรื่องลึกลับ
การผจญภัย และเหตุระทึกขวัญ
คณุไมค่วรนกึวา่ชวีติผมเรา้อารมณแ์ละแสนอศัจรรย ์ เรือ่งลกึลบัถา้มมีากไป
กเ็ปน็แคข่องนา่รำคาญ การผจญภยัมากไปนัน้ชวนใหห้มดแรง และเหตรุะทกึขวญั
เล็ก ๆ น้อย ๆ ก็เกินพอไปอีกนาน
ผมตื่นขึ้นมาตอนตีห้าเช้าวันอังคารโดยไม่ได้ใช้นาฬิกาปลุกช่วย ตื่นจาก
ความฝันเรื่องพนักงานโรงโบว์ลิ่งที่ตายไป
ผมไม่เคยตั้งนาฬิกาปลุก เพราะนาฬิกาในตัวผมไว้ใจได้อย่างยิ่ง ถ้าผม
อยากตื่นตอนตีห้าเผง ก่อนเข้านอนผมก็จะบอกตัวเองสามครั้งว่าผมต้องตื่นตอน
๔.๔๕ น. ไม่ขาดไม่เกิน
แมจ้ะไวใ้จได ้ แตน่าฬกิาปลกุในตวัผมกเ็ดนิชา้ไปสบิหา้นาทดีว้ยเหตผุลอะไร
บางอย่าง ผมเรียนรู้เรื่องนี้ตั้งแต่หลายปีก่อนและปรับตัวเข้ากับปัญหานี้ไปแล้ว
ฝันเรื่องพนักงานโรงโบว์ลิ่งที่ตายนั่นรบกวนการนอนของผมเดือนละหน
สองหนมาสามปีแล้ว รายละเอียดนั้นยังไม่ชัดพอให้ลงมือทำอะไร ผมจึงต้องรอ
และหวังว่าความกระจ่างจะไม่มาสายเกินไป
จั บ ย า ม ส า ม ต า ย
3
O d d T h O m a s
ตวัอย่าง
ดังนั้นผมจึงตื่นขึ้นมาตอนตีห้า ลุกขึ้นนั่งบนเตียง และพูดว่า “ละเว้น
ข้าพเจ้าไว้เพื่อรับใช้พระองค์” ซึ่งเป็นบทสวดภาวนายามเช้าที่ยายชูการ์สของผม
สอนให้สวดสมัยผมยังเล็ก
เพิร์ล ชูการ์ส เป็นยายผม ถ้าเธอเป็นย่า ชื่อผมคงเป็นอ็อดด์ ชูการ์ส
หรือนายน้ำตาลประหลาด ทำให้ชีวิตผมยิ่งยุ่งยากขึ้นไปอีก
ยายชูการ์สเชื่อเรื่องการต่อรองกับพระผู้เป็นเจ้า ยายเรียกพระองค์ว่า
“พ่อค้าขายพรมเก่านั่น”
ก่อนเล่นโป๊กเกอร์ทุกเกม ยายสัญญากับพระเจ้าว่าจะเผยแพร่วจนะ
ศักดิ์สิทธิ์ของพระองค์หรือแบ่งปันความโชคดีของตนกับเด็กกำพร้าเพื่อแลกกับไพ่
ทีไ่มม่ใีครสูไ้ดส้องสามตา ตลอดชวีติยาย เงนิทีช่นะจากเกมไพน่ัน้เปน็แหลง่รายได ้
สำคัญของยายมาตลอด
เพราะเป็นผู้หญิงดื่มหนักที่มีความสนใจหลายอย่างนอกเหนือจากโป๊กเกอร ์
บางครั้งยายชูการ์สจึงไม่ได้ใช้เวลาเผยแพร่พระวจนะของพระเจ้ามากเท่าที่สัญญา
ไว้กับพระองค์ ยายเชื่อว่าพระเจ้าทรงคาดไว้แล้วว่าจะทรงถูกหลอกต้มบ่อยครั้ง
กว่าที่จะไม่ถูกต้ม และพระองค์จะไม่ทรงถือสาเรื่องนั้น
เราอาจต้มพระเจ้าแล้วรอดตัวไปได้ ยายว่าไว้ ถ้าเราทำอย่างมีเสน่ห์และมี
ไหวพริบ ถ้าเราใช้ชีวิตอย่างมีจินตนาการและเปี่ยมชีวิตชีวา พระเจ้าก็จะทรง
โอนอ่อนผ่อนตามเพื่อดูว่าเรื่องบันเทิงเหลือรับชนิดไหนที่เราจะทำต่อไป
