ΔΗΜΗΤΡΗΣ Ε. ΣΟΛΔΑΤΟΣ

Nobelλόγω ατεχνίας

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗ

N O B E L Λ Ο Γ Ω Α Τ Ε Χ Ν Ι Α Σ

76X38 ACRON CANVAS 1990 Σωτήρης Θεριανός

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Ε. ΣΟΛΔΑΤΟΣ

Nobelλόγω ατεχνίας

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗ

Νobel λόγω ατεχνίαςCopyright ©: Δημήτρης Ε. Σολδάτος, 2008

www.dimsol.blogspot.comΕ-mail: dimisold@gmail.com

Εκδόσεις ΚονιδάρηCopyright ©: 2008, για την Ελλάδα και όλο τον κόσμο

Χρυσόστομος Ι. Κονιδάρης & ΣΙΑ Ε.Ε.Toσίτσα 1Α – Αθήνα 106 82Τηλ.: 210 – 88.46.570-2-4Fax: 210 – 88.46.571http//: www.konidaris.grE-mail: info@konidaris.gr

ISBN 978-960-392-110-3

Η σάτιρα είναι η σφαίρα όπου λιγότερο από κάθε άλλη η ποίηση μένει άπρακτη κιαδιάφορη απ’ τον έξω κόσμο. Κι ο έξω κόσμος είναι ο ρεαλισμός, η κοινωνία – ηπολιτική. Η σάτιρα δέχεται εντυπώσεις από την κοινωνία. Έπειτα, χτυπά τηνκοινωνία. Τέλος, δέχεται ξανά και τον αντίκτυπό της. Όλοι οι σατιρικοί συγγραφείςκαι ποιητές στον τόπο μας τον έλαβαν αυτόν τον αντίκτυπο, για καλά!Ο Αλέξανδρος Σούτσος φυλακίσθηκε δύο φορές «επί εξυβρίσει του Στέμματος» καιπέθανε ίσως από την δεύτερη φυλάκιση. Ο Σουρής δικάστηκε επί εξυβρίσει τηςβασιλίσσης Όλγας. Τον Ροΐδη και τον Λασκαράτο τους αφόρισε η εκκλησία. Σταχρόνια του Καρυωτάκη δεν έγινε το ίδιο – είτε γιατί τα δικαιώματα της τέχνηςέχουν ασυζήτητα περισσότερο από άλλοτε επιβληθεί, είτε γιατί η τέχνη πολύστενότερο μέρος παίζει στα τωρινά πράγματα και σχεδόν αγνοείται.

Τέλλος Άγρας

ΝOBEL ΛΟΓΩ ΑΤΕΧΝΙΑΣ

Ποιήσεως Μούσης εραστήςαν είσαι, μην χαϊδεύεις – χτύπα!Κι ας μην λογιέσαι ποιητής –χωρίς φουλάρι, δίχως πίπα!

Η παρλα-πίπα το στομάχιμου ανακατεύει του καθένα.Και μια αγκύλωση στην ράχηδεν μου επιτρέπει ούτε σ’ ένα

στίχο να έχω κάποια κλίση.Έτσι εξηγείται, το λοιπόν,που όρθιος μέσα στων σκυφτώντο πλήθος έχω ξεχωρίσει.

Γι’ αυτό και δεν θα υποκλιθώσε κριτικούς λογοτεχνίας,μα ευθέως θ’ αυτοπροταθώγια Nobel λόγω ατεχνίας.

Ξινή θα έχω υποδοχήστους κύκλους και στα σωματεία:με λεμονόκουπες βροχή,που είναι ό,τι πρέπει στην ναυτία.

Μα κι αν με «θάψουν» όλοι αυτοίθ’ απουσιάσω απ’ την κηδεία,παίρνοντας τίτλο ποιητήποιητική αδεία!

ΛΕΙΨΥΔΡΙΑ

Δεν έχουμε πηγάδια, δεν έχουμε πηγές,μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές.

Γ. Σεφέρης

Οι Μούσες καλογέρεψαν.Κι η τέχνη μες στα βράχιαπου ήταν κρουνός, που ήταν πηγή,τώρα κατάντησε πληγή.Στις στέρνες, που όλες στέρεψαν,κοάζουνε βατράχια.

Νάτοι, στου δρόμου την στροφήοι καλλιτέχνες οι κακόμοιροι –γιατί είν’ στραβοί, γιατί είν’ κουφοίθαρρούν πως είν’ Μπετόβεν κι Όμηροι.

ΑΠΟΜΥΘΟ – ΠΟΙΗΣΗ

Λάτρεις πιστοί της απιστίας,δήθεν αμόλυντοι κι αθώοικαι συγγενείς εξ αγχιστείαςμε το λοιπό ανθρωπολόι.

Τρώμε απ’ την πείνα που μας τρώει –φταιν οι εποχές της ασιτίαςπου σκεύη γίναμε αχρηστίας,των ποιητών εμείς το σόι.

Τώρα ο Πήγασος μουλάρι.Κι οι Μούσες κάνουνε σαφάριμέσα στην ζούγκλα του εαυτού μας.

Τώρα μια ποίηση για… γνώστες,μέχρι που μόνοι αναγνώστεςθα ’μαστε εμείς κάθε γρα-φτού μας!

ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑΣ

Από το βράδυ ως που να φέξειΔιαβάζω διάβαζε και Λέξη.Κι αν βρέξει, απ’ την Ομπρέλα κάτουνα μπεις του Μάκη Αποστολάτου.Αν θες να στείλεις τα γραφτά σουγια δημοσίευση, στοχάσου:o δρόμος προς τον ποιητήπερνάει απ’ τον συνδρομητή.

Φωστήρας γίνε με Φωστιέρη,τον Σκοτεινό Έρωτα που ξέρει.Κι αθανασία πιες λιγάκιαπ’ το Νερό του Πρατικάκη.Τον Βλαβιανό με παρρησίακλέψε και πες: κρυπτομνησία!Γίνε του Τίποτα Αθλητήςκαι ο Κοντός προπονητής.

Με τον φαλλό να βγάζει μάτιΣτύσεως Εγκώμιον του Γαλάτημελέτησε – κι ένα Βραβείοπάρε κι εσύ απ’ το υπουργείο.Κι ένας φαλλός αν δεν σου φτάνειπιάσε και του Υφαντή του Γιάννη,που αιρετικός έγινε – αλί ! –λέγοντας τον φαλλό καυλί.

Μες στην Στοά του Αρσακείουη μασονία του βιβλίου.Μέγας ο κάθε κακομοίρηςπου προλογίζει ο Κώστας Μύρης.Εδώ ανατέλλουνε τόσα άστρα –ποιήτρια και η κάθε γλάστρα.Κι όπου η γλάστρα τελικώςεκεί και ο Βασιλικός.

