DÜŞÜNMEYECEKSİN simon

YALNIZLIĞA KARŞI FETVA

"Üçüncü bir yolda ilerlemek istiyorum. Sana ya da ona değil, yalnızlığa çıkan yolda..."

F. Kafka

‘Yaz’ demeliydi, ‘Oku’ yerine… Kimin adına olduğu önemli değil. Sadece ‘Yaz’.

Yoksa Adem’in merhameti bahşedilmeyecek sana. Sen, öteki, diğeri, hepiniz cennetteki yeryüzü

halifesinin seleflerisiniz. Sen, öteki, diğeri, hepiniz, hepimiz: yalnız…

O hariç. O, duvara kireçtaşı sürterek başlayan yolculuğuna. O büyük kalabalık, o yalnızlıklar

sürüsü…

Fiil yanlış…

Boşuna uğraşma insan ve onun gereksizlikleriyle. Ki zaruri olsa kovulmazdı huzurdan. Duymaz,

görmez, fark etmez, tanımazlar asla… Kim anlayabilir ki seni kağıda bıraktığın mürekkep

izlerinden daha fazla?

Minberdeki bir vaiz gibi fetvalarını versin bırak, kalemin serbestçe parşömenin üzerinde. Ve

iki aşığın sevişmesi kadar ateşli, ıslak. Bırak!

Hisset etrafından yalnızlığının rüzgarın önündeki bacalardan tüten kasvetli kömür dumanları

gibi dağılışını. Beyaz üzerindeki siyah lekelerin griyi yok edişini, Adem’e bahşedilen

merhameti hisset. Kendini çoğalttın işte onu eksiltirken. Kendini paylaştın taşla, deriyle, ipek, pamuk,

selülozla… Ki sen tarihi başlattın, böylece kovarak yalnızlığını.

Ne duruyorsun?

Kimin adına olduğu önemli değil. Onun adına oku istersen, ama kendi adına ‘Yaz’…

simon

ÖLÜYORUM

Ölmek için güzel bir gece aslında...Tenim yabancı bir tene emanet, başucumda bir kadeh şarap ve

kalbim; bu gecenin başrol oyuncuları.Korkaklığımla yüzleştiğim gece.Zamana bırak geçer dediler,

geçmedi.Geçirmeye çalıştıkça battım ve en dibe vurdum.Kendimi kaybettim.Ve herseferinde bir

şişe başında uyandım ama yine de geçmedi.Çivi çiviyi söker dediler, denedim.Sökmediği gibi her

gece ömrümün bir yılı oldu a dostlar.Gördükçe hatırladım, kokladıkça kokusunu hatırladım,

duydukça sesi kulağımda çınladı, tattıkça tuzlu dudaklarını hatırladım, dokundukça hissedemez

oldum.Ve sonunda anladım ki; ne başka biri ne de boşluk varlığının verebildiklerini

veremez.İşte bundandır ki nefes alamıyorum, çığlık atıyorum, boğuluyorum ve ölüyorum.Görüyorum,

duyuyorum, kalbim atıyor ama ölüyorum.Gel kurtar diye son nefesimi tüketmiyorum.Son nefesimde

"seni özledim" diyorum ve ölüyorum..

yeşilfare

öyle düştüm ki hayaline üstüm başım sen oldun

boğazıma kadar aşkına batıyorum;batıyorum da çıkmıyor gıkım

iliklerime kadar sarıyorsun bedenimi,yanıyorum ama önümüz kış.

mevsimler kayıp gidiyor önümden kayıp gidiyor ömrüm milim milim

ben bir senin varlığına sabitlendim,nerede nefes alsan orada biterim

dilimin pusulası seni kuzey bilir,bir seni gösterir.

içtiğim su da mı sensin! nedir bu adına,aslına,cismine hayranlık?

nedir bu bir senin varlığına gün gün artan susamışlık?

ah! etsem de yıkılsa engeller,yıkılsalar da bir sen gelsen.

ben beklerim,beklerin ki sen gel getir hasret kaldığım taze baharı

yine seni içerim bardaktan, içtikçe yudum yudumanarım seni

ben isminle de yetinirim geçer mevsim geçer de ben seni beklerim.

ekimşairi

GELECEK HABER

SonEkber gazetesinin 20.06.2023 günkü Haber manşetlerinden alıntıdır.

