KOMANDANTI ËSHTË I GJALLË

 

Re të zeza mbuluan Prekazin

Shumë çetnikë e nxinë lëndinën

Adem Jashari dredh mustakun

Dhe në çark e puth martinën.

 

Në nishan të pushkës së gjatë

Pak më tutje Shaban plaku

I betuar n`shqiponjë t`flamurit

Për të gjallë s`lëvizë nga pragu.

 

Nga frenxhia bërtet Hamza

Si kreshnikët në ditë të veta

Heu çetnikë ju farë e fëlliqur

Jo s`ka vdekur Azem Bejta.

 

Krisën pushkët përnjëherë

Si rrufetë që bijnë nga qielli

Gjoksin Hamza i vë gjyles

N`ato çaste u ndal dielli.

 

Si dragoi zjarr qet nga goja

Luftë e këngë Ademi i nisë

Sikur kosa që rrëzon barin

Rrëzon çetnikët ballëqëndisë.

 

Komandanti është i gjallë

Legjendë u bë ky emër

Gjithë shqiptarët kudo janë

Komandantin e kanë në zemër.

 

PARA VARRIT TË KOMANDANTIT

(Një ushtar i bataljonit “Atlantiku”)

 

Larg në Amerikë ishim

Mendjen n`Kosovë e kishim,

 

N`jug t`Evropës plakë

Kosova digjej flakë.

 

Formuam “Atlantikun”

Kaluam Atlantikun,

 

Të veshur me barot

Kosovës t`i dalim zot.

 

Rezezat i shporrëm qiellit

Për rrezet e ngrohta të diellit,

 

Erdha në Prekaz o trim

Edhe sot je komandanti im.

 

Buza më dridhet në vaj

Mos më qorto pse qaj,

 

Deri në fund të kësaj bote

S`harrohet lavdia JOTE.

 

ERDHËN PIROMANËT

 

Erdhën piromanët

Edhe në fshatin tim

Çdo shtëpi

E dogjën me benzinë

Këto bisha Karpatesh

Gjakpangopura

Nuk kursyen shkollën

As xhaminë.

 

Erdhën piromanët

Me zjarr e thika

Nga faqja e dheut

Ta fshijnë Dardaninë

Shumë prej tyre

Në këto shkrepa

Lanë eshtrat

Kanë bërë hesapin

Pa hanxhinë.

 

Mashtrohen  piromanët

Gjaku s`na ligështon

Nuk nënshtrohemi

As sot as kurrë

Edhe nëse Kosova

Ngelë në qika

Edhe nëse në të

Nuk ngelë asnjë burrë.

 

PSE ?

 

Ka shumë e shumë pyetje

Drenicakja e vogël Rinë

Pse ma vranë qenin

Pse ma vranë bagëtinë?

 

Pse ma dogjën fletoren

Përplot me vizatime

Përse ma vranë lapsin

Ai ish pushka ime?

 

Pse ma dogjën shkollën

Ç`iu bëri ajo vallë

Pse m`i vranë pumat

Që më ngelën në shkallë.

 

Pse gratë e botës

Që lindin në spitale

Nuk e ngritin zërin

Për lindjet tona në male?

 

 

MË THANË…

 

Më thanë lulet

Na merr në vjershë

Vjersha do behar,

 

Më thanë bletët

Ç`bëjmë ne pa lulet

Vjersha do nektar.

 

Më thanë fëmijtë

Na merr edhe neve

Vjersha do rritë,

 

Më tha dielli

Lulet, bletët, fëmijtë

Nuk bëjnë dot pa dritë.

 

Më tha shiu

Edhe unë do të vi

Pa stuhi e erë,

 

Si do të rriten lulet

Si do të rriten fëmijtë

Kur s`shohin ylberë.

 

Ua hapa derën

Luleve, bletëve

E fëmijëve përnjëherë,

 

Hyri edhe dielli

E mora dhe shiun

Vjersha u bë ylber.

  

Më tha trimi

Me pushkën time

Edhe unë do të vi,

 

Ju asnjë pa mua

Fare s`keni vlerë

Po s`patët liri.

 

LIRISË

 

Në Likashan e Drenicë

Lirisë iu gëzua edhe guri

Në fshat mbi gjashtë lisat

Lirshëm valon flamuri.

 

Liria ka aromë lulkuqeje

E ngjyrosur me ngjyrë gjaku

Ajo ka flatra sikur pëllumbi

Vjen e na përgëzon te pragu.

 

Dhe ju pyetni kush e solli

Nga Bajgora n`male të Sharrit

Në gjithë Kosovën atë e solli

Ushtria e Adem Jasharit.

 

SHUMË DEGË NË NJË TRUNG

 

Në Likashanin shkëmbor

Janë gjashtë lisa shekullor

Me degë të gjëra lisat bung

Që të gjashtët në një trung.

 

Istikam i UÇK-së dikur

Sot mbi ta valon flamur

Duke biseduar me ta

I pari lis kështu më tha:

 

Jam Shqipëria, zemra ime

A e sheh nuk jam jetime

I dyti lis më kapi për dore

Unë-tha-jam Kosova Lindore.

 

I them të tretit ti kush je

-Ilirida si s`më njeh

 

Me Kosovën këtu rrimë

Kemi pranë dhe Qamërinë

Me Plavë-Gucinë mish e asht

Sa shumë degë, por një trung bashkë.

