hunyo 2009

Hunyo 2009Hunyo 2009

Kataga Kataga ngng

BuhayBuhay

“Ako ang puno ng ubas, kayo ang mga sanga. Ang nananatili sa akin, at ako sa

kanya, ang siyang namumunga nang sagana; sapagkat wala kayong magagawa

kung kayo’y hiwalay sa akin.” (John 15:5)

Isipin ninyo ang isang sangang nakahiwalay sa

puno.

Wala itong hinaharap, walang pag-asa. Hindi ito mamumunga, at walang mangyayari maliban sa

matuyo at sunugin.

Isipin mo ang nakatakda nating kamatayang espiritwal bilang

Kristiyano kung hindi tayo mananatiling kaisa ni Kristo.

Nakakatakot isipin!

Hinding-hindi tayo mamumunga kahit pa magtrabaho tayong mabuti mula umaga

hanggang gabi, kahit pa isipin nating gumagawa tayo ng mabuti para sa lipunan,

kahit pa hinahangaan tayo ng ating mga kaibigan, kahit pa makaipon tayo ng

kayamanan, kahit pa gumawa tayo ng malalaking sakripisyo.

Lahat ng ito ay maaaring ikasiya dito sa lupa, ngunit wala itong halaga kay Kristo at sa

kabilang buhay. At iyon ang buhay na itinuturing na tunay na mahalaga.

“Ako ang puno ng ubas, kayo ang mga sanga. Ang nananatili sa akin, at ako sa

kanya, ang siyang namumunga nang sagana; sapagkat wala kayong magagawa

kung kayo’y hiwalay sa akin.”

Paano tayo mananatili kay Kristo at Siya sa atin?

Paano tayo mananatiling isang luntian at

masaganang sanga na ganap na nakakabit sa

puno?

Una sa lahat, dapat tayong sumampalataya kay Kristo. Ngunit hindi ito sapat. Ang

pananampalatayang ito ay dapat maging bahagi ng ating buhay. Dapat tayong mamuhay ayon sa

ating pananampalataya at isabuhay ang mga salita ni Jesus.

Kaya’t hindi natin maaaring isantabi ang mga paraang makalangit na ibinigay sa atin ni Kristo,

tulad ng mga sakramento. Iyon ay mga pamamaraan upang maganap ang ating

pakikipag-isa sa Kanya at makamit ito muli kung mangyaring mawala ito. Bukod dito, hindi

mararamdaman ni Kristo na ganap tayong kaisa Niya kung hindi tayo nagsisikap na maging

bahagi ng isang sambayanan, ng ating Simbahan.

“Ako ang puno ng ubas, kayo ang mga sanga. Ang nananatili sa akin, at ako sa

kanya, ang siyang namumunga nang sagana; sapagkat wala kayong magagawa

kung kayo’y hiwalay sa akin.”

“Ang nananatili sa akin at ako sa kanya...”

Binanggit ni Jesus hindi lang ang ating

pananatili sa Kanya, kundi pati rin ang

Kanyang pananatili sa atin. Kung tayo’y

nananatili sa Kanya, Siya ay nasa atin. Siya ay nasa pinakaibuturan

ng ating puso. Dito nagmumula ang isang

ugnayan, isang diyalogo ng pagmamahalan,

isang pagtutulungan ni Jesus at ng kanyang

alagad – ikaw! At ito ang kalalabasan:

mamumunga ito ng sagana tulad ng isang matibay na sanga na nakakabit sa puno.

“Mamumunga nang sagana.” Ang buhay mo ay magiging isang mabungang pagpapatotoo sa

kapwa. Mabubuksan mo ang mata ng marami sa kakaiba at radikal na mga salita ni Kristo. Maaari

mo silang bigyan ng lakas na sundan ang mga salitang ito.

Ibig din nitong sabihin ay dahil

sa mga handog ni Kristo sa iyo,

may kakayahan kang magsimula ng mga gawaing makakapagpagaan ng paghihirap

ng lipunan.

“Mamumunga nang sagana.” Ibig sabihin ay masagana, hindi kakaunti. Ibig sabihin ay

makakalikha ka sa paligid mo ng kabutihan, pagmamahalan at tunay na pagkakaisa.

“Ako ang puno ng ubas, kayo ang mga sanga. Ang nananatili sa akin, at ako sa

kanya, ang siyang namumunga nang sagana; sapagkat wala kayong magagawa

kung kayo’y hiwalay sa akin.”

Ngunit hindi lang tinutukoy ng “mamumunga ng sagana” ang kabutihang espiritwal at

materyal ng kapwa, ngunit ang iyo rin. Ang paglago mo sa buhay-espiritu at kabanalan ay

batay sa iyong pananatili kay Kristo.

Kabanalan. Kapag binanggit natin ang

kabanalan sa panahong ito,

maaaring isipin ng iba na hindi na ito

napapanahon, walang saysay at

masyadong mataas. Ngunit hindi. Lilipas ang panahong ito,

gayundin ang maiikli at maling pananaw. Mangingibabaw ang

katotohanan.