***YAP( Ya Allah Partisi )Genel başkanı TakuyetkinKırmızıpantolonoğlu Gezi Parkı olayları

hakkında gazetecilerin sorularını yanıtladı.Şuçluların bir an önce yargılanıp cezalarını

çekmesini gerektiğini söyleyen Kırmızıpantolonoğlu olayda ihmali olan herkesin adalete teslim

edilmesi gerektiğini fakat sanıkların yaşlı olması nedeniyle ev hapsinin de söz konusu

olabileceğini söyledi.

***Minik serçe olarak bilinen Sezen Aksu(Öldürmeyen Allah öldürmüyor) Gezi Parkında

yaşananlar ve ülkenin dört bir yanına sıçrayan eylemlerde hayatını kaybedenler anısına

tekerlekli sandalyesinden kalkıp konser vermek istediğini söylüyor. Sanatçının bu tutumu aynı

yıllarda Cunta Anayasasına karşı yapılan referandurumda ki fedakarlığını akıllara getirdi.

***Antik Yunan filozofların hayallerinin ötesinde yeniliklere bir yenisi eklendi. İlahiyat-ı

Fen Cemiyeti yönetim kurulu üyesi TomallahSarıleblebici önderliğinde yapılan araştımalarda

suyun (Haşa) yüz derece değil Allah ın doksandokuz ismi olması sebebiyle doksandokuz derecede

kaynadığını klinik deneylerle kanıtlayan ve Kelamda da bunun müjdelendiğini belirti. Buna

rağmen bir takım çevrelerin tepkisi üzerinde yapılan haksız eylemlere son vermek için konuyu

yüce halkın takdirine bırakmak üzere referanduruma taşınması gerektiğini söyledi. Ayrıca

yurtdışındaki bilim adamlarının büyük tepkisine cevaben "Sizi gidi kendini bilmezler bizleri

yıllardır kandırıyorsunuz...Bizler aydınlık geleceğin azınlık insanları olarak bu kara düzene

son vereceğiz. Tarih elbet gerçekleri yazacaktır" dedi.

***Geçtiğimiz haftaki üç günlük Reyhanlı yastındaReyhanlıyı ziyaret eden Bayan

Kırmızıpantolonoğlunun konuşması bütün ülkede bir hüzün fırtınası yarattı...Ve Reyhanlıda ölen

yurtaşlarımıza Allahtan rahmet ,sakatlananlara sabır ...Son olarak Bayan Kırmızıpontolonoğlunun

Reyhanlıdaki çocuklara oyuncak dağıtırken yürek burkan görüntüler kaydedildi ."ALLAH bize o

günleri bir daha yaşatmasın" ... ALLAH …

Ne oluyor lan bana öyle.. Dejavu mü bu?.. Hassiktir...

sanrı

YOKÜLKE NOTLARIM

...Maddeyi atom atom parçalamak değil, hayatı nefes nefes algılamak olmuş ey erenler bizim

topyekün gayemiz! Temelden kabul etmişiz ölümü ve huzur aramamışız dünyada! Afili, rahat

yuvalar bina etmemişiz...Buna karşılık biz, hep hazır görmek istemişiz kendimizi sonsuz bir

hayata...Bu orucu, bu susuzluğu, bu hasreti çekmişiz sinemize nefes nefes...ve ölüm küçülmüş

gözümüzde, küçülmüş ve yok olmuş...Dünya içinde küçük bir dünyadır olmuş ruhumuzun

tımarhanesi...ve ruh illaki tutulmuş bu beden içinde bir esir, bedenimse bir alem içinde...

Ben sonsuza uçmak istiyorum...ahh enseme yapışmış bu çamur, biraz birazcık kurur..

Ahh! Bu et, bu kemik bir tutuşsa kabir ateşiyle de...sen,ben kafesinden kurtulur...

Tek yolu çürütmekle mi mümkündür bu zilletin? Bir dem bırakmaz mı beni, bir dem! Görem ne ilen

avunur...

gaws

SEVGİLİYE

Küçük bir kiraz çekirdeği gibiydi sevgimiz. Küçük bir tohumdu sadece. Atıldı toprağa. Suyunu

buldu. Büyüdü günden güne. Günler, aylar, yıllar geçti. Büyüdü. Büyümeye devam etti. Ağaç oldu,

dal oldu; çiçek oldu, meyve oldu; yemek oldu. Sürekli üretti. Daha çok, daha çok üretti.

