NRC WEEKB LAD16 17

€

reportage miljoenenwinnaars

Arno Woesthoff: ‘Er is bij ons niet zoveel veranderd. We zijn inmiddels

verhuisd van Zeist naar Bosch en Duin.Geen kast van een huis, maar groot

genoeg. We genieten van onze fraaietuin vol prachtige vogels en eekhoorn-tjes. Wij waren voor het winnen van de

prijzen ook al gelukkig en dat zijn wenog steeds. Vrienden hebben we er

bijvoorbeeld niet door verloren. Echtevrienden blijven echte vrienden.’

ren waren ze met radio en televisie constant bij onsin de straat. Ze stonden zelfs in mijn nieuweautootje te filmen.”

Ze was niet de enige die last had van de media-aandacht: „Ikzelf durfde niet meer naar buiten.Een buurvrouw, die ook veel had gewonnen, konzelfs helemaal niet meer eten. Die was vijf kilokwijt in een week.” Het contact met de acht gezin-nen in haar straat die ook hadden gewonnen, werdalleen maar hechter: „Z o’n grote geldprijs maakt jeook kwetsbaar. Samen sta je sterker.”

De schok die ze kreeg na de bekendmaking vanhet geldbedrag op het dorpsplein vergeet ze nietmeer: „Ik had me altijd al afgevraagd waarom men-sen zo stom reageerden als ze hoorden wat ze had-den gewonnen. Maar toen ik de videobeelden vanmezelf achteraf zag, deed ik het zelf ook. Spierwitwas ik.” Op het plein had ook een ziekenwagengestaan: „Heel goed dat die er stond, dacht ik nog.Je schrikt enorm op zo’n moment, je zou er nog watvan krijgen.”Samen met haar man en de andere winnende

straatgenoten vierden ze die avond feest in eenhotel van de Van der Valk-keten. Daar sliepen zeook die nacht: „Onze straat was afgezet. De politiewilde ieder risico uitsluiten. Ze waren bang voormensen die kwaad waren dat zij niets haddengewonnen. Dat ze stenen door de ruiten gingengooien of zo.”

Dat ze inmiddels zijn verhuisd naar een groterhuis in een andere straat heeft niets te maken metangst voor andere ongeregeldheden, zegt Van denBroek: „Dit huis is beter voor onze toekomst. Hieris alles gelijkvloers en kunnen we samen oud wor-d e n .”

Bij de bekendmaking van de prijs waren Jan enTannie van Donk live op televisie geweest. Daar-door werden ze korte tijd later bij een vakantie inhet Turkse Alanya herkend: „We gingen een kroegbinnen en werden aangestaard door een groepmensen die zich had verzameld rondom de stamta-fel. Toen wisten we al hoe laat het was.” Het echt-paar besloot weg te gaan: „We leken wel een ofandere bezienswaardigheid.”

Twee prijzen, samen 11 miljoenArno (56) en Rina (54) Woesthoff kregen ook hunportie media-aandacht en een stroom reacties inhun directe omgeving te verwerken. Arno Woest-hoff, kwisfanaat, had in 2001 het buitengewonegeluk twee keer achter elkaar een groot geldbedragte winnen. Dat deed hij met de spelshow Miljoenen-j a ch t . In april won hij een miljoen gulden, vijfmaanden later won hij nog eens tien miljoen. Debeslissende vraag van die laatste aflevering staatvoor altijd in zijn geheugen gegrift: ‘Wat krijg je opje bord als je in België waterkonijn bestelt?’ Bij heteerste miljoen was dat: ‘Wat betekent carpe diem?’

Van de bekendheid die de prijs met zich mee-bracht, heeft het echtpaar Woesthoff nooit lastgehad. Om afgunst van anderen konden ze wellachen. Zoals die ene keer dat hij op straat een eurovond en opraapte. „Toen hoorde ik een man achterme zeggen: heb je nou nog niet genoeg?”

En dan al die bedelbrieven die ze kregen: „Eenhalve meter ontvingen we. Van een man die net eenton met beleggen had verloren, tot een vrouw die

graag een dakkapel op haar woning wilde hebben.Of de man die beweerde dat hij de ark van Noachhad gevonden en daarvoor met ons geld een expe-ditie wilde opzetten. En dan al die zorginstellin-gen die nieuwe busjes, reisjes en materiaal wilden– o n g e l o f e l ij k .” Of hij er ook wel eens op inging,houdt hij liever voor zichzelf.

De eerste jaren vond hij het zelfs wel leuk, al dieaandacht. Hij kwam in kranten en op televisie enwerd zelfs gepersifleerd in het tv-programma Ko p -s p ij k e r s . Tijdens een vakantie op de Seychellen ont-moetten hij en zijn vrouw Rudi Carrell: „Wi jnamen ons voor om hem met rust te laten, maartoen kwam hij naar ons toe. Of hij met ons op defoto mocht! Dat is toch de omgekeerde wereld?”