 

Kështu të gjashtët jemi rritë

Bashkë i përballuam stuhitë

Na u zgërdhinë bishat me dhëmbë

Por gjithëherë qëndruam në këmbë.

 

 

RILINDJA E RILINDJES

 

(Me rastin e daljes pas 9 vitesh ndalesë)

 

Ishte viti gjashtëdhjetë

Unë atëherë isha fëmijë

Me shumë gazeta në dorë

Në shkollë erdhi një njeri.

 

Orën e parë me mësuesin

Erdhi ai xhaxhai me plis

Nga një gazetë na shpërndau

Mbi banka t`gjithëve-gratis.

 

Të gjitha shkronjat s`i kishim mësuar

Ama kalonim n`harmoni pa grindje

Ndërsa gazetës që kishim në duar

I thoshim Rilindje e dikush Lirindje.

 

Me “Rilindjen” u rritëm bashkë

Ajo kishte faqen për fëmijë

Duke lexuar poetët më të vjetër

Edhe unë nisa t`botoj poezi.

 

Kur u bë e zonja kur u bë e madhe

Pse thoshte t`vërtetën pengesa i vunë

Dhembjen e saj tash sa vite

Me shpirt e zemër e ndjeva dhe unë.

 

Rilindja e “Rilindjes” më gëzoi pa masë

Unë po thinjem ajo le të rritet

Rrugë me gjemba kurrë mos pastë

Rrita e saj kurrë mos t`ndërpritet.

 

 

TË LUMTË MËSUESE

 

Një mësuese

Zemërmadhe

Invalidët i vizitoi

Pa u hamendur

Nxori kuletën

Tërë një rrogë

Ua dhuroi.

 

-Merrni-u tha

Me gjithë zemër

Mësuesja jonë

Si sorkadhe

Mos më pyetni

Fare për emër

S`po ua jap

Për mendje

Të madhe.

 

Zemërmadhja

Kështu foli

S`deshi dëftesë

Emër nuk la

U nis nga dera

Dhe doli

Lamtumirë

Trima iu tha.

 

URA E MIQËSISË

 

Janë të mëdha

Në Pejë urat

Mbi Bistricë,

 

Janë të mëdha

Mbi Ibër urat

N`Mitrovicë,

 

Janë të mëdha

Në Gjakovë urat

Përmbi Dri,

 

Janë të mëdha

Mbi Sitnicë urat

Në Vushtrri,

 

Ka të mëdha

E më të mëdha

Ura n`këtë tokë,

 

Por më e madhja

Më e forta

Është një urë

 

Që i lidhë

Dy shokë.

 

 

KUR U NISËN PËR KURBET

 

Kur u nisën për kurbet

E mashtruan Pajtimin

Po shkojmë te daja,

 

Kur shkelën në tokë të huaj

Djali i vogël u habit

Te dajtë s`ka tramvaja?!

 

Duke shëtitur në park

Në mes njerëzish të huaj

Voglushi vuri re,

 

Ju m`keni mashtruar

Këta s`janë dajtë e mi

Nuk flasin si ne.

 

Kur ulen për të ngrënë

Lë një vend të zbrazët

Për gjyshen në fshat,

 

Nuk i bëjnë përshtypje

Lodrat as qyteti

Dot s`bëhet rehat.

 

 

ALFABETI I GJUHËS SHQIPE

 

Arta tha-ta shkruajmë një poezi

Beni tha-edhe unë jam dakord

Cili s`do të pajtohej foli një syzi

Çka po presim t`ia nisim që sot.

 

Dardani tha-jemi tridhjetë e gjashtë

Dhe aq shkronja ka alfabeti

Ermela një voglushe flokëgjatë

Është mirë tha vjersha të jetë sa deti.

 

Flora tha unë lulet shumë i dua

Genti tha nga gjumi libri m`ndanë

Gjithkush veten e tregon me punë

Hana foli kr fjalën ia dhanë.

 

Iliri tha këngën shumë e dua

Jeta tha më pëlqen aktrimi

Kushtrimit shtatgjatë e faqeftua

Loja e basketbollit dhe vizatimi.

 

Llokume, ëmbëlsira më bën mamaja

Mësuesen do ta thërrasim patjetër

Nadia-tha n`ditëlindje më vjen daja

Një ditë më ka lajmëruar me letër.

 

Ora kalonte vargjet shtoheshin

Porsi shtëpia e re gurë mbi gurë

Qëndresa  tha që të mendoheshin

Radhën t`ia lënë zotriut Flamur.

 

Rrumbullakohet ngadalë poezia

Sëcili diçka të re propozoi

Shumkush i tha mendimet e tija

Teuta e vogël shokët i dëgjoi.

 

Tha Mirjeta vjersha u bë si tren

Unë jam në të tetin t`parafundit

Vagoni i fundit pastaj vjen

Xërxa nuk është stacion i fundit.

 

Xhyla doli para shokëve të vet

Ylberin vizatoi me lloj-lloj ngjyrash

Zell kush ka, në të gjitha lëndët

Zhvillon lehtë çfarëdo detyrash.

 

 

VJESHTA

 

Një sorrë në plep

Në tokë shumë fletë.

 

Bujku në arë

Në tokë shumë farë.

 

Në qiell retë zi

Në tokë shumë shi.

 

Tash më shumë

Ka ujë në lumë.

 

 

VJESHTA ECËN DHE FLET

 

Vjeshta i hap dyert e shkollës

Nxënësit i fton të hyjnë në klasë

Shpejt i pjek kokrrat e mollës

Dardha e rrush dhuron me thasë.

