www.observantonline.nlOnafhankelijk weekblad van de Universiteit Maastricht | Redactieadres: Postbus 616 6200 MD Maastricht | Jaargang 38 | 29 maart 2017

27

To be continued on page 5

Rector Letschert co-informateur Maastrichts gemeentebestuurHet Maastrichtse CDA, in absolute cijfers winnaar van de gemeenteraadsverkiezingen, heeft aan UM-rector Rianne Letschert gevraagd om een eerste ‘informatieronde’ te houden ter voorbereiding op een nieuwe coalitie die de stad de komende vier jaar moet gaan besturen. Ze gaat dit samen met oud-gemeentesecretaris Wil Rutten doen. De coalitie moet “op een stabiele en ruime meerderheid” in de raad kunnen rekenen, meldt een persbericht van het CDA. Het gaat om een onderzoek naar verschillende combinaties van partijen.

Letschert is gevraagd “vanwege haar verbin-dende kwaliteiten en grote netwerk in Maas-tricht en de regio”, Wil Rutten was al bij de formatie van 2014 betrokken als informateur. Tot woensdag vond op verzoek van D66 nog een hertelling van de stemmen plaats. Vorige week kwam die partij net een paar stemmen te kort voor een vijfde zetel. Die ging toen naar het CDA, die met zes zetels de grootste partij in de raad werd. De Seniorenpartij Maastricht en GroenLinks volgden met ieder vijf zetels. Nu ook D66 er een bij heeft gekregen, zijn er

vier partijen met vijf zetels. Niet-temin is het CDA op basis van het absolute aantal uitgebrachte

stemmen de grootste en dus initiatiefnemer bij de formatie. Fractievoorzitter van het Maastrichtse CDA is Vivianne Heijnen. Zij heeft de informateurs aangezocht. Letschert reageerde binnen een dag, zegt Heijnen. Het netwerk van Letschert in stad en regio, zegt Heijnen, is ondanks het feit dat ze nog geen twee jaar bij de UM werkt en hier niet woont, toch groot. “Je moet enige feeling hebben voor wat hier speelt; dat is belangrijk. Ze is goed ingevoerd. En ik krijg positieve reacties, ik hoor nu links en rechts bij andere partijen dat ze ook op hùn lijstje stond.”Geen van beide informateurs heeft banden met het CDA, zegt Heijnen, “daar heb ik goed op gelet.” Van Letschert is bekend dat haar sympathie bij D66 ligt, ze heeft bij de gemeen-teraadsverkiezingen van 2014 nog meege-schreven aan het partijprogramma in haar woonplaats Helmond. Maar, zegt Heijnen, “ze is wetenschapper en als zodanig getraind om onderzoek te doen en de antwoorden op een objectieve manier te verwerken. Dat is precies wat je in zo’n informatieronde doet” Het informateursduo zal vrijdag en de dinsdag daarop de gesprekken voeren, in het stadhuis op de Markt.

Wammes Bosnl

Unacceptable behaviour: 240 employees suffered from it last yearAt least 240 employees at this university encountered an instance of ‘unacceptable behaviour’ at least once last year. Approximately 50 of them can call themselves victims of repeated improper treatment. The Executive Board feels “every case is one too many”.

The figures come from a survey among UM personnel, instigated by confidential advisor Marloes Rikhof in the summer of 2017 and carried out by the bureau Monstarecon. The focus was on four forms of ‘unacceptable behaviour’: sexual harassment, aggression, bullying, and discrimination. In particular bullying seems to be an issue: almost half of the respondents were confronted with this one or more times in the six months prior to the survey. Sexual harassment occurs about as often as aggression, approximately 14 per cent has experienced it once, 2 per cent (20 people) are real victims. The latter means that those involved have been exposed to it on several occasions. Finally, discrimination occurs the least: more than 5 per cent has experienced it once, just over 3 per cent more

than once.The problem with this survey, the researchers themselves

admit, was the low response rate. Although more people responded at the service centres than at the faculties, and support staff partici-pated more than academic staff, all in all only one quarter of UM staff completed the questi-onnaire. According to the bureau, this kind of survey can be expected to have a response rate of 37 per cent, while 60 per cent is needed to draw conclusions about the whole population. They emphasise, however, that this does not mean that the results are worthless. Especially because of the fact that in the first couple of days when the questionnaire was online, which is when most of the reactions were received, the conclusion is justified that mainly ‘com-plainants’ responded, the people who in fact were confronted with unacceptable behavi-our. This means a few hundred. The Executive Board wrote to the University Council that

eng

Due to Easter there will be no

Observant next week. The first issue

will be published on Thursday

12 April

an issue aboutP.7 and P.10-11coffee (and the rest of the catering)

P.8-9KleineKwalenen pijn op de borst

P.2KwaKendebadeenden en een (paas)kuiken

2 | observant 27 | 29 maart 2017

nl

Uit het leven van de redactieEen dierbare collega die in een UM-pand verderop huist, voelde zich op een woens-dag begin maart tijdens het werk niet lekker. Het zweet brak hem uit en hij had pijn op de borst. Waren dit de eerste symptomen van de griep die alom heerste? Of was er meer aan de hand? Onze collega stapte uiteindelijk in zijn auto en reed huiswaarts. Onderweg belde hij zijn huisarts die naar de symptomen vroeg en hem daarop aanraadde naar het ziekenhuis

te rijden. Hij was amper op tijd, hij had een hartinfarct, er werd acuut inge-grepen. Het gaat nu veel beter, hij heeft een stent in een kransslagader en is aan het revalide-ren. Gelukkig.Is pijn op de borst een voorbode van een hartinfarct? Huisartsen krijgen dagelijks mensen op hun spreekuur met deze klacht. Bij gebrek aan een snelle test sturen ze deze patiënten voor de zekerheid door naar het ziekenhuis, per ambulance, want dat moet. Acht van de tien keer is het loos alarm. Kosten: 140 miljoen euro per jaar. Huisartsonderzoeker

Robert Willem-sen ging op zoek naar een test en

promoveerde daar cum laude op. Lees

zijn verhaal, geschre-ven door redacteur

MT, op pagina 8-9. En vergeet het artikel over

de achthonderd kleine kwalen niet. Ze komen

vaak voor, maar er is geen therapie voor. Ze zijn ver-

geten door de wetenschap, of bestempeld als ‘niet sexy genoeg’.Iets verder in Observant staat een repor-tage over de zoektocht naar een uni-versitaire cateraar in 2020. Geen sexy

onderwerp? Als de koffie te koud, te slap of te sterk is, de broodjes te klein, te duur of

niet biologisch zijn, dan is dat een onderwerp dat met graagte in de wandelgangen of bij de vermaledijde koffieautomaat opduikt. Onze redacteuren WB en CF bezoeken al een tijd de roadshows en vergaderingen van de project-groep van Facility Services bij. Ze zien alles, horen alles en proeven alles. Over open en transparant gesproken! En ze lachen veel, want de mannen (ja, het zijn allemaal mannen) van FS zijn niet vies van een beetje humor. Snel naar pagina 10-11. En vergeet de strijd - zie hierboven - tussen rector Rianne Letschert en Karin van der Ven van Jules niet. Zij proberen allebei zoveel mogelijk eendjes voor de Duckrace in mei te verkopen. Geen middel wordt geschuwd, ontdekte redacteur WD.

Riki Janssen

huurders zich niet meer veilig, omdat hun medebewoners, Poolse arbeidsmi-granten, blowen en door het hele gebouw herrie maken. Eén student zou zelfs zijn aangerand. De huisbaas heeft inmiddels een slot laten zetten op de deur van de verdieping waar de studenten wonen, zodat de Polen daar niet meer binnen kunnen. Omdat er bij de verhuur van oudere ‘studentenpanden’ vaak geen duidelijke afspraken zijn gemaakt met de gemeente over de doelgroep, kunnen eigenaren wegkomen met het tussentijds huisvesten van anderen, licht Ardin Mourik, direc-teur bij het Kenniscentrum Studenten-huisvesting, toe aan het Hoger Onderwijs Persbureau. Dit wil niet zeggen dat er problemen van komen, maar in Rot-terdam blijkt de mix wel erg uit balans. Er wonen wel vier keer zoveel Oost-Europeanen als studenten, meldt RTV Rijnmond.

Karin vs

Rianne

De Maastrichtse rector heeft een nieuwe hobby: eendjes verkopen. Voor de Duckrace Maastricht – op 13 mei worden weer honderden plastic badeendjes in de Jeker losgelaten – is Rianne Letschert de strijd aangegaan met Karin van der Ven, eigenaar van Jules Maastricht. Wie van de twee verkoopt de meeste eenden (en steunt zo het goede doel van de Duckrace)? Ze moeten er vierduizend aan de man zien te brengen. Letschert is goed bezig, getuige haar Facebookpagina. We zien haar lachend naast sponsor en medecollegelid Nick Bos die zijn “hele vermogen” op tafel heeft gelegd (meer dan honderd euro, museumjaarkaart, creditcard, Rabopas,

Bollebozen en klagers

De examencommissie van de faculteit psy-chologie en neurowetenschap presenteerde tijdens de afgelopen faculteitsraad haar jaarverslag. Altijd goed voor een paar inte-ressante cijfers. Zo kwamen er 4744 e-mails binnen bij de examencommissies. Dat zijn er duizend meer dan een jaar ervoor. De reden: er zijn (veel) meer studenten en ze klagen makkelijker. Het zijn trouwens niet

alleen klachten die binnenkomen – verre van. De meeste mails bevatten vragen (zoals: wanneer is het hertentamen?) of verzoeken (om bijvoorbeeld een keuzeblok te volgen).Wat ook opvalt, is dat de bollebozen bij de research master zitten, maar liefst 23 procent studeerde daar cum laude af. De specialisatie psychopathologie spant de kroon, daar kreeg de helft van de studenten deze vermelding op het diploma. Dat was nu ook weer niet de bedoeling. De coördi-nator kijkt hoe het kan en wat er aangepast moet worden om cum laude in de toekomst iets exclusiever te houden.

Een grappig voorval, een opvallend nieuwtje, iets interessants wat elders in het land gebeurde: het staat in deze rubriek.

Studenten klagen zelf

Is er iets aan de hand in een buurt, wordt er ’s nachts geschreeuwd, staat er troep op de stoep, is er een binnenbrandje in de keuken: studenten krijgen de schuld. Laat in Rotterdam nu eens het geklaag van studenten zélf komen. In een Rotterdamse studentenflat voelen de

NS-business card, UM-pas). Ze heeft zelfs een geestelijke weten te strikken: “Karin van der Ven schiet je al een beetje op met die eendjes?? Ik heb vandaag de steun van onze deken gekregen. Nu jij weer.” Karin van der Ven laat zich niet kennen. Zij pakt Letschert terug in het hol van de leeuw. “We hebben stiekem bij je collega, prof. dr.

Paul, aangeklopt en een eendje aan hem ver-kocht!” De geplaatste foto’s zijn het bewijs. Ps. Paul heeft ook een eendje van Letschert gekocht. Zo’n ludieke actie mag niet ten koste gaan van de sfeer op de Berg natuurlijk. Het geld van de Duckrace gaat dit jaar naar het Refugee Project Maastricht, een project dat oorlogsvluchtelingen in contact brengt

met Maastrichtenaren en is opgezet door The InnBetween (studentenpastoraat) in samen-werking met de UM en wordt gesteund door de gemeente Maastricht. Het tweede goede doel is stichting Animal’s Faith, een gespecia-liseerd dierenasiel. Detail: kom niet met cash aan bij de rector. Alles gaat digitaal: www.buyyourduck.nl/refugees.