Sürekli üretti. İçimdeki sevgi de bir kiraz çekirdeği gibi sevgilim. Günden güne büyüyor,

günden güne üretiyor. Hayata bağlıyor beni. Ufkumu açıyor. İnsan olmanın zevkini yaşatıyor.

Delice bir huzur, çılgınca bir haz gibi tüm bedenimi kaplıyor. Güneşin batışındaki, hani o

yakıcı olmayan, hafif ısıtan, hafif göz kamaştıran altın sarısı bir ışık gibi dünyamı

aydınlatıyor.

doğa

PRANGALI RUHLAR

İnsanların, kişiyi ‘yanlış yola itmek’ ve ‘doğru yola çekmek’ kavramlarını (hele doğru

sayısının insan sayısını aştığını düşünürsek ) büyük ölçüde ayırt edemedikleri bir dönemde,

ayırt edemedikleri bir ülkede yaşıyorum ve bu (aslında var olmayan) kavramları ne kadar büyük

ölçüde bencilliğe ve önyargıya dönüştürdüklerini ve dönüştürmek zorunda bırakıldıklarını

görüyorum.

Ruhun ta derininden kopup gelen, somutlaşmak için can atan, sanat arzusunun üzerine

oturmak için büyük çaba sarfeden koca popolar görüyorum. İnsanın kendini keşfetmesi için en

güzel araç sanatken…

İçindeki derin sanat arzusunu somutlaştıramayan ve içinde bir ukde olarak yaşatan

insanların, dış görüşünüşündeki maskelere rağmen, onlar için sözde imkânsız hale getirilen

sanat arzularını, 'giz’ dedikleri yerde nasıl da ebediyete tuttuklarını görüyorum.

İşin aksi;

‘Gizli tutulmak’ için zorlananlar, her seferinde, ‘Gizli tutturmak’ için zorlayanlar

oluyor. Tıpkı tanıdığım, tiyatro aşığı, oyuncu olmak isteyen genç bir babanın kendi babasından

izin alamadığı için bu arzusunu bastırması ve kızının da sanatçı olmasına engel olması gibi…

Hissetmek, sonuna kadar algılamak varken ruhlarınıza bu hapis niye? Gören göz olmak varken,

ruhlara dokunabilmek varken, kalbin göğe yükselmesini hissetmek varken ve en güzeli bunları

ifade edebilme farkındalığı varken, sanat tüm bunlar için kollarını açmış sizi beklerken, boş

boş bakan gözler, samimiyetsiz dokunan eller niye?

Demem o ki;

Siz, sizi yaşayabildiğiniz, tanıyabildiğiniz kadar güzelsiniz gözümde…

Siz, ancak varoluşunuzun bir damlalık zaman dilimi kadar taşarsınız yüreğimde…

Siz, bizi tanıyabildiğiniz kadar özelsiniz Ve

Sen, hissedebildiğin kadar dolup, taşarsın gözlerimde…

Başka da kimseye yer yok benim.

ÖZEL DÜŞLERİMDE…

frida

ağladı senden sonra tüm o aşk şarkıları

ne güneş doğdu tepemde ne ay gecelerimi bekledi

susuz kaldım kurudu her dalım kesildi yaşam pınarım

sen ey ışığım neden yoksun artık ?

çöllerde tutsak kalmaktı hakkı filizlenen duyguların

metalik akşamlar var şimdi şehrimin başında

yağmuru bekliyorum kurumuş dudaklarımla

çorak topraklarımda fidanlar bekliyor seni

doğmamış çocuklar bekliyor eşsiz masallarını

gün batıyor artık, yarınlar bekliyor umutlar

Ey tanrıça heykeli!

artık yeni şarkılar var dilimde bestelenmeyi bekleyen

betonarme dünyamda bir saksı çiçeği var

senin yokluğunda adınla büyüyor saksıda yasemin

büyüyor ruhum dar geliyor bu etten kemikten bedenim....

ekimşairi

HASRET

Canlanırken ruhumda hatıran

İlk aşk gibi saf ve temiz

Ve çalarken o şarkı hani

beraber söylediğimiz...