Σ’ αυτήν την Κόλαση του Δάντηδόλιε ποιητή, πολιτικάντη,γύρεψε μια έστω ρημαδο-δάφνη – ό,τι πρέπει για στιφάδο –και περιφέρσου άνω-κάτωστων σωματείων το αδελφάτοκρατώντας μία συλλογήστο χέρι σου γι’ ανταλλαγή.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ – ΠΟΙΗΣΗ

Αφού για μένα μόνη αξίαείν’ η ομοιοκαταληξία,δεν βρίσκω άλλη ικανοποίησηαπ’ το να γίνει ο κόσμος ποίηση.

ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΟ ΣΟΝΕΤΟ

Προτού η γάγγραινα να φτάσειφτάσε ως τ’ άκρα οδοιπόρος,αλλιώς θα σ’ ακρωτηριάσειο μολυσμένος μέσος όρος.

Το πνεύμα παραδώσανε τα χρόνιακαι γίναν τα εφήμερα αιώνια.Ιούς για τα computers σας εκτρέφω.

Στα γλέντια σπάω πιάτα δορυφόρων.Το αίμα των πολέμων επιστρέφωγια πληρωμή στα χρέη νέων φόρων.

Στης μόδας την glamour ανοησίατον τρύπιο μου χιτώνα αντιτάσσω.Με χρήμα για προσάναμμα θα βράσωτους κροίσους, να ’χει ο πλούτος μια ουσία.

Στα super market νέκταρ κι αμβροσία,μα εγώ πεζός στον Όλυμπο θα φτάσω.Χελώνα μια Ferrari – ας γελάσω! –στην formula που τρέχει η φαντασία.

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ

Δυο χούφτες ρύζι ανά τρεις στην Κίνα.Οι μαύροι έχουν γίνει μυγοχάφτες.Τις μέρες των λευκών για μαύρες κλαύτες.Στο λέω, δεν θα πεθάνουν απ’ την πείνα

οι πόρνες μοναχά κι οι νεκροθάφτες.Αν θες να την περνάς καλά και φίναταχύρρυθμη εκπαίδευση ξεκίνα –μαθήτευσε στων σάβανων τους ράφτες.

Παιδί μου, να ’σαι ξύπνιος και καπάτσος.Κερδίζεις την ζωή, άμα περάσειςσφαχτάρι την ψυχή σου από λεπίδα.

Κι εγώ ήθελα, μικρός, να γίνω μπάτσοςστο μάγουλο του κόσμου – μην γελάσεις! –μ’ απ’ τα χαστούκια που έφαγα άστρα είδα.

ΘΕΣΕΙΣ

Μία ζωή γυρεύεις κάποια θέση.Το βόλεμα έχεις πόθο και την ρέκλα.Προσμένεις απ’ τα σύννεφα να πέσειγια να στρογγυλοκάτσεις μια καρέκλα.

Μια θέση στα ΕΛ.ΤΑ. της γειτονιάς σουκι ο ωραίος μισθουλάκος όταν πίπτειθα στέλνει συστημένα τα όνειρά σου,την διάψευση που είχαν παραλήπτη.

Μια θέση των σχεδίων των μεγάλωναντάξια – μια θεσούλα να κατέχειςκι εσύ μες στη συνείδηση των άλλων.

Αφού άλλην υπόληψη δεν έχειςπάρε δυο θέσεις: μία στο γραφείοκαι μία στο δ η μ ό σ ι ο νεκροταφείο.

ΕΚΔΡΟΜΕΣ

Τις παιδικές τους εκδρομέςκάποιοι τις κάνανε μεγάλοικι είδαν σε σμίκρυνση στιγμέςπου τις μεγέθυναν οι άλλοι.

Βλέπαν κορμούς που βιαστικάέξω απ’ το τζάμι τους περνούσανκαι δεν ρωτήσαν, φυσικά,γιατί τα δέντρα περπατούσαν.Μόνο κορνάραν σπαστικάκαι νευρικά οδηγούσαν.

Στις εξοχές ούτε κρυφτόπαίξανε ούτε καν ιδρώσαν.Κονσέρβες είχαν φαγητόκαι κάτω εφημερίδες στρώσαν –τραπεζομάντιλο φριχτόμε νέα που παλιώσαν.

Μίλησαν για πολιτικήσε πηγαδάκια, δύο-δύο,κουβέντα συναδελφικήπου γίνεται και στο γραφείο –τα ίδια είπανε κι εκείτρόπον τινά οικείο.

Κουτσομπολέψαν κατιτίς.Ψιλοφλερτάραν με το ζόριμια με γυαλάκια δεσποινίςπου έμεινε γεροντοκόρηκαι η καρδιά της αδειανήςμέρας είχε love story!

* * *

Να φύγουν έφτασε η στιγμή.Πω! πω! αργήσαμε, είπαν, ήδη!Ωραία ήταν η εκδρομή!συμφώνησαν εν κατακλείδι.Τι χειραψίες! τι ασπασμοί!λες κι έφευγαν ταξίδι!

Και τ’ αποφάγια αφήσαν μοι-ραία επάνω στο γρασίδι…

«ΓΥΝΑΙΚΕΣ»

Γυναίκες με δολάρια στο βλέμμα.Μαλλί μακρύ – κοντόμυαλες κι ωραίες.Του Μάταιου ερωμένες πάντα νέες.Μαμάδες στοργικές για κάθε ψέμα.

Γυναίκες που επίκεντρο και θέμααρέσκονται να είναι στις παρέεςτης Miss Βλακείας κλέβοντας το στέμμα.Μικρές γελοίες κι ώριμες μοιραίες.

Γυναίκες κενοτάφια, που γεμίζουνκραυγάζοντας τον άδειο εντός τους χώρομε Gucci οργασμούς και Fa Cad’oro.Γυναίκες που την λέξη δεν αξίζουνγυναίκα, ούτε να ’σαι μισογύνης.Το σάλιο σου σεβάσου – μην τις φτύνεις!

ΙΣΤΟΡΙΟΥΛΑ ΝΤΕΜΟΝΤΕ ΚΑΙ ΚΙΤΣ

Κοιτώ τα ρούχα στην βιτρίνα,προκλητικά ρούχα μοντέρνα.Λέει ο καιρός στην μόδα: «Πέρναγρήγορα, φτιάχνω άλλα πιο φίνα.

Θα ᾿ρθει η εποχή η θεατρίνα μ’ ύφος blaze, γεμάτη φούρια, για να ντυθεί με την καινούργια

μόδα, που θα ’ναι για ένα μήνα».

Και το φθαρμένο μου σακάκιμια ιστορία αναθυμιέταιπου ο παππούς του όταν παιδάκι

ήταν του έλεγε: «… που λέτε,παλιά ο κόσμος το ίδιο ντύμα,του γάμου, είχε και στο μνήμα».