Foto’s: Facebookpagina’s

29 maart 2017 | observant 27 | 3

Deze column is geschreven op persoonlijke titel

nieuws nl

Professionele kerfstokEr stond een straffe noordoostenwind. De jaren, bijna een eeuw, hadden zijn scherpte en welbespraaktheid volstrekt ongemoeid gelaten. Vallende sneeuw omlijstte langzaam het neoklassieke kasteeltje waarin we zaten. Het vormde een passend decor. “Ik was in de gelukkige omstandigheid dat ik bij zijn afscheidsrede aanwezig kon zijn”, begon hij zijn relaas. “De man had in zijn jongere jaren gepropageerd dat je met die voorloper van kanker niets hoefde te doen; het lichaam zou het zelf oplossen. Hij had het echter mis, maar was er nooit op teruggekomen. Ook aan het einde van zijn carrière repte hij er met geen woord over. Ik heb hem er nadien op aange-sproken waarom hij deze verkeerde visie nooit had herroepen. ‘Ach, ik was jong’, was zijn antwoord. Onbegrijpelijk, terwijl hij genoeg kansen had gehad het recht te zetten. Een jaar later werd hij door een aantal voormalige patiënten aangeklaagd.” Zijn woorden landden in stilte. Thuisgekomen zocht ik het verhaal van de gewraakte onderzoeker op. Er was zelfs een boek over dit - zoals zij het noemden - “ongelukkige experiment” geschreven. In de academie worden wetenschappelijke onvol-komenheden vaak door anderen weerlegd en gecorrigeerd. Soms, misschien zelfs vaak, is de visie, het paradigma of filosofie onjuist of onvolledig, maar is de impact op individuen beperkt. Die gedachte is comfortabel. In de hulpverlening mag je daar echter niet van uit-gaan. De patiënt mag en moet ervan kunnen uitgaan dat je hun belang behartigt, ook als de behandeling onderdeel is van een onderzoek. Iedereen maakt fouten, de hele dag door. Alleen al dat bewustzijn helpt om een struc-tuur te scheppen die voortdurende koers-correcties mogelijk maakt. Transparantie, gedeelde en heldere visie, goede afspraken, flexibiliteit, bescheidenheid en oprechte betrokkenheid en verantwoording kunnen bijdragen aan de binnen de gegeven mogelijk-heden optimale veiligheid. Binnen de gegeven mogelijkheden, want natuurlijk heb je als hulpverlener te maken met zieke of bedreigde individuen. Mijn grootvader, een zeer gewaardeerd en gerespecteerd huisarts, vertelde mij als kind al dat ook hij krassen op zijn professionele kerfstok had. Tijdens de stilte doorliep ik in razend tempo mijn wetenschappelijke jaren; had ik daar morele missers gemaakt? En als arts, had ik mijn patiënts vertrouwen ooit daadwerkelijk geschaad? Wijsgeer Confucius stelde al voor onze jaartelling: “Het is niet erg fouten te maken, ze niet herstellen als je ze ziet, dat is pas erg.” Dat morele kompas moet altijd goed geijkt staan, onafhankelijk vanuit welke hoek de wind waait.

Marc Spaanderman, hoogleraar Verloskunde

Psychologie deelt opnieuw beurzen uit

Ongewenst gedrag: 240 medewerkers hadden er vorig jaar last van

Zeker 240 medewerkers van deze universiteit hebben vorig jaar minimaal één keer te maken gekregen met ‘ongewenst gedrag’. Zo’n 50 mensen kunnen zich zelfs slachtoffer noemen van herhaalde ongepaste bejegening. Het college van bestuur vindt “elk geval er een te veel”.

Dat blijkt uit een enquête onder het UM-perso-neel die op instigatie van vertrouwenspersoon Marloes Rikhof in de zomer van 2017 is gehou-den door bureau Monstarecon. Vier vormen van ‘ongewenst gedrag’ stonden centraal: sek-suele intimidatie, agressie, pesten en discrimi-natie. Vooral pesten blijkt een thema: bijna de helft van alle respondenten heeft daar in de zes maanden voorafgaand aan de enquête eens of vaker mee te maken gehad. Seksuele intimida-tie komt ongeveer even vaak voor als agressie, zo’n 14 procent heeft het een keer meegemaakt, 2 procent (20 mensen) is echt slachtoffer. Dat laatste wil zeggen dat men er meermalen aan is blootgesteld. Discriminatie ten slotte komt het minst vaak voor: ruim 5 procent heeft het één keer ondervonden, ruim 3 procent meer dan eens.Het probleem met deze enquête, zo geven de

onderzoekers zelf toe, is de geringe respons. Hoewel bij de servicecentra meer mensen rea-geerden dan bij de faculteiten, en het onder-steunend personeel meer meedeed dan de wetenschappers, vulde al met al slechts een kwart van de UM-medewerkers de vragenlijst in. Volgens het bureau is bij dit soort onderzoek 37 procent respons te verwachten en 60 procent nodig voor conclusies over de gehele populatie. Dat betekent echter niet, zo benadrukken ze, dat de uitkomsten waardeloos zijn. Juist ook doordat in de eerste paar dagen dat de vragen-lijst online was, het meest is gereageerd, is de conclusie gewettigd dat vooral ‘klagers’ zich hebben gemeld, de mensen die metterdaad last hebben gehad van ongewenst gedrag. En dat zijn er dus een paar honderd. Het college van bestuur schrijft aan de universiteitsraad dat men “elk geval er een te veel” vindt, reden waarom het thema ‘ongewenst gedrag’ promi-nenter in het personeelsbeleid wordt verwerkt. De HR-adviseurs zullen er alerter op zijn. Vanuit de U-raad klonk de wens het thema in ieder geval in de jaargesprekken op te nemen. Bij een uitsplitsing van de gegevens naar facul-teiten blijken de juristen opmerkelijk laag te scoren: bij hen gebeurt weinig, slechts 1,5

procent valt in de categorie echte slachtof-fers, mensen die herhaaldelijk last hebben. Het omgekeerde is het geval bij de cultuur- en maatschappijwetenschappers van Fasos. Van alle faculteiten is de situatie daar het slechtst: 10 procent beschouwt zich als slachtoffer, een derde heeft wel eens iets vervelends op dit ter-rein meegemaakt.Bij de servicecentra springt ICTS eruit: daar is 11,5 procent meermalen slachtoffer geweest van ongewenst gedrag. Opvallend is verder dat er UM-breed geen echt groot verschil tussen mannen en vrouwen is. De laatsten zijn iets slechter af, maar Rikhof laat weten als vertrouwenspersoon andere indica-ties te hebben. Bij haar melden zich gewoonlijk meer vrouwen. Wie zijn de daders? Volgens de onderzoekers vooral collega’s. Dat verbaast Rikhof. Zij krijgt meer klachten over leidinggevenden. Misschien dat een extra studie naar de rol van deze groep bij ongewenst gedrag, daar licht op kan werpen. Het is een van de meer gedetailleerde studies die op basis van dezelfde data zullen worden uitgevoerd.

Wammes Bos

De faculteit psychologie en neurowetenschap gaat jaarlijks zeven bachelorstudenten een beurs geven. Drie daarvan zijn voor Nederlanders, drie voor studenten van binnen de EU en één voor een student van buiten de EU. Zij hoeven drie jaar lang geen collegegeld te betalen of krijgen het terug.

FPN schafte de beurzen in 2017 af omdat ze vaak niet uitgereikt werden. Studenten waren er niet van op de hoogte, de procedure was ingewikkeld en nam veel administratieve rompslomp met zich mee. Besloten werd de beurzen een jaar niet uit te reiken en te werken

aan een makkelijkere procedure. Dat voorstel is nu klaar. De studenten zullen de gewone selectiepro-cedure doorlopen om toegelaten te worden voor de bachelor. Wie denkt in aanmerking te komen voor een beurs, kan in een brief uitleg-gen waarom. Voor de buitenlandse studenten geldt dat alleen mensen die uit een land komen waarvan het gemiddelde inkomen fors lager ligt dan dat van Nederland zich mogen aan-melden. Op basis van de motivatiebrief vindt een preselectie plaats, de uiteindelijke beslis-sing valt aan de hand van iemands resultaat bij de reguliere selectieprocedure.

Idealiter hoeven de studenten geen collegegeld te betalen, dat kost minder tijd dan wanneer ze het geld terugkrijgen. De faculteit zoekt nog uit of dit ook juridisch haalbaar is. Als het moge-lijk is – de selectieprocedure voor 2018/2019 is al bezig – worden de beurzen komend aca-demisch jaar voor het eerst uitgereikt. “Maar alleen als het meteen goed kan, anders wacht ik liever een jaar”, zei Michael Capalbo, een van de schrijvers van het voorstel, tijdens de laatste faculteitsraad.

Cleo Freriks

Illustratie: ThinkStock

4 | observant 27 | 29 maart 2017

Myth Busters

Myth: Profits and sustainability don’t go together

Rob Bauer Photo: Loraine Bodewes

‘Principles cost money’, professor of Finance Rob Bauer thought in 2001 when he started his research on the performance of sustai-nable investment portfolios. Taking account of the environment and working conditions for employees is bad for profits and thus undesirable. “In the past, companies got away with that type of thinking”, Bauer says. “Thirty years ago nobody was talking about sustainability.” Nowadays, ignoring sustainability is not on. “Society is expecting more and more of the business world. Indeed, if they want to stay competitive, companies now have to be sustainable and ethical. Many consumers no longer accept that companies have to cause pollution or be animal-unfriendly, or have children make their products under appal-ling conditions.” Bauer brings up the case of Volkswagen, which meddled with test results in 2015 to make its cars appear more environmentally

friendly than they are. Consumers felt cheated and puni-shed the company: VW lost billions worldwide through settlements, fines and lawsuits. For the first time in years, it sold fewer cars than the year before. Sales figures eventually recovered, but not before the multinational ate a lot of humble pie. “Companies can’t afford to make too many of these mistakes.”Sustainability is increasingly being priori-tised. Yet many people, professional investors included, still believe that sustainable companies are less profitable. “Surveys show that many participants in pension funds think these companies perform worse on the stock market. This idea is common even among many ‘short-term cowboys’ at the big commercial banks on Wall Street or in

London City.” But it is a misconception, Bauer says. “Research shows a positive correlation between material sustainabi-lity characteristics and the financial

performance of a company.” Paying attention to sustainability is good for a company’s reputation, and thus also for its revenues and share price. What is more, it is easier for sus-tainable companies to attract capital because investors expect fewer risks. And so the business sector is taking sustai-nability ever seriously. “Philips, for example, has already incorporated it into its company vision.” Companies that fail to get on board will suffer damage to their reputation, but also lag behind in terms of innovation. “Say DSM develops a new CO2 filter for a certain production process; this is good for DSM’s

sustainability score and therefore its reputa-tion. It can also sell this new technology to other organisations.” For Bauer, the developments towards a sustainable economy and society can’t move fast enough. And everyone needs to chip in. “That means buying organic meat, for example; ordinary meat is so cheap because it doesn’t cover the cost of environmental effects. The same goes for T-shirts for €7.50 made in Bangladesh; there’s no way they can be produced fairly. This is not yet clear to consumers, which makes it hard to bring them around. Consumers and investors also need to keep putting pressure on companies, and asking questions like ‘Why is my pen-sion fund investing in oil or tobacco?’ or ‘Are these T-shirts made by children?’”