Uyuklarken geçmişin gölgesinde

rüya değil hayal değil,

Ey akşam gözlü yâr !

Sanki, her pencerenin ardında gözlerin var...

şizoşems

BİLE BİLE BAŞLAMACALAR

Kendime kızgın,ona kırgındım aslında...Bile bile başlamıştım. Ama sürprizin,sürprizim

olmayacağını bilmeyecek kadar saftım.Belki de benim suçumdur; o kadar saf olmak,sorgulamadan

ona inanmak.Evet evet benim suçumdu.Bu masaldan uyanmak için işaretler vardı ama ben görmek

istemedim,kafamda soru işaretioluşmasına dahi izin vermedim.Neden mi?Ben de bilmiyorum

aslında...Hazırlıklar aylar öncesinden başlamıştı.Bana sunulan ödülleri hiç düşünmeden onun

mutluluğu için harcamıştım.Herşey mükemmel olmalı fikriyle aylarca uğraştım ve çevremdekileri

uğraştırdım.Ve sürprize bir hafta kala felaketimle yüzleştim.Bu yüzleşme bu kadar geç mi

olmalıydı diye sorup durdum kendime.Ne sormak ne de dökülen gözyaşlarım çareydi

derdime...Elimden düşüp parçalanan kaçıncı kadehten sonra kandırıldığımı kendime itiraf

ettiğimi hatırlamıyorum bile.Evet kandırılmıştım.Tüm çıplaklığımla karşısında durduğum adam

tarafından bir yalana inandırılmıştım.İnanmayı ben mi istemiştim acaba?Ya da herşey tüm

sahteliğiyle ortadayken inanmak işime mi gelmişti?Hayır hayır ben aciz değildim.Sadece

saftım.Ya da onun korkaklığını gizleyecek en iyi figürandım.Karşısına dikilip "Neden ben?" diye

sormayı çok istedim ama yapamadım.Ne mi yaptım?Sustum sadece sustum ve kendini ele vermesini

bekledim.Ne mi yaptı?Sustu sadece sustu ve oyuna devam etti.

yeşilfare

Bir Mektup: SEVGİ BİR İLAHE (1 Şubat 2012 Çarşamba, 17:08)

Tanıdım seni sevgili!.….kimselerin aşkına gıpta etmiyordum artık, sevgiye sebep o kutsi iksiri bende yudumlamıştım bir kez. İnançlıydım artık. Evet, kelimeler de sevilebilir, o soytarı şairler de, yazarlar da dürüst olabilirdi. İsa'nın ayaklarını gözyaşlarıyla yıkayan, saçlarıyla silen Santa Maria’nın da varlığı mümkün. Henüz kırkında bir Hatice, yirmi beşinde bir delikanlının aklını başından alabilir… Bir kadın, bedeni delik deşik hummalı bir Eyyub’e terennüm edebilir… Kıskandım seni sevgili,sebebini bilmeden! Asla geçemedim şüphelerden. ‛Acaba‛lar, ‛ya öyleyse‛ler… tereddüt, ilmek ilmek kemirdi ruhumu. Merhamet mi, sevgi mi? İlgi mi, cazibe mi. Bir bilmek istedim ki Ahh seni, neler vermezdim görmek için, duymak için, okuyabilmek için sendeki beni! Senin gözünden seyrettim evreni. Sevgim dedin, takar seni peşine, gururuna düşman olursun, tevazuna hayran. Benden başka bir şey düşünemez, düşleyemezsin dedin. Sanki ben hep seninleymişim gibi, olur olmaz yerlerde, kendi kendine gülen bir figuran çalımıyla söylenirsin...Beni yad ederken içtiğin her kola, her soda, her su,çay seni bana getirir dedin... Seninleyken ölümdü tek korkum, o pembecik yanaklarını bir daha görememek, o mis kokunu sineme çekememekti. O küçük parmaklarının yumuşaklığını hissedememekti kabusum. Şimdiyse… ** seni unutmak, Tek korkum! Her bakışın, her gülüşün hücrelerime isabet atılmış sayısız kementti. Minnacık bir tersyüzün, beni yakmaya, yıkmaya yeterdi. Nasıl oldu da kovdun, öylece salıverdin beni… sanma ki unuturum seni, sanma ki, aklımda tutmaya kalkışacak kadar ahmak da değilim seni. Eşyalarıma taşıdım, onlara nakşettim, geleceğime taşıdım seni….hep seni!