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ

Πάντοτε γύρευες σταυρούς –εκεί που πας θα ’χει πολλούς!Μόλις τελειώσει η ταφήπαίρνεις την έδρα παμψηφεί.Στις τρεις θα γίνεις υπουργόςκαι στις εννιά πρωθυπουργός.Πρόεδρος θα ’σαι, στις σαράντα,δημοκρατίας – μια για πάντα!Κι άκου τα νέα τα χαρμόσυνα:όπως η θέση σου το αξίζει,το πλήθος θα σε λιβανίζει –όταν τελούνται τα μνημόσυνα!

Εδώ τελειώνει ο επικήδειος.Μπαρούφες είπα για το θέμα.Στα ψέματα ήσουν επιτήδειος –να μην σου πω κι εγώ ένα ψέμα;

Και μιαν αλήθεια, κομματάρχη:στον κόσμο επικρατεί τον κάτουη μόνη δίκαιη που υπάρχειδημοκρατία – του θανάτου!

ΝΕΚΡΙΚΑ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΑ

Σε τάφο μεγαλομανούς

Πάντα παρίστανες τον καίσαραμ’ άκου κι εμένα τον πληβείο:χωράει το 4x4μέσα στο 1x2;

Σε τάφο νοσοκόμας που αυτοκτόνησε

Τα χάπια που έδινες συ τα ’πιες.Κι η άλλη ζωή καρικατούραθα μοιάζει, αν βρεις να πλέουν πάπιεςμες σε μια λίμνη από ούρα!

Σε τάφο ευσεβούς επιχειρηματία

Τετάρτη και Παρασκευήποτέ δεν έτρωγες λαδάκι.Συμπλήρωνες την διατροφήρουφώντας το αίμα του κοσμάκη!

Σε τάφο σουρεαλιστή

«Σκότους φαεινού παράφρασηστου επίνειου τα πηνία».Σημαίνει σε μετάφραση:η μνήμη σου αιωνία!

CHRISTMAS $PIRIT

Eσύ με πόσα φωτάκιαθα στολίσεις την θλίψη σου φέτος;

(με σπρέι σε τοίχο)

Στου κρεοπώλη τις σακούλεςκηδεύονται οι γαλοπούλες.Και τα σφαγμένα, αθώα, δεντράκιανεκροστολίζουν με φωτάκια.Φέτος οι κόκκινες οι μπάλεςείναι της μόδας – κι όχι άλλες!Κι αίμα ζεστό στην Παλαιστίνηψάλλει το «επί γης ειρήνη».

Στα Super Market με κουπόνιακερδίζεις δώρα – καλά ψώνια!Στης Coca-Cola το κουτάκιο Άι Βασίλης αρκουδάκι.Κι ο παλιός χρόνος ο παππούληςμε lifting δείχνει νεαρούλης.

Καιροί γεμάτοι αδειοσύνη.Χρόνια πολλά, χριστιανοσύνη!

ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΕΩΝ

Όταν διαβεί το καρναβάλιμια χάρη θα ’θελα και μόνο:κανείς την μάσκα του μην βγάλει –να την φοράει όλο τον χρόνο.

Και οι πολίτες κι οι αφεντάδεςτου τόπου αυτού – μπα, σε καλό τους! –λιγότερο είναι μασκαράδεςσαν κρύβουνε το πρόσωπό τους.

ΛΟΓΩ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ

Στον Γιάννη Κυριαζή

Λόγο απ’ την έδρα ο φιλόλογος διαβάζει.Οι μαθητές δεν νοιάζονται όμως για Ιστορίακαι η φωνή του σβήνει μες στην φασαρία…«Παλαιών Πατρών» για ν’ ακουστεί βροντοφωνάζεικι εκεί στην λέξη «Γερμανός» ανατριχιάζει:«μπίιιιπ!» κάνει ένα κινητό – άδεια μπαταρία!

Σφίγγει τα δόντια και πιο κάτω προχωράει.Στάζει συγκίνηση η συνέχεια του λόγου.Δίπλα η γυμνάστρια το στήθος άνευ λόγουπροτάσσει λίγο κι ο φιλόλογος κοιτάει,μες στo βαθύ της decolte η ματιά βουτάει –σαν μια Σουλιώτισσα απ’ τον βράχο του Ζαλόγγου!

«Ζήτω το Έθνος!» λέει ο έρμος, μα ελπίδανα τον προσέξουνε καμιά – ένας χασμουριέται!Κάποιος χοντρός καθηγητής αναρωτιέται:«Έθνος; Λες σήμερα να βγαίνει εφημερίδα;»Κι ανατινάζεται, απ’ την θέση του πετιέται –σαν μια φλεγμένη απ’ τον Κανάρη ναυαρχίδα!

Κάπου εδώ τελειώνει ο λόγος του κυρίουκαθηγητή, κι οι συναδέλφοι τον συγχαίρουνχωρίς γιατί καλά-καλά κι αυτοί να ξέρουν,ενώ χυμάνε προς την πόρτα του σχολείουμε ουρλιαχτά οι μαθητές – να καταφέρουνμια νέα Έξοδο σαν του Μεσολογγίου!

Λιβαδειά 25/3/2002

ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΟΡΤΗΣ

Χρόνια πολλά! (Πόσα κιλάστις ζυγαριές αθροίσατε;)Πώς τα περάσατε, καλά;Σουβλίσατε; Σουβλίσατε;

Πέρασε το Πάσχα και οι χριστιανοίγύρισαν με κέφι στις δουλειές τους.Φάγαν του σκασμού, χωνέψανε τ’ αρνίκαι τριπλασιάσαν τις διπλοκοιλιές τους.

Πέρασε το Πάσχα τόσο ειρηνικά,μέσα σε φωνές κι αυγομαχίες…Θύματα δυο τρεις απ’ τα βεγγαλικάκι απ’ την μάσα κάτι οδοντοστοιχίες.

Πέρασε το Πάσχα και με τον Χριστόνεκραναστηθήκαν κι οι εμπόροι,που το θρήσκο πλήθος έτρεξε πιστόστους ναούς του Shopping, φέτος με το ζόρι.

Πέρασε το Πάσχα κι εν τω μεταξύέφτασε του Μάιου η χάρη.Πιάνουν το μαγιόξυλο με το δεξίτώρα ή ζευγαρώνουν όπως οι γαϊδάροι.

Αχ! τι κόσμος, θεέ μου, σε χαρές φτωχός –πλούσιος σε φόβο και σε πάθος.Τόσο που έχει γίνει αβάσταχτα ρηχός,μια φτυσιά τού πρέπει – ν’ αποχτήσει βάθος!

Ο ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ

Πατάς ένα κουμπί και ταξιδεύειςχωρίς να περπατάς ούτ’ ένα μέτροαπό τον καναπέ που χουζουρεύειςακίνητος σαν κούτσουρο, σαν δέντρο.

Πατάς ένα κουμπί και κοροϊδεύειςεκείνους σαν αυτούς που θες να γίνεις.Κι απ’ όσους στην ζωή φάπες μαζεύειςανέτως στο γυαλί μπροστά τούς φτύνεις.