พระองค์จะทรงผ่อนปรนให้เราบ้างเช่นกัน ถ้าเราโง่เขลาจนชวนตะลึงอย่าง
น่าขัน ยายอ้างว่าเรื่องนี้คือคำอธิบายที่ว่าทำไมคนโง่จนลืมหายใจตั้งไม่รู้กี่ล้านคน
สามารถใช้ชีวิตได้อย่างราบรื่นทีเดียว
แนล่ะวา่ในระหวา่งนัน้ เราตอ้งไมท่ำรา้ยผูอ้ืน่ในทางทีร่า้ยแรงใด ๆ มฉิะนัน้
เราจะทำให้พระองค์หมดความขบขัน แล้วก็จะถึงเวลาใช้หนี้ที่เราผิดสัญญา
ถึงแม้ยายจะดวดเหล้าดุจนล้มคนตัดฟืนได้ เล่นโป๊กเกอร์ชนะพวกต่อต้าน
สังคมใจหินที่เกลียดความพ่ายแพ้เป็นประจำ ขับรถเร็วอย่างหยันกฎฟิสิกส์สุด ๆ
(แต่ไม่เคยขับตอนเมา) และกินอาหารที่อุดมไปด้วยมันหมู ยายชูการ์สก็เสียชีวิต
ไปอย่างสงบขณะหลับตอนอายุเจ็ดสิบสอง มีคนพบยายพร้อมขวดบรั่นดีเปล่า
บนโต๊ะหัวเตียง นยิายทีเ่ขยีนโดยนกัเขยีนคนโปรดของยายซึง่เปดิอยูท่ีห่นา้สดุทา้ย
และรอยยิ้มบนหน้าของยาย
เมือ่วดัจากหลกัฐานทัง้หมดทีม่อียู่ ยายชกูารส์กบัพระเจา้กเ็ขา้ใจกนัและกนั
ดีพอสมควร
ด้วยความยินดีที่ตัวเองยังมีชีวิตอยู่ในเช้าวันอังคารก่อนรุ่งสาง ผมจึงเปิด
4
จั บ
ย า ม
ส า ม
ต า ย
O d d
T h O m
a s
ตวัอย่าง
สวิตช์โคมบนโต๊ะหัวเตียงและมองสำรวจห้องที่ใช้เป็นทั้งห้องนอน ห้องนั่งเล่น
ห้องครัว และห้องอาหาร ผมไม่เคยลงจากเตียงจนกว่าจะรู้ว่าใครกันที่รอผมอยู่
ถ้าเกิดมีใครรออยู่น่ะนะ
ถ้าผู้มาเยือนได้ใช้เวลาส่วนหนึ่งของคืนนั้นเฝ้าดูผมนอนหลับ ไม่ว่าเขา
จะไร้พิษภัยหรือมุ่งร้าย เขาก็ไม่ได้อ้อยอิ่งอยู่พูดคุยยามเช้า บางครั้งแค่การลุก
จากเตียงไปห้องน้ำก็ทำให้วันใหม่เสียความรื่นรมย์ไปได้แล้ว
มีแค่เอลวิสอยู่ที่นั่น สวมพวงมาลัยดอกกล้วยไม้ ส่งยิ้มและชี้นิ้วหนึ่งมา
ที่ผมเหมือนปืนที่ขึ้นนกไว้
ถึงแม้ผมจะชอบอาศัยอยู่เหนือโรงรถแบบจอดได้สองคันแห่งนี้ และแม้
ผมจะพบว่าที่พักของตัวเองอบอุ่นน่าสบาย นิตยสารอาร์ คิเทคเจอรัลไดเจสต ์ก็คง
ไม่มาขอถ่ายภาพไปลงในเล่มแบบผูกขาด ถ้าหนึ่งในแมวมองสุดหรูของพวกเขามา
เห็นที่พักผม เขาอาจตั้งข้อสังเกตอย่างเหยียด ๆ ว่า อย่างไรเสีย คำที่สองในชื่อ
นิตยสารก็ไม่ใช่ อินไดเจสชั่น ที่แปลว่าอาหารไม่ย่อย
รูปกระดาษลังขนาดเท่าตัวจริงของเอลวิส ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของป้ายโฆษณา
ภาพยนตร์เรื่อง บลูฮาวาย ที่ใช้ตั้งแสดงในล็อบบี้โรงหนัง ยังอยู่ตรงที่ที่ผมทิ้งมันไว้
บางทีมันก็ขยับหรือถูกขยับไปเป็นครั้งคราวในช่วงกลางคืน