gaws

senden önce de böyle miydi yeşiller,

böylesine can taşır mıydı doğa.

ya o çiçeklerin cezbedici kokusu.

kelimeler böylesi dökülmüş müydü özümden...

yaratılmışlar arasında kim vardı bana böylesine sahip

nefes alan hangi varlık kesti nefesimi?

yalnız sensin doğan güneş zihnime

sensin,sensin,sensin...yalnız sen...

ekimşairi

500 DAYS OF SUMMER

Gerçek aşkın varlığını sorgulayan biriyseniz ya da bu konudan diliniz yanmışsa sarsılmaya

hazırlanın bu film tam size göre valla.Kadın erkek ilişkilerine çok farklı bir açıyla

yaklaşılmış izlerken bazı şeyleri daha iyi göreceğinize ve ilişkiler hakkında yeni şeyler fark

edeceğinize emin olabilirsiniz.İnsanlar olayların baş rolü olunca bazı şeyleri ister istemez

gözden kaçırıyor. Olayların bütününü göremiyor, olmasını istediğimiz şeylerle olanları

karıştırıyoruz.Sonrada akıp giden zamanın içinde bir yerlere takılıp kalıyoruz.Orda(ya da

burada) takılmak yerine bu filmle hayatımızın gerçek aşkıyla ilgili ipuçları bulmaya

çağırıyorum.Heyhat zaman akıp geçiyor..Bi şey yapmalı..

Filmin hikayesi genç bir adamın genç bir kızla tanışma hikayesidir daha fazlası değil ona

göre.Genç adam doğru insanı bulacağı güne kadar asla mutlu olamayacağına inanarak büyüyor.Bu

düşüncesi küçüklük çağlarında dinlediği şarkıları ve izlediği filmleri yalnış

yorumlamasında kaynaklanıyordu.Kız ise baskabaska alemlerde tabi.Neyse gibi, gibi ...Herşeyi

anlatmayım dimi ...Hımm unutmadan bu asla bir aşk hikayesi değilmiş.

"Kesinleşti galiba aşık oldum ne bileyim onun gülüşünü seviyorum, şaçlarını seviyorum

,dizlerini seviyorum, boynundaki kalp şeklindeki doğum lekesini seviyorum , uyurkenki

halini,bana hissetiklerini seviyorum." Aşkın bahanesi bu herhalde.Adamımız aşık olduğunu

anladığında aptal bir surat ifadesiyle böyle diyor.Ve dahası da var.

Filmimizdeki kız <<Summer>>ın hiç arkadaşı yokmuş gibi bir hava var.Ama aslında film bize kız

erkek ilişkilerini erkeğin tarafından anlatmak istiyor. Bu yüzdenden Summer aksine Tom 'un

üç garip arkadaşı gösteriliyor ikiside filozof gibi mübarek.Film deki mesajları da bu

karekterler veriyor.Buyrun " Bence teknik olarak hayallerimin kadınını oldukça büyük gözlere,

daha farklı saçlara muhtelemen spora düşkün olurdu ama doğrusu Robin hayallerimin kadınından

daha iyi o gerçek" Diğer bir arkadaşı "Onun senin için doğru kişi olduğunu düşündüğünü

biliyorum..ama bence değil.Bence sen sadece iyi şeyleri hatırlıyorsun.Bir daha ki sefere

geçmişe döndüğünde tekrar bakmalısın bence"

Ve dahası;Yaşamak istediklerimizle yaşadıklarımızı gerçek anlamda ayırıp geçmişe ve

geçmiştekilere tekrar bakarsak "Ondan nefret ediyorum, gülerken çıkardığı sesten, 1960 ’lardan

kalma şaç kesiminden,kemikli dizlerinden,boynundaki ezilmiş hamam böceğine benziyen lekeden

nefret ediyorum,konuşmadan önce dudaklarını yalamasından nefret ediyorum"<< Aşk >>nefrette

dönüşüyor, Tom için.