Yuri MeesenNederlandse versie op www.observantonline.nl

serieseng

Paying attention to

sustainability is good for a company’s reputation

29 maart 2017 | observant 27 | 5

news eng

This column reflects the personal views of the author

The Janus face of writingI’m supposed to be doing laundry, but I can’t tear myself from my computer. I should be making the baby’s breakfast, but I’m writing. I ought to be heading out to vote – but I’m writing.For writers, writing is a necessity, like breath-ing or (in my case) eating double-caramel Magnums. And by writers I don’t mean published writers, Writers with a capital W. I mean anybody with the compulsion to write, poorly or otherwise. For them – for us – writ-ing is not just a hobby. It’s an urge that lives under your skin, making your fingertips itch, but it’s deeper too, embedded in your very being. Compelling you to spend the hours of four to six AM mulling over a single sentence, or to tap away on your phone while cycling in the hopes of getting a few lines down. Writing, especially a novel – or trying to, anyway – requires a certain measure of arrogance. You need conceit to decide that, although this collection of scribbled pages may never amount to anything, they are important enough to dedicate hour upon hour to, at the cost of other work and your family.Yet it is also supremely humbling. Because a first novel is always at least in part autobio-graphical, making it nothing short of cringe-worthy. And because after the downhill roll from mid-way through to close to the end, when you finally feel it’s all coming together, you pop out the other side and find that you’re utterly cross-eyed and hate every part of it, including the dots on the i’s and the crosses on the t’s. In this, writing is similar to academia. You get into it because you were the smartest kid in class. But everyone else was too, and now they’re your superiors and grant-application assessors and journal reviewers. As a postdoc friend recently told me, her first journal article was accepted with only minor revisions. ‘Through dumb luck,’ she now says, but at the time she thought, I am nailing this. Now she is trying to get three other papers accepted, a process that takes your ego, chews it up and spits it out in a puddle. To survive which, you need to be able to call on that well of arro-gance again. Or perhaps just a novel-writer’s imagination, in the faint hope that it will all end happily ever after.

Alison Edwards

XXL weeks at University Library

It is time for the XXL weeks at the University Library again. This means that the library is bursting at its seams with students study-ing. Elise Abraham, second-year student of Economics from Belgium and Mimi Ahlsrog, second-year student of International Business from Finland, can be found at the Inner-City University Library every day. “We live in the same house and we always study together. We usually arrive between 9:30 and 10:00 and work until six o’clock or so. But as the exams get closer, we may be here until 21:00hrs.” The so-called German Run – mostly Germans rushing into the library as soon as the doors open at half past eight in order to acquire a good place to study – is not for them. Too early, they both agree in the coffee corner. “We have tried it, but we are more productive when

we start a little later.” The disadvantage is that the quiet rooms have already been taken. “We are on the ground floor, you are allowed to talk there, but not too loudly,” says Ahl-srog, who has two second-year exams on her agenda next week: Corporate Governance and Management of Information Systems. Abra-ham is preparing for the exams on Produc-tivity and International Economics that are planned for next Wednesday and Thursday. Going home for Easter? No, that is impossible. Have they used the ‘break disc’ (to be placed on the table when you take a break – for a maximum of 30 minutes; if you stay away longer, your space becomes available for someone else)? “No, that wasn’t necessary, there are still some seats untaken. Besides, half an hour is very short, certainly if you are

having lunch.”A little further along is Pavithra Perera from Sri Lanka. She is a master’s student of Law and just finishing off a paper for the subject of Human Rights for Women. “I have to hand it in tomorrow. There is an exam on the subject next week. I am confident that I will pass everything.” Perera doesn’t always study in the city centre library, which has 957 study spaces. “There is not always space. That is why I sometimes go to the study spaces at the Stu-dent Services Centre.” She hardly ever studies at home in her flat. “That is not so good for my concentration. It works better when you are surrounded by people who are also pre-paring for exams.” And in one of the pubs in the city? “No, there’s too much noise there.”

RJ

Psychology awarding grants againThe Faculty of Psychology and Neurosciences is going to award seven scholarships annually to bachelor’s students. Three of those will be for Dutch students, three for students from within the EU and one for a student from outside the EU. They will either be exempt from paying tuition fees for three years or will be reimbursed.

FPN abolished the grants in 2017, because they were often not awarded. Students were unaware of their existence, the procedure was complicated, and involved a lot of administra-tive red tape. It was decided not to award the

grants for one year while working on an easier procedure. The proposal for the latter has now been completed. The students will go through the regular selection process in order to be admitted to a bachelor’s programme. Anyone who feels that they might be eligible for a scholarship is asked to explain why in a letter. For foreign students, the condition applies that only those who come from a country in which the aver-age income is considerably lower than in the Netherlands, may apply. A pre-selection will take place based on the motivational letter; the final decision is taken on the basis of the

applicant’s results in the regular selection pro-cedure.Ideally, the students won’t need to pay tuition fees, which takes less time than reimbursing them. The faculty is looking into whether this is also legally feasible. If it is possible – the selection procedure for 2018/2019 is already underway – the grants will be awarded for the first time again next academic year. “But only if all is well, otherwise I would prefer to wait another year,” said Michael Capalbo, one of the authors of the proposal, during the last Faculty Council meeting.

CF

Photo: Loraine Bodewes

they feel that “every case is one too many,” a reason why the theme of ‘unacceptable behavi-our’ will be incorporated more prominently in the UM’s personnel policy. HR advisors will be more alert. The University Council expressed the desire to at least include the theme in the annual appraisal interviews. When the data is broken down by faculty, it appears that the law faculty scored remarkably low: little happens there, a mere 1.5 per cent is classified in the category of real victims, per-

sons who suffer repeatedly. The opposite was the case for Arts and Social Sciences. Of all the faculties, FASoS scored the worst: 10 per cent consider themselves victims, one third expe-rienced something unpleasant in this field at least once.In the case of the service centres, ICTS stands out: 11.5 per cent has been a victim of unac-ceptable behaviour on more than one occasion. Another remarkable fact is that there is no great difference between men and women across the UM. Women are slightly worse off, but confidential advisor Rikhof states that she

has different signs. The majority of those who come to her, are women. Who are the culprits? According to the resear-chers, most of them are colleagues. This surpri-ses Rikhof. She receives more complaints about those in charge. Maybe an additional study into the role of this group when it comes to unac-ceptable behaviour could throw more light on the case. It is one of the more detailed studies that will be carried out on the basis of the same data.

Wammes Bos

Continued from page 1

Who are the culprits? Most of them are colleagues

6 | observant 27 | 29 maart 2017

eng series

Didn’t miss one Springsteen concert in the Netherlands

since 1985

Philip Kalisvaart (57) is process coordinator for collection management at the University Library and, in his own words, an “extreme fan” of Bruce Springsteen. In 2016 he had the words of two of Springsteen’s songs tattooed on his upper arms: ‘Thunder road’ on the right and ‘Two hearts’ on the left.

“Everyone who knows me knows I’m a huge fan. Colleagues often pass newspaper clippings on to me and nobody was surprised when I got the tattoos. I have a big Springsteen collection: more than two hundred CDs, books, DVDs of concerts, mini-guitars of band members and much more. I’ve got framed posters, quotes and lyrics hung all over the house. In the car too. I went to my first concert of his on 12 June 1985. Since then I’ve not missed a single one in the Netherlands. In the last few years I’ve been trying to go to concerts in other countries too; Germany, France or Ireland. I’ve been to 54 in total.I’m also co-admin of Tramps of the Lowlands, a fanatical Belgian-Dutch Bruce Springsteen fan group. We talk about Springsteen together, go to concerts, arrange tickets for one another and we share music, experiences and news. There are never enough tickets. We have one important agreement: no profiteering. So the page is only for genuine fans. Once a year we organise a gather-ing with a tribute band; Springs-

teen himself is far too expensive, obviously.I share my passion with my fiancée, Marieke. I got to know her through Tramps of the Low-lands and we’ve been together two years now. It’s fantastic to be able to share your enthusiasm with your partner. The first tattoo I got is of the words ‘Thun-der road’. The song is about searching, finding, and getting the most out of life: a poetical master-piece. Not long after that, together with Marieke, I got the title of another Springs-

teen song on my other arm: ‘Two hearts’. She’s sick at the moment and we’re fighting for her recovery together. It’s a difficult time and the tattoos and music give us strength and support. The text of our tattoo is in the handwriting of Bruce Springsteen, which of course is one of the fonts on my computer. Soon we want to get one last, larger tattoo across the top of my back with the title of another Springsteen song, ‘The promised land’, and the image of a rising sun. That’s what I imagine when I listen to that song. Our promised land is in the near future, when this period is over and Marieke feels completely good again.”

Yuri Meesen

Nederlandse versie op www.observantonline.nl

Photos: Loraine Bodewes

In this series students and employees talk about their tattoo

Photo: Philip Kalisvaart

29 maart 2017 | observant 27 | 7

background eng

UM looking for a new caterer in 2020

“What would put you on cloud nine when it comes to food at UM?”The contract with Maas-tricht University’s current caterer Albron will expire in 2020. A new tendering process would usually involve project teams and steering groups, but this time Facility Services want to take a different approach. The entire uni-versity community will get to have its say during ‘roadshows’, and Obser-vant will be permitted to sit in on all meetings.

Late last year, Facility Services (FS) director Erwin Kuil approached Observant with a proposal. The university needed to hire a new catering service, he said, and FS wanted to tackle the tender differently this time. Find out what users really want, and redesign the catering accordingly. More local suppliers? Different products? More cafeterias? A tailored solution for every location? Everything is up for negotiation. The first step, Kuil went on, would be to gauge opinions throughout the institution by mean of ‘roadshows’ for the faculties and service centres. Was Observant interested in tagging along during the Food and Beverage Procurement project? Full transparency would be guaranteed (except when there are clearly commercial interests at stake) and we would be free to do what we wanted with it.The answer was a resounding yes. How often do you get the chance to observe such a process up close, to look behind the scenes and publish whatever you want about it? A tender like this is not small fry: it involves contracts worth several million euros, and it goes to the very heart of UM’s image and appeal. Because nothing – nothing – is subject to complaint as much as the coffee or the price of sandwiches. And so two editors attended the first roadshow, the meetings of the project group that prece-ded it and the meetings thereafter. And we will continue to do so, and to report on the process in this newspaper.

Spare ribs30 January, School of Business and Economics. The project team is busy preparing the first roadshow. Around midday, they will install themselves somewhere in the law faculty, which has the honour of being visited first, armed with flipcharts, pens, post-its, bar tables and of course lunch. The plan is to lure people in with

free food. “Are there vegetarian options?” asks student member Rob van der Horst. Project leader Mark Anneveldt quips: “No, we’re doing spare ribs.” He is kidding. Students and staff have been invited to the event via the newslet-ter, Facebook and posters hung in the faculties. The team wants them to think as far out of the box as possible. If they could pick anything at all, what would their ideal caterer look like? The reality check (is it affordable? Is it possible on location?) will come later, in the second round.

Cheap fruit5 February, Faculty of Law. Downstairs, by the back entrance, a corner has been created with screens and bar tables. Anneveldt hangs up the programme for the afternoon; handwritten, in what verges on calligraphy. “My wife made it last night, she’s a teacher.” Participants trickle in, take a sandwich and cluster around the tables. The project team members spread out; each of them will lead one group. At table 1 it is immediately clear that free food makes good bait. It was the main reason the students showed up today. But they also have a thing or two to say about the catering. Soon there is a lively discussion about how good the coffee really needs to be (“It’s about the caffeine, right?”) and how much one is willing to pay for it. Next door, table 2 is discussing how to nudge people to eat healthily, and whether attempting to do so is desirable at all. At the third table, there is grumbling about the banqueting – the provision of food and drinks for receptions and meetings – but much praise for the canteen at the drama academy: “Fresh and cheap.” A recurring theme is the desire for a more extensive eating area at the law faculty itself and options for hot meals, “or even just soup”. For that, law students currently have to leave the building. Each group records all its points and at the end of the session hangs up the sheet of paper so everyone can read it. Now the participants can use post-its to highlight the points they find most important. This turns out to be enlighte-ning. Although every group has come up with an idea involving sustainability, none of them make it into the top three. What does? Good value for money, a larger eating area and affor-dable healthy options, such as cheap fruit. Two days later, during the evaluation, the project team looks back on a job well done. “I usually sit in a small office in Dub 30”, says senior purchasing officer Emiel Mulkens. “This got me out and about amongst the people.” “But two hours is too long”, says Gido Boere, facility manager for the inner city. Next time, they plan to make the discussions more focused. Some groups lingered on the same topic for too long, participants couldn’t help making comparisons with the current caterer, and not all ideas were written down. The team also needs to get a hold of the lecture schedule, Van der Horst says. “Because of that we missed a whole batch of students.”