 

N`kopshte me vjelësit vjeshta flet

Kuvendon me bujkun në arë

Flet edhe me lumin e rritur që nget

Shpezëve shtegtarë u thotë udhë e mbarë.

 

Të luaj  me gjethe ënda ia ka

Iu frynë nga Kosmaçi në Qyqavicë

Shumë drunj pa gjethe tashmë i la

Në anë të Prishtinës e n`Mitrovicë.

 

Flet me barinjtë kodër më kodër

Nëpër Preshevë e nëpër Prizren

Sa e sheh në Tetovë e sa në Shkodër

Në male e fusha kudo e gjen.

 

Flet edhe me dimrin më në fund

Mirëseardhje i dëshiron atij

Të kënaqen fëmijtë në qytet e katund

Në Sharr e Brezovicë me saja e ski.

MBRËMJA NË PYLL

 

Hëna faqen

Qet mbi mal

Zogu n`qerdhe

Bie ngadalë.

 

Hëna dritën

I lëshon pyllit

Lehtë puhia

I bie fyellit.

 

Lart prej degës

Një gjeth lëshohet

Shoqeve t`zverdhura

Iu bashkohet.

 

Kitra shoqes

Ia bën me bisht

Eja të luajmë

Në lajthishtë.

  

MAMI E BABI JANË SI NJË

 

Miku ka pesë fëmijë si drita

Tri janë yllka e dy petrita.

 

Ata kanë lodra shumë

Tren, gjirafë, arushë, majmun.

 

Fjalë pas fjale e orë pas ore

U fol për dashurinë prindore.

 

Rina bëri bë në hënën

Se ajo më shumë e do nënën.

 

Edlina e dyta iu revanshua

-Unë babin më shumë e dua.

 

Edvini në dorë kish një majmun

Tha-asnjërin s`i dua unë.

 

Edoni i vogël picërroi sytë

-Unë i dua-tha-që të dytë.

 

Venita e vogël bënte sehir

-Ju asnjë s`e keni mirë.

 

Unë e di nuk ka kandar

Që peshon dashuri të ndarë.

 

Mami e babi janë si një

Më e madhja dashuri.

 

Por këtu nuk mbaroi mahia

Plot me gaz u mbush shtëpia.

 

KUSH KËRKON FALJE

I SHPËTON VESHI

 

-Mos këtu e mos aty!

Babi ma drejton gishtin

Kështu po ia nxjerr bishtin.

 

Ai i varë mustaqet

Kur vonohem n`lojë

Me orë s`më flet me gojë.

 

Duke lozur me motrën

Lëmsh i bëmë kauçat

Me babin i prishëm kapuçat.

 

Ma afroi gishtin te hunda

E iu shtuan ca rrudha balli

Edhe një herë gabove-vajhalli. 

 

NË KOPËSHT ZOOLOGJIK

 

Një grup nxënësish të klasës së tetë

Vizituan Shkupin me prindërit e vet.

 

Vizitës së ditës s`do t`i vëhej pikë

Po nuk e panë kopështin zoologjik.

 

Artani shikonte majmunin me habi

Dhe iu drejtohet shokëve të tij:

 

-Shpesh mësuesja më thotë majmun

Por majmuni nuk qenka si unë…

 

Drenusha s`ka parë dren në fushë

Tash pa frikë e përgëdhel në gushë…

 

Rozafa vërtet ka qafën e gjatë

Por assesi të matet me gjirafë…

 

Duke shikuar luanin, Luani tha:

Emër të fuqishëm mami më dha.

 

Më tutjë mbi ujë kërcente delfini

-Obobo çfarë mrekullie, foli Drini.

 

Ecim tha më i vjetri se po bëhet natë

Deri në Prishtinë na pret rrugë e gjatë.

 

 

MENDOVA SA ISHA NË DET

 

Mendova sa isha në det

Si ta marr pak det

Ta sjellë në Kosovë

Për fëmijtë që s`kanë lekë

Por edhe për pleqtë

Që s`janë mirë me shëndet

Thash si t`ia marr

Pak det Shëngjinit

T`ia falë Dukagjinit

Pak rërë e ujë të kaltër

Ta marr nga Kavaja

Thash s`bëhet belaja

Ta sjellë rrëzë Qyqavicës

Për fëmijtë e Drenicës

Kështu mendova  një vjet

Kur isha në det.

 

 

SI U DJERSIT DORDOLECI

 

Fëmijtë e Polacit

Në kodër në Radefc

Bënë një dordolec.

 

Nën sqetull

I vunë fshesë

N`vend të hundës

Një spec.

 

Në vend të syve

Dy thëngjij

E në kokë

Një kusi.

 

Rreth tij pastaj

Nisën vallen

Dorë për dore

Dikur u gjuajtën

Me topa bore.

 

Kur nga jugu

Fryu një puhi

Fëmijtë dordolecin

E shikonin me habi

Si u “djersit” i tëri

E më vonë u shkri.

  

O PETO, O BABO

 

Personazhin tim nga qyteti

Prej dashnisë e thërrasin Peti

Shpëtim emrin e ka voglushi

Ka dy sy si dy kokrra rrushi.

 

Gjyshi e thërret, o Petooo

Peti ia kthen, o babooo

Çekiçin e mban si mjeshtër

Kërkon laps e kërkon letër

 

Ende gishtin e mban në gojë

Don një zog ta vizatojë

Nëpër shtëpi bën poterë

Me çekiç troket në derë.