Drie jaar geleden trad hij nog op in een reclame-spot van de Postcode Loterij, waarin hij enthousi-ast vertelt over zijn bedrijf in wijnevenementen.Nadat hij in 2003 zijn hypotheekadviesbureau hadverkocht, had hij zich volledig gestort op zijn pas-sie voor wijn.Een gebrek aan voldoening ervaart Woesthoff na

zijn twee prijzen niet – verre van zelfs: „Het is tochfantastisch dat je mensen blij kunt maken? Ik vindhet heerlijk mensen bij een wijnproeverij een leukeavond te bezorgen. Daarnaast vind ik het nogsteeds geweldig als ik voor mijzelf een bijzonderewijn op de kop kan tikken, of een goede cd kankopen, als klassieke muziekliefhebber.”

Of het bijzondere reisje dat hij zijn broer, die eenaantal jaar geleden overleed, nog kon geven: „Wi jwaren een jaar eerder nog gezamenlijk naar eengroot meerdaags muziekfestival in Valenciageweest. Daar hebben we goed uitgepakt, lekkerluxe gedaan. Ik ben zo blij dat wij dat samen heb-ben mogen beleven.”

‘Een stel kinderen zijn jullie’Bij Jan en Tannie van Donk had de directe omge-ving meer moeite met hun nieuwe rijkdom. Zo waser een goede vriend van Jan van Donk die steedsminder van zich liet horen: „Toen ik hem vroegwaarom hij dat deed, kreeg ik als antwoord dat iknu toch bij ‘die andere club’ hoorde, met mijn geld.Dat heb ik hem gelukkig snel uit zijn hoofd wetente praten. We zijn nog steeds goede vrienden.” Endan was er ineens de aandacht van ‘beter gesitueer-d e n’ in het dorp. Tannie van Donk: „Keurden zeons voorheen nog geen blik waardig, nu groettenze iedere keer als ze ons zagen. Daar hebben wetoen wel pret om gehad. Wat zijn jullie toch een stelkinderen, dachten we.”

Het geld heeft hen niet gelukkiger gemaakt, welrustiger: „Vroeger moesten we drie keer nadenkenof we de tank wel weer met benzine konden vullen.Dat hoeft nu niet meer.” En ook de medische zorgen aanpassingen in huis zijn natuurlijk goed gere-geld. Jan van Donk: „Nee, ik mag op mijn 86e nietm o p p e r e n .” ‹

€‘Die eerste maanden vond ik niet leuk. Er moest veelworden geregeld met notarissen en banken’ €

› „Geluk zit in mensen zelf. Geld kan je leven wel eenstuk makkelijker maken, maar als je op het puntstond te scheiden, zul je dat na het winnen van eenprijs nog steeds gaan doen. Mensen die van natureecht somber zijn, worden niet gelukkig van tweem i l j o e n .”

‘Die eerste maanden waren niet leuk’Peter en Bep van den Broek (71 en 61 jaar) wonnentien jaar geleden 2,5 miljoen gulden. Bep van denBroek: „Die eerste maanden vond ik het eigenlijkhelemaal niet leuk. Er moest zo veel worden gere-geld: met notarissen, banken en allerlei instanties.Daar had ik toen helemaal geen behoefte aan, maarhet moest.”

En dan het geworstel met de directe omgeving.„Opeens moest ik overal rekening mee houden. Ikhad het al als we naar een verjaardag gingen: watmoest je meenemen? Met één bosje bloemen zou-den ze vast denken: kan er niet meer af? Maar als iktwee bossen bloemen zou meenemen, zou dieander zich weer verplicht voelen de volgende keermij ook twee bossen te geven.”

Hoe ze dit probleem heeft opgelost? „Doorgewoon te doen zoals ik denk dat het goed is. Dusniet meer uitgaan van de ander, maar van mezelf.”

En dan waren er de krassen op hun auto, drieweken na het grote nieuws. Bep van den Broek: „Ikstapte ’s ochtends de deur uit en daar zaten ze: éénvol over de breedte en één over de lengte.” Ze‘schrok zich rot’: „Ik had het gevoel dat ik leegliep.”

Ze kan zich herinneren dat ze in die periode riep‘haar oude leven’ terug te willen: „Ik had het gevoeldat ik dat kwijt was. Je werd echt geleefd.”

Dat kwam ook door alle aandacht die ze in hetbegin kregen: „Naast een schooibrief die we ont-vingen van een bijstandsmoeder met twee kinde-