"Yılın birçok günü alen acele geçer.Başlar ve biter.Hakkında hiçbir şey hatırlanmaz. Birçok

günün hayatın akışına etkisi yoktur" inanın hayatımızda ki birçok kişi de öyle.Ama en önemlisi

hatırlanmaya değer insanlar tanımak.Hatırlanmaya değer günler yaşamaya çalışmak elimizden

gelen tek şey bu galiba.Ve gerçek aşk mı? Yok öyle şey diyenler için...

Bir garip olacak ama<< neden BEN görmedim>> belki bakmadığın içindir.

sanrı

KARIŞIK KAFA YA DA PEYGAMBER DİYE BİRİ

Zenci bir kadın öldü bugün kollarımda.

Ve sen çok güzeldin.

Baudelaire’in bir şiiri,

Bir albatros kanadı,

Ya da bir Van Gogh tablosu:

Yüzünü güneşe dönmüş,

Bir ay çiçeği kadar…

Spotların şavkıyla kamaşırken gözlerim,

Pervanelerin dansını seyrettim uzun uzun…

Biraz içtim, yalan yok.

Acıdan midem kalkacak kadar biraz…

Şamanın ruhlara kavuşması kadar…

Tamtam gürültüsü,

Ve basık atmosferi arasında

Tütsülerin.

Sonra yürüdüm biraz…

Sıcak kaldırımlarında

Bir Orta Doğu kentinin.

Belki Beyrut, Bağdat ya da Kudüs belki…

Mesih’in çarmıhına omuz vermiş gibiydi insanlar,

-Otomobil farlarıyla aydınlanırken dünya-

Çelimsiz bacaklarında evrenin yükü.

Bir titan haşmeti bile dayanamazdı bu kadarına dostum!

Treplev’in sahnesindeydi Çayka.

Yemin etmeyeceğim,

Gözlerimle gördüm.

Bir revolver patladı…

Semah sustu,

Kuşların göçü başladı, bu mevsimde.

Sahi hangi mevsimdeyiz?

Yapraklar sarı,

Güneş parlak,

Dudaklar kuru…

‚Sevmeyi bilmiyorsun!‛ diye bağırdı biri

Beynimin içinde.

Beynimin içinde, erişemeyeceğim kadar uzakta

Arsız bir şeytan…

Bünyemde lüzumsuz seremoni…

Kapanır bir kitap,

Bir defter yaprağı bükülür,

Sayfalara tecavüz eder birkaç damla mürekkep…

Bangbang!

Namus ölür.

Musa parçalar kile kazıdığı amentüsünü

Kahrolmuşluk içinde.

Sinirli bir tanrının sesi duyulur…

İsyan büyür.

Kollarımda zenci kadınlar ölür

Kahrolmuşluk içinde,

Kaybolmuşluk içinde…

‚İçinde, içinde…‛

Sayıklamaya başlar kekeme bir çocuk…

Çarkını döndürür çömlek ustası,

Çamurunu gözyaşlarımla yoğurur,

Ak ellerine yüz sürer, ağlarım…

Ben de canım ey pirim,

Ben de boynunda kementle doğarım…

simon

YALNIZLIĞA DAİR

Bir dehlizin ortasında; geri dönüşü yok, ilerlemek istiyor takatı yok, önü, arkası

kimsecikler yok…bir serzeniş bir nara doğuracak ,habersiz ,biliyorsan sus, yoksa deyiverir

şuursuz ‘’ al götüne sok!’’.

Yalnızlık; Edebiyatta bir trajedi, Felsefe de yokluk problemi,ama lügatte

kimsesizlik.Kısaca nevi bir‘–sizlik’.Şamatanın uzağında, bir inziva mağarasındaki sessizlik.

Amansızca bir içe kapanış, muallak bir tecessüsün akabindeki o deruni seziş. Yalnızlık, ya

sinsi bir naz ve aptal bir kibrin izdivacından fırlayan bir prometelik, yada kendisine

babalar yaratmaya muktedir, tanrılar öldürmeye mütehayyir olmak gibi bir piçlik.

Yalnızlık yoklukla gelen bir elem mi? Yoksa; sağır kör ve dilsiz birinin tüm sahiplikleri

mi? Bilen yok, yalnızlık bilgisizlik mi? korkumu? arayış mı? ikilik mi? Kim bilebilir belki

de,mühürlenmiş bir kalbin can çekişmesi, Kuran misali. Arles ‘teki sarı odalardır belki

timsali! Yalnızlık tüm gözyaşlarının, tüm can çekişmelerin, tüm sevişmelerin tek gerçek sebebi.