ผมอาบน้ำโดยใช้สบู่กลิ่นพีชกับแชมพูพีชที่สตอร์มี่ เลเวลลิน ให้ผมมา
ชื่อจริงของเธอคือบรอนเวน แต่เธอคิดว่ามันทำให้เธอฟังดูเหมือนชื่อเอลฟ์
ชื่อจริงของผมคืออ็อดด์จริง ๆ ครับ
ตามที่แม่ผมบอก นี่เป็นความผิดพลาดในสูติบัตรที่ไม่ได้รับการแก้ไข
บางครั้งแม่ก็บอกว่าพวกเขาตั้งใจจะตั้งชื่อผมว่าท็อดด์ บางครั้งก็บอกว่าเป็นชื่อ
ด็อบบ์ ตามชื่อลุงชาวเชโกสโลวะเกียคนหนึ่ง
พ่อผมยืนกรานว่าพวกเขาตั้งใจจะตั้งชื่อผมว่าอ็อดด์มาตลอด ถึงแม้พ่อ
จะไม่บอกผมหรอกว่าเพราะอะไร พ่อทักว่าผมไม่มีลุงเป็นชาวเชโกสโลวะเกีย
แม่ผมยืนยันแข็งขันว่าลุงคนนั้นมีตัวตนอยู่ แม้ว่าแม่จะไม่ยอมอธิบายว่า
ทำไมผมไมเ่คยเจอทัง้เขาหรอืพีส่าวของแมท่ีช่ือ่คมัรี ่ ซึง่วา่กนัวา่สองคนนัน้แตง่งาน
กันด้วย
ถงึแมพ้อ่ผมจะยอมรบัเรือ่งการมตีวัตนอยูข่องคมัรี ่ แตก่ย็นืกรานเสยีงแขง็
ว่าเธอไม่เคยแต่งงาน พ่อบอกว่าเธอเป็นยายเพ้ียน แต่พ่อหมายความว่ายังไงกับคำน้ี
ผมก็ไม่รู้หรอก เพราะพ่อไม่ยอมพูดอะไรอีก
แม่ผมกราดเกรี้ยวกับการบอกใบ้ว่าพี่สาวแม่เป็นยายเพี้ยน แม่บอกว่าคัมรี่
เป็นของขวัญจากพระเจ้า แต่นอกจากนั้นแล้วก็ยังไม่ยอมสื่อสารอะไรเกี่ยวกับ
จั บ ย า ม ส า ม ต า ย
5
O d d T h O m a s
ตวัอย่าง
ประเด็นนั้นเหมือนเดิม
ผมพบว่าการใช้ชีวิตอยู่กับชื่ออ็อดด์เป็นเรื่องง่ายกว่าการไปโต้แย้งมัน
กว่าผมจะโตพอที่จะตระหนักได้ว่ามันเป็นชื่อที่ผิดธรรมดา ผมก็ชินกับมันแล้ว
สตอร์มี่ เลเวลลิน กับผมเป็นมากกว่าเพื่อน เราเชื่อว่าเราเป็นเนื้อคู่กัน
เหตผุลหนึง่คอืเรามบีตัรคำทำนายจากเครือ่งทำนายดวงชะตาในงานเทศกาล
ที่บอกว่าเราถูกลิขิตมาให้อยู่ด้วยกันไปชั่วนิรันดร์
เรามีปานเหมือนกันด้วย
นอกจากบัตรคำทำนายกับปานแล้ว ผมยังรักเธออย่างเต็มหัวใจ ยินดี
ทิ้งตัวลงจากหน้าผาสูงเพื่อเธอถ้าเธอขอให้ผมโดด แน่ละว่าผมต้องเข้าใจเหตุผล
ที่อยู่เบื้องหลังคำขอนั้นด้วย
โชคดีสำหรับผมที่สตอร์มี่ไม่ใช่คนประเภทที่จะขอเรื่องแบบนั้นง่าย ๆ เธอ
ไมค่าดหวงัใหค้นอืน่ทำอะไรทีต่วัเธอเองจะไมท่ำ เมือ่เผชญิกระแสคลืน่ลมทีไ่มอ่าจ
วางใจ เธอมั่นคงด้วยสมอแห่งคุณธรรมที่มีขนาดเท่าเรือเลยทีเดียว
ครั้งหนึ่งเธอเคยหมกมุ่นครุ่นคิดไปทั้งวันว่าจะเก็บเงินห้าสิบเซ็นต์ที่พบใน
ช่องคืนเหรียญของโทรศัพท์สาธารณะเครื่องหนึ่งไว้ดีหรือไม่ ในที่สุดเธอก็ส่งมัน
ไปให้บริษัทโทรศัพท์ทางไปรษณีย์