 

Në mëngjes ngjitet si klyshi

Me çekiç troket te gjyshi

Ai përgjumshëm sytë fërkon

Zgjohet Petin e përqafon.

 

Laps e letër i mban n`dorë

Dhe çekiçin si murator

Kështu Peti nga Qyteti

Hyri në vjershë te poeti.

 

 

SHËTI NËPËR TOPONIME

         TË POLACIT

 

Tremba një lepur

Në Lug të Vushtrrisë

Iku nga zagari

Kah Lugu i Lejthisë.

 

Pasatj mori vrapin

Arave të Stanit

Lugut të Zabelit

Kah Lugu i Xanit.

 

E ndoqa bishtcubelin

Kah Lugu i Kaprollit

Ai e mori vrapin

Në Lug të Roshkodolit.

 

U lodha unë

Dhe zagari i mikut

Duke vrapuar

Kah Arat e Sadikut.

 

Më doli në Kopshtije

Në Ara te Kroni

Kah Lluga e Keqe

Mbërriu Te Betoni.

 

Në Lug të Behlulit

Pas tij kah mesi i drekës

Arrita pastaj

Në Lug të Hasan Lekës.

 

Te L`keni i Polacit

Lepuri më bëri leqe

Unë tërë i djersitur

Ai u fsheh n` Llugë të Keqe.

 

DARDHA PLAKË

 

Një dardhë të madhe

Në oborr e kam kaherë

Jep fruta të ëmbla

Si sheqer çdo verë.

 

Askush s`di të thotë

Kush e ka shartuar

Por s`ka njeri në fshat

Që s`e ka shijuar.

 

Me dardhën e vjetër

Më lidhin shumë kujtime

Nën të u mblodhën burrat

Në gëzime e hidhërime.

 

Nën të u bënë dasma

U hodhën shumë valle

U shtruan shumë sofra

Si nën ombrellë të madhe.

 

Sapo shëroi plagët

E luftrave të kaluara

Sërish u plagos

Nga bishat e tërbuara.

 

Sa më shumë që hanë

Nga kjo njerëzit sot

Aq më shumë qelë lule

Dhe jep fruta në mot.

 

Unë nën të u rrita

Sikundër edhe babai

Por as gjyshi nuk e dinte

Ditëlindjen e saj.

 

BABI IM

 

Babi im ndjesë pastë

Bënte shtëpi prej guri

E lugë prej druri.

 

Me pe të lyer në blozë

Drurit i binte vi

E latonte si qiri.

 

Fëmijve të mëhallës

U bënte ski e saja

Të rrëshqitnin në ograja.

 

(Para se të dilnin

Te ai e jepnin betimin

Se s`do ta lenin mësimin)

 

Kur bënte ndonjë shtizë

Furkë a ndonjë shkam

I lëmonte me xham.

 

Edhe fëmijtë e mëhallës

Ju them pa shaka

Si unë i thonin baba.

 

Ndër ndeja burrash

Tregonte shumë mahi

Pa lënduar njeri.

 

PËR NËNËN

 

Kur dola nga shtëpia

Më përqafoi me mallë

M`tha ma bën hallall

Se nuk më gjen gjallë.

 

E pashë i fshiu lotët

Me cep të shamisë

Qajta prej mërzisë

Kur dola prej shtëpisë.

 

Dëgjova se ka vdekur

Nënëlokja ime e mirë

Me shpirtin e dëlirë

Larg jam sa vështirë.

 

Gjumi kur më zë

Ëndrrat atje më qojnë

Fëmijtë që më rrethojnë

Dot nuk më ngushëllojnë.

  

UNË E BABI MJESHTËR

 

Babi me çekiç e daltë

Gdhendte një gur

Unë me penë një fjalë,

 

Ai kryente një rresht

Në mur të shtëpisë

Unë një strofë të poezisë.

 

Ai kryente një kat

Unë një vjershë.

 

Babi me pe

Të ngjyer në blozë

Lëndëve iu bënte vi

I drejtonte si qiri

I vente në çati.

 

Unë fjalë pas fjale

Strofë pas strofe

Vjershë pas vjershe

Bëra një libër

Për fëmijë.

 

Ai me qerpiq e gurë

Bëri shumë shtëpi,

 

Unë fjalë pas fjale

Bëra dy libra për fëmijë,

 

Babi ishte mjeshtër

Unë jam biri i tij.

 

U BËRA GJYSH

 

Vajza e madhe

Shkoi në maternitet

Ne me fëmijtë

U ndamë në dysh

Dikush thoshte djalë

Dikush thoshte vajzë

Cingëroi telefoni

Më thanë u bëre gjysh.

 

Dhëndrrin e vajzën

Në derë të oborrit

Me foshnjen n`grykë

I pashë duke ardhë

Plot me gaz

U mbush shtëpia

Foshnja ishte

Pëllumb i bardhë.

 

 

 

KATËR NIPËR

E NJË MBESË

 

Kam katër nipër

E një mbesë

Mbesa e ka emrin Rinesë.

 

Më të voglën

Gotë shërbeti

E ka gjyshi mbesë hasreti.

 

Më i madhi

Më i miri

Ndër të gjithë është Samiri.

 

Rimi e Limi

Janë binjakë

As ata s`i dua më pak.

 

Kur në dhomë

Së bashku rrimë

Një n`prehër një n`shpinë.