Mahigit ng dalawang libong

taon nang maliwanag na sinabi ni San Pablo na ang kabanalan ay kalooban ng

Diyos para sa lahat ng

Kristiyano.

Si Santa Teresa ng Avila, isang

doktor sa Simbahan, ay

nakakatiyak na maaabot ng

bawat tao ang pinakamataas na

pagninilay.

Ipinahayag din ng Ikalawang Konsilyo ng Ipinahayag din ng Ikalawang Konsilyo ng Vatican na lahat na nananalig ay tinatawag sa Vatican na lahat na nananalig ay tinatawag sa

kabanalan. Mapagkakatiwalaan ang mga kabanalan. Mapagkakatiwalaan ang mga nagsabi nito. Kumilos tayo upang tayo din ay nagsabi nito. Kumilos tayo upang tayo din ay

“mamunga” ng kabanalan, isang bagay na “mamunga” ng kabanalan, isang bagay na ating makakamit kung tayo ay kaisa ni Kristo.ating makakamit kung tayo ay kaisa ni Kristo.

“Ako ang puno ng ubas, kayo ang mga sanga. Ang nananatili sa akin, at ako sa

kanya, ang siyang namumunga nang sagana; sapagkat wala kayong magagawa

kung kayo’y hiwalay sa akin.”

Napansin mo ba na hindi tahasang hinihingi ni Jesus ang bunga? Ngunit tinitingnan Niya

ito bilang resulta na ating pananatili sa Kanya.

Maaaring ang ilan sa atin ay magkamali tulad ng maraming Kristiyano na

naniniwala na higit na mahalaga ang pagiging aktibo at ang gumawa ng

maraming bagay para sa kabutihan ng kapwa, ngunit hindi isinasaalang-alang kung siya ay ganap na kaisa ni Kristo.

Isa itong pagkakamali. Palagay nila ay

namumunga sila, ngunit napakalayo nito sa

maaaring bunga kung si Kristo ay nananatili sa iyo

at kaisa ka Niya. Kung nais nating magkaroon ng bunga na magtatagal at

may makalangit na tandâ, dapat tayong manatiling

kaisa ni Kristo. Kapag tayo’y higit na kaisa ni Kristo, higit na marami

ang ating magiging bunga. Ginamit ang

salitang “mananatili” upang ilarawan na ang pamumunga ay hindi

pansamantala, bagkus ay isang permanenteng

kalagayan.

Kung may kakilala kang namumuhay nang ganito, mapapansin mo na sila ay nakakaantig ng puso, kahit ito ay isa lamang ngiti, salita,

simpleng pangkaraniwang pagkilos, o pagharap sa isang sitwasyon. Nagagawa nilang dalhin muli

ang ibang tao sa Diyos.

Ganito ang buhay ng mga santo.

Ngunit kahit hindi tayo mga banal, hindi tayo dapat mawalan ng pag-

asa. Lahat ng Kristiyano ay may

kakayahang magbunga.

Nangyari ito sa Portugal. Nasa isang unibersidad si Maria do Socorro at mahirap ang kalagayan doon.

Marami sa mga estudyante ang bahagi ng mga alitan sa politiko, may kanya-kanyang ideyolohiya. Bawat isa’y nagnanais maakit ang mga estudyante

na wala pang kinabibilangang samahan.

Alam ni Maria ang nais niyang

gawin, kahit hindi ito madaling ipaliwanag sa kanyang mga kaibigan. Nais

niyang sumunod kay Kristo at

manatili sa Kanya.

Minsan ay nahihirapan siya kung paano kikilos kapag nakita siyang papasok sa simbahan,

ngunit nagpapatuloy pa rin siya dahil pakiramdam niya ay dapat siyang manatili kay

Jesus.

Ang mga kasamahan niya na walang alam

tungkol sa kanyang mga pananaw ay

sinimulan siyang taguriang

walang layunin sa buhay.

Malapit na ang Pasko. Alam ni Maria na ilan sa

mga kaibigan niya ay hindi makakauwi sa kanilang pamilya

dahil malayo ang kanilang bayan.

Iminungkahi niya sa iba na magsama-sama at bigyan sila ng regalo. Nagulat siya nang sumang-ayon agad silang

lahat.

Pagkatapos ay nagkaroon ng halalan sa paaralan at anong laking gulat niya nang siya ay nahalal na

kinatawan ng klase. Higit ang kanyang pagkagulat nang sinabi ng kanyang mga kaibigan, “Nararapat

lamang na ikaw ang mahalal. Ikaw lamang ang nagpakita ng maliwanag na prinsipyo. Alam mo ang

gusto mo, at alam mo kung paano ito maaabot.”

Ngayon ay ilan sa kanila ang nagnananis na makilala ang kanyang pamumuhay at

mamuhay tulad niya. Ito ang bunga ng pagpupunyagi ni Maria do Socorro na

manatili kay Jesus.

Sinulat ni Chiara Lubich

“Ako ang puno ng ubas, kayo ang mga sanga. Ang nananatili sa akin, at ako sa kanya, ang

siyang namumunga nang sagana; sapagkat wala kayong magagawa kung kayo’y hiwalay sa akin.”