ΜΥΘΟΙ &ΤΡΑΓΟΥΔΙΑΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ

Βιωματικές Δράσεις Α2 Γυμνασίου Αγρού Κέρκυρας 2014-15«Οι καλύτεροι συνεργάτες»: Κων/να Μ., Πάτρικ Μ.,

Στέφανος Μπ., Μαρία Χ.

ΚΟΡΦΙΑΤΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑΠεριεχόμενα

Αναζητώντας έναν τοπικό θρύλο ή μύθο της περιοχής μας και κυρίως του στενού τοπικού περιβάλλοντος του χωριού μας καταγράψαμε 5 ιστορίες που θυμούνται οι πιο ηλικιωμένοι με τους οποίους ήρθαμε σε επαφή.

•Η Γράβα του Τσουρουφλίγκου•Ο Μώρος•Το φονικό•Ο μοχλός του θανάτου

1. Η Γράβα του Τσουρουφλίγκου

Πολύ παλιά, κάποιος άνδρας του χωριού περιθωριοποιήθηκε από την κοινότητα του Αγρού, χωριού της βόρειας Κέρκυρας, ίσως για ψυχολογικούς λόγους, και βρήκε καταφύγιο σε μια φυσική σπηλιά στη θέση Μελίσσι, κοντά στο Σωτήρα, περιοχή με πολλές πηγές. Η σπηλιά αυτή είχε μικρή στενή φυσική είσοδο και βάθος περίπου 5-6 μέτρα. Κατέληγε σε ένα χώρο περίπου 6 τ.μ. Εκεί ζούσε ο άνθρωπος αυτός, ο οποίος συνήθιζε τις νύχτες να κλέβει κότες, τρόφιμα ή άλλα αγαθά, όπως ρούχα ή κουβέρτες. Όλη αυτή η δραστηριότητα του, πήρε μεγάλες διαστάσεις και συζητιόταν από στόμα σε στόμα.

Κάποτε έκλεψε κουβέρτες που πρόσφατα είχαν βαφτεί με βαφή για υφάσματα και από τις σταλαγματιές της βαφής οδηγήθηκαν στο κρησφύγετο του.

Από τότε η φράση «τσουρουφλίστηκα» πήρε την έννοια «με έκλεψε ο Τσουρουφλίγκος». 

2. Ο Μώρος

Κάποτε ένας κρεοπώλης στο χωριό Άγιος Αθανάσιος έβρισκε στο μαγαζί του να γίνονται συνεχώς διαρρήξεις και να του λείπουν αλλαντικά και κρέας, όταν αυτός έφευγε για δουλειά στα Διαπόντια νησιά (Ερείκουσα, Μαθράκι, Οθωνοί). Αυτό συνέβαινε πολλές φορές και όλοι έλεγαν πώς ο Μώρος ξαναχτύπησε. Ο Μώρος ήταν ένα πρόσωπο φαντασίας των χωριανών, που ποτέ κανείς δεν είχε δει.

Μια μέρα, ο κρεοπώλης ανακοίνωσε στο χωριό ότι φεύγει για τα νησιά, δεν έφυγε όμως. Έμεινε μέσα στο μαγαζί του για 3 μέρες, χωρίς να βγει έξω. Το βράδυ της τρίτης μέρας κάποιος διέρρηξε το παράθυρο του μαγαζιού και τότε ο κρεοπώλης τον χτύπησε με μια τσουγκράνα και τον τραυμάτισε.

Από τότε χάθηκαν τα ίχνη του Μώρου. Ωστόσο ο θρύλος του μένει ζωντανός μέχρι σήμερα έχοντας φοβίσει γενιές παιδιών για να τρώνε το φαγητό τους και να μην βγαίνουν αργά την νύχτα έξω!

3. Το φονικό

Κάποτε στο χωριό Μαλακιοί, το σημερινό Δροσάτο, το οποίο πήρε αυτή την ονομασία λόγω των νερόμυλων που υπήρχαν στο ποτάμι που περνάει στη θέση Ρεκίνι, είπαν πως βρέθηκε κάποιος θησαυρός στο κτήμα ενός κατοίκου. Έτσι, πολλοί κάτοικοι άρχισαν να πηγαίνουν την νύχτα και να ψάχνουν. Ο ιδιοκτήτης τότε είπε ότι όποιον βρει μέσα στο κτήμα του θα τον σκοτώσει, γιατί αν υπήρχε θησαυρός, προφανώς τον ήθελε για λογαριασμό του.

Έπειτα, κάποια συμπλοκή πρέπει να έγινε, γιατί βρέθηκε ένας νεκρός στην κουφάλα μιας γέρικης ελιάς. Κάποιοι είπαν πως ο φονιάς είχε στήσει καρτέρι στο θύμα του.