Πατάς ένα κουμπί, ένα κουμπάκι,κι ο νους σου συρρικνώνεται μες σ’ έναπου βλέπει όλη την Γη παραθυράκι,χωρίς όμως κανείς να βλέπει εσένα.

Πατάς ένα κουμπί – τι απλό που είναι!–και σκάνε οβίδες μέσα στο σαλόνι.Ατρόμητος στον πόλεμο εσύ μείνε:τους φόβους σου κανένας δεν σκοτώνει.

Κουμπί-κουμπί τα πάντα έχεις γδύσει.Σ’ αφήνω σε γυμνές τηλεθεάσειςπαρέα με την βία και την στύσητο σπέρμα και το αίμα να χορτάσεις.

Κι αν δεν χορτάσεις, φάε τον διπλανό σου:πλακώσου για την μπάλα, για το κόμμα –δείξε το πρόσωπο τ’ αληθινό σου.Στην άχρωμη ζωή σου βάλε χρώμα

να γίνει έγχρωμη όπως η tivi σου:γεμάτη γκλαμουριά, μόδα, βιτρίνα.Προστάζει η εποχή: Kανιβαλίσου!Σε κέντρα αδυνατίσματος ξεκίνα

δίαιτες. Γίνε ωραίος. Βάλε τρίχες.Απλά, οικονομικά, με δίχως κόπο!Τι έχεις να χάσεις; Tίποτα δεν είχεςπιο πριν. Κι αν θες λεφτά, βρες κάποιο τρόπο

να βγάλεις: παίξε ΛΟΤΤΟ, παίξε ΠΡΟΤΟ.Πάρε διακοποδάνεια και κουπόνιακι αγόρασε ό,τι λάμπει κι ό,τι κρότοκάνει – ψώνιο κι εσύ μέσα στα ψώνια!

ΑΠΟ – ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά, ελευθερία!Για του Σολωμού και μόνο το χατίρι– ανδρειωμένη σαν και πρώτα, σαν κυρία –στρέψ’ το ξίφος σου και κάνε χαρακίρι.

Δωδεκάλογος του γύφτου η Ιστορία,Παλαμά. Κόμπρα πατρίδα, ποιου φακίρηυπακούεις την φλογέρα; Άει, σιχτίρι!Χαίρε, ω χαίρε, αισχύνη! Χαίρε, αδιαφορία!

Ρίτσο, αλίμονο, ετούτη η ρωμιοσύνηένα ευρώ πουλάει το χώμα του Δροσίνη.Η ζωή εν τάφω μπήκε, Μυριβήλη,

σκεπασμένη απ’ την λήθη του Μαβίλη.Ψάπφα, όλα τώρα πια καθεύδουν μόνα.Χαίρε, ω χαίρε, ηλιθιότης του αιώνα!

Ποιητική Αδεία (διασκευές)

ΠΑΡΑΒΟΛΗ

Πόσους μελλοθανάτους παρηγόρησα!Κι έτσι, τον φόβο του θανάτου αργοπόρησα.Σε αγγελοκρουσμένους είπα ψέματακαι κολυμπήσαν στου θεού τα ουράνια ρέματα.Σακάτη, τον παράλυτο καμώθηκαγια χάρη σου. Κι απ’ την ψυχή μου ξεγυμνώθηκαπόρνη για σένα και ύμνησα τα σώματα.Τυφλέ, σε γέλασα πως δεν υπάρχουν χρώματα.Κουφέ, σ’ απάτησα πως όσοι ακούγανεμόνο πονούσαν, πως στριγκλιές τ’ αυτιά τους σκιούγανε.Τους πλούσιους, φτωχέ, σου κατηγόρησακαι λόγια τάισα την πείνα που δεν γνώρισα.Σου έθεσα αναπάντητα ερωτήματασοφέ, ανήξερε απ’ του πόθου τα σκιρτήματα,και σου έδειξα πως όλα απαντιόντουσανμε την σιωπή δυο ερωτευμένων που φιλιόντουσαν.Έκοψα τα μαλλιά μου και τα πέταξαστους μακρυμάλληδες ανέμους, που τους τα έταξα,και τα πουλιά του δάσους τα μαζώσανεκαι για ζεστούλα στις φωλίτσες τους τα στρώσανε.Ακόμα και τον βάλτο τον λυπήθηκακαι στα λασπόνερά του έπεσα και πλύθηκα.

Για την αλήθεια, τόσους εξαπάτησα!Και πριν τον κόσμο συμπονέσω, τον αγάπησα.

Αdalgisa Nery

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ (απόσπασμα)

Γι’ αυτό είμαστε πλασμένοι, γι’ αυτό μόνο:για να θυμόμαστε, να μας θυμούνται,να δίνουμε και να μας δίνουν πόνο,να θάβουμε νεκρούς. Κι όσους γεννιούνταιχέρια μακριά να τους κληροδοτούμεγια ν’ αγκαλιάζουν χωρισμούς. Κι ακόμα,έχουμε νύχια για να σκάβουμε το χώμακι όλα όσα κρατιούνται να κρατούμε.

Τέτοια θα ’ναι η ζωή μας όλη κι όλη:να λησμονήσουμε που πρέπει κάποια δύση,μες στο σκοτάδι ένα αστέρι που θα σβήσεικι από δυο τάφους ένας δρόμος που περνάει –λαφριά κι αμίλητοι ας περάσουμε όλοι,γιατί γλυκά η σιωπή την νύχτα αποκοιμάει.

Λόγια πολλά δεν έχουμε να πούμε:ένα τραγούδι σε μια κούνια πλάι,μια προσευχή γι’ αυτούς που δεν γυρνούνε(κόκαλα κάτασπρα στο μαύρο χώμα που ’ναι)και ίσως έναν στίχο που μιλάειγια την αγάπη, μήπως μετουσιωθούμε

– με την ελπίδα σ’ ένα θαύμα – και σωθούμε.

Vinicius de Moraes

ΑΛΛΟ ΓΕΝΟΣ

Έρωτα, μόνος εραστής μου γίνε, δες με:χυμός ολόδροσος στην φλόγα σου είμαι, πιες με!Τσούρμο η σάρκα μου από ροζ περιστεράκιαπου καρτερεί τα πεινασμένα σου κοράκια.

Έχω μεσούλα φλογισμένο δαχτυλίδι,τριγύρω τύλιξε του μπράτσου σου το φίδι.Στάλαξε μέλι στα χειλάκια μου κι αψέντινα σου δοθώ όπως η δούλα στον αφέντη.

Το αφρισμένο σου έλα χύσε ποταμάκιστο διψασμένο των σκελιών μου καυτό αυλάκι,που μέσα χρόνια περιμένει να βλαστήσειο σπόρος κάποιου άλλου γένους και ν’ ανθίσει.

Delmira Agustini

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ(Ινδιάνικη ποίηση – φυλή Παπάγκο)

Καθώς το λαβωμένο αγρίμιαπ’ της σαΐτας μου τ’ ασήμιάρχισε αίμα να ξερνάμες στου Παπάγκο τα βουνά,το τόξο μου έσπασα κομμάτια.