Sustainability roadshowLate February, SBE. The project group is mee-ting in a small downstairs room, the annex to Boere’s office. There is just enough room for five people. The participants’ laptops are squeezed onto the table; meetings here are paperless. The first main item on the agenda is the rollout of more roadshows. Anneveldt gets the ball rol-ling: he and Gido “updated the facility mana-gers yesterday and got them on board with the process.” A whole range of topics is discussed: who to invite, how to create support among the building managers so that a space can be made available, posters hung and so on. A series of dates are chosen, from April to June, for the roadshows in different locations. “When are the exams?” someone asks student member Rob van der Horst. All hands will be needed on deck to lead groups and help out. “The week before the first roadshow.” Boere winks: “Won’t you need a week to recover after your exams?” It’s fine, Van der Horst grins. At one point they were planning on holding a separate sustainability roadshow. Anneveldt: “Does it need to be separate? What are you going to acquire from that?” Acquire – it’s a word he uses often. Usually in the sense of acquiring information. It is decided that the topic will be adequately covered in the normal sessions, and they will also talk to the Green Office and the FS’s own sustainability adviser. The agenda item ‘roadshow vending machines’

turns out to concern the coffee machines. They won’t be coming, but there is clearly a problem that needs to be addressed. They’re a hassle to use – tokens, complaints, they’re wedged in inconvenient corners – “and then you get coffee pads showing up all over the place.”

How do you feel about food?This procurement campaign involves not only a project group that does the heavy lifting, but also a ‘steering group’. The two groups are yet to be acquainted. The date has been set and a few questions decided on for the introductions: ‘How do you feel about food?’ ‘What’s you ideal situation when it comes to food at UM?’ The same questions that are asked at the roadshows.

This is an abbreviated version. Read the article in full length at www.observantonline.nl

Wammes Bos and Cleo Freriks

The next roadshow is on Tuesday 10 April from 12.00-13.30 at the Universiteitssingel 40. To register, send an email to mark.anneveldt@maastrichtuni-versity.nl

Nederlandse versie zie pagina 10-11

The main players, the members of the FS project group: first and foremost, project leader Mark Anneveldt. Leads the meetings with a firm hand and plenty of humour. Not averse to modern management jargon. Then there is Gido Boere, facility manager for the inner city, and Emiel Mulkens, senior purchasing officer responsible for tenders. And finally, Rob van der Horst, law student and deputy leader of the Student Project Team. After the summer he will be succeeded by another member of the SPT.

Photo: Observant

8 | observant 27 | 29 maart 2017

Wel of geen hartinfarct: huisartsen tasten vaak in het duister

70.000 ambulanceritten voor nopTekst: Maurice Timmermans Illustratie: ThinkStock

29 maart 2017 | observant 27 | 9

onderzoek nl

Is pijn op de borst een voorbode van een hartinfarct? Bij gebrek aan een snelle test sturen huisartsen elk jaar 70 duizend patiënten onnodig naar het ziekenhuis. Per ambulance, want dat moet. Kosten: 140 miljoen euro. Huisartsonderzoeker Robert Willemsen ging op zoek naar een test. Vorige week is hij cum laude aan de UM gepromoveerd.

Stel: een man van 61, een roker, meldt zich rond het middaguur op de huisartspraktijk. Hij is vanochtend wakker geworden met pijn op de borst. Een drukkende pijn. Verder heeft hij geen klachten, niet misselijk, niet gebraakt, niets. Het is een verhaal dat Robert Willemsen wekelijks te horen krijgt op zijn spreekuur in Nazareth.En steeds is dan de cruciale vraag: is de druk-kende pijn op de borst een voorteken van een hartinfarct of niet? “Je vraagt of de patiënt er al eerder last van heeft gehad, waar de pijn pre-cies zit, enzovoort. Als hij een specifiek plekje op de ribben aanwijst, dan weet je dat een tussenribspiertje dwarsligt. Spreekt iemand van een brandend gevoel achter het borstbeen, vooral na het eten, dan is de maag waarschijn-lijk de boosdoener.”Maar wat als deze aanwijzingen ontbreken? Een huisarts kan besluiten om een hartfilm te maken, al kun je je afvragen wat daar het nut van is. “Je wilt het liefst een infarct uitsluiten en dat lukt niet met een ECG. Zeker in de eerste uren van de klachten geeft dat te weinig informatie.”Lang verhaal kort: een huisarts kan maar moeilijk inschatten of een patiënt gevaar loopt of niet. Hij weet alleen dat het negen van de tien keer loos alarm is. Toch neemt hij het zekere voor het onzekere en stuurt de patiënt naar het ziekenhuis. Dat moet per ambulance, voorschrift, wat in de spreekkamer meteen tot een hoop discussie leidt. “Zo’n man uit Nazareth komt op zijn fiets naar de praktijk om gerustgesteld te worden, en nu is hij er kennelijk zo beroerd aan toe dat hij vanuit de praktijk met zwaailichten naar de cardioloog moet. Daar belandt hij ook nog eens op de hartbewaking, een intensive care-afdeling met toeters en bellen. Dat maakt op de meeste mensen veel indruk, ook omdat het hun hart betreft.”Los van de belastende ervaring voor de pati-ent, zijn de kosten aanzienlijk. Het korte ver-blijf in het ziekenhuis kost tweeduizend euro. Jaarlijks is er zeventigduizend keer niets aan de hand, wat neerkomt op 140 miljoen euro.Wat te doen? Het is een discussie die onder artsen al een halve eeuw sleept. De oplossing lijkt binnen handbereik maar dat is schijn, zegt Willemsen. “De cardioloog heeft namelijk een test die binnen een paar uur uitsluitsel geeft. Bij een hartaanval lekt namelijk het eiwit troponine uit de hartcellen in het bloed. Dat is een betrouwbare marker, maar huisartsen schieten daar niets mee op omdat er geen sneltest voorhanden is. Het bloed moet in het lab worden geanalyseerd.”Tijdens zijn promotieonderzoek had Willem-sen zijn hoop gevestigd op het eiwit H-FABP (heart-type fatty acid-binding protein), omdat dit wel geschikt leek voor een sneltest. De resultaten vallen echter tegen: de test zit er te vaak naast. “We weten niet goed waarom. De marker deed het op voorhand goed, net als het apparaat. Wellicht zijn onze patiënten moelij-ker te vangen dan die van de cardioloog. De laatsten zijn zieker, hebben hogere spiegels

van de geteste eiwitten in het bloed en zijn daardoor makkelijker te traceren.”In totaal melden zich in Nederland jaarlijks 860 duizend mensen met pijn op de borst. Verreweg de meesten - 740 duizend – worden door huisartsen gerustgesteld (niets aan de hand) en dus niet doorverwezen. Bij driedui-zend van hen gebeurt dat ten onrechte. “Dat is spijtig, maar al met al moet je concluderen dat huisartsen heel vaak de juiste beslissing nemen. Als ze niet verwijzen, dan hebben ze het in 99 procent van de gevallen bij het rechte eind. Met hun niet-pluisgevoel is weinig mis.”

Wat huisartsen allemaal niet weten

Oorsmeer. De een maakt daar meer van aan dan de ander, maar sommigen hebben er zoveel last van dat het hen hindert in het dagelijks leven. Ze horen niet goed meer. Uitspuiten werkt soms goed, soms niet. Wat te doen als huisarts? En hoe komt dat eigen-lijk, dat sommige mensen zoveel oorsmeer aanmaken?Niemand die het weet, niemand die er onder-zoek naar doet.Een ander dilemma vormen oudere patiënten. Regelmatig overlijden 70-plussers die acuut in het ziekenhuis belanden, en wel binnen een paar dagen. Wanneer besluit je om een patiënt niet meer door te sturen? Het zou handig zijn als daar criteria voor waren.Soms is het juist verstandiger om niets te doen. Bij een oogontsteking – rood oog met pus – schrijven huisartsen vaak antibiotica voor, terwijl de ontsteking meestal na een paar dagen vanzelf verdwijnt. Dat geldt ook voor urineweginfecties bij vrouwen. Niets doen is aanvankelijk de beste behandeling. Al willen huisartsen wel graag weten hoe groot de kans is op spontaan en blijvend herstel.Deze vragen vormen slechts een greep uit de 787 vragen die op initiatief van het Nederlands Huisartsen Genootschap (NHG) zijn verza-meld. Dat gebeurde onder voorzitterschap van de Maastrichtse hoogleraar André Knottnerus. Alle acht UMC’s hebben eraan meegewerkt, maar ook patiëntenverenigingen, onderzoeks-fondsen en wetenschappelijke beroepsvereni-gingen. Het doel: betere zorg voor de patiënt. Jako Burgers, bijzonder hoogleraar in Maastricht vanuit het NHG en praktiserend huisarts, verbaast zich in het geheel niet over de enorme waslijst aan vragen, zei hij eerder tegen artsenblad Medisch Contact. “We hebben artsen weleens verzocht om één dag lang alle vragen op te schrijven die ze tegenkomen. En dat loopt al snel in de tientallen.”De ‘kennislacunes’ zijn niets nieuws. De Gezondheidsraad vroeg er een paar jaar geleden aandacht voor, en het NHG registreert de hiaten al vanaf 1989, vanaf het moment

dat huisartsen met richtlijnen werken, die per aandoening voorschrijven welke behandeling de voorkeur verdient. “Sindsdien krijgen we steeds beter in beeld welke kwalen we over het hoofd hebben gezien”, zegt Burgers, kartrek-ker van de Nationale Onderzoeksagenda. “Dat zijn toch de kleine ongemakken, die niet tot de verbeelding spreken, die niet sexy zijn. Oor-smeer, wratten, jeuk, dat soort dingen. Daar wordt nauwelijks onderzoek naar gedaan, geen subsidie voor vrijgemaakt, terwijl huisartsen deze kwalen elke dag tegenkomen.”En dus niet weten wat ze ermee aan moeten? “Nee, vaak niet. Gelukkig zijn de klachten niet levensbedreigend maar vooral hinderlijk. Meestal wacht je dan af hoe een en ander zich ontwikkelt en bestrijd je ondertussen de symptomen als pijn of jeuk.”Burgers maakt binnenkort een ronde langs de subsidiegevers. Het geld moet komen van het ministerie (via ZonMW), de zorgverzekeraars, de industrie en de grote fondsen als KWF en de Hartstichting. Wat als ze niet met geld over de brug komen? “De agenda heeft nu al effect gesorteerd. We krijgen heel veel positieve reacties. Onderzoeksagenda’s vormen een trend die je ook in andere disciplines ziet, in binnen- en buitenland. ZonMW heeft al naar aanleiding van onze agenda onderzoekscalls uitgeschreven. Laten we hopen dat weten-schappers en subsidiegevers zich erdoor geïn-spireerd voelen om ook deze onderwerpen onder de loep te leggen.”De lacunes hebben overigens niet allemaal betrekking op de gezondheid en ziekte, ook zijn er vragen over de omgang met patiënten. Zo vragen huisartsen zich af hoe ze oudere migranten het beste kunnen benaderen. Ze zitten vaker in de wachtkamer dan Neder-landse ouderen, maar hun verblijf in de spreekkamer duurt korter. Andere hiaten zijn praktisch van aard: hoe stel je patiënten met vage klachten gerust? Hier is nauwe-lijks onderzoek naar gedaan, maar het is wel belangrijk. Gunstige testuitslagen nemen de angst namelijk niet weg.