 

Derisa të shkojnë

Në gjumë

Grinden kush më do më shumë.

 

E  unë iu them

Me plot gojë

Se të gjithë i dua njësoj.

 

MË THUAJ GJYSH

 

Më thuaj gjysh

Bora a ka naze

Atje ka rënë në kodra

Këtu vetëm në pullaze.

 

Më thuaj gjysh

Hëna naze a ka

Herë del rrumbullake

Herë si drapër e kam pa.

 

Më thuaj gjysh

Naze a kanë lumenjtë

Që herë rrjedhin qetë

Herë i mbushin përrenjtë.

 

Më thuaj gjysh

Ti a je nazeli

Kur thua s`dua pite

Më ka ënda fli.

 

Gjysh tash jam rritur

Dhe mirë po e di

As bora

As hëna,

As lumi,

As gjyshi

S`është mirë

Të jenë nazeli.

 

 

BENI KURRESHTAR

 

Nga i merr ngjyrat

Lulja në livadh

Sa larg është hëna

Dielli sa është imadh?

 

Sa i madh është dielli

Hënën a e zë gjumi

A ka fund qielli

Ku e ka skajin lumi?

 

Në Mars a ka jetë

Ku rrinë ditën yjet

Ku e marrin blerimin

Fushat edhe pyjet?

 

Benit kurreshtar

I thotë gjyshi plak

Këto i gjen në libra

Kur të rritesh edhe pak.

  

DIMRI

 

Thonë edhe dimri ka dorë

Ngado hedh e hedh borë

Mbulon zbardhon mal e barë

Jorgan për grurin në arë.

 

Ai pikturon që ç`ke me te

Xhamat në dritare i ka atele

Me shall n`fyt e çizme n`këmbë

Fëmijtë dalin në diell ”me dhëmbë”.

 

Nëpër drunj më nuk ka gjethe

Edhe pranë stufës plaku ka ethe

Për një trohë buke trumcaku

I uritur me frikë vjen te praku.

 

Ç`bën tash lepuri në fushë

Pa çizme e shall në gushë

Kam frikë edhe nëse vjen

Lakrat në kopësht nuk i gjen.

 

Po drenusha në mal si del

Nuk ka dorëza as kapelë?

 

S`ËSHTË KOHA

PËR PËRRALLA

 

Gjyshi thoshte kur ishte i ri

Turp të mbahet në prehër djali

Tash nipërit i hipin në shpinë

Dhe i bërtasin hajt di, di, kali.

 

Nipër e mbesa kinse në lojë

Gjyshit ia heqin edhe plisin

Besa shpesh në prehër e pshurrin

Nuk mërziten abdesin që ia prishin.

 

Gjyshi për odën ka nostalgji

Ku rrinin burra e pleqnarë

E jo si tash në dhoma grash

Fëmijtë ta bëjnë kalë e gomar.

 

Në këtë kohë të internetit

Tha një plak nga Rezalla

Gjyshe e gjyshe s`janë për muze

Edhe pse s`është kohë për përalla.

 

 

MBAJE MURIN

 

Nastradinit plak

Një ditë i tha një fqi

Si po i mashtron njerëzit

Me ty shumë çudi.

 

Hoxha u mendua

I tha fqiut dikur

Po shkoj për qitape

Mbaje ti këtë mur.

 

Në shtëpi Nastradini

Ndejti nja një orë

Fqiu ende murin

Po e mbante me dorë.

 

Lëshoje tash murin

O fqi i uruar

Ja kështu si ty

Të gjithë i kam mashtruar.

 

 

NASTRADINI DHE GRATË E TIJ

 

Nastradini kishte pasur dy gra

Ato grindeshin bënin bela

Herë njërën herë tjetrën i thirri

Iu dhuroi të dyjave para floriri.

 

Nuk kaloi një kohë e gjatë

Prap filuan të ziheshin gratë

Sapo bëheshin të dyja tok

Njëra-tjetrën e kapnin për flokë.

 

Një ditë prej ditësh hoxha i zuri

Të dyja në bankë të zezë i vuri

Ç`keni që ziheni mori të shkreta

E shihni me pelë përdore ju gjeta.

 

-Efendi- i thanë na trego

Cilën më shumë prej nesh e do?

 

-Atë që i dhash floririn e dua unë

Ato shkuan në të vetat punë

Dhe kurrë më nuk u zunë.

  

 

SA KËMBË I KA GOMARI

 

Nastradini hipur në gomar

Takohet me një udhëtar

Me hoxhën u mahit udhëtari

E pyeti sa këmbë ka gomari.

 

Nastradini zbriti ia numëroi

Pastaj me zë atij i tregoi

-Unë e di-tha ai-po pse zbrite

Sa këmbë ka gomari a nuk e dite?

-Jo, jo unë e dita edhe pa zbritë

Po thash ta mbush ty kokën e mërdhitë.

NASTRADINI KËPUCËT ME VETE

 

Nastradinin e shohin do çobanë

T`ia marrin këpucët e bëjnë plan

-Jemi të vegjël këtu po rrimë kot

Mollët që po i shohim s`i arrijmë dot.

 

Ai i zbathi këpucët por s`i la në tokë

I mori të dyjat i lidhi për shokë

Ata u habitën kështu kur e panë

-Lëri hoxhë këpucët-fëmijtë i thanë.

