FAUNA MORZA BAŁTYCKIEGO

Prezentacja przygotowana przez

Kacpra i Maćka

ŚLEDŹ

• Śledź bałtycki jest skarlałą formą śledzia oceanicznego (atlantyckiego), jest od niego mniej tłusty i wcześniej dojrzewa płciowo – w drugim lub trzecim roku życia. Dorasta do ok. 24 cm długości. W latach 70. i 80. XX wieku połowy śledzia w Bałtyku przekraczały 400 000 ton rocznie. Śledź jest jedną z najpospolitszych i gospodarczo najważniejszych ryb świata.

FOKA SZARA

• szara sierść,spód brzucha jaśniejszy,ciemne plamy na całym ciele

• stare osobniki są prawie czarne• długi, wąski psi pysk• długie wąsy• twarde pazury• ostre zęby przystosowane do

zjadania ryb i mięczaków• krótkie, owłosione płetwy• Tylko młode osobniki wypuszczają

się czasem na ponad 1000 km wycieczki. Są ostrożne i płochliwe. Młode foczęta, które przychodzą na świat mają średnio 75 cm długości i ważą 6-10 kilogramów. Młode foczki pokryte są białym, gęstym futrem, nazywanym lanugo. Pozostają pod opieką matki tylko w czasie 3 tygodni karmienia, później,zachęcane przez matkę ruszają w świat i od tamtej pory muszą już radzić sobie same.

MEWA SIWAdługość ciała ok. 40-56 cmrozpiętość skrzydeł ok. 110-120 cmwaga ok. 300-600 g

Głowa okrągła z małym dziobem. Ptaki dorosłe w upierzeniu godowym białe, grzbiet i pokrywy skrzydłowe blado-popielate z białymi tylnymi krawędziami. Nogi żółtozielonkawe, dziób czysto żółty. Końcówki lotek skrzydeł czarne z białymi plamami. Upierzenie spoczynkowe różni się niewiele - drobne, szarobrązowe plamki na wierzchu głowy i na karku. Młode białe z brązowymi plamkami na ciele, najgęstszymi na grzbiecie i skrzydłach. Lotki brązowe, na końcu ogona wąski czarny pas. Mają ciemny dziób z czarną plamą u nasady. Nogi cieliste. W trakcie pierwszego i drugiego roku życia ubarwienie stopniowo się zmienia - głowa, brzuch i szyja bieleją, wzrasta liczba piór szaro-ciemnych na grzbiecie i skrzydłach. Ubarwienie ostateczne uzyskują w 3. roku życia. To ptak w większości wędrowny, choć są populacje częściowo koczownicze.

DORSZ

• Dorsze są sprawnymi i potężnymi drapieżnikami. W Morzu Bałtyckim ,ich ciężar dochodzi do kilkunastu kilogramów .

FLĄDRA

• Flądry charakteryzują się asymetrią budowy ciała. Dorosłe ryby przez większość czasu spoczywają na dnie morskim leżąc na boku ciała. W tej pozycji również poruszają się. W związku z tym jedno ich oko przemieszczone jest na przeciwną stronę głowy. Kąt pomiędzy kierunkami obojga oczu fląder wynosi około 70°. Znacznie przesunięta ku stronie brzusznej jest jedna z płetw piersiowych. Asymetryczne jest również ubarwienie – strona skierowana ku górze, jest ciemno pigmentowana, a strona skierowana w dół jest jasna.

• Flądry mierzą przeciętnie 32–35 cm, chociaż zdarzają się osobniki mające ponad 70 cm. Szerokość stanowi około połowy długości ciała. Najbardziej lubią miękkie muliste dno oceaniczne, w okolicach skał i portów. Odżywiają się przeważnie ikrą ryb, małżami i owadami.