กลบัมาทีเ่รือ่งหนา้ผานัน่สกัครู่ ผมไมไ่ดต้ัง้ใจจะสือ่วา่ผมกลวัมจัจรุาชหรอก
ผมแค่ยังไม่พร้อมจะออกไปเดตกับเขาก็เท่านั้น
ผมออกไปทำงานทีร่า้นปโิกมนุโดกรลิลโ์ดยมกีลิน่พชีตดิตวัแบบทีส่ตอรม์ีช่อบ
ไปโดยไมก่ลวัมจัจรุาช แตก่อ่นหนา้นัน้ผมกนิมฟัฟนิบลเูบอรร์ีไ่ปชิน้หนึง่และบอกลา
เอลวิสด้วยการเลียนเสียงเขาแบบไม่ได้ความว่า “ดูงานดูการด้วยนะ”
ถึงแม้อรุณรุ่งจะเพิ่งมาถึง มันก็ถูกทอดในน้ำมันร้อนจนกลายเป็นไข่แดง
สีเหลืองแข็งโป๊กบนขอบฟ้าทิศตะวันออกไปแล้ว
เมืองปิโกมุนโดอยู่ในพื้นที่ส่วนนั้นของแคลิฟอร์เนียตอนใต้ ส่วนที่แม้จะ
มีการนำน้ำผ่านระบบคลองลำเลียงของรัฐเข้ามามากแค่ไหน แต่คุณไม่มีวันลืมว่า
สภาพที่แท้จริงของพื้นที่เป็นทะเลทราย ในเดือนมีนาคมเราถูกอบ ส่วนในเดือน
สิงหาคมซึ่งคือเดือนนี้ เราถูกย่าง
มหาสมุทรทอดตัวอยู่ทางตะวันตก ไกลออกไปมากเสียจนมันไม่ได้เป็น
จริงมากไปกว่าทะเลแห่งความสงบ ซึ่งเป็นที่ราบมืด ๆ กว้างใหญ่ไพศาลบนพื้นผิว
ดวงจันทร์
บา้งเปน็ครัง้คราว ระหวา่งการขดุแบง่ซอยบา้นจดัสรรยา่นชานเมอืง บรษิทั
พฒันาอสงัหารมิทรพัยจ์ะพบเปลอืกหอยปรมิาณมากในการขดุดนิระดบัลกึ ครัง้หนึง่
6
จั บ
ย า ม
ส า ม
ต า ย
O d d
T h O m
a s
ตวัอย่าง
ในยุคโบราณ คลื่นเคยซัดเข้ากระทบฝั่งแห่งนี้
ถ้าคุณเอาเปลือกหอยเหล่านั้นสักเปลือกขึ้นมาแนบหู คุณจะไม่ได้ยิน
เสียงคลื่นแตกตัว มีเพียงเสียงลมแห้ง ๆ โหยหวนราวกับเปลือกหอยนั้นลืมที่มา
ของตัวเองเสียแล้ว
ที่เชิงบันไดด้านนอกซึ่งทอดลงไปจากอพาร์ตเมนต์ขนาดเล็กของผม กลาง
แสงอาทิตย์แรกขึ้น เพนนี แคลลิสโต กำลังคอยอยู่เหมือนเปลือกหอยบนฝั่ง
เธอสวมรองเท้าผ้าใบสีแดง กางเกงขาสั้นสีขาว และเสื้อสีขาวแขนกุด
ปกติแล้วเพนนีไม่มีอารมณ์หมดอาลัยตายอยากแบบเด็กก่อนวัยรุ่นนั่น
เด็กบางคนตกอยู่ในสภาพนั้นได้ง่ายเหลือเกินในสมัยนี้ เธอเป็นเด็กอายุสิบสอง
ที่กระตือรือร้น ช่างสังคมและหัวเราะง่าย
แต่เช้านี้เธอดูเคร่งขรึม ตาสีฟ้าเข้มขึ้นเหมือนท้องทะเลใต้เมฆที่พัดผ่านไป
ผมเหลือบไปทางตัวบ้านซึ่งอยู่ห่างไปห้าสิบหลา ที่ที่โรซาเลีย ซานเชส
เจา้บา้นของผม คงกำลงัรอใหผ้มเขา้ไปหาในนาทใีดนาทหีนึง่นีเ้พือ่ยนืยนัวา่เธอไมไ่ด้
ล่องหนไปตอนกลางคืน ภาพตัวเองในกระจกไม่เคยเพียงพอที่จะสยบความกลัว
ของเธอ
เพนนีหันหนีไปจากบันไดโดยไม่เอ่ยอะไรสักคำ เธอเดินไปทางด้านหน้า
ของบริเวณบ้าน