 

-Po ju shkundi mollë e hani sa të doni

E sa për këpucët ju kot më këshilloni

Mallin afër vetes unë gjithëherë e dua

Ku ta di pastaj nga më qet rruga mua.

 

  

KU TË DOJË MUSHKA

 

Nastradini hipur në mushkë

Kokëlartë qëndronte si krushkë

Mundohej për freri ta drejtonte

Po ajo kryeneqe nuk e dëgjonte.

 

Pas pak u takua me një njeri

-Për ku je nisur o hoxhë efendi

-Besa s`po di as vet kah po shkoj

Le të më qojë mushka kah të dojë.

 

 

NASTRADINU U RRËZUA NGA KALI

 

Nastradini hipur në kalë të vet

Na ishte nisur për në qytet

Kali u tremb e hodhi përtokë

I erdhi inat e panë disa shokë.

 

Rrokotel në tokë u hodh plaku

Larg i shkoi qallma i rridhte gjaku

Shokëve që qeshnin hoxha iu thotë

-Kali i trembur mua më rrëzoi kot.

 

Unë edhe ashtu desha t`i zbres

Nuk i rri hipur kalit teknefes

-Mirë po thua o hoxhë jarani

A hipë njeriu në shalë shejtani.

 

NGJITJA BISHTIN NËSE DO

 

Një ditë Nastradini vajti në qytet

Në treg ta shiste gomarin e vet

Iu afrua njëri bishtin po ia matë

-Desha ta blej po paska bisht të gjatë.

 

Kështu ai i tha e iku pazarit

Hoxha ia shkurtoi bishtin gomarit

Më vonë i tha një tjetër teveqel

-Desha ta blej po qenka bishtcubel.

 

-Jo, jo, i tha hoxha hiç mos u largo

Në xhep ia kam bishtin ngjitja nëse do.

 

 

KAH DUHET ECUR

 

Kishte pas vdekur

Një njeri

Nastradini imam

Xhemati pas tij

E pyeti hoxhën

Njëri n`mes të xhades

-A duhet ecur para

Apo pas xhenazes?

 

Ia ktheu hoxha:

-Dëgjo ore hut

Kryesorja është

T`mos jesh n`tabut.

 

 

NASTRADINI NË SHKODËR

 

Kur këndej Nastradini

Të gjithë i bëri përrallë

Tha të shkoj në Shkodër

Malli më ka marrë.

 

Atje me të parët

U takua me fëmijë

E nisën bisedën

Për kopështari.

 

Iu tha Nastradini

-Kah ne lum baca

Rriten lakrat

Një nuk e zë kaca.

 

Kur hodhi shikimin

Nga liqeni pa bardhësi

Çka punohet atje

Ju lutem fëmijë.

 

-Ato janë bujashka

Mjeshtrit po punojnë

Për lakrat e juaja

Kaca po ndërtojnë.

 

U ndal efendia

Me vete u mendua

-Po kthehem-tha prapa

Këtu s`ka bukë për mua.

 

 

NASTRADINI, VAJZA DHE MULLIRI

 

Nastradini kishte planifikuar

Një mulli për ta ndërtuar

Vuri themelet në një lëndinë

Por lumë s`kishte në atë rrethinë.

 

Një ditë e bija bukën kur ia qoi

Nisi me babahoxhën të bisedojë

-O baba njerëzit kur të vijnë

Kuajt e qetë ujë ku do të pijnë?

 

Hoxha të bijës ia dha hakun

Hodhi çekiçin drodhi mustakun

Rrofsh moj bija ime e mbarë

Pse s`më pyete në ditën e parë.

 

PO MË DHIMBSEN DELET E JUAJA

 

Dervish Goxhuli një dele pati

S`kishte ahur as ushqim i ngrati

E dërgoi delen në fshat te një fqi

Ta kalojë dimrin me delet e tij.

 

Pasi kaluan disa ditë e net

Dervishi për dele pyet fqiun e vet

Kurse ai me keqardhje ia ktheu:

-Na ra mbrëmë ujku e delen ta preu.

 

-Hajërli-qoftë Goxhuli tha

Ashtu qenka shkruar or vëlla

Nuk po më dhimbset ajo e bekuar

Por të juajat që qenkan frikësuar.

 

KANDILI MBURRAVEC

 

Kandili plot vaj bënte dritë

Nisi të lavdërohej një ditë

-Tepër i vlefshëm unë jam

Dritë më të fortë se dielli kam.

 

Fryu një erë e lehtë u fik fatziu

Duke e ndezur prap i tha njeriu

-Ndriqo o kandil e mos u mburr

Se vetëm dritë e yjeve s`shuhet kurrë.

 

LUANI E GOMARI

 

Luani e gomari

Lidhën miqësi

Një ditë së bashku

Dolën në gjueti.

 

Gomari hyri në shpellë

Që t`i trembte dhitë

Kurse luan miku

Iu kishte zënë pritë.

 

Kur doli gomari

Luanit po i thotë

-A e kreva mirë

Unë detyrën sot.

 

-Besa ke pallë shumë

Ka gjëmuar molika

Po mos të të njihja

Do të më binte pika.

 

 

LOPA DHI!

 

Deshi njëherë një fshatar

Ta shes lopën në Pazar.

 

U morën vesh dy komshi

Atij lopën t`ia bëjnë dhi!

 

Diku në rrugë i del Fazliu

-Sa bën dhia lum komshiu?

 

-A je në vete pashë atë bukë

Nuk është dhi, është larukë.