Heeft het zin om een vezelrijk dieet voor te schrijven bij obstipatie? Hebben COPD-patiënten baat bij lichaamsbeweging? Wanneer geef je cortisone-injecties bij schouderklachten? Zie hier een greep uit de kleine achthonderd vragen die huisartsen onlangs hebben gebundeld in de Nationale Onderzoeksagenda. “Het wordt de hoogste tijd dat wetenschappers ook de minder sexy onderwerpen onder de loep leggen.”Flashmob-

onderzoek naar pijn op de borstKunnen een paar vragen misschien helpen om te bepalen of patiënten met pijn op de borst al of niet naar het ziekenhuis moeten? In het buitenland wordt zo’n setje van elf vragen - de Marburg Heart Score - al langer gebruikt. Is die, eventueel in verkorte vorm, geschikt voor de Nederlandse setting? Om dat te achterhalen zette huisartsonder-zoeker Jochen Cals een zogeheten flashmob-onderzoek op poten. Als eerste in huisartsenland.Bij een flashmob-onderzoek verza-melt een grote groep professionals in korte tijd een minimale hoeveel-heid data per patiënt om antwoord te krijgen op één klinische vraag. In dit geval legden 250 huisartsen de internationale vragenset voor aan in totaal 265 patiënten die met pijn op de borst verwezen werden naar de cardioloog. Dat gebeurde allemaal in twee weken. In combinatie met de einddiagnose – wel of geen infarct – moet binnenkort blijken of het vragenlijstje een betrouwbare voorspelling geeft.Een flashmob-onderzoek vereist aardig wat PR, zegt Cals. “Maar het voordeel is dat je professionals mak-kelijker over de streep trekt om mee te werken.” Cals raakte geïnspireerd door een flashmob-onderzoek uit 2017, met als vraag: hoe goed slapen patiënten op verpleegafdelingen? Gecoördineerd door internisten van de VU en de Erasmus Univer-siteit vulden patiënten in veertig ziekenhuizen op dezelfde dag een vragenlijst in over slaapkwaliteit.

Foto: Robert Willemsen

Foto: Jako Burgers

10 | observant 27 | 29 maart 2017

brief, advertentienl

Eind vorig jaar meldde zich de directeur van de facilitaire dienst (Facility Services, FS), Erwin Kuil, bij Observant. Hij had een voor-stel. De universitaire catering moet opnieuw worden aanbesteed, zei hij, en FS wilde die aanbesteding deze keer anders aanpakken. Luisteren naar de wensen van de gebruikers, en op basis daarvan de catering opnieuw inrichten. Meer plaatselijke leveranciers? Een ander assortiment? Meer bedrijfsrestaurants?

Maatwerk per locatie? Alles is bespreekbaar. FS, meldde Kuil, gaat daarom eerst de instel-ling door, om de meningen te peilen. Een heel nieuw procedé, met roadshows voor de faculteiten en servicecentra. Of Observant er iets voor voelde om het project Aanbesteding Eten & Drinken te volgen? In alle openheid (behalve als er duidelijk commerciële belangen op het spel staan) en met alle vrijheid om er mee te doen wat we wilden?

AttendanceIn an article published on March 15th, Patrick Bijsmans and Arjan Schakel argued that compulsory student attendance has added value as it might lead to an increase in the average grade. An interesting topic.

Brieven mogen maximaal 300 woorden bevatten. De redactie behoudt zich het recht voor om brieven in te korten of niet te plaatsen. Brieven zonder vermelding van naam en telefoonnummer worden niet geplaatst.

It may be pointed out, however, for the sake of logical reasoning, that this argument serves as a classic example of confounding; causality is being assumed where a mere correlation has been shown. Such misinterpretation can lead to wrong conclusions, and, potentially, to flawed policies as well.It is wrong to conclude that compulsory stu-dent attendance leads to higher grades because it is likely that students who attended more classes did so voluntarily. Possibly as a result of their motivation, intelligence, lack of social life, or whatever. If indeed this is the true cause of the higher grades, rather than atten-dance per se, then forcing the less motivated or intelligent students into attending more classes may have no effect on their grades, but it would change the group dynamics.Bram Duyx, PhD student on biases in science,

and tutor in statistics

Wanneer: 6 tot en met 16 augustus 2018

Prijs: €800

Meer informatie: riki.janssen@maastrichtuniversity.nl Inschrijven (tot 15 juli): https://www.maas-trichtuniversity.nl/education/contract/maastricht-summer-school-0

Journalistiek en effectief schriJvenwil je beter leren schrijven? ingewikkelde materie toegankelijk maken voor een breed publiek? of kennismaken met de journalistiek? Kom naar de Maastricht Summerschool ‘Journalistiek en effectief schrijven’. In acht sessies, verspreid over twee weken (maandag t/m don-derdag), worden de onderwerpen pers- en nieuwsbericht, inter-view, reportage, column, wetenschapsjournalistiek en schrijven voor een website uitgebreid behandeld. Deelnemers gaan iedere dag zelf aan de slag met het schrijven van artikelen en krijgen in kleine groepen feedback van professionele journalisten. Een mooie inleiding in de journalistiek en effectief schrijven.

‘veel meer zelfvertrouwen’

‘leuke en veilige sfeer, veel geleerd’

‘weet nu wat ik wil: schrijven’

summerschoolOpmerkingen van eerdere cursisten:

UM op zoek naar een nieuwe cateraar in 2020

“Wat is jouw roze wolk

voor wat betreft eten op de uni?”

Tekst: Wammes Bos en Cleo FreriksFoto’s: Observant

29 maart 2017 | observant 27 | 11

achtergrond nl

In 2020 loopt het contract met de hui-dige cateraar Albron af. Tijd dus voor een nieuwe aanbesteding. Normaal is dat een proces dat zich voorname-lijk in projectteams en stuurgroepen afspeelt, maar dit keer wilde de faci-litaire dienst het anders aanpakken. Niet alleen krijgt de gehele univer-sitaire gemeenschap inspraak door middel van roadshows, ook mag Observant bij alle vergaderingen en bijeenkomsten zijn.

Het antwoord was ja. Hoe vaak krijg je de kans om zo’n proces van dichtbij mee te maken, om een kijkje in de keuken te nemen en er vrijuit over te kunnen publiceren? Zo’n aanbesteding is niet niks, het gaat om contracten van enkele miljoenen euro’s. En het gaat ook om het imago en de aantrekkelijkheid van de UM. Want nergens wordt zo veel over geklaagd als over de koffie of de prijs van de broodjes. En dus waren twee redacteuren aanwezig bij de eerste roadshow, bij de voorafgaande vergade-ringen van de ‘projectgroep’ en bij de vergade-ringen daarna. En dat blijven we doen, met van tijd tot tijd een verslag in dit blad.

SpareribsHet is 30 januari, in een zaaltje in de School of Business and Economics bereidt het project-team de eerste roadshow voor. Wat we ons daarbij moeten voorstellen? Rond het mid-daguur zal het team zich opstellen ergens in de faculteit - rechten heeft de eer als eerste bezocht te worden - gewapend met flip-overs, pennen, geeltjes, statafels en natuurlijk de lunch. Het plan is om publiek te lokken met gratis eten. Student-lid Rob van der Horst: “Hebben we ook vegetarische opties?” Projectleider Mark Anneveldt, ad rem: “Nee, we doen spareribs.” Grapje. Studenten en medewerkers zijn uitge-nodigd via de nieuwsbrief, Facebook en posters in de faculteiten. Ze moeten zoveel mogelijk out of the box denken, vindt het team. Hoe ziet hun ideale cateraar eruit als ze nergens reke-ning mee hoeven te houden? De reality check (past het binnen het budget, is het mogelijk op de locatie) komt later, in de tweede ronde.

Goedkoop fruit5 februari 2018 - Rechtenfaculteit. Beneden bij de achteringang is met schermen en statafels een hoekje gecreëerd. Anneveldt hangt het handgeschreven - het kan bijna kalligrafie

genoemd worden - programma van die middag op. “Heeft mijn vrouw gisteravond gemaakt, ze is juf-frouw.” De deelnemers druppelen binnen, nemen een broodje en groeperen zich rondom de tafels. De project-teamleden verspreiden zich; ze zullen ieder een groep leiden. Bij tafel 1 is het meteen duidelijk dat gratis eten als lokkertje goed

werkt. Het was de voornaamste reden voor de studenten om op te komen dagen. Maar over de catering hebben ze ook het een en ander te zeggen. Al snel ontstaat er een levendige discussie over hoe goed koffie moet zijn (“Het gaat om de cafeïne, toch?”) en wat men bereid is daarvoor te betalen. Even verderop is de vraag hoe je mensen aanzet tot gezond eten en of je dat überhaupt moet willen. Bij de derde tafel wordt er gemopperd over de banqueting - de verzorging van eten en drinken voor borrels en vergaderingen - maar is er veel lof voor de kantine van de toneelschool. “Vers en goed-koop.” Wat overal terugkomt, is het verlangen naar een uitgebreidere eethoek op de rechten-faculteit zelf en de mogelijkheid om warme maaltijden - “of alleen soep” - te kunnen eten. Daarvoor moeten de juristen nu de deur uit. Iedere groep noteert al haar punten en hangt aan het eind van de sessie het vel papier op zodat iedereen ze kan lezen. Nu kunnen de deelnemers met behulp van post-its aangeven welke punten ze het belangrijkste vinden. Dat blijkt zeer verhelderend. Want hoewel iedere groep wel iets over duurzaamheid op papier heeft gezet, halen die ideeën de top drie niet. Wat wel? Een goede prijs/kwaliteitverhouding, een eigen (uitgebreidere) plek om maaltijden te eten en betaalbare gezonde opties, zoals goedkoop fruit. Twee dagen later, tijdens de evaluatie, klinken er tevreden geluiden. “Normaal zit ik in een kantoortje in Dub 30”, zegt senior inkoper Emiel Mulkens. “Nu stond ik midden tussen de mensen.” “Maar twee uur is te lang”, merkt Gido Boere, facility manager binnenstad, op. Het team neemt zich ook voor de volgende keer de gesprekken strakker te leiden. Nu ging het soms te lang over hetzelfde onderwerp, kon men het vergelijken met de huidige cateraar niet laten en werden niet alle ideeën op papier gezet. Let ook op de tijden van colleges, zegt Van der Horst.

“Daardoor hebben we een hele lichting gemist.”

Duurzaamheids-roadshowEen willekeurige vergadering, eind februari, van de projectgroep. Een klein kamertje onderin het SBE-gebouw, annex aan het kantoor van Boere. Er is net plaats voor vijf mensen. Op tafel de laptops van de deelnemers. Hier wordt papierloos vergaderd. Het eerste echte punt op de agenda is de uitrol overige roadshows. Anneveldt steekt van wal, hij heeft “samen met Gido gisteren de facility managers bijgepraat en meegenomen in het proces”. Een hele reeks onderwerpen is de revue gepasseerd, wie er uitgenodigd moet worden, hoe draagvlak te creëren bij de gebouwbeheer-ders zodat er straks een ruimte is, er posters opgehangen kunnen worden enzovoorts. Er wordt een serie data geprikt voor de roadshows op de verschillende locaties, van april tot in juni. Wanneer de tentamens zijn, vraagt iemand aan student Rob van der Horst. Want iedereen moet erbij zijn, om groepjes te leiden, om hand- en spandiensten te verlenen. “In de week voor de eerste roadshow.” Boere met een knipoog: “Heb je geen weekje rust nodig na je tenta-men?” Nee, dat lukt wel, grijnst Van der Horst. De SBE is een week later aan de beurt. Maar dan heeft Boere “een dagje Efteling. Veran-dermanagement, hospitalitytraining, daar zijn ze kennelijk goed in daar”, grinnikt hij. Het wordt dus donderdag in plaats van dinsdag. En zo dendert het voort, Anneveldt stuit in zijn agenda op Ascension Day. “O, is dat Hemel-vaartsdag? Dankjewel, heb ik nooit geweten.”Was er nog een aparte duurzaamheidsroadshow gewenst? Dat was ooit wel de bedoeling. Anne-veldt: “Moet dat wel apart? Wat ga je opha-len?” Ophalen, dat woord gebruikt hij vaker. Informatie ophalen meestal. Men besluit dat het onderwerp genoegzaam in de gewone sessies aan de orde komt, en verder zal er gesproken worden met het Green Office en met de eigen duurzaamheidsadviseur bij FS. Een ‘roadshow automaten’ blijkt over de koffieautomaten te gaan. Die komt er niet, maar er is kennelijk een probleem dat aangepakt moet worden. Er is gedoe mee, muntjes, klachten, ze staan in onmogelijke hoekjes “en dan zie je overal Sen-seo’s op de kamers verschijnen”.