ต้นแคลิฟอร์เนียไลฟ์โอ๊กขนาดมหึมาสองต้นทอม่านพรางตาสีทองและม่วง
ขึ้นมา ทิ้งทาบลงบนทางรถ เหมือนดั่งหูกทอผ้าคู่หนึ่งที่ใช้แสงแดดและเงาของ
ตัวมันเองถักทอ
เพนนีดูจะเปล่งประกายวิบวับสลับมืดลงขณะเคลื่อนตัวผ่านม่านลูกไม้แห่ง
แสงเงาอันละเอียดลออนี้ไป ผ้าคลุมสีดำที่ก่อตัวขึ้นจากเงานั้นทำให้ประกายผม
บลอนด์ของเธอหม่นลง ลวดลายอันซับซ้อนของมันเปลี่ยนแปลงไปเมื่อเธอขยับ
เพราะกลัวจะคลาดกับเธอ ผมจึงเร่งฝีเท้าลงบันไดขั้นท้าย ๆ และตาม
เด็กหญิงไป มิสซิสซานเชสคงต้องรอและกังวลไปก่อน
เพนนนีำผมผา่นบา้นหลงันัน้ไป ออกจากทางรถไปยงัอา่งอาบนำ้นกบนสนาม
ด้านหน้า รอบฐานของแท่นท่ีรองรับอ่างน้ัน โรซาเลีย ซานเชส ได้จัดเรียงเปลือกหอย
ที่สะสมไว้เป็นโหล ๆ มีทุกขนาดและรูปทรง ซึ่งล้วนตักเก็บมาจากเนินเขาของ
เมืองปิโกมุนโด
เพนนโีน้มตวัลง เลอืกตวัอย่างชิ้นหนึง่ซึง่ขนาดราว ๆ ผลส้ม ก่อนจะยนืขึ้น
อีกครั้งและยื่นมันออกมาให้ผม
โครงสร้างมันดูคล้ายหอยสังข์ พื้นผิวขรุขระภายนอกเป็นสีน้ำตาลสลับขาว
จั บ ย า ม ส า ม ต า ย
7
O d d T h O m a s
ตวัอย่าง
ผิวภายในขึ้นเงาวับวาวเป็นสีชมพูเหลือบมุก
เพนนีห่อมือขวาของตนเหมือนยังถือเปลือกหอยนั้นอยู่และยกมันขึ้น
ที่หู เธอเอียงศีรษะไปข้าง ๆ เหมือนกำลังเงี่ยหูฟัง ซึ่งเป็นการบ่งชี้สิ่งที่เธอต้องการ
ให้ผมทำ
เมือ่ผมเอาเปลอืกหอยนัน้ขึน้แนบห ู ผมไมไ่ดย้นิเสยีงทะเล และผมกไ็มไ่ด ้
ยินเสียงลมทะเลทรายอันหดหู่ที่พูดถึงก่อนหน้านี้ด้วย
สิ่งที่ออกมาจากเปลือกหอยกลับเป็นเสียงหายใจหอบกระด้างของสัตว์ร้าย
จงัหวะเรง่รอ้นของความตอ้งการอนัโหดเหีย้ม เสยีงคำรามในคอของความปรารถนา
อันบ้าคลั่ง
ที่นี่ ในทะเลทรายฤดูร้อน ฤดูหนาวรุกเข้ามาถึงเส้นเลือดผม
เมื่อเธอเห็นจากสีหน้าผมว่าผมได้ยินสิ่งที่เธออยากให้ได้ยิน เพนนีก็เดิน
ลัดสนามไปยังทางเท้าสาธารณะ เธอยืนอยู่ริมถนน มองไปทางสุดปลายด้าน
ตะวันตกของถนนแมรีโกลด์เลน
ผมทิ้งเปลือกหอยลง เดินไปข้างเธอและรอคอยไปพร้อม ๆ กัน
ความชั่วร้ายกำลังมา ผมนึกสงสัยว่ามันจะสวมใบหน้าของใคร
ต้นอินเดียลอเรลเก่าแก่เรียงรายอยู่บนถนนสายนี้ รากใหญ่หงิกงอซึ่งโผล่
ขึ้นมาบนผิวดินของมันดันทางเท้าคอนกรีตจนแตกและปูดขึ้นมาเป็นบางจุด
ไม่มีลมพัดผ่านแนวไม้เหล่านั้นแม้แต่นิด ยามเช้าทอดตัวนิ่งงันอย่าง
แปลกประหลาดชวนขนลุก เหมือนรุ่งสางของวันพิพากษา ชั่วอึดใจหนึ่งก่อน