Από τότε το συγκεκριμένο σημείο λέγεται «Φονικό» και πολλοί άνθρωποι φοβούνται να περάσουν από εκεί την νύχτα με τα πόδια. Κάποιοι άλλοι λένε ότι κατά την διάρκεια την νύχτας ακούγονται αλυσίδες να σέρνονται και φρικτές φωνές που αντηχούν μετά τα μεσάνυχτα.

Τελικά, ο θρύλος έμεινε αλλά ο θησαυρός δεν βρέθηκε ποτέ. Όλοι αυτοί οι μύθοι ή θρύλοι της περιοχής έχουν και κάποια βάση αλήθειας αλλά και πολλά στοιχεία μυθοπλασίας και φαντασίας. Ωστόσο κάποιοι λένε ότι οι κλέφτες τους δημιούργησαν και τους διέδιδαν για να φοβάται ο κόσμος και να μην βγαίνει έξω την νύχτα, ώστε αυτοί μέσα στο σκοτάδι να κάνουν ανενόχλητοι τη δουλειά τους και να κλέβουν.

4. Ο μοχλός του θανάτου

Λέγεται ότι στα παλιά χρόνια, στους Αρκαδάδες ο άρχοντας του χωριού καλούσε στο αρχοντικό του φτωχούς μικρο-ιδιοκτήτες αγροτεμαχίων. Με διάφορους τρόπους, όπως εκβιασμό ή βασανιστήρια, τους ανάγκαζε να του παραχωρούν την ιδιοκτησία τους και μετά, με την πρόφαση ότι θα τους κάνει το τραπέζι, τους έβαζε να καθίσουν σε μια συγκεκριμένη μεριά του τραπεζιού.

Σε εκείνο το σημείο κάτω από την καρέκλα τους υπήρχε μια καταπακτή. Όταν έτρωγαν και έπιναν, ο άρχοντας τράβαγε έναν μοχλό, άνοιγε η καταπακτή και οι φτωχοί άνθρωποι χάνονταν σε μια απύθμενη τρύπα.

Επειδή, όμως, τα εγκλήματα πληρώνονται, δεν επιβίωσε κανείς από την οικογένεια του άρχοντα και έτσι σήμερα από το αρχοντικό έχουν μείνει μόνο λίγα ερείπια πνιγμένα στα αγριόχορτα.

 

ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΤΟΠΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

Ο ΜΕΡΜΗΓΚΙΑΡΗΣ 

Στου μερμηγκιάρη ζήσαμε τα παιδικά μας χρόνιαΚοιμόμαστε σε φλίκουρα και δυο παλιοσεντόνια

Για σκέπασμα μια κουρελού γιακέτα μαξιλάριΤα τσόκαλα στην πλάτη μας αφήνανε σημάδι

 Το πρωινό μας ήτανε λάχανα στο τηγάνι

Και λίγο μπρούσκο στο ζουμί δύναμη να μας κάνει (δις)Σουβλάκια δεν μυρίζανε και λιχουδιές μεγάλες

Μανέστρα κολομπίμπιρι βράζανε τσι τσουκάλες 

Με μπαρμπαρέλα τα παιδιά ετρέχανε στο χέριΠασπαλισμένη ήτανε με λάδι και πιπέρι

Κρέας, λεφτή ετρώγαμε μια δυο φορές το χρόνοτις πιο μεγάλες εορτές Χριστού και Πάσχα μόνο (δις)

Ο ΜΕΡΜΗΓΚΙΑΡΗΣ

Γέλια τραγούδια και χαρές ήτανε οι αυλές μας όλεςΚαι τα βραδάκια οι γέροντες μας λέγανε παρόλες

Κάθε αλάνα του χωριού παιδιά ήτανε γεμάτηΚαι κολοκύθια μπέμπηδες ήτανε στο πινιάτι

 Οι ρόκες αρμενίζανε σε όλα τα καντούνια

Εγνέθαν οι νοικοκυρές να πλέξουνε σκαλτσούνια (δις)Μπόλιες, ροκέτα, κότολα οι απλώστριες γεμάτεςΤσι αλισίβας οι ευωδιές πλημύριζαν τσι στράτες

 Μες την ογνίστρα καίγαμε κλαριά από κυπαρίσσι

Κι απ’ τον καπνό τα μάτια μας ετρέχανε σαν βρύσηΑυτά ήτανε φίλοι μου τα χρόνια τα σπουδαία

Μακριά από μίσος και ψευτιά ξέγνοιαστα και ωραία (δις)

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ

Βάζω καπέλο του συρμού, κοντό παντελονάκιΠαίρνω και την κιθάρα μου και πάω στο σοκάκι

 Βλέπω μια κόρη απέναντι μέσα στην κάμαρά τηςΠου χτένιζε με προσοχή τα ολόξανθα μαλλιά της

 Και γω με την κιθάρα μου, της λέω το τραγούδι

Πλύσου, χτενίσου κόρη μου κι αθάνατο αγγελούδι

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