Yalnızlık, bir anda vuku bulan bir ihtirasın, bir tutkunun, bir heyecanın yokluğunda kendini

avutma mücadelesi, dövünmenin eşiğinden bitişine kadarki o muhakeme, o dur durak bilmeyen

kavga, çatışma…hicranla başlayan, göz yaşlarıyla biten bir esrime, yegane çözüm, ağlamak

yerine, vecdi bir düzüşme! İşte bu yalnızlık böyle bir şey işte! Kimi sahiplenmeye meftun bu

hayatta kimi kaçmaya! İşte Kaçanların kaderi yalnızlık! Onlar tamahkardırlar zaaflarıyla

karışık.

Dağlara, gemilere, mağaralara, sığınmaz onlar, daima araftadırlar ve en nihai mükafatları

Golgothalar’dır.

Peki ya yalnız; işte o hercai yaratık, o kibrine, hasetine yenik, şevkin ve şehvetin

peşindeki ezik, biçare aklıyla duyguların savaşını veren zavallı yenik…Karamsarlık ikliminde

hüsnü hayaller kuran o muzdarip, kaçık münzevi! gel gör ki; yalnız da böyle bir nevi!

gaws

SESLİ MASALAR

Her yerdeler. Maalesef burada da karşımıza çıktılar. Dolmuştan inmek isterken şoföre sesini

duyuramayanlar gibi her seferinde daha şiddetli ve bezdirici bir sesle aramıza sızıyorlar. En

sesliler ‘Biz buradayız, buraya bakın!’ diye bağırıyorlar. Belki de tek başlarına çekingen

insanlardan oluşan bu grup, bir araya gelince çevreyi yüksek desibelleriyle kirleten

umursamazlardan oluşuyor. Etraftaki masaların kınayan bakışlarına aldırmayan en sesliler

etraftan soyutlanmış –veya etrafa öyle görünmek isteyen-, -sözde- eğlenen tiplerdir. Daha

sonraları bu günü anlatırlarken ‘Millet dönmüş bize bakıyor, ama biz nasıl eğleniyoruz, çok

eğlenceliyiz.’ havası vereceklerdir.

Bu masaların tek cinsten oluşanlarında ise konuştuğunu etrafa duyurma isteği daha da

artmaktadır. Kızlı masalar birbirini dinlemeyenlerden, birbirinden alakasız sohbetler ve sırf

kahkaha olsun diye atılan kahkahalardan oluşurken, erkekli masalarda birbirini ezme, haklı

çıkma isteği ve övünme daha fazladır. Bir süre sonra herkes duymalı ses tonu bütün kafeye

yayılmış, bu durumdan diğer masalar da olumsuz etkilenmiştir. Çünkü onlar da sohbet etmek

yerine bu masanın büyüsüne kapılmışlardır. Kafenin çalışanları da aynı şekilde bu masayı

dinlemeyi işlerini yapmaya tercih ederler. Diğer masaların siparişleri gelmez. Yanisi,

dikkatleri çektikten sonra sigarayı dudak ucuyla içip havaya doğru üfleyen ve çevredeki

insanları göz ucuyla süzen masadan uzak durmalı. Yoksa sohbet falan yalan olur.

bezzaka

YIKIM

Savaş doğar soğuk gecelerde çocuk parkalarına

Kesilir sesi paslanmış oyuncakların

Ürker gri gökyüzü birikir şehrin ufuklarında

Korkar öyle bir korkar ki damla damla düşer kaldırımlara

Toplanır birer birer tellerle çevrili meydanlara

Öksüzlerin birikmiş yasemin kokulu umutları.

Kör olur insanların nasırlaşmış vicdanları

Sağırdır kulaklar duymaz bacalardan yükselen ağıtları.

Duruyorken kanlı botlarla üzerinde masumların

Titremez yağdırırken bombalar yağlı parmakları

Sırıtır sivri dişleriyle keskin nefsi

Bilmez ki umutlar doğdu ve gecelerde tükendi..

ekimşairi