ท้องฟ้าจะปริแยกออก
บ้านส่วนใหญ่ในละแวกนี้ก็เหมือนบ้านมิสซิสซานเชส คือเป็นสไตล์
วิกตอเรีย มีไม้ฉลุลายแบบขนมปังขิงประดับมากน้อยต่างกันไป เมื่อเมืองปิโก
มุนโดก่อตั้งขึ้นในปี ๑๙๐๐ ผู้อาศัยจำนวนมากเป็นผู้อพยพจากชายฝั่งตะวันออก
และพวกเขาก็ชอบสถาปัตยกรรมที่เหมาะกับชายฝั่งอันห่างไกลนั้นซึ่งชื้นกว่านี้
และอากาศเย็นกว่านี้
พวกเขาอาจคิดว่าจะนำแต่สิ่งที่ตัวเองรักมายังหุบเขาแห่งนี้ได ้ โดยทิ้งความ
น่าเกลียดน่าชังทั้งหมดไว้เบื้องหลัง
แตเ่ราไมใ่ชเ่ผา่พนัธุท์ีส่ามารถเลอืกภาระทีต่อ้งนำตดิตวัไประหวา่งการเดนิทาง
ได ้ แมต้ัง้ใจไวด้ทีีส่ดุแลว้ เรากม็กัพบเสมอวา่ไดน้ำความมดืมนและความทกุขร์ะทม
ใส่กระเป๋าเดินทางติดมาด้วยใบสองใบ
ในช่วงเวลาครึ่งนาที การเคลื่อนไหวเดียวเป็นของเหยี่ยวตัวหนึ่งซึ่งร่อนอยู่
สูงขึ้นไปเบื้องบน แลเห็นได้แว่บ ๆ ระหว่างกิ่งต้นอินเดียนลอเรล
8
จั บ
ย า ม
ส า ม
ต า ย
O d d
T h O m
a s
ตวัอย่าง
เหยี่ยวตัวนั้นและผมเป็นนักล่าในเช้าวันนี้
เพนนี แคลลิสโต คงสัมผัสความกลัวของผมได้ เพราะเธอเอามือซ้ายกุม
มือขวาผมไว้
ผมซึ้งกับความอาทรนี้ การเกาะกุมของเธอมั่นคง และมือเธอก็ไม่ได้ให้
ความรู้สึกเย็น ผมดึงความกล้ามาจากจิตวิญญาณอันแข็งแกร่งของเธอ
เพราะรถคันนั้นเข้าเกียร์ไว้เอื่อย ๆ และใช้ความเร็วแค่ไม่กี่ไมล์ต่อชั่วโมง
ผมจึงไม่ได้ยินอะไรจนกระทั่งมันเลี้ยวหัวมุมมา เมื่อจำยานพาหนะนั้นได้ ผม
ก็รู้ว่าความเศร้าเท่าเทียมกับความกลัวของตัวเอง
รถปอนเตียคไฟร์เบิร์ด ๔๐๐ รุ่นปี ๑๙๖๘ คันนี้ได้รับการซ่อมแซมด้วย
ความเอาใจใส่อย่างแสนรัก รถเปิดประทุนสีน้ำเงินเข้มสองประตูดูเหมือนจะ
เลื่อนไหลมาทางเราโดยที่ทุกล้อลอยพ้นพื้นถนนแค่กระเบียดนิ้ว ดูพร่าพรายคล้าย
ภาพลวงตาท่ามกลางความร้อนยามเช้า
ฮาร์โล แลนเดอร์สัน กับผมเรียนร่วมชั้นกันสมัยไฮสกูล ระหว่างเรียน
สองปีสุดท้าย ฮาร์โลได้ประกอบรถคันนี้ใหม่ตั้งแต่เพลาขึ้นมาจนมันดูใหม่เอี่ยม
เหมือนที่เคยเป็นในฤดูใบไม้ร่วงปี ๑๙๖๗ ตอนมันจอดอยู่บนพื้นโชว์รูมเป็น
ครั้งแรก
ฮาร์โลผู้ทำตัวไม่เป็นจุดสนใจและขี้อายอยู่บ้างนั้นไม่ได้ลงแรงกับรถคันนี้
ด้วยความหวังว่ามันจะเป็นแม่เหล็กดูดสาว หรือหวังให้คนที่มองว่าเขาจืดชืดคิดได ้
ขึ้นมาปุบปับว่าเขาเจ๋งพอจะทำให้ปรอทในเทอร์โมมิเตอร์วิ่งไปจุดเยือกแข็งได้ เขา