Τ’ αγρίμι όπως ξεψυχούσεθλιμμένα τόσο με κοιτούσε –σαν της αγάπης μου τα μάτια!

_________

H ποίηση για τους ερυθρόδερμουςείναι το μονοπάτι που ακολουθεί το ουράνιο τόξο.

ΠΡΟ – ΑΙΩΝΙΑ ΑΓΑΠΗ

Τόσο πολύ, τόσο βαθιά – εγώ σ’ έχω λατρέψειαπ’ όταν ήσουν άπλαστη μες στου θεού την σκέψη!

Adalgisa Nery

ΖΗΛΙΑ

Το παλικάρι που μιλάει μαζί σουφίλη – μ’ εσένα που ’μαι ερωτευμένη –μοιάζει θεός, το γέλιο κι η φωνή σουσαν μουσική γλυκιά σ’ αυτόν δοσμένη.

Σκιρτά η καρδιά! Και στέκω απέναντί σουβουβή, λες κι είν’ η γλώσσα τσακισμένη.Ολόκληρη απ’ την ζήλια ιδρωμένησαν χορταράκι τρέμω. Την μορφή σου

κοιτάζω και θαμπώνουν οι οφθαλμοί μου,υφέρπει λεπτή φλόγα στο κορμί μου,η ακοή βοή του καταρράχτη.

Πιο πράσινη από φύλλο είμαι στο χρώμα.Με καίει η ζήλια, φίλη, λίγο ακόμακι η άμοιρη Σαπφώ θα γίνει στάχτη!

Σαπφώ

ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΗ

Γιατί είσαι τόσο όμορφη; Τόσο όμορφη μην είσαι!Εγώ από σάρκα σ’ ήθελα ζεστή κι ανθρωπινή.Μα εσύ αστράφτεις σαν το φως του ήλιου και μ’ αρνείσαιτην υποψία πως μπορεί να είσαι αληθινή!

Γιατί είσαι τόσο όμορφη, μ’ ατέλεια καμία;Το κάθε σου ελάττωμα θα μου ’ταν λατρευτό.Αν είχες κάτι άσχημο, έστω ατέλεια μία,θα μ’ έβλεπες στα πόδια σου μπροστά γονατιστό.

Αλλά εσύ είσαι όμορφη, πιο όμορφη από κάθεάλλη – κι αυτή σου η ομορφιά για μένα είναι ποινή.Αν θες να μάθεις το γιατί, θα σου το πω, και μάθεπως δίπλα σου είναι σαν να ζω επάνω στην σκηνή.

Γιατί είσαι τόσο όμορφη και κάθε σκόνταμμά μουφαίνεται στο διπλάσιο σαν αστραποβολείς;Μην κλαις! Μου είναι αδύνατον να σε δεχτώ κοντά μου.Δεν το μπορώ πάντα να ζω κάτω απ’ τους προβολείς!

Μilan Gundera

ΟΛΑ ΑΛΛΑ – ΖΟΥΝ

Ό,τι έγινε, έγινε!Ό,τι έμεινε, έμεινε!

Όλα αλλάζουν, αλλά ζουναλλιώς. Να προχωράς.Ποτέ σου πίσω μην κοιτάς,αλλά μπροστά, σ’ όσα θα ’ρθούν.

Δεν γίνεται να ξαναβγάλειόσο νερό μες στο κρασί καθένας βάλει.

Ό,τι έγινε, έγινε!Ό,τι έμεινε, έμεινε!

Μ’ αν θες, μπορείςκαι μια και δυο και τρειςφορές να ξαναρχίσεις την ζωή σου –ακόμα και με την στερνή πνοή σου!

Bertol Breht

ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ

Μέσα στις φλόγες ρίξτε με! Να μην με θάψετε στην γης.Μην κλείσετε σε φέρετρο του ποιητή το πτώμα!Κάψτε τον, όπως κάηκε στην φλόγα της ζωής,για ν’ ανεβεί στα σύννεφα με του καπνού το σώμα.

Μες στην φωτιά πετάξτε με, να μου καούν τα χέρια,τα πόδια, κι απ’ τα κόκαλα τ’ ολόγλυκο μελούδι.Τόσο πολύ αγάπησα την γη και τόσο ακέρια,που αιχμάλωτός της δεν μπορώ να γίνω. Πελεκούδι

σαν να ’μουν, θέλω να καώ κι όλος να λαμπαδιάσωκι η στάχτη μου στους φτερωτούς ανέμους να σκορπίσει.Να πάω ψηλά. Και πέφτοντας, ήσυχα να πλαγιάσωστην θάλασσα την λεύτερη που έχω νοσταλγήσει

των χρόνων μου των παιδικών – έτσι ο ποιητής να σβήσει…

Vinicius de Moraes

Έκλειψη Υφηλίου

ΘΕΛΩ Ν’ ΑΛΛΑΞΩ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ

Θέλω ν’ αλλάξω την ζωή μουΣημαίνει πως η ζωή που ζω πια δεν μου κάνει

Αλλά πιο εύκολα αλλάζεις νούμεροΑν τα παπούτσια σε στενεύουνΠαρά την ζωή σου ακόμα κι όταν έχει γίνει νούμεροΜάλλον την εκτιμάς λιγότερο απ’ τα πόδια σουΤα πόδια τα χρειάζεσαι για να τρέχειςΌταν κυνηγάς τον επιούσιοΓια να φας ή για να μην σε φάνεΌταν τρέχεις τρέχεις τρέχειςΣαν σε προδώσουν ή για να προδώσειςΌταν τρέχεις τρέχεις τρέχειςΓια να σκοπεύσεις εν κινήσει το άσκοποΤα πόδια τα χρειάζεσαι για να τ’ ανοίγειςΚαι για να τα σηκώσεις ψηλάΚάθε που ξεπέφτειςΚαι τα χέρια για να μουντζώνεις τον καθρέφτηΌταν προβάρεις ένα χαμόγελο σαν βγαίνεις έξωΣαν βγαίνεις έξω απ’ το πρόσωπό σουΓια ν’ αρέσεις σε όσους δεν σου αρέσουνΠαρά μονάχα για να τους φυτέψεις μια σφαίρα στο κρανίοΚι επειδή δεν μπορείςΤους εκδικείσαιΑγαπώντας τους όπως τον εαυτό σου

Θέλω ν’ αλλάξω την ζωή μουΣημαίνει πως οι πράξεις έχουν ακόμα αντίκρισμα σε λέξειςΑν δεν έχουνΘέλω ν’ αλλάξω την ζωή μου δεν σημαίνει τίποτα