Wat heb jij met eten?Er is bij deze aanbestedingscampagne niet alleen een projectgroep die het echte werk doet, er is ook een ‘stuurgroep’ met daarin lieden uit de ietwat hogere regionen van de UM. Daarmee moet nog kennisgemaakt worden. De afspraak

is gemaakt, in het voorstelrondje zullen een paar vragen aan bod komen: ‘Wat heb jij met eten?’ ‘Wat is jouw roze wolk voor wat betreft eten op de UM?’ Het zijn vragen die ook bij de roadshows worden gesteld. Een prozaïsche Anneveldt haalt de zwaarte er een beetje af: “We gaan er zitten, lopen de agenda af, praten met ze en dan hebben we ken-nisgemaakt.”Het agendapunt ‘marktconsultatie’ gaat over rondkijken bij de buren: de zusterinstellingen en wat bedrijven en instanties. Hoe doen zij zo’n aanbestedingsproces, hoe organiseren ze hun catering? Mulkens is hier de leidende man: hij legt de contacten of heeft ze al, en dan worden er bezoekjes gebracht. Aan Amsterdam, Rotterdam, Twente, Eindhoven, ook Hasselt en Aken. “Heeft Utrecht niet ook een interessant concept? Dat heb ik uit de literatuur opge-haald”, zegt Anneveldt. Uiteindelijk resulteert er een lijst van dertien instellingen, waaronder bedrijven, waaronder ook Google. Daar kwam Boere mee: “Vinden we Google interessant? We hebben daar een ingang.” Hij kent er iemand. Nee, niet in Californië, het is Amsterdam. Anneveldt weet dat men daar “gratis goed eten heeft. En de baas is een Nederlander.”“Het is een hele lijst”, zegt Anneveldt. Boere: “Daar zijn we wel even zoet mee.”Student Van der Horst: “Tegen die tijd is er een nieuw Student Project Team. Willen jullie mij erbij houden?”Boere ginnegappend: “Daar hebben wij het straks onderling wel over.”

De eerstvolgende roadshow is op dinsdag 10 april van 12.00-13.30 uur in de Universiteitssingel 40. Aanmelden kan via mark.anneveldt@maastricht-university.nl

De hoofdrolspelers, leden van de projectgroep van FS: om te beginnen Mark Anneveldt, projectleider. Leidt de vergaderingen met strakke hand en veel humor. Is niet vies van modern manage-mentjargon. Dan Gido Boere, facility manager binnenstad, Emiel Mulkens, senior inkoper en speciaal belast met aanbestedingen. Tot slot Rob van der Horst, student rechten, vice-teamleider van het Student Project Team. Hij wordt tegen de zomer opgevolgd door een ander lid van het SPT.

Foto’s: Observant

12 | observant 27 | 29 maart 2017

nl

Het is belangrijk de dingen op tijd en stond wat

luchtig te houden. Een collega noemde me ooit Peter Pan, vanwege dat speelse

Foto: Loraine Bodewes

Ik speel graag de baas. Zodra ik iets in een groep moet doen, heb ik het liefst de touwtjes in handen ja. Ik begeleid twee promovendi voor mijn Vidi-project [onderzoek naar personen-vennootschappen in de 17e en 18e eeuw in de Lage Landen] en dat is oefenen; ik heb iets bedacht en wil dat het zo gaat, maar ik moet beiden ook de ruimte geven voor eigen inbreng. Ik zat vroeger bij de scouting en nam toen al graag de organisatie op me van feesten en evenementen. Of dat niet tot irritatie leidde? Ik denk dat ik met veel weg kwam [grinnikt]. Sinds septem-ber ben ik faculteitsraadsvoorzitter. Niet omdat ik de baas wil spelen. Ik had me opgegeven als lid en er was een voorzitter nodig. Ik was een lastige puber. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit problemen heb veroorzaakt, ik was een voorbeeldig kind. Dat hebben mijn ouders me ook wel ingepeperd: ‘Pas op met wat je doet, want wat zullen de anderen in het dorp wel niet zeggen’. Ik kom uit Wechelderzande, tussen Antwerpen en Turnhout, met drieduizend inwoners. Mijn vader was er huis-arts, ik was de zoon van meneer doktoor. Ik was hyperkinetisch, bewoog constant, praatte veel. Op mijn rapport stond iedere keer dat ik moest leren stilzitten. Ik ben nu rustiger, maar ont-spannen in een zetel hangen kan ik nog steeds niet. Net als film kijken zonder iets anders te doen. Op school was ik haantje de voorste, soms best onaangenaam als ik eraan terugdenk. Toen ik naar de middelbare school ging, vijftien kilometer verderop, werd ik op mijn plaats gezet. Daar was ik de boerenpummel tussen veel stadskinderen.Ik krijg stress van trouwen/ kinderen/ verhuizen/ collega’s. En ik moet er één kiezen? Van verhuizen krijg ik geen stress, ik ben wel veertien keer verhuisd, van collega’s evenmin. Trouwen ga ik niet op korte termijn. Kinderen, poeh, ik kan er best goed mee opschieten. Maar ze zelf opvoeden? Die eerste twee jaar dat je in die pampers zit en geen nachtrust krijgt: je leven wordt compleet verstoord. Wat ik vroeger wilde worden: Huisarts, omdat mijn vader dat was. Mijn moeder had nooit kunnen studeren en vond het zonde als mijn zus en ik niet voor het hoogst haalbare zouden

gaan: de universiteit. We waren geen rotverwende kinderen, maar we hadden wel een prachtig huis en altijd goed eten. We kwamen niets te kort. Ik dacht: ‘Als ik dokter word, heb ik dat ook’. Mijn zus is geneeskunde gaan studeren met de gedachte de praktijk van mijn vader over te nemen. Toen ik achttien was, wist ik het eigenlijk niet goed. Ik blonk niet uit in een bepaald vak, ik kon alles een beetje, ik was een Jack of all trades, master of none. Het werd tandheelkunde, zag een mooie carrière voor me. Na twee jaar stopte ik. Ik ontdekte dat je passie volgen belangrijker is dan geld verdienen. Het werd geschiedenis in Leuven. Ik wilde verder in de wetenschap en schreef mijn proefschrift in Maastricht. Ik ben een keukenprins. Totaal niet. Ik haat koken, vind het tijdsverlies. Ik eet zo rap mogelijk, liefst op de bank. Maar voor iemand die niet graag in de keuken staat, eet ik weinig kant-en-klare maaltijden. Ik doe altijd wel een poging.Naar welk jaar zou je terug willen? Naar 1990, ik was twaalf en had toen moeten beginnen met koersen. Ik heb de sport veel te laat ontdekt. Ik vond wielrennen altijd saai, maar in 1999 heeft Frank Vandenbroucke [Belgisch beroepswielren-ner die in 2009 op 34-jarige leeftijd overleed] me voor de koers gewonnen. Ik was om en bleek best goed te kunnen klimmen. Zeven of acht jaar heb ik intensief gefietst, als amateur, deed Luik-Bastenaken-Luik, de Ronde van Vlaanderen. Ja, daar ben ik trots op.Wat kunnen Belgen van Nederlanders leren? Hoe ze hun staatsschuld moeten afbouwen. Ik heb de indruk dat er in Nederland op een volwassenere en serieuzere manier aan poli-tiek wordt gedaan. Belgische politici denken vaak aan de korte termijn. Bovendien krijgen ze te veel mediatraining. Als een journalist een vraag stelt, proberen ze zo weinig mogelijk te zeggen. Vervolgens vraagt die journalist ook niet door. Dat doen hun Nederlandse vakgenoten beter.Thuis voel ik mij het beste. Ik heb geen thuis meer. Voor mij is er maar één thuis en dat is mijn ouderlijk huis. Ik heb me nooit ergens anders beter of veiliger gevoeld. Mijn ouders hebben het huis verkocht. Toen ik dat hoorde, moest ik wel even slikken, ik

had gedacht dat ze daar zouden sterven. Het is en blijft mijn huis met mijn kamer en mijn bomen in de tuin. In Antwerpen heb ik al jaren een appartementje, dichtbij familie en goede vrienden. Ook in Maastricht ben ik graag. En dan is er nog Zuid-Frank-rijk. Tijdens de zomer volgde ik altijd het parcours van de Tour, racefiets in de auto en erachteraan. Ik werd verliefd op de Lot, een streek in het zuiden. Een aantal jaren geleden kocht ik er een spotgoedkoop schuurtje. Als het kan, rijd ik ernaar toe. Ik knap het op, drink ’s avonds een pintje met de buren. Ik ben best sociaal, maar ook graag alleen, vooral als twintiger vond ik het plezant om te doen wat ik zelf wilde. Nu ben ik bijna veertig en het wel een beetje beu om alles alleen te doen.Laatste concert: Van alt-J, vier jongens uit Leeds. Ze speelden in januari in Vorst Nationaal in Brussel. Hun muziek wordt omschreven als indietronica. Het klinkt soms ietwat gekunsteld, maar er is goed over nagedacht. Het behoort tot het beste wat ik de afgelopen tien jaar heb gehoord. Ik houd van live muziek, ook van festivals. Mijn eerste bezoek was aan Rock Werchter, in 1993, samen met mijn oudere neef. Festivals voelen als eilandjes in de maatschappij waar je alles los kunt laten.Rechtshistorie: bah, saai. Dat is het gevoel dat veel stu-denten hebben. Ik geef hoofdzakelijk rechtsgeschiedenis en draai mee in het blok metajuridica. Ik heb altijd het idee dat ik extra mijn best moet doen om het aantrekkelijk te maken. Som-mige dingen zijn nu misschien wel evident, maar vroeger heel vaak onderwerp van debat geweest. Ze moeten blijvend in vraag gesteld worden. Het rendementsdenken van veel studenten – ik wil niet iedereen over één kam scheren – is verschrikkelijk, alles draait om studiepunten. Vind je jezelf volwassen? Nee, niet dat ik me onvolwas-sen gedraag of geen verantwoordelijkheid neem, maar het is een gevoel dat ik het gewoon nog niet ben en ook niet hoef te worden. Het is belangrijk de dingen op tijd en stond wat luchtig te houden. Een collega noemde me ooit Peter Pan, vanwege dat speelse.

Wendy Degens

Zing, vecht, huil,bid, lach, werk en bewonder

Naam: Bram van Hofstraeten (1978, Herentals België) * In het dagelijks leven: universitair hoofddocent aan de rechtenfaculteit, sinds 2016 * Burgerlijke staat: “vrij van gezel” * Woont afwisselend in Antwerpen, Maastricht en “zodra het kan in mijn huisje in de Lot in Zuid-Frankrijk”

29 maart 2017 | observant 27 | 13

cultuur nl

Winesburg, Ohiostad. De enige die per dag gaat. De controleur in de trein, een plaatsgenoot, zegt niks. Een dagelijks voorval, denkt hij.

Winesburg, Ohio nu als Rainbowpocket, 8 euro

Foto: Loraine Bodewes

Hans Philipsen Hans Philipsen is oud-rector van de UM

Film: Aus Dem Nichts

De Woedende Weduwe

Still uit Aus Dem Nichts

Het verhaal: Bij een aanslag met een spijker-bom in een Turkse wijk in Hamburg komen de man en het zoontje van Katja Sekerci (Diane Kruger) om het leven. Omdat Katja’s Koerdi-sche echtgenoot Nuri (Numan Akar) in het verleden als drugsdealer actief was, richt het politieonderzoek zich aanvankelijk op het mis-daadmilieu, maar Katja is ervan overtuigd dat de dader in extreemrechtse kringen gezocht moeten worden.