ไม่มีความทะเยอทะยานทางสังคมใด ๆ และไม่เคยหลอกตัวเองว่าตนจะมีโอกาส
เผยอขึ้นเหนือระดับต่ำสุดของระบบชั้นวรรณะในโรงเรียนไฮสกูล
ด้วยเครื่องยนต์วี ๘ ๓๓๕ แรงม้า รถไฟร์เบิร์ดนี้สามารถทะยานจาก
ความเร็วศูนย์เป็นหกสิบไมล์ต่อชั่วโมงในไม่ถึงแปดวินาที แต่ถึงอย่างนั้นฮาร์โล
ก็ไม่ใช่นักซิ่งบนท้องถนน เขาไม่มีความภูมิใจใด ๆ เป็นพิเศษในการเป็นเจ้าของ
ความแรงติดล้อ
เขาอุทิศเวลา แรงงาน และเงินจำนวนมากให้เจ้าไฟร์เบิร์ดเพราะความงาม
ของการออกแบบ การทำงานของมนัทำใหเ้ขาหลงใหล นีเ่ปน็การทุม่เทดว้ยใจ เปน็
ความรักลึกซึ้งอันบริสุทธิ์และเข้มข้นจนเกือบจะศักดิ์สิทธิ์
บางครั้งผมก็คิดว่ารถปอนเตียคนี่มีบทบาทสำคัญนักในชีวิตฮาร์โล เพราะ
เขาไม่มีใครให้รักอย่างทุ่มเทเหมือนที่ทุ่มให้รถคันนั้น แม่เขาตายตอนเขาหกขวบ
พ่อเป็นขี้เมาจอมอันธพาล
รถไม่อาจรักคุณตอบ แต่ถ้าคุณเหงาพอ ประกายวาววับของโครเมียม
จั บ ย า ม ส า ม ต า ย
9
O d d T h O m a s
ตวัอย่าง
ความเงางามของสีเคลือบ และเสียงครางกระหึ่มของเครื่องยนต์ก็อาจถูกเข้าใจผิด
ได้ว่าเป็นความรักใคร่ไยดี
ฮาร์โลกับผมไม่เคยเป็นเพื่อนซี้ แค่เป็นมิตรกัน ผมชอบหมอนี่ เขาเป็น
คนเงียบ ๆ แต่ความเงียบดีกว่าคำคุยโวและอวดเบ่งที่เด็กจำนวนมากใช้แย่งชิง
สถานะทางสังคมกันในโรงเรียนไฮสกูล
เพนนี แคลลิสโต อยู่ข้างผม ผมยกมือซ้ายขึ้นและโบกให้ฮาร์โล
นบัแตส่มยัไฮสกลูเขาทำงานหนกัมาตลอด เขาขนถา่ยสนิคา้ลงจากรถบรรทกุ
ที่ร้านซูเปอร์ฟู้ด และย้ายของจากคลังสินค้าไปขึ้นชั้นวางจำหน่ายตั้งแต่เก้าโมงเช้า
ถึงห้าโมงเย็น
ก่อนหน้านั้น เริ่มตั้งแต่ ๔.๐๐ น. เขาส่งหนังสือพิมพ์เป็นร้อย ๆ ฉบับตาม
บา้นทางฝัง่ตะวนัออกของเมอืงปโิกมนุโด นอกจากนัน้เขายงัเอาใบปลวิโฆษณาและ
หนงัสอืคปูองลดราคาเตม็ถงุพลาสตกิไปสง่บา้น ทกุหลงั ทกุสปัดาห์ สปัดาหล์ะครัง้
เช้านี้เขาส่งแต่หนังสือพิมพ์ ตวัดข้อมือโยนมันเหมือนเป็นบูมเมอแรง
หนงัสอืพมิพ ม์าราวลิลาเคานต์ไีทมส ์ฉบบัวนัองัคารทีพ่บัใสถ่งุไวแ้ตล่ะฉบบัหมนุติว้
ผา่นอากาศและหลน่ลงเสียงดงั ตบุ เบา ๆ บนถนนทางรถหรอืทางเดินหน้าบา้น ตรง
ที่สมาชิกอยากได้พอดี
ฮาร์โลกำลังส่งหนังสือพิมพ์อีกฝั่งถนน เมื่อเขามาถึงบ้านตรงข้ามผม
เขาก็เบรกรถปอนเตียคที่เคลื่อนช้า ๆ นั้นให้หยุดลง
เพนนีกับผมข้ามถนนไปยังรถคันนั้น และฮาร์โลก็ทัก “หวัดดี อ็อดด์
นายเป็นไงมั่งวันนี้”
“สลด” ผมตอบ “เศร้า สับสน”