ΔΕΝ ΕΧΩ ΣΤΙΛ

Δεν έχω στιλΣτιλ έχουν οι κούκλες και οι κούκλοιΣτις βιτρίνες των καταστημάτωνΕγώ έσπασα την βιτρίνα – πού να μπω;Εξάλλου δεν είμαι και κούκλοςΔεν έχω στιλΣτιλ έχουν οι ναύτες κι οι οικοδόμοιΕγώ την θάλασσα την έκανα μελάνιΚι η δόμηση στίχων δεν θεωρείται δουλειάΔεν έχω στιλΣτιλ έχουν οι Αθηναίοι κι οι επαρχιώτες πολιτικοίΕγώ πρωτεύουσα θεωρώ την γλώσσαΠου δεν έχει περιφέρειαΚι έναν σταυρό που δικαιούμαιΛέω να τον κρατήσω για τον τάφο μου

Δεν έχω στιλΣτιλ έχουν οι παρουσιαστές της τηλεόρασηςΟι εκφωνητές του ραδιοφώνου κι οι δημοσιογράφοιΕγώ δεν έχω τι να παρουσιάσωΚι είμαι οσιογράφος του αδειοφώνουΔεν έχω στιλΣτιλ έχουν οι σταρ του κινηματογράφουΚι οι ποδοσφαιριστέςΕγώ ένας διάττοντας αστέρας ήμουν δεν ήμουνΠου τον έπαιξαν κλοτσοσκούφιΔεν έχω στιλΣτιλ έχουν εκείνοι που πιστεύουν σε κάτιΉ σε τίποταΕγώ, ήμουν το κάτι και μετέπειτα το τίποταΠου κάποτε ονειρεύτηκε τα πάντα

Δεν έχω στιλΣτιλ έχουν οι πολλοί κι όχι ό,τι λήγειΣτιλ έχουν οι πωλητές των ιδεώνΚαι οι ανίδεοι πολίτες

Στιλ έχουν τα χρόνια που πηδάνε απ’ το μπαλκόνιΓια να μην τα ζήσωΣτιλ έχουν οι επέτειοι των εθνικών εορτώνΚι οι αναίτιοι θάνατοι των ηρώωνΣτιλ έχουν οι παππούδες και οι γιαγιάδεςΌταν διηγούνται τα παραμύθιαΚαι τα εγγονάκια τους όταν τα χάφτουνΣτιλ έχουν οι μηχανές που αλέθουνΤον καφέ και τον κιμά και πότε-πότεΕκείνες που αλέθουν τους ανθρώπους –Ποτέ όμως αυτούς που τις έφτιαξαν

Εγώ δεν έχω στιλΜόνο ένα στιλ-έτο στην πλάτηΚι ένα στιλ-ό για να βγάζω τα μάτια μου

ΕΚΛΕΙΨΗ ΥΦΗΛΙΟΥ

Κάποτε θ’ αναβλέψουν κι οι τυφλοίλόγω ανεπάρκειας σκότους

Δυσδιάκριτες οι εποχέςΌπως οι μνήμες που ξεθώριασανΚαι μπερδεύουνε τα πρόσωπαΌπως τα πρόσωπαΠου αλλάζουν με τέτοια συχνότητα τις εκφράσεις τουςΏστε συχνά μπερδεύουν τους κατόχους τουςΈτσι όπως αλλάζουν όλα μαζίΦαίνεται σαν να μην άλλαξε τίποταΚι εσύ σ’ έναν πλανήτη που γυρίζειΓυρεύεις κάτι σταθερό

Φαντασιώνεσαι το τέλειοΦλερτάρεις με το ατελέςΚαι τα φτιάχνεις με το ευτελέςΌσες νέες ματιές κι αν ρίχνειςΚάθε που σταυρώνει τις γάμπες της η ματαιότητα

Εκπτώσεις δεν αξιώθηκες, πέραν της τιμής των ανθρώπωνΚαι κολλάς ένσημα στις ανασφάλειές σουΓια να σου κρατούν από την ζωή απόσταση ασφαλείαςΣπας επιταγές, όχι όμως του καιρού σουΛες τόσο επί τόσο, αντί ή ταν ή επί ταςΠέφτεις για ύπνο κι αγωνιάς αν θα σηκωθείΟ δείκτης του κριμα-τιστηρίουΛες και πρόκειται να δείξει τον φταίχτη

Ξυπνάς κάθε πρωίΚαι νομίζεις πως εξακολουθείς ν’ αγαπάςΉ να μισείς τα ίδια πράγματαΛες και τα πράγματα μένουν ίδια

Ξυπνάς κάθε πρωί και κοιμάσαι ακόμαΚοιμισμένος πας στην δουλειά

Κοιμισμένος γυρίζειςΚαι γι’ αυτό νομίζεις πως ονειρεύεσαι;

Αργούν να περάσουν οι αργίεςΚι είσαι άνεργος των διασκεδάσεωνΤα ρούχα σου σιδερωμένα από καθημερινότητεςΑσφυκτιούνε στις γιορτές όπως ο σκόρος στην ναφθαλίνηΗχούν οι καμπάνες της ΚυριακήςΣαν τις σάλπιγγες της Δευτέρας ΠαρουσίαςΚι εσύ φοβάσαι να εγκαταλείψεις το κρεβάτι σουΛες και πρόκειται να σηκωθείς απ’ το μνήμαΓια να κριθείς για τ’ ανομήματα που δεν έπραξες

Πίνεις το κρασί και δεν μεθάς, λες κι είναι νερωμένοΤρως το ψωμί και δεν χορταίνεις, λες κι είναι πλαστικόΑνασαίνεις και γεμίζουν τα πνευμόνια σου άγχοςΧτυπά η καρδιά σου και φοβάσαι να της ανοίξειςΛες κι είσαι μέσαΑνοίγει ο τάφος σου και θέλεις να τον κλείσειςΛες κι είσαι απ’ έξω

Κοιτάζει η μοναξιά το πρόσωπό της στον καθρέφτηΚαι βλέπει την θλίψη να της χαμογελάειΜε μια σειρά σπασμένα σήμεραΑπ’ την γροθιά του αύριο

Τι κι αν αλλάζει η Γη πλευρόΔεν υπάρχει ούτε μια πανσέληνος για τις αϋπνίες τηςΜόνον ανθρώποι σ’ έκλειψη

ΑΝΗΛΙΚΙΩΣΗ

Φτάνεις σε μια ηλικίαΠου νομίζεις πως έχεις κατασταλάξει – την πιο επικίνδυνηΣτην ηλικία της βεβαιότητας – την πιο αβέβαιηΣτην ηλικία των ανυπολόγιστων υπολογισμών – την πιο αλόγιστηΑίφνης αγαπάς τα μαθηματικά και μισείς την φιλολογίαΠερνάς στην τάξη με τον μέσο όροΚι αγνοείς ότι γνωρίζεις μέσες άκρεςΔιαβάζεις σε πηχυαίους τίτλους το εφήμεροΚαι στα ψιλά τα υψηλάΚαθηλωμένος στην πολυθρόνα με τις πιτζάμεςΕνήμερος ύπνου αιώνιουΩρίμασες λεςΔηλαδή βρίσκεσαι ένα στάδιο πριν την σήψηΦτάνεις σε μια ηλικίαΠου νομίζεις πως έχεις κατασταλάξειΣτις ιδέες στα θέλω και στα πιστεύω σου