 

Pak më poshtë Aliu ia pret

-Sa bën dhia tregomë drejt.!

 

-Edhe ti po lypshe mbytë

Shko te mjeku shëroi sytë!

 

Në treg njëri iu afrua

-Jaran, lopës sa po i thua?

 

Ti nuk qenke myshteri

Nuk kam lopë, po shes dhi.

 

 

TË DIGJEM KU JAM RRITË

 

Na ishte njëherë

Një njeri i mirë

Kish një qosh me ferra

Skaj arës së gjatë,

Kishte vendosur

T`i digjte me zjarr

Porse për gjallesat

I vinte mëkat.

 

-Largohuni nga ferrat

Ju lus o gjallesa

Shkoi tri ditë

Me zë të lartë thirri:

 

-Unë po ju lajmëroj

S`ju kam më qafë

Nëse pastaj nga ju

Mbetet vetëm hiri.

 

Pasi i dogji ferrat

Fshatari gjurmoi në hi

E gjeti shqiponjën

Si thëngjill të zi.

 

-O gjallesë e shkretë

Përse nuk u largove

A nuk deshe vet

Apo s`më dëgjove?

 

-Të dëgjova mirë

Na thirre tri ditë

Por vendosa të digjem

Këtu ku jam rritë.

  

 

SHQIPTARI DHE MBRETI

 

Mbreti thirri një shqiptar

-Kam dëgjuar të menqur jeni,

 

Në dy pyetje t`më përgjigjeni

Një shpërblim nga unë e keni,

 

Po s`i gjete bëhu gati

Kokën do ta pret xhelati!

 

Pyetjen e parë i bëri mbreti

-A e di sa pika ujë ka deti?

 

Shqiptari u mendua pak

E iu drejtua mbretit plak:

 

-Ndalmi lumenjtë mos të vijnë

Sepse numrat m`i përzijnë.

 

Pas kësaj mbreti i kish thënë

-M`numëro yjet në qiell sa janë!

 

-Ti numëroj o mbret patjetër

Veç sa qielli m`gjej një letër.

 

Gishtin kokës mbreti i vuri

-Sa lehtë ky mua më zuri.

 

Dhe tha:

 

-Merr shpërblimin o shqiptar

Ju të gjithë ishit dijetarë.

 

 

NJERI ME KËMISHË

PA HALLE NUK KA

 

Dikur,diku në një mbretëri

U sëmur mbreti tretej si qiri

Gjumi s`e zinte buka s`i hahej

Si degë e thyer mbreti po thahej.

 

Thërrasin doktorë e hoxhallarë

Thërrasin falltorë e pleqnarë

Nga shumë ilaçe kurrëfarë dobie

S`i bëri hajër kurrëfarë hajmalie.

 

Një i ditur tërë natën nuk fjeti

Der`sa ilaçin për mbretin s`e gjeti

Iu tha të kërkojnë në qytete e male

Të gjejnë këmishë t`njeriut pa halle.

 

Shumë asqerë kërkuan e kërkuan

Njeri pa halle askund nuk takuan

Tjetër rrugë në fund nuk iu mbeti

Por pa ilaç si të kthehen te mbreti.

 

Duke u kthyer malit afër një stani

Dëgjuan këngën e një çobani

Asqerët e lodhur pa masë u gëzuan

Ky është njeriu pa halle-menduan.

 

I rrëfyen për hallin që kishin

Ia përmendën edhe bakshishin

-Po më vjen keq çobani u tha

Njeri me këmishë e pa halle s`ka.

 

 

VASHA E L`KENIT

 

Halit Uka

Një plak

Me mjekërr

Shpeshherë  tregonte

Një legjendë

Të vjetër

Për L`kenin

E fshatit tim

Legjenda thotë

Këtë rrëfim:

 

Rreth L`kenit

N`lëndinat me barë

Ruanin kafshët

Barinjtë fshatarë

Dilte nga L`keni

Një vashë si hyri

Me bosht e furkë

Dhe me kaun e zi.

 

Në breg të L`kenit

Kau i zi bërlykej

S`kishte ka në fshat

Që guxonte t`i avitej.

Një ditë një bari

Me vete kish menduar

Te farkëtari i fshatit

Në mesditë kishte shkuar

I thotë-o mjeshtër

Gjilpëra të më punosh

Për brirët e kaut

Të paguaj me grosh.

  

Kur erdhi koha

Shtazët t`i lëshojnë

Prap n`breg t`L`kenit

Barinjtë i qojnë

Doli edhe vasha

Ashtu si çdoherë

Me furkë e bosht

Shend e verë.

 

Bariu n`bri gjilpërat

I vuri kaut të tij

E afroi te bregu

Pranë kaut të zi

U skuq L`keni-1

Kau i zi u rrëzua

Vasha lëshoi furkën

Gati u tmerrua

E  mallkoi djalin

U zhyt në thellësi

Më kurrë s`u duk

Kjo vashë si hyri.

 

…

 

Thonë atëherë L`keni

Kishte ujë shumë

Luginës rridhte

Porsi lumë

Mjegulla e tij

Drithërat kish dëmtuar

Ishin mbledhur burrat

Kishin biseduar

T`ia ndalin turrin

Ishin marrë vesh

Me trina

Me therra

Me lesh…

 

Me t`mbyllur

Të L`kenit

Vërejtën ata burra

Uji filloi të rrjedhë

Në tri fshatra

Në tri gurra…

 

 

1.      Kështu thotë legjenda për L`kenin e Polacit që ka qenë

ndërmjet Polacit e Prekazit të Poshtëm. Autori i këtij libri

mban në mend se në këtë L`ke janë mbytur njerëz verës

duke u larë, por edhe dimrit duke rrëshqitur, kanë rënë nën

akull. Deri vonë kishte edhe florën dhe faunën karakteristike.