เขาขมวดคิ้วอย่างห่วง ๆ “เกิดอะไรขึ้น ฉันพอช่วยอะไรได้มั้ย”
“นายทำไปแล้วละ” ผมบอก
ผมปลอ่ยมอืเพนน ี ชะโงกเขา้ไปในรถไฟรเ์บริด์จากฝัง่ผูโ้ดยสาร ดบัเครือ่ง
และดึงกุญแจออกจากช่องสตาร์ต
ฮารโ์ลตกใจ เขาควา้กญุแจแตพ่ลาด “เฮย้ ออ็ดด ์ อยา่ลอ้เลน่นะ่ โอเคมัย้
ตารางงานฉันแน่น”
ผมไม่ได้ยินเสียงเพนนีสักคำ แต่ด้วยภาษาวิญญาณอันไร้เสียงแต่ลึกล้ำ
เธอต้องพูดกับผมแล้วแน่ ๆ
สิง่ทีผ่มพดูกบัฮารโ์ล แลนเดอรส์นั คอืใจความสำคญัของสิง่ทีเ่ดก็หญงิเผย
ให้รู้ “นายมีเลือดเธออยู่ในกระเป๋า”
คนบริสุทธิ์คงสับสนกับคำกล่าวของผม ฮาร์โลจ้องผม ทำตาเหมือนนกฮูก
10
จั บ
ย า ม
ส า ม
ต า ย
O d d
T h O m
a s
ตวัอย่าง
ขึ้นมาทันที ไม่ใช่ด้วยปัญญาหยั่งรู้ แต่ด้วยความกลัว
“คืนนั้นน่ะ” ผมว่า “นายพกผ้าสักหลาดสี่เหลี่ยมสีขาวชิ้นเล็กไปด้วย
สามชิ้น”
ฮาร์โลเบือนสายตาหนีผมโดยที่มือหนึ่งยังวางอยู่บนพวงมาลัย มองผ่าน
กระจกหน้ารถไปเหมือนกำลังกำหนดจิตให้รถปอนเตียคเขยื้อน
“พอใช้เด็กผู้หญิงนั่นเสร็จ นายก็เอาผ้าสักหลาดพวกนั้นซับเก็บเลือด
พรหมจารีของเธอไว้”
ฮาร์โลตัวสั่น หน้าเขาแดงก่ำ อาจด้วยความละอาย
ความปวดร้าวทำให้เสียงผมเข้มขึ้น “มันแห้งแข็งจนเป็นสีเข้ม เปราะ
เหมือนแครกเกอร์”
อาการตัวสั่นของเขาทวีขึ้นเป็นการสั่นเทิ้มอย่างรุนแรง
“นายพกชิ้นหนึ่งติดตัวไว้ตลอดเวลา” เสียงผมสั่นด้วยแรงอารมณ์ “นาย
ชอบดมมัน ให้ตายสิวะ ฮาร์โล บางครั้งนายก็เอามันสอดเข้าไปที่ฟันแล้วกัดมัน”
เขาเปิดประตูฝั่งคนขับพรวดและเผ่นหนี
ผมไม่ใช่ผู้รักษากฎหมาย ผมไม่ใช่ศาลเตี้ย ผมไม่ใช่การล้างแค้นที่ก่อรูป
เป็นตัวตนขึ้นมา ผมไม่รู้จริง ๆ หรอกว่าผมเป็นตัวอะไร หรือเพราะอะไร
แต่ในช่วงเวลาแบบนี้ ผมไม่อาจยั้งตัวเองไม่ให้ลงมือทำอะไรได้ ความ
บ้าคลั่งอย่างหนึ่งเข้าครอบงำผม และผมก็ไม่อาจหันหน้าหนีจากสิ่งที่ต้องทำ
พอ ๆ กับที่หวังว่าโลกอันตกต่ำใบนี้จะคืนกลับสู่สภาพงดงาม
เมื่อฮาร์โลพุ่งออกจากรถปอนเตียค ผมก็ก้มลงมองเพนนี แคลลิสโต
และเห็นรอยถูกรัดบนคอเธอซึ่งมองไม่เห็นตอนเธอปรากฏตัวให้ผมเห็นครั้งแรก
ความลึกที่ผ้าประทับรอยลงไปในเนื้อเธอเผยให้เห็นความรุนแรงผิดธรรมดาในวิธี
ที่เขารัดคอเธอจนตาย
ความเวทนาฉีกทึ้งผม และผมก็กวดตามฮาร์โล แลนเดอร์สัน ผู้ที่ผม
ไม่เวทนาเลยแม้แต่น้อยไป
จั บ ย า ม ส า ม ต า ย
11
O d d T h O m a s
ตวัอย่าง
top related