Δεν έχω ιδέα τι θέλω και τι πιστεύωΑν είχαΘα ήμουν σε μια ηλικία που θα έπρεπε ν’ αναθεωρήσω

ΜΝΗΜΗΣ ΛΗΘΟΣΤΡΩΤΟ

Όλα ξεχνιούνται – κι αυτό να το θυμάσαιΞεθωριάζουν σαν έγχρωμη φωτογραφίαΜε ασπρόμαυρους ανθρώπουςΣιγά-σιγά το κίτρινο του μίσους υποχωρείΠαραχωρεί την θέση του στο λευκόΠου προσποιείται αθωότηταΓια την εγκληματική του απάθεια

Πότε του ύψουςΠότε του βάθους η ζωήΚαι ποτέ ο έρωτας ενδιάμεσαΕνδιάμεσα μόνο το κενόΤο κενό αέρος που εισέπνευσαΌταν ξεμάκρυνε η ανάσα σου

Ίσκιοι ακαθόριστα γνωστοίΣαν μάτια που πρωταντικρίσαμεΛες και τα ξέραμε καλά απ’ την ζωή την άλληΤα βράδια μου μιλούν μ’ έναν γλυκό κελαηδισμόΠουλιών σε βαλσαμωμένα δέντρα

Όσο καιρός ακόμαΑνακαλώ τις φρικιάσεις απ’ το δέρμα το απαλόΌταν μια υποψία αγγίγματος μπορούσεΝα θαμπώσει κάθε βεβαιότητας το δεν διαρκείΆπειρες φορές μες στο λιβάδι του αδηφάγου πρόσκαιρουΜε τις υπεραιμικές παπαρούνεςΚαι τις αναιμικές ανεμώνεςΒόσκησε το παντοτινό!Άπειρος το αφαίμαξα κι εγώΣε κάθε μετάγγιση ψέματος.

Ό,τι ξεψύχησε έτσι απλάΘυμίζει αντίο δύο χεριώνΠου γλίστρησαν σαν χέλια ηλεκτροφόρα

Ερωτευμένα με την λάσπηΎλη βυθούΗλί, Ηλί,Κρανίου Τόπος όπου δεν είσαι εσύΚι ένα λαμά σαβαχθανίΑπ’ την Μεγάλη Πέμπτη σταυρωμένοΜε πιτσιλίζει αίματα

Μάτια μουΟ κόσμος όλος δύναται μες σ’ ένα δάκρυ να πνιγείΚι από ένα δάκρυ να επιπλεύσειΑν το αδύνατον συγκατανεύσει

Όμως σαν καθετί πρωτόπλαστο έχει κι ο έρωταςΤην πτώση τουΦύλλο συκής δεν έχειΜόνο του Ιούδα το σχοινίΣε γυμνά κλώνια κρεμασμένοΟ Ιούδας λείπειΑφού Ιούδας μπορεί να γίνει ο καθένας μας

Τώρα, επίτρεψέ μου να νίψω τας χείρας μουΜέσα στην λήθη των καιρώνΓια ν’ αθωωθείς για όλα τα εγκλήματα που έχω κάνειΌπως για παράδειγμα που σ’ αγαπώ

ΧΟΡΗΓΙΕΣ

Στις φλέβες της αληθινής τέχνης κυλάει μη-δέν αρνητικό:δίνει αίμα σε όλους και παίρνει μόνον απ’ τον εαυτό της

Είδα πολλούς να σέρνουν την κατάντια τουςΑπό γραφείο σε γραφείο σ’ έναν δημόσιο οργανισμόΈτοιμο ν’ αποσυντεθείΉ σε κάποιου ιδιώτη τα εκτυφλωτικά μάρμαραΚαι τα γυαλιστερά πλακάκιαΓια μια κάποια χορηγίαΜια χορηγία για την τέχνη τουςΤην αντικαθεστωτική ας πούμε

Κι ας πούμε πως την παίρνουν τελικά την χορηγίαΚι ανεβάζουν μια παράστασηΉ κάνουν μια έκθεση ζωγραφικήςΕικαστική ή κάτι τέτοιο –Δεν έχει σημασία το περιεχόμενοΚι έρχεται ο εκπρόσωπος του οργανισμούΝα προλογίσει την παράστασηΉ καταφθάνει ο επιχειρηματίαςΓια να κόψει την κορδέλαΚι ο καλλιτέχνης ντυμένος στα μαύραΌπως αρμόζει στην περίπτωσηΔουλικά τους ευχαριστείΠου τίμησαν με την παρουσία τουςΤην τέχνη του την ταπεινήΚαι την άλλη μέρα διαβάζει τις κριτικέςΣτα ψιλά των εφημερίδωνΚάτω απ’ τις πηχυαίες διαφημίσεις των χορηγώνΚαι σχεδιάζει πού θα σύρει τα επόμενα βήματά τουΣε ποιο γραφείο δημόσιου οργανισμούΈτοιμου ν’ αποσυντεθείΣε ποιου φιλότεχνου επιχειρηματίαΤα εκτυφλωτικά μάρμαρα και τα γυαλιστερά πλακάκια

Και δεν πειράζει που ο καλλιτέχνης θα φάειΚαι σήμερα ένα πιάτο φαΐΜόνον εκείνον τον προσδιορισμό για την τέχνη τουΕκείνη την λέξη αντικαθεστωτική να είχα παραλείψειΚι εκείνο το ας πούμε να μην έλεγα

ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Πριν λίγο καιρό ένας τηλεθεατήςΠνίγηκε σε μια θάλασσα διαφημίσειςΣτην κηδεία του τον συνόδευσεΟ σκεβρωμένος απ’ την πείναΣκύλος του ο ΜπλακΚαι η απουσία του έγινε αισθητήΑπό ένα τασάκι αποτσίγαραΚι έναν φραπέ μισοπιωμένο

Κάποιοι είπαν πως δεν έφταιγαν οι διαφημίσειςΑλλά η τηλεόραση που ήταν ανοιγμένηΗ τηλεόραση βέβαιαΟύτε που πήρε είδηση τον θάνατό τουΚάποιοι άλλοι μίλησαν για έγκλημαΟι Αρχές πάντωςΈκριναν την υπόθεση για τ’ αρχεία τουςΚαι δεν εξέτασαν αυτό το ενδεχόμενο

Εξάλλου τ’ αποτσίγαρα αν και καμένα από χέριΘα είχαν ως άλλοθι τα 0,3 mg νικοτίνηςΚαι θ’ απενοχοποιούντανΚι ο φραπέ – ηλίου φαεινότερον –Θα ισχυριζόταν πως ήταν décaféiné

Τελικά μάλλον πρόκειται για αυτοκτονίαΣύμφωνα με έγκυρες πηγέςΟ συγκεκριμένος τηλεθεατήςΠροέβη στην αποτρόπαια αυτή πράξηΛόγω που δεν άντεξε να περιμένειΈως την έναρξη των νέων σίριαλ του χειμώνα

Χθες σκανδαλοθηρική εφημερίδα ανέφερεΠως η εν διαστάσει σύζυγος του αυτόχειραΕθεάθη κεφάτη ύστερα απ’ το τραγικό συμβάνΓιατί άραγε;

Εμείς σήμερα πρώτοι και αποκλειστικάΣας αποκαλύπτουμε ότι ήταν κεφάτηΓιατί… γύριζε απ’ του Βερόπουλου!

ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

Στην Ωραία Κοιμωμένηπου αν με ονειρευότανδεν θα την ξύπναγα ποτέ

Τι περιμένεις να διαβάσεις σ’ ένα ποίημα;Πες μου κι εγώ θα το γράψωΜαγειρεύω καλά τις λέξεις όταν πεινάνε οι πράξειςΔοκίμασε και θα δεις πόσο τυφλή είσαι στις γεύσειςΗ λέξη ΘΑΛΑΣΣΑ παραδείγματος χάρινΚοίτα πόσο αλάτι κουβαλάει μέσα τηςΓια να μην σαπίζει το γαλάζιοΚαι να νοστιμίζουν τα ναυάγιαΗ λέξη ΕΡΩΤΑΣ εμπεριέχει πάντοτε μιαν απορίαΤην προτιμώ απ’ την βεβαιότητα πως δεν μ’ αγαπάςΑπορία όμως σημαίνει και φτώχειαΠοτέ δεν την εμπλούτισα που σ’ αγαπώΕίδες πόσα παιχνίδια μπορεί να παίξει η γλώσσα;

Θέλεις να παίξουμε;Θέλεις να κάνω εγώ το ρήμαΚι εσύ να με κλείνεις μέσα στην αγκαλιά σου;Δεν πειράζει που το «κλίνεις» γράφεται αλλιώςΈτσι κι αλλιώς αν θέλουμε ν’ αγκαλιαστούμεΠρέπει να υποπέσουμε σε λάθηΈλα άνοιξε τα χέρια σου (σαν παρένθεση)Κι εγώ θα κάνω σύμπτυξη στην λογική μου για να χωρέσω«Για να χωρέσω»Σαν να λέμε «για να ’χω» μια θέση «έσω»Δηλαδή μέσα σουΚι εκείνο το «ρ» που παρεμβάλλεταιΑνάμεσα στο «για να ’χω» και στο «έσω» τι θα το κάνουμε;Αχ! Είδες;Πάντα κάτι παρεμβάλλεται ανάμεσα σε σένα και σε μέναΚαι δεν ξέρουμε τι να κάνουμε

Γι’ αυτό σου λέωΆσε μ’ ανάμεσα στην ποίηση και στην ζωή«Άσε μ’ ανάμεσα»Για κοίτα!Αυτή η φράση διαβάζεται κι ανάποδαΣαν να υπονοεί πως καμιά φορά δεν ξέρουμεΠοια είν’ η αρχή και ποιο το τέλοςΟύτε πού τελειώνει η ποίησηΚαι πού αρχινά η ζωή

ΠοίησηΖωήΓια δες!Μόνο ένα γράμμα έχουνε κοινόΑν το βρειςΊσως να καταλάβεις γιατί και στα δύο γνώρισα την ήττα

Για κοίτα πόσο άδεις είναι οι λέξεις όταν γεμίζουν από έρωτα!

ΤΩ ΑΓΝΩΣΤΩ ΠΟΙΗΤΗ

Ένα μνημείο σαν του Άγνωστου ΣτρατιώτηΠρέπει να φτιάξουν και στον Άγνωστο Ποιητή

Στα πεδία των χαρτιών ηρωικώς πολέμησε:Με πεζοπόρα τάγματα λέξεωνΥπερηχητικά έπεα πτερόεντα αναχαίτισεΚι αιμόφυρτος σύρθηκε στίχο-στίχοΕν μέσω εχθρικών γραμμώνΚωδικοποιημένα μηνύματαΑπ’ το άφραστο μεταφέροντας

Άλλους τίτλουςΑπ’ των ποιημάτων του δεν αξιώθηκεΆλλες τιμές απ’ τις τσουχτερές της εκτύπωσηςΔεν του απονεμήθηκανΠέθανε πάμφτωχος από αναγνωρίσειςΚαι θάφτηκε πλουσιοπάροχα απ’ τις κριτικές

Ένα μνημείο σαν του Άγνωστου ΣτρατιώτηΠρέπει να φτιάξουν και στον Άγνωστο Ποιητή

Κι αντί τσολιάδες δίπλα του ν’ ακινητούνΚαι κάποτε να βηματίζουν πέρα-δώθε,Τ’ ακύμαντα νερά της λήθηςΠου όταν τον θυμόμαστε θ’ αλλάζουν βάρδια

ΤΑΞΙΔΙΑ

Σε κάθε ταξίδι μου υπήρχε ένα λάθος:Το εισιτήριο της επιστροφήςΛες κι έτρεμα να μην με χάσουν οι απώλειεςΠάντα πρώτη θέση ταξίδευε μαζί μου κι η ελπίδαΑυτή χωρίς επιστροφήΧαμένη από καταβολής πραγματοποιήσεωνΚαι σε ξενοδοχεία κοιμήθηκαΠολλών αστέρων μοναξιάςΚαι μαξιλάρια έσφιξα στο στήθος μουΦιλώντας τα τόσο βαθιά σαν στόματαΠου η άβυσσος το χείλος της έσμιξε να διαβούνεΌλα τα χάσματα της αγάπης που οι χωρισμοί γεφύρωσανΌπως πήγα, έτσι και γύρισα:Ίδιος κι απαράλλαχτος με τον εαυτό μου που φοβόμουν

Φεύγω προς το παρόνΜιας και δεν μπορώ να φύγω προς το μέλλον

Σημείωση:

Τα περισσότερα ποιήματα του βιβλίου έχουν δημοσιευθεί στην εφημερίδα «ΤαΝέα της Λευκάδας», στην στήλη «Το Ποίημα της Εβδομάδας» κατά την περίοδο2000-2005.

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ Ε. ΣΟΛΔΑΤΟΥΝOBEL ΛΟΓΩ ΑΤΕΧΝΙΑΣ ΕΚΔΟΘΗΚΕ

ΤΟΝ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟ ΤΟΥ 2008 ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗ ΣΕ 500 ΑΝΤΙΤΥΠΑ ΣΕ ΧΑΡΤΙ ΣΑΜΟΥΑ 110 ΓΡΑΜΜΑΡΙΩΝ

I S B N 9 7 8 - 9 6 0 - 3 9 2 - 1 1 0 - 3

ΒΕΛΤΙΩΜΕΝΗ ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΚΔΟΣΗ, 2013 – ISBN 978-960-392-110-3