Ky L`ke tash ka shterrur dhe është shndëruar në një fushë

me barë.

 

 

 

GJËZA

 

I rrumbullakët

Shumë i nxehtë

Pa të bota

Nuk ka jetë.

 

( Dielli)

 

Herë si drapër

Herë si bukë

Nuk nxenë fare

Terrin zhdukë.

 

(Hëna)

 

Si xixëllonja

Natën ndrijnë

Kur lindë dielli

Vallë ku rrijnë.

 

(Yjet)

 

Si jorgan

Tokën mbulon

Është e ftohtë

Bimët i mbron.

 

(Bora)

 

Herë ngadalë

Herë me turr

Hyjnë në det

E s`dalin kurrë.

 

(Lumenjtë)

 

Reja resë

I bie shuplakë

Thua natyra

Po merr flakë.

 

(Vetëtima)

 

Llambat n`Radishevë

N`Galicë e Kopiliq

I kanë fitilat

Gjer në Obiliq.

 

(Korrenti)

 

Është me lara

Rrumbullak

Në të fëmijtë

Kanë merak.

 

(Topi)

 

Gjatë verës

Fle në tavan

Kurse dimrit

Drutë i han.

 

(Stufa)

 

Një si saç

E një kuti

T`sjellin botën

Në shtëpi.

 

(Ant.satelitore)

 

Ngushtë e mbyllur

Në epruvetë

Tregon për motin

Sa është i nxehtë.

 

(Termometri)

 

Po të kesh

Supervesh

Merresh vesh

Me Bangladesh.

 

(Telefoni)

 

 

S`është pëllumb

Me krah e sqep

Pa ndërprerë

Letra merr e jep.

 

(Interneti)

 

Ka tre sy me ngjyra

Nuk qanë kurrë

Në udhëkryq

Qëndron si burrë.

 

(Semafori)

 

Qoftë verë

A tjetër stinë

Kurrë s`pushonVetëm ngrinë.

 

(Frigoriferi)

 

Andej-këndej

I sjell saora

I bën rrobat

Sikur bora.

 

(Lavatriqeja)

 

Herë vjen poshtë

Herë lart ngjitet

Njerëzit i bartë

Fare s`mërzitet.

 

(Ashensori)

 

E mban në dorë

Ajo gjëmon

Pa u lodhur

Lisat i rrëzon.

 

(Motosharra)

 

 

Nuk ha sanë

Naftën pin

Për ngarkesë

Lodhje s`din.

 

(Traktori)

 

Një barkmadhe

Me gojë të gjerë

Dimrit fle

Punon në verë.

 

(Autokombajna)

 

E ëma ikën

Me gjëmë e vaj

Nuk i ndahen

Bijtë e saj

 

(Treni)

 

Ka shpinë të gjerë

Shkon detit të pafund

Në të mund të hip

I gjithë një katund.

 

(Trageti)

 

Bishtin e zjarrtë

Një shigjetë

Gjer në hënë

U ngjit përpjetë.

 

(Anija kozmike)

 

Vjetërsira

Por me vlerë

Aty gjenden

Kurdoherë.

 

(Muzeu)

 

 

Është një tempull

Që qëshon dritë

Ua shton fëmijëve

Dituritë.

 

(Shkolla)

 

Është një arkë

Pa dry pa derë

Ajo ruan

Gjëra me vlerë.

 

(Libri)

 

Është një arë

Në të hedh farë

Lehtë për ty

E korrë me sy.

 

(Fletorja)

 

Njeri është

Vendit s`luan

Territ, t`ftohtit

Nuk i druan.

 

(Busti)

 

Në të ulesh

Si në shalë

S`është gomar

S`është as kalë.

 

(Karriga)

 

E mban në dorë

A  në tavolinë

Kohën tregon

Nga gjumi të zgjon.

 

(Ora)

 

Një sustë nëna

Kur e prek

Pogaqet në të

Saora i pjek.

 

(Shporeti elektrik)

 

Një zog i hekurt

Fluturon me fletë

Ngjitet lart në qiell

Atje përmbi retë.

 

(Aeroplani)

 

Mbi lumenj

Përmbi përroje

Npër të kalojnë

Njerëzit pa droje.

 

(Ura)

 

Shkojnë dimrit

Verës vijnë

Ia shtojnë stinës

Bukurinë.

 

(Zogjët shtegtarë)

 

E mban për brirë

Shkon pas tij

Kryen shumë punë

Në bujqësi.

 

(Motokultivatori)

 

Kur e mundon barku

Zorrët i përzihen

Nga goja vjell zjarr

Re tymi lart ngrihen.

 

(Vullkani)

 

Pas shiut në qiell

Kur ka diell

Duket një shirit

I tëri kolorit.

 

(Ylberi)

 

Ka të mëdha

E të vogla

Për fëmijë

Ka me lara

Kuqezi

Të gjithë e duan

Kur bie shi.

 

(Ombrella)

 

E kyq në rrymë

Ditën a natën

Sa e ka gojën

E merr kafshatën.

 

(Fshesa elekrike)