Fatih Akin is terug.• De Duits-Turkse filmmaker Fatih Akin (1973) is een lid van wat Paul Scheffer de tussengeneratie noemt. Akin groeide op in Hamburg, maar werd opgevoed in het Turks. In Turkije wordt hij als een Duitser gezien, in Duitsland is hij een Turk. Zijn films vormen

hiervan de weerslag en portretteren het leven van de tweede generatie Duitse Turken, waar-bij hij vrijmoedig Turkse taboes hekelt. Na het succes van Gegen Die Wand en Auf Der Ande-ren Seite maakte Akin wat uitstapjes richting jeugdfilm (Tschick) en komedie (Soul Kitchen), maar met Aus Dem Nichts keert hij terug naar de explosieve stijl van zijn beste films.• Diane Kruger werd vorig jaar in Cannes gelauwerd als beste actrice. Kruger, voor het eerst in een Duitstalige film te zien, is dan ook zonder meer indrukwekkend. De emoties van Katja – verdriet, shock, redeloze woede, wanhoop, pijn – worden rauw en onversneden op het scherm geslingerd. Bijzonder schrijnend is de scène waarin Katja een grafkist in een kindermaatje moet uitzoeken.• Akin weet veel dramatische spanning te

halen uit de animositeit tussen Katja, haar Turkse schoonouders en haar Duitse ouders. Rainer Werner Fassbinder zou het niet beter hebben gekund.

Akins hoogtijdagen zijn toch echt voorbij.• Aus Dem Nichts is in drie hoofdstukken ver-deeld: een familiedrama, een rechtbankdrama en een wraakthriller. Het familiedrama is overtuigend, het rechtbankdrama schematisch, de wraakthriller ongeloofwaardig.• Akins film raakt aan allerhande interessante thema’s: hoe voorkom je onbewust racisme van politie en justitie? Hoe dient een open samen-leving om te gaan met politiek extremisme? Hoe zorg je voor een balans in de rechten van slachtoffers en verdachten? Maar helaas heeft Akin bitter weinig over die thema’s te melden,

omdat zijn film zich te nadrukkelijk confor-meert aan allerhande genreconventies.• In Duitse oorlogsfilms worden nazi’s al decennialang volstrekt eendimensionaal en karikaturaal geportretteerd. De neonazi’s komen er al niet veel beter van af. • Het scenario heeft nogal wat dubieuze dra-maturgische noodgrepen nodig om van deel 1 naar deel 2 en 3 te geraken.

Het salomonsoordeel: Aus Dem Nichts won eerder dit jaar de Golden Globe voor beste buitenlandse film. Een gotspe.

Mark VluggenMark Vluggen is senior docent bij SBE en hoofdre-dacteur bij Lumière

Toen ik bekomen was van het Olympisch wintersportgeweld en de landelijke turbulentie rond de gemeenteraadsverkiezingen, kwam ik erachter dat ik de Boekenweek had gemist. Een pijnlijk gebeuren. Iedere lezer en boeken-kastvuller dient zijn steentje bij te dragen om het bestaan van het papieren boek te verzeke-ren. Bovendien verschijnen er in die periode veel nieuwe publicaties die de begeerte tot aanschaf aanwakkeren. Al jaren hoef je het voor het Boekenweekgeschenk niet te doen. Gelegenheidswerkjes van bestsellerauteurs kan men beter direct vermijden en weggeven. Het missen van de Boekenweek had als enig voordeel dat ik het geschenkje misliep. Als-mede het Boekenweekessay van de ziener Jan Terlouw over de natuur. Toch kon ik het niet laten om afgelopen week de eerste de beste boekwinkel in te lopen om boete te doen.Ik viel voor een goedkope herdruk van de Nederlandse vertaling van een boek uit 1919. Toen verscheen Winesburg, Ohio van Sherwood Anderson. Een schrijver, geboren in 1876, die al een tijd publiceerde. Zijn boek werd al spoedig een bestseller. Het bevat een bundel korte verhalen die losjes verbonden zijn. Niet

De verhalen gaan over “hulpeloze kleinburgers en hun verdampte dromen”, zoals een recen-sent schreef. Het was een nieuw soort realisme over gewone mensen, invoelend, weinig verzwijgend met een duidelijke journalistieke insteek. Het grote succes van het korte verhaal in Amerika begon met dit boek. Hemingway, Faulkner, Franzen, Proulx, zij zijn allemaal schatplichtig aan Anderson. Met het boek van Anderson begint de opmars van gewone mensen op het platteland in de literatuur. Zij hebben het moeilijk, hebben het moment om te vertrekken laten voorbijgaan. Hun geloof in een Amerika dat kansen biedt door de technische vooruitgang, blijft bestaan. Winesburg, Ohio, ligt in de midwest van Amerika. Het dorp dan wel het kleine stadje van zijn jeugd. In streken die uiteindelijk, net als nu het platteland in Nederland, zouden leeglopen. Ondertussen is dat deel van Amerika Trump Country. Vol geloof in een herstel in de richting van America First, dat nooit zal komen. Winesburg, Ohio, kan ook gezien worden als een roman over kleine, verlopen plaatsen.Aan het eind van het boek verdwijnt de leerling-journalist per trein richting de grote

alleen door een overlap van mensen en gebeur-tenissen, ook door een jonge man die leerling-journalist is van de plaatselijke krant.

14 | observant 27 | 29 maart 2017

paarltjesVoor hetzelfde geld staan de

paarltjes iedere week

ook op internet:

www.observantonline.nl

RedactieadresSt. Servaasklooster 32Postbus 6166200 MD Maastricht(volg routebordjes)

T 043 - 38 85 390E observant@maastrichtuniversity.nlW www.observantonline.nlStichtingsbestuurArie Nieuwenhuijzen Kruseman (vz), Sandra Daas, Catharien Kerkman, Bettina Geiling, Christoph RauschRedactieraadHarald Merckelbach (vz), Piet Eichholtz, Birsen Erdogan, Silvia Evers, Stephanie Meeuwissen, Ralph Stassar, Thomas Vaessen, Loes Visser, George VogelaarRedactieRiki Janssen (hoofdredacteur) 043 - 38 85 384Wammes Bos 043 - 38 85 383Wendy Degens 043 - 38 85 382Cleo Freriks 043 - 38 85 386Maurice Timmermans 043 - 38 85 381Yuri Meesen 043 - 38 85 385

Redactie-assistentMarion Janssens 043 - 38 85 390

Aan dit nummer werkten verder mee: Albert Bergbroeder, Cato Boeschoten, Ype

Driessen, Alison Edwards, Hans Philipsen,

Marc Spaanderman, Mark Vluggen

FotografieLoraine Bodewes, Joey Roberts

Illustraties/Opmaak/BasisontwerpSimone Golob, www.sgiv.nl

Vertalingeno.a. door B. Wall & P. Nekeman, Alison

Edwards

DrukJanssen/Pers Gennep

MededelingenVoor het inleveren van mededelingen zie

www.observantonline.nl/Mededelingen

of www.observantonline.nl/English/

Announcements

AdvertentiesVoor regionale en interne adverteerders: Marion Janssens, 043 - 38 85 390, marion.janssens@maastrichtuniversity.nlVoor overige adverteerders:Bureau Van Vliet, 023 - 57 14 745,m.dewit@bureauvanvliet.comInternet: www.bureauvanvliet.com(Voor Paarltjes zie info bij Paarltjes)AbonnementenObservant wordt gratis verspreid op de universiteit en op diverse locaties in Maastricht.Belangstellenden kunnen Observant thuisgestuurd krijgen voor € 37,00 per academisch jaar.HOPObservant is aangesloten bij het Hoger Onderwijs Persbureau© Stichting ObservantNiets uit deze uitgave mag zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de hoofdredacteur geheel of gedeeltelijk worden overgenomen

colofon

PaarltjesPer letter, leesteken of spatie een apart hokje gebruiken. Regels volschrijven tot het einde. Voor

langere teksten geldt het advertentietarief. Inleveren bij de redactie kan maandag tot en met

donderdag van 09.00 tot 17.00 uur / contant betalen. Bezoekadres: loop de Minderbroedersberg

omhoog, vóór de ingang van nummer 4 rechts af en loop het appartementencomplex (rode baksteen)

binnen. Volg de bordjes naar de 2e verdieping. Digitaal inleveren kan ook, zie www.observantonline.

nl Vóór dinsdag 16.00 uur ingeleverde Paarltjes verschijnen de donderdag daarop in de krant. De

redactie is niet verantwoordelijk voor de inhoud van de Paarltjes en behoudt zich het recht voor om

zonder opgaaf van reden Paarltjes te weigeren.

€ 3,00

€ 4,00

€ 5,00

€ 6,00

€ 7,00

€ 8,00

ZIN IN VAKANTIEWERK IN DE ZORG?

KIJK OP WWW.ENVIDA.NL/BIJBAAN

FEURICH WEENS DESIGN PIANO

€3199 VLEUGEL €9199 SHOP WWW.

KLANKWERKPLAATS.NL

Vervanger gezocht Peuteropvang Spet en

Spat. Heb jij een passie voor peuters. Geniet

je van hun spel www.spetenspat.nl info@

spetenspat.nl 0683272702

THIS WEEK’S SPECIALS>>> Make our own Pizza<<<

All sorts of fresh pizza's €7,50 Margherita pizza € 6,50

M.RK.T Universiteitsingel 40 Maastricht

Last year’s UM Student Award was won by Victoria Freiin von Salmuth for founding the Shirati Food Programme.

fotograaf: Harry Heuts

Vorig jaar werd de UM Studentenprijs gewonnen door Victoria Freiin von Salmuth voor het opzetten van het Shirati Food Programme

Ken jij een bijzondere UM student (of een groep stu-denten) die zich het afgelopen jaar naast de studie heeft ingezet voor een maatschappelijk, sociaal of cultureel doel? Vind je dat deze student of groep het verdient om de Studentenprijs 2018 te winnen? Draag deze student dan voor middels het daarvoor bestemde voordrachtformulier! De UM Studentenprijs wordt jaarlijks als blijk van waardering uitgereikt aan een student of groep studenten die bijzondere prestaties heeft geleverd op maatschappelijk of cultureel gebied. De UM Studentenprijs bestaat uit een kunstwerk en een geldprijs van €1000,-.Iedereen kan een student of groep studenten voordragen. Dat kun je doen tot uiterlijk 1 mei 2018 via Monique Kussendrager (monique.kussendra-ger@maastrichtuniversity.nl). Bij haar kun je het voordrachtformulier opvragen.

De voordrachten worden beoordeeld op maatschap-pelijke, culturele en sociale impact en duurzaam-heid. Uit de voordrachten stelt de jury een shortlist samen van vijf nominaties. Uit de shortlijst wordt de uiteindelijke winnaar gekozen door de jury. De prijs wordt uitgereikt tijdens de Opening van het Academisch Jaar in september.Meer informatie, het reglement en het voordracht-formulier vind je op www.maastrichtuniversity.nl..

Do you know a special UM student (or group of students) who, in addition to his or her studies, has also made a contribution to a worthy social or cultural cause during the past year? Do you think that this student or group deserves to win the 2018 UM Student Award? Then recommend this student or group to the Jury through the recommendation form! The UM Student Award is presented annually as a symbol of appreciation to a student (or group of students) who has made an exceptional social or cultural contribution. The award consists of a piece of art and €1000.Anyone can recommend a student or group of students by contacting Monique Kussendrager (monique.kussendrager@maastrichtuniversity.nl). She is the one that can provide you with the recom-mendation form. The deadline for your recommen-dation is 1 May 2018. The recommendations are assessed on social, cul-tural and social impact and sustainability. From the recommendations, the jury compiles a shortlist of five nominations. From this shortlist the final winner is chosen by the jury.