MEDUZA

• Meduza – jedna z dwóch form morfologicznych parzydełkowców , pierwotnie swobodnie pływająca, pelagiczna, z galaretowatym ciałem, zwykle w kształcie dzwonu lub parasola, zasadniczo rozmnażająca się płciowo. Nie występuje u koralowców . Meduzy są drapieżne. Do chwytania zdobyczy i do obrony używają parzydełek. Drugą z form życiowych parzydełkowców jest polip. Meduza powstaje zwykle z polipa, z wyjątkiem pozbawionych tego stadium trachymeduz , u których meduza powstaje z pelagicznej larwy hydromeduzy. Meduzy macierzyste niektórych stułbiopławów mogą rozmnażać się bezpłciowo poprzez wytwarzanie meduz potomnych. Meduza żyje do kilku miesięcy. Zwykle ginie po zakończeniu rozrodu. Pośrodku spodniej strony ciała mieści się otwór gębowy prowadzący do gardzieli, a przez nią do żołądka. Na krawędziach ciała osadzone są czułki, pojedyncze oczka i statocysty. Całe ciało otoczone jest pierścieniami nerwowymi: motorycznym i sensorycznym.

MORŚWIN

• Morświn występuje w płytkich wodach przybrzeżnych, chłodnych, umiarkowanych do subarktycznych na półkuli północnej. W Polskiej części Bałtyku w 1994 przebywało do 600 osobników, jednak populacja tego gatunku maleje w zastraszający sposób. Żyje samotnie lub w małych grupach. Długość: zarówno samiec jak i samica osiągają długość ok. 2 m

• Masa ciała: 40 - 60 kg• Wielkość grupy: ok. 8 osobników, grupy mogą być

większe podczas żerowania.• Siedlisko: zatoki i estuaria, w których pływy lub

podnoszenie zimnych mas wody z dna powodują zmętnienie wody.

• Morświny mają krótko ścięty pysk. Zęby morświna są dłutowate. W dolnej szczęce znajduje się 21 - 25 par, a w żuchwie 22 - 28. Płetwa grzbietowa osadzona jest bliżej ogona niż u delfinów, oraz jest krótsza. Płetwy piersiowe są krótkie i trójkątne. Ubarwienie tego gatunku, co jest osobliwe wśród waleni, podobne jest do rybiego. Kolory po bokach ciała z czerni grzbietu przechodzą w biel brzucha odcieniami, a nie całymi kolorami. Jak u wielu innych wielorybów, tak i morświn, nie zawiera podskórnego tłuszczu na spłaszczonych płetwach. Przeciwprądowe wymienniki ciepła zapobiegają wychłodzeniu. Wchodząca do płetwy tętnica z ciepłą krwią jest otoczona przez sieć anastomozujących żył w których krew jest ocieplana przez przewodzenie ciepła z tętnicy. Dzięki temu krew wracająca z płetw, mających temperaturę dużo niższą niż wnętrze ciała, jest prawie tak samo ciepła jak krew tętnicza.

 

Życie Bałtyku

reżyser: Jerzy Abramowiczfilm dokumentalny, Polska, 2008, 25 min. NAJBLIŻSZE EMISJE 06:45 czwartek31 stycznia 07:20 czwartek31 stycznia 07:45 czwartek31 stycznia na Planete +czytaj wiecej: http://www.planeteplus.pl/dokument-zycie-baltyku_27894#ixzz2IX7BhIpx

Wody Bałtyku są trudno dostępne ze względu na ich niewielką przezroczystość spowodowaną obfitymi zakwitami planktonu. Reżyser Jerzy Abramowicz mówi, że nie zdajemy sobie sprawy z bogactwa fauny i flory w naszym morzu. Od ponad trzydziestu lat bada podwodny świat, a w cyklu "Życie Bałtyku" pokazuje bałtycką przyrodę w całej jej bioróżnorodności. Bałtyk wciąż żyje, mimo, że od wielu lat zachodzą w nim poważne zmiany środowiskowe.

Prezentację przygotowano wykorzystując:

oZasoby Internetuo„Polska z dziećmi.Przewodnik turystyczny” carta blanca, wyd.I,Warszawa 2008o„Księga przyrodniczo-krajoznawcza Polski.Ilustrowana encyklopedia tematyczna.”Publicat S.A.2007

KONIEC