The UM Student Award is presented during the Opening of the Academic Year in September.You can find more information as well as the award regulations and the recommendation form at www.maastrichtuniversity.nl.

Wie wint de UM Studentenprijs 2018?

Who will win the 2018UM Student Award?

FOtO HARRY HEUtS

29 maart 2017 | observant 27 | 15

Interne vacatures • Communications adviser/Editor at the Marketing & Communications

Office, SBE, 30.4 hours Vacancy number: AT2016.343 • Personal Assistant at the Institute M4I, division Nanoscopy, FHML, 18-20 hours Vacancy number: AT2017.326 • Functioneel beheerder, ICTS, 38 uur Vacaturenummer: AT2018.41 • PhD candidate in metabolic modelling and machine learning at the

Maastricht Centre for Systems Biology, FHS, 38 hours Vacancy number: AT2018.79 • Onderzoeksassistent CAPHRI, vakgroep Gezondheidsbevordering -

Ontwikkeling van Digital Health, FHML, 26.6-32 uur Vacaturenummer: AT2018.80 • Postdoc in Artificial Intelligence and Game Playing, FHS, 38 hours Vacancy number: AT2018.81 • Postdoc for the project "Time series small area estimation for mobility

statistics" at the Department of Quantitative Economics, SBE, 38 hours Vacancy number: AT2018.82 • Early Career Scientist -junior Post-Doc- FHML, Cardiovascular Research

Institute Maastricht (CARIM), Department Pathology, 36-40 hours Vacancy number: AT2018.83 • Research Technician, FHML, 30.4-40 hours Vacancy number: AT2018.84 • Post-doc position in cryo-electron microscopy, FHML, 36-40 hours Vacancy number: AT2018.85 • Assistant Professorship in Data Science, FHS, 38 hours Vacancy number: AT2018.86 • Postdoc positions in Data Science, FHS, 38 hours Vacancy number: AT2018.87 • Teaching Assistants, FASoS, 30.4 hours Vacancy number: AT2018.88 • Junior onderzoeker bij het Researchcentrum voor Onderwijs en

Arbeidsmarkt (ROA), SBE, 38 uur Vacaturenummer: AT2018.89 • Statistisch analist bij het Researchcentrum voor Onderwijs en

Arbeidsmarkt (ROA), SBE, 38 uur Vacaturenummer: AT2018.90 • PhD candidate in Artificial Intelligence and Game Playing, FHS, 38 hours Vacancy number: AT2018.91 Voor uitgebreide informatie, raadpleeg de website www.maastrichtuniversity.nl. Klik op de link “Werken bij de UM” en vervolgens op “Vacatures”. Schriftelijke sollicitaties o.v.v. vacaturenummer op brief en envelop (of elektronisch solliciteren via de vacaturewebsite) richten aan de afdeling HRM van de betreffende faculteit of beheerseenheid (Postbus 616, 6200 MD Maastricht).

www.maastrichtuniversity.nl

agenda academische zittingenAula Minder-broederberg 4-6

The announcements of the university, faculties, service centres and student organisations can be found on www.observantonline.nl

De mededelingen van de universiteit, faculteiten, servicecentra en studentenorganisaties zijn te vinden op www.observantonline.nl

28-03, 10.00 u: Dhr. Hassen Abda Wako, MSc.28-03, 12.00 u: Mw. Stefania Innocenti28-03, 14.00 u: Dhr. Floris W.C. Peters29-03, 12.00 u: Mw. Walmari Pilz29-03, 14.00 u: Dhr. Sander van Hoeve, MSc.29-03, 16.00 u: Dhr.drs. Elwin H.H. Mommers04-04, 14.00 u: mw.drs. Alina A. Smirnova05-04, 16.00 u: mw.drs. Maartje J. van der AA,

MSc.06-04, 14.00 u: mw. Nynke J. van den Hoogen,

MSc.06-04, 16.30 u: Inauguratie prof.dr. Ton

Lenssen09-04, 14.00 u: dhr. Marcus Meyer, LL.M12-04, 14.00 u: mw. Carlota Mestres Gonzalvo,

MSc.12-04, 16.00 u: dhr. Jan-Willem Groen, MSc. 13-04, 16.00 u: dhr. Nick R.M. Beijer, MSc. 18-04, 14.00 u: dhr. Tom E.J. Theunissen, MSc. 19-04, 12.00 u: mw. Charlotte P.J. Talbot, MSc. 19-04, 16.00 u: dhr. Dhruv Shanghavi, LL.M20-04, 10.00 u: mw. Carolin Hoffmann, MSc. 20-04, 12.00 u: mw. Wiebke Eberhardt, MSc. 20-04, 14.00 u: mw. Melanie Kleynen, MSc. 20-04, 16.30 u: Inauguratie prof.dr. Olivier

Marie25-04, 14.00 u: mw. Beatrice Scholtes, MSc. 26-04, 12.00 u: mw. Marjolein F. van Wijk-

Herbrink, MSc. 26-04, 16.00 u: dhr.drs. Dominique G.J.

Waterval

Run for election in the University, Faculty or Service Council Elections.

More info: www.maastrichtuniversity.nl/elections

Want a voice in the university?

paarltjes

Door Ype Driessen

Gek worden we ervan op de Berg. Eend-jes hier, eendjes daar. En niet eens gewone eendjes, nee, knalgele badeendjes. Wie per ongeluk in aanraking komt met onze recteuse wordt net zo lang gegijzeld tot-ie een eendje heeft gekocht. “Voor een goed doel”, giert ze erbij. Ik ken collega’s die het tweede verdiep, daar waar ons Hoge College huist, angstval-lig mijden, bang om in de kraag gegrepen te worden, of pootje gehaakt. Want mevrouw Lichtschicht, what’s in a name, is altijd sneller dan jij je uit de voeten kunt maken, stiletto’s of niet. En wie pech heeft moet dan ook nog met ‘r op de foto, samen met een monsterlijk geel eend-exemplaar van een formaat dat alleen in het bad van Donald Trump past. Dat is een Business Duck, als u een bedrijfje runt kunt u die ook kopen. En die foto’s verschijnen dan op Facebook of een andere oplichterssite waar je dus voor de eeuwigheid voor paal staat. Ik zag een Germanicus, ik zag een Heer Boss, ik zag zelfs lieden langskomen die ik daar never nooit had verwacht … Waar gaat het over? Een duckrace op 13 mei. Een race met plastic eendjes. Dat is al een paar jaar usance in Maastricht. Voorjaar? Bloesem, fluitende merels en badeendjes in de rivier! Want je koopt zo’n ding virtueel voor 5 euro, en dan flikkeren ze de echte in de Jeker. Hon-derden badeendjes. De Jeker mondt uit in de Maas. Ik heb een achternicht in Rotterdam die vlakbij de Erasmusbrug woont en elk jaar weer zuchtend zo’n gele golf uit Limburg langs ziet drijven. Ze schrijft me: “Een eend in de soep is lekker - weer eens wat anders dan kip - maar hier hebben we het over plastic soep hè! Da’s niet gezond, heb ik gehoord.” Nee, ze zijn zo stom nog niet in Rotterdam.En daar heeft onze rectrix zich aan verbon-den? Ja dus. Maar het is nog erger. Organisator

van het evenement is een club die zich Ronde Tafel 174 Maastricht noemt. Die zijn weer onderdeel van de Nederlandsche Tafelronde. Met sch. Ik heb het opgezocht. Ze noemen zich een serviceclub. En nu komt het: “Een club voor mannen tussen de ca. 25 en maxi-maal 40 jaar”. De cursivering is van mij. Dus onze hoogste mevrouw spant zich in voor een club waar ze zelf nooit lid van zou mogen worden? Onze ‘diversiteitsrector’? Die hier aan de UM een geheime lijst klaar heeft liggen van hoogleraren die ze bij de geringste misstap de laan uitstuurt en vervangt door een hooglera-res? Niks te genderneutraal, man eruit, vrouw erin! Weet ze eigenlijk wel waar ze deze keer weer ja tegen heeft gezegd? Heeft ze de antecedenten nagetrokken? (Of, even terzijde, heeft ze het te druk met dat andere project waar ze de halve uni en de hele Berg mee heeft lamgelegd? De ITK? Je kunt geen collega op de gang aanspreken of hij/zij barst in snikken uit en mompelt alleen nog Twitter: @a_bergbroeder

nl

Vergeten dingenSinds kort maak ik foto’s van vergeten dingen. Tot nu toe heb ik al een volle smoothiebeker in een raamkozijn, een roze bh-bandje op de stoep en drie sneetjes brood naast een bejaardentehuis vastgelegd. Zulke mooie of bijzondere foto’s zijn het niet, maar het doet me goed te weten dat deze objecten in ieder geval nog één keertje wat aandacht krijgen voordat ze voorgoed in de vergetelheid raken. Momenteel zit ik naar een vergeten kindje te kijken. Ze is net een volwassene, zo rechtop zit ze met haar oranje-grijze streepjestrui en donkerblauwe bretels in de kinderstoel vlakbij mijn tafel. Ik probeer haar ouders te vinden, maar niemand houdt het meisje in de gaten. Ze lijkt het niet erg te vinden. Uitdagend kijkt ze me aan en klimt vervolgens uit haar stoel om naar de ober te lopen. “Wil je wat bestellen?” vraagt de vrouw in een even stijlvolle streepjestrui, notitieboekje en pen in de aanslag om het toneelstukje af te maken. “Eén limonade” kweelt het meisje, en pakt het glas behendig met één hand aan terwijl de vingers van haar andere hand een speelgoedtelefoon omklemmen. Nog steeds geen spoor van haar ouders. Ik was eigenlijk al eerder begonnen met het fotograferen van vergeten dingen, maar toen was ik me er nog niet van bewust dat ze in deze categorie zouden vallen. Een jongen met een baard die altijd wegdook als ik mijn camera op hem richtte, de initialen van mijn naam in een eucalyptusboom, wat notities op een schoolbord waarvan ik te lui was ze over te schrijven; allemaal dingen die toen zo vanzelfsprekend en onvergete-lijk waren. Inmiddels is het meisje naar de andere kant van het café gelopen. Haar zelfstandigheid ontroert me, en ik krijg de neiging om een foto te maken. Toch houd ik me in, want het is zo’n lief mensje. Ik zou niet willen dat ook zij in de categorie ‘vergeten dingen’ zou vallen, en dat blijkt niet te hoeven, want ik heb eindelijk haar ouders gevonden. Ze zaten al die tijd achter mij. Gelukzalig glimlachen ze naar die kleine volwassene met haar roze appelwangetjes.Ik neem me voor haar gezichtje nooit meer te vergeten.

Cato Boeschoten

Na het euthanasieadvies

maar die afkorting. Waarvan? Intercontinen-tale Transkaukasische Klerezooi? Intensieve Tafelmanieren Kursus? Irrationeel, Traag en Karig? Invullen, Typen en Kapotscheuren? Waar zijn die lui in godsnaam de hele dag toch mee bezig?) Terug naar de echte wereld, naar de man-nenclub en de badeendjes en de vraag waar de heren straks het ingezamelde geld aan gaan uitgeven. Dat zijn wel weer mooie doelen hoor. Het Refugee Project Maastricht. En iets met beestjes. De Stichting Animal’s Faith. Ik citeer geheel vrijblijvend hun promotekst: Honden en katten krijgen een nieuwe kans op een mooi en stressvrij leven, ook met gedrags-problemen en euthanasieadvies. Dankzij specialistische trainingen zijn ze klaar voor een nieuw begin! Een stressvrij nieuw begin na een euthanasie-advies, wie wil dat nou niet?

Albert Bergbroeder

Reinier AlexHarrie